Ή ταν ή επί τας

Ή ταν ή επί τας 
Ο κύρκος είχε πιάσει πολύ καλά την ουσία του πράγματος, όταν είχε μιλήσει για το μακεδονικό και τα συλλαλητήρια των σκοπιανοφάγων στη συμβασιλεύουσα, που γιόρταζε πέρυσι τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της: είμαστε εδώ όλοι οι έλληνες πλην λακεδαιμονίων. 
Ποιοι είναι όμως αυτοί οι (λακέ)δαιμόνιοι, που πολεμάνε με τη γενναιότητα των 300 (χωρίς τον λεωνίδα που λάκισε) τους λακέδες της αστικής τάξης και στοιχειώνουν σα δαίμονες τον ύπνο της;

Οι σύγχρονοι λακεδαιμόνιοι είναι οργανωμένοι σε (κ)οβες που θυμίζουν τις ωβές των αρχαίων σπαρτιατικών φυλών. Σκληραγωγήθηκαν στο βουνό και το αντάρτικο, όπου τρέφονταν με μέλανα ζωμό και ξεδιψούσαν από το πηγάδι του μελιγαλά – εκεί όπου ξεκίνησαν παλιότερα οι μεσσηνιακοί πόλεμοι.


Αρνήθηκαν να υπογράψουν δήλωση μετανοίας και να δώσουν γη και νερό στους πέρσες φονιάδες των λαών. Κι οι νεότερες γενιές εμπνέονταν από το παράδειγμά τους κι υπόσχονταν πως «μια μέρα εμείς θα γίνουμε πολύ καλύτεροι σας», άλλο αν δεν κατάφεραν τελικά να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.

Οι λακεδαιμόνιοι παλεύουν ενάντια στη σύγχρονη αχαϊκή συμπολιτεία, που κάποιοι θέλουν να την πλασάρουν ως τον «καλό ιμπεριαλιστή» της εποχής, ενώ ένα βιβλίο ιστορίας του δημοτικού καλούσε τους μαθητές να κάνουν «αυθόρμητους συνειρμούς» με την εε και τις πόλεις κράτη που ενώνονταν σε κάτι ευρύτερο. 
Τα (πιο) παλιά ένδοξα χρόνια οι σπαρτιάτες πολέμησαν ενάντια στη νατοϊκή αθηναϊκή συμμαχία που είχε ανεξάντλητους πόρους από το θησαυροφυλάκιο της δήλου (απέναντι απ’ τη μύκονο, το σύμβολο της σύγχρονης αυτοκρατορίας του life style) κι έκανε κατ’ επανάληψη ωμές στρατιωτικές επεμβάσεις στις εσωτερικές υποθέσεις των «συμμάχων» της, τάχα για να τους προστατέψει. 

Όταν ο αντίπαλος επιχείρησε ευθεία επίθεση με τα όπλα εναντίον της σπάρτης, οι λακεδαιμόνιοι πολέμησαν ηρωικά και τους κατανίκησαν. Ηττήθηκαν όμως δια της πλαγίας οδού, όταν παρήκμασαν και διαβρώθηκαν εκ των έσω, από τους σύγχρονους εφιάλτες που βρέθηκαν στην ηγεσία και έγιναν ριψάσπιδες. Και έτσι αυτοί που τρέφονταν με ζωμό και πάλευαν τίμια για να κερδίσουν το ψωμί τους και να κάνουν τη ζωή τους καλύτερη, βρέθηκαν να σχηματίζουν ουρές έξω από τα μακ ντόναλντς που άνοιξαν στην πόλη τους για να πάρουν μια πρόγευση της φτώχιας και της βαρβαρότητας που τους περίμενε, από τους πέρσες δανειστές τους.

Οι νικητές που γράφουν την ιστορία, διαδίδουν τον ψευδή αστικό μύθο για τον καιάδα, όπου οι κομμουνιστές πετούσαν τάχα τους οπορτουνιστές και τους αντιφρονούντες για να παραμείνουν τα υγιή στοιχεία στις γραμμές του κόμματος. 
Ο «λαμπρός» χολιγουντιανός πολιτισμός της νατοϊκής συμμαχίας κρατούσε για τον εαυτό του το προφίλ του «ράμπο μαχητή της δημοκρατίας», μολονότι είχε μια κοινωνία με (μισθωτούς) δούλους και τη γυναίκα κλεισμένη στο σπίτι, σε πλήρη αντίθεση με την «βάρβαρη και καθυστερημένη» σοβιετία. Με τη δύναμη της προπαγάνδας έκανε λόγο για κομμουνισμό του στρατώνα και μια χώρα που την περιέγραφε σαν ένα απέραντο στρατόπεδο, όπου όλοι οι κάτοικοι έμοιαζαν είτε με τον πρωτόγονο ιβάν ντράγκο από το ρόκι 4, είτε με τους ένστολους αξιωματικούς που έβλεπαν από τις πρώτες σειρές τον πυγμαχικό αγώνα. Ενώ αμέσως μετά το τέλος του ψυχρού πελοποννησιακού πολέμου αναρωτιόταν αθώα τι κατακτήσεις άφησε πίσω του ο πρωτόγονος κοινοτισμός του σπαρτιατικού σοσιαλισμού και γιατί δεν τον υπερασπίστηκε κανείς, όταν έπεφτε, αφού ήταν τόσο σπουδαίος.

Έκτοτε στο στρατόπεδο των λακεδαιμονίων επικρατεί ομφαλοσκόπηση (στους δελφούς) και ψάχνουν να βρουν μαζί με την πυθία τους λόγους της ήττας, για να βγουν τα απαραίτητα διδάγματα. Κάποιοι λένε ότι χάσαμε επειδή παραβιάσαμε τις βασικές αρχές του λυκούργου, όπως τις είχε περιγράψει στο πρόγραμμα της γκότα, την υποδιαίρεση Ι (καθώς βγάζαμε περισσότερους πολεμιστές και λιγότερους φιλοσόφους) και την βασική νομοτέλεια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης που λέει «το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν» και ότι το απόλυτο κριτήριο της θεωρίας δεν είναι οι φλύαρες αμπελοφιλοσοφίες, αλλά η πράξη.

Κάποιοι άλλοι λένε το ίδιο πράγμα από την ανάποδη. Ότι δηλ γίναμε φλύαροι στην αυταρέσκεια και τους μεταξύ μας επαίνους, αλλά λακωνικοί στην αυτοκριτική και στη φιλοσοφία που δεν ξεπέφτει στο επίπεδο μιας εκ των υστέρων απολογητικής των πεπραγμένων, αλλά εξετάζει τα πράγματα ως έχουν. Και κάποιοι άλλοι λένε ότι τα εγχειρήματά μας ήταν κατά βάση ουτοπικά, σαν του κλεομένη και του άγη, και πως είναι αδύνατον να οικοδομήσεις μια κοινωνία χωρίς φυλές και γένη σε μία πόλη-κράτος.

Τι ακριβώς έκαναν ο άγης κι ο κλεομένης; Η κε του μπλοκ παραπέμπει το σφο αναγνώστη σε τρεις πολύ κατατοπιστικές και ενδιαφέρουσες αναρτήσεις (1, 2, 3) του παλιού red blogger σφου φάντασμα (που, μην ανησυχείς βιργινία, μια χαρά είναι), τις οποίες θεωρεί και σα βάση, για να προβεί στους παρακάτω συνειρμούς, υπό τη μορφή διακριτών σημείων.

-Η σπάρτη ήταν μια κλειστή κοινωνία, που δε δρούσε με βάση το οικονομικό συμφέρον.
Ο άγης κι ο κλεομένης επιχείρησαν την πλήρη κατάργηση της δουλείας κι οι σπαρτιάτες της εποχής τους ήταν οι τελευταίοι ελεύθεροι άνθρωποι της αρχαιότητας. Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι οι σύγχρονοι λακεδαιμόνιοι της σοβιετικής ένωσης δε θα είναι οι τελευταίοι ελεύθεροι πολίτες της ανθρωπότητας.

-Ο άγης είχε τις πασιφιστικές αυταπάτες του αλιέντε και είχε τραγική κατάληξη. Αλλά αυτή η πικρή αλήθεια της «unidad popular» ήταν ένα πολύτιμο μάθημα τακτικής για τον κλεομένη, σχετικά με την διαλεκτική σκοπού-μέσου. Στην απολογία του πάντως ο άγης κατάφερε να μετατραπεί σε κατήγορος των κατηγόρων του, όπως έκανε πολλά χρόνια αργότερα και ο μπελογιάννης, από τη γειτονική ηλεία.

Όλες αυτές οι αναλογίες κι οι παραλληλισμοί βέβαια έχουν μια ακαταμάχητη αντιδιαλεκτική γοητεία χωρίς ωστόσο κάποια επιστημονική αξία. Οι φυλές κι οι τάξεις εκείνης της εποχής δε θα μπορούσαν ποτέ να χτίσουν στις δοσμένες συνθήκες μια αταξική κοινωνία, χωρίς θεσμούς και γένη· πόσο μάλλον με μια επανάσταση από τα πάνω, χωρίς την αυτενέργεια των μαζών –όπως έγινε στην περίπτωση της σπάρτης.

Η ιστορία εξάλλου δε γράφεται με τα αν (πχ, αν οι σοβιετικοί είχαν το φυσικό αέριο…). Γράφεται από τους ισχυρούς, που δεν τους συμφέρει προφανώς να διδάσκουν στα σχολεία την ιστορία του άγη και του κλεομένη, που ήταν προοδευτικοί για τα δεδομένα της εποχής, όχι μόνο της δικής τους, αλλά ακόμα και της δικής μας, με τη (μισθωτή) σκλαβιά και τον εργασιακό μεσαίωνα που έχει καθηλώσει την ανθρωπότητα στο σκοτάδι της βαρβαρότητας, όσο δεν επιλέγει την πάλη για το σοσιαλισμό.

Ο επίλογος περιλαμβάνει μια αρχαία σοβιετική επιγραφή, που είχε σωθεί από την πλημμύρα στον περισσό κι αναγράφει: ω ξειν αγγέλειν λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι (ου) πειθόμενοι. Που θα πει: ξένε να πεις στους λακεδαιμόνιους, ότι είμαστε εδώ θαμμένοι, επειδή δεν υπακούσαμε στους νόμους και τις εντολές τους. Και αυτό το πληρώσαμε ακριβά. Τίποτα όμως δεν πάει χαμένο, στην χαμένη μας ζωή. Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη, ή από ζωή, ή από θάνατο.
Θα φροντίσουν για αυτό οι λακεδαιμόνιοι..

Υστερόγραφο

 Και μία ακόμα, γιατί εσείς το ζητήσατε...



 Προβοκάτσια από Μπρεζνιεφικό απολίθωμα

Ή ταν ή επί τας

Ή ταν ή επί τας 
Ο κύρκος είχε πιάσει πολύ καλά την ουσία του πράγματος, όταν είχε μιλήσει για το μακεδονικό και τα συλλαλητήρια των σκοπιανοφάγων στη συμβασιλεύουσα, που γιόρταζε πέρυσι τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της: είμαστε εδώ όλοι οι έλληνες πλην λακεδαιμονίων. 
Ποιοι είναι όμως αυτοί οι (λακέ)δαιμόνιοι, που πολεμάνε με τη γενναιότητα των 300 (χωρίς τον λεωνίδα που λάκισε) τους λακέδες της αστικής τάξης και στοιχειώνουν σα δαίμονες τον ύπνο της;

Οι σύγχρονοι λακεδαιμόνιοι είναι οργανωμένοι σε (κ)οβες που θυμίζουν τις ωβές των αρχαίων σπαρτιατικών φυλών. Σκληραγωγήθηκαν στο βουνό και το αντάρτικο, όπου τρέφονταν με μέλανα ζωμό και ξεδιψούσαν από το πηγάδι του μελιγαλά – εκεί όπου ξεκίνησαν παλιότερα οι μεσσηνιακοί πόλεμοι.


Αρνήθηκαν να υπογράψουν δήλωση μετανοίας και να δώσουν γη και νερό στους πέρσες φονιάδες των λαών. Κι οι νεότερες γενιές εμπνέονταν από το παράδειγμά τους κι υπόσχονταν πως «μια μέρα εμείς θα γίνουμε πολύ καλύτεροι σας», άλλο αν δεν κατάφεραν τελικά να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.

Οι λακεδαιμόνιοι παλεύουν ενάντια στη σύγχρονη αχαϊκή συμπολιτεία, που κάποιοι θέλουν να την πλασάρουν ως τον «καλό ιμπεριαλιστή» της εποχής, ενώ ένα βιβλίο ιστορίας του δημοτικού καλούσε τους μαθητές να κάνουν «αυθόρμητους συνειρμούς» με την εε και τις πόλεις κράτη που ενώνονταν σε κάτι ευρύτερο. 
Τα (πιο) παλιά ένδοξα χρόνια οι σπαρτιάτες πολέμησαν ενάντια στη νατοϊκή αθηναϊκή συμμαχία που είχε ανεξάντλητους πόρους από το θησαυροφυλάκιο της δήλου (απέναντι απ’ τη μύκονο, το σύμβολο της σύγχρονης αυτοκρατορίας του life style) κι έκανε κατ’ επανάληψη ωμές στρατιωτικές επεμβάσεις στις εσωτερικές υποθέσεις των «συμμάχων» της, τάχα για να τους προστατέψει. 

Όταν ο αντίπαλος επιχείρησε ευθεία επίθεση με τα όπλα εναντίον της σπάρτης, οι λακεδαιμόνιοι πολέμησαν ηρωικά και τους κατανίκησαν. Ηττήθηκαν όμως δια της πλαγίας οδού, όταν παρήκμασαν και διαβρώθηκαν εκ των έσω, από τους σύγχρονους εφιάλτες που βρέθηκαν στην ηγεσία και έγιναν ριψάσπιδες. Και έτσι αυτοί που τρέφονταν με ζωμό και πάλευαν τίμια για να κερδίσουν το ψωμί τους και να κάνουν τη ζωή τους καλύτερη, βρέθηκαν να σχηματίζουν ουρές έξω από τα μακ ντόναλντς που άνοιξαν στην πόλη τους για να πάρουν μια πρόγευση της φτώχιας και της βαρβαρότητας που τους περίμενε, από τους πέρσες δανειστές τους.

Οι νικητές που γράφουν την ιστορία, διαδίδουν τον ψευδή αστικό μύθο για τον καιάδα, όπου οι κομμουνιστές πετούσαν τάχα τους οπορτουνιστές και τους αντιφρονούντες για να παραμείνουν τα υγιή στοιχεία στις γραμμές του κόμματος. 
Ο «λαμπρός» χολιγουντιανός πολιτισμός της νατοϊκής συμμαχίας κρατούσε για τον εαυτό του το προφίλ του «ράμπο μαχητή της δημοκρατίας», μολονότι είχε μια κοινωνία με (μισθωτούς) δούλους και τη γυναίκα κλεισμένη στο σπίτι, σε πλήρη αντίθεση με την «βάρβαρη και καθυστερημένη» σοβιετία. Με τη δύναμη της προπαγάνδας έκανε λόγο για κομμουνισμό του στρατώνα και μια χώρα που την περιέγραφε σαν ένα απέραντο στρατόπεδο, όπου όλοι οι κάτοικοι έμοιαζαν είτε με τον πρωτόγονο ιβάν ντράγκο από το ρόκι 4, είτε με τους ένστολους αξιωματικούς που έβλεπαν από τις πρώτες σειρές τον πυγμαχικό αγώνα. Ενώ αμέσως μετά το τέλος του ψυχρού πελοποννησιακού πολέμου αναρωτιόταν αθώα τι κατακτήσεις άφησε πίσω του ο πρωτόγονος κοινοτισμός του σπαρτιατικού σοσιαλισμού και γιατί δεν τον υπερασπίστηκε κανείς, όταν έπεφτε, αφού ήταν τόσο σπουδαίος.

Έκτοτε στο στρατόπεδο των λακεδαιμονίων επικρατεί ομφαλοσκόπηση (στους δελφούς) και ψάχνουν να βρουν μαζί με την πυθία τους λόγους της ήττας, για να βγουν τα απαραίτητα διδάγματα. Κάποιοι λένε ότι χάσαμε επειδή παραβιάσαμε τις βασικές αρχές του λυκούργου, όπως τις είχε περιγράψει στο πρόγραμμα της γκότα, την υποδιαίρεση Ι (καθώς βγάζαμε περισσότερους πολεμιστές και λιγότερους φιλοσόφους) και την βασική νομοτέλεια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης που λέει «το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν» και ότι το απόλυτο κριτήριο της θεωρίας δεν είναι οι φλύαρες αμπελοφιλοσοφίες, αλλά η πράξη.

Κάποιοι άλλοι λένε το ίδιο πράγμα από την ανάποδη. Ότι δηλ γίναμε φλύαροι στην αυταρέσκεια και τους μεταξύ μας επαίνους, αλλά λακωνικοί στην αυτοκριτική και στη φιλοσοφία που δεν ξεπέφτει στο επίπεδο μιας εκ των υστέρων απολογητικής των πεπραγμένων, αλλά εξετάζει τα πράγματα ως έχουν. Και κάποιοι άλλοι λένε ότι τα εγχειρήματά μας ήταν κατά βάση ουτοπικά, σαν του κλεομένη και του άγη, και πως είναι αδύνατον να οικοδομήσεις μια κοινωνία χωρίς φυλές και γένη σε μία πόλη-κράτος.

Τι ακριβώς έκαναν ο άγης κι ο κλεομένης; Η κε του μπλοκ παραπέμπει το σφο αναγνώστη σε τρεις πολύ κατατοπιστικές και ενδιαφέρουσες αναρτήσεις (1, 2, 3) του παλιού red blogger σφου φάντασμα (που, μην ανησυχείς βιργινία, μια χαρά είναι), τις οποίες θεωρεί και σα βάση, για να προβεί στους παρακάτω συνειρμούς, υπό τη μορφή διακριτών σημείων.

-Η σπάρτη ήταν μια κλειστή κοινωνία, που δε δρούσε με βάση το οικονομικό συμφέρον.
Ο άγης κι ο κλεομένης επιχείρησαν την πλήρη κατάργηση της δουλείας κι οι σπαρτιάτες της εποχής τους ήταν οι τελευταίοι ελεύθεροι άνθρωποι της αρχαιότητας. Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι οι σύγχρονοι λακεδαιμόνιοι της σοβιετικής ένωσης δε θα είναι οι τελευταίοι ελεύθεροι πολίτες της ανθρωπότητας.

-Ο άγης είχε τις πασιφιστικές αυταπάτες του αλιέντε και είχε τραγική κατάληξη. Αλλά αυτή η πικρή αλήθεια της «unidad popular» ήταν ένα πολύτιμο μάθημα τακτικής για τον κλεομένη, σχετικά με την διαλεκτική σκοπού-μέσου. Στην απολογία του πάντως ο άγης κατάφερε να μετατραπεί σε κατήγορος των κατηγόρων του, όπως έκανε πολλά χρόνια αργότερα και ο μπελογιάννης, από τη γειτονική ηλεία.

Όλες αυτές οι αναλογίες κι οι παραλληλισμοί βέβαια έχουν μια ακαταμάχητη αντιδιαλεκτική γοητεία χωρίς ωστόσο κάποια επιστημονική αξία. Οι φυλές κι οι τάξεις εκείνης της εποχής δε θα μπορούσαν ποτέ να χτίσουν στις δοσμένες συνθήκες μια αταξική κοινωνία, χωρίς θεσμούς και γένη· πόσο μάλλον με μια επανάσταση από τα πάνω, χωρίς την αυτενέργεια των μαζών –όπως έγινε στην περίπτωση της σπάρτης.

Η ιστορία εξάλλου δε γράφεται με τα αν (πχ, αν οι σοβιετικοί είχαν το φυσικό αέριο…). Γράφεται από τους ισχυρούς, που δεν τους συμφέρει προφανώς να διδάσκουν στα σχολεία την ιστορία του άγη και του κλεομένη, που ήταν προοδευτικοί για τα δεδομένα της εποχής, όχι μόνο της δικής τους, αλλά ακόμα και της δικής μας, με τη (μισθωτή) σκλαβιά και τον εργασιακό μεσαίωνα που έχει καθηλώσει την ανθρωπότητα στο σκοτάδι της βαρβαρότητας, όσο δεν επιλέγει την πάλη για το σοσιαλισμό.

Ο επίλογος περιλαμβάνει μια αρχαία σοβιετική επιγραφή, που είχε σωθεί από την πλημμύρα στον περισσό κι αναγράφει: ω ξειν αγγέλειν λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι (ου) πειθόμενοι. Που θα πει: ξένε να πεις στους λακεδαιμόνιους, ότι είμαστε εδώ θαμμένοι, επειδή δεν υπακούσαμε στους νόμους και τις εντολές τους. Και αυτό το πληρώσαμε ακριβά. Τίποτα όμως δεν πάει χαμένο, στην χαμένη μας ζωή. Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη, ή από ζωή, ή από θάνατο.
Θα φροντίσουν για αυτό οι λακεδαιμόνιοι..

Υστερόγραφο

 Και μία ακόμα, γιατί εσείς το ζητήσατε...



 Προβοκάτσια από Μπρεζνιεφικό απολίθωμα

Έγκλημα

Έγκλημα - ΕΛΛΗΝΟΦΡΕΝΕΙΑ on the net γράφει ο Θύμιος Καλαμούκης.

Την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στον χώρο της υγείας, μετά τις παρεμβάσεις και τις επιταγές των μνημονίων περιγράφει αναλυτικά η επιστολή της γιατρού Ελένης Γεωργιάδου, από την Σκύρο. Μια επιστολή κόλαφος για όσους έχουν διατελέσει υπουργοί υγείας τα τελευταία 3 χρόνια. Μια επιστολή κατηγορητήριο, τμήμα της δικογραφίας, στις μελλοντικές δίκες που θα στηθούν για να καταδικαστούν οι ένοχοι. Στην καλύτερη περίπτωση. Μια επιστολή για την ντροπή και το αίσχος που δημιούργησαν, αυτοί που τώρα εμφανίζονται και πάλι ως σωτήρες. Ακολουθούν εκτενή αποσπάσματα αυτής της επιστολής. (οι υπογραμμίσεις δικές μας). «Ονομάζομαι Ελένη Γεωργιάδου, είμαι ειδικός παθολόγος στη νήσο Σκύρο. Πρόκειται για νησί 4000 κατοίκων που το καλοκαίρι υποδέχεται πάνω από 30000. Υπάρχει ένα Πολυδύναμο Περιφερειακό Ιατρείο (όχι Κέντρο Υγείας). Το κλιμάκιο ιατρών της Πολεμικής Αεροπορίας από το 251 ΓΝΑ που ερχόταν για μια εβδομάδα το χρόνο στο νησί, σταμάτησε προ 2ετίας την πολύτιμη προσφορά του (πιθανώς λόγω οικονομικών περικοπών). Το σύστημα που όπως έλεγε ο Κος Λοβέρδος θα βάλει τάξη στην υπερσυνταγογράφηση και στη σπατάλη του ΕΟΠΥΥ και θα βοηθήσει ασφαλισμένους, ιατρούς, φαρμακοποιούς, ήταν η μεγαλύτερη ΑΠΑΤΗ που έγινε ποτέ στο χώρο της υγείας και ο υπέρτατος εξευτελισμός τόσο των ασθενών, όσο και του ιατρικού κλάδου. Βάλατε μία από τις μεγαλύτερες επιστήμες, την Ιατρική, σ’ένα απύθμενο καζάνι γραφειοκρατίας και αποσυντονίσατε τον εγκέφαλό μας από τον αληθινό σκοπό του: τη σωτηρία του ανθρώπινου σώματος, την εμψύχωση και την συμπαράσταση στον ψυχικό πόνο του συνανθρώπου μας.  Μετατρέψατε μία 5λεπτη απασχόληση (ιατρού – ασθενούς) σε πολύωρη, πολυήμερη ταλαιπωρία, πολλές φορές άκαρπη. Από τα ξημερώματα μαζεύεται ο κόσμος έξω από τα ιατρεία για να πάρει σειρά για τα φάρμακά του (ιδίως μετά τις λήξεις των επαναλαμβανόμενων απεργιών των φαρμακοποιών). Δυστυχώς όμως δεν μπορούμε να τους εξυπηρετήσουμε, διότι μόλις το σύστημα ανοίγει, πέφτει από υπερφόρτιση. Οι ασθενείς γίνονται έξαλλοι, οι γιατροί χάνουν την υπομονή τους και μέχρι το μεσημέρι εγκαθιστούμε ξανά και ξανά κωδικούς και μπες – βγες σε μια ταλαιπωρία ανείπωτη πέρα από κάθε όριο και τρόπο περιγραφής. Πώς να εξετάσουμε τον ασθενή και να είμαστε ευγενείς, υπομονετικοί, θεραπευτές και συμπαραστάτες, όταν η συνταγογράφηση έχει μετατραπεί σε επείγον και οι ασθενείς μας χτυπούν τις πόρτες και μας απειλούν με απίστευτες λεκτικές εκφράσεις, νομίζοντας ότι εμείς δεν θέλουμε να τους εξυπηρετήσουμε. Οι ίδιοι ασθενείς επί 3-4 ημέρες επανέρχονται με ΤΑΧΙ, καρότσες αγροτικών, λεωφορεία και συνοδεία μπαστουνιών και να τους εξηγείς ότι: Λυπάμαι! Δεν δουλεύει πάλι το σύστημα, ή κάτσε μέχρι τις 6 το απόγευμα (διότι ίσως το μεσημέρι αποφορτιστεί). Σας υπενθυμίζω ότι στο νησί υπάρχουν δύο υπολογιστές, ο δικός μου και ένας του περιφερειακού ιατρείου. Κι αν τύχει και δουλέψει αυτή η απάτη, χρειάζεται 30 – 40 λεπτά, σε περίπτωση 2 ή 3 συνταγών, με συνοδά παραπεμπτικά εργαστηριακών εξετάσεων, μετά την αναγραφή τους, όπως παλιά, και στο βιβλιάριο, την καταχώρηση στο βιβλίο εισερχομένων και χειρόγραφη απόδειξη για εισόδημα από 5 έως 10 ευρώ. Διότι εμείς οι μη συμβεβλημένοι αλλά πιστοποιημένοι ιατροί στο e-syntagografisi απλήρωτοι από το 2010, από το αναξιόπιστο κράτος παίρνουμε από 5 έως 10 ευρώ για συνταγές – παραπεμπτικά. Αλλά ακόμα και αυτά τα λίγα χρήματα δεν μας αφήνετε να τα εισπράξουμε εφόσον διώχνουμε τον κόσμο, ο οποίος έρχεται τις περισσότερες φορές για συνταγογράφηση και όχι για εξέταση. Είναι εξαθλιωμένος και φτωχός. Και ρωτάει: -       Γιατρέ θα μου πάρεις την πίεση; -       Ευχαρίστως. -       Θα μου πάρεις και ένα σάκχαρο; -       Ευχαρίστως. -       Να κάνω και μια ερώτηση; -       Ευχαρίστως -       Τι είναι ο πόνος που νιώθω στο στήθος και με χτυπάει στην πλάτη; Ο γιατρός χλομιάζει. Κάνει πλήρη εξέταση με καρδιογράφημα και διαπιστώνει οξύ έμφραγμα μυοκαρδίου και πασχίζει για την διακομιδή του με 10 μποφόρ στο Αιγαίο. Και φυσικά δεν θα ζητήσουμε το αρχικό 5ευρω σε τέτοιες επείγουσες καταστάσεις. Και ο κόσμος το αναγνωρίζει και επανέρχεται με 5 αυγά, λίγο λάδι ή λίγα χόρτα που μάζεψε ο εμφραγματίας για να ευχαριστήσει τον γιατρό του, ή κάποιος άλλος για να εξεταστεί άνευ χρημάτων. Εσείς όμως ζητάτε λεπτομερή καταγραφή εισοδημάτων. Άρα εμείς πρέπει να καταγράφουμε στις αποδείξεις 5 αυγά, λίγα χόρτα ή 1kg ντομάτες; … Μας υποχρεώσατε (μέσω ΦΕΚ) να ελέγχουμε τις ασφάλειες των ασθενών για να συνταγογραφήσουμε ή να εξετάσουμε. Που ζείτε; Τουλάχιστον το 30% των ασθενών μας είναι με ληγμένες ημερομηνίες – απλήρωτες ασφάλειες ΟΑΕΕ, ΙΚΑ, ΟΓΑ. Δεν δικαιούνται ούτε εμβόλια για τα παιδιά τους. Κι αν είσαι για νοσηλεία τότε στην διακομιδή σου τραγούδα: «Αν ήμουν πλούσιος». Διότι εξερχόμενος από τη νοσηλεία για χολοκυστεκτομή ο μόλις απολυμένος υπάλληλος ή κατεστραμμένος ελευθεροεπαγγελματίας θα πληρώσει τιμολόγιο στο γραφείο κίνησης και πιθανώς θα χρειαστεί έρανο για να πάρει εξιτήριο. Τόσα χρόνια πλήρωνε κανονικά τις εισφορές του. Τώρα που περνάει δύσκολες ώρες δεν του δώσατε ούτε καν περίοδο χάριτος ώστε να μπορεί να δικαιούται έστω για ένα εύλογο διάστημα τα φάρμακά του. Εμείς οι ιατροί υποκύψαμε και γίναμε ελεγκτές του κράτους. ΚΑΚΩΣ. Είμαστε υπεύθυνοι για την υγεία και τη ζωή του. Εσείς είστε όμως υπεύθυνοι του θανάτου του (αν συμβεί) διότι βάση νόμου δεν επιτρέπεται να συνταγογραφήσουμε στο βιβλιάριο τα φάρμακα που χρειάζεται. Δημιουργήσατε τον ΕΟΠΥΥ, διαχωρίσατε φάρμακα υψηλού κόστους με απαραίτητη την μετάβαση μηνιαίως των ασθενών στην Αθήνα, στα κεντρικά του ΕΟΠΥΥ. Ποιας κατηγορίας ασθενών; Των ογκολογικών περιστατικών με οστικές μεταστάσεις, των νεφροπαθών, των αναπήρων από ρευματικά νοσήματα; Και σας περιφρόνησαν! Μην φοβάστε! Αποφάσισαν να πεθάνουν στη γη που γεννήθηκαν. Δεν μπορούν να πηγαινοέρχονται ανήμποροι σωματικά και ψυχικά στα φαρμακεία του ΕΟΠΥΥ στην Αθήνα κι έτσι μπορείτε να περηφανεύεστε για την μείωση του φαρμακευτικού κόστους. «Φεύγουν» καρκινοπαθείς στα χέρια μας ο ένας μετά τον άλλο αλλά τουλάχιστον περήφανοι διδάσκοντάς μας μαθήματα ζωής και αξιοπρέπειας. Προ μηνών αναρτήσατε στον ΕΟΠΥΥ ότι οι μη συμβεβλημένοι ιατροί δεν μπορούν να γράφουν πάνω από δύο συνταγές τον μήνα ανά ασθενή. Συνοδεύεται μάλιστα και από ποινικές ρήτρες. Δηλαδή αν παίρνει 7 φάρμακα ή 8 θα γυρίζει την Αθήνα ή τα νησιά να βρεί τις αντίστοιχες ειδικότητες για συνταγογράφηση. Είναι ντροπή κύριοι, διότι ο οποιοσδήποτε καταλαβαίνει ότι μας τιμωρείτε επειδή δεν δεχτήκαμε να συμβληθούμε με το υπέροχο δημιούργημά σας, τον ΕΟΠΥΥ. Γιατί οι συμβεβλημένοι μπορούν να γράφουν 10 συνταγές; Η ιατρική μας δεοντολογία δεν το επιτρέπει αυτό το βασανιστήριο στο συνάνθρωπό μας. Και τέλος. Σταματήστε την ιστορία με τα γενόσημα που μπερδέψατε τα εγκεφαλικά μας κύτταρα, τόσο των γιατρών αλλά κυρίως των ηλικιωμένων ασθενών μας. Έως τώρα γνώριζαν ότι το χάπι τους ήταν το κίτρινο χαπάκι με το ροζ κουτάκι κι εδώ και λίγο καιρό ένα μήνα είναι μπλε, τον άλλο κόκκινο και τον άλλο μαύρο. Διότι δεν λάβατε υπόψη σας ότι το 20% περίπου των ελλήνων είναι αναλφάβητοι. Κι αν τόσο πολύ σας ένοιαζε το φθηνότερο και καλύτερο φάρμακο ας επιβάλατε νόμο ώστε να έχουμε μόνο ελληνικά γενόσημα ώστε να αναπτυχθεί τουλάχιστον η ελληνική φαρμακοβιομηχανία και όχι το φθηνότερο πακιστανικό, μπαγκλαντέζικο, ινδικό που δεν γνωρίζουμε εάν υπάρχει εκεί αντίστοιχος ΕΟΦ και πως λειτουργεί. Διότι αν υπήρχε δεν θα βρισκόταν θραύσματα γυαλιού στα φάρμακα αυτών των χωρών όπως ανακοινώθηκε πρόσφατα από τα ΜΜΕ. Αποφασίσατε να κάνετε την Ελλάδα ένα μεγάλο αυτοματοποιημένο Memorial. Συγνώμη κύριοι! Μιλάμε για την ίδια χώρα; Την Ελλάδα; Και κάτω από την επήρεια ποιου παράγοντα αποφασίσατε; Πανικού, πίεσης ή ουσιών; Αν έγινε από άγνοια ή αμέλεια σας κατανοούμε και σας συγχωρούμε. Διότι ανθρώπινος νους δεν χωράει αυτό που ζούμε εξαιτίας σας.             ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ ΣΑΣ!!! Ευχαριστώ θερμά για την υπομονή σας.»

Επίθεση με στιλέτο από χρυσαυγίτη - οι αστυνομικοί απλώς κοιτούσαν

Καταγγελία: Επίθεση με στιλέτο από χρυσαυγίτη - οι αστυνομικοί απλώς κοιτούσαν 

Καταγγελία που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Δρομογράφου:
Την αναδημοσιεύουμε από τη σελίδα του Δρομογράφου: 

«Καταγγελία απο φίλη:

Επίθεση με στιλέτο πεταλούδα από χρυσαυγίτη δέχτηκε χτες ο αδελφός μου στην Υμηττού. Οι ψυχοπαθείς παρήλαυναν με το γνωστό, χαριτωμένο στυλ τους, ενώ ο αδελφός μου βρισκόταν μέσα σε ένα μαγαζί. Τη στιγμή που περνούσαν μπροστά από το μαγαζί, βγήκε έξω και τους φώναξε "ντροπή σας φασίστες" ενώ από τα μπαλκόνια ακούστηκαν και μερικές –λιγοστές- γυναίκες κυρίως, να τους φωνάζουν "φύγετε φασίστες από εδώ, έξω οι φασίστες από την Καισαριανή" κλπ.


Η (π)ορδή πέρασε από μπροστά του αγριοκοιτάζοντάς τον, και αιφνιδιαστικά, ένας απ' αυτούς ξέκοψε, τον πλησίασε φωνάζοντας "κομμούνι θα πεθάνεις" και βγάζοντας από το μπατζάκι του ένα στιλέτο, τον στρίμωξε στον τοίχο. Οι θαμώνες άρχισαν να φωνάζουν (αλλά δεν πλησίασαν….) και την τελευταία στιγμή, ένας άλλος χρυσαυγίτης, τον άρπαξε και τον απομάκρυνε.


Την παρέλαση ακολουθούσε ομάδα αστυνομικών. Όταν ο αδελφός μου στράφηκε σ' αυτούς λέγοντάς "καλά, δεν είδατε ότι μου επιτέθηκε με στιλέτο; Τι τους ακολουθείτε, για τους προστατεύσετε;" τον αγνόησαν επιδεικτικά….

Αυτά»

Η τρομοκρατια δεν θα περασει

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Η Γραμματεία Κέρκυρας του ΠΑΜΕ καταγγέλλει τη συνέχιση στην προσπάθεια τρομοκράτησης του δίκαιου αγώνα των ναυτεργατών. Μετά την επίταξη των απεργών και το σπάσιμο της απεργίας τους με τη βοήθεια των ΜΑΤ, τώρα διώκουν ποινικά τον Πρόεδρο του Σωματείου των Ναυτεργατών στην Κέρκυρα με μήνυση και κινώντας τη διαδικασία του αυτοφώρου.

Το πρόσχημα που χρησιμοποιούν είναι ότι δεν έγινε δρομολόγιο κατά τη διάρκεια της απεργίας για λόγους υγείας για το οποίο όμως ποτέ δεν ενημερώθηκε το σωματείο από το θάλαμο επιχειρήσεων του Υπουργείου. Επίσης το σωματείο ναυτεργατών είχε καθορίσει όπως προβλέπεται το απαραίτητο προσωπικό ασφαλείας και το είχε κοινοποιήσει σε όλα τα αρμόδια όργανα.

Είναι ξεκάθαρο ότι η κυβέρνηση, ακολουθώντας τις εντολές των εφοπλιστών, εντείνει την προσπάθεια καταστολής και αμαύρωσης του αγώνα των ναυτεργατών επιδιώκοντας να τους φέρει αντιμέτωπους με την υπόλοιπη κοινωνία.

Γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα μέτρα αυτά δεν θα είναι τα τελευταία και ότι οι αντιδράσεις από το λαϊκό – εργατικό κίνημα θα κλιμακωθούν. Έτσι προσπαθούν να επιβάλουν με τον αυταρχισμό και τη σιδερένια πειθαρχεία νεκρική σιγή. Σε αυτά τα πλαίσια εντάσσεται και η προσπάθεια για αλλαγή των συνδικαλιστικών νόμων για τις απεργίες. Θέλουν να διαλύσουν το συνδικαλιστικό κίνημα για να προχωρήσουν ανενόχλητοι στην συνέχιση της καταστροφικής για το λαό πολιτικής τους.   

Η απάντηση θα πρέπει να δοθεί μέσα από την μαζική και οργανωμένη συμμετοχή του κερκυραϊκού λαού στην απεργία την Τετάρτη 20 Φλεβάρη και στην απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στις 10 το πρωί στην πλατεία ΣΑΡΟΚΟ.     

Η Γραμματεία Κέρκυρας του ΠΑΜΕ

18 Φλεβάρη 2013

Σκουπιδια μικροαστων

Η συνέντευξη Πανούση, δυο rewind κι ένα υστερόγραφο 
 Από τη συνέντευξη:

Το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα που δεν μπόρεσε να κρατήσει ένα ραδιοφωνικό σταθμό. Ντροπή. Αντί να ανοίξει τώρα το Σπίτι του Λαού να κάνει παιδικούς σταθμούς, το έχει μαυσωλείο. Το σπίτι του Λαού είναι ένα μεγάλο αυθαίρετο, χτισμένο πάνω στον Ποδονίφτη και δεν τολμάει κανείς να το πειράξει. Και πλημμυρίζει γιατί ο θεός εκδικείται, αν και δεν υπάρχει σε αυτές τις περιοχές. Εγώ είμαι της γενιάς του Χημείου και έχω τραβήξει πολλά από την ΚΝΕ, τα ΚΝΑΤ τα λεγόμενα. Τα περιμέναμε να αντιδράσουν τώρα, μετά το χαστούκι του Κασιδιάρη αλλά δυστυχώς δεν έγινε τίποτα. Αν είχε χτυπήσει την κ. Κανέλλη ένας αντιεξουσιαστής, την επόμενη ημέρα θα είχαν καεί τα Εξάρχεια. Εγώ αν είχα εμπορικό κέντρο, θα έκανα άγαλμα στην Αλέκα Παπαρήγα. Έχει καταστρέψει όλο το εμπορικό κέντρο της Αθήνας. Κάνουν κάτι εθιμοτυπικές απεργίες χωρίς λόγο ταλαιπωρώντας και κλείνοντας μαγαζιά, χωρίς να επιτυγχάνεται τίποτα. Χρειάζονται άγριες απεργίες. Αν απεργήσεις 12 ημέρες έχει παραλύσει το κράτος. [...] Μιλάω για τους δοσίλογους του Χριστοφοράκου και των άλλων. Το έχουνε στήσει πολύ καλά το πράγμα, οι Εβραιοναζήδες. [...] Αλλά θα έρθει κάποια στιγμή, εκτός κι αν όπως έλεγε ο Καστοριάδης αποδεχτούμε ότι θέλουμε να είμαστε δούλοι. [...] Το κράτος αυτό πρέπει να ξεριζωθεί εκ θεμελίων. Το πρόβλημα θα λυθεί μόνο με βία και αίμα, δεν υπάρχει εναλλακτική. [...] Η, κατέβα κάτσε μόνος σου στο Σύνταγμα. Ακίνητος! Δύο εκατομμύρια κόσμος να κατέβει στο Σύνταγμα και να καθίσει ακίνητος μέσα σε δύο μέρες θα είχε πέσει η κυβέρνηση. [...] Ας μη γίνει λαϊκή δημοκρατία, ας γίνει μια αστική δημοκρατία που να μην είναι χυδαία, που να μην εξευτελίζει τον άνθρωπο.

Rewind 1:
 Παρεμπιπτόντως, και για όσους ακροδεξιούς θυμήθηκαν το "πόσο δίκαιο είχε ο Τζιμάκος" (λες κι ο Τζιμάκος τα 'χωνε στον Νταλάρα απ' τη δική τους σκοπιά, του υπερπατριώτη): ο Τζιμάκος μπορεί να είχε ένα χιλιότονο δίκαιο, καρντάσια, μουσικός και τραγουδιστής όμως δεν ήτανε ποτέ ο άνθρωπος, πόσο μάλλον συγκρίσιμος με τον επάρατο και ακατανόμαστο, για να λέμε και του στραβού το δίκαιο. Αχώνευτος μεν ο Dollarας, εξίσου βαρετό και ανούσιο δε αυτό το χιλιοπιπιλισμένο "αντι-νταλαρικό" αλτέρνατιβ των Πουλικάκων και των Τζιμάκων και των Πιλαλί, που μη επικερδές δεν θα το 'λεγες, που ουδεμία σχέση είχε ποτέ με εργατική τάξη, ισχνή σχέση είχε με μουσική, και που ελάχιστα εκτός του "χαβαλέ" στην συμπαθή τάξη των αιώνιων φοιτητών πρόσφερε ποτέ σε οτιδήποτε. Άντε γιατί με κάτι τέτοια έγινε φίρμα και νεοφιλελέ επιχειρηματίας και ο Μπουλάς και κάπου το όλο "εγώ με την τρελάρα μου γεμίζω την κοιλάρα μου" σκηνικό μού έχει ξυνίσει περισσότερο κι απ' τον Νταλαρισμό. Ο Άσιμος ήταν ένα τεράστιο ακατέργαστο μουσικό και στιχουργικό ταλέντο και μια αυθεντικά sui generis προσωπικότητα με old-fashioned αντιεμπορικές αρχές, ισχυρή δόση τρέλας και λυσσαλέα αντικοινωνικότητα· ο Σιδηρόπουλος άλλο ένα μισοάγουρο, μισοώριμο μουσικό διαμαντάκι· και κάπου εκεί τελειώνει το πραγματικό μουσικό αντεργκράουντ της εποχής και αρχίζει ο Μπονάτσος, ο Γιοκαρίνης και οι "Αυθαίρετοι". Τέλος παρένθεσης.
 "It's Dalaras's world, we just live in it", 6 Μαρτίου 2012


Rewind 2:
Κάθε περιοχή της πολιτικής σκέψης που αφήνεται στο "αυθόρμητο" χωρίς καμία συλλογικά απευθυνόμενη εκπαιδευτική προεργασία είναι μια περιοχή που παραδίδεται στην αντιδραστική πολιτική σκέψη, και, όταν διαμορφωθούν οι κατάλληλες πολιτικο-οικονομικές συνθήκες, στον εκφασισμό. Γιατί τίποτε το "αυθόρμητο" δεν μπορεί να εκφραστεί σε μία κοινωνία χωρίς να κουβαλά μέσα του, λίγο-ως πολύ, το σπέρμα της κυρίαρχης ιδεολογίας, δηλαδή της ιδεολογίας της αστικής τάξης όταν αυτή έχει εξαντλήσει κάθε περιθώριο προοδευτικής συμβολής στην κοινωνική εξέλιξη.

 Σκεφτείτε αν μπορείτε να βρείτε ένα παράδειγμα από την καθημερινή σας ζωή όπου ένας λαϊκός άνθρωπος, σκεπτόμενος "αυθόρμητα" για την κατάσταση της κοινωνίας, χωρίς δηλαδή να έχει μια νοητική προεργασία που σε τελική ανάλυση θα προέρχεται από την εκπαιδευτική λειτουργία και του κόμματός του (δηλαδή, της συλλογικής νόησης της τάξης του), θα πει κάτι προοδευτικό σε περιεχόμενο και σε χαρακτήρα. Ακόμα και αν κάτι τέτοιο του "ξεφύγει", θα ακολουθηθεί από άλλα πέντε σε εντελώς αντιδραστική κατεύθυνση, έτσι που να είναι εξαιρετικά συνηθισμένο, όταν ακούσεις κάτι της προκοπής από έναν τέτοιο άνθρωπο σε μια κουβέντα και αναθαρρήσεις, να απογοητευτείς αμέσως μετά από τις κατευθύνσεις στις οποίες θα το πάρει. Για παράδειγμα, αν πει "το πραγματικό ζήτημα σήμερα είναι η εκμετάλλευση μιας τάξης ανθρώπων από μια άλλη", θα το συνοδεύσει με το "και όλοι ξέρουμε ότι οι Εβραίοι είναι αυτοί που κρύβονται πίσω από την εκμετάλλευση του ελληνικού λαού", ή "και βέβαια εννοώ των Ελλήνων από τους Γερμανούς", ή "αλλά τι τα θες, αφού και μεταξύ μας βλάπτουμε ο ένας τον άλλον, να, προχτές ο γείτονας άφησε τα σκουπίδια στον διάδρομο της πολυκατοικίας, και μήπως δεν είδαμε και τον Τσοχατζόπουλο τι έκανε με τα κονδύλια για την άμυνα;" Όσο πιο χαώδης και ασυνάρτητη είναι η σκέψη, πρέπει να προστεθεί, τόσο πιο μεγάλη ανάγκη έχει από παρανοϊκά στοιχεία, τα οποία της επιβάλλουν τεχνητά και αυτοματικά μια ενότητα που αλλιώς δεν θα μπορούσε ποτέ να αποκτήσει -- πάντα με τη μορφή κάποιας τεράστιας και ανομολόγητης συνομωσίας, φυσικά.

 Η απελπιστική ασυναρτησία της "αυθόρμητης" πολιτικής σκέψης --η αυθαιρεσία μιας πολιτικής που ανάγεται απλώς στη "γνώμη" όπως την ανέλυσαν οι Πλάτωνας και Μπαντιού-- είναι βέβαια ένδειξη της ετερογένειας των πηγών της και όχι της βιολογικής ηλιθιότητας του φορέα της σκέψης αυτής. Η "αυθόρμητη" σκέψη δεν είναι, σε τελική ανάλυση, καθόλου αυθόρμητη, αλλά διαμεσολαβεί ατομικές ενοράσεις, μη πεπαιδευμένες προσλήψεις διαβασμάτων ή άλλων ερεθισμάτων, τον βομβαρδισμό της τηλεόρασης και των άλλων ΜΜΕ, πράγματα που ο ομιλητής έχει ακούσει από άλλους, παρόμοιους με τον ίδιο στην καθημερινότητά του, από τη δουλειά ως τη λαϊκή ή την ουρά σε μια δημόσια υπηρεσία, την θολή αλλά πανταχού παρούσα αίσθηση για το ποια είναι η "κοινή γνώμη". Στο άγονο έδαφος μιας τέτοιας "αυθορμησίας" είναι αδύνατον, σε εποχές σφοδρής κρίσης των κοινωνικο-οικονομικών συσχετισμών και αύξησης της αγωνίας της επιβίωσης, να φυτρώσει εύκολα και άμεσα οτιδήποτε άλλο από το φασιστικό παράσιτο, το οποίο έχει ελάχιστες νοητικές απαιτήσεις από τον άνθρωπο και συνίσταται μάλλον στην πλήρη απαλλαγή του από τον κόπο να σκέφτεται, ενθαρρύνοντάς τον να υποκαταστήσει την σκέψη με το συναίσθημα, και δη το καταστροφικό, αντικοινωνικό, οργίλο, εκδικητικό και μισαλλόδοξο συναίσθημα.

 Έτσι, η ραγδαία άνοδος των φασιστικών ιδεών σε περιόδους κρίσης μπορεί να φαντάζει αβίαστη και λίγο-πολύ φυσική: η περίοδος της "φυσιολογικότητας" και της "ευμάρειας", βασιζόμενη στην παθητική προσκόλληση των μαζών στα αστικά κόμματα, έχει τόσο παραλύσει την δυνατότητά τους για συνθετική, συνεκτική και προσανατολισμένη σκέψη ώστε να τις καταστήσει εξαιρετικά ευάλωτες στην αυταρχική προπαγάνδα που αρχίζει να εμφανίζεται από παντού: τα ίδια αυτά κόμματα, τα ΜΜΕ, την "περιρρέουσα" ατμόσφαιρα.

 Αυτό που ονομάζουμε "προοδευτική" ή "πεφωτισμένη" σκέψη και στάση απέναντι στα πράγματα δεν είναι καθόλου "φυσικό", γιατί απαιτεί μια διαρκή κίνηση κόντρα στο ρεύμα που παράγει αυθόρμητα μια κοινωνία βασισμένη εξ ολοκλήρου στην εκμετάλλευση και την ανισότητα. Για τον λόγο αυτό, είναι αδύνατο για το άτομο --οποιοδήποτε άτομο-- να αντισταθεί στο ρεύμα χωρίς την εκπαιδευτική συνδρομή ενός συλλογικού πολιτικού οργανισμού, που να το φέρνει σε αναγκαστική επαφή με άλλα άτομα, ώστε να είναι διαρκώς σε θέση να ελέγξει την σκέψη του, να βάλει "φρένο" όταν αυτή τον πηγαίνει σε κατευθύνσεις ασύμβατες με αυτές που έχει επεξεργαστεί η συλλογική νόηση της τάξης του, να αναγκαστεί να επιμορφωθεί περισσότερο σε σφαίρες όπου έχει αδυναμίες, να απευθύνει πεπαιδευμένους, θεωρητικά νουνεχείς προβληματισμούς στην πλειοψηφία όπου αυτό είναι αναγκαίο. Σε αντίθεση με αυτό που υπαγορεύει η κοινή λογική, δεν είναι καθόλου το σύνολο που είναι ο φορέας του πολιτικού κομφορμισμού και το άτομο που μάχεται ενάντιά του· είναι, αντίθετα, το άτομο που είναι ο φορέας του πολιτικού κομφορμισμού όταν το άτομο αυτό αποκόπτεται από την συλλογική διαδικασία του πολιτικού σκέπτεσθαι και πράττειν, βυθίζεται στην ιδιωτεία του παραγωγού ή καταναλωτή, και κατόπιν προσπαθεί να ανασυνθέσει έναν κόσμο που διαλύεται αυτοσχέδια, χωρίς χάρτη, πυξίδα και κατεύθυνση που να αντανακλά μια ευρύτερη, συλλογική οπτική του ταξικού συμφέροντος και της ηθικοπολιτικής στάσης που αυτό επιβάλλει.
 "Στοιχεία για μια θεωρία του εκφασισμού ΙΙΙ", 2 Φεβρουαρίου 2013

Το υστερόγραφο:
 Είναι γνωστή η φράση με την οποία περιγράφεται το ηθικό σκάνδαλο του αθεϊσμού στους Αδελφούς Καραμαζόφ του Ντοστογιέφσκι: "Μα αν δεν υπάρχει Θεός, τότε όλα επιτρέπονται!" Αυτή η φράση μπορεί να χρησιμεύσει ως το κλειδί για την μικροαστική αντίληψη για το ΚΚΕ που επικράτησε και εδραιώθηκε στην ελληνική κοινωνία από τα μέσα του 1980 και μετά, και μπορεί να συνοψιστεί ως εξής: "Μα, αν το ΚΚΕ είναι συστημικό, τότε όλα επιτρέπονται!"

 Η εξέλιξη των πραγμάτων από τη σκοπιά της ψυχικής ιστορίας έχει ως εξής: αρχικά, υπάρχει ο ένοπλος αγώνας, ο μοναδικός στην ιστορία της χώρας μετά την εθνική επανάσταση, και ο μοναδικός στον οποίο πρωταγωνιστεί ένα πολιτικό κόμμα. Αυτό είναι το τραύμα προς μικροαστική διαχείριση, το σκάνδαλο που ο μικροαστός προσπαθεί να εκλογικεύσει.

 Μετά, υπάρχει η ήττα του ένοπλου αγώνα. Ο μικροαστός έχει αρχικά δυο επιλογές: επιλέγει την νικήτρια πλευρά και θριαμβολογεί εκδικητικά (και εκμεταλλεύεται πρακτικά) την ήττα, ή καλλιεργεί μια εξ απαλών ονύχων "συμπάθεια" για τον ηττημένο, εφόσον βέβαια έχει βεβαιωθεί ότι είναι ηττημένος και άοπλος. Αυτή η φάση διαρκεί ως από το 1949 ως το 1981.

 Το 1981, δίνεται η ευκαιρία για άφεση αμαρτιών: οι ενοχές των "νικητών" εξαργυρώνονται και ο ηττημένος τιμάται συμβολικά, αφού βέβαια έχει αποκρυφθεί από την συζήτηση το πραγματικό επίδικο και ο αγώνας έχει αναδρομικά πλήρως ταυτιστεί είτε με την "αντίσταση κατά του κατακτητή" (μέχρι τον εμφύλιο) είτε με τις "τραγωδίες του πολύπαθου ελληνισμού" (στην περίπτωση του εμφυλίου).

 Καθώς η συμβολική αποκατάσταση ξεφορτώνεται το άχθος της ενοχής, αρχίζει, λόγω της παντοιότροπης διάβρωσης της εργατικής τάξης και της ραγδαίας μικροαστικοποίησης, η φάση του "έλα μωρέ τώρα", όπου, αρκούντως δαφνοστεφανωμένος, ο ένοπλος αγώνας και μαζί και ο κομματικός του φορέας, περνούν στη θέση του ευκατοφρόνητου μπανάλ.

 Είναι η εποχή των Πανούσηδων. Οι Πανούσηδες ανθούν στην περίοδο όπου η "κόκκινη απειλή", έχει, μέσω της διαμεσολάβησης της πολιτικής και κατόπιν συμβολικής νομιμοποίησης, μεταμορφωθεί σε αξιογέλαστη μπαναλιτέ. Ανθούν στην περίοδο όχι της άμεσης καταστολής, ούτε του ρεβανσισμού, ούτε του εξορκισμού δια του εξευμενισμού του φαντάσματος, αλλά σ' αυτή του δεύτερου εξορκισμού, δια της γελοιοποίησης.

 Από αυτή την περίοδο έλκει την καταγωγή του ένα σημαντικό και σήμερα κομμάτι του ελληνικού αντικομμουνισμού, το οποίο όμως έχει υπό τις πιέσεις της κρίσης συντηχθεί πλήρως με τον original, φασιστογενή αντικομμουνισμό της περιόδου 1944-1981.

 Ο εξορκισμός δια της γελοιοποίησης ήταν εξαιρετικά επικερδής υλικά και ψυχικά-συμβολικά για τους φορείς του: έξαφνα, ήταν εφικτό να είσαι πιο αριστερός από το ΚΚΕ και να μην κινδυνεύει η ζωή σου. Και όχι μόνο να μην κινδυνεύει, αλλά να ανταμείβεται από την αναπτυσσόμενη show biz της χώρας. Ήταν γλυκό να βγάζεις λεφτά, να κερδίζεις φήμη και να περνιέσαι για αριστερότερος των κομμουνιστών, πιο ριζοσπάστης από αυτούς, λιγότερο κομφορμιστής από αυτούς. Γλυκό και εύκολο. Όλο και πιο εύκολο. Αφού το ΚΚΕ είναι συστημικό, τότε όλοι όσοι το αφήσαμε πίσω ή δεν το ακουμπήσαμε ποτέ είμαστε "αριστεροί" και "εναλλακτικοί" και μπορούμε ταυτόχρονα να είμαστε δημοφιλείς, πλούσιοι και επιτυχημένοι. Αφού το ΚΚΕ είναι συστημικό, τότε όλα επιτρέπονται!

 Ύστερα, ήρθε η στιγμή που δεν περίμενε κανείς. Και ξάφνου ανατράπηκαν τα δεδομένα, μπήκαν τα πράγματα σε μιαν άλλη προοπτική, και τώρα φαίνονται, αυτοί που θεοποίησε η μάταιη γενιά μου, μικροί, τόσο μικροί που δεν σου πάει να τους πεις με τ' όνομά τους, αυτούς που έζησαν μια ζωή πίσω απ' το μαξιλαρένιο κάστρο ενός υποκοριστικού, αυτά τα κάπως βολικά αμέριμνα "παιδιά της παρέας."

 Ε, Τζιμάκο;
 Αναρτήθηκε από Αντωνης

«Μαδαγασκάρη», όπως σε λίγο θα λέμε… «Ελλάδα»,

Μάγια Τσόκλη: Ο πλούτος της Μαδαγασκάρης!!!!!!!!!

«Μαδαγασκάρη», όπως σε λίγο θα λέμε… «Ελλάδα»,
κ. Μάγια  Τσόκλη!

Δια χειρός Αλιθέρση

Στη γνωστή   εκπομπή της ΝΕΤ, «Ταξιδεύοντας», η  κ. Τσόκλη στις 14/2/13 παρουσίασε   τη Μαδαγασκάρη. Τίτλος της εκπομπής:  "Ταξιδεύοντας με τους Έλληνες της Μαδαγασκάρης".
Σύμφωνα με την κ. Τσόκλη η Μαδαγασκάρη είναι  μια χώρα με   «πλούσια εδάφη, ατελείωτες αμμώδεις παραλίες, μυρωδάτη βανίλια, καφέ, και γαρίφαλο, παραδειγματικά χαμογελαστούς, πλην όμως πάμφτωχους κατοίκους»,  για την οποία «σήμερα η Παγκόσμια Τράπεζα   εκτιμά ότι  το 70% του πληθυσμού της ζει με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα»!!!

 Όσοι παρακολούθησαν την εκπομπή της κ. Τσόκλη   θα διαπίστωσαν ιδίοις όμασι  την πείνα, την ανέχεια, την δυστυχία και εν γένει τον υψηλό βαθμό εξαθλίωσης ενός λαού, που είχε την… τύχη ή την ατυχία  να «ζει» σε μια πλούσια κατά τα άλλα χώρα! 

Ενός λαού,  που σύμφωνα πάντα με την παρουσιάστρια, «μόνο το 70% του έχει πρόσβαση στο σχολείο». Απλή πρόσβαση φυσικά!  Ενός λαού, που   οι κυβερνήσεις του δεν  ενδιαφέρονται ούτε για τις στοιχειώδεις   κοινωνικές παροχές!  Στη Μαδαγασκάρη, το ρόλο του κράτους ανέλαβαν να υποκαταστήσουν   εθελοντικές οργανώσεις καθώς και η   ελληνορθόδοξος  αρχιεπισκοπή, που αναλαμβάνουν να συγκεντρώσουν και να διανείμουν τρόφιμα, να ιδρύσουν σχολεία και νοσοκομεία!

Από την άλλη, όπως πάλι θα διαπίστωσαν οι τηλεθεατές, ο απόλυτος πλούτος!  Η πλευρά αυτή παρουσιάστηκε στο πρόσωπο ενός ομογενούς,  που ζει πάνω από πενήντα χρόνια στο νησί της Μαδαγασκάρης. Κατά την κ. Τσόκλη «η εργατικότητα, η διαίσθηση, η έμπνευση και η τόλμη»  ήταν  τα στοιχεία  που έπαιξαν τον  καθοριστικό ρόλο, ώστε ο ομογενής μας   «να δημιουργήσει -50 χρόνια αργότερα από τη στιγμή που έφτασε στο νησί- μια μικρή αυτοκρατορία 25 περίπου επιχειρήσεων...»  καθώς και ένα σύγχρονο… παλάτι, όπως είδαμε μαγεμένοι όσοι παρακολουθήσαμε  την εκπομπή!

Φαίνεται μάλλον ότι, κατά την παρουσιάστρια,  η άγρια καπιταλιστική εκμετάλλευση και το ανύπαρκτο μορφωτικό επίπεδο του λαού -ο  οποίος  μάλιστα χαρακτηρίστηκε στην εκπομπή από ελληνόγλωσσο ξεναγό σχεδόν στο σύνολό του … «κοιμισμένος»(!)-  δεν έπαιξε κανένα ρόλο   στη δημιουργία αυτής της αυτοκρατορίας και φυσικά και των υπόλοιπων αυτοκρατοριών, που έχουν δημιουργηθεί στο νησί  και οι οποίες,  εννοείται,  δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να προωθούν την… ανάπτυξη(!), τα κέρδη τους, και φυσικά  την αμάθεια και την εξαθλίωση του λαού στη νήσο!

 Η  παρουσίαση του ομογενούς μας  άρχισε με τις… «αγαθοεργίες» του και την…  προσφορά του στις άπορες οικογένειες μέσω της αρχιεπισκοπής. Όπως ακούσαμε,   στους άπορους κατοίκους  μοιράζονται   δύο κιλά ρύζι, καλαμποκάλευρο και σαπούνι! Επίσης κάθε πρωί   μοιράζεται σε χίλια παιδιά γάλα, θυμίζοντας μας ταυτόχρονα και την Ελλάδα του 2013 και αυτήν της δεκαετίας του πενήντα και εξήντα!

Στη συνέχεια,  η παρουσιάστρια μάς έκανε  μια μικρή ξενάγηση στις επιχειρήσεις του, τις οποίες δεν μπορούσε παρά να θαυμάσει ο κάθε τηλεθεατής και φυσικά να φανταστεί τον εαυτό του… στη θέση του!  Ταυτόχρονα, διαπιστώνονταν  και μια θαυμαστή… ανάπτυξη(!) στο νησί,  για την οποία και το… «ελληνικό δαιμόνιο» έπαιξε και παίζει,  όπως αποδεικνύεται,   καθοριστικό ρόλο!

Αυτό όμως που παρέλειψε να ρωτήσει η παρουσιάστρια  ήταν:  Ποιες είναι οι συνθήκες εργασίας στις εν λόγω επιχειρήσεις και γενικά στο κράτος της Μαδαγασκάρης;  Ποιος ο μισθός των εργαζόμενων  εκεί;  Ποιες οι κοινωνικές τους παροχές, ποιο το ωράριο και οι μέρες εργασίας;  Ποιες… οι διακοπές τους; Ίσως  βέβαια να τα θεώρησε… περιττά, μιας και το λιγότερο του  ενός(!) δολαρίου την ημέρα, με το οποίο ζει ένα ποσοστό  πάνω του 70% του πληθυσμού της, έδινε την απάντηση!Ίσως πάλι να μην ήθελε να φέρει σε… δύσκολη θέση τον ομογενή μας,  ο οποίος δεν παρέλειψε να τονίσει την αγαστή συνεργασία που είχε πάντα με όλες τις Μαδαγασκαρινές κυβερνήσεις και τις πολλές κυβερνητικές αποφάσεις που, όπως είπε,  έχουν παρθεί εντός της οικίας του, του… παλατιού του, θα μπορούσε να πει ο τηλεθεατής της εκπομπής! Αποφάσεις, οι  οποίες προφανώς δεν θα βελτίωναν τη θέση των εξαθλιωμένων της Μαδαγασκάρης αλλά θα βελτίωναν το πεδίο της… επιχειρηματικότητας!

Επίσης ο ομογενής μας δεν παρέλειψε να καλέσει μέσω της εκπομπής   και άλλους συμπατριώτες μας να επενδύσουν στη Μαδαγασκάρη. Αρκεί να έχουν υπομονή, όπως είπε, για να κερδίσουν!

Σήμερα,  για τη χώρα μας, ως μοναδική ελπίδα σωτηρίας παρουσιάζεται από τους κυβερνώντες η… ανάπτυξη! Από όλα όμως τα παραπάνω προκύπτει τι είδους ανάπτυξη εννοούν! Φυσικά εννοείται  ότι, για να κρατήσουμε εμείς  τους… «επενδύτες» μας εδώ στη χώρα μας, και κατά μείζονα λόγο να προσελκύσουμε και ξένους,  πρέπει να τους εξασφαλίσουμε συνθήκες καλλίτερες αυτών της… Μαδαγασκάρης(!), δηλαδή έναν  «κοιμισμένο» λαό και  καθεστώς…  αποικιοκρατίας από την οποία,  όπως ειπώθηκε, η χώρα της Μαδαγασκάρης απαλλάχτηκε, τουλάχιστον τυπικά, εδώ και εξήντα χρόνια!   

Βέβαια, η παρουσιάστρια δεν χρειαζόταν να επισκεφθεί τη Μαδαγασκάρη –ήδη μας έχει παρουσιάσει όλο τον κόσμο, πριν γίνει βουλευτής-  για να δει  ότι η…  ανάπτυξη μπορεί να βαδίζει χέρι-χέρι,  από τη μία μεριά με την απόλυτη εξαθλίωση   ενός λαού και από την άλλη με τον απόλυτο πλούτο μιας χούφτας ανθρώπων, που  όμως, όπως μας είπε η ίδια,  «η εργατικότητα, η διαίσθηση, η έμπνευση και η τόλμη»  –και τίποτα άλλο-  είναι  το «μυστικό» που μπορεί να εκτινάξει τον καθένα και να τον κάνει κάτοχο… αμύθητης περιουσίας!

Επίσης, δεν μπορούμε να πιστέψουμε  ότι  και ως  πολιτικός  η κ. Τσόκλη, με μια γνώση για τα τεκταινόμενα ανά τον κόσμο,   δεν γνώριζε  επακριβώς ποιες θα ήταν οι συνέπειες για την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, όταν ως βουλευτής  επικρατείας του ΠΑΣΟΚ  ψήφιζε δύο μνημόνια και τους ανάλογους εφαρμοστικούς νόμους, όταν έδινε ψήφο εμπιστοσύνης σε τραπεζίτη πρωθυπουργό, όταν και αυτή με τους υπόλοιπους κυβερνητικούς βουλευτές  παρέδιδε  στην ουσία τον ελληνικό λαό,  την ίδια την  πατρίδα, στα  χέρια  των δικών μας Κροίσων, του ΔΝΤ, της ΕΕ και της ΕΤ (Ευρωπαϊκής Τράπεζας)!

Ούτε φυσικά μπορεί να μας αφήσει αδιάφορους  ότι τότε το κόμμα της,  το ΠΑΣΟΚ,   η ίδια και οι λοιποί βουλευτές του  εξαπάτησαν τον ελληνικό λαό με εκείνο το «λεφτά υπάρχουν», για να υφαρπάξουν την ψήφο του και να εφαρμόσουν  στο όλον της αυτήν  την πολιτική –την από χρόνια σχεδιασμένη-  πού, αν δεν ανατρέψει ο ελληνικός λαός, είναι βέβαιο ότι τον οδηγεί σε καθεστώς πλήρους εξαθλίωσης, σε καθεστώς  σαν αυτό που φρόντισε να μας δείξει στην εκπομπή της!

Ύστερα από όλα αυτά, ως πολίτες αυτής της χώρας -της χώρας πειραματόζωο, όπως   χαρακτηρίστηκε  από αυτούς που μας έβαλαν σ’ αυτόν τον κυκεώνα-  νομιμοποιούμαστε να ρωτήσουμε μία πρώην κυβερνητική   βουλευτή:  Όταν κυρία Τσόκλη ψηφίζατε τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους  είχατε κατά νου το πρότυπο της Μαδαγασκάρης και των Μαδαγασκαρινών;  «Μαδαγασκάρη»  λοιπόν!   Όπως σε λίγο θα λέμε… «Ελλάδα»,  κ. Τσόκλη!
 

Το ΚΚΕ για την νέα αύξηση της ανεργίας

Το ΚΚΕ για την νέα αύξηση της ανεργίας
 Ανακοίνωση του ΚΚΕ Κέρκυρας με αφορμή την συνεχιζόμενη αύξηση της ανεργίας στην Ελλάδα.

Αναλυτικά:

Η συνεχής αύξηση της ανεργίας αποκαλύπτει πόσο μεγάλο ψέμα ήταν ο ισχυρισμός των κυβερνήσεων και της ΕΕ ότι η μείωση των μισθών και η επέκταση της ελαστικής εργασίας θα την αντιμετώπιζαν. Είναι εγκληματική η πολιτική που αντί να πάρει μέτρα ουσιαστικής προστασίας των ανέργων και των οικογενειών τους, τους στέλνει χαράτσι και φόρους ενώ χρηματοδοτεί τους μεγάλους επιχειρηματίες και προγράμματα εκμετάλλευσης των ανέργων. Οι εργαζόμενοι, οι νέες και οι νέοι δεν μπορούν να δεχτούν να ζήσουν μόνιμα στην απόγνωση της ανεργίας, της εργασίας με μισθούς πείνας και σε συνθήκες κάτεργου. Άνεργοι και εργαζόμενοι πρέπει να βρεθούν τώρα μαζί στην οργάνωση και στη μάχη για την προστασία των ανέργων, για σταθερή εργασία για όλους με σύγχρονα δικαιώματα για την απόκρουση της νέας σφαγής των μισθών και για να μην καταργηθούν η εθνική και οι κλαδικές συμβάσεις.

Νεοναζί κροκοδείλια δάκρυα

Νεοναζί κροκοδείλια δάκρυα

Κροκοδείλια δάκρυα χύνουν τα φασιστοειδή της Χρυσής Αυγής για τα βάσανα του ελληνικού λαού. Σε ανακοίνωσή τους καταγγέλλουν «Φτώχεια, αύξηση της ανεργίας και αδικίες στη φορολογία με υψηλότερη επιβάρυνση για μισθωτούς και συνταξιούχους». Οτι «Το Μνημόνιο απεδείχθη περίτρανα καταστροφικό, προκάλεσε ανεπανόρθωτη οικονομική και κοινωνική καταστροφή. Η Χρυσή Αυγή παραμένει σταθερή στη θέση της περί μονομερούς καταγγελίας του Μνημονίου, σε αντίθεση με την αριστερά που για ψηφοθηρικούς λόγους χρησιμοποιεί πλέον τη μνημονιακή ορολογία περί... "επαναδιαπραγματεύσεως"».

Καθαρά συστημική (και) η Χρυσή Αυγή βγάζει λάδι τον καπιταλισμό, φορτώνει τα προβλήματα στο μνημόνιο, στην «εθνική μειοδοσία», βρίσκει βολικό αντίπαλο στον επίσης λαοπλάνο και απολογητή του συστήματος ΣΥΡΙΖΑ. Την ίδια ώρα που τάχα διαμαρτύρεται για τη φτώχεια, ψάχνει να βρει στα αφεντικά εργάτες με 18 ευρώ μεροκάματο δίχως ασφάλιση, ζητά νέες φοροαπαλλαγές και κίνητρα για εφοπλιστές, φαρμακοβιομήχανους και μεγαλοξενοδόχους, τάζει μερίδια του ορυκτού πλούτου και στρατιωτικές προμήθειες σε μονοπώλια του εξωτερικού, καλλιεργεί τις επαφές της με Γερμανούς ναζί. Ακόμα και την παράδοση βραχονησίδων σε μεγαλοεπιχειρηματίες στήριζε μεσοβδόμαδα στη Βουλή πριν αναγκαστεί να τα μαζέψει και ψηφίσει τ' ανάποδα λόγω της λαϊκής κατακραυγής. Ψεύτες και υπηρέτες του συστήματος ως το μεδούλι, έτοιμοι να παραδώσουν τον εθνικό πλούτο στο κεφάλαιο, να χαντακώσουν το λαό στην πρώτη ευκαιρία, πρέπει να αποκαλύπτονται και να απομονώνονται διαρκώς.

Τα μονοπώλια, η κρίση και τα όρια του συστήματος

Τα μονοπώλια, η κρίση και τα όρια του συστήματος

Μέσα από την πείρα των εξελίξεων στους κλάδους της χαλυβουργίας και της ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας

Από τη μεγάλη απεργία των χαλυβουργών

Eurokinissi

Είναι γεγονός ότι μόνο το τελευταίο χρονικό διάστημα και μόνο σε έναν τομέα της οικονομίας, στο Μέταλλο, έχουμε αρνητικές εξελίξεις για την εργατική τάξη. Ο κλάδος της Χαλυβουργίας και ο κλάδος της Ναυπηγοεπισκευής δεν έχουν δουλειές. Οι εργάτες των ναυπηγείων Σκαραμαγκά δουλεύουν εκ περιτροπής μια φορά τη βδομάδα εδώ και έναν περίπου χρόνο. Οι εργάτες των ναυπηγείων της Ελευσίνας είναι σε κινητοποιήσεις, γιατί ο καπιταλιστής ιδιοκτήτης τούς έχει για μεγάλο χρονικό διάστημα απλήρωτους, ενώ δεν έχει δουλειές. Η ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, επίσης, δεν έχει δουλειές. Η «Χαλυβουργία της Ελλάδος» είχε τους εργάτες σε διαθεσιμότητα εδώ και μήνες και τώρα τους προτείνει δουλειά εκ περιτροπής. Επίσης, η «Χαλυβουργική» προχωράει σε απολύσεις και μειώσεις μισθών.

Μπορεί τα προβλήματα να μην εκδηλώθηκαν χρονικά ταυτόχρονα σε όλους τους κλάδους. Για παράδειγμα, η κατάσταση με τα ναυπηγεία είναι χρόνια και έχει τις ρίζες της στην περίοδο που η ΕΕ έβαλε ζήτημα αθέμιτου ανταγωνισμού με τα ναυπηγεία άλλων κρατών - μελών της και ιδιαίτερα της Γερμανίας, αθέμιτου ανταγωνισμού στα πλαίσια της ενιαίας ευρωενωσιακής αγοράς, λόγω κρατικών επιδοτήσεων, αφού υπήρχε κρατική ιδιοκτησία. Βεβαίως, με την ιδιωτικοποίησή τους (αυτό αφορά τον Σκαραμαγκά), έγινε σύμβαση που επίσης τα εμπόδιζε να κατασκευάζουν εμπορικά και επιβατηγά βαπόρια, επιτρέποντάς τους την κατασκευή μόνο πολεμικών. Την ίδια ώρα, οι Ελληνες εφοπλιστές κατασκευάζουν βαπόρια στη Νοτιοανατολική Ασία, (Νότια Κορέα, Ιαπωνία, Κίνα), αφενός γιατί τα ναυπηγεία τους είναι πιο ανταγωνιστικά, αφού έχουν πάμφθηνους εργάτες, αφετέρου γιατί κλείνουν μεγάλα συμβόλαια μεταφοράς σ' αυτές τις χώρες.

Η υπόθεση, επίσης, της κρίσης στον κλάδο του χάλυβα έχει ξεκινήσει από το 2000, ήταν διεθνής και χτύπησε και τις ΗΠΑ. Στην Ελλάδα, λόγω των έργων υποδομής στην προηγούμενη 20ετία και ιδιαίτερα των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά και των εξαγωγών κυρίως στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, δεν εκφράστηκε. Ηρθε, όμως, η εκδήλωση της βαθιάς και συγχρονισμένης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης που χτύπησε ακόμη περισσότερο αυτούς τους κλάδους, που, ως παράδειγμα και μόνο αναφέρουμε, σχετίζοντάς τους με την κρίση. Εχει τη σημασία του, γιατί είναι κλάδοι στρατηγικής σημασίας για την ανάπτυξη της οικονομίας.

Είναι γεγονός, επίσης, ότι οι καπιταλιστές ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων αυτών παίρνουν τα σκληρότερα αντεργατικά μέτρα, προκειμένου να αντεπεξέλθουν στην κρίση, την πτώση της παραγωγής τους, να διατηρήσουν αν μπορέσουν τις επιχειρήσεις τους και να αντισταθμίσουν την πτώση των κερδών τους για όσο κρατήσει η κρίση. Στην προκειμένη περίπτωση, δυο ζητήματα αναδεικνύονται. Η μεγάλη όξυνση του ανταγωνισμού και η αντιμετώπιση της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης. Που και οι δύο αντιμετωπίζονται από τους καπιταλιστές σε βάρος της εργατικής τάξης.

Δεν υπάρχει διέξοδος για τους εργάτες στον καπιταλισμό

Γιατί οι εργάτες αυτών των κλάδων οδηγούνται στην ανεργία, σε μειώσεις μισθών, τα ναυπηγεία και οι χαλυβουργίες ή κλείνουν ή περιορίζουν την παραγωγή τους, όταν οι ανάγκες σε καράβια (μόνο μέσα στο 2012 οι εφοπλιστές επένδυσαν 5,1 δισ. δολάρια για το κτίσιμο 116 πλοίων και 4,4 δισ. δολάρια για την αγορά 238 πλοίων από «δεύτερο χέρι») ή σε χαλυβουργικά προϊόντα μεγαλώνουν; Επειδή έχουμε μεγάλη ανάπτυξη, μεγάλη συγκέντρωση κεφαλαίων. Η παραπέρα ανάπτυξη της παραγωγής εμποδίζεται από τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Οι ιδιοκτήτες ενδιαφέρονται μόνο για το κέρδος, για την αύξηση του κεφαλαίου τους. Η κερδοφορία και η αναπαραγωγή του κεφαλαίου εμποδίζεται από τον ανταγωνισμό, εσωτερικό και διεθνή, από την αναρχία στην παραγωγή, από την πτώση του ποσοστού κέρδους. Παράγοντες που έχουν οξυνθεί συγκριτικά με προηγούμενες περιόδους, εξαιτίας των μονοπωλίων.

Μπροστά στις δυσκολίες που έχει το κεφάλαιο να αναπαράγει την κερδοφορία του, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες γενικευμένης και συγχρονισμένης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, δεν έχει άλλο δρόμο από το να αυξάνει στο έπακρο το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, με δεδομένο ότι από και με τη δουλειά της εργατικής τάξης, βγάζουν οι καπιταλιστές τα κέρδη. Ολα τα αντεργατικά μέτρα, οι αναγκαίες αναδιαρθρώσεις που λένε οι καπιταλιστές ως το μέσο για την έξοδο από την κρίση, σε όφελός τους βεβαίως, και την ανάπτυξη, απαιτούν ολοένα και πιο φτηνούς για το κεφάλαιο εργάτες. Δηλαδή, να πληρώνουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες ολοένα λιγότερο κεφάλαιο για μισθούς. Και, ταυτόχρονα, να αυξάνουν τον απλήρωτο χρόνο δουλειάς. Ετσι, μειώνουν δραστικά τους μισθούς, επιβάλλουν ευέλικτη εργασία, (π.χ. εκ περιτροπής εργασία), ή μορφές όπως η αύξηση του απλήρωτου εργάσιμου χρόνου, δηλαδή δουλειά μέχρι 11 ώρες καθημερινά όταν έχουν παραγγελίες αλλά χωρίς πληρωμή υπερωριών, δυνατότητα να απολύουν κατά το δοκούν με δεδομένη τη ραγδαία αύξηση της ανεργίας και να ξαναπροσλαμβάνουν με μισθούς πείνας, κ.λπ.

Αυτή η κατάσταση οφείλεται στην κυριαρχία και την ισχυροποίηση του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Εχουν συσσωρευτεί τεράστια κεφάλαια, η παραγωγικότητα της εργασίας έχει μεγάλη πρόοδο και έχει οξυνθεί ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα μονοπώλια. Ο ανταγωνισμός, επίσης, οδηγεί στη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου. Τα μονοπώλια με μεγαλύτερο μέγεθος κεφαλαίου είναι πιο ανθεκτικά στον ανταγωνισμό απ' αυτά που έχουν μικρότερο μέγεθος. Ταυτόχρονα, επειδή έχει διεθνοποιηθεί η καπιταλιστική αγορά, τα κεφάλαια μετακινούνται από χώρα σε χώρα, αναζητώντας συνθήκες για μεγαλύτερο κέρδος. Βασικός παράγοντας σ' αυτό είναι οι μικροί μισθοί και ο μεγάλος ημερήσιος εργάσιμος χρόνος, γιατί μεγαλώνει η απλήρωτη στους εργάτες δουλειά και αυξάνονται τα κέρδη. Αλλά ο διεθνής ανταγωνισμός και η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου οδηγούν και στη συνεχή μείωση μισθών και στην αύξηση της ανεργίας. Η συγχώνευση επιχειρήσεων είναι επίσης ένας παράγοντας που οδηγεί σε μείωση εργαζομένων, άρα στην ανεργία. Που δε θα μειώνεται, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί. Οι καπιταλιστές επενδύουν σε μέσα παραγωγής ολοένα πιο σύγχρονα για την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, άρα θα βγάζουν μεγαλύτερη από πριν παραγωγή με τους ίδιους ή και λιγότερους εργαζόμενους.

Αυτή η τάση της συμπίεσης μισθών προς τα κάτω, της μείωσης εργαζομένων στις επιχειρήσεις, της εκ περιτροπής εργασίας κ.λπ., υπάρχει σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη. Ταυτόχρονα, η μετακίνηση κεφαλαίων καταστρέφει κλάδους οικονομίας η ύπαρξη των οποίων είναι αναγκαία για τις λαϊκές ανάγκες, ενώ ταυτόχρονα αυξάνει την ανεργία. Αυτό ζούμε στην Ελλάδα με τους κλάδους που αναφέραμε ως παράδειγμα στον τομέα του Μετάλλου, (Ναυπηγική Βιομηχανία, Χαλυβουργία, κ.λπ). Ετσι καταδικάζουν τους εργάτες στην ανεργία και την εξαθλίωση και καταστρέφουν παραγωγικές δυνάμεις.

Δεν είναι μόνο οι συνθήκες της κρίσης που επιβάλλουν αυτή τη χωρίς όρια βαρβαρότητα για τους εργαζόμενους. Αυτή θα είναι μια μόνιμη κατάσταση, συνεχώς αυξανόμενης απόλυτης εξαθλίωσης για την εργατική τάξη, που συνεχώς θα χειροτερεύει τη θέση της στην κοινωνία και την παραγωγή. Ακριβώς γιατί ο μονοπωλιακός ανταγωνισμός συμπιέζει τους μισθούς και αλλάζει τις εργασιακές σχέσεις, αρνητικά, για την εργατική τάξη.

Χρειάζεται κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής

Ολα τα παραπάνω έρχονται ως απάντηση στις δυσκολίες που έχει το κεφάλαιο να αναπαράγει και να αυξάνει τα κέρδη του συνεχώς. Αυτή η τάση δεν αλλάζει. Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι σε συνθήκες ανάκαμψης ίσως σε κάποιους κλάδους της οικονομίας να υπάρξει προσωρινά και μια αύξηση μισθών ως παραχώρηση, κάτω βεβαίως και από άλλους συσχετισμούς δυνάμεων στο εργατικό κίνημα και στο πολιτικό επίπεδο, αλλά ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός και διεθνώς, δυσκολεύει το κεφάλαιο να αναπαράγει την κερδοφορία του. Και αντιμετωπίζεται από τους καπιταλιστές με τον ολοένα αυξανόμενο βαθμό εκμετάλλευσης, με την πλήρη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, τη δραστική μείωση των μισθών, την ανεργία, οξύνοντας στο έπακρο την αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Καμιά πολιτική διαχείρισης του καπιταλισμού δεν μπορεί να αλλάξει αυτήν την κατάσταση.

Επιβεβαιώνονται, επομένως, οι εκτιμήσεις του ΚΚΕ όπως εκφράζονται και στις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο όπου αναφέρονται τα εξής: «Η εκδήλωση της γενικευμένης και συγχρονισμένης οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης έφερε στο προσκήνιο τον ιστορικά ξεπερασμένο και απάνθρωπο χαρακτήρα του σύγχρονου καπιταλιστικού συστήματος... Η καπιταλιστική κρίση έδωσε συντριπτικό χτύπημα στις αστικές θεωρίες, π.χ. περί αειφόρου ανάπτυξης. Ανέδειξε ολοκάθαρα την όξυνση των αντιφάσεων και δυσκολιών της αστικής διαχείρισης και γενικότερα τις δυσκολίες για το πέρασμα σε νέο κύκλο διευρυμένης αναπαραγωγής του κοινωνικού κεφαλαίου. Η όποια ανάκαμψη σημειώθηκε ήταν ανισόμετρη, αναιμική, ενώ στην Ευρωζώνη και στην Ιαπωνία τη διαδέχτηκε νέα υποχώρηση. Ο επόμενος κύκλος της κρίσης σε διεθνές επίπεδο θα είναι ακόμα πιο βαθύς.

Η σύγχρονη φιλομονοπωλιακή πολιτική, η οποία έχει στρατηγικό χαρακτήρα και στοχεύει στην άνοδο του ποσοστού κέρδους (φτηνότερη εργατική δύναμη, αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις, αποκρατικοποιήσεις κ.ά.), ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του '80 στις ΗΠΑ και στη Μ. Βρετανία, στη συνέχεια επεκτάθηκε στην ΕΕ, στην Ευρωζώνη και αλλού. Ο στρατηγικός χαρακτήρας της καταδεικνύεται και από το γεγονός ότι προωθήθηκε εξίσου από τις φιλελεύθερες και σοσιαλδημοκρατικές αστικές κυβερνητικές δυνάμεις κατά την τελευταία τριακονταετία. Αποτελεί μονόδρομο της καπιταλιστικής ανάπτυξης για την ανάσχεση της τάσης πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους και την προσαρμογή στις σύγχρονες συνθήκες, όπου εντείνεται συνεχώς η διεθνοποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας και της αγοράς της εργατικής δύναμης.

Η κρίση ανέδειξε ακόμα πιο έντονα τα ιστορικά όρια του καπιταλιστικού συστήματος. Οξύνονται οι αντιφάσεις και οι δυσκολίες της αστικής πολιτικής διαχείρισης της κρίσης και γενικότερα της δυσκολίας για πέρασμα σε νέο κύκλο διευρυμένης αναπαραγωγής του κοινωνικού κεφαλαίου. Απότομα διευρύνθηκε το χάσμα ανάμεσα στις σύγχρονες εργατικές και λαϊκές ανάγκες και στη μη ικανοποίησή τους... Απ' όλες τις πτυχές της οικονομικής και κοινωνικής ζωής προβάλλει επιτακτικά η ανάγκη της κοινωνικής ιδιοκτησίας, του κεντρικού σχεδιασμού με εργατική εξουσία...

Η Ελλάδα έχει σήμερα μεγάλες αναξιοποίητες παραγωγικές δυνατότητες που μπορούν να απελευθερωθούν μόνο με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής από τη λαϊκή εργατική εξουσία, με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό της παραγωγής. Διαθέτει σημαντικές εγχώριες ενεργειακές πηγές, αξιόλογο ορυκτό πλούτο, βιομηχανική, βιοτεχνική και αγροτική παραγωγή, μπορεί να καλύψει μεγάλο μέρος των λαϊκών αναγκών, όπως των διατροφικών και ενεργειακών, των μεταφορών, των κατασκευών δημόσιων έργων υποδομής και λαϊκής στέγης. Η αγροτική παραγωγή μπορεί να στηρίξει τη βιομηχανία σε διάφορους κλάδους της».

Συμπερασματικά, ο καπιταλισμός στο μονοπωλιακό του στάδιο δεν μπορεί να δώσει τίποτα στην εργατική τάξη, αντίθετα θα την εξαθλιώνει συνεχώς. Να γιατί ο σοσιαλισμός είναι αναγκαίος και επίκαιρος.