ΛΙΒΥΗ 2017 ( η ντροπή του Ανθρώπινου γένους )

Και ενώ εδώ έχουμε την μαύρη Παρασκευή απέναντι στη ΛΙΒΥΗ έχουμε το κατάμαυρο σκοτάδι του πολιτισμού μας εν ετει 2017 .Εκατοντάδες άνθρωποι στιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον περιμένουν τον αγοραστή ! Πολλοί μην αντέχοντας την πείνα και την δίψα πεθαίνουν και τους πετούν στην έρημο!
Σκλαβοπάζαρο στη Λιβυη 2017

Public oυρές για αγορές 

Η Βlack Friday προέρχεται από το "εθιμο" που υπήρχε στις ΗΠΑ την επόμενη του Τhanks giving να πωλούνται οι σκλάβοι σε τιμή ευκαιρίας εξού και το "black".

Καπιταλισμός: Έξοδος από την κρίση με αντίτιμο νέα βαθύτερη κρίση

Αποκοιμίζουν τον κόσμο τα μέσα ενημέρωσης του κεφαλαίου αποκρύπτοντας ότι το ξεπέρασμα της κρίσης από τις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες γίνεται με την προετοιμασία μεγαλύτερης και βαθύτερης κρίσης. Το σύστημα δεν μπορεί ποτέ να λύσει τις αντιφάσεις του και έτσι απλώς κάθε φορά βυθίζεται σε νέα κρίση προκειμένου να ξεπεράσει την προηγούμενη! 

Ποιο είναι το κρίσιμο σημείο της παραπλάνησης; Ότι σήμερα το χρέος μπορεί να «εξυπηρετείται» με λιτότητα, υφαρπαγή πλούτου, μικρή ανάπτυξη και νέο δανεισμό χωρίς να αποπληρώνεται με αποτέλεσμα να υπάρχει η αυταπάτη και η ψευδαίσθηση της ασφάλειας και του ξεπεράσματος της κρίσης. Στην πρώτη επιμέρους κρίση όμως από την εξάντληση των πηγών εξυπηρέτησης του χρέους, δεν αποκλείεται η παγκόσμια αυταπάτη να σκάσει σαν φούσκα όμοια με αυτή του 2008 ή, ακόμη χειρότερα, του 1929.

Απόδειξη της ελλοχεύουσας κρίσης, η αύξηση των δημόσιων και ιδιωτικών χρεών. Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο απομυζεί τον κόσμο συσσωρεύοντας από τη μια κέρδη για τον εαυτό του και από την άλλη χρέη και φτώχεια στους οφειλέτες του, θεωρώντας ότι αυτή η υπερσυσσώρευση θα το σώσει από την κρίση. Στην ουσία σκάβει τον λάκκο του με νέα κρίση. Οι άυλοι τίτλοι που συσσωρεύει ως απαιτήσεις από την κοινωνία δεν αντανακλούν πραγματικό υπαρκτό πλούτο, άρα ποτέ δεν θα μπορέσει να αγοράσει με αυτούς πραγματικές αξίες όσα μέτρα και λάβουν όση λιτότητα και αν επιβάλουν. Η φούσκα θα ξανασκάσει με άγνωστες συνέπειες για τον κόσμο, οι οποίες ποτέ δεν αποκλείουν και την βίαιη, αιματηρή, πολεμική καταστροφή κεφαλαίων και ανθρώπινου δυναμικού (κρέας για την πτώχευση και τα κανόνια του κεφαλαίου).

Οι ΗΠΑ σήμερα είναι το παράδειγμα «ξεπεράσματος» της κρίσης, παράδειγμα μείωσης της ανεργίας, εκτίναξης των χρηματιστηριακών δεκτών και κερδών, και των αναπτυξιακών ρυθμών. Κλίμα ευφορίας επικρατεί παντού!!!

Και τι λένε τα στοιχεία; 

«Είναι φανερό πως με κριτήριο το πραγματικό ΑΕΠ η ανάπτυξη των Η.Π.Α. έχει τροφοδοτηθεί από το χρέος – οπότε, εάν αφαιρούσε κανείς τη συνδρομή του επί πλέον δανεισμού τους, θα οδηγούταν στο γράφημα που ακολουθεί, το οποίο αποκαλύπτει πως η πτώση του ήταν δραματική. Μπορεί λοιπόν η σχέση χρέους προς ΑΕΠ να είναι σχετικά χαμηλή, στο 106,1% το 2016 από 62,5% το 2007 (πηγή), αν και έχει υπερβεί το κρίσιμο μέγεθος του 90%, επάνω από το οποίο ο ρυθμός ανάπτυξης δεν είναι εύκολο να διατηρηθεί, αλλά η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική – κατά την άποψη μας εξαιρετικά ανησυχητική.»[1]
Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της Fed, το συνολικό χρέος των αμερικανικών νοικοκυριών έφθασε τα 12,96 τρισ.[2]
Τον Σεπτέμβριο του 2017 η Βουλή και η Γερουσία των ΗΠΑ ψήφισαν νέα αύξηση του δημόσιου δανεισμού της κεντρικής κυβέρνησης. Έτσι το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ ανήλθε στα 20,16 τρισ. δολάρια[3] (από 9,2 τρις το 2007[4]) ή περίπου στο 27% του παγκόσμιου ΑΕΠ, χώρια το επιμέρους χρέος των Πολιτειών, ορισμένες των οποίων βρίσκονται στο χείλος της πτώχευσης. 

Το παγκόσμιο ΑΕΠ σύμφωνα με στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας ανέρχονταν το 2016 στα 74τρισ. δολάρια[5] και το παγκόσμιο κρατικό χρέος στα 217 τρισεκ. δολάρια.

Εδώ δεν υπολογίζεται το ιδιωτικό χρέος το οποίο σε πολλές περιπτώσεις μετατρέπεται σε δημόσιο χρέος όπως στην Ιρλανδία και στην Ελλάδα με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. 

Το παγκόσμιο ΑΕΠ αναπτύσσεται με 5% ενώ οι τόκοι (χωρίς τα χρεολύσια) που απαιτούνται για την εξυπηρέτηση του κρατικού χρέους πρέπει να διατίθεται, στους δανειστές τοκογλύφους, το 10% του ΑΕΠ κάθε χρόνο! Αποτέλεσμα: Κάθε χρόνο το χρέος αυξάνεται σε σημείο που οι αντιφάσεις χρέους – πραγματικής παραγωγής πλούτου να είναι ασυμβίβαστα. Η κρίση θα επανέλθει ως πολύ πιο δραματικό γεγονός από την κρίση που ξέσπασε το 2008.

Χρέος (%) των κρατών ως προς το παγκόσμιο ΑΕΠ, 2016 

Τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας δείχνουν ότι ο πλανήτης πνίγεται στα κρατικά χρέη, τα οποία έχουν φτάσει σε τριπλάσιο ύψος από το παγκόσμιο ΑΕΠ και η εξυπηρέτηση τους μόνο σε τόκους απαιτεί περίπου το 10% του παγκόσμιου προϊόντος, ποσό σχεδόν τριπλάσιο της ετήσιας παγκόσμιας ανάπτυξης, πράγμα που υποδηλώνει ότι ο πλανήτης οδεύει σε χρεοκοπία.

Πολύ περισσότερο, που η όποια παγκόσμια ανάπτυξη βασίζεται κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, στην υπεραύξηση του χρέους (11τρισ. δολ μέσα στο 2016 ή περίπου από 15% του παγκόσμιου ΑΕΠ!).

 Άλλα στοιχεία

Παγκόσμιο χρέος: 40% υψηλότερο ως προς το ΑΕΠ σε σχέση με το 2008

Σύμφωνα με «Το Βήμα»[6] (23/7/2017), κατά 75 τρισ. ευρώ ή κατά σχεδόν ένα παγκόσμιο ΑΕΠ αυξήθηκε την τελευταία δεκαετία το ιδιωτικό και δημόσιο παγκόσμιο χρέος, με αποτέλεσμα ο κόσμος να κάθεται πλέον επάνω σε μια «φούσκα χρέους» που ανήλθε στο ιστορικό υψηλό των 217 τρισ. δολ. (192 τρισ. ευρώ) αντιπροσωπεύοντας πλέον το 327% του συνδυασμένου ΑΕΠ του πλανήτη, με αποτέλεσμα κάθε άνδρας, γυναίκα και παιδί σε αυτόν τον κόσμο να χρωστά 28.900 δολ. (25.575 ευρώ).

Τα επίπεδα του παγκοσμίου χρέους ως προς το ΑΕΠ είναι σήμερα 40% ψηλότερα σε σχέση με την περίοδο της κατάρρευσης της παγκόσμιας οικονομίας και των αγορών το 2008, παρά το γεγονός ότι η τάση απομόχλευσης (μείωσης των δανεικών) ήταν αυτή που κυριάρχησε κυρίως στον δυτικό κόσμο την τελευταία 10ετία.

Αναλυτές ανέφεραν πως αυτό σημαίνει ότι η κρίση χρέους δεν έχει ακόμη παρέλθει, ούτε στην Αμερική ούτε στην ευρωζώνη. Η αύξηση του χρέους επίσης στην Ασία και σε άλλες αναδυόμενες οικονομίες δείχνει πως το πρόβλημα παραμένει στο τραπέζι.

Το συνολικό χρέος στις ανεπτυγμένες οικονομίες αυξήθηκε στα 161 τρισ. δολάρια εφέτος (143 τρισ. ευρώ), από 128 τρισ. δολάρια το 2006 και 56 τρισ. δολάρια το 1996, αντιπροσωπεύοντας το 390% του συνολικού ΑΕΠ των χωρών αυτών, ενώ το αντίστοιχο των αναδυομένων οικονομιών εκτινάχθηκε στα 56 τρισ. δολάρια πέρυσι (50 τρισ. ευρώ), από 16 τρισ. δολάρια πριν από μία δεκαετία και 7,4 τρισ. δολάρια πριν από 20 χρόνια φθάνοντας το 218% του ΑΕΠ τους. Η αύξηση κατά 35 τρισ. δολάρια στο κρατικό χρέος των ανεπτυγμένων οικονομιών ήταν απόρροια του διπλασιασμού την τελευταία δεκαετία του δημοσίου χρέους των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου, ενώ η Ιαπωνία και οι ανεπτυγμένες χώρες στην Ευρώπη είδαν το κρατικό χρέος τους να αυξάνεται κατά περίπου 50%.

Στην ευρωζώνη (19 χώρες) πάντως η σταθερή μείωση του χρέους του ιδιωτικού τομέα οδήγησε σε μείωση από 103,4 τρισεκατομμύρια δολάρια το πρώτο τρίμηνο του 2016 σε 99,7 τρισ. δολάρια (88,2 τρισ. ευρώ) το πρώτο τρίμηνο του τρέχοντος έτους.

Το ιδιωτικό και δημόσιο χρέος στις ΗΠΑ διαμορφώθηκε επίσης στα 63 τρισ. δολάρια, ενώ η άνοδος του αντίστοιχου χρέους στην Κίνα στα 33 τρισ. δολ.

Το συνολικό χρέος της Κίνας ξεπέρασε εφέτος το 304% του ΑΕΠ, ενώ και ο δανεισμός των νοικοκυριών ανήλθε στο ιστορικό υψηλό του 45% του ΑΕΠ. 

---

Πηγές :

[1] http://www.analyst.gr/2017/09/29/to-plasmatiko-aep-ton-ipa-to-dolario-kai-o-xrisos/

[2] http://www.eea.gr/gr/el/articles/anisyxia-ston-kosmo-simadia-eperxomenis-yfesis-stis-ipa

[3] https://www.cbsnews.com/news/national-debt-hits-historic-20-trillion-mark/

[4] http://www.analyst.gr/2017/09/29/to-plasmatiko-aep-ton-ipa-to-dolario-kai-o-xrisos/

[5] http://www.iskra.gr/74%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%83-%CE%B4%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BF-%CE%B1%CE%B5%CF%80-%CF%84%CE%BF-2016-%CF%84%CE%BF-243/

[6] http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=893390

ΠΗΓΗ

Η εμπορευματοποίηση των γιορτών και οι γιορτές της εμπορευματοποίησης

Φραγκίσκος Λαγωνικάκης (Poexania)
 

Δεν θα έλεγα ότι είμαι σε θέση να κάνω μια ιστορική αναδρομή στο φαινόμενο της εμπορευματοποίησης διαφόρων εορταστικών εκδηλώσεων και εθίμων της ανθρώπινης κοινωνίας, θα στοιχημάτιζα όμως ότι η σχέση αυτή είναι τόσο αρχαία όσο το ίδιο το εμπόριο. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, πόσο παλιός είναι ο θεσμός της εμποροπανήγυρης, αλλά και πόσο διαδεδομένη ήταν τον μεσαίωνα η εμπορική εκμετάλλευση –από την πλευρά της εκκλησίας και των μοναστηριών(και λοιπών παρατρεχάμενων)- διαφόρων λειψάνων αγίων, κομματιών τιμίου ξύλου, ευλογημένων φυλαχτών, κ.α.


Στην καπιταλιστική εποχή, που το εμπόριο έχει μπει χωρίς αμφιβολία στο προσκήνιο, πέρα από την αύξηση της σε όγκο, η εν λόγω σχέση έχει συσφιχθεί σε τέτοιο βαθμό που θα λέγαμε ότι το εμπόριο και οι διάφοροι επετειακοί εορτασμοί έχουν αποκτήσει αλληλεξάρτηση συμβιωτική. Οι πολυεθνικές θεωρούν την περίοδο των Χριστουγέννων ως χρυσοφόρα, και στα πλαίσια αυτής επενδύουν στην διαφήμιση, σε ειδικές κυκλοφορίες προϊόντων, σε εφοδιασμό των καταστημάτων, σε αύξηση του πλάνου παραγωγής, κλπ. Αντίστοιχες τέτοιου είδους επέτειοι είναι η γιορτή του αγίου Βαλεντίνου, το Χάλοουιν, η μέρα της γυναίκας, η πρωτομαγιά[1]κ.α.

Έχουν περάσει μόλις τρείς μέρες από το προηγούμενο μου άρθρο που μιλούσε για τον πολιτισμικό ιμπεριαλισμό, και το πως, στη χώρα μας αλλά και αλλού αντιγράφονται τα αμερικάνικα έθιμα. Χθες λοιπόν, σε μια παρέα φίλων, έπεσε στο τραπέζι το ζήτημα της «Μαύρης Παρασκευής», για το οποίο κάτι είχε πάρει το αυτί μου αλλά δεν του είχα δώσει και πολύ σημασία. Η «Μαύρη Παρασκευή» είναι ένα ακόμη εισαγόμενο από την Αμερική έθιμο, το οποίο σηματοδοτεί την έναρξη των χριστουγεννιάτικων αγορών. Στα πλαίσια αυτής, κάποια καταστήματα –κυρίως αλυσίδες ή συγκροτήματα πολυκαταστημάτων- ανοίγουν από τα αχάραχτα κάνοντας ειδικές προσφορές στους πελάτες μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων τους. Στο αμέρικα παρατηρείται το φαινόμενο να στοιβάζονται πλήθη κόσμου έξω από τα καταστήματα, περιμένοντας τα να ανοίξουν, προκειμένου να προλάβουν να αγοράσουν σε προσφορά το προϊόν που επιθυμούν. Η εικόνα που παρουσιάζει ο κόσμος που στοιβάζεται έξω από τα μαγαζιά, είναι τέτοια, που ομοιάζει με τη ταινία τρόμου του George Romero “Dawn of the dead”, η οποία είχε φτιαχτεί ακριβώς για να σατιρίσει το φαινόμενο του υπερκαταναλωτισμού παρομοιάζοντας τους ανθρώπους με ζόμπι που κάνουν επιδρομή στα διάφορα mall.



Η μόνη διαφορά που υπάρχει είναι ότι σε αυτήν την περίπτωση η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασία του καλλιτέχνη.

Τα βήματα προς την απελευθέρωση του ωραρίου των καταστημάτων και του ωραρίου εργασίας, άνοιξαν το δρόμο για την υιοθέτηση τέτοιων εθίμων και στη χώρα μας. Και δεν είναι μόνο οι «μαύρες παρασκευές» αλλά και η Κυριακάτικη λειτουργία των καταστημάτων, και οι «λευκές νύχτες», που και σε αυτές το ωράριο γίνεται λάστιχο, με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να αναγκάζονται να κάνουν ολονυχτίες πίσω από τις ταμειακές και ανάμεσα στα ράφια. Δεν γνωρίζω άμα οι «λευκές νύχτες» είναι και αυτές εισαγόμενο έθιμο, πάντως στη χώρα μας παίρνουν χαρακτήρα πανηγυριού, αφού οι δήμοι καλούν συγκροτήματα, στολίζουν τους εμπορικούς δρόμους, διαφημίζουν το γεγονός κ.α. Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε φτάσει πλέον στο τρελό σημείο όχι να εμπορευματοποιούνται οι γιορτές αλλά να γιορτάζονται οι εμπορευματοποιήσεις! Δηλαδή πίσω από τις «λευκές νύχτες» για παράδειγμα, δεν υπάρχει κάποιο πολιτισμικό ή θρησκευτικό έθιμο, αλλά τείνει να γίνει έθιμο προς εορτασμό, η εμπορευματοποίηση αυτή καθ’ αυτή(εμπορευματοποίηση για την εμπορευματοποίηση, πως λέμε τέχνη για την τέχνη). Δεν θα αναλύσω περαιτέρω τις φιλοσοφικές προεκτάσεις όλου αυτού του φαινομένου, θα αναφερθώ όμως σε κάποιες αμιγώς πρακτικές.

Καταρχήν, αν για κάποιο ΚΎΡΙΟ λόγο γίνεται όλο αυτό στην Ελλάδα, είναι για να αναπτυχθεί και στη χώρα μας –ή τέλοσπάντων να προωθηθεί ακόμη περισσότερο- η κουλτούρα να ψωνίζει ο κόσμος από πολυκαταστήματα τύπου mall και από αλυσίδες καταστημάτων γενικότερα. Πολλοί μικρομαγαζάτορες, παγιδευμένοι από τις συνέπειες της κρίσης, των κυβερνητικών μέτρων, και του ανταγωνισμού από τα μεγάλα μονοπώλια, ψάχνουν να πιαστούν από τα μαλλιά τους και μη μπορώντας να καταλάβουν ότι όλο αυτό θα τους γυρίσει μπούμερανγκ, ελπίζουν ότι υποστηρίζοντας τέτοιες δράσεις –και ξεζουμίζοντας τους υπαλλήλους τους και τον εαυτό τους- όλο και κάτι θα καταφέρουν. Στην πραγματικότητα η μοίρα τους είναι προδιαγεγραμμένη, και με το να υποστηρίζουν όλες αυτού του τύπου τις δράσεις το μόνο που καταφέρνουν είναι να τραβούν κουπί στη γαλέρα του αφανισμού τους. Τα δικά τους ταμεία και πάλι δεν γεμίζουν. Αλλά ακόμη και αν γεμίσουν πόση ανάσα να τους δώσει μια μέρα, όταν έχουν να τα βάλλουν με κολοσσούς οι οποίοι έχουν τεράστια ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα, και ειδικότερα αυτό της δυνατότητας να πουλούν φτηνότερα σε μια κοινωνία που μαστίζεται από την κρίση.

Για τους εργαζόμενους αυτό σημαίνει τέντωμα ωραρίου, εργασία τις Κυριακές, χωρίς αυτό τις περισσότερες φορές να έχει ανάλογη αύξηση, ή να μην έχει και καθόλου αύξηση στις αποδοχές τους. Πέρα όμως από τις άμεσες επιπτώσεις, υπάρχουν και η μακροχρόνιες που είναι και πιο επικίνδυνες. Δηλαδή το ότι οι εργαζόμενοι συνηθίζουν να αποδέχονται ένα ωράριο λάστιχο, χωρίς κάποιο πραγματικό αντίκρισμα, αλλά και το ότι όλο αυτό γίνεται στο ευρύτερο πλαίσιο ενός επιταχυνόμενου ξηλώματος των όποιων κεκτημένων τους δικαιωμάτων.

Για τους τελικούς καταναλωτές, τέτοιου είδους «φιέστες» ίσως αποτελούν μια ευκαιρία να «ξεσπάσουν» ξοδεύοντας τα τελευταία του χρήματα σε τιμή ευκαιρίας. Όμως και αυτοί θα πρέπει να αντιληφθούν ότι για αυτήν τους την κατάσταση της φτωχοποίησης, συνυπεύθυνες είναι αυτές ακριβώς οι πολυεθνικές, αλλά και οι τράπεζες των πιστωτικών και των δανείων. Αυτός είναι και ο λόγος που τόσο οι μικρομαγαζάτορες, όσο και οι «τελικοί καταναλωτές», πρέπει να συνταχθούν με το οργανωμένο εργατικό κίνημα το οποίο από την αρχή αυτών των φαινομένων κινητοποιείται και προσπαθεί να εμποδίσει αυτήν την κουλτούρα –και τα όποια νομοθετήματα και θεσμούς την συνοδεύουν- από το να κατακτήσει τη συνείδηση του λαού μας.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

[1] Ασφαλώς, τόσο η μέρα της γυναίκας, όσο και η πρωτομαγιά, έχουν άλλο νόημα για το εργατικό λαϊκό κίνημα, όμως ο καπιταλιστικός κόσμος δεν χάνει την ευκαιρία να τους διαστρεβλώσει το νόημα, αφενός για να εκμεταλλευθεί εμπορικά, και αφετέρου για να υποβαθμίσει τη σημασία τους ως επετείους συνδεδεμένες με τους αγώνες για την ανθρώπινη χειραφέτηση.

(Αναδημοσίευση από το μπλογκ Αμπελοφιλοσοφίες)

http://www.katiousa.gr

Μνημείο δοσιλογισμού με αφορμή το «Τελευταίο Σημείωμα» του Παντελή Βούλγαρη…

        

«Τι νόημα είχαν οι σποραδικές τιμωρίες που έφερναν μαζικές τραγωδίες ως αντίποινα…»

Που αναφέρεται η παραπάνω φράση;! Στην αντίσταση εναντίον του Γερμανού κατακτητή! Ποιος την αναφέρει;! Ένας απίστευτος τύπος σε επαρχιακή ιστοσελίδα ενημέρωσης! Μάλιστα επειδή είναι πολύ περήφανος γι’ αυτά που γράφει μοστράρει και την φωτογραφία του σε μέγεθος ανάλογο της έκτασης και του ήθους του κειμένου του!

Ο απίστευτος τύπος μπήκε στον κόπο να κάνει κριτική στην νέα ταινία του Παντελή Βούλγαρη «το τελευταίο σημείωμα»! Ουσιαστικά δεν κάνει κριτική στην τελευταία ταινία του Βούλγαρη αλλά στην προηγούμενη, η οποία δεν του άρεσε γιατί μια Ελληνική παραγωγή δεν μπορεί, κατά την γνώμη του, να σηκώσει το βάρος ενός τόσο σημαντικού γεγονότος και από αυτήν την άποψη για την προηγούμενη ταινία του Βούλγαρη ορμώμενος καταλήγει ότι μάλλον δεν θα δει την νέα ταινία του Βούλγαρη αφού δεν αντέχει «τους ηρωικούς λυρισμούς, τις αγιογραφήσεις, τα ιστορικά, κομματικά μελιστάλαχτα»!

Αφού λοιπόν δεν έχει σκοπό να δει ο απίστευτος τύπος της ταινία του Βούλγαρη προς τι η αναφορά της και η ενασχόληση μαζί της;! Ο απίστευτος τύπος αναφέρει σαν να πρόκειται για ιστορική πηγή ένα απόσπασμα από ένα διήγημα του Μάριου Χάκκα τον οποίο χαρακτηρίζει «αλήστου μνήμης σπουδαίο συγγραφέα κι ανιδιοτελή αριστερό πολίτη» προσπαθώντας να τεκμηριώσει ότι ανάμεσα στους διακόσιους εκτελεσμένους του Σκοπευτηρίου της Καισαριανής υπήρχαν και σαλταδόροι. Γράφει ακριβώς: «Ο συγγραφέας – πρόσωπο της διήγησης – ήταν Δημοτικός σύμβουλος Καισαριανής και σ’ αυτό συζητούν για το πως θα γίνει η εκδήλωση μνήμης και παίρνει το λόγο στη συνεδρίαση.

“…Κύριε Δήμαρχε, κύριοι συνάδελφοι, ασφαλώς θα σας είναι γνωστό πως μεταξύ των Ελλήνων που εκτελέστηκαν στο Σκοπευτήριο υπήρξαν και μερικοί σαλταδόροι. Παρακαλώ να ληφθεί μέριμνα και να κατατεθεί στεφάνι στη μνήμη τους”. Φυσικά μου αφαιρούνε το λόγο, επιχειρώ να συνεχίσω, μου βουλώνουν το στόμα, άλλοι με βρίζουνε, “βέβηλε” φωνάζει κάποιος από το ακροατήριον…».

Ο συγγραφέας Μάριος Χάκκας γεννήθηκε το 1931 και πέθανε το 1972. Δηλαδή στην μετεμφυλιακή Ελλάδα συζητούνταν στο δημοτικό συμβούλιο της Καισαριανής η πραγματοποίηση εκδήλωσης μνήμης για τους διακόσιους εκτελεσμένους κομμουνιστές στο Σκοπευτήριο και ενώ οι εκπρόσωποι του μετεμφυλιακού κράτους δέχθηκαν να γίνει αυτή η εκδήλωση θεώρησαν βέβηλη την αναφορά των σαλταδόρων;! Δηλαδή οι εκπρόσωποι του μετεμφυλιακού κράτους δεν είχαν πρόβλημα να μνημονεύσουν τους κομμουνιστές αλλά είχαν πρόβλημα να μνημονεύσουν τους σαλταδόρους;! Σε ποιο δημοτικό συμβούλιο, με ποια σύνθεση και σε ποια εποχή αναφέρεται ο απίστευτος τύπος;!

Τελικά ο απίστευτος τύπος μας λέει ότι έκανε την αναφορά σε ένα απόσπασμα, το οποίο το ξεκίνησε από εκεί που ήθελε και το έκοψε εκεί που ήθελε, για να μας πει ότι μεταξύ των διακοσίων υπήρχαν και σαλταδόροι εκτός από κομμουνιστές! Η περίπτωση να υπήρχαν σαλταδόροι που ήταν κομμουνιστές εξετάζεται σαν εκδοχή από τον απίστευτο ιστορικό, κριτικό κινηματογράφου, λογοτεχνίας, τέχνης και μαγειρικής;!

Ξαφνικά ο απίστευτος τύπος αφήνει το Σκοπευτήριο της Καισαριανής και πηγαίνει περίπου 500 χιλιόμετρα βορειότερα! Γράφει ο απίστευτος: «Στην περιοχή Νταμάρια Παναγίας Κοζάνης εκτελέστηκαν το 1944, 44 Έλληνες σε αντίποινα για το θάνατο γερμανού ταγματάρχη ιατρού στην περιοχή Ξηρολίμνης. Στήθηκε μνημείο σοσιαλιστικού (κομφορμισμού) ρεαλισμού εννοείται, (αλλά και γιατί να εννοείται;) εις μνήμην. Οι 44 ήταν στις φυλακές Κοζάνης και οι Γερμανοί άρπαξαν αδιακρίτως ώσπου να συμπληρωθεί ο αριθμός που απαιτούσε η εκδίκηση του κατακτητή από τη μοιραία πράξη (για τους 44 Κοζανίτες πατριώτες) εκείνων που σκότωσαν το γερμανό. Μεταξύ τους ήταν κομμουνιστές υποθέτω, αντιστασιακοί, αριστεροί, φιλελεύθεροι, δημοκράτες αλλά και μαυραγορίτες, ποινικοί κατάδικοι για παραπτώματα ασήμαντα, μπορεί και κανένας σαλταδόρος όπως στην Καισαριανή του Μ.Χ. Όλοι εκτελέστηκαν και οδηγήθηκαν εκόντες άκοντες στην χώρα και τη χορεία των μαρτύρων, αν και κανείς τους δεν το επιδίωκε. Αλλά η ιστορία (ποιά ιστορία δηλαδή;) έτσι γράφεται. Όπως και η καπηλεία αυτής της μάταιης θυσίας τους που κρατάει χρόνια σαν κακοφορμισμένη κολόνια.

Τι νόημα είχαν οι σποραδικές τιμωρίες που έφερναν μαζικές τραγωδίες ως αντίποινα…»

Τι να πρωτοσχολιάσεις από το παραπάνω μνημείο δοσιλογισμού και ντροπής;! Ότι το μνημείο που στήθηκε προς τιμήν των πεσόντων είναι μνημείο σοσιαλιστικού (κομφορμισμού) ρεαλισμού;!  Ότι η αντίσταση στους Γερμανούς κατακτητές ήταν μάταιη;! Ότι τσουβαλιάζει τους μαυραγορίτες με τους κομμουνιστές;! Ότι υποθέτει πως ανάμεσα στους 44 εκτελεσμένους υπήρχαν και κομμουνιστές ενώ θεωρεί σίγουρο πως υπήρχαν φιλελεύθεροι, μαυραγορίτες και ποινικοί;! Ότι δεν είχαν νόημα κατά την Γερμανική κατοχή οι εκτελέσεις Γερμανών από τον ΕΛΑΣ γιατί έφερναν μαζικές τραγωδίες ως αντίποινα;!

Αυτά που γράφει ο απίστευτος αυτός απολογητής του ναζισμού μας τα είπαν κι άλλοι! Μας τα είπαν πρώτοι και καλύτεροι οι κουκουλοφόροι, οι ταγματασφαλίτες και οι μαυραγορίτες της κατοχής! Μας είπαν πως αν κάτσουμε φρόνιμα οι Γερμανοί δεν θα μας πειράξουν γιατί είναι φίλοι μας και εισέβαλλαν στην Ελλάδα γιατί ήθελαν το καλό μας! Αλήθεια γιατί δεν μας λέει ο απολογητής του ναζισμού από πότε μέχρι πότε οι Γερμανοί εκτελούσαν τους μαυραγορίτες συνεργάτες τους;! Αλήθεια πόσο δοσιλογική αντίληψη μπορεί να έχει για να φτιάχνει την αγιογραφία των Γερμανών παρουσιάζοντάς τους να εκτελούν μαυραγορίτες;! Αλήθεια πόσο ταγματασφαλίτης μπορεί να είναι κάποιος για να υποθέτει ότι οι Γερμανοί εκτελούσαν κομμουνιστές, θέλοντας να πει ότι ενώ τους Γερμανούς κατακτητές τους εκτελούσαν οι κομμουνιστές τελικά την νύφη δεν την πλήρωναν οι κομμουνιστές αλλά διάφοροι αντιστασιακοί, αριστεροί, φιλελεύθεροι, δημοκράτες, σαλταδόροι, μαυραγορίτες και ποινικοί;!

Κρίμα όμως για τον απίστευτο αυτόν κριτικό κινηματογράφου! Κρίμα γιατί δεν ολοκλήρωσε όπως θα έπρεπε το μνημείο δοσιλογισμού που με τόσο οίστρο συνέγραψε! Θα έπρεπε μετά τη φράση «Τι νόημα είχαν οι σποραδικές τιμωρίες που έφερναν μαζικές τραγωδίες ως αντίποινα…» να συμπληρώσει «ενώ η υποστήριξη και συμμετοχή στο Τάγμα Ασφαλείας του Μιχάλαγα και σε άλλα Τάγματα Ασφαλείας θα εξασφάλιζε την ησυχία και την ευημερία στον Ελληνικό λαό»!

Νάβις

«Εγώ μπορεί να πάω στη Γιάρο, αλλά ο Κούδας θα μείνει εδώ…»

Κατιούσα

Χτες έγινε 71 χρονών ο Γιώργος Κούδας, που βαφτίστηκε Μεγαλέξανδρος του ελληνικού ποδοσφαίρου και του ΠΑΟΚ. Της ομάδας με την οποία συνέδεσε το όνομά του κι έγραψε 504 συμμετοχές στο πρωτάθλημα με τα χρώματά της, σε μία από τις πιο δυνατές και μακροχρόνιες σχέσεις αφοσίωσης και πίστης σε μία ομάδα, η οποία δοκιμάστηκε όμως έντονα από μια περίπτωση απιστίας που τελικά δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.
Ήταν το 1966, όταν ο 20χρονος τότε Κούδας, που θεωρούνταν το μεγαλύτερο ταλέντο της εποχής του, κατέβηκε στον Πειραιά και υπέγραψε στον Ολυμπιακό, φορώντας μάλιστα και την ερυθρόλευκη φανέλα, για να ποζάρει στο φωτογραφικό φακό. Δεν την φόρεσε ποτέ όμως στο γήπεδο, αφού τότε τα συμβόλαια ήταν πολύ ισχυρά, δεσμευτικά κι απαιτούσαν τη συναίνεση της ομάδας στην οποία ανήκε ο παίκτης για να ολοκληρωθεί μια μεταγραφή. Οι παίκτες ουσιαστικά αποτελούσαν ιδιοκτησία των ομάδων τους, καθώς -τηρουμένων των αναλογιών- πριν από την πλήρη επικράτηση του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, βρίσκονταν σε… καθεστώς δουλοπαροικίας και δεν ήταν ελεύθεροι προλετάριοι, για να διαπραγματευτούν την εργατική τους δύναμη, όπως αρμόζει στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής -αν και το ποδόσφαιρο είναι κατεξοχήν προϊόν της εποχής του καπιταλισμού.

Σε κάθε περίπτωση, ο ΠΑΟΚ δε συναίνεσε ποτέ στη μεταγραφή, κι η υπόθεση αρπαγής του Κούδα σε ρόλο Ωραίας Ελένης, στάθηκε η αιτία μιας μακροχρόνιας βεντέτας των δύο συλλόγων, ΠΑΟΚ και Ολυμπιακού (αν και έχουν άλλα κοινά χαρακτηριστικά, όπως το λαϊκό έρεισμα και ότι εδρεύουν σε λιμάνι), η οποία τροφοδοτείται διαρκώς και διατηρείται αμείωτη ως τις μέρες μας. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου πως για πολλά χρόνια ο Ολυμπιακός έχανε από τα Τέμπη, όταν ανέβαινε στην Τούμπα, όπου τον υποδέχονταν σαν κόκκινο πανί -κι όχι εξαιτίας του χρώματος της φανέλας. Μια παράδοση που ξεκίνησε αμέσως μετά την υπόθεση Κούδα και έσπασε μόλις στις αρχές της δεκαετίας του 90′ -όταν “κατέρρεαν” πολλές σταθερές του “παλιού κόσμου”, αθλητικές και μη.
Μετά από δύο χρόνια αναγκαστικής αποχής, που του στέρησαν τη δυνατότητα για ακόμα μεγαλύτερα ρεκόρ, και στα οποία έκανε το στρατιωτικό του, ο Κούδας επέστρεψε στον ΠΑΟΚ, ενώ ενδιάμεσα είχε μεσολαβήσει και το πραξικόπημα των συνταγματαρχών. Παρά τις σχετικές πιέσεις, ωστόσο, ο Παντελάκης που διοικούσε τον ΠΑΟΚ είχε πει χαρακτηριστικά: εγώ μπορεί να πάω στη Γιάρο, αλλά ο Κούδας θα μείνει εδώ…

Αυτός που είχε πάει εξορία βέβαια δεν ήταν ο Παντελάκης, αλλά ο πατέρας του Κούδα, που ήταν αριστερός και κυνηγήθηκε από τις μεταπολεμικές κυβερνήσεις της χώρας. Έλεγε μάλιστα στο γιο του πως κανείς δε βλέπει προκοπή από την μπάλα, και πολύ σωστά, άλλο αν ο γιος του ήταν η εξαίρεση που επιβεβαίωνε τον κανόνα. Από αυτόν κράτησε κι ο Κούδας κάποιες ευαισθησίες και τις αριστερές του ιδέες, τις οποίες αρνήθηκε να κάνει όχημα για βουλευτική καριέρα, παρά το στενό μαρκάρισμα που του γινόταν -από το ΠΑΣΟΚ κυρίως- κατά καιρούς.
Ένας άλλος αριστερός, ο Μανώλης Ρασούλης, ευθύνεται πάντως για το γεγονός πως το όνομα του Κούδα ξεπερνάει τα σύνορα της εποχής του, φτάνει στα χείλη όλων και γίνεται τραγούδι. Ο Ρασούλης έπιασε μια ιδιαίτερη ρίμα που έγινε κλασική -Βούδας, Κούδας- και την ερμήνευσε έξοχα ο Νίκος Παπάζογλου, που έμενε κάπου κοντά στον Άγιο Θεράποντα, μερικά τετράγωνα μακριά από το γήπεδο της Τούμπας. Ο Ρασούλης είπε πως θέλησε να συνδυάσει το θεϊκό με το ανθρώπινο στοιχείο, με συνδετικό κρίκο το παιχνίδι. Αλλά το πιο σημαντικό ίσως για τον Κούδα είναι ότι παρέμεινε πιστός στην ομάδα του και δεν τον συνέδεσαν ποτέ με την άλλη ομοιοκαταληξία που κάνει το επώνυμό του στο τραγούδι (Κούδας-Ιούδας).

Ο Κούδας είδε μάλιστα να τον τιμάει ο ΠΑΟΚ φτιάχνοντας την προτομή του στο γήπεδο της Τούμπας, το ναό στον οποίο μεγαλούργησε και δοξάστηκε. Εκεί δόθηκε προς τιμήν του και ένας αγώνας της Εθνικής με τη Γιουγκοσλαβία, στον οποίο έπαιξε κι ο ίδιος για λίγα λεπτά, κι έγινε έτσι ο γηραιότερος παίκτης που έχει φορέσει τη φανέλα της. Με τον ΠΑΟΚ κατάφερε επίσης να κατακτήσει έναν πρωτάθλημα (που ίσως να γίνονταν δύο, αν είχε συνεχίσει για άλλη μια χρονιά, στο πρωτάθλημα του 85′ που πήρε ο δικέφαλος) και δύο Κύπελλα. Αν και πολλοί λένε πως αυτή η ομάδα άξιζε να κατακτήσει πολύ περισσότερα και σκόνταψε σε άλλα, εξωγηπεδικά εμπόδια.
Σε κάθε περίπτωση, το πιο σημαντικό για τον Κούδα “στης ζωής του το παιχνίδι” (που έγινε και ο τίτλος μιας από τις βιογραφίες του) δεν ήταν οι τίτλοι, αλλά η καθολική αναγνώριση από τον κόσμο και τους οπαδούς όλων των ομάδων που τον θυμούνται πάντα ως έναν από τους μεγαλύτερους μπαλαδόρους των ελληνικών γηπέδων.

Από πού κι ως πού στο όνομα του Ελληνικού λαού η αρπαγή της λαϊκής κατοικίας;!

        

Στο όνομα του Ελληνικού λαού! Έτσι γράφουν οι διαταγές πληρωμής και κατάσχεσης που στέλνουν οι δικαστάδες! Έτσι γράφουν τα δικόγραφα αρπαγής της λαϊκής κατοικίας από τους Συριζαίους απατεώνες που εξελέγησαν για να μην αφήσουν να πέσει κανένα λαϊκό σπίτι στα χέρια τραπεζίτη και τώρα όρμησαν να αρπάξουν τα σπίτια του κοσμάκη!

Από πού κι ως πού στο όνομα του Ελληνικού λαού δικαστάδες και Συριζαίοι;! Στο όνομα εκείνου του λαού που ψήφισε «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα και το κάνατε σ’ ένα βράδυ «ΝΑΙ» χωρίς ν’ ανοίξει μύτη και χωρίς να βρεθεί ένας δικαστής να αντιδράσει ασκώντας κάποια δίωξη, ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας να αρνηθεί να δεχθεί και να επικυρώσει ένα μνημόνιο που ήταν σε κόντρα της απόφασης του Ελληνικού λαού;!

Από πού κι ως που δικαστάδες και Συριζαίοι στο όνομα του Ελληνικού λαού;! Ο Ελληνικός λαός στις εκλογές του Γενάρη του 2015 και στο δημοψήφισμα του Ιούλη του 2015 ψήφισε να σκιστούν τα μνημόνια με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο! Πότε άλλαξε την απόφασή του για το σκίσιμο των μνημονίων ώστε τον Αύγουστο του 2015 να ψηφιστεί μνημόνιο, όπως ψηφίστηκε από ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΑΝΕΛ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ και επικυρώθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας;! Πού ήταν τότε οι δικαστάδες να στείλουν ένα δικόγραφο, έστω για τα μάτια του κόσμου, στο όνομα του Ελληνικού λαού του οποίου η βούληση καταπατήθηκε με πολιτικό πραξικόπημα;! Από πού κι ως πού τολμούν οι δικαστάδες, οι οποίοι συνέπραξαν, σφυρίζοντας κλέφτικα, ώστε να καταπατηθεί η βούλησή του λαού,  να στέλνουν διαταγές πληρωμής και κατάσχεσης στο όνομα αυτού του λαού;!

Από πού κι ως πού τον Σεπτέμβρη του 2015 «σφραγίστηκε» από τον Ελληνικό λαό το πολιτικό πραξικόπημα της ψήφισης του τρίτου μνημονίου;! Ντε φάκτο αναγνώριση του πραξικοπήματος από τον λαό επειδή τα κόμματα που ψήφισαν το μνημόνιο καταπατώντας τις βουλές του Ελληνικού λαού πήραν πάνω από το 50%;! Και τα ψέματα που έλεγαν για άλλη μια φορά τον Σεπτέμβρη του 2015 τάζοντας αντισταθμιστικά μέτρα κι άλλες τέτοιες αηδιαστικές απάτες;! Είπαν τον Σεπτέμβρη του 2015 στον λαό ότι θα σκίσουν τελικά αυτόν αντί για τα μνημόνια;! Τολμάνε και μιλάνε για τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015 στις οποίες κατάφεραν σπέρνοντας την απογοήτευση και τον φόβο να μειώσουν δραματικά το εκλογικό σώμα αφού ψήφισαν 762.426 ψηφοφόροι λιγότεροι σε σχέση με τον Γενάρη του 2015 και 593.408 ψηφοφόροι λιγότεροι σε σχέση με το δημοψήφισμα!

Να πάψουν οι δικαστάδες να στέλνουν δικόγραφα κατασχέσεων στο όνομα του Ελληνικού λαού! Να τα στέλνουν στο όνομα του Τσίπρα, στο όνομα των τραπεζών, στο όνομα της Μέρκελ, στο όνομα της Λαγκάρντ, αλλά όχι στο όνομα του Ελληνικού λαού γιατί προσβάλουν την μνήμη του Παπαφλέσσα, του Μπελογιάννη, του Άρη, προσβάλουν την μνήμη των υπερασπιστών των Θερμοπυλών, προσβάλουν την μνήμη των υπερασπιστών του Κάστρου του Υμηττού, προσβάλουν την μνήμη όσων προσέφεραν το αίμα τους θυσία στην καθαρότητα των ουρανών!

«Και των αρχαίων κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις θα φρίξει» Γραμματείς, Φαρισαίοι, Δικαστάδες, Συριζαίοι και λοιποί υποκριτές, «ταραχή θα πέσει στον Άδη και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση την μεγάλη του ήλιου, σημάδι ότι ο καιρός να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση. Αλλά πριν, ιδού θα περάσουν γενεές το αλέτρι τους πάνω στη στέρφα γης. Και κρυφά θα μετρήσουν την ανθρώπινη πραμάτεια τους οι Κυβερνήτες, κηρύσσοντας πολέμους.» Όπου θα χορτασθούνε ο Χωροφύλακας, ο Στρατοδίκης και ο Δικαστικός Επιμελητής. «Αφήνοντας το χρυσάφι στους αφανείς, να εισπράξουν αυτοί τον μιστό της ύβρης και του μαρτυρίου. Και μεγάλα πλοία θ’ ανεβάσουν σημαίες, εμβατήρια θα πάρουν τους δρόμους, οι εξώστες να ράνουν με άνθη το Νικητή. Που θα ζει στην οσμή των πτωμάτων. Και του λάκκου σιμά του το στόμα, το σκοτάδι θ’ ανοίγει στα μέτρα του, κράζοντας: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;»

Βλέπω τα κεριά να καίνε στο μεγάλο τραπέζι της Αναστάσεως! Βλέπω την Επανάσταση που έρχεται!

Νάβις

«Πάνω από όλα ο μαρξισμός-λενινισμός και η ιδέα του σοσιαλισμού…»

Κατιούσα

«…Σήμερα περισσότερο από ποτέ, πρέπει να είμαστε σταθεροί υποστηρικτές του σοσιαλισμού και του μαρξισμού-λενινισμού. [Χειροκροτήματα] Σήμερα περισσότερο από ποτέ χρειάζεται να επιδείξουμε την αυτοπεποίθηση και την πίστη μας.
Πάνω από όλα, ο μαρξισμός-λενινισμός και η ιδέα του σοσιαλισμού ήταν που μας οδήγησαν ως εδώ που βρισκόμαστε τώρα, που κατέστησαν δυνατό αυτό το θαύμα, να γίνει ο λαός μας αυτό που είναι σήμερα και να αντιπροσωπεύει αυτό το οποίο αντιπροσωπεύουμε. Ο μαρξισμός-λενινισμός ήταν αυτός ο οποίος μας διαφώτισε, αυτός που μας επέτρεψε να βλέπουμε καθαρά. Ήταν ο μαρξισμός-λενινισμός, η ορθή ερμηνεία της πραγματικότητάς μας, που κατέστησε δυνατή τη νίκη. Και ήταν η συνεπής εφαρμογή των αρχών του μαρξισμού-λενινισμού που έδωσε στην πάλη μας περιεχόμενο, που έδωσε στην πάλη μας τους μεγάλους ιστορικούς κοινωνικούς της σκοπούς.
Ο μαρξισμός-λενινισμός ήταν αυτός που έδωσε στο Γκράνμα τη σημασία του. Και ποια σημασία θα είχε το Γκράνμα χωρίς αυτά τα οποία έχουμε σήμερα; Ποια σημασία θα είχε η μάχη μας στο στρατόπεδο της Μονκάδα ή η αναχώρησή μας από το Μεξικό ή η απόβαση στην Κούβα ή η πάλη στα βουνά ή η νίκη μας την 1η Γενάρη; Ή η νίκη στον βρώμικο πόλεμο, η νίκη στον κόλπο των Χοίρων, η διακήρυξη του σοσιαλισμού – ποια σημασία θα είχε το γεγονός ότι η χώρα μας είναι αυτό που είναι σήμερα, το γεγονός ότι είναι πρώτη στον κόσμο σε πολλά πράγματα: πρώτη στην παιδεία, πρώτη στην ιατρική περίθαλψη, πρώτη στην κοινωνική πρόνοια, πρώτη στην απασχόληση, μια από τις πρώτες στη διατροφή, πράγμα το οποίο αποδεικνύεται από το γεγονός ότι δεν υπάρχουν υποσιτιζόμενοι άνθρωποι στη χώρα μας. [Χειροκροτήματα]
Το γεγονός ότι η χώρα μας, αποκλεισμένη από την αυτοκρατορία επί τριάντα χρόνια, έχει σημειώσει τις κοινωνικές και υλικές επιτυχίες που έχει σημειώσει η Κούβα οφείλεται στον μαρξισμό-λενινισμό και οφείλεται στον σοσιαλισμό! [Παρατεταμένα χειροκροτήματα] Χωρίς αυτά θα ήμασταν ένα τίποτα. Χωρίς αυτά δεν θα είχε υπάρξει ποτέ μια Οκτωβριανή Επανάσταση. Χωρίς αυτά δεν θα είχαν απελευθερωθεί ποτέ οι αποικιοκρατούμενες χώρες. Χωρίς αυτά δεν θα είχαν γίνει επαναστάσεις στη Λατινική Αμερική. Χωρίς αυτά δεν θα είχε υπάρξει ποτέ μια σοσιαλιστική επανάσταση στην Κούβα.
Ο σοσιαλισμός είναι και θα εξακολουθήσει να είναι η ελπίδα, η μόνη ελπίδα, ο μόνος δρόμος για τους λαούς, τους καταπιεσμένους, τους εκμεταλλευόμενους, τους λεηλατημένους. Ο σοσιαλισμός είναι η μόνη επιλογή! Και σήμερα που οι εχθροί μας επιθυμούν να τον αμφισβητήσουν, πρέπει να τον υπερασπιζόμαστε περισσότερο από ποτέ…»

Φιντέλ Κάστρο

Φιντέλ Κάστρο “Στην υπεράσπιση του σοσιαλισμού” (εκδ. Διεθνές Βήμα, Αθήνα 2008)

Αυτοκαταργήθηκαν!

Μέχρι τώρα ξέραμε για «αόρατους» εργαζόμενους, όταν οι επιχειρήσεις κατά χιλιάδες τους εξαφανίζουν από τα κιτάπια τους, προκειμένου να τους απασχολούν ανασφάλιστους και αδήλωτους και ως τέτοιους να καταστρατηγούν κάθε εργασιακό τους δικαίωμα. Από χτες όμως μάθαμε και για «αόρατους» εργοδότες. Ο λόγος για τον Σύνδεσμο Επωνύμων Οργανωμένων Αλυσίδων Εστίασης (ΣΕΠΟΑ), ο οποίος, όπως καταγγέλλουν τα συνδικάτα, προκειμένου να αποφύγει να προσέλθει ακόμα και σε διαπραγμάτευση για την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας του κλάδου, αυτοκαταργήθηκε ως εργοδοτική οργάνωση, άλλαξε το καταστατικό του, μέχρι και το ΔΣ του! Και δεν πρόκειται, βέβαια, για κάποιους «μικρούς» μαγαζάτορες της γειτονιάς, αλλά όπως και ο τίτλος του Συνδέσμου μαρτυρά, πρόκειται για τις επώνυμες αλυσίδες εστίασης στον κλάδο του «γρήγορου φαγητού». Μέλη της διοίκησης ήταν μέχρι την αντικατάστασή τους οι επικεφαλής επιχειρήσεων σε αλυσίδες όπως «Goody's», «Βενέτης», «Fridays», «Everest», «Γρηγόρης», «Food Plus - KFC», «Pizza Fan», «Coffee Island», «Autogrill», «Flocafe», «Πίτα Παν», «La Pasteria», «Palmie Bistro»... Δεν είναι, βέβαια, οι μοναδικοί καπιταλιστές που με ή χωρίς τερτίπια και πατώντας πάνω στο αντεργατικό οικοδόμημα που διέλυσε τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, αρνούνται να διαπραγματευτούν με τα συνδικάτα για την υπογραφή συμβάσεων. Είναι κι αυτή μια πρόσθετη απόδειξη για τη σημασία που έχει η οργάνωση της πάλης από τους ίδιους τους εργαζόμενους, σε σύγκρουση με την εργοδοσία και την πολιτική που υπερασπίζεται τα συμφέροντά της, για να υποχρεωθεί να υπογράψει Συλλογικές Συμβάσεις, με αυξήσεις και καλύτερους όρους δουλειάς.

Ψέμα με κοντά ποδάρια

Τα χτεσινά λόγια του πρωθυπουργού στη βράβευσή του για το «σθένος» με το οποίο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ χτυπάει τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, ότι «σε λίγους μήνες, το καλοκαίρι του 2018, οδηγούμε τη χώρα με ασφάλεια έξω από τα μνημόνια και την ασφυκτική επιτροπεία», είναι ψέμα ολκής με πολύ κοντά ποδάρια.
Το επιβεβαίωσε μια μέρα πριν η ίδια η Κομισιόν, δημοσιοποιώντας τη Φθινοπωρινή Εκθεση για τα περιβόητα «ευρωπαϊκά εξάμηνα», τα μνημόνια διαρκείας δηλαδή που κρέμονται μόνιμα πάνω από τα κεφάλια των λαών της Ευρώπης και από τα οποία η Ελλάδα προσωρινά μόνο εξαιρείται έως το επόμενο καλοκαίρι, μιας που εφαρμόζει τα τρέχοντα μνημόνια.
Κάνοντας πλήθος συστάσεων και υποδείξεων προς μια σειρά από κράτη - μέλη (και μιλάμε για καπιταλιστικές οικονομίες στον πυρήνα της Ευρωζώνης, όπως η Γαλλία και η Ιταλία) η Κομισιόν ζητάει να «λάβουν μέτρα», με «περαιτέρω διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», για να προσαρμόσουν τη δημοσιονομική τους πορεία σε όσα προβλέπει το Σύμφωνο Σταθερότητας.
Να ενισχύσουν, δηλαδή, και με νέα μέτρα το αντιλαϊκό τους οπλοστάσιο, για να θωρακιστούν η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων και η ανταγωνιστικότητα της Ευρωζώνης σε σχέση με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα στην παγκόσμια αγορά.
Μάλιστα, οι συστάσεις γίνονται ακόμα πιο αποκαλυπτικές στο σημείο που η Κομισιόν διαπιστώνει ότι όλα αυτά θα πρέπει να γίνουν σε συνθήκες «εύρωστης οικονομικής δραστηριότητας στη ζώνη του ευρώ και στην ΕΕ». Σε συνθήκες, δηλαδή, όπου τα κέρδη του κεφαλαίου ανακάμπτουν, θεωρώντας μάλιστα ακριβώς «την παρούσα ευνοϊκή συγκυρία, ευκαιρία για να ενισχύσουμε περαιτέρω την ΟΝΕ», όπως επισήμανε και ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν, Β. Ντομπρόβσκις.
Να, λοιπόν, ποια είναι η «κανονικότητα» στην οποία θέλει να επιστρέψει το κεφάλαιο. Να σε τι ζητάνε από το λαό να βάλει πλάτη: Στα μνημόνια διαρκείας, στα «ευρωπαϊκά εξάμηνα», στους «αυτόματους δημοσιονομικούς κόφτες», στα «σύμφωνα σταθερότητας» και όλα τα υπόλοιπα που προβλέπει η συμμετοχή στην ιμπεριαλιστική ένωση της ΕΕ.
Ξανά και ξανά επιβεβαιώνεται ότι το παραμύθι πως η ανάκαμψη για λογαριασμό του κεφαλαίου είναι η λύση στα λαϊκά προβλήματα, όχι μόνο δεν ισχύει, αλλά το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει: Η ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου σήμερα, η «σταθεροποίηση» και θωράκισή της αύριο, έχουν ως προϋπόθεση την περαιτέρω ισοπέδωση εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων.
Οι αποδείξεις, εξάλλου, για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα είναι πάρα πολλές: Τα ψηφισμένα για το 2019 και το 2020 μέτρα, το τσεκούρι σε αφορολόγητο και συντάξεις είναι εδώ. Εδώ είναι και η συμφωνία για τα ματωμένα πλεονάσματα σε βάθος δεκαετιών, ώστε να πληρωθούν μέχρι δεκάρας τα δάνεια που πήρε το κράτος για να τροφοδοτήσει το κεφάλαιο στον προηγούμενο κύκλο της κερδοφορίας του.
Πολύ περισσότερο, εδώ είναι και τα παλιάς και νέας κοπής μέτρα που διαμορφώνουν το αντεργατικό πλέγμα, με βάση το οποίο οι εργάτες ξεζουμίζονται στους χώρους δουλειάς, ενώ αυξάνεται η πίεση σε μικρομεσαίους αγρότες, αυτοαπασχολούμενους και μικρούς ΕΒΕ, που συνθλίβονται στον ανταγωνισμό με τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και τελικά τους «αδειάζουν» στην κυριολεξία τη γωνιά.
Σε αυτό το πλαίσιο, της καπιταλιστικής οικονομίας, της συμμετοχής στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, όπως η ΕΕ, η «επιτροπεία» για τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες είναι και θα είναι μόνιμη. Στο προσκήνιο μπορούν να τις φέρουν μόνο οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, με τον αγώνα και τη συμμαχία τους, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, τα κόμματά του και τις ιμπεριαλιστικές του ενώσεις.

Οι ιμπεριαλιστές αιματοκύλησαν τα Βαλκάνια

Με αφορμή την καταδίκη σε ισόβια του Ράτκο Μλάντιτς, Σερβοβόσνιου πρώην στρατηγού, που δικάστηκε από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης για την Πρώην Γιουγκοσλαβία, με την κατηγορία της «γενοκτονίας» και των «εγκλημάτων πολέμου», τα αστικά επιτελεία και στην Ελλάδα προσπαθούν να «βγάλουν λάδι» τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που σχεδίασαν και συνέδραμαν με κάθε τρόπο το διαμελισμό της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, μετά την παλινόρθωση του καπιταλισμού, υποδαύλισαν εθνικισμούς, εξόπλισαν και στήριξαν - για μια δεκαετία σχεδόν - αντίπαλες εθνικιστικές στρατιωτικές ομάδες, άναψαν τη φωτιά του πολέμου και επαναχάραξαν με των λαών το αίμα τα σύνορα στα εύφλεκτα Βαλκάνια. Είναι οι ίδιες δυνάμεις που στη συνέχεια, με διάφορα προσχήματα και αφορμές, επικαλούμενες τα ανθρωπιστικά τους τάχα ιδεώδη (!), οργάνωσαν και εκτέλεσαν απροκάλυπτες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην πρώην Γιουγκοσλαβία, με προγεφύρωμα και την Ελλάδα, που άφησαν πίσω τους χιλιάδες νεκρούς και δημιούργησαν κράτη - προτεκτοράτα στην περιοχή, ανάβοντας το φιτίλι για νέες εντάσεις και ανταγωνισμούς, όπως αποδεικνύεται και από τις σημερινές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή.

***

Αξίζει μια ενδεικτική αναφορά στα βασικότερα γεγονότα που αφορούν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι: Ηταν καταρχήν η ανατροπή του σοσιαλισμού που διαμόρφωσε το έδαφος των εθνικιστικών συγκρούσεων. Ηταν όμως οι ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (Γερμανία, Γαλλία, ΗΠΑ κ.λπ.) που υποδαύλισαν τα εθνικιστικά πάθη στην πρώην Γιουγκοσλαβία, αναγνώρισαν πρώτες την Κροατία και τη Σλοβενία, που αποσπάστηκαν το Δεκέμβρη του 1991 από το ενιαίο κράτος. Στη συνέχεια, υποδαυλίστηκαν με διάφορα μέσα οι συγκρούσεις στην πολυεθνοτική Βοσνία - Ερζεγοβίνη και ξεκίνησε ο πόλεμος του 1992 - '95, όπου αξιοποιήθηκαν και θρησκευτικές - εθνοτικές ιδιαιτερότητες που αναζωπυρώθηκαν στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής επέμβασης. Το ΝΑΤΟ στήριξε ανοιχτά τους Κροάτες και τους Μουσουλμάνους της Βοσνίας και ξεκίνησε αεροπορικές επιδρομές κατά των Σέρβων το 1994 και το 1995, αλλάζοντας το συσχετισμό στο πεδίο των μαχών. Ακολούθησαν η Συμφωνία ειρήνης «με το πιστόλι στον κρόταφο» του Ντέιτον (Νοέμβρη '95), που οδήγησε στην καντονοποίηση της περιοχής. Ενα χρόνο μετά την υπογραφή της Συμφωνίας, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι (κυρίως Βρετανοί, Γερμανοί και Γάλλοι) θέριεψαν τους Κοσσοβάρους Αλβανούς αυτονομιστές του ΟΥΤΣΕΚΑ, που άρχισαν να διεκδικούν με ακόμη μεγαλύτερη ένταση την απόσχιση της επαρχίας από τη Σερβία. Τον Ιούνη του 1998 έγινε η ΝΑΤΟική άσκηση «Αποφασιστικό Γεράκι», που ήταν πρόβα τζενεράλε για τη μετέπειτα ΝΑΤΟική επέμβαση.

***

Το Γενάρη του 1999, το ΝΑΤΟ αξιοποίησε μια από τις πολλές προβοκάτσιες των ιμπεριαλιστών για να ξεκινήσει την επιχείρηση «κατά της εθνοκάθαρσης» και της «προστασίας των δικαιωμάτων των Αλβανών». Ακολούθησαν οι «Συμφωνίες ειρήνης» του Ραμπουγιέ και του Παρισιού, που ουσιαστικά οδηγούσαν στην πλήρη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και την απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου. Η άρνηση αυτού του εκβιασμού από την τότε κυβέρνηση της Γιουγκοσλαβίας οδήγησε στην αμερικανοΝΑΤΟική επέμβαση στις 24/3/1999, όπου για 78 μέρες βομβαρδιζόταν όλη η χώρα. Ρίχτηκαν 500.000 βόμβες, από τις οποίες οι 35.450 ήταν με απεμπλουτισμένο ουράνιο, απαγορευμένες από τις Διεθνείς Συνθήκες, στοχεύοντας κατοικημένες περιοχές, νοσοκομεία, σχολεία, νηπιαγωγεία, καραβάνια άμαχων προσφύγων, γηροκομεία, υποδομές. Το τέλος του πολέμου, τον Ιούνη του ίδιου έτους, βρήκε το ΝΑΤΟ επικεφαλής των δυνάμεων κατοχής του Κοσσυφοπεδίου, ενώ οι Αμερικανοί δημιούργησαν εκεί τη μεγαλύτερη στρατιωτική τους βάση στο εξωτερικό, την υπερ-βάση Μπόνστιλ, στα σύνορα Κοσσυφοπεδίου - Αλβανίας. Με την ολοκλήρωση της διάλυσης της ΟΔ της Γιουγκοσλαβίας, προωθήθηκε η λεηλασία των Βαλκανίων με το «Σύμφωνο Σταθερότητας για τη Ν/Α Ευρώπη», ενώ στήθηκε και το Διεθνές Δικαστήριο, για το ξέπλυμα των ιμπεριαλιστικών εγκλημάτων.

***

Ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία αποτέλεσε πεδίο εφαρμογής της παλιάς και δοκιμασμένης τακτικής «διαίρει και βασίλευε», που στη συνέχεια επανέλαβε το ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Συρία. Η πραγματική αιτία του πολέμου ήταν ο έλεγχος συνολικά των Βαλκανίων, που αποτελούν σταυροδρόμι τριών ηπείρων (Ευρώπη, Ασία, Αφρική) με τεράστια γεωστρατηγική σημασία για τους δρόμους διακίνησης εμπορευμάτων και των διαδρομών των αγωγών Ενέργειας. Αυτός ο ανταγωνισμός συνεχίζεται και σήμερα (με ενεργό συμμετοχή των αστικών τάξεων στα κράτη που δημιουργήθηκαν από το διαμελισμό της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας), ανάμεσα σε ΗΠΑ - ΕΕ με τη Ρωσία και την Κίνα, που έχουν τα δικά τους ερείσματα και σχεδιασμούς στην περιοχή. Αλλά και μεταξύ των κρατών - μελών σε ΝΑΤΟ - ΕΕ, που έχουν ανταγωνιστικά συμφέροντα και όχι ενιαία στάση απέναντι στη Ρωσία. Στο πλαίσιο αυτών των ανταγωνισμών αναζωπυρώνονται εθνικισμοί και αντιθέσεις, με τη συμμετοχή και άλλων κρατών, όπως της Τουρκίας, με τα σχέδια για «μεγάλη Αλβανία», τις διεργασίες στην ΠΓΔΜ και αλλού, που δεν μπορούν να ειδωθούν αποκομμένες από τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή και μυρίζουν κυριολεκτικά μπαρούτι.

***

Το ΚΚΕ ήταν το μοναδικό κόμμα που με σταθερότητα κατήγγειλε τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία και τη συμμετοχή της Ελλάδας, με αποφάσεις της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και τη συναίνεση της ΝΔ, που έδιναν «γην και ύδωρ» στο ΝΑΤΟ. Αλλά και τη γραμμή των «ίσων αποστάσεων» που πρόβαλλε ο τότε ΣΥΝ, μαζί με άλλες οπορτουνιστικές δυνάμεις στην Ευρώπη. Το ΚΚΕ πρωτοστάτησε στις μαζικές αντιπολεμικές - αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις στην Ελλάδα, στην έμπρακτη έκφραση της αλληλεγγύης προς το λαό της Γιουγκοσλαβίας, απαιτώντας την απεμπλοκή της χώρας από το βρώμικο πόλεμο. Οι προειδοποιήσεις του για τους κινδύνους από την επαναχάραξη των συνόρων και την υποδαύλιση των εθνικιστικών παθών, για να υπηρετούνται συμφέροντα ενάντια στους λαούς, επαληθεύτηκαν, επιβεβαιώνοντας την ανάγκη να δυναμώσει η πάλη του λαού ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους πολέμους, για την απεμπλοκή της Ελλάδας απ' αυτούς, το κλείσιμο των βάσεων και την αποδέσμευση της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Αγώνας που είναι άρρηκτα δεμένος με την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου σε κάθε χώρα, τη συντριβή του σάπιου καπιταλισμού, που γεννάει πολέμους, φτώχεια, εκμετάλλευση και προσφυγιά.