Η στατιστική στην υπηρεσία της προπαγάνδας

Η στατιστική στην υπηρεσία της προπαγάνδας 
Δυο οικονομικές εκθέσεις, τη βδομάδα που μας πέρασε, ήρθαν να δείξουν, με τρόπο που πιο εύγλωττος δεν θα μπορούσε να γίνει, τον ιδεολογικό χαρακτήρα της οικονομικής επιστήμης, που εξ αιτίας αυτού του λόγου και μόνο, θα έπρεπε να διαγραφεί από τις τάξεις των επιστημών, τη γκεμπελικής έμπνευσης παραχάραξη και χειραγώγηση των υποτιθέμενων ουδέτερων αριθμών και στατιστικών στοιχείων με σκοπό την προώθηση συγκεκριμένου πολιτικού αποτελέσματος, και το βρώμικο ρόλο «ευυπόληπτων» και αντικειμενικών δημόσιων οργανισμών και επιστημόνων, ως αγωγών για τη διοχέτευση δήθεν αδιάβλητων συμπερασμάτων σε μια πολιτική εξουσία, που χρειάζεται το επιστημονικό λούστρο για να ξεπλένει τις σκληρές και άδικες πολιτικές της, και σε ένα ήδη δασκαλεμένο στη μισαλλοδοξία και τον κανιβαλισμό, κοινό, που ψάχνει για εξωτερικούς εχθρούς. Ειδικά το γερμανικό.

Η πρώτη εξ αυτών [1], προερχόμενη από το παραμάγαζο του Βερολίνου, την ΕΚΤ, βιάζοντας με ξεδιάντροπο τρόπο τη στατιστική και την κοινή εμπειρία, εμφανίζει το διάμεσο γερμανικό νοικοκυριό, από άποψη φτώχειας, στον πάτο της ευρωζώνης, με τα ισπανικά και ιταλικά στη δεύτερη και τρίτη θέση αντιστοίχως και με τα ελληνικά σε ιδιαίτερη περίοπτη θέση, τέσσερεις θέσεις πάνω από τα γερμανικά, και με διπλάσιο πλούτο στα 100,000 ευρώ. Ο στόχος φυσικά προφανής, ο εκβιασμός, δηλαδή, της γερμανικής κοινής γνώμης ενάντια στη χρηματοδότηση του Νότου, με τρόπο δανεισμένο από τα βορβορώδη δημοσιεύματα των κίτρινων φυλλάδων Bild και Focus.

Όπως ήταν φυσικό η έκθεση της ΕΚΤ αναπαράχθηκε επιλεκτικά και με κραυγές χαιρεκακίας από διατεταγμένους δημοσιογράφους των WSJ, Financial Times, Frankurter Allgemeine κ.ά, ταυτόχρονα όμως ξεσήκωσε και ένα κύμα οργής ανάμεσα σε όσους διέθεσαν αρκετή θέληση και υπομονή για να εντοπίσουν και να ξεσκεπάσουν τη λαθροχειρία. Και πίσω απ’ αυτή και τα γερμανικά άπλυτα, όπως οι πολύ χαμηλοί μισθοί, στα επίπεδα των €400 για το 19% των επισφαλώς εργαζομένων, η στασιμότητα των μισθών καθ’ όλη τη δεκαετία του ευρώ, και η εκρηκτική ανισότητα στην κατανομή του πλούτου.

Ο Wolfgang Münchau [2] σε κείμενό του στους FT (14/4), εντοπίζει τους παράγοντες από τους οποίους προκύπτει η εικόνα του Γερμανού, ως φτωχού συγγενή της ευρωζώνης, αφ’ ενός στην υπερπροβολή απ’ όλες τις μεριές μόνο του διάμεσου και όχι του μέσου πλούτου, και αφ’ ετέρου στις υπαρκτές διαφορετικές συναλλαγματικές ισοτιμίες του ευρώ εντός της ίδιας της Ευρωζώνης, και συγκεκριμένα στο υποτιμημένο γερμανικό ευρώ σε σχέση με τα υπερτιμημένα του Νότου. Προφανώς, κάτι τέτοιο δεν συνιστά νομισματική ένωση, το φάσμα διάλυσης της οποίας, τώρα και με την πραγματικότητα του «κυπριακού ευρώ», γίνεται ακόμα πιο έντονο. 

Ο διάμεσος, ως στατιστικό μέγεθος έχει νόημα κυρίως για την ανάδειξη της κατανομής πλούτου στο εσωτερικό μιας χώρας, π.χ. ο πλούτος του άνω 10% σε σχέση με το κάτω 10%. Όταν πρόκειται, όμως, για συγκρίσεις μεταξύ διαφορετικών χωρών, η ποσότητα που έχει νόημα είναι η μέση τιμή. Με βάση αυτό το μέγεθος, η εικόνα για το μέσο γερμανικό νοικοκυριό γίνεται εντελώς διαφορετική, μιας και εμφανίζεται με τετραπλάσιο πλούτο, και ως εκ τούτου η ιεραρχία εντός της ΕΖ αλλάζει δραματικά.

Με την κριτική της έκθεσης της ΕΚΤ και την πολιτική της εκμετάλλευση, καταπιάνονται και οι Paul De Grauwe (LSE) και Yuemei Ji (Uni. of Leuven) [3],  σε άρθρο τους στο Voxeu (16/4), από το οποίο, μέσω της μεγάλη διαφοράς ανάμεσα στο διάμεσο και μέσο πλούτο του γερμανικού νοικοκυριού, προκύπτει και η μεγάλη ανισότητα στην κατανομή του, κάτι για το οποίο, ως φαίνεται, οι απλοί Γερμανοί δεν είναι επαρκώς πληροφορημένοι. Υπάρχει πλούτος στη Γερμανία, μόνο που αυτός συνωστίζεται στα ανώτερα εισοδηματικά κλιμάκια και δεν γίνεται εύκολα ορατός από την πλειοψηφία. Για παράδειγμα, το εισοδηματικά ανώτερο 20% είναι πλουσιότερο κατά 149 φορές από το κατώτερο 20%. Τη δεύτερη θέση καταλαμβάνει η Γαλλία, με την απόσταση να μειώνεται στις 84 φορές. 

Το δεύτερο γεγονός της εβδομάδας ήταν ο σάλος που ξεσηκώθηκε από την «ατίμωση» του πολυβραβευμένου και πολυδιαβασμένου βιβλίου «This Time is Different», των  Reinhart & Rogoff από το Ηarvard, περί της ιστορίας των δημοσιονομικών κρίσεων, το οποίο με τα συμπεράσματά του για τον optimum λόγο εξωτερικού χρέους προς ανάπτυξη στο 90%,  έδινε ουσιαστικά άλλοθι στις κυβερνήσεις για την δικαιολόγηση του μονόδρομου των πολιτικών λιτότητας. Κοντολογίς, οι Herndon, Ash and Pollin [4], (Uni of Massachusetts) (16/4), στην προσπάθειά τους να αναπαράγουν τα αποτελέσματα των R&R, αντιλήφθηκαν παράταιρη στάθμιση και επιλεκτική χρήση των δεδομένων, ώστε να ταιριάζουν με προειλημμένα συμπεράσματα, καθώς και λάθη στο υπολογιστικό τους πρόγραμμα. Είναι άλλωστε γνωστή η περιστρεφόμενη πόρτα ανάμεσα στο Harvard και τα υπόλοιπα πανεπιστήμια της Ivy League και τον Λευκό Οίκο. Ξανακάνοντας τους υπολογισμούς από την αρχή, οι ΗΑP κατέληξαν σε αντίθετο συμπέρασμα, ότι δηλαδή ένα δημόσιο χρέος που υπερβαίνει το 90% μπορεί να φέρει ανάπτυξη 2.2% και όχι ύφεση. 

Οι δυο περιπτώσεις που εκθέσαμε θα λογίζονταν ως απόλυτα κοινές και τετριμμένες αν παρέμεναν εντός των ακαδημαϊκών πλαισίων, όπου και θα εντάσσονταν στις συνηθισμένες επιστημονικές διαμάχες. Όπως είδαμε όμως, δεν είναι έτσι. Το ξεσκέπασμά τους δεν έχει να κάνει με την αυτογνωσία των λαών, αλλά  με την αποκάλυψη της νοθείας των υπεράνω πάσης υποψίας εργαλείων που χρησιμοποιεί η εξουσία για να χειραγωγεί.



[1] ECB, «The Eurosystem Household Finance and Consumption Survey»,  http://www.ecb.int/home/pdf/research/HFCS_Statistical_Tables_Wave1.pdf?93617b19d03b9491c9e7adde682e7688

[2] Wolfgang Münchau, «The riddle of Europe’s single currency with many values», http://www.ft.com/intl/cms/s/0/67f9afde-a2c5-11e2-bd45-00144feabdc0.html#axzz2QkNdJ81e

[3] Paul De Grauwe, Yuemei Ji, «Are Germans really poorer than Spaniards, Italians and Greeks?»,  http://www.voxeu.org/article/are-germans-really-poorer-spaniards-italians-and-greeks

[4] HAP, «Does High Public Debt Consistently Stifle Economic Growth? A Critique of Reinhart and Rogoff»,
http://www.peri.umass.edu/fileadmin/pdf/working_papers/working_papers_301-350/WP322.pdf



 Αναρτήθηκε από cynical  

ΡΩΣΙΑ Σε καθεστώς εργασιακής «γαλέρας» 22 εκατομμύρια

ΡΩΣΙΑ

Σε καθεστώς εργασιακής «γαλέρας» 22 εκατομμύρια

Η παραοικονομία στη Ρωσία αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς, ενώ οι μεγάλες επιχειρήσεις απολύουν εργαζομένους, παραδέχτηκε ο Ρώσος υπουργός Οικονομικής Ανάπτυξης, Αντρέι Μπελοούσοφ. Σύμφωνα με την εφημερίδα «Ροσίσκαγια Γκαζέτα», σήμερα στη χώρα 22 εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται σε καθεστώς αδήλωτης εργασίας. Δηλαδή, εργασίας χωρίς δικαιώματα, χωρίς κοινωνική ασφάλιση, συνταξιοδοτικά δικαιώματα κ.ά. Οι εργαζόμενοι της αδήλωτης απασχόλησης έχουν ελάχιστη κοινωνική προστασία και οι μισθοί τους είναι κατά 18-20% χαμηλότεροι σε σχέση με τους μισθούς των εργαζομένων, που εργάζονται σε καθεστώς νόμιμης απασχόλησης.

Ταυτόχρονα, υπολογίζεται πως οι παράμετροι της ρωσικής παραοικονομίας είναι περίπου κατά 1,5-2 φορές περισσότερες από των άλλων αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών.

Επιπλέον, διευρύνεται το χάσμα μεταξύ των ρυθμών δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας και κλεισίματος επιχειρήσεων. Ο αριθμός των επιχειρήσεων που κλείνουν είναι κατά 1,3-1,5 φορές μεγαλύτερος από τον αριθμό των επιχειρήσεων που ανοίγουν, ενώ οι απολυμένοι εργαζόμενοι μεταφέρονται όλο και συχνότερα στη «σκιώδη οικονομία».

Εννοείται πως η ύπαρξη της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας έχει τεράστιες αρνητικές οικονομικές επιπτώσεις για τα ασφαλιστικά ταμεία, αλλά αποτελεί κερδοφόρα «φλέβα» για τα καπιταλιστικά κέρδη.

ΠΡΕΠΕΙ Ν' ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΜΑΣ

ΠΡΕΠΕΙ Ν' ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΜΑΣ 



Ρητός και κατηγορηματικός. 

Αν δεν καταστρέψουμε τον μικροαστισμό μέσα στην έδρα του, θα συνεχίσουμε να είμαστε φαντασιόπληκτοι και θα τρεφόμαστε από τις αυταπάτες μας. 

Πρέπει ν' αφήσουμε κατά μέρος τις βαθυστόχαστες αναλύσεις γύρω απ' αυτό το φαινόμενο, γιατί δεν αξίζει να βάζουμε σε δοκιμασία τον ανθρωπισμό μας. 

Χρειάζεται δράση ενιαία και αδιαίρετη με σκοπό τη μόνιμη υπονόμευση του μικροαστισμού σε όλες του τις εκφάνσεις. 

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. 

Κάθε πολίτης να γίνει λαγωνικό στο χώρο του - γιατί δεν υπάρχει χώρος που να μην έχει προσβληθεί απ' αυτό τον ιό. 

Δεν πρόκειται για παρεξήγηση που μπορεί κάποτε να λυθεί. 

Πρέπει ν' αξιοποιήσουμε το μίσος μας με τον πιο δραστικό τρόπο, να τον κάνουμε κανόνα. 

Από τον κανόνα δεν εξαιρούνται οι ευσεβιστές, οι διανοούμενοι που είναι εξαρτημένοι από το κράτος και οι λεγόμενοι σιωπηλοί άνθρωποι που καταπίνουν τα πάντα αρκεί να ζήσουν.

Εργαζόμενοι και ασθενείς έδιωξαν τους χρυσαυγίτες

ΓΕΝΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΝΙΚΑΙΑΣ

Εργαζόμενοι και ασθενείς έδιωξαν τους χρυσαυγίτες

Πόρτα έφαγαν (και) χτες τα φασιστοειδή της Χρυσής Αυγής, αυτή τη φορά στη Νίκαια, στην νέα προσπάθειά τους να διχάσουν το λαό, να εκτονώσουν τη δίκαιη λαϊκή οργή από την πολιτική του ευρωμονόδρομου, να αποπροσανατολίσουν λαϊκούς ανθρώπους με τη συστημική φιλανθρωπία τους «μόνο για Ελληνες».

Συγκεκριμένα, μια ομάδα περίπου 30 νεοναζί, γυναίκες και ανάμεσά τους κοντοκουρεμένοι με στολή παραλλαγής, κράνη και μαδέρια, εισέβαλαν στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο της Νίκαιας με πρόσχημα τη «διανομή ρούχων και τροφίμων σε Ελληνες άστεγους και άνεργους». Χωρίστηκαν σε δύο ομάδες, η μία πήγε στο Γυναικολογικό, άλλη στο Καρδιολογικό Τμήμα. Εκεί, χωρίς καμία αιδώ, κανένα σεβασμό προς το χώρο, τους ασθενείς και τους συνοδούς τους, το πρόβλημά τους, ξεκίνησαν να φωτογραφίζουν ο ένας τον άλλον(!), να φωτογραφίζουν τους παρευρισκόμενους, αργότερα έφτασαν σε τέτοιο σημείο ξεπεσμού ώστε ανάρτησαν τις τέτοιες φωτογραφίες τους στην ιστοσελίδα της νεοναζιστικής οργάνωσης.

Σε κάθε περίπτωση, οι εργαζόμενοι των δύο τμημάτων, γιατροί και νοσηλευτές, όπως και ασθενείς και συνοδοί που τους πήραν είδηση, τους έδιωξαν κακήν κακώς όχι μόνο από τους συγκεκριμένους χώρους, αλλά από το νοσοκομείο. Οι φασίστες παίρνοντας μαζί τις σακούλες της «φιλανθρωπίας» τους (όπως φαίνεται και από το σχετικό «φωτορεπορτάζ» που οι ίδιοι ανάρτησαν στην ιστοσελίδα τους) πέρασαν στο πεζοδρόμιο απέναντι από την κεντρική πύλη του νοσοκομείου, συγκεντρώθηκαν στην μικρή πλατεία που βρίσκεται απέναντι από την είσοδο, και ίδιοι σαν χαφιέδες της ασφάλειας επιδόθηκαν σε φωτογράφιση των εργαζομένων που περιφρουρούσαν την πύλη, κόβοντας κάθε διάθεση στους χρυσαυγίτες να επιχειρήσουν νέα «εισβολή». Οταν οι φασίστες βαρέθηκαν να αλληλοφωτογραφίζονται έφυγαν.

Σύμφωνα με πληροφορίες, η διοίκηση του νοσοκομείου ενημέρωσε το υπουργείο Υγείας καθώς και τον εισαγγελέα και την αστυνομία η οποία έφτασε στο σημείο χωρίς να χρειαστεί να επέμβει. Μεταξύ των εργαζομένων του νοσοκομείου υπάρχει η εκτίμηση ότι επρόκειτο για μια «αναγνωριστική επιχείρηση» των φασιστών για να διαπιστωθούν οι προθέσεις των εργαζομένων απέναντί τους. Φυσικά, το μήνυμα που πήραν ήταν σαφές...

Οχι απλά οικονομολόγοι αλλά και ταχυδακτυλουργοί...

Οχι απλά οικονομολόγοι αλλά και ταχυδακτυλουργοί...

Γρηγοριάδης Κώστας

Η πρόθεση της τρικομματικής συγκυβέρνησης να δημιουργήσει ένα «ελκυστικό επενδυτικό περιβάλλον» στη χώρα μας σημαίνει πέρα από κάθε υπερβολή ολοένα και πιο προκλητικές παροχές για τους μονοπωλιακούς ομίλους σε κάθε κλάδο της εθνικής οικονομίας που επιθυμούν να τοποθετήσουν τα όποια κεφάλαιά τους. Για την περίπτωση του «Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών» («ΔΑΑ») η πολιτική αυτή συνδέεται άμεσα με την επέκταση της σύμβασης παραχώρησης του «Ελ. Βενιζέλος» με την - υπό τον έλεγχο ισπανικών κεφαλαίων πια - «Hochtief». Οπως έχει εδώ και καιρό δημοσιευθεί στο διεθνή οικονομικό Τύπο ο δεύτερος μεγάλος μέτοχος του «ΔΑΑ» σκοπεύει να πουλήσει τις συμμετοχές του σε διεθνή αεροδρόμια ανά τον κόσμο, εκτός του αεροδρομίου της Αθήνας, εξαιτίας της ραγδαίας πτώσης των αξιών που έχει επιφέρει στη χώρα μας η παρατεταμένη ύφεση. Την ίδια στιγμή ωστόσο είναι γνωστή η βούληση του ντόπιου πολιτικού προσωπικού να εκποιήσει το σύνολο των περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου, μεταξύ αυτών και των κρατικών αεροδρομίων και της συμμετοχής του στη μετοχική σύνθεση του «ΔΑΑ». Υπενθυμίζουμε ότι το ελληνικό Δημόσιο κατείχε το 55% των μετοχών του, το 40% ανήκε σε δύο διαφορετικά εταιρικά σχήματα της «Hochtief» και το υπόλοιπο 5% διαμοιράζονταν ανάμεσα σε μέλη της οικογένειας Κοπελούζου.

Πριν λίγο καιρό το 30% των μετοχών του Δημοσίου πέρασε στο χαρτοφυλάκιο του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων (ΤΑΙΠΕΔ) με σκοπό την άμεση πώλησή του. Το τελευταίο διάστημα εκπρόσωποι κινέζικων επενδυτικών σχημάτων σε συναντήσεις τους με τους αρμόδιους υπουργούς εκφράζουν ενδιαφέρον για την αγορά του «ΔΑΑ» ωστόσο ζητούν τον απόλυτο έλεγχο επί του αεροδρομίου. Θέλουν με απλά λόγια και το ποσοστό της «Hochtief», που η ίδια όμως λέει ότι δεν το πουλάει, τουλάχιστον όχι προς το παρόν. Η καλή κυβέρνηση λοιπόν, που ως γνωστόν δε χαλάει χατίρια σε επενδυτές, θα επεκτείνει τη σύμβαση παραχώρησης του «ΔΑΑ» στην «Hochtief» - η οποία λήγει σε 12 χρόνια, το 2025 - κατά το πρότυπο που θέτει το νέο νομοθετικό πλαίσιο παραχώρησης αεροδρομίων σε ιδιώτες, δηλαδή κατά 35 χρόνια τουλάχιστον με προοπτική επιπλέον ανανέωσης. Λύνοντας έτσι σε μεγάλο βαθμό το πρόβλημα «πτώσης των εσωτερικών αξιών» που προαναφέραμε, αφού αυτομάτως θα εκτοξευθεί η αξία των μετοχών της «Hochtief» (και της οικογένειας Κοπελούζου φυσικά), οπότε και θα αρθεί η άρνησή της να πουλήσει τη συμμετοχή της αυτήν την περίοδο. Οφείλουμε πάντως να ομολογήσουμε ότι τα «τζιμάνια» του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης επιλύουν τα «ζητήματα» με... ταχυδακτυλουργική μαεστρία.

Γερμανικές οφειλές: Αυτοί που σφύριζαν αδιάφορα, τώρα σφυρίζουν... «κλέφτικα»!

Γερμανικές οφειλές: Αυτοί που σφύριζαν αδιάφορα, τώρα σφυρίζουν... «κλέφτικα»!

Πολλή... «λεβεντιά» έχει πέσει τελευταία, με αφορμή τις γερμανικές αποζημιώσεις. Ολοι αυτοί που μέχρι σήμερα δεν ήθελαν να ακούσουν κουβέντα για το ζήτημα, που το έκρυβαν κάτω από το χαλί, που θεωρούσαν περίπου «γραφικούς» όσους το κρατούσαν και το κρατούν ζωντανό, που η βασική τους σχέση με το θέμα ήταν ότι είχαν... χάσει τα σχετικά έγγραφα, παρελαύνουν τώρα μπροστά από κάμερες και μικρόφωνα για να παραστήσουν ο καθένας με τον τρόπο του τον... Πρέκα στη γνωστή ταινία.

Μέχρι και ο Βενιζέλος εμφανίστηκε να δηλώνει ότι, αν σε κάποιον χρωστάμε την ανακίνηση του ζητήματος των γερμανικών αποζημιώσεων, αυτός είναι το... ΠΑΣΟΚ!

*

Ας δούμε ποια είναι η αλήθεια, ξεκινώντας από τις οφειλές αυτές καθ' αυτές. Οπως επανειλημμένως έχει αναφέρει το «Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα»,

«η Γερμανία μάς οφείλει:

1. 7,160 δισ. δολάρια που μας επιδίκασε η Διεθνής Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων (1946) για τις καταστροφές που προξένησαν τα γερμανικά στρατεύματα στην οικονομική υποδομή της χώρας μας.

2. 3,5 δισ. δολάρια από το δάνειο που οι κατοχικές δυνάμεις υποχρέωσαν τη χώρα μας να τους παράσχει, πέραν των εξόδων συντήρησης των κατοχικών στρατευμάτων.

Επιπλέον, οφείλουν στην Ελλάδα:

α) Την επιστροφή των αρχαιολογικών θησαυρών που αφαίρεσαν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής από τα μουσεία μας και τους αρχαιολογικούς χώρους, καθώς και β) τις αποζημιώσεις προς τα θύματα των θηριωδιών των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής εις βάρος των κατοίκων 100 περίπου ολοκαυτωμάτων (πόλεων και χωριών), αλλά και γενικότερα σε βάρος του άμαχου πληθυσμού. Με διάφορους χειρισμούς, η Γερμανία έχει κατορθώσει να αναβάλει την εκπλήρωση αυτών των υποχρεώσεών της μέχρι τη σύναψη οριστικής συνθήκης ειρήνης (2+4) στη Μόσχα το 1990. Από τότε όμως πέρασαν δύο δεκαετίες και η μεν Γερμανία δεν εννοεί να εξοφλήσει το χρέος της, οι δε ελληνικές κυβερνήσεις δεν τολμούν να αξιώσουν την εξόφλησή τους».

Αυτά τόνιζε και τονίζει, δεκαετίες τώρα, το «Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα». Σημειώνοντας, παράλληλα, ότι οι οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα, όσον αφορά τις καταστροφές στην οικονομική υποδομή της χώρας και το κατοχικό δάνειο, έχουν υπολογιστεί με αγοραστική αξία δολαρίου του 1938. Πράγμα που σημαίνει ότι το ύψος των οφειλών ξεπερνά σε σημερινές τιμές τα 162 δισ. ευρώ, χωρίς τους τόκους.

(Ανακοίνωση «Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα», 26.11.2010).

***

Τι έκανε για όλα αυτά επί δεκαετίες το ελληνικό κράτος των «Πλαστήρων», των «Παπάγων», των «Μητσοτάκηδων», των «Καραμανλήδων» και των «Παπανδρέου» είναι γνωστό. Περιγράφεται με μια λέξη: Τίποτα!

Είναι πασίγνωστο: Επί εφτά δεκαετίες από τις σφαγές, το κράτος και οι κυβερνήσεις της πλουτοκρατίας, στο πλαίσιο της ταξικής κολεγιάς τους με Αγγλους, Γάλλους, Γερμανούς και Πορτογάλους κεφαλαιοκράτες, σφύριζαν αδιάφορα και ποτέ - μα ποτέ - δεν διεκδίκησαν ουσιαστικά τις αποζημιώσεις.

Να, όμως, που το τελευταίο διάστημα αλλάξανε σκοπό, και ενώ μέχρι σήμερα σφυρίζανε αδιάφορα, τώρα έχουν αρχίσει να σφυρίζουν... «κλέφτικα» και «λεβέντικα»!

Ποια είναι, όμως, η αλήθεια;

Η υπόθεση, σε αυτήν την τρέχουσα φάση της, έχει ως εξής:

Πριν από τρία χρόνια, ήρθε η δικαίωση των κατοίκων του Διστόμου από τον ιταλικό Αρειο Πάγο, στον οποίο προσέφυγαν οι Διστομίτες, διεκδικώντας αποζημιώσεις για τις θηριωδίες των ναζί.

Αλλά, γιατί οι κάτοικοι του Διστόμου αναγκάστηκαν να αναζητήσουν το δίκιο τους στην... Ιταλία;

Για τον πολύ απλό λόγο ότι η εκτέλεση ανάλογων θετικών αποφάσεων των ελληνικών δικαστηρίων τορπιλίστηκε, «πάγωσε» και απαγορεύτηκε (!) στην Ελλάδα μετά από παρέμβαση των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και των αρμοδίων υπουργών του επί της Δικαιοσύνης, με τη σιωπηρή στήριξη των προυχόντων της ΝΔ.

Και ενώ αυτή ήταν η «πολιτεία» του ΠΑΣΟΚ γύρω από το θέμα, μόλις η Γερμανία προσέφυγε στη Χάγη κατά της απόφασης του ιταλικού Αρείου Πάγου, η κυβέρνηση Παπανδρέου, το Γενάρη του 2011, δήλωσε για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης ότι θα παραβρεθεί ως «συμπαραστάτης» των Διστομιτών στο δικαστήριο της Χάγης, «ξεχνώντας» ότι επρόκειτο για μια υπόθεση που η ίδια είχε ναρκοθετήσει στο εσωτερικό της Ελλάδας!

*

Αν, λοιπόν, οι κύριοι του ΠΑΣΟΚ και της τρικομματικής κυβέρνησης, στην οποία συμμετέχουν, αναζητούν «κλέη» για την ανδρεία και τον πατριωτισμό τους γύρω από μια υπόθεση που έχει «ξεχαστεί» και ξεπουληθεί όσο λίγες, θα πρέπει να μας εξηγήσουν τι έγινε μέχρι να φτάσει το θέμα στη Χάγη (μέσω... Ιταλίας).

Δηλαδή να μας πουν:

Πρώτον, γιατί το κράτος τους, οι κυβερνήσεις τους και οι πρωθυπουργοί τους, αντί να «συμπαρίστανται» στη Χάγη, δεν έδωσαν - εδώ, στην Αθήνα - μια εντολή στον υπουργό τους της Δικαιοσύνης να επιτρέψει, ήδη από το 1997, την εφαρμογή της «παγωμένης» απόφασης του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς (137/1997), το οποίο, μετά από προσφυγή των Διστομιτών, υποχρέωνε το γερμανικό δημόσιο να καταβάλει αποζημιώσεις στους συγγενείς των θυμάτων;

Δεύτερον, γιατί το κράτος τους, οι κυβερνήσεις τους, οι πρωθυπουργοί τους, ενώ το Δικαστήριο της Λιβαδειάς με την απόφασή του αποδέχθηκε το αίτημα των συγγενών των θυμάτων και τους επιδίκασε αποζημίωση ύψους εννέα δισ. δραχμών, ενώ ο Αρειος Πάγος απέρριψε την προσφυγή της Γερμανίας και με την 1357/99 απόφασή του αποφάνθηκε υπέρ της βασιμότητας του δικανικού σκεπτικού του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, ενώ το Πρωτοδικείο Αθηνών δικαίωσε τους συγγενείς των θυμάτων που προσέφυγαν με αίτημα την αναγκαστική εκτέλεση της απόφασης εις βάρος του Ινστιτούτου «Γκαίτε» και της Γερμανικής Αρχαιολογικής Σχολής και απέρριψε το γερμανικό αίτημα ανακοπής, εντούτοις το ελληνικό υπουργείο Δικαιοσύνης αρνήθηκε να εκδώσει την απαιτούμενη από το άρθρο 923 του ΚΠΔ εξουσιοδότηση για εκτέλεση δικαστικής απόφασης έναντι τρίτου κράτους;

Τρίτον, γιατί το κράτος τους, οι κυβερνήσεις τους και οι πρωθυπουργοί τους, δεν έδωσαν εντολή στο υπουργείο Δικαιοσύνης να εφαρμοστεί η απόφαση του Αρείου Πάγου (12/2000), με την οποία απορρίπτονταν οι γερμανικές αιτιάσεις περί ετεροδικίας και κατέστη αμετάκλητη, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, η απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς με την οποία επιβαλλόταν η δήμευση περιουσίας του γερμανικού δημοσίου στην Ελλάδα;

Τέταρτον, γιατί το κράτος τους, οι κυβερνήσεις τους και οι πρωθυπουργοί τους, συνεχίζουν επί 15 και παραπάνω χρόνια να κρατούν «ανενεργή» την εκτέλεση των αποφάσεων των ελληνικών δικαστηρίων;

Πέμπτον, γιατί το κράτος τους, οι κυβερνήσεις τους και οι πρωθυπουργοί τους, δε διαμόρφωσαν το κατάλληλο νομικό πλαίσιο και δεν προχώρησαν σε αναπομπή της υπόθεσης στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο, όταν η Γερμανία κατάφερε τελικά - με το ελληνικό κράτος να κάνει τα στραβά μάτια - και πέτυχε την ιταμή απόφαση που αναγνωρίζει δικαίωμα ετεροδικίας στους σφαγείς του ελληνικού λαού; Γιατί δεν διαμόρφωσαν το νομικό πλαίσιο, ώστε να εφαρμοστούν οι αποφάσεις δικαίωσης των Διστομιτών, αλλά, αντίθετα, επέτρεψαν το μεν Εφετείο Αθηνών και ο Αρειος Πάγος να κάνει δεκτή με μεταγενέστερη απόφαση (36/2002) την προσφυγή της Γερμανίας για ακύρωση της απόφασης του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, το δε Συμβούλιο της Επικρατείας, στο οποίο προσέφυγαν οι κάτοικοι του Διστόμου να αποφαίνεται ότι η πράξη του υπουργού Δικαιοσύνης είναι κυριαρχική πράξη της Πολιτείας που δεν υπόκειται σε «κυριαρχικό έλεγχο»;

Εκτον, γιατί το κράτος τους, οι κυβερνήσεις τους, οι πρωθυπουργοί τους, όχι μόνο δεν έθεσαν τις οφειλές σε διακρατικό επίπεδο αλλά έφεραν τα πράγματα σε τέτοια κατάσταση, ώστε το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (για το οποίο μάλιστα... πανηγυρίζουν), πατώντας πάνω στις ελληνικές αποφάσεις να δικαιώνει όχι τους Διστομίτες, αλλά τη Γερμανία (σ.σ.: πράγμα για το ποίο δεν είχαμε καμία αμφιβολία...), κρίνοντας παράνομες τις αποφάσεις ιταλικών δικαστηρίων για αναγκαστική κατάσχεση σε περιουσία του γερμανικού δημοσίου υπέρ των θυμάτων, με το αιτιολογικό της... ετεροδικίας και της ασυλίας της Γερμανίας;

*

Συμπέρασμα:

Λίγα πράγματα είναι τόσο ντροπιαστικά όσο η προσποιητή λεβεντιά. Λίγα πράγματα είναι τόσο ανάξια όσο η κάλπικη αντρειοσύνη. Λίγα πράγματα είναι τόσο θλιβερά όσο ο κορδακισμός εκείνων που θέλουν να μετρούν σαν μπόι τον ψοφοδεή ίσκιο τους.

Και πραγματικά:

Λίγα πράγματα είναι τόσο απεχθή όσο το να παρακολουθείς τους γλοιώδεις γλείφτες και τους αυλοκόλακες που κοψομεσιάστηκαν, με αφορμή την παραπομπή της υπόθεσης του Διστόμου στη Χάγη, να επιδαψιλεύουν ύμνους και να απαγγέλλουν θούριους για τη «γενναιότητα» των εξόφθαλμα «γυμνών βασιλέων» που υπηρετούν.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

ΓΑΛΛΙΑ Περισσότερα παιδιά στη φτώχεια

ΓΑΛΛΙΑ

Περισσότερα παιδιά στη φτώχεια

ΠΑΡΙΣΙ.--

Αυξημένο εμφανίζεται το ποσοστό των παιδιών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και αυτό αφορά στοιχεία που συλλέχθηκαν το 2010! Αυτό προκύπτει από έκθεση που δημοσιοποίησε το γαλλικό Στατιστικό Ινστιτούτο, σύμφωνα με την οποία το 20% των παιδιών, δηλαδή το 1/5 του συνόλου, ζουν σε συνθήκες φτώχειας καθώς οι οικογένειές τους ζουν με λιγότερα από 964 ευρώ το μήνα, που είναι το όριο φτώχειας στη Γαλλία. Εξίσου μεγάλα ποσοστά -16%- εμφανίζονται και στην ηλικιακή κατηγορία των γυναικών άνω των 75 χρόνων, που ζουν κάτω από το όριο φτώχειας. Το πλέον δυσοίωνο είναι ότι τα ποσοστά αυτά, όπως επισημαίνει και το Ινστιτούτο, βασίζονται σε στοιχεία που συλλέχθηκαν το 2010, τότε που κατά τ' άλλα η Γαλλία ήταν ανέγγιχτη από την καπιταλιστική κρίση, αποδεικνύοντας ότι η φτώχεια στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους είναι ίδιον του συστήματος. Επίσης, επισημαίνεται ότι σήμερα εκτιμάται πως τα ποσοστά αυτά έχουν αυξηθεί περαιτέρω.

• Κι άλλες θυσίες από τους εργαζομένους της σχεδιάζει να ζητήσει η διεύθυνση της αυτοκινητοβιομηχανίας «Πεζό - Σιτροέν» που ανακοίνωσε μείωση 10,3% των πωλήσεών της το πρώτο τέταρτο του 2013. Η εταιρεία έχει ήδη ανακοινώσει τη μείωση κατά 8.000 των θέσεων εργασίας και το κλείσιμο της εγκατάστασης στο Ωλνέ σου Μπουά. Εκπρόσωπος της διεύθυνσης δήλωνε ότι θα ζητήσει από τα συνδικάτα, που δεν έχουν δεχθεί ούτε τα προηγούμενα μέτρα ακόμη, να συζητήσουν μείωση μισθών, ελαστικοποίηση του ωραρίου εργασίας κλπ. Μείωση στις πωλήσεις κατά 12,6% ανακοίνωσε και η άλλη γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία, η «Ρενό», προϊδεάζοντας επίσης για νέα μέτρα.

ΜΠΑΓΚΛΑΝΤΕΣ Αλλο ένα έγκλημα στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους

ΜΠΑΓΚΛΑΝΤΕΣ

Αλλο ένα έγκλημα στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους

• Κτίριο με 2.000 ανθρώπους κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος
• Πάνω από 100 οι νεκροί, τουλάχιστον 700 οι τραυματίες

Ακατάλληλα μπετά και σκελετός, εγκλωβισμένοι εργαζόμενοι, τόπια υφάσματος μια μάζα... Από το νέο εργοδοτικό έγκλημα κατά του βασανισμένου λαού του Μπαγκλαντές

ΝΤΑΚΑ.--

Πάνω από 100 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους και περισσότεροι από 700 είναι οι τραυματίες - σύμφωνα με τα μέχρι τώρα στοιχεία - στο Μπαγκλαντές, μετά από κατάρρευση οκταώροφου κτιρίου, στο οποίο στεγάζονταν μεταξύ άλλων πέντε εργοστάσια ένδυσης, τράπεζα, αλλά και κατοικίες, στην περιοχή Σαβάρ, έξω από την Ντάκα. Στο κτίριο, που κατέρρευσε στις 8.30 το πρωί σαν χάρτινος πύργος, προσθέτοντας ένα ακόμα έγκλημα στη μακρά αιματηρή ιστορία του Μπαγκλαντές, βρίσκονταν τουλάχιστον 2.000 άνθρωποι εκ των οποίων αρκετοί παρέμεναν εγκλωβισμένοι, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο εκτόξευσης του αριθμού των θυμάτων.

Στο σημείο επικράτησε χάος, καθώς το οκταώροφο κτίριο μετατράπηκε σε συντρίμμια, ενώ οι άνθρωποι που βρίσκονταν μέσα, προσπαθούσαν να βγουν ακόμα και γλιστρώντας στα τόπια των υφασμάτων. Μαρτυρίες κάνουν λόγο για ρωγμές που άρχισαν να εμφανίζονται στο κτίριο, από την Τρίτη, προμηνύοντας την τραγωδία, ενώ οι ιδιοκτήτες των εργοστασίων είχαν αγνοήσει πλήρως τις προειδοποιήσεις των αρχών να μην επιτρέψουν την είσοδο στους εργαζόμενους, μετά από τον εντοπισμό ραγίσματος στο δεύτερο όροφο. Αντ' αυτού ο ιδιοκτήτης του κτιρίου και οι διευθυντές των εργοστασίων διαβεβαίωναν τους εργαζόμενους ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, στέλνοντάς τους στο ραντεβού με το θάνατο.

Στα δύο εργοστάσια μίας εκ των εταιρειών που μίσθωναν το κτίριο, της «New Wave» κατασκευάζονται ρούχα φασόν για 27 εταιρείες, μεταξύ των οποίων μάρκες από τις Βρετανία, Δανία, Γαλλία, Γερμανία, Καναδά, Ιρλανδία και ΗΠΑ, που πάγια επιλέγουν το Μπαγκλαντές εξαιτίας των εξευτελιστικών μεροκαμάτων.

Στο κτίριο βρίσκονται σωστικά συνεργεία, ενώ η κυβέρνηση παραμένει σταθερή στην υποκριτική της στάση, κηρύσσοντας τη σημερινή μέρα «πένθους». Την ίδια στιγμή δίνει κάλυψη τόσο τους ιδιοκτήτες εργοστασίων όσο και άλλων ακατάλληλων κτιρίων, να συνεχίσουν να οδηγούν εκατοντάδες εργαζόμενους στο θάνατο. Αντίστοιχα περιστατικά στο Μπαγκλαντές είναι συχνά, αφού δεν παίρνονται τα κατάλληλα μέτρα προστασίας, στο βωμό της απόκτησης των καπιταλιστικών υπερκερδών. Πιο πρόσφατο είναι το παράδειγμα του περασμένου Νοέμβρη όπου 112 εργάτες σκοτώθηκαν από πυρκαγιά σε εργοστάσιο στην Ντάκα.