Καταπέλτης ο Μάρκο Ρίτσο κατά Μπενίνι: “Άξιζε να παραχαράξεις την ιστορία για ένα Όσκαρ και ένα Χρυσό Λέοντα;”

 

Με αφορμή την ανακοίνωση για απονομή βραβείου Χρυσού Λέοντα συνολικής σταδιοδρομίας του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Βενετίας στο Ρομπέρτο Μπενίνι, ο Μάρκο Ρίτσο δεν έχασε την ευκαιρία να ρίξει τα φαρμακερά του βέλη στον ηθοποιό και σκηνοθέτη, που από εικονοκλάστης και ανατρεπτικός, μετατράπηκε τις τελευταίες δεκαετίες σε έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους γελωτοποιούς του συστήματος, στο εξωτερικό και στη χώρα του.

“Βραβείο στο Μπενίνι: πώς η συμμόρφωση στη μονολιθική σκέψη της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης γίνεται νόμισμα για να ξεπληρωθούν όσους εγκατέλειψαν τα χαρακώματα. Άξιζαν το Όσκαρ και ο Χρυσός Λέων την παραχάραξη του ιστορικού γεγονός της απελευθέρωσης των περισσότερων στρατοπέδων συγκέντρωσης από τους Σοβιετικούς κι όχι τις ΗΠΑ;”

Ο λόγος φυσικά για τη διασημότερη ταινία του Μπενίνι, για την οποία έλαβε και 3 χρυσά αγαλματίδια “Η ζωή είναι ωραία”, όπου το στρατόπεδο του Άουσβιτς, (που δεν κατονομάζεται, αλλά σαφώς φωτογραφίζεται ως τέτοιο, εμφανίζεται να απελευθερώνεται από αμερικανούς στρατιώτες, με την ΕΣΣΔ και γενικά τους κομμουνιστές να μην υπάρχουν ούτε ως μακρινή αναφορά.

Δεν είναι η πρώτη φορά που γγ του Κομμουνιστικού Κόμματος εκφράζει την κριτική του για το κατάντημα του καλλιτέχνη, αφού είχε τοποθετηθεί με αφορμή το θόρυβο που είχε ξεσπάσει όταν πέρσι το Φλεβάρι είχε εισπράξει 300.000 ευρώ ως παρουσιαστής του φεστιβάλ του Σαν Ρέμο. Ο Ρίτσο τότε είχε πει πως ο “Μπενίνι των νιάτων μου […] ήταν αξιαγάπητος”, αλλά στη συνέχεια έγινε “κωμικός του καθεστώτος”, που το μήνυμά του από “ανατρεπτικό έγινε τώρα κονφορμιστικό και βαρετό”, χαρακτηρίζοντας “ντροπή” ότι ο ίδιος δέχτηκε να λάβει αμοιβή που “ένας εργάτης δεν βγάζει σε όλη του τη ζωή”.

H ενσωμάτωση του Μπενίνι είναι βέβαια τέτοια, που δε χρειάζεται κανείς να είναι κομμουνιστής για να την αντιληφθεί, γι’αυτό εξάλλου η ανακοίνωση της είδησης, πέρα από υμνολογίες στον ιταλικό τύπο, προκάλεσε και εύλογα ρητορικά ερωτήματα, όπως το πώς γίνεται κάποιος να θεωρείται αντικομφορμιστής και να έχει γεμίσει τα ράφια του με κάθε είδους βραβεία, αντί να είναι αποκλεισμένος από αυτά.

Το ερώτημα για το αν άξιζαν τον κόπο όλ’ αυτά, τη γνωρίζει μόνο ο ίδιος, εξάλλου δεν είναι ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος και ίσως ούτε καν ο πιο ταλαντούχος από όσους έκαναν ακριβώς την ίδια πορεία από την αμφισβήτηση στην απολογία του συστήματος.

Η Ιμπεριαλιστική Ελλάδα !!!

 

 

Οταν απ την  Ρουαντα ως το Σουδαν και απο τον Περσικο ως το Αφγανισταν συμμετεχουν ελληνικες στρατιωτικες δυναμεις στην 

κατοχη και διεθνη ελεγχο αυτων των χωρων ,κι απ την αλλη Ελληνικες επιχειρησεις διαπλεκονται με τις αστικες ταξεις γειτονικων χωρων και μαλιστα υπο την μορφη μονοπωλιων στις χωρες αυτες 

ειναι αποριας αξιον πως υπαρχουν Ελληνες "αριστεροι "και "κομμουνιστες" που δε αποδεχονται τον ιμπεριαλιστικο ρολο της Ελλαδας

.Δεν εχουν διαβασει κι αν το εχουν διαβασει δεν το εχουν κατανοησει τον "ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ " του Λενιν ουτε την λειτουργια 

της Πυραμιδας του σε παγκοσμια βαση .Τοτε που ο ηγετης αυτος του κομμουνιστικου κινηματος αποδεικνυε οτι ως κι η ...Ελβετια 

συμμετειχε στην ιμπεριαλιστικη πυραμιδα αυτοι σημερα μοιαζουν να θιγονται περισσοτερο κι απο τους ντοπιους αστους οταν λες 

οτι κι η Ελλαδα ειναι ιμπεριαλιστικη χωρα .Με την αρνηση τους να δεχτουν αυτο στην  ουσια βγαζουν λαδι την ντοπια αστικη ταξη 

και την απαλλασουν απο ενα ρολο που της εχει αναθεσει ο Ιμπεριαλισμος αποδεχομενος την στην παγκοσμια πυραμιδα του.

Εδω και 100 και πλεον χρονια εχει που περασε ο καπιταλισμος στο επομενο και ανωτατο σταδιο του και πλεον μιλαμε για καταμερισμο 

"εργασιας" μεταξυ των αστικων ταξεων που πλεον εχει αγκαλιασει ολη την Υφηλιο και αναλογως του ρολου που εχει 

επιλεξει το ΚΕΝΤΡΟ η καθε χωρα συμμετεχει λιγο εως πολυ σ αυτον .Η οικονομικη διεισδυση και ο ελεγχος ολων των οικονομιων 

ειναι το πρωτο χαρακτηριστικο αυτου του νεου σταδιου ,επεται η στρατιωτικη επιβολη και η διακυβερνηση καθε χωρας .

Το γαιτανακι του Ιμπεριαλισμου απλωνεται στο δικαστικο συστημα την αστυνομικη επιβολη και σε καθε πτυχη της κοινωνκης ζωης μιας χωρας

Αν δεν το δεις σαν παγκοσμιο ενιαιο συστημα που μοιραζει ρολους σε δικους του και να το αντιμετωπισεις και ενιαια τοτε κανεις μια τρυπα 

στο νερο και κυνηγας ανεμομυλους  παρεα με τον Παντσο σου !!

Χρεος του κ.κινηματος και καθε τοπικου ΚΚ να αρχιζει να ξηλωνει την Πυραμιδα τους αλλα πρωτα απ ολα να ξεδιαλυνει το τεραστιο αυτο ιδεολογικο ζητημα και να γνωρισει τον ΕΧΘΡΟ σημερα ...

ΕΓΚΕΛΑΔΟΣ

«Μέχρι να μπει στη δούλεψη και το τελευταίο παράσιτο της Γης, κανένας μισθωτός σκλάβος να μην ησυχάζει»*

 

 

 

Με αφορμή την επέτειο δολοφονίας του Λούη Τίκα στις 20 Απρίλη 1914 στο Λάντλοου του Κολοράντο

 

{2} Οι απεργοί στο Λάντλοου

Στις 20 Απρίλη 1914 ο υποκόπανος του όπλου του επικεφαλής της εθνοφρουράς Καρλ Λίντερφελντ θρυμμάτισε τον κρόταφο του Λούη Τίκα, ενός Ελληνα συνδικαλιστή (Ηλίας Σπαντιδάκης το ελληνικό όνομά του), από τους πρωτεργάτες της μεγάλης απεργίας των ανθρακωρύχων στο Λάντλοου των ΗΠΑ. Η κηδεία του Τίκα μετατράπηκε σε μια τεραστίων διαστάσεων διαδήλωση εργατών από 26 εθνικότητες, με την πομπή να έχει μήκος ένα μίλι. Η απεργία στο Λάντλοου καταγράφηκε στις χρυσές σελίδες του εργατικού κινήματος στις ΗΠΑ.

 

***

Η ιστορία του εργατικού κινήματος στην Αμερική είναι αρκετά πλούσια. Στις αρχές του 19ου αιώνα, τα αιτήματα για υψηλότερο μισθό και για αναγνώριση των εργατικών οργανώσεων γίνονται η αφορμή για το ξέσπασμα απεργιών. Ενας παράγοντας που επιτάχυνε τις διεργασίες ήταν η άφιξη των μεταναστών. Το 1830, καταφθάνει στις ΗΠΑ ένας μεγάλος αριθμός μεταναστών, κυρίως Ιρλανδοί, Γερμανοί και Ολλανδοί. Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων αυτών ήταν φτωχοί και εξαθλιωμένοι και είχαν μεταναστεύσει με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής. Ετσι, λοιπόν, από το 1830 και μετά, έχουμε αύξηση των απεργιών και των αυθόρμητων και ανοργάνωτων κινημάτων. Σαν κύριοι υποκινητές πολλών από αυτών εμφανίζονται οι Ιρλανδοί.

Αιτία των κινημάτων αυτών ήταν οι άθλιες συνθήκες εργασίας στα σιδηροδρομικά έργα και στα κανάλια, όπου δεν υπήρχε η απαραίτητη προστασία των εργαζομένων, καθώς και τα ατυχήματα και οι αρρώστιες που ήταν συχνό φαινόμενο. Βέβαια, αυτές οι κινητοποιήσεις αντιμετωπίζονταν με την καταστολή και κυρίως με την επέμβαση της Χωροφυλακής.

{1η) Η πομπή στην κηδεία του Λούη Τίκα απλωνόταν σε μήκος ενός μιλίου

Μετά το τέλος του αμερικανικού Εμφυλίου (1861-1865) που είχε γεννήσει μεγάλες περιουσίες για τους τότε καπιταλιστές και ειδικά την περίοδο 1870-1900, η τεράστια ανάπτυξη των αμερικανικών μονοπωλίων ανέδειξε - παράλληλα - την άλλη όχθη: Τη φτώχεια, τις κακουχίες και τις άθλιες συνθήκες δουλειάς της εργατικής τάξης.

Στην ίδια κατεύθυνση συνέδραμαν και μια σειρά καπιταλιστικές οικονομικές κρίσεις που διέκοπταν την ανοδική πορεία της καπιταλιστικής παραγωγής, με πιο χαρακτηριστική αυτή που ξέσπασε στις ΗΠΑ το 1873, η οποία διήρκεσε για 5 χρόνια και σηματοδότησε την έναρξη του περάσματος του αμερικανικού καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο.

Τότε άρχισε η ισχυροποίηση του εργατικού κινήματος, με τη συνένωση των εργατών, των αγροτών, των μαύρων και των μικρών επιχειρηματιών. Ιδρυτής της πρώτης δραστήριας εθνικής εργατικής οργάνωσης ήταν ο μεταλλουργός Ουίλιαμ Σίλβις.

Το κλείσιμο της μεγάλης τράπεζας «Τζέι Κουκ και Σία» στη Φιλαδέλφεια και οι συνέπειες που ακολούθησαν, οδήγησαν το 1877 το ένα πέμπτο του εργατικού δυναμικού να είναι άνεργο, καθώς και στη μείωση μισθών. Επιπρόσθετα, λόγω λοκάουτ, μαύρων λιστών και κατηγοριών συνωμοσίας, από τα τριάντα εθνικά συνδικάτα, έμειναν εν ενεργεία τα οκτώ ή εννιά.

Στην αντίπερα ταξική όχθη η κρίση προώθησε τη συγκέντρωση, αλλά και τη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, αποτελώντας την πρώτη ύλη για τη δημιουργία επιχειρηματικών κολοσσών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο Τζον Ντ. Ροκφέλερ, ο οποίος κατόρθωσε να απορροφήσει στη διάρκεια της κρίσης εκατοντάδες ανταγωνιστών του.

 

{7} Ο καταυλισμός Forbes κατεστραμμένος από την εθνοφρουρά

Λίγα χρόνια αργότερα (1882) ο Ροκφέλερ ίδρυσε το πρώτο μοντέρνο τραστ στον κόσμο, τη «Στάνταρντ Οϊλ Κόμπανι», που αποτέλεσε το μοντέλο για την αμερικανική βιομηχανία.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες γιγάντωσης των καπιταλιστικών εταιρειών από τη μια, αλλά και άθλιων συνθηκών διαβίωσης, ανεργίας, φτώχειας και εξοντωτικής δουλειάς, από την άλλη, εμφανίζονται και τα πρώτα κύματα μεγάλων απεργιών. Στις 16 Ιούλη 1877, ξεσπάει η πρώτη πανεθνική απεργία στην Ιστορία των ΗΠΑ. Ελαβε χώρα στους σιδηροδρόμους και η εξάπλωσή της ήταν άμεση σε πολλούς κλάδους και σε πολλές πολιτείες. Αμεση, όμως, ήταν και η απάντηση του αμερικανικού στρατού, που πυροβολούσε τους εργάτες, με αποτέλεσμα πολλούς νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες. Μέσω της τεράστιας κινητοποίησης του στρατού και του επιχειρηματικού κόσμου, η απεργία έληξε στις 2 Αυγούστου.

Τη δεκαετία του 1880, κατέφθασαν στις ΗΠΑ ακόμα 5.246.613 μετανάστες, οι οποίοι εργάστηκαν υπό άθλιες συνθήκες στις πιο σκληρές εργασίες της εποχής σε ορυχεία, χαλυβουργεία και σιδηροδρόμους. Μεγάλος όγκος των ανθρώπων αυτών χρησιμοποιήθηκαν ως απεργοσπάστες από τους εργοδότες, καθώς δεν είχαν κιόλας επίγνωση των δικαιωμάτων τους.

Η όλο και πιο σχεδιασμένη και επεξεργασμένη προσπάθεια των καπιταλιστών να αντιμετωπίσουν το εργατικό κίνημα έφερε ορισμένα αποτελέσματα, αλλά δεν οδήγησε και στη συντριβή του. Το 1886, η 1η Μάη ορίζεται από την Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας ως μέρα έναρξης μιας παναμερικανικής απεργίας για την κατοχύρωση του 8ώρου. Στην απεργία συμμετέχουν 500.000 εργάτες με επίκεντρο τις βιομηχανικές πόλεις του Σικάγο. Εκεί, με αφορμή την έκρηξη μιας βόμβας που αποδίδεται σε προβοκάτσια της αστυνομίας, συνελήφθησαν πολλοί από τους ηγέτες του εργατικού κινήματος. Τον Νοέμβρη του 1887 τέσσερις από αυτούς απαγχονίστηκαν.

 

{6} Οι εθνοφρουροί χτυπούν τους απεργούς με μυδραλιοβόλα

Παράλληλα με την καταστολή, η αστική τάξη ενίσχυε και το νομικό της οπλοστάσιο για την αντιμετώπιση του εργατικού κινήματος. Το 1888, στη Μασαχουσέτη, αναφέρεται η πρώτη περίπτωση εργατικής Διαταγής, όταν ένα δικαστήριο απαγόρευσε σε απεργούς ενός κλωστικού εργαστηρίου τη χρήση σημαιών με σύμβολα, διότι τα θεώρησε ως μέσο εκφοβισμού και απειλής εναντίον ατόμων, για να μην συνεχίσουν τη δουλειά τους.

Βαδίζοντας προς τις αρχές του εικοστού αιώνα, οι ΗΠΑ αναδεικνύονται σε πρώτη παγκόσμια βιομηχανική δύναμη, ξεπερνώντας τον παλιό τους αντίπαλο, το Ηνωμένο Βασίλειο.

Την ίδια περίοδο, τα χρόνια 1903-1904, πραγματοποιήθηκε η μεγάλη απεργία στο Κολοράντο, με βασικό αίτημα το 8ωρο, η οποία έληξε με λαμπρή νίκη της νεοσυσταθείσας Δυτικής Ομοσπονδίας Μεταλλωρύχων. Το 1912, μια ακόμα ονομαστή απεργία ξεσπά, έπειτα από πρωτοβουλία των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου και με τη συμμετοχή 23.000 υφαντουργών του Λόρενς της Μασαχουσέτης. Αιτία της απεργίας αποτέλεσε η περαιτέρω μείωση μισθού των έξι δολαρίων τη βδομάδα για τις γυναίκες και τα παιδιά, λόγω μείωσης των ωρών εργασίας, από πενήντα έξι τη βδομάδα σε σαράντα τέσσερις με πολιτειακό νόμο. Επειτα από 9 βδομάδες απεργιακού αγώνα, η απεργία έληξε στις 14 Μάρτη με νίκη των απεργών και αύξηση των αποδοχών τους.

 

{9} H εφημερίδα «ΟΡΓΑΝΩΣΙΣ»

Γενικότερα, στα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα εντάθηκαν τόσο η συνδικαλιστική οργάνωση όσο και οι απεργιακοί αγώνες της εργατικής τάξης. Οσο το εργατικό κίνημα συνειδητοποιούσε τον ταξικό του αντίπαλο, τόσο πιο πολύ οργανωνόταν μαζικά και διεξήγαγε «πολέμους» με διάφορα μέσα και τρόπους εναντίον του. Στον αγώνα αυτό σημαντικό ρόλο έπαιξαν και οι Ελληνες μετανάστες.

 

Οι Ελληνες μετανάστες

Μετά από τη χρεοκοπία του 1893 και περισσότερο μετά από τον πόλεμο του 1897, η εξαθλίωση της εργατικής τάξης και της φτωχής αγροτιάς πυροδότησε μεταναστευτικό κύμα. Την περίοδο 1890 - 1925 περίπου 500.000 Ελληνες και «ανήκοντες στην ελληνική φυλή» (Ελληνες από την Οθωμανική Αυτοκρατορία) μετανάστευσαν στις ΗΠΑ. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία (πάνω από 90%) είχαν εργασιακή εμπειρία από μικρές βιοτεχνικές μονάδες ή αγροτικές εργασίες. Ετσι, εργάστηκαν σε βαριές δουλειές χαμηλής ειδίκευσης (ορυχεία, κατασκευή σιδηροδρόμων, υφαντουργεία).

Οι Ελληνες μαζί με άλλους μετανάστες αποτέλεσαν μία από τις βασικές πηγές φθηνής εργατικής δύναμης. Τα μεροκάματά τους ήταν μικρότερα και τα ωράρια εξαντλητικά. Ακόμα και ο πενιχρός μισθός τους επέστρεφε στις εταιρείες, οι οποίες τους νοίκιαζαν τα σπίτια όπου έμεναν, κατείχαν τα μαγαζιά από τα οποία αγόραζαν τα είδη πρώτης ανάγκης και τα εργαλεία της δουλειάς, έλεγχαν μονοπωλιακά τις τιμές του ηλεκτρικού, του νερού, του ταχυδρομείου κ.λπ. Επίσης, οι μετανάστες ήταν αναγκασμένοι να συντηρούν τους γιατρούς της εταιρείας, τους κληρικούς τους, τα σχολεία, αλλά και να αποδίδουν τμήμα του μισθού τους στους ομοεθνείς τους υπεύθυνους των γραφείων εργασίας, που στρατολογούσαν εργάτες για λογαριασμό των εταιρειών.

Οι άθλιες συνθήκες τροφοδότησαν σταδιακά την πολιτική και συνδικαλιστική οργάνωση των Ελλήνων μεταναστών. Μεγάλη δράση ανέπτυξε ο Κεφαλονίτης Σπυρίδων Μεταξάς, ο οποίος ήταν γνώστης των διεργασιών στους κόλπους του επτανησιακού ριζοσπαστισμού και μετανάστευσε το 1908 στις ΗΠΑ.

 

{8} Πέτρος Κατσούλης, ο νέος Ελληνας αρχηγός των απεργών του Λάντλοου, που εξέλεξαν μετά τη δολοφονία του Λούη Τίκα

Ο Μεταξάς πρωτοστάτησε στη συγκρότηση παραρτημάτων του Συνδέσμου των Εργαζόμενων Τάξεων (ΣΤΕΤ) του Πλάτωνα Δρακούλη, στις ΗΠΑ, ενώ ανέλαβε και ανταποκριτής της σοσιαλιστικής εφημερίδας «Ερευνα». Το 1912, οι Ελληνες σοσιαλιστές συνεδρίαζαν στο καφενείο «Ανόρθωση» του Σαν Φρανσίσκο, ενώ παραρτήματα του ΣΤΕΤ είχαν ιδρυθεί σε διάφορες πόλεις των ΗΠΑ, ανάμεσα στις οποίες και η Μινεάπολις.

Σε άρθρο του το 1912 στην «Ερευνα», ο Μεταξάς ανέφερε: «Εις την Αμερικήν θα δοθεί η πρώτη μεγάλη οριστική μάχη μεταξύ της Εργατικής Τάξεως και της Πλουτοκρατίας (...) και ίσως θα ιδώμεν την ερυθράν σημαίαν κυματίζουσαν επί του Καπιτωλίου της Ουασινγκτώνος».

Την ίδια περίοδο, οι Ελληνες και Ιταλοί εργάτες είχαν καθοριστική συμμετοχή στην προαναφερόμενη μεγάλη απεργία των υφαντουργών, ενώ στη βορειοδυτική ακτή των ΗΠΑ, και πάλι με πρωτοβουλία των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου, κηρύχτηκε απεργία των Ελλήνων και Φινλανδών υλοτόμων. Οι Αρχές επιβίβασαν με τη βία τους υλοτόμους σε τρένα και τους απομάκρυναν από την περιοχή.

Παράλληλα, Ελληνες εργάτες συμμετείχαν στην απεργία που ξέσπασε στα ανθρακωρυχεία της Γιούτα (Μάρτης του 1912).

Τον Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς περίπου 1.000 Ελληνες εργάτες ορυχείων της Γιούτα ξεσηκώθηκαν ενάντια στην εξουσία του ομοεθνή τους Λεωνίδα Σκληρή, υπεύθυνου γραφείου εργασίας, και βρήκαν συμπαράσταση από το μαχητικό ντόπιο συνδικάτο και από Ιταλούς, Σέρβους και Ιάπωνες μετανάστες, με αποτέλεσμα η απεργία τους να επεκταθεί στα ορυχεία της Νεβάδα.

Η συνδικαλιστική δράση στα ορυχεία συνδεόταν με τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των εργατών, αλλά και με την εξαιρετική επικινδυνότητα του επαγγέλματος. Ενδεικτικά, την περίοδο 1900-1913, σκοτώθηκαν 618 εργάτες σε «ατυχήματα» στα ορυχεία των ΗΠΑ. Οι εταιρείες πλήρωναν 700 δολάρια για το θάνατο κάθε ανθρακωρύχου στους συγγενείς του.

 

{4} Τα πτώματα των Τίκα και Fyler. Τον Τίκα τον αναγνώρισαν από ένα ζευγάρι κόκκινες γκέτες και ένα ζευγάρι κιάλια

Η τόνωση της συνδικαλιστικής δράσης των Ελλήνων μεταναστών ανατροφοδότησε και τη δράση των σοσιαλιστικών ομάδων. Χαρακτηριστικά, στον απόηχο της απεργίας των υλοτόμων, στην εκδήλωση του Συνδέσμου των Εργαζόμενων Τάξεων του Σαν Φρανσίσκο στις 31 Μάρτη 1912, παραβρέθηκαν 300 μετανάστες. Λίγο αργότερα, το 1913, στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων, το Σοσιαλιστικό Κόμμα των ΗΠΑ κυκλοφόρησε έναν κατάλογο από χρηματικές εισφορές. Πάνω από 50 προέρχονταν από Ελληνες μετανάστες που υιοθετούσαν την ιδιότητα biopalaistis (βιοπαλαιστής).

 

Στο Λάντλοου

Τον Σεπτέμβρη του 1913 ξεκίνησε η μεγάλη απεργία στα ανθρακωρυχεία του Λάντλοου (Κολοράντο), στην οποία συμμετείχαν 11.000 από τους 13.000 εργάτες. Ανάμεσά τους βρίσκονταν και 800 Ελληνες εργάτες, κυρίως από την Κρήτη και τη Μυτιλήνη, με αρχηγό τον Λούη Τίκα (Ηλία Σπαντιδάκη).

Ο Τίκας είχε οργανωθεί με 63 ακόμα Ελληνες στο συνδικαλιστικό κίνημα τον Νοέμβρη του 1912, ενώ για την προετοιμασία της απεργίας είχε επισκεφτεί 13 καταυλισμούς, όπου έμεναν οι Ελληνες μετανάστες.

Οι απεργοί οργάνωσαν δικούς τους καταυλισμούς και με ένοπλες φρουρές επιχείρησαν να ελέγξουν τις εισόδους των ορυχείων, προκειμένου να αποτρέψουν τη μεταφορά απεργοσπαστών.

Ομως, απέναντί τους είχαν τα πανίσχυρα μονοπώλια του κάρβουνου, ενώ η μεγαλύτερη εταιρεία της περιοχής ανήκε στον Τζον Ροκφέλερ.

 

{5} Το Λάντλοου μετά τη σφαγή, μαγειρικά σκεύη με φαγητό, καρότσια για μωρά, καμμένα ρούχα, παιδικά παιχνίδια είναι ό,τι απέμεινε

Ετσι, την 1η Νοέμβρη 1913 στα ορυχεία του Κολοράντο έφτασαν ισχυρές δυνάμεις της Εθνοφρουράς και μετά από συνεχείς προβοκάτσιες και προκλήσεις, σε συνεργασία με τους ιδιωτικούς στρατούς των εταιρειών, επιτέθηκαν στους καταυλισμούς των απεργών στις 20 Απρίλη 1914, χρησιμοποιώντας 500 όπλα και μυδράλια. Από την επίθεση 50 ήταν τα θύματα του καταυλισμού, ανάμεσα στους οποίους 17 Ελληνες.

Ακόμα, έντεκα παιδιά και δύο γυναίκες πέθαναν από ασφυξία, όταν η Εθνοφρουρά και οι ιδιωτικοί στρατοί πυρπόλησαν τον καταυλισμό, ενώ συνολικά τα θύματα της απεργίας ανήλθαν σε 70. Μεταξύ αυτών βρισκόταν και ο Λούης Τίκας, που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ.

Οι τρεις μεγαλύτερες ενώσεις εργατών στα ανθρακωρυχεία εξόπλισαν εθελοντές προκειμένου να αντεπιτεθούν. Στις 22 Απρίλη έφτασαν οπλισμένοι οι πρώτοι 300 Ελληνες εθελοντές, ενώ την ηγεσία των Ελλήνων εργατών ανέλαβε ο Πέτρος Κατσούλης.

Στις 26 Απρίλη η σορός του Λούη Τίκα εκτέθηκε σε δημόσιο προσκύνημα, ενώ την επομένη χιλιάδες εργάτες συμμετείχαν στη νεκρική πομπή.

Ο Γιούτζιν Ντεμπς, υποψήφιος του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ στις προεδρικές εκλογές του 1912, έγραψε άρθρο με τίτλο: «Τα χέρια που άναψαν τις δάδες στην κηδεία του Λάντλοου κρατούν το φτυάρι που σκάβει τον τάφο του καπιταλισμού».

 

{3} Ο Λούης Τίκας τις μέρες της απεργίας

Λίγο αργότερα, σε άρθρο του Ελληνα σοσιαλιστή Αναστάσιου Παππά αναφερόταν:

«Ντροπή στα χέρια που έχυσαν αυτό το τιμημένο αίμα! (...) Ω, Καπιταλισμέ, Καπιταλισμέ, δαίμονα εσύ με τη γρανιτένια ψυχή! Μας εξαθλιώνεις, γεμίζοντας οργή τις μητέρες, τις γυναίκες και τις αδερφές μας. Μας οδήγησες στην απόγνωση και θα εκδικηθούμε. Μέχρι να μπει στη δούλεψη και το τελευταίο παράσιτο της Γης, κανένας μισθωτός σκλάβος να μην ησυχάζει».

Ο Αμερικανός ιστορικός Χάουαρντ Ζιν χαρακτήρισε τη σφαγή του Λάντλοου ως «την κορυφαία πράξη της πιθανώς πιο βίαιης σύγκρουσης στην αμερικανική ιστορία μεταξύ της δύναμης των μονοπωλίων και των εργαζομένων».

Η επόμενη μέρα

Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας των ΗΠΑ για τη συμμετοχή τους στον Α' Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο ενισχύθηκαν η εθνικιστική προπαγάνδα, αλλά και οι παροχές που στόχευαν στην ενσωμάτωση του εργατικού κινήματος. Αυτό είχε ως συνέπεια την κάμψη του εργατικού κινήματος.

Παρ' όλα αυτά, οι πρώτες θυσίες των Ελλήνων εργατών δεν πήγαν χαμένες. Εγιναν σημείο αναφοράς για την ενίσχυση της δράσης των σοσιαλιστικών οργανώσεων.

Στη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, Ελληνες εργάτες συσπειρώνονται γύρω από το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα των ΗΠΑ, το οποίο είχε ιδρυθεί από Γερμανούς μετανάστες και καθοδηγούνταν από τον μεταφραστή του Μαρξ και καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια, Ντάνιελ Ντε Λεόν. Επικεφαλής τους ήταν ο Πέτρος Τσιτσίνας, που απέστελνε γράμματα στις σοσιαλιστικές εφημερίδες των Αθηνών και οργάνωσε τους Ελληνες μετανάστες. Ως συνέπεια αυτής της δραστηριότητας εκδόθηκε από τα τέλη του 1916 έως τις αρχές του 1917 στο Σινσινάτι του Οχάιο η πρώτη ελληνόφωνη σοσιαλιστική εφημερίδα των ΗΠΑ με τίτλο «Οργάνωσις». Η «Οργάνωσις» είχε 300 συνδρομητές στο διάστημα της κυκλοφορίας της.

* Από άρθρο του Anastasios Papas, στο «The International Socialist Review», 8/1914.

Πρόσθετη βιβλιογραφία:

Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1918-1939 τ. Α1 (σελ. 270 - 274).

Papanikolas Zeese, «Αμοιρολόιτος», «Κατάρτι», 2002.

Γιάνης Κορδάτος, «Ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος», εκδ. «Μπουκουμάνης», Αθήνα, 1972.

Αλέξανδρος Κιτροέφ, «Η υπερατλαντική μετανάστευση», στο Συλλογικό, «Ιστορία της Ελλάδας του 20ού αιώνα», τόμ. Α1, εκδ. «Βιβλιόραμα», Αθήνα, 1999.

Ρίτσαρντ Ο. Μπόγιερ - Χέρμπερτ Μ. Μορέ, «Η άγνωστη ιστορία του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1993.

Γεώργιος Π. Σταυρουλάκης, «Λούης Τίκας. Ο ήρωας της ξενιτιάς», Αθήνα, 1998.

Κωστής Καρπόζηλος, «Κόκκινη Αμερική. Ελληνες μετανάστες και το όραμα του νέου κόσμου 1900-1950», εκδ. «Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης», Ηράκλειο, 2017.

Ανταμιτς Λούις, «Η ταξική βία στην Αμερική 1830-1930», Διάδοση, 2008.

Μπιθυμήτρης Γιώργος, «Αγορά, Τάξη, Κοινωνία: Αναζητώντας την ταυτότητα του συνδικαλιστικού κινήματος».

Χατζηιωσήφ Χρήστος, «Ιστορία της Ελλάδος του 20ού αιώνα. Οι απαρχές 1900-1922», «Βιβλιόραμα», τόμος Α'

Ευγενία Μπουλούζου, «Ιστορία των Ελλήνων μεταναστών στην Αμερική. Ιδεολογία, ριζοσπαστικοποίηση και οργανωμένη δράση».

Howard Zinn, «The Politics of History», εκδ. Illinois University Press, Illinois, 1990.

Ingram Scott, «Greek Immigrants», Facts on File, 2005.

Xenides, J.P., «The Greeks in America», George H. Doran Company, 1922.

Newsinger John, «Fightback! The American working Class in 1930s», Bookmarks Publications, 2012.

Ριζοσπάστης 

Μέρες πριν τη δικτατορία...

 

Τέτοιες μέρες του 1967, όλοι κινούνταν με την υποψία της δικτατορίας στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους. Στις Σέρρες είχαμε συσκέψεις και επισκέψεις για να ετοιμαστούμε, υποτίθεται, για τις εκλογές.

 Σαν μέλος της Εκλογικής Επιτροπής της ΕΔΑ, παρότι ήμουν ανήλικος και χωρίς ψήφο, δεν μπορούσα να μη ρωτήσω: «Κι αν γίνει δικτατορία;» Απάντηση καμία. Οι παλιοί κομμουνιστές καταλάβαιναν την ερώτηση καλύτερα από τον καθένα, αλλά η επίσημη γραμμή, τους υποχρέωνε να λένε: «Δεν θα γίνει δικτατορία»! Το έλεγαν και δεν το πίστευαν, ήταν φανερό από τον τόνο τους. Θυμάμαι εκείνο το ανερμήνευτο μειδίαμα του Μπάμπη του Σαραντίδη όταν το έλεγε, ούτε ο Τσου Εν Λάι δεν μειδιούσε έτσι! Στα κρυφά άλλα έλεγαν!

 Ο Βασίλης Εφραιμίδης τα ίδια, συνοφρυωμένος έδινε εντολές για τα εκλογικά κι εμένα με έστελνε για ζεστό ψωμί και ¼ τυρί να φάμε! Δεν μιλούσε, έσκαζε και ετοιμαζόταν να πάει στο Παγγαίο.

 Ήρθαν και ο Κύρκος και ο Γλέζος. Δούλευα δεν ήμουν, αλλά μου είπαν ότι την ίδια ερώτηση τους έκαναν και οι δικοί μας. Η απάντηση τυπικά ίδια: «Δεν θα γίνει δικτατορία, το κόμμα (η ΕΔΑ) έχει τις πληροφορίες του»!

 Ήρθε και η ηγεσία τη Δ.Ν. Λαμπράκη από τη Θεσσαλονίκη. Ήμουν Γραμματέας της ΔΝΛ Σερρών και τους ρωτάω πάλι με ένταση: «Τι θα γίνει, αν γίνει δικτατορία; Τι πρέπει να κάνουμε, που θα κρυφτούμε, δεν ξέρουμε και δεν έχουμε τίποτα. Θα μας πιάσουν»! Η απάντηση ίδια: «Δεν χρειάζεται να ανησυχείς, δεν θα γίνει δικτατορία, θα γίνουν εκλογές»!!! Επί ώρες με «έπειθαν» ότι έτσι θα γίνει!

  Και μείναμε στο σκοτάδι με τα χέρια δεμένα, περιμένοντας το τέρας. 

 

 Στο μεταξύ ο Εφραιμίδης έφυγε για το Παγγαίο, βρήκε παλιές μη επισημασμένες συνδέσεις, κρύφτηκε και δεν τον έπιασαν. Με ένα κανάλι του ΚΚΕ που δεν είχε διαβρωθεί, κατάφερε κι έφυγε στο εξωτερικό. Εμείς δεμένοι με αλυσίδες τραβήξαμε για τη Γυάρο. Εκεί ανταμώσαμε με όσους έλεγαν «Δεν θα γίνει δικτατορία»! Τι να τα κάνω τα «συγνώμη, δεν το προβλέψαμε»; Ήμασταν μέσα στο μαντρί της χούντας, όμηροι χωρίς να ξέρουμε την τύχη μας.

 Ο Γολγοθάς της δικτατορίας άρχιζε.

  http://aristeripolitiki.blogspot.com/2010/04/blog-post.html

 

 

Όταν δεν κοκκινίζουν από τα ψέματα που λένε…

 

 

 

της Αλεξάνδρας Καπαρού*

Το παραπάνω ταιριάζει απόλυτα στο το άρθρο του Αλέξη Πατέλη (επικεφαλής του Οικονομικού Γραφείου του Πρωθυπουργού), με τίτλο «Ελευθερία», όπου προσπαθεί να υπερασπιστεί το νομοσχέδιο για τη 10ωρη δουλειά και την κατάργηση των υπερωριών και καταλήγει μάλιστα ότι «πρέπει να το στηρίξουμε όλοι». Γιατί; Για να έχουμε «μία οικονομία που προστατεύει τους εργαζομένους της, ιδίως τους πιο αδύναμους. Και τους δίνει και την ελευθερία να φτιάξουν τη ζωή που επιθυμούν. Προστατευμένοι. Με διαφάνεια.».

Πραγματικά είναι τόσο προκλητικά αυτά που γράφει ο ακριβοπληρωμένος άριστος της Goldman Sacs και της Merrill Lynch, για να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα για τις ανατροπές του αιώνα, που δεν μπορούν να μείνουν αναπάντητα.

Καταρχήν στο άρθρο του, ο κος Πατέλης επικαλείται την εργοδοτική ασυδοσία που είναι εκτεταμένη, ότι το νομοσχέδιο έρχεται να βάλει κανόνες. Μα ποιον κοροϊδεύει και δεν κοκκινίζει; Οι εργοδότες έχουν λυμένα τα χέρια τους από τους δεκάδες αντιλαϊκούς νόμους που ψηφίζουν όλα αυτά τα χρόνια η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ. Μάλιστα η κυβέρνηση τους επιβραβεύει. Πανηγύριζε ο κύριος Πατέλης για τα 120 εκ. ευρώ που έδωσε η κυβέρνηση στην AEGEAN την ίδια στιγμή που απέλυε δεκάδες εργαζόμενους της και μάλιστα ορισμένους επειδή αρνούνταν να τηλεργαστούν εκτός ωραρίου και ενώ η εταιρεία είχε μπει σε καθεστώς «αναστολών» σύμβασης. Όμως σε αυτά ο κύριος κάνει την… πάπια!

«Η Ελευθερία (βοηθός λογιστή), όταν εργάζεται επιπλέον ώρες -διότι υπάρχει αντικειμενικά περισσότερη δουλειά να γίνει- θα ξέρει ότι θα εργαστεί λιγότερες ώρες κάποια άλλη στιγμή. Τον Ιούλη που θα σχολάει νωρίτερα, σκέφτεται να πηγαίνει στη θάλασσα για μία γρήγορη βουτιά. Και όλα αυτά μόνο αν συμφωνήσει και η ίδια. Στο Εργάνη ΙΙ θα μπορεί η ίδια να δηλώνει ψηφιακά τις ώρες που εργάζεται. Δεν θα μπορεί ο εργοδότης της να λέει ψέματα με την ίδια ευκολία.».

Πόσο θράσος έχει κάποιος για να σκεφτεί και να γράψει τα παραπάνω, όταν στον κλάδο των λογιστών, που έτσι κι αλλιώς υπήρχε μεγάλος όγκος δουλειάς, εκτινάχθηκε στο διάστημα της πανδημίας! Να μελετήσουμε και να εφαρμόσουμε έναν καταιγισμό ΠΝΠ, ερμηνευτικών εγκυκλίων, άλλων διατάξεων, με απλήρωτες υπερωρίες, εργασία με «μαύρα», εντατικοποίηση και πρακτική ακόμα και αμισθί. Όταν μάλιστα δεκάδες προθεσμίες, έμπαιναν από την κυβέρνηση σε μη εργάσιμες, Σάββατο και Κυριακή, όπως και πρόσφατα η προθεσμία για τις βεβαιώσεις μετακίνησης που είναι το Μεγάλο Σάββατο, αναγκάζοντας συναδέλφους να δουλέψουν τις ημέρες του Πάσχα! Υπάρχουν περιπτώσεις που εργαζόμενοι εκβιάζονταν να δουλέψουν ενώ βρίσκονται σε αναστολή, ή ακόμα εργαζόμενοι που ενώ δούλευαν κανονικά, μάθαιναν ότι ήταν σε αναστολή από τη μισθοδοσία τους!

Οι εργαζόμενοι του κλάδου ξέρουμε πολύ καλά τί σημαίνει έχω «το δικαίωμα να κλείνω το λάπτοπ στο διάστημα της τηλεργασίας». Σημαίνει να απαντάμε σε κλήσεις εργοδοτών για τα δήθεν «έκτακτα» ακόμα και Σαββατοκύριακα και βραδινές ώρες. Σημαίνει ότι οι τηλεργαζόμενες μητέρες, που τόσο πολύ κόπτεται οι κυβέρνηση, δεν δικαιούνται καν άδεια ειδικού σκοπού, με αποτέλεσμα να εργάζονται ξημερώματα και αργά το βράδυ για να φέρουν βόλτα τις δουλειές του σπιτιού, για να μπει το παιδί τηλεκπαίδευση και παράλληλα να προλάβουν τις προθεσμίες που τρέχουν. Σημαίνει να δουλεύουμε τις μέρες άδειάς μας γιατί τα projects «τρέχουν». Να τρέχουμε το πρωί -εκτός ωραρίου- σε πελάτες, εφορίες, ασφαλιστικούς οργανισμούς και άλλες υπηρεσίες και το ωράριο να ξεκινά με το που φτάσουμε στο σπίτι. Όλα αυτά ενώ οι εργοδότες ήδη να ετοιμάζουν άλλους server για να κάνουν τη δουλειά τους που δε χρειάζονται login και logoff.

Είναι προκλητικός ο ισχυρισμός πως με την ηλεκτρονική κάρτα προστατεύεται το ωράριο. Όταν οι εργαζόμενοι γνωρίζουμε πολύ καλά, πως δεν χρειαζόμαστε Ιnternet, ούτε καν να είμαστε με VPN στο δίκτυο της εταιρίας, για να δουλέψουμε τα δεκάδες excel για συμφωνία πελατών-προμηθευτών, για το ΦΠΑ κλπ. Όπως ισχύει και τώρα, ακόμα χειρότερα αν ψηφιστεί το νομοσχέδιο, για να προλάβεις τις υποχρεώσεις, θα δουλεύεις τα αρχεία εκτός ωραρίου και Σαββατοκύριακο ώστε να είναι έτοιμα για καταχώρηση. Όταν μάλιστα, εκβιάζουν σε τέτοιο βαθμό για την αποδοτικότητα του εργαζόμενου, που σε ένα από τα μεγαλύτερα μονοπώλια του κλάδου, έχουν εισάγει μέχρι και σύστημα χρονομέτρησης των εργασιών των συναδέλφων, μην και υπάρξει δευτερόλεπτο που δεν είμαστε τόσο «παραγωγικοί».

Είναι προκλητικό να λέγεται ότι το νομοσχέδιο έρχεται να προστατεύσει τους εργαζόμενους και ότι θα καταπολεμήσει τη μαύρη εργασία και τις αδήλωτες υπερωρίες. Όταν ήδη σε ατομικές συμβάσεις μεγάλων μονοπωλίων του κλάδου, το διάλειμμα είναι εκτός 8ώρου, η υπερεργασία συμψηφίζεται στο μισθό και οι υπερωρίες υπολογίζονται μετά τις 10 ώρες δουλειάς. Πόσο δε μάλλον τώρα που επιδιώκουν να αυξηθεί η υπερωριακή απασχόληση, έως και 150 ώρες! Όταν σε μεγάλες λογιστικές και ελεγκτικές εταιρείες ήδη δεκάδες ρεπό που έταξε η εργοδοσία λόγω του φόρτου εργασίας χάθηκαν… στη σκόνη.

Είναι προκλητικό πως προστατεύεται το δικαίωμα στη μητρότητα. Όταν οι νέες γυναίκες στον κλάδο, πιέζονται για να μην μείνουν έγκυες και αν μείνουν, οι εργοδότες τις εκδικούνται, με πίεση να δουλεύουν μέχρι και μια μέρα πριν γεννήσουν, με πίεση να μην πάρουν την 6μηνη άδεια λοχείας! Όταν οι εργαζόμενες στις ελεγκτικές, μέχρι πριν 1 χρόνο, όπου το κατακτήσαμε μέσα από την συλλογική πάλη, δεν δικαιούνταν άδεια λοχείας αντίστοιχης του 6μήνου του ΟΑΕΔ, με αποτέλεσμα να γυρνάνε στη δουλειά με 2 μηνών βρέφος ή να παίρνουν άδεια άνευ αποδοχών.

Είναι πολλές οι περιπτώσεις που οι νέες γυναίκες αποφασίζουν να μεταθέσουν για αργότερα την εγκυμοσύνη για να μπορέσουν να «αποδείξουν» τι αξίζουν. Ακόμα και συναδέλφισσες που καταφεύγουν στην κατάψυξη των ωραρίων τους, ώστε να προβούν στη λύση τις εξωσωματικής σε μεταγενέστερο χρονικό διάστημα προκειμένου να μην χάσουν την επαγγελματική τους εξέλιξη. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που εργοδότες δεν δίστασαν να απολύσουν εγκυμονούσες εργαζόμενες. Να θυμίσουμε, μιας και η κυβέρνηση κάνει λόγο για τις βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές, ότι το ίδιο το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δικαίωσε επιχείρηση που απέλυσε έγκυο εργαζόμενη!

Κάπως έτσι χάνεται και η «γρήγορη βουτιά» που γράφει ο εν λόγω κύριος. Ακόμα και αν ο εργαζόμενος κάποια άλλη μέρα, πάρει ρεπό ή κάποια μείωση του χρόνου εργασίας, πιθανόν ύστερα από πολλές βδομάδες εξαντλητικής δουλειάς, αυτό δεν μπορεί σε τίποτα να αναπληρώσει τη συσσωρευμένη κούραση, τη φθορά της υγείας του από τα απανωτά 10ωρα. Δεν μπορεί να αποκατασταθεί η πλήρης απορρύθμιση της οικογενειακής και κοινωνικής ζωής του εργαζόμενου, τις μυοσκελετικές και ψυχοσωματικές ασθένειες λόγω άγχους και στρες, που δυστυχώς είναι συχνό φαινόμενο στον κλάδο. Άσε που για να πάει για ένα μπάνιο η οικογένεια της «Ελευθερίας» πρέπει να ξοδέψει ένα βδομαδιάτικο από τον πλουσιοπάροχο μισθό που της έχει εξασφαλίσει η κυβέρνηση, των 400€.

Όσο για τον «Ηρακλή» το διανομέα και σύντροφο της «Ελευθερίας», εάν η κυβέρνηση και ο κύριος Πατέλης νοιάζονταν πραγματικά δεν θα τον είχε απροστάτευτο στους δρόμους όπως στον τελευταίο χιονιά της Αθήνας με ένα μέτρο χιόνι για να του φέρει τον καφέ του.

Είναι ξεκάθαρο λοιπόν, πως με το νέο νομοσχέδιο στόχος της κυβέρνησης είναι να δώσει ένα επιπλέον εφόδιο στα χέρια της εργοδοσίας για μείωση του εργατικού κόστους, αυξάνοντας κατακόρυφα το ποσοστό του κέρδους της.

Αυτή είναι η πραγματικότητα και με αυτήν τη βαρβαρότητα και τη χυδαία υπεράσπισή της δεν χωράει κανένας συμβιβασμός. Οι επιχειρηματικοί όμιλοι θέλουν τους εργαζόμενους ανοργάνωτους, τα σωματεία αδύναμα, ή ακόμα καλύτερα κάτω από τον έλεγχο της.

Για εμάς όμως ένας δρόμος υπάρχει! Η πείρα μας έχει δείξει ότι μόνο μέσα από τον οργανωμένο αγώνα, τη συλλογική δράση, τη διεκδίκηση για καλύτερους όρους ζωής και δουλειάς με βάση τις σύγχρονες ανάγκες μας, είχαμε κατακτήσεις. Η «Ελευθερία» και ο «Ηρακλής», όπως όλοι οι εργαζόμενοι, όλος ο λαός, ακριβώς επειδή βιώνουν αυτή την πραγματικότητα, θα μπουν μπροστά οργανωμένοι στα ταξικά σωματεία τους, για να αντιπαλέψουν τη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική αυτής και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων. Το έχουμε χρέος σε μας και στα παιδιά μας! Στις 6 Μάη όλοι στην απεργία!

*Πρόεδρος Ένωσης Λογιστών Ελεγκτών Περιφέρειας Αττικής

902gr

ΝΑΤΟ και ΝΑΖΙ το ίδιο μαγαζί

 

 Η παραστρατιωτική ακροδεξιά ομάδα που οργάνωνε τη φιέστα για το
«ξέπλυμα» των Γερμανών κατακτητών στην Κρήτη, αυτή που συστήνεται ως «εφεδρική μονάδα προσηλωμένη να υποστηρίξει το ΝΑΤΟ», στην επιστολή της για την αναβολή της φιέστας μετά την κατακραυγή, επικαλείται μια υποτιθέμενη «αδερφοσύνη» των αλεξιπτωτιστών «χωρίς καμία διάκριση εθνικότητας, φυλής, πολιτικής άποψης και θρησκείας» και υπερασπίζεται την πρόκληση να τιμήσει την... ανδρεία των ναζί. 

Βέβαια, η ξεδιάντροπη προσπάθεια να ξαναγραφτεί η Ιστορία σε βάρος της αλήθειας και των λαών ξεπερνάει κατά πολύ τη δράση τέτοιων περιθωριακών ομάδων.

 

Για παράδειγμα, τις μέρες αυτές έχει την «τιμητική» του το λεγόμενο «Ελληνογερμανικό Ταμείο για το μέλλον», μια συνεργασία κυβέρνησης, τοπικών αρχών και της γερμανικής πρεσβείας, που οργανώνει εκδηλώσεις σε σχολεία, για να «διδάξει» την Ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου μέσα από μαρτυρίες ναζιστών και Ελλήνων της Κατοχής, καλλιεργώντας τη λογική των ίσων αποστάσεων σε κορυφαία ιστορικά γεγονότα και τελικά την ανοχή στο ναζισμό. 

Σαν τα μανιτάρια ξεφυτρώνουν επίσης διάφορα ιδρύματα και ομάδες (όπως π.χ. το «Ελληνογερμανικό Ιδρυμα Νεολαίας»), ή ομάδες «προφορικής Ιστορίας», με χρηματοδοτήσεις μάλιστα από ιδρύματα όπως το «Σταύρος Νιάρχος», και στόχο - όπως οι ίδιοι λένε - να μάθουν στη νέα γενιά να «μπαίνει στη θέση του άλλου». Κι όλα αυτά, βέβαια, με πακτωλό κονδυλίων από την ΕΕ, επιβεβαιώνοντας ότι η προσπάθεια για το ξαναγράψιμο της Ιστορίας δεν βλέπει προς το παρελθόν αλλά κοιτάει προς το μέλλον, με πραγματικό στόχο να βάλει το λαό και τη νεολαία «στη θέση» της αστικής τάξης. Να τους στοιχίσει με τους στόχους της, ιδιαίτερα σήμερα που οι ανταγωνισμοί οξύνονται και οι ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις πολλαπλασιάζονται.

Να σημειωθεί πως η παραστρατιωτική αυτή ομάδα, με έδρα το Σαλέρνο της Ιταλίας και με κέντρο εκπαίδευσης στη Σλοβακία, έχει τις πλάτες του ΝΑΤΟ, του οποίου, όπως δηλώνει, έχει αναγνωριστεί και ως «επίσημος προμηθευτής» (NCAGE code AN876).

Χαρακτηριστικό άλλωστε είναι πως την επόμενη βδομάδα (21 - 25/4) στο πρόγραμμά της έχει «σχολείο» στα αλεξίπτωτα στην... Ουκρανία με εκπαιδευτές του ΝΑΤΟ!

Οπως άλλωστε «αυτοπαρουσιάζεται» στην ιστοσελίδα της, η παραστρατιωτική αυτή οργάνωση αποτελεί «εφεδρική μονάδα προσηλωμένη να υποστηρίξει το ΝΑΤΟ και τις φιλικές χώρες σε καιρούς ανάγκης» και για τον σκοπό αυτό διαθέτει «αερομεταφερόμενη εθελοντική μονάδα εφέδρων».

Αλλωστε, ο Σύνδεσμος κομπάζει ότι μέλη του είναι «κυρίως εν ενεργεία, έφεδροι και απόστρατοι στρατιωτικοί των Ενόπλων Δυνάμεων κρατών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του ΝΑΤΟ και φιλικών χωρών», που «έχουν εκτενή επιχειρησιακή εμπειρία σε πολεμικά μέτωπα, από τα Βαλκάνια, την Ανατολική Ευρώπη και την Κεντρική Ασία, έως τη Μέση Ανατολή, την Αφρική και τη Νοτιοανατολική Ασία» και ότι βρίσκεται «σε επαφή και καλή, στενή συνεργασία με ελίτ στρατιωτικές μονάδες» σε Ευρώπη, ΗΠΑ και Ουκρανία.

Σε ό,τι αφορά την άθλια εκδήλωση που ήθελαν να οργανώσουν στην Κρήτη, μετά τον σάλο που προκλήθηκε, απ' την ιστοσελίδα του Συνδέσμου αποσύρθηκαν και η πρόσκληση για την εκδήλωση αλλά και τα ονόματα των δύο εκ των τριών Ελλήνων στελεχών του που βρίσκονται στο ΔΣ και την Εκτελεστική Επιτροπή του παραστρατιωτικού σώματος, ένας εκ των οποίων εν ενεργεία αστυνομικός και έτερος γνωστός για τις σχέσεις του με τη ναζιστική Χρυσή Αυγή.

Την ίδια ώρα, η επιδίωξή τους να «ξεπλύνουν» τους ναζί και μαζί το σύστημα που τους θρέφει και τους αξιοποιεί για τις βρώμικες δουλειές του και η αξιοποίησή τους για το ξαναγράψιμο της Ιστορίας, που έχουν άλλωστε ως στόχο το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, φαίνονται και απ' την επιστολή που έστειλε ο πρόεδρός της, Ιταλός Τζ. Φέστα, όπου ισχυρίζεται πως «παρεξηγήθηκαν» οι προθέσεις τους, επαναλαμβάνει τους όρκους πίστης στην «ευρωπαϊκή ενότητα», επικαλείται μια κάποια «αδερφοσύνη» των αλεξιπτωτιστών «χωρίς καμία διάκριση εθνικότητας, φυλής, πολιτικής άποψης και θρησκείας». Για να καταλήξει με ένα νέο «ξέπλυμα» στους ναζί εγκληματίες, υπερασπιζόμενος την απόδοση τιμών στη «γενναιότητα των Γερμανών αλεξιπτωτιστών» και την ανακοίνωση πως η εκδήλωση δεν θα γίνει, «σεβόμενοι το αίτημα των αυτοχθόνων Ελλήνων».

Ριζοσπάστης

Εφευρετικότητα των μηχανικών για να πετάξει η «Εφευρετικότητα» στον Αρη

Αυτοφωτογραφία (συνένωση 62 φωτογραφιών από την κάμερα του ρομποτικού βραχίονα) του ρόβερ «Perseverance» με το ελικοπτεράκι «Ingenuity» 4 μέτρα μακριά του, ανάμεσα στα ίχνη από τις ρόδες του οχήματος, που το εναπόθεσε στην επιφάνεια του κόκκινου πλανήτη

Την Κυριακή 18 Απρίλη ελπίζει η NASA ότι θα καταφέρει να σηκώσει τελικά από το έδαφος του Αρη το ελικοπτεράκι «Ingenuity» («Εφευρετικότητα»), που μετέφερε στην «κοιλιά» του, το ρόβερ «Perseverance» της NASA. Αν το πετύχει θα είναι η πρώτη ελεγχόμενη πτήση σε άλλον πλανήτη. Η πρώτη πτήση ανθρώπινου κατασκευάσματος σε άλλον πλανήτη έγινε από τα σοβιετικά αερόστατα των αποστολών Vega 1 και Vega 2, που πέταξαν επί 46 ώρες το 1984, μέσα σε ατμόσφαιρα που περιείχε θειικό, υδροχλωρικό και υδροφθορικό οξύ, μεταδίδοντας δεδομένα από την Αφροδίτη στη Γη.

Το «Ingenuity», που έχει αποσυνδεθεί από το «Perseverance» και έχει αναπτύξει επιτυχώς τα πτερύγιά του (κατά την προσεδάφιση ήταν διπλωμένα), επρόκειτο να κάνει την πρώτη του πτήση στις 11 Απρίλη, αλλά τεχνικά προβλήματα την εμπόδισαν. Το ίδιο έγινε ξανά τις μέρες που ακολούθησαν. Η μικρή συσκευή είναι σε καλή λειτουργική κατάσταση όσον αφορά την τροφοδοσία της με ηλεκτρική ενέργεια, την τηλεπικοινωνία της με το ρόβερ και τη διατήρηση της θερμοκρασίας της σε επίπεδο κατάλληλο για να μην παγώσει. Παρ' όλ' αυτά, στη δοκιμή περιστροφής σε υψηλή ταχύτητα των ελίκων της στις 9 Απρίλη παρουσιάστηκαν προβλήματα «ακολουθίας οδηγιών», όπως τα περιέγραψε η NASA. Οι πολλαπλές λύσεις που δοκιμάστηκαν το επόμενο διήμερο δεν απέδωσαν και έτσι η ομάδα ελέγχου του ελικοπτέρου αποφάσισε ότι η καλύτερη λύση είναι η ελαφρά τροποποίηση του λογισμικού του «Ingenuity», που αφορά τον έλεγχο της πτήσης και η επανεγκατάστασή του, αφού προηγηθούν δοκιμές στη Γη και βρεθούν λύσεις για όλα τα βήματα της διαδικασίας. Η αναβάθμιση του λογισμικού θα τροποποιήσει τη διαδικασία ενεργοποίησης των δύο συστημάτων ελέγχου πτήσης του ελικοπτέρου, επιτρέποντας στο υλικό και το λογισμικό να μεταβούν με ασφάλεια σε κατάσταση πτήσης. Από αυτήν την περιγραφή του προβλήματος που δίνει η αμερικανική αεροναυτική υπηρεσία φαίνεται ότι το πρόβλημα δεν δημιουργήθηκε από κάποια ατυχία στον Αρη, ή απρόσμενες συνθήκες, αλλά από ατέλειες σχεδίασης.

Το «Ingenuity» με τα πτερύγια πλήρως ανεπτυγμένα, αναμένει την αναβάθμιση του λογισμικού του για να μπορέσει να πετάξει

Στο μεταξύ, τα όργανα μετρήσεων του «Perseverance» έχουν τεθεί σε λειτουργία και δίνουν μετρήσεις, παρότι το ρόβερ δεν μπορεί να απομακρυνθεί ακόμη από το σημείο προσεδάφισης, μέχρι να λυθεί το πρόβλημα με το «Ingenuity». Το μετεωρολογικό όργανο MEDA του ρόβερ έδειξε μέγιστη θερμοκρασία -22^o C μέσα στον κρατήρα Τζέζερο, όπου βρίσκεται το όχημα και ελάχιστη -83^o C. Μέτρησε επίσης ταχύτητες ανέμου 10 μέτρων ανά δευτερόλεπτο, ενώ η ορατότητα λόγω αιωρούμενης σκόνης είναι καλύτερη από αυτή, που επικρατεί στο σημείο του Αρη, όπου βρίσκεται το μικρό ρόβερ «Curiosity» της NASA. Ανάλογες μετεωρολογικές μετρήσεις δίνει από τρίτο σημείο το άλλο λειτουργικό αμερικανικό σκάφος επί αρειανού εδάφους, το «InSight». Οι μετρήσεις του «Perseverance» είναι χρήσιμες και για τον καθορισμό της κατάλληλης στιγμής για να γίνει η πτήση του «Ingenuity», αν αυτή τελικά επιτευχθεί.

Χάρη στα επίγεια τηλεσκόπια και στα σκάφη που έχουν τεθεί σε τροχιά γύρω από τον Αρη, οι επιστήμονες μπορούν να κατανοήσουν το κλίμα του κόκκινου πλανήτη, ακόμη και να κάνουν κάποιες προβλέψεις για το μέγεθος των θυελλών σκόνης κατά τη διάρκεια του αρειανού έτους (διάρκειας δύο γήινων ετών). Ωστόσο, η πρόβλεψη της ποσότητας σκόνης και της έκτασης της διασποράς της, αλλά και η ανακάλυψη του τρόπου, που μικρές θύελλες εξελίσσονται σε μεγάλες, οι οποίες καλύπτουν ολόκληρο τον πλανήτη, θα βοηθήσουν μελλοντικές επιστημονικές και εξερευνητικές αποστολές στον πλανήτη. Τα λεπτομερή, τοπικά, μετεωρολογικά δεδομένα, που θα συλλέξουν οι τρεις διαστημοσυσκευές αναμένεται να συμβάλλουν σημαντικά στην κατεύθυνση αυτή.

Κυριότερη αποστολή του «Perseverance» είναι η αστροβιολογία και ειδικότερα η ανεύρεση ενδείξεων αρχαίας μικροβιακής ζωής. Για το σκοπό αυτό θα συλλέξει δείγματα εδάφους από ενδιαφέροντα σημεία και τα δοχεία με τα δείγματα θα τα στοιβάξει σε σημείο, από το οποίο θα τα περισυλλέξει μελλοντική αποστολή σε συνεργασία με τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος (ESA), για να τα μεταφέρει τελικά στη Γη προς εξονυχιστική μελέτη.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγές: www.nasa.gov, «Scientific American»