Ο «συμμορίτης ο ρίτσος» και ο ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ λυκειάρχης

ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ ΧΑΡΑΛΜΠΟΥΣ*
« Ο ρίτσος είναι συμμορίτης κουμουνιστής και ο άλλος…. (εννοεί τον Ναζίμ Χικμέτ) δεν τον ξέρω.  Τούρκος είναι;   Να σας ζήσει ο Ερτογάν….. Μπορείτε να συγκρίνετε ένα ΣΕΦΕΡΗ και ένα ΠΑΛΑΜΑ με τον Ρίτσο; Συμμορίτες και όχι αντάρτες…. Διαβάστε για να μάθετε για τα κατορθώματα του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ…. Σκότωσαν περισσότερους Έλληνες παρά Γερμανούς…..».
Τα πιο πάνω αποτελούν μικρό μόνο απόσπασμα από παρέμβασή του Διευθυντή κεντρικού Λυκείου της Λευκωσίας. Διευθυντής ο οποίος προστατεύεται από το Υπουργείο Παιδείας, το οποίο ανέχεται και ενθαρρύνει την αλαζονεία, τον αυταρχισμό και ετσιθελισμό του.  Είμαστε σίγουροι ότι και τα πιο πάνω θα περάσουν απαρατήρητα και κάποιοι μάλιστα υψηλόβαθμοι του Υπουργείου θα του κλείνουν με νόημα το μάτι.
Ο εν λόγω Διευθυντής, βγαλμένος από τις νεφθαλίνες του παρελθόντος καλλιεργεί το μίσος, το διχασμό, τη μισαλλοδοξία. Ζει ακόμα στις νοσταλγικές γι’ αυτόν εποχές του εμφυλίου στην Ελλάδα, της Χούντας και φυσικά των μαύρων ημερών του πραξικοπήματος.
Τον «ρίτσο, τον γράφει πάντοτε με μικρό «ρ» και τον ΠΑΛΑΜΑ και ΣΕΦΕΡΗ με κεφαλαία (τι μικρότητα!!), τον χαρακτηρίζει συμμορίτη.  Αλήθεια, σε ποια συμμορία ανήκε; Εννοεί το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ που έδιωξε τους Γερμανούς από την Ελλάδα; Που έσωσε την Ελλάδα από την πείνα.  Που οι αντάρτες του έστεκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα των Γερμανών ψάλλοντας τον Εθνικό Ύμνο; Εξάλλου η Εθνική Αντίσταση αναγνωρίστηκε το 1982 από το Ελληνικό Κοινοβούλιο (V. 12/85, 1982).  To EAM, τον ΕΛΑΣ, τον ΕΔΕΣ, τον ήρωα Άρη Βελουχιώτη, την ημέρα ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοπόταμου ως Εθνική Γιορτή και την αντίστασή τους ως «Εθνική». Τον όρο συμμορίτες χρησιμοποιούσε η Χούντα και σήμερα η Χρυσή Αυγή ( και εσχάτως κάποιοι διευθυντές σχολείων), ίσως και κάποιοι άλλοι, που διαφώνησαν και με την μετονομασία της πλατείας Μεταξά, τότε, σε Πλατεία Ελευθερίας.
Όσο για τον Παλαμά και τον Σεφέρη, θα παρακαλούσαν χίλιες φορές να τους έγραφε κι’ αυτούς με μικρά γράμματα. Αν ζούσαν θα ντρέπονταν για την κατάχρηση του ονόματός τους.
Έλληνες ποιητές σαν τον Ρίτσο, τον Ελύτη, το Σεφέρη, τον Αναγνωστάκη και άλλους που διδάσκονται στα σχολεία μας, άφησαν ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους και αναγνωρίστηκαν από το παγκόσμιο.  Αν οι περισσότεροι από αυτούς ανήκουν στο χώρο της Αριστεράς, αυτό δεν μπορεί ν’ αποτελεί ύβρη και αμάρτημα. Δε γίνεται να χλευάζετε κ. Διευθυντή ακόμα και το ποίημα του Ρίτσου «Αποχαιρετισμός» που γράφτηκε για τον Γρηγόρη Αυξεντίου, επειδή γράφτηκε από τον συγκεκριμένο ποιητή!
Ξέρετε πόσους «συμμορίτες» ποιητές διδάσκονται τα παιδιά στο Λύκειο σας;  Ρίτσος, Αναγνωστάκης, Ελύτης, αλλά και συγγραφείς όπως ο Χατζής, ο Γ. Ιωάννου και άλλοι πολλοί.  Μάλιστα κάποιοι απ’ αυτούς, μελοποιήθηκαν από τον επίσης «συμμορίτη» Μίκη Θεοδωράκη.  Τι θα γίνει;
Θα τους απαγορεύσετε ΟΛΟΥΣ; Γιατί και αρκετοί που δεν αναφέρθηκαν, πρόσκεινταν στην Αριστερά. Και οι υπόλοιποι δεν ήταν σίγουρα αντικομμουνιστές.

Εκεί που σας κατανοώ είναι στην αναφορά σας για τον Ναζίμ Χικμέτ.  Δικαίωμα σας να μην τον γνωρίζετε. Ναι είναι Τούρκος, επειδή διερωτηθήκατε.  Ένας Τούρκος που γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και αγάπησε την Ελλάδα, αλλά και την Κύπρο ως δεύτερη του πατρίδα.  Ήταν αριστερός ποιητής (πέστε τον εσείς συμμορίτη) που κυνηγήθηκε, φυλακίστηκε και εξορίστηκε από τις εκάστοτε Τουρκικές κυβερνήσεις.  Πέθανε στην εξορία το 1963. Ποιήματά του μελοποιήθηκαν από τον, επίσης «συμμορίτη» Μάνο Λοίζο.
Ο Χικμέτ, όπως και ο Ρίτσος, θεωρούνται παγκόσμια από τους μεγαλύτερους σύγχρονους ποιητές, σύμβολα των λαών που αγωνίζονται για την ελευθερία και τη δημοκρατία.
Αυτό πάλι το «Να σας ζήσει ο Ερτογάν» δεν το αντελήφθηκα.  Τον Ερτογάν, τον Ετζεβίτ, τον Αττίλα, τον τούρκικο στρατό το ’74, τους έφεραν αυτοί όλοι που ξεχνάτε στο ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ. Τους έφεραν η ΕΟΚΑ Β’, η Χούντα της Ελλάδας και οι Αμερικανονατοϊκοί. Και αυτά τα διδάσκονται τα παιδιά στο Λύκειο σας. Διδάσκονται μάλιστα ότι, την τρομοκρατική Οργάνωση ΕΟΚΑ Β, που διενήργησε το πραξικόπημα, την ίδρυσε ο Γρίβας. Αυτά λένε τα βιβλία μας που δεν τα έγραψε η προηγούμενη κυβέρνηση, αλλά η κυβέρνηση Κληρίδη.  Ναι, ναι καλά ακούσατε!!  Τι θα γίνει;  Θα τα απαγορεύσουμε κι’ αυτά; 
Και για την προηγούμενη κυβέρνηση, του Δημήτρη Χριστόφια.
Να πω μόνο ότι, εκθειάζατε την πολιτική της στην εκπαίδευση και μάλιστα όταν Υπουργοί της επισκεύτηκαν το σχολείο σας, κοψομεσιαστήκατε και – υποκριτικά – εκφράσατε διθυράμβους. Ο καθένας έχει το χαρακτήρα του, την ιδιοσυγκρασία του, την ιδεολογία του και τον δικό του τρόπο να σκέφτεται και να ενεργεί.
Κύριε Διευθυντή,
Αυτοί που απορρίψατε με τον πιο χυδαίο τρόπο είναι όλη η Ελλάδα, είναι η σύγχρονη Ιστορία της, το Είναι της, τα βουνά και οι πεδιάδες της, οι θάλασσες της, οι άνθρωποι της. Είναι αυτοί που κουβαλάνε τις πανανθρώπινες αξίες που η ανθρωπότητα γέννησε στις μεγάλες της στιγμές: την αγάπη, την αλληλεγγύη, τον πατριωτισμό, τον ανθρωπισμό, τη φιλία, την αδελφοσύνη. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει και ο ίδιος ο Ρίτσος στο ποίημα για τον Αυξεντίου, «Αποχαιρετισμός», που εσείς χλευάσατε: «Η αρετή μας είναι η αμοιβαία μας χρησιμότητα».
Τώρα καταλαβαίνω γιατί απαγορεύετε στους μαθητές σας να πάνε στις εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο. Φαντάζομαι θα απαγορεύετε και την εκδήλωση για την Αντίσταση (Μαχητών της Αντίστασης, 15 Ιουλίου 1974), γιατί προφανώς σ’ αυτή συμμετείχαν και οι ….. «κομμουνιστοσυμμορίτες».
Κύριε Διευθυντή,
Μετά τα όσα απαράδεκτα και άκρως ανησυχητικά έγιναν από το ΕΛΑΜ πρόσφατα, θεωρώ ότι αποτελείτε το δεύτερο μελανότερο σημείο των ημερών, για ένα και μοναδικό λόγο; Είμαστε εκπαιδευτικοί και θα πρέπει ν’ αποτελούμε παράδειγμα προς μίμηση. Οι μέρες που περνούμε είναι δύσκολες για το λαό μας. Εμείς δεν φενεκίζουμε τα παιδιά.  Προετοιμάζουμε τη γενιά που θα καλεστεί – ίσως – να ζήσει σε μια κοινή ενωμένη πατρίδα. Μια πατρίδα που τη θέλουμε απαλλαγμένη από τα μίση και τα πάθη. Ας μην κληροδοτήσουμε στη νέα γενιά όλα εκείνα τα οποία εμείς ζήσαμε, βιώσαμε. Δεν έχουμε να κερδίσουμε τίποτα.  Μπορούμε όμως, ν’ απομυζήσουμε το δηλητήριο που οδηγεί στην καταστροφή. Δεν χάθηκαν πατρίδες που οι λαοί τους ένιωσαν και έκαναν πράξη αυτή την ανάγκη.
*Πρόεδρος Προοδευτικής Κίνησης Καθηγητών

Κουτάκια... Κουτάκια...

 Κουτάκια... Κουτάκια...

Το οποίο πάει στη μουσική του Parole-Parole (λόγια-λόγια...).
Και μπορεί να συνδεθεί με το μεγάλο (κι ας έχει μαδριλένικη ψυχή και παρελθόν) Ίκερ Κασίγιας, που δεν έχει την παραμικρή επαφή-σύνδεση με το κίνημα, παρά μόνο εν αγνοία του, μιας και το επίθετό του, μεταφρασμένο, σημαίνει αυτό ακριβώς: κουτάκια, σαν αυτά που μπαίνουν στη σκέψη μας και τη δράση μας. Ξέρεις όμως, σφε αναγνώστη, πόσοι μικροί Ίκερ κυκλοφορούν πολλές φορές και ανάμεσά μας; Και δεν εννοώ μόνο στην πράξη -όπου η ρουτίνα και η τυποποίηση είναι εν μέρει λογικές κι αναπόφευκτες. Αλλά για λογικά -ή μάλλον ευλογοφανή- σχήματα, που σε ζωγραφίζουν παύλα-τελεία και φέρνουν το ερώτημα στα μέτρα τους. Όπως ακριβώς στις δημοσκοπικές έρευνες και  τα στημένα δημοψηφίσματα.

Έχουμε και λέμε:
-Το ΚΚΕ δεν είναι υπέρ της αριστερής κυβέρνησης, άρα θέλει να έρθει ο Κούλης στα πράγματα. Η λογική του αριστερού ψάλτη, αλά Σύριζα.
Αυτό το πιστεύουν και το διαδίδουν κυρίως έμμισθα τρολ, όπου η ταρίφα του πεντακοσάρικου διαμορφώνει συνειδήσεις κι αντίστοιχα φτηνά επιχειρήματα. Ό,τι πληρώσεις παίρνεις.

-Το ΚΚΕ είναι με την κρατική-δημόσια ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, συνεπώς υποστηρίζει τον κρατισμό. (Με το ίδιο σκεπτικό, οι αναρχικοί είναι σαν τους φιλελεύθερους, που θεωρητικά θέλουν "λιγότερο κράτος" για να μην μπλέκεται στα πόδια της "ελεύθερης αγοράς".
Εδώ φτάνουμε τα επίπεδα σκέψης του Αρκά και της θεωρίας των δύο άκρων. Που κυκλοφορεί όμως σε διάφορες παραλλαγές.
Πχ, οι φασίστες είναι κατά της αστικής (κοινοβουλευτικής) δημοκρατίας, όπως ακριβώς και οι κομμουνιστές, άρα μπαίνουν στο ίδιο πολιτικό τσουβάλι.

-Το ΚΚΕ αρνήθηκε να συνταχθεί με το "ΟΧΙ" (μέχρι τέλους) στο δημοψήφισμα, άρα πριμοδότησε ουσιαστικά το στρατόπεδο του "ΝΑΙ" και των "μένουμε Ευρώπη". Κι αν επικρατούσε οριακά το Ναι, κι έλειπαν οι δικές του ψήφοι από το Όχι, τότε θα έπρεπε να σβήσει από τον πολιτικό χάρτη.
Αυτό το τελευταίο εκφράζεται μάλλον ως μύχιος πόθος, παρά ως πολιτική εκτίμηση ή προειδοποίηση.

Πάμε όμως και σε πιο φρέσκα κουλούρια.
-Το ΚΚΕ δε θεωρεί σοσιαλιστική τη ΛΔ της Κορέας ή ασκεί κριτική στην οικογενειοκρατία, την ιδεολογία του Τζου-τσε (ή όπως αλλιώς λέγεται) κι άλλα τινά που τα θεωρεί ξένα με το σοσιαλσιτικό ιδεώδες.
Ακλόνητο συμπέρασμα: το ΚΚΕ συντάσσεται βασικά με την τρομολαγνική υστερία των δυτικών ΜΜΕ και τις αιχμές του ευρωνατοϊκού ιμπεριαλισμού.
Σχόλιο: αν τελικά ο Κιμ πατήσει ποτέ το κουμπί, θα επιβιώσουν μόνο οι κατσαρίδες κι η αντι-ΚΚΕ βλακεία, που είναι αήττητη.

-Το ΚΚΕ είναι κατά του ευρωσκεπτικισμού, άρα είναι υπέρ της παραμονής στην ευρωζώνη και θεωρεί πως αν φύγουμε από αυτήν, θα είναι καταστροφικό για τα φτωχά, λαϊκά στρώματα.
Αυτή είναι μια κορυφαία σκέψη, που μπορεί να τη βρει κανείς σε διάφορες παραλλαγές.

α) η αστική, φιλελέ εκδοχή -τύπου Κοττάκη- που επιχειρεί να φέρει τις θέσεις του ΚΚΕ στα μέτρα της και να τις αξιοποιήσει για τους δικούς της σκοπούς: παρά τις στρατηγικές διαφωνίες μας, το ΚΚΕ είναι ένα υπεύθυνο, σοβαρό κόμμα και γι' αυτό απορρίπτει την έξοδο από το ευρώ ως καταστροφική.

β) η κυβερνητική παραλλαγή, που θέλει να αξιοποιήσει τις θέσεις του ΚΚΕ, για να βγάλει λάδι το Σύριζα, την ευρωλαγνεία του και τη συνολική του στάση.
Χαρακτηριστικό είναι ένα κεντρικό άρθρο της κυβερνητικής ΕφΣυν για το "ρεαλισμό του ΚΚΕ". Κι ένα ξεκάρφωτο εγκώμιο του Καρτερού της Αυγής για το κόμμα, λίγες μόλις μέρες μετά την χυδαία, κομπλεξική επίθεσή του στο Μαργαρίτη.

γ) η προπαγάνδα της ΛαΕ, που ηγεμονεύει στο αριστεροχώρι και το σέρνει πίσω της σε μαγικά, ρωσόφιλα μονοπάτια, με τεχνικίστικες αναλύσεις για το νόμισμα, την ευρωζώνη και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Θέσεις τόσο ρηχές και αστικές, εμποτισμένες με φτηνή αντικουκουεδίλα (οκτώ κόμματα-μία πολιτική, στη βουλή για το ευρώ), που και να θες να τις περάσεις για αντι-ΕΕ κι αντικαπιταλιστικές ή απλά ριζοσπαστικές, δε σου αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας. Είναι το σχέδιο Βήτα της αστικής τάξης.

δ) το εξωκοινοβούλιο -αριστερά της ΛαΕ- που ξεπλένει τον ευρωσκεπτικισμό του Λαφαζάνη, ενθουσιάζεται με την ευκαιρία του Brexit και συντάσσεται ολόπλευρα με τον κρίκο του εθνικού νομίσματος. Θα μου πεις, αυτοί βάζουν και το αντι-ΕΕ σκέλος -που λένε πως το απεμπολεί ως θέση το ΚΚΕ. Αλλά αν η αποδέσμευση μπαίνει ως αυτόνομος κρίκος-σκαλοπάτι, ανεξάρτητα από το στρατηγικό στόχο, γιατί να μην μπει και το νομισματικό Grexit ως προκαταρκτικός πλην αυτόνομος κρίκος για την αποδέσμευση; Κι ύστερα κάτι άλλο ως κρικάκι, για να δέσει ο κρίκος του νομίσματος;
Εξάλλου, αν παίζεις στα δάχτυλα την τακτική, γίνεσαι ειδικός στο piercing, τους κρίκους του Λούνα Παρκ, κοκ.

Όλα τα σφυριά βαράνε στην ίδια κατεύθυνση. Ή όπως λέει κι ένα αναρχικό σύνθημα, όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί. Και το πιο ωραίο είναι πως παραπέμπουν ο ένας στον άλλο (πχ ΛαΕ, Ανταρσυα και συνοδοιπόροι στον Κοττάκη) για να αποδείξουν το αληθές του πολιτικού λόγου τους.
Ρωτήστε και το φίλο μου τον ψεύτη.

Η λαθροχειρία βέβαια είναι πολύ χοντρή για να περάσει αμάσητη. Εμπεδώνεται όμως ως δεδομένη αλήθεια δια της επανάληψης ενός χοντροκομμένου ψέματος. Κι αν κάποιος μπει στη διαδικασία να ελέγξει την αξιοπιστία της, τόσο το χειρότερο για τα γεγονότα και το πραγματικό κείμενο της εισήγησης της απερχόμενης ΚΕ, που λέει:

Από τη μετάβαση, είτε σ’ ένα "διπλό νόμισμα" (ένα για την εσωτερική κυκλοφορία και ένα για τις διεθνείς συναλλαγές) και -στη συνέχεια- σ’ ένα αμιγώς εθνικό νόμισμα είτε στη σύνδεση με οποιαδήποτε μορφή με νόμισμα άλλης ισχυρής καπιταλιστικής δύναμης, μεγάλος χαμένος θα είναι και πάλι ο λαός, κάτι που ισχύει φυσικά και στην περίπτωση της υπογραφής μιας νέας δανειακής Συμφωνίας-Μνημονίου με σκληρά αντιλαϊκά μέτρα.

Δηλαδή: είτε εντός ευρώ με μνημόνια, είτε με διπλό νόμισμα, είτε με εθνικό νόμισμα... ο λαός είναι που θα κληθεί να πληρώσει το λογαριασμό. Υπάρχει άραγε σοβαρή και τεκμηριωμένη αντίρρηση επ' αυτού;

-Και γιατί αφιερώνει η εισήγηση τόσο μεγάλο χώρο στο ένα από τα δύο ενδεχόμενα, αυτό της εξόδου από το ευρώ;
Κουτάκι: συνεπώς το αξιολογεί ως πιο σοβαρό ή χειρότερο.
Συμπέρασμα: το ΚΚΕ θεωρεί καταστροφική την έξοδο από το ευρώ, εφόσον δε συνοδεύεται με επαναστατικό πέρασμα στο σοσιαλισμό.

Απάντηση στο αρχικό ερώτημα: γιατί το μνημόνιο είναι η πραγματικότητα που ζούμε τώρα. Δε χρειάζεται ειδική περιγραφή κι ανάλυση, πέραν της σημείωσης πως η παραμονή στην ΕΕ σημαίνει μνημόνια διαρκείας, μέχρι να σβήσει ο ήλιος του ΠαΣοΚ (και των γενόσημών του) και οι αυταπάτες περί έντιμης διαπραγμάτευσης, κοκ.
Κι επειδή ο ευρωσκεπτικισμός σήμερα γίνεται το βασικό ανάχωμα στη ριζοσπαστικοποίηση ανήσυχων συνειδήσεων, που εγκλωβίζονται στο θέμα του νομίσματος, όσο κι αν κάποιοι επιμένουν να το φαντασιώνονται ως κρίσιμο κρίκο.

-Κουτάκι: αν η αποδέσμευση από την ΕΕ δεν μπαίνει ως άμεσος στόχος προς υλοποίηση, αυτόνομα και σε διαφορετικό χρόνο από το στρατηγικό στόχο, τότε μετατίθεται για τις σοσιαλιστικές καλένδες.
Απάντηση: η στρατηγική πρόταση του ΚΚΕ δεν είναι για τη Δευτέρα Παρουσία αλλά για το σήμερα.

Επιπλέον, η εισήγηση σημειώνει καθαρά.

Ο ελληνικός λαός μπορεί και πρέπει να επιλέξει ο ίδιος -με τη θέληση και τη δράση του- την έξοδο από την ΕΕ, να βάλει αυτό τον στόχο στην προμετωπίδα των συνθημάτων του, να οργανώσει την πάλη του με τέτοιο τρόπο ώστε να διεκδικήσει ταυτόχρονα τα "κλειδιά" της οικονομίας και το πέρασμα της εξουσίας στα δικά του χέρια.

 Όπως σημειώνει κι ένας σφος σχολιαστής, αυτό το ταυτόχρονα έχει κυρίως πολιτική έννοια, χωρίς να αναιρεί, κατά τη γνώμη μου, τη χρονική διάσταση, που κι αυτή έχει πολιτικό περιεχόμενο. Αλλά περισσότερα επ' αυτού, πιθανότατα στο αυριανό σημείωμα.

Τα προβλήματα της "πρώην"

Το χτεσινό κείμενο δεν είχε σκοπό είτε να διερευνήσει το μέγα θέμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων είτε, πολύ περισσότερο, να αναλύσει ζητήματα διπλωματίας. Άλλωστε, σπάνια το ιστολόγιο καταπιάνεται με τέτοια θέματα αφού, όπως σωστά παρατήρησε φίλος σχολιογράφος, στα οικονομικά τα καταφέρνω καλύτερα. Στόχος τού χτεσινού κειμένου ήταν να υπογραμμίσει την εμφιλοχωρούσα ανοησία στο άτυπο "δόγμα" των ελληνικών κυβερνήσεων ότι δεν έχουμε κανένα πρόβλημα όσο μένουμε στις αγκάλες τού ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Νομίζω ότι είναι χαρακτηριστική η φράση μου "η εθνική μας πολιτική εξικνείται μέχρι των ορίων τού μακάριου ύπνου, κατά την διάρκεια του οποίου ονειρευόμαστε πως είμαστε ασφαλείς επειδή βρισκόμαστε κάτω από την ομπρέλλα τής Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ", η οποία έδωσε και τον τίτλο του κειμένου.

Παρένθεση. Τώρα, βέβαια, μένει να απαντηθεί η απορία πώς από την μια δηλώνουμε ικανοί να αντιμετωπίσουμε οποιαδήποτε ξένη επιβουλή κι από την άλλη δίνουμε στο ΝΑΤΟ το δικαίωμα να περιπολεί στο Αιγαίο ώστε να μας προστατεύει από τους... πρόσφυγες. Αυτή την απορία θα μας την λύσουν ο κ. Καμμένος με τον κ. Κοτζιά; Άλλη απορία αυτή. Κλείνει η παρένθεση.

Με τις ίδιες παραδοχές και επειδή δεν βλάφτει να ξέρουμε τι συμβαίνει γύρω μας, σήμερα θα ρίξουμε μια ματιά στο καζάνι που βράζει σε μια άλλη γειτονική μας χώρα, στην οποία δεν έχουμε δώσει όνομα. Επί 47 χρόνια, όσο η περιοχή αποτελούσε τμήμα τής ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, λεγόταν Λαϊκή Δημοκρατία τής Μακεδονίας, χωρίς η Ελλάδα να διαμαρτύρεται, κάνοντας το χατήρι των ΗΠΑ να μη δυσαρεστούμε τον Τίτο, ο οποίος τα είχε σπάσει τότε με την Σοβιετική Ένωση. Σήμερα, όλος ο κόσμος την αποκαλεί "Μακεδονία" αλλά, χάρη στις δικές μας αντιρρήσεις, επίσημα αναγνωρίζεται ως πρώην Μακεδονία. Εν πάση περιπτώσει, επειδή δεν έχω καμμιά όρεξη να ανοίξω τέτοια κουβέντα, για τις ανάγκες τού κειμένου θα την αποκαλώ με το επίσημο ακρωνύμιό της: ΠΓΔΜ.

Σκόπια, η πρωτεύουσα των αγαλμάτων (*)

Στην ΠΓΔΜ, λοιπόν, υπάρχουν δυο μεγάλοι κομματικοί σχηματισμοί: ο δεξιός συνασπισμός του μεγαλύτερου και με πολλά εθνικιστικά χαρακτηριστικά VMRO (Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση) με το μικρότερο DPMNE (Δημοκρατικό Κόμμα Εθνικής Μακεδονικής Ενότητας) και το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα SDSM (Σοσιαλιστική Δημοκρατική Συμμαχία Μακεδονίας), μετεξέλιξη της παλιότερης Ένωσης Κομμουνιστών Μακεδονίας, το οποίο δεν έχει πλέον κανένα κομμουνιστικό χαρακτηριστικό. Πέρα απ' αυτά τα δυο μεγάλα κόμματα, υπάρχουν κάμποσα μικρότερα, μερικά εκ των οποίων εκπροσωπούν εθνικές κοινότητες (αλβανούς, τούρκους, σέρβους, ρομά κλπ). Ανάμεσά τους, ισχυρότερο είναι το DUI (Δημοκρατική Ένωση για την Ενσωμάτωση), με επί κεφαλής τον Αλί Αχμέτι, ηγέτη των αλβανών εθνικιστών την εποχή που η ΠΓΔΜ ανακηρυσσόταν αυτόνομο κράτος.

Στις 11 Δεκεμβρίου 2016, στην χώρα διεξήχθησαν βουλευτικές εκλογές και από την κάλπη βγήκε ένα τόσο μπερδεμένο αποτέλεσμα ώστε από τότε μέχρι σήμερα δεν έχει ακόμη σχηματιστεί κυβέρνηση. Η ΠΓΔΜική βουλή έχει 120 έδρες, άρα για να έχει μια κυβέρνηση την δεδηλωμένη, πρέπει να στηρίζεται από 61 βουλευτές. Όμως, το VMRO-DPMNE κέρδισε 51 έδρες και το SDSM 49, οπότε άρχισαν οι διαβουλεύσεις με τα μικρότερα κόμματα. Ο πρόεδρος της χώρας Γκιόργκε Ίβανοφ έδωσε έντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον αρχηγό τού πλειοψηφούντος VMRO Νικόλα Γκρούεφσκι κι εκείνος απευθύνθηκε στον Αχμέτι, μιας και το DUI είχε κερδίσει 10 έδρες (οι υπόλοιπες 10 έδρες μοιράστηκαν σε τρία μικρότερα αλβανόφιλα κόμματα). Έτσι κι αλλιώς, ο Γκρούεφσκι είχε συνεργαστεί με τον Αχμέτι και στην προηγούμενη κυβέρνηση (2013-2016).

Μέχρις εδώ όλα κυλούν φυσιολογικά αλλά ο Αχμέτι αποφασίζει να φουντώσει την φωτιά κάτω από το καζάνι. Σε κοινή τους σύσκεψη τα τέσσερα φιλοαλβανικά κόμματα της βουλής (DUI, Μπέσα, Συμμαχία Αλβανών και Δημοκρατικό Κόμμα Αλβανών) συντάσσουν ένα πρωτόκολλο συνεργασίας, με το οποίο παρουσίασαν μια σειρά αιτημάτων της αλβανικής κοινότητας. Ανάμεσα στα αιτήματα αυτά, υπήρχε και η αναγνώριση της αλβανικής γλώσσας ως επίσημης δεύτερης γλώσσας της χώρας. Παρ' ότι στο πρωτόκολλο δεν γινόταν λόγος περί κυβερνητικών συνεργασιών, ήταν σαφές πως όποιο από τα δυο μεγάλα κόμματα αποδεχόταν το σύνολο των αιτημάτων, θα στηριζόταν στον σχηματισμό κυβέρνησης. Κρίσιμη λεπτομέρεια: η σύσκεψη των τεσσάρων κομμάτων πραγματοποιήθηκε στα Τίρανα, μετά από πρόσκληση του αλβανού πρωθυπουργού Έντι Ράμα, γι' αυτό και το συμφωνημένο τελικό κείμενο ονομάστηκε "πλατφόρμα των Τιράνων".

Ο Γκρούεφσκι προσπαθεί να πείσει τον Αχμέτι να ρίξει νερό στο κρασί του αλλά αποτυγχάνει, οπότε οι μακρές διαπραγματεύσεις μεταξύ VMRO-DPMNE και DUI καταρρέουν στα τέλη Φεβρουαρίου. Ο Ίβανοφ πρέπει τώρα να δώσει την εντολή στον Ζόραν Ζάεφ, ηγέτη τού SDSM. Ο Ζάεφ φτάνει στο προεδρικό μέγαρο έχοντας στην τσέπη του υπογραφές 67 βουλευτών (49 δικών του και 18 από τους 20 συνολικά των φιλοαλβανικών κομμάτων), οι οποίοι υπόσχονται ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση που θα σχηματίσει. Όμως, προς γενική έκπληξη και παρά την ρητή διάταξη του ΠΓΔΜικού συντάγματος, ο Ίβανοφ δεν δίνει την εντολή στον Ζάεφ, δηλώνοντας ότι "το σύνταγμα και η συνείδησή μου μου απαγορεύουν να δώσω την εντολή σε οποιονδήποτε καταστρέφει την εθνική κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητα της Μακεδονίας". Επί πλέον, ο Ίβανοφ τράβηξε το αφτί τού Ζάεφ, δηλώνοντας ότι ο ηγέτης τού SDSM πρέπει να καταδικάσει μια "πλατφόρμα προερχόμενη από ξένο κράτος", κάνοντας σαφή αναφορά στην πλατφόρμα των Τιράνων.

Κάπου εδώ αρχίζουν τα όργανα και οι χοροί κρατούν από την 1η Μαρτίου μέχρι και τώρα. Τόσο ο Γκρούεφσκι όσο και ο Ζάεφ εμμένουν στις απόψεις τους, με τον Αχμέτι ανάμεσά τους να φωνάζει ότι συγκρατεί με χίλια ζόρια τους αλβανούς για να μη ξεσηκωθούν. Παράλληλα, η Ευρωπαϊκή Ένωση κατηγορεί τον Ίβανοφ για ανευθυνότητα και κατηγορείται ή ίδια για παρέμβαση στα εσωτερικά ανεξάρτητου κράτους. Από δίπλα, το ΝΑΤΟ πιέζει τον Γκρούεφσκι να τα βρει με τον Αχμέτι ή, στην ανάγκη, με τον Ζάεφ, ανησυχώντας για ένα από τα καλά πατήματά του στα Βαλκάνια (ειδικά τώρα που ο Ερντογκάν έχει πάρει ψηλά τον αμανέ). Και πιο πέρα, οι ρώσσοι παρακολουθούν με προσοχή το παιχνίδι, έτοιμοι να παίξουν κι αυτοί μόλις φτάσει η κατάλληλη στιγμή.

Φυσικά, πρώτο ρόλο σε όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου παίζει η Αλβανία. Μόλις προχτές, σε συνέντευξή του στo France-24, ο Έντι Ράμα δήλωσε ότι "στην Μακεδονία δεν υπάρχει αλβανική μειονότητα, υπάρχει αλβανική εθνότητα η οποία αποτελεί πάνω από το 35% του πληθυσμού" ενώ σε μια άλλη συνέντευξή του στην ελβετική εφημερίδα Tagesanzeiger κάλεσε την ΠΓΔΜ να βρει λύση στο πρόβλημα διότι απειλείται η σταθερότητα στην περιοχή. Ταυτόχρονα, ο αλβανός υπουργός εξωτερικών Ντμίτρι Μπουσάτι ζητούσε από την ΠΓΔΜ να τροποποιήσει το σύνταγμά της και να ενσωματώσει σ' αυτό την "πλατφόρμα των Τιράνων" (!), προκαλώντας την οργισμένη αντίδραση των Σκοπίων.

Σκόπια, 24/9/2015: Ο πρωθυπουργός Νικόλα Γκρούεφσκι απονέμει στον Τζωρτζ Μπους Β' το
"Μετάλλιο της Δημοκρατίας της Μακεδονίας", ως αναγνώριση της βοήθειάς του προς την ΠΓΔΜ.

Πού θα καταλήξουν όλα αυτά; Θα το δούμε. Κατά πάσα πιθανότητα, οι γείτονες θα ξαναπάνε σε εκλογές πολύ σύντομα αλλά είναι πολύ αμφίβολο αν αυτές οι εκλογές λειτουργήσουν ως βαλβίδα ανακούφισης για το καζάνι που βράζει. Στο μεταξύ, δεν πρέπει να ξεχνάμε δυο βασικά δεδομένα, τα οποία μάλλον υπογραμμίζουν τον κίνδυνο είτε η πρώην Μακεδονία να γίνει πιο πρώην είτε να επέμβουν κάποιοι για να βάλουν τάξη στην αταξία:

(α) Η ΠΓΔΜ είναι η πλέον πολυπολιτισμική χώρα των Βαλκανίων, με πολλές εθνοτικές ομάδες, οι οποίες κατά το παρελθόν είχαν βρει μια συνεκτική ουσία που τους επέτρεπε να συνυπάρχουν και να συνεργάζονται. Δυστυχώς, φαίνεται πως η αυτή η συνεκτική ουσία καταστρέφεται χάρη στην προσπάθεια κάποιων να επιβάλλουν την κυριαρχία κάποιας ομάδας επί των υπολοίπων.

(β) Στα ανατολικά τής ΠΓΔΜ, ακριβώς δίπλα της, κάποιοι γνωστοί εξωτερικοί παράγοντες παλεύουν να στήσουν ένα τεχνητό κράτος, ένα μόρφωμα, το Κόσοβο, μόνο και μόνο για να αποκτήσουν ακόμη ένα προτεκτοράτο. Στην προσπάθειά τους αυτή αδιαφόρησαν για την έλλειψη οποιουδήποτε στοιχείου πληθυσμιακής συνοχής (θρησκεία, εθνικότητα, γλώσσα κλπ) αυτού του μορφώματος και δεν δίστασαν να προωθήσουν στην ηγεσία του τον Χασίμ Θάτσι, δηλαδή κάποιον που θα ήταν πιο λογικό να είναι υπόδικος για εγκλήματα πολέμου. Αυτό ας το έχουν υπ' όψη τους όσοι ξεχνούν το πόσο ασταθή και ευμετάβλητα έχουν αποδειχτεί ιστορικά τα σύνορα στα Βαλκάνια.


----------------------------------------
(*)  Τα Σκόπια, χάρη στα αμέτρητα κακόγουστα αγάλματά τους, θεωρούνται ως η αδιαφιλονίκητη πρωτεύουσα του κιτς. Στην φωτογραφία, σε πρώτο πλάνο ο Προμηθέας με την φωτιά. Πίσω του, κάτι σαν κακέκτυπα της Πύλης του Βραδεμβούργου και της Νίκης από το Βερολίνο. Όπως η Ελλάδα, έτσι και η αλβανική κοινότητα έχει εκδηλώσει την ενόχλησή της για όσα μνημεία θυμίζουν την ελληνική ιστορία. Γι' αυτό, το επιβλητικό άγαλμα του Μεγαλέξανδρου καβάλα στον Βουκεφάλα, στην κεντρική Πλατεία Μακεδονίας, αναφέρεται επίσημα απλώς ως "Έφιππος Πολεμιστής".

Αλίκη Τσουκαλά: «Αποκηρύσσω, μα όχι τις ιδέες μου… αλλά τον πατέρα μου»!!!

 Αλίκη Τσουκαλά: «Αποκηρύσσω, μα όχι τις ιδέες μου… αλλά τον πατέρα μου»!!!

Η Αλίκη (σε σχέδιο του Μέντη Μποσταντζόγλου)

«Αγόρια στήστε το χορό, κορίτσια τραγουδείστε

και σεις παιδιά μου αδέρφια της, κρατείστε τον καημό σας.

Τώρα είναι Απρίλης κι άνοιξη, τώρα είν' καημός για νιάτα

τώρα το μνήμα της ανθεί γιομάτο παπαρούνες

Μάνα της πιάσου στο χορό, και συ αδερφέ της πρώτος

και σεις πικραδελφούλες της, φέρτε ένα γύρο ακόμα

κι εγώ ένα ρουμελιώτικο σκοπό θα τραγουδήσω

τραγούδι απ' την πατρίδα μου κι απ' την καρδιά μου μέσα.»

(“Ρουμελιώτικο μοιρολόι” –  γραμμένο από τον τραγικό πατέρα της Αλίκης, τον Ευρυτάνα ποιητή Γ. Τσουκαλά)

ΘΥΣΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ…

Η Αλίκη Τσουκαλά ήταν μια γενναία και πανέμορφη κοπέλα Ευρυτανικής καταγωγής που εκτελέστηκε σε ηλικία μόλις 21 χρονών στο νεκροταφείο του Αϊ Γιάννη στη Χαλκίδα τα ξημερώματα της 16ης Απρίλη 1949, μετά από μια κατάπτυστη δίκη-σκευωρία με την οποία καταδικάστηκε σε θάνατο για «συμμετοχή σε παράνομη κομμουνιστική οργάνωση με σκοπό την ανατροπή του καθεστώτος»! Η συνήθης στημένη κατηγορία με την οποία οδηγήθηκαν στα εκτελεστικά αποσπάσματα χιλιάδες αγωνιστές της αντίστασης και του λαϊκού  μας κινήματος. Μαζί με την Αλίκη εκτελέστηκαν άλλες 3 γυναίκες (Κατερίνα Μελεμενή, Ευανθία Πατσαλή, Μαρία Λαφαζάνη) και 4 άντρες (Τάκης Φίτσος, Γιάννης Χάνος, Δημήτρης Βουραζόπουλος, Γιάννης Χριστοφορίδης). Όλοι τους διαλεχτοί αγωνιστές. Ο Τάκης Φίτσος ήταν ο σπουδαίος δημοσιογράφος και λογοτέχνης, παλιός στενός συνεργάτης του Άρη Βελουχιώτη (βλ. εδώ). Ο Χριστοφορίδης ήταν ο ατρόμητος καπετάνιος ενός καϊκιού που φυγάδευε διωκόμενους αντάρτες. Μετά το χαμό του η γυναίκα του και μάνα δύο παιδιών αυτοκτόνησε πέφτοντας στον Ευβοϊκό.  

Η Αλίκη γεννήθηκε Άνοιξη (26 Μάη 1928) και «έφυγε» Άνοιξη (16 Απρίλη 1949) . Λες και μέσα από αυτή την τραγική συγκυρία οι τύραννοι του ερέβους, οι αδίστακτοι εκπρόσωποι του αμερικανόδουλου μοναρχικού κράτους, επεδίωκαν να δολοφονήσουν στο πρόσωπο της μικρής Αλίκης τον ίδιο τον συμβολισμό της αναγέννησης και της προόδου!

Η μεγάλη μας ποιήτρια Ρίτα Μπούμη-Παπά η επονομαζόμενη και “Σολωμός της Αντίστασης” έγραψε στη μνήμη της νεαρής ηρωίδας ένα υπέροχο ποίημα με τον τίτλο «Αλίκη». Παραθέτουμε από αυτό λίγους αντιπροσωπευτικούς στίχους:

«Πώς να πεισθούν όσοι πολύ μ’ αγάπησαν

πως νίκησα πεθαίνοντας όλους μου τους εχθρούς

πως εκυρίεψα τα φρούριά τους

πως δεν φοβήθηκα τους κεραυνούς των ντουφεκιών

πως χάρισα το πιο γλυκό χαμόγελο

στα φανταράκια που με σημαδεύαν

λίγο πιο έξω από τη Χαλκίδα;»

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ Γ. ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ…

Ο πατέρας της Αλίκης ήταν ο Ευρυτάνας ποιητής Γ. Τσουκαλάς. Μία τραγική μορφή που βίωσε στο έπακρο όχι μονάχα τη βαθιά οδύνη του πατέρα που χάνει κατ’ αυτό τον τρόπο το παιδί του, αλλά πολύ περισσότερο τις τύψεις και την ενοχή λόγω του γεγονότος ότι εκείνος δείλιασε μπροστά στο θάνατο και έζησε, ενώ η αγαπημένη του κόρη στάθηκε ως το τέλος ακλόνητη και χάθηκε …

Ο Γιώργος Τσουκαλάς ήταν ένας χαρισματικός άνθρωπος. Από το μεγάλο Ευρυτάνα διανοητή Μιχάλη Σταφυλά μαθαίνουμε πολύτιμες πληροφορίες για τη ζωή και το έργο του Γ. Τσουκαλά. Αν δεν ήταν ο Μ. Σταφυλάς ίσως και αυτός να είχε μείνει στην αφάνεια. Ο Γιώργος Τσουκαλάς γεννήθηκε στα 1903 στον Προυσό Ευρυτανίας. Από μικρός ήταν ανήσυχο πνεύμα, έτσι δεν δέχτηκε την σίγουρη θέση που του προσφέρθηκε στο δημόσιο, αλλά προτίμησε τη δημοσιογραφία η οποία βέβαια προπολεμικά δεν προσέφερε καμία επαγγελματική εξασφάλιση. Τουναντίον μάλιστα, οι εφημερίδες έκλειναν η μία μετά την άλλη λόγω της συχνά ανώμαλης πολιτικής κατάστασης (δικτατορίες κλπ). Ο Τσουκαλάς επιδόθηκε και στη συγγραφή μυθιστορημάτων και ιστορικών ερευνών σχετικά με τους αγωνιστές του 1821. Εκεί που θα σταθούμε όμως είναι στο σημαντικό ποιητικό  του έργο που απέσπασε σπουδαίους επαίνους στην εποχή του! Σε ηλικία μόλις 18 ετών εκδίδει την πρώτη ποιητική του συλλογή «Άσμα ασμάτων» (1921), ενώ ακολουθούν: τα «Αγροτικά» (1924), τα «Ερωτικά» (1925), ο «Χωρισμός» (1926), «Η ζωή μου κι εγώ» (1928), το «Ελντοράντο» (1937) και βέβαια το κορυφαίο μα και τραγικότερο όλων… «Αλίκη» (1960)!

Μετά το κλείσιμο από τη δικτατορία του Μεταξά της εφημερίδας «Ανεξάρτητος» (των Ευρυτάνων εκδοτών Πουρνάρα), ο Γ. Τσουκαλάς ιδρύει την πρώτη ιδιωτική «Δανειστική Βιβλιοθήκη» στην οδό Φιλελλήνων 25, η οποία σύντομα μετατρέπεται σε σπουδαίο πνευματικό κέντρο και αναγνωρίσιμο στέκι διανοουμένων, λογοτεχνών και μελετητών, πάντα με την άοκνη και συνεχή παρουσία του ίδιου του Γιώργου Τσουκαλά ο οποίος χαίρει πλέον βαθιάς εκτίμησης και αναγνώρισης στους κύκλους της διανόησης. Ο Γ. Τσουκαλάς είναι όμως και τύπος μποέμ, με έφεση προς τη γλεντζέδικη ζωή. Συχνάζει παρέα με τον φίλο του τον Κώστα Βάρναλη στα Πλακιώτικα κουτούκια πολλές φορές και μετά ωραιοτάτων νεανίδων! Ως προοδευτικό πνεύμα, ο Γ. Τσουκαλάς συνδέθηκε την περίοδο της Κατοχής με την Αντίσταση δίπλα από άλλους επώνυμους αγωνιστές.

 

Η ΑΛΙΚΗ

Η Αλίκη ήταν ένα πανέξυπνο, όμορφο και γεμάτο ζωή κορίτσι. Τρυφερή, με σπάνιες ευαισθησίες. Στα χνάρια του πατέρα της, τον οποίο θαύμαζε, η Αλίκη μελετούσε ακατάπαυστα λογοτεχνία, ποίηση, ιστορία, ήταν δε και η ίδια ένα πολλά υποσχόμενο συγγραφικό ταλέντο. Παράλληλα διαπρέπει στις σπουδές της, λατρεύει παθολογικά τη μουσική, παίζει πιάνο. Οι κοινωνικές της αναζητήσεις βρίσκουν διέξοδο στην ΕΑΜική Αντίσταση. Από μικρή εντάσσεται στην ΕΠΟΝ! Η Αλίκη αποτελεί υπόδειγμα αγωνίστριας, είναι «πρώτη στα μαθήματα και πρώτη στον αγώνα» δίνοντας ανελλιπώς το παρόν της σε όλες τις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις εναντίον του φασίστα κατακτητή. Κατόπιν, στην περίοδο του Εμφυλίου, κυνηγημένη πλέον, συνεχίζει την αγωνιστική δραστηριότητά της αποσπώντας το θαυμασμό και την εκτίμηση όλων των συντρόφων της για την ανιδιοτελή της προσήλωση στο κίνημα, μα και για την συγκινητική της τόλμη.

Το 1949 η Αλίκη συλλαμβάνεται μαζί με άλλους αγωνιστές με τη συνήθη κατηγορία ότι αποτελούσαν ανατρεπτική ομάδα κατά του καθεστώτος. Ανάμεσά τους βρίσκεται και ο ίδιος ο πατέρας της, ο καλός του φίλος Τάκης Φίτσος και άλλοι επώνυμοι Αθηναίοι. Οι συλληφθέντες πλην του Γ. Τσουκαλά (για τον οποίο θα εξηγήσουμε παρακάτω τους λόγους) θα υποστούν τα πιο άγρια βασανιστήρια μέσα στα αστυνομικά μπουντρούμια. Κάποιοι εξ΄ αυτών εκπαραθυρώνονται από την Ασφάλεια η οποία κατά την προσφιλή τακτική της τούς παρουσιάζει τάχα ως “αυτοκτονήσαντες”! Οι υπόλοιποι οδηγούνται στο στρατοδικείο. Η θανατική καταδίκη τους είναι κάτι παραπάνω από βέβαιη. Η Αλίκη με πρωτοφανή λεβεντιά και αξιοπρέπεια αντέχει όλα τα μαρτύρια, στέκεται αλύγιστη! Ο πατέρας της όμως επιλέγει μια εντελώς διαφορετική στάση: παραδίδεται αμαχητί στο φόβο. 'Έτσι υποτάσσεται και σκύβει στην εξουσία. Νομίζει ότι αν δεχθεί να αποκηρύξει τις ιδέες του, αν συνεργαστεί με το κράτος και “μιλήσει", έτσι όπως θα του ανέθεταν οι αρχές, εναντίον των πρώην συντρόφων του ανάμεσα στους οποίους βρισκόταν και η ίδια του η κόρη!, πως θα τύχει διαφορετικής μεταχείρισης τόσο ο ίδιος όσο και η Αλίκη. Πράττοντας κατ' αυτό τον τρόπο, ο Γ. Τσουκαλάς θα αναιρέσει τον ίδιο του τον εαυτό και θα σκοτώσει μόνος του την ψυχή του και το αλλοτινό έντιμο παρελθόν του. Στη διάρκεια της δίκης (15 Μάρτη ως 5 Απρίλη 1949) και στη δίνη μίας άνευ όρων απόγνωσης θα γυρνά μέσα στο στρατοδικείο με ένα ευαγγέλιο στο χέρι και θα παριστάνει τον τρελό προσπαθώντας να σώσει την κόρη του. Ταπεινώνεται, αυτοεξευτελίζεται, μετατρέπεται σε ένα ηθικό ράκος.

Η Αλίκη όμως ήταν πλασμένη από τα ανθεκτικά υλικά των ηρώων! Δεν ακολουθεί τον ταπεινωτικό δρόμο του πατέρα της, αλλά επιλέγει τη στάση της τιμής, της αξιοπρέπειας και της υπερηφάνειας. Δεν δέχεται να διαχωριστεί από τους συντρόφους της, αρνείται να καταδώσει και δεν αποκηρύσσει τα πιστεύω της. Στην απολογία της ενώπιον του θανατοδικείου η ευαισθησία της γίνεται πύρινο ξίφος στην καρδιά του μοναρχοφασιστικού κράτους. Με συγκινητικό και συνάμα παλικαρίσιο τρόπο υπερασπίζεται τη λαϊκή υπόθεση και το δίκαιο του αγώνα για λευτεριά και ανεξαρτησία. Η γενναία απολογία της καθηλώνει τους πάντες, ακόμη και τους στρατοδίκες. Το μόνο που βρίσκει να πει ο πρόεδρος του στρατοδικείου Καρράς είναι: «κάνε μας μίαν προφορικήν δήλωσιν αποκηρύξεως και είσαι ελεύθερη να συνεχίσεις τας σπουδάς σου». Εκείνη ακριβώς την τραγική στιγμή που μια λέξη μόνο, θα μπορούσε να πάρει την Αλίκη από την αγκαλιά του θανάτου και να την οδηγήσει ξανά στη Ζωή, ο πατέρας της πέφτει γονατιστός μπροστά της ζητώντας της να υπακούσει στον πρόεδρο του στρατοδικείου. Μία σκηνή που αναμφίβολα θυμίζει αρχαία τραγωδία.

Πώς να ένιωσε άραγε αυτή η ακατάβλητη αγωνίστρια; Όταν πέρα από τον προσωπικό της γολγοθά, έβλεπε τον ίδιο της τον πατέρα, τον παλιό αγωνιστή και κάποτε σεβαστό ίνδαλμά της, να καταρρακώνεται με τέτοιο τρόπο και παράλληλα να επιζητεί και από την ίδια να ακολουθήσει το δικό του ηθικό ξεπεσμό;  

Ίσως οι στίχοι της Ρίτας Μπούμη – Παπά από το προαναφερόμενο ποίημα να μας δίνουν μια απάντηση για τα βαθύτερα ανομολόγητα συναισθήματα της Αλίκης:

«Κι έχω πατέρα ποιητή

που προσκυνά το στέφανο του μάρτυρα που φόρεσα

κι ακοίμητο καντήλι ανάβει

μπρος στη φωτογραφία μου που τη στολίζει μ’ άνθη

κι ακόμα μου ζητά γονατιστός συγνώμη

γιατί μπόρεσε κι έζησε.

Σαν με γεννούσε έψελνε αγροτικά εμβατήρια

με μακριά μαλλιά στον άνεμο δοσμένα,

αυτός με δίδαξε τη μουσική να κυνηγώ

να ντύνομαι με πράσινες ελπίδες.

Πώς να προδόσω

την ομορφιά που μου ‘δωσε ο πατέρας

πως ν’ απιστήσω στη θρησκεία που διάλεξα

λουτρό να κάνω μες στο ψέμμα

πώς να κυλήσω μες στη λάσπη

την εικοσάχρονη καρδιά μου»

                                        

Η Αλίκη στάθηκε ολόρθη υψώνοντας το δικό της «ΟΧΙ»! Κοιτώντας θαρραλέα τους στρατοδίκες της είπε: «Μονάχα δήλωση ότι αποκηρύσσω τον πατέρα μου και όχι τις ιδέες μου, μπορώ να σας υπογράψω»!!! Η ηρωίδα είχε ήδη επιλέξει έναν περήφανο θάνατο παρά μια ατιμωτική “ζωή”!  Η απόφαση του στρατοδικείου για την Αλίκη ήταν ότι «αποβαίνει επιβλαβής δια την πατρίδα» και καταδικάζεται… «δις εις θάνατον»!!!  

   

ΤΡΑΓΙΚΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ…

Μετά την εκτέλεση της Αλίκης, ο πατέρας της θα αφεθεί ελεύθερος. Είναι όμως πλέον ηθικά νεκρός! Ο Γ. Τσουκαλάς θα ζει σε ένα υπόγειο, γωνία Σοφοκλέους και Αριστείδου, περιφρονημένος λόγω της στάσης του ακόμη και από την ίδια του την οικογένεια, τη γυναίκα του και τα παιδιά του και απομονωμένος από τους αλλοτινούς συναγωνιστές του και τους παλιούς κύκλους της διανόησης. Κάποια στιγμή θα ξαναπαντρευτεί, εντούτοις όμως δεν θα μπορέσει ποτέ να ξεφύγει από τις τύψεις και το προσωπικό του δράμα. Στο τέλος κι έχοντας πια "μισοπαρανοήσει", θα πεθάνει τυφλός και μάλλον ξεχασμένος σε κάποιο αθηναϊκό γηροκομείο. Στα 1974, την ίδια ακριβώς μέρα που έσβησε και ο παλιός του φίλος Κ. Βάρναλης! 

Αρκετά χρόνια πριν το θάνατό του, γύρω στο 1960, ο Γ. Τσουκαλάς εξέδωσε ένα βιβλίο με τίτλο «ΑΛΙΚH». Περιείχε ποιήματα του τραγικού πατέρα αφιερωμένα στη μνήμη της κόρης του, ποιήματα που συγκλόνισαν για το βαθύ σπαραγμό τους. Στον Μιχάλη Σταφυλά που τον επισκέφτηκε είπε : «Είναι γραμμένο με το αίμα της καρδιάς μου. Κάθε λέξη του τη συνόδευε ποταμός δακρύων. Πλήγωνα το στήθος μου με την πένα που έγραφα…» (σ.σ. Μ. Σταφυλά, “της πατρίδας και της λευτεριάς”). 

Το εξώφυλλο του βιβλίου είναι αυτό που βλέπετε στην αρχή του παρόντος αφιερώματος. Την προσωπογραφία της Αλίκης φιλοτέχνησε ο «Μποστ» (Μέντης Μποσταντζόγλου) ενώ ο τίτλος του βιβλίου Αλίκη σε συνδυασμό με το όνομα του ποιητή αποκάτω, είναι πανομοιότυπη η υπογραφή της ηρωίδας: Αλίκη Γ. Τσουκαλά! Λίγοι στίχοι από αυτό το βιβλίο…

«Αόρατη ζυγαριά που ταλαντεύεσαι

μπροστά μου, όταν τα μάτια μου τα κλείνω:

από τη μια το ματωμένο της χαμόγελο

κι από την άλλη η περιφρόνησή της…

Κρατάω τη ζυγαριά στα δυό μου χέρια:

βαρύτερη απ’ το αίμα είναι η ματιά της….

Εμένανε τα δυό μου χέρια τρέμουν.

Εμένα θρυμματίστηκε η καρδιά μου…»

(Δίλλημα)

«Είναι τόσο περσότεροι εκείνοι που φύγαν

και μετριούνται στα δάχτυλα αυτοί που μου μείναν.

Θέ μου δεν ξαίρω αν είμαι μ’ αυτούς και μ’ εκείνους,

Μ’ όσους μείναν, ή, μ’ όσους έχουν φύγει για πάντα.»

(Μπαλάντα για κείνους που έχουν φύγει για πάντα)

«Ξύπνησε κοριτσάκι, να σε σκοτώσουμε.

Άφησε τα όνειρά σου εδώ στη γη.

Έχεις καιρό να ονειρευτείς στον τάφο σου.

Ξύπνησε κοριτσάκι μου να σε σκοτώσουμε

προτού προβάλλει ο ήλιος και μας δει

θάναι πιο καλά στο μισοσκόταδο…»

(Εγερτήριο πριν την αυγή)

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΑΛΙΚΗΣ

Το βιβλίο αρχίζει με το τελευταίο φύλλο του ημερολογίου της Αλίκης που γράφηκε την 15η Απρίλη 1949. Το χάραμα της 16ης η Αλίκη εκτελέστηκε…

Παραθέτουμε το τελευταίο γράμμα της Αλίκης:

«Δεν φανταζόμουνα ποτέ πως τόσο πολύτιμη κι ωραία είναι η ζωή. Αν μπορούσε κανείς να μου το πει πρωτύτερα, και να τον πιστέψω, θα πρόσεχα πολύ στο πέρασμά της. Θα ήταν κάθε μου βήμα και ύμνος προς αυτήν. (Να, τώρα γιατί μου ήρθε στο νου μια σκηνή απ’ τον Σοπέν κι ακόμα η μελωδία του αθάνατου Μπετόβεν στη «Σονάτα υπό το Σεληνόφως»; Αχ, πόσο θάθελα ακόμα μια φορά να τ’ ακούσω απ’ τις γλυκόλαλες χορδές του πιάνου μου, χαμένο κι αυτό πια τώρα). Θα πρόσεχα το κάθε φύλλο που σειόταν απ’ τ’ αγέρι και που τόση ζωή κλειούσε μέσα του. Κάθε μου βήμα θα ήταν κι ένα προσκύνημα  –τέτοια προσκυνήματα έκανα πάντα, όμως μόνο με αισθήματα,-  κι ούτε ένα μυρμήγκι δε θα πέθαινε κάτω απ’ το πέλμα μου. Θα έμενα ξάγρυπνη τις νύχτες για να είχα τώρα ζήσει διπλή τη μικρή μου ζωή (αλήθεια δεν έκλεισα ακόμη τα εικοσιένα μου χρόνια…)………………

….Να, απόψε είναι το τελευταίο βράδι για πέντε ανθρώπους, που επί εικοσιδύο μέρες ανάσαιναν πλάι μου  -κι αύριο δεν θα υπάρχουν, η ζωή όμως θα κυλάει αδιάφορη για άλλους. Ίσως νάναι κι η δική μου στερνή νύχτα…. Τούτες τις τελευταίες μέρες πρόσεξα όλους τους ήχους. Ένιωσα ως μέσα στην καρδιά μου τα μηνύματα της Άνοιξης, που έρχεται και που θα είναι η τελευταία της λιγόχρονης ζωής μου. Ακούω από πάνω μου τα βήματα των μελλοθανάτων… το βήχα τους… κι αυτή τους την παράξενη για μένα, ευθυμία. Γιατί πεθαίνουν; Ζήσαν τόσο πολύ για να είναι ευχαριστημένοι με το θάνατό τους; Τότε τι νόημα έχει η ζωή; Αλήθεια κι εμένα γιατί να με σκοτώσουν; Πως δεν μ’ αφήνουν να εκπληρώσω τον μεγάλο μου προορισμό σαν γυναίκα στη ζωή; Γιατί δεν μ’ αφήνουν να γνωρίσω το μεγάλο συναίσθημα της μητρότητας και τη μεγάλη στιγμή της φύσεως; Ήθελα να κι εγώ να στήσω νοικοκυριό, να γεννήσω παιδιά, να τα φροντίζω – να μου αρρωστήσουν και να ξαγρυπνώ πάνω από την κούνια τους. Ακόμα ήξερα και πώς να τα ντύνω – κι ακούστε: Είχα ακούσει την αδύνατη φωνούλα τους να προσπαθούν να ταιριάξουν τις πρώτες λεξούλες που θα τα συνέδεαν με τη ζωή. Θα τα μάθαινα πολύ μικρά ν’ αγαπούν τη μουσική και νάναι πάντα διψασμένα για μάθηση. Θα τους έβαζα διπλά μαξιλάρια στο σκαμνάκι του πιάνου για να φτάνουν τα μικρά τους ροδοδάχτυλα τα πλήκτρα. Ω!... τι αστεία που θα είναι τα μουτράκια τους όταν θ’ ακούσουν τον πρώτο ήχο… ίσως τρομάξουν κιόλας… Τι γέλια που θα κάνουμε με το μπαμπά τους… Θέλω να πω πως θα κάναμε αν ζούσα κι αν ήταν όλα έτσι όπως τα φαντάστηκα… Απόψε ίσως να΄ ταν η τελευταία δύση που θαύμασα.

Μελλοθάνατη. Απόψε αγαπημένοι μου πρέπει να κοιμηθούν τα όνειρά μου. (Ακούω το σκοπό να λέει πως είναι δέκα παρά τέταρτο – και μένουν τόσες λίγες ώρες ως το πρωί…. Πόσο βιάζεται ο Χρόνος….).

Δίπλωσε χρόνε, δίπλωσε

τ’ ακούραστα φτερά σου,

ώρες γλυκές μην τρέχετε,

σταθήτε μια στιγμή…

Τι αισθανόταν ο Λαορτίνος την ώρα που συνέθετε τούτους τους στίχους…

…….Πολυαγαπημένοι μου, εσάς που τόσο πολύ πόνεσα τις τελευταίες δύσκολες μέρες, ζητώ από σας, ως τελευταία μου χάρη, όχι ν’ αγνοήσετε το θάνατό μου, γιατί αυτό δεν είναι ανθρώπινο, αλλά να βοηθήσετε ο ένας τον άλλον, όσο μπορείτε, να μου δώσετε ψεγάδια, για νάναι ευκολώτερο να με ξεχάσετε… Μην προσπαθήσετε να φανταστείτε την εικόνα του τόσο αλλόκοτου θανάτου μου – γιατί ούτε κι εγώ προσπάθησα να κάνω… Εκείνη τη στιγμή ίσως φοβηθώ λιγάκι γιατί δεν έχω ξαναπεθάνει και δεν ξέρω πως θα είναι… - είναι φυσικό. Λυπούμαι μόνο που θα είναι ελληνικές οι σφαίρες που θα σταματήσουν τη ζωή μου – και γι αυτό θα πρέπει κι εσείς να λυπηθείτε και να κλάψετε….

……Υπάρχουν πολλές πιθανότητες να με πάρουν κι εμένα το πρωί, κι όμως δεν νιώθω καμιά νευρικότητα μέσα μου. Έτσι λοιπόν ήρεμα θάρθει ο θάνατος; Θέλω τόσο πολύ να ζήσω…. Γιατί λοιπόν δεν εξανίσταται το είναι μου ολόκληρο στην προσμονή του χαμού μου;….

…...Είμαι τόσο μικρή ακόμη. Τι κακό μπορούσα να κάνω στην πατρίδα για να με αποκαλούν προδότη; Γιατί δεν μ’ αφήνουν να τελειώσω τις σπουδές μου, να μπορέσω τότε να βοηθήσω κι εγώ με τις μικρές μου γνώσεις την Ελλάδα σ’ αυτό το αιώνιο πνευματικό ανέβασμά της;

……………….

9.4.49 (Σάββατο)

Πέρασε κι αυτή η αυγή. Ζουν κι οι πέντε ακόμα… Αύριο είναι Κυριακή – δεν εκτελούν. Τη Δευτέρα την αυγή θα περιμένω πάλι…

……………….

10.4.49. (Κυριακή 12 1/2 νύχτα)

Λίγες ώρες μένουν ως που να φέξει. Δε μας απομόνωσαν εμάς, ίσως να μην είμαστε αύριο με τους άλλους. Θέλω την τ ε λ ε υ τ α ί α   σ τ ι γ μ ή  ν’ αφήσω τα γράμματα για το σπίτι….

Αλίκη».

Πόσο πρέπει να αγαπούσε τη ζωή αυτό το νέο κορίτσι ώστε τα τελευταία της λόγια να αποτελούν έναν αληθινό ύμνο στις ίδιες τις χαρές της ζωής που τόσο πρόωρα αποχωρίζονταν. Αλλά και πόσο βαθιά πίστη στα ιδανικά της, τις αρχές της και στο δίκαιο αγώνα είχε, ούτως ώστε να αυτοθυσιαστεί…  

Την αυγή της 16ης Απριλίου 1949 η νεαρή ηρωίδα Αλίκη Τσουκαλά θα σταθεί περήφανη, μαζί με τους υπόλοιπους συντρόφους της, μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Το αθώο νεανικό της αίμα θα ποτίσει το δεντράκι των αδικαίωτων οραμάτων αυτού του λαού…  

Ένα αφιέρωμα στην Αλίκη 
από το blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"  (http://eyrytixn.blogspot.com)

Ο ΄΄τρομοκρατης΄΄

Οι αρχές της Κωνσταντινούπολης απαγόρευσαν συγκέντρωση του ΚΚ Τουρκίας: «Η απαγόρευση απλά θα ενισχύσει την αποφασιστικότητά μας» Η συγκέντρωση θα γίνει κανονικά!

Ο κυβερνήτης της Κωνσταντινούπολης απαγόρευσε συγκέντρωση του ΚΚ Τουρκίας (ΤΚΡ) που είχε προγραμματιστεί να γίνει την περασμένη Κυριακή, καθώς κλιμακώνεται η προεκλογική αντιπαράθεση ενόψει του δημοψηφίσματος της 16ης Απρίλη και η κυβέρνηση του ΑΚΡ εντείνει την επίθεσή της σε όσους πρωτοστατούν στην οργάνωση του λαϊκού αγώνα.

Συγκεκριμένα, μόλις δύο μέρες πριν τη συγκέντρωση που θα γινόταν με το σύνθημα «H Κωνσταντινούπολη λέει “Όχι”!», οι τοπικές αρχές απαγόρευσαν τη συγκέντρωση με γελοία προσχήματα για το χώρο που είχε επιλεγεί ότι ...δεν περιλαμβάνεται στους χώρους πραγματοποίησης συναθροίσεων.
Σε ανακοίνωσή του, το ΤΚΡ σημειώνει ότι «η απαγόρευση απλά θα ενισχύσει την αποφασιστικότητά μας» και καταγγέλλει την υποκρισία της κυβέρνησης που δεν θέτει κανένα εμπόδιο σε συγκεντρώσεις υπέρ του «ναι» όπου και αν γίνονται. Παράλληλα, το ΚΚ Τουρκίας ανακοίνωσε ότι η συγκέντρωση θα γίνει κανονικά, αλλά στις 8 Απρίλη, με σύνθημα «Ο λαός λέει “Όχι”».

902

ΤΟΥΡΚΙΑ

Το ΚΚ οργανώνει μεγάλη συγκέντρωση

ΑΓΚΥΡΑ.--
Σε μεγάλη συγκέντρωση για την απόρριψη των συνταγματικών μεταρρυθμίσεων, που θα τεθούν προς δημοψήφισμα στις 16 Απρίλη, καλεί το ΚΚ Τουρκίας (ΤΚΡ), ελάχιστες μέρες μετά την απόφαση της τοπικής κυβέρνησης στην Κωνσταντινούπολη να απαγορεύσει προηγούμενη κινητοποίηση που είχε προγραμματίσει.

Η συγκέντρωση θα γίνει το Σάββατο 8 Απρίλη στην περιοχή Καρτάλ της Κωνσταντινούπολης και το ΚΚ Τουρκίας καλεί σε ενίσχυση του «όχι» «παρά τις απαγορεύσεις, τις παρεμποδίσεις και την τυραννία». Επισημαίνει ότι οι παρεμποδίσεις όσων αντιτίθενται στις μεταρρυθμίσεις δεν αφορούν μόνο το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, αλλά «προσπαθούν να καταπνίξουν τη φωνή "φτάνει πια" του λαού». Το ΤΚΡ τονίζει πως «σύνθημά μας είναι το "όχι, αλλά αυτό δεν αρκεί», τονίζοντας ότι «όπως σημειώσαμε από την αρχή, οι προωθούμενες μεταρρυθμίσεις που αφορούν την ενίσχυση της αστικής κρατικής μηχανής πρέπει να απορριφθούν από την πλευρά των λαϊκών συμφερόντων, με ταυτόχρονη ολόπλευρη ανάπτυξη της λαϊκής οργάνωσης και πάλης ενάντια στην αστική τάξη».

Αλλωστε, σε απόρριψη των μεταρρυθμίσεων καλούν και πολλές αστικές δυνάμεις, αλλά στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης που «φουντώνει» εντός και εκτός Τουρκίας, με φόντο τις ενδοϊμπεριαλιστικές ανακατατάξεις και διεργασίες για τον έλεγχο των ενεργειακών πόρων, των αγορών και εμπορικών δρόμων μιας κρίσιμης περιοχής.

Διαρκείς αντιλαϊκοί σχεδιασμοί

Στο μεταξύ, η αστική τάξη της χώρας μελετά όλο και πιο εντατικά τα σχέδια που πρέπει να προτάξει, δεδομένων των αντιθέσεων που αναδεικνύονται όλο και πιο βαθιές, ακόμα και με δυνάμεις που μέχρι πρόσφατα δήλωναν σύμμαχοί της.

Ενδεικτικές είναι οι νέες δηλώσεις της τουρκικής ηγεσίας περί καινούριων (στρατιωτικών) επιχειρήσεων που ετοιμάζονται στη Βόρεια Συρία (βλέπε σχετικό θέμα στη σελ. 19). Με τον Πρόεδρο, Ρ. Τ. Ερντογάν, να δηλώνει ότι «τώρα ετοιμάζουμε νέες επιχειρήσεις, ώστε να νικήσουμε τρομοκρατικές οργανώσεις σε άλλες περιοχές» και ότι «με τη θέληση του θεού, οι επόμενοι μήνες θα είναι ο θανάσιμος χειμώνας για τους τρομοκράτες και η άνοιξη για την Τουρκία και το τουρκικό έθνος».

Αργά προχτές το βράδυ, σύμφωνα με τη «Χουριέτ», ο πρωθυπουργός, Μπιναλί Γιλντιρίμ, συναντήθηκε με τον ηγέτη του Ιρακινού μετώπου Τουρκμένων Ερσχαντ Σαλίχι στην Αγκυρα, στο φόντο των διακηρύξεων διαφόρων τμημάτων Κούρδων. Μιλώντας αργότερα στο κρατικό TRT, ο Γιλντιρίμ είπε ότι «κανένα τετελεσμένο δεν μπορεί να υπάρχει» σχετικά με το Κιρκούκ (βλέπε σχετικό θέμα) και μίλησε για «κινήσεις που η Τουρκία δεν μπορεί να δεχτεί. Ποτέ δεν θα θεωρούμε σωστό να υψώνονται σημαίες με μονομερείς αποφάσεις». Πρόσθεσε, μάλιστα, ότι στο Κιρκούκ «δεν υπάρχουν μόνο Κούρδοι, υπάρχουν και Αραβες και Τουρκμένοι. Κι αυτοί έχουν δικαίωμα να μιλήσουν».

• Σύμφωνα με το πρακτορείο «Αναντολού», η μη συμμετοχή της Τουρκίας στη συνάντηση που ξεκίνησε χτες στις Βρυξέλλες για τη Συρία, οφείλεται στη δυσαρέσκειά της για τη διοργάνωση της συνάντησης και το γεγονός ότι η Αγκυρα δεν είχε πιο καθοριστικό ρόλο.

Ριζοσπάστης 

Δολοφονική - εγκληματική - Χρυσή Αυγή

Δολοφονική - εγκληματική - Χρυσή Αυγή

Η επίθεση της ομάδας χρυσαυγιτών στον 24χρονο φοιτητή, την περασμένη Παρασκευή, είναι ένα ακόμα επεισόδιο από τα πολλά που επιβεβαιώνουν το δολοφονικό χαρακτήρα της συγκεκριμένης ναζιστικής φασιστικής οργάνωσης. Ναζιστική και γι' αυτό δολοφονική. Οπως ακριβώς ήταν η δολοφονία Φύσσα, η επίθεση σε βάρος εργατών, μελών του ΚΚΕ και συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, η επίθεση σε βάρος των αλιεργατών μεταναστών στο Πέραμα, η επίθεση στον φοιτητή στο Παλαιό Φάληρο και τόσες άλλες. Ακριβώς έτσι και πριν μερικές μέρες επιτέθηκαν στον Αλέξη Λάζαρη και ο ένας από τους συλληφθέντες, που αναγνωρίστηκε από αυτόπτη μάρτυρα, είναι όνομα και πράμα. Στενός συνεργάτης του αρχηγού της Χρυσής Αυγής Ν. Μιχαλολιάκου και του ηγετικού στελέχους της Ηλ. Κασιδιάρη. Ο συλληφθείς χρυσαυγίτης είναι, σύμφωνα με ντοκουμέντα και όσα στοιχεία είδαν τη δημοσιότητα, έμμισθο ηγετικό στέλεχος της Χρυσής Αυγής, πυρηνάρχης της τοπικής οργάνωσης Αμπελοκήπων, υποψήφιος βουλευτής (και στις δύο τελευταίες βουλευτικές εκλογές, Γενάρη - Σεπτέμβρη 2015) και δημοτικός σύμβουλος της ΧΑ, υπεύθυνος ασφάλειας της «Κεντρικής Διοίκησης» και βέβαια υπάλληλος στο γραφείο του Μιχαλολιάκου στη Βουλή, μισθοδοτούμενος από το ελληνικό Κοινοβούλιο. Το ηγετικό στέλεχος της ναζιστικής οργάνωσης κατηγορείται για τα κακουργήματα της ληστείας και της βαριάς σκοπούμενης σωματική βλάβη, για την επίθεση σε βάρος του φοιτητή, η οποία ξεκίνησε από τα κεντρικά γραφεία της Χρυσής Αυγής στη Μεσογείων.

* * *

Ο εγκληματικός χαρακτήρας και η εγκληματική δράση έχουν αναδειχθεί στις δίκες των φασιστών για όλες αυτές τις υποθέσεις. Να μην ξεχνάμε ότι δεκάδες μάρτυρες με τις καταθέσεις τους μέχρι τώρα έχουν καταδείξει ότι πρόκειται για μια εγκληματική οργάνωση, με ιεραρχική δομή, με στρατιωτική εκπαίδευση, που δρα με εντολή του αρχηγού, που εξαπολύει τάγματα εφόδου. Τι δείχνουν, όμως, αυτού του τύπου η δομή και η δράση για μια οργάνωση; Τι είδους οργάνωση είναι αυτή που, όπως ειπώθηκε χαρακτηριστικά από μάρτυρα στο δικαστήριο, η διάπραξη δολοφονίας μπορεί να είναι προσόν για ανέλιξη στην ιεραρχία της; Ιστορικά έχει αποδειχθεί, και επιβεβαιώνεται και από τη Χρυσή Αυγή και τη δράση της, ότι ο ναζισμός είναι σύμφυτος με την εγκληματική δράση. Βάζει στο στόχαστρό του αλλοδαπούς, μετανάστες, αντιφρονούντες, επιδίωξε τον αφανισμό των Εβραίων και των κομμουνιστών με τα πιο ειδεχθή εγκλήματα στην Ιστορία. Και σήμερα, τα θύματά τους και στις υποθέσεις που εντάσσονται στη δικογραφία της δίκης είναι μετανάστες, κομμουνιστές, συνδικαλιστές, αντιφασίστες κ.ά. Ολοι οι μάρτυρες της υπόθεσης της επίθεσης στους Πακιστανούς εργάτες της Ιεράπετρας δήλωσαν πως τους είχαν πληροφορήσει ότι η Χρυσή Αυγή χτυπάει μετανάστες. Φίλοι του Παύλου Φύσσα, αντίστοιχα, είχαν πει ότι ήταν στοχοποιημένος επειδή ήταν αντιφασίστας. Ενώ είναι γνωστές και οι δηλώσεις στελεχών της ηγεσίας της εγκληματικής οργάνωσης ότι θέλουν να ξεμπερδεύουν με το ΠΑΜΕ στη Ζώνη του Περάματος, πριν την επίθεση στους κομμουνιστές στο Πέραμα. Επιπλέον, έχουν επιδειχθεί και στη διάρκεια των δικών φωτογραφίες με στελέχη της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής να φιγουράρουν δίπλα σε σημαίες με τη σβάστικα, να χαιρετούν ναζιστικά. Υμνούν τους ναζί.

* * *

Πρέπει να γίνει σαφές ότι κυρίαρχος στόχος της εγκληματικής τους δράσης είναι οτιδήποτε σχετίζεται με την οργάνωση της ταξικής πάλης. Βεβαίως, στο σύνολό της η αστική τάξη και οι φορείς της αστικής ιδεολογίας αντιτίθενται στην οργάνωση της πάλης των εργαζομένων ενάντια στην εξουσία της, και σε αυτό το καθήκον αξιοποιούνται και το καρότο, αλλά και το μαστίγιο των αστικών μηχανισμών και θεσμών. Βασικό όμως στοιχείο της φασιστικής δράσης είναι η προσπάθεια αυτή να υπηρετείται με όρους μαζικής οργανωμένης δράσης στο όνομα της ενότητας του «έθνους», συνοδευόμενης από «αντιπλουτοκρατική» και «αντισυστημική» συνθηματολογία. Για τους φασίστες οι Ελληνες κεφαλαιοκράτες που ληστεύουν τους Ελληνες εργαζόμενους είναι «ομοαίμοι», είναι «πατριώτες» (ή καταγγέλλονται ορισμένοι μόνο ως απάτριδες), η ταξική κοινωνία αντιστοιχεί στις θεωρίες περί φυσικού καταμερισμού ανάμεσα σε «ηγέτες» και «ακόλουθους», την ίδια στιγμή που το μίσος τους παίρνει φυλετικά και εθνικά χαρακτηριστικά απέναντι στον εργάτη και λαϊκό άνθρωπο που ληστεύεται το ίδιο με τους Ελληνες εργαζόμενους. Σε αυτή την κατεύθυνση οι δολοφονίες, επιθέσεις, τραμπουκισμοί, οργανωμένες με στρατιωτικό τρόπο επιθέσεις, έχουν ως στόχο τη διάλυση κάθε ταξικής οργάνωσης. Γι' αυτό βασικός τους στόχος είναι οι κομμουνιστές, όχι μόνο επειδή έχουν διαφορετικές απόψεις, έτσι, γενικά και αφηρημένα. Αλλά επειδή πρωτοστατούν στο να οργανώσουν τον ταξικό αγώνα που θα φέρει τη σύγκρουση μέχρι την οριστική ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

* * *

Αλλωστε, η ναζιστική - φασιστική Χρυσή Αυγή είναι γέννημα - θρέμμα του καπιταλιστικού συστήματος. Και δεν είναι «ξένο σώμα» για το αστικό πολιτικό σύστημα, παρ' όλες τις διαφορές της με τα άλλα αστικά κόμματα, ιδεολογικές, πολιτικές κ.λπ., αποτελεί μια εφεδρεία για το κεφάλαιο, χρήσιμη σε δύσκολες περιστάσεις. Γι αυτό εξηγείται και το γεγονός ότι: Την ίδια στιγμή που επιχειρηματικά συμφέροντα τής αναθέτουν «αποστολές εκκαθάρισης» (βλ. Ζώνη - Πέραμα), την ίδια στιγμή εκπρόσωποι του αστικού πολιτικού συστήματος προσπαθούν να την εξωραΐσουν, είτε με «αλά μπρατσέτα» φωτογραφίες με στελέχη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ σε Καστελόριζο και Ρω, είτε με δηλώσεις τύπου Παρασκευόπουλου «να προτιμήσουμε τη σύγκλιση με τη Χρυσή Αυγή». Τέτοιες διαδικασίες «ξεπλύματος» και αναμόρφωσης φασιστικών δυνάμεων έχουν συντελεστεί σε πολλά κράτη της «δημοκρατικής» ΕΕ, με αποτέλεσμα κάποιες απ' αυτές να παίρνουν μέρος σε κυβερνήσεις συνεργασίας με άλλα αστικά κόμματα. Γιατί όχι και οι «αναμορφωμένοι» χρυσαυγίτες στο μέλλον; Δεν πρέπει να υπάρξει καμία ανοχή στο ναζισμό, ούτε σε αυτούς που τον εξωραΐζουν. Γιατί η Ιστορία έχει δείξει ότι αυτή η ανοχή δυναμώνει και προετοιμάζει για πολλά και σοβαρά δεινά σε βάρος των εργαζομένων. Για το λαό, τους εργαζόμενους, τις λαϊκές οικογένειες, χρειάζεται επαγρύπνηση και απομόνωση των φασιστών - ναζιστών δολοφόνων. Κανένας εφησυχασμός και καμία ανοχή.

Σκηνικό απειλών και εκβιασμών

Σκηνικό απειλών και εκβιασμών

«Ενα το κρατούμενο» των διαβουλεύσεων της κυβέρνησης με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (Ευρωζώνη - ΔΝΤ) είναι η επιβολή του νέου πακέτου με τα αντιλαϊκά μέτρα, μόνιμου χαρακτήρα και επαναλαμβανόμενης απόδοσης, ανεξάρτητα από τις γενικότερες εξελίξεις στην οικονομία, είτε σε συνθήκες πτώσης και στασιμότητας του ΑΕΠ, είτε σε φάση ανάκαμψης των επιχειρηματικών κερδών.
Αυτή είναι η προοπτική που διαπερνά συνολικά την υπό διαμόρφωση αντιλαϊκή συμφωνία, ενώ πλέον ανοιχτά ή συγκαλυμμένα ομολογείται και από τις εμπλεκόμενες πλευρές. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, αξιοποιώντας τις υπαρκτές αντιθέσεις, κυρίως ανάμεσα στο ΔΝΤ και την Ευρωζώνη, αλλά και το (ορατό) ενδεχόμενο να υπάρξει το αμέσως επόμενο διάστημα πτώση ή παρατεταμένη στασιμότητα του παραγόμενου ΑΕΠ, η κυβέρνηση και οι «θεσμοί» αυξάνουν την πίεση και τους εκβιασμούς στο λαό, για να καταπιεί αδιαμαρτύρητα τα αντιλαϊκά μέτρα που του ετοιμάζουν.
Χαρακτηριστική είναι η παρέμβαση παράγοντα της Ευρωζώνης, που δήλωσε τις προάλλες ότι σε περίπτωση μεγαλύτερης καθυστέρησης στη διαπραγμάτευση, «η κατάσταση της οικονομίας θα έχει αλλάξει τόσο πολύ, που θα πρέπει να τα ξαναδούμε όλα από την αρχή». Στο ίδιο μήκος και ο Επίτροπος Οικονομικών της ΕΕ, Π. Μοσκοβισί, είπε ότι η επίτευξη τεχνικής συμφωνίας είναι απαραίτητη ώστε να περιοριστούν τα «ρίσκα» που προκαλούνται από τις «καθυστερήσεις».
Με δηλώσεις όπως αυτές, στην πραγματικότητα απευθύνονται στο λαό και τον καλούν να αποδεχτεί τα αντιλαϊκά μέτρα που συμπληρώνουν το «παζλ» της «αξιολόγησης», με το επιχείρημα ότι όσο η συμφωνία καθυστερεί, τόσο ανεβαίνει ο λογαριασμός και μεγαλώνει η «αβεβαιότητα» για τις εξελίξεις στην οικονομία. Επομένως, αν δεν ολοκληρωθεί άμεσα η «αξιολόγηση», ο επόμενος γύρος της διαπραγμάτευσης για μια νέα συμφωνία θα αρχίσει με ακόμα ψηλότερα τον πήχη σε ό,τι αφορά τους δημοσιονομικούς στόχους και τα αντιλαϊκά μέτρα.
Βέβαια, το επιχείρημα δεν είναι καινούργιο. Από τους πρώτους που το έριξαν στο τραπέζι ήταν ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Γ. Χουλιαράκης, σε ομιλία του στο «London School of Economics», ο οποίος, ούτε λίγο - ούτε πολύ, είχε πει ότι μια «κακή» συμφωνία σήμερα είναι προτιμότερη από οποιαδήποτε άλλη στο μέλλον, τονίζοντας κι αυτός τη σημασία που έχει από τη σκοπιά του κεφαλαίου να ολοκληρωθεί έγκαιρα η «αξιολόγηση», με καταληγμένα και συμφωνημένα όλα τα αντιλαϊκά μέτρα.
Αλλά και η ΝΔ, όπως και τα άλλα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, το ίδιο λένε. Ισχυρίζονται, δηλαδή, ότι όσο η κυβέρνηση καθυστερεί να κλείσει τη συμφωνία, τόσο αυξάνει ο λογαριασμός από την «αβεβαιότητα» στην οικονομία, υπολογίζοντας μάλιστα ότι το κόστος τής έως τώρα καθυστέρησης μεταφράζεται σε επιπλέον μέτρα ύψους 1,6 δισ. ευρώ.
Σε συνέχεια των παραπάνω, η δήλωση του ίδιου παράγοντα της Ευρωζώνης, ότι «η συμφωνία είναι τεχνικά εύκολη, αλλά πολιτικά δύσκολη», δείχνει ότι η συζήτηση από την πλευρά της κυβέρνησης επικεντρώνεται τώρα στη διαχείριση της επίδρασης που θα έχει η εφαρμογή των σκληρών αντιλαϊκών μέτρων στην ικανότητά της να ελίσσεται απέναντι στη λαϊκή δυσαρέσκεια και να την ενσωματώνει.
Αυτός είναι, άλλωστε, ο λόγος για τον οποίο η κυβέρνηση, ενώ έχει συμφωνήσει με τις περικοπές στις ήδη αποδιδόμενες συντάξεις, προσπαθεί να μεταθέσει την εφαρμογή του μέτρου για μετά το 2019, προκειμένου να μη συμπέσει με τη μείωση του αφορολόγητου και δράσει έτσι πολλαπλασιαστικά στη δυσαρέσκεια και στις αντιδράσεις.
Οι επαναλαμβανόμενοι εκβιασμοί πρέπει να πέσουν στο κενό. Να πάρει το μήνυμα η κυβέρνηση ότι οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα απορρίπτουν τα παζάρια της με τους «θεσμούς» και όλες τις αντιλαϊκές συμφωνίες, όπως αυτή που συζητιέται τώρα, ανεξάρτητα από το πότε θα καταληχθεί. Με σταθμό τα αυριανά συλλαλητήρια, να ανέβει ο βαθμός ετοιμότητας των εργαζομένων, να ενταθεί η προετοιμασία για γενική πανεργατική απεργία.