Tο παράρτημα της «Γκλάντιο», η «Αντιστρατιωτική Πάλη», η «17Ν» κ.α. Για τις Μυστικές Υπηρεσίες στη Ελλάδα

 

 

Από το 1955 στην Ελλάδα: «Πάνω από 800 κρύπτες με όπλα, ασυρμάτους και άλλο εξοπλισμό υπήρχαν σε σπηλιές, σε υπόγεια δημόσιων κτιρίων, σε καλυμμένα πηγάδια και ακόμα κάτω από ελληνικές ορθόδοξες εκκλησίες στην επαρχία. Η μυστική ομάδα για την οποία είχε τοποθετηθεί το οπλοστάσιο, αριθμούσε 1.500 άντρες και σε περίπτωση πολέμου θα έφτανε τις 3.500».

Στην Ελλάδα, το παράρτημα της «Γκλάντιο» ονομάστηκε «Κόκκινη προβιά». Ο υπουργός Αμυνας της κυβέρνησης της ΝΔ Γιάννης Βαρβιτσιώτης αναγκάστηκε, στις 9 Νοέμβρη του 1990, να παραδεχτεί δημόσια ότι «Ελληνες κομάντος (ΛΟΚ) και η CIA οργάνωσαν ένα βραχίονα του δικτύου, το 1955, για να προβληθεί αντάρτικη αντίσταση σε οποιονδήποτε κομμουνιστή εισβολέα. Το εν λόγω δίκτυο ήταν γνωστό με την κωδική ονομασία "Επιχείρηση Κόκκινη Προβιά"». Αφορμή για την «αποκάλυψη» υπήρξε άρθρο του γερμανικού περιοδικού «Σπίγκελ» τον ίδιο μήνα και χρόνο που αναφέρεται στην «ελληνική "Γκλάντιο"» και ανάμεσα στα άλλα σημείωνε τα εξής:

«Πάνω από 800 κρύπτες με όπλα, ασυρμάτους και άλλο εξοπλισμό υπήρχαν σε σπηλιές, σε υπόγεια δημόσιων κτιρίων, σε καλυμμένα πηγάδια και ακόμα κάτω από ελληνικές ορθόδοξες εκκλησίες στην επαρχία. Η μυστική ομάδα για την οποία είχε τοποθετηθεί το οπλοστάσιο, αριθμούσε 1.500 άντρες και σε περίπτωση πολέμου θα έφτανε τις 3.500».

Η συμφωνία της «Κόκκινης Προβιάς» υπογράφεται επισήμως στις 25 Μάρτη του 1955 από τον πρωθυπουργό Παπάγο και τον στρατηγό της CΙΑ Τράσκοτ. Πρόσχημα, βέβαια, ο «κομμουνιστικός κίνδυνος» και η αντιμετώπιση μιας εισβολής των κομμουνιστών στην Ελλάδα από το Βορρά...

Το παρακρατικό δίκτυο επιβίωσε τόσο των κυβερνήσεων Παπάγου, Καραμανλή, Γεωργίου Παπανδρέου, και μεταδικτατορικά, ξανά Καραμανλή, Ανδρέα Παπανδρέου, οπότε και μαθαίνουμε ότι «εξαρθρώθηκε», αλλά χωρίς ποτέ να δίνονται συγκεκριμένα στοιχεία από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ τι εξαρθρώθηκε, πώς εξαρθρώθηκε, ποιοι συμμετείχαν, πώς ελέγχθηκαν, τι θύλακες ενδεχομένως υπάρχουν ακόμα στο πλαίσιο των απόρρητων συμφωνιών για τη λειτουργία των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα.

Στις 14 Νοέμβρη του 1990, ο Ανδρέας Παπανδρέου προέβη στο πρακτορείο «Ασοσιέιτεντ Πρες» στην εξής δήλωση: «Η παρακρατική οργάνωση "Κόκκινη Προβιά" δημιουργήθηκε το 1955, ως αποτέλεσμα ενός μυστικού τμήματος της συμφωνίας, με βάση την οποία εγκαταστάθηκαν οι αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα».

Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι την ύπαρξη της παραστρατιωτικής οργάνωσης «Κόκκινη Προβιά» επιβεβαιώνει με επιστολή του, που δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή» στις 7 Σεπτέμβρη 2002, ο απόστρατος αντιστράτηγος Ιωάννης Μ. Ασλανίδης, ο οποίος ανέφερε ότι μετά το 1959 και για μερικά χρόνια συμμετείχε και ο ίδιος. Παρά την ομολογία, η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ απέφυγε να αναζητήσει εξηγήσεις για τη δράση τόσο του ίδιου όσο και του κυκλώματος...

Ο Αντώνης Δροσογιάννης, υπουργός Δημοσίας Τάξης του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 1980, σε συνεντεύξεις που έδωσε στις αρχές της δεκαετίας του 2000, λίγα χρόνια πριν από το θάνατό του, δήλωσε ότι διετέλεσε ο ίδιος διοικητής της Διοίκησης Ειδικών Επιχειρήσεων (ΔΕΕ) από τις 17 Σεπτέμβρη 1964 μέχρι τις 24 Απρίλη του 1967, ότι αυτή η υπηρεσία αποτέλεσε ουσιαστικά το «επίσημο επιχειρησιακό» κομμάτι της «Κόκκινης Προβιάς».

Η υπόθεση Ντ. Κρυστάλλη

Ο Ντάνος (Δανιήλ) Κρυστάλλης εργαζόταν ως δημοσιογράφος στην ΕΡΤ για χρόνια και είχε το προφίλ ενεργού μέλους του αντιδικτατορικού κινήματος ενώ για ένα διάστημα ήταν Γραμματέας της νεολαίας της μεταδικτατορικής ΕΔΑ. Το Σεπτέμβρη του 1985 συλλαμβάνεται από την Ασφάλεια ως ύποπτος για συμμετοχή και προετοιμασία «τρομοκρατικών ενεργειών». Εκεί ξετυλίγεται το κουβάρι που αποκαλύπτει πως ο Ντ. Κρυστάλλης από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 τουλάχιστον υπήρξε συνεργάτης της αστυνομίας αλλά και της ΚΥΠ. Την αποστολή του Κρυστάλλη μάλιστα, σύμφωνα με δημοσιεύματα, χειριζόταν απευθείας ο διευθυντής Ασφαλείας της ΚΥΠ, συνταγματάρχης Ιωάννης Αλεξάκης. Στο σπίτι του Κρυστάλλη είχαν βρεθεί αδημοσίευτες προκηρύξεις της «Αντιστρατιωτικής Πάλης» που πριν από 2 χρόνια, το 1983, είχε αναλάβει - και στη συνέχεια αποποιήθηκε - την ευθύνη της δολοφονίας του εκδότη της «Βραδυνής» Τζώρτζη Αθανασιάδη. Ο Ντάνος Κρυστάλλης δήλωσε ότι ως «πράκτορας διείσδυσης» είχε έρθει, με εντολή της ΚΥΠ, σε επαφή με την τρομοκρατική οργάνωση και έτσι έπεσαν στα χέρια του οι προκηρύξεις.

Σύμφωνα με τα στοιχεία των δικογραφιών, ο Κρυστάλλης ειδοποιούσε τους αξιωματικούς της ΚΥΠ και των άλλων υπηρεσιών ασφαλείας για συγκεκριμένες τρομοκρατικές ενέργειες. Ταυτόχρονα υπάρχουν μαρτυρίες ότι ο Κρυστάλλης ήξερε για βόμβες πριν ακόμα αυτές σκάσουν. Χαρακτηριστικά είναι τα όσα γράφει ο δημοσιογράφος Ν. Χασαπόπουλος σε βιβλίο του που κυκλοφόρησε το 2017, όπου αναφέρει περιστατικό που ο Κρυστάλλης, ως υπάλληλος της ΕΡΤ2, τον ειδοποιεί τηλεφωνικά για βομβιστική ενέργεια σε τράπεζα στο κέντρο της Αθήνας. Το τηλεοπτικό συνεργείο του καναλιού πηγαίνει στο σημείο λίγα λεπτά πριν από την έκρηξη! Η έκρηξη έγινε στις 12.17 ενώ το τηλεφώνημα ήταν στις 11.55!!

Σε μια από τις αγωγές που είχε υποβάλει ο ίδιος ο Ντ. Κρυστάλλης ενάντια στον «Ριζοσπάστη» το 2007 για δημοσιεύματα της εφημερίδας μας που αναφέρονταν στο πρόσωπό του σημείωνε: «Βοήθησα μέσω των ελληνικών αστυνομικών υπηρεσιών για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη μεταπολίτευση, με αποστολή στη διείσδυση σε τρομοκρατικές οργανώσεις και τη συλλογή ειδικών πληροφοριών».

Στις ίδιες αγωγές ο Ντ. Κρυστάλλης χρησιμοποιεί δήλωση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο οποίος σε δημοσίευμα της εφημερίδας «Ελευθεροτυπίας» της εποχής είχε δηλώσει: «Σε μια διαμάχη μεταξύ της Ασφάλειας και της ΚΥΠ συνελήφθη ο Κρυστάλλης, ο οποίος ενεργούσε ως πράκτορας, με αποτέλεσμα να κοπούν ξαφνικά οι διασυνδέσεις με τρομοκρατικές ομάδες. Θυμάστε ίσως εσείς ότι ο Κρυστάλλης ήταν εκείνος ο οποίος είχε ειδοποιήσει για τη βόμβα που είχε μπει στην πλατεία Κατεχάκη...».

Η περίπτωση της «17Ν» και η «εξάρθρωσή της»

Οσοι θυμούνται γνωρίζουν ότι επί 30 σχεδόν χρόνια, από το 1975 μέχρι το 2002, η «17 Νοέμβρη» χαρακτηριζόταν οργάνωση - φάντασμα. Οι συλλήψεις που πραγματοποιήθηκαν το 2002 με αφορμή την έκρηξη βόμβας στα χέρια του Σάββα Ξηρού αποκάλυψαν ότι τα βασικά μέλη και στελέχη της οργάνωσης - φάντασμα ήταν άνθρωποι που στη μεγάλη πλειοψηφία τους βρίσκονταν στο στόχαστρο της Ασφάλειας και της Αντιτρομοκρατικής επί πολλά χρόνια. Δεν επρόκειτο δηλαδή για «φαντάσματα» αλλά λίγο - πολύ για «συνήθεις υπόπτους».

Αυτό το γεγονός και μόνο προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί σοβαρά ερωτήματα που βεβαίως παραμένουν αναπάντητα. Πώς δηλαδή είναι δυνατόν κανένας απ' όλους αυτούς που βρίσκονταν στις λίστες της Ασφάλειας και της Αντιτρομοκρατικής να μην πέσει κάποια στιγμή στα χέρια τους... Πολύ περισσότερο όταν ξέρουμε πολύ καλά ότι εύκολα μπορούν να σε τυλίξουν σε μια «κόλλα χαρτί» για ψύλλου πήδημα.

Τα ερωτήματα λοιπόν αντικειμενικά συσσωρεύονται και επιβεβαιώνουν την εκτίμηση του ΚΚΕ το 2002 ότι στην πραγματικότητα στην περίπτωση της «17 Νοέμβρη» μιλάμε για «απόσυρση»...

Εχει μια αξία λοιπόν να επαναφέρουμε ορισμένα ζητήματα που όλα αυτά τα χρόνια, από το 2002, παραμένουν αναπάντητα.

Η «17Ν» είχε πρόσβαση σε υψηλές διαβαθμισμένες πληροφορίες για κινήσεις προσώπων - στόχων της που δεν μπορείς να έχεις χωρίς πρόσβαση σε μυστικές υπηρεσίες. Μπόρεσε, για παράδειγμα, να έχει λεπτομερή πληροφόρηση κινήσεων του σταθμάρχη της CIA στην Ελλάδα Γουέλς - η πρώτη της δολοφονία - ο οποίος δολοφονήθηκε ένα μήνα μετά τη γνωστοποίηση της παρουσίας του στη χώρα και μάλιστα ενώ επέστρεφε από πάρτι της πρεσβείας των ΗΠΑ. Η δε προκήρυξή της για τη δολοφονία Σόντερς αναφέρει λεπτομέρειες για τις κινήσεις του, την παρουσία του στη χώρα, το ταξίδι στη Σιέρα Λεόνε κ.λπ.

Τη δεκαετία του 1980 είχε γίνει ανέκδοτο η φράση «ακουμπάμε τους τρομοκράτες», φράση που είπε το 1987 ο Αντώνης Δροσογιάννης. Δεν ήταν όμως λίγα τα περιστατικά όπου οι διωκτικές αρχές έφταναν τόσο κοντά στη σύλληψη τρομοκρατών και όμως με έναν μυστήριο τρόπο αυτοί τους ξέφευγαν. Υπήρξαν όμως και ορισμένα γεγονότα που κρίνοντάς τα εκ των υστέρων πολλαπλασιάζουν τα ερωτήματα. Ετσι, το Νοέμβρη του 1991 στα Σεπόλια, στην οδό Ρόδου, σημειώνεται μια συμπλοκή ανάμεσα σε αστυνομικούς που ερευνούσαν καταγγελία για απόπειρα κλοπής οχήματος και σε ενόπλους που αργότερα υποστηρίχθηκε ότι ήταν μέλη της «17Ν». Μια «θεατρική» μαρτυρία για το θέμα έχει δώσει και στην κατάθεσή του ο Δ. Κουφοντίνας. Το Νοέμβρη του 1993, λίγες μέρες πριν από την επέτειο του Πολυτεχνείου, δύο πληρώματα της Αμεσης Δράσης μπλοκάρουν ένα βαν μάρκας VW, παρκαρισμένο στην οδό Μηθύμνης στον αριθμό 50. Επιβαίνουν δύο Αμερικανοί υπήκοοι, οι οποίοι οπλοφορούν. Στους χώρους του βαν ανακαλύπτονται περούκες, φωτογραφικές μηχανές, ασύρματοι, ακόμη και στρώματα για ύπνο! Υποστηρίχτηκε ότι οι δύο πράκτορες της CIA στην Αθήνα είχαν στήσει μια επιχείρηση παρακολούθησης υπόπτων για συμμετοχή στη «17 Νοέμβρη». Τα σημεία (οδός Ρόδου και οδός Μηθύμνης)των δύο γεγονότων απέχουν ελάχιστα, λιγότερο από 1,5 χιλιόμετρο. Ενώ λίγο πιο κάτω, στην οδό Αιγιαλείας, βρισκόταν το εργαστήριο που διατηρούσε ο Ξηρός!

Πολλά ερωτήματα προκάλεσε επίσης το γεγονός ότι ενώ εκρήγνυται βόμβα στα χέρια ενός μέλους της «17Ν» οι υπόλοιποι, που παρέμεναν ασύλληπτοι για σχεδόν 30 χρόνια, δεν κάνουν καμιά κίνηση να κρυφτούν, να διαφύγουν αλλά περιμένουν τη σύλληψή τους στις παραλίες ή στα σπίτια τους. Οι περισσότεροι συλλαμβάνονται με «άνεση» μέσα σε ένα χρονικό διάστημα 20 ημερών από την έκρηξη της βόμβας στα χέρια του Ξηρού, ενώ άλλοι συλλαμβάνονται ή παραδίνονται μετά από 2 μήνες.

Η «17Ν» στα 30 χρόνια δράσης της αξιοποιήθηκε πολύμορφα και προβοκατόρικα ενάντια στο εργατικό - λαϊκό κίνημα και ιδιαίτερα απέναντι στην πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική δράση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή. Αυτοί που ωφελήθηκαν από τη δράση της είναι το αστικό κράτος, οι ιδεολογικοί και κατασταλτικοί του μηχανισμοί, αξιοποιήθηκε και αξιοποιείται στη λογική της ανιστόρητης «θεωρίας των άκρων». Σίγουρα αξιοποιήθηκε και για άλλες «δουλειές» που αφορούν αντιθέσεις και ανταγωνισμούς στο πλαίσιο της αστικής τάξης, σε παρεμβάσεις διαφόρων «κέντρων». Την περίοδο της λεγόμενης «εξάρθρωσής» της ακούστηκε το επιχείρημα ότι «να, οι τρομοκράτες έχουν πρόσωπο, ανήκουν σε συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, δεν είναι φαντάσματα, αόρατοι μηχανισμοί!». Η πραγματικότητα είναι όμως άλλη. Οι μηχανισμοί, τα διάφορα αστικά και ιμπεριαλιστικά κέντρα που δημιούργησαν ή αξιοποίησαν τη «17Ν» όπως και άλλες τέτοιου είδους «οργανώσεις» παραμένουν στην αφάνεια, ως «φαντάσματα»...

(Συνεχίζεται...)

Facebook Twitter Pinterest

Ανταλλαγή

Οι “μπροστινοί” του κόσμου της εκμετάλλευσης… – Το “κράτος Φουρθιώτη” και το “ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;”…

 

Υπάρχουν πολλά που θα μπορούσε να πει κανείς για τον Βαξεβάνη. Και για τον κάθε Βαξεβάνη, γιατί δεν είναι προσωπικό το ζήτημα. Όσοι διαφημίζουν ναρκισσιστικά το έργο τους, ότι κάνουν μαχητική ερευνητική δημοσιογραφία και αποκαλύψεις που κανείς άλλος δεν τολμά να κάνει, κατά κανόνα ξεχνάνε βολικά να πουν για ποιον δουλεύουν και τι πλάτες -επιχειρηματικές, κομματικές- έχουν. Είναι πολύ φρέσκο το παράδειγμα του Λ. Χαραλαμπόπουλου, πριν “εκδηλωθεί” ανοιχτά στον όμιλο Μαρινάκη. Και δεν είναι δύσκολο να ενώσει κανείς τα σημεία και να βρει το νήμα που συνδέει τον Κ. Βαξεβάνη με την Κουμουνδούρου, τις πηγές που έχει και το όριο της ανεξαρτησίας του.

Δεν είναι όμως αυτή η ουσία του πράγματος, ακόμα και ως προς το μέσο που έκανε τη σχετική αποκάλυψη για την εισβολή του Φουρθιώτη στο υπουργείο Εργασίας και τις χρυσές δουλειές με το πρόγραμμα Συν-Εργασία. Αν ο Βρούτσης ως πρώην υπουργός και σημαίνον στέλεχος της ΝΔ δε βρήκε άλλη πόρτα ανοιχτή και επέλεξε ένα μαγαζί της αντιπολίτευσης για να κάνει παιχνίδι και να δώσει μήνυμα, σημαίνει πως τα περισσότερα ΜΜΕ προτιμούν να ευθυγραμμιστούν με το Μαξίμου από μια τέτοια αποκάλυψη, και δε δαγκώνουν ποτέ το χέρι που τα ταΐζει -άλλο αν γαβγίζουν μερικές φορές, για να διασφαλίσουν το συμφέρον τους.

Δεν είναι το κύριο, αλλά έχει μια σημασία και το πρόσωπο που έκανε τη σχετική καταγγελία: Ένας πρώην υπουργός που ανέλαβε την ειδική αποστολή να κατεδαφίσει το οκτάωρο, τα συνδικάτα και το δικαίωμα στην απεργία -και τώρα ολοκληρώνει το έργο του ο Χατζηδάκης, γιατί ουδείς αναντικατάστατος για το σύστημα. Και δεν έχασε τη θέση του γιατί ξεσηκώθηκαν οι εργαζόμενοι και τα σωματεία, ούτε καν λόγω της αρπαχτής και του σκανδάλου “σκοιλ ελικικου” -που θυμήθηκε ξαφνικά και το Μαξίμου, για να καρφώσει τον Βρούτση- αλλά καθ’ υπόδειξη κάποιου που μπούκαρε με μπράβους στο υπουργείο (αλλά χρειαζόταν και αστυνομική φρουρά), για να μη χαλάσει η μπίζνα. Που δε χάλασε ακριβώς, απλώς μπήκε χαμηλότερο πλαφόν…

Και ο Βρούτσης που έβγαινε λάβρος κάποτε ενάντια στους “εισβολείς” του ΠΑΜΕ που “έκαναν λαμπόγυαλο” το υπουργείο, κατάπιε ήρεμος την προσβολή κι αποσύρθηκε στη σιωπή του, για να την σπάσει αναδρομικά και να καταγγείλει τον τραμπουκισμό και την απάτη, να σώσει οτιδήποτε και αν σώζεται από τη θέση του και τις προοπτικές του. Είναι ζήτημα βέβαια από πότε μπορεί κανείς να μπαίνει με μπράβους σε υπουργεία, να τα σπάει σαν να είναι τσιφλίκι του (Μένιο, ρίχτο) και να αποχωρεί ανενόχλητος, αλλά ούτε αυτό είναι το βασικό…

Το ζήτημα είναι όσα καταγγέλλονται αυτά καθαυτά. Ένας τηλεαστέρας-επιχειρηματίας (με διάφορες σκοτεινές δραστηριότητες πίσω από τη βιτρίνα) λύνει και δένει στην κυβέρνηση, μπουκάρει σε υπουργεία με μπράβους, απαιτεί και πετυχαίνει την αλλαγή υπουργών που δεν του έκαναν τη δουλειά, ζητά και παίρνει προσωπική αστυνομική φρουρά, δίνει διαταγές για να συλληφθεί φωτορεπόρτερ, καθώς ετοιμάζεται να κατέβει στον πολιτικό στίβο με το κυβερνών κόμμα. Πού να είχε και βουλευτική ασυλία δηλαδή…

Και αυτά είναι μερικά μόνο από όσα βγαίνουν στη φόρα και απασχολούν την επικαιρότητα, γεννώντας αυθόρμητα το ερώτημα: επιτέλους, ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο; Ο αστικός μύθος λέει πως το έθεσε πρώτος ο Καραμανλής, αγανακτισμένος με τις ραδιουργίες του παλατιού και της Φρειδερίκης ως άτυπου ανώτατου άρχοντα. Αλλά το έθετε σε άλλη βάση κι ας γνώριζε ο ίδιος την απάντηση.

Τον τόπο αυτό δεν τον κυβερνά το παλάτι, ούτε το βασίλειο της αριστείας, ο Καραμανλής τότε ή ο Μητσοτάκης σήμερα, ο Φουρθιώτης ως πρόσωπο ή το κιτς που εκπέμπει ως νοοτροπία. Τον κυβερνούσε και τον κυβερνά η τάξη που είχε πάντα το πάνω χέρι, από την ανεξαρτησία του ελληνικού κράτους. Μια τάξη που θεωρεί κατά κανόνα (με διάφορες εξαιρέσεις) να κυβερνά δια αντιπροσώπων για να μη φθείρεται η ίδια και χρησιμοποιεί τους αναλώσιμους αστούς πολιτικούς ως υπαλληλικό προσωπικό. Η τάξη που έχει τη δύναμη να ανεβο-κατεβάζει όχι απλά υπουργούς αλλά κυβερνήσεις ολόκληρες, όταν παύουν να της είναι χρήσιμες.

Είναι πάντα σοκαριστικό να το βλέπεις να συμβαίνει ωμά κι απροκάλυπτα, να αντικρίζεις τη γυμνή ουσία της αστικής δημοκρατίας, χωρίς φτιασίδια και μπαχαρικά. Κανείς μας δεν έχει όμως το άλλοθι της άγνοιας, να κάνει τον ανήξερο ή τον έκπληκτο για όλα αυτά, να τα δει ως μια πρωτοφανή ή έκτακτη συνθήκη, ως κάποιου είδους παρέκκλιση από τον γενικό κανόνα του πολιτεύματος. Κι αυτή η σημείωση δεν έχει την έννοια της υποβάθμισης -ότι αυτά πάντα συνέβαιναν, συνεπώς δεν τρέχει τίποτα. Βάζει όμως τη σωστή διάσταση των πραγμάτων: αυτό είναι το σύστημα και όσο περισσότεροι καταλάβουν πώς λειτουργεί, τόσο πιο πυκνές πρέπει να γίνουν οι γραμμές όσων παλεύουν για να το γκρεμίσουν -και όχι να το “επαναφέρουν στις ράγες του”, λες και εκτροχιάστηκε στην πορεία.

Διαβάζουμε αναλύσεις ότι ο Μητσοτάκης λειτουργεί τελικά σαν “μπροστινός” του Μένιου ή του Βαγγέλη. Ναι, αλλά αυτός είναι ο θεσμικός του ρόλος. Οι αστοί πολιτικοί ήταν πάντα οι “μπροστινοί” της αστικής τάξης. Η αστική δημοκρατία ήταν πάντα η βιτρίνα της δικτατορίας του κεφαλαίου. Και δεν παύει να είναι τέτοια, όταν χρησιμοποιεί προσχήματα ή όταν τα ξεφορτώνεται και βγαίνουν τα άπλυτα στη φόρα.

Διαβάζουμε αναλύσεις που λένε ότι ζούμε σε κράτος Φουρθιώτη -που λειτουργεί όντως ως κράτος εν κράτει. Ότι ποτέ άλλοτε μια κυβέρνηση δεν είχε δεθεί τόσο στενά με συγκεκριμένα πρόσωπα, συνδέοντας την τύχη της με τη δική τους προστασία.

Δεν είναι όμως θέμα προσώπων, τα οποία μπορεί να αλλάξουν, πχ με έναν “σοβαρό πρωθυπουργό”, έναν “υγιή επιχειρηματία” και άλλα μυθικά πλάσματα. Δεν είναι καν θέμα πολιτικής αισθητικής. Η εποχή της παρακμής και των τεράτων δεν μπορεί να κρύψει τη δυσοσμία της. Αυτή η στάνη αυτό το τυρί βγάζει. Τα νέα πρόσωπα δεν μπορούν να αλλάξουν το πρόσωπο ενός γερασμένου συστήματος, όσα λίφτινγκ και αν κάνει.

Το πρόβλημα είναι ταξικό. Πρόβλημα εκμετάλλευσης, σχέσεων παραγωγής, ατομικού κέρδους. Αυτά είναι που καθορίζουν τον συσχετισμό και τι κράτος θα έχουμε. Κι αυτό, παρεμπιπτόντως, είναι το πρόβλημα με τους θιασώτες της “μαχητικής, αποκαλυπτικής δημοσιογραφίας”, που σου δείχνουν το δέντρο (το πρόσωπο), για να χάσεις το δάσος (το σύστημα) και να μη βρεις ποτέ την έξοδο από τον φαύλο κύκλο.

Άνοιξη θανατηφόρα…

 

Ετούτη η άνοιξη μυρίζει αγωνία και θάνατο. Μαζί με τη γύρη σκορπιέται και μια συνθλιπτική σκόνη ανασφάλειας, που δε διαλύεται από τα πυρά ομαδόν μιας τεχνητής αναπτυξιακής ψευτοαισιοδοξίας. Απ’ άκρου σ’ άκρο στην Ευρώπη των συμφερόντων των πολυεθνικών, με εμπορευματοποιημένο και το τελευταίο δημόσιο αγαθό, η απόπειρα να εμφανιστούν ως ελεύθεροι πολιορκημένοι οι μαθητές, οι φοιτητές, οι πολίτες καταναλωτές και οι καταχρεωμένοι υπόδουλοι εργαζόμενοι, στήνει ένα καρακιτσαριό αγοραστικού Μεσολογγίου. Ο λαός βρίσκεται αντιμέτωπος, όχι με σαρακηνά σπαθιά και σαρικοφόρες χαντζάρες, αλλά με τη χλαπαταγή γκρεμισμένων ψευδαισθήσεων και τη βαθιά ανήθικη διαταγή: σώσου μόνος σου.

Η πανδημία γύμνωσε ιδεολογικά την κυρίαρχη αστική τάξη. Η οποία, κάθε μέρα, πρέπει να αποδεικνύει πώς μπορεί να υπερασπίζεται τα καλά και συμφέροντά της. Ακόμα κι όταν φτάνει στο σημείο να μπερδεύει τη λέξη επίταξη σκόπιμα με τη λέξη επιστράτευση, ενώ ξέρει ότι η πρώτη αφορά κτήρια, εργαλεία και υλικά, και η δεύτερη ανθρώπους και υπηρεσίες τους. Έτσι ώστε να μην καταλαβαίνουν οι πολλοί, ότι ήδη στον εικοστό πρώτο αιώνα, πάνω στην «ευκαιρία» της πανδημίας, οι τρομαγμένοι άνθρωποι μετατρέπονται ευκολότερα σε αντικείμενο-res.

Τρανό παράδειγμα η NOVARTIS. Το μέγα σκάνδαλο, η μεγάλη σκευωρία, δηλαδή οι δυο εκδοχές των ομοιόμορφων αλλά όχι ομοιόχρωμων κομμάτων εξουσίας, που μας προέκυψαν μέσα από ανίερες συγκυβερνήσεις την τελευταία δεκαετία. Μεγαλοστομίες, δράματα, το πικρό δάκρυ του σεβάσμιου ασπρομάλλη κυρίου Πικραμμένου, η θεατρική παράσταση όχι των δέκα μικρών νέγρων, αλλά αυτή που ονομάστηκε «δέκα κάλπες αναζητούν τον ένοχο», με τους 300 του κοινοβουλευτικού Λεωνίδα σε ψηφοφορική παρέλαση. Και μ’ αυτά και μ’ εκείνα, και με κέρδη για τη Novartis, που δεν έχει πού να τα βάλει, και με ατέρμονες αναλύσεις για τα χρέη, κι όχι το ροκ του μέλλοντός μας, ήρθαν και οι μαζικές απολύσεις στη Novartis εν Ελλάδι. Κι ούτε ένα δάκρυ, έστω ψεύτικο, κι ούτε μια κάλπη, για τις ξεπατωμένες από τη γενικευμένη ανεργία οικογένειες. Η αριστεία της ταξικής υποκρισίας ήρθε για μια ακόμα φορά αντιμέτωπη με το κόμμα των εργαζομένων, και το ημιλιπόθυμο εργατικό κίνημα. Και μες στην πανδημία, με μάσκες αλλά όχι φίμωτρα, άντε να ψάχνεις ν’ ακουστούν έστω και για μισό λεπτό στις τηλεοράσεις και στα ραδιόφωνα, ή πίσω από πέντε – έξι στραγγαλισμένες απ’ τον έλεγχο των αφεντικών αράδες στις εφημερίδες και τις ιστοσελίδες, όσοι σαν κι εμάς, στα σωματεία, στο ΠΑΜΕ και στο ΚΚΕ, καταγγέλλουμε και αντιπαλεύουμε τη συμπίεση της εργασίας και της ζωής σε κόστος υπό συνεχή περικοπή. Ποιος θα δώσει χώρο στον απολυμένο της Novartis και βήμα για να πει τον πόνο του, όπως τον ξεδίπλωσε ο Λοβέρδος, ο Σαμαράς, ο Άδωνης κι ο Πικραμμένος; Κανείς.

Άλλωστε ποιος θ’ ακούσει τα ουρλιαχτά της ηλεκτροφόρας λαιμητόμου, με τρεις καμένους κι έναν επιζήσαντα, από τις στρατιές των εργολαβικών μεροκαματιάρηδων… Ουρλιαχτά πόνου, που δεν δικαιούνται ούτε το ένα χιλιοστό της αναλυτικής ειδησεογραφίας και της λεπτομερούς ανάλυσης για το πώς άλλαξε χέρια ιδιοκτησίας στον Ακτορα, και πώς τεμαχίστηκε για το καλό της η κραταιά ΔΕΗ…

Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο πάλι ο διάολος, και του καπιταλισμού, στις λεπτομέρειες κρύβεται. Διαβάζω κι αναγουλιάζω το… ρεπορτάζ για το τραγικό δυστύχημα, σε εποχή νομοθετημένου τουλάχιστον δεκάωρου εργασίας και την υπερεκμετάλλευση να ‘χει χτυπήσει κόκκινο, πως οι τρεις νεκροί ήταν όλοι απ’ την Εύβοια, δύο Έλληνες κι ένας Αλβανός. Λες κι έχει σημασία η εθνικότητα των καρβουνιασμένων, από είκοσι χιλιάδες βολτ, εργατών. Κι ύστερα ήρθε και η δήλωση κάποιου χαρτογιακά της ΔΕΔΔΗΕ, της ΔΕΗ, αυτού δηλαδή που διαλέγει εργολάβους να πιθανολογεί, πριν τη νεκροτομή, πως ίσως οι πεθαμένοι για να μη δουλέψουν Σαββατοκύριακο πήραν μόνοι τους το ρίσκο να δουλέψουν και μετά τη δίωρη διακοπή ρεύματος, στη διάρκεια της οποίας δεν πρόλαβαν να τελειώσουν. Μη μου πει κανείς, μην τολμήσει ότι δεν υπάρχει υπονοούμενο σ’ αυτή τη δήλωση. Θυμηθείτε με, είναι καλά κρυμμένη η νομική ασπίδα της ατομικής ευθύνης και του ανθρώπινου λάθους των εργαζομένων, έτσι ώστε να απαλλαγούν τ’ αφεντικά, οι τουλάχιστον ηθικοί αυτουργοί του εγκλήματος.

Αυτή η άνοιξη, λένε πως είναι μια βελόνα στο μπράτσο, πιθανότατα σωτηρία στον ιό. Μπορεί όμως, και πρέπει να γίνει, και μια βελόνα στη ναρκωμένη απ’ τις ανάγκες ταξική εργατική συνείδηση, για να ξυπνήσει, ν’ ανακτήσει τις αισθήσεις της, να ζυγιάσει τις δυνάμεις της και να τις βρει όπως είναι. Πολύ μεγαλύτερες απ’ αυτές των θηριωδών κερδών και των φαρμακευτικών, και των ενεργειακών και γενικώς των πλουτοκρατικών θηρίων. Άλλωστε η άνοιξη πάντα ήταν ακριβή, και για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή.

Σημείωση: Το άρθρο της Λιάνας Κανέλλη αναδημοσιεύεται από τον Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου 3-4/4/2021

Η πανδημία «ξετίναξε» τους μύθους σας, τα «ιερά» και «όσια» του καπιταλιστικού κόσμου που υπηρετείτε

Η δευτερολογία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Eurokinissi

Προσπαθούσα να εξηγήσω στην κυρία Γεννηματά, η οποία έφυγε, δεν πρόλαβε να ακούσει ούτε καν την αρχή της ομιλίας, με το πρώτο θέμα, όταν ανέβηκα πάνω ήταν αυτό. Και αυτό το σηματάκι εδώ συμβολίζει την Παγκόσμια Μέρα για την Ευαισθητοποίηση των Ανθρώπων για τον Αυτισμό και για όσους δεν το ακούσανε την πρώτη φορά. (σ.σ. βλέπε παρακάτω θέμα).

Κύριε Μητσοτάκη, ναι, όσον αφορά το ΚΚΕ αρνούμαστε τον ρεαλισμό της πολιτικής της δικής σας που ταΐζει με πολλά κέρδη λίγους μονοπωλιακούς ομίλους, το μεγάλο κεφάλαιο, τους λίγους και βεβαίως αφήνει στη φτώχεια, αφήνει στην ανέχεια τον ελληνικό λαό.

Ακριβώς αυτός ο ένας χρόνος πανδημίας, που είναι άγνωστο για πόσο καιρό θα μας ταλαιπωρεί ακόμη, ήρθε να κλονίσει τις αξίες σας και τα δεδομένα σας. `Η καλύτερα, αυτά που εμφανίζονται τόσα χρόνια ως δεδομένα κι αδιαμφισβήτητα στο λαό.

Ηρθε να σκορπίσει στους τέσσερις ανέμους τα περί «αρμονικής συνύπαρξης δημόσιου και ιδιωτικού συστήματος Υγείας» που είναι η διαχρονική πολιτική όλων των κυβερνήσεων, όποιο όνομα κι αν είχαν, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, είτε του ΣΥΡΙΖΑ και της πληθώρας των μικρών κομμάτων που τους στήριξαν και στηρίζουν όλα αυτά τα χρόνια, για να τους δώσουν ανάσα ζωής και να εξαφανιστούν μετά αυτά, όπως οι διάττοντες αστέρες.

Ηρθε να αναδείξει αυτή η χρονιά τον επιζήμιο και παρασιτικό χαρακτήρα του ιδιωτικού επιχειρηματικού τομέα της Υγείας, που τελικά στηρίζεται, θησαυρίζει πάνω στις ελλείψεις του δημόσιου.

Ηρθε να αναδείξει την ανάγκη να υπάρχει αποκλειστικά δημόσιο, δωρεάν σύστημα Υγείας, κρατική κοινωνική πολιτική Φαρμάκου που θα υπηρετεί μόνο τις λαϊκές ανάγκες, κόντρα στον παρασιτισμό της πατέντας και του Φαρμάκου - εμπόρευμα.

Η πανδημία ήρθε να ξετινάξει για μια ακόμη φορά το μύθο της περίφημης «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης». Μας λέγατε ότι θα έχουμε εμβόλια, επειδή είμαστε στην ΕΕ και τελικά δεν έχουμε επαρκή εμβόλια, επειδή είμαστε στην ΕΕ. Και εδώ δεν είναι θέμα αποτυχίας της ΕΕ, όπως έλεγε παλιότερα ο κ. Τσίπρας και το επανέλαβε και σήμερα και σήμερα το είπε και ο κ. Μητσοτάκης. Δυστυχώς ήταν και είναι πολιτική επιλογή της ΕΕ, γιατί το εμβόλιο, ως εμπόρευμα, έγινε, δυστυχώς, εργαλείο γεωπολιτικών ανταγωνισμών μεγάλων συμφερόντων.

Και δεν θα μπορούσε, όπως ξέρετε πολύ καλά - άσχετα τι λέτε εδώ μέσα και άσχετα κυρίως τι λέτε στον ελληνικό λαό - να είναι διαφορετικά. Οσοι ονειρεύονται ανθρωπινότερη την ΕΕ από αυτή που είναι θα ξυπνήσουν για μια ακόμα φορά απότομα και καταϊδρωμένοι.

Η πανδημία, σε τελική ανάλυση, ήρθε να αποκαθηλώσει τα «ιερά και όσια» του κόσμου σας, του καπιταλιστικού κόσμου που υπηρετείτε, ο οποίος έχει στο επίκεντρο όχι την ικανοποίηση των λαϊκών, των κοινωνικών αναγκών, αλλά την πρόταξη, τη θωράκιση των κερδών των λίγων. Αυτό θα είναι και στο επίκεντρο της πολιτικής όλων σας την επόμενη μέρα, όταν η πανδημία θα έχει μεν αναχαιτιστεί, αλλά θα είναι εδώ η ΕΕ, θα είναι εδώ το μεγάλο κεφάλαιο, τα συμφέροντα και οι πολιτικές επιλογές εκείνων που θέλουν να φορτώσουν τα σπασμένα κι αυτής της κρίσης στις πλάτες των λαών.

Η ανάπτυξη, για την οποία όλοι σας καλλιεργείτε ψεύτικες προσδοκίες στο λαό μας, είναι ανάπτυξη των κερδών των λίγων, και θα πατήσει, όπως και πριν, πάνω στην άγρια εκμετάλλευση των πολλών, των εργαζομένων. Δεν θα είναι ανάκαμψη του εισοδήματος, των δικαιωμάτων, της ζωής τους.

Οι εργαζόμενοι, ο λαός θα κάνουν τον λογαριασμό

Δυστυχώς πολλές φορές οι απαντήσεις σε κορυφαία ερωτήματα δίνονται μέσα από μεγάλες τραγωδίες. Μαζί με τον καθημερινό αγώνα για την προστασία της υγείας, των δικαιωμάτων, του εισοδήματος που πρέπει να συνεχιστεί, βγαίνει στο προσκήνιο και η ανάγκη συνολικά ριζικών ανατροπών με στόχο μια νέα κοινωνική οργάνωση που θα έχει στο επίκεντρο την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών, με πρώτο φυσικά αυτό της υγείας, της ζωής των ανθρώπων.

Αόρατος εχθρός είναι ο ιός, όμως είναι πολύ ορατός, ορατότατος εχθρός ο ίδιος ο καπιταλισμός, το σύστημα. Και αυτός δεν γιατρεύεται όπως ο ιός, παρά μόνο ανατρέπεται. Αυτή είναι μεγάλη υπόθεση να συνειδητοποιηθεί από όλους, κυρίως βέβαια από τον ελληνικό λαό.

Τέλος, κ. Μητσοτάκη, πριν περάσετε στην «Ελλάδα 2.0», δεν ασχολείστε καλύτερα με κάποιες εκκρεμότητες της Ελλάδας «1.0»;

- Το κράτος σας χρωστάει εφημερίες σε νοσοκομειακούς γιατρούς.

- Χρωστάει την ένταξή τους στα Βαρέα και Ανθυγιεινά.

- Χρωστάει αποζημιώσεις σε πλημμυροπαθείς όπως αυτούς που επισκέφτηκα χτες σε χωριά του Εβρου, δίπλα στην Αλεξανδρούπολη. Χρωστάει σε σεισμοπαθείς, εκεί ήμουν την προηγούμενη βδομάδα, στη Θεσσαλία. Δεν μιλάμε βέβαια για συνολικά έργα αντιπλημμυρικά, αντισεισμικά, αντιπυρικά κ.ά. που τα έχετε στα αζήτητα. Ούτε στην Ελλάδα της ανάπτυξης 5.0 προβλέπονται.

- Χρωστάτε ακόμα και σχολικά γεύματα σε χιλιάδες μαθητές που τα στερούνται και είναι δική σας ευθύνη να λυθεί το πρόβλημα. Για να μην πούμε πάλι ζητήματα που θέσαμε αναλυτικά στην πρωτολογία μας, για τους αυτοαπασχολούμενους, τους μικρούς επιχειρηματίες, ειδικά για την Εστίαση, για όλες τις άλλες κατηγορίες και τους τομείς.

Ο κατάλογος με τα χρωστούμενα δεν έχει τέλος. Αυτά εσείς λέτε αρνητισμό, αλλά αυτά είναι συγκεκριμένες προτάσεις, ακόμα και προτάσεις νόμου που έχει καταθέσει η ΚΟ του ΚΚΕ και τις πετάτε στα αζήτητα ή βρίσκονται στα συρτάρια σας ακόμη, είτε έρχονται εδώ κάποια και τα καταψηφίζετε.

Αλλά, κάποια στιγμή, οι εργαζόμενοι, ο λαός θα αποφασίσουν να τα βάλουν κάτω και να κάνουν τον λογαριασμό. Και τότε, να είστε σίγουροι, θα πάρουν πίσω όχι μόνο τα χρωστούμενα, αλλά και θα κάνουν οι ίδιοι κουμάντο στους κόπους τους που τώρα τους κλέβει το σύστημά σας.