Οι ΘΕΣΕΙΣ της ΚΕ του ΚΚΕ για το 20ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ σε ηλεκτρονική μορφή από την "e-βιβλιοθήκη Οικοδόμος"

 Οι ΘΕΣΕΙΣ της ΚΕ του ΚΚΕ για το 20ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ σε ηλεκτρονική μορφή από την "e-βιβλιοθήκη Οικοδόμος"

Η δημοσίευση των Θέσεων της ΚΕ και η πλατιά εξόρμηση για τη διάδοσή τους είναι το ξεκίνημα της προσυνεδριακής διαδικασίας.

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ καλεί τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ να μελετήσουν τις Θέσεις, να συμβάλουν στη βελτίωσή τους με τον προβληματισμό, τις προτάσεις, τις υποδείξεις, ώστε οι τελικές αποφάσεις να αποκρυσταλλώσουν την πλούσια ατομική και συλλογική πείρα που συγκεντρώθηκε αυτά τα χρόνια.

Πρώτος στόχος η πλατιά διακίνηση των Θέσεων και η οργάνωση της συζήτησης, με σκοπό τη συγκέντρωση γνωμών και παρατηρήσεων από φίλους και οπαδούς, από κάθε αγωνιστή και αγωνίστρια που - ανεξάρτητα από επιμέρους απόψεις - κατανοεί την αναγκαιότητα ενός πολύ πιο ισχυρού ΚΚΕ. Ενός ΚΚΕ με επιστημονικά επεξεργασμένες θέσεις, ισχυρού στον αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη φτώχεια, στον αγώνα για την οικοδόμηση της κοινωνικής συμμαχίας σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, για την κοινωνική ανατροπή και την εργατική εξουσία.

ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΟ 20ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ / 30 Μάρτη – 2 Απρίλη 2017 by Οικοδόμος on Scribd

Πατώντας στη λέξη Scribd, που βρίσκεται στο κάτω αριστερά μέρος του παραθύρου (γαλάζιο χρώμα), το αρχείο θα «ανοίξει» σε φυσικό μέγεθος.

Κάποιο άγαλμα που με είδε

 Κάποιο άγαλμα που με είδε

Ψηφίδες της επικαιρότητας, ατάκτως ερριμμένες

Νομίζω πως δύσκολα μπορεί να βρει κανείς πιο γελοίο και θλιβερό συνάμα θέαμα από τον Τσίπρα να μιλάει στα αγγλικά ενάντια στους yesmen των θεσμών-εταίρων. Τουλάχιστον έκοψε την αμερικάνικη προφορά που είχε με το μίστερ Πρ-ρ-ρ-εζιντεντ, προφανώς γιατί τον μπέρδευε και γελοιοποιούνταν περισσότερο.

Δύσκολα επίσης μπορεί να βρει κανείς κάτι πιο βαρετό κι ανούσιο από την εκλογολογία των ημερών, που τροφοδοτείται από το 500άρικο στους συνταξιούχους και το σκηνικό σύγκρουσης (προσοχή στα καλτσόν παιδιά) με τους δανειστές που στήνει ο Σύριζα τις τελευταίες μέρες. Που δεν είναι σίγουρο ότι θέλει να χάσει την κουτάλα της εξουσίας τόσο σύντομα, αλλά μπορεί να διαλέξει αναγκαστικά μια ηρωική έξοδο και μια διαχειρίσιμη ήττα, που θα του αφήνει την ελπίδα πως θα επανέλθει. Όπως δεν είναι πολύ σίγουρο ότι η ΝΔ βιάζεται τόσο πολύ για τις εκλογές και δεν προτιμά να αφήσει το Σύριζα να υπογράψει και το επόμενο μνημόνιο, πριν έρθει στα πράγματα να το διαχειριστεί.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι μετά τους υψηλούς τόνους και τις εκλογές (κάπου μες στο 17' πιθανότατα) θα ψηφίσουν μαζί τα επόμενα μνημόνια, για να γεφυρώσουν το ιδεολογικό χάσμα που τους χωρίζει.

Δύσκολα μπορεί να βρει κανείς πιο γελοίο πρωτάθλημα από τη Σούπερ Λίγκα, που μπορεί να κάνει ακόμα και τον Κούγια να ψηλώσει και να φαίνεται μάγκας κι άνθρωπος με ευαισθησίες, που δεν τον αφήνουν οι αρχές να περάσει το πανανθρώπινο μήνυμά του στις φανέλες της ΑΕΛ. Αυτός όμως δεν υπακούει και πηγαίνει κόντρα στην εξουσία. Η οποία είναι πάντως με το μέρος του, γιατί κάτι τέτοια είναι βούτυρο στο ψωμί των στελεχών της ΔΦΑ, που θέλουν κι αυτοί να δείξουν πόσο ευαίσθητοι κι αριστεροί είναι, κι ο υφυπουργός αθλητισμού δε θα μπορούσε να εξαιρείται από τον κανόνα.

Την ίδια μέρα, η ΑΕΚ φιλοξενούσε εκατοντάδες προσφυγόπουλα στο ΟΑΚΑ, δείχνοντας πως δεν ξεχνά τις προσφυγικές ρίζες της και το ξεριζωμό της από την πόλη της και το γήπεδό της. Μόνο που καμιά φορά είναι καλύτερο να μην έχεις δικό σου γήπεδο, παρά να χάνεις τις αξίες σου για να γίνεις πιόνι στις επιδιώξεις του κάθε Μελισσανίδη. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό που δεν πρέπει να ξεχνά ο οπαδός μιας ομάδας, που θέλει να λογίζεται εναλλακτικός και διαφορετικός από το χυλό.

Μιας και μιλάμε για ανθρωπιά (εντός ή εκτός εισαγωγικών). Δύσκολα θα βρει κανείς πιο γελοία και προκλητική κίνηση από την πρωτοβουλία μιας ΜΚΟ να χαρίσει χριστουγεννιάτικα δέντρα σε άστεγους πους ζουν στο κέντρο της πόλης. Πάλι καλά που δε στόλισαν και τους ίδιους, για να μη χαλάνε την ευαίσθητη αισθητική μας, που πληγώνεται από τέτοιες σκληρές εικόνες, που ποδοπατούν βάναυσα τις αρχές των Ατενίστας. Και αυτό θεωρείται δείγμα ανθρωπιάς! Φοβερά πράγματα...

Παραμένουμε στην κατηγορία "πρόσφυγες" και τη βραδινή πορεία των Σύριων του City Plaza στην Αχαρνών, για τη σφαγή των αμάχων στο Χαλέπι! Και τα βέλη της κριτικής δεν αφορούν προφανώς αυτούς, αλλά τους Έλληνες που τους κινητοποίησαν.

Δύσκολα θα βρει κανείς πιο γελοίο πολιτικό σκεπτικό από αυτό της... ροζ αναρχίας για τα διεθνή θέματα. Όπως λέει κι ο καλοφαγάς φίλος, οι θέσεις του "χώρου" είναι εγγύηση, για να υποστηρίξει κανείς το αντίθετο και να είναι μέσα δια του ετεροπροσδιορισμού.
Μόνο που σε αυτήν την περίπτωση, δεν είναι τόσο αθώα ή γελοία τα πράγματα, ιδίως όταν σπεύδουν να ευθυγραμμιστούν με την ευρωνατοϊκή προπαγάνδα και να την αναπαραγάγουν με τον πιο κωμικό, απολίτικο τρόπο, για τα αθώα γυναικόπαιδα που σφαγιάζονται, ενώ εμείς συνεχίζουμε αμέριμνοι τη ζωούλα μας -μέχρι πρότινος, δε συνέβαινε προφανώς κάτι τέτοιο κι έπαιζαν πχ μαξιλαροπόλεμο, με τους δυτικούς να τροφοδοτούν τους αντάρτες με πούπουλα από τη Λιμνούπολη του Disney.

Αλλά αυτοί που θα νικούσαν αδιαμφισβήτητα στο διαγωνισμό γελοιότητας είναι οι Συριζαίοι από το Ινστιτούτο Ρόζα Λούξεμπουργκ, που δεν τους έφτασε το σπίλωμα της Ρόζας και φωτογραφίστηκαν μπροστά στο άγαλμα-μνημείο του Μαρξ και του Ένγκελς, που όπως φαίνεται, έχουν μείνει αγάλματα με τη ροζ βλακεία που κυκλοφορεί ελεύθερη στον κόσμο και τους επικαλείται πότε-πότε, έτσι, για να περνάει η ώρα.

Το πιο σημαντικό δίδαγμα για τους Συριζαίους, άλλωστε, είναι να πηγαίνουν αποκλειστικά σε σκοπευτήρια, μνημεία κι αγάλματα, όπου δε διατρέχουν τον κίνδυνο να σηκωθούν από το μνήμα τους και να τους πάρουν στο κυνήγι.

Το μόνο στιγμιότυπο που μπορεί να τους ανταγωνιστεί και να διεκδικήσει την πρώτη θέση είναι η σύναξη του "παλιού καλού Σύριζα" και η ομάδα-όνειρο του οπορτουνισμού, στην παρουσίαση του βιβλίου της Βαλαβάνη "η ανατροπή μιας ανατροπής" (την ανατροπή, ω ανατροπή). Εκεί όπου ο πιο αριστερός -για να φανταστείς- είναι ο Πι-Πι (κανονικά θα ήταν η Ραχήλ, αλλά απουσίαζε κι οι φήμες λένε πως τελευταία τα έσπασαν με τη Ζωή).

Κι εναλλακτικά, ο Αλαβάνος που θυμίζει τον Μπέζο στους Απαράδεκτους, σε ρόλο Μεγα-Αλέκου να τραγουδάει:
θα εκδικηθώ, σαν τρελό φορτηγό
Την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ, γιατί πιάσαμε πάτο
Έχω σχέδιο φευγάτο (Σχέδιο Β', το πιάσατε έτσι;)
δε θα κάνουν κουμάντο, θα το παίξω κομάντο
θα τους φάω το λαιμό

Για τη δολοφονία της Ελένης Παπαδάκη

Για τη δολοφονία της Ελένης Παπαδάκη

Εγγλέζικο τανκ στην Αθήνα το Δεκέμβρη του 1944

«Ερχονται τώρα οι "αγριότητες". Τέτοιες γένηκαν με τούτη τη διαφορά: α) Πολύ πιο πολλές γένηκαν και γίνονται από την αντίδραση. β) Απ' τις άλλες οι περισσότερες σκηνοθετήθηκαν απ' την αντίδραση που και τίποτα αν δεν κάναμε πάλι θα σκηνοθετούσε σε βάρος μας "αγριότητες" και γ) φρόντισα και έψαξα να βρω, μα ούτε μια περίπτωση υπάρχει, που νάχει δοθεί σαν γραμμή του ΚΚΕ να γίνουν αγριότητες. Ομως αγριότητες έγιναν και τέτοιες έκαναν και μέλη του Κόμματος. Τέτοια μέλη που, είτε προβοκάτορες ήταν, είτε που δεν ήταν άξια νάναι μέλη του Κόμματος. Φυσικά οι πράξεις που κάναν τα μέλη του Κόμματος δημιουργούν ευθύνες και για το ίδιο. Μα μια που το ΚΚΕ δεν έδωσε τέτοια γραμμή και αυτούς που έκαναν υπερβασίες και τις υπερβασίες τις ίδιες τις απεκήρυξε και τις αποκηρύσσει, δε δημιουργείται ζήτημα ηθικής τάξης για το ΚΚΕ. Γιατί το Κόμμα μας έχει το θάρρος να διακηρύξει ότι τέτοιες περιπτώσεις, όπως του Κορώνη (καθηγητής Πολυτεχνείου), είτε της ηθοποιού Παπαδάκη, δεν μπορούν να βρουν δικαίωση και πρέπει να καταδικαστούν ανοιχτά» (Από την εισήγηση του Νίκου Ζαχαριάδη στη 12η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ - 1945).

Η επίθεση

Ολο και πιο πυκνά το τελευταίο διάστημα εμφανίζονται δημοσιεύματα, βιβλία - ένθετα σε εφημερίδες, ντοκιμαντέρ, αφιερώματα στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, θεατρικές παραστάσεις που στοχεύουν στη διαστρέβλωση της Ιστορίας του ΚΚΕ. Πρωταρχική θέση κατέχει για μια ακόμα φορά η δεκαετία του 1940, οπότε οι εργατικές - λαϊκές μάζες βγήκαν στο προσκήνιο της Ιστορίας. Οι πρωταγωνιστές της επίθεσης μπορούν να αναζητηθούν στην πληθώρα των αστικών και οπορτουνιστικών πολιτικών δυνάμεων. Ακροδεξιοί, φιλελεύθεροι δημοκράτες, σοσιαλδημοκράτες, οπορτουνιστές εναλλάσσονται στο γαϊτανάκι της απόπειρας ηθικής απαξίωσης της Ιστορίας του εργατικού - λαϊκού και κομμουνιστικού κινήματος, ανασύροντας τα «καινούρια» επιχειρήματά τους από το παλιό και γνωστό αντικομμουνιστικό οπλοστάσιο που αναπαράγεται μονότονα, ακολουθώντας την πεπατημένη του γκεμπελικού «πες πες κάτι θα μείνει».

3 Δεκέμβρη 1944, το χτύπημα των άοπλων διαδηλωτών από την Αστυνομία που λίγο πριν υπηρετούσε τους Γερμανούς κατακτητές

Τελευταίο επεισόδιο στο σίριαλ της αντικομμουνιστικής υστερίας η υπόθεση της δολοφονίας της ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη στις 21 Δεκέμβρη 1944. Η «ιστορία» της Ελένης Παπαδάκη πέρασε πρόσφατα από τα τηλεοπτικά πλατό του ΣΚΑΪ, για να αναπαραχθεί στη συνέχεια από τις στήλες του «Κυριακάτικου Βήματος», με αφορμή τη θεατρική παράσταση «Για την Ελένη».
Κοινή συνισταμένη η κατηγορία κατά του ΚΚΕ για τη δολοφονία της ηθοποιού. Πρώτος στόχος, ο ηθικός στιγματισμός της μεγαλύτερης ιστορικά ανάτασης του εργατικού - λαϊκού κινήματος (1941 - 1949) που κλόνισε την αστική εξουσία στη χώρα μας. Απώτερος στόχος, η αποτροπή της ριζοσπαστικοποίησης ευρύτερων εργατικών - λαϊκών μαζών που συνθλίβονται στη στενωπό της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, της οικονομικής κρίσης και των ενδοϊμπεριαλιστικών συγκρούσεων.
Η διαρκής - σχεδόν λοβοτομική - αστική υπόδειξη ότι η οποιαδήποτε προσπάθεια άρνησης της καπιταλιστικής εξουσίας θα φέρει στο προσκήνιο το «δολοφονικό κομμουνισμό», δηλώνει ταυτόχρονα και τους φόβους της καπιταλιστικής εξουσίας. Φόβους, που μπορεί να είναι δυσανάλογοι με τη σημερινή κατάσταση του εργατικού - λαϊκού κινήματος, αλλά είναι βάσιμοι στο βαθμό που οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις οξύνονται.
Για τους παραπάνω λόγους, μέσα από μεμονωμένα παραδείγματα, επιχειρείται η συσκότιση της ιστορικής πραγματικότητας μιας ολόκληρης εποχής. Ετσι, ο δημοσιογράφος του ΣΚΑΪ μάς «πληροφόρησε» ότι η Ελένη Παπαδάκη «δολοφονήθηκε από την ΟΠΛΑ (...) ένα παραστρατιωτικό τμήμα, ένα βραχίονα του ΚΚΕ, το οποίο οργίασε κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών».
Δείχνοντας το «δέντρο» της δολοφονίας Παπαδάκη, επιχειρούν ταχυδακτυλουργικά να αποκρύψουν το «δάσος» των Δεκεμβριανών. Ως αποτέλεσμα, απομένει η εντύπωση της ΟΠΛΑ «που οργίαζε κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών», ενώ «χάνεται» από το προσκήνιο η προσπάθεια της αστικής τάξης να διατηρήσει την εξουσία της με κάθε μέσο, ενάντια στις θελήσεις και τις επιθυμίες της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, αλλά και σε συνεργασία με τους πρώην συνεργάτες των Γερμανών, αυτούς που αιματοκύλησαν το λαό, και τους συμμάχους τους Βρετανούς, που έσπευσαν να διασώσουν την αστική εξουσία και να προασπίσουν και τα δικά τους συμφέροντα.

Η Ελένη Παπαδάκη, εδώ στο ρόλο της Ηλέκτρας στην Επίδαυρο το 1938

Κάτω από το χαλί, λοιπόν, οι επιθέσεις στις 3 και 4 Δεκέμβρη 1944 εναντίον άοπλων διαδηλωτών, καμία αναφορά στον εξοπλισμό των πρώην ταγματασφαλιτών και των χιτών, στον κανονιοβολισμό συνοικιών της Αθήνας, στο εμπάργκο φαρμάκων και τροφίμων στις περιοχές που έλεγχε ο ΕΛΑΣ, στην ομηρία χιλιάδων αγωνιστών που μεταφέρθηκαν στα σύρματα της Μέσης Ανατολής, στη δολοφονία εκατοντάδων άλλων. Για να μη μιλήσουμε για το τρομοκρατικό όργιο που ακολούθησε το Δεκέμβρη και τη συμφωνία της Βάρκιζας.
Κι όλα αυτά δεν τα αναφέρουμε για να συμψηφίσουμε νεκρούς και θύματα, αλλά για να αναδείξουμε την επιλεκτική μνήμη των αστών δημοσιολόγων, που υποκρίνονται ότι κόπτονται για την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια. Ετσι και αλλιώς, είναι άλλο πράγμα η σχεδιασμένη πολιτικά και στρατιωτικά δολοφονία μάχιμων ή αθώων και άλλο πράγμα μια δολοφονία, όπως της Παπαδάκη, που όχι μόνο δεν εντασσόταν, αλλά, πολύ περισσότερο, υπονόμευε τις πολιτικές στοχεύσεις του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Οπως άλλο πράγμα είναι η φαρισαϊκή κριτική της βίας «απ' όπου και αν προέρχεται» και άλλο πράγμα η καταδίκη της βίας που αποσκοπεί στο χτύπημα του εργατικού - λαϊκού κινήματος ή που αξιοποιείται για ένα τέτοιο χτύπημα.
Στην πρώτη αντίληψη καταφεύγουν οι αστοί που αδιαφορούν για τη βία της ταξικής εκμετάλλευσης και των ιμπεριαλιστικών πολέμων και στρέφονται αποκλειστικά ενάντια στη βία που στοχεύει στην ανατροπή της εξουσίας τους. Στη δεύτερη προσβλέπουν οι επαναστάτες που στοχεύουν στην ανατροπή του καπιταλισμού.

Η υπόθεση

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Λίγες μέρες μετά την Απελευθέρωση, στις 20 Οκτώβρη 1944, το ΔΣ του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (ΣΕΗ) αποφάσισε τη διαγραφή ορισμένων ηθοποιών με την κατηγορία της συνεργασίας με τον καταχτητή. Παράλληλα, στην απόφαση προβλεπόταν η επικύρωσή της από προσεχή Γενική Συνέλευση του ΣΕΗ. Ανάμεσα στους ηθοποιούς που καταδικάστηκαν ως συνεργάτες των καταχτητών ήταν και η πρωταγωνίστρια του Εθνικού Θεάτρου Ελένη Παπαδάκη.
Η Ελένη Παπαδάκη διαμαρτυρήθηκε γι' αυτή την απόφαση αποστέλλοντας επιστολή τόσο προς τον υπουργό Παιδείας, όσο και προς το ΣΕΗ. Παρ' όλα αυτά, σε αντίθεση με άλλους συναδέλφους της που κατηγορούνταν, δεν πήρε μέρος στη Γενική Συνέλευση του ΣΕΗ, στις 24 Νοέμβρη 1944. Προτίμησε να αποστείλει μια επιστολή. Η Γενική Συνέλευση του ΣΕΗ αποφάσισε τη διαγραφή της από το σωματείο, στηριζόμενη στο ότι η Παπαδάκη διατηρούσε σχέση με τον κατοχικό πρωθυπουργό Ράλλη και με αξιωματικό των ναζί.
Στις 3 Δεκέμβρη χτυπήθηκε η πορεία του ΕΑΜ ενάντια στον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ και στη συνέχεια ξεκίνησε η μάχη της Αθήνας. Στις 33 μέρες που ακολούθησαν η εργατική τάξη και ο λαός της Αθήνας έδωσαν μια άνιση μάχη ενάντια στα ένοπλα σώματα της αστικής τάξης (Ιερός Λόχος, Ταξιαρχία Ρίμινι, Χωροφυλακή, πρώην ταγματασφαλίτες και άλλοι που εξοπλίστηκαν από τους Βρετανούς) και το βρετανικό στρατό.
Στις 21 Δεκέμβρη, η Ελένη Παπαδάκη συνελήφθη από τη Λαϊκή Πολιτοφυλακή Πατησίων - Γαλατσίου στο σπίτι του Γραμματέα του ΕΑΜ Θεάτρου, Δημήτρη Μυράτ. Τόσο ο ίδιος, όσο και φιλικά πρόσωπα της Παπαδάκη ενημερώθηκαν ότι θα ακολουθήσει μια ανάκριση και θα απελευθερωθεί σύντομα¹. Η ενημέρωση δεν ήταν αποπροσανατολιστική, αφού όπως μαρτυρά ο Βασίλης Μπαρτζιώτας (Φάνης):
«Οταν τμήματα της Λαϊκής Πολιτοφυλακής συνέλαβαν τη γνωστή ηθοποιό Παπαδάκη, ερωμένη του αρχικουίσλιγκ Γιάννη Ράλλη, δώσαμε εντολή να μην πειραχτεί. Είχαμε να μάθουμε πολλά από αυτή»².
Σε αντίθεση με αυτή την ενημέρωση και τις εντολές που δόθηκαν στη Λαϊκή Πολιτοφυλακή, το βράδυ της 21ης Δεκέμβρη η Ελένη Παπαδάκη μεταφέρθηκε στην Ούλεν, όπου και δολοφονήθηκε από ομάδα, επικεφαλής της οποίας ήταν ο καπετάν Ορέστης, στέλεχος της Λαϊκής Πολιτοφυλακής Πατησίων.
Ο καπετάν Ορέστης είχε κινήσει ήδη υποψίες αναφορικά με τη δράση του. Πιο συγκεκριμένα, υπήρχαν καταγγελίες εναντίον του ότι συνελάμβανε φίλα προσκείμενους στο ΕΑΜ ή ακόμα και μέλη του, μόνο και μόνο για να αποσπά χρήματα και πολύτιμα είδη από τους ίδιους ή τους συγγενείς τους. Γι' αυτό το ΕΑΜ Πατησίων είχε αξιώσει από την τοπική Λαϊκή Πολιτοφυλακή να ειδοποιείται για τις συλλήψεις και να παραβρίσκεται σε αυτές ένας αντιπρόσωπός του για να αποτραπούν παρεκτροπές. Στην περίπτωση της Παπαδάκη εκπρόσωπος του ΕΑΜ ορίστηκε ο φοιτητής Ιατρικής Κώστας Μπιλιράκης³. Για τον ίδιο λόγο, είχε αποσταλεί στην τοπική Λαϊκή Πολιτοφυλακή ο παλιός Ακροναυπλιώτης και λοχαγός του ΕΛΑΣ Νίκος Ανδρικίδης⁴.
Μετά τη δολοφονία της Παπαδάκη, όπως σημειώνει ο Σπύρος Κωτσάκης (Νέστορας), καπετάνιος του Α΄ Σώματος Στρατού του ΕΛΑΣ Αθήνας:
«Ο Ανδρικίδης εντόπισε γρήγορα σαν υπεύθυνους του εγκλήματος τον Ορέστη της Πολιτοφυλακής των Πατησίων και δύο αμέσως συνεργάτες του. Ερεύνησε τη ζωή και τη δράση του και ανακάλυψε κι άλλες πράξεις και ενέργειές του βρώμικες και ύποπτες. Προχωρώντας η ανάκριση, αποκαλύφθηκε ότι ο Ορέστης ήταν πράκτορας της Ιντέλιτζενς Σέρβις στις γραμμές μας»⁵.
Σε σύντομο χρονικό διάστημα, οι υπαίτιοι δικάστηκαν από Ανταρτοδικείο, καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν δημόσια στην Πλατεία Κολιάτσου⁶.
Οπως λοιπόν είναι φανερό από τα προηγούμενα, η δολοφονία της Ελένης Παπαδάκη δεν εντασσόταν σε ένα σχεδιασμό του ΚΚΕ ή του ΕΑΜ. Πολύ περισσότερο, η Λαϊκή Πολιτοφυλακή είχε λάβει συγκεκριμένες εντολές να μην πειράξει την Ελένη Παπαδάκη και όταν έγινε γνωστή η δολοφονία της, εντοπίστηκαν οι υπεύθυνοι και η τιμωρία τους ήταν άμεση και αποφασιστική. Τέλος, το ΚΚΕ δημοσιοποίησε τις συνθήκες της δολοφονίας, όπως και την τιμωρία των υπευθύνων και προχώρησε σε δημόσια πολιτική τοποθέτηση στο ανώτερο επίπεδο, όπως δείχνει και η προαναφερόμενη εισήγηση του Ν. Ζαχαριάδη.
Το ίδιο συνέβη και από την πλευρά του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος. Ο Νίκος Ανδρικίδης κλήθηκε το 1976 να δώσει έκθεση στο Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών αναφορικά με τα γεγονότα που αφορούσαν τη δολοφονία της Παπαδάκη. Αυτό δεν μπορούσε να γίνει νωρίτερα, εξαιτίας του ότι αρχικά υπερίσχυσε το αστικό ψηφοδέλτιο στις εκλογές του ΣΕΗ και, στη συνέχεια, λόγω των πολύχρονων διώξεων του Νίκου Ανδρικίδη (απελευθερώθηκε μόλις το 1964), αλλά και των νομικών περιορισμών και απαγορεύσεων με τις οποίες βρέθηκε αντιμέτωπο το συνδικαλιστικό κίνημα στο πλαίσιο του αστικού μετεμφυλιακού κράτους, αλλά και της δικτατορίας των συνταγματαρχών.

Η αξιοποίηση της υπόθεσης από την αστική προπαγάνδα

Η υπόθεση της δολοφονίας Παπαδάκη δεν αντιμετωπίστηκε με τον ίδιο τρόπο από την αντίπερα όχθη. Μετά το Δεκέμβρη και την απαράδεκτη για την εργατική τάξη και το λαϊκό κίνημα συμφωνία της Βάρκιζας, η υπόθεση της Παπαδάκη χρησιμοποιήθηκε για να εντείνει την αστική πτωματολογία, ενός ακόμα γκεμπελικού όπλου στη φαρέτρα της αστικής προπαγάνδας, που δρούσε από κοινού με την αστική καταστολή.
Ηταν η εποχή που ο Βρετανός συνδικαλιστής και απεσταλμένος του Ουίνστον Τσόρτσιλ, σερ Ουόλτερ Σιτρίν, «ανακάλυπτε» πηγάδια με χιλιάδες πτώματα - θύματα του ΕΛΑΣ στην Πετρούπολη και τον Κορυδαλλό⁷, ενώ άλλα πτώματα ξεθάφτηκαν και μεταφέρθηκαν ως «σφαγιασθέντες» από τον ΕΛΑΣ στην «έκθεση» του Περιστερίου για να αναγνωρισθούν, υποτίθεται, από τους συγγενείς τους. Ομως, ανάμεσα στα πτώματα βρίσκονταν μέλη του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Τις ίδιες μέρες, οι αστικές εφημερίδες δημοσιοποιούσαν ονόματα νεκρών, στα οποία συμπεριλαμβάνονταν ακόμα και όμηροι που είχαν πιαστεί από τους Αγγλους και είχαν σταλεί στην Ελ Ντάμπα⁸. Μάλιστα, στη βάση αυτών των χαλκευμένων στοιχείων στηρίχθηκαν οι κατηγορίες, με τις οποίες καταδικάστηκαν ή εκτελέστηκαν πολλοί αγωνιστές.
Μέσα σε αυτό το κλίμα της αντικομμουνιστικής υστερίας, η δολοφονία της Παπαδάκη αποτέλεσε «θείο δώρο» προς την ελληνική αστική τάξη και τους συμμάχους της. Η ένταξη της υπόθεσης στην οργανωμένη πτωματολογία της εποχής αποδεικνύεται εξάλλου και από το ρετουσάρισμα με κάρβουνο της φωτογραφίας του πτώματος της Ελένης Παπαδάκη που δημοσιεύτηκε εκείνες τις μέρες, όπως μαρτυρά ο φωτογράφος Μανώλης Κασιμάτης⁹.
Ετσι και αλλιώς, η αστική Δικαιοσύνη δεν ενδιαφέρθηκε πραγματικά για την τιμωρία των ενόχων της δολοφονίας. Η Αστυνομία συνέλαβε ορισμένα από τα μέλη της Πολιτοφυλακής Πατησίων - Γαλατσίου, οι οποίοι καταδικάστηκαν τον Ιούνη του 1945 και τον Ιούλη του 1946 και εκτελέστηκαν στις 21 Φλεβάρη του 1948, όχι για τη δολοφονία της Παπαδάκη (γι' αυτήν ομολόγησε μόνο ένας από τους 11, ο Βλάσης Μακαρώνας), αλλά συνολικά για «εγκλήματα» της Πολιτοφυλακής¹⁰.
Παράλληλα, η αστική Δικαιοσύνη δίκασε τον Ανδρικίδη επειδή διέταξε την εκτέλεση των υπαίτιων της δολοφονίας Παπαδάκη. Ο Ανδρικίδης μάλιστα θα καταδικαζόταν σε θάνατο, αν δεν υπήρχε η κατάθεση του Δημήτρη Μυράτ, που υποστήριξε ότι χωρίς την παρέμβαση του Ανδρικίδη θα είχαν χάσει τη ζωή τους και άλλοι αθώοι. Επειτα από αυτό, ο Ανδρικίδης καταδικάστηκε σε ισόβια¹¹.

Η δολοφονία τότε και σήμερα

Η υπόθεση της δολοφονίας της Ελένης Παπαδάκη προσφέρει χρήσιμα συμπεράσματα αναφορικά με την περίοδο του Δεκέμβρη, αλλά και με αντίστοιχες περιόδους, όποτε στο προσκήνιο της Ιστορίας μπαίνουν με τους αγώνες τους ευρύτερες εργατικές και λαϊκές μάζες, δίνοντας έναν αγώνα ζωής ή θανάτου με τους εκμεταλλευτές τους.
Σε τέτοιες περιόδους, από την Παρισινή Κομμούνα έως και σήμερα, η ταχεία ριζοσπαστικοποίηση πολιτικά ανώριμων μαζών μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε πράξεις που δεν εξυπηρετούν τους σκοπούς και τις επιδιώξεις του οργανωμένου μαζικού εργατικού κινήματος, που πολύ περισσότερο στρέφονται τελικά εναντίον του. Πόσο μάλλον, αφού σε συνθήκες όξυνσης της ταξικής πάλης, οι χαφιέδες και οι προβοκάτορες της αστικής εξουσίας προσπαθούν να παρασύρουν τις ανώριμες μάζες σε τέτοια «παραστρατήματα», όταν δεν τα στήνουν οι ίδιοι, προκειμένου να συκοφαντήσουν τη λαϊκή επαναστατική βία συνολικά, να συσπειρώσουν το στρατόπεδο της αντεπανάστασης, να αποκόψουν ταλαντευόμενα στρώματα ή και συμμάχους από το στρατόπεδο της επανάστασης ή ακόμα και να προξενήσουν ρήγματα στο εσωτερικό του.
Παρόμοιους σκοπούς εξυπηρετούν και οι σημερινοί απολογητές της αστικής εξουσίας. Δεν τους ενδιαφέρουν τα ιστορικά γεγονότα της δολοφονίας της Παπαδάκη, απλά αξιοποιούν το δεδομένο ταλέντο και τη δολοφονία της για να συκοφαντήσουν το εργατικό - λαϊκό κίνημα της περιόδου και ειδικά την πολιτική του πρωτοπορία, το ΚΚΕ.
Τότε όπως και σήμερα θέλουν να ταυτίσουν τη μαζική λαϊκή αμφισβήτηση της αστικής νομιμότητας με τη δράση των εγκληματικών συμμοριών. Υπερασπίζονται την Παπαδάκη για να αποκρύψουν ότι υπερασπίζονται την αστική εξουσία, που είναι συνώνυμη της βίας και της εκμετάλλευσης της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού τόσο σε περιόδους «κοινωνικής ειρήνης», όσο και σε αυτές του ταξικού πολέμου. Νομίζουν ότι με αυτά τα τερτίπια θα αποφύγουν τη νέα επαναστατική ανάταση του κινήματος.
Γι' αυτό ακριβώς η διαρκής και επίμονη αποκάλυψη των χαλκεύσεων της αστικής τάξης και των δημοσιολόγων της και ταυτόχρονα η γνώση και η υπεράσπιση της ιστορικής αλήθειας αποτελούν ένα από τα απαραίτητα όπλα της σύγχρονης εργατικής - λαϊκής πάλης.
Παραπομπές
1. Πολύβιος Μαρσάν, «Ελένη Παπαδάκη. Μια φωτεινή θεατρική πορεία με απροσδόκητο τέλος», Εκδόσεις «Καστανιώτης», Αθήνα 2001, σελ. 347, 349.
2. Βασίλης Γ. Μπαρτζιώτας, «Εθνική Αντίσταση και Δεκέμβρης 1944», Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1979, σελ. 403.
3. Πολύβιος Μαρσάν, «Ελένη Παπαδάκη. Μια φωτεινή θεατρική πορεία με απροσδόκητο τέλος», Εκδόσεις «Καστανιώτης», Αθήνα 2001, σελ. 344 - 345.
4. Νίκος Ανδρικίδης, «28 χρόνια στα κάτεργα κρατούμενος για ελευθερία, δημοκρατία και σοσιαλισμό (1936-1964)», Εκδόσεις Β. Γιαννίκου - Β. Κάλδη, Αθήνα 1998, σελ. 91 - 93.
5. Σπύρος Α. Κωτσάκης, «Δεκέμβρης του 1944 στην Αθήνα», Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1986, σελ. 211 - 212.
6. Αναστάσης Γκίκας, «Το χρονικό του Δεκέμβρη 1944» στο Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ (επιμ.), «Δεκέμβρης του '44. Κρίσιμη ταξική σύγκρουση», Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 2015, σελ. 228.
7. Δημήτρης Σέρβος, «Οι Αγγλοι και οι συνέπειες της συνθηκολόγησης για το λαϊκό κίνημα», «Ριζοσπάστης», 12 Φλεβάρη 1998.
8. Αναλυτικές αποδείξεις για τα χαλκευμένα στοιχεία που περιείχε η έκθεση Σιτρίν βρίσκονται στο «Το Ελληνικό Κατύν», Εκδοση της ΚΟΑ του ΚΚΕ - Εκδοτικός Οργανισμός «Ρήγας», Αθήνα 1945.
9. Ο Μανώλης Κασιμάτης είναι φωτογράφος που έχει επιμεληθεί την έκδοση «Φωτογραφίζοντας το Δεκέμβρη», τομ. Ι & ΙΙ, Πολιτιστική Εταιρεία «ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΟΝΤΑΣ», Αθήνα 2008.
10. «Η εκτέλεσις 20 καταδίκων», «Ελευθερία», 22 Φλεβάρη 1948.
11. Αναστάσης Γκίκας, «Το χρονικό του Δεκέμβρη 1944» στο Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ (επιμ.), «Δεκέμβρης του '44. Κρίσιμη ταξική σύγκρουση», Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 2015, σελ. 228.

Του
Κώστα ΣΚΟΛΑΡΙΚΟΥ*
* Ο Κ. Σκολαρίκος είναι μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ

Μια κορυφή του παγόβουνου των τεράστιων αντιθέσεων

Μια κορυφή του παγόβουνου των τεράστιων αντιθέσεων

Eurokinissi

Αριστερά ο Ντ. Κοστέλο και στη μέση η Ντ. Βελκουλέσκου, εκπρόσωποι της Κομισιόν και του ΔNΤ, αντίστοιχα, στο κουαρτέτο

Τα όσα μεσολάβησαν τη βδομάδα που πέρασε στο πεδίο της διαπραγμάτευσης, με αφορμή και το άρθρο στελεχών του ΔΝΤ για τους όρους συμμετοχής του Ταμείου στο «ελληνικό πρόγραμμα» και τις αντιδράσεις των υπόλοιπων «θεσμών», αλλά και την απόφαση «παγώματος» των βραχυπρόθεσμων μέτρων για την ελάφρυνση του χρέους από τον ESM, που με τη σειρά του «αδειάστηκε» από την Κομισιόν, είναι από μια άποψη αρκετά αποκαλυπτικά.
Οχι, βέβαια, για τους λόγους που επικαλείται επικοινωνιακά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που ξαναπαίζει το παιχνίδι του «καλού», του «κακού» και του «άσχημου», της «σκληρής διαπραγμάτευσης» ενάντια στους «άκαρδους» και «ακραίους» δανειστές, με τους οποίους συγκρούεται τάχα για να «ανακουφίσει όσο είναι δυνατό στο σημερινό στενό δημοσιονομικό πλαίσιο» το λαό, επιχειρώντας να αποσπάσει τη λαϊκή συναίνεση στα αντιλαϊκά μέτρα που νομοθετεί με ρυθμούς πολυβόλου, στα οποία έχει ήδη συμφωνήσει για μετά ή που παζαρεύει ακόμα, εξοικειώνοντας διά της «σύγκρουσης» το λαό με την ιδέα των ισοπεδωμένων απαιτήσεων και δικαιωμάτων πάνω στις οποίες θα χτιστεί η όποια καπιταλιστική ανάκαμψη.
Αντίθετα, η συζήτηση αυτή, όπως κι εκείνη που εκτυλίχθηκε στο πλαίσιο της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ την Πέμπτη, αποκαλύπτει για μια ακόμα φορά ότι οι αντιπαραθέσεις αυτές κάθε άλλο παρά γίνονται με κύριο αντικείμενο το «ελληνικό ζήτημα» του χρέους και της διευθέτησής του, τους όρους συμμετοχής των διαφόρων «θεσμών», τη συνταγή ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας και το χρονοδιάγραμμα των επόμενων αντιλαϊκών μέτρων. Στην πραγματικότητα, το ζήτημα αυτό λειτουργεί σαν κρίκος στη μακριά αλυσίδα των πολύ μεγάλων ενδοϊμπεριαλιστικών και ενδοαστικών ανταγωνισμών που «τρέχουν».
Χωρίς αυτό το «γενικό κάδρο», της ευρύτερης σύγκρουσης ανάμεσα σε επιχειρηματικούς ομίλους, καπιταλιστικά κράτη και ιμπεριαλιστικές ενώσεις, είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να ερμηνεύσει κανείς - πόσο μάλλον απ' τη σκοπιά των εργατικών-λαϊκών συμφερόντων - τις εξελίξεις, τα μεγάλα ζόρια των καπιταλιστών, τις σφοδρές αντιπαραθέσεις, την ώρα που όλοι θεωρούν ως δεδομένη την ισοπέδωση των εργατικών δικαιωμάτων και κοινό στόχο το «άγιο δισκοπότηρο» της καπιταλιστικής ανάκαμψης.

Πηγή των αντιπαραθέσεων

Πάνω στη μεγάλη αυτή εικόνα, μπορεί κανείς να δει ακόμα πιο ευδιάκριτα την πηγή των δυσκολιών, των αδιεξόδων και των μεγάλων αντιφάσεων που τροφοδοτούν τις μεγάλες και δευτερεύουσες αντιπαραθέσεις: Τις δυσκολίες της καπιταλιστικής οικονομίας διεθνώς και στην ΕΕ να περάσει σε φάση ορμητικής ανάπτυξης. Τις κοινές αγωνίες των καπιταλιστών σε συνθήκες που δεν φαίνεται στον ορίζοντα κάποιο καπιταλιστικό κέντρο ικανό να παίξει το ρόλο της «ατμομηχανής» στην επιχείρηση καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Τους καβγάδες και τα «μαχαίρια» - ακόμα μεγαλύτερα στο πλαίσιο της τέτοιας διεθνοποίησης του κεφαλαίου, των ανακατατάξεων στο ιμπεριαλιστικό σύστημα που επιτάχυνε η κρίση και των τόσο στενών σχέσεων αλληλεξάρτησης των καπιταλιστικών κρατών - για το ποιος θα πληρώσει πιο βαριά την απαξίωση των τεράστιων υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων - πηγή της καπιταλιστικής κρίσης - που είναι αναγκαία προϋπόθεση για να πάρει μπρος η καπιταλιστική μηχανή του κέρδους.
Τα «γρυλίσματα» αλλά και τον ήχο των όπλων των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων που βάζουν φωτιά σε ολόκληρη την περιοχή μας, με επίκεντρο το ποιος, ποιο καπιταλιστικό κέντρο και ιμπεριαλιστική ένωση θα πάρει ή θα διατηρήσει το προβάδισμα και θα πιάσει τα «πόστα» (πηγές και δρόμους μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων, γεωστρατηγικά περάσματα κ.ο.κ.), για τον «επόμενο γύρο» της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Ατζέντα μεγάλη και επικίνδυνη

Η δήλωση «κορυφαίου Ευρωπαίου αξιωματούχου», που μετέδιδαν την Πέμπτη τα δημοσιογραφικά γραφεία σχετικά με τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, ότι «βαδίζουμε σε ένα ναρκοπέδιο με πάρα πολλά ανοιχτά ζητήματα», συνοψίζει με γλαφυρό τρόπο την παραπάνω κατάσταση. Πράγματι, μια ματιά στην «ατζέντα» των όσων συνδέονται, ανοιχτά ή εμμέσως, με τη λεγόμενη διαπραγμάτευση επιβεβαιώνει τα παραπάνω.
Τι βρίσκεται πάνω στο τραπέζι;

• Τα εναλλακτικά και συγκρουόμενα σενάρια για το μέλλον της Ευρωζώνης και της λεγόμενης «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης». Σενάρια που γίνονται με δεδομένα το άνοιγμα της «ψαλίδας» ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη της ιμπεριαλιστικής ένωσης και τις ανακατατάξεις κατά τα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, με Γαλλία, Ιταλία και άλλους να χάνουν έδαφος στον ανταγωνισμό με τη Γερμανία, εν μέρει και λόγω του «μείγματος» της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας που επιλέχτηκε για την αντιμετώπιση της κρίσης. Πάνω σε αυτό το έδαφος, φουντώνουν οι ανταγωνισμοί που εκφράζονται και με κάθε ευκαιρία: Γύρω από το ποιο «μείγμα» είναι καταλληλότερο για να ξαναπάρει μπρος η καπιταλιστική κερδοφορία, γύρω από τα ζητήματα της διαχείρισης των κρατικών χρεών, όπως και το ποιος θα φορτωθεί τη μεγαλύτερη χασούρα, για το ρόλο μηχανισμών όπως ο ESM, όπου επανέρχονται προτάσεις για τη μετατροπή του σε Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο κ.ο.κ. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο αναπτύσσονται και οι φυγόκεντρες τάσεις εντός της ΕΕ και το αστικό ρεύμα του λεγόμενου «ευρωσκεπτικισμού», της «εθνικής περιχαράκωσης» και του «προστατευτισμού» των καπιταλιστικών οικονομιών κερδίζει πόντους, ιδιαίτερα σε τμήματα του κεφαλαίου και καπιταλιστικές χώρες που έχασαν έδαφος κατά τη διάρκεια της κρίσης, όπως άλλωστε δείχνουν και μια σειρά από εξελίξεις, το Brexit, το πρόσφατο δημοψήφισμα στην Ιταλία, η ενίσχυση των αντίστοιχων πολιτικών δυνάμεων σε Γαλλία, Αυστρία κ.α.
• Η παραπάνω αντιπαράθεση γίνεται και με την ενεργό εμπλοκή των ΗΠΑ, που επιδιώκουν μεν μια «σταθερή» ΕΕ και Ευρωζώνη ως βασικό οικονομικό - εμπορικό εταίρο και σύμμαχο για την προώθηση των σχεδίων τους στην περιοχή, αλλά με αποδυναμωμένη τη γερμανική επιρροή εντός της. Εξ ου και οι συχνές παρεμβάσεις των ΗΠΑ με διάφορες αφορμές, οι πρόσφατες δηλώσεις «στήριξης» Ομπάμα για τη διευθέτηση του χρέους με παράλληλη «άτεγκτη» συνέχιση των «μεταρρυθμίσεων» - ανατροπών και φυσικά ο ανοιχτός οικονομικός πόλεμος ΗΠΑ - Γερμανίας, που δείχνουν και οι πρόσφατες υποθέσεις και «σκάνδαλα» τύπου «Φολκσβάγκεν», «Apple» κ.ο.κ. Οι σχέσεις ΗΠΑ - ΕΕ, που έτσι κι αλλιώς βρίσκονται στο επίκεντρο εδώ και καιρό, μπαίνουν σε νέα φάση - «αβεβαιότητας» όπως την ονομάζουν, επιτάχυνσης εξελίξεων στην πραγματικότητα - μετά την εκλογή Τραμπ που γεννάει μια σειρά από «ανησυχίες» για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, την αμφισβήτηση εμπορικών συμφωνιών, το ρόλο του ΔΝΤ στην ΕΕ, που εκφράζεται άλλωστε και τις μέρες αυτές γύρω από το ζήτημα της συμμετοχής ή μη του Ταμείου στο ελληνικό πρόγραμμα.
• Οπως, επίσης, κανείς δεν αμφισβητεί ότι η συζήτηση αυτή έχει στη βάση τις σφοδρές συγκρούσεις με επίκεντρο τα ενεργειακά, όπου δρομολογούνται, και μάλιστα με γρήγορους ρυθμούς, εξελίξεις, όπως δείχνουν και οι μεγάλες πιέσεις ΕΕ και ΗΠΑ για το κλείσιμο - με τη μία ή την άλλη μορφή - του Κυπριακού, ώστε να «ανοίξουν» οι ευκαιρίες για τα μονοπώλια στον τομέα της Ενέργειας, όπως χαρακτηριστικά είπε και ο Πρόεδρος των ΗΠΑ στην πρόσφατη επίσκεψή του, οι εξελίξεις στα Ελληνοτουρκικά και οι αντιπαραθέσεις γύρω από το ζήτημα των σχέσεων ΕΕ - Τουρκίας, με μοχλό εκατέρωθεν πιέσεις και τη συμφωνία για το Προσφυγικό, τα εναλλακτικά σενάρια για το πέρασμα των αγωγών φυσικού αερίου και των δικτύων Ενέργειας, στο φόντο και της λεγόμενης «ενεργειακής ένωσης» της ΕΕ και της αναζήτησης «ενεργειακής ασφάλειας». Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, ότι αυτά τα ζητήματα έχουν βρεθεί τον τελευταίο μήνα στο επίκεντρο των συναντήσεων του πρωθυπουργού με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, τον Γερμανό υπουργό Εξωτερικών, τους ομολόγους του από Ισραήλ και Κύπρο στην πρόσφατη «τριμερή», όπου συζητήθηκε το θέμα του αγωγού «Eastmed», και μόλις προχτές ως βασικό κομμάτι της «πολιτικής διαπραγμάτευσης» με την καγκελάριο της Γερμανίας και τους υπόλοιπους Ευρωπαίους ηγέτες, ενώ και ο Αμερικανός πρέσβης στην Ελλάδα μόλις πριν από λίγες βδομάδες δήλωνε ότι είναι εδώ για να ασχοληθεί «ειδικά με τα ζητήματα της Ενέργειας». Στο επικίνδυνο αυτό κουβάρι των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων η κυβέρνηση, για λογαριασμό του κεφαλαίου, παίζει το χαρτί της «κρίσιμης γεωστρατηγικής θέσης» για την προώθηση των ευρωατλαντικών σχεδίων στην περιοχή.
• Η μεγάλη «ατζέντα» αυτών των ανταγωνισμών, οι ιμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις ΕΕ - ΗΠΑ, με άλλα καπιταλιστικά κράτη και κέντρα, όπως τη Ρωσία και την Κίνα, φουντώνουν και τη συζήτηση γύρω από τη διαχείριση των «γεωστρατηγικών κινδύνων», τις «προειδοποιήσεις» για ενδεχόμενα «ατυχήματα», με δεδομένη και την τεράστια συγκέντρωση πολεμικών μέσων και δυνάμεων σε ολόκληρο το «τόξο» όπου συγκρούονται τα συμφέροντα των μονοπωλίων, από την Ουκρανία, τη Συρία και το Ιράκ, που φλέγονται από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολεμικές συγκρούσεις, έως τη Βόρεια Αφρική. Δεν είναι τυχαίο ότι μέσα στην προηγούμενη βδομάδα τόσο η Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου με έκθεσή της όσο και η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ ασχολήθηκαν με το ζήτημα της διαμόρφωσης ενός πιο ολοκληρωμένου μηχανισμού «Ευρωπαϊκής Ασφάλειας», της διασφάλισης δηλαδή στο εσωτερικό και στο εξωτερικό των συμφερόντων των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, όπως επίσης και το ζήτημα των σχέσεων ΕΕ - ΝΑΤΟ, στο φόντο και της εκλογής Τραμπ στις ΗΠΑ, που έχει ζητήσει από τα υπόλοιπα καπιταλιστικά κράτη να «αναλάβουν μεγαλύτερες ευθύνες» στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής αυτής ένωσης, ζήτημα που προκαλεί επίσης αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό της ΕΕ.

Η μεγάλη εικόνα

Αυτή η «μεγάλη εικόνα» δείχνει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο το πόσο «ξένη», εχθρική στα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα είναι η αντιπαράθεση που βρίσκεται σε εξέλιξη, με κρίκο και το ζήτημα του ελληνικού προγράμματος. Ξεγυμνώνει όσους, όπως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αλλά και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, πασχίζουν να πείσουν ότι η στράτευση με τη μια ή την άλλη πλευρά είναι προς το συμφέρον του λαού, ή πως κάτι καλό μπορεί να προκύψει μέσα από αυτό το επικίνδυνο κουβάρι. Αποκαλύπτει τα «ζόρια» και τις οξυμένες αντιθέσεις και αντιφάσεις ενός συστήματος που σαπίζει, που μπορεί αυτήν τη στιγμή το εργατικό κίνημα, το κομμουνιστικό κίνημα να βρίσκονται σε συνθήκες υποχώρησης και ήττας, όμως το ενδεχόμενο των απότομων στροφών και των δυνατοτήτων που αυτές διαμορφώνουν είναι υπαρκτό. Επιβεβαιώνουν ότι η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα μπορούν να ελπίζουν μόνο σε ένα δρόμο: Στην οργάνωση της πάλης τους, στην ανασύνταξη του κινήματος και τη συγκρότηση της κοινωνικής τους συμμαχίας, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, τα κόμματα και την εξουσία του, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις.

Απάντηση στην κοροϊδία η πάλη για τις σύγχρονες ανάγκες

Απάντηση στην κοροϊδία η πάλη για τις σύγχρονες ανάγκες

Το πανελλαδικό συλλαλητήριο των συνταξιούχων, την περασμένη Πέμπτη στην Αθήνα

Πολλή «σκόνη» μαζεύεται τις τελευταίες μέρες πάνω στα θέματα της επικαιρότητας, όπου αναμφίβολα κυριαρχεί η διαπραγμάτευση. Οσο πλησιάζει η «ώρα της κρίσης», της συμφωνίας δηλαδή που επιδιώκουν κυβέρνηση και κουαρτέτο πάνω σε νέα αντιλαϊκά μέτρα, τόσο πιο δύσκολο γίνεται να διακρίνει κανείς την αλήθεια από το ψέμα στην αντιπαράθεση που σηκώνουν κόμματα και «θεσμοί», αν δεν ψάξει βαθύτερα την ουσία. Αν δεν προσεγγίσει με ταξική ματιά τις εξελίξεις.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η τροπολογία για την καταβολή ενός εφάπαξ επιδόματος στους χαμηλοσυνταξιούχους, από την υπερκάλυψη του πρωτογενούς πλεονάσματος, που παρουσιάστηκε από την κυβέρνηση ως το απαύγασμα της «κοινωνικής» της πολιτικής.
Η αίσθηση που προσπάθησε να δημιουργήσει όλη την προηγούμενη βδομάδα ήταν ότι δίνει μάχη και παλεύει τάχα με τα θηρία για να εξασφαλίσει το επίδομα στους χαμηλοσυνταξιούχους, το οποίο μάλιστα με θράσος βάφτισε «13η σύνταξη». Η ΝΔ και άλλα αστικά κόμματα αναδιπλώθηκαν από την αρχική τους απόφαση να ψηφίσουν το επίδομα, στο φόντο και της αντιπαράθεσης που ξέσπασε στην ΕΕ, κυρίως λόγω της αντίδρασης της Γερμανίας, με αφορμή αυτά τα μέτρα, αλλά με κύριο ζήτημα τη ρύθμιση του ελληνικού χρέους, που απ' ό,τι φαίνεται, αποτελεί οδηγό και για άλλα υπερχρεωμένα κράτη, όπως η Γαλλία και η Ιταλία.
Δόθηκε, έτσι, η ευκαιρία στην κυβέρνηση να ρίξει στο τραπέζι τα συνήθη ψευτοδιλήμματα, με τα οποία υπηρετείται από τη μια ο αποπροσανατολισμός του λαού και από την άλλη η πόλωση με τη ΝΔ, απαραίτητη προϋπόθεση για να διατηρείται ακμαίος ο μηχανισμός της κυβερνητικής εναλλαγής, με τη μετάγγιση των λαϊκών προσδοκιών και της δυσαρέσκειας, από τον έναν στον άλλο πόλο και αντίστροφα.

Κάλπικες διαχωριστικές γραμμές

Ετσι, λοιπόν, οι κάλπικες διαχωριστικές γραμμές διαμορφώθηκαν ως εξής: «Με τον Σόιμπλε ή με την κοινωνία;». Το ψευτοδίλημμα αυτό πήρε πιο συγκεκριμένο περιεχόμενο τις μέρες που η σχετική τροπολογία συζητιόταν και ψηφιζόταν με ονομαστική ψηφοφορία στη Βουλή.
Ας δούμε, όμως, πόσο «αιρετική» και «συγκρουσιακή» ήταν η απόφαση της κυβέρνησης να μοιράσει 600 περίπου εκατομμύρια σε συνταξιούχους, που το μόνο που τους έχει απομείνει είναι μια σύνταξη μικρότερη των 850 ευρώ. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι με την πολιτική της διασφαλίζει το «δημόσιο συμφέρον», την «κοινωνική συνοχή» και τη «σταθερότητα της χώρας». Εναν προς ένας οι ισχυρισμοί της είναι δεσμεύσεις που απευθύνονται στο κεφάλαιο και όχι στο λαό.
Είναι πρόκληση να μιλάει η κυβέρνηση για «δημόσιο συμφέρον», όταν κόβει 8,2 δισ. ευρώ από τους συνταξιούχους μέχρι το 2019 και τους «χαρτζιλικώνει» με επιδόματα ύψους 600 εκατομμυρίων ευρώ, ως μέρος της «δημοσιονομικής προσαρμογής», που γίνεται για τα συμφέροντα μιας χούφτας επιχειρηματικών ομίλων. Μάλιστα, τα επιδόματα αυτά αφορούν μόνο τους πιο ευάλωτους οικονομικά, αυτούς δηλαδή που χρεοκόπησαν κυριολεκτικά από την αντιλαϊκή πολιτική και η κυβέρνηση συνεχίζει να τους τσακίζει με όλα τα μέτρα που περιέχονται και στον νέο προϋπολογισμό.
Οσο για την «κοινωνική συνοχή», ο όρος δεν είναι τυχαίος. Στο ευρωενωσιακό λεξιλόγιο χρησιμοποιείται για να περιγράψει το πλέγμα εκείνο των πολιτικών και των μέτρων που στοχεύουν στη χειραγώγηση και την ενσωμάτωση της λαϊκής δυσαρέσκειας, ώστε ευκολότερα να εφαρμόζονται μέτρα που έχει ανάγκη το κεφάλαιο. Το πλέγμα αυτό περιλαμβάνει μέτρα για τη διαχείριση της φτώχειας στις ακραίες μορφές της, αλλά και στοχευμένες παροχές στα πλέον εξαθλιωμένα λαϊκά στρώματα, με κονδύλια που προκύπτουν από την αναδιανομή της φτώχειας.
Τέτοια είναι τα εφάπαξ μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση για μερίδα των χαμηλοσυνταξιούχων. Καθόλου τυχαία, μάλιστα, την ανάγκη για «κοινωνική συνοχή» επικαλέστηκαν ο Μοσκοβισί και άλλοι, για να υπερασπιστούν την επιλογή της κυβέρνησης ως αναγκαία προϋπόθεση για τη «σταθερότητα της χώρας». Οσο για το «μπαϊράκι» που τάχα σήκωσε η κυβέρνηση απέναντι στους «θεσμούς», και μόνο οι διαβεβαιώσεις των στελεχών της, όπως ο Ευ. Τσακαλώτος, ότι οι ψευτοπαροχές «δεν είναι εκτός του μνημονιακού πλαισίου» και ότι η διαφωνία από μερίδα των «θεσμών» οφείλεται σε «παρεξήγηση» που πρέπει να λυθεί, δίνουν επαρκή απάντηση.

Ανοιξε το καπάκι τριβών και αντιθέσεων

Βέβαια, τα μέτρα αυτά της κυβέρνησης και η φασαρία που δημιουργήθηκε, δεν μπορούν να ιδωθούν έξω από τις τριβές και τις αντιθέσεις που δεν λένε να κοπάσουν ανάμεσα στα ισχυρότερα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης, στο φόντο των δυσκολιών που έχει η οικονομία να ανακάμψει με επιθετικούς ρυθμούς. Ούτε έξω από τους γενικότερους ανταγωνισμούς ανάμεσα στην Ευρωζώνη και άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα όπως οι ΗΠΑ, που είναι από τους βασικούς «μετόχους» του ΔΝΤ. Για όλα αυτά, ο σημερινός «Ριζοσπάστης» έχει πλούσια και αποκαλυπτική αρθρογραφία στις επόμενες σελίδες του.
Σε κάθε περίπτωση, οι εξαγγελίες για τους χαμηλοσυνταξιούχους είναι κρίκος στην προσπάθεια της κυβέρνησης να απορροφήσει ένα κρίσιμο μέρος της λαϊκής δυσαρέσκειας για τη συνολική πολιτική της και τα αντιλαϊκά μέτρα, που όπως όλα δείχνουν θα περιλαμβάνονται στην υπό διαμόρφωση συμφωνία. Είναι ταυτόχρονα μια προσπάθεια να συμβιβάσει το λαό με τη λογική του Χότζα, ώστε να ρίξει ακόμα πιο κάτω τις απαιτήσεις του: Αφού έκοψαν ό,τι έκοψαν από τους συνταξιούχους, αφού άνοιξαν στα γεμάτα τη συζήτηση για νέες περικοπές στις ήδη αποδιδόμενες συντάξεις, έρχονται να διαφημίσουν το «κοινωνικό» τους πρόσωπο μοιράζοντας ένα ελάχιστο μέρος από αυτά που κλέβουν με φόρους και περικοπές από το λαό.
Είναι, τέλος, δείγμα της σταθερής επιδίωξης του κεφαλαίου και των κομμάτων του να καλλιεργήσουν προσδοκίες στο λαό ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη δημιουργεί πλούτο που θα μοιράζεται και στους ίδιους, έστω και με τη μορφή της εφάπαξ ενίσχυσης, έστω και σε μερικούς κάθε φορά.
Είναι αποκαλυπτική η συζήτηση που καταγράφηκε και στον Τύπο για το πώς τελικά το επίδομα κατέληξε στους χαμηλοσυνταξιούχους, ενώ αρχικά η σκέψη ήταν το ίδιο ποσό να μοιραστεί σε ανέργους. Επειδή, όμως, ο μηχανισμός ήταν πιο χρονοβόρος, επιλέχτηκε η καταβολή του μέσω των τραπεζών στους συνταξιούχους με αποδοχές μικρότερες των 850 ευρώ. Δηλαδή, μέσα σε μερικές ώρες, έπαιξαν «κορόνα - γράμματα» αν το τραπέζι των γιορτών θα στρωθεί στο σπίτι ενός ανέργου, ή ενός χαμηλοσυνταξιούχου! Αυτό είναι το πραγματικό «μέρισμα» που έχουν να περιμένουν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα από την ανάκαμψη της οικονομίας.

Με το ΚΚΕ για να ανοίξει ο δρόμος

Το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που αποκάλυψε τις πραγματικές στοχεύσεις και κατήγγειλε την κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα από τη σκοπιά που περιγράψαμε πιο πάνω. Μάλιστα, τις μέρες που η σχετική ρύθμιση συζητιόταν και ψηφιζόταν στη Βουλή, επανακατέθεσε την τροπολογία για την επαναφορά της 13ης και της 14ης σύνταξης. Οπως αναμενόταν, η τροπολογία του Κόμματος απορρίφθηκε χωρίς καν να συζητηθεί, από την κυβέρνηση και όλα τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, όπως και στο παρελθόν.
Το ΚΚΕ ψήφισε υπέρ της καταβολής του έκτακτου επιδόματος προς τους χαμηλοσυνταξιούχους, γιατί αυτοί και ακόμα περισσότεροι έχουν πραγματικά ανάγκη απ' αυτά τα χρήματα. Το ΚΚΕ στάθηκε απέναντι στην προσπάθεια της κυβέρνησης να αποπροσανατολίσει, να χειραγωγήσει, να ξεγελάσει. Απέναντι στάθηκαν και οι ίδιοι οι συνταξιούχοι, το μαχόμενο ταξικό συνδικαλιστικό τους κίνημα, που οργάνωσε μαζικό πανελλαδικό συλλαλητήριο την Πέμπτη στην Αθήνα.
Είναι βέβαιο ότι το επόμενο διάστημα θα κλιμακωθεί η προσπάθεια της κυβέρνησης να υπηρετήσει με όλα τα μέσα την ολοκλήρωση της «αξιολόγησης», ώστε να ενισχυθούν οι προϋποθέσεις για ανάκαμψη της οικονομίας. Και μόνο το γεγονός ότι η προσπάθεια αυτή γίνεται σε ένα περιβάλλον γενικευμένης οικονομικής αστάθειας και ανταγωνισμών, καθιστά αμφίβολη οποιαδήποτε σίγουρη πρόβλεψη και αυξάνει την επιθετικότητα του κεφαλαίου.
Τώρα είναι που χρειάζεται γερό τιμόνι από τα ταξικά σωματεία και τους άλλους φορείς του κινήματος, σχέδιο και αποφασιστικότητα, για να απαντιέται άμεσα κάθε αντιλαϊκή μεθόδευση της κυβέρνησης και του κεφαλαίου διαμορφώνοντας όρους για την αντεπίθεση. Τώρα χρειάζεται να γίνει υπόθεση περισσότερων η ανασύνταξη του κινήματος, που σε συνδυασμό με το δυνάμωμα του ΚΚΕ στους χώρους δουλειάς, μπορεί να αποτελέσει θρυαλλίδα σοβαρών εξελίξεων προς όφελος του λαού.