Έστω για μια φορά, «αγαναχτισμένε» αναγνώστη, έστω τώρα...

Έστω για μια φορά, «αγαναχτισμένε» αναγνώστη, έστω τώρα...

Το είδες αυτό φίλε «αγαναχτισμένε» αναγνώστη; Πήρες χαμπάρι τι (άλλο, ακόμα) σου ετοιμάζουν, την ώρα που εσύ –όπως κάθε φορά, όπως όλες τις φορές μέχρι τώρα- τους κατηγορείς για «ανικανότητα» και αναρωτιέσαι αν «πάνε καλά οι άνθρωποι»;

"Θέμα νέας αναμόρφωσης του συνταξιοδοτικού φωτογραφίζοντας το σύστημα της Αυστραλίας ήγειρε χθες η ομάδα των συμβούλων της τεχνικής βοήθειας σε συνάντηση με υψηλόβαθμα στελέχη του υπουργείου Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας. Η ομάδα των συμβούλων του ΔΝΤ και της Ε.Ε., αποτελούμενη από τους Τόμας Στόρι, Τζον Κρότι, Πάτρικ Ντε Μετς, συνεπικουρούμενοι από τους εκπροσώπους της τεχνικής βοήθειας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της ομάδας κρούσης του Χ. Ράιχενμπαχ, υπέδειξαν ως πλέον ενδεδειγμένη λύση για το πρόβλημα του ασφαλιστικού στην Ελλάδα τη χορήγηση «συντάξεων βάσει εισοδήματος»."

Στο σημείο αυτό η «έγκυρη» εφημερίδα σου πλασάρει το γνωστό καλοπαιγμένο εργάκι που… κάνει τρελά νούμερα, κάθε φορά που απευθύνεται στα συνήθη «νούμερα»:

"Η πρόταση αυτή, μετά και τις επαφές που είχαν στα μεγάλα Ταμεία αντικρούστηκε από την πλευρά του υπουργείου, ενώ η συζήτηση που ακολούθησε έγινε σε αρκετά έντονο ύφος."

Δηλαδή, σου λένε πως, η… διαπραγμάτευση –όπως κάθε φορά, όπως όλες τις φορές μέχρι τώρα- είναι σκληρή. Η φιλότιμη κυβέρνηση αμύνεται απέναντι στις υπέρτερες δυνάμεις της κακής τρόικας. Κλείνει ο λαιμός των υπουργών από τις φωνές, που διαπερνούν τους τοίχους των κλειστών γραφείων, και τις ακούνε έτσι οι «έγκριτοι» δημοσιογράφοι και «μεταφέρουν το έντονο κλίμα» στην εφημερίδα και στο κανάλι. Και εσύ τους πιστεύεις. Στη συνέχεια, –όπως κάθε φορά, όπως όλες τις φορές μέχρι τώρα- υπερτερεί ο εχθρός, πέφτουν οι υπογραφές και δεν ανοίγει μύτη (μέχρι την επόμενη «σκληρή διαπραγμάτευση»). Οι «έγκριτοι» δημοσιογράφοι αναλαμβάνουν τα φέρουν σε πέρας και αυτή τη «δουλειά». Να σου «εξηγήσουν» τις τεχνικές λεπτομέρειες της «συμφωνίας» και ό,τι άλλο εσύ δεν καταλαβαίνεις. Ή, να σε προετοιμάσουν:

"Υπενθυμίζεται ότι το σύστημα στην Αυστραλία προβλέπει συντάξεις ανάλογα με το συνολικότερο εισόδημα που έχει από άλλες πηγές ο ασφαλισμένος συμπεριλαμβανομένης και της αποτίμησης της ακίνητης περιουσίας του. Το ποσό της σύνταξης εξαρτάται όχι μόνο από την ηλικία, τα έτη ασφάλισης ή την οικογενειακή κατάσταση του δικαιούχου αλλά και από τη γενικότερη εισοδηματική και περιουσιακή του κατάσταση."

Μπλα-μπλα, γράφει κι άλλα η εφημερίδα. Κάτσε και σκέψου αγαπητέ αναγνώστη τι σημαίνουν τα καινούργια χαμπέρια, που… διέρρευσαν για να μετρήσουν –όπως κάθε φορά, όπως όλες τις φορές μέχρι τώρα- την «αντίδρασή» σου. Αν σου μένει βέβαια καθόλου δυνατότητα σκέψης μέσα σε τόση «οργή» και «αγανάχτηση» –όπως κάθε φορά, όπως όλες τις φορές μέχρι τώρα- για την «ακαταλληλότητα» των «ανίκανων» υπουργών, τους «άχρηστους» πολιτικούς, γενικότερα, και τους «κλεισμένους στα γραφεία τους» κρατικούς λειτουργούς που «δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα» και την «κοινωνία που ματώνει», μπλα-μπλα-μπλα...

Γιατί, πρέπει κάποια στιγμή -έστω για μια φορά, έστω τώρα- να σκεφτείς πόση «επαφή» έχεις εσύ με την πραγματικότητα…

Τετάρτη 27 Νοέμβρη 2013.

Αναρτήθηκε από Οικοδόμος

Η "δημοκρατία" τής αστυνομικής καταστολής (9)

Η "δημοκρατία" τής αστυνομικής καταστολής (9)

Όπως προαναγγείλαμε χτες, ιδού και ορισμένα "θλιβερά συμβάντα" από το 2000 και δώθε. Πρέπει να επαναλάβω ότι ο κατάλογος είναι ενδεικτικός και περιλαμβάνει κυρίως θανατηφόρα περιστατικά. Εξυπακούεται ότι οι περιπτώσεις βίαιων καταστολών δίχως νεκρούς είναι απείρως πολλαπλάσιες:

- 20/2/2000: Στην Λούτσα, ο υπαστυνόμος Θοδωρής Χαλουλάκος εντοπίζει αυτοκίνητο στο οποίο επιβαίνουν τέσσερις νέοι. Τους θεωρεί ύποπτους για διακίνηση ναρκωτικών (όπως ισχυρίστηκε στην απολογία του) και πυροβολεί. Πετυχαίνει τον 18χρονο Σωτήρη Καρτσιώτη στην σπονδυλική στήλη. Ο Καρτσιώτης μένει παράλυτος.

- 25/3/2000 Στην Θεσσαλονίκη, ο αστυνομικός Γιώργος Ατματζίδης κάνει σήμα στον 17χρονο Νίκο Λεωνίδη να σταματήσει για έλεγχο. Ο Λεωνίδης "πουλάει τσαμπουκά". Ο Ατματζίδης τον καθαρίζει με μια σφαίρα στο αφτί. Η ΕΔΕ που γίνεται βγάζει λάδι τον Ατματζίδη, ο οποίος απαλλάσσεται με βούλευμα, αλλά ο Άρειος Πάγος ασκεί αναίρεση. Τελικά, το μικτό ορκωτό Κατερίνης αποδέχεται ότι ο αστυνομικός "δέχθηκε αγκωνιά και λόγω του πόνου που αισθάνθηκε και του αιφνιδιασμού, εκπυρσοκρότησε το όπλο του που δεν είχε ασφάλεια" και τον απαλλάσσει στις 22/6/2005.

- 27/4/2000: Στις φυλακές τού Αυλώνα, οι κρατούμενοι εξεγείρονται. Η αστυνομία αποδεικνύει ότι δεν μπορεί να κάνει ζάφτι ούτε φυλακισμένους δίχως να χρησιμοποιήσει όπλα, αφού ένας ανήλικος αλβανός κρατούμενος σκοτώνεται με μια σφαίρα στον τράχηλο. Το όνομα του θύτη δεν έγινε ποτέ γνωστό.

- 14/6/2000: Η συνηθισμένη ιστορία: συνοριοφύλακες σκοτώνουν μετανάστη. Αυτή την φορά το θύμα είναι πακιστανός και το περιστατικό λαμβάνει χώρα στο Μεγάλο Δέρειο Έβρου.

- 1/11/2000: Στο Μοσχοχώρι Κρυσταλλοπηγής, αστυνομικοί σκοτώνουν "αμυνόμενοι" τον αλβανό Μπλένταρ Κόσκου. Το όπλο που υποτίθεται πως είχε το θύμα, δεν βρέθηκε ποτέ.

- 8/2/2001: Στον Άγιο Στέφανο, η αστυνομία κάνει έφοδο σε εγκαταλελειμμένο σπίτι όπου διαβιούν αλβανοί μετανάστες. Ανάμεσα στους συλληφθέντες είναι και ο 16χρονος Ρεφάτ Ταφίλι. Ο Ταφίλι δέχεται τις "περιποιήσεις" των αστυνομικών μέχρι που λιποθυμάει. Οι αστυνομικοί τον πετούν στον δρόμο για να τον ξεφορτωθούν. Συμπατριώτες του τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο, όπου μπαίνει επειγόντως στο χειρουργείο με ρήξη σπλήνας από το πολύ ξύλο. Οι γιατροί κάνουν σπληνεκτομή. Μόλις ο Ταφίλι βγαίνει από το νοσοκομείο, συλλαμβάνεται για να απελαθεί. Μένει στο κρατητήριο πέντε ημέρες και υφίσταται μετεγχειρητική λοίμωξη. Χρειάζεται η παρέμβαση του υπουργού δημόσιας τάξης για να αφεθεί ελεύθερος.

- 13/2/2001: Ο ρουμάνος Κονσταντίν Κατούρ τραυματίζεται βαρειά κατά την σύλληψή του. Αντί να τον πάνε στο νοσοκομείο, οι αστυνομικοί τον κλείνουν στο κρατητήριο όπου πεθαίνει αβοήθητος.

- 20/2/2001: Στις φυλακές Κορυδαλλού πεθαίνει ο 23χρονος Μιχάλης Κιβωτός. Παρακαλούσε να τον στείλουν στο νοσοκομείο επειδή είχε σοβαρό καρδιακό νόσημα και μεσογειακή αναιμία αλλά κανείς δεν συγκινήθηκε.

- 4/6/2001: Στην Κρυσταλλοπηγή Καστοριάς, εκπυρσοκροτεί τυχαία το όπλο συνοριοφύλακα που σκόνταψε. Αποτέλεσμα: ο 15χρονος αλβανός Αφρίμ Σάλλα μένει παράλυτος. Οι συγγενείς του καταφεύγουν στην δικαιοσύνη και κάνουν αγωγή αποζημιώσεως. Ο εισαγγελέας έκρινε ότι δεν υπήρχαν λόγοι δίωξης οιουδήποτε συνοριοφύλακα, όμως το τριμελές διοικητικό πρωτοδικείο Κοζάνης επιδικάζει αποζημίωση 267.297 ευρώ υπέρ τού θύματος.

- 24/10/2001: Στο Ζεφύρι, ο αστυνομικός τής ομάδας "Ζ" Γιώργος Τυλλιανάκης κάνει σήμα στο αυτοκίνητο που οδηγεί ο 21χρονος τσιγγάνος Μαρίνος Χριστόπουλος. Καθώς ο Χριστόπουλος δεν συμμορφώνεται, ο Τυλλιανάκης στέκεται στην μέση τού δρόμου με τα πόδια ανοιχτά, σημαδεύει και εκτελεί τον Χριστόπουλο με μια σφαίρα στο πίσω μέρος τού κεφαλιού. Αργότερα, ο Τυλλιανάκης ισχυρίστηκε ότι παραπάτησε και το όπλο εκπυρσοκρότησε. Παρά την επέμβαση του Συνήγορου του Πολίτη (όπου κατέφυγε η αδελφή τού θύματος), ο Τυλλιανάκης δεν τίθεται καν σε διαθεσιμότητα. Τελικά, ο αστυνομικός αποτάσσεται με πρωτοβουλία τού αρχηγού τής αστυνομίας και εναντίον του ασκείται ποινική δίωξη. Ο Τυλλιανάκης καταδικάζεται σε κάθειρξη 13 ετών για ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο.

- 21/11/2001: Σε καφετέρια στην πλατεία Αμερικής, ο πιωμένος αλβανός Σεντγκάκ Σελνίκου βγάζει μαχαίρι και "απειλεί" πέντε αστυνομικούς που τον σημαδεύουν με τα όπλα τους. Ο αστυφύλακας Γιάννης Ριζόπουλος αποδεικνύεται τόσο κάφρος ώστε εκτελεί τον Σελνίκου με μια σφαίρα στο κεφάλι. Και τώρα αρχίζει η μεγάλη κωμωδία: η ΕΛ.ΑΣ. δεν θέτει τον Ριζόπουλο σε διαθεσιμότητα [Λεπτομέρεια: Στις 13/11/2001, η ΕΛ.ΑΣ. είχε θέσει σε διαθεσιμότητα τον αστυνομικό Μιχάλη Λάγιο, επειδή βρέθηκε να έχει πάνω του ενάμισυ γραμμάριο χασίς. Προφανώς, η κατοχή ενάμισυ γραμμαρίου χασίς είναι απείρως σοβαρώτερο αδίκημα από την εν ψυχρώ εκτέλεση ενός ανθρώπου]- γίνεται ΕΔΕ που αποφαίνεται ότι ο Ριζόπουλος πρέπει να τιμωρηθεί με αργία και απόλυση - το πρωτοβάθμιο πειθαρχικό συμβούλιο τον απαλλάσσει - στις 24/11/2003 το δικαστήριο τον αθώωνει από την κατηγορία τής ανθρωποκτονίας από αμέλεια. Όλα καλά.

- 7/5/2003: Ο 25χρονος Αριστείδης Νεοφώτιστος οδηγείται στο τμήμα τής Νέας Φιλαδέλφειας για εξακρίβωση στοιχείων. Από κει βγαίνει νεκρός, με εμφανή σημάδια κακοποίησης. Επίσημη αιτία θανάτου: έμφραγμα.

- 9/12/2003: Η συνηθισμένη ιστορία επαναλαμβάνεται στα Ανώγεια: αυτοκίνητο δεν σταματάει σε μπλόκο τής αστυνομίας και οι αστυνομικοί πυροβολούν. Αυτή την φορά νεκρός είναι ο 22χρονος Ηρακλής Μαραγκάκης.

- 13/1/2004: Κατά την διάρκεια κράτησής του από την αστυνομία Ρεθύμνης, πεθαίνει ο 42χρονος Μοχάμεντ Χαμούτ. Επίσημη δικαολογία: παθολογικά αίτια. Πάντως, ο ιατροδικαστής διέγνωσε εμφανή σημάδια ξυλοδαρμού.

- 11/8/2004: Μοτοσυκλέττα σταματά έξω από καφετέρια των Αμπελοκήπων, κοντά στην ΓΑΔΑ. Ο ένας από τους δυο επιβαίνοντες φέρει μπλούζα με σήμα των ΕΚΑΜ και αλεξίσφαιρο γιλέκο με ένδειξη POLICE. Και οι δύο επιτίθενται κατά του 36χρονου αλβανού Λουάν Μπερντελίμα, ο οποίος κάθεται στην καφετέρια με την παρέα του. Όταν τελείωσαν, ο Μπερντελίμα μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ, όπου έζησε για δυο εβδομάδες ακόμη. Όπως κατέθεσε ένας από την παρέα του στην καφετέρια, λίγο πριν το επεισόδιο τους είχε βρίσει ένας έλληνας, ο οποίος νόμισε ότι τον κοίταξαν προκλητικά και τους είπε ότι τώρα θα μετάνοιωναν που ήρθαν στην Ελλάδα. Η υπόθεση θάφτηκε από την ΕΛ.ΑΣ.

- 25/6/2005: Στην Πτολεμαΐδα, αστυνομικοί συλλαμβάνουν τον 36χρονο Βασίλη Καραλευθέρη και τον φίλο του, επειδή στο αυτοκίνητό τους βρέθηκαν αποτσίγαρα με χασίς. Λίγες ώρες αργότερα, ο Καραλευθέρης βρέθηκε καμμένος στο κελλί του, με τα χέρια δεμένα πίσω. Με απόφαση του Γιάννη Κούτρα, εισαγγελέα πρωτοδικών Κοζάνης, οι αστυνομικοί τού τμήματος απαλλάχθηκαν και η ευθύνη για την φωτιά αποδόθηκε στον ίδιο τον Καραλευθέρη.

- 17/11/2006: Στην Θεσσαλονίκη, ο κύπριος φοιτητής Αυγουστίνος Δημητρίου σακατεύεται από ανηλεή χτυπήματα οκτώ αστυνομικών, οι οποίοι τον θεώρησαν ύποπτο επειδή φορούσε πράσινα παπούτσια. Όλη η Ελλάδα γέλασε όταν ανακοινώθηκε η επίσημη εκδοχή τής αστυνομίας για τον τραυματισμό του: "έπεσε και χτύπησε σε ζαρντινιέρα"! Ευτυχώς, κάποιος είχε τραβήξει σε βίντεο την κτηνωδία των αστυνομικών και η αλήθεια βγήκε στο φως.

- 1/6/2008: Στην Λευκίμμη τής Κέρκυρας, αστυνομικοί χτυπούν στα τυφλά, προσπαθώντας να διαλύσουν διαμαρτυρία των κατοίκων. Μεταξύ άλλων, χτυπούν και διερχόμενο οδηγό δικύκλου, ο οποίος χάνει τον έλεγχο του οχήματός του και πέφτει πάνω στην διαδηλώτρια Μαρία Κουλούρη. Η Κουλούρη εξέπνευσε τέσσερις μέρες αργότερα.

- 7/8/2008: Στον Αλμυρό, αστυνομικοί καταδιώκουν αυτοκίνητο που δεν σταμάτησε σε μπλόκο. Το ακινητοποιούν αλλά οι επιβαίνοντες το βάζουν στα πόδια. Οι αστυνομικοί πυροβολούν και σκοτώνουν τον έναν. Ισχυρίστηκαν ότι οι διωκόμενοι οπλοφορούσαν αλλά το μόνο που βρέθηκε στον τόπο τής τραγωδίας ήσαν οι κάλυκες από τα όπλα των αστυνομικών.

- 26/10/2008: Στην Πέτρου Ράλλη, έξω από την Διεύθυνση Αλλοδαπών, μαζεύονται εκατοντάδες μετανάστες με την ελπίδα να εξασφαλίσουν άδεια παραμονής. Οι αστυνομικοί προσπαθούν να τους διαλύσουν με τα γκλομπ. Οι μετανάστες το βάζουν στα πόδια, αφήνοντας πίσω τους δεκάδες τραυματιών. Οι αστυνομικοί τους κυνηγούν, συνεχίζοντας τις ροπαλιές. Από τα χτυπήματα πέφτει νεκρός ο μετανάστης Μοντασέρ Μοχάμεντ Ασράφ. Το πτώμα του βρίσκεται σε ένα ρέμα. Οι έρευνες της αστυνομίας "απέδειξαν" ότι ο Ασράφ είχε πάει εκεί για κατούρημα, γλίστρησε κι έπεσε.

- 6/12/2008: Δεν χρειάζεται πολλά λόγια για την πασίγνωστη δολοφονία τού 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα στα Εξάρχεια. Πρόκειται για υπόθεση που συντάραξε το πανελλήνιο και εξακολουθεί να προκαλεί αντιδράσεις μέχρι σήμερα.

- 3/1/2009: Πάλι στην Πέτρου Ράλλη, πάλι στην Διεύθυνση Αλλοδαπών, πάλι αστυνομική επίθεση με ρόπαλα κατά των μεταναστών. Αυτή την φορά πέφτει νεκρός ο 24χρονος μπαγκλαντεσιανός Χουσεΐν Ζαχιντούλ. Διαβολική λεπτομέρεια: ο Ζαχιντούλ βρέθηκε νεκρός στο ίδιο ρέμα όπου είχε βρεθεί ο Ασράφ στις 26 του περασμένου Οκτώβρη. Αυτή την φορά, όμως, η αστυνομία δεν χρειάστηκε να κάνει λόγο για "κατούρημα" επειδή το πτώμα τού Ζαχιντούλ βρέθηκε τα χαράματα της επόμενης μέρας. Στο ημερολόγιο συμβάντων η αστυνομία δεν κατέγραψε κανένα επεισόδιο.


Επειδή ο κατάλογος είναι ατελείωτος, κάπου εδώ θα σταματήσω με όλα τούτα τα -κατά Ευάγγελο Βενιζέλο- "θλιβερά συμβάντα", τα οποία χαρακτηρίζονται από -πάντα κατά Ευάγγελο Βενιζέλο- "υπέρβαση του μέτρου", παρ' ότι ο σοφός και πολυπράγμων αρχηγός τού ΠαΣοΚ δεν μας έχει διευκρινίσει από πού και πέρα υπάρχει "υπέρβαση", ώστε να μάθουμε κι εμείς τα "αποδεκτά όρια" της βίας, την οποία -υποτίθεται πως- "οφείλουμε να καταδικάζουμε απ' όπου κι αν προέρχεται".

Στο επόμενο θα ρίξουμε μια ματιά σε μια άλλη πλευρά τής "δημοκρατικής" καταστολής. Εκεί όπου η αστυνομία επεμβαίνει για να "αποκαταστήσει την τάξιν" σε πανεπιστημιακούς χώρους.

Πρόσω ολοταχώς...

Πρόσω ολοταχώς...

Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να επιστρέψει στη φεουδαρχία, ούτε στο δουλοκτητικό σύστημα από πλευράς σχέσεων παραγωγής και γενικότερα κοινωνικών σχέσεων. Όμως, καθώς σαπίζει, όλο και περισσότερο μπορεί να φλερτάρει με τη βαρβαρότητα απέναντι στους καταπιεζόμενους, που εκδήλωναν τα πριν απ' αυτόν εκμεταλλευτικά συστήματα.

Κι αν στη δουλοκτητική αρχαία Ρώμη ανέβαζαν τους δούλους προς πώληση σε ένα πατάρι για να δείξουν τα μούσκουλα, την ομορφιά και την υγεία του ...εμπορεύματος και οι ενδιαφερόμενοι δουλοκτήτες τούς κοιτούσαν στα δόντια για να την επιβεβαιώσουν, σήμερα στην πρωτεύουσα της Δανίας, του «ευρωπαϊκού πολιτισμού» και του «ευρωπαϊκού κεκτημένου», βάζουν τους εργαζόμενους πίσω από μια βιτρίνα ως εμπόρευμα προς πώληση.

Ο άνεργος, σαν πίθηκος στο κλουβί, καθισμένος για ένα τρίωρο σε ένα γραφείο πίσω από το τζάμι (φωτ.), προσπαθεί να επιδείξει τις εργασιακές ικανότητές του, την εργασιακή εμφάνισή του και την υγεία του, που ίσως δελεάσει κάποιον καπιταλιστή ή τον επιστάτη του να τον προσλάβει ως μισθωτό δούλο για ένα κομμάτι ψωμί.

Δεν μπορεί να είναι αυτό το μέλλον των εργαζομένων και των παιδιών τους τον 21ο αιώνα. Ένας άλλος κόσμος είναι αναγκαίος και επίκαιρος, όχι με καλύτερη διαχείριση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, που οι βαθιές και μακρόχρονες κρίσεις του καπιταλισμού θα κάνουν όλο και πιο βάρβαρη, αλλά με κατάργηση της εκμετάλλευσης και της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής από την οποία πηγάζει, με απελευθέρωση των απεριόριστων δυνατοτήτων της εργατικής δύναμης από τα δεσμά της λειτουργίας της ως εμπορεύματος στον καπιταλισμό. Βάζοντας για πάντα το κεφαλαιοκρατικό σύστημα σε μια σκονισμένη βιτρίνα, στο ίδιο σκοτεινό τμήμα του μουσείου της ανθρώπινης ιστορίας, μαζί με τους Λουδοβίκους και τους αφέντες του Σπάρτακου.

Πηγή: 902.gr

«Βήμα της Κυριακής» - «Το «Παρόν» - ΠΡΙΝ - «Αυγή» ...Τα ιδια και τα ιδια χιλιοπαιγμένες αντι-ΚΚΕ κασέτες

«Βήμα της Κυριακής» - «Το «Παρόν» - ΠΡΙΝ - «Αυγή» ...Τα ιδια και τα ιδια χιλιοπαιγμένες αντι-ΚΚΕ κασέτες

Απορίες

Δε βαρέθηκαν άραγε να επαναλαμβάνουν στο «Βήμα της Κυριακής» και σε εφημερίδες όπως «Το «Παρόν» τα ίδια και τα ίδια χιλιοπαιγμένα ότι «το ΚΚΕ ακυρώνει την ιστορία του»; Σ' αυτό το χαβά μπήκε σαν μαϊντανός, αλλά καθυστερημένη και καταϊδρωμένη και η χτεσινή «Αυγή» (σιγά μην άφηνε την ευκαιρία)... Αφορμή αποτέλεσε κείμενο του ΠΓ δημοσιευμένο στην ΚΟΜΕΠ που κυκλοφορεί και αναφέρεται σε συμπεράσματα για τη στρατηγική του Κόμματος με βάση την ιστορική του πείρα. Συμπεράσματα που είναι άλλωστε γνωστά και αποτυπώνονται σε ντοκουμέντα και συλλογικά επεξεργασμένες αναλύσεις εδώ και χρόνια. Το μόνο τελικά που προσφέρουν στους αναγνώστες τους είναι χιλιοπαιγμένες αντι-ΚΚΕ κασέτες. Είναι όμως απορίας άξιο να ενδιαφέρονται τόσο πολύ για τη σωστή μελέτη της ιστορίας του ΚΚΕ, όσοι ως ταξικοί αντίπαλοι το αντιμάχονται και όσοι ως πρώην στελέχη του προσπάθησαν να το διαλύσουν αλλά δεν τα κατάφεραν.


Ετσι για να μην ξεχνιόμαστε...

Αρθρογράφος στην εφημερίδα ΠΡΙΝ κόπτεται για τις εσωκομματικές διαδικασίες στο ΚΚΕ, για τις συζητήσεις των ΚΟΒ, την «εσωκομματική δημοκρατία», τις σχέσεις μελών του Κόμματος με τον «Ριζοσπάστη» και άλλα πολλά. Παίρνοντας τη σκυτάλη από διάφορα επιτελεία του αστικού Τύπου που προσπαθούν με ανυπόστατα ψεύδη και υπονοούμενα να σπιλώσουν το ΚΚΕ, την ΚΕ, το ΠΓ. Ο αρθρογράφος του ΠΡΙΝ μιλάει ως γνωρίζων, ως πρώην στέλεχος του ΚΚΕ και έτσι προσπαθεί να δώσει εγκυρότητα στα λεγόμενά του. Εχει όμως αδύνατη μνήμη, δεν θυμάται ή μάλλον συνειδητά ξεχνά ότι την περίοδο του 1988-1991, στην οποία και αναφέρεται, απολάμβαναν τη ζεστή φιλοξενία και προστασία του αστικού Τύπου τα στελέχη και των δύο αλληλοτροφοδοτούμενων φραξιονιστικών κέντρων που επιδίωκαν τη διάλυση του ΚΚΕ και τα οποία αποχώρησαν από αυτό, στο ένα εκ των οποίων θήτευσε και ο ίδιος... Ετσι για να μην ξεχνιόμαστε...



Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από yiok-yiok

Η ένοπλη εξέγερση για την εξουσία (IΙ)

Η ένοπλη εξέγερση για την εξουσία

Η ένοπλη εξέγερση για την εξουσία (ΙΙ)
Από το Θεωρητικά ζητήματα στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ, Ιδεολογική Επιτροπή της ΚΕ του ΚΚΕ, Σύγχρονη Εποχή, 2013.

Τις κρίσιμες στιγμές, λίγα 24ωρα πριν την έναρξη της εξέγερσης στις 25 Οκτώβρη (7 Νοέμβρη στο σύγχρονο ημερολόγιο) του 1917, σε μια σειρά επείγοντα γράμματα προς την ΚΕ του Κόμματος, ο Λένιν κατέκρινε την ολιγωρία της και τη διστακτικότητά της να οργανώσει και να διατάξει όλες τις δυνάμεις του Κόμματος με βάση το σχέδιο της εξέγερσης, να λάβει όλα τα απαραίτητα τεχνικά και πρακτικά μέτρα. Αναδείκνυε όχι μόνο την κρισιμότητα του σωστού υπολογισμού της στιγμής για την έναρξη της εξέγερσης, αλλά και της διαμόρφωσης ενός πλήρους πολιτικού-στρατιωτικού σχεδίου δράσης και ενός πολιτικού-στρατιωτικού επιτελείου της επανάστασης:


«Και για να αντικρίσουμε την εξέγερση μαρξιστικά, δηλαδή σαν τέχνη, πρέπει ταυτόχρονα, χωρίς να χάνου¬με ούτε λεπτό, να οργανώσουμε το επιτελείο των εξεγερμένων τμημάτων, να κατανείμουμε τις δυνάμεις, να κινήσουμε τα πιστά συντάγματα στα πιο σπουδαία σημεία, να κυκλώσουμε την Αλεξαντρίνκα, να καταλάβουμε την Πετροπάβλοβκα, να συλλάβουμε το Γενικό επιτελείο και την κυβέρνηση, να στείλουμε ενάντια στους ευέλπιδες και στην άγρια μεραρχία τμήματα έτοιμα να πέσουν, παρά να αφήσουν τον εχθρό να κινηθεί προς τα κέντρα της πόλης. Πρέπει να κινητοποιήσουμε τους ένοπλους εργάτες, να τους καλέσουμε σε αποφασιστική, ύστατη μάχη, να καταλάβουμε αμέσως το τηλεγραφικό και τηλεφωνικό κέντρο, να εγκαταστήσου με το δικό μας επιτελείο της εξέγερσης κοντά στο τηλεφωνικό κέντρο, να συνδέσουμε τηλεφωνικά το επιτελείο με όλα τα εργοστάσια, με όλα τα συντάγματα, με όλα τα σημεία του ένοπλου αγώνα κλπ.

Αυτά όλα τα λέμε, φυσικά, σαν παράδειγμα, μόνο, για να δείξουμε παραστατικά ότι στις στιγμές που ζούμε δεν μπορεί να μείνει κανείς πιστός στο μαρξισμό, να μείνει πιστός στην επανάσταση χωρίς να βλέπει την εξέγερση σαν τέχνη.»[1]

Ήδη από τις 29 Σεπτέμβρη του 1917, στο γράμμα με τίτλο «Η κρίση ωρίμασε», ο Λένιν απαντούσε επιθετικά σε εκείνους τους μπολσεβίκους που με διάφορα προσχήματα (πρώτα να γίνει το 2ο Συνέδριο των Σοβιέτ και εκεί να ληφθεί η απόφαση για εξέγερση) κρατούσαν επιφυλακτική ή αρνητική στάση απέναντι σε αυτή.

«...υπάρχει ένα ρεύμα ή μια γνώμη υπέρ της αναμονής του συνεδρίου των Σοβιέτ, κατά της άμεσης κατάληψης της εξουσίας, κατά της άμεσης εξέγερσης. Πρέπει να κατανικηθεί αυτό το ρεύμα ή αυτή η γνώμη. Διαφορετικά οι μπολσεβίκοι θα εξευτελιστούν μια για πάντα και θα εκμηδενιστούν σαν κόμμα.

Γιατί το να αφήσουμε να χαθεί μια τέτοια στιγμή και “να περιμένουμε” το συνέδριο των Σοβιέτ είναι ολοκληρωτική κουταμάρα ή ολοκληρωτική προδοσία [...]

“Να περιμένουμε" το συνέδριο των Σοβιέτ είναι ολοκληρωτική κουταμάρα, γιατί αυτό σημαίνει πως αφήνουμε να περνούν βδομάδες και βδομάδες, ακόμη και οι μέρες κρίνουν τώρα το παν.» [2]

Την παραμονή της Οκτωβριανής Επανάστασης, στις 24 Οκτώβρη του 1917, με γράμματα προς τα μέλη της ΚΕ, ο Λένιν καλούσε το Κόμμα να ηγηθεί με αποφασιστικότητα και τόλμη της ένοπλης εξέγερσης:

«Είναι ολοκάθαρο ότι πραγματικά τώρα πια κάθε καθυστέρηση της εξέγερσης ισοδυναμεί με θάνατο [...]

Η ιστορία δεν θα συγχωρήσει την καθυστέρηση στους επαναστάτες που θα μπορούσαν να νικήσουν σήμερα (και σίγουρα θα νικήσουν σήμερα), αλλά που θα κινδύνευαν να χάσουν πολλά αύριο, θα κινδύνευαν να τα χάσουν όλα.


Παίρνοντας την εξουσία σήμερα, την παίρνουμε όχι ενάντια στα Σοβιέτ αλλά για τα Σοβιέτ.

Η κατάληψη της εξουσίας είναι έργο της εξέγερσης. Ο πολιτικός σκοπός της θα διευκρινιστεί ύστερα από την κατάληψη της εξουσίας.

Θα ήταν καταστροφή ή προσκόλληση στους τύπους να περιμένουμε την επισφαλή ψηφοφορία της 25 του Οκτώβρη, ο λαός έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να λύνει παρόμοια ζητήματα όχι με ψηφοφορίες αλλά με τη βία, ο λαός έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση στις κρίσιμες στιγμές της επανάστασης να κατευθύνει τους εκπροσώπους του, ακόμη και τους καλύτερους εκπροσώπους του κι όχι να τους περιμένει [...]

Η κυβέρνηση κλονίζεται. Πρέπει να την αποτελειώσουμε με κάθε θυσία!

Η καθυστέρηση της δράσης ισοδυναμεί με θάνατο.» [3]

Η εξέγερση συνοδεύεται από έναν «εμφύλιο πόλεμο» (ταξικό πόλεμο) μακροχρόνιο ή σύντομο ανάλογα με την αντίδραση της αστικής τάξης, δηλαδή έναν ανοικτό πόλεμο ανάμεσα σε δύο ένοπλες αντιμαχόμενες δυνάμεις: την εργατική τάξη και τους συμμάχους της ενάντια στην αστική τάξη και τα στηρίγματά της. Σε αυτές τις συνθήκες το ΚΚ πρέπει να αναπροσαρμόζει όλη τη λειτουργία του.

«Την εποχή του εμφυλίου πολέμου ιδανικό του κόμματος του προλεταριάτου είναι το μαχόμενο κόμμα. Αυτό είναι απόλυτα αδιαφιλονίκητο [...]

Τους ισχυρισμούς ότι ο παρτιζάνικος πόλεμος αποδιοργανώνει το κίνημα πρέπει να τους βλέπουμε κριτικά. Κάθε νέα μορφή πάλης, συνδεδεμένη με νέους κινδύνους και νέες θυσίες, “αποδιοργανώνει" αναπόφευκτα τις οργανώσεις που δεν έχουν προετοιμαστεί γι' αυτή τη νέα μορφή πάλης. Τους παλιούς μας ομίλους προπαγανδιστών τους αποδιοργάνωνε το πέρασμα στη ζύμωση. Τις επιτροπές μας τις αποδιοργάνωνε σε συνέχεια το πέρασμα στις διαδηλώσεις. Κάθε πολεμική επιχείρηση σ’ ένα οποιοδήποτε πόλεμο προκαλεί μια ορισμένη αποδιοργάνωση στις γραμμές των μαχόμενων. Από δω δεν μπορούμε να συμπεράνουμε ότι δεν πρέπει να πολεμάμε. Από δω πρέπει να συμπεράνουμε ότι πρέπει να μάθουμε να πολεμάμε.»[4]

Η τρίχρονη ηρωική εποποιία του ΔΣΕ (1946-1949), που αποτέλεσε την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, επιβεβαιώνει αυτή τη λενινιστική παρακαταθήκη. Το ΚΚΕ έγινε «μαχόμενο κόμμα», προσαρμοζόμενο στις ανάγκες της καθοδήγησης της ένοπλης πάλης. Παρά τις αδυναμίες, τα λάθη και την τελική έκβαση, ο ΔΣΕ ήταν αναγκαιότητα επιβεβλημένη από την όξυνση της ταξικής πάλης. Ήταν μαχητική απάντηση στην επίθεση του ταξικού αντίπαλου, εγχώριου και ξένου. Αυτή η μαχητική στάση καταγράφηκε ως παρακαταθήκη στις σχέσεις του ΚΚΕ με την εργατικές και λαϊκές μάζες, στην υπεράσπιση των άμεσων και γενικότερων αναγκών και δικαιωμάτων τους, αγώνας επιβεβλημένος και δικαιωμένος. Είναι σίγουρο ότι στις σημερινές συνθήκες το ζήτημα της εξέγερσης έχει πιο σύνθετες απαιτήσεις γιατί πρόκειται για αναμέτρηση με πολύ πιο έμπειρο και τεχνολογικά θωρακισμένο αντίπαλο.

Στο Πρόγραμμα του Κόμματος σημειώνεται:

«Οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις του 21ου αιώνα, συγκρινόμενες με τις αστικές επαναστάσεις του 18ου και του 19ου αιώνα, ακόμα και με τις σοσιαλιστικές επαναστάσεις του 20ού αιώνα, θα αντιμετωπίσουν πολύ πιο οργανωμένη κατασταλτική μηχανή, τεχνολογικά πιο αναπτυγμένα μέσα πληροφόρησης, μαζικής καταστροφής. Θα αντιμετωπίσουν τους μηχανισμούς της κρατικής καπιταλιστικής βίας που είναι ενταγμένοι σε διακρατικές δομές, όπως το ΝΑΤΟ, ο Ευρωστρατός, η Ευρωαστυνομία και Ευρωχωροφυλακή κλπ.

Παρά την τεχνολογική εξέλιξη, δεν παύει ο άνθρωπος να αποτελεί τον αποφασιστικό παράγοντα στη χρήση και στην αντιμετώπιση αυτών των μηχανισμών. Από αυτό προκύπτει και η δυνατότητα της εργατικής - λαϊκής δράσης για την εξουδετέρωση αυτών των μέσων και τη χρησιμοποίηση των νέων τεχνολογιών προς όφελος του επαναστατικού κινήματος.» [5]

Σημειώσεις
[1] Β.Ι. Λένιν, Άπαντα, τόμ. 34, σελ. 247, εκδ. Σύγχρονη Εποχή.
[2]Ό.π., σελ. 280-281.
[3] Β.Ι. Λένιν, Άπαντα, τόμ. 34, σελ. 435-436, εκδ. Σύγχρονη Εποχή.
[4] Β.Ι. Λένιν, Άπαντα, τόμ. 14, σελ. 8-9, εκδ. Σύγχρονη Εποχή.
[5]«Το Πρόγραμμα του ΚΚΕ», Κομμουνιστική Επιθεώρηση, τεύχ. 3/2013, σελ. 105.
 

Νέα Υόρκη: Απίστευτη φτώχεια στη «μητρόπολη» του καπιταλισμού

Νέα Υόρκη: Απίστευτη φτώχεια στη «μητρόπολη» του καπιταλισμού
"American Dream" που λένε...

Πηγή: 902.gr
Ένα στα πέντε παιδιά στη Νέα Υόρκη δεν έχει αρκετό φαγητό.
Συγκλονιστικά είναι τα στοιχεία για τη φτώχεια στη «μητρόπολη» του καπιταλισμού, τη Νέα Υόρκη. Σύμφωνα με έρευνα μιας οργάνωσης με την επωνυμία «Συνασπισμός ενάντια στην πείνα», που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα, το 20% των παιδιών που ζουν στη Νέα Υόρκη, δηλαδή ένα στα πέντε,δεν έχει αρκετό φαγητό στο σπίτι του, ενώ το ποσοστό των ανηλίκων που υποσιτίζονται αυξήθηκε κατά 10% μέσα σε μια τετραετία!
Συνολικά ένας στους έξι Νεοϋορκέζους, δηλαδή 1,4 εκατομμύρια άνθρωποι, δεν είχαν αρκετό φαγητό στο σπίτι τους την περίοδο 2010-12. Σύμφωνα με την έκθεση, στα λαϊκά συσσίτια και τις διανομές τροφίμων η ζήτηση αυξήθηκε κατά 10% φέτος, αλλά οι πόροι τους, από τις κρατικές ενισχύσεις και τις ιδιωτικές δωρεές, μειώθηκαν ταυτόχρονα κατά 57%.

Ο Τζόελ Μπεργκ, ο διευθυντής της οργάνωσης, ανέφερε ότι σχεδόν οι μισοί κάτοικοι της Νέας Υόρκης ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας ή λίγο πάνω από αυτό, ωστόσο υποστήριξε ότι η συνέχιση των περικοπών στον προϋπολογισμό και η κατάργηση των κουπονιών σίτισης προμηνύει ότι «τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμη».
Η έρευνα έρχεται να προστεθεί στις πολλές μελέτες που έχουν γίνει το τελευταίο διάστημα και δείχνουν τις τεράστιες ανισότητες σε μια πόλη που φιλοξενεί εκατοντάδες εκατομμυριούχους και αρκετούς δισεκατομμυριούχους.

Οι «υπόνομοι», τα «δύο άκρα» και οι επιδι

Οι «υπόνομοι», τα «δύο άκρα» και οι επιδιώξεις τους

«Βγαίνουν ξανά από τον υπόνομο». Είναι ένας από τους χαρακτηριστικούς τίτλους των ημερών που, λίγο πολύ, δίνει το στίγμα του πώς παρουσιάζεται η υπόθεση της Χρυσής Αυγής στα αστικά μέσα ενημέρωσης. Η συζήτηση έχει ανοίξει και πάλι για τα καλά. Είναι πολλά τα δημοσιεύματα που θέτουν -μετά τη δολοφονία στο Νέο Ηράκλειο- το ζήτημα ότι ξαναφουντώνει η Χρυσή Αυγή. Ρεπορτάζ για τον ταγματάρχη που εκπαίδευε τον Κασιδιάρη, αναφορές σε συγκεντρώσεις και δράσεις αιμοδοσίας, αφιερώματα στο καλλιτεχνικό ντουέτο που «έσπασε», αλλά και δημοσκοπήσεις που δείχνουν άνοδο των φασιστοειδών, συνθέτουν ένα παζλ που φτιάχνουν για να βγει το συμπέρασμα ότι η Χρυσή Αυγή έρχεται πάλι στο προσκήνιο.
***

Ας γυρίσουμε λίγες μέρες πίσω. Θα παραθέσουμε μερικούς τίτλους ή και σημεία από αναλύσεις του αστικού Τύπου λίγες μέρες μετά τη διπλή δολοφονία και το κείμενο ανάληψης ευθύνης.

-- «Τα άκρα συναντήθηκαν» («Κυριακάτικη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» 3.11.2013).

-- «Τόσο διαφορετικά μα τόσο ίδια. (...) να λοιπόν που αυτά είναι τα δύο άκρα (...) («ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» 3.11.2013).

- «Η θεωρία των δύο αιμάτων» («ΤΑ ΝΕΑ» 4.11.2013).

Τα δημοσιεύματα στον αστικό Τύπο περιλαμβάνουν αναλύσεις που παραπέμπουν στη θεωρία των δύο άκρων και η συνθηματολογία σχεδόν όλων των κομμάτων για την ανάγκη να υπάρξει αρραγές «δημοκρατικό μέτωπο» ενάντια στις ακρότητες δίνει και παίρνει. Πολύ περισσότερο που συνοδεύτηκαν με ρεπορτάζ για αντίποινα, καλλιεργώντας παραπέρα το κλίμα εκφοβισμού και τρομοκρατίας. Η ίδια η ενέργεια και βέβαια το κείμενο της ανάληψης ευθύνης, αποτέλεσε ένα καλό άλλοθι για να ακολουθήσει ένα μπαράζ αναλύσεων για τα δύο άκρα -από τη μία δηλαδή η δολοφονία Φύσσα και από την άλλη οι δολοφονίες των χρυσαυγιτών- ο στόχος τους διαχρονικά είναι συγκεκριμένος... Η ταύτιση της ναζιστικής φασιστικής δράσης με την εργατική λαϊκή πάλη.
***

Αυτή η προπαγάνδα των αστικών μηχανισμών στην πραγματικότητα διευκολύνει, ενισχύει και θεριεύει τη Χρυσή Αυγή. Δημιουργεί συνειρμούς συμψηφισμού, που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στο να βγουν λάδι τα φασιστοειδή (Μήπως γιατί κάποιοι τους χρειάζονται;). Κι επειδή βρίσκονται σε οργασμό οι διεργασίες στο επίπεδο της αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, τίποτε δεν είναι αθώο. Για του λόγου το αληθές θυμίζουμε και πάλι δημοσιεύματα του αστικού Τύπου, τις ίδιες μέρες που ακολούθησαν τις δολοφονίες στο Ν. Ηράκλειο και πώς παρουσιάζουν πληροφορίες ή εκτιμήσεις για όσα συμβαίνουν στο εσωτερικό της Χρυσής Αυγής.

-- «Δύο γραμμές στη Χρυσή Αυγή. (...) αποκήρυξε τη βία ο Κασιδιάρης(...)». («ΕΘΝΟΣ» 6.11.2013).

-- «Ποιοι θέλουν μια σοβαρή Χρυσή Αυγή;» («Ημερησία» 6.11.2013).

-- «Οι λύκοι που έγιναν αρνάκια» («iefimerida.gr» 10.11.2013).
***

Είχαμε προειδοποιήσει άλλωστε ότι η όποια προσπάθεια για δικαστικές διώξεις ενάντια στη Χρυσή Αυγή δε σημαίνει και «αντιμετώπισή της» όπως υποστήριζε η κυβέρνηση. Αντίθετα, επισημαίναμε ότι τη Χρυσή Αυγή τη χρειάζονται και ως μπράβο του συστήματος αλλά και ως εφεδρεία στην αναμόρφωση του αστικού πολιτικού σκηνικού. Πολύ περισσότερο που όπως αποδεικνύεται με πολλά παραδείγματα έχει διασυνδέσεις στενές με τμήματα του αστικού κρατικού μηχανισμού. Υπάρχει άλλωστε ιστορική πείρα. Ο Χίτλερ το 1923 πήγε φυλακή, παρ' όλα αυτά το γερμανικό κεφάλαιο δε σταμάτησε να τον χρησιμοποιεί μέχρι που το 1933 του ανέθεσε την καγκελαρία.