Αστυνομική παρέμβαση κατά μαθητών που διεκδικούσαν μέτρα προστασίας από την πανδημία στη Δράμα

 

Κατιούσα

Την ώρα που τα σχολεία παραμένουν σε μεγάλο βαθμό αθωράκιστα έναντι της αύξησης των κρουσμάτων κορονοϊου, κι ενώ κυβέρνηση και τα φίλια ΜΜΕ προσπαθούν να τσουβαλιάσουν τους μαθητές που ζητούν ουσιαστικά μέτρα προστασίας των σχολικών μονάδων με ψεκασμένους και αρνητές του ιού και της μάσκας, δε λείπει και η γνώριμη από παλιότερες μαθητικές κινητοποιήσεις καταστολή.

Συγκεκριμένα, σήμερα το πρωί, βρέθηκε κατόπιν εισαγγελικής εντολής η αστυνομία σε μια σειρά Γυμνάσια και Λύκεια του νομού της Δράμας η αστυνομία για να παρεμποδίσει τις κινητοποιήσεις των μαθητών.

Την ωμή αυτή επιχείρηση φίμωσης των διαμαρτυριών καταγγέλλει η ΤΕ Δράμας του ΚΚΕ σημειώνοντας μεταξύ άλλων στην ανακοίνωσή της πως: “η παρέμβαση του εισαγγελέα για τις μαθητικές κινητοποιήσεις ρίχνει λάδι στη φωτιά και εξυπηρετεί την απαράδεκτη κυβερνητική μεθόδευση να ταυτίσει προβοκατόρικα τα δίκαια μαθητικά αιτήματα με τους λεγόμενους “αρνητές της μάσκας”.

Η κυβέρνηση θέλει να επιβάλει σιγή νεκροταφείου σε κάθε χώρο, να χτυπήσει κάθε εκδήλωση της λαϊκής δυσαρέσκειας που εναντιώνεται στην πολιτική της.

Καλούμε τους μαθητές να μην σκύψουν το κεφάλι μπροστά σε καμιά προσπάθεια τρομοκρατίας και εκφοβισμού. Μέσα από συλλογικές και μαζικές διαδικασίες να διεκδικήσουν ουσιαστικά μέτρα προστασίας της υγείας τους.

Εδώ και τώρα η κυβέρνηση να επιλύσει τα προβλήματα των σχολείων, που είναι αυτά που ”υποκινούν” τους αγώνες των μαθητών, των γονιών, των εκπαιδευτικών”.

Να γίνει η αγανάκτηση οργανωμένη διεκδίκηση

Δεν χρειαζόταν να έρθει ο «Ιανός», για να επιβεβαιωθεί για μια ακόμα φορά η εγκληματική γύμνια του κράτους σε ό,τι αφορά την προστασία της περιουσίας και της ζωής του λαού. Η τελευταία φονική κακοκαιρία και η διαχείρισή της από την κυβέρνηση και τον κρατικό μηχανισμό δείχνουν ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται για τον λαό σε κάθε νεροποντή, σε κάθε ισχυρό φυσικό φαινόμενο. Χτες στην Εύβοια, προχτές στην Πελοπόννησο, σήμερα στα Ιόνια Νησιά, στη Στερεά και τη Θεσσαλία, οι μεγάλες καταστροφές και οι απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, που παρουσιάζονται περίπου ως «κανονικότητα», αποκαλύπτουν σε όλο τους το μεγαλείο την ανυπαρξία υποδομών, σχεδίου πρόληψης και αντιμετώπισης, με ευθύνη του κράτους σε όλη του την κλίμακα, μέχρι την Περιφερειακή και την Τοπική Διοίκηση. Αυτό καταγγέλλουν μέσα στην αγανάκτηση και την οργή τους οι κάτοικοι της Καρδίτσας, των Φαρσάλων, των άλλων περιοχών που πνίγηκαν από τα φουσκωμένα ποτάμια. Οτι το κακό θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Οτι οι ζημιές θα μπορούσαν να είναι μικρότερες, αν οι υποδομές δεν βρίσκονταν στη σημερινή άθλια κατάσταση. Αν είχαν γίνει έγκαιρα και ολοκληρωμένα τα αντιπλημμυρικά έργα, σε μια περιοχή κατά βάση αγροτική, που η καταστροφή σημαίνει και απώλεια εισοδήματος για χιλιάδες λαϊκές οικογένειες.

* * *

Με αφορμή λοιπόν τον «Ιανό», το «καλύτερο» που μπόρεσε να κάνει για άλλη μια φορά το κράτος, ήταν να «προειδοποιήσει»: Να καλέσει φτωχό - λαϊκό κόσμο που ζει σε ισόγεια και υπόγεια να «εγκαταλείψει τα σπίτια του» ή να ανέβει στις ταράτσες. Το πιο «αποτελεσματικό» που κατάφερε να κάνει, εν έτει 2020, ήταν κάτι «συστάσεις» για να ...σηκώσουμε τέντες και να μαζέψουμε γλάστρες, για να προσέχουμε τις πτώσεις δέντρων. Και κάτι «προαναγγελίες» ότι «θα υπάρχουν διακοπές σε ρεύμα και τηλεπικοινωνίες». Δηλαδή, περίπου ό,τι γινόταν πριν από 60 χρόνια... Αυτά υπαγορεύει η λογική «κόστους - οφέλους», που με συνέπεια ακολουθεί η κυβέρνηση της ΝΔ, όπως άλλωστε έκανε και η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, χύνοντας μεθοδικά το δηλητήριο της «ατομικής ευθύνης», άλλοτε με αφορμή τις πλημμύρες της Μάνδρας κι άλλοτε στη φονική πυρκαγιά στο Μάτι. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά μαζί με τη ΝΔ έδειχναν ως «λύση» το περιβόητο «112», δηλαδή την προσωπική ειδοποίηση, προκειμένου ξανά να αναλάβει ο καθένας ατομικά την ευθύνη για την προστασία και τη διάσωσή του και να απαλλαγεί το κράτος από τις δικές του ευθύνες... Στην περίπτωση μάλιστα της Καρδίτσας, ακόμα κι αυτή η ειδοποίηση στα κινητά των πληγέντων έφτασε μαζί με τους φουσκωμένους χειμάρρους στις πόρτες και στα ντουβάρια των σπιτιών τους.

* * *

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η πρόσφατη καταιγίδα δεν είναι το τελευταίο επεισόδιο σε αυτή την αλυσίδα των προδιαγεγραμμένων εγκλημάτων. Γι' αυτό πρέπει να επιστραφεί στην κυβέρνηση η δηλητηριώδης προπαγάνδα της «ατομικής ευθύνης», να καταλογιστούν σ' αυτήν και στο κράτος όλες οι ευθύνες, να διεκδικήσει ο λαός πλήρη και άμεση αποζημίωση, ουσιαστική προστασία και αποκατάσταση. Γιατί:

• Για την έξαρση της πανδημίας δεν φταίνε οι «ανεύθυνοι πολίτες», αλλά η κυβέρνηση και η εργοδοσία στους μεγάλους χώρους δουλειάς, η διαχείριση με κριτήριο τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.
• Στην κακοκαιρία δεν φταίνε τα θύματα, που δεν βρήκαν άλλο σπίτι για να κρυφτούν, αλλά οι κυβερνήσεις και η ΕΕ που δεν παίρνουν μέτρα αντιπλημμυρικής θωράκισης, αφού τα θεωρούν «μη επιλέξιμα» στους προϋπολογισμούς τους.
• Στους τόπους δουλειάς - κρεματόρια δεν φταίνε οι εργαζόμενοι που δεν υπάρχουν μέσα ατομικής προστασίας, αλλά η εργοδοσία που μπροστά στα κέρδη δεν παίρνει μέτρα υγιεινής και ασφάλειας και δεν υπολογίζει τα αποτελέσματα της εντατικοποίησης.
• Στις ουρές της ανεργίας δεν συνωστίζονται «ανίκανοι» που δεν έχουν καλά «δομημένο βιογραφικό» ή δεν ξέρουν να ψάχνουν στο ίντερνετ, αλλά τα θύματα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, η στρατιά των εργαζομένων που το κεφάλαιο βγάζει εκτός παραγωγής.
• Οι μικρομεσαίοι αγρότες που ζητάνε αποζημιώσεις από τον ΕΛΓΑ δεν είναι αυτοί που ευθύνονται για τις καταστροφές τους, όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης πρόσφατα, αλλά είναι θύματα των ανύπαρκτων μέτρων προστασίας της παραγωγής τους.
• Για τη Μόρια, που έσκασε σαν ωρολογιακή βόμβα, όπως και για όλες τις φυλακές ψυχών, δεν φταίνε οι νησιώτες που διεκδικούν το κλείσιμό τους, ούτε οι χιλιάδες πρόσφυγες, αλλά η άθλια πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεών της.

Δεν φταίει λοιπόν ο εργαζόμενος λαός για τα δεινά του, αλλά ένα σύστημα και ένα κράτος που βλέπει ως «περιττό κόστος» καθετί που δεν αποφέρει κέρδος.

* * *

Η δικαιολογημένη οργή που νιώθουν οι εργαζόμενοι βλέποντας μια ακόμα «βιβλική καταστροφή» πρέπει να μετατραπεί σε αγωνιστική στάση, σε διεκδίκηση μέσα από τα σωματεία, τις Επιτροπές Αγώνα, τους μαζικούς φορείς, για να σπάσει ο φαύλος κύκλος των καταστροφών, της ανασφάλειας, των απωλειών. Γιατί σήμερα δεν λείπουν οι επιστημονικές - τεχνικές δυνατότητες ουσιαστικής πρόληψης, αποτελεσματικών μέτρων προστασίας ακόμα και για τα πιο ακραία καιρικά φαινόμενα. Αυτό που λείπει είναι μια εξουσία που θα λειτουργεί με κριτήριο την κοινωνική ευημερία, που θα σχεδιάζει με γνώμονα το όφελος των πολλών.

Συμφωνίες

«Ψήνοντας» το διάλογο που είναι ήδη στα σκαριά και προκειμένου να προετοιμάσουν το έδαφος, η κυβέρνηση και τα επιτελεία της, αξιοποιώντας τη συναίνεση και των άλλων αστικών κομμάτων, χαράσσουν ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα σ' αυτούς που θέλουν το διάλογο και τη συμφωνία και εκείνους που είτε προτιμούν να συντηρούνται οι εκκρεμότητες στα Ελληνοτουρκικά, είτε προτείνουν αυτές να λυθούν με σύγκρουση.

Τόσο το ένα, όσο και το άλλο είναι κάλπικα διλήμματα για τον λαό, που θέλει να ζει ειρηνικά με τους γείτονές του, να αναπτύσσει σχέσεις αμοιβαίου οφέλους, με αλληλοσεβασμό στα κυριαρχικά δικαιώματα. Ακριβώς γι' αυτό χρειάζεται να παλεύει ενάντια σε οποιαδήποτε συμφωνία υπαγορεύεται από τους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς και αποτελεί συμβιβασμό για τα συμφέροντα της αστικής τάξης και όχι τα δικά του.

Η συμφωνία που συζητιέται στο πλαίσιο των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ ανάμεσα στις κυβερνήσεις Ελλάδας και Τουρκίας, δεν έχει για κριτήριο τις ανάγκες και τα συμφέροντα των δύο λαών. Βασικό κριτήριο είναι να αποκατασταθεί η συνοχή στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ και να διαμορφωθούν προϋποθέσεις ανεμπόδιστης συνεκμετάλλευσης των ενεργειακών κοιτασμάτων από μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους, με τη συμμετοχή και των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας.

Είναι βέβαιο όμως ότι αυτή η συμφωνία δημιουργεί «εν τη γενέσει της» το υπόβαθρό για νέους, ακόμα πιο οξυμένους ανταγωνισμούς, που μπορούν σωρρευτικά να οδηγήσουν σε πολεμικές συγκρούσεις. Αλλωστε, καμιά συμφωνία στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού δεν υπογράφεται σε λευκή κόλλα. Ακόμα και οι πιο «ανώδυνες», αυτές που κατατάσσονται στην «ήπια διπλωματία», αποτυπώνουν συσχετισμούς και ανταγωνισμούς, σχέδια και επιδιώξεις που καμιά σχέση δεν έχουν με τα λαϊκά συμφέροντα.

Για παράδειγμα, η Τουρκία έχει υπογράψει συμφωνίες με πολλά κράτη των Βαλκανίων, όπου το μουσουλμανικό στοιχείο είναι έντονο, για την ανοικοδόμηση κατεστραμμένων τζαμιών, την παραπέρα ανάπτυξη των θρησκευτικών, πολιτιστικών και εκπαιδευτικών σχέσεων.

Πιστεύει κανείς ότι οι συμφωνίες αυτές είναι άσχετες με την προσπάθεια της Τουρκίας να ενισχύσει τα ερείσματά της στην περιοχή και από καλύτερες θέσεις να διαπραγματευτεί τα συμφέροντά της με άλλες ανταγωνιστικές δυνάμεις, όπως η ΕΕ, η Ρωσία και η Κίνα, που επίσης αναπτύσσουν πλούσια παρέμβαση στην περιοχή;

Ανάλογο παράδειγμα αποτελεί η Συμφωνία των Πρεσπών, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσίασε ως «διευθέτηση» μιας πολύχρονης εκκρεμότητας, που θα φέρει πιο κοντά τους λαούς των δύο χωρών. Ηταν όμως μια συμφωνία που έγινε με αποκλειστικό σκοπό να ενσωματωθεί η Β. Μακεδονία στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, ώστε να δυναμώσουν τα αναχώματα στη ρωσική κυρίως επιρροή στα Δυτ. Βαλκάνια. Γι' αυτό άλλωστε - καθ' ομολογία Ζάεφ - την «έτρεξε» και η κυβέρνηση της ΝΔ, η οποία κατά τα άλλα διαφωνούσε και ενίσχυε τις εθνικιστικές φωνές σε βάρος της.

Το ίδιο επικίνδυνη δεν είναι και η Συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας για το Μεταναστευτικό, που φτιάχνει κολαστήρια τύπου Μόριας;

Τα παραδείγματα που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κανείς είναι πολλά και φανερώνουν ότι δεν υπάρχουν ταξικά και γεωπολιτικά ουδέτερες συμφωνίες. Πόσο μάλλον αυτές που «ρυθμίζουν» ζητήματα που βρίσκονται στην καρδιά των ανταγωνισμών ανάμεσα στα ισχυρότερα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Τέτοιο ζήτημα είναι τα Ελληνοτουρκικά και σ' αυτήν ακριβώς τη βάση διαμορφώνεται η «λύση» της συνεκμετάλλευσης, κάτω από την ευρωατλαντική ομπρέλα.

Το πραγματικό δίλημμα επομένως δεν είναι αυτό που προσπαθούν να υπαγορεύσουν η αστική τάξη, τα κόμματα και τα επιτελεία της στον λαό. Το πραγματικό δίλημμα για τον λαό είναι: Θα συνεχίσει η χώρα μας να αποτελεί «μεντεσέ» στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια και στην περιοχή, για τα συμφέροντα της αστικής τάξης, μετατρέποντας ολόκληρη την επικράτεια σε πολεμικό ορμητήριο και σε πεδίο ανταγωνισμού ισχυρών γεωπολιτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων, που απειλούν τα κυριαρχικά δικαιώματα, μετατρέπουν σε στόχο και βάζουν σε κίνδυνο τον λαό;

`Η θα διεκδικήσει ο λαός την απεμπλοκή από αυτά τα θανάσιμα σχέδια και τους ανταγωνισμούς, την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και τις άλλες συμμαχίες του κεφαλαίου, παλεύοντας για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας, ώστε με τη «σημαία» της δικής του εργατικής εξουσίας να διαμορφώσει πραγματικά ειρηνικές σχέσεις και συμφωνίες αμοιβαίου οφέλους με τους άλλους λαούς και τα κράτη της περιοχής;

Ο πρώτος δρόμος δοκιμάστηκε. Είναι αυτός που μας έφερε ως εδώ. Ο άλλος είναι αυτός που αξίζει να βαδίσει ο λαός, με εμπιστοσύνη στην ανίκητη δύναμή του!