Αθλιότητες αστικών ΜΜΕ

 Αθλιότητες αστικών ΜΜΕ

Τέτοιοι είναι . Άθλιοι και ψεύτες σαν τη δημοκρατία τους. Δεν μας παραξενεύει το γεγονός ότι μεταφέρουν ειδησεογραφικά  από την Ουκρανία ότι  θέλουν και   τους συμφέρει. Και όταν η πραγματικότητα δεν είναι στα μέτρα τους, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Κάνουν τους υπολογισμούς τους οι άνθρωποι γι΄αυτό είναι ανελέητοι. Σου λέει, πόσοι καταλαβαίνουν Ουκρανικά ή Ρώσικα; Πόσοι διαβάζουν Ριζοσπάστη; Πόσοι βλέπουν τις ειδήσεις μας; Κάνουν λογαριασμό και..ορμάνε. Προσπαθούν  με αθλιότητες και ψέματα να καλύψουν τη γύμνια του σάπιου συστήματος τους. Αφού έριξαν τόνους λάσπη,είπαν και λένε απίστευτα ψέματα για το Σοσιαλισμό που έζησαν οι λαοί της ΕΣΣΔ, προσπαθούν να κρύψουν από το λαό την όλο και μεγαλύτερη νοσταλγία των λαών που έζησαν το σοσιαλισμό και τα συμπεράσματα που βγαίνουν σιγά σιγά. Άδικος κόπος , άθλιοι! Άδικος!

Διαβάστε το κομμάτι από το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ.

Ψευτορεπορτάζ

Κατά τη διαδικασία της επιλογής της ιμπεριαλιστικής δύναμης που θα ξεσκίσει τις σάρκες του λαού της Ουκρανίας, τα ντόπια αστικά Μέσα Ενημέρωσης προσπαθούν να δημιουργήσουν την αίσθηση ότι το μέλλον των Ουκρανών εξαρτάται από το αν θα πάνε με τη «Δύση» ή με τη Ρωσία. Σε αυτά ακριβώς τα πλαίσια οι ανταποκριτές τους από τη Μόσχα τάσσονται ανοιχτά με τη Ρωσία, ενώ όλες τις τελευταίες μέρες «κεντούν» οι απεσταλμένοι τους από την Αθήνα, που παπαγαλίζουν τις θέσεις των ΗΠΑ και της ΕΕ.

Εκεί όμως που όλοι τους είναι άτεγκτοι, εκεί που κανείς δεν έχει δεύτερη κουβέντα, εκεί που όλα τα τσιράκια των ιμπεριαλιστών ακολουθούν ενιαία και απόλυτα ομοιόμορφη γραμμή είναι η αμαύρωση και η κατασυκοφάντηση του σοσιαλισμού. Σε αυτά τα πλαίσια αποσιωπούν και πνίγουν κάθε μαρτυρία υπέρ του σοσιαλισμού, ενώ δεν διστάζουν να διαστρεβλώσουν και τα όσα λένε ακόμα και οι πολίτες στους οποίους προσφεύγουν για να κάνουν υποτίθεται ρεπορτάζ.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ...«ρεπορτάζ δρόμου», που παρουσίασε ο ΑΝΤΕΝΝΑ το περασμένο Σάββατο το βράδυ. Εκεί ανάμεσα σε άλλους, οι δηλώσεις των οποίων παρουσιάστηκαν από το κανάλι φύρδην μίγδην, ένας νέος εξηγούσε ότι ...αλλού βρίσκεται το πρόβλημα.

Είπε ο άνθρωπος αυτολεξεί: «Στην οικονομία υπάρχει κρίση και δεν υπάρχουν καθόλου δουλειές. Και αυτό δεν συμβαίνει για πρώτη χρονιά. Εδώ και 23 χρόνια είναι έτσι η κατάσταση. Με το που διαλύθηκε η Σοβιετική Ενωση, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει δουλειά».

Και αυτοί οι άθλιοι εμφάνισαν την εξής «μετάφραση»: «Με την κατάσταση που δημιουργήθηκε τώρα δεν έχω καθόλου δουλειά και δεν ξέρουμε τι θα γίνει. Μετά το δημοψήφισμα ελπίζω σε κάτι καλύτερο, αλλά δεν το βλέπω»

Μια θεωρία

 Μια θεωρία

"Οι κομμουνιστές λένε να μη πληρώνουμε στα νοσοκομεία, να μη πληρώνουμε το νερό ή το ρεύμα επειδή είναι κοινωνικά αγαθά, να μη πληρώνουμε διόδια, να είναι τελείως δωρειάν η παδεία, να παίρνουν επίδομα οι άνεργοι για δυο χρόνια κι άλλα τέτοια. Μα, άμα δεν πληρώνουμε το ένα και δεν πληρώνουμε το άλλο, πού θα βρεθούν τα λεφτά για να γίνουν όλα αυτά;"

Η απορία τού εξηντάρη ήταν καλοπροαίρετη. Και, εκ πρώτης όψεως, φαντάζει λογική στα αφτιά των περισσότερων. Τόσο λογική ώστε δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να την απαντήσω. Και, βέβαια, η απάντησή μου θα είναι διαφορετική από την απάντηση που έδωσε στην ρεπόρτερ τού Άλφα η γιαγιά στην λαϊκή: "Τί πού θα βρεθούν; Εκείνοι που τα κλέβουν πού τα βρίσκουν;"

Κατ' αρχάς, να ξεκαθαρίσουμε ότι τέτοιου είδους καλοπροαίρετες απορίες δημιουργούνται λόγω του τρόπου με τον οποίο μας έχουν μάθει να σκεφτόμαστε (ας είναι καλά η καθημερινή τηλεοπτική "πλύση εγκεφάλου των οκτώ"), να θεωρούμε, δηλαδή, δεδομένο ότι όποιος πίνει ένα ποτήρι νερό πρέπει να το πληρώσει. Με άλλα λόγια: ενώ έχουμε στον νου μας το πώς δουλεύει ο καπιταλισμός, προσπαθούμε να καταλάβουμε πώς λειτουργεί ο σοσιαλισμός.

Ένα δεύτερο δεδομένο που επιβάλλεται να έχουμε υπ' όψη μας είναι ότι τον πλούτο τον παράγουν οι εργαζόμενοι. Όσο κι αν επιμένουν ο Χατζημπούλης, ο Άδωνις και οι λοιποί τής συμμωρίας τους, ο πλούτος δεν παράγεται από τους βιομήχανους αλλά από τους εργάτες τους, δεν παράγεται από τους εφοπλιστές αλλά από τους ναυτικούς που σκυλοπνίγονται. Τελεία και παύλα. Όποιος επιμένει στο αντίθετο, ας δώσει ένα καράβι στον Αλαφούζο κι ας τον αφήσει να βγάλει λεφτά δίχως προσωπικό. Κατανοητό; Πάμε παρακάτω.

Ετούτος ο τόπος, λοιπόν, στην εποχή τής κρίσης που περνάμε, παράγει κάθε χρόνο πλούτο ίσο με 180 δισ. ευρώ. Αυτό είναι το ΑΕΠ του τώρα και αυτό το ΑΕΠ παράγεται από την κάθε λογής δουλειά των εργαζομένων. Πριν λίγα χρόνια, το ΑΕΠ ήταν 250 δισ., πράγμα που σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι μπορούν να δημιουργήσουν 40% παραπάνω πλούτο αλλά, μεριά η έκρηξη της ανεργίας και μεριά η μετανάστευση, πέσαμε στα 180. Ας συνεχίσουμε τον συλλογισμό μας με τα 180 αλλά ας μη ξεχνάμε και τα 250.

Αυτά τα 180 δισ., όπως λέγαμε πρωτύτερα, παράγονται από τους εργαζόμενους. Είναι λογικό ότι δεν μπορούν να δουλέψουν όλοι οι κάτοικοι τούτου του τόπου, διότι υπάρχουν μωρά, γέροι, ανάπηροι κλπ. Πάντως, με μέσους όρους μιλώντας, αφού δέκα εκατομμύρια άνθρωποι βγάζουν 180 δισ., σε κάθε κάτοικο αναλογούν κάπου 18 χιλιάδες ετησίως. Τί σημαίνει αυτό; Μήπως σημαίνει ότι, σε θεωρητικό πάντα επίπεδο, αν η κοινωνία μας ήταν σοσιαλιστικά δομημένη, θα όφειλε να μοιράζει στους πολίτες της από ενάμισυ χιλιάρικο κάθε μήνα; Όχι, βέβαια. Αυτό θα συνέβαινε αν δεν ήμασταν "κοινωνία". Ως κοινωνία χρειαζόμαστε και σχολεία και νοσοκομεία και πλατείες και δρόμους και πάρκα και αντισεισμική θωράκιση και αντιπλημμυρική προστασία και άμυνα και έρευνα και... και...

Όμως, σε μια τέτοια κοινωνία, θα ήμουν διατεθειμένος να εκχωρήσω στο κράτος ένα μεγάλο ποσοστό τού πλούτου που μου αναλογεί, ας πούμε 60%. Στο παράδειγμά μας, δηλαδή, θα δεχόμουν να κρατάει το κράτος 10.800 κι εγώ να βολεύομαι με τα υπόλοιπα 7.200, ήτοι με 600 ευρώ τον μήνα. Μη βιαστείτε να πείτε ότι έξι κατοστάρικα σημαίνουν φτώχεια! Μη ξεχνάτε πως ό,τι ήταν να δώσω στο κράτος, το έδωσα. Άρα δεν πληρώνω πλέον ΦΠΑ, δεν πληρώνω τέλη κυκλοφορίας, δεν πληρώνω φόρο στα καύσιμα ή στα τσιγάρα, δεν πληρώνω για να σπουδάσει το παιδί μου, δεν πληρώνω για περίθαλψη, δεν πληρώνω εισιτήρια στα μέσα μεταφοράς, δεν πληρώνω διόδια, δεν πληρώνω για ασφάλιση και, γενικά, δεν πληρώνω κανένα τέλος ή φόρο οπουδήποτε. Τί λέτε τώρα; Με τέτοιες προϋποθέσεις, θα περνάει φτωχικά μια τετραμελής οικογένεια με 2.400 ευρώ μηναίο εισόδημα;

Παράλληλα, το κράτος θα έχει κάθε χρόνο στην διάθεσή του πάνω από 100 δισ. για να υλοποιεί τις επενδύσεις που είναι απαραίτητες για την καλύτερη ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Κι είναι λογικό πως, σε ένα τέτοιο πλαίσιο, ο παραγόμενος πλούτος θα αβγαταίνει. Κι όταν το ΑΕΠ φτάσει π.χ. στα 250 δισ. οπου ήταν πριν λίγα χρόνια, το κράτος θα έχει 150 στην διάθεσή του κι εγώ στο μερτικό μου πάνω από 800 ευρώ τον μήνα.


Θα μου πείτε πως όλα τούτα ακούγονται όμορφα αλλά είναι θεωρίες τού αέρα. Ας το δεχτώ. Μπορώ, παρακαλώ, να ακούσω κάτι άλλο που να μην είναι του αέρα και να μη στέλνει τον πλούτο που παράγω στις τσέπες ολίγων και "εκλεκτών";

Η Αστική Δημοκρατία, η προσαρμογή του πολιτικού σκηνικού και η μετεξέλιξη της Χρυσής Αυγής

 Η Αστική Δημοκρατία, η προσαρμογή του πολιτικού σκηνικού και η μετεξέλιξη της Χρυσής Αυγής

Γράφει ο
Προκόπης Κωφός

Η Αστική Δημοκρατία, η προσαρμογή του πολιτικού σκηνικού και η μετεξέλιξη της Χρυσής Αυγής
Η δολοφονία που έγινε πριν από έξι μήνες στην Αμφιάλη, οι συλλήψεις του αρχηγού και βασικών στελεχών της Χρυσής Αυγής και ο χαρακτηρισμός της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης που την ακολούθησαν καθώς και η δολοφονία των δύο μελών και μάλλον στελεχών της Χρυσής Αυγής που συνέβη στο Νέο Ηράκλειο είναι γεγονότα που εντάσσονται απόλυτα στη διαδικασία της μετάλλαξης της Χρυσής Αυγής από ναζιστικό, ρατσιστικό, μη αποδεκτό από τις.......
αστικές πολιτικές δυνάμεις κόμμα σε κόμμα εθνικιστικό, αποδεκτό από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, που θα διατηρεί στον πυρήνα της ιδεολογίας του τα ναζιστικά χαρακτηριστικά του, ώστε αφενός να αξιοποιηθεί σήμερα από το αστικό σύστημα στην επιχειρούμενη αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού για να είναι δυνατός ο σχηματισμός αστικών κυβερνήσεων για την προώθηση διαφόρων παραλλαγών της καπιταλιστικής ανάπτυξης και αφετέρου να αξιοποιηθούν αύριο, αν και όταν οι συνθήκες θα το επιβάλουν, τα ναζιστικά χαρακτηριστικά του!

Η Χρυσή Αυγή σε πολιτικό επίπεδο είναι γέννημα του καπιταλιστικού συστήματος και της Αστικής Δημοκρατίας, που είναι ψευδεπίγραφη δημοκρατία γιατί δεν είναι φυσικά ούτε άμεση, αλλά ούτε και αντιπροσωπευτική. Στην Αστική Δημοκρατία δεν ψηφίζουμε για να αντιπροσωπευτούμε εκφράζοντας, όπως θα ήταν αυτονόητο σε μια δημοκρατική κοινωνία με την κυριολεκτική σημασία της έννοιας της δημοκρατίας, τα καλώς εννοούμενα συμφέροντά μας που απορρέουν από τα δικά μας δεδομένα, από τη δική μας ζωή, από τη δική μας κατάσταση, από τη δική μας δουλειά! Αντί να ψηφίζουμε, όπως θα ήταν απόλυτα φυσικό και αυτονόητο σε μια δημοκρατία και μάλιστα σε μια εξόχως ανταγωνιστική κοινωνία όπως είναι η καπιταλιστική κοινωνία, με βάση τα συμφέροντά μας είτε τα ατομικά είτε τα συλλογικά, ανάλογα με τη ταξική μας κατάσταση, ψηφίζουμε για να εκφράσουμε τη γνώμη μας για το σχηματισμό μιας κυβέρνησης που υποτίθεται θα υπηρετήσει αυτό που λένε «γενικό καλό» της χώρας ή του συνόλου. Πόσο νόημα όμως έχει το λεγόμενο «γενικό καλό» σε μια καπιταλιστική κοινωνία στην οποία κυριαρχεί ο ανταγωνισμός, όπου οποιαδήποτε πολιτική ασκηθεί άλλους θα τους ωφελήσει και άλλους θα τους βλάψει και όπου για παράδειγμα όσο λιγότερα καταφέρει να σου δώσει ο εργοδότης σου, τόσο περισσότερα θα κερδίσει ο ίδιος; Πόσο νόημα έχει να λέμε, όπως αρέσκεται να λέει η αστική προπαγάνδα, πως αν προωθηθεί το καλό των εργοδοτών, δηλαδή προωθηθεί η καπιταλιστική ανάπτυξη, προωθείται ταυτόχρονα και το καλό των εργαζομένων, γιατί υποτίθεται, όταν οι εργοδότες ευημερούν έχουν τη μεγαλοψυχία να μοιράζονται τα καλά τους, δηλαδή τα κέρδη τους, με τους εργαζόμενους στις επιχειρήσεις τους; Ακόμα και όταν οι καπιταλιστές έδωσαν κάτι παραπάνω στους εργαζόμενους, δεν το έδωσαν για να επιβεβαιωθεί πως όταν αυτοί κερδίζουν, κερδίζουν μαζί τους και οι εργαζόμενοι, αλλά το έδωσαν για να υπερασπίσουν το δικό τους συμφέρον, γιατί απειλούταν η εξουσία τους, είτε από την άνοδο των αγώνων των εργαζομένων, είτε από την παρουσία του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και τη γειτνίαση με τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Αυτό το λεγόμενο «γενικό καλό» της χώρας ή του συνόλου σε μια καπιταλιστική κοινωνία δεν είναι τίποτα άλλο παρά το καλό της αστικής τάξης, γιατί οι αστοί ελέγχουν την εργασία και την παραγωγική διαδικασία και επομένως από αυτούς εξαρτάται η κάλυψη των αναγκών όλης της κοινωνίας και άρα όταν οι αστικές κυβερνήσεις ισχυρίζονται πως προωθούν το «καλό του συνόλου», να καλυφθούν δηλαδή οι ανάγκες μας και να προοδεύσει η κοινωνία συνολικά, ουσιαστικά προωθούν τα συμφέροντα των καπιταλιστών.
Από όλα τα παραπάνω προκύπτει πως όταν ψηφίζουμε στις εκλογές, δεν ψηφίζουμε για να αντιπροσωπευτούμε εμείς οι ίδιοι, αλλά ψηφίζουμε για να εκφράσουμε την άποψή μας για το ποια θα είναι η κυβέρνηση που θα προωθήσει ένα «γενικό καλό», που ουσιαστικά δεν υπάρχει και ταυτίζεται απόλυτα με την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των αστών! Και φυσικά ψηφίζουμε με βάση αυτό για το οποίο καλούμαστε να ψηφίσουμε με την αυταπάτη πως, εκφράζοντας την προτίμησή μας σε κάποιο κόμμα, κάποιο όφελος μπορεί να προκύψει και για μας. Και για το «γενικό καλό» ψηφίζουν οι ψηφοφόροι στην καλύτερη των περιπτώσεων, γιατί η στρέβλωση της έννοιας της δημοκρατίας και της αντιπροσώπευσης φτάνει και στο σημείο η ψήφος να κατευθύνεται πολλές φορές σε διάφορους επώνυμους μόνο και μόνο γιατί είναι επώνυμοι, χωρίς να έχουν καμιά απολύτως σχέση με τα συμφέροντα αυτών που τους ψηφίζουν ή να είναι «ψήφος διαμαρτυρίας» ή «ψήφος τιμωρίας» ή ακόμα και «αποχή» από την ψηφοφορία ή ακόμα και για να προκύψει μια σταθερή κυβέρνηση και να μην έχουμε ακυβερνησία! Καημένη αντιπροσώπευση, πού είσαι χαμένη! Όλες αυτές οι εκλογικές συμπεριφορές δεν αποδεικνύουν τίποτα άλλο παρά πως μιλάμε όχι για δημοκρατία και αντιπροσώπευση ημών των ιδίων και των ζωτικών μας συμφερόντων που γι αυτά μπορούμε να γνωρίζουμε, αλλά για παρωδία δημοκρατίας και έκφραση άποψης για τη διακυβέρνηση και την άσκηση κεντρικών πολιτικών για τις οποίες δεν γνωρίζουμε εξ ιδίων, αλλά μας προσφέρονται ως επιλογές άνωθεν!
Για παράδειγμα, καλούμαστε να ψηφίσουμε αν τασσόμαστε υπέρ της Ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας ή του Ευρώ, ενώ από τις αντίστοιχες επιλογές είναι φανερό πως άλλοι ωφελούνται και άλλοι βλάπτονται και πως οι συνέπειες τέτοιων γενικών επιλογών περιλαμβάνουν ανισοβαρή για κάθε κοινωνική τάξη θετικά και αρνητικά στοιχεία που η σύνθεσή τους είναι αδύνατη και που εν πάση περιπτώσει για τις επιλογές αυτές υπάρχουν διχογνωμίες και αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα τα οποία καλούμαστε να στηρίξουμε με την ψήφο μας, χωρίς να είναι δυνατόν να μπορούμε να αντιληφτούμε πώς η μία ή η άλλη πολιτική αντιπροσωπεύει εμάς τους ίδιους και πώς θα μας ωφελήσει. Αντίθετα επιλογές για τις οποίες μπορούμε να έχουμε άποψη, όπως για το ύψος του μισθού μας στη δουλειά του ο καθένας, εκτιμώντας τι παράγει και τι προσφέρει, ή για την πολιτική της δωρεάν περίθαλψης και εκπαίδευσης για όλους ανεξαρτήτως οικονομικών δυνατοτήτων, δεν μπορούμε να τις στηρίξουμε με την ψήφο μας, γιατί υποτίθεται εξαρτώνται από γενικότερες πολιτικές επιλογές για τις οποίες όπως είδαμε δεν είναι δυνατόν να αντιληφθούμε ποια πολιτική επιλογή είναι προς το συμφέρον μας και το πιο πιθανό, αν όχι βέβαιο, είναι πως καμιά από αυτές τις πολιτικές επιλογές που μας προσφέρουν τα αστικά κόμματα δεν μας αντιπροσωπεύει και δεν θα μας ωφελήσει, γιατί όπως είδαμε σε μια καπιταλιστική κοινωνία τα  αστικά κόμματα δεν μπορεί παρά να προωθούν τα συμφέροντα των αστών, που είναι αντίθετα με τα συμφέροντα των εργαζομένων.
Ουσιαστικά αυτό που αντιπροσωπεύεται στις εκλογές δεν είναι οι ψηφοφόροι, αλλά η χειραγώγησή τους! Οι αστικές κυβερνήσεις εκλέγονται και ασκούν την εξουσία τους ουσιαστικά για να υπηρετήσουν τις πολιτικές και τα συμφέροντα μιας μικρής μειοψηφίας, τα συμφέροντα των αστών! Να γιατί αυτή η «δημοκρατία» δεν είναι αντιπροσωπευτική. Να γιατί η αστική δημοκρατία είναι ψευδεπίγραφη.
Στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας και δεδομένων των αδιεξόδων λόγω της καπιταλιστικής κρίσης η ψήφιση ενός κόμματος που θα στήριζε την ανατροπή του καπιταλισμού και της εξουσίας των αστών υπέρ της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και της εξουσίας των εργαζομένων υπόκειται στους περιορισμούς, στους κανόνες και στους όρους της αστικής δημοκρατίας καθώς και στο χαρακτήρα των βουλευτικών εκλογών, όπως έχουν αναλυθεί. Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο είναι αδύνατον η ψήφος στις βουλευτικές εκλογές να λειτουργήσει ως μοχλός μέσω του οποίου οι εργαζόμενοι θα μπορούσαν να διεκδικήσουν την πραγματική τους αντιπροσώπευση και τη δική τους εξουσία. Αυτό που μπορούν να κάνουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα με την ψήφο τους δεν είναι να δώσουν εντολή για μια πολιτική προς όφελός τους, αυτό όπως είδαμε είναι αδύνατο σε συνθήκες κυριαρχίας των μονοπωλίων. Αυτό που μπορούν να κάνουν είναι να ενισχύσουν τις δυνάμεις που αγωνίζονται και προωθούν τη δημιουργία μιας λαϊκής συμμαχίας που είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να διεκδικήσουν οι εργαζόμενοι ως εργαζόμενοι τη δική τους εξουσία που θα αντικαταστήσει την εξουσία των αστών. Μόνο μια τέτοια εξουσία μπορεί να χαράξει και να προωθήσει μια πολιτική προς όφελός τους.
Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, μιας «δημοκρατίας» στην οποία οι εργαζόμενοι ως εργαζόμενοι ουσιαστικά δεν αντιπροσωπεύονται, η εκλογική άνοδος ενός οποιουδήποτε κόμματος και εν προκειμένω η άνοδος της Χρυσής Αυγής δεν σημαίνει πως το κόμμα αυτό ψηφίζεται για να αντιπροσωπεύσει τα συμφέροντα αυτών που την ψηφίζουν. Απλά, οι καταστάσεις που έχουν διαμορφωθεί, τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι, η συγκάλυψη του πραγματικού χαρακτήρα της κρίσης ως καπιταλιστικής κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων που δεν μπορούν να αναπαραχθούν, οι παραπλανητικές ερμηνείες που δίνονται για το χαρακτήρα της κρίσης και για τους λόγους που οδηγούν στην εξαθλίωση όλο και περισσότερους εργαζόμενους (διαφθορά, σπατάλη, μεγάλο κράτος, χρέος, λαθρομετανάστες, ανικανότητα, ανεπάρκεια και διαφθορά των πολιτικών, η τεμπελιά μας που δεν παράγουμε, παρασιτικός καπιταλισμός, μνημόνιο κτλ), η επικράτηση της παραπλανητικής άποψης πως η αντιμετώπιση της κρίσης είναι θέμα πολιτικής βούλησης και ορθής πολιτικής και πως μια κυβέρνηση με τη δύναμη που θα της δώσει η ψήφος του λαού μπορεί όχι μόνο να αντιμετωπίσει τα προβλήματα, αλλά και να βάλει τη χώρα σε τροχιά ανάπτυξης προς όφελος των εργαζομένων καθώς και η ίδια η αδυναμία του αστικού συστήματος για ουσιαστική αντιπροσώπευση μπορεί να οδηγήσουν και οδηγούν στρώματα εργαζομένων με χαμηλό επίπεδο πολιτικής συνείδησης που βρίσκονται σε αδιέξοδο σε κόμματα με φανερό ή συγκαλυμμένο ναζιστικό, φασιστικό, ρατσιστικό και ως εκ τούτου εγκληματικό χαρακτήρα! Να, γιατί η άνοδος φασιστικών και ναζιστικών κομμάτων είναι προϊόν του καπιταλισμού και της Αστικής Δημοκρατίας!
Καθώς η εκλογική άνοδος της Χρυσής Αυγής οφείλεται στους παραπάνω  παράγοντες, που δεν μπορούν να εξαλειφθούν, γιατί πηγάζουν από τον ίδιο το χαρακτήρα της κατ’ όνομα μόνο δημοκρατίας, στην οποία η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού της, δηλαδή οι εργαζόμενοι ως εργαζόμενοι, ουσιαστικά δεν αντιπροσωπεύεται, η άνοδος αυτή είναι ένα δεδομένο που πρέπει να το λάβουν υπόψη οι αστικές δυνάμεις και να πάρουν τα κατάλληλα μέτρα. Δεν μπορούν ούτε να ομολογήσουν πως η αντιπροσώπευση στη δημοκρατία τους είναι παρωδία αντιπροσώπευσης, ούτε πως η κρίση είναι καπιταλιστική κρίση, ούτε πως η καπιταλιστική κρίση είναι συνυφασμένη με μια καταστροφή που τίποτα δεν μπορεί να τη σταματήσει και πρέπει να συντελεστεί και αυτό ακριβώς συμβαίνει, συντελείται, δηλαδή οι οικονομίες εισέρχονται σε ύφεση, επιχειρήσεις κλείνουν, η παραγωγή περιορίζεται, η αξία των ακινήτων πέφτει, τα δάνεια δεν μπορούν να επιστραφούν, η ανεργία αυξάνεται ή παραμένει σε υψηλά επίπεδα, η εξαθλίωση των εργαζομένων εξαπλώνεται, το ενδεχόμενο μιας γενικευμένης πολεμικής σύγκρουσης έρχεται πιο κοντά, και ούτε φυσικά μπορούν να ομολογήσουν πως οι κυβερνήσεις που προκύπτουν από τις εκλογές είναι ανήμπορες να εξαλείψουν τις συνέπειες της κρίσης και να φέρουν την ανάπτυξη και το μόνο που μπορούν να κάνουν και αυτό κάνουν είναι να μεταφέρουν τις συνέπειες της κρίσης και την καταστροφή που συντελείται κατά προτεραιότητα στους εργαζόμενους, στους αυτοαπασχολούμενους και στη μεσαία τάξη υπέρ των μονοπωλίων και να ξεπουλούν το δημόσιο τομέα στους ιδιώτες δίνοντας διέξοδο στα κεφάλαια που με νέες επενδύσεις δεν μπορούν να αναπαραχθούν, γιατί πολύ απλά από τις νέες επενδύσεις δεν μπορούν να προσβλέπουν σε κέρδη.
Εφόσον λοιπόν η εκλογική άνοδος της Χρυσής Αυγής οφείλεται σε συγκεκριμένους λόγους εγγενείς με την αστική δημοκρατία και τον καπιταλισμό, το φαινόμενο της ανόδου της δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από τις αστικές δυνάμεις με την εξάλειψή της, αλλά με την μετεξέλιξή της και την κατ’ ακολουθία ενσωμάτωσή της στο αστικό σύστημα. Η δολοφονία στην Αμφιάλη που ήταν μια ακραία αλλά φυσιολογική εκδήλωση της εγκληματικής φυσιογνωμίας του ναζιστικού αυτού κόμματος έδωσε την κατάλληλη αφορμή στις αστικές δυνάμεις να δρομολογήσουν τη διαδικασία μετεξέλιξης της Χρυσής Αυγής ώστε να υπερτερήσει ουσιαστικά στη φυσιογνωμία της η αποδοχή του αστικού συστήματος, έναντι των εθνικιστικών, ναζιστικών χαρακτηριστικών της. Η πίεση που ασκήθηκε προς το σκοπό αυτό περιλάμβανε τη σύλληψη και φυλάκιση του αρχηγού και βασικών στελεχών της, το χαρακτηρισμό της ως εγκληματικής οργάνωσης και την ανάδειξη της εγκληματικής της δράσης. Οι διαδικασίες αυτές που θα μπορούσαν να οδηγήσουν ακόμα και στην εξάλειψη της Χρυσής Αυγής, που με τη σειρά της θα οδηγούσε κατά πάσα πιθανότητα στην ανάδειξη ενός άλλου ακροδεξιού, εθνικιστικού κόμματος, ανακόπηκαν με τις δολοφονίες των μελών της Χρυσής Αυγής στο Νέο Ηράκλειο. Αυτοί που οργάνωσαν και δολοφόνησαν τα μέλη της Χρυσής Αυγής στο όνομα δήθεν της εκδίκησης για τη δολοφονία στην Αμφιάλη διέσωσαν τη Χρυσή Αυγή από το ενδεχόμενο να περάσει στο περιθώριο, συμβάλλοντας έτσι ουσιαστικά σε μια ασφαλή και επωφελή για το σύστημα μετεξέλιξή της. Από όλα αυτά τα γεγονότα μόνο η δολοφονία των μελών της Χρυσής Αυγής μπορεί να ενταχθεί σε οργανωμένο σχέδιο σκοτεινών δυνάμεων, που το γεγονός της δολοφονίας αποδεικνύει την ύπαρξή τους, αλλά και τα σχέδια και τους στόχους τους. Όλες αυτές οι εξελίξεις, σχεδιασμένες και μη, συμβάλλουν στη διατήρηση της Χρυσής Αυγής ως εν δυνάμει ανερχόμενης δύναμης που θα στηρίξει ποικιλοτρόπως το σύστημα, είτε ως απειλή και φόβητρο, είτε με τη διευκόλυνση της προώθηση αυταρχικών μέτρων που θα βάζουν εμπόδια στην ανάπτυξη των αγώνων των εργαζομένων, είτε με τη συμμετοχή μιας μεταλλαγμένης και ενισχυμένης Χρυσής Αυγής σε μια μελλοντική κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας ώστε να αξιοποιηθεί ο αυταρχισμός που χαρακτηρίζει ένα τέτοιο κόμμα για να παρθούν «έκτακτα μέτρα» και να προωθηθούν «αναγκαίες» και «σκληρότερες» πολιτικές, είτε ακόμα και με την αξιοποίηση, αν και όταν οι συνθήκες θα το επιβάλουν, των ναζιστικών χαρακτηριστικών της.
Οι εξελίξεις και τα γεγονότα αυτά είχαν τα πρώτα απτά αποτελέσματα στην εικόνα και τη φυσιογνωμία αυτού του κόμματος. Η δράση τους εναντίον των μεταναστών περιορίστηκε στο λεκτικό επίπεδο και στην άρνηση να τους περιλάβουν στα συσσίτιά τους, δήλωσαν, αν και τα ντοκουμέντα βοούν, πως δεν έχουν σχέση με τη ναζιστική ιδεολογία και απλά είναι εθνικιστές, αποποιήθηκαν το καταστατικό που αποδείκνυε το ναζιστικό χαρακτήρα του κόμματός τους, αποδέχτηκαν ουσιαστικά την έρευνα της δικαιοσύνης διακηρύσσοντας πως είναι αθώοι και πρέπει να αποφυλακιστούν, έκαναν αλλαγές ακόμα και στο ντύσιμό τους και την εμφάνιση τους προσπαθώντας να παρουσιάσουν μια άλλη εικόνα, εμφανίστηκαν διαφοροποιήσεις στις τάξεις τους για την τακτική που πρέπει να ακολουθήσουν και ετοιμάζονται να αλλάξουν και το όνομά τους αν χρειαστεί. Το σημαντικότερο όμως είναι πως στο βαθμό που θα παρουσιάσουν εκλογική άνοδο, αυτοί που θα ενισχύονται στο εσωτερικό τους καθώς και το «νέο αίμα» που θα τους πλαισιώνει και θα κυριαρχεί θα αλλάζει συνεχώς την εικόνα τους, έως την πλήρη αποδοχή τους από το αστικό σύστημα. Φυσικά δεν πάει το βουνό στο Μωάμεθ, αλλά ο Μωάμεθ στο βουνό. Και φυσικά κανένα κόμμα που αποδέχεται το καπιταλιστικό σύστημα και την καπιταλιστική ανάπτυξη, είτε λέγεται Χρυσή Αυγή, είτε όπως αλλιώς, δεν μπορεί να χαράξει και να υλοποιήσει πολιτική που θα είναι αντίθετη με τα συμφέροντα και την πολιτική των καπιταλιστών και να λύσει τα προβλήματα των εργαζομένων και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να είναι πιο αποτελεσματικό στην προώθηση των συμφερόντων των μονοπωλίων που κυριαρχούν σήμερα, απόλυτα σχεδόν, στις οικονομίες όλων των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών και στη δική μας. Οι εργαζόμενοι μόνο ένα τρόπο έχουν να αντιμετωπίσουν τα αδιέξοδα και την εξαθλίωση που περιμένει όλο και περισσότερους, να προωθήσουν τη δική τους εξουσία και τη δική τους δημοκρατία που θα αντιπροσωπεύει αυτούς τους ίδιους και τα συμφέροντα που απορρέουν από την εργασία τους και το ρόλο τους στην παραγωγή.

Προκόπης Κωφός
Τμήμα Χημείας ΑΠΘ

Δειτε επισης
Ανεξάρτητος βουλευτής ο Αλεξόπουλος της ΧΑ -Παραδέχεται ότι έχει εγκληματική δράση

Κόμμα του Λένιν, κόμμα του Στάλιν

 Κόμμα του Λένιν, κόμμα του Στάλιν

Αν ο λενινισμός εκφράζει το πέρασμα από τον ιμπεριαλισμό στην επανάσταση και τη δικτατορία του προλεταριάτου, ο σταλινισμός εκφράζει το πέρασμα στο σοσιαλισμό κάτω από τη δικτατορία του προλεταριάτου. Ο σταλινισμός θεωρητικά φώτισε το δρόμο του σοσιαλισμού και πραχτικά τον πραγματοποίησε.

[...] Τι είναι λοιπόν ο σταλινισμός; Σταλινισμός είναι ο μαρξισμός-λενινισμός της εποχής του σοσιαλισμού. Η νίκη του σοσιαλισμού στο ένα έκτο του κόσμου, στην Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, αποτελεί το βασικό κίνητρο, δημιούργησε το βάθρο για τη νίκη της παγκόσμιας επανάστασης.

Νίκος Ζαχαριάδης

Πηγή

Χρυσή Αυγή: Σταθερά στο πλευρό του κεφαλαίου

 Χρυσή Αυγή: Σταθερά στο πλευρό του κεφαλαίου

 

Στη διαδικτυακή εκπομπή της Χρυσής Αυγής, την Τετάρτη 13 Μάρτη,  ο Η. Παναγιώταρος, στέλεχος της Χρυσής Αυγής, έκανε την εξής δήλωση ανάμεσα στα άλλα:
«Ήρθε τις προάλλες μας είπανε ένα μεγάλο πλοίο (Στο Πέραμα), το έφερε ένας εφοπλιστής -πρέπει να είχε βίτσιο-  γιατί δεν μπορούσε φυσικά να κάνει τις επισκευές, γιατί δεν μπορούσαν να βρούνε τη μεγάλη δεξαμενή για να βάλουν το πλοίο και να γίνουν οι επισκευές από κάτω, στο κάτω τμήμα του πλοίου. Με τη Χρυσή Αυγή πολλά από αυτά τα πράγματα… όλα θα αλλάξουνε. Θα υπάρχει ένα θετικό κλίμα για όλους. Για εφοπλιστές, για ναυτεργάτες, για βιομηχάνους, για εργάτες. Από τη στιγμή που θα υπάρχει και γίνεται αυτό, γιατί υπάρχουν τρανά παραδείγματα. Υπάρχουν ελληνικές επιχειρήσεις που διαπρέπουν αυτή τη στιγμή και οι εργαζόμενοι σε αυτές πίνουν νερό στην υγειά των αφεντικών τους. Γιατί όλοι αμείβονται πλουσιοπάροχα, σωστά και μιλάμε για αμιγώς ελληνικές επιχειρήσεις με Έλληνες εργαζόμενους.»
Η Χρυσή Αυγή, συνεπής στην αποστολή της να υπερασπίζεται τα συμφέροντα των καπιταλιστών, όχι μόνο τους αθωώνει από τις ευθύνες τους για την καπιταλιστική οικονομική κρίση, αλλά πλέον τους παρουσιάζει ως υποδείγματα για την πρόοδο της ελληνικής κοινωνίας. Η μέθοδος δοκιμασμένη. Απόδειξη ότι η Χρυσή Αυγή αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος. Αυτό εκφράζει η θέση τους πως οι εκμεταλλευτές και οι εκμεταλλευόμενοι έχουν κοινά συμφέροντα, όπως και κοινές ευθύνες για την κατάσταση της χώρας.
Μόνο που η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Στα 5 χρόνια της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης η πλειοψηφία της εργατικής τάξης και του φτωχού λαού δοκιμάζει πρωτόγνωρες τον τελευταίο μισό αιώνα συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης. Από την άλλη πλευρά, οι επιχειρήσεις - πρότυπο της Χρυσής Αυγής συνεχίζουν να θησαυρίζουν, εκμεταλλευόμενες το κλίμα εκβιασμού που διαμορφώνει η υψηλή ανεργία και η καταστολή των εργατικών αγώνων. Φυσικά, όλο αυτό το διάστημα η Χρυσή Αυγή δε βρήκε τίποτα να πει για τους μισθούς πείνας και τις συνθήκες γαλέρας που επικρατούν στους εργασιακούς χώρους. Μόνο λόγια συμπόνιας για τους πανάρετους καπιταλιστές που ταλαιπωρούνται! Για τους ίδιους που αφενός ευθύνονται για την κατάντια ορισμένων ναυπηγείων που τα αγόρασαν μπιρ παρά για να τα πτωχεύσουν. Και φυσικά ανάμεσα σε αυτούς σε περίοπτη θέση η Χρυσή Αυγή τοποθετεί τους εφοπλιστές, αποκρύπτοντας φυσικά ότι αυτοί επιλέγουν για να αυξήσουν και άλλο τα κέρδη τους να ναυπηγούν τα πλοία τους στις χώρες της Άπω Ανατολής με τα χαμηλά μεροκάματα.
Γι' αυτό, όταν τα στελέχη της Χρυσής Αυγής αναφέρονται σε θετικό κλίμα εννοούν ότι οι εργάτες πρέπει να παίρνουμε μεροκάματα πείνας των 18 ευρώ (τόσα προσφέρουν στα δουλεμπορικά γραφεία που ίδρυσαν) για να βοηθήσουμε τους εφοπλιστές. Αν ήθελαν κάτι άλλο θα βρίσκονταν στο πλευρό όσων αγωνίζονταν για ανάκληση των απολύσεων ή για υπογραφή καλύτερων συλλογικών συμβάσεων. Όμως, θέλουν τους εργάτες με το κεφάλι κάτω να τους παρακαλούν για ένα συσσίτιο ή να πίνουν νερό στο όνομα του εκμεταλλευτή τους και να τον ευγνωμονούν γιατί τους πέταξε ψίχουλα από τον πλούτο που οι ίδιοι παράγουν.

Πουλάει τρέλλα ο "Γκόρμπι" (με αφορμή την Ουκρανία): "Παράλογη η διάλυση της ΕΣΣΔ!"

 Πουλάει τρέλλα ο "Γκόρμπι" (με αφορμή την Ουκρανία): "Παράλογη η διάλυση της ΕΣΣΔ!"

Ο τελευταίος ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, ζήτησε με επιστολή του στην εφημερίδα Pravda να σταματήσει η κλιμάκωση στην ουκρανική κρίση, η οποία οδηγεί, σύμφωνα με τον ίδιο, σε έναν νέο ψυχρό πόλεμο.

"Το πιο σημαντικό είναι να σταματήσει η επικίνδυνη κλιμάκωση, να βρεθεί μια λύση που θα ικανοποιεί τους πολίτες της Ουκρανίας και της Ρωσίας, να αποτραπεί ένας νέος ψυχρός πόλεμος", αναφέρει μεταξύ άλλων ο Γκορμπατσόφ.

Η επιστολή του Γκορμπατσόφ ήλθε ως απάντηση σε έκκληση που του είχε απευθύνει μέσω της ίδιας εφημερίδας ο ρώσος δημοσιογράφος Βιτάλι Τρετιακόφ, για να μιλήσει στη γερμανίδα καγκελάριο Άγγελα Μέρκελ και να της ζητήσει να μην εμποδίσει την ειρηνική ένωση της Κριμαίας και της Σεβαστούπολης με τη Ρωσία.

"Εκπλήσσομαι που δεν γνωρίζετε τη θέση μου για τα γεγονότα στην Ουκρανία", σήμειωσε στην επιστολή του ο Γκορμπατσόφ και συνέχισε: "Ο ρώσος πρόεδρος είναι σε σχεδόν καθημερινή επικοινωνία με άλλους ηγέτες, μεταξύ αυτών και η Μέρκελ. Θα σας συμβούλευα καλύτερα να αναλογιστείτε την πραγματική αιτία των γεγονότων. Πιστεύω ότι βρίσκεται στην διακοπή της περεστρόικα, στην παράλογη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991".

Ο πρώην ηγέτης της ΕΣΣΔ έγραψε τέλος ότι δεν θέλει να εμπλακεί στο θέμα.

Πηγή: Κουτί της Πανδώρας

Εξαιρετικά αφιερωμένο στον Μιχαήλ...:

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Στις εκλογικές αναμετρήσεις που έρχονται είναι αναγκαίο να εκφραστεί η

αντίθεση του λαού στην πολιτική που τον καταδικάζει να ζει μόνιμα στην

ανεργία και τη φτώχεια. Ιδιαίτερα σήμερα, σε συνθήκες βαθιάς κρίσης,

πρέπει να ενισχυθεί η δύναμη εκείνη που μάχεται αταλάντευτα για τα

δικαιώματά του και τη μόνη φιλολαϊκή διέξοδο.

Αρκετά πλήρωσε ο λαός τα ψέματα και τις υποσχέσεις των κομμάτων του

Ευρωμονόδρομου. Αρκετά πλήρωσε για την κρίση τους, τα κέρδη των

επιχειρηματικών ομίλων, την ένταξη και την παραμονή στην Ευρωπαϊκή

Ένωση.

Η Τομεακή Επιτροπή Κέρκυρας του ΚΚΕ με αφορμή και τις εκλογές εντείνει

τις προσπάθειες για την ενημέρωση των εργαζομένων με κάθε τρόπο, με

συσκέψεις , περιοδείες , ομιλίες. Θέλει να φτάσει η φωνή του ΚΚΕ παντού,

σε όλους τους εργασιακούς χώρους, σε κάθε χωριό και γειτονιά. Θέλουμε να

συζητήσουμε το πολιτικό πλαίσιο αυτών των εκλογών.

Σε αυτό το πλαίσιο είναι ενταγμένη η παρουσία του Γενικού Γραμματέα

της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ συντρόφου Δημήτρη Κουτσούμπα

στο νησί μας, στις 11 Απρίλη σε κεντρική προεκλογική εκδήλωση που θα

πραγματοποιηθεί στο Πεντοφάναρο.

Καλούμε τους εργαζόμενους, ανέργους, τους αυτοαπασχολούμενους, τους

αγρότες, τη νεολαία, τις γυναίκες να συμμετάσχουν μαζικά στη συγκέντρωση

να συστρατευτούν με το ΚΚΕ, να το ενισχύσουν αποφασιστικά στις

επερχόμενες εκλογές.

Κέρκυρα 15/3/2014

Το Γραφείο Τύπου της Τομεακής Επιτροπής Κέρκυρας του ΚΚΕ 

Ξενοδοχείο προσπαθεί να καταστρατηγήσει την κλαδική συλλογική σύμβαση!

Ξενοδοχείο προσπαθεί να καταστρατηγήσει την κλαδική συλλογική σύμβαση!

Προσπάθεια κατάργησης με το «έτσι θέλω» της εν ισχύ Κλαδικής Σύμβασης Εργασίας από ξενοδοχειακή μονάδα της Κέρκυρας, καταγγέλλει ο Σύνδεσμος Ξενοδοχοϋπαλλήλων αλλά και το Εργατικό Κέντρο. Οι εργαζόμενοι του ξενοδοχείου Park συγκεντρώθηκαν σήμερα το πρωί στα γραφεία του Εργατικού Κέντρου, καταγγέλλοντας τη διοίκηση της επιχείρησης Aquis η οποία διαχειρίζεται την ξενοδοχειακή μονάδα, ότι αρνείται να εφαρμόσει τη Συλλογική Σύμβαση την οποία μάλιστα, ως μέλος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ξενοδόχων, έχει συνυπογράψει! Σύμφωνα με την καταγγελία του Σωματείου Ξενοδοχοϋπαλλήλων, οι εργαζόμενοι στο ξενοδοχείο ενημερώθηκαν προφορικά για νέα ισχύοντα όσον αφορά τους μισθούς τους για την επόμενη σαιζόν αλλά και για όρους εργασίας που δεν συμβαδίζουν με όσα η πανελλήνια σύμβαση του κλάδου προβλέπει. Σύμφωνα με ανακοίνωση του Συνδέσμου Ξενοδοχοϋπαλλήλων, τέθηκε θέμα καθυστέρησης στην πρόσληψη για τη φετινή σαιζόν, εργασίας και τις προβλεπόμενες ημέρες ανάπαυσης καθώς και έναν μισθό – «πακέτο» με μειωμένες αποδοχές! Ήδη, το Εργατικό Κέντρο απέστειλε επιστολή στον Υπουργό Εργασίας Γ. Βρούτση την οποία κοινοποίησε στην Επιθεώρηση Εργασίας, τον πρόεδρο της ΠΟΞ και τον πρόεδρο της τοπικής Ένωσης ξενοδόχων, καθώς και στην ίδια την εταιρία Aquis με την οποία προειδοποιεί με διαρκείς κινητοποιήσεις προκειμένου να υπερασπιστούν τα θεμελιωμένα δικαιώματα των εργαζομένων. Η ανακοίνωση του Συνδέσμου Ξενοδοχοϋπαλλήλων Ο Σύνδεσμος Ξενοδοχοϋπαλλήλων Κέρκυρας καταγγέλλει για άλλη μία φορά την προκλητική στάση των ξενοδόχων οι οποίοι δεν χορταίνουν από την συνεχώς αυξανόμενη κερδοφορία τους και επιτίθενται λυσσαλέα στο εργατικό εισόδημα και δικαιώματα . Δεν έχει στεγνώσει το μελάνι της κατάπτυστης κλαδικής σύμβασης που υπέγραψε η ΠΟΕΕ-ΥΤΕ με την ΠΟΞ και οι ξενοδόχοι παίρνοντας αέρα στα πανιά τους από την στάση των εργατοπατέρων του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια την σύμβαση που υπέγραψαν. Μπροστάρης σ αυτή την συμπεριφορά η εταιρεία ΑΚΟΥΙΣ η οποία αναγγέλλει προφορικά σε εργαζόμενους , τους μισθούς και όρους εργασίας βγαλμένους από τον δικό της νόμο . Την πρέπουσα απάντηση έδωσαν σήμερα οι εργαζόμενοι του ΠΑΡΚ όπου μετά από πρωτοβουλία του Συνδέσμου Ξενοδοχοϋπαλλήλων Κέρκυρας συγκεντρώθηκαν ΟΛΟΙ στο Εργατικό Κέντρο και απέστειλαν στην επιχείρηση κείμενο – απόφαση με το ακόλουθο περιεχόμενο. «Η Γενική Συνέλευση των εργαζομένων του ξενοδοχείου ΠΑΡΚ αφού συνήλθε την Παρασκευή 14/3/2014 αποφασίζει τα ακόλουθα: 1. Αρνούμαστε τις προτάσεις παραβίασης της κλαδικής ΣΣΕ και των δικαιωμάτων μας που μας προτάθηκε από στελέχη της εταιρείας. 2. Η επιχείρηση είναι υποχρεωμένη σε κάθε περίπτωση να μας επαναπροσλάβει όλους το αργότερο μέχρι τις 15 Μαΐου (όρος ατομικής σύμβασης που έχουμε κατοχύρωση από την Δ.Α. 6/2012 και την ισχύουσα νομοθεσία) 3. Δηλώνουμε ότι αρνούμαστε την παράνομη πρόταση για εργασία κατά τις ημέρες ανάπαυσης και την καταβολή μισθού «πακέτο» με μειωμένες αποδοχές. 4. Προειδοποιούμε ότι σε περίπτωση εκδικητικής ενέργειας κατά συναδέλφων που αρνούνται την παραβίαση των δικαιωμάτων τους, θα αντιδράσουμε όλοι δυναμικά με το σωματείο μας. 5. Καλούμε την επιχείρηση για κάθε ζήτημα που αφορά τις εργασιακές μας σχέσεις να συζητά με τον νόμιμο συνδικαλιστικό μας φορέα .» Η απάντηση αυτή των εργαζομένων είναι η μόνη απάντηση που οφείλει να δίνει κάθε εργαζόμενος. Προειδοποιούμε τους ξενοδόχους ότι εάν δεν προσέλθουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων να υπογράψουμε στην Κέρκυρα σύμβαση αντίστοιχη των αυξήσεων των κερδών της εργοδοσίας και των αναγκών των εργαζομένων , το καλοκαίρι τους περιμένει μαζικός εργατικούς ξεσηκωμός και κινητοποιήσεις στις πόρτες των ξενοδοχείων τους». Η επιστολή του ΕΚΚ προς Βρούτση «Σήμερα, Παρασκευή 14 Μαρτίου, συγκεντρώθηκαν στα γραφεία του Εργατικού Κέντρου Κέρκυρας εργαζόμενοι της ξενοδοχειακής επιχείρησης PARK HOTEL (με έδρα στην περιοχή Γουβιά Κέρκυρας), οι οποίοι κατήγγειλαν τη Διοίκηση της επιχείρησης υπό τη διεύθυνση του ομίλου AQUIS για την άρνησή της να εφαρμόσει την εν πλήρη ισχύ Συλλογική Σύμβαση Εργασίας του κλάδου των Ξενοδοχοϋπαλλήλων, την οποία άλλωστε, ως μέλος της Π.Ο.Ξ. έχει συνυπογράψει. Το Εργατικό Κέντρο Κέρκυρας καλεί όλους τους αρμόδιους φορείς να δράσουν άμεσα ώστε να εφαρμοστεί η συμφωνημένη και νομικά κατοχυρωμένη Κλαδική Σύμβαση των Ξενοδοχοϋπαλλήλων και παράλληλα να αποτρέψουν άλλη μία προϊούσα εργοδοτική αυθαιρεσία, μέσω της οποίας επιδιώκεται ακόμα βαθύτερη εξαθλίωση των εργαζομένων. Θεωρούμε απαράδεκτο κι εξοργιστικό να μη γίνεται σεβαστή ούτε καν αυτή η μεγάλη μισθολογική μείωση των ξενοδοχοϋπαλλήλων, η οποία έχει λάβει χώρα τα δύο τελευταία χρόνια, ενώ την ίδια στιγμή οι ασύδοτες πρακτικές κάποιων ξενοδόχων να τους οδηγούν στο σημείο να μην αναγνωρίζουν καν την ίδια τους την υπογραφή, προκειμένου να αυξήσουν ακόμη περισσότερο την ούτως ή άλλως μεγάλη κερδοφορία τους. Αναμένουμε τις αρμόδιες ενέργειές σας. Σε διαφορετική περίπτωση, είμαστε αποφασισμένοι να προχωρήσουμε σε διαρκείς κινητοποιήσεις προκειμένου να υπερασπίσουμε τα θεμελιωμένα δικαιώματα των συναδέλφων μας».

Η «Πρωτοβουλία των 5» και οι προτάσεις τους

Η «Πρωτοβουλία των 5» και οι προτάσεις τους

Πού οδηγεί ο περίφημος νέος «οδικός χάρτης για την τοπική διακυβέρνηση», που παρουσίασαν οι δήμαρχοι της «Πρωτοβουλίας των 5» την περασμένη Πέμπτη σε συνέντευξη Τύπου; Τι προτείνουν, τι επιδιώκουν, πού το πάνε; Ας δούμε βασικά σημεία της πρότασής τους:
- «Αναθεμελίωση του διοικητικού συστήματος της χώρας και ενδυνάμωση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Αναγκαίες λειτουργικές και οργανωτικές ανακατατάξεις στο πεδίο του διοικητικού συστήματος. Το διοικητικό σύστημα θα πρέπει να νοείται ως λειτουργική ενότητα που περιλαμβάνει όχι μόνο το κεντρικό κράτος, αλλά και την Τοπική Αυτοδιοίκηση».
- «Πλήρης απεξάρτηση από κομματικούς εναγκαλισμούς, με καινοτόμες λύσεις για τη διαχείριση της καθημερινότητας και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής, με ορθολογική διαχείριση αρμοδιοτήτων και πόρων, με επαναπροσδιορισμό των σχέσεων των δήμων με την Πολιτεία και τους επιχειρηματίες».
- «Οικονομική αυτοτέλεια. Να αποφασίζουμε ως Δήμοι και να υλοποιούμε τις αποφάσεις μόνοι μας, χωρίς να εξαρτόμαστε από την κεντρική εξουσία και τους μηχανισμούς της. Νοικοκυρεμένη διαχείριση των εσόδων των δήμων και περιορισμός των εξόδων τους».
- «Πέρα από τη βοήθεια σε επίπεδο αλληλεγγύης και πρόνοιας, οι δήμοι πρέπει να περάσουμε και στην ενεργητική κοινωνική πολιτική. Αυτή που βοηθά το επιχειρείν και τη δημιουργικότητα σε κάθε επίπεδο».
- «Στο νέο ΕΣΠΑ οι τομείς της ενέργειας, των φυσικών πόρων, του περιβάλλοντος, της ψηφιακής τεχνολογίας και του τουρισμού πρέπει να αντιμετωπιστούν ως προκλήσεις που μπορούν να μετατραπούν σε ευκαιρίες ανάπτυξης».

* * *

Τι συνθέτει αυτό το ψηφιδωτό των προτάσεων; Δεν μπορούμε να προσπεράσουμε τον πειρασμό. Πρόκειται για καραμπινάτες προτάσεις που επιβεβαιώνουν την προσήλωση σε μια πολιτική που υπηρετεί στόχους του κεφαλαίου. Είτε θέλουν να αυτοαποκαλούνται ακομμάτιστοι είτε θέλουν να δηλώνουν ανεξάρτητοι, είναι ενταγμένοι 100% στην υπηρεσία του σημερινού αντιλαϊκού καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης που οδηγεί σε ακόμα περισσότερα δεινά από αυτά που ήδη βιώνουν οι εργατικές λαϊκές οικογένειες. Και εξηγούμαστε:
- Η παραδοχή ότι δήμοι, περιφέρειες, αποκεντρωμένη διοίκηση, δημόσια διοίκηση, κυβέρνηση αποτελούν ενιαία «λειτουργική ενότητα», σε συνδυασμό με τον «επαναπροσδιορισμό των σχέσεων των Δήμων με την Πολιτεία και τους επιχειρηματίες», τι σημαίνει; Οτι θέλουν μια διαφορετική σχέση ανάμεσα στους δήμους και το κεντρικό κράτος. Οτι αναζητούν έναν περισσότερο πρωταγωνιστικό ρόλο για την Τοπική Διοίκηση ως τμήμα του αστικού κράτους, ώστε να υλοποιείται η πολιτική του κεφαλαίου, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, των αστικών κυβερνήσεων, χωρίς τα προβλήματα που εμφανίζονται ως αποτέλεσμα δυσλειτουργιών στη σχέση κράτους - Τοπικής Διοίκησης, λόγω αλληλοεμπλοκών στην υλοποίηση της αστικής πολιτικής σε διάφορους τομείς. Γιατί να σχεδιάζεται και να υλοποιείται μια καπιταλιστική επένδυση με την εποπτεία και την ευθύνη του κεντρικού κράτους, όταν οι δήμοι και οι περιφέρειες έχουν μεγαλύτερες δυνατότητες να παίξουν άμεσα αυτόν το ρόλο; Ως προς το ποια ταξικά συμφέροντα θέλουν να εξυπηρετήσουν, μπορεί να πει κάποιος ότι έχουν δίκιο. Ομως, αλλάζει κάτι προς το καλύτερο για το λαό, τους εργαζόμενους, τους ανέργους μια τέτοια διοικητική αναδιανομή ρόλων; Εξυπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα η εφαρμογή της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής πιο άμεσα από τους δήμους; Δεν είναι τυχαίο δε ότι αναφέρονται στο ΕΣΠΑ σαν εργαλείο για καπιταλιστικές επενδύσεις σε τομείς όπως η Ενέργεια και ο Τουρισμός και το οποίο θέλουν να διαχειρίζονται απευθείας οι ίδιοι οι δήμοι. Υπάρχει άλλωστε ανάλογη πείρα στην ΕΕ από τη λειτουργία των Τοπικών Διοικήσεων με τέτοιον τρόπο.
- Οικονομική αυτοτέλεια. Δηλαδή, οι δήμοι θα ψάχνουν μόνοι τους έσοδα μέσω της φορολόγησης των εργατικών λαϊκών νοικοκυριών, τις συμπράξεις με τον «ιδιωτικό τομέα». Αύξηση δημοτικών τελών μέσω της ΔΕΗ, αύξηση τροφείων σε παιδικούς σταθμούς, επί πληρωμή υπηρεσίες Πρόνοιας, Αθλητισμού, Πολιτισμού. Επιπλέον, αναζήτηση συνεργασιών με επιχειρηματίες που θα αναλάβουν υπηρεσίες και τομείς που καλύπτονται σήμερα - έστω και υποτυπωδώς - από τους δήμους. Αρα, κατάργηση υπηρεσιών, απολύσεις, μεγαλύτερο κόστος, μεγαλύτερος αποκλεισμός εργαζομένων από τέτοιες υπηρεσίες. Σημειώνουμε δε ότι εκτός από τους ...«ακομμάτιστους», η λογική της «οικονομικής αυτοτέλειας» βρίσκεται στην προμετωπίδα δυνάμεων όπως ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΔΗΜΑΡ. Οσοι εκλεγμένοι, και τα κόμματα που τους στηρίζουν, μιλούν για οικονομική αυτοτέλεια, είναι οι ίδιοι που τα προηγούμενα χρόνια συναίνεσαν στη μείωση της κρατικής χρηματοδότησης προς τους δήμους, στη λογική της ανταποδοτικότητας και στη λογική της συρρίκνωσης και της συγχώνευσης, της παροχής έργου και υπηρεσιών σε ιδιώτες.
- Ενεργητική κοινωνική πολιτική και «επιχειρείν». Μιλούν δηλαδή για στήριξη στην «επιχειρηματικότητα, αλλά και τη δημιουργική και κοινωνική οικονομία». Μία μορφή αυτού που λένε είναι οι Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις, που πολλοί δήμοι πρωτοστατούν στο στήσιμό τους, καλώντας ανέργους, απολυμένους συμβασιούχους εργαζόμενους στους δήμους να φτιάξουν μία τέτοια επιχείρηση για να συνεχιστούν προγράμματα Πρόνοιας, όπως το «Βοήθεια στο Σπίτι» ή για να λειτουργούν παιδικοί σταθμοί. Οπου δοκιμάστηκαν τέτοιες επιχειρήσεις, μειώθηκε παραπέρα η κρατική επιχορήγηση προς τους δήμους, απολύθηκε προσωπικό τους, εμπορευματοποιήθηκαν έργα και υπηρεσίες προς τους δημότες, μεθοδεύτηκε η απαλλαγή του κράτους από την ευθύνη να προσφέρει πλήρεις, δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες στο λαό, που τις έχει ήδη πληρώσει μέσω άμεσης και έμμεσης φορολογίας. Και, βέβαια, οι ίδιες οι επιχειρήσεις, μη μπορώντας να αντέξουν στον ανταγωνισμό, είτε κλείνουν είτε ζητούν περισσότερα χρήματα από τους δημότες.

* * *

Πρόκειται λοιπόν για οδικό χάρτη ενίσχυσης της σημερινής αντιλαϊκής πολιτικής, όσο και αν μασκαρεύεται με «νέο», «ακομμάτιστο», «εκσυγχρονιστικό» περιτύλιγμα. Αντικειμενικά αποτελεί έναν εχθρικό δρόμο για το λαό, για την εργατική τάξη.

Μια αστική παρέμβαση για τη διαχείριση της κρίσης με πολλές ... προειδοποιήσεις

Μια αστική παρέμβαση για τη διαχείριση της κρίσης με πολλές ... προειδοποιήσεις

«Τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση βασίζουν τις εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις τους στην κοινή υπόθεση ότι το τέλος της περιόδου των μνημονίων θα σημάνει μια γοργή επιστροφή στην ομαλότητα. Βεβαιώνουν ότι οι συνταγές που προσφέρουν θα εξασφαλίσουν τη δραστική ανάκαμψη της χώρας. Τα αλληλένδετα προβλήματα, που αντιμετωπίζει η Ελλάδα και η Ευρωζώνη, δεν μπορούν όμως να λυθούν ως διά μαγείας σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, όπως αφήνουν να εννοηθεί οι διαβεβαιώσεις αυτές. Χρειάζονται συστηματική και επίπονη προσπάθεια, ριζικές υπερβάσεις και ανατροπές και στην Ελλάδα και στην Ευρωζώνη» (Κ. Σημίτης, «Εθνος Κυριακής», 9/3/2014).

Η παρέμβαση του Κ. Σημίτη με αυτό το άρθρο για την έξοδο της Ελλάδας από την καπιταλιστική οικονομική κρίση με προειδοποιήσεις τόσο στην κυβέρνηση όσο και στον ΣΥΡΙΖΑ δείχνει τους προβληματισμούς των αστών ή τμημάτων τους μπροστά στις όποιες πολιτικές επιλογές ικανοποίησης των συμφερόντων τους. Φανερώνει την ενδοαστική διαπάλη, αλλά και την αγωνία αναζήτησης ταυτόχρονα πολιτικής λύσης που να αντιμετωπίζει τις αντιφάσεις του ίδιου του καπιταλισμού, προκειμένου να σταθεροποιηθεί και να αναπτύσσεται, με δεδομένο ένα περιβάλλον με μεγάλες δυσκολίες σπαρασσόμενο από αντιθέσεις και ανταγωνισμούς που αυξάνουν ακόμη περισσότερο τις αβεβαιότητες. Με δεδομένη την ανισομετρία στην καπιταλιστική ανάπτυξη που οξύνει και δυσκολεύει τη διέξοδο.

Αυτά τα ζητήματα εκφράζονται ανάγλυφα στο άρθρο του τέως πρωθυπουργού, όπως και οι προειδοποιήσεις για τις «κακοτοπιές» που μπορεί να φέρει η πολιτική βιασύνη στη διαχείριση. Γράφει, για παράδειγμα, προς το τέλος του άρθρου του: «Το πρόβλημα μιας συντονισμένης αποτελεσματικής δράσης των χωρών της Ευρωζώνης δεν αφορά μόνο την υπέρβαση της σημερινής κρίσης και την αποφυγή νέων κρίσεων στο μέλλον. Αφορά το πολύ σοβαρότερο θέμα της ανταγωνιστικότητας της Ευρώπης απέναντι στις ΗΠΑ, στην Κίνα και του ελέγχου των συνεπειών της παγκοσμιοποίησης. Οι προβλέψεις είναι δυσοίωνες. Σ' έναν πολυπολικό κόσμο, όπου οι άλλες μεγάλες δυνάμεις θα αυξάνουν τις σφαίρες επιρροής τους, η Ευρώπη για να διατηρήσει έναν πρωταγωνιστικό ρόλο θα πρέπει να ενισχύσει τις δυνατότητές της και να μιλά με μια φωνή. Αλλιώς θα επιβεβαιωθούν οι εκτιμήσεις ότι σε μια πεντηκονταετία καμιά από τις ευρωπαϊκές χώρες δεν θα ανήκει πια στις οχτώ σημαντικότερες χώρες του κόσμου παρ' όλο που σήμερα ανήκουν σ' αυτές τέσσερις».

Καταγραφές και επισημάνσεις

Ανεξάρτητα από την σκοπιμότητα της παραπάνω επισήμανσης, χρειάζεται να τονίσουμε τα εξής:
Η καπιταλιστική οικονομική κρίση επιδρά σε αλλαγές στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Η ΕΕ και η Ευρωζώνη δέχονται ισχυρότερα τις πιέσεις του διεθνούς ανταγωνισμού, ενώ δυναμώνουν συνεχώς και οι εσωτερικές αντιθέσεις. Η εκδήλωση της κρίσης ενίσχυσε την υποχώρηση των μεριδίων ΗΠΑ, ΕΕ και Ιαπωνίας στο Παγκόσμιο Ακαθάριστο Προϊόν. Οι ΗΠΑ εξακολουθούν να κατέχουν την 1η θέση, όμως το μερίδιό τους στο Παγκόσμιο Ακαθάριστο Προϊόν υποχωρεί από 22,23% το 2005 σε 18,9% το 2012 (βάσει ισοτιμιών αγοραστικής δύναμης). Η Ευρωζώνη δε διατηρεί πλέον τη 2η θέση, με το μερίδιό της να υποχωρεί από 16,53% το 2005 σε 13,73% το 2012 (η ΕΕ-27 ως σύνολο βρίσκεται σε ισοδύναμη θέση με τις ΗΠΑ). Αντίθετα, αυξήθηκαν τα μερίδια της Κίνας και της Ινδίας στο Παγκόσμιο Ακαθάριστο Προϊόν. Η Κίνα πέρασε στη δεύτερη θέση.
Επομένως, οι επισημάνσεις του Κ. Σημίτη «πατούν» στην πραγματικότητα της κρίσης. Βεβαίως, δε λέει κάτι καινούργιο αλλά αναδεικνύει την αναγκαιότητα του «ενιαίου» της Ευρωζώνης, το οποίο όμως σκοντάφτει στα ιδιαίτερα συμφέροντα του κεφαλαίου κάθε κράτους - μέλους, οξύνοντας τους υπαρκτούς εσωτερικούς στην Ευρωζώνη ανταγωνισμούς. Επειδή κρίση σημαίνει και καταστροφή κεφαλαίου, κάθε κράτος - μέλος ενδιαφέρεται να βγει από την κρίση, η καπιταλιστική του οικονομία με όσο το δυνατό λιγότερες απώλειες και συγκριτικά πιο ισχυρό. Η ενιαία Ευρωζώνη είναι λοιπόν αδύνατη αντικειμενικά και ο ανταγωνισμός της Ευρωζώνης με τις υπόλοιπες καπιταλιστικές οικονομίες καθορίζεται από τις αντιφάσεις και την ανισομετρία στο εσωτερικό της.
Ας δούμε, όμως, τα προβλήματα που αναδεικνύει ο Κ. Σημίτης και που δυσκολεύουν την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση.
Γράφει: «Μία σύντομη απαρίθμηση των κρίσιμων θεμάτων της χώρας δείχνει το εύρος της επιβεβλημένης αλλαγής. Η παραγωγική βάση της χώρας είναι περιορισμένη, η ποιότητα των προϊόντων χαμηλή, οι τεχνολογικές γνώσεις ανεπαρκείς, το κόστος παραγωγής υψηλό. Συνέπεια είναι η χαμηλή ανταγωνιστικότητα. Η παραγωγή που δεν βρίσκει διεξόδους στις διεθνείς αγορές δεν μπορεί να στηρίξει σταθερούς ρυθμούς ανάπτυξης. Η Ελλάδα ξοδεύει περισσότερο απ' ό,τι παράγει. Το κράτος είναι αναποτελεσματικό. Η ανεργία. Η μη παραγωγική απασχόληση. Το μεγάλο ποσοστό αυτοαπασχολουμένων λόγω των περιορισμένων δυνατοτήτων ανεύρεσης ικανοποιητικής εργασίας. Οι δυσκολίες στην πραγματοποίηση μεταρρυθμίσεων λόγω έντονης αντίδρασης του πλέγματος εξουσίας που διαμόρφωσε η συλλειτουργία κομμάτων, συντεχνιών οικονομικών συμφερόντων και πελατειακών δικτύων. Η χωρίς ενδοιασμούς αντιπαλότητα που χαρακτηρίζει την πολιτική ζωή».
Ο Κ. Σημίτης αναδεικνύει την αναγκαιότητα συνδυασμένων μέτρων σε όφελος των επιχειρηματικών ομίλων που απαιτούν πρώτ' απ' όλα παραπέρα χτύπημα των εργασιακών δικαιωμάτων. Πώς μεταφράζονται όλα τα παραπάνω:

• Το «ξοδεύω περισσότερα απ' ό,τι παράγω», αποτελεί επιχείρημα για την επιβολή διαρκούς λιτότητας όσον αφορά περικοπές από τον κρατικό προϋπολογισμό σε όσους ακόμη τομείς έχουν απομείνει για ικανοποίηση ελάχιστων λαϊκών αναγκών, άρα νέες περικοπές σε Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία κ.λπ. Ετσι θα εξοικονομούνται χρήματα για καπιταλιστικές επενδύσεις.
• Το ξεπέρασμα της «χαμηλής ανταγωνιστικότητας» προϋποθέτει το περαιτέρω χτύπημα των μισθολογικών και εργασιακών δικαιωμάτων.
• Η επισήμανση για το «μεγάλο αριθμό αυτοαπασχολούμενων» προδιαθέτει για μέτρα ενίσχυσης της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου που θα δώσουν ώθηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη.
• Η αναφορά στο ζήτημα της «ανεργίας» που βεβαίως τους απασχολεί αφορά τη διαμόρφωση μέτρων για την πιο αποτελεσματική διαχείρισή της, αφού είναι σίγουρο ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη δεν το λύνει.
• Οι «δυσκολίες στην πραγματοποίηση μεταρρυθμίσεων» παραπέμπουν, εκτός των άλλων, στην ανάγκη αντιμετώπισης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και των διεκδικήσεων, σε συνδυασμό με την «πολιτική και κοινωνική συναίνεση».

Ελλάδα - Ευρωζώνη και προσέγγιση απραγματοποίητου

Αλλά συνεχίζει: «Τα προβλήματα της χώρας δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν από την Ελλάδα είτε σε αντιπαράθεση με την Ευρωπαϊκή Eνωση είτε αδιαφορώντας για τις εξελίξεις στον ευρωπαϊκό χώρο».
Για τον οποίο αναφέρει: «Η Ευρωπαϊκή Eνωση και η Ευρωζώνη αντιμετωπίζουν και αυτές μια σειρά από προβλήματα που είτε συναρτώνται με την αντιμετώπιση του ελληνικού θέματος, είτε με την πρόληψη μιας παρόμοιας κρίσης στο μέλλον. Τέτοια είναι:
1. Η διαφορά επιπέδων ανάπτυξης μεταξύ του πυρήνα της Ενωσης και της περιφέρειάς της, η μειωμένη ανταγωνιστικότητα των περιφερειακών χωρών και τα μεγάλα ελλείμματα στο ισοζύγιο πληρωμών τους. Παροδικές βελτιώσεις και νέες κρίσεις θα είναι αναπόφευκτες όσο θα υπάρχει αισθητή διαφορά ανταγωνιστικότητας μεταξύ των εταίρων.
2. Λύση αποτελεί είτε η αμοιβαιοποίηση των χρεών που δεν επιτρέπεται σήμερα είτε η δημιουργία ενός συστήματος μεταφοράς πόρων προς την περιφέρεια πέραν των υφισταμένων σήμερα μεταβιβάσεων των διαρθρωτικών ταμείων. Τα θέματα αυτά παραμένουν ωστόσο ταμπού στην Ευρωπαϊκή Eνωση. Απόλυτη σιωπή συνάντησαν και άλλες προτάσεις π.χ. για τη δημιουργία ενός υπερεθνικού συστήματος ασφάλισης, που θα παρέχει στοχευμένη στήριξη σε χώρες που έχουν υποστεί σοβαρά οικονομικά πλήγματα.
3. Η Ευρωζώνη χρειάζεται οπωσδήποτε μια οικονομική κυβέρνηση ικανή να την καθοδηγεί.
4. Η ανάγκη στενότερης συνεργασίας μεταξύ των κρατών - μελών και δραστικής επέκτασης της ενιαίας διακυβέρνησης είναι αναμφισβήτητη. Διαδεδομένη είναι, επίσης, η γνώμη ότι για να επιτευχθεί μια ενιαία και αποτελεσματική διακυβέρνηση είναι απαραίτητη η θεσμοθέτηση ενός υπουργείου οικονομικών της Ενωσης.
(...)
6. Οι προτάσεις για έναν νέο τρόπο συνολικής διακυβέρνησης της Ενωσης δεν έχουν μέχρι τώρα απασχολήσει συστηματικά είτε τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών είτε τα όργανα της Eνωσης στις μεταξύ τους επίσημες συζητήσεις. Συναντούν τις έντονες αντιρρήσεις ορισμένων κρατών, που φοβούνται ότι θα χάσουν κάθε δυνατότητα επιρροής στις εξελίξεις σε περίπτωση πολιτικής ενοποίησης. Οι πολίτες σε αρκετές χώρες φαίνεται να αμφισβητούν τη θεσμοθέτηση μιας υπερεθνικής οικονομικής ή και πολιτικής εξουσίας που θα μπορεί να αποφασίζει για θέματα της χώρας τους, ανεξάρτητα από την άποψη της κυβέρνησης ή του κοινοβουλίου τους. Πιο εφικτή είναι μια νέα Συνθήκη για την Ευρωζώνη, η οποία θα ενοποιήσει τις σημερινές πολλαπλές ρυθμίσεις σ' ένα πιο λειτουργικό πλαίσιο και θα θεσμοθετήσει τις αναγκαίες αλλαγές για μια οικονομική κυβέρνηση που επιλέγεται και λογοδοτεί δημοκρατικά».

Ο δρόμος του λαού

Τα μισά από αυτά που βάζει ο Κ. Σημίτης ως πρόταση διεξόδου από την κρίση είναι είτε απραγματοποίητα είτε αντιδραστικά, έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, ενώ για τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα υπόσχεται τη διαχείρισή τους και όχι βεβαίως την επίλυσή τους. Είναι, όμως, αντικειμενικό ότι κάθε πολιτική στήριξης της εξόδου από την κρίση εντός του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και της ΕΕ δεν μπορεί παρά να έχει αυτά τα χαρακτηριστικά ανεξάρτητα από το μείγμα που θα ακολουθηθεί, από οποιαδήποτε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης, όπως και αν αυτοχαρακτηρίζεται. Από αυτήν την πλευρά ο Κ. Σημίτης είναι συνεπής στις διαπιστώσεις του και έχει δίκιο όταν λέει ότι «κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση βάζουν τις εκ διαμέτρου αντιτιθέμενες απόψεις τους στην υπηρεσία του κοινού σκοπού», δηλαδή στη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Η εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση στο πλαίσιο του καπιταλισμού δεν υπάρχει. Μονόδρομος είναι η πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους και κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων με εργατική - λαϊκή εξουσία.

Ι.

Νομιμοποιούν και μονιμοποιούν τους μισθούς πείνας

Νομιμοποιούν και μονιμοποιούν τους μισθούς πείνας

Ενδεικτική των προθέσεων και των επιδιώξεών τους η χτεσινή πρώτη συνάντηση για την ΕΓΣΣΕ

Η στάση εργοδοτών - συνδικαλιστικής πλειοψηφίας στις διαπραγματεύσεις για την ΕΓΣΣΕ πρέπει να σημάνΕΙ συναγερμό για τους εργαζόμενους

Εχοντας δεδομένη την υπονόμευση της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και το στραγγαλισμό των κατώτερων μισθών και ημερομισθίων στα σημερινά εξευτελιστικά επίπεδα, τυπικά μέχρι το 2017, όπως προβλέπει η κυβερνητική απόφαση του 2012, οι εργοδότες, αλλά και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ στρέφουν το ενδιαφέρον τους στην επόμενη ημέρα της κρίσης και της όποιας αναιμικής ανάπτυξης προκύψει, κρατώντας ως «κόρη οφθαλμού» και θέσφατο την «ανταγωνιστικότητα» των επιχειρηματικών ομίλων και τις «αντοχές της οικονομίας».
Τα στοιχεία αυτά προέκυψαν από τη χτεσινή πρώτη συνάντηση των εργοδοτικών οργανώσεων (ΣΕΒ, ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ, ΣΕΤΕ) με τους εκπροσώπους της ΓΣΕΕ, μετά την καταγγελία της ΕΓΣΣΕ από την τελευταία. Οι εργοδότες παίρνουν θέση, απαιτώντας γενναίες κρατικές επιχορηγήσεις για επενδύσεις και κυρίως φθηνό εργατικό δυναμικό, την ίδια στιγμή που μαζί με την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ επιδιώκουν να αφοπλίσουν το εργατικό κίνημα, με τη γνωστή μέθοδο του «κοινωνικού διαλόγου».
Το στίγμα της συνάντησης αποκάλυψε ο Γιώργος Πέρρος, ο οποίος, σε δηλώσεις εκ μέρους του ΠΑΜΕ, μετά τη συνάντηση, κατήγγειλε ότι «ΣΕΒ και πλειοψηφία της ΓΣΕΕ συμφώνησαν να παραμείνει η αθλιότητα των 586 ευρώ μεικτά στον κατώτερο μισθό». Κάλεσε τους εργαζόμενους, «μπροστά στην προκλητική στάση των βιομηχάνων», να οργανώσουν την πάλη τους για τη νέα ΕΓΣΣΕ και να συνεχίσουν τους αγώνες για την υπογραφή νέων κλαδικών συμβάσεων, με βάση τις δικές τους ανάγκες.

Μεθοδεύουν νέες ανατροπές

Αναγνωρίζοντας το ρόλο της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλος, μετά το τέλος της συνάντησης, δήλωσε χαρακτηριστικά: «Κάναμε μία ανταλλαγή απόψεων με καλή πίστη και συνείδηση της οικονομικής πραγματικότητας και του υφιστάμενου νομικού πλαισίου που είναι περιοριστικό. Βάλαμε τις βάσεις ώστε να καταλήξουμε σύντομα σε μία συμφωνία που θα κρατάει ζωντανό το θεσμό των Συλλογικών Διαπραγματεύσεων».
Μόνο που αυτό το πλαίσιο δεν είναι απλώς «περιοριστικό», αλλά «σκοτώνει» τους εργάτες και ήταν απαίτηση των βιομηχάνων, όπως και όλων των μονοπωλιακών ομίλων, ντόπιων και ξένων. Η προσπάθειά τους να το χρεώσουν αποκλειστικά στην τρόικα τους αποκαλύπτει στους εργαζόμενους, αφού οι βιομήχανοι είναι αυτοί που πιέζουν σταθερά για τη μείωση των μισθών της ΕΓΣΣΕ και το ίδιο κάνουν στις συμβάσεις των κλάδων.
Ακόμα πιο απροκάλυπτος ήταν ο εκπρόσωπος του Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΣΕΤΕ) Γ. Βερνίκος. Απαίτησε παραπέρα ξεχαρβάλωμα των εργασιακών σχέσεων, καθώς, όπως είπε, «χρειάζεται νέα οπτική» και «οι συνθήκες είναι διαφορετικές», θεωρώντας ότι «ο εργαζόμενος στον τουρισμό είναι τμήμα του τουριστικού προϊόντος», γι' αυτό αντιμετωπίζεται ως αντικείμενο προς πώληση, χωρίς το παραμικρό δικαίωμα.
Ως «μανδύα», που πρέπει να καλύψει τις πολιτικές στήριξης των επιχειρηματικών συμφερόντων με νέες επιχορηγήσεις, θέλει την ΕΓΣΣΕ και η ηγεσία της ΕΣΕΕ. Ο πρόεδρός της Β. Κορκίδης δήλωσε: «Ο ρόλος των κοινωνικών εταίρων αναβαθμίζεται περαιτέρω, εάν ληφθεί υπόψη το σύνολο των προγραμματικών και κανονιστικών εγγράφων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το νέο ΕΣΠΑ. Πρέπει, λοιπόν, να εξασφαλιστεί η θεσμική συμμετοχή των κοινωνικών εταίρων στο υπό ίδρυση Εθνικό Συμβούλιο Απασχόλησης. Το νέο σχέδιο για την αντιμετώπιση της ανεργίας, που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός, για να επιτύχει, θα πρέπει να περιβληθεί και από το "μανδύα" της νέας ΕΓΣΣΕ».
Για την εξυπηρέτηση ακριβώς αυτού του σκοπού, τάχθηκε υπέρ της σύναψης μιας νέας Εθνικής Προγραμματικής Συμφωνίας εργοδοτών - εργαζομένων και κυβέρνησης. Υπέρ της υπογραφής «νέας» Σύμβασης με τους σημερινούς όρους που επέβαλε η κυβέρνηση τάχθηκε ο πρόεδρος της ΓΣΕΒΕΕ Γ. Καββαθάς.

«Δεκανίκι» τους η ΓΣΕΕ

Συμπλέοντας ανοιχτά με τις στρατηγικές επιδιώξεις της εργοδοσίας, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλος στις δηλώσεις του αναγνώρισε ως τετελεσμένα τους μισθούς πείνας που επέβαλε η κυβέρνηση και συνέδεσε την επαναφορά του κατώτερου μισθού στα προηγούμενα επίπεδα, μόνο αν υπάρξει αλλαγή της νομοθεσίας από την κυβέρνηση ή απόφαση από το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο, ακυρώνοντας εκ προοιμίου τους αγώνες των εργαζομένων.
Απαλλάσσοντας μάλιστα τους εργοδότες από τις ευθύνες τους, υποστήριξε πως «οι εργοδότες αναγνώρισαν την ανάγκη να κρατήσουμε ζωντανό το θεσμό των συλλογικών συμβάσεων και της ΕΓΣΣΕ»! Πιστός στη γραμμή του «κοινωνικού εταιρισμού», πρόσθεσε πως «μέσα από διάλογο και συνεννόηση (...) βεβαίως να δούμε τον τρόπο με τον οποίο εργοδότες και εργαζόμενοι θα εμπλακούν σε ζητήματα σχεδιασμού και υλοποίησης του νέου εθνικού στρατηγικού πλαισίου αναφοράς»!