Αντικομμουνισμός διά της πλαγίας ...

Το θέαμα θα προσφερόταν για γέλια, αν δεν ήταν ύπουλο και επικίνδυνο, ρίχνοντας δηλητήριο σε εργατικές και λαϊκές συνειδήσεις: Μια ετερόκλητη κουστωδία από στελέχη αστικών κομμάτων, αστικά επιτελεία, γνωστούς και μη εξαιρετέους δημοσιογράφους και δημοσιολογούντες, και από κοντά διάφορους από τα χαμαιτυπεία των φασιστοφυλλάδων, απ' το πρωί μέχρι το βράδυ κατηγορούν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ σαν ...κομμουνιστές και μπολσεβίκους. Και την πολιτική της, πραγματικό «όνειρο» για τους επιχειρηματικούς ομίλους και το κεφάλαιο, περίπου ως πολιτική της... Σοβιετικής Ενωσης.

Δεν πρόκειται βέβαια για μια επίδειξη άγνοιας για γέλια. Πρόκειται για λίγο νεράκι ακόμα στο μύλο που έχουν στήσει καιρό τώρα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, με το βολικό για όλους βάφτισμα της κυβέρνησης ως κάτι που δεν είναι. Βολικό για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, για να κρύβει την ταξική της πολιτική υπέρ του κεφαλαίου, να υλοποιεί, με την προβιά του «αριστερού», «αγωνιστή» και πάει λέγοντας την πιο βρώμικη δουλειά των καπιταλιστών, επιχειρώντας ταυτόχρονα να εγκλωβίσει μέσα σε ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές εργαζόμενους, αγωνιστές, ριζοσπάστες, στρατεύοντάς τους στην πραγματικότητα κάτω από τις ξένες γι' αυτούς σημαίες των στόχων του κεφαλαίου. Βολικό για τα υπόλοιπα αστικά κόμματα που βρίσκονται στην αντιπολίτευση για να κρύβεται η στρατηγική συμφωνία τους με τα όσα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ υλοποιεί για λογαριασμό του κεφαλαίου. Και το κυριότερο, βολικό συνολικά για το σύστημα, ώστε η εργατική και λαϊκή δυσαρέσκεια που προκαλεί η εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής να διοχετεύεται ενάντια στην πραγματική φιλολαϊκή διέξοδο και προοπτική, αλλά και συνολικά ενάντια στο εργατικό κίνημα. Για να συκοφαντούνται ο σοσιαλισμός, οι κομμουνιστές, τα ιδεώδη τους, η Ιστορία τους, να ενισχύονται συνολικά ο αντικομμουνισμός και ο εθνικισμός, πολιτικά αντιδραστικές δυνάμεις που μπορεί να αποτελέσουν μια μελλοντική διέξοδο για το σύστημα. Ετσι κι αλλιώς δε μιλάμε απλά για μια συγκυριακή τακτική στο πλαίσιο των γνωστών διαξιφισμών των αστικών κομμάτων αλλά για μια συστηματική προσπάθεια, πραγματική «επένδυση για το μέλλον».

Γύρω γύρω όλοι κι ο αντικομμουνισμός στη μέση

Τον μακροπρόθεσμο ορίζοντα αυτής της προσπάθειας δεν θέλουν άλλωστε να τον κρύψουν και μερικοί εκ των πρωταγωνιστών της, όπως ο αντιπρόεδρος της ΝΔ Αδ. Γεωργιάδης, που μόλις την περασμένη Πέμπτη έλεγε στο ρ/σ ΣΚΑΪ:«Υπάρχει ένα καλό στην όλη ιστορία. Οταν με το καλό φύγει ο κύριος Τσίπρας - δεν θα κάτσει και πολύ - αν σε λένε στο δρόμο αριστερό θα πηγαίνεις στο δικαστήριο για συκοφαντική δυσφήμιση. Ο Τσίπρας θα τελειώσει την αριστερά στην Ελλάδα για τα επόμενα 50 χρόνια». Λίγο πιο πριν, ο οικοδεσπότης του στον ΣΚΑΪ, ο κ. Πορτοσάλτε, μας διαφώτιζε ότι «το 55% του ΑΕΠ μας πηγαίνει για να πληρώνουμε αυτό το κράτος, το οποίο κράτος δε μας γυρίζει τίποτα πίσω (...) Δεν είναι μόνο παράγωγο των σημερινών, αυτών που μας κυβερνούν, οι οποίοι έχουν τη βλαμμενίαση του κομμουνισμού».

Δύο μέρες πριν ο πρόεδρος της ΝΔ, Κυρ. Μητσοτάκης, σε παρουσίαση βιβλίου για την Παιδεία κατηγορούσε την κυβέρνηση ότι «εκδηλώνει όλα τα νεομαρξιστικά απωθημένα της στον τομέα της Εκπαίδευσης». Σε αυτό συμφωνεί και το «Βήμα», που λίγες μέρες πριν σε άρθρο του, με αφορμή τις αλλαγές στην ιδιωτική εκπαίδευση, μας ενημέρωνε ότι «απλώς υπάρχει η δεδομένη μονομανία και ιδεοληψία του ΣΥΡΙΖΑ, για καθετί που δεν ελέγχεται απολύτως από τον κρατικό μηχανισμό, καθετί που σχετίζεται με την ιδιωτική επιχειρηματικότητα»(«vima.gr», 31/8) αλλά και ο βουλευτής του ναζιστικού μορφώματος Ηλιόπουλος που πρόσθετε πως «για αυτά που πρόκειται να συμβούν στο εκπαιδευτικό σύστημα από τον Σεπτέμβριο αποκλειστικά υπεύθυνη θα είναι η κυβέρνηση και οι ιδεοληψίες της Αριστεράς».

«Πρόκειται για μια ιδεοληψία εγγεγραμμένη στο πολιτικό τους DNA», συμπληρώνει με πρόσφατη ομιλία της στο ΕΒΕΑ η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Φ. Γεννηματά: «Είναι σε όλους πια φανερό ότι η επιχειρηματικότητα για την κυβέρνηση τελεί υπό διωγμό και αυτό δεν αλλάζει». Αλλά για το γιατί συμβαίνουν όλα αυτά μας έλυσε την απορία ο άλλος εταίρος της επιχείρησης αναστήλωσης της «κεντροαριστεράς», το Ποτάμι: «Η "πρώτη φορά αριστερά" αποδεικνύει κάθε μέρα ότι ο σταλινισμός δεν ήταν μια απλή "παραμόρφωση" εκείνου του "σοσιαλισμού", αλλά η διαχρονική ουσία της φιλοσοφίας της. Επιβεβαιώνεται έτσι στην πράξη ολοένα και περισσότερο το σύνθημα των ΚΝιτών της μεταπολίτευσης. Παρά τις μεγάλες και φωτεινές εξαιρέσεις, ένα ήταν τελικά το ΚΚΕ!» (Γ. Μεϊμάρογλου, 25/8). Ε, αν αυτά τα λένε πρόεδροι και στελέχη των αστικών κομμάτων, δεν είναι ν' απορεί κανείς πώς ξεφωνημένες πρώην Πανδώρες και νυν Φαληρείς, όπως ο Κασιμάτης της «Καθημερινής», μετά από έναν οχετό αντικομμουνισμού αλά «κονσερβοκούτι» για την πρόσφατη εκδήλωση του ΚΚΕ στη Μακρόνησο, κλείνουν το άρθρο τους με το αμίμητο: «Περιττεύει, λοιπόν, ο όρκος του κ. Κουτσούμπα και των συντρόφων του. Την εκπλήρωση του ονείρου των Μακρονησιωτών έχει αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ με την παλαιοκομματική συμμαχία των κρατικοδίαιτων που σέρνεται πίσω του»!

Αναποδογυρίζοντας την πραγματικότητα

Βέβαια, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να πούμε ότι όλοι αυτοί έρχονται... δεύτεροι. Τα ίδια έχουμε ακούσει ανά καιρούς από τον Πάγκαλο, όταν μιλούσε για τους «νεοκομμουνιστές» του ΣΥΡΙΖΑ, έως τον Σαμαρά και λοιπούς για τους «σταλινικούς» ΣΥΡΙΖΑίους, για να μην πάμε στις μακρινές εποχές, τέλη δεκαετίας του '80, που για το ΠΑΣΟΚ λεγόταν πως «τον είδαμε και τον σοσιαλισμό» ή στα μέσα της δεκαετίας του '70, οπότε και κατηγορούσαν την τότε κυβέρνηση ΝΔ για... σοσιαλμανία, με αφορμή τις τότε κρατικοποιήσεις επιχειρήσεων.

Φυσικά, το 2016 δεν είναι 1976. Τα αστικά επιτελεία, αν και άδικα ψέγουν την κυβέρνηση για την αδιαμφισβήτητη προσήλωσή της στους στρατηγικούς στόχους του κεφαλαίου, στο φόντο των μεγάλων δυσκολιών που έχει η καπιταλιστική οικονομία να ανακάμψει από την κρίση, αλλά και να στηθεί το αστικό πολιτικό σκηνικό της επόμενης μέρας, «μοιράζουν ρόλους» και αρχίζουν το γαϊτανάκι:

Η αύξηση της φορολογίας, που, πρώτα απ' όλα, χτυπά τα πλατιά εργατικά - λαϊκά στρώματα, τη φτωχολογιά, για να μπουκώσει τους επιχειρηματικούς ομίλους με ζεστό χρήμα, αναγορεύεται σε επίθεση - λόγω «κομμουνιστικών εμμονών» - στην ιδιωτική πρωτοβουλία και τη μεσαία τάξη! Οι καθυστερήσεις στις ιδιωτικοποιήσεις, εξαιτίας των αντιθέσεων ανάμεσα σε διαφορετικά επιχειρηματικά σχέδια και συμφέροντα, χρεώνονται ως εμμονή του σε μια σοσιαλιστική οικονομία, ότι τάχα εχθρεύεται την ιδιωτική οικονομία! Η προσπάθεια ξαναμοιράσματος της πίτας ανάμεσα στους επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στα ΜΜΕ, χαρακτηρίζεται «σταλινική φίμωση στην ελευθερία του Τύπου»! Η προσήλωση στα ιμπεριαλιστικά σχέδια του ΝΑΤΟ, η ΝΑΤΟποίηση του Αιγαίου με πρόσχημα το Μεταναστευτικό, που ακολουθούσαν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, συνοδεύονται από το βόθρο των φασιστοφυλλάδων με το σύνθημα «αλήτες προδότες κομμουνιστές»! Η διαχείριση του Προσφυγικού με βάση και τις αποφάσεις της ΕΕ και για λογαριασμό του κεφαλαίου, που θέλει η στρόφιγγα των μεταναστευτικών ροών να ανοιγοκλείνει κατά το δοκούν, χαρακτηρίζεται αποτέλεσμα των «διεθνιστικών εμμονών» της κυβέρνησης! Το να βγαίνουν στο σφυρί τα «κόκκινα» δάνεια πρώτης κατοικίας των λαϊκών οικογενειών, για να βρουν κι άλλο χρήμα οι τράπεζες για τους επιχειρηματικούς ομίλους αποτελεί απόδειξη ότι «η κυβέρνηση φέρνει τον μαρξισμό σε κάθε ελληνική οικογένεια και απαλλοτριώνει την ιδιοκτησία»!

Φιλοτεχνώντας το "κομμουνιστικό" προφίλ

Για να συνεχίζεται φυσικά αυτό το γαϊτανάκι του αντικομμουνισμού, χρειάζεται και η άλλη πλευρά του «μύλου». Κι αυτή δεν είναι άλλη από τη γνώριμη και βρώμικη προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να ντύνει την αντιλαϊκή πολιτική του, βγαλμένη από συρτάρια του κεφαλαίου, με φιλολαϊκό μανδύα. Το κεφάλαιο άλλωστε έχει επενδύσει πάνω του, για να προωθήσει, με σταθερότητα και χωρίς πολλές αναταράξεις, την πολιτική που θα δυσκολεύονταν να υλοποιήσουν τα φθαρμένα από την κρίση αστικά κόμματα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Γι' αυτή τη βρώμικη επιχείρηση ο ΣΥΡΙΖΑ αξιοποιεί και ταυτόχρονα λερώνει κυριολεκτικά τα πάντα: Την Ιστορία του εργατικού - λαϊκού και κομμουνιστικού κινήματος. Ολα τα σφάζει κι όλα τα μαχαιρώνει. Κάπως έτσι, στο πλαίσιο της καπιταλιστικής ανάκαμψης για την οποία σκίζεται και που προϋποθέτει τσακισμένα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα και σιγή νεκροταφείου, το κρέας βαφτίζεται ψάρι, ο υπουργός Εργασίας που τσακίζει το Ασφαλιστικό και βάζει στην κλίνη του Προκρούστη τα εργατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα δηλώνει κομμουνιστής, ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας ανακοινώνει το τσάκισμα της Υγείας και της Πρόνοιας με φόντο τον Βελουχιώτη και ο πρωθυπουργός κουνάει με θράσος το δάχτυλο στο ΚΚΕ για να αποφασίσει με ποιον τελικά είναι, «με τον εργάτη ή με το κεφάλαιο;», λίγες μέρες πριν φέρει το τρίτο μνημόνιο και ό,τι ακολούθησε. Πρόκειται, δηλαδή, για τη μοναδική ικανότητα να προωθείς και να επαυξάνεις τη στρατηγική του κεφαλαίου υπό τους ήχους της «Παντιέρα ρόσα».

Να πάρουν απάντηση

Η ύπουλη αυτή προσπάθεια, ο αντικομμουνισμός διά της «πλαγίας» και με πρόσχημα τάχα τον ΣΥΡΙΖΑ, η συκοφάντηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, δεν πρέπει να περάσει και δε θα περάσει. Η στάση του ΚΚΕ από το Γενάρη του 2015 μέχρι και σήμερα, η συμβολή των κομμουνιστών στην ανάπτυξη αγώνων μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες αποτελούν παρακαταθήκη για το αύριο. Και μαζί η αποκάλυψη από το ΚΚΕ, και μάλιστα με κόστος και από την πρώτη στιγμή, του αστικού χαρακτήρα της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, της σοσιαλδημοκρατικοποίησής του, η ανάδειξη του ζητήματος ότι δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή κυβέρνηση εντός της εξουσίας του κεφαλαίου, εντός της οικονομικής κυριαρχίας του. Η ανάδειξη του γεγονότος ότι ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης σημαίνει ότι η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα είναι καταδικασμένα σε μια μόνιμη αφαίρεση δικαιωμάτων, σε μόνιμες απώλειες. Η σταθερή προβολή ότι η διέξοδος για το λαό είναι μια άλλη οργάνωση της οικονομίας, με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, χωρίς καπιταλιστική εκμετάλλευση, με κεντρικό σχεδιασμό, με μια άλλη εξουσία, εργατική - λαϊκή, που προϋποθέτει την ανατροπή του σημερινού σάπιου συστήματος. Το ξέρουν άλλωστε καλά και οι ενορχηστρωτές αυτής της προσπάθειας. Αλλος ένας λόγος να καταφεύγουν στον ωμό, έστω κι έμμεσο, αντικομμουνισμό.

«Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ»

 «Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ»

Τα ΜΜΕ θυμήθηκαν τις τελευταίες μέρες τον πόλεμο στην Υεμένη που πάνω από ενάμιση χρόνο την καταστρέφει για να δείξουν συγκλονιστικές φωτογραφίες με τα υποσιτισμένα παιδιά της, αναφέροντας και τα σχετικά στοιχεία έκθεσης της UNISEF, για τα 320.000 παιδιά της που βρίσκονται αντιμέτωπα με σοβαρό υποσιτισμό και τα δύο εκατομμύρια νέων ανθρώπων που  χρειάζονται «επείγουσα ανθρωπιστική βοήθεια».

Στη Συρία ανακοινώνονται απολογισμοί νεκρών– περισσότεροι από 300.000- στον πεντάχρονο και πλέον πόλεμο,  από το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ενώ τίθεται σε ισχύ η κατάπαυση πυρός που διαπραγματεύτηκαν Ουάσιγκτον και Μόσχα.

Η χώρα μας συνεχίζει να διασώζεται από ΕΕ και ΔΝΤ μέσα από το τρίτο μνημόνιο και τις αντίστοιχες ανακεφαλοποιήσεις τραπεζών, (των ετών 2013,2014,2015)με υποσχέσεις για επανεκκίνηση της οικονομίας, ίντριγκες για ανάληψη διευθύνσεων τραπεζών, ενώ σταθερά το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού εξαθλιώνεται.

                Και μοιάζουν όλα αυτά τυχαία, τα αντιμετωπίζουμε χωρίς να τα συνδέουμε, δεν πιστεύουμε πως τίποτε άλλο μπορούμε από το να υποταχτούμε στη δύναμη των πραγμάτων. Και οι διαφωνίες όχι μόνο για το δρόμο που οδηγεί σε μια άλλη κοινωνία, ούτε καν την ονομάζουμε πια σοσιαλιστική, αλλά και για το περιεχόμενο  αυτής της κοινωνίας μεγεθύνονται, οι παλιές διαφωνίες καταλήγουν σε αβεβαιότητα και αμηχανία και φέρνουν σε κρίση κάθε βεβαιότητα που ενίσχυε τη διάθεση για αγώνα. Κατασκευάσαμε ωραιοποιημένες αναπαραστάσεις για τον κόσμο αποξενώνοντάς μας από την πραγματικότητα και καθιστώντας μας αδύναμους να αντιδράσουμε κι έτσι να ματαιωθούν οι ταξικοί αγώνες, να αποκρυφτεί  η οικονομική βάση των κοινωνικών διαφορών –καπιταλισμός και ιμπεριαλισμός κατάντησαν κενές λέξεις. Ξεκινώντας η όποια κινητοποίηση από μια θεωρητική έρημο δεν μένει παρά περιορισμένη στο σημείο από όπου ξεκίνησε και χάνεται.

Είναι που ο μαρξισμός –λενινισμός απαξιωμένος ως απαρχαιωμένος  πιστεύουμε πως δεν μας δίνει πια τα εργαλεία για την κατανόηση αλλά και αλλαγή του κόσμου, παρόλο που διαβάζοντας όσα ο Λένιν ανέφερε έναν αιώνα πριν για τον ιμπεριαλισμό και καπιταλισμό αυτά που ζούμε σήμερα γίνονται κατανοητά και χάνουν τον χαρακτήρα του τυχαίου και αναλλοίωτου.

           «(…) σύμφωνα με την οικονομική του ουσία, ο ιμπεριαλισμός είναι μονοπωλιακός καπιταλισμός. Και μ’ αυτό καθορίζεται ήδη η ιστορική θέση του ιμπεριαλισμού, γιατί το μονοπώλιο που γεννιέται πάνω στη βάση του ελεύθερου συναγωνισμού, και ακριβώς από τον ελεύθερο συναγωνισμό, είναι πέρασμα από την καπιταλιστική σε μια υψηλότερη κοινωνικοοινομική μορφή οικονομίας. Πρέπει να υπογραμμίσουμε ιδιαίτερα τέσσερα κύρια είδη μονοπωλίων ή τέσσερις κύριες εκδηλώσεις του μονοπωλιακού καπιταλισμού, που είναι χαρακτηριστικές για την εποχή που εξετάζουμε

          Πρώτο, το μονοπώλιο ξεπήδησε από τη συγκέντρωση της παραγωγής σε μια πολύ υψηλή βαθμίδα της ανάπτυξής της. Είναι οι μονοπωλιακές ενώσεις των καπιταλιστών, τα καρτέλ, τα συνδικάτα, τα τραστ (…)

             Δεύτερο, τα μονοπώλια οδήγησαν στην ένταση της αρπαγής των σπουδαιότερων πηγών πρώτων υλών, ιδιαίτερα για τη βασική και την πιο  καρτελοποιημένη βιομηχανία της καπιταλιστικής κοινωνίας: τη βιομηχανία του πετροκάρβουνου και του σιδήρου(..)

               Τρίτο, το μονοπώλιο προήλθε από τις τράπεζες. Οι τράπεζες μετατράπηκαν από μετριόφρονες μεσολαβητικές επιχειρήσεις σε μονοπωλητές του χρηματιστικού κεφαλαίου. Κάπου τρεις ως πέντε από τις μεγαλύτερες τράπεζες ενός οποιουδήποτε από τα πιο προηγμένα καπιταλιστικά έθνη πραγματοποίησαν την “προσωπική ένωση” του βιομηχανικού και του τραπεζικού κεφαλαίου, συγκέντρωσαν στα χέρια τους τη διαχείριση δισεκατομμυρίων και δισεκατομμυρίων, που αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος των κεφαλαίων και των χρηματικών εσόδων μιας ολόκληρης χώρας. Μια χρηματική ολιγαρχία, που απλώνει ένα πυκνό δίχτυ σχέσεων εξάρτησης σε όλους χωρίς εξαίρεση τους οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς της σύγχρονης αστικής κοινωνίας –αυτή είναι η πιο ανάγλυφη εκδήλωση αυτού του μονοπωλίου.

                Τέταρτο, το μονοπώλιο προήλθε από την αποικιακή πολιτική. Στα πολυάριθμα “παλιά” ελατήρια της αποικιακής πολιτικής το χρηματιστικό κεφάλαιο πρόσθεσε και τον αγώνα για τις πηγές των πρώτων υλών, για την εξαγωγή  κεφαλαίου, για τις “σφαίρες επιρροής”, δηλ. για τις σφαίρες προσοδοφόρων συμφωνιών, παραχωρήσεων, μονοπωλιακών κερδών κ.α –τέλος για οικονομικό έδαφος γενικά (…) ¨Όταν όμως είχαν καταληφθεί πια τα 9/10 της Αφρικής (γύρω στα 19000, όταν όλος ο κάσμος είχε πια μοιραστεί, ήρθε αναπόφευκτα η εποχή της μονοπωλιακής κατοχής των αποικιών και συνεπώς της εξαιρετικά οξυμένης πάλης για το μοίρασμα και το ξαναμοίρασμα του κόσμου.

           (…) Τα μονοπώλια, η ολιγαρχία, η τάση προς την κυριαρχία στη θέση των τάσεων προς την ελευθερία, η εκμετάλλευση ολοένα και μεγαλύτερου αριθμού μικρών ή αδύνατων εθνών από μια μικρή χούφτα πλουσιότατα ή ισχυρότατα έθνη – όλα αυτά γέννησαν τα διακριτικά γνωρίσματα του ιμπεριαλισμού, που μας αναγκάζουν να τον χαρακτηρίσουμε σαν παρασιτικό καπιταλισμό ή καπιταλισμό που σαπίζει. (…) Θα ήτα λάθος να νομίζει κανείς ότι αυτή η τάση προς το σάπισμα αποκλείει τη γρήγορη ανάπτυξη του καπιταλισμού(…) Σαν σύνολο, ο καπιταλισμός αναπτύσσεται ασύγκριτα πιο γρήγορα, από προηγούμενα, αυτή όμως η ανάπτυξη όχι μόνο γίνεται γενικά πιο ανισόμετρη, αλλά η ανισομετρία εκδηλώνεται επίσης στο σάπισμα ειδικά των χωρών που είναι πιο ισχυρές σε κεφάλαια (Αγγλία)(…)

          (…) Απ’ όλα όσα είπαμε πιο πάνω για την οικονομική ουσία του ιμπεριαλισμού βγαίνει ότι πρέπει να τον χαρακτηρίσουμε σαν μεταβατικό, ή πιο σωστά σαν καπιταλισμό που πεθαίνει. Εξαιρετικά διδακτικό απ’ αυτήν την άποψη είναι το γεγονός ότι τα συνηθισμένα  λογάκια των αστών οικονομολόγων που περιγράφουν τον νεότατο καπιταλισμό είναι : “σύμπλεξη”, “απουσία απομόνωσης” κλπ. (…)

          Τι εκφράζει όμως αυτή η λεξούλα “σύμπλευση”; (…) “Συμπλέκονται τυχαία” η κατοχή των μετοχών και οι σχέσεις των ατομικών ιδιοκτητών. Αυτό όμως που αποτελεί το υπόβαθρο αυτής της “σύμπλεξης”, αυτό που αποτελεί τη βάση του, είναι οι μεταβαλλόμενες κοινωνικές σχέσεις παραγωγής. Όταν η μεγάλη επιχείρηση  γίνεται γιγάντια και οργανώνει σχεδιασμένα, με βάση τον ακριβή υπολογισμό ενός πλούτου στοιχείων, την προμήθεια της αρχικής πρώτης ύλης σε διαστάσεις: 2/3 ή2/4 της συνολικής ποσότητας που είναι απαραίτητη για δεκάδες εκατομμύρια πληθυσμό× όταν οργανώνεται συστηματικά η μεταφορά αυτής της πρώτης ύλης στα πιο κατάλληλα για την παραγωγή σημεία, που κάποτε απέχουν το ένα από το άλλο εκατοντάδες και χιλιάδες χιλιόμετρα×όταν από ένα κέντρο διευθύνονται όλα τα στάδια της διαδοχικής κατεργασίας της πρώτης ύλης ως την παραγωγή μιας ολόκληρης σειράς ποικίλων έτοιμων προϊόντων× όταν η διανομή αυτών των προϊόντων γίνεται με βάση ένα σχέδιο σε δεκάδες εκατομμύρια καταναλωτές (…), -τότε γίνεται ολοφάνερο ότι έχουμε μπροστά μας μια κοινωνικοποίηση της παραγωγής και καθόλου μια απλή “σύμπλεξη” -ότι οι σχέσεις της ατομικής οικονομίας και της ατομικής ιδιοκτησίας αποτελούν ένα περίβλημα, που δεν ανταποκρίνεται πια στο περιεχόμενο, περίβλημα που αναπόφευκτα δεν μπορεί παρά να σαπίσει, αν αναβληθεί τεχνητά ο παραμερισμός τους, περίβλημα που μπορεί να παραμένει σε κατάσταση αποσύνθεσης ένα σχετικά  μεγάλο χρονικό διάστημα (στη χειρότερη περίπτωση, αν η θεραπεία του οπορτουνιστικού αποστήματος τραβήξει σε μάκρος), που αναπόφευκτα όμως θα παραμεριστεί»

  Β.Ι. Λένιν «Ο Ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», Σύγχρονη εποχή, 2001, σελ. 142-148

Η 3η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ - Η γενίκευση της ένοπλης πάλης

Η 3η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ - Η γενίκευση της ένοπλης πάλης

«...μετά τις εκλογές της 31ης Μάρτη 1946 και το νόθο δημοψήφισμα της 1ης Σεπτέμβρη 1946 για την επιστροφή του βασιλιά, η κρατική καταστολή θωρακίστηκε ακόμα περισσότερο με το Γ΄ Ψήφισμα (1946), τον Α.Ν. 509/1947 "διά την διάδοσιν ιδεών εχουσών σκοπόν την ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού συστήματος" κ.ά.
Μπροστά στο δίλημμα "υποταγή ή οργάνωση της πάλης και αντεπίθεση", το λαϊκό κίνημα επέλεξε το δεύτερο δρόμο».
(Από τη Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 70 χρόνια από την ίδρυση του ΔΣΕ)

***

Μία από τις σημαντικότερες συνεδριάσεις του ανώτερου καθοδηγητικού οργάνου του ΚΚΕ, της Κεντρικής του Επιτροπής, στην περίοδο της ένοπλης ταξικής αναμέτρησης (1946 - 1949), είναι η 3η Ολομέλεια της ΚΕ του Κόμματος, που έγινε το Σεπτέμβρη του 1947. Είναι η Ολομέλεια που προσανατόλισε στη γενίκευση της ένοπλης δράσης. Προσανατολισμός που όμως συνέχισε να χαρακτηρίζεται από αντιφάσεις, αφού παρέμενε ο στόχος της «εξεύρεσης δημοκρατικής λύσης».
Οι εργασίες της Ολομέλειας ξεκίνησαν στις 11 Σεπτέμβρη 1947, πέντε μόλις μέρες μετά από την ορκωμοσία της νέας αστικής κυβέρνησης του Θεμιστοκλή Σοφούλη και 19 μήνες μετά από τη 2η Ολομέλεια του Φλεβάρη του '46, χρονικό διάστημα κατά το οποίο χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Η Ολομέλεια ενέκρινε το στρατιωτικό επιχειρησιακό πρόγραμμα (Σχέδιο «Λίμνες»), που είχε αποφασίσει η στρατιωτική ηγεσία του ΔΣΕ μία μέρα πριν, σε πολιτικοστρατιωτική σύσκεψη. Το Σχέδιο «Λίμνες» στόχευε στη δημιουργία της Ελεύθερης Ελλάδας και συγκεκριμένα προέβλεπε τον τριπλασιασμό των δυνάμεων του ΔΣΕ μέχρι την άνοιξη του 1948. Αυτός ο στόχος αποτελούσε άμεση επιτακτική ανάγκη για την Κεντρική και Δυτική Μακεδονία, ώστε να εξοικονομηθούν από εκεί «οι αναγκαίες εφεδρικές δυνάμεις για τη δημιουργία του κύριου εκστρατευτικού σώματος», που θα επιχειρούσε την κατάληψη της Θεσσαλονίκης (από το Σύντομο πραχτικό από τη συνεδρίαση της ΚΕ του ΚΚΕ και τη σύσκεψη της στρατιωτικοπολιτικής ηγεσίας του ΔΣΕ - Σχέδιο «Λίμνες» - έγγραφο 112725, που βρίσκεται στο Αρχείο του ΚΚΕ).

Οταν συγκλήθηκε η Ολομέλεια, ο ΔΣΕ αριθμούσε περίπου 24.000 άντρες, από τους οποίους ήταν παρατακτοί οι 18.000. Για να υλοποιηθεί ο στόχος απελευθέρωσης της Μακεδονίας και Θράκης με κέντρο τη Θεσσαλονίκη, έπρεπε να τριπλασιάσει τις δυνάμεις του και να σχηματίσει μια παρατακτή δύναμη 50.000 - 60.000 μαχητών. Με την απόφαση της Ολομέλειας, οι Κομματικές Οργανώσεις των μεγάλων πόλεων επιφορτίζονταν να στρατολογήσουν για τον ΔΣΕ: 1.500 μέλη του ΚΚΕ από την πρωτεύουσα, 600 από τον Πειραιά και 500 από τη Θεσσαλονίκη (τα στοιχεία από το Σύντομο πραχτικό της Ολομέλειας).
Η απόφαση δε δόθηκε στη δημοσιότητα, αλλά ανακοινώθηκε, για λόγους περιφρούρησης, μόνο εσωκομματικά. Στην ανακοίνωση του Προεδρείου που δόθηκε στη δημοσιότητα αναφερόταν: «Ο ένοπλος αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας αποτελεί τη μοναδική επιβεβλημένη απάντηση που ο λαός και η Ελλάδα έχουν να δώσουν στους ξένους κατακτητές και τους ντόπιους υποτακτικούς των. Εξω από τον αγώνα αυτόν δεν υπάρχει ζωή και τιμή για την Ελλάδα και το λαό (...) Η Ολομέλεια διαπίστωσε ότι η δουλιά των κομμουνιστών στις πόλεις, που δεν επιδέχεται καμία αναβολή, είναι να κινητοποιήσουν όλες τις δυνάμεις τους για να ξεπεράσουν μαζί με όλους τους δημοκράτες και μαζί με το λαό την καθυστέρηση αυτή» (Το ΚΚΕ. Επίσημα Κείμενα, τόμ. 6, σελ. 246, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1987).

«Υπέρ βωμών και εστιών»

Με κεντρικό άρθρο του στον «Ριζοσπάστη» και με τίτλο «Υπέρ βωμών και εστιών», ο Νίκος Ζαχαριάδης έδωσε με μαχητικό πνεύμα την κατεύθυνση του ένοπλου αγώνα:
«Η ταχύτητα για τη νίκη του λαού, που είναι αναμφισβήτητη, εξαρτάται απ' την αποφασιστικότητα που ο κάθε Ελληνας θα δοθεί στον υπέρ ιερών και πατρίων αγώνα, απ' την αποφασιστικότητα που θα υπερνικήσουμε δισταγμούς και ταλαντεύσεις και θα τα δώσουμε όλα για τον αγώνα. Κάθε καθυστέρηση εδώ είναι έγκλημα. Και όπως ο κάθε μαχητής του ΔΣΕ έχει για έμβλημά του το "αιέν αριστεύειν", έτσι και για τον κάθε Ελληνα υπέρτατο ηθικό πρόσταγμα πρέπει να 'ναι το "εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης"» («Ριζοσπάστης», 8 Οκτώβρη 1947).

Η αναφορά στην ανάγκη να κινητοποιήσουν οι Οργανώσεις των πόλεων μαζικά αγωνιστές προς το βουνό δεν έπαιρνε υπόψη της την αντικειμενική κατάσταση των πόλεων, όπου χιλιάδες είχαν συλληφθεί, ενώ είχαν αποκλειστεί και τα περάσματα προς τα βουνά. Και αυτό ανεξάρτητα από ταλαντεύσεις που πράγματι υπήρχαν.
Το Σεπτέμβρη του 1947 είχαν συντελεστεί σημαντικές αλλαγές στη χώρα, σε βάρος του ΚΚΕ, του ΔΣΕ και του λαϊκοδημοκρατικού κινήματος. Η αμερικάνικη επέμβαση επέφερε δραστική αλλαγή στο συσχετισμό δυνάμεων, που τώρα πια έγερνε αισθητά υπέρ του αντιπάλου. Επίσης, είχαν αρκετά οργανωθεί το αστικό κράτος και τα όργανα καταστολής του. Είχαν εκκαθαριστεί σε μεγάλο βαθμό από κομμουνιστές, αριστερούς και δημοκράτες ο κρατικός μηχανισμός, ο στρατός, η αστυνομία και είχε χτυπηθεί το λαϊκό κίνημα, μέσω της τρομοκρατίας, των μαζικών διώξεων, των συλλήψεων, των φυλακίσεων και εκτοπίσεων. Τέλος, με τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, που πραγματοποίησε ο αστικός στρατός από το Μάρτη έως τον Ιούλη του '47, αν και δεν έγινε κατορθωτός ο αντικειμενικός στόχος της διάλυσης του ΔΣΕ, εντούτοις άδειασαν σε μεγάλο βαθμό την ύπαιθρο (σε 800.000 υπολογίζονται οι ξεσπιτωμένοι κάτοικοι της υπαίθρου που οδηγήθηκαν βίαια στα αστικά κέντρα), αφαιρώντας από τον ΔΣΕ κρίσιμους κρίκους τροφοδότησης και εφεδρειών.
Εννιά μέρες μετά την ανακοίνωση από τον «Ριζοσπάστη» των αποφάσεων της 3ης Ολομέλειας, στις 17 Οκτώβρη, κατάσχεται το φύλλο του «Ρ» που δημοσίευσε επιστολή του Μάρκου Βαφειάδη που καλούσε στα όπλα και την επόμενη μέρα απαγορεύτηκε εντελώς η κυκλοφορία της εφημερίδας. Η ένοπλη ταξική αναμέτρηση οξυνόταν πλέον στο έπακρο.
Από τα μέσα Οκτώβρη μέχρι το τέλος του Νοέμβρη του 1947, πραγματοποιήθηκαν μεγάλες επιχειρήσεις κατά του ΔΣΕ, χωρίς ωστόσο σημαντικά αποτελέσματα για τις δυνάμεις της αντίδρασης.
Στις 7 Δεκέμβρη συνεδρίασε το ΠΓ (Β΄ Κλιμάκιο, του βουνού) και συζήτησε το πρόβλημα των εφεδρειών. Αποφάσισε τα Αρχηγεία του ΔΣΕ, μέχρι τα τέλη Φλεβάρη του 1948, να έχουν εκπαιδεύσει και οργανώσει σε τακτικό στρατό 14.250 μαχητές. Από αυτούς οι 10.000 θα ήταν εφεδρικές δυνάμεις που θα ενεργούσαν κάτω από τις άμεσες διαταγές του Γενικού Αρχηγείου (ΓΑ) και θα συγκροτούσαν 7 ταξιαρχίες. Οι υπόλοιποι θα παρέμεναν στα Αρχηγεία των περιοχών ως εφεδρείες του ΓΑ.
Στις 23 Δεκέμβρη 1947, από τα ραδιοκύματα του σταθμού «Ελεύθερη Ελλάδα» ανακοινώθηκε επίσημα η δημιουργία και η σύνθεση της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης (ΠΔΚ).

Για έμπρακτη διεθνή αλληλεγγύη

Στις 20 Σεπτέμβρη, ο Νίκος Ζαχαριάδης σε επιστολή του προς την ΚΕ του ΚΚ Γιουγκοσλαβίας, αφού ενημέρωνε για τις αποφάσεις της 3ης Ολομέλειας, σημείωνε μεταξύ άλλων:
«Στην Ελλάδα, σήμερα, απ' τη μια άκρη ως την άλλη διεξάγεται πόλεμος. Παρόλη τη βοήθεια που οι ξένοι ιμπεριαλιστές δίνουν στην ντόπια αντίδραση, ο Λαός μας με επιτυχία διεξάγει τον αγώνα του. Ο ΔΣΕ, ξεπερνώντας διαρκώς τις αδυναμίες, μετατρέπεται προοδευτικά σε ταχτικό στρατό. Σ' αυτό το σημείο συγκέντρωσαν την προσοχή τους τόσο η Ολομέλεια όσο και η στρατιωτική σύσκεψη των ηγετικών στρατιωτικών και πολιτικών στελεχών του ΔΣΕ που επακολούθησε. Το ΚΚΕ φέρνει το κύριο φορτίο της δουλειάς αυτής. Το Κόμμα μας, παρόλα τα χτυπήματα που δέχτηκε, διατηρεί σ' όλη τη χώρα την οργανωτική του συνοχή και συνεχίζει αμείωτη την πολιτική του δουλειά.
(...) Πρέπει να πούμε ότι βασικά το ΚΚΕ σωστά ανταποκρίνεται στην αποστολή του αυτή και προσπαθεί με μια αυστηρή κομματική κριτική και αυτοκριτική να διορθώνει τα λάθη και τις ελλείψεις που παρουσιάζει. Το σοβαρότερο λάθος που και η Ολομέλεια τόνισε είναι ότι μέσα στο Κόμμα και σε ορισμένα καθοδηγητικά στελέχη του παρουσιάζονται ακόμα δισταγμοί και ταλαντεύσεις σχετικά με τη σημασία του ένοπλου αγώνα και τον αποφασιστικό του ρόλο. Εχουμε ακόμα στο Κόμμα κοινοβουλευτικές αυταπάτες, που δείχνουν την επίδραση που έχουν μέσα στις γραμμές μας οι μικροαστικές επιρροές και απ' την πλευρά των συμμάχων μας του ΕΑΜ. Η ιδιομορφία και η δυσκολία που παρουσιάζει σήμερα ο αγώνας μας βρίσκεται στο ότι δίπλα στην ανώτατη στρατιωτικοπολεμική προσπάθεια πρέπει να συνδυάζουμε και τη δουλειά για τη χρησιμοποίηση όλων, και των πιο μικρών δυνατοτήτων για "νόμιμη" δουλειά, για τη διατήρηση, στερέωση και επέχταση της συνοχής του ΕΑΜ, της ενότητας όλων των δημοκρατικών δυνάμεων πάνω στη βάση της αδιάλλαχτης πάλης ενάντια στην αμερικανοαγγλική κατοχή και το μοναρχοφασισμό, για την εθνική Ανεξαρτησία, τη Δημοκρατία και την Ειρήνη.
Πρέπει εδώ να πούμε ότι δίπλα στη δική τους προσπάθεια ο λαός μας και το ΚΚΕ χρειάζονται ζωτικά και την άμεση και αμείωτη ηθική, πολιτική και υλική ενίσχυση των άλλων δημοκρατικών Λαών».
Στη συνέχεια της επιστολής παρέθετε τρία σημεία στα οποία έπρεπε να εκφραστεί η διεθνής αλληλεγγύη προς τον ΔΣΕ: 1ο: Στο θέμα της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας («Εκτός απ' τους φυλακισμένους, τους εξόριστους και τους κλεισμένους στα κρατητήρια και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης που ξεπερνάν τις 40.000, έχουμε και μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ξεκληρισμένους απ' τα σπίτια τους πρόσφυγες»). 2ο: Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής («πιο έντονη και συστηματική βοήθεια στην πάλη του Λαού μας για την ανεξαρτησία του, στο ξεσκέπασμα του αμερικάνικου και εγγλέζικου ιμπεριαλισμού (...) Σοβαρή βοήθεια θα μας δινότανε αν όλοι οι γείτονές μας και ολόκληρη η δημοκρατική Ευρώπη διαχώριζε πάντα έντονα τη μοναρχοφασιστική απ' τη δημοκρατική Ελλάδα. Αν ακόμα τονιζότανε ότι η δημοκρατική Ελλάδα θα 'χει όλη την υποστήριξη της δημοκρατικής Ευρώπης για την ανόρθωση και ανασυγκρότησή της, ότι η ακεραιότητα και η ανεξαρτησία της θα γίνουν απόλυτα σεβαστές»). 3ο: Στο θέμα της υλικής βοήθειας: «α) Σε κάθε είδους οπλισμό (...) β) Από υλικά συντήρησης (...) γ) Μέσα μεταβίβασης δ) Μεταφορικά μέσα ε) Ιματισμό και υπόδηση ζ) Φαρμακευτικά υλικά η) Εργαλεία και υλικά θ) Τυπογραφεία» (Αρχείο ΚΚΕ, Εγγραφο 466506).

Σχετικά με τη Συνάντηση Κομμουνιστικών και Σοσιαλδημοκρατικών Κομμάτων στη Λατινική Αμερική

Σχετικά με τη Συνάντηση Κομμουνιστικών και Σοσιαλδημοκρατικών Κομμάτων στη Λατινική Αμερική

Η ανακοίνωση της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος Μεξικού

Από τη δράση του ΚΚ Μεξικού

Στις 26-28 Αυγούστου 2016 πραγματοποιήθηκε στη Λίμα του Περού μια «Διεθνής Συνάντηση Κομμουνιστικών και Επαναστατικών Κομμάτων της Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής», μετά από πρόσκληση του Περουβιανού ΚΚ και του ΚΚ Περού «Κόκκινη Πατρίδα». Στη συνάντηση, ωστόσο, εκτός από Κομμουνιστικά Κόμματα, είχαν προσκληθεί και μια σειρά άλλα σοσιαλδημοκρατικά και «κεντροαριστερά» κόμματα, όπως και κόμματα εκτός της περιοχής. Ετσι, σύμφωνα με τα όσα έχουν ανακοινωθεί, πέρα από τα δύο ΚΚ του Περού, συμμετείχαν τα ΚΚ Αργεντινής, ΚΚ Βολιβίας, ΚΚ Βραζιλίας, Βραζιλιάνικο ΚΚ, ΚΚ Ισημερινού, Κολομβιανό ΚΚ, Κόμμα Λαϊκής Πρωτοπορίας της Κόστα Ρίκα, ΚΚ Κούβας, ΚΚ Μεξικού, ΚΚ Ουρουγουάης, ΚΚ Παραγουάης.
Παράλληλα, γνωρίζουμε ότι συμμετείχαν και μια σειρά κόμματα ξένα προς το κομμουνιστικό κίνημα, όπως τα: Κόμμα Εργαζομένων Βραζιλίας, Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα Βενεζουέλας, Επαναστατικό Δημοκρατικό Κόμμα Μεξικού και Κόμμα Εργασίας Μεξικού.
Στη σελίδα του Περουβιανού ΚΚ, μεταξύ των υπογραφόντων της Διακήρυξης, αναφέρονται επίσης και: Συμμαχία για τη Χώρα του Ισημερινού, Μέτωπο Σαντινίστας Εθνικής Απελευθέρωσης της Νικαράγουα, Μέτωπο Φαραμπούντο Μαρτί του Ελ Σαλβαδόρ, Ευρύ Μέτωπο Ουρουγουάης, Κόμμα Αλληλεγγύης Αργεντινής.
Επίσης, είχαν προσκληθεί κόμματα που δεν έχουν σχέση με την περιοχή, όπως τα ΚΚ Κίνας, Κόμμα Εργατών Κορέας, ΚΚ Βιετνάμ και το Μέτωπο Πολισάριο (Δυτική Σαχάρα).
Γρήγορα έγινε φανερό ότι η συνάντηση αποσκοπούσε ακριβώς στο να εγκλωβίσει πλήρως τα ΚΚ της περιοχής σε πολιτική ουράς στη σοσιαλδημοκρατία, σε θέση υποστήριξης των λεγόμενων «προοδευτικών κυβερνήσεων» και των καπιταλιστικών διακρατικών ενώσεων στην περιοχή. Μάλιστα, κατατέθηκε ένα κείμενο με τίτλο «Συναίνεση για τη Δική μας Αμερική», το οποίο προτάθηκε ως κοινή προγραμματική πλατφόρμα και το οποίο αναιρούσε και αναθεωρούσε κάθε ουσιαστικό στοιχείο που χαρακτηρίζει την κομμουνιστική ταυτότητα, εξαλείφοντας ακόμα και τη φραστική αναφορά στο στόχο του σοσιαλισμού - κομμουνισμού και αντικαθιστώντας τον με το «μετακαπιταλισμό».
Στη συνάντηση εκδηλώθηκε έντονη ιδεολογική - πολιτική διαπάλη, που οδήγησε στην απόσυρση της πλατφόρμας της «Συναίνεσης για τη Δική μας Αμερική». Ομως, παρά το γεγονός ότι εκφράστηκαν διαφορετικές γνώμες και διαφωνίες ουσίας, δόθηκε στη δημοσιότητα ως ντοκουμέντο της συνάντησης η «Διακήρυξη της Λίμα» με την υπογραφή κομμάτων που συμφωνούσαν στην παραπάνω γραμμή.
Την 1η Σεπτέμβρη, το Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού, που συμμετείχε στη συνάντηση, εξέδωσε ανακοίνωση της ΚΕ του Κόμματος, όπου τοποθετείται αναλυτικά για το πλαίσιο της συνάντησης, το περιεχόμενό της και ξεκαθαρίζει γιατί απορρίπτει τόσο την τελική διακήρυξη που δημοσιοποιήθηκε όσο και τη «Συναίνεση για τη Δική μας Αμερική» που αποσύρθηκε. Στις 2 Σεπτέμβρη, η Εθνική Πολιτική Επιτροπή του Βραζιλιάνικου ΚΚ ανακοίνωσε ότι συμμερίζεται τις σκέψεις που παραθέτει το ΚΚ Μεξικού και ιδιαίτερα αναφορικά με την υπεράσπιση του χαρακτήρα των Διεθνών Συναντήσεων Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων.

Για τη συνάντηση στη Λίμα του Περού

Ολόκληρη η ανακοίνωση του ΚΚ Μεξικού έχει ως εξής: «Εδώ και χρόνια, έχουμε εκφράσει επανειλημμένα τη στήριξή μας στους λαούς και στα λαϊκά κινήματα της περιοχής. Είμαστε σταθερά αλληλέγγυοι με τους λαούς που είναι αντιμέτωποι με ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και απειλές, είμαστε αλληλέγγυοι με τις ταξικές δυνάμεις στη Βενεζουέλα, το Εκουαδόρ και τη Βολιβία, που αγωνίζονται σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Είναι αταλάντευτη η πεποίθησή μας και η δράση μας για να μπει τέλος στον αποκλεισμό ενάντια στην Κούβα. Το ΚΚ Μεξικού, παραμένοντας πιστό στον προλεταριακό διεθνισμό, παλεύει σταθερά για την ενότητα δράσης του κομμουνιστικού κινήματος, για το συντονισμό της πάλης των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο.
Ως εκ τούτου, έχουμε την ευθύνη να ενημερώσουμε τους εργαζόμενους της χώρας μας και τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα της περιοχής και παγκόσμια σχετικά με την εκτίμησή μας για τη λεγόμενη "Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Επαναστατικών Κομμάτων της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής", που πραγματοποιήθηκε στη Λίμα του Περού, 26, 27 και 28 Αυγούστου, και να διευκρινίσουμε γιατί δεν υπογράφουμε και δεν αναγνωρίζουμε την ισχύ της "Διακήρυξης της Λίμα" που δημοσιεύτηκε και ότι δεν υποστηρίζουμε ούτε τη "Συναίνεση της Αμερικής μας", που παρουσιάστηκε στην εν λόγω συνάντηση.
Σε αυτή τη συνάντηση, μαζί με τα Κομμουνιστικά Κόμματα είχαν προσκληθεί και σοσιαλδημοκρατικά και οπορτουνιστικά κόμματα, κόμματα που δεν έχουν σχέση με το κομμουνιστικό κίνημα, ορισμένα από τα οποία είναι δοκιμασμένοι εταίροι αστικών κυβερνήσεων και έχουν ευθύνες για τις αντιλαϊκές πολιτικές και για την καταστολή των λαϊκών αγώνων και τη στήριξη των συμμαχιών, των σχεδίων και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων.

Επιχειρείται να αλλοιωθεί η φύση της «Διεθνούς Συνάντησης Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων»

Δε συμμεριζόμαστε την ιδέα του υβριδισμού, της πρόσκλησης σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων σε συναντήσεις Κομμουνιστικών Κομμάτων. Επίσης, απορρίπτουμε την απόπειρα παγκόσμιας προβολής αυτού του μοντέλου συναντήσεων, που γίνεται με σκοπό να αλλοιωθεί η φύση της "Διεθνούς Συνάντησης Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων" (ΔΣΚΕΚ) και να είναι ανοιχτή στις οπορτουνιστικές δυνάμεις του Φόρουμ του Σάο Πάολο και του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, ή και σε άλλους χώρους διεθνούς σύγκλισης της σοσιαλδημοκρατίας, κάτι που θα σήμαινε την καταστροφή της διαδικασίας των ΔΣΚΕΚ.
Κατά τη διάρκεια των συζητήσεων στη συνάντηση αυτή, εκφράστηκαν σοβαρές διαφορές, στο περιεχόμενο και στη μορφή, σε σχέση με το ρόλο των προοδευτικών κυβερνήσεων, με την πολιτική των συμμαχιών και την αντιιμπεριαλιστική πάλη και σε σχέση με τα καθήκοντα των Κομμουνιστικών Κομμάτων. Το γεγονός ότι για πρώτη φορά σε συνάντηση που ονομάζεται "Συνάντηση Κομμουνιστικών Κομμάτων" υιοθετούνται αποφάσεις και επιβάλλονται στη λογική της πλειοψηφίας ή της μειοψηφίας αποτελεί διχαστικό βήμα, που παραβιάζει την αρχή της ισότητας ανάμεσα στα κόμματα και ανοίγει έναν πολύ επικίνδυνο δρόμο.
Τόσο η "Διακήρυξη της Λίμα" όσο και η "Συναίνεση για την Αμερική μας" είναι ντοκουμέντα που δε βοηθάνε στην πάλη της εργατικής τάξης και των λαών. Αθωώνουν τη σοσιαλδημοκρατία και τη φιλομονοπωλιακή πολιτική των λεγόμενων προοδευτικών κυβερνήσεων. Αποδυναμώνουν το ρόλο των Κομμουνιστικών Κομμάτων, τα περιορίζουν σε ένα ρόλο βοηθητικό προς τη σοσιαλδημοκρατία, που κυβερνά διαιωνίζοντας την καπιταλιστική εκμετάλλευση. Ο μετακαπιταλισμός και ο αντινεοφιλελευθερισμός ακυρώνουν το στόχο της σοσιαλιστικής επανάστασης και καλλιεργούν μια ιδεολογική σύγχυση, περιγράφοντας ως σοσιαλιστικό ένα σύστημα όπου διατηρούνται οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και διαιωνίζεται η εξουσία του κεφαλαίου.
Ο καπιταλισμός εκμεταλλεύεται τους λαούς, φτωχοποιεί τα μεσαία στρώματα, ρημάζει τους αγρότες, καταπιέζει τους αυτόχθονες λαούς, τις γυναίκες και την εργαζόμενη νεολαία, ανεξάρτητα από τη μορφή διαχείρισής του, είτε είναι νεοφιλελεύθερη είτε νεοκεϊνσιανή που προβάλλεται ως "προοδευτική", όπως κατ' επανάληψη έχει συμβεί υπό αυτές τις κυβερνήσεις τις τελευταίες δεκαετίες.

Περί του ...προοδευτισμού

Η κρίση του καπιταλισμού είναι και κρίση του προοδευτισμού. Σε περισσότερα από 15 χρόνια "προοδευτικής" διακυβέρνησης στη Λατινική Αμερική, οι καπιταλιστικές σχέσεις παραμένουν άθικτες. Ο προοδευτισμός φάνηκε ότι είναι μια διαχείριση του συστήματος που δεν ξεφεύγει από τους γενικούς νόμους του καπιταλισμού. Σε συνθήκες υψηλών ρυθμών καπιταλιστικής ανάπτυξης, που βασίστηκε στην αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, τα στατιστικά στοιχεία της φτώχειας διογκώνονται κατά εκατομμύρια. Οι ανάγκες και τα αιτήματα της εργατικής τάξης, της εργαζόμενης γυναίκας, της εργαζόμενης νεολαίας, των αυτοχθόνων πληθυσμών και των Αφροαμερικανών, δεν κατάφεραν ούτε θα καταφέρουν να ικανοποιηθούν στο πλαίσιο των καπιταλιστικών σχέσεων, παρά μόνο αν αυτές ανατραπούν.
Παράλληλα, υπάρχει μια κρίση υπερπαραγωγής και υπερσυσσώρευσης που συνταράσσει τον καπιταλισμό, στην οποία αυτός απαντά με επιθετικά μέτρα, χτυπώντας τα συνδικαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα, για να απαξιώσει την εργατική δύναμη στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των μονοπωλίων.
Ως εκ τούτου, είναι σαφές ότι η ανάληψη ενός προγράμματος αναπτυξιολογίας σε καπιταλιστική βάση είναι ξένη σημαία για το κομμουνιστικό κίνημα.
Θεωρούμε λάθος να διαχωρίσουμε την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό από την πάλη ενάντια στα μονοπώλια, να περιορίσουμε την αντιιμπεριαλιστική πάλη ενάντια στο βορειοαμερικάνικο ιμπεριαλιστικό κέντρο, αθωώνοντας την Ευρωπαϊκή Ενωση και άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και συμμαχίες.
Δε θεωρούμε ότι οι διάφορες διακρατικές ενώσεις, με καπιταλιστικό ταξικό χαρακτήρα, που σφυρηλατούνται στη Νότια Αμερική, αποτελούν εναλλακτική της εργατικής τάξης και των λαών της Λατινικής Αμερικής, καθώς εκφράζουν τα συμφέροντα των αστικών τάξεων, των μονοπωλίων και ενισχύουν τις διαδικασίες συσσώρευσης, συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου.

Οχι των κομμουνιστών στις διαταξικές συνεργασίες

Στις δύσκολες συνθήκες στις οποίες παλεύουμε, όπου τα μέτρα - σοκ και οι κρατικοί και παρακρατικοί κατασταλτικοί μηχανισμοί γίνονται όλο και πιο σκληροί ενάντια στους λαούς μας, και λαμβάνοντας υπόψη ότι υπάρχει μια συνεχής επίθεση του κεφαλαίου για να καταπνίξει τις επαναστατικές θέσεις με την ψευδαίσθηση του ρεφορμισμού, του εφικτού, τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα έχουν το χρέος να εντείνουν τις προσπάθειές τους για την οργάνωση των εργαζομένων και των μεσαίων στρωμάτων, για να αναπτυχθούν λαϊκοί αγώνες για το δικαίωμα στη δουλειά, στην υγεία, στην εκπαίδευση, για όλα τα λαϊκά δικαιώματα και για να ξεσηκωθούν ενάντια στις αντιλαϊκές πολιτικές, ενάντια στην εκμετάλλευση και την καπιταλιστική καταπίεση.
Η εμπειρία μας έδειξε ότι οι διαταξικές συμμαχίες, εγκλωβισμένες στη λογική του μικρότερου κακού, καθυστερούν τα καθήκοντα των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων ως προς την οργάνωση και ταξική συνειδητοποίηση των εργαζομένων.
Τα Κομμουνιστικά Κόμματα έχουμε την ευθύνη να συμβάλουμε ώστε περισσότεροι εργαζόμενοι να μπορούν να βγάλουν σοβαρά συμπεράσματα για τις "προοδευτικές κυβερνήσεις", για τις συμμαχίες με τμήματα της αστικής τάξης και να κάνουν σταθερά βήματα στην κατεύθυνση της χειραφέτησής τους, βγαίνοντας από το φαύλο κύκλο του λεγόμενου "μικρότερου κακού". Για να τεθεί αποφασιστικά η αναγκαιότητα της πάλης για την ανατροπή του καπιταλισμού, για το σοσιαλισμό και για την κοινωνικοποίηση και το σχεδιασμό της οικονομίας υπό την εργατική εξουσία.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού θα συνεχίσει να στηρίζει αυτό το σκοπό.
Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!
Η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος Μεξικού».

Πάνω από 1 δισεκατομμύριο άστρα και συνεχίζει

Πάνω από 1 δισεκατομμύριο άστρα και συνεχίζει

Καλλιτεχνική απεικόνιση του δορυφόρου Γαία καθώς χαρτογραφεί το Γαλαξία

Τον πρώτο κατάλογο, που περιέχει την ακριβή θέση στο χώρο και τη λαμπρότητα 1.142.000.000 άστρων του Γαλαξία έδωσαν πριν από λίγες μέρες στη δημοσιότητα, οι επικεφαλής του προγράμματος «Γαία», του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA). Πρόκειται για το πρώτο χειροπιαστό αποτέλεσμα της δουλειάς 450 επιστημόνων και μηχανικών λογισμικού από όλη την Ευρώπη, που κρίθηκε σκόπιμο να δημοσιοποιηθεί πριν ολοκληρωθεί το έργο, ώστε να αξιοποιηθεί στο μεταξύ από την επιστημονική κοινότητα.
Ο νέος κατάλογος στηρίχτηκε στα δεδομένα από τους πρώτους 14 μήνες λειτουργίας του δορυφόρου «Γαία». Είναι δυο φορές πιο ακριβής και περιέχει 20 φορές περισσότερα άστρα από τον προηγούμενο κατάλογο αναφοράς της αστρομετρίας, τον Κατάλογο Ιππαρχος. Οι επιστήμονες μελέτησαν ιδιαίτερα 2 εκατομμύρια άστρα που υπήρχαν τόσο στον Ιππαρχο, όσο και στον κατάλογο Τυχώ-2, της αποστολής «Ιππαρχος» του ESA, που πραγματοποιήθηκε πριν από δύο δεκαετίες. Συνδυάζοντας τα δεδομένα της «Γαίας» με εκείνα των δύο προϋπαρχόντων μικρότερης ακρίβειας καταλόγων, έγινε δυνατό να διαχωρίσουν τα φαινόμενα της παράλλαξης και της πραγματικής κίνησης των άστρων (σ.σ. παράλλαξη είναι ένα από τα στοιχεία της φαινόμενης κίνησης των άστρων στον ουρανό που οφείλεται στην περιφορά της Γης γύρω από τον Ηλιο και εξαρτάται από την απόσταση του άστρου από το ηλιακό σύστημα, ενώ κανονική κίνηση είναι το στοιχείο, που οφείλεται στην πραγματική μετακίνηση των άστρων μέσα στον Γαλαξία). Ετσι, οι επιστήμονες μπόρεσαν να υπολογίσουν με ακρίβεια τις αποστάσεις και τις κινήσεις των 2 εκατομμυρίων άστρων, σχηματίζοντας τον συνδυασμένο κατάλογο αναφοράς: Τυχώ - Γαία Αστρομετρική Λύση (TGAS).

Ο αστρικός χάρτης του Γαλαξία που έδωσε ο ESA, με επισήμανση των γαλαξιών (γαλάζιο), των ανοιχτών σμηνών (κίτρινο) και των σφαιρωτών σμηνών άστρων (λευκό)

Ο Γαλαξίας μας είναι ένας σπειροειδής γαλαξίας με περίπου 100 δισεκατομμύρια άστρα, τα περισσότερα από τα οποία βρίσκονται σε ένα δίσκο που έχει διάμετρο 100.000 ετών φωτός και πάχος στο κέντρο του 1.000 ετών φωτός. Στο σκοτεινό έναστρο ουρανό αυτός ο δίσκος φαίνεται ως αυτό που ονομάζουμε Γαλαξιακό Επίπεδο. Είναι ιδιαίτερα φωτεινό στο κέντρο, ενώ διατρέχεται από σκοτεινές λωρίδες, που οφείλονται σε πυκνά νέφη διαστρικών αερίων και σκόνης, τα οποία απορροφούν το φως στην πορεία του από τα άστρα προς τη Γη.
Ο Γαλαξίας περιέχει πολλά σφαιρωτά (σφαιρικά) και ανοιχτά (σ.σ. αραιά) σμήνη άστρων, δηλαδή ομάδες άστρων που συγκρατούνται μαζί από τις βαρυτικές τους αλληλεπιδράσεις. Τα σφαιρωτά σμήνη περιέχουν εκατοντάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια άστρα και βρίσκονται κυρίως στην άλω του Γαλαξία (έξω από το Γαλαξιακό Επίπεδο), ενώ τα ανοιχτά σμήνη (όπως οι Πλειάδες) περιέχουν μερικές εκατοντάδες έως χιλιάδες άστρα και βρίσκονται κυρίως πάνω στο Γαλαξιακό Επίπεδο.
Τα δύο φωτεινά αντικείμενα στο κάτω δεξιά μέρος του χάρτη της «Γαίας» που δημοσιεύουμε είναι το Μεγάλο και το Μικρό Μαγγελανικό Νέφος, δύο νάνοι γαλαξίες, δορυφόροι του Γαλαξία. Στους άλλους γαλαξίες ξεχωρίζει η Ανδρομέδα (M31) με το δορυφόρο της Μ33. Στην εικόνα φαίνονται κάποιες καμπύλες λωρίδες και τεχνουργήματα, που δεν έχουν αστρονομική προέλευση, αλλά είναι αποτέλεσμα της διαδικασίας σάρωσης του ουρανού από το δορυφόρο «Γαία». Επειδή ο χάρτης έχει βασιστεί στα δεδομένα από τον πρώτο χρόνο λειτουργίας, όλα τα τμήματα του ουρανού δεν έχουν ακόμη σαρωθεί με την ίδια λεπτομέρεια. Τα τεχνουργήματα θα εξαφανίζονται σταδιακά καθώς νέα δεδομένα από τις παρατηρήσεις θα προστίθενται στο χάρτη.

Σε «τροχιά» προς διαστημικό σταθμό, Σελήνη και Αρη

Σε «τροχιά» προς διαστημικό σταθμό, Σελήνη και Αρη

Chinese State Administration o

Το δεύτερο τροχιακό της εργαστήριο με την ονομασία Τιανγκόνγκ-2 (Ουράνιο Οχημα-2) εκτόξευσε την περασμένη Πέμπτη η Κίνα από το Κέντρο Εκτόξευσης Δορυφόρων Τζιουκουάν, πάνω σε έναν πύραυλο Long March-2F (Μακριά Πορεία). Πρόκειται για ένα ακόμη βήμα σε ένα καλομελετημένο πρόγραμμα, στόχος του οποίου είναι η κατασκευή και τοποθέτηση σε τροχιά ενός μόνιμα επανδρωμένου διαστημικού σταθμού, που όπως υποστηρίζουν Κινέζοι αξιωματούχοι θα είναι πιο αποδοτικός οικονομικά, από το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ΔΔΣ). Η Κίνα είναι η τρίτη χώρα μετά τη Σοβιετική Ενωση και τις ΗΠΑ που μπορεί να εκτοξεύσει αστροναύτες στο Διάστημα.
Ο Τιανγκόνγκ-2 ζυγίζει 8,6 τόνους και τέθηκε αρχικά σε τροχιά σε ύψος 380 χιλιομέτρων από τη Γη, για να φτάσει κατόπιν στα 393 χιλιόμετρα. Στην τροχιά αυτή το διαστημόπλοιο Shenzhou-11 θα μπορεί να μεταφέρει δύο αστροναύτες στο ερευνητικό σκάφος. Οι αστροναύτες θα έχουν τη δυνατότητα να μείνουν στο σταθμό για 30 ημέρες το πολύ, προκειμένου να κάνουν πειράματα φυσικής, βιολογίας, ιατρικής ή να μελετήσουν τις ηλιακές καταιγίδες. Το επόμενο βήμα είναι προγραμματισμένο για τον Απρίλη του 2017, όταν θα σταλεί στον Τιανγκόνγκ-2 ένα μεταφορικό διαστημόπλοιο για να τον εφοδιάσει με καύσιμα και άλλα υλικά.
Ο Τιανγκόνγκ-1, το πρώτο τροχιακό ερευνητικό σκάφος της Κίνας, πρόκειται να πέσει στη Γη μέσα στο 2017, αφού θα έχει κλείσει 6 χρόνια επιτυχούς παραμονής στο Διάστημα. Η πρώτη πτήση του διαστημικού προγράμματος της Κίνας ήταν το 1999, με το Shenzhou-1 και η πρώτη επανδρωμένη το 2003 με το Shenzhou-5 και τον αστροναύτη Γιανγκ Λιγουέι. Στη δεύτερη φάση μελετήθηκαν τεχνολογίες διαστημικής πτήσης, προσέγγισης και σύνδεσης με άλλα σκάφη, καθώς και τα ζητήματα που σχετίζονται με τους διαστημικούς περιπάτους. Αυτή η φάση περιλαμβάνει και τα τροχιακά εργαστήρια Τιανγκόνγκ, με δυνατότητα προσωρινής επάνδρωσης. Ο μόνιμος τροχιακός σταθμός της τρίτης φάσης του προγράμματος, με πιθανότητα έναρξης κατασκευής το 2018, θα είναι η μόνη εναλλακτική λύση για κάθε ενδιαφερόμενο, στην περίπτωση που υλοποιηθεί η απόσυρση του ΔΔΣ, το 2024...

Chinatopix

Ο κινεζικός διαστημικός σταθμός θα είναι πολύ μικρότερος από τον ΔΔΣ, θα αποτελείται από τρία τμήματα, που θα ζυγίζουν συνολικά 60 τόνους, με δυνατότητα υποστήριξης της παραμονής 6 αστροναυτών και θα επιτρέπει την ταυτόχρονη σύνδεση δύο διαστημοπλοίων και ενός μεταφορικού σκάφους.
Παρά την αυτόνομη πορεία της στην εξερεύνηση και αξιοποίηση του Διαστήματος, η Κίνα επιζητεί και συνεργασίες. Η αποστολή Τιανγκόνγκ-2 φέρει πολλά επιστημονικά πειράματα, ανάμεσα στα οποία και ένας ανιχνευτής στον τομέα της αστροφυσικής που έχει κατασκευαστεί σε συνεργασία με ευρωπαϊκές χώρες και την υποστήριξη του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA).
Στα ενδιαφέροντα της Εθνικής Διοίκησης Διαστήματος της Κίνας (CNSA) εντάσσονται και οι αποστολές στη Σελήνη και όπως δηλώνουν αξιωματούχοι της υπηρεσίας, η Κίνα ήδη έχει στη διάθεσή της τη βασική τεχνολογία που απαιτείται για την πραγματοποίηση επανδρωμένων πτήσεων στο φεγγάρι. Οι πτήσεις αυτές μάλλον θα πραγματοποιηθούν από το διαστημικό κέντρο Γουεντσάνγκ, που ολοκληρώθηκε το 2014 και βρίσκεται πιο κοντά στον ισημερινό, πλεονεκτώντας τεχνικά καθώς χρειάζονται λιγότερα καύσιμα για την εκτόξευση απ' αυτό.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγές: www.xinhuanet.com/english, www.esa.int

«Ντοπαρισμένες» ενδοϊμπεριαλιστικές κόντρες

«Ντοπαρισμένες» ενδοϊμπεριαλιστικές κόντρες

Associated Press

Ο αποκλεισμός των Ρώσων αθλητών αποτέλεσε την αφορμή για τον Πρόεδρο Πούτιν να επιτεθεί σε ανταγωνιστές της Ρωσίας

Το τελευταίο περιστατικό με την επίθεση χάκερς στα αρχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Αντιντόπινγκ (WADA) και την υποκλοπή εγγράφων που αφορούν χρήση απαγορευμένων ουσιών από αθλητές κυρίως των ΗΠΑ, εις γνώσιν των τοπικών ομοσπονδιών και του WADA, ήταν από τα θέματα που κυριάρχησαν στην αθλητική επικαιρότητα την περασμένη βδομάδα. Με τον ίδιο τον WADA να υποστηρίζει ότι πίσω απ' την επίθεση κρύβεται «ρωσικός δάκτυλος» και την αλήθεια - όπως δείχνει η τροπή των γεγονότων - μάλλον να μην απέχει και πολύ, τα πράγματα δείχνουν ότι πρόκειται για ένα νέο επεισόδιο σε μια κόντρα με συνολικότερους στόχους, μακρύ παρελθόν και μάλλον πολύ μέλλον...

Αντιπαράθεση με ...κρυφές ρίζες

Τα όσα συμβαίνουν στον παγκόσμιο αθλητισμό τα τελευταία δύο χρόνια, με την υπόθεση της Ρωσίας να κυριαρχεί, ανεξαρτήτως της αντιπαράθεσης για το ποιος είναι ο... περισσότερο ένοχος και ποιος ο λιγότερο βρώμικος, αποδεικνύουν το προφανές. Οτι το σημερινό οικοδόμημα του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού, όπου κυριαρχούν έτσι κι αλλιώς λογής λογής συμφέροντα, που έχουν να κάνουν με το κυνήγι του κέρδους, δεν μπορεί παρά να λειτουργεί και ως πεδίο αντιπαράθεσης για απώτερους σκοπούς, που υπερβαίνουν τον αθλητικό ανταγωνισμό. Αλλωστε, πόσο τυχαίο μπορεί να χαρακτηριστεί το γεγονός ότι, για παράδειγμα, τα όσα συμβαίνουν με τη Ρωσία έρχονται σε μια περίοδο ιδιαίτερης όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών παγκοσμίως σε μια σειρά από τομείς, όπως π.χ. η Ενέργεια; Ανταγωνισμοί που πότε βρίσκουν το δρόμο τους για τα τραπέζια των ανταγωνισμών, πότε για τα πεδία των μαχών και πότε... για τα γήπεδα.

Associated Press

Εκτός των αθλητικών κουλουάρ η αντιπαράθεση ΗΠΑ - Ρωσίας έχει τις ρίζες της στους παγκόσμιους ανταγωνισμούς

Σε ό,τι αφορά το τελευταίο, το πρόσφατο περιστατικό με την επίθεση στα αρχεία του WADA αποτελεί μια συνέχεια στον πόλεμο που έχει ξεσπάσει τον τελευταίο ενάμιση χρόνο μεταξύ, από τη μια πλευρά, του WADA και κυρίως των ΗΠΑ και, από την άλλη, της Ρωσίας, με αφορμή την αποκάλυψη οργανωμένου κυκλώματος ντόπινγκ στον αθλητισμό της Ρωσίας με συμμετοχή κρατικών παραγόντων, ακόμη και μυστικών υπηρεσιών. Ενας... πόλεμος με αρκετές και σημαντικές συνέπειες, όπως ο αποκλεισμός της ρωσικής αποστολής στίβου τόσο απ' τους πρόσφατους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο όσο και όλες τις διεθνείς διοργανώσεις (εδώ και ενάμιση χρόνο) ή τον καθολικό αποκλεισμό της ρωσικής αποστολής από τους Παραολυμπιακούς Αγώνες στην πόλη της Βραζιλίας. Αλλά και ένας... πόλεμος που έχει ξεκινήσει αρκετά πιο πριν, τουλάχιστον εδώ και μια πενταετία.

Η «διεθνής συνωμοσία»...

Κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι ότι το... γαϊτανάκι της «αθλητικής» αντιπαράθεσης ξεκίνησε και δείχνει να κορυφώνεται εντός μιας τετραετίας, όπου η Ρωσία έχει βρεθεί στο επίκεντρο του αθλητικού ενδιαφέροντος με τη διοργάνωση των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 2014 και του Μουντιάλ του 2018. Δύο διοργανώσεων ιδιαίτερα δημοφιλών παγκοσμίως και γι' αυτό, όπως έχει αποδειχθεί σε αρκετές περιπτώσεις στο παρελθόν, έδαφος για την εγχώρια αστική τάξη της διοργανώτριας χώρας όχι μόνο να κάνει τρελές μπίζνες αλλά και τη... δική της επίδειξη δύναμης στο πλαίσιο των διεθνών ανταγωνισμών. Κάτι τέτοιο άλλωστε συνέβη και στην περίπτωση των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του Σότσι, όπου ουσιαστικά μια σειρά σημαντικών τομέων αποτέλεσαν πρώτης τάξεως ευκαιρία για να διαφημιστούν ρωσικά οπλικά συστήματα ή συστήματα παρακολούθησης. Κάτι ανάλογο φυσικά συνέβη και στον τομέα του τουρισμού, με τη ρωσική πλευρά να προβάλλει το θέρετρο του Σότσι, που θέλει να παίξει σημαντικό ρόλο, στον ανταγωνισμό με αντίστοιχα της Δυτικής Ευρώπης. Φυσικά, «ανεκμετάλλευτο» από πλευράς ρωσικής ηγεσίας δεν έμεινε ούτε το θέμα του αποκλεισμού των Ρώσων αθλητών, με κυβερνητικούς παράγοντες να κάνουν λόγο για «διεθνή συνωμοσία» κατά της Ρωσίας. Στο ίδιο πνεύμα, της «επίδειξης δύναμης» ενάντια στη «διεθνή συνωμοσία», λειτούργησαν και πριν από 2 μήνες Ρώσοι χούλιγκανς προερχόμενοι από τον εθνικιστικό και φασιστικό χώρο στα επεισόδια που προκάλεσαν στη Γαλλία κατά τη διάρκεια του ΕURO 2016, λέγοντας μάλιστα ανοιχτά ότι «δεν ήρθαμε για ποδόσφαιρο αλλά να δείρουμε Αγγλους» και για επίδειξη της «ρωσικής ανωτερότητας», με Ρώσους κυβερνητικούς παράγοντες να τους προσφέρουν πλήρη κάλυψη.

...και οι μπροστάρηδες της καθαρότητας

Ο αθλητισμός έχει αποτελέσει τα τελευταία χρόνια ουκ ολίγες φορές μέρος του επικοινωνιακού σχεδίου του Προέδρου Ομπάμα

Στην αντίπερα όχθη, τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα στην οκταετία της Προεδρίας του Μπ. Ομπάμα στις ΗΠΑ, είναι εμφανής η προσπάθεια που έγινε και το βάρος που δόθηκε σε διάφορες διεθνείς αθλητικές επιτυχίες ως μέρος τόσο της επικοινωνιακής, όσο και της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Χαρακτηριστικά είναι π.χ. τα άμεσα συγχαρητήρια του Προέδρου Ομπάμα μέσω του λογαριασμού του στο «Twitter» μετά από κάποια επιτυχία των Αμερικανών αθλητών, η παρουσία του σε αθλητικές συναντήσεις (π.χ. τελικοί του ΝΒΑ), οι επίσημες δεξιώσεις στον Λευκό Οίκο αλλά και η καμπάνια για την υγιεινή διατροφή και την άθληση της «πρώτης κυρίας».
Φυσικά, μέρος του όλου σχεδίου, εκτός της εκμετάλλευσης των επιτυχιών ή της διαφήμισης της «αθλητικής (κι εν γένει) υπεροχής» των ΗΠΑ, αποτελεί και η επίθεση με όλα τα μέσα στον αντίπαλο, όταν δίνονται οι αφορμές. Για παράδειγμα, με αυτό το σκεπτικό πριν από μερικά χρόνια βρέθηκαν στο στόχαστρο των ΗΠΑ οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Σότσι. Τότε οι ΗΠΑ απείλησαν ως και με μποϊκοτάζ, αξιοποιώντας διάφορες αφορμές, από τα δημοκρατικά δικαιώματα και τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων στη Ρωσία, μέχρι το... πιο πειστικό θέμα της Κριμαίας και της Ουκρανίας.
Σε αυτό το πλαίσιο, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βραζιλίας δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που Αμερικανοί αθλητές με δηλώσεις τους σήκωσαν το λάβαρο της «καθαρότητας» και καταφέρθηκαν ανοιχτά εναντίον των απόντων Ρώσων συναθλητών τους προτάσσοντας τις δικές τους ...καθαρές επιτυχίες. Ολως τυχαίως, οι πρόσφατες αποκαλύψεις για το ντόπινγκ Αμερικανών αθλητών αποτέλεσαν βέβαια και μια έμμεση «απάντηση» στις αναφορές αυτές.