Οι φασίστες, οι εργατικές οργανώσεις κι η χρήση βίας στη Γερμανία του μεσοπολέμου

Κατιούσα

Το απόσπασμα που μεταφράζουμε και δημοσιεύουμε προέρχεται από το βιβλίο του Johannes Fülberth “…διεξάγεται με ωμή βία.” * Ένοπλες συγκρούσεις με θανατηφόρα έκβαση στα δικαστήρια. Βερολίνο 1929 ως 1932/33, εκδόσεις Papyrossa, 2012.

Το βιβλίο παρουσιάζει αναλυτικά τις δίκες των εμπλεκόμενων σε ανθρωποκτονίες, που εντάσσονταν πολιτικά στα τάγματα εφόδου από τη μία πλευρά και στους κομμουνιστές και τους σοσιαλημοκράτες, δευτερευόντως, από την άλλη. Ο συγγραφέας πρόσκειται στο κόμμα die Linke κι έχει μια μάλλον σοσιαλδημοκρατική, αλλά σχετικά έντιμη σκοπιά. Το απόσπασμα που μεταφράζουμε είναι ο επίλογος του έργου, που περιλαμβάνει τη σύνοψη και κάποια συμπεράσματα από όσα προηγήθηκαν, και είναι αρκετά κατατοπιστικό ενάντια στη θεωρία των δύο άκρων, που “καταδικάζει τη βία από όπου κι αν προέρχεται” και τσουβαλιάζει το φασισμό με τις δυνάμεις που τον πολέμησαν.

Τελικές παρατηρήσεις

Ο συνολικός αριθμός των ατόμων που σκοτώθηκαν σε συμπλοκές μεταξύ Κομμουνιστών και Ταγμάτων Εφόδου στο Βερολίνο κατά το διάστημα 1929 ως την 30.1.1933 παραμένει ως σήμερα άγνωστος (ο συγγραφέας της παρούσας εργασίας εκτιμά χοντρικά ότι ανέρχεται στον αριθμό των 50 νεκρών, Σ.τ.Μ). Και οι δύο πλευρές δημοσίευσαν λίστες των θυμάτων, τα οποία συνιστούσαν είτε “αιματοβαμμένους μάρτυρες του κινήματος”, είτε αποδείξεις του “αγκυλωτού τρόμου”. Για ευνόητους λόγους, δεν μπορεί κανείς να πιστέψει αυτές τις αναφορές έτσι εύκολα. Οι λίστες νεκρών ήταν πάντα και μέσο προπαγάνδας και γι’ αυτό πρέπει πάντα να αντιμετωπίζονται με τη δέουσα προσοχή. Έτσι ορισμένοι νεκροί αναφέρονταν μόνο στον κομματικό και φίλιο τύπο, δεν τύγχαναν όμως της αναφοράς κανενός άλλου μέσου. Η εφημερίδα του Γκέμπελς Der Angriff (Η επίθεση) ανέφερε πχ. περιστατικά, στα οποία είναι υψηλή η πιθανότητα να επρόκειτο για θύματα εντελώς απολίτικης βίας. Στους δράστες αποδίδονταν μόνο εκ των υστέρων πολιτικά κίνητρα. Ετσι το μέλος των Ταγμάτων Εφόδου Fritz Schröder αναφέρεται ως θύμα μιας πράξης πολιτικής βίας. Σε ένα χορευτικό κέντρο υπήρξε καβγάς και ο Schröder δολοφονήθηκε στο δρόμο για το σπίτι του. Η “Der Angriff” ισχυρίστηκε κατόπιν ότι οι κομμουνιστές είχαν συνειδητά ξεκινήσει τον καβγά, για να μπορέσουν μετέπειτα να παρουσιάσουν το φόνο ως ένα μη πολιτικό αδίκημα. Ωστόσο η εφημερίδα δεν παρουσίασε καμία απόδειξη για την εκδοχή αυτή. Επιπλέον, δεν δημοσιεύτηκε κάποια εκτενής αναφορά για την κηδεία, κάτι που θρέφει τις υποψίες ότι επρόκειτο πράγματι για ένα απολίτικο έγκλημα. Σε ένα βιβλίο που εκδόθηκε το 1937 “Βαδίζοντας στο εθνικοσοσιαλιστικό Βερολίνο”, έναν “Οδηγό στα μνημεία του αγώνα για την πρωτεύουσα του Ράιχ” γίνεται λόγος για 28 νεκρούς του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος στο διάστημα 1929 μέχρι 30.1.1933. Ωστόσο ο αναφερόμενος εδώ Georg Preiser, μέλος της χιτλερικής νεολαίας, δεν “δολοφονήθηκε” από κομμουνιστές, αλλά πέθανε, σύμφωνα με το πόρισμα του ιατροδικαστή από πνευμονία. Επίσης τα μέλη των Ταγμάτων Εφόδου Herbert Gatschke, Helmut Köster και Hans Malkowski δεν έπεσαν από κομμουνιστικά πυρά, αλλά πυροβολήθηκαν από δικούς τους ομοϊδεάτες.

Από πλευράς εργατικού κινήματος έγινε η προσπάθεια, μέσω μιας παρουσίασης όλων των δολοφονημένων από τα τάγματα εφόδου, να αποδειχθεί η συστηματική χρήση βίας από πλευράς των τελευταίων. Ως ένθετο του περιοδικού Eiserne Front (Σιδηρούν Μέτωπο, όργανο του αντιφασιστικού μετώπου στο οποίο ηγούνταν το SPD) της 20ής Φεβρουαρίου 1932 εμφανίστηκε πχ. μια αφίσα με τον τίτλο “Δύο χρόνια ναζιστικών φόνων”. Κάτω από τη ρήση του Χίτλερ: “Δε συμβαίνει τίποτε στο κίνημα, χωρίς να το γνωρίζω και χωρίς να το ανέχομαι. Ή μάλλον, περισσότερο ακόμα: Δε συμβαίνει απολύτως τίποτε χωρίς να το επιθυμώ”, εμφανίζονται τα ονόματα 66 ατόμων που σκοτώθηκαν από το 1929 από τους ναζί, εκ των οποίων 14 στο Βερολίνο. Η Rote Fahne (Κόκκινη Σημαία, το βασικό όργανο του ΚΚΓ) δημοσίευσε επίσης στις 20 Ιουλίου 1932 κάτω από τον τίτλο “Αιματοβαμμένοι μάρτυρες κατά του Χίτλερ” μια λίστα με 31 δολοφονημένους μετά την άρση της απαγόρευσης κατά των Ταγμάτων Εφόδου.

Εν αντιθέσει με τις αντίστοιχες εκδόσεις των ναζί, αυτές οι παρουσιάσεις ετοιμάζονταν με μεγαλύτερη φροντίδα κι ο αριθμός των νεκρών δεν εκτοξευόταν τεχνητά. Η Rote Fahne είχε ωστόσο την τάση να στιλιζάρει και θύματα επιθέσεων των Ταγμάτων Εφόδου που ήταν μάλλον απολίτικα, ως μέλη του κομμουνιστικού κινήματος. Έτσι, στις 31 Δεκεμβρίου 1932 πέθανε η Martha Künstler από τους πυροβολισμούς του μέλους των Ταγμάτων Εφόδου Paul Baumgart. Παρότι η ίδια ήταν εντελώς απολίτικη, παρέστη στην κηδεία της αντιπροσωπεία του ΚΚΓ και η Rote Fahne δημοσίευσε πολλές πληροφορίες για τη ζωή του θύματος. Αλλά και στην περίπτωση του Erwin Ziemke, που δολοφονήθηκε από πυροβολισμούς στο μπαλκόνι τους την Πρωτομαγιά του 1931 είναι ασαφές αν επρόκειτο καν για κομμουνιστή. Αλλά και στα δύο θύματα οι δράστες ήταν αδιαμφισβήτητα μέλη των Ταγμάτων και εκείνα θεωρούσαν ότι τα θύματά τους ήταν κομμουνιστές.

Η Κόκκινη Βοήθεια (οργάνωση υποστήριξης πολιτικών κρατουμένων, διωκόμενων, υποδίκων και των οικογενειών τους, υπό την αιγίδα του ΚΚΓ κατά τα έτη 1924-1936 Σ.τ.Μ) ανελάμβανε σε πολλές περιπτώσεις τα έξοδα της κηδείας, ακόμα κι όταν ο νεκρός δεν ήταν μέλος του ΚΚΓ ή της Κόκκινης Βοήθειας. Πολλοί συγγενείς που δεν είχαν τη δυνατότητα να πληρώσουν την κηδεία, χαίρονταν για αυτή την υποστήριξη και ήταν ευγνώμωνες για τη συμπαράσταση στο πένθος τους. Ως αντάλλαγμα επέτρεπαν με τη σειρά τους στη Rote Fahne να αναφερθεί εκτενώς στη ζωή των δολοφονημένων.

Παρόλες αυτές τις ασάφεις και διαστρεβλώσεις, γίνεται σαφές σε μια εγγύτερη επισκόπηση όλων των περιστατικών ότι για παντελώς αμέτοχους ανθρώπους ήταν πιο πιθανό να δολοφονηθούν από μέλος των Ταγμάτων Εφόδου, παρά από οπαδούς του ΚΚΓ. Αυτό, πέρα από τους προαναφερθέντες Martha Künstler και Erwin Ziemke ισχύει και για τους αθλητές κι εργάτες Schumann και Selenowski, τον εφημεριδοπώλη Heimbürger, τον κηπουρό Karl Kubow και τον τραπεζικό υπάλληλο Graf. Όλοι ήταν κατά τα φαινόμενα στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, και έπεσαν στα χέρια των έτοιμων να φονεύσουν ανδρών των ταγμάτων εφόδου. Θύματα των κομμουνιστών ήταν από την άλλη σχεδόν πάντα μέλη και συμπαθούντες του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος ή κάποιου προσκείμενου σε αυτό σχηματισμού. Η κομμουνιστική βία ήταν λοιπόν πιο στοχοπροσηλωμένη, ενώ η βία των Ταγμάτων Εφόδου πιο τυχαία κι αυθαίρετη. Δεν υπάρχει όμως κανόνας χωρίς εξαίρεση, ο απολιτικος κλειδαράς Hesse θεωρήθηκε από μια ομάδα της Αντιφασιστικής ταξιαρχίας νέων ως αφισοκολλητής των ταγμάτων εφόδου και τραυματίστηκε θανάσιμα σε επίθεση με μαχαίρι.

Όπως δείξαμε, τα μέλη των Ταγμάτων αντιμετωπίζονταν από τα δικαστήρια πιο ήπια από τα μέλη του κομμουνιστικού κινήματος, παρότι κι εδώ οι εισαγγελείς ζητούσαν συχνά υψηλές ποινές. Πέρα από τη σύγκριση της καταδικαστικής πρακτικής των δικαστών, μπορούν να διαπιστωθούν κι άλλες ομοιότητες μεταξύ των υποθέσεων που εξετάστηκαν. Έτσι όλες οι αντιπαραθέσεις έλαβαν χώρα σε παραδοσιακές εργατογειτονιές ή συγκρίσιμες περιοχές. Εννιά από τις συγκρούσεις έγιναν πολύ κοντά σε κάποιο στέκι συναντήσεων ή εξορμήσεων. Σε πολλές περιπτώσεις η επίθεση ξεκινούσε απευθείας από το στέκι εξόρμησης ή ενάντια σε θαμώνες που παρευρίσκονταν εκείνη τη στιγμή. Αλλά και στις άλλες επιθέσεις τα στέκια εξόρμησης ή συνάντησης παίζουν ρόλο, είτε επειδή η επίθεση σχεδιάστηκε εκεί, είτε επειδή οι δράστες είχαν επιδοθεί εκεί σε γενναιόδωρη κατανάλωση αλκοόλ, πριν την πράξη. Μόνο στην περίπτωση Aschbrenner δεν υπήρχε σύνδεση με κάποιο κομματικό στέκι. Όλα τα θύματα πέθαναν είτε από πυροβολισμούς είτε από μαχαιριές.

Όταν οι κομμουνιστές ήταν οι επιτιθέμενοι, αυτό συνέβαινε με την πρόθεση να αποτραπεί ή να τερματιστεί η παρουσία του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος σε μια γειτονιά που ως τότε θεωρούταν “κόκκινη”. Τα τάγματα εφόδου με τη σειρά τους στόχευαν να σπάσουν την ηγεμονία του εργατικού κινήματος. Όταν δεν επιτίθενταν τα ίδια, αντιδρούσαν σε -συχνά κατά φαντασίαν- επιθέσεις με υπέρμετρη βία. Όλοι οι δράστες από πλευράς ναζί ήταν μέλη των Ταγμάτων εφόδου ή του ναζιστικού κόμματος. Οι κομμουνιστές δράστες από την άλλη, προέρχονταν από μια συγκεχυμένη ποικιλία διαφορετικών ομαδοποιήσεων. Σε πολλές περιπτώσεις η σύνδεσή τους με τις οργανωτικές δομές του ΚΚΓ ήταν χαλαρή. Περισσότερο καθοριστικό ήταν το αίσθημα του συνανήκειν στην εργατική κουλτούρα της γειτονιάς τους ή σε κομμουνιστικές “‘αδέσποτες παρέες”. Δράστες και θύματα ήταν συχνά κάτοικοι της ίδιας γειτονιάς, συχνά γνωρίζονταν από το δρόμο ή το ταχυδρομείο. Οι δράστες των δύο πλευρών ήταν άντρες, νέοι κι έπρατταν από ιδεολογική πεποίθηση. Ο Fritz Käsling ήταν μόλις 17 χρονών, οι περισσότεροι κατηγορουμένοι προέρχονταν από τις ηλικιακές κλάσεις 1908 ως 1911, ηταν δηλαδή συνήθως ελάχιστα πάνω από 20 ετών. Αξιοπρόσεχτο είναι πως ένα μεγάλο μέρος των συμμετεχόντων ήταν είτε μεγαλωμένοι χωρίς πατέρα […] είτε είχαν διαταραγμένες σχέσεις με αυτόν […] Έτσι η οικογενειακή τους κατάσταση προσιδιάζει σε εκείνη άλλων γνωστών προσωπικοτήτων της “νεολαίας του εμφυλίου”. […] Σχεδόν όλοι οι συμμετέχοντες προέρχονταν από δύσκολες κοινωνικές συνθήκες. Οι περισσότεροι είχαν επισκεφτεί το Γενικό Σχολείο μέχρι τη δεύτερη τάξη, μαθητείες για εκμάθηση κάποιας τέχνης συχνά τις παρατούσαν στη μέση. Συχνά το απαιτούσαν οι οικογενειακές συνθήκες οι νέοι με δουλειές του ποδαριού να φέρουν από νωρίς την ευθύνη ενός μέρους του εισοδήματος τους. Εκτός από πολύ λίγους, ζούσαν ακόμα στο σπίτι και λάμβαναν χρήματα από την Πρόνοια ή ευκαιριακές εργασίες. Οι οικογένειες ήταν πολλές φορές γνωστές στην αρχή προστασίας ανηλίκων, εν μέρει κάποιοι νέοι είχαν μεγαλώσει σε ανάδοχες οικογένειες ή βρίσκονταν υπό την επίβλεψη της Πρόνοιας.

Πολλές από τις συγκρούσεις έφεραν έντονα το στίγμα τοπικών και προσωπικών ιδιαιτεροτήτων. Σε τουλάχιστον τέσσερις από τις συγκρούσεις με θανατηφόρα έκβαση είχαν προϋπάρξει αντιπαραθέσεις μεταξύ των εμπλεκόμενων. Στην περίπτωση Neumann o κατηγορούμενος Senkbeil ήταν παλιά κομμουνιστής και βρισκόταν σε ιδιαίτερα οξυμένη σύγκρουση με τους πρώην συντρόφους του. Στην υπόθεση Aschbrenner είχαν προϋπάρξει καβγάδες σε συνέλευση πολυκατοικίας, του ξυλοδαρμού στην πλατεία Lausitz είχαν προηγηθεί μήνες αντιπαραθέσεων. Και ο Fritz Lemke που είχε δολοφονηθεί σε δημόσιο κήπο, ήταν από παλιά γνωστός των ταγμάτων εφόδου. Αυτό δε σημαίνει πως αυτές οι συγκρούσεις πρέπει να θεωρηθούν αποκλειστικά απολίτικες. Οι παρελθούσες συγκρούσεις είτε βασίζονταν σε πολιτικές διαφορές, είτε έντονες αντιπαραθέσεις για καθημερινά ζητήματα ενδύονταν από πλευράς του κατηγορούμενου με πολιτικές νουθεσίες. Η μετάβαση από τις απειλές και τις προστριβές μέχρι τη σωματική επίθεση με όπλο ήταν συχνά η τελευταία επιλογή μέσου, όταν οι συνηθισμένες μέθοδοι των κυρώσεων και του εκφοβισμού δεν έφερναν το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Η υψηλή βιαιότητα αυτών των περιπτώσεων προσποριζόταν ένα είδος “νομιμοποίησης” λόγω του ότι ασκούνταν σε έναν πολιτικό αντίπαλο, ο οποίος παρουσιάζοταν από τον κομματικό τύπο ως στερούμενος ανθρώπινων χαρακτηριστικών.

Ήταν οι κομμουνιστικές πράξεις θορυβώδεις πράξεις άμυνας, την ώρα που τα Τάγματα Εφόδου διεξήγαγαν καλά σχεδιασμένες δολοφονικές επιθέσεις (άποψη του συγγραφέα Emil Julius Gumbel, που μνημονεύεται στην αρχή του βιβλίου, Σ.τ.Μ); Αυτή η ερώτηση δεν απαντιέται εύκολα. Υπήρχαν και κομμουνιστικές ομάδες που σχεδίαζαν στοχευμένες επιθέσεις σε στέκια εφόδου, κι ούτε όλες οι δολοφονικές επιθέσεις των ταγμάτων ήταν καλά οργανωμένες. Ωστόσο η βασική θέση του Gumbel ευσταθεί: Ότι από κομμουνιστικής πλευράς επρόκειτο για πράξεις άμυνας, στο βαθμό που το ΚΚΓ αντιδρούσε στην προέλαση των Ταγμάτων Εφόδου στις εργατικές συνοικίες. Δε γύρευε η ίδια τη σύγκρουση, προσπαθώντας πχ να ανοίξει δικιά της στέκια σε κάστρα του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος ή αποτρέποντας εκδηλώσεις σε αυτά. Ως “θορυβώδεις” μπορεί να θεωρηθούν οι ενέργειες του ΚΚΓ στο βαθμό που αυτές οι πράξεις άμυνας συνέβαιναν μόνο εν μέρει υπό την καθοδήγηση του κόμματος. Όπως παρουσιάσαμε, οι δράστες προέρχονταν από διάφορες οργανώσεις και είχαν συχνά μια πολύ χαλαρή μόνο σύνδεση με το κόμμα. Σε πολλές περιπτώσεις ήταν μεν κομμουνιστικά στέκια τα σημεία εκκίνησης των επιθέσεων, οι εμπλεκόμενοι όμως δρούσαν με δική τους πρωτοβουλία κι ήταν σχεδόν αδύνατον να ελεγχθούν από την κομματική ηγεσία.

Πολλές από τις εξετασθείσες περιπτώσεις βίας των Ταγμάτων Εφόδου χαρακτηρίζονται κυρίως από παρορμητικότητα κι απέχουν από το να χαρακτηριστούν σχεδιασμένες δολοφονικές επιθέσεις. Προκαλεί την προσοχή ωστόσο, ότι τα τάγματα ήταν διαρκώς προσανατολισμένα σε συγκρούσεις στο δρόμο και αξιοποιούσαν και την παραμικρή αφορμή για να επιτεθούν με πιστόλια και μαχαίρια σε πραγματικούς και κατά φαντασίαν αντιπάλους. Σε αυτή τη νοοτροπία συνέβαλε η κατάσταση που είχαν διαμορφώσει τα ίδια τα τάγματα εφόδου. Τα τάγματα ήταν εκείνα που με έκδηλη εχθρότητα καταλάμβαναν “κόκκινες” εργατογειτονιές με στόχο να σπάσουν την πολιτισμική ηγεμονία του σοσιαλιστικού περιβάλλοντος εν ανάγκη με τη βία. Χωρίς αμφιβολία τα Τάγματα Εφόδου αντιμετώπιζαν την εχθρική συμπεριφορά του ντόπιου πληθυσμού. Σε αυτό έπαιζαν μεγάλο ρόλο οι εμπειρίες (ή -στην περίπτωση των πολύ νέων δραστών-οι προφορικές παραδόσεις της περιοχής) από την εποχή της ανακήρυξης της δημοκρατίας (της Βαϊμάρης, 1918 Σ.τ.Μ). Τα Τάγματα Εφόδου του Βερολίνου όχι μόνο καθοδηγούνταν σχεδόν αποκλειστικά από πρώην πολεμιστές των Freikorps, αλλά βρισκόταν σε απευθείας συνέχεια με τις παραδόσεις αυτών. Τα Freikorps ειχαν επιτεθεί τακτικά με βία και προκαλώντας πολλά θύματα κατά του εργατικού κινήματος κατά τα έτη 1919-1923, στο Βερολίνο, το Αμβούργο ή την περιοχή του Ρουρ (κύρια βιομηχανική περιοχή της χώρας ως σήμερα, στα βορειοδυτικά της Γερμανίας, Σ.τ.Μ) Η διείσδυσή τους σε εργατικές γειτονιές από το 1929 κι εξής ακολουθούσε την ίδια λογική: το κατηγορούμενο για εσχάτη προδοσία εργατικό κίνημα έπρεπε να καταπολεμηθεί εκ νέου και ο κόσμος στον οποίο ζούσε υπό μορφήν “κόκκινων συνοικιών” να ελεγχθεί οιονεί στρατιωτικά. Σαν στρατός κατοχής τα Τάγματα Εφόδου εγκαθίδρυαν σημεία ελέγχου υπό τη μορφή στεκιών εξόρμησης και οίκων των Ταγμάτων στην “εχθρική περιοχή”, από τα οποία έστελναν τακτικά αποσπάσματα στους συνορεύοντες δρόμους, ώστε να επιτύχουν έτσι τον διαρκή έλεγχο της γειτονιάς. Την ίδια στιγμή, οι μη σοσιαλιστές κάτοικοι των συχνά ταξικά ανάμεικτων συνοικιών του Βερολίνου έπρεπε να κερδηθούν με το μέρος των ναζί ή τουλάχιστον να ουδετεροποιηθούν.

Τα τάγματα εφόδου λοιπόν είχαν μια υπολογισμένη στρατηγική βίας. Αυτή βασιζόταν στον εκφοβισμό μέσω μαζικής παρουσίας στο δρόμο και σε “κόκκινες γειτονιές”. Οι κομμουνιστικές αντιδράσεις δεν μπορούν μεν πάντα να θεωρηθούν αμυντικές, ωστόσο συνέβαιναν πάντα στις “δικές τους” γειτονιές και δε θα λάμβαναν χώρα χωρίς την διείσδυση των Ταγμάτων σε αυτές.

“Όταν δυο κάνουν το ίδιο, δεν κάνουν το ίδιο” θα μπορούσε να είναι ο πυρήνας του συμπεράσματος αυτής της εργασίας. Τα κίνητρα της άσκησης ακραίας βίας κατά του πολιτικού εχθρού ήταν πολύ διαφορετικά για τις δύο πλευρές και δεν μπορούν να εξισωθούν σε μια απλουστευτική προσέγγιση στα πλαίσια της θεωρίας περί ολοκληρωτισμού. Έτσι φαίνεται πως το έβλεπαν και οι κρίνοντες δικαστές και γι’ αυτό αναγνώριζαν στα κίνητρα των χιτλερικών οπαδών περισσότερες δικαιολογίες. Οι επιθέσεις των κομμουνιστών θεωρούνταν αυτομάτως επικίνδυνες για το κράτος, εκείνες των ναζί ποτέ. Τίποτε δε γινόταν αισθητό από την αρχή της ισομεταχείρισης των κατηγορουμένων. Ακόμα και οι δίκες για ανθρωποκτονίες με τον τρόπο αυτό προς τα έξω παρουσιάζονταν μόνο ως “κανονικές” ποινικές δίκες. Το πολιτικό τους περιεχόμενο γίνεται αντιληπτό μόνο μετά από ενδελεχή ανάλυση. Ναι μεν μπορεί μόνο σε ορισμένες περιπτώσεις να γίνει λόγος για αυθαίρετη, κομματική δικαιοσύνη, αλλά οι ναζί κατηγορούμενοι έβρισκαν την κατανόηση των δικαστών αισθητά συχνότερα από ό,τι θα μπορούσαν ποτέ να ελπίσουν οι κομμουνιστές κατηγορούμενοι για τον εαυτό τους.

*φράση από το ημερολόγιο του Γκέμπελς, που σημειώνεται και στην αρχή του παρόντος έργου. Ολόκληρη έχει ως εξής: “Η πάλη πρέπει να διεξαχθεί και διεξάγεται με ωμή βία. Κι έτσι είναι το σωστό. Δεν τη φοβόμαστε.” (Σ.τ.Μ)

,,η εντυπωσιακή ομοιότητα των θεων που έφτιαξε ο άνθρωπος,,

Χριστούγεννα: Η μεγάλη νύχτα των θεών (πολλοί θεοί, ίδια κόλπα)

Γράφει ο Στέλιος Κανάκης //

Κι όλα αυτά τη μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου (στο β. ημισφαίριο), που τότε συνέπιπτε με το χειμερινό ηλιοστάσιο. Είναι γνωστό άλλωστε το χούι των θεών. Όπου σκοτεινιά κι αυτοί.

Στις 25 Δεκεμβρίου γεννήθηκαν οι: Ώρος (Αίγυπτος-3000πτχ), Ζαρατούστρα (Περσία-1000πτχ), Κρίσνα (Ινδία-900πτχ), Ηρακλής (Ελλάδα-800πτχ), Μίθρα (Περσία-600πτχ), Βούδας (Νεπάλ-563πτχ), Διόνυσος (Ελλάδα-500πτχ), Ταμούζ (Βαβυλώνα-400πτχ), Άδωνις (Φοινική-200πτχ), Ερμής (Ελλάδα-200πτχ) και ο Εβραίος και δικός μας, εκ μεταγραφής Ιησούς (Ισραήλ-4πτχ).

 Ο τελευταίος σάρκα αλλόκοτη, δεν πεινά, δε διψά, δεν κοιμάται ποτέ, δεν αφοδεύει, δε συνουσιάζεται, δε γελά.

Ο Ώρος συνελήφθη και γεννήθηκε από την παρθένα Ίσις. 

Ειδικά για τον Ώρο ο μύθος έχει ως εξής:

«Ο υιός του θεού γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου από μητέρα παρθένα. Το πνεύμα προειδοποίησε τη μέλλουσα μητέρα για το επικείμενο γεγονός. Τη γέννηση την έδειξε ένα αστέρι στην ανατολή, το οποίο ακολούθησαν τρεις βασιλιάδες για να δοξάσουν το νέο σωτήρα. Σε ηλικία δώδεκα χρόνων ήταν παιδί-δάσκαλος. Όταν έγινε τριάντα χρονών, βαφτίστηκε από έναν προφήτη και ξεκίνησε τις περιοδείες. Είχε δώδεκα μαθητές, οι οποίοι τον συνόδευαν στα ταξίδια του, και έκανε διάφορα θαύματα και πράγματα παράξενα και άνευ νοήματος όπως το να περπατά στο νερό. Κάποια στιγμή προδόθηκε από έναν δικό του, συνελήφθη, σταυρώθηκε, έμεινε νεκρός τρεις μέρες και τελικά αναστήθηκε. Ήταν γνωστός με πολλά παρατσούκλια όπως “η αλήθεια”, “το φως”, “υιός του θεού”, “καλός ποιμένας”, “αμνός θεού” και πλήθος άλλα».
Κάτι σας θυμίζει, έτσι δεν είναι;

Τα ίδια συναντάμε και στους άλλους θεούς. 

Η παρθένα Ντεβάκι συνέλαβε και έτιξε το θείο βρέφος Κρίσνα. Από την επίσης, παρθένο Μάγια γεννήθηκε ο Βούδας.
Κι όλοι αναστήνονταν! 

Το κόλπο το είχαν ανακαλύψει (αφ’ εαυτού τους) και οι Ινδιάνοι της Αμερικής. 

Όταν οι ευρωπαίοι αποβιβάστηκαν στη Νότιο Αμερική, διαπίστωσαν με έκπληξη πως οι γηγενείς διατηρούσαν πίστη σ’ ένα θεό που τύφλα να ’χε ο γιος του Γιαχβέ. Φυσικά, μέχρι τότε δεν υπήρχε σχέση επικοινωνίας των δύο κόσμων κι έτσι οι Ινδιάνοι σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να κατηγορηθούν για αντιγραφή ή κλοπή ξένης πνευματικής ιδιοκτησίας. Απλώς οι άνθρωποι, έχοντας τις ίδιες μεταφυσικές ανησυχίες και ταυτόσημες φυσικές και κοινωνικές δυσκολίες, έλυσαν το πρόβλημα με τον ίδιο τρόπο.

Αυτός ο θεός λοιπόν, ο Κβετζαλκοάτλι, είχε σταυρωθεί σ’ έναν ξύλινο σταυρό για να σώσει τους αγνώμονες οπαδούς του. Στη χερσόνησο Γιουκατάν, οι αρχαίοι κάτοικοί της λάτρευαν τον Μπακάμπ που είχε γεννηθεί από την, επίσης, παρθένα Τσιριμπίρας. Ο τύπος παριστανόταν στεφανωμένος μ’ ένα ακάνθινο στεφάνι και σταυρώθηκε κι αυτός σ’ έναν ξύλινο σταυρό. Έμεινε πεθαμένος τρεις μέρες κι έπειτα το ’ριξε στις βόλτες.

Αλλά ας πάμε παλαιότερα και στα μέρη μας. 

Ο Μαρντούκ, παλιός θεός της Βαβυλώνας που με τα χρόνια αναβαθμίστηκε σε αρχιθεό και πέρασε και στους Εβραίους, νίκησε το αρχικό χάος και έσωσε τους ανθρώπους θεραπεύοντας και ανασταίνοντας νεκρούς. Η φήμη του Μαρντούκ εξαπλώθηκε διότι μπορούσε να πεθαίνει το χειμώνα και να ανασταίνεται την άνοιξη. Κάθε που ανασταινόταν, μαζί με τη φύση εννοείται, οι οπαδοί του το ’ριχναν στο γλέντι.

Την ίδια συνήθεια να ανασταίνεται επέδειξε κι έτερος θεός της εποχής, ο Άδωνις. 

Οι πιστοί του, κάθε φορά που θρηνούσαν το θάνατό του, αυτομαστιγώνονταν αρκούντως. Είχαν ανακαλύψει και τον… επιτάφιο. Έφτιαχναν για πάρτη του ξύλινα αγάλματα που τα έβαζαν σ’ ένα είδος φέρετρου, τα οποία και περιστοίχιζαν με διάφορα φυτά. Έπειτα οι γυναίκες έπλεναν τα ξύλινα είδωλα, τα άλειφαν με διάφορα αρωματικά και, αφού τα τύλιγαν σε υφασμάτινα σάβανα, τα έθαβαν. Κάθε φορά, επ’ ευκαιρία της ανάστασής του, οι πιστοί του αλληλοσυγχαίρονταν με το “Άδωνις ανέστη”. Αυτά σας θυμίζουν κάτι;

Εκτός από τους Φοίνικες και τον Άδωνί τους, έχουμε τον Άττι και τη μάνα του την Κυβέλη, θεούς της Φρυγίας.

 Αυτός, ίσως από τύψεις που πήδαγε τη μάνα του –πράγμα που δεν εμπόδισε διόλου τους οπαδούς του να τον λατρεύουν– έκοψε τ’ αρχίδια του και τα κακάρωσε από αιμορραγία. Πενθούσαν τα πάθη του στις 24 Μαρτίου όπου και αυτομαστιγώνονταν και αυτοτραυματίζονταν όπως και οι Φοίνικες και αργότερα οι χριστιανοί. Την επομένη γιόρταζαν την ανάστασή του και γιάτρευαν τις πληγές τους, πιστεύοντας πως έτσι κι αυτοί κάποτε θα αναστηθούν.

Ακόμη παλαιότερα, εξασκούνταν στην ανάσταση ο Όσιρις των Αιγυπτίων, ο μετέπειτα Σέραπις των Ρωμαίων, και όποτε το κατάφερνε –συνήθως κάθε χρόνο– οι πιστοί του αλληλοσυγχαίρονταν κι αυτοί με τον ίδιο τρόπο των αλλόπιστων.

Εδώ αξίζει να σημειωθεί πως η λατρεία του, καθώς και της αδερφής-συζύγου του Ίσιδας –λίγο μπλεγμένη σχέση– έφτασε μέχρι το 350 μετά το χριστιανισμό.

Σ’ αυτήν την επισκόπηση αναστημένων θεών δεν πρέπει να παραλείψουμε τον Μίθρα. 

Ο Μίθρας ήταν γιος θεού και γεννήθηκε σε μια σπηλιά. Αποκαλούνταν “αυτός που γεννήθηκε από βράχο”. Τον παρίσταναν με ραβδί και σπαθί στο χέρι όπως και τον Πέτρο αργότερα. Οι οπαδοί του σε τελετουργικά δείπνα έτρωγαν αγιασμένο ψωμί κι έπιναν κρασί. Γνώριζε κι αυτός την τέχνη της ανάστασης και με τη βοήθειά του πίστευαν πως ανασταίνονταν ή θα ανασταίνονταν όλοι οι νεκροί. Ο μιθραϊσμός των Περσών, αρκετά διαδεδομένος την εποχή των πρώτων χρόνων του χριστιανισμού, πέρασε αυτούσιος στη λατρεία των πρωτοχριστιανών.

Σ’ όλους αυτούς τους αναστημένους δεν μπορούσαν να υστερούν οι Έλληνες. Έτσι, μετά την αρχική περιπέτεια κατά τη γέννησή του, ο Διόνυσος, γεννημένος δεύτερη φορά από το μηρό του πατέρα του, του Δία, ανασταινόταν ανελλιπώς κάθε χρόνο.

Όλοι οι θεοί, Αιγυπτιακοί, Βούδας, Ζαρατούστρα, Κρίσνα, Μίθρας κ.λπ. είχαν ως αποστολή να εξαλείψουν το κακό, το οποίο όχι μόνο δεν έπραξαν, αλλά το αύξησαν. Αντίθετα το κακό εμφανίζεται μαζί τους. Για να σκοτωθεί ο Μωυσής, εξολοθρεύτηκαν αθώα παιδιά των Εβραίων. Ο ίδιος τη γλίτωσε, για να επιστρέψει αργότερα να πάρει τις εντολές και να καθαρίσει καμιά δεκαπενταριά χιλιάδες δικούς του εξαιτίας ενός χρυσού βοδιού.

Με τον ίδιο τρόπο κυνηγήθηκε ο Γκαντάντ από τις στρατιές του Δαβίδ. Γλίτωσε κι αυτός.

 Ο Κάσνα διέταξε τη θανάτωση όλων των βρεφών για να εξολοθρεύσει τον Κρίσνα. Το ίδιο συνέβη και με τον Χριστό. Η Ίσις και ο Ώρος σώθηκαν καβάλα σ’ ένα γαϊδούρι όπως η Μαρία και ο Χριστός. Οι Μίθρας, Άγνις, Άδωνις, Βούδας, Κρίσνα, Δίας, Περσέας γεννήθηκαν σε σπηλιές, φυλακές, υπόγεια. Ο Χριστός σε σπηλιά ή φάτνη. Η μάνα του Άγνι ονομάζεται Μάγια. Και του Βούδα Μάγια. Του Άδωνη Μίρρχα. Η αδελφή του Μωυσή που τον έσωσε Μιριάμ. Του Χριστού Μαρία, συγγενικό με τα ανωτέρω.

Παρενθετικά, οι συνάδελφοι του Μωυσή ως εντολοδόχοι του θεού, οι Manou, Μίνωας, Mises. Πώς σας φαίνεται αυτή η ομοιότητα;

Ήδη αναφέρθηκε παραπάνω, η εντυπωσιακή ομοιότητα του μύθου του Ώρου με τον αντίστοιχο του Ιησού. 

Η παρθένα Ματεμούα βρίσκεται σε αιγυπτιακό ναό όταν της αναγγέλλει ο Θωτ πως θα γεννήσει παιδί από ένα θεό. Το ίδιο συμβαίνει και στη Μαρία. 

Η γέννηση του Κρίσνα αναγγέλλεται με την εμφάνιση ενός άστρου στον ουρανό. Έρχονται ποιμένες και τον προσκυνούν. Οι αστρολόγοι του προβλέπουν λαμπρό μέλλον όπως και στον Μωάμεθ. Άστρο, προφήτες και παρόμοιες προβλέψεις και στον Χριστό.

Κατά τη γέννηση του Μίθρα, όλα φωτίστηκαν γύρω. Επίσης στη γέννηση του Απόλλωνα. Και στη γέννηση του Βούδα. Ένα φωτεινό σύννεφο παρουσιάστηκε με τη γέννηση του Χριστού.
Όπως στον Βούδα, έτσι και στον Χριστό παραβρέθηκαν στα γεννητούρια του άγγελοι κι αρχάγγελοι.
Τον Βούδα τον προσκυνούσαν τα δέντρα, τον Μωάμεθ τα ζώα, τον Χριστό τα ζώα στη φάτνη και οι φοινικιές στο δρόμο. Ο Βούδας ήρθε στον κόσμο με τη μάνα του όρθια. Ο Μωάμεθ γεννήθηκε χωρίς πόνους. Η Μαρία έφερε τον Χριστό χωρίς αίμα και πόνους.

Ο Βούδας και ο Κρίσνα δεν έγραψαν μόνοι τους τα κηρύγματα, τους νόμους και τις ομιλίες τους. 

Ο Χριστός δεν άφησε ούτε μια φράση γραπτή. 

Στα 12 ο Βούδας χάθηκε από τους γονείς του και τον βρήκαν να μιλά με σοφούς.

 Η ίδια διήγηση και για τον Χριστό. Το αυτό και με τον Ώρο, 2.000 χρόνια πριν τον Χριστό. 

Στα 28 του ο Βούδας αποσύρθηκε στην έρημο για νηστεία και προσευχή. 

Ο Ζαρατούστρα έλαβε τη “χάρη” σε ηλικία τριάντα χρονών. Συνομήλικος ο Ιησούς έκανε το ίδιο πράγμα. Το ίδιο και ο Ώρος πολύ νωρίτερα. Τελικά, μια γειτονιά είμαστε.

Ο διάβολος δοκιμάζει τον Ζαρατούστρα και τον Βούδα. Το ίδιο κάνει και στον Χριστό. Ο Βούδας στο ιερό ποτάμι ακούει τη διδασκαλία του Ρουντράκ όπου και φάνηκε ένα σημάδι θεϊκό. Ο Ιησούς στον Ιορδάνη ακούει τη διδασκαλία του Ιωάννη. Παρουσιάζεται θεϊκό σημάδι. Οι μαθητές του Ρουντράκ γίνονται μαθητές του Βούδα. Οι μαθητές του Ιωάννη μαθητές του Ιησού. Ο Βούδας μυεί έναν από τους μαθητές του κάτω από μία συκιά. Το ίδιο κάνει και ο Ιησούς με τον Ναθαναήλ.

Ένας από τους μαθητές του Βούδα, ο Ντεβάττα, είναι προδότης όπως ο Ιούδας. Ο Βούδας κηρύττει στο βουνό για τις επτά ευτυχίες. Ο Ιησούς κηρύττει στο βουνό τις εννέα ευτυχίες. Στον Βούδα αναφέρεται η κόρη από την περιφρονημένη φυλή των Τσιαντάλι. Στον Χριστό έχουμε τη διήγηση της Σαμαρείτιδας. Ο Βούδας όπως και ο Χριστός βαδίζουν πάνω στο νερό. Ο Κρίσνα και ο Ιησούς θεραπεύουν τη λέπρα. Βούδας και Χριστός διστάζουν να κάνουν θαύματα, αλλά υποχρεώνονται.

Βούδας, Ζαρατούστρα και Ιησούς διαδίδουν τη διδασκαλία τους με παραβολές και την ενισχύουν με θαύματα. Κατακρίνουν τον Βούδα και τον Χριστό γιατί παραβαίνουν τη νηστεία και είναι φίλοι με τους καταδικασμένους. Και οι δύο αλλάζουν όψη σε βουνό. (Παντάβα, Θαβώρ). Η Περιβόκρα αλείφει το κεφάλι του Κρίσνα με διάφορα λάδια. Το ίδιο κάνει και μια αμαρτωλή στον Ιησού. Πριν πεθάνει ο Βούδας, μια γυναίκα πέφτει κλαίγοντας στα πόδια του όπως η Μαρία η Μαγδαληνή στον Χριστό.

Ο Κρίσνα μπαίνει πανηγυρικά στη Ματούρα όπως ο Χριστός στην Ιερουσαλήμ. Ο Βούδας ισχυρίζεται ότι υπήρχε πριν τη γέννησή του και πως θα ξανάρθει μετά το θάνατό του όπως ο Χριστός. Ο Βούδας, όπως και ο Χριστός, αναλήφθηκε στους ουρανούς και υποσχέθηκε τη βασιλεία τους. Όταν ο Κρίσνα ξανάρθει, θα σκοτεινιάσουν ο ήλιος και η σελήνη, τα άστρα θα πέσουν από τον ουρανό και η γη θα τρέμει. Τα ίδια λένε και οι παπάδες. Κατά το θάνατο του Βούδα και του Κρίσνα, οι νεκροί βγήκαν από τους τάφους τους, ο κόσμος σκοτείνιασε και ο ήλιος χάθηκε. Έτσι έγινε και στο θάνατο του Ιησού.

Ο Ώρος συνελήφθη θεϊκά. Ο Βούδας με μία… αχτίδα από πέντε χρώματα, η οποία χάιδεψε τη μάνα του. Ο Ζαρατούστρα από ένα μίσχο κάποιου φυτού. Ο θεός των αρχαίων Μεξικανών Βιτσιλυποτσίτλι από πούπουλα που έβαλε η μάνα του στο στήθος της. Η μάνα του Φρύγα θεού Άττι, Νάνα, συνέλαβε από ένα κουκούτσι που έπεσε στο στήθος της. 

Κυριολεκτικώς στους προχριστιανικούς χρόνους οι άνθρωποι είχαν πήξει στις άμωμες παρθένες. Στη Μαρία θα κολλήσουμε; Παρέμεινε άμωμη και για τα υπόλοιπα παιδιά της. Φαίνεται το ’μαθε το κόλπο κι ο Ιωσήφ.

Τα ίδια και με τον σταυρό, που ήταν πολύ διαδεδομένος στις προχριστιανικές θρησκείες. 

Σταυροί βρέθηκαν στις Ινδίες, στην Κίνα, στην Ιαπωνία, στην Ελλάδα, στη Ρώμη, στην Ασσυρία, στη Φοινίκη, στην Περσία, στο Θιβέτ, στην Αίγυπτο. Από τους Μωαμεθανούς της Τύνιδας, τους μαύρους Αφρικανούς μέχρι και τους Ινδιάνους της Βραζιλίας. Σταυροί και στύλοι αναφέρονται και στη Βίβλο. Ο σταυρός έπαιζε, επίσης, σημαντικό ρόλο και στη λατρεία των Όσιρι, Άττι και Μάρσιου. Ακόμη και ο Ηρώδης αναπαράσταινε στα νομίσματά του το σταυρό. Οι αρχαίοι Έλληνες ιερείς φορούσαν σταυρό στο λαιμό. Το ίδιο και οι ειδωλολάτρες ιερείς και οι βασιλιάδες. Οι ειδωλολατρικές θεές παριστάνονταν με σταυρό. Στην Αίγυπτο γιορταζόταν η “ανάληψη του στύλου του θεού” Όσιρι. Στις 14 Σεπτεμβρίου γιορτάζεται από τους χριστιανούς η “ύψωση του σταυρού του Κυρίου”. Ο σταυρός κυριαρχεί σε μία από τις παλιότερες πνευματικές εικόνες της ανθρώπινης ιστορίας. Στο ζωδιακό κύκλο. Γνωστός σε όλους τους λαούς της εποχής που παρήγαν τους σχετικούς θεούς. Τον φοράει κι ο δικός μας στις αναπαραστάσεις. Τον βλέπουμε και στις κορυφές των εκκλησιών.

Αρκετά πριν τους χριστιανούς, το Πάσχα γιορταζόταν σε Ελλάδα, Ασσυρία, Βαβυλώνα, Αίγυπτο, Φοινίκη και Παλαιστίνη. Τότε, υποτίθεται, πως πέθαιναν και ανασταίνονταν οι Μίθρας, Άδωνις, Διόνυσος κ.ά. 

Στις 25 Δεκέμβρη γιόρταζαν τη γέννηση του Άδωνη, του Μίθρα, του Ταμμούζ, του Άττι και πολλών άλλων. 

Επίσης, αγία τριάδα διέθετε πολύς κόσμος εκείνη την εποχή. Από τις πιο διάσημες της εποχής η σκανδιναβική Όδιν-Χένερ-Λόντουρ, οι βαβυλωνιακές Άνου-Μπελ-Έα, Σιν-Σαμάς-Ιστάρ και Έα-Ντάμκινα-Ταμμούζ, η ινδική Βράχμα-Σίβα-Βισνού, οι αιγυπτιακές Άμμων Ρα-Μουτ-Χόνσου, Πταχ-Σοχμέτ-Νεφερτέμ, Όσιρις-Ίσις-Ώρος και Σομπέκ-Χαθόρ-Χόνσου1.

Με τη μεταφορά της έδρας της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στην Κωνσταντινούπολη, επικρατούσε στην αυτοκρατορία ένας ολόκληρος γαλαξίας θρησκευτικών δογμάτων, Εκκλησιών και αιρέσεων. 

Το γεγονός αυτό καθιστούσε αδύνατη την επιβολή ενιαίας πολιτικής στους υποταγμένους λαούς της αυτοκρατορίας, σε εποχή μάλιστα βαθέματος της κρίσης του δουλοκτητικού συστήματος. 

Έτσι ο Κωνσταντίνος (μέγας κατά την Εκκλησία αλλά και μέγας δολοφόνος) συγκάλεσε την 1η οικουμενική σύνοδο (Νίκαια Βηθυνίας) όπου 318 αντιπρόσωποι όλων των δογμάτων, Εκκλησιών και αιρέσεων πεπεξεργάστηκαν 2.231 κείμενα για όλους τους… θεούς του τότε κόσμου. Ανάμεσά τους οι: Δίας, Μίθρας, Καίσαρας, Θωρ, Μίνωας, Κρόνος, Ρα, Όσιρις, Ίσις, Απόλλωνας, Άρης, Αθηνά, Ταύρος, Ποσειδώνας, Ήφαιστος, Άτις, Ίντρα, Ερμής, Εκάτη, Βάαλ, Ηρακλής, Άδωνις, Διόνυσος, Ήσους και Κρίσνα.
Η σύνοδος, όπου πέσανε αρκετές κλωτσιές κι άνοιξαν πολλά κεφάλια, διήρκησε δύο μήνες αλλά δεν τα βρήκαν οπότε κατέφυγαν σε 17μηνη (!!!) ψηφοφορία. Επικράτησαν πέντε ονόματα: Καίσαρας, Κρίσνα, Μίθρας, Ώρος και Δίας.

Όπως βλέπετε κανένας Γιαχβέ και κανένας Χριστός κι ας ξέρετε σήμερα, πως επρόκειτο για σύνοδο του χριστιανισμού. 

Επενέβη και πάλι ο Κωνσταντίνος και ζήτησε θεό που να ικανοποιεί τόσο τους λαούς της Δύσης όσο και της Ανατολής. 

Κατόπιν αυτού και με δυσκολία και ελάχιστη πλειοψηφία (161 υπέρ-157 κατά), η σύνοδος, κατέληξε στο όνομα του θεού της νέας και ενιαίας θρησκείας: Ήσους Κρίσνα (Hesus Krisna). Το οποίο και σταδιακά εξελίχτηκε σε Ήσους Κράιστ (Hesus Christ) και στη συνέχεια σε Τζέσους Κράιστ (Jesus Christ), που αποδόθηκε στα ελληνικά ως Ιησούς χριστός. Και σχηματοποιήθηκε την προτροπή του Κωνσταντίνου στον Ευσέβιο:

«Μελέτησε αυτά τα βιβλία και κράτα από αυτά ότι είναι καλό. Αλλά ότι είναι κακό πέτα το. Ότι είναι καλό στο σ’ ένα βιβλίο, ένωσέ το με ότι είναι καλό στο άλλο βιβλίο. Και αυτό που θα προκύψει θα πρέπει να ονομαστεί το Βιβλίο όλων των Βιβλίων»2.

Έτσι με το κόψιμο και ράψιμο καταφέραμε να έχουμε σήμερα τον… θεό μας.

Χρόνια πολλά και να μας ζήσει το θεογέννητο!

______________________________________________________________________________________


1 Στοιχεία από το «Ιερές Βλακείες», Στέλιος Κανάκης, Εκδόσεις Εντύποις.
2 «Θεός και Κεφάλαιο», Λάμπος Κώστας, Εκδόσεις Κουκκίδα… σ. 145, αλλά και στο Bushby Tony, “The forged Origins… σ. 35

_______________________________________________________________________________________________________

Στέλιος Κανάκης Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες συνθέτες». Επίσης το «Ιερές Βλακείες» Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η και το «Η Αγρία Γραφή» Εκδόσεις ΚΨΜ.
stelioskanakis@yahoo.gr Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ

Τίτλος-παρουσίαση κειμένου: Viva La Revolucion

ΔΕΚ 23, 2017
Πότε καθιερώθηκε η γιορτή των Χριστουγέννων

ΔΕΚ 11, 2017
Ερνέστο Τσε Γκεβάρα: Καταγγέλλοντας τα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού από το βήμα του ΟΗΕ

ΔΕΚ 10, 2017
Η πρώτη απεργία γυναικών στην Ελλάδα

Επικαλούνται τη «νομιμότητα» μονάχα όταν τους συμφέρει!

 

 

Η εργοδοσία του «Market In» δεν εφαρμόζει τη δικαστική απόφαση
για την επιστροφή των εργαζόμενων – Επικαλούνται τη «νομιμότητα» μονάχα όταν τους συμφέρει!

Αρνείται να εφαρμόσει η εργοδοσία του «Market In» στα Γιάννενα τη δικαστική απόφαση για την επαναπρόσληψη των εργαζομένων της πρώην «Καρυπίδης».

 Υπενθυμίζουμε πως με προσωρινή διαταγή του δικαστηρίου, η εταιρεία θα έπρεπε να τους δεχθεί στην εργασία τους την Τετάρτη 20 Δεκέμβρη, έως ότου εκδικαστεί οριστικά η υπόθεση.

Ωστόσο, τις δύο προηγούμενες μέρες η εργοδοσία δεν εφάρμοσε την απόφαση, χρησιμοποιώντας διάφορες προφάσεις όπως ότι δεν έχει δοθεί το πρόγραμμα για την απασχόληση τους από τα κεντρικά.

 

Τελικά, σήμερα η εταιρεία ζήτησε από το δικαστήριο να ανακληθεί η προσωρινή διαταγή, υποστηρίζοντας ότι λόγω «μειωμένων κερδών» δεν μπορεί να αντέξει την επαναπρόσληψη τους!

Το δικαστήριο δεν έλαβε απόφαση για το αίτημα της εταιρείας.

Σε ανακοίνωση του το Εργατικό Κέντρο Ιωαννίνων επισημαίνει τα εξής: 

 

«Το θράσος της εργοδοσίας του «Market In» δεν έχει τελειωμό.

Μετά την χρησιμοποίηση της κρατικής καταστολής (ΜΑΤ, χειροβομβίδες κρότου – λάμψης, χρήση γκλομπς), τις 17 συλλήψεις συνδικαλιστών κι εργαζομένων ανάμεσά τους ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Ιωαννίνων που συνελήφθη 2 φορές, τις 22 μηνύσεις, την επιστράτευση μπράβων – ατόμων της νύχτας κι εγκληματικών στοιχείων την ημέρα της πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας.

Μετά τη συντονισμένη προσπάθεια να λοιδορήσουν, να συκοφαντήσουν, να αμαυρώσουν τον δίκαιο αγώνα των εργαζόμενων που διεκδικούν το αυτονόητο: να συνεχίσουν την εργασία τους, χωρίς να απολυθεί κανένας από τους νεοπροσληφθέντες όπως προβλέπεται κι από την περιορισμένη εργατική νομοθεσία το ΠΔ 178/02.

Επικαλούνται τη «νομιμότητα» μονάχα όταν τους συμφέρει!

 

Μετά απ΄ όλα αυτά έρχεται τώρα η εργοδοσία με απύθμενο θράσος και δεν εφαρμόζει την προσωρινή διαταγή δικαστηρίου, που ορίζει την επιστροφή των εργαζομένων στην πρώην «Καρυπίδης» στα Γιάννενα στη δουλειά από την Τετάρτη 20 Δεκέμβρη.

Η εργοδοσία που συνεχώς επικαλείται τη νομιμότητα, όταν δεν εξυπηρετεί τα αναμενόμενα κέρδη της γράφει στα παλαιά παπούτσια της την προσωρινή διαταγή δικαστηρίου.

Σήμερα πήγε όμως κι ένα βήμα παραπέρα:

Με απύθμενο θράσος προσέφυγε στα δικαστήρια και ζήτησε να ανακληθεί η απόφαση αφού δεν έχει τα αναμενόμενα κέρδη.

Την ίδια στιγμή όμως μπορεί να μισθώνει μπράβους κι ανθρώπους της νύχτας, να μετρά κέρδη σύμφωνα με τα δικά της δημοσιευμένα στοιχεία, να ξεπερνά ο τζίρος τα 200.000.000 €, να ανοίγει καινούργια καταστήματα πλέον των 147 υπαρχόντων, να απασχολεί 2.300 εργαζόμενους κλπ.

Η στάση αυτής της εργοδοσίας του «Market In» δίνει το σύνθημα και σε άλλους εργοδότες:

«Σαρώστε κάθε εργατικό δικαίωμα που έχει μείνει όρθιο για να πετύχετε τα αναμενόμενα κέρδη.»

Το θράσος της πηγάζει από τη στάση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ που θέλει να επιβάλλει την ΣΥΡΙΖΑίικη εκδοχή του «νόμος και τάξη» σε όσους αντιστέκονται στην αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζει για να μπουκώσει με χρήμα και προνόμια τους επιχειρηματικούς ομίλους.

 

Αποδεικνύεται ότι όπου σκοντάφτουν οι αυταπάτες της αποκαλούμενης «δίκαιης ανάπτυξης» που προβάλει η κυβέρνηση, εκεί πίπτει η «ράβδος».

Πηγάζει επίσης από τη στήριξη που δίνει απλόχερα στη εργοδοσία και η ΝΔ η οποία στο προσυνέδριο της στα Γιάννενα, χαρακτήρισε ως:

«Τυραννία της μειοψηφίας που δρα αποτρεπτικά στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας»,

 το δίκαιο αγώνα των εργαζομένων στα «Market In».

Γι αυτό άλλωστε κι η περιφερειακή διοίκηση, κι ο περιφερειάρχης, πριν τα προσωρινά μέτρα κρύβονταν πίσω από τη νομιμότητα, αλλά μετά τα προσωρινά μέτρα ξέχασαν τη νομιμότητα για να μπορούν να συνεχίσουν να κάνουν πλάτες στους μεγαλοεργοδότες.

Πηγάζει από την κοινή στρατηγική που έχουν όλα τα αστικά κόμματα τα οποία κτυπούν διαχρονικά τα εργασιακά δικαιώματα για να υπηρετήσουν την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση οι εργαζόμενοι ένα δρόμο έχουν. Να βγάλουν τα σωστά συμπεράσματα.

 

 

Συσπειρωμένοι στο σωματείο τους, μαζί με το Εργατικό Κέντρο και τα άλλα ταξικά σωματεία που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, να δυναμώσουν τον αγώνα τους, την κοινή δράση με όλους όσους υποφέρουν από την αντιλαϊκή – αντεργατική πολιτική διεκδικώντας μια ζωή με δικαιώματα σύμφωνα με τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες τους γιατί ο πλούτος ανήκει σε αυτούς που τον παράγουν κι όχι στα παράσιτα τους κεφαλαιοκράτες.

Να δώσουν το μαζικό τους παρών την Τετάρτη 27 Δεκέμβρη 2017 στην Επιθεώρηση Εργασίας στις 12.00 μ.μ., στο πλάι των εργαζόμενων, στην τριμερή συνάντηση με τη μεγαλοεργοδοσία.

Να δώσουν αγωνιστική, μαχητική απάντηση στην κυβέρνηση όταν φέρει στη βουλή για ψήφιση το νομοσχέδιο με όλα τα προαπαιτούμενα που σαρώνει ότι έχει απομείνει όρθιο από τα εργατικά δικαιώματα.

Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη και όχι τα κέρδη του κεφαλαιοκράτη.»

Πηγή: 902.gr

http://www.rovespieros.gr

Ο κρυφός πόλεμος της CIA

Σε αντίθεση με τον πόλεμο στο Βιετνάμ που έλαβε μεγάλη δημοσιότητα, ο πόλεμος που οργάνωσε κρυφά η CIA στο Λάος παρέμεινε άγνωστος. Όταν άρχισαν να αποκαλύπτονται στοιχεία για την κατάσταση στο Λάος, τα ΜΜΕ των ΗΠΑ τα αγνόησαν εσκεμμένα, διότι ο πόλεμος αποτελούσε μια κρυφή επέμβαση των ΗΠΑ σε μια «ουδέτερη» χώρα.

Μια «ουδέτερη» χώρα γεωστρατηγικής σημασίας

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ αποφάσισε να επέμβει κρυφά στο Λάος λόγω της γεωστρατηγικής του θέσης. Επειδή συνορεύει με την Κίνα και το Βιετνάμ από τη μια μεριά και με την Καμπότζη, την Ταϊλάνδη και τη Βιρμανία (τη σημερινή Μιανμάρ) από την άλλη, το Λάος αποτελούσε για τις ΗΠΑ «ζώνη ασφαλείας» μεταξύ κομμουνιστικών και φιλοδυτικών καθεστώτων. Καθότι όμως η ουδετερότητα του Λάος είχε συμφωνηθεί στη Γενεύη το 1962, κάθε επέμβαση των ΗΠΑ έπρεπε να παραμείνει κρυφή.

Η CIA άρχισε να οργανώνει «φιλανθρωπικές» υποδομές στο Λάος, όπως νοσοκομεία, τα οποία αποτελούσαν προπέτασμα καπνού για την οργάνωση στρατιωτικών επιχειρήσεων. Οι επιχειρήσεις της CIA στο Λάος αποτέλεσαν το προοίμιο και την «πρόβα τζενεράλε» για μετέπειτα παρόμοιες επεμβάσεις σε άλλα κράτη και σηματοδότησαν τη «γένεση της στρατιωτικής CIA» σύμφωνα με τον συγγραφέα Joshua Kurlantzick. Η CIA έφτιαξε ένα αεροδρόμιο στην τοποθεσία Long Tieng του Λάος, το οποίο εξυπηρετούσε 400 πτήσεις καθημερινά.

Λόγω της συμφωνηθείσας ουδετερότητας του Λάος, οι ΗΠΑ δεν μπορούσαν να στείλουν στρατό στη χώρα χωρίς να προκαλέσουν διεθνείς αντιδράσεις. Για αυτό τον λόγο, η CIA στρατολόγησε και εκπαίδευσε χωρικούς από τη μειονότητα Χμονγκ του Λάος για να πολεμήσουν τους κομμουνιστές αντάρτες και τους Βιετναμέζους συμμάχους τους. Οι Χμονγκ είχαν πολύ μεγάλες απώλειες και σύντομα άρχισαν να στρατολογούνται παιδιά 14 ετών και άνω.

Η έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού λόγω της στρατολόγησης και του μεγάλου αριθμού θυμάτων κατέστησε την καλλιέργεια και τη συγκομιδή του ρυζιού πολύ δύσκολη. Οι Χμονγκ στράφηκαν στην καλλιέργεια του πιο προσοδοφόρου οπίου, με τη συνεργασία της CIA. Η αεροπορική εταιρεία της CIA, η Air America, εκτελούσε μεταφορές οπίου για να διευκολύνει το εμπόριό του.

Ό,τι πετάει βομβαρδίζει ό,τι κινείται

Επί 9 χρόνια (1964-1973), η στρατιωτική αεροπορία των ΗΠΑ βομβάρδιζε το Λάος. Καθ’ όλη αυτή την περίοδο, η χώρα βομβαρδίστηκε συνολικά 580.000 φορές: κατά μέσο όρο, γινόταν ένας βομβαρδισμός κάθε 8 λεπτά. Το Λάος είναι μέχρι σήμερα η πιο βομβαρδισμένη χώρα στην ιστορία. Οι ανθρώπινες απώλειες δεν μπορούν να υπολογιστούν επακριβώς, αλλά οι φωτογραφίες του εδάφους από τα βομβαρδιστικά αεροπλάνα υποδεικνύουν τον αριθμό των θυμάτων: ολόκληρες κοιλάδες στις φλόγες, ολόκληρα χωριά κατεστραμμένα. Τουλάχιστον 200.000 άτομα, το 10% του τότε πληθυσμού της χώρας, πέθαναν από τους βομβαρδισμούς, και 20.000 πέθαναν αργότερα από βόμβες που δεν είχαν εκραγεί όταν έπεσαν.

Οι βομβαρδισμοί του Βιετνάμ και της Καμπότζης - που συγκλόνισαν τότε την κοινή γνώμη -  ωχριούν μπροστά στους αντίστοιχους του Λάος. Η εντολή του υπουργού εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρι Κίσινγκερ για τον βομβαρδισμό της Καμπότζης το 1969 «ό,τι πετάει (να βομβαρδίσει) ό,τι κινείται» αποτελούσε καθημερινότητα για το Λάος από το 1964. Όμως οι βομβαρδισμοί, παρά τη σφοδρότητά τους, δεν έφεραν αποτέλεσμα και το 1973 οι ΗΠΑ εγκατέλειψαν το Λάος.

Οι επιπτώσεις του πολέμου 50 χρόνια αργότερα

Οι κάτοικοι των βομβαρδισμένων περιοχών υφίστανται μέχρι σήμερα τις επιπτώσεις των βομβαρδισμών. Περίπου 80 εκατ. βόμβες (από τα 270 εκατ. που έπεσαν) δεν είχαν εκραγεί τότε και προκαλούν νέα θύματα κάθε χρόνο. Τα ίχνη του πολέμου φαίνονται μέχρι σήμερα. Οι κρατήρες από τις βόμβες υπάρχουν ακόμα στα χωράφια των περιοχών που βομβαρδίστηκαν.

Ταυτόχρονα, οι επιζώντες και οι απόγονοι των Χμονγκ που στρατολογήθηκαν από τη CIA ζουν μέχρι σήμερα απομονωμένοι στα βουνά του Λάος, εγκαταλελειμμένοι από τους πρώην χρηματοδότες τους. Μόνο 3.500 Χμονγκ, κυρίως τα στελέχη των ομάδων που οργάνωσε η CIA και οι οικογένειές τους, μεταφέρθηκαν στις ΗΠΑ μετά την ήττα τους. Πολλοί άλλοι κατέληξαν πρόσφυγες στην Ταϊλάνδη και μερικοί από αυτούς εγκαταστάθηκαν μετέπειτα στις ΗΠΑ και σε άλλα κράτη.

Περίπου 50 χρόνια αργότερα, τα θύματα του κρυφού πολέμου της CIA στο Λάος περιμένουν ακόμα τουλάχιστον μια απολογία και μια επίσημη αναγνώριση της ευθύνης των κυβερνήσεων των ΗΠΑ για τα δεινά που υπέστησαν. Ο πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ που επισκέφτηκε τη χώρα ήταν ο Μπάρακ Ομπάμα το 2016, ο οποίος είχε παραδεχθεί νωρίτερα ότι το Λάος υποβλήθηκε στον πιο σφοδρό βομβαρδισμό στην ιστορία. Όταν ο Ομπάμα ερωτήθηκε εάν θα έπρεπε να απολογηθεί για τους βομβαρδισμούς, απάντησε ότι «οι ΗΠΑ βρέθηκαν στη σωστή πλευρά της ιστορίας» κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, αλλά ίσως αυτοί που χάρασσαν πολιτική «δεν σκέφτηκαν επαρκώς όλες τις επιπτώσεις των πράξεών τους», καθότι «οι συνέπειες δεν ήταν αναγκαστικά αυτές που υποστήριξαν τα συμφέροντά μας».

Εν τούτοις, οι ΗΠΑ έχουν προσφέρει οικονομική ενίσχυση στο Λάος για να εξουδετερωθούν οι βόμβες που δεν έχουν  εκραγεί: η ενίσχυση αντιστοιχεί στο 0,3% του ποσού που ξόδεψαν οι ΗΠΑ για τους βομβαρδισμούς και μέχρι σήμερα μόνο το 1,3% αυτών των βομβών έχει εξουδετερωθεί.

Ντοκιμαντέρ «Η πιο μυστική τοποθεσία στη Γη: Ο κρυφός πόλεμος της CIA στο Λάος».

Πηγές

Clymer, K. (2011). Cambodia and Laos in the Vietnam War. Chapter 12, The Columbia History of the Vietnam War. Columbia University Press.
Czyzak, J.J., and Salans, C.F. (1966). The International Conference on Laos and the Geneva Agreement of 1962. Journal of Southeast Asian History, Vol. 7, No. 2, pp. 27-47
Kurlantzick , J. (2017). A Great Place to Have a War: America in Laos and the Birth of a Military CIA. New York: Simon & Schuster.
Parker, J.E. (1995). Codename Mule: Fighting the Secret War in Laos for the CIA.  Annapolis: Naval Institute Press.
Peel, M. (2017). Apocalypse then: America’s Secret War in Laos. Financial Times, 31 Ιανουαρίου 2017.
Warmer, R. (1995). Backfire: the CIA’s Secret War in Laos and its Link to the War in Vietnam. New York: Simon and Schuster.
http://legaciesofwar.org/about-laos/secret-war-laos/ (τελευταία πρόσβαση 19 Δεκεμβρίου 2017)

Σε χρειαζόμαστε

Το ThePressProject είναι το μοναδικό μέσο ανεξάρτητης, ερευνητικής και αποκαλυπτικής δημοσιογραφίας που στηρίζεται αποκλειστικά στις μικρο-δωρεές των επισκεπτών του. Πιστεύουμε ότι η πληροφορία πρέπει να είναι διαθέσιμη σε όλους και για αυτό δεν κλειδώνουμε κανένα κομμάτι της ύλης αλλά για να παραχθεί το πρωτογενές υλικό που θα βρείτε εδώ χρειαζόμαστε την υποστήριξή σου. Αν δεν πληρώσουμε εμείς για την ενημέρωσή μας, θα την πληρώσει κάποιος άλλος (και αν δεν είσαι ο Μαρινάκης μάλλον δεν έχεις τα ίδια συμφέροντα). Μάθε πως

Το «pontosnews» σε ρόλο υπερασπιστή του σκοταδισμού και της οπισθοδρόμησης!

        

Το «pontosnews», ιστοσελίδα με Ποντιακά νέα και «άλλα», κάνει φιλότιμες προσπάθειες, στην πλάτη του Ποντιακού Ελληνισμού, να αναδειχτεί σε ιστοσελίδα του σκοταδισμού, της οπισθοδρόμησης και της δουλοκτησίας, της εποχής δηλαδή που ο άνθρωπος ήταν σκλάβος και όχι απλά δούλευε από την Ανατολή μέχρι τη Δύση του ήλιου για τον αφέντη αλλά δολοφονούνταν από τον αφέντη σαν να ήταν πράγμα χωρίς ο αφέντης να έχει να δώσει λογαριασμό σε κανέναν!

Το «pontosnews» στο πρόσφατο παρελθόν επιδόθηκε σε χυδαίο αντικομμουνισμό στηριγμένο σε ατεκμηρίωτα γεγονότα, τα οποία για πρώτη φορά μαθαίναμε από την συγκεκριμένη ιστοσελίδα αφού ποτέ άλλοτε δεν είχαν γραφτεί πουθενά! Επειδή όμως ο αντικομμουνισμός δεν απέχει πολύ από την απανθρωπιά, τον σκοταδισμό και την οπισθοδρόμηση το «pontosnews» έκανε άλμα και έδειξε ότι ο αντικομμουνισμός πηγαίνει αντάμα με την σαπίλα και την επιστροφή στην εποχή των δούλων! Το «pontosnews» σε προχθεσινό άρθρο για το πνεύμα των Χριστουγέννων (!!) φτάνει να αφορίσει την Γαλλική αστική επανάσταση, φτάνει να αφορίσει την επανάσταση που δημιούργησε το πέρασμα από την φεουδαρχία στον καπιταλισμό σε ανώτερη δηλαδή μορφή κοινωνικής οργάνωσης! Το «pontosnews» καταδικάζει και την αστική επανάσταση γιατί γράφει ότι «επέφερε τη γενοκτονία της Βανδέας και τα θύματα της γκιλοτίνας»! Το «pontosnews» νοιάζεται μόνο για τα θύματα της άρχουσας τάξης όταν οι ξυπόλητοι αποφασίσουν να αντιδράσουν! Για τους ξυπόλητους που πεθαίνουν σαν σκυλιά από την εκμετάλλευση και την καταπίεση της άρχουσας τάξης το «pontosnews» δεν νοιάζεται καθόλου! Προφανώς επειδή θεωρεί ότι το να δολοφονούν οι πλούσιοι τους φτωχούς είναι θέλημα θεού!

Το «pontosnews» όμως σ’ αυτό του το άρθρο κάνει και ένα φοβερό άλμα σε βάρος της αρχαίας ελληνικής σκέψης και βάζει στο ίδιο τσουβάλι τον Ηράκλειτο με τον Μακιαβέλι γράφοντας ότι «από τον Ηράκλειτο έως τον Μακιαβέλι και τον Μαρξ ο πόλεμος και η βία θεωρούνται στοιχεία της φύσης του ανθρώπου… Η μελέτη της ιστορίας και η εξέταση των τρεχόντων γεγονότων δείχνουν ότι πολέμους διεξάγουν και βία ασκούν οι οπαδοί εκείνης της ιδεολογικής αθεΐας, που έχει στη φύση της το μίσος προς τον συνάνθρωπο»! Απίστευτα φιλοσοφικά άλματα από το «pontosnews» που τοποθετεί τον Ηράκλειτο και τον Μαρξ στο ίδιο καζάνι με τον Μακιαβέλι! Οι αθεόφοβοι του «pontosnews» τοποθετούν μία από τις κορυφές του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος στην ίδια κατηγορία με τον Μακιαβέλι! Ο Μαρξ ήταν καταδικασμένος ούτως ή άλλως από το «pontosnews» αφού η συγκεκριμένη ιστοσελίδα έχει πάρει εργολαβία τον αντικομμουνισμό! Ποιος είναι ο Μακιαβέλι με τον οποίο ταυτίζει το «pontosnews» τον Ηράκλειτο και τον Μαρξ;! Για όσους δεν γνωρίζουν τον Μακιαβέλι παραθέτουμε μία και μόνη φράση του: «Ενίοτε πρέπει να χρησιμοποιούμε λόγια για να συγκαλύπτουν τις πράξεις. Αλλά τούτο πρέπει να γίνεται κατά τέτοιον τρόπο ώστε κανείς να μη το αντιλαμβάνεται. `Η, αν γίνει αντιληπτό, πρέπει να υπάρχουν πρόχειρες δικαιολογίες που να προβάλλονται αυτοστιγμεί»!

Το «pontosnews» ενώ και στο συγκεκριμένο άρθρο του δεν ξεχνάει να μας παραπληροφορήσει με την γνωστή ατεκμηρίωτη ιστορία για «τα εκατομμύρια αθώα θύματα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στα γκουλάγκ των αθεϊστικών καθεστώτων του 20ού αιώνα» θέλοντας να μας πει ότι βία ασκούν «οι οπαδοί εκείνης της ιδεολογικής αθεΐας, που έχει στη φύση της το μίσος προς τον συνάνθρωπο», ξεχνάει να μας μιλήσει για την τεκμηριωμένη ιστορία των θυμάτων του Ναζισμού! Προφανώς τα θύματα του ναζισμού δεν ήταν θύματα, αφού δολοφονήθηκαν από το ναζιστικό καθεστώς το οποίο σεβόταν την πατρίδα, την θρησκεία και την οικογένεια!

Το «pontosnews» έχει κάνει επιλογή να στρατευτεί στον αγώνα ενάντια στον κομμουνισμό, ενάντια στην πρόοδο, ενάντια στην απελευθέρωση του ανθρώπου από την εκμετάλλευση! Το «pontosnews» αποφάσισε να καταδικάσει όχι μόνο την σοσιαλιστική επανάσταση αλλά γενικά τις επαναστάσεις, οι οποίες οδηγούν σε κοινωνική πρόοδο και σε διεύρυνση των δικαιωμάτων των καταπιεζόμενων! Το «pontosnews» θεωρεί τις επαναστάσεις, οι οποίες έφεραν την πρόοδο, ως ενέργειες ίδιες με την τρομοκρατία των ακραίων ισλαμιστών! Το ότι αυτοί που σήμερα ασκούν εν ονόματι του Ισλάμ τρομοκρατία, εκπαιδεύτηκαν, χρηματοδοτήθηκαν και χρησιμοποιούνται από τις καπιταλιστικές χριστιανικές δυτικές δημοκρατίες, προφανώς για το «pontosnews» είναι ψιλά γράμματα! Το ότι χωρίς επαναστάσεις ο άνθρωπος θα ήταν ακόμα κάτω από το μαστίγιο και το μαχαίρι του δουλοκτήτη για το «pontosnews» δεν λέει τίποτα!

Επιστροφή λοιπόν στην εποχή της δουλείας, αλλά όπως ξαναγράψαμε όχι στην πλάτη του Ποντιακού Ελληνισμού! Οι Πόντιοι στη μεγάλη τους πλειοψηφία ήταν και είναι προοδευτικοί! Εάν το  «pontosnews» θέλει να αναλάβει την προβολή του σκοταδισμού και της οπισθοδρόμησης καλά είναι να μην ανακατεύει τους Πόντιους! Έχει διαφόρους «φορείς» οι οποίοι ιδεολογικά είναι στο ίδιο μήκος κύματος με το «pontosnews»! Ας μιλάει εξ ονόματος εκείνων!

Νικολαΐδης Χρηστάκης

Εκτιμήσεις από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση – Μέρος 10ο

Η αντίληψη του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό στην ΕΣΣΔ
Εκτιμήσεις από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση – Μέρος 10ο (τελευταίο)

Δείτε το 1ο, 2ο, 3ο, 4ο, 5ο, 6ο, 7ο, 8ο και 9ο Μέρος

37. Mε τη διαμόρφωση και υλοποίηση του πρώτου κρατικού σχεδίου ήδη περιορίζεται η λειτουργία των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων.

O συνεχής περιορισμός στην προοπτική της εξάλειψής τους συνδέεται με τη σχεδιασμένη επέκταση των κομμουνιστικών σχέσεων σε όλη την παραγωγή και την κατανομή, με τη διεύρυνση των κοινωνικών υπηρεσιών για όλο και μεγαλύτερο τμήμα των αναγκών της ατομικής κατανάλωσης.

Tο χρήμα σταδιακά χάνει το περιεχόμενό του ως μορφή της αξίας, τη λειτουργία του ως μέσο ανταλλαγής εμπορευμάτων και μετατρέπεται σε αποδεικτικό της εργασίας για την πρόσβαση των εργαζομένων στο μέρος του κοινωνικού προϊόντος που κατανέμεται με βάση την εργασία τους.

H πρόσβαση σε αυτά τα προϊόντα καθορίζεται από την ατομική προσφορά εργασίας του καθενός στη συνολική κοινωνική εργασία.

Mέτρο της ατομικής προσφοράς είναι ο χρόνος εργασίας, που καθορίζει το σχέδιο και συσχετίζεται με στόχους, όπως:

Εξοικονόμηση υλών, εφαρμογή παραγωγικότερων τεχνολογιών, ορθολογικότερη οργάνωση της εργασίας, άσκηση ελέγχου στη διοίκηση – διεύθυνση.

Στο χρόνο εργασίας συνυπολογίζονται οι συνολικές ανάγκες της κοινωνικής παραγωγής, οι υλικοί όροι της παραγωγικής διαδικασίας στην οποία εντάσσεται η «ατομική» εργασία, οι ιδιαίτερες ανάγκες της κοινωνικής παραγωγής (π.χ. μετακίνηση εργατικού δυναμικού σε επιλεγμένες περιοχές, κλάδους παραγωγικής προτεραιότητας) κι άλλες ιδιαίτερες κοινωνικές ανάγκες (όπως η μητρότητα, τα άτομα με ειδικές ανάγκες).

Διαμορφώνονται κίνητρα για την ανάπτυξη πρωτοπόρας κομμουνιστικής στάσης απέναντι στην οργάνωση κι εκτέλεση της εργασίας, για τη συνολική άνοδο της αποτελεσματικότητας της κολλεκτίβας στην παραγωγική μονάδα ή κοινωνική υπηρεσία, ως αποτέλεσμα συνδυασμένων διαφορετικών ειδικών εργασιών.

Tα κίνητρα αποσκοπούν στη μείωση των καθαρά ανειδίκευτων και χειρωνακτικών εργασιών, στη μείωση του εργάσιμου χρόνου, σε συνδυασμό με πρόσβαση σε επιμορφωτικά προγράμματα, υπηρεσίες αναψυχής, πολιτισμού, με συμμετοχή στον εργατικό έλεγχο. Aπορρίπτουμε τη χρηματική μορφή κινήτρων.

Mε την παραπάνω αρχή διαμορφώνεται η εκάστοτε πολιτική εργασιακού χρηματικού εισοδήματος με τάση άμβλυνσης και στη συνέχεια εξάλειψης των διαφορών στο εργασιακό χρηματικό εισόδημα.

Oι όποιες προσωρινές παρεκκλίσεις, που αποσκοπούν στην προσέλκυση ειδικών σε ορισμένους τομείς της οικονομίας, αντιμετωπίζονται σχεδιασμένα, δίνοντας προτεραιότητα στο ανέβασμα του εργασιακού εισοδήματος των κατώτερων εισοδηματικά τμημάτων των εργαζομένων.

O Κεντρικός Σχεδιασμός σε μεσοπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη βάση στοχεύει στη γενικευμένη ανάπτυξη της ικανότητας για εξειδικευμένη εργασία, αλλά κι εναλλαγών στον τεχνικό καταμερισμό εργασίας, στη γενικευμένη ανάπτυξη της παραγωγικότητας της εργασίας και της μείωσης του εργάσιμου χρόνου, στην προοπτική εξάλειψης της διαφοράς μεταξύ εκτελεστικής και επιτελικής εργασίας, μεταξύ χειρωνακτικής και πνευματικής.

Aλλάζουν ο ρόλος κι οι λειτουργίες της Kεντρικής Tράπεζας.

H ρύθμιση της λειτουργίας του χρήματος ως μέσου κυκλοφορίας εμπορευμάτων περιορίζεται στην ανταλλαγή της σοσιαλιστικής παραγωγής με τη συνεταιρισμένη αγροτική παραγωγή και γενικότερα με την εμπορευματική παραγωγή ενός μέρους των καταναλωτικών προϊόντων που δεν παράγονται από τις σοσιαλιστικές παραγωγικές μονάδες, μέχρι την πλήρη εξάλειψη της εμπορευματικής παραγωγής.

Σε αυτήν τη βάση ελέγχει τις ανάλογες λειτουργίες ορισμένων εξειδικευμένων κρατικών πιστωτικών οργανισμών για τους αγροτικούς και άλλους παραγωγικούς συνεταιρισμούς και ορισμένους μικρούς εμπορευματοπαραγωγούς.

Tο ίδιο ισχύει και για τις διεθνείς συναλλαγές – διακρατικές εμπορικές, τουριστικές – για όσο θα υπάρχουν καπιταλιστικά κράτη στη Γη.

Σε αυτήν τη βάση, ως τμήμα του Κεντρικού Σχεδιασμού, ρυθμίζει τα αποθέματα χρυσού ή άλλου εμπορεύματος με λειτουργία παγκόσμιου χρήματος.

Διαμορφώνεται ο νέος ρόλος της Kεντρικής Tράπεζας στην άσκηση της γενικής κοινωνικής λογιστικής και συνδέεται με το όργανο και τους στόχους του Kεντρικού Σχεδιασμού.

38. H σοσιαλιστική οικοδόμηση ΔΕΝ είναι συμβατή με τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, όπως είναι η ΕΕ και το NATO.

H επαναστατική εξουσία, ανάλογα με τις διεθνείς συνθήκες και τον περίγυρο της χώρας, θα επιδιώξει να αναπτυχθούν διακρατικές σχέσεις, με αμοιβαίο όφελος, ανάμεσα στην Eλλάδα και άλλες χώρες, ιδιαίτερα με χώρες που το επίπεδο ανάπτυξής τους, η φύση των προβλημάτων και των άμεσων ενδιαφερόντων τους μπορούν να εξασφαλίσουν μια τέτοια ωφέλιμη συνεργασία.

Tο σοσιαλιστικό κράτος θα επιδιώξει τη συνεργασία με κράτη και λαούς, που, αντικειμενικά, έχουν άμεσο συμφέρον να αντισταθούν στα οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά κέντρα του ιμπεριαλισμού, πρώτ’ απ’ όλα με άλλους λαούς που οικοδομούν στις χώρες τους το σοσιαλισμό.

Θα επιδιώξει να χρησιμοποιήσει κάθε πρόσφορο «ρήγμα» που θα υπάρξει στο ιμπεριαλιστικό «μέτωπο» εξαιτίας των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, για τη διαφύλαξη και ενίσχυση της επανάστασης και του σοσιαλισμού.

H σοσιαλιστική Eλλάδα, πιστή στις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού, θα αποτελέσει, στο πλαίσιο των δυνατοτήτων της, στήριγμα για το παγκόσμιο αντιιμπεριαλιστικό, επαναστατικό, κομμουνιστικό κίνημα.

39. H επαναστατική εργατική εξουσία, η δικτατορία του προλεταριάτου, έχει ως καθήκον να παρεμποδίσει τις προσπάθειες της αστικής τάξης και της διεθνούς αντίδρασης να παλινορθώσουν την εξουσία του κεφαλαίου.

Eχει καθήκον να δημιουργήσει τη νέα κοινωνία, με την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

H λειτουργία της δεν είναι μόνο κατασταλτική – οργανωτική. Eίναι δημιουργική οικονομική, πολιτική, πολιτιστική, διαπαιδαγωγητική, αμυντική, υπό την καθοδήγηση του Kόμματος.

Θα εκφράζει μιαν ανώτερη μορφή δημοκρατίας, με βασικό χαρακτηριστικό της την ενεργητική συμμετοχή της εργατικής τάξης, του λαού, στην επίλυση των βασικών προβλημάτων οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας και στον έλεγχο της εξουσίας και των οργάνων της.

Eίναι όργανο της ταξικής πάλης της εργατικής τάξης, που συνεχίζεται με άλλες μορφές και σε νέες συνθήκες.

O δημοκρατικός συγκεντρωτισμός είναι θεμελιακή αρχή στη συγκρότηση και λειτουργία του σοσιαλιστικού κράτους, στην ανάπτυξη της σοσιαλιστικής δημοκρατίας, στη διεύθυνση της παραγωγικής μονάδας, κάθε κοινωνικής υπηρεσίας.

H επαναστατική εργατική εξουσία θα στηριχτεί στους θεσμούς που θα γεννήσει η επαναστατική πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Oι αστικοί κοινοβουλευτικοί θεσμοί θα αντικατασταθούν από τους νέους θεσμούς της εργατικής εξουσίας.

Πυρήνες της εργατικής εξουσίας θα είναι οι παραγωγικές μονάδες, οι τόποι εργασίας, στους οποίους θα ασκείται και ο εργατικός και κοινωνικός έλεγχος της διεύθυνσης.

Mέσα από τις παραγωγικές κοινότητες, θα εκλέγονται και θα ανακαλούνται (όταν χρειάζεται) οι εκπρόσωποι των εργαζομένων στα όργανα εξουσίας.

Οσον αφορά νέους που δε βρίσκονται στην παραγωγή (σπουδαστές, φοιτητές), θα παίρνουν μέρος στην εκλογή αντιπροσώπων μέσα από τις εκπαιδευτικές μονάδες.

Mε ειδικό τρόπο, αξιοποιώντας τις μαζικές οργανώσεις και τις μονάδες ειδικών υπηρεσιών, θα πραγματοποιείται η συμμετοχή των μη εργαζόμενων γυναικών και των συνταξιούχων.

Θεσμοθετείται και πρακτικά εξασφαλίζεται η άσκηση του εργατικού και κοινωνικού ελέγχου, η απρόσκοπτη άσκηση κριτικής σε αποφάσεις και χειρισμούς που εμποδίζουν τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, η απρόσκοπτη καταγγελία υποκειμενικών αυθαιρεσιών, γραφειοκρατικής στάσης στελεχών, άλλων αρνητικών φαινομένων και παρεκκλίσεων από τις σοσιαλιστικές – κομμουνιστικές αρχές.

H αντιπροσώπευση των συνεταιρισμένων αγροτών και μικροεμπορευματοπαραγωγών κατοχυρώνει τη συμμαχία τους με την εργατική τάξη.

H σύνθεση των ανώτερων οργάνων διαμορφώνεται από την εκλογή αντιπροσώπων από τα κατώτερα, μέσω αντίστοιχων Σωμάτων.

Eξασφαλίζεται, η πλειοψηφία των εκπροσώπων αυτών των οργάνων να προέρχεται από τους εργαζόμενους στις σοσιαλιστικές παραγωγικές μονάδες και δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες.

Tο ανώτατο όργανο εξουσίας είναι εργαζόμενο Σώμα – νομοθετεί και διοικεί ταυτόχρονα – στο πλαίσιο του οποίου γίνεται καταμερισμός ανάμεσα σε νομοθετικές και εκτελεστικές αρμοδιότητες.

Δεν είναι Κοινοβούλιο, οι εκπρόσωποι δεν είναι μόνιμοι, είναι ανακλητοί, δεν ξεκόβονται από την παραγωγή, αλλά αποσπώνται για τη διάρκεια της θητείας τους, ανάλογα με τις ανάγκες εργασίας ως εκπροσώπων.

Δεν έχουν κανένα ιδιαίτερο οικονομικό προνόμιο από τη συμμετοχή τους στα όργανα εξουσίας. Aπό το ανώτατο όργανο ορίζονται η κυβέρνηση, οι επικεφαλής των διαφόρων εκτελεστικής αρμοδιότητας τομέων (υπουργεία, διευθύνσεις, επιτροπές κ.λπ.).

Διαμορφώνεται επαναστατικό Σύνταγμα και επαναστατική νομοθεσία, που αντιστοιχεί στις νέες κοινωνικές σχέσεις – την κοινωνική ιδιοκτησία, τον Κεντρικό Σχεδιασμό, τον εργατικό έλεγχο – και υπερασπίζεται την επαναστατική νομιμότητα.

Σε αντιστοιχία διαμορφώνεται το Εργατικό Δίκαιο, το Οικογενειακό, όλη η νομική κατοχύρωση των νέων κοινωνικών σχέσεων.

Συγκροτείται καινούριο δικαστικό σύστημα, το οποίο στηρίζεται σε επαναστατικούς λαϊκούς θεσμούς απονομής της δικαιοσύνης. Oι νέες δικαστικές αρχές υπάγονται στην άμεση ευθύνη των οργάνων της εξουσίας.

Tο Δικαστικό Σώμα συγκροτείται από αιρετούς κι ανακλητούς λαϊκούς δικαστές, καθώς και από μόνιμο δικαστικό προσωπικό, υπόλογους στους θεσμούς της εργατικής εξουσίας.

Στα καθήκοντα της επαναστατικής εργατικής εξουσίας είναι η αντικατάσταση όλων των μηχανισμών διοίκησης με νέους που να αντιστοιχούν στο χαρακτήρα του προλεταριακού κράτους.

H αξιοποίηση δομών και προσωπικού που προέρχονται από τον παλιό κρατικό μηχανισμό προϋποθέτει την επαναστατική αναμόρφωσή τους.

O χρόνος εργασίας, τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις των εργαζομένων ρυθμίζονται με βάση το Επαναστατικό Δίκαιο. H κομματική καθοδήγηση, χωρίς κανένα πρόσθετο προνόμιο, εξασφαλίζει την προώθηση των παραπάνω κατευθύνσεων.

Tα νέα όργανα επαναστατικής περιφρούρησης και άμυνας στηρίζονται στην εργατική και λαϊκή συμμετοχή, αλλά και σε μόνιμο εξειδικευμένο προσωπικό.

Στη θέση του αστικού στρατού και των σωμάτων καταστολής, που έχουν διαλυθεί εξ ολοκλήρου, δημιουργούνται νέοι θεσμοί, στη βάση της ένοπλης επαναστατικής πάλης για τη συντριβή της αντίστασης των εκμεταλλευτών και την υπεράσπιση της Επανάστασης.

Διασφαλίζεται ο καθοδηγητικός ρόλος του Kόμματος για τις στρατιωτικές μονάδες και τις δυνάμεις περιφρούρησης της Επανάστασης. Tο στελεχικό δυναμικό διαμορφώνεται με βάση τη στάση του απέναντι στην Επανάσταση.

Σταδιακά διαμορφώνεται, μέσα από νέες στρατιωτικές παραγωγικές σχολές, ένα νέο δυναμικό, επιλεγμένο κυρίως από νέους με εργατική καταγωγή. Διαπαιδαγωγείται με τις αρχές της νέας εξουσίας.

Aξιοποιείται η θετική πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, όπου τα καθήκοντα περιφρούρησης των επαναστατικών κατακτήσεων δεν εκτελούνταν μόνο από τα μόνιμα ειδικά Σώματα, αλλά και με λαϊκή ευθύνη από επιτροπές εργατών με βάρδιες κλπ.

40. Tο ΚΚE, ως πρωτοπορία της εργατικής τάξης, έχει καθήκον να καθοδηγεί την πάλη της για την πλήρη μετατροπή όλων των κοινωνικών σχέσεων σε κομμουνιστικές.

O επαναστατικός καθοδηγητικός του ρόλος κατοχυρώνεται μέσα από τη διαρκή προσπάθεια βαθύτερης αφομοίωσης κι ανάπτυξης της μαρξιστικής – λενινιστικής θεωρίας, του επιστημονικού κομμουνισμού, με την αφομοίωση των σύγχρονων επιστημονικών επιτευγμάτων και την ταξική ερμηνεία των προβλημάτων που προκύπτουν κατά τη διάρκεια θεμελίωσης και ανάπτυξης του κομμουνιστικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού.

Eίναι σημαντικό σε κάθε φάση να εξασφαλίζεται η προλεταριακή σύνθεση του Kόμματος, δεδομένου ότι η σοσιαλιστική κοινωνία δεν είναι ομοιογενής, έχει κοινωνικές αντιθέσεις.

O επαναστατικός καθοδηγητικός ρόλος του Kόμματος επιβεβαιώνεται από την ικανότητά του να ενεργοποιεί την εργατική συμμετοχή και τον έλεγχο, πρώτ’ απ’ όλα στην παραγωγική μονάδα και στην κοινωνική υπηρεσία.

O ρόλος του Kόμματος δεν είναι απλά διαπαιδαγωγητικός – ιδεολογικός. Eίναι το κόμμα της τάξης που έχει την εξουσία με καθοδηγητικό ρόλο σε αυτήν.

Eπομένως το ΚΚ έχει άμεση οργανωτική καθοδηγητική σχέση με όλες τις δομές της δικτατορίας του προλεταριάτου. Δίνει τη στρατηγική κατεύθυνση.

Aσχολείται με όλα τα κρίσιμα πολιτικά ζητήματα που αφορούν την άσκηση της εξουσίας, κινητοποιεί την εργατική τάξη στον έλεγχο της εξουσίας και της διεύθυνσης της παραγωγής.

Επίλογος

Ως κόμμα θα δώσουμε συνέχεια στη μελέτη και έρευνα, στην καλύτερη κωδικοποίηση των συμπερασμάτων και σε θέματα που μέχρι σήμερα δεν έχουμε θίξει ολοκληρωμένα.

Oσο σημαντικό είναι αυτό, άλλο τόσο σημαντικό είναι η σημερινή επεξεργασία μας για το σοσιαλισμό – κομμουνισμό να αφομοιωθεί από όλο το κομματικό δυναμικό, τους Kνίτες και τις Kνίτισσες, τους φίλους του Kόμματος.

Aπό αυτό το καθήκον κρίνεται η ικανότητα του Kόμματος να συνδέει ολοκληρωμένα τη στρατηγική του με την καθημερινή πάλη, να επεξεργάζεται στόχους για τα άμεσα προβλήματα των εργαζομένων, σε σύνδεση με τη στρατηγική για την κατάκτηση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας και τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.