Κλάψα – Ποινή – Χρυσή Αυγή

 

Η χώρα μας έχει μια μακρά ιστορία πολιτικών δικών, πολιτικών διώξεων και αστυνομιών σκευωριών. Η συμπεριφορά των κατηγορουμένων που κατήγγελλαν πολιτικές διώξεις χαρακτηριζόταν από μία υπερασπιστική συνέπεια και αξιοπρέπεια, που συχνά ενέπνεε και δίδασκε. Δεν είναι τυχαίο το σύνθημα της αριστεράς και του αντιδικτατορικού αγώνα «οι δίκες δεν λυγίζουν τους αγωνιστές». Γιατί πράγματι οι αγωνιστές δεν λύγιζαν και έφευγαν με το κεφάλι ψηλά από το εδώλιο, είτε για να πάνε στο σπίτι τους, είτε για να μπούν στη φυλακή, ακόμα και για να πάνε παλιότερα για εκτέλεση. Αλλά ακόμα και κατηγορούμενοι «του κοινού ποινικού δικαίου» συνήθως φέρονται με αυτοσυγκράτηση και αξιοπρέπεια σε ανάλογες περιστάσεις.

Η συμπεριφορά των περισσότερων από όσους καταδικάστηκαν στη δίκη της Χρυσής Αυγής δεν διακρίνεται ούτε από πολιτική συνέπεια, ούτε καν από την υπερασπιστική αξιοπρέπεια των ποινικών κρατούμενων. Εδώ και μέρες παρακολουθούμε μία οργανωμένη κλάψα, με ικεσίες, παρακλήσεις και επιστράτευση κάθε μέσου συναισθηματικής πίεσης στο δικαστήριο από δεκάδες καταδικασθέντες για να γλυτώσουν προσωρινά τα ελάχιστα χρόνια φυλακής που τους επιβλήθηκαν. Αυτοί που πριν μερικά χρόνια περηφανεύονταν ότι περπατούσαν και έτρεμε η γη, τώρα τρέμουν οι ίδιοι μπροστά στην απόρριψη της αναστολής και προσπαθούν να παραστήσουν τους άγιους. Αυτοί που πριν λίγα χρόνια παρίσταναν τους επαναστάτες και εχθρούς του κατεστημένου τώρα που ήρθε η ώρα της σύγκρουσης μαζί του το εκλιπαρούν για μία παράταση ελευθερίας. Ακόμα και πολιτικά στελέχη υπόσχονται να μην ασχοληθούν ξανά με την πολιτική, αρκεί να πάρουν την πολυπόθητη αναστολή. Τέτοιο επίπεδο συνείδησης!

Προκαλούν θυμηδία και μόνο. Και τα δικαστήρια δεν υποκύπτουν σε τέτοιου είδους παραστάσεις.

Αυθόρμητα αναβλύζουν τα λόγια του ποιητή:

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις

Αθήνα, 16/10/2020
Κώστας Παπαδάκης

Χρυσαυγίτης πατέρας κατήγγειλε ψευδώς τον αναρχικό γιο του για κλοπή

 

Κατιούσα

Είναι ήδη αρκετά οδυνηρό να μεγαλώνει κανείς με φασίστα πατέρα, πολλώ δε μάλλον να σέρνεται αδίκως στα δικαστήρια για παράπτωμα που δε διέπραξε, λόγω της εκδικητικότητάς του και τις διαφωνίες για τις πολιτικές πεποιθήσεις του τέκνου του. Αυτό συνέβη σε έναν 35χρόνο στο Βόλο, που βρέθηκε στα δικαστήρια ενάντια στον 64χρονο πατέρα του, που τον είχε καταγγείλει για κλοπή 815 ευρώ τα οποία σκόπευε να διαθέσει για χειρουργική επέμβαση.

Πιο συγκεκριμένα, ο πατέρας υποστήριξε πως ο γιος του μπήκε στο πατρικό του σπίτι στις 10 Ιούνη 2019 για να κλέψει από την τσέπη του παντελονιού του πατέρα του τα χρήματα. Ωστόσο ο πατέρας παραδέχτηκε στο δικαστήριο πως ο ίδιος δεν είχε δει το γιο του να μπαίνει στο σπίτι, υποστηρίζοντας ωστόσο ότι τον είδε κάποιος γείτονάς του.

Ο νεαρός προέβαλε ως άλλοθι πως εκείνη τη στιγμή βρισκόταν στο σπίτι της μητέρας της φίλης του, κι ότι η κατηγορία εναντίον του σχετίζεται με το γεγονός πως ο ίδιος είναι αναρχικός και ο πατέρας του χρυσαυγίτης.

Τελικά το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Βόλου έκρινε ότι δε στοιχειοθετείται η κατηγορία και απάλλαξε τον νέο λόγω αμφιβολιών.

Ενεργειακή φτώχεια και «απελευθέρωση»

Τα στοιχεία του Παρατηρητηρίου Ενεργειακής Φτώχειας της ΕΕ για το 2019 αναφέρουν ότι στην Ελλάδα το 17,9% του πληθυσμού αδυνατεί να διατηρήσει το σπίτι του «επαρκώς ζεστό», ενώ το 32,5% καθυστερεί τις πληρωμές των λογαριασμών Ενέργειας. Δηλαδή, περίπου ένα στα πέντε νοικοκυριά παγώνει το χειμώνα και ένα στα τρία δεν έχει τη δυνατότητα να πληρώνει εμπρόθεσμα τους λογαριασμούς ρεύματος, συσσωρεύοντας χρέη. Η στατιστική βέβαια δεν λέει όλη την αλήθεια, που είναι πολύ χειρότερη για το λαό. Για παράδειγμα, το ίδιο Παρατηρητήριο της ΕΕ εκτιμούσε σε 29,2% και 42% αντίστοιχα τα νοικοκυριά που δεν μπορούσαν να ζεσταθούν και δεν πλήρωναν έγκαιρα τους λογαριασμούς τους το 2015. Σύμφωνα όμως με έρευνα του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου Κτιριακής Απόδοσης (Buildings Performance Institute Europe) για την ίδια χρονιά, τα ποσοστά αυτά έφταναν σε 70% και 50,7% αντίστοιχα! Η ενεργειακή φτώχεια επομένως είναι εδώ και «αγκαλιάζει» χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά. Με δεδομένο μάλιστα ότι η πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων θεωρεί πλέον «θέρμανση του σπιτιού» το άναμμα του καλοριφέρ δύο ώρες τη μέρα (!) κι αυτό στην καλύτερη περίπτωση, αντιλαμβάνεται κανείς ότι το φαινόμενο αφορά πολύ περισσότερους από όσους καταγράφονται στις στατιστικές της ΕΕ και των διαφόρων οργανισμών της.

* * *

Ενα στοιχείο που αξιοποιείται στη στατιστική εκτίμηση της ενεργειακής φτώχειας είναι ο δείκτης των θανάτων, των αναπνευστικών και καρδιαγγειακών παθήσεων κατά τους χειμερινούς μήνες, που συνδέονται με τις συνθήκες του ψύχους. Ενδεικτικά, σύμφωνα με μελέτη του 2016, το 1% - 2,7% των καταγεγραμμένων θανάτων στην Ελλάδα, το 2,7% - 7,4% των καρδιαγγειακών παθήσεων και το 3,1% - 8,5% των αναπνευστικών λοιμώξεων που υποβλήθηκαν σε θεραπεία σε ελληνικά νοσοκομεία αποδόθηκαν στην ενεργειακή φτώχεια. Σε άλλη μελέτη, του 2018, το 90% των συμμετεχόντων δήλωσαν ότι θεωρούν το ενεργειακό κόστος στην Ελλάδα «υψηλό» ή «πολύ υψηλό», ενώ το 55,6% αποκάλυψαν ότι το 11% - 30% του εισοδήματός τους δαπανάται για ενεργειακές ανάγκες. Τα στοιχεία αυτά μεταφράζονται σε διακοπές ρεύματος, κυνηγητό και εκβιασμούς για εκατοντάδες χιλιάδες εργατικές - λαϊκές οικογένειες, μικρούς επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενους, που βίωσαν το 2019 πάνω από 700 διακοπές ρεύματος κάθε μέρα, σύμφωνα με την ετήσια έκθεση της ΡΑΕ.

* * *

Συνδυάζοντας την παραπάνω εικόνα με τις «αγκυλώσεις» που εντόπιζε το πόρισμα της «Επιτροπής Πισσαρίδη» στην αγορά ηλεκτρικής ενέργειας, ότι δηλαδή «ο ρυθμός είσπραξης των ληξιπρόθεσμων λογαριασμών παραμένει χαμηλός και πρέπει να ενισχυθεί», οι πρόσφατες εξαγγελίες της ΔΕΗ στη φιέστα όπου συμμετείχε και ο πρωθυπουργός, Κυρ. Μητσοτάκης, φαντάζουν περισσότερο ως το «τυράκι» για να πάνε οι οφειλέτες στο ταμείο παρά ως «μέτρα στήριξης» του λαού. Οι «διευκολύνσεις» και εκπτώσεις που ανήγγειλε ο όμιλος, δηλαδή, δεν αποτελούν «πολιτική στήριξης» των πιο αδύναμων καταναλωτών, αλλά προσαρμογή των τιμολογίων λιανικής στον ανταγωνισμό με τα άλλα μονοπώλια στη διανομή της Ενέργειας και ταυτόχρονα μέτρα για την αύξηση των εσόδων, από τη δεξαμενή των εκατοντάδων χιλιάδων που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στους τσουχτερούς λογαριασμούς του ρεύματος, οι οποίοι έχουν αυξηθεί πάνω από 150% την τελευταία δεκαετία. Αλλωστε εκπτώσεις, διευκολύνσεις και προσφορές κάνουν και τα άλλα ανταγωνιστικά μονοπώλια, για να μεγαλώσουν το μερίδιό τους στην αγορά. Αυτό όμως σε τίποτα δεν αλλάζει, ούτε βέβαια αντιστρέφει την καθήλωση χιλιάδων λαϊκών νοικοκυριών σε συνθήκες ενεργειακής φτώχειας. Ούτε περιορίζονται τα χρωστούμενα από απλήρωτους λογαριασμούς.

* * *

Οσο προχωρά η «απελευθέρωση» της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας, όσο η Ενέργεια αποτελεί ακριβοπληρωμένο εμπόρευμα για τα κέρδη μιας χούφτας μονοπωλίων, τόσο ο λαός θα «μαδιέται» κάθε μήνα για να πληρώσει τους πανάκριβους λογαριασμούς, τόσο θα συσσωρεύει χρέη, θα βρίσκεται αντιμέτωπος με διακοπές και εκβιασμούς. Είναι πραγματικά εξοργιστικό σήμερα, εν έτει 2020, με την επιστήμη και την τεχνική να καταγράφουν ασύλληπτη πρόοδο, με τα επιτεύγματά τους να διαμορφώνουν προϋποθέσεις ολόπλευρης ικανοποίησης των διευρυμένων λαϊκών αναγκών, να υπάρχουν νοικοκυριά που κρυώνουν το χειμώνα, άνθρωποι που πεθαίνουν από το κρύο, οικογένειες που επιλέγουν ανάμεσα στο να ανάψουν την ηλεκτρική κουζίνα, το καλοριφέρ ή το θερμοσίφωνο, επειδή το εισόδημα δεν φτάνει ούτε για τις βασικές αυτές ανάγκες επιβίωσης. Ο λαός δεν μπορεί να περιμένει να ζεσταθεί ελπίζοντας απλά σε κάποιες εκπτώσεις, ή τοποθετώντας τις ελπίδες του στην ίδια πολιτική που «ταΐζει» την ενεργειακή φτώχεια. Τώρα πρέπει να δυναμώσει ο αγώνας ενάντια στην ενεργειακή πολιτική κυβέρνησης - ΕΕ - κεφαλαίου, με απαίτηση για ρεύμα φθηνό για το λαό και δουλειά με δικαιώματα για τους εργαζόμενους του κλάδου, βάζοντας στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο, τους μονοπωλιακούς ομίλους και την εξουσία τους, για να γίνει η Ενέργεια πραγματικά κοινωνικό αγαθό για όλους!

Δ. Μ.

Ο άλλος δρόμος

Η εργοδοσία αποφάσισε: Το εργοστάσιο της «Πίτσος» κλείνει και η δραστηριότητά του μεταφέρεται στο εξωτερικό, και μάλιστα στην Τουρκία, στο πλαίσιο αναδιάρθρωσης της εταιρείας και με κριτήριο τη μεγαλύτερη κερδοφορία της. Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και το υπενθυμίζει με κάθε ευκαιρία.

Το παράδειγμα αυτό έρχεται να προστεθεί σε άλλες χαρακτηριστικές περιπτώσεις, με πιο εμβληματική τη ΛΑΡΚΟ. Αυτές τις μέρες οι εργαζόμενοί της δίνουν αγώνα για να εμποδίσουν το διαλυτικό σχέδιο, που οδηγεί είτε στην εκποίηση είτε στο κλείσιμό της, με τους ίδιους στην ανεργία.

Τι έφταιξε και μια στρατηγικής σημασίας επιχείρηση έφτασε ως εδώ; Με ποιο κριτήριο καταρτίστηκε το σχέδιο της κυβέρνησης, ένα από τα πολλά που έχουν προταθεί τα τελευταία χρόνια από όλες τις αστικές κυβερνήσεις, για την «αναδιοργάνωση» και τη «σωτηρία» της ΛΑΡΚΟ;

Κριτήριο και εδώ είναι το κέρδος. Αυτό που θα βγάλει ο νέος ιδιοκτήτης, είτε διατηρώντας το παραγωγικό αντικείμενο της εταιρείας με λιγότερους και φτηνότερους εργαζόμενους, είτε προσανατολίζοντας την παραγωγική δραστηριότητα σε νέους, πιο αποδοτικούς τομείς.

Αλλά και η λειτουργία της επιχείρησης με αυτό ακριβώς το κριτήριο όλα τα προηγούμενα χρόνια, που φρέναρε τις παραγωγικές της δυνατότητες, οδήγησε σταδιακά στην απαξίωσή της, ενώ κάτω από άλλες συνθήκες θα μπορούσε να αναδειχθεί σε πυλώνα της μεταλλουργίας στη χώρα μας, στήριγμα μιας παραγωγής που θα έχει κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες.

Παρόμοια ήταν και η πορεία της «ΤΕΡΝΑ Λευκόλιθοι» στο Μαντούδι, που το κλείσιμό της ανακοινώθηκε τον περασμένο Μάη. Πρόκειται για το εργοστάσιο ενός ομίλου που χαρακτηρίζεται «ναυαρχίδα» στους κλάδους υποδομών, Ενέργειας, Κατασκευών κ.λπ.

Ομως το συγκεκριμένο εργοστάσιο έκλεισε επειδή ο όμιλος προσαρμόζεται κι αυτός στη «μεταλιγνιτική εποχή», κατευθύνοντας κεφάλαια στις ΑΠΕ.

Η συγκεκριμένη αναδιάρθρωση, που πέταξε εκτός παραγωγής 300 εργαζόμενους, δεν έγινε ούτε επειδή ήταν «ακριβοί», ούτε επειδή «δεν ήξεραν καλά τη δουλειά τους».

Αυτό που άλλαξε ήταν ότι οι μέτοχοι μυρίστηκαν μεγαλύτερο κέρδος στην «πράσινη οικονομία», με τη στήριξη των κρατικών - ευρωπαϊκών επιδοτήσεων και άλλων διευκολύνσεων που κατευθύνονται σε αυτόν τον τομέα.

Αποτέλεσμα; Εμπειρο προσωπικό στο δρόμο, απαξίωση μίας ακόμα παραγωγικής δραστηριότητας. Και, την ίδια στιγμή, η επενδυτική στροφή στη λεγόμενη «καθαρή Ενέργεια» είναι βέβαιο ότι θα φέρει ακόμα πιο ακριβό ηλεκτρικό ρεύμα για το λαό.

Και οι τρεις αυτές περιπτώσεις είναι χαρακτηριστικές, δίνουν στο «πιάτο» τις συνέπειες που έχει για τους εργαζόμενους και το λαό η οργάνωση της παραγωγής με κριτήρια την αύξηση του καπιταλιστικού κέρδους, την ανταγωνιστικότητα, το κυνήγι μιας πιο αναβαθμισμένης θέσης στην αγορά.

Φανερώνει ότι επιχειρήσεις κλείνουν, είτε ο κλάδος τους περνάει κρίση είτε όχι, είτε είναι ζημιογόνες είτε όχι, με καθαρό στόχο την επίτευξη του μέγιστου κέρδους, που πάει σε τσέπες μετόχων - παρασίτων οι οποίοι ούτε ξέρουν ούτε τους νοιάζει αν τα κέρδη αυτά έρχονται από επιχειρήσεις μεταλλευτικές, φαρμακευτικές, ΑΠΕ ή οτιδήποτε άλλο.

Ούτε βέβαια ενδιαφέρονται για τον αριθμό των εργαζομένων που απασχολούνται και θα μείνουν άνεργοι, ούτε αν οι επιχειρήσεις αυτές είναι χρήσιμες για τις λαϊκές ανάγκες.

Παρ' όλα αυτά, οι εργαζόμενοί τους όλα τα προηγούμενα χρόνια για το «καλό της επιχείρησης» ήταν μια ζωή στην πρέσα, είδαν τα εργασιακά τους δικαιώματα να συμπιέζονται, με την εργολαβική εργασία να γενικεύεται, ιδίως σε ορισμένες απ' αυτές τις επιχειρήσεις, ενώ σε κάποιες μέτραγαν δεκάδες εργατικά «ατυχήματα».

Θυσίες ξανά και ξανά για τα κέρδη των ομίλων στις οποίες ανήκουν. Κι όλα αυτά βεβαίως δεν απέτρεψαν το λουκέτο, όπως τους παραμύθιαζε η εργοδοσία, με ό,τι αυτό σημαίνει για τη ζωή τους.

Ενας φαύλος κύκλος δηλαδή για τους εργαζόμενους, που στο κέντρο του βρίσκεται το κέρδος του εργοδότη, είτε μιλάμε για τον καπιταλιστή ιδιοκτήτη - μέτοχο είτε για το ίδιο το κράτος. Αμύθητα, αυξανόμενα κέρδη για μια μειοψηφία καπιταλιστών, ανασφάλεια, ανεργία και δουλειά χωρίς δικαιώματα για την πλειοψηφία.

Είναι λοιπόν αναγκαίο να δει η εργατική τάξη την πηγή του κακού: Την ίδια την καπιταλιστική οργάνωση της παραγωγής.

Ο άλλος δρόμος για τους εργαζόμενους είναι αυτός της διεκδίκησης όλων όσα έχει φτιάξει η δική τους δουλειά, όλου του πλούτου που οι ίδιοι με τη δουλειά τους έχουν παράγει. Είναι ο δρόμος της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, της επιστημονικά - κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες, ο δρόμος όπου οι εργαζόμενοι και ο λαός έχουν την πραγματική εξουσία.