8 Φεβ 2017

Όλα βοούν: ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ!



Η κυρία Μέρκελ απαιτεί τελεσιγραφικά την παραίτηση του ελληνικού λαού ακόμα και από τα ψίχουλα. Η κυρία Μέρκελ αρνείται (!) στους Έλληνες να έχουν τρεις δεκάρες ακόμα και για πετρέλαιο θέρμανσης. Αρνείται  στους Έλληνες γέροντες των 700 ευρώ να προστεθούν στην σφαγιασμένη τους σύνταξη ακόμα κι αυτά τα 2 ευρώ την ημέρα της 13ης σύνταξης. Η κυρία Μέρκελ – η εκπρόσωπος της ηγεμονεύουσας στην ΕΕ ιμπεριαλιστικής Γερμανίας, της Γερμανίας των μονοπωλίων, της Γερμανίας της «Ζήμενς», της «Χόχτιφ», της «Τίσεν», της «Ντόιτσε Μπανκ» και των υποβρυχίων που γέρνουν – είναι «εταίρος»; Είναι «φίλη»; Είναι «σύμμαχος»;
  

  Ο κ.Ντράγκι – ο πρώην αντιπρόεδρος της «Goldman Sachs» και νυν διοικητής της EKT – αφού μετέτρεψε τις μαύρες τρύπες των τραπεζών σε χρέος που μαζί  με τους εγχώριους «πατριώτες» το φόρτωσε στην καμπούρα του ελληνικού λαού, τώρα εκβιάζει τους Έλληνες με οικονομική ασφυξία. Ο κ.Ντράγκι, ο κεντρικός τραπεζίτης της ΕΕ,  είναι «εταίρος»; Είναι «φίλος»; Είναι «σύμμαχος»;
    Ο κ.Ολάντ, ο… σοσιαλιστής, χαιρέτησε χτες την απόφαση της ΕΚΤ να ρίξει τροχιοδεικτική βολή υπονόμευσης της ελληνικής οικονομίας, λέγοντας ότι ήταν μια «νόμιμη και λογική» κίνηση εκ μέρους του Ντράγκι. Ο κ.Ολάντ είναι «εταίρος»; Είναι «φίλος»; Είναι «σύμμαχος»


   Ο κ.Γιούνκερ, ο κύριος που επί 18 χρόνια ως πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου έκανε πλάτες στις πολυεθνικές για να φοροαποφεύγουν μέσω της χώρας του, μας δήλωσε ότι το μόνο που αναγνωρίζει η Κομισιόν είναι τα Μνημόνια. Ότι το μόνο που ευαρεστείται να επιτρέψει στον ελληνικό λαό είναι να τον βλέπει να σέρνεται στα γόνατα. Ο κ. Γιούνκερ μας είπε… δημοκρατικότατα εκ μέρους της Κομισιόν του ότι «δεν θα ανατρέψουμε τα πάντα επειδή είχαμε ένα εκλογικό αποτέλεσμα» στην Ελλάδα. Ο κ.Γιούνκερ (και η Κομισιόν του) είναι «εταίρος»; Είναι «φίλος»; Είναι «σύμμαχος»;
    Ο κ.Ντομπρόφσκι, ο αντιπρόεδρος του Γιούνκερ, μας είπε χτες να μην διανοηθούμε να ακυρωθεί έστω και μια ιδιωτικοποίηση, να μην διανοηθούμε καν να πάει ο κατώτατος μισθός στο γλίσχρο επίπεδο των 751 ευρώ, να μη διανοηθούμε ότι δεν θα απολυθούν κάτι δεκάδες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι ακόμα. Αυτός, ο Γιούνκερ του, η Κομισιόν τους, ο Ντάισελμπλουμ τους, το Eurogroup τους είναι «εταίροι»; Είναι «φίλοι»; Είναι «σύμμαχοι»;
    Ο κ.Σουλτς, ο πρόεδρος του «δημοκρατικού» λιβανιστηριού της ΕΕ που εδρεύει στο Στρασβούργο, απείλησε την Ελλάδα με χρεοκοπία και τον ελληνικό λαό με αφανισμό. Ο κ.Σουλτς και το «δημοκρατικό» του λιβανιστήρι είναι «εταίρος»; Είναι «φίλος»; Είναι «σύμμαχος»;
***
    Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών «φωνάζουν» για το αυτονόητο. Επιβεβαιώνουν το προφανές:
    Το θέμα δεν είναι η διαπραγματευτική δεινότητα ή οι καλές προθέσεις των διαπραγματευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Το θέμα δεν είναι οι τσαχπινιές ή τα τσαλιμάκια στο πλαίσιο της «θεωρίας των παιγνίων». Το θέμα είναι αυτό καθ’ αυτό το «παίγνιο». Το θέμα είναι αυτό καθ’ αυτό το πλαίσιο της διαπραγμάτευσης. Το θέμα είναι αυτή καθ’ αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση.
    Το θέμα είναι ότι: Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Κομισιόν της, το Eurogroup της, η Τράπεζά της, ο Σόιμπλε της, δεν είναι το  «κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι», όπως δήλωσε ο κ.Τσίπρας στη συνάντησή του με τον Ολάντ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν, είναι και θα είναι το Διοικητήριο όπου στεγάζεται μια στυγνή «κομαντατούρ» της διεθνούς, της ευρωπαϊκής και της εγχώριας πλουτοκρατίας. Είναι μια ακρίδα που έχει επιπέσει επί της κεφαλής του ελληνικού και όλων των λαών της Ευρώπης.
    Το θέμα είναι ότι: Η ΕΕ είναι μια ζούγκλα που με ή χωρίς τρόικες, με ή χωρίς Μνημόνια, προωθεί πολιτικές που  ισοδυναμούν με κοινωνικό ολοκαύτωμα. Που απαρτίζεται από γραβατωμένους κανίβαλους και χαμογελαστά πολιτικά παχύδερμα. Είναι το επιτελικό όργανο των πολυεθνικών που πυροδοτεί τα κρεματόρια των εργασιακών «Άουσβιτς» και χτίζει τα σκλαβοπάζαρα των κοινωνικών «Νταχάου».
    Το θέμα είναι ότι: Καμία διαπραγμάτευση εντός του «Άουσβιτς» δεν πρόκειται να αναιρέσει τους κανόνες λειτουργίας του «Άουσβιτς» – το «σύμφωνο του ευρώ», τους κανόνες «επιτήρησης και εποπτείας», το «σύμφωνο σταθερότητας» και λιτότητας, τα τετελεσμένα του Μάαστριχτ.
    Το θέμα είναι ότι: Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η ένωση των καπιταλιστών, είναι η ένωση των ιμπεριαλιστών ενάντια στους λαούς της Ευρώπης που στο εσωτερικό της δεν βασιλεύει η «ισοτιμία» και η «κοινωνική δικαιοσύνη», αλλά  η ανισομετρία και το «δίκαιο» του ισχυρού.
***
     Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωζώνη της και όλη η δομή του ευρωενωσιακού κατεστημένου αποτελεί ένα σφαγείο των εργαζομένων, κατάλυσης των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών που στέκονται εμπόδιο στην «ανταγωνιστικότητα» των μονοπωλίων.
    Πρόκειται για την «ανταγωνιστικότητα» την οποία έκλινε σε όλες τις πτώσεις χτες ο Σόιμπλε στην συνέντευξη με τον Βαρουφάκη και η οποία κινεζοποιεί μισθούς και «αυτοκτονεί» ανθρώπους στην Ελλάδα.
    Αυτό το θυσιαστήριο δικαιωμάτων, η ΕΕ, είναι καραμπινάτη απάτη να εμφανίζεται σαν «μονόδρομος» και πολύ περισσότερο σαν εν δυνάμει «απάνεμο λιμάνι» των λαών!
    Αυτό το κολαστήριο είναι ασύγγνωστη αυταπάτη να λογίζεται σαν πεδίο «διαπραγμάτευσης», αρκεί να βρεθεί ένας καλός διαπραγματευτής.
    Στην περίπτωση που το κολαστήριο αντιμετωπιστεί σαν πεδίο διαπραγμάτευσης, τότε θα πρόκειται για μια διαπραγμάτευση που – μοιραία - θα ξεκινάει με αυτό που είπε χτες ο κ.Βαρουφάκης. Που όταν ρωτήθηκε ποιο μέρος του μνημονιακού προγράμματος απορρίπτει η Ελλάδα, απάντησε ότι «το 60% - 70% του προγράμματος είναι μέτρα που θα παίρναμε κι εμείς»!
    Αλλά αν - πριν ξεκινήσεις τη διαπραγμάτευση - αποδέχεσαι το «60% με 70%» ενός προγράμματος κατά… 1.000% απάνθρωπου, τότε; Είναι άραγε μεμψιμοιρία να υποθέσει κανείς ότι το ξεκίνημα προϊδεάζει για το που θα μπορούσε να καταλήξει αυτή η διαπραγμάτευση;
    Δεν είναι μεμψιμοιρία. Είναι ρεαλιστική ανάλυση των δεδομένων. Που δεν έχει καμία σχέση με την «πεμπτοφαλαγγίτικη» χαιρεκακία κάποιων αθλίων της εγχώριας πολιτικής σκηνής, που αντιπολιτεύονται όπως κυβερνούσαν: Με πυξίδα τα μέιλ της τρόικας.
    Είναι ρεαλισμός στη βάση της ανάλυσης της πραγματικότητας. Που δεν έχει να κάνει με τις ανόητες προφητείες περί «κωλοτούμπας» του διαπραγματευτή. Έχει να κάνει με το πρόδηλο: Ότι στο Κολοσσαίο τα όρια της διαπραγμάτευσης δεν τα ορίζουν οι καλές προθέσεις του διαπραγματευτή. Τα ορίζουν οι τίγρεις του Κολοσσαίου.
    Είναι ψευδαίσθηση ότι στο Κολοσσαίο υπάρχει χώρος για διαπραγμάτευση. Στο Κολοσσαίο το ερώτημα ποτέ δεν ήταν τι θα κερδίσεις. Στο Κολοσσαίο το πολύ – πολύ που μπορείς να ελπίζεις είναι να αγωνιστείς για το ποια κομμάτια από τη σάρκα σου θα περισώσεις.
***  
    Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών βοούν: Άλλη οδός για μια Ελλάδα κυρίαρχη και ένα λαό με προκοπή και με ολόκληρη αξιοπρέπεια δεν υπάρχει από την οδό της εξόδου από την ΕΕ με όρους ανατροπής όλου του συστήματος της κυριαρχίας των μονοπωλίων.
    Φυσικά δεν αεροβατούμε. Το γνωρίζουμε ότι η πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν έχει αυτή την άποψη. Σεβαστό. Αλλά αυτό δεν αποτελεί τεκμήριο μη ορθότητας της άποψης ότι ο λαός μας μόνο ζημιές θα μετράει όσο βρίσκεται σε «συμμαχία», σε «εταιρική» σχέση εξάρτησης και αλληλεξάρτησης με μια ένωση λύκων που του πίνουν το αίμα. Όπως δεν αποτέλεσε τεκμήριο ορθότητας για την παραμονή στην εξουσία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ το γεγονός ότι ο λαός επί 40 χρόνια τους ανεχόταν.
   Ο ελληνικός λαός αξίζει να πεισθεί ότι η Ελλάδα δεν είναι μια «μικρή» χώρα που «δεν μπορεί» να αντιταχθεί – εφ’ όλης της ύλης – στους ισχυρούς. Αξίζει να πεισθεί ότι αυτός ο δύσκολος δρόμος είναι απείρως ευκολότερος από τον αδιάβατο δρόμο της διαρκούς αποδοχής των μικρότερων ή μεγαλύτερων εκβιασμών. Αξίζει να ακολουθήσει τη δική του σημαία. Να μην συμβιβαστεί με το «ολίγον έγκυος» ή με μια «θηλιά» που οι «Σόιμπλε» θα τη σφίγγουν ή θα την χαλαρώνουν κατά το δοκούν.
    Ο λαός μας αξίζει να βγει πιο θαρρετά στο προσκήνιο, να γίνει αυτοπροσώπως «διαπραγματευτής» πρωτοστατώντας για μια αληθινή Ευρώπη των λαών όπου ο καθένας χωριστά και όλοι οι λαοί μαζί δεν θα περιμένουν σαν «Δευτέρα Παρουσία» την «ανατροπή των συσχετισμών» από τα πάνω αφού θα έχουν ανατρέψει την ίδια την βαρβαρότητα από τα κάτω. Αξίζει να απειθαρχήσει και να ορθώσει το πατριωτικό, το διεθνιστικό και ανυπάκουο ανάστημά του απέναντι στην ένωση των «Σόιμπλε», μιας και δεν οφείλει να διαπραγματευτεί μαζί τους τίποτα απ’ όσα δικαιούται.
    Και η αξία αυτού του αναγκαίου δρόμου, αν κάτι υποδεικνύει σε συνθήκες που ο λαός δεν έχει πάρει ακόμα μια τέτοια απόφαση, είναι τούτο: Τις ευθύνες εκείνων που έχουν το χρέος, χωρίς να αποσπαστούν από το σημερινό λαϊκό αίσθημα, να επιμείνουν και να ηγηθούν με πειστικό, με αποφασιστικό και ενωτικό για το λαό τρόπο σε αυτή την προσπάθεια.

email: mpog@enikos.gr 

Η "Ομάδα των Τριάντα"

 Η "Ομάδα των Τριάντα"

Μιας και τούτες τις μέρες πιάσαμε στο στόμα μας τις τράπεζες, ας αφήσουμε την κουβέντα να ανοίξει λίγο περισσότερο. Για παράδειγμα, σήμερα μπορούμε να μιλήσουμε για την "Ομάδα των Τριάντα" ή "Group of Thirty", πιο γνωστό ως G30. Ναι, ξέρω ότι από Gx ο περισσότερος κόσμος έχει ακούσει κυρίως το G7 αλλά πιστέψτε με ότι και το G30 έχει πολύ ενδιαφέρον.

Πρώτα-πρώτα, ας δούμε τι πράγμα είναι αυτή η "Ομάδα των Τριάντα". Σύμφωνα με τον επίσημο ιστότοπό της, είναι "ένας ιδιωτικός, μη κερδοσκοπικός, διεθνής οργανισμός που αποτελείται από διακεκριμένους εκπροσώπους τού ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα και της ακαδημαϊκής κοινότητας", ο οποίος "αποσκοπεί στο να εμβαθύνει στην κατανόηση των διεθνών οικονομικών και χρηματοπιστωτικών θεμάτων και να διερευνά τις διεθνείς επιπτώσεις των αποφάσεων οι οποίες λαμβάνονται στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα". Όπως καμαρώνουν οι ίδιοι, τα χαρακτηριστικά τής Ομάδας είναι "η γνώση του παρελθόντος και η ανοιχτόμυαλη, προοδευτική σκέψη".

Η "Ομάδα των Τριάντα" προήλθε από μια ιδέα τού Τζέφφρυ Μπελ, η οποία υλοποιήθηκε το 1978, χάρη στην χρηματοδότησή της από το Ίδρυμα Ροκφέλλερ. Ο -εβδομηνταοχτάχρονος σήμερα- Μπελ είναι ένας βρεττανός οικονομολόγος, ο οποίος έχει διατελέσει καθηγητής στο London School of Economics και υψηλόβαθμο στέλεχος αρκετών τραπεζών. Το 1982 ίδρυσε την δική του εταιρεία συμβούλων, η οποία παρέχει χρηματοοικονομικές συμβουλές σε τράπεζες αλλά και κυβερνήσεις. Ο ίδιος υπήρξε οικονομικός σύμβουλος της κεντρικής τράπεζας της Βενεζουέλας επί 25 χρόνια και της κυβέρνησης της Τζαμάικας επί μια δεκαετία.

Από το "Διεθνές Τραπεζικό Σεμινάριο 2013" του G30: Ομιλητής ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Ινδίας
Ρατζάν Ραγκουράμ. Δίπλα του ο ιδρυτής τού G30 Τζέφφρυ Μπελ. Άκρη δεξιά ο Ζαν Κλωντ Τρισέ.

Το γεγονός ότι η ίδρυση του G30 χρηματοδοτήθηκε από το Ίδρυμα Ροκφέλλερ αρκεί από μόνο του για να δημιουργηθούν οι πρώτες εντυπώσεις. Οι δεύτερες εντυπώσεις έρχονται μόλις σημειώσουμε ότι σήμερα το G30 χρηματοδοτείται από διάφορες κεντρικές τράπεζες (και της Ελλάδος), από διάφορα υπουργεία οικονομικών (και της Ελλάδος) και από διάφορους λεφτάδες (Ροκφέλλερ, Σόρος κλπ). Μόλις προσθέσουμε ότι αυτή η "Ομάδα" θεωρείται παγκοσμίως ως λόμπυ των μεγάλων τραπεζών (κάτι σαν Τραπεζική Διεθνής, δηλαδή), οι εντυπώσεις γίνονται ζωηρότερες. Κι αν δούμε ποιοι έχουν διατελέσει κατά καιρούς μέλη τής "Ομάδας", τα χρώματα γίνονται εκτυφλωτικά. Για παράδειγμα, μερικοί απ' αυτούς τους "διεκακριμένους" που σήμερα ανήκουν στο G30 είναι οι:
* Μάριο Ντράγκι - διοικητής τής Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) και τέως πρόεδρος της Κεντρικής Τράπεζας της Ιταλίας,
* Ζαν Κλωντ Τρισέ - τέως διοικητής τής ΕΚΤ και τέως πρόεδρος του G30 (νυν επίτιμος πρόεδρος),
* Πωλ Βόλκερ - πρώην διοικητής τής Ομοσπονδιακής Αποθεματικής Τράπεζας των ΗΠΑ (Fed) και πρώην πρόεδρος του G30 (νυν επίτιμος πρόεδρος),
* Μπεν Μπερνάνκι - τέως διοικητής τής Fed,
* Μαρκ Κάρνεϋ - διοικητής τής Κεντρικής Τράπεζας της Αγγλίας,
* Ντομίνγκο Καβάγιο - πρώην διοικητής τής Κεντρικής Τράπεζας και υπουργός οικονομικών τής Αργεντινής, στενός συνεργάτης των κατά καιρούς δικτατόρων (για τα κατορθώματά του έχουμε μιλήσει αρκετά στην "Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού"),
* Τίμοθυ Γκάιτνερ - πρώην υπουργός οικονομικών των ΗΠΑ,
* Λώρενς Σάμμερς - πρώην υπουργός οικονομικών των ΗΠΑ,
* Άξελ Βέμπερ - πρόεδρος της ελβετικής τράπεζας UBS,
* Τιτζάν Τιάμ - πρόεδρος της ελβετικής τράπεζας Credit Suisse,
* Κέννεθ Ρογκόφ - πρώην επί κεφαλής οικονομολόγος τού ΔΝΤ (σημ.: κρατήστε αυτό το όνομα).


Εδώ θα κάνουμε μια στάση για να πούμε δυο λόγια για τον ρόλο των κεντρικών τραπεζών. Θεωρητικά, η κεντρική τράπεζα κάθε χώρας συνιστά την τέταρτη εξουσία (*), η οποία ασκεί την νομισματική πολιτική και λειτουργεί ανεξάρτητα και παράλληλα προς τις τρεις άλλες εξουσίες (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική). Δυστυχώς, επί του προκειμένου η πράξη απέχει πόρρω από την θεωρία, καθώς οι κεντρικές τράπεζες έχουν πρακτικά καταντήσει συνδικαλιστικά όργανα των εμπορικών τραπεζών και το βασικό τους έργο συνίσταται στην προάσπιση των συμφερόντων των τραπεζιτών.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα του ρόλου των κεντρικών τραπεζών συναντούμε εξετάζοντας την ανεξαρτησία τους. Θεωρητικώς πάντα, οι κεντρικές τράπεζες είναι πολιτικά ανεξάρτητες ώστε να μπορούν να κάνουν σωστά την δουλειά τους. Αυτό σημαίνει ότι οι αποφάσεις τους λαμβάνονται κατά το δοκούν, δίχως να ελέγχονται από τις κυβερνήσεις των χωρών τους και δίχως οι διοικήσεις τους να απολογούνται ή να λογοδοτούν. Για να προστατεύεται η ανεξαρτησία τους, η Ευρωπαϊκή Ένωση απαγορεύει στην ΕΚΤ και στα μέλη της να χρηματοδοτούν κράτη. Δεν τους απαγορεύει, όμως, να δανείζουν με εξαιρετικά χαμηλό επιτόκιο εμπορικές τράπεζες, οι οποίες έχουν δικαίωμα να δανείσουν αυτά τα χρήματα σε κράτη, με σαφώς υψηλότερο επιτόκιο.

Μπουένος Άυρες, 1/12/2015: Ο Ντομίνγκο Καβάγιο ακούει ανέκφραστος την καταδίκη του
σε 3,5 χρόνων φυλάκιση για υπεξαίρεση που τέλεσε ως υπουργός οικονομικών (1991-1996).

Τώρα, βέβαια, αυτά τα περί ανεξαρτησίας σηκώνουν πολλή συζήτηση. Πόσο ανεξάρτητη μπορεί να είναι π.χ. η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ, η περίφημη Fed, η οποία δεν ανήκει και δεν ανήκε ποτέ στο πολιτειακό δημόσιο αλλά ιδρύθηκε το 1913 από... τράπεζες; Υποτίθεται ότι η Fed ελέγχει την λειτουργία τής Γουώλ Στρητ αλλά πόσο αδιάβλητος μπορεί να είναι ο έλεγχος που κάνει κάποιος στα αφεντικά του; Επίσης, όταν κάποια από τις εμπορικές τράπεζες αντιμετωπίσει πρόβλημα, πόσο ακριβοδίκαιη και ανεξάρτητη θα είναι η απόφαση που θα πάρει η Fed σχετικά με την διάσωσή του; Ειδικά όταν η Fed έχει το προνόμιο να τυπώνει χρήμα όσο και όποτε θέλει...

Παρένθεση. Μη νομίσει κανείς ότι όσα είπαμε στην προηγούμενη παράγραφο αφορούν μόνο την Fed. Δημιούργημα άλλων τραπεζών είναι και η Τράπεζα της Αγγλίας. Το ίδιο και η Τράπεζα της Σουηδίας. Αλλά και η δική μας, η Τράπεζα της Ελλάδος, μη ξεχνάμε ότι δημιουργήθηκε με προίκα που της έδωσε η Εθνική Τράπεζα. Κλείνει η παρένθεση.


Αντί για επίλογο, σας έχω μια άσκηση σκέψης. Πιο πάνω δώσαμε ένα αδρό περίγραμμα του ρόλου που παίζουν οι κεντρικές τράπεζες ως προς τα συμφέροντα των άλλων τραπεζών. Υπ' αυτό το πρίσμα, πώς βλέπετε τον ρόλο τής "Ομάδας των Τριάντα" ως προς τα συμφέροντα των διαφόρων κεντρικών τραπεζών και των αστικών κυβερνήσεων, οι οποίες και το χρηματοδοτούν;

Άντε, να σας προσφέρω κι ένα κερασάκι. Η Ελλάδα άρχισε να χρηματοδοτεί το G30 μέσα στα χρόνια της κρίσης, προφανώς με λεφτά που μας περίσσεψαν από τα πρωτογενή πλεονάσματα. Η Τράπεζα της Ελλάδος άρχισε το 2014, επί Γιάννη Στουρνάρα. Εν μέρει λογικόν. Το υπουργείο οικονομικών άρχισε την δική του χρηματοδότηση το 2015. Επί αριστεράς. Πρώτη φορά.

----------------------------------------------------------------------

(*) Κακώς ο Τύπος αναφέρεται συχνά-πυκνά ως "τέταρτη εξουσία". Ο Τύπος δεν είναι εξουσία αλλά ο ελεγκτής όλων των εξουσιών, ασχέτως αν στην πράξη έχει εκφυλιστεί σε υπηρέτη τους.

Ύμνος σε ένα μαύρο σκυλί με άσπρα μαλλιά

 Ύμνος σε ένα μαύρο σκυλί με άσπρα μαλλιά

Αυτά καλό είναι να γράφονται νωρίς, όσο κάποιος βρίσκεται εν ζωή -κι αυτή ήταν η αρχική πρόθεση που δεν πρόλαβε να γίνει πράξη. Αλλιώς μοιάζουν με αγιογραφίες για το νεκρό που δεδικαίωται (που ως φράση, λέει, δε σημαίνει αυτό ακριβώς, αλλά όλοι έτσι το καταλαβαίνουμε και το μεταφράζουμε στην πράξη).


Ο Κηλαηδόνης (φοβερό όνομα για μουσικό κι ας μην ήταν τόσο καλλίφωνος) είχε γράψει τραγούδια για το μικρό ήρωα και τα fucking fifties -που για πολύ κόσμο ήταν όντως... "γαμιστερά", από άλλη άποψη όμως-, που ήταν βασικά μια ωδή στα παιδικά του χρόνια.
Αλλά εγώ τον έχω συνδέσει με τα δικά μου παιδικά χρόνια, που ο θηλυκός γονιός μου τραγουδούσε "τζιν-τζιν-τζιν, πώς του παν καλέ τα τζιν" κι ίσως αυτός να ήταν ο λόγος που δεν τα πολυφόρεσα ποτέ στη συνέχεια -όπως και τα μπουφάν άλλωστε. Ανήκε πάντως στις πρώτες μουσικές μου αναμνήσεις μαζί με το "καταρρέω", που δεν ήξερα τι σημαίνει και το έλεγα "καταρρέου" -πώς αλλιώς θα έκανε ρίμα με τον Παπανδρέου;- ανησυχώντας -λέει- τους γονείς μου: τι έχει το παιδί και καταρρέει;

Είχε γράψει και μια ωδή στο κλαρίνο, αλλά εγώ τον εκτίμησα πολύ περισσότερο για το πιάνο και τον ήχο του που ήταν λαϊκός, χωρίς να είναι τόσο παραδοσιακός. Και βασικά για τον ύμνο των μαύρων σκυλιών -αν και το πραγματικό όνομα του τραγουδιού το έμαθα πολύ αργότερα- που ήταν ιδιοφυής στιχουργική σύλληψη (μες στην απλότητά της) και προσφέρεται για διάφορες στιχουργικές διασκευές (όπως αυτήν -ευτυχισμένα χρόνια).
Κι έχουμε άλλες δυο (πρώτη και δεύτερη) για το γιούπι για-για.

Συνδέθηκε από τις συγκυρίες (και την κακή μεταφορά στη μετάφραση) με το μοναχικό καουμπόι Λουκι(ανό) -που ήταν Λάκι- αλλά έκανε ένα από τα πιο μαζικά δρώμενα της ιστορίας, με το πάρτι στη Βουλιαγμένη, από αυτά που σε κάνουν να λες πως "δε γίνονται τέτοια πράγματα στις μέρες μας". Μουσικός απόηχος μιας εποχής που όλα ήταν (ή έμοιαζαν) πιο μαζικά και συλλογικά -ακόμα και τα πάρτι-συναυλίες. Αλλά το πιο "σοκαριστικό" από τα πλάνα που φτάνουν στις μέρες μας είναι πόσο λεπτή -πετσί και κόκαλο- ήταν τότε η νέα γενιά, πριν "φάει ψωμί" με την Αλλαγή και ικανοποιήσει το κατοχικό σύνδρομο του λαού μας, που παρέμενε αδικαίωτο σαν την πάλη των τάξεων.

Ο Κηλαηδόνης απέδωσε πολύ έξυπνα κάποιες απλές αλλά ιδιαίτερες στιγμές, όπως τη φρενίτιδα πριν από (αρχίζει) το ματς, που την αποδομεί έξοχα στον τελευταίο του στίχο, στις καθυστερήσεις: όποιος γνωρίζει τι φταίει για όλα αυτά, ας μου εξηγήσει μετά.
Τον μπερδεμένο καρπό της σεξουαλικής απελευθέρωσης, που θυμίζει (αν δεν περιγράφει) μικρούς χώρους κι οργανώσεις του αριστεροχωρίου: τα έφτιαξε ο Μηνάς με την Ανέτα... Πού βαδίζουμε σφοι; Στο αεροδρόμιο...
Το αντίκρισμα που έχουν στη σύγχρονη εποχή τα πτυχία. Ρολό λοιπόν το κάνανε κι όπως ήταν φυσικό, κι αφού το καμαρώσαν, το βάλανε στον...
Τη μετάθεση ευθυνών που τείνει να γίνει χαρακτηριστικό της "νεοελληνικής φυλής": φταίει και ο Χατζηπετρής (που χάνει σαφώς όμως στο πολιτικό κομμάτι).
Το άγχος από την καθημερινή δουλειά (κι όμως κατά βάθος, κάπου υπάρχει λάθος, κάπου την έχουμε πατήσει κι οι δυο).
Τη γέννηση του καμικάζι -που δε σηκώνει κάτι τέτοια.
Πώς σκοτώνει μια παρέα την ώρα της (είπαμε για τον Τραβόλτα τι λεφτά να κονομά, κάναμε μετά μια βόλτα κι είπαμε να πάμε σινεμά).

Ναι δεν είναι πολιτικά και προβληματισμένα, αλλά είναι πολύ καλύτερα από άλλα που υποτίθεται ότι είναι κι έχουν πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους και το δημιουργό τους.

Το κεφάλαιο "πολιτικός Κηλαηδόνης" είναι λίγο περίεργο. Πιθανότατα ανοίγει και κλείνει με τα Μικροαστικά και τα Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας (που έχουν αξία πολιτικής μπροσούρας και τον βάζουν πάνω από διάφορους ντεμέκ πολιτικοποιημένους συνθέτες). Και δεν είναι τυχαίο μάλλον που η οργάνωση τον είχε καλέσει πριν από μερικά χρόνια στο φεστιβάλ για να πει συγκεκριμένα αυτά τα τραγούδια, κι όχι άλλα.

Δε χρειάζεται όμως να το τραβάμε από τα μαλλιά, για να το προεκτείνουμε με το ζόρι, όπως κάτι Σεκίτες σε μια εξόρμησή τους που είχαν κόψει ένα κομμάτι από ένα κομμάτι του: δε μας τρομάζουν τα νέα μέτρα, δε μας τρομάζει εμάς πληθωρισμός (...) θα μας τρομάξει τώρα ο καπιταλισμός. Αλλά το έκοβαν γιατί μετά έλεγε: "τα δεχτήκαμε κανονικά, σιγά-σιγά τα συνηθίσαμε κι αυτά..." περιγράφοντας με ακρίβεια πχ τα ξεσπάσματα της νέας δεκαετίας. Κι όμως εμάς δε μας τρομάξαν αρκετά...

Επίσης είναι άρρηκτα συνδεμένος με το Γιούπι Για-Για (Κουκουέ), Γιούπι-Γιούπι-Για (Εβίβα ΚΝΕ), που ήταν η κλασική κορύφωση στα ρεμπέτικα του Κασούρα στη ΛΔ του Βορρά, αλλά αφενός δεν είναι δικό του, αφετέρου δε νομίζω να έλεγε τη δική μας διασκευή (για την Αυγή, τώρα που έγινε φυλλάδα αστική).

Ο Κηλαηδόνης ήταν καλλιτέχνης της εποχής του, υπηρετώντας ως ένα βαθμό το μεταπολιτευτικό ριζοσπαστισμό, αλλά και τον εκφυλισμό της. Κατά βάθος ήταν νομίζω φίλος του Κουβέλη (έστειλε αν δεν κάνω λάθος χαιρετιστήριο μήνυμα στην ίδρυση της ΔΗΜΑΡ) και σε κάθε περίπτωση όχι πολύ μακριά από την πορεία της γυναίκας του, της Άννας Βαγενά, που έκανε πολύ αξιόλογες δουλειές στο θέατρο, αλλά έγινε βουλευτής του ΓΑΠ και μετά του μνημονιακού Σύριζα.

Ίσως σε κάποιους δικούς μας (όχι σε όλους, γιατί αλλιώς δε θα τον καλούσαμε ποτέ σε Φεστιβάλ) να υπήρχε μια προκατάληψη, όχι για την "πολιτική του μετάλλαξη" (δεν ξέρω αν υπήρξε ποτέ τέτοια) αλλά για την καλλιτεχνική του, και τη στροφή προς πιο ελαφριά πράγματα, για τη συνέχεια που δεν έδωσε ποτέ στα πρώτα ελπιδοφόρα δείγματά του. Τα επόμενα δείγματά του μπορεί να είχαν αρκετά να πουν (περισσότερα από διάφορα φλύαρα, δήθεν προβληματισμένα άσματα του καιρού μας) αλλά σίγουρα δεν αποτελούσαν κάποια πολιτι(στι)κή πρόταση. Ακόμα κι αν ο χαβαλές όμως δεν είναι παρά η έκφραση μιας παρακμής, αυτή είναι γλυκιά (σχεδόν ευχάριστη) όταν έχει ένα υπόβαθρο πίσω της. Χαβαλές από χαβαλέ διαφέρει δραματικά -αν όχι ποιοτικά.

Στο υστερόγραφο να πω ότι εντυπωσιάζομαι από διάφορες εκδηλώσεις συγκίνησης σε προφίλ και λογαριασμούς στα ΜΚΔ κι αναρωτιέμαι πού βρίσκονταν τόσο καιρό όλοι οι φανατικοί ακροατές του Λουκιανού, αν είναι όντως τέτοιοι ή ντύνονται για μια μέρα, ως πρόβα για τις απόκριες. Κι αν απλώς καταλαβαίνουν πως μεγάλωσαν κι αποχαιρετούν τα καλύτερά τους χρόνια, που αργοσβήνουν μαζί με τα συνοικιακά θερινά σινεμά και τις νύχτες με τα γιασεμιά.

ΚΕΡΚΥΡΑ-«Έγκριση ΜΠΕ για εγκατάσταση μονάδας υγραερίου στους Βαρυπατάδες

Εισήγηση στο θέμα:
«Έγκριση ΜΠΕ για εγκατάσταση μονάδας υγραερίου στους Βαρυπατάδες
Κέρκυρας από την Αποκεντρωμένη Διοίκηση Δυτικής Ελλάδας»
Η Αποκεντρωμένη Διοίκηση Δυτικής Ελλάδας προχώρησε αυθαίρετα στην έγκριση
τροποποίησης ΜΠΕ για την «μονάδα αποθήκευσης, εμφιάλωσης και διάθεσης
υγραερίου Σ. Κορομιός και ΣΙΑ» τις31/10/16 και χορήγησε στην εταιρεία τη δυνατότητα
εγκατάστασης πέντε (5) δεξαμενών χωρητικότητας 300 μ3 υγραερίου έναντι δύο (2)
δεξαμενών χωρητικότητας 120 μ3που ήταν η αρχική άδεια.
Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι εγκρίνεται ΜΠΕ και δίνεται άδεια σε εγκατάσταση
υψηλής επικινδυνότητας κοντά στον οικισμό των Βαρυπατάδων χωρίς να έχει υπάρξει
χωροθέτηση για τις επικίνδυνες χρήσεις (υγραέρια - πετρελαιοειδή) και τις οχλούσες
χρήσεις. Έτσι αποδεικνύεται η εγκληματική ανευθυνότητα του κράτους απέναντι στην
ασφάλεια και τη ζωή των κατοίκων των Βαρυπατάδων και της ευρύτερης περιοχής.
Το οικόπεδο της εταιρείας βρίσκεται πολύ κοντά στις πρώτες κατοικίες του οικισμού
Καρουμπάτικα – Αγία Τριάδα και ανάμεσα σε τρεις οικισμούς που είναι
χαρακτηρισμένοι ως παραδοσιακοί: Βαρυπατάδες, Πέλεκας, Καλαφατιώνες.
Επιπλέον το Υπουργείο Περιβάλλοντος έχει χαρακτηρίσει την ευρύτερη περιοχή των
Βαρυπατάδων ως τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλους στο οποίο δεν επιτρέπεται η
χωροθέτηση οχλουσών χρήσεων, πολύ περισσότερο επικίνδυνων χρήσεων.
Παράλληλα η εγκατάσταση της εταιρείας βρίσκεται σε απόσταση 1700 μ. από το χωριό
Πέλεκας το οποίο έχει χαρακτηριστεί ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο καθώς και η
περιοχή που το περιβάλλει σε ακτίνα 2000 μ. Σε αυτή την περιοχή των 2000 μ.
απαγορεύεται η εγκατάσταση κάθε οχλούσας χρήσης.
Η έγκριση ΜΠΕ αρχικά για δύο και στη συνέχεια για πέντε δεξαμενές περιφρονεί τη
γνώμη και τη θέληση των κατοίκων των χωριών της περιοχής όπως έχει εκφραστεί
επανειλημμένα από μαζικές λαϊκές συνελεύσεις αλλά και το δημοψήφισμα του 2009
που διοργάνωσε ο τότε Δήμος Αχιλλείων για την εγκατάσταση ΒΙΟΠΑ στην περιοχή .
Απορρίφθηκε με το συντριπτικό ποσοστό 86%. Και τώρα υπάρχει ριζική αντίθεση των
κατοίκων και των φορέων της περιοχής (επισυνάπτουμε ανακοίνωση των Τ.Σ. και των
Πολιτιστικών Συλλόγων).
Αξίζει να σημειώσουμε ότι το Νομαρχιακό Συμβούλιο είχε απορρίψει την εγκατάσταση
της συγκεκριμένης μονάδας το 2010.
Οι κάτοικοι και οι φορείς της περιοχής έχουν επεξεργαστεί πρόταση δημιουργίας
περιβαλλοντικού πάρκου Μέσης Κέρκυρας που αξιοποιεί και συνενώνει τα ιδιαίτερα
και μοναδικά φυσικά χαρακτηριστικά της περιοχής (πηγές ποταμού, εκτάσεις
Βελανιδιάς, Κουκουναριάς, Καστανιάς, αιωνόβιος ελαιώνας κα).
Προτείνουμε τα εξής:
· Το Π.Σ.Ι.Ν. απορρίπτει την ΜΠΕ για την εγκατάσταση επιχείρησης υγραερίου
στην περιοχή των Βαρυπατάδων (είτε με δύο είτε με πέντε δεξαμενές) γιατί είναι
υψηλής επικινδυνότητας και δεν μπορεί να βρίσκεται πλησίον οικισμών. Πολύ
περισσότερο που παραβιάζει συγκεκριμένες περιβαλλοντολογικές διατάξεις για
την περιοχή. Απαιτεί από την Αποκεντρωμένη Διοίκηση Δυτικής Ελλάδας –
Ιονίων την άμεση ανάκληση της απόφασης έγκρισης της ΜΠΕ.
· Το Π.Σ.Ι.Ν. θεωρεί ότι εγκαταστάσεις-βιοτεχνίες υψηλής όχλησης και
επικινδυνότητας , όπως και γενικά οι οχλούσες χρήσεις πρέπει να υπάρχουν σε
ειδικά χωροθετημένους χώρους, μακριά από οικισμούς και τηρώντας όλες τις
σύγχρονές προδιαγραφές ασφάλειας και περιβαλλοντολογικής προστασίας. Το
Π.Σ. θα πάρει άμεσα πρωτοβουλία ώστε μαζί με τα αντίστοιχα Υπουργεία, τον
Δήμο Κέρκυρας να ξεκινήσει η διαδικασία για τη χωροθέτηση τέτοιων χρήσεων.
· Το Π.Σ.Ι.Ν. συμπαραστέκεται στα δίκαια αιτήματα των κατοίκων, των Τ.Σ. και
των Πολιτιστικών Συλλόγων της ευρύτερης περιοχής Βαρυπατάδων, Πέλεκα,
Καλαφατιώνων
Κέρκυρα 7/2/17 οι Π.Σ. της ΛΑ.ΣΥ. Ι.Ν.
Θ. Γουλής
Γ. Κορφιάτης
Επισυνάπτονται:
1. Ανακοίνωση των Τ.Σ. – Πολιτιστικών Συλλόγων 30/1/2017
2. Τα πρακτικά Λαϊκής Συνέλευσης του 2010
3. Έγγραφο της Διεύθυνσης Ανάπτυξης - Τμήμα Προστασίας Περιβάλλοντος & Έκδοσης

Οικοδομικών Αδειών με ημερομηνία 18/8/2010 και αρ. Πρωτ. 18070 

Ταλέντα στη διαστρέβλωση

Ταλέντα στη διαστρέβλωση
Με ένα καθαρά προπαγανδιστικό οκτασέλιδο, η εφημερίδα «Αυγή» ανέλαβε να μας πείσει την προηγούμενη Κυριακή ότι με την πολιτική της κυβέρνησης επέρχεται κοσμογονία στην αγορά εργασίας. Στο οκτασέλιδο ξεδιπλώνεται το ανεξάντλητο υποκριτικό ταλέντο των στελεχών της κυβέρνησης. Για παράδειγμα, ο γγ του υπουργείου Εργασίας, Ανδ. Νεφελούδης, προβάλλει τον ισχυρισμό ότι «η απασχόληση επιστρέφει» (!) και κομπορρημονεί για τις επιπλέον θέσεις εργασίας, ενώ κατηγορεί τις προηγούμενες κυβερνήσεις για τη γενίκευση των ευέλικτων, ελαστικών μορφών εργασίας.
Προσπαθεί, δηλαδή, ως κυβέρνηση να πιστωθεί το αποτέλεσμα της οριακής μείωσης της ανεργίας, αλλά να μη χρεωθεί μία από τις βασικές αιτίες της, τη ραγδαία άνοδο των ελαστικών μορφών απασχόλησης. Η πραγματικότητα, όμως, είναι ότι μια θέση πλήρους απασχόλησης μοιράζεται σε δύο και τρεις ανέργους (και μάλιστα προσωρινά), με αποτέλεσμα οι άνεργοι να ανακυκλώνονται και να καταγράφεται οριακή μείωση της επίσημης ανεργίας. Κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει, άλλωστε, ότι η «κυβέρνηση της Αριστεράς» διατηρεί στο ακέραιο τους αντεργατικούς νόμους που κάνουν λάστιχο τη ζωή των εργατών. Ακόμα περισσότερο, εμπλουτίζει το αντεργατικό οπλοστάσιο της εργοδοσίας, όπως έκανε πρόσφατα, με την ψήφιση τροπολογίας για την ενίσχυση των γραφείων ευρέσεως εργασίας, την ενίσχυση δηλαδή του «δουλεμπορίου» μέσω των εταιρειών «ενοικίασης».
***
Ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εργασίας επικαλείται στοιχεία του συστήματος «Εργάνη», για να ισχυριστεί πως ο μέσος όρος των αποδοχών μεταξύ των ετών 2015-2016 έχει αυξηθεί κατά 5%. Ακόμα κι αν ήταν έτσι, τα κυβερνητικά πανηγύρια είναι τουλάχιστον προκλητικά, δεδομένου ότι το εργατικό εισόδημα έχει υποστεί τεράστια μείωση τα τελευταία χρόνια, ενώ διατηρείται στο ακέραιο όλη η αντεργατική νομοθεσία που συμβάλλει στην καθήλωση και στην παραπέρα μείωση των μισθών, όπως η ΠΥΣ 6/2012.
Είναι αυτή η νομοθεσία που έχει οδηγήσει σήμερα το 63,2% των μισθωτών να έχουν εισόδημα από μερικές δεκάδες ευρώ το μήνα μέχρι 1.000 ευρώ μεικτά. Δηλαδή κάτω από 850 ευρώ καθαρά το μήνα. Που είναι ακόμα λιγότερα, γιατί η κυβέρνηση, καταμεσής του 2016 και σε συνέχεια των προηγούμενων, απογείωσε παραπέρα τους έμμεσους φόρους στα προϊόντα λαϊκής κατανάλωσης, μείωσε το αφορολόγητο και τώρα ετοιμάζεται να το μειώσει κι άλλο. Στην πραγματικότητα, υπάρχει συνεχής αφαίμαξη των εισοδημάτων των εργατικών και λαϊκών οικογενειών.
***
Στην ίδια συνέντευξη, ο γγ του υπουργείου Εργασίας παρουσιάζει αποσπασματικά στοιχεία και τα μαγειρεύει για να ισχυριστεί ότι η μερική απασχόληση φτάνει λίγο πάνω από το 22%, θεωρώντας χαμηλό (!) ένα τέτοιο ποσοστό. Η αλήθεια, βέβαια, είναι πολύ χειρότερη γα τους εργαζόμενους και τους ανέργους. Στοιχεία του ΙΚΑ δείχνουν πως μεταξύ Απρίλη 2012 και Απρίλη 2016, οι μερικώς απασχολούμενοι αυξήθηκαν κατά 86%, με αποτέλεσμα σήμερα περίπου ένας στους τρεις να δουλεύει σε τέτοιο καθεστώς. Σε αυτούς δεν περιλαμβάνονται όσοι απασχολούνται «εκ περιτροπής», που είναι κι αυτή μια μορφή μερικής και ευέλικτης εργασίας.
Αλλωστε, η ίδια η κυβέρνηση είναι αυτή που με τις λεγόμενες «πολιτικές ενεργητικής απασχόλησης» (κατάρτιση, επιδότηση θέσεων εργασίας, κοινωφελής εργασία κ.ά.) φροντίζει να γενικεύει την προσωρινή απασχόληση, τις ελαστικές μορφές εργασίας και τα χαμηλά μεροκάματα, προσφέροντας πάμφθηνη εργατική δύναμη στο κεφάλαιο. Καθόλου τυχαία, και αφού ο Ανδ. Νεφελούδης έχυσε το δάκρυ κορόμηλο για την ευελιξία στην αγορά εργασίας, η προτελευταία σελίδα του τετρασέλιδου της «Αυγής» ήταν αφιερωμένη στα προγράμματα που «τρέχει» αυτήν την περίοδο ο ΟΑΕΔ και τα οποία είναι όλα προσωρινής απασχόλησης, επιδοτούμενα από κρατικούς και ευρωπαϊκούς πόρους, είτε στο σύνολο είτε μερικώς.
***
Η κατακρήμνιση των μισθών και η γενίκευση των ελαστικών μορφών απασχόλησης είναι οι βασικοί λόγοι για τους οποίους καταγράφεται μια οριακή αύξηση της απασχόλησης. Για τους πολύ χαμηλούς μισθούς, χαρακτηριστικό είναι το εξής στοιχείο: Ενώ οι θέσεις πλήρους απασχόλησης μεταξύ Απρίλη του 2012 και του 2016 αυξήθηκαν περίπου κατά 190.000, η μισθοδοσία του συνόλου των εργαζομένων μειώθηκε κατά 33,5 εκατ. ευρώ! Δηλαδή, οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου, οι προηγούμενες και η σημερινή, εξασφάλισαν με τους νόμους τους στους κεφαλαιοκράτες πολύ φθηνότερα εργατικά χέρια. Για την ελαστικότητα και την προσωρινότητα της εργασίας, που κυριαρχούν ολοένα και περισσότερο στην αγορά εργασίας, χαρακτηριστική είναι και η παραδοχή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που μιλά πλέον για «μερική ανεργία», θέλοντας να περιγράψει την υποαπασχόληση.
Στο ίδιο αφιέρωμα της «Αυγής», ο γγ του υπουργείου Εργασίας έχει μεγάλο ανταγωνισμό στην υποκριτική του δεινότητα από τον συνάδελφό του ειδικό γραμματέα του ΣΕΠΕ. Ο τελευταίος σε συνέντευξη δύο σελίδων δεν βρήκε ούτε μια λέξη να πει γιατί το ΣΕΠΕ δεν παρουσιάζει τα δύο τελευταία χρόνια (δηλαδή επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ) ετήσιες εκθέσεις, όπου αναφέρονται τα συγκεντρωτικά στοιχεία για την κατάσταση του ΣΕΠΕ και τις συνθήκες που επικρατούν στους χώρους δουλειάς. Αντίθετα, αναλώνεται σε ευχολόγια άνευ ουσίας και ...συμβουλές προς τους εργαζόμενους!
***
Τελικά, αν σε κάτι διακρίνεται η σημερινή κυβέρνηση, πέρα από την αδιαμφισβήτητη προσήλωσή της στην προώθηση των μεταρρυθμίσεων που απαιτεί η κερδοφορία του κεφαλαίου, είναι και το ανεξάντλητο ρεπερτόριο που διαθέτει στην προσπάθειά της να κάνει το μαύρο άσπρο για να χειραγωγήσει τις αντιδράσεις των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων στη βαθιά ταξική - αντιλαϊκή της πολιτική.

Σαν τα σαλιγκάρια...

Σαν τα σαλιγκάρια...

Σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή ξεμυτίζουν ξανά δυνάμεις που αφού πρωτοστάτησαν στην εξαπάτηση του λαού τα προηγούμενα χρόνια και στην ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην αστική διακυβέρνηση, όπου και συνέβαλαν από κυβερνητικές και άλλες θέσεις, τώρα εμφανίζονται ξανά, περιφέροντας - στο όνομα της «αριστεράς» πάντα - τον ευρωσκεπτικισμό τους και παρουσιάζοντας την έξοδο από την Ευρωζώνη - με την καπιταλιστική οικονομία να ζει και να βασιλεύει - ως πανάκεια για όλα τα λαϊκά προβλήματα.


Λαϊκή Ενότητα και Λαφαζάνης, «Σχέδιο Β», Βαρουφάκης, Κωνσταντοπούλου και Λαπαβίτσας ανασύρονται απ' το «ράφι» και «ξεσκονίζονται» απ' τα αστικά ΜΜΕ, όπου έχουν συχνότατη παρουσία τελευταία. Τυχαίο; Προφανώς όχι, σε μια περίοδο όπου ανοίγει στα «γεμάτα» η συζήτηση για τη συνοχή και τη μελλοντική μορφή της ΕΕ, για μια ΕΕ «πολλαπλών ταχυτήτων», όπου το ρεύμα του αστικού ευρωσκεπτικισμού ενισχύεται σε μια σειρά κράτη - μέλη της ΕΕ, αντανακλώντας πάντα τα ιδιαίτερα συμφέροντα τμημάτων των αστικών τάξεων των κρατών αυτών. Η κατάσταση της οικονομίας στο εσωτερικό αυτών των κρατών και γενικότερα στην ΕΕ - Ευρωζώνη, σε συνδυασμό με την ένταση των ανταγωνισμών, επιδρούν στις διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα, στο πλαίσιο των οποίων βγαίνουν ξανά στον «αφρό», ως εφεδρείες, δυνάμεις που υπόσχονται στο κεφάλαιο ένα μείγμα διαχείρισης που θα απαντά στην ανάγκη για διεύρυνση της κερδοφορίας του, μαζί με άμβλυνση της λαϊκής δυσαρέσκειας και χειραγώγηση του λαού στα προτάγματά του.

Ακριβώς αυτό είναι το «ζουμί» και της πρότασης που παρουσίασε χτες η ΛΑΕ για έξοδο απ' το ευρώ, υποσχόμενη στο κεφάλαιο απεριόριστη ρευστότητα και στήριξη των επενδύσεων αλλά και της ανταγωνιστικότητας, κοροϊδεύοντας ταυτόχρονα το λαό για θεαματική βελτίωση του επιπέδου ζωής του και απαλλαγή από τα μνημόνια εντός του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, απλά με μια αλλαγή του νομίσματος. Ακόμα και για τραπεζικό σύστημα που θα έχει στο επίκεντρο τις κοινωνικές ανάγκες (ξανα)είπαν! Πρόκειται για πρόταση, επί της ουσίας παραλλαγή αυτής που ήδη εφαρμόζεται στην πλάτη του λαού, που επιχειρεί να στρατεύσει το λαό κάτω από τις σημαίες τμημάτων της αστικής τάξης και αστικών δυνάμεων.

Η πραγματικά φιλολαϊκή διέξοδος βέβαια ούτε περνάει από τους σχεδιασμούς και τις εκάστοτε επιλογές συμμάχων της αστικής τάξης και τμημάτων της, ούτε από την αναμόρφωση των ιμπεριαλιστικών διακρατικών ενώσεων όπως η ΕΕ και το «ξαναμοίρασμα της τράπουλας» ανάμεσα στα μονοπώλια, ξαναμοίρασμα που δεν αποκλείεται σε κάποια από τις «γύρες» του να αφήσει κάποιες καπιταλιστικές χώρες εκτός Ευρωζώνης ή σε μια «δεύτερη ταχύτητα» εντός της ΕΕ. Η πραγματικά φιλολαϊκή διέξοδος βρίσκεται στον αγώνα της εργατικής τάξης για να πάρει την οικονομία και την εξουσία στα χέρια της, να αποδεσμευτεί από την ΕΕ και κάθε ιμπεριαλιστική ένωση, να οργανώσει κεντρικά και σχεδιασμένα την παραγωγή με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες, με τον λαό απαλλαγμένο από το κεφάλαιο και τα κάθε λογής στηρίγματά του...

Επικίνδυνη ρητορική

Επικίνδυνη ρητορική


Η προχτεσινή επίσκεψη Μουζάλα στον καταυλισμό προσφύγων και μεταναστών στο Ελληνικό και όσα διαδραματίστηκαν εκεί, έφεραν ξανά στην επιφάνεια τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης χιλιάδων εγκλωβισμένων στη χώρα μας, με ευθύνη της κυβέρνησης και της πολιτικής της ΕΕ.
Σε αυτούς τους ανθρώπους, τι είπε προχτές η κυβέρνηση διά στόματος του υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής; Πως σε όποιον δεν αρέσει να ζει έτσι, μπορεί να φύγει και να πάει στο καλό... Και επειδή κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει, επειδή ακριβώς η ίδια η κυβέρνηση συμφώνησε να μην μπορεί να γίνει, ας μείνουμε στο μήνυμα που στέλνει ο αρμόδιος υπουργός μέσα απ' αυτές τις κυριολεκτικά προκλητικές δηλώσεις.
Πρώτον: Στέλνει το μήνυμα στον ελληνικό λαό ότι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες πρέπει να αποδέχονται να ζουν σαν ζώα και να είναι και ευχαριστημένοι. Δεύτερον: Στέλνει το μήνυμα ούτε λίγο - ούτε πολύ ότι οι πρόσφυγες καταχρώνται της φιλοξενίας της χώρας και άρα είναι και αχάριστοι. Τρίτον: Απειλεί τους πρόσφυγες ότι εάν θελήσουν να φύγουν, τότε θα συλληφθούν και πιθανόν θα απελαθούν.
Πέρα απ' την προσπάθεια της κυβέρνησης να πετάξει από πάνω της τις ευθύνες για την αθλιότητα που ζουν χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες, όλα τα παραπάνω ρίχνουν νερό στο μύλο των φασιστοειδών που χύνουν το ρατσιστικό τους δηλητήριο.
Αλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά που η κυβέρνηση «φλερτάρει» με αντιδραστικά ιδεολογήματα, και μάλιστα σε μια περίοδο όπου οι εργαζόμενοι, οι λαϊκές οικογένειες, που έχουν δώσει από το υστέρημά τους ό,τι μπορούν για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους κατατρεγμένους, διαπιστώνουν ότι δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι και πως οι άνθρωποι αυτοί είναι καταδικασμένοι να ζήσουν εδώ για πολλά χρόνια, χωρίς να έχουν το δικαίωμα να μετακινηθούν στον προορισμό για τον οποίο ξεκίνησαν, διωγμένοι από τον πόλεμο και τη φτώχεια που γεννούν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.
Η στάση της κυβέρνησης είναι επικίνδυνη και προκλητική. Στην πραγματικότητα, τα θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων γίνονται μπαλάκι ανάμεσα στην κυβέρνηση και τις ΜΚΟ, που με τη βούλα της κυβέρνησης και της ΕΕ κάνουν κουμάντο, αλλά και διάφορους επιτήδειους που αλωνίζουν τους καταυλισμούς με σκοπούς ξένους προς τα συμφέροντα προσφύγων και μεταναστών.
Σε κάθε περίπτωση, τίποτα δεν αναιρεί το γεγονός ότι οι συνθήκες σ' αυτούς τους χώρους είναι άθλιες και ότι οι διαμαρτυρίες είναι δικαιολογημένες.
Απέναντι σ' αυτή την κατάσταση, που χειροτερεύει μέρα με τη μέρα, χρειάζεται να συνεχιστεί και να ενταθεί η λαϊκή αλληλεγγύη σε πρόσφυγες και μετανάστες, η οργανωμένη διεκδίκηση της μεταφοράς τους σε στεγασμένους, αξιοπρεπείς και υγιεινούς χώρους προσωρινής φιλοξενίας, με προτεραιότητα στις οικογένειες με παιδιά, στις εγκύους και τα άτομα με προβλήματα υγείας, και την εξασφάλιση της πρόσβασης των παιδιών στις δημόσιες δομές εκπαίδευσης προσφύγων.
Προπάντων, όμως, χρειάζεται να ενταθεί η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ, που ξεσπάει βίαια στις πλάτες Ελλήνων και μεταναστών.

TOP READ