Ο Μητσοτάκης κι η "εκστρατεία μίσους"

Αναδημοσίευση από την Κατιούσα

Η αρχή είχε γίνει με το θάνατο της Θάτσερ. Σίγουρα υπήρξαν κι άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις τα προηγούμενα χρόνια, αλλά αυτή ήταν ίσως η πρώτη ή η πιο χαρακτηριστική στην εποχή της άνθησης των social media. Η αγγλική εργατική τάξη πανηγύριζε, οι οπαδοί έδειχναν τη χαρά τους στα γήπεδα, και όπως έλεγε σε ένα σκίτσο του ο Πάνος Ζάχαρης, η βρετανική κοινή γνώμη ήταν διχασμένη γύρω από τη ζωή και το θάνατό της.

Στα καθ’ ημάς υπήρξαν αρκετές αντίστοιχες περιπτώσεις, πχ με το θάνατο του 104χρονου Παττακού -τελικά δεν έφτασε το ρεκόρ του ο επίτιμος– ή την πρόσφατη περιπέτεια υγείας του Θάνου Πλεύρη. Τα ΜΚΔ (Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης) τους τρόλαραν ανελέητα με σχόλια που κυμαίνονταν από σατιρικά έως πικρόχολα -εξαρτάται και πώς τα βλέπει κανείς. Κάποιοι μίλησαν πάντως για μισανθρωπιά και κακεντρέχεια, που δε σέβεται καν την ανθρώπινη ζωή.

Οι ίδιες περίπου αντιδράσεις ξέσπασαν αλυσιδωτά τις τελευταίες μέρες σχετικά με το Λουκά Παπαδήμο, που κάποια ΜΜΕ θέλησαν να τον παρουσιάσουν ως σύμβολο της δημοκρατίας, η οποία στοχοποιήθηκε μαζί με τον τραπεζίτη, πρώην υπηρεσιακό πρωθυπουργό. Κι έχουν αναζωπυρωθεί με ακόμα μεγαλύτερη ένταση, με αφορμή το θάνατο του “επίτιμου” και το αναπόφευκτο σοσιαλ-μιντιακό τρολάρισμα. Που δεν είναι κάποια “χαιρέκακη εκστρατεία μίσους της Αριστεράς” ή σπίλωση μιας σπουδαίας πολιτικής προσωπικότητας, όπως μας λένε, αλλά κάτι σαν μαζικό λαϊκό ξέσπασμα για τα έργα και τις ημέρες του Μητσοτάκη. Ενός αστού πολιτικού, φανατικού υπέρμαχου της άρχουσας τάξης και των συμφερόντων της, που παρέμεινε ενεργός και συνεπής ως το τέλος σε αυτήν τη στράτευσή του.

Σύμφωνα με κάποια παπαγαλάκια των ΜΜΕ και τις επιλεκτικές τους ευαισθησίες, οι αστοί πολιτικοί ηγέτες έχουν κάθε δικαίωμα και νομιμοποιούνται να μισούν το λαό -το λαουτζίκο όπως τον αναφέρουν- να βαφτίζουν “λαϊκισμό” τις νίκες του και οτιδήποτε τον αφορά, να του αφαιρούν δικαιώματα και κατακτήσεις χρόνων, τσαλαπατώντας τη ζωή του. Να τον θεωρούν αχάριστο και ανώριμο, γιατί δεν εκτίμησε τις υπηρεσίες τους, τεμπέλη, ανεπρόκοπο ή -στην καλύτερη- συνένοχο και να του λένε κατάμουτρα πως “όλοι μαζί τα φάγαμε”. Με δυο λόγια έχουνε κάθε δικαίωμα να μισούν και να στοχοποιούν τον “εχθρό λαό“…

Αλλά ο λαός δεν έχει δικαίωμα να τους μισεί και να εκφράζει την αυθόρμητη χαρά του, σε τέτοιες αφορμές, να νιώσει πως παίρνει -έστω και- συμβολική εκδίκηση για τα δεινά του. Δεν έχει δικαίωμα να παρεκτρέπεται, βασικά δηλαδή να σκέφτεται και να αντιδρά. Ή μάλλον μπορεί να το κάνει στα social media, αρκεί να εκτονώνεται εκεί. Κι αυτό ίσως όχι για πολύ ακόμα, όσο ενισχύονται κι αποθρασύνονται οι καθεστωτικές φωνές, όπως αυτή ενός δημοσιογράφου του ΣΚΑΪ, που θεωρεί ηθικούς αυτουργούς της επίθεσης στον Παπαδήμο, όσα προφίλ εκφράσανε τη χαρά τους για αυτήν. Οι οποίες φωνές απέδειξαν τα διαφορετικά (ταξικά) σταθμά και μέτρα τους στην αντιμετώπιση της επικαιρότητας, πριν από λίγους μήνες με το θάνατο του Κάστρο και τις μαζικότατες τιμητικές εκδηλώσεις του κουβανικού λαού για τον ηγέτη του. Πώς να συγκριθεί όμως η αγάπη του λαού για ένα “δικτάτορα” με αυτήν που τρέφει για έναν εκλεγμένο πρωθυπουργό του δυτικού κόσμου…;

Το πρόβλημα, συνεπώς, δεν είναι η αυθόρμητη χαρά του κόσμου που βγάζει το άχτι του για τους “λαοφιλείς” πολιτικούς που τον βασάνισαν. Δεν είναι καν τα καυστικά σχόλια για το “απέθαντο” του Μητσοτάκη, την γκαντεμιά του επίτιμου ή την πατρότητα του Κυριάκου -κι ας είναι κάποια εξ αυτών χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, τη στιγμή που υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά πολιτικά επιχειρήματα εναντίον του.

Το ζήτημα είναι να μην ετεροπροσδιορίζει ο λαός τη χαρά του από τέτοιες αφορμές, να οργανώσει θετικά αυτό το μίσος, να μην το αφήσει να ξεθυμάνει στα πληκτρολόγια, χωρίς να περάσει και στην πραγματική ζωή, για να την αλλάξει. Να πάρει έμπρακτα μέτρα ενάντια σε όσα κι όσους του φταίνε και να βρει τις αιτίες της δικής του μακροχρόνιας “γκαντεμιάς”. Που δεν είναι “το κακό το ριζικό μας“, ούτε ο “επίτιμος” αυτός καθαυτός, αλλά η τάξη που υπηρέτησε πιστά.

Ο Kωνσταντίνος Μητσοτάκης που δεν γνωρίζετε

1) Ο άνθρωπος της Ιντέλιτζενς Σέρβις

Ο Αλεξάντερ «Ξαν» Φίλντινγκ (Ινδία 1918 – Παρίσι 1991) πράκτορας της Υπηρεσίας Εκτέλεσης Ειδικών Επιχειρήσεων (SOE) στην Κρήτη, τη Γαλλία και την Άπω Ανατολή στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έγραψε στο βιβλίο του με τίτλο «Το Κρυφτό»:

«Ο Μάρκος Σπανουδάκης έδειχνε κομψός και πολιτισμένος όπως πάντα –το ίδιο και οι δυο σύντροφοί του, τους οποίους μέχρι τότε γνώριζα μόνο εξ ακοής: ο Μιχάλης Μποτωνάκης και ο Κώστας Μητσοτάκης. Αυτοί οι τρεις, μαζί μ’ έναν πανέξυπνο νεαρό έφεδρο αξιωματικό, τον Μανούσο Μανουσάκη, ήταν οι στυλοβάτες του δικτύου μου στα Χανιά.

Αν ήξερα πόσο σημαντικό ρόλο επρόκειτο να παίξει ο Μητσοτάκης στη μεταπολεμική ζωή της Ελλάδας, θα τον είχα προσέξει περισσότερο, αλλά ήμουν τόσο εξαντλημένος από την εικοσάωρη πορεία μου ώστε μόλις κατάφερνα να κρατάω τα μάτια μου ανοιχτά».

2) «Μητσοτάκη Κάθαρμα-Τσιριμώκε Μασκαρά»

Ένα από τα συνθήματα που ακούγονταν στους δρόμους μετά την αποστασία του 1965. Διαβάζουμε από το αφιέρωμα της εφημερίδας Το Ποντίκι:

«Τότε, στις 15 Ιουλίου 1965, μέσα από μια σειρά χαμερπών και άθλιων διαβουλεύσεων, όπου εξαγο­ράστηκαν πολιτικές συνειδήσεις σε μια στημένη και πρωτοφανούς θρασύτητας πολιτική συναλλαγή μετα­ξύ του παλατιού και μιας δράκας αποστατών, με προεξάρχοντα τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ανετράπη η νόμιμη κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, μια κυβέρνηση εκλεγμένη με το σαρωτικό ποσοστό του 52,72%, γεγονός που ζημίωσε ανεπανόρθωτα την πολιτική ζωή της χώρας, συνεργώντας στην απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών και ανοίγοντας διάπλατα τον δρόμο για τα τανκς της 21ης Απριλίου 1967».

3) Φέρτε πίσω τον βασιλιά (και τον Καραμανλή)

Μήνυμα του Μητσοτάκη στη γερμανική τηλεόραση το 1973. Ήταν ο πρώτος πολιτικός που μίλησε, ήδη από το 1968, για «λύση Καραμανλή», ο οποίος, όμως, δεν τον συμπεριέλαβε στην κυβέρνηση που σχημάτισε τον Ιούλιο του 1974.

https://youtu.be/-HRNHTJ44gc

4) Ο πρωθυπουργός που έδωσε την ΑΓΕΤ Ηρακλής στην… κόζα νόστρα

Η πώληση στους Ιταλούς της ΑΓΕΤ Ηρακλής, που αποτελούσε έναν από τους πιο υγιής πυλώνες της ελληνικής βιομηχανίας, αποτέλεσε σημείο καμπής για την ιστορία των ελληνικών ιδιωτικοποιήσεων αλλά και των σκανδάλων διαφθοράς που τις συνοδεύουν. Ο Μητσοτάκης εξηγούσε τότε με υπερηφάνεια στο κοινοβούλιο ότι χαράμισε ένα δις δραχμές στους καρχαρίες της Μόργκαν Στάνλεϊ για να επιβλέπουν το ξεπούλημα. Και αυτοί παρέλειψαν για κάποιο λόγο να ενημερώσουν την Ελλάδα ότι ο όμιλος Φερούτσι, στον οποίο θα κατέληγε η ΑΓΕΤ μέσω της ιταλικής τσιμεντοβιομηχανίας Καλτσεστρούτσι, βρισκόταν από χρόνια στα πρόθυρα πτώχευσης. Όπως αποκαλύφθηκε μερικά χρόνια αργότερα ο λεγόμενος «τσιμεντάνθρωπος» της Καλτσεστρούτσι, Λορέντσο Παντσαβόλτα, συνεργαζόταν στενά με την μαφία της Σικελίας ενώ η εταιρεία του λάδωνε πολιτικούς για να προσφέρουν δημόσια έργα στην εταιρεία του. «Το ερώτημα που τίθεται τώρα είναι: Λάδωνε και στην Αθήνα;» αναρωτιόταν το Βήμα με πηχυαίο τίτλο του το 1997. 

5) Ο πολιτικός που εκτίναξε το δημόσιο χρέος στη μεταπολίτευση

Οι υποστηρικτές της ελληνικής δεξιάς θέλουν να πιστεύουν ότι ο πρωθυπουργός που ευθύνεται για την εκτίναξη του χρέους στην Ελλάδα είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου μέσω της ενίσχυσης του κράτους πρόνοιας. Αν και είναι αλήθεια ότι ο Παπανδρέου έλαβε μέτρα κοινωνικού χαρακτήρα χωρίς να φροντίσει να πληρώσουν οι έχοντες και κατέχοντες το μερίδιο που τους αντιστοιχούσε, ο Μητσοτάκης είναι αυτός που ευθύνεται για την μεγαλύτερη αύξηση του ελληνικού χρέους στη μεταπολίτευση – τουλάχιστον μέχρι να αναλάβουν οι επίγονοί του με τα μνημόνια. Διαβάζουμε σε παλαιότερο άρθρο του Γ. Δελαστίκ:

Το 1989, μια ταραγμένη χρονιά που την εξουσία μοιράστηκαν… τρεις (!) κυβερνήσεις -Α. Παπανδρέου, Τζανετάκη και Ζολώτα- το δημόσιο χρέος αυξήθηκε ελάχιστα. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το παρέλαβε στο ύψος του 69,9% του ΑΕΠ. Το απογείωσε κυριολεκτικά καθώς το 1993 το παρέδωσε πάνω από… 40 (!) εκατοστιαίες μονάδες υψηλότερο – για την ακρίβεια στο 111,6% του ΑΕΠ.

Μόνο μέσα στο 1993 το χρέος εκτοξεύθηκε πάνω από 20 εκατοστιαίες μονάδες – από το 89% στο προαναφερθέν 111,6%! Ολέθρια αύξηση, αλλά οφειλόμενη και στα τεράστια ελλείμματα των χρόνων της διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Ξεκίνησε κατευθείαν το 1990 με… ρεκόρ μεταπολίτευσης: 16,1% του ΑΕΠ! Συνέχισε με ανάλογο ρυθμό: 11,5% του ΑΕΠ το 1991 και 12,8% το 1992, για να κλείσει με έλλειμμα 13,8% του ΑΕΠ το 1993 (Η ελληνική οικονομία 1961-1997, Μελέτη Ι. Σηδηρόπουλου, υπουργείο Εθνικής Οικονομίας).

6) Η δολοφονία Τεμπονέρα

Όπως αναφέρει ο συγγραφέας Γιώργος Αλεξάτος, «Εμείς, εκτός όλων των άλλων, θα τον θυμόμαστε, τιμώντας τη μνήμη του Σωτήρη Πέτρουλα, που δολοφονήθηκε από την πρώτη κυβέρνηση αποστατών το 1965, και του Νίκου Τεμπονέρα, που δολοφονήθηκε από την κυβέρνησή του το 1991».

7) «Τους παλιούς συναγωνιστές και συντρόφους (στη Χρυσή Αυγή) ήθελα να κινητοποιήσω να στρατευθούν στον αγώνα (για το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα)»  

Η τελευταία πολιτική παρέμβαση με την οποία κάλεσε του Έλληνες να στηρίξουν τη λιτότητα, το ευρώ και την ΕΕ – έπεσε στο κενό.

https://youtu.be/S7_ZdyBT6UI

Μνημόνια μέχρι να σβήσει ο ήλιος (;)

Κυριολεκτικά (και επιστημονικά τεκμηριωμένα) η φράση μνημόνια μέχρι να σβήσει ο ήλιος δεν είναι συνυφασμένη με την αιωνιότητα αλλά αντίθετα μεταφράζεται σε περίπου 4 δισεκατομμύρια χρόνια, το πολύ 5. Κάπου τόσο θα πάρει στον ήλιο να σβήσει, αφού πρώτα διασταλεί και μεταμορφωθεί, σχηματίζοντας έναν κόκκινο γίγαντα (που δεν θα έχει καμία σχέση με τον πρώτο κόκκινο γίγαντα που γνώρισε η ανθρωπότητα που ήταν αγαθός και με μουστάκι) και θα εξαχνώσει τα πάντα στο περιβάλλον του.

Μεταφορικά η φράση έχει γίνει αρκετά δημοφιλής στα μέσα “κοινωνικής δικτύωσης” αλλά και σε διάφορα ηλεκτρονικά, κυρίως, μέσα, αφού τείνει να γίνει το επικρατέστερο σχόλιο που συνοδεύει κάθε είδηση ή γεγονός που αφορά μεγάλη ή μικρή μερίδα ανθρώπων και εκφράζει αγανάκτηση ή θυμό στο άκουσμά του. Πολλές φορές χρησιμοποιείται και προσαρμόζεται ανάλογα στο ιδεολογικό υπόβαθρο του σχολιαστή. Είναι δε διαδεδομένο σε ένα ευρύτερο φάσμα πολιτικών αποχρώσεων. Συνεπώς είναι υπερκομματικό και πολυτασικό και όπως κάθε μόδα ξεχειλωμένο και πολυχρησιμοποιημένο.

Ουσιαστικά όμως πρόκειται για μια βαθιά αντιδραστική αντίληψη που με το μανδύα της οργής και πατώντας πάνω στην ακροβασία σοβαροφανούς αστείου και χιουμοριστικής πολιτικής κριτικής επιχειρεί να μετατρέψει τα “μνημόνια” σε μέσο τιμωρίας και συμμόρφωσης στον απαίδευτο λαουτζίκο που είναι βλάκας και του αξίζει να πάθει τα χειρότερα, να βασανίζεται μέχρι “να βάλει μυαλό”, έστω κι αν αυτό το σαδιστικής έμπνευσης σχέδιο χρειαστεί για να λειτουργήσει μερικά δισεκατομμύρια χρόνια.

Η λογική του “δασκάλου με το χάρακα” που θα συνετίσει τα αδιάβαστα τέκνα, έστω κι αν η μέθοδός του πιθανόν να έχει τα αντίθετα από το επιθυμητό αποτελέσματα, δεν είναι καινούργια. Η περίοδος της οικονομικής κρίσης και των σκληρών αντιλαϊκών μέτρων την έφερε βίαια στην επιφάνεια και όχι μόνο αυτήν. Η λογική της ανθρωποφαγίας και η μετατόπιση των ευθυνών είναι σύνηθες φαινόμενο στις μέρες μας και η στροφή στη συντήρηση συντελείται με αργό αλλά βέβαιο βήμα που υποβοηθείται από φαινομενικά αθώες και αστείες φράσεις που γίνονται viral και όλος ο κόσμος τις χρησιμοποιεί, οπότε τις κολλάμε παντού. Στην πραγματικότητα όμως κρύβουν μίσος για το λαό και τις αντίξοες συνθήκες που βιώνει, ενώ ως ένα μεγάλο βαθμό, έστω και συγκαλυμμένα, δικαιολογούν τη λήψη νέων και την εφαρμογή παλιών μέτρων. Στην ουσία δηλαδή στηρίζουν, συνειδητά ή μη, ένα βαθιά αντιλαϊκό μονόδρομο.

Βέβαια αν το δούμε το ζήτημα από την μαρξιστική σκοπιά η φράση είναι πέρα για πέρα αποτυχημένη. Διότι μπορεί η μαρξιστική ανάλυση να προβλέπει το αναπόφευκτο της ήττας του καπιταλισμού αλλά όχι λόγω της εξάντλησης των αποθεμάτων υδρογόνου και τη μεταστοιχείωσή τους σε ήλιο (και κατόπιν σε βαρύτερα στοιχεία) που θα είναι η απαρχή του τέλους του ήλιου (και των μνημονίων). Κι αυτό γιατί όταν η αστική τάξη θα είναι “ανίκανη να εξασφαλίσει στο σκλάβο της την ύπαρξη, ακόμα και μέσα στη σκλαβιά του” τα επίπεδα υδρογόνου στον ήλιο θα είναι σε ικανοποιητικά επίπεδα.

Εναλλακτικά απέναντι στην αντίδραση, θα πρέπει να ορθώνεται μία εναλλακτική φιλολαϊκή πρόταση που θα έχει προοπτική αντικατάστασης της επονείδιστης φράσης. Έτσι ώστε να καταστήσει τα “μνημόνια μέχρι να σβήσει ο ήλιος” αθέμιτη και μη βιώσιμη φράση. Ιδανικό για την περίσταση φαντάζει το “Κιμ πάτα το” που πέραν από τα δυνατά χαρακτηριστικά που έτσι κι αλλιώς το περιτριγυρίζουν, διαθέτει τρία πολύ δυνατά που το ξεχωρίζουν: Απλό. Κατανοητό. Αντιιμπεριαλιστικό.

Πέρα από το φαύλο κύκλο της ιμπεριαλιστικής πολιτικής και των εγκλημάτων πολέμου

 

Πώς γίνεται ένας 22χρονος να ανατινάζεται σκοτώνοντας 22 και τραυματίζοντας 59 νέους ανθρώπους σε μία ποπ συναυλία που την παρακολούθησαν είκοσι χιλιάδες άτομα; Οταν αυτός ο 22χρονος, ο Σαλμάν Αμπέντι, είναι βρετανός υπήκοος, γεννημένος στη Βρετανία, χωρίς ποινικό μητρώο, και περιγράφεται σαν «ήσυχος άνθρωπος» στη λιβυκή κοινότητα του Μάντσεστερ (ήταν λιβυκής καταγωγής), η πράξη του γίνεται ακόμα πιο «ακατανόητη».

Εδώ και πολλά χρόνια, ισλαμικές οργανώσεις (από την Αλ Κάιντα μέχρι τους σημερινούς τζιχαντιστές του ISIS) έχουν εξαπολύσει πληθώρα επιθέσεων κατά αμάχων σε δυτικές χώρες. Η επίθεση στους Δίδυμους Πύργους την 11η Σεπτέμβρη του 2001 άνοιξε τον ασκό του Αιόλου, επιστρέφοντας στις μητροπόλεις του δυτικού καπιταλισμού ένα μόνο μέρος της βίας που αυτός ασκεί επί δεκαετίες στην Ασία και την Αφρική. Από τότε μέχρι σήμερα, κανείς δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής ακόμα και στα πιο περιφρουρημένα αστικά κέντρα της Δύσης. Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί να εμφανίζεται σαν ανυποψίαστος και να αδιαφορεί για την αθλιότητα που έχει σπείρει στις πληβειακές μάζες ανά τον κόσμο η ιμπεριαλιστική πανούκλα, που εμφανίζεται με δημοκρατικό μανδύα, σκοτώνοντας από μικρά παιδιά μέχρι νεόνυμφους, από την Παλαιστίνη μέχρι το Αφγανιστάν.

Από την άλλη, δεν μπορούμε να μη σημειώσουμε ότι η σφαγή στο Μάντσεστερ, ακόμα και σαν πολεμικό χτύπημα να τη δει κανείς, κατατάσσεται άνετα στην κατηγορία των εγκλημάτων πολέμου. Οπως οι Σιωνιστές δολοφονούν παιδάκια στην Παλαιστίνη και οι Αμερικάνοι έκαναν το ίδιο στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και αλλού, το ίδιο έκανε και ο 22χρονος Αμπέντι (αν πράγματι δεχτούμε ότι ήταν αυτός ο δολοφόνος, αφού έχουμε κάθε λόγο να είμαστε καχύποπτοι απέναντι σε αυτά που ανακοινώνει η αστυνομία). Υπάρχει όμως μία διαφορά. Οι Σιωνιστές και οι Αμερικάνοι δολοφονούν χωρίς να ρισκάρουν τίποτα, ενώ ο Αμπέντι θυσίασε την ίδια του τη ζωή για να κάνει αυτό το έγκλημα. Κι αυτό είναι που θα πρέπει να μας προβληματίσει. Πώς μπορεί και συμβαίνει κάτι τέτοιο από ανθρώπους που δε ζουν σε πολεμικές συνθήκες, δεν πολεμούν «υπέρ βωμών και εστιών», ούτε έχουν κάποιον απτό στόχο (όπως συνέβη, για παράδειγμα, με τη βομβιστική επίθεση στο Μετρό της Μαδρίτης το 2004, που οδήγησε ένα μήνα μετά στην αποχώρηση των ισπανικών στρατευμάτων από το κατεχόμενο Ιράκ), αφού δεν περιμένει κανείς να σταματήσουν οι ιμπεριαλιστικές επιθέσεις στο Ιράκ και τη Συρία από μια σφαγή σαν κι αυτή στο Μάντσεστερ, όπως δεν σταμάτησαν από τις τελευταίες επιθέσεις στη Γαλλία και το Βέλγιο.

Άνθρωποι όπως ο Αμπέντι συσσωρεύουν πολύ μίσος, σε μια κοινωνία που τους αντιμετωπίζει σαν παρείσακτους. Γι’ αυτό και μπορούν εύκολα να στρατολογηθούν από το ISIS που έσπευσε να αναλάβει την ευθύνη, σε ένα κρεσέντο γελοιότητας, ανακαλύπτοντας «σταυροφόρους» σε μία ποπ συναυλία, τους οποίους ο «στρατιώτης του χαλιφάτου» σκότωσε στο όνομα του Αλλάχ! Πόσοι είναι αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε. Όσο όμως συνεχίζονται οι αιματηροί πόλεμοι στην Ασία και οι μετανάστες αντιμετωπίζονται σαν τα σκυλιά στις δυτικές «δημοκρατίες» (για την ακρίβεια πολύ χειρότερα απ’ αυτά, αφού η Δύση είναι πολύ πιο ευαίσθητη για τα ζώα παρά γι' αυτούς τους ανθρώπους), τόσο θα πληθαίνουν οι επίδοξοι βομβιστές που θα θυσιάζονται στο βωμό μιας σύγκρουσης άδικης και από τις δύο πλευρές.

Οταν η Δύση αδιαφορεί για τις χιλιάδες των μεταναστών που πνίγονται στα νερά της Μεσογείου στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από την αθλιότητα που επικρατεί στις πατρίδες τους, πολλοί από τους οποίους είναι παιδιά σαν κι αυτά που σκοτώθηκαν στο Μάντσεστερ κι ακόμα μικρότερα, όταν έχουμε συνηθίσει να ακούμε για τους νεκρούς από αεροπορικούς βομβαρδισμούς είτε στο νοσοκομείο της Κουντούζ στο Βόρειο Αφγανιστάν από αμερικάνικα βομβαρδιστικά, είτε στη Λωρίδα της Γάζας από ισραηλινά βομβαρδιστικά, είτε στη Συρία από αμερικάνικα και ρώσικα βομβαρδιστικά, είτε στην Υεμένη από αμερικάνους κομάντο (που σκότωσαν ένα οκτάχρονο κοριτσάκι, του οποίου η φωτογραφία δεν έκανε το γύρο του κόσμου όπως αυτή του επίσης οκτάχρονου κοριτσιού που σκοτώθηκε στη συναυλία της Αριάνα Γκράντε στο Μάντσεστερ), τότε θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε και τις συνέπειες της αδιαφορίας μας. Ο επόμενος στόχος μπορεί να είμαστε εμείς, είτε από κάποιον «τρελαμένο» που θα ανατιναχτεί στο όνομα του Αλλάχ είτε από βόμβα σε κάποιο στόχο, στην εμβέλεια της οποίας μπορεί κατά τύχη να βρεθούμε.

Και τι να κάνουμε; Ερχεται αβίαστα η ερώτηση και σίγουρα πολύς κόσμος θα την κάνει μπροστά σ’ όλα αυτά. Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Ας μην αναζητούμε όμως εύκολες απαντήσεις. Η χρόνια απραξία και η υποταγή στην ιμπεριαλιστική πολιτική των δυτικών λαών, την ίδια στιγμή που οι μετανάστες και οι γόνοι μεταναστών επιβιώνουν ως παρίες στις μητροπόλεις του σύγχρονου καπιταλισμού και οι πληβειακές μάζες βιώνουν απίστευτη δυστυχία από τους πολέμους που οι ίδιοι ιμπεριαλιστές πυροδοτούν στις χώρες της Αφρικής και της Ασίας, δεν μπορεί να παρακαμφθεί έτσι εύκολα. Είναι αυτή η ιμπεριαλιστική πολιτική που γέννησε εκτρώματα σαν το ISIS και τους ανά τον κόσμο οπαδούς του, που βλέπουν σαν εχθρό όχι μόνο τους ιμπεριαλιστικούς στρατούς αλλά και όλους τους πολίτες και αμάχους των ιμπεριαλιστικών χωρών.

Αν οι νεκροί άμαχοι βαφτίζονταν κυνικά από τους ιμπεριαλιστές «παράπλευρες απώλειες», οι άμαχοι στις ιμπεριαλιστικές χώρες τώρα αποτελούν στόχο. Η ένταση της εσωτερικής καταστολής και η στρατιωτικοποίηση της δημόσιας ζωής δεν πρόκειται να το αλλάξει αυτό. Αντίθετα, θα ανατροφοδοτήσει τέτοια φαινόμενα. Οσο η ιμπεριαλιστική πολιτική μένει στο απυρόβλητο, όσο οι δυτικοί λαοί δεν αντιτάσσονται ενεργά σ’ αυτήν, αλλά τη σιγοντάρουν με το να ψηφίζουν κάθε τέσσερα χρόνια αυτούς που θα την διαχειριστούν καλύτερα, θα βρίσκονται κι αυτοί άθελά τους στο πεδίο βολής των ανά τη γη «τρελαμένων», που δεν «τρελάθηκαν» λόγω θρησκείας ή φυλής (αυτά συγκροτούν απλώς το ιδεολογικό περίβλημα), αλλά γιατί το ίδιο το σύστημα τους βάζει στο περιθώριο.

Σε μια εποχή που ο καπιταλισμός σαπίζει σκορπίζοντας βαρβαρότητα και το επαναστατικό κίνημα αποτελεί ακόμα ζητούμενο, σε μια εποχή ξεσπάσματος σωρείας άδικων πολέμων αντί εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Ας μην ξεχνάμε ότι δε θα υπήρχε ISIS, αν δεν υπήρχε η εισβολή στο Ιράκ και η πυροδότηση του εμφύλιου πολέμου μέσα σ’ αυτό, προκειμένου οι κατακτητές να εδραιώσουν την εξουσία τους. Αντί λοιπόν να συνταχτούμε με τους πραγματικούς ενόχους των εγκλημάτων αυτών, τα κροκοδείλια δάκρυα των οποίων τα βλέπουμε μετά από κάθε τέτοιο χτύπημα, αντί να τους αφήσουμε να εκμεταλλεύονται φαινόμενα όπως η επίθεση στο Μάντσεστερ για να ζέψουν ακόμα πιο γερά τους λαούς στο άρμα τους, καιρός είναι να σκεφτούμε πώς θα απαλλαγούμε από την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, τα θύματα της οποίας στις χώρες της Ασίας και της Αφρικής είναι πολύ περισσότερα από τα θύματα των δολοφονικών επιθέσεων στις μητροπόλεις του δυτικού καπιταλισμού. Αν δεν το κάνουμε αυτό, τότε θα πρέπει μοιρολατρικά να σκύψουμε το κεφάλι και να δεχτούμε ότι «έτσι είναι η ζωή». Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.

Πηγή: Κόντρα

Μίσος με κέρατο και μίσος χωρίς κέρατο…

      

Περίεργη αντίληψη του μίσους και διαχωρισμός του σε μίσος με κέρατο και σε μίσος χωρίς κέρατο!

Ο Φιλιππάκης κατηγορείται από τον Στουρνάρα επειδή τον μισεί και εύχεται τον τραυματισμό του! Επεμβαίνει λοιπόν το κράτος για τις ευχές μίσους του Φιλιππάκη σε βάρος του Στουρνάρα! Αυτό είναι το μίσος με το κέρατο γι’ αυτό και έχουμε επέμβαση από το κράτος!

Ο λαός βασανίζεται από τον Στουρνάρα και τους διάφορους Στουρνάρες που αλλάζουν απλά τα ονόματά τους σε Τσίπρας, Παπαδήμος, Βενιζέλος, Σαμαράς, Κουβέλης, Καρατζαφέρης, Μητσοτάκης, Θεοδωράκης, Γεννηματά, ο λαός κατηγορεί όλους αυτούς ότι τον μισούν εμπράκτως με βασανισμούς κι όχι με ευχές, αλλά το κράτος δεν επεμβαίνει σε βάρος όλων αυτών! Αυτή η δεύτερη περίπτωση μίσους είναι το μίσος χωρίς κέρατο!

Επέμβαση λοιπόν του κράτους και δίωξη της ευχής μίσους, αλλά στήριξη της πρακτικής του μίσους! Γιατί άλλα μέτρα και άλλα σταθμά;! Γιατί μίσος με κέρατο και μίσος χωρίς κέρατο;! Γιατί οι «μεγαλοκαρχαρίες» και οι υπάλληλοί τους έχουν το δικαίωμα να βασανίζουν και να ξεζουμίζουν τον λαό οδηγώντας τον στον θάνατο, ενώ αντίθετα ο λαός δεν δικαιούται να εύχεται ούτε τον θάνατό τους! Ο λαός το μόνο που μπορεί να λέει μεγαλοφώνως, ακόμη και να σκέπτεται, είναι «ο Θεός να μας κόβει μέρες και να τις δίνει χρόνια στον Στουρνάρα, στον Σαμαρά και στον Τσίπρα!

Χαρίδημος Πένσας

Μάθε παιδί μου κώδικα

Τι λένε τελικά τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί; Και πώς μπορεί να μάθει κάποιος προγραμματισμό στο σημερινό μαγικό κόσμο της Πληροφορικής; Ένας αναγνώστης μας δίνει τις απαντήσεις.

Κατιούσα

Η γνώση προγραμματισμού προβάλλεται τα τελευταία χρόνια σχεδόν σαν φετίχ από ανθρώπους της βιομηχανίας της Πληροφορικής, αλλά και πολιτικούς, σαν φάρμακο για την παγκόσμια οικονομική κρίση. Από την ήδη ηγεμονική βιομηχανία των ΗΠΑ, μέχρι την δική μας… ψωροκώσταινα. Όλοι φαντασιώνονται για την χώρα τους ότι θα γίνουν η νέα Silicon Valley.  Σχεδιασμοί επί σχεδιασμών για πώς θα στρωθούν τα κόκκινα χαλιά για το επενδυτικό περιβάλλον που θα δημιουργήσει τις super duper startups. Και θα έρθει η ανάπτυξις… Και θα έχουμε κάργα λεφτά…

Και ο Ελληνικός αστικός τύπος δεν χάνει ευκαιρία να προβάλει την παραμικρή ακτίδα φωτός. Το παραμικρό ελληνικό project που πέτυχε να πωληθεί σε κάποια μεγάλη Αμερικάνικη εταιρεία του χώρου (Google, Facebook, Microsoft κτλ). Ή και που δεν πωλήθηκε ακόμη, αλλά έρχεται η ώρα γιατί είναι φοβερό και τρομερό και σπάει την Ελληνική μιζέρια.
Η φιλολογία/μύθος (πες το όπως θες) για τον τύπο που μπορεί με μια φοβερή ιδέα να γίνει εκατομμυριούχος, πουλάει αρκετά στο χώρο και σε νέους ανθρώπους.
Ταυτόχρονα, άρθρα βγάζουν κραυγή αγωνίας για τις Ελληνικές επιχειρήσεις που δεν βρίσκουν προγραμματιστές για να καλύψουν την τεράστια ζήτηση στην Ελληνική αγορά.

Παγκοσμίως η βιομηχανία βγάζει κραυγή αγωνίας. ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΤΕΣ! Μέχρι και ο Obama επιστρατεύτηκε για να ωθήσει την Αμερικάνικη νεολαία να μάθει να γράφει κώδικα, στην καμπάνια Hour of Code.

Ο Steve Jobs τα έλεγε αυτά (και κανείς δεν τον πίστευε, τώρα θα τον πιστέψουν και τα ζώα) από παλιά. Αν και ο παλιός του συνεργάτης, ο Steve Wozniak, είπε ότι ο Jobs δεν είχε ιδέα (ούτε από hardware, ούτε από κώδικα) και δεν βοήθησε ποτέ στο να σχεδιαστεί οτιδήποτε. Αν ασχολήθηκε έστω και λίγο ερασιτεχνικά (είτε πριν την ίδρυση της Apple, είτε αργότερα) δεν μπόρεσα να βρω μια επίσημη αναφορά (πέρα από το ότι ήταν παπατζής και πουλούσε άλλων δουλειά για δική του)
Τέλος πάντων. Το πιάσατε το νόημα. Αν η γιαγιά σου (ή ο Μητροπάνος) σου έλεγε τόσα χρόνια να μάθεις τι λένε τα γκομπιούτερς και οι αριθμοί, γιατί είναι το επάγγελμα του μέλλοντος, το μέλλον φαίνεται ότι ήρθε. Στρώσε τον κώλο σου να μάθεις.
Τώρα βέβαια κατά πόσο ισχύει ότι θα βρεις όντως δουλειά και ότι θα πληρώνεσαι σαν άνθρωπος, θα σε γελάσω. Ή είναι θέμα για άλλο άρθρο.
Εγώ το μόνο που θα σου πω είναι να μάθεις να γράφεις έστω και λίγο κώδικα, γιατί έχει πλάκα. Γιατί βοηθάει στο να έχεις μια λογική, να βάζεις κάτω 2 πράγματα στο χαρτί και να σχεδιάσεις, να καταλαβαίνεις το πρόβλημα και να ψάχνεις λύσεις και άλλα τέτοια κλισέ. Και στην τελική, κανένας που έμαθε να γράφει κώδικα, δεν πέθανε. Τουλάχιστον δεν υπάρχουν τέτοιες αναφορές.
Επίσης δεν θα μπορεί να σου την πει ο Μανδραβέλης, ότι είσαι μιζέριας. Ξέχνα όλα τα άλλα. Αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία…
Ελπίζω να σε έπεισα λοιπόν. Αν δεν σε έπεισα κλείσε το tab και πάνε να διαβάσεις αλλού.
Από εδώ και πέρα διαβάζουν οι πεισμένοι
Πώς μπορεί λοιπόν κάποιος να μάθει προγραμματισμό; Καταρχήν ας κάνουμε μια αναδρομή στα… πέτρινα χρόνια. Δηλαδή πριν 25 χρόνια περίπου πάνω-κάτω. Τότε που τα πισιά (πισία για τον Ιβάν Σαββίδη που διαβάζει) δεν είχανε καλά-καλά παραθύρια και άλλα τέτοια του διαβόλου. Ούτε καν ποντίκι. Ούτε ήχο (πέρα από μπλιμπλίκια). Και το σημαντικότερο, δεν υπήρχαν ίντερνετς. Όλος ο κόσμος σου ήταν μια γραμμή εντολών που, άκου να δεις, πληκτρολογούσες. Υπερβάλλω λίγο, αλλά το πιάνεις το νόημα.
Τότε λοιπόν για να μάθεις να προγραμματίζεις, είτε πήγαινες σε κάποια ιδιωτική σχολή (την κακιάς ή της καλής ώρας), είτε σε κάποιο ΑΕΙ/ΤΕΙ, είτε αγόραζες ένα βιβλίο και έβγαζες τα μάτια σου μοναχός σου. Ενώ φίλους που να έχουν την ίδια τρέλα με σένα, έβρισκες με το sniper. Η μόνη ίσως επαφή με τον έξω κόσμο (για να μην νιώθεις και σαν τον Ρoβινσώνα Κρούσο) ήταν κάποια περιοδικά (ναι, άκου αίσχος, από χαρτί) του χώρου.
Αυτό είχε σαν συνέπεια ότι έπρεπε να ανακαλύπτεις σχεδόν τα πάντα μόνος σου. Όταν σήμερα είναι πολύ καλή πρακτική το να χρησιμοποιείς κώδικα που έχει γράψει κάποιος άλλος (και τον διαμοιράζει ελεύθερα στην κοινότητα. Δεν λέω να τον κλέψεις), αντί να ανακαλύπτεις ξανά και ξανά τον τροχό.
Ούτε φυσικά μπορούσες να ψάξεις στο google ή σε πιο εξειδικευμένα sites (όπως το… ευαγγέλιο stackoverflow.com). Είπαμε, δεν είχε internet.
Ήσουν μόνος! (ήχος από τζιτζίκια)
Για να μην αναφέρω ότι τότε πολύ δύσκολα ένα παιδί είχε και την δυνατότητα να αγοράσει ένα PC. Σήμερα και με 30-40 ευρώ (που λέει ο λόγος) παίρνεις ένα Raspberry Pi και αρχίζεις την περιπέτεια.
Από το 2000 περίπου και μετά, λοιπόν, αρχίζει να αλλάζει η κατάσταση. Έχει εμφανιστεί και η Google και ανοίγεται ένας μαγικός κόσμος για κάθε προγραμματιστή. Ένας κόσμος που τον βλέπουμε όσοι έχουμε ζήσει τα πέτρινα χρόνια και λέμε “αχ, να ήμασταν τώρα 15 χρονών”.
Και ερχόμαστε στο αρχικό ερώτημα. Πώς μπορεί κάποιος να μάθει να γράφει κώδικα, στον σημερινό… μαγικό κόσμο.
Ο προγραμματισμός είναι πολύ φιλικός για κάποιον που θέλει να μάθει μόνος του. Χωρίς να πάει δηλαδή σε κάποια σχολή, σε κάποιο Πανεπιστήμιο. Και για να βρεις εργασία, αν έχεις να δείξεις αξιόλογη δουλειά σου, δύσκολα θα σου κλείσει κάποια εταιρεία την πόρτα γιατί δεν έχεις χαρτί.
Αν μπορείς όμως να κάνεις και κανονικές σπουδές είναι ακόμη καλύτερα, γιατί σε βοηθάει περισσότερο να αποκτήσεις ένα καλό θεωρητικό υπόβαθρο.
Σε κάθε περίπτωση όμως η προσωπική ενασχόληση και η απόκτηση εμπειρίας σε διάφορα projects είναι αυτές που θα σε κάνουν προγραμματιστή. Όχι ότι πέρασες τα μαθήματα και πήρες το πτυχίο. Είναι άλλωστε συχνό το φαινόμενο να βλέπουμε αποφοίτους ΑΕΙ/ΤΕΙ Πληροφορικής που δεν ξέρουν να γράψουν 5 γραμμές κώδικα.
Αφού, λοιπόν, έχεις αποφασίσει ότι γουστάρεις να μάθεις, είτε πας σε κάποιο ΑΕΙ/ΤΕΙ, είτε μπορείς να βρεις και να παρακολουθήσεις δικτυακά μαθήματα (δωρεάν ή με πληρωμή).
Μέχρι πριν λίγα χρόνια στο internet έβρισκες διάφορα σύντομα tutorials που σου μαθαίνανε τα βασικά μιας γλώσσας προγραμματισμού. Σήμερα είναι πολύ καλύτερα με τα δικτυακά μαθήματα, που οργανώνουν τις περισσότερες φορές διάφορα Πανεπιστήμια. Αυτά έχουν πρόγραμμα σπουδών παρόμοιο με αυτό που έχεις αν πας σε κανονικό Πανεπιστήμιο. Υπάρχει ο καθηγητής που παραδίδει το μάθημα, συνήθως με βίντεο, αλλά και με αρκετό έξτρα υλικό. Υπάρχει αλληλεπίδραση και θα γράψεις και tests, αλλά θα παραδώσεις και εργασίες. Φυσικά βαθμολογείσαι. Πολλές φορές αν πληρώσεις (αφού έχεις επιτύχει στις εξετάσεις) μπορείς να πάρεις και βεβαίωση σπουδών. Αν γουστάρεις να μαζεύεις και χαρτιά.
Η μέθοδος αυτή των μαθημάτων είναι πολύ καλύτερη από το να διαβάσεις απλά ένα βιβλίο ή ένα tutorial, γιατί σε βοηθάει περισσότερο στην πειθαρχία. Αν έχεις έλλειψη πειθαρχίας και τάση να τα φορτώνεις στον κόκορα (όπως εγώ), τα μαθήματα αυτά σου θέτουν χρονικά όρια και το έξτρα κίνητρο να τα τελειώσεις.
Μπορείς να βρεις ό,τι θέλεις εκεί έξω από τεχνολογίες που θέλεις να μάθεις (και όχι μόνο από τον χώρο της Πληροφορικής). Ενώ και στην Ελλάδα έχουν αρχίσει να εμφανίζονται αξιόλογες προσπάθειες, που οργανώνονται από Ελληνικά Πανεπιστήμια. Αλλά πάντα καλό είναι να ξέρεις Αγγλικά.
Σημαντικό είναι αμέσως μετά να βρεις ένα προσωπικό (ή επαγγελματικό) project να ασχοληθείς και να εφαρμόσεις τις γνώσεις σου, να αποκτήσεις εμπειρία. Όσο φοβερό και τρομερό πρόγραμμα σπουδών και να παρακολουθήσεις, αν δεν ασχοληθείς να αποκτήσεις εμπειρία, θα έχεις κάνει μια τρύπα στο νερό. Και φυσικά θα ξεχάσεις ό,τι έμαθες μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα.
Α, και μην προσπαθείς να μάθεις παπαγαλία. Πολλούς έχω δει να κάνουν αυτό το λάθος και στο τέλος να απογοητεύονται, γιατί δεν μάθανε τίποτα. Ξέρω να γράφω κώδικα δεν σημαίνει ότι ξέρω από έξω μια σειρά εντολών και το συντακτικό κάποιας γλώσσας. Η ουσία είναι να μάθεις καταρχάς την λογική του προγραμματισμού. Μετά μπορείς πανεύκολα να μάθεις την οποιαδήποτε γλώσσα (όλες ίδιες είναι πάνω-κάτω στην ουσία) και τεχνολογία.
Καλά όλα αυτά. Με τι γλώσσα μπορεί κάποιος να αρχίσει; Εγώ θα πρότεινα Python. Πολύ δημοφιλής γλώσσα και βολική για εκπαίδευση.
Μερικά από τα sites που μπορείς να αρχίσεις για να βρεις μαθήματα (είτε με την μορφή που είπα, είτε κάτι παρόμοιο) είναι τα παρακάτω. Αν είναι η πρώτη φορά που θα ασχοληθείς, ψάχνεις κυρίως για μαθήματα που σε εισάγουν στην λογική του προγραμματισμού.
https://www.coursera.org/
https://www.edx.org/
https://www.codecademy.com/
https://code.org/
https://www.udacity.com/
Και στα Ελληνικά
http://www.opencourses.gr/
http://mathesis.cup.gr/
Για εξάσκηση μετά πολύ καλό site είναι αυτό
https://codefights.com

Και για κερασάκι δες την πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία του Γρηγόρη Λιονή σε εκδήλωση της ΚΟΒ Πληροφορικής του ΚΚΕ, που ξεδιαλύνει πολλούς από τους μύθους που κυριαρχούν στον χώρο. Έτσι δεν χρειάζεται να γράψω κι εγώ άλλο άρθρο για το τι ισχύει για όλα αυτά που έγραφα στην αρχή.

Γιάννης Κυράνης (ht

Σε ρόλο «κόμβου» η χώρα και για τη διεκπεραίωση ΝΑΤΟικών σχηματισμών

Σε ρόλο «κόμβου» η χώρα και για τη διεκπεραίωση ΝΑΤΟικών σχηματισμών

Πολυσχιδής η «προσφορά» της κυβέρνησης στη λυκοσυμμαχία, που χρησιμοποιεί λιμάνια και οδικό δίκτυο της Ελλάδας για την προώθηση επίλεκτων δυνάμεων στη συνοριογραμμή με τη Ρωσία

Ρόλο «κόμβου» και για τη μεταφορά μεγάλων στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ στη συνοριογραμμή με τη Ρωσία διεκδικεί η χώρα επί συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, στην ...άοκνη προσπάθειά τους για γεωστρατηγική αναβάθμιση των ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων, εμπλέκοντας βαθύτερα το λαό σε επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.
Συγκεκριμένα, στο πλαίσιο μεταφοράς ΝΑΤΟικών δυνάμεων στη Ρουμανία, όπου 6-14/6 θα γίνει η άσκηση του ΝΑΤΟ «Noble Jump 2017», κατά στρατιωτικές πηγές, χτες κατέφτασαν στην Αλεξανδρούπολη οι «προπομποί» (οδηγοί κ.ά.) της βρετανικής δύναμης που θα μετακινηθεί προς Ρουμανία μέσω Ελλάδας. Σήμερα αναμένεται στο λιμάνι της πόλης βρετανικό πλοίο που θα αποβιβάσει λοιπό προσωπικό, 232 τροχοφόρα και 9 ερπυστριοφόρα οχήματα. Οι συνολικά 274 Βρετανοί θα στρατωνιστούν σε στρατόπεδο της περιοχής. Φεύγουν την Τετάρτη για Ορμένιο κι από εκεί για Βουλγαρία.
Τετάρτη, φτάνουν με τη σειρά τους, στην Αλεξανδρούπολη, οι προπομποί της ισπανικής στρατιωτικής δύναμης. Την επομένη, Πέμπτη, ισπανικό πλοίο αποβιβάζει και το λοιπό προσωπικό, συνολικά 227 στελέχη και 105 τροχοφόρα οχήματα. Η ισπανική δύναμη αναχωρεί την Παρασκευή για Ορμένιο και κατόπιν για Βουλγαρία. Την ίδια μέρα, 149 στελέχη και 19 τροχοφόρα οχήματα των αλβανικών Ενόπλων Δυνάμεων, καθ' οδόν για την ίδια άσκηση, θα κινηθούν επί του ελληνικού εδάφους, στο δρομολόγιο Κρυσταλλοπηγή - Προμαχώνας.
Θυμίζουμε, στη «Noble Jump 2017» θα συμμετάσχουν περίπου 4.000 στελέχη Ενόπλων Δυνάμεων από 10 κράτη - μέλη της λυκοσυμμαχίας (Αλβανία, Βουλγαρία, Ην. Βασίλειο, ΗΠΑ, Ισπανία, Λετονία, Ρουμανία, Νορβηγία, Ολλανδία, Πολωνία), στο πλαίσιο συγκέντρωσης πρόσθετων ΝΑΤΟικών δυνάμεων στη συνοριογραμμή με τη Ρωσία. Αλλωστε, η τέτοια συγκέντρωση δυνάμεων εκεί, με «όχημα» και ασκήσεις, ήταν από τα θέματα όπου εστίασαν οι ΝΑΤΟικοί αξιωματούχοι, την Πέμπτη, στη Σύνοδο Κορυφής της λυκοσυμμαχίας στις Βρυξέλλες.

Επίλεκτη δύναμη και μεγάλη πρόκληση

Οπως λέγεται από το ΓΕΕΘΑ, σκοπός της άσκησης, η οποία σχεδιάστηκε από το ΝΑΤΟικό στρατηγείο στη Νάπολη («Allied Joint Force Command Naples»), είναι ο έλεγχος των διαδικασιών ανάπτυξης και λειτουργικότητας του επιχειρησιακού συμμαχικού σχηματισμού «Very High Readiness Joint Task Force - VJTF».
Πρόκειται για την επίλεκτη Διακλαδική Δύναμη Υψηλής Ετοιμότητας, ή και «Αιχμή του Δόρατος» του ΝΑΤΟ, όπως αποκαλεί τον εν λόγω στρατιωτικό σχηματισμό ο ίδιος ο γγ της λυκοσυμμαχίας, Γενς Στόλτενμπεργκ, η σύνθεση του οποίου εναλλάσσεται και στην παρούσα φάση πυρήνας της είναι η βρετανική 20ή Τεθωρακισμένη Ταξιαρχία.
Οπως λέγεται, αρμοδίως, από το ΝΑΤΟικό στρατηγείο της Νάπολης, η εν λόγω άσκηση είναι μια «μεγάλη πρόσκληση» σε ό,τι αφορά τα λεγόμενα λοτζίστικς (συστήματα διαχείρισης εφοδιασμού και υλικοτεχνικής υποστήριξης) και «θα δοκιμάσει τις ικανότητες όλων των συμμετεχόντων να διεκπεραιώσουν μια σημαντική δύναμη κρούσης όπου χρειαστεί».
Ο ίδιος ο υποδιοικητής τους Στρατηγείου της Νάπολης (έχει φέτος την ευθύνη για το σχεδιασμό και την υλοποίηση της «Noble Jump»), υποστράτηγος Alain Parent, χαρακτήρισε την άσκηση «ακρογωνιαίο λίθο» για το ΝΑΤΟ αυτή τη χρονιά: «Είναι η πρώτη μεγάλης κλίμακας άσκησή μας, η οποία προβλέπει μεταφορά σημαντικών δυνάμεών μας και του εξοπλισμού τους κατά μήκος της Ευρώπης».
Αλλωστε, πέραν της ρουμανικής συμμετοχής που συνίσταται σε 2.000 προσωπικό, άλλοι 2.000 άνδρες και 500 οχήματα θα πρέπει να μετακινηθούν από τις βάσεις τους σε Βρετανία, Γερμανία, Ολλανδία, Ισπανία, Πολωνία, Νορβηγία και Αλβανία, προς τη Ρουμανία.

Η «υποστήριξη» των «φιλοξενούντων εθνών»

Η, δε, διοικητής του Στρατηγείου της Νάπολης, ναύαρχος Michelle Howard, μιλώντας για την τέτοια προώθηση δυνάμεων προς Ρουμανία μέσω Ελλάδας και Βουλγαρίας, εξήρε «την υποστήριξη των φιλοξενούντων εθνών και τη στενή συνεργασία τους».
Η Ελλάδα, που συμμετέχει στην άσκηση παρέχοντας τέτοιες «υπηρεσίες φιλοξενούντος έθνους», τόσο κατά τη φάση ανάπτυξης των ΝΑΤΟικών δυνάμεων (29/5 - 2/6) όσο και κατά τη φάση αναδίπλωσής τους (17 - 22/6), παράσχει συγκεκριμένα: «Διευκολύνσεις» στον αερολιμένα και στο λιμένα Αλεξανδρούπολης κατά την εκφόρτωση και φόρτωση προσωπικού και μέσων. Καταλύματα στρατωνισμού για το προσωπικό. Συνοδεία και ασφάλεια κατά την είσοδο, διέλευση και έξοδό τους από τη χώρα. Λειτουργία και στελέχωση τοπικού συντονιστικού κέντρου υποστήριξης στην Αλεξανδρούπολη. Παροχή υπηρεσιών διοικητικής μέριμνας και υπηρεσιών υγείας. Παροχή τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών.
Θυμίζουμε, επίσης, ότι στην πρεμούρα της κυβέρνησης να παράσχει και τέτοιες υπηρεσίες στην ευρωατλαντική πολεμική μηχανή, είναι η δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες που του βάζει ...πλάτη ως «φιλοξενούν έθνος». Προηγήθηκε, τέλη Φλεβάρη, η εκφόρτωση στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, από αμερικανικό πλοίο, 8 πολεμικών ελικοπτέρων των ΗΠΑ, συν υλικά σε κοντέινερ. Υπό το βλέμμα του ίδιου του Αμερικανού πρέσβη, Τζ. Πάιατ, στη ζώνη ευθύνης του ΟΛΘ, οι Αμερικανοί τα συναρμολόγησαν και ακολούθως τα ελικόπτερα απογειώθηκαν για τον τελικό προορισμό τους, άσκηση του ΝΑΤΟ στην Πολωνία. Τα κοντέινερ φορτώθηκαν σε φορτηγά και ακολούθησαν οδικώς.

Ο «ιδιαίτερα αξιόπιστος σύμμαχος»

Σε μια παράλληλη εξέλιξη, ο Α/ΓΕΕΘΑ, ναύαρχος Ευ. Αποστολάκης, υποδέχτηκε χτες στο στρατόπεδο «Παπάγου» τον Ανώτατο Συμμαχικό Διοικητή Μετασχηματισμού του ΝΑΤΟ (Supreme Allied Commander Transformation - SACT, νούμερο 2 στρατιωτικό διοικητή της λυκοσυμμαχίας στην Ευρώπη), Γάλλο στρατηγό Denis Mercier.
Επισήμως, συζητήθηκαν «το ευρύτερο πλαίσιο των προκλήσεων ασφαλείας που αντιμετωπίζει η συμμαχία, καθώς και οι προοπτικές μετεξέλιξής της».
Σε αυτό το πλαίσιο, ο Α/ΓΕΕΘΑ επισήμανε, μεταξύ άλλων: «Τη γεωπολιτική αστάθεια που παρατηρείται στην ευρύτερη περιοχή», «τις πρωτοβουλίες που αναλαμβάνουν οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις για την προώθηση της στρατιωτικής συνεργασίας με κράτη των Βαλκανίων, της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής», «την απαίτηση εκσυγχρονισμού της συμμαχικής δομής διοίκησης και ειδικότερα της νότιας πτέρυγας της συμμαχίας, προκειμένου να ανταποκρίνεται πληρέστερα στις προκλήσεις ασφαλείας», «τη σκοπιμότητα συνέχισης της ΝΑΤΟικής επιχείρησης ανάσχεσης των προσφυγικών ροών στο Αιγαίο», «την περαιτέρω προώθηση της χρησιμοποίησης του (σ.σ. ΝΑΤΟικού) Κέντρου Εκπαίδευσης Ναυτικής Αποτροπής στον τομέα της εκπαίδευσης στη θαλάσσια ασφάλεια επ' ωφελεία τόσο κρατών - μελών της συμμαχίας, όσο και τρίτων χωρών, στο πλαίσιο της εξωστρεφούς δράσης του ΝΑΤΟ». Προτεραιότητες της ντόπιας αστικής τάξης που βυθίζουν βαθύτερα το λαό σε μια δίνη επικίνδυνων εξελίξεων.

«Εξήρε τη συνεισφορά στις συμμαχικές δράσεις»

Από τη μεριά του, ο D. Mercier (που συνάντησε και τον υπουργό Αμυνας Π. Καμμένο) σημείωσε ότι «η Ελλάδα αποτελεί έναν ιδιαίτερα αξιόπιστο σύμμαχο του ΝΑΤΟ», τονίζοντας παράλληλα ότι οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις «χαίρουν διεθνούς αναγνώρισης», «ενώ εξήρε και τη συνεισφορά τους στις συμμαχικές δράσεις», όπως λέγεται χαρακτηριστικά από πλευράς ΓΕΕΘΑ.
Σήμερα, ο ΝΑΤΟικός διοικητής, εν είδει μιας άτυπης επιθεώρησης, θα επισκεφτεί με τον Α/ΓΕΕΘΑ στην Κρήτη:
-- Το Ναύσταθμο Κρήτης, όπου θα ενημερωθεί για την οργάνωση, τη λειτουργία του και τις τεχνικοεπισκευαστικές δυνατότητές του, κρίσιμο στοιχείο για την υποστήριξη ΝΑΤΟικών ναυτικών αποστολών στην Ανατολική Μεσόγειο.
-- Το Κέντρο Εκπαίδευσης Ναυτικής Αποτροπής, στο οποίο θα ενημερωθεί για τις εκπαιδευτικές δραστηριότητες και τα σχολεία που αναπτύσσει «ως πιστοποιημένη ΝΑΤΟική εκπαιδευτική οντότητα». Επίσης, Α/ΓΕΕΘΑ και SACT θα απευθυνθούν στους συμμετέχοντες στο «3rd Nato Maritime Operations Law Seminar», το οποίο πραγματοποιείται στο ΚΕΝΑΠ, 29/5 - 2/6, και θα παρακολουθήσουν επίδειξη επί εκπαιδευτικών αντικειμένων στις εγκαταστάσεις του Κέντρου και στη θαλάσσια περιοχή του κόλπου της Σούδας.
-- Την 115 Πτέρυγα Μάχης, όπου θα ενημερωθεί για την οργάνωση, λειτουργία και τις αποστολές που αναλαμβάνει στο πλαίσιο της αεράμυνας της χώρας, καθώς και «τη συνδρομή που παρέχει στην εκπλήρωση διεθνών αμυντικών υποχρεώσεων της Ελλάδας».
-- Τέλος, το ΝΑΤΟικό Πεδίο Βολής Κρήτης, στο οποίο θα ενημερωθεί για την οργάνωση και το «πολυεθνικό πλαίσιο λειτουργίας του».

Βούτυρο στο ψωμί τους

Βούτυρο στο ψωμί τους

Η δολοφονική επίθεση σε βάρος του Λουκά Παπαδήμου αξιοποιείται στην αντιπαράθεση ανάμεσα στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τη ΝΔ, με τη συνδρομή και του αστικού Τύπου. Η ΝΔ σηκώνει θέμα «ανασφάλειας» και αδυναμίας της κυβέρνησης να καταπολεμήσει την τρομοκρατία. Βλέπει κίνδυνο «αποσταθεροποίησης» που απειλεί την οικονομική ανάκαμψη και γι' αυτό καλεί την κυβέρνηση να δείξει «πολιτική βούληση» και να πάρει αυστηρότερα μέτρα. Η κυβέρνηση, από την πλευρά της, πρόθυμα υποδαυλίζει τον αποπροσανατολισμό: Είτε διαφημίζει τα επιτεύγματά της στον τομέα της ασφάλειας, είτε διακηρύττει την προσήλωσή της στη «σταθερότητα» και στην ανάκαμψη, είτε ανατροφοδοτεί την κριτική που της γίνεται, με αμφιλεγόμενες δηλώσεις στελεχών της.

Από την πλευρά τους, διάφορα αστικά επιτελεία και ο αστικός Τύπος βρίσκουν ευκαιρία, αξιοποιώντας το γεγονός της επίθεσης, να μιλήσουν για «καθεστώς ανομίας» και «βίας», που φύεται στο έδαφος της λαϊκής δυσαρέσκειας, μπλέκοντας σε ένα κουβάρι τα πάντα: Από την κατάληψη κρατικών κτιρίων, ως μορφή διαμαρτυρίας για την αντιλαϊκή πολιτική, μέχρι τη δράση κουκουλοφόρων και την αποστολή παγιδευμένων με εκρηκτικά φακέλων σε βάρος πολιτικών.
Εφτασαν στο σημείο κάποιοι να παραλληλίζουν αυτά που γίνονται στην Ελλάδα με τις επιθέσεις των οπαδών του «Ισλαμικού Κράτους» σε άλλα κράτη της Ευρώπης, με κοινό παρονομαστή την προσπάθεια «αποσταθεροποίησης», απέναντι στην οποία απαιτείται συναίνεση και συνεννόηση όλων. Γι' αυτό καλούνται όλα τα κόμματα να διαμορφώσουν ενιαία στάση απέναντι σε ό,τι υπονομεύει τη «σταθερότητα» και την ανάκαμψη της οικονομίας.

Επιβεβαιώνεται, δηλαδή, αυτό που από την πρώτη στιγμή σημείωσε το ΚΚΕ με αφορμή την επίθεση. Οτι «τέτοιου είδους ενέργειες, πέραν από τον προβοκατόρικο και δολοφονικό χαρακτήρα τους, υπηρετούν σκοπιμότητες και σχεδιασμούς εχθρικούς προς τον λαό και τα συμφέροντά του». Αποδεικνύεται, λοιπόν, στην πράξη πραγματικό βούτυρο στο ψωμί όσων επιδιώκουν να συκοφαντήσουν κάθε μορφής αντίδραση στην κυρίαρχη αντιλαϊκή πολιτική και στο αστικό πολιτικό σύστημα, τσουβαλιάζοντας τα πάντα κάτω από τίτλους όπως «ανομία - αποσταθεροποίηση - τρομοκρατία».

Ετσι, σκόπιμα και συνειδητά μπερδεύεται η μαζική εργατική - λαϊκή πάλη, που αμφισβητεί τους στόχους και τα προτάγματα του κεφαλαίου, με τις προβοκάτσιες ομάδων και προσώπων, η δράση των οποίων αξιοποιείται από το κράτος για να πάρει μέτρα καταστολής και προληπτικής παρεμπόδισης του κινήματος, αλλά και που υπηρετούν σχεδιασμούς ενταγμένους σε ενδοαστικές αντιθέσεις και ανταγωνισμούς.
Ανάλογες υπηρεσίες προσφέρουν και οι δηλώσεις που συνειδητά ή ασυνείδητα, στο όνομα του δήθεν «αντισυστημισμού», καταλήγουν σε ανοιχτή στήριξη της προβοκάτσιας, η οποία ξετυλίγεται από την πρώτη ώρα της επίθεσης, την περασμένη Πέμπτη. Ο λαός δεν πρέπει να ανεχτεί κανενός είδους προβοκάτσια, απ' όπου κι αν προέρχεται, σε βάρος της δικαιολογημένης αγανάκτησης για την πολιτική που τον τσακίζει, τους μαζικούς και οργανωμένους αγώνες για την ανατροπή της.

«Εθνικοί» στόχοι...

«Εθνικοί» στόχοι...

Αν κανείς παρακολουθήσει προσεκτικά τη συζήτηση των ημερών για το «παραγωγικό μοντέλο» της επόμενης μέρας, θα καταλάβει πως η «εθνική συναίνεση» όλων των αστικών κομμάτων πάνω στο στόχο «ρύθμισης του χρέους» έχει ως υπόβαθρο τη συνολική συμφωνία στη στρατηγική της κερδοφορίας του κεφαλαίου, για το πέρασμά του σε μια νέα φάση ανάκαμψης των κερδών του.
Για παράδειγμα, όλες οι πλευρές συμφωνούν πως η επιχείρηση ανάκαμψης θα στηριχτεί σε μια πάμφθηνη εργατική δύναμη και το αντεργατικό πλαίσιο έντασης της εκμετάλλευσης, έτσι όπως αυτό διαμορφώθηκε με τα απανωτά μέτρα των τελευταίων 8 χρόνων και επεκτείνεται σήμερα με όσα προβλέπονται στο 4ο μνημόνιο.
Με αυτό ως δεδομένο, ο πρωθυπουργός την περασμένη βδομάδα, από το βήμα του Συνδέσμου Βιομηχάνων Βορείου Ελλάδος, εγγυόταν επενδύσεις όχι υψηλού ρίσκου αλλά «σίγουρης και μεγάλης απόδοσης», μεγάλου δηλαδή ποσοστού κέρδους για τους επιχειρηματικούς ομίλους.
Ο δε διοικητής της ΤτΕ, Γ. Στουρνάρας, σημείωνε χαρακτηριστικά σε κυριακάτικο άρθρο του πως ένα από τα βασικά «κατορθώματα» της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας από το 2010 και μετά είναι πως «επιτεύχθηκε βελτίωση κατά 25% στην ανταγωνιστικότητα σε όρους κόστους εργασίας». Αυτό είναι και κατά τον ΣΕΒ «το κύριο ζητούμενο σε μια τέτοια αναπτυξιακή πολιτική (...) να πεισθεί ο ιδιώτης επενδυτής να κάνει την επένδυση που θα του αποφέρει κέρδος, ανταγωνιστικό μάλιστα με το κέρδος που θα του αποφέρει η ίδια η επένδυση στο εξωτερικό» («Εβδομαδιαίο Δελτίο», 18/5/2017).
Η «εθνική συναίνεση» εκφράζεται και στα μέτρα διευκόλυνσης της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, αφού κατά τον διοικητή της ΤτΕ, οι επιχειρήσεις μικρού μεγέθους «έχουν δυσκολότερη πρόσβαση σε κεφάλαια και λιγότερες ευκαιρίες συνεργασίας με άλλες καινοτόμες επιχειρήσεις ή ιδρύματα», με μοχλό σε αυτή τη φάση το ζήτημα των λεγόμενων «κόκκινων» επιχειρηματικών δανείων. Γι' αυτό, άλλωστε, στον κυριακάτικο Τύπο γράφτηκε πως επίκειται «μια σχεδόν ολοκληρωτική αναδιάρθρωση του επιχειρηματικού χάρτη της χώρας, με βάση τη διαχείριση των "κόκκινων" δανείων και των προβληματικών επιχειρήσεων (...) ορισμένοι εκτιμούν ότι σε έναν χρόνο θα έχει αλλάξει χέρια το 70% της ελληνικής επιχειρηματικότητας, με τους ξένους να πρωταγωνιστούν σε αυτή την περιγραφόμενη ανασύνταξη της ελληνικής παραγωγικής βάσης».
Επιπλέον άξονας είναι και το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας με «παγοθραυστικό» το αστικό κράτος, ώστε είτε με τη μορφή ΣΔΙΤ είτε αυτοτελώς να ανοίξουν δρόμοι για το κεφάλαιο (σε τομείς όπως η Υγεία, η Παιδεία, η Ασφάλιση), αλλά και να προχωρήσει η «απελευθέρωση» σε μια σειρά κλάδους (αγορά Ενέργειας, αγορά προϊόντων, υπηρεσιών, επαγγελμάτων).
Το ίδιο, ως «εθνικές» υποθέσεις, παρουσιάζονται και οι στόχοι μετατροπής της Ελλάδας σε «ενεργειακό και διαμετακομιστικό κόμβο», με την κυβέρνηση - μόνο την περασμένη βδομάδα - να υπογράφει συνεργασίες των ΕΛΠΕ με τους κολοσσούς της «Exxon Mobil» και της «Total» για «οικόπεδα» υδρογονανθράκων, αλλά και να προαναγγέλλει την ανακοίνωση του «Εθνικού Στρατηγικού Σχεδίου Μεταφορών», που θα περιλαμβάνει τη διαμόρφωση κρίσιμων υποδομών σε σιδηρόδρομους, αεροδρόμια, λιμάνια, οδικούς άξονες, εμπορευματικά κέντρα για τις συνδυασμένες μεταφορές του κεφαλαίου.
Τι έχει να προσδοκά ο λαός από τους «εθνικούς» αυτούς στόχους του κεφαλαίου; Ενταση της εκμετάλλευσης, ατελείωτα αντιλαϊκά μέτρα στο όνομα της ανάκαμψης, υποδομές που θα χρυσοπληρώνουν για τις ανάγκες του κεφαλαίου, νέους κινδύνους από τη μεγαλύτερη εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Η εργατική τάξη, ο λαός πρέπει να βάλουν μπροστά το δικό τους σχέδιο, για τις δικές τους σύγχρονες ανάγκες, σε σύγκρουση με τους στόχους του κεφαλαίου.

Στρατηγικοί σχεδιασμοί στην υπηρεσία του κεφαλαίου

Στρατηγικοί σχεδιασμοί στην υπηρεσία του κεφαλαίου

Την περασμένη βδομάδα, η κυβέρνηση παρουσίασε το «Εθνικό Στρατηγικό Σχέδιο Μεταφορών», που χαρακτηρίζεται «ορόσημο» για το μέλλον των Μεταφορών, σε ό,τι αφορά βεβαίως τα συμφέροντα και τους σχεδιασμούς εγχώριων και ξένων επιχειρηματικών ομίλων. Στο σχέδιο περιγράφονται τα βασικά έργα οδικών και σιδηροδρομικών υποδομών που θα γίνουν με κρατική στήριξη και σε συνδυασμό με το Σχέδιο Δράσης για την Εφοδιαστική Αλυσίδα. Κεντρική ιδέα του σχεδίου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι η εκμετάλλευση της γεωστρατηγικής θέσης της χώρας, για την ανάδειξή της σε διαμετακομιστικό κόμβο. Ξεχωριστό ρόλο σ' αυτόν τον σχεδιασμό παίζει βέβαια το λιμάνι του Πειραιά, ως ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια της Μεσογείου, «που ενώνει τις αγορές της Ασίας με εκείνες της Ευρώπης μέσω της διώρυγας του Σουέζ», όπως περιγράφεται. Από εκεί, σύμφωνα με τον σχεδιασμό, οι ενδοχώριες χερσαίες μεταφορές εμπορευμάτων με τρένο ή οδικώς στα Βαλκάνια, «μπορούν να καταστήσουν τη χώρα έναν διεθνή κόμβο συνδυασμένων μεταφορών για την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη». Αντίστοιχα, σχεδιάζεται «ο εκσυγχρονισμός της σιδηροδρομικής γραμμής από το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης έως το λιμάνι του Μπουργκάς, όπου θα μπορούν τα εμπορεύματα να μεταφέρονται από και προς τη Μαύρη Θάλασσα, παρακάμπτοντας τα στενά του Βοσπόρου».

* * *

Ολα τα έργα που περιγράφονται στο σχέδιο της κυβέρνησης συνιστούν ένα μεγάλο πακέτο υποδομών για επιχειρηματικούς ομίλους, που θα τις αξιοποιήσουν - και σε ό,τι αφορά την κατασκευή και σε ό,τι αφορά τη χρήση τους - για την ανάκαμψη της κερδοφορίας τους και την τόνωση της ανταγωνιστικότητας. Αυτό είναι το κριτήριο με το οποίο σχεδιάζονται και χρηματοδοτούνται τα έργα και όχι βέβαια οι λαϊκές ανάγκες για σύγχρονες, ασφαλείς και φτηνές συγκοινωνίες και μεταφορές. Πρόκειται για μια ξεκάθαρη κρατική στήριξη στα σχέδια και τις ανάγκες του κεφαλαίου στις Μεταφορές, στα Logistics και στις κατασκευές, με στόχο την καπιταλιστική ανάκαμψη. Ως προς αυτό, είναι αποκαλυπτικές οι τοποθετήσεις εκπροσώπων μεγάλων κατασκευαστικών ομίλων που συμμετείχαν πρόσφατα σε συνέδριο του υπουργείου Μεταφορών, όπου κατέθεσαν τη δυσαρέσκειά τους για τα περιορισμένα κονδύλια που δίνονται για δημόσιες επενδύσεις. Και δεν είναι μόνο αυτό. Γύρω από την εκμετάλλευση αυτών των υποδομών και άλλων που ήδη βρίσκονται σε χρήση, όπως τα λιμάνια και τα αεροδρόμια, διεξάγεται ένας αδυσώπητος επιχειρηματικός πόλεμος ανάμεσα σε μονοπώλια διαφορετικών κρατών, που προσπαθούν να πάρουν θέση για την «επόμενη μέρα». Αυτός ο διαγκωνισμός κάνει ακόμα βαθύτερη την εμπλοκή της χώρας στις ενδοϊμπεριαλιστικές κόντρες για την κατοχύρωση και την επέκταση ισχυρών και ανταγωνιστικών οικονομικών συμφερόντων στην περιοχή, από την οποία δεν έχει τίποτα να κερδίσει ο λαός.

* * *

Μία άλλη πλευρά: Τι σημαίνει ανάκαμψη για το κεφάλαιο στον τομέα των Μεταφορών; Ας δούμε ένα παράδειγμα: Η κυβέρνηση προωθεί τη μετατροπή όλης της λιμενικής λεκάνης, από τα ναυπηγεία (Ελευσίνα και Ασπρόπυργο) έως την Ακτή Ξαβέρη, τον προβλήτα δηλαδή της κρουαζιέρας, σε Ειδική Οικονομική Ζώνη. Πρόκειται για τις περιβόητες «ελεύθερες ζώνες», οι οποίες αποτελούν κρατική παρέμβαση, στο πλαίσιο της οποίας επιδιώκεται η προσέλκυση ξένων κεφαλαίων - επενδύσεων στη βάση ενός ειδικού καθεστώτος ασυλίας και παροχών στους επιχειρηματικούς ομίλους που επενδύουν σε αυτές τις «ζώνες». Ανάμεσα σε άλλα, το δέλεαρ που προσφέρεται στο μεγάλο κεφάλαιο είναι η απουσία κανόνων για την αδειοδότηση μιας επιχείρησης, η ιδιαίτερα χαμηλή φορολόγηση ή η πλήρης φοροαπαλλαγή των κερδών, η απαλλαγή από ΦΠΑ στις συναλλαγές και, το κυριότερο, η δυνατότητα να εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους ακόμα πιο άγρια, επιβάλλοντας εξαιρέσεις ακόμα κι απ' αυτό το ξεδοντιασμένο «εργατικό δίκαιο». Και για να μην ξεχνιόμαστε, η πολιτική της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για τη διαμόρφωση Ειδικών Οικονομικών Ζωνών στη διαμετακόμιση είναι συνέχεια της πολιτικής των προηγούμενων κυβερνήσεων, στη βάση των κατευθύνσεων της ΕΕ. Οσον αφορά τους εργαζόμενους, είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της εξαίρεσης των λιμενεργατών των λιμανιών Πειραιά, Θεσσαλονίκης και άλλων, που είναι Ανώνυμες Εταιρείες, από τον κανονισμό για τις λιμενικές εργασίες, μέσω της θεσμοθέτησης του Εθνικού Μητρώου Φορτοεκφορτωτών Λιμένος και Ξηράς. Κάτι που πρακτικά επιβεβαιώνει ότι τα λιμάνια και η διαμετακόμιση μετατρέπονται σε Ειδικές Οικονομικές Ζώνες και σε ό,τι αφορά τις εργασιακές σχέσεις.

* * *

Μπορεί η κυβέρνηση, όπως και κάθε αστική κυβέρνηση, να διαφημίζει τις συγκεκριμένες παρεμβάσεις ως «κοσμογονία» που φέρνει την ανάπτυξη. Το θέμα για το λαό είναι ποιον εξυπηρετεί αυτή η καπιταλιστική ανάπτυξη. Και είναι φανερό ότι οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να τρέφουν καμία προσδοκία απ' όλον αυτό το σχεδιασμό. Η προσδοκώμενη κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων που επενδύουν στον τομέα των Μεταφορών εδράζεται στην κρατική στήριξη και στο βάθεμα της εργασιακής εκμετάλλευσης, που σημαίνει κρατικό χρήμα και προνόμια για τα μονοπώλια από τον ιδρώτα του λαού και νέοι αντιλαϊκοί - αντεργατικοί νόμοι, πλάι σε όσους έχουν ήδη ψηφιστεί, στο όνομα της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Η ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών προϋποθέτει την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής από το κράτος της εργατικής εξουσίας. Εκεί πρέπει να κατατείνουν η συμμαχία και η πάλη των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, για σύγχρονα δικαιώματα, ανάκτηση των απωλειών, σύγχρονες και ασφαλείς υποδομές στην υπηρεσία της ανάπτυξης προς όφελος του λαού.