Ανερυθρίαστο στριπτίζ του εργοδοτικού συνδικαλισμού!

        

Ο εργοδοτικός συνδικαλισμός δεν απεργεί! Ο εργοδοτικός – κυβερνητικός συνδικαλισμός δεν αντιδράει στο πολυνομοσχέδιο! Γιατί;! Γιατί προφανώς το πολυνομοσχέδιο δεν είναι αντεργατικό όπως λένε οι ταξικές δυνάμεις και τα ταξικά σωματεία, αλλά είναι φιλεργατικό όπως λένε η Αχτσιόγλου και ο Τσακαλώτος! Βέβαια Αχτσιόγλου, Τσακαλώτος και εργοδοτικός συνδικαλισμός συντάσσονται στην ίδια γραμμή με τον Ντάισελμπλουμ και τους άλλους υπαλλήλους των «τοκογλυφικών κορακιών» τα οποία επικροτούν το πολυνομοσχέδιο! Αχτσιόγλου, Τσακαλώτος, Τσίπρας, Φωτίου και εργοδοτικός συνδικαλισμός συντάσσονται στην ίδια πλευρά με τους Βιομήχανους που εγκρίνουν το πολυνομοσχέδιο! Αχτσιόγλου, Τσακαλώτος, Κατρούγκαλος και λοιπός κυβερνητικός θίασος μαζί με τον εργοδοτικό συνδικαλισμό συντάσσονται με τον Γεωργιάδη και τον Βορίδη που συμφωνούν με τα αντιλαϊκά – αντεργατικά μέτρα του ΣΥΡΙΖΑ και ζητούν και κάτι παραπάνω!

Ο εργοδοτικός συνδικαλισμός αυτές τις ημέρες τάχθηκε απροκάλυπτα  με το μέρος της εργοδοσίας, των «θεσμών» και των πολιτικών υπαλλήλων της πλουτοκρατίας (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και λοιπά αστικά κόμματα), χωρίς να κρατήσει ούτε τα προσχήματα! Απέναντι στη λαίλαπα και τον ορυμαγδό όρθιο στέκεται μόνο το ταξικό κίνημα, μόνο το ΠΑΜΕ βροντοφωνάζοντας ότι η αντιλαϊκή πολιτική δεν θα περάσει! Μόνο τα ταξικά σωματεία και οι ταξικές ομοσπονδίες κήρυξαν απεργία, πάλεψαν για την επιτυχία της, οργάνωσαν πικετοφορίες, μοίρασαν ανακοινώσεις, ενημέρωσαν τον λαό για το νέο αντεργατικό οδοστρωτήρα και τον κάλεσαν να συμμετέχει στην απεργία και στις απεργιακές συγκεντρώσεις, συγκρούστηκαν με αυτούς που θέλουν να θάψουν ζωντανό τον λαό, οργανώνουν εξορμήσεις για το Σαββατοκύριακο και μεγάλη συγκέντρωση για την Δευτέρα που τα αστικά κόμματα θέλουν να ψηφίσουν το πολυνομοσχέδιο! Ο εργοδοτικός συνδικαλισμός αποφάσισε να κάνει απροκάλυπτα πλάτες στην εργοδοσία και στην κυβέρνηση για να τσακιστεί η εργατιά! Ο εργοδοτικός – κυβερνητικός συνδικαλισμός αποφάσισε αυτή τη φορά να μην κηρύξει απεργία ούτε για τα μάτια του κόσμου όπως έκανε τις άλλες φορές.

Τα όσα συμβαίνουν αυτές τις ημέρες είναι η απάντηση σε όσους είχαν αυταπάτες για τον ρόλο του κυβερνητικού – εργοδοτικού συνδικαλισμού! Είναι προδότες της εργατικής τάξης σε διατεταγμένη υπηρεσία υπεράσπισης των συμφερόντων των καπιταλιστών με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο! Αυτό ακριβώς είναι ο εργοδοτικός – κυβερνητικός συνδικαλισμός που βάζει αυτές τις ημέρες απροκάλυπτα πλάτη στην ψήφιση των νέων αντιλαϊκών βαρβαροτήτων!

Τις ημέρες αυτές ο εργοδοτικός – κυβερνητικός συνδικαλισμός ανερυθρίαστα μπροστά σ’ όλον τον λαό κάνει στριπτίζ για να ικανοποιήσει τις ορέξεις των πλουτοκρατών! Τις ημέρες αυτές ο εργοδοτικός – κυβερνητικός συνδικαλισμός βροντοφωνάζει στον λαό ότι απροκάλυπτα υπερασπίζει τα συμφέροντα των πλουτοκρατών! Στο χέρι των εργατών, στο χέρι του λαού είναι να δώσουν τέρμα επιτέλους στις αυταπάτες και να συνταχθούν με τις ταξικές δυνάμεις, με τα ταξικά σωματεία που παλεύουν όχι απλά για να τερματιστεί η αντιλαϊκή επέλαση αλλά για να ξεκινήσει η λαϊκή αντεπίθεση! Τα ταξικά σωματεία σάλπισαν αντεπίθεση! Στο χέρι του λαού είναι να ανταποκριθεί στο σάλπισμα και να τσακίσει αυτήν την πολιτική!

Νάβις

Ο Πλάτωνας ψωνίζει στο Mall

 Ο Πλάτωνας ψωνίζει στο Mall – της Δήμητρας Μυρίλλα

ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΡΙΛΛΑ

«Προαπαιτόμενο» δεν είναι είναι, αλλά είναι οπωσδήποτε «απαιτούμενο»… Η υπογραφή από τον υπουργό Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Γ. Σταθάκη, του Προεδρικού Διατάγματος που ανοίγει το δρόμο για την κατασκευή του Mall (21 όροφοι σε 22.000 τμ) δίπλα ακριβώς στον αρχαιολογικό χώρο της Ακαδημίας Πλάτωνος, στο οικόπεδο του πρώην εργοστασίου «Μουζάκη», από την εταιρεία “Artume”, ευρωπαϊκός βραχίονας της πολυεθνικής BlackRock, δεν υπαγορεύτηκε από καμία τρόϊκα ως προαπαιτούμενο εν όψει καμίας αξιολόγησης. Η πηγή όμως της υπαγόρευσης ή ακόμα ακριβέστερα της απαίτησης είναι ακριβώς η ίδια με την πηγή από την οποία υπαγορεύονται τα «προαπαιτούμενα». 
Δηλαδή οι ορέξεις επιχειρηματικών και κερδοσκοπικών συμφερόντων και η καταβαράθρωση κάθε έννοιας κοινωνικού αγαθού μέσω της συστηματικής εμπορευματοποίησής του.

Ισως να φαντάζει περιττό, ωστόσο είναι χρήσιμο να επισημανθεί ότι και σε αυτή την περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ προ της ανάληψης της Κυβέρνησης πλειοδοτούσε στην επιχειρηματολογία κατά της συγκεκριμένης επένδυσης. Αλλά αυτό δεν αποτελεί πλέον έκπληξη…


Ενδεικτικά, μόνο, αναφέρουμε ένα απόσπασμα από ερώτηση του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή το 2013: «Το όλο χρονικό της υπόθεσης μέχρι σήμερα καθώς και οι χειρισμοί από πλευράς της ARTUME σε συνεργασία με επιμέρους υπηρεσιακούς φορείς και πολιτικό προσωπικό, συνιστά κατάφωρη και συστηματική παραβίαση της νομιμότητας μέσω της σταδιακής δημιουργίας τετελεσμένων (όπως η κατεδάφιση του προτεινόμενου ως διατηρητέου βιομηχανικού συγκροτήματος) και προσχεδιασμένων προηγούμενων (όπως η εξασφάλιση της άρσης απαλλοτριώσεων και απόπειρα –μέχρι στιγμής- εξασφάλισης της «κατάλληλης» ρυμοτομικής γραμμής βάσει του εταιρικού σχεδίου μελλοντικής ανάπτυξης)».

Μήπως άλλαξε κάτι από όσα επεσήμανε τότε ο ΣΥΡΙΖΑ; Απολύτως τίποτα… Η υπόθεση μεθοδεύτηκε με αυτόν ακριβώς τον τρόπο που περιγράφει η ερώτηση. Απλώς επιβεβαιώθηκε – και φυσικά όχι μόνο σε αυτή την περίπτωση – ότι ισχύει μέχρι κεραίας ό,τι είχεπει ο Ιταλός μεγιστάνας Ανιέλι«Υπάρχει ένα είδος Αριστεράς που είναι πιο χρήσιμη από την Δεξιά. Πρόκειται για εκείνη την Αριστερά που μπορεί να κάνει όλα όσα δεν θα μπορούσε να κάνει η Δεξιά».

Θα πουν βέβαια οι κυβερνώντες ότι πάρθηκαν όλα τα μέτρα ώστε να εξυπηρετείται μέσω της επένδυσης το «δημόσιο συμφέρον». Αλλά κάπου εδώ οι λέξεις χάνουν το νόημά τους και γίνονται «πτυσσόμενες» για να χωράνε παντού. 
Διότι ως δημόσιο συμφέρον δεν εννοείται πλέον η ελεύθερη, ανοιχτή, χωρίς όρους και προϋποθέσεις πρόσβαση του λαού στα κοινωνικά αγαθά, αλλά η διαμεσολαβημένη πρόσβαση σε αυτά – δυνητικά πάντα, αφού τελικά πρόκειται για αποκλεισμό – μέσω άμεσων ή έμμεσων ιδιωτικοποιήσεων.

Η περίπτωση του Mall δίπλα στον αρχαιολογικό χώρο δεν είναι μια άμεση ιδιωτικοποίησή του δεύτερου, αλλά είναι μια κατάφωρη εμπορευματοποίησή του και εργαλειοποίησή του προς όφελος της πολυεθνικής, αρχής γενομένης από την ίδια την επωνυμία του εμπορικού κέντρου, δηλαδή “AcademyGardens”. Με άλλα λόγια αυθαίρετα, δηλαδή όπως ακριβώς αρμόζει σε μία ελεύθερη καπιταλιστική αγορά, ο επενδυτής χρησιμοποιεί την ονομασία του αρχαιολογικού χώρου για να νομιμοποιήσει την επί της ουσίας αρπαγή του.

Επειδή, όμως, κατά βάθος και οι πολυεθνικές έχουν … ψυχή, δηλαδή κατά τη φρασεολογία του αστικού συρμού έχουν «κοινωνική ευθύνη» θα λάβουν μέτρα για το κοινό καλό. Θα μοιράσουν δηλαδή καθρεφτάκια σε ιθαγενείς για τα οποία θα λάβουν αντάλλαγμα υπερπολλαπλάσιο σε επίπεδο κερδοφορίας.

Συγκεκριμένα, η εταιρεία θα φροντίσει για την αναβάθμιση της γύρω περιοχής και του αρχαιολογικού χώρου με ζώνες πρασίνου, περιπάτου και ήπιας κυκλοφορίας, πεζόδρομους και οδούς διασύνδεσης του αρχαιολογικού χώρου με το εμπορικό κέντρο, χώρους άθλησης, ακόμα και δημόσιες υπηρεσίες καθώς και τοπικούς και συλλογικούς φορείς προτίθεται να στεγάσει εντός του τσιμεντένιου εμπορικού μεγαθήριου.

Δηλαδή, ως εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος εφαρμόζεται η αρχή:  όλοι οι δρόμοι να οδηγούν στο Mall. 

Ο επισκέπτης του αρχαιολογικού χώρου μετατρέπεται από  πρωταγωνιστή μιας βιωματικής και παιδευτικής σχέσης με τα σπαράγματα της ιστορίας και της μνήμης σε χειραγωγούμενο καταναλωτή, όπου η εμπειρία του αρχαιολογικού χώρου είναι εμπειρία αγοράς προϊόντος η οποία έχει αφετηρία την Ακαδημία Πλάτωνος και κατάληξη το “AcademyGardens”. Αυτό, άλλωστε δεν είναι και το ζητούμενο σε μια ελεύθερη και ανοιχτή αγορά;Δεν υπάρχουν κοινωνικά και πολιτικά όντα, αλλά οριακοί καταναλωτές.  Ο υπάλληλος της δημόσιας υπηρεσίας που θα στεγαστεί στοMallείναι ο εν δυνάμει πελάτης. Ο «ξαφνικός θάνατος» σε ό,τι έχει απομείνει από το μικρό και μικρομεσαίο εμπόριο στη γύρω περιοχή (Αιγάλεω, Περιστέρι, Μπουρνάζι) είναι απλώς μιας παράπλευρη απώλεια του παράδεισου που υπόσχεται ο ελεύθερος ανταγωνισμός. Βέβαια, θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, λένε. Τι θέσεις θα είναι αυτές; Θέσεις κανονικής δουλείας από εκείνες που παροικούν σε όλες τις τέτοιου ύφους, είδους και ήθους επενδύσεις. Και τέλος οι τοπικοί και συλλογικοί φορείς που προτίθεται να στεγάσουν είναι ο πληθυσμός προς αφομοίωση και εν τέλει φίμωση. Κερδοφορία, καταστροφή μικρών εμπορικών επιχειρήσεων, άγρια εκμετάλλευση εργαζομένων, εμπορευματοποίηση και έμμεση πλην σαφής ιδιωτικοποίηση του αρχαιολογικού χώρου και μαζική χειραγώγηση μέσω ενός μοντέλου «ψυχαγωγία – κατανάλωση», όλα σε ένα ευνοϊκό πακέτο με ευνοϊκούς όρους προσφερόμενο από την Κυβέρνηση.

Γιατί, άραγε κανείς να τα αναζητήσει όλα αυτά σε άλλα πολιτικά ενεργούμενα, αφού ετούτοι εδώ τα προσφέρουν όλα σε «αριστερό» και «κοινωνικό» περιτύλιγμα;

Η απόδραση των Βούρλων - 3. Φυλακές Αίγινας (1934)

Πριν από κάπου 190 χρόνια, ο κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας σκέφτηκε να ιδρύσει μια στρατιωτική σχολή. Για να την στεγάσει, έφτιαξε ένα πέτρινο ισόγειο κτήριο περίπου χίλια μέτρα ανατολικά από το λιμάνι τής Αίγινας. Δυστυχώς, αυτή η σχολή δεν έμελλε να ζήσει πολύ, ακριβώς όπως ο εμπνευστής της. Λίγο καιρό από τότε που, χάρη στους Μαυρομιχαλαίους, ο κόντε Καποδίστριας μας άφησε χρόνους, η σχολή έκλεισε και το εν λόγω κτήριο έγινε ορφανοτροφείο, κάτι που είχε περισσότερο ανάγκη ο κόσμος.

Φαίνεται, όμως, ότι πιότερο από σχολές και ορφανοτροφεία ο κόσμος έχει ανάγκη από φυλακές κι έτσι σύντομα οι αίθουσες αυτού του κτηρίου μετατράπηκαν σε κελλιά. Από τους πρώτους που είχαν την τιμή να φιλοξενηθούν σ' αυτά, ήταν ο Νικηταράς, ο ήρωας της Επανάστασης, ο οποίος μπήκε μέσα το 1839 και έμεινε εκεί έναν χρόνο προτού βγει μισότυφλος. Άλλος διάσημος "φιλοξενούμενος" αυτής της φυλακής κατά τον 19ο αιώνα ήταν ο Μαρίνος Αντύπας, ο οποίος στις 10 Μαρτίου 1898 μπήκε εκεί και έμεινε σε απομόνωση επί οχτώ σχεδόν μήνες.

Εκτός από ποινικούς κρατούμενους και αρχής γενομένης επί δικτατορίας Παγκάλου (1925), η φυλακή της Αίγινας φιλοξενεί κομμουνιστές, πρωτοπόρους αγωνιστές, συνδικαλιστές και εν γένει πολιτικούς κρατούμενους που τα εκάστοτε καθεστώτα θεωρούν επικίνδυνους για την ύπαρξή τους. Ανάμεσα σε όσους πέρασαν από τα μπουντρούμια της εκείνη την εποχή ήσαν και οι Μάρκος Βαφειάδης, Βάσος Γεωργίου, Αποστόλης Γκρόζος, Θανάσης Κλάρας (ο κατοπινός Άρης Βελουχιώτης), Κώστας Λουλές, Βασίλης Μπαρτζώτας, Νίκος Μπελογιάννης, Αχιλλέας Μπλάνας κλπ., οι περισσότεροι καταδικασμένοι με τον πρόστυχο νόμο Βενιζέλου για το "ιδιώνυμο". Λόγω συμμετοχής τους στο κίνημα του 1935, κρατήθηκαν εκεί ο Στέφανος Σαράφης, ο Λεωνίδας Σπαής, οι αδελφοί Τσιγάντε κλπ. Στην διάρκεια του εμφυλίου αλλά και μετά την λήξη του, την γλύκα τής φυλακής αυτής γεύτηκαν, ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους και οι Αντώνης Αμπατιέλος, Μανώλης Γλέζος, Δημήτρης "Νικηφόρος" Δημητρίου, Τάσος Δήμου, Μπάμπης Δρακόπουλος, Νίκος Καλούδης, Νίκανδρος Κεπέσης, Λεωνίδας Κύρκος, Γιώργος Μπελαβίλας, Τάκης Μπενάς, Στέφανος Παπαναστασίου, Γρηγόρης Φαράκος, Κώστας Φιλίνης, Χαρίλαος Φλωράκης κλπ. Τέλος, στα χρόνια της απριλιανής δικτατορίας φυλακίστηκαν εκεί πολλοί αντιχουντικοί, άσχετα αν ήσαν κομμουνιστές ή όχι. Ανάμεσά τους και οι Λευτέρης Βερυβάκης, Στάθης Γιώτας, Νίκος Ζαμπέλης, Παύλος Ζάννας, Φοίβος Ιωαννίδης, Γιάννης Κλωνιζάκης, Νίκος Λεκανίδης, Στέλιος Νέστωρ, Αλέκος Παναγούλης, Σπύρος Πλασκοβίτης κλπ (*). Η φυλακή καταργήθηκε το 1985, με προεδρικό διάταγμα και αργότερα το κτήριο παραχωρήθηκε από τον Δήμο στο υπουργείο πολιτισμού για να γίνει μουσείο.

Το κτήριο των πρώην φυλακών της Αίγινας σήμερα. Οι εργασίες αποκατάστασης
και μετατροπής του σε μουσείο άρχισαν το 1989 και συνεχίζονται ακόμη...

Πάμε, όμως, πίσω στο 1934. Στην φυλακή που χωράει 440 κρατούμενους, στοιβάζονται πάνω από εξακόσια άτομα, 86 των οποίων είναι κομμουνιστές, οι οποίοι διαμένουν στα κελλιά 1-10 της Γ' πτέρυγας. Παρά τον κίνδυνο συνωμοσίας, η διοίκηση προτιμάει να τους έχει συγκεντρωμένους διότι, αν τους διασκόρπιζε, η διαφώτιση και ο προσηλυτισμός θα πήγαιναν στεφάνι (**). Ε, όπως και να το κάνουμε, δεν είναι σωστό να βγαίνει από την φυλακή ως κομμουνιστής κάποιος που δεν ήταν κομμουνιστής όταν μπήκε!

Η ιδέα της απόδρασης γεννήθηκε από την διαπίστωση ότι ο εξωτερικός τοίχος των κελλιών έχει πάχος ένα μέτρο, πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να ανοιχτεί πηγάδι μέσα του, από πάνω ίσαμε τα θεμέλια. Από κει και πέρα, αρκεί ένα λαγούμι ανοιγμένο σε μαλακό χώμα μέχρι το περιβολάκι που βρίσκεται λίγο πιο πέρα. Η ιδέα συζητιέται με το κόμμα, η βοήθεια του οποίου είναι απαραίτητη για να μπορέσουν να φύγουν οι δραπέτες από το νησί. Το κόμμα συμφωνεί και αναθέτει την οργάνωση της ομάδας στήριξης στον Θανάση Κλάρα, ο οποίος είχε κάνει ενάμισυ μήνα σ' αυτή την φυλακή το 1929, για παράβαση του "ιδιώνυμου".

Το σχέδιο μπαίνει σε εφαρμογή. Το πηγάδι θα ανοιχτεί στο κελλί 7, το οποίο βρίσκεται πιο κοντά από όλα στο περιβολάκι. Η είσοδός του θα ανοιχτεί στο περβάζι του παραθύρου, το οποίο καλύπτεται με χοντρό ξύλο. Το ξύλο αφαιρείται για να γίνεται η δουλειά και επανατοποθετείται όταν έρχεται η ώρα της επιθεώρησης από τους φύλακες. Το σκάψιμο γίνεται με την βοήθεια ενός σίδερου από ένα χαλασμένο κρεββάτι. Το πρόβλημα εναπόθεσης των υλικών λύνεται εύκολα: χώματα και πέτρες από το σκάψιμο κρύβονται στο... ταβάνι! Πώς; Απλό:

Οι κρατούμενοι ανοίγουν μια τρύπα στο ταβάνι. Μεταξύ ταβανιού και κεραμοσκεπής υπάρχει κενός χώρος, στον οποίο ανεβάζουν τα υλικά με αυτοσχέδιο ζεμπίλι και τα σκορπίζουν σε ολόκληρο το ταβάνι των δέκα κελλιών. Ίδιες τρύπες ανοίγονται σε όλα τα κελλιά, ώστε όλοι να μπορούν να έρχονται στο κελλί 7 και να βοηθούν στο σκάψιμο. Ένα σκάψιμο που, όσο προχωράει, τόσο πιο δύσκολο γίνεται λόγω έλλειψης καθαρού αέρα. Κανείς δεν μπορεί να δουλέψει μέσα στο πηγάδι ή στο λαγούμι πάνω από δέκα λεπτά. Ο φωτισμός δεν είναι πρόβλημα: λύνεται με αυτοσχέδια λαδολύχναρα. Όσο για τις τρύπες στα ταβάνια, μπαλώνονται με ασβεστωμένα σανίδια και γίνονται αόρατες για τα μάτια των βαριεστημένων φυλάκων.

Την Δευτέρα 7 Μαΐου όλα είναι έτοιμα. Το ποιοι θα φύγουν έχει αποφασιστεί με βάση την ποινή του καθενός και τις ανάγκες του κόμματος για δουλειά: από το κελλί 7 θα φύγουν ο Νίκος Βαβούδης, ο Βαγγέλης Θωμάζης και ο Αποστόλης Κλειδωνάρης, από το κελλί 6 θα φύγουν οι γνωστοί μας από την υπόθεση Μπεζεντάκου Αβραάμ Δερβίσογλου, Μόσχος Δουλγέρης και Κώστας Σαρίκας κι από το κελλί 1 θα φύγουν ο Δημήτρης Σακαρέλλος και ο Ζαννής Φλωράκος.

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα αρχίζει η έξοδος. Όλα κυλούν σύμφωνα με το σχέδιο. Οι οκτώ κατεβαίνουν στο πηγάδι και μέσα από ένα λαγούμι 24 μέτρων βγαίνουν στο περιβολάκι και κρύβονται στο διπλανό δασάκι. Εκεί κάθονται να πάρουν ανάσα, να καπνίσουν ένα τσιγάρο και να καρφώσουν στο κορμό ενός δέντρου ένα μήνυμα προς εκείνους που θα τους έψαχναν σε λίγες ώρες: "Είμαστε ασύλληπτα πουλιά και όπως εφύγαμε εμείς έτσι θα φύγουν και οι άλλοι". Κατεβαίνουν στην παραλία, όπου ξέρουν πώς αφήνει την βάρκα του ένας ψαράς και με αυτοσχέδια κουπιά βγαίνουν στην νησίδα Μονή, τρία μίλια πιο πέρα. Εκεί τους περιμένει μια βενζινάκατος με τον Κλάρα. Πριν χαράξει η μέρα, έχουν πατήσει στην αττική γη και έχουν εξαφανιστεί.

Πίσω στην φυλακή, έρχεται η ώρα του πρωινού προσκλητηρίου. Οι φύλακες φωνάζουν τα ονόματα των κρατουμένων κι εκείνοι απαντούν με ένα "παρών". Ως και οι οκτώ απόντες απαντούν! Όλα καλά και στο βιβλίο συμβάντων ο αρχιφύλακας βεβαιώνει ότι "εύρομεν τους κρατουμένους άπαντας καλώς έχοντας και παρόντας". Μέχρι που, κατά τις 10 πια, ένας φύλακας βλέπει τον Σακαρέλλο να κοιμάται του καλού καιρού. Του τραβάει την κουβέρτα αλλά αντί για ανθρώπινο κορμί βλέπει κάτι ξύλα και κάτι ρούχα. Αμέσως σημαίνει συναγερμό και γίνεται καταμέτρηση των κρατουμένων. Αποτέλεσμα: οκτώ κομμουνιστές λείπουν και άλλοι 78 είναι σκασμένοι στα γέλια.

Οι φύλακες ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν τον τρόπο διαφυγής των δραπετών. Κάνουν το κτήριο φύλλο και φτερό αλλά δεν σηκώνουν ποτέ το ξύλο από το περβάζι τού κελλιού 7. Ψάχνουν επί ώρες και κοντεύουν να τρελλαθούν, ώσπου το απόγευμα δέχονται την επίσκεψη του αγρότη από δίπλα, ο οποίος τους ενημερώνει ότι βρήκε στο περιβόλι του μια τρύπα και δίπλα της ένα αμπέχωνο. Τρέχουν, βρίσκουν την τρύπα, βλέπουν τα αποτσίγαρα, διαβάζουν το ραβασάκι και κάποιος απ' αυτούς διατάσσεται να πάρει το λαγούμι ανάποδα. Επί τέλους, καταφέρνουν να λύσουν το μυστήριο.

Η είδηση της απόδρασης στο πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη τής 10/5/1934

Το κυνηγητό που εξαπέλυσαν οι αρχές για να βρουν τους δραπέτες δεν έφερε αποτέλεσμα. Το μόνο που "ανακάλυψαν", όπως ακριβώς και στην περίπτωση Μπεζεντάκου, είναι η εμπλοκή ενός άλλου σοβιετικού πλοίου στην απόδραση. Τότε ήταν το "Ίλιτς", που μετέφερε τον Μπεζεντάκο στην Ισπανία. Τώρα ήταν το "Ναβαρασίσκυ", που πήρε τους οκτώ και τους πήγε στο Πορτ-Σάιντ. Λογικό. Αφού δεν μπορούμε να τους βρούμε, ας πούμε ότι τους βόηθησαν οι κακοί σοβιετικοί.

Η πρωτοφανής απόδραση δεν άργησε να γίνει θρύλος και τραγούδι στα χείλη των κομμουνιστών. Μα πάνω απ' όλα, έγινε οδηγός για μια ακόμη πιο εντυπωσιακή απόδραση που θα γινόταν 21 χρόνια αργότερα από μια άλλη φυλακή, στα Βούρλα του Πειραιά...


-----------------------------------------
(*) Όλα τα ονόματα παρατίθενται με απόλυτη αλφαβητική σειρά. Οι Νίκος Ζαμπέλης ("Νικηφόρος") και Νίκος Λεκανίδης ("Λευκός") ήσαν οι συνεργάτες τού Αλέκου Παναγούλη στην απόπειρα κατά του δικτάτορα Παπαδόπουλου (13/8/1968). Μέλη της οργάνωσής τους ήσαν και οι Βερυβάκης, Γιώτας, Κλωνιζάκης κ.α. Στις 6 Ιουνίου 1971, ο Ζαμπέλης απέδρασε κόβοντας τα κάγκελα με σιδεροπριονάκια που του τα έφερναν μέσα σε οδοντόκρεμες.

(**) Βεβαίως, η διαφώτιση μέσα στην φυλακή απαγορεύεται αλλά οι κομμουνιστές δουλεύουν με το σύστημα "αλατιέρα": βολτάρουν στο προαύλιο ανά τριάδες, με τον κομμουνιστή-διαφωτιστή στην μέση, ώστε αυτός να μιλάει χαμηλόφωνα και οι άλλοι δυο να τον ακούνε, δίχως να δίνουν στόχο.

Ανήλικοι στις ισραηλινές φυλακές. Το σκληρότερο πρόσωπο ενός απάνθρωπου καθεστώτος

 

 

12-01-2018

 

Το Ισραήλ είναι η μόνη χώρα στον κόσμο όπου ανήλικοι δικάζονται αυτομάτως σε στρατοδικεία, στερούμενοι του βασικού δικαιώματος μιας δίκαιης δίκης. Μόνο από το 2000 κι εξής πάνω από 8000 Παλαιστίνοι ανήλικοι έχουν συλληφθεί και δικαστεί, εν μέσω κατηγοριών συστηματικής κακοποίησης έως και βασανισμού πολλών εξ αυτών. Οι κατηγορίες που συνήθως έχουν να αντιμετωπίσουν είναι η ρίψη πετρών, που επισείει μέγιστη ποινή μεταξύ 10 και 20 ετών

Κατιούσα

 

H υπόθεση της 16χρονης Αχέντ Ταμίμι, που καταδικάστηκε για το χαστούκι σε Ισραηλινό στρατιώτη, ξαναφέρνει στο προσκήνιο το ζήτημα της κράτησης και φυλάκισης παιδιών από το κράτος του Ισραήλ. Με βάση τα πιο πρόσφατα στοιχεία του Νοεμβρίου του 2018, 313 Παλαιστίνοι ανήλικοι κρατούνται σε ισραηλινές φυλακές ως κρατούμενοι για λόγους ασφαλείας και φυλακισμένοι, περιλαμβανομένων δύο διοικητικών κρατουμένων, ενώ 9 ακόμα ανήλικοι κρατούνται στο Ισραηλινό Σύστημα Φυλακών λόγω “παράνομης διαμονής” στο Ισραήλ. H αντιμετώπιση, τόσο των κρατουμένων, όσο και τον φυλακισμένων είναι κοινή από το Ισραηλινό κράτος, για το οποίο αμφότεροι θεωρούνται εγκληματίες.  Ένας μικρός αριθμός ανηλίκων κρατείται σε δομές του ισραηλινού στρατού για σύντομα χρονικά διαστήματα. 


Το Ισραήλ είναι η μόνη χώρα στον κόσμο όπου ανήλικοι δικάζονται αυτομάτως σε στρατοδικεία, στερούμενοι του βασικού δικαιώματος μιας δίκαιης δίκης. Μόνο από το 2000 κι εξής πάνω από 8000 Παλαιστίνοι ανήλικοι έχουν συλληφθεί και δικαστεί, εν μέσω κατηγοριών συστηματικής κακοποίησης έως και βασανισμού πολλών εξ αυτών. Οι κατηγορίες που συνήθως έχουν να αντιμετωπίσουν οι ανήλικοι είναι η ρίψη πετρών, που επισείει μέγιστη ποινή μεταξύ 10 και 20 ετών, ενώ υπάρχουν αναφορές πως περίπου τα τρία τέταρτα όσων συλλαμβάνονται, μετάγονται ή ανακρίνονται, υφίστανται κάποιας μορφής σωματική βία. Οι μισοί περίπου ανακρινόμενοι αναφέρουν στέρηση τροφής, νερού ή πρόσβασης σε τουαλέτα. Στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων δεν υπάρχει παρουσία γονέα κατά  την ανάκριση ή πρόσβαση σε συνήγορο υπεράσπισης, ενώ και η ενημέρωση σχετικά με τα δικαιώματα των συλληφθέντων, όταν υπάρχει είναι ελλιπέστατη. Δε λείπουν και περιστατικά κατά τα οποία τα παιδιά εξαναγκάζονται στην υπογραφή ομολογιών στα εβραϊκά, ακόμα κι όταν δεν κατανοούν τη γλώσσα ή το περιεχόμενο των κατηγοριών. Ηλικιακά το μεγαλύτερο ποσοστό είναι άνω των 15, ωστόσο κατά καιρούς έως και 25% των κρατούμενων άνα μήνα είναι ηλικίας μεταξύ 12 και 15 ετών (η φυλάκιση ανηλίκων κάτω των 14 δεν επιτρέπεται στο Ισραήλ, ωστόσο υπάρχουν περιστατικά παραβίασης της εν λόγω νομοθεσίας, ενώ απλή ανάκριση έχουν υποστεί και παιδιά 8 ετών). Μετά την καταδίκη, περίπου το 60% των ανηλίκων κρατουμένων μεταφέρεται από τα κατεχόμενα εδάφη σε φυλακές εντός Ισραήλ, κατά παραβίαση της τέταρτης συνθήκης της Γενεύης του 1949, που ορίζει τα δικαιώματα αιχμαλώτων πολιτών και στρατιωτών σε εμπόλεμες ζώνες. 

Τέτοια είναι και η περίπτωση του 16χρονου  Yazan Saeed Hashem Al-Batran, ο οποίος συνελήφθη τον περασμένο Ιούλη, αφότου τρεις Ισραηλινοί στρατιώτες του είχαν επιτεθεί. Η δικηγόρος του, Hiba Masalha, αναφέρει τα εξής: “Αρχικά οι στρατιώτες τον έσπρωξαν στο έδαφος και του έδεσαν τα χέρια πίσω με χειροπέδες. Μετά τον χτύπησαν με τα χέρια, τα πόδια και όπλα. Υπέστη ισχυρά χτυπήματα στα πλευρά του και πολλούς μώλωπες κι εκχυμώσεις“. Προσθέτει επίσης πως “Αφού τον χτύπησαν, δυο στρατιώτες τον κουβάλησαν και τον ανάγκασαν να μπει στο τζηπ τους. Τον πήγαν στο αστυνομικό τμήμα όπου παρέμεινε στο πάτωμα, με χειροπέδες και δεμένα μάτια, από νωρίς το απόγευμα ως τις 8 μμ. Μετά μεταφέρθηκε σε ένα αδιευκρίνιστο ανακριτικό κέντρο, κι αφού του έκαναν σωματική έρευνα, τον πήγαν σε ένα δωμάτιο και τον άφησαν με χειροπέδες και δεμένα μάτια ως το πρωί”.

Σύλληψη Παλαιστίνιου εφήβου στην Ανατολική Ιερουσαλήμ στις 24 Οκτώβρη 2014, μετά από συγκρούσεις που ακολούθησαν τις προσευχές της Παρασκευής

Πέρα από τη βία που υφίστανται οι νεαροί συλληφθέντες, οι συνέπειες της στη ζωή τους μετά την απελευθέρωση είναι εξίσου σοβαρές και πιο μακροχρόνια βλαπτικές. Ενδεικτική είναι η περίπτωση του 15χρονου τότε Μωχάμετ, από το χωριό Beit Ummar κοντά στη Χεβρώνα, στη Δυτική Όχθη. Μετά τη σύλληψή του από τις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής το 2014, μεταφέρθηκε σε τρία διαφορετικά κέντρα κράτησης, κι αφότου ομολόγησε με τη χρήση βίας τη ρίψη πετρών και πέρασε κάποιο χρόνο στην απομόνωση, αφέθηκε ελεύθερος μετά από τρεις μήνες. Από τότε ξεκίνησε το κάπνισμα και εγκατέλειψε το σχολείο, μη θέλοντας να επαναλάβει την ίδια τάξη εξαιτίας της τρίμηνης απουσίας του. Η παρουσία συμπτωμάτων μετατραυματικού στρες, όπως εφιάλτες και αλλαγές συμπεριφοράς είναι αρκετά κοινή μεταξύ των παιδιών που επιστρέφουν από ισραηλινή κράτηση. Ακόμα συχνότερο είναι το φαινόμενο της απώλειας ενδιαφέροντος για το σχολείο, η επανάληψη τάξεων και η διακοπή φοίτησης. 

Το κράτος του Ισραήλ, παρότι έχει υπογράψει το 1991 τη Σύμβαση του ΟΗΕ για τα δικαιώματα του παιδιού, παραβιάζει συστηματικά την πρόβλεψη πως η στέρηση ελευθερίας ανηλίκου αποτελεί έσχατο μέσο αντιμετώπισης. Σύμφωνα με έρευνα των Ηνωμένων Εθνών το 2015, από το 1967, οπότε και ισχύει το πολεμικό δίκαιο στις κατεχόμενες περιοχές της Δυτικής Όχθης, 95.000 ανήλικοι έχουν υποστεί κράτηση ή φυλάκιση χωρίς νόμιμη δίκη.  Η καταπάτηση των δικαιωμάτων του παιδιού αντίκειται στο σύνολο πρακτικά του διεθνούς δικαίου περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το οποίο απαιτεί από τις χώρς την ύπαρξη ενός διακριτού σωφρονιστικού συστήματος για ανήλικους παραβάτες, το οποίο αναγνωρίζει το ιδιαίτερο καθεστώς των ανηλίκων, τους προστατεύει από τη βία, και εστιάζει στο σωφρονισμό και την κοινωνική επανένταξη.  Η Unicef, σε αναφορά της το 2013, στηλιτεύει την κακοποίηση στο στρατιωτικά σύστημα κράτησης ως “διαδεδομένη, συστηματικά και θεσμοποιημένη καθ’όλη τη διάρκεια της διαδικασίας”.

H Dima Al Wawi, ετών 12, γίνεται δεκτή από την οικογένεια της στο σημείο ελέγχου Jbara της Δυτικής Οχθής στις 24 Απρίλη 2016, μετά από επιτυχή έφεση της οικογένειας της κατά της καταδίκης της σε πέντε μήνες φυλάκιση, επειδή είχε προσεγγίσει Ισραηλινό φρουρό με μαχαίρι

Η κακομεταχείριση των ανήλικων συλληφθέντων είναι ένας ακόμα λόγος που δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό “απαρτχάιντ” , τον οποίο απέδωσε αναφορά του ΟΗΕ τον περασμένο Μάρτη. Το μέλλον των παιδιών της Παλαιστίνης, όπως και του λαού της συνολικά ωστόσο δε διαγράφεται αισιόδοξο, ιδίως μετά την περαιτέρω ενίσχυση της αταλάντευτα φιλοϊσραηλινής πολιτικής των ΗΠΑ επί προεδρίας Τραμπ. Η πολύμορφη αλληλεγγύη στον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού παραμένει διαχρονικό κι αυτονόητο καθήκον κάθε προοδευτικής συνείδησης όπου γης.

Δύσκολες Νύχτες

http://www.katiousa.gr

«Ευκολότερη» η υλοποίηση των μέτρων με τον ΣΥΡΙΖΑ

        

Με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έγινε «ευκολότερη» η υλοποίηση αντιλαϊκών μέτρων είναι το κεντρικό νόημα των όσων δήλωσε ο απερχόμενος επικεφαλής του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ στη βρετανική εφημερίδα «Financial Times».

«Ο πρωθυπουργός Τσίπρας και φυσικά ο (υπουργός Οικονομικών) Ευκλείδης Τσακαλώτος έχουν αλλάξει εντελώς τη σχέση με τους Ευρωπαίους εταίρους. Από τότε σχεδόν τα πάντα είναι ευκολότερα …είναι μια εντελώς διαφορετική κατάσταση», σημείωσε.

Ο Γ. Ντάισελμπλουμ είπε ότι κάποια από τα μέτρα που η Ελλάδα έπρεπε να λάβει για να εξυγιάνει τα δημόσια οικονομικά της ήταν «ακραία», αλλά τώρα οι συζητήσεις έχουν μετατοπιστεί από τη λιτότητα στις μεταρρυθμίσεις. Επίσης, ανέφερε ότι ποτέ δεν υποστήριξε μια έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, κάτι που θα ήταν «πραγματικά καταστροφικό» και ένα «τεράστιο λάθος».

ΣΕΒ, ΝΔ και Σύριζα: Δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι…

…

Κατιούσα

Μία από τις τελευταίες επικοινωνιακές γραμμές άμυνας της κυβέρνησης και των κολαούζων της είναι η λογική του… μεγαλύτερου κακού και ο ετεροπροσδιορισμός από αυτό: τη ΝΔ, το ΣΕΒ και ό,τι άλλο βολεύει κάθε φορά. Ο ΣΕΒ για παράδειγμα -κατά το συριζαϊκό αφήγημα- εναντιώνεται στην πρόθεση της κυβέρνησης να ενισχύσει τις συλλογικές συμβάσεις, ενώ η ΝΔ προτείνει ακόμα χειρότερους όρους (50% + 1 επί του συνόλου των εργαζομένων) σχετικά με τη λήψη απόφασης για απεργία.
Ας δούμε όμως τι ισχύει στην πραγματικότητα και το δικό της αφήγημα, που είναι τα γεγονότα.
Ο ΣΕΒ στο εβδομαδιαίο δελτίο του χαιρετίζει το “αναπτυξιακό αποτύπωμα” που χαρακτηρίζει πολλές διατάξεις του πολυνομοσχεδίου που κατατέθηκε προς ψήφιση, με τις οποίες ικανοποιούνται χρόνια αιτήματα της επιχειρηματικής κοινότητας. Οι διατάξεις που ξεχωρίζει ως σημαντιές και θετικές ο Σύνδεσμος των Ελλήνων Βιομηχάνων αφορούν: την εξορυκτική βιομηχανία, τα επιχειρηματικά πάρκα, τους πλειστηριασμούς, την αγορά ενέργειας, την εφοδιαστική αλυσίδα, την κτηματογράφηση, τις απαλλοτριώσεις, τη μεταφορά 14 ΔΕΚΟ στο υπερταμείο και  την αντιμετώπιση της υπογεννητικότητας.
Οι… “αγκυλώσεις φεύγουν”, η καπιταλιστική ανάπτυξη έρχεται.
Η μοναδική κριτική του ΣΕΒ αφορά την αποσπασματικότητα κάποιων σημείων, καθώς και τη διστακτικότητα του νομοθέτη, η οποία δεν αναιρεί όμως τις “σημαντικές παρεμβάσεις οικονομικής πολιτικής και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που αξίζουν στήριξης“.
Όσο για το ζήτημα των συλλογικών συμβάσεων, το ΠΑΜΕ εξέδωσε χτες Δελτίο Τύπου με το οποίο καταδεικνύει την υποκρισία της κυβέρνησης και τις σχετικές δεσμεύσεις που έχει αναλάβει απέναντι στους εργοδότες για “καμία επιστροφή στο παρελθόν!”
Ας δούμε όμως πώς τοποθετείται κι η ΝΔ για την επίμαχη διάταξη, διά του αντιπροέδρου της, Άδωνη Γεωργιάδη, με αφορμή την έφοδο του ΠΑΜΕ στο Υπουργείο Εργασίας.

Ο Άδωις αφενός καταδικάζει απερίφραστα την “επίθεση” στην Υπουργό, αφετέρου την επικροτεί για την εξαίρετη νομοθεσία που κατέθεσε, και η οποία θα βοηθήσει το συνδικαλιστικό κίνημα… Αν τώρα προκύπτουν και κάποιες επιμέρους διαφωνίες, αυτές αφορούν πιθανότατα τη… διστακτικότητα και την αποσπασματικότητα, που σημειώνει και ο ΣΕΒ στο εβδομαδιαίο δελτίο του.
Εν κατακλείδι: δείξε μου το φίλο σου ή την “κριτική” που σου κάνουν οι εχθροί σου, να σου πω ποιος είσαι. Αυτό θα μπορούσε να είναι η απάντηση στην τελευταία γραμμή άμυνας της κυβέρνησης και του επικοινωνιακού επιτελείου της. Αν έχεις τέτοιους “εχθρούς” τι να τους κάνεις τους φίλους…
Αλλά ελάτε λίγο στη θέση τους. Κάτι πρέπει να πουν κι αυτοί, για να φαίνεται πως ξεχωρίζουν

Είναι γνωστός

Ηταν 23 Ιούνη του 2010, όταν στο πλαίσιο πανελλαδικής απεργίας, οι απεργοί ναυτεργάτες δέχθηκαν μια απίστευτη ομοβροντία λάσπης από εφοπλιστές και ΜΜΕ, που παρακινούσαν σε κρατική καταστολή και ενεργοποίηση του «κοινωνικού αυτοματισμού» στο λιμάνι του Πειραιά. Εκείνες τις μέρες, στέλεχος τότε της ΔΗΜΑΡ και σήμερα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ χαρακτήριζε την απεργία των ναυτεργατών «ολοκληρωτισμό» και έγραφε, σαν παπαγαλάκι των εφοπλιστών: «Ολα αυτά τα απολύτως ολοκληρωτικά φαινόμενα (σ.σ. η απεργία των ναυτεργατών) πρέπει να καταγγελθούν, να στηλιτευτούν και να απομονωθούν από την κοινωνία...». Σημείωνε επίσης ότι ο «συνδικαλισμός του ΠΑΜΕ θυμίζει φασιστική τρομοκρατία» (!) και ότι το ΠΑΜΕ περιφρονεί τη «δημοκρατική νομιμότητα»... Τα χρόνια πέρασαν και ο συγκεκριμένος, αφού του αναγνωρίστηκαν τα απεργοσπαστικά του «ένσημα», σήμερα είναι γενικός γραμματέας του υπουργείου Εργασίας, δηλαδή του υπουργείου που εισηγείται το ξήλωμα του απεργιακού δικαιώματος. Ο λόγος για τον Αν. Νεφελούδη, που από τις καταγγελίες ενάντια στην απεργία πέρασε με την κυβέρνηση στην πράξη της «νομικής αντιμετώπισης», αποδεικνύοντας και αυτός ότι στον ΣΥΡΙΖΑ έχει ανατεθεί από το κεφάλαιο η πιο βρώμικη αποστολή. Αυτό το κυβερνητικό στέλεχος προχτές έκανε ένα ακόμα βήμα, με απειλές ενάντια στο ΠΑΜΕ, χαρακτηρίζοντας μάλιστα τις εργατικές κινητοποιήσεις «πολιτική αλητεία». Αν κάτι επιβεβαιώνεται περίτρανα, είναι ότι ο κατήφορος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πάτο...

Παπατζιλίκια

 

Κατανοούμε ότι η προχτεσινή ήταν μια δύσκολη μέρα για την κυβέρνηση και την «Αυγή». Η κατάθεση του πολυνομοσχεδίου δεν άφηνε πολλά περιθώρια παρερμηνειών για τον αντιλαϊκό χαρακτήρα των μέτρων, με αποτέλεσμα να δυσκολεύει η προπαγάνδα για την υπεράσπιση και τον εξωραϊσμό του κυβερνητικού νομοθετήματος. Τα επιτελεία όμως των ΣΥΡΙΖαίων της «Αυγής» το «τερμάτισαν», χαρακτηρίζοντας «μεροληπτικό» το πολυνομοσχέδιο, υπονοώντας ότι περιέχει περισσότερα ...φιλολαϊκά μέτρα, παρά αντιλαϊκά! Κι όχι μόνο αυτό. Η εφημερίδα προσπαθεί από το πρωτοσέλιδο να στήσει σκηνικό αντιπαράθεσης κυβέρνησης - ΣΕΒ για τον κατώτερο μισθό, αναπαράγοντας χιλιοειπωμένες θέσεις των βιομηχάνων, που ήταν γνωστές στον πρωθυπουργό όταν τρωγόπινε μαζί τους στις Γενικές Συνελεύσεις του Συνδέσμου, αλλά δεν είπε ποτέ κουβέντα. Τώρα η «Αυγή» μάς λέει ότι η κυβέρνηση υπηρετεί διαφορετικά ταξικά συμφέροντα από τον ΣΕΒ και ότι οι εργαζόμενοι έχουν χρέος να στηρίξουν την κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση για την «επόμενη μέρα» των μνημονίων, προκειμένου να μην περάσουν οι αξιώσεις του ΣΕΒ για τις συμβάσεις και τους μισθούς. Το θράσος ξεπερνάει τα όρια. Η κυβέρνηση, που ψήφισε το 3ο μνημόνιο και αμέτρητα συμπληρωματικά μέτρα για λογαριασμό του κεφαλαίου, που διατηρεί απείραχτη την αντεργατική νομοθεσία για τις Συλλογικές Συμβάσεις και τον κατώτερο μισθό, για να είναι ανταγωνιστική η οικονομία και να ανακάμψουν τα κέρδη του κεφαλαίου, που νομοθετεί ενάντια στο απεργιακό δικαίωμα, κατ' εντολή της μεγαλοεργοδοσίας, εμφανίζεται να «σκάβει χαρακώματα» απέναντι στον ΣΕΒ, που δεν χάνει ευκαιρία να της πλέκει το εγκώμιο για τις επιδόσεις της στην αντιλαϊκή πολιτική. Αν νομίζουν ότι με τέτοια «παπατζιλίκια» θα κοροϊδέψουν τους εργαζόμενους, είναι βαθιά νυχτωμένοι.

Εξίσου αντιλαϊκά

 

Μερικά από τα «πυροτεχνήματα» που πετάει η κυβέρνηση για να διασκεδάσει το πραγματικό «ταξικό πρόσημο» του πολυνομοσχεδίου, είναι ότι αυτό περιλαμβάνει τάχα περισσότερα «θετικά» μέτρα απ' ό,τι «αρνητικά», και ότι για πρώτη φορά δεν υπάρχουν παρεμβάσεις στα δημοσιονομικά. Πρόκειται για μεγάλη κοροϊδία. Σε ό,τι αφορά τα λεγόμενα «δημοσιονομικά μέτρα», τέτοια ανάγκη δεν υπήρχε, καθώς αυτά συμφωνήθηκαν στην προηγούμενη «αξιολόγηση», με ορίζοντα το 2060. Επιπλέον, τα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ, οι «ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί», τα «ευρωπαϊκά εξάμηνα» κ.ο.κ., φροντίζουν για τα περαιτέρω. Ακόμα πιο σάπιο όμως είναι το επιχείρημα περί «θετικών» μέτρων, στα οποία η κυβέρνηση κατατάσσει «μεταρρυθμίσεις» όπως οι ιδιωτικοποιήσεις, η παραπέρα «απελευθέρωση» της αγοράς Ενέργειας, το «άνοιγμα» κι άλλων «κλειστών επαγγελμάτων» κ.ά. Απ' όπου κι αν το πιάσει κανείς, πρόκειται για μέτρα που έχουν γνώμονα τις ανάγκες της καπιταλιστικής κερδοφορίας και ακριβώς γι' αυτό αντιστρατεύονται τις λαϊκές ανάγκες. Παρά την κυβερνητική προπαγάνδα ότι δεν αφορούν περικοπές, αυτά τα μέτρα και οι «μεταρρυθμίσεις» είναι το αναγκαίο συμπλήρωμα και η άλλη όψη των αντιλαϊκών περικοπών, καθώς αθροίζονται στην προσπάθεια της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων να δημιουργήσουν προϋποθέσεις ανάκαμψης για το κεφάλαιο, επιταχύνοντας το άνοιγμα νέων πεδίων δράσης για την κερδοφορία του, διευκολύνοντας την ταχύτερη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, σε βάρος των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Από εδώ προκύπτει η ανάγκη το πολυνομοσχέδιο να απαντηθεί αποφασιστικά, να βρεθεί στο στόχαστρο ακόμα περισσότερων εργαζομένων, με συμμετοχή στην αυριανή απεργία των Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων και συνδικάτων.

Σεφτές

 

«Ραβασάκια» με τους «θετικούς οιωνούς» για την οικονομία διακινεί αυτές τις μέρες ο φιλοκυβερνητικός Τύπος, ενθαρρύνοντας το λαό να πιστέψει ότι τον περιμένουν καλύτερες μέρες. Ωστόσο, απ' όσα γράφονται και λέγονται, «δύο στα τρία» αφορούν καραμπινάτους στόχους του κεφαλαίου, που προϋποθέτουν τσάκισμα του λαού. Καταγράφουμε ενδεικτικά: «Το 2017 πετύχαμε, για τρίτη συνεχόμενη φορά, δημοσιονομική υπεραπόδοση». Τάραξαν, δηλαδή, τους εργαζόμενους στις περικοπές και στη φοροληστεία, για να πετύχουν τα ματωμένα πλεονάσματα. «Οι ξένες επενδύσεις άγγιξαν τα 4 δισ. ευρώ, ποσό ρεκόρ για την τελευταία δεκαετία». Λογικό, θα πει κανείς, μετά από 10 σχεδόν χρόνια καπιταλιστικής κρίσης, με την καπιταλιστική οικονομία στον πάτο, αλλά και μετά από ατελείωτα αντεργατικά μέτρα, που δημιουργούν «παράδεισο εκμετάλλευσης» στην Ελλάδα. «Το λιανικό εμπόριο παρουσιάζει ανάκαμψη». Ωστόσο, καμία «ανάκαμψη» δικαιωμάτων δεν είδαν οι εργαζόμενοι στο εμπόριο. Το αντίθετο. Είδαν την κατάργηση της Κυριακής αργίας, την εκτίναξη της ευελιξίας κ.ο.κ., όπως και οι μικροί επαγγελματίες είδαν τη θέση τους να επιδεινώνεται στον ανταγωνισμό με τα μονοπώλια. Πρόκειται, δηλαδή, για «σεφτέ» και «προσδοκίες» που αφορούν αποκλειστικά το κεφάλαιο και τους στόχους του, τους οποίους υπηρετούν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα. Οι προσδοκίες των εργαζομένων, για να γίνουν πραγματικότητα, δεν μπορεί παρά να περνάνε μέσα από τη σύγκρουση με τους στόχους αυτούς.

Ριζοσπάστης 

Nέα Γενιά: Κάντε Θόρυβο Επιτέλους!

Μεγαλώσαμε κάποιοι με αυτονόητες ως ένα βαθμό τις έννοιες 8ωρο, συλλογικές συμβάσεις. μισθός, δώρα, επιδόματα ασθενείας-οικογενεικά, ανεργίας, εργατική νομοθεσία,κοινωνική ασφάλιση, συνταξιοδότηση κλπ.
Αν δεν αλλάξει κάτι, η νέα γενιά θα τα ακούει σαν παραμυθάκι.

Αυτά ολα, που τώρα πια, τα χουν πάρει πίσω εξαιτίας της απραξίας των περισσοτέρων στην επίθεση που μας κάνουν, δε χαρίστηκαν ποτέ και πουθενά.

Όσοι αδιαφορείτε για την κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας, τουλάχιστον να γνωρίζετε ότι ζείτε ή ζήσατε καλά εξαιτίας απεργών εργατών κι όχι εξαιτίας απεργοσπαστών.

Οφείλετε τιμή 

- στον Πρόεδρο των αρτεργατών Θεσσαλονίκης, μέλος του ΕΚΘ και επί δεκαετίες δήμαρχο Συκεών Π. Αφαλή, που τον έπαυσαν και τον έστειλαν στην εξορία,     

- στον δολοφονημένο εδώ στην Θεσσαλονίκη δάσκαλο Γ. Ζέβγο, 

- στον εκτελεσμένο Πρόεδρο των τσαγκαράδων Αθήνας Η. Μπερκέτη,  

- τον δολοφονημένο κλωστουφαντουργο πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Νάουσας, τον Γ. Βουτυρά,  

- τον δολοφονημένο μεταλλουργό Γ.Γ. της ΓΣΕΕ, Μήτσο Παπαρήγα,  

- στον διωγμένο καπνεργάτη ΓΓ της Ενωτικής ΓΣΕΕ Κ. Θέο, 

- τον εκτελεσμένο καπνεργάτη Κ. Λαζαρίδη,  

- τον νεκρό απεργό οικοδόμο Δ. Κοτζαρίδη από δολοφονική επίθεση του παρακράτους το 2011, 

και σε άλλους χιλιάδες πρωτοπόρους εργάτες που εκτελέστηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν για να ζήσετε εσείς καλά.    Γιατί άλλο λόγο δεν είχαν. 

Δεν πληρώθηκαν για να πεθάνουν.

Υπήρχαν πάντα οι τίμιοι συνδικαλιστές, σαν αυτούς που διαμαρτυρήθηκαν στο Υπ. Εργασίας χθες. 

Υπήρχαν πάντα αγωνιστές εργατουπάλληλοι, σωματεία ταξικά, που πάλευαν σε συνθήκες παρανομίας και συγκρούστηκαν με το πανίσχυρο κράτος για καλύτερες ημέρες.

Υπήρχαν και οι εργατοκάπηλοι, οι εργατοπατέρες, που τους διόριζαν οι φασιστικές κυβερνήσεις στη ΓΣΕΕ και τα σωματεία, που τους έκαναν και υπουργούς ακόμη, για να μην κουνιέται φύλλο.

Αλλά πάντα το μόνο μέσο που έχει ο εργάτης για να διεκδικήσει τη ζωή που του αξίζει είναι η απεργία. 

Τίποτα άλλο.
Δε θα μας σώσει ούτε ο καναπές, ούτε η τηλεόραση, ούτε η βουβή διαμαρτυρία.

Κάντε θόρυβο επιτέλους!

Εικόνα από το μέλλον:

Δε θα είμαστε πάντα νέοι και ωραίοι ή νέες και ωραίες... Όταν λοιπόν θα είμαστε στην ουρά για τα επιδόματα (αν δίνουν) σε άπορους ηλικιωμένους που δεν κατάφεραν να συνταξιοδοτηθούν, επειδή δε θα έχουμε συμπληρώσει τα 40 χρόνια εργασίας,  ή επείδή στα 50 και κυρίως 60 και 70 μας δε θα μας παίρνει κανείς στη δουλεια και θα είμαστε άνεργοι και τσακισμένοι...αφού τη συνταξη την πήγε αυτή η κυβέρνηση στα 67 (!) έτη, τότε θα είμαι εγώ εκεί σε μια άκρη να σας τρολάρω.

Θα σας θυμίζω τι κάνατε όταν περνούσαν το νομοχέδιο για τα 67 έτη συνταξιοδότησης. Θα σας θυμίζω ότι δεν κάνατε απεργίες με χίλιες δυο προφάσεις και οι μόνες διαδηλώσεις που σας ευαισθητοποίησαν ήταν για τις ταυτότητες και τα ονόματα των γειτονικών λαων. Και θα σας λέω ότι οι μαλακίες πληρώνονται σε αυτή τη ζωή, οι αμαρτίες στην άλλη.  Η διαφορά μας θα είναι ότι εγώ θα χω ήσυχη συνείδηση.  Η δική σας θα βολοδέρνεται.

Thesska Katerina

Το ΠΑΜΕ, ο ΣΕΒ και η Αυγή που ανησυχεί…

…

Κατιούσα

Τις προάλλες ο Τσίπρας είπε πως η κυβέρνηση θα κάνει πιο σαφές το ταξικό της πρόσημο τη πολιτικής της, κάνοντας πολλές λαϊκές τσέπες να αναστενάξουν. Χτες το κύριο άρθρο της κυβερνητικής Αυγής μας έδωσε ένα δείγμα ταξικής ανάλυσης, όπως την εννοεί ο Σύριζα.

Η διαμαρτυρία του ΠΑΜΕ θα ολοκληρωθεί την Παρασκευή, ημέρα ψήφισης του νομοσχεδίου, με συλλαλητήριο και απεργία όσων σωματείων το ακολουθούν. Το νομοσχέδιο θα ψηφιστεί, το ΠΑΜΕ θα έχει κάνει το καθήκον του και η ζωή θα συνεχιστεί. Όλα καλά;

Εδώ η Αυγή μας εξηγεί πως ό,τι κι αν κάνουμε, το πολυνομοσχέδιο θα ψηφιστεί. Ξεχάστε λοιπόν αυτά που ξέρατε, χαμένος αγώνας είναι αυτός που δε γίνεται, κι άλλους τέτοιους ρομαντισμούς, γιατί είναι αναποτελεσματικά. Όπως αναποτελεσματική ήταν κι η απεργία που κηρύχτηκε κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού (ο αρθρογράφος μας ενημερώνει πως η απεργία και το σύνθημα της ΓΣΕΕ ήταν “τρία πουλάκια κάθονται”).
Ενδιάμεσα, έχουμε μια ντρίπλα που στέλνει την μπάλα στην κερκίδα και μας εξηγεί πως ο ΣΕΒ υπερασπίζεται πολύ πιο αποτελεσματικά τα ταξικά του συμφέροντα, έχοντας στραμμένο το βλέμμα του στις συλλογικές συμβάσεις και τη… μεταμνημονιακή εποχή -sic. Αν ήθελαν λοιπόν οι εργατικές ενώσεις και τα σωματεία να πράξουν το ίδιο και να υπερασπιστούν αποτελεσματικά τα συμφέροντά τους, θα έπρεπε να στηρίξουν ή -στη χειρότερη- να πιέσουν την κυβέρνηση να ενιχύσει τις συλλογικές συμβάσεις και να στοχεύσουν στους εργοδότες, που είναι ο πραγματικός αντίπαλος.
Σε αυτό το σημείο, θυμηθήκαμε συνειρμικά τα πανομοιότυπα σχόλια που διαβάζαμε ακόμα και σε φιλοκυβερνητικά μέσα ή προφίλ (βανδαλισμοί, επικοινωνιακό σόου κτλ) αμέσως μετά τη δράση του ΠΑΜΕ και τα συνθήματα που έγραψαν μέλη του με μπογιά έξω από τα γραφεία του ΣΕΒ.
Ο δεύτερος αυθόρμητος συνειρμός είναι πως ο ΣΕΒ υπερασπίζεται αποτελεσματικά τα δικά του ταξικά συμφέροντα, ακριβώς γιατί έχει καθαρό ταξικό ένστικτο και ξέρει πολύ καλά ποιες κυβερνήσεις στηρίζει. Όπως πχ την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που κάνει τη βρώμικη δουλειά, πολύ καλύτερα από ό,τι θα μπορούσε μια αμιγώς δεξιά κυβέρνηση. Γι’ αυτό εξάλλου χαιρετίζει το… “αναπτυξιακό αποτύπωμα” του πολυνομοσχεδίου στις διατάξεις για τους πλειστηριασμούς και το υπερταμείο, ενώ η κριτική που κάνει αφορά τους δισταγμούς και την αποσπασματικότητά τους για τις “μεταρρυθμίσεις” που απαιτούνται. Από αυτό δεν προκύπτει ότι η εργατική τάξη οφείλει να στηρίξει την κυβέρνηση για τα δικά της ταξικά συμφέροντα, αλλά ακριβώς το αντίθετο.
“Θέλει βούληση, σχέδιο και οργάνωση ο αγώνας”, μας λέει η κατακλείδα του άρθρου, κατά το γνωστό στίχο “θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία”. Δε μας εξηγεί πότε ακριβώς οργάνωσαν κάποιον αγώνα οι κυβερνητικές δυνάμεις και αν έδειξαν κάποια βούληση για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων. Θέλει όμως πολύ θράσος, και πολιτικό παχυδερμισμό, να οργανώνεις την επίθεση του κεφαλαίου στα λαϊκά στρώματα και να τους κάνεις υποδείξεις κι από πάνω, για το πώς θα οργανώσουν το δικό τους αγώνα πιο αποτελεσματικά, στηρίζοντας την κυβέρνηση…