Το παράδειγμα της Αργεντινής

Το παράδειγμα της Αργεντινής

Ένα από τα … αγαπημένα συνθήματα της “Πλατείας Συντάγματος” (από διάφορους … από τους συνασπισμένους μέχρι τους … “αγανακτισμένους”) ήταν και το “Μια νύχτα μαγική σαν την Αργεντινή” !

Σήμερα, που η Αργεντινή οδεύει στην τρίτη κατά σειρά (από το 2001) χρεοκοπία της, φαντάζομαι ότι όλοι οι παραπάνω, να … άλλαξαν συνθήματα !

Η Αργεντινή βρίσκεται στα πρόθυρα μιας νέας χρεοκοπίας, τη στιγμή που :

- Δεν έχει Μέρκελ, δεν έχει μνημόνια, δεν έχει τρόικες.

- Δεν έχει ευρώ, έχει πέσο, συνδεδεμένο με το δολάριο.

- Μάλιστα,  έχει και … “αριστερή” κυβέρνηση, τέτοια που να τη διαφημίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα και έξω από τη Βουλή, αξιοποιώντας το συγκεκριμένο παράδειγμα για να πείσει ότι η κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ είναι «το φάρμακο διά πάσαν νόσον»!

Με την ευκαιρία, τι έγιναν ρε παιδιά εκείνα τα … καλόπαιδα που πριν λίγους μήνες, βρίζαν στην Πλατεία Συντάγματος,  τους 300 τους Βουλής, τους μούντζωναν και άλλα τέτοια ;

Τι έγινε εκείνο το περιβόητο … “κίνημα της πλατείας” ;

Τώρα είναι καλή η Βουλή ;

Τους αρέσει ;

Προεκλογική διακήρυξη

 Προεκλογική διακήρυξη

Μετά το συνεδριακό 2013, ήρθε το εκλογικό 14’ με τις διπλές κάλπες του μάη για τις ευρωεκλογές και τους δύο γύρους των δημοτικών-περιφερειακών και με την ακατάσχετη σεναριολογία για τις εθνικές εκλογές, που μπορεί να δρομολογηθούν από το αποτέλεσμα του μαΐου ή να επισπευσθούν για το προλάβουν ή ακόμα και να συμπέσουν με τις ευρωεκλογές. Σα να μην πέρασε μια μέρα από τα σενάρια και τις έγκυρες φήμες για κάλπες μες στο φθινόπωρο του 13’, αμέσως μετά τις γερμανικές εκλογές. Στήνεται λοιπόν ένα σκηνικό πλήρους αποπροσανατολισμού και μια προεκλογική περίοδο μακράς διάρκειας, με τις περισσότερες πολιτικές δυνάμεις να βάζουν στο επίκεντρο του πολιτικού τους σχεδιασμού τις εκλογικές αναμετρήσεις της ερχόμενης άνοιξης.

Η κυβέρνηση πουλάει βασικά φόβο και προωθεί την κινδυνολογία, εφόσον δεν έχει καμία ελπίδα να εμπορευτεί, για να ανεβάσει τις μετοχές της –με τον ίδιο τρόπο που το σύστημα αφήνει σταδιακά το καρότο της σοσιαλδημοκρατίας και των παχιών αγελάδων, προκρίνοντας το μαστίγιο του φασισμού για να δαμάσει τις αντιδράσεις στην κρίση και το μνημόνιο. Ο κόσμος πρέπει να τρομοκρατηθεί για τα πάντα: μη τυχόν βγούμε από το ευρώ και καταστραφούμε, να μην έρθουν οι άθεοι στην εξουσία –και ποιος θα συνεχίσει τις συνομιλίες του σαμαρά με το θεό;- μη τυχόν χάσουμε το στουρνάρα από υπουργό, να μην παίρνουν άδειες οι φυλακισμένοι, να μη βροντήξει το αντάρτικο τουφέκι του ξηρού, κοκ. Εν τω μεταξύ κι εγώ νιώθω μια ανασφάλεια που κυκλοφορεί ελεύθερος ο παττακός και μερικοί χρυσαυγίτες, αλλά καμία εταιρεία δημοσκοπήσεων δε ρωτάει στις έρευνές της το σώμα αν φοβάται τη φασιστική απειλή κι ένα ανοιχτό πραξικόπημα, έτσι να δούμε τι γνώμες θα έπαιρνε.

Ο σύριζα πουλάει τη φρούδα ελπίδα της επιστροφής στο παλιό καλό 2009, που δε διαφέρει ποιοτικά από το φόβο και το εμπόρευμα της κυβέρνησης –με τρομάζει ένα αύριο που θα ‘ναι σαν χτες- όπως έλεγε ένας παλιότερος στίχος. Στην παρούσα ευτυχή συγκυρία, ο αντιπολιτευτικός λόγος του τσίπρα προσαρμόζεται ραγδαία στο κενό και τη γελοιότητα του πολιτικού λόγου της κυβέρνησης. Ο ξηρός πχ μπορεί να μην έχει καμία απολύτως οργανική σχέση με το σύριζα –όπου προσπαθεί υστερικά να τον χρεώσει το μαξίμου- αλλά το διάγγελμα που διάβασε είναι βγαλμένο από τις καλύτερες στιγμές των πλατειών και του ιδεολογικού αχταρμά της κουμουνδούρου. Και η καλύτερη απόδειξη για την ολοκλήρωση της αστικής μετάλλαξης των αναθεωρητών είναι η τακτική του ώριμου φρούτου πούχει υιοθετήσει πλήρως ο σύριζα, σαν υπεύθυνο αστικό κόμμα που περιμένει υπομονετικά τη σειρά του και τη φθορά του αντιπάλου που θα του δώσει την αυτοδυναμία.

Τα ρετάλια της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας φαίνεται να εξεμέτρησαν το ζην και να οδεύουν προς απόσυρση, αλλά τρέφουν αυταπάτες πως μπορούν να αναπαραχθούν και να επιβιώσουν διά της διάσπασης, σαν πολιτικές αμοιβάδες. Κι έτσι εκτός από την περιβόητη κίνηση των 58 που έγιναν 59 με τον τατσόπουλο, υπάρχουν άλλα τόσα περίπου κομματίδια και κινήσεις, με τελευταίο παράδειγμα το σοσιαλιστικό κόμμα του τζουμάκα! Επειδή όμως ο φετινός μάης δε θα είναι σαν αυτόν του 12’, που δεν είχε καθίσει ακόμα η σκόνη, για να ξεκαθαρίσει το τοπίο, και όλα ήταν ρευστά, η μοναδική τους ελπίδα είναι να κατέβουν μαζί για να επιβιώσουν κοινοβουλευτικά. Αλλά μέχρι τότε, μπορούν να συνεχίσουν να τρων τις ασπόνδυλες σάρκες τους, για να παζαρέψουν τους όρους αυτής της ένωσης

Αντίστοιχες διεργασίες υπάρχουν μέχρι και στο εξωκοινοβούλιο, όπου ζυμώνεται –αν δεν έχει ήδη κλειδώσει- η κοινή κάθοδος αλαβάνου, ανταρσύα και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων. Που μπορεί να έχουν τελείως διαφορετικές αντιλήψεις για το εργατικό κίνημα και να μη συμφωνούν καν για τη συνύπαρξή τους σε ένα ευρύτερο έστω μετωπικό σχήμα, αλλά μπροστά στην κάλπη τα βρίσκουν από «θέση αρχής», με γνώμονα την εκλογική επιβίωση και την πιο χαλαρή ευρω-ψήφο, που θα μπορούσε να τους δώσει ένα καλύτερο αποτέλεσμα κι έναυσμα για ένα νέο ξεκίνημα. Κι αυτός ο αρραβώνας θα αποτελεί σπουδαίο προηγούμενο για την περίφημη ενότητα, που αποκτά επιτέλους τον πραγματικό, εκλογικό της χαρακτήρα, χωρίς φτιασιδώματα και μεγάλα λόγια, που επιχειρούν να δικαιολογήσουν με πολιτικά κριτήρια την εκάστοτε εκλογική συμμαχία.

Θα ‘χει επίσης ενδιαφέρον να δούμε τι θα κάνουν τα δύο μου-λου, που συνεργάζονται πλέον σε όλα τα επίπεδα, αλλά αν θυμάμαι καλά είχαν διαφορετική στάση στις ευρωεκλογές, όπου το πίσω μουλού απέχει από θέση αρχής.

Κι εμείς τι κάνουμε σφοι; Εμείς βγάλαμε χτες με το ρίζο τη διακήρυξη για τις ευρωεκλογές –που είναι μεστό και ενδιαφέρον κείμενο- ενώ υποθέτω πως μες στον επόμενο μήνα ίσως θα ανακοινωθούν κεντρικά οι συνδυασμοί και οι υποψήφιοι της λαϊκής συσπείρωσης για την τοπική αυτοδιοίκηση. Το τοπίο φυσικά έχει αλλάξει δραματικά από τις τελευταίες ευρωεκλογές του –πολύ μακρινού- 09’ και από το εντυπωσιακό ποσοστό στις περιφερειακές εκλογές του 10’· συνεπώς δεν είναι πολύ εύκολο να θέσουμε τον πήχη και ένα μέτρο σύγκρισης. Σε κάθε περίπτωση πάντως είναι σημαντικό να έρθει ένα θετικό αποτέλεσμα, όχι γιατί έχουμε αυταπάτες ή γιατί το εκλογικό ποσοστό είναι ο βασικός δείκτης της δουλειάς μας· αλλά για να αναθαρρήσει ο –δικός μας πρωτίστως- κόσμος και να αποδειχτεί πως το 4,5% του ιουνίου του 12’ ήταν προσωρινό, καρπός εκβιαστικών διλημμάτων, που δεν αποτυπώνει την πραγματική πολιτική απήχηση του κουουέ.

Εξάλλου για τους κομμουνιστές το πολιτικό (εκλογικό) κομμάτι δεν μπαίνει αντιπαραθετικά προς το κινηματικό –κι αλίμονο σε όποιον το βλέπει έτσι, απολυτοποιώντας κάποια από τις δύο πλευρές. Το αποτέλεσμα στις περιφερειακές εκλογές του 10’ είχε έρθει μετά από μια περίοδο πλούσιας πείρας και κινηματικής ανάτασης, με δεκάδες πανεργατικές απεργίες. Το 12’ αντιθέτως είχε μεσολαβήσει μια τρίμηνη κινηματική νηνεμία, μετά την 12^η φλεβάρη και την κυβέρνηση παπαδήμου, που έδωσε τον βασικό τόνο και λειτούργησε τελικά αποπροσανατολιστικά για πολλούς ψηφοφόρους, που ήθελαν να… κυβερνηθούν.

Για το κκε δε νοείται καλό εκλογικό αποτέλεσμα χωρίς πλούσιες κινηματικές διεργασίες. Κι αυτός ο στόχος περνά πρωτίστως κι υποχρεωτικά μέσα από την «αλλαγή της ατζέντας» -που όσο πάει θυμίζει μεσημεριανές τηλεοπτικές εκπομπές- περνά μέσα από το σπάσιμο της προεκλογικής μονοτονίας και της κανονικής ροής του αστικού πολιτικού παιχνιδιού. Αλλιώς αυτήν την καταθλιπτική προεκλογική περίοδο θα τη διαδεχτεί ένα εξίσου καταθλιπτικό αποτέλεσμα κι ένα ακόμα πιο καταθλιπτικό αύριο, που θα ‘ναι σαν χτες…

Πώς αποκαλεί-χαρακτηρίζει ο λαός εκείνον που διαδίδει ψευτιές σε βάρος άλλου-άλλων;;;

 Πώς αποκαλεί-χαρακτηρίζει ο λαός εκείνον που διαδίδει ψευτιές σε βάρος άλλου-άλλων;;;

...Ψεύτη και ρουφιάνο αποκαλεί-χαρακτηρίζει ο λαός, 
όποιον διαστρευλώνει την αλήθεια.

Κι όσο σφίγγουν τα πράματα,
όσο η καπιταλιστική κρίση αποδεικνύεται οδοστρωτήρας χωρίς όπισθεν 
και με το γκάζι πατημένο τέρμα και κολλημένο εκεί, 
τόσο οι ψεύτες και οι ρουφιάνοι θα κάνουν τη ρουφιανιά ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΕΔΩ πώς και με πόση ...άνεση οι "φελλοί" τού καπιταλισμού βρωμίζουν κατ' επάγγελμα την ατμόσφαιρα... 


(ΚΑΙ ΜΙΑ ΤΥΧΑΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ. ΕΤΣΙ ΜΩΡΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΓΕΜΙΣΕΙ Η ΣΕΛΙΔΑ)

Ειρήσθω εν παρόδω,
οφείλω ν' αναγνωρίσω ότι ο κύριος τής φωτογραφίας
αυτοαποκαλύπτεται ειλικρινώς.
Μπράβο του. 

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΜΑΗ 2014

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΜΑΗ 2014

Εργατοϋπάλληλοι, βιοπαλαιστές αυτοαπασχολούμενοι, φτωχοί αγρότες, νέες και νέοι, συνταξιούχοι,
ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ
Ο δρόμος της είναι η συμπόρευση με το ΚΚΕ.
Πάρτε μέρος στη μάχη των ευρωεκλογών, ψηφίζοντας με αποφασιστικότητα το ΚΚΕ.
Βοηθήστε όλοι άμεσα να αναγεννηθεί μια ορμητική εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση που θα συμβάλει στον αγώνα, για να αναχαιτιστεί η αντιλαϊκή επίθεση, τα απανωτά αντιλαϊκά μέτρα, για να ανοίξει ο μόνος δρόμος που μπορεί να διασφαλίσει την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Εγγύηση για τα δικά σας συμφέροντα είναι η ισχυροποίηση του ΚΚΕ, που παλεύει με επίκεντρο τα μεγάλα και οξυμένα προβλήματα για την ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, τη Λαϊκή Συμμαχία, ανοίγει το δρόμο για την οικονομία προς όφελος του λαού, με τη δική του εξουσία.
Τώρα! Γνωρίζετε καλύτερα ότι ο ελληνικός λαός είναι που ζημιώθηκε από τη μείωση της εκλογικής δύναμης του ΚΚΕ τον Ιούνη του 2012, ζημιώθηκε από τη στήριξη που πρόσφερε στα κόμματα του κεφαλαίου και του ευρωμονόδρομου.
Τώρα! Εχετε πείρα, να μην επιτρέψετε, για μια ακόμα φορά, την αρπαγή της ψήφου σας, κάτω από τρομοκρατικά διλήμματα, κάτω από τη λογική του «μικρότερου κακού», που τελικά κάθε φορά γίνεται σκαλοπάτι για το μεγαλύτερο κακό.
Τώρα, ξέρετε ότι τα προηγούμενα χρόνια η ΕΕ έπαιρνε αντιλαϊκές αποφάσεις που υπέγραψαν όλες οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών, κεντροδεξιές ή κεντροαριστερές, με τη συμμετοχή και κομμάτων που ανήκουν στο «Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς», όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΚΚΕ απευθύνεται σε όλους αυτούς που ξέρουν ότι οι αποφάσεις για ιδιωτικοποιήσεις, π.χ. στη ΔΕΗ, στον ΟΤΕ, κ.α., πήγαν χέρι - χέρι με:

• την κατάργηση λαϊκών κατακτήσεων,
• την αλλαγή των εργασιακών σχέσεων,
• τη μεγάλη ανεργία,
• την ταχύτερη είσοδο στην Ελλάδα ευρωπαϊκών και άλλων μονοπωλιακών ομίλων από όλες τις ηπείρους,
• την εξαγωγή κεφαλαίου, μεταφορά βιομηχανικής παραγωγής Ελλήνων επιχειρηματιών εκτός Ελλάδας.

Το ΚΚΕ απευθύνεται σ' αυτούς που σήμερα βλέπουν πού οδήγησε η βασική κατεύθυνση της ΕΕ για «ελευθερία κίνησης», δηλαδή κατάργηση περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίου και εμπορευμάτων:
Το αποτέλεσμα είναι η παρατεταμένη κρίση και συρρίκνωση σε βασικούς κλάδους της εγχώριας μεταποίησης, όπως η κλωστοϋφαντουργία και τα ναυπηγεία.

ΤΩΡΑ ΜΕ ΤΟ ΚΚΕ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΒΗΜΑ ΜΠΡΟΣΤΑ!

Με το ΚΚΕ δυνατό ενισχύετε την αναγκαία ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, τη Λαϊκή Συμμαχία για πάλη ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, στην ΕΕ και στα κόμματα του ευρωμονόδρομου.
ΜΕ ΙΣΧΥΡΟ ΚΚΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΟΝΟΠΩΛΙΩΝ - ΤΗ ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ - ΤΗΝ ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ - ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙ-ΣΤΗΣ ΤΩΝ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ ΣΕ ΟΦΕΛΟΣ ΤΟΥ.
Στις ευρωεκλογές, όπως και στις βουλευτικές, το ζητούμενο είναι να τιμωρηθεί ο πυρήνας της πολιτικής και της δράσης των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, η επιλογή τους υπέρ των μονοπωλίων, υπέρ του μονόδρομου της ΕΕ. Δε συνιστά πραγματική τιμωρία, πολύ περισσότερο βήμα αντίστασης, η μετακίνηση από ένα κόμμα του ευρωμονόδρομου σε άλλο, π.χ. από το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ που εξαπατά το λαό ότι η ΕΕ, από τα μέσα και από τα πάνω με τις διαπραγματεύσεις και τάχα καλύτερες συμμαχίες, θα μετατραπεί σε «Ευρωπαϊκή Ενωση των λαών».
Το ζητούμενο των εκλογών είναι να τιμωρηθούν όλοι εκείνοι, που, με ψέματα και τρομοκρατία, διέδωσαν ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή ανάπτυξη για τον ελληνικό και τους άλλους λαούς της Ευρώπης μέσα στην ΕΕ.
Απατηλή και χαμένη για το λαϊκό συμφέρον είναι η ψήφος στα κόμματα που χρόνια καλλιέργησαν την ευρωλαγνεία και τώρα που η ΕΕ αποκαλύφθηκε στα μάτια του ελληνικού και άλλων λαών, τώρα κάνουν κριτική στην τρόικα, στην Μέρκελ, εμφανίζονται ως ευρωσκεπτικιστές και υπέρ της δραχμής, του μάρκου, του φράγκου, της λιρέτας ή λένε ότι μπορεί να «επανιδρυθεί» η ΕΕ με «νέα συνθήκη», με «νέες αρχές».
Εργαζόμενοι, εργαζόμενες,
Τώρα, έχετε αρκετή εμπειρία, για να μην παγιδευτείτε στα κόμματα που λένε ότι δήθεν η ΕΕ «παραβιάζει τις αρχές και τους σκοπούς για τους οποίους ιδρύθηκε». Από το 1957 μέχρι σήμερα και όσο υπάρχει η ΕΕ, είτε διασπαστεί σε ένωση του βορρά ή του νότου, είτε γίνει ομοσπονδία, είτε συνομοσπονδία θα είναι ιμπεριαλιστική ένωση, κατά των λαών, της νεολαίας.
Η ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΜΕ ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΕΕ, ΣΤΗΝ ΕΝΩΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ.
Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ τρομοκρατούν με το ψευτοδίλημμα «ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην Ευρώπη».
Τα άλλα κόμματα, με όποιες διαφορές έχουν μεταξύ τους, εξαπατούν με τη θέση ότι η ΕΕ μπορεί να μετεξελιχθεί σε ένωση των λαών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, λόγω της θέσης του ως αξιωματικής αντιπολίτευσης, έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης συνειδητής εξαπάτησης.
Ευθύνη έχουν τα κόμματα του λεγόμενου «αντιμνημονιακού τόξου», του «αντιμερκελισμού», της αντινεοφιλελεύθερης και αντιτραπεζικής εκδοχής της ΕΕ και της Ευρωζώνης, τα κόμματα που κατακρίνουν μόνο τη Γερμανία, γιατί έτσι συγκαλύπτουν την ουσιαστική τους στήριξη στην ΕΕ του κεφαλαίου, των μονοπωλίων.
Το Μνημόνιο ήταν η εξειδίκευση της γενικής πολιτικής της ΕΕ σε συνθήκες κρίσης στην Ελλάδα, επομένως η εναντίωση στο Μνημόνιο πρέπει να είναι εναντίωση στην ΕΕ και στη στρατηγική της ΕΟΚ από την ίδρυσή της το 1957, από τη μετεξέλιξή της σε ΕΕ το 1992.
Τα σημερινά προβλήματα στα κράτη - μέλη της ΕΕ, στο σύνολο της ΕΕ, δεν είναι γενικά προβλήματα της Ευρώπης ως ηπείρου, αλλά προβλήματα της καπιταλιστικής Ευρώπης, της ΕΕ ως ιμπεριαλιστικής συμμαχίας.
Γι' αυτό, η θέση υπέρ της συμμετοχής της Ελλάδας στην ΕΕ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΕΥΡΩΠΑΪΚΗ, ΓΙΑΤΙ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ.
Το ΚΚΕ δύο φορές, στις πιο κρίσιμες στιγμές, πήρε τη μόνη σωστή θέση, με το «ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΞΗ», με το «ΟΧΙ ΣΤΟ ΜΑΑΣΤΡΙΧΤ», με τη συνεπή θέση για ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ.
Σε αυτήν τη βάση, οργάνωσε και στήριξε αγώνες με συγκεκριμένα αιτήματα, προκειμένου να δυσκολέψει την εφαρμογή των κοινοτικών αποφάσεων. Και σήμερα παραμένει η μόνη δύναμη με καθαρή θέση: ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ, ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ.
ΓΙ' ΑΥΤΟ Ο ΛΑΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΩΝ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΩΝ ΝΑ ΒΑΖΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΛΙΘΑΡΑΚΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΑΛΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ.
Μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, δηλαδή στο «λάκκο των λεόντων», ο κάθε λαός είναι ΜΟΝΟΣ του. Ο ελληνικός λαός είναι μόνος, αντιμέτωπος με τα θηρία που τον κατασπαράζουν. Στην πάλη για την αποδέσμευση οι λαοί πραγματικά θα ενώνονται, δε θα είναι μόνοι τους, ο ελληνικός λαός και τα παιδιά του θα έχουν συμμάχους.
ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟ Η ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΣΕ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΑ ΜΟΝΟΠΩΛΙΑ, ΚΑΙ ΑΛΛΟ Η ΣΥΓΚΥΡΙΑΚΗ ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ ΜΕ ΕΠΙΛΟΓΗ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΤΟΠΙΟΥ Η ΞΕΝΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ.
Τα τελευταία χρόνια, λόγω της οικονομικής κρίσης, λόγω των ανακατατάξεων στη θέση των καπιταλιστικών κρατών στο διεθνή ανταγωνισμό, ενισχύθηκε η ανισομετρία μέσα στην ΕΕ, εμφανίστηκαν αστικές δυνάμεις που αμφισβητούν τη δυνατότητα συνοχής της.
Αυτός ο «ευρωσκεπτικισμός», αυτοί οι ψίθυροι για έξοδο από την ΟΝΕ εκφράζουν συντηρητικές, οπισθοδρομικές και αντιδραστικές απόψεις που υπηρετούν τον εθνικισμό της αστικής τάξης, την αναζήτηση ή αναδιάταξη των συμμάχων της ή εκφράζουν ουτοπικές θέσεις ότι η ΕΕ μπορεί να αναδομηθεί με άλλου τύπου σύμβαση, που θα εξασφαλίζει αναδιανομή προς όφελος των ασθενέστερων οικονομιών και των λαϊκών δυνάμεων.

Η ΕΕ είναι κόλαση για όλους τους λαούς της

• Η αλήθεια είναι ότι τα αντιλαϊκά μέτρα αφορούν την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα όλων των χωρών, ανεξάρτητα από μνημόνια και χρέη.
• Σε άλλες χώρες πάρθηκαν στη 10ετία του '90 και σε άλλες στη 10ετία του 2000, σε άλλες μαζεμένα με τη μορφή «σοκ», όπως στην Ελλάδα σε συνθήκες κρίσης, σε άλλες σταδιακά, όπως στην ίδια τη Γερμανία.
• Βέβαια, υπάρχουν διαφορές από χώρα σε χώρα ως προς τις εργατικές κατακτήσεις, τις κοινωνικές ανάγκες, το ύψος της ανεργίας. Αυτό συμβαίνει όχι γιατί στην Ελλάδα εφαρμόστηκε μια όχι καλά επιλεγμένη πολιτική, αλλά γιατί η αφετηρία της ήταν σε χειρότερη θέση μέσα στην Ευρωζώνη.
• Για παράδειγμα, η Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) είναι η γενική πολιτική που έχει ως στόχο να συγκεντρώσει την αγροτική παραγωγή και τη γη σε λιγότερα χέρια. Εγινε, όμως, πιο επώδυνη στις χώρες που είχαν ακόμα πολυάριθμο το τμήμα των μικροπαραγωγών.
• Η τάση συρρίκνωσης εργατικού - λαϊκού εισοδήματος και κοινωνικών παροχών είναι γενική για όλους τους λαούς της ΕΕ.
• Η σήψη της ΕΕ ως ιμπεριαλιστικής φαίνεται και από το γεγονός ότι σε όλα τα κράτη - μέλη της εμφανίζονται και πολλαπλασιάζονται τα σκάνδαλα, η διαφθορά.
• Η ΕΕ, με τα περισσότερα κράτη - μέλη της ταυτόχρονα να είναι και μέλη του ΝΑΤΟ, οργανώνει τον πόλεμο με οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά μέσα, διεξήγαγε πόλεμο στο έδαφος της Ευρώπης, συμμετέχει στους σχεδιασμούς επέμβασης σε Ασία, Αφρική, σήμερα στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, πάει χέρι - χέρι με τις ΗΠΑ στον αντικομμουνισμό και στην αντιμετώπιση του κινήματος με την τρομο - νομοθεσία.
• Ο ευρωμονόδρομος καμιά εγγύηση δεν παρέχει στην εδαφική κυριαρχία. Η Κύπρος μπήκε στην ΕΕ -με απόφαση και των Κύπριων κομμουνιστών- με κύρια επιδίωξη να λυθεί το Κυπριακό. Η ΕΕ, αντίθετα, στήριξε το «σχέδιο» Ανάν», συνεχίζει να στηρίζει την πολιτική που οδηγεί σε διχοτόμηση. Επίσης, η ΕΕ ούτε στο ελάχιστο δεν αντιμετώπισε τις παραβιάσεις στο Αιγαίο από την Τουρκία, η οποία διαπραγματεύεται την ένταξή της.
• Η συμμετοχή Κομμουνιστικών Κομμάτων σε κυβερνήσεις κρατών - μελών της όχι μόνο δε συνέβαλε στην ειρήνη και στο σεβασμό της λαϊκής θέλησης, αλλά ενσωματώθηκαν και στήριξαν αποφάσεις πολεμικής επέμβασης. Το παράδειγμα της Κύπρου, με τη συμμετοχή του ΑΚΕΛ στη διακυβέρνηση, είναι χαρακτηριστικό της ουτοπίας ότι έτσι μπορεί να αναχαιτιστεί η κρίση ή να γίνει φιλολαϊκή η διαχείρισή της.
• Αντικειμενικά, η πολιτική της ένταξης στην ΕΕ οδηγεί στην ενσωμάτωση και τελικά στην αντιδραστικοποίηση των κομμάτων που την υποστήριξαν.

Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ. ΕΙΝΑΙ ΕΝΩΣΗ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, ΣΦΗΚΟΦΩΛΙΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ! ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ ΑΠΟ ΜΕΣΑ.
Στην ΕΕ ούτε υπήρξαν ούτε μπορούν να υπάρξουν ισότιμες σχέσεις ανάμεσα στα κράτη - μέλη της, αφού η αλληλεγγύη μεταξύ των μονοπωλίων αφορά μόνο στη συμφωνία οικονομικής - κοινωνικής επίθεσης στους λαούς.
Το ΚΚΕ έγκαιρα αποκάλυψε ότι δεν μπορεί να υπάρξει σύγκλιση για τους λαούς με παρεμβάσεις από τα πάνω, αλλά κατάργηση της ΕΕ για όλους τους λαούς με το δικό τους αγώνα.
Στο εσωτερικό της ΕΕ βασιλεύει η ανισόμετρη ανάπτυξη, ο ανταγωνισμός, οι ανισότιμες σχέσεις των κρατών.
Η βαθιά οικονομική κρίση συνέβαλε στην αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων μέσα στον ηγετικό σκληρό πυρήνα της ΕΕ, υπέρ της Γερμανίας και σε βάρος της Γαλλίας και της Ιταλίας. Ετσι, οξύνονται παραπέρα οι ανταγωνισμοί τους. Πάνω στο έδαφος αυτών των αντιθέσεων, οξύνεται και η διαπάλη για την κατανομή των συνεπειών της οικονομικής κρίσης μεταξύ των κρατών της Ευρωζώνης, η διαπάλη για τη συνταγή διαχείρισης της κρίσης.
Οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Ιταλίας πιέζουν τη Γερμανία να αναλάβει μεγαλύτερο μέρος για τη διαχείριση του χρέους των υπερχρεωμένων κρατών της Ευρωζώνης και για να περιορίσει τα εμπορικά της πλεονάσματα.
Αυτή η διαπάλη, σε καμιά περίπτωση, δε γίνεται για τα συμφέροντα των λαϊκών δυνάμεων, δεν αφορά τους λαούς είτε των ισχυρότερων είτε των πιο αδύναμων καπιταλιστικών οικονομιών.
Αναζητούνται συμβιβασμοί ανάμεσα στα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, αλλά κανένας συμβιβασμός, που πάντα θα είναι προσωρινός, δεν μπορεί να αποτρέψει την υλοποίηση αντιλαϊκών μέτρων, την περιοδική εκδήλωση κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου και τις επιπτώσεις της ανισόμετρης ανάπτυξης.
Τα επόμενα χρόνια θα φανούν πιο καθαρά οι δυσκολίες των καπιταλιστικών κρατών της Ευρώπης, που συμμετέχουν στην ΕΕ, να αντιμετωπίσουν την κρίση, την αναιμική ανάπτυξη, τις μεταξύ τους ανισότιμες σχέσεις και ανταγωνισμούς.
Τώρα, λοιπόν, πρέπει οι λαοί να παρέμβουν, για να μην επιτρέψουν εναλλακτικά σχέδια, που θα δώσουν ανάσα ζωής και χρονικό περιθώριο να συνεχίσει η ΕΕ την ορμητική επίθεσή της στην εργατική τάξη, στους εργαζομένους. Να μην μπλεχτούν οι λαοί σε ανταγωνισμούς, που μπορεί να φέρουν πιο κοντά παλιούς και νέους τοπικούς πολέμους είτε στο έδαφος της Ευρώπης είτε στον ευρύτερο χώρο.

ΜΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΣΑΣ ΣΤΟ ΚΚΕ ΑΠΟΡΡΙΨΤΕ ΤΗΝ ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩΜΟΝΟΔΡΟΜΟΥ

Ολα τα κόμματα, άλλα ένθερμα, άλλα με ορισμένη κριτική, υιοθέτησαν τη λογική του μονόδρομου της ΕΕ, ήδη από την ίδρυσή της ως ΕΟΚ, από την ΕΡΕ και την ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ, προδρόμους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αντίστοιχα, ως το «ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ» και το ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, προδρόμους του ΣΥΡΙΖΑ. Κορόιδεψαν το λαό με την ΟΝΕ και την απάτη της σύγκλισης των επιπέδων ανάπτυξης, τιμών, μισθών, κοινωνικών κατακτήσεων.
ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, τα κόμματα που σήμερα τρομοκρατούν ότι η έξοδος από την ΕΕ θα είναι τραγωδία για τους εργατοϋπάλληλους, τα λαϊκά τμήματα των μεσαίων στρωμάτων, κρύβουν την αλήθεια:
Δεν υπάρχει απόφαση και οδηγία της ΕΕ που δεν οδήγησαν στη συγκέντρωση του πλούτου, δηλαδή του κεφαλαίου, στην αρπαγή κατακτήσεων, στην καταστροφή αγροτών, αυτοαπασχολούμενων χωρίς καμία άλλη προοπτική εργασίας. ΤΩΡΑ, ήρθε η ώρα να τιμωρηθούν όχι μόνο για το σήμερα, αλλά και για τη στάση τους στο παρελθόν.
Οι μεγαλοεπιχειρηματίες δεν ανησυχούν για το ενδεχόμενο κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα, κάθε εργαζόμενος που σκέπτεται ριζοσπαστικά μπορεί να διακρίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αλλιώς μιλά στη Βουλή, με τρόπο που να δημιουργεί εντυπώσεις στο λαό ότι έχει πολιτική δήθεν με ριζική διαφορά από ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, κι αλλιώς μιλά στα διεθνή φόρα, που δίνει εξετάσεις στα μονοπώλια και φαίνεται ότι παίρνει «καλό» βαθμό.
Δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλες αυταπάτες! Καμιά διαπραγμάτευση, καμιά εναλλαγή στην κυβέρνηση σε κάποια κράτη - μέλη, καμιά αλλαγή προέδρου στην Κομισιόν δεν μπορεί να αλλάξει τον αντιδραστικό - αντιλαϊκό χαρακτήρα της ΕΕ, γιατί αυτή ιδρύθηκε και λειτουργεί για να θωρακίσει τα συμφέροντα των μονοπωλίων σε βάρος των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων.
Ο ευρωμονόδρομος, στον οποίο υποκλίνεται ο ΣΥΡΙΖΑ, σημαίνει και αποδοχή των δεσμεύσεων της ΕΕ, υποταγή στο στόχο της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων, που οδηγεί τελικά σε νέες θυσίες των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων.
Γι' αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ δε δεσμεύεται, στην περίπτωση που γίνει κυβέρνηση, ούτε καν για αναπλήρωση των απωλειών του λαού τα τελευταία χρόνια, ενώ την ίδια ώρα δεσμεύεται ότι θα δώσει νέες κρατικές ενισχύσεις, κρατικό χρήμα, στους δήθεν «υγιείς επιχειρηματίες» που ...σέβονται τη νομοθεσία!
Οι διεθνείς σύμμαχοι και τα στηρίγματα που επικαλείται, οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Ιταλίας, του Μεσογειακού Νότου, είναι εχθροί του λαού, ισοπεδώνουν τα λαϊκά δικαιώματα στις χώρες τους, όπως και η γερμανική κυβέρνηση.
Νέοι και νέες,
Εργατοϋπάλληλοι, φτωχοί αγρότες και αυτοαπασχολούμενοι,
ΕΧΕΤΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΑΝΟΙΧΤΑ!
Είναι παγίδα ότι υπάρχει φιλολαϊκή διαχείριση της κρίσης, φιλολαϊκή έξοδος από την Ευρωζώνη κατά τα πρότυπα της Αργεντινής, της Ιαπωνίας κ.λπ., δηλαδή χωρίς σύγκρουση με τα μονοπώλια, εγχώρια και ξένα, ευρωενωσιακά, αμερικανικά, ασιατικά και οτιδήποτε άλλο.
Μην πέσετε στην παγίδα των δήθεν «επαναστατικών», «ανατρεπτικών», «αριστερών» κομμάτων και ομάδων που σας τάζουν καλύτερες μέρες, με έξοδο από την Ευρωζώνη, με αλλαγή νομίσματος, με έξοδο από την ΕΕ, ενώ θα παραμένουν στην εξουσία οι μονοπωλιακοί όμιλοι, η πλουτοκρατία.
Η αλήθεια είναι ότι και οι λαοί της Αργεντινής, της Ιαπωνίας, που οι κυβερνήσεις τους διαχειρίστηκαν αλλιώς τα χρέη και την κρίση, έχουν υποστεί απώλειες και συνεχίζεται αυτή η επιδείνωση.
Η γραμμή αυτή οδηγεί σε νέα αδιέξοδα το κίνημα, το λαό, σε καμιά περίπτωση δεν οδηγεί σε νικηφόρα προοπτική, γιατί η οικονομία θα συνεχίζει να λειτουργεί με κίνητρο το κέρδος, τον ανταγωνισμό, τις αγορές χρήματος, θα συνεχίσει η συγκέντρωση της παραγωγής σε λιγότερα χέρια.
Θα ζητηθούν νέες θυσίες από το λαό, για να διασφαλιστεί η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων, για να επιτευχθεί η καπιταλιστική ανάκαμψη. Η πραγματικότητα της επιδείνωσης της ζωής πλατιών λαϊκών στρωμάτων εκτός Ευρωζώνης και ΕΕ, σε κράτη της Ευρώπης, στις ΗΠΑ, στη Βραζιλία, στην Αργεντινή υπογραμμίζει αυτήν την αναμφισβήτητη αλήθεια.
Τέτοιες θέσεις, όπως οι παραπάνω, προωθούν ορισμένες πρώην συνιστώσες και σημερινά «ρεύματα» του ΣΥΡΙΖΑ, το «σχέδιο Β» του Αλαβάνου, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και αστικές πολιτικές δυνάμεις σε άλλες χώρες της ΕΕ. Αυτές οι θέσεις δεν είναι ούτε αριστερές, ούτε προοδευτικές, ούτε ριζοσπαστικές.
Είναι αυταπάτη σήμερα, μετά από τόση εμπειρία, η σκέψη και μόνο ότι μπορεί να γίνει «σκαλοπάτι» για τη ριζική αλλαγή της κατάστασης η «έξοδος από το ευρώ», η «σκέτη αποδέσμευση», χωρίς άλλες προϋποθέσεις, χωρίς ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα και στρατηγική σύγκρουσης, χωρίς το κυριότερο: Την πάλη για να περάσουν τα εργαλεία της ανάπτυξης, της οικονομίας, στα χέρια της εργατικής τάξης, του λαού, στη δική του εξουσία.
Είναι πολιτική που αποσυνδέει την αντιπαράθεση με την ΕΕ από την πάλη ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων, αφήνει στο απυρόβλητο την εγχώρια καπιταλιστική τάξη που καθοδηγεί την αντιλαϊκή επίθεση.
Γυρίστε την πλάτη, απομονώστε τους νεοναζιστές, τα ακροδεξιά αποβράσματα, τον εθνικισμό και το ρατσισμό, που στρέφονται ενάντια στην εργατική τάξη, στα λαϊκά στρώματα, στη νεολαία.
Η Χρυσή Αυγή είναι γέννημα του συστήματος, μαντρόσκυλο του καπιταλισμού, που το χρησιμοποιεί κατά του λαού.
Υπηρετεί τα συμφέροντα των εφοπλιστών, άλλων τμημάτων της πλουτοκρατίας, στηρίζεται από αυτούς. Με μοχλό το μεταναστευτικό και αξιοποιώντας το μεγάλο πρόβλημα της ανεργίας, επιδιώκει να τσακίσει το κίνημα, να δηλητηριάσει τις εργατικές - λαϊκές συνειδήσεις με τον αντικομμουνισμό και το ρατσισμό. Η Χρυσή Αυγή, όπως κάθε ναζιστικό - φασιστικό κόμμα, έχει κάνει τη δημαγωγία επιστήμη.
Δημαγωγεί απέναντι στην ΕΕ, υποστηρίζοντας δήθεν μια «εθνικά ισότιμη συμμετοχή» της Ελλάδας, προκειμένου να συγκαλύψει την εγκληματική φύση της, την υποστήριξη της μεγαλοεργοδοσίας, τα δουλεμπορικά κυκλώματα στα οποία συμμετέχει, που ρίχνουν τους μισθούς, εξαφανίζουν στοιχειώδη δικαιώματα, ακυρώνουν τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Συγκαλύπτει την αντιδραστική της φύση πετώντας ένα κομμάτι ψωμί για να διατηρούνται μόνιμα λαϊκές δυνάμεις στη φτώχεια.
Δημαγωγεί για οικονομικά σκάνδαλα ή για το ύψος των βουλευτικών μισθών και συντάξεων, γιατί στρώνει το έδαφος, με τη λαϊκή στήριξη, να περάσει η καπιταλιστική εξουσία σε πιο συγκεντρωτική και τρομοκρατική μορφή, όταν το χρειαστεί, να έχει τα χέρια λυμένα στη βία κατά του εργατικού - λαϊκού κινήματος, κατά του ΚΚΕ.
Οποιος λαϊκός άνθρωπος πιστεύει ότι με ψήφο στη Χρυσή Αυγή τιμωρεί τη σαπίλα και τη δια-φθορά κάνει μεγάλο λάθος. Δυναμώνει το μηχανισμό που τα γεννάει. Δυναμώνει μια συμμορία που τη βρίσκει μπροστά του ως εχθρό των λαϊκών διεκδικήσεων.
ΜΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΣΤΟ ΚΚΕ ΔΥΝΑΜΩΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ, ΤΗΣ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΩΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΩΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ, ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ, ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ, ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΔΙΚΙΑΣ.
ΣΠΑΜΕ ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΤΩΝ ΜΟΝΟΠΩΛΙΩΝ, ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ, ΑΝΟΙΓΟΥΜΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ.

ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΙΣΧΥΡΟ ΚΚΕ

Γιατί, παρά τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης, παλεύει με πίστη στη δύναμη της εργατικής τάξης, για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Διαθέτει όλες τις δυνάμεις του στον αγώνα για την οργάνωση της εργατικής - λαϊκής πάλης στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, στα σχολεία, στα ΤΕΙ και τα Πανεπιστήμια, στις επαγγελματικές σχολές, στους τόπους κατοικίας, στα συνδικάτα. Πρωταγωνιστεί καθημερινά στους αγώνες, σε αντίθεση με τον κυβερνητικό - εργοδοτικό συνδικαλισμό, παλιό και νέο, που είναι δεκανίκι της ΕΕ, της μεγαλοεργοδοσίας.
Παλεύει για την αύξηση των μισθών και των συντάξεων, τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.
Στέκεται στο πλευρό της αγροτιάς, για να μη χάσουν το σπίτι τους, το βιος τους από τις τράπεζες, τους μεγαλέμπορους και τους βιομήχανους αγροτικών εφοδίων.
Στέκεται στο πλευρό των αυτοαπασχολούμενων, κατά των μονοπωλίων που τους συντρίβουν, κατά της αισχροκέρδειας των τραπεζών και της σκληρής φορολογίας.
Διεκδικεί το δικαίωμα στη λαϊκή στέγη, στην αποκλειστικά δημόσια δωρεάν Εκπαίδευση, Υγεία - Πρόνοια, σε φθηνά και ποιοτικά είδη λαϊκής κατανάλωσης, δωρεάν πολιτιστικές και αθλητικές υποδομές.
Παλεύει ενάντια σε όλα τα ναρκωτικά και τον αλκοολισμό, για τη χειραφέτηση και ισοτιμία της γυναίκας, για την προστασία των ανέργων, τη μετακίνηση - στέγαση - σίτιση των μαθητών, σπουδαστών, φοιτητών, τις άμεσες ανάγκες των νέων ζευγαριών. Διεκδικεί αντισεισμικά - αντιπλημμυρικά μέτρα, δημόσια έργα υποδομών που βελτιώνουν τις συνθήκες ζωής, την ισόρροπη παρέμβαση του ανθρώπου στο περιβάλλον.

ΙΣΧΥΡΟ ΚΚΕ

Γιατί, δίνει μάχες στη Βουλή και το Ευρωκοινοβούλιο. Εχει καταθέσει σημαντικές προτάσεις νόμων για ανακούφιση των λαϊκών νοικοκυριών, αντιτάσσεται στα αντιλαϊκά μέτρα, ενημερώνει τους εργαζόμενους, είναι η δική τους φωνή.
Γιατί, κεντρικό του σύνθημα - μήνυμα και πρακτική δράση έχει να μη μείνει κανένας μόνος του στην κρίση, να δυναμώσει η λαϊκή αλληλεγγύη για το σπίτι, το ρεύμα, τη διατροφή, την εκπαίδευση.
Το ΚΚΕ διαθέτει τις δυνάμεις του για την ισχυροποίηση της Λαϊκής Συμμαχίας, που σήμερα, στα πρώτα της βήματα, εκφράζεται από τον κοινό αγώνα του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΥ, της ΠΑΣΕΒΕ, του ΜΑΣ, της ΟΓΕ, που, παρεμβαίνοντας για κάθε πρόβλημα, ανοίγει δρόμους.

ΕΧΟΥΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΕ ΙΣΧΥΡΟ ΚΚΕ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ - ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ

Η ψήφος του ελληνικού λαού στο ΚΚΕ:

• Είναι ταυτόχρονα ψήφος αντίστασης και προοπτικής. Μπορεί να δώσει φτερά και δύναμη και στο ευρωπαϊκό κίνημα των εργαζομένων. Είναι ψήφος καταδίκης των αντικομμουνιστικών διώξεων, της υποκίνησης υπαρκτών και ανύπαρκτων μειονοτικών ζητημάτων στα κράτη - μέλη, ψήφος κατά του ναζισμού - φασισμού, του ρατσισμού και του εθνικισμού, κατά των στρατοπέδων των ξένων εργατών.
• Είναι ψήφος κατά της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της ΕΕ, πέρα από προσχήματα, σε βάρος των λαών της Αφρικής, του σχεδίου για τον δήθεν εκδημοκρατισμό της Μέσης Ανατολής, των αντιδραστικών επιλογών κατά των λαών της Λατινικής Αμερικής, ιδιαίτερα της «κοινής θέσης της ΕΕ» κατά της Κούβας.
• Είναι ψήφος που χαλάει τα σχέδια των καπιταλιστών και όσων πίνουν νερό στο δικό τους μέλλον, να απομονώσουν το ΚΚΕ, να ανακόψουν την επίδρασή του στην ανασύνταξη του εργατικού, του κομμουνιστικού κινήματος στην Ευρώπη.

Για όλα αυτά, το ΚΚΕ, με συνέπεια και συνέχεια, έδρασε από κοινού με άλλα Κομμουνιστικά, Εργατικά Κόμματα, με δυνάμεις που αντιτίθενται στην ΕΕ και στην επίθεση του κεφαλαίου, στην Ευρώπη.
Οι λαοί της Ευρώπης μπορούν να καταφέρουν κοινό χτύπημα στα κόμματα του ευρωμονόδρομου και του ευρωσυμβιβασμού. Είναι σημαντικό, την άλλη μέρα από τις ευρωεκλογές, η ΕΕ και οι αστικές κυβερνήσεις - κεντροδεξιές και κεντροαριστερές - να μετράνε απώλειες, να έχει δεχτεί πλήγμα η πολιτική τους. Αυτό το πλήγμα μπορεί να δοθεί με την υπερψήφιση των Κομμουνιστικών Κομμάτων, ριζοσπαστικών, γνήσια αντικαπιταλιστικών - αντιμονοπωλιακών δυνάμεων στην Ευρώπη,που αντιπαλεύουν την ιμπεριαλιστική ΕΕ και τις ταξικές επιλογές της σε βάρος των εργαζομένων της Ευρώπης και εκτός αυτής.
ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΣΤΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗΣ, ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ, ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΛΛΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ. ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ Ο ΠΟΛΟΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΜΟΝΟΠΩΛΙΑΚΗΣ - ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗΣ, ΤΟ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ, ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ, ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ.
Μόνο έτσι μπορεί να πνεύσει νέος άνεμος αισιοδοξίας, αναζωογόνησης του επαναστατικού κινήματος, για τη χειραφέτηση των λαϊκών κινημάτων και το άνοιγμα του δρόμου για ριζικές κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές.
Οι ευρωεκλογές μπορούν να συμβάλουν σε μια στροφή στο συσχετισμό προς όφελος του λαού. Με ισχυρό ΚΚΕ για μια πραγματικά ισχυρή εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση, μια ισχυρή αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική λαϊκή συμμαχία για την εργατική - λαϊκή εξουσία.
Υπάρχει η πρόταση διεξόδου, η δυνατότητα οργάνωσης της παραγωγής και της κοινωνίας από το λαό, για το λαό. Αυτό που ακόμα λείπει είναι η αποφασισμένη, λαϊκή θέληση για σύγκρουση με τις δυνάμεις που την εμποδίζουν.
Η διέξοδος είναι: Να κοινωνικοποιηθούν ο ορυκτός πλούτος, η Ενέργεια, οι Τηλεπικοινωνίες, οι Μεταφορές, το εμπόριο, η γη, οι καπιταλιστικές αγροτικές, κτηνοτροφικές επιχειρήσεις, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές, να γίνουν όλα λαϊκή περιουσία.
Δίπλα στον κοινωνικοποιημένο τομέα της οικονομίας να οργανωθεί ο παραγωγικός αγροτικός συνεταιρισμός.
Με αυτά τα εργαλεία μπορεί η εργατική - λαϊκή εξουσία να σχεδιάσει κεντρικά την οικονομία, να δώσει δύναμη στην ανάπτυξη των κλάδων και της περιφέρειας, να αναπτύσσονται αναλογικά αγροτική, βιομηχανική παραγωγή, κοινωνικές υπηρεσίες με κριτήριο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών σε όλο και ευρύτερο επίπεδο.
Αυτή η κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία, στη βάση της κοινωνικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, είναι η μόνη που μπορεί να δώσει οριστική λύση στην ανεργία.
Να καταργήσει την επιχειρηματική δραστηριότητα στην Υγεία, στην Πρόνοια, στην Παιδεία, στον Πολιτισμό, στον Αθλητισμό, να αναπτύξει αποκλειστικά δημόσιες, δωρεάν, αναβαθμισμένες, σύγχρονες κοινωνικές υπηρεσίες.
Να προστατεύσει τη μητρότητα, τα παιδιά, τους ηλικιωμένους, να διαμορφώσει προϋποθέσεις ελεύθερου χρόνου για όλους τους εργαζομένους, ιδιαίτερα για τις γυναίκες, να ευνοήσει τη συμμετοχή τους στα όργανα της εργατικής εξουσίας, από κάτω έως πάνω.

Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ ΕΙΝΑΙ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΑ ΑΠ' ΟΛΑ ΕΠΕΙΔΗ ΣΥΜΦΕΡΕΙ ΤΟ ΛΑΟ - ΥΠΗΡΕΤΕΙ ΤΟΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟ

Το εργατικό - λαϊκό κίνημα, παλεύοντας αντικαπιταλιστικά - αντιμονοπωλιακά σε κάθε χώρα, προσθέτει τη δική του συνεισφορά στην αποδυνάμωση και ανατροπή του ιμπεριαλιστικού οικοδομήματος που ονομάζεται ΕΕ. Η αποδέσμευση με λαϊκή εξουσία θα είναι προσφορά στη διεθνιστική πάλη των λαών, θα επιταχύνει την εμφάνιση συνθηκών για την κατάκτηση της εργατικής - λαικής εξουσίας και σε άλλες χώρες. Ετσι ανοίγει ο δρόμος για την Ευρώπη της ισότιμης συνεργασίας, του σοσιαλισμού.
Η αποδέσμευση, που προβάλλει το ΚΚΕ, είναι ενταγμένη στον άλλο δρόμο ανάπτυξης υπέρ του λαού, στο δρόμο της ενοποίησης της Ευρώπης προς όφελος των λαών. Ο δρόμος του ΚΚΕ είναι ο διεθνιστικός δρόμος των λαών.

ΑΣ ΦΩΝΑΞΟΥΜΕ ΔΥΝΑΤΑ: ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Το ΚΚΕ σού προτείνει το δρόμο μιας πραγματικής διεξόδου για το λαό από την κρίση και τους πολέμους. Ολοι οι άλλοι δρόμοι έχουν δοκιμαστεί.
Σε αυτές τις ευρωεκλογές να πούμε ένα μεγάλο ΝΑΙ!
ΣΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ, ΤΩΝ ΦΤΩΧΩΝ ΜΕΣΑΙΩΝ ΣΤΡΩΜΑΤΩΝ, ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΤΟΥΣ.
Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΕΝΩΣΕΙΣ - ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ ΤΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΗΤΤΗΤΟΙ!
ΟΤΑΝ ΟΙ ΛΑΟΙ ΘΕΛΟΥΝ, ΜΠΟΡΟΥΝ!
ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΡΙΕΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΔΥΝΑΤΗ ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΡΙΩΝ, ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ, ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΠΟΥ ΔΕ ΣΥΜΒΙΒΑΖΟΝΤΑΙ, ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ ΠΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ!
ΜΕ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΔΥΝΑΜΗ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ, ΝΑ ΠΑΜΕ ΠΙΟ ΜΑΚΡΙΑ, ΓΙΑ ΡΙΖΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ!
ΣΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΜΑΗ 2014 ΨΗΦΙΣΤΕ ΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ!

ΓΕΝΑΡΗΣ 2014

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ

Η ξεχασιάρα «Αυγή» και η Ρόζα Λούξεμπουργκ

Η ξεχασιάρα «Αυγή» και η Ρόζα Λούξεμπουργκ

Το χέρι των δολοφόνων της Ρ. Λούξεμπουργκ και του Κ. Λίμπκνεχτ όπλισε η κυβέρνηση των Σοσιαλδημοκρατών, των πρώην δηλαδή συντρόφων της. Του κόμματος που από κόμμα των Μαρξ και Ενγκελς εξελίχθηκε σε κόμμα όχι απλά αστικής διαχείρισης αλλά και πνιξίματος της επανάστασης με τα ίδια της τα χέρια (φωτ.: Η Ρόζα Λούξεμπουργκ και δίπλα της ο Καρλ Λίμπκνεχτ)

Το αφιέρωμα της «Αυγής» της προηγούμενης Κυριακής στην Ρόζα Λούξεμπουργκ, μας θύμισε τα λόγια του Λένιν, γραμμένα το 1922:

«Ο Πάουλ Λεβί¹επιδιώκει προπαντός τώρα να κερδίσει την εκτίμηση της αστικής τάξης - και επομένως της ΙΙ και ΙΙ½ Διεθνούς, που είναι οι πράκτορές της - επανεκδίδοντας εκείνα ακριβώς τα έργα της Ρόζας Λούξεμπουργκ που είναι λαθεμένα. Θα απαντήσουμε σ' αυτό με δυο σειρές από έναν καλό ρωσικό μύθο: Οι αετοί μπορεί καμιά φορά να πετάξουν και χαμηλότερα από τις κότες, μα οι κότες ποτέ δεν μπορούν να πετάξουν στα ύψη που πετάν οι αετοί... Παρά τα λάθη της, η Ρόζα Λούξεμπουργκ ήταν και παραμένει ένας αετός, και όχι μόνο η μνήμη της θα είναι πάντα ιερή για τους κομμουνιστές όλου του κόσμου, μα και η βιογραφία της και τα άπαντά της (τα οποία πολύ τα καθυστερούν οι Γερμανοί κομμουνιστές, πράγμα που ως ένα σημείο μόνο δικαιολογείται από τον αφάνταστο αριθμό των θυμάτων που έχουν στο σκληρό αγώνα που κάνουν) θα είναι ένα διδακτικότατο μάθημα, που θα διαπαιδαγωγήσει πολλές γενιές κομμουνιστών σε όλο τον κόσμο... "Η γερμανική σοσιαλδημοκρατία, ύστερα από τις 4 Αυγούστου 1914², είναι ένα πτώμα που αποσυντίθεται" - μ' αυτό το απόφθεγμα της Ρόζας Λούξεμπουργκ θα συνδεθεί το όνομά της στην ιστορία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Και στο σκουπιδαριό του εργατικού κινήματος, ανάμεσα σε σωρούς κοπριάς, οι κότες σαν τον Πάουλ Λεβί, τον Σάιντεμαν, τον Κάουτσκι και όλη αυτή την παρέα, θα κακαρίζουν φυσικά για τα λάθη της μεγάλης κομμουνίστριας. Ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί»³.
Η παρατήρηση του Β. Ι. Λένιν ταιριάζει γάντι στην προσπάθεια της «Αυγής», η οποία αποφάσισε να ασχοληθεί με την Ρόζα Λούξεμπουργκ προβάλλοντας τις θέσεις της σε τρία ζητήματα στα οποία δέχτηκε την κριτική του Λένιν για θεωρητικά λάθη: Την αντίληψή της για το κόμμα, την αντίληψή της για τη δικτατορία του προλεταριάτου και για το εθνικό ζήτημα.
Χωρίς να είναι του παρόντος η κριτική παρουσίαση των θέσεων της Ρόζας Λούξεμπουργκ γι' αυτά τα ζητήματα, είμαστε υποχρεωμένοι να θέσουμε ορισμένα ερωτήματα:
Οι αντιλήψεις των Γερμανών Σπαρτακιστών για το κόμμα και το κράτος επέδρασαν στο τραγικό αποτέλεσμα που είχε η επανάσταση του 1918 στη Γερμανία με τη συντριβή των Σπαρτακιστών; Επιβεβαιώθηκαν, δηλαδή, από το κριτήριο της πράξης; Μήπως δεν θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι το πρώτο και βασικό τους λάθος ήταν η μεγάλη καθυστέρηση στη συγκρότηση Κομμουνιστικού Κόμματος, σε πλήρη πολιτικό, οργανωτικό και ιδεολογικό διαχωρισμό με τη σοσιαλδημοκρατία και μάλιστα με τη λεγόμενη «αριστερή της πτέρυγα», που εξέφραζε το λεγόμενο Ανεξάρτητο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας, παρόλο που οι ίδιοι διαπίστωναν ότι η σοσιαλδημοκρατία έχει σαπίσει;
Η πείρα της ίδιας της Γερμανικής Επανάστασης μήπως δεν αμφισβητεί τις θέσεις της Ρ. Λούξεμπουργκ στο έργο της «Η ρώσικη επανάσταση» το 1918, όπου ουσιαστικά κάνει κριτική στην αναγκαιότητα η δικτατορία του προλεταριάτου να αντιμετωπίσει με αποφασιστικότητα τους εχθρόυς της; Το τραγικό της τέλος της ίδιας, άραγε, δεν επιβεβαιώνει τον Λένιν»;
Γι' αυτά τα ζητήματα υποσχόμαστε να επανέλθουμε. Περισσότερο δεν θα σταθούμε σε όσα γράφει αλλά σε όσα δεν γράφει η «Αυγή».
Η ξεχασιάρα «Αυγή» παρέλειψε να αναφερθεί σε δύο βασικά ζητήματα που χαρακτήρισαν την πορεία της Ρ. Λούξεμπουργκ.

Αντιπαράθεση με το ρεφορμισμό και τον οπορτουνισμό

Η πορεία της Ρόζας Λούξεμπουργκ χαρακτηρίστηκε από την επιλογή σύγκρουσης με το ρεφορμισμό και τον οπορτουνισμό στους κόλπους του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας (SPD), από τις αρχές του 20ού αιώνα και με κορύφωση την αντιπαράθεση σε σχέση με τη στάση του κόμματος στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρά τις αδυναμίες της έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στο να αποκαλύψει τις βαθιά λαθεμένες θεωρητικές και πολιτικές αντιλήψεις του Εντ. Μπερνστάιν στο έργο της «Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση», απορρίπτοντας το ρεφορμιστικό - μεταρρυθμιστικό «δρόμο για το σοσιαλισμό». Αναβιώσεις αυτών των αντιλήψεων θα βρούμε σε δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ (που μάλιστα αυτοαποκαλούνται και «αριστερές») επιδιώκοντας να εμφανίσουν ως δρόμο για το σοσιαλισμό την πολιτική διαχείρισης του συστήματος που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργώντας συγχύσεις σε εργαζόμενους που δραστηριοποιούνται στο κίνημα, έχουν σχέση με τις παραδόσεις του κομμουνιστικού κινήματος.
Κομβικό ζήτημα αποτέλεσε η διεθνιστική στάση της Ρ. Λούξεμπουργκ απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο το 1914, στάση για την οποία ήρθε σε σύγκρουση με το SPD, συνέβαλε στη συγκρότηση της ομάδας «Σπάρτακος». Για τη διεθνιστική της στάση καταδικάστηκε πολλές φορές σε φυλάκιση την περίοδο 1915 - 1918. Η Ρ. Λούξεμπουργκ μαζί με τον Κ. Λίμπκνεχτ ήταν από τους ελάχιστους στον κόσμο ηγέτες της εργατικής τάξης που κράτησαν συνεπή διεθνιστική στάση, αρνήθηκαν την πολιτική γραμμή στήριξης της δικιάς τους αστικής τάξης ή, αλλιώς, της γραμμής «πρώτα ειρήνη και μετά ταξική πάλη» που πρόβαλλαν τα Σοσιαλδημοκρατικά Κόμματα και η Β' Διεθνής, η οποία χρεοκόπησε ολόπλευρα.

Ποιοι όπλισαν το χέρι των δολοφόνων της Ρ. Λούξεμπουργκ και του Κ. Λίμπκνεχτ;

Γράφει η «Αυγή»: «Στις 15 Ιανουαρίου συλλαμβάνεται και μεταφέρεται στη φυλακή. Κατά τη μεταφορά της δολοφονείται».
Τι δεν μας λέει η «Αυγή»: Γιατί συνελήφθη και στέλνεται στη φυλακή, ποιοι την συνέλαβαν, ποιοι καθοδήγησαν τη δολοφονία της;
Θα μπορούσε όλα αυτά να ήταν απλώς μια αμέλεια, όμως δεν είναι έτσι.
Γιατί αυτό που κρύβουν επιμελώς οι συντάκτες της «Αυγής» ακριβώς για να μη μαθαίνουν οι νέοι και να μη θυμούνται οι παλιοί είναι ότι όλα αυτά έγιναν με εντολές της κυβέρνησης των Σοσιαλδημοκρατών, των πρώην δηλαδή συντρόφων της. Του κόμματος που από κόμμα των Μαρξ και Ενγκελς εξελίχθηκε σε κόμμα όχι απλά αστικής διαχείρισης αλλά και πνιξίματος της επανάστασης με τα ίδια του τα χέρια. Τηρουμένων των αναλογιών επρόκειτο για μια «αριστερή κυβέρνηση» της εποχής στηριγμένη μάλιστα στα Σοβιέτ, που λόγω αδυναμίας των Σπαρτακιστών ελέγχονταν πλήρως από τους σοσιαλδημοκράτες. Κρύβουν επίσης ότι είχε προηγηθεί εργατική εξέγερση στο Βερολίνο ενάντια σε αυτή την κυβέρνηση, που πνίγηκε στο αίμα, αφού την πρόδωσαν οι ηγέτες του ΑΣΚΓ που ήρθαν σε συμφωνία με την κυβέρνηση, και όπου οι «Σπαρτακιστές» παρ' όλες τις επιφυλάξεις τους μπήκαν επικεφαλής της καθοδήγησής της.
Θυμίζουμε ότι από τις 8 Νοέμβρη 1918 ο πρίγκιπας Μαξ ανήγγειλε την παραίτηση από το θρόνο του τελευταίου Χοεντζόλερν, του κάιζερ Γουλιέλμου II, υπέρ του διαδόχου. Ταυτόχρονα, διεξήγαγε διαπραγματεύσεις με το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας για το διορισμό του Φρ. Εμπερτ, ηγέτη των σοσιαλδημοκρατών, στη θέση του πρωθυπουργού. Στις 12 το μεσημέρι, ο Εμπερτ ήταν ήδη επικεφαλής της κυβέρνησης, αφού προηγουμένως είχε διαβεβαιώσει τον πρίγκιπα Μαξ για τις προθέσεις του, λέγοντας: «Μισώ την επανάσταση σαν την πανούκλα». Αργότερα, στα απομνημονεύματά του, ο πρίγκιπας Μαξ ειδικά για το διορισμό του Εμπερτ στη θέση του πρωθυπουργού, δε δίσταζε να δηλώσει: «Στην κατάσταση που δημιουργήθηκε, το μοναδικό πρόσωπο που είναι δυνατόν να γίνει καγκελάριος του Ράιχ είναι ο Εμπερτ. Αυτός θα μπορέσει να στρέψει την επαναστατική ενέργεια στα πλαίσια του νόμιμου εκλογικού αγώνα».
Αυτή, λοιπόν, η κυβέρνηση των σοσιαλδημοκρατών μαζί με το Γενικό Επιτελείο Στρατού οργάνωσαν τα λεγόμενα «Φράικοπς», ένοπλες εθελοντικές ομάδες βετεράνων του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, που διατάχθηκαν να πνίξουν την επανάσταση όχι μόνο ξεγελώντας τους εργάτες αλλά καταστέλλοντάς τους, πνίγοντάς τους στο αίμα. Θυμίζουμε επίσης, για την ιστορία, ότι αξιωματικοί των «Φράικοπς» στελέχωσαν αργότερα το Ναζιστικό Κόμμα, τα Τάγματα Εφόδου και τα Ες-Ες.

Τι έγραψε ο Λένιν

Εγραφε τότε ο Λένιν: «Σήμερα στο Βερολίνο η αστική τάξη και οι σοσιαλπροδότες πανηγυρίζουν. Κατάφεραν να δολοφονήσουν τον Κ. Λίμπκνεχτ και την Ρ. Λούξεμπουργκ. Ο Εμπερτ και ο Σάιντεμαν, που τέσσερα ολόκληρα χρόνια έσπρωχναν τους εργάτες στο σφαγείο για ληστρικά συμφέροντα, ανέλαβαν τώρα το ρόλο δημίων των προλεταριακών ηγετών. Το παράδειγμα της επανάστασης στη Γερμανία μάς πείθει ότι η "δημοκρατία" δεν είναι παρά ένα προκάλυμμα της αστικής καταλήστευσης και της πιο άγριας βίας»⁴. Και αλλού: «Αυτοί οι δήμιοι, αυτοί οι λακέδες της αστικής τάξης έβαλαν τους Γερμανούς λευκοφρουρίτες, τα μαντρόσκυλα της ιερής καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, να λιντσάρουν την Ρόζα Λούξεμπουργκ, να τουφεκίσουν πισώπλατα τον Καρλ Λίμπκνεχτ με το ολοφάνερα ψεύτικο πρόσχημα ότι αποπειράθηκε "να αποδράσει"... και, ταυτόχρονα, οι δήμιοι αυτοί πήγαν να καλύψουν τους λευκοφρουρίτες με το κύρος της κυβέρνησης, που δεν έχει δήθεν καμία ευθύνη , που στέκεται τάχα πάνω από τάξεις! Δε βρίσκω λόγια να χαρακτηρίσω όλη την αποκρουστικότητα και την ποταπότητα αυτού του φρικτού εγκλήματος που διέπραξαν οι δήθεν σοσιαλιστές... Το αίμα των καλύτερων ανθρώπων της παγκόσμιας προλεταριακής Διεθνούς, των αξέχαστων ηγετών της διεθνούς σοσιαλιστικής επανάστασης, θα ατσαλώσει καινούριες μάζες εργατών για αγώνα ζωής και θανάτου. Και ο αγώνας αυτός θα οδηγήσει στη νίκη»⁵.
Γύρω από αυτό το ζήτημα ο Λένιν οδηγείται στο συμπέρασμα: «Αν κάτω από μια κυβέρνηση σοσιαλπατριωτών οι αξιωματικοί και οι καπιταλιστές μπόρεσαν να δολοφονήσουν ατιμώρητα κρατούμενους, δηλαδή ανθρώπους που η κρατική εξουσία τους είχε θέσει κάτω από τη φρούρησή της, βγαίνει το συμπέρασμα πως η ρεπουμπλικανική δημοκρατία στην οποία μπόρεσε να συμβεί ένα τέτοιο πράγμα δεν είναι παρά δικτατορία της αστικής τάξης»⁶.
Καταλαβαίνουμε όμως ότι όλα αυτά είναι πολύ δυσάρεστες αναμνήσεις για όσους προσπαθούν να πείσουν ότι μια «αριστερή κυβέρνηση» στο έδαφος του καπιταλισμού θα ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική, θα ανοίξει το δρόμο για το σοσιαλισμό, για όσους διεκδικούν να παίξουν το ρόλο της νέας σοσιαλδημοκρατίας, για όσους διατυμπανίζουν καθημερινά ότι οι σοσιαλδημοκράτες εγκατέλειψαν τις «ιστορικές παραδόσεις» τους.
Παραπομπές:
1. Ο Πολ Λεβί υπήρξε στέλεχος του ΚΚ Γερμανίας, διετέλεσε ηγέτης του μετά το θάνατο των Λούξεμπουργκ και Λίμπκνεχτ, στη συνέχεια αποχώρησε από αυτό και εντάχθηκε ξανά στο USPD (Ανεξάρτητο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας) και στη συνέχεια στο SPD.
2. Αναφέρεται στην ημερομηνία έναρξης του Α' Παγκόσμιου Πολέμου.
3. Β. Ι. Λένιν: «Σημειώσεις ενός δημοσιολόγου», «Απαντα», εκδόσεις ΣΕ, τόμος 44
4. Β. Ι. Λένιν: «Απαντα», εκδόσεις ΣΕ, τόμος 37, σελ. 460
5. Β. Ι. Λένιν «Απαντα», εκδόσεις ΣΕ, τόμος 37, σελ. 434
6. Β. Ι. Λένιν: «Απαντα», εκδόσεις ΣΕ, τόμος 37, σελ. 460

ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ Ο καβγάς που κρύβει τη στρατηγική σύμπλευση...

ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ

Ο καβγάς που κρύβει τη στρατηγική σύμπλευση...

Eurokinissi

Η αντιπαράθεση ανάμεσα στην κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ για δευτερεύοντα ζητήματα, αλλά και με κάλπικες διαχωριστικές γραμμές, είναι κάτι που βολεύει και τους δύο, αφού ουσιαστικά τους βοηθάει να αποπροσανατολίσουν από εκείνα τα κρίσιμα που διαμορφώνουν τη ζοφερή για το λαό πραγματικότητα και που θα έπρεπε να αποτελούν κριτήριο σκέψης και προβληματισμού για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.

Βεβαίως, δεν είναι η πρώτη φορά που διαμορφώνεται κλίμα όξυνσης με ανούσιες διαχωριστικές γραμμές, προκειμένου να επιτευχθεί η συσπείρωση, η λαϊκή χειραγώγηση και στοίχιση πλατιών λαϊκών δυνάμεων πίσω απ' τον έναν ή τον άλλο διαχειριστή της αστικής εξουσίας, κάτω τελικά απ' τις δικές της σημαίες.
Ομως, σήμερα μπορούμε να πούμε ότι η τεχνητή όξυνση είναι επιπλέον αναγκαία, αφού οι διαφορές των δύο μειγμάτων διαχείρισης των δύο κομμάτων δεν είναι και πολύ μεγάλες. Στην ουσία, διαφωνούν στον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να γίνει η ρύθμιση του χρέους, η διαπραγμάτευση με τους δανειστές («κούρεμα» ή διαγραφή μέρους του;), πώς θα ολοκληρωθεί η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, με ποιες προτεραιότητες θα χρηματοδοτηθεί η επιχειρηματική δραστηριότητα, πώς θα εξασφαλιστεί η ενεργητική συναίνεση των εργαζομένων στους στόχους της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Βολεύει και τους δύο

Πάντα, τα αστικά κόμματα προσπαθούν να κρύψουν το κύριο: ότι οι επιλογές άσκησης πολιτικής δεν καθορίζονται από τις διαθέσεις, τη θέλησή τους ή από την ιδεολογία τους. Αλλά καθορίζονται από τις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας άμεσες και απώτερες. Με βάση αυτές ασκούν «οικονομική διαχείριση», συμμετέχουν στις διάφορες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και διακρατικές ενώσεις. Βεβαίως, για το πώς θα εξυπηρετηθούν αυτές οι ανάγκες υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις, ειδικά σε περιόδους που η κρίση αλλάζει ισορροπίες και οξύνει αντιφάσεις και αντιθέσεις τόσο μέσα στους κόλπους της ελληνικής αστικής τάξης όσο και ανάμεσα σε αυτήν και αυτές των «διεθνών συμμάχων».
Αυτές οι διαφορές δεν είναι αμελητέες όσον αφορά την αστική τάξη, γιατί από αυτές κρίνεται ποιο τμήμα του κεφαλαίου θα ωφεληθεί περισσότερο, ποιες διεθνείς συμμαχίες θα πρέπει να προτάξει.
Ετσι, λοιπόν, είναι αναγκαίο να συγκαλυφθεί η πραγματική στρατηγική ταύτισή τους παρά τις διαφορές τους. Γι' αυτό το λόγο, επιδιώκουν επιμέρους, δευτερεύουσες διαφορές να αναδειχθούν ως πρώτες, ως βασικές. Ταυτόχρονα, προσπαθούν να παρουσιάσουν ότι η δική τους πρόταση συμφέρει περισσότερο το λαό, ως σύνολο, να συσκοτίσουν δηλαδή το ταξικό χαρακτήρα της πολιτικής τους. Στρατεύοντας τους εργαζόμενους με τα αντιτιθέμενα αστικά συμφέροντα.
Πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτή η αντιπαράθεση βολεύει ιδιαίτερα τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού πρόκειται για μια πολιτική δύναμη που δεν έχει άμεσα εκτεθεί πολιτικά, με την έννοια της ανάληψης της διακυβέρνησης, και έχει μεγαλύτερη ευελιξία να «θολώνει τα νερά».
Βεβαίως, η στρατηγική ταύτιση με τη ΝΔ αποκαλύπτεται σε μια σειρά συγκεκριμένες πλευρές και λεπτομέρειες των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ:

• Την αποδοχή, ως διέξοδο για τους εργαζόμενους, της καπιταλιστικής ανάκαμψης, δηλαδή τη συνέχιση του δρόμου που έφερε την κρίση και που, βεβαίως, θα την ξαναφέρει. Δρόμο που έχουν χιλιοπληρώσει οι εργαζόμενοι τόσο πριν την εκδήλωση της κρίσης όσο και μετά. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για «αποκατάσταση εισοδημάτων» συνδέεται από τους ίδιους τους «οικονομικούς γκουρού» του, όπως ο Γ. Μηλιός (με περγαμηνές μαρξιστή), από το πώς θα πάει η ανάκαμψη, δηλαδή από την πορεία της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Στο δίλημμα, δηλαδή, ανάγκες των εργαζομένων ή κέρδη του κεφαλαίου, ο ΣΥΡΙΖΑ τοποθετείται πρώτα κέρδη του κεφαλαίου και μετά βλέπουμε... Λογικό για μια δύναμη που δεν αμφισβητεί τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.
• Την προσπάθεια να διαχωριστεί η καπιταλιστική δραστηριότητα σε «παρασιτική» και «υγιής επιχειρηματικότητα». Πρόκειται για έναν πλαστό διαχωρισμό, που προσπαθεί κυρίως να βγάλει λάδι τμήμα του βιομηχανικού κεφαλαίου στην αντιπαράθεσή του με το τραπεζικό. Κρύβει, βεβαίως, ότι στην πραγματικότητα είναι νύχι - κρέας, αφού δεν μπορεί να υπάρξει το ένα χωρίς το άλλο. Ετσι, δεν είναι περίεργο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθετεί την ατζέντα του ΣΕΒ ή ότι γράφονται άρθρα στην «Αυγή» για τον φουκαρά τον γερο-Στασινόπουλο που πήρε το εργοστάσιό του (ΒΙΟΧΑΛΚΟ) και πήγε στο εξωτερικό. Επιδιώκει, λοιπόν, να στρατεύσει τους εργαζόμενους πίσω από συγκεκριμένο τμήμα του κεφαλαίου.
• Την αποδοχή της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Ο ΣΥΡΙΖΑ συντάσσεται με δυνάμεις που επιδιώκουν την αναμόρφωση της ΕΕ και της Ευρωζώνης, επιδιώκοντας έναν άλλο συσχετισμό στο εσωτερικό της. Αυτό δεν είναι απίθανο να οδηγήσει σε αλλαγές ακόμα και στη σύνθεση, κάποιοι να φύγουν, να συγκροτηθούν άλλες συμμαχίες. Βεβαίως, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το επιδιώκει και το λέει ανοιχτά. Μάλιστα, προβάλλει την ανάγκη αλλαγής πολιτικής διαχείρισης ως απαραίτητης προϋπόθεσης για την επιβίωση της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Το κύριο όμως είναι ότι θεωρεί τη συμμετοχή της Ελλάδας στις διακρατικές καπιταλιστικές ενώσεις, τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, ως κάτι το απαράβατο.
• Τη φαγούρα τους για τη λεγόμενη «κοινωνική συνοχή» για την «εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα και τη δημοκρατία». Ο ΣΥΡΙΖΑ, κλείνοντας το μάτι στην αστική τάξη, λέει: «Εγώ θα εξασφαλίσω την κοινωνική συνοχή, θα αποκαταστήσω την εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα». Βεβαίως, ο ΣΥΡΙΖΑ αξιοποιεί το κομμουνιστογενές παρελθόν του, αλλά και την προσπάθειά του να διαμορφώσει ένα εργατικό κίνημα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της κυβέρνησής του.

Αντιπαράθεση για γέλια και για κλάματα

Ο καβγάς επικεντρώνεται σε ζητήματα που αγγίζουν τα όρια της γελοιότητας και ευτελίζουν την έννοια της πολιτικής αντιπαράθεσης όπως π.χ. η τρομοκρατία, αν και σε ποιον Θεό πιστεύει ο Τσίπρας, ποιος σέβεται περισσότερο την Προεδρία της Δημοκρατίας και πάει λέγοντας. Δικομματικός καβγάς, προεκλογικού χαρακτήρα, με ισχυρή δόση αποπροσανατολισμού.
Η ένταση αυτού του καβγά είναι τέτοια που αν κάποιος «προσγειωνόταν» στη σχετική αρθρογραφία του αστικού Τύπου θα σχημάτιζε την εντύπωση ότι πρόκειται για πόλεμο μέχρις εσχάτων. Οι κατηγορίες που ανταλλάσσονται είναι βαριές. Στα πιο πρόσφατα επεισόδια παρακολουθήσαμε την αναζήτηση του ποιος και αν πιστεύει στον ύψιστο! Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τρομοκρατική οργάνωση ή συμπαθεί τις τρομοκρατικές οργανώσεις. Αν η ΝΔ θεωρεί τη χούντα επανάσταση άρα είναι χουντική κ.λπ. κ.λπ.
Ας θυμηθούμε, όμως - έχει αξία η πείρα αυτή - τους ομηρικούς καβγάδες ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στα χρόνια του κραταιού δικομματισμού. Οσο πιο κοντά έρχονταν σε στρατηγικής σημασίας ζητήματα για την αστική τάξη την οποία πολιτικά εκπροσωπούσαν, τόσο και ανέβαιναν οι τόνοι της αντιπαράθεσης, στο κοινοβούλιο, στα πάνελ, στα μπαλκόνια αλλά και στο δρόμο με συγκρούσεις οπαδών των δύο κομμάτων. Μέχρι νεκρός από πυροβολισμό υπήρξε στις εκλογές του 1990 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Βέβαια, οι αλλοτινοί ορκισμένοι αντίπαλοι έφτασαν να κυβερνούν μαζί, όταν αυτό χρειάστηκε, για να διαφυλαχτούν και να προαχθούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Το έργο σήμερα επαναλαμβάνεται και σίγουρα είναι χρήσιμες οι υπηρεσίες, για την ορθή επανάληψή του, εκείνου του κομματιού του ΠΑΣΟΚ που μετακόμισε στον ΣΥΡΙΖΑ και πλασάρεται για σωτήρας, αφού για χρόνια έβαζε πλάτες στο σύστημα που έφερε το λαό στο σημείο που σήμερα βρίσκεται.

Τι προβληματίζει τους αστούς;

Το γεγονός ότι οι διαφορές σήμερα της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι αβυσσαλέες, ότι κινούνται σε κοινό στρατηγικά πλαίσιο, εντοπίζεται ήδη από σειρά αστών αναλυτών που κρίνουν το μέγιστο για να ζητήσουν συμφωνία στο έλασσον. Η «Καθημερινή» μιλά για «επικίνδυνη αντιπαράθεση», το «Εθνος» για «ανούσια οξύτητα».
Μέχρι και ο Σβόμποντα της ευρωενωσιακής σοσιαλδημοκρατίας έφτασε να υπερασπίζεται εμμέσως τον ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνοντας «άλλο να είναι κάποιος εναντίον της τρόικας και άλλο οι βόμβες και η τρομοκρατία».
Εγραφε η «Καθημερινή» στις 16/1/2014. «Μια περίεργη τακτική, που εγκυμονεί κινδύνους για την κοινωνική συνοχή αλλά και τη διεθνή εικόνα της Ελλάδας, επιλέγει η ΝΔ για να συγκρουστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ στο ευαίσθητο ζήτημα της τρομοκρατίας (...) τι θα πρέπει να πράξει, για παράδειγμα, ο δικός της ευρωβουλευτής, Γιώργος Κουμουτσάκος, την επόμενη φορά που θα βρεθεί σε μια επιτροπή ή και σε ένα πάνελ με τον συνάδελφό του τού ΣΥΡΙΖΑ, Νίκο Χουντή. Να συζητήσει και ενδεχομένως να διαφωνήσει επί συγκεκριμένων πολιτικών, όπως είναι λογικό και συμβαίνει μέχρι σήμερα, ή να αποχωρήσει, από τη στιγμή που η ΝΔ περιγράφει το κόμμα του συναδέλφου του ως τρομοκρατικό; Για να μην αναφέρω το σενάριο - που δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει - τα αποτελέσματα των επόμενων βουλευτικών εκλογών να επιβάλουν τη συνύπαρξη της Νέας Δημοκρατίας με τον ΣΥΡΙΖΑ σε έναν πρωτόγνωρο για την Ελλάδα, αλλά ενδεχομένως αναγκαίο, μεγάλο συνασπισμό».
Το παραπάνω δημοσίευμα είναι χαρακτηριστικό, αφού κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, ότι μια αντιπαράθεση που παρεκτρέπεται σε υπερβολές μπορεί να δημιουργήσει εμπόδια στο όχι απίθανο ενδεχόμενο να υπάρξει ανάγκη συνεννόησης, συγκρότησης ενός μεγάλου συνασπισμού με δεδομένη τη ρευστότητα στο αστικό πολιτικό σύστημα. Αξιοποιούν, άλλωστε, την όξυνση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1980 που έβαλε εμπόδια στο να γίνει νωρίτερα αυτό που έγινε μόλις το 2011 με την κυβέρνηση Παπαδήμου.

Να μη θολώσει το κριτήριο

Το ζήτημα είναι να κατανοηθεί το βασικό κριτήριο, το πραγματικό δίλημμα που είναι ποιος δρόμος ανάπτυξης: Συνέχιση του σημερινού αντιλαϊκού καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης ή ανάπτυξη που θα υπηρετεί τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες που προϋποθέτει ο λαός να γίνει κυρίαρχος, να κατακτήσει την εξουσία που θα κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια, θα αποδεσμεύσει τη χώρα από την ΕΕ και κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία, θα διαγράψει όλο το χρέος.
Για να ανοίξει ο δρόμος σε αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να δυναμώσει το ΚΚΕ που δίνει όλες του τις δυνάμεις στο εργατικό κίνημα και τη Λαϊκή Συμμαχία, για να αντιμετωπιστεί η αντιλαϊκή επίθεση, να συγκροτήσει ο λαός μαχητική εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση ενάντια στο κεφάλαιο, στην εξουσία του, στις κυβερνήσεις του, στην ΕΕ, να αποκτήσει πίστη σ

Επιδίωξη η αντιλαϊκή σταθερότητα εν μέσω ενδοαστικών ανταγωνισμών

Επιδίωξη η αντιλαϊκή σταθερότητα εν μέσω ενδοαστικών ανταγωνισμών

Συνεχίζεται με εντεινόμενους ρυθμούς, καθώς πλησιάζουν οι εκλογικές αναμετρήσεις του Μάη, η προσπάθεια αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού, με τον ίδιο πάντα στόχο: Τη διαμόρφωση εκείνων των προϋποθέσεων που θα εξασφαλίζουν την απρόσκοπτη εναλλαγή στην αστική διακυβέρνηση, με κυβερνητικά σχήματα που θα έχουν ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία και όσο γίνεται διευρυμένη λαϊκή στήριξη, έτσι ώστε να μπορούν να εφαρμόζουν, χωρίς μεγάλες αντιδράσεις, τη στρατηγική που υπηρετεί τα μονοπώλια. Τον τόνο τη βδομάδα που πέρασε έδωσαν οι διεργασίες στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, με κινήσεις και ενέργειες που κατατείνουν στη διαμόρφωση ενός τρίτου πόλου της αστικής διαχείρισης, μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, στο έδαφος που άφησε κενό η υποχώρηση του ΠΑΣΟΚ.

Τσακώνονται για τα «σκήπτρα»

Στο πλαίσιο αυτό εκδηλώθηκαν έντονες τριβές ανάμεσα σε ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ που ερίζουν για τα σκήπτρα της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας και δέχονται ισχυρές εσωκομματικές πιέσεις στο πλαίσιο των διεργασιών ανασυγκρότησής της. Στελέχη της ΔΗΜΑΡ άσκησαν κριτική στον Φ. Κουβέλη γιατί δεν ενδίδει στα καλέσματα Βενιζέλου για συμπαράταξη υπό την ομπρέλα της «κίνησης των 58». Τέτοια τοποθέτηση έκανε και ο πρόσφατα αποχωρήσας από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ Π. Τατσόπουλος, ο οποίος μάλιστα πρότεινε για επικεφαλής της ελληνικής «ελιάς» τον Α. Παπαδόπουλο της ΔΗΜΑΡ.
Απ' την άλλη, μέλη του ΠΑΣΟΚ, της λεγόμενης «πρωτοβουλίας των 75», επιτέθηκαν στον Βενιζέλο γιατί ενδίδει στα καλέσματα των «58» να κατέβουν μαζί στις ευρωεκλογές, σε ψηφοδέλτιο που όμως δε θα φέρει το όνομα και το σύμβολο του ΠΑΣΟΚ.
Η κόντρα ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ συνεχίστηκε και μετά την επίσκεψη στην Ελλάδα του επικεφαλής της ομάδας των σοσιαλδημοκρατών στο Ευρωκοινοβούλιο Χ. Σβόμποντα, ο οποίος συναντήθηκε με τους πάντες, τόσο με τον Φ. Κουβέλη όσο και με τον Ευ. Βενιζέλο και τους «58», επιβεβαιώνοντας το γεγονός ότι οι αστοί ποντάρουν σε πολλά άλογα για την αναμόρφωση, τόσο συνολικότερα για το πολιτικό σύστημα, όσο και ειδικά σε ό,τι αφορά στη σοσιαλδημοκρατία. Εντονη ήταν η αντίδραση του Ευ. Βενιζέλου που, μεταξύ άλλων, κατηγόρησε τη ΔΗΜΑΡ για «παρασιτισμό» σε βάρος του ΠΑΣΟΚ, υπενθυμίζοντάς της πως το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα στην Ελλάδα εκπροσωπείται απ' το ΠΑΣΟΚ. «Το ποιος δικαιούται να τοποθετείται στο όνομα των σοσιαλιστικών ιδεών δεν είναι θέμα ιδιοκτησίας. Προκύπτει από τις πολιτικές που ακολουθεί», ήταν η απάντηση της ΔΗΜΑΡ.
Ταυτόχρονα, ο Φ. Κουβέλης απ' το βήμα της ΚΕ της ΔΗΜΑΡ προανήγγειλε συγκεκριμένα βήματα τις επόμενες μέρες για συνεργασία με «σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες, οικολόγους». Οπως είπε, η Εκτελεστική Επιτροπή τις αμέσως επόμενες μέρες θα πάρει τις αναγκαίες πρωτοβουλίες και θα προβεί σε όλες τις προπαρασκευαστικές ενέργειες, ώστε να φέρει σε έκτακτη συνεδρίαση της ΚΕ το πλήρες πλαίσιο της συγκρότησης του «προοδευτικού πόλου» και το μοντέλο οργανωτικής λειτουργίας.
Δεν έκρυψε το ρόλο που θέλει να παίξει ο τρίτος πόλος: «Ρόλο σταθεροποιητικό» στην αστική διακυβέρνηση, με στόχο την «επαναδιαπραγμάτευση με τους εταίρους για την αντικατάσταση του μνημονίου με μια νέα συμφωνία ανάπτυξης (...) την ουσιαστική μείωση του χρέους (...) τη σύνδεση του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής με την ανάπτυξη».
Το περασμένο Σαββατοκύριακο, εξάλλου, συνεδρίασε το λεγόμενο «Προοδευτικό Φόρουμ», με συμμετοχή εκπροσώπων ομάδων και κινήσεων όπως η «Δράση» (Σκυλακάκης, παλαιότερα εξ απορρήτων της Ντ. Μπακογιάννη), «Συμφωνία για τη Νέα Ελλάδα» (Λοβέρδος, πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ), «Δυναμική Ελλάδα», «Δίκτυο Π80» (Ραγκούσης, επίσης πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ), «ThinkΠ», η «Κίνηση Μπροστά» κ.ά. Κατέληξαν σε κείμενο με «όσα τους ενώνουν», για να το καταθέσουν στο ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ και τους «58» για περαιτέρω συνεννοήσεις.

Σε ρόλο καταλύτη ο Χ. Σβόμποντα

Βέβαια, παρέμβαση στις διεργασίες για ανασυγκρότηση της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας, έγινε και από τον Χάνες Σβόμποντα, επικεφαλής της ευρωομάδας των Ευρωπαίων Σοσιαλδημοκρατών, τους οποίους, για διάφορους λόγους, δεν αφήνουν αδιάφορους οι εξελίξεις στο χώρο και το ελληνικό πολιτικό σύστημα, με την επίσκεψή του στην Ελλάδα.
Ο Σβόμποντα συναντήθηκε σχεδόν με όλους όσοι εμπλέκονται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στη διαδικασία αυτή (είχε επαφές με Βενιζελο, Κουβέλη, Σημίτη, Διαμαντοπούλου κ.ά.), πιέζοντας για επιτάχυνσή της, ώστε να εκφραστεί όσο το δυνατόν ενιαία ο χώρος στις επικείμενες ευρωεκλογές, αλλά και για να συμβάλει, απ' την πλευρά του, στην επίτευξη κυβερνητικής και πολιτικής σταθερότητας, ως αναγκαίας συνθήκης για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας.
Το ξεπέρασμα του σκοπέλου του κατακερματισμού της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας, ο σχηματισμός ενός ενιαίου φορέα που θα πλασαριστεί στο λαό σαν «νέος», και θα ανακτήσει όσο έδαφος έχασε το ΠΑΣΟΚ, είναι μια από τις βασικές επιδιώξεις της αστικής τάξης της χώρας.
Ενόψει των ευρωεκλογών του Μάη και καθώς οξύνονται οι ενδοαστικές αντιθέσεις για το μείγμα διαχείρισης, όπως είναι φυσικό ο Σβόμποντα εξέφρασε την επιθυμία να ενισχυθούν εκλογικά τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και η ΔΗΜΑΡ. Ταυτόχρονα, καθώς όλα τα σενάρια μένουν στο τραπέζι και ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία στο σοσιαλδημοκρατικό πόλο, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο Χ. Σβόμποντα, απαντώντας σε σχετική ερώτηση, δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο μελλοντικής συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα: «Δεν ξέρω ποιοι είναι οι υπεύθυνοι εταίροι του κ. Τσίπρα. Συνεπώς δεν είναι της στιγμής. Πρώτα να γίνουν εκλογές. Ο σκοπός είναι να έχουμε ένα ισχυρό, δημοκρατικό Ευρωκοινοβούλιο με ισχυρή εκπροσώπηση της Αριστεράς από τη ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ. Μετά συζητάμε τα υπόλοιπα», ανέφερε χαρακτηριστικά...
Γενικά, βέβαια, το ζήτημα της ανασυγκρότησης της σοσιαλδημοκρατίας δεν είναι θέμα στενά ελληνικό, ούτε περιορίζεται στο αν η ευρωομάδα των σοσιαλδημοκρατών θα έχει έναν ή δύο βουλευτές παραπάνω ή παρακάτω από την Ελλάδα. Αφορά διεργασίες που συντελούνται συνολικά στη σοσιαλδημοκρατία σε επίπεδο ΕΕ και οι οποίες δεν είναι άσχετες από κινήσεις όπως π.χ. η συγκρότηση της «Προοδευτικής Συμμαχίας» από το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας.
Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία προσπαθεί να ξεπεράσει τη λεγόμενη «κρίση της σοσιαλδημοκρατίας». Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα -που σε μεγάλο βαθμό είχαν συνδέσει την ταυτότητά τους με τη μεταπολεμική διαχείριση, ως δυνάμεις εναλλαγής της αστικής διακυβέρνησης, ανέλαβαν ως κυβερνήσεις, ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του '90, να προωθήσουν την πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που είχαν ανάγκη τα μονοπώλια. Η διαδικασία εγκατάλειψης της κεϊνσιανής διαχείρισης και η επιστροφή στο φιλελευθερισμό ήταν μια νομοτελειακή διαδικασία που ανταποκρινόταν στις ανάγκες του κεφαλαίου, ωστόσο η διαδικασία αυτή έπληξε τη σχέση των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων με την παραδοσιακή τους βάση, καθώς στηρίζονταν κυρίως σε τμήματα της κρατικής υπαλληλίας, της εργατικής αριστοκρατίας, αλλά και ευρύτερες εργατικές και λαϊκές μάζες.

Η «κόκκινη κλωστή»

Σε κάθε περίπτωση, ο στόχος της αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος εξελίσσεται σε συνθήκες που εκδηλώνονται έντονες αντιθέσεις στους κόλπους της αστικής τάξης, τόσο στην Ελλάδα όσο και συνολικότερα στην ΕΕ, στο φόντο εκτιμήσεων για καπιταλιστική ανάκαμψη, έστω και αν τα ίδια τους τα επιτελεία προσθέτουν ταυτόχρονα ερωτηματικά και επιφυλάξεις για αυτές τις εκτιμήσεις.
Οι ενδοαστικές αντιθέσεις αντανακλώνται στους πολιτικούς εκπροσώπους των αστών, διαπλέκονται με τη διαπάλη στο εσωτερικό της ΕΕ, αλλά και πέρα από αυτήν, μεταξύ των διάφορων -παλιών και νέων- ιμπεριαλιστικών κέντρων. Σε αυτό το φόντο εμφανίζονται νέα σενάρια, που άλλα κερδίζουν έδαφος, άλλα «καίγονται».
Αυτό που πρέπει να έχει καθαρό η εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα είναι η «κόκκινη κλωστή» που διαπερνά όλες τις δυνάμεις που συμμετέχουν στην ανασύνθεση του αστικού πολιτικού σκηνικού, στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και στο υπόλοιπο φάσμα των κομμάτων της αστικής διαχείρισης: Η συμφωνία τους στο μονόδρομο της ΕΕ, στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης είναι αυτή που τις ενώνει, είναι αυτή που τις βάζει απέναντι από το εργατικό - λαϊκό συμφέρον.
Αυτό πρέπει και να είναι κριτήριο για τη στάση του λαού μπροστά στις εκλογικές μάχες του Μάη: Με την ψήφο του να δυσκολέψει αυτές τις διεργασίες, να ενισχύσει το ΚΚΕ, να συμβάλει στη δράση για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και την ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας, για τη συγκρότηση μαχητικής εργατικής - λαϊκής αντιπολίτευσης απέναντι στην ΕΕ, στο κεφάλαιο, στις κυβερνήσεις του, να ενισχύσει το μοναδικό δρόμο που μπορεί να οδηγήσει στην πραγματική φιλολαϊκή διέξοδο: Την εργατική - λαϊκή εξουσία που θα κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια, θα προχωρήσει στην αποδέσμευση από την ΕΕ και στη μονομερή διαγραφή όλου του χρέους.

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ - ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ Οξύνονται οι ανταγωνισμοί με επίκεντρο το μείγμα διαχείρισης

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ - ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ

Οξύνονται οι ανταγωνισμοί με επίκεντρο το μείγμα διαχείρισης

Κόντρες και αντιθέσεις γύρω από το μείγμα της αντιλαϊκής πολιτικής που θα εφαρμοστεί για την ανάκαμψη των επιχειρηματικών κερδών και του παραγόμενου ΑΕΠ εκδηλώνονται με σφοδρότητα το τελευταίο διάστημα, τόσο στους κόλπους της ΕΕ όσο και ευρύτερα, στο πλαίσιο των γενικότερων ανταγωνισμών τμημάτων του κεφαλαίου. Οι προβλέψεις των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και άλλων κέντρων γύρω από τους ρυθμούς ανάκαμψης προσκρούουν σε σειρά αυστηρών προϋποθέσεων, ενώ ταυτόχρονα ο μαινόμενος νομισματικός πόλεμος, ως πλευρά του συνολικότερου ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, έχει ήδη τις πρώτες «παράπλευρες απώλειες» στις λεγόμενες αναδυόμενες οικονομίες και άλλες παρενέργειες που για την ώρα δεν μπορούν να αποτιμηθούν.
Την περασμένη βδομάδα οι «καραμπόλες» συνεχίστηκαν με την απότομη πτώση νομισμάτων, όπως της τουρκικής λίρας, την οποία ορισμένα αστικά επιτελεία αποδίδουν στην τρέχουσα νομισματική πολιτική της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ, στη φυγή κεφαλαίων από αναδυόμενες αγορές και στην αναζήτηση καταφυγίων σε νομίσματα όπως το δολάριο. Στην Τουρκία, σημειωτέον, μέσω θυγατρικών εταιρειών δραστηριοποιούνται και ελληνικοί τραπεζικοί όμιλοι.
Γύρω από τις αναμενόμενες λογιστικές ζημιές αναπτύσσεται ξανά η συζήτηση για το ύψος της «ανακεφαλαιοποίησης» που θα χρειαστεί για την κεφαλαιακή θωράκιση, στη βάση μάλιστα και των «ακραίων σεναρίων» της τρόικας ως προς τους ρυθμούς του ΑΕΠ, τα «κόκκινα» δάνεια, το ενδεχόμενο πτώσης στις τιμές των κατοικιών, που με τη σειρά του θα συμπαρασύρει και τις υποθήκες που έχουν εγγραφεί στα τραπεζικά χαρτοφυλάκια. Σε απότομη κατρακύλα βρέθηκε την περασμένη βδομάδα και το αργεντίνικο πέσο, εξέλιξη που, σύμφωνα με τη γαλλική τράπεζα Credit Agricole, πυροδοτεί φόβους ότι κεντρικές τράπεζες «αναδυόμενων αγορών» θα αφήσουν τα νομίσματά τους να υποχωρήσουν αντί να εξανεμίσουν τα συναλλαγματικά αποθέματα με διαρκείς παρεμβάσεις.

Ανταγωνισμοί και αναδιατάξεις συμμαχιών

Ανταγωνισμοί και νέες συμμαχίες κρατών και κυβερνήσεων εξυφαίνονται και μέσα στους κόλπους της ΕΕ. Η διαμόρφωση των τραπεζών του ευρωπαϊκού χώρου σε μικρότερο μέγεθος είχε αναχθεί σε κεντρική επιλογή της ΕΕ, προκειμένου έτσι να αντιμετωπιστεί το ενδεχόμενο κλυδωνισμών σε μεγάλη κλίμακα. Το «γάντι» φαίνεται να σηκώνει πλέον η κυβέρνηση της Γερμανίας, η οποία εν προκειμένω βρίσκει τη σύμφωνη γνώμη της γαλλικής κυβέρνησης αλλά και άλλων μελών της λυκοσυμμαχίας που δεν βλέπουν δυνατότητες ανάκαμψης χωρίς την ύπαρξη ισχυρών τραπεζικών ομίλων, που με τη σειρά τους θα χρηματοδοτήσουν τα έργα υποδομής και τους τομείς οικονομικής δραστηριότητας που υπόσχονται κέρδη στα μονοπώλια. Η «τραπεζική ένωση» αποτελεί ένα ακόμη πεδίο αντιπαράθεσης, ενώ ορισμένα σενάρια κάνουν λόγο ακόμα και για ενδεχόμενο τροποποίησης της Συνθήκης της ΕΕ, προκειμένου να διαμορφωθεί ο «μόνιμος μηχανισμός» για την εκκαθάριση των προβληματικών τραπεζών της ΕΕ. Ο «καβγάς» που βρίσκεται σε εξέλιξη αφορά στον επιμερισμό της χασούρας, στο ποιος θα επωμιστεί το κόστος της διάσωσης και ποιος θα βρεθεί σε πλεονεκτική θέση στη φάση της αναιμικής ανάκαμψης.
Αντιθέσεις ανακύπτουν και γύρω από τη διαμόρφωση των εμπορικών πλεονασμάτων που εμφανίζονται στα κράτη της ΕΕ και ειδικότερα σε αυτά του «σκληρού πυρήνα» της Ευρωζώνης. Η Κομισιόν προχωρά σε διαδικασία διερεύνησης των υψηλών πλεονασμάτων της Γερμανίας, στο πλαίσιο του μηχανισμού «αποτροπής μακροοικονομικών ανισορροπιών» ανάμεσα στα κράτη της Ευρωζώνης και σε μια εξέλιξη ενδεικτική της όξυνσης των αντιθέσεων στο εσωτερικό της, αλλά και ευρύτερα. Σύμφωνα με την Κομισιόν, το πλεόνασμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της Γερμανίας ξεπερνά επί σειρά ετών το 6% του παραγόμενου ΑΕΠ και κατά μέσο όρο στην τελευταία τριετία διαμορφώνεται στο 6,5% του ΑΕΠ. Σε απόλυτα μεγέθη για το 2012 έφτασε στα 185,4 δισ. ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί σχεδόν στο ΑΕΠ της Ελλάδας. Ενδεικτικό της εντεινόμενης ανισομετρίας στο πλαίσιο της ΕΕ αποτελεί και το γεγονός ότι την περίοδο 2010 - 2012 το πλεόνασμα της Γερμανίας απογειώθηκε από τα 156 δισ. στα 185,4 δισ. ευρώ, με ποσοστιαία αύξηση περίπου 19%. Οι κόντρες για τα πλεονάσματα έχουν να κάνουν με το βαθμό «ανταγωνιστικότητας» της κάθε οικονομίας σε συνδυασμό και με το «μισθολογικό κόστος».

Η ΕΕ ενάντια στον εαυτό της... ή μήπως όχι;

Οι αντιθέσεις που εντείνονται στο εσωτερικό της ΕΕ για το μείγμα διαχείρισης αποτυπώνονται και στην ετήσια έκθεση της Κομισιόν για την «απασχόληση και τις κοινωνικές εξελίξεις» που δημοσιοποιήθηκε την περασμένη βδομάδα. Ανάμεσα σε άλλα σημειώνουν ότι η μακροοικονομική αστάθεια, η μείωση της απασχόλησης και οι κοινωνικές αποκλίσεις «θα μπορούσαν να βάλουν σε κίνδυνο τη λειτουργία της ΟΝΕ και τους βασικούς στόχους της ΕΕ, όπως ορίζονται στις Συνθήκες». Τους απασχολεί το γεγονός ότι οι αποκλίσεις μεταξύ των χωρών διευρύνονται, ιδιαίτερα στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, με τις χώρες του Νότου να έχουν πληγεί ιδιαίτερα, από την υψηλή ανεργία, την αύξηση της φτώχειας, φαινόμενα που, όπως αναφέρεται στην έκθεση της Κομισιόν, σε πολλά κράτη έχουν «διαβρώσει την εμπιστοσύνη στη νομισματική ένωση και συνολικά στην ΕΕ». Οι υπαρκτές αντιθέσεις στους κόλπους των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων, εκθέσεις όπως αυτή της Κομισιόν, αξιοποιήθηκαν από την αστική προπαγάνδα και τον Τύπο, με δημοσιεύματα και τίτλους του στιλ «έκθεση - καταπέλτης ενάντια στην τρόικα» κ.τ.λ., προκειμένου να καλλιεργήσουν στο λαό φρούδες ελπίδες για... αλλαγή της ΕΕ σε φιλολαϊκή κατεύθυνση, ενόψει και των ευρωεκλογών. Ουσιαστικά αποτελούν προσεγγίσεις που αναδεικνύουν μεγάλες ενδοευρωενωσιακές αντιθέσεις για το μείγμα της πολιτικής διαχείρισης της κρίσης στη δοσμένη φάση, όπου εκδηλώνονται δειλά κάποια σημάδια ανάκαμψης, και προβάλλεται η αναγκαιότητα για χαλάρωση στην αυστηρή δημοσιονομική πολιτική, προκειμένου να εξασφαλιστούν κεφάλαια από τα κράτη για επενδύσεις, στο πλαίσιο και των ανταγωνισμών στην εσωτερική αγορά αλλά και τη διεθνή.
Υπέρ της σταδιακής αποχώρησης της τρόικας από τις χώρες που είναι ενταγμένες σε «προγράμματα στήριξης» τάχθηκε με τη σειρά του και ο επικεφαλής των σοσιαλδημοκρατών στο Ευρωκοινοβούλιο, Χ. Σβόμποντα, υποστηρίζοντας ότι η τρόικα δεν αποτελεί δημοκρατικό θεσμό και επιβάλλει στους πολίτες μεταρρυθμίσεις στις οποίες θα έπρεπε να συμμετέχει και το κοινοβούλιο και ο λαός. Στην πραγματικότητα, πίσω από τις όλο και πιο συχνές αναφορές παραγόντων, επιτροπών και οργάνων της ΕΕ περί «δημοκρατικής νομιμοποίησης» βρίσκεται αφενός η διαπίστωση της ανάγκης για εξεύρεση εκείνων των μηχανισμών που θα εξασφαλίζουν συναίνεση και συμβιβασμούς μεταξύ των αντιθέσεων που εκφράζονται σε διαφορετικά τμήματα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων και αφετέρου η ανάγκη να αξιοποιείται ένα «δημοκρατικό» επίχρισμα, για να εξασφαλίζεται η μέγιστη δυνατή λαϊκή συναίνεση στα αντιλαϊκά μέτρα που έχει ανάγκη το κεφάλαιο.
Η «αποχώρηση της τρόικας» έχει μεταξύ άλλων και μια διαφορετική ανάγνωση από αυτή που αρχικά διαφαίνεται και αφορά στην αποχώρηση του ΔΝΤ από τα ενδεχόμενα νέα προγράμματα χρηματοδοτικής στήριξης. Αλλωστε, το ΔΝΤ έχει βάλει στο αντιλαϊκό τραπέζι το «κούρεμα» του κρατικού χρέους, ενδεχόμενο που αυτή τη φορά θα φορτωθεί στους σημερινούς κατόχους του χρέους, δηλαδή τα κράτη και τις κυβερνήσεις της ΕΕ. Σε αυτό το πλαίσιο, εκθέσεις όπως αυτή που συζητά η Επιτροπή Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου για τα πεπραγμένα της τρόικας - την προβολή της οποίας έχει αναλάβει εργολαβικά ο ΣΥΡΙΖΑ! - κάνουν ανοιχτά λόγο για αντικατάσταση του ΔΝΤ από ένα Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο. Οι ανταγωνισμοί βέβαια ανάμεσα στην ΕΕ και το ΔΝΤ δεν έχουν απολύτως καμιά σχέση με ...φιλολαϊκή στροφή, αλλά με τον επιμερισμό της χασούρας μεταξύ διαφορετικών τμημάτων του κεφαλαίου.

Τα αντιλαϊκά μέτρα που παραβιάζουν... τη Συνθήκη της Λισαβόνας!

«Απολύτως και πλήρως συνυπεύθυνα είναι τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ενωσης», για το γεγονός ότι χάθηκαν 2 εκατομμύρια θέσεις εργασίας μέσα σε μία 4ετία στις 4 χώρες που εντάχθηκαν στα «προγράμματα προσαρμογής», σύμφωνα με το σχέδιο γνωμοδότησης της Επιτροπής Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων της Ευρωβουλής. Τα παραπάνω ξεφούρνισε ο εισηγητής, Ισπανός σοσιαλδημοκράτης Α. Σέρκας, σύμφωνα με τον οποίο οι περικοπές στην Υγεία και τις συντάξεις που επέβαλαν τα μνημόνια στην Ελλάδα και στις άλλες μνημονιακές χώρες παραβιάζουν τη Συνθήκη της Λισαβόνας και τον Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη, με τα οποία επικυρώθηκε και προχώρησε η Στρατηγική του Μάαστριχτ, δηλαδή η στρατηγική του κεφαλαίου για την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων, τα διαδοχικά αντιλαϊκά μέτρα με ή χωρίς μνημόνια. Να σημειωθεί ότι πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο που έγινε γνωστός από τις διαβόητες «Εκθέσεις Σέρκας» το 2005 και το 2013, οι οποίες είχαν ιδιαίτερη συμβολή στην προώθηση της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων!
Από την πλευρά του, ο πρώην επικεφαλής του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Ινστιτούτου (IIF) Τσ. Νταλάρα, του οργανισμού που πρωτοστάτησε στο «κούρεμα» του 2012, σημείωσε ότι «η περίπτωση της Ελλάδας δεν αποτελεί συστημικό κίνδυνο, ικανό να οδηγήσει σε αποσταθεροποίηση τις διεθνείς αγορές». Μιλώντας στο περιθώριο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός, σημείωσε ότι «η Ευρώπη θα συνεχίσει να στηρίζει την Ελλάδα, η οποία έχει σημειώσει εντυπωσιακή δημοσιονομική προσαρμογή». Στο «διά ταύτα» έβαλε πλάτες στην ελάφρυνση του κρατικού χρέους, λέγοντας ότι «ήρθε η ώρα η Ευρώπη ν' αναγνωρίσει τις προσπάθειες της ελληνικής πλευράς». Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση του IIF, τα «αδύναμα σημεία της Ευρωζώνης παραμένουν, είναι είναι ακόμη εδώ και δεν μπορούν να κρυφτούν» και αυτό παρά τη «βελτίωση της βιομηχανικής παραγωγής και την τόνωση του επιχειρηματικού κλίματος».
Ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Μ. Ντράγκι, στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός της Ελβετίας, δήλωσε ότι «όλες οι χώρες της Ευρωζώνης κινούνται στο σωστό δρόμο» και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα πρέπει να «αρχίσουν να εξετάζουν το ενδεχόμενο να προχωρήσουν σε μειώσεις φόρων, στο βαθμό που η ανάπτυξη θα ισχυροποιείται». Αφού ξεζούμισαν το λαό με φόρους και χαράτσια, έρχονται τώρα να ανακατέψουν το αντιλαϊκό μείγμα, με μοναδικό στόχο την τόνωση της οικονομικής δραστηριότητας και των επιχειρηματικών κερδών.
Ανεξάρτητα από συγκυρίες είτε σε φάση κρίσης είτε σε φάση ανάκαμψης, όπως ορίζεται και στο πλαίσιο των νέων κανόνων ενισχυμένης «δημοσιονομικής εποπτείας» που ισχύει σε όλα ανεξαιρέτως τα κράτη της ΕΕ, με ή χωρίς «μνημόνια συνεργασίας», τα αντιλαϊκά μέτρα θα ενταθούν, είναι στοχοπροσηλωμένα στις αντεργατικές αναδιαρθρώσεις ιδιαίτερα στην αγορά εργασίας με ένταση και επέκταση της ευελιξίας, γιατί αυτό απαιτεί η στήριξη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Αυτή η πραγματικότητα, την οποία δεν αναιρούν οι αλλαγές στο μείγμα διαχείρισης που προβάλλονται από τμήματα του κεφαλαίου κρατών - μελών της ΕΕ που θεωρούν ότι με τη συνέχιση της λιτότητας δε διευκολύνεται η επάνοδος στην καπιταλιστική ανάκαμψη, πρέπει να είναι καθαρή στους εργαζόμενους και το λαό κάθε φορά που τους πλασάρεται και μια καινούργια έκθεση που θα «κλαίει» για τη φτώχεια και τα βάσανα των εργαζομένων, χωρίς να βάζει απέναντι την αιτία!

Α. Σ.