Οι κομμουνιστες θα σας παρουν τα σπιτια

"Το Κίεβο μας εγκατέλειψε": Ουκρανός διοικητής εξηγεί γιατί 400 στρατιώτες διέφυγαν στη Ρωσία

 "Το Κίεβο μας εγκατέλειψε": Ουκρανός διοικητής εξηγεί γιατί 400 στρατιώτες διέφυγαν στη Ρωσία

Το στρατόπεδο φιλοξενείας των Ουκρανών στρατιωτών στη Ρωσία

Η διοίκηση του Κιέβου εγκατέλειψε κραυγαλέα ομάδα περισσότερων από 400 στρατιωτών, οι οποίοι περικυκλώθηκαν από τις δυνάμεις αυτοάμυνας, αποκάλυψε ανώτερος Ουκρανός αξιωματούχος, ο οποίος ζήτησε άσυλο στη Ρωσία.

Η έλλειψη πυρομαχικών, τροφίμων, καυσίμων και ξεκάθαρων διαταγών για δράση απέναντι στην περικύκλωση από τη διοίκηση ανάγκασε τους Ουκρανούς στρατιώτες να διασχίσουν τα σύνορα δήλωσε ο Ταγματάρχης Vitaly Dubinyak στο πρακτορείο Itar-Tass.

"Για δυο εβδομάδες, πολεμούσαμε χωρίς πυρομαχικά και καύσιμα. Δεν είχα τη δυνατότητα να δώσω τροφή στους άνδρες μου για σχεδόν δύο εβδομάδες. Εξαντλήθηκαν ακόμα και οι μερίδες αρχικής εμπλοκής (first strike rations). Το προσωπικό εξαντλήθηκε περισσότερο από την απελπισία παρά από τις βολές του πυροβολικού", δήλωσε ο Dubinyak.

"Αν εξαιρέσουμε τη διαταγή να 'παραμείνουμε στις θέσεις μας', το Κίεβο δεν μας έδωσε καμία άλλη βοήθεια. Και κατά την τελευταία εβδομάδα, διακόπηκε κάθε επικοινωνία. Απλά μας εγκατέλειψαν", προσέθεσε.

438 στρατιώτες συνολικά, περιλαμβανομένων 164 Ουκρανών συνοριοφυλάκων, εισήλθαν στη Ρωσία την Κυριακή το βράδι.  Οι στρατιώτες φιλοξενήθηκαν σε στρατιωτικές σκηνές κοντά στο σημείο διέλευσής τους στο ρωσικό έδαφος.

“Για να σώσουμε τους ανθρώπους, οι διοικητές των μονάδων πήραμε την απόφαση να διέλθουμε τα σύνορα με τη Ρωσία. Όλος ο εξοπλισμός και τα όπλα έπρεπε να παραμείνουν στην Ουκρανική πλευρά. Το βασικό ήταν να σωθούν οι άνθρωποι", τόνισε. 

"Αυτός ο εμφύλιος πρέπει να σταματήσει"

Ο Dubinyak δήλωσε πως ξαφνιάστηκε από την "σχεδόν αδελφική" συμπεριφορά των Ρώσων συναδέλφων τους στους στρατιώτες του.

"Αυτοί που μας έδωσαν εντολές λένε ψέματα ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο με τη Ρωσία. Κανένας Ρώσος δεν μας στραβοκοίταξε καν. Καταλαβαίνουν πως είμαστε όμηροι σε αυτή την προβληματική κατάσταση", είπε.

"Οργανώθηκε για μας ιατρικός έλεγχος εδώ. Οι τραυματίες νοσηλεύτηκαν. Μας έδωσαν τροφή. Κάναμε μπάνιο πρώτη φορά εδώ και ένα μήνα. Μας έδωσαν ρούχα, έφτιαξαν τις προϋποθέσεις για την αναψυχή μας", πρόσθεσε ο διοικητής.

Σύμφωνα με τον Dubinyak, οι άντρες του πέρασαν από "μηχανή του κιμά" και δεν πρόκειται να επιστρέψουν στη μάχη.

Ενθάρρυνε όσους παίρνουν αποφάσεις στο Κίεβο "να πολεμήσουν μόνοι τους και να στείλουν τα δικά τους παιδιά να σκοτωθούν." 

Ο διοικητής παραδέχτηκε ακόμη ότι οι μάχες στην νοτιοανατολική Ουκρανία έχουν μετατραπεί σε πλήρους κλίμακας εμφύλιο πόλεμο.

"Δεν ξέρω πώς να κοιτάξω στα μάτια τις μανάδες των αγοριών μου, που σκοτώθηκαν. Ξέρω με σιγουριά ότι αυτός ο εμφύλιος πόλεμος πρέπει να σταματήσει. Έχω δει αρκετά δάκρυα των ντόπιων και αρκετά μαρτύρια των ανδρών μου. Αηδίασα. Το βασικό είναι πως είμαστε ζωντανοί. Με τα υπόλοιπα θα ασχοληθούμε όταν επιστρέψουμε στην πατρίδα", είπε ο Dubinyak.

Πηγή: RT, μτφρ.: Lenin Reloaded

Σοκαριστικό και αποκαλυπτικό βίντεο της ναζιστικής διείσδυσης στις Ειδικές Δυνάμεις

Σοκαριστικό και αποκαλυπτικό βίντεο της ναζιστικής διείσδυσης στις Ειδικές Δυνάμεις

August 5th, 2014 | Author: Κίνηση "Απελάστε το Ρατσισμό"

Τώρα δε μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι δεν ξέρει. Οι έρευνες των επιτελείων με τις λευκές σελίδες για τη διείσδυσης των ΝΑΖΙ στις Ένοπλες Δυνάμεις που διέταξε ο ΥΕΘΑ Δ.Αβραμόπουλος κάλλιστα μπορούν να συμπεριλάβουν τα φασιστικά και εθνικιστικά συνθήματα, τις κραυγές μίσους που αποτελούν το πλαίσιο εκπαίδευσης των Ειδικών Δυνάμεων.

Αυτές είναι οι Ειδικές Δυνάμεις, έτσι εκπαιδεύονται, έτσι γαλουχούνται, όπως περιγράφει το βίντεο:
η Κύπρος είναι ελληνική και η Μακεδονία, γαμιέται η Τουρκία
Γνώρισα μια πουτάνα που τη λένε Τσιλέρ, γνώρισα έναν πούστη που τον λένε Τσεμιρέλ, τους γάμησα τη μάνα και την αδελφή και κάναν ένα γιο με πατέρα λοκατζή. Μεγάλωσε το αγόρι και πήγε στον Στρατό και έμαθε να λέει Τουρκία σε γαμώ
Λοκατζής, λοκατζής, σε βουνό χωρίς φαί, χωρίς νερό, μόνο αίμα και τι αίμα Τουρκικό, Σκοπιανό, Αραβικό, Αλβανικό, αίμα να΄ ναι, ότι να΄ναι, τα G3 να βαράνε, χήρες και ορφανά να χαλάνε και τα σπίτια τους να καίνε
Στην Πόλη που μου πήρανε  εγώ τη θέλω πίσω, καπότες στην Αγιά Σοφιά, Τούρκο να μην αφήσω
Ήτανε ένα καράβι, ένα αρματαγωγό, από την Κύπρο σάλπαρε να σπείρει πανικό, παει παραλία στη Μικρά Ασία να σπείρει φλόγες και φωτιά σε όλη την Τουρκία,
κατέβηκαν τα ΣΤΑΓΙΕΡ γεμάτα λοκατζήδες, με ηθικό ατσάλι και όποιον Τούρκο βρήκαν του πήραν το κεφάλι
πεθάναν παλικάρια, σκοτώθηκαν παιδιά, στο δρόμο για να ρίξουμε για την Αγιά Σοφιά
που θα ανάψουμε κεριά; μέσα στην Αγιά Σοφιά, στον τρούλο της Αγιάς Σοφιάς θα ανέβω για να βγάλω την τούρκικη γαμοσέληνο και τον σταυρό να βγάλω
και μόνο τότε ο θεός τη Πόλη θα φωτίσει και ο ύμνος ο ελληνικός παντού θα αντιχήσει.
Ο μύθος της άμυνας και των σκληραγωγημένων πολεμιστών που θα μας σώσουν καταρρέει.
Η εκπαίδευση αυτή, διάχυτη από μίσος για κάθε γειτονικό λαό αλλά και για τους Άραβες (!), από εθνικιστικό παροξυσμό και επεκτατισμό, αποδεικνύει ότι η φρίκη από την Ουκρανία, την Παλαιστίνη, την Συρία, το Ιράκ, την Αφρική δεν έχει εθνικό και θρησκευτικό πρόσημο- το βίντεο αποδεικνύει ότι κοινή είναι η εκπαίδευση και κάτω από παρόμοιες πολεμικές συνθήκες, κοινές θα είναι και οι μέθοδοι.
Οι Ειδικές Δυνάμεις εκπαιδεύονται και παίζουν ρόλο στα βασικά πεδία δράσης του ελληνικού αστικού κόσμου: Πραιτοριανοί των εφοπλιστών, στον πόλεμο κατά των μεταναστών, στις αποστολές εκτός συνόρων των ΝΑΤΟ-ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΥ. Για αυτό η κυβέρνηση τους αναβαθμίζει ενώ ταπεινώνει τους φαντάρους και το υπόλοιπο μόνιμο προσωπικό   

Και αν ο κάθε δημοκράτης πολίτης νοιώθει ανησυχία, προβληματισμό και αηδία συναισθανόμενος το τι γίνεται σε αυτό το γκέτο που δεν υπάρχει Νόμος και Στρατιωτικός Κανονισμός,  ποιοι, πως και εναντίον ποιου εκπαιδεύονται να δράσουν στο πλαίσιο των σύγχρονων δογμάτων Άμυνας-Ασφάλειας που αντιμετωπίζουν ως ασύμμετρη απειλή και εσωτερικό εχθρό τον κόσμο της εργασίας και τα κοινωνικά κινήματα.

Όταν μάλιστα ο στρατηγός Συναδινός, διευθυντής στις Ειδικές Δυνάμεις, που έγινε ευρωβουλευτής της Χρυσής Αυγής αποδεικνύεται η κορυφή του παγόβουνου, καθώς το βίντεο αποδεικνύει την ύπαρξη συγκοινωνούντων δοχείων, αφού το σύνολο των εκπαιδευτών θα γαλουχήσουν τους νεοσύλλεκτους για να φτάσουμε στα γεγονότα του Φαρμακονησίου με την εγκληματική δράση κατά μεταναστών του Λιμενικού, τα συνθήματα μισαλλοδοξίας –που είναι τα ίδια με αυτά του βίντεο πάλι από από τις Ειδικές Δυνάμεις στην Στρατιωτική Παρέλαση της 25^ης Μαρτίου του 2010, αλλά και από τα παραταγμένα Τάγματα Εφόδου της Χ.Α.=Λέσχες Εφέδρων που τραμπούκιζαν τους μάρτυρες κατηγορίας όταν μέσα στο Ναυτοδικείο τους παρανομούντες ΟΥΚάδες υπεράσπιζε ο πρώην ΑΓΕΣ Φραγκούλης Φράγκος.
Γιατί μπορεί η Χ.Α. να διώκεται αλλά η πολιτική της ατζέντα εφαρμόζεται από την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ εξαφανίζοντας εργατικά δικαιώματα, ενισχύοντας εφοπλιστές-τραπεζίτες-καναλάρχες-εργολάβους, στηρίζοντας τη κυβέρνηση των ΝΑΖΙ στην Ουκρανία και το κράτος Τρομοκράτη Ισραήλ που επιχειρεί Γενοκτονία κατά των Παλαιστινίων.

Ο ΥΕΘΑ Δ.Αβραμόπουλος, ο ΑΓΕΕΘΑ Κωσταράκος και ο ΑΓΕΣ Μανωλάς καολύνται να πάρουν θέση:

 Ή ταυτίζονται και συγκαλύπτουν όλα αυτά ή εφαρμόζουν το νόμο και το Σύνταγμα.

ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ

ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932955437

Diktiospartakos.blogspot.com

*το βιντεο επεσε, θα προσπαθησουμε να το ανακτήσουμε

Αναρτήθηκε από Ε

Σουηδία: «Επιδρομή» στην Αφρική με τα λεφτά των συνταξιούχων

Σουηδία: «Επιδρομή» στην Αφρική με τα λεφτά των συνταξιούχων

email

Print

Η Σουηδία και οι ΗΠΑδημιούργησαν μια ομάδα εργασίας, έτσι ώστε να υπάρξει σύντομα μια πρόταση που θα απλοποιήσει τις διαδικασίες μέχρι το τέλος του χρόνου, ώστε οι συντάξεις να επενδύονται στην Αφρική, δήλωσε ο υπουργός Οικονομικών της Σουηδίας,Anders Borg.

Τα επιχειρήματα είναι πολλά, σύμφωνα με αστούς αναλυτές. Τα επιτόκια είναι χαμηλά, σίγουρες επενδύσεις, δημογραφικά προβλήματα στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες -που έτσι λύνονται προσωρινά- και ανάγκη μεγάλων επενδύσεων στις υποδομές (μεταφορές και ενέργεια) στην Αφρική.

Ο ίδιος ο Anders Borg επισημαίνει ότι μέχρι το 2050 η Αφρική οικονομικά θα αντιστοιχεί σε δύο σημερινές Κίνες. Υπάρχουν, όπως λέει, μεγάλες δυνατότητες που είναι σημαντικές για τη Σουηδία και για τις ΗΠΑ. Οι επενδύσεις φέρνουν σήμερα 10% - 20% κέρδη. Αν πάει καλά η προσπάθεια, θα προτείνουν και σε άλλες χώρες να συμμετάσχουν με τις εταιρείες που έχουν κάνει για επενδύσεις των συντάξεων.

Υπολογίζεται ότι σήμερα το παγκόσμιο ποσό των συντάξεων, κατά το 98% επενδύεται στις καπιταλιστικές οικονομίες του ΟΟΣΑ και υπολογίζεται στα 22 τρισεκατομμύρια δολάρια.

Οι καπιταλιστές μαζί με τις αστικές κυβερνήσεις θέλουν λοιπόν να αυξήσουν τα κέρδη τους, χρησιμοποιώντας τις συντάξεις, τα χρήματα των εργαζομένων και των συνταξιούχων, έτσι ώστε να ξεπεράσουν την κρίση τους και να αναδιανείμουν τα κέρδη στο κεφάλαιο.

Με αυτό τον τρόπο βέβαια, θέλουν να κάνουν και τους εργαζόμενους και συνταξιούχους στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, συνένοχους. Να χαίρονται που τα ταξικά αδέλφια στην Αφρική θα υποφέρουν, νομίζοντας ότι έτσι θα πάρουν μεγαλύτερη σύνταξη. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι, και οι συντάξεις θα είναι ένα ξεροκόμματο και το κεφάλαιο θα έχει βρει ένα καινούργιο πεδίο δράσης να αυγατίσει τα κέρδη του, με τσακισμένα δικαιώματα παντού.

Ο κοινός αγώνας της εργατικής τάξης, και στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες μαζί με την εργατική τάξη της Αφρικής, μπορεί να ματαιώσει τα σχέδιά τους, να δείξει το ρόλο του κεφαλαίου, και οι λαοί να παλέψουν για ένα κόσμο χωρίς αφεντικά έτσι ώστε να απολαμβάνουν αυτά που παράγουν, χωρίς τα παράσιτα τους κεφαλαιοκράτες.

V.I. Lenin- Ο "εθνικός πολιτισμός", Το εθνικιστικό σκιάχτρο του "αφομοιωτισμού" (Εθνικό ζήτημα, Ουκρανία)

 V.I. Lenin- Ο "εθνικός πολιτισμός", Το εθνικιστικό σκιάχτρο του "αφομοιωτισμού" (Εθνικό ζήτημα, Ουκρανία)

V.I. Lenin

Ο "εθνικός πολιτισμός"
και Το Εθνικιστικό σκιάχτρο του "αφομοιωτισμού" (1913)

Από το Κριτικά σημειώματα πάνω στο εθνικό ζήτημα, Σύγχρονη Εποχή, 2006

Όπως βλέπει ο αναγνώστης, το άρθρο της «Σέβερναγια Πράβντα» μας εξηγεί, με ένα απ’ τα παραδείγματα που χρησιμοποιεί και συγκεκριμένα με το ζήτημα της επίσημης γλώσσας του κράτους, την ασυνέπεια και τον οπορτουνισμό της φιλελεύθερης αστικής τάξης, που στο εθνικό ζήτημα απλώνει το χέρι στους τσιφλικάδες και τους αστυνομικούς. Καθένας καταλαβαίνει ότι εκτός από το ζήτημα της παγκρατικής γλώσσας η φιλελεύθερη αστική τάξη φέρνεται το ίδιο προδοτικά, υποκριτικά και κουτά (ακόμα και από την άποψη των συμφερόντων του φιλελευθερισμού) σε ολόκληρη σειρά άλλα παρόμοια ζητήματα.

Το συμπέρασμα; Το συμπέρασμα είναι ότι κάθε φιλελευθερο-αστικός εθνικισμός καλλιεργεί σε μεγάλο βαθμό τη διαφθορά στο εργατικό περιβάλλον και προξενεί τεράστια ζημιά στην υπόθεση της ελευθερίας και στην υπόθεση της προλεταριακής ταξικής πάλης. Αυτό είναι ακόμα πιο επικίνδυνο, γιατί η αστική τάξη (και η αστοτσιφλικάδικη) καλύπτεται με το σύνθημα του «εθνικού πολιτισμού». Εξ ονόματος του εθνικού πολιτισμού – του μεγαλορωσικού, του πολωνικού, του εβραϊκού, του ουκρανικού κλπ. – σκαρώνουν τις αντιδραστικές βρωμοδουλιές τους οι μαυροεκατονταρχίτες και οι κληρικόφρονες και σε συνέχεια και οι αστοί όλων των εθνών.

Αυτή είναι η πραγματικότητα της σύγχρονης εθνικής ζωής, αν τη δούμε μαρξιστικά, δηλ. από την άποψη της ταξικής πάλης, αν αντιπαραβάλουμε τα συνθήματα με τα συμφέροντα και με την πολιτική των τάξεων και όχι με τις κούφιες «γενικές αρχές» και τις πομπώδικες διακηρύξεις και φράσεις.

Το σύνθημα του εθνικού πολιτισμού είναι αστική (και συχνά μαυροεκατονταρχίτικη-κληρικαλική) απάτη. Το σύνθημά μας είναι: διεθνικός πολιτισμός του δημοκρατισμού και του παγκόσμιου εργατικού κινήματος.

Σ’ αυτό το σημείο ορμά στη μάχη ο μπουντιστής κ. Λίμπμαν και με κατακεραυνώνει με την παρακάτω εξουθενωτική περικοπή:

«Όποιος γνωρίζει έστω και λίγο το εθνικό ζήτημα, ξέρει ότι ο διεθνικός πολιτισμός δεν είναι άεθνος (σ. σ. Άεθνος σημαίνει όχι εθνικός, όχι λαϊκός, χωρίς έθνος, χωρίς λαό) (πολιτισμός χωρίς εθνική μορφή). Άεθνος πολιτισμός που δεν πρέπει νά' ναι μήτε ρωσικός, μήτε εβραϊκός, μήτε πολωνικός, παρά μόνο καθαρός πολιτισμός είναι παραλογισμός. Ισα – ίσα τότε μόνο οι διεθνικές ιδέες μπορούν να γίνουν αγαπητές στην εργατική τάξη, όταν προσαρμόζονται στη γλώσσα που μιλά ο εργάτης και στις συγκεκριμένες εθνικές συνθήκες όπου ζει. Ο εργάτης δεν πρέπει να είναι αδιάφορος για την κατάσταση και την ανάπτυξη του εθνικού του πολιτισμού, επειδή μέσω αυτού και μόνο μέσω αυτού αποκτά τη δυνατότητα να πάρει μέρος στο “διεθνικό πολιτισμό του δημοκρατισμού και του παγκόσμιου εργατικού κινήματος”. Όλα αυτά είναι γνωστά από καιρό, μα ο Β. Ι. δε θέλει ούτε να τα ξέρει…».

Για καλοσκεφθείτε αυτόν τον τυπικό για ένα μπουντιστή συλλογισμό, που έχει, βλέπετε, για προορισμό να εκμηδενίσει τη μαρξιστική θέση που διατύπωσα. Με ύφος γεμάτο εξαιρετική αυτοπεποίθηση και σαν «γνώστης του εθνικού ζητήματος», ο κ. μπουντιστής μας σερβίρει συνηθισμένες αστικές αντιλήψεις σαν «από καιρό γνωστές» αλήθειες.

Ναι, ο διεθνικός πολιτισμός δεν είναι άεθνος, φίλτατε μπουντιστή. Κανένας δεν είπε τέτοιο πράγμα. Κανένας δεν διακήρυξε έναν «καθαρό» πολιτισμό που να μην είναι μήτε πολωνικός, μήτε εβραϊκός, μήτε ρωσικός κλπ, κι έτσι το κούφιο λεξομάζωμά σας δεν είναι παρά απόπειρα να αποσπαστεί η προσοχή του αναγνώστη και να καλυφθεί η ουσία της υπόθεσης με ηχηρές λέξεις.

Σε κάθε εθνικό πολιτισμό υπάρχουν, έστω και όχι αναπτυγμένα, στοιχεία δημοκρατικού και σοσιαλιστικού πολιτισμού, επειδή σε κάθε έθνος υπάρχει η εργαζόμενη και εκμεταλλευόμενη μάζα, που οι συνθήκες της ζωής της γεννούν αναπόφευκτα τη δημοκρατική και τη σοσιαλιστική ιδεολογία. Σε κάθε έθνος όμως υπάρχει και αστικός πολιτισμός (και στις περισσότερες περιπτώσεις ακόμα και μαυροεκατονταρχίτικος και κληρικαλικός πολιτισμός) – και μάλιστα όχι απλώς σαν «στοιχεία» πολιτισμού, αλλά σαν κυρίαρχος πολιτισμός. Γι’ αυτό ο «εθνικός πολιτισμός» γενικά είναι ο πολιτισμός των τσιφλικάδων, των παπάδων, και της αστικής τάξης. Αυτή τη θεμελιακή αλήθεια, στοιχειώδη για κάθε μαρξιστή, ο μπουντιστής δεν τη φώτισε και «μας ξεκούφανε» με το λεξομάζωμά του, δηλαδή στην πράξη, αντί ν’ αποκαλύψει και να εξηγήσει στον αναγνώστη το ταξικό βάραθρο, το συσκότισε. Στην πράξη ο μπουντιστής ενήργησε σαν αστός που έχει κάθε συμφέρον να διαδίδεται η πίστη σ’ ένα εξωταξικό εθνικό πολιτισμό.

Διατυπώνοντας το σύνθημα του «διεθνικού πολιτισμού του δημοκρατισμού και του παγκόσμιου εργατικού κινήματος», παίρνουμε από τον κάθε εθνικό πολιτισμό μόνο τα δημοκρατικά και σοσιαλιστικά του στοιχεία, τα παίρνουμε μόνο και αποκλειστικά σαν αντίβαρο στον αστικό πολιτισμό, στον αστικό εθνικισμό κάθε έθνους. Κανένας δημοκράτης και πολύ περισσότερο κανένας μαρξιστής δεν αρνείται την ισοτιμία των γλωσσών ή την ανάγκη να κάνει ο καθένας στη μητρική του γλώσσα την πολεμική ενάντια στη «δική του» αστική τάξη, να προπαγανδίζει σ’ αυτή τη γλώσσα τις αντικληρικαλικές ή αντιαστικές ιδέες στους «δικούς του» αγρότες και μικροαστούς, δε χρειάζεται καν συζήτηση γι’ αυτό, τις αναμφισβήτητες αυτές αλήθειες τις χρησιμοποιεί ο μπουντιστής για να κρύψει το επίμαχο ζήτημα δηλαδή την πραγματική ουσία του ζητήματος.

Το ζήτημα είναι αν επιτρέπεται στους μαρξιστές να διατυπώνουν άμεσα ή έμμεσα το σύνθημα του εθνικού πολιτισμού, ή πρέπει υποχρεωτικά να προπαγανδίζουν ενάντιά του σε όλες τις γλώσσες το σύνθημα του διεθνισμού των εργατών, «προσαρμοζόμενοι» σ’ όλες τις τοπικές και εθνικές ιδιομορφίες.

Η σημασία του συνθήματος του «εθνικού πολιτισμού» δεν καθορίζεται από την υπόσχεση ή τις αγαθές προθέσεις ενός οποιουδήποτε διανοουμενίσκου να «ερμηνεύει» αυτό το σύνθημα «με την έννοια της προαγωγής του διεθνικού πολιτισμού μέσω του εθνικού πολιτισμού». Θα ήταν παιδιάστικος υποκειμενισμός να βλέπουμε έτσι το ζήτημα. Η σημασία του συνθήματος του εθνικού πολιτισμού καθορίζεται απ’ τον αντικειμενικό συσχετισμό όλων των τάξεων της δοσμένης χώρας και όλων των χωρών του κόσμου. Ο εθνικός πολιτισμός της αστικής τάξης αποτελεί γεγονός (και το ξαναλέω ότι η αστική τάξη συναλλάσσεται παντού με τους τσιφλικάδες και τους παπάδες).

Μαχόμενος αστικός εθνικισμός που αποκτηνώνει, αποβλακώνει και διαιρεί τους εργάτες, για να τους σύρει στο άρμα της αστικής τάξης – να ποιο είναι το βασικό γεγονός της σύγχρονης πραγματικότητας.

Όποιος θέλει να υπηρετεί το προλεταριάτο, έχει χρέος να συνενώνει τους εργάτες όλων των εθνών, παλεύοντας ακλόνητα ενάντια στον αστικό εθνικισμό, και το «δικό του» και τον ξένο. Όποιος υπερασπίζει το σύνθημα του εθνικού πολιτισμού δεν έχει θέση μέσα στους μαρξιστές, αλλά μέσα στους εθνικιστές μικροαστούς.

Πάρτε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα. Μπορεί ένας μεγαλορώσος μαρξιστής να δεχθεί το σύνθημα του εθνικού, δηλ. του μεγαλορωσικού πολιτισμού; Όχι. Έναν τέτοιον άνθρωπο πρέπει να τον κατατάξουμε στους εθνικιστές κι όχι στους μαρξιστές. Έχουμε χρέος να αγωνιζόμαστε ενάντια στον κυρίαρχο μαυροεκατονταρχίτικο και αστικό εθνικό πολιτισμό των μεγαλορώσων, αναπτύσσοντας αποκλειστικά με διεθνιστικό πνεύμα και σε στενότατη συμμαχία με τους εργάτες των άλλων χωρών τα έμβυα που υπάρχουν και στην ιστορία του δημοκρατικού και του εργατικού μας κινήματος. Να αγωνίζεσαι ενάντια στους δικούς μεγαλορώσους τσιφλικάδες και αστούς, ενάντια στον «πολιτισμό» τους, εξ ονόματος του διεθνισμού, να αγωνίζεσαι «προσαρμοζόμενος» στις ιδιομορφίες των Πουρισκέβιτς και των Στρούβε – αυτό είναι το καθήκον σου κι όχι να κηρύχνεις, μήτε να ανέχεσαι το σύνθημα του «εθνικού πολιτισμού».

Το ίδιο ισχύει και για το πιο καταπιεζόμενο και κατατρεγμένο έθνος, τους Εβραίους. Ο εβραϊκός εθνικός πολιτισμός είναι σύνθημα των ραβίνων και των αστών, σύνθημα των εχθρών μας. Υπάρχουν όμως και άλλα στοιχεία στον εβραϊκό πολιτισμό και σε όλη την ιστορία των εβραίων. Από τα 10 ½ εκατομμύρια Εβραίους όλου του κόσμου λίγο περισσότεροι από τους μισούς ζουν στη Γαλικία και τη Ρωσία, χώρες καθυστερημένες και μισοβάρβαρες, που κρατούν με τη βία τους εβραίους σε θέση κάστας. Οι άλλοι μισοί ζουν στον πολιτισμένο κόσμο, όπου δεν υπάρχει διαχωρισμός των εβραίων σε κάστα. Εκεί εκδηλώθηκαν ξεκάθαρα τα μεγάλα, τα παγκόσμια προοδευτικά χαρακτηριστικά του εβραϊκού πολιτισμού: Ο διεθνισμός του, η συμπάθειά του για τα πρωτοπόρα κινήματα της εποχής (το ποσοστό των εβραίων που συμμετέχουν στα δημοκρατικά και προλεταριακά κινήματα είναι παντού μεγαλύτερο απ’ το ποσοστό των εβραίων μέσα στο σύνολο του πληθυσμού).

Όποιος διατυπώνει άμεσα ή έμμεσα το σύνθημα του εβραϊκού «εθνικού πολιτισμού» (όσο αγαθές κι αν είναι οι προθέσεις του), είναι εχθρός του προλεταριάτου, οπαδός του παλιού και του πνεύματος της κάστας μέσα στους εβραίους, συνεργός των ραβίνων και των αστών. Και αντίθετα οι εβραίοι μαρξιστές, που μέσα στις διεθνείς μαρξιστικές οργανώσεις συγχωνεύονται με τους ρώσους, τους λιθουανούς, τους ουκρανούς κλπ., εργάτες και συνεισφέρουν (και στα ρωσικά και στα εβραϊκά) στη δημιουργία του διεθνούς πολιτισμού του εργατικού κινήματος, οι εβραίοι αυτοί – σε πείσμα του σεπαρατισμού του Μπουντ* – συνεχίζουν τις καλύτερες παραδόσεις των εβραίων, παλεύοντας ενάντια στο σύνθημα του «εθνικού πολιτισμού».

Ο αστικός εθνικισμός και ο προλεταριακός διεθνισμός είναι δύο συνθήματα ανειρήνευτα εχθρικά, που αντιστοιχούν στα δύο ταξικά στρατόπεδα όλου του καπιταλιστικού κόσμου και εκφράζουν δυο πολιτικές (κάτι παραπάνω: δυο κοσμοθεωρίες) στο εθνικό ζήτημα. Υπερασπίζοντας το σύνθημα του εθνικού πολιτισμού και στηρίζοντας σ’ αυτό ολόκληρο σχέδιο κι ένα πρακτικό πρόγραμμα της λεγόμενης «πολιτιστικής-εθνικής αυτονομίας», οι μπουντιστές στην πράξη παίζουν το ρόλο του προαγωγού του αστικού εθνικισμού μέσα στο εργατικό περιβάλλον.

* Μπουντ – «Γενική εβραϊκή εργατική ένωση της Λιθουανίας, της Πολωνίας και της Ρωσίας» - οργανώθηκε το 1897 και περιλάβαινε κυρίως εβραίους επαγγελματοβιοτέχνες των δυτικών περιοχών της Ρωσίας. Στο Ι Συνέδριο του ΣΔΕΚΡ, το Μάρτη του 1898, το Μπουντ μπήκε στο ΣΔΕΚΡ. Στο ΙΙ Συνέδριο του ΣΔΕΚΡ οι μπουντιστές πρόβαλαν την αξίωση να αναγνωριστεί το Μπουντ μοναδικός εκπρόσωπος των εβραίων εργατών της Ρωσίας. Όταν το Συνέδριο απόρριψε τον οργανωτικό εθνικισμό του Μπουντ, αποχώρησε από το Κόμμα. Το 1906 ύστερα από το ΙΥ (Ενωτικό) Συνέδριο, το Μπουντ προσχώρησε ξανά στο ΣΔΕΚΡ. Οι μπουντιστές υποστήριζαν συνεχώς τους μενσεβίκους και διεξάγανε αδιάκοπο αγώνα ενάντια στους μπολσεβίκους. Ανήκοντας τυπικά στο ΣΔΕΚΡ, το Μπουντ ήταν οργάνωση αστικο-εθνικιστικού χαρακτήρα. Στο προγραμματικό αίτημα των μπολσεβίκων – δικαίωμα αυτοδιάθεσης των εθνών – το Μπουντ αντιπαράθετε το αίτημα της πολιτιστικής-εθνικής αυτονομίας. Στη διάρκεια του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου 1914-1918 οι μπουντιστές ακολουθούσαν θέσεις σοσιαλσωβινιστικές. Το 1917 το Μπουντ υποστήριξε την αντεπαναστατική Προσωρινή Κυβέρνηση και αγωνίστηκε με το μέρος των εχθρών της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης. Στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου οι επιφανείς μπουντιστές ενώθηκαν με τις δυνάμεις της αντεπανάστασης. Ταυτόχρονα όμως ανάμεσα στα απλά μέλη του Μπουντ άρχισε να σημειώνεται στροφή υπέρ της συνεργασίας με τη σοβιετική εξουσία. Όταν φάνηκε καθαρά ότι η δικτατορία του προλεταριάτου νίκησε την εσωτερική αντεπανάσταση και τους ξένους επιδρομείς, το Μπουντ δήλωσε ότι παραιτείται από την πάλη ενάντια στη σοβιετική εξουσία. Το Μάρτη του 1921 το Μπουντ αυτοδιαλύθηκε και ένα μέρος από τα μέλη του μπήκε στο ΚΚΡ (Μπ) υπήρχαν και διπρόσωποι που μπήκαν στο Κόμμα με σκοπό να το υπονομεύσουν από τα μέσα. Αργότερα ξεσκεπάστηκαν τελείως».

Το εθνικιστικό σκιάχτρο του "αφομοιωτισμού"

Το ζήτημα του αφομοιωτισμού, δηλαδή της απώλειας των εθνικών ιδιομορφιών, του περάσματος σε άλλο έθνος, μας επιτρέπει να σχηματίσουμε μια παραστατική εικόνα για τις συνέπειες των εθνικιστικών ταλαντεύσεων των μπουντιστών και των ομοϊδεατών τους.

Ο κ. Λίμπμαν, μεταδίδοντας και επαναλαβαίνοντας πιστά τα συνηθισμένα επιχειρήματα ή, σωστότερα, τις συνηθισμένες μέθοδες των μπουντιστών, χαρακτήρισε το αίτημα της ενότητας και της συγχώνευσης των εργατών όλων των εθνοτήτων ενός κράτους σε ενιαίες εργατικές οργανώσεις (βλ. παραπάνω το τέλος του άρθρου της «Σέβερναγια Πράβντα») – «παλιό παραμύθι του αφομοιωτισμού».

«Συνεπώς – λέει ο κ. Φ. Λίμπμαν, παίρνοντας αφορμή απ’ τα συμπεράσματα του άρθρου της «Σέβερναγια Πράβντα» - στο ερώτημα σε ποια εθνότητα ανήκετε; Ο εργάτης πρέπει να απαντήσει: είμαι σοσιαλδημοκράτης».

Ο μπουντιστής μας το θεωρεί αυτό άκρον άωτον εξυπνάδας. Στην πραγματικότητα ξεσκεπάζει οριστικά τον εαυτό του με τέτοιες εξυπνάδες και με τις κραυγές για «αφομοιωτισμό», που στρέφονται ενάντια στο συνεπές δημοκρατικό και μαρξιστικό σύνθημα.

Ο αναπτυσσόμενος καπιταλισμός γνωρίζει δυο ιστορικές τάσεις στο εθνικό ζήτημα. Η πρώτη είναι το ξύπνημα της εθνικής ζωής και των εθνικών κινημάτων, η πάλη ενάντια σε κάθε εθνικό ζυγό και η δημιουργία εθνικών κρατών. Η δεύτερη είναι η ανάπτυξη και η επιταχυνόμενη σύσφιξη των κάθε λογής σχέσεων ανάμεσα στα έθνη, το σπάσιμο των εθνικών φραγμών, η δημιουργία της διεθνούς ενότητας του κεφαλαίου, της οικονομικής ζωής γενικά, της πολιτικής, της επιστήμης κλπ.

Κι οι δυο τάσεις αποτελούν παγκόσμιο νόμο του καπιταλισμού. Η πρώτη επικρατεί στην αρχή της ανάπτυξής του, η δεύτερη χαρακτηρίζει τον ώριμο καπιταλισμό που τραβά για να μετατραπεί σε σοσιαλιστική κοινωνία.

Το εθνικό πρόγραμμα των μαρξιστών παίρνει υπόψη και τις δύο αυτές τάσεις, υπερασπίζοντας, πρώτο, την ισοτιμία των εθνών και των γλωσσών, το απαράδεκτο οποιωνδήποτε προνομίων απ’ αυτή την άποψη (καθώς και το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των εθνών που θα το εξετάσουμε ιδιαίτερα παρακάτω) και, δεύτερο, την αρχή του διεθνισμού και της ανειρήνευτης πάλης ενάντια στη μόλυνση του προλεταριάτου από τον αστικό εθνικισμό, ακόμα και τον πιο ραφιναρισμένο.

Και προβάλλει το ερώτημα: τι εννοεί ο μπουντιστής μας, όταν επικαλείται θεούς και δαίμονες ενάντια στον «αφομοιωτισμό»; Δεν μπορούσε να εννοεί εδώ τη βία ενάντια στα έθνη, τα προνόμια ενός από τα έθνη, γιατί εδώ γενικά δεν ταιριάζει η λέξη «αφομοιωτισμός», γιατί όλοι οι μαρξιστές, και χωριστά και επίσημα σαν ενιαίο σύνολο, έχουν καταδικάσει εντελώς συγκεκριμένα και χωρίς διφορούμενα και την παραμικρότερη εθνική βία, καταπίεση και ανισοτιμία. Τέλος, γιατί και το άρθρο της «Σέβερναγια Πράβντα», που του ρίχτηκε ο μπουντιστής, εκφράζει αυτή την κοινή για τους μαρξιστές σκέψη με αναμφισβήτητη κατηγορηματικότητα.

Ε, όχι. Εδώ δε χωρούν υπεκφυγές. Ο κ. Λίμπμαν καταδίκασε τον «αφομοιωτισμό», χωρίς να εννοεί μ’ αυτό μήτε τη βία, μήτε την ανισοτιμία, μήτε τα προνόμια. Μένει λοιπόν κάτι το πραγματικό στην έννοια του αφομοιωτισμού, αν απ’ αυτήν αφαιρέσουμε κάθε βία και κάθε ανισοτιμία;

Ασφαλώς μένει. Μένει η παγκόσμια ιστορική τάση του καπιταλισμού να σπάζει τους εθνικούς φραγμούς, να σβήνει τις εθνικές διαφορές και να αφομοιώνει τα έθνη, τάση που από δεκαετία σε δεκαετία εκδηλώνεται όλο και με μεγαλύτερη ισχύ και αποτελεί έναν από τους ισχυρότερους κινητήρες που μετατρέπουν τον καπιταλισμό σε σοσιαλισμό.

Δεν είναι μαρξιστής, δεν είναι καν δημοκράτης όποιος δεν αναγνωρίζει και δεν υπερασπίζει την ισοτιμία των εθνών και των γλωσσών, όποιος δεν αγωνίζεται ενάντια σε κάθε εθνική καταπίεση ή ανισοτιμία. Αυτό είναι αναμφισβήτητο. Είναι όμως επίσης αναμφισβήτητο και ότι ο δήθεν μαρξιστής, που βρίζει ασύστολα ένα μαρξιστή άλλου έθνους για «αφομοιωτισμό», στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένας εθνικιστής μικροαστός. Σ’ αυτή την όχι και τόσο ευυπόληπτη κατηγορία ανθρώπων ανήκουν όλοι οι μπουντιστές και (όπως θα δούμε αμέσως) οι ουκρανοί εθνικοσοσιαλιστές σαν τους κ. Λ. Γιουρκέβιτς, Ντοντσόφ και Σία.

Για να δείξουμε συγκεκριμένα πόσο αντιδραστικές είναι οι απόψεις αυτών των εθνικιστών μικροαστών, θα παραθέσουμε τριων ειδών στοιχεία.

Περισσότερο απ’ όλους ξεφωνίζουν ενάντια στον «αφομοιωτισμό» των ρώσων ορθόδοξων μαρξιστών οι εβραίοι εθνικιστές της Ρωσίας γενικά, κι ανάμεσά τους ιδιαίτερα οι μπουντιστές. Κι όμως, όπως φαίνεται από τα στοιχεία που αναφέραμε παραπάνω, από τα 10 ½ εκατομμύρια εβραίους όλου του κόσμου οι μισοί περίπου ζουν στον πολιτισμένο κόσμο, στις συνθήκες του πιο μεγάλου «αφομοιωτισμού», ενώ μόνο οι κακότυχοι, οι κακομοιριασμένοι και χωρίς δικαιώματα εβραίοι της Ρωσίας και της Γαλικίας, που τους καταπιέζουν οι Πουρισκέβιτς (ρώσοι και πολωνοί), ζουν στις συνθήκες του μικρότερου «αφομοιωτισμού» και της μεγαλύτερης απομόνωσης, που φτάνει ως τη δημιουργία «περιοχών εγκατάστασης», ως τον καθορισμό «ποσοστού μέσα στο σύνολο του πληθυσμού» και τα άλλα αγαθά των Πουρισκέβιτς.

Οι εβραίοι στον πολιτισμένο κόσμο δεν είναι έθνος, αφομοιώθηκαν περισσότερο απ’ όλους, λένε ο Κ. Κάουτσκι και ο Ο. Μπάουερ. Στη Γαλικία και τη Ρωσία οι εβραίοι δεν είναι έθνος, εδώ αποτελούν ακόμα δυστυχώς κάστα, (και δε φταίνε οι ίδιοι γι’ αυτό, αλλά οι Πουρισκέβιτς). Αυτή είναι η αναμφισβήτητη γνώμη των ανθρώπων που ξέρουν αναμφισβήτητα την ιστορία των εβραίων και παίρνουν υπόψη τους τα παραπάνω γεγονότα.

Τι δείχνουν αυτά τα γεγονότα; Δείχνουν ότι ενάντια στον «αφομοιωτισμό» μπορούν να φωνάζουν μόνο οι εβραίοι αντιδραστικοί μικροαστοί, που θέλουν να γυρίσουν τον τροχό της ιστορίας προς τα πίσω, και να την αναγκάσουν να μη βαδίζει από την τάξη πραγμάτων της Ρωσίας και της Γαλικίας προς την τάξη πραγμάτων του Παρισιού και της Νέας Υόρκης, αλλά αντίθετα.

Οι καλύτεροι άνθρωποι ανάμεσα στους εβραίους, που δοξάστηκαν στην παγκόσμια ιστορία και έδωσαν στον κόσμο πρωτοπόρους ηγέτες της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού, ποτέ δεν έβαζαν τις φωνές ενάντια στον αφομοιωτισμό. Οι μόνοι που ξεφωνίζουν ενάντια στον αφομοιωτισμό είναι οι αξιοσέβαστοι παρατηρητές του κάθε «καθυστερημένου στοιχείου» μέσα στους εβραίους.

Μπορούμε να σχηματίσουμε μια ιδέα για τις διαστάσεις που έχει πάρει γενικά η πορεία της αφομοίωσης των εθνών στις σύγχρονες συνθήκες του προχωρημένου καπιταλισμού απ’ τα στοιχεία λ. χ. της μετανάστευσης στις Ηνωμένες Πολιτείες της Βόρειας Αμερικής. Από την Ευρώπη μετανάστευσαν εκεί μέσα σε 10 χρόνια, από το 1891 ως το 1900, 3,7 εκατομμύρια άτομα, ενώ μέσα σε 9 χρόνια, από το 1901 ως το 1909, 7,2 εκατομμύρια άτομα. Η απογραφή του 1900 στις Ενωμένες Πολιτείες έδωσε αριθμό πάνω από 10 εκατομμύρια ξένους. Η πολιτεία της Νέας Υόρκης, όπου σύμφωνα με την ίδια απογραφή υπήρχαν πάνω από 78.000 αυστριακοί, 136.000 άγγλοι, 20.000 γάλλοι, 480.000 γερμανοί, 37.000 Ούγγροι, 425.000 Ιρλανδοί, 182.000 ιταλοί, 70.000 Πολωνοί, 166.000 από τη Ρωσία (οι περισσότεροι Εβραίοι), 43.000 Σουηδοί κλπ. – μοιάζει με μύλο που αλέθει τις εθνικές διακρίσεις. Κι εκείνο που γίνεται στη Νέα Υόρκη σε μεγάλη, διεθνή κλίμακα, συντελείται και σε κάθε μεγάλη πόλη και εργοστασιακό συνοικισμό.

Όποιος δεν έχει βαλτώσει μέσα στις εθνικιστικές προλήψεις, δεν μπορεί παρά να βλέπει αυτή την πορεία της αφομοίωσης των εθνών από τον καπιταλισμό σαν μια μεγαλειώδη ιστορική πορεία, που καταστρέφει την εθνική αρτηριοσκλήρωση των διάφορων πρωτόγονων περιοχών – ιδιαίτερα στις καθυστερημένες χώρες σαν τη Ρωσία.

Πάρτε τη Ρωσία και τη στάση των μεγαλορώσων απέναντι στους Ουκρανούς. Είναι βέβαιο ότι κάθε δημοκράτης, χωρίς να μιλάω για τους μαρξιστές, θα παλέψει αποφασιστικά ενάντια στην ανήκουστη ταπείνωση των Ουκρανών και θα απαιτήσει την πλήρη ισοτιμία τους. Θα ήταν όμως, αληθινή προδοσία του σοσιαλισμού και ηλίθια πολιτική, ακόμα και από την άποψη των αστικών «εθνικών καθηκόντων» των Ουκρανών, να εξασθενίσουν οι δεσμοί και η συμμαχία που υπάρχει σήμερα, μέσα στα πλαίσια ενός ενιαίου κράτους, ανάμεσα στο ουκρανικό και το μεγαλορωσικό προλεταριάτο.

Ο κ. Λιέφ Γιουρκέβιτς, που κι αυτός αυτονομάζεται «μαρξιστής» (καημένε Μαρξ!), μας προσφέρει ένα δείγμα αυτής της ηλίθιας πολιτικής. Το 1906 – γράφει ο κ. Γιουρκέβιτς – ο Σοκολόφσκι (Μπάσοκ) και ο Λουκασέβιτς (Τουτσάπσκι) ισχυρίζονταν ότι το Ουκρανικό προλεταριάτο έχει εκρωσιστεί πέρα για πέρα και δεν του χρειάζεται ξεχωριστή οργάνωση. Χωρίς να προσπαθήσει να παραθέσει ούτε ένα στοιχείο πάνω στην ουσία του ζητήματος ο κ. Γιουρκέβιτς ρίχνεται και στους δυο γι’ αυτό το πράγμα και στριγκλίζει υστερικά – εντελώς στο πνεύμα του πιο χυδαίου, χοντροκέφαλου και αντιδραστικού εθνικισμού – ότι αυτό είναι τάχατες «εθνική παθητικότητα», «εθνική αποσκίρτηση», ότι οι άνθρωποι αυτοί «διέσπασαν» (!!) τους Ουκρανούς μαρξιστές» κλπ. Σήμερα, παρά «την ανάπτυξη της εθνικής ουκρανικής συνείδησης μέσα στους εργάτες» - βεβαιώνει ο κ. Γιουρκέβιτς – μόνο μια μειοψηφία των εργατών μας έχει «εθνική συνείδηση», ενώ η πλειοψηφία «βρίσκεται ακόμα κάτω από την επιρροή του ρωσικού πολιτισμού». Και το χρέος μας – αναφωνεί ο εθνικιστής μικροαστός – «δεν είναι να ακολουθούμε τις μάζες, αλλά να τις παίρνουμε μαζί μας, να εξηγούμε σ’ αυτές τα εθνικά καθήκοντα (την εθνική υπόθεση)» («Ντβίν», σελ. 89).

Όλος αυτός ο συλλογισμός του κ. Γιουρκέβιτς είναι πέρα για πέρα αστικο-εθνικιστικός. Μα ακόμα κι από την άποψη των αστών εθνικιστών, που άλλοι τους θέλουν την πλήρη ισοτιμία και την αυτονομία της Ουκρανίας και άλλοι ανεξάρτητο Ουκρανικό κράτος, ο συλλογισμός αυτός δεν αντέχει σε καμιά κριτική. Εχθρός των απελευθερωτικών πόθων των Ουκρανών είναι η τάξη των μεγαλορώσων και Πολωνών τσιφλικάδων και σε συνέχεια η αστική τάξη των δύο αυτών εθνών. Ποια κοινωνική δύναμη είναι ικανή να αντιταχθεί σ’ αυτές τις τάξεις; Η πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα έδωσε έμπραχτα την απάντηση: η δύναμη αυτή είναι αποκλειστικά και μόνο η εργατική τάξη που τραβά μαζί της τη δημοκρατική αγροτιά. Προσπαθώντας να διαιρέσει κι έτσι να εξασθενίσει την πραγματικά δημοκρατική δύναμη, που η νίκη της θα έκανε αδύνατη την εθνική βία, ο κ. Γιουρκέβιτς προδίνει όχι μόνο τα συμφέροντα της δημοκρατίας γενικά, μα και της πατρίδας του, της Ουκρανίας. Με την ενιαία δράση των μεγαλορώσων και ουκρανών προλεταρίων είναι δυνατή μια ελεύθερη Ουκρανία, χωρίς μια τέτοια ενότητα ούτε λόγος μπορεί να γίνει γι’ αυτήν.

Οι μαρξιστές όμως δεν περιορίζονται στην αστικο-εθνική άποψη. Από δω και κάμποσες δεκαετίες διαγράφηκε πολύ συγκεκριμένα η πορεία μιας πιο γρήγορης οικονομικής ανάπτυξης του Νότου, δηλ. της Ουκρανίας, που τραβά απ’ τη Μεγαλορωσία δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες και εργάτες σε καπιταλιστικές επιχειρήσεις, στα ορυχεία, και στις πόλεις της. Η «αφομοίωση» - μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια – του μεγαλορωσικού και του ουκρανικού προλεταριάτου είναι γεγονός αναμφισβήτητο. Και το γεγονός αυτό είναι αναμφισβήτητα προοδευτικό. Ο καπιταλισμός βάζει στη θέση του χοντροκέφαλου, καθυστερημένου, κολημένου στον τόπο του και άγριου προλετάριου, που οι συνθήκες της ζωής του σπάζουν την ειδική εθνική στενότητα, τόσο τη μεγαλορωσική όσο και την ουκρανική. Και αν δεχτούμε ότι με τον καιρό θα χαραχτούν κρατικά σύνορα ανάμεσα στη Μεγαλορωσία και την Ουκρανία, και σ’ αυτή την περίπτωση πάλι θα είναι αναμφισβήτητος ο ιστορικά προοδευτικός ρόλος της «αφομοίωσης» των μεγαλορώσων και ουκρανών εργατών όπως προοδευτικό είναι και το άλεσμα των εθνών στην Αμερική. Όσο πιο ελεύθερες θα είναι η Ουκρανία και η Μεγαλορωσία, τόσο πιο πλατιά και πιο γρήγορη θα είναι η ανάπτυξη του καπιταλισμού, που θα τραβά τότε με ακόμα μεγαλύτερη δύναμη τους εργάτες όλων των εθνών απ’ όλες τις περιοχές του κράτους και την εργατική μάζα απ’ όλα τα γειτονικά κράτη (αν η Ρωσία γίνει γειτονικό κράτος με την Ουκρανία) στις πόλεις, στα ορυχεία, στα εργοστάσια.

Ο κ. Λιέφ Γιουρκέβιτς φέρνεται σαν αληθινός αστός, και μάλιστα κοντόφθαλμος, στενόμυαλος και χοντροκέφαλος αστός δηλ. σαν φιλισταίος, όταν απορρίπτει τα συμφέροντα της επικοινωνίας, της συγχώνευσης και της αφομοίωσης του προλεταριάτου δυο εθνών χάρη της πρόσκαιρης επιτυχίας της ουκρανικής εθνικής υπόθεσης. Πρώτα η εθνική υπόθεση και ύστερα η προλεταριακή, λένε οι αστοί εθνικιστές και ξοπίσω τους οι κ. Γιουρκέβιτς, Ντοντσόφ και οι λοιποί μαρξιστές της κακής ώρας. Πρώτα απ’ όλα η προλεταριακή υπόθεση, λέμε εμείς, γιατί αυτή εξασφαλίζει όχι μόνο τα μόνιμα και θεμελιακά συμφέροντα της εργασίας και τα συμφέροντα της ανθρωπότητας, μα και τα συμφέροντα της δημοκρατίας, και χωρίς δημοκρατία δε μπορεί να νοηθεί ούτε αυτόνομη ούτε ανεξάρτητη Ουκρανία.

Τέλος, στο συλλογισμό του Γιουρκέβιτς, ασυνήθιστα πλούσιο σε εθνικιστικά μαργαριτάρια, πρέπει να σημειώσουμε και το εξής: η μειοψηφία των ουκρανών εργατών, λέει, είναι συνειδητή από εθνική άποψη, ενώ «η πλειοψηφία βρίσκεται ακόμα κάτω από την επιρροή του ρωσικού πολιτισμού». (σ. σ. Στο πρωτότυπο η τελευταία αυτή φράση είναι γραμμένη και Ουκρανικά).

Όταν πρόκειται για το προλεταριάτο, αυτή η αντιπαράθεση του Ουκρανικού πολιτισμού, σαν σύνολο, στο μεγαλορωσικό πολιτισμό, πάλι σα σύνολο, σημαίνει την πιο ξεδιάντροπη προδοσία των συμφερόντων του προλεταριάτου προς όφελος του αστικού εθνικισμού.

Μέσα σε κάθε σύγχρονο έθνος υπάρχουν δύο έθνη – λέμε εμείς σε όλους τους εθνικοσοσιαλιστές. Μέσα σε κάθε εθνικό πολιτισμό υπάρχουν δύο εθνικοί πολιτισμοί. Υπάρχει ο μεγαλορωσικός πολιτισμός των Πουρισκέβιτς, των Γκουτσκόφ και των Στρούνε, υπάρχει όμως και ο μεγαλορωσικός πολιτισμός που τον χαρακτηρίζουν τα ονόματα του Τσερνισέφσκι και του Πλεχάνοφ. Το ίδιο υπάρχουν δύο πολιτισμοί και στους ουκρανούς, όπως και στη Γερμανία, στη Γαλλία, την Αγγλία, στους Εβραίους κλπ. Αν η πλειοψηφία των ουκρανών εργατών βρίσκεται κάτω από την επιρροή του μεγαλορωσικού πολιτισμού, όμως εμείς ξέρουμε πολύ καλά ότι, παράλληλα με τις ιδέες του μεγαλορωσικού παπαδίστικου και αστικού πολιτισμού, δρουν εκεί και οι ιδέες της μεγαλορωσικής δημοκρατίας και σοσιαλδημοκρατίας. Παλεύοντας ενάντια στον «πολιτισμό» του πρώτου είδους, ο Ουκρανός μαρξιστής πάντα θα ξεχωρίζει το δεύτερο πολιτισμό και θα πει στους εργάτες του: «Πρέπει οπωσδήποτε να συλλαμβάνουμε με όλες μας τις δυνάμεις, να εκμεταλλευόμαστε και να μονιμοποιούμε κάθε δυνατότητα επικοινωνίας με το μεγαλορώσο συνειδητό εργάτη, με τη φιλολογία του, με τον κύκλο των ιδεών του, γιατί αυτό απαιτούν τα θεμελιακά συμφέροντα και του ουκρανικού και του μεγαλορωσικού εργατικού κινήματος».

Αν ο Ουκρανός μαρξιστής αφήσει να τον παρασύρει το εντελώς δικαιολογημένο και φυσιολογικό μίσος του ενάντια στους μεγαλορώσους καταπιεστές ως το σημείο που να μεταφέρει στον προλεταριακό πολιτισμό και στην προλεταριακή υπόθεση των μεγαλορώσων εργατών έστω και ένα μόριο αυτού του μίσους, έστω και μόνο κάποιο αίσθημα αποξένωσης, ο μαρξιστής αυτός θα κατρακυλήσει έτσι στο βάλτο του αστικού εθνικισμού. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο θα κατρακυλήσει στο βάλτο του εθνικισμού, όχι μόνο του αστικού, αλλά και του μαυροεκατονταρχίτικου, και ο μεγαλορώσος μαρξιστής, αν ξεχάσει έστω και ένα λεπτό το αίτημα της πλέριας ισοτιμίας των ουκρανών ή το δικαίωμά τους για σχηματισμό αυτοτελούς κράτους.

Οι μεγαλορώσοι και οι ουκρανοί εργάτες πρέπει να υπερασπίζουν μαζί και – όσο ζουν στα πλαίσια ενός κράτους – με την πιο στενή οργανωτική ενότητα και συγχώνευση τον κοινό ή διεθνικό πολιτισμό του προλεταριακού κινήματος και να δείχνουν απόλυτη ανοχή στο ζήτημα της γλώσσας, όπου θα γίνεται η προπαγάνδα, καθώς και όταν πρόκειται να ληφθούν υπόψη οι καθαρά τοπικές ή οι καθαρά εθνικές λεπτομέρειες κατά την προπαγάνδα. Αυτή είναι η υποχρεωτική απαίτηση του μαρξισμού. Κάθε κήρυγμα χωρισμού των εργατών του ενός έθνους από το άλλο, κάθε επίθεση ενάντια στο μαρξιστικό «αφομοιωτισμό», κάθε αντιπαράθεση σε ζητήματα που αφορούν το προλεταριάτο, του ενός εθνικού πολιτισμού σαν σύνολο σ’ έναν άλλο τάχα ενιαίο εθνικό πολιτισμό κλπ., είναι αστικός εθνικισμός, που έχουμε υποχρέωση να τον καταπολεμούμε αμείλικτα.

Ο εξωραϊσμός της 4ης Αυγούστου

Ο εξωραϊσμός της 4ης Αυγούστου

«Αλλωστε 73 χρόνια μετά το θάνατο του Μεταξά οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ο περιλάλητος δικτάτορας έχει καταλήξει μια αμφισβητούμενη φυσιογνωμία ώστε να χρειάζεται η αναψηλάφησή της, όπως απεφάνθη πρόσφατα ένας προοδευτικός άνθρωπος του θεάτρου». Το παραπάνω απόσπασμα υπάρχει σε άρθρο που φιλοξενείται στην εφημερίδα «Τα Νέα» του Σαββατοκύριακου, προφανώς με αφορμή τα 78 χρόνια από την 4η Αυγούστου 1936. Ως αντικείμενο του άρθρου εμφανίζεται η προσπάθεια να απαντηθεί το ερώτημα πώς ο «κομμουνιστής Αιμίλιος Βεάκης ήταν υμνητής του Μεταξά». Η πρώτη ανάγνωση του τίτλου πήγε κατευθείαν στο μυαλό τη φιλολογία περί των δύο άκρων (φασισμού και κομμουνισμού) που δήθεν συναντιούνται και να ένα ακόμα παράδειγμα! Ομως δεν πρόκειται γι' αυτό. Αλλο είναι το «κουκούτσι» του συγκεκριμένου άρθρου, αλλού πάει το πράγμα. Ο αρθρογράφος, «θέλοντας» να απαντήσει στο ερώτημα που έθεσε, βρίσκει την ευκαιρία να υμνήσει ο ίδιος αρετές του ...Μεταξά. Ετσι διαβάζουμε ότι ο Μεταξάς ήταν: ...«ο άνθρωπος που τρεις μήνες πριν από το θάνατό του αντέταξε το όχι στους Ιταλούς;»... ...«που δεν αρνήθηκε ποτέ τίποτα οτιδήποτε του ζητήθηκε για την προστασία και την παραγωγή της ελληνικής τέχνης; Που ήταν στα ζητήματα της τέχνης εντελώς ανεξίθρησκος»... «ο αποφασιστικός δημοτικιστής»... Αναφέρεται επίσης σε ανθρώπους του Πολιτισμού, που είτε είδαν θετικά είτε με συμπάθεια το έργο του, καταλήγοντας το κείμενό του με τη βασική ιδέα που περιγράφεται στο απόσπασμα που θέσαμε πρώτο: «Η ανάγκη αναψηλάφησης του Μεταξά και της περιόδου του»...

***

Από τη δική μας πλευρά δεν θα ασχοληθούμε με το ερώτημα (δεν είναι ούτε του αντικειμένου μας ούτε στόχος του άρθρου - σχολίου) που έθεσε ο συντάκτης, δηλαδή το αν, το πώς και το γιατί ο μεγάλος ηθοποιός, αγωνιστής του ΕΑΜ, διωκόμενος από το αστικό κράτος για τις ιδέες και τη δράση του, Αιμίλιος Βεάκης έγραψε ένα ποίημα για τον Ι. Μεταξά τις ημέρες του θανάτου του δεύτερου. Θα ασχοληθούμε λοιπόν με το «κουκούτσι» της υπόθεσης, που δεν είναι άλλο από την ανάγκη της αστικής τάξης να εξωραΐσει την περίοδο 1936-1941, την περίοδο της δικτατορίας του Ι. Μεταξά, που στηρίχτηκε από το Παλάτι, αλλά και τη Μ. Βρετανία. Να εξωραΐσει τον ηγέτη αυτής της δικτατορίας, γνωστό για τις φασιστικές του απόψεις, Ι. Μεταξά. Κάτι που άλλωστε δεν περιορίζεται στο συγκεκριμένο άρθρο και συντάκτη που αναφερθήκαμε, αλλά και σε αρθρογραφία άλλων αστικών εφημερίδων (βλέπε π.χ. τελευταία σελίδα εφημερίδας «Δημοκρατία», 4/8/2014). Καμιά εντύπωση δε μας προκαλεί αυτή η προσπάθεια. Αλλωστε έχει ανάγκη η αστική τάξη να κλείνει λογαριασμούς από την Ιστορία της, να κλείνει τις πληγές της, αντιφάσεις της ιστορικής της πορείας. Και μια τέτοια περίπτωση είναι αυτή της περιόδου Μεταξά, όπως άλλωστε ήταν η για πολλά χρόνια διαμάχη βενιζελικών και βασιλοφρόνων (ή ορθότερα «κωνσταντινικών»), όπως είναι η λεγόμενη αποστασία του 1965, καθώς και η στρατιωτική δικτατορία του 1967-1974 κ.ά.

***

Γιατί η αλήθεια είναι ότι από πλευράς των ταξικών της συμφερόντων η αστική τάξη οφείλει πολλά στον Ι. Μεταξά. Αλλωστε, θυμίζουμε ότι ο Ι. Μεταξάς ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας παρότι ήταν ηγέτης ενός κόμματος του 3-4%, με τη στήριξη όλων των αστικών κομμάτων, ενώ καταψήφισαν την κυβέρνησή του μόνο η κοινοβουλευτική ομάδα του Παλλαϊκου Μετώπου (συμμετείχε το ΚΚΕ και συνεργαζόμενες ομάδες) και λίγοι μεμονωμένοι αστοί πολιτικοί. Αναφέρουμε ορισμένα για την «προσφορά» του Ι. Μεταξά στην ελληνική αστική τάξη: Η δικτατορία του Ι. Μεταξά ήρθε να λύσει τα προβλήματα των αντιθέσεων που υπήρχαν στο εσωτερικό της αστικής τάξης, κυρίως ανάμεσα σε βενιζελικούς και αντι-βενιζελικούς, που είχαν ως αποτέλεσμα κινήματα, πραξικοπήματα, ένοπλες αντιπαραθέσεις, ασταθείς κυβερνήσεις κλπ. Η δικτατορία του Ι. Μεταξά αντιμετώπισε με μεγάλη σκληρότητα το αναπτυσσόμενο εργατικό - λαϊκό κίνημα, τα εργατικά συνδικάτα και πρώτα απ' όλα το ίδιο το ΚΚΕ. Θυμίζουμε ότι ο Ι. Μεταξάς ως πρωθυπουργός και όχι ως δικτάτορας έπνιξε στο αίμα τις μεγάλες απεργίες του Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη. Εκτός από την άγρια καταστολή η δικτατορία της 4ης Αυγούστου οργάνωσε συγκεκριμένη προβοκατόρικη δράση, αξιοποιώντας στελέχη του Κόμματος που «έσπασαν», συμβιβάστηκαν, πουλήθηκαν στον αντίπαλο, έστησε ψεύτικο καθοδηγητικό κομματικό μηχανισμό υπό τον έλεγχό της. Τα πλήγματα που δέχτηκε το Κόμμα εκείνη την περίοδο ήταν μεγάλα και χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια για να ανασυγκροτηθεί το Κόμμα στις συνθήκες της κατοχής. Η δικτατορία του Ι. Μεταξά προετοίμασε την Ελλάδα για τη συμμετοχή της στον Β' Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο στο πλευρό των συμμάχων της. Ο Μεταξάς, παρότι φιλο-Γερμανός ο ίδιος, δεν ταλαντεύτηκε σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και διεθνών συμμαχιών, κρατώντας σταθερά το τιμόνι της συμμαχίας με τη Μ. Βρετανία και τη Γαλλία και, ακολουθώντας αυτήν την πολιτική, απάντησε αρνητικά στο ιταλικό αίτημα στις 28 Οκτωβρίου 1940. Μάλιστα, δε δίστασε να αντιμετωπίσει στο εσωτερικό της κυβέρνησής του και με διώξεις όσους αμφισβητούσαν αυτόν τον προσανατολισμό και «έβλεπαν» συμμαχία με τον Αξονα, αλλά και αστούς πολιτικούς παράγοντες αυτής της κατεύθυνσης (π.χ. Μερκούρης κ.ά.).

***

Για όλα αυτά και άλλα ακόμα η αστική τάξη επιδιώκει να τον εξωραΐσει, να του βγάλει το στίγμα της φασιστικής δικτατορίας και σε αυτή την κατεύθυνση χρησιμοποιεί και φιλολογικά τεχνάσματα... Κατά τα άλλα αναρωτιούνται - υποκριτικά - γιατί ενισχύονται φασιστικές ιδέες στην Ελλάδα. Σημειώνουμε ότι η Χρυσή Αυγή προβάλλει ως πρότυπο τον Ι. Μεταξά και τις πολιτικές του ιδέες. Για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν ήταν, και δεν πρέπει να θεωρείται διαφορετικά, παρά ένας τύραννος, εκφραστής της ανοιχτής δικτατορίας της αστικής τάξης και πρέπει να απομονώσουν τόσο τους ιδεολογικούς και πολιτικούς απόγονους του όσο και τους «αθώους υμνητές» του...

ΞΕΝΟΔΟΧΟΫΠΑΛΛΗΛΟΙ Απεργιακές κινητοποιήσεις σε Ρόδο και Κέρκυρα

ΞΕΝΟΔΟΧΟΫΠΑΛΛΗΛΟΙ

Απεργιακές κινητοποιήσεις σε Ρόδο και Κέρκυρα

Από την απεργία των ξενοδοχοϋπαλλήλων στις 9 Απρίλη στη Ρόδο

Απεργιακές κινητοποιήσεις έχουν κηρύξει οι ξενοδοχοϋπάλληλοι σε Ρόδο και Κέρκυρα, στις 8 και 13 Αυγούστου αντίστοιχα. Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ καλούν τους εργαζόμενους να πάρουν στα χέρια τους την οργάνωση της απεργίας, ώστε να απαντήσουν στην απληρωσιά και τις καθυστερήσεις στις πληρωμές, στις συνθήκες εντατικοποίησης και τη μη εφαρμογή των συμβάσεων.
Στη Ρόδο, το ΠΑΜΕ καλεί σε συγκέντρωση την Παρασκευή 8 Αυγούστου, στις 9.30 π.μ., μπροστά στο Καζίνο. Σε ανακοίνωσή της η Γραμματεία Επισιτισμού - Τουρισμού - Ξενοδοχείων Ρόδου του ΠΑΜΕ αναφέρει: «Τα αφεντικά, η κυβέρνηση, τα ΜΜΕ, μας έχουν πάρει τα αυτιά με τις θεαματικές αυξήσεις στις αφίξεις, στις εισπράξεις. Την ανάπτυξη, τις επενδύσεις και τις νέες θέσεις εργασίας που τάχα έρχονται. Εσύ όμως γνωρίζεις από πρώτο χέρι τι σημαίνει εργαζόμενος στην "ατμομηχανή της οικονομίας της χώρας", όπως συχνά χαρακτηρίζουν τον τουρισμό. Βιώνεις στο πετσί σου πώς βγήκαν αυτά τα κέρδη και σε ποιες τσέπες πήγαν - σίγουρα όχι στη δική σου! Για εσένα, ζει και βασιλεύει η απλήρωτη δουλειά, οι ατέλειωτες υπερωρίες, η εντατικοποίηση που σου ρημάζει το κορμί, η πληρωμή όσο θέλει το αφεντικό, που με το έτσι θέλω ισοπεδώνει Συλλογικές Συμβάσεις και άλλες κατακτήσεις, η τρομοκρατία. (...) Στις 8 Αυγούστου κάνε την αρχή. Γράψου στο κλαδικό Σωματείο, οργάνωσε τους συναδέλφους σου, βάλε πλάτη να στηθεί επιτροπή αγώνα, επιχειρησιακό Σωματείο εκεί που δουλεύεις. Βάλε πλάτη να κάνουμε πέρα τη συμβιβασμένη ηγεσία από τη διοίκηση του Σωματείου. Να αντιπαλέψουμε τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της τωρινής και της επόμενης κυβέρνησης που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι τα κέρδη των αφεντικών. Το ΠΑΜΕ θα είναι δίπλα σου!».
Υπενθυμίζουμε ότι οι εκλεγμένοι με τη στήριξη του ΠΑΜΕ στο Εργατικό Κέντρο ζήτησαν να επεκταθεί η απεργία στους εργαζόμενους όλων των κλάδων στο νησί, καθώς βράζουν όλοι στο ίδιο καζάνι και πολύ περισσότερο οι χιλιάδες που ζουν από τον τουρισμό. Επίσης, οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ στο Σωματείο των Ξενοδοχοϋπαλλήλων κατήγγειλαν την πλειοψηφία επειδή δε δέχτηκε καν να γίνει Γενική Συνέλευση με θέμα την απεργία, ούτε στήριξε το αίτημα για γενίκευση της απεργίας σε όλο το νησί.
Αντίστοιχα, στην Κέρκυρα, καλώντας στην απεργία και στην απεργιακή συγκέντρωση στις 13 Αυγούστου, στις 10 π.μ. στο Δημοτικό Θέατρο, η τοπική Γραμματεία του ΠΑΜΕ αναφέρει μεταξύ άλλων: «Η απεργία στις 13 Αυγούστου είναι μία πολύ μεγάλη και δύσκολη μάχη. Οι μάχες αυτές δεν μπορούν να δοθούν από λίγους, πρέπει όλοι να συμβάλουμε, να συζητήσουμε, να οργανώσουμε τον αγώνα. Το ΠΑΜΕ καλεί τους εργαζόμενους του κλάδου να σταθούν αγωνιστικά και μαζικά στο πλευρό του σωματείου τους και των άλλων ταξικών δυνάμεων».

ΟΥΚΡΑΝΙΑ Φασίστες από άλλες χώρες πολεμούν στο πλευρό του Κιέβου

ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Φασίστες από άλλες χώρες πολεμούν στο πλευρό του Κιέβου

Χαρακτηριστικές οι δηλώσεις Σουηδών ναζιστών σε σουηδικά ΜΜΕ

Ουκρανοί στρατιώτες, που αποφάσισαν να περάσουν σε ρωσικό έδαφος, αρνούμενοι να συνεχίσουν τον πόλεμο

ΚΙΕΒΟ - ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ - ΝΤΟΝΕΤΣΚ.-- Αποκαλυπτικές του ποιον εξυπηρετεί η «αντι-τρομοκρατική επιχείρηση», που συνεχίζεται αμείωτα στην Ανατολική Ουκρανία, είναι οι δυνάμεις που σπεύδουν να στηρίξουν την κυβέρνηση εθνικιστών και φασιστών του Κιέβου.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα σουηδικών ΜΜΕ, πολλοί ναζιστές, μέλη και στελέχη ναζιστικών κομμάτων από τη Σουηδία πολεμούν στο πλευρό της αντιδραστικής κυβέρνησης του Κιέβου. Μάλιστα, ο Μίκαελ Σκιλτ, στέλεχος του ναζιστικού «Κόμματος των Σουηδών», που συμμετέχει στο τάγμα «Azov» (που επανδρώθηκε από το υπουργείο Εσωτερικών της Ουκρανίας και αποτελείται από 300 άτομα, εκ των οποίων πολλά είναι ναζιστές από διάφορες χώρες) φέρεται να δηλώνει ότι πολεμά «για μια Ευρώπη της λευκής φυλής». Ο Σκιλτ επιχειρεί ως ελεύθερος σκοπευτής έξω από το Ντόνετσκ, όπως δήλωνε πρόσφατα ο ίδιος στο σουηδικό ραδιόφωνο, εξηγώντας ότι πολλοί «εθνικοσοσιαλιστές», που ανήκουν στο τάγμα, έχουν πάνω τους αγκυλωτούς σταυρούς. Στόχος τους - συνέχισε στις ίδιες δηλώσεις - είναι να δημιουργήσουν μια Ευρώπη για λευκούς και «δεν υπάρχει κανένα έλεος γι' αυτό». «Μάχομαι τους κομμουνιστές κυρίως» και προτείνει στους Εβραίους «να εγκαταλείψουν την Ουκρανία μιας και δεν είναι λευκοί».
Η αποκάλυψη αυτή έρχεται να επιβεβαιώσει ότι η αντικομμουνιστική φαρέτρα είναι βασικό εργαλείο σε κάθε είδους επιχείρηση που επιβάλλει η υπεράσπιση των μονοπωλιακών συμφερόντων, ακόμα και οι στρατιωτικές επιχειρήσεις που αιματοκυλούν αμάχους και δολοφονούν μικρά παιδιά.
Την Κυριακή, οι δημοτικές αρχές του Ντόνετσκ ανέφεραν ότι το τελευταίο εικοσιτετράωρο είχαν σκοτωθεί ακόμα έξι άμαχοι, ενώ 13 είχαν τραυματιστεί, ενώ ανταποκρίτρια του Γαλλικού Πρακτορείου δήλωνε ότι στην πόλη είχαν καταστραφεί μεταξύ άλλων και σχολεία.
Στο Λουγκάνσκ, οι τοπικές αρχές αναφέρθηκαν τουλάχιστον σε τρεις ακόμα νεκρούς αμάχους, ενώ η πόλη δεν έχει νερό, ηλεκτρικό ρεύμα και δεν ανεφοδιάζεται με τρόφιμα, τα αποθέματα καυσίμων έχουν εξαντληθεί, ακόμη και για τις υπηρεσίες διάσωσης. Εδώ και ένα μήνα δεν καταβάλλονται οι μισθοί και οι συντάξεις, ενώ τα αυτόματα μηχανήματα ανάληψης χρημάτων στις τράπεζες είναι άδεια.

Ουκρανοί στρατιώτες πέρασαν στη Ρωσία

Στο μεταξύ, χτες, ρωσικά ΜΜΕ μετέδωσαν ότι πάνω από 400 Ουκρανοί στρατιώτες (πολλοί από αυτούς μέλη της 72ης μηχανοκίνητης ταξιαρχίας) ζήτησαν καταφύγιο στα ρωσικά εδάφη, επειδή δεν είχαν πυρομαχικά, φαγητό, καύσιμα, αλλά και καθαρές εντολές και επειδή πολλοί από αυτούς δεν ήθελαν πλέον να πολεμούν εναντίον του λαού τους. Από τη μεριά του Κιέβου, ο Αντρίι Λισένκο, εκπρόσωπος της κυβέρνησης για τις επιχειρήσεις της στην Ανατολική Ουκρανία, δήλωσε ότι σημειώθηκε «μια σχεδιασμένη επιχείρηση για την απεμπλοκή μιας μονάδας του ουκρανικού στρατού κοντά στην Τσερβονοπαρτιζάνσκ» και ένα μέρος των στρατιωτών «πήγε στο έδαφος της Ρωσίας», τονίζοντας πως το Κίεβο προσπαθεί να διαπραγματευθεί την επιστροφή τους.
Το Σάββατο παρατηρητές της διεθνούς αποστολής του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) ανέφεραν ότι αναγκάστηκαν να φύγουν από ένα μέρος της περιοχής της συντριβής του «Μπόινγκ» των «Μαλαισιανών Αερογραμμών», εξαιτίας πυρών του πυροβολικού. Ο αναπληρωτής επικεφαλής της αποστολής Αλεξάντερ Χαγκ είπε ότι οι ρωσόφωνοι έχουν δεχθεί να προσφέρουν πρόσβαση στην περιοχή και ότι είναι πολύ νωρίς να καθοριστεί αν πρόκειται για παραβίαση της εκεχειρίας, στην οποία είχαν συμφωνήσει και οι δύο πλευρές.

Ενίσχυση πολεμικών δαπανών ζητά ο Ράσμουσεν

Την ολόπλευρη κλιμάκωση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών ανέδειξε η επισήμανση του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ, Αντερς Φον Ράσμουσεν, σε συνέντευξη που έδωσε την Κυριακή, σε γαλλική εφημερίδα, ότι «θα ενισχύσουμε τα στρατιωτικά μας γυμνάσια και θα καταρτίσουμε νέα αμυντικά σχέδια. Η ρωσική επίθεση ήταν ένας κώδωνας κινδύνου και δημιούργησε μια νέα κατάσταση ασφαλείας στην Ευρώπη».
Ο ΝΑΤΟικός αξιωματούχος σχολίασε ότι «φιλοδοξία του Προέδρου Πούτιν είναι να δημιουργήσει μια σφαίρα επιρροής στην περιοχή» και κάλεσε «τις χώρες του ΝΑΤΟ να αυξήσουν τις επενδύσεις τους στην άμυνα. Τα πέντε τελευταία χρόνια η Ρωσία αύξησε τις αμυντικές της δαπάνες κατά 50%, οι χώρες του ΝΑΤΟ τις μείωσαν κατά 20% κατά μέσο όρο. Πρέπει να αντιστραφεί η τάση αυτή».
Το Σάββατο είχε προηγηθεί επιστολή του Βρετανού πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον προς τον γγ του ΝΑΤΟ και τους ηγέτες των υπόλοιπων 27 χωρών - μελών της ΕΕ, όπου μεταξύ άλλων ανέφερε ότι το ΝΑΤΟ θα πρέπει να επανεξετάσει «τη μακροπρόθεσμη σχέση του» με τη Ρωσία και να ενισχύσει τις ικανότητές του να αντιδρά άμεσα σε οποιαδήποτε απειλή.
Την ίδια στιγμή, σε συνέντευξη Τύπου που έδωσε ο Αμερικανός Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα στην Ουάσιγκτον, τόνισε ότι «ο Πρόεδρος Πούτιν θα πρέπει να θέλει να επιλυθεί η κατάσταση διπλωματικά. (Πρέπει να κάνουν ό,τι είναι δυνατόν ώστε) Να αρθούν αυτές οι κυρώσεις, να αναπτυχθεί η οικονομία τους και να έχουν καλές σχέσεις με την Ουκρανία», προσθέτοντας: «Ωστόσο, μερικές φορές οι άνθρωποι δεν ενεργούν πάντα με το σωστό τρόπο και δεν ενεργούν πάντα με βάση τα μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα συμφέροντά τους».
Στην τηλεφωνική επαφή που Ομπάμα και Βλαντιμίρ Πούτιν είχαν την Παρασκευή, «ο Ρώσος ηγέτης περιέγραψε τις κυρώσεις της Ουάσιγκτον ως αντιπαραγωγικές, οι οποίες προκαλούν σοβαρή ρήξη στις διμερείς σχέσεις και γενικά στη διεθνή σταθερότητα», σύμφωνα με τη σχετική ανακοίνωση που εξέδωσε το Κρεμλίνο.
Στο μεταξύ, χτες, το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών ισχυρίστηκε ότι «στη διάρκεια της πρόσφατης συνεδρίασης του Συμβουλίου της Ευρώπης στις Βρυξέλλες οι ηγέτες των χωρών - μελών της ΕΕ συμφώνησαν "μυστικά" να άρουν τους περιορισμούς στις εξαγωγές προς το Κίεβο εξοπλισμού που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για εσωτερική καταστολή», προσθέτοντας ότι «επιτρέπονται επίσης οι εξαγωγές στρατιωτικών τεχνολογιών και εξοπλισμού».

ΓΑΖΑ Αυξάνονται καθημερινά τα θύματα των εγκλημάτων του Ισραήλ

ΓΑΖΑ

Αυξάνονται καθημερινά τα θύματα των εγκλημάτων του Ισραήλ

Λίγο μετά από ένα ακόμα μακελειό χτες στην πόλη της Γάζας

Associated Press

ΓΑΖΑ.-- Η φρίκη που βιώνει ο Παλαιστινιακός λαός από το καθημερινό σφυροκόπημα της ισραηλινής φονικής μηχανής δεν έχει τέλος. Η μαρτυρική γη της Γάζας «ποτίζεται» καθημερινά από το αίμα των κατοίκων της και των παιδιών της, που πολλά από αυτά δεν προλαβαίνουν καν να κάνουν τα πρώτα τους βήματα. Οι νεκροί ως χτες το βράδυ έφταναν τους 1.836, ανάμεσά τους 400 παιδιά, ενώ πάνω από 9.400 είναι οι τραυματίες.
Συγκλονιστικές είναι οι εικόνες που έρχονται από τις πόλεις της Γάζας, όπου δολοφονημένα παιδιά, λόγω έλλειψης χώρων στα νοσοκομεία και νεκροτομεία, αποθηκεύονται ακόμα και σε ψυγεία για παγωτά, ενώ οι υγειονομικές αρχές δίνουν τιτάνια μάχη να βοηθήσουν όσους τραυματίες μπορούν. Την Κυριακή χτυπήθηκε και νέο σχολείο - καταφύγιο του ΟΗΕ (το τέταρτο συνολικά) στη Νότια Λωρίδα της Γάζας, όπου βρήκαν το θάνατο 10 Παλαιστίνιοι και περίπου 30 τραυματίστηκαν.
Σημειώνουμε ότι στο σχεδόν ένα μήνα φονικών επιδρομών στη Γάζα έχουν χτυπηθεί συνολικά 9 εγκαταστάσεις του ΟΗΕ. Το τελευταίο περιστατικό στο σχολείο ξαναέβγαλε και πάλι στο προσκήνιο τους ...ευαίσθητους, όπως ο ΓΓ του ΟΗΕ, που κατήγγειλε ως «απαράδεκτο το χτύπημα», αλλά κινήθηκε στη γνωστή γραμμή των ίσων αποστάσεων θύτη και θύματος. Στην ίδια ρότα ήταν και οι δηλώσεις του Γάλλου Προέδρου Φρανσουά Ολάντ, αλλά και άλλων αξιωματούχων της ΕΕ.

Παιδιά δολοφονημένα στη Γάζα από τους Ισραηλινούς, λόγω έλλειψης χώρων στα νοσοκομεία, τοποθετούνται σε ψυγεία για παγωτά

Ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας Σεργκέι Λαβρόφ υπογράμμισε την «αναγκαιότητα να υπάρξει μια συμφωνία (ανάμεσα στους αντιμαχόμενους) για να αποφευχθεί η επανάληψη των (στρατιωτικών) επιχειρήσεων, των οποίων τα περισσότερα θύματα είναι αθώοι πολίτες», σε μια συνομιλία του με τον ομόλογό του του Ισραήλ Αβιγκντορ Λίμπερμαν, σύμφωνα με την ανακοίνωση του ρωσικού ΥΠΕΞ. Από την πλευρά του ο Ισραηλινός ΥΠΕΞ πρότεινε να συμφωνηθεί η Γάζα να περάσει στη δικαιοδοσία του ΟΗΕ. Πάντως, τα θύματα του Ισραήλ από την έναρξη των επιδρομών είναι 64, όλοι στρατιώτες εκτός από 3 πολίτες.

Νέα παραβίαση εκεχειρίας μόλις άρχιζε

Χτες Δευτέρα η δήθεν 7ωρη ανθρωπιστική εκεχειρία, με έναρξη στις 10 το πρωί, που ανακοίνωσε το Ισραήλ, δεν άντεξε ούτε 1 ώρα. Αρχικά χτύπησαν υποτίθεται με «στόχο ακριβείας», στον πυκνοκατοικημένο προσφυγικό καταυλισμό Σάτι, στην πόλη της Γάζας, ένα σπίτι της «Χαμάς», όπου σκοτώθηκε ένα 8χρονο κοριτσάκι και άλλοι 30 άνθρωποι τραυματίστηκαν, ορισμένοι από αυτούς σοβαρά. Ακολούθησαν αεροπορική επιδρομή στην Κεντρική Γάζα και επιχειρήσεις.
Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου και χτες το απόγευμα μετά τις νέες επιθέσεις είπε κυνικά: «Η επιχείρηση στη Γάζα συνεχίζεται και δεν θα τερματιστεί, παρά μόνο όταν έχουν επανέλθει η ηρεμία και η ασφάλεια για τους πολίτες του Ισραήλ για μεγάλο χρονικό διάστημα».
«Εχουμε προχωρήσει με την αποστολή, με στόχο να καταστρέψουμε (τις στοές) που έχουμε εντοπίσει και αναμένουμε να ολοκληρώσουμε το έργο αυτό σε μικρό χρονικό διάστημα, ίσως μέσα στις επόμενες 24 ώρες», σημείωσε ο εκπρόσωπος Τύπου του στρατού Π. Λέρνερ.
Ισραηλινοί στρατιώτες επίσης χτες άνοιξαν πυρ εναντίον συνεργείου του πρακτορείου ειδήσεων «Ανατολή», μετέδωσε το «CNN-Turk» από τη Λωρίδα της Γάζας. Με αφορμή και αυτό και την προσπάθεια να δείξει φιλοπαλαιστινιακό προφίλ, ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ρ. Τ. Ερντογάν κατηγόρησε και πάλι το Ισραήλ για ναζιστικές μεθόδους, μιλώντας σε προεκλογική συγκέντρωση ενόψει των προεδρικών εκλογών που γίνονται την ερχόμενη Κυριακή.
Διαδηλώσεις επίσης όλο το Σαββατοκύριακο ενάντια στη σφαγή στη Γάζα έγιναν στη Δυτική Οχθη, όπου πραγματοποιήθηκαν συλλήψεις και υπήρξαν τραυματισμοί διαδηλωτών, ενώ κινητοποιήσεις καταδίκης του εγκλήματος του Ισραήλ έγιναν και στις ΗΠΑ, στην Ουάσιγκτον, στη Γαλλία, στην Ισπανία, στο Ιράν.