Φερνάντο Πεσσόα- Τα χίλια πρόσωπα του συγγραφέα του “Αναρχικού Τραπεζίτη”

.

Κατιούσα

Ο κόσμος της πορτογαλικής λογοτεχνίας μπορεί να είναι στο μεγαλύτερο μέρος του terra incognita εκτός των συνόρων της μικρής αυτής χώρας, το όνομα του Φερνάντου Πεσσόα είναι οικείο στους περισσότερους που έχουν και την παραμικρή ενασχόληση με την ευρωπαϊκή λογοτεχνία, καθώς από τη δεκαετία του ’80 που ανακαλύφθηκε το έργο του στην Ελλάδα, οι μεταφράσεις των βιβλίων του, καίτοι δεν περιλαμβάνουν το σύνολο του τεράστιου έργου του, που δημοσιεύτηκε και συνεχίζει να δημοσιεύεται στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του μετά θάνατον.
Γεννήθηκε σαν σήμερα στη Λισσαβώνα το 1888 κι έχασε τον πατέρα του σε ηλικία πέντε ετών. Δυο χρόνια αργότερα η μητέρα του παντρεύτηκε τον Πορτογάλο πρόξενο στο Ντέρμπαν της Ν. Αφρικής, όπου και ο Φερνάντου πέρασε ένα μεγάλο μέρος της παιδικής κι εφηβικής του ηλικίας. Εκεί ήρθε σε επαφή με την αγγλική κουλτούρα, που άσκησε τεράστια επίδραση πάνω του, όπως φαίνεται κι από το γεγονός πως από τα τέσσερα μόλις έργα που δημοσίευσε όσο ζούσε, τα τρία ήτανα αγγλόφωνα, ενώ υπήρξε επίσης μεταφραστής κλασικών έργων, όπως του Σαίξπηρ και του Έντγκαρ Άλαν Πόε στα πορτογαλικά, μεταφράζοντας επίσης πορτογάλους συγγραφείς στα αγγλικά. Επιστρέφοντας στα 17 του στη Λισαβώνα ξεκίνησε να σπουδάζει Λογοτεχνική Θεωρία, χωρίς να πάρει πτυχίο, ενώ αργότερα εργάστηκε ως εμπορικός αντιπρόσωπος, κάνοντας μια ήσυχη ζωή χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον φαινομενικά.
Ξεκίνησε να γράφει ποιήματα στ’αγγλικά ως μαθητής ακόμα, ενώ την ίδια περίοδο εφευρίσκει και τον πρώτο από μια σειρά “ετερώνυμους”, όπως επικράτησαν να λέγονται, τον Αλεξάντερ Σερτς, μέσω του οποίου έστελνε γράμματα στον εαυτό του. Σε αντίθεση με τα κοινά λογοτεχνικά ψευδώνυμα, κάθε ένας από τους ετερώνυμους ήταν διαφορετικός φανταστικός συγγραφέας, δικό του στυλ, θέματα και φιλοσοφικά συμφραζόμενα. Ένας από τους μελετητές και μεταφραστές του στ’αγγλικά, ο Ρίτσαρν Ζένιθ καταγράφει 72 διαφορετικά ονόματα, ορισμένα όμως εξ αυτών δεν είναι πραγματικοί ετερώνυμοι, αλλά ψευδώνυμα του Πεσσόα ή κάποιου από τους ίδιους τους ετερώνυμους. Άλλοι μελετητές του έχουν προτείνει ως και 127 διαφορετικά ονόματα. Μια από τις ερμηνείες που δόθηκε για την δημιουργία όλων αυτών των ετερωνύμων είναι οι διαφορετικοί τρόποι με τους οποίους έβλεπε τον κόσμο, άλλοτε υπό ορθολογική σκοπιά και άλλοτε υπό το πρίσμα ανατολικών φιλοσοφιών.
Οι σημαντικότεροι ετερώνυμοι υπήρξαν ο Αλμπέρτου Καέιρου, ο Άλβαρου ντε Κάμπος και ο Ρικάρντου Ρέις, για τους οποίους γράφει ο Πεσσόα: “Ο Ρικάρντο Ρέις γεννήθηκε το 1887 στο Πόρτο (δε θυμάμαι μήνα και μέρα, αλλά κάπου έχω τις ημερομηνίες), είναι γιατρός και βρίσκεται τώρα στη Βραζιλία. Ο Αλμπέρτο Καέριου γεννήθηκε το 1889 και πέθανε το 1915. Γεννήθηκε στη Λισαβώνα, αλλά πέρασε σχεδόν όλη του τη ζωή στην ύπαιθρο. Δεν είχε δουλειά και σχεδόν καθόλου μόρφωση. Ο Άλβαρου ντε Κάμπους γεννήθηκε στην Ταβίρα, στις 15 Οκτώβρη 1890 (στη 1.30 το απόγευμα […]. Είναι […] ναυπηγός (σπουδάζει στη Γλασκώβη), αλλά τώρα βρίσκεται εδώ στη Λισαβώνα δίχως απασχόληση”.
Ο Αλμπέρτο Καέιρου εμφανίζεται ως πρότυπο των άλλων δύο, αλλά και του ίδιου του Πεσόα, κυρίως με το έργο του “Ο φύλακας των κοπαδιών”, ενός ποιητικού κύκλου όπου με αφορμή τη βουκολική ποίηση εκφράζεται μια φιλοσοφική θεώρηση που οι Πεσόα, Κάμπους και Ρέις χαρακτηρίζουν “παγανισμό”. Για τον Ρέις ο παγανισμός παίρνει τη μορφή του κλασικισμού, ο οποίος εκφράζεται και μορφικά μέσω της χρήσης ωδών με αυστηρό μέτρο, αντίθετα τα ποιήματα του Κάμπους είναι σε πιο ελεύθερο στίχο, με εξαίρεση κάποια σονέτα. Θεματικά έχουν ως επίκεντρο τη ζωή της πόλης και επικεντρώνονται στην έννοια της αποτυχημένης ιδιοφυΐας. Ο Πεσσόα και ο Κάμπους συνδέονται με τον παγανισμό του Καέιρου χάρη στον αποκρυφισμό.
Τα έργα που έγραψε με το “ορθώνυμό” του, δηλαδή το πραγματικό του όνομα, επηρεάστηκε από τη θεοσοφία, τη μασονία, αλλά και την πορτογαλική ιστορία, όπως η ποιητική συλλογή “Μήνυμα”, το μόνο έργο του που δημοσίευσε εν ζωή στα πορτογαλικά, με θέμα ιστορικές προσωπικότητας της χώρας. Το γνωστότερο πεζό του είναι το διήγημα “Ο αναρχικός τραπεζίτης” του 1922, μια σάτιρα με επίκεντρο έναν τραπεζίτη που σε γεύμα με φίλο παραδέχεται πως είναι αναρχικός, καθώς όπως λέει αφού απέτυχε στις νεανικές αναρχικές του απόπειρες, συσσώρευσε πλούτο που του επέτρεψε να επιτύχει το μέγιστο στόχο της αναρχίας, δηλαδή την απαλλαγή από τα δεσμά των κοινωνικών θεσμών. Το έργο αυτό έχει δεχθεί πολλαπλές αναγνώσεις, κάποιες από συντηρητική σκοπιά, που το βλέπουν ως δικαίωση των απόψεών τους για τους “δήθεν επαναστάτες που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο χωρίς ν’αλλάξουν τον εαυτό τους”. Υπό ένα άλλο πρίσμα, το βιβλίο μπορεί να διαβαστεί ως μια ειρωνική, όσο και εναργής ανάδειξη της συγγένειας που υφίσταται αντικειμενικά μεταξύ αναρχικών και αστικών ιδεών, συγγένεια που είχαν εξάλλου από νωρίς επισημάνει οι κλασικοί του μαρξισμού-λενινισμού. Ο Πεσσόα φυσικά δεν ήταν κομμουνιστής, και για τις πολιτικές του απόψεις έχου γραφτεί αντικρουόμενα πράγματα κατά καιρούς. Σαφώς τον ήλκυε ιδιαίτερα το αυτοκρατορικό παρελθόν της Πορτογαλίας, ενώ είχε επίσης ελιτίστικες απόψεις περί δημοκρατίας. Από την άλλη προς το τέλος της ζωής του συνέγραψε μια σειρά πολιτικών κειμένων ενάντια στη δικτατορία του Σαλαζάρ αλλά και κατά της εισβολής του Μουσολίνι στην Αιθιοπία, το οποίο κόπηκε από τη δικτατορική λογοκρισία. Δημοσίευσε επίσης μια σειρά κειμένων κατά της ανάμειξης της καθολικής εκκλησίας στην πολιτική και υπέρ της μασωνίας.
Έφυγε νέος από τη ζωή, στις 30 Νοέμβρη 1935, πιθανότατα λόγω του χρόνιου αλκοολισμού του, αν και τα τελευταία χρόνια θεωρείται πως αντί για κίρρωση του ήπατος πέθανε από οξεία παγκρεατίτιδα. Άφησε ένα αδημοσίευτο έργο 27.000 χειρογράφων που μελετώνται και εν μέρει παραμένουν ως σήμερα αδημοσίευτα. Θεωρείται ο μεγαλύτερος Πορτογάλος ποιητής μετά τον Λουίς ντε Καμόες του 16ου αιώνα, αλλά κι ένας από τους σημαντικότερους Ευρωπαίους λογοτέχνες του 20ου αιώνα. O μεγάλος νομπελίστας συγγραφέας Ζοζέ Σαραμάγκου δημοσίευσε το έργο “Η χρονιά που πέθανε ο Ρικάρντο Ρέις”, αφηγούμενος τη “ζωή” αυτού του ετερώνυμου και μετά το θάνατο του Πεσόα, στη Λισαβώνα του 1936, παρουσιάζοντάς τον μεταξύ άλλων να συνομιλεί με το φάντασμα του συγγραφέα.

Με αρχηγό Σαμαρινιώτη – Η πολυκύμαντη πορεία του Ανδρέα Τζήμα

Κατιούσα

Θα μπορούσε να ακολουθήσει τη στρωμένη καριέρα του δικηγόρου ή αστού βουλευτή, όπως ο πατέρας του, αντί γι’ αυτό όμως, ο Ανδρέας Τζήμας επέλεξε τη γεμάτη διώξεις και στερήσεις ζωή του “εξ επαγγέλματος” επαναστάτη, όπως αυτοχαρακτηριζόταν σε αυτοβιογραφικό του σημείωμα το 1944 σε έκθεσή του προς το Στάλιν για χορήγηση σοβιετικής βοήθειας στον ΕΛΑΣ και την ΠΕΕΑ. Ο λαός μας αναγνώρισε την ανεκτίμητη προσφορά του, κάνοντάς τον τραγούδι, με το θρυλικό του ψευδώνυμο (Βασίλης Σαμαρινιώτης) στο πλάι του Άρη και του Σαράφη.

Γεννήθηκε στην Καστοριά την 1η Σεπτέμβρη 1909 από αστική οικογένεια βλαχικής καταγωγής. Ο πατέρας του ήταν δικηγόρος και για ένα διάστημα βουλευτής του Κόμματος Ελευθεροφρόνων του Ιωάννη Μεταξά. Είχε τρία μικρότερα αδέρφια, εκ των οποίων ο νεαρότερος, Σωτήρης Τζήμας, σκοτώθηκε ως μαχητής του ΔΣΕ στον εμφύλιο. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα, με στόχο να αναλάβει το συμβολαιογραφείο του πατέρα του, αλλά λόγω της πολιτικής του δράσης θα αποβληθεί από το Πανεπιστήμιο το 1929. Όντας μέλος της ΟΚΝΕ από το 1924, πρωτοστάτησε στις κινητοποιήσεις κατά του υπό ψήφιση Ιδιώνυμου. Καταδικάστηκε σε 15ήμερη φυλάκιση και αποβλήθηκε και από τα δύο τότε πανεπιστήμια της χώρας, το δεύτερο στη Θεσσαλονίκη. Με το Ιδιώνυμο συνελήφθη εκ νέου το 1931. Αφορμή η διοργάνωση μιας αντιπολεμικής εκδήλωσης στην Καστοριά μαζί με πέντε συντρόφους του. Νωρίτερα είχε υπηρετήσει ως φαντάρος για δέκα μήνες στην Κοζάνη, αντί τεσσάρων (καθότι προστάτης οικογένειας) λόγω της πολιτικής του δράσης και μέσα στο στρατό φυλακίστηκε στο Επταπύργιο Θεσσαλονίκης (Γεντί-Κουλέ) κι εξορίστηκε στη Γαύδο.
Με σημαντικό κύρος μέσα στο κόμμα έγινε βουλευτής του Παλλαϊκού Μετώπου το 1936. Επί Μεταξά έζησε στην παρανομία ως Α’ Γραμματέας της ΚΟ Θράκης στην Ξάνθη και μετά στην Αλεξανδρούπολη. Κλήθηκε εκ νέου στην Αθήνα ως Β’ Γραμματέας της ΚΟΑ όπου ωστόσο συνελήφθη γρήγορα τον Απρίλη του 1939. Παρά τη δίμηνη (…) του στη διαβόητη Ειδική Ασφάλεια, δεν υπέγραψε δήλωση μετανοίας και μεταφέρθηκε στις φυλακές Ακροναυπλίας, όπου κατά δήλωσή του, έμαθε καλά ρωσικά.
Αποφυλακίστηκε στην αρχή της Κατοχής της 1η Ιουλίου 1941, μετά από παρέμβαση της βουλγαρικής πρεσβείας υπέρ σλαβομακεδόνων κομμουνιστών. Μαζί με εκείνους απελευθερώθηκαν κι ορισμένοι που απλώς κατάγονταν από τη Φλώρινα και την Καστοριά, ενώ ο Τζήμας μιλούσε και τη σλαβομακεδονική.
Συνδέεται αμέσως με το Κόμμα και μπαίνει στην ΚΕ και ένα χρόνο μετά στο Πολιτικό γραφείο που κράτησε ως το 7ο Συνέδριο του Κόμματος το 1945. Τον Αύγουστο του ’41 ορίζεται γραμματέας της ΚΟΑ, την οποία αφήνει λίγους μήνες αργότερα, ασχολούμενος με την ανάπτυξη του αντάρτικου στη Στερεά Ελλάδα και οργανώνοντας την πρώτη έξοδο του Βελουχιώτη στην ενδοχώρα. Στις 10 Μάρτη του 1943 φεύγει από την Αθήνα με τον Άρη και την επομένη για πρώτη φορά εμφανίζεται η υπογραφή του με το ψευδώνυμο Σαμαρινιώτης. Μετά από μια σύντομη επιστροφή στην πρωτεύουσα αναλαμβάνει καθοδηγητής του ΕΑΜ στο Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ.
Πρωταγωνίστησε στο προσύμφωνο της Σλήμιτσας για τη δημιουργία Κοινού Βαλκανικού Στρατηγείου των αντάρτικων κινημάτων της χερσονήσου του Αίμου τον Ιούνη του 1943, που τελικά ναυάγησε λόγω των λανθανόντων ανταγωνισμών μεταξύ των βαλκανικών ΚΚ. Μαζί με το Σαράφη και το Βελουχιώτη υπέγραψαν το λεγόμενο “Σύμφωνο των Εθνικών Ανταρτικών Ομάδης της Ελλάδας” με τις οποίες ο ΕΛΑΣ υπαγόταν στο Στρατηγείο της Μέσης Ανατολής, κίνηση που προιωνιζόταν τους συμβιβασμούς του Λιβάνου και της Καζέρτας που ακολούθησαν.
Το 1944 ταξιδεύει στο στρατηγείο του Τίτο στη νήσο Βις, όπου συνομιλεί και με τη σοβιετική αντιπροσωπεία, υποβάλλοντας το αίτημα βοήθειας που προαναφέρθηκε. Οι θέσεις του για το Μακεδονικό έχουν ερμηνευθεί ως λόγος ψύχρανησης της σχέσης του με το κόμμα που διαφαίνεται μεταπολεμικά. Αφενός όμως για το συγκεκριμένο ζήτημα υπάρχουν πολλά σκοτεινά σημεία, αφετέρου δεν μπορεί να γίνει λόγος για πλήρη παραγκωνισμό του, καθώς με εξαίρεση την αναγκαστική του απουσία ως εξόριστος στην Ικαρία, απ’όπου δραπέτευσε το 1947, συμμετείχε ενεργά και στο στήσιμο του δεύτερου αντάρτικου.
Στην εξίσωση υπεισέρχεται και ο παράγοντας της κλονισμένης ψυχικής του υγείας, ζήτημα για το οποίο ο ίδιος γράφει τα εξής σε αναφορά του στο ΠΓ του ΚΚΕ το 1949: “Όπως ανέφερα, στην αρχή, στις αρχές του 1948 βρισκόμουν ολότελα κάτω από την επιρροή της θεραπείας και δε φταίω εγώ αν σ’αυτή την κατάσταση με στέλνουν στο γενικό στρατηγείο. Ακολούθησαν 3 μήνες στο νοσοκομείο. Και μετά πάλι στο Μπούλκες. Βέβαια στο Μπούλκες είμαι καλύτερα, δουλεύω. Μα η ευαισθησία μου μεγάλη. Ο Τζήμας υπό αδιευκρίνηστες συνθήκες βρέθηκε από τη Γιουγκοσλαβία, με την οποία εξάλλου είχε ήδη έρθει σε ρήξη το ΚΚΕ, στην Ουγγαρία, όπου νοσηλεύτηκε εκ νέου σε ψυχιατρείο, με τον ίδιο να διατείνεται πως κρατήθηκε παραπάνω απ’ό,τι προέβλεπε η αποθεραπεία του.
Το 1954 έφτασαν στη Βουδαπέστη η σύζυγός του Λουΐζα και τα τρία παιδιά τους και εγκαταστάθηκαν αρχικά στο χωριό Μπελογιάννης και μετέπειτα στην Πράγα, όπου ο Τζήμας απεβίωσε την 1η Δεκέμβρη 1972. Φαίνεται πως μέσα στα χρόνια είχε υπάρξει κάποια επαναπροσέγγιση με το κόμμα, ενώ από την αλληλογραφία του προκύπτει ότι ως το τέλος της ζωής του είχε ως βασική προτεραιότητα την προβολή του έργου της Εθνικής Αντίστασης.
Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του αφιερώματος της Κατιούσα στα 100 χρόνια του ΚΚΕ και τα 50 χρόνια της ΚΝΕ

Το «θάψιμο» και η διαστρέβλωση της Πανελλαδικής απεργίας

       

Το «θάψιμο» και η διαστρέβλωση ήταν για άλλη μια φορά τα κύρια χαρακτηριστικά του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίστηκαν από την πλειοψηφία των έντυπων και ηλεκτρονικών Μέσων η 24ωρη πανελλαδική απεργία των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα την περασμένη Τετάρτη και οι μεγάλες απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, που έδωσαν το στίγμα. Ορισμένα μάλιστα Μέσα, μην μπορώντας να τις αγνοήσουν, αναδείχτηκαν σε εξπέρ της παραπληροφόρησης, προβάλλοντας τη «συγκέντρωση» της ΓΣΕΕ με συνοδεία φωτογραφιών και πλάνων από τις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ! Και βέβαια, από το πρωί, στα ραδιόφωνα η απεργία συμπυκνωνόταν στο γνωστό μήνυμα «κυκλοφοριακό κομφούζιο» και «ταλαιπωρία των επιβατών»… Ούτε λέξη για τα δίκαια αιτήματα των απεργών και τις διεκδικήσεις τους. Τα ρέστα της έδωσε ιδιαίτερα η χτεσινή «Καθημερινή», η οποία δεν περιορίστηκε μόνο στη γνωστή «ευαισθησία» της για το «κυκλοφοριακό κομφούζιο», αλλά εγκαλεί τους εργαζόμενους στις αστικές συγκοινωνίες οι οποίοι – άκουσον, άκουσον – αντί να περιοριστούν στη στάση εργασίας που αποφάσισε το Σωματείο τους, τόλμησαν να απεργήσουν όλο το 24ωρο, ξεπερνώντας τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, με καθοριστική παρέμβαση των δυνάμεων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ! Το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι και συνολικά οι κάτοικοι του λεκανοπεδίου ταλαιπωρούνται 365 μέρες το χρόνο, επειδή οι συγκοινωνίες βρίσκονται σε κακό χάλι, δεν φαίνεται να προκαλεί τις ευαισθησίες της εφημερίδας, οι οποίες, όλως τυχαίως, εκδηλώνονται μόνο τις μέρες που γίνεται απεργία.

Το «ανήλικο» ΚΚΕ κι οι μπαρουτοκαπνισμένοι «αντίφα» μαχητές!

Ποιοι είναι όμως οι …«ενήλικοι» του ΣΥΡΙΖΑ, που παριστάνουν τους μπαρουτοκαπνισμένους μαχητές ενάντια στην ακροδεξιά;

Να φυλάσσονται τα σχολεία από την αστυνομία, για να μην παρεισφρέουν σε αυτά «εξωσχολικοί», ζήτησε ο απερχόμενος δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γ. Μπουτάρης, με αφορμή τα ακροδεξιά καλέσματα σε καταλήψεις για το λεγόμενο Μακεδονικό.

 

Αλλά και ο επικεφαλής του Ποταμιού, Σταύρος Θεοδωράκης, έλεγε τις προάλλες ότι πρέπει να τελειώνουμε με τις «μαύρες» και τις «κόκκινες» καταλήψεις στα σχολεία.

 

Ενώ η «Αυγή» της Παρασκευής εγκαλεί τη ΝΔ ότι υποκύπτει στην ακροδεξιά της πτέρυγα και αρνείται «την καθαρή καταδίκη των φασιστοειδών».

Είναι φανερό από τις εξελίξεις ότι η κίνηση φασιστικών και άλλων ομάδων να καλέσουν σε καταλήψεις σχολείων για τα λεγόμενα «εθνικά θέματα», αλείφει «βούτυρο στο ψωμί» πολλών και διαφορετικών επιδιώξεων και σχεδίων, σε βάρος του εργατικού, λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος:

• Η κυβέρνηση βρίσκει πάτημα να αναπαραγάγει την κάλπικη διαχωριστική γραμμή «πρόοδος – συντήρηση» με τη ΝΔ, ενώ και οι δύο στηρίζουν τον πυρήνα της στρατηγικής του κεφαλαίου και τον ευρωΝΑΤΟικό σχεδιασμό στην περιοχή.
• Διάφοροι άλλοι «φιλελεύθεροι» βρήκαν την ευκαιρία να αναμασήσουν τη δηλητηριώδη θεωρία των «δύο άκρων», που στη βάση της έχει την εξομοίωση του φασισμού με το σοσιαλισμό, γι’ αυτό και στρέφεται ενάντια στους ριζοσπαστικούς αγώνες και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων, της νεολαίας και του λαού.
• Για κερασάκι στην τούρτα, κάποιοι «προοδευτικοί» τύπου Μπουτάρη πάνε να νομιμοποιήσουν την παρουσία της αστυνομίας στα σχολεία, δηλαδή την αστυνομοκρατία και την καταστολή, που δεν στοχεύει βέβαια τα διάφορα φασιστοειδή, αλλά τους αγώνες των μαθητών, συνολικά της νεολαίας.

 

 

Με άλλα λόγια, οι φασίστες αναδεικνύονται για μια ακόμη φορά σε «πολυεργαλείο» για το αστικό σύστημα, προσφέροντας υψηλού επιπέδου υπηρεσίες…

 Το «ανήλικο» ΚΚΕ κι οι μπαρουτοκαπνισμένοι «αντίφα» μαχητές

 

Και μιας κι  έγινε λόγος, μισή σελίδα αφιερώνει η «Αυγή» της Παρασκευής 30/11 για να συκοφαντήσει το ΚΚΕ, όπου μετά από πολλές μπούρδες, καταλήγει στο συμπέρασμα – μομφή στο Κόμμα, ότι: 

«Η πολιτική απέναντι στο φασισμό απαιτεί και ενηλικίωση» (!)

Εξηγούμε: Ο αρθρογράφος θεωρεί «ανήλικο» το ΚΚΕ επειδή δεν συμπαρατάσσεται με τον ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στην ακροδεξιά.

 

Ποιοι είναι όμως οι …«ενήλικοι» του ΣΥΡΙΖΑ, που παριστάνουν τους μπαρουτοκαπνισμένους μαχητές ενάντια στην ακροδεξιά;

• Είναι αυτοί που συγκυβερνούν με τους ακροδεξιούς – εθνικιστές των ΑΝΕΛ!
• Αυτοί που φιγουράρουν κάθε τόσο σε παρελάσεις, εκκλησιαστικές δοξολογίες και στρατιωτικές ασκήσεις, σε ακριτικά νησιά και αλλού, μαζί με τους υπόδικους ναζί βουλευτές, χωρίς να ενοχλούνται από τις σβάστικες που είναι «χτυπημένες» στα μπράτσα τους.
• Αυτοί που υπουργοποίησαν και έκαναν γνωστά στο λαό πρόσωπα που σε άλλες συνθήκες θα έμεναν στο περιθώριο, σαν την Ραχήλ Μακρή, η οποία τώρα προπαγανδίζει τις κινητοποιήσεις και τις καταλήψεις σχολείων με εθνικιστικό περιεχόμενο, όπως στον Γέρακα.
• Αυτοί που αναπαράγουν αμάσητη την προπαγάνδα της ΕΕ, το δόγμα της εξίσωσης του φασισμού με τον κομμουνισμό, εξωραΐζοντας τον πρώτο και θάβοντας τον δεύτερο.
• Αυτοί που με κάθε τρόπο «ξεπλένουν» τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και αποκαλούν τον Τραμπ, που στηρίχτηκε από την Κου Κλουξ Κλαν, «διαβολικά καλό»!

 

Τέτοιοι τύποι παριστάνουν λοιπόν τους «ενήλικους» και έχουν το θράσος να κουνούν το δάχτυλο στο ΚΚΕ.

 

Τέτοια «ενηλικίωση» δεν απέχει πολύ από τα …γεροντοξεμωράματα.

Πώς αλλιώς να εξηγηθεί το ότι ο αρθρογράφος της «Αυγής» σχεδόν παρομοιάζει τον Τσίπρα με τον Βελουχιώτη ή και τον Πλουμπίδη, κατηγορώντας το ΚΚΕ ότι του επιτίθεται άδικα…

Μωραίνει Κύριος…

Πηγή: Ριζοσπάστης

Από:rovespieros.gr

Γιώργος Μαργαρίτης – “Ο πανικός των κυρίαρχων πολιτικών θα μας δώσει τερατογενέσεις”

Κατιούσα

Μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη παραχώρησε ο καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας Γιώργος Μαργαρίτης στην εκπομπή “Αντιθέσεις” του Kρήτη TV και το δημοσιογράφο Γιώργο Σαχίνη πριν δυο βδομάδες, με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου. Μετά από μια σύντομη εισαγωγή στo γεγονός και τους λόγους για τους οποίους συνιστά τομή , η συζήτηση επεκτείνεται στην ευρωπαϊκή και διεθνή οικονομική και γεωπολιτική κατάσταση, λαμβάνοντας πάντα υπόψη και το εκάστοτε ιστορικό αποτύπωμα στις σύγχρονες εξελίξεις. Αναφορά γίνεται στη ραγδαία συρρίκνωση του μεριδίου της Ευρώπης στον παγκόσμιο καπιταλισμό και την -οδυνηρή για τους λαούς – αποτυχία των ως τώρα προσπαθειών της άρχουσας τάξης της ηπείρου να αντιστρέψει αυτή την τάση. Αναδεικνύει κι αναλύει τη συρρίκνωση αυτή ως ουσιώδη διαφορά της σύγχρονης ανόδου της ακροδεξιάς με την επικράτηση του φασισμού και του ναζισμού στο μεσοπόλεμο. Υπογραμμίζει ότι σε παγκόσμιο επίπεδο ζούμε σε “έναν κόσμο σκακιστών”, καθώς η θέση των ΗΠΑ υποχωρεί και αναδεικνύονται πολλοί διεθνείς παίκτες, έτσι ώστε οι συμμαχίες να είναι ρευστές και διαρκώς μεταβαλλόμενες. Εξηγεί τους λόγους αποτυχίας της “Αραβικής Άνοιξης” από τη δυτική σκοπιά, ενώ στη συνέχεια η συζήτηση έρχεται στην Ελλάδα και τα Βαλκάνια, τα ζητήματα του αλυτρωτισμού που τεχνηέντως καλλιεργούνται στη χώρα μας και την ευρύτερη περιοχή με αιχμή τη Συμφωνία των Πρεσπών, και την επισφαλή ευνοϊκή θέση που προκύπτει για την ελληνική άρχουσα τάξη στα πλαίσια του ανταγωνισμού ΗΠΑ – Ρωσίας. Ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης το σημείο όπου καταρρίπτει τον ηθικολογικού τύπου μύθου πως “η ιστορία διδάσκει”, εκφράζοντας παράλληλα τη βεβαιότητα πως οι άνθρωποι, τουλάχιστον στην ως τώρα ιστορική πορεία τους, ποτέ δεν αφέθηκαν να αυτοκαταστροφούν και ξεσηκώθηκαν για ν’αλλάξουν τον κόσμο. Τέλος, αναφορά γίνεται και στο ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων και τους λόγους για τους οποίους χωλαίνει τόσο στην ελληνική περίπτωση.

Απόλυση σχολιαστή του CNN επειδή τοποθετήθηκε υπέρ της απελευθέρωσης της Παλαιστίνης

Κατιούσα

Τα όρια της ελευθερίας του λόγου στον καπιταλισμό αναδείχθηκαν για ακόμα μια φορά χθες, καθώς το μεγάλο δίκτυο CNN απέλυσε τον πολιτικό σχολιαστή και καθηγητή του πανεπιστημίου Τεμπλ, Μαρκ Λάμοντ Χιλ, μετά από ομιλία του σε επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών, υπέρ της απελευθέρωσης της Παλαιστίνης, ανήμερα της διεθνούς μέρας αλληλεγγύης στον αγωνιζόμενο παλαιστινιακό λαό.
Ως πρόσχημα για την απόλυσή του αναφέρεται το γεγονός πως χρησιμοποίησε το σλόγκαν πως «η δικαιοσύνη απαιτεί…ελεύθερη Παλαιστίνη από το ποτάμι ως τη θάλασσα», σύνθημα που συνδέεται με οργανώσεις όπως η Χαμάς, αλλά και η PLO, που στις ΗΠΑ αντιμετωπίζονται, κυρίως η πρώτη, ως «τρομοκρατικές».
Ο Χιλ δήλωσε πως «πρέπει να αναγνωρίσουμε το δικαίωμα ενός λαού υπό κατοχή να αμύνεται» και πρόσθεσε «Πρέπει να έχουμε την ειρήνη ως προτεραιότητα, αλλά δεν πρέπει να την εξιδανικεύουμε ή να τη φετιχοποιούμε», ενώ παράλληλα τόνισε πως «Πρέπει να υιοθετούμε και να προωθούμε τη μη βία σε κάθε ευκαιρία, αλλά δεν μπορούμε να υιοθετήσουμε μια στενή, «σεβάσμια» πολιτική που κατηγορεί τους Παλαιστίνιους που αντιστέκονται, που αρνούνται να μην κάνουν τίποτε μπροστά στην κρατική βία και την εθνοκάθαρση».
Η Ρεπουμπλικανική Ένωση Εβραίων ξεκίνησε εκστρατεία να απολυθεί ο Χιλ από τη θέση του στο πανεπιστήμιο Τεμπλ, κατηγορώντας τον ότι προπαγανδίζει την «πλήρη εξόντωση του Ισραήλ», ενώ ο Εβραίος πρόξενος στη Νέα Υόρκη, Ντάνι Νταγιάν, παρομοίασε το σύνθημα του Χιλ με «σβάστικα σε κόκκινη μπογιά».
Το πανεπιστήμιο του Τεμπλ πάντως υπερασπίστηκε το δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης του καθηγητή, μολονότι αποστασιοποιήθηκε από τις δηλώσεις του, λέγοντας πως πρόκειται για προσωπικές του απόψεις.
Ο Χιλ, που έχει απολυθεί και στο παρελθόν από το συντηρητικό τηλεοπτικό δίκτυο FOX το 2010, είχε επικριθεί και πρόσφατα λόγω συνάντησής του με τον ηγέτη της μουσουλμανικής αφροαμερικανικής οργάνωσης «Έθνος του Ισλάμ», Λούις Φαραχάν, ξεκαθαρίζοντας όμως πως διαφωνεί μαζί του σε θέματα Εβραίων και ΛΟΑΤΚΙ.
Ο ίδιος με αναρτήσεις του στο τουίτερ ξεκαθάρισε ότι δεν υποστηρίζει τον αντισημιτισμό κι όλα τα άλλα που του αποδίδονται, αλλά μόνο την ελευθερία των Παλαιστινίων και το δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση. «Είμαι βαθιά επικριτικός έναντι της ισραηλινής πολιτικής και πρακτικής».
Σε ένα χαρακτηριστικό σημείο της ομιλίας του στην επιτροπή του ΟΗΕ, ο Χιλ διέκοψε την ομιλία του για να πιει νερό, λέγοντας σκωπτικά πως μόλις είχε επιστρέψει από τη Μέση Ανατολή και εκεί «έκανα μποϊκοτάζ στο ισραηλινό νερό».
Με πληροφορίες από: washingtontimes.com

Ο άνθρωπος τελικά δεν πήγε ποτέ στο φεγγάρι!

        

Αυτό το κοκκινωπό πράγμα που βλέπετε πάνω από τον Λευκό Πύργο κατά τη γνώμη του Άνθιμου είναι φωτορυθμικά.

Ο άνθρωπος τελικά δεν πήγε στο φεγγάρι! Ποιος το είπε αυτό;! Ποιος θα το έλεγε;! Ή ο Αμβρόσιος ή ο Άνθιμος ή κάποιος άλλος που κουβαλάει τα ίδια σκοταδιστικά μυαλά με αυτούς! Στην προκειμένη περίπτωση το είπε ο Άνθιμος. Τελικά μας δουλεύουν όλοι. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο άνθρωπος πήγε στο φεγγάρι, ενώ στο φεγγάρι δεν πήγε γιατί απλά δεν υπάρχει φεγγάρι, όπως δεν υπάρχουν κι άλλοι πλανήτες! Όλα αυτά τα είπε ο Άνθιμος στο κήρυγμά του την Κυριακή που μας πέρασε! Κι όμως… την ερχόμενη Κυριακή πάλι ο ναός θα είναι γεμάτος προκειμένου να ακούσουν τον Άνθιμο να λέει ότι τα παιδιά τα φέρνει ο πελαργός! Όποιο κανάλι διοργανώσει debate Άνθιμου – Λεβέντη θα σπάσει τα κοντέρ της τηλεθέασης.

Σ. Σηρούς

Δεκέμβρης 1944: Κρίσιμη ταξική σύγκρουση

Αθήνα 4 Δεκέμβρη 1944. Χιλιάδες λαού στην κηδεία των θυμάτων της προηγούμενης μέρας. Ανάμεσά τους τα μαυροφορεμένα κορίτσια, κρατώντας το πανό που έγραφε: «Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα - ΕΑΜ»

Η ένοπλη ταξική σύγκρουση του Δεκέμβρη 1944, των δυνάμεων του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ που μάχονταν ενάντια στα βρετανικά στρατεύματα και τις εγχώριες αστικές δυνάμεις, υπήρξε μια αντικειμενική και αναπόφευκτη, κρίσιμη και κορυφαία έκφραση της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας, σε συνθήκες που εκ των πραγμάτων είχε τεθεί επί τάπητος το «ποιος - ποιον», δηλαδή, το ζήτημα της εξουσίας.
Μετά από μάχες 33 ημερών στην Αθήνα και τον Πειραιά, οι δυνάμεις του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ νικήθηκαν, αν και μπορούσαν να είχαν νικήσει κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις. Στην αρνητική έκβαση της σύγκρουσης συντέλεσαν μια σειρά από παράγοντες σε στρατιωτικό επίπεδο, όπως η μη έγκαιρη συγκέντρωση δυνάμεων στην πρωτεύουσα (το επίκεντρο των μαχών), η μη γενίκευση των μαχών στην υπόλοιπη Ελλάδα, η καθυστερημένη εμπλοκή του ΕΛΑΣ με τα βρετανικά στρατεύματα, η αξιοποίηση των κύριων και πλέον αξιόμαχων μονάδων του ΕΛΑΣ, υπό τον Αρη Βελουχιώτη, σε δευτερεύουσας σημασίας στόχους (εναντίον του Ζέρβα στην Ηπειρο), κ.ά.
Τα βαθύτερα όμως αίτια της αρνητικής έκβασης της σύγκρουσης (που είχαν αντανάκλαση και σε στρατιωτικό επίπεδο) είχαν τις ρίζες τους στη στρατηγική του Κόμματος. Αντί από τις πρώτες κιόλας μέρες της απελευθέρωσης να θέσει στην ημερήσια διάταξη την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας, έθεσε σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης ως στόχο τη συμβολή του στη λεγόμενη «ομαλή δημοκρατική εξέλιξη». Και αυτό, παρά το γεγονός ότι ο υπάρχων συσχετισμός δυνάμεων ήταν σαφώς υπέρ του ΕΑΜικού κινήματος και σε βάρος των αστικών πολιτικών και στρατιωτικών δυνάμεων.

Κυριακή 3 Δεκέμβρη 1944. Συνολικά η αστυνομία σκότωσε 23 και τραυμάτισε 140, ανάμεσά τους και πολλές γυναίκες

Είχαν προηγηθεί οι απαράδεκτες Συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας, με τις οποίες το ΚΚΕ και το ΕΑΜ είχαν συναινέσει και εφαρμόσει την ολέθρια γραμμή της αντιφασιστικής εθνικής ενότητας. Το αποτέλεσμα ήταν η συμμετοχή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στην κυβέρνηση Παπανδρέου, με έξι υπουργούς και υφυπουργούς. Ανάμεσα σε αυτά που είχαν συμφωνηθεί περιλαμβανόταν και η διάλυση όλων των αντάρτικων ένοπλων οργανώσεων και άλλων στρατιωτικών σχηματισμών, στο πλαίσιο της δημιουργίας ενός «εθνικού στρατού».
Κατά παράβαση των συμφωνιών, η διαταγή διάλυσης των στρατιωτικών σχηματισμών δεν περιελάμβανε την Ορεινή Ταξιαρχία και τον Ιερό Λόχο, συνολικής δύναμης 4.500 ανδρών, που γίνονταν πολύ περισσότεροι με την πρόσθεση της Χωροφυλακής, της Αστυνομίας κι άλλων ένοπλων αστικών δυνάμεων. Αυτό το γεγονός αποτέλεσε την αιτία των γεγονότων που ακολούθησαν.
Η μάχη του Δεκέμβρη έλαβε το χαρακτήρα της άμυνας απέναντι στην αστική επιθετικότητα. Η ένοπλη λαϊκή δύναμη χρησιμοποιήθηκε τελικά μόνο ως μέσο πίεσης για έναν «έντιμο συμβιβασμό».

Προανάκρουσμα

Στις 30 Νοέμβρη ο πρωθυπουργός Παπανδρέου και ο Βρετανός στρατηγός Σκόμπι απαίτησαν τελεσιγραφικά τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ και της Εθνικής Πολιτοφυλακής.
Το ΚΚΕ και το ΕΑΜ αρνήθηκαν να υποκύψουν στους αστικούς εκβιασμούς. Οπως τόνισε ο Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ Γ. Σιάντος απευθυνόμενος στην ΚΕ του ΕΑΜ την 1η Δεκέμβρη: «Αν τώρα τολμήσουν δυναμικές λύσεις, φανταστείτε τι θα τολμήσουν μεθαύριο, στην περίπτωση που θ' αποστρατευόταν ο ΕΛΑΣ...». Την ίδια μέρα οι υπουργοί του ΕΑΜ παραιτήθηκαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας, ενώ ο ΕΛΑΣ τέθηκε σε επιφυλακή.
Από την άλλη μεριά, ο ταξικός αντίπαλος είχε ήδη αρχίσει να κινείται, με την Ορεινή Ταξιαρχία να ακροβολίζεται στους λόφους του Υμηττού, νέες βρετανικές δυνάμεις να αποβιβάζονται στο Φάληρο και τον Ζέρβα να μεταβαίνει στην Ηπειρο όπου βρισκόταν ο κύριος όγκος του ΕΔΕΣ. Στις 2 Δεκέμβρη το υπουργικό συμβούλιο - δίχως πλέον τους αντιπροσώπους του ΕΑΜ - υπέγραψε τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ και κήρυξε γενική επιστράτευση.

Βρετανικά άρματα καταλαμβάνουν τα γραφεία του ΕΑΜ

Στις 3 Δεκέμβρη μια πραγματική λαοθάλασσα κατέκλυσε το Σύνταγμα σε διαμαρτυρία, ανταποκρινόμενη στο κάλεσμα του ΕΑΜ. Δυνάμεις της αστυνομίας υπό τον Α. Εβερτ άνοιξαν πυρ αιματοκυλώντας το άοπλο πλήθος: 21 νεκροί, 140 τραυματίες. Η δολοφονική επίθεση επαναλήφθηκε και την επόμενη μέρα, στην κηδεία των θυμάτων, με αποτέλεσμα το θάνατο 40 και τον τραυματισμό 70 ακόμη αγωνιστών. Ο ΕΛΑΣ κινητοποιήθηκε για τον αφοπλισμό της αστυνομίας και της χωροφυλακής, μην προχωρώντας όμως σε αποφασιστικό χτύπημα των αστικών δυνάμεων στην πρωτεύουσα και αποφεύγοντας προσωρινά την εμπλοκή με τους Βρετανούς.

Οι αντίπαλες δυνάμεις

Στην αρχική φάση των μαχών σε Αθήνα και Πειραιά ο ΕΛΑΣ παρέταξε το Α' Σώμα Στρατού (την 1η και 2η Ταξιαρχία Αθηνών με 4 Συντάγματα, το 5οΑνεξάρτητο Σύνταγμα Περιχώρων και το 6ο Ανεξάρτητο Σύνταγμα Πειραιά), καθώς και τη 2η Μεραρχία (Αττικοβοιωτίας). Σύνολο: 10.350 μαχητές. Στην πορεία οι δυνάμεις αυτές ενισχύθηκαν με μονάδες του ΕΛΑΣ που κινητοποιήθηκαν από τις γύρω περιοχές ξεπερνώντας τις 16.000. Ο οπλισμός τους ήταν περιορισμένος, ελαφρύς και προερχόταν κυρίως από «λάφυρα» του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.
Οι αστικές δυνάμεις αποτελούνταν αρχικά από την Ορεινή Ταξιαρχία, τη Χωροφυλακή, την Αστυνομία Πόλεων, τα Τάγματα Εθνοφυλακής, την «Χ», τον ΕΔΕΣ Αθήνας και τους ταγματασφαλίτες που στρατωνίζονταν στου Γουδή. Σύνολο: 11.000 άνδρες. Σε αυτούς προστέθηκαν στη συνέχεια άλλοι 12.000 ταγματασφαλίτες (που η κυβέρνηση συγκέντρωσε στην πρωτεύουσα από διάφορα σημεία της χώρας και τους επανεξόπλισε) καθώς και σημαντικές βρετανικές δυνάμεις, που σταδιακά έφτασαν τις 60.000 άνδρες. Η αστική πλευρά διέθετε άφθονο και βαρύ οπλισμό, συνεπικουρούμενο από πυροβολικό, άρματα μάχης, αεροπορία και τη δύναμη πυρός του βρετανικού στόλου.

Η εξέλιξη των μαχών

Χάρτης από έκδοση της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού, που απεικονίζει τα 28 κατειλημμένα από το μαχόμενο λαό αστυνομικά τμήματα (σημειωμένα σε κόκκινο κύκλο)

Παρά τις όποιες ταλαντεύσεις και την απώλεια του αξιόμαχου 2ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ (παραδόθηκε στους Βρετανούς από τον ίδιο τον διοικητή του, Μ. Παπαζήση), το ένοπλο λαϊκό κίνημα εξουδετέρωσε γρήγορα όλες τις εστίες του ταξικού αντιπάλου, περιορίζοντάς τον στο κέντρο της Αθήνας και σε δύο σημεία στον Πειραιά (μέγαρο Βάττη και Σχολή Δοκίμων). Στη γοργή και σχεδόν καθολική αυτή επικράτηση του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ στην πρωτεύουσα συνέβαλε καταλυτικά η πολιτική, ηθική και πολύμορφη στήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας των λαϊκών μαζών.
Από τις σημαντικότερες μάχες που έδωσε ο ΕΛΑΣ κατά τον Δεκέμβρη του 1944 ξεχωρίζουν: Η συντριβή των Χιτών στο Θησείο (4/12). Η μάχη κατά του Συντάγματος Χωροφυλακής Μακρυγιάννη (από τις 6/12), που γλίτωσε μόνο χάρη στην επέμβαση των βρετανικών τανκς. Η μάχη της Καισαριανής (ξεκίνησε στις 6/12 και το μέτωπό της κράτησε 25 μέρες) - το «Στάλινγκραντ της Ελλάδας» όπως τη χαρακτήρισε ο «Ριζοσπάστης».Η άλωση της Σχολής Ευελπίδων (11/12). Η νικηφόρα επίθεση κατά των βρετανικών εγκαταστάσεων στα «Παραπήγματα» (12/12). Η κατάληψη του Αρχηγείου της Βρετανικής Αεροπορίας στην Κηφισιά (19/12), κ.ά.
Απαράμιλλος υπήρξε ο ηρωισμός: Των μαχητών του λόχου Σπουδαστών «Λόρδος Βύρων» στη μάχη του Πολυτεχνείου (5 - 6/12) και των Εξαρχείων (1 - 2/1/1945). Της διμοιρίας των ανταρτοΕΠΟΝιτών, που με δυναμική έφοδο κατέλαβε τον άρτια οχυρωμένο και πολλαπλάσια υπερασπιζόμενο λόφο του Αράπη (12/12). Των 15 ΕΛΑΣιτών, που με επικεφαλής τον Καπετάνιο του Τάγματος Καισαριανής Ορέστη και τον Διοικητή του 3ου Λόχου Βουτυρά, πολέμησαν περικυκλωμένοι μέχρι την τελευταία σφαίρα (13/12). Σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση, το πτώμα του Καπετάν Ορέστη είχε 50 χτυπήματα από μαχαίρι στο στήθος και το κεφάλι. Των 30 ΕΛΑΣιτών υπερασπιστών της Καστέλλας, που έπεσαν όλοι μαχόμενοι επί ώρες σώμα με σώμα (16/12). Των ΕΛΑΣιτών υπερασπιστών του εργοστασίου ΦΙΞ, που χρειάστηκε να εμβολιστεί με άρματα μάχης, για να καμφθεί η αντίστασή τους (17/12). Των ΕΛΑΣιτών μαχητών της Ομόνοιας, που προτίμησαν να θαφτούν στα χαλάσματα των βομβαρδισμών, παρά να παραδοθούν (2/1/1945). Τα παραδείγματα είναι πράγματι πολλά.
Δίπλα στον ένοπλο λαό στάθηκαν οι άοπλες λαϊκές μάζες, που ρίχτηκαν με αυτοθυσία και ηρωισμό στη μάχη των οδοφραγμάτων (μόνο στον Πειραιά στις 5 - 6 Δεκέμβρη υψώθηκαν σχεδόν 2.000 οδοφράγματα), στη στελέχωση των λαϊκών οργανώσεων, στη στήριξη των Λαϊκών Επιτροπών, των δικτύων - δομών Υγείας κ.λπ. Οι Λαϊκές Επιτροπές συγκρότησαν ένα αξιοθαύμαστο δίκτυο καταγραφής, συγκέντρωσης και διανομής των διαθέσιμων αποθεμάτων της πρωτεύουσας. Χιλιάδες τρόφιμα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης μοιράστηκαν στις λαϊκές συνοικίες, εκατοντάδες συσσίτια οργανώθηκαν για τα παιδιά, τους απόρους, τους πρόσφυγες των βομβαρδισμών κ.λπ.
Ακόμη, καθώς ο αριθμός των τραυματιών μεταξύ των μαχητών αλλά και των αμάχων αυξανόταν συνεχώς, οργανώθηκαν δεκάδες νοσοκομειακές μονάδες από τις πρώτες κιόλας μέρες των μαχών, στις οποίες συμμετείχαν εθελοντικά εκατοντάδες γιατροί, νοσοκόμοι και νοσοκόμες καθώς και ανειδίκευτοι πολίτες, που αυτόκλητα έσπευδαν να βοηθήσουν την υπόθεση του αγώνα, όπως μπορούσε ο καθένας, μέρα και νύχτα. Γύρω τους εκτεινόταν ένα ευρύ και καλά οργανωμένο δίκτυο τραυματιοφορέων, που με κίνδυνο της ζωής τους και πενιχρά - συχνά αυτοσχέδια - μέσα έφεραν σε πέρας το έργο της διακομιδής των τραυματισμένων. Ο εξοπλισμός των μονάδων γινόταν με ευθύνη των λαϊκών οργανώσεων, ενώ τα πάντα προέρχονταν από προσφορές. Η καθαριότητα και λειτουργία τους υπήρξε υποδειγματική.
Τόσο στις λαϊκές μαζικές οργανώσεις όσο και στα μάχιμα τμήματα του ΕΛΑΣ διακρίθηκαν το Δεκέμβρη πολλές γυναίκες, που ήδη από την περίοδο της Κατοχής είχαν ενταχθεί μαζικά στο ΚΚΕ και στο ΕΑΜ - ΕΛΑΣ.
Ενδεικτικό της δυναμικής του ένοπλου λαϊκού κινήματος ήταν το γεγονός ότι οι Βρετανοί εξέταζαν σοβαρά ακόμη και το ενδεχόμενο αποχώρησης των δυνάμεών τους από την Αθήνα και σύμπτυξής τους στο Φάληρο και το αεροδρόμιο του Χασανίου (Ελληνικό), μέχρι τουλάχιστον να συγκεντρωθούν οι ενισχύσεις που απαιτούνταν για την επικράτησή τους επί του ΕΛΑΣ. Ο Σκόμπι παρουσίασε τα παραπάνω στο πολεμικό συμβούλιο που συνήλθε στις 11/12 με τη συμμετοχή και του Διοικητή της Ορεινής Ταξιαρχίας Θρ. Τσακαλώτου, ο οποίος αντέδρασε έντονα και ειδοποίησε σχετικά τον Γ. Παπανδρέου. Εντονα όμως αντέδρασε και το Λονδίνο, που διέταξε τον Σκόμπι να κρατήσει πάση θυσία τις θέσεις του μέχρι να καταφθάσουν οι ενισχύσεις που ήδη ήταν καθ' οδόν. Η απόσπαση βρετανικών στρατευμάτων από το μέτωπο της Ιταλίας (κατά των Γερμανών) στο μέτωπο της Αθήνας (κατά του ένοπλου λαϊκού κινήματος) είναι χαρακτηριστικό των προτεραιοτήτων των αστικών δυνάμεων (εγχώριων και διεθνών).
Από τις 20 Δεκέμβρη, η πλάστιγγα της σύγκρουσης άρχισε να γέρνει σαφώς προς την πλευρά των αστικών δυνάμεων. Ταυτόχρονα, στις περιοχές που καταλαμβάνονταν από τον ταξικό αντίπαλο, εκατοντάδες άνθρωποι συλλαμβάνονταν, φυλακίζονταν, κλείνονταν σε στρατόπεδα, βασανίζονταν, μόνο και με την υποψία της συνεργασίας τους με το ΚΚΕ και το ΕΑΜ. Η πείνα αποτέλεσε επίσης βασικό όπλο των αστικών δυνάμεων: Ηδη από τις 4/12 η UNRRA είχε διακόψει τη διανομή τροφίμων στην πρωτεύουσα, ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός παρεμποδιζόταν, ενώ βρετανικά αεροπλάνα στόχευαν σκοπίμως τα συσσίτια των Λαϊκών Επιτροπών.
Στις 25 Δεκέμβρη κατέφθασε στην Αθήνα ο Βρετανός πρωθυπουργός, Ου. Τσόρτσιλ και στις 26 - 27 πραγματοποιήθηκε διάσκεψη στο υπουργείο Εξωτερικών με τη συμμετοχή εκπροσώπων του αστικού πολιτικού συστήματος και του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ. Οταν ο Γ. Σιάντος ρώτησε τον προεδρεύοντα αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό για το αντικείμενο της διάσκεψης, εκείνος του είπε: «Για να παραδώσετε τα όπλα». Για να λάβει την απάντηση: «Αν μας καλέσατε γι' αυτό, ελάτε να τα πάρετε. Νέο Λίβανο δεν πρόκειται να 'χουμε».Η διάσκεψη έληξε χωρίς αποτέλεσμα και οι μάχες συνεχίστηκαν.
Τα μεσάνυχτα της 4 προς 5 Γενάρη, η ΚΕ του ΕΛΑΣ, αξιολογώντας τις εξελίξεις στα πεδία των μαχών (τη συντριπτική υπεροπλία του αντιπάλου, τη μη δυνατότητα άμεσης ενίσχυσης του ΕΛΑΣ και τον κίνδυνο υπερφαλάγγισης των δυνάμεών του στην πρωτεύουσα), εξέδωσε διαταγή για γενική σύμπτυξη προς Πεντέλη - Πάρνηθα. Η σύμπτυξη του ΕΛΑΣ πραγματοποιήθηκε καθ' όλη τη διάρκεια της νύχτας έως το πρωί, με απόλυτη πειθαρχία και συνοχή. Χιλιάδες άοπλοι πολίτες, μέλη των μαζικών λαϊκών οργανώσεων, του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, ακολούθησαν τον ΕΛΑΣ σε αυτήν την πορεία. Στις 11 Γενάρη υπογράφτηκε ανακωχή, σύμφωνα με την οποία ο ΕΛΑΣ υποχρεωνόταν να αποσυρθεί από την Αττική και από μια σειρά άλλες περιοχές.

Η βρωμερή προπαγάνδα της πτωματολογίας

Μετά την ανακωχή, η αντικομμουνιστική προπαγάνδα κορυφώθηκε σε σημείο παροξυσμού. Μία από τις πολλές - μυθιστορηματικές όσο και ψεύτικες - περιγραφές του «μακελειού της Αθήνας» από την κυβερνητική εφημερίδα «Η ΕΛΛΑΣ» στις 18/1/1945, με την «αρχηγίνα της ΟΠΛΑ» να «χοροπηδά πάνω σε μισοπεθαμένους πατριώτες από τα μαρτύρια (...) αφρίζοντας: - Σκοτώστε και αυτόν. Και κείνον (...) Βγάλτε τους και τα μάτια. Και τη γλώσσα!», είναι χαρακτηριστική.
Οι «αποκαλύψεις» ομαδικών τάφων και άλλων «ανείπωτων εγκλημάτων» των κομμουνιστών ήταν καθημερινές. Δεκάδες πτώματα ξεθάβονταν από τα νεκροταφεία, παραμορφώνονταν και στοιβάζονταν σε σωρούς. Σε αυτά προσθέτονταν και δεκάδες άλλα, βασανισθέντων από τους ταγματασφαλίτες, Χίτες κ.λπ., δολοφονηθέντων από τους βρετανικούς βομβαρδισμούς των λαϊκών συνοικισμών κ.ο.κ. Κόσμος συγκεντρωνόταν με τη βία για να γίνει «μάρτυρας» των δήθεν αποτελεσμάτων της «κόκκινης τρομοκρατίας», ενώ συχνά καλούνταν και ξένοι δημοσιογράφοι, προκειμένου να προσδώσουν διεθνή διάσταση (και «πιστοποίηση») σε όλο αυτό το μακάβριο θέατρο.
Οι προβοκάτσιες ήταν τόσο κακότεχνα στημένες, που εμφανίζονταν ως «εκτελεσθέντες από την ΟΠΛΑ» ακόμα και άτομα που βρίσκονταν εν ζωή. «Η εφημερίδα "Εθνος"», π.χ., «έγραψε στις 14/2/45 και ότι η σύζυγος του Ταγματάρχη Γεωργίου Παρασκευή και η κόρη του Πόπη εξετελέσθησαν υπό της ΟΠΛΑ. Φαίνεται όμως ότι κι αυτές "ανέστησαν εκ νεκρών", αλλιώς δεν εξηγείται πως σήμερα ζουν και βασιλεύουν!» («Ριζοσπάστης», 3/3/1945).
Στους στημένους «ομαδικούς τάφους» του Περιστερίου, του Γαλατσίου, της Κυψέλης κ.λπ., βρέθηκαν ακόμη και πτώματα ΕΛΑΣιτών - κομμουνιστών! Οπως π.χ. της Μαρίας Πανά, εθελόντριας στο νοσοκομείο του ΕΛΑΣ Νέας Σμύρνης και κατόπιν στο συνεργείο του ΕΛΑΣ Υμηττού, η οποία παρουσιάστηκε στις 26/5/1945 από τις εφημερίδες «Βραδυνή» και «Ασύρματος» ως «συλληφθείσα υπό των ελασιτών» και κατόπιν «κακοποιηθείσα», «βιασθείσα» και «εκτελεσθείσα». 'Η της 18χρονης Χρυσούλας Κωτσάκη, μέλους του ΚΚΕ, που ενώ δολοφονήθηκε από Χίτες, το πτώμα της ξεθάφτηκε και μεταφέρθηκε σε «έκθεση πτωμάτων» δήθεν δολοφονηθέντων του ΕΛΑΣ το Μάρτη του 1945 (Φιλιώ Τόλια, «Γυναίκες - Από την Αντίσταση στο Δεκέμβρη», στο «Δεκέμβρης του '44 - Κρίσιμη ταξική σύγκρουση», επ. Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2014, σελ. 166 - 167).
Κατά τη «συνήθη» πρακτική, η πτωματολογία υπήρξε αυθαίρετη και ως προς τους αριθμούς. Ετσι, εκτός από τους 1.800 εκτελεσθέντες που δήλωσε η Ιατροδικαστική Υπηρεσία έως τον Απρίλη του 1945 (δίχως η ίδια να αναφέρει από ποιους), άλλες αστικές εκτιμήσεις εκτείνονται από 4.000 έως 6.000 (Στ. Καλύβας, «Καθημερινή», 7/12/2014) φτάνοντας ακόμη και τις 65.000 («Δημοκρατία», 4/12/2013).
Ανάλογη υπήρξε η αστική σπέκουλα και προπαγάνδα σχετικά με τους αιχμαλώτους - ομήρους του ΕΛΑΣ. Στις 14/1/1945 η εφημερίδα «Η ΕΛΛΑΣ» έκανε λόγο για 40.000 ομήρους του ΕΛΑΣ, για γυναικόπαιδα που «δέρονται ανηλεώς ή θανατώνονται», για ομαδικές εκτελέσεις εν ψυχρώ κ.λπ. Στον ίδιο τόνο, 7 δεκαετίες αργότερα, σχετικό αφιέρωμα της «Καθημερινής» (7/12/2014) μιλούσε για «παραλογισμό» και «θηριωδία» που «άφησαν το ΚΚΕ με ένα στίγμα το οποίο οι ηγέτες του προσπαθούν να σβήσουν μέχρι σήμερα»!
Ολη η παραπάνω αστική προπαγάνδα της πτωματολογίας εξυπηρετεί πολλαπλούς σκοπούς:
-- Την ηθικοπολιτική απαξίωση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, την αμαύρωση του ρόλου και του κύρους τους στη διάρκεια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα (με προεκτάσεις βεβαίως και στο σήμερα).
-- Τον εξαγνισμό των αστικών δυνάμεων, είτε αυτών που συνεργάστηκαν με τις δυνάμεις Κατοχής, είτε εκείνων που παρέμειναν στην απραξία εντός και εκτός Ελλάδας, φιλογερμανικών και φιλοβρετανικών, «δεξιών» και «κεντρώων».
-- Την αντιστροφή της πραγματικότητας, «εξαφανίζοντας» τις ωμότητες και φρικαλεότητες της αστικής πλευράς και εμφανίζοντάς τις ως «έργα και ημέρες» του εξεγερμένου λαϊκού κινήματος, του ΚΚΕ. Οι βομβαρδισμοί και οι μαζικές δολοφονίες αμάχων δεν υπήρξαν ποτέ στην πρακτική/λογική των ΕΑΜ - ΚΚΕ. Ηταν όμως ξεκάθαρα στην πρακτική/λογική των αστικών δυνάμεων, όπως καταμαρτυρεί ο ίδιος ο Θρ. Τσακαλώτος, προτείνοντας τον βομβαρδισμό «Καισαριανής και Κοκκινιάς, όπου ήσαν συγκεντρωμέναι αι οικογένειαι των κομμουνιστών», με σκοπό να «πονέσουν δι' απώλειαν περιουσιών και προσφιλών προσώπων» (Θρασύβουλος Τσακαλώτος, «40 χρόνια στρατιώτης της Ελλάδος», εκδ. «Ακρόπολις», Αθήνα, 1960, σελ. 618).
-- Τον ξορκισμό της επαναστατικής - ταξικής βίας και τη νομιμοποίηση της αστικής - ταξικής βίας. Η άσκηση λαϊκής βίας απέναντι σε μια μειοψηφία - δυνάστη της πλειοψηφίας του πληθυσμού θεωρείται καταστροφική, αλόγιστη, άσκοπη, δόλια, πραξικοπηματική κ.ο.κ. Αντιθέτως, η άσκηση βίας από τη μεριά της αστικής τάξης, του κράτους και των συμμάχων της, θεωρείται λελογισμένη, θεμιτή, δικαιολογημένη.
Βεβαίως, σε μια ένοπλη σύγκρουση, όπου μάλιστα ο αντίπαλος είναι ο βασανιστής, ο χαφιές, ο μαυραγορίτης, ο κάθε στυλοβάτης μιας σειράς δεινών που έπληξαν το λαό μας επί 4 χρόνια, είναι αναπόφευκτο να υπάρχουν σωρευμένη λαϊκή οργή και υπερβασίες, δίχως ωστόσο να είναι αυτές που χαρακτήριζαν τον ένοπλο λαϊκό αγώνα και δίχως να απαλείφουν το κύριο ζήτημα:
-- Οτι το ΚΚΕ και το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ εκπροσωπούσαν το λαϊκό δίκιο. Οι όποιες - υπαρκτές - υπερβασίες συνέβησαν ως εξαιρέσεις (αυθόρμητα ή άλλες ως προβοκάτσιες) και όχι ως αποτέλεσμα κάποιας συλλογικής - γενικής κατεύθυνσης ή πρακτικής. Οπως χαρακτηριστικά τόνισε ο Ν. Ζαχαριάδης στη 12η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (1945): «Οι πράξεις που κάνουν τα μέλη του Κόμματος δημιουργούν ευθύνες και για το ίδιο. Μα μια που το ΚΚΕ δεν έδωσε τέτοια γραμμή (...) δεν δημιουργείται ζήτημα ηθικής τάξης για το ΚΚΕ. Γιατί το Κόμμα μας έχει το θάρρος να διακηρύξει ότι τέτοιες περιπτώσεις, όπως του Κορώνη (καθηγητής Πολυτεχνείου), είτε της ηθοποιού Παπαδάκη δεν μπορούν να βρουν δικαίωση και πρέπει να καταδικαστούν ανοιχτά» (Αρχείο της ΚΕ του ΚΚΕ - Εγγραφο 585133).
Ειδικά, όσον αφορά τους αιχμαλώτους, ήδη από τις 5 Δεκέμβρη το Α' ΣΣ του ΕΛΑΣ είχε εκδώσει διαταγή για «τα αναγκαία μέτρα διά την ασφάλειαν της ζωής των συλλαμβανομένων αιχμαλώτων (αστυνομικών, χωροφυλάκων κ.λπ.)», τονίζοντας, μεταξύ άλλων, πως «απαγορεύεται η κακομεταχείρισις και η αφαίρεσις της ζωής αυτών».
Επιπλέον, αποκρύπτεται σκοπίμως, πως ο ΕΛΑΣ άρχισε να χρησιμοποιεί το μέτρο της «ομηρίας», μόλις μετά τις 18 Δεκέμβρη και μόνο αφού είχε ήδη επιστρατευτεί από τον αντίπαλο μαζικά πολύ νωρίτερα, ως ύστατο μέτρο ασφαλείας και αντιστάθμισμα στους χιλιάδες ΕΑΜίτες ομήρους που κρατούσαν οι Βρετανοί και ο Ζέρβας. Βεβαίως, η απάντηση του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ στην ομηρία της αστικής πλευράς όφειλε να είναι περισσότερο μελετημένη και στοχευμένη.
Ολα «τα παραπάνω βρίσκονται στον αντίποδα της πτωματολογίας και της προβοκάτσιας, ακόμα και όταν γίνονταν υπερβασίες, που παρουσιάζονται σε όλους τους μεγάλους ξεσηκωμούς. Οταν έχουν προηγηθεί χρόνια θανάτων από την πείνα, την ώρα που λίγοι θησαύριζαν, όταν έχουν εκτελεστεί χιλιάδες, όταν πολλοί και πολλές έχουν βασανιστεί και φυλακιστεί, όταν αμέτρητοι έχουν ξεσπιτωθεί, η σωρευμένη αγανάκτηση και το μίσος ξεπηδούν αυθόρμητα, γίνονται υλική δύναμη άσκησης μιας δίκαιης τρομοκρατίας που μαζί με τα ξερά συμπαρασύρει και χλωρά» (Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, 1939 - 1949, Β1 Τόμος, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2018, σελ. 420 - 421).
Οπως πολύ χαρακτηριστικά έγραψε ο Μ. Γκόρκι στις αναμνήσεις του για τον Λένιν: «Συχνά μου τύχαινε να μιλώ με τον Λένιν για τη σκληρότητα της επαναστατικής τακτικής και πράξης.
- Τι θέλετε σεις; -έκπληκτος και με θυμό με ρωτούσε-. Είναι δυνατό να επικρατήσει ανθρωπισμός σε μια τέτοια πρωτοφανέρωτη άγρια συμπλοκή; Πού να υπάρχει θέση ευσπλαχνίας και μεγαλοψυχίας εδώ; (...) Σαν αρκούδα ορμάει η αντεπανάσταση και μεις -τι λοιπόν; Δεν είμαστε υποχρεωμένοι, δεν έχουμε δικαίωμα να αγωνισθούμε, να αντισταθούμε; Μα, συγχωράτε μας, δεν είμαστε βλάκες. Εμείς ξέρουμε: Κείνο που το θέλουμε εμείς, κανένας δεν μπορεί να το κάνει, εκτός από μας. (...) -Με ποιο μέτρο μετράτε σεις την ποσότητα των απαραίτητων ή των περίσσιων χτυπημάτων στη σύγκρουση; -με ρώτησε αυτός μια φορά ύστερα από φλογερή συζήτηση. Σ' αυτό το απλό ερώτημα μπόρεσα να απαντήσω μόνο με λυρισμό. Νομίζω ότι άλλη απάντηση από το όχι, δεν υπάρχει».

***

Η στάση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ να μην υποχωρήσουν στην αξίωση της ντόπιας αστικής τάξης και των διεθνών συμμάχων της για αφοπλισμό του λαϊκού κινήματος ήταν σωστή και επιβεβλημένη. Μια τέτοια υποχώρηση θα σήμαινε την απόλυτη πολιτική και ηθική απαξίωση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, ενώ θα τσάκιζε το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Τουναντίον, η ενεργός, ένοπλη απάντηση στους αστικούς εκβιασμούς έδειξε πως το ΚΚΕ και το εργατικό - λαϊκό κίνημα διέθεταν ταξικά αντανακλαστικά και εφεδρείες, επιλέγοντας τα όπλα και όχι τις αλυσίδες, τόσο το Δεκέμβρη του 1944, όσο και αργότερα, κατά την τρίχρονη εποποιία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΙ ΚΙΝΕΖΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑ ΓΙΑ ΓΕΝΝΗΣΗ ΔΙΔΥΜΩΝ ΓΕΝΕΤΙΚΑ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΜΕΝΩΝ ΜΩΡΩΝ

Εγινε χρήση των «γονιδιακών ψαλιδιών» για λόγους ευγονικής;

Copyright 2018 The Associated

Μικροπλάκα με ανθρώπινα έμβρυα που τροποποιήθηκαν γενετικά με την τεχνική CRISPR, από την ομάδα του Χε Τζιανκούι

Το σύστημα τροποποίησης γενετικού κώδικα CRISPR-Cas9, που από το 2012, που εφευρέθηκε, χρησιμοποιείται με ενθουσιασμό στην επιστημονική έρευνα, αποτελεί πολύ ισχυρό και γι' αυτό πολύ επικίνδυνο εργαλείο. Στηριζόμενο σε έναν αμυντικό μηχανισμό του ανοσοποιητικού συστήματος των βακτηρίων, που κυνηγά και καταστρέφει τους εισβάλλοντες ιούς, το CRISPR μπορεί να εντοπίσει και να αντικαταστήσει μεμονωμένα γονίδια κατά βούληση. Καθόλου άδικα πήρε το όνομα «γονιδιακό ψαλίδι». Ομως πέρα από την επιθυμητή αλλαγή, το CRISPR συχνά προκαλεί παράλληλα και ανεπιθύμητες παρενέργειες, επικίνδυνες μεταλλάξεις. Το 2016, πείραμα με το CRISPR για την εξάλειψη μιας δυνάμει θανάσιμης ασθένειας του αίματος σε 86 μη βιώσιμα ανθρώπινα έμβρυα είχε επιτυχία μόνο σε 4 απ' αυτά, ενώ προκάλεσε αμέτρητες μη σκόπιμες μεταλλάξεις στο γενετικό τους κώδικα. Οι μεταλλάξεις αυτές θα δημιουργούσαν προβλήματα υγείας στα παιδιά που θα γεννιούνταν και θα μεταφέρονταν από γενιά σε γενιά εφόσον τα παιδιά αυτά στην πορεία τεκνοποιούσαν. Γι' αυτό, μέχρι να βρεθούν λύσεις - αν βέβαια γίνει αυτό κατορθωτό - η επιστημονική κοινότητα είχε συμφωνήσει να μη χρησιμοποιείται η τεχνική σε ανθρώπινα έμβρυα στην τεχνητή γονιμοποίηση.
Τη βδομάδα που πέρασε ένας Κινέζος επιστήμονας, ο Χε Τζιανκούι, αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Επιστημών και Τεχνολογίας του Νότου στη Σεντσέν ανακοίνωσε ότι εφάρμοσε το σύστημα CRISPR σε δύο έμβρυα, που στη συνέχεια εμφυτεύτηκαν στη μήτρα της μητέρας τους, για να γεννηθούν τελικά δύο κοριτσάκια. Την ανακοίνωση έκανε - καταρχάς μέσω «YouTube» - την παραμονή της πραγματοποίησης συνεδρίου γενετιστών (2η Διεθνής Σύνοδος για την Τροποποίηση του Ανθρώπινου Γονιδιώματος) στο Χονγκ Κονγκ, στο οποίο επρόκειτο να συμμετάσχει, χωρίς κανείς από τους συναδέλφους του της διεθνούς κοινότητας να γνωρίζει τίποτα νωρίτερα.

Κατά παραγγελία

Υπάρχουν ορισμένες περιπτώσεις που θα μπορούσε να συζητηθεί η γενετική τροποποίηση ανθρώπινων εμβρύων για τη διόρθωση στο γενετικό τους κώδικα γονιδίων, που ευθύνονται για βαριές ασθένειες, όπως η αιμοφιλία, η κυστική ίνωση και δεκάδες άλλες για τις οποίες έχει εντοπιστεί το υπεύθυνο γονίδιο. Ομως η ομάδα του Χε, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του, πραγματοποίησε τη διαδικασία στα έμβρυα 8 ζευγαριών (7 μετά την εγκατάλειψη του προγράμματος από ένα ζευγάρι), που ο άντρας έπασχε από Εϊτζ, ενώ η γυναίκα όχι, ώστε να αφαιρέσει με το «γενετικό ψαλίδι» ένα γονίδιο που υπάρχει κανονικά στο ανθρώπινο γονιδίωμα και θεωρείται ότι σχετίζεται με το βιολογικό υπόβαθρο της μόλυνσης από τον ιό HIV. Με άλλα λόγια, πέρα από τον αυθαίρετο και κρυφό τρόπο που το έκανε, εφάρμοσε την τεχνική όχι για να βοηθήσει κάποιους ανθρώπους να αποκτήσουν υγιή παιδιά, αλλά για να κάνουν παιδιά που θα έχουν ανθεκτικότητα σε μια αρρώστια από την οποία δεν θα έπασχαν τα ίδια, καθώς η μητέρα τους δεν ήταν οροθετική και δεν κινδύνευαν να μολυνθούν με τον ιό κατά τη γέννηση. Αν οι ισχυρισμοί του Χε αληθεύουν πρόκειται για παραγωγή παιδιών με χαρακτηριστικά κατά παραγγελία, μια εφαρμογή του CRISPR για λόγους ευγονικής.
Εκατόν είκοσι δύο Κινέζοι επιστήμονες, βιολόγοι και γιατροί καταδίκασαν τις ενέργειες του Χε, θεωρώντας πως πλήττουν την ανάπτυξη της βιοϊατρικής έρευνας στην Κίνα. Παράλληλα, έρευνα ανακοίνωσαν ότι θα πραγματοποιήσουν οι κινεζικές αρχές. Το πανεπιστήμιο του Χε ανακοίνωσε ότι δεν ήξερε τίποτα για την έρευνα του καθηγητή του και ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι την χρηματοδότησε με δικά του κεφάλαια. Ερωτήματα δημιουργεί το γεγονός ότι ενώ τα τελευταία χρόνια και άλλοι Κινέζοι επιστήμονες διατύπωσαν ισχυρισμούς για έρευνές τους που οδήγησαν σε γεννήσεις παιδιών με τροποποιημένο γενετικό κώδικα, δεν υπάρχει ακριβής εικόνα, ούτε έχει γίνει γνωστό κάποιο μέτρο που πάρθηκε για τέτοια ζητήματα. Θεωρητικά, η έρευνα που έκανε ο Χε είναι παράνομη στην Κίνα, όπου επιτρέπεται μόνο ο εργαστηριακός πειραματισμός με ανθρώπινα έμβρυα και μόνο για 14 μέρες.

Υπερήφανος

Ο Χε, μετά την κατακραυγή από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα και τις αντιδράσεις και μέσα στην Κίνα, ανακοίνωσε ότι διακόπτει προσωρινά το ερευνητικό του πρόγραμμα, χωρίς όμως να θεωρεί ότι έκανε κάτι απαράδεκτο, αντίθετα δήλωσε υπερήφανος. Μάλιστα, είπε ότι δεν έκανε τίποτα περισσότερο από αυτό που δέχεται η Ακαδημία Επιστημών των ΗΠΑ, που υποστηρίζει τη χρήση του CRISPR για τη θεραπεία σοβαρών ασθενειών, αλλά είχε αρνηθεί μορατόριουμ στη σχετική έρευνα. Ενδιαφέρον είναι ότι μετά τις ανακοινώσεις του Χε, η Ακαδημία Επιστημών των ΗΠΑ έβγαλε ανακοίνωση, στην οποία επαναλαμβάνει τα ίδια συμπεράσματα που ο Χε χρησιμοποίησε ως δικαιολογία.
Μιλώντας στο συνέδριο των γενετιστών αμέσως μετά από τον Χε, ο προεδρεύων Αμερικανός νομπελίστας Ντέιβιντ Μπάλτιμορ τόνισε ότι είχε συμφωνηθεί μεταξύ των επιστημόνων να μην προχωρήσει κανείς σε εγκυμοσύνες γενετικά τροποποιημένων μωρών πριν γίνει επιπλέον έρευνα για την αναγκαιότητα και ασφάλεια της διαδικασίας και δήλωσε πως δεν θεωρεί ιατρικά αναγκαία την παρέμβαση που έγινε στα δύο κοριτσάκια. Αλλος ομιλητής υποστήριξε ότι ο Χε εξαπάτησε τους γονείς για να πάρει τη συγκατάθεσή τους, λέγοντάς τους ότι επρόκειτο για δοκιμή εμβολίου για το Εϊτζ και ότι τα παιδιά ήταν πιθανό να ωφεληθούν. Το πρώτο συνέδριο των γενετιστών που είχε γίνει το 2015 είχε καταλήξει σε μια κοινή διακήρυξη, που χαρακτήριζε ανεύθυνη οποιαδήποτε γενετική τροποποίηση σε ανθρώπινα έμβρυα «χωρίς ευρεία κοινωνική συναίνεση για την αναγκαιότητα της προτεινόμενης εφαρμογής».
Ενας από τους εφευρέτες της τεχνικής CRISPR, ο Κινέζος Φενγκ Ζανγκ, κάλεσε τους συναδέλφους του σε όλο τον κόσμο σε μορατόριουμ στη χρήση της στην τεχνητή γονιμοποίηση και δήλωσε ότι οι κίνδυνοι της τροποποίησης εμβρύων για την αφαίρεση του γονιδίου CCR5 φαίνεται να είναι μεγαλύτεροι από τα πιθανά οφέλη, τονίζοντας ότι η αφαίρεση του γονιδίου CCR5 είναι πιθανόν να κάνει τα δύο παιδιά πιο ευάλωτα στον ιό του Δυτικού Νείλου.

Θεσμοί

Η τεχνική CRISPR κάνει τη γενετική τροποποίηση εύκολη και φτηνή. Μια διαδικασία που μπορούσε μεν να γίνει και πριν, τώρα πια μπορεί να γίνεται σχεδόν ανεξέλεγκτα. Πριν δινόταν εκ των πραγμάτων ο χρόνος στους επιστήμονες να μελετήσουν το επόμενο βήμα, τώρα μπορούν να αποφασίσουν «στο πόδι». Οι επιστήμονες δεν πρέπει να προχωρούν αυθαίρετα σε έρευνες που ίσως ποτέ δεν θα πρέπει να αξιοποιηθούν, ούτε να ισχυρίζονται ότι η έρευνά τους δεν έχει πρακτικές εφαρμογές και «να κλωτσάνε το κουτί παρακάτω στο δρόμο». Δεν μπορούν πρώτα να «πυροβολούν» και μετά να «ρωτάνε». Είναι αυτονόητο ότι όταν τέτοια επιστημονικά επιτεύγματα γίνονται αντικείμενο ελέγχου από κράτη και ερευνητικά κέντρα με κριτήριο το κέρδος, όταν γίνονται αντικείμενο ανταγωνισμού, οι κίνδυνοι μεγαλώνουν.
Οι θεσμικοί μηχανισμοί αυτοελέγχου και προστασίας από αυθαιρεσίες είναι αδύνατο να προλάβουν τις εξελίξεις, ως αποτέλεσμα της φύσης (των νόμων λειτουργίας) του καπιταλισμού. Και όταν ακόμα διαμορφώνουν ένα πλαίσιο, η εφαρμογή του δεν ελέγχεται επαρκώς, γιατί αυτό θα φρέναρε την καπιταλιστική οικονομική ανάπτυξη, δηλαδή τα κέρδη. Απόλυτη εξασφάλιση όταν χρησιμοποιείς ισχυρά εργαλεία δεν υπάρχει. Ούτε μπαίνει ζήτημα να μην αναπτύσσονται και χρησιμοποιούνται νέα ισχυρότερα εργαλεία. Είναι όμως τελείως διαφορετικό το επίπεδο κινδύνου όταν αυτά χρησιμοποιούνται σχεδιασμένα και προσεκτικά με σκοπό τη βελτίωση της ζωής των λαών, με έλεγχο από τους ίδιους τους λαούς, απ' ό,τι όταν αυτά χρησιμοποιούνται βιαστικά και απρόσεκτα, οπουδήποτε φαίνεται ότι θα υπάρξει αρκετό κέρδος για τον επενδυτή, ή τον επιστήμονα που θέλει να «ανέβει» στο πλαίσιο της εκμεταλλευτικής κοινωνίας κι αν μπορέσει να γίνει ο ίδιος καπιταλιστής.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγές: www.technologyreview.com, www.npr.org, www.nasa.gov

ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΟΠΑΔΩΝ ΣΤΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ ΓΗΠΕΔΑ

Επικίνδυνοι σχεδιασμοί με πολλά ερωτήματα

Associated Press

Μέσα σε λιγότερες από δυο βδομάδες, το τελευταίο διάστημα έγινε δυο φορές αισθητή η παρουσία φασιστοειδών και νεοναζί σε ελληνικά γήπεδα.

Αρχικά, στη διάρκεια του αγώνα της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου με την Εσθονία για το Nations League, αναρτήθηκε στις εξέδρες του ΟΑΚΑ πανό με τον «μαύρο ήλιο» των SS και κάηκε τουρκική σημαία.
Λίγες μέρες αργότερα, ακολούθησαν τα σοβαρά επεισόδια στο περιθώριο του αγώνα για το Champions League μεταξύ ΑΕΚ - Αγιαξ, με συμπλοκές σε διάφορα σημεία της Αθήνας αλλά και μέσα στο ΟΑΚΑ. Πρωταγωνιστικό ρόλο σ' αυτά είχαν και οι γνωστοί για τις φασιστικές τους αντιλήψεις οπαδοί της πολωνικής Βίσλα Κρακοβίας, στο πλευρό των οπαδών του Αγιαξ, ενώ οι τελευταίοι προχώρησαν και σε ναζιστικούς χαιρετισμούς στις εξέδρες του ΟΑΚΑ.

Πεδίο δράσης φασιστικών και εθνικιστικών μορφωμάτων

Τα περιστατικά αυτά κάθε άλλο παρά μεμονωμένα μπορεί να θεωρηθούν. Αποτελούν κρίκους σε μια ευρύτερη «αλυσίδα», στο πλαίσιο της οποίας τα τελευταία χρόνια παρατηρείται έντονη παρουσία νεοναζί και εθνικιστών στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Κρυμμένοι πίσω από τη μάσκα του «οπαδού», μεταδίδουν τα πιο σκοτεινά μηνύματα, χρησιμοποιούν ρητορικές μίσους και ρατσισμού.
Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι τα ευρωπαϊκά γήπεδα - συμπεριλαμβανομένων των ελληνικών - αποτελούν προνομιακό πεδίο δράσης εκπροσώπων τέτοιων μορφωμάτων και, μέσω αυτής, πειραματισμών με απώτερους σκοπούς: Οι ποδοσφαιρικοί αγώνες συχνά λειτουργούν ως ευκαιρίες να προβληθούν πολιτικές αλυτρωτισμού, σχεδιασμοί αλλαγής συνόρων κ.ά., σε μια περίοδο που βρίσκονται σε έξαρση οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, και στο έδαφος της Ευρώπης. Τα παραπάνω συνηγορούν στο ότι τα φαινόμενα αυτά εκδηλώνονται στη βάση οργανωμένου σχεδίου κι όχι «απλά» ως αντιπαλότητες μεταξύ οργανωμένων οπαδών, όπως συμβαίνει κατά κόρον στον εμπορευματοποιημένο αθλητισμό ως αποτέλεσμα των λογικών που τον διέπουν.

Eurokinissi

Τα επεισόδια από οπαδούς ομάδων άσχετων με τους επίμαχους αγώνες, όπως έχει συμβεί και στο παρελθόν στην Ευρώπη και όπως συνέβη και στα πρόσφατα επεισόδια της Αθήνας με τους ...Πολωνούς χούλιγκανς, δείχνουν ότι κάποια πράγματα δεν είναι τυχαία... Το ίδιο μαρτυρά, επίσης στα επεισόδια του ΟΑΚΑ, και το παράδειγμα αντίπαλων οπαδών που ...σε άπταιστα Ελληνικά έδιναν ραντεβού «να τα ξαναπούν» τις επόμενες μέρες.
Αλλη μια πλευρά είναι οι μετακινήσεις χούλιγκανς με συγκεκριμένους σκοπούς, όπως συνέβη π.χ. στη Μασσαλία της Γαλλίας κατά τη διάρκεια του Euro 2016, όταν εκατοντάδες Ρώσοι βρέθηκαν εκεί χωρίς εισιτήριο για κάποιον αγώνα, με μοναδική επιδίωξη να συγκρουστούν με Αγγλους. Ειδικό ρόλο φαίνεται να έχουν και οι περιπτώσεις στις οποίες από τους ίδιους τους χούλιγκανς γίνεται καταγραφή των επεισοδίων με κάμερες (action cam), προκειμένου να προβληθούν αργότερα στο διαδίκτυο, για κάθε είδους επικοινωνιακή εκμετάλλευση.

Στη σκιά των ενδοαστικών αντιπαραθέσεων

Στα προ τριετίας σοβαρά έκτροπα στους αγώνες των Εθνικών ομάδων Σερβίας - Αλβανίας, ιδέες όπως της «Μεγάλης Αλβανίας» ή της «Μεγάλης Σερβίας» ήταν αυτές που προβλήθηκαν με κάθε τρόπο (σημαίες, πανό, συνθήματα), ενώ αντίστοιχα, την ίδια περίοδο, σε συγκρούσεις μεταξύ Ρουμάνων και Ούγγρων χούλιγκανς, και πάλι στο περιθώριο διεθνούς αναμέτρησης, στο επίκεντρο βρέθηκε η περιοχή της Τρανσιλβανίας στη Ρουμανία, για την οποία έχουν εγερθεί ουγγρικές διεκδικήσεις, με άλλοθι τον ουγγρικής καταγωγής πληθυσμό.
Πιο πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η συμπεριφορά μιας σειράς ποδοσφαιριστών αλβανικής ή κοσσοβάρικης καταγωγής οι οποίοι αγωνίζονται με τα χρώματα ευρωπαϊκών χωρών εκτός Βαλκανίων (Γερμανία, Αγγλία, Ιταλία, Ελβετία κ.λπ.). Αυτοί οι παίκτες συχνά πανηγυρίζουν σχηματίζοντας με τα χέρια τους τον αετό, που παραπέμπει στη «Μεγάλη Αλβανία», προκαλώντας έντονες διαμαρτυρίες σε βαλκανικές χώρες. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσονται και άλλα περιστατικά, όπως το πρόσφατο κάψιμο της τουρκικής σημαίας στο ΟΑΚΑ από εγχώριους νεοναζί, οι αιματηρές συγκρούσεις Σέρβων και Τούρκων οπαδών, πολλές φορές με τραγικά αποτελέσματα (δολοφονία οπαδού της Παρτιζάν Βελιγραδίου στην Κωνσταντινούπολη), κ.ο.κ.
Εκτός των όσων συμβαίνουν στα Βαλκάνια, σε μια άλλη περίπτωση, η αντιπαράθεση Ρωσίας - Ουκρανίας ήταν η βασική αιτία για την UEFA να εφαρμόσει «κλειδάριθμους ασφαλείας» στις κληρώσεις των ευρωπαϊκών κυπέλλων, προκειμένου να μη συμπέσουν ομάδες από τις δυο χώρες, αφού η οποιαδήποτε αγωνιστική αναμέτρηση είναι πλέον σίγουρο ότι θα διεξαγόταν υπό τη σκιά της γενικότερης αντιπαράθεσης.