Ο εμπνευστής της θεωρίας των «δύο άκρων»

Ο εμπνευστής της θεωρίας των «δύο άκρων»

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 την εξουσία ασκούσε το κόμμα της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ένωσης (Ε.Ρ.Ε.). Η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, θορυβημένη από την εκλογική άνοδο της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (Ε.Δ.Α.) το 1958, εγκαθίδρυσε «αστυνομικό κράτος». Παράλληλα υπέθαλψε τη συγκρότηση παρακρατικών οργανώσεων, οι οποίες θα συνέδραμαν ποικιλοτρόπως τις δυνάμεις Ασφαλείας για την αντιμετώπιση του «κομμουνιστικού κινδύνου». Το αποκορύφωμα της δράσης τους ήταν η δολοφονία του βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη το Μάιο του 1963 στη Θεσσαλονίκη. Λίγες μέρες αργότερα (την 9η Ιουνίου 1963) ιδρύθηκε η Δημοκρατική Νεολαία «Γρηγόρης Λαμπράκης». Σκοποί αυτής της νεολαιίστικης Κίνησης ήταν η διασφάλιση της εθνικής ανεξαρτησίας, της δημοκρατίας, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και γενικότερα των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων του λαού. Είναι χαρακτηριστικό ένα απόσπασμα από την ιδρυτική διακήρυξή της: «Όπως ο Λαμπράκης, θέλουμε το λαό μας ελεύθερο, κυρίαρχο και νοικοκύρη στον τόπο του. Θέλουμε έθνος τιμημένο, περήφανο, ειρηνικό. Όπως ο Λαμπράκης, πιστεύουμε ότι προϋπόθεση για την ελευθερία και την ευτυχία του λαού μας είναι η διάλυση των παρακρατικών οργανώσεων και η κατάργηση όλων των ανελεύθερων μέτρων και νόμων. Όπως ο Λαμπράκης, πιστεύουμε πως ο μοναδικός δρόμος για την κατάχτηση της τιμής είναι ο δρόμος του αγώνα» (εφημερίδα ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, φύλλο της 13ηςΜαρτίου 1983).

Η πρώτη συγκέντρωση των «Λαμπράκηδων» έγινε στο γήπεδο της Κοκκινιάς. Παρά το κλίμα τρομοκρατίας από τις αστυνομικές δυνάμεις συγκεντρώθηκαν χιλιάδες νέοι, γεγονός που αποδείκνυε ότι η Κίνηση είχε απήχηση στα λαϊκά στρώματα. Σε σύντομο χρονικό διάστημα δημιουργήθηκαν λέσχες αρχικά στη Νίκαια και αργότερα σε άλλες συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά, αλλά και σε άλλες πόλεις και χωριά της ελληνικής επικράτειας.

Τη 16η Φεβρουαρίου 1964 έγιναν βουλευτικές εκλογές και την εξουσία πήρε το κόμμα της «Ενώσεως Κέντρου». Ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου, ενώ προεκλογικά είχε αποδεχτεί τη συγκρότηση της «Νεολαίας Λαμπράκη», μετά την εκλογή του – για να κερδίσει τη βασιλική εύνοια – υποσχόταν στο βασιλιά ότι θα την διέλυε, «διότι εθεωρείτο υπό των υπευθύνων κρατικών παραγόντων ως μέλλουσα να απειλήσει και αυτόν τον στρατόν, εφ’ όσον τα μέλη της θα κληθούν εν καιρώ να υπηρετήσουν την θητείαν των, αλλά θα είναι τότε επηρεασμένα εκ της κομμουνιστικής ιδεολογίας». Ζητούσε όμως πίστωση χρόνου για τη διάλυση των «Λαμπράκηδων», γιατί, όπως έλεγε, αυτό δεν θα γινόταν με νόμο, αλλά με τη δημιουργία της «Δημοκρατικής Νεολαίας» (= της ΕΔΗΝ, νεολαίας της «Ενώσεως Κέντρου»), η οποία «τελούσα υπό την αιγίδα της Κυβερνήσεως θα αποψιλώσει την «Νεολαία Λαμπράκη», προσελκύουσα τη μεγάλη μάζα της ελληνικής νεολαίας» (εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ, φύλλο της 19ης Δεκεμβρίου 1964). Δυο μήνες νωρίτερα, την 8η Σεπτεμβρίου 1964, η οργάνωση των «Λαμπράκηδων» είχε συγχωνευτεί με τη Νεολαία της Ε.Δ.Α. υπό την προεδρία του τότε βουλευτή Μίκη Θεοδωράκη. Το γεγονός αυτό δημοσιεύτηκε στην ΑΥΓΗ (φύλλο της 9ης Σεπτεμβρίου 1964).Παρά ταύτα ο «Γέρος της Δημοκρατίας» (πόσο εύκολα παραχαράζεται στην Ελλάδα η ιστορία!) δήλωνε ότι δεν ήταν γνωστή η «ταυτότητα» της οργάνωσης και ότι ενδεχομένως μπορεί να υποκινούνταν από το παράνομο τότε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.

Στο μεταξύ εθνικιστικές παρακρατικές οργανώσεις εξακολουθούσαν να λειτουργούν και να ασκούν βία σε βάρος πολιτών με δημοκρατικά φρονήματα. Παρά ταύτα στελέχη της Ε.Ρ.Ε. υπέβαλλαν συνεχώς ερωτήσεις και επερωτήσεις στη Βουλή κατηγορώντας την κυβέρνηση για επίδειξη ανοχής προς τη «Νεολαία Λαμπράκη», η οποία δήθεν απειλούσε με διάλυση την εκπαίδευση και το στρατό. Η Ε.Δ.Α. με τη σειρά της κατήγγελλε την κυβέρνηση για αστυνόμευση της πολιτικής ζωής. Και τούτο, γιατί είχαν διαρρεύσει απόρρητες στρατιωτικές εκθέσεις, από τις οποίες φαινόταν ότι παρακολουθούνταν από τις Αρχές Ασφαλείας πολίτες αριστερών πολιτικών πεποιθήσεων. Και τότε ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου μιλώντας σε κομματικό ακροατήριο τη 19η Ιανουαρίου 1965 διατύπωσε τη θεωρία των «δύο άκρων». Είπε συγκεκριμένα: « Ιδικόν μας (= της «Ενώσεως Κέντρου») σύνθημα είναι «Ελευθερία και Νόμος». Και είναι απόλυτος η διαφορά μας και με την Αριστεράν και με την Δεξιάν. Διότι, όταν ημείς λέγωμεν Ελευθερίαν, η Αριστερά εννοεί ασυδοσίαν. Και όταν λέγωμεν ημείς Νόμος, η Δεξιά εννοεί βίαν. Αυτή είναι και η διαφορά και η υπεροχή μας [.]».

Περαίνοντας την ομιλία του και απαντώντας στην καταγγελία της Ε.Δ.Α. για αστυνόμευση της πολιτικής ζωής, ο Γεώργιος Παπανδρέου εξίσωσε τους τραμπούκους των παρακρατικών οργανώσεων με τους «Λαμπράκηδες», οι οποίοι αγωνίζονταν για τον εκδημοκρατισμό των θεσμών, για τη διασφάλιση της εθνικής ανεξαρτησίας (κάνοντας διαδηλώσεις κάθε φορά που έρχονταν στον Πειραιά πλοία του αμερικάνικου 6ου στόλου) και για την πολιτιστική αναβάθμιση της ελληνικής κοινωνίας. Είπε χαρακτηριστικά ο τότε πρωθυπουργός: «Δεν είναι αστυνόμευσις του πολιτικού βίου η παρακολούθησις της δράσεως και της άκρας Αριστεράς και της άκρας Δεξιάς με τας παρακρατικάς οργανώσεις. Είναι επιτέλεσις του εθνικού και δημοκρατικού χρέους. Τα σχετικά με τους «Λαμπράκηδες» θέματα όπως και αυτά των παρακρατικών οργανώσεων της Δεξιάς θα εξετασθούν υπό της Δικαιοσύνης».

Την 20η Ιανουαρίου 1965 η εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, η οποία στήριζε την κυβέρνηση της «Ενώσεως Κέντρου», κυκλοφορούσε με πρωτοσέλιδο τίτλο: «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΝΟΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΚΡΩΝ».

Στην εποχή μας διάφοροι κυβερνητικοί παράγοντες και πρωθυπουργικοί σύμβουλοι ανέσυραν από το χρονοντούλαπο της πολιτικής ιστορίας τη θεωρία των «δύο άκρων», την προσάρμοσαν στα σημερινά πολιτικά δεδομένα και την χρησιμοποιούν, για να πλήξουν τα κόμματα της Αριστεράς, εξισώνοντας τις πολιτικές τους δράσεις με τις φασιστικές (και εγκληματικές, όπως απέδειξαν τα πρόσφατα γεγονότα) συμπεριφορές της ακροδεξιάς. Το μόνο που άλλαξαν είναι το παπανδρεϊκό σύνθημα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΝΟΜΟΣ». Το τροποποίησαν σε «ΝΟΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑΞΗ».

Πρωτοσέλιδο εφημερίδας “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” 20/1/1965



Σ

Η διαμόρφωση της στρατηγικής του κομμουνιστικού κινήματος κι η διαπάλη με τον οπορτουνισμό

Η διαμόρφωση της στρατηγικής του κομμουνιστικού κινήματος κι η διαπάλη με τον οπορτουνισμό

Στην παρούσα ανάρτηση η κε του μπλοκ κάνει μια επιλογή αποσπασμάτων από την μπροσούρα της ιδεολογικής επιτροπής της κετουκε «θεωρητικά ζητήματα στο πρόγραμμα του κκ» και συγκεκριμένα από το κεφάλαιο για τη «διαμόρφωση της στρατηγικής του κομμουνιστικού κινήματος» και τη «διαπάλη με τον οπορτουνισμό» (σελ. 185-206). Στα αποσπάσματα αυτά παρουσιάζονται κριτικά οι επιλογές και η πορεία διαμόρφωσης της στρατηγικής της κομμουνιστικής διεθνούς. Ο αναγνώστης καλείται να ανατρέξει και στο τρέχον τεύχος της κομμουνιστικής επιθεώρησης για να διαβάσει παράλληλα τις σχετικές επισημάνσεις του μαΐλη (στο άρθρο του για τη στρατηγική του κουκουέ επί ζαχαριάδη), που θα αξιοποιηθούν και θα παρουσιαστούν σε προσεχή ανάρτηση. Μπορεί επίσης να βρει εδώ ένα παλιότερο άρθρο του κύριλλου παπασταύρου στην κομεπ με τίτλο «αναφορά στην ιστορία της στρατηγικής του κομμουνιστικού κινήματος, όπου πρωτοδιατυπώθηκαν βασικές θέσεις και συμπεράσματα αυτού του κεφαλαίου.



Η πολεμική απέναντι στη συγκροτημένη και προδοτική σοσιαλδημοκρατία (β’ διεθνή) εκ μέρους του κομμουνιστικού κινήματος, της κομμουνιστικής διεθνούς (κδ) υπήρξε έντονη σε όλη τη δεκαετία του 1920.

Πρέπει όμως να επισημανθεί ότι αυτή η πολεμική δε συνοδεύτηκε πάντα από την αντίστοιχη πρακτική αφού διαχώριζε τις δυνάμεις της σε «δεξιά» και «αριστερή» σοσιαλδημοκρατία. Αυτός ο διαχωρισμός έκφραζε ταλάντευση που επικράτησε στα κόμματα της κδ σχετικά με τη στάση απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία. Ταλάντευση που αντανακλούσε και τη σχετική διαπάλη στο εσωτερικό των κομμάτων της κδ, στη διαμόρφωση της στρατηγικής της.

Κυριάρχησε η άποψη ότι τα κκ δε θα μπορούσαν να απεγκλωβίσουν εργατικές δυνάμεις που ακολουθούσαν τη σοσιαλδημοκρατία χωρίς πολιτική συμμαχιών με τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Η ιστορική πείρα όμως αποδεικνύει ότι το μέρος της λαϊκής βάσης των άλλων κομμάτων κερδίζεται με το ιδεολογικοπολιτικό μέτωπο στην αστική πολιτική και τον οπορτουνισμό.

Η κδ παρά τις όποιες προσπάθειες, δεν κατάφερε να λύσει αντιφάσεις στη διαμόρφωση της ενιαίας στρατηγικής των κομμουνιστικών κομμάτων.
Η υποχώρηση της επαναστατικής ανόδου που σημειώθηκε τα επόμενα χρόνια, καθώς και η διατήρηση μεγάλης επιρροής της σοσιαλδημοκρατίας σε εργατικές μάζες έθεσαν το ζήτημα της γραμμής συσπείρωσης που θα έπρεπε να ακολουθήσει η κδ σε τέτοιες συνθήκες.

Η κδ, μετά το 3ο συνέδριό της (1921), επεξεργάστηκε σταδιακά την πολιτική του «ενιαίου μετώπου» μεταξύ των εργατών που ακολουθούσαν τους κομμουνιστές και των εργατών που ακολουθούσαν τη σοσιαλδημοκρατία. Η εκτελεστική επιτροπή (εε) της κδ συζήτησε και κατέληξε στη σχετική απόφαση στις 18 δεκέμβρη 1921. Η απόφαση επεσήμανε: «όταν μιλάμε για ενιαίο εργατικό μέτωπο, πρέπει να εννοούμε την ενότητα όλων των εργατών, που επιθυμούν να παλέψουν ενάντια στον καπιταλισμό». Η συζήτηση για το χαρακτήρα και το ρόλο του ενιαίου μετώπου συνεχίστηκε με διαφωνίες στην εε της κδ και στις γραμμές των κκ. Μια τάση απέρριπτε την ιδέα του ενιαίου εργατικού μετώπου, ενώ μια σειρά δεξιά στοιχεία μέσα στο κομμουνιστικό κίνημα προσπαθούσαν να ερμηνεύσουν το ενιαίο μέτωπο ως στρατηγική συμφωνία με τη ΙΙ ή τη ΙΙ1/2 διεθνή, χωρίς αρχές.

Το 1922 πραγματοποιήθηκε σύσκεψη μεταξύ αντιπροσώπων της κδ, της ΙΙ και ΙΙ1/2 διεθνούς. Η αντιπροσωπία της κδ, που αποτελούνταν από τους κ. τσέτκιν, ν. μπουχάριν, κ. ράντε, έκανε απαράδεκτες υποχωρήσεις, δεσμευόμενη ότι δε θα επιβληθεί η ποινή του θανάτου στην επικείμενη δίκη των 47 εσέρων που βαρύνονταν με πράξεις κατά της σοβιετικής εξουσίας και δολοφονίας κομμουνιστών και ότι στη δίκη τους θα παρευρίσκονταν αντιπροσωπίες και των τριών διεθνών.

Ο λένιν κάνοντας κριτική σε αυτές τις υποχωρήσεις σημείωνε ότι: «οι εκπρόσωποι της ΙΙ και της ΙΙ1/2 διεθνούς θέλουν το ενιαίο μέτωπο, γιατί ελπίζουν να μας εξασθενίσουν με τις υπερβολικές παραχωρήσεις που θα κάνουμε».

Το επόμενο διάστημα αναπτύχθηκε στους κόλπους της κδ προβληματισμός για τη δυνατότητα διαμόρφωσης «εργατικών κυβερνήσεων» ως κυβερνήσεων του «ενιαίου μετώπου». Το 4ο συνέδριο (1922) κατέληξε στον προσδιορισμό 5 τύπων εργατικών κυβερνήσεων που μπορούσαν να εμφανιστούν και τη στάση των κομμουνιστών απέναντι σε αυτές.

(…) (παραλείπω το απόσπασμα με τη σχετική επεξεργασία του 4ου συνεδρίου της κομιντέρν για τη στάση των κομμουνιστών απέναντι σε κάθε τύπο κυβέρνησης. Ο αναγνώστης μπορεί να τη θυμηθεί ακολουθώντας τον ηλεκτρονικό σύνδεσμο για το άρθρο του παπασταύρου στην κομεπ και να τη βρει στο μέσο περίπου της σελίδας –ή απλώς να ανατρέξει στο βιβλίο του ου. φόστερ «ιστορία των τριών διεθνών»).

Σε πολλά τμήματα της κδ κυριάρχησαν συγχύσεις στους κόλπους των κκ άρχισαν να ενισχύονται δεξιές οπορτουνιστικές απόψεις σε αντιπαράθεση προς τις θέσεις «αριστερίστικων» τάσεων άρνησης των άμεσων στόχων πάλης στα προγράμματα των κκ.

Κατά τη διάρκεια του 5ου συνεδρίου της κδ (1924) αναπτύχθηκε συζήτηση για το χαρακτήρα της εργατοαγροτικής κυβέρνησης, κυρίως για τις χώρες των βαλκανίων και της ανατολικής ευρώπης. Απορρίφθηκε επίσημα η τοποθέτηση ότι η εργατοαγροτική κυβέρνηση μπορούσε να διαμορφωθεί σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας και ουσιαστικά αναγνωρίστηκε ως δικτατορία του προλεταριάτου. Ταυτόχρονα, στο ίδιο συνέδριο αναδείχτηκαν προβλήματα στο εσωτερικό των κομμάτων και καταδικάστηκαν όλες οι δεξιές θέσεις που είχαν εμφανιστεί εκείνη την εποχή μαζί βεβαίως και με τις θέσεις των τροτσκιστών οι οποίοι διαγράφτηκαν από τις γραμμές της κδ.

Σε αυτές τις συνθήκες προέκυψε η ανάγκη διαμόρφωσης ενιαίου προγράμματος της κδ που θα εξειδικευόταν από τα εθνικά τμήματά της, τα κκ κάθε χώρας με ενιαία κριτήρια. Αυτό το ζήτημα κλήθηκε να αντιμετωπίσει το 6ο συνέδριο της κδ (1928).

Πριν και κατά τη διάρκεια του συνεδρίου εκδηλώθηκε διαπάλη με τις δεξιές οπορτουνιστικές θέσεις που εισηγήθηκε ο ν. μπουχάριν.

Στο συνέδριο υπήρξε σκεπτικισμός και διαπάλη ως προς το χαρακτήρα της επανάστασης ανά κατηγορία χωρών και κυρίως αυτών με σχετικά καθυστερημένη καπιταλιστική ανάπτυξη (με ακόμα μεγάλο μερίδιο των αγροτών στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό) αλλά και των αποικιών.

(εδώ παραλείπω το απόσπασμα που ακολουθεί με την απόφαση του 6ου συνεδρίου της κομιντέρν για τους τρεις βασικούς τύπους χωρών –ανάλογα με το επίπεδο ανάπτυξής τους: ανεπτυγμένου καπιταλισμού, μέσου επιπέδου και αποικίες ή μισοαποικίες- και τον χαρακτήρα της επανάστασης που αντιστοιχεί στον καθένα)

Είναι θέμα διερεύνησης η ορθότητα της μεταφοράς της επεξεργασίας των «δυο τακτικών της σοσιαλδημοκρατίας» για την τσαρική ρωσία του 1905, στις συνθήκες της δεκαετίας του 1920, ακόμα και για χώρες με άλυτα αστικοδημοκρατικά ζητήματα (πχ η διατήρηση της μοναρχίας) όπως η ελλάδα. Προς διερεύνηση είναι και η αντικειμενική εκτίμηση των μισοφεουδαρχικών σχέσεων στην αγροτική παραγωγή σε αυτές τις χώρες, ώστε να βαρύνουν στο χαρακτηρισμό της κοινωνίας.

Στα χρόνια του μεσοπολέμου η σοσιαλδημοκρατία πήρε ανοιχτά χαρακτηριστικά αστικού κόμματος διακυβέρνησης στα πλαίσια του αστικού πολιτικού συστήματος. Τα δύο τμήματά της (ΙΙ και ΙΙ1/1 διεθνής) ενώθηκαν σε μια ενιαία διεθνή, η οποία σταδιακά εγκατέλειψε τις όποιες επαναστατικές διακηρύξεις και υιοθέτησε θέσεις περί οργανωμένου καπιταλισμού και σταδιακού περάσματος στο σοσιαλισμό μέσω μεταρρυθίσεων.

Πρωτοστάτησε στον αντικομμουνισμό, λειτουργώντας ως συγκοινωνούν δοχείο σχετικά με την άνοδο του φασισμού σε μια σειρά χώρες, ενώ μια σειρά φασιστικές δυνάμεις ξεπήδησαν μέσα από τους κόλπους των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων.

Η άνοδος του φασισμού σε μια σειρά χώρες είχε πολύπλευρη επίδραση στο κομμουνιστικό κίνημα και την κδ.

Απασχόλησε η ερμηνεία του φαινομένου και η αντιμετώπισή του από το κομμουνιστικό κίνημα σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και έντασης των προετοιμασιών για ένα νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, με όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, αλλά και κοινό στόχο τη συντριβή της σοβιετικής ένωσης. Οι φασιστικές δυνάμεις έδωσαν έντονο αντικομμουνιστικό χαρακτήρα στον προσανατολισμό τους, χαρακτηρίζοντας μάλιστα το σύμφωνο ανάμεσα στη γερμανία και την ιαπωνία το 1936 ως «αντι-κομιντέρν σύμφωνο».

Στους κόλπους της κδ αναπτύχθηκε προβληματισμός και διαπάλη, που καταγράφεται άλλωστε και από τους ιστορικούς της κδ (τους μετέχοντες σε αυτή). Κυριάρχησε η άποψη για την ανάγκη διαμόρφωσης ενός ευρύτερου αντιφασιστικού λαϊκού μετώπου (λμ) που θα διεκδικούσε κοινοβουλευτικά την κυβέρνηση και έτσι θα εμπόδιζε την ανάδειξη φασιστικών κυβερνήσεων και ταυτόχρονα θα απέτρεπε τη συγκέντρωση των πιο επιθετικών δυνάμεων ενάντια στην εσσδ.

Οι αποφάσεις του 7ου συνεδρίου (1935), αντανακλώντας και τη διαπάλη στις γραμμές της κδ, προέβλεπαν ορισμένες «δικλείδες», όπως πχ ότι η συγκρότηση της κυβέρνησης του λμ θα ήταν προϊόν όξυνσης της ταξικής πάλης κλπ. Στην πράξη όμως άνοιξε ο δρόμος για άνευ όρων συμφωνίες με σοσιαλδημοκρατικά και αστικά κόμματα, για άκριτη στήριξη των αστικών κυβερνήσεων στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ακόμη και παρά την αντίθετη κατεύθυνση της εε της κδ, άνοιξε η συζήτηση για ενοποίηση κομμουνιστικών κομμάτων με τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα κ.ά.

Η πράξη απέδειξε ότι η πολιτική του λμ δεν μπόρεσε ούτε να αντιμετωπίσει την άνοδο του φασισμού ούτε όπως ήταν φυσικό να σταματήσει τον πόλεμο.

(…) (παραλείπω μια παράγραφο για την εκδήλωση του οπορτουνισμού στο εσωτερικό της εσσδ με τις απόψεις του τροτσκιστικού και του μπουχαρινικού ρεύματος).

Στα μέσα του πολέμου (1943) η κομμουνιστική διεθνής αποφάσισε την αυτοδιάλυσή της. Αρνητική εξέλιξη για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα ήταν η έλλειψη κέντρου συντονισμένης επεξεργασίας της επαναστατικής στρατηγικής για τη μετατροπή του αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ή στην ξένη κατοχή σε αγώνα για την εξουσία, ως ενιαίο καθήκον που αφορούσε το κάθε κκ στις συνθήκες της δικής του χώρας.

Ανεξάρτητα από τις αιτίες που οδήγησαν στη διάλυση της κδ, είναι αντικειμενική η ανάγκη το κομμουνιστικό κίνημα σε διεθνές επίπεδο να διαμορφώνει ενιαία επαναστατική στρατηγική, να σχεδιάζει και να συντονίζει τη δράση του απέναντι στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα.


Η όλη εξέλιξη έδειξε ότι στις χώρες της κεντρικής και ανατολικής ευρώπης η αντιφασιστική πάλη οδήγησε στην ανατροπή της αστικής εξουσίας και με την άμεση διεθνιστική στήριξη των λαϊκών κινημάτων από τον κόκκινο στρατό. Ωστόσο στην καπιταλιστική δύση τα κκ δεν κατόρθωσαν να διαμορφώσουν στρατηγική μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου ή του απελευθερωτικού αγώνα σε πάλη για την κατάκτηση της εξουσίας. Βρέθηκαν αδύναμα απέναντι στην ευελιξία της αστικής τάξης της χώρας τους να διαμορφώνει συμμαχίες υπεράσπισης της εξουσίας της και να αναδιατάσσει έγκαιρα τις διεθνείς συμμαχίες της.
Προβοκάτσια από Μπρεζνιεφικό απολίθωμα

Η εξέγερση της Κρονστάνδης

Η εξέγερση της Κρονστάνδης

Μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση και τους επεμβατικούς πολέμους υπήρχαν στη Σοβιετική Ενωση αρκετά οικονομικά, πολιτικά προβλήματα. Οι αγρότες δεν ήταν ευχαριστημένοι με την υποχρέωσή τους να παραδίδουν τα προϊόντα τους, ήθελαν σαν μικροπαραγωγοί να διαθέτουν ελεύθερα τα προϊόντα της δουλιάς τους, να τα πουλάνε στην αγορά και ν' αγοράζουν μ' αυτά βιομηχανικά είδη. Τη δυσαρέσκεια των αγροτών την εκμεταλλεύτηκαν αμέσως τα απομεινάρια των αντεπαναστατικών κομμάτων. Αποκόμισαν κέρδη από τις δυσκολίες της μετάβασης από τον πόλεμο στην ειρηνική οικοδόμηση. Κατόρθωσαν σε διάφορα μέρη να παρακινήσουν τους αγρότες σε εξέγερση. Στις αρχές Μάρτη του 1921 ξέσπασε μια ανταρσία στην Κρονστάνδη. Στον Τύπο της διεθνούς αστικής τάξης αυτή η ανταρσία βρήκε τεράστια απήχηση και χαιρετήθηκε σαν μια «λαϊκή επανάσταση». Κι έκαναν τα πάντα, ώστε η Κρονστάνδη να γίνει ένα «πανρωσικό κέντρο εξέγερσης».

Η Κρονστάνδη ήταν βάση του στόλου της Βαλτικής. Και υπήρχαν επαναστάτες ναύτες, που είχαν συμβάλει σημαντικά στην Οχτωβριανή Επανάσταση. Το γεγονός ότι τώρα ξεσηκώνονταν πάλι ναύτες, έδινε το σύνθημα για μια γενικότερη κινητοποίηση. Ομως οι ναύτες του 1921 δεν ήταν πια οι ναύτες του 1917. Πολλοί επαναστάτες ναυτικοί είχαν σκοτωθεί ή έπαιρναν μέρος στην ανοικοδόμηση της οικονομίας. Στις αρχές του 1921 σχεδόν 80% των ναυτών στην Κρονστάνδη ήταν γιοι αγροτών, κύρια μεσαίων, που δεν ήταν ευχαριστημένοι με την υποχρέωση παράδοσης των προϊόντων. Οι αλλαγές στη σύνθεση των πληρωμάτων του στόλου της Βαλτικής βρήκαν αντανάκλαση και στην κομματική οργάνωση της Κρονστάνδης. Αυτό το αξιοποίησαν σοσιαλεπαναστάτες, μενσεβίκοι κι άλλες αντεπαναστατικές ομάδες, αλλά και γνήσιοι λευκοφρουροί. Οι ηγέτες της ανταρσίας στην Κρονστάνδη έριχναν συνθήματα όπως: «Η εξουσία στα σοβιέτ, αλλά όχι στους μπολσεβίκους!». Στις 18 Μάρτη του 1921 ύστερα από μάχες, ο ναύσταθμος καταλήφθηκε από μονάδες του Κόκκινου Στρατού, που είχαν ενισχυθεί με χιλιάδες κομμουνιστές - μεταξύ τους ήταν 300 αντιπρόσωποι και προσκαλεσμένοι του 10ου Συνεδρίου του ΚΚ Ρωσίας.

Βλαντίμιρ Ιλιτς Λένιν


Στην εργασία του «Σχετικά με τη φορολογία σε είδος», ο Λένιν ερεύνησε λεπτομερέστατα τις αιτίες και τα βαθύτερα αίτια των εξελίξεων στην Κρονστάνδη. Ετσι στο σχέδιο αυτής της μπροσούρας διαβάζουμε: «Η οικονομία μεταβλήθηκε την άνοιξη του 1921 σε πολιτική. "Κρονστάνδη"» (Β.Ι. Λένιν: Εργα, γερμ. Εκδ., τομ. 32, σελ. 339). Στην ίδια την μπροσούρα ο Λένιν γράφει:

«Η άνοιξη του 1921 έφερε κύρια σαν συνέπεια της κακιάς σοδειάς και της επιδημίας στα ζώα, μια ραγδαία όξυνση στην κατάσταση της αγροτιάς που ήταν ήδη εξαιρετικά δύσκολη εξαιτίας του πολέμου και του αποκλεισμού. Επακόλουθο αυτής της όξυνσης ήταν πολιτικές αμφιταλαντεύσεις, που, σε γενικές γραμμές ανταποκρίνονται στην εσωτερική "φύση" του μικροπαραγωγού. Η πιο χοντρή έκφραση αυτών των αμφιταλαντεύσεων ήταν η ανταρσία στην Κρονστάνδη.

»Το χαρακτηριστικότερο στα γεγονότα της Κρονστάνδης είναι ακριβώς οι ταλαντεύσεις του μικροαστικού στοιχείου. Τίποτε σχεδόν διαμορφωμένο, ξεκάθαρο, συγκεκριμένο δεν υπάρχει. Νεφελώδη συνθήματα όπως «ελευθερία», «ελεύθερο εμπόριο», «απελευθέρωση από το ζυγό», «σοβιέτ χωρίς μπολσεβίκους», ή «επανεκλογή των σοβιέτ» ή «λύτρωση από τη δικτατορία του κόμματος» κλπ. Τόσο οι μενσεβίκοι όσο και οι σοσιαλεπαναστάτες διακηρύσσουν ότι το κίνημα της Κρονστάνδης είναι "δικό τους" κίνημα... Ολόκληρη η συμμορία των λευκοφρουρών κινητοποιείται αστραπιαία για την Κρονστάνδη, με ταχύτητα, μπορεί να πει κανείς τηλεγράφου... Πάνω από μισή εκατοντάδα ρωσικές εφημερίδες των λευκοφρουρών που κυκλοφορούν στο εξωτερικό, επιδίδονται σε μια λυσσαλέα καμπάνια "για την Κρονστάνδη". Οι μεγάλες τράπεζες, όλες οι δυνάμεις του χρηματιστικού κεφαλαίου διοργανώνουν εράνους για την υποστήριξη της Κρονστάνδης. Η δήλωση του Μάρτοφ στη βερολινέζικη εφημερίδα του ότι η Κρονστάνδη δε διακήρυξε μόνο μενσεβίκικα συνθήματα, αλλά κι απέδειξε ακόμα, ότι είναι δυνατό ένα αντιμπολσεβίκικο κίνημα, που να μην υπηρετεί εντελώς τους λευκοφρουρούς, τους καπιταλιστές και τους γαιοκτήμονες, η δήλωση αυτή αποτελεί κλασικό παράδειγμα ενός αυτάρεσκου μικροαστού ναρκίσσου. Ας κλείσουμε λοιπόν τα μάτια μπρος στο γεγονός, ότι όλοι οι γνήσιοι λευκοφρουροί χειροκροτούσαν τους αποστάτες της Κρονστάνδης και ότι συγκέντρωναν χρήματα για την υποστήριξή της από τις τράπεζες».

»Ο Μιλιούκοφ έχει δίκιο σε σύγκριση με τον Τσέρνοφ και τον Μάρτοφ, όταν αποκαλύπτει ποια είναι η πραγματική τακτική της πραγματικής δύναμης των λευκοφρουρών, της δύναμης των καπιταλιστών και γαιοκτημόνων: Ας υποστηρίξουμε οποιονδήποτε, όποιος κι αν είναι, ακόμα και τους αναρχικούς και οποιαδήποτε σοβιετική εξουσία, αρκεί μονάχα να ανατραπούν οι μπολσεβίκοι, αρκεί μονάχα να επιτευχθεί μια μετατόπιση της εξουσίας...!! Μόνο μια μετατόπιση της εξουσίας, μακριά από τους μπολσεβίκους, αδιάφορο αν θα είναι λίγο προς τα δεξιά ή λίγο προς τ' αριστερά, τα υπόλοιπα θα βρεθούν!! - σ' αυτό ο Μιλιούκοφ έχει πέρα ως πέρα δίκιο. Αυτή είναι μια ταξική αλήθεια που επιβεβαιώνεται απ' ολόκληρη την ιστορία των επαναστάσεων όλων των χωρών, απ' ολόκληρη την περίοδο της νεότερης ιστορίας από τον Μεσαίωνα κι εδώ. Τους κατακερματισμένους μικροπαραγωγούς, τους αγρότες, τους αφομοιώνει οικονομικά και πολιτικά είτε η αστική τάξη είτε το προλεταριάτο... για κάποιον "τρίτο" δρόμο, για κάποια "τρίτη" δύναμη μπορούν να φλυαρούν και να ονειρεύονται μόνο αυτάρεσκοι ναρκισσιστές» (Β. Ι. Λένιν: Εργα, γερμ. Εκδ., τομ. 32, σελ. 372 - 375).

Τα οικονομικά και πολιτικά συμπεράσματα για τη συμμαχία εργατών και αγροτών, για τον εφοδιασμό του πληθυσμού, για τη δουλιά των συνδικάτων και για τα καθήκοντα του Κόμματος βγήκαν στο 10ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρωσίας.

Μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση δεν έγιναν μόνο αντεπαναστατικές επιθέσεις κατά της νεαρής σοβιετικής εξουσίας αλλά και κατά των προσπαθειών της εργατικής τάξης άλλων χωρών, να απελευθερωθεί από το ζυγό του καπιταλισμού. Ετσι τα χρόνια μετά την επανάσταση του Νοέμβρη στη Γερμανία χαρακτηρίζονται από αντεπαναστατικές πράξεις και αιματηρή τρομοκρατία ενάντια σε κομμουνιστές και αριστερούς σοσιαλδημοκράτες. Οι ηγέτες του ΚΚΓ, Καρλ Λίμπκνεχτ, Ρόζα Λούξεμπουργκ, Ευγένιος Λεσινέ και Λέο Γιόγκιχες, έπεσαν θύματα αυτής της τρομοκρατίας. Μαζί τους πέθαναν χιλιάδες επαναστάτες εργάτες υπερασπίζοντας τις συμβουλιακές δημοκρατίες της Βρέμης, της Βαυαρίας, στις ένοπλες συγκρούσεις του Γενάρη και Μάρτη του 1919 στο Βερολίνο, στην πάλη ενάντια στο πραξικόπημα του Καπ, στις συγκρούσεις στην Κεντρική Γερμανία, στο Ρουρ και σε πολλά άλλα τμήματα της Γερμανίας. Αυτή τη χρονική περίοδο την έχουμε εξετάσει στην μπροσούρα «Το γερμανικό εργατικό κίνημα στην επαναστατική μεταπολεμική κρίση». Με την εγκαθίδρυση της ματοβαμμένης φασιστικής δικτατορίας το 1933 στη Γερμανία, είχαμε πρακτικά μία «προληπτική αντεπανάσταση» της γερμανικής μονοπωλιακής αστικής τάξης. Στην Ισπανία η δημοκρατία πνίγηκε στο αίμα από τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού. Η σημαντικότερη αντεπαναστατική πράξη ήταν στη συνέχεια η επίθεση της χιτλερικής Γερμανίας ενάντια στη Σοβιετική Ενωση. Λόγω έλλειψης χώρου δεν μπορούμε να αναλύσουμε εδώ αυτές τις πολύπλευρες εμπειρίες από την αντεπανάσταση. Θα περιοριστούμε στις αντεπαναστατικές επιθέσεις του ιμπεριαλισμού μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και εδώ πάλι αναγκαζόμαστε να αρκεστούμε σε επιλεγμένα παραδείγματα.

Προκήρυξη Με Οσμή Προβοκάτσιας

Προκήρυξη Με Οσμή Προβοκάτσιας

Μύρισε προβοκάτσια στο Νέο Ηράκλειο, γράψαμε όταν μάθαμε για τη διπλή δολοφονία μελών της Χρυσής Αυγής. Τώρα η οσμή της προβοκάτσιας εξαπλώθηκε, ξεκινώντας από έναν ιστορικό τόπο μαρτυρίου και αντίστασης, το Σκοπευτήριο της Καισαριανής, όπου αφέθηκε η σακούλα των σκουπιδιών με το στικάκι της προκήρυξης και μάλιστα την παραμονή μιας ιστορικής ημερομηνίας, της 40ής επετείου του Πολυτεχνείου. Βαρύγδουπος ο τίτλος της οργάνωσης που αναλαμβάνει την ευθύνη για το χτύπημα: "Μαχόμενες Λαϊκές Επαναστατικές Δυνάμεις". Επιπλέον, ο προνομιακός αποδέκτης της πολυσέλιδης προκήρυξης ήταν η Ζούγκλα του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, δηλαδή ένας χώρος εντελώς ανυπόληπτος -τουλάχιστον στα μάτια των αναρχικών και των επαναστατημένων προλετάριων τους οποίους υποτίθεται ότι εκπροσωπεί το πολυσέλιδο αυτό κείμενο. Είναι σαν να αναθέτεις στον Σταμάτη Γονίδη να τραγουδήσει τον ύμνo του αντιφασιστικού κινήματος τον οποίο θα έχει συνθέσει ο Νίκος Καρβέλας σε στίχους Αννίτας Πάνια. Η Ζούγκλα είναι μια ιστοσελίδα που όχι μόνο δημοσίευσε πρώτη και σε αποκλειστικότητα το βίντεο των εκτελέσεων στο Νέο Ηράκλειο αλλά και στις ηλεκτρονικές δημοσκοπήσεις που κάνει, η Χρυσή Αυγή έρχεται σχεδόν πάντα πρώτο κόμμα, γεγονός ενδεικτικό για την πολιτική προέλευση των αναγνωστών της. Κανένας αριστεριστής ή αναρχικός που σέβεται τον εαυτό του δεν θα επέλεγε ποτέ αυτό τον σεσημασμένο ιστότοπο ως πρώτη επιλογή για να δημοσιοποιήσει την προκήρυξη του. Αυτό και μόνο το γεγονός -με την επιφύλαξη αν η προκήρυξη προέρχεται όντως από τους δράστες της επίθεσης- δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία ότι πρόκειται για έργο ανθρώπων που δεν έχουν καμιά αληθινή επαφή και σχέση με τον αριστερό ή αντιεξουσιαστικό χώρο. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.


Το ιδεολογικό υπόβαθρο της προκήρυξη

H προκήρυξη είναι η αποθέωση του copy paste. Αναρχική ρητορεία, αλλά και πατριωτικές κορόνες, απόηχος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, επιλεκτική αριστερή φρασεολογία… αλλά και ολίγη από Ανεξάρτητους Έλληνες και αντικαπιταλιστικές οργανώσεις. Δεν φαίνεται να έρχεται από τις «οπλαποθήκες», τις οποίες καλεί το λαό να οργανώσει, αλλά από το σύγχρονο οπλοστάσιο της βαθιάς Ασφάλειας και της μοντέρνας ΚΥΠ. Το κλασικό σφυροδρέπανο, εδώ διαμελίζεται και μετατρέπεται σε φονικό όπλο: «να τους ανοίγει τα κεφάλια με σφυρί, να τους κόβει προς παραδειγματισμό το χέρι με δρεπάνι». Μαχαιροβγάλτης πρέπει να γίνει το «λαϊκό ανατρεπτικό κίνημα» κατά «σύσσωμης της ιεραρχίας, ηγετών, πυρηναρχών, μελών και κενταύρων».

Η προκήρυξη εξυπηρετεί πλήρως την κλιμάκωση της έντασης αφού προειδοποιεί για «αναμενόμενα αντίποινα και προβοκάτσιες του εχθρού».

Ως προς το ύφος της, όχι μόνο αλιεύει από διάφορες αριστερές και αναρχικές θάλασσες και δημοσιογραφικά κείμενα, αλλά φαίνεται και ότι έχει γραφτεί και από διαφορετικά χέρια (τουλάχιστον δύο) μέσης μόρφωσης και… δημοσιοϋπαλληλικής θητείας. Καμία ζωντάνια, κανένα γνήσιο νεανικό πάθος, αλλά μόνο πλαστική και ύποπτη ρητορεία. Λες και δύο διαφορετικοί χώροι ήταν αυτοί που εκτέλεσαν το φονικό χτύπημα και ανέλαβαν τη θεωρητική του τεκμηρίωση. Εντυπωσιακή είναι και η απουσία κάθε αναφοράς σε υπαρκτούς αγώνες, π.χ., των καθηγητών, των εργαζομένων της ΕΡΤ, των διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων. Υπάρχει μόνο μία κακογραμμένη αναφορά «να μην απολεστεί ο αντικαθεστωτικός αγώνας»… κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Εξίσου εντυπωσιακή είναι και η απουσία κάθε αναφοράς στο επιχειρησιακό κομμάτι των δολοφονιών. Μια παράλειψη πολύ χτυπητή τη στιγμή που οι συντάκτες της προκήρυξης προτρέπουν το λαό να οργανωθεί σε ένοπλη στρατιωτικού τύπου βάση.

Το ασφαλίτικο ύφος αλλάζει με την πάροδο του χρόνου. Τώρα πια δεν διαβάζουμε εκφράσεις που μυρίζουν από μακριά Ασφάλεια (π.χ., «εμείς τα καλά κομμούνια»), αλλά στραμπουληγμένες, σοβαροφανείς και ιστορικίζουσες αναλύσεις γραμμένες στο γόνατο, όπως:
«Η νομική ελαστικότητα του συνταγματικού τόξου διασφαλίζει το βεληνεκές του χτυπήματος προς οποιαδήποτε απομακρυσμένη αντίσταση δεν αφομοιώνεται, και διασφαλίζει τα δεδικασμένα για την διεύρυνση του νομικού οπλοστασίου». Ή «η ταξική συνείδηση υφίσταται, αποκτά την υπόσταση που της αρμόζει ενσαρκώνεται στην αυτενέργεια, στην συναυτουργία και ενεργητική εμπλοκή, στην χάραξη επί χάρτου του ανατρεπτικού σχεδίου μέχρι την τέλεση της πρακτικής του εφαρμογής».
Και η πηγή έμπνευσης για το αστέρι σε κύκλο:
Στένσιλ με σήματα του αμερικάνικου στρατού.

Πληρωμένοι φονιάδες φαίνεται ότι ήταν οι πιστολάδες στο Νέο Ηράκλειο. Πληρωμένοι αλλά βαριεστημένοι και ανέμπνευστοι γραφειοκράτες φαίνεται να είναι οι συντάκτες της προκήρυξης, που αν και είχαν τόσες μέρες στη διάθεσή τους άφησαν τόσα λάθη και ασυνταξίες στο κείμενό τους (π.χ., η «ασέλγεια του Παύλου Φύσσα»), ίσως για να φαίνεται πιο ερασιτεχνικό από ό,τι πραγματικά είναι.
Πηγή: MAO.gr
Άρχισαν και τα όργανα:
"Στη χώρα μας η πολιτική βία στην πιο αποτρόπαιη μορφή της εκφράζεται από τη Χ.Α. και την ακροαριστερή/αναρχική τρομοκρατία, δύο άκρα που συναντώνται, ως εχθροί μεν σε πρώτη ανάγνωση, αλλά με κοινά χαρακτηριστικά την περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής, την απόλυτη μισαλλοδοξία, την παρανοϊκή αλαζονεία, τις σχέσεις με τον υπόκοσμο."
Το Βήμα

Βλέπε ακόμη:
Ο "Πόλεμος των Άκρων" γίνεται ΜΟΝΟ με πιστόλια zastava® (BONUS: διαβεβαιώσεις ότι η βασίλισσα "ακροαριστερή τρομοκρατία" ΖΕΙ!)
Αναρτήθηκε από TRASH

95 χρόνια αγώνες και θυσίες του ΚΚΕ: Διδασκόμαστε και συνεχίζουμε για το λαό, με στόχο το σοσιαλισμό

95 χρόνια αγώνες και θυσίες του ΚΚΕ: Διδασκόμαστε και συνεχίζουμε για το λαό, με στόχο το σοσιαλισμό

Σ
ήμερα, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας συμπλήρωσε 95 χρόνια από την πρώτη ημέρα του ιδρυτικού συνεδρίου του, που πραγματοποιήθηκε από τις 17 έως τις 23 Νοέμβρη του 1918 (4-10 Νοέμβρη με το παλιό ημερολόγιο), με την ονομασία Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας (ΣΕΚΕ).


Με τη σημερινή γενέθλια ημέρα του, το ΚΚΕ μπαίνει σε μια συμβολική πενταετία, αυτή που οδηγεί στην επέτειο - σταθμό των 100 χρόνων του, το 2018.

Το ΚΚΕ έχει επίγνωση του μεγάλου βάρους ευθύνης που έχει απέναντι στην εργατική τάξη, στο λαό που υποφέρει: Με την αναγέννηση του εργατικού κινήματος και την ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας να ανταποκριθεί και στο καθήκον υπεράσπισης και διεκδίκησης εργατικών, λαϊκών δικαιωμάτων, των αναγκών των νέων ανθρώπων, και στο καθήκον της πάλης για την ανατροπή του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος, για την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας. Η ανατροπή της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, η αντεπαναστατική καπιταλιστική παλινόρθωση στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες δε σημαίνει το τέλος της ταξικής πάλης, των κοινωνικών εξεγέρσεων και επαναστάσεων. Η προσωρινή ήττα προσφέρει πείρα, τα λάθη που έγιναν δε συμψηφίζονται με την εγκληματική ταξική φύση του καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο. Ο σοσιαλισμός έκανε ένα μεγάλο βήμα πίσω, ο καπιταλισμός όμως δεν έχει κανένα μέλλον. Ο 21οςαιώνας θα είναι αιώνας νέων επαναστάσεων, της ανίκητης πορείας του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.



Η ΚΕ διακηρύσσει ως στόχο της πενταετίας τη διάδοση του Προγράμματος του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό, την αποκάλυψη της σήψης και της σύγχρονης βαρβαρότητας του καπιταλισμού στην εργατική τάξη και τις λαϊκές δυνάμεις, ιδιαίτερα στους νέους και τις νέες. Διακηρύσσει ως ιδιαίτερο στόχο το ιδεολογικό - πολιτικό και οργανωτικό ατσάλωμα του ΚΚΕ -καθώς και της Νεολαίας του, της ΚΝΕ- ως κόμματος της επαναστατικής ανατροπής.


Μέσα στην πενταετία και πριν την επέτειο - σταθμό των 100 χρόνων, θα πραγματοποιηθεί το 20ό Συνέδριο του Κόμματος και το 11ο Συνέδριο της ΚΝΕ.

Η
ΚΕ, στο πνεύμα και της Πολιτικής Απόφασης του 19ου Συνεδρίου, επιδιώκει να φτάσει στο 20ό Συνέδριο του Κόμματος έχοντας πραγματοποιήσει τομή στην κομματική οικοδόμηση, με εμφανή πρόοδο στους στόχους:

Κόμμα θεμελιωμένο στις παραγωγικές ηλικίες, πρώτ' απ' όλα των εργατών και εργατριών των βιομηχανιών, των χώρων συγκέντρωσης μισθωτών εργαζομένων, των νέων -εργαζόμενων και μη- από τις εργατικές και λαϊκές οικογένειες, χωρίς φυλετική ή άλλη διάκριση.
Κόμμα που με τους κομμουνιστές επαναστάτες αυτοαπασχολούμενους συνδέεται με τα πιο πρωτοπόρα αγωνιζόμενα τμήματα των βιοπαλαιστών αγροτών και αυτοαπασχολούμενων στις πόλεις.
Κόμμα ικανό, με τη δύναμη των κομμουνιστικών ιδεών και τη δυναμική της ταξικής πάλης για το σοσιαλισμό, να εμπνεύσει τους νέους επιστήμονες και καλλιτέχνες, ιδιαίτερα τους μισθωτούς, αυτούς που νοιάζονται για τις εργατικές και λαϊκές ανάγκες, όσους και όσες αντιστέκονται στον ατομισμό και τη σήψη του καπιταλισμού, έχουν ανοιχτό το βλέμμα, τη σκέψη και τη θέλησή τους στη δυνατότητα ενός πιο ανθρώπινου, ανώτερου τρόπου οργάνωσης της κοινωνικής παραγωγής, όλων των πτυχών της κοινωνίας.
Κόμμα ικανό να καθοδηγήσει την ΚΝΕ, για να περάσει σε φάση σημαντικής ανάπτυξης των δυνάμεών της. Να αναπτύξει τις δυνάμεις της στους μαθητές και τις μαθήτριες των εργατικών - λαϊκών οικογενειών, στους μαθητές - σπουδαστές της επαγγελματικής - τεχνικής εκπαίδευσης, στους φοιτητές εργατικής - λαϊκής καταγωγής. Να αναπτύξει την κομμουνιστική διαπαιδαγωγητική ικανότητά της, τη δυνατότητά της να διαμορφώνει νέους κομμουνιστές και κομμουνίστριες, ικανά μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, μαχητές και μαχήτριες της σκληρής ταξικής πάλης σε διάφορες συνθήκες.



Το ΚΚΕ, στηριζόμενο στη στέρεη ιδεολογική και σύγχρονη προγραμματική βάση του, θα ενισχύσει την ικανότητα και την αντοχή του απέναντι σε κάθε είδους δυσκολίες του εγχώριου, του ευρωπαϊκού και του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων στην πάλη για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό, απέναντι σε κάθε είδους πιέσεις.


Η αντοχή και ικανότητα του ΚΚΕ να γίνει ΚΟΜΜΑ ΠΑΝΤΟΣ ΚΑΙΡΟΥ είναι προϋπόθεση για να αναδειχθούν όλες οι αρετές της εργατικής τάξης ως τάξης απελευθερώτριας από την εκμετάλλευση, την κρίση και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, μαζί με τους συμμάχους της.

Β
αδίζοντας προς τα 100 χρόνια του, το ΚΚΕ να αποδειχτεί κόμμα ικανό να αναπτύσσει τη δράση του και σε συνθήκες σύνθετων πολιτικών αλλαγών, που δεν αποτυπώνουν πάντοτε την πολιτική ωρίμανση σημαντικού μέρους της εργατικής τάξης, δεν αντανακλούν την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος χειραφετημένου από την αστική και μικροαστική επίδραση, αλλαγών όπως η άνοδος του φασισμού, ενδεχόμενη νέα σοσιαλδημοκρατική - οπορτουνιστική διακυβέρνηση.


Να ενισχυθεί η ικανότητα του Κόμματος σε όλα τα επίπεδα, σε κάθε χώρο και κλάδο εργασίας, σε κάθε πόλη και χωριό ώστε: Να πρωτοστατεί στην ανάπτυξη αγώνων διεκδίκησης χωρίς να αποσπά αυτή τη δράση από τη ζύμωση και πάλη για την ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης, την κατάργηση των εκμεταλλευτικών κοινωνικών σχέσεων, το περιεχόμενο των σοσιαλιστικών - κομμουνιστικών σχέσεων. Να συνδέει κάθε οικονομικό και πολιτικό αγώνα και κάτω από οποιονδήποτε συσχετισμό με το κύριο πολιτικό καθήκον, την πάλη για την επαναστατική εργατική εξουσία. Να αποκρούει την αντικομμουνιστική επίθεση και να επαγρυπνεί.



Το ΚΚΕ βαδίζει προς τη συμπλήρωση 100 χρόνων ζωής, αγώνων και θυσιών, παραμένοντας «το πιο νέο» κόμμα. Πρεσβεύει το νέο, το αναγκαίο, το μοναδικά προοδευτικό μέλλον για την ανθρωπότητα: Την απαλλαγή της εργατικής τάξης από την εκμετάλλευση, τη θεμελίωση των νέων κοινωνικών σχέσεων, της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, του κεντρικού σχεδιασμού, της ενεργού συμμετοχής των εργαζομένων στην οργάνωση - διεύθυνση της κοινωνικής παραγωγής και των κοινωνικών υπηρεσιών, δηλαδή πρεσβεύει το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Το πρώτο εγχείρημα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, κατώτερης βαθμίδας του κομμουνισμού, κατά τον 20ό αιώνα, επιβεβαιώνει την αναγκαιότητά του. Αποτέλεσε άλμα της κοινωνικής προόδου, παρ' όλο που δεν απόκτησε την εσωτερική και εξωτερική δύναμη να νικήσει τελεσίδικα τον καπιταλισμό.


Τ
ο ΚΚΕ έχει δεχτεί αστικά και οπορτουνιστικά πυρά, γιατί κατά τη διάρκεια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ, αλλά και μετά την αντεπαναστατική ανατροπή της που ολοκληρώθηκε το 1991, υπερασπίστηκε την ουσία της: Το γεγονός ότι αποτέλεσε το πρώτο εγχείρημα κατάργησης της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, σκληρής πάλης για την κατάργηση κάθε μορφής ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, που αποτελεί φυτώριο της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Εγχείρημα αδυσώπητης αντιπαράθεσης με τον ακόμα κυρίαρχο σε παγκόσμιο επίπεδο καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, κυριαρχία που ήταν σε ισχύ και μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, παρά τις απώλειες που είχε.




Για την ταξική προσήλωσή του στην ιστορική αναγκαιότητα του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, το ΚΚΕ δέχτηκε ακόμα και την πιο χυδαία ιδεολογική επίθεση -με γκαιμπελίστικους χαρακτηρισμούς όπως «κόμμα προδοτικό και ξενοκίνητο»- αλλά και διώξεις και εκτελέσεις στελεχών του, με τη συκοφαντία για εμπλοκή σε «κατασκοπεία» υπέρ ξένων δυνάμεων.


Αστοί και οπορτουνιστές υποστηρίζουν ότι το ΚΚΕ δεχόταν άκριτα όλες τις πολιτικές επιλογές -εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής- του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ενωσης (ΚΚΣΕ) ή άλλων Κομμουνιστικών Κομμάτων εξουσίας στον 20ό ή και στον 21ο αιώνα. Ιδιαίτερα οι οπορτουνιστές συστηματικά παρουσιάζονται σαν να αγνοούν τα μαρξιστικά - λενινιστικά θεωρητικά και ταξικά κριτήρια, με τα οποία το ΚΚΕ μελέτησε και μελετά την Ιστορία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, των επαναστατικών εξεγέρσεων στον 20ό αιώνα, του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος με τη μορφή της Κομμουνιστικής Διεθνούς ή και χωρίς αυτή, τη δική του δράση στην ταξική πάλη στην Ελλάδα και ευρύτερα.

Τ
ο Κόμμα μας τόλμησε και τολμά να μελετά την Ιστορία του, να βγάζει συμπεράσματα, να αναδεικνύει τα λάθη και τις αδυναμίες του, η ωραιοποίηση δεν είναι δική μας. Τη δική μας κριτική και αυτοκριτική τη χωρίζει άβυσσος από τη συκοφαντική ιδεολογική επίθεση που δέχεται το Κόμμα με στόχο την ακύρωση της θετικής του πορείας, το μηδενισμό της προσφοράς του. Η αστική και οπορτουνιστική προσέγγιση έχει αφετηρία την υπεράσπιση της αστικής δημοκρατίας, που βασίζεται και διαφυλάσσει την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Η δική μας αντίληψη για τη δημοκρατία, τη σοσιαλιστική δημοκρατία, βασίζεται και διαφυλάσσει την κοινωνική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής. Είναι ασυμβίβαστη με την ατομική ιδιοκτησία τους, το κίνητρο του καπιταλιστικού κέρδους, τον ανταγωνισμό, την ιμπεριαλιστική επέμβαση και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.




Από τα 80 στα 95 χρόνια του, δηλαδή από τη Διακήρυξη της ΚΕ το 1998, με κεντρικό σύνθημα «πρωτοπόρα θεωρία, πρωτοπόρα δράση», το ΚΚΕ τόλμησε, στις νέες συνθήκες, το «κοίταγμα του παρελθόντος», ιδιαίτερα του δικού του και συνολικά του κομμουνιστικού κινήματος. Προσανατολίστηκε και δούλεψε, με στόχο να αναπτύξει την ικανότητά του να μελετά με ταξικότητα και επιστημονικότητα, να ενσωματώνει στο παρόν και στο μέλλον ό,τι πιο ζωντανό και αληθινό από την Ιστορία του, να αποβάλλει ό,τι παρωχημένο, να συζητά εσωκομματικά και δημόσια τις αδυναμίες, τις παραλείψεις και τα λάθη του, να αναδεικνύει τους παράγοντες που ώθησαν σε αυτά, να αντλεί και να συνειδητοποιεί συμπεράσματα γενικότερης σημασίας.


Σ
ήμερα, το ΚΚΕ έχει συλλογικά επεξεργασμένα θεωρητικά, ιστορικά και προγραμματικά θεμέλια, ικανά να δώσουν τη μεθοδολογία και την κατεύθυνση έρευνας και σχετικά νέων φαινομένων ή άλλων πτυχών της Ιστορίας του, καθώς και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Η εκτίμηση του Κόμματος για το σοσιαλισμό στην ΕΣΣΔ (18ο Συνέδριο), το Δοκίμιο Ιστορίας του Κόμματος της περιόδου 1949-1968, το σημερινό Πρόγραμμα του Κόμματος, μας δίνουν τη δυνατότητα να γίνει ανεπίστρεπτη η πορεία αποκατάστασης των επαναστατικών χαρακτηριστικών του Κόμματος, αξιοποιώντας την πείρα από την Ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, παγκόσμια. Εδώ βρίσκεται η πηγή εξασφάλισης της συνέχειάς του, αλλά και της φρεσκάδας, της νεανικότητάς του.





Τα 95 χρόνια από την ίδρυση του Κόμματός μας προσφέρονται για να φωτιστεί το κύριο ζήτημα της ταξικής πάλης: Η ανυποχώρητη προσήλωση στον αγώνα για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας σε περίοδο επαναστατικής κατάστασης και στην κατάλληλη στιγμή της, η συνέπεια στην ανάλογη ιδεολογική - πολιτική και οργανωτική προετοιμασία, όχι μόνο των μελών του Κόμματος, της ΚΝΕ, δραστήριων οπαδών, αλλά και πρωτοπόρων πρώτ' απ' όλα εργατών και εργατριών, μισθωτών σε χώρους συγκέντρωσης εργατικού δυναμικού, επιστημόνων αφοσιωμένων στην ταξική πάλη, πρωτοπόρων αυτοαπασχολούμενων στις πόλεις και αγροτών.


Η μέχρι τώρα μελέτη της Ιστορίας του Κόμματός μας και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος δείχνει ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν η έλλειψη ιδεολογικής - πολιτικής και οργανωτικής ετοιμότητας των ΚΚ, ώστε σε επαναστατικές συνθήκες να κατευθύνουν την εργατική - λαϊκή εξέγερση στην ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας. Η ιστορική πείρα δείχνει ότι η ολόπλευρη προετοιμασία πρέπει να έχει προηγηθεί, δηλαδή να κατακτάται σε μη επαναστατικές συνθήκες. Προϋπόθεση γι' αυτό είναι: Να μην αποσπάται ο τρέχων οικονομικός και πολιτικός αγώνας, σε συνθήκες ανόδου ή υποχώρησης, από το κύριο επαναστατικό πολιτικό καθήκον. Να μην παραμερίζεται ο στόχος της εργατικής εξουσίας από άλλο μεταβατικό κυβερνητικό στόχο στο καπιταλιστικό έδαφος, στο όνομα της επιδείνωσης της κατάστασης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, λόγω βαθιάς και παρατεταμένης οικονομικής κρίσης, ιμπεριαλιστικού πολέμου, ανοιχτής τρομοκρατίας προς το ΚΚ και το εργατικό κίνημα από ναζιστικές - φασιστικές οργανώσεις, προβοκάτσιας, έντασης της κρατικής βίας κ.λπ.

Η
Ιστορία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος δείχνει ότι, σε τέτοιες συνθήκες, η πίεση για να οπισθοχωρήσει το ΚΚ ασκείται και από τμήματα της εργατικής τάξης, από ένα συσχετισμό στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα υπέρ του σοσιαλδημοκρατικού και οπορτουνιστικού ρεφορμισμού.


Η ανασύνταξη του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος σε γραμμή χειραφέτησης από το σοσιαλδημοκρατικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό προϋποθέτει αναπτυγμένη ιδεολογική - πολιτική πάλη και σταθερή αντιμετώπιση του οπορτουνισμού σε όλες τις συνθήκες της ταξικής πάλης. Η υπεροχή της σοσιαλδημοκρατίας στα συνδικάτα υπήρξε παράγοντας που δυσκόλεψε το κομμουνιστικό κίνημα στην προσπάθειά του να κερδίσει την πλειοψηφία της εργατικής τάξης με την επαναστατική γραμμή πάλης, οδήγησε σε άμβλυνση της πάλης με τον οπορτουνισμό.

Αυτόν το σκόπελο δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν ακόμα και κόμματα με ορισμένη μορφή μαχητικής οργανωτικής ετοιμότητας, στο βαθμό που αυτή δεν πάταγε γερά στην οργάνωση στα εργοστάσια και δεν ήταν ξεκάθαρη η απόρριψη συμμετοχής ή στήριξης σοσιαλδημοκρατικής ή άλλης αστικής κυβέρνησης. Αυτό δείχνει η Ιστορία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, στις συνθήκες της επαναστατικής ανόδου που διαμορφώθηκαν μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Πρόκειται για ιστορικά διδάγματα που αφορούν σήμερα τα ΚΚ, ανεξαρτήτως χώρας, περιοχής, ηπείρου. Το γεγονός ότι ακόμα δεν έχουν αποτυπωθεί στη γραμμή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, σημαδεύει ανασταλτικά την αποτελεσματικότητά του συνολικά και σε κάθε χώρα.

Το ΚΚΕ σταθερά προσηλωμένο στην αρχή του προλεταριακού διεθνισμού, στην αναγκαιότητα της ιδεολογικής - προγραμματικής ενότητας του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, διακηρύσσει την ανάγκη ενιαίας στρατηγικής απέναντι στον καπιταλισμό, ανεξάρτητα από τις συμμαχίες των κρατών του, τις μορφές διακυβέρνησης. Η ιδεολογική - στρατηγική ενότητα δεν μπορεί να σφυρηλατείται χωρίς οργανωτική έκφραση και ρήξη με τον οπορτουνισμό σε όλα τα επίπεδα και στο οργανωτικό.

Τ
ρία διαχρονικά σημαντικά αλλά και πολιτικά επίκαιρα ζητήματα δοκιμάζουν την ιδεολογική - στρατηγική ενότητα του κομμουνιστικού κινήματος σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο:


-- Η στάση απέναντι στην ΕΕ και σε κάθε σχήμα οικονομικής ή στρατιωτικής ιμπεριαλιστικής συμμαχίας.

-- Η στάση απέναντι σε κάθε ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

-- Η στάση απέναντι σε κάθε μορφή αστικής διακυβέρνησης.

Και τα τρία αυτά ζητήματα βρίσκονται στο επίκεντρο του ιδεολογικού - πολιτικού αγώνα του ΚΚΕ, σχετίζονται με την πάλη με τον οπορτουνισμό στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, παγκόσμια.

Τα 95 χρόνια Ιστορίας του ΚΚΕ προσφέρονται για ν' αντληθεί θετική και αρνητική πείρα:

-- Το ΚΚΕ έχει σημαντική προσφορά στην έγκαιρη μελέτη του εγχειρήματος διαμόρφωσης της ΕΟΚ και εξέλιξής της σε ΕΕ. Παρά τις κάποιες αντιφάσεις και λάθη στις αναλύσεις του πριν το 1991, με εργατικό κριτήριο και επιστημονικότητα αποκάλυψε το χαρακτήρα της ΕΟΚ - ΕΕ ως διακρατικής ένωσης του κεφαλαίου. Αντιτάχθηκε στην ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, στην ΕΕ, στην ΟΝΕ. Αποκάλυψε τους μύθους για σύγκλιση του εργατικού εισοδήματος προς τα πάνω, κατοχύρωση εργατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων κ.ά.

Διέβλεψε τη συνύπαρξη αντιφατικών τάσεων στην εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ενωσης ως ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, αφ' ενός συνοχής λόγω της ανάγκης του κεφαλαίου στην Ευρώπη να ενισχύσει τη θέση του στο διεθνή καπιταλιστικό ανταγωνισμό, αφ' ετέρου απόσχισης λόγω των αντιθέσεων μεταξύ διαφορετικών αστικών κρατών, λόγω ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ανέδειξε ότι απέναντι στη στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης στην Ελλάδα για ένταξη ή ενδεχόμενη επιλεγμένη ή αναγκαστική αποχώρηση, μία μόνο φιλεργατική - φιλολαϊκή πολιτική υπάρχει, η αποδέσμευση με εργατική εξουσία.

-- Απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε μια περίπλοκη κατάσταση που διαμορφώνεται στην Ανατολική Μεσόγειο, στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή, από την άποψη των εγχώριων και των εξωτερικών αντιθέσεων, η στάση του ΚΚΕ εκφράζεται με τη σαφή θέση: Το Κόμμα να ηγηθεί, ώστε η πάλη του εργατικού - λαϊκού κινήματος να διαχωριστεί από την όποια στάση της ελληνικής αστικής τάξης ή και τη διαφοροποίηση τμημάτων, κομμάτων και θεσμών της στο δίπολο ιμπεριαλιστικός πόλεμος - ιμπεριαλιστική ειρήνη.

Η πάλη, για την υπεράσπιση των συνόρων, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, είναι αναπόσπαστη από την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας, είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, το Κόμμα να ηγηθεί της αυτοτελούς οργάνωσης της εργατικής - λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές, ώστε να οδηγήσει σε ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, έμπρακτα να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας.

-- Το ΚΚΕ, μέσα από τη σχεδόν ενός αιώνα Ιστορία του, συνειδητοποίησε και ανέδειξε την ανάγκη σταθερού ιδεολογικού - πολιτικού μετώπου απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή της δικτατορίας του κεφαλαίου, βέβαια και της ναζιστικής - φασιστικής.

Ταυτόχρονα, έγινε πιο έμπειρο και ικανό να αποκαλύπτει ότι η αστική τάξη και τα κόμματά της δε συμβιβάζονται ούτε με την αστική δημοκρατία που οι ίδιοι καθιέρωσαν με την περιορισμένη αστική νομιμότητα. Οταν το κρίνουν αναγκαίο, προχωρούν σε στρατιωτικά και πολιτικά πραξικοπήματα, σε αναστολή των δικών τους νόμων, προκειμένου να ενταθεί η κρατική και οποιαδήποτε άλλης μορφής βία και καταστολή, περιστολή των όποιων πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών. Το ΚΚΕ διακηρύσσει την ανάγκη να μην αποσπάται η πάλη κατά του φασισμού, για την υπεράσπιση εργατικών δικαιωμάτων και λαϊκών κατακτήσεων από την πάλη ενάντια στα μονοπώλια, ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, να μη διολισθαίνει σε συμμαχία με αστικές δυνάμεις. Διακηρύσσει την ανάγκη αταλάντευτης προσήλωσής του στο στόχο της εργατικής εξουσίας, να μην αλλάζει ράγες και περιεχόμενο ο στόχος της Λαϊκής Συμμαχίας ως κοινωνικής συμμαχίας με αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση πάλης, ως εργατικής - λαϊκής αντιπολίτευσης απέναντι στην αστική εξουσία. Που θωρακίζει το λαό από κάθε μορφή επίθεσης, δίνει προοπτική στην εργατική - λαϊκή εξουσία.

Η παρατεταμένη καπιταλιστική οικονομική κρίση στην Ελλάδα, η ασταθής και αναιμική ανάκαμψη στην ΕΕ και σε άλλα καπιταλιστικά κράτη, κάνουν όλο και πιο επίκαιρη την ανάγκη θωράκισης του εργατικού - λαϊκού κινήματος απέναντι στη ναζιστική - φασιστική εγκληματική τρομοκρατία, αλλά και απέναντι στη ρεφορμιστική, οπορτουνιστική ενσωμάτωση, που ακυρώνει τη δυνατότητα ριζικής αλλαγής της κατάστασης.

Στις εκλογικές αναμετρήσεις (ευρωεκλογές, εθνικές, περιφερειακές - τοπικές), το ΚΚΕ επιδιώκει η ψήφος από τμήματα των εργατών και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων να εκφράζει όχι μόνο τη διάθεση να στηριχτεί η συνέπεια και αγωνιστική του πορεία, αλλά και την αποδυνάμωση του αστικού πολιτικού συστήματος, της αστικής διακυβέρνησης σε όλες τις εκδοχές της.

Τ
ο ΚΚΕ έχει σήμερα τη δυνατότητα να μελετήσει σε μεγαλύτερο βάθος και να αναδείξει το περιεχόμενο των κοινωνικών - πολιτικών σχέσεων στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό, να εκλαϊκεύσει την ανωτερότητά του απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα στις σημαντικότερες κοινωνικές ανάγκες: Στην εργασία, στην παιδεία, στην αισθητική και φυσική αγωγή, στον πολιτισμό, στην πρόληψη και αποκατάσταση της υγείας, την εξασφάλιση της δημόσιας υγείας, της λαϊκής στέγης κ.α.


Με τη Διακήρυξη της ΚΕ, ανοίγει η 5ετής πολιτική - πολιτιστική δραστηριότητα «Από τα 95 στα 100 χρόνια ΚΚΕ» και ανακοινώνονται ορισμένες κεντρικές δραστηριότητες:
Πρωτοβουλίες συνάντησης με Κομμουνιστικά Κόμματα για θέματα στρατηγικής απέναντι στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Το 19ο Συνέδριο αποφάσισε τη συνέχιση της ιστορικής έρευνας του Κόμματος για την περίοδο 1968 - 1991, καθώς και νέα έκδοση του Δοκιμίου Ιστορίας του Κόμματος της περιόδου 1918 - 1949. Η ΚΕ φιλοδοξεί το όλο εγχείρημα να προχωρήσει σημαντικά, ώστε στα 100 χρόνια να υπάρχει πλήρης ή μερική έκδοσή του.
Εκδοτική δραστηριότητα, που θα διαπνέεται από το στόχο για τα 100χρονα του ΚΚΕ και θα τον υπηρετεί, με ιστορικό - πολιτικό - ιδεολογικό βιβλίο, ενταγμένο στην ειδική σειρά «Από τα 95 στα 100 χρόνια ΚΚΕ».

-- Εκδόσεις αρχειακού υλικού του Κόμματος και της Κομμουνιστικής Διεθνούς (ΚΔ), τμήμα της οποίας ήταν το ΚΚΕ.

-- Εκδόσεις μελετών σε θέματα που φωτίζουν το οικονομικό - κοινωνικό - θεσμικό - πολιτικό περιβάλλον, μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε, έδρασε το ΚΚΕ, θεματικές επεξεργασίες σε κοινωνικά προβλήματα όπου θα αντιπαρατίθενται ο καπιταλιστικός και ο σοσιαλιστικός τρόπος αντιμετώπισής τους, θα αναδεικνύεται η ρεαλιστικότητα και αναγκαιότητα του σοσιαλισμού - κομμουνισμού ανά κοινωνική ανάγκη, οι όροι της ταξικής πάλης πριν και μετά την ανατροπή του καπιταλισμού.
Διοργάνωση του 5ου Επιστημονικού Συνεδρίου του ΚΚΕ στο τέλος του 2017, αφιερωμένου στην προσφορά του Κόμματος στη λογοτεχνία (πεζή και έμμετρη) και στο θέατρο.
Διοργάνωση Εκθεσης εικαστικών έργων για το ΚΚΕ το 2018.
Το Φεστιβάλ «100 χρόνια ΚΚΕ - 50 χρόνια ΚΝΕ» το 2018.

-- Η ΚΟΜΕΠ, ο «Ριζοσπάστης», ο «Οδηγητής», το portal «902» να αναδεικνύουν κάθε γεγονός της Ιστορίας του Κόμματος και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, φωτίζοντας το στόχο της ισχυροποίησης των επαναστατικών χαρακτηριστικών του Κόμματος.

Τα Τμήματα της ΚΕ θα επεξεργαστούν τον εμπλουτισμό και την υλοποίηση των παραπάνω κεντρικών δραστηριοτήτων.

Η ΚΕ καλεί τις Οργανώσεις Περιοχών του Κόμματος και την ΚΝΕ να σχεδιάσουν τη δική τους συμβολή, να προκαλέσουν το ενδιαφέρον και τη συμμετοχή μελών και φίλων του Κόμματος και της Νεολαίας του σε ανάλογη δράση, που θα εκφραστεί στις φεστιβαλικές δραστηριότητες της ΚΝΕ τα επόμενα χρόνια.

Η ΚΕ καλεί όλα τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ, φίλους και συνεργαζόμενους, με τη δράση τους να βάλουν το δικό τους αποτύπωμα στο επαναστατικό πέρασμα του ΚΚΕ στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα. Το ΚΚΕ, στηριγμένο στη θέληση της εργατικής και λαϊκής πλειοψηφίας, να γίνει πιο δυνατό, πιο ικανό για την ανατροπή του καπιταλισμού, για το σοσιαλισμό.

17 Νοέμβρη 2013

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ

Ψάχνουν ισχυρές κυβερνήσεις με ικανότητα παγίδευσης λαϊκών μαζών

Ψάχνουν ισχυρές κυβερνήσεις με ικανότητα παγίδευσης λαϊκών μαζών

Κινούμενη άμμο θυμίζει το αστικό πολιτικό σύστημα, με τα επιτελεία της άρχουσας τάξης και τους εκπροσώπους των κομμάτων της αστικής διαχείρισης να προβληματίζονται, να καταθέτουν προτάσεις και να επεξεργάζονται σχέδια, με στόχο να προχωρήσει η συνολική αναμόρφωσή του.


Τα 24ωρα που ακολούθησαν την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης από τους βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, πυροδότησαν νέο κύκλο διεργασιών. Στη βάση αυτή, κατατέθηκαν προτάσεις για επανένταξη της ΔΗΜΑΡ στο κυβερνητικό σχήμα. Αναζωπυρώθηκαν οι συζητήσεις για σχηματισμό «νέας» κυβέρνησης, χωρίς προσφυγή στις κάλπες, από το υπάρχον κοινοβούλιο. Ανακοινώθηκαν πρωτοβουλίες των ΑΝΕΛ και του ΣΥΡΙΖΑ που στρώνουν το δρόμο για συνεργασία στις εκλογές της Τοπικής Διοίκησης, σαν «πρόβα τζενεράλε», ενόψει μελλοντικών κυβερνητικών συμμαχιών. Προέκυψε νέος γύρος διαφωνιών και αποχωρήσεων από το ΠΑΣΟΚ. Συνεχίστηκε η συζήτηση για συγκρότηση του τρίτου πόλου της λεγόμενης «κεντροαριστεράς». Ανακινήθηκαν σενάρια ακόμα και για κυβέρνηση συνεργασίας ανάμεσα σε τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ.

Ολα τα παραπάνω σενάρια, παρότι αντικρουόμενα μεταξύ τους σε πρώτη ανάγνωση, έχουν κοινό παρονομαστή. Πίσω από την αποπροσανατολιστική αντιπαράθεση «μνημονιακών» - «αντιμνημονιακών» και τους διαγκωνισμούς ανάμεσα σε συγκυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ, για το ποια πολιτική δύναμη διαθέτει το «καλύτερο μείγμα» για να φέρει την ανάπτυξη των επιχειρηματικών ομίλων και να εξασφαλίσει την «ομαλότητα», δηλαδή τη χειραγώγηση της δυσαρέσκειας του λαού, που τον χρεοκόπησαν, στο σύστημα, κρύβεται ότι όλες αυτές οι πολιτικές δυνάμεις, πάρα τις διαφορές τους, κινούνται μέσα στο ίδιο στρατηγικό πλαίσιο, που καθορίζεται από την προάσπιση της εξουσίας των μονοπωλίων, το μονόδρομο της ΕΕ και την κοινή επιδίωξή τους για τη σταθερότητα του καπιταλιστικού συστήματος στην Ελλάδα.

Ακριβώς πάνω σ' αυτό το κοινό πλαίσιο, το ζητούμενο σήμερα για την αστική τάξη της χώρας, είναι να μπορεί να συγκροτεί -και να εναλλάσσει- ισχυρές κυβερνήσεις, με διευρυμένη λαϊκή στήριξη, που θα συνεχίζουν απρόσκοπτα την υλοποίηση των φιλομονοπωλιακών πολιτικών.
Αναζητούν ενίσχυση της κυβερνητικής πλειοψηφίας

Δεν είναι τυχαίο ότι το τελευταίο διάστημα τα συγκροτήματα του αστικού Τύπου, εκφράζουν την ανησυχία τους για την «επαπειλούμενη» κυβερνητική σταθερότητα και καλούν τα κόμματα της αστικής διαχείρισης να αναλάβουν «πρωτοβουλίες» για τη συγκρότηση μιας ισχυρής κυβερνητικής πλειοψηφίας.

Σε αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση εντάσσεται η κίνηση της βουλευτού της ΝΔ Ντ. Μπακογιάννη να καλέσει τον πρωθυπουργό Αν. Σαμαρά να αναλάβει «πρωτοβουλία» για επάνοδο της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση, μέσω της σύναψης μιας «νέας προγραμματικής συμφωνίας». Η πρόταση της Ντ. Μπακογιάννη συνοδεύτηκε από την επισήμανση ότι «η κυβέρνηση χρειάζεται μεγαλύτερη κοινοβουλευτική πλειοψηφία» και από την πολιτική διαπίστωση ότι αφού με τη ΔΗΜΑΡ «οι στόχοι είναι κοινοί, να βρούμε κοινό τόπο και να πάμε μαζί μέχρι τις εκλογές του 2016».

Η ενίσχυση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας της κυβέρνησης είναι στόχος του Μεγάρου Μαξίμου ενόψει της ψήφισης, το επόμενο διάστημα, των σκληρών φορολογικών μέτρων, του προϋπολογισμού, της άρσης της απαγόρευσης των πλειστηριασμών, αλλά και του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος που θα φέρει νέα μέτρα και με δεδομένο ότι αυτήν τη στιγμή ΝΔ και ΠΑΣΟΚ διαθέτουν 154 βουλευτές, μετά τη διαγραφή της Θ. Τζάκρη από το ΠΑΣΟΚ που δεν έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης.

Το σενάριο επιστροφής της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση καλοβλέπει και η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, αφού θεωρεί ότι θα ρίξει νέες γέφυρες για μελλοντική συνεργασία μεταξύ των δύο κομμάτων στο πλαίσιο της κεντροαριστεράς (και οι δύο λένε ότι νοιάζονται γι' αυτό), και παράλληλα θα μετριάσει τις φωνές της «εσωκομματικής» κριτικής που κάνουν λόγο για «εναγκαλισμό» του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ (μόλις την προηγούμενη Πέμπτη ο Ν. Σηφουνάκης, ο οποίος κατά καιρούς είχε εκφράσει ενστάσεις για το ρόλο του ΠΑΣΟΚ ως κυβερνητικού εταίρου, παραιτήθηκε από τη θέση του εισηγητή της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ για θέματα Ναυτιλίας, Υποδομών και Δικτύων).

Παράλληλα, τις πιθανές «διαφοροποιήσεις» από τις κοινοβουλευτικές ομάδες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ενόψει της ψήφισης των μέτρων (πχ. οι Μ. Κασής, Θ. Μωραΐτης και Κ. Σκανδαλίδης δήλωσαν ότι «δεν πρόκειται να ψηφίσουν» το νομοσχέδιο για τον ενιαίο φόρο ακινήτων «αν δεν υπάρξουν αλλαγές») η κυβέρνηση επιδιώκει να τις καλύψει προσεγγίζοντας και τους ανεξάρτητους βουλευτές. Ηδη το Μέγαρο Μαξίμου έχει ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας με τους πρώην βουλευτές της ΝΔ Γ. Κουράκο και Γ. Κασσαπίση, αλλά και τους βουλευτές του κόμματος «Συμφωνία για τη Νέα Ελλάδα» Αν. Λοβέρδο και Χρ. Αηδόνη.
ΔΗΜΑΡ: Ο πρόεδρος αρνείται, στελέχη του «προθυμοποιούνται»

Την ίδια ώρα, ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ εμφανίζεται προς το παρόν να απορρίπτει το σενάριο επιστροφής της στην κυβέρνηση, ωστόσο κορυφαία στελέχη της, φροντίζουν με δηλώσεις τους να διατηρούν ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο.

Ο Φ. Κουβέλης, στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε μέσα στη βδομάδα στην Καβάλα, απέκλεισε ενδεχόμενη επιστροφή του κόμματός του στην κυβέρνηση «υπό τις παρούσες πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες» και υποστήριξε ότι στόχος της ΔΗΜΑΡ είναι η «δημιουργία ενός τρίτου ισχυρού πόλου». Ωστόσο, έσπευσε να σημειώσει ότι η απόφαση της ΔΗΜΑΡ για συμμετοχή στην κυβέρνηση τον Ιούνη του 2012, έγινε για «να εξασφαλιστεί η αναγκαία πολιτική σταθερότητα, να παραμείνει η χώρα στην Ευρωζώνη και το ευρώ και να μην οδηγηθεί σε τυπική χρεοκοπία, διότι η ουσιαστική χρεοκοπία είχε επέλθει».

Στελέχη της ΔΗΜΑΡ σημειώνουν ότι οι συγκεκριμένοι λόγοι «υπάρχουν και σήμερα», ενώ και ο ίδιος ο πρόεδρός της, στο πρόσφατο παρελθόν, έχει ξεκαθαρίσει ότι αυτή η Βουλή μπορεί να δώσει «άλλη κυβέρνηση», σημειώνοντας ότι «δε χρειάζεται να γίνουν εκλογές, μπορούμε να βρούμε λύση με άλλο τρόπο».

Οι δηλώσεις του Φ. Κουβέλη ανακινούν και το σενάριο για τη δημιουργία μιας «νέας» κυβέρνησης, με νέο πρωθυπουργό (θέση που συζητείται εντός της ΝΔ από μερίδα βουλευτών που κατά καιρούς έχουν εκφράσει διαφωνίες με χειρισμούς του Αν. Σαμαρά) με γνώμονα να επιβιώσει η παρούσα κυβερνητική πλειοψηφία, για να συνεχιστεί ανεμπόδιστα η αντιλαϊκή επέλαση. Ωστόσο, ένα τέτοιο ενδεχόμενο απορρίπτουν κατηγορηματικά οι συνεργάτες του Αν. Σαμαρά.

Αντίθετα με τον Φ. Κουβέλη, οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ Β. Οικονόμου και Γρ. Ψαριανός τοποθετήθηκαν υιοθετώντας πλήρως την πρόταση της Ντ. Μπακογιάννη. Ο Γρ. Ψαριανός μάλιστα κάλεσε τον πρωθυπουργό να αναλάβει άμεσα πρωτοβουλίες «διότι αυτή η κυβέρνηση δεν αντέχει όχι με 153, αλλά ούτε με 160 ή 170 βουλευτές». Υπέρ της επιστροφής στην κυβέρνηση, εμφανίζεται και ο εκπρόσωπος Τύπου της ΔΗΜΑΡ Αν. Παπαδόπουλος, αλλά και ο Δ. Χατζησωκράτης, ο οποίος πρόβαλε την ετοιμότητα της ΔΗΜΑΡ να ενταχθεί σε «μια κυβερνητική πλειοψηφία από την παρούσα Βουλή στη βάση μιας νέας προγραμματικής συμφωνίας και αναγκαίων δεσμεύσεων».
«Με τα μπούνια» στις διεργασίες και ο ΣΥΡΙΖΑ

Να εκμεταλλευτεί τις διεργασίες στο αστικό πολιτικό σκηνικό, στις οποίες συμμετέχει ενεργά, επιδιώκει και ο ΣΥΡΙΖΑ, πιέζοντας εμμέσως πλην σαφώς τη ΔΗΜΑΡ -την οποία ανοιχτά πλέον εντάσσει στους εν δυνάμει συμμάχους του, ενώ δε θέλει τυχόν συμμετοχή της στην κυβέρνηση γιατί την ενισχύει- να αποκλείσει συμμετοχή της σε μια «κυβέρνηση Παπαδήμου νούμερο 2». Είναι ενδεικτικό ότι μέσα στη βδομάδα η «Αυγή» βγήκε με «πρωτοσέλιδο» για να καταγγείλει τα «μαγειρέματα» στελεχών της συγκυβέρνησης για τη δημιουργία μιας «άλλης κυβέρνησης από αυτήν τη Βουλή».

Ενισχύοντας αυτήν την τακτική, ο Αλ. Τσίπρας με συνέντευξη του στην ΕΤ3 δήλωσε έτοιμος να συνεργαστεί με τους πάντες ακόμα και με όσους «έκαναν λάθος ως χτες, όχι όμως με τους φυσικούς αυτουργούς» της ασκούμενης πολιτικής, τον Α. Σαμαρά και τον Ε. Βενιζέλο, κλείνοντας έτσι το μάτι σε μια μερίδα του ΠΑΣΟΚ που δεν καλοβλέπει τη συγκυβέρνηση με τη ΝΔ. Δεν αποτελεί τυχαίο συμβάν, το γεγονός ότι η πρώην υπουργός της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ Κ. Μπατζελή, επέλεξε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή για να στηρίξει την υποψηφιότητα του Αλ. Τσίπρα για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, υποστηρίζοντας ότι «θα αναδείξει το πρόβλημα του Ευρωπαϊκού νότου».

Το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ ως βασικού κορμού της σοσιαλδημοκρατίας έσπευσε να προβάλει και ο Δ. Παπαδημούλης, ο οποίος μιλώντας την Παρασκευή στον ρ/σ «Κόκκινο» αναπαράγοντας πλαστές διαχωριστικές γραμμές, αφού αρχικά υποστήριξε ότι «στο ευρύτερο προοδευτικό μπλοκ, την ηγεμονία την έχει κερδίσει -με το σπαθί του- ο ΣΥΡΙΖΑ», στη συνέχεια ανέφερε: «ή κυβέρνηση με κορμό τη ΝΔ, ή κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Οσο οι άλλες πολιτικές δυνάμεις δεν παίρνουν θέση ανάμεσα στα δύο ενδεχόμενα, κινδυνεύουν να συνθλιβούν από την πόλωση».

Στο φόντο των συγκεκριμένων διεργασιών, βλέπουν το φως της δημοσιότητας σενάρια για νέα μετάγγιση στελεχών από το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως έγινε και στις βουλευτικές εκλογές, αυτή την φορά με το αμπαλάζ «αυτοδιοικητικών» σχημάτων. Ο Κ. Σκανδαλίδης φέρεται να παζαρεύει την υποψηφιότητά του στην Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου με στήριξη ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, ο Μιχάλης Κασσής στην Περιφέρεια Ηπείρου, ως υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ένα από τα σενάρια θέλει και τη διαγραφείσα από την ΚΟ του ΠΑΣΟΚ βουλευτή Πέλλας Θεοδώρα Τζάκρη να εξετάζει σοβαρά το ενδεχόμενο να διεκδικήσει το Δήμο Αριδαίας.

Εξάλλου, το κόμμα των «Ανεξάρτητων Ελληνων», μετά από συνεδρίαση των μελών της κοινοβουλευτικής ομάδας την Τετάρτη ανακοίνωσε «τη δημιουργία ενός μεγάλου αντιμνημονιακού, δημοκρατικού και πατριωτικού μετώπου, ενόψει της μάχης των αυτοδιοικητικών και περιφερειακών εκλογών». Ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ Π. Καμμένος τάχτηκε ανοιχτά υπέρ της συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια σειρά από δήμους της χώρας, αλλά βρέθηκε αντιμέτωπος με τις αντιδράσεις των βουλευτών Τ. Κουίκ και Ελ. Κουντουρά.

Το επόμενο διάστημα, είναι δεδομένο ότι θα πυκνώσουν οι διεργασίες μεταξύ των κομμάτων της αστικής διαχείρισης με διακύβευμα την εξασφάλιση των όρων για την πολιτική σταθερότητα του συστήματος, δηλαδή όρων εγκλωβισμού του λαού στην πολιτική που τον συνθλίβει και τη συνέχιση αυτής της ίδιας βάρβαρης πολιτικής.

ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ στο ίδιο στρατηγικό πλαίσιο

ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ στο ίδιο στρατηγικό πλαίσιο

Αποκαλυπτικές ατάκες από τη συζήτηση της πρότασης μομφής σε βάρος της συγκυβέρνησης στη Βουλή


Eurokinissi

Η συζήτηση που έγινε στη Βουλή την περασμένη βδομάδα για την πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στην κυβέρνηση, παρά τις φραστικές αντιπαραθέσεις, επαλήθευσε ότι οι μεταξύ τους διαφορές δεν ξεφεύγουν από το πλαίσιο που καθορίζεται από τα όρια της στρατηγικής του κεφαλαίου, της εξουσίας των μονοπωλίων, του μονόδρομου της ΕΕ και της συμμετοχής σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.


Εκεί που διαφέρουν, είναι το διαφορετικό μείγμα της διαχείρισης που προτείνει ο καθένας, στο πλαίσιο της συνολικότερης διαμάχης και των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην Ευρωζώνη και παγκόσμια. Σε κάθε περίπτωση, η τριήμερη συζήτηση επιβεβαίωσε την εκτίμηση του ΚΚΕ ότι βρίσκεται σε εξέλιξη ένα σχέδιο αποπροσανατολισμού και παγίδευσης του λαού σε εκβιασμούς και διλήμματα ξένα προς τα συμφέροντά του.

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Δραγασάκης έδωσε ευθύς εξαρχής το στίγμα: «Η κυβέρνηση αυτή δεν έχει τη βούληση, δεν έχει τις προϋποθέσεις και δεν έχει το κύρος να διαπραγματευθεί και να διεκδικήσει στοιχειώδη δικαιώματα, όχι προς όφελος των υποτελών τάξεων της κοινωνίας, όχι προς όφελος των ανέργων, αλλά με βάση το συμφέρον συνολικά της κοινωνίας». Δηλαδή, να διεκδικήσει «τα στοιχειώδη δικαιώματα» και των επιχειρηματικών ομίλων, από τα οποία εξαρτά τα δικαιώματα του λαού. Μόνο που τα δικαιώματα των επιχειρηματικών ομίλων ικανοποιούνται με την καταπάτηση των δικαιωμάτων του λαού. Είναι εχθρικά μεταξύ τους. Βεβαίως, μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, σκοπεύει να ικανοποιήσει τα συμφέροντα των επιχειρηματιών, «στηριζόμενη ακριβώς στην κοινωνία, στο λαό, στα λαϊκά κινήματα, θα μπορέσει να διεκδικήσει μία βιώσιμη θέση της χώρας μας στα πλαίσια της Ευρώπης», όπως είπε ο Γ. Δραγασάκης.

Με άλλα λόγια, διαπραγμάτευση για τους επιχειρηματικούς ομίλους στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, με στόχο την ισχυροποίηση της θέσης τους. Το ίδιο όμως επιδιώκει η κυβέρνηση. Και για να μη μείνει καμιά αμφιβολία στα μονοπώλια ως προς τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ, ο Γ. Δραγασάκης είπε: «Εμείς δεχόμαστε τη συνέχεια του ελληνικού κράτους, αλλά όχι τη συνέχεια της πολιτικής. Ολα τα κράτη αλλάζουν πολιτική. Η πολιτική Ομπάμα είναι διαφορετική από την πολιτική Μπους. Η πολιτική της κάθε κυβέρνησης είναι διαφορετική από την προηγούμενη»... Ολη η διαφορά με τη ΝΔ είναι η διαφορά Ομπάμα - Μπους. Δηλαδή, στο μείγμα διαχείρισης.

Σ' αυτά τα πλαίσια βεβαίως είναι και η στήριξη των φαρμακοβιομηχάνων, όπως είπε η εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ στη συνέλευσή τους και η στήριξη των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών να μπουν στην Κοινωνική Ασφάλιση και να κερδοσκοπήσουν, όπως είπε ο Γ. Σταθάκης πρόσφατα, ή τα εχέγγυα που έδωσε στη συνέλευση του ΣΕΒ ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας. Με τους επιχειρηματικούς ομίλους ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και η ΝΔ.
Με τους «καλούς» καπιταλιστές

Στο ίδιο μήκος κύματος ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ανδρέας Ξανθός επισήμανε: «Ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τις έντιμες και παραγωγικές δυνάμεις αυτής της χώρας, μαζί με τον κόσμο που αγωνιά και αγωνίζεται, μαζί με τα κινήματα και τις πρωτοβουλίες κοινωνικής αλληλεγγύης είναι αυτός που μπορεί να εγγυηθεί την κοινωνική συνοχή». Οπου «παραγωγικές δυνάμεις», ο ΣΥΡΙΖΑ εννοεί τους «υγιείς επιχειρηματίες». Και όπου «κοινωνική συνοχή», εννοεί την ενσωμάτωση του κινήματος, για να μη βάζει ουσιαστικά εμπόδια στο προχώρημα των μέτρων που έχει ανάγκη το κεφάλαιο. Τον ίδιο όρο χρησιμοποιεί η κυβέρνηση, αλλά και η ΕΕ.

Ο Δημήτρης Παπαδημούλης έφτασε μάλιστα να «μαλώσει» τη ΝΔ γιατί αθέτησε τις προεκλογικές της δεσμεύσεις λέγοντας: «Καταθέτουμε μομφή για το κουρέλιασμα της δημοκρατίας, για την κλιμάκωση του αυταρχισμού, για την εξαπάτηση του ελληνικού λαού. Τι σχέση έχει η πολιτική που εφαρμόζετε και τα νέα μέτρα που ετοιμάζεστε να πάρετε, με τα δεκαοκτώ σημεία που υποσχέθηκε, πριν τις εκλογές, ο κ. Σαμαράς, και τα 3 Ζάππεια;».

Θυμίζουμε ότι ο κύριος άξονας των δεσμεύσεων του Αντ. Σαμαρά στα Ζάππεια ήταν η διαχείριση της κρίσης με περισσότερα επεκτατικά, παρά περιοριστικά μέτρα. Να που ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε οπαδός των θέσεων που είχε η ΝΔ πριν γίνει κυβέρνηση, χαϊδεύοντας τα αυτιά μερίδας των ψηφοφόρων της, ή και των στελεχών της, με δοσμένες τις ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό που είναι σε εξέλιξη...

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου επικέντρωσε το όλο πρόβλημα στο ότι η κυβέρνηση είναι «ηθικά, πολιτικά και κοινωνικά έκπτωτη. Είστε το αμιγές απαύγασμα τριάντα εννέα χρόνων διακυβέρνησης, με εναλλαγή των κομμάτων σας στην εξουσία και έχετε διαπράξει μέσω των κομμάτων σας την καταστροφή της χώρας, αλλά και εγκλήματα σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος και του πολιτεύματος». Την κατηγόρησε ακόμα για «πράξεις διαφθοράς και διαπλοκής». Για «κλεπτοκρατία» κατηγόρησε την κυβέρνηση και η Σοφία Σακοράφα.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η σκανδαλολογία και η διαμάχη περί διαφθοράς επιστρατεύονται για να σκεπάσουν τη στρατηγική σύμπλευση ανάμεσα σε δυνάμεις που ανταγωνίζονται για την πρωτοκαθεδρία στη διαχείριση. Το έργο το έχει δει ο λαός πολλές φορές την περίοδο της δικομματικής εναλλαγής ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
Διαπιστευτήρια στα μονοπώλια

Παίρνοντας τη σκυτάλη, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρας, ανάμεσα στα άλλα, σημείωσε στην ομιλία του: «Δεν υπάρχει βιώσιμη λύση για το χρέος, χωρίς τη διαγραφή μεγάλου μέρους του. Και είναι αδιανόητο, την ώρα που αυτό συζητάνε και παραδέχονται ακόμα και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η χώρα να μην έχει εθνική στρατηγική, να μην έχει θέση για το θέμα του χρέους».

Σε άλλο σημείο είπε: «Επίσης, κύριε Σαμαρά, μας μιλάτε εδώ για τις ιδιωτικοποιήσεις και μας κατηγορείτε ότι εμείς τις διώχνουμε. Με κατηγορείτε, μάλιστα, ότι είμαι διώκτης των επενδυτών. Εκανε μάλιστα ερώτηση ο κ. Νικήτας Κακλαμάνης στον υπουργό Οικονομικών που έλεγε: "Πόσες επενδύσεις έχουν μείνει στη χώρα από το 2012 και μετά, άνω του ενός εκατομμυρίου ευρώ;". Ξέρετε πόσες απάντησε ο υπουργός; "Τέσσερις". Εγώ διώχνω τις επενδύσεις! Και το λέτε αυτό εσείς που επί των ημερών σας έκλεισαν 107 χιλιάδες περισσότερες επιχειρήσεις από όσες άνοιξαν στη χώρα και έφυγαν οι μεγάλοι κολοσσοί: Η COCA-COLA 3Ε, η ΦΑΓΕ, η ΒΙΟΧΑΛΚΟ που αθροιστικά έχουν τζίρο άνω του 4% του εγχώριου ΑΕΠ. Και μας κατηγορείτε εσείς, ο πρωθυπουργός της ύφεσης και της αποεπένδυσης, ότι εμείς διώχνουμε τους επενδυτές».

ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ ανταγωνίζονται για το ποιος είναι πιο ικανός να διατηρήσει την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα και να προσελκύσει νέες επενδύσεις. Τόσο το ένα όσο και το άλλο προϋποθέτει ισοπέδωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και του λαού. Αυτό το ξέρει ο ΣΥΡΙΖΑ και προσπαθεί να διαβεβαιώσει την αστική τάξη ότι ο ίδιος μπορεί να το πετύχει καλύτερα από τη ΝΔ και ταυτόχρονα να κυβερνάει με πλατύτερη λαϊκή στήριξη, άρα με μεγαλύτερη σταθερότητα για το αστικό σύστημα.

Αναγνωρίζοντας ότι το στρατηγικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούνται είναι κοινό, και για να ασκήσει πίεση στον ΣΥΡΙΖΑ να προσαρμοστεί εξολοκλήρου στις ανάγκες του συστήματος, που αναζητά εναλλακτικές λύσεις στη διακυβέρνηση, ο Αντ. Σαμαράς ανέφερε στην ομιλία του ότι τα όσα δήλωσε ο Αλ. Τσίπρας από το Τέξας, αυτά «ακριβώς σας λέγαμε κι εμείς για ενάμιση χρόνο. Και τι με λέγατε, κύριε Τσίπρα; Με λέγατε κινδυνολόγο, μερκελιστή, ό,τι άλλο μπορείτε να βρείτε, μου τα έχετε πει. Γιατί στο κάτω κάτω της γραφής, αν πράγματι έχετε αλλάξει ρότα και μυαλά, θα έπρεπε όχι μομφές να κάνετε κατά της κυβέρνησης, αλλά να μας βοηθάτε να κρατήσουμε την Ελλάδα στην Ευρωζώνη. Δεν μπορείτε να παίζετε θέατρο συνεχώς, να κλείνετε το μάτι πονηρά σε όλους».

Στο ίδιο πνεύμα, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ε. Βενιζέλος, επισήμανε: «Αν η τελική θέση (σ.σ. του ΣΥΡΙΖΑ) είναι ότι μέσα στην Ευρώπη και την Ευρωζώνη υπάρχουν περιθώρια σκληρότερης διαπραγμάτευσης (...) δύο εκδοχές υπάρχουν: 'Η εννοείτε αυτά που λέτε και θα τα εφαρμόσετε οδηγώντας τα πράγματα σε ρήξη (...) και άντε "ξανά μανά" από την αρχή, υπό το μηδέν. Είτε δεν τα εννοείτε με στόχο το κομματικό όφελος, την εξουσία (...) και μετά την εφαρμογή της ίδιας μοναδικής πολιτικής, με επικοινωνιακούς δημαγωγικούς όρους, άκρως επικίνδυνους για τον τόπο».
Μία είναι η διέξοδος

Να λοιπόν πώς έχουν τα πράγματα. Αυτός είναι ο νέος διπολισμός που διαμορφώνεται, επιβεβαιώνοντας ότι το αστικό πολιτικό σύστημα έχει περιθώρια να αλλάζει το πολιτικό του προσωπικό, προσπαθώντας να διασφαλίσει τη συνέχειά του, με τη μεγαλύτερη δυνατή λαϊκή στήριξη και ανοχή. Αυτό επιδιώκει, είτε με την τρομοκρατία της ΝΔ, είτε με τις αυταπάτες που σπέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό έδειξε η συζήτηση στη Βουλή, επαληθεύοντας ότι το συμφέρον του λαού δεν είναι να στοιχίζεται πίσω από τον έναν ή τον άλλο διαχειριστή, τους ιμπεριαλιστές συμμάχους των αστών που ο καθένας προτείνει. Συμφέρον του είναι, με την ανασύνταξη του κινήματος και τη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας, με ισχυρό ΚΚΕ, να γίνει αυτός η μαχητική αντιπολίτευση, που θα πολεμά για να εμποδίσει τα μέτρα και θα χτίζει τις προϋποθέσεις για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

Α. Ζ.

Πυκνές και ανησυχητικές εξελίξεις

Πυκνές και ανησυχητικές εξελίξεις




Από τη συνάντηση του Γιούρογκρουπ
Με την εικόνα των πτωμάτων 12 προσφύγων -από τα μέτωπα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων- απλωμένα στην παραλία του Πάλαιρου, απέναντι από τη Λευκάδα, να συμπληρώνει το παζλ με τις εικόνες από τους νεκρούς στη Λαμπεντούζα, τους νεκρούς στη Σάμο, τους νεκρούς σε τόσες και τόσες παράκτιες περιοχές της Μεσογείου, έκλεισε η βδομάδα που πέρασε, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση στην Αθήνα έδειχνε επί χάρτου στον Αμερικανό πρέσβη το νέο ενεργειακό Ελντοράντο της νοτιοανατολικής Μεσογείου, ενώ στη Θεσσαλονίκη η δύναμη ταχείας επέμβασης του ΝΑΤΟ ολοκλήρωνε την άσκησή της για τις επεμβάσεις που θα απαιτηθούν στην περιοχή.

Στο σβέρκο του λαού χορός

Η βδομάδα σφραγίστηκε από τη θεατρική παράσταση στη Βουλή με την οποία η συγκυβέρνηση των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, από τη μια, και ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, επιχείρησαν να σβήσουν από το χάρτη το γεγονός ότι η μεν κυβέρνηση κλιμακώνει την επίθεση σε βάρος των εργαζομένων και του λαού, ο δε ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργεί αυταπάτες ότι μια δική του κυβέρνηση θα διαπραγματευθεί διαφορετικά με την τρόικα. Η σχετική συζήτηση ουσιαστικά αφορούσε στο ποιο μείγμα διαχείρισης και ποια κυβέρνηση μπορεί να στηρίξει την καπιταλιστική ανάπτυξη, μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Το δίλημμα που πρόβαλαν στο λαό ήταν να διαλέξει αν θα συστρατευθεί με τις ΗΠΑ και το ΔΝΤ, ή με τη Γερμανία και τους άλλους ισχυρούς της Ευρωζώνης.

Είχε προηγηθεί η ομιλία του Αλ. Τσίπρα στο Τέξας όπου έδωσε όρκους πίστης στην καπιταλιστική ανάπτυξη και αποκήρυξε κάθε ενέργεια που θα μπορούσε να διαταράξει τη σχέση της αστικής τάξης με την Ευρωζώνη και τη συνοχή της ΕΕ.

Στο ερώτημα αν πρέπει να καταδικαστεί η κυβέρνηση και με την ψήφο στη Βουλή, το ΚΚΕ απάντησε: Ναι! Το κρίσιμο ζήτημα, όμως, είναι να αποκτήσει το εργατικό - λαϊκό κίνημα την πίστη στη δύναμη και την ικανότητα να γκρεμίζει αυτή και κάθε κυβέρνηση, στο έδαφος της εξουσίας και της οικονομικής κυριαρχίας του κεφαλαίου. Ο λαός θα καθορίσει τις εξελίξεις, αν καταλάβει και χρησιμοποιήσει τη δύναμή του με σκοπό να πάρει ο ίδιος την εξουσία. Αν συνειδητοποιήσει ότι το «παιχνίδι» δεν «παίζεται» στο Κοινοβούλιο, αλλά στην οργάνωση στους τόπους δουλειάς. Αν οργανωμένος δυναμώσει την πάλη ενάντια στα μονοπώλια και την πολιτική που τα υπηρετεί και τα στηρίζει.
Νέα δώρα στο μεγάλο κεφάλαιο

Πριν ακόμα κατακάτσει ο κουρνιαχτός από τη συζήτηση στη Βουλή η κυβέρνηση ανακοίνωσε τα νέα δώρα της προς το μεγάλο κεφάλαιο: Απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, μείωση των εργοδοτικών εισφορών και επέκταση του δουλεμπορίου των «ενοικιαζόμενων εργαζομένων» στο Δημόσιο.

Το ΚΚΕ κατάγγειλε ότι η κυβερνητική πολιτική αποτελεί βασικό παράγοντα που οδηγεί στη φτώχεια και στην επιδείνωση πλατιά λαϊκά στρώματα, κάνει καθαρό ότι την αντιπαλεύει στην πράξη, στην κατεύθυνση της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος και συγκρότησης της λαϊκής συμμαχίας. Καλεί το λαό να ξεμπερδεύει με τις αυταπάτες ότι μπορεί με μια απλή εναλλαγή στη διακυβέρνηση, στη διαχείριση, να υπάρξουν λύσεις στα λαϊκά προβλήματα, να δοθεί διέξοδος στα αδιέξοδά του.
Ποια ανάκαμψη;

Την ώρα που η κυβέρνηση μιλούσε για ανάσχεση της ανεργίας, τα στοιχεία από το σύστημα καταγραφής εισροών - εκροών στην αγορά εργασίας ανέφεραν ότι χάθηκαν 35.000 θέσεις εργασίας τον Οκτώβρη, ενώ σχεδόν οι μισές νέες συμβάσεις από τον περασμένο Γενάρη, ήταν μερικής απασχόλησης και εκ περιτροπής εργασίας

Η επανάκαμψη των αρνητικών ροών στην απασχόληση αποδεικνύει ότι παρά τους όψιμους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης τους προηγούμενους μήνες, δεν έχουμε ούτε τάση σταθεροποίησης της ανεργίας. Πολύ περισσότερο, δεν προκύπτει τάση ανάσχεσης της καπιταλιστικής μάστιγας που εξοντώνει κατά χιλιάδες την εργατική τάξη, αλλά και τους αυτοαπασχολούμενους της χώρας μας.
Εξελίξεις στον ενδοϊμπεριαλιστικό καβγά

Οξύνονται οι αντιθέσεις των ΗΠΑ με τη Γερμανία, οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της ΕΕ, οι αντιθέσεις μέσα στην ίδια την αστική τάξη κάθε χώρας. Τελευταίο επεισόδιο η προωθούμενη διαδικασία ελέγχου των «υπερβολικών πλεονασμάτων» της Γερμανίας από την Κομισιόν, με το σκεπτικό ότι αυτά επιβαρύνουν τις καπιταλιστικές οικονομίες του «νότου» και των υπόλοιπων χωρών της ΕΕ. Η συγκεκριμένη διαδικασία ήρθε να προστεθεί στις κόντρες που εκφράστηκαν μέσα στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για το βασικό επιτόκιο δανεισμού και τις επικρίσεις του αμερικανικού υπουργείου Οικονομικών εναντίον της Γερμανίας επίσης για τα πλεονάσματά της. Στο επίκεντρο αυτής της αντιπαράθεσης βρίσκεται η διαμάχη μεταξύ των διαφόρων ιμπεριαλιστικών κέντρων, των διαφόρων αστικών τάξεων, των διαφόρων τμημάτων του κεφαλαίου για το πώς θα επιμεριστούν οι απώλειες από την καταστροφή κεφαλαίου που συνεπάγεται η καπιταλιστική κρίση, αλλά και το ποιοι πώς θα βρεθούν «στον αφρό» των ανακατατάξεων που επιταχύνονται από αυτήν.
Διαγκωνίζονται για την ανταγωνιστικότητα

Από το Παρίσι οι ηγέτες της ΕΕ εξέφρασαν την ανησυχία τους για την ανεργία των νέων. Ο Ελληνας πρωθυπουργός παρουσίασε τις «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» στις εργασιακές σχέσεις και στην οικονομία που θα καταστήσουν την αγορά εργασίας πιο «ευέλικτη» και θα ενισχύσουν την «κινητικότητα» των εργαζομένων και την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων, ως βασικούς πυλώνες της κυβερνητικής πολιτικής.

Στο εσωτερικό της χώρας ανακοινώνεται στο συνέδριο των «Financial Times» από τον υπουργό Υγείας επέκταση των «συμπράξεων» με τις ασφαλιστικές εταιρείες και τα ασφαλιστικά ταμεία για τα νοσοκομεία και τις δομές του ΕΟΠΥΥ. Από κοντά ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Σταθάκης διαβεβαίωσε πως με το κόμμα του στην κυβέρνηση «η ιδιωτική ασφάλιση έχει τεράστια περιθώρια ωρίμανσης, ανάπτυξης, και εμείς θα είμαστε παρόντες σε αυτή την προσπάθεια ανάπτυξης αυτού του τομέα». Η δήλωσή του αυτή εξαφανίστηκε από την «Αυγή» η οποία, κατά τ' άλλα, ξιφουλκούσε για την απόφαση της κυβέρνησης να προωθήσει τη δημιουργία Επαγγελματικών Ταμείων, αλλά και ιδιωτικών συνταξιοδοτικών προγραμμάτων. Οτι αυτές οι εξελίξεις οδηγούν σε συντάξεις - επιδόματα πείνας και σε παραπέρα ραγδαία συρρίκνωση των παροχών σε υπηρεσίες Υγείας - Πρόνοιας, προάγοντας ταυτόχρονα την κερδοφορία των ασφαλιστικών εταιρειών, είναι για τους εραστές της ανταγωνιστικότητας ψιλά γράμματα.

Ενας άλλος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλ. Μητρόπουλος κατήγγειλε παράλληλα την κυβέρνηση γιατί εμπόδιζε την «Cosco» να κάνει ένα «μερεμέτι» - όπως είπε, στο λιμάνι. Το «μερεμέτι» που τελικά επέτρεψε η κυβέρνηση είναι η παράδοση ενός ακόμα τεράστιου τμήματος του λιμανιού στο κινέζικο μονοπώλιο.

Εκπρόσωπος της ΕΕ δήλωσε ότι κυβέρνηση και τρόικα απέχουν μίλια στις εκτιμήσεις τους για το χρέος, προκαλώντας την αντίδραση της κυβέρνησης. «Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε, αν την κυβέρνηση και την τρόικα τις χωρίζουν μίλια ή μέτρα, το σίγουρο είναι ότι τις ενώνουν οι στόχοι της Ευρωπαϊκής Ενωσης και η ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Γι' αυτό, ο αντιλαϊκός κατήφορος δε θα 'χει τέλος ό,τι και να λέει η κυβέρνηση, αλλά και όσοι κινούνται εντός αυτών των «τειχών», όπως η αξιωματική αντιπολίτευση» σχολίασε ο γενικός γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας.

Προς επιβεβαίωση αυτής της εκτίμησης η κυβέρνηση προωθεί νέους φόρους που εξοντώνουν τη λαϊκή μικροϊδιοκτησία, ισχυριζόμενη ότι «παίρνει πολλά από λίγους και λίγα από πολλούς» και η αξιωματική αντιπολίτευση παζαρεύει τις αναλογίες στο μείγμα της φορομπηξίας.
Διεργασίες

Η βδομάδα έκλεισε με προξενιά. Η Ντ. Μπακογιάννη ζήτησε την είσοδο της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση και η μισή ΔΗΜΑΡ ανταποκρίθηκε. Η άλλη μισή φλερτάρει με το ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος όμως το παίζει δίπορτο με τους ΑΝΕΛ, ενώ ήδη έχει ισχυρό δεσμό με το ΠΑΣΟΚ (χωρίς τον Βενιζέλο, διευκρινίζουν). Το πράγμα μπέρδεψε ακόμα περισσότερο όταν ρίχτηκαν στο τραπέζι και σενάρια για κυβέρνηση που θα συγκροτηθεί από τμήματα της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ στο όνομα της εθνικής ανόρθωσης, στην οποία και οι δύο ομνύουν ανταποκρινόμενοι στην ανάγκη της αστικής τάξης για ισχυρές κυβερνήσεις με διευρυμένη λαϊκή στήριξη.

Με αυτά τα δεδομένα, η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ δεν είναι μόνο επίκαιρη, αντίθετα, παίρνει και χαρακτήρα επείγοντος: ΚΚΕ ισχυρό, ισχυρή αντιπολίτευση σήμερα, είναι εγγύηση για να καταργηθούν όλοι οι αντιλαϊκοί νόμοι που ψηφίστηκαν είτε με τα μνημόνια, είτε πριν τα μνημόνια και ξεζουμίζουν το λαό. Είναι εγγύηση για να φρενάρουμε νέα μέτρα από οποιαδήποτε κυβέρνηση προκύψει εντός των τειχών της ΕΕ, με το αστικό σύστημα και το κράτος του άθικτα να βασανίζουν το λαό. Είναι εγγύηση για τη συμμαχία εργατών - αυτοαπασχολουμένων βιοπαλαιστών - φτωχών αγροτών.

Συσπείρωση, λοιπόν, ψήφος στο ΚΚΕ παντού, για εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση, για αντεπίθεση, για υπεράσπιση μισθών, συντάξεων, εισοδήματος, των λαϊκών δικαιωμάτων, για να ανοίξει ο δρόμος για να αλλάξει τελικά τάξη στην εξουσία.

ΔΙΕΘΝΗΣ ΤΥΠΟΣ Συνειδητή καλλιέργεια αυταπατών για λύσεις εντός των τειχών

ΔΙΕΘΝΗΣ ΤΥΠΟΣ
Συνειδητή καλλιέργεια αυταπατών για λύσεις εντός των τειχών
Από τη συνάντηση Λεπέν - Βίλντερς στην Ολλανδία
Οι αντιθέσεις ανάμεσα στις αστικές τάξεις μεγάλων ιμπεριαλιστικών χωρών όπως είναι φυσικό βρίσκουν κάθε βδομάδα θέση σε μεγάλες αστικές εφημερίδες. Στο επίκεντρο βεβαίως είναι τα αδιέξοδα διαχείρισης της κρίσης τόσο στην ΕΕ όσο και ευρύτερα και η προσπάθεια δημιουργίας αυταπατών είτε ότι από τις αντιθέσεις μπορούν να βγουν κερδισμένοι οι λαοί είτε ότι μερίδες του κεφαλαίου μπορεί να γίνουν «λύση», όπως επιχειρείται με το ρεύμα του λεγόμενου ευρωσκεπτικισμού, που προωθείται. Οι εξελίξεις στην Κίνα επίσης βρέθηκαν στο επίκεντρο αυτή τη βδομάδα, με την ανακοίνωση νέων μεταρρυθμίσεων παραπέρα ενίσχυσης των καπιταλιστικών σχέσεων.

Οι αντιθέσεις στο προσκήνιο

Χαρακτηριστικές είναι οι «μπηχτές» σε σκωπτικό άρθρο του Ρότζερ Κοέν, που δημοσιεύτηκε στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης» στις 14/11/13 με τίτλο «Γαλλικός μυς, αμερικανικό τυρί» και αναφέρεται στις αμερικανο-γαλλικές σχέσεις, σημειώνοντας ότι ενίοτε αποτελούν αντικείμενο μελέτης αναφορικά με το πώς η στενή αγάπη μπορεί να γίνει μίσος. Οι «τυρο-τραφέντες της Γαλλίας», όπως αναφέρει, παραφράζοντας παρομοίωση από το χιουμοριστικό σίριαλ κινουμένων σχεδίων «Οι Σίμσονς», μετατράπηκαν πλέον σε «σαρκοβόρες τίγρεις ενώ οι ΗΠΑ, από την άλλη, έγιναν, κατά τη γαλλική άποψη, μαλθακοί σαν τυρί καμαμπέρ...».

Οπως αναφέρει ο αρθρογράφος, η κυβέρνηση του Γάλλου Προέδρου, Φρανσουά Ολάντ, δεν ήταν ποτέ γνωστή για την αποφασιστικότητά της στο εσωτερικό μέτωπο, μεταξύ άλλων και λόγω οικονομίας. Αντίθετα, δείχνει πυγμή στις διεθνείς σχέσεις από το Μάλι και τη Συρία έως το Ιράν. Ο ίδιος εκτιμά ότι το Παρίσι πλέον θέτει εαυτόν «δεξιότερα της Ουάσιγκτον, πράγμα που έχει οδηγήσει σε διαφορές», επισημαίνοντας ότι η αρχή έγινε στα τέλη του περασμένου Αυγούστου όταν ο Πρόεδρος Ομπάμα είπε «όχι» σε μία επέμβαση στη Συρία, αναγκάζοντας το Παρίσι, που εμφανιζόταν κατηγορηματικά υπέρ μίας τέτοιας επιχείρησης, σε αναδίπλωση.

Ο Κοέν δεν παραλείπει και πρόσφατες δηλώσεις του Γάλλου υπουργού Εξωτερικών, Λοράν Φαμπιούς, κατά τις οποίες οι ΗΠΑ «δεν φαίνεται πλέον να επιθυμούν να αφοσιωθούν σε κρίσεις που δεν ευθυγραμμίζονται με το νέο τους όραμα περί εθνικού συμφέροντος».

Στη «Γουόλ Στριτ Τζόρναλ» της 13ης Νοέμβρη με άρθρο που έχει τίτλο «Συγκρίνοντας την οικονομική ασθένεια της Ευρωζώνης με τη χαμένη δεκαετία της Ιαπωνίας», ο ανώνυμος αρθρογράφος της εφημερίδας επιχειρηματολογεί υπέρ της άποψης ότι η πρόσφατη μείωση των επιτοκίων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και ο πληθωρισμός του 0,7% στην Ευρωζώνη τον περασμένο Οκτώβρη «προκαλούν νευρικές συζητήσεις πως ο χαμηλός πληθωρισμός σε συνδυασμό με τη χαμηλή ανάπτυξη ισοδυναμεί με ένταξη της Ευρώπης σε μία χαμένη δεκαετία αλά Ιαπωνία». Θεωρεί πως υπάρχουν «εμφανείς ομοιότητες» ανάμεσα στην Ευρωζώνη του σήμερα και στην Ιαπωνία της δεκαετίας του '90, «παρά το γεγονός πως οι οικονομίες αυτές μπορούν να λιμνάζουν η καθεμία με το δικό της τρόπο...». Σε άλλο σημείο υποστηρίζεται πως οι χώρες της Ευρωζώνης που έχουν δει τον «πιο παρατεταμένο χαμηλό πληθωρισμό, είναι αυτές που γενικά έχουν σημειώσει μεγάλη μείωση στο εργατικό κόστος, ως επί το πλείστον μετά την κρίση». Και το ίδιο άρθρο καταλήγει μεταξύ άλλων πως «η ΕΚΤ δεν θα πρέπει να καλωσορίσει μία βύθιση στον αποπληθωρισμό, ειδικά εάν αυτό σημαίνει πως θα αρχίσουν να πέφτουν οι τιμές και σε Γερμανία, Ολλανδία». Συνεχίζει υποστηρίζοντας ότι «ένα ανεξέλεγκτο σπιράλ προς τα κάτω, σε όλη την ήπειρο, φαντάζει απίθανο και ότι ακόμη και εάν οι πολιτικές δυνάμεις αρχίσουν να σπρώχνουν προς τα πάνω τα γερμανικά μεροκάματα, μετά από μία δεκαετία χωρίς ουσιαστική αύξηση, τότε το χάσμα στο κόστος με την περιφέρεια θα παραμένει τόσο μεγάλο ώστε μία παρατεταμένη δόση χαμηλού πληθωρισμού στις ασθενέστερες χώρες δεν θα συμπαρασύρει τις τιμές προς τα κάτω στις ισχυρότερες χώρες...».

Τι καλύτερη απόδειξη ότι η καπιταλιστική παραγωγή εμπεριέχει τον κύκλο της κρίσης, που βέβαια και στην περίοδο της ανάπτυξης και την περίοδο της κρίσης τα «υποζύγια» είναι οι εργάτες. Για παράδειγμα, η Γερμανία έχει «παγώσει» με τη συνδρομή και των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών τα μεροκάματα, έχει κάνει καθεστώς τα «μίνι τζομπς» της εξαθλίωσης των 400 ευρώ. Ετσι, οι πιέσεις από την πλευρά της γαλλικής αστικής τάξης ή της βρετανικής και των άλλων γίνονται γιατί χάνουν έδαφος έναντι της κραταιάς Γερμανίας των μεγάλων πλεονασμάτων.
Η «παγίδα» του «ευρωσκεπτικισμού»

Για το θέμα της προσπάθειας από εθνικιστικά, ρατσιστικά κόμματα, κόμματα - έκφραση μερίδας του κεφαλαίου, να εμφανιστούν με ευρωομάδα στην επόμενη Ευρωβουλή, η εφημερίδα «Λε Μοντ» σε άρθρο των Αμπέλ Μεστρ, Ζαν Πιερ Στρούμπαντς και Ολιβιέ Τρικ (από Βρυξέλλες και Στοκχόλμη), με τίτλο «Η Μαρίν Λεπέν επεκτείνει το δίκτυό της στην Ευρώπη», σημειώνει ότι «η ευρωπαϊκή ακροδεξιά προσπαθεί να συνεργαστεί για να αποκτήσει μια ομάδα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μετά τις εκλογές του Μάη του 2014». Στο άρθρο επισημαίνεται ότι αν και την περασμένη Τετάρτη δεν ήταν η πρώτη φορά που συναντήθηκαν οι Μαρίν Λεπέν και Γκέερτ Βίλντερς (Κόμμα Ελευθερίας στην Ολλανδία), ήταν η πρώτη φορά «που δήλωσαν ανοιχτά τον κοινό τους στόχο». Εύχονται η ευρωκοινοβουλευτική τους ομάδα να είναι «όσο το δυνατόν πιο ισχυρή» και να εκτείνεται «από την αριστερά μέχρι τη δεξιά».

Αναφερόμενη στη συνάντηση Λεπέν - Βίλντερς που προηγήθηκε της συνάντησης των στελεχών των πέντε κομμάτων στη Βιέννη, η εφημερίδα «Λιμπερασιόν» σημειώνει: «Παρά τις προφανείς διαφορές απόψεων σε ορισμένα θέματα, εύχονται να ενώσουν πολλά ευρωσκεπτικιστικά κινήματα προκειμένου να σχηματίσουν μια ομάδα στο Ευρωκοινοβούλιο... με στόχο να "απελευθερώσουν" τις χώρες τους από την ΕΕ». Η εφημερίδα υπενθυμίζει ότι ο στόχος να εκλεγούν 25 ευρωβουλευτές από τουλάχιστον επτά χώρες - μέλη της ΕΕ για να συγκροτηθεί ομάδα δεν είναι εύκολος και θυμίζει ότι «προς το παρόν έχουν αρνηθεί την πρόσκληση των Λεπέν και Βίλντερς οι Βρετανοί ευρωσκεπτικιστές "ανεξάρτητοι" και το γερμανικό "Εναλλακτική για τη Γερμανία"». Σημειώνει επίσης ότι «υπάρχουν αρκετά εθνικιστικά ακροδεξιά μικρά κόμματα στις σκανδιναβικές χώρες που δεν έχουν καλές σχέσεις με το Εθνικό Μέτωπο» και ότι «δεν απευθύνθηκε, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, πρόσκληση στη Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα και σε αντίστοιχες οργανώσεις σε Ουγγαρία, Ρουμανία, Σλοβακία και δεν έχει αποσαφηνιστεί αν στην προσπάθεια για κοινή καμπάνια θα συμμετάσχει η ιταλική "Λέγκα του Βορρά"».

Οπως όλα δείχνουν θα ενταθεί η προσπάθεια να εγκλωβιστεί λαϊκός κόσμος σε κίβδηλα διλήμματα και σε αυταπάτες και κηρύγματα περί δήθεν «εθνικής ανεξαρτησίας», με απείραχτη όμως την εξουσία των μονοπωλίων.
Η ενίσχυση του καπιταλισμού στην Κίνα

Το κρατικό πρακτορείο ειδήσεων ΣΙΝΧΟΥΑ, που αναπαράγεται και από πολλά διεθνή ΜΜΕ, σημειώνει πως «η ατζέντα των μεταρρυθμίσεων εμπνέει την αισιοδοξία των ξένων επενδυτών», αναφερόμενο στην πρόσφατη Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚ Κίνας.

«Σε μία πιο ανοιχτή αγορά στην Κίνα προσβλέπουν οι ξένες εταιρείες, καθώς η ηγεσία της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίας στον κόσμο τόνισε το ρόλο της αγοράς στο μεταρρυθμιστικό της πρόγραμμα που ανακοινώθηκε πρόσφατα.

Το σχέδιο προβλέπει τη χαλάρωση των όρων πρόσβασης των επενδύσεων στην αγορά, τη διευκόλυνση της ανάπτυξης των ζωνών ελεύθερων συναλλαγών και το περαιτέρω άνοιγμα των αγορών, στην ενδοχώρα, με στόχο την οικοδόμηση μίας ενιαίας, δίκαιης και ανοιχτής αγοράς».

Και συνεχίζει: «Η δέσμευση της Κίνας να δώσει στην αγορά ένα "αποφασιστικό" ρόλο έχει προσελκύσει τη διεθνή προσοχή καθώς το Πεκίνο έχει ως στόχο να βρει νέα δυναμική ανάπτυξης για τη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου».

Η αλλαγή της έκφρασης από «βασικό» σε «αποφασιστικό» είναι πολύ σημαντική, δήλωσε στο πρακτορείο ο Στέφεν Ρόαχ, ανώτερος συνεργάτης στο Ινστιτούτο Διεθνών Υποθέσεων του Πανεπιστημίου Γέιλ και πρώην πρόεδρος της Morgan Stanley Asia.

Σύμφωνα με τους «Financial Times», η δέσμευση του Πεκίνου να δώσει ένα «αποφασιστικό» ρόλο στην αγορά σηματοδοτεί ένα «τέλος για τον καθορισμό των τιμών από το κράτος, στη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου».

Η εφημερίδα «Folha de Sao Paulo» της Βραζιλίας σημειώνει ότι το σχέδιο μεταρρυθμίσεων της Κίνας σηματοδοτεί ότι «η χώρα θα ανοίξει περισσότερο την οικονομία της, ιδίως σε στενά ελεγχόμενους τομείς, όπως ο χρηματοπιστωτικός τομέας, η ενέργεια και οι τηλεπικοινωνίες. Η κίνηση αυτή θα μπορούσε να φέρει περισσότερες ευκαιρίες για τις ξένες εταιρείες».

Είναι έτσι φανερό ότι η ενίσχυση των καπιταλιστικών σχέσεων στην Κίνα, που παρουσιάζεται ως «σοσιαλισμός με κινέζικα χαρακτηριστικά», θα σημάνει και διεύρυνση των ήδη οξυμένων κοινωνικών ανισοτήτων και ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων τόσο στον λεγόμενο κρατικό τομέα όσο και στον αμιγώς ιδιωτικό, που δυναμώνει σε πολλούς και στρατηγικούς τομείς.

Δ.