ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΞΕΝΟΔΟΧΟΫΠΑΛΛΗΛΩΝ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ: Η “ΒΑΡΙΑ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ” ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ

ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΞΕΝΟΔΟΧΟΫΠΑΛΛΗΛΩΝ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ

ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ: Η “ΒΑΡΙΑ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ” ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ

Εργαζόμενη- εργαζόμενε στο τουρισμό, νέα – νέε που ασκείς τη πρακτική σου, μικρέ

επαγγελματία στο κλάδο του επισιτισμού – τουρισμού.

Τα τελευταία χρόνια όλες οι κυβερνήσεις και οι μεγαλοξενοδόχοι πανηγυρίζουν για τα ρεκόρ

αφίξεων και την ανάπτυξη στο κλάδο του τουρισμού που με κάθε τρόπο επιχειρούν να τη

συνδέουν με τη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων.

Το ΚΚΕ θέτει τον προβληματισμό «ανάπτυξη από ποιον και για ποιον;» Τι αποδεικνύει

η ΔΙΚΗ ΣΟΥ πείρα;

Ωφελήθηκαν από την τουριστική ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια οι μεγαλοκαρχαρίες του

κλάδου; Ας δούμε τα στοιχεία:

2016: «Ακόμα μια καλύτερη χρονιά

από πλευράς αφίξεων το οποίο

συνεπάγεται και αύξηση εσόδων»

τονίζει η έκθεση της Eurobank και σε

απόλυτη συμφωνία και ο Σύνδεσμος

Ελλήνων Βιομηχάνων (Σ.Ε.Β).

Το μεγαλύτερο μέρος του

χορού των δισεκατομμυρίων αφορά κέρδη των μεγάλων ξενοδοχειακών ομίλων, γνωστοί από τη

δραστηριότητα τους και στην Κέρκυρα.

Βελτιώθηκε η ζωή των εργαζομένων στον κλάδο τα αντίστοιχα χρόνια; Τι δείχνει η

πραγματικότητα που ζεις καθημερινά;

· Κατάργηση του ταμείου

ασφάλισης ξενοδοχοϋπαλλήλων

και των Βαρέων και Ανθυγιεινών.

· Μειώσεις στους μισθούς από

15% έως και 40%.

· Εφαρμογή του νόμου περί μη

υποχρεωτικότητας των συμβάσεων,

με αποτέλεσμα να οργιάζουν οι

ατομικές συμβάσεις στα

ξενοδοχεία της Κέρκυρας.

· Τα δεδουλευμένα καταβάλλονται όταν και όσα θέλει ο εργοδότης.

ΕΤΟΣ ΑΦΙΞΕΙΣ ΕΙΣΠΡΑΞΕΙΣ

2013 19 εκατομμύρια 11,9 δις ευρώ

2014 22 εκατομμύρια 13,4 δις ευρώ

2015 25 εκατομμύρια 14,2 δις ευρώ

· Σπαστά ρεπό, ένα ρεπό, καθόλου ρεπό (ειδικά για τα νέα παιδιά, η μείωση των ρεπό

ταυτίζεται τάχα με αύξηση μισθού), αλλαγές στα πόστα, αλλαγές στα ωράρια, απλήρωτες

υπερωρίες.

· Αύξηση των ατυχημάτων λόγω της πίεσης να γίνουν τα πάντα σε μια μέρα και από τις

ατελείωτες συνεχόμενες ώρες δουλειάς. Τα ιατρεία και τα γραφεία των φυσιοθεραπευτών

έχουν γεμίσει από ξενοδοχοϋπάλληλους.

· Το τσάκισμα των ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων επιδεινώνει ακόμη

περισσότερο τις συνθήκες εργασίας και ζωής, της

πρόληψης και προστασίας της υγείας των εργαζόμενων

γυναικών στον κλάδο, που πλειοψηφούν σε σκληρές

ειδικότητες (π.χ. καμαριέρες, λαντζιέρες κλπ).

· Διεύρυνση της τζάμπα δουλειάς μέσω της

μαθητείας. Εδώ το τζάμπα έχει γίνει κυριολεξία, με

παιδιά από χώρες της Ευρώπης που έρχονται για τη

πρακτική τους και δεν παίρνουν φράγκο στη λογική ότι:

“Δε σας φτάνουν οι δωρεάν διακοπές στην Ελλάδα;” Τα

ελληνόπουλα πρακτικάριοι, η νέα φουρνιά της εργατικής τάξης δηλαδή, δεν αντιμετωπίζονται

και πολύ καλύτερα- φθηνό, ευέλικτο και αναλώσιμο εργατικό δυναμικό είναι στα νύχια της

μεγαλοεργοδοσίας!

· Ακόμα και το κολατσιό με τον ανάλογο χρόνο έχει γίνει πολυτέλεια.

Ο κατάλογος είναι μακρύς και ο καθένας που τα ζει, καταλαβαίνει καλύτερα από το δικό του

μετερίζι.

Το σίγουρο είναι ένα: Το μόνο που πρέπει να αφορά το λαό σε σχέση με την ανάπτυξη είναι

ότι αυτή συντελείται στα συντρίμμια των εργασιακών δικαιωμάτων, περνά από τα λουκέτα

των μικρών επιχειρήσεων, τσαλαπατάει το δικαίωμα της λαϊκής οικογένειας για διακοπές. Τα

χαμόγελα αφορούν τους μεγαλοξενοδόχους, τις μεγάλες εταιρίες tour operator και τις αεροπορικές

εταιρίες.

Μήπως όμως είναι οι μικροί επαγγελματίες του τουρισμού που βγαίνουν κερδισμένοι

από αυτή την ανάπτυξη; Τα φετινά στοιχεία δείχνουν τα μεγάλα ξενοδοχεία του all inclusive να

έχουν τεράστια πληρότητα, δημιουργώντας «τουριστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης» με τους

επαγγελματίες να βλέπουν τουρίστα με το κιάλι. Η κρουαζιέρα από την άλλη, που παρουσιάζει

μέχρι τώρα 15% αύξηση, ωφελεί πολύ λίγους και συγκεκριμένους επιχειρηματίες του χώρου.

Δεν μπορεί να υπάρξει “καλή” ανάπτυξη στα πλαίσια του καπιταλισμού! Δεν

υπάρχει σενάριο “δίκαιης διανομής των κερδών”. Δεν έχει καταγραφεί πουθενά, σε κανένα μέρος

του καπιταλιστικού κόσμου, με όποια κυβέρνηση και αν είχε (φιλελεύθερη ή σοσιαλδημοκρατική,

μονοκομματική ή συνεργασίας).

Όπως λέει και ο σοφός λαός «τρώγοντας έρχεται η όρεξη»!!!

Το κεφάλαιο είναι αδηφάγο, έχει σχέδια για μεγαλύτερο φαγοπότι, δε θα σταματήσει εδώ...

Έχει και το ανάλογο πολιτικό προσωπικό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που με συνέπεια θα κάνει

ότι μπορεί για να ικανοποιήσει τα συμφέροντά του. Έχει βέβαια στρωμένο το δρόμο με

ροδοπέταλα από όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις και, παρά την ψευτοαντιπολίτευση που

κάνουν, τη συγκατάθεση των υπόλοιπων αστικών κομμάτων. Η στάση ΟΛΩΝ των αστικών

κομμάτων στη Βουλή είναι αποκαλυπτική για τη στήριξή τους προς το κεφάλαιο. Ας μην ξεχνάμε

άλλωστε ότι «Όλοι μαζί τα ψήφισαν»…

1 ο Μνημόνιο: ΠΑΣΟΚ - ΛΑΟΣ

2 ο Μνημόνιο: ΠΑΣΟΚ - ΝΔ

3 ο Μνημόνιο: ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ – ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΠΟΤΑΜΙ…

Τι έχουν λοιπόν στα άμεσα σχέδια τους;

· Την κατάργηση των δώρων Πάσχα - Χριστουγέννων και του επιδόματος αδείας.

· Νέες μειώσεις στους μισθούς, ακόμα και κάτω και από τα 586 και τα 511 ευρώ των

νεότερων εργαζομένων κάτω των 25 χρόνων.

· Κατάργηση όλων των επιδομάτων, τριετιών, ουσιαστικά κατάργηση των όποιων

συλλογικών συμβάσεων ακόμα ισχύουν.

· Πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων.

· Χτύπημα του δικαιώματος στην απεργία και στη συνδικαλιστική δράση.

Πρέπει να γίνει καθαρό ότι οι ανάγκες μας δεν μπορούν να ταυτίζονται με τους στόχους της

μεγαλοεργοδοσίας …"άλλος κερδίζει, άλλος πληρώνει"!!!

Έχουν τα πλούτη τους, το κράτος τους, τους νόμους τους, έχουν τα γένια, έχουν και τα

χτένια, δε χρειάζεται ο εργατόκοσμος και τα φτωχά λαϊκά στρώματα να τους κάνουν ακόμα πιο

εύκολη τη δουλειά παλεύοντας για τα συμφέροντα των μεγαλοεργοδοτών.

Το ΚΚΕ λέει ξεκάθαρα ότι προϋπόθεση,

για να δει ο λαός φως στο τούνελ, είναι η

Ανασύνταξη του εργατικού λαϊκού

κινήματος. Δεν υπάρχει πλέον η πολυτέλεια

του χρόνου ώστε να περιμένει ο εργαζόμενος

τα παραμύθια περί «αναδιανομής του πλούτου»

και «δίκαιης ανάπτυξης», ότι δηλαδή όσο θα

κερδίζει το αφεντικό θα ζει καλύτερα και ο

εργάτης. Αυτό ακριβώς είναι ουτοπία...!!!

Ο εργαζόμενος, ο μικρός επαγγελματίας,

ο φτωχός αγρότης, ο άνεργος, ο φοιτητής, ο

σπουδαστής, χρειάζεται να βλέπουμε τις αιτίες,

τα προβλήματα και τις λύσεις από τη δική μας,

ταξική σκοπιά. Ο εχθρός είναι κοινός και είναι οι εκμεταλλευτές, το κεφάλαιο. Για να δούμε

άσπρη μέρα θα πρέπει να απαλλαγούμε από αυτούς, να καταργήσουμε τα αφεντικά. Προϋποθέτει

να μπουν στην άκρη όλες οι δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού,

παλιές και νέες που αποτελούν Δούρειο Ίππο μέσα στο εργατικό κίνημα. Έτσι ακριβώς όπως

εκφράζονται μέσα και από την πλειοψηφία της Διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Κέρκυρας.

Όχι απλά ως προσωπικότητες αλλά ως λογικές, σαν γραμμή συμβιβασμού που λέει «να τα

βρούμε βρε αδερφέ», «να κάτσουμε αφεντικά και εργατιά όμορφα και δημοκρατικά να τα

μοιράσουμε»! Έχουν τεράστια ευθύνη για την κατάσταση του εργατικού κινήματος σήμερα, που

βρέθηκε ανέτοιμο σε αυτή την ανελέητη επίθεση, γιατί έστρεφαν τον αγώνα όχι απέναντι στα

μονοπώλια και το παρασιτικό σύστημά τους αλλά στη στήριξη κυβερνήσεων της «αριστεράς», σε

κάλπικα προεξοφλημένα δημοψηφίσματα, σε λύσεις εντός των τειχών της Ε.Ε. και του

καπιταλισμού. Καλλιέργησαν, και συνεχίζουν να το κάνουν, τον εκφυλισμό, την

αναποτελεσματικότητα των αγώνων, περιορίζουν τη λύση των προβλημάτων στις αίθουσες των

αστικών δικαστηρίων, εμποδίζουν και βγάζουν σπυριά με την οργάνωση στο χώρο δουλειάς, στον

κλάδο. Οι ιδέες τους πρέπει να χρεοκοπήσουν στη συνείδηση του λαού, να μειοψηφήσουν.

Ταυτόχρονα να ενισχυθεί το ΠΑΜΕ που αποτελεί τον ταξικό πόλο στο εργατικό

κίνημα. Να μαζικοποιηθεί το σωματείο, να γίνει κάστρο συλλογικού αγώνα, με συμμετοχή στη

συνέλευση, στην απεργία μακριά από λογικές ανάθεσης και μοιρολατρίας. Να ενταθεί η ζωντανή

και ουσιαστική συζήτηση για την οργάνωση της πάλης, το περιεχόμενο και τις μορφές του αγώνα,

να μπουν στο προσκήνιο τα αιτήματα του εργατόκοσμου, που αφορούν τις ανάγκες μας και την

κάλυψή τους, μακριά από την ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη του κάθε κεφαλαιοκράτη. Να

διεκδικήσουμε, όλα όσα μας έκλεψαν την εξαετία της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης αλλά και

όλα όσα πρέπει και μπορούμε να απολαμβάνουμε στη βάση των δυνατοτήτων που έχει

δημιουργήσει η δική μας εργασία!

Η Πρόταση του ΚΚΕ: Ο Τουρισμός ως Λαϊκό Δικαίωμα

Οι εργαζόμενοι και οι μικροεπιχειρηματίες του τουριστικού κλάδου έχουν αντικειμενικό

συμφέρον να ταχθούν με το ΚΚΕ, να δυναμώσουν παντού την πρότασή του για τη Λαϊκή

Συμμαχία και Εργατική – Λαϊκή εξουσία. Πρόταση που προϋποθέτει τη σύγκρουση με την Ε.Ε

και τα μονοπώλια, ώστε ο λαός να γίνει αφέντης στο τόπο του και να μπει στην υπηρεσία του όλος

ο πλούτος της χώρας.

Σε αυτή τη κοινωνία ο τουρισμός θα έχει περίοπτη θέση ως λαϊκό δικαίωμα στην

ξεκούραση και την αναψυχή.

Με τη κατάργηση της καπιταλιστικής

ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, της

εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο θα

εξασφαλιστεί ο ελεύθερος χρόνος και ο

οργανωμένος κοινωνικός τουρισμός, θα

εξαλειφθεί η αναρχία της καπιταλιστικής

παραγωγής.

Θα τεθεί στην ιδιοκτησία του λαού

όλος αυτός ο τεράστιος πλούτος υποδομών,

χώρων και κτιρίων. Με κεντρικό σχεδιασμό

θα δημιουργηθεί ισόμετρα σε όλη την

Ελλάδα δίκτυο με ξενοδοχειακές

εγκαταστάσεις, κατασκηνώσεις, καταλύματα, θέρετρα, χώρους αναψυχής, κέντρα διασκέδασης και

πολιτισμού. Με αυτό τον τρόπο μπορεί και είναι ανάγκη σήμερα να εξασφαλιστεί η συνεχής

τουριστική κίνηση για τις λαϊκές ανάγκες, τόσο τους χειμερινούς όσο και τους θερινούς μήνες.

ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΕΛΠΙΔΑ, ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΔΥΝΑΤΟ ΚΚΕ!!!

ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΞΕΝΟΔΟΧΟΫΠΑΛΛΗΛΩΝ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ

4 από 4

ΚΟΒ ΞΕΝΛΩΝ - ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΡΙΣΜΟ - ΤΕΛΙΚΟ.doc

Εμφάνιση ΚΟΒ ΞΕΝΛΩΝ - ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΡΙΣΜΟ - ΤΕΛΙΚΟ.doc.

Επτά σε παίρνει ΚΚΕ

 Επτά σε παίρνει ΚΚΕ

Οι επτά σε παίρνει ΚΚΕ θα μπορούσε να μην ήταν ακριβώς επτά, γιατί ο ένας ξεστράτισε κάπου στην πορεία, κι ο άλλος... δεν ξέρω τι... αλλά ήταν λέει κι άλλοι από πίσω, και βασικά ο πνευματικός τους ογκόλιθος. Αλλά κάθε τι θρυλικό στη ζωή πρέπει να συμβολίζεται με κάποιον εξίσου σημαδιακό αριθμό, όπως τα επτά κακά της μοίρας μου, τα θαύματα και οι σοφοί της αρχαιότητας, οι μυστικοί επτά της Ένιντ Μπλάιτον (αν και εμένα μου άρεσαν μάλλον τα πέντε λαγωνικά). Και οι επτά (σοφοί ή σκέτο σφοι) του Ναρ, που δέκα χρόνια πριν, έστειλαν επιστολή αποχώρησης από το ρεύμα, για να ταράξουν τα στάσιμα νερά του μικρόκοσμού μας και της φοιτητικής κατασκήνωσης στο Ποσείδι, όπου μας βρήκε το μαντάτο.

Μας βρήκε (και το βρήκαμε) σε ένα Ρίζο, που έφτανε με ομαδική παραγγελία για το δεκαπενθήμερο που είχαμε την καντίνα, αλλά και πάλι δεν είχε για όλους, γι' αυτό κάποιοι έγραφαν πάνω και το όνομά τους, αν και δε νομίζω πως τους βοηθούσε ιδιαίτερα, για να τους μείνει το φύλλο. Και μας βρήκε ανέμελους κι ανυποψίαστους (για όσα γίνονταν κι αυτά που θα έρχονταν), στον απόηχο του φοιτητικού Μαϊούνη ή μάλλον παρά κι ενάντια στον απόηχο του πρώτου γύρου του, και αυτό ήταν ίσως η μεγαλύτερη έκπληξη.

Η συνέχεια δόθηκε με ένα ιστορικό (από την άποψη του περιεχομένου και όχι της σημασίας ή της στιγμής) άρθρο του ΚΚ στον επόμενο κυριακάτικο Ρίζο, αν θυμάμαι καλά, και πέραν τούτου ουδέν. Τουλάχιστον για το Ρίζο και για τον ΚΚ, που έμεινε ένα διάστημα κοντά στο ΚΚ, ήταν υποψήφιος και με τη ΛαΣυ, για να επιστρέψει περαστικός από τα παλιά του λημέρια, και ύστερα να λυγίσει με φόρα στα θέλγητρα της κυβερνώσας αριστεράς, όχι απλά το Γενάρη του 15' (που και πάλι τι να δικαιολογήσεις για θεωρητικά υποψιασμένα άτομα), αλλά και το Σεπτέμβρη, που όπως λέει και η Ρένα Δουρου-τι, πρέπει να είσαι σκυλί του πολέμου κι από υπεύθυνη, επιτελική θέση.
Κρίμα πάντως, καλός άνθρωπος ήτανε, αλλά πήγε κι έπεσε στον γκρεμό, για να γλιτώσει το ρέμα και το ρεύμα. Και δεν μπορούσε να περιμένει να τον ζουλήξουν, για να τον αξιοποιήσουν, για αυτό και ζούληξε αυτός τους γλυκούς καρπούς της εξουσίας.

Πέραν τούτου ουδέν. Ή μάλλον για την ακρίβεια, η συνέχεια δε δόθηκε δημόσια (στον Τύπο) αλλά δημόσια (στους δρόμους) και τις καινούριες, γνωστές φυσιογνωμίες, όπου σκόνταφτες στις πορείες. Πχ όπως ένας ορισμός αιώνιου φοιτητή-νομικάριου Ναρίτη, που άρχισε σταδιακά να σκάει μύτη στις δικές μας συγκεντρώσεις, σέρνοντας ένα καροτσάκι με το μωρό του, και δεν ήξερες ποιο από τα δύο είναι μεγαλύτερη ιδεολογική μετατόπιση, το κόμμα ή η οικογένεια και τι να πρωτορωτήσεις.

Το νέο λοιπόν συγκλόνισε ένα (σχετικά αδιατάρακτο τότε) μικρόκοσμο, αλλά και τον εσωτερικό κόσμο του Λαϊκού Στρώματος, που κουβαλά έκτοτε πλαστικοποιημένη στο (σχετικά άδειο τότε και σήμερα) πορτοφόλι του αυτή την επιστολή, για να τη δείχνει στους Εαακίτες στο Πολυτεχνείο, "στα ξύλα", ή στους καφέδες, καθώς τους... αποδομεί. Κι έτσι βρεθήκαμε σήμερα να έχουμε το ίδιο θέμα ως ανάρτηση, αλλά κι αύριο μέρα είναι -δε θα γράψει τίποτα.

Τι ήταν όμως στην ουσία τους οι θρυλικοί επτά; Έντιμα κουκουνάρια, που ασφυκτιούσαν στο θολό αγνωστικισμό του ρεύματος, δηλώνοντας πως ο ορίζοντας για αυτούς ήταν ο μαρξισμός-λενινισμός και βασικά το δίπολο Ναρ-ΚΚΕ. Κι εφόσον το πρώτο χρεοκοπούσε πολιτικά, τη στιγμή  μάλιστα που το δεύτερο επούλωνε ουσιαστικά τα πολιτικά τραύματα του παρελθόντος, τα πράγματα ήταν απλά και ξεκάθαρα.

Μήπως όμως θα είχαν δικαιωθεί σήμερα, αν είχαν μείνει στο Ναρ και ακολουθούσαν τη στάση αναμονής άλλων σφων τους, που μοιράζονταν κοινές ανησυχίες, αλλά δεν παρέδωσαν το ιστορικό ρεύμα στη μεταμοντέρνα χαριτάση, κατορθώνοντας να την εκτοπίσουν -με τον ίδιο περίπου τρόπο, που δικαιώθηκαν όσοι δεν έφυγαν από το καράβι το 89' και νίκησαν την αναθεωρητική λαίλαπα; Μήπως όλα αυτά που προσάπτουν στο ρεύμα, στην επιστολή τους, είναι βασικά σωστά μεν, αλλά για κάποια άλλη περίοδο;

Μια απλή ματιά στο σημερινό αριστεροχώρι, τους συμμάχους του Ναρ στην Ανταρσυα και την κατάσταση στο εσωτερικό του -όπου να φανταστείς πως η γερουσία κρατάει τα... μπόσικα, και βασικά τα προσχήματα απέναντι στην... εξεγερμένη νεολαία- κάνει τα παραπάνω ερωτήματα ρητορικά.

Πού βρίσκονται σήμερα όμως οι θρυλικοί επτά;
Εντάξει, δεν έκανα προφανώς προσωπική έρευνα για τον καθένα ξεχωριστά, αλλά γενικά μιλώντας, οι πιο δραστήριοι από αυτούς είναι μαζί μας, στη γλύκα (;) του "εντός, εκτός κι επί ταυτά". Και δε θα μπορούσαν πολύ εύκολα να είναι παραμέσα, γιατί οι καθοδηγητικές θέσεις που είχαν προηγουμένως (κι όσο μεγαλύτερες ήταν, τόσο μεγαλώνουν οι καταστατικοί "σκόπελοι") δυσκολεύουν την πλήρη, οργανική ένταξη ή απλά καθυστερούν το μοιραίο, ως φυσική εξέλιξη.

Αυτός που δεν είναι πια μαζί μας/τους είναι ο Σταύρος Μαυρουδέας, με θεωρητική συμβολή στο σχήμα του ολοκληρωτικού καπιταλισμού και παλιότερες επεξεργασίες του Ναρ κι ένα πολυκύμαντο παρελθόν, γιατί όπως είχε πει χαριτολογώντας και ένας από τους επτά: αν πάει διακοπές σε ένα νησί με μια παντόφλα, σε τρεις μέρες θα έχει γυρίσει τσακωμένος με την παντόφλα. Κι ο οποίος διατηρεί τη βαριά προφορά αλά Στιβ Γιατζόγλου και το χειμαρρώδες ρυθμό-ψαροκόκαλο, όπως στα καρτούν, που έρχεται με φόρα ένας κουβάς λόγια, έρπεα-πτερόεντα, πάνω σου κι εσύ σηκώνεις από τα μάτια σου ένα ψαροκόκαλο, για να καταλάβεις τι έγινε και πώς έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι μας.

Τουλάχιστον έμεινε η παρουσία του Μαυρουδέα στην ημερίδα του κόμματος για τις θέσεις του σχετικά με την κρίση. Και το σύνθημα που έγραφε στα κυπελλάκια με τον καφέ το Λαϊκό Στρώμα, σαν τις καθημερινές ατάκες-σχόλια στον παλιό Ημεροδρόμο: εσείς με ΔΕΑ κι εμείς με Μαυρουδέα...

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο γενικό συμπέρασμα που μπορεί να βγει για όλα αυτά. Το ρεύμα των επτά που έφυγαν από το ρεύμα έγινε κάπως πιο διακριτό, πριν και μετά από τις διπλές εκλογές του 12', που ανακατεύτηκαν και (ακολούθως) ξεκαθάρισαν κάποια πράγματα. Αλλά φάνηκε να εξαντλεί τη δυναμική του, βάσει και των καινούριων δεδομένων, προτού εξαντλήσει βασικά το δυναμικό που αφορούσε.

Κι όσο για κουκουνάρια, δε νομίζω πως υπάρχουν πια, ούτε καν ως προστατευόμενο πολιτικό είδος υπό εξαφάνιση. Ιδίως από τη στιγμή που ακόμα κι η αναρχίζουσα χαριτάση φαντάζει ως ευχάριστη, σοβαρή, νοσταλγική νότα από το παρελθόν, κάτι σαν το Ναρ που γνωρίσαμε (και δεν αγαπήσαμε), αλλά ήταν τουλάχιστον (κάτι σαν) αριστερισμός και σημείο αναφοράς.

Συμφωνίες Οικονομικής Εταιρικής Σχέσης... για πολλές τομάτες!

 Συμφωνίες Οικονομικής Εταιρικής Σχέσης... για πολλές τομάτες!

Στα τέλη της περασμένης χρονιάς (11-12 Νοεμβρίου) έγινε στην Μάλτα μια σύσκεψη κορυφής μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και Αφρικανικής Ένωσης. Στην σύσκεψη συμμετείχαν εκπρόσωποι 60 και πλέον χωρών, οι οποίοι αναζήτησαν τρόπους για να μειωθεί η μεταναστευτική ροή από την Αφρική προς την Ευρώπη, ώστε να πάψουν πλέον να πνίγονται στην Μεσόγειο χιλιάδες άνθρωποι κάθε χρόνο. Με το τελικό ψήφισμα, όλοι οι συμμετέχοντες δεσμεύθηκαν να εργαστούν για την καταπολέμηση της φτώχειας στην Αφρική αλλά και για την προώθηση της ανάπτυξης στην περιοχή. Μέχρις εδώ όλα ακούγονται καλά, αφού κανείς δεν διαφωνεί ως προς το ότι η μετανάστευση οφείλεται πρωτίστως στην φτώχεια.

Η ανησυχία των ευρωπαίων για τις αυξημένες μεταναστευτικές ροές από την Αφρική είναι μάλλον δικαιολογημένη. Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες υπάρχουν εδώ και πολλά χρόνια εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών με καταγωγή από την Μαύρη Ήπειρο, γεγονός που αρκεί από μόνο του να πείσει έναν αφρικανό ότι το όνειρο της μετανάστευσης δεν είναι άπιαστο. Πολύ περισσότερο δε όταν ένα μεγάλο ποσοστό αυτοχθόνων έχει ήδη κάποιον συγγενή ή γνωστό ή και φίλο γνωστού του κάπου στην Ευρώπη. Έτσι, είναι απόλυτα λογική η πρόβλεψη πως πολύ σύντομα η πλειονότητα των μεταναστών στην Ευρώπη δεν θα προέρχονται από χώρες της Ασίας αλλά από την Αφρική.

Επειδή, όμως, στον καπιταλισμό τίποτε δεν είναι δωρεάν, η πρόθεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης να βοηθήσει την ανάπτυξη στις αφρικανικές χώρες εκφράζεται με την επιθυμία για περαιτέρω οικονομική συνεργασία μ' αυτές τις χώρες. Στην κατεύθυνση αυτή, η Ε.Ε. έχει υιοθετήσει εδώ και χρόνια τις περίφημες Συμφωνίες Οικονομικής Εταιρικής Σχέσης - ΣΟΕΣ (Economic Partnership Agreements - EPA ή Wirtschaftspartnerschaftsabkommen - WPA). Αν θέλετε να πάρετε μια ιδέα για το πώς λειτουργούν αυτές οι ΣΟΕΣ, σκεφτείτε μια λάιτ εκδοχή τής διαβόητης ΤΤΙΡ και δεν θα πέσετε πολύ έξω (*). Κι αν θέλετε μια πιο αδρή εικόνα, ας πάμε μια βόλτα στην Αφρική...

Από την σύσκεψη για την μετανάστευση στην Βαλέττα (12/11/2015).

Στην νότια πλευρά της δυτικής Αφρικής, σφηνωμένη ανάμεσα στην Ακτή Ελεφαντόδοντος και το Τόγκο, βρίσκεται μια χώρα-υπόδειγμα (για χώρα της Αφρικής, εννοείται): δεν έχει δικτατορία, δεν σπαράσσεται από εμφυλίους και σημειώνει ετήσια αύξηση του ΑΕΠ της 4% κατά μέσο όρο. Ο λόγος για την Γκάνα. Η Γκάνα είναι μια χώρα κατά βάση γεωργική (δεύτερη κακαοπαραγωγός χώρα του κόσμου) αλλά διαθέτει και μεγάλο ορυκτό πλούτο (χρυσός, μαγγάνιο, βωξίτης κλπ) ενώ ο τουρισμός της αυξάνεται με ταχύτατους ρυθμούς (**). Παρ' όλα αυτά, το εμπορικό της ισοζύγιο είναι μονίμως αρνητικό, κάτι που έχει στείλει το δημόσιο χρέος της στο 68% του ΑΕΠ. Γιατί;

Το πρόβλημα εστιάζεται στην απαξίωση της γεωργικής παραγωγής. Σε μια χώρα όπου η γεωργία συνεισέφερε στην εθνική οικονομία πάνω από 50%, η συντριπτική πλειοψηφία των γεωργών της καλύπτουν απλώς τις οικογενειακές τους ανάγκες πλέον, αφού δεν μπορούν να συναγωνιστούν τις τιμές στις οποίες πωλούνται τα εισαγόμενα τρόφιμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό που συμβαίνει με την τομάτα.

Η Γκάνα ήταν κάποτε μια από τις μεγαλύτερες χώρες-παραγωγούς τομάτας, ενός προϊόντος με εξασφαλισμένες πωλήσεις αφού στην Αφρική δυσκολεύεσαι να βρεις ένα φαγητό που να μη περιέχει τομάτα. Δεν γινόταν τυχαία λόγος για "κόκκινο χρυσό". Κι όμως, σήμερα στους δρόμους και στα μαγαζιά πωλούνται τομάτες εισαγόμενες, κυρίως από την Ιταλία, την τρίτη τοματοπαραγωγό χώρα του κόσμου με πάνω από μισό εκατομμύριο τόννους ετησίως, το 80% των οποίων εξάγονται σε Ευρώπη και Αφρική. Η επίθεση των ιταλικών μονοπωλίων τομάτας άρχισε με μια συμφωνία που καταργούσε τους δασμούς στις εισαγωγές και ήταν τόσο σφοδρή ώστε μέσα στην πενταετία 1998-2003 οι εισαγόμενες στην Γκάνα ιταλικές τομάτες αυξήθηκαν κατά 650% και μέσα στην δεκαπενταετία 1998-2013 κατά... 3.400%!

Αδυνατώντας να ανταγωνιστούν τις εξευτελιστικές τιμές των εισαγόμενων τοματών, οι παραγωγοί τής Γκάνας άρχισαν να παίρνουν των ομματιών τους. Κι αφού αυτό που ήξεραν ήταν να καλλιεργούν τομάτες, έπρεπε να πάνε σ' έναν τόπο που να βγάζει τομάτες ώστε να βρουν εύκολα δουλειά. Πού; Μα... στην Ιταλία! Και κάπως έτσι, οι απουλιανές και καλαβρέζικες πεδιάδες γέμισαν με χιλιάδες γκανέζους μετανάστες, οι οποίοι, αντί να βγάζουν τομάτες στα χωράφια τους για να ταΐζουν τις φαμελιές τους και τους συμπατριώτες τους, βρέθηκαν χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά από τις εστίες τους για να κάνουν την ίδια δουλειά, προς δόξαν και κέρδος των ιταλικών μονοπωλίων (***).

Ας προσθέσω στην ιστορία κι ένα κερασάκι, το οποίο δείχνει ανάγλυφα την ζημιά που έχουν κάνει τα ιταλικά μονοπώλια στην γκανέζικη τομάτα. Μεταξύ των κονσερβών τομάτας που πλημμυρίζουν την γκανέζικη αγορά, είναι και ένα προϊόν που λέγεται Gino και έχει ως σήμα την τρίχρωμη ιταλική σημαία. Το συγκεκριμένο προϊόν είναι... κινέζικο!

Ώρα για τον επίλογο. Φαίνεται πως η λέξη "βοήθεια" ερμηνεύεται στην Ευρώπη διαφορετικά απ' ό,τι στην Αφρική. Κι όσο θα ριζώνουν οι διάφορες ΣΟΕΣ, που θα καταργούν τους δασμούς και τις αντισταθμιστικές εισφορές στις εισαγωγές, τόσο η διάσταση στις εκατέρωθεν ερμηνείες θα μεγαλώνει και τόσο η φτώχεια των φτωχών θα βαθαίνει. Μια φτώχεια που, βεβαίως, δεν θα σταματήσει μέχρι να ξυπνήσουν οι φτωχοί και να πάρουν τους εκμεταλλευτές τους με τις τομάτες. Με πολλές τομάτες!


Κλείνοντας, σας συνιστώ να ρίξετε μια λεπτομερή ματιά στο μικρό αφιέρωμα του Al Jazeera με θέμα "The dark side of the italian tomato". Ακόμη κι αν δεν έχετε μεγάλη άνεση με τα αγγλικά σας, θα βρείτε τα συνοδευτικά βιντεάκια εξόχως αποκαλυπτικά.

---------------------------------
(*) Στις 10 Ιουνίου υπεγράφη μια τέτοια ΣΟΕΣ μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της SADC (Southern African Development Community - Κοινότητα Ανάπτυξης Νότιας Αφρικής). Στην SADC συμμετέχουν έξι χώρες (Λεσότο, Μοζαμβίκη, Μποτσουάνα, Ναμίμπια, Νότιος Αφρική και Σουαζιλάνδη). Ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες αυτής της συμφωνίας έδωσε στην δημοσιότητα η Κομμισσιόν στον επίσημο ιστότοπό της ("EU signs Economic Partnership Agreement with Southern African countries").

(**) "Η Γκάνα... νέος παράδεισος της νυχτερινής ζωής - Στην Αφρική η επόμενη Ιμπίθα", εφημ. Το Βήμα, 20/8/2013.

   Τα εγκλήματα των γερμανοτσολιάδων

Ταγματασφαλίτες, συνεργάτες των Ναζί

Οι ιδεολογικοί πρόγονοι της Χρυσής Αυγής

2 SHARES Share Tweet Mail To

Κυριακή, 07 Απρίλιος 2013 14:31

Ο Δήμος Σταρένιος στην ταινία “Η Χαραυγή της Νίκης” έχει αποδώσει χαρακτηριστικά το ρόλο του προδότη – συνεργάτη των ναζί με τη γνωστή ατάκα: “Μας αγαπάνε οι Γερμανοί. Σαν φίλοι μας ήρθαν”. Δεν πρόκειται για καρικατούρα. Ο Ξενοφών Γιοσμάς, ένας από τους πιο γνωστούς ταγματασφαλίτες, στη δίκη του για την εμπλοκή στην υπόθεση Λαμπράκη δήλωνε: “Και αν συνεργάστηκα με τους Γερμανούς το έκανα για το καλό της πατρίδος… Τους Γερμανούς τους αγαπούσα και αυτοί με θεωρούσαν τον υπ’ αριθμόν ένα τίμιον Έλληνα.” Ο Γιοσμάς που έχει μείνει στην ιστορία με το γερμανικό χαϊδευτικό του, “Φον Γιοσμάς” έχοντας “υπηρετήσει” σε διάφορες ομάδες συνεργατών, όπως στον “Εθνικό Ελληνικό Στρατό” και ως ανθυπολοχαγός στο τάγμα του Γεωργίου Πούλου, έφυγε μαζί με τους Γερμανούς στην απελευθέρωση, έμεινε για ένα διάστημα στη Βιέννη και επέστρεψε στην Ελλάδα το ‘47.
Ενώ είχε καταδικαστεί σε θάνατο ως προδότης, πήρε χάρη από τον βασιλιά Παύλο και βγήκε από τη φυλακή μόλις το ’51. Στη δεκαετία του ’60 με τον “Σύνδεσμο Αγωνιστών και Θυμάτων Εθνικής Αντιστάσεως Βορείου Ελλάδος” τροφοδοτούσε με τραμπούκους τον παρακρατικό μηχανισμό. Η συμμορία στηνόταν στρατολογώντας κοινωνικά απόβλητα και συναντιόταν στην ταβέρνα με το ταιριαστό όνομα: “Τα έξι γουρουνάκια”. Τα μέλη του Συνδέσμου πήγαιναν με περιβραχιόνια σε συνδικαλιστικές συγκεντρώσεις ενώ το ’63 επιστρατεύτηκαν από τη Χωροφυλακή για να “προστατέψουν” τον ντε Γκολ στη διάρκεια επίσκεψής του.
Ο Κοτζαμάνης, ένας από τους δύο που έκαναν την δολοφονική επίθεση στον βουλευτή της Αριστεράς, Γρηγόρη Λαμπράκη, το Μάη της ίδιας χρονιάς, ήταν μέλος του “Συνδέσμου”. Είναι λοιπόν πολύ δύσκολο το μασκάρεμα που προσπαθούν να κάνουν οι φασίστες σήμερα όταν θέλουν να ψαρέψουν στα θολά νερά παίζοντας τους “αντιμνημονιακούς”, “πατριώτες” με δόσεις “αντίστασης στη γερμανική κατοχή”. Οι Χρυσαυγίτες δηλώνουν χωρίς ντροπή ότι “Τα τάγματα ασφαλείας ήταν ελληνικά στρατεύματα Εθνικιστών, που πολέμησαν εναντίον των κομμουνιστών. Οι Χίτες επίσης, όντας Εθνικιστές έκαναν αντικομμουνιστικό αγώνα.” Είναι οι πολιτικοί απόγονοι και υπερασπιστές των Γερμανοτσολιάδων, των ταγμάτων ασφαλείας και των υπόλοιπων ανάλογων οργανώσεων που συνεργάστηκαν ανοιχτά με τους ναζί στη διάρκεια της κατοχής και πρωτοστάτησαν στα εγκλήματά τους.
Οι φασιστικές συμμορίες επιβίωσαν στις επόμενες δεκαετίες μετά τον εμφύλιο επειδή άλλαξαν αφεντικό, από τους ναζί πουλήθηκαν στους Άγγλους και στη συνέχεια στις κυβερνήσεις που ήθελαν να τσακίσουν το εργατικό κίνημα και την Αριστερά. Τα Τάγματα Ασφαλείας άρχισαν να σχηματίζονται το 1943 από την κατοχική κυβέρνηση Ράλλη. Οι Γερμανοί χρειάζονταν ένοπλα σώματα για να τους βοηθήσουν στην καταστολή της Αντίστασης. Η δύναμη του κινήματος όμως ήταν τέτοια που δεν εμπιστεύονταν ούτε ότι η Χωροφυλακή είναι “καθαρή από κομμουνιστές”. Έτσι ο Ράλλης εξόπλισε τους Εύζωνες, τους τσολιάδες των Ανακτόρων, που μέχρι τότε ήταν άοπλοι και τους παραχώρησε στους ναζί για να αναλάβουν τη βρόμικη δουλειά.
Συμμορίες
Ο χαρακτηρισμός “γερμανοτσολιάδες” είναι λοιπόν απολύτως λογικός. Παράλληλα, σε διάφορα σημεία της Ελλάδας, είχαν αρχίσει να στήνονται άλλες συμμορίες που χτυπούσαν το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, κάποιες φορές με πρωτοβουλία των τοπικών κατακτητών, άλλες με πρωτοβουλία Ελλήνων της “καλής κοινωνίας” που χρειάζονταν κάποιους για να προστατέψουν την περιουσία τους και τα χωράφια τους.
Ο Διονύσιος Παπαδόγκονας (πατέρας του μετέπειτα βουλευτή και Υπουργού της Νέας Δημοκρατίας) ανέλαβε να ενοποιήσει αυτά τα σώματα δωσίλογων, κάτι που έγινε την Άνοιξη του ’44. Συνέχισαν να υπάρχουν ομάδες που δεν μπήκαν σε απόλυτο έλεγχο, όπως για παράδειγμα, το τάγμα του συνταγματάρχη Πούλου στη Βόρεια Ελλάδα, που είχε προσχωρήσει ανοιχτά στο ναζισμό, φορώντας αγκυλωτούς σταυρούς και καταγγέλλοντας ακόμη και τις κατοχικές κυβερνήσεις ως όργανα “μασώνων και εβραίων”. Όμως, μικρή απόσταση τους χώριζε από τους Ταγματασφαλίτες του Παπαδόγκονα. Γερμανικά άρβυλα φορούσαν όλοι, είτε με φουστανέλα, είτε με χιτώνιο του ελληνικού στρατού ή της Βέρμαχτ. Ό
ταν έγινε απόπειρα δολοφονίας κατά του Χίτλερ τον Ιούλη του ’44, ο Παπαδόγκονας τού έστειλε μήνυμα συμπαράστασης που τελείωνε με τη φράση “Κύριε, διαφύλασσε τον Χίτλερ”, ενώ σύμφωνα με την Καθημερινή της εποχής υπήρξε και απάντηση: “Ο Φύρερ εκφράζει τας ευχαριστίας του προς τον κ. Παπαδόγκονα και τους εθελοντάς του”. Οι ταγματασφαλίτες ήταν πλήρως ενσωματωμένοι στα γερμανικά στρατεύματα. Ο Γιούργκεν Στρόοπ και ο Βάλτερ Σιμάνα, τοπάρχες των SS και της γερμανικής αστυνομίας ήταν αυτοί που έδιναν τις διαταγές κινήσεων και τις άδειες οπλοφορίας. Στους πίνακες της Βέρμαχτ που μετράνε τους νεκρούς, οι ταγματασφαλίτες αθροίζονται μαζί με τους ναζί. Αντίστοιχα, στις αναφορές τους, οι ταγματασφαλίτες μετρούσαν τους Γερμανούς ως “δικούς τους”.
Τον Ιούνη του ’44, ο συνταγματάρχης Χρήστος Γερακίνης στην Ευβοια αναφέρει: “Εκ των ημετέρων, εις Γερμανός βαρέως τραυματίας”. Τα “ευζωνικά τάγματα” στην Αθήνα διαδραμάτισαν βασικό ρόλο στα μπλόκα στις γειτονιές. Στην Κοκκινιά, την Καλογρέζα, τα Λιόσια, το Βύρωνα, τα Παλιά Σφαγεία (Κουκάκι), την Καλλιθέα και σε άλλες περιπτώσεις, ήταν οι ταγματασφαλίτες που διαλέγουν ποιοι θα εκτελεστούν, ποιοι θα σταλούν για καταναγκαστική εργασία στη Γερμανία και ποιοι θα αφεθούν ελεύθεροι. Πολλές φορές, το προσωπικό μίσος ξεπερνάει ακόμα και τις στοχεύσεις των ναζί. Στην Κοκκινιά οι ταγματασφαλίτες προσπάθησαν να ξανασυλλάβουν ανθρώπους που οι Γερμανοί είχαν αφήσει ελεύθερους.
Στην ύπαιθρο, τα Τάγματα συμμετείχαν στις σφαγές και στις πυρπολήσεις ολόκληρων χωριών. Στο Χορτιάτη το Σεπτέμβρη του ’44, δολοφόνησαν 146 ανθρώπους, από τους οποίους 128 γυναίκες και παιδιά. Επικεφαλής της επιχείρησης ήταν ο Φριτς Σούμπερτ, που και στη Βόρεια Ελλάδα και στην Κρήτη έστησε γύρω του αιμοβόρα τάγματα ασφαλείας. Μια περιγραφή από το Χορτιάτη λέει: “Περισσότερα από 80 γυναικόπαιδα οδηγήθηκαν από το καφενείο του Μπαντάτσιου στον φούρνο του Στ. Γκουραμάνη για να καούν ζωντανά.
Οταν το πλήθος έφτασε στο φούρνο, ο Σούμπερτ – κατ’ άλλους ο υπασπιστής του Γ. Καπετανάκης – φώναξε έξαλλος: «Φωτιά, φωτιά. Κλείστε τους και μην αφήνετε κανένα να φύγει. Θα τους κάψουμε όλους!» Απ’ έξω τοποθετήθηκαν φρουροί με την εντολή να σκοτώσουν όποιον τολμούσε να ξεμυτίσει απ’ τον φούρνο. Επειδή όμως, το οίκημα ήταν κατάμεστο από κόσμο και οι έγκλειστοι συνωστίζονταν πίσω από τις πόρτες και τα παράθυρα, οι Σουμπερτίτες, για να μειώσουν την πίεση, τοποθέτησαν ένα πολυβόλο και απ’ τό μικρό παράθυρο της μπροστινής πόρτας άρχισαν να πυροβολούν, σκοτώνοντας και τραυματίζοντας πολλά γυναικόπαιδα. Έπειτα έριξαν ξερά χόρτα πάνω στα σώματα των νεκρών και των τραυματιών και με ένα φλογοβόλο πιστόλι έβαλαν φωτιά.”
Βασανιστήρια
Στα “κατορθώματα” των Σουμπερτιτών στην Κρήτη περιλαμβάνονται αναρίθμητα βασανιστήρια, κακοποιήσεις, εμπρησμοί και εκτελέσεις. Ένα από τα εγκλήματα που καταγράφονται είναι κατά του βοσκού Ι. Ξυλούρη ή Ξυλουρογιάννη που τον έδεσαν με τρίχινο σχοινί από τον λαιμό σε ένα γάιδαρο και ενώ τον τραβούσαν του έβγαλαν τα μάτια. Τους Έλληνες που στρατολογούσε ο Σούμπερτ (ντόπιους γερμανόφιλους, δωσίλογους, αλλά και βαρυποινίτες από τις φυλακές της Κρήτης) τους περνούσε από τελετουργικά μύησης, από αυτά που κάνουν ακόμα οι Χρυσαυγίτες.
Ο ιστορικός Χάγκεν Φλάισερ έχει καταγράψει: “Οι νεοσύλλεκτοι μεταφέρθηκαν στην Νέα Καλλικράτεια και το απόγευμα της ίδιας μέρας φόρεσαν ιταλικές στολές αφού πρώτα υποχρεώθηκαν να πλυθούν στη θάλασσα. Το βράδυ σε μια νεκροκεφαλή ζωγραφισμένη επάνω σε κράνος, που ο Σούμπερτ φύλαγε στην περιβόητη βαλίτσα του, έδωσαν τον όρκο του ταγματασφαλίτη που κατέληγε με τη φράση «ελευθερία ή θάνατος».” Οι ταγματασφαλίτες είχαν μια διαφορά σε σχέση με τους ναζί. Οι γερμανοί διοικητές είχαν να διαχειριστούν μια χώρα υπό κατοχή, ενώ οι συνεργάτες τους σκέφτονταν ήδη την επόμενη μέρα. Γι’ αυτό και ο έλεγχός τους και η καταστολή τους πήγαινε σε μεγαλύτερο βάθος μέσα τις τοπικές κοινωνίες. Για παράδειγμα, όπως αναφέρει ένα μέλος τοπικού θεατρικού ομίλου στον Πύργο, μετά την είσοδο των ταγματασφαλιτών στην πόλη, “διέλυσαν όλους τους συλλόγους της πόλης και σταμάτησε κάθε πολιτιστική κίνηση… Τα πάντα νεκρώθηκαν. Αρχίζει μια νέα Κατοχή, χειρότερη από τη Γερμανική”.
Ενώ και στην Εύβοια, οι ταγματασφαλίτες προχωρούσαν σε επανειλημμένο κάψιμο ιδιωτικών βιβλιοθηκών. Από την Εύβοια υπάρχει και η μαρτυρία για την είσοδο των ταγμάτων στο χωριό Στρόπωνες, όπου έπιασαν την εβραία δασκάλα του χωριού “την παλούκωσαν όπως οι Τούρκοι το Διάκο, αφού την ατίμασαν και τη βασάνιζαν όλη μέρα”. Το αποτέλεσμα συνήθως ήταν από όπου περνούσαν οι ταγματασφαλίτες, το ΕΑΜ να καταφέρνει να κερδίζει ακόμη περισσότερο κόσμο που μισούσε τους συνεργάτες των ναζί. Το φθινόπωρο του ’44, ο ΕΛΑΣ αναλαμβάνει πλέον να αφοπλίσει τους Ταγματασφαλίτες και να καθαρίσει τις περιοχές απο την τρομοκρατία τους. Τις περισσότερες φορές αυτό έγινε αναίμακτα. Κάποιες φορές, ο κόσμος αυθόρμητα ήταν που λιντσάρισε τους ταγματασφαλίτες, ακόμα και όταν το τοπικό ΕΑΜ-ΕΛΑΣ προσπαθούσε να κρατήσει τα προσχήματα. Αυτό έγινε στις κεντρικές πλατείες της Πύλου και της Καλαμάτας. Αλλού χρειάστηκε ο ΕΛΑΣ να τους συντρίψει στρατιωτικά: στον Πύργο, την Καλαμάτα, το Μελιγαλά, τον Αχλαδόκαμπο, τους Γαργαλιάνους και αλλού. Οι Ταγματασφαλίτες θα ήταν μια άθλια λεπτομέρεια της ιστορίας.
Οι περισσότεροι, με το στίγμα του προδότη και του εγκληματία, θα αναγκάζονταν να κρυφτούν ή να αυτοκτονήσουν. Όμως, το νέο καθεστώς που στηνόταν στα τέλη του ’44, δεν είχε άλλο ντόπιο ένοπλο σώμα να στηριχτεί πάνω του. Η κυβέρνηση Παπανδρέου βάζει τουλάχιστον χίλιους ταγματασφαλίτες να πολεμήσουν ως συντεταγμένη μονάδα στη μάχη της Αθήνας το Δεκέμβρη του ’44. Ταγματασφαλίτες επανδρώνουν και τα καινούργια Τάγματα Εθνοφυλακής. Οι γερμανοτσολιάδες γίνανε σε μια νύχτα βρετανοτσολιάδες. Αρκετοί μπήκαν στο στράτευμα, στους Ευέλπιδες και έγιναν αξιωματικοί καριέρας.
Ο υποδιοικητής των ταγματασφαλιτών της Χαλκίδας, Χρήστος Γερακίνης, έγινε υποδιοικητής της Σχολής Ευελπίδων λίγο μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας. Το κράτος τούς είχε ανάγκη και τους προστάτεψε, αθωώνοντάς τους στις δίκες των δωσιλόγων που ακολούθησαν. Γιατί, όπως δήλωνε ένας επώνυμος εθνικόφρονας, πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών, υπερασπιζόμενος έναν ταγματασφαλίτη στο δικαστήριο: “Αν δεν ήταν αυτός κύριε πρόεδρε, ούτε εσείς θα ήσασταν στην έδρα που κατέχετε, ούτε εγώ μάρτυς”.
Οι ταγματασφαλίτες υπηρέτησαν τους ναζί ως γερμανοτσολιάδες και βοήθησαν στη διάσωση όλου του σάπιου παλιού καθεστώτος μετά την Απελευθέρωση. Είναι πρόκληση οι πολιτικοί τους απόγονοι να τολμάνε ακόμη και να εμφανίζονται δημοσίως, πόσο μάλλον να το παίζουν “αντιστασιακοί”.

* Πολλά από τα στοιχεία αυτού του κειμένου προέρχονται από το βιβλίο “Η αυτολογοκριμένη μνήμη. Τα τάγματα ασφαλείας και η μεταπολεμική εθνικοφροσύνη” του Τάσου Κωστόπουλου, εκδ. Φιλίστωρ.

ΠΗΓΗ: syspeirosiaristeronmihnikon.blogspot.gr

 

Αντιλαϊκή κλιμάκωση με φόντο τις «αβεβαιότητες» και τους μονοπωλιακούς ανταγωνισμούς

Αντιλαϊκή κλιμάκωση με φόντο τις «αβεβαιότητες» και τους μονοπωλιακούς ανταγωνισμούς

Κοινός παρονομαστής των επισκέψεων Μοσκοβισί και Λιου την περασμένη βδομάδα στην Αθήνα η προσήλωση στην υλοποίηση και επιτάχυνση των αντιλαϊκών μέτρων που έχει ανάγκη το κεφάλαιο

Eurokinissi

Τόσο ο Τζ. Λιου όσο και ο Π. Μοσκοβισί έδωσαν εύσημα στην κυβέρνηση για τη «σκληρή δουλειά και πρόοδο» στην προώθηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων...

Σε ένα «ντόμινο» αντιλαϊκών διεργασιών και με φόντο τα ρίσκα και τις εντεινόμενες αβεβαιότητες των ιμπεριαλιστικών οργανισμών γύρω από τους ρυθμούς ανάκαμψης στις οικονομίες της ΕΕ και στην παγκόσμια οικονομία, εξελίσσονται οι συνεννοήσεις της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με το κουαρτέτο, αλλά και με τη συμμετοχή και τους διεμβολισμούς από την πλευρά της κυβέρνησης των ΗΠΑ.
Η Κομισιόν και το ΔΝΤ προχώρησαν την περασμένη βδομάδα σε νέα συγχρονισμένη υποβάθμιση των προβλέψεών τους, διαβλέποντας περαιτέρω επιβράδυνση στους ρυθμούς ανάκαμψης, εν μέσω της «αστάθειας» και των γεωπολιτικών ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Χαρακτηριστικά, στην έκθεση της Κομισιόν αναφέρεται ότι χωρίς πληροφορίες σχετικά με την κατάσταση μετά την έξοδο της Βρετανίας (π.χ. σε εμπόριο, κινητικότητα αγαθών, υπηρεσιών και εργασίας, πολιτικές απαντήσεις), «η "νέα ισορροπία" είναι αδύνατο να καθοριστεί»...
Ακριβώς σε αυτό το φόντο, «ένα το κρατούμενο» από τις συναντήσεις που είχε την περασμένη βδομάδα στην Αθήνα ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, και το οικονομικό επιτελείο της συγκυβέρνησης, τόσο με τον υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ, Τζ. Λιου, όσο και με τον Επίτροπο Οικονομικών της ΕΕ, Π. Μοσκοβισί, είναι η κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής και μετά την αναμενόμενη τυπική λήξη του τρέχοντος μνημονίου, δηλαδή και στο πλαίσιο της περιβόητης «κανονικότητας» του εγχώριου κεφαλαίου, πέρα και πάνω από μνημόνια και δανειακές συμβάσεις.

Η διαχείριση του κρατικού χρέους στο «κάδρο» των γεωπολιτικών ανταγωνισμών

Οι διεμβολισμοί στην υπόθεση διαχείρισης του ελληνικού κρατικού χρέους από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, η οποία συνδέει ανοιχτά το θέμα του χρέους με το γενικότερο «κάδρο» των εντεινόμενων γεωπολιτικών εξελίξεων και ανταγωνισμών στην ευρύτερη περιοχή, αποτελούν το νέο κρούσμα της αντιλαϊκής διαπραγμάτευσης ανάμεσα στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
Χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ, Τζ. Λιου, ο οποίος τόνισε: «Θα ήθελα να ελπίζω ότι η πρόσφατη περιφερειακή αναταραχή θα αλλάξει το κλίμα μέσα στο οποίο λαμβάνουν χώρα οι συζητήσεις για την ελάφρυνση του χρέους, επειδή αυτή είναι η σωστή κίνηση και επειδή είναι μία πολύ καλή στιγμή για να ενισχυθεί το δημοσιονομικό μέλλον της Ελλάδας, η οποία βρίσκεται σε μία θέση μεγάλης γεωπολιτικής σημασίας».
Μιλώντας στους «Financial Times», ο Τζ. Λιου αξιοποίησε την απόπειρα πραξικοπήματος και την κατάσταση που διαμορφώνεται στην Τουρκία, λέγοντας πως κάνει περισσότερο από ποτέ σημαντική τη λύση του οικονομικού προβλήματος της γειτονικής Ελλάδας, ώστε η τελευταία να λειτουργήσει ως «άγκυρα σταθερότητας στην περιοχή». Σύμφωνα με τον υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ, ακόμα και πριν την απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία, ο καθοριστικός ρόλος της Ελλάδας ως σημείο διαμετακόμισης των προσφύγων που καταφτάνουν στην Ευρώπη από τη Συρία, το Ιράκ και αλλού, είχε οδηγήσει στο να έρθει στο προσκήνιο η γεωπολιτική σημασία της χώρας.
Ταυτόχρονα, βέβαια, κάλεσε την ελληνική πολιτική ηγεσία να αναλάβει περισσότερες πρωτοβουλίες, προκειμένου να εφαρμοστούν οι μεταρρυθμίσεις σε συνδυασμό με το όποιο πρόγραμμα αναδιάρθρωσης του κρατικού χρέους.
Ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ απέδωσε εύσημα στη συγκυβέρνηση για την αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζει, «για μία πολύ μεγάλη, σκληρή δουλειά και πρόοδο που έχει γίνει τον τελευταίο χρόνο». Επιπλέον, όπως είπε, «χρειάζεται να γίνει κι άλλη δουλειά και είναι πολύ σημαντικό η Ελλάδα να συνεχίσει να εφαρμόζει τις μεταρρυθμίσεις που περιγράψατε και να κάνει πρόοδο σε τομείς, όπως οι ιδιωτικοποιήσεις».
Σε ό,τι αφορά, εξάλλου, το ποια πρέπει να είναι η διαχείριση του κρατικού χρέους, η θέση των ΗΠΑ ουσιαστικά παραμένει η ίδια, στη γραμμή που έχει υποδείξει και η πλευρά του ΔΝΤ: «Νομίζω ότι έχουμε ξεπεράσει την περίοδο κατά την οποία πιστεύαμε ότι θα μπορούσε να υπάρξει συμφωνία χωρίς αναδιάρθρωση του χρέους», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Ο δε Αλ. Τσίπρας, υποδεχόμενος τον Τζ. Λιου, υπογράμμισε: «Τώρα, χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ αλληλεγγύη από την πλευρά των εταίρων μας, και τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να στείλουμε σωστά μηνύματα στους επενδυτές, στις αγορές, με ουσιώδη και συμπαγή μέτρα για μία σημαντική ανακούφιση του χρέους, ώστε να στηρίξουμε την οικονομία και να ενισχύσουμε το ρόλο της Ελλάδας ως πυλώνα σταθερότητας σε μία εύθραυστη ευρύτερη περιοχή».

Απαρέγκλιτη εφαρμογή και μονιμοποίηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων

Την Αθήνα επισκέφτηκε την περασμένη βδομάδα και ο Επίτροπος Οικονομικών της ΕΕ, Π. Μοσκοβισί, με την κυβερνητική ανακοίνωση για τη συνάντησή του με τον Αλ. Τσίπρα να αναφέρει ότι πραγματοποιήθηκε σε «ιδιαίτερα θετικό κλίμα» και διαπιστώθηκε το «πολύ καλό επίπεδο συνεργασίας» ανάμεσα στην Ελλάδα και την Κομισιόν. Ταυτόχρονα, «υπογραμμίστηκε η ανάγκη να επιταχυνθούν οι διαδικασίες για την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης του ελληνικού προγράμματος στο πλαίσιο των συμφωνηθέντων και χωρίς αποκλίσεις από το ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο».
Και βέβαια, τα περί «ευρωπαϊκού κεκτημένου» αποτελούν έναν ακόμη εμπαιγμό, καθώς η ΕΕ, σε συνεργασία και με το ΔΝΤ, πρωτοστατεί στο σάρωμα των εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, ακριβώς γιατί αυτό απαιτούν οι ανάγκες του κεφαλαίου.
Να σημειωθεί ότι ο Π. Μοσκοβισί είχε κοινή συνάντηση εργασίας με τον Αλ. Τσίπρα, με τη συμμετοχή του υπουργού Εργασίας, Γ. Κατρούγκαλου και του οικονομικού επιτελείου της συγκυβέρνησης. Στις συναντήσεις αυτές, ο Αλ. Τσίπρας «υπογράμμισε, μετά τη θετική έκβαση της πρώτης αξιολόγησης, την ανάγκη να ολοκληρωθούν το συντομότερο δυνατό οι διαδικασίες του καθορισμού συγκεκριμένων μέτρων για την απομείωση του χρέους».
Ο Π. Μοσκοβισί, από την πλευρά του, προλειαίνοντας το έδαφος για τις επόμενες αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, έκανε λόγο για τις «δυσκολίες» που αφορούν το ζήτημα των «λύσεων» για την «αγορά εργασίας» στην Ελλάδα.
Ταυτόχρονα, μιλώντας σε κοινή συνεδρίαση Επιτροπών της ελληνικής Βουλής, περιέγραψε τους γενικότερους άξονες των συνεννοήσεων με τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, τονίζοντας: «Διερχόμαστε τώρα μια μεταβατική περίοδο πριν από τη δεύτερη αξιολόγηση του προγράμματος το προσεχές φθινόπωρο (...) Καλύπτονται η λειτουργία του Ταμείου Ιδιωτικοποιήσεων και Επενδύσεων και της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων, η συνέχιση των εργασιών για την αντιμετώπιση των μη εξυπηρετούμενων δανείων και η προώθηση των συμπερασμάτων της ανάλυσης της αγοράς εργασίας, που θα είναι δύσκολη και επί της οποίας ελπίζουμε να συνεργαστούμε».
Σύμφωνα με τον Π. Μοσκοβισί, «αντιμετωπίζουμε όλοι μας δύσκολους καιρούς», «συνεχίζουμε να έχουμε ευάλωτα σημεία», ενώ εμφανίζονται και νέες «προκλήσεις»...
Μάλιστα, έβαλε στο «κάδρο» και την ανάγκη διαμόρφωσης ευρύτερων πολιτικών συναινέσεων, όπως έχει υποδείξει και η πλευρά του ΣΕΒ: «Η πρόκληση είναι διπλή: Αφενός να εξασφαλίσουμε ότι όλο το πολιτικό φάσμα συνεργάζεται προς το σκοπό αυτό, ακολουθώντας την ίδια κατεύθυνση - τήρηση των δεσμεύσεων που έχουν αναληφθεί και προσπάθεια για τη μακροπρόθεσμη οικονομική και κοινωνική σταθερότητα υπέρ αυτών των νέων γενεών. Και αφετέρου εξασφάλιση της βιωσιμότητας των αλλαγών που έχουν ξεκινήσει», τόνισε χαρακτηριστικά.
Και βέβαια, τα περί... «βιωσιμότητας των αλλαγών που έχουν ξεκινήσει» σημαίνουν τη μονιμοποίηση των αντιλαϊκών μέτρων τόσο της σημερινής κυβέρνησης όσο και των προκατόχων της, ανεξάρτητα από μνημόνια και δανειακές συμβάσεις.
Αποδίδοντας και αυτός εύσημα στην κυβέρνηση για το αντιλαϊκό της έργο, σημείωσε πως «οι προσπάθειες των τελευταίων μηνών πιστοποιούν την ικανότητα της Ελλάδος να λάβει δύσκολες αποφάσεις», ενώ στο «δια ταύτα» τόνισε: «Ταυτόχρονα, τα αποτελέσματα αυτά δεν θα πρέπει να θεωρηθούν ως ευκαιρία επανάπαυσης ή οπισθοδρόμησης. Γιατί παραμένουν σημαντικοί κίνδυνοι. Οσοι υποστηρίζουν ότι οι προσπάθειες αυτές δεν αξίζουν, κινδυνεύουν να θέσουν σε κίνδυνο την ευκαιρία να σημειωθεί πρόοδος. Η περαιτέρω ενίσχυση αυτών των θετικών σημείων απαιτεί την προώθηση και υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων, έτσι ώστε να έχουν θετικό αντίκτυπο μακροπρόθεσμα».
Οπως είπε, «κριτήριο οικονομικής και πολιτικής αξιολόγησης αποτελεί η υλοποίηση των μέτρων», που «είναι απόλυτα σημαντική ώστε να εδραιωθεί πλέον η ανάκτηση της εμπιστοσύνης και να παγιωθούν οι διαρθρωτικές αλλαγές που είναι απαραίτητες για να στηριχτεί η μακροπρόθεσμη σταθερότητα της ελληνικής οικονομίας».
Την ίδια ώρα, η ανάκαμψη του κεφαλαίου προϋποθέτει διαδοχικά αντιλαϊκά μέτρα. «Αυτό συνεπάγεται βελτίωση του επενδυτικού πλαισίου, πέραν των όσων έχουν επιτευχθεί ήδη, αλλά και του επιχειρηματικού περιβάλλοντος και της ανταγωνιστικότητας. Θα πρέπει επίσης να εξεταστούν λεπτομερώς οι πηγές χρηματοδότησης και η ανάπτυξη των στοιχείων ενεργητικού για την τόνωση των επενδύσεων και την προσέλκυση άμεσων επενδύσεων από το εξωτερικό», σύμφωνα με τον Π. Μοσκοβισί.

Παζάρια για τα πρωτογενή πλεονάσματα

«Συμφωνήσαμε να τελειώσουμε με τα ορόσημα του Σεπτεμβρίου όσο πιο γρήγορα γίνεται, ώστε να περάσουμε στη δεύτερη αξιολόγηση», δήλωσε ο υπουργός Οικονομικών, Ευ. Τσακαλώτος, στο πλαίσιο κοινής συνέντευξης Τύπου με τον Π. Μοσκοβισί.
Αναφερόμενος στο ύψος των πρωτογενών πλεονασμάτων (μετά το 2018), σημείωσε πως «θα θέσουμε το ζήτημα, αλλά θα δούμε πώς επηρεάζει τις ανάγκες της οικονομίας και σε αυτό το πλαίσιο θα βρεθεί λύση».
Από την πλευρά του, ο Π. Μοσκοβισί, σχετικά με τις αλλαγές των στόχων για τα πλεονάσματα, ανέφερε ότι «δεν θα ήθελα να ξανακάνουμε τη συζήτηση αυτή».
Σχετικά, τέλος, με το αίτημα της συγκυβέρνησης για τροποποιήσεις στο νόμο για τις διοικήσεις των τραπεζών, ουσιαστικά απάντησε αρνητικά, επισημαίνοντας ότι «το συζητήσαμε, πρέπει να βρεθεί λύση, αλλά με γνώση ότι η σχετική νομοθεσία ψηφίστηκε πρόσφατα».

Η «Προοδευτική Ομάδα», η σοσιαλδημοκρατία και το «νέο αίμα» του ΣΥΡΙΖΑ

Η «Προοδευτική Ομάδα», η σοσιαλδημοκρατία και το «νέο αίμα» του ΣΥΡΙΖΑ

Μετά τα συνεχή σούρτα - φέρτα Ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών ηγετών και αξιωματούχων στην Αθήνα και το... μέλι που στάζουν για το αντιλαϊκό έργο της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, μετά την καθιερωμένη πλέον παρουσία του Αλ. Τσίπρα σε όλες τις μαζώξεις κορυφής του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, τη βδομάδα που μας πέρασε ήρθε να προστεθεί ένα ακόμα επεισόδιο στα διαρκή πάρε - δώσε του ΣΥΡΙΖΑ με την ξεφωνημένη ευρωενωσιακή σοσιαλδημοκρατία, με την ανακοίνωση της συγκρότησης της πολιτικής Κίνησης «Προοδευτική Ομάδα» (Progressive Caucus) στο Ευρωκοινοβούλιο, από ευρωβουλευτές της GUE, των Σοσιαλδημοκρατών και των Πρασίνων.

Οπως έγινε γνωστό, στις διαδικασίες συγκρότησης της εν λόγω κίνησης, η οποία έχει ως στόχο τη «δημιουργία δεσμών μεταξύ των προοδευτικών δυνάμεων στο Ευρωκοινοβούλιο και σε ολόκληρη την Ευρώπη», συμμετέχουν περίπου 100 ευρωβουλευτές, ενώ στην προσωρινή εκτελεστική επιτροπή της Κίνησης φιγουράρει ο αντιπρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, Δ. Παπαδημούλης, μαζί με ευρωβουλευτές του γερμανικού «Die Linke» και των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της Γαλλίας και της Ιταλίας.
Ο ίδιος ο Δ. Παπαδημούλης, σε συνέντευξή του στο «tvxs.gr», έσπευσε να τονίσει ότι «η Ευρωομάδα του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί πολύ σημαντική πρωτοβουλία τη συγκρότηση αυτού του Progressive Caucus. Είναι μία πρωτοβουλία που βρίσκεται σε αντιστοιχία και με την πολιτική που ως ΣΥΡΙΖΑ ακολουθούμε στην Ευρώπη, να διευρύνουμε τα ερείσματά μας και πέραν των δυνάμεων της Ευρωομάδας της Αριστεράς, στο πιο προοδευτικό τμήμα των Σοσιαλιστών και των Πρασίνων, που αναζητά προοδευτικές εναλλακτικές απέναντι στη σημερινή Ευρώπη που κυριαρχείται από το δόγμα Σόιμπλε»...

Και ξανά προς τη «δόξα» τραβά...

Σε αυτό ακριβώς το μήκος κύματος, των περιβόητων «προοδευτικών εναλλακτικών» κινείται και το κείμενο της διακήρυξης της «Προοδευτικής Ομάδας» που δόθηκε στη δημοσιότητα. Ηδη με το... «καλημέρα» του κειμένου, βγάζει μάτι η προσπάθεια να εξωραϊστεί η λυκοσυμμαχία της ΕΕ, όπως και να συντηρηθεί η απάτη περί δυνατότητας για μια νέα, «διορθωμένη» ΕΕ:«Είμαστε πεπεισμένοι ότι ήρθε η ώρα να αλλάξει η νεοφιλελεύθερη, μη βιώσιμη και άδικη Ευρώπη, τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε εθνικό επίπεδο και να δημιουργήσουμε ένα νέο ευρωπαϊκό εγχείρημα, που να βασίζεται στην αλληλεγγύη, τη συνεργασία και την οικολογία», σημειώνεται χαρακτηριστικά...
Και πραγματικά, αυτή η προσπάθεια να συντηρηθούν τέτοιες χρεοκοπημένες απάτες στις λαϊκές συνειδήσεις, είναι ένας από τους βασικούς λόγους που προμοτάρεται και επιχειρείται πανευρωπαϊκά η αναστήλωση της σοσιαλδημοκρατίας, της δύναμης δηλαδή που έχει αποδείξει ιστορικά στο κεφάλαιο τη δυνατότητά της να χειραγωγεί εργατικές - λαϊκές μάζες στους αντιλαϊκούς στόχους του, τη δυνατότητά της να προωθεί αυτούς τους στόχους με λιγότερες λαϊκές αντιδράσεις σε σχέση με τα παραδοσιακά «δεξιά» κόμματα.
Μετά από μια μακρά περίοδο κρίσης και κλυδωνισμών, ακριβώς γιατί ήταν αυτή που κλήθηκε «να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά» για το κεφάλαιο, πρωτοστατώντας στην υλοποίηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων που αυτό είχε ανάγκη, η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία προσπαθεί να «φτιασιδωθεί», καθώς καλείται και σήμερα να μπαλώσει το «όραμα» της «ευρωπαϊκής ενοποίησης», να μπαλώσει το ίδιο το κάλπικο «όραμα» της «δίκαιης ανάπτυξης», της «ανάπτυξης για όλους» μέσα στο πλαίσιο του συστήματος της εκμετάλλευσης, το οποίο προσπαθεί να αθωώσει, ισχυριζόμενη ότι υπεύθυνος για τα δεινά των λαών είναι τάχα ο «νεοφιλελευθερισμός»...
Το «φτιασίδωμα» αυτό της σοσιαλδημοκρατίας επιχειρείται με διάφορους τρόπους, ανάλογα και με τις ιδιαίτερες διεργασίες στο πολιτικό σκηνικό κάθε χώρας: Αλλού γίνονται προσπάθειες «ανανέωσης» των παραδοσιακών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων - όπως π.χ. με την εκλογή του «αριστερού» Κόρμπιν στην ηγεσία των Εργατικών στη Βρετανία ή με την εκλογή «φρέσκων» προσώπων, όπως στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ιταλίας και της Ισπανίας - αλλού δημιουργούνται «νέα» σοσιαλδημοκρατικά σχήματα, όπως οι «Podemos» στην Ισπανία, ή επιχειρούνται συνενώσεις τύπου «Η άλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα» στην Ιταλία...

Ο ειδικός ρόλος που διεκδικεί ο ΣΥΡΙΖΑ

Σε κάθε περίπτωση όμως, ειδικό ρόλο σε αυτήν την επιχείρηση «αναβάπτισης» της ευρωενωσιακής σοσιαλδημοκρατίας διεκδικεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως... το «νέο αίμα» των σοσιαλδημοκρατών στην Ευρώπη, ως... «νέα είσοδος» στην αστική διακυβέρνηση και με όσο «αριστερό» περιτύλιγμα του έχει απομείνει - σε κάθε περίπτωση πολύ περισσότερο από αυτό που έχουν σοσιαλδημοκρατικά κόμματα με δεκαετίες αντιλαϊκής διακυβέρνησης στο ιστορικό τους...
Στο πλαίσιο, μάλιστα, της διαφύλαξης αυτού του πολύτιμου για τη σοσιαλδημοκρατία «αριστερού» περιτυλίγματος του ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται ότι δεν υπάρχει από καμιά πλευρά βιασύνη για «επίσημη» ένταξή του στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Αντίθετα, επιλέγεται ως πιο βολικό το σχήμα του «παρατηρητή», που συμμετέχει σε όλες τις μαζώξεις και τις διεργασίες της «επίσημης» σοσιαλδημοκρατίας, αλλά ταυτόχρονα είναι και προνομιακός συνομιλητής (και αν χρειαστεί... και προξενητής) παλιών και νέων οπορτουνιστικών σχημάτων...
Γι' αυτόν τον ειδικό ρόλο που διεκδικεί ο ΣΥΡΙΖΑ, «καμαρώνουν» δημοσίως τα ίδια τα στελέχη του. «Η επαναθεμελίωση της Ευρώπης (...) προϋποθέτει επίσης αλλαγές σε ολόκληρη την Αριστερά, με ιδιαίτερη βεβαίως προτεραιότητα στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας», σημείωνε ο υπουργός Παιδείας, Ν. Φίλης, σε πρόσφατη συνέντευξή του, προσθέτοντας: «Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να διαδραματίσει ουσιαστικό ρόλο σε συγκλίσεις και επανατοποθετήσεις στο χώρο της ευρωπαϊκής Αριστεράς (...) Με μια έννοια, το αρνητικό πειραματόζωο για την κρίση, που ήταν η Ελλάδα, μπορεί να αποδειχθεί πολιτικό εργαστήρι για τις αλλαγές στην Ευρώπη»...
Αντίστοιχα, ο υπουργός Οικονομικών, Ευ. Τσακαλώτος, σε δική του συνέντευξη υπογράμμιζε ότι «είναι καλό που βρίσκεται η αριστερά στο ευρωπαϊκό "παιχνίδι" (...) Εάν δεν υπήρχε ο ΣΥΡΙΖΑ, δε θα υπήρχαν οι Podemos και η στροφή προς τη σοσιαλδημοκρατία»...
Ακόμα πιο καθαρά, προετοιμάζοντας το έδαφος και για την οργανωμένη σύμπραξη με τις δυνάμεις της ευρωενωσιακής σοσιαλδημοκρατίας, το τμήμα Ευρωπαϊκής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ σημείωνε ήδη από τα τέλη Ιούνη ότι «το ΚΕΑ και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ - η μόνη κυβέρνηση της Αριστεράς στην ΕΕ - οφείλουν να έχουν στρατηγική μετατόπισης της σοσιαλδημοκρατίας αποκλειστικά προς τα αριστερά, με κυβερνητικά έργα και όχι με απλές διακηρύξεις», όπως και ότι χρειάζονται «πρωτοβουλίες που να ωθούν δυνάμεις των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών και των Πρασίνων σε μια τοποθέτηση έναντι της κυρίαρχης νεοφιλελεύθερης πολιτικής».

Η σοσιαλδημοκρατία του «Νότου» και η δημοσιονομική «χαλάρωση»

Ταυτόχρονα, βέβαια, η επιχείρηση αναστήλωσης της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας συνδέεται άμεσα με την προσπάθεια των αστικών τάξεων σε ορισμένα κράτη - μέλη της ΕΕ, αλλά και τμημάτων του κεφαλαίου σε άλλα, να επιτύχουν μια «χαλάρωση» στη δημοσιονομική πολιτική της λυκοσυμμαχίας, προκειμένου να μπορέσουν να εξασφαλίσουν ακόμα μεγαλύτερη κρατική στήριξη των επενδύσεών τους.
Από αυτήν την άποψη, δεν είναι τυχαίο ότι στην προσωρινή εκτελεστική επιτροπή της «Προοδευτικής Ομάδας» συμμετέχουν κατά κύριο λόγο δυνάμεις από τις χώρες του λεγόμενου «ευρωπαϊκού Νότου», από τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία και φυσικά την Ελλάδα, από χώρες δηλαδή οι οποίες πρωτοστατούν στη διεκδίκηση ενός άλλου αντιλαϊκού μείγματος για λογαριασμό του κεφαλαίου, μιας πιο «χαλαρής» δημοσιονομικής πολιτικής.
Εξίσου χαρακτηριστικό, άλλωστε, είναι και το γεγονός ότι, όπως ανακοινώθηκε, η πρώτη επίσημη εκδήλωση της «Προοδευτικής Ομάδας» έχει προγραμματιστεί για τις 6 Σεπτέμβρη και θα αφορά τις διατλαντικές εμπορικές συμφωνίες ΤΤΙΡ και CETA, πεδία δηλαδή όπου εκφράζονται με ιδιαίτερη σφοδρότητα οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί, εντός και εκτός της ΕΕ και της Ευρωζώνης.
Η «χαλάρωση» που διεκδικεί, βέβαια, η σοσιαλδημοκρατία του «Νότου», την οποία φροντίζει να «ντύνει» και με τα γνωστά περί «μάχης ενάντια στην αιώνια λιτότητα» και υπέρ της «αλληλεγγύης, κοινωνικής δικαιοσύνης και αειφορίας», δεν έχει καμία σχέση με χαλάρωση της αντεργατικής - αντιλαϊκής επίθεσης: Οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις του Ολάντ, του Ρέντσι κ.ο.κ. - ευρωβουλευτές των οποίων πρωτοστατούν μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ στη συγκρότηση της «Προοδευτικής Ομάδας», αραδιάζοντας διάφορα περί «κοινωνικής δικαιοσύνης» - είναι αυτές που τσακίζουν τους λαούς των χωρών τους, προωθώντας μπαράζ αντεργατικών αναδιαρθρώσεων, ακριβώς γιατί αυτό απαιτεί η ανάκαμψη των κερδών και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου των κρατών τους...
Η «Προοδευτική Ομάδα», μάλιστα, επιδιώκει να παίξει ειδικό ρόλο στη στράτευση εργατικών - λαϊκών στρωμάτων σε αυτήν ξένη για τα συμφέροντά τους ενδοκαπιταλιστική διαμάχη για το μείγμα της αντιλαϊκής διαχείρισης, για τον επιμερισμό χασούρας και κερδών μεταξύ των διαφόρων τμημάτων του κεφαλαίου.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο Δ. Παπαδημούλης δηλώνει ανοιχτά ότι «στόχος μας είναι να μην περιοριστούμε σε μία δράση μόνο μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο, αλλά να γειώσουμε αυτήν τη δραστηριότητα και σε εθνικό επίπεδο, σε επαφή και σε συνεργασία με τα κοινωνικά κινήματα που έχουν αντίστοιχους προβληματισμούς»...

***

Σε ένα σκηνικό εντεινόμενων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, με τις ίδιες τις εκθέσεις της ΕΕ και του ΔΝΤ να αναφέρουν ότι είναι δύσκολο να ποσοτικοποιηθούν οι αυξανόμενες «αβεβαιότητες» στην Ευρωζώνη και την παγκόσμια οικονομία, είναι προφανώς αβέβαιο και το πώς θα εξελιχθεί η προσπάθεια αναστήλωσης της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, όπως και το τι ρόλο θα διαδραματίσει τελικά στην υπόθεση αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, το κρίσιμο για το λαό είναι να αχρηστεύσει παλιές και νέες παγίδες που στήνονται σε βάρος του, τόσο με την επιχείρηση «αναβάπτισης» της σοσιαλδημοκρατίας όσο και με τις συνολικότερες διεργασίες αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος. Κόντρα στις διάφορες απάτες περί «επαναθεμελίωσης της ΕΕ», «χειραφέτησης από το νεοφιλελεύθερο μοντέλο» κ.ο.κ., ο λαός πρέπει να αντιτάξει τη δική του συνολική χειραφέτηση από την αστική πολιτική, να βάλει στο στόχαστρο τον πραγματικό του αντίπαλο, το κεφάλαιο, την εξουσία και τις λυκοσυμμαχίες του.

Γ. Ε.