Το πολεμικό χρονικό της “Πολιτισμένης Δύσης” και τα… Χημικά!

Κατιούσα

Στο ίδιο έργο θεατές παρακολουθούμε την ίδια κακοπαιγμένη παράσταση που είχε παιχτεί παλαιότερα σε διάφορα “θέατρα” με πρωταγωνιστές τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς στη Γιουκοσλαβία, τον Σαντάμ Χουσεΐν στο Ιράκ, τον Μουαμάρ Καντάφι στη Λιβύη, τον Κιμ Γιονγκ Ουν στην Βόρεια Κορέα και τώρα με τον Μπασάρ αλ Άσαντ στην Συρία!
Παντού χημικά! Χημικά στην Γιουγκοσλαβία, χημικά στο Ιράκ, χημικά στην Λιβύη, χημικά στην Β. Κορέα, χημικά τώρα και στην Συρία!
Χημικά το πρόσχημα πάντα. Όμως όταν:
Ο Αμερικάνικος στρατός έριξε βόμβες Napalm μεταξύ του 1944 – 1945 και σκότωσε εκατοντάδες χιλιάδες Ιάπωνες πολίτες, ήταν κατά διαβολικό τρόπο για… καλό σκοπό! Έτσι Αλέξη, Κυριάκο, Φώφη, Σταύρο και λοιποί ηγέτες της “πολιτισμένης Νατοϊκής Δύσης”;
Όταν έριξαν βόμβες Napalm στο Γράμμο και το Βίτσι το 1949 και κατέκαψαν τους μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, ήταν κατά διαβολικό τρόπο, για …καλό σκοπό! Έτσι Αλέξη, Κυριάκο, Φώφη, Σταύρο και λοιποί ηγέτες της “πολιτισμένης Νατοϊκής Δύσης”;
Και βέβαια τα χημικά των Αμερικανικών Ένοπλων Δυνάμεων που έριξαν 20 εκατομμύρια Γαλόνια Χημικών Ουσιών (τον γνωστό ως Πορτοκαλί Παράγοντα) στο Βιετνάμ μεταξύ του 1962 – 1971, με αποτέλεσμα να γεννιούνται ακόμα παιδιά με διάφορες δυσμορφίες και αναπηρίες, ήταν κατά διαβολικό τρόπο, για …καλό σκοπό! Έτσι Αλέξη, Κυριάκο, Φώφη, Σταύρο και λοιποί ηγέτες της “πολιτισμένης Νατοϊκής Δύσης”;
Όταν το 1969-75 στην Καμπότζη, τα αμερικάνικα στρατεύματα και το Πολεμικό Ναυτικό τους εξαπολύουν επίθεση με βομβαρδισμούς κατά του λαού της χώρας με αποτέλεσμα πάνω από 2.000.000 νεκρούς, ήταν κατά διαβολικό τρόπο, για …καλό σκοπό! Έτσι Αλέξη, Κυριάκο, Φώφη, Σταύρο και λοιποί ηγέτες της “πολιτισμένης Νατοϊκής Δύσης”;
Οι νατοϊκοί βομβαρδισμοί κατά της Γιουγκοσλαβίας το 1999, που ήταν η μεγαλύτερη στρατιωτική επιχείρηση στην Ευρώπη μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και κράτησε έντεκα εβδομάδες, πραγματοποιήθηκαν 2300 αεροπορικές επιδρομές και χρησιμοποιήθηκαν 1130 πολεμικά αεροσκάφη, από τα οποία εκτοξεύτηκαν συνολικά 420.000 βλήματα, πύραυλοι και βόμβες, ενώ από τα πλοία στην Αδριατική 1300 πύραυλοι τύπου Κρούζ (Cruise). Το ΝΑΤΟ χρησιμοποίησε 37.000 βόμβες διασποράς που προκάλεσαν τους περισσότερους θανάτους μεταξύ του άμαχου πληθυσμού, όπως επίσης και βλήματα, τα οποία στην κεφαλή έφεραν απεμπλουτισμένο ουράνιο, που αποτελεί ραδιενεργό υλικό, ασφαλώς ήταν, κατά διαβολικό τρόπο, για …καλό σκοπό! Έτσι Αλέξη, Κυριάκο, Φώφη, Σταύρο και λοιποί ηγέτες της “πολιτισμένης Νατοϊκής Δύσης”;
Και στο Αφγανιστάν το 2001, όταν οι “πολιτισμένες” δυτικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ, πήραν μέρος σε έναν εμφύλιο πόλεμο για την ανατροπή ενός απολυταρχικού καθεστώτος, με το οποίο ωστόσο είχαν μέχρι τότε αγαστή συνεργασία. Ήταν κατά διαβολικό τρόπο, για …καλό σκοπό! Έτσι Αλέξη, Κυριάκο, Φώφη, Σταύρο και λοιποί ηγέτες της “πολιτισμένης Δύσης”;
Όταν ο Αμερικάνικος στρατός το 2003, ψέκασε την ατμόσφαιρα του Ιράκ με χιλιάδες τόνους απεμπλουτισμένο ουράνιο, που αποτελεί ένα τοξικό και ραδιενεργό πυρηνικό απόβλητο και είχε ως αποτέλεσμα, περισσότερα από τα μισά παιδιά που γεννήθηκαν στην Φαλούτζα, από το 2004 και μετά, να γεννηθούν με ανωμαλίες, ήταν κατά διαβολικό τρόπο, για …καλό σκοπό! Έτσι Αλέξη, Κυριάκο, Φώφη, Σταύρο και λοιποί ηγέτες της “πολιτισμένης Δύσης”;
Όταν οι USA επιτέθηκαν με Λευκό Φώσφορο κατά Ιρακινών Πολιτών το 2004, ήταν για …καλό σκοπό! Έτσι Αλέξη, Κυριάκο, Φώφη, Σταύρο και λοιποί ηγέτες της “πολιτισμένης Δύσης”;
Όταν το Ισραήλ επιτέθηκε κατά Παλαιστίνιων με Λευκό Φώσφορο το 2008 – 2009, ήταν για …καλό σκοπό! Έτσι Αλέξη, Κυριάκο, Φώφη, Σταύρο και λοιποί ηγέτες της “πολιτισμένης Δύσης”;
Όταν οι USA το 2011 δημιούργησαν την Αραβική άνοιξη, καταστρέφοντας την Λιβύη, βομβαρδίζοντας τους αμάχους και είχε ως αποτέλεσμα να σκοτωθούν περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι και περί τα δύο εκατομμύρια να ξεσπιτωθούν, ήταν και αυτό για …καλό σκοπό! Έτσι Αλέξη, Κυριάκο, Φώφη, Σταύρο και λοιποί ηγέτες της “πολιτισμένης Δύσης”;
Όλα αυτά αλλά και πολλά άλλα, μικρότερες ή μεγαλύτερες πολεμικές επιχειρήσεις της “πολιτισμένης Δύσης” ενάντια στους λαούς, με τα διάφορα προσχήματα που επικαλούνται κάθε φορά, έχουν ένα στόχο. Την υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Τον έλεγχο των αγορών. Την τρομοκράτηση και υποταγή των λαών.
Όσοι ισχυρίζονται ότι το ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί παρέχουν ασφάλεια, ας θυμηθούν την Κατοχή της Κύπρου. Το γκριζάρισμα και την αμφισβήτηση του Αιγαίου, το άνοιγμα θεμάτων με τη μειονότητα στη Θράκη και άλλα.

Βαποράκια αντικομμουνισμού

Ο Αμερικανός πρέσβης φωτογραφίζεται
στο άγαλμα του Τρούμαν

Με αξιοσημείωτα αντανακλαστικά, γνωστά και μη εξαιρετέα παπαγαλάκια του αντικομμουνισμού έπιασαν στασίδι την επομένη της άγριας καταστολής στο άγαλμα του Τρούμαν, πανηγυρίζοντας για την επίθεση των ΜΑΤ σε βάρος φοιτητών και εργαζομένων, χύνοντας ταυτόχρονα χολή για το ΚΚΕ και την αντιιμπεριαλιστική πάλη του λαού. Είναι όμως τόσο προβλέψιμοι και επαναλαμβανόμενοι, που τα «επιχειρήματά» τους απλά προσαρμόζονται στη συγκυρία, είτε γράφουν για το «ακραίο» ΚΚΕ, που θέλει να υπονομεύσει την ανάκαμψη για να πεινάσει ο λαός και να έρθει κοντύτερα η επανάσταση (!), είτε για το «συστημικό» ΚΚΕ, που δεν προκαλεί καμιά ανησυχία, και απλά «μουγκρίζει». Αυτή η τελευταία εκδοχή προβάλλεται σε χτεσινό άρθρο της εφημερίδας «Τα Νέα», όπου γράφεται ανάμεσα σε άλλα: «Στη διάρκεια της μεταπολίτευσης δεν άκουσα για στέλεχος και μέλος του ΚΚΕ που να συνελήφθη και να κρατήθηκε για πολιτικό ακτιβισμό. Αυτό σημαίνει ότι το κράτος, με καμιά κυβέρνηση δεν αντιμετωπίζει το ΚΚΕ ως συστημική απειλή. Κάθε άλλο. Μέσω του συνδικαλισμού, στελέχη του έχουν πρόσβαση στον κρατικό μηχανισμό. Το ΚΚΕ δηλαδή είναι κομμάτι του συστήματος. Ενα κόμμα μηχανισμών που εξασφαλίζουν την αναπαραγωγή τους (...)».

Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς! Αν έτσι έχουν τα πράγματα, γιατί αισθάνονται την ανάγκη ο αρθρογράφος, η εφημερίδα και το συγκρότημα όπου ανήκει, να ασχολούνται κάθε τρεις και λίγο με λίβελους σε βάρος του «συστημικού» ΚΚΕ; Και γιατί το κράτος, ανεξάρτητα από κυβερνήσεις, παίρνει μέτρα περιστολής των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, αν το ΚΚΕ είναι ακίνδυνο στο κίνημα και οι συνδικαλιστές του «ενσωματωμένοι»; Ποιους φοβούνται; Τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, τους συνδαιτυμόνες του κεφαλαίου και των κομμάτων του στα τραπέζια του «κοινωνικού διαλόγου»; Γιατί εντείνεται ο αυταρχισμός σε βάρος της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, όπως προχτές στο άγαλμα Τρούμαν, με θριαμβευτικές μάλιστα επιδοκιμασίες από τον Πάιατ, σε συνθήκες πολεμικής προετοιμασίας και με βαθιά ελληνική εμπλοκή; Πονηρός ο αρθρογράφος, αλλά η πραγματικότητα τον διαψεύδει. Οπως τον διαψεύδει και το γεγονός ότι εκατοντάδες στελέχη, μέλη και οπαδοί του ΚΚΕ έχουν απολυθεί, δικαστεί και καταδικαστεί όλα αυτά τα χρόνια, πρωτοστατώντας στην οργάνωση της πάλης στα εργοστάσια και στους άλλους χώρους δουλειάς. Ας πάει λοιπόν αλλού να πουλήσει την πραμάτεια του το βαποράκι του αντικομμουνισμού.

Το άλλο ίδιο

[Η λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων έλλειψη χρόνου με υποχρεώνει να καταφύγω στην πάντοτε βολική λύση τής αντιγραφής. Για σήμερα διάλεξα ένα παλιό αλλά διαχρονικό άρθρο τού Αντώνη Μπαλασόπουλου, καθηγητή Συγκριτικής Λογοτεχνίας και Πολιτισμικών Σπουδών στο Τμήμα Αγγλικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κύπρου.]

Σκεφτόμουν χθες για την γνωστή σοσιαλδημοκρατική γραμμή για την "άλλη Ευρώπη" που είναι, υποτίθεται, εφικτή. Η "άλλη Ευρώπη" είναι μια απ' τις ενσαρκώσεις, ιδεολογικά, μιας ευρύτερης προσέγγισης που θα μπορούσε να περιγραφεί ως αναζήτηση του άλλου ίδιου. Υπάρχουν πολλές τέτοιες ενσαρκώσεις στη σοσιαλδημοκρατική ρητορική: ένας άλλος κόσμος, μια άλλη κοινωνία, μια άλλη αριστερά (άλλη απ' τη σοσιαλδημοκρατική, δηλαδή), κλπ.

Το άλλο ίδιο είναι μια κραυγαλέα οξύμωρη φόρμουλα, η οποία υποτίθεται, στη ρητορική της σοσιαλδημοκρατίας, ότι δεν είναι ουσιαστικά οξύμωρη. Αυτό συμβαίνει επειδή η συντακτική της λογική βασίζεται στην ιδέα ότι το ουσιαστικό εκφράζει κάτι τόσο γενικό, τόσο συνολικό, τόσο πολυδιάστατο και πολυεπίπεδο, που δεν μπορεί να ταυτιστεί ποτέ με τον εαυτό του. Με απλά λόγια: η "Ευρώπη", λέει ο σοσιαλδημοκράτης, δεν είναι, δεν μπορεί να είναι ένα πράγμα. Περιέχει πολλές χώρες, πολλούς πολιτισμούς, πολλές γλώσσες και πολλά είδη ανθρώπων. Άρα η Ευρώπη που βιώνουμε είναι μόνο μια απ' τις δυνητικές Ευρώπες και άρα υπάρχει και "άλλη" Ευρώπη και -γιατί όχι;- και "άλλη άλλη Ευρώπη" ή ακόμα και "άλλη άλλη άλλη Ευρώπη." Και, για να μην φλυαρούμε, πιθανώς, ένα απειροστικό σύνολο άλλων Ευρωπών, ώστε κάθε υλοποιημένη Ευρώπη που τυχαίνει να μας δυσαρεστεί να μπορεί πάντα να έχει ως εναλλακτική και μιαν άλλη.

Αυτή η συντακτική λογική, της σύζευξης ενός αφηρημένου και νοηματικά αμφίσημου ουσιαστικού ("Ευρώπη", "κοινωνία", "αριστερά") με το επίθετο που σηματοδοτεί τη δυνατότητα επιλογής από πολλαπλές ενσαρκώσεις ή εκδοχές του ("άλλη"), απευθύνεται σε μια λογική για την οποία δεν υφίσταται, ουσιαστικά, τίποτε άλλο στον κόσμο παρά γλωσσικά και σημειωτικά παίγνια.

Πιο συγκεκριμένα, τα ερωτήματα που αφορούν τη φύση των θεμελίων (ιστορικών, νομικών, πολιτικών, οικονομικών, θεσμικών, ιδεολογικών) αυτής της Ευρώπης, και άρα το ζήτημα του πώς, με ποιες προϋποθέσεις, θα μπορούσαν να αλλάξουν αυτά τα θεμέλια, απορρίπτονται εκ προοιμίου ως κουραστικά...συγκεκριμένα. Ο θιασώτης της "άλλης Ευρώπης" (της "άλλης αριστεράς", κλπ), δεν θεωρεί ότι είναι ποτέ αναγκαίο να κατέλθει στην πεζή σφαίρα όπου το "άλλο του άλλου", αυτό που υπάρχει τώρα δηλαδή, δεν είναι απλώς μια αυθαίρετα επιλεγμένη εκδοχή από χιλιάδες, αλλά μια λογικά επιβαλλόμενη εκδοχή, η μόνη εκδοχή που θα μπορούσε να υπάρξει υπό τις συγκεκριμένες θεμελιώδεις προϋποθέσεις.

Η ρήση του Χέγκελ ότι "το πραγματικό είναι λογικό", μια ρήση που αναδεικνύει ακριβώς το γεγονός ότι αυτό που υπάρχει δεν είναι αποτέλεσμα ουρανοκατέβατης αυθαιρεσίας, στραβοτιμονιών, γκαντεμιάς, παρεξήγησης, παρέκκλισης, κλπ, αλλά λογικό ακόλουθο θεμελιωδών προϋποθέσεων, πάει χαμένη στα αυτιά του θιασώτη του άλλου ίδιου. Για τον θιασώτη αυτόν, τίποτε πραγματικό δεν είναι λογικό, δηλαδή τίποτε από όσα υφίστανται δεν είναι αναγκαίο να είναι όπως είναι: ο καπιταλισμός μπορεί να είναι διαφορετικός από αυτό που είναι, οι τράπεζες διαφορετικές, το κράτος διαφορετικό, η αστυνομία διαφορετική, η θρησκεία διαφορετική, το ΝΑΤΟ διαφορετικό, η Ευρώπη διαφορετική. Υπάρχει ένα άλλο ΝΑΤΟ, μια άλλη Ευρώπη, μια άλλη ατομική ιδιοκτησία, ένα άλλο ίδιο, για κάθε τι που υπάρχει. Και υπάρχουν όλα αυτά επειδή αυτό που έχει σημασία είναι το καθαρά γλωσσικό επίπεδο, το επίπεδο των συνεπαγωγών της σημασιολογίας, και ποτέ το επίπεδο της συγκεκριμένης εμπειρίας και της συγκεκριμένης έλλογης επεξεργασίας αιτιών και αποτελεσμάτων.

Με άλλα λόγια, για τον σοσιαλδημοκράτη η ζωή είναι παιχνίδι με λέξεις, με τις δυνατότητες της αμφισημίας των λέξεων. Που σημαίνει πως όποιος ατυχήσει αρκετά στη ζωή του ώστε να καταλάβει ότι η ζωή αυτή δεν είναι ποτέ μόνο παιχνίδι με λέξεις, αρχίζει να αισθάνεται ότι η σοσιαλδημοκρατία είναι επίσης θράσος και αναίδεια απέναντι στο είδος της τραγωδίας που εκπροσωπεί η ανθρώπινη ύπαρξη, που σε αντίθεση με το άλλο ίδιο -το οποίο μπορεί να προεκτείνεται σε ένα είδος άπειρου της αυταπάτης- είναι πεπερασμένη και ανεπίστρεπτη. 

Από τον Εφραίμ στον Τρούμαν ένα τσιγάρο δρόμος…

        

Αντί να πάει ο Πάιατ στο άγαλμα του Τρούμαν θα μπορούσαν να επισκεφτούν μαζί, πρέσβης και άγαλμα, τον Εφραίμ στη μονή Βατοπεδίου…

Ο Αμερικανός πρέσβης κουνιστός και λυγιστός έφυγε από την μονή Βατοπεδίου και από τον ηγούμενο Εφραίμ (στον οποίο προφανώς πήγε για να ανταλλάξουν ευχές και ευλογίες) και πήγε στο άγαλμα του Τρούμαν! Ο Πάιατ μετά την επίσκεψή του στον Εφραίμ, στον οποίον προφανώς πήγε για να του δηλώσει τη στήριξη στο πρόσωπό του και στα αλισβερίσια της μονής Βατοπεδίου με θεούς και ανθρώπους, έφυγε και πήγε απευθείας στο άγαλμα του Τρούμαν για να του εκφράσει τη στήριξή του στις δολοφονίες που διέπραξε σε Χιροσίμα, Ναγκασάκι, Κορέα κι αλλού, αλλά και για να το στηρίξει στην κυριολεξία αφού οι διαδηλωτές πριόνισαν τα πόδια του και κινδυνεύει να πέσει! Από τον Εφραίμ στον Τρούμαν ένα τσιγάρο δρόμος για τον Αμερικανό πρέσβη! Δεν απομένει τίποτε άλλο παρά να αναφωνήσουμε όλοι μαζί ζήτω ο Πάιατ, ζήτω ο Εφραίμ, ζήτω ο Τρούμαν, ζήτω ο Τσίπρας, ζήτω η κυβέρνηση της Αριστεράς!

Σ. Σηρούς

ΚΕΡΚΥΡΑ-Οι Ξενοδοχοϋπάλληλοι ζητούν τοπική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΣΣΕ)

 

Οι Ξενοδοχοϋπάλληλοι ζητούν τοπική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΣΣΕ)

Πρόσκληση του Συνδέσμου Ξενοδοχοϋπαλλήλων προς την Ένωση Ξενοδόχων για να διαπραγματευτούν την υπογραφή τοπικής κλαδικής ΣΣΕ των ξενοδοχοϋπαλλήλων.

Η Ανακοίνωση του Συνδέσμου Ξενοδοχοϋπαλλήλων:

Ο Σύνδεσμος Ξενοδοχοϋπαλλήλων Κέρκυρας εν όψει της έναρξης της τουριστικής σαιζόν 2018 πιστεύει ότι στην Κέρκυρα διαμορφώνονται όλες οι προϋποθέσεις για την υπογραφή τοπικής κλαδικής ΣΣΕ που θα ρυθμίσει τους όρους εργασίας και αμοιβής των εργαζομένων στα ξενοδοχεία και τις συναφείς επιχειρήσεις της Κέρκυρας.

Η μεγάλη τουριστική άνοδος στο νησί την τελευταία 6ετία έρχεται σε αναντιστοιχία με τις προβλέψεις του 2012 για επηρεασμό της τουριστικής οικονομίας απ την κρίση.

Οι μειώσεις στους μισθούς που επιβλήθηκαν το 2012 όχι μόνο δεν δικαιολογούνται απ την εξέλιξη της τουριστικής οικονομίας , αλλά έχουν δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στην οικονομική και κοινωνική ζωή των εργαζομένων στον τουρισμό και έχουν επηρεάσει αρνητικά την τοπική οικονομία και κοινωνία.

Οι προκλητικές μειώσεις των μισθών και η αφαίρεση δικαιωμάτων σε συνδυασμό με την αύξηση της τουριστικής κίνησης έχουν (λόγω και της εντατικοποίησης της εργασίας) προκαλέσει ανεπανόρθωτη ζημιά στο εισόδημα, την υγεία των εργαζομένων και στην ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών υπονομεύοντας ευθέως την τουριστική ταυτότητα της Κέρκυρας ως τόπου φιλοξενίας ανάπαυσης και διακοπών.

Ο Σύνδεσμος Ξενοδοχοϋπαλλήλων Κέρκυρας έχοντας υπ όψιν τα παραπάνω και πιστεύοντας πως είναι άμεση ανάγκη η επαναρρύθμιση των όρων αμοιβής και εργασίας στις τουριστικές επιχειρήσεις της Κέρκυρας επαναφέρει το αίτημα του για έναρξη διαπραγματεύσεων με στόχο την υπογραφή τοπικής ΣΣΕ .

Το διοικητικό συμβούλιο του συνδέσμου μας έχοντας την εξουσιοδότηση της Γ.Σ. του κλάδου διαπιστώνει ότι υπάρχει επιτακτική ανάγκη αλλά και η δυνατότητα να καθοριστεί ένα νέο συλλογικό πλαίσιο για τους όρους αμοιβής και εργασίας των εργαζομένων στις ξενοδοχειακές επιχειρήσεις στο Νομό Κέρκυρας.

Είναι προφανές ότι τα χαρακτηριστικά της τουριστικής οικονομίας της Κέρκυρας και οι διαμορφωμένες εργασιακές σχέσεις δεν μοιάζουν σε τίποτα με άλλες περιοχές της χώρας που ισχύει η ίδια κλαδική ΣΣΕ ξενοδοχοϋπαλλήλων .

Επιπλέον η νέα κλαδική ΣΣΕ ξενοδοχοϋπαλλήλων όλης της χώρας που υπεγράφη στα τέλη του Μάρτη αντί να επιλύει προβλήματα που παρουσιάζονται στις εργασιακές σχέσεις , δημιουργεί νέα προβλήματα και συγκεκριμένα με το παράνομο άρθρο 4 που αναφέρεται στα ρεπό.

Πριν λοιπόν οι νέες προβλέψεις αυτής της σύμβασης αλλά και η ασύδοτη δράση πολλών ξενοδόχων προκαλέσουν χάος και εύλογες εντάσεις στις εργασιακές σχέσεις στα ξενοδοχεία της Κέρκυρας, σας καλούμε να δεχτείτε με την δέουσα σοβαρότητα και υπευθυνότητα την πρόταση μας για έναρξη διαπραγματεύσεων με στόχο την υπογραφή τοπικής κλαδικής ΣΣΕ ξενοδοχοϋπαλλήλων σύμφωνα με το από 11/1/2018 προτεινόμενο σε εσάς σχέδιο μας.

Θέλουμε να πιστεύουμε ότι η ανανέωση στα όργανα σας θα συνοδευτεί και με την αντίστοιχη ανανέωση στις αντιλήψεις ώστε να μην εισπράξουμε ξανά την στείρα δογματική και προκλητική άρνηση σας να προσέλθετε για διαπραγματεύσεις.

Γι αυτό σας καλούμε γι άλλη μία φορά την Παρασκευή 27 Απρίλη 2018 στις 11.00 π.μ στο Εργατικό Κέντρο Κέρκυρας για έναρξη διαπραγματεύσεων.

Ο “ατυχής” πόλεμος του 1897: Όταν ο ελληνικός εθνικισμός έσυρε τη χώρα στο καναβάτσο

Κατιούσα

Σαν σήμερα το 1897 (5 Απρίλη σύμφωνα με το παλιό ημερολόγιο) κηρύσσεται επίσημα ο πόλεμος μεταξύ Ελληνικού Βασιλείου και Οθωμανικής αυτοκρατορίας, μια σύρραξη που πέρασε στην καθ’ημάς ιστοριογραφία ως “ατυχής” ή “μαύρος πόλεμος”, ή όπως τον χαρακτήριζε λίγο πριν ξεσπάσει, ο υπό παραίτηση για το λόγο αυτό υπουργός στρατιωτικών Νικόλαος Σμόλενιτς, «κωμωδία τραγική με αιματηρούς χαρακτήρας γεγραμμένη».

Επρόκειτο για τον πρώτο πόλεμο στον οποίο εμπλεκόταν το μικρό ελληνικό κράτος από συστάσεώς του, με μεγάλες ευθύνες του παλατιού και προσωπικά του βασιλέα Γεωργίου Β’, καθώς και της κυβέρνησης Θεόδωρου Δηλιγιάννη, που επηρεάζονταν έντονα από την εθνικιστική “Εθνική Εταιρεία”. Η “Εθνική Εταιρεία” είχε δημιουργηθεί το 1894 από 14 αξιωματικούς, αποκτώντας σύντομα τεράστια επιρροή στο στρατό, τον επιχειρηματικό, πολιτικό και πνευματικό κόσμο της χώρας. Εξέφραζε το τμήμα της άρχουσας τάξης που προσέβλεπε στην πραγμάτωση της “Μεγάλης Ιδέας”, την εδαφική επέκταση δηλαδή του ελληνικού κράτους στη βάση θολών ιστορικών ορίων, ως προϋπόθεση οικονομικής ανάπτυξης. Η φαινομενική αποτυχία της προηγούμενης πολιτικής  του Χαριλάου Τρικούπη, λόγω πτώχευσης του 1893, πολιτικής εναρμονιζόμενης με το περισσότερο “πραγματιστικό” τμήμα του κεφαλαίου, που έθετε τον αστικό εκσυγχρονισμό ως απαραίτητο όρο πριν την ανάληψη πολεμικών περιπετειών, ενίσχυε τις φωνές που πίεζαν για πόλεμο με την Οθωμανική αυτοκρατορία. Εξάλλου τα δυο αστικά στρατόπεδα κάθε άλλο παρά αυστηρά περιχαρακωμένα ή σταθερά ήταν.

Η νέα όξυνση του Κρητικού ζητήματος ήταν η θρυαλλίδα της σύγκρουσης. Η κυβέρνηση απαντώντας στις αιτιάσεις της Εθνικής Εταιρείας για εγκατάλειψη των εξεγερμένων Κρητικών στις οθωμανικές αγριότητες, απέστειλε στο νησί εκστρατευτικό σώμα υπό τον Τιμολέοντα Βάσσο. Περίπου 2600 άτακτοι, υπό την επιρροή της Εθνικής Εταιρείας, διέσχισαν τα ελληνοοθωμανικά σύνορα λίγες βδομάδες αργότερα, ενώ πυροβολισμοί που αντήλλαξαν στις 17 Απρίλη 1897 με Τούρκους στρατιώτες στο οθωμανικό φυλάκιο “Μπαϊρακτάρης” στη συνοριακή γραμμή της Ελασσόνας,  σήμαναν την έναρξη των επιχειρήσεων του πολέμου που κηρύχθηκε επίσημα κι από τις δύο πλευρές μια ημέρα μετά.

Έληξε μετά από 30 μέρες με συντριπτική ήττα του εντελώς απαράσκευου και από κάθε άποψη υποδεέστερου ελληνικού στρατού από τον οθωμανικό υπό τον Εντέμ-πασά, ο οποίος είχε διέλθει από φάση αναδιοργάνωσης με γερμανική βοήθεια, ενώ διέθετε στις τάξεις του τον ικανό Πρώσο στρατηγό von de Goltz. Ιδιαίτερα αρνητικά αποτιμώνται οι επιλογές του διαδόχου Κωνσταντίνου, αρχηγού του στρατού Θεσσαλίας, βασικού θεάτρου των επιχειρήσεων, όπου μόνο η προσφορά του συνταγματάρχη πυροβολικού Κωνσταντίνου Σμολένσκη ξεχώρισε από την γενική εικόνα αποσύνθεσης. Ελαφρώς καλύτερη εικόνα παρουσίασε το -σαφώς δευτερεύον- μέτωπο της Ηπείρου, όπου την αρχηγία είχε ο συνταγματάρχης του πυροβολικού Μάνος, ωστόσο οι όποιες επιτυχίες δεν ήταν αρκετές να μειώσουν την έκταση της συντριβής.

Οι Μεγάλες Δυνάμεις Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας τήρησαν στάση ισορροπιών, μη θέλοντας σε εκείνη τη φάση να υπονομεύσουν αποφασιστικά την ακεραιότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, λειτουργώντας ωστόσο και πυροσβεστικά ώστε η πλήρης ήττα της Ελλάδας να μη συνοδευτεί παρά από αμελητέες εδαφικές απώλειες στη Θεσσαλία, ενώ την επόμενη χρονιά έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη δημιουργία της αυτόνομης Κρητικής Πολιτείας. Χάρη στη δική τους μεσολάβηση εξάλλου επήλθε η συνθηκολόγηση το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς (ως τότε συνεχίζονταν σποραδικές εχθροπραξίες), η οποία είχε βαρύτατο οικονομικό κόστος, καθώς η χώρα υποχρεώθηκε στην καταβολή τεράστιας για την εποχή πολεμικής αποζημίωσης στους νικητές, ύψους 4.000.000 χρυσών λιρών.

Η αποπληρωμή της αποζημίωσης ήταν ένας σημαντικός παράγοντας κατά την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου ένα χρόνο αργότερα, από την κυβέρνηση Δημητρίου Ράλλη. Για την εξόφληση του δημόσιου χρέους εκχωρήθηκαν στην Επιτροπή Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου τα μονοπώλια άλατος, πετρελαίου, σπίρτων, παιγνιοχάρτων, τσιγαρόχαρτου, ναξίας σμύριδος, ο φόρος κατανάλωσης καπνού, τα τέλη χαρτοσήμου και οι δασμοί του τελωνείου Πειραιώς, ενώ επισήμως η επιτροπή έπαυσε τις δραστηριότητές της μόλις το 1978.

Έχει διατυπωθεί κατά καιρούς η άποψη ότι ο πόλεμος επιβλήθηκε από τα ανάκτορα και άλλους κύκλους ιθυνόντων με συγγνωστή την επικείμενη ήττα, ώστε τελικά να επιβληθεί ο ΔΟΕ. Άσχετα από τα οφέλη που πράγματι αντλήθηκαν όχι μόνο από τους διεθνείς δανειστές, αλλά και από τμήματα της εγχώριας άρχουσας τάξης από την επιβολή του, το προηγούμενο σχήμα δε στηρίζεται σε υπαρκτά ιστορικά στοιχεία, εντασσόμενο περισσότερο σε μια συνωμοσιολογική θεώρηση της ιστορίας.

Η ήττα του 1897, παρότι αποτέλεσε σαφέστατα προσωρινό τροχοπέδη στον αστικό μετασχηματισμό του ελληνικού κράτους, μεσοπρόθεσμα λειτούργησε αφυπνιστικά για την αστική τάξη και του -υπό διαμόρφωση εκείνα τα χρόνια-νέου πολιτικού της προσωπικού, ετοιμάζοντας το έδαφος για το κίνημα στο Γουδί το 1909, αλλά και για την αναδιοργάνωση του ελληνικού στρατού. Τα οδυνηρά παθήματα του ’97 έγιναν μαθήματα, οδηγώντας στις νίκες και τη συνακόλουθη κρατική επέκταση του βασιλείου την περίοδο 1912-1913 κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους. Από την άλλη η τάση προς τυχοδιωκτικές περιπέτειες, συνδυασμένη πλέον με τη συνειδητή επιλογή ένταξης στους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς της εποχής (η ενδοαστική σύγκρουση για την επιλογή ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου στον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο βρισκόταν εξάλλου στον πυρήνα του Εθνικού Διχασμού), κάθε άλλο παρά είχε αποβληθεί, όπως αποδείχθηκε με τον τραγικότερο τρόπο κατά την εμπλοκή της χώρας στη Μικρασιατική Εκστρατεία.

Αντί κατακλείδας αξίζει να γίνει μια σύντομη αναφορά στη στάση της ευρωπαϊκής αριστεράς έναντι της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης, όπως ειδικότερα αυτή εκφράστηκε με την αντιπαράθεση στους κόλπους της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, της ισχυρότερης στην Ευρώπη. Τη “φιλελληνική” τάση εξέφραζε ο πατέρας του αναθεωρητισμού Έντουαρντ Μπερνστάιν, θεωρώντας ότι η σύγκρουση του μικρού ελληνικού κράτους με την κραταιά Οθωμανική αυτοκρατορία θα λειτουργούσε ως πηγή έμπνευσης για την εργατική τάξη της Δύσης, ώστε να μη φοβάται του υπέρτερους αντιπάλους της. Αντίθετα, ο τότε ακόμα μαρξιστής Καρλ Κάουτσκι, καθώς και η Ελεωνόρα Μαρξ, στηλίτευαν τη συναισθηματική αντιμετώπιση του ελληνικού ζητήματος από τους ομοϊδεάτες τους, κατηγορώντας τους ότι “έχουν ξετρελαθεί με την Κρήτη” κι ότι επηρεάζονταν από τις διαθέσεις της κοινής γνώμης, χωρίς να αντιμετωπίζουν την πολιτική ουσία του ζητήματος. Έχοντας κληρονομήσει από τους Μαρξ και Ένγκελς την καχυποψία έναντι των βαλκανικών εθνικών κινημάτων στο βαθμό που θεωρούνταν όργανα δυνάμει επέκτασης της τσαρικής κυριαρχίας στη Μεσόγειο, θεωρούσαν πως η στήριξη στον αγώνα του ελληνικού κράτους δεν έδινε κάποια ώθηση στον ταξικό αγώνα στην Ευρώπη, καλώντας η χάραξη επαναστατικής στρατηγικής να μην καθορίζεται “από ρομαντικές, φολκλορικές και φιλάνθρωπες διαθέσεις”.

Προπαγάνδα από τα παλιά...

Με αφορμή την τελευταία πυραυλική επίθεση ΗΠΑ, Βρετανίας, Γαλλίας στη Συρία, στην προπαγάνδα των αμερικανοΝΑΤΟικών κυριαρχούν τα προσχήματα που χρησιμοποιήθηκαν και στο παρελθόν, για να δικαιολογήσουν το μακέλεμα των λαών και να συγκαλύψουν τις πραγματικές αιτίες των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων. «Τα χημικά όπλα κατά αμάχων (που φέρεται να χρησιμοποίησε η κυβέρνηση Ασαντ) είναι έγκλημα και δεν μπορεί να μείνει ατιμώρητο», «κράζουν» οι πρωταγωνιστές της επίθεσης και τα επιχειρήματά τους αναπαράγονται αυτολεξεί από «συμμάχους» και υποστηρικτές, στην αντιπαράθεση με άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, όπως η Ρωσία. Πάει πολύ να εμφανίζονται ως προστάτες των αμάχων και επικριτές των όπλων μαζικής καταστροφής εκείνοι που με τις επεμβάσεις και τα «έξυπνα» όπλα τους ισοπεδώνουν ολόκληρους πληθυσμούς και σκοτώνουν αδιακρίτως. Εκείνοι που ευθύνονται για τις δυο ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, με χιλιάδες νεκρούς και σακατεμένους. Ο λαός έχει πείρα και πρέπει να τους ξεσκεπάσει. Να μη νομιμοποιήσει στη συνείδησή του το νέο ιμπεριαλιστικό έγκλημα, που έγινε με πρόσχημα τα «χημικά του δικτάτορα Ασαντ», όπως και η προηγούμενη επίθεση στη Συρία, τον Απρίλη του 2017.

***

Στη Γιουγκοσλαβία ήταν ο «χασάπης Μιλόσεβιτς» και η «εθνοκάθαρση», που ενεργοποίησαν τάχα τα «δημοκρατικά» αντανακλαστικά των ιμπεριαλιστών να επέμβουν. Στην πραγματικότητα, στόχος τους ήταν ο παραπέρα διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας και η αλλαγή των συνόρων κατά τα συμφέροντά τους, για τον έλεγχο της Βαλκανικής και τη ΝΑΤΟική περικύκλωση της Ρωσίας. Στο Αφγανιστάν, ο «αντιτρομοκρατικός πόλεμος» και οι «Ταλιμπάν», κατασκεύασμα των ίδιων των μηχανισμών ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και συμμάχων τους, ήταν το πρόσχημα της ιμπεριαλιστικής επέμβασης που κρατάει έως σήμερα και στοίχισε χιλιάδες νεκρούς, ανείπωτες καταστροφές. Στο Ιράκ, ήταν «τα χημικά και τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ», που δεν βρέθηκαν ποτέ, ενώ στη Λιβύη ήταν ο «δικτάτορας Καντάφι», που συνεργαζόταν με τα μονοπώλια ΗΠΑ, Γαλλίας, Βρετανίας και έγινε «μαύρο πρόβατο» όταν πήγε να επαναδιαπραγματευτεί συμφωνίες μαζί τους και να ανοίξει τις «μπίζνες» με τη Ρωσία και την Κίνα. Στον κατάλογο προστέθηκε η Συρία, όταν το αστικό καθεστώς του Ασαντ ενίσχυσε παραπέρα τη συνεργασία του με τη Ρωσία και διαφώνησε με τη χάραξη ενεργειακών αγωγών που ήθελαν δυτικά μονοπώλια. Ετσι στήθηκε και ανδρώθηκε, από ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου, Τουρκία, Ισραήλ, η εγκληματική οργάνωση του «Ισλαμικού Κράτους» και διάφορες «αντιπολιτευτικές» ομάδες, που συνεχίζουν να δρουν στη Συρία. Κατακρίνουν μάλιστα τους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς ότι έκαναν «περιορισμένης έκτασης» βομβαρδισμούς και «δεν άλλαξε ο συσχετισμός στη χώρα»!

***

Ρόλο προπομπού ή αρωγού στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις παίζουν και διάφορες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, που τις είδαμε στη «Αραβική Ανοιξη», στα γεγονότα της Ουκρανίας, αλλά και πιο πριν, στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας και πάει λέγοντας. Τώρα, στις «αποκαλύψεις» για την επίθεση με χημικά στην Ντούμα της Συρίας πρωταγωνιστούν τα «Λευκά Κράνη». Πρόκειται για οργάνωση - κατασκεύασμα των δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που δημιουργήθηκε και χρηματοδοτήθηκε αδρά το 2013 από το παραμάγαζο της CIA, την «Υπηρεσία των ΗΠΑ για τη Διεθνή Ανάπτυξη» (USAID). Στη Συρία τοποθετήθηκε επικεφαλής ο Τζέιμς Λε Μεζιέρ, Βρετανός πρώην αξιωματικός των επεμβάσεων στα Βαλκάνια και στη συνέχεια μισθοφόρος. Οι άνθρωποί της εμφανίζονται στα βίντεο, που προβάλλουν αφειδώς τα αστικά ΜΜΕ, να διασώζουν αμάχους σε βομβαρδισμένες περιοχές. Η συνεργασία τους με τις δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τις τζιχαντιστικές οργανώσεις είναι εμφανέστατη. Επίσης, διαφημίζονται με «ντοκιμαντέρ» στη διαδικτυακή πλατφόρμα «Netflix», από την εταιρεία δημοσίων σχέσεων «Τhe Syria Campaign», που έχει φτιαχτεί στη Βρετανία από δισεκατομμυριούχους αντιπολιτευόμενους με τη συνδρομή συμβούλων της Χίλαρι Κλίντον, αστέρων του Χόλιγουντ και διάφορων άλλων οργανώσεων μισθοφόρων που έχουν διαπρέψει στο Αφγανιστάν ή την Αϊτή.

***

Αυτά είναι μόνο μερικά από τα «φιντάνια» που αξιοποιούν οι μακελάρηδες των λαών. Προσχήματα πάντα θα βρίσκονται ή θα κατασκευάζονται, για να σηκώνεται κουρνιαχτός και να ρίχνεται στάχτη στα μάτια των λαών. Ομως, η πραγματική αιτία των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων βρίσκεται στο λυσσασμένο ανταγωνισμό των εκμεταλλευτών των λαών για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών, αγωγών μεταφοράς Ενέργειας, των αγορών και σφαιρών επιρροής. Αυτό καταγράφεται στη Συρία και τη Μέση Ανατολή, στον ανταγωνισμό των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ και συμμάχων τους με τη Ρωσία και τους δικούς της συμμάχους. Η πρόσφατη πυραυλική επίθεση στη Συρία κλιμακώνει την ένταση στην περιοχή και αυξάνει τους κινδύνους να γενικευτεί η ιμπεριαλιστική αντιπαράθεση. Απ' αυτήν τη σκοπιά, οι ευθύνες και της ελληνικής κυβέρνησης είναι μεγάλες, όχι μόνο επειδή αποδέχεται και αναπαράγει τα προσχήματα των ΝΑΤΟικών συμμάχων της, αλλά κυρίως επειδή συμμετέχει με τα μπούνια στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή, προσδοκώντας οφέλη για την ελληνική αστική τάξη. Κανείς να μη νομιμοποιήσει το νέο έγκλημα, τα προσχήματα και τα σχέδια των ιμπεριαλιστών, την ελληνική εμπλοκή και συμμετοχή. Απάντηση είναι η ένταση της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενάντια στο ίδιο το σύστημα που τον γεννά.

Ρεσιτάλ εφησυχασμού

Ευκαιρία για ένα ακόμα ρεσιτάλ ευρωΝΑΤΟικού εφησυχασμού έδωσαν στην κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία η τοποθέτηση του Γάλλου Προέδρου στο Ευρωκοινοβούλιο, ότι «θέση της Γαλλίας είναι η υποστήριξη της Ελλάδας όταν απειλείται στην Ανατολική Μεσόγειο», όπως και η «αυστηρή» υποτίθεται σύσταση των επιτελείων της ΕΕ προς την Τουρκία για την απελευθέρωση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών.
Ο συμβολισμός έχει τη σημασία του: Η κυβέρνηση πανηγυρίζει για τα λόγια στήριξης και τις «εγγυήσεις» του Γάλλου Προέδρου, ο οποίος πρωτοστάτησε τις προηγούμενες μέρες μαζί με τις ΗΠΑ και τη Μ. Βρετανία στο βομβαρδισμό της Συρίας, εκτινάσσοντας την ένταση στην περιοχή και κάνοντας ακόμα πιο ισχυρό το ενδεχόμενο γενίκευσης της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης, στο φόντο της οποίας κλιμακώνονται οι τουρκικές αμφισβητήσεις στο Αιγαίο και τη Μέση Ανατολή.
Η ελληνική κυβέρνηση, που συμμετέχει ενεργά σε αυτούς τους σχεδιασμούς και ανταγωνισμούς, ξαναπαίζει τώρα την κασέτα ότι η συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και οι κάθε είδους λυκοσυμμαχίες της αστικής τάξης μπορούν τάχα να διασφαλίσουν την ασφάλεια και τη σταθερότητα για το λαό, την εδαφική ακεραιότητα, τα σύνορα και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, μάλιστα, το πήγε ακόμα παραπέρα... προειδοποιώντας την Τουρκία ότι «μπερδεύει τον ίσκιο με το μπόι της» και ότι «δεν της έχει πάει καλά η τακτική της όξυνσης, αφού απομονώνεται διαρκώς σε διεθνές επίπεδο»!
Είναι οι ίδιοι που λίγες μέρες πριν, όταν ο γγ του ΝΑΤΟ βάφτιζε ξανά «διμερή ζητήματα» Ελλάδας - Τουρκίας τις τουρκικές διεκδικήσεις, δεδομένου ότι «η Τουρκία είναι στρατηγικής σημασίας σύμμαχος», που δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να περάσει στο απέναντι «στρατόπεδο» των ανταγωνισμών, σφύριζαν το σκοπό ότι «το ΝΑΤΟ δεν είναι φόρουμ επίλυσης διαφορών των μελών της συμμαχίας».
Αν δεν ήταν βαμμένο στο αίμα, θα ήταν για γέλια το παραμύθι ότι η ΕΕ, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και οι υπόλοιπες ιμπεριαλιστικές ενώσεις θα... εγγυηθούν την ειρήνη και την ασφάλεια. Αυτοί που στην αντιπαράθεσή τους με Ρωσία, Κίνα κ.ά. δεν διστάζουν μπροστά σε κανένα έγκλημα ενάντια στους λαούς, μακελεύουν τη Συρία, πρωτοστατούν στα βρώμικα σχέδια για αλλαγές συνόρων, φουντώνουν αλυτρωτισμούς και εθνικισμούς.
Οπως θα ήταν για γέλια (αν δεν ήταν πέρα ως πέρα επικίνδυνο) το κυβερνητικό «επιχείρημα» ότι η ενεργότερη εμπλοκή στους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς για λογαριασμό της αστικής τάξης και της «αναβάθμισής» της προστατεύει τάχα από τις συνέπειες των ανταγωνισμών αυτών, όπως είναι η όξυνση της τουρκικής επιθετικότητας, που στόχο έχει να δημιουργήσει τετελεσμένα στο μεγάλο παζάρι που διεξάγεται στην ευρύτερη περιοχή.
Περιττό, βέβαια, να πει κανείς ότι οι εξελίξεις στη Συρία δεν μειώνουν την επιθετικότητα της τουρκικής αστικής τάξης στο Αιγαίο και την κυπριακή ΑΟΖ, αντίθετα το σκληρό παζάρι μέσα στο ΝΑΤΟικό πλαίσιο αυξάνει τις αμφισβητήσεις και τις διεκδικήσεις.
Οσο για τις «γερές πλάτες» και τις συμμαχίες της αστικής τάξης, ο λαός μας μπορεί να δει και από τις εξελίξεις στην περιοχή, όπου οι ανακατατάξεις και η ρευστότητα «ζαλίζουν», το πώς μέσα σε μια νύχτα αυτές γίνονται «γερό βαρίδι» που βυθίζει τους λαούς στον πάτο του ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Ο εφησυχασμός και τα επικίνδυνα παραμύθια κυβέρνησης και αστικών επιτελείων, πολύ περισσότερο η προσπάθεια να στρατεύσουν το λαό στα επικίνδυνα σχέδια, πρέπει να πάρουν απάντηση από το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Να δυναμώσει η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, παράλληλα με τον αγώνα για το μεροκάματο, ενάντια στην εκμετάλλευση, με επόμενο μεγάλο σταθμό τον ταξικό γιορτασμό της Πρωτομαγιάς.

Βαποράκια...

Με αξιοσημείωτα αντανακλαστικά, γνωστά και μη εξαιρετέα παπαγαλάκια του αντικομμουνισμού έπιασαν στασίδι την επομένη της άγριας καταστολής στο άγαλμα του Τρούμαν, πανηγυρίζοντας για την επίθεση των ΜΑΤ σε βάρος φοιτητών και εργαζομένων, χύνοντας ταυτόχρονα χολή για το ΚΚΕ και την αντιιμπεριαλιστική πάλη του λαού. Είναι όμως τόσο προβλέψιμοι και επαναλαμβανόμενοι, που τα «επιχειρήματά» τους απλά προσαρμόζονται στη συγκυρία, είτε γράφουν για το «ακραίο» ΚΚΕ, που θέλει να υπονομεύσει την ανάκαμψη για να πεινάσει ο λαός και να έρθει κοντύτερα η επανάσταση (!), είτε για το «συστημικό» ΚΚΕ, που δεν προκαλεί καμιά ανησυχία, και απλά «μουγκρίζει». Αυτή η τελευταία εκδοχή προβάλλεται σε χτεσινό άρθρο της εφημερίδας «Τα Νέα», όπου γράφεται ανάμεσα σε άλλα: «Στη διάρκεια της μεταπολίτευσης δεν άκουσα για στέλεχος και μέλος του ΚΚΕ που να συνελήφθη και να κρατήθηκε για πολιτικό ακτιβισμό. Αυτό σημαίνει ότι το κράτος, με καμιά κυβέρνηση δεν αντιμετωπίζει το ΚΚΕ ως συστημική απειλή. Κάθε άλλο. Μέσω του συνδικαλισμού, στελέχη του έχουν πρόσβαση στον κρατικό μηχανισμό. Το ΚΚΕ δηλαδή είναι κομμάτι του συστήματος. Ενα κόμμα μηχανισμών που εξασφαλίζουν την αναπαραγωγή τους (...)».