Συσσίτιο για χιλιάδες απόρους στο κέντρο του Δουβλίνου

Συσσίτιο για χιλιάδες απόρους στο κέντρο του Δουβλίνου

Περίπου 2.500 άποροι, μεταξύ των οποίων πολλοί ηλικιωμένοι και παιδιά, στήθηκαν στην ουρά στο κέντρο του Δουβλίνου την Πέμπτη για να πάρουν χριστουγεννιάτικο συσσίτιο. Ο αριθμός των συμμετεχόντων στο συσσίτιο αλληλεγγύης ξεπερνάει τα περσινά στοιχεία

 

 

eddit

Όπως αναφέρουν οι Irish Times, η ουρά ήταν πρωτοφανής για τα ιρλανδικά δεδομένα και εκτεινόταν σε κεντρικούς δρόμους της πόλης, από τις 8 το πρωί. Ο υπεύθυνος του κέντρου που πραγματοποιεί κάθε χρόνο το συσσίτιο, ο ιερέας Κέβιν Κρόουλι, τόνισε ότι η ουρά ήταν «μεγαλύτερη από πέρσι»

«Πέρσι δώσαμε 2.500 μερίδες αλλά νομίζω ότι ο αριθμός φέτος θα ξεπεράσει τις 3.000» πρόσθεσε ο Κρόουλι. «Είναι σοκαριστικό αλλά δεν με εκπλήσσει. Αυτό που είναι πραγματικά φρικτό είναι ο αριθμός των παιδιών που έρχονται εδώ» σημείωσε επίσης ο ιερέας. «Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι υπάρχει ανάκαμψη, αλλά δεν υπάρχει ανάκαμψη για τους φτωχούς» υποστηρίζει.

Τα εχθρικά για το λαό «μοντέλα» κυβέρνησης και κεφαλαίου

Τα εχθρικά για το λαό «μοντέλα» κυβέρνησης και κεφαλαίου

Σε μια εμφανή προσπάθεια της κυβέρνησης να αλλάξει την «ατζέντα» από τα ανοιχτά ζητήματα της αντιλαϊκής διαπραγμάτευσης και των νέων μέτρων που έχουν ήδη συμφωνηθεί ή παζαρεύονται, ο Αλ. Τσίπρας, από την Κρήτη όπου βρέθηκε για διήμερη περιοδεία, επανέλαβε το «αφήγημα» της «παραγωγικής ανασυγκρότησης» και του «νέου» παραγωγικού μοντέλου, όπως η κυβέρνηση έχει βαφτίσει την επιχείρηση ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας.
Πρόκειται για μια προσπάθεια με πολλές στοχεύσεις, που βεβαίως στον πυρήνα της συνδέεται με τη μόνιμη προσπάθεια της κυβέρνησης να στοιχίσει το λαό πίσω από τους στόχους του κεφαλαίου. `Η όπως χαρακτηριστικά το έθεσε ο πρωθυπουργός: «Αυτοί είναι οι σχεδιασμοί, αυτό είναι το σχέδιο, αυτό είναι το πλάνο (...) Χρειαζόμαστε όμως ταυτόχρονα τη συνέργεια και τη συμβολή όλων (...) βρισκόμαστε όλοι από την ίδια πλευρά, είμαστε στην ίδια βάρκα».

***

Σε ό,τι αφορά το ζήτημα αυτό, χαρακτηριστική είναι η προσπάθεια του πρωθυπουργού να παρουσιάσει τα αντιλαϊκά μέτρα που έχει συμφωνήσει ή παζαρεύει για τα επόμενα χρόνια, όπως και όλο το προηγούμενο αντιλαϊκό πλαίσιο που η κυβέρνηση θεωρεί «δεδομένο», ως «μια άλλη» τάχα συζήτηση, άσχετη με τη λεγόμενη παραγωγική ανασυγκρότηση. Ως μέτρα, δηλαδή, που υποτίθεται «αφήνουμε πίσω μας», ή εν πάση περιπτώσει τις πληγές τους θα έρθει να επουλώσει τάχα η ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Πρόκειται, φυσικά, για μια ακόμα απάτη ολκής: η καπιταλιστική ανάκαμψη όχι μόνο συνδέεται, αλλά έχει ως προαπαιτούμενο τα μέτρα που τσακίζουν την τιμή της εργατικής δύναμης, εντείνουν την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, καταργούν μια σειρά από κατακτήσεις και δικαιώματα των εργαζομένων.
Αλλωστε, και τα παραδείγματα που επέλεξε να αξιοποιήσει ο πρωθυπουργός για να στηρίξει την επιχειρηματολογία αυτή, παρουσιάζοντας και τις ιεραρχήσεις του κεφαλαίου, είναι κάτι παραπάνω από ενδεικτικά.
Τα «ρεκόρ» του τουρισμού, με την τρελή κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων, των «τουρ οπερέιτορ» κ.ο.κ., χτίζονται κυριολεκτικά πάνω στην άγρια εκμετάλλευση των εκατοντάδων χιλιάδων ξενοδοχοϋπαλλήλων, που όπως πολύ καλά γνωρίζουν και στην Κρήτη, δουλεύουν ήλιο με ήλιο για ένα κομμάτι ψωμί, με άθλιες, μεσαιωνικού τύπου, συνθήκες εργασίας, φοβερή εντατικοποίηση, εργασιακές σχέσεις - λάστιχο, απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία των «πρακτικάριων». Είναι, δε, χαρακτηριστικό και το εξής: την ώρα που οι επιχειρηματικοί όμιλοι ετοιμάζονται για τη νέα σεζόν, με τον πρωθυπουργό να τους τάζει επιπλέον υποδομές, ζεστό χρήμα και διευκολύνσεις, οι ξενοδοχοϋπάλληλοι που πετάγονται εκτός των ξενοδοχείων μέχρι την επόμενη σεζόν πλέον ούτε καν δικαιούνται το ελάχιστο επίδομα του ΟΑΕΔ για τους μήνες της ανεργίας. Και φυσικά, ούτε λόγος να γίνεται για το πόσο χωράνε στο λεγόμενο «ποιοτικό τουρισμό», στον οποίο αναφέρθηκε ο πρωθυπουργός, το δικαίωμα των λαϊκών στρωμάτων στις διακοπές και την αναψυχή, αλλά και το μέλλον των αυτοαπασχολούμενων στον κλάδο.
Ακόμα πιο χαρακτηριστικά είναι τα όσα είπε ο πρωθυπουργός για την αγροτική παραγωγή, επικαλούμενος την ανάγκη «αλλαγής του στρεβλού παραγωγικού μοντέλου (...) το οποίο θα μας οδηγούσε αργά ή γρήγορα, ακόμα κι αν δεν υπήρχε αυτή η κρίση, σε αδιέξοδο» και ξεδιπλώνοντας τα σχέδια ενίσχυσης της μεγάλης - καπιταλιστικής αγροτικής παραγωγής και της πολιτικής της ΚΑΠ που ξεκληρίζει τους φτωχομεσαίους αγρότες. Οι φτωχοί αγρότες, εξάλλου, ξέρουν καλά ότι οι ενισχύσεις, οι υποδομές, τα νέα προνόμια προς τους μεγαλοπαραγωγούς και εξαγωγείς των αγροτικών προϊόντων, αλλά και συνολικά ο «εξαγωγικός προσανατολισμός» και η σύνδεση της αγροτικής παραγωγής με τις ανάγκες του τουριστικού κεφαλαίου που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός, για τους ίδιους σημαίνουν τιμές κόστους στα αγροτικά προϊόντα, απλήρωτες καταστροφές της παραγωγής, ατελείωτη φοροληστεία, κατασχέσεις και εκβιασμούς από τις τράπεζες. Το ίδιο καλά το γνωρίζει και η κυβέρνηση, που προσπαθώντας να υπονομεύσει τις αγροτικές κινητοποιήσεις που ήδη προετοιμάζονται, παρουσιάζει τα αυτονόητα και τα όσα έχουν κερδίσει οι αγρότες με τις κινητοποιήσεις τους ως κατόρθωμα, ενώ με «διαρροές» και άλλες κινήσεις επιχειρεί να παρουσιαστεί πως «δεν συνομιλεί με μπλόκα».

***

Στην πραγματικότητα, το «νέο» αυτό παραγωγικό μοντέλο τίποτα το νέο δεν φέρνει για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, όπως άλλωστε αποκαλύπτουν και τα - όχι και τόσο «νέα» - εργαλεία, που περιέγραψε μόλις προχτές ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Γ. Δραγασάκης, στους βιομήχανους της Βόρειας Ελλάδας, παρουσιάζοντας ολόκληρη την «εργαλειοθήκη» που βάζει στα χέρια τους η κυβέρνηση για να ανακάμψουν τα καπιταλιστικά κέρδη. Ο επανασχεδιασμός του ΕΣΠΑ, ο αναπτυξιακός νόμος, τα χρηματοδοτικά εργαλεία, η ρύθμιση των «κόκκινων» δανείων και χρεών επιχειρήσεων προς Δημόσιο, τράπεζες, Ταμεία, η απλούστευση της διαδικασίας ίδρυσης επιχειρήσεων, είναι όλα εργαλεία στα χέρια των επιχειρηματικών ομίλων, με στόχο το ξεκαθάρισμα του πεδίου από τα υπερσυσσωρευμένα κέρδη που έφεραν την καπιταλιστική κρίση, αλλά και το ζεστό χρήμα και τις κάθε είδους διευκολύνσεις για την «εγγυημένη» κερδοφορία τους.
Απ' όπου κι αν το πιάσει κανείς, το «νέο παραγωγικό μοντέλο» που επαναφέρει η κυβέρνηση ψηλά στην ατζέντα, ούτε νέο είναι, ούτε πολύ περισσότερο φιλολαϊκό. Απέναντι στο εχθρικό αυτό «πλάνο» κυβέρνησης και κεφαλαίου, οι εργαζόμενοι πρέπει να αντιπαρατάξουν το δικό τους για την ικανοποίηση των δικών τους σύγχρονων αναγκών.

Απόφαση χρήσιμη στο κεφάλαιο

Απόφαση χρήσιμη στο κεφάλαιο

Η απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ (ΔΕΕ), για την υπόθεση των ομαδικών απολύσεων της πολυεθνικής τσιμεντοβιομηχανίας «Lafarge», σηματοδοτεί μια νέα φάση στην αντεργατική επίθεση, παγιώνει και επεκτείνει την εργασιακή ζούγκλα στους χώρους δουλειάς, εξοπλίζει τους μονοπωλιακούς ομίλους με νέα «εργαλεία» για το βάθεμα της εργασιακής εκμετάλλευσης.
Το «ζουμί» της απόφασης του ΔΕΕ δεν βρίσκεται στο κατά πόσον επιτρέπει ή όχι τη διατήρηση της έγκρισης από την πλευρά της κυβέρνησης στα αιτήματα για ομαδικές απολύσεις, αλλά στο σκεπτικό της, που αποθεώνει τις «ελευθερίες του κεφαλαίου» στο πλαίσιο της καπιταλιστικής ΕΕ.
Στην απόφαση, σημειώνεται με έμφαση ότι στόχος της Οδηγίας της ΕΕ δεν είναι να εμποδίσει τις ομαδικές απολύσεις που αποφασίζουν οι επιχειρήσεις, αλλά να διευθετήσει τη διαδικασία που αυτές θα γίνουν.
Από αυτήν την άποψη, ομολογείται ανοιχτά ότι καμιά εθνική νομοθεσία δεν μπορεί να εμποδίζει τις επιχειρήσεις να κάνουν ομαδικές απολύσεις, να μειώνουν, μέχρι και να σταματούν, την παραγωγική διαδικασία, πετώντας στο δρόμο εργάτες, αφού κάτι τέτοιο ερμηνεύεται ως παρεμπόδιση της ελευθερίας εγκατάστασης, των εξαγορών και των συγχωνεύσεων. Αυτό είναι, λοιπόν, το «ευρωπαϊκό κεκτημένο»!
Εξίσου εχθρικό απέναντι στα εργατικά δικαιώματα και φιλικό προς τους επιχειρηματικούς ομίλους είναι και το «εθνικό» καθεστώς για τις ομαδικές απολύσεις. Οι όποιες τυπικές διαφοροποιήσεις υπάρχουν ακόμα, σε σχέση με το πνεύμα και το γράμμα της ευρωπαϊκής Οδηγίας, δεν αναιρούν αυτήν την αλήθεια.
Απόδειξη γι' αυτό είναι ότι οι απολύσεις που γίνονται σε ετήσια βάση στη χώρα μας φτάνουν και ξεπερνούν τον αριθμό των μισθωτών (φέτος θα φτάσουν τα δυο εκατομμύρια)! Και όμως, το κεφάλαιο δεν «χορταίνει» ούτε με αυτό. Απαιτεί την πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων, την εξάλειψη και του παραμικρού εμποδίου, προκειμένου να ανταποκρίνεται στα σκαμπανεβάσματα της παραγωγής και να βελτιώνει διαρκώς την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του, πάντα σε βάρος των εργαζομένων.
Με τις αξιώσεις αυτές έσπευσε να δηλώσει πως θα συμμορφωθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, με ανακοίνωση του υπουργείου Εργασίας, αμέσως μετά την έκδοση της απόφασης του ΔΕΕ, σαν έτοιμη από καιρό να εκτελέσει τη βρώμικη δουλειά, πηγαίνοντας ένα βήμα πιο πέρα την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων. Ενώ, για άλλη μια φορά, προσπάθησε να εμφανίσει το μαύρο ως άσπρο υποδεχόμενη με τυμπανοκρουσίες την απόφαση.
Επιβεβαιώνεται, για μια ακόμη φορά, ότι η κυβέρνηση βρίσκεται στην ίδια όχθη με τον ΣΕΒ και τους τραπεζίτες, το κουαρτέτο και το ΔΝΤ. Γι' αυτό, άλλωστε, μέχρι τώρα δεν κατάργησε ούτε μία από τις αντεργατικές διατάξεις, δεν ακούμπησε στο ελάχιστο κανέναν αντεργατικό νόμο, συγκαλύπτει και τροφοδοτεί με την πολιτική της την εργασιακή ζούγκλα.
Κι όχι μόνο αυτό, αλλά από την πρώτη ώρα έσπευσε να αξιοποιήσει το ζήτημα των ομαδικών απολύσεων, για να υποσχεθεί στο κεφάλαιο την παραπέρα ευελιξία στην αγορά εργασίας, πουλώντας παραμύθι στους εργαζόμενους ότι μ' αυτόν τον τρόπο δημιουργεί «αντιστάθμισμα» και κάνει λιγότερο ελκυστικές τις ομαδικές απολύσεις στους εργοδότες. Στην πραγματικότητα, η επέκταση της εκ περιτροπής εργασίας και της υποαπασχόλησης και μάλιστα με λεφτά του κράτους, που υπόσχεται η κυβέρνηση, είναι εκφράσεις της ίδιας ευελιξίας στην αγορά εργασίας, που εκφράζεται και με τις ομαδικές απολύσεις.
Οι εργάτες όχι μόνο δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από την απόφαση του ΔΕΕ και τις «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές» που επικαλείται η κυβέρνηση, αλλά μπροστά τους ανοίγονται νέες αντεργατικές προκλήσεις.
Από τις τελευταίες εξελίξεις γίνεται ακόμα πιο φανερό ότι δεν αρκούν οι αγώνες για την παρεμπόδιση των μέτρων, αλλά χρειάζεται μέσα από κάθε τέτοια μάχη να κερδίζει έδαφος η γραμμή πάλης για την ανάκτηση απωλειών και την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών. Να δυναμώνει ο αντιμονοπωλιακός - αντικαπιταλιστικός προσανατολισμός του αγώνα, ενάντια στο κεφάλαιο και την εξουσία του.