Απίστευτη βαρβαρότητα των τουρκικών αρχών - Έσερναν νεκρό κούρδο στους δρόμους της πόλης

 Απίστευτη βαρβαρότητα των τουρκικών αρχών - Έσερναν νεκρό κούρδο στους δρόμους της πόλης

Εικόνες απίστευτης βαρβαρότητας στην Τουρκία αποτυπώνονται σε βίντεο και φωτογραφίες που κάνουν το γύρο του κόσμου. Ένας 24χρονος κούρδος, ο Χατζι Λοκμαν Μπιρλίκ (Hacı Lokman Birlik), δεμένος πίσω από όχημα του τουρκικού στρατού που τον περιφέρει ως "τρόπαιο" στους δρόμους της πόλης Σιρνάκ. Ο νεκρός κούρδος είναι συγγενής της βουλευτού του (φιλοκουρδικού) κόμματος HDP Λεϊλα Μπιρλίκ. 

Η σελίδα "Save Kobane" στο Facebook, δημοσιοποιώντας τη φωτογραφία του νεαρού, σημείωσε τα εξής: "Δεν είναι το ISIS, ούτε η Σαουδική Αραβία ή το Ιράν. Είναι ο στρατός της Τουρκίας, ένα μέλος του ΝΑΤΟ και σύμμαχος των ΗΠΑ, που περιφέρει το σώμα ενός νεαρού κούρδου πίσω από τεθωρακισμένο όχημα στο Σιρνάκ, στο βόρειο κουρδιστάν. Δεν είναι στη δεκαετία του '90, είναι σήμερα. Ήταν πολίτης, το όνομα του ήταν Χατζι Λοκαμ Μπιρλίκ και ήταν 24 ετών. Πως μπορεί ο κόσμος να παραμένει σιωπηλός. Μην ξεχνάτε, διότι εμείς δεν πρόκειται να ξεχάσουμε".

Ακολουθεί βίντεο που αναρτήθηκε στα Social Media.

(Προσοχή: σκληρές εικόνες)

            

Στη Γαλλία του Ολάντ... η Air France απολύει 3000 εργαζόμενους

 Στη Γαλλία του Ολάντ... η Air France απολύει 3000 εργαζόμενους

Πηγή: Associated Press.

ΠΑΡΙΣΙ - Αντιμέτωποι με την οργή των εργαζόμενων ήρθαν δύο διευθυντικά στελέχη της γαλλικής αεροπορικής εταιρείας Air France-KLM στο αεροδρόμιο Charles De Gaulle. Δεκάδες εργαζόμενοι εισέβαλαν στα κεντρικά της εταιρείας διαμαρτυρόμενοι για το πετσόκομμα 2900 θέσεων εργασίας στο πλαίσιο αναδιοργάνωσης των οικονομικών της. Στο στόχαστρο της οργής των εργαζόμενων βρέθηκαν ο διευθυντής του τμήματος ανθρώπινου δυναμικού και ο διευθυντής του γραφείου της εταιρείας στο Orly. 



Σημειώνεται ότι λίγες μέρες πριν ο διευθύνων σύμβουλος της Air France-KLM, μιας απ' τις μεγαλύτερες αεροπορικές εταιρείες της Ευρώπης, Alexandre de Juniac, ανακοίνωσε την πρόθεση της εταιρείας να κόψει θέσεις εργασίας και να μειώσει δραστικά τον στόλο της. Ως δικαιολογία για την απόφαση αυτή, πέραν της οικονομικής κρίσης και του κόστους των καυσίμων, χρησιμοποιήθηκε ο ανταγωνισμός με τις εταιρείες χαμηλού κόστους.

Πορτογαλία: μνημονιακά, χωρίς μνημόνιο

 Πορτογαλία: μνημονιακά, χωρίς μνημόνιο

Χτες, δυο βδομάδες μετά τις ελληνικές εκλογές, στο άλλο άκρο τής Ευρώπης, ξαναπαίχτηκε το ίδιο έργο με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Στις εκλογές που διεξήχθησαν στην Πορτογαλία, πρώτευσε ο κεντροδεξιός κυβερνητικός συνασπισμός (που υλοποίησε το μνημόνιο) με 40%, δεύτεροι ήρθαν οι σοσιαλιστές (που έφεραν το μνημόνιο) με 31-κάτι% και ακολούθησε η συνασπισμένη αριστερά με σχεδόν 9,5% ενώ η συμμαχία κομμουνιστών-πράσινων μάζεψε λίγο πάνω από 7,5%.

Ως γνωστόν, αφού έζησε το δικό της τριετές μνημόνιο και το εφάρμοσε με τρόπο που την ανέδειξε σε "καλό μαθητή" της τρόικας, η Πορτογαλία βρίσκεται πλέον εκτός μνημονίων. Επειδή έχω βαρεθεί να μου δείχνουν τους πορτογάλους ως παράδειγμα προς μίμηση για το τι πρέπει να κάνουμε εμείς οι έλληνες, ας δούμε τι ακριβώς έκαναν εκείνοι και πού ακριβώς έχουν φτάσει σήμερα.

Όλα άρχισαν κάπου στα τέλη τού 2010, όταν η σοσιαλιστική κυβέρνηση αντιμετώπισε τεράστιες -και, εν πολλοίς, άλυτες- δυσκολίες στην σύνταξη του προϋπολογισμού. "¨Εκπληκτοι" οι κυβερνώντες διαπίστωσαν ότι η χώρα είχε χάσει την ανταγωνιστικότητά της, ότι το έλλειμμα ξεπερνούσε το 10% και το δημόσιο χρέος είχε σκαρφαλώσει στο 75% του ΑΕΠ. Κάπου εκεί και ενώ το ελληνικό πρόβλημα βρισκόταν στο φόρτε του, οι οίκοι αξιολόγησης υποβάθμισαν τα πορτογαλικά ομόλογα σε "junk" (σκουπίδια) και οι αγορές έκλεισαν για την χώρα. Έτσι, τον Μάιο του 2011, οι αποχωρούντες από την εξουσία σοσιαλιστές και οι επερχόμενοι κεντροδεξιοί συνυπέγραψαν την προσφυγή τής Πορτογαλίας σε εξωτερική βοήθεια από το EFSF. Το μνημόνιο άρχισε.

Praça do Rossio (Πλατεία Ρόσσιο), Σεπτέμβριος 2012

Κάτι η φιλοσοφία τους ως λαού και κάτι το αφυδατωμένο και σχεδόν ανύπαρκτο λαϊκό κίνημα, οι πορτογάλοι υπέμειναν επί δεκάξι ολόκληρους μήνες τα σκληρά μέτρα πριν εκδηλώσουν την πρώτη τους σοβαρή αντίδραση. Η έκρηξη έγινε τον Σεπτέμβριο του 2012, όταν η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα μειώνονταν οι εισφορές των επιχειρήσεων στο ασφαλιστικό σύστημα συντάξεων και θα αυξάνονταν αντίστοιχα οι εισφορές των εργαζομένων. Η κυβέρνηση ισχυρίστηκε ότι μ' αυτή την μείωση του "μη μισθοδοτικού κόστους" θα αυξανόταν η απασχόληση και θα μειωνόταν η ανεργία αλλά, φυσικά, οι πολίτες δεν συμφώνησαν με την κυβερνητική "ιδέα". Η χώρα συγκλονίστηκε από τις ογκωδέστερες διαδηλώσεις που είχαν γίνει ποτέ και το μέτρο αποσύρθηκε.

Έναν μήνα αργότερα και ενώ δεν έχει σβήσει ακόμη ο απόηχος από τις διαδηλώσεις τού Σεπτέμβρη, το συνταγματικό δικαστήριο της χώρας κρίνει ως αντισυνταγματικες τις νομοθετικές διατάξεις που επιβάλλουν περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Η κυβέρνηση υποχρεώνεται να συμμορφωθεί αλλά επιβάλλει... ισοδύναμα: αυξάνει κατακόρυφα τους φόρους.

Όπως είπαμε πιο πάνω, το πορτογαλικό λαϊκό κίνημα είναι ανοργάνωτο και σχεδόν ανύπαρκτο. Η αποτελεσματικότητα των σποραδικών λαϊκών αντιδράσεων στα εξοντωτικά μέτρα λιτότητας μπορεί άνετα να παραλληλιστεί με την αποτελεσματικότητα που είχαν στον τόπο μας οι προ τριετίας αντιδράσεις τύπου "πλατείας". Η κυβέρνηση πέρναγε μάλλον εύκολα όλα τα μέτρα και αυτό έδωσε στους πορτογάλους τον τίτλο των "καλών και υπάκουων παιδιών" που κάνουν αδιαμαρτύρητα ό,τι τους ζητηθεί.

Μ' αυτά και μ' αυτά, φτάσαμε στον Απρίλιο του 2014 και στο τέλος τού μνημονίου. Μέσα σε τρία χρόνια, οι μισθοί των πορτογάλων είχαν μειωθεί κατά 25%, οι συντάξεις τους λίγο παραπάνω, οι φόροι είχαν σχεδόν διπλασιαστεί, η ανεργία παρέμενε σε δυσθεώρητα ύψη (επίσημα είναι "μόλις" 14% αλλά δίχως τα τερτίπια τής "ευέλικτης εργασίας", των mini jobs κλπ φτάνει το 25%) και το δημόσιο χρέος είχε εκτιναχθεί πάνω από το 120%. Κι όμως, τα "μεγάλα κεφάλια" δεν έπαυαν να απονέμουν εύφημες μνείες στους πορτογάλους επειδή... τα κατάφεραν.

Το τι ακριβώς κατάφεραν οι πορτογάλοι μετά από το τριετές ξεμάτωμά τους, φάνηκε μόλις τρεις μήνες αργότερα, στα τέλη Ιουλίου, όταν κατέρρευσε η Banco Espirito Santo (Τράπεζα του Αγίου Πνεύματος!), η μεγαλύτερη τράπεζα της χώρας. Στις 3 Αυγούστου 2014, η κυβέρνηση χώρισε την τράπεζα σε "καλή" και "κακή". Η "καλή" ονομάστηκε Novo Banco και πήρε κρατική βοήθεια 4,9 δισ. ευρώ ενώ η "κακή" πτώχευσε και μπήκε σε εκκαθάριση. Δυόμισυ χιλιάδες μικρομέτοχοι έχασαν τα λεφτά τους και όλοι οι φορολογούμενοι πορτογάλοι πολίτες επιβαρύνθηκαν με άλλα 4,9 δισ. ευρώ...

Στο μεταξύ, ο πληθυσμός τής χώρας εξακολουθεί να μειώνεται λόγω μετανάστευσης(*), ο ένας στους πέντε πορτογάλους ζη κάτω από το όριο της φτώχειας (παρ' ότι ο κατώτερος μισθός έχει πέσει στα 505 ευρώ, άρα το όριο φτώχειας βρίσκεται στα 404 ευρώ) και τα συσσίτια που οργανώνονται σε όλες τις μεγάλες πόλεις δεν επαρκούν για να ταΐσουν όσους δεν έχουν να φάνε. Όλα καλά, λοιπόν. Οι πορτογάλοι τα κατάφεραν.

Αγαπημένος πρωταγωνιστής των διαφημίσεων της Banco Espirito Santo ο Κριστιάνο Ρονάλντο

Κατά την προεκλογική περίοδο, οι δυο μεγάλοι πολιτικοί σχηματισμοί συμφώνησαν ότι "το τί θα κάνουμε είναι δεδομένο", με την διαφωνία τους να εστιάζεται αποκλειστικά στο "πώς θα το κάνουμε". Ως "δεδομένο" θεωρείται ότι (α) οι συντάξεις πρέπει να παραμείνουν χαμηλά για να εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα του συστήματος, (β) οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων θα παραμείνουν σταθεροί τουλάχιστον ως το 2019, (γ) δεν πρόκειται να επανέλθουν οι συλλογικές συμβάσεις στον ιδιωτικό τομέα, (δ) δεν μπορεί να υπάρξει μείωση της φορολογίας ως το 2019 και (ε) οι προϋπολογισμοί πρέπει να είναι τουλάχιστον ισοσκελισμένοι. Με απλά λόγια, παρ' ότι το μνημόνιο έχει λήξει εδώ κι ενάμισυ χρόνο, τα δυο μεγαλύτερα κόμματα συμφώνησαν ότι τα μέτρα που το συνόδευαν πρέπει να παραταθούν τουλάχιστον μέχρι το 2019.

Κάπως έτσι, λοιπόν, η Πορτογαλία θα καταφέρει να εφαρμόζει μνημονιακά μέτρα δίχως να έχει μνημόνιο. Και κάπως έτσι, οι πορτογάλοι πήγαν χτες στις κάλπες και έδωσαν συνολικά 72% σ' εκείνους που τους έπεισαν ότι δεν υπάρχει ζωή εκτός μνημονίων...


-------------------------------------------------
(*) Εκτιμάται ότι ο πληθυσμός τής Πορτογαλίας θα έχει μειωθεί κατά 10% μέχρι το 2020. Για μια χώρα δέκα εκατομμυρίων κατοίκων, αυτό ισοδυναμεί με ένα εκατομμύριο άτομα. Προφανώς, η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των ατόμων ανήκουν στις παραγωγικές ηλικίες. Περισσότερα στο κείμενο της 9/7/2013 με τίτλο "Καπιταλιστική γενοκτονία".

(**) Περισσότερα για το τι "κατάφεραν" οι πορτογάλοι, στο κείμενο της 8/7/2013 με τίτλο "Τα καλά παιδιά". Ενδιαφέρον έχει και το σημερινό κείμενο του Νίκου Μπογιόπουλου στο enikos.gr με τίτλο "Το “success story” της... μιζέριας".

Φόρος τιμής στην Καταλονία

 Φόρος τιμής στην Καταλονία

Η κε του μπλοκ δε διαθέτει γνώσεις διεθνολόγου και το κείμενο που ακολουθεί δεν αποτελεί κάποια ολοκληρωμένη ανάλυση, αλλά απλές σημειώσεις πάνω σε μερικές πτυχές του ζητήματος. Πρέπει οι Καταλανοί να ασκήσουν το δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση; Και είναι όντως μια διαφορετική εθνότητα;

Ομολογώ ότι δεν έχω εντρυφήσει στο εθνικό ζήτημα, αλλά έχοντας κατά νου τον κλασικό ορισμό και τα κριτήρια που μας δίνει, μπορώ να καταλάβω πως οι Καταλανοί έχουν ένα πολύ διαφορετικό ιδίωμα, που μοιάζει περισσότερο με τα γαλλικά παρά με τα καστιγιάνικα (δεν αναφέρω καν τη γλώσσα των Βάσκων, που παραμένει αναλλοίωτη για χιλιάδες χρόνια, χωρίς ινδοευρωπαϊκές προσμείξεις). Σε αντίθεση όμως με τα χρόνια της δικτατορίας του Φράνκο, όταν το μόνο μέρος, όπου μπορούσε να μιλήσει κανείς ελεύθερα τα καταλανικά, ήταν το γήπεδο της Μπαρτσελόνα, σήμερα δεν υπάρχουν εμπόδια στην εκμάθηση και τη διάδοσή τους, ούτε κάποιου άλλου είδους εμφανής διάκριση εις βάρος των Καταλανών.

Υπάρχει επίσης το στοιχείο της κοινής θρησκείας (αν και είναι κάπως προβληματικό για να κατατάξεις εθνολογικά πχ τους άθεους), όπως επίσης και αρκετά κοινά βιώματα, ιστορικά και κοινωνικά, στα οποία θα περιελάμβανα τον ισπανικό εμφύλιο (κι η Μαδρίτη προπύργιο των δημοκρατικών ήταν, πριν πέσει) ή ακόμα και το «κλάσικο» Ρεάλ-Μπαρτσελόνα, που έχει αποκτήσει παγκόσμια, διεθνή εμβέλεια, πέρα από τα στενά όρια της Ιβηρικής, ωστόσο κανείς δε θα σκεφτόταν την ισπανική λίγκα χωρίς αυτό το ντέρμπι. Ούτε καν η Μπάρτσα..

Ούτε καν η Μπαρτσελόνα (ή μάλλον η διοίκησή της) δε θα επιθυμούσε την αποχώρησή της και τη δημιουργία μιας ξεχωριστής, καταλανικής λίγκας, μολονότι αποτελεί το καμάρι της Καταλονίας, τον άοπλο συμβολικό στρατό της όπως γράφει ο Μονταλμπάν και το σύμβολο του αγώνα της ανεξαρτησίας της. Κι αυτό δείχνει τα υπαρξιακά, ιδεολογικά αδιέξοδα μιας ομάδας, που λειτουργεί αναγκαστικά ως ανώνυμη επιχείρηση σε αυτά τα πλαίσια και (δε) δυσκολεύεται να επιλέξει μεταξύ των συμφερόντων της και των ιδεών που πρεσβεύει.

Σημειώνω παρενθετικά πως τα σπορ ως σύγχρονο όπιο του λαού, χρησιμοποιούνται ολοένα και πιο πολύ ως εκβιαστικό επιχείρημα για τους κολλημένους με τη μπάλα, που φοβούνται για την τύχη της «πρέζας τους». Το καλοκαίρι πχ, πριν από το δημοψήφισμα του Ιουλίου, υπήρχαν πολλά άρθρα που ενημέρωναν τους αναγνώστες για τις συνέπειες ενός πιθανού GREXIT και τον κίνδυνο να μην μπορούν να κάνουν οι ομάδες τους μεταγραφές. Αλλά αυτό είναι μάλλον πιο δύσκολο να συμβεί στην περίπτωση της Ισπανίας για τους λόγους και τους συμβολισμούς που αναφέραμε παραπάνω.

Είναι πολύ σχετικές πάντως αυτές οι διαφορές και τα όριά τους. Αν πάρουμε να συγκρίνουμε πχ τις κλιματολογικές συνθήκες στην Κρήτη και τη Μακεδονία κατανοούμε πως μιλάμε σχεδόν για άλλη ήπειρο. Αν πάλι συγκρίνουμε τους Βόρειους και τους Νότιους Ιταλούς, μιλάμε ουσιαστικά για δύο διαφορετικούς λαούς, που δεν τους ενώνουν και πολλά κοινά στοιχεία. Αυτό δε σημαίνει πως υπάρχει λόγος να τεθεί ζήτημα αυτοδιάθεσής τους ή ότι έπρεπε να αποσχιστεί η Κρήτη το 13’, στα εκατό χρόνια από την απελευθέρωσή της, με το δημοψήφισμα που δεν έγινε ποτέ –εκτός κι αν κρίνουμε πως είναι πιο συμφέρον για τη δική μας υπόθεση να μπει στο περιθώριο ένα αιώνιο πασοκονήσι, για να μας διευκολύνει.

Πρέπει επίσης να έχουμε καθαρό πως η υπεράσπιση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης ως γενική αρχή, δε σημαίνει και την υποστήριξή του ως το σημείο της εδαφικής απόσχισης σε κάθε ξεχωριστό παράδειγμα, αλλά κατά περίπτωση, με βάση τη συγκεκριμένη ανάλυση της κατάστασης. Όπως ακριβώς η αυτονόητη υπεράσπιση του δικαιώματος στο διαζύγιο για τις δύο πλευρές ενός ζευγαριού, δε σημαίνει πως υποστηρίζουμε τη διάλυση κάθε γάμου ή πως τασσόμαστε εναντίον του από θέση αρχής.

Αυτή η συγκεκριμένη ανάλυση στην περίπτωση της Καταλονίας, φέρνει στην επιφάνεια μερικά πολύ αντιφατικά στοιχεία. Η Καταλονία φέρεται να επιδιώκει την ανεξαρτησία της στη βάση ενός σχήματος που λέει πως ο Βορράς που ευημερεί επωμίζεται τα χρέη και τις αμαρτίες του σπάταλου πλην φτωχού Νότου. Από την άλλη υπάρχουν κατά καιρού κάποιες ειδήσεις για τα χρέη και το δανεισμό της αυτόνομης περιφέρειας της Καταλονίας (κάτι σαν τα δικά μας γεωγραφικά διαμερίσματα), που φαίνεται να διαψεύδουν το παραπάνω σχήμα. Εξάλλου ποτέ ο πλούσιος Βορράς δεν επεδίωξε την αποσύνδεσή του απ’ την περιφέρεια του Νότου (με τη συμβατική, καθιερωμένη έννοια αυτών των όρων), εφόσον έβγαινε σταθερά κερδισμένος απ’ αυτή τη σχέση –όπως κι αν την ονομάζει-εξετάζει κανείς.

Αυτό που δεν κολλάει λοιπόν στην όλη υπόθεση είναι βασικά το κίνητρο. Αν δεχτούμε πως στο εγχείρημα της ανεξαρτητοποίησης ηγεμονεύουν ή στην καλύτερη απλώς εμπλέκονται αστικές δυνάμεις και σχεδιασμοί, στη βάση οξυμένων ενδοαστικών αντιθέσεων, παραμένει ωστόσο το ερώτημα για ποιο λόγο η αστική τάξη της Καταλονίας επιθυμεί την αποκοπή της από το ισπανικό κράτος κι έναν πιθανό περιορισμό των μπίζνες της και της εμβέλειάς τους;

Για να κάνω έναν αδόκιμο ίσως παραλληλισμό, αν ο ευρωσκεπτικισμός εκφράζει κάποιες υπαρκτές αντιθέσεις αντικρουόμενων συμφερόντων ή ένα εναλλακτικό σχέδιο, που μάλλον διαπραγματεύεται καλύτερους όρους ένταξης παρά στοχεύει στην τελική ρήξη με την ΕΕ, ο ισπανοσκεπτικισμός έχει κυρίως ιστορικές ρίζες, αλλά όχι ιδιαίτερα λογικά ερείσματα από «επιχειρηματική άποψη».

Αυτό που αξίζει, εν κατακλείδι, να κρατήσουμε είναι η τάση του σύγχρονου ιμπεριαλισμού να συνοδεύει τις οικονομικές ολοκληρώσεις και τη φαινομενική υποβάθμιση του έθνους-κράτους, με τον κατακερματισμό ενιαίων κρατών, την έξαρση των τοπικών εθνικισμών και τη δημιουργία πολλών, μικρών προτεκτοράτων, που κάθε άλλο παρά ανεξάρτητα είναι.

Και την πάγια θέση του κομμουνιστικού κινήματος για το καταλανικό, το βασκικό ζήτημα κι όσα άλλα παρόμοια αφορούν τους λαούς της Ισπανίας, για να βρουν την οριστική λύση τους σε μια ελεύθερη, σοσιαλιστική Ισπανία. Αλλά τότε, παρεμπιπτόντως, δε νομίζω πως υπήρχαν υστερικές φωνές για παραπομπή του ζητήματος στη δευτέρα Παρουσία. Ή μήπως υπήρχαν;

Λαϊφστάιλ «ξέπλυμα» των Ναζί χρυσαυγιτών από την Athens Voice

 Λαϊφστάιλ «ξέπλυμα» των Ναζί χρυσαυγιτών από την Athens Voice

Το δημοσίευμα της... έγκριτης νεοφιλελέ free-press φυλλάδας "Athens Voice" για την εμφάνιση της κόρης Μιχαλολιάκου κατά την ορκωμοσία της νέας Βουλής. Ξέπλυμα των εγκληματιών Νεοναζί σε λαϊφστάιλ ρυθμούς.                                                                  Όταν οι "Μένουμε Ευρώπη" και οι "Όλοι μαζί τα φάγαμε" ασχολούνται όχι με τα εγκλήματα των χρυσαυγιτών αλλά με το τι φόρεσαν και αν αδυνάτισαν. Κάπως πρέπει να γίνουν πιο συμπαθείς και στο κοινό άλλωστε...                                                                                 Αν τύχει και γράψει η νεοφιλελέ φυλλάδα τίποτα για τον Παύλο Φύσσα και τους μετανάστες που έπεσαν θύματα των ταγμάτων ασφαλείας των Ναζί, μην ξεχάσουν να αναφέρουν πως και η κόρη Μιχαλολιάκου μετείχε σε αυτά. Για να θυμόμαστε.

Νέα σημαντικά πρωτότυπα ντοκουμέντα για τους εκτελεσμένους στην Τρίπολη

 Νέα σημαντικά πρωτότυπα ντοκουμέντα για τους εκτελεσμένους στην Τρίπολη

Η επιτροπή (διαχείρισης) του Ιστορικού Αρχείου του ΚΚΕ παρέλαβε και ενέταξε στο Αρχείο ορισμένα σημαντικά ντοκουμέντα, που αφορούν ήρωες συντρόφους μαχητές του ΔΣΕ που εκτελέστηκαν με αποφάσεις του Εκτακτου Στρατοδικείου Τρίπολης την περίοδο 1947 - 1949 και τους οποίους πρόσφατα τίμησε το Κόμμα, με την ανέγερση μνημείου και μεγάλη εκδήλωση.

Συγκεκριμένα πρόκειται για:

Το πρωτότυπο τελευταίο γράμμα του Ασημακόπουλου Βασίλη του Θεόδωρου (Περικλής ή Σπουργίτης), μαχητή του ΔΣΕ, 34 ετών, λογιστή, από την Κοντοβάζαινα Αρκαδίας, που εκτελέστηκε στις 20 Γενάρη του 1949. Η επιστολή είναι συγκλονιστική, την έγραψε ως μελλοθάνατος, λίγες μέρες πριν τον εκτελέσουν, προς την αδελφή του Κική. Το περιεχόμενό της φανερώνει τη μεγάλη αγάπη και ενδιαφέρον για τους δικούς του, καθώς οδηγείται με σεμνότητα και θάρρος προς τη θυσία. Ανάμεσα σε άλλα, γράφει προς την αδελφή του: «...Θα είσουνα η καλύτερη αδερφή αν έλεγες της μητέρας κανένα παραμύθι πως δραπέτευσα και γύρευε πόσα χρόνια θα κρύβουμαι, ώστε να ζει με την ελπίδα πως θα με δει τη λίγη ζωή που της απομένει...».

Μια πρωτότυπη φωτογραφία και ένα δελτάριο του Δημητρακά Παναγιώτη του Αθανασίου, μαχητή του ΔΣΕ, γεωργού από την Αμυγδαλιά Γορτυνίας, 34 ετών, που εκτελέστηκε στις 11 Ιούλη του 1949. Το δελτάριο το έστειλε προς τον αδελφό του από τις φυλακές της Τρίπολης.

Ενα φωτοαντίγραφο της ειδοποίησης που έλαβε ο πρόεδρος της κοινότητας του Βυζικίου Γορτυνίας από το ληξίαρχο της Τρίπολης, με το οποίο τον ενημερώνει ότι στις 22 Ιούλη του 1949 εκτελέστηκε ο Παπανικολάου Νικόλαος του Πολυχρόνη, 34 ετών, δάσκαλος από το Βυζίκι.

Η επιτροπή ευχαριστεί τους συγγενείς για την προσφορά τους προς το ΚΚΕ αυτών των εγγράφων, που έχουν μεγάλη συναισθηματική μα και ιστορική σημασία και αξία. Τους διαβεβαιώνουμε ότι καταρχάς θα συντηρηθούν, ώστε να προστατευτούν από τη φθορά, θα ψηφιοποιηθούν και θα αξιοποιηθούν ποικιλόμορφα. Ο εμπλουτισμός του αρχείου με τέτοια ντοκουμέντα τροφοδοτεί με υλικό την ιστορική έρευνα και προσφέρει απτά πειστήρια που διδάσκουν και εμπνέουν τις νέες γενιές κομμουνιστών και αγωνιστών. Η συλλογή, η προστασία και η ανάδειξη των γραπτών, των μηνυμάτων, άλλων υλικών που αφήσανε οι χιλιάδες αλύγιστοι κομμουνιστές, οι οποίοι με το αίμα τους και με την υπέρτατη θυσία τους συνέβαλαν να διαμορφωθεί η μεγαλειώδης ιστορική διαδρομή των αγώνων, των θυσιών και της προσφοράς του ΚΚΕ για το λαό και το σοσιαλισμό, αποτελεί ιδιαίτερο και ιερό καθήκον για τους κομμουνιστές του σήμερα και για όλους εκείνους που συναισθάνονται τη μεγάλη ιστορική τους αξία. Ο πολύμορφος εορτασμός των 100 χρόνων αναδεικνύει την ανάγκη, μα και τις μεγάλες δυνατότητες που υπάρχουν και πρέπει να αξιοποιηθούν.

ΗΠΑ: Εντεκάχρονος πυροβόλησε οκτάχρονη με το όπλο του πατέρα του, επειδή καυγάδισαν για ένα κουτάβι!

ΗΠΑ: Εντεκάχρονος πυροβόλησε οκτάχρονη με το όπλο του πατέρα του, επειδή καυγάδισαν για ένα κουτάβι!

Ένα οκτάχρονο κορίτσι από την κομητεία Τζέφερσον, στην Αλαμπάμα των ΗΠΑ, έπεσε νεκρό από τις σφαίρες ενός 11χρονου γείτονά της, ο οποίος το πυροβόλησε με κυνηγετικό όπλο, μετέδωσε χθες Κυριακή το τηλεοπτικό δίκτυο WBIR TV επικαλούμενο τον τοπικό σερίφη.
Σύμφωνα με το σερίφη Μπαντ Μακ Κόιγκ, ο δράστης είναι μαθητής στην έκτη δημοτικού του σχολείου White Pine και χρησιμοποίησε το όπλο του πατέρα του για να σκοτώσει το κορίτσι, το οποίο έμενε στο διπλανό σπίτι. Η οκτάχρονη βρέθηκε από άνδρες των τοπικών δυνάμεων επιβολής του νόμου πεσμένη στο πάτωμα και έφερε τραύμα στο στήθος.
Διακομίστηκε στο τοπικό νοσοκομείο, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός της. Ο σερίφης δεν αναφέρθηκε σε πιθανά κίνητρα του δράστη, αλλά σύμφωνα με τους γείτονες τα δύο παιδιά είχαν καυγαδίσει για ένα... κουτάβι, μετέδωσε η ίδια πηγή.
Εναντίον του 11χρονου, δικαστήριο ανηλίκων απήγγειλε κατηγορίες για φόνο εκ προμελέτης και το αγόρι προφυλακίστηκε. Σήμερα είναι προγραμματισμένη η ακροαματική διαδικασία σχετικά με την κράτησή του. Για την ώρα, η έρευνα επικεντρώνεται στην ψυχική κατάσταση του ανήλικου και στο να διακριβωθεί αν πάσχει από κάποια ψυχική νόσο.

Το “success story” της... μιζέριας

 Το “success story” της... μιζέριας

Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές οι κάλπες στην Πορτογαλία δεν είχαν κλείσει και φυσικά δεν είχε εκδοθεί το τελικό εκλογικό αποτέλεσμα.

    Δεδομένου του συσχετισμού των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα των εκλογών (και) στην Πορτογαλία αναμένεται να αξιοποιηθεί με δυο τρόπους:
  
  Πρώτον, για να διακινηθεί ακόμα πιο πλατιά η προπαγάνδα πως  «δεν υπάρχει άλλος δρόμος». Για να ακουστεί με μεγαλύτερη ένταση το αξίωμα πως όλα όσα ζούσε στο πλαίσιο της κρίσης του καπιταλισμού και του καπιταλισμού των κρίσεων είναι  «αναπόφευκτα». Και για να εμπεδωθεί, τελικά, σαν «μονόδρομος» και σαν «ρεαλισμός» η αποδοχή από τα λαϊκά στρώματα των δεινών που υφίστανται και τα οποία πλασάρονται σαν το «μοιραίο» αποτέλεσμα του τάχα μου τετελεσμένου γεγονότος ότι «δεν αλλάζει τίποτα» καθότι «δεν υπάρχει εναλλακτική»…

    Δεύτερον, το εκλογικό αποτέλεσμα στην Πορτογαλία θα αποτελέσει «χαρτί» στα χέρια του ευρωενωσιακού – και ημέτερου ελληνικού – κατεστημένου, που θέλει να παρουσιάζει την Πορτογαλία ως τον «καλό μαθητή» του Μνημονίου. Το απόφθεγμα του εν λόγω παραμυθιού είναι πως η Πορτογαλία  εφάρμοσε «επιτυχώς» το Μνημόνιο, ότι λόγω αυτής της «επιτυχίας» τώρα εξήλθε από το Μνημόνιο, ότι πλέον οδεύει προς την «ανάπτυξη» και να, λοιπόν, ο δρόμος που και εμείς ως Ελλάδα πρέπει να ακολουθήσουμε, χωρίς διαμαρτυρίες και άλλα τέτοια αντιπαραγωγικά…
  

 Ας δούμε, επομένως, τι σημαίνει να εφαρμόζεις με «επιτυχία» τα Μνημόνια. Τι σημαίνει «έξοδος» από τα Μνημόνια, όπως την εννοούν οι δυνάμεις που τα επέβαλαν. Και τι τελικά κρύβεται πίσω από τα ανά την Ευρωπαϊκή Ένωση μνημονιακά και μεταμνημονιακά «success story». Η Πορτογαλία, βγήκε από το Μνημόνιο, αλλά:

• Ενώ τα μαγειρεμένα στοιχεία μιλούν για ανεργία 14%, η πραγματική ανεργία στην χώρα, σύμφωνα με την CGTP, την μεγαλύτερη Ένωση εργαζομένων, ξεπερνά το 25%.
• Ο κατώτερος μισθός έχει κατρακυλήσει στα 505 ευρώ και το ποσοστό των εργαζόμενων που καλούνται να ζήσουν με αυτά τα χρήματα έφτασε στο 20%, σχεδόν διπλάσιο από το αντίστοιχο του 2011.
• Το ποσοστό των Πορτογάλων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας αγγίζει το 20% και διαβιούν με λιγότερα από 411 ευρώ το μήνα.  
• Πληθυσμός 2 εκατομμυρίων Πορτογάλων, σε μια χώρα 10 εκατομμυρίων κατοίκων, έχουν εξαναγκαστεί να επιβιώνουν με εισοδήματα κάτω από το 60% του εθνικού μέσου όρου.
• Το ποσοστό της παιδικής φτώχειας στις ηλικίες κάτω των 18 ετών έχει εκτιναχτεί στο 25,6%.
• Η ανθρωπιστική κρίση λόγω της ολοσχερούς καταστροφής του λεγόμενου «κράτους πρόνοιας» παίρνει χαρακτήρα χιονοστιβάδας με χαρακτηριστικό το γεγονός ότι τα συσσίτια που προσφέρονται από ανθρωπιστικές οργανώσεις στη Λισαβόνα, το Πόρτο και σε μια σειρά μεγάλες πόλεις της χώρας δεν επαρκούν να καλύψουν την – μετά Μνημόνιο – ζήτηση.
• Το μεταναστευτικό κύμα συνεχίζεται με αμείωτη ένταση καθώς κάθε χρόνο υπολογίζεται ότι φεύγουν από την χώρα 100.000 νέοι άνθρωποι, τόσο πτυχιούχοι επιστήμονες όσο και εργάτες. Πάνω από 500.000 Πορτογάλοι έχουν φύγει μετανάστες από το 2011.
• Το δημόσιο χρέος έχει εκτιναχτεί κοντά στο 125% του ΑΕΠ (είναι 70% μεγαλύτερο από την έναρξη της κρίσης) και αν προστεθεί και το ιδιωτικό χρέος, το συνολικό χρέος της Πορτογαλίας ξεπερνά το 380% του ΑΕΠ της.
• Ακόμα κι αν υποτεθεί ότι η Πορτογαλία θα παράγει για δεκαετίες διαρκή πλεονάσματα της τάξης του 1%, ο χρόνος αποπληρωμής του χρέους της υπολογίζεται μετά από 120 χρόνια…

    Αυτό είναι το «success story» του Μνημονίου στην Πορτογαλία. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της «επιτυχούς» εφαρμογής του. Κι αυτή είναι η παγιωμένη κατάσταση που επικρατεί (και θα επικρατεί για δεκαετίες) στη χώρα και μετά Μνημονίου.

   Σημείωση: Το 2014 επί Μνημονίου, η Πορτογαλία βρισκόταν στην 40η θέση του Παγκόσμιου "Δείκτη Μιζέριας". Το 2015 με την Πορτογαλία εκτός Μνημονίου, η χώρα ανέβηκε στην 10η θέση του "Δείκτη Μιζέριας"...
   
 Όσο, λοιπόν, κι αν το εκλογικό αποτέλεσμα (και) στην Πορτογαλία χρησιμοποιηθεί για να πλασαριστεί η προπαγάνδα πως ούτε λίγο ούτε πολύ οι λαοί – θύματα «αγαπούν» τους θύτες τους, το βασικό συμπέρασμα που θα ανακύψει από τις εκλογές και εκεί  είναι άλλο.

    Πρόκειται για συμπέρασμα κοινό για κάθε ευρωπαϊκή χώρα. Και το συμπέρασμα που αναδεικνύεται είναι τούτο:

    Ότι η πολιτική αδυναμία του εργατικού και λαϊκού κινήματος, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, να σταθεί στο ύψος των απαιτήσεων και των περιστάσεων που απορρέουν από την επίθεση που δέχονται οι λαοί από τις κυρίαρχες τάξεις από τον Ατλαντικό μέχρι το Αιγαίο, είναι εκκωφαντική.
  
  Και ότι η αναζήτηση – συνυπολογίζοντας τις γενικές πολιτικές και ιστορικές συνθήκες – εκείνων των ιδιαίτερων στοιχείων και των ειδικών ευθυνών που οδηγούν σε αυτό το αποτέλεσμα σε κάθε χώρα, καθίσταται επιτακτική.  
   
 Σε άλλη περίπτωση η Ιστορία θα προχωρήσει. Αλλά θα προχωρήσει μέσα από τις Συμπληγάδες των αχρείαστων τερατογενέσεων. Και σίγουρα θα προχωρήσει χωρίς αυτούς που δεν μπορούν να αναμετρηθούν με τα φληναφήματα περί του «τέλους της Ιστορίας».  

Ποιοι ειναι οι κρυφοφασιστοναζι της βουλης;

Στις εκλογές που γίνανε σήμερα στη Βουλή για την εκλογή Προέδρου, Αντιπροέδρων, Κοσμητόρων και Γραμματέων, η Χρυσή Αυγή έλαβε τουλάχιστον 41 ψήφους επιπλέον της κοινοβουλευτικής της δύναμης (18 έδρες):

• Για τη θέση του Ε’ Αντιπροέδρου: ο Γιάννης Αϊβατίδης έλαβε 59 ψήφους υπέρ, 186 λευκά, 49 άκυρα. Ο Γ. Αϊβατίδης δεν εξελέγη. Εκ μέρους της Χρυσής Αυγής ο Ηλίας Κασιδιάρης είπε ότι θα κατατεθεί ένσταση.

• Για τη θέση του Γραμματέα: ο Νίκος Κούζηλος έλαβε 27 ψήφους υπέρ, 184 λευκά, 49 άκυρα. Ο Ν. Κούζηλος δεν εκλέγεται.

Θυμίζουμε τα αποτελέσματα στις αντίστοιχες εκλογές μετα την 25/01/2015, κατά τα οποία η Χρυσή Αυγή είχε λάβει τουλάχιστον 20 ψήφους επιπλέον της τότε κοινοβουλευτικής της δύναμης (17 έδρες):

• Για τη θέση του Ε’ Αντιπροέδρου δεν υπήρξε εκλογή, καθώς ο υποψήφιος που αντιστοιχούσε στην τρίτη σε δύναμη κοινοβουλευτική ομάδα της νέας Βουλής (εν προκειμένω τη Χρυσή Αυγή), ο Μιχαήλ Αρβανίτης, δεν κατάφερε να εξασφαλίσει τις ψήφους της απόλυτης πλειοψηφίας των παρόντων βουλευτών, λαμβάνοντας μονάχα 37 θετικές ψήφους, καθώς και 197 λευκές και 32 άκυρες.

• Ο Νικόλαος Κούζηλος, υποψήφιος της Χρυσής Αυγής για τη θέση του ΣΤ’ Γραμματέα της Βουλής, δεν εξελέγη, καθώς έλαβε μονάχα 33 θετικές ψήφους, έναντι 165 λευκών και 30 άκυρων, σε σύνολο 229 ψηφισάντων.

   «Τι Εάμ κ’ Ελιάς ρε;… Κουκουέ ρε!!…» – Ανέκδοτα του αγώνα

Από Οικοδόμος

Οι κρατούμενοι στο Ιτζεδίν αγωνιστές Λευτέρης Ηλιάκης και Κώστας Ρακόπουλος, μέλη της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης (ΠΕΑΕΑ), στο προαύλιο του εγκαταλελειμμένου χώρου των φυλακών, το 2012. (Πηγή φωτογραφίας: Χανιώτικα Νέα)

Επιμέλεια: Οικοδόμος //

Το χιούμορ αποτέλεσε «διέξοδο» για χιλιάδες κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές που βίωναν τις σκληρές και πολύ συχνά απάνθρωπες συνθήκες της φυλακής και της εξορίας, για δεκαετίες ολόκληρες τον εικοστό αιώνα. Χιούμορ που αναμφίβολα προερχόταν από τους ίδιους τους ανθρώπους, όμως πολλές φορές πήγαζε αβίαστα και από την «τριβή» των κρατουμένων με την καθημερινότητα, τις ίδιες τις συνθήκες διαβίωσης, τις μεταξύ τους σχέσεις, αλλά και με τους δεσμοφύλακές τους, το επίπεδο των οποίων ήταν τις περισσότερες φορές αρκετά κάτω του «αναμενόμενου»…
Πολλές μαρτυρίες με περιστατικά που προκαλούν γέλιο έχουν μεταφερθεί από στόμα σε στόμα και είναι τυχεροί όσοι από τους νεώτερους το ’φερε η ζωή να βρεθούν μπροστά σε τέτοιες αφηγήσεις. Όμως η μοίρα του προφορικού λόγου είναι συνήθως να μην αντέχει στο χρόνο και να σβήνει μαζί με τους λιγοστούς πια εκπροσώπους της γενιάς των πολεμιστών που αναμετρήθηκε με τα πέτρινα χρόνια και άντεξε.
Όσα στάθηκε δυνατό και καταγράφηκαν θα μείνουν για να θυμίζουν στις νεώτερες γενιές ότι ο αγώνας για μια καλύτερη κοινωνία δεν μπορεί να είναι ξεκομμένος από τις εκφάνσεις της ίδιας της ζωής που παλεύεις ν’ αλλάξεις. Και το χιούμορ είναι σαν το αλάτι, που «νοστιμίζει» τη ζωή όσο δύσκολη κι αν είναι.
Δεν είναι η πρώτη φορά που φέρνουμε στο ΑΤΕΧΝΩΣ ανάλογες μαρτυρίες. Έχει προηγηθεί η ανάρτησή μας Χαρίλαος Φλωράκης, Μασκαριλίκια και ευτράπελα της φυλακής και των στρατοδικείων, που μπορείτε να δείτε εδώ. Σήμερα παρουσιάζουμε δέκα μικρές χιουμοριστικές ιστορίες από τα Ανέκδοτα του αγώνα που περιλαμβάνονται στο βιβλίο του Γιώργη Μωραΐτη «Ατζέντα Ιτζεδίν» (Αθήνα 2013, ιδ. έκδοση).
Στο βιβλίο αυτό (ο συγγραφέας το έχει αφιερώσει στην ΚΝΕ) ο μαχητής του ΔΣΕ, παλαίμαχος δημοσιογράφος του Ριζοσπάστη, Γιώργης Μωραΐτης φέρνει στη δημοσιότητα τις σελίδες μιας μικροσκοπικής ατζέντας-ημερολογίου του 1960, όπου, έγκλειστος ως πολιτικός κρατούμενος στο φρούριο Ιτζεδίν στην Κρήτη, κατέγραφε συντομογραφικά διάφορα γεγονότα, πληροφορίες, αποσπάσματα βιβλίων, στίχους ποιητών, συναισθηματικές στιγμές, δράσεις των κρατούμενων συντρόφων του και άλλα. Ένα μέρος του βιβλίου, με τίτλο «Ανέκδοτα του Αγώνα» περιλαμβάνει συγκινητικές και χιουμοριστικές μικρές ιστορίες για αγωνιστές και γεγονότα, καθώς και ποιήματα του συγγραφέα γραμμένα στην παρανομία και στις φυλακές.
«Σχώρα με αγαπητέ αναγνώστη, «αμαρτία ξομολογημένη θαρρώ δεν είναι αμαρτία». Μ’ αρέσουν τ’ ανέκδοτα. Κάτι παραπάνω, έχω σ’ αυτά μεγάλη αδυναμία. Μπορώ να πω, με τραβούσαν πάντα περισσότερο απ’ άλλες προφορικές αφηγήσεις. Ίσως γιατί περιέχουν το εύθυμο στοιχείο άφθονο. Μ’ ευχαριστούσε πολύ να τ’ ακούω από απλούς ανθρώπους του λαού ή και να τα διαβάζω με βουλιμία σαν «τα κάλιαζα» γραμμένα. Ξέρω πολλά. Εδώ όμως, θα γράψω λίγα. Σκέφτηκα να περιοριστώ μόνο σε ανέκδοτα του αγώνα. Ξεκίνησα από τούτες τις αφορμές: Η αθάνατη εποποιία της Αντίστασης, κι ύστερα οι ταλαιπωρίες της ως τα σήμερα, είχε και την εύθυμη πλευρά της. Αυτή, που συμπληρώνει την άλλη, τη σοβαρή, γραφτή είναι σχεδόν άγνωστη. Πολύ λίγα στοιχεία της έχουν περάσει σε διάφορα αναγνώσματα…» (Από τον πρόλογο του συγγραφέα).

Οι κρατούμενοι στο Ιτζεδίν αγωνιστές Λευτέρης Ηλιάκης και Κώστας Ρακόπουλος στον εγκαταλελειμμένο χώρο των φυλακών, το 2012. (Πηγή φωτογραφίας: Χανιώτικα Νέα)

***

1) Έ, πολίτη!… 5 λεπτά

Σε ένα χωριό της Μακεδονίας στο τέλος του εμφυλίου πολέμου. Στο καφενείο παίζαμε χαρτιά. Έρχεται ένας χωροφύλακας και με φωνάζει:
– Έ πολίτη! Έ πολίτη!
Οι άλλοι γύρισαν και τον κοίταξαν. Εγώ σκυμμένος στα χαρτιά δε βγάζω μιλιά.
– Έ, πολίτη!…
Εγώ το κορόιδο. Ανακατώνω τα χαρτιά. Ο χωροφύλακας έρχεται κοντά μου.
– Έ, πολίτη. Σένα κρένω πολίτη, λέει και με τραβάει απ’ τις πλάτες.
– Τι θέλεις; Του λέγω.
– Σε θέλει 5 λεπτά στο τμήμα ο διοικητής. 5 λεπτά!
Μόλις άκουσα ότι με θέλει ο διοικητής, με κάψαν τα κρεμμύδια. Σηκώθηκα και πάω να πάρω από την κρεμάστρα το παλτό μου.
Με βλέπει ο χωροφύλακας και αρχίζει το βιολί του.
– Έ πολίτη. Άστο παλτό. Τι να το κάνεις, 5 λεπτά.
Εγώ δεν τον άκουσα. Πήρα το παλτό και πήγαμε στο τμήμα.
5 λεπτά μου είπε ο χωροφύλακας στο καφενείο. 12 χρόνια βγάζω φυλακή.

2) Το… ατσάλι

Ένας βασικός στόχος, του Κράτους, του Υπουργείου και των Διευθύνσεων των Φυλακών κατά των Πολιτικών Κρατουμένων, στα χρόνια μετά την απελευθέρωση, ήταν τα βιβλία, τα τετράδια, γενικά τα χαρτιά μας. Στις συχνές έρευνες στα κελιά και στους θαλάμους μας, οι φύλακες έπεφταν απάνω σαν τα «κοράκια». Τα ανακάτωναν, τα ψάχναν, τα ’παιρναν. Τα συγκέντρωναν «σωρό» στ’ Αρχιφυλακείο και κρατούσαν ό,τι έβρισκαν «επιλήψιμον». Ακόμα και γράμματα των οικογενειών μας, που είχαν λογοκριθεί. Ό,τι «σατανικό» μπορούσε να βάνει ο νους του ανθρώπου, για να μας κάνουν κακό. «Δεν είχαν το θεό τους». Κι ας έκαναν στο εκκλησάκι του Κάτεργου, τις Κυριακές και τις γιορτές, 100 σταυρούς.
Την πιο μεγάλη αδυναμία και μανία όμως, είχαν οι «άτιμοι» στα βιβλία. Γιατί ήξεραν ότι εξόν από τα επιτρεπόμενα βάζαμε μέσα και απαγορευμένα. Και τα φυλάγαμε «σαν τα μάτια μας». Πιο άγρια επίθεση δεχόμασταν στα βιβλία μα και στα χαρτιά μας, όταν μας έκαναν μεταγωγή. Τότε είχαμε φοβερό ψάξιμο και εκεί απ’ όπου φεύγαμε και εκεί όπου πηγαίναμε. Άνοιγαν τα μπαγάζια μας, τ’ άπλωναν στο προαύλιο και τα ψάχνανε επί ώρες. «θεάρεστο έργο».
Σ’ αυτές τις έρευνες, πάντως, πολλές φορές, οι «έξυπνοι» φύλακες και οι «πανέξυπνοι» αρχιφύλακες και υπαρχιφύλακες την πάθαιναν κιόλας. Και γίνονταν «ρεζίλι των σκυλιών»!
Ένα τέτοιο περιστατικό έγινε ανέκδοτο. Από κάποια φυλακή μια ομάδα πολιτικών κρατουμένων, με πειθαρχική μεταγωγή, βρέθηκε στη Γιούρα. Στην εξονυχιστική έρευνα, στόχος να βρεθούν κομμουνιστικά βιβλία. Επικεφαλής της έρευνας ο αρχιφύλακας «κάθαρμα», που έκανε και τον «έξυπνο». Ξεχνώ τ’ όνομα του. Ένας σύντροφος ανάμεσα στ’ άλλα βιβλία, είχε και του Οστρόβσκι το «Πώς δενότανε τ’ ατσάλι». Ένα βιβλίο που το είχαμε «Ευαγγέλιο». Και βέβαια απαγορευόταν. Λοιπόν το παίρνει στα χέρια του ο αρχιφύλακας. Το κοίταξε καλά. Διάβασε τον τίτλο. Απ’ την πολλή «εξυπνάδα» του, το άφησε. Δεν το κράτησε. Και ρωτάει τον κρατούμενο: «Σιδηρουργός είσαι»; Ο σύντροφος, ξεχνώ τ’ όνομά του, ξαφνιάστηκε. Αλλά είχε την ετοιμότητα να του απαντήσει: «Ε, τι να κάνουμε; Να βγάζουμε το ψωμάκι μας»!… Έγινε της «τρελής», όταν μαθεύτηκε αυτό στις Φυλακές και στα Στρατόπεδα.

3) Τι Εαμ κ’ Ελιάς. Κονισμός

Σ’ ένα αρβανιτοχώρι της Αττικής, στην πλατεία μέσα σε πυκνό ακροατήριο μιλούσε ένα Εαμικό στέλεχος. Είπε πολλά, ώρες ολόκληρες. Και μιλούσε ωραία, με πάθος, με περίφημα σχήματα λόγου. Όλοι κρέμονταν από το στόμα του.
Έλα όμως που του διέφυγε κάτι σοβαρό λες κι ήταν αμαρτία να το φωνάξει. Είπε, είπε, είπε για ΕΑΜ και ΕΛΑΣ, μάλλιασε η γλώσσα του, ξεταμπάνιασε και τ’ αφτιά των χωριανών. Αλλά ούτε μια φορά δεν ανάφερε ΚΚΕ.
Είδε κι απόειδε ένας νεαρός φλογερός και κατακόκκινος αρβανίτης, περίμενε, έκανε υπομονή, δεν άντεξε. Του χώνεται λοιπόν με φωνές εκεί που κόντευε να τελειώσει ο ρήτορας ικανοποιημένος για την επιτυχία του.
– Τι Εαμ κ’ Ελιάς, ρε; Κουκουέ ρε, Κονισμός ρε. Ξύνισε (ξύπνησε) ο κόσμος τώρα!
Ήταν αναμμένος από θυμό, έκανε χειρονομίες. Ο ρήτορας δεν περίμενε τέτοιο ρεζιλίκι και κατέβηκε απ’ την εξέδρα καταπράσινος. Αμ πώς;
* Σημ.: Από αφήγηση Νίκου Μανιά, αεροπόρου, στελέχους της ΕΠΟΝ, ασυρματιστή του Διαμαντή στο ΔΣΕ

4) Η «Καπνοσακούλα»!

Μετά την απελευθέρωση ένας αγωνιστής της Αντίστασης καταδικάστηκε σε θάνατο στο στρατοδικείο της Χαλκίδας. Μετά την ανακοίνωση της θανατικής καταδίκης, ως συνήθως, ο πρόεδρος ρώτησε τον κρατούμενο αν έχει να πει τίποτα. Μπορούσε δηλαδή έστω και τότε να γλιτώσει την εκτέλεση αν δήλωνε ότι αποκηρύσσει τον αγώνα και την ιδεολογία του.
– Μάλιστα κύριε πρόεδρε! Απάντησε το παλικάρι και σηκώθηκε ορθό.
Αυτό ξάφνιασε το ακροατήριο. Πολλοί άρχισαν να ψιθυρίζουν. Φοβήθηκε «θα κάνει δήλωση». «Θα αποκηρύξει». «Αμ είναι γλυκιά η ζωή»…
Κι ο πρόεδρος κάτι τέτοιο περίμενε. Γιατί αυτό ήξερε από πείρα. Απαντούσαν πως κάτι έχουν να πουν όσοι θέλανε να γλιτώσουν το κεφάλι τους. Ενώ οι άλλοι, οι «αμετανόητοι», συνήθως αδιαφορούσαν και για την απόφαση και για την ερώτηση του.
– Ορίστε: Λέγε παιδί μου. Πρόφερε ο πρόεδρος μειδιώντας με χαρά.
Ο καταδικασμένος σήκωσε ψηλά το κεφάλι, τον κάρφωσε με τα μάτια του. Και τούδωσε μια απάντηση Καραϊσκακική.
– Άμα με σκοτώσουν κ. πρόεδρε σου χαρίζω… τ’ απαυτά μ’ να τα κάνεις καπνοσακούλα!…
Τον έκαναν αρπαχτόν οι χωροφύλακες τον οδήγησαν στη φυλακή και σε λίγες μέρες αντιμετώπισε περήφανα το εκτελεστικό απόσπασμα.
* Σημ.: Το γεγονός αυτό και το όνομα του αγωνιστή κάπου είχε δημοσιευτεί. Αλλά δεν το θυμάμαι.

5) Τι είναι κομμινισμός! (Το κατά Παπαλεβέντην Α’ Ευαγγέλιο)

Στον Άη-Βλάση –τη μια απ’ τις τρεις εκκλησιές του Δαδιού (Αμφίκλειας)- λειτουργούσε ένας ψηλός ξερακιανός μαυρογένης κι αλέγρος πάπαρος, από κείνους που «τα 12 βαγγέλια τα βγάζαν 13», ο Παπαλεβέντης με τ’ όνομα, ο παπά Κωστής. Μια Κυριακή στα χρόνια της 4ης Αυγούστους, ο παπάς ερμηνεύοντας το Βαγγέλιο ξαπόλυσε τους μύδρους του ενάντια στον κομμουνισμό. Η διχτατορία του Μεταξά, πιο πολύ από πριν, τότε χρησιμοποιούσε ακόμα τον άμβωνα για να κατακεραυνώνει τους «αντίχριστους» κουκουέδες.
Πούθε ν’ αρχίσει όμως και πώς να πείσει ο δόλιος ο Παπαλεβέντης τους «χοντροκέφαλους» Δαδιώτες ή μάλλον τις Δαδιώτισσες. Έπρεπε να τα κάνει λιανά και φυσικά να αρχίσει από τον «ορισμό» του κομμουνισμού. Σκέφτηκε λίγο – ήταν δα πανέξυπνος – και το βρήκε. Έβαλε πρώτα το ερώτημα με ύφος Μαγδαληνής και με χαμηλό αλλά ειρωνικό τόνο. Η προφορά του ήταν ιδιόμορφή:
Ξέ(ρ)ετε αγαπητοί Χ(ρ)ιστιανοί τι είναι ο κομινισμόοος;
Ύψωσε τη φωνή του για να απαντήσει. Βίαιος, ορμητικός σα χείμαρρος. Άστραψε και βρόντηξε. Με στόμφο, μορφασμός και χειρονομίες.
Κοοομιιινιισμόοοος, αγαπητοί χ(ρ)ιστιανοί είναι τούτο το πράμα: ο Γιάνν(η)ς τ(η)ς αφ(τη)νης, να πιάν(ει) τη Μαρία τ(η)ς αλλ(η)νής, να ντη κάν(ει) ό,τι θέλ(ει)!
Το ποίμνιό του, που είχε κοκαλώσει, ξέσπασε σε τρανταχτά γέλια. Κι ο παπάς ικανοποιημένος χάιδεψε απαλά τη γενειάδα του και κορδώθηκε. Τέτοια «διάνα» δεν είχε πετύχει άλλη φορά.

6) …Το «δελτίο» άντρα

Ήταν στα χρόνια της γερμανοϊταλικής κατοχής, σε μια πόλη. Ο άντρας ήταν άνεργος. Δω-κει σταύρωνε κάνα μισό μεροκάματο. Στο σπίτι πείνα και των γονέων! Η γυναίκα του όμως όλο και τα βόλευε. Ήταν κι ομορφούλα… Βέβαια στην κατοχή υπήρχε το σύστημα των δελτίων. Η γυναίκα άρχιζε να φέρνει στο σπίτι όχι μόνο το λίγο αλεύρι των διανομών ή το κομματάκι ψωμί αλλά και κονσέρβες. Μια, δυο, τρεις το πράγμα δε σοκάριζε. Ύστερα όμως…
Ο άντρας ψυλλιάστηκε. Οι κονσέρβες δε σταματούσαν να μπαίνουν στο φτωχόσπιτο.
– Πού τις βρίσκεις γυναίκα;
– Μα σου είπα άντρα, το δελτίο μας!
Ο άντρας κρυφογελούσε κάτω από τα μουστάκια του. Μα δεν προχωρούσε πιο πέρα. Μια μέρα ξαναρώτησε:
– Πού τις βρίσκεις τις κονσέρβες, γυναίκα;
– Ε, δεν τρώγεσαι! Απάντησε εκείνη νευριασμένα. Φάε και μη μιλάς…
Ο ταλαίπωρος ο σύζυγος της άτιμης κατοχής δεν ξαναμίλησε. “Φως φανάρι”. Η σύζυγος πήγαινε με Ιταλούς.
Ήρθε ο χειμώνας. Κάτι καρβουνάκια στο μαγκάλι πού να ζεστάνουν την κάμαρα; Η κακομοίρα η γυναίκα ένα βραδάκι γυρίζοντας απ’ τη βίζιτα παγωμένη, το καβάλησε. Κάθισε στην καρέκλα, άνοιξε τα σκέλια και ζεσταινότανε στο μαγκάλι. Τα πόδια της αρχίζανε να παρδαλίζουν.
Δεν βάσταξε πια ο σύζυγος. Τα λόγια του ειπώθηκαν σοβαρά σοβαρά. Στο τέλος όμως του ξέφυγε ένα χαχάνισμα.
– Τραβήξου απ’ το μαγκάλι γυναίκα. Θα κάψεις το δελτίο!
Και χαθήκαμε…

7) Το πάθημα του χωροφύλακα

Ένας χωροφύλακας μόλις τέλειωσε τη σχολή, διορίστηκε στην Ακροναυπλία. Φαίνεται όμως πως στη σχολή δεν είχε μάθει καλά το μάθημα και την έπαθε.
Μια μέρα εκεί που έκαναν βόλτα, πλησίασε δυο κρατούμενους. Άνοιξε κουβέντα και στα πολλά στα λίγα τους πέταξε το γνωστό τροπάρι.
– Ε, εσείς θέλετε και είστε φυλακή!
– Πώς θέλουμε, υπάρχουν άνθρωποι που να θέλουν να μένουν στα κάτεργα; Είπε ο ένας.
– Αν θέλετε μπορείτε αμέσως να απολυθείτε! Δήλωσε σοβαρά ο χωροφύλακας.
Οι άλλοι έκαναν πως ξαφνιάστηκαν. Απ’ την αρχή τον έκοψαν και πήγαν να του κάνουν «ψιλό γαζί».
– Τι; Πρώτη φορά τ’ ακούμε αυτό.
– Να, άμα κάνετε μια δήλωση φεύγετε…
– Τι; Τι δήλωση είναι αυτή και δεν τη ξέρουμε.
– Να, μόλις υπογράψετε ένα χαρτί…
– Τι λες βρε παιδάκι μου, για κανόνισέ τα…
– Θα πάω αμέσως στον κ. Διοικητή.
Τρέχει, λοιπόν, χαρούμενος στο διοικητή της φρουράς. Σαν τα κατάφερνε να αποσπάσει «δήλωση» από δυο κρατούμενους μπορεί να έπαιρνε και κανένα γαλόνι. Και τι κρατούμενους. Μεγάλα στελέχια του φάνηκαν! Μπήκε στο γραφείο του διοικητή κατακόκκινος και λαχανιασμένος.
– Κύριε διοικητά! Δύο κρατούμενοι θέλουν να κάνουν δήλωση!
– Τι λες βρε παιδί μου. Πού τους ανακάλυψες; Μπράβο! Μπράβο!
Στην αρχή σα να τον πίστεψε ο διοικητής.
– Ποιοι είναι; Ρώτησε. Πώς τους λένε;
– Δεν ξέρω. Να σας τους δείξω.
Τον τράβηξε στο παράθυρο. Κάτω στο προαύλιο ο Αραμπατζής με το Γεωργίου έκαναν βόλτες και γέλουσαν.
– Αυτοί;
Ο διοικητής γύρισε απότομα, τούδωσε μια μούτζα κι έσκασε στα γέλια.
– Βρε βλάκα. Βρε ανόητε. Βρε μ…. Ου να χαθείς βρε. Ξέρεις ποιοι είναι αυτοί… «Παλιές καραβάνες». Σε δούλεψαν. Χάσου από δω κι άλλη φορά να προσέχεις.
Ύστερα μουρμούριζε μόνος του στο γραφείο του:
– Βρε τους δαιμόνιους… Τι μου σκάρωσαν. Βρε ρεζιλίκι!
* Σημ.: Αυτό είναι από τον Παντελή Κιουρτσή

8) Οι ποιητές!…

Προπολεμικά στην Ακροναυπλία ορισμένοι πολιτικοί κρατούμενοι καταγίνονταν με την «κατασκευή» στίχων. Τάχουν αυτά οι φυλακές. Μάλιστα σχηματίσανε και ολόκληρο όμιλο. Αλλά δυο απ’ αυτούς «έπιαναν πουλιά στον αέρα».
Ο Κεφαλλονίτης ο Μεμάς κι ένας στενός φίλος του, καλή τους ώρα. Κάποτε ο Μεμάς έδωσε μερικά ποιήματά του στον μεγάλο Δάσκαλο, Δημήτρη Γληνό να τα δει και να του πει η γνώμη του. Με κρύα καρδιά περίμενε την απάντηση. Οι μέρες περνούσαν κι ο δάσκαλος δεν έβγαζε λέξη, λες και ήθελε να βασανίσει τον «ποιητή». Μια μέρα όμως πλησίασε το Μεμά και του είπε:
– Τα διάβασα. Καλά είναι. Τα καταφέρνεις…
Καμάρι, λοιπόν, ο Μεμάς. Ψήλωσε ακόμα ένα μπόι. Τι καλά αν σταματούσε εκεί η συζήτηση. Μα ο δάσκαλος τον άφησε να ανασάνει και συνέχισε:
Αλλά… Καλύτερα να ασχοληθείς με καμιά άλλη δουλειά.
«Νταμπλάς» βάρεσε το Μεμά. Όνειρα και σχέδια για μια θέση στο στερέωμα των ποιητών κατάρρευσαν. Ωστόσο δεν απογοητεύτηκε. Συνέχισε να θητεύει στη μούσα. Έλεγε αργότερα: Άμα την «ψωνίσεις» δεν είναι εύκολο να ξεκόψεις.
Όσο για το φίλο του δεν ξέρουμε τι είπε ο δάσκαλος. Αλλά κ’ εκείνος συνέχισε τη δουλειά με πάθος. Είχε μια κλίση στη «σατυρική» ποίηση!…
*Σημείωση: Με τον Μεμά (Γεράσιμο Ποδαρά) ήμασταν στη φυλακή της Αίγινας. Μας το αφηγήθηκε ο ίδιος.

9) Οι «λυρικοί» φεύγουν!

Πάλι για τους ποιητές. Μια μέρα φέραν στο κάτεργο της Ακροναυπλίας δυο νέα ταλέντα. Βρήκαν το «σινάφι» και πιάσανε γνωριμία. Φαίνονταν σα δυο αστέρια λαμπερά, με λυρική φλέβα και υπόσχονταν πολλά. Η πρώτη βδομάδα κύλησε καλά. Μα ύστερα… «Βαριά η καλογερική». Όχι βέβαια η ποίηση -μη γίνει καμιά παρεξήγηση- «θεός φυλάξει». Αυτήν την έπαιζαν στα δάχτυλα οι νεαροί. Η φυλακή! Η καταραμένη η κλεισούρα μέσα στους τέσσερις τοίχους!
Τα παιδιά ζορίστηκαν. «Δεν είναι ζωή τούτη». «Δεν υποφέρεται»… Θόλωσε το μυαλό τους. Στέρεψε κι η ποιητική φλέβα τους. Και μια ωραία πρωία μην τους είδατε μην τους απαντήσατε. Υπογράψανε μια «δηλωσούλα» και αποφυλακίστηκαν αμέσως.
– Τι έγιναν τα παιδιά; Δεν τα βλέπω. Γιατί δεν κατέβηκαν ακόμα απ’ το θάλαμο; Ρώτησε ο Μεμάς. Δεν πίστευε στ’ αυτιά του γιατί οι νεαροί φαίνονταν νάχουν μέσα τους όχι μόνο ποιητική μα και επαναστατική φλόγα. Κάτι λόγια παχιά και μεγάλα που έλεγαν!…
Έκαναν δυο βόλτες στο προαύλιο σιωπηλοί. Ύστερα ο Μεμάς μουρμούρισε:
– Λες να πάθουμε κ’ εμείς κανά χνέρι με το ψώνιο που κολλήσαμε;
Ο φίλος του όμως τον καθησύχασε γελώντας.
– Δεν έχουμε φόβο εμείς συνάδελφε… Αυτοί ήταν λυρικοί!… Εμείς είμαστε σατυρικοί!
* Σημ.: Κι αυτό από αφήγηση του Μεμά.

10) Ο καπετάν Μπάφας!

Στο Ζέλι της Λοκρίδας πήγε ένα συγκρότημα ανταρτών να συγκροτήσει στην Κατοχή οργανώσεις. Καπετάνιος ήταν ένας παλιός φυγόδικος με τη φουστανέλα του, τα τσαπράζια του, τη γενειάδα του και μια μακριά σπάθα. Από πολιτική γρι δε σκάμπαζε. Αλλά μια που έπρεπε να οργανώσει το λαό τι να έκανε; Και τι λαό είχε αυτό το χωριό; Όλοι κτηνοτρόφοι. Αγρίμια! Χάνονταν στους λόγγους και άντε να τους βρεις. Μόνο τις Κυριακές μπορούσε να τους καλιάσεις. Και η αποστολή του καπετάν Μπάφα ήταν δύσκολη. Οργανώσεις θέλετε; Θα τις έχετε! Μη σας νοιάζει, είπε, στην καθοδήγηση. Και ξεκίνησε.
Ξημερώνοντας Κυριακή έφεξε στο Ζέλι. Πρώτη φορά πατούσαν αντάρτες στο χωριό κι ο κόσμος ανάκατα άντρες, γυναίκες παιδιά, γέροι γριές μαζεύτηκαν στο προαύλιο της εκκλησιάς. Να τους δουν και να τους καμαρώσουν!
Εκεί ο Μπάφας τους μίλησε. «Ο Θεός και η ψυχή του» τι είπε. Ύστερα τους διέταξε να μπουν σε μια γραμμή όλοι οι κάτοικοι του χωριού. Αφού έγινε η γραμμή πηδάει στην κορφή, τραβάει τη σπάθα και χαράζει τα «σύνορα» κάθε οργάνωσης. Και διατάζει:
-Εσείς από δω ίσαμε δω θα είσαστε στο ΕΑΜ!
-Εσείς από δω ίσαμε δω θα είσαστε στο εφεδρικό ΕΛΑΣ!
-Εσείς από δω ίσαμε δω θα είσαστε στο ΕΠΟΝ!*
Προχωράει.
-Εσείς από δω μέχρι δω θα είσαστε στην Αλληλεγγύη.
Και τραβά κορδόνι.
Έγιναν όλες οι οργανώσεις, αλλά περίσσεψε κ’ ένα φτερό. Γυρίζει ο Μπάφας στον πολιτικό. Και τον ρωτάει:
-Αυτούνους τι να τους κάμουμε; Μην αστοχήσαμε τίποτις;
Ο άλλος γελούσε. Και κούναε το κεφάλι. Πάμε χαμένοι!
-Ξεχάσαμε το… Κουκουέ!
-Τι ’πες ορέ!… Λέει ο Μπάφας. Ωχ μάνα μ’! Καήκαμαν!…
Αλλά δεν τα χάνει. Σηκώνει ψηλά τη σπάθα, την κραδαίνει και φωνάζει:
-Εσείς ούλοι από δω και πίσω, θα είσαστε στο Κάπα Κάπα!
Έ, τι έγινε! Όταν μαθεύτηκαν αυτά στα Αρχηγεία και στα χωριά. Δεν περιγράφεται.
*Πρέπει να διευκρινίσουμε: Στην ΕΠΟΝ κατατάχτηκαν και γριές εξηντάρες και στο ΕΑΜ και παιδαρέλια. Όλα ισοπεδώθηκαν, φύλο, ηλικία «πλήρης ισότη»!

***

Ο Γιώργης Μωραΐτης, του Νίκου και της Ρήνας, γεννήθηκε το 1927 στη Βοδονίτσα της Λοκρίδας. Η καταγωγή του εργατοαγροτική. Σπουδές γυμνασιακές σε Λαμία, Λάρισα, Αμφίκλεια.  Το 1942 οργανώθηκε στην ΕΝΑΡ (Ένωση Νέων Αγωνιστών Ρούμελης). Το 1943 πέρασε στην ΕΠΟΝ και έγινε μέλος του ΚΚΕ. Το 1944 κατατάχθηκε στον ΕΛΑΣ και το 1947 στον ΔΣΕ. Το 1950 βρέθηκε πρόσφυγας στις Λαϊκές Δημοκρατίες. Το 1954 επέστρεψε παράνομα στην Αθήνα. Το 1955 συνελήφθη και τον επόμενο χρόνο με το Γ´ Ψήφισμα καταδικάστηκε σε 20 συν 12 χρόνια. Το 1957 με τον Ν. 375 καταδικάστηκε δις εις θάνατον. Ήταν έγκλειστος στις φυλακές Ιτζεδίν, Κέρκυρας, Αλικαρνασσού, Αίγινας κ.ά. για 11 χρόνια.
Αποφυλακίστηκε το 1966 και δούλεψε στην ΕΔΑ, ως μέλος του Γραφείου Αθήνας. Με το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, πέρασε στην παρανομία. Δούλεψε στην Κομματική Οργάνωση Αθήνας του ΚΚΕ, ως μέλος του Γραφείου της. Είχε την ευθύνη για την έκδοση του «Ριζοσπάστη», της «Αδούλωτης Αθήνας», του «Οδηγητή» και άλλων εντύπων. Τον Νοέμβρη του 1968 συνελήφθη και τον Μάη του 1969 καταδικάστηκε από το χουντικό στρατοδικείο σε 24ετή κάθειρξη. Έμεινε στις φυλακές Κορυδαλλού, Ιτζεδίν και Χαλκίδας για άλλα 5 χρόνια. Το 1973 αποφυλακίστηκε προσωρινά για λόγους υγείας και έφυγε παράνομα στο εξωτερικό, όπου δούλεψε στο ραδιοσταθμό «Φωνή της Αλήθειας». Με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ τοποθετήθηκε στον «Ριζοσπάστη» ως μέλος της διεύθυνσης και της αρχισυνταξίας του. Από το 9ο μέχρι και το 13ο Συνέδριο του ΚΚΕ ήταν μέλος της ΚΕ.
Είναι μέλος των ΕΣΗΕΑ, ΠΣΔΑΕΑ, ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ και ΣΦΕΑ. Επίσης μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών. Άλλα βιβλία του: Με κομμένη ανάσα, Βοδονίτσα – Κάστρο των Θερμοπυλών, Ρεπορτάζ κάτω απ’ τις ερπύστριες, Εκάς οι βέβηλοι, Κόντρα στη Χούντα, Πίσω απ’ τα Σίδερα, Με τους ανθρώπους του μόχθου, Ατζέντα Ιτζεδίν. Έργα του από τις Εκδόσεις Καστανιώτη: Αναμνήσεις ενός αντάρτη Α´ (1989), Αναμνήσεις ενός αντάρτη Β´ (1999), Ο γερο-Τζιμ [Made in USA], Η βίβλος ενός αγίου (2005).
Διακρίσεις: Μετάλλιο από το Ανώτατο Σοβιέτ στα σαραντάχρονα της Αντιφασιστικής Νίκης το 1985• μετάλλιο της FIR από το Συνέδριο Βιέννης το 2011• μετάλλιο από τη Διεθνή Οργάνωση Δημοσιογράφων, Πράγα 1971• βραβείο από την Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών για το Αναμνήσεις ενός Αντάρτη το 1991• μετάλλιο από το ίδρυμα Δημητρόφ, Σόφια 2012.
-Το βιογραφικό σημείωμα του Γιώργη Μωραΐτη από τον ιστότοπο των εκδόσεων Καστανιώτη.

«Good job»?

«Good job»?

Και τώρα έρχεται η ώρα του ταμείου της σοφίας του Ελληνα ψηφοφόρου, εργαζόμενου, άνεργου, γεννημένου τε και αγέννητου, όλων δηλαδή των βραχυπρόθεσμων αλλά και μακροπρόθεσμων κοψοχέρηδων. Είναι η ώρα που κανένα δικαίωμα «αποζημίωσης» δεν αναγνωρίζεται αλλά και κανένα δικαίωμα γενικώς δεν αποζημιώνεται. Οι κάλπες έκλεισαν προ πολλού, οι όρκοι δόθηκαν, οι κανονισμοί ξεδιπλώθηκαν και φάνηκαν οι μαύρες τρύπες των επιλογών του καθενός. Εκτός κι αν θεωρήσουμε πως ένα τεράστιο πλήθος τώρα, χάσκει με αυταρέσκεια, καθώς θα του μπήγονται στη σάρκα, στην τσέπη και τον ύπνο του, προαπαιτούμενα για τη μετά θάνατον σωτηρία του... Εκτός κι αν,

Εκτός κι αν ο αριστερός ίλιγγος απ' το αμερικάνικο κοπλιμέντο «good job» («καλή δουλειά»!) του πλανητάρχη, αρκεί όχι μόνο στον πρωθυπουργό, αλλά και σε μικρούς το δέμας, γιγάντιους όμως στην κλοπή εντυπώσεων υπουργούς εκτελέσεως μνημονίων και εργαζομένων, σαν τον κύριο Κατρούγκαλο. Γιατί τι άλλο σημαίνει αυτό το γεμάτο υπονοούμενα, έκανες καλή δουλειά αγόρι μου, από κάποιον που δεν ωφελείται απ' αυτήν; Εδώ που τα λέμε, πρόκειται για κλασική φιλοφρόνηση αφεντικού σε υπάλληλο, άντε και σε διευθυντικό στέλεχος της εταιρείας του. Ο οποίος έχει πουλήσει καλά κι ακριβά, είτε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, είτε προγράμματα αθανασίας σε ετοιμοθάνατους, ίσως δε και ευρωδημοκρατικά συγχωροχάρτια σε κάτι φασιστοειδείς μοδερνοναζί κυβερνήσεις σαν την ουκρανική, που προκηρύσσουν κεφάλια κομμουνιστών μαζί με αυτά των Ρώσων πλουτοκρατών που παίζουν σε άλλα γήπεδα της ευρωαγοράς...

Την ώρα που Αμερικανοί και Ρώσοι συνεννοούνται πόσες βόμβες θα ρίξουν στον... ξένον αχερώνα της Συρίας, γεμίζοντας τσέπες επενδυτών, πτώματα τις θάλασσες και τις στεριές, και πρόσφυγες τα υπολείμματα του ακριβοπληρωμένου ευρωπαϊκού ψευτοπαράδεισου,

Την ώρα που το φιτίλι μιας τεκτονικής γεωπολιτικής σύγκρουσης στη Μέση Ανατολή άναψε και καίει τις κοινωνίες των πρώην ευρωπαϊκών αποικιών απ' άκρου σ' άκρο της Μεσογείου,
Την ώρα που τα ψηφισμένα ναζιστικά ανθρωπάρια, βάζουν τους δικηγόρους, αλλά και τα διαδικτυακά τσιράκια τους να ξανασκοτώνουν, δυο χρόνια μετά, το θύμα τους μέσα στην καρδιά της μάνας του, σε μια δίκη που όφειλε να σημαδέψει κατάστηθα το πολιτικό κτήνος κι όχι απλώς τα όρνια που αυτό ακόμα καταφέρνει να διατάζει,
Οι προγραμματικές δηλώσεις της συριζανελικής απόπειρας Νο 2, αρχίζουν αύριο με στόχο να πεισθεί ο χειμαζόμενος λαός, πως έδωσε τη συναίνεσή του στα βάσανα, στις στερήσεις, στην ανασφάλεια, στον τρόμο που συνεπάγεται η αριστερή τήρηση και διαχείριση των αγριότερων καπιταλιστικών ληστρικών προαπαιτούμενων και συμφωνιών. Σ' αυτήν τη Βουλή, το μεγαλύτερο κίνδυνο τον διατρέχουν οι δημιουργοί της σύνθεσής της. Ο λαός δηλαδή που είτε προσχώρησε σε ψευδαισθήσεις, είτε υπαναχώρησε σε απαιτήσεις, είτε καμώθηκε πως δίνοντας μια δεύτερη ευκαιρία στην αριστερούτσικη ευκαμψία θα έχει κι αυτός μια δεύτερη ανάσα. Αυτός ο λαός, τώρα, θα πρέπει να πληρώσει ακριβά το προνόμιο να αντιπροσωπεύεται σε μια φωτό-ενθύμιο δοξασμένης ζητιανιάς. Να δεχτεί ότι μπήκε από αριστερή πόρτα στον οίκο το λευκό κι ας χάσει και το σπίτι, και το μαγαζί, και τη δούλεψή του... Η ευρωατλαντική ομοιογένεια της κοινοβουλευτικής σύνθεσης έχει στόχο να εξασφαλίσει «ησυχία επενδύσεων».

Μουγκά, φτηνά, ξεφτιλισμένα μεροκάματα. Συνδικαλισμός με άδεια ή και πριμοδότηση του αφεντικού - εργοδότη. Υποταγή σε σχεδιασμούς της κατάλληλης κάθε φορά εργαλειοθήκης για το ξεδόντιασμα των δικαιωμάτων που απέμειναν. Συμμετοχή σε φιέστες ταξικού προσοδοφόρου πατριωτισμού.

Ο θανατηφόρος εναγκαλισμός με την εκλογική νομιμοποίηση της κυρίαρχης πολιτικής, θα έφερνε την εργατική τάξη σε θέση εξουδετέρωσης, αν δεν χάλαγε τη συνταγή το ΚΚΕ. Οχι γιατί απλά θα καταλάβει τη δυσανάλογα καυτή θέση της ουσιαστικής αντιπολίτευσης, αναντίστοιχη σε βάρος με τις έδρες που διατήρησε. Αλλά γιατί θα πρέπει και το μπορεί, και το τηρεί άλλωστε απαρέγκλιτα, να κρατήσει εκτός των άλλων και ψηλά το φρόνημα μιας εργατικής τάξης που θα αλυσοδένεται νομοθετικά, και θα παλεύει να σπάει τις αλυσίδες έξω. Εκεί που η πραγματική ζωή, ο κόπος κι ο πλούτος της ληστεύονται κάθε μέρα. Στα εργοτάξια, στις σχολές, στα γραφεία, στα χωράφια, στα μικρομάγαζα, στις οικοδομές, στους δρόμους, στα λιμάνια, στα στρατόπεδα, στα νοσοκομεία, στις ουρές της ανεργίας... Δουλειά σκληρή σε σκληρά αντικομμουνιστικούς καιρούς δεκαπλάσια για κάθε ψήφο που πήραμε, δεν αρχίζει. Συνεχίζεται. Ετσι που να μην τολμάει κανείς εμάς να μας πει «good job»...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ Ξεκάθαρες θέσεις υπέρ του κεφαλαίου

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

Ξεκάθαρες θέσεις υπέρ του κεφαλαίου

Το «πακέτο» των στρατηγικών επιλογών της εγχώριας αστικής τάξης, όπως φορολογική αμνηστία του μεγάλου κεφαλαίου, κίνητρα, εξασφάλιση επιχειρηματικής δράσης κοινώς κερδοφόρες μπίζνες, παραμονή της χώρας στην ΕΕ, στην Ευρωζώνη, το ΝΑΤΟ και πολλά άλλα, αποτυπώνεται «ατόφιο» σε κάθε φράση της ναζιστικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή, όσο και αν αυτό προσπαθεί να το σκιάσει με τις αντιμνημονιακές και αντισυστημικές της κραυγές και τα περί ...«εθνικής παραγωγής». Οι... «εξηγήσεις» που έδωσε προ ημερών η Χρυσή Αυγή, μέσω του εκπροσώπου Τύπου της, Ηλ. Κασιδιάρη, στη διάρκεια συνέντευξής του, σε τηλεοπτικό σταθμό, οι δηλώσεις του αρχηγού της ναζιστικής οργάνωσης, Ν. Μιχαλολιάκου, το «πρόγραμμα» της Χρυσής Αυγής ακόμα και για την υγεία του λαού, έχουν ένα ως κρατούμενο, πώς θα ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου. Και όπως έχει αποδείξει το φασιστικό μόρφωμα - δολοφονία του Παύλου Φύσσα, δολοφονική ενέδρα των ταγμάτων εφόδου της σε βάρος κομμουνιστών συνδικαλιστών της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, επιθέσεις και δολοφονίες μεταναστών κ.λπ. - δεν διστάζει ακόμα και να «κόψει κεφάλια», για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος της, δηλαδή πώς καλύτερα θα υπηρετήσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου, που είναι άλλωστε και ο λόγος ύπαρξής της.

Στις 25 Σεπτέμβρη, ο Ηλ. Κασιδιάρης στη διάρκεια συνέντευξής του σε τηλεοπτικό σταθμό ανέφερε ότι είναι ώρα να ξεκαθαριστούν οι θέσεις της Χρυσής Αυγής, γιατί είναι κόμμα που έχει «παρεξηγηθεί». Είπε λοιπόν χαρακτηριστικά: «Επειδή έχει παρεξηγηθεί η Χρυσή Αυγή σε ό,τι φορά το θέμα αυτό, να ξεκαθαρίσουμε ότι είμαστε υπέρ της ιδιωτικής πρωτοβουλίας». Ετσι, αφού διαπίστωσε ότι όπως είναι το φορολογικό πλαίσιο στην Ελλάδα δεν μπορούν να έρθουν επενδύσεις, πρότεινε για «τη στήριξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας»: «Πρέπει να κάνεις ένα νόμο, αν είμαστε σοβαρό κράτος - να πούμε και τις θέσεις της Χρυσής Αυγής εντέλει, γιατί μας λένε ότι είμαστε κόμμα της δραχμής, ότι είμαστε κόμμα που λέει να τα κάνουμε όλα δημόσια - που να προβλέπει να φτιάξουμε ένα φορολογικό πλαίσιο, να υποδιπλασιαστούν οι φορολογικοί συντελεστές και να είναι σταθερό για 50 χρόνια»! Τι προτείνει με άλλα λόγια η ...αντισυστημική Χρυσή Αυγή; Τη μείωση των φορολογικών συντελεστών των επιχειρηματικών ομίλων στο μισό και μάλιστα για 50 χρόνια!

Ζητούμενο οι μπίζνες του κεφαλαίου

Συνεχίζοντας να «λύνει παρεξηγήσεις», αναφέρθηκε στις θέσεις της Χρυσής Αυγής, σχετικά με την «γεωπολιτική στροφή της Ελλάδας προς τη Ρωσία». Οπως ξεκαθάρισε, όταν η ναζιστική οργάνωση κάνει λόγο για αυτή την «γεωπολιτική στροφή», προσπαθεί να αναδείξει τις ...δυνατότητες που ανοίγονται στο κεφάλαιο «για κερδοφόρες μπίζνες» και όχι ότι αμφισβητεί τη στρατηγική επιλογή του για τη συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση και την Ευρωζώνη, την οποία μάλιστα η ΧΑ υπερασπίζεται. Συγκεκριμένα, χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα τους υδρογονάνθρακες, είπε: «Η Χρυσή Αυγή αναφέρεται σε γεωπολιτική στροφή της Ελλάδας στη Ρωσία. Οι Ρώσοι κάνουν μπίζνες. Αν κάνουν μπίζνες και βγάλουν κέρδος στην Ελλάδα, θα μπουν στο παιχνίδι. Γεωπολιτική στροφή, δηλαδή, σε επίπεδο εμπορικό, σε επίπεδο εθνικής άμυνας, δεν είπαμε να φύγουμε από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Για την Ευρωζώνη, έχουμε πληρώσει τόσο ακριβά το ευρώ που θα ήταν ανόητο να φύγουμε»...
Δίνοντας περαιτέρω διευκρινίσεις για τις θέσεις της ΧΑ σχετικά με την Ευρωπαϊκή Ενωση σημείωσε: «Δε μιλάμε για αποχώρηση από την ΕΕ. Είμαστε υπέρ της ΕΕ», αλλά «θέλουμε ν' αλλάξει μορφή. Και αυτό μπορεί να γίνει σε βάθος χρόνου, αν κυριαρχήσουν τα ευρωπαϊκά εθνικά κινήματα σε κάθε χώρα. Οραματιζόμαστε μία Ευρώπη στην οποία θα συμμετέχει και η Ρωσία»...
Ανάλογες ήταν οι εξηγήσεις που έδωσε και τι σημαίνει τελικά «εθνική ανεξαρτησία» για τη Χρυσή Αυγή: «Αν το ΝΑΤΟ βολεύει το εθνικό μας συμφέρον και μας εξυπηρετεί, θα το εξετάσουμε»...

Ζητά φορολογική αμνηστία για τους ...πλούσιους του εξωτερικού

Οι «εξηγήσεις» του Ηλ. Κασιδιάρη έρχονται να προστεθούν στις δηλώσεις του αρχηγού της Χρυσής Αυγής, Ν. Μιχαλολιάκου, στη διάρκεια της προεκλογικής διακαναλικής συνέντευξής του στις 15 Σεπτέμβρη. Πρότεινε κίνητρα και φορολογική αμνηστία για τους «Ελληνες που είναι στο εξωτερικό και είναι πάρα πολύ πλούσιοι», προκειμένου «να πειστούν να έρθουν να επενδύσουν στην Ελλάδα»! Σε ό,τι αφορά την ενδοαστική διαπάλη για το νόμισμα ως εργαλείο για την καπιταλιστική ανάκαμψη και στοιχιζόμενος στις κυρίαρχες στρατηγικές επιλογές της εγχώριας αστικής τάξης για παραμονή στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, ο Ν. Μιχαλολιάκος, είπε για την έξοδο από την Ευρωζώνη ότι είναι μεν ... «πολιτικοϊδεολογικός στόχος» της ΧΑ, που «όμως χρειάζεται εθνική παραγωγή. Τώρα δεν είναι δυνατόν να στηριχθεί εθνικό νόμισμα», για να προσθέσει στη συνέχεια ότι «το ευρώ το έχουμε πληρώσει πανάκριβα» και η ΧΑ δεν είναι διατεθειμένη να το χαρίσει...

«Πατριωτικό καθήκον» και οι φοροαπαλλαγές για τους φαρμακοβιομήχανους

Αντιγραφή των επιλογών του κεφαλαίου είναι και οι προτάσεις της ΧΑ για την Υγεία που έδωσε προεκλογικά στη δημοσιότητα. Για παράδειγμα σε ό,τι αφορά τις τραγικές ελλείψεις στα νοσοκομεία, κατά την ΧΑ δεν φταίνε οι δραστικές περικοπές από τον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά ...η «διαφθορά, η άθλια διαχείριση» και η «δωρεάν περίθαλψη στους λαθρομετανάστες»! Για την εξεύρεση πόρων προτείνει «τον αναγκαίο εξορθολογισμό των δαπανών λειτουργίας των νοσοκομείων, όπου δαπανώνται τεράστια ποσά, άλλοτε λόγω σπατάλης και άλλοτε λόγω δραστηριοποίησης παράνομων κυκλωμάτων προμηθειών υγειονομικού και φαρμακευτικού υλικού. Θα πρέπει να γίνει αυστηρός έλεγχος της σκοπιμότητας και της επαναληψιμότητας όλων των παρακλινικών εξετάσεων»! Δείχνοντας τελικά για ποιους πραγματικά «δουλεύει», χαρακτηρίζει...«πατριωτικό καθήκον» «τα κίνητρα και τις φοροαπαλλαγές» για τους φαρμακοβιομήχανους και ειδικά γι' αυτούς που «απασχολούν κατά 80% τουλάχιστον Ελληνες και κατά 20% το πολύ εργαζόμενους από χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης», χωρίς βέβαια να αναφέρει με τι μισθούς και δικαιώματα...

Με το «καλημέρα» η βαθύτερη εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια

Με το «καλημέρα» η βαθύτερη εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια

Με το «καλημέρα» της ανάληψης κυβερνητικών καθηκόντων για δεύτερη συνεχόμενη φορά, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ τρέχουν με ακόμα μεγαλύτερη φόρα, απ' ό,τι της «πρώτη φορά Αριστεράς», για την υλοποίηση των άκρως επικίνδυνων για το λαό ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών ΝΑΤΟ και ΕΕ, σε όλο το τόξο από Καύκασο, Μαύρη Θάλασσα και Βαλκάνια, έως Ανατολική Μεσόγειο, Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική, πάντα με γνώμονα τη γεωστρατηγική αναβάθμιση των ντόπιων μονοπωλίων, ώστε να διεκδικήσουν μεγαλύτερα κομμάτια από την πίτα στους οξυμένους ενδοαστικούς ανταγωνισμούς της ευρύτερης περιοχής.

Με φόρα από το πρώτο 7μηνο

Ο δρόμος αυτός είχε ανοίξει ήδη από την προηγούμενη, πρώτη κυβερνητική θητεία τους. Η ίδια η 7μηνη διαπραγμάτευση που διενήργησε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, για λογαριασμό του εγχώριου κεφαλαίου, με την πλευρά της Ευρωζώνης, και ειδικότερα με την κυβέρνηση της Γερμανίας, αποτέλεσε στην πραγματικότητα τμήμα των ευρύτερων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών εντός και εκτός Ευρωζώνης, βασικά μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας. Επιβεβαιώνεται, άλλωστε, και από «απόρρητη έκθεση» του Ελληνα πρέσβη στην Ουάσιγκτον, Χρ. Παναγόπουλου, για τα γεγονότα της περιόδου, τμήμα της οποίας παρουσίασε η εφημερίδα «Καθημερινή» την προηγούμενη Κυριακή.
Η Εκθεση συνοψίζει την πολύμηνη συνεργασία Ουάσιγκτον - Αθήνας, με στόχο να αντιμετωπιστεί η «επιθετικότητα» του Βερολίνου. Αποτυπώνει τις αλλεπάλληλες παρεμβάσεις, «συμβουλές» και κατευθύνσεις της κυβέρνησης των ΗΠΑ προς την ελληνική σε όλη τη διάρκεια των αντιλαϊκών παζαριών.
Οπως γράφει, «η στρατηγική της Ουάσιγκτον είχε δύο πτυχές: Την ανάδειξη της σημασίας του γεωπολιτικού ρόλου της χώρας και τις αναφορές περί αναπροσαρμογής του χρέους». Είναι προφανές ότι οι ΗΠΑ ήταν αυτές που ζήτησαν από την Αθήνα να αναδείξει τη γεωπολιτική παράμετρο και τους κινδύνους που ελλόχευαν για το «δυτικό σύστημα ασφάλειας» από μια πιθανή κατάρρευση της Ελλάδας. Η ανάδειξη της γεωπολιτικής παραμέτρου ήταν, λοιπόν, αμερικανική έμπνευση, και η πτυχή αυτή χρησιμοποιήθηκε μέχρι τέλους από την ελληνική κυβέρνηση.
Σημειωτέον, σύμφωνα με πληροφορίες που επικαλείται η «Καθημερινή» από «αξιόπιστες πηγές», οι ΗΠΑ παρενέβησαν και στο ΝΑΤΟ, προκειμένου να αναδειχθεί η γεωπολιτική σημασία της Ελλάδας. Ετσι, την περίοδο που είχε οξυνθεί το κλίμα μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης - δανειστών, στις 20 Ιούνη ο αν. γγ του ΝΑΤΟ, Αλ. Βέρσμποου, κάνει δήλωση με αποδέκτη το Βερολίνο, με την οποία εκφράζει την έντονη ανησυχία του για μια πιθανή έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Ο Βέρσμποου τονίζει ότι αυτό το ενδεχόμενο «θα μπορούσε να αποτελέσει κίνδυνο στον τομέα της ασφάλειας για τη Συμμαχία».

Ξανά υπό αμερικανική καθοδήγηση

Κατά την επίσκεψή του στη Νέα Υόρκη, τη βδομάδα που πέρασε, στο περιθώριο της 70ής Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, φρόντισε να ξαναπάρει τα «φώτα» των Αμερικανών. Συνοδευόμενος από τον υπουργό Εξωτερικών, Ν. Κοτζιά, συναντήθηκε την Τετάρτη με τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών, Τζ. Κέρι.
Τα όσα συζητήθηκαν εκεί εγείρουν σοβαρές ανησυχίες για τις δεσμεύσεις που ανέλαβε η συγκυβέρνηση. Ειδικότερα, σύμφωνα με την ίδια, με τους Αμερικανούς συζητήθηκαν η διαπραγμάτευση που έγινε στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, η ανάγκη για αναδιάρθρωση του χρέους, οι προσφυγικές ροές, το Κυπριακό, το όνομα της ΠΓΔΜ, οι εξελίξεις στην Ουκρανία και τη Συρία, καθώς και τα ενεργειακά ζητήματα.
Παραπέρα, η κυβερνητική ανακοίνωση αναφέρει ότι από την πλευρά του Κέρι «τονίσθηκε η στρατηγική σημασία των αγωγών TAP και IGB για την αναβάθμιση του ρόλου της Ελλάδας ως ενεργειακού κόμβου». Η μετατροπή της Ελλάδας σε ενεργειακό κόμβο αποτελεί βασικό στόχο της εγχώριας αστικής τάξης, για να αναβαθμίσει τη θέση της στην περιοχή, εμπλέκοντας τη χώρα όλο και πιο βαθιά στους επικίνδυνους ανταγωνισμούς των μονοπωλιακών ομίλων για τη λεηλασία των πλουτοπαραγωγικών πηγών.

Στρατιωτική δράση και άλλοθι

Και καθώς αυτό το «ζήτημα» δεν περιορίζεται μόνο στο Αιγαίο ή το Ιόνιο, έχουν τη σημασία τους όσα είπε ανοικτά ο Κοτζιάς, μιλώντας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, σε συζήτηση για την επίλυση συγκρούσεων και την αντιμετώπιση της «τρομοκρατικής απειλής» στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική, για ανάληψη στρατιωτικής δράσης στην επίμαχη ζώνη.
Προσπερνώντας, με χαρακτηριστική άνεση, τις ποικιλότροπες επεμβάσεις των ιμπεριαλιστικών κέντρων στην επίμαχη ζώνη όλο το προηγούμενο διάστημα και το γεγονός ότι αυτά ακριβώς τα κέντρα εξόπλισαν και ξαμόλυσαν προηγούμενα τους τζιχαντιστές, είπε, μεταξύ άλλων:
«(...) το κρίσιμο ζήτημα για τη διεθνή κοινότητα είναι η εφαρμογή μιας συνεκτικής, αποφασιστικής και πολύπλευρης στρατηγικής για την αντιμετώπιση του ISIS. Μπροστά στις φρικαλέες τακτικές του ISIS, τα κράτη της περιοχής, μεταξύ των οποίων και πολλά με αποκλίνοντα συμφέροντα, ενώνουν τις δυνάμεις τους. Και αυτό είναι πραγματικά ένα στοιχείο κλειδί για το κοινό εγχείρημα της καταπολέμησης του ISIS: Μια αποφασιστική στάση εκ μέρους όλων των παραγόντων. Αλλά το ISIS δεν μπορεί να ηττηθεί μόνο με στρατιωτικά μέσα. Πρέπει, επίσης, να αντιμετωπίσουμε τα ζητήματα σχετικά με τη χρηματοδότηση των οργανώσεων των τζιχαντιστών, καθώς και τις τακτικές στρατολόγησης που ακολουθούν μέσω, μεταξύ άλλων, του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης».
Σημείωσε, εξάλλου, ότι «η Ελλάδα, η οποία βρίσκεται στο σταυροδρόμι της προσφυγικής κρίσης, εκφράζει την έντονη ανησυχία της για την τύχη των μειονοτήτων στο Ιράκ και την περιοχή, συμπεριλαμβανομένων των χριστιανικών κοινοτήτων, οι οποίες - μετά από ιστορία δύο χιλιάδων ετών στην περιοχή - βρίσκονται αντιμέτωπες με μια υπαρξιακή απειλή λόγω των φρικαλεοτήτων του ISIS».
Θυμίζουμε, εδώ, ότι το υπουργείο Εξωτερικών ετοιμάζει, στις 18-20/10, Διεθνή Διάσκεψη, με θέμα «Θρησκευτικός και Πολιτιστικός Πλουραλισμός και Ειρηνική Συνύπαρξη στη Μέση Ανατολή», που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι για τη νέα σχεδιαζόμενη ιμπεριαλιστική επέμβαση, με πρόσχημα, τώρα, τους τζιχαντιστές.
Αλλωστε, στη σχετική ανακοίνωση του ελληνικού ΥΠΕΞ αφήνεται ανοιχτό κάθε ενδεχόμενο για ανάληψη τέτοιας «δράσης»: «Η Διάσκεψη θα επικεντρωθεί (...) στην επεξεργασία των προσφορότερων τρόπων προστασίας των δικαιωμάτων και θεμελιωδών ελευθεριών». Εξάλλου, μόλις πριν από λίγες μέρες, το ΥΠΕΞ εξέδωσε ανακοίνωση «για τη συμπλήρωση ενός έτους από τη συγκρότηση της Συμμαχίας κατά της τζιχαντιστικής οργάνωσης ISIS», διαβεβαιώνοντας: «Η Ελλάδα επαναλαμβάνει την προσήλωσή της στον αγώνα κατά του ISIS», και εκτιμώντας ότι η σχετική Σύνοδος Κορυφής, στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, «θα είναι μία ευκαιρία για τον περαιτέρω συντονισμό της δράσης της διεθνούς κοινότητας και όλων των κρατών της Συμμαχίας για μια αποτελεσματική αντιμετώπιση του ISIS».

Αξονες με κέντρο το «ψητό»

Ολα αυτά πάνε, βέβαια, χέρι - χέρι με την προσπάθεια της ντόπιας αστικής τάξης να βάλει στο χέρι μεγαλύτερα κομμάτια από την εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πηγών και διαύλων στη ζώνη της Ανατολικής Μεσογείου, ανταγωνιζόμενη σκληρά με άλλα κεφάλαια ή και επιχειρώντας κομπρεμί.
Σε αυτήν τη βάση, στη Νέα Υόρκη πραγματοποιήθηκε στις 29/9 νέα τριμερής συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας, της Αραβικής Δημοκρατίας της Αιγύπτου και της Ελληνικής Δημοκρατίας, σε συνέχεια και προηγούμενων Συναντήσεων Κορυφής, με συμμετοχή από ελληνικής πλευράς πρώτα του Αντ. Σαμαρά και αργότερα του Αλ. Τσίπρα στο γνωστό μοτίβο της «συνέχειας του κράτους», για την οποία τόσο κόπτεται και διαβεβαιώνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
Για το τι συζήτησαν οι τρεις τους, γράφει η κοινή ανακοίνωση Τύπου που εκδόθηκε μετά την τριμερή: «Εξέφρασαν την αποφασιστικότητά τους να ενισχύσουν τη συνεργασία τους, προκειμένου η ανακάλυψη σημαντικών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο να διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο για την περιφερειακή συνεργασία και ευημερία. Υπογράμμισαν ότι αυτή η συνεργασία εδράζεται στον αμοιβαίο σεβασμό καλά εδραιωμένων αρχών του Διεθνούς Δικαίου και της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της θάλασσας (UNCLOS). Υπογράμμισαν, ειδικότερα, τη σημασία της πρόσφατης ανακάλυψης του κοιτάσματος φυσικού αερίου «Zohr» στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Αιγύπτου. Συμφώνησαν να προβούν αμέσως σε διαπραγματεύσεις επί των εκκρεμών ζητημάτων σχετικά με την οριοθέτηση των παρακείμενων θαλάσσιων ζωνών τους».
Οι τρεις ΥΠΕΞ παρείχαν, δε, διαβεβαιώσεις εκ μέρους των κυβερνήσεών τους στα μονοπώλιά τους, ότι «Οι τρεις χώρες μας, πεπεισμένες για το στρατηγικό χαρακτήρα αυτής της τριμερούς συνεργασίας, θα συνεχίσουν να εργάζονται στενά, προκειμένου να απελευθερώσουν το πλήρες δυναμικό της συνεργασίας τους, προς όφελος των λαών τους και της ευρύτερης περιοχής».
Σημειωτέον, αντίστοιχος άξονας οικοδομείται και με το Ισραήλ, και από στρατιωτικής άποψης μετουσιώνεται σε συνεχείς κοινές στρατιωτικές ασκήσεις και συνεκπαιδεύσεις, πολλές εκ των οποίων εστιάζουν στην προστασία με στρατιωτικά μέσα πλατφορμών άντλησης και αγωγών καυσίμου.

Αποστολές σε όλο το τόξο

Σε μια σειρά άλλες, παράλληλες, εξελίξεις, που κινούνται ακριβώς στην ίδια βάση: Η κυβέρνηση είναι σε προχωρημένες συνεννοήσεις με τις ΗΠΑ, ώστε οι Αμερικανοί να επιστρέψουν ως μόνιμοι χρήστες του Πεδίου Βολής Κρήτης, πραγματοποιώντας εκεί εκπαιδευτικές βολές, λίγα μίλια από ζώνες υψηλού ενδιαφέροντος για τους ίδιους.
Παραπέρα, αποφάσισε να μετάσχει με την αποστολή υποβρυχίου στην επόμενη φάση της ευρωενωσιακής ναυτικής στρατιωτικής επιχείρησης περιπολιών στη Μεσόγειο EURONAV MED, ενάντια σε μετανάστες και πρόσφυγες, ενώ έχει ήδη αποστείλει αξιωματικούς ως επιτελείς στα στρατηγεία της επιχείρησης.
Συνεχίζει, δε, να διαθέτει δυνάμεις για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ στην κόντρα του με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα (βλ. Ρωσία). Σε αυτό το μοτίβο, άλλωστε, η ελληνική Πολεμική Αεροπορία ασκείται με άλλες δυνάμεις του ΝΑΤΟ στο FIR Σόφιας, το οποίο ενώνεται με το FIR της Συμφερόπολης και καλύπτει Κριμαία και Νοτιοανατολική Ουκρανία...
Σύμφωνα, μάλιστα, με ορισμένες πληροφορίες, λόγω ανεπάρκειας μέσων της βουλγαρικής Πολεμικής Αεροπορίας, τουλάχιστον μία φορά ελληνικά μαχητικά απογειώθηκαν από εδώ για να αναχαιτίσουν αεροσκάφη «αγνώστων ιχνών» που εισήλθαν στο βουλγαρικό FIR στη Μαύρη Θάλασσα χωρίς να καταθέσουν σχέδια πτήσης.

Κάνει τη βρωμοδουλειά του ΝΑΤΟ και στα Βαλκάνια

Τέλος, δεν περνά απαρατήρητη η πρεμούρα της κυβέρνησης, με διακηρυγμένο στόχο της την «ενσωμάτωση όλων των Δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ», αλλά και στο ΝΑΤΟ, να παράσχει εξυπηρετήσεις στις υπόλοιπες αστικές τάξεις των Βαλκανίων, αλλά και στα σχέδια της βορειοατλαντικής λυκοσυμμαχίας, προσδοκώντας φυσικά ανταλλάγματα.
Ελεγε, π.χ. ο Ελληνας ΥΠΕΞ ήδη από τον Ιούλη: «Στηρίζουμε το Κόσσοβο στην κατεύθυνση της ενίσχυσης της συνεργασίας με τις ευρωατλαντικές δομές και θεσμούς. Ημασταν η πρώτη χώρα της περιοχής των Βαλκανίων που έγινε μέλος του ΝΑΤΟ και στη συνέχεια της ΕΕ. Ως εκ τούτου, έχουμε την τεχνογνωσία, έχουμε τις δυνατότητες και μπορούμε να προσφέρουμε τη βοήθειά μας, όποτε αυτό μας ζητηθεί»...

Θ.Μπ.