24 Δεκ 2018

«ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ» ΜΕ ΗΠΑ - «ΤΡΙΜΕΡΗ» ΣΧΗΜΑΤΑ




«Επί το έργον» για δομές ευρωατλαντικής «ασφάλειας» και Ενέργεια
 
 
Από την 5η Τριμερή Συνάντηση Κορυφής Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ
INTIME NEWS
Από την 5η Τριμερή Συνάντηση Κορυφής Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ
Με τα μούτρα στη δουλειά, προς υλοποίηση των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Δυτικοβαλκανική και προς «αναβάθμιση» της αστικής τάξης, έχει πέσει η κυβέρνηση, αμέσως μετά την έναρξη του «Στρατηγικού Διαλόγου» με τις ΗΠΑ την προηγούμενη βδομάδα στην Ουάσιγκτον, που αποτελεί ένα νέο ορόσημο της επικίνδυνης εμπλοκής, πλευρές της οποίας ήδη ξεδιπλώνονται.
 Το στοιχείο που ξεχώρισε τη βδομάδα που πέρασε, δεν είναι άλλο από την επιχείρηση παραπέρα «αναβάθμισης» των σχημάτων ευρωατλαντικής «σταθερότητας» στα οποία πρωτοστατεί η κυβέρνηση σε Ανατολική Μεσόγειο και Βαλκάνια, ως βασικό στοιχείο στον σχεδιασμό των ΗΠΑ για τον έλεγχο των πηγών και των δρόμων μεταφοράς Ενέργειας.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Αλ. Τσίπρας έσπευσε την Πέμπτη στο Ισραήλ για την τριμερή Σύνοδο Κορυφής με Κύπρο και Ισραήλ, όπου για πρώτη φορά εκπροσωπήθηκαν και οι ΗΠΑ διά του πρεσβευτή τους στο Ισραήλ, ενώ την Παρασκευή βρέθηκε στο Βελιγράδι για διμερή συνάντηση με τον Σέρβο Πρόεδρο και τις εργασίες του λεγόμενου Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας - Σερβίας. Το δε Σάββατο προγραμματιζόταν τετραμερής Σύνοδος Κορυφής με συμμετέχοντες τον Πρόεδρο της Σερβίας και τους πρωθυπουργούς Βουλγαρίας, Ελλάδας και Ρουμανίας.


Επιταχύνονται τα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια...
 
Λίγες ώρες μετά τον «Στρατηγικό Διάλογο» με την Ελλάδα και περιγράφοντας πώς το σχέδιο των ΗΠΑ για την περιοχή περνάει μέσα από την αναβάθμιση της τριμερούς Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ με την παρουσία και των ΗΠΑ, ο βοηθός ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, Γ. Μίτσελ, έλεγε σε συνέντευξή του: «Είναι μέρος της στρατηγικής μας στην Ανατολική Μεσόγειο να ενισχύσουμε τον ρόλο των ΗΠΑ στην περιοχή και ο πιο φυσικός τρόπος είναι να αυξήσουμε την επίσημη συμμετοχή μας σε αυτό το σχήμα... Μπορούμε να εξερευνήσουμε πολλά με αυτές τις τρεις χώρες. Η συνεργασία μας δεν αποκλείει κανέναν, δεν στοχεύει σε κανέναν. Πρώτον, είναι ένας φυσικός τρόπος να αυξήσουμε τη συνεργασία μας στον ενεργειακό τομέα. Οπως γνωρίζετε, η Ανατολική Μεσόγειος είναι πλούσια σε φυσικούς πόρους και θέλουμε να παίξει ρόλο στη διαφοροποίηση πηγών Ενέργειας. Δεύτερον, έχουμε πολλά κοινά στην πολιτική ασφαλείας με αυτά τα τρία κράτη. Μοιραζόμαστε κοινή στρατηγική άποψη. Και τρίτον, είναι ένας τρόπος να μπει ένα όριο στις ιρανικές προσπάθειες να ανοίξουν ένα παράθυρο στη Μεσόγειο μέσω της Συρίας. Εχουμε αυξημένη ρωσική και κινεζική δραστηριότητα στην περιοχή».

Το σχέδιο αυτό επαναδιατυπώθηκε και κατά την 5η Τριμερή Σύνοδο Κορυφής Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ, όπου στο επίκεντρο βρέθηκε το ζήτημα του αγωγού φυσικού αερίου «East Med», για τον οποίο ανακοινώθηκε ότι θα είναι το κύριο θέμα συζήτησης και στην επόμενη τριμερή, τον Φλεβάρη του 2019 στην Κρήτη, όπου θα υπογραφεί και επισήμως η συμφωνία για την κατασκευή του.

Συγκεκριμένα, στην τριμερή ο Αμερικανός πρέσβης Ντ. Φρίντμαν σημείωσε ότι οι ΗΠΑ στηρίζουν την τριμερή συνεργασία Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ, την οποία χαρακτήρισε «άγκυρα σταθερότητας στην περιοχή και εδράζεται στα κοινά συμφέροντα και στις κοινές αξίες που μοιράζεται και η Αμερική»
Πρόσθεσε ότι οι ΗΠΑ «υποστηρίζουν απολύτως» την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου «East Med», που χαρακτήρισε «μείζονος σημασίας για τη σταθερότητα», προκειμένου στο όνομα των «διαφοροποιημένων πηγών Ενέργειας» και της «ενεργειακής ασφάλειας» της ΕΕ, να μειωθεί η προμήθεια φυσικού αερίου της Ρωσίας προς χώρες της Ευρώπης.

Δίνοντας, εξάλλου, το «στίγμα» των όσων δρομολογούνται, ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, σημείωσε ότι «ο "East Med" δεν είναι απλά ένα ενεργειακό project, αλλά ένα project με ιδιαίτερη γεωπολιτική αξία και σημασία. Στόχος μας είναι να διασφαλίσουμε τη ροή, τη μεταφορά των ενεργειακών πηγών της Νοτιοανατολικής Μεσογείου προς την Ευρώπη. Και υπό αυτήν την έννοια, στόχος μας είναι σε αυτήν τη συνεργασία να συμπεριληφθούν στο μέλλον και άλλες χώρες. Και άλλες χώρες με πηγές Ενέργειας στην περιοχή. Δεν αποκλείουμε κανέναν, αλλά καταθέτουμε την αποφασιστικότητά μας να προχωρήσουμε σε μια συνεργασία, που - επαναλαμβάνω - έχει τόσο οικονομική αξία, εμπορική αξία, όσο και γεωπολιτική αξία».

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο και αναφερόμενος στο Κυπριακό, όπου ξαναζεσταίνονται τα διχοτομικά σχέδια με επίκεντρο τις αντιπαραθέσεις και τα παζάρια για τη «συνεκμετάλλευση» του ενεργειακού πλούτου με την Τουρκία και το ψευδοκράτος, ο Αλ. Τσίπρας μίλησε για «δίκαιη και βιώσιμη λύση προς όφελος του συνόλου του κυπριακού λαού, με κατάργηση των εγγυήσεων και αποχώρηση του κατοχικού στρατού» και για την ανάγκη να υπάρξει «σεβασμός του διεθνούς δικαίου στην Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο, με σεβασμό ειδικά στο δικαίωμα της Κύπρου να ασκεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα στην ΑΟΖ της».

Παράλληλα, εξέφρασε την «ανησυχία» των τριών για τις εξελίξεις στη Συρία, μετά και τις ανακοινώσεις για την αναδιάταξη των αμερικανικών δυνάμεων στην περιοχή και «για τον μελλοντικό ρόλο τρίτων χωρών στην περιοχή, της Τουρκίας και του Ιράν» και ανέφερε ότι με το κράτος του Ισραήλ αποφάσισαν «να ενισχύσουμε τη συνεργασία μας στον τομέα της ασφάλειας και των πληροφοριών».

Αξίζει δε να σημειώσουμε ότι σε συνεχείς συνεντεύξεις του, ο αναπ. υπουργός Εξωτερικών Γ. Κατρούγκαλος επανέλαβε μέσα στη βδομάδα ότι μέσα από τις πρωτοβουλίες αυτές, όπως και τα υπόλοιπα σχήματα (π.χ. «Διάσκεψη της Ρόδου» όπου μετέχουν ευρωπαϊκά και αραβικά κράτη), στόχος είναι να αναδειχτεί «ένα σύστημα περιφερειακής ασφάλειας», προφανώς κομμένο και ραμμένο στα ευρωατλαντικά «πρότυπα», ενώ ανώτατοι στρατιωτικοί παράγοντες που μετείχαν στον «Στρατηγικό Διάλογο» με τις ΗΠΑ, σημείωναν μέσα στη βδομάδα ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει προτείνει στους Αμερικανούς ακόμα και την είσοδο της Κύπρου στο ΝΑΤΟ, με το πρόσχημα ότι έτσι θα καταργηθεί το καθεστώς των εγγυήσεων, παραπέμποντας σε κάθε περίπτωση σε σχήμα συνεργασίας που θα βάζει το ΝΑΤΟ στο νησί από την πίσω πόρτα.

...μεγαλώνουν οι κίνδυνοι
 
Υπό το πρίσμα των παραπάνω, όσο και της προσπάθειας των ΗΠΑ για τη διατήρηση της Τουρκίας στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο και των παζαριών που διεξάγει με ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, πρέπει να «διαβαστεί» και η νέα κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας τις προηγούμενες μέρες (βλέπε και σελ. 8), με την επαναφορά των πάγιων και απαράδεκτων διεκδικήσεων της τουρκικής αστικής τάξης και τις «υπενθυμίσεις» πως «στην Κύπρο, στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο δεν πρόκειται να επιτραπεί κανένα βήμα που δεν συμπεριλαμβάνει την Τουρκία, ούτε και κανένα τετελεσμένο».

Υπό αυτό το πρίσμα, όσο και του ρόλου «διαύλου» των ΗΠΑ που έχει αναλάβει απέναντι στην Τουρκία, πρέπει να «διαβαστεί» και η προσπάθεια της κυβέρνησης, που παρά τις «κορόνες» καλλιεργεί επικίνδυνο εφησυχασμό ότι ο λαός δεν κινδυνεύει, επειδή η Ελλάδα αποτελεί τον «προτιμώμενο εταίρο» τους στην περιοχή. Κρύβοντας, δηλαδή, τους πολύ μεγάλους κινδύνους που συνεπάγεται η εμπλοκή για το λαό μας, είτε στην περίπτωση μιας παραπέρα κλιμάκωσης στις σχέσεις ΗΠΑ - Τουρκίας, με «αιχμή του δόρατος» στην αντιπαράθεση τη χώρα μας, είτε στην περίπτωση ενός πρόσκαιρου συμβιβασμού που είναι δεδομένο ότι θα ακουμπάει τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου.

Με «σημαία» τις Πρέσπες και στην άλλη πλευρά του «ενιαίου χώρου»
 
Σε ό,τι αφορά τη συνάντηση της Παρασκευής με τον Σέρβο Πρόεδρο, σε αυτήν αναδείχθηκε για μια ακόμα φορά ότι η κυβέρνηση, στο πλαίσιο της αναβαθμισμένης συνεργασίας με τις ΗΠΑ, αναλαμβάνει και ρόλο «μαντατοφόρου» στην περιοχή, προς τις χώρες εκείνες που διατηρούν ιδιαίτερες σχέσεις με τη Ρωσία, όπως είναι η Σερβία, ενώ ταυτόχρονα μπαίνει μπροστά για να υλοποιηθούν τα έργα υποδομών που κουμπώνουν πάνω σε σχέδια ευρωατλαντικών ομίλων σε Ενέργεια και Διαμετακόμιση.

Οι «ρόλοι» αυτοί αποτυπώθηκαν και στις κοινές δηλώσεις του Αλ. Τσίπρα με τον Σέρβο Πρόεδρο, με τον πρωθυπουργό να εμφανίζεται ως «διαμεσολαβητής» των ΗΠΑ για την επίτευξη συμφωνίας μεταξύ Σερβίας και Κοσσόβου, προτρέποντας τον Σέρβο Πρόεδρο να συνεχίσει τις προσπάθειες και «να αναρωτηθούμε αν η πολιτική της αδράνειας μπορεί να δώσει προοπτική» και φέρνοντας μάλιστα ως παράδειγμα τόσο τη ΝΑΤΟικής κοπής συμφωνία των Πρεσπών, όσο και το Κυπριακό, για να υποστηρίξει πως η εμπειρία είναι ότι «η μη λύση δημιουργεί δυσχερέστερο περιβάλλον για την επόμενη μέρα»!

Στο ίδιο, άλλωστε, πλαίσιο εντάσσονται και η δέσμευση που ανέλαβε ότι «μετά την επικύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών από τα Κοινοβούλια των χωρών μας (σ.σ. Ελλάδας και ΠΓΔΜ) θα προχωρήσουμε σε τριμερή συνεργασία για την αναβάθμιση του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης, του Βελιγραδίου ως διαμετακομιστικών κέντρων και μετά θα προχωρήσουμε στο σύμφωνο οικονομικής συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας και Σερβίας».

Σε σχόλιό του στο διαδίκτυο, εξάλλου, μιλούσε για «ιστορικές ευκαιρίες που ανοίγονται με την υλοποίηση της συμφωνίας των Πρεσπών για την περιοχή μας», προσθέτοντας ότι με τον Σέρβο Πρόεδρο συζήτησαν την προοπτική σχετικής τριμερούς συνεργασίας «στα πεδία των μεταφορών, της Ενέργειας, του εμπορίου και της αστυνομικής συνεργασίας».

Οσο για την τετραμερή Ελλάδας - Σερβίας - Βουλγαρίας - Ρουμανίας, του Σαββάτου, ο Αλ. Τσίπρας έγραφε ότι «βασίζεται σε τομείς ιδιαίτερου εμπορικού ενδιαφέροντος, που μπορούν να δώσουν επιπρόσθετη αξία στην προοπτική των Βαλκανίων», συνδυάζοντας την τέτοια υπόθεση με «την ευρωπαϊκή προοπτική της Σερβίας», την οποία όπως είπε «υποστηρίζουμε σταθερά».

Ολα αυτά με ξεκάθαρο υπόβαθρο τους ανταγωνισμούς ΗΠΑ/ΝΑΤΟ - Ρωσίας που κλιμακώνονται και ενώ, σύμφωνα με το αμερικανικό ΥΠΕΞ, η Ελλάδα αποτελεί «κέντρο βάρους» για τις ΗΠΑ στο γεωγραφικό τόξο που εκτείνεται από την Πολωνία μέχρι το επόμενο «στρατιωτικά ισχυρό κράτος», που είναι το Ισραήλ, με ό,τι αυτό σημαίνει και για τα Βαλκάνια.

Δεν περνά μάλιστα απαρατήρητο ότι η εν λόγω τετραμερής αντιμετωπίζεται από τις ΗΠΑ περίπου ως «αναγκαίο συμπλήρωμα» της τριμερούς με την Κύπρο και το Ισραήλ, αφού τα Βαλκάνια και η Ανατολική Μεσόγειος θεωρούνται «ενιαίος χώρος» για τα στρατηγικά τους συμφέροντα. Καθόλου τυχαία, στην προηγούμενη τετραμερή βαλκανική σύνοδο που έγινε στις αρχές Νοέμβρη, συμμετείχε για πρώτη φορά και ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπ. Νετανιάχου.

Τα παραπάνω, που παρουσιάζονται από την κυβέρνηση ως «γεωστρατηγική αναβάθμιση», χρειάζεται να σημάνουν «καμπανάκι» για τους εργαζόμενους. Να δυναμώσουν η αντιιμπεριαλιστική πάλη και η αλληλεγγύη με τους γείτονες λαούς, να βρεθεί στο στόχαστρο η στρατηγική του κεφαλαίου, που τσακίζει δικαιώματα και λαϊκές ανάγκες, μπλέκοντας ταυτόχρονα το λαό σε μεγάλες περιπέτειες και κινδύνους.


Θ. Μπ.

Αλήθεια, για τι ακριβώς φωνασκούμε;

Το μόνο βέβαιο απ’ όλη αυτή την παντοιότροπη έξαρση περί της Μακεδονίας, είναι το γεγονός της κυβερνητικής βιασύνης να «λύσει» το Μακεδονικό, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα αμερικανονατοϊκά και ευρωενωσιακά συμφέροντα, ενάντια στα συμφέροντα της Ρωσίας. Πρόκειται για μια ακόμα επίδειξη υποτέλειας, που προστέθηκε στις εκατοντάδες αντίστοιχες που το ανέκαθεν μίζερο ελληνικό κράτος έχει καταχωρισμένες στον βαρύ φάκελο των έργων και των ημερών του.
Τα όσα ακολούθησαν δεν είναι τίποτα περισσότερο από αντιδράσεις με σκοπό την άγραν πλανημένων ψηφοφόρων και βέβαια, λεονταρισμούς σύμφυτους με το σύμπλεγμα όσων προσπαθούν να ισοζυγίσουν το τίποτα του παρόντος με τα «πάντα» ενός ωραιοποιημένου απώτατου παρελθόντος. Όταν μάλιστα προστίθενται σ’ αυτά κι οι ένθεν κακείθεν επιστημονικές απόψεις ιστορικού, γλωσσολογικού, εθνολογικού και όποιου άλλου τομέα, με διαμετρικά αντίθετα συμπεράσματα, τότε είναι επόμενο να δημιουργείται αυτή η Βαβέλ που αντί να φωτίζει, συσκοτίζει ακόμα περισσότερο τα μυαλά απλών ανθρώπων όπως εμείς, υποχρεώνοντάς μας να επιλέγουμε την πιο κοντινή στις αντιλήψεις μας άποψη, δίχως καμιά εγγύηση πως αυτή είναι και η πιο κοντινή στην πραγματικότητα.
Δεν είμαι επιστήμονας, οπότε δεν υπάρχει φόβος να φορτώσω με μια ακόμα θεώρηση, το ήδη φορτωμένο κάρο της ειδημοσύνης. Θέλω όμως να προσπαθήσω να δω την όλη κατάσταση μέσα απ’ την απλή λογική, με οδηγό την όσο το δυνατό εγγύτερη στο θέμα αντικειμενικότητα, μιας και ακόμα δεν έχω υιοθετήσει κάποια σχετική άποψη. Θα τη σχηματίσω γράφοντας.
Η Μακεδονία είναι Ελληνική. Αυτό είναι το κυρίαρχο απ’ ό,τι φαίνεται, σύνθημα; Αίτημα; Διεκδίκηση; Δεν ξέρω τι ακριβώς έχουνε στο μυαλό τους αυτοί που το φωνάζουν. Ξέρω όμως πως αναφέρονται σε κάτι που πιθανό να ίσχυε, πριν δυόμισι χιλιάδες χρόνια. Αν οι Μακεδόνες ήτανε τότε ένα εκ των ελληνικών φύλλων, τότε πράγματι, η Μακεδονία ήτανε τότε ελληνική. Αν ήταν ένα μη ελληνικό φύλλο που όμως υιοθέτησε αυτό που συνηθίζουμε να λέμε ελληνική παιδεία, τότε ήταν εξ αγχιστείας ελληνική. Αν δεν είχε καμία σχέση με τα της ελληνικής πραγματικότητας της εποχής, τότε δεν ήταν ελληνική. Εδώ, οι απόψεις συγκλίνουν ως προς την ελληνικότητα της Μακεδονίας, ελληνικότητα που αποδείχνεται κι από το πλήθος των αρχαίων ευρημάτων. Άρα, οι Μακεδόνες ήταν ένα ελληνικό φύλλο που κατοικούσε στην περιοχή που τη λέγανε Μακεδονία, όπως άλλα φύλλα κατοικούσαν στις επικράτειες των πόλεων-κρατών, στη μικρή αυτή πλην όμως πλούσια χερσόνησο που την είπαμε Ελλάδα. Παρ’ όλα τούτα, ναι μεν η Μακεδονία ήτανε τότε η επικράτεια των ελλήνων Μακεδόνων, όμως η έννοια Ελλάδα για τους αρχαίους Έλληνες, δεν είχε καμία σχέση με την έννοια της ενιαίας κρατικής και γεωγραφικής οντότητας με τα συγκεκριμένα σύνορα, που σήμερα αντιλαμβανόμαστε. Η Ελλάδα ως ενιαίος κρατικά και γεωγραφικά χώρος, δεν υπήρχε. Αυτή είναι μια πραγματικότητα, που χρειάζεται να την αναγνωρίσουμε και να ζήσουμε μ’ αυτήν, για να μην ονειρευόμαστε λάθος όνειρα. Πρέπει να «δούμε» τους αρχαίους Έλληνες, με τα μάτια που έβλεπαν εκείνοι τον εαυτό τους, διαφορετικά, θα καταλήγουμε πάντα σε συμπεράσματα που δημιουργούν προβληματικές αντιλήψεις, ή οξύμωρες καταστάσεις. Για παράδειγμα, είναι οξύμωρη κατάσταση όταν από τη μια μας πιάνει το «εθνικό φιλότιμο» και βγαίνουμε στους δρόμους απαιτώντας ονοματολογικές ή εδαφικές αποκλειστικότητες, κι από την άλλη υπερηφανευόμαστε πως γίναμε Ευρωπαίοι, παραχωρώντας αδιαμαρτύρητα την εθνική, οικονομική και πολιτική ανεξαρτησία μας, ολάκερη τη χώρα δηλαδή μαζί με μας και με ό,τι διαθέτει, στους άρπαγες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μήπως είμαστε βλαμμένοι; Φωνάζουμε για ένα γεωγραφικό κομμάτι της κάποτε Μακεδονίας που δεν μας ανήκει, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι αύριο θα χάσουμε οποιαδήποτε οντότητα, μετατρεπόμενοι σε μια μικρή επαρχία της Ευρώπης, που θα κυβερνάται κεντρικά από τους Γερμανούς κι ίσως και λίγο από τους Γάλλους. Δεν πάμε καλά ως λαός, ποτέ δεν πηγαίναμε, κι αυτό το γεγονός ίσως τώρα μας βοηθήσει (άλλη μια οξυμωρία), να κατανοήσουμε πως αυτό που ήταν κάποτε η Ελλάδα, δεν ισχύει για το σήμερα.
Οι Έλληνες της αρχαιότητας, δεν αποτελούσαν μια ενιαία οντότητα, αλλά πολλές και σε μόνιμη βάση, αντιμαχόμενες. Οι πόλεις-κράτη ήτανε όχι μόνο διαφορετικές επικράτειες, αλλά και κοινωνίες με διαφορετική κουλτούρα, ηθική και πολιτική αντίληψη. Στην πραγματικότητα, ήταν διαφορετικοί λαοί. Οι Αθηναίοι για παράδειγμα, δεν είχαν καμία πολιτική και πολιτισμική σχέση με τους Σπαρτιάτες. Το ίδιο και οι Κορίνθιοι ή οι Θηβαίοι, οι Μακεδόνες ή οι Θράκες. Κανένας δεν αυτοπροσδιορίζονταν όπως εμείς σήμερα ως Έλληνας, αλλά ως Αθηναίος, Σπαρτιάτης, Θράκας, Μακεδόνας κ.ο.κ. Η κάθε πόλη-κράτος, ανάλογα με την εκάστοτε κατακτητική της δύναμη, μπορούσε να υποδουλώνει άλλες πόλεις-κράτη, να εισπράττει φόρους υποτέλειας και να σφάζει αυτούς που αντιδρούσαν. Τρανό παράδειγμα, η σφαγή των κατοίκων της Μήλου από τους Αθηναίους. Κάθε πόλη-κράτος, μπορούσε να ιδρύει αποικίες σε κατακτημένες περιοχές άλλων πόλεων-κρατών και με λίγα λόγια, να κάνει ό,τι κάνει κι ο κάθε ξένος κατακτητής. Και μπορούσε, γιατί αντιλαμβάνονταν ως ξένη, την κάθε άλλη πόλη-κράτος. Ως ξένους αντιμετώπισε (εκφράζοντας την πλειοψηφία των Αθηναίων) ο Δημοσθένης τους Μακεδόνες, στους περίφημους Φιλιππικούς του. Σε απάντηση, ο Φίλιππος μαζί με τον Αλέξανδρο, πνίξανε στο αίμα τις επικράτειες, υποχρεώνοντας τους Αθηναίους στην υποταγή. Ως ξένοι στέκονταν αντιμέτωποι Αθηναίοι και Σπαρτιάτες, σ’ ολάκερη την ιστορική τους διαδρομή, με συνεχείς μικρούς και μεγάλους πολέμους ίσαμε τον τριακονταετή, με μόνο τελικό «κέρδος», την παρακμή και των δυο. Κάθε πόλη-κράτος πέρασε μια περίοδο «δόξας», όπως οι Θηβαίοι κι οι Κορίνθιοι, όπου δόξα σημαίνει δύναμη κατάκτησης ή άλλου τύπου κυριαρχίας επί άλλων πόλεων-κρατών. Αντίστοιχη είναι και η «δόξα» των Μακεδόνων. Τίποτα το ενιαίο, τίποτα το κοινό. Ακόμα κι απέναντι στους Πέρσες, τη μεγαλύτερη και ισχυρότερη αυτοκρατορία της εποχής, που όπως όλες οι αυτοκρατορίες ήθελαν επέκταση προς δυσμάς (αφού η Ανατολή τους ανήκε), οι ελληνικές πόλεις-κράτη εμφανίστηκαν διχασμένες, πάνω από μια φορά. Και στον τομέα του πολιτισμού, τίποτα το ενιαίο δεν υπήρχε. Ο χρυσός Αθηναϊκός αιώνας για παράδειγμα, δεν ήτανε μονάχα ξένος και αδιάφορος για τους Σπαρτιάτες, αλλά και εχθρικός, ενάντιος στον τρόπο ζωής τους και πνευματικά και ηθικά απαράδεχτος. Απαράδεχτη για τις περισσότερες πόλεις-κράτη, ήταν και η βαρβαρότητα των Μακεδόνων. Αυτή ήτανε η αρχαία Ελλάδα, με τα θαυμαστά και τα αποτρόπαιά της. Το πρόβλημα με μας και την αντίληψη που μας οδηγεί σε υποκειμενικές κρίσεις, είναι ότι, ενώ από τη μια όλα τα παραπάνω τα διδαχτήκαμε στο σχολειό, από την άλλη, μας τα δίδαξαν επιφανειακά και με τρόπο ώστε να νομίζουμε πως συνέβησαν σε μια Ελλάδα, έτσι όπως σήμερα την αντιλαμβανόμαστε. Στην πραγματικότητα, συνέβησαν σε πολλές «Ελλάδες» ταυτόχρονα, μια πραγματικότητα που έμμεσα πλην όμως αποφασιστικά, προδιέγραψε το μακραίωνο μαύρο μέλλον που ακολούθησε.
Σ’αυτό το σημείο, δε μπορώ να μη θίξω και το ζήτημα-ταμπού για κάμποσους νεοέλληνες τάχα μου υπερπατριώτες, που το «ευαίσθητο» φιλότιμό τους θίγεται πάντα εκ του ασφαλούς, όταν κινδυνεύουν τα «ιερά και τα όσια» της πατρίδας. Το ζήτημα που ακούει στο όνομα Αλέξανδρος. Το θίγω, επειδή ο Αλέξανδρος φέρει μεγάλο μέρος της ευθύνης γι’ αυτό το μακραίωνο μαύρο μέλλον που πρόσμενε τούτο τον τόπο και τους κατοίκους του. Τι ήτανε ο Αλέξανδρος; Ο γιος ενός αυταρχικού βασιλιά-τύραννου (με την Αθηναϊκή έννοια), που μεγάλωσε διδασκόμενος τον πόλεμο και τη γνώση που θα συνέβαλε για να γίνει ένας επιτυχημένος βασιλιάς-τύραννος. Τα έπη του Ομήρου ήταν η παλαιά κι η καινή διαθήκη του και τ’ όνειρό του, να ξεπεράσει την αίγλη του Αχιλλέα. Οι πρώτοι του δάσκαλοι δημιούργησαν με το περιεχόμενο της διδασκαλίας τους και με τα συνεχή σε βαθμό γλοιώδη παινέματά τους, έναν εγωπαθή νεανία που πίστεψε με άφατη ικανοποίηση τα λόγια της μητέρας του Ολυμπιάδας, ιέρειας του μαντείου της Δωδώνης και όχι μόνο, πως αποτελεί ενσάρκωση του Άμμωνα Δία. Οι φίλοι του, παιδιά πλούσιων συνδαιτυμόνων του πατέρα του Φίλιππου, έγιναν οι μελλοντικοί στρατηγοί του. Η επιλογή του Αριστοτέλη από τον Φίλιππο ως δάσκαλου του νεαρού πλέον Αλέξανδρου, δεν ήτανε καθόλου τυχαία, αφού ήταν γνωστές οι απόψεις του μεγάλου διδάσκαλου για την χρηστή εξουσία, δίχως όμως να παίρνει θέση υπέρ ή κατά της δημοκρατίας, ούτε της τυραννίας. Ο πόθος της εκδίκησης για τα δεινά που προκάλεσαν οι Πέρσες στην Ελλάδα, δεν ήτανε παρά ο πόθος κι ίσως και το άλλοθι του νεαρού διάδοχου για μια ζωή γιομάτη πόλεμο για τον πόλεμο. Η δολοφονία του πατέρα του, τον έφερε στο θρόνο της Μακεδονίας και επικεφαλής των ελληνικών πόλεων που με τη βία είχαν τεθεί υπό το καθεστώς μιας ουσιαστικά ανεπιθύμητης ενότητας. Υπό αυτές τις συνθήκες, ο νεαρός βασιλιάς έφτιαξε το στράτευμα που συμμετείχαν σ’ αυτό όχι μόνο Μακεδόνες, με το οποίο θα έγραφε τη δική του ιστορία. Μια εντελώς προσωπική ιστορία, που δεν είχε σχέση με κανέναν και με τίποτα πέρα από τον εαυτό του. Έφυγε για να μη γυρίσει ποτέ, διατηρώντας μία και μόνη σχέση, αυτή με τη μητέρα του. Δεν θα σταθώ στις μεγάλες νίκες ούτε στις αμέτρητες καταχτήσεις του. Εκτός του ότι είναι πασίγνωστες, δεν αποτελούν το θέμα μας. Θα σταθώ όμως στο γεγονός που κατά τη γνώμη μου αποδείχνει την (εν αγνοία του βέβαια) ευθύνη για το μαύρο μέλλον της τότε Ελλάδας. Ο Αλέξανδρος έφτασε ίσαμε τις παρυφές της Ινδίας. Είχα την τύχη να δω από κοντά ή σωστότερα, να πατήσω στο ίδιο χώμα που πάτησε σε μια απ’τις διαδρομές του, λίγο έξω από την πόλη της Σαμαρκάνδης στο Ουζμπεκιστάν και ομολογώ πως ένιωσα μια κρυφή αναστάτωση, παρ’όλο που ήξερα ότι δεν είχα κανένα λόγο να είμαι υπερήφανος επειδή κάποιος Έλληνας κατάκτησε τους εκεί λαούς. Εκεί, στις παρυφές της Ινδίας, υποχρεώθηκε από τους ίδιους του τους στρατιώτες να γυρίσει στα Σούσα. Ο ίδιος δεν είχε σκοπό να γυρίσει, ο ίδιος ήθελε να συνεχίσει, γιατί αυτός ήτανε ο σκοπός της ζωής του. Να φτάσει κατακτώντας ίσαμε την άκρη του κόσμου. Ο Αλέξανδρος δημιούργησε μια αυτοκρατορία κι ως αυτοκράτορας, δεν γλύτωσε από τη νόσο των αυτοκρατόρων. Απόχτησε εμμονές και μανίες καταδίωξης, ότι κάποιοι τον προδίδουν και κάποιοι επιθυμούν το θάνατό του, άκουγε τις φωνές της λογικής των φίλων του και τις εκλάμβανε ως απόπειρες να τον βγάλουν από το δρόμο του θεϊκού πεπρωμένου του. Αντέδρασε ως άρρωστος αυτοκράτορας, σκοτώνοντας υποτιθέμενους προδότες καθώς και τον φίλο του Κλείτο, τον στυλοβάτη της εκστρατείας του και βέβαια, τον αγαπημένο του Ηφαιστίωνα, πάνω σε μια κρίση θυμού και παραλογισμού. Αυτά δείχνουν το βάθος του χαρακτήρα του, όπως και η αγάπη των στρατιωτών του Μακεδόνων αλλά και Περσών, φανερώνει πως ο Αλέξανδρος ήξερε πώς πρέπει να είναι ο αγαπητός στρατηλάτης. Από την άλλη όμως, η ατόφια εγωϊστική σύνθεση της προσωπικότητας και του χαρακτήρα του που, σε συνδυασμό με τη βαθιά γνώση των πολεμικών χειρισμών και βέβαια με την τόλμη που τον χαρακτήριζε, ενώ συνέβαλαν στην εκπλήρωση μεγάλου μέρους των πόθων του, ανεβάζοντάς τον στο βάθρο του πρώτου «Μεγάλου», δεν προσέφεραν το παραμικρό, ούτε στην ιδιαίτερη πατρίδα του Μακεδονία, ούτε βέβαια και στη μεγάλη πατρίδα Ελλάδα, αν ποτέ τη σκέφτηκε ως πατρίδα. Ο Αλέξανδρος δημιούργησε μια προσωπική κι όχι μια Ελληνική, ούτε καν μια Μακεδονική αυτοκρατορία, στην οποία, ούτε η Μακεδονία ούτε η Αθήνα, ούτε καμιά άλλη Ελλάδα, είχανε κληρονομικό ή έστω άμεσο δικαίωμα στις τεράστιες κτήσεις και στον πλούτο τους. Η αυτοκρατορία του Αλέξανδρου, ας το κατανοήσουμε επιτέλους, δεν ήταν μια Ελληνική, αλλά μια Αλεξανδρινή αυτοκρατορία, που έσβησαν από το χάρτη οι ανατολικές αμμοθύελλες σε χρόνο ιστορικά άμεσο. Τι κι αν έχτισε δεκάδες Αλεξάνδρειες; Μόνο η Αλεξάνδρεια που κληρονόμησε ο φίλος του Πτολεμαίος κράτησε στο χρόνο, μέχρι την υποταγή της στη Ρωμαϊκή δεσποτεία. Αν ο Αλέξανδρος λειτουργούσε με, ας τα πούμε εθνικά κριτήρια κι όχι προσωπικά, αν η κάθε κτήση του δε γίνονταν φέουδο των στρατηγών του αλλά έδαφος της ελληνικής ιμπεριαλιστικής μητρόπολης, τότε ναι, καλώς ή κακώς, η Ελλάδα μπορεί να ήταν μια αυτοκρατορία κι η ιστορία να γράφονταν αλλιώς, μιας και θα ήταν αδύνατη η όποια απόπειρα επέκτασης τρίτων, των Ρωμαίων για παράδειγμα, πάντα βέβαια με την προϋπόθεση ότι ο σκυλοκαβγάς των ελληνικών πόλεων-κρατών, δεν θα συνεχίζονταν δριμύτερος και βιαιότερος, λόγω αχανών εδαφών και αμύθητου πλούτου προς κατάκτηση. Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη. Κι αφού δεν συνέβη αυτό, συνέβη το αντίθετο. Ο Ελλαδικός χώρος, παρακμασμένος, ταλαιπωρημένος και καταπτοημένος, έγινε μια μικρή επαρχία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας κι έτσι έμεινε ίσαμε το 1453, για να γίνει μια μικρή επαρχία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ίσαμε το 1821 και μέχρι τη σύσταση του πρώτου ενιαίου ελληνικού κράτους που, μετράει λιγότερα από διακόσια χρόνια κουτσής-στραβής ζωής. Η ιστορία μας όμως, παρά την απίστευτη ιδιομορφία της, θα μπορούσε ν’αποτελέσει αμύθητο για μας θησαυρό, αν είχε τη μεταχείρηση και την αξιοποίηση που της πρέπουν. Δυστυχώς για μας, όχι τους Έλληνες γενικά αλλά εμάς, τους φτωχούς Έλληνες, οι αφέντες που επιλέγουμε, πολιτικούς και θρησκευτικούς, την κακοποίησαν, την αποδόμησαν, την διαστρέβλωσαν και την βίασαν σε βαθμό τόσο παραμορφωτικό, ώστε, όσο εμείς μαθαίναμε με περισσό ζήλο και ευλάβεια την Παλαιά Διαθήκη των Εβραίων και τα κατορθώματα του κάθε Ρωμαίου σφαγέα αυτοκράτορα, οι λεγόμενοι βάρβαροι της Δύσης, την ανακάλυπταν απ’την αρχή, την οικειοποιούνταν και την αξιοποιούσαν, παραχωρώντας σε μας το ρόλο της αχυρένιας στάνης όπου συντελέστηκε η γέννηση. Όσο για τον Αλέξανδρο, κατά την άρχουσα αντίληψη αυτών που τον έστεψαν μεγάλο, λόγω έλλειψης συγκεκριμένων εδαφικών και κυριαρχικών ωφελημάτων, έγινε ο εκπολιτιστής των βαρβάρων. Θα ήμουν πραγματικά υπερήφανος αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, αν ο εκπολιτισμός δηλαδή, συντελείται με τη βία, όπως θα ήμουν υπερήφανος κατά συνέπεια, και για τους Ρωμαίους, ή τους Εγγλέζους και τους Αμερικάνους εκπολιτιστές, που σήμερα βιώνουμε τον «πολιτισμό» τους στα ξερά τοιχώματα των άδειων κελυφών του νου και του στομαχιού μας.
Η Ελλάδα ως το μετεπαναστατικό ενιαίο αστικό ελληνικό κράτος του δέκατου όγδοου αιώνα, κάλυπτε μετά βίας τη μισή σημερινή χώρα. Οι Βαλκανικοί πόλεμοι προέκτειναν την Ελληνική επικράτεια και στις περιοχές της Ηπείρου, της Μακεδονίας και της Θράκης. Πέρα από τις όποιες στρατιωτικές κατακτήσεις, έγιναν και πολλά παζάρια με τους ξένους της Αντάντ, για το μέχρι πού μπορούν να φτάσουν οι Έλληνες, στο πλαίσιο του σχεδίου για τη διάλυση της παρακμασμένης Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και τα άλλα Βαλκανικά κράτη-σύμμαχοι άμεσοι ή έμμεσοι, είχανε τις δικές τους βλέψεις και στρατηγικές. Έτσι, από το έδαφος που πριν χιλιετίες αποτελούσε τη Μακεδονική επικράτεια, η Ελλάδα πήρε το μεγαλύτερο και το υπόλοιπο πήγε σε άλλες βαλκανικές χώρες. Η Ελλάδα που έχουμε σήμερα, συμπληρώθηκε πολύ πρόσφατα ιστορικά, με την απόδοση της Δωδεκανήσου από τους Ιταλούς. Αυτή είναι η χώρα μας, και για το καλό του λαού αυτής της χώρας πρέπει να παλέψουμε, όσο το δυνατό περισσότεροι. Αυτή τη χώρα πρέπει να υπερασπίσουμε από τον κάθε κουρσάρο, όμως αντί γι αυτό, κι ενώ οι κουρσάροι λεηλατούν τον παραγόμενο και τον φυσικό πλούτο μας, εμείς, θαρρώ πως φερόμαστε ως γραφικοί ψωροκωσταίοι, γυρεύοντας, τι ακριβώς; Αλήθεια, τι ακριβώς γυρεύουμε;
Αν με το σύνθημα «Η Μακεδονία είναι Ελληνική», εννοούμε τη Μακεδονία που ανήκει ήδη στην Ελλάδα, ε, είμαστε ηλίθιοι. Αν εννοούμε την αρχαία Μακεδονία, ο μόνος τρόπος για να αποκτήσουμε το «χαμένο» έδαφος, είναι ένας αλυτρωτικός πόλεμος, όχι μόνο ενάντια στα Σκόπια, αλλά κι ενάντια στη Βουλγαρία. Αν πράγματι όμως θέλουμε κάτι τέτοιο, τότε γιατί να το κάνουμε με τρόπο ψωριασμένο; Ας γράψουμε ένα σύνθημα που να λέει «Όλες οι κατακτημένες απ’ τον Αλέξανδρο περιοχές είναι Ελληνικές», ας πάρουμε όπλα, κράνη, παλάσκες, ας ζαλωθούμε με την ευκαιρία κι από ένα πανέρι για να κόψουμε τα μήλα απ’ την Κόκκινη Μηλιά κι ας ορμήσουμε νταβραντισμένοι ανά την υφήλιο. Γιατί δεν το κάνουμε; Γιατί αυτές οι εθνικοθρησκευτικές φωνές μας, δεν βγάζουν όλα τα ηλίθια απωθημένα μας; Γιατί δεν απαιτούμε την προσάρτηση στην Ελλάδα όλων των ελληνικών αποικιών στην Ιταλία, τη Γαλατία και την Ιβηρική χερσόνησο; Κι αν, σύμφωνα με τον έγκριτο θεωρητικό μας Πλεύρη-πατέρα, που προ πολλού έχει αποδείξει πως ο Ιησούς είναι Έλληνας, γιατί δεν ζητάμε να αποδοθεί η ελληνική εθνικότητα και ιθαγένεια στο θεϊκό τέκνο; Ναι, είναι γελοία όλα τούτα, όπως γελοίος είναι και ο τάχα μου αριστερός αντίπαλός τους, που (σύμφωνα με τη Νέα Δημοκρατία και τους εγκληματίες της Χρυσής Αυγής), προχώρησε στη συγκεκριμένη προδοτική συμφωνία.
Δεν υπάρχει προδοτική συμφωνία, δεν υπάρχει απολύτως τίποτα πέρα από τη θέληση του αφεντικού. Το 1913, η Ελληνική ηγεσία υπέγραψε τη συμφωνία του Βουκουρεστίου, παίρνοντας το 50,3% του μακεδονικού γεωγραφικού χώρου. Μετά τον Β’ μεγάλο πόλεμο, η ελληνική ηγεσία «κατάπιε» τη δημιουργία της γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, για να πλευρίσει η Δύση τον Τίτο στην κόντρα του με τους Σοβιετικούς. Οι μετέπειτα ηγεσίες μέχρι τη χούντα του 67’, κάνανε τη στρουθοκάμηλο. Η «επαναστατική» ανεξάρτητη και εθνοκαλπάζουσα χούντα, ούτε μια λέξη για το ζήτημα, έτσι, για να ’χουνε κάτι να επικαλούνται οι σημερινοί επίδοξοι συνεχιστές της. Οι διαπραγματεύσεις που ξεκίνησαν μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας απ’ τους νατοϊκούς ήρωές μας, έμειναν διαπραγματεύσεις. Ίσαμε τις μέρες μας, που το αφεντικό διέταξε την κυβέρνηση της καπιταλιστικής αριστεράς, να τελειώνει άπαξ με το ζήτημα, γιατί αυτό το κρατίδιο είναι πρώτης τάξης ΝΑΤΟϊκό ορμητήριο. Θαρρώ πως οι εκάστοτε κυβερνητικοί σφουγγοκωλάριοι, ξέρουν πολύ καλά τα μυστικά της δουλειάς τους. Κάνουν αυτό που διατάσσονται να κάνουν, γνωρίζοντας τη συνέχεια. Αντιδράσεις κάθε λογής, συλλαλητήρια, δηλώσεις, πολιτικάντικοι καβγάδες, ίσαμε το πράμα να ξεφουσκώσει λόγω «περαιτέρω διευκρινήσεων και εκατέρωθεν διορθώσεων», για να περάσει λίγο διάστημα μέχρι την επόμενη «διαπραγμάτευση» για κάποιο νέο ή αναπαλαιωμένο θέμα.
Θαρρώ λοιπόν ότι θα υπάρξει μια συμφωνία, επειδή το απαιτεί το μεγάλο αφεντικό. Αν αυτή η συμφωνία θα είναι καλή ή κακή, δεν ξέρω, αν και πιστεύω πως τέτοιας μορφής συμφωνίες μετά από δεκαετίες δεδομένων, είναι απλά συμφωνίες όπου το θετικό ή το αρνητικό έχουνε δευτερεύουσα σημασία. Εξάλλου, και η πιο συμφέρουσα συμφωνία μπορεί να καταγγελθεί, να παραβιαστεί, ή να αγνοηθεί. Αυτό δεν είναι στο χέρι ούτε του δικού μας καπιταλιστικού κράτους, ούτε του γειτονικού κρατιδίου που φιλοδοξεί να μπει στο στόμα του λύκου. Το μεγάλο αφεντικό κανονίζει τα των υποτελών του, κι οι υποτελείς κάνουν ό,τι μπορούν για να το ευχαριστήσουν. Υπό αυτή την οπτική, κανένας δε μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά, ότι μια οποιαδήποτε συμφωνία θα κανονίσει το ζήτημα δια παντός. Δεν έχουμε ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, όπως δεν έχουμε καμία ανεξαρτησία για οποιαδήποτε πολιτική. Έχουμε εκχωρήσει την ανεξαρτησία μας εδώ και διακόσια χρόνια. Ας αφήσουμε λοιπόν τις γραφικότητες και τις κατά περίπτωση ευαισθησίες κι ας κοιτάξουμε τα του ρημαγμένου οίκου μας. Όσο για τα Σκόπια ή όπως αλλιώς λέγονται ή θα λέγονται, δεν είναι στο χέρι μας να το επιβάλλουμε, κι αυτό δεν είναι ούτε εθνοπροδοσία, ούτε ηττοπάθεια. Είναι η αντικειμενική πραγματικότητα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως πολλές δεκάδες χώρες έχουν ήδη αναγνωρίσει αυτή τη Μακεδονία, όπως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ένα γεωγραφικό πρόσημο δεν πρόκειται να αποκλείσει την περίπτωση βλέψεων. Τολμώ να πω πως είμαι βέβαιος ότι σε μια τέτοια περίπτωση, κανένας υποτιθέμενος εγγυητής δεν πρόκειται να ενδιαφερθεί, όπως δεν ενδιαφέρεται και για τις χρόνιες και διακηρυγμένες με όλους τους τρόπους βλέψεις της Τουρκίας, οι οποίες δεν βλέπω να ευαισθητοποιούν τους εθνολάγνους εργολάβους της συμφοράς.
Γνώμη μου είναι πως, όπως κι αν ονομαστεί αυτό το μικρό κράτος, όποια γλώσσα ή εθνικότητα κι αν υιοθετήσει, όποιες βλέψεις κι αν υποθέσουμε πως έχει, δεν είναι σε θέση να προβεί στην παραμικρή δραστική ενέργεια, εκτός κι αν το γνωστό μεγάλο αφεντικό αποφασίσει πως κάτι τέτοιο είναι προς το συμφέρον του. Αν τύχει να είναι, καμιά τέλεια συμφωνία, κανένα άρθρο του συντάγματος, καμία αίσθηση δικαίου δεν πρόκειται να εμποδίσει τη δημιουργία δυσμενών καταστάσεων. Ο εχθρός της χώρας μας δεν είναι τα Σκόπια, αλλά οι αμερικανοευρωπαίοι νατοϊκοί, που ανέκαθεν φροντίζουνε για το καλό μας.
Αυτό λοιπόν που πιστεύω πως χρειάζεται όλοι μας να σκεφτούμε, είναι το λαϊκό συμφέρον. Να σκεφτούμε σοβαρά τη δημιουργία μιας Λαϊκής Πατρίδας πραγματικά ανεξάρτητης και ελεύθερης να αναπτύσσει τις σχέσεις της με τις άλλες χώρες, στη βάση αμοιβαίων για τους λαούς ωφελημάτων, κι όχι να στήνονται λαϊκοί καβγάδες για το ποιοι είμαστε, πώς είμαστε ή πώς γίναμε. Γι’ αυτό που είμαστε σήμερα, φταίμε κι εμείς. Για τις εξουσίες που εκλέγουμε και ξαναεκλέγουμε, φταίμε εμείς. Για τα ψέματα που ακούμε και θέλουμε να τα ξανακούσουμε, φταίμε εμείς. Για τον φόβο που μας προκαλεί ο αναγκαίος αγώνας για να νιώσουμε αξιοπρεπείς, υπερήφανοι και υπεύθυνοι για μια πατρίδα που εμείς θα στήσουμε στα πόδια της, χωρίς τους ξένους και τους ντόπιους δραγάτες, φταίμε εμείς. Κανένας από μας που αποτελούμε το ενενήντα και βάλε τοις εκατό, που αποενοχοποιούμε τους ενόχους ψηφίζοντάς τους εναλλάξ, δεν έχουμε δικαίωμα στην αξιοπρέπεια και στην υπερηφάνεια, παρά μονάχα στη συνενοχή. Και θα το αποδείξουμε περίτρανα στις επερχόμενες πολλαπλές εκλογές, μοιράζοντας τις ψήφους μας στους απογόνους των Κωνσταντίνου Καραμανλή-Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, στους απογόνους του αισχρότερου των ξενόδουλων Γεώργιου Παπανδρέου, στους απογόνους των Τσολάκογλου-Τσακαλώτου και βέβαια, στους σύγχρονους «αριστερούς» υπηρέτες των Αμερικανοευρωπαίων, αποπλανητές του λαού.
Κι όταν κάνουμε το «χρέος» μας, θα γυρίσουμε στις τρύπες μας με κείνη τη πικρή γεύση της χολής στον ουρανίσκο, γνωρίζοντας πολύ καλά πως παραδώσαμε γι ακόμα μια φορά το αύριο το δικό μας και των παιδιών μας, παίρνοντας ως αντάλλαγμα την άδεια παράτασης του μίζερου βολέματός μας, στο ταλαιπωρημένο από τη ξάπλα καναπέ μας.
Είμαι σίγουρος ότι αυτό ακριβώς θα συμβεί, δίχως τίποτα να έχει λυθεί, ό,τι δηλαδή γίνεται πάντα. Βέβαια, θα ρωτήσει κάποιος όχι απαραίτητα κακόπιστος, «ναι, αλλά ΤΩΡΑ τί κάνουμε;». Φίλε μου, το κάθε ΤΩΡΑ, δεν είναι ουρανοκατέβατο, έχει παρελθόν. Πολλές φορές, αυτό το παρελθόν είναι τόσο μεγάλο, ώστε τείνει να γίνεται προϊστορία. Όταν αυτό το παρελθόν αφήνεται στην τύχη του, ή κάποιοι συγκεκριμένοι και με την άδεια του λαού το χειρίζονται στη βάση της εξυπηρέτησης ξένων συμφερόντων, έρχεται αντικειμενικά η στιγμή του ΤΩΡΑ, όπου ανακαλύπτουμε πως καμία λύση δεν είναι ικανοποιητική, ούτε καν καλή. Μια τέτοια «λύση» θα δοθεί και στο συγκεκριμένο ΤΩΡΑ, αλλά και στο επόμενο και στο μεθεπόμενο, κι όσο εμείς θα εξακολουθούμε να παίζουμε το εθνικό παιχνίδι των κοψοχέρηδων.

“Καμία ανοχή στους φασίστες” βροντοφωνάζουν φαντάροι σε όλη τη χώρα

Στρατευμένοι απ’ όλη τη χώρα, συνεχίζουν να καταγγέλλουν το νέο σοβαρό περιστατικό με το «ρητό» του ναζιστή στρατάρχη και τις βαριές ευθύνες της κυβέρνησης και να εκφράζουν την αλληλεγγύη τους στους συναδέλφους τους που διαμαρτυρήθηκαν και απέτρεψαν την πρόκληση αυτή.
Στρατευμένος από το 541 ΤΕ στη Ρόδο μάς γράφει:
«Μόνο οργή και αγανάκτηση προκαλεί το γεγονός ότι σε στρατόπεδο στη Λέσβο αναγράφηκε σε τοίχο του στρατοπέδου ρητό του χιτλερικού στρατάρχη της Βέρμαχτ Έριχ Φον Μάινσταϊν. Η ιστορική μνήμη έχει καταγράψει τους χιλιάδες που βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν στο στρατόπεδο “Παύλου Μελά”, στο Χαϊδάρι, στην Καισαριανή, στη Μέρλιν, στα Ανώγεια, στο Μεσόβουνο, στο Δίστομο, αλλά και σε κάθε γωνιά της πατρίδας μας. Ο λαός της Ελλάδας με την οργανωμένη πάλη, του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, σώθηκε από την πείνα και τη σκλαβιά, τοποθέτησε τους ναζιστές και τους ντόπιους συνεργάτες τους στο περιθώριο. Υπάρχουν μεγάλες ευθύνες της κυβέρνησης γιατί μόνο αέρα στους φασίστες δίνουν οι κοινές φωτογραφήσεις σε φυλάκια, η πρόσκληση και παρουσία τους σε τελετές – εκδηλώσεις και ασκήσεις των Ενόπλων Δυνάμεων. Οι φασίστες δεν είναι πατριώτες. Είναι οι απόγονοι αυτών που φορούσαν μαύρες κουκούλες και έστελναν στα μπλόκα Έλληνες αγωνιστές. Γι’ αυτό δεν πρέπει να έχουν χώρο να σταθούν πουθενά οι φασίστες».
***
Φαντάροι από το 285 ΜΚ ΤΠ στη Λήμνο μάς είπαν:
«Καταγγέλλουμε το απαράδεκτο και πολύ σοβαρό περιστατικό που συνέβη στο 265 Μηχανοκίνητο Τάγμα Εθνοφυλακής στο Μανταμάδο Λέσβου, όπου με ευθύνη του διοικητή της μονάδας γράφτηκε στον τοίχο του στρατοπέδου “ρητό” του στρατάρχη της ναζιστικής Βέρμαχτ και εγκληματία πολέμου, Εριχ Φον Μάνσταϊν.
Η αναγραφή κειμένου ναζιστή αποτελεί πρόκληση για εμάς τους φαντάρους.
Οι ευθύνες της κυβέρνησης είναι βαριές. Προσκαλεί ναζιστές βουλευτές σε ασκήσεις και εκδηλώσεις των Ενόπλων Δυνάμεων. Στελέχη της κυβέρνησης επισκέπτονται στρατιωτικά φυλάκια μαζί με υπόδικους βουλευτές της ναζιστικής Χρυσής Αυγής. Με την ανοχή που επιδεικνύει, αποθρασύνει φασιστικά στοιχεία και τη δράση τους μέσα στα στρατόπεδα.
Χαιρετίζουμε τη στάση των φαντάρων που υπηρετούν στη μονάδα, το κατήγγειλαν και το σύνθημα σβήστηκε!
Καταγγέλλουμε το ότι τιμωρείται με εκδικητική απόσπαση φαντάρος, ο οποίος βγήκε με θάρρος στην αναφορά και διαμαρτυρήθηκε».
***
Στρατευμένος από το Κέντρο Εκπαιδεύσεως Ειδικών Δυνάμεων μάς είπε:
«Καταδικάζω το απαράδεκτο περιστατικό στο 265 Μηχανοκίνητο Τάγμα Εθνοφυλακής στο Μανταμάδο της Λέσβου, σχετικά με την αναγραφή “συνθήματος” του στρατάρχη του Χίτλερ, Μάνσταϊν σε τοίχο στη στρατιωτική μονάδα. Τέτοια συνθήματα δεν έχουν καμία θέση στις Ένοπλες Δυνάμεις και είναι πρόκληση για τον ελληνικό λαό που υπέφερε στη γερμανική κατοχή. Παράλληλα, αυτού του είδους οι ενέργειες δίνουν τροφή σε κάθε είδους φασιστικά μορφώματα που δρουν στο στρατό, γι’ αυτό και πρέπει να απαντώνται από τους ίδιους τους φαντάρους. Η κυβέρνηση δείχνει χαρακτηριστική ανοχή σε παρόμοια περιστατικά που έχουν καταγγελθεί στο παρελθόν, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που με τη στάση της έχει ξεπλύνει ακόμα και τη Χρυσή Αυγή, αφού καλεί επανειλημμένως εκπροσώπους των ναζιστών σε εκδηλώσεις μέσα στα στρατόπεδα.
Τέλος, χαιρετίζω την άμεση κινητοποίηση των φαντάρων που απαίτησαν άμεσα το σβήσιμο του ρητού που λέρωνε τους τοίχους του στρατοπέδου και προσέβαλλε τον ελληνικό λαό. Η στάση τους αυτή αποτελεί παράδειγμα. Καμία ανοχή στους φασίστες, τις σάπιες φασιστικές ιδέες και πράξεις τους».
Από το 15ήμερο δισέλιδο για τους ένστολους, του «Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου», 22 – 23 Δεκέμβρη 2018.

ΙΤΑΛΙΑ: ΔΗΜΟΣΙΑ ΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ ΤΟΥΣ, ΧΑΙΡΕΤΙΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΝΑΡΚΕΜΠΟΡΟΥΣ

 


Αντιδράσεις για τη φωτογραφία «πατριώτη» υπουργού της Ιταλίας, με έμπορο ναρκωτικών


Αντιδράσεις έχει προκαλέσει για κάποιο περίεργο λόγο, η φωτογραφία που τραβήχτηκε χτες και απαθανατίζει έναν πολύ πατριώτη Ιταλό βουλευτή να χαιρετάει εγκάρδια έναν Ιταλό έμπορο ναρκωτικών, ο οποίος είναι σίγουρα και αυτός πολύ πατριώτης.

Ο λόγος για τον Ματέο Σαλβίνι, ο οποίος πήγε σε μάζωξη οπαδών της Μίλαν και οι οποίοι γιόρταζαν τα 50 χρόνια ύπαρξής τους από τότε που ξεκίνησαν να υποστηρίζουν την ποδοσφαιρική ομάδα. 
Εκεί, ο φωτογραφικός φακός απαθανάτισε το Σαλβίνι να κάνει μια πολύ εγκάρδια χειραψία με έναν Λούκα Λούτσι, ο οποίος απ’ όσο διαβάζουμε, καταδικάστηκε για διακίνηση ναρκωτικών.
 Ο συγκεκριμένος, έφερνε ναρκωτικά στην περιοχή του Μιλάνο, και τα πουλούσε σε μικρότερους εμπόρους ναρκωτικών, πρακτική για την οποία καταδικάστηκε σε 18 ολόκληρους μήνες φυλάκισης.

Παρά τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν από την ιταλική αντιπολίτευση, ο Ματέο Σαλβίνι είχε έτοιμη την απάντηση για να υπερασπιστεί τις παρέες του, λέγοντας “Και εγώ ο ίδιος διερευνούμαι. Και εγώ είμαι ύποπτος μεταξύ υπόπτων”.

Ο Ματέο Σαλβίνι ανέλαβε καθήκοντα υπουργού Εσωτερικών στην Ιταλία τον Ιούνιο του 2018, πουλώντας άφθονο πατριωτισμό, προϊόν που καταναλώνεται αρκετά εύκολα στις μέρες μας και έκτοτε έχει ένα πλούσιο πολιτικό έργο πίσω του, καταφέρνοντας να υποβάλει σε ένα πολύμηνο μαρτύριο 600 ανθρώπους που βρίσκονταν πάνω στο πλοίο Aquarius και τίποτα παραπάνω.


Ανιχνευτές ψεύδους κατά μεταναστών προωθεί η ΕΕ

Σε νέο επίπεδο περνάει πλέον η αντιμεταναστευτική πολιτική της ΕΕ, που εξετάζει τη χρήση ανιχνευτών ψεύδους κατά των «παράνομων» μεταναστών. Αιτία ο ολοένα μεγαλύτερος αριθμός ταξιδιωτών στην ΕΕ, που ανέρχεται κατά μέσο όρο σε 700 εκ. ανθρώπους, καθιστώντας δύσκολο τον έλεγχο των εγγράφων, κυρίως από τρίτες χώρες. Μέσω βιντεοτσάτ με ένα άβαταρ οι αρχές ευελπιστούν να εντοπίζουν «μικροεκφράσεις» σε όσους ταξιδιώτες δίνουν λανθασμένα στοιχεία. Ως επιπλέον πρόσχημα της νέας αυτής κατασταλτικής πολιτικής οι ιθύνοντες επικαλούνται τον ευκολότερο εντοπισμό εγκληματιών και τρομοκρατών.
Η νέα τεχνολογία με το όνομα Intelligen Portable Border Control System, χρηματοδοτείται με 4,5 εκ. ευρώ από την ΕΕ, και στη φάση δοκιμής συμμετέχει και η Ελλάδα, μαζί με την Ουγγαρία και την Λετονία.
Το σύστημα ελέγχου διακρίνεται σε δύο φάσεις. Αρχικά τα άτομα που σκοπεύουν να ταξιδέψουν οφείλουν να εγγραφούν ηλεκτρονικά πριν το ταξίδι, ανεβάζοντας τις φωτογραφίες από το διαβατήριό τους, στοιχεία για τα προηγούμενα και τωρινά τους ταξίδια, αποδείξεις επαρκών οικονομικών πόρων, στοιχεία τυχόν οχήματος και βίζας.
Στη συνέχεια εμφανίζεται ένας ψηφιακός συνοριακός υπάλληλος, που θέτει ερωτήματα ανάλογα με το φύλο, την εθνότητα και τη γλώσσα του ατόμου. Πιο συγκεκριμένα για παράδειγμα τίθενται ερωτήσεις για το περιεχόμενο της βαλίτσας ή λεπτομέρειες για το σκοπό του ταξιδιού. Η συνομιλία καταγράφεται και στη συνέχεια γίνεται έλεγχος για 38 μικροεκφράσεις, που υποτίθεται πως δείχνουν αν ο ερωτώμενος ψεύδεται ή είναι ανήσυχος.
Η ταξινόμηση αυτό τον εκφράσεων προέρχεται από τον ψυχολόγο Πάουλ Έκμαν, η χρήση ανιχνευτών ψεύδους ωστόσο παραμένει γενικά αμεφιλεγόμενη. Το συγκεκριμένο σύστημα βάσει πειραμάτων έχει ποσοστό επιτυχίας 76%, πρακτικά δηλαδή 1 στις 4 περιπτώσεις μπορεί να κατηγορηθούν άδικα για ψεύδη ή αντίστροφα να δώσουν μη αληθή στοιχεία χωρίς να γίνει αντιληπτό.
Ενδεικτικό τον εκ προοιμίου ρατσιστικών κριτηρίων με τον οποίο θα εφαρμοστεί το σύστημα είναι η διάκριση των ταξιδιωτών σε ομάδες «υψηλού» και «χαμηλού» ρίσκου. Στη δεύτερη ομάδα, ο έλεγχος των στοιχείων θα είναι σύντομος, ενώ στην πρώτη θα είναι ενδελεχής, ενώ θα χρησιμοποιείται σκάνερ δακτυλικών αποτυπωμάτων και αναγνώριση κινητών. Στη συνέχεια τα βιομετρικά στοιχεία θα διασταυρώνονται με τις τράπεζες δεδομένων της ΕΕ και το σύστημα πληροφοριών της Σένγκεν. Επίσης, οι συνοριακοί υπάλληλοι θα μπορούν εκ νέου να εξετάζουν τους «υπόπτους» με έναν κινητό ανιχνευτή ψεύδους.
Το σχέδιο αυτό έχει ήδη ξεσηκώσει αντιδράσεις στην επιστημονική κοινότητα, ως «ψευδοεπιστημονικό», αμφισβητώντας πως οι μικροεκφράσεις είναι ενδεικτικές ψεύδους, ενώ υπογραμμίζεται πως το στρες, που είναι προφανές πως νιώθουν οι ανακρινόμενοι, μπορεί εύκολα να αλλοιώσει τα αποτελέσματα.
welt.de

TOP READ