Ο «Ξανθός Άγγελος» Και Το Νέο Κύμα Του Ρατσισμού

Ο «Ξανθός Άγγελος» Και Το Νέο Κύμα Του Ρατσισμού

Στρατόπεδο εξόντωσης Τρεμπλίνκα

Aκριβώς πριν ένα χρόνο, η Άνγκελα Μέρκελ, στις 24 Οκτωβρίου 2012, εγκαινίαζε σε ένα πάρκο του Βερολίνου ένα μνημείο προς τιμήν των εκατοντάδων χιλιάδων τσιγγάνων που θανατώθηκαν στα χιτλερικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. 

«Ξεχασμένο Ολοκαύτωμα» έχει χαρακτηριστεί αυτή η μαζική εξόντωση.

Σήμερα, με αφορμή το ξανθό κοριτσάκι που βρέθηκε σε μια οικογένεια Ρομά στα Φάρσαλα, ένα νέο κύμα μίσους και ρατσισμού απειλεί να κατακλύσει την ελληνική κοινωνία. Εκεί που όλα τα κυρίαρχα ΜΜΕ το έπαιζαν φλογεροί αντιφασίστες, τώρα μιλούν για το «ξανθό αγγελούδι» και τα εγκληματικά κυκλώματα των Ρομά. Χαρακτηριστικός είναι ο τίτλος της εφημερίδας Εspresso: «Ρομά αρπάζουν μωρά». Όχι «κάποιοι» ή, έστω, «πολλοί» Ρομά, αλλά οι Ρομά γενικώς. Φερετζές του ρατσισμού στη συγκεκριμένη περίπτωση η χρήση του πολίτικαλ κορέκτ όρου…

Πληγή δεν είναι οι τσιγγάνοι. Ανοιχτή πληγή είναι οι συνθήκες στις οποίες υποχρεώνονται να ζουν, τόσο στις χώρες καταγωγής τους όσο και στους τόπους προσωρινής ή μόνιμης εγκατάστασής τους. Αυτές οι συνθήκες δεν μπορούν να βελτιωθούν από μόνες τους και μάλιστα στην εποχή της κρίσης. Σήμερα η δαιμονοποίηση μιας ολόκληρης φυλής ρίχνει νερό στο μύλο της άκρας δεξιάς και απ’ αυτό το νερό επιχειρεί να πιει μερικές προεκλογικές σταγόνες και η Νέα Δημοκρατία. Χθες ο Νίκος Δένδιας, απευθυνόμενους στους αστυνομικούς με αφορμή την Ημέρα της Αστυνομίας (20 Οκτωβρίου, εορτή του άγιου Αρτέμιου, προστάτη των αστυνομικών) είπε χαρακτηριστικά: 

«Διαλύσατε σε μεγάλο βαθμό τα γκέτο της ανομίας που ανθούσαν στη χώρα. Είτε αυτά ανθούσαν μέσα στις ποικιλώνυμες “βίλες” είτε αυτά επέτρεπαν σε μικρά παιδάκια να έχουν αρπαγεί και να βρίσκονται μακριά από τους φυσικούς τους γονείς». 

(Ας αφήσουμε την άθλια σύνταξη«γκέτο που επέτρεπαν σε μικρά παιδάκια να έχουν αρπαγεί…», σημάδι διανοητικής ακαμψίας και όχι μόνο.) Στο ίδιο τσουβάλι η κατάληψη ενός κτιρίου και η απαγωγή ενός παιδιού! Στην επόμενη επιδρομή της αστυνομίας σε κάποιο κατειλημμένο κτίριο, ίσως στα ενοχοποιητικά ευρήματα να συμπεριληφθούν, εκτός από άδεια μπουκάλια μπίρας, και πάνες-βρακάκια…

Είναι αυτονόητο ότι η απαγωγή ενός παιδιού (εφόσον αποδειχτεί ότι πρόκειται περί απαγωγής, πράγμα που είναι και το πιο πιθανό) είναι αποτρόπαιη πράξη και πρέπει να τιμωρηθεί όπως ο νόμος ορίζει. Όμως αυτός ο οχετός του μίσους που ξεχείλισε αυτές τις μέρες δεν είναι τυχαίος, δεν τον υπαγορεύει η αίσθηση της δικαιοσύνης.

Αν δούμε μερικά από τα σχόλια που αναρτήθηκαν στην ηλεκτρονική έκδοση του Βήματος, στο ρεπορτάζ για τη μικρή Μαρία, παρατηρούμε ότι έχουν το ίδιο ύφος με την προπαγάνδα των Ναζί στις παραμονές του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου:

«…αρουραίοι που ονομάζονται γύφτοι… μια αγέλη από γύφτισσες… βρωμιάρηδες και κλέφτες… Ρομά, όνειδος της κοινωνίας, κλέβουν, απειλούν, βρωμίζουν και κάνουν απαγωγές… ο γύφτος μια ζωή γυφτιά θα κάνει… Τι Ρομά, βρε παιδιά;Τουρκόγυφτοι είναι του κερατά!… Πολύ κρίμα που δεν τους εξάλειψε όλους ο Χίτλερ…»

Στο όνομα της μη άσκησης λογοκρισίας στη γνώμη των αναγνωστών, το Βήμα διευκολύνει τη διάδοση των πιο τοξικών ρατσιστικών απόψεων.

Ψευτοπροοδευτικοί, κουλτουριάρηδες και υπερασπιστές εγκληματιώνχαρακτηρίζονται από πολλούς όσοι δεν παρασύρονται από το αντι-Ρομά μένος των ημερών… Και προφανώς στην κατηγορία αυτή πρέπει να συμπεριληφθεί ακόμα και η Μέρκελ!

Η βρετανική εφημερίδα Daily Mail, όπως και άλλα διεθνή ΜΜΕ, αφιερώνει μεγάλη έκταση στην υπόθεση του ξανθού κοριτσιού, γράφει ότι η προπαγάνδα και η πρακτική κατά των Ρομά ευνοεί την «επέλαση της ακροδεξιάς» και επισημαίνει ότι η επιχειρήση-σκούπα της γαλλικής αστυνομίας κατά των Ρομάσυνδέεται με την ελεύθερη διακίνηση κατοίκων της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας που θα αρχίσει να ισχύει περίπου σε δύο μήνες. Mέχρι τώρα, οι Ρουμάνοι και οι Βούλγαροι μπορούν να παραμείνουν μέχρι 90 ημέρες το πολύ σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χωρίς να χρειάζονται βίζα. Όμως από τον Ιανουάριο του 2014 θα μπορουν να μετακινούνται ελεύθερα… έτσι που οι δικοί μας ρατσιστές δεν θα τους χαρακτηρίζουν «Τουρκόγυφτους» αλλά «Ευρώγυφτους»…

Πηγή: ΜΑΟ.gr (Η εικονογράφηση και οι ηλεκτρονικές παραπομπές είναι δικές μας)

«Ο κυνηγός των Τσιγγάνων μαφιόζων»

Μήπως όμως είμαστε έτοιμοι για τη λογοτεχνική αντεπίθεση των μπάτσων; Το γράφω μετά τη δήλωση του αστυνομικού διευθυντή Θεσσαλίας, Βασίλη Χαλάτση, στην εκπομπή της Τατιάνας για το κοριτσάκι που είχαν απαγάγει οι Τσιγγάνοι. Είπε ο διευθυντής:

 «Βρήκαμε ένα κατάξανθο αγγελούδιπου βέβαια καμία σχέση δεν μπορεί να είχε με αυτούς τους γονείς».

 Στην Αμερική που οι περιγραφείς των αγώνων πυγμαχίας λένε: «Ο πυγμάχος με το γκρι σορτσάκι είναι ο Μπάμπα Τζόουνς ενώ με το εμπριμέ είναι ο Ντίτερ Γιοχάνσεν» επειδή δεν τους επιτρέπεται να πουν τον Μπάμπα μαύρο και τον Ντίτερ λευκό, τέτοια δήλωση θα είχε κάνει τον διευθυντή να ψάχνεται για νέα καριέρα. 

Στην απενοχοποιημένη όμως Ελλάδα ελάχιστους θα έχει σοκάρει. Λογικό,εκτός αν υπάρχει άνθρωπος που όταν του λένε για αγγέλους σκέφτεται Τσιγγάνους από τη Θήβα.

Σχόλιο του νεοφιλελεύθερου Αντώνη Πανούτσου, από την Sporday

Και ένα δικό μας σχόλιο:
Μάλλον είπανε να την κουρέψουνε λίγο την Χ.Α., αλλά όχι και τόσο... 

"σοσιαλίστρια"

Έχουν πλάκα!

Πριν καμμιά σαρανταριά χρόνια, το ΠαΣοΚ εμφανίστηκε ως "σοσιαλιστικό" κόμμα (το λέει και το όνομά του, άλλωστε). Αργότερα επαναπροσδιορίστηκε ως "σοσιαλδημοκρατικό". Λίγο αργότερα, ο ιδρυτής του ανακάλυψε έναν "τρίτο δρόμο προς τον σοσιαλισμό". Μετά άρχισε τις νεοφιλελεύθερες κουτσουκέλες, με κάτι προεδρικά διατάγματα που δεν είχαν και μεγάλη σχέση με τον σοσιαλισμό. Κατόπιν, το κόμμα έστριβε όλο και προς τα δεξιά κάθε φορά που άλλαζε τιμονιέρη. Στην αρχή "εκσυγχρονίστηκε" με τον Σημίτη, ύστερα ήρθε ο Τζέφφρυ και του άλλαξε τον αδόξαστο (μαζί με ολόκληρη την κοινωνία) και τώρα, στα ξεφτίσματα, με τον Βαγγέλα ήρθε και τακίμιασε απόλυτα με την νεοφιλελεύθερη δεξιά.

Σε όλη τούτη την δεξιοτίμονη πορεία, το ΠαΣοΚ γέννησε μερικά μεγάλα κεφάλια. Τον Πάγκαλο, λόγου χάρη. ο οποίος δεν έχει πρόβλημα να συστήσει κοινή κάθοδο ΠαΣοΚ-ΝΔ στις εκλογές. Ή τον Λοβέρδο, ο οποίος αποφάσισε να κάνει την δική του "ρήξη" αφού πρώτα ξεθεμέλιωσε το σύστημα υγείας σε τέτοιο βαθμό ώστε να αρκεί ένα φύσημα του Άδωνι για να σωριαστεί. Ή την Αννούλα, η οποία πρωτοτύπησε σε παγκόσμια κλίμακα αφού έγινε η πρώτη "σοσιαλίστρια" υπουργός παιδείας που έκλεισε σχολεία αντί να ανοίξει. Ή τον Πάχτα. Ή τον Λαλιώτη. Ή τον Μιχάλη τον αδιάβαστο. Ή... ή...ή...

Σήμερα, μετά από ένα τέτοιο "σαξές στόρυ", όλοι τούτοι οι ρεμπεσκέδες πήραν -λέει- πρωτοβουλία για ανασύσταση της κεντροαριστεράς. Και σαν να μην είναι από μόνοι τους αρκετοί, πήγαν κοντά τους και μερικά άλλα φυντάνια. Όπως, ας πούμε, ο Γιαννίτσης, ο οποίος είχε βάλει στο μάτι το ασφαλιστικό προτού ο Λοβέρδος μάθει την προπαίδεια. Ή ο Μπίστης, ο οποίος έχει περάσει από ένα κάρο κόμματα αλλά δεν του έφταναν αυτά κι έφτιαξε και δικό του (την ΑΕΚΑ, αν δεν τη θυμόσαστε, με την οποία προσχώρησε στο σημιτικό ΠαΣοΚ για να γίνει υφυπουργός εσωτερικών).

Κι επειδή όλες οι μαλακίες πρέπει να ντυθούν με το κατάλληλο ρούχο ώστε να γίνουν θελκτικές από το πόπολο, υποτίθεται ότι αυτή η προσπάθεια ξεκίνησε από μια "κραυγή αγωνίας" που υπέγραψαν 58 αρκουδιαραίοι, οι οποίοι έχουν τόση σχέση με την αριστερά όση εγώ με την αεροναυπηγική. Τί ήταν να βγάλουν οι 58 την διακήρυξή τους; Αμέσως ξύπνησαν από βαθύ λήθαργο οι πρυτάνεις της αριστεράς. "Μωρέ, σαν καλά τα λένε τούτοι", είπε ο Σημίτης... "Ρε γαμώτο, πώς δεν το είχα σκεφτεί εγώ", αναρωτήθηκε ο Βαγγέλας... "Κάτι τέτοιο είχα κι εγώ κατά νου αλλά με φάγανε τα λαμόγια", μελαγχόλησε ο Γιωργάκης... Κάπως έτσι, πήραν φόρα όλοι μαζί και, με σηκωμένα μανίκια, ετοιμάζονται να βάλουν μπρος το χτίσιμο. Την ανασυγκρότηση, όπως την λένε. Μόνο που κάτι δεν πάει καλά με τούτη την δουλειά.

Κατ' αρχάς, τα υλικά δεν είναι σόι. Τίποτε καινούργιο δεν πήρανε. Όλα τα μαζέψανε από τα γκρεμίδια που σωριάσανε όλα τούτα τα χρόνια. Τί σκατά να χτίσεις με τέτοια υλικά; Ποιός φτιάχνει καινούργιο σπίτι με υλικά από "το παρόν κατεδαφίζεται";

Έπειτα, οι μαστόροι. Ποιοί θα χτίσουνε; Ο Λοβέρδος, η Αννούλα κι ο Μιχάλης ο αδιάβαστος, που προαναφέραμε; Μήπως ο Μόσιαλος; Ο Σκανδαλίδης; Ο Χατζηαβάτης (ή κάπως έτσι, της ΔημΑρ); Ο Παπαϊωάννου; Ο Τσούκαλης; Μα αυτοί είχανε χτίσει και το παλιό οικοδόμημα, που το πήρε ο άνεμος και το σήκωσε. Μη χέσω! Έφερες κάποτε έναν ηλεκτρολόγο και σου έβαλε τις πρίζες έτσι που πήγαινες ν' ανάψεις το πορτατίφ κι έπαιρνε μπρος ο εξαερισμός στον καμπινέ. Τον ξαναφέρνεις, αν πεις να φτιάξεις καινούργιο σπίτι;

Πάνω απ' όλα οι αρχιμαστόροι. Οι εργολάβοι, να πούμε. Εγώ ξέρω πως όταν θες να πάρεις μια δουλειά, παρουσιάζεις στον ενδιαφερόμενο ένα δείγμα από τις δουλειές που έχεις κάνει μέχρι σήμερα. Έχεις ένα πορτφόλιο, που λένε κι οι αγγλομαθείς. Στην θρυλούμενη "ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς" ποιοί θα είναι οι εργολάβοι; Ο Βαγγέλας, ας πούμε; Με τί πορτφόλιο; Ποιά δουλειά έκανε καλά ίσαμε σήμερα ώστε να πειστούμε πως θα κάνει καλά και τούτη;

Τελικά, αν κατάλαβα καλά, οι σοσιαλιστές-σοσιαλδημοκράτες-εκσυγχρονιστές-μεταρρυθμιστές-κλπ του -απώτατου και πρόσφατου- παρελθόντος θέλουν τώρα να γίνουν και ανασυγκροτητές. Κι από πάνω, θέλουν να τους εμπιστευτούμε.

Έχουν πλάκα!

Cogito er

go sum

Τι ήταν η εικοστή Οκτώβρη

Τι ήταν η εικοστή Οκτώβρη

Χτες συμπληρώθηκαν δυο χρόνια από το θάνατο του εργάτη δημήτρη κοτζαρίδη. Δεν ξέρω αν θα συμφωνήσουν όλοι με τον όρο δολοφονία, αλλά σίγουρα δεν ήταν ο τυχαίος θάνατος ενός κομμουνιστή, για να παραφράσουμε ένα γνωστό θεατρικό τίτλο. Τα γεγονότα εκείνης της μέρας εξάλλου είχαν σημαντικές πολιτικές προεκτάσεις.

Τι ήταν λοιπόν η 20ή οκτώβρη; Θα πρέπει να το εξετάσουμε σε δύο επίπεδα: των πραγματικών γεγονότων και του αντίκτυπου που είχαν στη συνείδηση του κόσμου. Που προφανώς δεν ήταν μία κι ενιαία, αλλά αντιφατική, με ποικίλες εκδηλώσεις.

Στο πρώτο κομμάτι η άχλη του (μικρο)αστικού μύθου απειλεί να σκεπάσει με λήθη κάποια σημεία πέραν αμφισβήτησης, γι’ αυτό χρειάζεται να επιμείνουμε στα αυτονόητα.

Η περιφρούρηση του παμε δεν εμπόδισε ποτέ μεμονωμένους διαδηλωτές να περάσουν και να κάνουν βόλτες στο οδόστρωμα της αμαλίας. Αντικειμενικά όμως δε γινόταν να ανοίξουν τα μπλοκ μας, σαν τα νερά της ερυθράς, για να περάσει ο περιούσιος αγανακτισμένος λαός και να εφοδεύσει στη βουλή, το ράιχσταγκ τον ουρανό ή όπου αλλού φαντασιωνόταν. Όπως δε γινόταν να διεμβολίσουν οι δικοί μας την πρώτη μέρα της απεργίας, στις 19 οκτώβρη τον ήδη συγκεντρωμένο κόσμο και να περάσουν από πάνω του, για να ‘χουμε να καμαρώνουμε ότι περάσαμε μπροστά από τη βουλή.

Παρεμπιπτόντως, αν κάποιος ήθελε όντως να δοκιμάσει να μπουκάρει στη βουλή και να την καταλάβει, υποθέτω ότι είχε ελεύθερο πεδίο για να το κάνει την προηγούμενη ακριβώς μέρα όπου δεν υπήρχε κανένα «προδοτικό παμε» να τον εμποδίζει και είχε κατέβει συγκριτικά πολύ περισσότερος κόσμος (η καθολική συμμετοχή των εβε στην απεργία είχε νεκρώσει τα πάντα). Παρόλα αυτά η βουλή έμεινε παραδόξως ανέπαφη κι η αστική δημοκρατία σώθηκε.

Η επίθεση στα μπλοκ (κι όχι στην περιφρούρηση) του παμε ήταν δολοφονική, με πέτρες, τσιμέντα και φλεγόμενα αντικείμενα, πραγματικό φεστιβάλ λεβεντιάς από τα μπουμπούκια που σημάδευαν εν ψυχρώ «άμαχο πληθυσμό» κι ανυποψίαστους διαδηλωτές. Η παρέμβαση της ελας με τα χημικά, αφού η περιφρούρηση είχε απωθήσει τα… παιδιά, ήταν καταλυτική και σωτήρια· το θέμα είναι για ποιον.

Ο επιθετικός προσδιορισμός «δολοφονική» στέκει ανεξάρτητα από το αν υπήρξαν τελικά ή όχι θύματα και από την κατάληξη του κοτζαρίδη. Ελάχιστη σημασία έχει αν ο θάνατός του προκλήθηκε από τα χημικά που έπεσαν στη συνέχεια ή από άλλο αίτιο, αν δηλ έπεσε θύμα της κρατικής ή της παρακρατικής βίας. Κι ακόμα λιγότερη αν οι θύτες ήταν μαύροι, καμουφλαρισμένα φασιστοειδή ή λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις από τον αγανακτισμένο χυλό. Ενώ δεν έχει απολύτως καμία σημασία αν πρόκειται όντως για προβοκάτορες ή για χρήσιμους ηλίθιους, που δρουν αντικειμενικά ως τέτοιοι.

Αυτό που έχει σημασία είναι η πρόθεση κι η δολοφονική επίθεση εναντίων διαδηλωτών. Κι αν τυχόν κάποιος έχει αμφιβολίες κι η κρίση του δυσκολεύεται ή θολώνει από τη γνώμη του για το παμε και τα περιβόητα ‘κνατ’, αρκεί να συνυπολογίσουμε πως τα… παιδιά την είχαν πέσει την προηγούμενη ακριβώς μέρα (που δε φαινόταν παμε στον ορίζοντα) σε ένα μπλοκ εκπαιδευτικών.

Ας μην πιάσουμε καλύτερα πώς θα παρουσιαζόταν το θέμα, με τι όρους και τι αντίκτυπο θα είχε, αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά και οι ρόλοι (θύτη και θύματος) αντεστραμμένοι. Ούτως ή άλλως και τώρα ως ένα βαθμό βγήκαν διάφορες εκδοχές που πήγαν να κάνουν το άσπρο-μαύρο, με κάποια καθεστωτικά μμε πχ να κάνουν προκλητικά λόγο για σύγκρουση παμε-διαδηλωτών. Γιατί προφανώς από τη μία είχαμε αγνούς κι αυθόρμητους διαδηλωτές, κι από την άλλη το παμε, που μάλλον είναι κάτι διαφορετικό από τον υπόλοιπο κόσμο και δεν έχει διαδηλωτές στις γραμμές του, παρά μόνο κομματόσκυλα που ό, τι παθαίνουν τους αξίζει και πήγαιναν γυρεύοντας. Τέτοια σκυλιά αμετανόητα είναι οι σταλινικοί..

Το ουσιαστικό διακύβευμα βέβαια είναι κατά πολύ ευρύτερο από την εικοστή οκτώβρη και τα γεγονότα εκείνης της μέρας κι έχει να κάνει συνολικά με τις κρατικές και παρακρατικές μεθόδους για το χτύπημα του κινήματος. Μπορεί σε έναν κόσμο (συχνά και με.. κινηματικές αναφορές) να μοιάζουν κούφιες και ξύλινες αυτές οι έννοιες, αλλά καμία ανάλυση δε μπορεί να διεισδύσει στην ουσία του πράγματος, αν δεν πάρει θέση σε αυτό το ζήτημα. Και έχουμε δει πολλές φορές το έργο, για να μείνουμε απαθείς και ανυποψίαστοι, χωρίς να κάνουμε τη σύνδεση.

-Η προβοκάτσια στη μαρφίν το μάιο του 10’, στη μεγαλύτερη διαδήλωση των τελευταίων χρόνων και την κορύφωση των απεργιακών κινητοποιήσεων ενάντια στο πρώτο μνημόνιο. Μια υπόθεση που τότε έστειλε τον κόσμο σπίτι του και ‘σέρνεται’ μέχρι σήμερα, για να ξανάρθε στο προσκήνιο κάθε φορά που βολεύει το σύστημα, για να δέσει την περίφημη ‘θεωρία’ των δύο άκρων.

-Ένα χρόνο μετά τα γεγονότα της 20ής οκτώβρη κι η 48ωρη απεργία με την περικύκλωση της βουλής.

-Και πέρσι το φλεβάρη τα συγχρονισμένα χτυπήματα κι οι πυρκαγιές σε κτίρια στο κέντρο της αθήνας, με τα κανάλια να παίζουν τις προγραμματικές της κυβέρνησης παπαδήμου με φόντο τη φλεγόμενη πόλη, χωρίς να βρίσκουν χώρο και χρόνο για πλάνα από τις μεγάλες διαδηλώσεις και το πλήθος που είχε γεμίσει τους δρόμους γύρω από το σύνταγμα μέχρι και πέρα από την ομόνοια.

Υλικό για συμπεράσματα υπάρχει άφθονο, το θέμα είναι ποιος κάθεται να τα βγάλει και τι κάνει πρακτικά για αυτό.

Κι ερχόμαστε έτσι στο κομμάτι του υποκειμενικού παράγοντα και τις αντιδράσεις που προκάλεσε εκείνη η μέρα.

Υπήρξε καταρχάς μια μικρή κατηγορία ανθρώπων για τους οποίους τα γεγονότα αυτά αλλά και η στάση των άμεσα εμπλεκόμενων στάθηκαν.. πραγματική αποκάλυψη και τους έφεραν κοντά στο κόμμα, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ίσως τον τραγουδοποιό και blogger γ. σαρρή. Που την ίδια χρονιά συμμετείχε και στις συνελεύσεις των πλατειών και δε νομίζω ότι μπορεί να τον θεωρήσει κανείς προκατειλημμένο από τη μια ή την άλλη πλευρά. Οδηγήθηκε όμως σε κάποια συμπεράσματα από τα ίδια γεγονότα και τη δυναμική τους, ως έντιμος και αντικειμενικός 'παρατηρητής' τους. Και μια απλή παρατήρηση αρκούσε σε αυτή την περίπτωση.

Κι αυτό ακριβώς είναι που έκανε αρκετούς σφους μας να θέλουν σχεδόν να βάλουν τα κλάματα από τα νεύρα τους με όσα διάβαζαν κι άκουγαν εκείνες τις μέρες, κυρίως στο διαδίκτυο, με την ανέντιμη διαστρέβλωση της πραγματικότητας και την τόσο εύκολη διάδοση του ψέματος σε διάφορα ιστολόγια και σε έναν κόσμο που έμοιαζε να ζει σε παράλληλο σύμπαν: το παμε περιφρουρούσε τη βουλή και την αστική δημοκρατία, επιτέθηκε σε α(ο)πλους, αθώους διαδηλωτές, πήγαινε γυρεύοντας και τις έφαγε κι άλλα τέτοια.

Και δεν είναι μόνο τα… παιδιά με την ιδιότυπη ασυλία τους, που την πληρώνει πολύ ακριβά το κίνημα με τις ομάδες και τις πρακτικές του χώρου, που ‘ναι διάτρητες στους μηχανισμούς του κράτους. Δεν είναι μόνο η «δημοσιογραφία των πολιτών» που αναπαράγει ταχύτατα, με τρομερή ευκολία και πειστικότητα τους μύθους της κυρίαρχης προπαγάνδας. Δεν είναι μόνο ένας κινηματικός κόσμος που στρεφόταν μυωπικά και με εξαρτημένα αντανακλαστικά κατά του κόμματος, συχνά ενάντια και στις επίσημες ανακοινώσεις του πολιτικού του χώρου.

Είναι ότι αυτό το παράλληλο σύμπαν, με τις τόσο διαφορετικές παραστάσεις κι αντιλήψεις για το τι πραγματικά έγινε εκείνη τη μέρα, έχει πρωτίστως πολιτικό χαρακτήρα. Το πώς θα δεις και θα αξιολογήσεις τα γεγονότα, η σκοπιά αυτής της αξιολόγησης, η συμφωνία ή διαφωνία με όσα γράφτηκαν παραπάνω, έχουν πρωτίστως πολιτικό χαρακτήρα.

Αυτό το ποικιλώνυμο παράλληλο πολιτικό σύμπαν επιβεβαίωσε με πολύ εμφατικό τρόπο την προκατάληψή του και το χάσμα που το χωρίζει με τους κομμουνιστές, καθιστώντας περιττά και υποκριτικά τα καλέσματα για κοινή δράση και ενότητα. Κι η επιβεβαίωση αυτού του χάσματος ήρθε με τόσο οδυνηρό, σχεδόν τραυματικό τρόπο, που έθεσε αρκετά καθαρά το ζήτημα «με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις», ακόμα και στους καλοπροαίρετους ‘εξωτερικούς παρατηρητές’.

Δίκη της ΟΠΛΑ, Θεσσαλονίκη, 1947: Απολογία Αλβανού Ακίνδυνου

Δίκη της ΟΠΛΑ, Θεσσαλονίκη, 1947: Απολογία Αλβανού Ακίνδυνου

Από το βιβλίο του Τάσου Κατσαρού Μια απόφαση: Μάχομαι μέχρι το τέλος: Στενή Αυτοάμυνα (Ο.Π.Λ.Α.), εκδόσεις Ντοκουμέντα, 2003.

Πρόεδρος: «Κατηγορούμενε, γνωρίζεις την κατηγορία σου. Τι απολογείσαι;»

Κατηγορούμενος: «Είμαι από το χωριό Αγία Παρασκευή Μυτιλήνης. Το 1932 οργανώθηκα στο ΚΚΕ γιατί είναι κόμμα της εργατικής τάξης. Είμαι εργάτης και συλλογικά ανήκω σ’ αυτό. Από τότε που οργανώθηκα στο κόμμα, με την καθοδήγησή του, πάλεψα για την εξυπηρέτηση του εργαζόμενου λαού και για ζητήματα του χωριού, κυρίως για τους ακτήμονες. Σαν πρόεδρος του Συνεταιρισμού ακτημόνων, πάλεψα να πάρω τα τσιφλίκια, τα ανταλλάξιμα. Η δουλειά μου αυτή χαρακτηρίστηκε αναρχική και εκτοπίστηκα ένα χρόνο στη Σύκινο. Πάλεψα επίσης ενάντια στους φόρους και τους φοροεισπράκτορες που έρχονται και πανικοβάλουν τον κόσμο. Παλέψαμε για την αναστολή των ενταλμάτων, για να τα πληρώσουν οι αγρότες όταν θα έχουν συγκομιδή.

Η αναστολή πέτυχε, αλλά εγώ φυλακίστηκα επτά μήνες για αντίσταση κατά της αρχής. Οι δυο φυλακίσεις μου δεν προήλθαν από την προσπάθειά μου να ευνοήσω το άτομό μου, αλλά γιατί πάλευα για την καλυτέρευση της ζωής της τάξης που υπηρετεί το συμφέρον του λαού, γιατί έτσι θα βελτίωνα και το ατομικό συμφέρον

.

Την 4η Αυγούστου περνώ όλα τα βασανιστήρια της Ασφάλειας και κλείνομαι στο κάτεργο της Ακροναυπλίας, στην Ελληνική Βαστίλη. Με έκλεισαν μέσα επ’ άριστον, έως ότου κάνω δήλωση. Κάθισα επτά χρόνια. Δεν αναγνώρισα την κυβέρνηση. Δεν αποκήρυξα τον κομμουνισμό, γιατί πίστευα και πιστεύω ότι μονάχα μ’ αυτόν θα ζήσει ο λαός την καλυτέρευση της ζωής που περιμένει. Μέσα στην Ακροναυπλία ήμασταν αρκετοί κομμουνιστές, περίπου χίλιοι. Όμως, απ’ όσους πέρασαν, μόνο εξακόσιοι επιβίωσαν. Οι άλλοι πέθαναν από φυματίωση και άλλες αρρώστιες.

Όταν μας χτύπησε ο Ιταλικός φασισμός, και εισέβαλαν στην πατρίδα μας, ζητήσαμε από την κυβέρνηση να μας βγάλει για να πολεμήσουμε. Κάναμε υπόμνημα όλοι οι φυλακισμένοι γι’ αυτό το σκοπό. Αντί γι’ αυτό, ενίσχυσαν τη φρουρά και μας φύλαγαν ακόμη πιο σίγουρα.

Στο μέτωπο πολέμησαν δυο αδέλφια μου. Ο ένας σκοτώθηκε.

Εδώ πρέπει να τονίσω και το ανοιχτό γράμμα του αρχηγού Νίκου Ζαχαριάδη, που καλούσε τον ελληνικό λαό, τους κομμουνιστές και κάθε σπίτι, να γίνει φρούριο για να διώξουν τον εισβολέα. Και αυτό είναι κάτι που χαρακτηρίζει τους κομμουνιστές. Αναγνωρίσαμε την κυβέρνηση, παρόλο που μας είχε μέσα. Θέλαμε να πολεμήσουμε για την πατρίδα. Αυτό το τονίζω, γιατί δείχνει τον πατριωτισμό των κομμουνιστών και για να δείξω ότι δεν ήμασταν όπως θέλουν να μας χαρακτηρίζουν.

Η φρουρά έρχεται σε επαφή με τους πρώτους Γερμανούς αλεξιπτωτιστές που ήρθαν, με σκοπό να μας παραδίνει έναν-έναν. Μας φύλαγαν χωροφύλακες, παρά τους βομβαρδισμούς που γίνονταν στο λιμάνι. Οι βομβαρδισμοί ήταν συχνοί επειδή έφευγαν από κει τα Αγγλικά πλοία. Παρέδωσαν στους Γερμανούς δυο χιλιάδες κομμουνιστές στις φυλακές, στα ξερονήσια και στα στρατόπεδα και τον αρχηγό μας, Νίκο Ζαχαριάδη, από την Ασφάλεια. Όταν ήρθαν και άλλα στρατεύματα και οι Ιταλοί οχύρωσαν το μέρος, επειδή ήταν λιμάνι και για να μην κάνουν αποβίβαση οι Εγγλέζοι, διέλυσαν το στρατόπεδο κι εμάς, που ήμασταν μέσα στα οχυρά, μας έστειλαν όλους σε άλλα στρατόπεδα. Μάλιστα έβγαλαν άτομα από τα στρατόπεδα και τα τουφέκισαν, γιατί έγιναν σαμποτάζ από το ΕΑΜ σε ένα εργοστάσιο.
Εμένα μαζί με άλλους μας μετέφεραν στη «Σωτηρία», σε ένα ξεχωριστό μέρος που είχαν κάνει σαν φυλακή και μας φύλαγαν εκεί. Δε βγαίναμε καθόλου. Αυτή η δουλειά γίνεται το 1943. Κάθισα εκεί δυο μήνες και με τη βοήθεια του Εφεδρικού ΕΛΑΣ Αθηνών, δραπετεύσαμε και φύγαμε, καθείς για εκεί που τον καλούσε το καθήκον.

Εγώ μαζί με άλλους, τράβηξα για τη Μακεδονία και ανέβηκα στην ελεύθερη Ελλάδα. Οργάνωσα το νοσοκομείο ανταρτών στο χωριό Αβδέλλες και από κει πέρασα στη Βέροια, στο Γιδά, στη Νάουσα, κλπ 

.

Εδώ πρέπει να τονίσω πως σ’ αυτή την περίοδο, με την εισβολή των κατακτητών, παρουσιάζεται κατάσταση πανικού και ο λαός δεν ξέρει από ποιον να ζητήσει συμβολή, τι πρέπει να κάνει. Η κυβέρνηση με το βασιλιά και την ακολουθία της, τραβάνε για το Κάιρο. Άλλοι πλουτοκράτες κοιτάνε να γλιτώσουν. Άλλη μερίδα έχει μια παθητικότητα και δίνει μια απογοήτευση στο λαό. Άλλη μερίδα είναι φασιστική, όπως η 5η φάλαγγα που πρόδωσε και το στρατό».

Πρόεδρος: «Να περιοριστείς στις κατηγορίες σου. Αυτά δεν ενδιαφέρουν την υπόθεση».

Κατηγορούμενος: «Εννοώ τον Τσολάκογλου. Η κατάσταση εξελίσσεται έτσι, ώστε οι κομμουνιστές και τα άλλα μικρά κόμματα, που αποτελούνται από γνήσιους πατριώτες, να δίνουν θάρρος στο λαό, για την επίθεση και την απελευθέρωση του τόπου. Έχουμε ένα σωρό αγώνες να απαριθμήσουμε.

Εδώ, δυστυχώς, όταν ακούσουν ότι κάποιος είναι ΕΑΜίτης, φτάνει για να τον χαρακτηρίσουν δεν ξέρω κι εγώ πως. Και από τους συγκατηγορούμενούς μου, παρατήρησα ότι ντρέπονται και φοβούνται να το πουν. Το ΕΑΜ δεν ήταν κόμμα. Ήταν εθνικός συνασπισμός. Και συγκέντρωνε κόσμο από όλα τα στρώματα του λαού, από τον εργάτη, αγρότη, βιοτέχνη, επιστήμονα, μέχρι τον κληρικό. Και είδαμε στο Εθνικό Συμβούλιο πως αντιπροσωπευόταν.

Εκτός από το ΕΑΜ, υπήρχε και το μαχητικό μέρος του, ο ΕΛΑΣ. Εδώ κατηγορήθηκε ο ΕΛΑΣ ότι δεν πολέμησε, αλλά ότι έριξε μόνο μερικές πιστολιές. Αυτό είναι ντροπή για το κίνημα Εθνικής Αντίστασης της Ελλάδας, που φημίζεται στο εξωτερικό».

Πρόεδρος: «Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την κατηγορία σου;»

Κατηγορούμενος: «Παρέλειψα να απαντήσω στο μάρτυρα Σκουλαρίκη και να του πω ότι η κυβέρνηση, φεύγοντας από δω, είχε δώσει εντολή να κρύψουν τους φακέλους των κομμουνιστών. Όχι μόνο δεν έγινε αυτό, αλλά επιπλέον τους παρέδωσαν στους Γερμανούς και εδώ έχουν τη φωτογραφία μου στην Ασφάλεια. Το 1943 έρχομαι στη Μακεδονία. Ο κάμπος του Γιδά ήταν η μόνη περιφέρεια που είχε απ’ όλες τις παρατάξεις. Και όλα τα στρατεύματα των κατακτητών περνούσαν από κει, όταν έπρεπε να κινηθούν στα μετόπισθεν. Δεν είναι μικρό πράγμα ότι η περιφέρεια της Βέροιας βαστά όλη τη Μακεδονία. Και όπως τη βαστά, μπορεί να αντιμετωπίσει όποιον περάσει και όποιον θέλει να τραβήξει παραπέρα. Γι’ αυτό και η περιφέρεια είχε μεγάλη σημασία. Σ’ αυτήν πήγα κι εγώ. Θα σας πω τη δράση μου εκεί.
Στην Κρύα Βρύση ήταν ο Πούλος, ο οποίος εξορμούσε σ’ όλο τον κάμπο και λεηλατούσε τα πάντα. Ήταν και ο Μιχάλ-Αγάς που έκανε το ίδιο. Ήταν από την άλλη μεριά και ο Κισσά –Μπαζάκ, που έκανε την ίδια δουλειά, όπως η Π.Α.Ο, που διαλύθηκε.

Ειδικότερα για τους κομμουνιστές έχει μιλήσει ο ίδιος ο Τσόρτσιλ. Μίλησε για το ελληνικό μικρό, πατριωτικό κομμουνιστικό κόμμα. Φυσικά, τώρα το αρνούνται. Παρουσιάζουν τα πράγματα όποτε θέλουν έτσι και όποτε θέλουν αλλιώς. Όπως τον ΕΛΑΣ, ο οποίος πήρε συγχαρητήρια από το αρχηγείο της Μέσης Ανατολής και έδωσε ένα σωρό μάχες με τους Γερμανούς. Στο τέλος είπαν ότι έγινε κομματικός αγώνας. Μετά την απελευθέρωση δε θα πούμε για την Εθνική Κυβέρνηση».

Πρόεδρος: «Αυτά δε μας ενδιαφέρουν».

Κατηγορούμενος: «Ωστόσο πρέπει να ξέρετε ότι φαγώθηκαν όλα τα ψώνια στο Λίβανο και κατέβηκε η αντιπροσωπεία της ΠΕΑ που έκανε το κίνημα της Εθνικής Αντίστασης και τα υπουργεία περιορίστηκαν σε επτά μόνο. Παρ’ όλα αυτά, εμείς, με τον πατριωτισμό μας, που δε θέλαμε να γίνει εμφύλιος πόλεμος, δεχτήκαμε με επτά υπουργεία να γίνει Εθνική Κυβέρνηση, για να περάσουμε ομαλά στην πολιτική ζωή, χωρίς αιματοχυσία. Είναι γνωστά τα γεγονότα του Δεκέμβρη. Δεν ήμασταν εμείς που τα προκαλέσαμε».

Πρόεδρος: «Κάνεις απολογία δική σου ή του ΕΑΜ;»

Κατηγορούμενος: «Είπατε πολλές περικοκλάδες, γι’ αυτό απαντώ. Η κατηγορία προέρχεται ύστερα από μια κατάσταση που δημιουργήθηκε και θα πρέπει να την αναλύσω».

Πρόεδρος: «Δεν χρειάζεται ανάλυση. Τα είπε ο Παπαγεωργίου».

Κατηγορούμενος: «Ο Παπαγεωργίου τα είπε για τον εαυτό του. Εγώ δυο λόγια θα πω για το ζήτημα της μεταδεκεμβριανής κατάστασης.

Από τους ΕΛΑΣίτες και τους ΕΑΜίτες είχαμε μέχρι τις εκλογές 1.500 σκοτωμένους, από κρατικά και παρακρατικά όργανα, δέκα επτά χιλιάδες (17.000) φυλακισμένους και κάπου εκατό χιλιάδες σκόρπιους εδώ κι εκεί. Κι όλα αυτά ενώ η Βάρκιζα έλεγε ότι θα κατέβουμε σε πολιτικό αγώνα και ότι δεν έπρεπε να χτυπιόμαστε εδώ. Αυτό όμως δεν έγινε. Οι κυβερνήσεις δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτε άλλο, παρά να κατευθύνουν την κατάσταση πιο αποφασιστικά για να χτυπήσουν την αριστερά. Μέχρι τότε άφηναν τις συμμορίες να δρουν ανενόχλητες. Έγιναν νόθες εκλογές...».

Πρόεδρος: «Ψήφισε το 5% και απείχε το 95%. Τα ξέρουμε όλα αυτά».

Ο Αλβανός Ακίνδυνος

Κατηγορούμενος: «Και από τότε άρχισαν να χρησιμοποιούν καινούργια μέσα και αναρχίες και έφτασαν μέχρι τα στρατοδικεία. Φυσικά υπήρχε και η τρομοκρατία. Τα κρατικά όργανα άρχισαν ξυλοδαρμούς, ακόμα και λυντζάρισμα. Εδώ στη Θεσσαλονίκη, όπως ανέφερε με όλη του την ειλικρίνεια κάποιος συγκατηγορούμενός μου από ένα χωριό, το Χαρμάνκιοϊ (Κορδελιό), κατέβαιναν οι τραμπούκοι και τους έκαναν πολλά. Δε ρώτησες, όμως κύριε πρόεδρε. Τι έκανε σ’ αυτούς η αρχή; Τους τιμώρησε; Από εδώ βγαίνει ότι έπρεπε ο λαός να αμυνθεί απ’ τα εγκληματικά μέτρα που έπαιρναν τα κρατικά και τα παρακρατικά όργανα. Εμείς, επειδή στη Βάρκιζα είχαμε υπογράψει να μην κατέβουμε σε ένοπλο αγώνα, απαγορεύσαμε σε όλους να πιάσουν όπλα. Σαν παράδειγμα σας αναφέρω τον Βελουχιώτη. Τον είχε αποκηρύξει το κόμμα γιατί δε δέχτηκε τη συμφωνία της Βάρκιζας.

Επομένως, ο λαός έπρεπε να υπερασπίσει τον εαυτό του με το μαζικό του όγκο. Έγινε ζήτημα να χτυπηθούν οπωσδήποτε οι τραμπούκοι με τα μέσα αυτά. Έπρεπε να αυτοαμυνθεί ο λαός.

Εδώ στη Θεσσαλονίκη δημιουργήθηκε η πλατειά ή Μαζική Λαϊκή Αυτοάμυνα, που είχε δυο σκοπούς. Ο Ένας ήταν να διαφωτιστεί ο κόσμος για το πως να αμυνθεί και ο άλλος, να ορμήσουν με ξύλα και με πέτρες να χτυπήσουν τους τραμπούκους. Η οργάνωση δεν είχε στρατό. Κάθε σπίτι, κάθε συνοικία, κάθε τετράγωνο, θα έπρεπε να αμυνθεί. Και αυτή τη δουλειά την ανέλαβα εγώ.

Παρέλειψα ένα βασικό στοιχείο, πως μετά το Δεκέμβρη βρέθηκα εδώ.

Επταπύργιο (Γεντί Κουλέ) Θεσσαλονίκης. Εκτελεστικό απόσπασμα και καταδικασμένοι λίγο πριν την εκτέλεση.

Όπως ανέφερα, χιλιάδες αγωνιστές μπήκαν στις φυλακές. Έτσι κι εγώ κλείστηκα στη φυλακή σαν ηθικός αυτουργός δυο φόνων και σαν συνεργάτης των Γερμανών. Με την αποσυμφόρηση, τον Φεβρουάριο το 1946, βγήκα από τη φυλακή. Αλλά είχα αρχίσει να σκέφτομαι πριν ακόμη βγω, που έπρεπε να τραβήξω.

Όταν βγήκα, η δουλειά ήταν οργανωμένη. Ήθελαν να με δολοφονήσουν. Το αντιλήφθηκα και δε πήγα σπίτι μου. Κατέβηκα στη Θεσσαλονίκη. Ήταν λάθος, όμως. Έρεπε να πάω στο βουνό.

Στη Θεσσαλονίκη, φυσικά, ήμουν ανοργάνωτος. Ήμουν ασύνδετος και δεν μπορούσα να προσφέρω τίποτα. Εδώ δεν ήξερα και πολλά πράγματα. Ούτε καν την ίδια την πόλη. Ευτυχώς, είχα κάνα δυο συγγενείς και μέσω αυτών, μπόρεσα να τακτοποιηθώ. Έμαθα που είναι τα γραφεία και κατέβηκα και συνάντησα ένα σωρό γνωστούς. Τους είπα ότι βγήκα από τη φυλακή και ότι σκεφτόμουν τι έπρεπε να κάνω.

Εδώ η οργάνωση δε δέχτηκε να με χρησιμοποιήσει και με άφησε να σκεφτώ αν θα ενεργήσω μόνος. Είχα όμως τη γυναίκα μου στη Βέροια και έπρεπε να την ασφαλίσω. Γι’ αυτό φρόντισα να την κατεβάσω στη Θεσσαλονίκη. Αλλά κι εδώ με έψαχναν για να με δολοφονήσουν.

Τον Μάιο με Ιούνιο του 1946 ανταμώνω με κάποιον που τον ακούω εδώ ως Αλέκο. Τον γνώρισα μέσω του Κικίτσα στη Βέροια και τον ήξερα με το παρατσούκλι «Χονδρό». Του λεω ότι βγήκα από τη φυλακή και ότι έπρεπε να σκεφτώ τι θα γίνει. Αυτός ήταν οργανωμένος στρατιωτικά, ΕΑΜικά, δεν ξέρω πως και μου ζήτησε τη διεύθυνση όπου έμεινα. Ήρθε και με συνάντησε.

Η στιγμή της εκτέλεσης (Αρχείο Κέντρου Ιστορίας Θεσσαλονίκης)

Στη δεύτερη συνάντηση είναι που κάναμε ολόκληρη ανασκόπηση της κατάστασης, για το που τραβάμε και το που πρέπει να πάμε. Εγώ φυσικά, δεν ήθελα να φύγω και να κρυφτώ από φόβο. Στο λίγο διάστημα που ήμουνα στη Θεσσαλονίκη, είδα να σκίζονται εφημερίδες, να δέρνονται εφημεριδοπώλες, να σκοτώνονται τυπογράφοι, να δολοφονείται ο Ζεύγος. Δεν ήθελα να φύγω. Γι’ αυτό προτίμησα να μείνω στη Θεσσαλονίκη και να οργανώσω το λαό για να κρατήσει τις ελευθερίες του.

Αυτή η Λαϊκή Μαζική Αυτοάμυνα κράτησε μέχρι τότε που δημιουργήθηκαν οι επιτροπές ασφαλείας και τα στρατοδικεία. Δεν ήταν δυνατόν μ’ αυτά τα μέσα, να αντιμετωπιστεί η κατάσταση, γιατί όπως είπαν οι συγκατηγορούμενοί μου, εκείνοι έρχονταν με τα όπλα και εμείς δεν μπορούσαμε να τους αντιμετωπίσουμε.

Έτσι συζητήσαμε με τον Αλέκο και καταλήξαμε ότι η κατάσταση δεν πάει καλά. Δεν μπορούμε να κατεβάζουμε τον κόσμο άοπλο να αντιμετωπίζει τους Βενίτες. Δεν μπορούμε να φυλάξουμε τα γραφεία. Πρέπει να δούμε τι θα γίνει.

Εγώ είχα τη γνώμη, γιατί οι δυο μας κάναμε τι δουλειά, ότι δεν μπορεί η Θεσσαλονίκη να περιφρουρηθεί χωρίς οργανωμένη δύναμη, η οποία θα χρησιμοποιούσε τα ίδια μέσα μ’ αυτούς και ότι αυτά δεν μπορεί να είναι άλλα, παρά ένα τμήμα του Δημοκρατικού Στρατού. Γι’ αυτό θα έπρεπε να ζητήσουμε τη γνώμη του Δημοκρατικού Γενικού Αρχηγείου.

Ο Αλέκος που είχε επαφές με τον Κικίτσα, ήρθε σε επαφή μαζί του και ζήτησε τη γνώμη του. Η γνώμη του ήταν ότι δεν ήταν σε θέση ο στρατός να περιφρουρήσει το λαό της Θεσσαλονίκης».

Πρόεδρος: «Ευτυχώς».

Κατηγορούμενος: «Αλλά και τις άλλες πόλεις δεν μπορούσαμε να περιφρουρήσουμε. Γι’ αυτό, η Θεσσαλονίκη έπρεπε να βρει τρόπο να οργανώσει τμήματα από μέσα.
Είχα αναλάβει τη μαζική αυτοάμυνα με τρία-τέσσερα πρόσωπα. Πηγαίναμε στις συνοικίες και κάναμε διαφώτιση. Τώρα εδώ ακούω για πλατιά μαζική αυτοάμυνα. Δεν ξέρω. Έπρεπε να βρω ορισμένα παιδιά, ανεξάρτητα αν ήταν ΕΠΟΝίτες, που να είχαν γνωριστεί μέσα στην πάλη της αντιμετώπισης των τραμπούκων. Εγώ ανέλαβα να βρω τα παιδιά.

Τον Ελευθεριάδη τον γνώριζα από τη Βέροια. Βρήκα κι άλλα παιδιά. Τους εξήγησα ότι θα χρησιμοποιήσουμε τα μέσα που χρησιμοποιούν οι αντίπαλοί μας και μας χτυπούν. Γιατί; Γιατί σχηματίστηκαν επιτροπές ασφαλείας που στέλνουν εξορία. Γιατί δημιουργήθηκαν τα στρατοδικεία που σκοτώνουν αράδα, που ξαμολήθηκαν και σκοτώνουν το λαό μέσ’ στο δρόμο. Γι’ αυτό το λόγο έπρεπε να τους αντιμετωπίσουμε. Παραδείγματα σας έφερα πολλά και αραδιάζω και τώρα την παραβίαση του οικογενειακού ασύλου. Εδώ μας κατηγορούν ότι υπονομεύουμε την τάξη και την ησυχία του λαού, ενώ αυτοί ήταν υπαίτιοι γι’ αυτό. Έχουμε πολλά παραδείγματα: της Τούμπας, της Καμάρας, των τυπογράφων, το φόνο του Ζεύγου».


Πρόεδρος: «Εσείς τον σκοτώσατε».


Κατηγορούμενος: «Το Γ.Σ. Στρατού, η ΕΣΑ και ο Ζέρβας».


Πρόεδρος: «Όπως και τους αεροπόρους».Κατηγορούμενος: «Τώρα θα απολογηθώ και για το φόνο του Ζεύγου;

"Κατηγορώ":Έκδοση της ΚΟΑ του ΚΚΕ

Όταν βρήκα τους ανθρώπους, τους εξήγησα και συζητήσαμε με τον Αλέκο πως θα αρχίσουμε και από πού. Τον οπλισμό τον είχαμε. Ήταν μερικά πιστόλια και αυτόματα που τα είχαμε κρυμμένα. Προσωπικά, εγώ είχα τη γνώμη, ότι τα παιδιά θα έπρεπε να συνηθίζουν στην ιδέα ότι θα πιάσουμε αυτούς τους τραμπούκους, που έρχονται να παραφυλάξουν και ότι θα τους χτυπήσουμε στην ίδια συνοικία που έρχονται να μας χτυπήσουν αυτοί. Αλλά η υπόθεση πέρασε από τους τραμπούκους, έφτασε στα Στρατοδικεία και τις επιτροπές ασφαλείας. Γι’ αυτό τους είπα, ότι θα πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε χτυπώντας μόνο ορισμένους απ’ αυτούς, για να βάλουμε φρένο στη δολοφονική τρομοκρατία.

Σχετικά με τον Κωφίτσα τώρα. Εδώ κατηγορήθηκα ότι είχα προσωπικά μαζί του. Εγώ έχω τη γνώμη ότι ο Κωφίτσας είναι αυτός που, επί Μεταξά, γνώριζε πρόσωπα και πράγματα. Πήρε ένα σωρό ανθρώπους στο λαιμό του. Οργάνωσε συλλήψεις ηγετικών στελεχών της Μακεδονίας και της Θράκης. Είναι εισηγητής στο Στρατοδικείο και είναι άνθρωπος ο οποίος είχε λόγο στα μέτρα βίας που πάρθηκαν ενάντια στο λαό. Γι’ αυτό, πρότεινα να χτυπηθεί. Εγώ έδωσα εντολή στα παιδιά να τον χτυπήσουν.


Άλλος στόχος που εγώ προσωπικά είχα ήταν ο Βαρδουλάκης. Ο Βαρδουλάκης έκανε αυτή την εκστρατεία εναντίον του λαού του Βερμίου. Για να χτυπήσει έναν Μπαρούτα, ξεσπίτωσε και ρήμαξε τους κατοίκους. Έκανε τόσα και τόσα. Γι’ αυτό, πίστευα ότι έπρεπε να ανακουφιστεί ο λαός του Βερμίου απ’ αυτόν. Αντί γι’ αυτόν, χτυπήθηκαν τα παιδιά από την περίπολο. Εδώ, εκτός από το Βαρδουλάκη είχαμε και τον Ταμβακά, σαν σφαγιαστή των καλύτερων παιδιών μας. Αυτός έστελνε από το στρατοδικείο στο εκτελεστικό απόσπασμα τους καλύτερους αγωνιστές.


Εγώ αυτούς είχα ως στόχο στον τομέα που είχα υπ’ ευθύνη μου. Δεν είχα, όπως παρουσιάζεται εδώ, όλη την πόλη. Είχα μερικά παιδιά και αυτούς τους στόχους. Αυτά τα παιδιά εκτέθηκαν. Πιάστηκαν αυτά, πιάστηκα κι εγώ».

Πρόεδρος: «Πιάστηκες και παλιότερα;»

Κατηγορούμενος: «Ναι πιάστηκα.

Από εδώ αφήνω το Διογένη και τον Αλέκο. Από το δικαστήριο δεν ξέρω άλλα παιδιά. Πήγα στη Θεσσαλονίκη για να βρω ανθρώπους που γνώριζα και να οργανώσω μια-δυο ομάδες. Ή ακόμα να δουλέψω χωρίς ομάδες, προσωπικά. Εκεί έμεινα αρκετό καιρό χωρίς δουλειά. Κατά τον Απρίλιο βρήκα ορισμένα παιδιά και μ’ αυτά πήγα να κάνω δουλειά. Χωρίς όμως να έχω αποτελέσματα.

Τα παιδιά που βρήκα ήταν πολλά. Άλλα δέχτηκαν, άλλα δε δέχτηκαν. Για να τους ενθαρρύνω, πήγα στην Τούμπα. Φυσικά δεν είχα σκοπό να χτυπήσω τον Μπόνο και το καφενείο του, αλλά τους μαυροσκούφηδες που τρομοκρατούσαν την Τούμπα και κάτι Βενίτες που αλώνιζαν. Δεν τους βρήκα εκεί και πήγα στο καφενείο όπου κάθονταν οι οργανωτές αυτής της δουλειάς.

Αυτή τη δουλειά εγώ την έκανα όχι με προσωπικό μίσος και με εγκληματικά αισθήματα, αλλά γιατί αυτοί ήταν που βασάνιζαν το λαό. Και εξ’ αγάπης προς το λαό...».

Πρόεδρος: «Λευτεριά του λαού...» (ειρωνικά).

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:

Η δίκη της Στενής Αυτοάμυνας (Ο.Π.Λ.Α) Θεσσαλονίκης ξεκίνησε στις 28 Αυγούστου 1947. Η ετυμηγορία του έκτακτου στρατοδικείου ήταν θάνατος για τους 47 από τους κατηγορούμενους. Ο Ακίνδυνος εκτελέστηκε μαζί με τον Ανδρέα Παπαγεωργίου και άλλους οχτώ στις 17 Οκτώβρη 1947 (οι υπόλοιποι καταδικασμένοι εκτελέστηκαν στις 21 και 23 Οκτώβρη του 1947). Τόσο ο Ακίνδυνος όσο και ο Παπαγεωργίου αρνήθηκαν ως το τέλος ότι το ΚΚΕ είχε οποιαδήποτε σχέση με την Ο.Π.Λ.Α και ανέλαβαν όλη την ευθύνη για τη δράση τους. Καθώς οδηγούνταν στο απόσπασμα, ο Ακίνδυνος τραγουδούσε αντάρτικα τραγούδια για να εμψυχώσει τους υπόλοιπους. Όταν ο υπίλαρχος Γκίλιας ειρωνεύτηκε τους καταδικασμένους, και παρά το γεγονός ότι ήταν δεμένος με χειροπέδες, ο Ακίνδυνος κατάφερε να τον χτυπήσει στο πρόσωπο, με αποτέλεσμα ο υπίλαρχος να μετακομιστεί στο νοσοκομείο, όπου διαπιστώθηκε ότι είχε χάσει το ένα του μάτι. Οι καταδικασμένοι αρνήθηκαν να κοινωνήσουν πριν εκτελεστούν.

Το 2007, σύμφωνα με το βιβλίο του Ιάσωνα Χανδρινού Το τιμωρό χέρι του λαού, πρωτοακούστηκε η λέξη "Ο.Π.Λ.Α" σε σύνθημα της ΚΝΕ, 60 χρόνια μετά τη δίκη της Θεσσαλονίκης. Ο Χανδρινός ισχυρίζεται πως το σύνθημα αποτελεί αναγνώριση, για πρώτη φορά, της Ο.Π.Λ.Α ως "ισότιμης εθνικοαπελευθερωτικής οργάνωσης." Ας κλείσουμε, αντί άλλης τοποθέτησης, με τα λόγια του αμερικανού συγγραφέα Χέρμαν Μέλβιλ:

Όσο για τον μαύρο -που το μυαλό του κι όχι το σώμα του συνωμότησε και ηγήθηκε της εξέγερσης με τη συνωμοσία- το μικροκαμωμένο σώμα του, ανεπαρκές σε σχέση με αυτό που κουβάλαγε μέσα του, είχε μεμιάς λυγίσει απ' την ανώτερη μυική δύναμη αυτού που τον συνέλαβε μέσα στη βάρκα. Βλέποντας πως είχαν όλα τελειώσει, δεν έβγαλε άχνα, και κανείς δεν μπορούσε να τον εξαναγκάσει. Το πρόσωπό του έμοιαζε να λέει: αφού δεν μπορώ να πράξω, θα σιωπήσω. [...] Λίγους μήνες μετά, καθώς τον τράβαγαν στο ικρίωμα δεμένο στην ουρά ενός μουλαριού, ο μαύρος βρήκε το σιωπηλό του τέλος. Το σώμα του κάηκε ώσπου να γίνει στάχτη. Αλλά για μέρες πολλές, το κεφάλι του, τούτη η κηρύθρα ευφυίας, καρφωμένο σ' έναν πάσσαλο στην πλατεία, κάρφωνε, άφοβο, το βλέμμα στους λευκούς.[...]

"Benito Cereno" (1855).

πηγη: Lenin Reloaded

Εκλαϊκεύοντας την «ξύλινη γλώσσα» του ΚΚΕ (Μέρος 'Α)

Εκλαϊκεύοντας την «ξύλινη γλώσσα» του ΚΚΕ (Μέρος 'Α)

Φίλε αναγνώστη,

πόσες και πόσες φορές δεν διαμαρτυρήθηκες ότι το ΚΚΕ μιλάει μια γλώσσα ξύλινη, με όρους που δεν πολυκαταλαβαίνεις (ή δεν θέλεις να καταλάβεις). Πόσες φορές είπες ότι σε μπέρδευε με όσα έλεγε η Αλέκα Παπαρήγα περί «πλουτοκρατίας» και «μονοπωλίων», πόσες στιγμές ταυτίστηκες με την αντι-ΚΚΕ προπαγάνδα ότι το Κόμμα - τάχα - μιλάει με επιστημονικούς όρους του 19ου αιώνα και όχι με την σύγχρονη γλώσσα του πεζοδρομίου της καθ' ημάς πολιτικής. Σήμερα θα επιχειρήσουμε να σε βοηθήσουμε, εκλαϊκεύοντας κατά το δυνατόν περισσότερο αυτήν τη λεγόμενη «ξύλινη γλώσσα» του ΚΚΕ.

ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ: π.χ. "Η ελληνική πλουτοκρατία έχει ανάγκη τα νέα αντιλαϊκά μέτρα".Πρόκειται για σύνθετη λέξη, Πλούτος + Κρατέω (απ' το κράτος, την ισχύ). Δηλαδή αυτός που διαφεντεύει μέσω της ισχύος του πλούτου. Ποιός διαφεντεύει μέσω της ισχύος αυτής φίλε αναγνώστη; Μην είναι, παραδείγματος χάρη, ο Λάτσης, ο Βαρδινογιάννης, ο Μπόμπολας, ο Κοπελούζος, ο Αλαφούζος και οι λοιποί συγγενείς; Σίγουρα πάντως δεν είσαι εσύ κι' εγώ αγαπητέ αναγνώστη, σίγουρα δεν είναι οι εργάτες της Λάρκο, των ναυπηγείων, της χαλυβουργίας κλπ, σίγουρα όχι οι μισθωτοί εργαζόμενοι σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, σίγουρα όχι οι απεργοί καθηγητές και λοιποί εργαζόμενοι. 

Η πλουτοκρατία λοιπόν είναι η ανώτατη αρχή στο καπιταλιστικό σύστημα. Είναι, κατά μια έννοια,ο Θεός του καπιταλιστικού σύμπαντος. 

ΜΟΝΟΠΩΛΙΑ: π.χ. "Κυβέρνηση και μονοπώλια ληστεύουν το λαό" ή "Τα νέα μέτρα της κυβέρνησης υπηρετούν τα ισχυρά μονοπώλια και όχι τον λαό". Η λέξη αυτή, φίλε αναγνώστη, την οποία ακούς συχνά από κομμουνιστικά χείλη, έχει ιδιαίτερη σημασία για τη ζωή σου. Αρνητική σημασία. Τα μονοπώλια είναι επί της ουσίας οι επιχειρήσεις της ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑΣ που προαναφέραμε. Είναι ο βασικός τρόπος συγκέντρωσης πλούτου για τους παραπάνω. Εάν δεν υπήρχαν τα μονοπώλια σήμερα η πλουτοκρατία δεν θα μπορούσε να είναι πλουτοκρατία, δεν θα ήταν ο αδιαφιλονίκητος αφέντης στο καπιταλιστικό σύστημα. 

Ένας εκχυδαϊσμένος, πεζοδρομιακός - αλλά απόλυτα ανταποκρινόμενος στην πραγματικότητα - ορισμός του "μονοπωλίου" είναι ο εξής: Αυτό για τα συμφέροντα του οποίου η (εκάστοτε) κυβέρνηση σε πηδάει οικονομικά. π.χ. χάνεις το 30%-40% του μισθού/σύνταξης σου, πληρώνεις επιπλέον δυσβάσταχτα χαράτσια, πληρώνεις αυξημένα ανταποδοτικά τέλη =φοροαπαλλαγές για τα μονοπώλια, ενίσχυση της επέκτασης του μονοπωλιακού κεφαλαίου, χρηματοδότηση των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων τους κλπ.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΗΣ: π.χ. "Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη και όχι τα κέρδη του κεφαλαιοκράτη". Σύνθετη λέξη: Κεφάλαιο + Κρατέω (απ' το κράτος, την ισχύ). Επί της ουσίας υποδηλώνει το ίδιο με τη λέξη "πλουτοκρατία", "πλουτοκράτης". Η λέξη αυτή, αγαπητέ αναγνώστη, αναφέρεται σε αυτούς που έχουν στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς κάτι δισεκατομμύρια ευρώ (δεν αναφέρεται π.χ. για κάποιον σαν εσένα κι' εμένα που έχουν από 30 ευρώ στο πορτοφόλι, ούτε για τις λίγες οικονομίες ενός νοικοκυριού). 

Ο Κεφαλαιοκράτης είναι αυτός που κερδίζει χρήμα όσο εσύ πεινάς, μένεις άνεργος, ζείς με τον κίνδυνο της απόλυσης, σπουδάζεις με δυσκολίες το παιδί σου και χωρίς επαγγελματική αποκατάσταση στον ορίζοντα. Η διαφορά μεταξύ του Κεφαλαιοκράτη και του Εργάτη (εξ' ου και τα εκ διαμέτρου διαφορετικά συμφέροντα) είναι ότι ο μεν κεφαλαιοκράτης έχει τα Κεφάλαια (χρήμα) ενώ ο εργάτης μόνο το κεφάλι του. Για τα Κεφάλαια (κέρδη) του πρώτου είναι πολλές φορές αναγκαίο να κοπεί το κεφάλι του δεύτερου.

Φωτογραφική απεικόνιση ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΩΝ.

ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ: π.χ. "Ένας είναι ο εχθρός ο Ιμπεριαλισμός!" ή "Συγκέντρωση του ΚΚΕ ενάντια στην ιμπεριαλιστική επίθεση στη Συρία". Δεν χρειάζεται να έχεις διαβάσει ολόκληρη την εργογραφία του Λένιν για να αντιληφθείς τι σημαίνει η λέξη "Ιμπεριαλισμός", φίλε αναγνώστη. Ο Ιμπεριαλισμός είναι το ανώτατο στάδιο του Καπιταλισμού, ο μονοπωλιακός Καπιταλισμός (δηλαδή το σύστημα στο οποίο κυριαρχούν τα ΜΟΝΟΠΩΛΙΑ - δες πιο πάνω). Ο Ιμπεριαλισμός ξεπερνά τα εθνικά σύνορα, έχει υπερεθνικό χαρακτήρα. Μια εκχυδαϊσμένη - πλην όμως αληθινή - ερμηνεία του όρου είναι το οικονομικό και ενίοτε στρατιωτικό πήδημα-ξέσκισμαενός λαού για τα συμφέροντα (δες παραπάνω) των μονοπωλίων (π.χ. Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Λιβύη κλπ.).

Είναι λοιπόν, φίλε αναγνώστη, "ξύλινη γλώσσα" η αναφορά στον Ιμπεριαλισμό; Όχι! Ξύλινη και κάλπικη είναι η προσπάθεια συγκάλυψης της έννοιας του Ιμπεριαλισμού, μιας λέξης που την έχουν απαλείψει ακόμη και τα λεγόμενα "αριστερά" κόμματα, απ' το ΠΑΣΟΚ μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ.

ΤΑΞΙΚΗ ΠΑΛΗ: π.χ. "Το αντιρατσιστικό έχει στόχο την ταξική πάλη" ή "εμπρός λαέ μην σκύβεις το κεφάλι ο μόνος δρόμος είναι αντίσταση και πάλη". Η ταξική πάλη, φίλε αναγνώστη, είναι ο μοναδικός τρόπος για να ξεφύγεις απ' τα δεσμά του Κεφαλαιοκράτη (βλέπε παραπάνω). Είναι η οργάνωση αυτών που παράγουν των πλούτο ώστε να αντιπαλέψουν αυτούς που καρπώνονται τον πλούτο (πλουτοκρατία, κεφαλαιοκράτες) εις βάρος τους. 

Το σύστημα της πλουτοκρατίας (βλέπε παραπάνω) σε θέλει να διεξάγεις μια ζωή "τοξική πάλη", δηλαδή να η ενασχόληση σου να είναι οι πνευματικές τοξίνες του λάιφστάιλ, της τηλεόρασης, η προσπάθεια σου να βγάλεις λίγες πενταροδεκάρες παραπάνω την ώρα που οι κεφαλαιοκράτες πλουτίζουν. Το ΚΚΕ, οι κομμουνιστές, σου λένε να διεξάγεις "ΤΑΞΙΚΗ" (και όχι "τοξική") ΠΑΛΗ ενάντια σε αυτούς που σε εκμεταλλεύονται. Αυτό όμως δεν θα το κάνει ο καθένας μόνος του, σε ατομική βάση. Η "ταξική πάλη" διεξάγεται μαζικά, στα σωματεία, στους χώρους δουλειάς, στις συνελεύσεις των εργαζόμενων, στις γειτονιές, παντού όπου μπορεί να υπάρξει συσπείρωση.

Η έννοια της "ταξικής πάλης", φίλε αναγνώστη, δεν είναι ξεπερασμένη έννοια του 20ου αιώνα όπως προσπαθούν ορισμένοι να σε πείσουν. Αντιθέτως είναι η κινητήριος δύναμη της Ιστορίας, η πάλη των τάξεων, των εκμεταλλευτών και των δούλων. Συνεχίζεται και σήμερα, με ιδιαίτερη ένταση, και θα συνεχίζεται όσο υπάρχει ο Καπιταλισμός. 

Άσκηση για το σπίτι: Βρες ποιά απ' τις τρεις ομιλίες περιλαμβάνει ξύλινη γλώσσα.

1.  «Δεν κοροϊδεύουμε το λαό ότι θα του λύσουμε τα προβλήματα με το μαγικό ραβδί. Ο Κώστας Βάρναλης είχε γράψει: Αν είν’ ο λάκκος σου πολύ βαθύς, χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς. Αν περιμένετε από το ΚΚΕ να σας χαϊδέψει τα αυτιά, θα γεράσετε στην αναμονή. Οι άλλοι σας φτύνουν και σας λένε ότι βρέχει».

- Δημήτρης Κουτσούμπας.

2.  «Ανάπτυξη ίσον δημοκρατία συν επενδύσεις. Ελευθερίες, κοινωνικά δικαιώματα, δίκαιη αμοιβή, συμμετοχή των εργαζομένων. Συν επιχειρηματικότητα, καινοτομία, σχεδιασμένη επένδυση πόρων και ανθρώπινου δυναμικού σε τομείς που ωθούν την οικονομία και τη χώρα προς τα μπρος».

- Αλέξης Τσίπρας (ομιλία στον ΣΕΒ).

3. «Βρεθήκαμε μπροστά στο ασφυκτικό δίλημμα: Να αποφύγει κανείς την ιστορική ευθύνη και το πολιτικό κόστος διατυπώνοντας έναν λόγο δήθεν προοδευτικό, έναν λόγο δήθεν υπερήφανο εθνικά, που οδηγεί στην καταστροφή; Ή να αναλάβει τις ιστορικές του ευθύνες, να αποδεχθεί δυσανάλογο κόστος για να επιτευχθεί μία δύσκολη, αλλά συντεταγμένη και ασφαλής πορεία με μεγάλες θυσίες και απώλειες. [...] Πρόκειται για μία επιλογή που κάναμε από πατριωτισμό, από αίσθηση εθνικής ευθύνης για λόγους γενικού συμφέροντος».

- Ευάγγελος Βενιζέλος.

πηγη http://revol-now.blogspot.gr/

Μια όχι αθώα κυβερνητική τροπολογία

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΟΛΗ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗΣ ΚΟΜΜΑΤΩΝ

Μια όχι αθώα κυβερνητική τροπολογία

Oι εξελίξεις γύρω από τη Χρυσή Αυγή κινήθηκαν μες στη βδομάδα πολυεπίπεδα. Συνεχίστηκαν οι αστυνομικές έρευνες, η Ολομέλεια Εφετών όρισε δύο εφέτες να διενεργήσουν την έρευνα γύρω από τη ναζιστική οργάνωση. Στη Βουλή αποφασίστηκε άρση ασυλίας έξι φασιστοειδών - βουλευτών. Τέλος, αποφασίστηκε μεθαύριο, Τρίτη, να ψηφιστεί στην Ολομέλεια η κυβερνητική τροπολογία για διακοπή της κρατικής χρηματοδότησης σε κόμματα των οποίων ένας αριθμός βουλευτών ή στελεχών κατηγορούνται για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση και τρομοκρατικές πράξεις.

Την τροπολογία, εκτός από ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, δήλωσαν ότι θα ψηφίσουν επίσης ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ. Το ΚΚΕ θα ψηφίσει «παρών», αναδεικνύοντας αφενός την ανάγκη να καταδικαστεί η φασιστική εγκληματική Χρυσή Αυγή, αφετέρου τον κίνδυνο η τροπολογία αυτή να στραφεί τελικά ενάντια στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Προς τούτο συνηγορούν μια σειρά σημεία της. Π.χ. η κυβερνητική τροπολογία δεν αναφέρεται πουθενά ονομαστικά και συγκεκριμένα στη Χρυσή Αυγή, ή «τη φασιστική εγκληματική δράση», αντίθετα διαπνέεται από διάθεση γενίκευσης, κάτι που προκαλεί ερωτήματα και θέτει κινδύνους «τσουβαλιάσματος». Ερωτήματα εξάλλου γεννά η χρησιμοποίηση του επικίνδυνου για τη δράση του κινήματος άρθρου 187Α του Ποινικού Κώδικα «περί τρομοκρατίας». Πόσο μάλλον που ο υπουργός Δικαιοσύνης προεξόφλησε ότι «από το γιαούρτι μέχρι τη δολοφονία, όλα αυτά ανήκουν στις τρομοκρατικές ενέργειες», βάζοντας στην ίδια μοίρα το (έτσι κι αλλιώς έξω από τις πρακτικές του εργατικού - λαϊκού κινήματος) γιαούρτωμα με τη δολοφονία μεταναστών ή τη σχεδιασμένη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Η πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, αιτιολογώντας το «παρών» του Κόμματος στην ψηφοφορία τόνισε: «Δεν θέλουμε σε καμία περίπτωση να σας βοηθήσουμε να ενισχύσετε το νομικό σας οπλοστάσιο, το οποίο είναι ήδη ενισχυμένο με τον τρομονόμο. Το νομικό σας οπλοστάσιο, βάσει του οποίου και αδυνατίζει ο αγώνας κατά της Χρυσής Αυγής, κατά του εθνικοσοσιαλισμού, του φασισμού κ.τ.λ., και είναι υπαρκτός ο κίνδυνος η ίδια αυτή τροπολογία, που θα γίνει νόμος, να χρησιμοποιηθεί εναντίον του εργατικού - λαϊκού κινήματος». Ξεκαθάρισε ότι οι όποιες κυβερνητικές διαβεβαιώσεις δεν καθησυχάζουν και κατήγγειλε πως στόχος είναι να εξισωθεί η κρατική καταστολή, η βία, το καθεστώς της εκμετάλλευσης, αλλά ακόμη και η ναζιστική αντίληψη και πρακτική, με την ταξική πάλη, με τη γενική πολιτική απεργία, με τις καταλήψεις, με τη λαϊκή εξέγερση ή με την κοινωνική επανάσταση. Προειδοποίησε ωστόσο κάθε ...ενδιαφερόμενο: «Μη νομίζετε ότι μπορείτε να χρησιμοποιήσετε αυτούς τους νόμους εναντίον μας».

Αναμφισβήτητα, η ένταξη στις κατηγορίες για διακοπή χρηματοδότησης ενός κόμματος, του άρθρου 187Α (με τίτλο «τρομοκρατικές πράξεις») εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους για τη στοχοποίηση συνολικά του εργατικού κινήματος. Μπορεί να στραφεί κατά των εργαζομένων αφού δίνεται η δυνατότητα να χαρακτηριστεί «τρομοκρατική ενέργεια» ακόμα και η συμβολική κατάληψη ενός δημόσιου κτιρίου, ενώ ακόμα και μια προβοκάτσια μπορεί να ενοχοποιήσει ένα ολόκληρο σωματείο.

Συγκεκριμένα, το άρθρο 187Α αποτελεί ενσωμάτωση στον Ποινικό Κώδικα των αντιτρομοκρατικών νόμων. Του 2829/2001 που ψηφίστηκε επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και του 3251/2004 της ΝΔ.

Ο 2928/2001 ψηφίστηκε με τις ψήφους και της ΝΔ, φέρνοντας στο εγχώριο νομικό σύστημα αποφάσεις που είχαν παρθεί ήδη από τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στο Τάμπερε της Φινλανδίας (16 Οκτώβρη 1999). Σχολιάζοντας στις 13 Μάρτη 2001 ο πρώην υπουργός Δημόσιας Τάξης και τότε βουλευτής της ΝΔ, Θ. Αναγνωστόπουλος, τον «τρομονόμο» του ΠΑΣΟΚ έλεγε: «Αισθανόμαστε δικαιωμένοι διότι είναι περίπου πανομοιότυπο με εκείνο που είχε θεσπίσει η ΝΔ την περίοδο 1992 - 1993 (...) Είναι μια σωστή κίνηση, που ανταποκρίνεται σχεδόν πλήρως στις προτάσεις που είχαμε κάνει προς τους υπουργούς Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης». Πράγματι, το ΠΑΣΟΚ είχε καταργήσει το 1993 σχετικό νόμο που η ΝΔ είχε επιβάλει το 1992, για να τον επαναφέρει τελικά το 2001, αφαιρώντας απλά τις διατάξεις για τη δημοσίευση προκηρύξεων στις εφημερίδες.

Η κυβέρνηση της ΝΔ στις 15 Ιούνη 2004, μόλις μια μέρα μετά τις τότε ευρωεκλογές, σύμφωνα και με τις δεσμεύσεις των Συνόδων Κορυφής του Δεκέμβρη 2001 και της 25ης Μάρτη 2004 στις Βρυξέλλες, δημοσιοποίησε το περιεχόμενο του σχετικού νομοσχεδίου για το δεύτερο «τρομονόμο». Και άλλες δύο μέρες αργότερα το κατέθεσε προς ψήφιση στη Βουλή, ώστε να αποτελέσει τον «τρομονόμο» Νο 2, το νομοσχέδιο του οποίου πρώτη είχε επεξεργαστεί η προηγούμενη κυβέρνηση, αυτή του ΠΑΣΟΚ. Αλλωστε, στις συζητήσεις που έγιναν στη Βουλή, τον Ιούνη του 2004, επί του νομοσχεδίου αυτού, το ΠΑΣΟΚ δήλωσεκατ' αρχήν σύμφωνο. Το κείμενο ήταν επεξεργασμένο, σχεδόν έτοιμο, από την προηγούμενη κυβέρνηση, αυτήν του ΠΑΣΟΚ, και «πέρασε» στην ελληνική Βουλή ως ο νόμος 3251/2004.

Τι προβλέπει

Το άρθρο 187Α, επιχειρώντας να δώσει νομικό υπόβαθρο για δίωξη όποιου εκφράζει την παραμικρή διαφωνία ως προς το ισχύον κοινωνικοοικονομικό σύστημα, τιμωρεί όποιον σκοπεύει, π.χ., «να βλάψει σοβαρά ή να καταστρέψει τις θεμελιώδεις συνταγματικές, πολιτικές, οικονομικές δομές μιας χώρας ή ενός διεθνούς οργανισμού».

Χαρακτηρίζει «εγκλήματα», υπάγοντάς τα μάλιστα στην κατηγορία της «τρομοκρατίας», ενέργειες όπως:

• Η «διακεκριμένη φθορά ξένης ιδιοκτησίας». Παραπέμπει δε στο άρθρο 382 παρ. 2 του ΠΚ, όπου αναφέρεται ότι φυλακίζεται ο «δράστης» για φθορά ξένης ιδιοκτησίας αν π.χ. το αντικείμενο της πράξης του «είναι πράγμα που χρησιμεύει για κοινό όφελος».
• Η «κοινώς επικίνδυνη βλάβη». Παραπέμπει στο άρθρο 273 του ΠΚ, που ορίζει ότι «όποιος, εκτός από τις περιπτώσεις των άρθρων 264, 268 και 270 (σ.σ. εμπρησμός, πλημμύρα, έκρηξη), προξενεί με πρόθεση βλάβη σε πράγμα δικό του ή ξένο, κινητό ή ακίνητο, τιμωρείται: α) με φυλάκιση, αν από την πράξη μπορεί να προκύψει κοινός κίνδυνος σε ξένα πράγματα, β) με φυλάκιση τουλάχιστον δύο ετών, αν μπορεί να προκύψει κίνδυνος για άνθρωπο, γ) με κάθειρξη, αν στην περίπτωση β' επήλθε θάνατος».
• Η «διατάραξη της ασφάλειας των συγκοινωνιών». Παραπέμπει στο άρθρο 290 του ΠΚ («Εγκλήματα κατά της ασφάλειας των συγκοινωνιών, των τηλεφωνικών επικοινωνιών και κατά των κοινωφελών εγκαταστάσεων»), όπου ορίζεται ότι: «Οποιος με πρόθεση διαταράσσει την ασφάλεια της συγκοινωνίας στους δρόμους ή στις πλατείες τιμωρείται: α) με φυλάκιση, αν από την πράξη μπορεί να προκύψει κίνδυνος για άνθρωπο, β) με κάθειρξη, αν επήλθε θάνατος. 2. Αν η πράξη τελέστηκε από αμέλεια, επιβάλλεται φυλάκιση».
• Η «διατάραξη της ασφάλειας σιδηροδρόμων, πλοίων και αεροσκαφών». Παραπέμπει στο άρθρο 291 του ΠΚ, που ορίζει ότι: «1. Οποιος με πρόθεση διαταράσσει την ασφάλεια της σιδηροδρομικής ή της υδάτινης συγκοινωνίας ή της αεροπλοΐας, τιμωρείται: α) με φυλάκιση τουλάχιστον δύο ετών, αν από την πράξη μπορεί να προκύψει κοινός κίνδυνος σε ξένα πράγματα, β) με κάθειρξη, αν από την πράξη μπορεί να προκύψει κίνδυνος για άνθρωπο, γ) με κάθειρξη, ισόβια ή πρόσκαιρη, τουλάχιστον δέκα ετών, αν στην περίπτωση του στοιχείου β' επήλθε θάνατος. 2. Αν η πράξη τελέστηκε από αμέλεια, επιβάλλεται φυλάκιση. 3. Κάθε παράβαση των διαταγμάτων ή των διοικητικών κανονισμών που αφορούν την αστυνόμευση, την ασφάλεια και γενικά τη διοίκηση και τη χρήση των σιδηροδρόμων, της υδάτινης συγκοινωνίας και της αεροπλοΐας, που δεν προβλέπεται από τις παρ. 1 και 2, τιμωρείται με χρηματική ποινή».

Με τέτοιες διατάξεις - λάστιχο, άνετα βαφτίζονται «τρομοκράτες» και διώκονται απηνώς, π.χ., οι απεργοί στον ΟΣΕ και στην αεροπλοΐα, οι λιμενεργάτες, οι ναυτεργάτες αλλά και οι κάτοικοι της Χαλκιδικής που κλείνουν δρόμους ή κατακλύζουν πλατείες ενάντια στα ορυχεία στις Σκουριές. Οι οποίοι σε μια απεργία (και με τη γνωστή «μηχανή» έκδοσης δικαστικών αποφάσεων περί «παράνομων και καταχρηστικών») οπωσδήποτε θα διαταράσσουν την ασφάλεια των συγκοινωνιών, την ασφάλεια σιδηροδρόμων, πλοίων και αεροσκαφών. Οπωσδήποτε θα βρεθεί κάποιος εφοπλιστής ή υπουργός να τους κατηγορήσει για «διακεκριμένη φθορά ξένης ιδιοκτησίας» ή «κοινώς επικίνδυνη βλάβη».

Κι αν ακόμα δεν κινηθεί μια τέτοια διαδικασία από τις κυβερνήσεις και τους μηχανισμούς καταστολής, και μόνο ο κίνδυνος οπωσδήποτε θα δρα παραλυτικά για μια μερίδα εργαζομένων. Χώρια το άλλοθι που θα δίνει στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες για την πάγια απραξία τους.

Βέβαια, ανεξάρτητα από το τι λέει το αστικό δίκαιο, οι αποφάσεις δικαστηρίων, τι μεθοδεύσεις γίνονται και στη Βουλή με αφορμή την εγκληματική δράση οργανώσεων - γέννημα θρέμμα του συστήματος, όπως η Χρυσή Αυγή, το όλο ζήτημα είναι καθαρά πολιτικό και επομένως μόνο ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται από την εργατική τάξη, το λαό και τη νεολαία. Γιατί μόνο έτσι μπορεί και να αντιμετωπιστεί η ένταση της βίας και καταστολής κατά του λαού και του δικαιώματός του να διεκδικεί τα δικαιώματά του από την όποια κυβέρνηση και το κράτος που του τα στερούν. Που τον καταδικάζουν σε ανεργία, φτώχεια, ανέχεια.

Είναι σίγουρο ότι η αστική τάξη δεν χρειάζεται να νομοθετήσει για να χτυπήσει το εργατικό - λαϊκό κίνημα, φτάνει να έχει τη θέληση να το κάνει. Χρειάζεται όμως πάνω απ' όλα να μη νομιμοποιείται στην εργατική - λαϊκή συνείδηση κάθε βήμα σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση.

Απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις, τους ελιγμούς και τα κόλπα αστικών δυνάμεων, το λαϊκό κίνημα πρέπει να επαγρυπνεί. Να είναι έτοιμο για αποφασιστική, μαχητική δράση για τα συμφέροντά του και τις ελευθερίες του. Οπωσδήποτε και τη σχετική γνώση κι εμπειρία έχει, και αναμφισβήτητα τη δύναμη.

Θανάσης ΜΠΑΛΟΔΗΜΑΣ