Η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο

 Η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο

αλλά να μην το βρίσκεις σχεδόν ποτέ...

Όσοι έχουν ψύχωση με τη δικαίωσή τους, την αναζητούν εναγωνίως, με κάθε τρόπο. Πχ λέγοντας τα πάντα και τα αντίθετά τους, ή θα βρέξει ή θα χιονίσει ή καλό καιρό θα κάνει, σαν τριπλή παραλλαγή στο ΠΡΟ-ΠΟ. Αλλά αν βάλεις πολλές τριπλές, το κόστος του δελτίου ανεβαίνει σε δυσθεώρητα ύψη (και βάρη για την τσέπη), οπότε πρέπει να έχεις εναλλακτική. Κάτι σαν το βιβλίο του Σοπενάουερ, με τον τίτλο της ανάρτησης, που βρίσκει τεράστια απήχηση σε ένα κοινό συνηθισμένο στην κοινωνική αδικία και την αφηρημένη επίκληση της δικαιοσύνης, που κάνει ελάχιστα πράγματα για να βρει το δίκιο του, αλλά τα πάντα για την προσωπική του επιβεβαίωση.

Το βασικό πρόβλημα είναι ότι οι περισσότεροι ακολουθούν το παράδειγμα του Μωάμεθ από την παροιμία με το βουνό. Και δεν τους ενδιαφέρει να μοχθήσουν ή να μελετήσουν (αυτό ειδικά τους φαίνεται βουνό) για να φτάσουν αυτοί στην αλήθεια, αλλά να τους έρθει αυτή στο πιάτο, να έρθει στα (σοφά) λόγια τους και να προσαρμοστεί ευέλικτα στις ιδέες τους.

Κι επειδή η πραγματικότητα είναι μεν πολύπλοκη κι αντιφατική, αλλά δεν είναι χυλός για να παίρνει το σχήμα μιας συνείδησης, το πρόβλημα περιπλέκεται από τις συνειδήσεις που πλανώνται πλάνην οικτράν, αλλά αρνούνται να πλανηθούν, δηλ να μετακινηθούν, παραμένουν γαντζωμένες στην πλάνη τους και εχθρεύονται οποιονδήποτε της/τους εναντιώνεται και δε συμφωνεί πως πετάει ο γάιδαρος. Οπότε θέλει γαϊδουρινή υπομονή για να γίνει σοβαρή πολιτική συζήτηση με τα συγκεκριμένα άτομα, καθώς περιστρέφεται διαρκώς γύρω από ένα κόλλημα, σαν σκυλί που το έχουν δέσει σε πάσσαλο κι αλυχτάει χωρίς σκοπό.

Η αλήθεια και η προσέγγισή της δεν είναι κάποιο κληρονομικό χάρισμα, αλλά απαιτεί μεθοδικότητα, αναλυτική ικανότητα και τα κατάλληλα ερμηνευτικά εργαλεία. "Ψέματα να πω; Υπάρχει το σύστημα" (μέθοδος), όπως έλεγε και το σλόγκαν μιας παλιάς διαφήμισης. Αν οι κομμουνιστές επιβεβαιώνονται συνεχώς στις εκτιμήσεις τους (με την έννοια της επαλήθευσης και όχι του σας-τα-λεγάκια, που κουνά επιτιμητικά το δάχτυλο), είναι γιατί βασίζονται σε αυτά τα εργαλεία, και όχι γιατί είναι καφετζούδες, σαν τους πολιτικούς τους αντιπάλους, που ποντάρουν στην ευπιστία του κόσμου. Αυτοί σου ζητάνε ένα χαρτονόμισμα (ή ένα ψηφοδέλτιο) για να διαλυθεί το σύννεφο, ενώ οι δικοί μας σου λεν καθαρά πως έρχεται θύελλα και σου διαλύουν το συννεφάκι με τις αυταπάτες για εύκολες, κοινοβουλευτικές λύσεις από τα πάνω, που θα έρθουν σα δώρο από τον ουρανό (αντί να εφοδεύσουμε εμείς σε αυτόν), σαν όλους όσους πέφτουν από τα σύννεφα με την προδοσία (εντός κι εκτός εισαγωγικών) του τρίτου μνημονίου, τον περασμένο Αύγουστο.

Κι αυτή ακριβώς η επέτειος, που πέρασε στα ψιλά (εν μέσω θρησκευτικής κατάνυξη και σκυλοκαβγά για τα τηλεοπτικά πλάνα) είναι η αφορμή για τις παραπάνω σημειώσεις. Γιατί το ΚΚΕ έχει βασικά κατακτήσει την τέχνη να έχει σχεδόν πάντα δίκιο, σε όλα όσα έλεγε (και προειδοποιούσε) πχ για την ΕΕ, την αριστερή κυβέρνηση, το δημοψήφισμα, κοκ. Το ζητούμενο όμως είναι πώς θα μεταδώσει την αλήθεια στις μάζες, για να γίνει υλική δύναμη. Κι είναι αυτές ακριβώς οι δυσκολίες να πει κανείς την αλήθεια (όπως σημείωνε ο Μπρεχτ, που για τη σημειολογία του πράγματος, πέθανε 14 Αυγούστου, την ίδια μέρα που ψηφιζόταν το μνημόνιο και κάποιοι αποστασιοποιήθηκαν όψιμα αλλά κάθε άλλο παρά μπρεχτικά από το Σύριζα) που αποτελούν την τέχνη της πολιτικής.

Το θέμα λοιπόν δεν είναι να έχεις δίκιο, αλλά πώς θα το βρεις. Γιατί η αλήθεια, κι ετυμολογικά να το πάρεις, προϋποθέτει την άρνηση της λήθης, κάτι εξ ορισμού πολύ δύσκολο για μια κοινή γνώμη, που τη βομβαρδίζουν με προπαγάνδα κι άχρηστες πληροφορίες για να νιώθει σαν χρυσόψαρο στη γυάλα, και να μην αποκτήσει ποτέ ιστορική μνήμη. Κι επειδή ένα σημαντικό μέρος του λαού, που αγαπά τις αυταπάτες του, μισεί αυτόν που του λέει την αλήθεια, σαν τους αγγελιοφόρους των κακών μαντάτων, αυτόν που τον καλεί σε ξεσηκωμό και αφύπνιση, όπως το ξυπνητήρι, που μας λέει την πικρή αλήθεια για την ώρα, αντί να μας πει ένα γλυκό ψέμα, να αποκοιμηθούμε. Πχ "όχι μέχρι το τέλος".

Κι αν για εμάς νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, το δίκιο μιας ολόκληρης τάξης, που υφίσταται την εκμετάλλευση, καταλαβαίνει κανείς πόσο δύσκολο είναι να το βρει. Γιατί κανείς δεν αμφισβητεί (στα λόγια) πως το έχει, άλλο αν κάποιοι εξ ημών μαθαίνουν να λατρεύουν το βιαστή-εκμεταλλευτή τους και να τον ευγνωμονούν.

Κανείς δεν πρόκειται να μας χαρίσει τίποτα, αν δεν το διεκδικήσουμε.
Κι αυτό δεν πρόκειται να γίνει δια της νόμιμης (συνταγματικής) ή της δικαστικής οδού, αλλά μόνο αν κινήσουμε εμείς να βρούμε το βουνό -ου μην και να ανέβουμε σε αυτό με ένοπλες ομάδες...

   Ναι ρε φίλε

Από Σφυροδρέπανος

Γράφει ο Σφυροδρέπανος //

-Ναι ρε φίλε!
Αυτό φωνάζει, κάθε φορά που προσγειώνεται καλά στο έδαφος, ο Λευτέρης Πετρούνιας, ο Έλληνας χρυσός ολυμπιονίκης στους κρίκους. Κι είναι σίγουρο πως θα γυρίσει πίσω με πολύ περισσότερους φίλους απ’ ό,τι πριν. Όχι μόνο τον απλό κόσμο, που χάρηκε ειλικρινά, ταυτίστηκε με την προσπάθειά του και τον ένιωσε δικό του, σαν φίλο -όπως είχε γίνει και με το περίφημο “γαμώτο” της Πατουλίδου στη Βαρκελώνη, προτού εξαργυρώσει το μετάλλιό της στην πολιτική. Αλλά και πολλούς παράγοντες ή δημοσιογράφους, που αγνοούσαν μέχρι πρότινος την ύπαρξή του, σπεύδουν με κροκοδείλια δάκρυα χαράς να αρπάξουν ό,τι μπορούν από τη λάμψη του χρυσού και την υπεραξία που μπορεί να τους προσφέρει, όσο πουλάει ακόμα.
Για όλα αυτά όμως δε φέρει καμία ευθύνη ο ίδιος γυμναστής. Που και τις κινήσεις του είχε και τους “σταυρούς” του έκανε (ανήμερα της Παναγίας) και τίποτα δε στερήθηκε, ούτε μετάλλια ούτε διακρίσεις, και πρώτος (με διαφορά) βγήκε. Γιατί… είχε πρόγραμμα (με μεγάλο βαθμό δυσκολίας και σχεδόν άριστη εκτέλεση). Και μολονότι είναι πολύ βραχύσωμος (ζήτημα αν φτάνει το 1.65) κατάφερε να κάνει πολλούς συμπατριώτες του να νιώσουν, για λίγο έστω, ένα μπόι ψηλότεροι και να περπατάνε στο δρόμο περήφανοι.
Θα ξανάρθει η ρουτίνα και θα ξανάρθουνε βροχές
Μα κάτι άλλαξε από χτες, είμαστε πια πρωταθλητές
Κι εδώ ακριβώς ξεκινάει το πρόβλημα. Γιατί η δική μας προσγείωση στην πραγματικότητα, στη μίζερα συνήθεια της καθημερινότητας, δεν μπορεί παρά να είναι απότομη κι οδυνηρή, συνοδευόμενη από ένα ψιθυριστό σιχτίρισμα μέσα απ’ τα δόντια, κάτι σαν…
Σκ… ρε φίλε!
Κι αφού λοιπόν βρήκαμε το βασιλιά των κρίκων, το ζητούμενο είναι να βρούμε κι εμείς έναν κρίκο (αίτημα, στόχο πάλης) να πιαστούμε, για να μας τραβήξει έξω από αυτό το βούρκο, από μια κατάσταση που επαναλαμβάνεται σαν φαύλος ολυμπιακός κύκλος, σφιχτά δεμένος με τους υπόλοιπους (πχ τις εκλογές, που επαναλαμβάνονται και αυτές κάθε τέσσερα χρόνια ή και πιο συχνά). Να βγάλουμε τον κρίκο, δηλ το χαλκά, από τη μύτη μας (άλλο αν είναι της μόδας τα πίρσινγκ, οι αλυσίδες και η μοιρολατρία), για να δούμε πώς θα βγάλουμε τις αλυσίδες μας, που έρχονται κάθε τόσο και τις επιχρυσώνουν αθλητικά μετάλλια και διακρίσεις.
Και να ξεκινήσουμε άλλου είδους αγώνες, με ουσιαστικό αντίκρισμα στη ζωή μας. Να δούμε πχ πώς θα κάνουμε την Ελλάδα, όχι αθλητική-ολυμπιακή δύναμη -πχ όπως τον καιρό της “ισχυρής Ελλάδας” του Σημίτη, με το εργοστάσιο παραγωγής πρωταθλητών. Αλλά αδύναμο κρίκο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, όπως έλεγε και ο Βλαδίμηρος, που θα σπάσει μαζί με τα δεσμά και τις αλυσίδες του ελληνικού λαού…
Και τι, αυτό είναι εύκολο και ρεαλιστικό;
-Όχι ρε φίλε.
Μα αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο
Κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει…

Στα βήματα της Ιστορίας- Το παλιό παγοποιείο της Αμφιλοχίας

 Στα βήματα της Ιστορίας- Το παλιό παγοποιείο της Αμφιλοχίας

Ευρισκόμενο για χρόνια στα αζήτητα του Δήμου, το κτίριο του παλιού παγοποιείου της Αμφιλοχίας, βρίσκεται σήμερα σε κατάσταση ερήμωσης. Πρόκειται για ένα από τα ελάχιστα κτίρια που σώζονται ακόμα, χαρακτηριστικό της επαρχιακής αρχιτεκτονικής του Μεσοπολέμου (κατασκευάστηκε πιθανώς το 1936). Το κτίριο του παγοποιείου έχει όμως και μια ακόμα ιστορία να πει:

Το 1948, o ΔΣΕ και συγκεκριμένα η 2η Μεραρχία Ρούμελης διενέργησαν επίθεση για την κατάληψη της πόλης.

Η επιχείρηση έγινε από το κλιμάκιο του ΔΣΕ της Στερεάς Ελλάδας και είχε ως απώτερο σκοπό της την απαγκίστρωση δυνάμεων του Εθνικού Στρατού από το μέτωπο του Γράμμου. Οι κυβερνητικές δυνάμεις, από τις 16-17 Ιουνίου, είχαν εφαρμόσει στο μέτωπο του Γράμμου το σχέδιο «Κορωνίς», που αποσκοπούσε στην κύκλωση και ολοκληρωτική διάλυση του Δημοκρατικού Στρατού στον Γράμμο. Η επιχείρηση στην πόλη της Αμφιλοχίας, εντάσσεται σε μια σειρά στρατιωτικών διεισδύσεων που επιχείρησε ο Δημοκρατικός Στρατός, προκειμένου να εξαναγκάσει τον αντίπαλό του να αποσπάσει μάχιμα τμήματα από τον Γράμμο και να τα μετακινήσει αλλού. 

Η μετακίνηση αυτή των στρατευμάτων του Εθνικού Στρατού θα αποδυνάμωνε το μέτωπο της Μακεδονίας και θα μειώνονταν η πίεση που ασκούταν στις δυνάμεις του ΔΣΕ εκεί. Με αυτό το σκεπτικό το Γενικό Αρχηγείο δίνει, στα τέλη του Ιούλη, εντολή στη 2η Μεραρχία Ρούμελης του Δημοκρατικού Στρατού για κατάληψη της πόλης της Αμφιλοχίας. Ο ΔΣΕ δεν επιθυμούσε, ούτε και πίστευε ότι θα μπορούσε να κρατήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα την πόλη, όμως θεωρούσε ότι θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί τη συνθήκη για ανεφοδιασμό σε πολεμικό υλικό, ιματισμό, τρόφιμα αλλά και για να στρατολογήσει νέους μαχητές. Η μάχη της Αμφιλοχίας δόθηκε επίσης και για λόγους απάντησης στην κυβερνητική προπαγάνδα που διατείνονταν ότι «ο ΔΣΕ στη Ρούμελη είχε συντριβεί».

Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, το 3^ο Τάγμα του ΔΣΕ πρέπει να κατέλαβε αρχικά το ύψωμα «Πεταλάς» που επιβλέπει τους δρόμους προς Αγρίνιο και Άρτα καθώς και την περιοχή του κάστρου της Αμφιλοχίας. Το Τάγμα προχώρησε σε ναρκοθέτηση της περιοχής και έμεινε στάσιμο περιμένοντας την κίνηση του 2^ου Τάγματος. Το χάραμα της 1^ης Ιουλίου, οι πρώτες ομάδες ανταρτών εξουδετέρωσαν τα εξωτερικά φυλάκια της πόλης προς Αγρίνιο και κατέλαβαν σχεδόν ολοκληρωτικά το ανατολικό ύψωμα της πόλης. Οι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού κατέλαβαν και χρησιμοποίησαν ορισμένα σπίτια για να οχυρώσουν τις θέσεις τους και αναπτύχθηκαν προς την πλατεία. Στη φάση αυτή, ο Δημοκρατικός Στρατός φαίνεται να κερδίζει έδαφος και είχε ήδη προκαλέσει στον αντίπαλο απώλειες που ανέρχονταν  σε 15 νεκρούς και 20 αιχμαλώτους.[1] Οι αντάρτες κατάφεραν επίσης να καταλάβουν αρκετά φορτώματα εφοδίων τα οποία προώθησαν προς τη θέση του 3^ου Τάγματος.

Με τις πρώτες πρωινές ώρες, ορισμένοι λόχοι του Δημοκρατικού Στρατού προχωρούν προς το κέντρο της πόλης. Ο λόχος του Κώστα Μωρίκη (Βάρδας), λοχαγού που γνώριζε καλά την πόλη έχοντας λάβει μέρος και στην πρώτη μάχη της Αμφιλοχίας, προωθείται δυναμικά. Με το πρώτο φώς όμως ξεκινά και η συμμετοχή των πλοίων στη σύγκρουση. Πρόκειται για το αντιτορπιλικό «Άστιγξ ΙΙ» και τα πολεμικά «Λάσκος» και «Πεζόπουλος». Υποθέτουμε ότι τα πλοία χρησιμοποιήθηκαν κατά τις πρωινές ώρες, γιατί χωρίς το φως κινδύνευαν να χτυπήσουν δικές τους μονάδες μέσα στην πόλη. 

Τα πλοία χρησιμοποιούν μυδράλια για να χτυπήσουν τους κάθετους προς το κέντρο δρόμους και κανονιοβολούν τα υψώματα της πόλης.[1] Παράλληλα, σύμφωνα με τον Θεοχάρη ξεκινά και ο βομβαρδισμός της αεροπορίας.[2] Η Μαρία Μπεϊκου αναφέρει ότι σε αυτή τη φάση ξεκίνησαν και οι μονάδες των ΛΟΚ να μπαίνουν στη μάχη.[3] Σύμφωνα με μαρτυρίες κατοίκων, κάποια ομάδα ανταρτών είχε προωθηθεί έως τα κτίρια στην παραλία της αγοράς. Εκεί ανακόπηκαν με σοβαρές απώλειες από τα μυδράλια των πλοίων.[4] Πρέπει να πρόκειται για τον λόχο του Βάρδα, ο οποίος κατά κοινή ομολογία εγκλωβίστηκε στην πόλη. Στο σημείο αυτό πρέπει να σκοτώθηκε και ο ίδιος ο Κώστας Μωρίκης. Από το σημείο αυτό η σύμπτυξη του Δημοκρατικού Στρατού είναι δύσκολη.

Σύμφωνα με μαρτυρίες κατοίκων είναι το κτίριο του παλιού παγοποιείου της Αμφιλοχίας, που αποτέλεσε τελευταίο προκάλυμμα του λόχου του Βάρδα. Στους τοίχους και τις πόρτες του ο ΔΣΕ έδωσε σκληρή μάχη προσπαθώντας να αμυνθεί ενάντια σε κατά πολύ υπέρτερες δυνάμεις. Εδώ έπεσαν αρκετοί στρατιώτες του ΔΣΕ και ίσως και ο ίδιος ο Κώστας Μωρίκης.

[1] Αριστείδης Θεοχάρης, ό.π., 287.

[2] Αριστείδης Θεοχάρης, ό.π., 288.

[3] Μαρία Μπεϊκου, ό.π., 92.

[4] Λεωνίδας Παπαδάκης, 2010.

Τον Πίτερ Νόρμαν τον ξέρετε, φασίστες;

 Τον Πίτερ Νόρμαν τον ξέρετε, φασίστες;

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ • 15 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2016

cholevas@imerodromos.gr

1968. Oλυμπιακοί αγώνες στο Μεξικό. Το χρυσό μετάλλιο στα 200 μέτρα το κερδίζει ο Αφροαμερικανός Τόμι Σμιθ. Δεύτερος ο Αυστραλός Πίτερ Νόρμαν και τρίτος ο Αφροαμερικανός Τζον Κάρλος.  Η φωτογραφία από την απονομή των μεταλλίων είναι γνωστή μέχρι σήμερα. Οι δύο Αφροαμερικανοί αθλητές σήκωσαν τις γροθιές τους φορώντας, μαύρα γάντια (κίνηση των «Μαύρων Πανθήρων»).  Μια κίνηση συμβολική, για την καταδίκη του ρατσισμού και την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στις ΗΠΑ πριν λίγους μήνες είχε δολοφονηθεί ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

Οι δύο Αφροαμερικανοί αποβλήθηκαν από το Ολυμπιακό Χωριό και στη συνέχεια τους αφαιρέθηκαν τα μετάλλια, απαγορεύοντας τους τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η κίνηση τους έμεινε στην Ιστορία ως πράξης αντίστασης στον ρατσισμό. Λιγότερο γνωστό είναι πως στην πράξη αντίστασης συμμετείχε και ο Αυστραλός αθλητής, ο Πίτερ Νόρμαν. Γνώριζε τι θα κάνουν οι Αμερικανοί αθλητές και ήταν αποφασισμένος να δηλώσει την αλληλεγγύη του, φορώντας – όπως και οι άλλοι δύο –κονκάρδα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, κατά τη διάρκεια της απονομής.  

Ο Νόρμαν τιμωρήθηκε για την πράξη του. Όχι μόνο αποκλείστηκε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου (1972), παρόλο που είχε κερδίσει την πρόκριση, αλλά περιθωριοποιήθηκε κοινωνικά από την επίσημη πολιτεία της Αυστραλίας, για πολλά χρόνια. Στην ουσία τον καλούσαν να καταδικάσει την πράξη του, ακόμα και με εκβιασμούς. Θα μπορούσε, αν καταδίκαζε, να έχει μια δουλειά στην αυστραλιανή Ολυμπιακή Επιτροπή. Δεν αρνήθηκε ποτέ την πράξη του και την υπερασπίστηκε μέχρι το τέλος της ζωής του.

Έξι χρόνια μετά το θάνατο του (πέθανε το 2006 και οι δύο Αφροαμερικάνοί συναθλητές του σήκωσαν το φέρετρο του) το αυστραλιανό κοινοβούλιο ζήτησε συγγνώμη από τον Νόρμαν…

Οι φασίστες της Χρυσής Αυγής ξεσάλωσαν με τη Βούλα Παπαχρήστου, η οποία δεν τους έχει αρνηθεί ούτε μια στιγμή. Γνωστές είναι οι δηλώσεις τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (Χρήστος Παππάς:«Στον τελικό η Παπαχρήστου. Πιείτε ξυδάκι αντιφάδες του «δημοκρατικού» τόξου και σταλινομα@άκες» – Παναγιώτης Ηλιόπουλος:«Μπράβο ρε Βουλάρα! Κάνεις περήφανους όλους τους Έλληνες κ κερνάς πόνο τα ανθελληνικά ελληνόφωνα σκουπίδια.περαστικά σας ζώα!»).

Η Παπαχρήστου δεν πήρε μετάλλιο. Πάντως, ένα είναι το σίγουρο: Ένα «μετάλλιο» όπως αυτό του Νόρμαν οι φασίστες της Χρυσής Αυγής δεν πρόκειται να το καταλάβουν ποτέ. Γιατί; Γιατί είναι φασίστες.

http://www.imerodromos.gr/peter-norman/

Σωματείο το σωματείο οργανώνεται η διεκδίκηση

Σωματείο το σωματείο οργανώνεται η διεκδίκηση

Την ώρα που η κυβέρνηση προωθεί τις ατομικές συμβάσεις και τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, κόντρα στο δικαίωμα για μόνιμη και σταθερή δουλειά με πλήρη δικαιώματα, και οι βιομήχανοι έχουν ρίξει άγκυρα στις επιχειρησιακές συμβάσεις, με μέτωπο σταθερό όχι μόνο στον περιορισμό του δικαιώματος στην απεργία αλλά συνολικά στη συρρίκνωση του δικαιώματος των εργατών να συνδικαλίζονται, αυτήν την ώρα ξεδιπλώνεται και η προσπάθεια των ταξικών συνδικάτων να σηκώσουν κεφάλι οι εργάτες, να οργανώσουν την πάλη τους.
Σε μια σειρά από χώρους οργανώνονται συσκέψεις, συνεδριάζουν διοικήσεις σωματείων, γίνονται περιοδείες με κέντρο αναφοράς τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, θέμα που, πέρα από τον τίτλο του, συμβάλλει στο να ανοίγει η κουβέντα για πλευρές των σχέσεων παραγωγής, για τις προσπάθειες του κεφαλαίου στη συγκεκριμένη σημερινή συγκυρία της καπιταλιστικής κρίσης να στηρίξει την ανάκαμψη των κερδών του στο όσο το δυνατόν μεγαλύτερο βάθεμα της εκμετάλλευσης, αυτό που ορισμένοι αποκαλούν «επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα», που όμως είναι βήμα μπρος από τη σκοπιά της εξέλιξης των σχέσεων εκμετάλλευσης καθώς τις απογειώνει σ' ένα υψηλότερο επίπεδο βαρβαρότητας.

Ο πυρήνας της αντιπαράθεσης

Από τις συζητήσεις αυτές προκύπτουν ενδιαφέροντα στοιχεία:

Ενα, η σωστή διαπίστωση ότι μπροστά υπάρχουν δύο δεδομένα:
-- Η πρόθεση της κυβέρνησης να δώσει ένα ακόμα καίριο χτύπημα στους εργαζόμενους με το νομοσχέδιο για τα Εργασιακά, που θα φέρει δραστική μείωση μισθών και μεροκάματων, την απελευθέρωση των απολύσεων, την αποδιοργάνωση των σωματείων και άρα και της διαπραγματευτικής ικανότητας των εργατών.
-- Η απόφαση των ταξικών συνδικάτων να πάρουν στα χέρια τους τον αγώνα για την απόκρουση της ενιαίας και σχεδιασμένης επίθεσης κυβέρνησης και εργοδοσίας για πιο μεγάλη και ακόμα πιο βαθιά εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης.
Δύο, με αυτά ως δεδομένα η συζήτηση δεν αφορά στην περιγραφή της κατάστασης που όλοι την βιώνουν, αλλά μπαίνει κατευθείαν στο ψαχνό της οργάνωσης:
Στο πώς θα δημιουργηθούν οι όροι που θα επιτρέπουν όχι μόνο την απόκρουση της επίθεσης αλλά και το πέρασμα στην αντεπίθεση για την κάλυψη των απωλειών και για την εξασφάλιση των προϋποθέσεων για παραπέρα ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς.
Καθώς κυβέρνηση και βιομήχανοι επισείουν τον μπαμπούλα της κρίσης για να πείσουν τους εργάτες να παρακαλάνε για μια δουλειά κι ας είναι με ψίχουλα, τα ταξικά συνδικάτα, για να γίνει κατανοητό γιατί απαιτείται οργάνωση της πάλης, ξεκινούν τη συζήτηση από την «αλφαβήτα»:
Από το γεγονός ότι Συλλογική Σύμβαση σημαίνει μισθοί και μεροκάματα, γενικότερα όροι για την προστασία των εργαζομένων από την εκμεταλλευτική μανία του κεφαλαίου. Αρα, είναι κρίσιμο κάθε εργαζόμενος να μάθει τι είναι ΣΣΕ (Συλλογική Σύμβαση Εργασίας), τι περιλαμβάνει, γιατί είναι σημαντική για τη ζωή του μέσα κι έξω από τους χώρους δουλειάς. Οι νέοι ιδιαίτερα πρέπει να γνωρίζουν ότι μέσα από τη Συλλογική Σύμβαση δεν περνά μόνο ο μισθός, αλλά και ο χρόνος δουλειάς, αφού σε αυτόν αναφέρεται η τιμή που πουλά την εργατική του δύναμη. Από αυτήν την τιμή εξαρτάται όχι μόνο το εισόδημά του σήμερα, αλλά και η σύνταξή του αύριο, η δυνατότητα να αποκαταστήσει την υγεία του, αλλά και ο βαθμός εκμετάλλευσης, το κέρδος των καπιταλιστών σε βάρος των εργαζομένων. Η ΣΣΕ προβλέπει ένα δίχτυ προστασίας της μητρότητας, μια σειρά από δικαιώματα που σχετίζονται με την υγιεινή και ασφάλεια στο χώρο δουλειάς, με όρους και κανόνες που ξεχωρίζουν έναν εργαζόμενο από ένα σκλάβο. Χωρίς αυτήν όλα είναι σε αμφισβήτηση.
Ειπώθηκε χαρακτηριστικά σε μία από τις συσκέψεις: «Οι ΣΣΕ αποτελούν μεγάλη κατάκτηση και δεν είναι αυτή χτεσινή. Υπάρχουν από την πρώτη μέρα που γεννήθηκαν τα σωματεία, όταν και δόθηκαν σκληρές και αιματηρές μάχες για αυξήσεις μισθών, για μέτρα που θα ανακούφιζαν τη ζωή των εργαζομένων, αλλά κύρια για τον εργάσιμο χρόνο. Δηλαδή, πόσα χρήματα για πόσο χρόνο δουλειάς. Αυτό είναι το πιο σημαντικό ζήτημα που περιέχει μια ΣΣΕ και αυτό αποτελεί τη μεγαλύτερη μάχη μεταξύ του εργοδότη και του εργαζόμενου. Δεν είναι δηλαδή καθορισμένο από πριν πόσο για πόσο. Ο εργοδότης θέλει πάντα περισσότερη δουλειά για λιγότερη αμοιβή, κι ο εργάτης λιγότερο εργάσιμο χρόνο για περισσότερα χρήματα. Αν αυτό δεν λυνόταν με σκληρές μάχες από τις αρχές του 20ού αιώνα, σήμερα θα δουλεύαμε για ένα κομμάτι ψωμί 16 ώρες τη μέρα».

Επίθεση άνευ ορίων

Η καπιταλιστική κρίση συνοδεύτηκε με μία άνευ ορίων επίθεση στους μισθούς. Κανείς πια δεν μπορεί να κρύψει την πραγματικότητα: Την περίοδο της κρίσης, το σύνολο των μισθών μειώθηκε κατά 30 δισ. ευρώ. Ο μέσος μισθωτός, πριν από τη φορολογία εισοδήματός του, έχει χάσει το 25% της αγοραστικής του δύναμης των αποδοχών που είχε το 2009, ενώ οι μισθωτοί ως σύνολο έχουν χάσει τα 2/5 της αγοραστικής τους δύναμης. Οι απώλειες στην αγοραστική δύναμη των μισθωτών γίνονται ακόμα μεγαλύτερες αν ληφθεί υπόψη η μεγάλη φορολογική αφαίμαξη των τελευταίων χρόνων. Οι συνολικές απώλειες στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων φθάνουν ή και προσεγγίζουν το 50% αυτήν την περίοδο της κρίσης.
Σ' αυτήν την κατάσταση συνέβαλαν τα μέγιστα οι αλλεπάλληλες κυβερνητικές αποφάσεις που εξαφάνισαν τις Συλλογικές Συμβάσεις, έδωσαν το δικαίωμα στους εργοδότες να επιβάλλουν μέσα από συμβάσεις με «ενώσεις προσώπων» μισθούς εξαθλίωσης. Από τα τέλη του 2012 μέχρι τα μέσα του 2014 είχαν συναφθεί (κυρίως με «ενώσεις προσώπων») 1.440 επιχειρησιακές συμβάσεις, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία περιέχουν μειώσεις μισθών μεταξύ 10% - 40%.
Παράλληλα, σε όσους κλάδους έχουν υπογραφτεί το τελευταίο διάστημα ΣΣΕ, αυτές είναι σα να μην υπάρχουν. Εφαρμόζονται σε ελάχιστους χώρους. Κι αυτές ακόμη που εφαρμόζονται περιέχουν σημαντικές μειώσεις μισθών για τους εργαζόμενους: Στα ξενοδοχεία (-15%), στο εμπόριο (-6.3%), στις τράπεζες (-6%), στις εργοληπτικές και κατασκευαστικές επιχειρήσεις (-18%). Οι μειώσεις στο μέσο κλαδικό μισθό, όπως καταγράφεται στα στοιχεία του ΙΚΑ, κινούνται σε γενικές γραμμές στα ίδια επίπεδα. Στα τρόφιμα - ποτά ο μέσος μισθός υποχώρησε κατά 11%, στον επισιτισμό - τουρισμό υποχώρησε κατά 16%, στο λιανικό εμπόριο κατά 9%, στην Εκπαίδευση κατά 7,7%, στην Υγεία κατά 11%. Οι μειώσεις αυτές των κλαδικών ΣΣΕ γίνονται ακόμη δραστικότερες για εκείνους τους εργαζόμενους που περνούν από πλήρη σε μερική απασχόληση.

Για τις σύγχρονες ανάγκες

Με αυτά τα δεδομένα, κρίσιμο αναδεικνύεται το πλαίσιο διεκδίκησης. Από τις συσκέψεις προκύπτει η ανάγκη να προβάλλεται το τι αποτελεί για τον εργαζόμενο και την οικογένειά του σύγχρονη ανάγκη, παίρνοντας υπόψη ότι: Ο παραγόμενος από τον εργατοϋπάλληλο πλούτος είναι πολλαπλάσιος από αυτόν περασμένων δεκαετιών. Ο τουρισμός, για παράδειγμα, παγκόσμια το 2014 ξεπέρασε το 1,1 δισ. τουρίστες και τα 1,5 τρισ. δολάρια σε έσοδα. Τη χώρα μας θα επισκεφτούν φέτος συνολικά πάνω από 25 εκατομμύρια τουρίστες, όταν το 1980 μόλις και ξεπερνούσαν τα 5 εκατομμύρια. Από την άλλη, σημαντικά έχουν συμβάλει στο επίπεδο της ζωής του ανθρώπου η εξέλιξη των τεχνολογιών και της επιστήμης. Αρα, οι διεκδικήσεις των εργατών πρέπει να διατυπώνονται και με βάση την τρομακτική αύξηση της παραγωγικότητας. Και δεν μπορεί, επίσης, να αρκούνται μόνο σε όσα θεωρούνταν ανάγκες, πριν από 40, 30 ή ακόμα και 20 χρόνια.
Σήμερα, για παράδειγμα, σύγχρονη ανάγκη είναι:
-- Η μόνιμη και σταθερή δουλειά όλο το χρόνο.
-- Η Κοινωνική Ασφάλιση που να εξασφαλίζει ένα διευρυμένο πλέγμα προστασίας, ώστε μετά τον εργάσιμο βίο να υπάρχουν προστασία και αξιοπρεπής ζωή μέσω των συντάξεων, συνολική κάλυψη και φροντίδα της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, το δικαίωμα και η προστασία της μητρότητας, η ασφάλιση των παιδιών, τα προνοιακά επιδόματα για πιο ευπαθείς ομάδες.
-- Οι μισθοί που να ανταποκρίνονται στο υψηλό επίπεδο διαβίωσης με βάση τον παραγόμενο πλούτο.
-- Η μείωση του εργάσιμου χρόνου ώστε ο εργαζόμενος να μπορεί να απολαμβάνει τον κόπο από τη δουλειά του, να αναπτύσσει τις δραστηριότητες που επιθυμεί, να αφιερώνει περισσότερο χρόνο για την οικογένειά του.
-- Η δωρεάν, αποκλειστικά δημόσια και καθολική πρόσβαση στη μόρφωση και στην αποκατάσταση της υγείας του.
-- Η φθηνή λαϊκή στέγη με όλες τις ανέσεις που προσφέρει η εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, χωρίς την απειλή των πλειστηριασμών.
-- Οι διακοπές, η αναψυχή, ο αθλητισμός, ο πολιτισμός.

Με ποια όπλα στη μάχη

Στην ερώτηση «με τι όπλα πρέπει να δοθεί η μάχη;» οι απαντήσεις είναι:
-- Ισχυρό όπλο είναι η ενότητα της εργατικής τάξης απέναντι στην εργοδοσία, στους μονοπωλιακούς ομίλους, σε κάθε εργοστάσιο, σε κάθε ξενοδοχείο και κατάστημα, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε κλάδο. Εχει απαιτήσεις αυτή η ενότητα αφού δεν επιτυγχάνεται με τα λόγια. Χρειάζεται εξειδικευμένη δουλειά με σχέδιο σε κάθε κλάδο, σε κάθε τόπο δουλειάς. Θέλει πόλεμο με όλους όσοι διασπούν την ταξική ενότητα.
-- Χρειάζεται επίσης καλά οργανωμένη διαφώτιση, με εύστοχη και εξειδικευμένη επιχειρηματολογία, ειδικά καθώς εκατοντάδες χιλιάδες νέοι δεν έχουν καμιά γνώση ή πληροφόρηση ακόμη για το τι είναι ΣΣΕ. Θέλει συμμετοχή των εργαζομένων σε κάθε βήμα οργάνωσης του αγώνα, που είναι ανάγκη να ανεβαίνει διαρκώς από κλάδο σε κλάδο, από εργοστάσιο, επιχείρηση. Είναι απαραίτητη, δηλαδή, η ουσιαστική βελτίωση της λειτουργίας των Συνδικάτων. Θέλει μαζικές διαδικασίες. Καμιά μορφή αγώνα δεν μπορεί να οργανωθεί χωρίς μαζικές διαδικασίες, που θα ξεκινούν από την ενημέρωση, από τη συζήτηση και θα καταλήγουν σε αποφάσεις. Ο συλλογικός τρόπος που παίρνεται μια απόφαση είναι από μόνος του μορφή πάλης. Οι εργοδότες είναι όλοι οργανωμένοι στις εργοδοτικές οργανώσεις τους. Παρόλο τον μεταξύ τους ανταγωνισμό, όλοι μαζί συναποφασίζουν πώς θα αντιμετωπίσουν τους εργάτες, την ίδια στιγμή που κάνουν προσπάθεια να τους διαιρούν, να τους κρατούν μακριά από τη δική τους οργάνωση. Οι μορφές που πρέπει να πάρει ο κάθε αγώνας εξαρτώνται από τις διαθέσεις των εργαζομένων, αλλά και από τις εξελίξεις, γενικότερες και κλαδικές. Αλλά αγώνας αποκομμένος από τον υπόλοιπο κλάδο δεν μπορεί να έχει το αποτέλεσμα που είναι αναγκαίο, σε καμιά περίπτωση.
-- Απαιτείται η μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων κατά κλάδο και ένταξη σε αυτόν τον αγώνα όσο γίνεται περισσότερων Σωματείων. Ο βαθμός οργάνωσης είναι κρίσιμος παράγοντας που κρίνει όχι μόνο το αποτέλεσμα, αλλά και την πορεία ενός αγώνα.
-- Απαιτείται, τέλος, πολιτική συμμαχιών με κριτήριο το ποιον έχουν απέναντί τους οι εργάτες και το κύριο μέτωπο είναι τα μονοπώλια, οι μονοπωλιακοί όμιλοι.

Συνέχεια στις μάχες που δόθηκαν

Ολη αυτή η κίνηση δεν ξεκινά απ' το μηδέν. Ηδη έχουν δοθεί μάχες. Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ μαζί με εκατοντάδες σωματεία έδωσαν πολύμορφους αγώνες, με θέσεις που στήριζαν τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, έδειχναν τις αιτίες και το ποιος πρέπει να πληρώσει την κρίση. Με μεγάλες απεργίες, συλλαλητήρια, με πρωτοβουλία και σχέδιο, το κίνημα έδειξε ότι είναι όρθιο, ζωντανό, μαχητικό, παρά τα εμπόδια και τις τρικλοποδιές από τους ανθρώπους της εργοδοσίας και των κυβερνητικών κομμάτων. Αποδείχτηκε ότι μπορεί να ανασυνταχθεί, να γίνει δυνατό και ρωμαλέο, να φτάσει σε σημείο να ταρακουνά κυβερνήσεις και τα αφεντικά τους, να αμφισβητήσει την κυριαρχία τους, τη βαρβαρότητά τους, να διεκδικήσει μια αξιοπρεπή ζωή. Με τους αγώνες που οργανώθηκαν και πραγματοποιήθηκαν αποκαλύφτηκε η αντιλαϊκή πολιτική όταν πολλοί περίμεναν από την κυβέρνηση να αποκαταστήσει τα συμφέροντα του λαού. Με τους αγώνες που οργανώθηκαν και πραγματοποιήθηκαν μπήκε εμπόδιο στην εργοδοσία και στα κόμματά της να κάνουν τους εργαζόμενους συμμέτοχους στην εφαρμογή της πολιτικής τους. Αυτοί οι αγώνες ενίσχυσαν τα βήματα ενότητας και συμμαχίας των εργατών με τα λαϊκά στρώματα, τους ελευθεροεπαγγελματίες, τους αγρότες.
Αυτό που έρχεται ως θύελλα στα Εργασιακά το φθινόπωρο δεν επιτρέπει εφησυχασμούς. Οι ανατροπές που θέλουν κυβέρνηση και εργοδοσία να περάσουν αφορούν άμεσα κάθε εργατική οικογένεια. Επιδιώκουν να πάνε ακόμη πιο κάτω τους μισθούς, να απελευθερώσουν τις απολύσεις, να κάνουν νόμιμη την ανταπεργία, να χτυπήσουν τα Συνδικάτα και το δικαίωμα στην απεργία. Κόντρα σ' αυτήν την επιδίωξη κινούνται ήδη εκατοντάδες οργανώσεις που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων.

«Τρέχουν» σε όλο το φάσμα για εγκλωβισμό του λαού στο δόκανο του κεφαλαίου

«Τρέχουν» σε όλο το φάσμα για εγκλωβισμό του λαού στο δόκανο του κεφαλαίου

Eurokinissi

Σε εξέλιξη βρίσκονται μια σειρά από διεργασίες, σε όλο το φάσμα του αστικού πολιτικού σκηνικού, με άξονες διάφορα ζητήματα και βασικό στόχο τη σύμπηξη πόλων σταθερών κυβερνήσεων, που θα στοιχίζουν ευρύτερα στρώματα στα προτάγματα του κεφαλαίου.
Αλλωστε, βάση για την τέτοια συνεργασία υπάρχει, η στρατηγική σύμπλευσή τους ακριβώς πάνω στα ζητούμενα αναθέρμανσης της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας.
Σε αυτό το πλαίσιο και με αφορμή την εκ νέου παραπομπή σε δίκη σε βαθμό κακουργήματος - με αναίρεση από τον Αρειο Πάγο προηγούμενου απαλλακτικού βουλεύματος - του πρώην προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέα Γεωργίου (επί 21 χρόνια στέλεχος του ΔΝΤ και αμέσως μετά, τον Ιούνη 2010, ανέλαβε πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ, προτεινόμενος από την τότε κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου), αναζωπυρώθηκαν στον αστικό Τύπο διάφορα σενάρια διεργασιών, πρώτ' απ' όλα για τριβές στο εσωτερικό της ΝΔ, τριβές, όπως λένε, ανάμεσα στη λεγόμενη «καραμανλική πτέρυγα» της ΝΔ και την τωρινή ηγεσία της υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, στελέχη προσκείμενα, όπως λένε, στον Κ. Καραμανλή, επικρίνουν τον παραπεμπόμενο Γεωργίου για την περίοδο που ήταν επικεφαλής της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής ότι «φούσκωσε» το έλλειμμα και το χρέος, διόγκωση που αξιοποιήθηκε προκειμένου να εισαχθεί η Ελλάδα στο καθεστώς των μνημονίων. Λέγεται επίσης ότι υπάρχουν εσωτερικές τριβές με την τωρινή ηγεσία της ΝΔ υπό τον Κυρ. Μητσοτάκη ως προς αυτό, αφού επιλέγει να μην πολυαναφέρεται στο ζήτημα, «αφήνοντας τη Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της», όπως διαχέεται απ' εκεί.
Η λεγόμενη «καραμανλική πτέρυγα» της ΝΔ επιζητεί την πολιτική δικαίωση του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, σχετικά με το πώς η εγχώρια αστική οικονομία μπήκε σε καθεστώς επιτήρησης και δημοσιονομικής προσαρμογής, και θέτει με ένταση το ζήτημα να υπάρξει Εξεταστική για το πώς οδηγήθηκε η Ελλάδα στο 1ο μνημόνιο.
Ταυτόχρονα, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι αντιδρούν στη «στοχοποίηση» του Γεωργίου, ο δε Στ. Θεοδωράκης εμφανίζεται, μάλιστα, να ζητά από τον Μητσοτάκη να αντιταχθεί στην εκ νέου παραπομπή του Γεωργίου.
Ενας ...μύλος, όπου αποτυπώνονται διαφορετικές προσεγγίσεις στα σκληρά ενδοαστικά παζάρια σχετικά με το ποιος με ποιον και με ποιους όρους.

Κεντροαριστερά

Την ίδια ώρα, σε πλήρη εξέλιξη βρίσκονται τα «μαγειρέματα» και τα παζάρια στην πέραν του ΣΥΡΙΖΑ εγχώρια κεντροαριστερά προς σύμπηξη ενός τρίτου υπολογίσιμου πόλου αστικής διαχείρισης. Ενδεικτικά, η Φώφη Γεννηματά, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και επικεφαλής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, μιλώντας στην «Καθημερινή», έβαζε στόχο: «Αυτή η καρικατούρα του δικομματισμού και της τεχνητής πόλωσης τελειώνει. Εμείς θα σπάσουμε το αδιέξοδο δίπολο του αριστερού λαϊκίστικου κρατισμού του ΣΥΡΙΖΑ και του "μεταρρυθμιστικού" νεο-λαϊκισμού της ΝΔ από την άλλη».
Συνέχιζε: «Παλεύουμε για την αναγέννηση της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης. Είναι ενδιαφέρον και χαρακτηριστικό ότι εμβληματικά συστημικά πρώην κορυφαία και επί χρόνια κυβερνητικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, καθαγιάζονται και προβάλλονται ως νέα και πολλά υποσχόμενα πρόσωπα με μόνη προϋπόθεση να ξορκίζουν και να δαιμονοποιούν τον πολιτικό χώρο που τους ανέδειξε».
Προσδιόριζε ως εξής τα επόμενα βήματα: «Αμεσα πρέπει να γίνει παρουσίαση, συζήτηση του πορίσματος θέσεων της επιτροπής διαλόγου μέσα από μια ανοιχτή διαδικασία στην κοινωνία και τους φορείς της και θα ακολουθήσει εκλογή του επικεφαλής από ανοιχτή, δημοκρατική διαδικασία που θα συμμετάσχουν όλοι οι προοδευτικοί πολίτες που θα συγκροτήσουν και τη βάση του νέου σχήματος. Ο εκλεγμένος επικεφαλής και ένα αναλογικής σύνθεσης συντονιστικό πολιτικό όργανο θα οδηγήσει το νέο σχήμα σε ένα συνέδριο την ερχόμενη άνοιξη. Το συνέδριο, με δεδομένη σε πρώτη φάση την αυτονομία των κομμάτων, θα αποφασίσει για την οργάνωση, τη λειτουργία του και θα εκλέξει τα συλλογικά όργανα του νέου σχήματος».
Για την τέτοια συνεργασία με τον Στ. Θεοδωράκη κι αν θα συναντηθούν τέλος Αυγούστου, έλεγε: «Με την πρωτοβουλία που πήρα εκεί στοχεύω, στη συνεννόηση, τη συνεργασία και την συμπόρευση. Το ίδιο δηλώνει και ο κ. Θεοδωράκης. Παράλληλες πορείες δεν οδηγούν στον στόχο που έχουμε θέσει, δεν υπάρχουν περιθώρια για τέτοιες επιλογές. Σε αρκετές δε περιπτώσεις οι παράλληλοι δρόμοι είναι μοναχικοί και αδιέξοδοι. Ούτε υπάρχει κανένα περιθώριο για καθυστερήσεις, "όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει", λέει το γνωμικό. Τέλος Αυγούστου γίνονται οι τελικές συζητήσεις και συνεννοήσεις χωρίς κανένα περιθώριο αναβολών και καθυστερήσεων».
Τέτοια πρόσκληση απηύθυνε, ουσιαστικά, και στον Γ. Παπανδρέου: «Οσοι θέλουν και μπορούν προχωράμε μαζί. Χωρίς αποκλεισμούς, επετηρίδες και προαπαιτούμενα. Με τελικό κριτή τη βάση της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης. Για όλους και για όλα».
Από την πλευρά του, ο Στ. Θεοδωράκης, μιλώντας στην εφημερίδα «Παρασκήνιο», έβαζε ως ζητούμενο το δικό του μείγμα δυνάμεων, που περιλαμβάνει και κεντροδεξιές δυνάμεις: «Ο τόπος έχει ανάγκη από μια δυνατή, ψύχραιμη, προοδευτική φωνή, μακριά από λαϊκισμούς και συντηρητισμούς. Το Ποτάμι γι' αυτό προσπαθεί δύο χρόνια τώρα (...) Γι' αυτό κάλεσα προσωπικά όλες τις δυνάμεις, φιλελεύθερες και μεταρρυθμιστικές, σε συνεννόηση. Να κινητοποιήσουμε και αυτούς που απέχουν και όλοι μαζί να δημιουργήσουμε την τρίτη λύση για τη χώρα».
Για τα οργανωτικά βήματα που πρέπει να ακολουθήσουν, ο ίδιος πρότεινε: «Εμείς προτείνουμε μια ελάχιστη οργανωτική συμφωνία στην κορυφή και μετά να πάμε σε μια μεγάλη πολιτική αντιπαράθεση στην κοινωνία. Να πει ο κάθε υποψήφιος αρχηγός τι θέλει για τη χώρα. Ποιο είναι το σχέδιό του; Ποιες λύσεις προτείνει στην οικονομία κυρίως, αλλά και στην Παιδεία, τη Δικαιοσύνη. Είναι δύσκολο το εγχείρημα, αλλά αξίζει να προσπαθήσουμε. Πρέπει, όμως, όλοι να βάλουμε στην άκρη εγωισμούς και μηχανισμούς».
Βάζοντας και θέμα μαζικότητας του εγχειρήματος, χαρακτηρίζοντάς το «μεγάλο στοίχημα», ζήτησε «να έρθουν και να ψηφίσουν περισσότεροι από 200.000 πολίτες. Εάν αυτή η υπόθεση τον Σεπτέμβρη, τον Οκτώβρη, τον Νοέμβρη καταλήξει να είναι μια συζήτηση μηχανισμών, θα έχουμε αποτύχει. Είναι πολύ απλό. Ο νέος φορέας ή θα γεννηθεί από την κοινωνία ή δεν θα γεννηθεί».
Μέσα σ' όλα αυτά, βέβαια, δεν απέκλεισε μετεκλογική συνεργασία με τη ΝΔ, αν πάρει τις διαβεβαιώσεις που θέλει: «Η χώρα δεν μπορεί να μείνει ακυβέρνητη και να πηγαίνει από εκλογές σε εκλογές. Εχουμε ανάγκη από μια κυβέρνηση που θα δεσμευτεί για τις μεγάλες αλλαγές. Κανείς δεν θα πάρει από εμάς λευκή επιταγή. Πρόγραμμα, δεσμεύσεις και συμφωνία για τα πρόσωπα».

Λεβέντης...

Μια θέση σε όλο αυτό το μαγειρείο διεκδικεί και ο Βασίλης Λεβέντης της Ενωσης Κεντρώων, που διατυμπάνιζε όλο αυτό το διάστημα ότι επίκειται και συνάντησή του με τον πρωθυπουργό, Αλ. Τσίπρα, για να ...συμφάγουν.
Ο ίδιος, στην πρόσφατη συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής για τον εκλογικό νόμο, προσπαθώντας να δώσει απάντηση στα περί «ακυβερνησίας» που πρόβαλλε τότε ως συστημικό κίνδυνο η ΝΔ, έστελνε μια σειρά από μηνύματα: «Γιατί θα μείνει ακυβέρνητη η χώρα; Τον Σεπτέμβρη θα άφηνα εγώ τη χώρα ακυβέρνητη; Απλά θα έβαζα όρους». Ενώ πρόσθεσε ότι «δεν είναι ανάγκη εξάλλου να ορκίζεται κυβέρνηση την επομένη των εκλογών. Μπορεί να μεσολαβεί ένα 20ήμερο διαβουλεύσεων, κατάστρωσης ενός εθνικού σχεδίου δράσης».
Δείχνοντας, δε, και τις προτιμήσεις του, χαρακτήριζε τη ΝΔ «ανώριμη και αμετανόητη. Δεν μπορεί να πιάσει τα μηνύματα της εποχής». «Με τον Μητσοτάκη ή τον Σαμαρά είχε έρθει έστω μία επένδυση;», ρωτούσε παραπέρα, αβαντάροντας ουσιαστικά τις αντίστοιχες συγκρίσεις με τους προκατόχους της που κάνει συστηματικά η σημερινή κυβέρνηση, για να αυτοπροβληθεί ως ικανότερη για το κεφάλαιο.

Αλλος ο δρόμος του λαού

Ο,τι κι αν σχεδιάζουν, όπου κι αν συναντώνται, ό,τι κι αν τους βγει, μικρό ενδιαφέρον έχει για το λαό.
Πρεμούρα των αστών πολιτικών είναι η αναθέρμανση της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας, διαδικασία που περνά νομοτελειακά μέσα από την επιτάχυνση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, την εφαρμογή και νέων αντεργατικών, βαθιά αντιλαϊκών μέτρων, μαζί με αυτά που ήδη εφαρμόζονται και θα συνεχίσουν. Και τα κομπρεμί που ψάχνουν, μεταξύ τους και με άλλους, στοχεύουν ακριβώς στο να χειραγωγήσουν τη λαϊκή συνείδηση και να πετύχουν τη μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση του λαού στην πολιτική που επιβάλλει τους καταστροφικούς για τη ζωή του στόχους του κεφαλαίου.
Κάτι στο οποίο ο λαός, με τον οργανωμένο, αταλάντευτο ταξικό αγώνα του πρέπει να βάλει φρένο και να αντεπιτεθεί.