Η Μεγάλη Επίθεση των Σοβιετικών στην Πολωνία σώζει τους συμμάχους στη Δύση

Μάνος Δούκας

Στις 16/12/44, 6 μήνες μετά την απόβαση στο Νορμανδία, οι σύμμαχοι είναι ακόμα μέσα στη Γαλλία. Ξεκινά η μεγάλη αντεπίθεση του Χίτλερ στις Αρδένες, που κατάφερε να δημιουργήσει πανικό και να σπείρει την αποδιοργάνωση στα νώτα των αμερικανικών στρατευμάτων και μέχρι τις 26 Δεκεμβρίου να έχει διεισδύσει στην άμυνα των συμμαχικών στρατευμάτων σε βάθος 90 περίπου χιλιομέτρων. Οι δυτικοί σύμμαχοι αντιμετώπιζαν πολλές δυσκολίες (είχαμε γράψει γι  αυτό στις 16/12/18). Στις 3/1/45, έκαναν κι εκείνοι μια αντεπίθεση, χωρίς όμως επιτυχία. Η κατάσταση των συμμαχικών δυνάμεων στο δυτικό μέτωπο παρέμενε κρίσιμη. Η απόβαση στη Νορμανδία κινδύνευε. Μια δεύτερη «Δουνκέρκη» (εκκένωση) ήταν προ των πυλών. Σε κείνες ακριβώς τις συνθήκες, ολόκληρη η Δύση έστρεφε τα μάτια της προς την Σοβιετική Ανατολή, αναζητώντας τη διέξοδο στα στρατεύματα της Σοβιετικής Ένωσης.
Ήταν 6 Ιανουαρίου του 1945, όταν ο Στάλιν έλαβε από τον Ουίνστον Τσόρτσιλ ένα αγωνιώδες τηλεγράφημα : «Εις την Δύσιν» – έγραφε ο Βρετανός πρωθυπουργός – «διεξάγονται πολύ σκληρές μάχες και σε κάθε στιγμή είναι δυνατόν να απαιτηθούν από την Ανώτατη Διοίκηση μεγάλες αποφάσεις. Γνωρίζετε και από την προσωπική σας πείρα πόσον ανησυχητική είναι η κατάσταση, όταν αναγκάζεται κανείς να αμύνεται σε πολύ ευρύ μέτωπο, ύστερα από προσωρινή απώλεια της πρωτοβουλίας. Ο στρατηγός Αϊνζεχάουερ επιθυμεί πολύ και είναι απαραίτητο να γνωρίζει σε γενικές γραμμές τι σκοπεύετε να πράξετε, δεδομένου ότι τούτο θα έχει βεβαίως αντίκτυπο επί όλων των δικών του και των δικών μας αποφάσεων. Θα Σας είμαι υπόχρεος αν με πληροφορήσετε κατά πόσον μπορούμε να υπολογίζουμε σε μεγάλη ρωσική επίθεση στο μέτωπο του Βίσλα ή σε κάθε άλλο τόπο κατά την διάρκειαν του Ιανουαρίου ή σε κάθε άλλη στιγμή που Σεις θα δεχθείτε ενδεχομένως να ανακοινώσετε. Το ζήτημα τούτο το θεωρώ κατεπείγον».
Στις 7/1/1945 ο Στάλιν έστειλε τη δική του απάντηση στο αγωνιώδες μήνυμα του Τσόρτσιλ. «…Ετοιμαζόμαστε» – έγραφε ο Σοβιετικός ηγέτης – «για επίθεση, αλλά ο καιρός τώρα δεν ευνοεί την επίθεσή μας. Εν τούτοις το Επιτελείο της Ανώτατης Διοίκησης υπολογίζοντας την θέση των συμμάχων μας, αποφάσισε να τελειώσει με σύντονο ρυθμό τις προετοιμασίας και αδιαφορώντας για τον καιρό, θα αρχίσει ευρείας κλίμακας επιθετικές επιχειρήσεις εναντίον των Γερμανών σ’ όλο το  κεντρικό μέτωπο, το βραδύτερο εντός του δευτέρου δεκαπενθημέρου του Ιανουαρίου. Να μην αμφιβάλλετε ότι θα πράξουμε ό,τι είναι δυνατόν, για να συνδράμουμε τα ένδοξα συμμαχικά μας στρατεύματα».
Η μεγάλη σοβιετική στρατιωτική επίθεση ξεκίνησε στις 12/1/1945.
Την αρχή έκανε το Πρώτο Ουκρανικό Μέτωπο από τις θέσεις εξόρμησης δυτικά του Σαντομίρ (κεντρική Πολωνία). Στις 14/1, το Δεύτερο Λευκορωσικό Μέτωπο ξεδίπλωσε τη δική του επίθεση από την αριστερή όχθη του Βιστούλα νότια της Βαρσοβίας.

Το άγαλμα της αντιφασιστικής νίκης στη Βαρσοβία

Στις 15/1 ήταν η σειρά του Τρίτου Λευκορωσικού Μετώπου να εξαπολύσει επίθεση στην Ανατολική Πρωσία(Βόρεια Πολωνία). Ταυτόχρονα το Τέταρτο Ουκρανικό Μέτωπο εξαπέλυσε επίθεση στα Καρπάθια (Ρουμανία). Η επίθεση των σοβιετικών στρατιωτικών δυνάμεων ήταν τεραστίων διαστάσεων. Κάλυπτε ένα μέτωπο 1.200 χιλιομέτρων – από τη Βαλτική ως τα Καρπάθια – με τη συμμετοχή 150 μεραρχιών. Ολόκληρος ο κόσμος είχε μείνει άφωνος. «Είναι ίσως η πιο μεγάλη επίδειξη στρατιωτικής δύναμης που έχει δει ποτέ ο κόσμος» έγραφαν οι αγγλικές εφημερίδες και το Γερμανικό Πρακτορείο Ειδήσεων υποχρεώθηκε να αναγνωρίσει ότι «ποτέ δεν έγινε στην πολεμική ιστορία μια τέτοια επίθεση».
Αντικειμενικοί στόχοι: Απελευθέρωση Πολωνίας. Κυρίως της Βαρσοβίας. Συνθηκολόγηση της Ουγγαρίας. Να προωθηθούν πιο κοντά στο Βερολίνο. Να χαλαρώσουν τα δυτικά στρατεύματα.
Τελικά, οι χιτλερικοί υποχωρώντας, αναγκάστηκαν να αλλάξουν τακτική. Μετέφεραν δεκάδες ακόμα μεραρχίες από τη δύση στην Ανατολή, όπου αντιμετώπιζαν τις κεραυνοβόλες σοβιετικές στρατιές. Ουσιαστικά οι Χιτλερικοί εγκατέλειψαν κάθε είδους άμυνα στο δυτικό μέτωπο κι είχαν “ανοιχτό μέτωπο” στη δύση (π.χ. πέρασμα γραμμής Ζήγκφριντ χωρίς αντίσταση,  ποταμού Ρήνου όπου οι Γερμανοί δεν ανατίναξαν τις γέφυρες κλπ.) απέναντι στους δυτικούς που δε συναντούσαν καμιά σχεδόν αντίσταση..
Φιλοδοξία του Χίτλερ ήταν να προχωρήσει σε χωριστές διαπραγματεύσεις και χωριστή ειρήνη με τους Δυτικούς, ώστε στη συνέχεια να συμμαχήσει μαζί τους, και να αντιμετωπίσουν μαζί τους σοβιετικούς. Οι Αγγλοαμερικάνοι το συζητούσαν. Στις αρχές Μαρτίου του 1945, το γερμανικό στρατηγείο έστειλε στην Ελβετία τον στρατηγό Βόλφ για να κάνει διαπραγματεύσεις με αντιπροσώπους των ΗΠΑ και της Αγγλίας. Η σοβιετική κυβέρνηση, επέμεινε να πάρουν μέρος στις διαπραγματεύσεις και εκπρόσωποι του σοβιετικού στρατηγείου, αλλά αυτό απορρίφθηκε από τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας. Μάλιστα τους απαντούσαν ότι αυτές οι διαπραγματεύσεις δεν γίνονται. Επρόκειτο για μια σαφέστατη παραβίαση των αρχών της αντιχιτλερικής συμμαχίας.
Ο Στάλιν, σε μήνυμά του προς τον Ρούσβελτ, στις 3/4/1945, ήταν απολύτως κατηγορηματικός: «Οι διαπραγματεύσεις – έγραφε – διεξήχθησαν και τερματίστηκαν για συμφωνία με τους Γερμανούς, σύμφωνα με την οποία ο Γερμανός διοικητής στο δυτικό μέτωπο στρατάρχης Κέσσελριγκ δέχθηκε να ανοίξει το μέτωπο και να αφήσει να διέλθουν προς την ανατολή τα αγγλο- αμερικανικά στρατεύματα και οι Αγγλο-αμερικανοί υποσχέθηκαν αντ’ αυτού να ελαφρύνουν διά τους Γερμανούς τους όρους της ανακωχής».
Από τα τέλη Μαρτίου του ’45 τα γερμανικά στρατεύματα στο δυτικό μέτωπο πέρασαν ουσιαστικά στο «συμβολικό» πόλεμο. Οι λίγες δυνάμεις των Γερμανών που έμειναν εκεί παραδίδονταν χωρίς σοβαρή αντίσταση, ενώ ο κύριος στρατιωτικός όγκος μεταφέρθηκε στο ανατολικό μέτωπο, όπου ως το τέλος έδωσε σκληρότατες μάχες με το σοβιετικό στρατό. Παρ’ όλα αυτά τίποτα δεν ήταν σε θέση να φράξει το δρόμο του Κόκκινου Στρατού προς το Βερολίνο, αν και οι χιτλερικοί προσπάθησαν με κάθε δυνατό τρόπο, χωρίς βεβαίως να το καταφέρουν, να το παραδώσουν στους Δυτικούς.

ΒΙΒΛΙΑ- ΠΗΓΕΣ

1. Στρατάρχη Ζούκωφ Απομνημονεύματα. «Αναμνήσεις και στοχασμοί».
2. Υπουργείο Άμυνας ΕΣΣΔ. Β Παγκόσμιος Πόλεμος
3. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Σύγχρονη Εποχή. Τόμος δεύτερος.
4. «Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Η αλληλογραφία Στάλιν-Τσώρτσιλ-Ρούσβελτ». Υπ. Εξ. ΕΣΣΔ.
5. David Irving. «Ο πόλεμος του Χίτλερ».
6. B. H. Liddel Hart. Οι Γερμανοί στρατηγοί μιλάνε.
7. «Β’ παγκόσμιος πόλεμος». Ουίνστον Τσώρτσιλ.
8. «Συμμαχία. Ρούσβελτ-Στάλιν-Τσώρτσιλ». Jonathan Fendy
9. «Αγαπητέ κύριε Σταλιν. Γ. Στάλιν-Φ.Ρούσελτ : Αλληλογραφία 1941-1945».
10. «Ο πόλεμος των στρατηγών». David Irving.
11. «Μοιραίες επιλογές». Ian Kershaw

Άρθρο του Ριζοσπάστη.
Video: Από την Αμερικανοσοβιετική σειρά «Ο άγνωστος πόλεμος. Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα. Η απελευθέρωση της Πολωνίας». Διάρκεια περίπου 50 λεπτά.

Χέρμαν Γκαίρινγκ: Ο μορφινομανής δελφίνος του Χίτλερ

Κατιούσα

Σαν σήμερα στις 12 Γενάρη 1893 γεννιέται ο Χέρμαν Γκαίρινγκ στο Ρόζενχάιμ της Βαυαρίας, από πατέρα νομικό και τέως υψηλόβαθμο αποικιακό αξιωματούχο στην τότε υπό γερμανικό έλεγχο Ναμίμπια και τη σύζυγό του, Φραγκίσκη. Κάποια χρόνια της παιδικής του ηλικίας τα πέρασε στα κτήματα και τον πύργο του εβραϊκής καταγωγής γιατρού δρ. Επενστάιν, προσωπικού φίλου του πατέρα του από την αποικιακή περίοδο στην Αφρική. Σε ηλικία 12 ετών εγγράφεται στη στρατιωτική σχολή της Καρλσρούης ενώ το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου τον βρίσκει να υπηρετεί αρχικά ως υπολοχαγός του πεζικού και μετέπειτα ως ένας από τους πλέον επιτυχημένους πιλότους της γερμανικής πολεμικής αεροπορίας. Πέρασε τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια στη Σουηδία, όπου εργάστηκε ως πιλότος της πολιτικής αεροπορίας και γνώρισε την πρώτη σύζυγό του, την παντρεμένη τότε Κάριν φον Κάντσωφ, την οποία νυμφεύθηκε μετά το διαζύγιό της το 1923. Μετά τον πρόωρο θάνατό της το 1931 από φυματίωση, ο Γκαίρινγκ έχτισε προς τιμήν της βίλα με τον τίτλο Carinhall (παντρεύεται εκ νέου το 1935, την ηθοποιό Έμυ Ζόνεμαν, με μάρτυρα το Χίτλερ).
Το 1921 εγγράφεται ως φοιτητής στο Πανεπιστήμιου του Μονάχου, και την ίδια περίοδο αρχίζει να παρακολουθεί τις εκδηλώσεις του ναζιστικού κόμματος. Στις 12 Οκτώβρη 1922 ζητά ακρόαση από το Χίτλερ, ο οποίος σύντομα τον διορίζει αρχηγό των Ταγμάτων Εφόδου (SA). Mε αυτή του την ιδιότητα λαμβάνει μέρος στο αποτυχημένο πραξικόπημα της μπιραρίας το Νοέμβρη του 1923. Τραυματισμένος από πυροβολισμό στο μηρό, βρίσκει καταφύγιο στην οικία ενός Εβραίου, του Ρόμπερτ Μπαλίν, ο οποίος χάρη στην ενέργεια του αυτή θα γλίτωνε χρόνια αργότερα από τον εγκλεισμό του στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου. Καταφεύγει στην Αυστρία, όπου κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του σε νοσοκομείο του Ίνσμπρουκ αρχίζει η εξάρτηση του από τη μορφίνη, που διατηρήθηκε ως το τέλος του πολέμου. Τα επόμενα χρόνια τον βρίσκουν στην Ιταλία και τη Σουηδία, όπου επιχειρεί τρεις φορές αποτυχημένες κούρες απεξάρτησης.
Το 1927 αξιοποιεί την αμνηστία που είχε δοθεί δυο χρόνια νωρίτερα από τον υπερσυντηρητικό πρόεδρο του Ράιχ, Πάουλ φον Χίντενμπουργκ, επιστρέφει στη Γερμανία κι επανεντάσσεται στο ναζιστικό κόμμα. Εκείνη την περίοδο κάνει γνωριμίες σε υψηλούς κύκλους της γερμανικής κοινωνίας, μεταταξύ των οποίων κι εκείνη με τον πρόεδρο της Λουφτχάνσα Έρχαρτ Μιλχ, κι αξιοποιεί τις επαφές του για την οικονομική ενίσχυση του NSDAP. Γίνεται βουλευτής των ναζί στις εκλογές του 1928 και σε εκείνες του 1930. Στο σπίτι του Γκαίρινγκ διοργανώνεται συνάντηση μεταξύ Χίτλερ και του μεγαλοβιομηχάνου Φριτς Τύσεν, καθώς και του τραπεζίτη και μετέπειτα για ένα διάστημα υπουργού οικονομικών και κεντρικού τραπεζίτη του Τρίτου Ράιχ, Γιάλμαρ Σαχτ.
Το 1932, όταν το ναζιστικό κόμμα αναδεικνύεται σε ισχυρότερο κόμμα του Ράιχσταγ, αναδεικνύεται, χάρη και στη στήριξη των υπόλοιπων αστικών κομμάτων, σε πρόεδρο του γερμανικού κοινοβουλίου. Μετά την κατάληψη της εξουσίας από τους ναζί το 1933 διορίζεται πρόεδρος του κρατιδίου της Πρωσίας, και πρωτοστατεί σε διώξεις πολιτικών αντιπάλων, όντας μεταξύ άλλων εμπνευστής της Γκεστάπο, της διαβόητης μυστικής αστυνομίας του Ράιχ. Παρότι μέχρι σήμερα οι ακριβείς συνθήκες της πυρκαγιάς του Ράιχσταγ δεν έχουν διαλευκανθεί πλήρως, και παρά τη σπουδή πολλών αστών ιστορικών να αθωώσουν τους ναζί για την πράξη, δεν έχουν καταρριφθεί πειστικά μέχρι σήμερα οι ενδείξεις για την προσωπική εμπλοκή του Γκαίρινγκ -ο οποίος έφτασε ταχύτητα στο σημείο της πυρκαγιάς- στο γεγονός. Ήταν επίσης από τους πρωταγωνιστές της “Νύχτας των Μεγάλων μαχαιριών” το 1934, της εκκαθάρισης δηλαδή των Ταγμάτων Εφόδου, του αρχηγού της Έρνστ Ρεμ και άλλων ενδοκαθεστωτικών αντιπάλων του Χίτλερ.
Στα επόμενα χρόνια της ναζιστικής διακυβέρνησης ο Γκαίρινγκ συνεχίζει να συσσωρεύει αξιώματα, από τα οποία σημαντικότερα ήταν εκείνα του υπευθύνου της Λουφτβάφε (1935) και του τετραετούς οικονομικού προγράμματος (1936), το οποίο, στα πλαίσια της πολεμικής προετοιμασίας του Ράιχ, είχε στόχο την ελαχιστοποίηση της εξάρτησης της Γερμανίας από εισαγωγές σιδήρου και χάλυβα. Την ίδια χρονιά υποβάλλει την Λουφτβάφε στο πρώτο τεστ, με τη συμμετοχή της διαβόητης Λεγεώνας Κόνδωρ στον ισπανικό εμφύλιο, η οποία κατέστρεψε τη βασκική πόλη Γκερνίκα. Ο Γκαίρινγκ θεωρούνταν από την κοινή γνώμη το νούμερο δύο του ναζιστικού καθεστώτος, και έχαιρε εξαιρετικής δημοφιλίας, παρότι το πομπώδες στιλ ζωής του του έδωσε το παρατσούκλι “Χρυσοφασιανός” και “ο Χάινι με τα λαμέ”.
Το 1938 συμμετέχει στις διαπραγματεύσεις της προσάρτησης της Αυστρίας (το λεγόμενο Anschluss), της συμφωνίας του Μονάχου και πρωτοστατεί στις διώξεις κατά των Εβραίων μετά τη “Νύχτα των Κρυστάλλων”, επιβλέποντας τη διαδικασία οικειοποίησης εβραϊκών επιχειρήσεων και περιουσιακών στοιχείων από Άριους. Τις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου διορίζεται επικεφαλής του Αμυντικού Συμβουλίου του Ράιχ, ενώ την 1η Σεπτέμβρη 1939 σε ομιλία του ο Χίτλερ τον χρίζει επισήμως ως διάδοχό του. Μετά το ξέσπασμα του πολέμου, οι αρχικές επιτυχίες της Λουφτβάφε οδηγούν σε παρασημοφόρηση του Γκαίρινγκ, που προάγεται σε στρατάρχη το 1940. Ο ίδιος αξιοποιεί τη θέση του για να λεηλατήσει καλλιτεχνικούς θησαυρούς από την κατεχόμενη Ευρώπη.
Είναι προσωπικά υπεύθυνος για την ένταξη της πολωνικής βιομηχανίας στο οικονομικό σύστημα του Ράιχ, την αρπαγή της περιουσίας των Πολωνοεβραίων και την καταναγκαστική εργασία Πολωνών για τη γερμανική πολεμική βιομηχανία. Τα πρώτα σύννεφα στη σχέση του με το Χίτλερ κάνουν την εμφάνισή τους μετά την αποτυχία της Λουφτβάφε να καταφέρει το αποφασιστικό πλήγμα στη μάχη της Αγγλίας. Ωστόσο, με την έναρξη της επιχείρησης Μπαρμπαρόσα το 1941, ο Γκαίρινγκ αναλαμβάνει την οικονομική αφαίμαξη της ΕΣΣΔ, η οποία, όπως είχε εξομολογηθεί στον κόμη Τσιάνο, υπουργό εξωτερικών του Μουσολίνι, μπορεί να συνεπαγόταν το θάνατο 20 εως 30 εκατομμυρίων ανθρώπων αφού “ίσως είναι καλύτερο κάποιοι λαοί να εξοντωθούν”. Ο ίδιος προσωπικά ανέθεσε τον Ιούλη της ίδιας χρονιάς στον Ράινχαρτ Χάιντριχ την κατάστρωση σχεδίού “τελικής λύσης” για το εβραϊκό ζήτημα. Τον επόμενο χρόνο εξουσιοδοτεί τον Φριτς Ζάουκελ με πλήρεις αρμοδιότητες για την “αξιοποίηση” σοβιετικών πολιτών και αιχμαλώτων πολέμου στη γερμανική βιομηχανία.
Ωστόσο η αποτυχία της Λουφτβάφε να αποτρέψει ή να απαλύνει την καταστροφή του γερμανικού στρατού στη μάχη του Στάλινγκραντ, όπως και η ανικανότητα της να αποτρέψει συμμαχικούς βομβαρδισμούς σε σειρά γερμανικών πόλεων, οδηγεί τον Γκαίρινγκ από το 1943 κι εξής σε σταδιακή απόσυρση από τη δημόσια σφαίρα. Όταν ο ίδιος αντιλήφθηκε πως η γερμανική πολεμική προσπάθεια ήταν καταδικασμένη, ζήτησε από το Χίτλερ να του αναθέσει την εξουσία, κάτι στο οποίο εκείνος απάντησε με αφαίρεση του συνόλου των αξιωμάτων του Γκαίρινγκ και σύλληψή του. Στις 8 Μαϊου 1945 συλλαμβάνεται από τους Αμερικάνους στο ανάκτορο Φίσχορν και κλείνεται σε στρατόπεδο του Λουξεμβούργου, όπου υποβάλλεται σε δίαιτα και θεραπεία απεξάρτησης. Στο δικαστήριο της Νυρεμβέργης είναι ο πιο υψηλόβαθμος ναζί στον οποίο απαγγέλλονται κατηγορίες, μεταξύ άλλων για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και εγκλήματα πολέμου. Αφού κρίθηκε ένοχος για όλες τις κατηγορίες, καταδικάζεται σε θάνατο δι’ απαγχονισμού, ποινή που δε θα εκτελεστεί, λόγω της αυτοκτονίας του Γκαίρινγκ με δηλητήριο στο κελί του στις 15 Οκτωβρίου 1946.

Υπάρχει ζωή μετά την κυβέρνηση; – Έξοδος Καμμένου, ψήφος εμπιστοσύνης από Τσίπρα

 

13-01-2019

Παρακολουθούμε τις εξελίξεις με Καμμένη την ανάσα…

Κατιούσα

 

Ο Καμμένος έκανε την έξοδο που του άξιζε, πηγαίνοντας πρώτα για μετάληψη σαν να ήθελε να συγχωρηθούν οι αμαρτίες του ή μάλλον σαν να πήγαινε στον άλλο κόσμο. Πολιτικά πάντα. Αλήθεια, υπάρχει ζωή για τους ΑΝΕΛ μετά τη συγκυβέρνηση; Οι βουλευτές και υπουργοί του πάντως δε φαίνονται οι περισσότεροι διατεθειμένοι να γίνουν κτερίσματα και να ακολουθήσουν τον Καμμένο στον πολιτικό τάφο. Μπορεί το λάδι της κυβέρνησης να σώνεται με τον ένα ή άλλο τρόπο, το καντήλι των ΑΝΕΛ φαίνεται πως έχει σβήσει προ πολλού, διαλύοντάς το ετερόκλητο αυτό μόρφωμα ελληνορθόδοξου ψεκασμού στα εξ ων συνετέθη πριν καν φτάσουμε στις εκλογές, αφού το πάθος για την καρέκλα είναι δυνατότερο από όλα τα μακεδονικά. Να ζήσουμε να τους θυμόμαστε και να γελάμε.

Φωτό από Sofia Lampiki

Εξάλλου, η κυβέρνηση δε φαίνεται να ξεμένει από ακροδεξιά δεκανίκια, όπως δείχνει η προσχώρηση του χουντικού συμβούλου κι άλλοτε λάβρου μακεδονομάχου Νίκου Μέρτζου στη Συμφωνία των Πρεσπών, προκαλώντας πανηγύρια των συριζοτρόλ που συγκρίνονται μόνο με αυτά για το δικηγόρο του Κασιδιάρη Σαράκη στην υπόθεση Νοβάρτις. Όχι τίποτε, άλλο, μ’ αυτά και μ’ αυτά έχει παραγκωνιστεί και ο Νίκος Μαραντζίδης, που από όλες τις μεταγραφές είναι μακράν ο αριστερότερος.

Ο Τσίπρας εμφανίστηκε αγέρωχος στις δηλώσεις του, προχωρώντας σε βάθεμα του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της Ελλάδας με το διορισμό του “ναυαρχούκου” αρχηγού ΓΕΕΘΑ Αποστολάκη στη θέση του παραιτηθέντος υπουργού Άμυνας. Στη συνέχεια προανήγγειλε ψήφο εμπιστοσύνης, η οποία μοιάζει να είναι διαδικασία win – win για εκείνον, καθώς είτε θα πάρει ανοχή, αν δεν την κερδίσει, παρατείνοντας για όσο κρίνει – εντός συνταγματικών ορίων – την κυβερνητική θητεία, είτε μπορεί να πέσει “ηρωϊκά”, αφήνοντας μάλιστα την καυτή πατάτα των Πρεσπών σε ενδεχόμενη κυβέρνηση Κούλη, γεγονός που ίσως οδηγήσει σε μαζικές ψήφους νεοδημοκρατών στο Σύριζα για να αποφύγουν το κακό. Κάτι τέτοιο βέβαια θα ήταν πολύ δύσκολο να γίνει χωρίς την έγκριση ή ανοχή του αμερικανικού παράγοντα, οπότε θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον αν τυχόν συνέβαινε.

Ο Καμμένος πάλι, με περίλυπο ύφος, έβγαλε ουσιαστικά έναν επικήδειο του “κινήματός” του, αναφέροντας ότι όσοι έφυγαν από τους ΑΝΕΛ τους έφαγε το μαύρο σκοτάδι, θυμίζοντας λίγο τον Καραγκιόζη στην αμίμητα ατάκα “αν με χτυπήσεις, θα ιδρώσεις, θα αρρωστήσεις και θα πεθάνεις”. Αρνήθηκε την ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση για το ζήτημα της Συμφωνίας των “Σπετσών”, όπως του ξέφυγε αρχικά, προαναγγέλλοντας τη διαγραφή όσων διαφοροποιηθούν, φωτογραφίζοντας την Κουντουρά και τον Κόκκαλη τον οποίο δε θα περιμένει λέει με νέα για το σινικό τείχος από την Κίνα, αφήνοντας μάλιστα στη συνέχεια σαφείς αιχμές ότι “πουλήθηκε”. Έδωσε για άλλη μια φορά διαπιστευτήρια στους Αμερικανούς και επιδόθηκε σε αντικομμουνισμό και θεωρία των δύο άκρων αποκαλώντας το ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ δημιούργημα του “διεθνούς κομμουνισμού και του ναζισμού”. Σε πλήρες χριστιανικό πνεύμα χάρη στη Θεία Μετάληψη, θυμήθηκε να ζητήσει και συγγνώμη από τον Παύλο Χαϊκάλη για την υπόθεση με τις οφσορ. Ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ προσπαθεί να σώσει οτιδήποτε αν σώζεται, σε επίπεδο προσωπικής πολιτικής επιβίωσης, αν όχι σε αυτές, αλλά σε επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, χαϊδεύοντας το ακροδεξιό ακροατήριο, που είναι ζήτημα αν θα δείξει την ίδια χριστιανική μεγαθυμία, επιβραβεύοντας το όψιμο διαζύγιό του Καμμένου από την καρέκλα.

Ποτέ άλλοτε τόσο “δραματικές” διαδικασίες δεν ήταν τόσο κούφιες και βαρετές, με αποκορύφωμα την επερχόμενη ψήφο εμπιστοσύνης. H κυβέρνηση μάλλον δεν πέφτει, αλλά και να γίνει αυτό θα είναι για το λάθος λόγο. Όχι για τη συνέχιση των μνημονιακών πολιτικών, όχι για τη φρίκη της Μόριας και των άλλων στρατοπέδων συγκέντρωσης, όχι για την έξαρση της αστυνομικής βίας, αλλά για το Μακεδονικό. Πού να μην το είχαμε ξεχάσει και μετά από 10 χρόνια δηλαδή.

Σε κάθε περίπτωση, θα περιμένουμε τις εξελίξεις με Καμμένη την ανάσα…

Βίκτωρ Σερζ: Χίτλερ – Μια φασιστική ιδεολογία

Παναγιώτης Μανιάτης

Δεν διαστρεβλώνω και δεν υπερβάλλω, παρότι τα παρουσιάζω συνοπτικά. Σε αυτές τις ιδέες, σε αυτούς τους ισοπεδωτικούς, αγοραίους και συχνά εξωφρενικούς αφορισμούς δεν υπάρχει καμιά λογική συνοχή. Επιφωνήματα, ύφος οικειότητας, συνεχής απεύθυνση στα πρωτόγονα συναισθήματα με εκφράσεις όπως «παιδιά μου» και «ο λαός μας», και μετά ένα παραληρηματικό φινάλε, αυτό είναι όλο.
Correspondance internationale, 17 Νοεμβρίου 1923

Ακόμα και κατά τη γνώμη κάποιων πολιτικών θαυμαστών του, ο Αδόλφος Χίτλερ είχε άθλιο τέλος. Μόλις πριν από λίγους μήνες, στη Νυρεμβέργη, ο ηγέτης του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος επιθεώρησε κάπου εκατό χιλιάδες πάνοπλους στρατιώτες. Είχε μόλις συγκεντρώσει σχεδόν τριάντα χιλιάδες άντρες στη μεθόριο της Θουριγγίας. Θεώρησε ότι είχε έρθει η ώρα να κάνει πράξη τις απειλές του. Παρασυρμένος από τη δημοτικότητα που είχε κερδίσει με το αμετροεπές ρητορικό του ταλέντο, την υποστήριξη των αρχών, την καθημερινή προβολή του από τον αστικό Τόπο και τα μυστικά κονδύλια του χερ Χούγκενμπεργκ, νόμισε ότι μπορούσε να γίνει κάτι σαν νέος αυτοκράτορας της Γερμανίας, ρίχνοντας μερικές πιστολιές στο ταβάνι μιας αίθουσας συγκεντρώσεων στο Μόναχο. «Αναλαμβάνω την αρχηγία του Ράιχ» ανακοίνωσε ήρεμα το βράδυ του πραξικοπήματος. Από πού ξεφύτρωσε αυτός ο αποτυχημένος Μουσολίνι; Είναι γύρω στα τριάντα πέντε. Πριν από τον πόλεμο ήταν επιγραφοποιός και όχι Γερμανός! Είναι Αυστριακός ή μάλλον Τσέχος Γερμανός. Έγινε πολίτης του Ράιχ τώρα τελευταία. Στη διάρκεια του πολέμου, ως υπαξιωματικός αρχικά και αξιωματικός στη συνέχεια, δεν διακρίθηκε ούτε στο ελάχιστο. Δυσκολεύτηκε πολύ για να πλάσει εκ των υστέρων μια κάποια φήμη ανδραγαθίας.
Οι επιτυχίες του στον οργανωτικό τομέα είναι αναμφισβήτητες αλλά όχι ιδιαίτερα εντυπωσιακές. Οποιοσδήποτε πολιτικός αριβίστας, με την κατάλληλη υποστήριξη των αντιδραστικών δυνάμεων της εξουσίας και χρηματοδότηση από το μεγάλο κεφάλαιο, μπορεί πάντα, σε περιόδους φτώχειας και αναταραχής, να στρατολογήσει συμμορίες έτοιμες για όλα. Αυτή είναι η μόνη εξήγηση της εξάπλωσης αυτού που παραδόξως ονομάστηκε «εθνικοσιαλιστικό κίνημα». Έχοντας την περιέργεια να καταλάβω την ιδεολογία τους, διαβάζω καμιά φορά τη Völkischer Beobachter (Λαϊκός Παρατηρητής), τη μεγαλύτερη καθημερινή εφημερίδα τους, με έδρα το Μόναχο· μια εφημερίδα που έγινε διάσημη από το επεισόδιο που υποκίνησε ανάμεσα στο Ράιχ και στη Βαυαρία. Έχω επίσης μπροστά μου το ρεπορτάζ της εφημερίδας για μια ανοιχτή συγκέντρωση του κόμματος σε έναν χώρο παρελάσεων στο Μόναχο, στις 30 του περασμένου Οκτώβρη, όπου μαζεύτηκαν αρκετές χιλιάδες άνθρωποι και ήταν παρούσα η ηγεσία. Ο επίτιμος πρόεδρος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, Άντον Ντρέξλερ, είναι άγνωστος στο ευρύ κοινό της Γερμανίας και το ίδιο ισχύει για τους άλλους βασικούς ομιλητές: τον Μαξ Βέμπερ*, τον Χέρμαν Έσερ και τον Ντίτριχ Έκαρτ. Ο μεγάλος άνδρας, η αδιαμφισβήτητη κεφαλή του κόμματος, είναι «ο Αδόλφος Χίτλερ μας», και καταβάλλεται κάθε προσπάθεια για να προβάλλεται συνεχώς η αποστολή του να σώσει τη Γερμανία και η ανεκτίμητη προσωπική του αξία. Στο άκουσμα του ονόματος του ξεσπούν «ενθουσιώδη χειροκροτήματα». Ο λόγος του καλύπτει τρεις στήλες εφημερίδας και είναι ένα ιδιόμορφο πειστήριο της εξαχρείωσης και της διανοητικής και ιδεολογικής ένδειας των μαζών στις οποίες απευθύνεται…
Η βασική θέση του Χίτλερ είναι πως ο κοινοβουλευτισμός κατέστρεψε τη Γερμανία. Όλα τα κακά πηγάζουν από το κοινοβουλευτικό καθεστώς. «Την ίδια μέρα που δημιουργήθηκε η Ράιχσταγκ, ο γερμανικός λαός καταδικάστηκε σε θάνατο… Ένας λαός αναγκασμένος να υποτάσσεται στην πλειοψηφία είναι ένας καταδικασμένος λαός». Το φάρμακο είναι η κατάργηση του κοινοβουλευτισμού, η κατάργηση της κομματικής διακυβέρνησης, το ξερίζωμα του μαρξισμού. «Ο μαρξισμός είναι το μέγα εγχείρημα των Εβραίων για να κατακτήσουν τον κόσμο». Οι Εβραίοι υποτίθεται ότι αρπάζουν το ψωμί των φτωχών και τους στέλνουν στην πείνα, ότι υποσκάπτουν την εθνική ενότητα και στηρίζουν τον κοινοβουλευτισμό. Ο γερμανικός λαός πρέπει να ανασυρθεί από την άβυσσο με την επικράτηση ενός ολότελα καινούργιου εθνικού ιδεώδους και με την επιβολή δικτατορίας. «Γερμανικέ λαέ, η ώρα της λύτρώσης σήμανε… Εμπρός για το Βερολίνο!».
Δεν διαστρεβλώνω και δεν υπερβάλλω, παρότι τα παρουσιάζω συνοπτικά. Σε αυτές τις ιδέες, σε αυτούς τους ισοπεδωτικούς, αγοραίους και συχνά εξωφρενικούς αφορισμούς δεν υπάρχει καμιά λογική συνοχή. Επιφωνήματα, ύφος οικειότητας, συνεχής απεύθυνση στα πρωτόγονα συναισθήματα με εκφράσεις όπως «παιδιά μου» και «ο λαός μας», και μετά ένα παραληρηματικό φινάλε, αυτό είναι όλο. Στο βάθος είναι μόνο μια απλοϊκή δημαγωγία που εκμεταλλεύεται το εθνικό αίσθημα, την απαξίωση του ρεφορμιστικού σοσιαλισμού και του κοινοβουλευτισμού, τη φτώχεια και το αρχαίο μίσος για τον τοκογλύφο και το χρηματιστή, που συχνά συμβαίνει να είναι Εβραίοι. Αυτή είναι όλη κι όλη η ιδεολογία του εθνικοσοσιαλισμού. Η ιδεολογία του ιταλικού φασισμού, αν και δεν έχει πολύ καλύτερη λογική ούτε συγκρότηση, είναι ωστόσο πιο συνεκτική και πιο υψηλόφρων. Αυτό το γερμανικό κίνημα είναι ασφαλώς φασισμός, αλλά ήδη εξαχρειωμένος, εκχυδαϊσμένος, κρετίνικος φασισμός. Φρικαλέα συμπτώματα παρακμής ενός καπιταλιστικού καθεστώτος που δεν είναι πια ικανό να δώσει στις μάζες ιδεολογία που να αξίζει να λέγεται ιδεολογία.
*Δεν πρόκειται για τον κοινωνιολόγο Μαξ Βέμπερ, ο οποίος πέθανε το 1920, αλλά μάλλον για τον δόκτορα Φρίντριχ Βέμπερ, αρχηγό της Μπουντ του Όμπερλαντ, που συνεργαζόταν στενά με τον Χίτλερ εκείνη την περίοδο.

Την εποχή του Πάγκαλου: Φούστες με τη μεζούρα, εθνικισμός και δωσιλογισμός

Κατιούσα

Γεννημένος στη Σαλαμίνα το 1878,  προερχόταν από αστική οικογένεια, καθώς ο πατέρας του ήταν γιατρός και βουλευτής και η μητέρα του κόρη αρχοντικής οικογένειας από την Ελευσίνα. Μετά την αποτυχία του να εισαχθεί στη σχολή Ναυτικών Δοκίμων, κι αφού περιπλανήθηκε για λίγο στην ιατρική σχολή, σπούδασε τελικά στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, απ’όπου αποφοίτησε το 1900 πρώτος στην τάξη του ως ανθυπολοχαγός. Από νωρίς ενεπλάκη στα πολιτικά πράγματα της χώρας, ως μέλος του  Στρατιωτικού Συνδέσμου, αρκετές από τις συνεδριάσεις του οποίου πραγματοποιούνταν στην οικία του. Συμμετείχε και στους δύο Βαλκανικούς Πολέμους, ενώ την περίοδο του Διχασμού συντάχθηκε ενεργά στο πλευρό του Ελευθερίου Βενιζέλου ως μέλος της Εθνικής Άμυνας. Είχε έντονη ανάμειξη τόσο πολιτική, όσο και στρατιωτική στην ολέθρια Μικρασιατική εκστρατεία, ως και την εκλογή των αντιβενιζελικών το 1920, όταν και αποστρατεύτηκε επιστρέφοντας στην Ελευσίνα. Στήριξε το κίνημα του Πλαστήρα το 1922, ωστόσο σύντομα ένιωσε παραγκωνισμένος. Προήδρευσε της ανακριτικής επιτροπής για την τιμωρία των υπευθύνων της Μικρασιατικής καταστροφής, ενώ διόρισε τα περισσότερα μέλη του έκτακτου στρατοδικείου που διεξήγαγε τη διαβόητη “δίκη των εξ”, που ακολούθησαν εκτελέστηκαν.

Ως αρχιστράτηγος της στρατιάς του Έβρου, συνέβαλε στη συνθηκολόγηση Ελλάδας Τουρκίας με τη Συνθήκη της Λωζάννης (1923), η οποία όμως έβαζε φραγμό στα επεκτατικά σχέδια του Παγκάλου, που θεωρούσε εφικτή την κατάληψη της Ανατολικής Θράκης, ενώ είχε φλερτάρει και με την ιδέα της εισόδου στην Κωνσταντινούπολη. Προσπαθώντας να συντονίσει άλλους στρατηγούς σε αντικυβερνητική κατεύθυνση, εξαναγκάστηκε τελικά σε παραίτηση από τον Πλαστήρα. Μετά από παραμονή στο εξωτερικό, επέστρεψε στο τέλος του ίδιου έτους συμμετέχοντας στην καταστολή του φιλοβασιλικού κινήματος Λεοναρδόπουλου-Γαργαλίδαη. Ως ηγέτης του κόμματος Δημοκρατικών Φιλελευθέρων, μετά την ανακήρυξη της αβασίλευτης δημοκρατίας το Μάρτη του 1924 ο Πάγκαλος γίνεται υπουργός Εννόμου Τάξεως και μετέπειτα Στρατιωτικών στην κυβέρνηση Παπαναστασίου. Η πολιτική αστάθεια που ακολούθησε την παραίτηση της τελευταίας ήταν η χρυσή ευκαιρία που περίμενε ο Πάγκαλος για την πραξικοπηματική κατάληψη της εξουσίας, καθώς ούτε η κυβέρνηση Σοφούλη, ούτε εκείνη του Μιχαλακόπουλου ήταν σε θέση να ελέγξουν την εντεινόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια, αλλά και να ισορροπήσουν τις ενδοαστικές αντιθέσεις της περιόδου.

Έτσι, στις 26 Ιούνη 1925 ο Πάγκαλος ανέτρεψε το Μιχαλακόπουλο, ενώ η κυβέρνηση του στηρίχθηκε από το σύνολο του αστικού πολιτικού κόσμου, περιλαμβανομένης της “Δημοκρατικής Ένωσης” του σοσιαλδημοκράτη Παπαναστασίου. Η επιβολή της δικτατορίας ήρθε κι επίσημα στις 30 Σεπτέμβρη του ίδιου έτους με τη διάλυση της βουλής και την άγρια καταστολή κατά του ΚΚΕ και του εργατικού κινήματος. Το σύνολο του κομμουνιστικού τύπου απαγορεύτηκε, μάλιστα κατά το κλείσιμο του Ριζοσπάστη συνελήφθη ο διευθυντής του, Τάκης Φίτσιος, ενώ ο τελευταίος μαζί με σειρά στελεχών του κόμματος και της ΟΚΝΕ, παραπέμφθηκαν σε στρατοδικείο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, κατορθώνοντας ωστόσο να ανατρέψουν το χαλκευμένο κατηγορητήριο. Διώξεις αντιμετώπισαν και αστικές εφημερίδες, όπως η Καθημερινή και η Εστία. Η βραχύβια δικτατορία του Πάγκαλου έμεινε πέραν αυτού γνωστή κυρίως για τρεις λόγους. Ο πρώτος ήταν η εθνικιστική της πρακτική, πο λίγο έλειψε να φέρει σε πόλεμο την Ελλάδα και τη Βουλγαρία, όταν μετά από μεθοριακή αψιμαχία, ο ελληνικός στρατός εισέβαλε στη γείτονα καταστρέφοντας το Πετρίτσι. Η Ελλάδα προκάλεσε την οργή της διεθνούς κοινότητας, που μέσω της Κοινωνίας των Εθνών επέβαλε στη χώρα πρόστιμο 20 εκατομμυρίων λέβα ως αποζημίωση στη Βουλγαρία. Στον τομέα της εσωτερικής πολιτικής, προχώρησε στην παγκοσμίου πρωτοτυπίας μέθοδο εσωτερικού δανεισμού μέσω διχοτόμησης του χαρτονομίσματος, αντικαθιστώντας τη μισή αναγραφόμενη αξία με κρατικά ομόλογα. Δύο δισεκατομμύρια δραχμές κλήθηκαν έτσι να πληρώσουν τα λαϊκά στρώματα, ενώ και η υπόλοιπη δημοσιονομική πολιτική χαρακτηρίστικε από μέτρα λιτότητας αλλά και διευκόλυνσης της διείσδυσης του ξένου κεφαλαίου, όπως της διαβόητης “Πάουερ” στον τομέα του ηλεκτροφωτισμού. Εποχή άφησε ωστόσο μια πιο “ανάλαφρη” πτυχή του παγκαλικού αυταρχισμού, που δεν ήταν άλλη από το κηνύγι της φούστας με τη…μεζούρα, καθώς δινόταν η δυνατότητα στα όργανα της τάξης να ελέγχουν αν το εν λόγω ένδυμα απείχε πλέον των 30 εκατοστών από το έδαφος. Μετά την ανατροπή της δικτατορίας του φυλακίστηκε ως το 1928, όταν απελευθερώθηκε με απόφαση της κυβέρνησης Βενιζέλου.

Προσπάθησε αποτυχημένα να ξαναμπεί στο πολιτικό παιχνίδι στις εκλογές του 1928 και του 1935, ενώ στο ενδιάμεσο εξέτισε και ποινές φυλάκισης για αδικήματα σχετικά το σκάνδαλο του καζίνο της Ελευσίνας επί ημερών του. Το 1935 ήρθε σε επαφή με το Γερμανό πρέσβη στην Αθήνα, Έρμπαχ, εκδηλώνοντας τη διάθεση να πρωτοστατήσει σε κίνημα για την επιβολή φιλογερμανικής κυβέρνησης στην Ελλάδα. Ο Πάγκαλος είχε τη δυνατότητα να εξαργυρώσει τις φιλοναζιστικές του συμπάθειες επί κατοχής, όταν υπήρξε από τους πρώτους δημόσιους άντρες που συναντήθηκαν με τον Τσολάκογλου, που το Νοέμβριο του 1941 του χορήγησε σύνταξη ως πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας, παραχωρώντας του και πολυτελές αυτοκίνητο. Αρθρογραφούσε τακτικά στον τύπο της εποχής υπέρ της στήριξης των κατοχικών κυβερνήσεων και της καταδίκης του ανερχόμενου κινήματος αντίστασης με επικεφαλής το ΕΑΜ. Θορυβημένος από την εξάπλωση της οργάνωσης, και ιδίως τις επιτυχίες του ΕΛΑΣ, ο Πάγκαλος πρωτοστάτησε στη δημιουργία των ταγμάτων ασφαλείας, από κοινού με το φίλο του Ιωάννη Βουλπιώτη. Έπαιξε επίσης σημαντικό ρόλο στον προσεταιρισμό τμημάτων του ΕΔΕΣ από τα τάγματα ασφαλείας. Δυο μέρες πριν την απελευθέρωση, στις 16 Οκτώβρη 1944, το ΕΑΜ προσπάθησε να συλλάβει τον Πάγκαλο στο σπίτι του, ωστόσο παρεμποδίστηκαν από την προσωπική του φρουρά, που σκότωσε έναν από τους εαμίτες, ενώ  η αστυνομία μαζί με Βρετανούς στρατιώτες,τήρησε ίσες αποστάσεις, συλλαμβάνοντες άνδρες και των δύο πλευρών. Υπό την πίεση του λαϊκού κινήματος συνελήφθη στις 26 Οκτώβρη και οδηγήθηκε στις φυλακές Αβέρωφ, για να αφεθεί ελεύθερος εν μέσω του αντικομμουνιστικού κλίματος των Δεκεμβριανών. Τους επόμενους μήνες, ο Πάγκαλος συνέχιζε ανενόχλητα την πολιτική του δραστηριότητα, με αιχμή του δόρατος την επαναφορά του βασιλιά Γεωργίου Β’. Ένιωθε μάλιστα τόσο άνετα, ώστε εμφανίστηκε ως μάρτυρας υπεράσπισης στη δίκη των δωσίλογων πρωθυπουργών. Η δικαιοσύνη αναγκάστηκε τελικά να ασκήσει ποινική δίωξη στον Πάγκαλο που προφυλακίστηκε το καλοκαίρι του 1945. Ωστόσο ένα μόλις χρόνο αργότερα το Δικαστικό Συμβούλιο εξέδωσε απαλλακτικό βούλευμα, κι έτσι ο Πάγκαλος δεν πλήρωσε επί της ουσίας ποτέ για τον προδοτικό και λαοκτόνο ρόλο του στη διάρκεια της Κατοχής. Μετά από μια νέα αποτυχημένη απόπειρα εκλογής στο κοινοβούλιο με το κόμμα του Ναπολέοντα Ζέρβα το 1950, έφυγε τελικά από φυματίωση σαν σήμερα το 1952.

Κουκούλωμα και κωλυσιεργία στην υπόθεση των συνακροάσεων στο τηλεφωνικό κέντρο του ΚΚΕ

Κατιούσα

Αυτή η υπόθεση σε βάρος του ΚΚΕ αποτελεί τρανταχτό παράδειγμα για το τι πραγματικά ισχύει με το λεγόμενο απόρρητο των επικοινωνιών, τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του λαού. Τα «κενά» που παρουσιάζει η όλη υπόθεση δεν αφορούν μόνο την απαράδεκτη καθυστέρηση των ερευνών για γρήγορη εξαγωγή πορίσματος. Αφορούν την ουσία, την ίδια την έκταση και το βάθος των ερευνών.

1. Η διεύθυνση της κρατικής ασφάλειας σύμφωνα με εισαγγελική εντολή όφειλε να ερευνήσει την υπόθεση. Εχει σοβαρές ευθύνες, γιατί, όπως αποκαλύφθηκε, μεταξύ των ύποπτων κλήσεων που όφειλε να ερευνήσει υπάρχουν αρκετές χωρίς απόκρυψη αριθμού. Ομως η κρατική ασφάλεια φέρεται να χαρακτηρίζει όλες τις κλήσεις σαν να έγιναν με απόκρυψη. Τελικά η κρατική ασφάλεια εξέτασε όλες τις κλήσεις και με τι τρόπο;

Ηδη η Αρχή Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών (ΑΔΑΕ) στις εκθέσεις της σημείωνε ότι πολλές κλήσεις είναι διεθνούς διασύνδεσης και γι’ αυτές μάλλον έχει χρησιμοποιηθεί η τεχνική της παραποίησης προέλευσης. Παίρνοντας στα χέρια της αυτά τα στοιχεία η κρατική ασφάλεια, τι είδους έρευνα έκανε; Σε ποιες περαιτέρω ενέργειες προχώρησε για να εντοπίσει τους υπαίτιους; Οπως φαίνεται, αρκέστηκε να επαναλάβει ότι ο εντοπισμός των υπαιτίων είναι δύσκολος. Αλλά ακόμα κι αν ο εντοπισμός είναι δύσκολος, αυτό είναι στοιχείο που συνηγορεί στο ότι δεν επρόκειτο για …φάρσα, όπως λένε ορισμένοι.
Επίσης, πολύ γρήγορα και εύκολα μοιάζει αυτές οι υπηρεσίες να «σηκώνουν τα χέρια ψηλά» μπροστά στην πρώτη «δυσχέρεια» στον εντοπισμό καλούντων, ή σε συνδέσεις.

2. Στην υπόθεση εμπλέκονται οι πάροχοι υπηρεσιών επικοινωνίας ΟΤΕ, «Vodafone», «Wind», «Cyta» κ.ά., οι οποίοι δέχθηκαν ελέγχους από την ΑΔΑΕ και κλήθηκαν να προσκομίσουν στοιχεία στο πλαίσιο της δικαστικής έρευνας. Είναι γνωστό ότι τα δεδομένα και τα στοιχεία κάθε είδους τηλεπικοινωνίας σήμερα «περνούν» από τέτοιους παρόχους και είναι στα δικά τους χέρια. Απ’ ό,τι φαίνεται και στη συγκεκριμένη υπόθεση, η δράση αυτών των εταιρειών είναι ανεξέλεγκτη και ό,τι θέλουν λένε.

Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι μετά το δεύτερο κρούσμα συνακροάσεων, τον Απρίλη του 2017, και ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη η έρευνα από τις συναρμόδιες αρχές, υπάρχουν πάροχοι που φέρεται να απάντησαν πως δεν διαθέτουν πλέον τα στοιχεία που τους ζητούνται… Πώς είναι δυνατόν, ενώ εξελίσσεται έρευνα των εισαγγελικών, αστυνομικών και άλλων αρχών για τη διαλεύκανση παραβίασης του απορρήτου των επικοινωνιών, οι πάροχοι να …«χάνουν» μέρος των στοιχείων που αφορούν την υπόθεση;
Υποτίθεται μάλιστα ότι η νομοθεσία (π.χ. απόφαση 205/2013 της ΑΔΑΕ όπως έχει τροποποιηθεί για την Ασφάλεια και την Ακεραιότητα Δικτύων και Υπηρεσιών Ηλεκτρονικών Επικοινωνιών, ή διατάξεις του ν.3917/2011 όπως ισχύει για τη διατήρηση δεδομένων που παράγονται ή υποβάλλονται σε επεξεργασία) θεσπίζει υποχρεώσεις και προδιαγραφές που οι πάροχοι πρέπει να τηρούν με σκοπό τη διασφάλιση του λεγόμενου απορρήτου.
Προκύπτουν επίσης και άλλα ερωτήματα. Στο πρόσφατο παρελθόν, υπήρξαν σοβαρές καταγγελίες προς την Εισαγγελία και τις αρμόδιες αρχές, που βγήκαν στο φως της δημοσιότητας, για παράνομες πρακτικές της διοίκησης του ΟΤΕ πάνω στο δίκτυο. Συνδικαλιστές του ΟΤΕ μεταξύ άλλων ανέφεραν ότι ο ΟΤΕ παραχωρεί τη διαχείριση του απορρήτου σε άλλες ιδιωτικές εταιρείες, με αποτέλεσμα να μην ελέγχει ποιοι έχουν πρόσβαση σε κτίρια, ΚΑΦΑΟ, κωδικούς, ακόμη και λάπτοπ όπου υπάρχουν όλα τα στοιχεία του δικτύου, θέτοντας έτσι ευθέως σε κίνδυνο το λεγόμενο απόρρητο των επικοινωνιών. Πώς απαντάνε για αυτές τις καταγγελίες οι αρμόδιοι;

3. Η ΑΔΑΕ έχει εκ του νόμου μια σειρά αρμοδιότητες για την τήρηση της νομοθεσίας διασφάλισης του απορρήτου. Ενδεικτικά μόνο αναφέρουμε ότι μπορεί να ασκεί ανακριτικά καθήκοντα, να επιβάλλει κυρώσεις, να εκδίδει κανονιστικές πράξεις, γνωμοδοτήσεις, συστάσεις, υποδείξεις με σκοπό την προστασία του απορρήτου. Επιπλέον, για θέματα αρμοδιότητάς της να συνεργάζεται με άλλες αρχές, ελληνικές αλλά και των άλλων κρατών, όπως και με ευρωπαϊκούς και διεθνείς οργανισμούς.

Μπαίνει το ερώτημα: Γιατί καθυστέρησαν δύο ολόκληρα χρόνια να δοθούν στην ΑΔΑΕ τα αποτελέσματα της άρσης του απορρήτου; Η ΑΔΑΕ μπόρεσε να εξαντλήσει τις όποιες δυνατότητες της δίνει ο νόμος;
Φαίνεται ότι γίνεται προσπάθεια από κάποιους να καλυφθεί η κατάντια του σημερινού συστήματος. Σήμερα κάθε επικοινωνία, όλες οι κλήσεις, τα μηνύματα, οι επαφές των ανθρώπων ελέγχονται και καταγράφονται από τις εταιρείες τηλεπικοινωνιών και υπηρεσίες διαφόρων ειδών.
Στην πραγματικότητα, νόμος είναι μια χούφτα εταιρείες και υπηρεσίες – που σε καμία περίπτωση δεν ελέγχονται από το λαό – να έχουν στα χέρια τους τα μέσα, τους τρόπους και έτσι τα στοιχεία της καθημερινής επικοινωνίας εκατομμυρίων ανθρώπων. Αυτό είναι το έδαφος πάνω στο οποίο «ανθίζουν» και τα διάφορα «βαλιτσάκια» και άλλα πολύ σύγχρονα μέσα παρακολουθήσεων, τα σκάνδαλα υποκλοπών, διαρροών και χρησιμοποίησης των δεδομένων εκατοντάδων εκατομμυρίων πολιτών ανά την υφήλιο. Πρόκειται για ένα «παγόβουνο» σαπίλας και αδιαφάνειας, που μόνο την κορυφή του κατά καιρούς βλέπουμε μέσα από αποκαλύψεις τύπου «σκανδάλων Facebook».
Αποκαλύπτονται ακόμα ο ρόλος του αστικού κράτους, των οργάνων και λειτουργιών του, και η υποκρισία των αστικών κυβερνήσεων και κομμάτων, που δήθεν στοχεύουν στη «διαφάνεια» και στην προστασία των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων όλων των πολιτών.
Το ΚΚΕ παλεύει με όλους τους τρόπους να φανεί η αλήθεια. Πάει πολύ όμως να αναποδογυρίζεται τελείως η πραγματικότητα. Πάει πολύ η αδιαφάνεια και η καταπάτηση ελευθεριών να βαφτίζονται «διαφάνεια και δικαιοσύνη», με πρωτεργάτες σε αυτό όλα τα κόμματα που στηρίζουν το καπιταλιστικό σύστημα, την ΕΕ και άλλους οργανισμούς του κεφαλαίου.
Είναι υπόθεση του ίδιου του λαού να υπερασπιστεί τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του, να καταδικάσει με κάθε αφορμή και τρόπο τέτοιου είδους φαινόμενα και τη σημερινή σαπίλα, μαζί με την κυβέρνηση και όλα τα κόμματα που προσπαθούν να την καλύψουν, να τη διαχειριστούν, για να τη διαιωνίσουν σε βάρος του. Είναι πλέον αναγκαίο όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς να δώσουν απάντηση για όλα αυτά, όχι μόνο στο ΚΚΕ, παρότι έχουν περάσει δύο χρόνια, αλλά και στο λαό.

Δ. Β.

Πηγή: Ριζοσπάστης

Με αφορμή μια φωτογραφία…

Blogsevikos

Ο Γιώργος ξυπνάει αξημέρωτα για να πάει στην λαϊκή αγορά που δουλεύει.  Ο Γιώργος παλεύει ώρες πολλές για να μη λείπει τίποτα από το σπίτι του και την οικογένειά του. Ο Γιώργος λατρεύει το ποδόσφαιρο στην πιο αγνή μορφή του. Ο Γιώργος αγαπάει και τον Ηρακλή και προσπαθεί να τον ακολουθεί όπου και σε όποια κατηγορία τον υποβιβάζουν. Ο Γιώργος αγαπάει και τους ανθρώπους, τους κατατρεγμένους και τους φτωχούς ιδιαίτερα, και πάντα προσπαθεί να προσφέρει. Δεν θα τον δεις σε «φημισμένες» και πολυδιαφημισμένες  ΜΚΟ να κάνει παρελάσεις στα κανάλια. Αν τον ψάξεις θα τον βρεις με μερικούς ακόμα παλαβούς στο Νεπάλ  και στην Τανζανία να βοηθάει σε χτίσιμο σχολείων, σπιτιών. Θα τον βρεις στην Κένυα μαζί με 21 ακόμα παλικάρια και κοπέλες να φυτεύει δέντρα και να βοηθάει για να στηθεί μία εγκατάσταση που θα μαζεύει το βρόχινο νερό, 350 χλμ από το Ναϊρόμπι, να μένει σε ένα αυτοσχέδιο camping  στην κομητεία των Ισαμπούρου. Ο Γιώργος και οι συνοδοιπόροι του σε ένα από τα διαλλείματα , έκαναν πράξη την παράγραφο του Νίκου Μπογιόπουλου και του Δημήτρη Μηλάκα στο βιβλίο τους «Μία θρησκεία χωρίς απίστους:Ποδόσφαιρο»: “Ναι, τελικά, το ποδόσφαιρο είναι αθώο. Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει, ας κάνει το πείραμα: Ας πάρει μια μπάλα κι ας την πετάξει σε οποιονδήποτε πιτσιρικά, σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη. Αμέσως μετά ας κοιτάξει το παιδί στα ευτυχισμένα του μάτια. Τόσο αθώο είναι το ποδόσφαιρο. Και τόσο ένοχοι αυτοί που το εξουσιάζουν.”
Ενάντια στο σύγχρονο, εμπορευματοποιημένο έκτρωμα. ΝΑΙ, όσο υπάρχουν Γιώργηδες  να πετάνε την μπάλα στην αλάνα, οι ταγοί των δήθεν θα τρέμουν τον ίσκιο τους. Και όπως έγραψε ένας φίλος του «υπάρχουν ομάδες που κοστίζουν και υπάρχουν ομάδες που αξίζουν”.

Οι υποψήφιοι δήμαρχοι που στηρίζει το ΚΚΕ

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

Νομός Ημαθίας
Δ. Βέροιας: Μελιόπουλος Γιώργος, πυροσβέστης, δημοτικός σύμβουλος Βέροιας.
Δ. Αλεξάνδρειας: Ιακωβίδης Ηλίας, εργάτης. Διετέλεσε πρόεδρος του Σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων Πρέβεζας.
Δ. Νάουσας: Τσουκαλάς Θωμάς, χειρουργός, διετέλεσε αντιδήμαρχος Νάουσας.
Νομός Κιλκίς
Δ. Κιλκίς: Φαχουρίδης Γιάννης, αρχιτέκτονας, δημοτικός σύμβουλος, πρόεδρος του ΔΣ του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων Κιλκίς.
Δ. Παιονίας: Βασιλακάκης Τάσος, πολιτικός μηχανικός στον δήμο Κιλκίς, μέλος του Γενικού Συμβουλίου της ΠΟΕ - ΟΤΑ, του Διοικητικού Συμβουλίου Σωματείου Εργαζομένων ΟΤΑ Κιλκίς - Παιονίας, της Εκτελεστικής Γραμματείας του Νομαρχιακού Τμήματος ΑΔΕΔΥ Κιλκίς.
Νομός Πέλλας
Δ. Εδεσσας: Τσιτσάγκας Χαράλαμπος (Μπάμπης), αυτοαπασχολούμενος λογιστής.
Δ. Αλμωπίας: Δρόσογλου Σταύρος, συνταξιούχος ΟΤΑ, πρόεδρος του Παραρτήματος Αριδαίας της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ.
Δ. Πέλλας: Παπαδοπούλου Ολυμπία, συνταξιούχος, μέλος του ΔΣ του Σωματείου Συνταξιούχων ΙΚΑ Γιαννιτσών, δημοτική σύμβουλος.
Δ. Σκύδρας: Σουμελίδης Γιάννης, αγρότης, μέλος του ΔΣ του Αγροτοκτηνοτροφικού Συλλόγου «ΕΝΟΤΗΤΑ» Πέλλας.
Νομός Πιερίας
Δ. Κατερίνης: Νικόλαος Τσουπέης, αυτοαπασχολούμενος πολιτικός μηχανικός, μέλος στο ΔΣ του τμήματος ΤΕΕ Πιερίας.
Δ. Δίου - Ολύμπου: Κουρίτα Κατερίνα, δασκάλα, μέλος του Νομαρχιακού Τμήματος Πιερίας της ΑΔΕΔΥ, πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών Λιτοχώρου και μέλος του ΔΣ του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πιερίας, δημοτική σύμβουλος.
Δ. Πύδνας - Κολινδρού: Γιαγκόπουλος Αθανάσιος, πρόεδρος του Πανελλήνιου Συνδέσμου Κατασκευής και Εμπορίας Μηχανημάτων Αισθητικής και Καλλυντικών (ΠΣΑΜΚΑ).
Νομός Σερρών
Δ. Σερρών: Φαρμάκης Παύλος, κρεοπώλης, μέλος της διοίκησης του Σωματείου Κρεοπωλών Σερρών, της διοίκησης της Ομοσπονδίας ΕΒΕ Σερρών και της Πανελλαδικής Ομοσπονδίας Κρεοπωλών.
Δ. Αμφίπολης: Αντσιου Αννα, νοσηλεύτρια, δημοτική σύμβουλος του Δήμου Αμφίπολης.
Δ. Βισαλτίας: Λάγιος Γεράσιμος (Μάκης), καθηγητής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, μέλος του Νομαρχιακού Τμήματος της ΑΔΕΔΥ.
Δ. Εμμανουήλ Παππά: Μανδάνας Αργύριος, αυτοαπασχολούμενος γεωλόγος. Εδρασε συνδικαλιστικά με τον Σύλλογο Ελλήνων Γεωλόγων (ΣΕΓ) και στο Γεωτεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος (ΓΕΩΤΕΕ). Δραστηριοποιήθηκε για πολλά χρόνια στο αγροτικό κίνημα.
Δ. Ηρακλείας: Χατζίδου Δέσποινα, άνεργη, δημοτική σύμβουλος στον Δήμο Ηράκλειας.
Δ. Νέας Ζίχνης: Στεφανόπουλος Ιωάννης, εργάζεται στο Φυσικό Αέριο (ΔΕΠΑ - ΔΕΣΦΑ) μέσω εργολαβικών εταιρειών, αντιπρόεδρος στο Κλαδικό Σωματείο Ενέργειας Κεντρικής Μακεδονίας, μέλος του ΔΣ της Πανελλήνιας Ενωσης Προπονητών Ποδοσφαίρου.
Δ. Σιντικής: Ιωαννίδου Μαρία, εκπαιδευτικός, μέλος της Επιτροπής Αγώνα Αναπληρωτών Εκπαιδευτικών.
Νομός Χαλκιδικής
Δ. Πολυγύρου: Αγγελική Χριστιανού, συνταξιούχος νηπιαγωγός, Γραμματέας του Συλλόγου Συνταξιούχων Δημοσίων Υπαλλήλων Χαλκιδικής, δημοτική σύμβουλος στον δήμο Πολυγύρου.
Δ. Αριστοτέλη: Κυριάκος Παρθενιάδης, οικονομολόγος.
Δ. Κασσάνδρας: Πρόδρομος Ποτίογλου, αγρότης, δημοτικός σύμβουλος.
Δ. Νέας Προποντίδας: Παναγιώτης Κολογκούνης, αγρότης, δραστηριοποιείται στο αγροτικό κίνημα.
Δ. Σιθωνίας: Παντελής Λάζαρος, αυτοαπασχολούμενος στον κλάδο του Επισιτισμού - Τουρισμού. Διετέλεσε πρόεδρος και αντιπρόεδρος του ΣΥΣΔΙΕΚ. Είναι μέλος του Συλλόγου Τουριστικών καταλυμάτων Σάρτης.

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ - ΘΡΑΚΗΣ

Νομός Δράμας
Δ. Δράμας: Μήτρου Γιώργος, Τεχνολόγος Γεωπόνος.
Δ. Δοξάτου: Αμανατίδης Μάριος, αναπληρωτής δάσκαλος. Δραστηριοποιείται στον Σύλλογο Εκπαιδευτικών Δράμας.
Δ. Προσοτσάνης: Αετοπούλου Κατερίνα, γιατρός ακτινολόγος.
Νομός Εβρου
Δ. Αλεξανδρούπολης: Δευτεραίος Σάββας, επίκουρος καθηγητής του Τμ. Ιατρικής του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης, μέλος του ΔΣ του Ιατρικού Συλλόγου Εβρου, του ΔΣ της Ενωσης Ιατρών Νοσοκομείων και Κέντρων Υγείας Θράκης και του ΔΣ του Ενιαίου Συλλόγου μελών ΔΕΠ του ΔΠΘ. Δημοτικός σύμβουλος.
Δ. Ορεστιάδας: Ζαλουφλής Κωνσταντίνος, λογιστής, Γραμματέας του Συλλόγου Λογιστών - Ελεύθερων Επαγγελματιών Β. Εβρου.
Δ. Σουφλίου: Μηδάλκος Παναγιώτης, εκπαιδευτικός, δημοτικός σύμβουλος.
Νομός Καβάλας
Δ. Καβάλας: Ποτόλιας Χρήστος, συνταξιούχος εκπαιδευτικός, δημοτικός σύμβουλος και πρόεδρος της Επιτροπής Ειρήνης Καβάλας.
Δ. Θάσου: Χρυσάφης Νίκος, δημοτικός σύμβουλος, αγρότης, πρόεδρος του Αγροτοκτηνοτροφικού Συλλόγου Θάσου.
Δ. Νέστου: Πηλίτση Χάρις (Χαϊδούλα), συνταξιούχος, διετέλεσε μέλος του προεδρείου της ΟΓΕ.
Δ. Παγγαίου: Διαμαντόπουλος Μιχάλης, αυτοαπασχολούμενος μηχανικός.
Νομός Ξάνθης
Δ. Ξάνθης: Βογιατζής Κώστας, βιομηχανικός εργάτης, μέλος ΔΣ του Εργατικού Κέντρου Ξάνθης και αντιπρόεδρος της «ΕΝΩΣΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ & ΕΜΠΟΡΟΫΠΑΛΛΗΛΩΝ Ν. ΞΑΝΘΗΣ».
Δ. Αβδήρων: Μαχαιρίδου Βούλα, υπάλληλος στο Κέντρο Κοινωνικής Πρόνοιας της Περιφέρειας Αν. Μακεδονίας - Θράκης, μέλος του ΔΣ της ΟΓΕ.
Νομός Ροδόπης
Δ. Κομοτηνής: Λεβέντης Ιωάννης, υπάλληλος στην Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων, αντιπρόεδρος στον Σύλλογο Εργαζομένων της ΔΟΥ Ν. Ροδόπης και Οργανωτικός Γραμματέας στο Νομαρχιακό Τμήμα της ΑΔΕΔΥ.
Δ. Ιάσμου: Σπορίκης Παναγιώτης, οδοντοτεχνίτης. Δραστηριοποιείται στον Πολιτιστικό Σύλλογο Ιάσμου, του οποίου διετέλεσε πρόεδρος και μέλος της διοίκησής του για πολλά χρόνια.

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

Νομός Γρεβενών
Δ. Γρεβενών: Ντάγκα Παναγιώτα, εκπαιδευτικός, δημοτική σύμβουλος, μέλος του ΔΣ Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Γρεβενών.
Δ. Δεσκάτης: Δημήτρης Γαλάνης, συνταξιούχος καθηγητής. Διετέλεσε για χρόνια στη διοίκηση της ΕΛΜΕ Γρεβενών και στον Μορφωτικό Σύλλογο Δεσκάτης.
Νομός Καστοριάς
Δ. Καστοριάς: Χαραμοπούλου Βασιλική, χημικός, δημοτική σύμβουλος.
Δ. Αργους Ορεστικού: Γραμμένου Αννέτα, φυσικός.
Δ. Νεστορίου: Τίγκας Γιώργος, εκπαιδευτικός. Είναι γραμματέας του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Λευκάδας και πρόεδρος της Επιτροπής Ειρήνης Λευκάδας.
Νομός Κοζάνης
Δ. Κοζάνης: Στολτίδης Νώντας, οικονομολόγος.
Δ. Βοΐου: Καραμπατζιάς Μιχάλης, αυτοαπασχολούμενος γουνοποιός, δημοτικός σύμβουλος.
Δ. Εορδαίας: Χόλμπα - Τζιφρή Αντωνία, συνταξιούχος νηπιαγωγός, δημοτική σύμβουλος, πρόεδρος της Επιτροπής Ειρήνης Εορδαίας και μέλος του Εθνικού Συμβουλίου της ΕΕΔΥΕ.
Δ. Σερβίων - Βελβεντού: Γεωργακόπουλος Νίκος, εργαζόμενος στη ΔΕΗ ΑΕ, μέλος του ΔΣ του κλαδικού Σωματείου Εργατοτεχνιτών και Εργαζομένων στην Ενέργεια Δυτικής Μακεδονίας (ΣΕΕΕΝ) και του ΔΣ του Σωματείου «ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ». Δημοτικός σύμβουλος.
Νομός Φλωρίνης
Δ. Φλώρινας: Ναλπαντίδου Ευθυμία (Μιμίκα), δασκάλα.
Δ. Αμυνταίου: Ελευθεριάδης Κυριάκος, άνεργος. Απόφοιτος του Τμήματος Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης στα Ιωάννινα και της Σχολής Αρχιτεκτονικής του Πανεπιστημίου του Westminster στο Λονδίνο, όπου ζούσε και εργαζόταν τα τελευταία 6 χρόνια.
Δ. Πρεσπών: Ιωαννόπουλος Γιώργος, ηλεκτρολόγος - μηχανικός, υποψήφιος διδάκτορας του Πολυτεχνείου Ξάνθης, γραμματέας του Συλλόγου Μεταπτυχιακών Φοιτητών και Υποψήφιων Διδακτόρων του Πολυτεχνείου Ξάνθης.

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ

Νομός Καρδίτσας
Δ. Καρδίτσας: Κρανιάς Βασίλης, συνταξιούχος τεχνικός του ΟΤΕ, δημοτικός σύμβουλος.
Δ. Λίμνης Πλαστήρα: Ελευθερίου Βασίλης, τοπογράφος μηχανικός, έκτακτος καθηγητής ΤΕΙ Θεσσαλίας. Δημοτικός σύμβουλος, μέλος της Κεντρικής Αντιπροσωπείας του ΤΕΕ και πρόεδρος του Παραρτήματος Καρδίτσας του Πανελλήνιου Συλλόγου Διπλωματούχων Αγρονόμων Τοπογράφων Μηχανικών.
Δ. Μουζακίου: Γιώτης Λάμπρος, ψυκτικός, δημοτικός σύμβουλος Μουζακίου.
Δ. Παλαμά: Πολυγένης Αρης, αγρότης, δημοτικός σύμβουλος, μέλος του ΔΣ της Ενωτικής Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Καρδίτσας και πρόεδρος του Αγροτικού Συλλόγου Λεύκης.
Δ. Σοφάδων: Στουρνάρας Ηλίας, τοπογράφος Μηχανικός, πρόεδρος του Παραρτήματος Θεσσαλίας του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών.
Νομός Λαρίσης
Δ. Αγιάς: Κασίδας Γιάννης, δασολόγος, αυτοαπασχολούμενος. Δημοτικός Σύμβουλος, μέλος του ΔΣ του Εμπορικού Συλλόγου Αγιάς.
Δ. Ελασσόνας: Αβρανάς Δημήτρης, αυτοαπασχολούμενος οδοντίατρος, δημοτικός σύμβουλος Ελασσόνας.
Δ. Κιλελέρ: Σταμουλάκης Βασίλης, συνταξιούχος έμπορος, δημοτικός σύμβουλος.
Δ. Τεμπών: Κωστή Μαρία, συνταξιούχος τραπεζοϋπάλληλος, πρώην συνδικαλίστρια στον Σύλλογο Υπαλλήλων της Εθνικής Τράπεζας. Εχει ενασχόληση διαχρονικά με τον πολιτισμό.
Δ. Τυρνάβου: Χατζηκράχτης Στέλιος, αυτοαπασχολούμενος εκπαιδευτικός, δημοτικός σύμβουλος Τυρνάβου.
Δ. Φαρσάλων: Αναγνώστου Αποστόλης, οικοδόμος, πρόεδρος του Σωματείου Οικοδόμων Φαρσάλων.
Νομός Μαγνησίας
Δ. Βόλου: Ριζόπουλος Αποστόλης, δάσκαλος.
Δ. Αλμυρού: Τσόγκας Σάββας, αυτοαπασχολούμενος λογιστής- φοροτέχνης, δημοτικός σύμβουλος Αλμυρού.
Δ. Ζαγοράς - Μουρεσίου: Τσαπράζης Βασίλης, αυτοαπασχολούμενος πολιτικός μηχανικό, δημοτικός σύμβουλος Ζαγοράς - Μουρεσίου, μέλος της Αντιπροσωπείας του ΤΕΕ Μαγνησίας και του ΔΣ του Συλλόγου Πολιτικών Μηχανικών Νομού Μαγνησίας.
Δ. Νοτίου Πηλίου: Κωνσταντινάκης Γιάννης, αυτοαπασχολούμενος χωματουργικών έργων.
Δ. Ρήγα Φερραίου: Παπαϊωάννου Αποστόλης, συνταξιούχος καθηγητής, δημοτικός σύμβουλος Ρήγα Φεραίου.
Δ. Σκιάθου: Καρπέτας Βάιος, τραπεζοϋπάλληλος.
Δ. Σκοπέλου: Αναγνώστου Γιώργος, επαγγελματίας Τουρισμού - Εστίασης, δημοτικός σύμβουλος.
Νομός Τρικάλων
Δ. Τρικκαίων: Καΐκης Γιώργος, καθηγητής Φυσικής Αγωγής, δημοτικός σύμβουλος Τρικάλων.
Δ. Πύλης: Καλύβας Βάιος, μηχανικός αυτοκινήτων, μέλος του ΔΣ του Σωματείου Ιδιοκτητών Συνεργείων Αυτοκινήτων Τρικάλων και μέλος της Γραμματείας Τρικάλων της ΠΑΣΕΒΕ.
Δ. Φαρκαδόνας: Στεργίου Ευαγγελία, ειδική παιδαγωγός, δραστηριοποιείται στον Σύλλογο Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Τρικάλων και στην Πρωτοβουλία Αναπληρωτών.

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΗΠΕΙΡΟΥ

Νομός Αρτης
Δ. Αρταίων: Καλλώνης Στράτος, λογιστής, αντιπρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Αρτας.
Δ. Κεντρικών Τζουμέρκων: Λύκος Χρήστος, συνταξιούχος.
Δ. Νικολάου Σκουφά: Σαπρίκης Ηλίας, ιδιωτικός υπάλληλος, μέλος της Επιτροπής Ειρήνης και δραστηριοποιείται στο Σωματείο Φαρμακοϋπαλλήλων Αρτας.
Νομός Θεσπρωτίας
Δ. Ηγουμενίτσας: Δήμας Θεόδωρος (Δώρης), δημοτικός σύμβουλος, συνταξιούχος, εκλεγμένος στο ΔΣ του Σωματείου Συνταξιούχων ΟΑΕΕ Θεσπρωτίας.
Δ. Σουλίου: Κούτσης Ηλίας, εκπαιδευτικός, μέλος του ΔΣ ΕΛΜΕ Θεσπρωτίας.
Δ. Φιλιατών: Ρέγκας Λαέρτης, μέλος της ΕΠ Ηπείρου - Κέρκυρας - Λευκάδας.
Νομός Ιωαννίνων
Δ. Βορείων Τζουμέρκων: Λεοντάρης Λεωνίδας, αρχιτέκτονας μηχανικός, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στην Αρχαιολογία, επικεφαλής Επιτροπής Ειρήνης Ιωαννίνων, δημοτικός σύμβουλος.
Δ. Δωδώνης: Τόκας Τάσος, εκπαιδευτικός, εκλεγμένος στο Σύλλογο Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης.
Δ. Ζίτσας: Λωρίδας Γιώργος, ειδικευόμενος γιατρός στο Νοσοκομείο «Χατζηκώστα».
Δ. Κόνιτσας: Σδούκος Τάκης, κτηνοτρόφος, δημοτικός σύμβουλος.
Δ. Πωγωνίου: Καραγιάννης Πάνος, ιδιωτικός υπάλληλος, δημοτικός σύμβουλος.
Νομός Πρεβέζης
Δ. Πρέβεζας: Αμάραντος Σταύρος, φαρμακοποιός, πρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου Πρέβεζας, δημοτικός σύμβουλος.
Δ. Ζηρού: Γείτονας Μενέλαος, εκπαιδευτικός, δημοτικός σύμβουλος.
Δ. Πάργας: Δέσκας Πέτρος, δημοτικός σύμβουλος, εκπαιδευτικός, εκλεγμένος στο ΔΣ της ΕΛΜΕ Πρέβεζας.

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΔΥΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Νομός Αιτωλοακαρνανίας
Δ. Μεσολογγίου: Γερολυμάτος Θύμιος, ιδιωτικός υπάλληλος.
Δ. Αγρινίου: Παπανικολάου Τίμος, δημοτικός σύμβουλος, μέλος του ΔΣ της ΠΕ Δήμων Δυτικής Ελλάδας.
Δ. Ακτίου - Βόνιτσας: Αμαργιανός Γιώργος, εστιάτορας.
Δ. Αμφιλοχίας: Μάλλιος Ηλίας, συνταξιούχος οδοντοτεχνίτης.
Δ. Θέρμου: Μπουγάς Χαρίλαος, έμπορος.
Δ. Ξηρομέρου: Κομπλίτσης Δημήτρης, συνταξιούχος του ΟΤΕ, δημοτικός σύμβουλος.
Νομός Αχαΐας
Δ. Αιγιαλείας: Κουρή Αγγελική, λογίστρια, υπήρξε Γραμματέας του Συλλόγου Λογιστών Αιγίου (2012 - 2016).
Δ. Δυτικής Αχαΐας: Θανόπουλος Αλέκος, αγρότης, πρόεδρος του Αγροτικού Συλλόγου Ωλενίας και του Συλλόγου Παραγωγών Λαϊκών Αγορών Ν. Αχαΐας.
Δ. Ερυμάνθου: Σκιαδάς Τάκης, συνταξιούχος υπάλληλος του δήμου Πατρέων, μέλος του ΔΣ του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας. Υπηρξε μέλος του ΔΣ της ΠΟΕ - ΟΤΑ και πρόεδρος του Σωματείου Υπαλλήλων Δήμου Πατρέων.
Δ. Καλαβρύτων: Ανδριόπουλος Σταμάτης, συνταξιούχος εργάτης.
Νομός Ηλείας
Δ. Πύργου: Γιάνναρος Χρήστος, μηχανολόγος μηχανικός, αυτοαπασχολούμενος, μέλος της διοίκησης του Επιμελητηρίου Ηλείας.
Δ. Ανδραβίδας - Κυλλήνης: Μοσχονάς Γιώργος, γενικός γραμματέας του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Λεχαινών.
Δ. Ανδρίτσαινας - Κρεστένων: Γκότσης Νίκος, ιδιωτικός υπάλληλος, δημοτικός σύμβουλος.
Δ. Αρχαίας Ολυμπίας: Τζαβάρας Γιώργος, δημοτικός σύμβουλος, μέλος του ΔΣ του Εμπορικού Συλλόγου Αρχαίας Ολυμπίας.
Δ. Ζαχάρως: Γιαννόπουλος Χρήστος, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Ηλείας, δημοτικός σύμβουλος.
Δ. Ηλιδας: Κολόσακας Αγγελος, συνταξιούχος δάσκαλος, δημοτικός σύμβουλος.
Δ. Πηνειού: Τσαουσάκης Αλέξης, αυτοκινητιστής.

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΣΤΕΡΕΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Νομός Βοιωτίας
Δ. Λεβαδέων: Κοτσικώνας Νώντας, Δικηγόρος, δημοτικός σύμβουλος.
Δ. Αλιάρτου - Θεσπιέων: Μπούτσικος Γιώργος, πολιτικός μηχανικός ΟΤΑ, δημοτικός σύμβουλος.
Δ. Διστόμου - Αράχοβας - Αντίκυρας: Ζάκας Λουκάς, συνταξιούχος μεταλλεργάτης, δημοτικός σύμβουλος.
Δ. Θηβαίων: Τουλουμάκος Αντώνης, δικηγόρος, δημοτικός σύμβουλος, μέλος του ΔΣ του Δικηγορικού Συλλόγου Θήβας.
Δ. Ορχομενού: Σκοπάς Γιώργος, υπάλληλος ΔΕΗ, δημοτικός σύμβουλος.
Δ. Τανάγρας: Γιαλούρης Μιχάλης, λογιστής. Διετέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου Προστασίας Ασωπού. Ηταν Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου του δήμου Οινοφύτων και διετέλεσε αντιδήμαρχος το 2007.
Νομός Ευβοίας
Δ. Χαλκιδέων: Τζαβάρας Γιάννης, τεχν. Γεωπονίας, μέλος του ΔΣ του ΕΚ Εύβοιας, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στο ΖΟΥΡΑ.
Δ. Διρφύων - Μεσσαπίων: Πύθουλα Γεωργία, φιλόλογος, δημοτικός σύμβουλος
Δ. Ερέτριας: Καραμπέτσου Ασημίνα, μηχανικός Περιβάλλοντος, δημοτικός σύμβουλος, μέλος του ΔΣ του ΕΚ Εύβοιας, Πρόεδρος του Σωματείου Ιδ. Υπαλλήλων Χαλκίδας, μέλος του ΔΣ της ΟΓΕ.
Δ. Ιστιαίας - Αιδηψού: Καμαράτος Θανάσης, οικοδόμος, δημοτικός σύμβουλος, πρόεδρος του Σωματείου Οικοδόμων ΒΚ Εύβοιας.
Δ. Καρύστου: Παρασκευάς Δημήτρης, Φυσικός, εργαζόμενος σε φροντιστήριο. Συμμετέχει στην Επιτροπή Αγώνα Εργαζομένων Καρύστου.
Δ. Κύμης - Αλιβερίου: Κέκκης Κώστας, πυροσβέστης, μέλος του ΔΣ του Σωματείου Πυροσβεστών Στερεάς Ελλάδας.
Δ. Μαντουδίου - Λίμνης - Αγίας Αννας: Λιαγκάκης Στάθης, αγρότης, πρόεδρος του Αγροτικού Συλλόγου Μαντουδίου.
Νομός Ευρυτανίας
Δ. Καρπενησίου: Γκορόγιας Δημήτρης, συνταξιούχος ΟΤΕ. Διετέλεσε πρόεδρος του τμήματος κλασικού Αθλητισμού του ΑΠΟΚ ΒΕΛΟΥΧΙ και πρόεδρος της Κοινότητας Δυτ. Φραγγίστας (1994-1998).
Νομός Φθιώτιδος
Δ. Λαμιέων: Δελιχάς Γιώργος, δημοσιογράφος, μέλος του ΔΣ του ΕΚ Λαμίας.
Δ. Μώλου - Αγίου Κωνσταντίνου: Ηλιόπουλος Γιάννης, συνταξιούχος οικοδόμος, για χρόνια πρόεδρος του Σωματείου Οικοδόμων Κ. Βούρλων.
Δ. Αμφίκλειας - Ελάτειας: Τσούλφας Δημήτρης, εργάτης στη Βιομηχανία Πλαστικών Κρήτης. Υπήρξε δημοτικός σύμβουλος Αμφίκλειας - Ελάτειας (2012-2014).
Δ. Λοκρών: Καρατράντος Θωμάς, εργαζόμενος στην ΕΖΑ, ταμίας του Κυνηγητικού Συλλόγου Αταλάντης.
Δ. Δομοκού: Νιάνιος Χρήστος, συνταξιούχος εκπαιδευτικός, δημοτικός σύμβουλος.
Δ. Μακρακώμης: Ράμμος Παναγιώτης, δημοσιογράφος, πρώην μέλος του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ.
Δ. Στυλίδος: Καρκάνη Βαγγελιώ, τεχνολόγος ιατρικών εργαστηρίων (παρασκευάστρια), μέλος της Ομάδας Γυναικών Λαμίας (ΟΓΕ).
Νομός Φωκίδας
Δ. Δελφών: Λεοντίου Στάθης, υπάλληλος Περιφέρειας Στερεάς, δημοτικός σύμβουλος.
Δ. Δωρίδος: Λάιος Γιάννης, συνταξιούχος ΛΑΡΚΟ, δημοτικός σύμβουλος.

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ

Νομός Αργολίδος
Δ. Ναυπλιέων: Γκόνης Κώστας, συνταξιούχος πολιτικός μηχανικός, μέλος του ΔΣ του ΤΕΕ Πελοποννήσου.
Δ. Αργους - Μυκηνών: Θεοδοσίου Γιώργος, αγρότης, μέλος του Αγροτοκτηνοτροφικού Συλλόγου Αργολίδας, δημοτικός σύμβουλος.
Δ. Επιδαύρου: Μπουρδάκος Ναπολέων, πληροφορικός - αυτοαπασχολούμενος, μέλος του Πολιτιστικού Συλλόγου Επιδαύρου.
Δ. Ερμιονίδας: Πετρίδης Βασίλης, συνταξιούχος οδηγός στα τρόλεϊ Αθηνών, αντιπρόεδρος του Συλλόγου Συνταξιούχων τρόλεϊ Αθηνών - Πειραιώς.
Νομός Αρκαδίας
Δ. Τρίπολης: Γούργαρης Βαγγέλης, συνταξιούχος εργαζόμενος της ΔΕΗ, περιφερειακός σύμβουλος.
Δ. Γορτυνίας: Φράγκος Γιάννης, συνταξιούχος, πρώην πρόεδρος του Σωματείου εργαζομένων στα Κέντρα Υγείας Αρκαδίας.
Δ. Μεγαλόπολης: Κατσιρούμπας Γιώργος, συνταξιούχος ΟΤΑ, μέλος της Επιτροπής Αγώνα Μεγαλόπολης.
Δ. Νότιας Κυνουρίας: Χείλαρης Νίκος, αυτοαπασχολούμενος, Γραμματέας του Παναρκαδικού Συνδικάτου Τεχνεργατών Οικοδόμων.
Νομός Κορινθίας
Δ. Κορινθίων: Τζέκου Παρασκευή (Βιβή), μηχανικός Η/Υ, πρώην μέλος του ΔΣ του Σωματείου Νέων Τεχνολογιών και Τηλεπικοινωνιών Ν. Αχαΐας.
Δ. Βέλου - Βόχας: Τσουτσάνης Δημήτρης, αρχιτέκτονας - μηχανικός, πρώην μέλος της ΔΕ του ΤΕΕ Κορινθίας.
Δ. Λουτρακίου - Περαχώρας - Αγ. Θεοδώρων: Ασημακόπουλος Χρήστος, πρώην πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου Λουτρακίου.
Δ. Ξυλοκάστρου - Ευρωστίνης: Παναγιωτόπουλος Νίκος, συμβασιούχος στο δήμο Ξυλοκάστρου, μέλος του ΔΣ Συλλόγου Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ν. Κορινθίας.
Δ. Σικυωνίων: Νανόπουλος Βασίλης, συνταξιούχος ΙΚΑ, πρώην μέλος του ΔΣ του Συλλόγου Υπαλλήλων ΙΚΑ Ν. Κορινθίας.
Νομός Λακωνίας
Δ. Σπάρτης: Βουνάσης Αλέκος, γιατρός ακτινοδιαγνώστης, αντιπρόεδρος γιατρών ΕΣΥ Λακωνίας, μέλος του ΔΣ του Ιατρικού Συλλόγου Σπάρτης, δημοτικός σύμβουλος.
Δ. Ανατολικής Μάνης: Αναστασάκος Δημήτρης, αυτοαπασχολούμενος ξυλουργός, μέλος του Τοπικού Συμβουλίου κοινότητας Γυθείου και του ΔΣ του Πολιτιστικού Συλλόγου Μαυροβουνίου.
Δ. Ευρώτα: Κοιλάκος Γιώργος, αρτοποιός, δημοτικός σύμβουλος.
Δ. Μονεμβασίας: Αναγνωστοπούλου Ελένη, δημοτική σύμβουλος, συνταξιούχος εκπαιδευτικός.
Νομός Μεσσηνίας
Δ. Καλαμάτας: Οικονομάκος Δημήτρης, αυτοαπασχολούμενος, μέλος πολιτιστικών και αθλητικών συλλόγων, μέλος του ΔΣ Συλλόγου Γονέων 4ου Δημοτικού Σχολείου, δημοτικός σύμβουλος.
Δ. Δυτικής Μάνης: Ταβουλαρέας Πέτρος, ηλεκτρολόγος, πρόεδρος της Σαϊδόνας από το 2014.
Δ. Μεσσήνης: Θεοδωρακόπουλος Χρήστος, αγρότης, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Πελοποννήσου και του Αγροτοκτηνοτροφικού Συλλόγου Μεσσήνης.
Δ. Οιχαλίας: Ρεϊτζόπουλος Κώστας, κοινωνιολόγος, δημοτικός σύμβουλος.
Δ. Πύλου - Νέστορος: Αποστολοπούλου Σοφία, συνταξιούχος γιατρός, δημοτικός σύμβουλος.
Δ. Τριφυλίας: Κουκούμης Σαράντος, συνταξιούχος δάσκαλος, αντιπρόεδρος του ΔΣ Πολυτέκνων Τριφυλίας, δημοτικός σύμβουλος.

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΙΟΝΙΩΝ ΝΗΣΩΝ

Δ. Ζακύνθου: Κόκλας Φώτης, λογιστής.
Δ. Κέρκυρας: Κουλούρης Γιώργος, μέλος του ΔΣ του Σωματείου Συνταξιούχων ΙΚΑ Κέρκυρας.
Δ. Κεφαλονιάς: Μαντζουράτος Δημήτρης, γυμναστής, πρόεδρος της ΕΛΜΕ.
Δ. Ιθάκης: Μαυροκέφαλος Νώντας, δημοτικός σύμβουλος, μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ.
Δ. Λευκάδος: Βεροιώτης Βαγγέλης, ιδιωτικός υπάλληλος, γραμματέας του Σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων Λευκάδας.

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΒΟΡΕΙΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

Δ. Λέσβου: Τσιριγώτη Νίκη, δικηγόρος, μέλος του ΔΣ του Δικηγορικού Συλλόγου Μυτιλήνης και πρόεδρος του Συλλόγου Προοδευτικών Γυναικών Μυτιλήνης, δημοτική σύμβουλος.
Δ. Χίου: Σκούφαλος Μάρκος, δάσκαλος, δημοτικός σύμβουλος. Πρόεδρος του ΝΤ Χίου της ΑΔΕΔΥ.
Δ. Σάμου: Τζίχας Κώστας, μέλος της Γραμματείας της Πανσαμιακής Επιτροπής Ειρήνης και δημοτικός σύμβουλος.
Δ. Λήμνου: Μαδυτινός Κώστας, δάσκαλος, μέλος του Τοπικού Συμβουλίου Κάσπακα, πρόεδρος του ΝΤ Λήμνου της ΑΔΕΔΥ, πρόεδρος του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Λήμνου.
Δ. Φούρνων Κορσέων: Kυπραίου Ευαγγελία, εργαζόμενη σε ερευνητικά προγράμματα σχετικά με τη συλλογή αλιευτικών δεδομένων, μέλος της ΟΓΕ και του ΔΣ του Πολιτιστικού Συλλόγου «ΚΟΡΑΣΙΑΙ ΝΗΣΟΙ».

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΝΟΤΙΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

Δ. Ρόδου: Πότσος Τάκης, οδηγός - πωλητής στο χονδρεμπόριο, δημοτικός σύμβουλος, μέλος του ΔΣ του Σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ρόδου.
Δ. Καλυμνίων: Χούλης Σακελλάριος, οικοδόμος.
Δ. Θήρας: Αργυρού Μαρία, συνταξιούχος τραπεζοϋπάλληλος, δημοτική σύμβουλος στο δήμο Θήρας.
Δ. Νάξου: Κορρές Γιάννης. αγρότης, δημοτικός σύμβουλος.
Δ. Πάρου: Ροκονίδας Κωνσταντίνος, εκπαιδευτικός, αντιπρόεδρος του ΔΣ του Πανελλήνιου Συλλόγου Αδιόριστων Εκπαιδευτικών.

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΚΡΗΤΗΣ

Νομός Ηρακλείου
Δ. Αρχανών - Αστερουσίων: Καρκαβάτσος Μανόλης, αγρότης, πρόεδρος του Αγροτικού Συλλόγου Αστερουσίων, δημοτικός σύμβουλος.
Δ. Βιάννου: Μωυσάκης Κώστας, δικαστικός υπάλληλος, μέλος της Γραμματείας της Επιτροπής Ειρήνης Ηρακλείου.
Δ. Γόρτυνας: Μανιαδάκης Μιχάλης, βιοτέχνης, δημοτικός σύμβουλος.
Δ. Μαλεβιζίου: Χουστουλάκης Μιχάλης, συνταξιούχος οικοδόμος, αντιπρόεδρος Ενωσης Συνταξιούχων ΙΚΑ Ηρακλείου, δημοτικός σύμβουλος.
Δ. Φαιστού: Ζαχαριουδάκης Ιωάννης, κοινωνικός λειτουργός σε προγράμματα προσφύγων.
Δ. Χερσονήσου: Παρθενιώτης Γιώργος, λογιστής, πρόεδρος του ΔΣ Συλλόγου Γονέων Δημοτικού Σχολείου Επισκοπής, δημοτικός σύμβουλος.
Νομός Λασιθίου
Δ. Αγίου Νικολάου: Φιλιππάκης Γιώργος, δασολόγος γεωτεχνικός, μέλος του Πολιτιστικού Συλλόγου Ελούντας και της Επιτροπής Ειρήνης Λασιθίου.
Δ. Ιεράπετρας: Κοτσιφάκη Μαρία, συνταξιούχος εφοριακός ΔΟΥ, δημοτικός σύμβουλος.
Δ. Σητείας: Συμεωνίδης Συμεών, αυτοαπασχολούμενος λογιστής. οικονομολόγος, πρώην δημοτικός σύμβουλος δήμου Σητείας.
Νομός Ρεθύμνης
Δ. Ρεθύμνης: Μανουσογιάννης Μανούσος, ιδιωτικός υπάλληλος, μέλος του ΔΣ του Εργατικού Κέντρου Ρεθύμνου, δημοτικός σύμβουλος δήμου Ρεθύμνου.
Δ. Αγίου Βασιλείου: Χαριτάκης Θανάσης, συνταξιούχος λογιστής, πρώην μέλος του ΔΣ Ομοσπονδίας του Δημοσίου.
Δ. Ανωγείων: Σταυρακάκης Στέλιος, αγροτοκτηνοτρόφος, μέλος της Πανελλήνιας Επιτροπής των Μπλόκων, πρώην δημοτικός σύμβουλος δήμου Ανωγείων.
Νομός Χανίων
Δ. Χανίων: Βουρλάκης Νίκος, έμπορος, μέλος του ΔΣ της ΕΣΕΕ και του ΔΣ της ΟΕΣΚ.
Δ. Αποκορώνου: Μελισσάκης Νικήτας, απόστρατος Πυροσβεστικού Σώματος, μέλος του ΔΣ της Ενωσης Αποστράτων Πυροσβεστών Ν. Χανίων.
Δ. Κισσάμου: Φραγκιουδάκης Γιώργος, συνταξιούχος νοσηλευτής, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου της ΕΕΔΥΕ.
Δ. Πλατανιά: Ανθούσης Δημήτρης, γυμναστής, προπονητής ποδοσφαίρου, γενικός γραμματέας του ΔΣ του Συνδέσμου Προπονητών Ποδοσφαίρου Χανίων - Ρεθύμνου.

Μπροστά στις εκλογικές μάχες του 2019

1. Βρισκόμαστε μπροστά σε εξελίξεις και γεγονότα. Είναι καταρχάς οι τρεις μεγάλες εκλογικές αναμετρήσεις, οι εθνικές εκλογές, όποτε γίνουν, οι ευρωεκλογές, οι περιφερειακές και τοπικές εκλογές.

Οι μεγάλες αυτές αναμετρήσεις δεν πρόκειται να δώσουν πραγματικές λύσεις στα μεγάλα προβλήματα του λαού. Είναι πέρα από βέβαιο, παρά τις μεγάλες διακηρύξεις και τα μεγάλα λόγια των αστικών κομμάτων. Δεν μπορούν, επίσης, να αναχαιτίσουν τις αρνητικές εξελίξεις που προδιαγράφονται και στους τομείς της οικονομίας και των διεθνών σχέσεων και θα πέφτουν σαν νέα «τσουνάμια» στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων.
Τι θα δώσουν λοιπόν αυτές οι εκλογές από τη σκοπιά των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης; Θα καθορίσουν τη νέα διάταξη των πολιτικών δυνάμεων και θα αναδείξουν τους διαχειριστές των συμφερόντων της αστικής τάξης και των συμμάχων της μέσα από μια νέα ένταση γνώριμων και κίβδηλων συγκρούσεων, ανταγωνισμού, συμφερόντων, συναλλαγών και ψεύτικων ξανά υποσχέσεων.
Από τη σκοπιά του ταξικού αγώνα τι ενδιαφέρον έχουν αυτές οι εκλογές; Εχουν και μάλιστα μεγάλο και μπορούν να αποκτήσουν εξαιρετική σημασία.

2. Μέσα από αυτές τις αναμετρήσεις μπορεί να αναδειχθεί ακόμα πιο ισχυρό το αγωνιστικό ρεύμα των κοινωνικών δυνάμεων που αντιμάχονται με συνέπεια την αντιλαϊκή πολιτική και τους φορείς της και τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Να συσπειρωθούν όλες αυτές οι λαϊκές δυνάμεις που δεν ανέχονται άλλο την κοροϊδία και την εξαπάτηση. Να δημιουργηθεί ένα ακόμα πιο ισχυρό ρεύμα αμφισβήτησης της καπιταλιστικής κυριαρχίας και εξουσίας.

Αυτό είναι δυνατό να γίνει και να εκφραστεί μόνο με ψήφο και με στήριξη των ψηφοδελτίων του ΚΚΕ παντού. Με ένα ακόμα πιο ισχυρό ΚΚΕ.
Αυτό έχει σημασία. Να κατακτήσει αυτό το μέτωπο νέες θέσεις στον ταξικό αγώνα απέναντι στις κυρίαρχες ταξικές και πολιτικές δυνάμεις. Από καλύτερες θέσεις να δώσει τη μάχη για την υπεράσπιση των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων, για νέες κατακτήσεις στο δρόμο για την εργατική εξουσία.
Αυτές πρέπει να είναι και οι κύριες επιδιώξεις και οι φιλοδοξίες των κομμουνιστών μπροστά στις εκλογικές αναμετρήσεις που έρχονται. Πολλά θα κριθούν ως προς το αποτέλεσμα από τη δυναμική που θα αποκτήσει η μάχη από το ξεκίνημά της και το πνεύμα αυτοθυσίας, ενθουσιασμού και πρωτόβουλης δράσης που θα επιδειχθεί κατά τη διεξαγωγή της.

3. Οι εκλογικές αναμετρήσεις πάντα έχουν στοιχεία ρουτίνας και επανάληψης. Θα ήταν λάθος, όμως, να παραγνωρίσουμε ότι κάθε εκλογική αναμέτρηση δεν είναι ίδια με την προηγούμενη, γιατί οι συνθήκες μέσα στις οποίες διεξάγεται δεν είναι ίδιες με τις προηγούμενες.

Επομένως, έχει σημασία να ερευνήσουμε, να μελετήσουμε, να αναζητήσουμε το διαφορετικό, το καινούργιο, το ιδιαίτερο που έχουν αυτές οι αναμετρήσεις.
Τα καθοδηγητικά όργανα του Κόμματος θα επεξεργαστούν το κεντρικό σχέδιο μάχης. Υπάρχει πλούσια, συσσωρευμένη πείρα και ικανότητα παρακολούθησης, ανάλυσης και παρέμβασης σε κάθε εξέλιξη.
Είναι όμως αλήθεια ότι όσο καλό κι αν είναι ένα κεντρικό σχέδιο, δεν μπορεί να έχει τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα αν οι μαχητές, τα μέλη του Κόμματος, όλα τα στελέχη, σε όποιο πόστο κι αν είναι, δεν βάλουν την ψυχή τους, αν δεν κάνουν δική τους υπόθεση τις επιδιώξεις του Κόμματος. Κυρίως, αν δεν κάνουν το δικό τους σχέδιο στο χώρο τους, στον τομέα τους, αν δεν οργανώσουν τη μάχη με ευθύνη, πρωτοβουλία και τη φιλοδοξία να καταγράψουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα στο χώρο τους, στον τομέα τους.
Το Κόμμα μας διανύει μία από τις σημαντικότερες περιόδους στην 100χρονη Ιστορία του, από άποψη γραμμής, θέσεων και δικαίωσης προβλέψεων. Εχουμε επομένως ισχυρά όπλα στη διάθεσή μας και πρέπει να οπλιστούμε όλοι και όλες γερά, να παλέψουμε αποτελεσματικά, με σιγουριά και αυτοπεποίθηση. Είναι βασικό μέρος του σχεδιασμού και του προγραμματισμού δράσης.
Μέσα στην εργατική τάξη, στη φτωχομεσαία αγροτιά, στους αυτοαπασχολούμενους, στα παιδιά τους, στις γυναίκες τους, στις εργατικές και λαϊκές οικογένειες, υπάρχει συσσωρευμένη αγανάκτηση αλλά και προβληματισμός για τις εξελίξεις. Εχουμε μετατόπιση δυνάμεων προς το ΚΚΕ και διάθεση να ακούσουν.
Υπάρχει επομένως έδαφος να αποκτήσει μια ορισμένη δυναμική η μετατόπιση δυνάμεων προς τις θέσεις του Κόμματος. Αλλωστε, σε πρώτη φάση, δεν επιδιώκουμε και πλήρη συμφωνία σε όλα. Η ψήφος είναι ένα πρώτο βήμα, μια καταρχήν συμφωνία.

4. Το θέμα που τίθεται και πρέπει να γίνει αποδεκτό ως καθήκον είναι ότι δεν πρέπει να βάζουμε όρια στην επαφή μας και στη συζήτηση με τους συναδέλφους, γείτονες, συμμαθητές, χωριανούς κ.λπ. Διεκδικούμε μαχητικά και τη γνώμη και την ψήφο καθενός και καθεμιάς που ανήκει σε εργατική και λαϊκή οικογένεια, ανεξάρτητα από τη χτεσινή του πολιτική τοποθέτηση.

Πολλά θα κριθούν από την έκταση και την ένταση αυτής της προσπάθειας από κάθε σύντροφο και συντρόφισσα. Είμαστε μέρος, τμήμα αυτού του κόσμου, ζούμε στον ίδιο χώρο, ζούμε τα ίδια προβλήματα, δεν είμαστε έξω και πάνω από αυτούς και προσπαθούμε να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους με τις θέσεις μας, με το παράδειγμά μας, με τη δύναμη των επιχειρημάτων και της λογικής.
Αλλωστε δεν μας ενδιαφέρει, όπως συμβαίνει με άλλα κόμματα, μόνο η ψήφος τους. Μας ενδιαφέρει, και σήμερα και αύριο, και η θέση τους στο κίνημα, στον αγώνα. Παλεύουμε να κερδίσουμε την ψήφο τους σήμερα, αλλά και να επιδράσουμε στους ιδεολογικούς και πολιτικούς τους προβληματισμούς σταθερά. Διαμορφώνουμε δεσμούς και επιδιώκουμε αυτοί οι δεσμοί να αποκτήσουν ιδεολογική - πολιτική συνέχεια και σταθερότητα, να αναπτύσσονται δημιουργικά μέσα στους καθημερινούς αγώνες.
Δεν είμαστε ένα αστικό κόμμα, αλλά ένα επαναστατικό Κόμμα που παλεύει να ανυψώσει τις μάζες των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων σε οργανωμένη δύναμη μεγάλων αλλαγών και ανατροπών. Από την άποψη αυτή δεν δικαιολογείται καμία μεμψιμοιρία για όποιες αντιδράσεις, επιφυλάξεις, έλλειψη υπομονής ή παραίτησης.
Δίνουμε τη μάχη των εκλογών τολμηρά, έχοντας ολοκληρωμένο μπροστά μας το στόχο. Την ολόπλευρη ισχυροποίηση του ΚΚΕ εκλογικά, οργανωτικά, ιδεολογικά, πολιτικά. Την ολόπλευρη ισχυροποίηση των δεσμών του με τα εργατικά και λαϊκά στρώματα. Αξιοποιούμε την εκλογική μάχη για την προώθηση των στρατηγικών επιδιώξεων του Κόμματος και ταυτόχρονα γινόμαστε πιο ικανοί, μαθαίνουμε να είμαστε πιο αποτελεσματικοί στην προώθησή τους.

5. Καλό σχέδιο, επιτελικά οργανωμένη μάχη, από κάθε σύντροφο και συντρόφισσα, δίπλα στο κύριο καθήκον δουλειάς, άνθρωπο τον άνθρωπο, απαιτεί τη συστηματική προσπάθεια για ένταξη σε αυτή τη μάχη, απαιτητικά, όσο γίνεται περισσότερων οπαδών και φίλων του Κόμματος. Η οργάνωση - καθοδήγηση της δράσης τους προϋποθέτει πρόσθετες ευθύνες στην ενημέρωση, στον εξοπλισμό τους, στην ανταλλαγή εμπειριών κ.λπ.

Εχουμε μεγάλες εφεδρείες να ρίξουμε στη μάχη. Καταρχάς, μεγάλες, αναξιοποίητες εφεδρείες έχουμε όλοι μας. Ολοι μας, αν ψαχτούμε καλά, έχουμε ακόμα μεγαλύτερα περιθώρια να δώσουμε περισσότερα. Αυτά τα περιθώρια μπορούν να φανούν καλύτερα αν θέσουμε ακόμα υψηλότερους στόχους και παλέψουμε να τους κατακτήσουμε.
Μεγάλη όμως εφεδρεία είναι οι φίλοι, οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ. Χωρίς καθυστέρηση, με εμπιστοσύνη, να τους καλέσουμε όλους και όλες να στρατευτούν στη μάχη.
Εχουμε ισχυρά ιδεολογικά και πολιτικά όπλα και μεγάλη πείρα από εκλογικές μάχες. Με δεδομένο ότι και αυτές οι εκλογές δεν μοιάζουν με τις προηγούμενες, απαιτείται αυξημένη ετοιμότητα και επαγρύπνηση. Οι παρεμβάσεις των αντιπάλων θα δημιουργούν δυσκολίες και πρέπει να εξουδετερώνονται. Είναι ευθύνη και καθήκον του κάθε συντρόφου και συντρόφισσας στο χώρο του, στον τομέα του.
Καθοδηγητής άμεσος, έγκυρος, αποτελεσματικός είναι ο «Ριζοσπάστης» καθημερινά. Μάχη χωρίς την καθημερινή μελέτη του «Ριζοσπάστη» δεν μπορεί να δοθεί με επιτυχία, πολύ περισσότερο με τη φιλοδοξία να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας σε συμβολή για καλά αποτελέσματα.
Με τα μάτια στραμμένα στην επόμενη μέρα των εκλογικών αναμετρήσεων, όπου οι εξελίξεις θα «τρέχουν» σε όλους τους τομείς, με νέες και πιο βαριές συνέπειες για το λαό, φιλοδοξούμε να είμαστε παρόντες από νέες θέσεις και με νέες δυνάμεις.
Φιλοδοξούμε να ισχυροποιήσουμε τα κέντρα αγώνα και συσπείρωσης σε όλα τα επίπεδα, από το εργοστάσιο, το χωριό, τη γειτονιά, το σχολείο, τη σχολή, έως τη Βουλή, την Ευρωβουλή, τις Περιφέρειες και τους δήμους, για μια νέα ανάταση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, με το ΚΚΕ μπροστά, ακόμα πιο ισχυρό.
Η νέα εκατονταετία του ΚΚΕ ας είναι μια νέα αρχή.

Του
Δημήτρη ΓΟΝΤΙΚΑ*
* Ο Δ. Γόντικας είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ

Ιστορικό αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων με το βλέμμα στην επόμενη καπιταλιστική κρίση

Copyright 2018 The Associated

Με το βλέμμα στο περιβάλλον «αβεβαιότητας» και επιβράδυνσης που εισέρχονται οι οικονομίες των κρατών - μελών της Ευρωζώνης, με χαρακτηριστικό παράδειγμα και την πρόσφατη υποχώρηση του επιπέδου της βιομηχανικής παραγωγής στη Γερμανία, έγιναν τις προηγούμενες μέρες οι «απολογισμοί» των αστικών επιτελείων για τη συμπλήρωση 20 χρόνων από την καθιέρωση του ευρώ.
Στις αναλύσεις κυριάρχησαν τόσο τα οφέλη που αποκόμισε το ευρωενωσιακό κεφάλαιο από το ευρώ στον διεθνή ανταγωνισμό, αλλά και οι διαπιστώσεις ότι η ανισομετρία μεγάλωσε ανάμεσα στις οικονομίες των κρατών - μελών και μαζί οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της ΕΕ, ιδιαίτερα την περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης.
Αποτέλεσμα, εξάλλου, αυτών των οξυμένων αντιθέσεων είναι οι φυγόκεντρες τάσεις που αναπτύσσονται στο εσωτερικό της ιμπεριαλιστικής ένωσης, η αντιπαράθεση για το μέλλον της και το μέλλον του ευρώ, τα διαφορετικά σχέδια - που βέβαια δεν χωρίζονται με σινικά τείχη - για «εμβάθυνση της νομισματικής και οικονομικής ένωσης», από τη μια, και τη μεγαλύτερη «αυτονομία» των κρατών - μελών στη διαμόρφωση της οικονομικής πολιτικής, από την άλλη.
Οι αντιπαραθέσεις αυτές μάλιστα από τον ΣΥΡΙΖΑ, όσο και από άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις, παρουσιάζονται - ενόψει και των ευρωεκλογών - ως μια ακόμα υποτιθέμενη «διαχωριστική γραμμή», ανάμεσα στην «πρόοδο» και τη «συντήρηση», καλώντας τον λαό να απορρίψει την Σκύλλα και να επιλέξει την Χάρυβδη, την πορεία «εμβάθυνσης» της ΕΕ, την παραπέρα ισχυροποίηση δηλαδή της ιμπεριαλιστικής ένωσης.
Η 20χρονη διαδρομή του ευρώ, βέβαια, ορισμένες στιγμές της οποίας θυμίζουμε παρακάτω, δείχνει ότι το «νήμα» που διαπερνάει διαχρονικά τη στρατηγική της ΕΕ, δεν είναι άλλο από τα συμφέροντα των μονοπωλίων της. Γι' αυτό οι λαοί δεν έχουν να περιμένουν τίποτα είτε από τη συνέχεια του ίδιου «έργου» με την παραπέρα «εμβάθυνση» της ιμπεριαλιστικής ένωσης, μέσα από πρόσκαιρους και εύθραυστους συμβιβασμούς, είτε στο ενδεχόμενο οι μεγάλες αντιθέσεις των καπιταλιστών να οδηγήσουν στην αποχώρηση κρατών - μελών από την ιμπεριαλιστική ένωση, με την εξουσία και την οικονομία στα χέρια του κεφαλαίου.
Τη διαφορά όπως και να 'χει για το λαό μας δεν μπορεί να την κάνουν τα σενάρια των εκμεταλλευτών του, αλλά η ισχυροποίηση του ΚΚΕ παντού και η δική του πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ, με την εξουσία και την οικονομία στα δικά του χέρια.

Σε ανάπτυξη και κρίση...

Ουσιαστικά το 20ετές ιστορικό του ευρώ είναι αξεδιάλυτα δεμένο με την εμβάθυνση των αντεργατικών ανατροπών και των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, την απογείωση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, την κατάργηση ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων, το ροκάνισμα του λαϊκού εισοδήματος.
Ηδη, εξάλλου, από το 2001, παράλληλα με την εισαγωγή του ευρώ, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο προχώρησε στην περιβόητη «Στρατηγική της Λισαβόνας», με στόχο μεταξύ άλλων την «ενίσχυση της οικονομικής ανάπτυξης, της παραγωγικότητας και της αξιοποίησης της εργασίας» ως μια «πρώτη προσέγγιση των αναδιαρθρώσεων που αφορούν την ενίσχυση της ευελιξίας στις αγορές εργασίας και προϊόντων».
Η στρατηγική αυτή αποτέλεσε τον μπούσουλα για τις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που ακολούθησαν ενιαία σε όλη την ΕΕ διαδοχικά ή από κοινού σοσιαλδημοκρατικές και νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις.
Χαρακτηριστικά, για παράδειγμα, είναι τα όσα σημείωνε η Τράπεζα της Ελλάδας, «εξειδικεύοντας» τις τότε ανάγκες της αντιλαϊκής πολιτικής στην ετήσια έκθεσή της για το έτος 2002 και εν μέσω σχετικά μεγάλων ρυθμών οικονομικής μεγέθυνσης και βέβαια ρυθμών «απογείωσης» της καπιταλιστικής κερδοφορίας:
-- Για την «ευελιξία στην αγορά εργασίας» ότι υπάρχουν στοιχεία «δυσκαμψίας», προσθέτοντας ότι μέσα στο 2001 «έγιναν σημαντικά θετικά βήματα». Μεταξύ αυτών, σύμφωνα με τους ίδιους, ήταν η λειτουργία των Εταιρειών Προσωρινής Απασχόλησης» (δηλαδή των εταιρειών ενοικίασης εργαζομένων).
-- Για την Κοινωνική Ασφάλιση ότι η «αντιμετώπιση πρέπει να αρχίσει αμέσως». Για την εξασφάλιση της «βιωσιμότητας του συστήματος» ότι «απαιτούνται και παρεμβάσεις σε ορισμένες παραμέτρους» όπως «στην ηλικία συνταξιοδότησης, στη βάση υπολογισμού της σύνταξης και στο ποσοστό αναπλήρωσης των αποδοχών».
-- Για τη «φορολογική μεταρρύθμιση», μπούσουλας ήταν «η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας», που απαιτούσε, όπως και σήμερα, «πλήθος φορολογικών παρεμβάσεων» με κατεύθυνση τη «μείωση των συντελεστών των φόρων επί των κερδών των επιχειρήσεων και τον περιορισμό των εργοδοτικών εισφορών στην Κοινωνική Ασφάλιση».
-- Για τις λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές ότι «πρέπει να αξιοποιηθεί η θετική εμπειρία της απελευθέρωσης της αγοράς τηλεπικοινωνιών» και να συνεχιστεί η διαδικασία «απελευθέρωσης» στην αγορά Ενέργειας.
Βέβαια, τα παραπάνω έγιναν σε μεγάλο βαθμό πράξη στο πλαίσιο της προηγούμενης μνημονιακής περιόδου με την αποφασιστική όσο και καθοριστική συμβολή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Η «συνταγή» όμως για τη θωράκιση της καπιταλιστικής κερδοφορίας, σε κρίση και ανάπτυξη ήταν και είναι η ίδια: Η ολομέτωπη επίθεση στην εργατική τάξη.
Ενδεικτικά είναι όσα έλεγε το 2008 η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με αφορμή τα 10 χρόνια από την έναρξη της λειτουργίας της (το 1998): «Οι δυσκαμψίες στους μηχανισμούς καθορισμού των τιμών και των μισθών ή οι συνεχείς υπερβολικές αυξήσεις των μισθών είναι δυνατόν να καθυστερήσουν τις αναγκαίες προσαρμογές στις οικονομικές διαταραχές».

...φορτώνουν τα σπασμένα στις πλάτες των λαών

Την ίδια ώρα, η κρίση που εκδηλώθηκε συγχρονισμένα στην ΕΕ, σε συνδυασμό βέβαια και με άλλα καπιταλιστικά κέντρα, έδωσε το έναυσμα για ένα μπαράζ αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων, τόσο στις 5 οικονομίες της Ευρωζώνης που εντάχθηκαν στη «σοδειά» των «διασώσεων» και συγκεκριμένα στην Ελλάδα (Μάης 2010), στην Ιρλανδία (Δεκέμβρης 2010), στην Πορτογαλία (Μάης 2011), στην Ισπανία (Ιούλης 2012) και την Κύπρο (Απρίλης 2013), όσο και στις υπόλοιπες.
Σε επίπεδο ΕΕ, είχαν προηγηθεί η Ουγγαρία και η Λετονία (2008) καθώς και η Ρουμανία (2009), που αντιμετώπιζαν προβλήματα με τα ισοζύγια πληρωμών τους.
Παράλληλα, η καπιταλιστική κρίση, πάνω στο έδαφος της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης, άνοιξε ακόμα περισσότερο την ψαλίδα ανάμεσα στα κράτη - μέλη, ακόμα και στον «σκληρό πυρήνα» της ιμπεριαλιστικής Ενωσης, έφερε με νέα ορμή στην επιφάνεια τους σφοδρούς ανταγωνισμούς στο εσωτερικό της ΕΕ και αποκάλυψε τα παραμύθια περί «σύγκλισης» που μεταξύ άλλων αξιοποιήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια σαν «τυρί στη φάκα» για τον εγκλωβισμό του λαού στους «εθνικούς στόχους» της αστικής τάξης.
Οπως χαρακτηριστικά αναφέρεται σε ειδικό κεφάλαιο της έκθεσης της Τράπεζας της Ελλάδας για τη «Νομισματική πολιτική 2018», «η υιοθέτηση του ευρώ δεν λειτούργησε ως καταλύτης πραγματικής σύγκλισης, όπως αρχικά αναμενόταν» και η κρίση «οδήγησε σε πραγματική απόκλιση». «Η εισοδηματική ανισότητα μεταξύ των χωρών - μελών της Ευρωζώνης έχει αυξηθεί από το 2012 σε ανησυχητικά επίπεδα», ενώ «ταυτόχρονα, η διαρθρωτική ανομοιογένεια των χωρών υποδηλώνει ότι απόλυτη σύγκλιση δεν είναι εφικτή, εντός ή εκτός μιας νομισματικής ένωσης», διαπιστώνει η έκθεση της ΤτΕ.

«Δικλίδες ασφαλείας»...

Οπως και να 'χει, η εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης, αλλά και οι «κίνδυνοι» για την επανεμφάνισή της, έδωσαν το σήμα για την κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής, με άξονα την ενίσχυση των «εποπτικών πλαισίων», των ευρωπαϊκών εξαμήνων και των υπόλοιπων «μνημονίων διαρκείας» για τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων.
Στη φάση της καπιταλιστικής κρίσης και προκειμένου να στηριχτούν τα ευρωπαϊκά μονοπώλια και το κεφάλαιο διαμορφώθηκαν νέοι οργανισμοί όπως:

• Νέοι μηχανισμοί διαχείρισης κρίσεων, που δεν είχαν προβλεφθεί. Ετσι, ιδρύθηκε το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF), που αναβαθμίστηκε στη συνέχεια με τον ΕSM.

Θυμίζουμε ότι η αρχική χρηματοδότηση του ελληνικού κράτους μέσω του πρώτου μνημονίου (2010) έγινε διαμέσου διακρατικών δανειακών συμβάσεων και συμφωνιών με κυβερνήσεις της Ευρωζώνης, καθώς μέχρι τότε δεν είχαν προβλεφθεί «κοινά ταμεία» διασώσεων.
Στο επόμενο διάστημα, στο πλαίσιο της λεγόμενης «εμβάθυνσης της ΟΝΕ», ο ESM προβλέπεται να αναλάβει αναβαθμισμένο ρόλο στο σχεδιασμό και την παρακολούθηση των προγραμμάτων χρηματοοικονομικής βοήθειας, σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Μάλιστα, σε επίπεδο Γιούρογκρουπ έχουν συζητηθεί «θέματα βιωσιμότητας των κρατικών χρεών» και ειδικότερα η ενδεχόμενη θέσπιση «ρητρών συλλογικής δράσης», δηλαδή το υποχρεωτικό «κούρεμα» και για τις μερίδες των μεγαλοπιστωτών που δεν θα «επιλέξουν» τη λεγόμενη εθελοντική συμμετοχή τους σε αυτό. Πρόκειται, βέβαια, για σχέδια που φουντώνουν παραπέρα τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα κράτη - μέλη για τον «επιμερισμό» κερδών και «χασούρας».

• Ενισχύθηκε το «Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης» με τη θέσπιση της διαδικασίας των «Ευρωπαϊκών Εξαμήνων» και άλλα μέτρα αναφορικά με τους «εποπτικούς ελέγχους» της αντιλαϊκής πολιτικής στα κράτη - μέλη.
• Δημιουργήθηκαν ειδικοί μηχανισμοί για την προστασία των τραπεζών, ως τμήμα του σχεδίου για την εμβάθυνση της ΟΝΕ και την «τραπεζική ένωση», με το λογαριασμό φυσικά να πηγαίνει στους λαούς.

Στο επόμενο διάστημα, ο ΕSM θα αναλάβει και το ρόλο «διασώστη» «ύστατης καταφυγής» για τράπεζες της Ευρωζώνης, που θα βρεθούν αντιμέτωπες με κινδύνους κατάρρευσης και αφού βέβαια προηγουμένως θα έχουν εξαντληθεί τα άλλα διαθέσιμα μέσα (π.χ. ανακεφαλαιοποιήσεις, «κουρέματα» κ.ά.).
Επίσης, η Τραπεζική Ενωση, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, «θα πρέπει να ολοκληρωθεί με παράλληλη επίτευξη της μείωσης και του επιμερισμού των κινδύνων» («κόκκινα» δάνεια κ.ά.).
Τα επίδικα αφορούν στη διαμόρφωση «ενιαίου ταμείου εξυγίανσης των τραπεζών» καθώς και το «ενιαίο σύστημα εγγύησης των καταθέσεων».
Να σημειωθεί ότι τα κεφάλαια για τη χρηματοδότηση του «ενιαίου ταμείου εξυγίανσης των τραπεζών» αλλά και αυτά για την «εγγύηση των καταθέσεων» θα προέλθουν από τις ευρωπαϊκές τράπεζες, με σταδιακές εκταμιεύσεις σε ορίζοντα ετών. Η προοπτική αυτή αποτελεί ένα ακόμη πεδίο ενδοαστικής διαπάλης γύρω από τον επιμερισμό των κινδύνων.

...με το βλέμμα στην επόμενη καπιταλιστική κρίση

Στον πυρήνα των μέτρων αυτών βρίσκεται βέβαια το ζήτημα της θωράκισης της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, ενόψει μιας νέας καπιταλιστικής κρίσης που όπως ομολογείται από τα αστικά επιτελεία είναι αναπόφευκτη.
«Οταν επέλθουν οικονομικοί κλυδωνισμοί, πράγμα αναπόφευκτο, κάθε χώρα θα πρέπει να είναι σε θέση να αντιδρά αποτελεσματικά», τονίζεται στην περιβόητη «έκθεση των 5 προέδρων» του έτους 2015 που αποτέλεσε την επίσημη έναρξη των διεργασιών για την «εμβάθυνση της ΟΝΕ». Τόνιζαν ακόμη ότι κάθε χώρα πρέπει να είναι σε θέση να απορροφά τους κλυδωνισμούς εσωτερικά, χάρη στην «επαρκώς ανθεκτική οικονομία της και στα ικανά δημοσιονομικά αποθέματα» και μάλιστα «καθ' όλη τη διάρκεια του οικονομικού κύκλου».
Αυτό, με τη σειρά του, συνεπάγεται διαδοχικά αντιλαϊκά μέτρα μόνιμου χαρακτήρα, τόσο στη φάση της καπιταλιστικής ανάκαμψης και ανάπτυξης όσο και στη φάση της καπιταλιστικής κρίσης.
Για παράδειγμα, πλάι σε όλα τα παραπάνω στην ίδια έκθεση αναφερόταν ότι «οι πληθυσμοί μας γηράσκουν με ταχύ ρυθμό και χρειαζόμαστε σημαντικές μεταρρυθμίσεις στα συστήματα συνταξιοδότησης και υγειονομικής περίθαλψης», ενώ «οι μεταρρυθμίσεις θα προβλέπουν την εναρμόνιση της ηλικίας συνταξιοδότησης με το προσδόκιμο ζωής», που σημαίνει αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης για όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επανήλθε στο συγκεκριμένο «θέμα» και στο πλαίσιο του φετινού «Ευρωπαϊκού Εξαμήνου», σημειώνοντας ότι «οι δημογραφικές αλλαγές και η αύξηση του προσδόκιμου ζωής καθιστούν σαφώς αναγκαία την προσαρμογή των συνταξιοδοτικών συστημάτων και των συστημάτων υγειονομικής περίθαλψης και μακροχρόνιας φροντίδας».