Η λούμπεν αστική τάξη εν δράσει

Κατιούσα

Μπορεί οι προκηρύξεις της 17Ν να μην είναι το πιο σοβαρό πολιτικά ανάγνωσμα που θα έβρισκε κανείς, αλλά η φράση για τη λούμπεν αστική τάξη έρχεται συχνά στο νου, όταν ασχολείται κανείς με αθλητικά.
Παράγκες, αγαπούλες, στημένοι αγώνες, μπράβοι, φουσκωτοί, διερμηνείς, κιλοτάκια. λαθρέμποροι, μαφιόζικες επιθέσεις, ντου με πιστόλια, ξύλο σε δημοσιογράφος, κολαούζοι και υποτακτικοί.
Όλα φωτογραφικά, χωρίς ονόματα για να μην έχει κανείς νομικά ή άλλου είδους μπλεξίματα. Γνωστές σε όλους φυσιογνωμίες και καταστάσεις, που έκαναν αγνώριστο αυτό που αγαπάμε από παιδιά και κομμάτι του υποκόσμου τους.
Ο Όσιμ έλεγε πως η μπάλα είναι πόρνη. Και ως τέτοια, θα μπορούσε να μας πει “εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω”. Αναδύει τη σαπίλα και τη δυσωδία του κόσμου του κέρδους.
Και ποια είναι η λύση σε αυτήν την αρρώστια; Η “υγιής” επιχειρηματικότητα, λένε. Οι οπαδοί περιμένουν πάντα τον επενδυτή που θα βγάλει την ομάδα απ΄το τέλμα, όπως περίμεναν παλιά τα κορίτσια – επειδή έτσι τους είχαν μάθει – τον πρίγκηπα πάνω στο άσπρο άλογο. Κι αν τελικά το πριγκηπόπουλο αποδειχτεί βασιλιάς της νύχτας κι όχι όπως ακριβώς τον είχαν φανταστεί στα όνειρά τους, δεν πειράζει. Οι άρρωστοι θα τον αγαπήσουν και πάλι, γιατί πριν από αυτόν η ομάδα ήταν ένα τίποτα και στην τελική οι απέναντι έκαναν τόσα χρόνια τα ίδια και θα ξεχάσουμε εμείς τώρα…
Οι οπαδοί μισούν με λαϊκό ένστικτο τα λαμόγια που κερδοσκοπούν με την καψούρα τους, εκτός κι αν είναι και οι ίδιοι λαμόγια, με άλλα συμφέροντα, κάνουν αποχή, κηρύσσουν ανένδοτο να φύγει ο καρκίνος “πούλο”, “πούλα” κτλ.
Κι αν τελικά τα καταφέρουν, ποια είναι η εναλλακτική; Να έρθει ένας σοβαρός επενδυτής που να αγαπά την ομάδα και να βάλει λεφτά για την ψυχή της μάνας του;
Το λαμόγιο έφυγε, ζήτω το νέο λαμόγιο.
Aν αυτό δεν είναι απόδειξη της ηγεμονίας της αστικής ιδεολογίας και των αξιών της, που επιβάλλονται ως συνήθειες και θέσφατα, τότε τι;
Η προσμονή του πρίγκηπα – χαλίφη επιχειρηματία που θα αγαπά την ομάδα και όχι την τσέπη του, είναι το ίδιο απατηλή με το παραμύθι της υγιούς επιχειρηματικότητας και του καπιταλιστή που θα νοιάζεται για τους εργαζόμενους και όχι για το δικό του κέρδος. Κι όσο δύσκολο είναι, δυστυχώς, να καταλάβουν οι τελευταίοι πως δεν έχουν τα ίδια συμφέροντα με τα αφεντικά τους, άλλο τόσο ζορίζονται να δουν οι άρρωστοι οπαδοί πως αυτό που βλέπουν ως σωτηρία είναι η πραγματική αρρώστια, ο καρκίνος που καταστρέφει τον αθλητισμό κι ό,τι μας δίνει χαρά, ο νταβατζής που το κάνει εμπόρευμα και το εκδίδει για την τσέπη του. Και είναι φαιδρό να ψάχνεις νταβατζή που να διαφέρει απ’ τους άλλους.

Αθλητισμός Ίβιτσα Όσιμ Οπαδοί

"Εθνικοί Ευεργέτες"-Τα σκουπίδια της Ιστορίας

Πηγή: The Sun

Μέσα από τις διαδηλώσεις ανά τον κόσμο για την δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ στις ΗΠΑ ξαναήρθε στην επιφάνεια το θέμα των δήθεν «εθνικών ευεργετών». Το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κατακλείστηκαν από τις εικόνες και τα βίντεο των διαδηλωτών στο Bristol να γκρεμίζουν το ορειχάλκινο άγαλμα του Κόλστον, το οποίο τελικά κατέληξε στο βυθό του λιμανιού.

Ποιος ήταν όμως ο Έντουαρντ Κόλστον (1636-1721); Καταγόταν από μια εύπορη οικογένεια εμπόρων και ήταν έμπορος και ο ίδιος. Μόνο που εμπορευόντουσαν δούλους, ήταν δουλέμποροι. Μετέφερε από την Αφρική στην Καραϊβική και στην Βιρτζίνια πάνω από 90.000 σκλάβους για να δουλέψουν στις φυτείες ζάχαρης και καφέ τους οποίους μάρκαρε με το σήμα της εταιρείας του. Από αυτούς πέθαναν από πνιγμό και κακουχίες περισσότεροι από 19.000 (5.000 ήταν μικρά παιδιά και η πλειοψηφία γυναίκες).

Μέρος του πλούτου από το δουλεμπόριο που έκανε την χρησιμοποίησε για να χρηματοδοτήσει διάφορες «αγαθοεργίες» και «φιλανθρωπίες» στο Μπρίστολ. Απέκτησε λοιπόν με αυτόν τον τρόπο την φήμη του φιλάνθρωπου και του ευεργέτη. Έτσι σε έναν από τους κεντρικούς δρόμους της πόλης που φέρει το όνομά του το 1895 στήθηκε και το άγαλμα του.

Αυτή είναι μέσες άκρες η ιστορία των εθνικών ευεργετών παντού. Η «φιλανθρωπία» τους, που οδηγεί τα κράτη να τους στήνουν ανδριάντες και να ονομάζουν κεντρικούς δρόμους με το όνομά τους, βασίζεται στα πλούτη που απέκτησαν «ρουφώντας» το αίμα και τον ιδρώτα πολλών χιλιάδων ανθρώπων. Συνήθως ο “εθνικός ευεργέτης” είναι κάποιος που θησαύρισε σε εξαρτημένες ή καθυστερημένες χώρες, εκμεταλλευόμενος την υπεραξία των ντόπιων εργαζομένων, πάντα με την συνεργασία και την διακριτική σιωπή (με το αζημίωτο βέβαια) από τις τοπικές κυβερνήσεις. Ακολούθως «ευεργετεί» τόσο το κράτος σε βάρος του οποίου απέκτησε την αμύθητη περιουσία του όσο και την πατρίδα του (πολλές φορές τυγχάνει να είναι το ίδιο).

Η συνεργασία με τις κυβερνήσεις φτάνει στην εκχώρηση στους «ευεργέτες» υψηλών αξιωμάτων μέχρι την θέση του υπουργού όπως συνέβη με τον Συγγρό στην Ελλάδα, αλλά και την θέση του πρωθυπουργού όπως συνέβη με τον Αρσάκη στην Ρουμανία. Κυρίως βέβαια η ανταμοιβή τους από τις κυβερνήσεις αυτές είναι διακρίσεις, παράσημα και τίτλοι ευγενείας π.χ. Σίνας, Αβέρωφ κλπ.

Να δούμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα στη χώρα μας όπου ο θεσμός των «φιλάνθρωπων» πλουσίων καπιταλιστών ακμάζει μέχρι τις μέρες μας (πχ γνωστά ιδρύματα και εφοπλιστές) με την μορφή των χορηγών όπως του Λάτση, του Ωνάση, του Λαμπράκη, του Νιάρχου αλλά και τον σκοτεινό ρόλο ξένων κυρίως – Ιδρυμάτων με σκοπό τις “ευεργεσίες” κάθε είδους, όπως το “Ιδρυμα Rockfeler”.

Τέτοιο παράδειγμα λοιπόν είναι ο τοκογλύφος Ανδρέας Συγγρός, ο δήθεν “εθνικός ευεργέτης” (1830-1899) που για τις «αγαθοεργίες» του έφτασε να γίνει υπουργός και η πατρίς ευγνωμονούσα έδωσε το όνομά του σε δρόμους, πλατείες και σήκωσε αγάλματα.

Ξεκίνησε από την Κωνσταντινούπολη με μία εταιρεία που εμπορευόταν μετάξι. Η ενασχόλησή του αυτή δεν κράτησε πολύ. Το 1864 ιδρύει την “Τράπεζα Κωνσταντινουπόλεως”, μέσω της οποίας δάνειζε με υπέρογκους τόκους, μέχρι και 20%, την Οθωμανική Αυτοκρατορία αλλά και την Αίγυπτο. Με την εγγύηση αυτών των δανείων εξασφάλιζε από ευρωπαϊκά τραπεζικά ιδρύματα χρήματα με πολύ χαμηλότερα επιτόκια. Έχοντας πολύ καλές σχέσεις με την “Υψηλή Πύλη» και το παλάτι και εκμεταλλευόμενος την εσωτερική πληροφόρηση, αγόραζε και πουλούσε τα Οθωμανικά ομόλογα στο χρηματιστήριο του Λονδίνου κερδίζοντας μεγάλα ποσά.

Η μέθοδος που ακολουθούσε σε αυτούς τους δανεισμούς ήταν προσαρμοσμένη στον τρόπο λειτουργίας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Προαγόραζε λοιπόν τους φόρους μίας περιοχής δίνοντας μάλιστα εμπορεύματα αντί χρημάτων τα οποία τα υπερτιμούσε σε ποσοστό 40-50%.

Ο ίδιος ο Συγγρός περιγράφει τον τρόπο δωροδοκίας των υπαλλήλων του Σουλτάνου, αλλά κυρίως το δανεισμό στην κυβέρνηση (π.χ. στον Κριμαϊκό Πόλεμο) που με την περίπου ίδια τακτική έφερνε “χοντρά” κέρδη. Ακόμη περισσότερο ληστρικά, κερδοφόρα ήταν τα δάνεια στην Αίγυπτο και τέλος η αγοραπωλησία τουρκικών ομολόγων στο Χρηματιστήριο του Λονδίνου σ’ όλη τη δεκαετία του 1860 και μετά. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι στις ληστείες αυτές μετείχαν και άλλοι “εθνικοί ευεργέτες” όπως οι Βαλλιάνος, Ζαρίφης, Κορωνιός, Ιωνίδης!

Το 1872 προχωράει σε μόνιμη εγκατάσταση στην Αθήνα αφού έχει δει ότι τα όσα γίνονται στο Ελληνικό κράτος (στο οποίο κυριαρχεί η διαφθορά) προσφέρουν τεράστιες ευκαιρίες για πλουτισμό. Με την εγκατάστασή του το 1872 ιδρύει τη “Γενική Πιστωτική Τράπεζα”.

Αγοράζει τεράστιες εκτάσεις στην Αττική αλλά και στο κέντρο της Αθήνας. Εκεί σχεδιάζει και εκτελεί την πρώτη μεγάλη χρηματιστηριακή απάτη, η οποία έμεινε στην ιστορία ως “Λαυρεωτικά”. Με την υποστήριξη της κυβέρνησης Αλέξανδρου Κουμουνδούρου, αγοράζει τα ορυχεία του Λαυρίου από τον Σερπιέρη.

Ο Σερπιέρης είχε αγοράσει τα μεταλλεία του Λαυρίου το 1864. Διαπιστώνοντας την άγνοια που υπήρχε στο τότε Ελληνικό δημόσιο, επεκτάθηκε στην εκμετάλλευση των αρχαίων σκουριών τις λεγόμενες “καταβολάδες” του Λαυρίου, για τις οποίες έλεγαν ότι λόγω της ατελούς αρχαίας κατεργασίας περιείχαν τεράστιες ποσότητες αργύρου. Κάποια στιγμή όμως αυτό μαθεύτηκε και ξεκίνησε διαμάχη μεταξύ κυβέρνησης και Σερπιέρη. Στην διένεξη παρενέβησαν οι “προστάτιδες δυνάμεις” υπέρ του Σερπιέρη και τελικά το αδιέξοδο λύθηκε με την “αγορά” της εταιρίας του Σερπιέρη από τον Συγγρό (1873), (ο Σερπιέρης παρέμεινε ως μέτοχος!). Έτσι, ο επιχειρηματίας ήταν Έλληνας και σώθηκε και το εθνικό φιλότιμο και η κυβέρνηση του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου από μία ταπεινωτική ήττα.

Ο Συγγρός διαδίδει ψευδώς ότι βρέθηκαν τεράστια κοιτάσματα χρυσού. Ο Σερπιέρης είχε πει στον Συγγρό πριν αυτός αγοράσει την εταιρία του, ότι στο Λαύριο δεν υπάρχει θησαυρός, αλλά απλό μετάλλευμα, όμως ο Συγγρός σε συνεργασία με κάποιους πολιτικούς (που εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα) φουντώνουν τη φαντασία του κόσμου (το γνωστό κόλπο με την φούσκα του χρηματιστηρίου σήμερα).

Χρησιμοποιώντας το γνωστό κόλπο της αύξησης μετοχικού κεφαλαίου, εκδίδει εκατομμύρια νέες μετοχές ονομαστικής αξίας 200 δραχμών η κάθε μία. Επειδή δεν υπάρχει Χρηματιστήριο, συγκροτεί μια επιτροπή η οποία εγκαθίσταται στο καφενείο “Η Ωραία Ελλάς” και πουλά ασταμάτητα μετοχές. Με το θόρυβο που έγινε, ο πολύς κόσμος νόμισε ότι οι καταβολάδες είχαν θησαυρό και τσακίστηκε να αγοράζει μετοχές της νέας εταιρίας, όχι μόνο πλούσιοι αλλά και εργάτες, υπηρέτριες, μεροκαματιάρηδες, μικρομαγαζάτορες και από την πρώτη μέρα οι μετοχές από 200 δραχμές έφθασαν στις 310. Για να μην δημιουργήσει υποψίες τον πρώτο χρόνο ο Συγγρός θα πληρώσει το τοκομερίδιο.

Τα ποσά που συγκέντρωσε ήταν τρομακτικά για την εποχή. Ρευστοποιήθηκαν κινητές και ακίνητες περιουσίες, επιχειρήσεις και οικογενειακά κειμήλια, για να γίνουν μετοχές. Στέγνωσε στην κυριολεξία η αγορά της Αθήνας και της Πελοποννήσου από μετρητά. Στον χρόνο επάνω έσκασε η φούσκα, η εταιρεία χρεοκόπησε με γρήγορες διαδικασίες, ο κόσμος έχασε τις οικονομίες και τις περιουσίες του, αλλά ο απατεώνας Συγγρός, ληστεύοντας τις μικροοικονομίες και των χαμηλών οικονομικών στρωμάτων του πληθυσμού, μάζεψε τόσα μετρητά, όσα δεν είχε ολόκληρο το Ελληνικό κράτος.

Οδήγησε στην καταστροφή χιλιάδες Έλληνες, και σε αυτοκτονίες. Είναι η πρώτη μεγάλη χρηματοπιστωτική απάτη της Ελληνικής ιστορίας. Είναι χαρακτηριστικό το στοιχείο ότι στη διετία 1873-1875 διπλασιάστηκαν οι πτωχεύσεις των εταιρειών που δραστηριοποιούνταν στο Ελληνικό κράτος. Οι διαμαρτυρίες όμως και η δυστυχία των ανθρώπων είναι κάτι που δεν θα αγγίξει τον Συγγρό.

Έτσι το 1881 ιδρύει την “Τράπεζα Ηπειροθεσσαλίας” μέσω της οποίας θα διαχειριστεί ο ίδιος μαζί με τους επίσης εθνικούς ευεργέτες, (Αβέρωφ, Ζωγράφος, Ζάππας κ. ά ) την εγκαταλειπόμενη μεγάλη οθωμανική γαιοκτησία που υπήρχε στη Θεσσαλία περιουσία που κανονικά όφειλε να ανήκει μετά την προσάρτησή της στο ελληνικό δημόσιο!

Μέσω της συγκεκριμένης τράπεζας και με κυβερνητική άδεια, προχωρά στην έκδοση και διάθεση νέου χαρτονομίσματος και ομολογιών για τις “Νέες Χώρες”, χωρίς τις παραμικρές εγγυήσεις. Απλά να σημειωθεί εδώ ότι το συγκεκριμένο προνόμιο που απέκτησε ο Ανδρέας Συγγρός το 1881, όταν λόγω της μεγάλης πολιτικής του επιρροής, κατάφερε να εκδίδει χρήμα μέσω της τράπεζάς του, ήταν ένα προνόμιο που ανήκε ως τότε αποκλειστικά στην Εθνική Τράπεζα.

Με την προνομιακή θέση που κατείχε, αγόρασε την μισή Θεσσαλία από τους Τούρκους που εγκατέλειψαν την περιοχή. Παράλληλα ασχολείται με την πολιτική, εκλέγεται βουλευτής και με την πρώτη ευκαιρία “ρίχνει” την κυβέρνηση Δεληγιάννη. Παραχωρεί δάνειο 16.000.000 φράγκων(!!!) στο Ελληνικό κράτος με δυσβάστακτο επιτόκιο και επαχθείς όρους. Η νέα κυβέρνηση Τρικούπη αντιμετώπισε οξύ οικονομικό πρόβλημα. Η οικονομική δύναμη του Συγγρού, τον έφερε στην πρώτη γραμμή των διαπραγματεύσεων με τους ξένους δανειστές για το ελληνικό χρέος. Ο Συγγρός με διάφορες κινήσεις προσπάθησε να συμβάλει στην χρεοκοπία της χώρας, έτσι ώστε να καταφέρει να γίνει μέτοχος της Εθνικής Τράπεζας. Κατηγορήθηκε δε από τον τύπο και τον πολιτικό κόσμο για κερδοσκοπία εις βάρος της Ελλάδος.

Για να μετριάσει την οργή του κόσμου άρχισε τις δωρεές σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Χίο, Σύρο και στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Τις συνέχισε η γυναίκα του, μετά τον θάνατό του.

Αυτός ήταν ο Συγγρός, και για να έχουμε πλήρη εικόνα του, πρέπει να γνωρίζουμε ότι το Δημοτικό Θέατρο, που αναφέρεται ως “ευεργεσία”, ήταν μια απλή εμπορική πράξη. Συνέβαλε στην αποπεράτωσή του με 600.000 τότε δραχμές (1886) παίρνοντας ως αντάλλαγμα την εκμετάλλευσή του για 25 χρόνια. Το 1898 φαίνεται ότι του ήταν πρόβλημα η διαχείριση και το εκχώρησε στο Δήμο Αθηναίων, κρατώντας όμως την εκμετάλλευση των γραφείων και των καταστημάτων – το “φιλέτο” δηλαδή.

Η αγορά τεράστιων τσιφλικιών, η σκληρή εκμετάλλευση των κολίγων, ο επαχθής δανεισμός του δημοσίου, οι διασυνδέσεις του με το παλάτι είναι μόνο μερικές από τις όψεις της δράσης του. Ο αδίστακτος καπιταλιστής Συγγρός έφτασε στο σημείο να ταχθεί με τους Οθωμανούς στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, για να διασφαλίσει τα δάνεια που έδωσε στον Σουλτάνο. Ο Συγγρός όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε ποτέ αλλά όταν πέθανε (1899), η κυβέρνηση Ζαΐμη τον τίμησε με μια κηδεία που έχει αφήσει ιστορία. Βασιλιάς, υπουργοί, κρατικοί αξιωματούχοι και χιλιάδες κόσμου, ήταν εκεί, ενώ έκλεισαν τα σχολεία για τρεις μέρες και ματαιώθηκαν οι εκδηλώσεις της Αποκριάς!

Επιμέλεια Μ.Κ.

απο το ΑΛΤ

«ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ»

Υπερασπιζόμενος στη συζήτηση στη Βουλή το νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας για την «Αναβάθμιση του σχολείου», ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης επικαλέστηκε την επιστήμη για δικαιολόγηση της διδασκαλίας δεύτερης ξένης γλώσσας στο νηπιαγωγείο, εκσυγχρόνισε την έννοια του πάλαι ποτέ ήθους, που απαιτούσε η σχολική εκπαίδευση σε παλιότερες δεκαετίες, συνδέοντάς το με το μπούλινγκ  για να δικαιολογήσει την αναγραφή της διαγωγής στους τίτλους σπουδών και προσάρμοσε  επιχειρήματα για ίσες ευκαιρίες και των παιδιών από φτωχές οικογένειες για να δικαιολογήσει διεύρυνση των πρότυπων –πειραματικών σχολείων.

       Στην πραγματικότητα η επιχειρηματολογία του στηρίζεται στην κλασική αστική ιδεολογία για την εκπαίδευση που  δεν ήταν ποτέ ξεχωριστή από τα ταξικά συμφέροντα παρά την ουδέτερη και καθολική εμφάνισή της. Και δεν είναι τόσο επειδή  η ποιότητα και η ποσότητα της εκπαίδευσης μιας χώρας δίνει ένα γενικό μέτρο κοινωνικής προόδου, όσο γιατί  είναι ένα  αντιφατικό σύστημα που διέπεται από ανταγωνιστικές δυνάμεις που προκαλεί κάθε φορά τις κυβερνήσεις ν’ αφήσουν το στίγμα τους, πάει να πει τα επικρατούντα συμφέροντα, στο εκπαιδευτικό σύστημα. Στον τρόπο οργάνωσης του εκπαιδευτικού συστήματος διασταυρώνονται οι  προσπάθειες της αστικής τάξης, των εταιρειών και των κυβερνήσεών τους να οικοδομήσουν ένα εκπαιδευτικό σύστημα που να εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους, με τους αγώνες των εργαζομένων, και όχι μόνο στην εκπαίδευση, που υπερασπίζονται  πέρα από  τα δικαιώματά τους ως εργαζόμενων και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των φτωχών μαθητών να έχουν πρόσβαση σε ποιοτική δημόσια εκπαίδευση

         Αν θέλουμε να καταλάβουμε γιατί τα τυπικά σχολεία που έχουμε υπόψη μας είναι αυτά που είναι, πρέπει να εγκαταλείψουμε την ιδέα ότι είναι περισσότερο προϊόντα λογικής αναγκαιότητας ή επιστημονικής γνώσης. Αντιθέτως, είναι κυρίως  προϊόντα ιστορίας. Το σχολείο, όπως υπάρχει σήμερα, έχει νόημα μόνο αν το δούμε από ιστορική άποψη.
       Δεν απέχει πολύ από την αλήθεια η περηφάνια του καπιταλισμού   πως κατέστησε τον πνευματικό πλούτο της ανθρωπότητας κοινωνικά διαθέσιμο μέσω της ανάπτυξης των μέσων παραγωγής και της διανομής πνευματικού υλικού, όπως  παλιότερα μέσω του τυπογραφείου και πιο πρόσφατα μέσω του Διαδικτύου, μαζί με ένα δημόσιο σχολικό σύστημα. Βέβαια αυτή η εικόνα των πραγμάτων δεν ήταν ποτέ αληθινή για ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας, πέρα από τις προηγμένες καπιταλιστικές χώρες,  που ζουν σε εντελώς φτωχές συνθήκες.   

Από τον  19^ο αιώνα η δημόσια σχολική εκπαίδευση σταδιακά εξελίχθηκε σε αυτό που όλοι αναγνωρίζουμε σήμερα ως συμβατική σχολική εκπαίδευση. Τα εκπαιδευτικά ιδρύματα  έγιναν ιδιαίτερα αποτελεσματικά στη νομιμοποίηση της τρέχουσας κοινωνικής τάξης, διότι διαδραματίζουν ρόλο όχι μόνο στην εκπαίδευση των εργαζομένων με την αυστηρή έννοια ότι τους προσδίδουν δεξιότητες για να είναι μέρος του παραγωγικού εργατικού δυναμικού, αλλά και στον εγκλιματισμό τους στις κοινωνικές σχέσεις της παραγωγής. Μ’ αυτήν τη μορφή η  δημόσια εκπαίδευση λειτουργεί και ως ένας σημαντικός μηχανισμός για τη δημιουργία κοινωνικής συναίνεσης, επειδή βασίζεται στην ιδέα ότι το σχολείο προσφέρει «ίσες ευκαιρίες» για όλους τους πολίτες, που είναι μια ισχυρή νομιμοποιητική δύναμη του καπιταλισμού, αν και από μόνη της είναι μια πλάνη. Η επίκληση επιχειρημάτων για ίσες ευκαιρίες σχετικά με τη λειτουργία  πρότυπων σχολείων δεν επιδιώκει στην πραγματικότητα άλλο από νομιμοποίηση της λειτουργίας της επιλεκτικότητας. Αποδεχόμενος ο μαθητής τη διαδικασία επιλογής και βαθμολογίας που τον ταξινομούν, εσωτερικεύει την σχολική ιεραρχία  που οδηγεί στην αποδοχή της ίδιας της κοινωνικής ιεραρχίας και  στην απόκρυψη των ταξικών σχέσεων της εξουσίας.

Η μεταχείριση στο σχολείο των μαθητών που προέρχονται από διαφορετικά περιβάλλοντα και πολιτισμούς το ίδιο είναι στην πραγματικότητα άνιση μεταχείριση, επειδή είναι ένας τρόπος διαιώνισης της υπάρχουσας ανισότητας στις ευκαιρίες σχολικής εκπαίδευσης. Το παιδί αρχίζει να μαθαίνει ότι η ισότητα δεν έχει υλική βάση και υπάρχει μόνο στη σφαίρα των ιδεών. Επομένως, το ίδιο σύστημα βαθμολόγησης για όλα τα παιδιά, το καθολικό δικαίωμα ψήφου κάθε τέσσερα χρόνια και το ελεύθερο δικαίωμα πώλησης της εργασίας, στην ουσία  αποτελούν τη βάση μιας πολύ επιφανειακής εφαρμογής της έννοιας της ισότητας, εφόσον δεν εξασφαλίζονται οι υλικές της βάσεις. 

Η δημόσια εκπαίδευση εξασφαλίζει την αναπαραγωγή του εργατικού δυναμικού που απαιτεί όχι μόνο αναπαραγωγή στη διδασκαλία των δεξιοτήτων των εργαζομένων, αλλά και ταυτόχρονα αναπαραγωγή της υποταγής στην κυρίαρχη ιδεολογία. Οι μαθητές διδάσκονται όχι μόνο από το επίσημο πρόγραμμα σπουδών στις τάξεις τους, αλλά και από την οργάνωση ολόκληρου του σχολικού συστήματος. Αυτό είναι ένα σημαντικό μέρος της ιστορικής εξήγησης για τη δημιουργία δημόσιων σχολείων. Η αριστοκρατία, έχασε τη μάχη για την υπεροχή από την αστική τάξη τον δέκατο ένατο αιώνα. Μακροπρόθεσμα το «επαγγελματικό» αστικό ιδεώδες, βασισμένο σε εκπαιδευμένη εμπειρογνωμοσύνη και επιλογή ανάλογα με  την αξία, δηλ. τα εκπαιδευτικά προσόντα, θριάμβευσαν για το επιχειρηματικό ιδανικό.

Εκπαίδευση και οικονομία αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία, γιατί από τη μια η μορφή της οικονομίας προσδιορίζει τη μορφή και τις κατευθύνσεις της και από την άλλη η αδυναμία της οικονομίας να εξασφαλίσει εργασία στους νέους ανθρώπους σηματοδοτούν την απαρχή της εκπαιδευτικής κρίσης. Και μόνο η αύξηση των μαθητών ανά τμήμα που προβλέπει ο νέος νόμος για την εκπαίδευση είναι ενδεικτική αυτής της σύνδεσης αλλά και του είδους του ενδιαφέροντος της κυβέρνησης. Η αύξηση του αριθμού των μαθητών, για εξοικονόμηση χρημάτων,  οδηγεί στην επιδείνωση της αντιστοιχίας δασκάλου προς μαθητές, περιορίζοντας τη δυνατότητα του δασκάλου  να βοηθήσει το παιδί  στις ιδιαίτερες δυσκολίες και επιθυμίες του.

Όσο ο καπιταλισμός εξακολουθούσε να επεκτείνεται, το εργατικό κίνημα σε αυτές τις χώρες μπόρεσε να κερδίσει θραύσματα από το τραπέζι των καπιταλιστών, το οποίο ήταν γεμάτο κέρδη από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης  τόσο στις μητροπόλεις του καπιταλισμού όσο κυρίως τις χώρες του τρίτου κόσμου. Μόνο που ο καπιταλισμός φαίνεται να έχει φτάσει στα όρια του και περνώντας από κρίση σε κρίση δεν μπορεί να αντέξει τις μεταρρυθμίσεις του παρελθόντος που τώρα απειλούν τα κέρδη του. Γι’ αυτό και οι περικοπές απειλούν την δημόσια εκπαίδευση. Τις τελευταίες δεκαετίες, ο τομέας της σχολικής εκπαίδευσης έχει γίνει μια βιομηχανία όπως κάθε άλλη. Η εκπαίδευση ξεκάθαρα έχει μετατραπεί σε μια επιχείρηση πολλών εκατομμυρίων.

«Ναι, αλλά στην Σοβιετική Ένωση δεν είχαν τζιν και McDonalds…»

Από atexnos2019 atexnos2019 

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο του «αμερικανικού ονείρου». Είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που σαπίζει και αποκαλύπτει, με κραυγαλέο και συνάμα δραματικό τρόπο, τα μεγάλα αδιέξοδά του.

Η ρατσιστική δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ λειτούργησε ως θρυαλλίδα για το ξέσπασμα της συσσωρευμένης λαϊκής αγανάκτησης. Μιας αγανάκτησης που υποβόσκει εδώ και χρόνια σε πλατιά τμήματα της αμερικανικής εργατικής τάξης και φτωχά, περιθωριοποιημένα λαϊκά στρώματα. Καθώς σπάζει η φανταχτερή βιτρίνα της υπερδύναμης, της πολυδιαφημισμένης «δημοκρατίας» της «ελεύθερης αγοράς» και των «ευκαιριών», αποκαλύπτεται η πραγματική Αμερική του 21ου αιώνα.

Στις ΗΠΑ του 21ου αιώνα, πάνω από μισό αιώνα μετά τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, αφροαμερικανοί πολίτες δολοφονούνται εν ψυχρώ, μέρα μεσημέρι στο κέντρο μεγαλουπόλεων, από αστυνομικούς.

Στις ίδιες ΗΠΑ, τη χώρα όπου σύμφωνα με το μύθο του «αμερικανικού ονείρου» ο καθένας έχει την ευκαιρία «να προκόψει» και να βιώσει την «επιτυχία», υπάρχουν σήμερα πάνω από 45 εκατομμύρια άνεργοι.

Μαζί με τα εκατομμύρια των ανέργων, των εξαθλιωμένων, των οικογενειών που με δυσκολία βάζουν ένα πιάτο φαγητό στο τραπέζι, συνυπάρχουν μια χούφτα κροίσοι που, μόνο τους τελευταίους τρεις μήνες της πανδημίας, αύξησαν τις περιουσίες τους κατά 565 δισεκατομμύρια δολάρια.

Αναφερόμαστε στην ίδια χώρα, τις ΗΠΑ, που δαπανά δισεκατομμύρια δολάρια σε πολεμικούς εξοπλισμούς για την ικανοποίηση των ιμπεριαλιστικών της σχεδιασμών, που διαθέτει πανάκριβες στρατιωτικές βάσεις σε κάθε γωνιά του πλανήτη, αλλά σκάβει μαζικούς τάφους για να θάψει τους χιλιάδες νεκρούς του κορωνοϊού.

Η βαρβαρότητα αυτή του καπιταλισμού, ενός συστήματος που τον 21ο αιώνα, παρά την τεράστια επιστημονική-τεχνολογική πρόοδο της ανθρωπότητας, αδυνατεί να ικανοποιήσει στοιχειώδεις λαϊκές ανάγκες, προκαλεί αναπόφευκτα συγκρίσεις με τον σοσιαλισμό που γνωρίσαμε. Το συμπέρασμα είναι πως παρά τα προβλήματα και τις αδυναμίες του – που αποτέλεσαν απότοκο παρεκκλίσεων από θεμελιώδεις αρχές της οικοδόμησης του – ο σοσιαλισμός του 20ου αιώνα αποδείχθηκε, στην πράξη, ανώτερο κοινωνικοοικονομικό σύστημα.

Σήμερα, στον καπιταλιστικό κόσμο του 2020, οι εργαζόμενοι, η νεολαία, έχουν να αντιμετωπίσουν καθημερινά σοβαρότατα ζητήματα επιβίωσης, που στην Σοβιετική Ένωση και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες ήταν, ως επί το πλείστο, λυμένα: Εξασφαλισμένη στέγη και εργασία, δημόσια δωρεάν ιατρική περίθαλψη, Παιδεία, Πρόνοια, καθολική πρόσβαση στην πνευματική-πολιτιστική δημιουργία και τον αθλητισμό, εξασφαλισμένες διακοπές, κλπ.

«Ναι, αλλά στην Σοβιετική Ένωση δεν είχαν μπλουτζίν, κόκα κόλα και Μακ Ντόναλντς» παπαγάλιζαν μονότονα επί χρόνια οι θιασώτες της «οικονομίας της αγοράς» και της «καπιταλιστικής ευημερίας» όταν έρχονταν αντιμέτωποι με τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού.

Σήμερα που ο «καπιταλιστικός παράδεισος» που έταζαν αποδείχθηκε απάτη, σήμερα που η «θηλιά» του εκμεταλλευτικού συστήματος, της ανεργίας, της φτώχειας, της ανέχειας, του ρατσισμού και της καταστολής στραγγαλίζει κυριολεκτικά τους εργαζόμενους και τους λαούς, τι έχουν άραγε να πουν όλοι αυτοί;

Η στιγμή που θα κληθούν απολογηθούν στους ίδιους του λαούς δεν θ’ αργήσει να ‘ρθει.

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονί

Κάτω τα χέρια από το νερό!

Το «πράσινο φως» που έδωσε η κυβέρνηση στη διοίκηση της ΕΥΔΑΠ ΑΕ, να προχωρήσει ένα ακόμα βήμα στην κατεύθυνση ιδιωτικοποίησης της επιχείρησης και του νερού, αποτελεί μια πολύ επικίνδυνη εξέλιξη, που πρέπει να πάρει απάντηση από τους εργαζόμενους και το λαό.
Υπενθυμίζουμε ότι έπειτα από αυτό το «πράσινο φως», η διοίκηση της ΕΥΔΑΠ βρίσκεται στο προκαταρκτικό στάδιο για τη διενέργεια διεθνούς διαγωνισμού για την παράδοση της διαχείρισης λειτουργίας και συντήρησης του Εξωτερικού Υδροδοτικού Συστήματος (ΕΥΣ) σε ιδιωτικό όμιλο, διαδικασία που θα λάβει τη γνωστή μορφή της Σύμπραξης Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ). Το ΕΥΣ εκτείνεται σε τέσσερις νομούς (Αιτωλοακαρνανίας, Φωκίδας, Βοιωτίας και Αττικής) και περιλαμβάνει τα φράγματα του Μόρνου, του Εύηνου και το κανάλι με το οποίο το νερό έρχεται στην Αθήνα, τη λίμνη Υλίκη, αντλιοστάσια κ.λπ.
Με τον τρόπο αυτό, βγαίνουν «στο σφυρί» υποδομές ζωτικής σημασίας για την ύδρευση της πρωτεύουσας, σηματοδοτώντας μεγάλους κινδύνους για την υγεία του λαού, σε μια περίοδο μάλιστα που περισσεύουν οι υποκριτικές «κορόνες» για την προστασία της. Ανοίγει ακόμη πιο διάπλατα η πόρτα για να περάσουν οι αντεργατικές ανατροπές που αφορούν τους εργαζόμενους στην επιχείρηση, αλλά και για νέες αυξήσεις στα τιμολόγια του νερού, που ήδη χιλιάδες νοικοκυριά αδυνατούν να πληρώσουν.

***

Απέναντι σε αυτά, η κυβέρνηση της ΝΔ προσπαθεί από τη μια να σπείρει εφησυχασμό, λέγοντας ότι όσα αποκαλύπτονται είναι τάχα «παραποίηση της πραγματικότητας», και από την άλλη να αποσπάσει συναίνεση στα σχέδιά της, διαδίδοντας ότι από την πορεία της παραπέρα ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης του νερού, όπως επιτάσσουν οι ανάγκες και τα συμφέροντα των μονοπωλίων, μπορεί ο λαός να δει οφέλη και μειώσεις στις τιμές, πράγμα που διαψεύστηκε πανηγυρικά σε άλλες περιπτώσεις, όπως στο ηλεκτρικό ρεύμα, στις τηλεπικοινωνίες κ.ο.κ.
Η κυβέρνηση αξιοποιεί και τη «βολική» αντιπολίτευση που της κάνουν τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, με πρώτο τον ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία ...πίνουν νερό στο όνομα της πολιτικής που μετατρέπει το νερό σε εμπόρευμα και πηγή κέρδους και τσακώνονται για τα ποσοστά συμμετοχής κράτους και ιδιωτών στη διαχείριση του νερού.
Τις «διαφορές» τους όμως αποκαλύπτει το γεγονός ότι η σημερινή απόφαση ακολουθεί τα χνάρια όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων στην πολιτική για τη βήμα - βήμα ιδιωτικοποίηση της επιχείρησης, την παράδοση των πλούσιων υδάτινων πόρων στους επιχειρηματικούς ομίλους, πολιτική που φέρει τη σφραγίδα και της ΕΕ.
Μέρος αυτής της «αλυσίδας» είναι οι αποφάσεις για την εισαγωγή της ΕΥΔΑΠ στο χρηματιστήριο ήδη από το 1999 (κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ), το γεγονός ότι το 39% των μετοχών της κατέχεται από ιδιώτες, ενώ οι κυβερνήσεις των προηγούμενων ετών παρέδωσαν την εταιρεία αρχικά στο ΤΑΙΠΕΔ (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ) και στη συνέχεια στο Υπερταμείο (ΣΥΡΙΖΑ) προς περαιτέρω «αξιοποίηση». Πρόκειται για αποφάσεις κομβικής σημασίας, γιατί αποτέλεσαν αφετηρία πολλαπλασιασμού τόσο των εργολαβιών όσο και των προσλήψεων εργαζομένων στην επιχείρηση με ελαστικές σχέσεις εργασίας, ενώ άνοιξαν το δρόμο για μεγάλες ανατιμήσεις.

***

Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, που τώρα ανεβαίνει «στα κεραμίδια» για την απόφαση της κυβέρνησης, σπάει τα κοντέρ της υποκρισίας, αφού είναι ο δικός του νόμος για τις ΣΔΙΤ, τον οποίο ψήφισε από κοινού με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ το 2016, αυτός που άνοιξε διάπλατα το δρόμο για την παράδοση και του νερού στους ιδιώτες.
Είναι οι δικοί του ευρωβουλευτές που είτε ψήφισαν είτε δεν καταψήφισαν στο Ευρωκοινοβούλιο την ευρωπαϊκή Οδηγία που προβλέπει ότι ως «φορέας ύδρευσης» νοείται κάθε επιχείρηση, άρα και ιδιωτική, ότι οι φορείς ύδρευσης μπορούν να είναι και ιδιωτικές εταιρείες αποκλειστικά ή με μετοχικά πακέτα σε κρατικές και δημοτικές επιχειρήσεις.
Η δική του κυβέρνηση πήρε τη σκυτάλη από ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, συνέχισε το καθεστώς παραχώρησης στους ιδιώτες του Κέντρου Επεξεργασίας Λυμάτων της Ψυτάλλειας και της Μεταμόρφωσης, παραδίδοντας στη συνέχεια και τη συντήρηση του δικτύου της αποχέτευσης. Στο πλαίσιο δε του τρίτου μνημονίου, συμφώνησε σε συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα για την εκποίηση επιπλέον ποσοστού έως και 49%.

***

Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που σταθερά και με συνέπεια αναδεικνύει ότι το νερό αποτελεί και σήμερα εμπόρευμα και μάλιστα πανάκριβο, και ότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η πηγή του προβλήματος για το λαό. Γι' αυτό καλεί τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα σε οργάνωση της πάλης προκειμένου να ακυρώσουν κάθε προσπάθεια για περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ, να σταματήσουν κάθε σκέψη για αύξηση της τιμής του νερού αλλά και τις διακοπές νερού στα λαϊκά νοικοκυριά, να γίνουν άμεσα προσλήψεις μόνιμου προσωπικού με πλήρη δικαιώματα και με βάση τις ανάγκες του λαού.
Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν πως η διαχείριση του νερού προς όφελος του λαού προϋποθέτει την απαλλαγή του από τους νόμους της αγοράς και του καπιταλιστικού κέρδους, ρήξη με τον πυρήνα της πολιτικής της ΕΕ, της άρχουσας τάξης και των πολιτικών τους εκφραστών, γραμμή σύγκρουσης με την καπιταλιστική ιδιοκτησία στον κλάδο του νερού και συνολικά στην οικονομία, που προϋποθέτει την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, με κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και εργατικό έλεγχο.
Απαιτεί εργατική εξουσία και κοινωνικοποιημένη οικονομία, όπου η γη, οι υδάτινοι πόροι, τα δάση, οι μονάδες επεξεργασίας νερού, τα δίκτυα ύδρευσης, άρδευσης, η υποδομή αποχέτευσης και επεξεργασίας λυμάτων θα αποτελούν κοινωνική ιδιοκτησία και όχι εμπόρευμα.

Φ. Τ.

Μοναδική απάντηση

«Η Ελλάδα θα είναι παρούσα στην επιχείρηση "Ειρήνη", με ανάληψη και επιτελικών θέσεων. Καθήκον της επιχείρησης είναι η απόλυτη εφαρμογή του εμπάργκο των όπλων. Πιστεύουμε ότι η επιχείρηση αυτή είναι πολύ σημαντική για τη δημιουργία των απαραίτητων συνθηκών για την επίλυση της λιβυκής κρίσης».
Αυτά έλεγε στις 13 Μάη ο Ελληνας ΥΠΕΞ, μετά τη συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής. Δεν πέρασε όμως ούτε μήνας και η πραγματικότητα αποκάλυψε ξανά όσους προσπαθούν να κοροϊδέψουν και να καθησυχάσουν το λαό ότι για τα δικά του συμφέροντα χώνουν τη χώρα όλο και πιο βαθιά στα επικίνδυνα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια.
Το επεισόδιο της Τετάρτης στα ανοιχτά της Λιβύης, όπου με παρέμβαση της ΕΕ δεν ελέγχθηκε ύποπτο πλοίο από την Τουρκία, απέδειξε για μια ακόμη φορά πόσο αίολοι είναι οι ισχυρισμοί της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων ότι ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ αποτελούν «ανάχωμα» στα σχέδια της Τουρκίας, που αμφισβητεί ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, με την υπογραφή του τουρκο-λιβυκού συμφώνου.
Στην πραγματικότητα, η εντολή του Ιταλού διοικητή της επιχείρησης «Ειρήνη» προς το πλήρωμα της ελληνικής φρεγάτας να διακόψει τη διαδικασία προσέγγισης και ελέγχου του ύποπτου πλοίου, μετά από προειδοποίηση των τουρκικών φρεγατών που το συνόδευαν εν πλω προς το λιμάνι της Μισράτα, αποτελεί μια ακόμα επιβεβαίωση ότι η επέμβαση της Τουρκίας στη Λιβύη γίνεται με τις πλάτες των Ευρωατλαντικών.
Καταρρίπτεται όμως και ο ισχυρισμός της κυβέρνησης ότι δηλώνοντας «παρών» στη λιβυκή κρίση, με την ανάληψη ενισχυμένου ρόλου στις αμερικανοΝΑΤΟικές αποστολές, βάζει τάχα φρένο στις τουρκικές διεκδικήσεις και ότι, «διεθνοποιώντας» τις ελληνοτουρκικές σχέσεις μέσα από τέτοιες στρατιωτικές επιχειρήσεις, εκθέτει «τις παρανομίες της Τουρκίας» στα μάτια των Ευρωατλαντικών «συμμάχων». Λες και περίμεναν από την «Ειρήνη» να διαπιστώσουν ότι η Τουρκία προμηθεύει τον Σάρατζ με όπλα!
Με τα ίδια πάνω - κάτω επιχειρήματα χαιρέτισε και ο ΣΥΡΙΖΑ τη συγκεκριμένη ευρωπαϊκή επιχείρηση, καλώντας μάλιστα την κυβέρνηση «να καταστήσει την ελληνοτουρκική διαφορά ευρωτουρκική».
Η αλήθεια που δεν κρύβεται είναι ότι η αντιπαράθεση στη Λιβύη αποτελεί κομμάτι στο παζλ σκληρών ανταγωνισμών, όπου η χώρα μας βυθίζεται ολοένα και περισσότερο, προωθώντας τον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό. Μέσα σ' αυτό το μπλεγμένο κουβάρι η προσπάθεια της Τουρκίας να αναβαθμίσει το ρόλο της στη Μεσόγειο, επεμβαίνοντας και στρατιωτικά στη Λιβύη, στηρίζεται από ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ ως «ανάχωμα» στις βλέψεις της Ρωσίας, αλλά και ως «ένεση» για τη ΝΑΤΟική συνοχή.
Γι' αυτό είναι υποκριτικές οι ανησυχίες που εκφράζουν τα αστικά επιτελεία μετά το «φιάσκο» - όπως το χαρακτηρίζουν - της επιχείρησης «Ειρήνη», για τη στάση που θα κρατήσουν οι Ευρωατλαντικοί σύμμαχοι στο ενδεχόμενο που υπάρξει «θερμό επεισόδιο» ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία σε περιοχές που περιλαμβάνει το τουρκο-λιβυκό σύμφωνο. Κάνουν πως πέφτουν από τα σύννεφα και ταυτόχρονα αξιοποιούν τις εξελίξεις για να εκβιάσουν τη συναίνεση του λαού σε επικίνδυνες διευθετήσεις, που περιλαμβάνουν τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και της Ανατ. Μεσογείου.
Στην ίδια κατεύθυνση αξιοποιείται και η συμφωνία Ελλάδας - Ιταλίας για τον καθορισμό θαλάσσιων ζωνών στο Ιόνιο. Η κυβέρνηση την παρουσιάζει ως «πρότυπο» και για άλλες τέτοιες διευθετήσεις στην περιοχή, «κοιτώντας» προς το Αιγαίο, την ώρα που η Τουρκία ισχυρίζεται ότι «αποδεικνύεται η εγκυρότητα των επιχειρημάτων της Αγκυρας σχετικά με τις θαλάσσιες συμφωνίες»! Αλλά και η Ιταλία που την υπέγραψε, επαναλαμβάνει σε όλους τους τόνους ότι πρέπει να γίνουν σεβαστά τα συμφέροντα της Τουρκίας στην περιοχή.
Από τις ίδιες τις εξελίξεις, επομένως, δεν δικαιολογείται κανένας εφησυχασμός. Παράλληλα με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, βρίσκεται σε εξέλιξη ένα μεγάλο παζάρι όλων με όλους για την «επόμενη μέρα», από το οποίο τίποτα δεν έχουν να περιμένουν ο ελληνικός, ο λιβυκός, ο τουρκικός και οι άλλοι λαοί. Απάντηση στα ιμπεριαλιστικά σχέδια που μυρίζουν μπαρούτι μπορεί να δώσει μόνο η πάλη του λαού για απεμπλοκή από τα επικίνδυνα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, που γίνεται τώρα πιο επιτακτική από ποτέ.