Ε.Ε.: Με τον ναζισμό, κρατάμε πισινή

 Ε.Ε.: Με τον ναζισμό, κρατάμε πισινή

Στις 4 Νοεμβρίου 2015 κατατέθηκε στα Ηνωμένα Έθνη, με πρωτοβουλία τής Ρωσσίας, μια πρόταση ψηφίσματος υπογεγραμμένη από 18 χώρες, ανάμεσα στις οποίες η Βόρεια Κορέα, η Μπουργκίνα Φάσο, η Βολιβία, η Βενεζουέλα κλπ. Η πρόταση έγινε στα πλαίσια ενός άξονα δράσεων του ΟΗΕ με θέμα την "εξάλειψη του ρατσισμού, των φυλετικών διακρίσεων, της ξενοφοβίας και της μισαλλοδοξίας". Το ψήφισμα είχε ως τίτλο "Καταπολέμηση της εξύμνησης του ναζισμού και άλλων πρακτικών που συμβάλλουν στην ανάπτυξη σύγχρονων μορφών ρατσισμού, των φυλετικών διακρίσεων, της ξενοφοβίας και της σχετικής μισαλλοδοξίας" και καταχωρίστηκε με αύξοντα αριθμό A/C.3/69/L.56.

Με αναφορές στην Χάρτα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και στην Δίκη τής Νυρεμβέργης, το ψήφισμα, μεταξύ άλλων:
- "κρούει τον κώδωνα του κινδύνου λόγω της εξάπλωσης σε πολλά μέρη του κόσμου των διαφόρων
εξτρεμιστικών πολιτικών κομμάτων, κινημάτων και ομάδων, συμπεριλαμβανομένων των νεο-Ναζί και των σκίνχεντ",
- "εκφράζει βαθιά ανησυχία για την εξύμνηση, σε οποιαδήποτε μορφή, του ναζιστικού κινήματος, του νεο-ναζισμού και των οργανώσεων πρώην μελών των Waffen SS, μεταξύ άλλων με την ανέγερση μνημείων και την οργάνωση δημόσιων εκδηλώσεων στο όνομα της εξύμνησης του ναζιστικού παρελθόντος, του ναζιστικού κινήματος και του νεο-ναζισμού, καθώς και με την αθώωση ή την προσπάθεια αθώωσης  όσων πολέμησαν εναντίον του αντχιτλερικού συνασπισμού ή συνεργάστηκαν με τους ναζί",
- "εκφράζει ανησυχία για τις επαναλαμβανόμενες προσπάθειες βεβήλωσης ή κατεδάφισης μνημείων που ανεγέρθηκαν στην μνήμη όσων αγωνίστηκαν ενάντια στον ναζισμό κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου",
- "εκφράζει βαθιά ανησυχία για την αύξηση του αριθμού των εδρών που καταλαμβάνονται από τους αντιπροσώπους των εξτρεμιστικών πολιτικών κομμάτων σε εθνικά και τοπικά κοινοβούλια μιας σειράς χωρών και περιοχών, καθώς και για το γεγονός ότι σε ορισμένες χώρες τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα συνεχίζουν να σχηματίζουν συμμαχίες μαζί τους".

Η εν λόγω πρόταση μπήκε για συζήτηση και στην ψηφοφορία τής 21ης Νοεμβρίου το ψήφισμα υιοθετήθηκε κατά πλειοψηφία. Υπέρ ψήφισαν 115 χώρες, κατά ψήφισαν 3 και άλλες 55 απείχαν από την ψηφοφορία. Στον πίνακα που ακολουθεί, προσέξτε την στάση που τήρησε κάθε χώρα: 

Με σκούρο κόκκινο έχω σημειώσει τις τρεις χώρες που απέρριψαν το ψήφισμα: ΗΠΑ, Καναδάς και Ουκρανία. Καμμία έκπληξη. Οι ΗΠΑ δεν έχουν υπερψηφίσει ποτέ μα ποτέ ψήφισμα καταδίκης οποιουδήποτε δικτατορικού, φασιστικού ή αυταρχικού καθεστώτος, εκτός από εκείνα όπου μια τέτοια στάση ευνοούσε τις επιδιώξεις τους (π.χ. Σαντάμ Χουσέιν στο Ιράκ, Μουαμμάρ Καντάφι στην Λιβύη κλπ). Ο Καναδάς παριστάνει την μετριοπαθή χώρα (πολύ περισσότερο τώρα με τον νεαρό και φέρελπι Τρυντώ στην πρωθυπουργία) αλλά μια ζωή ακολουθεί τις ΗΠΑ σαν σκυλάκι. Η δε Ουκρανία δεν ήταν ποτέ δυνατόν να εγκρίνει ψήφισμα κατά του ναζισμού αφού εκεί είναι οι ναζί στην εξουσία ενώ, λίγες μέρες αργότερα, η "ανεξάρτητη" δικαιοσύνη τής χώρας θα απαγόρευε την λειτουργία τού ουκρανικού κομμουνιστικού κόμματος.

Με γαλάζιο έχω σημειώσει τις χώρες της Ευρώπης που απείχαν από την ψηφοφορία. Εντελώς συμπτωματικά, απείχαν όλες! Δηλαδή, σχεδόν όλες, γιατί υπήρξε και μία ευρωπαϊκή χώρα που είχε το τσαγανό να συμμετέχει και να υπερψηφίσει. Την έχω σημειώσει με πράσινο και δεν είναι άλλη από την Σερβία. Φαίνεται πως οι περί πολλού έχοντες τα "δημοκρατικά ιδεώδη" ευρωταγοί μας είναι της άποψης ότι πρέπει να "κρατάμε μια πισινή" και να μη βιαζόμαστε να καταδικάσουμε τον ναζισμό, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία. Διάβολε, πώς να ταιριάξουμε μια τέτοια επιλογή με το χάιδεμα στους νεοναζί και με την Frontex; Άλλωστε, δεν κάνει να δυναμιτίσουμε τις -πολλά υποσχόμενες- σχέσεις μας με την Ουκρανία για ένα κωλοψήφισμα, έτσι δεν είναι;

Για να μπορέσετε να ξεχωρίσετε ευκολώτερα την μοναδική χώρα της Ευρώπης που στην κυβέρνησή της βρίσκεται αριστερό κόμμα, την σημείωσα με κόκκινο της φωτιάς, αν και ίσως θα έπρεπε να είχα επιλέξει το ροζ. Καμμία έκπληξη και εδώ. Σιγά μην έπαιρνε αποστάσεις ο ΣυΡιζΑ από την ενιαία ευρωπαϊκή στάση.

Τέλος, σημείωσα και δυο χώρες με αστερίσκο κι αυτές δεν είναι άλλες από τις δυο Κορέες. Rebuplic of Korea είναι η Νότια Κορέα, η καλή, η δημοκρατική, η χώρα της ελευθερίας. Democratic People's Republic of Korea είναι η Βόρεια Κορέα, η κακή, η κομμουνιστική, η δικτατορία τού Κιμ, που απειλεί την παγκόσμια ειρήνη με τα πυρηνικά της. Όλως παραδόξως, όμως, οι καλοί νοτιοκορεάτες απείχαν από την ψηφοφορία ενώ οι κακοί κομμουνιστές πήγαν και υπερψήφισαν το ψήφισμα...


Αν με ρωτήσετε ποια πρακτική αξία έχουν όλα τούτα, δεν έχω κανέναν ενδοιασμό να απαντήσω ευθέως: καμμία. Έτσι κι αλλιώς, οι ισχυροί δεν έχουν κανένα πρόβλημα στο να γράψουν τον ΟΗΕ (όπου προΐσταται κατά παράδοση ένας αγαπημένος των ΗΠΑ) στα παλιά τους τα παπούτσια και να τον χρησιμοποιούν κατά πώς τους βολεύει κάθε φορά. Όμως, σε επίπεδο συμβολισμού, όλα έχουν την σημασία τους.

Ουκρανία, 2014: Η υφυπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Βικτόρια Νούλαντ (*) ποζάρει ανάμεσα
στον εγκάθετο και υποστηριζόμενο από τους ναζί πρωθυπουργό Αρσένυ Γιάτσενυουκ (δεξιά)
και τον ηγέτη τού ναζιστικού κόμματος Σβόμποντα Όλεχ Τυάχνιμποκ (αριστερά).

Πριν από τρία χρόνια, η Ρωσσία είχε ξαναφέρει στον ΟΗΕ πρόταση ψηφίσματος με το οποίο καταδικαζόταν "κάθε προσπάθεια ηρωοποίησης του ναζισμού". Εκείνο το ψήφισμα είχε υπερψηφιστεί από 130 χώρες, το είχαν καταψηφίσει 3 (ΗΠΑ, Καναδάς, Παλάου - η Ουκρανία δεν είχε πέσει ακόμη στα χέρια των ναζί) και 54 απείχαν. Μαντέψτε... Πολύ σωστά μαντέψατε! Ανάμεσα σ' αυτές που απείχαν ήσαν όλες μα όλες οι χώρες τής Ευρώπης! Σε σχετικό κείμενο ("Ευρωανατριχίλες"), είχαμε σημειώσει τότε:

Ανάμεσα σ' αυτές τις 54 χώρες ήσαν και όλες οι χώρες τής Ευρωπαϊκής Ένωσης!  Ό λ ε ς !!! Ακόμα κι αυτός ο βραχότοπος που λέγεται Ελλάδα, με τα Καλάβρυτά του, με τα Δίστομά του, με τις Καισαριανές του, με τις Κοκκινιές του, με τις Μέρλιν του, με τις Πίνδους του και με την κάθε καταματωμένη του σπιθαμή. Ακόμα κι αυτός. Για την ακρίβεια, όχι αυτός ο τόπος αλλά αυτοί που τον διαφεντεύουν, αυτά τα πολιτικά τσουτσέκια που προτιμούν να καταπιούν την γλώσσα τους παρά να αντιμιλήσουν στ' αφεντικά τους, αυτά τα πουλημένα τομάρια που μας παραμυθιάζουν με φούμαρα περί εθνικής περηφάνειας και εθνικής ομοψυχίας, αυτοί οι προδότες τού λαού που πασχίζουν να κρύψουν το αποκρουστικό πρόσωπο του "παραδείσου" που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτά τα ανερμάτιστα πολύσπαστα που δήθεν εκπροσωπούν τον λαό αλλά δεν εκπροσωπούν παρά την τάξη τους.

Το ότι τώρα η κυβέρνηση της χώρας είναι αριστερή ενώ τότε ήταν δεξιά δεν φαίνεται να άλλαξε και πολύ τα πράγματα. Εξακολουθούμε να κρατάμε πισινή με τον ναζισμό.


-----------------------------------------
(*) Για όσους δεν θυμούνται, εκείνη την εποχή οι ρώσσοι είχαν υποκλέψει τηλεφωνική συνομιλία τής Νούλαντ με τον πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Ουκρανία, κατά την διάρκεια της οποίας η απρόσεκτη υφυπουργός ξεστόμισε το βαρύγδουπο "να πάει να γαμηθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση"

Έξω οι «ΚΟΒΑτζήδες πατερούληδες» και οι «Κομισάριοι» του ΠΑΜΕ!! Οι καιροί που οι …σιβηρικοί άνεμοι «πάγωναν» τα εργατικά Σωματεία, πέρασαν ανεπιστρεπτί!!...

 Έξω οι «ΚΟΒΑτζήδες πατερούληδες» και οι «Κομισάριοι» του ΠΑΜΕ!! Οι καιροί που οι …σιβηρικοί άνεμοι «πάγωναν» τα εργατικά Σωματεία, πέρασαν ανεπιστρεπτί!!...

Οι «συνδικαλισταράδες» εργατοπατέρες του Εργατικού Κέντρου Βόλου το διαλαλούσαν το καλοκαίρι και ήρθε η ώρα (νομίζουν) να το κάνουν πράξη. Ο λόγος για τη συγκρότηση του προεδρείου του ΕΚΒ, όπου ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ μεθόδευσαν τον αποκλεισμό της ΔΑΣ (στηρίζεται από το ΠΑΜΕ), παρά το γεγονός ότι στις τελευταίες αρχαιρεσίες αναδείχτηκε δεύτερη δύναμη στο Δ.Σ. εκτοπίζοντας τη ΔΑΚΕ, ενώ έφτασε πολύ κοντά στην πρώτη θέση στην ψηφοφορία για αντιπροσώπους στο Συνέδριο της ΓΣΕΕ.

Το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν φυσικό να «θορυβήσει» τους βιομήχανους και τους μεγαλοεπιχειρηματίες της περιοχής και να προκαλέσει αναταραχή  στα τσιράκια τους, στις παρατάξεις του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού που τους εκφράζουν και υπηρετούν τα συμφέροντά τους. ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ μη κρατώντας καν τα -όποια- προσχήματα,  συμμάχησαν για να αποκλείσουν από το προεδρείο τις ταξικές δυνάμεις, που με συνέπεια υπερασπίζονται τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων της περιοχής.

Όπως γράφει ο Ριζοσπάστης σε αναλυτικό ρεπορτάζ (διαβάστε το ολόκληρο εδώ): «ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ απέρριψαν την πρόταση της ΔΑΣ για συγκρότηση αντιπροσωπευτικού αναλογικού προεδρείου και στήριξαν από κοινού την πρόταση της ΠΑΣΚΕ για προγραμματικό προεδρείο με τους εξής όρους: Συμφωνία «στα ιδανικά και τις αξίες της ενωμένης Ευρώπης», «προγραμματική συμφωνία» και «συνομολογία ρητά και κατηγορηματικά της κοινής δράσης απ' όλες τις παρατάξεις»!!

Μόλις το καλοκαίρι η διοίκηση του Εργατικού Κέντρου Βόλου με μια προσχηματική εμετική ανακοίνωση  (απ’ όπου και τα μαργαριτάρια του τίτλου– διαβάστε τη εδώ, μαζί με την απάντηση του ΠΑΜΕ) «προειδοποιούσε» για την εξέλιξη αυτή.

Αυτό που κάνουν οι εργατοπατέρες του Βόλου είναι να ομολογούν ότι “«θεός» τους είναι η ΕΕ, με τα «ιδανικά» και τις «αξίες» της, που δεν είναι άλλα από το σμπαράλιασμα των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, τη φτώχεια που διευρύνεται στα λαϊκά στρώματα, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τις επεμβάσεις, τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα μονοπώλια, που τους πληρώνουν ακόμα και με το αίμα τους οι λαοί, την περιστολή της συνδικαλιστικής δράσης και τη διεύρυνση των προνομίων στα μονοπώλια για να κάνουν κερδοφόρες επενδύσεις, στο όνομα της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Αλλωστε, οι εργαζόμενοι στην περιοχή της Μαγνησίας τα έχουν γνωρίσει από πρώτο χέρι όλα αυτά τα «ιδανικά» και τις «αξίες». Για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι στη «Χαλυβουργία» του Βόλου είδαν τους μισθούς τους να μειώνονται και να παραμένουν καθηλωμένοι, στο πλαίσιο συμφωνίας που επέβαλε η εργοδοσία, έξω από την επιχειρησιακή σύμβαση, και με την επιβολή της «εκ περιτροπής» εργασίας. Αυτές είναι οι «αξίες» που καθορίζουν το ευρωενωσιακό πλαίσιο για τα Εργασιακά.” (από το εξαιρετικό-αποστομωτικό σημερινό “ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ” του Ριζοσπάστη – αξίζει να το διαβάσετε ολόκληρο εδώ).

 Οι μόνοι αρμόδιοι για να «μιλήσουν» είναι οι εργαζόμενοι, του Βόλου αλλά και γενικότερα. Αυτοί μπορούν να απαλλάξουν το συνδικαλιστικό κίνημα από τα παράσιτα του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού, τους θεματοφύλακες των «ιδανικών» του συμβιβασμού και της υποδούλωσης των εργαζομένων στα συμφέροντα των εκμεταλλευτών. Αυτοί θα αλλάξουν τους συσχετισμούς προς όφελος των ταξικών δυνάμεων του συνδικαλισμού, δηλαδή προς  όφελός τους.

Τρίτη 22 Δεκέμβρη 2015.

   TO  ZHTHMA  THΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

Από herko στο Dec 22, 2015 Βιβλιοπαρουσιάσεις

Γράφει η Άννεκε Ιωαννάτου //

«Υπάρχουν οι αντιλήψεις ή τα ρεύματα εκείνα που θεωρούν ότι η θρησκεία υπήρχε πάντοτε, ότι η συνείδηση του ανθρώπου συνδέεται γενετικά με την αναφορά και πίστη σε θεό ή θεούς, σε θείο ή ιερό στοιχείο, σε υπερφυσική πραγματικότητα γενικά. Οι αντιλήψεις αυτές συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με τις σύγχρονες θεολογίες (θρησκευτικές ιδεολογίες), δόγματα και εκκλησίες.  […] Από την άλλη μεριά, υπάρχουν οι επιστημονικές αντιλήψεις πάνω στο θέμα της θρησκείας, που υποστηρίζουν ότι η θρησκεία δεν υπήρχε πάντα, αλλά και ότι συνιστά μάλιστα ένα σχετικά πρόσφατο φαινόμενο στην ιστορία της ανθρωπότητας». Και μάλιστα σύμφωνα με το Φιλοσοφικό Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό αυτό που λέμε θρησκεία εμφανίζεται περίπου 50.000 χιλιάδες  χρόνια πριν, δηλαδή σε μια εποχή με σχετικά υψηλό επίπεδο ανάπτυξης της προταξικής κοινωνίας των γενών στην ανώτερη φάση της παλαιολιθικής εποχής. Τα παραπάνω λόγια υπάρχουν στο βιβλίο του Αποστόλη Χαρίση Θρησκεία και Πολιτική στην Ελλάδα  από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», πρώτη έκδοση, 2001, σελ. 16.
«Χρονιάρες μέρες» περνάμε, οι οποίες συχνά ξαναφέρνουν τη συζήτηση γύρω από τη θρησκεία. Συχνά η συζήτηση φουντώνει με αφορμή το Ισλάμ σε δήθεν αντιπαράθεση με το χριστιανισμό ή γενικότερα τις «δημοκρατικές δυτικές αξίες» – αποκρύπτοντας τα πραγματικά αίτια των συγκρούσεων – όπως μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους στη Νέα Υόρκη το Σεπτέμβρη του 2001 και ξανά πρόσφατα με το λεγόμενο «Ισλαμικό Κράτος» ενοχοποιώντας το  «εξτρεμιστικό» Ισλάμ για τρομοκρατία και συνολικότερα περιορίζοντας το θέμα στη «σύγκρουση πολιτισμών». Για το τελευταίο έκανε θραύση το βιβλίο του Χάντινγκτον, Η σύγκρουση των πολιτισμών -ιδιαίτερα το 2001 και μετά – αποσπώντας την κοινή γνώμη από τα πραγματικά ταξικά ανταγωνιστικά αίτια της «τρομοκρατίας» και των πολέμων στη Μέση Ανατολή.  Εφιστούμε λοιπόν την προσοχή στο παραπάνω εξαιρετικό βιβλίο του Αποστόλη Χαρίση. Χωρίζεται σε τρία κεφάλαια με το πρώτο να πραγματεύεται την εμφάνιση και την ιστορική εξέλιξη της θρησκείας, το χριστιανικό μονοθεϊσμό και την ιστορική πορεία της ορθοδοξίας. Το δεύτερο κεφάλαιο – πολύ ενδιαφέρον χωρίς ωστόσο να βρίσκεται στο προσκήνιο των δημόσιων συζητήσεων – πραγματεύεται πλευρές της θρησκευτικής ψυχολογίας και ιδεολογίας. Το τρίτο κεφάλαιο ασχολείται με το πάντα επίκαιρο θέμα της θρησκείας σε σχέση με την πολιτική στην Ελλάδα και στον κόσμο χωρίς ο συγγραφέας να έχει τη φιλοδοξία να έχει πιάσει το σύνολο ενός τόσο πολυσύνθετου θέματος. Γι’ αυτό και προσθέτει στον τίτλο του τρίτου μέρους «πτυχές του προβλήματος». Στο παρόν άρθρο θα σταθούμε στο πρώτο μέρος και στο επόμενο στο δεύτερο και τρίτο.
Η εμφάνιση της θρησκείας
Τα πρώτα σκιρτήματα θρησκείας συμπίπτουν με την ανάπτυξη στην ανθρώπινη νόηση των πρώτων εμβρύων θεωρητικής σκέψης, όταν ο άνθρωπος προσπαθούσε να εξηγήσει τα φυσικά φαινόμενα γύρω του και δεν μπορούσε παρά να τα αποδώσει σε ανώτερες αόρατες δυνάμεις. Σε πείσμα των δυτικοκεντρικών (δηλαδή καπιταλιστικών) αντιλήψεων ότι η «Δύση» ήταν εκ φύσεως ορθολογική και η «Ανατολή» ανορθολογική, μυστικιστική, η επιστημονική έρευνα έχει δείξει ότι η κοινωνική συνείδηση όλων των λαών και μάλιστα σε απομακρυσμένες μεταξύ τους περιφέρειες του κόσμου έχει διανύσει τον ίδιο δρόμο: τοτεμισμός, φετιχισμός, ανιμισμός, λατρεία των προγόνων ή των ηρώων, μυθολογία, πολυθεϊσμός και τελικά μονοθεϊσμός. Απλώς δεν γίνονται ταυτόχρονα παντού και δεν έχουν ολοκληρωθεί σε όλους τους λαούς όλα τα στάδια και αυτό έχει σχέση με τη βαθμίδα ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων σε κάθε χώρα ή μέρος του κόσμου. Με την ανάπτυξη της ταξικής κοινωνίας η θρησκεία εξελίσσεται σε θεσμό που στα χέρια των κυρίαρχων χρησιμοποιείται ως μέσο να κρατάει τους υποδεέστερους, τους φτωχούς, τους απόκληρους της κοινωνίας σε αδράνεια, φόβο και υπακοή. Και σ’ αυτή την κατεύθυνση καλλιεργείται από κει και πέρα. Ο χριστιανισμός εμφανίστηκε στη φάση της διάλυσης της αρχαίας δουλοκτητικής κοινωνίας. Στο κεφάλαιο με τίτλο Η διαμόρφωση του χριστιανικού μονοθεϊσμού διαβάζουμε: «Ο Χριστιανισμός εμφανίστηκε κατά την τρίτη και τελευταία φάση (περίοδο) του δουλοκτητικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού, όταν το σύστημα αυτό, από τη μία, έφτασε στο κορυφαίο σημείο ανάπτυξης και ιστορικών δυνατοτήτων του και, από την άλλη, άρχισε ήδη να μπαίνει στη διαδικασία αποσύνθεσης και της καταστροφικής διάλυσης-μετάβασής του στο φεουδαλισμό. Αυτή η τελευταία περίοδος των δουλοκτητικών κοινωνικών σχέσεων αρχίζει (συμβατικά) με το τέλος της δημοκρατίας στη Ρώμη και την αρχή των αυτοκρατορικών χρόνων. Η  υποταγή και ένταξη του συνόλου της γύρω από τη Μεσόγειο περιοχής υπό ενιαία κρατική διοίκηση, μια διαδικασία που είχε ξεκινήσει από τους ελληνιστικούς χρόνους και ολοκληρώθηκε στους ρωμαϊκούς, καθώς και η ανασυγκρότηση της κοινωνικής δομής όλης της αυτοκρατορίας, οδήγησε σταδιακά στην καταστροφή των παλιών τοπικών «εθνικών» θρησκειών […] στο βαθμό που οι «εθνικές» θρησκείες βασίζονταν σε αντίστοιχες τοπικές «εθνικές» κρατικές δομές […] Επρόκειτο για μια μακρόχρονη σύνθετη διαδικασία διαμόρφωσης  μιας παγκόσμιας μονοθεϊστικής θρησκείας που αντιστοιχούσε στις νέες συνθήκες της «παγκόσμιας» πλέον αυτοκρατορίας (…) και υπήρξε αποτέλεσμα αυθόρμητης δημιουργίας ενός πλήθους λαών της ρωμαϊκής «οικουμένης» (σελ. 35/36).
Η νέα «οικουμενικότητα»
Όπως βλέπουμε, η «παγκοσμιοποίηση» είναι μια παλιά ιστορία που από την άνοδο του καπιταλισμού πολύ αργότερα θα πάρει πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις με τις γεωγραφικές ανακαλύψεις στα πέρατα της γης. Στην αρχαία παγκοσμιοποίηση αντιστοιχούσε λοιπόν και μια πιο οικουμενική θρησκεία και στα απαιτούμενά της ανταποκρινόταν ο χριστιανισμός που πρέσβευε την ισότητα όλων (των λαών) μπροστά στο θεό (αφηρημένη έννοια πια σε σχέση με τον ανθρωπόμορφο πολυθεϊσμό), ότι όλοι είναι μεν αμαρτωλοί, αλλά ωστόσο θα συγχωρεθούν από το θεό (αργότερα δημιουργήθηκε η κόλαση ως τιμωρία για όσους δεν «έκατσαν» φρόνιμα). Έπειτα, ο πρώιμος χριστιανισμός δεν επέβαλλε ένα περίπλοκο σύνολο κανόνων και κανονισμών, εθίμων και παραδόσεων (στενά συνδεδεμένα με την γεωγραφική, παραγωγική, ιδιαιτερότητα της κάθε φυλής, λαότητας, εθνότητας), όπως υπήρχαν στις «εθνικές» θρησκείες των λαών που είχαν μαζευτεί στην αρχαία Ρώμη απ’ όλα τα μέρη της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας διευκολύνοντας έτσι την προσχώρηση από διαφορετικής καταγωγής ανθρώπους, διαφόρων φυλών-εθνοτήτων (βλ. Καρλ Μαρξ – Φρίντριχ Ενγκελς, Ο Λούντβιχ Φόυερμπαχ και το τέλος της κλασικής γερμανικής φιλοσοφίας, το κεφάλαιο για τη θρησκεία και Καρλ Κάουτσκι, Η καταγωγή του χριστιανισμού για τις πρώτες χριστιανικές κοινότητες). Ένα ιστορικό παράδειγμα του πώς το κοινωνικό εποικοδόμημα (το θρησκευτικό σ’ αυτή την περίπτωση) ακολουθεί τα κελεύσματα των αναγκών της ανάπτυξης της κοινωνικής-οικονομικής βάσης. Τη δουλεία θα την ξαναδούμε μαζικά πολύ αργότερα, όταν οι καπιταλιστές αποικιοκράτες έφερναν με τη βία εκατοντάδες χιλιάδες μαύρους σκλάβους από την Αφρική για να δουλέψουν στις φυτείες τους. Τότε όμως, η δουλοκτησία δεν ήταν πια ο κύριος τρόπος παραγωγής σε αντίθεση με την αρχαιότητα, όταν ήταν το κυρίαρχο σύστημα παραγωγικής εκμετάλλευσης ανθρώπινης εργασίας. Κατά καιρούς μετέπειτα κοινωνικά συστήματα χρησιμοποιούν στοιχεία εκμετάλλευσης από παλαιότερους κοινωνικοοικονομικούς σχηματισμούς επιπρόσθετα στον καινούργιο τρόπο παραγωγής, όταν οι ανάγκες της κερδοφορίας το επιβάλλουν (βλ. Eric Williams, Capitalism and Slavery).
Η διαταξικότητα του χριστιανισμού
Μπορεί ο χριστιανισμός να ξεκίνησε σαν θρησκεία των καταπιεσμένων, αναλύει ο Αποστόλης Χαρίσης στο βιβλίο του, αλλά βαθμιαία σταμάτησαν οι κυρίαρχοι να τον κυνηγούν, όταν πλέον δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την κοινωνική αποσύνθεση του βασικού ιστού της δουλοκτητικής κοινωνίας. Σαν «θεραπεία» της μαζικής κοινωνικής παρακμής και ανηθικότητας έμπαινε η θρησκευτική ηθικοποίηση. Γράφει ο Καρλ Κάουτσκι: «Μόνο διά της οδού του ηθικού μυστικισμού μπορούσε σε εκείνες τις συνθήκες το άτομο να υψωθεί πάνω από τον εαυτό του, θέτοντας στόχους που υπερέβαιναν τα προσωπικά και εφήμερα οφέλη, δηλαδή μόνο διά της οδού εκείνου του τρόπου σκέψης που ονομάζεται θρησκευτικός. Μόνο οι θρησκευτικές συλλογικότητες μπορούσαν να σταθούν στην εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (Κ. Κάουτσκι, Η καταγωγή του χριστιανισμού, Μόσχα-Λένινγκραντ, 1930, σελ. 139, στο Α. Χαρίση, Θρησκεία και Πολιτική στην Ελλάδα, σελ. 41/42). Τονίζοντας, βέβαια, ότι πίσω από τη θρησκευτική μορφή πρέπει πάντα να δούμε το κοινωνικό περιεχόμενο. Δηλαδή: «…την προσπάθεια να υψωθούν πάνω από τις υφιστάμενες θλιβερές συνθήκες, την αναζήτηση ανώτερων κοινωνικών μορφών, την παθιασμένη δίψα για στενή επικοινωνία και αμοιβαία υποστήριξη που κατέλαβε τους αβοήθητους μέσα στην απομόνωσή τους ανθρώπους, που αντλούσαν απ’ αυτή τη συνένωση γύρω από τους υψηλούς σκοπούς, καινούργιες πηγές χαράς και δύναμης» (στο ίδιο). Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε, ότι αυτό το κοινωνικοψυχολογικό κίνημα-υπόβαθρο που ξεκίνησε σαν διαμαρτυρία, εύκολα (και καλλιεργημένα από τα πάνω) περνούσε βαθμιαία σε κοινωνική παθητικότητα, με παρηγοριά και την προοπτική να περνάς καλύτερα μετά από το θάνατο στον παράδεισο. Αντί να κινηθούν οι οπαδοί της νέας θρησκείας για να ανατρέψουν τις αιτίες της δυστυχίας τους, στράφηκαν στην ηθική διαμαρτυρία ενάντια στην εξαπλωμένη ανηθικότητα που –βεβαίως- φώλιαζε στην ανθρώπινη φύση…Γι’ αυτό, αλλά 20 αιώνες αργότερα, ο Κώστας Βάρναλης θα πει τόσο εύστοχα αυτό το «δεν δίνω λέξες παρηγόριας, αλλά μαχαίρι σ’ ολονούς». Η ιστορία ξεκίνησε από τα παλαιά: οι κυρίαρχοι να «υιοθετούν» τη θρησκεία σαν μέσο για να κρατάνε σε λήθαργο τη συνείδηση των μαζών ή να την οδηγήσουν σε ανώδυνες για την κυριαρχία τους ατραπούς, ώστε να μην τους περνάει από το μυαλό να ανατρέψουν την καθεστηκυία τάξη.
Στο πρώτο μέρος του βιβλίου αναλύεται επίσης η οριστική διαμόρφωση του χριστιανικού δόγματος στην ύστερη αρχαιότητα, η εμφάνιση της «Ορθοδοξίας», η Δυτική Ευρώπη και το Βυζάντιο, αλλά και η εξέλιξή της επί τουρκοκρατίας και νεοελληνικού κράτους για να καταλήξει στις τρεις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες πτυχές «Ορθοδοξία», Διαφωτισμός, εθνική συνείδηση.
Συνεχίζεται

Ένα συνεχές αθλιότητας , δίχως τέλος

Posted by c.miamis 

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, όπως και τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα σε Ισπανία και Πορτογαλία, αναδεικνύουν μια αμείλικτη πραγματικότητα. Το όριο των προσδοκιών, των ελπίδων, της οργής αλλά και της εξαθλίωσης -κυρίως αυτής- του κόσμου της εργασίας, ταυτίζεται με το δημοκρατικό όριο της κοινοβουλευτικής κάλπης. Οι ζωές των ανθρώπων βρίσκονται για τα καλά εγκλωβισμένες σε ένα κυκεώνα δημοκρατικού ψεύδους, με το εξωτερικό περίβλημα της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας να αλλάζει διαρκώς, ενώ τα πυρηνικά στοιχεία που την συνέχουν, να παραμένουν απρόσβλητα.

Η εργατική πλειοψηφία ειδικά στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου που βρέθηκαν στο κέντρο της κρισιακής δίνης, εναποθέτουν σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό τις ελπίδες τους και κυρίως την απόγνωσή τους, σε ένα αναδυόμενο μοντέλο αριστεράς που συστήνεται ως η αριστερή εκδοχή της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας, υφαίνοντας μια αφήγηση, που απέχει δραματικά από την αληθινή όψη της πραγματικότητας. Ωστόσο αυτή η εκδοχή αριστεράς δεν μπορεί να κατηγορηθεί για αφέλεια ή ακόμη περισσότερο για άγνοια. Παρά μόνο για εκούσια παραποίηση της πραγματικότητας και για συνειδητή και σχεδιασμένη εκμετάλλευση, της κοινωνικής αγανάκτησης.

Καθώς είναι η αριστερά που έπλεξε το εγκώμιο της “πραγματικής οικονομίας” έναντι του τοκογλυφικού χρηματοπιστωτικού τομέα, της παραγωγικής επιχείρησης έναντι των golden boys, κατασκευάζοντας με αυτόν τον τρόπο μια ψευδή εικόνα περί ενός υγιούς καπιταλισμού που έντεχνα αποκρύβεται, από μια μισότρελη νεοφιλελεύθερη κάστα. Ωστόσο όταν έρχεται η ώρα -όπως στο παράδειγμα της Ελλάδας- αυτή η αριστερά να αναλάβει την διαχείριση της εξουσίας, παραδέχεται με δήθεν έκπληξη, αυτό που ήδη γνώριζε. Ότι δηλαδή, “πραγματική οικονομία” χρηματοπιστωτικό σύστημα και golden boys είναι το ένα και το αυτό. Είναι το πολλαπλό πρόσωπο του καπιταλισμού, όπου κάθε επιμέρους εκδοχή του, συνιστά οργανική και αδιάρρηκτη πλευρά του.

Αυτή η αριστερά αποτελεί για τον κόσμο της εργασίας, το τελευταίο σύνορο, το ύστατο ανάχωμα. Όταν αυτό το σύνορο πέσει, όταν αυτό το ανάχωμα καταρρεύσει, θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο της κυρίαρχης εξουσίας, απαλλαγμένο από τις πολύχρωμες μπογιές μιας αριστεράς που θα ξεθωριάσει και θα λησμονηθεί, όπως ακριβώς και η αδύναμη αφήγησή της. Τότε θα είναι η στιγμή που η πραγματικότητα θα αποκαλυφθεί ως αυτό που αληθινά είναι. Ένα συνεχές αθλιότητας , δίχως τέλος. Εκτός και αν δοθεί ένα τέλος.

Το υποκείμενο αυτής της επιλογής δεν είναι άλλο από την μαχόμενη εργατική τάξη, που κινούμενη από τα πιο ιδιοτελή κίνητρα θα απελευθερώσει το εαυτό της, τόσο από την ασύλληπτη καπιταλιστική βαρβαρότητα, όσο και από τους γελωτοποιούς της αριστεράς, που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, πεπεισμένοι ότι η ιστορία τους ανήκει. Πρέπει να δοθεί ένα τέλος. Όχι γιατί κάτι τέτοιο υποτάσσεται σε κάποιο άγραφο κανόνα δικαίου, ή γιατί η εργατική τάξη είναι ταγμένη σε κάποιο μεσσιανικό απελευθερωτικό σκοπό.

Πρέπει να δοθεί ένα τέλος στη καπιταλιστική κυριαρχία και στους αριστερούς μισθοφόρους της, γιατί αυτό είναι ο μόνος τρόπος για να ζήσουμε. Κάθε άλλη δικαιολογία είναι περιττή.

Απλά και ξεκάθαρα, ή εμείς ή αυτοί.

του Χρήστου Μιάμη

Βίοι παράλληλοι

 Βίοι παράλληλοι

Σε ένα παράλληλο σύμπαν, ισχύει μια παράλληλη πραγματικότητα και υπάρχει μια παράλληλη αριστερή κυβέρνηση, που σκίζει τα μνημόνια, εφαρμόζει το παράλληλο πρόγραμμα, το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, κι άλλα μέτρα-μεταρρυθμίσεις ήπιου, μετριοπαθή κεϊνσιανισμού (όπως είχε πει ο Λαπαβίτσας), για να ανοίξει γέφυρες, δρόμους (στράτες, μονοπάτια) κι άλλα εκσυγχρονιστικά έργα-μακέτο προς μια κοινωνία ισότητας-αδελφότητας-δικαιοσύνης, ζήτω η τρίτη (αστική) τάξη (κατά τον τρίτο δρόμο), και η γαλλική επανάσταση.

Κάπου, κάπως, κάποτε, σε μια παράλληλη πραγματικότητα, ενός παράλληλου προγράμματος, μια αριστερή κυβέρνηση εθνικής συμφιλίωσης, σωτηρίας και πάσης Ελλάδος, θα σταματήσει τις δημοπρατήσεις πρώτων κατοικιών και δε θα αφήσει κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη, ενώ θα βάλει φρένο και στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, εξοικονομώντας κονδύλια για να χρηματοδοτήσει το ασφαλιστικό και να μη μειωθούν οι συντάξεις. Γιατί αυτή μιλάει για ανθρώπινες ζωές, ενώ οι άλλοι λένε για κέρδη και ζημιές.

Κι επίσης (κάπου, κάπως, κάποτε, σε ένα παράλληλο σύμπαν, μια αριστερή κυβέρνηση, με ένα παράλληλο πρόγραμμα), δε θα επιτρέψει την ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων, θα επανεξετάσει αυτήν του ΟΠΑΠ, θα καταργήσει το ΤΑΙΠΕΔ και θα βάλει τέλος στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.
Θα απομειώσει το επαχθές χρέος, από 5% (Σταθάκης) έως το μεγαλύτερο μέρος του, θα διαπραγματευτεί, θα κρατάει με ζουρνάδες και νταούλια το ρυθμό στους δανειστές.
Θα προχωρήσει θαρραλέα στο διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους και την αποδέσμευση της χώρας από το ΝΑΤΟ. Θα αλλάξει την ΕΕ, διασώζοντας το όραμα της ενωμένης Ευρώπης, της αλληλεγγύης των λαών, κτλ..
Θα επαναφέρει το βασικό μισθό στα 750 ευρώ, θα σώσει το 13ο μισθό, το 14ο κιβώτιο, θα σταματήσει την αξιολόγηση, τις απολύσεις στο δημόσιο.

Και μετά θα βρεθεί ένα μικρό τεχνικό πρόβλημα, για να τα πάρει όλα πίσω.
Και μετά θα βρεθεί ένας σύγχρονος ιστορικός για να γράψει τον παράλληλο βίο του Σύριζα με το ΠαΣοΚ. Μόνο που, όπως προειδοποίησε ο Κάρολος, η ιστορία τείνει να επαναλαμβάνεται ως φάρσα ή ως τραγωδία.
Και όσο για την επαναστατική προοπτική μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση;

Παράλληλα,
περπατάμε παράλληλα
Κι όλα είναι ακατάλληλα,
Για να σμίξουμε πάλι

Υγ: Κι άμα δεν αντέχεται τόση κουλτούρα, υπάρχει και η ταινία του Παπακαλιάτη, να θυμίζει κάτι από τα συνθήματα του παλιού Σύριζα (και του ΣΕΚ) σε περιεχόμενο και ύφος-σοβαρότητα
Ένας άλλος κόσμος (είναι εφικτός)
Αλλά όλα αυτά για τον άλλο κόσμο δεν παραπέμπουν στη δευτέρα παρουσία (του αγίου σοσιαλισμού ανήμερα);
Και τέλος πάντων, πότε ακριβώς έγινε (κατ' αυτούς πάντα) η πρώτη παρουσία, αφού ο υπαρκτός ήταν ανύπαρκτος;

EE- Ολλανδία: Νόμιμα τα μαθήματα οδήγησης με αντάλλαγμα... σεξ!!!!!!!

 Ολλανδία: Νόμιμα τα μαθήματα οδήγησης με αντάλλαγμα... σεξ!!!!!!!

Η κυβέρνηση της Ολλανδίας ξεκαθάρισε ότι είναι νόμιμη η πρακτική των δασκάλων οδήγησης να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους με αντάλλαγμα το σεξ, αρκεί οι μαθητές να είναι άνω των 18 ετών.

Ομως, είναι παράνομο να προσφέρει κάποιος σεξ, με αντάλλαγμα ένα μάθημα οδήγησης. Οι υπουργοί Μεταφορών και Δικαιοσύνης αναφέρθηκαν στο θέμα, μετά από ερώτηση στο κοινοβούλιο. Οπως ανέφεραν, αν και «μη επιθυμητό», η προσφορά μαθημάτων οδήγησης τα οποία «πληρώνονται» με σεξ, δεν είναι παράνομη.

«Το θέμα δεν αφορά την προσφορά σεξουαλικής δραστηριότητας ως αμοιβή, αλλά την προσφορά μαθημάτων οδήγησης. Είναι σημαντικό η πρωτοβουλία να ανήκει στους δασκάλους οδήγησης και να επικεντρώνονται στην προσφορά ενός μαθήματος, με την πληρωμή να παρέχεται σε σεξουαλική επαφή. Οταν η σεξουαλική δραστηριότητα προσφέρεται ως πληρωμή, τότε αυτό είναι πορνεία», ανέφερε η επιστολή των δύο υπουργών.

Το τελευταίο διάστημα έχει διαπιστωθεί αύξηση των αναζητήσεων στο διαδίκτυο για μαθήματα οδήγησης με αντάλλαγμα το σεξ.

Πηγή: iefimerida.gr

   Οριζοντίως και καθέτως

Από Οικοδόμος 

Γράφει ο Cogito ergo sum //

Οι σύμβουλοι επιχειρήσεων, προκειμένου να χαράξουν την πολιτική μιας επιχείρησης, χρειάζεται -προφανώς- να μελετήσουν διάφορα δεδομένα. Αυτά τα δεδομένα είναι είτε ενδοεπιχειρησιακά είτε εξωεπιχειρησιακά. Για να μη κουράσω τον αναγνώστη με επιστημονικές αναλύσεις, θα πω επιγραμματικά ότι τα οικονομικά στοιχεία αναλύονται με δυο τρόπους: οριζοντίως και καθέτως. Για παράδειγμα, αν θέλω να δω πώς πάνε οι δουλειές τής επιχείρησης που με ενδιαφέρει και ποια είναι η δυναμική της, μελετώ τα αποτελέσματά της κατά την τελευταία πενταετία. Αυτή είναι μια κάθετη ανάλυση.
Από μόνη της, αυτή η ανάλυση δεν μου βγάζει σοβαρά συμπεράσματα. Πρέπει να δω παράλληλα τι κάνουν οι άλλες επιχειρήσεις του κλάδου σε μια δεδομένη χρονική περίοδο. Δηλαδή, να κάνω μια οριζόντια ανάλυση. Αν καθέτως διαπιστώνω ότι ο τζίρος μου αυξάνεται π.χ. κατά 5% ετησίως αλλά ο κλάδος παρουσιάζει μέση αύξηση τζίρου 15%, τα πράγματα δεν πάνε καλά. Αντίστοιχα, αν εγώ βρίσκομαι σε ύφεση 5% αλλά ο κλάδος μου σημειώνει υστέρηση κατά 15%, είμαι μια χαρά. Αυτά τα ολίγα ως εισαγωγή και συνεχίζω.
Άκουγα τον πρωθυπουργό στην πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξή του να πλέει σε πελάγη ευτυχίας και αλληθώρισα. Και τί δεν μας είπε το άτομο! Τί ότι «η χώρα μας όχι μόνο πραγματοποιεί τις δεσμεύσεις της αλλά προχωράει» είπε, τί ότι «η Ελλάδα θα πρέπει να αποκτήσει κουλτούρα διαλόγου» δήλωσε, τί ότι «το ζήτημα είναι να έχεις την στήριξη όχι των βουλευτών αλλά της κοινωνίας» φιλοσόφησε, τί ότι «οι συντηρητικές δυνάμεις της Ευρώπης μας έστησαν παγίδα” αποκάλυψε… Πώς να μη πάθεις ένα ψιλοϊσχαιμικό με τόσες παπαριές; Πώς να μη μαδήσεις την κοτσίδα σου όταν στην ερώτηση για το ποιοι κρύβονται πίσω από την αόριστα καταγγελλόμενη διαπλοκή, τον ακούς να απαντά ότι «δεν είμαι ο Χρυσός Οδηγός για να δίνω ονόματα αλλά ο πρωθυπουργός της χώρας»(!!); Πώς να μη σκίσεις τα πτυχία σου όταν τον βλέπεις να κορδώνεται επειδή «ο φετινός προϋπολογισμός ενέχει πολύ μικρότερη δημοσιονομική προσαρμογή από τους προηγούμενους»;
Εν πάση περιπτώσει, ας πάμε στο προκείμενο. Και προκείμενο είναι μια αισιοδοξία που έβγαλε ο πρωθυπουργός. «Ανεβήκαμε ένα βουνό με μεγάλες παγίδες και αποφασίσαμε να αλλάξουμε διαδρομή, συνεχίζοντας την πορεία προς την κορυφή από έναν πιο βατό δρόμο», είπε χαρακτηριστικά. Σε ελεύθερη μετάφραση, αυτά τα λόγια δείχνουν μια μεγάλη αισιοδοξία, η οποία πηγάζει από την πεποίθηση ότι βρισκόμαστε στον σωστό δρόμο και ότι σύντομα θα φτάσουμε στην κορυφή, στον στόχο μας. Ας διατηρήσουμε, λοιπόν, την ψυχραιμία μας κι ας προσπαθήσουμε να βρούμε πού διάβολο βασίζεται η αισιοδοξία τού πρωθυπουργού. Πάμε, δηλαδή, να αναλύσουμε τα πράγματα οριζοντίως και καθέτως, σύμφωνα με όσα είπαμε στην αρχή.

Τί δείχνει η οριζόντια ανάλυση; Ποιά χώρα πάει καλά, ώστε να μας κάνει να πιστεύουμε πως μπορεί να της μοιάσει και η Ελλάδα; Οι ΗΠΑ ψάχνονται με τα ελλείμματά τους, που ξεπέρασαν για έκτη σερί χρονιά το 1 τρισ. δολλάρια. Η Γερμανία καταγράφει σταθερή μείωση στην βιομηχανική της παραγωγή, παρ’ ότι τα μεροκάματά της είναι από τα χαμηλώτερα στην Ευρωζώνη. Η Ολλανδία συνεχίζει για τρίτο χρόνο να σφίγγει το ζωνάρι. Η Αυστρία άρχισε να κοιτάζει ανήσυχα γύρω. Η Ιαπωνία κόβει συνεχώς χρήμα, προσπαθώντας να συμμαζέψει το εξωτερικό της χρέος. Οι σκανδιναβικές χώρες κινούνται σε τροχιά αποβιομηχανοποίησης. Τα χάλια τής Γαλλίας όσο πάνε και χειροτερεύουν. Η Ιταλία πατάει σε κινούμενη άμμο. Πορτογαλία και Ιρλανδία βυθίζονται αργά αλλά σταθερά, παρ’ ότι χόρτασαν με κολακευτικά σχόλια για την κατά γράμμα τήρηση των υποχρεώσεων που απέρρεαν από τα μνημόνιά τους. Όσο για τις χώρες του πρώην συμφώνου της Βαρσοβίας, ας το αφήσουμε καλύτερα. Ακόμη και η Κίνα άρχισε να αγκομαχάει. Με δυο λόγια, όλα τα «μαγαζιά» πάνε κατά διαόλου, μη εξαιρουμένων ούτε όσων είναι «μαγαζιά γωνία». Από πού κι ως πού, λοιπόν, πηγάζει η αισιοδοξία τού κυρίου Τσίπρα; Άβυσσος η ψυχή τού ανθρώπου, ακόμη κι αν είναι πρωθυπουργός…
Αν δούμε την κατάσταση και καθέτως, το τοπίο γίνεται ακόμη σκοτεινότερο. Μετά από 5 χρόνια κατακεφαλιές, περικοπές, συμμαζέματα και κάθε λογής μεταρρυθμίσεις, το ΑΕΠ εξακολουθεί να μειώνεται και η ύφεση δεν λέει να σταματήσει. Ένα ολόκληρο ΕΣΠΑ με 20-τόσα δισ. πέρασε και δεν ακούμπησε. Η ανεργία όσο πάει και φουντώνει, δείχνοντας σήμερα ένα εκατομμύριο λιγώτερους εργαζόμενους απ’ ότι ανέργους. Αν έχεις την ατυχία να είσαι νέος, πρέπει να κάνεις τάματα επί ταμάτων για να βρεις μια δουλειά τής κακιάς ώρας (κι αυτή κακοπληρωμένη). Αν αρρωστήσεις, κλάφτα. Αν γεράσεις και πρέπει να επιβιώσεις με την σύνταξή σου, διπλοκλάφτα. Αν νομίζεις ότι παρατραβηχτήκατε στο παράνομο με το ταίρι σου και σκέφτεσαι να βάλετε επί τέλους την κουλούρα, ξέχνα το καθ’ ότι πώς θα ζήσετε; Αν, μάλιστα, ψάχνεστε και για κανένα κουτσούβελο, βεβαιωθείτε πρώτα ότι οι γονείς σας θα ζήσουν αρκετά για να βοηθήσουν όσο μπορούν στο μεγάλωμά του. Κι ενώ όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τώρα καταλάβαμε απολύτως τι παναπεί «κάθε πέρυσι και καλύτερα», ο πρωθυπουργός επιμένει ότι πάμε καλά για την κορυφή. Δεν ξέρω αν και κατά πόσο ευθύνεται η υψηλή μυωπία μου αλλά εγώ βλέπω χαράδρα, όχι κορυφή.
Παρένθεση. Κάποτε, οι γονείς βιάζονταν να πάρουν πτυχίο τα παιδιά τους που ήσαν φοιτητές ή σπουδαστές. Σήμερα εγώ παροτρύνω την κόρη μου να απολαύσει όσο μπορεί περισσότερο την ξενοιασιά που πηγάζει από την φοιτητική της ιδιότητα. Θα μου πείτε πως όσο εκείνη παραμένει φοιτήτρια, τόσο εγώ πληρώνω. Ε, και; Σάμπως μετά δεν θα πληρώνω, αφού δεν θα έχει δουλειά; Το ίδιο θα μου κοστίζει και θα έχω κι ένα παιδί με κατάθλιψη. Κλείνει η παρένθεση.
Συνελόντι ειπείν, η αισιοδοξία τού πρωθυπουργού μας δεν τεκμηριώνεται από πουθενά και με τίποτε. Κι όλα αυτά τα βαρύγδουπα που λέει, δεν είναι παρά πομφόλυγες. Κοινώς, σαπουνόφουσκες. Και ακόμη πιο κοινώς, μπούρδες. Και οριζοντίως και καθέτως.

Οι «αξίες» των καπιταλιστών...

 Οι «αξίες» των καπιταλιστών...

           

     Μόλις πριν μερικές βδομάδες, με αφορμή το μακελειό στο Παρίσι και με στόχο την κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία, τα αστικά κόμματα και τα αστικά ΜΜΕ να κραυγάζουν εν χορώ ότι «πρέπει να προστατευτούν οι αξίες του δυτικού πολιτισμού»; 

    Ε, λοιπόν, αυτή τη βδομάδα που πέρασε, είχαμε μια πολύ όμορφη παρέλαση των καπιταλιστικών «αξιών»: 

    Η αρχή έγινε με την κυβέρνηση της Νορβηγίας, που σε μια επίδειξη καθαρού ευρωπαϊκού διαφωτισμού, ανακοίνωσε ούτε λίγο ούτε πολύ καταναγκαστική εργασία για τους πρόσφυγες! 

    Τη σκυτάλη πήρε η κυβέρνηση της Δανίας, που ενθυμούμενη προφανώς το σύνθημα «ελευθερία - ισότητα - αδελφότητα», ανακοίνωσε ότι θα κατάσχει τα τιμαλφή των προσφύγων και θα τα «αξιοποιεί» για να καλύπτει το κόστος της... φιλοξενίας τους. 

    Και μετά, σε μια επίδειξη της «τυφλής» Δικαιοσύνης - πυλώνα της αστικής δημοκρατίας, στην Ουκρανία της πραξικοπηματικής κυβέρνησης που στηρίζεται από την ΕΕ, ανακοινώθηκε η οριστική απαγόρευση του ΚΚ. 

    Αυτές τις αξίες ζητάνε από τους λαούς να υπερασπιστούν 
οι «σταυροφόροι» του κεφαλαίου...

                                   Από... μέρα   σε ... μέρα

                                        (Ριζοσπάστης)

Το γνωστό παραμύθι

Το γνωστό παραμύθι

«Η Ευρώπη αλλάζει!» δήλωσε ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, με αφορμή τα εκλογικά αποτελέσματα στην Ισπανία. Δεν είναι, βεβαίως, η πρώτη φορά που το ακούμε. Το ακούσαμε και στην περίπτωση της Γαλλίας το 2012 με την εκλογή Ολάντ, ήταν βασικό σύνθημα της προεκλογικής εκστρατείας του ΣΥΡΙΖΑ το Γενάρη του 2015. Το ακούσαμε και για τα αποτελέσματα των εκλογών στην Πορτογαλία. Σε αυτό το μοτίβο της «Ευρώπης που αλλάζει» σχολιάζει θετικά η «Αυγή της Κυριακής» την κριτική του Ιταλού πρωθυπουργού, Μ. Ρέντσι, προς τη Γερμανία. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ όλο το προηγούμενο διάστημα, εδώ και ένα χρόνο και ιδιαίτερα μετά το καλοκαίρι, προσπαθεί να εμφανίσει την αντιλαϊκή πολιτική της ως αποτέλεσμα του αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων στην ΕΕ. Ταυτόχρονα, προσπαθεί να εμφανίσει τη συγκρότηση μιας συμμαχίας της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Ελλάδας και της Πορτογαλίας «ενάντια στη λιτότητα» ως το μέσο για ν' αλλάξει η Ευρώπη υπέρ των λαών, καλλιεργώντας για άλλη μια φορά ψεύτικες ελπίδες και αυταπάτες. Η αλήθεια, βεβαίως, είναι πολύ διαφορετική. Πρώτα απ' όλα, η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν μπορεί ούτε πρόκειται ν' αλλάξει φιλολαϊκά, γιατί είναι απ' τη φύση της ένωση καπιταλιστικών κρατών, ένωση προς το συμφέρον των μονοπωλίων, των αστικών τάξεων, ένωση ιμπεριαλιστική. Αυτό επιβεβαιώνεται διαρκώς από την πολιτική που διαμορφώνει σε όλα τα «μέτωπα». Από το Ασφαλιστικό και τα Εργασιακά μέχρι τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και το Προσφυγικό.
Επίσης, όπως αποδείχτηκε και στην περίπτωση της Γαλλίας και της Ιταλίας, οι κυβερνήσεις τους μπορεί να ασκούν κριτική στην κυρίαρχη πολιτική της ΕΕ που έχει τη σφραγίδα της Γερμανίας, αλλά δεν αμφισβητούν τις αντιδραστικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις (τις λεγόμενες μεταρρυθμίσεις). Πώς θα μπορούσαν, άλλωστε, αφού αυτές έχουν ως στόχο τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας, την ενίσχυση της προσπάθειας για καπιταλιστική ανάκαμψη. Στόχοι που προϋποθέτουν θυσίες διαρκείας για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η στάση τους το καλοκαίρι του 2015, το χεράκι που βάλανε στη διαμόρφωση της νέας αντιλαϊκής συμφωνίας ανάμεσα στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τους ιμπεριαλιστικούς «θεσμούς» της ΕΕ και του ΔΝΤ. Ομως και στην Πορτογαλία, η «αριστερή» κυβέρνηση των Σοσιαλιστών, με τη στήριξη του «Αριστερού Μπλοκ» και του ΚΚ, έχει δεσμευτεί ότι θα συνεχίσει στον ίδιο αντιλαϊκό δρόμο, θα σεβαστεί τις δεσμεύσεις της χώρας στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, στην υλοποίηση των «μεταρρυθμίσεων». Οσον αφορά τους «Podemos» στην Ισπανία, είναι πολύ πιο καθαρό ότι το πρόγραμμά τους αφορά πολιτική διαχείρισης του καπιταλισμού, στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης, ενώ σε σύντομο χρονικό διάστημα από τη συγκρότησή τους έχουν προσαρμόσει τη συνθηματολογία τους, λειαίνοντας όποιες ψευτοριζοσπαστικές αναφορές και όποιες υποσχέσεις για ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων, αποκαλύπτοντας τον καθαρό σοσιαλδημοκρατικό τους χαρακτήρα. Σήμερα, είναι έτοιμοι να συγκυβερνήσουν με τους Σοσιαλιστές που στήριξαν τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις τα προηγούμενα χρόνια.
Οι αντιπαραθέσεις και η κριτική που μπορεί να ασκούν Γαλλία, Ιταλία αλλά και Πορτογαλία, ίσως και Ισπανία το επόμενο διάστημα στη Γερμανία, η ενίσχυση της πλευράς που ζητάει μια ορισμένη χαλάρωση των κανόνων του Συμφώνου Σταθερότητας δεν έχουν ως κριτήριο τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, δε γίνονται για την ανάκτηση δικαιωμάτων, για την ελάφρυνση των λαών από τα κρατικά χρέη κ.λπ. Αλλά για τη στήριξη των καπιταλιστικών επενδύσεων, την παροχή ρευστότητας στο κεφάλαιο, το πέρασμα των αναδιαρθρώσεων με συναίνεση και κοινωνική ειρήνη. Οι σύμμαχοι, λοιπόν, της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, παλιοί, νέοι και μελλοντικοί, δεν είναι σύμμαχοι του λαού, ούτε του ελληνικού, ούτε κανενός της ΕΕ. Οι λαοί δεν έχουν να προσμένουν τίποτα από τέτοιου είδους αλλαγές. Στο χέρι τους είναι να παλέψουν ενάντια στο κεφάλαιο, την εξουσία του, στην ΕΕ, στα κόμματα και τις κυβερνήσεις τους σε όλες τις εκδοχές τους. Εκεί υπάρχει η διέξοδος για το λαό.

Εργατοπατέρες με τις «αξίες» της ΕΕ!

Εργατοπατέρες με τις «αξίες» της ΕΕ!

Οπως γράφει σήμερα ο «Ριζοσπάστης», ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ στο Εργατικό Κέντρο Βόλου συνεργάστηκαν περίφημα για να πετάξουν τη ΔΑΣ έξω από το προεδρείο της διοίκησης, παρά το γεγονός ότι η παράταξη που στηρίχτηκε από το ΠΑΜΕ αναδείχτηκε δεύτερη δύναμη από το πρόσφατο συνέδριο του Εργατικού Κέντρου, εκτοπίζοντας από τη θέση αυτή τη ΔΑΚΕ. Βέβαια, οι αντιΠΑΜΕ κολιγιές δεν είναι πρωτόγνωρο φαινόμενο σε συνδικαλιστικές οργανώσεις. Απειρα παραδείγματα μπορεί να φέρει κανείς για το πώς οι δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού συνασπίζονται για να αναχαιτίσουν την επιρροή του ταξικού κινήματος, ιδιαίτερα εκεί όπου - παρά τις νοθείες και την παρέμβαση της εργοδοσίας - καταγράφεται τάση αλλαγής του εκλογικού συσχετισμού στα συνδικάτα. Η στάση τους αυτή δικαιολογείται απόλυτα, με δεδομένο ότι υπηρετούν στο κίνημα τη γραμμή της εργοδοσίας και στη βάση αυτή εναντιώνονται στις ταξικές δυνάμεις.

***

Ωστόσο, στο Εργατικό Κέντρο Βόλου, η ΠΑΣΚΕ, που έκανε την πρόταση για το νέο προεδρείο, πήγε ένα βήμα πιο πέρα, προτείνοντας προγραμματικό προεδρείο με τις εξής προϋποθέσεις: Οι δυνάμεις που θα το στελεχώσουν να συμφωνούν «στα ιδανικά και τις αξίες της ενωμένης Ευρώπης», να υπάρχει «προγραμματική συμφωνία» και να «συνομολογείται ρητά και κατηγορηματικά η κοινή δράση απ' όλες τις παρατάξεις»! Είναι φανερό ότι αυτό το προεδρείο μπορεί να χωρέσει όλες τις άλλες δυνάμεις, εκτός από εκείνες που στηρίζει το ΠΑΜΕ. Σε κάθε περίπτωση, είναι ωμός ο τρόπος με τον οποίο ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, που «μαγείρεψαν» τελικά το «προγραμματικό προεδρείο», περιγράφουν τα σημεία όπου η γραμμή τους συμπίπτει στο κίνημα, όχι μόνο μεταξύ τους, αλλά και με τις άλλες δυνάμεις του παλιού και του νέου εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού.

***

Ομολογούν, δηλαδή, ότι «θεός» τους είναι η ΕΕ, με τα «ιδανικά» και τις «αξίες» της, που δεν είναι άλλα από το σμπαράλιασμα των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, τη φτώχεια που διευρύνεται στα λαϊκά στρώματα, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τις επεμβάσεις, τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα μονοπώλια, που τους πληρώνουν ακόμα και με το αίμα τους οι λαοί, την περιστολή της συνδικαλιστικής δράσης και τη διεύρυνση των προνομίων στα μονοπώλια για να κάνουν κερδοφόρες επενδύσεις, στο όνομα της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Αλλωστε, οι εργαζόμενοι στην περιοχή της Μαγνησίας τα έχουν γνωρίσει από πρώτο χέρι όλα αυτά τα «ιδανικά» και τις «αξίες». Για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι στη «Χαλυβουργία» του Βόλου είδαν τους μισθούς τους να μειώνονται και να παραμένουν καθηλωμένοι, στο πλαίσιο συμφωνίας που επέβαλε η εργοδοσία, έξω από την επιχειρησιακή σύμβαση, και με την επιβολή της «εκ περιτροπής» εργασίας. Αυτές είναι οι «αξίες» που καθορίζουν το ευρωενωσιακό πλαίσιο για τα Εργασιακά.

***

Οι συνάδελφοί τους στην «Coca - Cola» ξεσπιτώνονται κατά δεκάδες ή χάνουν τη δουλειά τους, επειδή η πολυεθνική θέλει να συρρικνώσει το λειτουργικό της κόστος και μεταφέρει όλες τις δραστηριότητές της στο Σχηματάρι, κινώντας ελεύθερα τα κεφάλαιά της ακόμα κι από χώρα σε χώρα, σέρνοντας τους εργαζόμενους και τις ανάγκες τους πίσω από τις δικές της ανάγκες για μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα και κερδοφορία. Αυτά είναι τα δύο από τα μεγαλύτερα «ιδανικά» της ΕΕ, του κεφαλαίου: Η καπιταλιστική ανταγωνιστικότητα και κερδοφορία. Οι εργαζόμενοι στη ΒΙΣ είδαν το τμήμα χαρτοποιίας να κλείνει και τους συναδέλφους τους να απολύονται, επειδή η εργοδοσία βρίσκει πιο συμφέρον να εισάγει προϊόντα που παρήγε η ίδια και τα πρώτα θύματα είναι οι εργαζόμενοι. Να μια ακόμα «αξία» της ΕΕ, των κυβερνήσεων, των κομμάτων, αλλά και των συνδικαλιστικών δυνάμεων που πίνουν νερό στο όνομά της.

***

Πάνω σ' αυτά θέλουν συμφωνία η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ, στο πλαίσιο του προγραμματικού προεδρείου. Δηλαδή, προγραμματική συμφωνία στη σφαγή των εργαζομένων. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά και δέσμευση όλων των παρατάξεων για κοινή δράση. Δηλαδή, στην κόντρα με την εργοδοσία της «Χαλυβουργίας» να πάρει το ΠΑΜΕ το μέρος του Μάνεση, όπως αισχρά έκανε η πλειοψηφία του Εργατικού Κέντρου. Θέλουν «κοινή στάση» υπέρ των συμφερόντων της εργοδοσίας και ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων. Πάνω εκεί βασίζεται άλλωστε η δική τους κοινή δράση όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό που επιβεβαιώνει και η περίπτωση του Εργατικού Κέντρου Βόλου, είναι η ανάγκη να απαλλαγεί από τέτοιους εργατοπατέρες το συνδικαλιστικό κίνημα. Να ανασυνταχθεί, με ενίσχυση των ταξικών δυνάμεων, με ήττα της γραμμής του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, με αλλαγή του συσχετισμού στα συνδικάτα.

Π.

Στο φόντο ανταγωνισμών για τους υδρογονάνθρακες στο Ιόνιο

Στο φόντο ανταγωνισμών για τους υδρογονάνθρακες στο Ιόνιο

Με τον πρέσβη της Αλβανίας στην Ελλάδα Ντ. Ντερβίσι, συναντήθηκε χτες ο υφυπουργός Εξωτερικών αρμόδιος για τις Διεθνείς Οικονομικές Σχέσεις, Δ. Μάρδας, στο φόντο εντεινόμενων ανταγωνισμών και αναζήτησης κομπρεμί μεταξύ των αστικών τάξεων των δύο κρατών, ιμπεριαλιστικών κέντρων, αλλά και μονοπωλιακών ομίλων, για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών και πόρων στο Ιόνιο.
Επισήμως, η συνάντηση είχε «εθιμοτυπικό χαρακτήρα» και «δόθηκε η ευκαιρία ανταλλαγής απόψεων για την πορεία των διμερών οικονομικών σχέσεων, αναγνωρίσθηκε η σημασία της χώρας μας, ως του μεγαλύτερου ξένου επενδυτή στην Αλβανία, ενώ παράλληλα διερευνήθηκαν τρόποι για την περαιτέρω ενίσχυση των ελληνικών εξαγωγών στην Αλβανία».
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ωστόσο, ότι πρόσφατα το αλβανικό υπουργείο Εξωτερικών επέδωσε νέα ρηματική διακοίνωση (σε μια σειρά τέτοιων ρηματικών διακοινώσεων που ξεκίνησαν από τις 4/5/15), στην ελληνική πρεσβεία στα Τίρανα χαρακτηρίζοντας μονομερή κίνηση της Ελλάδας την προκήρυξη οικοπέδων για έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων σε περιοχές του Ιονίου.
Τα Τίρανα επιμένουν ότι από τη στιγμή που δεν υπάρχει οριστική συμφωνία οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας ανάμεσα σε Ελλάδα, Αλβανία και Ιταλία στην περιοχή, καμία πράξη που αφορά έρευνα και εκμετάλλευση δεν θα πρέπει να αναλαμβάνεται χωρίς τη συναίνεση όλων των μερών.
Επιπλέον, στη διακοίνωση, η κυβέρνηση του Εντι Ράμα επαναλαμβάνει τον ισχυρισμό της ότι με βάση το διμερές νομικό πλαίσιο και τη διεθνή νομοθεσία που αφορά την οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών (όπως την διαβάζει η αλβανική αστική τάξη) οι γεωγραφικές συντεταγμένες του Οικοπέδου 1 (στα βορειοδυτικά της Κέρκυρας) που προκήρυξε η Ελλάδα για έρευνες, εισέρχονται εντός αλβανικών χωρικών υδάτων. Τα Τίρανα αναφέρονται στην «Ανακοίνωση» της ελληνικής κυβέρνησης με αριθμό 2014/C 400/03 για τους όρους χορήγησης και χρήσης των αδειών αναζήτησης, έρευνας και παραγωγής υδρογονανθράκων. Σε αυτήν περιλαμβάνονται ο χάρτης και οι συντεταγμένες των συνολικά 20 οικοπέδων που η τότε κυβέρνηση παραχωρούσε για έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων σε Ιόνια και νότια της Κρήτης.