Σαν σήμερα, στις 4 του Νοέμβρη 1944, πραγματοποιείται στο Κιλκίς η
μεγαλύτερη μάχη ανάμεσα στον ΕΛΑΣ και τα Τάγματα Ασφαλείας, που έληξε με
τη συντριβή των Ταγματασφαλιτών και την απελευθέρωση της πόλης. Από την
επομένη κιόλας της μάχης, ξεκίνησε μία προπαγανδιστική εκστρατεία
ενάντια στον ΕΛΑΣ και στο ΚΚΕ για τα όσα έγιναν τον Νοέμβρη του 1944 στο
Κιλκίς, όπως και για όσα είχαν προηγηθεί σε όλη τη διάρκεια της
Κατοχής. Μια εκστρατεία αναποδογυρίσματος της πραγματικότητας και
διαστρέβλωσης της αλήθειας. Η ιστορική αλήθεια, όμως, είναι μία και έχει
γραφτεί στη μνήμη του λαού. Το βασικό ερώτημα για εκείνη τη μάχη είναι
το εξής: «Γιατί ένας τόσο μεγάλος αριθμός δοσίλογων –
ταγματασφαλιτών βρέθηκε μαζεμένος στο Κιλκίς και μάλιστα ενώ οι Γερμανοί
εγκατέλειπαν τη χώρα;». Σε ανακοίνωσή της η ΤΕ Κιλκίς του ΚΚΕ επισημαίνει:
«Τα ξημερώματα της 3ης Νοέμβρη του 1944 περίπου 9.000 ένοπλοι άντρες συνεργάτες των Γερμανών, σχεδόν απ’ όλες τις δοσιλογικές ομάδες της Βόρειας Ελλάδας, συγκεντρώθηκαν στην πόλη του Κιλκίς. Ήταν οι λεγόμενοι εθνικόφρονες, οι οπλισμένοι από τους Γερμανούς καταχτητές οπλίτες της ΠΑΟ, που αργότερα, για να ξεγελάσουν το λαό, ονομάστηκαν Εθνικός Ελληνικός Στρατός.
Πριν αρχίσει η μάχη του Κιλκίς, ο ΕΛΑΣ τους κάλεσε να παραδοθούν με ρητή εγγύηση για τη ζωή τους, όμως αυτοί απέρριψαν την πρόταση και έτσι ακολούθησε η μάχη.
Το πιο γνωστό, ίσως, περιστατικό της μάχης, είναι αυτό όπου οι οχυρωμένοι στο Νοσοκομείο συνεργάτες των Γερμανών ύψωσαν λευκή σημαία. Οι ΕΛΑΣίτες πήγαν να τους συλλάβουν και εκείνοι άνοιξαν πυρ, σκοτώνοντας τους περισσότερους. Στη συνέχεια καταλήφθηκε και το Νοσοκομείο από τον ΕΛΑΣ.
Το βασικό ερώτημα για εκείνη τη μάχη είναι το εξής: “Γιατί ένας τόσο μεγάλος αριθμός δοσίλογων – ταγματασφαλιτών βρέθηκε μαζεμένος στο Κιλκίς και μάλιστα ενώ οι Γερμανοί εγκατέλειπαν τη χώρα;”
Στις 30 Οκτώβρη του 1944 απελευθερώνεται από τον ΕΛΑΣ η Θεσσαλονίκη, ενώ τμήματά του καταδιώκουν τα γερμανικά στρατεύματα μέχρι τα σύνορα.
Οι ταγματασφαλίτες τούς συνοδεύουν στην έξοδο από τη χώρα και στη συνέχεια φυγαδεύονται στο Κιλκίς, περιμένοντας νέες εντολές από τους Άγγλους.
Οι τελευταίοι, εξάλλου, μπορεί να καταδιώκουν τους Γερμανούς, αλλά τους ντόπιους συνεργάτες τους τούς ετοιμάζουν για την επόμενη μέρα, να συνεχίσουν στον ίδιο ρόλο, να βρίσκονται απέναντι από τα λαϊκά συμφέροντα και να συμβάλλουν στη σταθεροποίηση της αστικής εξουσίας.
Έτσι εξηγείται γιατί μαζεύτηκαν όλοι μαζί σε ένα μέρος. Γιατί, ενώ οι Γερμανοί έφυγαν, αυτοί συνέχισαν τη δράση τους. Έτσι εξηγείται γιατί και ο ίδιος ο λαός βρέθηκε απέναντί τους.
Από την επομένη κιόλας της μάχης, ξεκίνησε μία προπαγανδιστική εκστρατεία ενάντια στον ΕΛΑΣ και στο ΚΚΕ για τα όσα έγιναν τον Νοέμβρη του 1944 στο Κιλκίς, όπως και για όσα είχαν προηγηθεί σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής.
Μια εκστρατεία αναποδογυρίσματος της πραγματικότητας και διαστρέβλωσης της αλήθειας.
Στο όνομα της δήθεν αντικειμενικότητας της ιστορίας και των “ίσων αποστάσεων”, εξισώθηκαν οι θύτες και τα θύματα. Αυτοί που έδωσαν και τη ζωή τους για την απελευθέρωση της πατρίδας μας μνημονεύονται μαζί μ’ αυτούς που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς κατακτητές, μ’ αυτούς που μετά την απελευθέρωση συνέχισαν να βρίσκονται απέναντι από τον λαό. Μ’ αυτούς που προκάλεσαν την καταστροφή στην Ξηρόβρυση, στην Κοκκινιά και σ’ άλλα χωριά του Κιλκίς μετά την απελευθέρωση.
Αυτούς, τους συνεργάτες των Γερμανών κατακτητών που σκοτώθηκαν στη μάχη του Κιλκίς, τιμάνε κάθε χρόνο φασιστικές οργανώσεις, όπως η Χρυσή Αυγή, μαζί με τοπικούς παράγοντες, βουλευτές, εκλεγμένους στην Τοπική Διοίκηση, στο μνημείο όπου έστησε η χούντα.
Η ιστορική αλήθεια, όμως, είναι μία και έχει γραφτεί στη μνήμη του λαού.
Όσο και αν προσπαθούν οι αστικές πολιτικές δυνάμεις να μιλήσουν για “εθνική ενότητα”, ότι δήθεν όλοι οι Έλληνες ήταν ενωμένοι απέναντι στον κατακτητή ή ότι απέναντι από τα συμφέροντα του ελληνικού λαού ήταν το ΚΚΕ, η ιστορία διδάσκει πως ούτε το 1940, ούτε τα επόμενα χρόνια υπήρξε “εθνική ενότητα” και πως απέναντι από τον λαό βρίσκονταν άλλες δυνάμεις και όχι το ΚΚΕ.
Από τη μια μεριά υπήρξε η πλειοψηφία του ελληνικού λαού που αγωνίστηκε μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, υπήρχε το ΚΚΕ, που ήταν ο βασικός εμπνευστής, καθοδηγητής και αιμοδότης της ΕΑΜικής Αντίστασης, που έδωσε σε αυτόν τον αγώνα τα καλύτερα παιδιά του και πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος.
Και από την άλλη υπήρχε η αστική τάξη και οι πολιτικές της δυνάμεις, οι οποίες άλλες συνεργάστηκαν ανοιχτά με τον κατακτητή, άλλες διέφυγαν στο εξωτερικό κι άλλες, λιγοστές, οργάνωσαν αντιστασιακές ομάδες, με την καθοδήγηση των Άγγλων, έχοντας τα μάτια τους στραμμένα στις μεταπολεμικές εξελίξεις για τη σταθεροποίηση της αστικής εξουσίας και την υπονόμευση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ.
Αποτέλεσμα αυτού του σχεδιασμού ήταν η συγκέντρωση των Ταγματασφαλιτών και άλλων δοσιλογικών ομάδων στο Κιλκίς, οι οποίοι υπερασπίζονταν τα συμφέροντα των Άγγλων και της ντόπιας αστικής τάξης.
Αυτή η αλήθεια δεν πρόκειται να διαγραφεί, όσο και να προσπαθούν τα αστικά επιτελεία και οι διάφορες πληρωμένες γραφίδες τους.
Έτσι και σήμερα, οι αστικές δυνάμεις προβάλλουν ως “εθνικό στόχο” την “επιστροφή στην κανονικότητα”, δηλαδή την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, που απαιτεί και προϋποθέτει να συντριβούν τα εργατικά – λαϊκά δικαιώματα, στο βωμό της “προσέλκυσης των επενδύσεων”, της “εξωστρέφειας” της ελληνικής οικονομίας. Προβάλλεται ως “εγγύηση της ειρήνης και της σταθερότητας στην περιοχή” η συμμετοχή της Ελλάδας σ’ όλους τους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ και της ΕΕ στο όνομα της “γεωστρατηγικής αναβάθμισης” της χώρας. Η κυβέρνηση της ΝΔ υπηρετεί αποφασιστικά αυτούς τους σχεδιασμούς -πιάνοντας το νήμα από εκεί που το άφησε η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ- με την κατάπτυστη “αμυντική” συμφωνία που υπέγραψε με τις ΗΠΑ, που ενισχύει και επεκτείνει τις βάσεις στην Ελλάδα, μετατρέποντας τη χώρα σε ένα απέραντο αμερικανοΝΑΤΟικό ορμητήριο.
Αυτό το σφιχταγκάλιασμα με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ όχι μόνο δεν αποτελεί καμία εγγύηση σταθερότητας, αλλά, όπως αποδεικνύει η πολύ πρόσφατη πείρα με το “πράσινο φως” που έδωσαν αυτές οι δυνάμεις για τη νέα τουρκική εισβολή στη Συρία, εμπλέκει τους λαούς της περιοχής σε νέο αιματοκύλισμα, στη δημιουργία νέων στρατιών ξεριζωμένων προσφύγων.
Η ιστορία, όμως, αποδεικνύει ότι οι λαοί μπορούν να αλλάξουν τη ροή των πραγμάτων, μπορούν να νικήσουν όταν είναι οργανωμένοι, αποφασισμένοι, μαχητικοί και γνωρίζουν τον πραγματικό τους αντίπαλο.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας οργάνωσε και οργανώνει, ενέπνευσε και εμπνέει τους εργάτες, τη νεολαία, τον λαό και τους οδηγεί σε αυτόν τον αγώνα, σε αυτήν την προοπτική. Έτσι έγινε τότε, έτσι θα ξαναγίνει αύριο, όσες φορές χρειαστεί, μέχρι να χαθεί στο βάθος του ιστορικού χρόνου η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, οι πόλεμοι και όλα τα εγκλήματα που εκπορεύονται από τη συνθήκη αυτή».
«Τα ξημερώματα της 3ης Νοέμβρη του 1944 περίπου 9.000 ένοπλοι άντρες συνεργάτες των Γερμανών, σχεδόν απ’ όλες τις δοσιλογικές ομάδες της Βόρειας Ελλάδας, συγκεντρώθηκαν στην πόλη του Κιλκίς. Ήταν οι λεγόμενοι εθνικόφρονες, οι οπλισμένοι από τους Γερμανούς καταχτητές οπλίτες της ΠΑΟ, που αργότερα, για να ξεγελάσουν το λαό, ονομάστηκαν Εθνικός Ελληνικός Στρατός.
Πριν αρχίσει η μάχη του Κιλκίς, ο ΕΛΑΣ τους κάλεσε να παραδοθούν με ρητή εγγύηση για τη ζωή τους, όμως αυτοί απέρριψαν την πρόταση και έτσι ακολούθησε η μάχη.
Το πιο γνωστό, ίσως, περιστατικό της μάχης, είναι αυτό όπου οι οχυρωμένοι στο Νοσοκομείο συνεργάτες των Γερμανών ύψωσαν λευκή σημαία. Οι ΕΛΑΣίτες πήγαν να τους συλλάβουν και εκείνοι άνοιξαν πυρ, σκοτώνοντας τους περισσότερους. Στη συνέχεια καταλήφθηκε και το Νοσοκομείο από τον ΕΛΑΣ.
Το βασικό ερώτημα για εκείνη τη μάχη είναι το εξής: “Γιατί ένας τόσο μεγάλος αριθμός δοσίλογων – ταγματασφαλιτών βρέθηκε μαζεμένος στο Κιλκίς και μάλιστα ενώ οι Γερμανοί εγκατέλειπαν τη χώρα;”
Στις 30 Οκτώβρη του 1944 απελευθερώνεται από τον ΕΛΑΣ η Θεσσαλονίκη, ενώ τμήματά του καταδιώκουν τα γερμανικά στρατεύματα μέχρι τα σύνορα.
Οι ταγματασφαλίτες τούς συνοδεύουν στην έξοδο από τη χώρα και στη συνέχεια φυγαδεύονται στο Κιλκίς, περιμένοντας νέες εντολές από τους Άγγλους.
Οι τελευταίοι, εξάλλου, μπορεί να καταδιώκουν τους Γερμανούς, αλλά τους ντόπιους συνεργάτες τους τούς ετοιμάζουν για την επόμενη μέρα, να συνεχίσουν στον ίδιο ρόλο, να βρίσκονται απέναντι από τα λαϊκά συμφέροντα και να συμβάλλουν στη σταθεροποίηση της αστικής εξουσίας.
Έτσι εξηγείται γιατί μαζεύτηκαν όλοι μαζί σε ένα μέρος. Γιατί, ενώ οι Γερμανοί έφυγαν, αυτοί συνέχισαν τη δράση τους. Έτσι εξηγείται γιατί και ο ίδιος ο λαός βρέθηκε απέναντί τους.
Από την επομένη κιόλας της μάχης, ξεκίνησε μία προπαγανδιστική εκστρατεία ενάντια στον ΕΛΑΣ και στο ΚΚΕ για τα όσα έγιναν τον Νοέμβρη του 1944 στο Κιλκίς, όπως και για όσα είχαν προηγηθεί σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής.
Μια εκστρατεία αναποδογυρίσματος της πραγματικότητας και διαστρέβλωσης της αλήθειας.
Στο όνομα της δήθεν αντικειμενικότητας της ιστορίας και των “ίσων αποστάσεων”, εξισώθηκαν οι θύτες και τα θύματα. Αυτοί που έδωσαν και τη ζωή τους για την απελευθέρωση της πατρίδας μας μνημονεύονται μαζί μ’ αυτούς που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς κατακτητές, μ’ αυτούς που μετά την απελευθέρωση συνέχισαν να βρίσκονται απέναντι από τον λαό. Μ’ αυτούς που προκάλεσαν την καταστροφή στην Ξηρόβρυση, στην Κοκκινιά και σ’ άλλα χωριά του Κιλκίς μετά την απελευθέρωση.
Αυτούς, τους συνεργάτες των Γερμανών κατακτητών που σκοτώθηκαν στη μάχη του Κιλκίς, τιμάνε κάθε χρόνο φασιστικές οργανώσεις, όπως η Χρυσή Αυγή, μαζί με τοπικούς παράγοντες, βουλευτές, εκλεγμένους στην Τοπική Διοίκηση, στο μνημείο όπου έστησε η χούντα.
Η ιστορική αλήθεια, όμως, είναι μία και έχει γραφτεί στη μνήμη του λαού.
Όσο και αν προσπαθούν οι αστικές πολιτικές δυνάμεις να μιλήσουν για “εθνική ενότητα”, ότι δήθεν όλοι οι Έλληνες ήταν ενωμένοι απέναντι στον κατακτητή ή ότι απέναντι από τα συμφέροντα του ελληνικού λαού ήταν το ΚΚΕ, η ιστορία διδάσκει πως ούτε το 1940, ούτε τα επόμενα χρόνια υπήρξε “εθνική ενότητα” και πως απέναντι από τον λαό βρίσκονταν άλλες δυνάμεις και όχι το ΚΚΕ.
Από τη μια μεριά υπήρξε η πλειοψηφία του ελληνικού λαού που αγωνίστηκε μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, υπήρχε το ΚΚΕ, που ήταν ο βασικός εμπνευστής, καθοδηγητής και αιμοδότης της ΕΑΜικής Αντίστασης, που έδωσε σε αυτόν τον αγώνα τα καλύτερα παιδιά του και πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος.
Και από την άλλη υπήρχε η αστική τάξη και οι πολιτικές της δυνάμεις, οι οποίες άλλες συνεργάστηκαν ανοιχτά με τον κατακτητή, άλλες διέφυγαν στο εξωτερικό κι άλλες, λιγοστές, οργάνωσαν αντιστασιακές ομάδες, με την καθοδήγηση των Άγγλων, έχοντας τα μάτια τους στραμμένα στις μεταπολεμικές εξελίξεις για τη σταθεροποίηση της αστικής εξουσίας και την υπονόμευση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ.
Αποτέλεσμα αυτού του σχεδιασμού ήταν η συγκέντρωση των Ταγματασφαλιτών και άλλων δοσιλογικών ομάδων στο Κιλκίς, οι οποίοι υπερασπίζονταν τα συμφέροντα των Άγγλων και της ντόπιας αστικής τάξης.
Αυτή η αλήθεια δεν πρόκειται να διαγραφεί, όσο και να προσπαθούν τα αστικά επιτελεία και οι διάφορες πληρωμένες γραφίδες τους.
Έτσι και σήμερα, οι αστικές δυνάμεις προβάλλουν ως “εθνικό στόχο” την “επιστροφή στην κανονικότητα”, δηλαδή την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, που απαιτεί και προϋποθέτει να συντριβούν τα εργατικά – λαϊκά δικαιώματα, στο βωμό της “προσέλκυσης των επενδύσεων”, της “εξωστρέφειας” της ελληνικής οικονομίας. Προβάλλεται ως “εγγύηση της ειρήνης και της σταθερότητας στην περιοχή” η συμμετοχή της Ελλάδας σ’ όλους τους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ και της ΕΕ στο όνομα της “γεωστρατηγικής αναβάθμισης” της χώρας. Η κυβέρνηση της ΝΔ υπηρετεί αποφασιστικά αυτούς τους σχεδιασμούς -πιάνοντας το νήμα από εκεί που το άφησε η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ- με την κατάπτυστη “αμυντική” συμφωνία που υπέγραψε με τις ΗΠΑ, που ενισχύει και επεκτείνει τις βάσεις στην Ελλάδα, μετατρέποντας τη χώρα σε ένα απέραντο αμερικανοΝΑΤΟικό ορμητήριο.
Αυτό το σφιχταγκάλιασμα με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ όχι μόνο δεν αποτελεί καμία εγγύηση σταθερότητας, αλλά, όπως αποδεικνύει η πολύ πρόσφατη πείρα με το “πράσινο φως” που έδωσαν αυτές οι δυνάμεις για τη νέα τουρκική εισβολή στη Συρία, εμπλέκει τους λαούς της περιοχής σε νέο αιματοκύλισμα, στη δημιουργία νέων στρατιών ξεριζωμένων προσφύγων.
Η ιστορία, όμως, αποδεικνύει ότι οι λαοί μπορούν να αλλάξουν τη ροή των πραγμάτων, μπορούν να νικήσουν όταν είναι οργανωμένοι, αποφασισμένοι, μαχητικοί και γνωρίζουν τον πραγματικό τους αντίπαλο.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας οργάνωσε και οργανώνει, ενέπνευσε και εμπνέει τους εργάτες, τη νεολαία, τον λαό και τους οδηγεί σε αυτόν τον αγώνα, σε αυτήν την προοπτική. Έτσι έγινε τότε, έτσι θα ξαναγίνει αύριο, όσες φορές χρειαστεί, μέχρι να χαθεί στο βάθος του ιστορικού χρόνου η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, οι πόλεμοι και όλα τα εγκλήματα που εκπορεύονται από τη συνθήκη αυτή».
