«Αριστεροί» τραπεζίτες!

 Ο ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε τους αριστερούς τραπεζίτες που βάζουν την κοινωνία πάνω από τα κέρδη!

Να που οι τραπεζίτες – τοκογλύφοι του κόσμου, μπορούν να είναι και «αριστεροί» τύπου ΣΥΡΙΖΑ που βάζουν την «κοινωνία πάνω από τα κέρδη», όπως κάποτε φώναζαν οι συριζαίοι!!! Ήξεραν άραγε ότι θα τους καταντούσαν, δια μέσω του κόμματός τους, στο αντίθετο, σε υμνητές των τοκογλύφων; 

Συριζαίοι μου ζήτησαν να τους πως κάποια καθημερινά λάθη από εκείνα που τον πήγαν πίσω από τη ΝΔ. Νομίζουν ότι τα μεγάλα εγκλήματα που ονόμασαν λάθη όπως οι μεγάλες «κολοτούμπες» δημοψηφίσματος και του 3ου μνημονίου, οι θάνατοι από νερό και φωτιά, το πλημμύρισμα της χώρας με ιμπεριαλιστικές βάσεις το βύθισμα στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, δεν παίζουν πια ρόλο!

Είπα να τους φέρω ένα πραγματικό παράδειγμα ενώπιος ενωπίω.

Συνάντηση με Αν. Υπουργό Οικονομικών Τρύφωνα Αλεξιάδη, πριν αλλάξει με την Παπανάτσιου, για τα capital controls και τις προμήθειες τραπεζών.

- Ξέρετε κ. υπουργέ, μια και νομοθετήσατε το ύψος του ποσοστού της προμήθειας ηλεκτρονικής μεταφοράς χρημάτων από κάρτες μεταξύ τραπεζών, πρέπει να διευθετήσετε και τις προμήθειες των τραπεζών προς πελάτες τους από ηλεκτρονικές πληρωμές με κάρτες. Σε κάποια επαγγέλματα είναι εξοντωτικές!

- Δηλαδή; Τι εξοντωτικές, αυτές είναι από 0,80% ως το πολύ 2%

- γι αυτά μιλάμε, σε κάποια επαγγέλματα είναι εξοντωτικές.

- Για ανέλυσέ το.

- Πχ στα πρατήρια χονδρικής σιγαρέτων και καπνού και στα πρατήρια καυσίμων, το μεικτό κέρδος είναι κάπου 3% (για τα καύσιμα το στοιχείο είναι από παρατηρητήριο τιμών καυσίμων του υπ. Ανάπτυξης). Το 1% προμήθεια των τραπεζών στο τζίρο της συναλλαγής των 100 ευρώ ισούται με το 33,33% των 3 ευρώ του μεικτού κέρδους. Πως θα επιβιώσουν αυτά τα πρατήρια; Συνεταίροι δια της βίας κάνατε τις τράπεζες;
- Να το δούμε, αλλά ξέρετε στις προμήθειες των τραπεζών προς πελάτες απαγορεύεται από την ΕΕ ο καθορισμός του ύψους προμήθειας. Ισχύει ο ελεύθερος ανταγωνισμός!

- Στις συναλλαγές μεταξύ τραπεζών πως βάλατε το μέχρι 0,20%;

- Αυτό το επιτρέπει η ΕΕ!

Είπε "θα το δει", αν και «δεν είχε περιθώρια», και ποτέ δεν απάντησε.

Τι να σχολιάσω;

Ίδια ακριβώς η συζήτηση έγινε μετά από μήνες και με τον κ. Πιτσιλή της ΑΑΔΕ. «Αδυναμία παρέμβασης» ομολόγησε!

Ποιος απάντησε; Πριν λίγες μέρες ο Γιάννης Δραγασάκης, μιλώντας στο συνέδριο για την «Ηθική και Εναλλακτική Τραπεζική». Σοκάρει η απάντηση του τι πιστεύει ο ΣΥΡΙΖΑ για τις τράπεζες και το τραπεζικό σύστημα, που ας μη ξεχνάμε, το τροφοδότησε και αυτός με μερικά δισεκατομμύρια για να περάσει στο τέλος κοψοχρονιά σε χέρια «επενδυτών» αφήνοντας σε εμάς τα χρέη! Οι συριζαίοι μάλλον θα ψάχνονται.

Διαβάζουμε στην «Αυγή» της 30/5/2019 απόσπασμα από την ομιλία Δραγασάκη:

«Ο χρηματοπιστωτικός χώρος είναι χώρος πρώτιστα κοινωνικής ευθύνης. Το κέρδος είναι όρος βιωσιμότητας, είναι μέσο και όχι αυτοσκοπός. Η εξυπηρέτηση των αναγκών της κοινωνίας, η μείωση των ανισοτήτων, η ανάπτυξη χωρίς αποκλεισμούς είναι ο στόχος της βιώσιμης, δίκαιης, χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξης, που καταπολεμά τις ανισότητες και είναι κόντρα στη μη βιώσιμη, άναρχη, με ανισότητες και αποκλεισμούς μεγέθυνση. Σε αυτήν την αντίθεση αποτυπώνεται η διάκριση προοδευτικής και συντηρητικής προσέγγισης, η διάκριση μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς».

Αφέλεια; Αυταπάτη; Όχι, συνειδητή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ!

avgi.gr

Γ. Δραγασάκης: Ο χρηματοπιστωτικός χώρος είναι χώρος πρώτιστα κοινωνικής ευθύνης

61% των Ρουμάνων έχουν θετική άποψη για το σοσιαλιστικό τους παρελθόν

Κατιούσα

Αναμφίβολα, μια από τις πιο έντονα αντικομμουνιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης είναι η Ρουμανία, χώρα που εξάλλου από την αρχή των ανατροπών του 1989 βρέθηκε στο επίκεντρο της δυτικής προπαγάνδας, με διάφορες ιστορίες τρόμου να προσπαθούν δώσουν νομιμοποίηση στο μη “βελούδινο” τρόπο με τον οποίο πραγματοποιήθηκε εκεί η καπιταλιστική παλινόρθωση.
Οι επιθέσεις κατά του σοσιαλισμού και της δράσης όσων υπερασπίζονται την κομμουνιστική ιδεολογία συνεχίζονται έκτοτε με αμείωτη ένταση, φαίνεται όμως πως παρόλαυτα η πλειονότητα του ρουμανικού λαού εξακολουθεί να βλέπει θετικά το σοσιαλιστικό παρελθόν της χώρας ή τουλάχιστον κάποια χρονική περίοδο στη διάρκειά του.
Τα στοιχεία προέρχονται από έρευνα που διεξήχθη μεταξύ 12 Απριλίου και 3 Μαΐου, με φορέα το Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών και Διεθνών Σχέσεων της Ρουμανικής Ακαδημίας. Τα ερωτήματα αφορούσαν μεταξύ άλλων το βαθμό υπερηφάνειας που νιώθουν οι Ρουμάνοι για την καταγωγή τους (84% θετικές απαντήσεις), αν επιθυμούν ένωση με τη Μολδαβία (65% συμφωνούν) κι αν πιστεύουν πως πρέπει να προστατεύονται τα δικαιώματα των εθνικών μειονοτήτων στη χώρα (θετικά απάντησε το 80%). Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της έρευνας ωστόσο αφορά τις απόψεις των ερωτηθέντων για το σοσιαλιστικό καθεστώς στη χώρα. Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση, 27,2%, δηλαδή πάνω από ένας στους τέσσερις Ρουμάνους θεωρούν πως ο σοσιαλισμός έκανε καλό στη Ρουμανία, 29,6% πως έβλαψε τη χώρα, ενώ πάνω από ένας στους τρεις επέλεξαν την απάντηση “Τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Ο κομμουνισμός στη δεκαετία του ’50 ήταν ένα πράγμα, εκείνος της εποχής του Τσαουσέσκου αρκετά διαφορετικός”. Υπενθυμίζεται πως ο Τσαουσέσκου διαδέχθηκε τον Γκεοργκίου Ντεζ στην ηγεσία της χώρας το 1965 και την πρώτη περίοδο της διακυβέρνησής του κατά κοινή ομολογία ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής, μέχρι την εφαρμογή των σκληρών μέτρων λιτότητας της δεκαετίας του΄80, για την αποπληρωμή των δανείων που είχε λάβει από το ΔΝΤ. Αυτή η περίοδος φαίνεται πως χρωματίζει αρνητικά τις απόψεις ενός σημαντικού τμήματος των ερωτηθέντων, που ανακαλούν ως “χρυσή εποχή” εκείνη που προηγήθηκε του Τσαουσέσκου. 8,9% επέλεξαν να μην απαντήσουν καθόλου. Αθροιστικά, το ποσοστό όσων έχουν ακόμα και μερική θετική άποψη για το σοσιαλισμό ξεπερνά το 61%.
Τα αποτελέσματα αυτά δεν είναι πολύ μακριά από εκείνα έρευνας που είχε πραγματοποιηθεί πριν 9 χρόνια, κατά την οποία το 63% δήλωνε πως ζούσε καλύτερα το 1989, και το 41% πως θα ψήφιζε σήμερα το Νικολάε Τσαουσέσκου.
Με πληροφορίες από adevarul.ro μέσω koutiblog.eu

Αυξήθηκε η δύναμη του ΚΚ Σουηδίας στις Ευρωεκλογές

Από Πάνος Αλεπλιώτης 

Ανακοίνωση του ΠΓ του ΚΚ Σουηδίας.
Η τελική καταμέτρηση των ψήφων έχει ολοκληρωθεί και φαίνεται καθαρά πως έχουμε το καλύτερο εκλογικό αποτέλεσμα από το 2002
Το αποτέλεσμα θα μπορούσε να ήταν καλύτερο και αυτό θα θέλαμε. Δείχνει όμως το αποτέλεσμα καθαρά την αυξητική πορεία μας. Από το 2010 η αύξηση μας είναι εμφανής σε κάθε εκλογική αναμέτρηση.
Παρόλο που ψήφισαν 3 εκατομμύρια λιγότεροι από τις βουλευτικές εκλογές  καταφέραμε να προωθήσουμε τις γραμμές μας. Στις ευρωεκλογές 974 άνθρωποι (702 στις βουλευτικές του περασμένου φθινοπώρου)

αποφάσισαν να δώσουν την ψήφο τους, αποτέλεσμα του αγώνα μας εναντίον της ΕΕ.

Είμαστε ένα μικρό κόμμα και δεν μπορούμε να ανταγωνιστούμε τους μηχανισμούς των μεγαλύτερων κομμάτων.
Τα υπόλοιπα κόμματα έχουν τα ψηφοδέλτια τους δωρεάν εκτυπωμένα και απεσταλμένα στα εκλογικά τμήματα. Εμείς πρέπει να το κάνουμε μόνοι μας.
Αυτό σημαίνει ότι φτάσαμε μόνο στο 10% των εκλογικών τμημάτων της χώρας.
Δεν παίρνουμε καμία κρατική ενίσχυση σαν κόμμα.
Όλα τα έξοδα πρέπει να χρηματοδοτηθούν από εμάς τους ίδιους και αυτό καθορίζει και το μέγεθος της προεκλογικής μας καμπάνιας.

Παρόλα αυτά προωθήσαμε τις γραμμές μας σε σύγκριση με τις προηγούμενες εκλογές.

Τα μέλη και οι οπαδοί του κόμματος δραστηριοποιήθηκαν στις εκλογές, έβαλαν αφίσες, μοίρασαν προκηρύξεις, έγραψαν άρθρα συμμετείχαν με διάφορους τρόπους. Χωρίς αυτή την δράση θα ήταν αδύνατος ο προεκλογικός αγώνας- ευχαριστούμε όλους όσους συμμετείχαν.
Γνωρίζουμε πως τα επόμενα χρόνια η επίθεση εναντίον της εργατικής τάξης θα ενταθεί. Ο διεθνής καπιταλισμός αναγκάζει τους καπιταλιστές όλων των χωρών όπως και της Σουηδίας σε πιό μεγάλη και ολόπλευρη επίθεση.
Η ισχυροποίηση του κόμματος μας δεν είναι αρκετή. Δεν μας ικανοποιεί. Απευθυνόμαστε σε όσους με όποιο τρόπο βοήθησαν το κόμμα μας να έρθουν σε επαφή μαζί μας και να βοηθήσουν το κόμμα και στις υπόλοιπες μάχες.

Ένα ισχυρό κομμουνιστικό κόμμα είναι η μοναδική ελπίδα του λαού, ακόμη και αν είναι μικρό είμαστε αποφασισμένοι να αγωνιστούμε σε όλα τα μέτωπα για όλα τα ζητήματα.  Ακόμα κι αν το κόμμα είναι μικρό κάθε μέλος στο δικό μας κόμμα είναι μεγάλο και μαζί γινόμαστε ισχυρότεροι.
Οι κομμουνιστές πάνε μπροστά- κάντο μαζί μας

ΠΓ του ΚΚ Σουηδίας 

Ας πούμε για την "Μεσαία Τάξη"

Η «μεσαία τάξη» είναι ένα πλάσμα αυθαίρετου προσδιορισμού ενός τμήματος της κοινωνίας, ανομοιογενές, που κατά κανόνα προσδιορίζεται συνδυαστικά από το εισόδημα, την ταξική θέση και το είδος απασχόλησης. 

Δεν είναι τάξη, είναι στρώματα με διαφορετικές ταξικές θέσεις και προελεύσεις. Ο καλά αμειβόμενος εργαζόμενος, ο διευθυντής, το γκόλντεν μπόι, ο αγρότης που αγκομαχάει να βγάλει το ψωμί, ο αυτοαπασχολούμενος, ο μικρομεσαίος (παραδοσιακά μεσαία στρώματα της πόλης), ο αξιωματικός, ο ελεύθερος χαφιές, ο με μπλοκάκι δημοσιογραφάκος και ο μεγαλοδημοσιογράφος κ.α. κατατάσσονται σε αυτή.


Υποτίθεται πως όλοι αυτοί έχουν μια γκάμα εισοδήματος μεταξύ εργάτη και μεγαλοαστού. Παρότι μέσα της χωράνε φτωχοί και πλούσιοι, οι αστοί τους λένε σπουδαίους και προνομιούχους, άλλοτε για να τους ενσωματώσουν ιδεολογικά και άλλοτε για να δείξουν στην εξουσία ποιους να φορολογήσει αντί γι αυτούς.

Αυτά τα στρώματα είναι το τσιμέντο της συνοχής της αστικής – καπιταλιστικής κοινωνίας. Μια παλάντζα κατά κανόνα ελεγχόμενη από την πολιτική και ταξική εξουσία που στην κρίσιμη ώρα ρίχνουν το βάρος τους υπέρ του συστήματος.

Ένα φυτώριο του καπιταλισμού που όμως το κομμουνιστικό κίνημα μπορεί με διάφορες τακτικές κοινωνικών συμμαχιών να αδρανήσει ένα μέρος του και να κερδίσει ένα άλλο. Τότε η αστική τάξη έχει τεράστιο πρόβλημα.

Βαθιά συντηρητικά στρώματα, αντιμονοπωλιακά γιατί τους πνίγουν τα μονοπώλια, ξεπετάγονται «επαναστατικά» μόλις έχουν κρίση και θιγεί το μικροαστικό βαλάντιό τους και ζητάνε ανατροπή του… συστήματος για να πάρουν πίσω τα χαμένα! Ωστόσο, αν δεν «βλέπουν» εξουσία, στην πρώτη τουφεκιά σκορπίζουν ή συμβιβάζονται και αφήνουν τους εργάτες να σφαγούν. Λίγοι παραμένουν μετά τις χαμένες μάχες, πιστοί. Ενίοτε όμως, παράγουν και πολύ «πατριωτισμό», εθνικισμό δηλαδή και είναι βούτυρο στο ψωμί των φασιστών. Εκεί στοχεύει ο φασισμός να τους κάνει να νομίσουν πως θα έχουν «πατριωτική» εξουσία χωρίς έλεγχο, παρότι συγκινεί και τα λούμπεν στοιχεία που νομίζουν ότι θα κατακτήσουν εξουσία. 

Στην Ελλάδα για δεκαετίες υπήρξε μια έντονη ιδιομορφία από μεγαλύτερο του δέοντος ριζοσπαστικό των μ.σ. Η ιστορία της καταγωγής τους, οι προηγούμενοι κοινοί αγώνες με την εργατική τάξη, η πολιτική του μετεμφυλιοπολεμικού κράτους να ισχύουν πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων για εργασία αλλά όχι για να ασκήσεις μικρο-επάγγελμα κλπ οδήγησαν πολλούς διωκόμενους να γίνουν μικροεπαγγελματίες και σε συνέχεια μεσαία στρώματα. Έχοντας ιδεολογικό φορτίο όμως, παρουσιάστηκε να έχει μεγάλη δύναμη η αριστερά στα στρώματα αυτά. Αυτός ήταν ο σκοπός της στοχευμένης εμφάνισης του Α. Παπανδρέου, να προσεταιριστεί αυτά τα στρώματα με δικά τους «αριστερά» συνθήματα και βοηθούσης της χρόνιας πολιτικής δίωξης και απομόνωσης αλλά και της αλλαγής της οικονομικής κατάστασης και συνείδησης, τα κατάφερε. Οι «μη προνομιούχοι» ήταν αυτά τα στρώματα που τα έκανε δήθεν προνομιούχους με τον «σοσιαλισμό του το ΠΑΣΟΚ!

Στην Ευρώπη κατά κανόνα τα μεσαία στρώματα έχουν μια αριστοκρατική ή και πύρινη αντιμονοπωλιακή ιδεολογία αλλά όταν τους ακούς για άλλα θέματα επιχειρηματικότητας είναι αντιδραστικοί σαν κανονικοί αστοί. 

Τα μεσαία στρώματα είναι η βάση της παραγωγής του μικροαστισμού, ένα κράμα οπορτουνισμού, αυταπατών, ηθικολογίας, συναλλαγής, παλαντζαρίσματος μέχρι ξεφτίλας, υποταγής στους πάνω, σκληρής αλαζονείας στους κάτω και ο ορισμός της «ελαστικής μέσης» για κάθε χρήση.


Στέργιος Βασιλείου 

Απέναντι σε παλιά και νέα κάλπικα διλήμματα

Από το ίδιο το βράδυ των ευρωεκλογών, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ αναπροσαρμόζουν τα διλήμματά τους, μπροστά στις εθνικές εκλογές του Ιούλη.
Οσο κι αν προσπαθούν να πουν ότι τους χωρίζει χάος, για να πολώσουν το κλίμα και να παγιδεύσουν λαϊκές ψήφους, ο ένας για να αποσπάσει την αυτοδυναμία και ο άλλος για να περιορίσει τις απώλειες που είχε στις ευρωεκλογές, το πραγματικό δίλημμα για το λαό ήταν και παραμένει ένα:
Θα συνεχίσει και με την ψήφο του να στηρίζει το δρόμο που μας έφερε έως εδώ, το δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της ΕΕ, με ένταση της εκμετάλλευσης, της φτώχειας, της ανεργίας;
`Η θα στηρίξει αποφασιστικά την αντίσταση, την αντεπίθεση, τον αγώνα για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, με το λαό πραγματικά στην εξουσία, για να γίνει οργανωτής και κυρίαρχος του πλούτου που παράγει, να ικανοποιηθούν σύγχρονες λαϊκές ανάγκες;
Αυτό είναι το μόνο δίλημμα, που αν απαντηθεί σωστά από το λαό, με ενίσχυση του ΚΚΕ και στην κάλπη, θα κάνει την πραγματική διαφορά την επομένη των εκλογών.
Γιατί μόνο με ένα πιο ισχυρό ΚΚΕ θα πάρει κουράγιο ο λαός για να σηκώσει κεφάλι. Θα δεχτεί πλήγμα το κλίμα της απογοήτευσης και της μοιρολατρίας που καλλιεργούν όλα τα άλλα κόμματα, επειδή θέλουν το λαό στη γωνία και φοβούνται την οργάνωση, τη δύναμή του.
Γιατί με ένα πιο ισχυρό ΚΚΕ θα οργανωθεί από καλύτερες θέσεις ο αγώνας ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική που θα συνεχίζεται με κυβέρνηση ΝΔ, η οποία δεν βλέπει την ώρα να παραλάβει τη σκυτάλη από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί μόνο με ένα πιο ισχυρό ΚΚΕ θα δυναμώσουν οι διεκδικήσεις για αυξήσεις στους μισθούς και Συλλογικές Συμβάσεις, για πραγματικές αυξήσεις στις συντάξεις, για ανάκτηση των απωλειών από τα χρόνια της κρίσης.
Θα δυναμώσουν ο αγώνας για ρήγματα στον αρνητικό συσχετισμό, η πάλη για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.
Γιατί με ένα πιο ισχυρό ΚΚΕ, θα γίνουν βήματα στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, στη συμπόρευση και κοινή πάλη εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων και αγροτών, για τη συγκρότηση της Κοινωνικής Συμμαχίας, ενάντια στον κοινό αντίπαλο, τα μονοπώλια και την εξουσία τους.
Γιατί μόνο το ΚΚΕ φωτίζει και παλεύει για την πραγματική φιλολαϊκή διέξοδο, τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, με εργατική εξουσία, κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και Κεντρικό Σχεδιασμό, οργάνωση της οικονομίας με κριτήριο τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Για την Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού.

«Σταθερότητα» στη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής

Αυτό είναι το σχέδιο του ΚΚΕ για το σήμερα και το αύριο. Και είναι το μοναδικό «αντίπαλο δέος» στον σχεδιασμό του κεφαλαίου, που ενιαία υπηρετούν όλα τα άλλα κόμματα, ανεξάρτητα από διακηρύξεις και διαφορές.
Και μόνο τα προεκλογικά τους διλήμματα να δει κανείς, δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει.
«Στασιμότητα και τέλμα ή πολιτική αλλαγή που θα σημάνει επενδύσεις, δουλειές και ασφάλεια;», είναι το κεντρικό δίλημμα που θέτει η ΝΔ, συμπληρώνοντας: «Σταθερότητα και ανάπτυξη ή αποσταθεροποίηση και περιπέτειες;».
Με τη φόρα από τη νίκη στις ευρωεκλογές, η ΝΔ διεκδικεί την αυτοδυναμία, για να ολοκληρωθεί η «πολιτική αλλαγή».
Σε τι συνίσταται όμως για το λαό αυτή η «αλλαγή»; Τι πραγματικά θα αλλάξει στη ζωή του μετά τις επόμενες εκλογές, όταν η ΝΔ γίνει κυβέρνηση, αυτοδύναμη ή όχι;
Η ΝΔ πλειοδότησε προεκλογικά σε αντιλαϊκά μέτρα, βλέποντας τον ΣΥΡΙΖΑ επί τέσσερα χρόνια να εφαρμόζει τη δική της πολιτική. Εχει δεσμευτεί για τους στόχους των μνημονίων και την τήρηση των συμφωνηθέντων με τους «θεσμούς».
Μπαίνει στην κούρσα της κυβερνητικής εναλλαγής με τις καλύτερες συστάσεις από διεθνείς καπιταλιστικούς «οίκους» και ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
Με διαβεβαιώσεις προς τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ ότι θα διατηρηθεί το «υψηλό επίπεδο» εμπλοκής της Ελλάδας στους σχεδιασμούς τους στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή.
Είναι βέβαιο επομένως ότι θα κάνει ό,τι μπορεί, για να ξεπεράσει τον εαυτό της, πιάνοντας το νήμα από εκεί που το άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Κι όχι μόνο αυτό: Το ξελάσπωμα της πολιτικής της από τον ΣΥΡΙΖΑ τής δίνει τώρα τη δυνατότητα να γίνει ακόμα πιο επιθετική.
Να προωθήσει μεταρρυθμίσεις και αναδιαρθρώσεις που έχει ανάγκη το κεφάλαιο με ακόμα πιο γρήγορους ρυθμούς. Οι «συστάσεις» προς αυτήν την κατεύθυνση, που περιέχονται στην 3η «μεταμνημονιακή αξιολόγηση», είναι ενδεικτικές.
Αλλαγή επομένως θα δει ο λαός, αλλά όχι προς το καλύτερο. Αλλωστε, κάθε επόμενη κυβέρνηση δεν μπορεί παρά να είναι χειρότερη από την προηγούμενη, αφού «χτίζει» πάνω στο αντιλαϊκό πλαίσιο που ήδη υπάρχει και το ενισχύει.
Για παράδειγμα, το δεύτερο μνημόνιο των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ ενσωμάτωσε το πρώτο και πρόσθεσε νέα αντιλαϊκά μέτρα, ενώ το τρίτο των ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - Ποτάμι αθροίστηκε στα δυο προηγούμενα, μαζί με τις μεταμνημονιακές δεσμεύσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που φτάνουν μέχρι το 2060! Πάνω εκεί έρχεται τώρα να πλειοδοτήσει και να «χτίσει» η ΝΔ.
«Αλλαγή» προς όφελος του λαού δεν μπορεί να υπάρξει, όσο μένουν ανέγγιχτα και ενισχύονται όλα τα «υλικά» του δρόμου που μας έφερε έως εδώ. Αυτό είναι το συμπέρασμα από την κυβερνητική εναλλαγή όλων των προηγούμενων χρόνων, που επιβεβαίωσε και η «αριστερή» διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Επομένως, η «σταθερότητα» που εγγυάται η ΝΔ, αφορά τη συνέχιση της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής. Και ταυτόχρονα στέλνει μήνυμα «μηδενικής ανοχής» στο κίνημα, ότι οι στόχοι του κεφαλαίου είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση.

Κριτήριο για τον ΣΥΡΙΖΑ η κυβερνητική θητεία του

Οσο κι αν προσπαθεί να περάσει το μήνυμα ότι παραμένει ζωντανός στην κούρσα της κυβερνητικής εναλλαγής, για να συσπειρώσει τον κόσμο του μπροστά στις βουλευτικές εκλογές, στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ προετοιμάζεται για ήττα στις βουλευτικές εκλογές.
Δεν παύει πάντως να διαφημίζει το έργο του και κυρίως την αποφασιστικότητα που έδειξε τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια στο να ολοκληρώνει «μεταρρυθμίσεις» που οι προηγούμενοι άφηναν μισές, υπενθυμίζοντας στο κεφάλαιο ότι παραμένει μια αξιόπιστη εναλλακτική για τα συμφέροντά του.
Η αναγνώριση των υπηρεσιών του από τον πιο «σκληρό πυρήνα» της ΕΕ, και βέβαια από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, είναι το «βαρύ χαρτί» που κρατάει στα χέρια του για την επόμενη μέρα.
Σε κάθε περίπτωση, τα σημερινά προεκλογικά διλήμματα του ΣΥΡΙΖΑ δίνουν το περίγραμμα και της «αντιπολίτευσης» που θα ασκήσει αύριο, απέναντι σε μια κυβέρνηση της ΝΔ, αυτοδύναμη ή όχι.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι στις εκλογές αναμετράται «η παράταξη του σκληρού νεοφιλελευθερισμού με μια παράταξη της κοινωνικής αλληλεγγύης» και θέτει το δίλημμα:
«Θα έχουμε μία κυβέρνηση της ΝΔ που έχει αποδείξει την ιδεοληπτική εμμονή της σε πολιτικές λιτότητας, ή μία κυβέρνηση που προσπαθεί να διευρύνει τις προοπτικές της κοινωνίας;». Ασκεί παράλληλα πίεση στο ΚΙΝΑΛ να ξεκαθαρίσει προεκλογικά τη στάση του για τις συνεργασίες της επόμενης μέρας.
Ο λαός γνώρισε τον ΣΥΡΙΖΑ σαν κυβέρνηση. Τον τιμώρησε στις ευρωεκλογές για τις αυταπάτες που σκόρπισε, την κοροϊδία που μοίρασε και την αντιλαϊκή πολιτική που συνέχισε, χωρίς όμως να ολοκληρωθεί το βήμα, όπως έδειξαν η νίκη της ΝΔ, η ενίσχυση του ΚΙΝΑΛ και η ανάδειξη διαφόρων ακροδεξιών - εθνικιστικών κομμάτων.
Κριτήριο για την «αντιπολίτευση» που θα ασκήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι επομένως η κυβερνητική θητεία του, όσο κι αν προσπαθεί να καμουφλαριστεί πίσω από «αυτοκριτικές» και «συμπεράσματα» τάχα από την ήττα στις ευρωεκλογές.
Καμιά θετική «έκπληξη» δεν έχει να περιμένει ο λαός από τον ΣΥΡΙΖΑ. Καμιά προσδοκία δεν πρέπει να τρέφει ότι θα ασκήσει αντιπολίτευση από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων. Το ακριβώς αντίθετο, μάλιστα.
Οπως δείχνουν τα προεκλογικά του διλήμματα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιδιώξει να ανανεώσει τις αυταπάτες για μια «αριστερή - προοδευτική» πλειοψηφία, ως αντίπαλο τάχα δέος στον «νεοφιλελευθερισμό» της ΝΔ, διεκδικώντας να ανακάμψει στην κυβέρνηση.
Το ίδιο έργο παίζεται και σε όλη την Ευρώπη, όπου τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, παλιά και νεότερα, διαφημίζουν τη λεγόμενη «κοινωνική ατζέντα» των ελαχιστότατων για τους εργαζόμενους και το λαό, με υποσχέσεις για ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι της καπιταλιστικής κερδοφορίας, κι αυτά για τους πιο φτωχούς και ευάλωτους.

Να ζυγίσει καλά την ψήφο του ο λαός

Μπροστά στην κάλπη, οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, η νεολαία πρέπει να ζυγίσουν καλά την ψήφο τους. Εχουν και την πείρα και τη δύναμη να ξεπεράσουν τα ψευτοδιλήμματα των αστικών κομμάτων. Να αχρηστεύσουν την παγίδα που στήνει ο ΣΥΡΙΖΑ, με τα «αντιδεξιά» ψευτοδιλήμματα.
Να μη «μεταγγίσουν» την ψήφο τους στη ΝΔ, που είναι κόμμα δοκιμασμένο στην υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής και θα αξιοποιήσει κάθε ψήφο για να την πάει ένα βήμα πιο πέρα. Να προσπεράσει το ΠΑΣΟΚ, που θέλει να αναδειχτεί σε ρυθμιστή των εξελίξεων μετεκλογικά, παίζοντας ρόλο καταλύτη στο σχηματισμό της επόμενης αντιλαϊκής κυβέρνησης.
Η κυβερνητική εναλλαγή είναι «οξυγόνο» για το αστικό σύστημα και γι' αυτό δεν μπορεί να δώσει διέξοδο στα οξυμένα προβλήματα και στα αδιέξοδα που αναπαράγει για το λαό η πολιτική στήριξης της ανταγωνιστικότητας και των κερδών του κεφαλαίου, όπου συμπλέουν όλες οι άλλες δυνάμεις.
Γι' αυτό, το δίλημμα για το λαό μπροστά στην κάλπη δεν μπορεί να είναι ποια κυβέρνηση θα πάρει τη σκυτάλη για να συνεχίσει την αντιλαϊκή επίθεση. Αλλά ποια δύναμη μπορεί να εγγυηθεί και να πρωταγωνιστήσει σε μια ισχυρή λαϊκή αντιπολίτευση την επόμενη μέρα, για τα δικά του συμφέροντα και τις ανάγκες. Κι αυτή η δύναμη είναι μόνο το ΚΚΕ!

Μόνη κερδισμένη ψήφος για τη νεολαία η ψήφος στο ΚΚΕ

Δεν χάνουμε λεπτό. Μπαίνουμε όλοι στη μάχη των βουλευτικών εκλογών με πείσμα, σχέδιο και αισιοδοξία, για ένα δυνατό ΚΚΕ στη νεολαία και τον λαό. Γιατί το ΚΚΕ είναι η μοναδική δύναμη που έχει αποδείξει ότι μπορεί να τα βάλει με κάθε αντιλαϊκή κυβέρνηση. Γιατί αντίπαλο δέος σε μία κυβέρνηση με κορμό τη ΝΔ μπορεί να είναι μόνο ο λαός και η νεολαία, με την πάλη τους και την οργάνωσή τους, με πιο μαζικούς, μαχητικούς αγώνες σε γραμμή σύγκρουσης με τα μονοπώλια και τον καπιταλισμό, την ΕΕ και τις κυβερνήσεις που τους υπηρετούν. Και στην ερώτηση ποιος μπορεί να πρωτοστατήσει σε αυτό η απάντηση είναι μία: Το ΚΚΕ.

-- Γιατί απέναντι στην εργασιακή ζούγκλα, στη γενίκευση της ελαστικής εργασίας, στη δουλειά με ξεχειλωμένο ωράριο, στο 7/7 (όπως ισχύει για χιλιάδες νέους και νέες στο Εμπόριο, στα ξενοδοχεία, στον Επισιτισμό), που είναι βασικά στοιχεία της πολιτικής της ΕΕ, είναι η πάλη και οι θέσεις του ΚΚΕ για σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους, με σύγχρονα δικαιώματα. Ποιος θα υπερασπιστεί για παράδειγμα τους εργαζόμενους της ΔΕΠΑ, που αυτήν την περίοδο δίνουν έναν πολυήμερο απεργιακό αγώνα για να πάψει η εργασιακή τους ομηρία; Ποιος θα υπερασπιστεί τους νέους των δημοσίων ΙΕΚ στην πάλη τους για να πληρώνονται στην πρακτική τους; Ποιος θα υπερασπιστεί τους ανέργους και τη διεκδίκησή τους να παίρνουν όλοι αξιοπρεπές επίδομα ανεργίας και όχι να επιδοτούνται 1 στους 10, όπως ισχύει σήμερα;
-- Η ίδια η πραγματικότητα που ζει η πλειοψηφία της νεολαίας δείχνει ότι απέναντι στις διακηρύξεις της ΝΔ για ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων είναι η πάλη και οι θέσεις του ΚΚΕ για ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση, δημόσια και δωρεάν για όλους.
-- Γιατί επιλέγουμε την πάλη ενάντια στο ΝΑΤΟ και την εμπλοκή της Ελλάδας στα σφαγεία των ιμπεριαλιστών και όχι το ποιος θα είναι ο πρωθυπουργός που θα κόβει κορδέλες για τις νέες βάσεις του ΝΑΤΟ.
-- Γιατί η πάλη για να περιθωριοποιηθεί κι άλλο η ναζιστική - εγκληματική Χρυσή Αυγή απαιτεί οι φασίστες να συνεχίσουν να βλέπουν την πλάτη του ΚΚΕ και να πεταχτούν έξω από τη Βουλή. Στη μείωση των ψήφων και των ποσοστών της Χρυσής Αυγής το ΚΚΕ και η ΚΝΕ έχουν την καθοριστική συμβολή. Οταν τα κυβερνητικά στελέχη γινόντουσαν ντεκόρ στις φωτογραφήσεις των υπόδικων στελεχών της ΧΑ, η ΚΝΕ πρωτοστατούσε στα σχολεία για να απομονωθούν οι φασίστες. Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ «ξέπλενε» την ακροδεξιά συγκυβερνώντας με τους ΑΝΕΛ, οι δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ πρωτοστατούσαν στις κινητοποιήσεις μαθητών, φοιτητών και εργαζομένων για να μπει «μπλόκο» στους φασίστες στις λαϊκές γειτονιές. Οταν η ΝΔ ψάρευε στα θολά νερά του εθνικισμού και του ρατσισμού, οι δυνάμεις της ΚΝΕ στους χώρους της νεολαίας πάλευαν για να δυναμώσουν η αλληλεγγύη και η κοινή πάλη ανάμεσα στους λαούς. Το ΚΚΕ αναδεικνύει ότι για να μπαίνει φραγμός σε ρατσιστικές, μισαλλόδοξες ιδέες και ακροδεξιά πολιτικά μορφώματα, είναι απαραίτητος όρος να δυναμώνει η πάλη ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα που τα γεννά και τα έχει ανάγκη. Τέτοιο παράδειγμα είναι το κόμμα Βελόπουλου. Στην μία όψη προφανώς βρίσκονται οι γνωστές γραφικότητες. Ομως, στην άλλη όψη είναι η ίδια η ανάγκη του συστήματος να φτιάχνει, να ενισχύει ή να αποδυναμώνει κατά το δοκούν τέτοιες συντηρητικές, αντιδραστικές δυνάμεις. Να αναβαπτίζει σε πολιτικούς ακόμα και τέτοιους δεινόσαυρους και να τους προβάλλει ακόμα και ως κάτι «νέο», «διαφορετικό», ακόμα και ως αντισυστημικό! Αλλωστε, το ακροδεξιό κόμμα που έβγαλε τον Βελόπουλο, πριν λίγα χρόνια αξιοποιήθηκε ως κυβερνητικός εταίρος της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
-- Γιατί επιλέγουμε τον αγώνα για ένα σχολείο να μορφώνει και όχι να εξοντώνει και όχι το σημερινό σχολείο, που για τους μαθητές μεταφράζεται σε περιορισμό της γενικής μόρφωσης, παπαγαλία και ψυχοφθόρες πανελλήνιες και για τους γονείς μεταφράζεται σε όλο και μεγαλύτερα έξοδα.
-- Γιατί στην εποχή της μεγάλης ανάπτυξης της επιστήμης, της τεχνολογίας και της παραγωγής, αντί να απολαμβάνουμε μία ζωή καλύτερη, ζούμε χειρότερα από τους γονείς μας για να καλοπερνάνε μία χούφτα μέτοχοι. Ο δρόμος της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που στηρίζουν όλα τα αστικά κόμματα, δεν φέρνει αλλά τσακίζει δικαιώματα, δεν προσφέρει αλλά στερεί από τη νεολαία τη δυνατότητα να ζήσει όπως της αξίζει, με σύγχρονα δικαιώματα στη δουλειά, στη ζωή, στη μόρφωση. Γιατί στον αγώνα για να κατακτήσουμε δικαιώματα, για να στήνουμε εμπόδια στην επίθεση της ΕΕ και του κεφαλαίου βάζοντας σε «πρώτο πλάνο» τις σύγχρονες ανάγκες της νεολαίας, χρειαζόμαστε ένα πιο δυνατό ΚΚΕ, μέσα κι έξω από τη Βουλή.
-- Γιατί στο έδαφος του καπιταλισμού και της ΕΕ, καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική. Αυτό απέδειξε η 4χρονη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που πρόσθεσε νέα βάρη στις πλάτες των εργατικών οικογενειών, βαδίζοντας στις ράγες που χάραξαν οι προηγούμενες αντιλαϊκές κυβερνήσεις και στρώνοντας το έδαφος για τις επόμενες.
-- Γιατί η ΕΕ δεν είναι το σπίτι των λαών, ούτε μπορεί να σοβατιστεί και να γίνει σπίτι των λαών, όπως λένε διάφορες δυνάμεις όπως το κόμμα Βαρουφάκη. Γιατί η «μετατροπή της Ευρωζώνης από φυλακή λιτότητας σε περιοχή κοινής ευημερίας» δεν συνιστά «ρεαλιστική ανατροπή», όπως λέει το Μέρα25, αλλά χρεοκοπημένη αυταπάτη που τώρα ξανασερβίρεται. Γι' αυτό δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τις τελευταίες μέρες, «σπρώχτηκε» το συγκεκριμένο κόμμα μέσω της προβολής του από αστικά ΜΜΕ. Ο ίδιος ο Βαρουφάκης ήταν υπουργός της αντιλαϊκής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, έχει βάλει την υπογραφή του σε αντιλαϊκά μέτρα της περιόδου (π.χ. επέκταση του μνημονίου τον Φλεβάρη του 2015, δέσμευση των αποθεματικών δημόσιων οργανισμών, όπως τα ΑΕΙ, για την πληρωμή των δανειστών κ.ά.). Γι' αυτό ακόμα και τώρα εχθρεύονται τη σύγκρουση με το καπιταλιστικό σύστημα, καλλιεργούν ψευδαισθήσεις ότι τάχα η ΕΕ μπορεί να αλλάξει αν αλλάξουν οι συσχετισμοί στο εσωτερικό της, λες και η ΕΕ είναι «πολιτιστικός σύλλογος» και όχι ένωση καπιταλιστικών κρατών που φτιάχτηκε και για όσο θα υπάρχει θα υπηρετεί τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων.
Η ψήφος στο ΚΚΕ θα κατατεθεί την επόμενη μέρα των εκλογών στην οργάνωση της αντίστασης στην αντιλαϊκή πολιτική, που είναι δεδομένο ότι θα ακολουθήσει η επόμενη κυβέρνηση. Για την ανακούφιση των εργαζομένων, για να μπουν στο προσκήνιο οι σύγχρονες διεκδικήσεις και οι ανάγκες της νεολαίας. Ξέρουμε ότι όσους το σύστημα δεν τους έχει στο χέρι, να στηρίζουν τα κόμματά του και τις εναλλακτικές του, τους θέλει στην απέξω, στην αποχή και την αδράνεια. Κάθε ψήφος στα κόμματα του συστήματος και της ΕΕ είναι χαμένη ψήφος. Κερδισμένη ψήφος για τη μάχη που τώρα πρέπει να δώσουμε για το παρόν και το μέλλον μας, είναι μόνο η ψήφος στο ΚΚΕ, στη δύναμη του δίκιου, της ανατροπής, της σύγκρουσης και της προοπτικής.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, όμως, πρέπει να αξιοποιηθεί για να αναδείξουμε σε ακόμη περισσότερους νέους και νέες αυτό που τόνιζε εδώ και καιρό το ΚΚΕ. Πως η εφαρμογή μίας άγριας αντιλαϊκής πολιτικής από σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, στο όνομα της προόδου ή ακόμα και της «αριστεράς», όχι απλά δεν φράζει, αντίθετα ανοίγει τον δρόμο σε δεξιές και ακροδεξιές δυνάμεις. Το ίδιο έγινε την τελευταία εικοσαετία στην Ιταλία, στη Γαλλία, στη Γερμανία, όπου σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις παρέδιδαν τη σκυτάλη σε δεξιές κυβερνήσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε «σημαία» τη μιζέρια του «μικρότερου κακού» που φράζει τον δρόμο στη ριζοσπαστική σκέψη και δράση. Ξέπλυνε τις αμαρτίες του συστήματος, από τα μνημόνια και την ΕΕ μέχρι την ακροδεξιά και την εμπλοκή στα σφαγεία του ΝΑΤΟ. Παρουσίασε ως πρόοδο την πολιτική του, γράφοντας το σενάριο για ένα ακόμη επεισόδιο στον διασυρμό εννοιών και αγωνιστικών αξιών. Το έδαφος για να πάρει κεφάλι η ΝΔ το έστρωσε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, καλλιεργώντας σε πρώτη φάση, πριν την εκλογή του σε κυβέρνηση, ψεύτικες ελπίδες και σε δεύτερη φάση διαψεύδοντας αυτές τις ελπίδες με την αντιλαϊκή πολιτική που εφάρμοσε. Γι' αυτό, άλλωστε, εισέπραττε τα συγχαρητήρια από την Κομισιόν και τις ΗΠΑ και τη δυσαρέσκεια από τον λαό και τη νεολαία. Η ευθύνη για το γεγονός ότι από την πρώτη ώρα των αποτελεσμάτων εμφανίστηκαν να κουνάνε το δάκτυλο στον λαό και τη νεολαία στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ παριστάνοντας τους «δικαιωμένους», βαραίνει ολοκληρωτικά τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η αποδοκιμασία της πολιτικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γίνει δύναμη μόνο αν στραφεί στη μαχητική συμπόρευση με το ΚΚΕ. Η επιλογή «φύγε εσύ, έλα εσύ» είναι δοκιμασμένη και αποτυχημένη.

Πιο μαχητικά για πιο δυνατό ΚΚΕ στη νεολαία

Γνωρίζουμε ότι χιλιάδες φοιτητές, μαθητές, νέοι της κατάρτισης και εργαζόμενοι στήριξαν το ΚΚΕ στις εκλογικές αναμετρήσεις της προηγούμενης βδομάδας. Ολοι αυτοί οι νέοι είναι μία μεγάλη δύναμη για να φτάσουμε σε ακόμη περισσότερους, να πείσουμε, να συζητήσουμε και να δώσουμε μαζί τη μάχη για την ενίσχυση του ΚΚΕ. Αυτό θα είναι ένα καθαρό μήνυμα ετοιμότητας, αγωνιστικής κινητοποίησης και απάντησης στην αντιλαϊκή πολιτική που θα συνεχιστεί από την κυβέρνηση που θα προκύψει στις 7 Ιούλη.
Γνωρίζουμε και το διαπιστώνουμε μέσα από τη δράση μας ότι βλέπουν θετικά το ΚΚΕ και τη δράση του, την πολιτική και τις εκτιμήσεις του χιλιάδες νέοι και νέες και τώρα μπορούμε μαζί να κάνουμε ένα βήμα μπροστά, με το ΚΚΕ. Η νεολαία μπορεί να βγει κερδισμένη δυναμώνοντας τη δική της δύναμη, τον πραγματικό αντίπαλο του συστήματος της εκμετάλλευσης: Το ΚΚΕ.

Του
Νίκου ΡΕΜΠΑΠΗ*
*Ο Νίκος Ρεμπάπης είναι μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ

ΣΧΕΔΙΟ ΜΑΡΣΑΛ: Η αστική τάξη ανάβει ακόμα λαμπάδες στο όνομά του

Ο εκατομμυριοστός τόνος «βοήθειας» του Σχεδίου Μάρσαλ προς την Ελλάδα

1947. Η μία μετά την άλλη, οι καπιταλιστικές οικονομίες στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης προσπαθούν να πάρουν τα πάνω τους μετά από τις καταστροφές του ιμπεριαλιστικού Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Από την απέναντι ακτή του Ατλαντικού καταφτάνει το ισχυρό νόμισμα των ΗΠΑ, οι καπιταλιστές της οποίας βγαίνουν από τον πόλεμο διαρκώς ενισχυόμενοι. Οι ΗΠΑ ήταν η μοναδική δύναμη που εκείνη την περίοδο είχε τη δυνατότητα να δώσει οικονομική βοήθεια και, ταυτόχρονα, την ικανότητα να κυριαρχήσει στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Παράλληλα, στο ανατολικό τμήμα της ευρωπαϊκής ηπείρου δεσπόζει το κόκκινο αστέρι του σοσιαλισμού, των κοινωνικοποιημένων μέσων παραγωγής και της κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας της ΕΣΣΔ, που παρά την τεράστια καταστροφή της παραγωγικής βάσης της, έχει αναδειχθεί σε πόλο έλξης για τους λαούς (ήδη στα Βαλκάνια είχαν ανακηρυχθεί τέσσερις Λαϊκές Δημοκρατίες).
Στην Ελλάδα, που υπήρχε ακόμα επαναστατική κατάσταση, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση έχει αρχίσει η ένοπλη ταξική αναμέτρηση, παρά το γεγονός ότι η σχετική Απόφαση της 2ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ (12 - 15.2.1946) πάρθηκε μισή: Προσανατόλιζε στην ένοπλη πάλη, ενταγμένη όμως στην στρατηγική της «ομαλής δημοκρατικής εξέλιξης».
Είναι η στιγμή της αποφασιστικής παρέμβασης του αντιπάλου. Εξαγγέλλεται το Δόγμα Τρούμαν και ακολουθεί το Σχέδιο Μάρσαλ, τέτοιες μέρες, στις 5 Ιούνη 1947.
Θα δούμε αυτήν την εξέλιξη μέσα από στοιχεία που αντλήσαμε από το Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ (Β2 τόμος 1939-1946, Β' Τόμος 1949-1968), την ΚΟΜΕΠ (τ.5, 2007) και σχετικά αφιερώματα του «Ριζοσπάστη».

***

Στις 18 Γενάρη 1947 ήρθε στην Ελλάδα ο Αμερικανός δικηγόρος Πολ Πόρτερ, επικεφαλής της Αμερικανικής Οικονομικής Αποστολής, με σκοπό να προετοιμάσει την εκπόνηση προγράμματος οικονομικής βοήθειας στην Ελλάδα για την καπιταλιστική ανασυγκρότησή της και τη σταθεροποίηση του αστικού κράτους.

Ενταγμένο στο Σχέδιο Μάρσαλ ήταν το έργο διάνοιξης σήραγγας στα Κιούρκα Αττικής, το 1949

Στις 12 Μάρτη 1947, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν μιλώντας στο Κογκρέσο εξάγγειλε το ομώνυμο δόγμα και ζήτησε την έγκριση έκτακτης οικονομικής και στρατιωτικής βοήθειας προς την Ελλάδα και την Τουρκία, ύψους 400 εκατομμυρίων δολαρίων.
Στην ομιλία του, ο Τρούμαν τόνισε: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες δέχτηκαν μια επείγουσα έκκληση της ελληνικής κυβέρνησης για χρηματική και οικονομική υποστήριξη (...) στηρίζουν τη διαπίστωση της ελληνικής κυβέρνησης ότι η υποστήριξη (ενίσχυση) είναι επειγόντως απαραίτητη, εάν θέλουμε η Ελλάδα να επιβιώσει ως ελεύθερο έθνος (...) Η ύπαρξη του ελληνικού κράτους απειλείται σήμερα από την τρομοκρατική δράση μερικών χιλιάδων οπλισμένων ανθρώπων, που καθοδηγούνται από τους κομμουνιστές και που θέτουν σε αμφισβήτηση την εξουσία της κυβέρνησης σε μερικά σημεία της χώρας, ιδιαίτερα κατά μήκος των βορείων συνόρων (...) Το μέλλον της Τουρκίας, ως ανεξάρτητο και οικονομικά σταθερό κράτος, φυσικά δεν είναι λιγότερο σημαντικό από το μέλλον της Ελλάδας για τους φιλελεύθερους λαούς του κόσμου (...) Πέρα από την έγκριση χρηματικών μέσων, παρακαλώ το Κογκρέσο να εγκρίνει την αποστολή αμερικανικού πολιτικού και στρατιωτικού προσωπικού στην Ελλάδα και την Τουρκία (...) Προτείνω να εγκριθεί και η εκπαίδευση επιλεγμένου ελληνικού και τουρκικού προσωπικού» (B. Greiner - K. Steinhaus, Auf dem Weg zum 3. Weltkeieg. Amerikanische Kriegsplane gegen die UdSSR, Koln, 1980, σελ. 99 -102).

Ο βομβαρδισμένος λιμενοβραχίονας στον Πειραιά, ενταγμένος στο Σχέδιο Μάρσαλ, ανακατασκευάζεται τη δεκαετία του '50

Στις 22 Μάη 1947 εγκρίθηκε από το Κογκρέσο των ΗΠΑ η οικονομική βοήθεια προς την ελληνική κυβέρνηση, που η πρώτη δόση της ήταν 100 εκατομμύρια δολάρια.

***

Η κατευθυντήρια γραμμή του Σχεδίου Μάρσαλ εκφωνήθηκε από τον στρατηγό και υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζορτζ Μάρσαλ στις 5 Ιούνη 1947.
Αφορούσε τον διακανονισμό προμήθειας από τις δυτικές καπιταλιστικές οικονομίες αμερικανικών εμπορευμάτων, αναγκαίων για την ανασυγκρότησή τους (οικονομική και στρατιωτική) σε χρονική περίοδο έλλειψης δολαρίων για την αγορά τους. Ο Μάρσαλ υποστήριζε: «Κύριοι, δεν είναι ανάγκη να σας το πω. Η παγκόσμια κατάσταση είναι πάρα πολύ σοβαρή, κρίσιμη θα έλεγα. (...) Η Ευρώπη βρίσκεται σε τραγική οικονομική και ψυχολογική κατάσταση. (...) Στο έδαφός της παρατηρείται πλήρης ρήξη των συναλλαγών, ελλείψει υποδομών και εμπιστοσύνης. (...) Οι αγρότες αδυνατούν να ανταλλάξουν τα προϊόντα που παράγουν με τους κατοίκους των πόλεων. Ετσι αυτή η κατανομή της εργασίας, η οποία αποτελεί τη βάση του σύγχρονου πολιτισμού, απειλείται με πλήρη κατάρρευση. Από την άλλη μεριά στην Ευρώπη δεν υπάρχει χρήμα. (...) Συνεπώς οι Ευρωπαίοι αδυνατούν να αγοράσουν από το εξωτερικό, και ιδιαιτέρως από την Αμερική, είδη πρώτης ανάγκης, κυρίως διατροφής, τα οποία τους είναι απαραίτητα. (...) Είναι λοιπόν καθήκον της πλούσιας σε κεφάλαια Αμερικής να συμβάλει στην ανοικοδόμηση της Ευρώπης. Διότι έτσι θα προστατεύσει και μια μορφή πολιτισμού που μας είναι κοινή» (Εφημερίδα «Εστία», 11 Ιούνη 2007).

Η αμερικανική βοήθεια στην Ελλάδα σε εκατομμύρια δολάρια (πίνακας 1 από το Δοκίμιο της Ιστορίας του ΚΚΕ, Β' Τόμος)

Επί της ουσίας, ένας από τους βασικούς στόχους του σχεδίου ήταν η απόκρουση των επαναστατικών δυνάμεων, η αναχαίτιση οποιασδήποτε εξέλιξης στις ευρωπαϊκές χώρες θα μπορούσε να απειλήσει την κυριαρχία του καπιταλισμού. Γεγονός που φάνηκε από την πρώτη στιγμή, με την αγνόηση των προτάσεων που έκανε η ΕΣΣΔ επί του σχεδίου, οι οποίες απορρίφθηκαν σύσσωμες. Η ΕΣΣΔ και οι Λαϊκές Δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στο Σχέδιο Μάρσαλ.

***

Στις 19 Ιούνη ήρθε στην Ελλάδα ο στρατηγός Ουίλιαμ Λίβσεϊ, επικεφαλής πολυμελούς στρατιωτικής αποστολής των ΗΠΑ (USAGG), με εντολή την εδραίωση της «εσωτερικής ασφάλειας» στην Ελλάδα το αργότερο μέσα σε ένα χρόνο (Γιώργος Μαργαρίτης, «Ιστορία του ελληνικού εμφυλίου πολέμου 1946-1949», τόμ. 1, εκδ. «Βιβλιόραμα», Αθήνα, 2000, σελ. 428).
Στις 20 Ιούνη 1947 υπογράφηκε η ελληνοαμερικανική συμφωνία «Περί βοήθειας προς την Ελλάδα». Η συμφωνία ανάμεσα σε άλλα προέβλεπε:
«Η Κυβέρνησις των Ηνωμένων Πολιτειών θέλει παράσχει εις την Ελληνικήν Κυβέρνησιν πάσαν βοήθειαν (...) Η Ελληνική Κυβέρνησις θέλει χρησιμοποιήσει τελεσφόρως πάσαν βοήθειαν χορηγουμένην εις την Ελλάδα υπό των Ηνωμένων Πολιτειών (...) Επί τω σκοπώ της όσον το δυνατόν ταχυτέρας προωθήσεως της ανασυγκροτήσεως και της εξασφαλίσεως της ανορθώσεως της Ελλάδος.
Η κυβέρνησις των Ηνωμένων Πολιτειών θέλει αποστείλει εις Ελλάδα Αποστολήν (...) Ο ορισθείς υπό του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Αρχηγός της Αμερικανικής Αποστολής θα αντιπροσωπεύει την Κυβέρνησιν των Ηνωμένων Πολιτειών επί ζητημάτων σχετικών προς την κατά την παρούσαν Συμφωνίαν χορηγουμένην βοήθειαν (...) Η Ελληνική Κυβέρνησις θέλει προβή εις πάσαν ενέργειαν, την οποίαν ήθελε ζητήσει ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών διά την ασφάλειαν παντός αντικειμένου, υπηρεσίας ή πληροφορίας»(Γιώργος Μαργαρίτης, ό.π., σελ. 431-436).
Στις 14 Ιούλη 1947, ήρθε στην Ελλάδα ο Ντουάιτ Γκρίσγουολντ, επικεφαλής της AMAG (American Mission for Aid to Greece, Αμερικανική Αποστολή για τη Βοήθεια στην Ελλάδα), που είχε τη γενική ευθύνη για τη διαχείριση της αμερικανικής βοήθειας.

***

Δύο μέρες πριν, στις 12 Ιούλη 1947, έγινε η ειδική Διάσκεψη (συγκλήθηκε από τη Μεγάλη Βρετανία και τη Γαλλία) του Παρισιού, στην οποία πήραν μέρος 16 ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. Στη Διάσκεψη ιδρύθηκε η Επιτροπή Ευρωπαϊκής Οικονομικής Συνεργασίας, που αργότερα εξελίχθηκε σε μόνιμο οργανισμό με την επωνυμία Οργανισμός Οικονομικής Ευρωπαϊκής Συνεργασίας (OEEC).
Στο πλαίσιο της ενίσχυσης του στρατιωτικού και οικονομικού ρόλου των ΗΠΑ, συγκροτήθηκε στις 31 Δεκέμβρη 1947 η Μεικτή Συμβουλευτική Στρατιωτική Ομάδα Ηνωμένων Πολιτειών (JUSMAGG).
Τον Μάρτη του 1948 ψηφίστηκε στις ΗΠΑ ο νόμος Περί εξωτερικής βοήθειας, ο οποίος προέβλεπε 4ετές πρόγραμμα βοήθειας προς τις παραπάνω ευρωπαϊκές χώρες. Για τη διαχείριση του προγράμματος ιδρύθηκε η Διοίκηση Οικονομικής Συνεργασίας - ΔΟΣ (Economic Cooperation Administration - ECA), στην οποία ενσωματώθηκε και η AMAG (Γιώργος Μαργαρίτης, ό.π., σελ. 440).
Επικεφαλής της ΔΟΣ διορίστηκε ο Πολ Χόφμαν, ο οποίος προσδιόρισε την ουσία του Σχεδίου Μάρσαλ ως εξής: «Το έργο μας είναι η αποκατάσταση. Το μυστικό της ανόρθωσης της Ευρώπης είναι αυτό τούτο το μυστικό της οικονομικής υγείας των ΗΠΑ, δηλαδή η αύξηση της παραγωγής, γεωργικής και βιομηχανικής, με την αύξηση της παραγωγικότητας κάθε ατόμου».
Στις 16 Οκτώβρη 1948 υπογράφτηκε από όλα τα κράτη - μέλη της Οικονομικής Ευρωπαϊκής Συνεργασίας η «Συμφωνία πληρωμών και συμψηφισμών» (είχε ξεκινήσει από το 1947). Με βάση το Σχέδιο Μάρσαλ, το σύστημα των πολυμερών συμψηφισμών επεκτεινόταν και στο δολάριο. Η «αμερικανική βοήθεια» προς τις χώρες της Ευρώπης θα χωριζόταν σε δυο τμήματα: Την άμεση και την έμμεση βοήθεια. Η άμεση βοήθεια θα δινόταν σε δολάρια που θα χρησίμευαν για την αγορά προϊόντων, καταρχήν από την περιοχή του δολαρίου. Η έμμεση βοήθεια ήταν τα λεγόμενα τραβηκτικά δικαιώματα ή δικαιώματα αναλήψεως (drawing rights), που θα χρησιμοποιούνταν για τις ανταλλαγές προϊόντων μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών που μετείχαν στο Σχέδιο. Η έμμεση βοήθεια προϋπέθετε ότι τα ευρωπαϊκά κράτη θα υπέγραφαν μεταξύ τους διμερείς συμφωνίες που θα καθόριζαν ποια είδη εμπορευμάτων θα εισάγονταν και θα εξάγονταν ανάμεσα στα συμβαλλόμενα κράτη. Στο έλλειμμα των ανταλλαγών γινόταν τακτοποίηση με τα «δικαιώματα αναλήψεως». Ετσι η έμμεση βοήθεια χρησίμευε για να καλύπτονται τα παθητικά υπόλοιπα των εμπορικών ισοζυγίων των διαφόρων χωρών προς τις άλλες χώρες του προγράμματος ευρωπαϊκής οικονομικής συνεργασίας, ενώ η άμεση βοήθεια προοριζόταν για την αντιμετώπιση της έλλειψης δολαρίων.

***

Από το 1948 άρχισε η εισροή των κεφαλαίων που προέβλεπε το Σχέδιο Μάρσαλ. Κατά τα δύο πρώτα χρόνια του (1948-1949) και με δεδομένη την αδυναμία του αστικού Εθνικού Στρατού να αντιμετωπίσει νικηφόρα τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (ΔΣΕ), οι ελληνικές κυβερνήσεις προσανατολίζονταν όλο και περισσότερο στις δαπάνες για αύξηση της «οροφής» του στρατεύματος, παρά τις αρχικές επιφυλάξεις έως και αντιρρήσεις των ΗΠΑ. Χαρακτηριστικά, γι' αυτήν την περίοδο ο αντιστράτηγος ε.α. Φώτιος Μεταλληνός αναφέρει: «Το πραγματικό όμως αδιέξοδο της ελληνικής κυβέρνησης συνίστατο στην αποτελμάτωση του εμφυλίου πολέμου και στον κίνδυνο διακοπής της αμερικανικής βοήθειας του Σχεδίου Marshall. Η νευρικότητα της ελληνικής διοίκησης διαφαίνεται και σήμερα από την ανάγνωση των εγγράφων που μαρτυρούν την εμμονή του υπουργείου Στρατιωτικών, συνεπικουρούμενου υπό πολλών μελών του Γενικού Επιτελείου Στρατού, για μια υπερβολικά δαπανηρή αύξηση της οροφής του στρατεύματος, πέραν των προβλεπομένων βάσει οικονομικών πιστώσεων του Σχεδίου Marshall, με συμπληρωματικές εθνικές δαπάνες (...)
Το επόμενο έτος κατά τη συνεδρία του ΑΣΣ υπ' αριθμ. 31/(8/12/48), παρόντος του Van Fleet της JUSMAGG και Ντάουν της ΒΣΑ, συζητήθηκε η επιθυμία της ελληνικής κυβέρνησης για αύξηση της δύναμης του στρατού σε 250.000. Ο Van Fleet έκανε τότε μνεία της αρνητικής απάντησης του Αμερικανού πρεσβευτή Grady προς την ελληνική κυβέρνηση (22.11.48), ότι η αμερικανική κυβέρνηση, για λόγους καθαρά οικονομικούς, δεν θα ενέκρινε οποιαδήποτε αύξηση πέραν της εγκεκριμένης οροφής των 197.000. Εξάλλου οι προκαλούμενες εκ της ανταρσίας καταστροφές έθεταν σε δοκιμασία την όλη επιτυχία του Σχεδίου Marshall, συνεπώς, ξεκαθάρισε ευθέως ο Van Fleet, ο σκοπός της πάταξης του ΔΣΕ έπρεπε να επιτευχθεί εντός του θέρους του 1949, με τις υπάρχουσες δυνάμεις» (Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας: «Η Ελλάδα στο μεταίχμιο ενός νέου κόσμου», τόμος πρώτος, εκδόσεις «Καστανιώτη», σελ. 86-87).

***

Για αυτήν την περίοδο, στην εισήγηση και το κλείσιμο του Νίκου Ζαχαριάδη στην 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (30-31.1.1949) αναφέρεται ανάμεσα σε άλλα για το Σχέδιο Μάρσαλ:
«...Ο βορειοαμερικάνικος ιμπεριαλισμός, που βρίσκεται επικεφαλής του κεφαλαιοκρατικού κόσμου, κάνει απελπιστικές προσπάθειες να ξεπεράσει και ν' απομακρύνει τις ανυπέρβλητες δυσκολίες και αντιθέσεις που τον κατατρώγουν. Οι προσπάθειές του αυτές συγκεντρώνονται πρώτ' απ' όλα στα παρακάτω: α) Στο να εξασφαλίσει με το Σχέδιο Μάρσαλ τις παγκόσμιες αγορές ελπίζοντας έτσι να μαλακώσει τις δικές του οικονομικές δυσκολίες...» (Αρχείο ΚΚΕ, 5η Ολομέλεια της ΚΕ, σελ. 24, έκδ. ΚΕ του ΚΚΕ).
Για το ίδιο ζήτημα, η εισήγηση για την κατάσταση στην Ελλάδα στην 7η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (14-18.5.1950) εκτιμά:
«...Μπορούμε να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι η μαρσαλοποιημένη Ελλάδα έχει μια βιομηχανία, που, ακριβώς χάρη στην αγγλοαμερικάνικη "βοήθεια", χωρίς να πλησιάσει το προπολεμικό επίπεδο, πήρε τον κατήφορο. Και η περιβόητη "εκβιομηχάνιση" που θα μας έφτιαχναν οι Αμερικάνοι αποδείχτηκε μια απάτη...» (Αρχείο ΚΚΕ, 7η Ολομέλεια της ΚΕ, 1950, σελ. 202, έκδ. ΚΕ του ΚΚΕ).
Σε άλλο σημείο αναφέρει:
«...Αυτή η ανασυγκρότηση είναι, βασικά, αεροδρόμια, λιμάνια, δρόμοι, για πολεμικούς σκοπούς. Από το πώς ξοδεύτηκαν τα 3.610 εκατομμύρια δολάρια φαίνονται και οι συνέπειες που έχει αυτή η "βοήθεια" για το λαό μας. Η κυριότερη συνέπεια της αγγλοαμερικάνικης "βοήθειας" είναι το μεταδεκεμβριανό μοναρχοφασιστικό καθεστώς, που βούτηξε στην πείνα και το αίμα το λαό...» (Ο.π., σελ. 205).

***

Κατά το οικονομικό έτος 1951-'52, κατά τη διάρκεια του αμερικανικού ιμπεριαλιστικού πολέμου εναντίον της Κορέας αναπροσαρμόστηκαν οι στόχοι της «αμερικανικής βοήθειας» στην Ευρώπη, με σχεδόν αποκλειστικό στόχο τον στρατιωτικό τομέα. Εκείνη την περίοδο υπήρξε αποκαλυπτική, ως προς τους στόχους του Σχεδίου Μάρσαλ, η τοποθέτηση του τότε καθηγητή Αγγελου Αγγελόπουλου:
«Οι βαθύτεροι λόγοι της βοήθειας αυτής είναι οικονομικοί. Είναι η διατήρηση του σημερινού επιπέδου της απασχολήσεως, είναι η επέκταση της οικονομικής ισχύος της Αμερικής, είναι η αποφυγή της οικονομικής κρίσεως. Υπό τις σημερινές συνθήκες η αμερικανική βοήθεια για την Ευρώπη αποτελεί ζωτική ανάγκη για την αμερικανική οικονομία. Δίχως αυτήν η οικονομική κρίση είναι αναπόφευκτη... Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Αμερική προέρχεται σήμερα από το ενδεχόμενο σταμάτημα των εξαγωγών της προς την Ευρώπη». Ο ίδιος στη συνέχεια, αναφερόμενος στους πολιτικούς λόγους της αμερικανικής βοήθειας προς την Ευρώπη, γράφει για το φόβο των ΗΠΑ για εξάπλωση του κομμουνισμού στην Ευρώπη (Περιοδικό «Νέα Οικονομία», τόμος 1947-1948, σελ. 73, τεύχος Δεκέμβρη 1947, άρθρο του Αγγ. Αγγελόπουλου: «Γιατί η Αμερική θέλει να βοηθήσει την Ευρώπη»).

***

Αξιοσημείωτη είναι και η μεταγενέστερη εκτίμηση του Γ. Μίρκου, επίτιμου διοικητή της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας:
«Το Σχέδιο (Marschall) από πλευράς "στόχων" και "τεχνικής λειτουργίας" ήταν τέλειο. Κατ' αρχήν λειτουργούσε με ενιαίο τρόπο και κάλυπτε τρεις στόχους. Βοηθούσε σημαντικά την οικονομία των ΗΠΑ, ενώ παράλληλα προωθούσε προς την ανασυγκρότηση την ευρωπαϊκή οικονομία. Πάνω σ' αυτή την οικονομική ανάπτυξη του Δυτικού Κόσμου στήριζαν οι ΗΠΑ την εξωτερική, κυρίως αντικομμουνιστική, πολιτική τους. Η Ελλάδα τοποθετούμενη στον ευαίσθητο γεωπολιτικό χώρο της αμυντικής γραμμής των Δυτικών επωφελήθηκε αναμφισβήτητα από την οικονομική βοήθεια του Σχεδίου, άσχετα αν δεν αξιοποίησε πλήρως τη βοήθεια που έλαβε» (Γεώργιος Μίρκος: «Η οικονομική διάσταση του δόγματος Truman και του "Σχεδίου Marschall" στην Ελλάδα», στην έκδοση του υπουργείου Εξωτερικών - «Καστανιώτη» «Η Ελλάδα στο μεταίχμιο ενός νέου κόσμου», σελ. 60-61).

***

Οι πιστώσεις των ΗΠΑ προς την Ελλάδα συνεχίστηκαν σε όλη τη δεκαετία του 1950, κυρίως μέσω του προγράμματος του Οργανισμού Αμοιβαίας Ασφάλειας (Mutual Security Agency - MSA), το οποίο ήταν προσανατολισμένο σε στρατιωτικές δαπάνες.
Το σύνολο των κεφαλαίων που εισέρρευσαν, είτε με τη μορφή της δωρεάν οικονομικής βοήθειας είτε με τη μορφή των πιστώσεων, ήταν πολύ μεγάλο, ακόμα και αναλογικά προς το ύψος του συνολικού αμερικανικού προγράμματος για τα ευρωπαϊκά κράτη.
Σύμφωνα με υπολογισμούς της Τράπεζας της Ελλάδας για τα έτη 1948 - 1953, η συνολική βοήθεια προς την Ευρώπη ανήλθε σε 13.404 εκατ. δολάρια, η βοήθεια προς την Ελλάδα σε 946,4 εκατ. δολάρια, ποσοστό 7,1% της συνολικής (Τράπεζα της Ελλάδας: «Τα πρώτα πενήντα χρόνια της Τραπέζης της Ελλάδος», 1978, σελ. 350).
Στις δηλώσεις του Πιουριφόι, πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Ελλάδα, στις 22 Δεκέμβρη του 1951 δίνονται τα εξής στοιχεία:
«Αι προς αυτήν δοθείσαι εγκριτικαί άδειαι αγορών, βάσει του "Σχεδίου Marschall" και μόνον, υπερέβησαν τα 515.000.000 δολάρια. Το ποσόν τούτο προστιθέμενον εις τα άλλα ήδη βοηθείας, περιλαμβανομένης και της βοηθείας της AMAG, της UNRRA καθώς και της βοηθείας διά στρατιωτικάς δαπάνας, αναβιβάζει το σύνολον εξωτερικής βοήθειας που παρεσχέθη εις την Ελλάδα από του τέλους του Β' Παγκοσμίου Πολέμου εις πλέον των 2.000.000.000 δολλαρίων». Ο ίδιος κατατάσσει την Ελλάδα στην έβδομη θέση στον πίνακα των 17 χωρών της Διοίκησης Οικονομικής Συνεργασίας (ΔΟΣ) που έλαβαν από τις ΗΠΑ βοήθεια μέσω του Σχεδίου Mάρσαλ («Νέα Οικονομία», τόμος έτους 1952, Δηλώσεις Πιουριφόι, σελ. 31-33).
Ο καθηγητής Κ. Δρακάτος υπολόγισε τη συνολική «αμερικανική βοήθεια προς την Ελλάδα (χωρίς δάνεια)» για την περίοδο 1944 - 1953 σε 1.176,2 εκατ. δολάρια, ποσοστό 8,4% του ΑΕΠ (Κ. Δρακάτος: «Ο μεγάλος κύκλος της ελληνικής οικονομίας (1945-1995)», εκδόσεις «Παπαζήση», σελ. 20).

***

Το Σχέδιο Μάρσαλ ικανοποιούσε ταυτόχρονα δύο στόχους: Την καπιταλιστική ανόρθωση της Δυτικής Ευρώπης και την αναπαραγωγή των αμερικανικών υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων. Για την Ελλάδα ειδικότερα εξυπηρετούσε την ασφαλέστερη ένταξή της στο ευρωπαϊκό καπιταλιστικό σύστημα και την αποτελεσματικότερη αξιοποίησή της στα στρατηγικά σχέδια των ΗΠΑ για την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου.
Εκείνη την περίοδο, τόσο εκ μέρους των ΗΠΑ όσο και του σημαντικότερου τμήματος της αστικής τάξης στην Ελλάδα, το Σχέδιο Μάρσαλ προβλήθηκε ως σωτήριο μέσο για την «εθνική» οικονομία και ανάπτυξη της Ελλάδας, υπεράνω της ταξικής της διάρθρωσης και των εσωτερικών καπιταλιστικών αντιθέσεών της.
Το ΚΚΕ έγκαιρα αποκάλυψε τον ταξικό του χαρακτήρα. Εχοντας καταδικάσει έτσι και αλλιώς την επέμβαση των ΗΠΑ στην Ελλάδα, τοποθετήθηκε αρνητικά σε κάθε μορφή της λεγόμενης «αμερικανικής οικονομικής βοήθειας», ξεκινώντας από το Δόγμα Τρούμαν.
Στην Απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στις 8 Ιούνη 1947, αναφέρεται: «Με τη φοβερή τυμπανοκρουσία για την πλημμύρα των αμερικανικών δολαρίων ίσως σε ορισμένα μεσαία στρώματα να γεννήθηκαν ελπίδες για κάποια οικονομική αναζωογόνηση. Η σκληρή πραγματικότητα πολύ γρήγορα σκότωσε τις ελπίδες αυτές. Η αμερικανική "βοήθεια" δεν αποτελεί καμιά συμβολή στην οικονομική ανασυγκρότηση του τόπου, αλλά απεναντίας σημαίνει τροφοδότηση του εμφυλίου πολέμου που μόνο ερείπια στοιβάζει πάνω στα παλιά ερείπια. Η ένταση του εμφυλίου πολέμου που εγκαινίασε το δόγμα Τρούμαν οδήγησε σε ολοκληρωτική παράλυση της οικονομικής ζωής του τόπου...» (Το ΚΚΕ, «Επίσημα Κείμενα», τόμος έκτος, 1945 - 1949, σελ. 239).

Ανακοίνωση της Λαϊκής Συσπείρωσης Νότιας Κέρκυρας Για το εκλογικό αποτέλεσμα

Ως Λαϊκή Συσπείρωση της Νότιας Κέρκυρας θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλες και όλους τους συνδημότες που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μας, συμπορεύθηκαν μαζί μας, συμμετείχαν στα ψηφοδέλτια και ψήφισαν το συνδυασμό μας. Ιδιαίτερα θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τους νέους και τις νέες που επέλεξαν η πρώτη ψήφος της ζωής τους να είναι αγωνιστική.

Η ΛΑ.ΣΥ. στη σύντομη προεκλογική περίοδο, μέσα σε κλίμα εκβιαστικό για το λαό έδωσε ένα συλλογικό και δύσκολο αγώνα προσπαθώντας να αναδείξει την αιτία των προβλημάτων που ταλανίζουν την ζωή μας, την αντιλαϊκή δηλαδή πολιτική των κυβερνήσεων και της Ε.Ε. και να προβάλει την αγωνιστική της πρόταση για την αντιμετώπισή τους. Ο αγώνας δόθηκε με περηφάνια και αυτοπεποίθηση και με ασυμβίβαστη διάθεση απέναντι στο παλιό που έρχονταν να διεκδικήσει και το μέλλον μας.

Το εκλογικό αποτέλεσμα δίνει στη ΛΑ.ΣΥ. 1540 ψήφους και ένα ποσοστό 15,05%. Με αυτό εκλέγει 4 δημοτικούς συμβούλους, πρόεδρους κοινότητας καθώς και αρκετούς κοινοτικούς συμβούλους σε πολλά χωριά.

Η Λαική Συσπείρωση θα αξιοποιήσει τους εκλεγμένους αγωνιστές στο δήμο για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων, για να αποτελέσουν το συνεπές και μαχητικό στήριγμα των εργαζομένων, των μικρών επαγγελματιών, των αγροτών και της νεολαίας, για την ενδυνάμωση του εργατικού λαϊκού κινήματος στην αντεπίθεσή του απέναντι σε κάθε αντιλαϊκή κυβερνητική και ευρωενωσιακή πολιτική. Οι δημοτικοί σύμβουλοι μας θα βρεθούν στην πρώτη γραμμή, μέσα και έξω από το Δημοτικό Συμβούλιο, για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της περιοχής, για την υπεράσπιση της ζωής και των δικαιωμάτων των κατοίκων της.

Τα υψηλά ποσοστά των συνδυασμών των κ. Λέσση, Γκούση, καταδεικνύουν την αντοχή και την κυριαρχία των πολιτικών δυνάμεων (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ κλπ) που υπηρετούν την αντιλαϊκή πολιτική. Το πολιτικό προσωπικό αυτών των δυνάμεων αν και παλιό και διαχρονικά δοκιμασμένο σε επίπεδο πρακτικών και αντιλαϊκών επιλογών αποδείχθηκε ισχυρό και αποτελεσματικό στη χειραγώγηση του λαού. Σε αυτό συνέβαλε βεβαίως και το ότι σε πλατιά τμήματα του λαού κυριαρχούν οι μειωμένες απαιτήσεις, η ηττοπάθεια, η μοιρολατρία, η εύκολη υποχώρηση αλλά και αυταπάτες.

Το ρόλο του αναχώματος στην ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας της νότιας Κέρκυρας σε προοδευτική και αγωνιστική κατεύθυνση έπαιξε και το ψηφοδέλτιο των «ανεξάρτητων» του κυρίου Πανδή, όπου χωρίς να συγκρούεται ουσιαστικά με τις κυρίαρχες αντιλαϊκές πολιτικές και κινούμενο πολιτικά στην ίδια αντίληψη με την παράταξη του κ. Λέσση, πρόβαλε ένα λόγο ασαφή, «απολίτικο» για να ψαρέψει σε θολά νερά, στο ίδιο πλαίσιο του νέου διπολισμού.

Επικράτησε και στη Νότια Κέρκυρα ο εγκλωβισμός στην αντιπαράθεση μεταξύ του νέου δικομματισμού ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, παρόλο που προεκλογικά διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους για να πείσουν ότι οι δημοτικές εκλογές έχουν να κάνουν μόνο με τα προβλήματα του τόπου.

Τις τελευταίες μέρες και  μπροστά στον 2^ο γύρο των  Δημοτικών Εκλογών παρατηρείται ξανά το άθλιο φαινόμενο των παζαριών ανάμεσα σε όλες τις παρατάξεις πλην της Λαϊκής Συσπείρωσης, ενώ γίνεται προσπάθεια, να εκβιαστεί ο λαός της Νότιας Κέρκυρας, βάζοντας του το δίλλημα του μικρότερου κακού.

Δεν διστάζουν να απευθύνονται ακόμα και σε υποψήφιους της Λαϊκής Συσπείρωσης, και με κομπογιαννίτικες μεθόδους και ψέματα να προσπαθούν να εμπλέξουν την παράταξή μας και το κόμμα μας στα άθλια αλισβερίσια τους.

Τους το καθαρίζουμε για άλλη μια φορά όπως το ξεκαθαρίσαμε και πριν τις εκλογές:

Η ψήφος στη Λαϊκή Συσπείρωση και το ΚΚΕ είναι η δύσκολη επιλογή για το λαό και γι αυτό εκτιμάμε και σεβόμαστε την επιλογή των ανθρώπων που μας τίμησαν με την ψήφο τους. Γι αυτό και δεν πρόκειται να μετατρέψουμε την ψήφο τους σε επιταγή στήριξής της μιας ή της άλλης αντιλαϊκής επιλογής, σε δεκανίκι του ενός ή του άλλου διαχειριστή της.

Καλούμε όλους όσους στήριξαν τους συνδυασμούς της Λαϊκής Συσπείρωσης στις κάλπες της προηγούμενης Κυριακής, να στηρίξουν αυτή τους την επιλογή, να εκφράσουν την αντίθεσή τους στη λογική του μικρότερου κακού με οποιοδήποτε τρόπο στην κάλπη (λευκό ή άκυρο). Δηλώνουμε στους εκπρόσωπους του νέου διπολισμού και των συνοδοιπόρων τους, ότι θα μας βρουν απέναντι σε αντιλαϊκές επιλογές τους. Είναι αδιανόητο να μας ζητάνε να στηρίξουμε συνδυασμούς και πολιτικές που ήδη καταδικάσαμε στις 26 Μάη. Λευκή επιταγή δε δίνουμε σε κανέναν!

Η δράση που αναπτύξαμε το τελευταίο διάστημα, ο κόσμος με τον οποίο συζητήσαμε, όλοι και όλες όσοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μας, συμπορεύθηκαν μαζί μας, αποτελούν παρακαταθήκη για τους αγώνες που είναι μπροστά μας. Με την ίδια μαχητικότητα, αισιοδοξία και πείσμα συνεχίζουμε. Έχουμε επίγνωση των ευθυνών μας, να συμβάλουμε πιο αποφασιστικά στην ανασυγκρότηση, τη μαχητικότητα και μαζικότητα του εργατικού λαϊκού κινήματος, στην οργάνωση της καθημερινής πάλης του λαού, στην δημιουργία μιας μεγάλης λαϊκής συμμαχίας, με το ΚΚΕ ισχυρό παντού: Για να εμποδιστούν νέα μέτρα. Για την πραγματική ανακούφιση των εργαζομένων, των ανέργων, των λαϊκών νοικοκυριών, των συνταξιούχων, της νεολαίας, όλων όσοι υποφέρουν. Για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Για να υπάρξει επαγρύπνηση και ετοιμότητα για τα επικίνδυνα σχέδια των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και τους ανταγωνισμούς στην περιοχή, στους οποίους συμμετέχει ενεργά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με την ουσιαστική συμφωνία της ΝΔ, των άλλων αστικών κομμάτων.