Η ύπαρξη του ΚΚΕ είναι η μεγαλύτερη δυσφήμιση για την κομμουνιστική ιδέα!

        

Ποιος ξεστόμισε αυτήν την αθλιότητα;! Ο εισηγητής του 4^ου μνημονίου! Ο Συριζαίος Καραγιαννίδης ο οποίος επιδόθηκε σε αντικομμουνιστικό ντελίριο από το βήμα της Βουλής!

Δεν θα ασχοληθούμε με τον ανορθολογικό και ιδεαλιστικό διαχωρισμό «κοινωνικού» και «βιολογικού» φύλου από τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε θα ασχοληθούμε καθόλου με το ότι οι Συριζαίοι βουλευτές επιδόθηκαν σε χυδαίο αντικομμουνισμό προκειμένου να μην απαντήσουν στις εμπεριστατωμένες και επιστημονικά τεκμηριωμένες θέσεις του ΚΚΕ για το θέμα. Είναι παλιά τέχνη των οπορτουνιστών αντί να απαντούν να διαστρεβλώνουν, να λερώνουν και να συκοφαντούν.

Δεν μπορούμε όμως να μην θυμηθούμε ότι αυτός ο αντικομμουνιστικός θίασος του Καραγιαννίδη με αρχηγό τον Τσίπρα είχε σκοτίσει τον λαό με την πρόθεσή του να συνεργαστεί με το ΚΚΕ για να κυβερνήσουν και το ΚΚΕ αρνούνταν! Και πώς θα κυβερνούσαν ο Καραγιαννίδης και ο αρχηγός του με ένα κόμμα που αποτελεί την μεγαλύτερη δυσφήμιση για την κομμουνιστική ιδέα;! Πώς θα κυβερνούσαν με ένα άθλιο κόμμα, όπως οι Συριζαίοι περιγράφουν το ΚΚΕ;!

Χρειάζεται μεγάλο θράσος για να πιάνει στο στόμα του με τέτοιο χυδαίο τρόπο το ΚΚΕ ο Καραγιαννίδης, ο εισηγητής του 4^ου μνημονίου! Να λερώνουν το ΚΚΕ ο Καραγιαννίδης και ο αρχηγός του και μάλιστα εν ονόματι των κομμουνιστικών ιδεών καταντάει γελοιότητα! Ποιοι;! Ο Καραγιαννίδης και ο Τσίπρας που εξελέγησαν για να σκίσουν τα μνημόνια και σκίζουν ασταμάτητα τον Ελληνικό λαό!

Ο Καμμένος άξιζε για συνεταίρος και συγκυβερνήτης του Τσίπρα! Με τον Καμμένο είχε αποφασιστεί προκαταβολικά να κυβερνήσει ο Τσίπρας γιατί το τι θα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν προσχεδιασμένο! Στόχος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν να κοροϊδέψει, να εξαπατήσει, να φοβίσει και τελικά να ισοπεδώσει τον Ελληνικό λαό! Η επίθεση φιλίας στο ΚΚΕ από τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν στα πλαίσια της εξαπάτησης του λαού! Το ΚΚΕ μνημόνια και αντιλαϊκούς νόμους δεν επρόκειτο να ψηφίσει και αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ το ήξερε!

Ας ψηφίσουν λοιπόν ο Καραγγιανίδης και ο Τσίπρας τον διαχωρισμό του «βιολογικού» από το «κοινωνικό» φύλλο μαζί με τους ακροδεξιούς συνεργάτες τους και ας πανηγυρίζουν διάφοροι προοδευτικούληδες για την προοδευτική στάση των Τσιπροκαμμένων!

Όσο για το ότι οι ΚΚέδες αποτελούν την μεγαλύτερη δυσφήμιση για την κομμουνιστική ιδέα που ξεστόμισε ο εισηγητής του 4^ου μνημονίου Καραγιαννίδης, έχουμε να πούμε ότι οι ΚΚέδες στις μάχες για τον λαό έχουν να επιδείξουν νεκρούς ήρωες και όχι έρπεις που έβγαλαν από το ζόρι των πολύωρων συζητήσεων κατά τις οποίες αποφασίστηκε η σφαγή του λαού με την συμφωνία του Εφιάλτη που είχε παραστήσει την Ελπίδα!

Τάκης Φ.

Περί σεξουαλικής επανάστασης

Δημοσιεύτηκε στην Κατιούσα

Δε θυμάμαι σε ποιο βιβλίο του Μίσσιου ήταν. Τα βιβλία του έχουν το γενικό χαρακτηριστικό πως μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους, σαν κεφάλαια ενός ευρύτερου βιβλίου, αλλά έχουν φθίνουσα πορεία. Όχι απαραίτητα από το κακό στο χειρότερο, αλλά σα να είπε ό,τι ενδιαφέρον είχε να μας πει εξ αρχής και μετά να τα ανακυκλώνει. Γι’ αυτό και πολλοί ξέρουν πχ μόνο το πρώτο βιβλίο (“καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς”) ή τα τρία πρώτα κι αγνοούν τα τελευταία. Ενώ το “ντομάτα με γεύση μπανάνας” πχ, που πρέπει να είναι το τελευταίο του, είναι μάλλον ανέμπνευστο, με αφορμή κάτι που θα μπορούσε ίσως να γίνει άρθρο, αλλά όχι βιβλίο.

Πρέπει να ήταν λοιπόν στα “κεραμίδια στάζουν”, αλλά μπορεί και όχι, που λέει ο Μίσσιος πως το ΕΑΜ -που είχε γενέθλια προχτές- κέρδισε τον κόσμο γιατί πρόβαλε ως όραμα όχι την κοινωνική ή την εθνική αλλά τη σεξουαλική απελευθέρωση. Κι έχασε ξανά τις λαϊκές μάζες, όταν πρόδωσε αυτό το όραμα και τις απογοήτευσε.

Εδώ θα χωρούσε εμβόλιμα μια παράγραφος για το… “νέο ΕΑΜ” που ενσάρκωνε διακηρυκτικά ο ΣΥΡΙΖΑ και μπορεί να μην έχει κάνει τίποτα απολύτως για την κοινωνική χειραφέτηση -ή ακόμα και για την εθνική απελευθέρωση, για όσους πιστεύουν πως είμαστε υποδουλωμένοι ως έθνος στους δανειστές- αλλά κρατάει τη σημαία της σεξουαλικής απελευθέρωσης και της κατάργησης των χρόνιων διακρίσεων που αφορούν τις έμφυλες σχέσεις και το σεξουαλικό αυτοπροσδιορισμό του καθενός.

Δεν ξέρω τι θα ψήφιζε σήμερα ο Μίσσιος, που στο τέλος της ζωής του, με βάση όσα έγραφε, έμοιαζε με αναρχικό οικολόγο, κι αν θα πίστευε πως ο λαός έβγαλε το ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, γιατί τον συσπείρωσε το όραμα της σεξουαλικής απελευθέρωσης -αν και έχω την εντύπωση πως τα τελευταία του έργα άρχισαν να χάνουν σε έμπνευση, ακριβώς εξαιτίας της διάψευσης των προσδοκιών που είχε βασίσει σε αυτό το κομμάτι.

Αφενός όμως η μοναδική ελευθερία που ζει και βασιλεύει στις μέρες μας είναι αυτή του επιχειρηματία να εκμεταλλεύεται τους υπαλλήλους του, που θα μπορούσαμε να το θέσουμε και με σεξουαλικούς όρους: η αστική τάξη πηδάει -ενίοτε και κυριολεκτικά- την εργατική, χωρίς σάλιο και προφυλάξεις. Και το ζητούμενο προφανώς δεν είναι να γίνει το πήδημα πιο γλυκό ή να χαλαρώσουμε και να το απολαύσουμε, όπως προτείνει η σοσιαλδημοκρατία, αλλά να το καταργήσουμε.

Αφετέρου, η πολυδιαφημιζόμενη σεξουαλική επανάσταση έχει οδηγήσει θεωρητικά στη χαλάρωση των περιορισμών κι ένα είδος απελευθέρωσης, που μυρίζει όμως σκλαβιά από μακριά και φέρει έντονα τα σημάδια της προηγούμενης κατάστασης, όπως ο λαιμός του σκύλου που φορούσε για χρόνια κολάρο. Οι προλετάριοι δεν έχουν παρά να χάσουνε τις αλυσίδες τους και να τις κάνουν χειροπέδες και σεξουαλικά φετίχ.

Αυτά δε λέγονται δασκαλίστικα με υψωμένο δάχτυλο και εν είδει επιβεβαίωσης, αλλά για να κρατήσουμε ένα βασικό και πολύτιμο δίδαγμα: η σεξουαλική επανάσταση επήρθε με αστικούς όρους και δεν ήταν καθόλου επαναστατική, εφόσον δε συνδέθηκε με μια πραγματική επανάσταση. Με άλλα λόγια, το σύστημα είναι τόσο δυνατό και ευέλικτο, που μπορεί να να απορροφά και να ενσωματώνει τάσεις και κινήματα, που φαίνεται να αμφισβητούν βασικές πτυχές και χαρακτηριστικά του, αλλά αφήνουν άθικτα τα θεμέλια της κυριαρχίας του.

Ο καπιταλισμός μπορεί να γίνει τα πάντα και τα αντίθετά τους, να χρησιμοποιεί στο δικό του πλαίσιο και με τους δικούς του όρους το δίπολο “πουριτανισμός-απελευθέρωση” και να το παρουσιάζει ως πολυφωνία και ελευθερία επιλογής. Αλλά την ίδια στιγμή δεν αλλάζει στο παραμικρό τις σχέσεις των ανθρώπων, την αλλοτρίωση και την καταπίεση, την ιδιοκτησιακή λογική απέναντι στην -“απελευθερωμένη πλέον”- γυναίκα, που αντιμετωπίζεται ως σάρκα, αντικείμενο και σκεύος ηδονής. Αλλά αυτό δεν αφήνει ανεπηρέαστο -ή σε θέση ισχύος- το ανδρικό φύλο, που κρύει τις δικές του ανασφάλειες πίσω από το ρόλο του επιβήτορα.

Η σημερινή αστική κοινωνία είναι τόσο “απελευθερωμένη” από ταμπού, που το βασικό μέσο σεξουαλικής αγωγής-διαπαιδαγώγησης για τα παιδιά και τους εφήβους είναι το πορνογραφικό υλικό στο διαδίκτυο, μαζί με τα σεξιστικά πρότυπα που προωθούν. Οι διακρίσεις κι η ανισότητα έχουν “καταργηθεί” σε τέτοιο βαθμό, που οι γυναίκες πέφτουν σε καθημερινή βάση θύματα βιασμού, αλλά θεωρείται ότι συναινούν, ότι προκάλεσαν, το ήθελαν, ότι δεν πρέπει να ασκούν υπερβολικά το δικαίωμα της αυτοάμυνας, κοκ…

Το κείμενο αυτό γράφτηκε με αφορμή το θάνατο του Χιου Χέφνερ κι όσα ειπώθηκαν σχετικά, το νομοσχέδιο για την αλλαγή φύλου, την επικοινωνιακή μπάλα που προσπαθεί να παίξει με το θέμα ο Σύριζα και τα έμμισθα τρολ του στο διαδίκτυο, με το απαραίτητο τσουβάλιασμα κομμουνιστών και φασιστών (γιατί αλλιώς τι ΠΑΣΟΚ είσαι;) και πολλές περιπτώσεις βιασμών με δικαστικές αποφάσεις που βγάζουν λάδι τους δράστες.

Κι αν χρειάζεται κάποιο επιμύθιο στο τέλος, δεν είναι να αναθεωρήσουμε τι εννοούμε προοδευτικό και συντηρητικό ή να αντιπαραθέσω τη σεξουαλική απελευθέρωση στην κοινωνική, αλλά να δούμε πώς μπαίνει συγκεκριμένα στην πράξη, πότε μπαίνει ως προκάλυμμα για να αποκρύψει κάτι άλλο και πώς μπορούμε να αποφύγουμε από τη δική μας πλευρά τον κίνδυνο της ενσωμάτωσης στο σύστημα, που τα αλέθει όλα, σαν τον καλό μύλο της αντίδρασης…

Μαζικές παραιτήσεις πιλότων κι ακυρώσεις πτήσεων στο κάτεργο της Ryan Air

Κατιούσα

Προχτές ανακοινώθηκε ότι η Ryanair θα κόψει αρκετές πτήσεις της στην Ελλάδα, που πλήττουν κυρίως τα Χανιά και το αεροδρόμιό τους, κατά τους χειμερινούς μήνες. Η εταιρία όμως προχωρά σε δεκάδες ακυρώσεις πτήσεων και περικοπές δρομολογίων, κι ο λόγος δεν είναι ότι δεν κρίνονται συμφέρουσες κι ανταποδοτικές, αλλά ότι δε βρίσκει πιλότους να τις πραγματοποιήσουν και να αντικαταστήσουν τους συναδέλφους τους που παραιτούνται μαζικά. Αυτό αποκαλύπτει η επιστολή πρώην πιλότου της εταιρίας στον Guardian (και δημοσιεύτηκε και σε ελληνικά μέσα), που αποκαλύπτει τις πραγματικές συνθήκες, πίσω από το “θαύμα” των πτήσεων χαμηλού κόστους: εντατικοποίηση, συνεχόμενες πτήσεις, καταπατήσεις ρεπό, καμία συλλογική σύμβαση. Ακολουθεί το κείμενο της επιστολής.

“Η Ryanair έχει ακυρώσεις εκατοντάδες πτήσεις τις τελευταίες δύο εβδομάδες, και αυτός ο αριθμός σύντομα αναμένεται να αυξηθεί σε χιλιάδες. Η εταιρεία πασχίζει να δικαιολογήσει τις ακυρώσεις, και οι δικαιολογίες τις γίνονται πιο ευφάνταστες μέρα με τη μέρα: Άλλη φορά επικαλείται νέα ρύθμιση αναφορικά με τη διάρκεια εργασίας των πιλότων, άλλοτε τη Γαλλική Υπηρεσία Ελέγχου Εναέριας Κυκλοφορίας, άλλες φορές τον άσχημο καιρό στην Ιταλία, «άδειες» πιλότων ή -το αγαπημένο μου- «για να βελτιωθεί η επιχειρησιακή απόδοση των χρονοδιαγραμμάτων μας και να αποκατασταθεί η ακρίβεια».
Υπήρξα πιλότος στην Ryanair από το 2006 μέχρι το 2014, και αυτό το κύμα ακύρωσης πτήσεων δεν με εκπλήσσει. Αυτά που διαπίστωσα σε αυτά τα 8 χρόνια με άφησαν να κουνάω το κεφάλι μου σκεπτικός, και οι υπολογισμοί ότι 700 πιλότοι της Ryanair έχουν παραιτηθεί τον τελευταίο χρόνο δεν μου προκαλούν εντύπωση.
Ωστόσο υπάρχει ένα βαθύτερο πρόβλημα στη Ryanair και αυτό είναι απλώς ότι η εταιρεία δεν μπορεί να ακολουθήσει τον ρυθμό με τον οποίον παραιτούνται οι πιλότοι. Ο επικεφαλής της εταιρείας, Michael O’Leary, προσβάλλει ανοιχτά τους πιλότους του και έχει με συνέπεια ακολουθήσει μία πολιτική καταστολής σε κάθε προσπάθεια να συναφθεί συλλογική σύβαση εργασίας.
Η στρατηγική ελέγχου της Ryanair βασίζεται στην παλιά τακτική του «διαίρει και βασίλευε», διαχωρίζοντας τους εργαζόμενους με βάση τα συμβόλαιά τους ή ακόμα και τον τρόπο που προσελήφθησαν στην εταιρεία. Οι πιλότοι της Ryanair είναι διασκορπισμένοι σε περισσότερες από 80 βάσεις από τη Λιθουανία στο Μαρόκο και από την Κύπρο στο Σανον, γεγονός που αποτελεί έναν άλλον παράγοντα για τη σύγχυση που επικρατεί.
Στο μεταξύ, το να πετάς για την Ryanair συνεπάγεται μεγάλη κούραση. Όταν εργαζόμουν εκεί, με έστελναν συχνά εκτός της βάσης μου στα ρεπό μου, χωρίς να πληρώνομαι, σε απομακρυσμένες βάσεις της εταιρείας που είχαν έλλειψη προσωπικού. Έπρεπε να αλλάξω αρκετές πτήσεις και κάποιες φορές να διανυχτερεύσω, πληρώνοντας ακόμα και το ξενοδοχείο. Όταν έφτανα και αναλάμβανα καθήκοντα, θα χρειαζόταν να πετάω ακόμα και για 5 συνεχόμενες ημέρες, και μετά να υπομείνω άλλο ένα ταξίδι πίσω στη βάση μου. Αν ήταν καλοκαίρι, θα είχα μόλις τρεις ημέρες ξεκούρασης μέχρι να αναλάβω ένα άλλο τέτοιου είδους ταξίδι. Επρόκειτο για μία ψυχοφθόρο διαδικασία. Κάποιοι από τους πιλότους της Ryanair είναι εργαζόμενοι της εταιρείας με συμβόλαια με βάση το ιρλανδικό δίκαιο, ωστόσο οι περισσότεροι δεν είναι. Η εταιρεία χρησιμοποιεί ένα έξυπνο σύστημα για να χαρακτηρίζει τους περισσότερους εργαζόμενός τους ως «ανεξάρτητους παρόχους υπηρεσιών».
Αυτοί οι «συμβαλλόμενοι» φορούν την ίδια στολή, διαθέτουν τον ίδιο εταιρικό κωδικό και πετούν με το ίδιο πρόγραμμα, αλλά φαίνονται σαν να μην ανήκουν σε κανέναν. Υπογράφουν συμβάσεις με έναν από τους λίγους οργανισμούς που προμηθεύουν πιλότους αποκλειστικά για τη Ryanair, ενώ οι συμβάσεις εμφανίζονται ως παροχή υπηρεσιών, στην οποίαν αναφέρεται ως όρος ότι δεν θα υπάρξουν διαπραγματεύσεις οποιουδήποτε είδους.
Οι κανονικοί πιλότοι εργάζονται υπό σχετικά καλύτερες συνθήκες από τους «ενοικιαζόμενους», αλλά και πάλι βρίσκονται πολύ πίσω ακόμα και από τους συναδέλφους τους στην easyJet (οι οποίοι συνδικαλίζονται), για να μην αναφερθώ στους πιλότους των κανονικών αεροπορικών εταιρειών, όπως η Lufthansa και η KLM/Air France. Δυσκολεύεται κανείς να το πιστέψει, όμως είναι η απόλυτη αλήθεια: κανένας πιλότος ή άλλος εργαζόμενος δεν μπορεί να έχει ούτε ένα μπουκάλι νερό κατά τη διάρκεια της εργασίας του. Αν το χρειάζεσαι, το αγοράζεις.
Ορδές πιλότων έχουν παραιτηθεί από την Ryanair όσο είναι ακόμα νέοι, δεχόμενοι προσφορές εργασίας από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ή την Κίνα, ή και σε άλλες ευρωπαϊκές εταιρείες αν είναι τυχεροί. Εγώ ο ίδιος πήγα την Κίνα, και δέχομαι τακτικά τηλεφωνήματα από παλιούς συναδέλφους στην Ryanair που με ρωτούν πώς μπορούν να υποβάλουν βιογραφικά. Για να έχει μία αξιόπιστη ροή πιλότων, η Ryanair χρησιμοποιεί νέους πιλότους που έχουν περάσει όλα τα θεωρητικά μαθήματα αλλά διαθέτουν μόλις λίγες εκατοντάδες ώρες εμπειρίας σε εξομοιωτές και ελαφρά αεροσκάφη. Με δικά τους έξοδα λαμβάνουν ταχύρρυθμη εκπαίδευση για να αναλάβουν συγκυβερνήτες σε Boeing 737. Σε 4 χρόνια θα πρέπει να αναβαθμιστούν σε κυβερνήτες, αλλιώς το συμβόλαιό τους δεν θα ανανεωθεί. Αν και με αυτόν τον τρόπο δίνεται η ευκαιρία σε νέους πιλότους να ανελιχθούν με ταχύτητα στο ξεκίνημα της καριέρας τους, το σύστημα αυτό καταρρέει πλέον καθώς άλλες αεροπορικές εταιρείες της Ευρώπης αναγκάζονται από τον ανταγωνισμό να εισαγάγουν τις συνθήκες εργασίας της Ryanair …”

Ο ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟΣ ΖΗΤΑΕΙ ΤΑ ΡΕΣΤΑ …

ΠΗΓΗ: inred.gr

«Αντίθετα, με το πολυδιαφημισμένο από το νεομαρξιστικό (!!!) κατεστημένο στην Ελλάδα, νέο Πρόγραμμα Σπουδών για το μάθημα των Θρησκευτικών, οι Ορθόδοξοι μαθητές, αντίθετα με το Σύνταγμα και τον εκπαιδευτικό Νόμο, δεν θα διδάσκονται πλέον, τη δική τους πίστη, αλλά αναγκάζονται να διδαχθούν ένα μείγμα από όλες τις θρησκείες», ωρύεται η Πανελλήνια ένωση θεολόγων, εκτιμώντας ότι η θρησκειολογία,  «οδηγεί με μαεστρία, σε άλλους πνευματικούς δρόμους, ανήλικα ορθόδοξα παιδιά που δεν είναι σε θέση να αμυνθούν πνευματικά».

Αλήθεια, πώς να αμυνθούν πνευματικά ανήλικα παιδιά που υποχρεώθηκαν στο βάρβαρο «μυστήριο» της βάπτισης χωρίς να έχουν καμία δυνατότητα άρνησης; Περί επιλογής δεν τίθεται ζήτημα…

Πώς να αμυνθούν πνευματικά ανήλικα παιδιά που ξεκινάνε τη δημοτική εκπαίδευση με προσευχές και παπάδες καθημερινά, με θεολόγους και κατηχητικά;

Ποια είναι «η δική τους πίστη» που πρέπει να διδαχτούν τα παιδιά; Την κληρονόμησαν γονιδιακά;;;

Πώς να επιλέξουν τα παιδιά θρησκεία (ενδεχομένως) όταν διδάσκονται τη μία και μοναδική κι αδιαίρετη θρησκεία της αγάπης που καταριέται όλα τα άλλα δόγματα και τους πιστούς  τους μαζί κι εύχεται την εξαφάνισή τους;

Πως επιτέλους να παραμείνει κάποιος άθρησκος με ελεύθερη επιλογή, ντοπαρισμένος από τα γεννοφάσκια του, εάν δεν καταφέρει από μόνος του να αποκτήσει γνώση και να καλλιεργήσει κριτική σκέψη και παιδεία πέραν αυτής που του παρέχεται μέχρι σήμερα;

Πως μπορούσε να δηλώσει κάποιος άθρησκος πριν μερικές δεκαετίες όταν τον περίμενε η ρετσινιά του κομμουνιστή και μετά όλα τα … υπόλοιπα;

Μιλάνε για προσηλυτισμό και οι υμνητές των σταυροφόρων που κατέσφαξαν τους λαούς της ανατολής, αυτοί που αποδέχτηκαν την αγιοποίηση των δολοφόνων της Υπατίας από την εκκλησία τους, αυτοί που υμνούν τους δεσποτάδες που υπηρέτησαν καθολικά την Αυλή και βγήκαν κερδισμένοι με εκατομμύρια στρέμματα σε όλη τη χώρα και πολύ χρυσάφι, οι ομοϊδεάτες και ομόθρησκοι όλων των χριστιανικών εκκλησιαστικών δογμάτων που ύμνησαν, στήριξαν και υπηρέτησαν πιστά τις χούντες όπου γης. Οι ιεροεξεταστές που βασάνισαν και δολοφόνησαν απάνθρωπα χιλιάδες ανθρώπους. Αυτοί που έκαιγαν αλλόθρησκους, άπιστους και «μάγισσες» στην πυρά. Όλοι αυτοί αναφέρουν διαχρονικά τον προσηλυτισμό ως κοινωνικό και ποινικό αδίκημα διεκδικώντας τον δικό τους υποχρεωτικό προσηλυτισμό, νόμιμο και ηθικό και συνταγματικά κατοχυρωμένο κι ευλογημένο και δίκαιο!

Σκοταδιστές από τη φύση τους, αντικομμουνιστές κι εχθροί κάθε κοινωνικής αλλαγής και προόδου που αμφισβητεί το δοβλέτο τους μιλάνε για νεομαρξιστικό κατεστημένο (!!!) στην Ελλάδα, εδώ που σήμερα μια ολόκληρη κοινωνία βασανίζεται και ισοπεδώνεται, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους βολεμένους θεολόγους και το μεγαλοπαπαδαριό που συνεχίζει να περιφέρει τις παραφορτωμένες μπάκες του σε εορτές και πανηγύρια, κράτος μέσα στο κράτος.

Η εκπαίδευση έχει ζητήματα. Αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα. Η εκπαίδευση εγκαταλείπεται στην τύχη της, θύμα της νέας εποχής του ολοκληρωτικού καπιταλισμού που επιδιώκει να απαξιώσει και να περιορίσει τη γνώση περιορίζοντάς την σε ρόλο θεραπενίδας της αγοράς.

Μια αμελητέα εκπαιδευτική μεταρρύθμιση αποτόλμησε ο κ. Φίλης, στην κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής παιδείας και κουλτούρας. Ντόρος ενδεχομένως που συσκοτίζει όλα τα άλλα ζητήματα.Τίποτα το ιδιαίτερο επι της ουσίας γιατί η ουσία είναι αλλού, αλλά πάει και πολύ να ζητάνε κι οι σκοταδιστές τα ρέστα.

Άκις Ξενάκις

«Μια κλίκα»

Καλά, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, οι Κεντρώοι, οι Ποταμίσιοι, είναι «ό,τι πει ο κ.Λάτσης».
    Το ίδιο και τα χρυσαυγίτικα ναζί. Τούτοι, ειδικά, όπου δουν «Λάτσης» αρχίζουν τις μετάνοιες (https://left.gr/news/otan-i-hrysi-aygi-ypostirizei-ton-latsi).
    Αλλά τα «αριστερά» παιδιά του ΣΥΡΙΖΑ; Τι έγινε ωρέ λεβέντες;

• Επαψε η ιδιωτικοποίηση ενός δημόσιου χώρου 6.500 στρεμμάτων για τις ανάγκες των καζίνο και των μολ να είναι «αισθητικής Ντουμπάι»;
• Επαψε η παραχώρηση ενός από τα σημαντικότερα φιλέτα της Ευρώπης έναντι 100 ευρώ (!) το τετραγωνικό να είναι ξεπούλημα;
• Επαψε η τρόικα που έθεσε το ξεπούλημα του Ελληνικού ως προϋπόθεση της καλής σας αξιολόγησης να απαρτίζεται από «εκβιαστές»;
• Επαψαν ρυθμίσεις, όπως αυτή για το Ελληνικό, που εσείς ψηφίσατε και που αναφέρει ότι «οι διατάξεις του παρόντος νόμου κατισχύουν κάθε γενικής ή ειδικής διάταξης που περιέχει ρυθμίσεις αντίθετες με τις διατάξεις αυτού» (τουτέστιν η σύμβαση για τον Λάτση τίθεται πάνω από κάθε νόμο της Ελλάδας!), να συνιστούν «σκάνδαλο»;

    Μα είναι προφανές. Δεν χρειάζεται να είσαι… αρχαιολόγος για να ανακαλύψεις ότι το παραμύθι τέλειωσε. Και τώρα ήρθε η ώρα που τις προστυχιές που έκαναν οι προηγούμενοι, τις κάνουν όλες μαζεμένες ετούτοι.
    Είναι οι κύριοι της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, πλέον, που

• βάζουν τα τσιράκια τους στον Τύπο να ζητούν την κατάργηση στην περίπτωση του Λάτση του αρχαιολογικού νόμου, που ισχύει για όλους τους Έλληνες,
• γεμίζουν με ανοησίες και ψευτιές τα μίντια κατά των επιστημόνων,
• παρέα με τους σμπίρους της «δημοσιογραφίας» του νεοφιλελευθερισμού, κάνουν έλεγχο πολιτικών φρονημάτων (!) σε όποιον στέκεται απέναντι στο ξεπούλημα, αλλά δεν βγάζουν κιχ όταν γράφεται πως η επικεφαλής του ΤΑΙΠΕΔ που έχει αναλάβει για λογαριασμό του Δημοσίου την «διαπραγμάτευση» με τους «επενδυτές» για το Ελληνικό, είναι μια κυρία που μέχρι πρότινος υπήρξε στέλεχος των επιχειρήσεων του κ.Λάτση…  

   Τώρα, συνδυάζοντας την τακτική «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ» (βλέπε Φίλη, Σκουρλέτη και λοιπούς) είναι η ώρα των «αριστερών» του ΣΥΡΙΖΑ

• να βαφτίζουν σαν «επένδυση» την εκποίηση,
• να παριστάνουν το ξεπούλημα σαν «ανάπτυξη» και
• να πουλάνε τα «εργοτάξια» των 580 ευρώ σαν «θέσεις εργασίας».

    Σε αυτούς, λοιπόν, θα μας επιτρέψετε να κάνουμε δυο αφιερώσεις.     
    Αφιέρωση 1^η: Αυτά ο κ.Τσίπρας τα έλεγε στις 12 Γενάρη 2015, παραμονές των εκλογών. Απολαύστε τον:

    Αλήθεια, τώρα που ο κ.Τσίπρας ξεπούλησε (και) το Ελληνικό, υπάρχει καλύτερος από τον ίδιο τον κ.Τσίπρα για να περιγράψει πόσο μοιάζει ο κ.Τσίπρας με τον κ.Σαμαρά;
    Αφιέρωση 2η: Όσα ακολουθούν ο κ.Τσίπρας τα έλεγε στις 28 Φλεβάρη 2014. Ήταν σε εκδήλωση στην Αργυρούπολη με τίτλο «Το Ελληνικό ΔΕΝ πωλείται». Απολαύστε τον:

    Ανακεφαλαιώνουμε:

• «Κατάθεση ψυχής»το Ελληνικό. Αυτό που ξεπουλήσανε…
• «Μάχη που δεν πρόκειται να την εγκαταλείψουμε»το Ελληνικό. Αυτό που ξεπουλήσανε…
• «Η εναλλακτική (τους) αντίληψη για την κοινωνία»το Ελληνικό. Αυτό που ξεπουλήσανε…
• «Είναι πρωτοφανές και αδιανόητο, μια κλίκα να αποφασίζει για το μέλλον του δημόσιου πλούτου, δίχως διαφάνεια, δίχως κοινοβουλευτική εποπτεία και έλεγχο, λες και πρόκειται για τα αμπελοχώραφα που κληρονόμησαν από τους παππούδες τους», ήταν τα λόγια του κ.Τσίπρα στην ίδια εκδήλωση για το Ελληνικό. Αυτό που ξεπουλήσανε…

    Πράγματι. Δεν θα μπορούσε κανείς να το περιγράψει καλύτερα απ΄ ό,τι το είχε περιγράψει ο ίδιος ο κ.Τσίπρας σε εκείνη την εκδήλωση:

 «Στο Ελληνικό – έλεγε – όλα αυτά τα χρόνια συγκρούονται δύο κόσμοι. Αυτός που υπερασπίζεται με αγώνες το δημόσιο συμφέρον και αυτός που ευνοεί τα ιδιωτικά κερδοσκοπικά συμφέροντα. Αυτός που υπερασπίζεται την ήπια ανάπτυξη με σεβασμό στο περιβάλλον και αυτός που προωθεί την Fast track εκποίηση. Αυτός που υπερασπίζεται τη βιώσιμη ανάπτυξη, τους ελεύθερους χώρους, τη πρόσβαση των πολιτών στο θαλάσσιο μέτωπο, τη προοπτική του μητροπολιτικού πάρκου και αυτός που στόχο έχει να μετατρέψει την περιοχή σε ένα θύλακα τζόγου, τσιμέντου και πλούτου για τους λίγους».

    Αλήθεια: Υπάρχει ακόμα αμφιβολία για το ποιοι απαρτίζουν την «κλίκα» που «ευνοεί τα ιδιωτικά κερδοσκοπικά συμφέροντα», που ξεπουλάει το Ελληνικό, που «εκποιεί fast track» όλη την δημόσια περιουσία «λες και πρόκειται για τα αμπελοχώραφα που κληρονόμησαν από τους παππούδες τους»;

Μια ιστορία από την Αυστρία

Λάβαμε από αναγνώστρια μας την παρακάτω επιστολή την οποία και δημοσιεύουμε:
«Ζω εδώ και 5 χρόνια στη Βιέννη. Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μία εμπειρία μου, η οποία νομίζω προσφέρεται για να εξάγει κανείς πολιτικά συμπεράσματα. Ίσως αυτά που θα πω είναι τετριμμένα, γνωστά, αναμενόμενα. Απλώς επειδή τα βίωσα σε έντονο βαθμό και καταπιέστηκα ήθελα να τα παραθέσω ως γεγονότα.
Μετά τη λήξη της τριετούς σύμβασής μου με το Πολυτεχνείο της Βιέννης, η οποία ποτέ δεν ανανεώθηκε γιατί «πρέπει να τελειώσεις το διδακτορικό σου σε 3 χρόνια, αν δεν μπορείς δικό σου πρόβλημα, έχεις το θράσος να ασχοληθείς με κάτι άλλο, να πολιτικοποιηθείς, να ερωτευτείς, να αντισταθείς στην ιδρυματοποίηση;», γράφτηκα στο ταμείο ανεργίας της Αυστρίας. Επειδή ήμουν τυχερή και δεν χρειάστηκε να μάθω γερμανικά για να με προσλάβουν στο Πολυτεχνείο, καθώς το διδακτορικά γίνονται στα αγγλικά, αποφάσισα να μάθω γερμανικά καθυστερημένα. Αυτή μου η απόφαση έτυχε να συμπέσει με τον ερχομό των προσφύγων από τη Συρία, το Ιράκ, το Ιράν στην Αυστρία, καθώς επίσης και μεταναστών από τη Ρουμανία, την Πολωνία, τη Σερβία κλπ. Τον λεκτικό διαχωρισμό αυτών που μεταναστεύουν σε πρόσφυγες και μετανάστες τον χρησιμοποιώ μόνο για να γίνει πιο ξεκάθαρο αυτό που θα παραθέσω στη συνέχεια. Οπότε αποφάσισα να μάθω γερμανικά και έμαθα ότι το ταμείο ανεργίας της Αυστρίας προσφέρει δωρεάν μαθήματα εκμάθησης της γλώσσας σε κάθε ξένο άνεργο στη χώρα. Αυτά τα μαθήματα προφανώς οργανώθηκαν λόγω του μεγάλου αριθμού των προσφύγων που έφτασαν εδώ.
Ξεκίνησα τα μαθήματα λοιπόν με μεγάλη χαρά όχι μόνο γιατί θα μάθαινα μια ξένη γλώσσα αλλά κυρίως γιατί θα ήμουν σε ένα περιβάλλον με ανθρώπους που δεν είναι πλουσιόπαιδα, παιδιά κάποιου πρέσβη, βολεμένοι ή συντηρητικοί, όπως νόμιζα. Επίσης υπέθετα ότι οι καθηγητές θα είχαν την αντίληψη ότι απευθύνονται σε ανθρώπους μιας άλλης θρησκείας, κουλτούρας και βρίσκονται σε αυτή τη χώρα όχι από επιλογή τους. Παρακολούθησα αυτά τα εντατικά μαθήματα για 6 μήνες και η κατάσταση στην πραγματικότητα ήτανε εντελώς αντίθετη, διαψεύστηκα πανηγυρικά σε όλες τις αρχικές μου προβλέψεις.
Κάθε μέρα, σε κάθε διάλειμμα και σε κάθε διαδρομή με το μετρό από και προς το μάθημα άκουγα έναν μετανάστη να κατηγορεί έναν πρόσφυγα, να βγάζει μένος εναντίον του και να κατηγορεί το Αυστριακό κράτος για τα προνόμια (!) που δίνει στους πρόσφυγες. Φυσικά οι κατηγορίες γίνονταν και από τους πρόσφυγες προς τους μετανάστες. Σε κάθε προσπάθειά μου να πω έστω και μια κουβέντα, διακόπτοντας στην ουσία γιατί είμαι και γυναίκα και πρέπει να φωνάξω για να ακουστώ, να προσπαθήσω να πω τα αυτονόητα αισθανόμουν φόβο και απογοήτευση. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν όταν άκουσα από κάποιους μετανάστες ότι θέλουν να βγει στις εκλογές το ακροδεξιό κόμμα για να διώξει τους πρόσφυγες και για να κόψει τα επιδόματα ανεργίας, καθώς είσαι τεμπέλης όταν δεν δουλεύεις! Αυτά τα λέγανε άνθρωποι που ήταν οικονομικοί μετανάστες, άνεργοι στην Αυστρία και έχουν οι ίδιοι εισπράξει ρατσισμό στην καθημερινότητά τους από τους Αυστριακούς. Και αυτόν τον ρατσισμό τον αναπαράγουν οι ίδιοι τόσο εύκολα, χωρίς δεύτερη σκέψη. Πρώτη φορά στη ζωή μου βρέθηκα σε ένα τόσο αντιδραστικό περιβάλλον, ένιωσα καταπίεση, φόβο και απογοήτευση. Επίσης, πολλές φορές ακούστηκαν αντικομμουνιστικά ντελίρια για Τσαουσέσκου, για το κομμουνιστικό καθεστώς στη Βουλγαρία – το παράπονο του συμμαθητή μου ήτανε ότι δεν έζησε Χριστούγεννα (!), ενώ τώρα που τα ζει στην Αυστρία είναι άνεργος – καθώς και σχόλια για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα, η οποία συνέβη, όπως μου είπαν, λόγω της παραδοσιακής τεμπελιάς.
Οι δύο καθηγητές, τους οποίους είχα κατά τη διάρκεια αυτών των έξι μηνών, ήταν απλώς αόρατοι σε όλα αυτά τα γεγονότα, κάποιος θα έλεγε σε ύποπτο βαθμό. Δεν απέτρεψαν ποτέ αυτή τη διαμάχη μεταξύ μεταναστών και προσφύγων, όταν γινόταν μπροστά τους. Το αντίθετο μάλιστα, ήταν προβοκατόρικη η στάση τους, καθώς πολλά θέματα συζήτησης στρέφονταν στο Ισλάμ, στη θρησκεία (από μια βαθιά θρησκευόμενη χώρα, στην οποία ακόμα χαιρετούνται οι άνθρωποι με την έκφραση «Γεια σου, στο όνομα του θεού (Grüss Gott)» ), κλπ. Έχω την εντύπωση ότι η «εντολή, οδηγία» από το κράτος ήταν να προσανατολισμένη στο να προβάλλουν την «ανωτερότητά» τους ως χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία κάνει τη χάρη και δέχεται τόσους πρόσφυγες και μετανάστες, οπότε καλά θα κάνουν να το βουλώσουν και να ενταχθούν γρήγορα χωρίς αντιστάσεις. Χαρακτηριστικές είναι οι ερωτήσεις του αυστριακού βιβλίου, κατά τα άλλα για την εξάσκηση των δευτερευουσών αιτιολογικών προτάσεων:
«Γιατί είστε ακόμα άνεργος;» (υπήρχε το ΑΚΟΜΑ…)
«Γιατί δεν τρώτε χοιρινό;»
Φυσικά δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω τη στάση ορισμένων, ελάχιστων ευτυχώς, μουσουλμάνων οι οποίοι δεν μιλούσαν καν σε εμένα και άλλες γυναίκες συμμαθήτριες όταν μας έβλεπαν στη διαδρομή για το μάθημα, γιατί μας θεωρούν κατώτερες. Ακόμα και σε αυτό το θέμα οι καθηγητές δεν υπερασπίστηκαν μπροστά στην τάξη τη θέση της γυναίκας, είτε γιατί φοβόντουσαν είτε γιατί δεν τους ενδιαφέρει. Αντίθετα, επέμεναν και έφερναν θέματα προς συζήτηση στην τάξη όπως εάν μπορεί μια γυναίκα να έχει παιδί και να εργάζεται. Το τι άκουσα είναι περιττό να το αναφέρω, επίσης κάποιες φορές ένιωσα και κίνδυνο να εκφραστώ ελεύθερα πάνω στο θέμα.

Καταλήγοντας, πιστεύω ότι το αυστριακό κράτος προωθεί είτε εν αγνοία του είτε με απόλυτη συνείδηση το διαχωρισμό μεταναστών και προσφύγων προς όφελός του και εντελώς αποπροσανατολιστικά. Και αναρωτιέμαι πώς μπορώ να αντιδράσω ως μονάδα στην ουσία σε αυτό το χείμαρρο συντηρητισμού».

Γιατί ο καπιταλισμός ευνοεί την επανεμφάνιση του φασισμού

Φραγκίσκος Λαγωνικάκης (Poexania)

Θα έλεγε κανείς ότι μετά από τα τόσα δεινά που έχει περάσει η ανθρωπότητα –και ιδιαίτερα η Ευρώπη- από την γιγάντωση του φασισμού/ναζισμού κατά τα μέσα του προηγούμενου αιώνα, το πάθημα θα μας έχει γίνει μάθημα. Τουλάχιστον οι απλοί άνθρωποι θα έπρεπε φτύνουν στον κόρφο τους έστω και στην ιδέα αναζωπύρωσής του. Παρόλα αυτά, εδώ και κάποια χρόνια παρατηρούμε μια αύξηση της επιρροής των ακροδεξιών/εθνικιστικών, των κρυπτοφασιστικών και των καθαρά φασιστικών κομμάτων σε πάρα πολλά ευρωπαϊκά κράτη, μεταξύ αυτών και στη χώρα μας. Και μαζί με αυτήν την ποσοτική αύξηση του φασισμού, «απολαμβάνουμε» και το ξεπέρασμα του ταμπού του να ομολογεί κάποιος ότι είναι εθνικιστής ή φασίστας. Λαμβάνοντας αυτό ως δεδομένο, αναρωτιέται κάποιος σχετικά με τους λόγους που ευνοούν την επανεμφάνιση του φασισμού/ναζισμού στις ευρωπαϊκές καπιταλιστικές χώρες. Για να διευκολύνουμε την ανάλυση μας πρόκειται να χωρίσουμε σε πρώτη φάση τις αιτίες επανεμφάνισης του φασισμού σε υποκειμενικές και αντικειμενικές. Στις υποκειμενικές θα συμπεριλάβουμε εκείνες που εξαρτώνται από τις περιστάσεις και παράλληλα έχουν και μια ενδεχομενικότητα, ενώ στις αντικειμενικές εκείνες που αναπαράγονται με συστημικό τρόπο και αποτελούν μέρος του DNA του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής . Ας δούμε τις κατηγορίες λιγάκι πιο αναλυτικά.


Στις Υποκειμενικές αιτίες: μπορεί να συμπεριληφθούν για παράδειγμα οι ιστορικές συγκυρίες. Περιπτώσεις δηλαδή που μπορεί εξαιτίας των συγκυριών της εποχής να θεριέψει ο φασισμός. Ας πούμε, ο Λένιν έλεγε ότι για να γίνει επανάσταση πρέπει να προηγηθεί επαναστατική κατάσταση, αλλά δεν σημαίνει ότι όλες οι επαναστατικές καταστάσεις οδηγούν σε επαναστάσεις. Για παράδειγμα από το ιστορικό αδιέξοδο στο οποίο μπορεί να βρεθεί ο καπιταλισμός σε περιόδους «ανομίας»¹. Η ίδια η κρίση είναι αντικειμενική αιτία, όμως η επιλογή του φασισμού/απολυταρχίας, ως λύση, αποτελεί μια από τις εναλλακτικές στις οποίες μπορεί να καταφύγει η εκάστοτε αστική τάξη, παρασέρνοντας βέβαια και τις ευρύτερες μάζες. Αντίστοιχα, ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος, μπορεί να χρησιμοποιήσει στο ιδεολογικό επίπεδο για να δικαιολογήσει την σύγκρουση δυο λαών και να φανατίσει, την υποτιθέμενη ανωτερότητα της μιας φυλής έναντι της άλλης, του έθνους κ.α. Δεν θα επεκταθούμε όμως παραπάνω στις υποκειμενικές αιτίες αφού σκοπός του άρθρου είναι να εστιάσουμε περισσότερο στις αντικειμενικές.
Αντικειμενικές αιτίες: Αντικειμενικές αιτίες είναι εκείνες οι οποίες βρίσκονται ριζωμένες στη φύση του καπιταλιστικού συστήματος. Είδαμε για παράδειγμα πιο πάνω την περίπτωση των κρίσεων. Οι κυκλικές καπιταλιστικές κρίσεις δημιουργούν «ανομίες» (ανωμαλίες στην συνήθη ροή) οι οποίες υπερβαίνουν τη γενικότερη ανισομετρία που χαρακτηρίζει τον καπιταλισμό. Οι ανομίες αυτές συνοδεύονται από ακραία κοινωνικά φαινόμενα (φτώχεια, ανεργία, πολιτικά αδιέξοδα…), που δυσκολεύουν τη διακυβέρνηση του κράτους και την οικονομία, με αποτέλεσμα οι ισχυροί της οικονομίας να εξετάζουν λύσεις άμεσης επιβολής με παράκαμψη της αστικοδημοκρατικής οδού.
Η έμφαση στον ατομικισμό, ως αναπόσπαστο κομμάτι της καπιταλιστικής ιδεολογίας, δημιουργεί αναπόφευκτα τους κατάλληλους «θύλακες» στα ανθρώπινα υποκείμενα. Το άτομο μαθαίνει να ταυτίζεται με σύνολα κι υποσύνολα τα οποία πηγάζουν από τον τρόπο που συνήθως δομεί την προσωπικότητα του και το πώς αντιλαμβάνεται το περιβάλλον του. Δηλαδή: Άτομο – πυρηνική οικογένεια – γειτονιά – πόλη – φυλή – έθνος (φυσικά υπάρχουν ένα σωρό ακόμη κάθετες ή οριζόντιες κατηγοριοποιήσεις, όπως είναι για παράδειγμα το εργασιακό ή το κοινωνικό στάτους). Οι κατηγορίες αυτές, σε κάθε τους βαθμίδα, διαποτίζονται από τον εγωισμό/εγωκεντρισμό με αποτέλεσμα το άτομο να βλέπει τους απέξω ως ανταγωνιστές. Ο συνδυασμός ατομικισμού και ανταγωνισμού που προωθεί ως αδιαπραγμάτευτη αξία η καπιταλιστική κοινωνία οδηγεί τα άτομα να αναπτύσσουν συγκρουσιακές συμπεριφορές και σχέσεις σε επίπεδο οικογένειας, φυλής, έθνους, πόλης κλπ.

Εξ αντικειμένου –πέρα από το όποιο ιδεολογικό επικάλυμμα- η ανεργία, οι υψηλές απαιτήσεις στον εργασιακό χώρο, η ανασφάλεια, το ενδεχόμενο περιθωριοποίησης, το ενδεχόμενο προλεταριοποίησης των μεσοστρωμάτων, συμβάλλουν στο να δημιουργούνται προστριβές και ανταγωνισμοί μεταξύ των ατόμων και των κοινωνικών ομάδων. Είναι σαν να υπάρχουν 10 καρέκλες και 15 άτομα τα οποία πρέπει να τις διεκδικήσουν. Παράλληλα, η ίδια η κοινωνική και οικονομική ιεραρχία όπως δομείται στον καπιταλισμό, αναπαράγει ως κάτι θεμιτό (και αναπόφευκτο) ένα δίπολο άρχοντα και αρχόμενου (προϊστάμενος/υφιστάμενος, ιδιοκτήτης/εργάτες). Πρακτικά λοιπόν, στον καπιταλισμό όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι, ούτε τυπικά ούτε ουσιαστικά. Προεκτείνοντας το όλο αυτό, ένας «γνήσιος Γερμανός» ή ένας «γνήσιος Έλληνας» διαφέρει από έναν μετανάστη, ή και ένας λευκός από έναν μαύρο, ανάλογα με το ποιος μπορεί να επιβληθεί σε ποιον. Όσο προάγεται ιδεολογικά κι αντικειμενικά ως φυσιολογικότητα η ανισότητα, τόσο και τα υποκείμενα θα ανταγωνίζονται να μη βρεθούν εκτός παιχνιδιού. Όσο αυτός ο ανταγωνισμός εντείνεται, επειδή οι καρέκλες μειώνονται, τόσο εντείνεται και ο κοινωνικός δαρβινισμός (νόμος της ζούγκλας στην κοινωνία), που αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάδειξη του φασισμού.
Κάπου εδώ βάζω μια άνω τελεία, χωρίς να σημαίνει ότι εξαντλήθηκαν όλες οι πλευρές του φαινομένου, που σίγουρα θα μας απασχολήσει ξανά στο μέλλον.
Λαγωνικάκης Φραγκίσκος (Poexania)

1 Κοινωνιολογικός όρος που επινόησε ο Εμίλ Ντιρκέμ για να περιγράψει κοινωνικά φαινόμενα όπως αυτό της οικονομικής κρίσης.

ΚΕΡΚΥΡΑ- Στην «τσίτα» οι ναυτικοί των φέρι μποτ

          

Σε αγωνιστική ετοιμότητα βρίσκονται οι ναυτεργάτες των πορθμείων της Κέρκυρας ενόψει των συζητήσεων ανάμεσα στην ΠΝΟ και την Ένωση Πορθμείων Εσωτερικού...προκειμένου να υπογραφεί η νέα συλλογική σύμβαση εργασίας.
Το πρώτο ραντεβού των δύο πλευρών έγινε την περασμένη Τετάρτη (27/9) στα γραφεία της ΠΝΟ στον Πειραιά. Τα πληρώματα των φέρυ μποτ εκπροσώπησε ο Γενικός Γραμματέας της Πανελλήνιας Ένωσης Ναυτών Νίκος Κροκίδης, ενώ την Ένωση Πορθμείων Εσωτερικού εκπροσώπησε ο Πρόεδρος της Παράσχος Τσάγκαρης. Η πρώτη συνάντηση οδηγήθηκε σε «ναυάγιο» σύμφωνα με τον πρόεδρο του σωματείου ναυτεργατών της Κέρκυρας Χ. Βιτουλαδίτη.
Ο οποίος μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ενημέρωσε πως «ζητήσαμε από τους Εφοπλιστές των Πορθμείων 3% αύξηση, ελάχιστη αύξηση του χρόνου της μηνιαίας αδείας και, κυρίως όσον αφορά την Κέρκυρα, να τοποθετηθεί ένας επιπλέον μηχανοδηγός και να λειτουργήσουν οι ακτοπλοϊκές γραμμές με πλοία κλειστού τύπου, εκ των οποίων κάποια δέσανε ήδη στο λιμάνι. Η απάντηση ήταν ότι αντί για αύξηση προτείνουν μειώσεις, 2% του μισθού και λιγότερες μέρες αδείας».
Ο ίδιος κατήγγειλε πως «την ώρα που η αύξηση του τουρισμού έχει φτάσει στο ζενίθ της και όλος ο τουριστικός κόσμος προσβλέπει στην παράταση της τουριστικής περιόδου, εμείς βρισκόμαστε κάτω από το καθεστώς των απειλών και δεχόμαστε ακόμη ένα πλήγμα στον κλάδο μας».Και δήλωσε κατηγορηματικά πως «εάν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά μας, εντός δεκαπέντε ημερών, θα πάμε σε απεργιακές κινητοποιήσεις». Η νέα συνάντηση μεταξύ ΠΝΟ και Ένωσης Πορθμείων αναμένεται να γίνει την ερχόμενη εβδομάδα.
Τα αιτήματα των ναυτικών
Το σωματείο μηχανικών και κατώτατων πληρωμάτων M/S & Π/Θ κοντινών αποστάσεων «Ο Άγιος Σπυρίδων», όπως είναι η επωνυμία του σωματείου της Κέρκυρας αριθμεί περί τα 200 μέλη και είναι το σημαντικότερο από όλα τα σωματεία ναυτικών, που εργάζονται σε φέρι μποτ κοντινών αποστάσεων, όλης της χώρας. Οι ναυτικοί της Κέρκυρας, εκτός των γενικών αιτημάτων για αύξηση μισθού και αύξηση του χρόνου της μηνιαίας άδειας ζητούν επιπλέον την επίλυση χρόνιων προβλημάτων, που απασχολούν ειδικά την Κέρκυρα.
Όπως η χειμερινή ακινησία των κλειστού τύπου πορθμείων της γραμμής Κέρκυρα – Ηγουμενίτσα, που φτάνει και τους πέντε μήνες. Με αποτέλεσμα να οδηγούνται σε ανεργία τα πληρώματα τους, αλλά και να στερείται το νησί κλειστού τύπου φέρι μποτ τη χειμερινή περίοδο, όταν και τα έχει ανάγκη. Γι αυτό ζητούν να υπάρξει ειδική μέριμνα, ώστε σε συνθήκες απαγορευτικού να μπορεί να εξυπηρετείται η γραμμή Κέρκυρα – Ηγουμενίτσα επαρκώς.
Επίσης ζητούν ρύθμιση ώστε η έναρξη εργασίας των πληρωμάτων στα κλειστού τύπου πορθμεία να είναι τουλάχιστον μία ώρα πριν από τον πρώτο απόπλου και στα ανοιχτού τύπου 45 λεπτά. Ζητούν επίσης ο χρόνος φορτοεκφόρτωσης των πορθμείων να είναι επαρκής (τουλάχιστον μία ώρα), ώστε να γίνεται με ασφάλεια τόσο για τα οχήματα, όσο και για τους επιβάτες.
Αίτημα των ναυτικών είναι και ο ίσος καταμερισμός δρομολογίων και διανυκτερεύσεων στα πλοία της γραμμής, ώστε να αποφεύγονται οι διακρίσεις. Καθώς και ρεπό πληρωμάτων για όλες τις ειδικότητες. Τέλος ζητούν αυστηρή εφαρμογή της ισχύουσας νομοθεσίας για την τήρηση ωραρίου, διακοπής και τις εργασίες εντός λιμένα και εν πλώ καθ’όλη τη διάρκεια των δρομολογίων.
Τα φέρι μποτ της Κέρκυρας
Να σημειωθεί ότι τη γραμμή Κέρκυρα – Ηγουμενίτσα εξυπηρετούν σήμερα 12 πορθμεία, 4 κλειστού τύπου, 2 ημίκλειστα και 6 ανοιχτού τύπου. Από αυτά, σύμφωνα με το τοπικό σωματείο των να, το χειμώνα η γραμμή εξυπηρετείται κατά μέσο όρο με επτά πλοία, στην πλειονότητα τους, ανοιχτού τύπου, αφού τα κλειστά και ημίκλειστα μπαίνουν σε ακινησία. Επίσης τη γραμμή Λευκίμμη – Ηγουμενίτσα το καλοκαίρι εξυπηρετούν τρία πορθμεία, ενώ το χειμώνα ένα. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι μεγάλα προβλήματα παρατηρούνται και στην εξυπηρέτηση των Παξών, αφού όταν σηκώνει καιρό, μπαίνει απαγορευτικό στα ανοιχτού τύπου φέρι μποτ.
Τα προβλήματα μας μετακυλίονται σε όλους
Τα προβλήματα της τοπικής κοινωνίας είναι αλληλένδετα και το πρόβλημα των ναυτικών μετακυλίεται στην κοινωνία. Είπε στην «Κ.Σ.» ο Γενικός Γραμματέας του τοπικού σωματείου Θεόδωρος Χρυσικόπουλος. «Για παράδειγμα το χειμώνα, μπαίνουν σε ακινησία τα κλειστού τύπου πορθμεία, με αποτέλεσμα να λύνεται η σύμβαση εργασίας με τα πληρώματα.
Και όπως είναι γνωστό η ανεργία εκτός από κοινωνικό πρόβλημα, πλήττει και την οικονομία της αγοράς».Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με τη νομοθεσία στα ανοιχτού τύπου φέρι μποτ απαιτείται πλήρωμα 10 ναυτικών, ενώ στα κλειστού 18 μελών. Ο Θ. Χρυσικόπουλος επίσης έκανε λόγο για την ανάγκη κινητοποίησης των φορέων της τοπικής κοινωνίας, ούτως ώστε να βρεθεί λύση καλύτερης και ταχύτερης εξυπηρέτησης της γραμμής Κέρκυρας – Ηγουμενίτσας.
Τέλος ο Γ.Γ. του τοπικού σωματείου μας είπε ότι «Σε περίπτωση που δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματα μας θα καταφύγουμε σε κινητοποιήσεις».

Μόνο μία κεραία;

«Θέλω να είναι γνωστό ότι από εκείνη την παλιά βάση, μιλάμε για το 1967 - 1974, έχει παραμείνει μία ανενεργή κεραία, δηλαδή έχει μείνει το κουφάρι της, η οποία δεν μετακινείται λόγω κόστους. Μόλις έχουμε τη δυνατότητα να το κάνουμε, θα τη μετακινήσουμε». Αυτά είπε ο υφυπουργός Αμυνας Δ. Βίτσας, προσπαθώντας να απαντήσει στα ερωτήματα που έθετε το ΚΚΕ σχετικά με την προετοιμασία της βάσης του Αραξου να υποδεχτεί αμερικανικά πυρηνικά. Ο υφυπουργός «έδειξε» μια παλιά κεραία ως «απομεινάρι» της βάσης όπου βρίσκονταν αποθηκευμένες οι αμερικανικές πυρηνικές βόμβες Β61, προσπαθώντας να στοιχειοθετήσει ότι μετά το 1974 δεν αποθηκεύτηκαν ποτέ πυρηνικά στον Αραξο. Πέρα από το γεγονός ότι η ύπαρξή τους έχει αποδειχθεί (το επανέφερε στην επικαιρότητα ο «Ριζοσπάστης», με ρεπορτάζ από το 1995), απλές δορυφορικές φωτογραφίες από το «Google», προσβάσιμες σε όλους, δείχνουν ότι στον Αραξο δεν υπάρχει μόνο μία κεραία. Αντίθετα, υπάρχουν εγκαταστάσεις που παραπέμπουν σε ημιυπόγειες αποθήκες, ενώ ο τρόπος και η τοποθεσία όπου έχουν χτιστεί (κοντά στον αεροδιάδρομο, στοιχισμένες σε συγκεκριμένη απόσταση η μία από την άλλη) έχουν ομοιότητες με δορυφορικές εικόνες από βάσεις στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, όπου αποδεδειγμένα φυλάσσονται πυρηνικά (βλ. περισσότερα στο portal του «902.gr», http://www.902.gr/eidisi/politiki/140364/mono-mia-keraia-foto). Οπως και να 'χει, τα ερωτήματα για τον Αραξο πληθαίνουν αντί να αμβλύνονται, μετά την «απάντηση» της κυβέρνησης.

Εξ ονόματος του εγχώριου κεφαλαίου

Με την ατζέντα των αστικών τους τάξεων, οι αρχηγοί των κρατών - μελών της ΕΕ προσήλθαν στην άτυπη Σύνοδο Κορυφής στο Ταλίν της Εσθονίας, συνεχίζοντας τη συζήτηση για το μέλλον της, με γνώμονα αφενός τα γενικά συμφέροντα των ευρωενωσιακών μονοπωλίων και την ανάγκη θωράκισής τους έναντι των ανταγωνιστών τους, αφετέρου τα ιδιαίτερα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων κάθε κράτους, στο φόντο πάντα των μεγάλων αντιθέσεων που σοβούν στο εσωτερικό της ΕΕ και του οξυμένου ανταγωνισμού με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Στη συζήτηση παρενέβη και ο Ελληνας πρωθυπουργός, θέτοντας στο τραπέζι αξιώσεις και επιδιώξεις της αστικής τάξης της χώρας, που προσδοκώντας την ανάκαμψη επιδιώκει να κατοχυρώσει τη θέση της στην ΕΕ, ακουμπώντας σε συμμαχίες με ισχυρά καπιταλιστικά κράτη της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, αξιοποιώντας τις σχετικές διεργασίες. Σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, ο Αλ. Τσίπρας υπέδειξε την ανάγκη ανάληψης πρωτοβουλιών και εξέθεσε τις προτάσεις της κυβέρνησής του γύρω από τους εξής άξονες: «α) Για την κοινωνική Ευρώπη, βασισμένη στην ανάπτυξη και όχι στη λιτότητα, και μια νέα αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης. β) Για μια μεταναστευτική πολιτική βασισμένη στη δίκαιη κατανομή των βαρών και την αποτελεσματική αντιμετώπιση των δικτύων διακινητών. γ) Για τις ευρωτουρκικές σχέσεις. δ) Για τη Σύνοδο ΕΕ - Δυτικών Βαλκανίων για την αναζωογόνηση της Ατζέντας της Θεσσαλονίκης. ε) Για αναβάθμιση του διεθνούς και περιφερειακού ρόλου της ΕΕ και ενίσχυση της αμυντικής της πολιτικής».

***

Ο πρώτος άξονας αφορά την επιθυμία της εγχώριας αστικής τάξης για αλλαγές που θα καταστήσουν ευνοϊκότερες τις συνθήκες ανάκαμψης των κερδών της, όπως π.χ. χαλάρωση των δημοσιονομικών περιορισμών για μεγαλύτερη κρατική στήριξη, επιμερισμό των βαρών κ.α. «Ακουμπά» στις διεργασίες για τη λεγόμενη παραπέρα «εμβάθυνση» της ΟΝΕ, με ολοκλήρωση της τραπεζικής ένωσης για την ισχυροποίηση του τραπεζικού συστήματος ως βασικής «αρτηρίας» για την «αιμοδοσία» της καπιταλιστικής ανάκαμψης, με ενίσχυση των περιβόητων «Ευρωπαϊκών Εξαμήνων» και δέσμες επιπλέον μέτρων για την τόνωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων, με αλλαγές στην «αρχιτεκτονική» της Ευρωζώνης, π.χ. καθιέρωση μόνιμου προέδρου του Γιούρογκρουπ, ενιαία εξωτερική εκπροσώπηση της Ευρωζώνης σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και σκέψεις για ένα δημόσιο ταμείο της ζώνης του ευρώ, ενδεχομένως με έναν προϋπολογισμό, καθώς και ένα Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο.
Ολα αυτά «πασπαλισμένα» με άφθονες αυταπάτες περί ενίσχυσης της «κοινωνικής διάστασης» της ΕΕ, ώστε να εμπαίζονται οι λαοί ότι οι σχετικές συζητήσεις αφορούν και τα δικά τους συμφέροντα, όταν μοναδική ίσως κοινή συνισταμένη έχουν την υπονόμευσή τους.
Ο δεύτερος και ο τρίτος άξονας, που αφορούν το Μεταναστευτικό και τις ευρωτουρκικές σχέσεις, εγγράφονται στην ατζέντα υπό το πρίσμα των εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή, οι οποίες αναζωπυρώνουν φόβους για όξυνση των μεταναστευτικών ροών, ταυτόχρονα με επιδιώξεις της αστικής τάξης - και όχι μόνο της Ελλάδας - να εκμεταλλευτεί το Μεταναστευτικό ως μοχλό για την προώθηση των σχεδιασμών της. Σχεδιασμοί που ανάγονται σε αναβάθμιση του ρόλου της σε ένα πεδίο του οποίου ο ενεργειακός πλούτος και η γεωστρατηγική θέση το καθιστούν «μήλον της έριδος» και αποτελούν πηγή συγκρούσεων, σφοδρών ανταγωνισμών αλλά και πρόσκαιρων λυκοφιλιών για την εκμετάλλευσή του.

***

Με την επίκληση της Ατζέντας της Θεσσαλονίκης - της Συνόδου Κορυφής δηλαδή που έλαβε χώρα το 2003 επί ελληνικής προεδρίας στην ΕΕ (κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ), η οποία συνοδεύτηκε από Διάσκεψη Κορυφής με τις ηγεσίες των βαλκανικών χωρών - η κυβέρνηση διαμηνύει στην ΕΕ την αποφασιστικότητά της να βάλει πλάτη στα σχέδια ενσωμάτωσης των βαλκανικών κρατών στην Ενωση, διείσδυσης σε αυτά των ευρωενωσιακών μονοπωλιακών ομίλων, προώθησης των ενεργειακών σχεδίων και των σχεδίων μετατροπής της περιοχής σε διαμετακομιστικό κέντρο.
Σχέδια που πάνε μαζί με το βάθεμα της στρατιωτικοποίησης της ΕΕ, ζήτημα που επίσης είχε απασχολήσει τη Σύνοδο της Θεσσαλονίκης, με αποφάσεις υπέρ της μετατροπής της σε μηχανισμό πολλαπλών επεμβάσεων. Τραγική ειρωνεία; Τότε οι «25» είχαν υιοθετήσει το κείμενο που παρουσιάστηκε από τον ύπατο εκπρόσωπο της ΕΕ για την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας, Χαβιέ Σολάνα, που λίγα χρόνια πριν, ως επικεφαλής του ΝΑΤΟ, αιματοκυλούσε τη Γιουγκοσλαβία, με τίτλο «Μια ασφαλής Ευρώπη σ' έναν καλύτερο κόσμο» και προσδιορίζει τη στρατηγική της ΕΕ για την «ασφάλεια». Θυμίζουμε ότι η Σύνοδος του 2003 επιβεβαίωσε το ενδιαφέρον της ΕΕ να αποτελέσουν οι περιοχές όπου σήμερα μαίνονται συγκρούσεις και πόλεμοι, όπως η Ουκρανία, η Μ. Ανατολή, η Β. Αφρική, νέα κερδοφόρα πεδία δράσης για τους επιχειρηματικούς της ομίλους, με διαδικασίες ανασυγκρότησής τους - «βιώσιμη οικονομία της αγοράς», «μεταρρύθμιση αμυντικών δομών και δομών ασφάλειας» κ.ά. - υποταγμένες και στην προοπτική ένταξής τους στη λυκοσυμμαχία. Προς επιτήρηση της πορείας αυτής, απεστάλησαν τότε στην ΠΓΔΜ και στη Βοσνία δυνάμεις του «ευρωστρατού».

Περιζήτητοι...

Την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ανέλαβε να διαφημίσει, για μια ακόμα φορά, ο υπουργός Εξωτερικών, Ν. Κοτζιάς, σε προχτεσινή του συνέντευξη, στον απόηχο και των πρόσφατων συναντήσεων που είχε στη Νέα Υόρκη, όπου, όπως είπε, αναδείχτηκε η «μεγάλη αναβάθμιση της Ελλάδας και της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής».
Προσπαθώντας να στοιχειοθετήσει αυτήν την «αναβάθμιση», χαρακτήρισε «μεγάλη διαφορά» το γεγονός ότι «μέχρι πριν από δύο χρόνια η Ελλάδα ζητούσε πάρα πολλά ραντεβού και συναντήσεις», ενώ φέτος δεν ζήτησε ούτε μια από τις συναντήσεις που έγιναν, «γιατί τα αιτήματα ήταν τριπλάσια από αυτά που μπορούσαμε να ικανοποιήσουμε».
Τι είναι όμως αυτό που κάνει τόσο «περιζήτητη» την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ; Τίποτα περισσότερο από τη βελτίωση του «επενδυτικού κλίματος», που εγγυάται η επιτάχυνση της αντιλαϊκής πολιτικής. Και ταυτόχρονα η επιδίωξη της κυβέρνησης να αναβαθμίσει το ρόλο της στην προώθηση των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και ΕΕ στην περιοχή, προκειμένου να υπηρετείται το συμφέρον και των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων, με τη μετατροπή της χώρας σε κόμβο Εμπορίου και Ενέργειας.
Αυτήν τη βαθύτερη εμπλοκή αποτυπώνουν η προσπάθεια για ανάληψη αναβαθμισμένων ρόλων σε στρατιωτικό επίπεδο σε όλη την ΝΑ Μεσόγειο, τα Βαλκάνια και τη Β. Αφρική, η πρόσκληση του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, η πρόσφατη ανανέωση της σύμβασης με τις ΗΠΑ για τη βάση της Σούδας, η «διαθεσιμότητα» για εμπλοκή ακόμα και σε πυρηνικά σχέδια, όπως δείχνουν οι πρόσφατες καταγγελίες για τη βάση στον Αραξο και η κάθε άλλο παρά καθησυχαστική «διάψευση» της κυβέρνησης.
Η επικίνδυνη για το λαό εμπλοκή αποτυπώνεται, επίσης, στα διάφορα περιφερειακά «σχήματα συνεργασίας» με άλλα καπιταλιστικά κράτη, που σε αντίθεση με τα όσα ισχυρίστηκε ο υπουργός περί σχημάτων «ισορροπίας γεωπολιτικών, γεωστρατηγικών στην περιοχή» και «ανάπτυξης προς όφελος του λαού μας οικονομικών σχέσεων», αποτελούν σχήματα προώθησης της ιμπεριαλιστικής «σταθερότητας», την οποία έχουν ανάγκη οι σχεδιασμοί των επιχειρηματικών ομίλων. Σχεδιασμοί που κάθε άλλο παρά εξασφαλίζουν σταθερότητα και ευημερία για τους λαούς, αλλά αντίθετα περιπλέκουν το κουβάρι των ανταγωνισμών, γεννάνε μεγάλους κινδύνους για γενίκευση του ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Επιπλέον, ο υπουργός και η κυβέρνηση ισχυρίζονται πως «αξιοποιούμε σε αυτήν την πολυδιάστατη εξωτερική μας πολιτική όλα τα προσόντα που έχει η χώρα», αλλά και ότι μια τέτοια πολιτική «αποτέλεσε μοχλό αναβάθμισης της χώρας, του γεωπολιτικού και γεωστρατηγικού της ρόλου και ενίσχυσης σε όλους τους τομείς».
Παραδέχονται, δηλαδή, ότι η προσπάθεια αυτή της κυβέρνησης, να γίνει «σημαιοφόρος» των σχεδίων ΕΕ - ΗΠΑ και ΝΑΤΟ στην περιοχή, αξιοποιώντας όλα τα «προσόντα», όπως τη γεωγραφική της θέση και τη συμμετοχή της στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις ΕΕ και ΝΑΤΟ, πηγαίνει χέρι - χέρι με τους άλλους «υψηλούς στόχους» του κεφαλαίου: Τα επιχειρηματικά σχέδια, την προσπάθεια για προσέλκυση «επενδυτών» στην εγχώρια καπιταλιστική οικονομία, τον «στρατηγικό» για την ανάκαμψη του κεφαλαίου στόχο της μετατροπής της χώρας σε «πύλη εισόδου» Ενέργειας και εμπορευμάτων προς την ΕΕ.
Στόχοι που «συναντούν» τους αντίστοιχους των ΗΠΑ, όπως επανειλημμένως έχει κάνει σαφές ο Αμερικανός πρέσβης Πάιατ, που δεν παραλείπει με κάθε ευκαιρία να τονίσει ότι οι ΗΠΑ βλέπουν την Ελλάδα ως «πυλώνα» της στρατηγικής τους στην περιοχή, στο κέντρο του «τριγώνου» Μ. Ανατολής, Β. Αφρικής και Βαλκανίων, όπου έχουν βγει για τα καλά τα «μαχαίρια» με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, τη Ρωσία, την Κίνα κ.τ.λ.
Με μια τέτοια πολιτική για λογαριασμό του κεφαλαίου και με «έργο» που θα... ζήλευαν όλες οι κυβερνήσεις, δεν είναι τυχαίο ότι οι ΣΥΡΙΖΑίοι είναι «περιζήτητοι» στις βρώμικες δουλειές του κεφαλαίου. Ο λαός, όμως, δεν έχει τίποτα να περιμένει από αυτού του είδους την «αναβάθμιση». Αντίθετα, χρειάζεται να δυναμώσει την πάλη του ενάντια στην εμπλοκή που γεννά τεράστιους κινδύνους, στοχεύοντας την «καρδιά» του προβλήματος, τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις ΕΕ και ΝΑΤΟ, την εξουσία του κεφαλαίου που την επιβάλλει για τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων.