Κάποιοι το προτιμούν

 Κάποιοι το προτιμούν

Οι προτιμήσεις είναι σαν τα πιάτα της εκδίκησης, όπου βασικά ισχύουν τα πάντα, (χιόνι, βροχή, λιακάδα), ανάλογα την περίσταση, και νόημα δε βγαίνει. Σου λέει, κάποιοι το προτιμούν καυτό. Ή ότι κάποιοι το προτιμούν κρύο. Και γενικώς είναι μια μεγάλη αλήθεια πως κάποιοι το προτιμούν και ότι η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που σερβίρεται (με διάφορους τρόπους). Μοιάζει εξάλλου πολύ με το πολιτικό παιχνίδι στη χώρα μας. Κάποιοι το προτιμούν μνημόνιο, κάποιοι άλλοι αντιμνημόνιο, και στο τέλος κάνουν ακριβώς τα ίδια και με τις ίδιες «πρωτότυπες» δικαιολογίες, χωρίς να έχει σημασία η προτίμηση κι η ετυμηγορία του κυρίαρχου λαού.

Τέλος πάντων, κάποιοι τη βρίσκουν με το χειμώνα και έχουν δυσανεξία στο καλοκαίρι, τους ρυθμούς του, την απουσία ειδήσεων και τις θερμοκρασίες του. Ή μάλλον με (γαμώ) την καταδίκη τους να το περάσουν σε μια πόλη, χωρίς φράγκο στην τσέπη, και χωρίς διακοπές –γιατί δεν ξέρω πολλούς που να μπορούν, αλλά να μην τις θέλουν. Γι’ αυτό κινούνται λιγότερο, στη ζωή ή και διαδικτυακά, για να μη σπαταλάνε πολύτιμη ενέργεια. Η ζέστη, τα λόγια του πάπα…

-Του παπά, θες να πεις. Είναι λάθος ο τόνος.

Εντάξει, δεν έχουμε κανένα αλάθητο. Αλλά είναι ζήτημα ποιος δίνει κάθε φορά τον τόνο. Οι πολιτικές εξελίξεις, θα μου πεις –που είναι πολύ πυκνές μάλιστα, για τα δεδομένα της εποχής. Δηλ οι άλλοι, θα σου απαντήσω, που έχουν το πεπόνι και το μαχαίρι κι αφήνουν για μας τη φλούδα να την πατήσουμε. Και βάζουν τον τόνο σε σύμφωνα και (μνημονιακές) συμφωνίες, ενώ εσύ σπαζοκεφαλιάζεις πώς θα διαβάσεις αυτόν τον τόνο και την πολιτική συγκυρία, και νιώθεις πολιτικά αγράμματος (που λέει και η Αλέκα): γιατί δεν έγινε τελικά κρίκος η αριστερή κυβέρνηση; Και πώς θα αλλάξουμε τον τόνο και την πολιτική ατζέντα;

Κι έτσι περνάει ο χρόνος, αλλάζουν οι εποχές, αν και η εποχή παραμένει πάντα εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, (εξαιρώντας δηλ τα χρόνια της αντεπανάστασης που ήρθαν τα πάνω κάτω και ήταν εποχή περάσματος από το σοσιαλισμό στον καπιταλισμό και τη βαρβαρότητα). Πέφτουν τα φύλλα από τα δέντρα, από το ημερολόγιο, η θερμοκρασία, οι νιφάδες, το ηθικό. Φεύγει το καλοκαίρι, σα μια απλή βαρυχειμωνιά με υψηλές θερμοκρασίες, χωρίς ουσιαστικές μεταβολές, με τις άλλες εποχές, που δε διαφέρουν ιδιαίτερα μεταξύ τους μετά την κλιματική καταστροφή του 89’ και φτιάχνουν μια εποχή τελείως άχρωμη, που μάταια τη βγάζεις στον ήλιο να πάρει λίγο χρώμα και δεν σου κάνει ούτε ζέστη ούτε κρύο –όχι όμως όπως στην Αβάνα, που έχει τις ίδιες θερμοκρασίες σχεδόν όλο το χρόνο.

Συνεπώς τι κάνουμε σφε; Εμείς προς το παρόν κάνουμε τα πειραματόζωα (του Αρκά) σε αλλεπάλληλες καταστάσεις συστολής-διαστολής. Παγώνουν τα φλογερά επαναστατικά όνειρα, καίγονται οι ελπίδες, η δροσιά και η νιότη του κόσμου, η κρύα, καθαρή σκέψη. Όλα από χέρι καμένα και τα σπίρτα μας βρεγμένα. Αλλά αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς και εσύ, πως θα γενούνε τα σκοτάδια φως. Φουσκώνουν τα μυαλά μας, καθώς συρρικνώνονται, σε μια διαλεκτική σχέση, που δύσκολα καταλαβαίνουν. Μειώνονται οι μισθοί, για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα. Συρρικνώνονται οι κατακτήσεις και τα δικαιώματα, για να νικήσει η δημοκρατία –που δεν έχει αδιέξοδα. Μια διαρκής παραφωνία, σα μυρμήγκια που τραγουδάνε και τζιτζίκια που δουλεύουν σιωπηλά κι αμίλητα.

Περιμένεις παθητικά να αλλάξει κάτι απ’ το πουθενά, να αρχίσει ξαφνικά να φυσάει άλλος αέρας, να κερδίσεις μικρές ανάσες δροσιάς μες στον καύσωνα. Αλλά οι συνθήκες δεν έχουν ωριμάσει, οι δυνατότητες έχουν σαπίσει, το κλίμα δε σηκώνει, κι ο κλιματισμός δεν υποκαθιστά τεχνητά τις συνθήκες, αλλά μας πλακώνει χειρότερα. Ως πότε θα περιμένουμε όμως να χιονίσει για να δούμε άσπρη μέρα; Μην περιμένεις από τις λιτανείες να ποτίσουν την ξερή γη. Ούτε απ’ τον ανεμιστήρα για να φυσήξει. Ήδη από το 09’ κάποιοι σου έλεγαν πως έρχεται θύελλα –και τελικά τη θύελλα την έλεγαν ελπίδα -ή μήπως αντίστροφα; Κι ο τελευταίος άνεμος της αλλαγής, που σε ξελόγιασε, άφησε πίσω του σκοτωμένες ελπίδες, ανεμομαζώματα-ανεμοσκορπίσματα, και ξεραμένες οφθαλμαπάτες μέσα στην έρημο.

Για την κατάσταση στην Ελλάδα και τον αντιλαϊκό ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ (του Γιώργου Μαρίνου)

 Για την κατάσταση στην Ελλάδα και τον αντιλαϊκό ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ (του Γιώργου Μαρίνου)

Του Γιώργου Μαρίνου.

μέλος του Πολιτικού Γραφείου της 

ΚΕ του ΚΚΕ.

Πηγή: Κυριακάτικος Ριζοσπάστης.

Σε άρθρο του Γιώργου Μαρίνου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ στις ξενόγλωσσες ιστοσελίδες του ΚΚΕ, αποκαλύπτονται με πολλά παραδείγματα η ταξική, αντιλαϊκή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, τα σκληρά μέτρα της συμφωνίας κυβέρνησης - τρόικας και οι οδυνηρές συνέπειες του 3ου μνημονίου σε βάρος του λαού, η προσπάθεια εξαπάτησης των λαϊκών δυνάμεων στην περίπτωση του δημοψηφίσματος, η παραπέρα ενσωμάτωση της χώρας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Στη βάση αυτής της πορείας, το άρθρο καταλήγει σε ορισμένα συμπεράσματα χρήσιμα για την πάλη του κομμουνιστικού κινήματος.

Ορισμένα συμπεράσματα.

 

Οι εργαζόμενοι στην Ευρώπη και όλο τον κόσμο μπορούν να βγάλουν σημαντικά συμπεράσματα για τις εξελίξεις στην Ελλάδα, να καταδικάσουν τις πολιτικές δυνάμεις που υπερασπίζονται τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και την Ευρωπαϊκή Ενωση, τη διακρατική ιμπεριαλιστική ένωση.

Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες, οι εργάτες και οι εργάτριες έχουν υποχρέωση να εξετάσουν τις εξελίξεις, στη βάση των πραγματικών δεδομένων.

Να εκτιμήσουν τη στάση των δεκάδων Κομμουνιστικών Κομμάτων που προσπάθησαν να αναλύσουν με ταξικά κριτήρια τις εξελίξεις στην Ελλάδα και τηρώντας την αρχή του Προλεταριακού Διεθνισμού συνέβαλαν στη στήριξη της πάλης του ΚΚΕ, φιλοξένησαν τα ενημερωτικά του Δελτία και σχετικές συνεντεύξεις, έγραψαν άρθρα και αντιπάλεψαν τις συγχύσεις που έσπειραν ο ΣΥΡΙΖΑ και το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ).

Το ΚΚΕ ευχαριστεί πολύ τα δεκάδες Κομμουνιστικά Κόμματα και τις δεκάδες Κομμουνιστικές Νεολαίες σε όλο τον κόσμο που εξέφρασαν πολύμορφα την αλληλεγγύη τους και στάθηκαν δίπλα στην πάλη του κόμματος μας και της ΚΝΕ.

Ευχαριστούμε τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, συνδικάτα και άλλους φορείς του λαϊκού κινήματος από το εξωτερικό που στηρίζουν την πάλη του ταξικού κινήματος στην Ελλάδα.

Το κόμμα μας θα συνεχίσει να δίνει σκληρούς αγώνες και να τιμάει την εμπιστοσύνη τους.

Πραγματικά, στις συνθήκες της ισχυρής πίεσης που άσκησε ο αστικός ιδεολογικός μηχανισμός και η παρέμβαση των δυνάμεων του οπορτουνισμού, είναι πολύ σημαντικό στοιχείο η μαζική εκδήλωση της Διεθνιστικής Αλληλεγγύης. Είναι συμβολή στον κοινό μας αγώνα, αποτελεί πολύτιμη πείρα που η αξιοποίησή της θα δώσει καρπούς την επόμενη περίοδο.

Ταυτόχρονα, οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες, οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες επιβάλλεται να εξετάσουν προσεκτικά και να καταδικάσουν τις δυνάμεις του οπορτουνισμού και συνολικά τις δυνάμεις που απέκρυψαν όλη αυτήν την περίοδο τις θέσεις του ΚΚΕ και συντάχθηκαν με τον ΣΥΡΙΖΑ, ωραιοποιώντας την ταξική - αντιλαϊκή ουσία της πολιτικής του, το σοσιαλδημοκρατικό του χαρακτήρα.

Ιδιαίτερα επικίνδυνο ρόλο στη χειραγώγηση των εργαζομένων εκπληρώνει το ΚΕΑ, το «Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς» που στις σοσιαλδημοκρατικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ είδε τη δική του μεταλλαγμένη στρατηγική αστικής διαχείρισης, τις δικές του θέσεις ενσωμάτωσης στην ΕΕ.

Ηταν αναμενόμενο.

Το μεγάλο πρόβλημα είναι με ορισμένα ΚΚ που αναπαρήγαγαν τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, τον παρουσίασαν ως δύναμη αντίστασης απέναντι στην ΕΕ, αποσιωπώντας ότι είναι υπερασπιστής της ευρωπαϊκής λυκοσυμμαχίας και του ΝΑΤΟ, διαχειριστής του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος.

Οι δυνάμεις αυτές χαιρέτισαν το «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος, αλλά έκρυψαν ότι πίσω από αυτό πρόβαλλε το «ΝΑΙ» του ΣΥΡΙΖΑ σε νέο μνημόνιο, σε νέα μέτρα που συνεχίζουν να ματώνουν το λαό μας.

Παραπληροφόρησαν - ηθελημένα ή άθελα - τους εργαζόμενους στις χώρες τους. Συνέδεσαν τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης με την υπεράσπιση της «λαϊκής κυριαρχίας», ενώ η πραγματικότητα τονίζει ότι δεν μπορεί να είναι κυρίαρχος ο λαός που είναι περικυκλωμένος από τους εκβιασμούς των δυνάμεων του κεφαλαίου, που πεινάει, που είναι άνεργος, θύμα του καπιταλισμού και των καπιταλιστών που έχουν την εξουσία και την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, ληστεύοντας τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι.

Η στάση των κομμάτων αυτών στράφηκε αντικειμενικά ενάντια στην πάλη του ΚΚΕ και λειτούργησε σε βάρος των συμφερόντων της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων στην Ελλάδα, σε κάθε χώρα, γιατί η στήριξη της νέας σοσιαλδημοκρατίας ισχυροποιεί τον αντίπαλο των εργαζομένων, καλλιεργεί αυταπάτες και συγχύσεις.

Οι ευθύνες είναι μεγάλες. Τα κόμματα που απέκρυψαν τις θέσεις του ΚΚΕ, οργάνωσαν εκδηλώσεις στήριξης του ΣΥΡΙΖΑ και χαιρέτισαν τη σοσιαλδημοκρατία, έχουν εκτεθεί.

Στην πράξη, οι συγκεντρώσεις π.χ. στο Παρίσι, στη Ρώμη, στις Βρυξέλλες, στη Λευκωσία, στη Λισσαβόνα και σε άλλες πόλεις, ανεξάρτητα από τους οργανωτές και τα συνθήματα, χρησιμοποιήθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ ως «αριστερό» άλλοθι, για να ισχυροποιήσει τη θέση του, να εμφανιστεί ως «Σωτήρας» και να επιβάλλει στους Ελληνες εργαζόμενους νέα σκληρά, αντιλαϊκά μέτρα.

Για τα ζητήματα αυτά δεν μιλάμε για πρώτη φορά. Οι συνέπειες της οπορτουνιστικής επίδρασης στις γραμμές του κομμουνιστικού κινήματος, οι συνέπειες της αντεπανάστασης συνεχίζονται και είναι οδυνηρές.

Το κόμμα μας, όπως είναι γνωστό, έχει εκφράσει σταθερά (για πολλά χρόνια) τη διεθνιστική του αλληλεγγύη, ακόμα και σε ΚΚ που συντάσσονται σήμερα με τους πολιτικούς αντιπάλους του. Το ΚΚΕ ακολουθεί στάση αρχών και έτσι θα συνεχίσουμε.

Ομως, για τις επιλογές των ΚΚ που τάχθηκαν με το μέρος της Σοσιαλδημοκρατίας επιβάλλεται να ανοίξει συζήτηση στο Ευρωπαϊκό και Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα και να βγούνε συμπεράσματα.

Οποιος χάνει την ταξική, επαναστατική πυξίδα οδηγείται σε διαχείριση του καπιταλισμού ακόμα κι αν διατηρεί το κομμουνιστικό όνομα, ακόμα κι αν τυπικά αναφέρεται στο σοσιαλισμό.

Αυτό έχει επιβεβαιώσει η ιστορική πείρα, αυτό είναι το πρόβλημα ορισμένων κομμάτων που χρησιμοποιούν την περί σεχταρισμού συκοφαντία, για να ενοχοποιήσουν την επανασταστική πάλη, να κρύψουν τη δική τους υποχώρηση από τις αρχές του Μαρξισμού - Λενινισμού, την επιλογή της αστικής διαχείρισης.

Οι τελευταίες εξελίξεις έχουν ανοίξει σοβαρά θέματα που πρέπει να συζητηθούν ακόμα περισσότερο.

Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα π.χ. τύπου ΣΥΡΙΖΑ και «Ποδέμος» δουλεύουν για τη χειραγώγηση της εργατικής τάξης, την εξασφάλιση της καπιταλιστικής διαχείρισης με ψευτο-αριστερά συνθήματα.

Στην πράξη, με το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ, αποδείχθηκε, για άλλη μια φορά, ότι οι λεγόμενες «αριστερές κυβερνήσεις» αποτελούν μορφή διαχείρισης και αναπαραγωγής της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, καλλιεργούν αυταπάτες, αφοπλίζουν λαϊκές δυνάμεις και οδηγούν στην ενίσχυση συντηρητικών δυνάμεων, στην επάνοδο των δεξιών κυβερνήσεων. Τα παραδείγματα των «αριστερών κυβερνήσεων» στη Γαλλία, στην Ιταλία, στην Κύπρο, στη Δανία, αλλά και σε χώρες της Λατινικής Αμερικής επιβεβαιώνουν αυτήν την εκτίμηση.

Η πάλη του ΚΚΕ

 

Το ΚΚΕ τράβηξε μπροστά έχοντας εμπλουτίσει τη στρατηγική του με βάση τις σύγχρονες απαιτήσεις της ταξικής πάλης, ξεπερνώντας «τα ενδιάμεσα στάδια» διαχείρισης του εκμεταλλευτικού συστήματος και τις διάφορες παραλλαγές διατήρησης της αστικής δημοκρατίας, υπερασπίζοντας τις νομοτέλειες της σοσιαλιστικής επανάστασης και οικοδόμησης.

Το Κόμμα μας αξιοποίησε την αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή γραμμή πάλης, τη γραμμή της συγκέντρωσης και προετοιμασίας εργατικών - λαϊκών δυνάμεων για την ανατροπή του καπιταλισμού, για την εργατική - λαϊκή εξουσία, το σοσιαλισμό, απορρίπτοντας τη συνεργασία με το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ και κάθε συμμετοχή σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης.

Εδωσε αποφασιστική απάντηση στις εκλογές του 2012, συνεχίζοντας, μέσα σε δύσκολες συνθήκες, την αυτοτελή πολιτική - ιδεολογική και μαζική πάλη με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες των εργατικών - λαϊκών οικογενειών.

Εδωσε τη μάχη των εκλογών του 2015, αύξησε τις δυνάμεις του και αξιοποιεί την 15μελή Κοινοβουλευτική Ομάδα του για την ανάδειξη των λαϊκών προβλημάτων.

Αξιοποιεί την Ευρωκοινοβουλευτική του Ομάδα στο πλευρό των εργαζομένων, κατακτώντας νέο επίπεδο σημαντικών πολιτικών παρεμβάσεων μετά την αποχώρηση από την GUE/NGL, η οποία έχει μετατραπεί σε παράρτημα του ΚΕΑ.

Συνέχεια αυτής της πολιτικής πάλης είναι η περήφανη στάση του ΚΚΕ στο πρόσφατο δημοψήφισμα, στο οποίο αποκάλυψε την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, της τρόικας και των αστικών κομμάτων που υποστηρίζουν το «πάση θυσία στην ΕΕ», καταθέτοντας τη δική του πρόταση στο λαό.

Το Κόμμα μας παρεμβαίνει αποφασιστικά στις πολιτικές εξελίξεις, αντιπαλεύει δυσκολίες και αδυναμίες και δουλεύει ακούραστα στους χώρους δουλειάς, μέσα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, πρωτοστατεί στους αγώνες της εργατικής τάξης, της αγροτιάς, των μεσαίων στρωμάτων, της νεολαίας, συνεχίζει τη διεθνιστική του δράση, δυναμώνει τις σχέσεις του με δεκάδες ΚΚ σε όλο τον κόσμο και προσπαθεί να συζητήσει την πείρα του με τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες, με πρωτοπόρες εργατικές δυνάμεις στο εξωτερικό.

Τα καθήκοντα είναι πολύ σοβαρά. Το ΚΚΕ ρίχνει βάρος στην οργάνωση της αντίστασης των εργαζομένων ενάντια στην αντιλαϊκή συμφωνία, το 3ο μνημόνιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, για να ανέβει η λαϊκή απαιτητικότητα και να αναπτυχθεί διεκδικητικό κίνημα που θα απαιτεί μαζικά την ανάκτηση των απωλειών, την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών.

Το ταξικό κίνημα, το ΠΑΜΕ και οι άλλες αγωνιστικές συσπειρώσεις, κλιμακώνουν τις μαζικές κινητοποιήσεις, καταβάλλουν προσπάθειες για την οργάνωση κινήματος αλληλεγγύης για τη στήριξη αυτών που υποφέρουν από την ανεργία και τη φτώχεια, τη στήριξη των συνταξιούχων, των εργαζομένων που στέκονται στις ουρές των τραπεζών για να πάρουν ένα μικρό μέρος της σύνταξης ή του μισθού εξαιτίας του πλαφόν στις τραπεζικές συναλλαγές.

Με Επιτροπές Αγώνα, στους τόπους δουλειάς, στα εργοστάσια, στα νοσοκομεία, στα σούπερ μάρκετ, στις υπηρεσίες, με την κινητοποίηση των Λαϊκών Επιτροπών στις γειτονιές.

Αυτά είναι πολύτιμα εργαλεία για την ενίσχυση της λαϊκής πάλης.

Στο δρόμο αυτό συνεχίζουμε και καλούμε την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα να υιοθετήσουν μαζικά την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ για την καλύτερη δυνατή οργάνωση των εργατών και των εργατριών, την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, για να ισχυροποιηθεί η λαϊκή συμμαχία ανάμεσα στην εργατική τάξη, στην αγροτιά, στα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, ώστε να δυναμώσει ο αγώνας για βαθιές, ριζικές αλλαγές. Για την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό της οικονομίας, την αποδέσμευση από την ΕΕ - ΝΑΤΟ και την ανάπτυξη αμοιβαία επωφελών σχέσεων με άλλα κράτη και λαούς, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, με την εργατική τάξη, το λαό μας πραγματικά στην εξουσία.

Προς ένα νέο οπορτουνιστικό πόλο;

 Προς ένα νέο οπορτουνιστικό πόλο;

Ηδη από το 2012 γράφαμε στον «Ριζοσπάστη» ότι η πορεία σοσιαλδημοκρατικοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στο ενδεχόμενο ανάληψης της αστικής διακυβέρνησης διαμορφώνει πεδίο συγκρότησης ενός νέου οπορτουνιστικού πόλου. Αυτό που συνένωνε όλες τις ομάδες εντός ΣΥΡΙΖΑ ήταν η δυνατότητα άσκησης ενός άλλου μείγματος διαχείρισης της κρίσης, με περισσότερα επεκτατικά χαρακτηριστικά, μιας κλασικής σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης, που θα μπορούσε να δώσει τη δυνατότητα παροχής και ορισμένων μέτρων - ψίχουλων προς τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Το ενδεχόμενο εφαρμογής μιας τέτοιας πολιτικής θα έδινε στις διάφορες οπορτουνιστικές ομάδες τη δυνατότητα να την εμφανίζουν ως βήμα στην κατεύθυνση αμφισβήτησης του καπιταλισμού, σταδιακής μετατροπής του σε ένα «εναλλακτικό σοσιαλιστικό σχέδιο», να διαμορφώνουν την ψευδαίσθηση ότι μπορεί κάτω από αριστερή κριτική, λαϊκή πίεση η κυβέρνηση να πάει πιο αριστερά. Γνωστή τακτική διαφόρων «αριστερών αντιπολιτεύσεων» εντός σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων.

Το γεγονός όμως ότι τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχτηκε τη συνέχιση εφαρμογής μιας περιοριστικής πολιτικής για τη στήριξη της ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας εντός Ευρωζώνης δυσκολεύει αντικειμενικά την παραμονή στον ίδιο φορέα των δυνάμεων που όλο το προηγούμενο διάστημα προσπαθούσαν να εμφανίσουν το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ως ένα «αριστερό ριζοσπαστικό» πρόγραμμα. Ανεξάρτητα από το πώς θα εξελιχθούν οι εσωκομματικές διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ, αντικειμενικά διαμορφώνεται η δυνατότητα συγκρότησης ενός νέου οπορτουνιστικού πόλου. Σε αυτή την κατεύθυνση κυρίαρχο ρόλο παίζουν η «Αριστερή Πλατφόρμα», η ΔΕΑ, η ΚΟΕ και άλλες «αντιπολιτευόμενες» ομάδες.

Ο στόχος αυτής της προσπάθειας είναι η αναπαλαίωση του αριστερού, ριζοσπαστικού καμουφλάζ στη γνωστή πρόταση αλλαγής μείγματος διαχείρισης συνδεδεμένης με την έξοδο από την Ευρωζώνη.

Δηλαδή, μια αλλαγή μείγματος διαχείρισης σε μια καπιταλιστική Ελλάδα της δραχμής.

Αντικειμενικά, λοιπόν, με τον ίδιο τρόπο που ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε την «αριστερή πτέρυγα» του «αστικού αντιμνημονιακού μπλοκ», δηλαδή των αστικών δυνάμεων που εξέφραζαν τη δυσαρέσκεια και την αντίθεσή τους στην πολιτική διαχείριση της κρίσης, όπως εκφράστηκε το 2010 εντός ΕΕ και Ευρωζώνης (θυμίζουμε ότι τμήμα αυτού του μπλοκ αποτέλεσε και η ΝΔ μέχρι το 2011 - 2012), έτσι και η «Αριστερή Πλατφόρμα» και οι σύμμαχοί της επιδιώκουν να αποτελέσουν «αριστερή πτέρυγα» ενός ευρωσκεπτικιστικού αστικού ρεύματος, αστικών δυνάμεων που θεωρούν πιο ωφέλιμη για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας την έξοδο απ' το ευρώ.

Ο ρόλος τους σαφής, ο εγκλωβισμός κάθε διάθεσης, τάσης ριζοσπαστισμού, κάθε απόπειρας να βγουν συμπεράσματα από το τι σημαίνει «κυβέρνηση της Αριστεράς», ο προβληματισμός, η αναζήτηση να μη βγει έξω από τα όρια του συστήματος, αντίθετα να αξιοποιηθεί σε αστικές επιδιώξεις. Τον ίδιο ρόλο δηλαδή που έπαιξε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ πριν από μερικά χρόνια.

Ποια είναι λοιπόν τα βασικά στοιχεία αυτής της πρότασης όπως τα κωδικοποίησε ο Π. Λαφαζάνης στην ομιλία του στην εκδήλωση της «Αριστερής Πλατφόρμας» στο Πανελλήνιο:

«1. Η εθνικοποίηση των τραπεζών, δηλαδή, το πέρασμα σε δημόσιο έλεγχο προκειμένου υπό δημόσια ιδιοκτησία και κοινωνικό έλεγχο να αναλάβουν ένα νέο, αποκλειστικά αναπτυξιακό και κοινωνικό ρόλο.

2. Να περάσουν υπό δημόσια ιδιοκτησία, δημόσια διαχείριση, δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο και να ανασυγκροτηθούν ως τέτοιες όλες οι στρατηγικές επιχειρήσεις της χώρας, όλα τα στρατηγικά δίκτυα, όλες οι στρατηγικές υποδομές.

3. Μια μεγάλη αναδιανομή πλούτου σε βάρος των πολύ μεγάλων εισοδημάτων.

4. Αποκατάσταση της νομιμότητας και της διαφάνειας στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

5. Βαθιά διαγραφή του χρέους, ή διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του, χωρίς την οποία η χώρα δεν μπορεί να έχει μέλλον.

6. Ρήξη με το νεοφιλελευθερισμό και με στόχευση ένα εναλλακτικό οικονομικό και κοινωνικό πρότυπο διεξόδου, ανόρθωσης και παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας».

Πρόκειται για θέσεις αρκετές από τις οποίες συμπεριλαμβάνονταν και στο Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το 2012. Σιγά σιγά βεβαίως παραμερίστηκαν. Η διαφορά είναι ότι τα μέτρα αυτά προτείνονται σήμερα σε συνδυασμό με την έξοδο της χώρας από το ευρώ. Ζήτημα που αν και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απέκλειε γενικά σε κάποια φάση, λέγοντας μάλιστα πως το «ευρώ δεν είναι φετίχ», δεν αποτέλεσε ποτέ διακηρυγμένο στόχο του. Αντίθετα, ιδιαίτερα την περίοδο πριν από τις εκλογές διαβεβαίωνε (μαζί και τα στελέχη της «Αριστερής Πλατφόρμας») ότι επιδιώκει έντιμο συμβιβασμό εντός του ευρώ και της ΕΕ.

Ποιο είναι το πραγματικό περιεχόμενο αυτών των προτάσεων;

Πρόκειται για μια προσπάθεια αναβίωσης προτάσεων «νεοκεϋνσιανής» αστικής διαχείρισης, στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης, οι οποίες βεβαίως στη σημερινή φάση του καπιταλισμού είναι αμφίβολο αν μπορούν να εφαρμοστούν όπως παρουσιάζονται. Τέτοιες πολιτικές, π.χ. κρατικοποίησης επιχειρήσεων, ασκήθηκαν από σοσιαλδημοκρατικές και άλλες αστικές δυνάμεις μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ευρώπη εφόσον είχε προηγηθεί μια εκτεταμένη καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων.

Στην πραγματικότητα, επιχειρείται ριζοσπαστικό καμουφλάρισμα μέτρων που αποσπασματικά θα μπορούσαν να παρθούν στο πλαίσιο της προσπάθειας στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης σε μια διαδικασία περάσματος σε «εθνικό νόμισμα». Π.χ. το ζήτημα του «δημόσιου ελέγχου» των τραπεζών ήταν μια πολιτική που εφαρμόστηκε στη Μεγάλη Βρετανία, όχι βεβαίως για να αλλάξουν χαρακτήρα οι τράπεζες αλλά για να μπορέσουν να στηριχθούν ως εργαλείο της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ο κρατικός έλεγχος ορισμένων επιχειρήσεων και υποδομών, π.χ. λιμάνια, Ενέργεια κ.λπ., είναι επίσης ένα μέτρο που ζητάει σήμερα και τμήμα του κεφαλαίου που κάνει χρήση αυτών των υποδομών, έτσι ώστε να εξασφαλίσει φθηνές και κρατικά επιδοτούμενες υπηρεσίες (π.χ. εφοπλιστές, ενεργοβόρες βιομηχανίες κ.λπ.).

Οσον αφορά το ζήτημα «κουρέματος» του χρέους, είναι και αυτή μια επιλογή που έχει κατά καιρούς χρησιμοποιηθεί, στο πλαίσιο όμως διεθνών συμφωνιών. Κάτι τέτοιο συνοδεύεται συνήθως από ένα αντιλαϊκό πρόγραμμα - συμφωνία, ενώ βεβαίως οι εργαζόμενοι θα συνεχίζουν να πληρώνουν το υπόλοιπο μέρος του. Στην πραγματικότητα, είναι μια κίνηση που αποσκοπεί στο να μπορεί να ξαναδανείζεται το αστικό κράτος από τις κεφαλαιαγορές, συντελώντας μ' αυτό τον τρόπο στην παραπέρα αύξησή του χρέους, αφού ο εξωτερικός δανεισμός είναι απαραίτητο στοιχείο της καπιταλιστικής οικονομίας για οποιοδήποτε καπιταλιστικό κράτος, ανεξάρτητα από το μέγεθος και τη δύναμή του.

Στις προτάσεις αυτές μπορεί εύκολα να δει κανείς πως θα ευνοηθεί η προσπάθεια του κεφαλαίου για να στηριχτούν οι επενδύσεις του, η ανάκαμψη της κερδοφορίας του (το «κούρεμα» του χρέους θα προσφέρει κρατικό χρήμα που θα στηρίξει και ιδιωτικές επενδύσεις, το ίδιο και οι κρατικές τράπεζες, το φθηνό ρεύμα και οι φθηνές υποδομές κ.λπ.). Πουθενά όμως δεν υπάρχει η ανάκτηση των απωλειών των εργαζομένων, η κατοχύρωση νέων δικαιωμάτων κ.λπ. Ολα αυτά παραπέμπονται στην «παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας», δηλαδή στη φάση της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Στον πυρήνα αυτής της λογικής είναι ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη θα φέρει και τη λαϊκή ευημερία. Τα περί «ανοίγματος δρόμου για το σοσιαλισμό», που είπε ο Λαφαζάνης στην ομιλία του, δεν τα σχολιάζουμε καν...

 Πηγή:ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΒΡΕΤΑΝΙΑ Οι «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ όπως αποτυπώνονται στο νομοσχέδιο για χτύπημα των συνδικάτων

ΒΡΕΤΑΝΙΑ

Οι «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ όπως αποτυπώνονται στο νομοσχέδιο για χτύπημα των συνδικάτων

«Η κυβέρνηση νομοθετεί για να αναμορφώσει τα συνδικάτα και για να προστατέψει σημαντικές δημόσιες υπηρεσίες από την απεργία»... αναφέρεται στο επεξηγηματικό έγγραφο που συνοδεύει το νομοσχέδιο

Η συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης με τους εταίρους της για χρήση των λεγόμενων «βέλτιστων πρακτικών» που εφαρμόζονται στην ΕΕ σε ό,τι αφορά και τη συνδικαλιστική δράση, άνοιξε διάπλατα την πόρτα για μεγάλες ανατροπές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι εξελίξεις στη Μεγάλη Βρετανία, όπου αυτή την περίοδο γίνεται η συζήτηση για τις αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο. Η βρετανική κυβέρνηση επιχειρεί ευθύ χτύπημα στα συνδικαλιστικά δικαιώματα και ελευθερίες με το νομοσχέδιο που έφερε στη Βουλή των Κοινοτήτων στις 15 Ιούλη.
Η προσπάθεια της κυβέρνησης να θωρακίσει παραπέρα το σύστημα από συνδικάτα και εργαζόμενους που αντιδρούν στη διαρκώς εντεινόμενη εξαθλίωση και φτωχοποίηση του πληθυσμού είναι μέρος των κατευθυντήριων πολιτικών που χαράσσονται στην Ευρωπαϊκή Ενωση, γενικότερα στο σύνολο των καπιταλιστικών κρατών. Με άλλα λόγια, η περίπτωση της Βρετανίας είναι ένας καθρέφτης για το τι συμβαίνει, έχει συμβεί ή θα συμβεί και σε άλλες χώρες, μεταξύ αυτών και στην Ελλάδα, όπου στην ατζέντα και αυτής της συγκυβέρνησης είναι η αλλαγή - προς το χειρότερο - του νομοθετικού πλαισίου για τα συνδικάτα και τις απεργίες.

Οι διατάξεις του νομοσχεδίου

Βασικά χαρακτηριστικά του νομοσχεδίου είναι η θέσπιση επιπλέον προαπαιτούμενων για να θεωρείται νόμιμη η λήψη των αποφάσεων για απεργία (και άλλες μορφές συνδικαλιστικής δράσης) αλλά και η διεξαγωγή της. Τα προαπαιτούμενα αυτά - αν δεν απαγορεύουν - αχρηστεύουν την απεργιακή κινητοποίηση καθώς βρίσκεται υπό το διαρκή έλεγχο και επιτήρηση των αστυνομικών δυνάμεων και της εργοδοσίας.
Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι την ίδια μέρα με την έναρξη της συζήτησης για το νομοσχέδιο η κυβέρνηση ξεκίνησε τη διαβούλευση για να καταργήσει κανονισμό που απαγορεύει στους εργοδότες να προσλαμβάνουν «ενοικιαζόμενους» εργαζόμενους όταν απεργούν οι εργαζόμενοι της επιχείρησης. Ο στόχος της διαβούλευσης, που λήγει στις αρχές Σεπτέμβρη, είναι η δημιουργία απεργοσπαστικού μηχανισμού.

Απεργία δημοσίων υπαλλήλων το 2011. Το νομοσχέδιο θέτει όρους που θα την καθιστά ουσιαστικά αδύνατη

Ακόμα, το νομοσχέδιο δίνει επιπλέον εξουσίες στον αρμόδιο υπουργό και στην υπηρεσία που ελέγχει τη δράση των συνδικάτων. Μέσα από αυτές τις εξουσίες μπορεί να περιορίζονται οι συνδικαλιστικές άδειες ενώ τα συνδικάτα πρέπει να λογοδοτούν με κάθε λεπτομέρεια στην αρμόδια κρατική υπηρεσία για τη δράση τους, τα μέλη τους, τα έσοδα και τα έξοδά τους.
Το νομοσχέδιο προβλέπει:

• Για να ληφθεί απόφαση για οποιαδήποτε κινητοποίηση (απεργία ή άλλη κινητοποίηση μικρότερης διάρκειας από μια απεργία) απαιτείται από το συνδικάτο που θέλει να κάνει την κινητοποίηση να διεξαγάγει ψηφοφορία. Η ψηφοφορία θεωρείται έγκυρη εάν σε αυτή συμμετέχει το 50% των μελών. Για παράδειγμα, σε ένα συνδικάτο με 1.000 μέλη πρέπει να συμμετάσχουν στην ψηφοφορία τουλάχιστον τα 500.
• Για τις «σημαντικές» δημόσιες υπηρεσίες προστίθεται ένας ακόμα όρος προκειμένου να θεωρηθεί νόμιμη η απόφαση για κινητοποίηση. Ο όρος αυτός είναι ότι πρέπει να ψηφίσουν υπέρ της κινητοποίησης το 40% των μελών. Για παράδειγμα, σε ένα σύλλογο εκπαιδευτικών με 100 εγγεγραμμένα μέλη πρέπει να συμμετάσχουν στην ψηφοφορία τουλάχιστον τα 50 μέλη και να ψηφίσουν υπέρ της κινητοποίησης το λιγότερο τα 40 μέλη. «Σημαντικές» δημόσιες υπηρεσίες θεωρούνται η Υγεία, η Εκπαίδευση, η Πυροσβεστική, οι Μεταφορές, η συνοριακή φύλαξη, ο παροπλισμός πυρηνικών εγκαταστάσεων, η διαχείριση ραδιενεργών αποβλήτων και αναλωμένου πυρηνικού καυσίμου.
• Στο ψηφοδέλτιο που θα δίνεται για την κινητοποίηση πρέπει να περιγράφονται ο λόγος που ζητείται, η μορφή της κινητοποίησης και πόσο περίπου θα διαρκέσει.

Για να γίνει κατανοητή η περαιτέρω αυστηροποίηση του νομοθετικού πλαισίου σημειώνουμε ότι σήμερα απαιτείται μόνο η απλή πλειοψηφία των συμμετεχόντων στην ψηφοφορία.

• Οι εργοδότες στον ιδιωτικό τομέα θα πρέπει να ενημερώνονται τουλάχιστον 14 μέρες πριν από την κήρυξη της απεργίας (από 7 που ήταν πριν) και όπως ήδη αναφέραμε, σύμφωνα με τη διαβούλευση, θα μπορούν να προσλαμβάνουν απεργοσπάστες για να καλύψουν τα «κενά» που θα δημιουργηθούν από τους απεργούς.

Ιδιαίτερα αποκαλυπτικές για τις προθέσεις του κεφαλαίου είναι οι προτάσεις του νομοσχεδίου για τον τρόπο διεξαγωγής της απεργίας και κυρίως τον τρόπο δράσης της απεργιακής φρουράς. Το ισχύον νομικό πλαίσιο θεωρεί «ειρηνική απεργιακή φρουρά» αυτή που κατά τη διάρκεια της απεργίας στο χώρο δουλειάς ή κοντά σε αυτό προσπαθεί να ενημερώσει και να πείσει έναν εργαζόμενο να απεργήσει.
Οι προτάσεις του νομοσχεδίου θέτουν επιπλέον όρους. Απαιτούν:

• Το συνδικάτο να υποδείξει ένα πρόσωπο ως επικεφαλής της απεργιακής φρουράς και το όνομά του να γνωστοποιείται στην αστυνομία. Ακόμα, να ειδοποιείται η αστυνομία πού θα γίνει η απεργιακή περιφρούρηση και πώς αυτή θα μπορεί να επικοινωνεί με τον επικεφαλής.
• Ο επικεφαλής πρέπει να φέρει γραπτή εξουσιοδότηση από το συνδικάτο, την οποία πρέπει να επιδεικνύει σε όποιον αστυνομικό ζητήσει να την δει και σε όποιο άλλο πρόσωπο έχει λόγους να μάθει γι' αυτή.
• Ο επικεφαλής πρέπει να φέρει περιβραχιόνιο ή άλλο διακριτό σήμα που να δείχνει ποιος είναι.

Το πλαίσιο γίνεται ακόμα πιο ασφυκτικό καθώς:

• Τα στοιχεία για την κινητοποίηση επίσης κοινοποιούνται στην αρμόδια κρατική υπηρεσία.
• Η αρμόδια κρατική υπηρεσία αποκτά επιπλέον εξουσίες, μεταξύ άλλων τη δύναμη να επιβάλλει πρόστιμα μέχρι και 20.000 λιρών εάν διαπιστωθεί ότι δεν τηρήθηκαν οι προβλεπόμενες διαδικασίες.

Συμπερασματικά, η κήρυξη και η πραγματοποίηση της κινητοποίησης θα βρίσκονται υπό τον πλήρη έλεγχο του αστικού κράτους, αποδυναμώνοντας ένα από τα βασικά της χαρακτηριστικά, που είναι η αντίσταση στην επιβολή αντεργατικών σχεδιασμών του εργοδότη αλλά και συνολικά στην εφαρμογή αντεργατικών πολιτικών του κράτους.
Το νομοσχέδιο δίνει επιπλέον εξουσίες στον αρμόδιο υπουργό προκειμένου να περιορίσει τη δράση των συνδικαλιστών στο δημόσιο τομέα όταν αυτός το κρίνει. Μπορεί, για παράδειγμα, να ορίσει ότι η συνδικαλιστική άδεια δεν μπορεί να υπερβαίνει το 50% του εργάσιμου χρόνου ή να περιορίσει τις αποδοχές που αντιστοιχούν στο χρόνο της συνδικαλιστικής άδειας.

Ικανοποιημένο το κεφάλαιο

Η Συνομοσπονδία Βρετανικής Βιομηχανίας (ΣΒΒ) υποδέχτηκε το νομοσχέδιο με μεγάλη ικανοποίηση. Σε δηλώσεις η Katja Hall, γενική διευθύντρια της ΣΒΒ, σημείωσε:
«Είμαστε ικανοποιημένοι που η κυβέρνηση προώθησε το νομοσχέδιο, όπως η ΣΒΒ ζητά από καιρό για τον εκσυγχρονισμό των απαρχαιωμένων νόμων εργασιακών σχέσεών μας.
Η εισαγωγή των ορίων (σ.σ. το 50% των μελών) είναι ένα σημαντικό, αλλά δίκαιο, βήμα (...)
Καλωσορίζουμε τη διαβούλευση για τον εκσυχρονισμό των κανόνων διεξαγωγής των απεργιακών φρουρών. Ο εκφοβισμός ή η παρενόχληση ατόμων δεν είναι αποδεκτή - και θέλουμε να δούμε (...) να αυξάνονται οι κυρώσεις προκειμένου να εξαλειφθούν οι κακές συμπεριφορές».
Το σχόλιο είναι προφανές. Οταν το κεφάλαιο χαίρεται οι εργάτες πρέπει να οργανώνουν την πάλη τους.

ΗΠΑ Μιλούν ανοιχτά για πιθανό πόλεμο με «μεγάλη δύναμη»

ΗΠΑ

Μιλούν ανοιχτά για πιθανό πόλεμο με «μεγάλη δύναμη»

Από παλιότερες ασκήσεις των ΗΠΑ με τη Νότια Κορέα, μια από τις στενότερες συμμάχους των Αμερικανών ιμπεριαλιστών

«Το 2014 το χρηματοοικονομικό σύστημα των ΗΠΑ αντιμετώπισε "μέτριες" διεθνείς απειλές. Πρώτη ήταν η γεωπολιτική ένταση στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή, ενώ ακολουθούν η επιβράδυνση της ανάπτυξης στην Ευρώπη, στην Ιαπωνία και την Κίνα». Αυτά εκτιμά το Συμβούλιο Εποπτείας του Χρηματοοικονομικού Συστήματος των ΗΠΑ (FSOC).

Το νέο στρατιωτικό δόγμα

Κοντά σ' αυτές τις εκτιμήσεις ήρθε στη δημοσιότητα ντοκουμέντο με τη νέα παγκόσμια στρατηγική του αμερικανικού Πενταγώνου, που κατονομάζει Ρωσία και Κίνα ως «επιθετικά και απειλητικά κράτη για την ασφάλεια και τα εθνικά συμφέροντα των ΗΠΑ». Το έδωσε στη δημοσιότητα ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ, στρατηγός Μάρτιν Ντέμπσεϊ, και αναφέρεται στο νέο στρατιωτικό δόγμα, το οποίο μιλά για μικρή, αλλά αυξανόμενη πιθανότητα ενός πολέμου με μια άλλη μεγάλη δύναμη. Αν συνδυαστεί με το ότι στο ίδιο ντοκουμέντο οι ΗΠΑ έχουν χαρακτηρίσει τη Ρωσία και την Κίνα επιθετικές και απειλητικές για την ασφάλεια και τα εθνικά συμφέροντά τους δυνάμεις, γίνεται κατανοητό για ποιους εχθρούς μπορεί να ετοιμάζεται ένας πιθανός πόλεμος με μεγάλη δύναμη.
Τη Ρωσία τη θεωρούν ως τον υπ' αριθμόν 1 εχθρό. Γιατί; Οπως αναφέρει το ντοκουμέντο, «η Ρωσία απέδειξε κατ' επανάληψη ότι δεν σέβεται την κυριαρχία των γειτόνων της και ότι επιθυμεί να χρησιμοποιήσει βία για να πετύχει τους στόχους της», όπως η ένταξη της Κριμαίας στη Ρωσική Ομοσπονδία, ενώ καταγγέλλει ρωσική ανάμειξη στον ουκρανικό εμφύλιο πόλεμο υπέρ των ρωσόφωνων στα ανατολικά. Αυτό, όταν την ίδια ώρα οι ΗΠΑ, μαζί με τη Γερμανία βεβαίως, υποδαύλισαν την ανατροπή από τις φασιστικές δυνάμεις της εκλεγμένης κυβέρνησης της Ουκρανίας, οδήγησαν στον εμφύλιο, προκαλώντας μια επικίνδυνη κρίση που βαθαίνει και εξοπλίζοντας με βαριά όπλα την κυβέρνηση της Ουκρανίας, όταν την ίδια ώρα ο πόλεμος και η οικονομική κρίση εξαθλιώνουν το λαό της Ουκρανίας. Αλλωστε, οι ΗΠΑ δεν κρύβουν ότι θέλουν την Ουκρανία στο δικό τους ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο και στο ΝΑΤΟ.
Το ίδιο ντοκουμέντο για την Κίνα, τον άλλο εχθρό των ΗΠΑ, αναφέρει τα εξής: «Οι ενέργειες της Κίνας αποτελούν πηγή εντάσεων στην περιοχή Ασίας - Ειρηνικού». Ουσιαστικά, αναφέρεται σε εδαφικές διαφορές της Κίνας με γειτονικά της κράτη, για διαφιλονικούμενα νησιά στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας και τις προσπάθειές της για ενίσχυση της αμυντικής της ικανότητας.

Πίσω από τα προσχήματα

Η παραπάνω εικόνα αποκαλύπτει από τη σκοπιά των ΗΠΑ κλιμάκωση στη στρατηγική της για έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο και προετοιμασία γι' αυτόν, απειλώντας δύο κράτη ισχυρά που διαδραματίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στις παγκόσμιες εξελίξεις. Μπορεί να μιλήσει κανείς για χίλια δυο προσχήματα, όπως π.χ. αυτά που αναφέρουν ως αιτίες για την επικινδυνότητα της Ρωσίας απέναντί τους με επίκεντρο τη σύγκρουση στην Ουκρανία, ή της Κίνας για τα διαφιλονικούμενα νησιά, αλλά η Ρωσία επίσης μιλά για επέμβαση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, ενώ η Κίνα για παρεμβάσεις των ΗΠΑ σε μια περιοχή μακριά τους. Αλλά ο πόλεμος είναι πολιτική με άλλα μέσα. Και η πολιτική υπηρετεί την οικονομία. Και ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος υπηρετεί την οικονομία. Επομένως, πρέπει να δούμε την κλιμάκωση των επιθετικών διαθέσεων των ΗΠΑ στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για μερίδια στη διεθνή αγορά, ιδιαίτερα σε τομείς όπως η Ενέργεια και οι δρόμοι μεταφοράς της, ο έλεγχός τους και οι συμμαχίες που οικοδομεί κάθε ισχυρό καπιταλιστικό κράτος σ' αυτό το έδαφος, στις γεωγραφικές περιοχές όπου ήδη υπάρχει τεράστια όξυνση ανάμεσα σ' αυτά τα κράτη και που έχουν γεωστρατηγική σημασία, όπως η Ουκρανία, η Αν. Μεσόγειος και η Νοτιοανατολική Ασία.
Ανταγωνισμοί που οξύνονται στο έπακρο λόγω καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, που δεν έχει οριστικά ξεπεραστεί. Οι ΗΠΑ μετά την ανάπτυξη με ρυθμούς 2,6% έχουν μεγάλη επιβράδυνση, 0,2% το πρώτο 3μηνο του 2015. Και οι Ρωσία, Κίνα έχουν επιβράδυνση, αν και η Κίνα αναπτύσσεται με ρυθμούς 7%. Η Ρωσία όμως υπόκειται και στις συνέπειες των κυρώσεων λόγω Ουκρανίας.
Για την Αν. Μεσόγειο ως ενεργειακή περιοχή, τη Μεσόγειο συνολικότερα (Μ. Ανατολή, Βόρεια Αφρική κ.λπ.), η κατάσταση είναι ξεκάθαρη. Εδώ συγκρούονται τα μονοπωλιακά συμφέροντα ΗΠΑ - Ρωσίας αλλά και ΗΠΑ - Κίνας. Αν θυμηθούμε το παράδειγμα της Λιβύης, ο πόλεμος του ΝΑΤΟ έγινε όταν ο Καντάφι καταργούσε συμβόλαια για τους υδρογονάνθρακες με αμερικανικά και ευρωπαϊκά μονοπώλια και έκανε νέα συμβόλαια με ρωσικά μονοπώλια και κινεζικούς επιχειρηματικούς ομίλους, αυτούς πέταξαν έξω οι ΝΑΤΟικοί.
Στην Ουκρανία το ζήτημα είναι ακόμη πιο βαθύ. Οι ΗΠΑ πάνε να «πνίξουν» τα συμφέροντα των ρωσικών μονοπωλίων στην Ευρώπη. Το ένα πεδίο είναι το ενεργειακό. Οχι τόσο και μόνο η πώληση ρωσικού φυσικού αερίου, όσο η μοιρασιά των κοιτασμάτων της Αρκτικής. Στην περιοχή υπάρχουν άφθονοι ανεκμετάλλευτοι φυσικοί πόροι, τόσο στη θάλασσα όσο και στην ξηρά. Εκτιμάται ότι το ένα τέταρτο των κοιτασμάτων φυσικού αερίου που έχουν εντοπιστεί στον κόσμο βρίσκεται στην Αρκτική, ότι στην περιοχή βρίσκονται το 13% των ανεξερεύνητων κοιτασμάτων πετρελαίου στον κόσμο, το 30% των ανεξερεύνητων κοιτασμάτων φυσικού αερίου και το 20% των ανεξερεύνητων κοιτασμάτων φυσικού υγραερίου. Και είναι πεδίο οξύτατων ανταγωνισμών για τη μοιρασιά αυτής της λείας.
Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να υποτιμηθούν οι σχέσεις Γερμανίας - Ρωσίας παρά τις κυρώσεις στη Ρωσία. Η Γερμανία διαφοροποιείται από τις ΗΠΑ απέναντι στη Ρωσία, λόγω ενεργειακής, και όχι μόνο, εξάρτησης. Η Γερμανία προσβλέπει, μέσω των σχέσεων με Ρωσία, στην ενίσχυση της θέσης της στην Ευρώπη, την πρωτοκαθεδρία στην οποία θέλουν οι ΗΠΑ.
Οι ΗΠΑ επιδιώκουν επίσης την υπογραφή της Διατλαντικής Συμφωνίας Εμπορίου και Επενδύσεων με την ΕΕ, ανοίγοντας μια τεράστια ελεύθερη αγορά. Η Ρωσία είναι εχθρική σ' αυτή την προοπτική γιατί αποβαίνει σε βάρος της δράσης των δικών της μονοπωλίων στην Ευρώπη.
Ο Ρώσος πρέσβης στην ΕΕ, Βλαντιμίρ Κίζοφ, έχει δηλώσει στην ιστοσελίδα «EUobserver» ότι συζητούν με τη Γερμανία την έναρξη διαλόγου με τη συμμετοχή και όλων των χωρών της Ανατολικής Εταιρικής Σχέσης της ΕΕ (Ουκρανία, Λευκορωσία, Μολδαβία, Γεωργία, Αζερμπαϊτζάν) με στόχο τη δημιουργία ενός χώρου ελεύθερου εμπορίου μεταξύ των ενδιαφερομένων στην Ευρασία. Σύμφωνα με τον Κίζοφ, η υλοποίηση αυτού του σχεδίου δεν εμποδίζεται από τις κυρώσεις της ΕΕ εναντίον της Ρωσίας. Σύμφωνα δε με το ίδιο ρεπορτάζ, η γερμανική διπλωματία διακινεί την ιδέα να παρακαμφθεί το αδιέξοδο στις σχέσεις ΕΕ - Ρωσίας μέσω του διαλόγου με την Ευρασιατική Ενωση.
Αν ένας τέτοιος διάλογος ξεκινήσει, πολύ περισσότερο αν ευοδωθεί, ουσιαστικά προκαλεί ρήγμα στις ευρωατλαντικές σχέσεις, και κυρίως στις σχέσεις ΗΠΑ - Γερμανίας. Ο Κίζοφ αναφέρει ότι η πρότασή τους για διάλογο αντιπαρατίθεται στη δρομολογούμενη Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων ανάμεσα σε ΗΠΑ και ΕΕ. Να τι λέει: «"Είναι σοφό να ξοδεύετε τόση πολιτική ενέργεια για τη δημιουργία ενός ενιαίου χώρου συναλλαγών με τις ΗΠΑ όταν έχετε πιο "φυσικούς" εταίρους πολύ πιο κοντά σας;". "Εμείς πάντως δεν χλωριώνουμε τα κοτόπουλά μας", πρόσθεσε, υπενθυμίζοντας ένα από τα πιο γνωστά σημεία τριβής μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ ως προς τις υγειονομικές προδιαγραφές που θα υπερισχύσουν σε έναν διατλαντικό χώρο ελεύθερου εμπορίου».

Πώς προσδιορίζουν τους εχθρούς

Να λοιπόν αιτίες ώστε οι ΗΠΑ να στοχοποιούν ως εχθρό τη Ρωσία. Και να την πολιορκούν στρατιωτικά τόσο από τη Μαύρη Θάλασσα όσο και με τα όπλα στην Πολωνία και στις Βαλτικές χώρες.
Οσο για την Κίνα, ήδη βρίσκεται στη δεύτερη θέση της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας και όλες οι δεξαμενές σκέψης, και οι αμερικανικές, ακόμη και το «Στράτφορ», εκτιμούν ότι έως το 2030 θα ξεπεράσει και τις ΗΠΑ και θα βρίσκεται στην κορυφή. Επίσης, έχει την πρωτοκαθεδρία στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Ασίας, με τη δημιουργία της Τράπεζας των BRICS κόντρα στην Παγκόσμια Τράπεζα, την οργάνωση Αποθεματικού Ταμείου κόντρα στο ΔΝΤ, την ενίσχυση της σχέσης με την ASEAN και την Ευρασιατική Ενωση (διακρατική συμμαχία που οργάνωσε η Ρωσία με πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες) και την αφαίρεση ζωτικού οικονομικού χώρου τόσο από την Ιαπωνία, όσο και από τις ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ έχουν ισχυρούς συμμάχους στην περιοχή (Ιαπωνία, Ν. Κορέα, Φιλιππίνες κ.λπ.), συμμετέχουν στην Ασιατική Τράπεζα με επικεφαλής την Ιαπωνία, διατηρούν επίσης σχέσεις με την ASEAN. Αλλά τα σχέδια της Κίνας για αναβίωση του «Δρόμου του μεταξιού» προσελκύουν μια σειρά κρατών από τη Νοτιοανατολική Ασία έως τη Μέση Ανατολή σε ανάπτυξη οικονομικών, και όχι μόνο, σχέσεων, σε κατασκευές υποδομών, στις μεταφορές, στην αξιοποίηση πρώτων υλών και Ενέργειας αυτών των κρατών κ.λπ. Η Κίνα διαχειρίζεται μεγάλο μέρος του κρατικού χρέους των ΗΠΑ, αρκετών τρισ. δολαρίων, ενώ το νόμισμά της (γιουάν) κατακτά την παγκόσμια αγορά ως διεθνές νόμισμα, σε βάρος δολαρίου - ευρώ.
Οι ΗΠΑ επιδιώκουν επίσης δημιουργία χώρου ελεύθερου εμπορίου του Ειρηνικού με συμμετοχή 12 κρατών και από την Αμερική και από την Ασία, όπως Μεξικό, Καναδάς, Ιαπωνία, Ν. Κορέα κ.λπ.
Ενδεικτικό της όξυνσης των ανταγωνισμών είναι το άρθρο του Σάσι Ταρούρ, ο οποίος είναι πρώην βοηθός γενικός γραμματέας του ΟΗΕ και πρώην υπουργός Ανάπτυξης Ανθρωπίνων Πόρων της Ινδίας («Το Βήμα» 23/6/2015), όπου έγραφε:
«Η Κίνα και η Ινδία επιδιώκουν παγκόσμια επιρροή ανάλογη με την οικονομική τους βαρύτητα. Η Βραζιλία και η Νότια Αφρική εμφανίζονται ως υπερδυνάμεις στις ηπείρους τους και η πλούσια σε Ενέργεια Ρωσία ενοχλείται επειδή βρέθηκε στο περιθώριο του δυτικού συστήματος (...) Θέλουν μια θέση στο τραπέζι των ισχυρών.
Αν δεν τους δοθεί, τότε δεν έχουν άλλη επιλογή από το να δημιουργήσουν το δικό τους σύστημα. Οι ηγέτες του σημερινού κόσμου (...) με την πεισματική προσκόλληση στο σύστημα στο οποίο κυριαρχούν και το οποίο κλείνει την πόρτα σε νεοεισερχομένους έχουν αφήσει λίγες επιλογές σε όσους βρίσκονται εκτός. Αυτό που έχουν κοινό οι χώρες BRICS είναι ο αποκλεισμός τους από τη θέση που πιστεύουν ότι τους αξίζει στην τρέχουσα παγκόσμια τάξη.
Το γεγονός είναι ότι, αν δεν επιτραπεί στις χώρες BRICS να βοηθήσουν στην ηγεσία μέσα στο υπάρχον παγκόσμιο σύστημα, τότε αναπόφευκτα θα δημιουργήσουν το δικό τους. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την παγκόσμια τάξη που ιδρύθηκε το 1945 μόνο ο χρόνος θα το δείξει». Ηδη οι πρωτοβουλίες των BRICS φέρνουν αναταράξεις.
Τέλος, ας μην ξεχνάμε ότι οι ΗΠΑ πέρασαν από την καπιταλιστική οικονομική κρίση στην ανάκαμψη, αλλά τώρα υπάρχει επιβράδυνση, άρα η ανάκαμψη δεν είναι οριστική.
Τέτοια ζητήματα αποτελούν την πραγματική βάση για τον προσδιορισμό εχθρών και αντιπάλων στην κορυφή της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας. Η όξυνση των ανταγωνισμών είναι φανερή και αυξάνεται. Αυτή είναι και η μήτρα εξαπόλυσης ιμπεριαλιστικών πολέμων ανάμεσα σε ισχυρά καπιταλιστικά κράτη ή συμμαχίες, όπως προσδιορίζει το νέο στρατιωτικό δόγμα των ΗΠΑ.

Ι.
Πηγές:1. Εφημερίδα «Καθημερινή»2. Ιστοσελίδα «Capital.gr»

ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ - ΓΑΛΛΙΑΣ Για τη διακυβέρνηση της Ευρωζώνης και τα συμφέροντα των μονοπωλίων τους

ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ - ΓΑΛΛΙΑΣ

Για τη διακυβέρνηση της Ευρωζώνης και τα συμφέροντα των μονοπωλίων τους

Αν. Μέρκελ - Φρ. Ολάντ

Eurokinissi

Το μέλλον της Ευρωζώνης και πώς αυτή θα μπορούσε να γίνει πιο ισχυρή και πιο ανθεκτική σε κρίσεις συζητήθηκε στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ 25-16/6/2015, με κείμενο των Τουσκ, Γιούνκερ, Σουλτς, Ντάισελμπλουμ και Ντράγκι που είχε τίτλο «Ολοκλήρωση της οικονομικής και νομισματικής πολιτικής της Ευρωζώνης». Στόχος η μεγαλύτερη συγκέντρωση εξουσιών στις Βρυξέλλες με στόχο τον καλύτερο συντονισμό της οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής στην Ευρωζώνη.
Η υλοποίηση του στόχου προβλέπεται να γίνει σε τρεις φάσεις. Στην πρώτη περιλαμβάνεται η εμβάθυνση της τραπεζικής ένωσης. Στη δεύτερη περιλαμβάνεται η πρόβλεψη ενός υπουργού Οικονομικών της Ευρωζώνης, με ένα υπουργείο Οικονομικών με δικό του προϋπολογισμό. Γι' αυτό το σκοπό προορίζεται ο πρόεδρος του Γιούρογκρουπ και ως υπουργείο Οικονομικών θα λογίζεται το Γιούρογκρουπ.
Ολα αυτά οδηγούν και στο κύριο ερώτημα, που το ίδιο το κείμενο δεν έθεσε ανοιχτά: Εάν θα προχωρήσουν σε τροποποίηση των ευρωπαϊκών συνθηκών, έτσι ώστε από τη νομισματική ένωση να προκύψει και μια πολιτική ένωση. Εδώ υπήρξαν διαφωνίες από τους πέντε συγγραφείς. Προσωπικές τους; Μάλλον μέσα στο γαλλογερμανικό άξονα.
Στις 15/7/2015, ο Γερμανός πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μ. Σουλτς δήλωσε στο εβδομαδιαίο γερμανικό ειδησεογραφικό περιοδικό Stern: «"Τα κεντρικά, σημαντικά ευρωπαϊκά ζητήματα δεν μπορούν πλέον να επιλύονται από τους επικεφαλής των κυβερνήσεων". Για αυτό έχουμε ανάγκη κοινοτικούς θεσμούς (...). Εχουμε ανάγκη μια ευρωπαϊκή κυβέρνηση", πρόσθεσε, αναφερόμενος ιδίως στα ζητήματα που άπτονται του διεθνούς εμπορίου, της κλιματικής αλλαγής, της μετανάστευσης, της φοροδιαφυγής και της νομισματικής πολιτικής. Είπε ακόμη ότι: "Βρισκόμαστε χωρίς καμιά αμφιβολία σε μια σοβαρή κρίση", και πρόσθεσε ότι καταγράφει "πολλή ματαίωση, εξαπάτηση, αμοιβαίες παρεξηγήσεις - σε αυτήν την ένταση, αυτό είναι κάτι εντελώς καινούργιο για μένα", επιμένοντας πάντως ότι η Ευρώπη "δεν πεθαίνει"». Προφανώς εννοεί την αντιπαράθεση ανάμεσα σε Γερμανία - Γαλλία. Με τις δηλώσεις του αυτές τάχθηκε υπέρ μιας «ευρωπαϊκής κυβέρνησης». Η Γερμανία φαίνεται ότι θέλει «ευρωπαϊκή διακυβέρνηση» η Γαλλία όχι.

Τα εμπόδια και οι δυσκολίες

Είναι καιρός τώρα, που, με αφορμή την καπιταλιστική οικονομική κρίση και το γεγονός ότι η Ευρωζώνη αποτελείται από 19 κράτη αλλά, όλα έχουν ένα, το κοινό τους νόμισμα το ευρώ, γεγονός που απέτρεπε να διαχειριστούν την κρίση με την κλασική καπιταλιστική μέθοδο της υποτίμησης του νομίσματος, έμπαιναν διάφορα ερωτήματα για το πώς η Ευρωζώνη μπορεί να θωρακιστεί. Υπήρξαν απόψεις περί εμβάθυνσης Οικονομικής Ενωσης, αφού η Ευρωζώνη, λένε, είναι μόνον Νομισματική Ενωση. Και «κοινό νόμισμα» χωρίς «κοινή οικονομική πολιτική» δημιουργεί τεράστια προβλήματα. Κάποιοι, μάλιστα, έφτασαν να υποστηρίζουν τη συγκρότηση της Ευρωζώνης ως ομοσπονδιακού κράτους, όπως οι ΗΠΑ, και για την ανάγκη ενιαίας διακυβέρνησης της Ευρωζώνης. Κάτι σαν αυτό που έθεσε ο Μ. Σουλτς.
Βεβαίως, η «κοινή ή ενιαία οικονομική πολιτική» προϋποθέτει κοινή - ενιαία οικονομική βάση, δηλαδή η Ευρωζώνη να γίνει ενιαία κρατική οντότητα, πράγμα που όμως είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί με «ειρηνικό τρόπο». Μπορεί Γερμανία και Γαλλία να ενωθούν σε ένα κράτος; Ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός το κάνει αδύνατο.
Οι διαφωνίες, λοιπόν, των πέντε Προέδρων για την τελευταία φάση της όποιας πολιτικής ενοποίησης, αποκάλυψε, για άλλη μια φορά, ότι απ' τη μια υπάρχει η επιδίωξη ενδυνάμωσης των ενιαίων συμφερόντων του ευρωενωσιακού κεφαλαίου στο πλαίσιο του ανταγωνισμού στη διεθνή αγορά, από την άλλη κάθε κράτος - μέλος της Ευρωζώνης, ιδιαίτερα στο γαλλογερμανικό άξονα, θέτει τις δικές του προτεραιότητες στα δικά του ξεχωριστά συμφέροντα.
Δεν είναι άνευ σημασίας η παρουσίαση από τους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» (12/7/2015 στο Euro2day), της άποψης ότι «Η διαχείριση της ελληνικής κρίσης φέρνει στην επιφάνεια τις άλυτες διαφορές μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας για τη διακυβέρνηση της Ευρωζώνης. Τα διαφορετικά οράματα για τη νομισματική ένωση, η οικονομική πολιτική και ο κίνδυνος περιορισμού της Δημοκρατίας. Το Παρίσι έκανε ένα comeback - έκπληξη στην ευρωπαϊκή σκηνή αυτήν την εβδομάδα. Μέχρι τώρα το Παρίσι σε μεγάλο βαθμό - αν και απρόθυμα - ακολουθούσε σιωπηρά την πολιτική του Βερολίνου για την Ευρωζώνη. Τώρα, αντιτιθέμενο στη θέση του Βερολίνου ως προς το πώς να αντιμετωπιστεί το ελληνικό ζήτημα, το Παρίσι έχει φέρει στην επιφάνεια ένα βαθύ ρήγμα στην Ευρωζώνη που αφορά την ίδια τη φύση της νομισματικής ένωσης».

Παλιό το πρόβλημα

Βεβαίως, το ζήτημα της διακυβέρνησης της ΕΕ ή της Ευρωζώνης δεν μπαίνει για πρώτη φορά. Το Δεκέμβρη του 2000, στη Σύνοδο Κορυφής της Νίκαιας, επιδιώχτηκε να εγκριθεί μια νέα Συνθήκη μετά το Μάαστριχτ και το Αμστερνταμ, για την πολιτική ενοποίηση της ΕΕ. Στη Σύνοδο εκφράστηκαν οξύτατες αντιθέσεις, τόσο στη μορφή της Ενωσης, όσο και στην εκπροσώπηση στην Κομισιόν των 25 κρατών - μελών μετά τη διεύρυνση, στον τρόπο λήψης αποφάσεων κ.λπ. Ουσιαστικά, εκφράστηκαν οι ανταγωνισμοί των ιδιαίτερων συμφερόντων των κεφαλαίων των κρατών - μελών, ιδιαίτερα των ισχυρών, έκφραση και αποτέλεσμα της ανισόμετρης ανάπτυξης στο καπιταλιστικό σύστημα. Στη Σύνοδο επήλθε ένας προσωρινός συμβιβασμός, οι αποφάσεις κρίθηκαν ημιτελείς και παρέπεμψαν τη λύση των διαφορών τους στη Σύνοδο του Δεκέμβρη του 2003 (Λισαβόνα), θέτοντας το ζήτημα της επεξεργασίας Συνταγματικής Συνθήκης. Αλλά ούτε εδώ λύθηκαν.
Στη Νίκαια, υπήρξε οξύτατη αντιπαράθεση ανάμεσα σε Γερμανία - Γαλλία ανάμεσα στην πρόταση της γερμανικής κυβέρνησης για «ομοσπονδιοποίηση» και της γαλλικής για Ενωση των «πολλαπλών ταχυτήτων». Η Γερμανία πρότεινε τότε τη μετατροπή της ΕΕ σε ομοσπονδία, με πρόεδρο, ομοσπονδιακό Σύνταγμα και μια μορφή κυβέρνησης. Θα είχε αυτή το πάνω χέρι. Η γαλλική κυβέρνηση πρότεινε το μοντέλο της Ενωσης των «πολλαπλών ταχυτήτων», δηλαδή της Ενωσης εθνικών κρατών με διακρατικά όργανα στην ΕΕ κόντρα στο «πάνω χέρι» της Γερμανίας. Οι διαφορετικές προτάσεις αντανακλούσαν τους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς στους κόλπους της ΕΕ. Ετσι, τα ουσιαστικά ζητήματα και για το θεσμικό μέλλον της ΕΕ παραπέμφθηκαν τότε για λύση στο μέλλον.
Υπάρχουν συνεχείς ανταγωνισμοί μεταξύ τους. Που προκύπτουν από τα ιδιαίτερα συμφέροντα του κεφαλαίου κάθε κράτους, από τις επιλογές συμμαχιών εντός και εκτός ΕΕ. Φαίνεται όμως ότι οι ρωγμές συν τω χρόνω μεγαλώνουν. Για παράδειγμα, η πρωτοβουλία της Γαλλίας για τη δημιουργία της «Ευρωμεσογειακής Ενωσης» (εκφράστηκε το 2011), που θα της έδινε το προβάδισμα διείσδυσης στη Βόρεια Αφρική, βρήκε σθεναρή αντίδραση από τη Γερμανία. Επήλθε σ' αυτό το ζήτημα μεταξύ τους συμβιβασμός (συζητήθηκε σε Σύνοδο Κορυφής), αλλά ουσιαστικά εμπόδισε τη Γαλλία στα σχέδιά της και τα προσδοκώμενα αποτελέσματα για την ίδια. Λέγεται ότι αυτό που έγινε ως «Ευρωμεσογειακή Ενωση» για τη Γαλλία ήταν, και έτσι έμεινε, πεθαμένη υπόθεση. Η Γερμανία είχε τη δύναμη μέσα στην Ευρωζώνη να «ακυρώνει» πρωτοβουλίες που θα ενίσχυαν ακόμη και αυτά τα γαλλικά μονοπώλια.
Ετσι, το ζήτημα των μεταξύ τους ανταγωνισμών, επανεκδηλώθηκε οξυμένα, με αφορμή την κρίση στην Ελλάδα και την κόντρα στην ίδια την Ευρωζώνη ανάμεσα στην υπογραφή συμφωνίας και παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη και στο «γκρέξιτ» της γερμανικής κυβέρνησης, αν και αυτή δεν ήταν ενιαία σ' αυτό το θέμα.

Για τη διαχείριση της κρίσης

Είχαν προηγηθεί μεταξύ τους αντιθέσεις και στο ζήτημα της πολιτικής διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Που έγινε αφορμή και για παρέμβαση των ΗΠΑ κόντρα στη Γερμανία, που βεβαίως και δεν έχει σχέση τόσο με την πολιτική διαχείρισης. Αντιθέσεις για το αν η αυστηρή δημοσιονομική πολιτική μπορεί να βγάλει την Ευρωζώνη από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου, ωθώντας σε ανάπτυξη ή αν χρειάζεται χαλάρωση αυτής της πολιτικής. Η τελευταία τέτοια σύγκρουση έγινε επειδή η Γαλλία στον κρατικό προϋπολογισμό της δεν πήρε όλα τα κατάλληλα δημοσιονομικά μέτρα, ώστε να εξασφαλίσει τους δείκτες του Συμφώνου Σταθερότητας, ιδιαίτερα αυτόν του ελλείμματος, στο 3%, γιατί το κρατικό της χρέος είναι τεράστιο, 2,3 τρισ. ευρώ, ή το 130% του ΑΕΠ, ενώ ο δείκτης του Συμφώνου μιλά για 60%, αλλά αυτό δεν το πιάνει ούτε η Γερμανία με τα πλεονάσματα, αφού το χρέος της είναι το 80% του ΑΕΠ. Η Γαλλία αποφάσισε μονομερώς μια μορφή χαλάρωσης. Γιατί, εκτός από το χρέος έχει στασιμότητα στην ανάπτυξη, δεν έχει ανακάμψει η οικονομία της, έχει ανεργία πάνω από 12%. Οι καπιταλιστές της Γαλλίας διαφωνούν με την πολιτική της Γερμανίας και της Ευρωζώνης, γιατί τους κρατά σε στασιμότητα με κίνδυνο νέας κρίσης. Επίσης, η μη εφαρμογή πολιτικής χαλάρωσης από τη Γερμανία, δηλαδή η μη ενίσχυση της εσωτερικής ζήτησης στη Γερμανία, εμποδίζει εξαγωγές των γαλλικών μονοπωλίων στη Γερμανία που θα έδινε ανάσα στην οικονομία της Γαλλίας. Αυτό επίσης έχει οξύνει τις μεταξύ τους αντιθέσεις με δεδομένο ότι η Γερμανία έχει μεγάλα πλεονάσματα από την εφαρμογή αυτής της πολιτικής, ζήτημα το οποίο είχε ωθήσει τον Ολι Ρεν το 2013, να θέσει ζήτημα ελέγχου της Γερμανίας από την Κομισιόν επειδή είχε υπερβεί το όριο των πλεονασμάτων που έχει θέσει η Ευρωζώνη. Αλλωστε, το γαλλικό κεφάλαιο ασφυκτιά και αναζητά διέξοδο, δηλαδή δημιουργία προϋποθέσεων ανάπτυξης και θεωρεί το γερμανικό κεφάλαιο ως ένα εμπόδιο ως προς αυτό. Αλλά και στη Γερμανία υπάρχει επιβράδυνση που εκφράζεται μάλιστα στη μεταποίηση. Πρόσφατα, το ΔΝΤ εκτιμούσε μικρότερους ρυθμούς ανάπτυξης για το 2015 (1,6% του ΑΕΠ από 1,8%), προβάλλοντας την ανάγκη για τόνωση της εσωτερικής ζήτησης και εσωτερικές επενδύσεις.

Και ο ...δάκτυλος των ΗΠΑ

Υπέβοσκε, λοιπόν, η οξυμένη αντιπαράθεση που εκδηλώθηκε με αφορμή την πρόταση Σόιμπλε για «γκρέξιτ». Αλλωστε, ο Ολάντ αναζητούσε αφορμή για να δείξει ότι η Γαλλία δεν «υποτάσσεται» στη Γερμανία, ότι η Γαλλία είναι ένας ηγέτης στην Ευρωζώνη, ότι μπορεί να παίξει ρόλο, με δεδομένες τις αντιθέσεις στην Ευρωζώνη που διαπλέκονται με διεθνείς αντιθέσεις, ιδιαίτερα μεταξύ ΗΠΑ - Γερμανίας.
Και η Γαλλία προσβλέπει στις ΗΠΑ, και το αντίστροφο. Δε χρειάζεται να πάμε μακριά. Ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών, Μ. Σαπέν, δήλωσε: Συμφωνούμε με το ΔΝΤ για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Δε συμφωνεί βεβαίως η Γερμανία, αλλά μαζί με το ΔΝΤ, τους Γάλλους, οι ΗΠΑ επίσης πιέζουν για αναδιάρθρωσή του σε όφελος της Ελλάδας. Ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, Τζ. Λιου,, στις 15/7/2015 έκανε ταξίδι στην Ευρώπη για να συζητήσει το επείγον θέμα της χρηματοδότησης - γέφυρας προς την Ελλάδα, όπως και την ανάγκη για αναδιάρθρωση του χρέους.
Οσο για τις σχέσεις ΗΠΑ - Γαλλίας, ο Φρ. Ολάντ επισκέφτηκε τις ΗΠΑ το Φλεβάρη 2014 και ήταν ο πρώτος Πρόεδρος της Γαλλίας που το έκανε μετά το 1996. Στην ατζέντα συζητήσεων με τον Μπ. Ομπάμα, ήταν η δράση των μονοπωλίων σε Αφρική και ευρύτερη Μέση Ανατολή, η κατάσταση στη διεθνή καπιταλιστική οικονομία και η κρίση, ενώ έγιναν συναντήσεις του Ολάντ με Αμερικανούς επιχειρηματίες ιδιαίτερα στην ψηφιακή τεχνολογία.
Αρα στην κόντρα Γαλλίας και Γερμανίας, η Γαλλία δε φαίνεται να είναι μόνη της. Σιγοντάρουν οι ΗΠΑ. Και η Ευρωζώνη είναι μοιρασμένη. Με δυο κράτη ηγέτες που κοντράρονται, ένα σε κάθε μέρος της Ευρωζώνης. Ως πού θα φτάσει αυτό;

ΑΠΟΣΤΟΛΗ «ΝΕΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ» Γεμάτος εκπλήξεις και ... αξιοθέατα ο Πλούτωνας

ΑΠΟΣΤΟΛΗ «ΝΕΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ»

Γεμάτος εκπλήξεις και ... αξιοθέατα ο Πλούτωνας

Στο κέντρο και προς τα αριστερά του τεράστιου σχηματισμού που μοιάζει με καρδιά (περιοχή Τομπό), βρίσκεται μια μεγάλη πεδιάδα χωρίς κρατήρες, ηλικίας μικρότερης των 100 εκατ. ετών. Ονομάστηκε Πεδιάδα Σπούτνικ (από τον πρώτο τεχνητό δορυφόρο της Γης, το σοβιετικό Σπούτνικ). Φαίνεται να χωρίζεται σε ακανόνιστου σχήματος τμήματα, που χωρίζονται με στενά αυλάκια. Εμφανή είναι και χαρακτηριστικά που μοιάζουν με αναχώματα, αλλά και περιοχές με μικρούς λάκκους

«Εχουμε μόλις ξύσει την επιφάνεια της εξερεύνησης του Πλούτωνα, αλλά ήδη μου φαίνεται ξεκάθαρο ότι στην πρώτη αναγνωριστική φάση εξερεύνησης του ηλιακού συστήματος, το καλύτερο φυλάχτηκε για το τέλος»... Αυτή η δήλωση του Αλαν Στερν, επικεφαλής ερευνητή της αποστολής «Νέοι Ορίζοντες» της NASA, όσο κι αν θεωρηθεί προκατειλημμένη, δεν είναι τελείως αβάσιμη.
Ο Αρης, παρότι πιο φιλικός και οικείος από οποιονδήποτε άλλο πλανήτη, μοιάζει με απέραντη έρημο. Ο διάστικτος από κρατήρες Ερμής είναι σαν πλανητική εκδοχή της Σελήνης και η Αφροδίτη, λόγω των μόνιμων πυκνών νεφών της ατμόσφαιράς της μας κρύβει πεισματικά την επιφάνειά της, την οποία έχουμε γνωρίσει μόνο με τη βοήθεια ραντάρ. Ο γίγαντας Δίας, ο πρασινογάλαζος Ουρανός και ο γαλαζωπός Ποσειδώνας, παρά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά σχήματα στα νέφη των αερίων που απαρτίζουν μεγάλο μέρος της μάζας τους, είναι αεριώδεις, δεν έχουν επιφάνεια με την έννοια που έχουν οι πετρώδεις πλανήτες. Ο επίσης αεριώδης Κρόνος μάς αποζημιώνει κάπως με τους δακτυλίους του και τους δορυφόρους του, το ίδιο και οι δορυφόροι του Δία.
Ποιος όμως θα περίμενε ότι ο νάνος πλανήτης Πλούτωνας, αυτός ο μακρινός άγνωστος με την παράξενη τροχιά (σε άλλο επίπεδο από τους υπόλοιπους πλανήτες) θα είχε οροσειρές, σχηματισμούς πάγου σε μορφή καρδιάς, λείες περιοχές ηλικίας μερικών δεκάδων εκατομμυρίων ετών, ανισοκατανομή μεθανίου στην επιφάνειά του, αραιή αλλά εκτενή ατμόσφαιρα αζώτου πάχους 1.600 χιλιομέτρων, κοκκινωπούς σχηματισμούς με μορφή στόχου στη Νύχτα, το μικρό δορυφόρο του, «ποτάμια» εξωτικού πάγου στην επιφάνειά του, αχλύ από καφεκόκκινους υδρογονάνθρακες και ποιος ξέρει τι άλλο ακόμα;

Νέα οροσειρά ανακαλύφθηκε στον Πλούτωνα στις φωτογραφίες που έστειλε το σκάφος «Νέοι Ορίζοντες». Η οροσειρά βρίσκεται στο νοτιοδυτικό όριο της Περιοχής Τομπό (ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του αστρονόμου που ανακάλυψε τον Πλούτωνα το 1930) και περιβάλλεται από τη μια μεριά από πεδιάδες πάγου και από την άλλη από περιοχή γεμάτη κρατήρες πρόσκρουσης μετεωριτών

Το σκάφος καθώς απομακρύνεται από τον Πλούτωνα προχωρώντας προς τη ζώνη Κούιπερ, στις εσχατιές του ηλιακού συστήματος, θα συνεχίσει να στέλνει στη Γη τους ερχόμενους μήνες τον τεράστιο όγκο φωτογραφιών και επιστημονικών μετρήσεων, που αποθήκευσε στο σύντομο κοντινό πέρασμά του από τον Πλούτωνα και τους δορυφόρους του. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να αξιοποιήσουν όλον αυτό τον πλούτο πληροφοριών, αποκαλύπτοντας άγνωστες πτυχές ενός πλανήτη, που παρά το φοβερό όνομά του, δεν είναι πια καθόλου σκοτεινός.

Η Νύχτα (αριστερά) και η Υδρα (δεξιά), αντίστοιχα ο δεύτερος και ο τρίτος κατά σειρά ανακάλυψης δορυφόρος του Πλούτωνα (μετά τον Χάροντα που ανακαλύφθηκε πρώτος). Στη Νύχτα είναι εμφανές ένα κοκκινωπό σημάδι που έχει κινήσει το ενδιαφέρον των επιστημόνων

Η επιστημονική ομάδα της αποστολής συνθέτει φωτογραφίες με χρωματικά δεδομένα από το όργανο Ralph του σκάφους, για να σχηματίσει εικόνες όπως αυτή, που αναδεικνύουν τις διαφορές στη σύσταση και την υφή της επιφάνειας του Πλούτωνα. Η «καρδιά της καρδιάς», η Πεδιάδα Σπούτνικ, έχει τα χαρακτηριστικά πηγής πάγου. Οι δύο ανοιχτόχρωμοι γαλάζιοι λοβοί της (βορειοανατολικά και νοτιοδυτικά), ίσως είναι πάγοι που μετακινούνται μακριά από την Πεδιάδα Σπούτνικ

Καθώς το σκάφος απομακρυνόταν από τον Πλούτωνα, τον φωτογράφισε την ώρα που είχε κρύψει τον ήλιο, αποκαλύπτοντας την αχλύ στην ατμόσφαιρά του (αποτελείται κυρίως από άζωτο). Η αχλύ σχηματίζεται από φωτοχημικές αντιδράσεις μεταξύ υδρογονανθράκων (κυρίως μετατροπή του μεθανίου σε αιθυλένιο και ακετυλένιο). Τελικά, καφεκόκκινοι ετεροπολυμερείς υδρογονάνθρακες που ονομάζονται θολίνες (από το θολός) πέφτουν σαν νιφάδες, χρωματίζοντας την επιφάνεια του πλανήτη

Ενδείξεις για ροή παγετώνων εξωτικού πάγου αζώτου στην επιφάνεια του Πλούτωνα. Οι κοντινές φωτογραφίες από το πέρασμα των «Νέων Οριζόντων» δείχνουν πρόσφατη γεωλογική δραστηριότητα που δεν περίμεναν οι επιστήμονες. Επιφάνειες σαν αυτές είχαν παρατηρηθεί μόνο σε ενεργούς πλανήτες, όπως η Γη και ο Αρης

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: www.nasa.gov

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ - ΜΕΤΑΓΡΑΦΕΣ ΠΑΙΚΤΩΝ Οξύνεται ο ανταγωνισμός για τα δικαιώματα

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ - ΜΕΤΑΓΡΑΦΕΣ ΠΑΙΚΤΩΝ

Οξύνεται ο ανταγωνισμός για τα δικαιώματα

Πλήθος εταιρειών έχουν λόγο στα δικαιώματα του Κριστιάνο Ρονάλντο της Ρεάλ Μαδρίτης

Στο σημερινό εμπορευματοποιημένο ποδόσφαιρο, όπου τα επιχειρηματικά συμφέροντα κάνουν... παιχνίδι σε όλους τους τομείς, συνεχώς στο προσκήνιο έρχονται νέα «ήθη και έθιμα» που σχετίζονται πάντα με τις αγοραίες λογικές που επικρατούν στο άθλημα. Ενα απ' αυτά τα καινούργια... φρούτα αφορά τα περίφημα ιδιοκτησιακά δικαιώματα των παικτών. Μέχρι πριν τουλάχιστον από μια δεκαετία οι τελευταίοι, υπαγόμενοι στις λογικές που επιβάλλει η ίδια αγορά, ουσιαστικά, μέσω των παχυλών συμβολαίων που υπέγραφαν, έφθαναν σε σημείο να αποτελούν τα περιουσιακά στοιχεία ενός συλλόγου. Μάλιστα, ο σύλλογος ήταν αυτός που καθόριζε τα πάντα, ακόμα και αυτά που δεν αφορούσαν τα αγωνιστικά ζητήματα.

Νέα ήθη στις λογικές της αγοράς

Ωστόσο, στον κόσμο της άκρατης εμπορευματοποίησης του σημερινού ποδοσφαίρου, όπου κυριαρχεί το αδυσώπητο κυνήγι κέρδους από τα επιχειρηματικά συμφέροντα, τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να μείνουν έτσι. Εδώ και μερικά χρόνια τα νέα «ήθη και έθιμα» θέλουν μια ολόκληρη κουστωδία να βρίσκεται πίσω από έναν ποδοσφαιριστή, ιδιαίτερα αυτούς που θεωρούνται σπουδαία ονόματα. Εκτός του συλλόγου πλέον λόγο έχουν τα γραφεία μάνατζερς - πολλές φορές πάνω από ένα -, οι χορηγοί, οι υπεύθυνοι δημοσίων σχέσεων κ.τ.λ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα για το τι επικρατεί αποτελεί η πρόσφατη είδηση που ήθελε τον Πορτογάλο παίκτη της Ρεάλ Μαδρίτης Κριστιάνο Ρονάλντο να ανακοινώνει την πώληση των δικαιωμάτων για την προώθηση της εικόνας του στην Ασία σε επιχειρηματία από τη Σιγκαπούρη, ο οποίος μάλιστα τυγχάνει να είναι και μεγαλομέτοχος της Βαλένθια, εκ των βασικών ανταγωνιστών της Ρεάλ στην Ισπανία. Την ίδια ώρα αυξάνεται ο αριθμός των περιπτώσεων, τα τελευταία χρόνια, όπου δύο ομάδες ενδέχεται να έχουν συμφωνήσει για τη μεταγραφή ενός παίκτη, ωστόσο η υπόθεση να... κολλάει καθώς δεν βρίσκεται άκρη με τους μάνατζερς που πιθανόν να υπάρχουν πίσω από τον παίκτη και έχουν διαφορετική άποψη.

Το ΤPO και οι κόντρες συμφερόντων

Η μεταγραφή του Γκάρεθ Μπέιλ από την Τότεναμ στη Ρεάλ Μαδρίτης, που ξεπέρασε τα 100 εκατ. ευρώ, πραγματοποιήθηκε και με τη συμβολή των χορηγών

Το Third Party Ownership (TPO) είναι ένα σύστημα που ξεκίνησε από τη Λατινική Αμερική και κυρίως τις Αργεντινή και Βραζιλία, με τις ομάδες να βάζουν στα ταμεία τους χρήματα πουλώντας μερίδιο από τα δικαιώματα των ποδοσφαιριστών σε εκτός ποδοσφαίρου επενδυτές, οι οποίοι και καρπώνονταν το αντίστοιχο ποσοστό επί του αντιτίμου της όποιας μελλοντικής μεταγραφής των εν λόγω παικτών. Η πρακτική αυτή έφτασε και στην ευρωπαϊκό ήπειρο και έγινε πολύ συνηθισμένη στις ποδοσφαιρικές αγορές της Ισπανίας και της Πορτογαλίας.

Πόλεμος με... γκρίζα σημεία

Πλέον, το παιχνίδι για το ποιος θα κάνει το κουμάντο φαίνεται να χοντραίνει στους κόλπους του σημερινού ποδοσφαίρου. Λίγες μέρες μετά την είδηση για τον Ρονάλντο στο προσκήνιο έρχεται μια άλλη είδηση, ενδεικτική του... εμπορικού πολέμου που διεξάγεται αλλά και του τι πρόκειται να ακολουθήσει. Πριν από λίγες μέρες σε δικαστήριο των Βρυξελλών άρχισε μια δίκη που το αποτέλεσμά της θα καθορίσει αρκετά το τοπίο που θα επικρατήσει. Το δικαστήριο εξετάζει την προσφυγή μιας επενδυτικής εταιρείας κατά της παγκόσμιας απαγόρευσης της Ιδιοκτησίας Δικαιωμάτων ποδοσφαιριστών από Τρίτους, την οποία έχει επιβάλει η ΦΙΦΑ από την 1η Μάη που πέρασε. Μεταξύ της συγκεκριμένης εταιρείας και των δύο πιο ισχυρών ποδοσφαιρικών Οργανισμών, της Παγκόσμιας Συνομοσπονδίας (ΦΙΦΑ) και της αντίστοιχης ευρωπαϊκής (ΟΥΕΦΑ), έχει ξεσπάσει ένας πόλεμος συμφερόντων. Που στόχο έχει φυσικά τον έλεγχο των κερδών και το ποιος θα έχει τον πρώτο λόγο αφού τόσο οι ΦΙΦΑ - ΟΥΕΦΑ όσο και η πολυεθνική κάθε άλλο παρά πείθουν για τις αγνές τους προθέσεις.

ΦΙΦΑ - ΟΥΕΦΑ: Στόχος ο έλεγχος των κερδών

Το ποιος διαχειρίζεται τα δικαιώματα των Λατινοαμερικανών ποδοσφαιριστών αποτελεί έναν απ' τους μεγαλύτερους γρίφους τα τελευταία χρόνια στο ποδόσφαιρο

Από τις αρχές του περασμένου Μάη η ΦΙΦΑ αποφάσισε πλέον την πλήρη απαγόρευση αυτού του συγκεκριμένου συστήματος. Αν και στο σκεπτικό της υπήρχαν ζητήματα που είχαν να κάνουν με την περαιτέρω εκμετάλλευση των ποδοσφαιριστών και την προσωπικότητά τους, ωστόσο η αλήθεια κρυβόταν αλλού. Στο σημείο που οι δύο ποδοσφαιρικοί οργανισμοί έκαναν λόγο για τη φυγή κεφαλαίων εκτός ποδοσφαίρου, αφού πλέον με το εν λόγω σύστημα τα δικαιώματα ενός ποδοσφαιριστή μπορούσαν να ανήκουν σε οποιοδήποτε funds ή πολυεθνική η οποία δεν έχει δραστηριότητες στο χώρο του ποδοσφαίρου. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από τις δηλώσεις του προέδρου της ΟΥΕΦΑ, Mισέλ Πλατινί, ο οποίος μιλώντας για τις ακριβές μεταγραφές ποδοσφαιριστών και το σύστημα που επικρατεί είχε πει μεταξύ άλλων: «Σίγουρα μας ενδιαφέρει να βρίσκουμε τρόπους να εισέρχονται στο ποδόσφαιρο περισσότερα χρήματα και είναι γεγονός πως όλοι κερδίζουν από τέτοιες μεταγραφές. Ωστόσο, με αυτό το σύστημα κομμάτι των χρημάτων καταλήγει σε τσέπες εκτός του αθλήματος, που ούτε ξέρουμε σε ποιον ανήκουν». Στην ουσία ΦΙΦΑ - ΟΥΕΦΑ προσπαθούν να λειτουργήσουν ως ασπίδα προστασίας των συλλόγων που προσπαθούν να διαφυλάξουν τα περιουσιακά τους στοιχεία, έχοντας παράλληλα τον πλήρη έλεγχο της κατάστασης.

Επενδυτικές εταιρείες: «Μεγάλη μπίζνα το ποδόσφαιρο για να αφορά λίγους»

Παρά την απαγόρευση όμως οι αντίπαλοι των δύο Ποδοσφαιρικών Συνομοσπονδιών κάθε άλλο παρά με σταυρωμένα τα χέρια έμειναν. Τόσο η συγκεκριμένη πολυεθνική επενδυτική εταιρεία που πήγε στα δικαστήρια όσο και κάποιες ευρωπαϊκές λίγκες, όπως η ισπανική και η πορτογαλική, αντιτίθενται στο νέο κανονισμό. Ενα από τα βασικά επιχειρήματα που προβάλλουν είναι ότι η ύπαρξη του «TPO» βοηθάει ομάδες που δεν έχουν τη δυνατότητα να ανταγωνιστούν τις αντίστοιχες ισχυρές οικονομικά να προχωρούν (με τη βοήθεια των πολυεθνικών) στην απόκτηση κάποιου παίκτη. Μάλιστα, το θέμα το πάνε... πιο μακριά κατηγορώντας την ΦΙΦΑ και κυρίως την ΟΥΕΦΑ ότι επί της ουσίας λειτουργούν ως προστάτες κυρίως των ομάδων της Πρέμιερ Λιγκ. Οπως υποστηρίζουν, οι τελευταίες, εξαιτίας του πακτωλού χρημάτων που παίρνουν από την υψηλή εμπορικότητα του αγγλικού πρωταθλήματος, μπορούν να πραγματοποιήσουν τα οποιαδήποτε μεταγραφικά τους σχέδια, σε αντίθεση με κάποιες άλλες ομάδες. Ωστόσο, εκτός των όποιων επιχειρημάτων εκατέρωθεν, η αλήθεια βρίσκεται στα λεγόμενα διοικητικού στελέχους της πολυεθνικής, που δίνει τη δικαστική μάχη κόντρα σε ΦΙΦΑ - ΟΥΕΦΑ. Οπως ανέφερε, «το ποδόσφαιρο αυτή τη στιγμή είναι μπίζνες πολλών εκατομμυρίων ευρώ. Δυστυχώς, όμως, όχι για όλες τις ομάδες. Πολλοί μεγάλοι και ιστορικοί σύλλογοι, που στο παρελθόν έχουν κατακτήσει ευρωπαϊκά τρόπαια, δεν μπορούν να ακολουθήσουν τις ομάδες της Πρέμιερ. Αγιαξ, Αϊντχόφεν, Μπενφίκα και πολλές άλλες ομάδες νιώθουν πως "στραγγαλίζονται", πως δεν υπάρχει δικαιοσύνη και ανταγωνιστικότητα». Για να διευκρινίσει πως η ύπαρξη επενδυτικών εταιρειών γύρω από τα δικαιώματα των ποδοσφαιριστών βοηθάει τις ομάδες που δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα να κάνουν μια μεταγραφή αξίας.