Κόλπος των Χοίρων: το φιάσκο των ΗΠΑ

 Κόλπος των Χοίρων: το φιάσκο των ΗΠΑ

Σήμερα γυρνάμε πίσω στον χρόνο, κάπου στα τέλη του 1960. Στις ΗΠΑ διεξάγονται προεδρικές εκλογές, στις οποίες ο δημοκρατικός Τζών Φιτζέραλντ Κέννεντυ κερδίζει τον ρεπουμπλικανό Ρίτσαρντ Νίξον. Τον Ιανουάριο του 1961, ο Κέννεντυ θα γίνει ο 35ος πρόεδρος της χώρας, διαδεχόμενος τον Ντουάιτ Αϊζενχάουερ.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που θα παρέδιδε στον διάδοχό του ο Αϊζενχάουερ λεγόταν "Κούβα". Οι ΗΠΑ ήταν αδύνατον να χωνέψουν ότι από την πρωτοχρονιά τού 1959 μια χούφτα "άπλυτοι" είχαν στήσει μια κομμουνιστική φωλιά στην γειτονιά τους. Επί δυο χρόνια, η CIA επεξεργάζεται σχέδια ανατροπής και εξόντωσης τού Φιντέλ Κάστρο, με την σιγουριά πως το κουβανικό πείραμα θα τελειώσει αν ο Κάστρο βγει από την μέση. Τον Μάρτιο του 1960, ο Αϊζενχάουερ εγκρίνει το -μυθικό για την εποχή- ποσό των 13,1 εκατ. δολλαρίων για την ευόδωση αυτών των σχεδίων, τα οποία περιλαμβάνουν σχεδόν τα πάντα, από απλές δολιοφθορές μέχρι χρήση αεροπορικής ισχύος και στρατιωτική εισβολή. Στον σχεδιασμό της, η CIA περιλαμβάνει και οπαδούς του πρώην δικτάτορα της Κούβας Φουλχένσιο Μπαττίστα, τους οποίους εκπαιδεύει στις βάσεις της στο Μεξικό, στην Γουατεμάλα και στην Νικαράγουα, προκειμένου να συμπήξουν την περίφημη Ταξαρχία 2506. Για όλα αυτά, ο Αϊζενχάουερ φροντίζει να ενημερώσει εγκαίρως τον Κέννεντυ, πριν ο τελευταίος αναλάβει επίσημα τα νέα του καθήκοντα.

Ο Φιντέλ με πολιτοφύλακες, Playa Girón, 17/4/1961

Οι "αγιογράφοι" του -δήθεν- φιλειρηνικού Κέννεντυ υποστηρίζουν ότι εκείνος δεν συμφωνούσε με την υλοποίηση των σχεδίων της CIA αλλά, όταν ανέλαβε, ήταν ήδη αργά για να τα ακυρώσει. Προφανώς, κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Ο Κέννεντυ ήξερε και για την Ταξιαρχία 2506, ήξερε και για τα τάγματα αντικαθεστωτικών που σχηματίζονταν (υπό την επίβλεψη της CIA) στο Μαϊάμι, ήξερε και για την σχεδιαζόμενη στρατιωτική εισβολή... ήξερε για τα πάντα, τουλάχιστον τέσσερις μήνες πριν δώσει την εντολή για την διεξαγωγή της επιχείρησης, η οποία πήρε την κωδική ονομασία Επιχείρηση Ζαπάτα και επί κεφαλής της τοποθετήθηκε ο -άσημος και άπειρος σε μάχες- στρατηγός Τζακ Χώκινς.

Η προεδρική εντολή δόθηκε μια μέρα σαν σήμερα, στις 15 Απριλίου 1961. Η πρώτη φάση τής Επιχείρησης Ζαπάτα περιλάμβανε καταστροφή των κουβανικών αεροδρομίων και αεροπορικών βάσεων από οκτώ βαρέα βομβαρδιστικά τύπου Β-26. Η CIA φρόντισε να βάψει αυτά τα αεροπλάνα με κουβανικά διακριτικά, ώστε να μπορεί κατόπιν να υποστηρίξει ότι στους βομβαρδισμούς προέβησαν κουβανοί πιλότοι, οι οποίοι είχαν αυτομολήσει με τα αεροπλάνα τους. Πριν νυχτώσει, τα βομβαρδιστικά επέστρεψαν στις ΗΠΑ.

Η Miami Herald της 18/4/1961 παίζει το παιχνίδι της CIA:
"Αεροπορικές επιδρομές ανταρτών πανικοβάλλουν τους κουβανούς"

Την επόμενη νύχτα, καθώς ξημέρωνε η 17η Απριλίου 1961, οι δυνάμεις εισβολής αποβιβάστηκαν στην παραλία Playa Girón (ακτή των χοίρων, στην τοπική διάλεκτο) του Bahía de Cochinos (κόλπος των χοίρων, στα ισπανικά), στην νότια πλευρά του νησιού, με την σιγουριά ότι οι κουβανοί θα πρόσεχαν περισσότερο τις βόρειες ακτές τους. Στις δυνάμεις αυτές συμμετείχαν 1.500 πολιτειακοί πεζοναύτες, 117 αλεξιπτωτιστές, η Ταξιαρχία 2506 και πέντε τάγματα πεζικάριων, τα οποία είχαν συγκροτηθεί από κουβανούς αντικαθεστωτικούς. Η ιδέα ήταν αφ' ενός μεν οι εκπαιδευμένοι αντικαθεστωτικοί να ανακηρύξουν δική τους "κυβέρνηση" στην περιοχή, αφ' ετέρου δε να δημιουργηθεί προγεφύρωμα ώστε να μπορέσουν να αποβιβαστούν ενισχύσεις όταν θα τις ζητούσε η αντικαθεστωτική "κυβέρνηση". Φυσικά, οι ΗΠΑ θα αναγνώριζαν αμέσως την νέα κουβανική "κυβέρνηση", ενισχύοντας την "δίδυμη εξουσία" στο νησί, η οποία ήλπιζαν πως θα οδηγούσε στην ανατροπή τού Κάστρο.

Στην αρχή, οι υπέρτεροι αριθμητικά εισβολείς επιβλήθηκαν της τοπικής πολιτοφυλακής και το σχέδιο έμοιαζε να πηγαίνει καλά. Εκείνο που δεν υπολόγιζαν οι ΗΠΑ ήταν ότι οι ντόπιοι θα τους γύριζαν την πλάτη. Πράγματι, οι κάτοικοι του νησιού όχι μόνο δεν έδειξαν καμμιά διάθεση να στηρίξουν την ξενοκίνητη επιχείρηση αλλά συστρατεύθηκαν αμέσως στο πλευρό τού ηγέτη τους. Λίγες ώρες αργότερα, απέναντι στους εισβολείς βρέθηκαν 25.000 κουβανοί στρατιώτες, 9.000 ένοπλοι αστυνομικοί και πάνω από 200.000 (!) πολιτοφύλακες, οπλισμένοι με ό,τι βρήκαν, από πιστόλια μέχρι τσουγκράνες. Επί κεφαλής όλων αυτών τέθηκε ο ίδιος ο Φιντέλ.

Κόλπος των Χοίρων, 17/4/1961, ώρα 6.30 π.μ.
Το πλοίο μεταφοράς προσωπικού Houston φλέγεται,
χτυπημένο από κουβανικά αεροσκάφη.

Στο Λάνγκλεϋ δεν άργησαν να καταλάβουν ότι το πράγμα στράβωσε. Έτσι, η CIA αποφάσισε να μη περιμένει την επίσημη πρόσκληση της νέας "κυβέρνησης" (η οποία, έτσι κι αλλοιώς, δεν πρόλαβε καν να σχηματιστεί) και έδωσε εντολή στα μεταγωγικά να πλεύσουν προς ενίσχυση των εισβολέων. Όμως, μια καινούργια δυσάρεστη έκπληξη περίμενε τις ΗΠΑ, αφού σύντομα απεδείχθη ότι, παρά τους εκτεταμένους βομβαρδισμούς της προηγούμενης ημέρας, η πολεμική αεροπορία τής Κούβας δεν είχε πάθει καμμιά ζημιά. Έτσι, τα κουβανικά αεροπλάνα κατάφεραν να εξουδετερώσουν ή και να βυθίσουν όσα μεταγωγικά ή αποβατικά σκάφη προσπάθησαν να προσεγγίσουν την ακτή. Τελικά, πέραν των αρχικών εισβολέων, κανένας άλλος στρατιώτης δε κατάφερε να βγει στην στεριά.

Στην ξηρά, η εξέλιξη ήταν πλέον αναμενόμενη: μέσα σε 72 ώρες από την απόβαση, οι κουβανοί συνέτριψαν τους εισβολείς, οι οποίοι παραδόθηκαν τελικά τα ξημερώματα της 20ης Απριλίου. Οι 1.204 συλληφθέντες (μιας και δεν είχε κηρυχθεί επίσημα πόλεμος, δεν μπορεί να γίνει λόγος για αιχμαλώτους) οδηγήθηκαν σε δημόσια ανάκριση(!), η οποία αποκάλυψε σε όλον τον κόσμο τα σκοτεινά σχέδια της Ουάσιγκτον. Στις δίκες που ακολούθησαν, επιβλήθηκαν ποινές καθείρξεων μέχρι και 30 ετών. Ο Κάστρο πρότεινε στις ΗΠΑ την ανταλλαγή των καταδικασθέντων με... 500 τρακτέρ(!). Παρ' ότι η πρόταση του Κάστρο κόστιζε περίπου 28 εκατ. δολλάρια, οι πολιτειακοί αντιπρότειναν ως αντάλλαγμα τρόφιμα και φάρμακα αξίας 53 εκατ. δολλαρίων (για την συγκέντρωση των χρημάτων διενεργήθηκε έρανος!). Η πρότασή τους έγινε δεκτή και την παραμονή των χριστουγέννων του 1962 οι κρατούμενοι απελάθηκαν στις ΗΠΑ.

Μαϊάμι, στάδιο Όραντζ Μπώουλ, 29/12/1962

Και τώρα, το κερασάκι της ιστορίας. Στις 29 Δεκεμβρίου 1962, ο "φιλειρηνικός" πρόεδρος, ο οποίος -υποτίθεται πως- δεν ήθελε να γίνει η εισβολή αλλά δεν προλάβαινε να την σταματήσει, τίμησε με την παρουσία του, μίλησε και συνεχάρη (μαζί με την σύζυγό του, η οποία έβγαλε κι αυτή λόγο αλλά στα ισπανικά!) τα απελαθέντα από την Κούβα μέλη τής Ταξιαρχίας 2506, σε ειδική γιορταστική τελετή που έγινε στο στάδιο Όραντζ Μπώουλ του Μαϊάμι. Τόσο κατηγορηματικά αντίθετος ήταν στην εισβολή ο πρόεδρος!

Η αποτυχημένη Επιχείρηση Ζαπάτα επιτάχυνε τις πολιτικές εξελίξεις. Επρόκειτο για μια πραγματική πολιτική πανωλεθρία των ΗΠΑ και για την πιο ντροπιαστική -ίσως- στιγμή της ιστορίας τους. Ο Φιντέλ Κάστρο βρήκε την ευκαιρία να διακηρύξει σε όλον τον κόσμο την πρόθεσή του να ενισχύσει τους δεσμούς της χώρας του με την Σοβιετική Ένωση και να υιοθετήσει τον σοσιαλισμό. Έντεκα μέρες μετά την νίκη, στον γιορτασμό της πρωτομαγιάς, ο Κάστρο εκφώνησε έναν ιστορικό λόγο, με τον οποίο ανακήρυξε την Κούβα ως την "πρώτη Λαοκρατική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Λατινικής Αμερικής". Το χάσμα μεταξύ ΗΠΑ και Κούβας θα γινόταν πλέον αγεφύρωτο.

H παρέμβαση των συνδικάτων στη φιέστα του "κοινωνικού διαλόγου" (video-foto)

 H παρέμβαση των συνδικάτων στη φιέστα του "κοινωνικού διαλόγου" (video-foto)

Παράσταση διαμαρτυρίας πραγματοποίησαν το πρωί, έξω από το υπουργείο Εργασίας, εργαζόμενοι, νέοι, άνεργοι, μετά από κάλεσμα δεκάδων Ομοσπονδιών και Συνδικάτων του ιδιωτικού τομέα, καταγγέλλοντας τον «κοινωνικό διάλογο» που έστησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, σχετικά με τον κατώτερο μισθό και τις συλλογικές συμβάσεις, καλώντας τους εργοδότες και τη ΓΣΕΕ στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για τις νέες απώλειες της εργατικής τάξης. (Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ). 

Αντιπροσωπεία των Ομοσπονδιών και των Συνδικάτων ανέβηκε στο χώρο όπου ξεκίνησε ο λεγόμενος κοινωνικός διάλογος και παρέδωσε υπόμνημα με τα αιτήματά τους, αιχμή των οποίων αποτελεί το αίτημα για άμεση επαναφορά των ΣΣΕ και του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ ως ελάχιστη βάση. Επίσης, Ομοσπονδίες και Συνδικάτα απαιτούν την κατάργηση όλων των ελαστικών μορφών απασχόλησης (τρίωρα, τετράωρα, μερική, εκ περιτροπής εργασία) που υπονομεύουν τις συλλογικές συμβάσεις. 

Από την πλευρά του ο υπουργός Εργασίας υπεραμύνθηκε της επικίνδυνης λογικής του «κοινωνικού διαλόγου», λέγοντας ότι εμείς εμμένουμε σε αυτήν τη λογική, ενώ προκλητικά αναρωτήθηκε για τη χρησιμότητα ή όχι της παρέμβασης των συνδικάτων, την ώρα που, όπως είπε, υπάρχει η αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να αποκτήσουν οι εργαζόμενοι φωνή, δικαιώματα και όπλα.

Βέβαια, ο υπουργός απέφυγε να πει ότι ο «κοινωνικός διάλογος», όπως η πείρα έχει δείξει, δεν αποδείχτηκε καθόλου χρήσιμος για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Χρήσιμα για τους εργαζόμενους είναι η αγωνιστική διεκδίκηση και η οργάνωση του αγώνα τους για την ικανοποίηση των αιτημάτων τους.

Μιλώντας στους συγκεντρωμένους ο Νίκος Παπαγεωργίου, πρόεδρος του Συνδικάτου Επισιτισμού - Τουρισμού - Ξενοδοχείων Αττικής, μεταξύ άλλων επισήμανε πως «είναι ξεκάθαρη η αντίθεση, από τη μια μεριά οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, ο φτωχός λαός, από την άλλη οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι ξενοδόχοι που μαζί με τους εκπρόσωπους της ΓΣΕΕ και του υπουργείου Εργασίας συζητούν πώς θα ξεγελάσουν την εργατική τάξη με ψίχουλα».(Δείτε εδώ το σχετικό βίντεο).

Στο πλευρό των συγκεντρωμένων βρέθηκε ο Χρήστος Κατσώτης, μέλος της ΚΕ και βουλευτής του ΚΚΕ. 

Οι διαδηλωτές, παραμένοντας έξω από το υπουργείο, φώναζαν συνθήματα, όπως «Σας πήραμε χαμπάρι, όλο θα και θα, 751 ζητά η εργατιά», «Αυξήσεις στους μισθούς, συμβάσεις κλαδικές, όχι άλλα προνόμια στους καπιταλιστές» και «Ο διάλογός σας είναι μια απάτη, νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», καταδικάζοντας την απάτη του «κοινωνικού διαλόγου» κυβέρνησης - εταίρων που οδηγεί σε νέο χτύπημα στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.

Το υπόμνημα που επέδωσαν στον υπουργό Εργασίας αναφέρει:

«Κ. Υπουργέ,

Οι εργαζόμενοι και τα Συνδικάτα τους έχουν ένα πάγιο και αδιαπραγμάτευτο αίτημα:

Επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων και του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ με νόμο ΤΩΡΑ.

Κάθε άλλη μεθόδευση από την πλευρά της κυβέρνησης εξυπηρετεί τους εργοδότες που αξιοποιούν το αντεργατικό οπλοστάσιο για να κρατούν στον πάτο μισθούς και δικαιώματα. Αυτόν το σκοπό έχει η σημερινή συνάντηση των κοινωνικών εταίρων και γι’ αυτό την καταδικάζουμε.

Την παραπομπή, άλλωστε, τέτοιων ζητημάτων στον "κοινωνικό διάλογο" την έχουμε ζήσει την τελευταία 20ετία σε όλες τις παραλλαγές. Τα καταστροφικά αποτελέσματα τα έχουμε βιώσει σε κάθε πλευρά της ζωής της εργατικής οικογένειας. Από την εξέλιξη των εργασιακών σχέσεων μέχρι τα ασφαλιστικά μας δικαιώματα. Από τις περικοπές σε Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια μέχρι τα συνδικαλιστικά και δημοκρατικά μας δικαιώματα.

Το κλίμα αναμονής που επιχειρείτε να καλλιεργήσετε με τέτοιες πρακτικές δεν μπορεί και δεν θα μείνει αναπάντητο γιατί οι εργαζόμενοι δεν έχουν ούτε χρόνο, ούτε χρήμα. Αντίθετα και πείρα έχουν και μνήμη. Αυτά που με βάρβαρο τρόπο τους επιβλήθηκαν στα 5 χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, δεν αφήνουν περιθώρια για υπομονή και αντοχή.

Με επιμονή και οργάνωση θα συνεχίσουμε τον αγώνα για να αποκατασταθούν οι τεράστιες απώλειες που έχει υποστεί το εργατικό εισόδημα τα χρόνια της κρίσης.

Οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης (δουλεμπορικά, μερική απασχόληση, εκ περιτροπής εργασία) και οι ατομικές συμβάσεις που κυριαρχούν, υπονομεύουν τον κατώτατο μισθό. Η κατάργηση όλων αυτών των μορφών, η πλήρης και σταθερή δουλειά αποτελούν αιτήματα των εργαζομένων.

Θα είμαστε απέναντι σε κάθε προσπάθεια να στείλετε στις ελληνικές καλένδες τα ψίχουλα που από σήμερα συζητούνται σε έναν ψευτοδιάλογο, με -δήθεν- κόκκινες γραμμές.

Μόνη λύση είναι η άμεση επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ και των Συλλογικών Συμβάσεων ΤΩΡΑ με νόμο.

Ο αγώνας για το ξήλωμα ολόκληρου του αντεργατικού οπλοστασίου και την ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών θα είναι συνεχής και κλιμακούμενος.

Οι Ομοσπονδίες: Οικοδόμων, Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών, Μισθωτών Τύπου - Χάρτου, Λογιστών, Κλωστοϋφαντουργίας - Ιματισμού - Δέρματος, Φαρμάκου, Συνταξιούχων ΙΚΑ,

Το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Λαυρίου

Τα Συνδικάτα: Οικοδόμων, Φαρμάκου, Κλωστοϋφαντουργίας- Ιματισμού - Δέρματος, ΠΕΜΕΝ, “ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ”, ΠΕΕΜΑΓΕΝ, ΠΕΠΡΝ, Ένωση Λιθογράφων, Ένωση Προσωπικού Πρακτορείων Εφημερίδων Αθήνας, Ένωση Λογιστών Ελεγκτών, Επισιτισμού - Τουρισμού - Ξενοδοχείων, Ηλεκτροτεχνιτών, Τηλεπικοινωνιών - Πληροφορικής, Ιδιωτικές Κλινικές, Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος».

Διαβάστε ΕΔΩ τις ανακοινώσεις - καλέσματα των Ομοσπονδιών και των Σωματείων για τη σημερινή κινητοποίηση.   

  902.gr

   Περί «μη μισθολογικού κόστους»

Από herko 

Γράφει ο Cogito ergo sum //

Έλεγα να μη γκρινιάξω τέτοιες μέρες αλλά… θέλει ο παπάς ν” αγιάσει, δεν αφήνουν οι διαόλοι. Κι όπου διαόλοι, διάβαζε δημοσιογράφοι, δηλαδή τα γνωστά παπαγαλάκια τού συστήματος, τα οποία δεν καταλαβαίνουν ούτε από γιορτές ούτε από αργίες. Ενώ εσύ, λοιπόν, έχεις όλη την καλή διάθεση να ραχατέψεις, έρχονται τα παπαγαλάκια με τα κρωξίματά τους και σου ανεβάζουν τα γράδα. Να ήσαν αηδόνια, να πεις πάει καλά. Αλλά έχετε ακούσει πώς σκούζουν οι παπαγάλοι; Δεν υποφέρονται, π” ανάθεμά τους…
Εκείνο το κρώξιμο, λοιπόν, που με αλάλιασε περισσότερο τις τελευταίες μέρες, λέγεται «μη μισθολογικό κόστος». Φάγανε τα λυσσακά τους όλοι με το «μη μισθολογικό κόστος», που ανεβάζει -λένε- το κόστος των επιχειρήσεων και δημιουργεί πρόβλημα στην ανταγωνιστικότητά τους. Φυσικά, οι καλοί μας μουμουέδες δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να αναπαράγουν τις θέσεις των επιχειρηματιών, όπως έχουν διατυπωθεί από τον ΣΕΒ, την ΕΣΕΕ ή, πιο πρόσφατα, τη διοίκηση του επιχειρηματικού πάρκου Σχιστού: «Τα υπό κατάρρευση ναυπηγεία, η απουσία, τόσον πολιτικής προσέλκυσης πλοίων, όσον και Eνιαίου Φορέα Ναυπηγικής Βιομηχανίας και Nαυπηγοεπισκευής μαζί με την γραφειοκρατία, το υψηλό μη μισθολογικό κόστος και τον άνισο ανταγωνισμό (sic) από τις όμορες χώρες, αποτελούν τα κύρια εμπόδια επανεκκίνησης της οικονομίας στο ναυπηγοεπισκευαστικό χώρο» (η υπογράμμιση δική μου).
Για να βάζουμε τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση, πρέπει να πούμε ότι περί «μη μισθολογικού κόστους» άρχισε να μιλάει και η αριστερή μας κυβέρνηση, όπως π.χ. ο Γιάνης Βαρουφάκης, κατά την επίσκεψη του στον ΣΕΒ στις 23 Μαρτίου ή ο Γιώργος Ρωμανιάς, στις προτάσεις του για την χρηματοδότηση των ασφαλιστικών ταμείων.
Θα προσπαθήσω να διατηρήσω την ψυχραιμία μου για να δούμε τι πράμα είναι τούτος ο νεολογισμός. Διότι, όντως αυτή η μπούρδα συνιστά νεολογισμό. Τι σημαίνει «μη μισθολογικό κόστος»; Απ” ό,τι καταλαβαίνω, ο όρος εννοεί τις εργοδοτικές εισφορές τις οποίες καταβάλλουν οι επιχειρήσεις στα ασφαλιστικά ταμεία για λογαριασμό των εργαζομένων τους και κάθε άλλη εισφορά που προβλέπεται από επί μέρους συμβάσεις. Συνεπώς, πώς είναι δυνατόν αυτές οι εισφορές να συνιστούν μη μισθολογικό κόστος; Μισθολογικώτατο κόστος είναι!
Η δημοσιογραφική καραγκιοζαρία, όμως, δίνει και παραδείγματα για να καταλάβει ο κόσμος. Π.χ.: σε εργαζόμενο με μικτές αποδοχές 1.000 ευρώ, γίνονται κρατήσεις για το ΙΚΑ 165 ευρώ και του αποδίδονται 835, ενώ η επιχείρηση προσθέτει άλλα 285,60 ευρώ και καταβάλλει συνολικά στο ΙΚΑ 450,60. Αυτά τα 285,60 θεωρούνται «μη μισθολογικό κόστος», το οποίο επιβαρύνει την… ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων. Και τα καραγκιοζοπαπαγαλάκια δεν παραλείπουν να σημειώσουν ότι ο εργαζόμενος κοστίζει στην επιχείρηση 1.285,60 ευρώ αλλά βάζει στην τσέπη του μόλις 835. Το καταλάβαμε το παράδειγμα; Πάμε παρακάτω.

Πρώτα-πρώτα, μπορεί ο εργαζόμενος να βάζει στην τσέπη του «μόλις» 835 ευρώ αλλά είναι η δική του δουλειά που συνεισφέρει στο ασφαλιστικό μας σύστημα 450,60 και όχι η… καλή καρδιά των εργοδοτών. Αν δεν δουλέψει ο εργαζόμενος του παραδείγματός μας, δεν πρόκειται ο εργοδότης να πληρώσει δεκάρα στο ΙΚΑ. Οι εργοδοτικές εισφορές είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τον μισθό τού εργαζόμενου, οπότε συνιστούν καραμπινάτο μισθολογικό κόστος.
Δεύτερον: Στην υποθετική περίπτωση που ο μισθός τού παραπάνω εργαζόμενου διπλασιαστεί, θα διπλασιαστούν και οι δικές του κρατήσεις και η εργοδοτική εισφορά. Άρα, πάλι μισθολογικό κόστος.
Τρίτον: Οι εργοδοτικές εισφορές συνιστούν μεν κόστος για τον εργοδότη αλλά αυτό το κόστος εκπίπτει από τα φορολογητέα κέρδη του, ακριβώς όπως και οι μισθοί που πληρώνει. Δεν καταλαβαίνω, λοιπόν, γιατί αυτές οι εισφορές πρέπει να χαρακτηρισθούν «μη μισθολογικό κόστος».
Τέταρτον: Αφού ο εργαζόμενος βάζει στην τσέπη (σύμφωνα με το δημοσιογραφικό παράδειγμα) μόνο 835 ευρώ από τα 1000 του μισθού του, γιατί δεν προτείνεται η κατάργηση και της δικής του κράτησης ως «μη μισθολογικής»; Αλλά, ξέχασα: ο εργαζόμενος οφείλει να πληρώνει! Όταν έκλεισαν οι οργανισμοί Εργατικής Κατοικίας και Εργατικής Εστίας, το ΙΚΑ έσπευσε να καταργήσει την σχετική εργοδοτική εισφορά αλλά διατήρησε κανονικά την αντίστοιχη εισφορά των εργαζομένων. Παράλογο; Δεν απαντάει, άρα λογικό.
Πέμπτον: Αν οι εργοδοτικές εισφορές συνιστούν «μη μισθολογικό κόστος» και πρέπει να καταργηθούν, νομίζω ότι με την ίδια λογική πρέπει να καταργηθούν και άλλα «μη μισθολογικά κόστη» των εργαζομένων, όπως π.χ. τα μέτρα ασφάλειας (κράνη, γάντια, φόρμες, ειδικές εγκαταστάσεις κλπ), οι τουαλέτες που χρησιμοποιούν, το νερό που πίνουν ή αυτό με το οποίο πλένονται κλπ.
Έκτον: Αν δεχτούμε την αναγκαιότητα της κατάργησης του «μη μισθολογικού κόστους» των επιχειρήσεων, πρέπει να δεχτούμε την ίδια αναγκαιότητα και για όλα τα άλλα κόστη, τα οποία δημιουργούν προβλήματα ανταγωνιστικότητας. Για παράδειγμα, το κόστος επεξεργασίας των λυμάτων των επιχειρήσεων. Σίγουρα θα βοηθούσε την ανταγωνιστικότητα αν επιτρεπόταν στις επιχειρήσεις να πετάνε τα λύματά τους στην θάλασσα, απαλλαγμένες από το υψηλό κόστος επεξεργασίας τους. Επίσης, θα βοηθούσαμε τις ακτοπλοϊκές εταιρείες αν καταργούσαμε τις διατάξεις για έλεγχο του αξιόπλοου των πλοίων τους ή για την υποχρέωση να διαθέτουν ναυαγοσωστικά μέσα. Ακόμη, θα μπορούσαμε να απαλλάξουμε τις επιχειρήσεις από την υποχρέωση να περνούν τα αυτοκίνητά τους από ΚΤΕΟ. Για να μη πω ότι θα βοηθούσαμε πολύ τις επιχειρήσεις εστίασης αν τις απαλλάσσαμε από τα δημοτικά τέλη προκειμένου να βγάζουν «τραπεζάκια έξω». Τόσα πράγματα θα μπορούσαμε να κάνουμε, διάολε! Γιατί κολλήσαμε στο «μη μισθολογικό κόστος»;
Για να μην αρχίσω να τρελαίνομαι, ας σταματήσω εδώ. Αν ήμουν αιθεροβάμων, θα περίμενα ότι σύντομα θα εμφανιζόταν κάποιος δημοσιογράφος ο οποίος θα μας θύμιζε τους λόγους για τους οποίους θεσπίστηκαν οι εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές. Κι αν ήμουν αισιόδοξος, θα περίμενα κάποιον από τους υποστηρικτές τής κατάργησης αυτών των εισφορών να προτείνει εναλλακτικό τρόπο ιατροφαρμακευτικής και συνταξιοδοτικής ασφάλισης, που να μη φορτώνει το βάρος στις πλάτες των εργαζομένων. Όμως, δεν είμαι ούτε αιθεροβάμων ούτε αισιόδοξος, οπότε δεν περιμένω τίποτε απ” αυτούς. Έτσι κι αλλιώς, είναι καταδικασμένοι στην λαϊκή συνείδηση.

Κρίκος στην αντικομμουνιστική αλυσίδα

Κρίκος στην αντικομμουνιστική αλυσίδα

Η απόφαση του ουκρανικού Κοινοβουλίου να ταυτίσει τον κομμουνισμό με το φασισμό, να απαγορεύσει τη δράση των κομμουνιστών και τη διάδοση των κομμουνιστικών ιδεών, προχωρώντας ταυτόχρονα στην ιστορική δικαίωση των ντόπιων φασιστών, του λεγόμενου «Ουκρανικού απελευθερωτικού στρατού», δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία. Ο «ουρανός» είναι άλλωστε από καιρό επικίνδυνα σκοτεινιασμένος...
Με την απόφαση αυτή του ουκρανικού Κοινοβουλίου επιχειρείται ο εκφοβισμός όσων αντιμάχονται την αντιδραστική κυβέρνηση του Κιέβου, ταυτόχρονα όμως προστίθεται ένας ακόμα κρίκος σε μια αλυσίδα παρόμοιων επικίνδυνων εξελίξεων, στις οποίες χοροστατούν ΕΕ και ΗΠΑ. Δεν πρέπει άλλωστε να προσπερνιέται ότι το σημερινό ουκρανικό Κοινοβούλιο προέκυψε από εκλογές που πραγματοποιήθηκαν σε συνθήκες βίας, νοθείας, κι εμφυλίου πολέμου, καταστάσεις που επικράτησαν εξαιτίας της απροκάλυπτης επέμβασης των ΗΠΑ και της ΕΕ στην Ουκρανία, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού τους με τη Ρωσία.

***

Για το συγκεκριμένο θέμα η γενικώς λαλίστατη ελληνική συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ επέλεξε σιγή ασυρμάτου. Κανένα σχόλιο ούτε για τα μάτια του κόσμου, που είδαν πριν από λίγες μέρες τον Αλ. Τσίπρα να καταθέτει στεφάνι στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη στη Μόσχα και λίγες μέρες πιο πριν να αποτίει φόρο τιμής στο μνημείο για το ολοκαύτωμα στο Βερολίνο.
Αλλωστε, στους κόλπους της ΕΕ «ζεσταίνεται» η αστική τάξη της Ελλάδας μαζί μ' αυτές της Πολωνίας, της Τσεχίας, της Ουγγαρίας, της Λετονίας, της Εσθονίας, της Λιθουανίας, όπου η προσπάθεια παραχάραξης της Ιστορίας και εξίσωσης του κομμουνισμού με το φασισμό, γνωρίζει μέρες δόξας. Κομμουνιστικά σύμβολα απαγορεύονται, μνημεία του αντιφασιστικού αγώνα καταστρέφονται, κομμουνιστές αντιφασίστες αγωνιστές διώκονται απηνώς, η κομμουνιστική δράση ποινικοποιείται, ισχύουν νόμοι «κάθαρσης» του Δημοσίου απ' τους κομμουνιστές, κι όλα αυτά την ώρα που οι συνεργάτες των ναζί και οι πολιτικοί - ιδεολογικοί απόγονοί τους απολαμβάνουν δόξες και τιμές...

***

Τα τελευταία χρόνια η δυσοσμία του αντικομμουνισμού καλύπτει όλη την Ευρώπη, αφού αναβαθμίζεται σε «κρατική κι ευρωπαϊκή πολιτική», σε επίσημη ιδεολογία της ευρωενωσιακής λυκοσυμμαχίας. Στο πλαίσιο της ΕΕ, στο Ευρωκοινοβούλιο, στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης και στην ανάλογη Συνέλευση του Οργανισμού για την Ασφάλεια και Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ), το ένα μετά το άλλο τα κομμουνιστικά ψηφίσματα «διανθίζονται» με ιδεολογικούς αφορισμούς αλλά και με συγκεκριμένες κατευθύνσεις για τη λήψη αντικομμουνιστικών μέτρων.
Μάλιστα, τον Απρίλη του 2009 το Ευρωκοινοβούλιο - αυτό το αγλάισμα της ...ΕΕ κατά τον ΣΥΡΙΖΑ - ενέκρινε την καθιέρωση της 23ης Αυγούστου ως «Ευρωπαϊκής Ημέρας Μνήμης για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων», προωθώντας την εξίσωση κομμουνισμού και φασισμού. Είναι τέτοια η πρεμούρα τους να πείσουν το κεφάλαιο για την αφοσίωσή τους στα προτάγματά του - κυρίαρχη θέση ανάμεσά τους κρατά η αμαύρωση του σοσιαλισμού - που οι αξιωματούχοι πρώτης γραμμής της λυκοσυμμαχίας θεωρούν καθήκον τους την υποβολή αντικομμουνιστικών διαπιστευτηρίων, όπως έκανε π.χ. ο Μ. Σουλτς με το που ανέλαβε την προεδρία του Ευρωκοινοβουλίου.

***

Στην ΕΕ, τη λυκοσυμμαχία των καπιταλιστικών κρατών, το μένος της για το σοσιαλισμό συναγωνίζεται το μένος της για τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, την έχθρα της προς το ταξικό εργατικό κίνημα, προς οτιδήποτε απειλεί την εξουσία των μονοπωλίων της. Μάλιστα, όσο μεγαλύτερα τα αδιέξοδα του καπιταλισμού τόσο μεγαλύτερη η έξαρση του αντικομμουνισμού. Στην περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης οι κραυγές των φορέων του δυναμώνουν, επικαλύπτοντας το θόρυβο των σαρωτικών ανατροπών στα λαϊκά δικαιώματα. Η θωράκιση του καπιταλισμού απαιτεί σπίλωση του αντίπαλου δέους, ακύρωση του σοσιαλισμού ως εναλλακτικής λύσης στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Απαιτεί δηλαδή να χτυπηθεί αλύπητα η προοπτική που μπορεί να συνεγείρει τους λαούς σε οργάνωση της πάλης τους για την κατάκτησή της.
Τα αλυχτίσματα όσων τσακίζουν ανελέητα τους λαούς και τα δικαιώματά τους αποτελούν την καλύτερη υπόμνηση του δικού τους χρέους να σκύψουν στην Ιστορία, αντλώντας απ' αυτήν διδάγματα που θα τους φανούν πολύτιμα στην προσπάθειά τους να περάσουν απ' το βασίλειο της ανάγκης στο βασίλειο της ελευθερίας. Να βγάλουν συμπεράσματα και να εντείνουν την πάλη ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, να μελετήσουν την πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, την Ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος. Και πάνω απ' όλα να συνειδητοποιήσουν ότι ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται, ανατρέπεται, ότι η απάντηση στα βάσανα που βιώνουν είναι ο σοσιαλισμός, επίκαιρος και αναγκαίος όσο ποτέ.

Β. Ν.

Ο «κοινωνικός διάλογος»

Ο «κοινωνικός διάλογος»

Ενα νέο επεισόδιο στο σίριαλ των «κοινωνικών διαλόγων» προσθέτουν σήμερα η κυβέρνηση και οι λεγόμενοι «κοινωνικοί εταίροι». Αυτήν τη φορά, σύμφωνα με όσα ανακοίνωσε το υπουργείο Εργασίας, αντικείμενο «διαλόγου» είναι η νομοθεσία που σχεδιάζεται για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, για τον κατώτατο μισθό και για την επαναλειτουργία του ΟΜΕΔ.
Οπως οι προηγούμενες, έτσι και η σημερινή κυβέρνηση, καλλιεργεί την εντύπωση ότι ο «διάλογος» γίνεται για το καλό των εργαζομένων. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα. Ολες οι προηγούμενες ανατροπές στα Εργασιακά και το Ασφαλιστικό κρύβουν από πίσω τους κι έναν «κοινωνικό διάλογο».
Το ίδιο μεθοδεύεται και τώρα. Παρά τις διακηρύξεις και τα μεγάλα λόγια, ο «κοινωνικός διάλογος» που στήνει η κυβέρνηση μεταθέτει στο αόριστο μέλλον κάθε νομοθετική πρωτοβουλία για την αποκατάσταση του κατώτερου μισθού και των Συλλογικών Συμβάσεων και επί της ουσίας δίνει χρόνο και χώρο στους εργοδότες να βάλουν τη δική τους ατζέντα, κρατώντας το κίνημα σε στάση αναμονής.
Αν η κυβέρνηση είχε σκοπό να νομοθετήσει μια κι έξω ακόμα και τα ελάχιστα που υποσχέθηκε προεκλογικά στο λαό, όπως η επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ και η αποκατάσταση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, τότε γιατί βάζει αυτά τα θέματα στο τραπέζι του «διαλόγου» με τις εργοδοτικές ενώσεις; Είναι φανερό ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα.
Κι αυτός δεν είναι άλλος από την προσπάθεια της κυβέρνησης να βρει ισοδύναμα υπέρ της εργοδοσίας για οποιοδήποτε μέτρο πάρει που θα αλλάζει το σημερινό καθεστώς σε ό,τι αφορά το ύψος του κατώτατου μισθού και τις Συλλογικές Συμβάσεις.
Αλλωστε, το ομολόγησε ο ίδιος ο υπουργός Εργασίας. Στις συναντήσεις που είχε με τους «κοινωνικούς εταίρους», όταν ανέλαβε καθήκοντα στη νέα κυβέρνηση, τους καθησύχαζε ότι ακόμα κι αν φτάσει να νομοθετήσει τα 751 κατώτερο μισθό, αυτό θα γίνει «σταδιακά» και παράλληλα με τη χορήγηση «αντισταθμιστικών» μέτρων για τους επιχειρηματικούς ομίλους, όπως φορολογικά κίνητρα, παραπέρα μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, διεύρυνση της τζάμπα εργασίας μέσω προγραμμάτων του ΟΑΕΔ και άλλα. Αντισταθμιστικά που, βεβαίως, πάλι θα πληρώσουν έμμεσα οι εργαζόμενοι.
Αυτά θα μπουν σήμερα στο τραπέζι του «διαλόγου». Και είναι βέβαιο ότι στο τέλος του δρόμου, όταν εργοδότες και εργαζόμενοι κάνουν ταμείο, χαμένοι θα είναι ξανά οι δεύτεροι, αν πατήσουν την μπανανόφλουδα του «κοινωνικού διαλόγου».
Εξάλλου, η κυβέρνηση δεν πρωτοτυπεί στην προσπάθεια να νομιμοποιήσει μέσω του «κοινωνικού διαλόγου» αλλαγές που τελικά ωφελούν την εργοδοσία. Θυμίζουμε ότι σε διάσκεψη που έγινε το Μάρτη στις Βρυξέλλες, με τη συμμετοχή των «κοινωνικών εταίρων» σε επίπεδο ΕΕ, τονίστηκε ότι «στο ευρωπαϊκό πλαίσιο οικονομικής διακυβέρνησης, ο κοινωνικός διάλογος μπορεί να συμβάλει σε μια πιο αποτελεσματική εφαρμογή του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου και της στρατηγικής "Ευρώπη 2020" (...) υποστηρίζει ή ακόμη και οδηγεί τις αλλαγές που απαιτούνται σήμερα σε πολλές χώρες».
Με άλλα λόγια, ο «κοινωνικός διάλογος» είναι χρήσιμος, για να προωθούνται με τις μικρότερες δυνατές αντιδράσεις μέτρα που έχει ανάγκη η τόνωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων, όπως ορίζει η στρατηγική «Ευρώπη 2020». Αυτά τα μέτρα δε γίνεται να υπηρετούν ταυτόχρονα τους εργαζόμενους και τους εργοδότες, να συμφιλιώνουν τα ασυμφιλίωτα συμφέροντά τους.
Στην ταξική συνεργασία και συνεννόηση, το κίνημα έχει συμφέρον να αντιτάξει την κλιμάκωση των ταξικών αγώνων, με αίτημα την αποκατάσταση των απωλειών, το ξήλωμα του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου, την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών. Αυτόν τον αναγκαίο δρόμο αναδεικνύουν Ομοσπονδίες και Συνδικάτα της Αττικής που διοργανώνουν διαμαρτυρία σήμερα στο υπουργείο Εργασίας, ενάντια στον «κοινωνικό διάλογο».