30 Μαρ 2018

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ-Τεράστιο διατροφικό σκάνδαλο αποκαλύφθηκε σε 57 χώρες



Οι κατασχεμένες ποσότητες κρέατος πηθίκου που κατασχέθηκαν στο αεροδρόμιο Ζαβεντέμ του Βελγίου (πηγή: Interpol)Οι κατασχεμένες ποσότητες κρέατος πηθίκου που κατασχέθηκαν στο αεροδρόμιο Ζαβεντέμ του Βελγίου (πηγή: Interpol)
Τρομακτικά ευρήματα, απέφερε, μέχρι στιγμής, η επιχείρηση που πραγματοποιούν από κοινού Interpol και Europol σε 57 χώρες, με επίκεντρο τα τρόφιμα.
Συγκεκριμένα κατά την επιχείρηση, οποία έχει την κωδική ονομασία «Opson V» κατασχέθηκαν περισσότεροι από 10.000 τόνοι νοθευμένων ή παραποιημένων τροφίμων, μεταξύ των οποίων: εντόσθια κοτόπουλου στη φορμόλη, ελιές με επικάλυψη από θειικό χαλκό, αλλά και κρέας πιθήκου!
Χαρακτηριστικά στο Χαρτούμ κατασχέθηκαν σχεδόν εννέα τόνοι ζάχαρης μολυσμένης από λιπάσματα. Στην Ιταλία, η αστυνομία κατέσχεσε 85 τόνους ελιές, «βαμμένες» με ένα διάλυμα θειικού χαλκού (γαλαζόπετρας), για να γίνουν πιο ωραίες στην εμφάνιση.
Ακόμη πολλά κιλά κρέατος πιθήκου βρέθηκαν στα τελωνεία του αεροδρομίου του Ζάβεντεμ στο Βέλγιο, ενώ στη Γαλλία κατασχέθηκαν πολλά κιλά από γρύλλους και κάμπιες. Στην Ινδονησία κατασχέθηκαν 70 κιλά από εντόσθια κοτόπουλων, διατηρημένων στη φορμόλη, η οποία απαγορεύεται στα τρόφιμα.

Όταν γίνεσαι κυβέρνηση, ο τρομονόμος και το DNA σου φαίνονται ακίνδυνα;

Τι είναι ο περιβόητος τρομονόμος, κατά του οποίου οι σημερινοί κυβερνώντες, όσο βρίσκονταν στην αντιπολίτευση, διαδήλωναν με πάθος; Πόσο επικίνδυνος έχει υπάρξει; Πόσους ανθρώπους έχει σύρει αναίτια σε δικαστικές αίθουσες και φυλακές; Πόσο πιο εκδικητικός μπορεί στο μέλλον να καταστεί; Το σίγουρο είναι πως, αφού εξηγηθεί, θα γίνει απολύτως κατανοητό το γεγονός ότι αφορά τους πάντες και οι πάντες μπορεί να βρεθούν κατηγορούμενοι.
Οι διατάξεις του άρθρου 187 Α του Ποινικού Κώδικα δεν είναι τίποτα άλλο από ένα εργαλείο ενίσχυσης των μηχανισμών καταστολής του κράτους, ένα μέσο εξουδετέρωσης της πάλης κατά του συστήματος. Θυμίζει εποχές ”ιδιωνύμου”; Ναι ακριβώς αυτές θυμίζει, δίχως καμία τάση υπερβολής. Πλημμεληματικές πράξεις χαρακτηρίζονται ως τρομοκρατικές ενέργειες, δίδεται η ευχέρεια στη δικαστική εξουσία να αποδώσει την έννοια του τρομοκράτη ακόμη και σε ανθρώπους που συνελήφθησαν σε διαδηλώσεις, αρκεί να κριθεί ότι υπήρχε πιθανότητα σοβαρής βλάβης της χώρας ή εκφοβισμού του πληθυσμού και της κυβένρησης! Η ενδεχόμενη πάλη κατά αντιλαϊκών πολιτικών του κράτους λοιπόν, μπορεί πανεύκολα να αναχθεί σε δράση τρομοκρατική.
Στην παράγραφο έξι του άρθρου συναντάμε την ποινικοποίηση της παροχής πληροφοριών και υλικών μέσων και πάσας οικονομικής ενίσχυσης σε οργανώσεις ή σε άτομα τα οποία τελούν ‘’τρομοκρατικές’’ ενέργειες, εφόσον γίνονται με σκοπό τη διευκόλυνση της τέλεσης των πράξεων αυτών, ασχέτως μάλιστα εάν τελικά επιτεύχθηκε διευκόλυνση ή ήταν δυνατό να επιτευχθεί. Οι πράξεις που μόλις αναφέρθηκαν απειλούνται με ποινές κάθειρξης εώς και δέκα ετών. Τι σημαίνει όμως διευκόλυνση των πράξεων και ποιες είναι αυτές οι πράξεις; Οι αοριστίες των διατάξεων δεν είναι διόλου τυχαίες. Ύποπτος μπορεί να θεωρηθεί ο καθένας από μας καθώς με το  187 Α, ως τρομοκρατικές ορίζονται  πράξεις που διαπράττονται όχι μόνο από συγκροτημένη ομάδα αλλά και από μεμονωμένο άτομο, χωρίς την ένταξη σε ‘’τρομοκρατική’’ οργάνωση. Είδαμε μόλις προχθές τις εξοντωτικές ποινές κατά Γιάννη Μιχαηλίδη, Αργύρη Ντάλιου, Δημήτρη Πολίτη και Νίκου Ρωμανού ως ”ατομικών τρομοκρατών”,  παρά το γεγονός ότι είχαν ήδη αθωωθεί αμετάκλητα για την κατηγορία της ένταξης σε τρομοκρατική οργάνωση.
Το 187 Α δεν κατακρίνεται τυχαία από νομικούς που σέβονται την ανθρωπιστική επιστήμη την οποία επέλεξαν να υπηρετήσουν. Δεν εξυπηρετεί σε τίποτα παρά μόνο στην καταπάτηση βασικών δικαιωμάτων των πολιτών, αφού ακουμπά βασικές ατομικές ελευθερίες, ανατρέπει το τεκμήριο της αθωότητας μετατρέποντάς το σε εξ ορισμού ενοχή όποιου αγωνιζόμενου για κοινωνική δικαοσύνη κι ανατροπή ανθρώπου, συρρικνώνει τις υπάρχουσες δικονομικές εγγυήσεις και προβαίνει σε απαράδεκτες αυθαιρεσίες.
Η κατάργησή του, παραπάνω από επιβεβλημένη. Το ΚΚΕ κατέθεσε Τροπολογία- Προσθήκη στο σχέδιο νόμου του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων: «Κύρωση της Σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης για την Πρόληψη και την Καταπολέμηση της Βίας κατά των γυναικών και της Ενδοοικογενειακής Βίας και προσαρμογή της ελληνικής νομοθεσίας, ΙΙ) Ενσωμάτωση της 2005/214/ΔΕΥ απόφασης – πλαίσιο, όπως τροποποιήθηκε με την απόφαση – πλαίσιο 2009/299/ΔΕΥ, σχετικά με την εφαρμογή της αρχής της αμοιβαίας αναγνώρισης επί χρηματικών ποινών και ΙΙΙ) Άλλες διατάξεις αρμοδιότητας Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων».
Ενώ λοιπόν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα μπορούσε από την πρώτη κιόλας μέρα διακυβέρνησης να καταργήσει το περιβόητο 187 Α, εχθές στο Κοινοβούλιο απέδειξε για άλλη μια φορά, αυτό που σε όλους μας είναι γνωστό, ότι δεν έχει καμία διάθεση να αλλάξει τίποτα από όσα παρέλαβε επί της ουσίας, οι δεσμεύσεις απέναντι στους πραγματικούς συμμάχους της κυβέρνησης είναι παραπάνω από προφανείς.
Ο Σταύρος Κοντονής απέρριψε δια της σιωπής την τροπολογία επιλέγοντας αρχικά να μην τοποθετηθεί καν. Τόσο αμελητέο θεωρούν τον τρομονόμο οι άνθρωποι φαίνεται, όταν καταλαμβάνουν αξιώματα, ενώ υποτίθεται πως τα ανέλαβαν ακριβώς για να πράξουν το αυτονόητο. Μετά τη διαμαρτυρία του ειδικού αγορητή του ΚΚΕ, Μανώλη Συντυχάκη, ο υπουργός έσπασε την προγούμενη σιωπή του και αρκέστηκε στα εξής: «Θα έχετε όλο το χρόνο και τη δυνατότητα να συζητηθούν όταν θα συζητηθεί και ο νέος ποινικός κώδικας όχι αποσπασματικά, αλλά με έναν τρόπο συνολικό».
Εκτός της τροπολογίας για την κατάργηση του τρομονόμου, το ΚΚΕ κατέθεσε και τροπολογία σχετική με το DNA και την αυστηροποίηση του θεσμικού πλαισίου σχετικά με τις προϋποθέσεις και τις συνθήκες λήψης και αξιοποίησης γενετικού υλικού, με στόχο την περιφρούρηση των δικαιωμάτων των κατηγορουμένων και την παροχή στοιχειωδών εγγυήσεων. Μεταξύ άλλων, η τροπολογία πρότεινε τον περιορισμό της δυνατότητας λήψης και επεξεργασίας γενετικού υλικού μόνο σε περιπτώσεις κακουργημάτων με τη χρήση βίας, καθώς και τη ρητή πρόβλεψη πως δεν αρκεί από μόνη της η ταυτοποίηση του γενετικού υλικού σε πειστήριο, αντικείμενο ή πρόσωπο για την καταδίκη του κατηγορούμενου. Πολύ σημαντική ήταν εκτός των άλλων η επισήμανση πως σε περίπτωση που έχει ζητηθεί η επανάληψη της ανάλυσης του DNA από το πρόσωπο από το οποίο έχει ληφθεί το γενετικό υλικό και η επανάληψη είναι για οποιονδήποτε λόγο αδύνατη, το πόρισμά της δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την καταδίκη του κατηγορουμένου, ενώ απαγορεύεται ρητά η αποθήκευση και χρήση του ληφθέντος γενετικού υλικού καθώς και των γενετικών αποτυπωμάτων για οποιονδήποτε άλλο σκοπό, εκτός από το συγκεκριμένο για τον οποίο διατάχθηκαν.
Την απόρριψη της τροπολογίας περί κατάργησης του τρομονόμου λίγο-πολύ την περιμέναμε, παρότι το κείμενο της τροπολογίας ήταν άρτιότατο από νομικής απόψεως, δεν θα μπορούσε να συνταχθεί ευστοχότερα. Η απόρριψη όμως της τροπολογίας που είχε να κάνει με το DNA , μάς προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση. Ένα κόμμα που έχει ανέβει στα κάγκελα για τα υποτιθέμενα δικαιώματα των κατηγορουμένων και των κρατουμένων, αρνείται να κατεβάσει σε ψήφιση μια τροπολογία που θα έσωζε αθώους ανθρώπους από ενδεχόμενες αστοχίες. Η Ηριάννα κι ο Περικλής είναι δύο από τις περιπτώσεις που καίνε αυτή τη στιγμή. Είμαστε σίγουροι ότι έρχονται χειρότερα.
Ακούσατε τίποτα περί απόρριψης αυτών των τροπολογιών εκ μέρους της κυβέρνησης; Είδατε να γράφεται τίποτα στα συστημικά μέσα; Φυσικά και όχι. Σκοπός της κυβέρνησης ήταν να περάσει στα ψιλά γράμματα η ύπαρξη λύσεων, η κάθε αντίδραση, αλλά και το πόσο σοβαρά ήταν τα ζητήματα τα οποία η ίδια απαξίωσε.

Επισήμως η όποια θεωρητική στήριξη από κυβερνητικής πλευράς,  σε υποθέσεις ανθρώπων που καταδικάστηκαν σε εκδικητικές ποινές βάσει τρομονόμου και DNA , θα θεωρείται αστεία και προφανώς υποκριτική.

Παράξενος καρπός



Ιανουάριος 2017, Ηνωμένες Πολιτείες. Ένας από τους πλέον αμφιλεγόμενους νεοεκλεγμένους προέδρους τής χώρας, ο Ντόναλντ Τραμπ, ετοιμάζεται για την λαμπερή τελετή τής ορκωμοσίας του, ενώ οι διαμαρτυρίες για την εκλογή του συνεχίζονται αμείωτες. Το επιτελείο του αναζητεί απεγνωσμένα κάποιον διάσημο καλλιτέχνη, που θα δεχτεί να τραγουδήσει στην εν λόγω τελετή, προσδίδοντάς της επί πλέον λαμπρότητα. Δυστυχώς, όμως, οι άνθρωποι του Τραμπ πέφτουν συνεχώς πάνω σε κλειστές πόρτες. Κανένα μεγάλο όνομα δεν δέχεται να συνδεθεί με τον πρόεδρο, του οποίου οι ρατσιστικές, εθνικιστικές, σεξιστικές και εν γένει αλλοπρόσαλλες κατά καιρούς τοποθετήσεις και δηλώσεις τον καθιστούν αντιπαθή.

Πονηρά σκεπτόμενοι, οι άνθρωποι του προέδρου καταφεύγουν σε άλλη λύση. Αντί για κάποιο μεγάλο και καταξιωμένο όνομα, θα καλέσουν ένα από τα φυντάνια των τηλεδιαγωνισμών ταλέντων, τα οποία έχουν υψηλή αποδοχή από την νεολαία αλλά και εκτυφλωτική λάμψη, έστω και εφήμερη. Έτσι, απευθύνονται στην Ρεβέκκα Φέργκιουσον, η οποία είχε γίνει γνωστή τερματίζοντας δεύτερη στο βρεττανικό X-Factor το 2010 και είχε ξεκινήσει μια συμπαθητική καρριέρα ως τραγουδίστρια και ως ηθοποιός. Η Φέργκιουσον δεν αρνείται ευθέως αλλά η απάντησή της κόβει σαν ξυράφι:
Αν μου επιτρέπετε να τραγουδήσω το "Strange fruit", ένα τραγούδι που έχει τεράστια ιστορική σημασία, ένα τραγούδι που ήταν στην μαύρη λίστα των ΗΠΑ επειδή είναι πολύ αμφιλεγόμενο, ένα τραγούδι που μιλάει σε όλους τους μαύρους οι οποίοι στις ΗΠΑ αγνοούνται και καταπιέζονται, ένα τραγούδι που θυμίζει πως η αγάπη είναι το μόνο πράγμα που θα επικρατήσει όλου του μίσους σ' αυτόν τον κόσμο, τότε θα αποδεχθώ ευχαρίστως την πρόσκλησή σας και θα σας δω στην Ουάσιγκτον.
Η περίφημη φωτογραφία τού Λώρενς Μπάιτλερ από το λυντσάρισμα των Τόμας Σιπ και Άβραμ Σμιθ.

Αύγουστος 1930, Ιντιάνα, ΗΠΑ. Στην πόλη Μάριον συλλαμβάνονται τρεις μαύροι, ο Τόμας Σιπ, ο Άβραμ Σμιθ και ο δεκαεξάχρονος Τζέιμς Κάμερον. Κατηγορούνται για τον φόνο τού λευκού εργάτη Κλωντ Ντήτερ και τον βιασμό τής λευκής κοπέλλας του Μαίρης Μπωλ. Οδηγούνται στην φυλακή προκειμένου να δικαστούν αλλά το ίδιο βράδυ ένα αφιονισμένο πλήθος χυμάει στο κτήριο, το διαλύει και αρπάζει τους τρεις κρατούμενους για να τους λυντσάρει. Χάρη στην παρέμβαση κάποιας γυναίκας, ο πιτσιρικάς Κάμερον αφήνεται ελεύθερος αλλά το πλήθος κακοποιεί βάναυσα τους άλλους δυο και τελικά τους κρεμάει σε ένα δέντρο. Ο τοπικός φωτογράφος Λώρενς Μπάιτλερ έβγαλε και φωτογραφία τα δυο κρεμασμένα κορμιά.

Χρόνια αργότερα, η φωτογραφία τού Μπάιτλερ θα δημοσιευθεί σε κάποιο περιοδικό, όπου θα την δει ο Άβελ Μεέροπολ, ένας εβραίος καθηγητής στην Νέα Υόρκη, μέλος του κομμουνιστικού κόμματος των ΗΠΑ. Εξοργισμένος από τον ρατσισμό που οργιάζει στην χώρα και συγκλονισμένος από την ωμότητα της φωτογραφίας, ο Μεέροπολ γράφει ένα ποίημα με τίτλο Bitter fruit (πικρός καρπός), το οποίο δημοσιεύει στο περιοδικό τού σωματείου των καθηγητών υπό το ψευδώνυμο Λιούις Άλλαν. Λίγο αργότερα, δουλεύει κάποιους από τους στίχους τού ποιήματος, μελοποιεί το αποτέλεσμα και φτιάχνει ένα τραγούδι, το οποίο ονομάζει Strange fruit (παράξενος καρπός):

    Southern trees bear strange fruit  /  Τα δέντρα του Νότου βγάζουν παράξενο καρπό
    Blood on the leaves and blood at the root  /  Αίμα στα φύλλα και αίμα στις ρίζες
    Black bodies swinging in the southern breeze  /  Μαύρα κορμιά λικνίζονται στον νοτιά
    Strange fruit hanging from the poplar trees  /  Παράξενος καρπός κρεμασμένος από τις λεύκες

    Pastoral scene of the gallant south  /  Βουκολική σκηνή τού γοητευτικού νότου
    The bulging eyes and the twisted mouth  /  Τα γουρλωμένα μάτια και το στριμμένο στόμα
    Scent of magnolias, sweet and fresh  /  Άρωμα από μανόλιες, γλυκό και φρέσκο
    Then the sudden smell of burning flesh  /  Ύστερα η αναπάντεχη μυρωδιά καμμένης σάρκας

    Here is fruit for the crows to pluck  /  Εδώ είναι καρπός για να μαζέψει τα κοράκια
    For the rain to gather, for the wind to suck  /  Για να μαζέψει την βροχή, για να πιεί τον άνεμο
    For the sun to rot, for the trees to drop  /  Για να ηρεμήσει τον ήλιο, για να τον ρίξουν τα δέντρα
    Here is a strange and bitter crop  /  Εδώ είναι ένας παράξενος και πικρός καρπός


Η Billie Holiday στο στούντιο της Commodore ηχογραφεί το Strange fruit  (1939)
Ο Μεέροπολ τραγουδάει το κομμάτι στις διάφορες συγκεντρώσεις των συναδέλφων του, ώσπου το 1939 το ακούει η Billie Holiday. Η Holiday εντάσσει το τραγούδι στο πρόγραμμά της και με την ερμηνεία της το απογειώνει. Όλες οι παραστάσεις της κλείνουν πλέον με αυτό. Στα μαγαζιά όπου τραγουδάει, σταματάει το σερβίρισμα, σβήνουν όλα τα φώτα εκτός από ένα που φωτίζει το πρόσωπό της και, όταν τελειώνει, φεύγει και δεν επιστρέφει στην σκηνή, αφήνοντας το ακροατήριο να γευτεί την πίκρα τού κομματιού. Η ίδια εξομολογείται:
Την πρώτη φορά που το τραγούδησα νόμισα ότι κάναμε μεγάλο λάθος. Είχα τελειώσει και επικρατούσε απόλυτη σιωπή. Δεν ακουγόταν τίποτα. Ξαφνικά κάποιος άρχισε να χειροκροτεί και με μιας όλοι άρχισαν να χειροκροτούν και να ζητωκραυγάζουν.
Η Columbia, η εταιρεία της Holiday, δεν τολμά να βγάλει το τραγούδι σε δίσκο. Έτσι, η Holiday ζητάει την άδεια να το ηχογραφήσει στην Commodore, μια μικρή εταιρεία που ανήκει στον φίλο της Μιλτ Γκάμπλερ. Το τραγούδι ηχογραφείται αλλά οι περισσότεροι σταθμοί αρνούνται να το παίξουν, οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί διστάζουν να το εντάξουν στο πρόγραμμά τους, οι διοργανωτές των συναυλιών δεν επιτρέπουν στην Holiday να το τραγουδήσει και οι περισσότερες πολιτείες των ΗΠΑ απαγορεύουν την κυκλοφορία του. Κι όμως, το σινγκλάκι πουλάει πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα και γίνεται η μεγαλύτερη επιτυχία τής Holiday.

Το American Nocturne του Ντέιβιντ Πάουερς, πριν αποκαθηλωθεί το 2016.

Ποτέ δεν θα αποκαλυφθεί τι έγινε πραγματικά στο Μάριον εκείνον τον Αύγουστο του 1930. Λίγο μετά το λυντσάρισμα, η Μαίρη Μπωλ ομολογεί ότι ουδείς την είχε βιάσει. Το 1931, ο Κάμερον συλλαμβάνεται πάλι και καταδικάζεται σε πολυετή φυλάκιση ως συνεργός στον φόνο. Το 1988, ο ίδιος ιδρύει στο Ουισκόνσιν το America's Black Holocaust Museum (Μνημείο Ολοκαυτώματος των μαύρων των ΗΠΑ).

Στο έβγα τού προηγούμενου αιώνα, 31 Δεκεμβρίου 1999, το περιοδικό Time αναδεικνύει το Strange fruit ως το καλύτερο τραγούδι τού εικοστού αιώνα.

Το 2007, ο καλλιτέχνης Ντέιβιντ Πάουερς φτιάχνει στο Έλγιν τού Ιλλινόι μια τοιχογραφία, όμοια με το κάτω μισό τής φωτογραφίας τού Μπάιτλερ. Την ονομάζει "American Nocturne" και την προορίζει ως κραυγή κατά του ρατσισμού στις ΗΠΑ. Το 2016 κάποιος διαπιστώνει την ομοιότητά της με την επίμαχη φωτογραφία και ξεσπούν διαμαρτυρίες. Τελικά, το δημοτικό συμβούλιο αποφασίζει, με υπόδειξη της Επιτροπής Πολιτισμού, την μεταφορά τού έργου σε χώρο μη προσπελάσιμο στο κοινό.

Τον Ιανουάριο του 2017, ο Ντόναλντ Τραμπ δεν επιτρέπει να ακουστεί το Strange fruit κατά την τελετή ορκωμοσίας του. 

Λαβρέντι Μπέρια: Ένας γνωστός-άγνωστος μεταξύ μυθιστορίας και πραγματικότητας

Λίγες ιστορικές μορφές έχουν περιγραφεί ως απόλυτη προσωποποίηση του κακού, όσο ο Λαβρέντι Μπέρια, εξίσου, αν όχι περισσότερο από τον ίδιο το Στάλιν, στενός συνεργάτης του οποίου υπήρξε ως και το τέλος της ζωής του σοβιετικού ηγέτη, αν και βάσει μαρτυριών οι σχέσεις τους είχαν επιδεινωθεί έντονα πριν το θάνατο του τελευταίου. Οι ίδιες οι μαρτυρίες είναι βέβαια ένα άλλο μεγάλο εμπόδιο, διότι μετά την εκτέλεσή του το 1953 στις 23 Δεκέμβρη, ήταν πολύ εύκολο να μετατραπεί σε αποδιοπομπαίο τράγο για όλα τα δεινά της προηγούμενης περιόδου, χρωματίζοντας αναλόγως και τις μεταγενέστερες αφηγήσεις των ηγετικών στελεχών του ΚΚΣΕ που τον γνώριζαν και συνεργάστηκαν μαζί του.
Είναι χαρακτηριστικό πως ο ευγενέστερος χαρακτηρισμός που μπορεί να βρει κανείς για εκείνον από τους τότε συνεργάτες του, αυτός του “μεγάλου ιντριγκαδόρου”, ανήκει στο Βιατσεσλάβ Μολότοφ, ο οποίος βέβαια του απέδωσε και την κατηγορία ότι δηλητηρίασε το Στάλιν, θέση εξαιρετικά δύσκολο να αποδειχτεί βάση των διαθέσιμων στοιχείων. Είναι γεγονός πάντως πως σε αντίθεση με άλλα μέλη του στενού ηγετικού πυρήνα της ΕΣΣΔ, ο ίδιος δεν απέκρυψε ποτέ του την αποστροφή που ένιωθε εξαρχής για το Γεωργιανό πολιτικό.
Από την άλλη, η μαρτυρία του γιου του αρχηγού των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών, Σέργκο Μπέρια, αν και φωτίζει άγνωστες πτυχές της προσωπικής του ζωής και του χαρακτήρα του, όπως την αγάπη του για την επιστήμη και την τέχνη, έχει ως κύριο μέλημά του να παρουσιάσει τον πατέρα του ως παρ’ ολίγον θύμα σταλινικής εκκαθάρισης κι επίσης πρέπει να αντιμετωπίζεται με τη δέουσα προσοχή.
Αν πάλι στραφεί κανείς στην αστική ιστοριογραφία, ιδιαίτερα δε σε πιο εκλαϊκευτικές εκδοχές της, με λίγες εξαιρέσεις θα δει να αναδύεται η εικόνα ενός έκφυλου σαδιστή που είχε σκελετούς στο υπόγειό του και στον οποίο αποδίδεται από τη σφαγή του Κατίν μέχρι τη σφαγή των νηπίων. Η ανασύσταση της ζωής και της δράσης του Λαβρέντι Μπέρια αποτελεί λοιπόν ένα εξαιρετικά πολύπλοκο κι ακανθώδες εγχείρημα, το οποίο θα επιχειρήσουμε έστω ακροθιγώς, αλλά κατά το δυνατόν νηφάλια να προσεγγίσουμε στο παρόν σημείωμα. Βασικός οδηγός το βιβλίο της Sheila Fitzpatrick, “Οι σύμβουλοι του Στάλιν”, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Έχοντας διαβάσει το συγκεκριμένο, αλλά κι άλλα έργα της Fitzpatrick, θεωρώ ότι πρόκειται για μια έντιμη αστή και φυσικά έντονα αντισταλινική ιστορικό, που προσπαθεί σε ένα σημαντικό βαθμό να ψηλαφήσει, μέσα από τη σκοπιά της πάντα, τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα κι όχι απλώς κάποιες προκατασκευεσμένες ιστορίες τρόμου για εύκολο εντυπωσιασμό και προπαγάνδα. Η άποψη αυτή βεβαίως είναι προσωπική και ανοιχτή, όπως και όλες οι υπόλοιπες φυσικά, σε κριτική και διορθώσεις.
Από τις διασημότερες φωτογραφίες του Μπέρια, μαζί με τη μικρή Σβετλάνα Αληλούγιεβα, κόρη του Στάλιν, που αυτομόλησε στις ΗΠΑ το 1967. Η ίδια τον θεωρούσε πιο “ύπουλο” κι από τον πατέρα της.
Ο Λαβρέντι Μπέρια γεννήθηκε σαν σήμερα το 1899 στο Σοχούμ της σημερινής Γεωργίας σε φτωχή αγροτική οικογένεια μιγγρελιανής καταγωγής. Το 1917 αποφοίτησε από το Πολυτεχνείο του Μπακού, όπου σπούδασε αρχιτεκτονική, ενώ τον ίδιο χρόνο κλήθηκε να υπηρετήσει τη θητεία του στον τσαρικό στρατό, απ’ όπου απολύθηκε για λόγους υγείας λίγους μήνες αργότερα, επιστρέφοντας στη σημερινή αζέρικη πρωτεύουσα. Το 1919 συνδέθηκε με τους μπολσεβίκους και γρήγορα αναδείχθηκε στους κόλπους της Τσέκα, της μυστικής σοβιετικής αστυνομίας δηλαδή, διεισδύοντας στο τότε κυβερνών κόμμα της Γεωργίας, πριν εκείνη γίνει σοβιετική δημοκρατία, δραστηριότητα για την οποία παρ’ ολίγο να εκτελεστεί. Γρήγορα αναδείχθηκε στην κορυφή της τοπικής Γκεπεού, της διαδόχου δηλαδή της Τσέκα, ενώ συνδέθηκε στενά με τον τότε συνεργάτη του Στάλιν, Γκριγκόρι Ορντζονίκιτζε, μέσω του οποίου επεδίωξε να μετατεθεί στη Μόσχα, σε κομματική θέση, κι όχι στα σώματα ασφαλείας, με τα οποία βέβαια όπως ξέρουμε ταυτίστηκε η πορεία του εν τέλει. Ταυτόχρονα ερχόταν σε επαφή με το συμπατριώτη του σοβιετικό ηγέτη, όταν εκείνος επισκεπτόταν την περιοχή, ενημερώνοντάς τον για τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή του Καυκάσου.
Αργότερα, από τις αρχές της δεκαετίας του ’30, έγινε ηγέτης της γεωργιανού κομμουνιστικού κόμματος και τελικά της κομματικής επιτροπής Υπερκαυκασίας. Αν πιστέψει κανείς το γιο του, ο Μπέρια ήταν σκληρός αλλά ταυτόχρονα αποτελεσματικός στην εκτέλεση του πρώτου πενταετούς πλάνου στη Γεωργία, ενθαρρύνοντας την  ανάπτυξη της βαριάς βιομηχανίας, αλλά και την καλλιέργεια εσπεριδοειδών και τσαγιού, ενώ αντιμετώπισε με ελάχιστη προσφυγή στη βία τις εξεγέρσεις κατά της κολλεκτιβοποίησης στο Αζερμπαϊτζάν.
Την περίοδο των κομματικών εκκαθαρίσεων είχε την επίβλεψή τους στην περιοχή της αρμοδιότητάς του, υπό τη διεύθυνση της τοπικής NKVD, αλλά όπως συνέβαινε και με άλλα σημαίνοντα πολιτικά στελέχη της εποχής, του Στάλιν περιλαμβανομένου, χωρίς τον ενθουσιασμό και τις αιμοδιψείς διαθέσεις που συνήθως του αποδίδονται. Εξάλλου, είναι πιθανό πως ο ίδιος έφτασε κοντά στη σύλληψη του από τον τότε αρχηγό της NKVD Γιέζοφ (που ως γνωστόν τελικά εκτελέστηκε το 1940), στο πλευρό του οποίου είχε διοριστεί από τον ίδιο το Στάλιν. Υπερασπίζοντας τον εαυτό του μπροστά στον επικεφαλής της ΕΣΣΔ στη Μόσχα, υποσκέλισε το Γιέζοφ και τον αντικατέστησε μετά την παραίτησή του τελευταίου το Νοέμβρη του 1938. Η άνοδος του Μπέρια στην κορυφή της NKVD συμπίτει με μια σταδιακή πτώση στις συλλήψεις και εκτελέσεις για αντεπαναστατική δραστηριότητα, που έγινε πολύ εντονότερη το 1939. Όπως είναι λάθος βέβαια να αποδίδει κανείς αποκλειστικά προσωπική ευθύνη για κάθε εκτέλεση αυτή την οδυνηρή περίοδο όξυνσης της ταξικής κι εσωκομματικής πάλης στη χώρα (κάτι που αφορά και το Γιέζοφ, όπως κι αν τον αποτιμά κανείς συνολικά, πολλώ δε μάλλον τον ίδιο το Στάλιν), το ίδιο ισχύει και για τη μείωσή τους. Η αλλαγή της συγκυρίας και των προτεραιοτήτων εντός σοβιετικής ηγεσίας και κοινωνίας ήταν που σηματοδότησαν την αποκλιμάκωση, παρά η μεγαθυμία ή η μοχθηρία του ενός ή του άλλου εκ των πρωταγωνιστών. Εξάλλου το ότι ακόμα και ο επικεφαλής της NKVD δεν είχε  απεριόριστη εξουσία πάνω στον οποιονδήποτε, (κάτι που επαναλαμβάνω, ίσχυε και για το Στάλιν,- όρα την υπόθεση Μπουχάριν) φαίνεται και στην περίπτωση του Νικολάι Βαβίλοφ, ενός βιολόγου που συνελήφθη μεσούντος του πολέμου και πέθανε στη φυλακή το 1943 (κατά την επικρατούσα άποψη λόγω της αντίθεσής του προς τον Τροφίμ Λυσένκο), αντίθεση την οποία συμμεριζόταν η συνάδελφός του στο Γεωργικό Ινστιτούτο της ΕΣΣΔ και σύζυγος του Μπέρια, Νίνα, στις εκκλήσεις της οποίας προσπάθησε να ανταποκριθεί χωρίς επιτυχία ο Μπέρια. Παρόμοια ήταν και η περίπτωση του Μιχαήλ Καγκάνοβιτς, αδελφού του Λάζαρ, που αυτοκτόνησε όταν του απήγγειλαν κατηγορίες ως σαμποτέρ και κατασκόπου των Γερμανών, τον οποίο ο Μπέρια είχε υπερασπιστεί. Μετά το θάνατο του Στάλιν, και πριν εκπέσει ο ίδιος της εύνοιας της νέας υπό διαμόρφωση ηγετικής ομάδας, ήταν από τους πρώτους ανθρώπους που αποκατέστησε.
Νέστωρ Λακόμπα, Νικήτα Χρουστσώφ, Λαβρέντι Μπέρια και Αγκάζι Χανιτζιάν στα εγκαίνια του μετρό της Μόσχας 1936
Παραμονές του πολέμου ανήκε σε εκείνους που επέκριναν την πολιτική του τότε υπουργού Εξωτερικών Μαξίμ Λιτβίνοφ, συμμαχώντας για μια φορά με τον άσπονδο συνεργάτη του κι αντικαταστάτη του Λιτβίνοφ, Μολότοφ. Στη συνέχεια ωστόσο, πάλι κατά το γιο του, χωρίς να επιβεβαιώνεται από αλλού, επέκρινε σφόδρα το σύμφωνο του νέου υπ. Εξωτερικών με τον Γερμανό ομόλογό του. Αν και έχει κατηγορηθεί ότι δεν ερμήνευσε σωστά τα μηνύματα που λάμβανε από τους πράκτορες της υπηρεσίας για την επερχόμενη επιχείρηση Βαρβαρόσσα τον Ιούνη του 1941, από την πρώτη στιγμή του πολέμου βρέθηκε στην ομάδα που διήθυνε την άμυνα της ΕΣΣΔ, προτείνοντας τη δημιουργία της Κρατικής Επιτροπής Άμυνας (GKO), με επικεφαλής το Στάλιν, που θα αναλάμβανε τις τύχες της χώρας στη θέση του Πολιτικού Γραφείου. Η ραγδαία προέλαση των Γερμανών προς τη Μόσχα έκανε τα μέλη της ΚΕΑ να διατάξουν την εκκένωση της πόλης από κυβερνητικές δυνάμεις και διπλωματικό σώμα τον Οκτώβρη του 1941. Στα τέλη του ίδιου μήνα ο Στάλιν διέταξε τα μέλη της ομάδας  και το υπόλοιπο πολιτικό γραφείο να εγκαταλείψουν την πρωτεύουσα, αλλά οι Μικογιάν, Μολότοφ, Μαλένκοφ και Μπέρια αρνήθηκαν να υπακούσουν και παρέμειναν στην πόλη. Για το κλίμα της πολεμικής περιόδου στον ηγετικό κύκλο της ΕΣΣΔ, έχει ενδιαφέρον η μεταγενέστερη μαρτυρία του Ταϋλεράνδου της σοβιετικής πολιτικής, Αναστάς Μικογιάν, ο οποίος έλεγε για τις συναντήσεις, που συνήθως γινόταν αργά το βράδυ χωρίς προκαθορισμένη ατζέντα ή χρονοδιάγραμμα, πως: “καθένας μας είχε την πλήρη δυνατότητα να μιλήσει και να υπερασπιστεί τις απόψεις ή προτάσεις του” και πως η στάση του Στάλιν ήταν “λογική και υπομονετική”, ακόμα κι όταν δεν του άρεσε κάτι που άκουγε. Συχνά συνέβαινε ο Στάλιν “πεπεισμένος από τα επιχειρήματά μας”, να αλλάξει τη γνώμη που είχε αρχικά.
Με το γιο του Σέργκο
Ο Μπέρια, ως επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών και σε στενή συνεργασία με το στρατό, είχε τεράστιες ευθύνες κατά τη διάρκεια του πολέμου. Εκτός από την εσωτερική ασφάλεια, την κατασκοπία και την αντικατασκοπία, τη διαχείριση των γκούλαγκ, την επίβλεψη των συνοριακών στρατευμάτων της NKVD, ήλεγχε επίσης τη μεταφορά της αμυντικής βιομηχανίας προς ανατολάς, τη διαρκή εξασφάλιση επαρκούς εργατικού δυναμικού, καθώς και τη μετακίνηση στρατευμάτων και εξοπλισμού στο μέτωπο. Επέβλεπε επίσης τη λειτουργία τομέων της αμυντικής βιομηχανίας, όπως την παραγωγή πυρομαχικών. Συνήθως η συσσώρευση αρμοδιοτήτων αποδίδεται στους βυζαντινισμούς του, ωστόσο σε κάθε περίπτωση πιστοποιούν και ένα υψηλό επίπεδο οργανωτικών και διοικητικών ικανοτήτων, δεδομένης της επιτυχίας του αποτελέσματος. Εξάλλου, δε φαίνεται να επεδίωκε ο ίδιος την ανάληψη ολοένα και μεγαλύτερων ευθυνών. Αρνήθηκε για παράδειγμα να αναλάβει τη διαχείριση των σιδηροδρόμων, όταν ο Στάλιν του το πρότεινε, δυσαρεστημένος από τη σχετική απόδοση του Λαζάρ Καγκάνοβιτς. Αν και συγκρούστηκε με στρατιωτικούς ηγέτες στη διάρκεια του πολέμου, για τη χρήση μονάδων της NKVD στην πρώτη γραμμή, κάτι που αντέβαινε στους κανονισμούς, ο γιος του διατείνεται πως διατηρούσε καλές σχέσεις με τον Τιμοσένκο, το Βασιλέφσκι, αλλά και το Ζούκωφ, που ως γνωστόν αργότερα βέβαια τον συνέλαβε.
Την περίοδο 1943-1944 έφερε σε πέρας τον δρακόντειο, αλλά στρατιωτικά επιβεβλημένο εκτοπισμό πληθυσμών που είχαν σε μεγάλο βαθμό συνεργαστεί με τους κατακτητές, με επίκεντρο σε ό,τι αφορούσε το πεδίο ευθύνης του, τις μειονότητες του Καυκάσου. Το 1943 ο Μπέρια ανέλαβε το υπουργείο Εσωτερικών υποθέσεων, παραμένοντας επικεφαλής της NKVD, ενώ παράλληλα δημιουργήθηκε η NKGB, το υπουργείο Κρατικής Ασφάλειας υπό τον Βσεβόλοντα Μερκούλοφ, χωρίς όμως αυτό να περιορίσει ιδιαίτερα τις εξουσίες τους, ενώ το 1945 ανακηρύχθηκε στρατάρχης.
Αν και δεν ήταν ποτέ ειδικός σε εξωτερικά θέματα, παρευρέθηκε ως αρχηγός των υπηρεσιών ασφαλείας στις διασκέψεις τις Τεχεράνης, της Γιάλτας και του Πότσνταμ. Μετά τον πόλεμο η συνεργασία του με τον Στάλιν έγινε ακόμα στενότερη, ενώ το 1946 εξελέγη πλήρες μέλος του Πολιτικού Γραφείου. Έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο στην άμυνα της χώρας ως υπεύθυνος του ατομικού προγράμματος της ΕΣΣΔ, το οποίο, χάρη στο συνδυασμό πληροφοριών από το αμερικανικό ατομικό πρόγραμμα και της εντατικής δουλειάς των Σοβιετικών επιστημόνων με επικεφαλής των Ιγκόρ Κουρχάτοφ,  στέφθηκε από την πρώτη επιτυχή πυρηνική δοκιμή στις 29 Αυγούστου 1949 (τη μέρα που κατά μια τραγική ειρωνεία της ιστορίας, ο ΔΣΕ γνώριζε κι επισήμως την ήττα στον εμφύλιο), πολύ γρηγορότερα από τις αμερικανικές προσδοκίες. Είναι ενδεικτικό του ρόλου του ότι αρκετοί από τους επιστήμονες στο πρόγραμμα, ενάντια στην κυρίαρχη τάση εντός κι εκτός ΕΣΣΔ, μιλούσαν με θαυμασμό για την ενεργητικότητα, την ευφυία και τη διοικητική του αποτελεσματικότητα. Αν ευσταθεί ο ισχυρισμός του Σέργκο Μπέρια πως ο πατέρας του συνέβαλε και με προσωπικό κατασκοπευτικό δίκτυο σε αυτή την επιτυχία, (δίκτυο το οποίο κατά τους Μολότοφ και Μαλένκοφ χρησιμοποιούσε κι εναντίον του Π.Γ της Κ.Ε και της κυβέρνησης) είναι δύσκολο να διαπιστωθεί, φαίνεται πάντως ότι και η οικία του ίδιου βρισκόταν υπό παρακολούθηση. Το ίδιο ισχύει και για την άποψη του Σέργκο και πάλι ότι ο πατέρας του έβλεπε αρχικά τουλάχιστον θετικά το σχέδιο Μάρσαλ. Ο ίδιος προβάλλει επίσης έντονα το ρόλο του πατέρα του στην αναγνώριση του ισραηλινού κράτους, απόφαση βέβαια που εκείνη την εποχή μάλλον θα λαμβάνονταν έτσι κι αλλιώς.
Νίνα Μπέρια
Παραμένοντας στη στενή ομάδα περί τον Στάλιν ως και το τέλος, κατηγορήθηκε το 1951 για υποδαύλιση εθνικισμού στη Γεωργία,  για να απαλλαγεί ωστόσο σύντομα, ενώ εσωκομματικοί του αντίπαλοι διέδιδαν πως σχεδίαζε συνωμοσία κατά του Στάλιν. Ο γιος του, όπως υπαινιχθήκαμε και στην αρχή του σημειώματος, ισχυρίζεται πως ο πατέρας του τον είχε προειδοποιήσει ότι ο Στάλιν είχε βάλει τον ίδιο και την οικογένειά του στο στόχαστρο. Υποτίθεται μάλιστα πως ρώτησε τη μητέρα του, που έκλαιγε με λυγμούς μόλις άκουσε για το θάνατο του Στάλιν, γιατί λυπόταν αφού ήθελε να τους εξοντώσει, κι εκείνη του απάντησε: “Ήταν τόσο μοναχικός άνθρωπος”.
Ο Μπέρια, που μαζί με τον υπόλοιπο ηγετικό πυρήνα σήκωσαν το φέρετρο του σοβιετικού ηγέτη στην κηδεία του, βάσει των μαρτυριών φάνηκε να αναλαμβάνει ηγετικό ρόλο την επαύριο του θανάτου. Η πρώτη του ενέργεια ήταν να φέρει πίσω την Πολίνα, σύζυγο του Μολότοφ, από την εξορία, την οποία είχε προσυπογράψει λόγω κατηγοριών περί φιλοϊσραηλινού εθνικισμού λίγα χρόνια πριν. Η ίδια λέγεται πως λιποθύμησε όταν άκουσε για το θάνατο του Στάλιν, του πρώτου ανθρώπου για τον οποίο ενδιαφέρθηκε επιστρέφοντας.
Δεν ξέρουμε αν ο Μπέρια είχε κατά νου τη δική του πολιτική “αποσταλινοποίησης”, πάντως εκτός από την επίκληση των ελευθεριών που διασφάλιζε το σοβιετικό σύνταγμα, που έκανε στον επικήδειο του Στάλιν, μέσα σε έξι βδομάδες μετά το θάνατο του τελευταίου, απελευθέρωσε μεταξύ άλλων τους εβραϊκής καταγωγής γιατρούς που είχαν συλληφθεί για τη γνωστή υπόθεση, απαγόρευσε ρητά τη χρήση βασανιστηρίων κι απελευθέρωσε πάνω από ένα εκατομμύριο κρατούμενους από τα γκούλαγκ.
Ξεκίνησε επίσης μια πολιτική απομάκρυνσης Ρώσων από επιτελικές θέσεις στις σοβιετικές δημοκρατίες εκτός Ρωσίας, με πρώτη τη Σ.Δ. Λετονίας, όπου ζήτησε να αντικατασταθούν όλοι οι Ρώσοι σε ηγετικές θέσεις από Λετονούς, ακόμα κι όταν οι τελευταίοι είχαν κριθεί ύποπτοι για την ασφάλεια της χώρας. Φαίνεται μάλιστα πως η ενέργεια αυτή προκάλεσε ένα κύμα αντιρωσικών εκδηλώσεων στη Λετονία. Στο μεταξύ, η εσωκομματική διαμάχη εντός ΚΚΣΕ έφτανε στο πρώτο αποφασιστικό της σταθμό, με τη σύλληψη του Μπέρια να έχει δρομολογηθεί, όταν εκείνος κλήθηκε να επιστρέψει από τη ΓΛΔ, όπου επέβλεπε την καταστολή των αντεπαναστατικών γεγονότων του Ιουνίου 1953. Ανυποψίαστος ο ίδιος, εξεπλάγη όταν είδε το στρατάρχη Ζούκοφ να τον συλλαμβάνει, δεν προέβαλε ωστόσο αντίσταση και αρχικά προσπάθησε να ζητήσει την επιείκεια των “καλών του φίλων”, όπως τους αποκαλούσε στις επιστολές του. Μετά από κάποιους μήνες ανάκρισης, αρνήθηκε να παραδεχτεί οποιαδήποτε ενοχή. Άλλα άτομα που συνδεόταν με το Μπέρια επίσης κατέθεσαν τη μαρτυρία τους, μεταξύ των οποίων και πραγματικά ή θεωρούμενα θύματά του. Μεγάλο μέρος της ανάκρισης στράφηκε γύρω από τη σεξουαλική του ζωή, καθώς κατηγορούνταν ως βιαστής και απαγωγέας κοριτσιών, εικόνα που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, αν και είναι πιθανό ότι όντως εκμεταλλεύτηκε τη θέση του για να διάγει έκλυτο βίο.
Το Δεκέμβρη του 1953, καταδικάστηκε κεκλεισμένων των θυρών από στρατοδικείο συνδεδεμένο μυστικά με το Κρεμλίνο, για αντισοβιετική συνωμοσία και κατασκοπία. Ο θόρυβος που ξεσηκώνει ακόμα ο βαθμός νομικής ορθότητας των αντίστοιχων κατηγοριών στις -δημόσιες- δίκες της Μόσχας είναι δυσανάλογα μεγάλος σε σχέση με εκείνον της κλειστής δίκης του Μπέρια, αποδεικνύοντας αν μη τι άλλο την υποκρισία όσων κόπτονται δήθεν για την καταπάτηση των δικαιωμάτων των κατηγορουμένων στην πρώτη περίπτωση.
Τι μπορεί να κρατήσει κανείς ως διαπίστωση, πέρα από την κοινότοπη παρατήρηση ότι ο Μπέρια ως ιστορικό πρόσωπο δεν ήταν ούτε άγγελος, ούτε δαίμονας, και τα ερωτήματα για εκείνον εξακολουθούν να είναι περισσότερα από τις σχετικά ασφαλείς απαντήσεις; Πιθανότατα οποιοσδήποτε είχε τέτοια ηγεμονική θέση στην καρδιά των κατασταλτικών μηχανισμών του πρώτου εργατικού κράτους της ιστορίας σε κάποιες από τις πιο κρίσιμες για την επιβίωση καμπές του, θα είχε παρόμοια αντιμετώπιση, όχι μόνο από τους ορκισμένους εχθρούς, αλλά ακόμα και από τους υποστηρικτές του σοβιετικού εγχειρήματος και γενικότερα του προτάγματος της κομμουνιστικής χειραφέτησης. Γιατί είναι εύκολο μάλλον να ταυτιστεί κανείς με τον Τσε, τον Μπελογιάννη, ακόμα και το Στάλιν για πολλά ακροατήρια, αλλά όποιος έχει περίπου ως αποκλειστική αρμοδιότητα της πορείας του στο κίνημα το “δικτατορικό” κομμάτι της δικτατορίας του προλεταριάτου, είναι καταδικασμένος να θεωρείται στην καλύτερη αναγκαίο κακό. Κι ίσως αυτό να είναι και υγιές, δεδομένου ότι στον πυρήνα του κομμουνιστικού οράματος βρίσκεται ο ίδιος ο μαρασμός του κράτους, άρα και των αναπόφευκτων κατασταλτικών του λειτουργιών. Επειδή όμως όπως απέδειξε και η σπουδαία ιστορική πείρα του 20ου αιώνα, αυτός ο μαρασμός δε θα έρθει έτσι μονάχος του νέτος-σκέτος, η μελέτη του Μπέρια και του κάθε ομολόγου του, μόνο χρήσιμη μπορεί να είναι για όσους εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η ιστορία δεν έχει πει ακόμα την τελευταία της λέξη.

Το άρθρο του Κ. Σκολαρίκου για τη διάσπαση του ΚΚΕ το 68′

Αντιγράφουμε και δημοσιεύουμε από το Ένθετο Αφιέρωμα της Εφημερίδας των Συντακτών για τα 50 χρόνια από τη διάσπαση του ΚΚΕ, στη 12η Ολομέλεια του 1968, το πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Κώστα Σκολαρίκου για το ιστορικό πλαίσιο και τα σύγχρονα διδάγματα των γεγονότων της εποχής.
Ιστορικό πλαίσιο και σύγχρονα διδάγματα -12η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (Φλεβάρης 1968)
Μια σύνοψη του ιστορικού υπόβαθρου και πλαισίου για όποιον επιθυμεί να αποφύγει στερεότυπες διαπιστώσεις και να καταλήξει σε χρήσιμα για το εργατικό-λαϊκό κίνημα συμπεράσματα.
Στη 12η Ευρεία Ολομέλεια της ΚΕ συντελέστηκε η οργανωτική διάσπαση του ΚΚΕ και στη συνέχεια δημιουργήθηκε το λεγόμενο “ΚΚΕ Εσωτερικού”. Ωστόσο, στις διάφορες πολιτικές εξιστορήσεις, στα επετειακά αφιερώματα κ. λπ. αμελώς φωτίζονται ή και συσκοτίζονται οι παράγοντες που οδήγησαν σε αυτήν, προς όφελος αφηγήσεων που επιχειρούν να την παρουσιάσουν ως διαμάχη “ανανεωτικών”-“δογματικών”, ακόμα και ως συνέπεια παθογενειών σύμφυτων με την “Αριστερά”.
Μια σύνοψη του ιστορικού υπόβαθρου και πλαισίου της 12ης Ολομέλειας είναι απαραίτητη για όποιον επιθυμεί να αποφύγει στερεότυπες διαπιστώσεις και να καταλήξει σε χρήσιμα για το εργατικό-λαϊκό κίνημα συμπεράσματα. Η 12η Ολομέλεια συνιστά αποτέλεσμα μιας πολυπαραγοντικής εξίσωσης, βασικότεροι συντελεστές της οποίας ήταν:
1. Η διαπάλη στο εσωτερικό του ΚΚΕ αναφορικά με την εξέλιξη της ταξικής πάλης την κρίσιμη δεκαετία του 1940, οπότε οι εργατικές-λαϊκές μάζες βγήκαν στο ιστορικό προσκήνιο, φτάνοντας να αμφισβητήσουν την υπόσταση της καπιταλιστικής εξουσίας. Η διαπάλη διεξαγόταν μετά το τέλος του αγώνα του ΔΣΕ (1949) σε πρωτόγνωρες συνθήκες στρατιωτικής ήττας, πολιτικής προσφυγιάς της πλειονότητας των μελών και στελεχών του ΚΚΕ και μακρόχρονης εξορίας-φυλάκισης ή παράνομης δράσης όσων παρέμειναν στην Ελλάδα. Συνδεόταν με την οργανωτική συγκρότηση και δράση του ΚΚΕ σε συνθήκες παρανομίας. Ταυτόχρονα, συνδεόταν με στρατηγικές επεξεργασίες του ΚΚΕ (Σχέδιο Προγράμματος 1953), οι οποίες, παρά τις αντιφάσεις τους, αποτελούσαν βήμα προς τα μπρος, αφού προσδιόριζαν την επερχόμενη επανάσταση ως σοσιαλιστική.
2. Η κατάσταση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, ως αναπόσπαστο μέρος του οποίου δρούσε το ΚΚΕ.
Α) Στο πλαίσιο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (1919-1943), την περίοδο του Μεσοπολέμου, θεωρήθηκε απαραίτητο για τις περισσότερες χώρες το ενδιάμεσο στάδιο ανάμεσα στην καπιταλιστική και τη σοσιαλιστική εξουσία και σε αυτή την κατεύθυνση υιοθετήθηκε ο σχηματισμός αντιφατικών κυβερνήσεων συνεργασίας των κομμουνιστών με αστικές δυνάμεις.
Β) Στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ (1956), που είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, υπερίσχυσε η τάση που εξέφραζε τις κοινωνικές δυνάμεις οι οποίες αντιδρούσαν στην επέκταση και εμβάθυνση των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής (κολχόζνικοι αγρότες, διευθυντικά στελέχη στην αγροτική παραγωγή και βιομηχανία κ.ά.). Επίσης, το συνέδριο γενίκευσε τη  γραμμή της “ειρηνικής συνύπαρξης” ιμπεριαλισμού-σοσιαλισμού, που επέτρεψε την καλλιέργεια ουτοπικών αντιλήψεων για τη δυνατότητα μακρόχρονης συμβίωσής τους και συνδυάστηκε με την πρόταξη της θέση περί της δυνατότητας “κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό”.
Γ) Η επιδίωξη “κοινοβουλευτικού περάσματος” σε συνδυασμό με τη στρατηγική των ενδιάμεσων κυβερνήσεων (αντιμονοπωλιακών κ.ά.) οδήγησε τα Κ.Κ. των καπιταλιστικών κρατών στη συνεργασία με τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα (και όχι μόνο), με σκοπό την κατάκτηση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και την υιοθέτηση μεταρρυθμίσεων που θεωρητικά θα επέτρεπαν τον ταξικό αναπροσανατολισμό αρχικά του αστικού κράτους και στη συνέχεια της καπιταλιστικής οικονομίας και κοινωνίας. Επρόκειτο για τις βάσεις του λεγόμενου “ευρωκομμουνιστικού” ρεύματος.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η 6η Ολομέλεια (1956) αποφάσισε την καθαίρεση του Ν. Ζαχαριάδη από τη θέση του γενικού γραμματέα, ενώ η 7η Ολομέλεια (1957) τον διέγραψε από το ΚΚΕ. Σε ανάλογο κλίμα, η προγραμματική διακήρυξη της 7ης Ολομέλειας έθεσε ως στόχο την Εθνική Δημοκρατική Αλλαγή, με ένα κυβερνητικό πρόγραμμα σε συμμαχία με τμήματα της αστικής τάξης και με αστικά κόμματα.
Οι αποφάσεις επέδρασαν και στην οργανωτική ανασυγκρότηση του ΚΚΕ. Η Α’ Συνδιάσκεψη της ΕΔΑ (1956), που είχε συγκροτηθεί ως συνασπισμός κομμάτων, αποφάσισε τη μετατροπή της σε ενιαίο κόμμα, ενώ η 8η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (1958) αποφάσισε την αυτοδιάλυση των παράνομων κομματικών οργανώσεων και τη διάχυση των μελών τους στην ΕΔΑ, στο όνομα της διευκόλυνσης της δράσης. Έτσι, εγκαταλείφθηκαν οι προσπάθειες για την ανασυγκρότηση των παράνομων κομματικών οργανώσεων και ακυρώθηκε η οργανωτική αυτοτέλεια του ΚΚΕ στα όρια μιας ρεφορμιστικής στρατηγικής.
Τα αρνητικά αποτελέσματα δεν άργησαν να φανούν. Έτσι, δυνάμεις της ηγεσίας του ΚΚΕ, που μέχρι πρότινος είχαν συμπαραταχθεί με στελέχη της φραξιονιστικής ομάδας Παρτσαλίδη-Ζωγράφου-Δημητρίου κ.ά., άρχισαν να συνειδητοποιούν το πρόβλημα από τη διάλυση του ΚΚΕ. Σε αυτή τη βάση, η 8η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (1965) αποφάσισε τη λήψη πρωτοβουλιών για την de facto νομιμοποίηση του ΚΚΕ. Ωστόσο δε διασφαλίστηκε η εφαρμογή της, η οποία συναντούσε την αντίδραση στελεχών του κόμματος που υιοθετούσαν “ευρωκομμουνιστικές” θέσεις.
Η επιβολή της απριλιανής δικτατορίας άλλαξε τα δεδομένα, διότι:
1. Η απουσία κομματικών οργανώσεων διευκόλυνε τα κατασταλτικά χτυπήματα της δικτατορίας, ενώ δυσχέρανε την ανασυγκρότηση του εργατικού-λαϊκού κινήματος σε συνθήκες δικτατορίας.
2. Η απαγόρευση δράσης της ΕΔΑ αντικειμενικά ακύρωσε το κυριότερο επιχείρημα υπέρ της διάλυσης των παράνομων κομματικών οργανώσεων.
Παράλληλα, ο “ευρωκομμουνισμός” ωρίμασε ως αστικό πολιτικό ρεύμα. Τα “ευρωκομμουνιστικά” κόμματα αμφισβήτησαν την πρωτοπορία της εργατικής τάξης, απαρνήθηκαν το μαρξισμό-λενινισμό ως καθοδηγητική αρχή των αποφάσεών τους και τη δικτατορία του προλεταριάτου ως επιδιωκόμενη εξουσία, αποδέχτηκαν την καπιταλιστική δημοκρατία και εξουσία, συμφιλιώθηκαν με τις διεθνείς αξιώσεις της αστικής τους τάξης και τη συμετοχή της στους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΕΟΚ, ΝΑΤΟ κ.λπ.), ενώ εναρμονίστηκαν και με την καπιταλιστική κριτική στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Ανάλογη ήταν η στάση όσων στελεχών του ΚΚΕ υιοθετούσαν τις “ευρωκομμουνιστικές” επεξεργασίες.
Σε αυτές τις συνθήκες, αποδείχτηκε πως το μεγαλύτερο μέρος των στελεχών του ΚΚΕ, παρά τις αδυναμίες του στη διαμόρφωση επανστατικής στρατηγικής, ποτέ δεν αποδέχτηκε υποχωρήσεις αρχών. Η 12η Ολομέλεια διαδραμάτισε θετικό ρόλο, διότι:
1. Εξασφάλισε την ιστορική συνέχεια του ΚΚΕ, την οργανωτική του αυτοτέλεια, παρά τις αντιφάσεις που συνέχισαν να υπάρχουν στη στρατηγική του ΚΚΕ.
2. Έφερε στην πρώτη γραμμή την υπεράσπιση των αρχών του μαρξισμού-λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού.
3. Μέσω της ανασυγκρότησης των κομματικών οργανώσεων και τη συγκρότηση σε συνέχεια της ΚΝΕ ανακόπηκε η φθίνουσα οργανωτική πορεία του ΚΚΕ και πολλοί νέοι κομμουνιστές εντάχθηκαν στο ΚΚΕ και συνέβαλαν στην άνοδο του αντιστασιακού κινήματος ενάντια στη δικτατορία των συνταγματαρχών. Εξάλλου, με τις αποφάσεις της 12ης Ολομέλειας συμπαρατάχθηε η μεγάλη πλειονότητα των πολιτικών κρατούμενων και των πολιτκών προσφύγων και σε μια πορεία η πλειονότητα των μελών και οπαδών της ΕΔΑ.
4. Καλλιέργησε κομμουνιστικά αντανακλαστικά απέναντι στον οπορτουνισμό και στο “ευρωκομμουνιστικό” ρεύμα. Αυτά μαζί με άλλους ιστορικούς και πολιτικούς παράγοντες συνέβαλαν στη διάσωση του χαρακτήρα του κόμματος και κατά τη διάρκεια της περιόδου 1989-1991, την εποχή της ανατροπής των σοσιαλιστικών καθεστώτων και της σχεδιασμένης προσπάθειας διάλυσης του ΚΚΕ από στελέχη του ίδιου, της ΕΑΡ και άλλων σοσιαλδημοκρατών.
Από την άλλη πλευρά, το λεγόμενο “ΚΚΕ Εσωτερικού” ακολούθησε τη γενική πορεία των “ευρωκομμουνιστικών” κομμάτων. Για ένα διάστημα καμουφλάρισε με κομμουνιστική φρασεολογία τις σοσιαλδημοκρατικές του θέσεις, ενώ σύντομα ολοκλήρωσε τη μετάλλαξή του και την ένταξή του στο αστικό πολιτικό σύστημα. Η υποστήριξη ενός “σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο” αποδείχτηκε το πρόσχημα για την ενσωμάτωση στο απάνθρωπο πλαίσιο του σύγχρονου καπιταλισμού.
Διόλου τυχαία, λοιπόν, οι του ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι ιδεολογικοί απόγονοι του “ΚΚΕ Εσωτερικού” πρωτοστατούν σήμερα στα αντεργατικά-λαϊκά μέτρα, προσφέροντας χρήσιμες υπηρεσίες στην καπιταλιστική εξουσία και τους διεθνείς συμμάχους της. Είχαν προηγηθεί οι ομογάλακτοί τους σε κυβερνήσεις συνεργασίας χωρών ή κρατιδίων στην Ιταλία, τη Γαλλία, τη Δανία, τη Γερμανία κ.λπ. (βλ. κυβερνήσεις Πρόντι, Ντ’ Αλέμα, Μιτεράν, Ζοσπέν κ.ά.)

Ένας α-ΜΙΜΗ-τος οπορτουνιστής

Χτες είχε γενέθλια μια… εμβληματική μορφή του οπορτουνιστικού στερεώματος, που άφησε τις γραμμές του κομμουνιστικού κινήματος, αφού πρώτα απέτυχε να το μεταλλάξει σε σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση, κι ακολούθησε το ρεύμα και το πνεύμα της εποχής της αντεπανάστασης και της ενσωμάτωσης. Από αυτήν την άποψη, δεν πρωτοτύπησε και δε διαφέρει ιδιαίτερα από άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις, είναι όμως ίσως η πιο χαρακτηριστική, που συμπυκνώνει τα βασικά σε απόλυτο βαθμό τα βασικά γνωρίσματα των άλλων. Ένας πρώην κομμουνιστής που πρασίνισε ανερυθρίαστα, κρατώντας το χρώμα μόνο ως οπαδός του Ολυμπιακού ή μάλλον του Κόκκαλη και του χρήματος -που κυκλοφορεί σε πολλών ειδών χρωματιστά χαρτονομίσματα.
Ο Ανδρουλάκης είναι τυπικό παράδειγμα αυτού που βαφτίσαμε “γενιά του Πολυτεχνείου” ή μάλλον αυτών που βολεύτηκαν και την καπηλεύτηκαν. Μετά τις πρώτες φοιτητικές κινητοποιήσεις υποχρεώθηκε από τη χούντα σε διακοπή των σπουδών του κι αναγκαστική στράτευση, επέστρεψε όμως λίγες μέρες πριν τα γεγονότα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου κι ήταν μέλος της συντονιστικής επιτροπής της κατάληψης. Προερχόταν από την “ΚΟ Μαχητής” αλλά προσχώρησε στις γραμμές του ΚΚΕ, όπου είχε σχετικά γρήγορη εξέλιξη. Αυτό δεν οφειλόταν αυστηρά και μόνο στις ικανότητές του, αλλά και σε μια αντικειμενική τάση ανάδειξης νεαρών στελεχών, προκειμένου να καλυφθεί το κενό στρατολόγησης των προηγούμενων χρόνων και οι “χαμένες γενιές”, όπου δεν υπήρχαν κομματικές οργανώσεις.
Ο Ανδρουλάκης θεωρούνταν αξιόλογο μυαλό και ιδεολογικό στέλεχος, συγγράφοντας μια σειρά μελετών, από τα προβλήματα του κράτους και τη σοσιαλιστική αυτοδιαχείριση (στα 100 χρόνια από το θάνατο του Μαρξ), μέχρι την μπροσούρα (ο σοσιαλισμός στο κατώφλι του 2000) με τις συζητήσεις του με σοβιετικά στελέχη για τις τάσεις και τις δυνατότητες μετεξέλιξης του σοσιαλισμού.
Λογιζόταν ως στενός συνεργάτης του Χαρίλαου Φλωράκη, αλλά πρόδωσε την εμπιστοσύνη του και αρκετά χρόνια αργότερα του φώναξε σε κάποια εσωκομματική διαδικασία “ήσουν Λούθηρος χωρίς να το ξέρεις” -ότι ανέδειξε δηλ τις δυνάμεις της “Μεταρρύθμισης” στο ΚΚΕ, που ήθελαν να το αλλάξουν και βασικά να το διαλύσουν.
Ο Ανδρουλάκης είναι στην ομάδα που αναλαμβάνει τις διαπραγματεύσεις με την ΕΑΡ του Κύρκου και δρομολογεί τη συγκρότηση του Ενιαίου Συνασπισμού, με το συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο (χωρίς αναφορά στο στόχο εξόδου από την ΕΟΚ και με μια σειρά άλλες βασικές υποχωρήσεις). Παράλληλα είναι και στα βασικά στελέχη της ομάδας των “Ανανεωτών” στην εσωκομματική κρίση του ΚΚΕ, που οδήγησε στη διάσπασή του, το 1991.
Το βασικό πολιτικό σχέδιο του Ανδρουλάκη ήταν η μετατροπή του Συνασπισμού σε κυβερνητική δύναμη κι εναλλακτική, διάδοχη κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ, που περνούσε τη δική του κρίση στο τέλος της πρώτης οκταετίας του, με την αποπνικτική οσμή των σκανδάλων να κυριαρχεί στην πολιτική ατμόσφαιρα. Ουσιαστικά σχεδίαζε αυτό που έγινε πράξη πολλά χρόνια αργότερα, με την εναλλαγή του ΠΑΣΟΚ με το σημερινό ΣΥΡΙΖΑ. Τότε όμως οι συνθήκες… δεν είχαν ακόμα ωριμάσει για κάτι τέτοιο. Ούτε το ΠΑΣΟΚ είχε φάει τα ψωμιά του, ούτε -πολύ περισσότερο- το ΚΚΕ θα γινόταν μια σοσιαλδημοκρατική τσόντα στο πολιτικό σκηνικό, όπως έγιναν τα ΚΚ πολλών χωρών του δυτικού κόσμου, κατά τη δεκαετία του 90′.
Ο Ανδρουλάκης έφυγε με τους ανανεωτές το 91′, αλλά κατάλαβε νωρίς πως το πουλάκι είχε πετάξει, κι αφού έβγαλε μια σειρά πολιτικών του σκέψεων -υπό τη μορφή συζητήσεων με τον Τσίμα- στην μπροσούρα “ΜΕΤΑ” για ένα νέο πολιτικό αστερισμό της Κεντρο-αριστεράς, περίμενε υπομονετικά τη σειρά του, ως “ανέστιος αριστερός”, όπως λέει ο ίδιος, αλλά βασικά ως ανέστιος Πασόκος, κι ας είχε έρθει σε σκληρή αντιπαράθεση με τα στελέχη του και τη βάση του, με την παραπομπή του Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο.
Η λογική ήταν απλή: ό,τι δεν μπορείς να πολεμήσεις, αγάπησέ το. Κι αφού ο Μίμης είδε πως το ΠΑΣΟΚ θα κυβερνούσε τα επόμενα χρόνια, η εξουσία τον τράβηξε σαν το μέλι. Υποχρεώθηκε όμως να μείνει αρκετά χρόνια εκτός νυμφώνος, ώσπου να καταλαγιάσουν τα πάθη της περασμένης περιόδου, μέχρι το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ και την περιβόητη “αμφίπλευρη διεύρυνση” του ΠΑΣΟΚ (με Ανδρουλάκη, Δαμανάκη, Ανδριανόπουλο κτλ).
Στο ενδιάμεσο, ο Ανδρουλάκης έκανε τη φωνή του αφεντικού του -ένας είναι ο πρόεδρος- στο ραδιόφωνο του Φλας -ενώ υπάρχει και μια ιστορική, δυσεύρετη φωτογραφία από την κερκίδα των επισήμων του Ολυμπιακού, όπου ο Μίμης φαίνεται να πανηγυρίζει μαζί με τον Κόκκαλη κι άλλα πρόσωπα της εποχής, που συμπυκνώνουν σε μια σειρά καθισμάτων το τότε σύστημα διαπλοκής κι εξουσίας.
Παράλληλα, φρόντιζε να πλασάρει τον εαυτό του ως… μονομελές think-tank και σημαντικό κεφάλαιο προς αξιοποίηση, που δίνει χρήσιμες συμβουλές στους ισχυρούς. Αυτό φαίνεται πχ και στον τίτλο του βιβλίου του “Ε, πρόεδρε”. Ταυτόχρονα, φιλοτεχνούσε το προφίλ του αιρετικού συγγραφέα, που κολάζει το εκκλησιαστικό κατεστημένο, πχ με το έργο του Μν, αλλά σπανίως απέφευγε την αυταρέσκεια και τη μυθιστορηματική αναφορά σε γυναίκες που αδυνατούσαν να αντισταθούν στην ακαταμάχητη γοητεία της πληθωρικής του προσωπικότητας.
Σε ένα από αυτά τα βιβλία του (Κόκκινος Κάβουρας) δε δίστασε να χρησιμοποιήσει τη γνωριμία του με το Χαρίλαο, μαζί με μια παλιά, ιντριγκαδόρικη ιστορία διείσδυσης ενός πράκτορα της Ασφάλειας στην ΚΕ του ΚΚΕ, για να αυξήσει τις πωλήσεις ενός μάλλον αδιάφορου και σταθερά αυτοαναφορικού βιβλίου.
Ο Μίμης Ανδρουλάκης, με το χειμαρρώδη όσο και παραληρηματικό λόγο -με άλματα και δυσνόητο ειρμό, που πλασαριζόταν για ψαγμένος λόγος- πέρασε ουσιαστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, μαζί με το ΠΑΣΟΚ, καταδικασμένος να βλέπει το όραμα του κεντρο-αριστερού αστερισμού που οραματίστηκε, να κυβερνάει σήμερα χωρίς αυτόν. Είχε την ατυχία να περιμένει στη γωνία για πολλά χρόνια και να βιαστεί ταυτόχρονα, ώστε να καεί γρήγορα. Δεν μπορεί να εξαργυρώσει τον οπορτουνισμό του, γιατί πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που πατούσε σε δύο βάρκες, έχοντας επιλέξει προ πολλού πλευρά.
Και σήμερα, στα 66 του χρόνια, είναι αυτό που θα χαρακτηρίζαμε “στυμμένη λεμονόκουπα” για το σύστημα που υπηρέτησε, επιβεβαιώνοντας -παραφρασμένο- ένα χρυσό κανόνα που λέει πως: τον οπορτουνισμό πολλοί αγάπησαν αλλά τους οπορτουνιστές, που έχουν συγκεκριμένη αξία χρήσης με ημερομηνία λήξης, κανείς.

ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΠΑΛΗ

 


Η Τουρκία κατέλαβε το Αφρίν στη ΒΔ Συρία που εκκενώθηκε από τους κατοίκους κι εγκαταλείφθηκε από τους Κούρδους μαχητές του, η Τουρκία αντιπαρατίθεται με τη χώρα μας  στο ζήτημα της Κυπριακής ΑΟΖ και των ερευνών για ανακάλυψη κι εξόρυξη  υδρογονανθράκων, η Τουρκία προφυλακίζει  στα σύνορα στον Έβρο έλληνες στρατιωτικούς που αποπροσανατολίστηκαν και μπήκαν σε τούρκικο έδαφος –και συνεχίζει ένας ακόμα γύρος  από παζαρέματα και απειλές, ανταλλάγματα και πιέσεις, οξύνσεις και προσεγγίσεις, και πώς να βολευτούν όλοι οι ενδιαφερόμενοι, ΗΠΑ, Ρωσία, ΕΕ κι από κοντά, εκτός των άλλων,  και  το αλληλοεξαρτώμενο μικρομέγαλο δίδυμο Ελλάδας και Τουρκίας. 
               Και ξανά οι ανταγωνισμοί και τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα  σ’ ένα περιβάλλον παγκοσμιοποιημένης  οικονομίας   παίρνουν τη μορφή ανταγωνισμών ανάμεσα σε εθνικά κράτη και υπάρχει ο κίνδυνος να παρασύρουν λαούς σε πολεμικές συγκρούσεις. Και πάλι θα είναι βασικό επιχείρημα η υπεράσπιση της  πατρίδας απέναντι σε κάποιαν άλλη πατρίδα, κι έτσι να δικαιολογούνται βία και εγκλήματα που θα συμβαίνουν. Αλλά όμως και  πολλοί  προβληματισμοί για τη στάση των εργατικών και λαϊκών τάξεων σε τέτοια περίπτωση μοιάζει να κινούνται σ’ ένα δημαγωγικό αντιιμπεριαλισμό που αποφεύγει ν’ αντιμετωπίσει τη συγκεκριμένη κατάσταση.  Γιατί αυτό που δεν λαμβάνεται υπόψη είναι πως ο εθνικισμός προσαρμοζόμενος και μεταβαλλόμενος στις νέες κάθε φορά συνθήκες συγχωνεύεται με τον πατριωτισμό, την αγάπη και αφοσίωση στην πατρίδα, την επιθυμία υπηρέτησης των συμφερόντων της με συγκεκριμένες πράξεις, δίνοντας  απαντήσεις σε ερωτήματα ταυτότητας και καλλιεργώντας το αίσθημα της κοινότητας και του ανήκειν σε κάτι διαρκές μέσα στο χρόνο, ιδιαίτερα στις λαϊκές μάζες.
               Ο πατριωτισμός είναι σίγουρα ένα ιστορικό φαινόμενο, του οποίου το περιεχόμενο  ποικίλει ανάλογα με την εποχή. Ήδη από την αρχαιότητα έχουν διαμορφωθεί στοιχεία πατριωτισμού με  τη μορφή της αφοσίωσης στην πατρική γη, τη γλώσσα και τις παραδόσεις. Στην ταξική βέβαια κοινωνία κάθε τάξη καθορίζει τη στάση της  απέναντι στην πατρίδα με βάση τα δικά της συμφέροντα. Στην εποχή ανόδου του καπιταλισμού και  του σχηματισμού των εθνοτήτων, όταν η αστική τάξη παραμερίζοντας το φεουδαρχικό στοιχείο έβαζε τέλος στην κατακερμάτιση σε φέουδα συγκεντρώνοντας  και ενοποιώντας τα έθνη, ο πατριωτισμός γινόταν αναπόσπαστο συστατικό στοιχείο της κοινωνικής συνείδησης αποκτώντας ιδιαίτερη σημασία, με την αστική τάξη να παρουσιάζεται σαν ο μοναδικός εκπρόσωπος του έθνους. Όσο όμως οι ταξικοί ανταγωνισμοί οξύνονται και η αστική τάξη κυρίαρχη πια παγιώνει την εξουσία της, ο πατριωτισμός δεν αντανακλά τα πανεθνικά στοιχεία, όπως συνέβαινε στην πάλη με τη φεουδαρχία, αλλά συγχωνεύεται  με τον εθνικισμό και σωβινισμό και καταλήγει στην εξυπηρέτηση, πάνω από τα συμφέροντα του λαού και της πατρίδας του, εκείνων του κεφαλαίου.
               Στο τέλος πατριώτες μένουν μόνο οι εργαζόμενοι, κι αυτοί στην ουσία αποτελούν το σύνολο του έθνους που αποδεικνύονται συνεπείς υπερασπιστές της εθνικής ανεξαρτησίας, ακόμα κι αν η άρχουσα τάξη τη χρησιμοποιεί σαν παγίδα για να προωθήσει τα συμφέροντά της. Μόνο που επειδή στα  πατριωτικά ιδανικά περιλαμβάνεται η απελευθέρωση της πατρίδας από σκλαβιά, εκμετάλλευση και καταπίεση, γι’ αυτό  και ο αγώνας γι’ αυτά  μπορεί να διαμορφώνει και τη δυναμική  για διεκδίκηση των συνθηκών για  πλήρη ανάπτυξη των ανθρώπων που εργάζονται και αγωνίζονται για την πατρίδα.
               Κι αν πολλοί στις θέσεις του ΚΚΕ διαβλέπουν απεμπόληση της  λενινιστικής θέσης που απαιτεί  σε περίπτωση πολέμου επιδίωξη της ήττας της χώρας του και μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε  εμφύλιο για την κατάργηση του αστικού καθεστώτος είναι γιατί παραβλέπουν την άλλη πολύ σημαντική θέση «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης».
  Γιατί αν  η συμμετοχή στο γαϊτανάκι των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων θεωρείται από την αστική τάξη της χώρας μας εθνικός στόχος, σίγουρα το εργατικό κίνημα δεν μπορεί να δεχθεί πως η  εκπλήρωσή του πέφτει στην πλάτη του, χωρίς όμως εκ παραλλήλου ν’ αγωνιστεί για να μην υποστεί  τις συνέπειές  του. Μ’ ένα εργατικό κίνημα σε ύφεση, με το κομμουνιστικό όραμα απαξιωμένο σε ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων, η πατρίδα για άνεργους, ημιαπασχολούμενους, επισφαλείς εργαζόμενους είναι το οικείο, γνωστό  περιβάλλον που η κοινή γλώσσα και παράδοση  προσφέρει την αίσθηση της κοινότητας  στα όρια της οποίας  ο αγώνας μπορεί να πάρει συγκεκριμένη μορφή, να αντιπαρατεθεί  στα πλαίσιά της η εργατική τάξη στην τάξη των αστών. Η μετακίνηση μάλιστα των εργαζομένων στην καπιταλιστικά ενωμένη Ευρώπη, που μοιάζει ανάλγητη και ανεξέλεγκτη όταν δεν εξασφαλίζει αξιοπρεπείς όρους διαβίωσης, κάνει την πατρίδα να φαντάζει σαν το μόνο καταφύγιο  στη ζωή τους, ακόμα κι αν το αστικό κράτος της πατρίδας τους δεν λειτουργεί παρά σαν μηχανισμός καταπίεσής τους.
Κι αν λοιπόν «οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα», όμως «καθώς το προλεταριάτο, προκειμένου να καταλάβει την πολιτική εξουσία, είναι υποχρεωμένο  να οργανωθεί σε εθνική τάξη και να συγκροτηθεί και το ίδιο  ως έθνος, διατηρεί στην αρχή κατ’ ανάγκη τον εθνικό χαρακτήρα του, αν και επ’ ουδενί με την έννοια που δίνει  στον όρο η αστική τάξη
Όταν λοιπόν φλέγεται για χρόνια η γειτονική μας περιοχή στα πλαίσια των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών  και αυξάνονται επεισόδια επίδειξης ισχύος Ελλάδας με την Τουρκία,  τα οποία δεν μοιάζουν απλώς συγκυριακά, εύλογο είναι ν’ αναρωτιέται κανείς μήπως η καπιταλιστική στρατηγική αναζητήσει διέξοδο  σ’ έναν πόλεμο και στην περιοχή μας. Και τότε όλες αυτές οι ιδέες για έθνος, πατρίδα, υπεράσπιση συνόρων δεν θα προμηθεύουν απλώς προβληματισμούς για ευχαρίστηση της μεγαλόψυχης και άνετης διανόησης που δεν ριψοκινδυνεύει τίποτε, αλλά θα  επιβάλλουν αποφάσεις ζωής ή θανάτου.
Με τη  θέση του ΚΚΕ όπως αποτυπώνεται στο πρόγραμμά του «...σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας, είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, το Κόμμα πρέπει να ηγηθεί της αυτοτελούς οργάνωσης της εργατικής - λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές, ώστε να οδηγήσει σε ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, έμπρακτα να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας» δεν απεμπολείται ούτε ο διεθνιστικός  και ταξικός του χαρακτήρας, αλλά παίρνοντας την πρωτοβουλία «της αυτοτελούς οργάνωσης της εργατικής - λαϊκής πάλης» σ’ έναν εθνικό αγώνα  αντίστασης να κατορθώσει να κερδίσει την εμπιστοσύνη της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού που θα παλέψει για τη δική του απελευθέρωση από τα καπιταλιστικά δεσμά.

Ούτε επί χούντας ΣυριζοΞΕΦΛΙΛΕΣ!!!


Συνέντευξη του δικηγόρου  Θ.Μαντά στον Ν.Μπογιόπουλο (Real fm) για το αδιανόητο σκεπτικό του Εφετείου που βαφτίζει «τρομοκρατία» το πολιτικό φρόνημα! 
Ο Μινώταυρος του τρομονόμου, απειλεί ευθέως τις πολιτικές και κοινωνικές ελευθερίες.
Με ένα αδιανόητο σκεπτικό – που ισοδυναμεί με ποινικοποίηση του πολιτικού φρονήματος – το Πενταμελές Εφετείο Αθηνών επέβαλε ποινές πολυετούς κάθειρξης στους Νίκο Ρωμανό, Αργύρη Ντάλιο, Δημήτρη Πολίτη, Γιάννη Μιχαηλίδη και Γεράσιμο Τσάκαλο βάσει του ν. 187Α (τρομονόμος) με την κατηγορία του «ατομικού τρομοκράτη» και με αιτιολογικό την ιδεολογία τους (!) και τούτο παρότι οι κατηγορούμενοι είχαν απαλλαγεί σε προηγούμενη δίκη αμετάκλητα από κάθε κατηγορία για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση.

Αυτά τα αδιανόητα περιέγραψε ο Θεόδωρος Μαντάς, δικηγόρος του Νίκου Ρωμανού, χθες στην εκπομπή του Νίκου Μπογιόπουλου στον Real fm. 
O Θ. Μαντάς, αφού εξήγησε πως «το πρωτοβάθμιο δικαστήριο οι κατηγορούμενοι είχαν αθωωθεί ομοφώνως και αμετακλήτως από την κατηγορία για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση», χαρακτήρισε την απόφαση πρωτόγνωρη για τα δικαστικά χρονικά, που απειλεί να δημιουργήσει ως δεδικασμένο την μετατροπή του πολιτικού φρονήματος σε «απόδειξη» τρομοκρατικής δράσης!
Το «ανατριχιαστικό» σχήμα της εισαγγελέως που ζήτησε την καταδίκη των κατηγορουμένων ως «ατομικών τρομοκρατών» επειδή είναι «αναρχικοί» – σκεπτικό το οποίο έκανε δεκτό το δικαστήριο – μετέφερε ο Νίκος Μπογιόπουλος, σημειώνοντας πως ακόμα και επί χούντας, όταν λεγόταν πως «δεν διώκεται η σκέψις, διώκεται η πράξις», τηρούντο έστω λεκτικά τα προσχήματα.
Ακούστε το ηχητικό: 
Η τροπολογία του ΚΚΕ για τον τρομονόμο
Την τροποποίηση διατάξεων του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας που αφορούν το DNA και την κατάργηση του άρθρου 187 Α του Ποινικού Κώδικα για τις τρομοκρατικές πράξεις ζητάει το ΚΚΕ με δύο τροπολογίες που κατατέθηκαν σε νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης. Οι τροπολογίες υπογράφονται από τους βουλευτές του ΚΚΕ Μανώλη ΣυντυχάκηΘανάση Παφίλη, Γιάννη ΓκιόκαΛιάνα Κανέλλη και Χρήστο Κατσώτη.

H τροπολογία για το DNA

Με τις τροποποιήσεις των σχετικών άρθρων του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας που περιέχει η τροπολογία του ΚΚΕ, περιορίζονται οι κατηγορίες των εγκλημάτων για τα οποία επιτρέπεται η λήψη γενετικού υλικού και η ανάλυση του DNA και εισάγονται κάποιες στοιχειώδεις δικαστικές και δικονομικές εγγυήσεις στο ζήτημα αυτό, για την προστασία του κατηγορουμένου και των ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων του. Αναλυτικά το κείμενο της τροπολογίας: 
ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ - ΠΡΟΣΘΗΚΗ
Στο σχέδιο νόμου του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων: «Κύρωση της Σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης για την Πρόληψη και την Καταπολέμηση της Βίας κατά των γυναικών και της Ενδοοικογενειακής Βίας και προσαρμογή της ελληνικής νομοθεσίας, ΙΙ) Ενσωμάτωση της 2005/214/ΔΕΥ απόφασης - πλαίσιο, όπως τροποποιήθηκε με την απόφαση - πλαίσιο 2009/299/ΔΕΥ, σχετικά με την εφαρμογή της αρχής της αμοιβαίας αναγνώρισης επί χρηματικών ποινών και ΙΙΙ) Άλλες διατάξεις αρμοδιότητας Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων».
Θέμα: Τροποποίηση διατάξεων του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας (ΚΠΔ) που αφορούν το DNA.
ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ
H διευρυνόμενη αξιοποίηση από τις διωκτικές αρχές γενετικού υλικού για την ανάλυση του δεοξυριβονουκλεϊκού οξέος (DNA), για την ταυτοποίηση του δράστη εγκλήματος, με αδιαφανείς διαδικασίες, χωρίς δικαστικές και δικονομικές εγγυήσεις, η επίκλησή του στη συνέχεια από το Ποινικό Δικαστήριο, συχνά ως μοναδικού ουσιαστικά αποδεικτικού στοιχείου ενοχής, ιδιαίτερα σε υποθέσεις του άρθρου 187 Α του Ποινικού Κώδικα (τρομοκρατικές πράξεις), εγκυμονούν σοβαρούς κινδύνους για τον κατηγορούμενο.
Με τις προτεινόμενες τροποποιήσεις των σχετικών άρθρων του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας (ΚΠΔ), περιορίζονται οι κατηγορίες των εγκλημάτων για τα οποία επιτρέπεται η λήψη γενετικού υλικού και η ανάλυση του DNA και εισάγονται κάποιες στοιχειώδεις δικαστικές και δικονομικές εγγυήσεις στο ζήτημα αυτό, για την προστασία του κατηγορουμένου και των ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων του.
Ειδικότερα, με την παρ. 1 του άρθρου 1 της προτεινόμενης τροπολογίας, τροποποιείται η παρ. 1 του άρθρου 200 Α του ΚΠΔ και περιορίζεται η δυνατότητα λήψης γενετικού υλικού και ανάλυσης του DNA μόνο στα κακουργήματα με χρήση βίας και τα εγκλήματα που στρέφονται κατά της γενετήσιας ελευθερίας, ενώ αν αυτή αφορά τον ίδιο τον κατηγορούμενο διατάσσεται με απόφαση του δικαστικού συμβουλίου και μάλιστα με ειδικά αιτιολογημένη απόφασή του.
Με την παρ. 2 του ίδιου άρθρου, τροποποιείται η παρ. 2 του πιο πάνω άρθρου του ΚΠΔ και ορίζεται ότι σε περίπτωση που έχει ζητηθεί η επανάληψη της ανάλυσης του DNA από το πρόσωπο από το οποίο έχει ληφθεί το γενετικό υλικό και η επανάληψη είναι για οποιονδήποτε λόγο αδύνατη, το πόρισμά της δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την καταδίκη του κατηγορουμένου, ενώ απαγορεύεται ρητά η αποθήκευση και χρήση του ληφθέντος γενετικού υλικού καθώς και των γενετικών αποτυπωμάτων για οποιονδήποτε άλλο σκοπό, εκτός από το συγκεκριμένο για τον οποίο διατάχθηκαν.
Με τις παρ. 3 και 4 του ίδιου άρθρου, τροποποιούνται οι παρ. 3 και 4 αντίστοιχα του πιο πάνω άρθρου του ΚΠΔ και καθορίζεται η διαδικασία καταστροφής του γενετικού υλικού και των γενετικών αποτυπωμάτων, η αρμοδιότητα της οποίας ανατίθεται στο αρμόδιο δικαστικό συμβούλιο, που είχε διατάξει την ανάλυση, όπως άλλωστε προβλεπόταν και στην αρχική διατύπωση του σχετικού άρθρου 200 Α του ΚΠΔ.
Με το άρθρο 2 εισάγεται νέο άρθρο στον ΚΠΔ, το 200 Β, με το οποίο ορίζεται ότι η ταυτοποίηση του γενετικού υλικού κατηγορουμένου σε πειστήριο, αντικείμενο ή πρόσωπο δεν είναι από μόνη της αρκετή για την καταδίκη του κατηγορουμένου.
Τέλος, με το άρθρο 3 της προτεινόμενης τροπολογίας, τροποποιείται το άρθρο 204 του ΚΠΔ και ορίζονται συγκεκριμένες προθεσμίες στη διαδικασία της ανάκρισης, ώστε να υπάρχει επαρκής χρόνος στον κατηγορούμενο για το διορισμό τεχνικού συμβούλου από αυτόν καθώς και την ενημέρωσή του πριν από κάθε πράξη λήψης, ανάλυσης ή ταυτοποίησης του DNA του.
ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ - ΠΡΟΣΘΗΚΗ
Στο σχέδιο νόμου του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων: «Κύρωση της Σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης για την Πρόληψη και την Καταπολέμηση της Βίας κατά των γυναικών και της Ενδοοικογενειακής Βίας και προσαρμογή της ελληνικής νομοθεσίας, ΙΙ) Ενσωμάτωση της 2005/214/ΔΕΥ απόφασης - πλαίσιο, όπως τροποποιήθηκε με την απόφαση - πλαίσιο 2009/299/ΔΕΥ, σχετικά με την εφαρμογή της αρχής της αμοιβαίας αναγνώρισης επί χρηματικών ποινών και ΙΙΙ) Άλλες διατάξεις αρμοδιότητας Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων».
Άρθρο 1
Στο άρθρο 200Α του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας η παράγραφος 1 αντικαθίσταται ως εξής: «Όταν υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι ένα πρόσωπο έχει τελέσει κακούργημα με χρήση βίας ή έγκλημα που στρέφεται κατά της γενετήσιας ελευθερίας, οι διωκτικές αρχές μπορούν να λάβουν γενετικό υλικό για ανάλυση του δεοξυριβονουκλεϊκού οξέος (Deoxyribonucleic Acid - DNA) προκειμένου να διαπιστωθεί η ταυτότητα του δράστη του εγκλήματος αυτού. Τη λήψη γενετικού υλικού από τον ίδιο τον κατηγορούμενο μπορεί να διατάξει το αρμόδιο δικαστικό συμβούλιο με ειδικά αιτιολογημένη απόφασή του και πρέπει να διεξάγεται με απόλυτο σεβασμό στην αξιοπρέπειά του. Σε περίπτωση λήψης γενετικού υλικού από απόκρυφα μέρη του σώματος είναι υποχρεωτική η παρουσία εισαγγελικού λειτουργού. Η ανάλυση περιορίζεται αποκλειστικά στα δεδομένα που είναι απολύτως αναγκαία για τη διαπίστωση αυτή και διεξάγεται σε κρατικό ή πανεπιστημιακό εργαστήριο που διαθέτει τα εχέγγυα επιστημονικής εγκυρότητας και τεχνικής επάρκειας. Την ανάλυση του DNA του δικαιούται να ζητήσει και ο ίδιος ο κατηγορούμενος για την υπεράσπισή του. Σε κάθε περίπτωση εφαρμόζονται αναλόγως οι διατάξεις των άρθρων 204 έως 208».
Στο ίδιο άρθρο, η παράγραφος 2 αντικαθίσταται ως εξής: «Αν η κατά την προηγούμενη παράγραφο ανάλυση αποβεί θετική, το πόρισμά της κοινοποιείται στο πρόσωπο από το οποίο προέρχεται το γενετικό υλικό. Αυτό έχει δικαίωμα να ζητήσει επανάληψη της ανάλυσης, με ανάλογη εφαρμογή των διατάξεων των άρθρων 204 έως 208. Σε περίπτωση που για οποιοδήποτε λόγο είναι αδύνατη η επανάληψη της ανάλυσης, το προηγούμενο πόρισμα, με ποινή απόλυτης ακυρότητας, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την καταδίκη του κατηγορουμένου.
Μετά την ολοκλήρωση της ανάλυσης, αν αυτή αποβεί αρνητική, το γενετικό υλικό καθώς και τα γενετικά αποτυπώματα καταστρέφονται αμέσως, ενώ σε διαφορετική περίπτωση το μεν γενετικό υλικό καταστρέφεται αμέσως, τα δε γενετικά αποτυπώματα παραμένουν μόνο για τις ανάγκες της ποινικής δίκης στη δικογραφία. Αποθήκευση και χρήση του ληφθέντος γενετικού υλικού καθώς και των γενετικών αποτυπωμάτων για οποιονδήποτε άλλο σκοπό, πέραν του συγκεκριμένου για τον οποίο διατάχθηκε η λήψη και ανάλυση, απαγορεύεται ρητά».
Στο ίδιο άρθρο, η παράγραφος 3 αντικαθίσταται ως εξής: «Η κατά την προηγούμενη παράγραφο καταστροφή διατάσσεται με βούλευμα του δικαστικού συμβουλίου που διέταξε την ανάλυση. Ειδικά την καταστροφή των γενετικών αποτυπωμάτων που παρέμειναν στη δικογραφία τη διατάσσει το Συμβούλιο Εφετών με βούλευμά του αμέσως μετά την αμετάκλητη περάτωση της ποινικής δίκης».
Στο ίδιο άρθρο, η παράγραφος 4 αντικαθίσταται ως εξής: «Αν διατάχθηκε κατά τις προηγούμενες παραγράφους η καταστροφή του γενετικού υλικού ή και των γενετικών αποτυπωμάτων, αυτή γίνεται με επιμέλεια του εισαγγελέα αμέσως μετά την κοινοποίηση του βουλεύματος σε αυτόν και πάντως μέσα στις επόμενες δέκα εργάσιμες ημέρες. Στην καταστροφή καλείται να παραστεί με συνήγορο και τεχνικό σύμβουλο το πρόσωπο από το οποίο λήφθηκε το γενετικό υλικό».
Άρθρο 2
Μετά το άρθρο 200 Α του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, προστίθεται άρθρο 200 Β, το περιεχόμενο του οποίου έχει ως εξής:
«Μόνη η ταυτοποίηση του γενετικού υλικού κατηγορουμένου σε πειστήριο, αντικείμενο ή πρόσωπο, δεν είναι αρκετή για την καταδίκη του κατηγορουμένου».
Άρθρο 3
Στο άρθρο 204 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας η παράγραφος 1 αντικαθίσταται ως εξής: «Όταν γίνεται ανάκριση για κακούργημα, εκείνος που ενεργεί την ανάκριση και διορίζει πραγματογνώμονες γνωστοποιεί συγχρόνως το διορισμό στον κατηγορούμενο, στον πολιτικώς ενάγοντα και στον αστικώς υπεύθυνο σύμφωνα με το άρθρο 192. Αυτοί, μέσα σε προθεσμία που ορίζεται από εκείνον που ενεργεί την ανάκριση και όχι μικρότερη των πέντε εργάσιμων ημερών μπορούν να διορίσουν με δικές τους δαπάνες τεχνικό σύμβουλο, που επιλέγεται μεταξύ όσων έχουν την ικανότητα να διοριστούν σύμφωνα με το νόμο πραγματογνώμονες στη συγκεκριμένη περίπτωση. Εκείνοι που έκαναν το διορισμό οφείλουν να ειδοποιήσουν εγγράφως αυτόν που διέταξε την πραγματογνωμοσύνη για το διορισμό του τεχνικού συμβούλου. Πριν την παρέλευση των πέντε εργάσιμων ημερών ο πραγματογνώμονας δεν επιτρέπεται να προβεί σε πράξεις λήψης ή ανάλυσης DNA. Ο διορισμένος τεχνικός σύμβουλος πρέπει να ενημερώνεται εγγράφως τουλάχιστον τρεις ημέρες πριν από κάθε λήψη ή ανάλυση ή ταυτοποίηση του DNA του κατηγορουμένου προκειμένου να μπορεί να παρίσταται κατά τη διεξαγωγή των ως άνω ενεργειών. Η διεξαγωγή της πραγματογνωμοσύνης δεν εμποδίζεται από τη μη εμπρόθεσμη άσκηση του παραπάνω δικαιώματος».

Κατάργηση του «τρομονόμου»

Η δεύτερη τροπολογία του ΚΚΕ προβλέπει την κατάργηση του άρθρου 187 Α του Ποινικού Κώδικα, για τις τρομοκρατικές πράξεις, γνωστού και ως «τρομονόμου», καθώς συνιστά κίνδυνο για τις δημοκρατικές ελευθερίες και τα δικαιώματα των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας. Αναλυτικά το κείμενο της τροπολογίας:
ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ - ΠΡΟΣΘΗΚΗ
Στο σχέδιο νόμου του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων: «Κύρωση της Σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης για την Πρόληψη και την Καταπολέμηση της Βίας κατά των γυναικών και της Ενδοοικογενειακής Βίας και προσαρμογή της ελληνικής νομοθεσίας, ΙΙ) Ενσωμάτωση της 2005/214/ΔΕΥ απόφασης - πλαίσιο, όπως τροποποιήθηκε με την απόφαση - πλαίσιο 2009/299/ΔΕΥ, σχετικά με την εφαρμογή της αρχής της αμοιβαίας αναγνώρισης επί χρηματικών ποινών και ΙΙΙ) Άλλες διατάξεις αρμοδιότητας Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων».
Θέμα: Κατάργηση του άρθρου 187 Α του Ποινικού Κώδικα, για τις τρομοκρατικές πράξεις.
ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ
Οι διατάξεις του άρθρου 187 Α του Ποινικού Κώδικα έχουν καταστεί πλέον βασικό εργαλείο της λεγόμενης αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας στη χώρα μας, η οποία μάλιστα διαρκώς εμπλουτίζεται από όλες τις κυβερνήσεις. Η θέσπιση, ο εμπλουτισμός και η πρακτική εφαρμογή της συνιστούν, όπως έχει επανειλημμένα επισημανθεί από τους φορείς του εργατικού και λαϊκού κινήματος, από προοδευτικούς νομικούς, επιστήμονες και καλλιτέχνες, αυξανόμενο κίνδυνο για τις δημοκρατικές ελευθερίες και τα δικαιώματα των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας.
Με το πρόσχημα της αντιμετώπισης της τρομοκρατικής απειλής, η παγκόσμια, η ευρωπαϊκή και η εσωτερική των επιμέρους κρατών πολιτική εξουσία του κεφαλαίου, ανάμεσα σε αυτές και της χώρας μας, ενισχύει τους μηχανισμούς καταστολής, με τη λήψη ιδιαίτερα αυταρχικών αστυνομικών μέτρων, την ψήφιση δρακόντειων ποινικών διατάξεων, τη μετατροπή του δικαστικού συστήματος σε αποτελεσματικό μέσο εξουδετέρωσης του λεγόμενου εσωτερικού εχθρού, ιδιαίτερα του οργανωμένου εργατικού και λαϊκού κινήματος.
Μια τέτοια εξέλιξη, εξάλλου, οδηγεί αναπόφευκτα στη διεύρυνση του κύκλου των υπόπτων, αφού ο κάθε αγωνιζόμενος για ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη μπορεί να χαρακτηριστεί εύκολα ως «εν δυνάμει» τρομοκράτης, σε ανατροπή του τεκμηρίου της αθωότητας και καθιέρωση του τεκμηρίου ενοχής, σε υποκατάσταση των δικονομικών εγγυήσεων από τις αστυνομικές πρακτικές της «αποτελεσματικότητας» και της σκοπιμότητας.
Έτσι, με τη συνεχή συρρίκνωση των δικονομικών εγγυήσεων, ο εργαζόμενος, ο νέος, ο απλός πολίτης μπορεί ακόμη και συμπληρωματικά, όπως έχει δείξει και η πρόσφατη πρακτική, να βρεθεί άδικα αντιμέτωπος με το σκληρό πρόσωπο των μηχανισμών καταστολής, να καταστεί θύμα της αυθαιρεσίας τους.
Για την αντιμετώπιση, σε ένα βαθμό, του πιο πάνω σοβαρού ζητήματος, καταθέτουμε την πιο κάτω τροπολογία, με την οποία καταργείται το άρθρο 187 Α του Ποινικού Κώδικα, που αποτελεί σήμερα την επικίνδυνη -για τις λαϊκές ελευθερίες και δικαιώματα- αιχμή της λεγόμενης αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας στη χώρα μας.
Άλλωστε, αποτελούσε διακήρυξη και δέσμευση της σημερινής κυβέρνησης, όταν ήταν στην αντιπολίτευση, η κατάργηση των λεγόμενων τρομονόμων.
ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ – ΠΡΟΣΘΗΚΗ
Στο σχέδιο νόμου του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων: «Κύρωση της Σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης για την Πρόληψη και την Καταπολέμηση της Βίας κατά των γυναικών και της Ενδοοικογενειακής Βίας και προσαρμογή της ελληνικής νομοθεσίας, ΙΙ) Ενσωμάτωση της 2005/214/ΔΕΥ απόφασης - πλαίσιο, όπως τροποποιήθηκε με την απόφαση - πλαίσιο 2009/299/ΔΕΥ, σχετικά με την εφαρμογή της αρχής της αμοιβαίας αναγνώρισης επί χρηματικών ποινών και ΙΙΙ) Άλλες διατάξεις αρμοδιότητας Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων».
Άρθρο μόνο
Το Άρθρο 187Α του Ποινικού Κώδικα καταργείται, καθώς επίσης και όποια αναφορά γίνεται στην πιο πάνω καταργούμενη διάταξη από το άρθρο 187Β του ΠΚ. 
...


Αποκάλυψη-ΣΟΚ: Τα όπλα στα… υπόγεια του Περισσού

Ασφαλώς θα έχετε πετύχει κάποια φορά στη ζωή σας κάποιον ψεκασμένο, δεξιό κομμουνιστοφάγο, να πετά με ύφος περισπούδαστο αντικομμουνιστικές κορόνες τύπου “κονσερβοκούτι” και να λέει μεταξύ άλλων ότι οι κομμουνιστές κρύβουν ολόκληρο οπλοστάσιο στο άνδρο τους στον Περισσό, για να το χρησιμοποιήσουν όταν έρθει η ώρα. Κι εκεί πιθανότατα θα χαμογελούσατε ειρωνικά με το γραφικό συνομιλητή σας και τα αποκυήματα της νοσηρής φαντασίας του.
Αυτο όμως συνέβαινε απλώς γιατί δε γνωρίζατε την αλήθεια. Γιατί οι κομμουνιστές όχι απλά διαθέτουν βαρύ οπλισμό στην έδρα της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος στον Περισσό, αλλά τον εκθέτουν κιόλας, περήφανοι, στους δημοσιογράφους, τονίζοντας με νόημα μάλιστα πως αυτό είναι μόλις ένα μικρό δείγμα των αντικειμένων που έχουν στην κατοχή τους. Το πιάσατε το υπονοούμενο;
Η εικόνα μιλάει από μόνη της…
Στη σημερινή ξενάγηση προς τους δημοσιογράφους, εκτέθηκαν και παρουσιάστηκαν έργα τέχνης, ντοκουμέντα και διάφορα αντικείμενα που είναι συνδεμένα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, με την εκατόχρονη διαδρομή του κόμματος (αύριο μπορείτε να διαβάσετε στην Κατιούσα αναλυτική σχετική ανταπόκριση). Ελάχιστοι όμως υποψιάστηκαν πως αυτά τα αντικείμενα ήταν απλώς το προκάλυμμα -με αντάρτικη τακτική κάλυψης- για το βαρύ οπλισμό που έχουν οι κομμουνιστές στα χέρια τους, εδώ και πολλά χρόνια, και δε διστάζουν μάλιστα να τον παρουσιάζουν ανοιχτά στους δημοσιογράφους από τα αστικά μέσα.
Όπως φαίνεται κι από τις παρακάτω φωτογραφίες, οι κομμουνιστές έχουν στην κατοχή τους ακόμα και βόμβες ναπάλμ, που είχαν χρησιμοποιηθεί κάποτε εναντίον τους στο Γράμμο. Κοντολογίς, οι ιμπεριαλιστές θα μας δώσουν-πουλήσουν, ακόμα και τις βόμβες που θα τους ρίξουμε, για να τους ρίξουμε…
Όπως πρόσθεσε μάλιστα με νόημα ο Θ. Λεκάτης, που ήταν στο επιτελείο της ξενάγησης:
-Δε λέγανε τόσα χρόνια για τα όπλα που έχουμε στα υπόγεια του Περισσού; Ε λοιπόν ορίστε, εμείς τα βγάλαμε και στο προαύλιο…
Αν έχετε λοιπόν στο περιβάλλον σας, κάποιον φίλο, γνωστό, οτιδήποτε, που είναι ψεκασμένος ακροδεξιός, κάντε του τη χάρη και επιβεβαιώστε τους χειρότερους φόβους του, δείχνοντας ή στέλνοντάς του αυτές τις φωτογραφίες. Αλλά καλό είναι να έχετε και μια κάμερα, για να καταγράψετε τις αντιδράσεις του…

TOP READ