Σακοράβουν δίχως τσίπα



Σακοράβουν δίχως τσίπα

Δημοσίευση: Παρ, 30/11/2012 - 21:54

pdf

email

Print

Ταυτότητα με «κλεμμένα» στοιχεία δεν θα αποκτήσουν οι «μακρυχέρηδες» του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν αρκεί να επικαλείσαι αγώνες για τους οποίους άλλοι μάτωσαν, για να αποκτήσεις κάτι απ' την αίγλη τους. Δεν αρκεί να επικαλείσαι τον Ρίτσο. Το αντάμωμα των συντρόφων που πόνεσε κι ονειρεύτηκε μαζί τους, που φόρεσε τις ίδιες χειροπέδες με εκείνους, απ' το οποίο εμπνεύστηκε, έχει τόση σχέση με μια διαδικασία «χωνέματος» του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΠΑΣΟΚους που βρήκαν στέγη σ' αυτόν, όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο.
Δεν ξεπλένονται οι - εν είδη διαπιστευτηρίων στην άρχουσα τάξη - καγχασμοί ότι «πέρασε στην ανυπαρξία ο υπαρκτός σοσιαλισμός» με την επίκληση του Μαρξισμού! Δεν αποκτάς αίγλη όταν θυμάσαι τον Μπελογιάννη, τον Πλουμπίδη, τον Βελουχιώτη, αντίθετα η μικρότητα της σκόπιμης ανάσυρσής τους αναδεικνύεται με όλη της τη θλιβερή χλωμάδα,  συγκρινόμενη με τη δική τους λάμψη, οι βλέψεις για διαχείριση της αστικής εξουσίας αποκρουστικές, μπροστά στο μεγαλείο των αξιών και ιδανικών για τα οποία έδωσαν τη ζωή τους.
Δεν αρκεί να ρητορεύεις «...να πάρουν τα όνειρα του λαού μας εκδίκηση»... όταν την εκδίκηση που πρέπει και θα πάρουν τα όνειρα του λαού την εχθρεύεσαι, την πολεμάς...
Κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ, με τις πλάτες του ΚΚΕ, των ηρώων του, των αξιών και ιδανικών που ποτίστηκαν με αίμα, δεν θα κάνετε την κηδεία τους... Βάλτε το καλά στο μυαλό σας.

Κατηγορία: 

Προκλητική αθώωση Κοσσοβάρων ΟΥΤΣΕΚΑδων από το δικαστήριο της Χάγης

Προκλητική αθώωση Κοσσοβάρων ΟΥΤΣΕΚΑδων από το δικαστήριο της Χάγης 


Ούτε τα προσχήματα δεν κρατά πλέον το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία. Προχώρησε χτες στην αθώωση τριών πρώην διοικητών του ΟΥΤΣΕΚΑ, μεταξύ των οποίων και ο πρώην πρωθυπουργός των Κοσσοβάρων Αλβανών Ράμους Χαραντινάι, αποδεικνύοντας, για μία ακόμη φορά, ότι δεν είναι παρά εργαλείο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που αιματοκύλισαν τα Βαλκάνια.
Η δικαιολογία των εισαγγελέων του δικαστηρίου της Χάγης για την (για δεύτερη φορά από το 2008!) αθώωση των Ράμους Χαραντινάι, Ιντρίζ Μπαλάι και Λάχι Μπραχιμάι που κατηγορούνταν μεταξύ άλλων για το βασανισμό, απαγωγή και φόνο 16 Σέρβων, Αλβανών, Ρόμα αμάχων το 1998-99 στο Κοσσυφοπέδιο, ήταν υποτίθεται η έλλειψη «επαρκών αποδεικτικών» στοιχείων ενοχής.
Η εξέλιξη χαιρετίστηκε με μεγάλη ικανοποίηση από την ηγεσία της Αλβανίας που μίλησε για... «θρίαμβο της διεθνούς δικαιοσύνης», του Κοσσυφοπεδίου και του συγκυβερνώντος κόμματος «DUI» της αλβανικής κοινότητας της ΠΓΔΜ.
Ο Ράμους Χαραντινάι, που είναι παράλληλα και αρχηγός του κόμματος «Συμμαχία για το Μέλλον του Κοσσόβου», εξέδωσε ανακοίνωση λέγοντας ότι θα επιστρέψει στο προτεκτοράτο ως πολιτικός ηγέτης για να ηγηθεί μίας κυβέρνησης «όλων των Κοσσοβάρων, ανεξαρτήτως εθνότητας»...
Η απόφαση του δικαστηρίου -αν και αναμενόμενη- προκάλεσε τη δυσαρέσκεια της Σερβίας.
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
 Αναρτήθηκε από ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ  

Λαγκάρντ: «Εύθραυστη η κατάσταση στην Ευρωζώνη» | 902.gr

Λαγκάρντ: «Εύθραυστη η κατάσταση στην Ευρωζώνη» | 902.gr

Λαγκάρντ: «Εύθραυστη η κατάσταση στην Ευρωζώνη» | 902.gr

Λαγκάρντ: «Εύθραυστη η κατάσταση στην Ευρωζώνη» | 902.gr

Το παράσημο των ιδιωτικοποιήσεων

Το παράσημο των ιδιωτικοποιήσεων 

 Στην αρχή, μας είπαν ότι το κρατικό μονοπώλιο της Δ.Ε.Η. αποτελούσε τροχοπέδη στην ανάπτυξη της χώρας, διότι πρόσφερε κακές υπηρεσίες σε υψηλές τιμές. Έτσι, η "ανάπτυξη" επέβαλε την ιδιωτικοποίηση της εταιρείας, η οποία -για να μη ξεχνιόμαστε- πούλαγε ρεύμα στην "Αλουμίνιον της Ελλάδος" (την γνωστή μας Πεσινέ) στο ένα τέταρτο (και συχνά λιγώτερο) της τιμής που πλήρωναν τα νοικοκυριά. Έτσι, η "κακή" Δ.Ε.Η. έσπασε και τα κομμάτια της μοιράστηκαν σε "καλές" ιδιωτικές εταιρείες και, ό,τι απέμεινε, λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. 

 Η εξέλιξη είναι γνωστή. Πρώτα-πρώτα, οι "καλές" ιδιωτικές εταιρείες ενέργειας φέσωσαν κράτος και καταναλωτές, δημιουργώντας πληθώρα προβλημάτων εκεί που δεν υπήρχαν. Δεύτερον, οι καταναλωτές πληρώνουν το ρεύμα σε διπλάσια και τριπλάσια τιμή σε σχέση με την εποχή που η Δ.Ε.Η. ήταν πραγματικά Δημόσια Επιχείρηση Κοινής Ωφελείας. Και, τρίτον, οι ιδιώτες ενεργειακοί επενδυτές έχουν αποδυθεί σε πραγματικό φαγοπότι επιδοτήσεων (κυρίως μέσω ΕΣΠΑ), εκμεταλλευόμενοι την συμβατική υποχρέωση της χώρας (στα πλαίσια των οδηγιών τής Ε.Ε.) να προωθήσει την εκχώρηση παραγωγής και εκμετάλλευσης της ενέργειας σε ιδιώτες.

 Φαίνεται ότι το κρατικό μονοπώλιο του Ο.Π.Α.Π. αποτελούσε κι αυτό τροχοπέδη στην ανάπτυξη της χώρας. Μάλλον εκτιμήθηκε ότι ο κρατικός Ο.Π.Α.Π. πουλάει ακριβά τα λαχεία και χρεώνει πανάκριβα τις στήλες τού ΠροΠο. Κατά την ίδια έννοια, φαίνεται ότι οι Δημοτικές Επιχειρήσεις Ύδρευσης Αθηνών και Θεσσαλονίκης πουλάνε ακριβό και κακής ποιότητας νερό, ότι οι Οργανισμοί Λιμένων Πειραιώς, Θεσσαλονίκης κλπ προσφέρουν χαμηλής ποιότητας υπηρεσίες, ότι τα αεροδρόμια της χώρας είναι ζημιογόνα και υποβαθμισμένα κ.ο.κ., οπότε καλά κάνουμε και τα ξεφορτωνόμαστε κι αυτά.

 Αλήθεια, ποιος σκεπτόμενος πολίτης μπορεί να ισχυριστεί ότι όλο αυτό το μπιρ-παρά ξεπούλημα θα ωφελήσει είτε την χώρα γενικώς και αορίστως είτε τους κατοίκους της; Πόσο κρετίνος πρέπει να είσαι για να πιστεύεις ότι οι σημερινές κρατικές δομές θα προσφέρουν καλύτερες και φτηνότερες υπηρεσίες μόλις περάσουν στα χέρια ιδιωτών; Η ιστορία μάς προσφέρει μερικά χειροπιαστά παραδείγματα:

 Στις Η.Π.Α. έχει εκχωρηθεί σε ιδιώτες, εδώ και πολλά χρόνια, η ασφάλεια των αεροδρομίων της χώρας. Έτσι, οι "ακριβοί" κρατικοί υπάλληλοι αντικαταστάθηκαν με σαφώς λιγώτερους κακοπληρωμένους και ανεκπαίδευτους ωρομίσθιους. Όμως, παρά την μείωση του κόστους, οι τιμές των αεροπορικών εισιτηρίων δεν μειώθηκαν ούτε σέντσι. Όσο για την "ποιότητα" των παρεχομένων υπηρεσιών ασφαλείας, την είδαμε στην ευκολία με την οποία εκτελέστηκε το χτύπημα στους "δίδυμους πύργους" το 2001.

 Στην Αγγλία, έχει εκχωρηθεί σε ιδιώτες, εδώ και πολλά χρόνια, η ύδρευση πολλών πόλεων, ανάμεσά τους και του Λονδίνου. Αποτέλεσμα; Πρώτον, οι λονδρέζοι πληρώνουν το νερό πανάκριβα. Δεύτερον, το αποχετευτικό σύστημα της πόλης παραμένει στην ίδια κατάσταση επί 30 τόσα χρόνια, παρ' ότι η βελτίωσή του αποτελούσε συμβατική υποχρέωση των εταιρειών που πήραν την "δουλειά". Τρίτον, παρ' ότι αυτές οι εταιρείες που πήραν την "δουλειά" κερδίζουν εκατομμύρια επί εκατομμυρίων, πληρώνουν ως φόρους από ψίχουλα μέχρι τίποτε, μιας κι έχουν μεταφέρει τις έδρες τους στις Νήσους Κεϋμάν, στο Λουξεμβούργο ή όπου αλλού τις βολεύει φορολογικά.

 Στην Γερμανία, τόσο το Βερολίνο όσο και άλλοι μεγάλοι δήμοι τής χώρας, έχουν εκχωρήσει σε ιδιώτες σχεδόν όλες τις υπηρεσίες που θα 'πρεπε να προσφέρουν στους δημότες τους. Μετά από 20 σχεδόν χρόνια, διαπιστώθηκε ότι αυτές οι υπηρεσίες όχι μόνο έχουν υποβαθμιστεί αλλά έχουν γίνει και πανάκριβες. Έτσι, άρχισε δειλά-δειλά μια προσπάθεια να ξαναπάρουν οι δήμοι την κατάσταση στα χέρια τους.

 Στον δικό μας Πειραιά, έχουμε δώσει, εδώ και χρόνια, το δικαίωμα στην κινεζική Cosco να φτιάξει το δικό της "κράτος εν κράτει". Μπορεί ο Σαμαράς, ο Χατζηδάκης και δεν ξέρω ποιος άλλος να κορδώνονται για την "ανάπτυξη" που έφερε στον τόπο μας η Cosco αλλά το μόνο που αναπτύχθηκε ήταν τα κέρδη των κινέζων. Ούτε οι παρεχόμενες υπηρεσίες γνώρισαν καμμιά τεράστια βελτίωση (την οποία, έτσι κι αλλοιώς, θα μπορούσε άνετα να επιφέρει κι ένας ορθολογικά διαχειριζόμενος κρατικός οργανισμός) ούτε τα αποθήκευτρα και οι σταλίες φτήνυναν. Μόνο οι εργαζόμενοι φτήνυναν, μιας κι όποιος εργάτης πάει για δουλειά στην Cosco, πληρώνεται με το κατώτερο μεροκάματο, δίχως να του αναγνωρίζονται προϋπηρεσίες, οικογενειακά επιδόματα κλπ. Όσο για το παραμύθι ότι η Cosco δημιούργησε νέες θέσεις εργασίας, όσοι το πιπιλίζουν, δεν υπολογίζουν προφανώς ότι οι νέες θέσεις εργασίας που δημιούργησαν οι κινέζοι είναι ελάχιστες μπροστά στις κάπου 30.000 θέσεις που χάθηκαν όταν έκλεισαν οι διάφορες μικρομεσαίες επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνταν στην περιοχή επειδή η Cosco τούς πήρε τις δουλειές.

 Μικρή παρένθεση. Η σύμβαση των εργαζομένων στην Cosco προβλέπει ότι όποιος απουσιάσει από την δουλειά του επί 3 ημέρες μέσα στον χρόνο χωρίς άδεια της εταιρείας, απολύεται αυτομάτως. Φυσικά, η εταιρεία δεν χορηγεί άδεια για συμμετοχή σε στάσεις εργασίας, απεργίες κλπ, οπότε η συμμετοχή των εργαζομένων της σε τέτοιες εκδηλώσεις είναι πρακτικά αδύνατη. Περιμένω πότε θα βγουν ο Σαμαράς με τον Χατζηδάκη και τον Βρούτση να μας πουν για το πόσο ωραία περνάνε οι εργαζόμενοι στην Cosco, φέρνοντάς μας ως απόδειξη ότι δεν προβαίνουν σε απεργίες. Τέλος τής παρένθεσης.

 Τελειώνω. Αν ο ισχυρισμός ότι οι ιδιωτικοποιήσεις είναι απαραίτητες για να βελτιωθεί η οικονομική κατάσταση της χώρας είναι σωστός και σοβαρός, τότε θα έπρεπε να δίνουμε παράσημα σε όποιους κοπρίτες κάνουν φύλλο και φτερό την περιουσία που κληρονόμησαν από τους πατεράδες τους. Όμως, το μόνο παράσημο που απονέμουμε σε τέτοιους κοπρίτες είναι εκείνο της ανοιχτής παλάμης. Αυτό ακριβώς το παράσημο που δικαιούνται και οι θιασώτες των ιδιωτικοποιήσεων.

cogito ergo

ΚΝΕ- Το ΝΕΟ video για (τoυς ..ψευτόμαγκες της) ΧΑ!

ΚΝΕ- Το ΝΕΟ video για (τoυς ..ψευτόμαγκες της) ΧΑ!

Με αφορμή τις πρόσφατες ψευτομαγκιές του Ηλ. Κασιδιάρη στην Κρήτη, αλλά και την προκλητική επίδειξη των συμβόλων της χούντας της ελληνικής πλουτοκρατίας σε εκδήλωση της ...«αντισυστημικής» κατά τ' άλλα Χρυσής Αυγής στο νησί, η ΚΝΕ κυκλοφόρησε ένα καινούργιο βιντεάκι, με χιούμορ και σαφές μήνυμα: «Απομόνωσε τους φασίστες της Χρυσής Αυγής - Ανάτρεψε το σύστημα που τους γέννησε!». 

You might al

Δολοφονική επίθεση χρυσαυγιτών εναντίον μεταναστών πριν απο λίγο στην Καλλιθεα

Δολοφονική επίθεση χρυσαυγιτών εναντίον μεταναστών πριν απο λίγο στην Καλλιθεα 

Δολοφονική επίθεση σε βάρος 2 μεταναστών σημειώθηκε πριν από λίγο, στη λαϊκή αγορά στη συμβολή των οδών Αριστείδου και Χαροκόπου στην Καλλιθέα.

Ομάδα 6 χρυσαυγιτών επιτέθηκε σε έναν Αιγύπτιο ψαρά και σε έναν Πακιστανό μικροπωλητή. Ο Αιγύπτιος μεταφέρθηκε αιμόφυρτος με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο, ενώ όπως καταγγέλλει ο Πακιστανός μικροπωλητής, οι χρυσαυγίτες του έκλεψαν και την τσάντα όπου είχε τα χρήματά του.

Άμεση είναι η αντίδραση της Λαϊκής Επιτροπής Καλλιθέας, η οποία πραγματοποιεί συγκέντρωση στη λαϊκή αγορά, καταγγέλλοντας τη δολοφονική επίθεση.

902.gr

Η καταστολή της απεργίας στο ΑΠΘ και ο βρώμικος ρόλος της Χρυσής Αυγής

Η καταστολή της απεργίας στο ΑΠΘ και ο βρώμικος ρόλος της Χρυσής Αυγής

Αναρτήθηκε από τον/την redship 

ΕΙΧΕ ΖΗΤΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ 23/11 ΤΗΝ «ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΗΧΑΝΙΣΜΩΝ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ» ΚΑΙ ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Το πρωί της Παρασκευής, τα ΜΑΤ μπούκαραν στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και συνέλαβαν 11 απεργούς εργολαβικούς εργαζόμενους, σε μία ακόμα επίδειξη αντιλαϊκής πυγμής από τη συγκυβέρνηση.

Εδώ και μια βδομάδα όμως κάποιος έπρεπε να προετοιμάσει το έδαφος της ανοιχτής καταστολής και, ως γνωστόν, τις βρώμικες δουλειές του συστήματος πρόθυμα τις αναλαμβάνει η Χρυσή Αυγή.

Ως μακρύ χέρι της κυβέρνησης και μαντρόσκυλο των αφεντικών, η Χρυσή Αυγή με Ερώτησή της στη Βουλή από τις 23 Νοέμβρη είχε ζητήσει «να κινητοποιηθούν οι αρμόδιοι μηχανισμοί του κράτους ώστε να πάψει το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο να θυμίζει χωματερή και να προστατευθεί η υγεία των ανθρώπων», καθώς επίσης και «να προβεί άμεσα στη σύλληψη των ατόμων που διαπράττουν καθημερινά σωρεία ποινικών αδικημάτων». Σε Ερώτηση, που κατέθεσε ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Αντώνης Γρέγος  προς τους υπουργούς Παιδείας και Δημόσιας Τάξης, αναφέρει ότι «η απεργία για χρονικό διάστημα πάνω από δύο μήνες των εργολαβικών υπαλλήλων καθαριότητας έχει οδηγήσει σε σωρούς απορριμμάτων που πνίγουν τους χώρους του ιδρύματος και είναι άκρως επικίνδυνοι για τη δημόσια υγεία».

Έτσι αντιμετωπίζει η Χρυσή Αυγή τον αγώνα των εργαζομένων που παλεύουν να σταματήσουν να είναι όμηροι των εργολάβων και, μετά από 25 χρόνια ομηρίας, να αποκτήσουν απευθείας εργασιακή σχέση με το Πανεπιστήμιο.

Ετσι αντιμετωπίζει τους εργαζόμενους που διεκδικούν να πληρωθούν τα δεδουλευμένα τους και εκβιάζονται από πρυτανεία και εργολάβους.

Η …«αντισυστημική» Χρυσή Αυγή έσπευσε να βοηθήσει το αστικό κράτος να σπάσει την απεργία των Ελλήνων εργαζομένων – που κατά τα άλλα υπερασπίζεται – για να τους στείλει να δουλεύουν για τους εργολάβους με μισθούς μειωμένους κατά 200 ευρώ. Γιατί αυτή είναι η πρόταση πρυτανείας και εργολάβων.

Θέλουν λαϊκή συμμετοχή στην καπιταλιστική ανάπτυξη

Θέλουν λαϊκή συμμετοχή στην καπιταλιστική ανάπτυξη

Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας περιλαμβάνει δημόσιες επενδύσεις, γιατί μέσω των δημόσιων επενδύσεων μπορούν να δημιουργηθούν οι υποδομές εκείνες που θα επιτρέψουν την αξιοποίησή τους από τον ιδιωτικό τομέα, άρα συμβολή για επενδύσεις καπιταλιστών, επίσης «Συμπράξεις Δημοσίου - Ιδιωτικού Τομέα», υποθήκευση κρατικής ιδιοκτησίας για δανεισμό, όλ' αυτά δηλαδή που μπορούν να ενισχύσουν τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Προβάλλουν, επίσης, την κοινωνική ή αλληλέγγυα οικονομία, συνένωση ατόμων σε συνεταιρισμούς, δηλαδή δημιουργία επιχειρήσεων τέτοιας μορφής για πώληση διαφόρων υπηρεσιών, ή επίσης συνένωση επιστημόνων σε συλλογικότητες, όπως λένε, για δημιουργία επιχειρήσεων κ.λπ. Και οι εργαζόμενοι ή οι νέοι να γίνουν επιχειρηματίες. Γι' αυτά, γράψαμε πιο αναλυτικά στο «Ριζοσπάστη», 28 και 29 Νοέμβρη. Πώς θα τα προχωρήσουν όλ' αυτά;

Λέει ο Γ. Δραγασάκης, σε ομιλία του, στα Χανιά: «Σήμερα την παραγωγική ανασυγκρότηση πρέπει να την κατανοήσουμε περισσότερο ως μία κοινωνική διαδικασία... πρέπει να βρούμε τον τρόπο, τις μορφές, τις διαδικασίες και τους θεσμούς, ώστε η ίδια η κοινωνία να κάνει δική της υπόθεση... τη διαδικασία υλοποίησης του σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης...Η κρατικοποίηση δεν είναι αυτή τη στιγμή απάντηση στα προβλήματα που έχουμε. Αφενός γιατί δεν μπορεί σήμερα να κρατικοποιηθεί όλη η οικονομία, αφετέρου γιατί εκεί που κρατικοποιήθηκε όλη η οικονομία, δεν είχαμε θετικά αποτελέσματα. Η κρατικοποίηση από μόνη της έγινε βάση για αυταρχικά καθεστώτα».

***

Εδώ θέτει ορισμένα βασικά ζητήματα που δείχνουν, επίσης, ότι η στρατηγική του δε δίνει διέξοδο στην εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα. Αντίθετα, πασχίζει να τους υποτάξει σε μια στρατηγική ενίσχυσης του καπιταλισμού, άρα και της εκμετάλλευσης. Βάζει ζήτημα ότι η κοινωνία πρέπει να συμμετάσχει στην υλοποίηση της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ για την ανάπτυξη. Και βεβαίως οι μεγαλοεπιχειρηματίες θα συμμετάσχουν. Αλλά οι λαϊκές δυνάμεις από πού ως πού και γιατί πρέπει να συμμετάσχουν στην υλοποίηση μιας στρατηγικής που ενισχύει τους μεγαλοεπιχειρηματίες; Γιατί είναι «δημοκρατία» μια διαδικασία που ωθεί το λαό να συμβάλει στην ενίσχυση των μεγαλοεπιχειρηματιών; Πιθανά στο όνομα ότι θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, θα υπάρξει αύξηση μισθών και συντάξεων, θα υπάρξουν κοινωνικές παροχές. Αλλά αυτά έρχονται σε αντίθεση με την τάση των καπιταλιστών να μειώνουν μισθούς και μεροκάματα για να αυξάνουν την κερδοφορία, την τάση ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας. Είναι νόμος στον καπιταλισμό. Μπορεί μια κυβέρνηση διαχείρισης του καπιταλισμού, και μάλιστα στα πλαίσια της ΕΕ και της Ευρωζώνης, το λένε οι ίδιοι άλλωστε, να εφαρμόσει πολιτική κόντρα στους νόμους του καπιταλισμού; Μα ακόμη και στο απίθανο ενδεχόμενο που τους αφήσουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες να το κάνουν θα καταστραφεί η οικονομία από τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό. Γι' αυτό λέμε στο απίθανο ενδεχόμενο. Επομένως, οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να στηρίξουν μια στρατηγική ενίσχυσης των εκμεταλλευτών τους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί σε συμμετοχή της κοινωνίας στην ανάπτυξη, φορτίζοντας θετικά δύο ζητήματα που κάνουν πιο εύκολη τη χειραγώγηση των εργαζομένων των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Τους μιλά για συμμετοχή, άρα τους περνά στη συνείδηση ότι θα υπάρχει «δημοκρατία» που σήμερα δεν υπάρχει. Μόνο που αυτή είναι δημοκρατία ενίσχυσης των καπιταλιστών. Ταυτόχρονα, ξέροντας ότι η τάση στον καπιταλισμό σήμερα είναι η απαλλαγή του κράτους από την επιχειρηματική δραστηριότητα, είναι νόμος της ΕΕ αλλά και απαίτηση των μεγαλοεπιχειρηματιών, αλλά και επειδή το αστικό κράτος είναι αρνητικά φορτισμένο στις λαϊκές συνειδήσεις, προβάλλει ότι «η κρατικοποίηση δεν είναι αυτή τη στιγμή απάντηση στα προβλήματα, εκεί που κρατικοποιήθηκε όλη η οικονομία, δεν είχαμε θετικά αποτελέσματα. Η κρατικοποίηση από μόνη της έγινε βάση για αυταρχικά καθεστώτα». Αλλωστε, ακόμη και για παροχή κοινωνικών υπηρεσιών προβάλλει την κοινωνική οικονομία, δηλαδή ελάχιστες παροχές για φτωχούς και εξαθλιωμένους και με πληρωμή.

***

Βεβαίως, εδώ κάνει δύο λαθροχειρίες. Συγκαλύπτει τον ταξικό χαρακτήρα του κράτους, ότι, δηλαδή, είναι κράτος των καπιταλιστών, αυτούς υπηρετεί και την κερδοφορία τους, και προβάλλει ότι η κρατικοποίηση έγινε βάση για αυταρχικά καθεστώτα, ρίχνοντας λάσπη στο σοσιαλισμό, ενώ τα αυταρχικά καθεστώτα είναι τα καπιταλιστικά. Το κράτος στο σοσιαλισμό είναι κράτος των εργατών. Επομένως, η κοινωνική ιδιοκτησία στο σοσιαλισμό ταυτίζεται με την κρατική ιδιοκτησία. Στον καπιταλισμό δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνική ιδιοκτησία, ακόμη και η κρατική ιδιοκτησία είναι του αστικού κράτους και υπηρετεί τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Παραδείγματα υπάρχουν. Οταν π.χ. έγιναν η ΔΕΗ και ο ΟΤΕ, απαιτούνταν μεγάλες επενδύσεις, ενώ δεν έφερναν μεγάλα και γρήγορα κέρδη, αλλά έγιναν γιατί εξυπηρετούσαν την οικονομία, την καπιταλιστική οικονομία. Φτηνό ρεύμα στις επιχειρήσεις, φτηνές τηλεπικοινωνίες για τις επιχειρήσεις. Τώρα που πολλαπλασιάστηκαν οι εφαρμογές και κυρίως στους διάφορους κλάδους της οικονομίας, άρα φέρνουν μεγάλα και γρήγορα κέρδη, οι καπιταλιστές επενδύουν σ' αυτούς τους κλάδους. Το κράτος στο σοσιαλισμό, με τον κεντρικό σχεδιασμό, φροντίζει για την ανάπτυξη της οικονομίας σε όφελος του λαού, με τη συμμετοχή του και μέσω του εργατικού ελέγχου. Εδώ υπάρχει πραγματική συμμετοχή στην ανάπτυξη για την ικανοποίηση όλων των αναγκών. Εχει εξασφαλισμένη δουλειά και σύνταξη σε όλους, παρέχει δωρεάν υπηρεσίες Υγείας, Πρόνοιας σε όλους, έχει δωρεάν Παιδεία, φτηνή λαϊκή κατοικία, κ.λπ. Αυτό στον καπιταλισμό ποτέ δεν έγινε κατορθωτό. Επομένως, στο σοσιαλισμό υπάρχει η πραγματική κοινωνική συμμετοχή στην ανάπτυξη για το λαό και όχι στον καπιταλισμό όπως παραπλανητικά λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί είναι συμμετοχή στην ενίσχυση των εκμεταλλευτών.

Ποια ανάπτυξη θα φέρουν;

Ποια ανάπτυξη θα φέρουν;

-- Ηρθε η ώρα για ανάκαμψη, με μέτωπο στην ανεργία, λέει η κυβέρνηση μετά την απόφαση του Γιούρογκρουπ. Πώς θα κάνει ανάπτυξη και πόσο θα ωφεληθούν οι άνεργοι;

Πέρα από την προσπάθεια να καλλιεργήσει προπαγανδιστικά την ψευδαίσθηση πως κάτι καλό προμηνύει για το λαό η συμφωνία στο Γιούρογκρουπ, η κυβέρνηση, με τις εξαγγελίες της για ανάκαμψη και μείωση της ανεργίας, βάζει αντικειμενικά στο τραπέζι το ζήτημα «ανάπτυξη από ποιον για ποιον»... Ενα το κρατούμενο είναι η πρόκληση προς τις εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους. Η κυβέρνηση καλλιεργεί φρούδες προσδοκίες ότι θα τους λύσει τα προβλήματα, όταν υπηρετεί ένα σύστημα που παράγει ανεργία σε ανάπτυξη και κρίση, όταν στο πλαίσιο της αστικής διαχείρισης κόβει και τα ελάχιστα κονδύλια που προβλέπονται για την προστασία των ανέργων, όταν απορρίπτει τις προτάσεις του ΚΚΕ για την ουσιαστική προστασία τους. Το πρόβλημα της ανεργίας δεν μπορεί να λυθεί στον καπιταλισμό. Πολύ περισσότερο σε συνθήκες κρίσης που καταστρέφονται παραγωγικές δυνάμεις. Αλλά ούτε στην ανάπτυξη θα δούνε φως οι χιλιάδες άνεργοι, αφού αυτή θα είναι αναιμική και οι όποιες επενδύσεις γίνουν θα αφορούν τομείς με μικρές ανάγκες σε εργατικό δυναμικό.

Η κυβέρνηση λέει ότι θα γίνουν επενδύσεις και θα μειωθεί η ανεργία. Πώς όμως θα γίνουν οι επενδύσεις; Εδώ τα πράγματα είναι καθαρά: Με παραπέρα τσάκισμα της τιμής της εργατικής δύναμης και με συνδρομή των καπιταλιστών από το κράτος σε χρήμα και υποδομές. Γι' αυτό θέλουν να μειώσουν και το χρέος, για να εξοικονομήσουν λεφτά για τα ντόπια και ξένα μονοπώλια. Συμπληρωματικά σ' αυτό, συγκυβέρνηση και ΕΕ αναζητούν τρόπους να συμμετέχει το κράτος στην κατασκευή υποδομών, που θεωρούνται απαραίτητες για να κάνει επενδύσεις το κεφάλαιο, αλλά έχουν παγώσει λόγω των δημοσιονομικών. Γι' αυτό εξετάζουν τώρα το ενδεχόμενο να συνεχίσει να ισχύει το χαμηλό ποσοστό συμμετοχής της Ελλάδας στα συγχρηματοδοτούμενα έργα και την περίοδο 2014 - 2020.

Το σκεπτικό τους είναι το εξής: Ενα μεγάλο μέρος από τα κονδύλια της ΕΕ προς την Ελλάδα δεν απορροφιέται, επειδή η κυβέρνηση δεν μπορεί να καλύψει τη δική της συμμετοχή στα διάφορα έργα, λόγω δημοσιονομικής στενότητας. Με δεδομένο ότι τα κονδύλια της ΕΕ αφορούν κατ' αποκλειστικότητα έργα που έχει ανάγκη το κεφαλαίο και όχι ο λαός, η αδυναμία να απορροφηθούν τα κονδύλια δημιουργεί επιπλέον δυσχέρειες στα ντόπια και ξένα μονοπώλια να επενδύσουν στην Ελλάδα, αφού ιδιωτική επένδυση χωρίς συμμετοχή του κράτους με χρήμα και υποδομές δεν γίνεται. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μειώνουν στο ελάχιστο την κρατική συμμετοχή στα συγχρηματοδοτούμενα έργα, προπαγανδίζοντας μάλιστα ότι αυτό θα έχει αντίκτυπο 4-5 δισ. ευρώ, ή 2,5% περίπου του ΑΕΠ, μέχρι το 2020. Αυτή είναι η μια πλευρά της ανάπτυξης, την οποία χρυσοπληρώνει ο λαός, αφού και τα κονδύλια της ΕΕ δικά του λεφτά είναι, και οι υποδομές που γίνονται με τον ιδρώτα του καταλήγουν στα μονοπώλια.

Η άλλη πλευρά έχει να κάνει με τη μείωση τάχα της ανεργίας που υπόσχεται η κυβέρνηση. Ενας από τους κλασικότερους τρόπους για να συγκρατηθεί στατιστικά η ανεργία, είναι το παράδειγμα που έρχεται από τη Γαλλία, όπου οι καταγεγραμμένοι άνεργοι έφτασαν τα 3,1 εκατ. και σύμφωνα με τον υπουργό Οικονομικών, «επί 18 μήνες η κατάσταση γίνεται σκοτεινότερη, με 45 χιλιάδες επιπλέον ανέργους τελευταία και χωρίς να υποχωρεί ο αριθμός τους». Για να τονώσει την απασχόληση, η κυβέρνηση Ολάντ ετοιμάζεται να δώσει 20 δισ. ευρώ κρατικό χρήμα στους μεγαλοεργοδότες τα δυο επόμενα χρόνια, προκειμένου να κάνουν προσλήψεις. Το ποσό αυτό αντιστοιχεί στο 4% της συνολικής μισθολογικής δαπάνης για το 2013 (!) ενώ για το 2014 η αντιστοιχία θα είναι 6%, όπως αναφέρει το σχετικό νομοσχέδιο. Για να βρεθούν αυτά τα 20 δισ. ευρώ για τη χρηματοδότηση της τζάμπα εργασίας, η κυβέρνηση εφαρμόζει ήδη μέσω του προϋπολογισμού εκτεταμένες περικοπές δαπανών ύψους 10 δισ. ευρώ.

Στερεί δηλαδή από το λαό κονδύλια για στοιχειώδεις κοινωνικές υπηρεσίες και τα κατευθύνει στους εργοδότες για να προσλάβουν εργαζόμενους με τσακισμένα εργασιακά δικαιώματα και επιδοτούμενους από το κράτος μισθούς. Δηλαδή, οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα, όχι μόνο γίνονται θύματα των περικοπών στις κρατικές δαπάνες, αλλά πληρώνουν και από την τσέπη τους το μισθό τους, αφού με δικά τους λεφτά θα χρηματοδοτηθεί το πρόγραμμα της επιδοτούμενης εργασίας. Αυτά είναι δυο κλασικά και αποκαλυπτικά παραδείγματα για το πώς σχεδιάζει η κυβέρνηση να φέρει ανάπτυξη και να μειώσει την ανεργία: Με κρατικό χρήμα, δηλαδή χρήμα κλεμμένο από τον ιδρώτα του λαού, μποναμά στα μονοπώλια με τη μορφή των υποδομών και της άμεσης επιδότησης για τζάμπα εργασία. Τι θα αποκομίσει ο λαός από μια τέτοια ανάπτυξη; Μισθούς πείνας, τσακισμένες εργασιακές σχέσεις, νέα αφαίμαξη εισοδήματος, ισοπέδωση κάθε κοινωνικής υπηρεσίας. Αυτή είναι η ανάπτυξη που του υπόσχονται. Κόλαση που πρέπει να αποτρέψει ο λαός.

Τα «δύο άκρα»

Τα «δύο άκρα»

Η θεωρία των «δύο άκρων» είχε και πάλι την τιμητική της χτες στη Βουλή. Μόνο που όσοι την αναπαράγουν συλλαμβάνονται επ' αυτοφώρω ως εκπρόσωποι όχι μόνο της ακραίας πολιτικής χυδαιότητας και της αχανούς ιστορικής αφασίας, αλλά και ως τυπικοί εκπρόσωποι του «θηλασμού» εκείνου του άκρου που υποτίθεται καταγγέλλουν.

Ακρα, λοιπόν...

Μα, φυσικά, και υπάρχουν άκρα.

Το ένα άκρο, λοιπόν, για να μιλάμε συγκεκριμένα, είναι το άκρο των κεφαλαιοκρατών.Το άλλο άκρο είναι αυτό των προλετάριων.

Το ένα άκρο είναι αυτό των τραπεζιτών. Σαν αυτούς που παρέδωσαν στον Χίτλερ την εξουσία. Το άλλο άκρο είναι του υποθηκευμένου λαού στις τράπεζες.

Το ένα άκρο είναι αυτό των βιομηχάνων. Σαν αυτούς που συμμετείχαν στις κυβερνήσεις του Μεταξά. Αυτούς είναι που υπηρετούν οι κυβερνώντες. Τέτοιοι, βιομήχανοι, μεγαλομέτοχοι, πλουτοκράτες, είναι εκείνοι που απειλούν στις επιχειρήσεις τους, όπως έγινε με εργαζόμενους στη Λάρισα, ότι αν απεργήσουν ξανά θα φωνάξουν τη Χρυσή Αυγή. Το άλλο άκρο είναι οι μισθωτοί σκλάβοι.

Το ένα άκρο είναι οι τσιφλικάδες τύπου Μανωλάδας. Αυτοί που εκμεταλλεύονται και εγκληματούν κατά ανήμπορων μεταναστών. Το άλλο άκρο είναι οι σύγχρονοι «μπάρμπα Θωμάδες».

Το ένα άκρο είναι οι εφοπλιστές. Σαν αυτούς που τάιζε η χούντα. Σαν αυτούς που η αστική δημοκρατία της μεταπολίτευσης τους έχει παραχωρήσει φορολογική ασυλία. Σαν αυτούς, για τους οποίους ο χρυσαυγίτης Παναγιώταρος διαμαρτυρόταν (σ.σ.: στην 1η Συνεδρίαση της Επιτροπής Οικονομικών της Βουλής για τον προϋπολογισμό του 2013) ότι τους «βάζουμε συνεχώς φόρους»! Το άλλο άκρο είναι οι ναυτεργάτες και ο υπό ομηρία μισός πληθυσμός μιας νησιωτικής χώρας.

Αυτά είναι τα κοινωνικά άκρα στον «ελεύθερο κόσμο» τους. Στην «ελεύθερη οικονομία» τους. Στον καπιταλισμό τους.

Και όπως συμβαίνει στις κοινωνίες των άκρων, το κάθε άκρο, εν προκειμένω της πλουτοκρατίας, έχει τις πολιτικές του εκφάνσεις, που όμως λειτουργούν μεταξύ τους όπως τα συγκοινωνούντα δοχεία που ρίχνουν νερό στον ίδιο καπιταλιστικό μύλο.

Ας μας πουν, λοιπόν, οι περί των «άκρων» δοκησισοφούντες:

Τελικά, το άκρο της δικής τους πλουτοκρατίας, του δικού τους καπιταλισμού, της πλουτοκρατίας που αυτοί εκπροσωπούν, είναι μια άλλη, κάποια λιγότερο ακραία πλουτοκρατία, είναι λιγότερο καπιταλισμός, από εκείνη την πλουτοκρατία και από εκείνον τον καπιταλισμό, τον καπιταλισμό των κοινωνικών άκρων και της κοινωνικής αγριότητας, που υπηρετούν ο ναζισμός και ο φασισμός;

Κι ας μας πουν, επίσης:

Αν ο καπιταλισμός των ναζί είναι ίδιος, σε επίπεδο οικονομικών και παραγωγικών σχέσεων, με τον καπιταλισμό των αστών δημοκρατών (και είναι), τότε ποιος είναι εκείνος που πολιτικά καλλιεργεί, που συντηρεί, που τροφοδοτεί και διατηρεί ως δολοφονικό όπλο στη φαρέτρα του καπιταλιστή την πολιτική αγριότητα του ναζισμού και του φασισμού, για όποτε εκείνος - ο καπιταλιστής - το χρειαστεί;

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

«Καθίστε ήσυχα... »

«Καθίστε ήσυχα... »

Πάνω από 56.000 επιχειρήσεις έβαλαν «λουκέτο» μόνο μέσα στους πρώτους 4 μήνες του 2012.

Μόνο μέσα στο προηγούμενο δεκαήμερο έκλεισαν τα «Costa Coffe», η Citibankανακοίνωσε «λουκέτο» σε 16 υποκαταστήματα, η NEOSET οδεύει στο άρθρο 99, τα ΙΚΕΑμειώνουν τους μισθούς των εργαζομένων.

Οσο για τους εργάτες του Σκαραμαγκά μετρούν 42 μήνες απλήρωτοι και οι χαλυβουργοί της «Χαλυβουργίας» Ασπροπύργου, εκεί που ο Σαμαράς και ο Δένδιας έστειλαν τα ΜΑΤ στην υπηρεσία του βιομήχανου Μάνεση εναντίον των απεργών

(σ.σ.: «για να ανοίξει το εργοστάσιο», όπως είπαν),

ο Μάνεσης από τις 12 Νοέμβρη έβαλε «λουκέτο» στο εργοστάσιο στέλνοντας τους εργάτες σε υποχρεωτική διαθεσιμότητα.

*

Ποιος ευθύνεται για όλα αυτά;

Μα φυσικά το... ΠΑΜΕ. Και το ΚΚΕ.

Και γιατί ευθύνονται;

Μα διότι «δεν κάθονται ήσυχα». «Φωνασκούν», «διαμαρτύρονται», «απεργούν» και εν γένει εμποδίζουν την «ανάπτυξη» της χώρας.

Η οποία χώρα βρίσκεται σε φάση «επανεκκίνησης». Το βεβαιώνουν οι ταγοί της. Αυτοί που κάνουν «αναδιαρθρώσεις», που ψηφίζουν μνημόνια, και «ανοίγουν» επαγγέλματα - αλλά που το μόνο «επάγγελμα» που έχουν ανοίξει είναι αυτό της... ανεργίας.

«Καθίστε ήσυχα», λοιπόν...

Για το καλό της χώρας. Μιας χώρας, της Ελλάδας, που κάθε τρεις και λίγο τη «σώζουν». Που - κατά το σποτάκι του κυρίου πρωθυπουργού - «τώρα ξεκινάει».

Αλλά που με την πολιτική που ακολουθείται, το μόνο που ο λαός της έχει να περιμένει, αν τους ακούσει και «κάτσει ήσυχα», είναι ό,τι ακριβώς μας υποσχέθηκε ο κ. Στουρνάρας:

«Τώρα - κατά τον κ. Στουρνάρα - αρχίζουν τα δύσκολα»...

Δεν χρειάζεται και πολλή φαντασία επομένως. Αν όλα όσα έχουμε ζήσει μέχρι τώρα ήταν τα «εύκολα», τότε πίσω από τα «δύσκολα» που μας τάζει η κυβέρνηση, και που ο λαός πρέπει «να κάτσει ήσυχα» και να τα υποδεχτεί αδιαμαρτύρητα,

μια μόνο «ησυχία» είναι αυτή που ακολουθεί: Του νεκροταφείου δικαιωμάτων, ονείρων και ψυχών.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Κάτι πρέπει να νικήσει

Κάτι πρέπει να νικήσει

Αγριες μέρες. Με μαθητές να διανύουν με τα πόδια τα χιλιόμετρα που τους χωρίζουν από τα χτυπημένα σπίτια τους στα υπό διάλυση σχολεία τους. Με γονείς να χάνουν τις δουλειές τους. Ανεργους νέους να προσφέρουν απλήρωτοι «κοινωφελή εργασία». Ανάπηρα παιδιά να εγκλωβίζονται στα σπίτια τους 24 ώρες το 24ωρο, χωρίς πρόσβαση σε οποιαδήποτε εκπαιδευτική διαδικασία. Με συνταξιούχους να γαντζώνονται με νύχια και δόντια από τη ζωή. Το άδικο απλώνεται από τα σπάργανα μέχρι την τελευταία πνοή της ανθρώπινης ύπαρξης με τον πιο σκληρό τρόπο.

Ως «λογική» συνέχεια των παραπάνω, έρχεται νέα οικονομική θηλιά να μπει στο λαιμό των φορέων αντιμετώπισης των εξαρτήσεων, μόνο που αυτή τη φορά τους καταδικάζει στο λουκέτο. Φορείς που η παρουσία τους είναι πλέον ζωτικής σημασίας και το έργο τους περισσότερο απαραίτητο από ποτέ, καθώς τα τεράστια ποσοστά ανεργίας και το χαμηλό βιοτικό επίπεδο, φέρνουν περισσότερα προβλήματα σωματικής και ψυχικής υγείας, περισσότερη χρήση και περιθωριοποίηση. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρατέθηκαν στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής, μπαίνει νέο μαχαίρι στον ήδη πετσοκομμένο προϋπολογισμό και μακριά από τις πραγματικές και δριμείες ανάγκες των Κέντρων Πρόληψης και των μονάδων του ΚΕΘΕΑ, ενώ τα προγράμματα του ΟΚΑΝΑ διολισθαίνουν όλο και περισσότερο στη συντήρηση μέσω μιας ψυχρής και επικίνδυνης χορήγησης ενός χαπιού, που θέτει σε άμεσο κίνδυνο ανθρώπινες ζωές. Συγκεκριμένα, τα 71 Κέντρα Πρόληψης για το 2012 έχουν μείωση του προϋπολογισμού 48,5% (!), το ΚΕΘΕΑ υφίσταται επιπλέον μείωση 10% στην επιχορήγηση των 18.500.000 ευρώ, που είχε εγγραφεί.

Ολα αυτά όταν: Τα αιτήματα παρέμβασης προς τα Κέντρα Πρόληψης έχουν αυξηθεί στην οικογένεια, το σχολείο, την τοπική κοινωνία και τα 71 Κέντρα, οι 400 εργαζόμενοι δεν επαρκούν για να ανταποκριθούν παρά τις τεράστιες προσπάθειές τους. Οι 100 και πλέον μονάδες του ΚΕΘΕΑ σε όλη την Ελλάδα δεν φτάνουν μέχρι τις 15 πόλεις που ζητούν τη δημιουργία νέων μονάδων. Με τις νέες περικοπές πλέον προκύπτει πρόβλημα αν αυτοί οι φορείς θα έχουν για τα μικρότερα, τα αυτονόητα, να πληρώσουν το φως, το νερό, τη θέρμανση... Αν θα μπορούν να ζουν οι εργαζόμενοι σε αυτούς αξιοπρεπώς. Αν θα εξακολουθούν να ξεχωρίζουν και να «κλέβουν» κάτι από την κόλαση των εξαρτήσεων, αυτό το κάτι που θέλει να ζήσει. Τους χιλιάδες αποδέκτες υπηρεσιών πρόληψης στις σχολικές κοινότητες και τις τοπικές κοινωνίες. Τους 2.000 χρήστες στο δρόμο που προσεγγίζουν κάθε χρόνο το ΚΕΘΕΑ μέσω ειδικών παρεμβάσεων (street-work). Τους 3.000 χρήστες νόμιμων και παράνομων ουσιών στα Συμβουλευτικά του Κέντρα. Τα 1.500 άτομα στις μονάδες ψυχικής απεξάρτησης και κοινωνικής επανένταξης. Τους 2.300 φυλακισμένους και αποφυλακισμένους με πρόβλημα χρήσης. Τα 6.000 μέλη οικογενειών που αντιμετωπίζουν στους κόλπους τους πρόβλημα χρήσης.

Οι φορείς στο χώρο των εξαρτήσεων πρέπει να χρηματοδοτούνται αποκλειστικά από το κράτος με βάση τις πραγματικές τους ανάγκες, με όλο το αναγκαίο μόνιμο προσωπικό, χωρίς καμία επιχειρηματική δράση. Οσοι «δεν παραδέχονται την ήττα», επιβάλλεται να συστρατευτούν σ' ένα πλατύ κι ευρύ αντι-ναρκωτικό κίνημα, άρρηκτα συνδεδεμένο με το εργατικό, που θα παίρνει το μέρος της ζωής. Γιατί κάτι από μας πρέπει να νικήσει.

Εχθρός της ανθρωπότητας

Εχθρός της ανθρωπότητας

Το γεγονός ότι οι σοσιαλδημοκράτες κάτω από το βάρος ενός γενικού κραξίματος από την ίδια την εκλογική βάση τους, επιχειρούν να στήσουν νέα πολιτικά σχήματα, ώστε μ' αλλαγμένη προβιά να συνεχίσουν την αποστολή τους, είναι αποτέλεσμα ακριβώς αυτής καθαυτής της αποστολής τους να συμβάλουν στο να ξαναπάρει μπροστά η μηχανή των καπιταλιστικών κερδών. Αυτός ήταν ο ρόλος τους ιστορικά, αυτόν θα συνεχίσουν να παίζουν. Μέχρι που η εργατική τάξη να τους κάνει περιττούς κι αυτούς και το σύστημα που υπηρετούν.

***

Προς το παρόν, πάντως, η τρικομματική κυβέρνηση, στην οποία συμβάλλουν αποφασιστικά σοσιαλδημοκράτες και οπορτουνιστές συνεχίζει να δείχνει τα δόντια της, καθορίζοντας με νόμους το ποιοι είναι οι πλούσιοι ανάμεσα στους εργάτες κι από πού τελικά θα συγκεντρωθεί το χρήμα, για να κατευθυνθεί ξανά στα ταμεία των καπιταλιστών για «να επανεκκινήσει η οικονομία», όπως λένε.

Στο μεταξύ, φαίνεται να γλιτώνουμε την ανθρωποφαγία μεταξύ ανέργων. Το νέο παράδειγμα έρχεται από την Ισπανία: Λοταρία για μια θέση μερικής απασχόλησης στην καθαριότητα του δήμου. Ξεφτίλα είναι, αλλά υπάρχουν και χειρότερα.

***

Πρωτοπόροι στην εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης οι Γερμανοί καπιταλιστές εξάγουν τεχνογνωσία: Τι να τα κάνουν τα παιδιά τα γράμματα, σου λένε, κατευθείαν στην παραγωγή. Οσο πιο μικρός τόσο πιο πειθήνιος, τόσο πιο φτηνός.

Αλλά, επειδή η ζωή δεν προχωρά μόνο έτσι όπως θέλουν οι καπιταλιστές. Επειδή το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα από τη γέννησή του έφερε στο προσκήνιο και τον νεκροθάφτη του. Επειδή, στο μεταξύ, η εργατική τάξη όχι μόνο συγκρότησε τη δική της ιδεολογία αλλά ήδη έχει κάνει και την πρώτη έφοδό της στον ουρανό, τα αποτελέσματα της οποίας ακόμα «δυναστεύουν» τους καπιταλιστές, η αστική τάξη πριν ξαναπεινάσει μαγειρεύει για να αποτρέψει την επόμενη έφοδο...

Σταθερός στη θεματολογία του ο - και καθηγητής (!) στο Πάντειο - Μανδραβέλης, ως δημοσιολόγος στην «Καθημερινή» εφαρμόζει το «η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση κι ακόμα καλύτερη αν γίνεται με όρους Γκέμπελς», έτσι που να εμφανίζει τους καπιταλιστές από κει που χρωστάνε, να ζητάνε και το βόδι.

Καθώς αργά αλλά σταθερά η ανάλυση του ΚΚΕ ότι το χρέος δεν είναι των εργατών αλλά των καπιταλιστών που πρέπει και να το πληρώσουν, κερδίζει έδαφος, ο κύριος καθηγητής επαναλαμβάνει τα γνωστά περί αγώνων που έφεραν την χρεοκοπία. Οραμα της τάξης του ένα απέραντο νεκροταφείο, όπου ζόμπι εργάτες θα βγαίνουν απ' τους τάφους για να πάνε στις μηχανές και θα επιστρέφουν στους τάφους τους.

Το όραμα των αστών, εκτός των άλλων, είναι και αντιαισθητικό. Και ως τέτοιο αντιβαίνει στην κατάκτηση του ανθρώπου να πορεύεται για το καλό, το καλύτερο, το όμορφο.

Μικρή η ζημιά από την παρέμβαση τέτοιου τύπου καθηγητών. Το καραβάνι τραβάει μπροστά.

***

Ο κίνδυνος βρίσκεται στις ίδιες τις αντιθέσεις του συστήματος. Που παρά την - προσωρινή - επικράτηση της αντεπανάστασης, διαπιστώνει πως τελικά στην εποχή του ιμπεριαλισμού για να πάρει ξανά μπροστά η μηχανή δεν αρκεί να έχει τσακίσει τους εργάτες, χρειάζεται και τον πόλεμο για να καθαρίσει με τις εσωτερικές του αντιθέσεις.

Για μια ακόμα φορά, ο καπιταλισμός αναδεικνύεται σε εχθρό της ίδιας της ανθρωπότητας.

Ερχεται από μόνος του να επιβεβαιώσει άλλη μια ανάλυση των κομμουνιστών που ισχυρίζονται, και δικαίως, ότι η μόνη συνεπής αντικαπιταλιστικη πάλη είναι η πάλη ενάντια στα μονοπώλια, ενάντια στον ιμπεριαλισμό.

Ας προετοιμαζόμαστε...

Τα μονοπώλια και η εξουσία τους γεννούν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο

Τα μονοπώλια και η εξουσία τους γεννούν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο

Αποψη από τη χτεσινή εκδήλωση

Μιλώντας στην εκδήλωση της ΚΝΕ, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο με θέμα τις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο, στην ευρύτερη περιοχή μας και για τις θέσεις του ΚΚΕ, οΕλισαίος Βαγενάς, μέλος της ΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρθηκε στη σημασία των εξελίξεων σ' αυτήν την περιοχή, κάτι που σηματοδοτεί και το γεγονός πως μέσα στα 3 τελευταία χρόνια πραγματοποιήθηκαν 3 Διεθνείς Συναντήσεις των ΚΚ στην περιοχή: η έκτακτη για το Παλαιστινιακό (Δαμασκός 2010), η 13η Διεθνής Συνάντηση (το 2011 στην Αθήνα) και η φετινή 14η που πραγματοποιήθηκε πριν λίγες μέρες στη Βηρυτό του Λιβάνου.

Ο Ελ. Βαγενάς αναφέρθηκε στη σημασία της περιοχής, λόγω του ενεργειακού πλούτου της, αλλά και της θέσης της ως «πέρασμα» των πρώτων υλών κι εμπορευμάτων από την Κεντρική Ασία, την Κασπία, τη Μέση Ανατολή, τόσο προς τη Δύση, όσο και προς τις γοργά ανερχόμενες μεγάλες οικονομίες της Ασίας.

Σχολίασε τα διάφορα προσχήματα που χρησιμοποιούν οι ιμπεριαλιστές για να προωθήσουν τους πολέμους και στάθηκε στο ρόλο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, καθώς και σε πλευρές της επέμβασης στη Συρία, προσθέτοντας πως «στην πραγματικότητα οι εξελίξεις στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο είναι βαθιές, εκρηκτικές και διαμορφώνουν μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση, με τεράστιες συνέπειες στη ζωή των εργαζομένων, θέτουν συνεχώς και πιο επίμονα τη σχέση καπιταλισμός - κρίση - πόλεμος».

Αναφέρθηκε στην επίδραση του νόμου της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης, που δημιουργεί αλλαγές στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, όπου είναι ενσωματωμένη κάθε χώρα με βάση την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική δύναμή της και υπογράμμισε πως «σήμερα σε συνθήκες κρίσης έχουμε μεταβολές στην οικονομική, και συνεπώς πολιτική και στρατιωτική, ισχύ των καπιταλιστικών κρατών, κάτι που οδηγεί στον ανταγωνισμό για το ξαναμοίρασμα των αγορών. Να πού οφείλεται η επιθετικότητα των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά και η στάση των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων».

Το μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρθηκε εισαγωγικά, αλλά και στην πλούσια συζήτηση που ακολούθησε, στο ρόλο του σημερινού ΟΗΕ και του διεθνούς δικαίου, που γίνεται όλο και πιο αντιδραστικό για τους λαούς, για την εργατική τάξη, αφού είναι άλλοι οι συσχετισμοί.

Τέθηκαν ακόμη ερωτήσεις για το λεγόμενο «πολυπολικό κόσμο», την «ενίσχυση της ΕΕ», που παρουσιάζονται από δυνάμεις του οπορτουνισμού δήθεν ως «λύση» στην «αυτοκρατορία» των ΗΠΑ. Ο Ελ. Βαγενάς εστίασε στη λενινιστική αντίληψη για τον ιμπεριαλισμό, στον πυρήνα της οποίας βρίσκεται το καπιταλιστικό μονοπώλιο και τόνισε πως «η ΕΕ, όπως κι άλλες ανερχόμενες σήμερα οικονομίες, κι άλλες περιφερειακές διακρατικές ενώσεις που συγκροτούνται π.χ. στα εδάφη της πρώην ΕΣΣΔ ή της Λατινικής Αμερικής, από τη στιγμή που στο DNA τους έχουν το καπιταλιστικό μονοπώλιο, δεν μπορούν να παίξουν ουσιαστικά θετικό ρόλο στις παγκόσμιες υποθέσεις, υπέρ της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Ο λεγόμενος "πολυπολικός κόσμος", της λεγόμενης "νέας αρχιτεκτονικής των διεθνών σχέσεων", δεν είναι ο κόσμος της ειρήνης και της ασφάλειας για τους λαούς, αλλά ο κόσμος των οξυμένων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων».

Σημείωσε ακόμα ότι «θα ήταν σοβαρό λάθος για το λαϊκό κίνημα να στηρίξει τις ελπίδες του στις λεγόμενες ανερχόμενες δυνάμεις, ή και να τις διαλέξει ως "στρατόπεδο". Κι αυτό γιατί, όπως προειδοποιούσε ο Β. Λένιν, κάτι τέτοιο θα μας οδηγούσε λαθεμένα στην εκτίμηση πως "τα μονοπώλια στην οικονομία μπορούν να συνυπάρχουν με ένα όχι μονοπωλιακό, όχι βίαιο, όχι αρπακτικό τρόπο δράσης στην πολιτική"».

Αντιιμπεριαλιστικός αγώνας συνυφασμένος με τον αγώνα για την εξουσία

Η συζήτηση συμπεριέλαβε επίσης ερωτήσεις για τη λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη», τις σχέσεις Ισραήλ - Τουρκίας - Αιγύπτου, τα θέματα της συνεργασίας Ελλάδας - Ισραήλ, της υφαλοκριπίδας και των ΑΟΖ, τις προετοιμασίες νέων πολέμων. Το στέλεχος του ΚΚΕ κατέληξε: «Οι πόλεμοι, που είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα βίαια μέσα, είναι αναπόφευκτοι, όσο η κοινωνία είναι χωρισμένη σε τάξεις, όσο υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, όσο κυριαρχεί ο ιμπεριαλισμός. Η αντικατάσταση του πολέμου από την ειρήνη προς όφελος των λαών δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς την αντικατάσταση του καπιταλισμού από το σοσιαλισμό, γιατί ακόμη κι η ιμπεριαλιστική ειρήνη προετοιμάζει τους νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Ωστόσο, αυτή μας η διαπίστωση καθόλου δε σημαίνει επανάπαυση! Το αντίθετο! Απευθυνόμαστε στην εργατική τάξη της χώρας, στους λαούς της περιοχής μας και τονίζουμε πως τα συμφέροντά τους ταυτίζονται με τον κοινό αντιιμπεριαλιστικό - αντιμονοπωλιακό αγώνα, για την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, την απομάκρυνση των ξένων στρατιωτικών βάσεων και των πυρηνικών, την επιστροφή των στρατιωτικών δυνάμεων από τις ιμπεριαλιστικές αποστολές, την εκδήλωση της αλληλεγγύης με τον παλαιστινιακό λαό, που βιώνει την ισραηλινή βαρβαρότητα, αλλά και με όλους τους λαούς που αγωνίζονται κι επιδιώκουν να χαράξουν το δικό τους δρόμο ανάπτυξης. Για να απεμπλακεί η χώρα μας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους. Για να γίνει πράξη το σύνθημα: «Ούτε γη ούτε νερό στους φονιάδες των λαών!» Αυτός είναι ένας καθημερινός αγώνας! Ενας αγώνας με συγκεκριμένους στόχους πάλης, που εμείς τον διεξάγουμε ενιαία, κι όχι αποσπασμένα, από τον αγώνα για την εξουσία!».