6 Φεβ 2012

Να μπήξουν οι λαοί ένα μεγάλο καρφί στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ενωσης


Να μπήξουν οι λαοί ένα μεγάλο καρφί στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ενωσης

Στιγμιότυπο από τη χτεσινή συνέντευξη
Να υποστούν πανωλεθρία τα κόμματα της δικομματικής εναλλαγής και ταυτόχρονα να ενισχυθεί ο ριζοσπαστισμός, η πραγματική, η γνήσια αντίσταση και ανυπακοή στην ΕΕ, κάλεσε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, κατά τη χτεσινή συνέντευξη Τύπου, όπου παρουσιάστηκε η Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ για τις ευρωεκλογές. Ολόκληρη η εισηγητική ομιλία της Αλ. Παπαρήγα έχει ως εξής:
«Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, όπως έκανε και σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, εθνικές εκλογές και τοπικές εκλογές, έτσι και τώρα, ένα χρόνο πριν την πραγματοποίηση των Ευρωεκλογών, δίνει στη δημοσιότητα τη Διακήρυξη της Κεντρικής Επιτροπής.
Θεωρούμε ότι η επίσημη περίοδος των εκλογών, η προεκλογική περίοδος είναι εντελώς ακατάλληλη, ιδιαίτερα όπως διεξάγεται στη χώρα μας, αλλά και σε όλη την Ευρώπη, για να διαμορφώσει κάποιος γνώμη για το τι λέει το κάθε κόμμα, πολύ περισσότερο που τα άλλα κόμματα στην προεκλογική περίοδο διαμορφώνουν τις θέσεις τους ανάλογα με τις ανάγκες της στιγμής.
Εμείς θεωρούμε ότι είναι υποχρέωσή μας να ανοίξουμε αυτή τη συζήτηση ένα χρόνο πριν. Βεβαίως, ξέρουμε πολύ καλά ότι ο ελληνικός λαός έχει αποκτήσει τώρα μία πείρα γύρω από την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Είμαστε σχεδόν 50 χρόνια στην Ευρωπαϊκή Ενωση, 16 χρόνια έχουν περάσει από την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ, που μετέτρεψε την ΕΟΚ σε Ευρωπαϊκή Ενωση. Υπάρχουν εμπειρίες, ωστόσο θεωρούμε υποχρέωσή μας, ένα χρόνο πριν να εκθέσουμε ανοιχτά τις θέσεις μας στο λαό, και μάλιστα το σύνολο των θέσεών μας και να ανοίξουμε μια πολιτική δραστηριότητα πάνω σ' αυτό το θέμα παράλληλα με το κύριο μέτωπο που έχουμε την ανάπτυξη της κλαδικής, της τοπικής δράσης για τα μεγάλα λαϊκά προβλήματα».
Αποφασιστικό κριτήριο η στάση κάθε κόμματος απέναντι στην ΕΕ
Η Αλέκα Παπαρήγα, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και ο Μάκης Μαΐλης, μέλος της ΚΕ και επικεφαλής του Γραφείου Τύπου του Κόμματος
«Για μας είναι αποφασιστικό κριτήριο με το οποίο φαίνεται η ταυτότητα και ο χαρακτήρας του κάθε κόμματος, οι θέσεις του και η στάση του απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Στη μάχη των ευρωεκλογών, και γι' αυτό άλλωστε ξεκινάμε ένα χρόνο πριν, επιδιώκουμε να πάρει μέρος το σύνολο των εργαζομένων, το σύνολο του λαού που έχει δικαίωμα ψήφου. Να μην υπάρχει καμιά τάση αδιαφορίας ή αποχής. Εχουν πολύ μεγάλη σημασία οι εκλογές και για την Ελλάδα, αλλά και για όλη την Ευρώπη.
Θεωρούμε ότι από τη μάχη των ευρωεκλογών πρέπει να βγει το εξής πράγμα και να το πω, αν θέλετε, και λίγο παραστατικά. Να μπήξουν οι λαοί - και ο ελληνικός λαός και όλοι οι λαοί της Ευρώπης - ένα μεγάλο καρφί στην καρδιά της πολιτικής των κομμάτων που σε εθνικό επίπεδο προωθούν την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τη στηρίζουν και την εφαρμόζουν. Να μπήξουν ένα μεγάλο καρφί στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Πρέπει να υπάρξει μια ανώτερη μορφής εκδήλωση καταδίκης της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης απ' αυτή τη σημαντική καταδίκη που έχουν κάνει κατά διαστήματα οι λαοί της Γαλλίας, της Ολλανδίας και πρόσφατα της Ιρλανδίας, που με την ψήφο τους έκαναν ανενεργό το "ευρωσύνταγμα", ανεξάρτητα ποιες δολοπλοκίες θα κάνουν τα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης για να το νομιμοποιήσουν και να το θέσουν - ας πούμε - σε εφαρμογή. Αν και εδώ που τα λέμε, όλα όσα λέει το "ευρωσύνταγμα" ήδη υπάρχουν σε εφαρμογή, εδώ και πολλά χρόνια, αλλά τους ενδιαφέρει να υπάρχει και αυτός ο καταστατικός, ας το πω, ή ο συνταγματικός χάρτης».
ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να υποστούν πανωλεθρία
«Στην Ελλάδα, συνέχισε η Αλέκα Παπαρήγα, τα δύο κόμματα της δικομματικής εναλλαγής στην εξουσία, που συνήργησαν στις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης και τις εφάρμοσαν, η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, πρέπει να υποστούν κυριολεκτικά πανωλεθρία για το σύνολο της πολιτικής της που ακολούθησαν στην Ελλάδα και για τη στάση τους στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Δεν εφάρμοσαν τις επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην Ελλάδα από μία υποχρέωση ή, αν θέλετε, από μια έννοια πειθαρχίας ή από συμβιβασμό, από δειλία. Εφάρμοσαν αυτήν την πολιτική, γιατί και τα δύο κόμματα υπηρέτησαν και υπηρετούν την αστική τάξη της χώρας, το κεφάλαιο, τα επιχειρηματικά μονοπώλια.
Εκαναν διαπραγματεύσεις στην Ευρωπαϊκή Ενωση; Οποτε διαπραγματεύτηκαν, διαπραγματεύτηκαν για τα μερίδια των επιχειρηματικών ομίλων στην Ελλάδα, στην ευρωπαϊκή αγορά και παγκόσμια. Ουδέποτε διαπραγματεύτηκαν ή ουδέποτε είπαν "όχι" σε αντιλαϊκές επιλογές. Και δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς, γιατί από τη φύση τους τα κόμματα αυτά είναι κόμματα που υπηρετούν το κεφάλαιο.
Γι' αυτό πρέπει να σταυρωθούν αυτά τα κόμματα. Και, αν θέλετε, αυτές οι θετικές διεργασίες που εμφανίστηκαν στις εθνικές εκλογές να περάσουν σε ένα ανώτερο επίπεδο, να υποστούν πανωλεθρία. Να δοθεί το μήνυμα ότι αρκετά χρόνια κορόιδεψαν τους εργατοϋπαλλήλους, τη φτωχή αγροτιά, τους μικρούς επαγγελματίες, τώρα πια όλοι αυτοί είναι αποφασισμένοι να εκκινήσουν μια νέα πορεία για αλλαγή και ανατροπή του συσχετισμού δύναμης στην πορεία.
Βεβαίως, ανάλογη καταδίκη πρέπει να έχει και η Ευρωπαϊκή Ενωση απ' όλους τους λαούς της Ευρώπης και των 27 χωρών».
Οι εργαζόμενοι να παραμερίσουν ΣΥΝ και ΛΑ.Ο.Σ.
Συνεχίζοντας, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ τόνισε: «Εμείς δεν περιοριζόμαστε απλά στην καταδίκη των δύο κομμάτων, που οπωσδήποτε έχουν την πρωταρχική ευθύνη και τη συνέργεια όχι μόνο την πολιτική, αλλά και την πρακτική. Οι εργαζόμενοι, ιδιαίτερα τα εργατικά λαϊκά στρώματα, η φτωχή αγροτιά και οι φτωχοί αυτοαπασχολούμενοι, οι γυναίκες και η νεολαία που δέχονται τα μεγάλα πλήγματα της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της πολιτικής των κρατών - μελών, πρέπει να παραμερίσουν και τα άλλα δύο κόμματα του Κοινοβουλίου που υπάρχουν στην Ελλάδα. Να παραμερίσουν τον Συνασπισμό ή ΣΥΡΙΖΑ και το ΛΑ.Ο.Σ., διότι και τα δύο αυτά κόμματα ανεξαρτήτως των φραστικών τους τοποθετήσεων είναι κόμματα του "ευρωμονόδρομου". Δεν αρνούνται την Ευρωπαϊκή Ενωση και την παραπέρα οικοδόμησή της, οι αντιθέσεις τους είναι δευτερεύουσες, υποκριτικές και άνευ σημασίας.
Να πω συγκεκριμένα για τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δε θέλω να ταυτίσω ακριβώς αυτά τα δύο κόμματα μεταξύ τους. Ο Συνασπισμός σε όλες τις κρίσιμες στιγμές είτε της ένταξης της Ελλάδας, είτε της συμμόρφωσης της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση είπε "ναι".
Οταν, βέβαια, οι αντιστάσεις των λαών έφταναν σε υψηλά επίπεδα, έλεγε ένα "όχι" υποκριτικό και νόθο. Οπως το "όχι" τους στην Ευρωσυνθήκη. Είναι εναντίον αυτής της Ευρωσυνθήκης, αλλά είναι υπέρ ενός καλύτερου "ευρωσυντάγματος"! Είναι υπέρ της Ομοσπονδίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης! Αν θέλετε, το λέει καθαρά, είναι υπέρ της κατάργησης των εθνικών κρατών, των κρατών - μελών. Για εμάς είναι θετικό το ότι δεν καταργούνται σήμερα.
Η αντίθεση του Συνασπισμού προς την Ευρωπαϊκή Ενωση μοιάζει, για να το πω πιο παραστατικά, μου θυμίζει αυτό το σίριαλ που παίχτηκε, είχε λέει και μεγάλη επιτυχία "Η Μαρία η Ασχημη". Αν βγάλουμε κάποια σιδεράκια, βγάλουμε τα χοντρά γυαλιά, φτιάξουμε και τα μαλλιά της Μαρίας, έρθει και ένας στιλίστας να την ντύσει, τότε γίνεται όμορφη. Ακριβώς αυτή είναι η αντίθεσή του. Θέλει μια καλύτερη βιτρίνα για την Ευρωπαϊκή Ενωση. Ούτε καν στους ευρωσκεπτικιστές μπορείς να εντάξεις τον φορέα αυτό.
Οσον αφορά στον ΛΑ.Ο.Σ. Αυτό το κόμμα κατ' αρχήν ψηφίζει μαζί με τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ όλες τις βασικές αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Πού διαμαρτύρεται; Επειδή είναι ένα κόμμα με εθνικιστική, θα λέγαμε, ιδεολογία και όχι απλώς τάσεις, διαμαρτύρεται γιατί η Ευρωπαϊκή Ενωση δε συμπεριφέρεται απέναντι στην Ελλάδα σαν το κράτος με τον περιούσιο λαό. Θέλει περισσότερα μερίδια, θέλει περισσότερο να παίρνουν υπόψη τα συμφέροντα της αστικής τάξης της Ελλάδας. Αυτή είναι η διαμαρτυρία του.
Και είναι το κόμμα εκείνο που καλλιεργεί πραγματικά στο λαό ότι εάν δεν υπήρχαν οι ξένοι εργάτες στην Ελλάδα δε θα υπήρχε ανεργία. Είναι το κόμμα εκείνο, το οποίο θέλει μια μεγάλη Ευρωπαϊκή Ενωση, όπως θέλει μια μεγάλη Ελλάδα, τη γνωστή "μεγάλη ιδέα". Θέλει και μια μεγάλη Ευρωπαϊκή Ενωση, τη μεγάλη ιδέα απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες με έναν ρηχό, τυπικό και ανούσιο αντιαμερικανισμό».
Απειθαρχία και ανυπακοή, εφαλτήριο για μια πολιτική ρήξης και ανατροπής
«Εμείς θεωρούμε - τόνισε παρακάτω η ομιλήτρια - και είμαστε βέβαιοι γι' αυτό, ότι μπορούν να ψηφίσουν το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και εκείνοι που δε συμφωνούν σε όλα μαζί μας. Οι θέσεις που προβάλλει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας μπορούν να συνενώσουν εκείνες τις δυνάμεις, που οπωσδήποτε υποστηρίζουν την ανυπακοή, την απειθαρχία και την αντίθεση στην πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης με βάση τα συμφέροντά τους και με βάση την εμπειρία τους.
Εμείς, βεβαίως, προχωράμε και παραπέρα. Θεωρούμε ότι η απειθαρχία και η ανυπακοή είναι η εκκίνηση, το εφαλτήριο για μια πολιτική ρήξης και ανατροπής. Και ξεκαθαρίζουμε: Η Ευρωπαϊκή Ενωση δε μετασχηματίζεται, δεν μπορεί να ομορφύνει. Η Ευρωπαϊκή Ενωση αποδυναμώνεται και αντιμετωπίζεται από τα λαϊκά κινήματα της Ευρώπης με όρους ρήξης και ανατροπής.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει σοβαρές αντιθέσεις στο εσωτερικό της, ανάμεσα στα κράτη - μέλη. Είναι μια συμμαχία των καπιταλιστικών χωρών, που συνενώνονται στην επίθεση κατά της εργατικής τάξης και κατά των λαών. Συνενώνονται στην καταστολή, συνενώνονται στο προληπτικό χτύπημα, συνενώνονται στη στήριξη του ΝΑΤΟ, συνενώνονται στον ανταγωνισμό με τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Οχι προς όφελος των λαών, αλλά προς όφελος του ευρωενωσιακού κεφαλαίου.
Σ' αυτά όλα, συνενώνονται μα ταυτόχρονα ανταγωνίζονται μεταξύ τους και στα μερίδια της εσωτερικής ευρωπαϊκής αγοράς, τι θα κρατήσει ο καθένας, και στα μερίδια της διεθνούς αγοράς, πολύ περισσότερο που βλέπουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες χάνουν κάποιες θέσεις και η Ευρωπαϊκή Ενωση ενδιαφέρεται να καταλάβει τις θέσεις αυτές. Δηλαδή, να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Βεβαίως, τσακώνονται μεταξύ τους ποιος θα έχει το πάνω χέρι μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση».
Για αυτοδύναμη ανάπτυξη με θεμέλιο τη λαϊκή οικονομία
«Οσο μεγαλώνει η Ευρωπαϊκή Ενωση τόσο θα αποδυναμώνεται από τις αντιθέσεις» συνέχισε η Αλέκα Παπαρήγα. Εμείς, όμως, δεν έχουμε την αυταπάτη ότι αυτό το οικοδόμημα το αυταρχικό, το αντιλαϊκό, το κατασταλτικό, το ιμπεριαλιστικό, θα διαλυθεί από μόνο του.
Πρέπει αυτές τις αντιθέσεις και την όποια αποδυνάμωσή του στην πορεία, να τις αξιοποιήσουν οι λαοί για να της επιφέρουν συντριπτικά χτυπήματα. Εμείς υποστηρίζουμε για την Ελλάδα, και νομίζουμε ότι με παραλλαγές μπορεί αυτό το σχέδιο να αφορά και τους λαούς όλης της Ευρώπης, όσο γίνεται αυτοδύναμη ανάπτυξη, με θεμέλιο βεβαίως τη λαϊκή οικονομία. Μια Ελλάδα, η οποία μπορεί να αναπτυχθεί για το λαό της και από το λαό της μακριά από τις δεσμεύσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Μια ριζοσπαστική πολιτική, αλλά ας πούμε και μια προοδευτική πολιτική όπως το καταλαβαίνει ο καθένας, είναι ασυμβίβαστη με τις δεσμεύσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Πρέπει να ξεπεραστεί η φοβία που καλλιεργούν τα κόμματα εξουσίας και τα κόμματα του συμβιβασμού απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Εμείς υποστηρίζουμε ότι όσο περισσότερα λαϊκά κινήματα, όσο περισσότερες ριζοσπαστικές πολιτικές δυνάμεις και όσο περισσότερο η κομμουνιστική και η ριζοσπαστική πορεία διευρύνεται, τότε πραγματικά μπορεί να εξαπολύονται παράλληλα, ταυτόχρονα ή κοντά στο χρόνο χτυπήματα απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ούτως ώστε αυτό το οικοδόμημα να υποστεί ρήγματα. Κάθε χώρα, κάθε κίνημα που έρχεται σε ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ενωση ανοίγει το δρόμο για την Ευρώπη της συνεργασίας προς όφελος των λαών, την Ευρώπη της ειρήνης, την Ευρώπη του ριζοσπαστισμού, την Ευρώπη τελικά του σοσιαλισμού.
Πάνω απ' όλα, επαναλαμβάνουμε, πρέπει να υποστούν πανωλεθρία τα κόμματα εξουσίας. Πρέπει να ενισχυθεί ο ριζοσπαστισμός, η πραγματική, η γνήσια αντίσταση και ανυπακοή στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Κι αυτό μπορεί να γίνει με την ισχυροποίηση του ΚΚΕ που σημαίνει ισχυροποίηση κι όλων όσοι συνεργάζονται μαζί του».
Μπορούμε να γίνουμε η δυνατή φωνή των εργαζομένων που δε συμβιβάζονται
Τελειώνοντας η Αλέκα Παπαρήγα τόνισε: «Η μάχη των ευρωεκλογών μπορεί να γίνει σταθμός για την ανασύνταξη ενός ισχυρού ενωτικού λαϊκού κινήματος. Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ μπορεί να γίνει εφαλτήριο κατά της δικομματικής εναλλαγής, αλλά σημαίνει ακόμα και αφύπνιση και ετοιμότητα του λαού ν' αντιμετωπίσει και όλα τα σενάρια κυβερνήσεων αντιλαϊκής συνεργασίας. Με ισχυρό ΚΚΕ μπορεί να δοθεί πραγματικά ένα εγερτήριο σάλπισμα του κινήματος που θωρακίζεται απέναντι στους εκβιασμούς και τους μηχανισμούς του συστήματος, απέναντι στη μοιρολατρία και την απογοήτευση.Σήμερα, στο λαό υπάρχει γνώση, υπάρχει πείρα, πρέπει να φύγει απ' τη μέση η μοιρολατρία, η απογοήτευση και η αυταπάτη, ο σκεπτικισμός. Αυτό μπορεί να υποβοηθηθεί και με τη μάχη των ευρωεκλογών, ούτως ώστε η επόμενη μέρα να επιταχύνει σοβαρές και ριζοσπαστικές αλλαγές στην Ελλάδα και να υπάρχουν περισσότερα ρήγματα στην Ευρώπη.
Πιστεύουμε ότι οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες και όσοι συνεργάζονται μαζί μας, μπορούμε να γίνουμε η δυνατή φωνή των εργατών και των εργατριών, της αγροτιάς και των αυτοαπασχολούμενων, των νέων και των γυναικών που δε συμβιβάζονται, των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας που ζητούν αποκούμπι. Με μεγαλύτερη δύναμη μπορούμε να κάνουμε ακόμα περισσότερα, να πάμε πιο μακριά για ριζική αλλαγή.
Αυτό είναι το μήνυμά μας κι όπως θα είδατε στη Διακήρυξη δεν περιοριζόμαστε στα "όχι" και στα "ναι" και στα συνθήματα, αλλά περιέχουμε πρόγραμμα συσπείρωσης και δράσης για μια Ελλάδα όσο γίνεται αυτοδύναμη, για μια Ελλάδα της διεθνούς συνεργασίας, με βάση το αμοιβαίο όφελος, για μια Ελλάδα μακριά και σε αντίθεση απ' τις δεσμεύσεις και τις απειλές και τους εκβιασμούς της Ευρωπαϊκής Ενωσης».

ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι ο ευρωπαϊκός χωροφύλακας των κερδών των μονοπωλίων



Η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι ο ευρωπαϊκός χωροφύλακας των κερδών των μονοπωλίων

«Για εμάς ένα όνομα αξίζει για την ΕΕ. Είναι ο ευρωπαϊκός χωροφύλακας των κερδών των μονοπωλίων στο σύνολο της Ευρώπης και σε κάθε χώρα. Η ΕΕ δεν είναι τίποτα άλλο παρά η συνεργασία κρατών, για να συντονίσουν τα συμφέροντα της αστικής τάξης, των μονοπωλίων, που έχουν έδρα σε εθνική βάση και βεβαίως η δράση τους επεκτείνεται σε όλη την Ευρώπη και εκτός Ευρώπης». Τα παραπάνω τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, στην εισηγητική της ομιλία, κατά τη χτεσινή Συνέντευξη Τύπου που έδωσε, με θέμα τις ερχόμενες ευρωεκλογές. Παραθέτουμε, στη συνέχεια, ολόκληρη την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.
«Σας υπενθυμίζω ότι πριν από αρκετούς μήνες η Κεντρική Επιτροπή δημοσίευσε και κυκλοφόρησε τη Διακήρυξη για τις Ευρωεκλογές. Χρειάστηκε όμως έναν εκσυγχρονισμό αυτή η Διακήρυξη γιατί εν τω μεταξύ μεσολάβησε η κρίση. Το τελικό κείμενο για τις Ευρωεκλογές είναι αυτό που ήταν ένθετο στο χτεσινό "Ριζοσπάστη". Θυμίζω, επίσης, ότι στις 20 σελίδες της Διακήρυξης αυτής δεν περιλαμβάνονται μόνο εκτιμήσεις, ανασκόπηση εξελίξεων, οι γενικές θέσεις του ΚΚΕ και οι θέσεις απέναντι στην ΕΕ, αλλά και συγκεκριμένοι στόχοι πάλης, μέτωπα πάλης, θέσεις για τα μεγάλα προβλήματα που, αν θέλετε, καθορίζουν και τα επιμέρους. Ετσι που όποιος διαβάσει αυτήν τη Διακήρυξη μπορεί να έχει μια συνολική και ειδική γνώση του τι θέλει, τι παλεύει και τι προτείνει στην εργατική τάξη και στα λαϊκά στρώματα το ΚΚΕ.

Επιτρέψτε μου σήμερα να σταθώ σε ορισμένα γενικά σημεία, γιατί από αυτά καθορίζονται και οι θέσεις στα μεγάλα και στα επιμέρους προβλήματα. Τις Ευρωεκλογές πρέπει να τις δούμε δεμένες και αναπόσπαστες με την κρίση στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Ακριβώς τώρα που μαστίζει η κρίση την Ευρώπη και την Ελλάδα, χρειάζεται ακόμα περισσότερο ισχυρό ΚΚΕ στο κίνημα, στη δράση και στην κάλπη. Το Κόμμα αυτό, που είναι σταθερό, έμπειρο, δοκιμασμένο και σε εθνικό επίπεδο και σε πανευρωπαϊκό.
Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να δεχτούν να κάνουν την παραμικρή θυσία για την κρίση
Πρέπει κανείς να πάρει υπόψη του το εξής πράγμα: ότι κόντρα σε όσα λέγονταν αυτά τα χρόνια, αποδείχτηκε ότι η ΕΕ δεν μπορεί να γλιτώσει ούτε την κρίση, ούτε φέρνει τη σύγκλιση σε επίπεδο ανάπτυξης και ανάμεσα στους λαούς, ούτε, πολύ περισσότερο, να εξασφαλίζει συνεχή, σταθερή ανοδική πορεία στο βιοτικό επίπεδο. Ούτε μπορεί να εξασφαλίσει την ειρήνη, τη δημοκρατία, ούτε, αν θέλετε, και την πολιτιστική ανάπτυξη, που κι αυτή κάνει τη ζωή του λαού καλύτερη, ούτε ασφάλεια για το σήμερα και σιγουριά για το αύριο.
Δεν υπάρχει δυνατότητα φιλολαϊκής διεξόδου από την κρίση σε μια Ελλάδα όπου κυριαρχούν τα μονοπώλια, γενικότερα το κεφάλαιο, στην Ευρώπη των μονοπωλιακών μεγαθηρίων. Ρεαλιστικό δεν είναι αυτό που ακούμε από τα άλλα κόμματα και τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ, ότι μπορεί η ΕΕ να βγει από την κρίση, εξυπηρετώντας και τα συμφέροντα των επιχειρηματιών και των εργαζομένων. Ρεαλιστικό είναι αυτό που λέμε εμείς ότι οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να δεχτούν να κάνουν την παραμικρή θυσία για την κρίση και ότι στα πλαίσια της ΕΕ δεν υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος. Για να υπάρχει χρειάζεται ένα φιλεργατικό, φιλολαϊκό μέτωπο πάλης σε εθνικό και πανευρωπαϊκό επίπεδο. Στάση αναμέτρησης απέναντι στην ΕΕ και τις κυβερνήσεις σε εθνικό επίπεδο, ανεξάρτητα αν στις κυβερνήσεις βρίσκονται φιλελεύθερα, σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, ή οι λεγόμενες κεντροαριστερές κυβερνήσεις.
Για εμάς ένα όνομα αξίζει για την ΕΕ. Είναι ο ευρωπαϊκός χωροφύλακας των κερδών των μονοπωλίων στο σύνολο της Ευρώπης και σε κάθε χώρα. Η ΕΕ δεν είναι τίποτα άλλο παρά η συνεργασία κρατών για να συντονίσουν τα συμφέροντα της αστικής τάξης, των μονοπωλίων, που έχουν έδρα σε εθνική βάση και βεβαίως η δράση τους επεκτείνεται σε όλη την Ευρώπη και εκτός Ευρώπης. Και από αυτήν την άποψη, όποιος θέλει να δείξει ένα πνεύμα αντίστασης στην ΕΕ, ένα πνεύμα σαφούς καταδίκης, έως να φτάσει και στη θέση ότι η Ελλάδα εντός της ΕΕ δεν έχει μέλλον, αλλά πρέπει να υπάρξει ρήξη, αποδέσμευση από αυτήν, όλη αυτή η γκάμα των ανθρώπων μπορούν να εκφραστούν με το ΚΚΕ, να τιμωρήσουν κυριολεκτικά τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, και να μην εμπιστευτούν τα κόμματα της λάιτ κριτικής προς την ΕΕ, όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, που όταν το κίνημα είναι κάτω και η λαϊκή δυσαρέσκεια δεν έχει βρεθεί σε υψηλά επίπεδα, είναι αναφανδόν υπέρ της ΕΕ, όταν ο λαός αφυπνίζεται τότε κάνει κάποια κριτική και τίποτα παραπάνω ή μια αριστερή βερμπαλιστική φρασεολογία. Και, βεβαίως, ο ΛΑ.Ο.Σ., που παίζει το ρόλο της συντηρητικοποίησης των εργαζομένων, αυτό επιδιώκει. Είναι χαρακτηριστικό ότι δε δέχεται κανένα μέτρο, ακόμη και φορολογία σε βάρος των επιχειρηματιών, πολύ περισσότερο δε δέχεται αφαίρεση κερδών τους. Είναι ένα κόμμα το οποίο, όσο κι αν προσπαθεί να το κρύψει, είναι ρατσιστικό, εθνικιστικό, αντιπροσωπεύει κυριολεκτικά το παρελθόν.
Βασικό κριτήριο η στάση των κομμάτων απέναντι στη Συνθήκη του Μάαστριχτ
Βασικό κριτήριο πρέπει να είναι η στάση των κομμάτων απέναντι στη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Ας μην πουν οι εργαζόμενοι ότι η Συνθήκη του Μάαστριχτ είναι μια υπόθεση παλιά και ότι "μας γυρνάτε στο 1992". Ο,τι ζούμε σήμερα, σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ευρώπης, όχι μόνο απορρέει από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, είναι η ίδια η Συνθήκη του Μάαστριχτ. Ολες οι κατοπινές, απλώς εξειδικεύουν τις γενικές κατευθύνσεις. Και θέλω να σας θυμίσω ότι το ΚΚΕ είναι το μοναδικό κόμμα, σε χαλεπή περίοδο, που πήγε κόντρα στο ρεύμα σε όλη την Ευρώπη και είμαστε περήφανοι γι' αυτό, που καταψηφίσαμε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Τον Ιούλη του 1992, η Συνθήκη του Μάαστριχτ εγκρίθηκε από το Ελληνικό Κοινοβούλιο. Και μιλάμε τώρα ότι με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ κατοχυρώνεται ο πυλώνας της κοινής εσωτερικής αγοράς. Καταργούνται τα εσωτερικά σύνορα της ΕΕ προς όφελος της κερδοφορίας των πολυεθνικών. Βέβαια, καταργούνται στα λόγια, καταργούνται για το κεφάλαιο. Δεν καταργούνται οι αντιθέσεις ανάμεσα στη γαλλική αστική τάξη, τη γερμανική αστική τάξη, τη βρετανική. Καθιερώνονται οι 4 γνωστές ελευθερίες, η ελεύθερη διακίνηση προσώπων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και κεφαλαίου.
Τι έλεγαν τότε οι εκπρόσωποι της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και του Συνασπισμού; Κώστας Μητσοτάκης, πρωθυπουργός τότε: "Γυρίζω ευτυχής και περήφανος. Στο Μάαστριχτ πετύχαμε αυτό που θέλαμε. Πρώτα την ασφάλεια που εγγυάται η πολιτικά ενωμένη Ευρώπη και η συμμετοχή μας στην ΕΕ, την οποία πετύχαμε σε πείσμα πολλών αντιδράσεων". Οι λαοί της Γιουγκοσλαβίας μπορούν να απαντήσουν! Γιατί, όταν λέμε ασφάλεια δεν εννοούμε την ασφάλεια κάποιων χωρών, εννοούμε γενικά την ασφάλεια όλων. Βεβαίως, εμείς όταν λέμε ασφάλεια εννοούμε την ασφάλεια του λαού, να αισθάνεται ότι δεν τον απειλεί η ανεργία, η φτώχεια, η επιδείνωση των δικαιωμάτων του βιοτικού επιπέδου. Ανδρέας Παπανδρέου, τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και αξιωματική αντιπολίτευση: «Ως γνωστόν το ΠΑΣΟΚ θα ψηφίσει για την κύρωση της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Οι δείχτες - στόχοι συνιστούν το όραμα ενός Ευρωπαίου τραπεζίτη. Αυτά, δε, ανεξαρτήτως του ότι και πάλι θα έπρεπε να ψηφίσουμε για το Μάαστριχτ». Δηλαδή, είπαμε και μια κουβέντα για την Ευρώπη, το όραμα του τραπεζίτη, αλλά εμείς θα ψηφίσουμε!...
Ανάλογη ήταν και η θέση του Συνασπισμού. Αλλά ας δούμε τι λέει σήμερα ο Πρόεδρος του Συνασπισμού, όπου υποτίθεται ότι έχει βάλει νερό στο κρασί του, υποτίθεται στην ευρωλαγνεία. Λέει το εξής: "Το ζήτημα για μας τότε", δηλαδή όταν ψήφισε ο Συνασπισμός τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, "ήταν αν θα είμαστε αρνητικοί στην ενοποίηση, στην ολοκλήρωση της Ευρώπης συνολικά ή αν θα είμαστε ανεκτικοί στην ολοκλήρωση της Ευρώπης, ασκώντας μια κριτική στον τρόπο που αυτή θα γίνει. Επιλέξαμε το δεύτερο δρόμο". Ο εύκολος δρόμος! Ψηφίζω και μετά ρίχνω και μια κριτική και θεωρώ ότι αυτό αποτελεί συγχωροχάρτι... Αποτέλεσμα. Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ συμμετείχαν ενεργά, συναποφάσισαν σε όλα τα της ΕΕ, και σε όλα τα κατοπινά.
Εδώ να το ξεκαθαρίσουμε. Εμείς δε λέμε ότι η ΕΕ μας επιβάλλει, απ' έξω. Υπάρχει συναπόφαση και αυτό μετράει. Στο κάτω - κάτω κανείς αν δεν θέλεις δεν μπορεί να στο επιβάλει απέξω. Υπάρχει συναπόφαση.
Θέλουμε να προσθέσουμε και κάτι άλλο. Η ΕΕ δεν είναι απλώς η ενιαία αγορά, είναι και ο Ευρωστρατός, ο οποίος είναι ο ευρωπαϊκός πυλώνας του ΝΑΤΟ. Κρίσιμο ζήτημα. Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ συμφώνησαν για την ίδρυση και ισχυροποίηση του Ευρωστρατού ως κυβερνήσεις και ως αντιπολίτευση. Ο Συνασπισμός πρόσφερε από την πρώτη στιγμή και επί της ουσίας στήριξη στον Ευρωστρατό. Και μάλιστα είπε: "Εχει νόημα ο Ευρωστρατός αν εντάσσεται στην προοπτική της πολιτικής ενοποίησης και αυτονόμησης της Ευρώπης".
Αυτό δεν είναι τίποτα! Θέλει Ευρωστρατό που βοηθάει στην ενοποίηση και στην αυτονόμηση της Ευρώπης. Αυτονόμηση από πού; Από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μα η ΕΕ είναι αυτόνομη από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Δεν είναι αυτόνομη ιδεολογικά και πολιτικά, από τον ιμπεριαλισμό. Αυτό είναι άλλο θέμα. Δηλαδή, σε τελευταία ανάλυση, τι τον θέλεις τον Ευρωστρατό; Για να απειλείς τις Ηνωμένες Πολιτείες στη διαμάχη με τις αγορές; Και μάλιστα εντάσσει τον Ευρωστρατό στην πολιτική της ενοποίησης. Ο Ευρωστρατός είναι ιμπεριαλιστικός, καθαρά πράγματα. Και μάλιστα παραμένει ο ευρωπαϊκός πυλώνας του ΝΑΤΟ. Η ίδια η ΕΕ λέει "δε χρειάζεται παντού να πηγαίνει το ΝΑΤΟ, μπορούμε να πάμε εμείς". Και το ρόλο τον ζούμε, δεν θα ήθελα να πω λεπτομέρειες.
Εμείς, επίσης, ως περιεχόμενο στη μάχη των Ευρωεκλογών θέτουμε το ίδιο περιεχόμενο που θα θέσουμε και στη μάχη των εθνικών εκλογών. Υπάρχει διαφορά στις δύο αναμετρήσεις; Υπάρχει μια διαφορά, αλλά για εμάς δεν είναι καθοριστική. Στη μια σχηματίζεται εθνικό Κοινοβούλιο και στην άλλη Ευρωκοινοβούλιο. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, χρειάζεται η καταδίκη της πολιτικής της ΕΕ. Και στις εθνικές εκλογές πρέπει να καταδικαστεί η ΕΕ. Χρειάζεται η καταδίκη της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ και χρειάζεται να μην αποτελέσουν εναλλακτική επιλογή τα κόμματα εκείνα που είτε συντηρητικοποιούν τη λαϊκή συνείδηση, είτε αμβλύνουν το ριζοσπαστισμό της.
Η ΕΕ είναι συμμαχία θηρίων
Η καταδίκη της ΕΕ είναι μονόδρομος. Και θέλω να σταθώ στο εξής ζήτημα, στους μύθους που αποκαλύφθηκαν. Αν πριν λίγα χρόνια μπορούσε κανείς να εξηγήσει το φαινόμενο της πίστης σε κάποιες εξαγγελίες - ψέματα, λέμε εμείς - και στους μύθους, σήμερα κατά τη γνώμη μας δεν υπάρχει τέτοια δικαιολογία. Ναι, η ΕΕ είναι μονόδρομος μόνο για τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας των κρατών - μελών και των κομμάτων που τα υπηρετούν. Πραγματικά, μια Ελλάδα έξω από την ΕΕ θα δημιουργούσε προβλήματα σε επιχειρηματικά μεγαθήρια της Ελλάδας, γιατί δε θα είχαν όλο αυτό το οπλοστάσιο, τη νομιμοποίηση και την αβάντα της ΕΕ. Το δικό τους λοιπόν μονόδρομο συμφερόντων τον βαφτίζουν μονόδρομο για τους λαούς.
Είναι ρεαλιστικό αυτό που εμείς λέμε, ότι η Ελλάδα μπορεί να βρει το δρόμο, ο ελληνικός λαός μπορεί να βρει το δρόμο του μέσα από την πάλη που ξεκινάει το λιγότερο από την ανυπακοή και απειθαρχία και φτάνει έως την ουσιαστική ρήξη με την ίδια την ΕΕ. Εμείς θεωρούμε ότι η συνεργασία στην Ευρώπη θα είναι ωφέλιμη μόνο όταν πάψει να υπάρχει πλουτοκρατία σε όσο γίνεται περισσότερες χώρες της ΕΕ και βεβαίως τελικά σε όλη την Ευρώπη. Και, αν θέλετε, όταν η Ευρώπη γίνει σοσιαλιστική, τότε μπορούμε να μιλάμε για την Ευρώπη της συνεργασίας, για την Ευρώπη που πραγματικά θα προσχωρήσουν οι λαοί εθελοντικά και όχι με τη δύναμη των όπλων, με τα βερεσέ, με τους ψεύτικους μύθους των κοινοτικών ποσών. Θα προσχωρήσουν εθελοντικά, γιατί θα τους συμφέρει μια τέτοια Ευρώπη και όχι στο όνομα κάποιων πακέτων.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν είναι αδελφότητα, είναι μία συμμαχία θηρίων, κυριολεκτικά. Οταν έγινε η ΕΟΚ, τους ένωνε η αντίθεση, η πάλη, το μίσος προς το σοσιαλιστικό σύστημα. Σήμερα, τους ενώνει η προσπάθεια για την ακόμη μεγαλύτερη εκμετάλλευση των λαών και η προσπάθεια να ισχυροποιήσουν στις πλάτες των λαών την Ευρωπαϊκή Ενωση. Για να διεκδικήσουν μερίδια και εκτός Ευρώπης, στη Λατινική Αμερική και αλλού, απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και σε περιφερειακές καπιταλιστικές δυνάμεις που αναπτύσσονται.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι αδελφότητα μόνο όταν πρόκειται να πάρουν κοινές αποφάσεις εναντίον των λαών. Για κοιτάξτε, τώρα στην κρίση, η Γαλλία τσακώνεται με τη Γερμανία, η Γερμανία τα φτιάχνει με τη Ρωσία, η Μεγάλη Βρετανία "κλείνει μάτι" στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες που εντάχθηκαν στην Ευρωπαϊκή Ενωση, στην αρχή ικέτευαν να μπουν στην Ευρωπαϊκή Ενωση, τώρα τείνουν χέρι προς τις Ηνωμένες Πολιτείες και με την πλάτη των Ηνωμένων Πολιτειών να πιέσουν, για να πάρουν κοινοτικά ποσά για τους δικούς τους επιχειρηματίες, για τη δική τους τάξη.
Απάτη κυριολεκτικά και μύθος είναι ότι τα κοινοτικά κονδύλια έσωσαν την Ελλάδα. Εάν η Ελλάδα ήταν μακριά απ' τις δεσμεύσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μια Ελλάδα βεβαίως της λαϊκής εξουσίας, της εργατικής εξουσίας, που θα οργάνωνε την οικονομία και την κοινωνία στη βάση των ανθρώπινων αναγκών και όχι του κέρδους, δε θα είχε έσοδα; Δε θα είχε χρήματα; Θα συγκέντρωνε πλούτο, με τη διαφορά ότι θα ανήκε στο λαό.
Να συμφωνήσουμε στην απειθαρχία και στην ανυπακοή
Θα μου πείτε, μπορεί η Ελλάδα να σταθεί αυτάρκης και μόνη της; Εμείς λέμε όχι, σε έναν τέτοιο κόσμο. Αλλά, εν πάση περιπτώσει, θα μπορούσε πραγματικά τότε να διεκδικήσει ισότιμες και αμοιβαία επωφελείς σχέσεις, αξιοποιώντας και τις αντιθέσεις ανάμεσα στις καπιταλιστικές χώρες, αλλά και αξιοποιώντας τα θετικά αποτελέσματα που οπωσδήποτε προοδευτικά και σταδιακά θα έρθουν και στην Ευρώπη και σε όλη τη Γη, μια που η Ελλάδα δε θα έχει την τύχη να είναι η μοναδική που συγκρούεται με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Συγκρούσεις τέτοιες, βαθύτερες ή λιγότερο βαθιές, θα αναπτύσσονται τα επόμενα χρόνια και στην Ευρώπη και αλλού. Χειρότερα θα ήταν για το κεφάλαιο εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης. Για το λαό θα ήταν καλύτερα, πολύ καλύτερα.
Αυτό, σε όλη τη διάρκεια της εκλογικής εκστρατείας θα προσπαθήσουμε να το επιβεβαιώσουμε. Θα φέρουμε μόνο δύο παραδείγματα:
Παράδειγμα πρώτο. Οι αγροτικές επιδοτήσεις που είχαν ημερομηνία λήξης και οι οποίες δόθηκαν στους αγρότες μόνο και μόνο για να πουλάνε φθηνά προϊόντα στις βιομηχανίες μεταποίησης και στους άλλους βιομήχανους.
Παράδειγμα δεύτερο. Ολα αυτά τα περίφημα κοινωνικά προγράμματα. Το πρόγραμμα "Βοήθεια στο σπίτι", το πρόγραμμα της φύλαξης στα σχολεία ή των γυναικών που κάνουν τους τροχονόμους. Προσλήφθηκαν με τα προγράμματα αυτά με τα κοινοτικά ποσά, τελειώνουν τα κοινοτικά ποσά, τους πετάνε στους Δήμους, οι Δήμοι δεν τους πληρώνουν και πάει λέγοντας. Δειγματοληπτικά κοινωνικά προγράμματα έχουμε.
Επομένως, εμείς καλούμε και εκείνους που δε συμφωνούν με τη θέση μας για Λαϊκή Εξουσία - Λαϊκή Οικονομία, για αποδέσμευση, να 'ρθουν μαζί μας. Είναι ανάγκη να δείξουν ότι επιθυμούν την αντεπίθεση, ότι επιθυμούν ένα σάλπισμα μιας ανασύνταξης του κινήματος. Επιθυμούν να τιμωρήσουν.
Να το πω, για άλλη μια φορά, με σαφήνεια και καθαρότητα. Δε χρειάζεται να συμφωνήσουν σε όλα μαζί μας. Αλλωστε, κανέναν δεν μπορούμε να τον βάλουμε στο τσεπάκι μας. Να συμφωνήσουμε στην απειθαρχία και στην ανυπακοή.
Παράδειγμα ένα και τελειώνω, τι θα γίνει με τη σύνταξη των γυναικών στα 65 χρόνια; Είναι αίσχος, κυριολεκτικά, αυτό που γίνεται. ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία, τα φερέφωνα της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και των άλλων ψάχνουν νομικούς τρόπους για να ξεφύγουν. Το θέμα είναι πολιτικό, ταξικό, κοινωνικό. Η γενική τάση είναι συνταξιοδότηση στα 65, 67, 71. Δεν έχει σχέση με την ισοτιμία των δύο φύλων. Καμία σχέση με την ισοτιμία των δύο φύλων. Ισα - ίσα είναι ένδειξη της ανισοτιμίας των δύο φύλων η εξίσωση. Υπάρχουν βιολογικοί και κοινωνικοί όροι που απαγορεύουν την εξίσωση. Είναι άλλο πράγμα να πέσουν και τα όρια συνταξιοδότησης των ανδρών και των γυναικών. Θα υπάρχει, και πρέπει να υπάρχει, και στις συνθήκες του σοσιαλισμού η διαφορά των 5 χρόνων.
Πολύ περισσότερο, το πάνε για επαγγελματικά Ταμεία, τον δεύτερο στην ουσία ιδιωτικοποιημένο πυλώνα της Ασφάλισης, που δίπλα στον κρατικό με τα ψίχουλα, ο δεύτερος είναι αυτός όπου οι εργαζόμενοι θα ανευρίσκουν πόρους και θα μοιράζονται συντάξεις ανάλογα με τους πόρους. Πρόκειται, δηλαδή, για ένα δεύτερο πυλώνα που καταργεί τα Ταμεία τα επικουρικά. Είναι ο Προκρούστης και στην κατώτατη σύνταξη και τότε βεβαίως ανοίγει η όρεξη, για όσους μπορούν, του τρίτου πυλώνα, της καθαρά ιδιωτικής ασφάλισης. Θα κοροϊδεύουμε τον κόσμο;
Ανυπακοή και απειθαρχία, για να μην εφαρμοστεί. Εμείς αυτό λέμε. Αυτό είναι πιο ρεαλιστικό απ' το να λες πρέπει να συμμορφωθώ και να βρω τρόπους μεταβατικούς να κερδίσω χρόνο. Και τέλος, το ΠΑΣΟΚ αυτό λέει, να μη θιγούν τα ώριμα δικαιώματα. Για να μην ομολογήσει ότι από εδώ και μπρος θα ισχύουν τα 65 χρόνια για όλους. Με αυτά νομίζουμε ότι λέμε καθαρά τις θέσεις μας. Πιστεύουμε ότι οι θέσεις μας συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον. Θα συζητήσουμε πολύ και μέχρι τις Ευρωεκλογές. Ολα τα αποδεικτικά μας όπλα θα διαδίδονται πλατιά στο λαό».

ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ Νέα αύξηση κερδών 65% το 1995



ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ
Νέα αύξηση κερδών 65% το 1995
Καθαρά κέρδη 183 δισ. δραχμές παρουσίασαν την προηγούμενη χρονιά 19 κερδοφόρες εμπορικές τράπεζες. Δύο μόνο ιδιωτικές τράπεζες, η Πίστεως και η Εργασίας, παρουσίασαν κέρδη 88,3 δισ. δραχμές ή το 48% των συνολικών κερδών
Η τρελή κούρσα των κερδών των εμπορικών τραπεζών συνεχίστηκε και το 1995. Σύμφωνα με τα στοιχεία της εταιρίας ICAP, που δόθηκαν χτες στη δημοσιότητα, 25 ελληνικές εμπορικές τράπεζες αύξησαν τα κέρδη τους το 1995 κατά 65,3% ως προς το 1994, γεγονός που καταδεικνύει τις συνέπειες της πολύμορφης και πολύπλευρης πολιτικής λιτότητας. Τη στιγμή που τα όρια φτώχειας απλώνονται απειλητικά σε όλο και περισσότερα κοινωνικά στρώματα, μια χούφτα επιχειρήσεων και τραπεζών κυριολεκτικά θησαυρίζουν.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της ICAP, τα καθαρά κέρδη των 25 εμπορικών τραπεζών αυξήθηκαν από 101 δισ. δραχμές το 1994 σε 167,3 δισ. δραχμές το 1995. Τα αποτελέσματα αυτά προκύπτουν στο σύνολο των κερδοφόρων και των ζημιογόνων τραπεζών. Αν αφαιρέσουμε τις τελευταίες, οι εναπομείνασες 19 παρουσίασαν το 1995 καθαρά κέρδη 183,6 δισ. δραχμές έναντι 180,5 δισ. δραχμών το 1994. Η ποσοστιαία μεταβολή των κερδών στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι βέβαια εντυπωσιακή. Εντυπωσιακή, αντίθετα, είναι η σταθεροποίηση της μάζας των κερδών σε υψηλά επίπεδα, αν λάβουμε υπόψη ότι από το 1990, την πρώτη χρονιά εφαρμογής του προγράμματος λιτότητας, η αύξηση των τραπεζικών κερδών είναι τεράστια. Να υπενθυμίσουμε μόνο ότι το ποσοστό αύξησης των κερδών το 1994 ως προς το 1993 ήταν 411%!!
Από τα στοιχεία προκύπτει, επίσης, η συσσώρευση κερδών στα χέρια λίγων μόνο τραπεζών. Οι δύο μεγαλύτερες ιδιωτικές εμπορικές τράπεζες, η Πίστεως και η Εργασίας, παρουσίασαν καθαρά κέρδη 50,8 δισ. δραχμές η πρώτη (η περισσότερο κερδοφόρα τράπεζα) και 37,5 δισ. δραχμές η δεύτερη (τρίτη στη γενική κατάταξη). Και οι δύο μαζί παρουσίασαν καθαρά κέρδη 88,3 δισ. δραχμές ή το 52,9% των συνολικών κερδών των 25 τραπεζών, ενώ συγκρινόμενες ως προς τις 19 κερδοφόρες τράπεζες κατείχαν το 48,1% των συνολικών κερδών.
Από τα στοιχεία αυτά προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι η πολιτική "απελευθέρωσης" του τραπεζικού συστήματος που ξεκίνησε από το 1986 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η επέκταση των δραστηριοτήτων στις νέες κερδοσκοπικές δραστηριότητες των παραγωγών προϊόντων (παράλληλα με τη διατήρηση των παλαιότερων μορφών κερδοσκοπίας) ωφέλησε κυρίως τις ιδιωτικές τράπεζες. Ο βαθμός εκμετάλλευσης των εργαζομένων στις δύο αυτές ιδιωτικές τράπεζες υπήρξε εντυπωσιακός σε σχέση με τις υπό δημόσιο χαρακτήρα τράπεζες. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ICAP, o μέσος όρος των κερδών ανά εργαζόμενο στην Πίστεως και την Εργασίας ανήλθε το 1995 σε 14,4 εκατ. δραχμές, έναντι 3 εκατ. δραχμών που παρουσίασαν η Εθνική, η Εμπορική και η Ιονική.
Ποσοστά αυξήσεων, σημαντικά υψηλότερα από τον πληθωρισμό του 1995, παρουσίασαν, τόσο οι καταθέσεις, όσο και οι χορηγήσεις.
Οι μεν καταθέσεις στις 25 τράπεζες ανήλθαν το 1995 στα 18,4 τρισ. δραχμές, έναντι 15,8 τρισ. δραχμών το 1994 ή ποσοστό αύξησης 16,6%, ενώ την περίοδο '94/'93 το ποσοστό αύξησης των καταθέσεων ήταν 8,4%.
Οι χορηγήσεις ανήλθαν σε 8,64 τρισ. δραχμές και παρουσίασαν αύξηση 19% ως προς το 1994, μιας και είχαν ανέλθει τότε στα 7,26 τρισ. δραχμές.
Τόσο η αύξηση των καταθέσεων, αλλά κυρίως η αύξηση των χορηγήσεων καταδεικνύει την αύξηση του ειδικού βάρους των τραπεζών στο σύνολο της ελληνικής οικονομίας.

ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΤΡΑΠΕΖΕΣ Εκρηξη κερδών και το 1994


ΤΡΑΠΕΖΕΣ
Εκρηξη κερδών και το 1994
Δώδεκα τράπεζες, που διαχειρίζονται την πλειοψηφία των καταθέσεων και των δανείων, δηλώνουν ότι πέρσι το επίσημα κέρδη τους αυξήθηκαν πάνω από 50%
Προκλητικές αυξήσεις κερδών, σημείωσαν και το 1994 οι τράπεζες - όπως και οι μεγάλες εμποροβιομηχανικές επιχειρήσεις - χάρη στη συγκεκριμένη οικονομική πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση. Σύμφωνα με τους ισολογισμούς 12 τραπεζών, που συγκεντρώνουν την πλειοψηφία των καταθέσεων και χορηγήσεων, τα φανερά τους κέρδη παρουσίασαν το1994 αύξηση που ξεπέρασε το 50% (!) σε σχέση με το 1993. Ειδικότερα, πέρσι 12 τράπεζες, στις οποίες περιλαμβάνονται και οι έξι μεγαλύτερες της χώρας, παρουσίασαν ονομαστική αύξηση κερδών 52,1%.Σε απόλυτους αριθμούς, τα κέρδη προ φόρων των τραπεζών αυτών από 147,4 δισ. δραχμές το 1993, το 1994 έφτασαν τα 224,2 δισ. δραχμές. Συγκρινόμενα, επίσης, τα κέρδη του 1994 με το 1992, παρουσιάζουν ονομαστική αύξηση 101,2%.
Ενδεικτικά, αναφέρουμε ότι το 1994 σε σχέση με το 1993, η Εθνική αύξησε τα κέρδη προ φόρων κατά 115,4%,η Εμπορική 32,1%,η Ιονική 93,1%,η Πίστεως 27%,η Εργασίας20,6%,η Xiosbank του ομίλου Βαρδινογιάννη κατά 566% και η EYROBANK του ομίλου Λάτση κατά 40%.
Για να κατανοήσουμε το μέγεθος της κερδοφορίας των τραπεζών, παραθέτουμε τα ακόλουθα στοιχεία.
Το 1994 το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) της χώρας παρουσίασε σε σταθερές τιμές αύξηση 1,5%.Στον τομέα των υπηρεσιών σε εμπόριο - ασφάλειες - τράπεζες, η αύξηση ήταν1,2% (στοιχεία Τράπεζας της Ελλάδος). Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, το 1994, η αύξηση των πραγματικών των μισθών των εργαζομένων στη βιομηχανία και το εμπόριο, ήταν μηδενική ή οριακά λίγο μεγαλύτερη από το μηδέν.Τέλος, από τα πρώτα στοιχεία των ισολογισμών ορισμένων μεταποιητικών επιχειρήσεων, προκύπτει ότι η ονομαστική αύξηση των κερδών βρίσκεται στα ίδια επίπεδα με την άνοδο του πληθωρισμού και σε αρκετές περιπτώσεις μεγάλων επιχειρήσεων, αρκετά πάνω από αυτά τα επίπεδα.
Πώς, αλήθεια, σε τέτοιες πρωτοφανείς συνθήκες ύφεσης οι εμπορικές τράπεζες κατάφεραν να παρουσιάσουν ονομαστικά κέρδη 52%,τα οποία μετά την αφαίρεση του πληθωρισμού φτάνουν στο εξίσου εντυπωσιακά ποσοστό 41,2%;
Η εξήγηση, που επιχείρησε να δώσει για τη νέα έκρηξη κερδών στις εμπορικές τράπεζες της χώρας, ο πρόεδρος της Ενωσης Ελληνικών Τραπεζών και διοικητής της Εθνικής Τράπεζας Γ. Μίρκος, ήταν ότι η αύξηση αυτή οφείλεται στη σκληρή δουλιά διοίκησης και εργαζομένων, καθώς και στην προσαρμοστικότητα που επέδειξαν οι τράπεζες στο νέο διεθνές περιβάλουν,δεν πείθει.
Η κερδοφορία των τραπεζών
Για να αντλήσουν υπερκέρδη οι εμπορικές τράπεζες της χώρας, καταφεύγουν σε μεθόδους, που δύσκολα θα γίνονταν αποδεκτές σε άλλες ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, όπου οι κανόνες του παιχνιδιού - για λόγους ασφάλειας του συστήματος - δεν παραβιάζονται τόσο κατάφωρα. Δεν μπορεί να γίνει, παραδείγματος χάρη, εύκολα αποδεκτή σε άλλες χώρες ηληστρική πολιτική των επιτοκίων, που ακολουθούν οι εμπορικές τράπεζες στην Ελλάδα. Οι τελευταίες, σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος, το Δεκέμβρη του 1994διαχειρίζονταν υπό μορφή καταθέσεων, ρέπος, ομολόγων, το τεράστιο για τα ελληνικά δεδομένα ποσό των 21,1 τρισ. δραχμών.
Στις καταθέσεις ταμιευτηρίου,οι οποίες αποτελούν πάνω από το 50%, των συνολικών καταθέσεων, προσφέρουν σήμερα επιτόκιο 15% (ήδη η Εθνική ανακοίνωσε την απόφασή της να το μειώσει από το Μάη στο 14% και θα ακολουθήσουν και οι άλλες τράπεζες), ενώ τα ίδια αυτά χρήματα των καταθετών, τα δανείζουν στη συνέχεια σε επιχειρήσεις, βιοτεχνίες κλπ. με επιτόκιο 20 - 24%.Στα δε καταναλωτικά δάνεια, το ύψος των επιτοκίων είναι πάνω από 30%. Στη μεν πρώτη περίπτωση, η διαφορά επιτοκίων καταθέσεων - χορηγήσεων είναι 5 - 9 ποσοστιαίες μονάδες, ενώ στη δεύτερη περίπτωση η διαφορά ξεπερνά τις 15 ποσοστιαίες μονάδες. Στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, η διαφορά των επιτοκίων καταθέσεων - χορηγήσεων είναι της τάξης των 2 - 3 ποσοστιαίων μονάδων.
Οι εμπορικές τράπεζες της χώρας είναι σήμερα οι ουσιαστικοί διαχειριστές του τεράστιου δημόσιου χρέους της χώρας, το οποίο στο τέλος του 1994, ξεπερνούσε τα 27 τρισ. δραχμές. Σημαντικό μέρος των κρατικών ομολογιακών τίτλων που εκδίδονται για τη χρηματοδότηση του χρέους βρίσκεται σήμερα στα χέρια τους. Σύμφωνα με τα στοιχεία των τελευταίων ισολογισμών, η Εθνική Τράπεζα, στο τέλος του 1994, διατηρούσε κρατικούς τίτλους αξίας2,3 τρισ. δραχμών, η Πίστεως 820 δισ., η Πειραιώς 753 δισ. δραχμών κλπ.
Διατηρώντας στα ταμεία τους τα τεράστια αυτά ποσά, είναι σε θέση να εκβιάζουν και να απαιτούν τη συμμετοχή τους στη διαμόρφωση της δημοσιονομικής, αλλά και της γενικότερης οικονομικής πολιτικής της χώρας.Τέλος, και με αφορμή τον θόρυβο που έχει δημιουργήσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για τη φοροδιαφυγή των μικρομεσαίων στρωμάτων και των αγροτών, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι στον χώρο των τραπεζών συντελείται τεράστια φοροδιαφυγή, σε γνώση μάλιστα των επίσημων αρχών της Τράπεζας της Ελλάδος και της κυβέρνησης. Βαφτίζοντας το κρέας ψάρι, κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό να ξεπεράσουν τη φορολογία των ρέπος, μέσω της μετατροπής των όρων των συμβολαίων, αλλαγή όμως η οποία δε μεταβάλλει την ουσία των πράξεων αυτών. Οι προθεσμιακές πράξεις σε συνάλλαγμα, στις οποίες επιδίδονται συστηματικά οι τράπεζες και οι μυημένοι στο κερδοσκοπικό αυτό παιγνίδι χρηματιστές και επιχειρηματίες, παραμένουν ουσιαστικά αφορολόγητες. Οι επίσημες αρχές του υπουργείου Οικονομικών, οι οποίες έχουν ανακηρύξει την πάταξη της φοροδιαφυγής, σε πρωταρχικό τους στόχο, έχουν πλήρη άγνοια, τόσο για το ύψος των χρημάτων που "παίζονται" στις πράξεις αυτές, όσο και για το ύψος της φοροδιαφυγής.
Θ. Κ.

ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

3-4 ΟΚΤΩΒΡΗ 1993
Δέκα χρόνια από την επέλαση των τανκ στο ρωσικό Κοινοβούλιο
«Ναι, έχετε δίκιο!», λένε ορισμένοι, «πράγματι, ο σοσιαλισμός είχε δώσει τα βασικά στον άνθρωπο, Υγεία, Παιδεία, κατοικία, αλλά τι να τα κάνεις; Αφού δεν υπήρχε δημοκρατία!». Και συνεχίζουν το συλλογισμό τους: «Τώρα βέβαια έχουν πολλά προβλήματα, όπως ανεργία, αβεβαιότητα για το αύριο, αλλά έχουν δημοκρατία, ελευθερία, που δεν είχαν πριν!». Σε ένα άρθρο, σίγουρα δεν μπορούμε να εξετάσουμε όλες τις πτυχές αυτών των συλλογισμών, αλλά με αφορμή και τη συμπλήρωση 10 χρόνων από τα πολύνεκρα γεγονότα της Μόσχας, θα προσπαθήσουμε να δείξουμε πως τα πράγματα σαφώς και δεν είναι έτσι! Κι αυτό γιατί τα γεγονότα που διεξήχθησαν στη Μόσχα, στις 3 και 4 Οκτώβρη 1993, όσο κι αυτά που ακολούθησαν τα επόμενα 10 χρόνια, προσφέρονται για πολλές σκέψεις, συμπεράσματα και δίνουν απαντήσεις σε κρίσιμα ερωτήματα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, παρουσιάζοντας ένα μικρό χρονικό των βασικών γεγονότων.
Ενα ακόμη πραξικόπημα με τη στήριξη της «διεθνούς κοινότητας»
21 Σεπτέμβρη 1993 - Ο Μπ. Γιέλτσιν υπογράφει το Προεδρικό Διάταγμα 1400, με το οποίο καταργεί το ρωσικό Κοινοβούλιο, το Συνέδριο των Λαϊκών Βουλευτών και το Ανώτατο Σοβιέτ (ΑΣ), ενώ παύει τα δικαιώματα των βουλευτών. Αργά το βράδυ, το Ανώτατο Σοβιέτ απαντά στην πρόκληση Γιέλτσιν και τον καθαιρεί από τα καθήκοντα του Προέδρου, με το σκεπτικό πως παραβίασε το Σύνταγμα. Στη θέση του, διορίζεται ο Α. Ρουτσκόι, έως τότε αντιπρόεδρος της χώρας.

22 Σεπτέμβρη 1993 - Εξω από το Κοινοβούλιο (το κτίριο του Ανωτάτου Σοβιέτ) αρχίζουν να συρρέουν χιλιάδες λαού, που τάσσονται ενάντια στις πραξικοπηματικές ενέργειες Γιέλτσιν. Ξεσπούν διαδηλώσεις σε Μόσχα, Λένινγκραντ και σε άλλες πόλεις της Ρωσίας. Ο Ρ. Χασμπουλάτοφ - πρόεδρος του ΑΣ, δίνει το βάρος στις αποφάσεις που θα πάρουν τα νομοθετικά όργανα των περιοχών της Ρωσίας. Ο Γιέλτσιν δίνει το βάρος στον έλεγχο των Ενόπλων Δυνάμεων.
23 Σεπτέμβρη 1993 - Το απόγευμα ξεκινούν στη Μόσχα οι εργασίες του Συνεδρίου των Λαϊκών Βουλευτών της Ρωσικής Ομοσπονδίας, με τη συμμετοχή 638 βουλευτών (από τους 941 εκλεγμένους). Ο Γιέλτσιν, που φαίνεται να ελέγχει τις βασικές λειτουργίες του κρατικού μηχανισμού, κόβει τις τηλεφωνικές επικοινωνίες του κτιρίου του ΑΣ. Οι πιστές στο ΑΣ αστυνομικές δυνάμεις και οι ομάδες αυτοάμυνας του ΑΣ που συγκροτήθηκαν από πολίτες εξοπλίζονται. Αργά τη νύχτα, γίνεται μια «περίεργη» επίθεση από ένοπλους στο Αρχηγείο των Ενόπλων Δυνάμεων της ΚΑΚ. Υπάρχουν τραυματίες κι ένας νεκρός. Η επίθεση χαρακτηρίζεται από το ΑΣ ως προβοκάτσια.
24 Σεπτέμβρη 1993 - Ο Γιέλτσιν, επωφελούμενος από την προβοκάτσια, προχωρεί στην περικύκλωση του κτιρίου του ΑΣ με αστυνομικές δυνάμεις. Σε πολλές πόλεις της Ρωσίας, γίνονται διαδηλώσεις, ενώ στη Μόσχα οι διαδηλωτές συγκρούονται με την Αστυνομία. Το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ρωσίας ζητά «μηδενική λύση», δηλαδή την επαναφορά της κατάστασης που υπήρχε πριν το αντισυνταγματικό Διάταγμα Γιέλτσιν.
25 Σεπτέμβρη 1993 - «Μάχη» για τον έλεγχο των περιοχών της Ρωσίας. Τα νομοθετικά όργανα σε 75 από τις 89 περιοχές της Ρωσίας υποστηρίζουν το ΑΣ. Ο Γιέλτσιν προχωρά σε «ξήλωμα» όσων εκ των περιφερειαρχών διαφωνούν μαζί του. Οι εκπρόσωποι 28 περιοχών απειλούν να αρχίσουν την παρακράτηση της αποστολής των φόρων προς την κεντρική κυβέρνηση, εάν ο Γιέλτσιν δεν αναιρέσει το πραξικόπημα.
26 Σεπτέμβρη 1993 - Στο Λένινγκραντ πραγματοποιείται Σύνοδος εκπροσώπων 46 περιοχών της Ρωσίας. Οι περισσότεροι τάσσονται ενάντια στη διάλυση του Κοινοβουλίου. Πραγματοποιούνται μαζικές αντιπροεδρικές διαδηλώσεις σε πολλές πόλεις της Ρωσίας, ενώ στη Μόσχα οι υποστηρικτές του Γιέλτσιν επίσης πραγματοποιούν συγκέντρωση.
27 Σεπτέμβρη 1993 - Ο Γιέλτσιν απορρίπτει την έκκληση του Συνταγματικού Δικαστηρίου και εκπροσώπων 60 περιοχών της Ρωσίας, που πρότειναν τη «μηδενική λύση». Οι διαδηλωτές στη Μόσχα συγκρούονται με την Αστυνομία και για λίγο καταφέρνουν να «σπάσουν» το στρατιωτικό κλοιό του κτιρίου του ΑΣ.
28 Σεπτέμβρη 1993 - Δυνάμεις Αστυνομίας και Στρατού ενισχύουν την περικύκλωση του ΑΣ και υψώνουν γύρω από αυτό συρματοπλέγματα. Η κυβέρνηση απαγορεύει την έκδοση της εφημερίδας «Ναρόντναγια Πράβντα» του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας (ΚΕΚΡ) και της εφημερίδας «Ντιεν» της λεγόμενης πατριωτικής αντιπολίτευσης. Νέες συγκρούσεις διαδηλωτών και Αστυνομίας στη Μόσχα, όπου τραυματίζονται πάνω από 200 διαδηλωτές, μερικοί άντρες των ρωσικών ΜΑΤ, ενώ σκοτώνεται ένας αξιωματικός του Στρατού, που συντρίφτηκε από όχημα της Αστυνομίας.
29 Σεπτέμβρη 1993 - Η κυβέρνηση στέλνει τελεσίγραφο, ζητώντας την αποχώρηση από το κτίριο του ΑΣ, τόσο των βουλευτών, όσο και των ένοπλων υπερασπιστών του ΑΣ, που τους υπολογίζει έως 2 χιλιάδες άντρες.
30 Σεπτέμβρη 1993 - Το Συνταγματικό Δικαστήριο κι οι εκπρόσωποι 60 περιοχών της Ρωσίας ζητούν να σταματήσει ο αποκλεισμός του Κοινοβουλίου από τις στρατιωτικές δυνάμεις κι επιμένουν να εφαρμοστεί η «μηδενική λύση». Το κέντρο της Μόσχας, για άλλη μια φορά, μετατρέπεται σε χώρο οδομαχιών.
1 Οκτώβρη 1993 - Το ΑΣ και οι υπερασπιστές του αρνούνται να παραδώσουν τα όπλα, με αντάλλαγμα την επαναφορά στο κτίριο του ρεύματος, της θέρμανσης και των τηλεπικοινωνιών. Νέες συγκρούσεις Αστυνομίας και διαδηλωτών στη Μόσχα.
3 Οκτώβρη 1993 - Η διαδήλωση που είχε προγραμματιστεί από την «Εργαζόμενη Ρωσία» πριν ακόμη την υπογραφή του διατάγματος Γιέλτσιν με κοινωνικο-οικονομικά αιτήματα, παίρνει χαρακτήρα αντι-δικτατορικό, υποστήριξης του ΑΣ. Ξεσπούν συγκρούσεις μεταξύ χιλιάδων διαδηλωτών και αστυνομικών και στρατιωτικών δυνάμεων. Οι διαδηλωτές σπάνε τα μπλόκα και το απόγευμα μπαίνουν στον προαύλειο χώρο του κτιρίου του ΑΣ κι ενώνονται με τις ένοπλες ομάδες αυτοάμυνας του ΑΣ. Οι αστυνομικές και στρατιωτικές δυνάμεις υποχωρούν. Από το κτίριο της γειτονικής δημαρχίας της Μόσχας ρίχνονται «τυφλοί» πυροβολισμοί προς τους διαδηλωτές. Ομάδα ένοπλων υπερασπιστών του ΑΣ κάνει έφοδο στο κτίριο της δημαρχίας και μετά από σύντομη μάχη αφοπλίζει και συλλαμβάνει ορισμένους ενόπλους. Στην ηγεσία του ΑΣ κυριαρχεί ευφορία, αφού καταφθάνουν πληροφορίες πως μεγάλες στρατιωτικές μονάδες περνούν ή ήδη κιόλας πέρασαν στο πλευρό του ΑΣ. Ο Α. Ρουτσκόι από το μπαλκόνι του ΑΣ δίνει το σύνθημα της αποστολής ένοπλων διαδηλωτών στο κτίριο της ρωσικής τηλεόρασης, με στόχο να καταληφθεί το κτίριο και να ενημερωθεί για τις εξελίξεις και τις θέσεις του ΑΣ ο ρωσικός λαός. Εκατοντάδες διαδηλωτές, ένοπλοι και άοπλοι, ξεκινούν με κάθε μέσο για το σταθμό της τηλεόρασης, ο οποίος όμως φρουρείται από τις ειδικές στρατιωτικές δυνάμεις της ομάδας «Αλφα». Μετά από αδιέξοδες σύντομες συνομιλίες με τους εκπροσώπους του ΑΣ, η ομάδα «Αλφα» ανοίγει πυρ στο «ψαχνό». Δεκάδες νεκροί και τραυματίες διαδηλωτές γύρω από το κτίριο της ρωσικής τηλεόρασης, που παύει τη μετάδοση του προγράμματός της. Αργά το βράδυ, ο Γιέλτσιν καταφέρνει να κινητοποιήσει περίπου 1.000 ένοπλους με πολιτικά (πρόκειται κυρίως για ιδιωτικούς αστυνομικούς, μπράβους και ανθρώπους του υποκόσμου), που συγκεντρώνονται έξω από το κτίριο του Δημοτικού Συμβουλίου της Μόσχας.
4 Οκτώβρη 1993 - Με το που περνάει η 01.00 π.μ., στο κέντρο της Μόσχας, αρχίζουν να εμφανίζονται τεθωρακισμένα οχήματα του ρωσικού στρατού και τανκ, που σιγά - σιγά λαμβάνουν θέσεις γύρω από το κτίριο του ΑΣ. Πρόκειται για ειδικές δυνάμεις του στρατού και των αλεξιπτωτιστών. Πριν ξημερώσει, αρχίζει η στρατιωτική επιχείρηση κατά του ΑΣ. Με ιδιαίτερη βαρβαρότητα και χρησιμοποιώντας κάθε είδους όπλα, οι δυνάμεις του Γιέλτσιν σφυροκοπούν το κτίριο του ΑΣ, που τυλίγεται στις φλόγες. Η αντίσταση των ένοπλων ομάδων των υποστηρικτών του ΑΣ θα διαρκέσει 10 ώρες. Επίσημα οι νεκροί, αρχίζοντας από το απόγευμα της 3ης Οκτώβρη, είναι 147, οι τραυματίες 600, κι άλλοι τόσοι οι συλληφθέντες. Ορισμένες φήμες όμως μιλούν για πάνω από 1.000 νεκρούς, ενώ κάτοικοι γειτονικών σπιτιών κάνουν λόγο για εκτελέσεις των αφοπλισμένων υπερασπιστών του ΑΣ σε μικρό γήπεδο που βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από το κτίριο του ΑΣ. Γιατροί των «πρώτων βοηθειών» επιβεβαιώνουν πως πολλοί νεκροί είχαν πιστάγκωνα δεμένα τα χέρια τους.
5 Οκτώβρη 1993 - Ο Γιέλτσιν, με διάταγμά του, απαγορεύει την κυκλοφορία 10 ακόμη εφημερίδων της αντιπολίτευσης. Απαγορεύεται επίσης η δράση δεκάδων κομμάτων κι οργανώσεων, όπως η δράση του ΚΕΚΡ, της «Εργαζόμενης Ρωσίας», του Μετώπου Εθνικής Σωτηρίας, της Κομσομόλ, που σύμφωνα με τις αρχές είχαν ηγετικά στελέχη τους, τα οποία συμμετείχαν στις αιματηρές μάχες. Σ' αυτές τις δυνάμεις θα απαγορευτεί και η κάθοδος στις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Επίσης απαγορεύεται η δράση σε κόμματα, όπως το ΚΚΡΟ, που, σύμφωνα με τις αρχές, μέλη τους συμμετείχαν στα γεγονότα, χωρίς όμως την έγκριση της ηγεσίας τους. Στη δεύτερη κατηγορία θα επιτραπεί αργότερα η συμμετοχή στις εκλογές. Με δήλωσή του στο «Ρ», ο Β. Τιούλκιν, ηγετικό στέλεχος του ΚΕΚΡ, σημειώνει: «Το κόμμα μας δεν είναι από εκείνα τα κόμματα που διαλύονται με διατάγματα».
6 Οκτώβρη 1993 - Η «διεθνής κοινότητα» εκφράζει την «ανακούφισή» της για την κατάληξη των γεγονότων, όπως και την υποστήριξή της προς τον Γιέλτσιν. Ο «Ρ» δημοσιεύει μιαν ακόμη ανακοίνωση του ΚΚΕ, με την οποία καταγγέλλεται το καθεστώς Γιέλτσιν, η κατάπνιξη της δημοκρατίας και του θεσμού του Κοινοβουλίου. Στην ανακοίνωση καυτηριάζεται και η στάση των ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΝ, που συντάχθηκαν με τον Γιέλτσιν για το «καλό της προώθησης των μεταρρυθμίσεων». Χαρακτηριστικά, ο ΣΥΝ για άλλη μια φορά επίσημα παίρνει «ίσες αποστάσεις» από το «θύμα» και το «θύτη», ενώ χαρακτηρίζει τους υποστηρικτές του Κοινοβουλίου ως «νοσταλγούς του παρελθόντος», ουσιαστικά υποστηρίζοντας τον Γιέλτσιν.
7 Οκτώβρη 1993 - Η «έπαρση» των υποστηρικτών του Γιέλτσιν είναι τέτοια, που ζητούν τη λήψη μέτρων ακόμη κι ενάντια σε εφημερίδες του ...εξωτερικού, όπως ο «Ρ». Ο Γιέλτσιν προκηρύσσει εκλογές για το Δεκέμβρη, που θα διεξαχθούν σε κλίμα λογοκρισίας, αντικομμουνισμού και νοθείας. Μαζί εγκρίνεται και το νέο αστικό Σύνταγμα της χώρας. Για την έγκρισή του, απαιτούνταν η συμμετοχή τουλάχιστον του 50% των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους. Το ΚΕΚΡ καλεί σε αποχή, ενώ το ΚΚΡΟ συμμετέχει (και συγκεντρώνει ποσοστό 12,4%). Στις εκλογές και στο δημοψήφισμα η συμμετοχή φτάνει στο 54,37%, ενώ το υπόλοιπο 45,6% των ψηφοφόρων απέχει! Το 41,56% από αυτούς που συμμετείχαν ψήφισαν ενάντια στην έγκριση του νέου αστικού Συντάγματος! Δηλαδή, αυτό σημαίνει (ακόμη κι αν δεχτούμε πως δεν έγινε νοθεία στο δημοψήφισμα) πως το νέο αστικό Σύνταγμα της Ρωσίας, που ισχύει έως τα σήμερα, είχε (το 1993) την υποστήριξη του 31% των ψηφοφόρων, τη στιγμή που το υπόλοιπο 69% των Ρώσων πολιτών τάχθηκε, με τον έναν ή άλλο τρόπο, ενάντια σ' αυτό.
Αξίζει να σημειωθεί πως αυτή η αντιπαράθεση Προέδρου - ρωσικού Κοινοβουλίου υπέβοσκε για αρκετούς μήνες και βέβαια δεν αφορούσε σε προσωπικές αντιπαλότητες, αλλά σε σοβαρές διαφωνίες γύρω από τους ρυθμούς της καπιταλιστικοποίησης της Ρωσίας. Ετσι, οι δυνάμεις, εσωτερικές κι εξωτερικές, που εξέφρασε ο Γιέλτσιν σ' αυτήν τη σύγκρουση, ήθελαν με γοργούς ρυθμούς και χωρίς ενδοιασμούς να δώσουν τα μέσα παραγωγής στους λιγοστούς «μεγαλοκαρχαρίες» και, ταυτόχρονα, να ξεφορτωθούν καθετί που θύμιζε το σοσιαλισμό, ακόμη και το σύστημα των Σοβιέτ, που πλέον μόνο στο όνομα θύμιζε το προηγούμενο σύστημα. Οι δυνάμεις που συσπειρώθηκαν γύρω από το ΑΣ, μέσα κι έξω από αυτό, είχαν διαφορετικούς προσανατολισμούς. Υπήρχαν οι φιλοσοσιαλιστικές δυνάμεις, που είχαν την πλειοψηφία στους δρόμους, όσων ανθρώπων δηλαδή κινητοποιήθηκαν εκείνες τις ημέρες ενάντια στην αντισυνταγματική αυθαιρεσία του Γιέλτσιν και υπήρχαν και οι δυνάμεις που δε διαφωνούσαν με τη συνέχιση της καπιταλιστικοποίησης, αλλά ήθελαν αυτή να έχει πιο αργούς ρυθμούς και με «δικλείδες» κοινοβουλευτικού ελέγχου, αυτές οι δυνάμεις είχαν το έλεγχο της ηγεσίας του ΑΣ. Συνολικά όμως, οι δυνάμεις που ενώθηκαν γύρω από το ΑΣ, αν και είχαν διαφορετικές αφετηρίες και προσανατολισμούς, σ' εκείνη τη δεδομένη ιστορική στιγμή υπερασπίστηκαν ορισμένες στοιχειώδεις αστικές ελευθερίες, που κουρελιάζονταν με το διάταγμα 1400 του Γιέλτσιν.
Αναπάντητα ερωτήματα
Από τα παραπάνω προκύπτουν ορισμένα εύλογα ερωτήματα για τη στάση πολιτικών δυνάμεων, που, κατά τα άλλα, «διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους» για τη δημοκρατία:
Τελικά, γιατί η «διεθνής κοινότητα», αλλά και όλοι αυτοί που κόπτονταν για τα «δημοκρατικά δικαιώματα» επί ΕΣΣΔ (το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, ο ΣΥΝ) δεν έβγαλαν «άχνα» σχετικά με την «εκτέλεση» του ρωσικού Κοινοβουλίου ή και υποστήριξαν την αιματηρή καταστολή του;
Γιατί υποστήριξαν ολόψυχα έναν άνθρωπο, τον Πρόεδρο Γιέλτσιν, που κατακουρέλιασε τους αστικούς θεσμούς και πρώτα απ' όλα το Σύνταγμα της χώρας του, στο οποίο είχε ορκιστεί πίστη;
Γιατί, νωρίτερα, οι ίδιες δυνάμεις, όχι μόνο δε θεώρησαν καταπάτηση της δημοκρατίας, αλλά χαιρέτισαν κιόλας το γεγονός της διάλυσης της ΕΣΣΔ, το 1991, τη στιγμή που το 76% του σοβιετικού λαού, λίγους μόλις μήνες πριν, είχε ταχθεί υπέρ της διατήρησής της; Πόσο «δημοκρατική» είναι μια τέτοια στάση τους;
Γιατί υποστήριξαν την ανατροπή του σοσιαλισμού, όταν οι ηγέτες, όπως ο Γιέλτσιν, που προχώρησαν σ' αυτήν κέρδισαν τις εκλογές με το σύνθημα «περισσότερος σοσιαλισμός», κι όχι βέβαια με το σύνθημα της «επιστροφής στον καπιταλισμό»;
Γιατί έκλεισαν τα μάτια και βούλωσαν τα αυτιά τους στο όργιο νοθείας που ακολούθησε σε όλες (!!!) τις εκλογικές μάχες πανεθνικής σημασίας, που ακολούθησαν στη Ρωσία από το1993 έως τα σήμερα;
Σ' αυτά τα ερωτήματα δεν έχουν δοθεί, κι ούτε νομίζουμε πως θα μπορέσουν ποτέ οι εκπρόσωποι των παραπάνω πολιτικών δυνάμεων να δώσουν σοβαρές απαντήσεις. Κι αυτό, γιατί η «δημοκρατία» που επαγγέλλονται έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Τι ακριβώς σημαίνει «δημοκρατία» στα πλαίσια του καπιταλισμού, το έδειξε στους Ρώσους εργαζόμενους εκείνο το τριήμερο, 3-5 Οκτώβρη 1993, ο Μπορίς Γιέλτσιν, στέλνοντας τα τανκ στο Κοινοβούλιο, κινητοποιώντας όλα τα ένοπλα αποβράσματα της «νέας» καπιταλιστικής κοινωνίας, απαγορεύοντας πολιτικά κόμματα κι εφημερίδες, καταστέλλοντας την ισχύ δεκάδων άρθρων του Συντάγματος. Ποιος μπορεί να αντικρούσει ότι επρόκειτο για την επικράτηση της «δημοκρατίας» της νεοαστικής τάξης της Ρωσίας, που μόλις είχε αρχίσει να βάζει στο χέρι τον τεράστιο πλούτο της χώρας; Ποιος μπορεί να διαφωνήσει ότι επρόκειτο ακριβώς για τη διαφύλαξη αυτής ακριβώς της «ελευθερίας» της νεοαστικής ρωσικής τάξης να συνεχίσει το πλιάτσικο της δημόσιας περιουσίας; Τα αιματηρά γεγονότα του Οκτώβρη1993, αλλά και η συμπεριφορά της «διεθνούς κοινότητας» κατέρριψαν για πρώτη φορά στη Ρωσία της καπιταλιστικής παλινόρθωσης το μύθο ότι υπάρχει δήθεν «αμόλυντη» και «καθαρή» δημοκρατία. Εδειξαν, για άλλη μια φορά, πως η δημοκρατία και η ελευθερία έχουν ταξικό, ταξικότατο περιεχόμενο! Πως στην κοινωνία, όπου υπάρχουν ανταγωνιστικές κοινωνικές τάξεις και μάλιστα τη στιγμή που μπαίνει το ερώτημα «ποιος - ποιον;» οι «δημοκρατικές» λογοκοπίες σταματούν και εμφανίζεται κατάματα όλη η κοινωνική πραγματικότητα.
Η ρωσική «δημοκρατία» σήμερα
Τα γεγονότα που εξελίχθηκαν στη Ρωσία τα επόμενα δέκα χρόνια, από τον Οκτώβρη του1993, επιβεβαίωσαν πως αυτή η «δημοκρατία» είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της διαχείρισης του καπιταλισμού, στην προσπάθεια διαιώνισής του. Ας πάρουμε ορισμένα παραδείγματα, για τα οποία βέβαια όσοι στο παρελθόν φρύαζαν για την καταπάτηση της ελευθερίας από το «απολυταρχικό κομμουνιστικό καθεστώς», τώρα κοιτάζουν αδιάφορα:
1. Στους χώρους εργασίας, σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, απαγορεύτηκαν κι εξακολουθούν να απαγορεύονται οι οργανώσεις βάσεις των πολιτικών κομμάτων. Μέτρο, που ευθέως στράφηκε ενάντια στους κομμουνιστές, τη μόνη πολιτική δύναμη που είχε τη δυνατότητα συγκρότησης ΚΟΒ στους χώρους δουλιάς.
2. Καταργήθηκε το δικαίωμα του συνδικάτου να αποτρέπει απολύσεις και να έχει βαρυσήμαντο λόγο στα σχέδια και τις προτεραιότητες της επιχείρησης.
3. Ολα τα μεγάλα ΜΜΕ, εφημερίδες, περιοδικά, τηλεοράσεις, από δημόσια ιδιοκτησία ή ιδιοκτησία κοινωνικών φορέων που ήταν, πέρασαν στα χέρια ελάχιστων ανθρώπων και φατριών. Από τα μεγάλα ΜΜΕ γίνεται συστηματική αντικομμουνιστική και αντισοσιαλιστική προπαγάνδα, ενώ δε δίνεται καμία ευκαιρία στους εκπροσώπους των ΚΚ να απαντήσουν στις συκοφαντίες και στα ψέματα.
4. Καθιερώθηκε εκλογικό όριο 5% εισόδου στο Κοινοβούλιο, το οποίο από τις επόμενες εκλογές ανεβαίνει στο 7%, ενώ εφαρμόστηκε μονοεδρικό σύστημα για τις μισές έδρες του Κοινοβουλίου. Το τελευταίο, διαπιστωμένα, οδηγεί στην επικράτηση υποψηφίων που έχουν τη δυνατότητα να ξοδέψουν πολύ χρήμα, τραπεζιτών, επιχειρηματιών κλπ.
5. Σε όλες τις εκλογές πανεθνικής σημασίας γίνεται νοθεία μεγάλης κλίμακας. Χαρακτηριστικά, από τις δεκάδες υποθέσεις που εκκρεμούν από τις προηγούμενες εκλογές του 1999, εκδικάστηκε μόνο μία (!), με την οποία «επιστράφηκαν» στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσικής Ομοσπονδίας (ΚΚΡΟ) 250.000 κλεμμένες ψήφοι από μόνο μια (!) περιοχή της Ρωσίας.
6. Μόλις έγινε προσπάθεια από τους κομμουνιστές (το 2002) να τεθεί σε δημοψήφισμα το πού θα πρέπει να ανήκουν ο φυσικός πλούτος και οι βασικοί τομείς της οικονομίας (σε ιδιώτες ή στο Δημόσιο), έγινε αλλαγή του νόμου και το δικαίωμα του δημοψηφίσματος συρρικνώθηκε στο ελάχιστο, κάνοντας τεχνικά ανέφικτη τη διεξαγωγή του. Η αλλαγή του νόμου έγινε κατά παράβαση του Συντάγματος και του Κανονισμού της Βουλής. Παρ' όλα αυτά, το Συνταγματικό Δικαστήριο (με μια ψήφο κατά) ενέκρινε απόφαση, με την οποία νομιμοποιεί αυτήν την αντιδημοκρατική αυθαιρεσία.
7. Πρόσφατα (Αύγουστος 2003) με κυβερνητική εντολή, αφού «καρατομήθηκε» ο διευθυντής της μόνης εναπομείνασας δημόσιας εταιρίας δημοσκοπήσεων, αποφασίστηκε η «ανασυγκρότηση» και η παράδοση αυτής της εταιρίας στους ιδιώτες. Το «λάθος» της ήταν να παρουσιάσει δημοσκόπηση, στην οποία φαινόταν προβάδισμα των κομμουνιστών έναντι του κόμματος «Ενιαία Ρωσία», που στηρίζει ο Πούτιν.
8. Εγκρίθηκε νέος νόμος για τα πολιτικά κόμματα, ο οποίος επιτρέπει την πλήρη διείσδυση των κρατικών υπηρεσιών στο εσωτερικό των πολιτικών κομμάτων, σε όλες τις δραστηριότητές τους. Επίσης κάθε κόμμα, αν θέλει να θεωρείται τέτοιο και να μπορεί να συμμετέχει στις εκλογές, θα πρέπει να παραδώσει στις αρχές τα στοιχεία 10.000 μελών του (ονοματεπώνυμο, αριθμός ταυτότητα, διεύθυνση κλπ.). Οι αρχές δημιουργούν ειδικές υπηρεσίες ελέγχου της φερεγγυότητας των κομμάτων, που, κοντά στα άλλα, υποχρεώνονται κάθε χρόνο να παρουσιάζουν στις αρχές έκθεση για την αυξομείωση των μελών τους, όπως και των οικονομικών τους. Κάθε ενισχυτής του κόμματος, ακόμη και για ευτελές ποσό, πρέπει να είναι επώνυμος, σε διαφορετική περίπτωση το κόμμα υπόκειται κυρώσεις, έως και απαγορεύεται. Είναι φανερό ότι αυτό, όπως και άλλες διατάξεις του συγκεκριμένου νόμου, μπορούν να χρησιμοποιηθούν για προβοκάτσιες σε βάρος των κομμάτων της αντιπολίτευσης.
9. Εγκρίθηκε νόμος «Για την καταπολέμηση της εξτρεμιστικής δραστηριότητας», που ήδη χρησιμοποιείται ενάντια στα κομμουνιστικά κόμματα και άλλες ριζοσπαστικές οργανώσεις, με στόχο τον περιορισμό και την καταστολή της δράσης τους.
10. Το υπουργείο Δικαιοσύνης της Ρωσίας αρνήθηκε να νομιμοποιήσει το Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας - Επαναστατικό Κόμμα των κομμουνιστών, επειδή στον τίτλο του υπήρχε η λέξη (!) «Επαναστατικό». Το κόμμα αυτό μπροστά στον κίνδυνο να μην μπορεί να συμμετέχει στη δημόσια πολιτική ζωή, όπως στις εκλογές, αναγκάστηκε να αφαιρέσει τη συγκεκριμένη λέξη και αναγνωρίστηκε από το παραπάνω υπουργείο ως Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας - Κόμμα Κομμουνιστών της Ρωσίας.
11. Με Προεδρικό Διάταγμα (του Πούτιν), ο πρώην Πρόεδρος Μπ. Γιέλτσιν και όλα τα μέλη της οικογένειάς του (!) απαλλάσσονται από κάθε κατηγορία για οποιαδήποτε αξιόποινη πράξη έκαναν στη διάρκεια της προεδρικής θητείας του Γιέλτσιν.
12. Την ώρα που εγκληματίες του τσετσενικού πολέμου αμνηστεύονται κι επιστρέφουν στην Τσετσενία ως ανώτατοι «κρατικοί λειτουργοί», στη φυλακή βρίσκονται, με βαρύτατες πολυετείς καταδίκες, ορισμένα νέα παιδιά της επαναστατικής Κομσομόλ, που κατηγορούνται από τις αρχές για έκρηξη βόμβας που προκάλεσε μικρές υλικές καταστροφές. Η καταδίκη, όπως καταγγέλλει η επιτροπή υπεράσπισης, έγινε παρά τη σαφή άρνηση των κατηγορουμένων ότι τοποθέτησαν τη βόμβα, χωρίς σοβαρά αποδεικτικά στοιχεία και κατά παράβαση της υπάρχουσας νομοθεσίας. Να θυμίσουμε πως όταν στο παρελθόν διάφοροι «αντιφρονούντες», όπως ο Σάχαροφ, έμπαιναν από το σοβιετικό καθεστώς σε κατ' οίκο περιορισμό, τα αστικά ΜΜΕ όλου του «ελεύθερου κόσμου» αφηνίαζαν. Τώρα σιωπούν...
Αυτή η ντουζίνα τρανταχτών παραδειγμάτων είναι αρκετή για να δούμε το τι είδους «δημοκρατία», ή «δημοκρατία» για ποιον, υπάρχει στη σημερινή καπιταλιστική Ρωσία. Αλλά και η σημερινή σιωπή, όσων στο παρελθόν ήταν «λαλίστατοι» και λάβροι κατά της ΕΣΣΔ και σήμερα κατά της Κούβας, για τα ζητήματα της δημοκρατίας, δε δείχνει τίποτα άλλο πέρα από την υποκρισία τους!

ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)

TOP READ