Διεργασίες στην Κορεατική χερσόνησο

      

Γοργά συνεχίζονται οι διεργασίες γύρω από τις συναντήσεις που σχεδιάζονται μέσα στην άνοιξη για την Κορεατική Χερσόνησο, με πρώτη τη συνάντηση που θα έχουν μέχρι τα τέλη Απρίλη οι ηγέτες της Βόρειας και της Νότιας Κορέας, Κιμ Γιονγκ Ουν και Μουν Τζε-ιν. Στη συνέχεια, ενδέχεται να ακολουθήσει συνάντηση και ανάμεσα στον Κιμ και τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, η οποία ωστόσο δεν έχει ακόμα επιβεβαιωθεί επίσημα.

Το Σαββατοκύριακο, ο σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, Χέρμπερτ Μακμάστερ, συναντήθηκε στην Ουάσιγκτον με τους ομολόγους του από Νότια Κορέα και Ιαπωνία, Τσουνγκ Εουί-γιουνγκ και Σοτάρο Γιατσί. Για τη συνάντηση δεν έγινε επίσημη ενημέρωση, αλλά ΜΜΕ μετέδωσαν ότι στόχος της ήταν να «αποφευχθούν λάθη του παρελθόντος» και να γίνει καλή προετοιμασία για την αποπυρηνικοποίηση της Χερσονήσου. Στο μεταξύ, δυτικά ΜΜΕ όπως το «Ρόιτερς» μετέδωσαν ότι μετά τις συναντήσεις που είχε στη Σουηδία ο ΥΠΕΞ της Βόρειας Κορέας Ρι Γιονγκ Χο για την προετοιμασία των Συνόδων, Βορειοκορεάτες διπλωμάτες συνεχίζουν με συναντήσεις, αυτήν τη φορά στο Ελσίνκι. Συγκεκριμένα, ο υπεύθυνος για ζητήματα Βόρειας Αμερικής του βορειοκορεατικού ΥΠΕΞ, Τσόε Κανγκ-ιλ, έφτασε στη φινλανδική πρωτεύουσα για να συμμετάσχει σε συνάντηση με πρώην διπλωμάτες ΗΠΑ και Νότιας Κορέας, που το φινλανδικό ΥΠΕΞ χαρακτήρισε «συναντήσεις ρουτίνας».

Στο μεταξύ, σύμφωνα με τη γερμανική «Bild», ο υποδιευθυντής της γερμανικής υπηρεσίας Εξωτερικών Πληροφοριών (BND) κατέθεσε σε επιτροπή της γερμανικής Βουλής ότι πλέον η Βόρεια Κορέα διαθέτει ρουκέτες που, εφοδιασμένες με πυρηνικά όπλα, είναι ικανές να φτάσουν μέχρι τη Γερμανία και την κεντρική Ευρώπη.

Κάποτε στην Βενεζουέλα...

Το 1963, οι Γκιγιέρμο Γκαρσία Πονσέ, Τεοντόρο Πέτκοφ και Λούις Μικιλένα βρίσκονται κλεισμένοι στην στρατιωτική φυλακή Σαν Κάρλος τού Καράκας, κατηγορούμενοι για συνεργασία με την FALN (Fuerzas Armadas de Liberación Nacional - Ένοπλες Δυνάμεις Εθνικής Απελευθέρωσης), δηλαδή την στρατιωτική πτέρυγα του Κομμουνιστικού Κόμματος Βενεζουέλας. Δεν το ξέρουν ακόμη αλλά και οι τρεις θα παίξουν σημαντικό ρόλο στην ζωή ενός εννιάχρονου εκείνη την εποχή παιδιού, το όνομα του οποίου ούτε καν γνωρίζουν ακόμη: Ούγκο Τσάβες.

Η FALN βρίσκεται σε σύγκρουση με τον κυβερνητικό συνασπισμό της χώρας, τον οποίο αποτελούν η Δημοκρατική Δράση και οι Χριστιανοδημοκράτες. Χρηματοδοτείται, εξοπλίζεται και εκπαιδεύεται κυρίως από την Κούβα αλλά και από την Κίνα και από ιταλούς κομμουνιστές. Μετά την απόφαση της FALN να σαμποτάρει τις εκλογές του 1963 και αφού έχουν προηγηθεί δύο αποτυχημένες εξεγέρσεις, ο πρόεδρος της χώρας Μπετανκούρ, με την στήριξη των ΗΠΑ, διατάσσει μαζική καταστολή και οι τρεις είναι ανάμεσα στους συλληφθέντες. Ακολουθούν συλλήψεις, βασανιστήρια και δολοφονίες.

Ούγκο Τσάβες - Φιντέλ Κάστρο (Αβάνα, 1999)

Οι τρεις οργανώνουν σχέδιο απόδρασης από τις φυλακές, στο οποίο κεντρικός εγκέφαλος είναι ένας σύρος κομμουνιστής, ο Νεχεμέτ Σιμόν. Ο Σιμόν αγοράζει ένα καφενείο απέναντι στις φυλακές και βάζει υπαλλήλους να σκάψουν τούνελ. Η δουλειά παίρνει τέσσερα χρόνια. Στις 7 Φεβρουαρίου του 1967 γίνεται η απόπειρα. Στο μεταξύ, έχει αποφυλακιστεί ο Μικιλένα, οπότε οι δραπέτες είναι ο Πονσέ, ο Πέτκοφ και ένας τρίτος ονόματι Πομπέγιο Μάρκες, ηγετικό στέλεχος της FALN. Η απόπειρα είναι επιτυχής.

Στο μεταξύ, όμως, η FALN έχει αποδυναμωθεί σημαντικά. Όταν προσφέρεται γενική αμνηστεία το 1968, οι περισσότεροι εκμεταλλεύονται την προσφορά. Ένας από αυτούς που την αρνούνται είναι ο Ντάγκλας Μπράβο. Αρνούμενος να αποκηρύξει την ένοπλη πάλη, ο Μπράβο διαγράφεται από το Κ.Κ.Βενεζουέλας και δημιουργεί νέο κόμμα, το Επαναστατικό Κόμμα Βενεζουέλας, το οποίο συνεχίζει τις ένοπλες επιθέσεις κατά της κυβέρνησης.

Το 1971, το Κ.Κ.Βενεζουέλας διασπάται σε φιλοσοβιετικά και αντισοβιετικά στρατόπεδα, λόγω της σύγκρουσης της ΕΣΣΔ με την αντεπανάσταση στην Τσεχοσλοβακία. Ο Πέτκοφ προσχωρεί στο αντισοβιετικό στρατόπεδο, εξ αιτίας και της αντίθεσής του στην συμμαχία με τον Φιντέλ Κάστρο. Ο Μικιλένα γίνεται μέλος της κεντροαριστεράς. Ο Πονσέ παραμένει στο Κ.Κ.Βενεζουέλας.

Την ίδια χρονιά, ο δεκαεφτάχρονος πια Ούγκο Τσάβες γίνεται δεκτός στην Στρατιωτική Ακαδημία της Βενεζουέλας. "Εγώ ονειρευόμουν να γίνω επαγγελματίας παίκτης τού μπέιζμπωλ", θα πει ο ίδιος λίγα χρόνια αργότερα. "Δεν μπήκα στην Στρατιωτική Ακαδημία επειδή ήθελα να γίνω στρατιωτικός αλλά επειδή αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να πάω στο Καράκας". Ως νεαρός ανθυπολοχαγός, οι πρώτες του αποστολές έχουν να κάνουν με την καταστολή των ανταρτών. Όμως ο Τσάβεζ συνειδητοποιεί ότι τους αντάρτες τούς συμπαθεί. Καταλαβαίνει ότι στρατιώτες και αντάρτες είναι το ίδιο πράγμα: αγρότες, campesinos. Κι ας αλληλοσφάζονται. Αρχίζει να σκέφτεται πως ο πραγματικός εχθρός είναι αυτοί που ελέγχουν τον πλούτο της χώρας.

Τελικά, ο Τσάβεζ παίρνει την απόφαση να παραιτηθεί από το στρατιωτικό σώμα όταν ανακαλύπτει ότι ο αδελφός του Αντάν συνεργάζεται κρυφά με τον ηγέτη της ένοπλης πάλης των ανταρτών, τον Ντάγκλας Μπράβο. Πριν προλάβει, ο Αντάν του κλείνει ένα ραντεβού με τον Μπράβο. Μετά την συνάντηση του με τον Μπράβο, ο Τσάβεζ αποφασίζει να παραμείνει στο στρατό. "Με ενέπνευσε", θα παραδεχτεί ο Τσάβες.

Από κει και πέρα αναπτύσσεται μια στενή συνεργασία των δυο ανδρών, η οποία επρόκειτο να κρατήσει πολλά χρόνια, με τον Τσάβες να μαθαίνει πολλά πράγματα από τον χαρισματικό Μπράβο. Με την παρότρυνση και τις συμβουλές εκείνου, ο Τσάβες διαδίδει την επαναστατική ιδεολογία μέσα στο στράτευμα, έχοντας ως στόχο ένα πραξικόπημα, το οποίο θα κατέληγε στην διακυβέρνηση της χώρας από μια ομάδα στρατιωτικών και πολιτικών. Ο Τσάβεζ εργάζεται ακούραστα μυστικά γι' αυτόν τον σκοπό περισσότερο από δέκα χρόνια.

Καράκας, 4/2/1994: Κρατούμενοι πραξικοπηματίες μετά την αποτυχία τους. Αριστερά ο Ούγκο Τσάβες.
Δίπλα του ο Χεσούς Ουρντανέτα, εκ των οργανωτών τού δημοψηφίσματος κατά του Τσάβες το 2004.
Δεύτερος από δεξιά ο Φραντσίσκο Αρίας, αντίπαλος του Τσάβες στις προεδρικές εκλογές τού 2000.

Στις 4 Φεβρουαρίου 1992, ο 38χρονος πλέον Τσάβεζ ηγείται πραξικοπήματος κατά του λαομίσητου προέδρου Κάρλος Αντρές Πέρεζ. Όμως, ο Τσάβες αποτυγχάνει στην βασική του αποστολή που είναι η σύλληψη του Πέρες και το πραξικόπημα εκφυλίζεται γρήγορα. Ο ίδιος συλλαμβάνεται και υποχρεώνεται να βγει εθνική τηλεόραση για να ζητήσει από τους συντρόφους του να εγκαταλείψουν την χαμένη προσπάθεια. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ότι αυτή η τηλεοπτική εμφάνιση θα κάνει τον νεαρό ταγματάρχη κοσμαγάπητο. Ο λαός μισεί τόσο πολύ τον Πέρες ώστε ο Τσάβες γίνεται συμπαθής και το όνομά του γίνεται γνωστό σε ολόκληρη την χώρα.

Δυο χρόνια αργότερα, το 1994, υπό την πίεση και του λαού, ο τότε πρόεδρος Ραφαέλ Καλντέρα αμνηστεύει τον Τσάβεζ και αυτός αποφυλακίζεται. Τον περιμένει ο Μικιλένα, ο οποίος στο μεταξύ έχει ενώσει τις πολιτικές του δυνάμεις με τις δυνάμεις τού Μπράβο, με στόχο την σύγκληση Συντακτικής Συνέλευσης. Ο Τσάβεζ ορίζεται αρχηγός του κινήματος, όντας ήδη κάποιος που ο λαός έχει αγκαλιάσει με συμπάθεια.

Το 1999, ο Τσάβεζ κερδίζει τις εκλογές στην Βενεζουέλα και γίνεται πρόεδρος. Ο Μικιλένα γίνεται υπουργός εσωτερικών και ο Πονσέ σύμβουλος του προέδρου. Ο Πέτκοφ θα αναδειχτεί σε έναν από τους βασικούς αντιπάλους τού νέου προέδρου...

Σάββας Κωφίδης: Η καπιταλιστική σαπίλα σκοτώνει το ποδόσφαιρο

 

 

Τα όσα συμβαίνουν στα γήπεδα είναι τα επιμέρους. Ψάχνουμε, δήθεν, να βρούμε αιτίες, ποιος φταίει, αν μπήκε κάποιος μέσα, τι ακριβώς έγινε. Αλλά αν κοιτάξουμε βαθύτερα, θα δούμε ένα πολιτικό σύστημα το οποίο βασίζεται στον καπιταλισμό. Δεν μπορεί να υπάρξει αγάπη για αυτό καθαυτό το άθλημα. Όλα επικεντρώνονται στο κυνήγι του πλούτου και της δόξας. 

Κατιούσα

 

O Σάββας Κωφίδης έχει αποδείξει πολλές φορές στο παρελθόν πως αποτελεί μία από τις φωτεινές εξαιρέσεις στον κόσμο του ποδοσφαίρου, που όταν δεν κυριαρχείται από σκηνικά σαν αυτά που “δε χορταίνουμε” να βλέπουμε (ανέκαθεν, αλλά με “ποιοτική αναβάθμιση” όσο περνά ο καιρός), τείνει να γίνει συνώνυμο της απάθειας και της αποπολιτικοποίησης. Έτσι και τώρα, με συνέντευξή του στην εφημερίδα Πριν και στο δημοσιογράφο Κυριάκο Νασόπουλο, ο παλαίμαχος διεθνής ποδοσφαιριστής όχι μόνο στηλιτεύει τα κακώς κείμενα, αλλά υποδεικνύει τη βαθύτερη ρίζα του κακού, που δεν είναι άλλη από το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα γενικά, και τον επαγγελματικό αθλητισμό γενικότερα, χωρίς να σημαίνει πως αδιαφορεί για τη θέσπιση και τήρηση ενός ελάχιστου θεσμικού πλαισίου ελέγχου. Ταυτόχρονα υπογραμμίζει τη διέξοδο από τα δεινά, τόσο του αθλητισμού, όσο και της κοινωνίας συνολικά, μέσω του αγώνα για τη ριζική αλλαγή της τελευταίας. Παράλληλα σχολιάζει το δόγμα “no politica” στα γήπεδα, μιλά για τις δυσκολίες των ποδοσφαιριστών στην έκφραση πολιτικής άποψης, ενώ περιγράφει με δυο λόγια τι σημαίνει για τον ίδιο το ποδόσφαιρο.

Μετά και τα τελευταία γεγονότα στην Τούμπα, έχει δημιουργηθεί ένα σκηνικό στο ελληνικό ποδόσφαιρο που ξαφνικά οι περισσότεροι δηλώνουν σοκαρισμένοι. ΄Οσα συνέβησαν σου προκαλούν κάποια έκπληξη;

Θα πιαστώ από κάτι που είπες εσύ, το σοκ. Εγώ γελάω με αυτήν τη λέξη. Εμένα, προσωπικά, τα τελευταία γεγονότα στον χώρο του ποδοσφαίρου ούτε έκπληξη μου προκαλούν ούτε κάποιο σοκ. Είναι κάτι που γίνεται εδώ και πάρα πολλά χρόνια, μια κατάσταση μου υποβόσκει εδώ και δεκαετίες. Η σαπίλα του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν είναι κάτι καινούργιο. Δεν έκανε την εμφάνισή της με τα τελευταία γεγονότα της Τούμπας. Είναι υπόθεση πολλών ετών. Και φυσικά δεν σχετίζεται ούτε είναι ένα ζήτημα αποκλειστικά του ποδοσφαίρου. Το όλο θέμα έχει, βέβαια, βαθιές και ξεκάθαρες κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις.

Τι ακριβώς εννοείς; 

Είναι αποτέλεσμα των όσων συμβαίνουν στην κοινωνίας μας. Για να το πούμε ακόμα καλύτερα, αν θέλετε, είναι αποτέλεσμα του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος. Τα όσα συμβαίνουν στα γήπεδα είναι τα επιμέρους. Ψάχνουμε, δήθεν, να βρούμε αιτίες, ποιος φταίει, αν μπήκε κάποιος μέσα, τι ακριβώς έγινε. Στην τελική ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του. Αλλά αν κοιτάξουμε βαθύτερα, θα δούμε ένα πολιτικό σύστημα το οποίο βασίζεται στον καπιταλισμό. Το οποίο βασίζεται στις τρεις εκτελεστικές εξουσίες, νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική. Εγώ προσθέτω και μια ακόμη εξουσία η οποία είναι τα ΜΜΕ. Οπότε, κατά την άποψή μου, είναι φυσικό επακόλουθο να συμβούν όλα αυτά. Δεν φταίνε ούτε οι φίλαθλοι, ούτε το ίδιο το άθλημα, το ποδόσφαιρο, για τα όσα συμβαίνουν.

Την απόφαση της κυβέρνησης να διακόψει το πρωτάθλημα μέχρι να συμφωνηθεί ένα θεσμικό πλαίσιο για την διεξαγωγή του, πώς την σχολιάζεις; Δεν υπάρχει ήδη; 

Λογικά θα έχουνε, δεν το γνωρίζω και επακριβώς. Όταν όμως αυτό μένει στα χαρτιά, δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Άλλωστε, εγώ προσωπικά είμαι και ένας από τους ανθρώπους που δεν πιστεύουν στους θεσμούς, στους αστικούς νόμους, στις «ληξιαρχικές πράξεις»… Παρόλα αυτά, παρότι φαίνεται ότι υπάρχει ένα τέτοιο πλαίσιο, δεν τολμάνε να το εφαρμόσουν. Για μένα, η συγκεκριμένη κίνηση της κυβέρνησης και του υφυπουργού Αθλητισμού, Γ. Βασιλειάδη, δεν έχει κάποιο νόημα, δεν μου λέει κάτι. Είναι καθαρά και μόνο μια πολιτική ενέργεια, δεν βασίζεται κάπου. Σταματάω, λέει, το ποδόσφαιρο αν δεν συμφωνήσουμε σε κάτι. Ποια είναι η πρότασή σου; Τι ακριβώς επιδιώκεις; Πρέπει να πάρεις μια συγκεκριμένη απόφαση, κάτι…

Η πιο «πολυφορεμένη» ίσως έκφραση των τελευταίων ημερών, είναι η δημιουργία υγιούς επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Μπορεί να υπάρξει και κατά πόσο σε εκφράζει κάτι τέτοιο:

Όχι, εκ των πραγμάτων έχει αποδειχθεί ότι δεν μπορεί να υπάρξει υγιές επαγγελματικό ποδόσφαιρο, υγιής επαγγελματικός αθλητισμός γενικότερα. Από τη στιγμή που εμπλέκεται το χρήμα, εμπλέκονται οι εξουσίες, φυσικά και δεν μπορεί να υπάρχει αγνότητα. Δεν μπορεί να υπάρξει αγάπη για αυτό καθαυτό το άθλημα. Όλα επικεντρώνονται στο κυνήγι του πλούτου και της δόξας. Επιβάλλονται οι καπιταλιστικοί νόμοι, οι νόμοι της ελεύθερης αγοράς, ο θεμιτός και ο αθέμιτος ανταγωνισμός. Συνολικά, όλα τα σάπια στοιχεία που προωθεί ο καπιταλισμός. Για παράδειγμα, όταν υπάρχει το στοίχημα, υπάρχει το χρήμα, είναι πότε δυνατόν να υπάρχει υγεία; Επομένως, μόνο ο ερασιτεχνικός αθλητισμός και το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, το «αγνό», αυτό που αγαπάμε, αυτό που παίζαμε και παίζουμε στις αλάνες, είναι αυτό που θέλουμε.

Κατά πόσο θεωρείς όμως ότι είναι ρεαλιστικό στο σήμερα;

Στην κοινωνία που ονειρεύομαι και ονειρευόμαστε τα πράγματα, οι συνθήκες είναι τελείως διαφορετικά. Δεν υπάρχει καπιταλισμός, δεν εμπλέκεται το χρήμα, δεν εμπλέκεται τίποτα από όσα αναφέραμε προηγουμένως. Όμως, ακόμα και έτσι, μέσα στο υπάρχον σύστημα, πριν να δημιουργηθεί το καθαρά ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, πρέπει να μπουν κάποιοι κανόνες και να αλλάξουν οι συνθήκες με όλους αυτούς του κανόνες και τις συνθήκες που υπάρχουν τώρα. Για παράδειγμα, αρχικά και κύρια, οι ομάδες να μην είναι ανώνυμες εταιρείες.

Ειδικά στην Ελλάδα, οι «μεγάλες» αλλά και οι «μικρότερες» ομάδες είναι ταυτισμένες σε μεγάλο βαθμό. Μήπως εκεί κρύβεται η βασική αιτία του προβλήματος;

Όπως είπα και προηγουμένως, εκεί κρύβεται η βασική αιτία για όσα συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο. Οι ανώνυμες εταιρείες είναι μέρος του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι ένα κόλπο, έτσι ώστε κάποιος να προβάλλεται και παράλληλα, στην πραγματικότητα, να μην έχει και καμία ευθύνη. Έτσι, «ληστεύεται» το ποδόσφαιρο, χωρίς να υποστεί αυτός που το κάνει κάποια συνέπεια. Το να θέλει και να μπορεί κάποιος πρόεδρος, στην παρούσα πάντα κατάσταση, να ηγηθεί μιας ομάδας δεν το βρίσκω κατά ανάγκη κακό. Δεν το βλέπω και τόσο αρνητικό. Εφόσον πάντα θέλει αποκλειστικά και μόνο το καλό του ποδοσφαίρου και της ομάδας του. Αλλά, βλέποντας όμως τους περισσότερους προέδρους που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, εκείνο που επιδιώκουν είναι να καπηλευτούν το ποδόσφαιρο. Στην Ελλάδα δεν έχουμε μια απλή στρέβλωση της κατάστασης. Έχουμε κάτι ακόμα χειρότερο! Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, όσοι ασχολούνται και διοικούν τις ομάδες μας δεν το κάνουν γιατί αγαπάνε το ποδόσφαιρο. Απλά και μόνο θέλουν [να εξυπηρετήσουν]το δικό τους προσωπικό συμφέρον. Δείτε πώς επεκτείνονται με καθαρά καπιταλιστικά, κεφαλαιοκρατικά μέσα σε διάφορες άλλες δραστηριότητες, μέσα από το ποδόσφαιρο.

Η γνώμη σου για τους οργανωμένους οπαδούς των ομάδων ποια είναι; 

Εγώ δεν βλέπω κάτι το αρνητικό στο να μπορεί να οργανώνεται μια κοινωνική ομάδα. Είτε για να μπορεί να υποστηρίξει την αγαπημένη της ομάδα, είτε για να υποστηρίξει κάποια αιτήματα, μια κινηματική διαδικασία ή οτιδήποτε άλλο.

Αν βέβαια, όντως, έχει πραγματικές διαθέσεις να υποστηρίξει αυτό που ιδεατά πρεσβεύει ή θεωρεί ότι εκφράζει η ομάδα του. Παλιότερα, αυτό το στοιχείο υπήρχε σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό. Πάνω σε αυτήν τη βάση, λειτουργούσαν κατά βάση οι περισσότεροι σύνδεσμοι. Το έχω δει προσωπικά. Σήμερα, δυστυχώς, έχουν παρεισφρήσει και άλλα στοιχεία. Έχει δημιουργηθεί η αλληλεξάρτηση προέδρου και οπαδών. Όλα αυτά, είναι απόρροια μιας μελετημένης τακτικής των ανθρώπων που ηγούνται των ομάδων. Και επιμένω ξανά, είναι αποτέλεσμα της ίδιας της κοινωνίας μας. Θα το επαναλάβω, είναι αποτέλεσμα ενός σάπιου οικονομικού, πολιτικού και κοινωνικού συστήματος.

Το δόγμα «No politica», το οποίο θέλουν να επιβάλλουν οι διεθνείς ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες πώς το σχολιάζεις;

Φυσικά και είμαι αντίθετος στη γραμμή «No Politica», την οποία προωθούν η ΦΙΦΑ και η ΟΥΕΦΑ. Μάλλον θέλουν να αλλάξουν τον εν γένει χαρακτήρα του ποδοσφαίρου, θέλουν να έχουν την απόλυτη εξουσία. Επιδιώκουν το ποδόσφαιρο να αποκοπεί τελείως από την κοινωνία, από τα κινήματα. Να μετατραπεί καθαρά σε ένα εμπόρευμα. Θέλουν να είναι οι μόνοι που θα βάζουν νόμους, θα κατευθύνουν τα πράγματα και, φυσικά, θα έχουν και τα οφέλη μέσα από αυτό, μαζί με τις διοικήσεις των ομάδων. Γι’ αυτό έχουν θεσπίσει και το λεγόμενο αυτοδιοίκητο στον χώρο του ποδοσφαίρου. Κατά το δοκούν παίρνουν τις αποφάσεις. Ποιοι είναι αυτοί που θα μας απαγορεύσουν να εκφράσουμε την κοινωνική και πολιτική μας θέση μέσα στο γήπεδο; Ποιοι νομίζουν ότι είναι και τι ακριβώς εννοούν; Είναι άκρως φασιστική και αντιδημοκρατική αντίληψη. Είναι και αυτό αποτέλεσμα ενός σάπιου συστήματος και μια εξουσίας που θέλει να επιβάλλει παντού το νόμο του κεφαλαίου, του χρήματος.

Θεωρείς ότι σήμερα οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές μπορούν ελεύθερα να εκφράσουν πολιτικές και κινηματικές απόψεις;

Μέσα σε αυτό το ζοφερό σκηνικό, έχει επιβληθεί σε μεγάλο βαθμό «φίμωτρο» στους ποδοσφαιριστές και τους αθλητές γενικότερα. Είναι πολύ δύσκολο να πάρει κάποιος θέση κοινωνικοπολιτική. Λες και δεν είναι άνθρωποι οι ποδοσφαιριστές. Στην Ελλάδα, ευτυχώς, τελευταία υπάρχουν κάποια ενθαρρυντικά παραδείγματα από ποδοσφαιριστές . Όπως οι Τασουλής και Μπαντής του Πανιωνίου, ο Μπακασέτας της ΑΕΚ… Αρκετά παιδιά έχουν μια συγκεκριμένη θέση, μιλάνε, δεν φοβούνται και δεν πρέπει να φοβούνται να μιλήσουν. Μπράβο τους και πραγματικά χαίρομαι και ελπίζω να είναι ένα παράδειγμα για τα νέα παιδιά.

Τι σηματοδοτεί για σένα το ποδόσφαιρο; Επιχείρηση, θέμα, διασκέδαση, μέσο κοινωνικοποίησης; 

Είναι ένα παιχνίδι. Ένα παιχνίδι, έτσι όπως το γνώρισα όταν ήμουν έξι-εφτά χρονών. Είναι αυτή η χαρά του να έχω την μπάλα στα πόδια μου, να παίζω, να βάζω γκολ. Δεν έχει τίποτα άλλο. Ούτε χρήματα, ούτε άλλες ζοφερές καταστάσεις. Είναι ένα ομαδικό παιχνίδι. Που βλέπεις ένα παιδί να παίζει με τέτοια σοβαρότητα και αγάπη, χωρίς να το νοιάζει καν αν θα κερδίσει αυτό ή οι φίλοι που τυχαίνει να είναι στην αντίπαλη ομάδα.

Ζούμε σε μια περίεργη εποχή, εν μέσω μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης, με εμπόλεμες ζώνες σε πολλές περιοχές του πλανήτη. Κατά πόσο θεωρείς ότι ο λαός μπορεί να ελευθερωθεί από την απειλή και τα δεσμά της εκμετάλλευσης και του πολέμου;

Όλα όσα ανέφερες σχετίζονται και καταλήγουν πάντα στην ίδια αιτία. Η οποία δεν είναι άλλη από το καπιταλιστικό σύστημα που καταπνίγει την κοινωνία και την θέλει υπόδουλη. Όταν ο άνθρωπος θέλει να εξουσιάζει άνθρωπο, όταν ένα κράτος θέλει να έχει την απόλυτη εξουσία, κάτι το οποίο θεωρώ συνυφασμένο με τον χαρακτήρα του κράτους, δεν μπορεί παρά να υπάρχουν τέτοιου είδους καταστάσεις. Ιμπεριαλιστικές καταστάσεις. Φυσικά όλο αυτό μπορεί να ανατραπεί μόνο εφόσον συνειδητοποιήσουμε όλοι και θελήσουμε να αλλάξουμε την κοινωνία. Όταν οι ιδέες μας  θα εκφράζουν μια προωθημένη πολιτική και κοινωνική συνείδηση. Αν δεν έχουμε πολιτική συνείδηση τότε δεν θα μπορέσουμε να αντισταθούμε, να αντιδράσουμε, να επαναστατήσουμε. Έτσι ώστε να φτιάξουμε μια κοινωνία αλληλέγγυα. Στην οποία όλοι θα έχουμε το δικαίωμα να «αναπνέουμε», να ζήσουμε, και όχι μόνο αυτοί που έχουν πάρει όλον τον πλούτο του πλανήτη στα χέρια τους. Μια κοινωνία που όλοι θα έχουμε τα ίδια δικαιώματα. Εδώ όμως θέλει προσοχή. Επαναστάσεις έχουν γίνει στο παρελθόν και θα γίνουν σίγουρα και άλλες στο μέλλον. Πρέπει να προσέξουμε ότι, εφόσον κερδηθεί κάτι, να μην θελήσουμε να γίνουμε χαλίφηδες στην θέση του χαλίφη. Να μην γίνουμε δηλαδή εμείς το ίδιο πράγμα με αυτούς που θα ανατρέψουμε. Να μην πάρουμε την εξουσία και τους μοιάσουμε. Να μην θεωρήσουμε ότι ήρθε η ώρα να πάρουμε τη δική μας εκδίκηση. Δυστυχώς, όπως έχει δείξει η ιστορία, αυτό έχει συμβεί. Να φροντίσουμε να φτιάξουμε την κοινωνία που οραματιζόμαστε.

http://www.katiousa.gr

Μικρογραφία

Την τιμητική της έχει η Σύρος αυτές τις μέρες, καθώς στο νησί βρέθηκαν διαδοχικά μια Αμερικανίδα αξιωματούχος, ένα πλοίο του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ και βέβαια ο πρωθυπουργός. Καθένας για διαφορετικούς λόγους, όλοι όμως «κομίζοντας γλαύκας» για την «ανάπτυξη» του νησιού και συνολικότερα των Κυκλάδων. Σύμφωνα με τον Αλ. Τσίπρα, η διασύνδεση με το δίκτυο ηλεκτροδότησης της ηπειρωτικής Ελλάδας θα δώσει ώθηση στην ανάπτυξη των ΑΠΕ στη Σύρο και στις Κυκλάδες. Δηλαδή, μεγάλοι όμιλοι που δραστηριοποιούνται στον τομέα των ΑΠΕ θα βρουν έτοιμη την υποδομή για μεταφορά της Ενέργειας στην ηπειρωτική Ελλάδα κι από κει σε όλη την Ευρώπη, μέσα από τη διασύνδεση των δικτύων. Οι άλλες δυο επισκέψεις, της Αμερικανίδας αξιωματούχου και του πολεμικού πλοίου των ΗΠΑ, προβάλλονται ως επιβεβαίωση του αμερικανικού «ενδιαφέροντος» για το νησί, που θα συντελέσει στην «αναβάθμισή» του. Μόνο που οι Αμερικανοί δεν κρύβουν ότι θέλουν να μετατρέψουν το Ναυπηγείο Σύρου και το λιμάνι της Ερμούπολης σε ορμητήρια για τα πολεμικά τους σχέδια, κι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Αμερικανός πρέσβης προειδοποιούσε πριν από λίγους μήνες ότι το Ναυπηγείο δεν μπορεί να περάσει σε χέρια ανταγωνιστών του ΝΑΤΟ. Σε κάθε περίπτωση, τόσο η Σύρος όσο και οι Κυκλάδες «αναβαθμίζονται» οικονομικά και γεωπολιτικά όχι προς όφελος του λαού, ούτε με κριτήριο τις ανάγκες του, αλλά για την τόνωση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων και την εξυπηρέτηση των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδίων στην ευρύτερη περιοχή. Μια μικρογραφία δηλαδή της «δίκαιης ανάπτυξης» που υπόσχεται η κυβέρνηση για όλη τη χώρα...

Κουτοπόνηροι...

Γράφαμε στις 9 Μάρτη 2018 (σελ. 24) για τους «αφελείς και αγράμματους» φασίστες, όπως της Χρυσής Αυγής, που ξεσπάθωναν ενάντια στο «εθνοπροδοτικό ΚΚΕ», επειδή το Κόμμα μας καλεί το λαό να μη στοιχηθεί πίσω από την αστική τάξη και τον επικίνδυνο στόχο της για «γεωστρατηγική αναβάθμιση», να παλέψει ενάντια στην εμπλοκή στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς.

Τώρα λοιπόν ήρθε η σειρά άλλων πλαστογράφων, που αφού «κατασκευάζουν» όπως τους βολεύει τις τοποθετήσεις του Κόμματος, κάνουν αντιπαράθεση με τα κατασκευάσματά τους ώστε να «τεκμηριώσουν» ότι το ΚΚΕ δεν είναι «εθνοπροδοτικό», αλλά στοιχίζει το λαό με την αστική κυβέρνηση! Ο λόγος για το «ΠΡΙΝ», την εφημερίδα του ΝΑΡ, που πετσοκόβει κατά το δοκούν την ομιλία του Δημήτρη Κουτσούμπα στη συγκέντρωση του ΚΚΕ στην Αθήνα, όταν ο ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος ανέπτυξε το θέμα της στάσης των κομμουνιστών απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Το «ΠΡΙΝ» απομονώνει το παρακάτω απόσπασμα από τη σχετική ομιλία: «Οι κομμουνιστές [...] θα πρωτοστατήσουμε στον αγώνα για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας, των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας, για να συντριβεί ο όποιος ξένος εισβολέας, εάν τολμήσει και επιτεθεί στην Ελλάδα" (Δ. Κουτσούμπας, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ)».
Σχολιάζοντας το παραπάνω, το «ΠΡΙΝ» ισχυρίζεται ότι η «υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας» σημαίνει ενσωμάτωση στους σχεδιασμούς της αστικής τάξης και μάλιστα αυτό το «ντύνει» με έναν ψευδεπίγραφο διεθνισμό για την αλληλεγγύη των λαών.

Το «ΠΡΙΝ», για να στηρίξει τις κατηγορίες ενάντια στο ΚΚΕ, «κόβει» από το κείμενό του το αμέσως επόμενο κομμάτι από την ίδια ακριβώς ομιλία του Δ. Κουτσούμπα, το οποίο απλά ακυρώνει τον παραλογισμό τους: «(...) Επισημαίνουμε από τώρα ότι δεν θα δείξουμε καμιά εμπιστοσύνη στην αστική κυβέρνηση που θα κάνει τον πόλεμο. Καμιά ανοχή στην άρχουσα τάξη που συμμετέχει στον πόλεμο για την προώθηση των δικών της οικονομικών συμφερόντων, βάζοντας το λαό μας να χύνει το αίμα του. Θα επιδιώξουμε να τη βάλουμε με την πάλη μας στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, με την ανατροπή της, για την οριστική νίκη του λαού, έτσι ώστε επιστέγασμα και έπαθλο αυτής της πάλης να είναι η εργατική, η λαϊκή εξουσία, η ανάπτυξη και ευημερία για το λαό, με ειρήνη και ευτυχία για όλους και όλες, για τα παιδιά μας, για τις γενιές που έρχονται».

Μάλιστα, το «ΠΡΙΝ» εγκαλεί το ΚΚΕ ότι διαστρεβλώνει τη θέση για το «απαραβίαστο» και την «επαναχάραξη των συνόρων». Στην ομιλία, όμως, του Δ. Κουτσούμπα, υπάρχει η απάντηση και σε αυτήν την κριτική. Λέει ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ (και αποκρύπτει ο αρθρογράφος): «Ελάτε να παλέψουμε όλοι μαζί ενάντια σε κάθε επιδίωξη αλλαγής συνόρων, κάθε αλλαγή διεθνών συνθηκών, που οδηγεί στην αιματοχυσία των λαών. Ενάντια στον εθνικισμό, που θέλει να κρύψει πως οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα, στην Τουρκία και σε άλλες χώρες έχουμε σήμερα τον ίδιο αντίπαλο: Τα μονοπώλια, τον καπιταλισμό, τις κυβερνήσεις τους και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες τους».
Αλήθεια, από πού προκύπτει ότι η αναγνώριση - από την πλευρά του ΚΚΕ - της επιθετικότητας της τουρκικής αστικής τάξης, το γεγονός δηλαδή ότι βάζει ανοιχτά ζήτημα αμφισβήτησης συνόρων, συνθηκών και κυριαρχικών δικαιωμάτων, σημαίνει και υποταγή στα σχέδια της ελληνικής αστικής τάξης; Γιατί επιδεικτικά αγνοείται το κάλεσμα της ομιλίας: «Να απορρίψουμε τα ύπουλα καλέσματα από ριψάσπιδες περί δήθεν "εθνικής ενότητας", δηλαδή υποταγής της εργατικής τάξης, του λαού στα σχέδια του κεφαλαίου και των αμερικανοΝΑΤΟικών».
Από πού προκύπτει επίσης ότι η αγνόηση της τουρκικής επιθετικότητας είναι «διεθνιστική στάση»; `Η μήπως σημαίνει ότι το ΚΚΕ συγκαλύπτει την αιτία του πολέμου, όταν στην ίδια μάλιστα ομιλία αναφέρεται ότι το Κόμμα «...αναδεικνύει το χαρακτήρα του πολέμου ως σφαγής των λαών για τα συμφέροντα των μονοπωλίων, για το μοίρασμα των αγορών και των ζωνών επιρροής.
Επιμένει να αναδεικνύει ότι ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα - στρατιωτικά κυρίως - μέσα. Οπως σήμερα η πολιτική για την κερδοφορία και ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων με ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, η οποία μεγαλώνει σε συνθήκες κρίσης όπου επικρατεί η ιμπεριαλιστική ειρήνη με το πιστόλι στον κρόταφο, έτσι και ο πόλεμος είναι η συνέχιση αυτής της πολιτικής με βίαια στρατιωτικά μέσα με στόχο την κατάκτηση αγορών, σφαιρών επιρροής, ελέγχου πλουτοπαραγωγικών πηγών».

Τελικά, όμως, δεν έγινε σαφές τι υποστηρίζει ο συντάκτης του «ΠΡΙΝ»... Οτι οι κομμουνιστές δεν πρέπει να επιδιώξουν να καθοδηγήσουν τη λαϊκή πάλη ενάντια στην ξένη εισβολή και την πιθανή κατοχή εδαφών; Πρέπει να αδιαφορήσουν; Να το αφήσουν στα χέρια της αστικής τάξης; Εξάλλου, η ιστορική πείρα δείχνει πως το πρόβλημα δεν ήταν ότι οι κομμουνιστές πρωτοστάτησαν στην οργάνωση αυτού του αγώνα, αλλά ότι δεν είχαν στρατηγική ετοιμότητα να τον συνδέσουν με την πάλη ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης που γεννά τη φτώχεια και τους πολέμους. Αντί λοιπόν να εξηγήσει ο αρθρογράφος τη θέση τους για το τι πρέπει να κάνουμε σε συνθήκες πολέμου, οχυρώνεται πίσω από το γενικό και αόριστο σύνθημα για την «αποτροπή του πολέμου», χωρίς να μπει καν στον κόπο να μας εξηγήσει πώς κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει πραγματικότητα.

Την επόμενη φορά λοιπόν που οι ΝΑΡίτες θα επιχειρήσουν να παρουσιάσουν τις θέσεις τους για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και να αντιπαρατεθούν με το ΚΚΕ, ας διαβάσουν καλύτερα και πιο ολοκληρωμένα τη θέση του Κόμματος, που είναι η μόνη συνεπής στην ανάγκη της αυτοτελούς πάλης της εργατικής τάξης κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Ούτε «αφελείς» είναι, ούτε και «αγράμματοι»... Απλά κουτοπόνηροι.

Οι «πυλώνες»

Μεγάλο θόρυβο γύρω από την «αναπτυξιακή» της στρατηγική προκαλεί η κυβέρνηση, καθώς ετοιμάζεται να δημοσιοποιήσει το σχέδιο που διαμόρφωσε μαζί με τους «θεσμούς».
Η «εθνική αναπτυξιακή στρατηγική» προβλέπεται να αντικαταστήσει τα μνημόνια από τον ερχόμενο Αύγουστο και διαφημίζεται ως το «φάρμακο διά πάσαν νόσον»: Και για την ανάκαμψη της οικονομίας, και για την «κοινωνική δικαιοσύνη», και για το «τέλος της εποπτείας»...
Υπουργοί και τεχνοκράτες προβάλλουν αυτό το σχέδιο ως «ιδιοκτησία της κυβέρνησης», για να ενισχύσουν την εντύπωση ότι τα αντιλαϊκά μέτρα που πάρθηκαν έως τώρα ήταν τάχα ξένα προς την πολιτική της. Οτι το «τέλος των μνημονίων» σηματοδοτεί στροφή σε μέτρα στήριξης του λαού, μετά από εννιά σχεδόν χρόνια θυσιών, για να ανακάμψει η οικονομία.
Τίποτα απ' αυτά βέβαια δεν ισχύει. Το «αναπτυξιακό» σχέδιο της κυβέρνησης αποτελεί συνέχεια και κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής, επειδή διατηρεί τον ίδιο στρατηγικό στόχο με τα μνημόνια: Την ανάκαμψη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Ο στόχος αυτός είναι ασύμβατος με την ανάκτηση των απωλειών που είχε ο λαός τα χρόνια της κρίσης, πόσο μάλλον με την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
Παράλληλα με τον «εθνικό αναπτυξιακό σχεδιασμό» ξεδιπλώνεται και μια πιο επιθετική προσπάθεια από την κυβέρνηση και το κεφάλαιο να αποσπάσουν όχι μόνο ανοχή, αλλά και συναίνεση από τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα στις αναδιαρθρώσεις που θα κλιμακωθούν τα επόμενα χρόνια.
Σπέρνουν αυταπάτες στο λαό ότι ανακτά το δικαίωμα να έχει λόγο και μερτικό στην ανάπτυξη, που μέχρι τώρα τα στερούνταν, εξαιτίας της πολιτικής των μνημονίων, που επιβάλλονταν τάχα από τους δανειστές. Κι όλο αυτό το σερβίρουν κάτω από τον τίτλο «δίκαιη ανάπτυξη».
Για να δούμε, όμως, πώς περιγράφει η ίδια η κυβέρνηση τους βασικούς πυλώνες της «αναπτυξιακής» της στρατηγικής. Ο πρώτος πυλώνας λέει ότι θα είναι «η δημοσιονομική και η μακροοικονομική σταθερότητα», για να «διασφαλίσουμε την οικονομική αυτονομία της χώρας».
Αυτό πρακτικά σημαίνει αυστηρή εφαρμογή των συμφωνιών για αιματοβαμμένα πρωτογενή πλεονάσματα στο διηνεκές, πλήρη στοίχιση με τους δημοσιονομικούς κανόνες και τις κατευθύνσεις της ΕΕ, αυστηρός έλεγχος, με την εποπτεία των μόνιμων δομών και οργάνων που διαθέτουν ΕΕ - Ευρωζώνη γι' αυτόν το σκοπό.
Ο δεύτερος πυλώνας είναι ο «κοινωνικός», «μια σειρά από δεσμεύσεις για την ενίσχυση της εργασίας και την καταπολέμηση της ανεργίας, την αναβάθμιση και τη διεύρυνση του κοινωνικού κράτους, την ουσιαστικότερη στήριξη των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων και την ενεργότερη προώθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης».
Είναι γελασμένος όποιος περιμένει κάτι διαφορετικό απ' όσα ζήσαμε τα τελευταία οκτώ χρόνια. Ο «κοινωνικός πυλώνας» θα κάνει ποδαρικό με την παραπέρα μείωση των συντάξεων από το 2019, την πλήρη κατάργηση του ΕΚΑΣ για τους χαμηλοσυνταξιούχους, ενδεχομένως και τη νέα μείωση του αφορολόγητου, που προγραμματίζεται για το 2020, αλλά μπορεί να επισπευστεί.
Ο «κοινωνικός πυλώνας» δεν περιέχει αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα, ανάκτηση δικαιωμάτων, κατάργηση αντιλαϊκών νόμων. Αντίθετα, προβλέπει εμπλουτισμό και παγίωση των μέτρων που γνωρίσαμε έως τώρα, για τη διαχείριση και την ανακύκλωση της φτώχειας.
Τρίτος και τελευταίος πυλώνας είναι η «αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου», με τη στήριξη κλάδων «στους οποίους η ελληνική οικονομία διαθέτει συγκριτικά πλεονεκτήματα, την τεχνολογική αναβάθμιση του εγχώριου παραγωγικού δυναμικού, τη βελτίωση της εξωστρέφειας των ελληνικών επιχειρήσεων και την αύξηση των εξαγωγών».
Πώς θα γίνει αυτό; Προσανατολίζοντας εκεί «όλα τα διαθέσιμα χρηματοδοτικά εργαλεία - το ΕΣΠΑ, ο νέος αναπτυξιακός νόμος, τα καινοτόμα ταμεία που δημιουργήσαμε σε συνεργασία με διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς».
Καινούργια επιχειρηματικά σχέδια, με τα ίδια δοκιμασμένα εργαλεία στήριξης του κεφαλαίου και με τα γνωστά αντεργατικά αποτελέσματα. Αυτό είναι το «αναπτυξιακό» σχέδιο της κυβέρνησης, από το οποίο χρειάζεται να διαχωριστεί ο λαός, βάζοντας μπροστά τις διεκδικήσεις του για σύγχρονα δικαιώματα, την πάλη για ολόπλευρη ικανοποίηση των αναγκών του.

Τραγωδία δίχως τέλος...

Αλλοι 16 άνθρωποι, πρόσφυγες, μετανάστες, μικρά παιδιά, πνίγηκαν το περασμένο Σάββατο στα νερά του Αιγαίου. Δεν είναι η πρώτη και δυστυχώς δεν θα είναι η τελευταία φορά που τα θύματα της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας παίζουν τη ζωή τους κορώνα γράμματα για να φύγουν από τον πόλεμο και την εξαθλίωση. Κάποιοι προστίθενται στη μακάβρια λίστα των νεκρών. Κάποιοι άλλοι συνεχίζουν τη ζωή τους κάτω από άθλιες συνθήκες, διπλά εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα ή κάπου αλλού. Ολα αυτά ως αποτέλεσμα της ιμπεριαλιστικής θηριωδίας, αλλά και της συμφωνίας Ελλάδας - Τουρκίας, που «κλείνει» σήμερα δύο χρόνια. Και αξίζει να θυμηθούμε ότι το 2016, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, με αφορμή εκείνη τη συμφωνία, πανηγύριζε ότι θα μειώσει τις ροές των προσφύγων, θα αποτρέψει τα κυκλώματα δουλεμπόρων, θα περιορίσει τους νεκρούς πρόσφυγες, θα δώσει λύσεις στο πρόβλημα που είχε και έχει εκρηκτικές διαστάσεις. Για τον ίδιο λόγο, άλλωστε, υποτίθεται ότι κάλεσε και τις αρμάδες του ΝΑΤΟ να περιπολούν στα ελληνοτουρκικά θαλάσσια σύνορα.

* * *

Οχι μόνο δεν έγινε τίποτα από όλα αυτά, αλλά το πρόβλημα εντείνεται σήμερα ακόμα περισσότερο. Για παράδειγμα, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, το ποσοστό θνησιμότητας προσφύγων και μεταναστών από 0,89% που ήταν το 2015, αυξήθηκε σε 2,7% το 2017! Υπάρχει όμως και η εξής σοβαρή πλευρά, που δείχνει τη συνθετότητα και την πολυπλοκότητα του ζητήματος: Με αφορμή το ναυάγιο στο Αγαθονήσι, η Τουρκία έβγαλε ναυτική οδηγία προς τα πλοία που κινούνται στην περιοχή, ότι πραγματοποιεί επιχείρηση έρευνας και διάσωσης. Και, όπως αναφέρουν διάφορες πηγές, έστειλε ακταιωρούς κοντά στο Αγαθονήσι ως παρατηρητές, που δεν δέχονταν όμως να μπουν κάτω από τις ελληνικές εντολές που δίνονταν από το θάλαμο επιχειρήσεων του υπουργείου Ναυτιλίας. Τι σημαίνει αυτό; Οτι το Προσφυγικό ήταν και παραμένει μέρος του συνολικού ζητήματος που αφορά τις ιμπεριαλιστικές κόντρες, τη βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτές, την κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας. Καθόλου τυχαία, άλλωστε, ο Ερντογάν απειλεί με αποχώρηση από τη συμφωνία για το Προσφυγικό κάθε φορά που θέλει να πιέσει την Ελλάδα και την ΕΕ για άλλα ζητήματα.

* * *

Η συμφωνία εγκλωβισμού ΕΕ - Τουρκίας βάζει σε μεγάλο κίνδυνο τους χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες, τους καταδικάζει σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης αν καταφέρουν να περάσουν τη θάλασσα, ενώ για τους περισσότερους το μέλλον τους είναι μια αντίστροφη πορεία προς τα εκεί απ' όπου ξεκίνησαν. Κόντρα στα συμφέροντα των προσφύγων, των κατοίκων στα νησιά, συνολικά του λαού, που χρειάζεται να απαντήσει με δυνάμωμα της αλληλεγγύης και του αγώνα για ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, ελεύθερη μετακίνηση προς τη χώρα προορισμού, άμεση επανένωση των οικογενειών, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που γεννάει φτώχεια και προσφυγιά. Με δεδομένη αυτήν την κατάσταση, χρειάζεται να δυναμώσει η πάλη του λαού, όλων των λαών, των προσφύγων και μεταναστών, ενάντια στο σύστημα που παράγει εκμετάλλευση και πολέμους, νεκρούς στα πεδία των μαχών, αλλά και στους θαλάσσιους ή χερσαίους δρόμους της προσφυγιάς.