1 Ιαν 2018

Σαν παραμύθι ...


Μια φορα κι ενα καιρο, ηταν μια χωρα μαγικη λουσμενη στο φως και στον ηλιο, με μπολικο χρυσο κι αλλα καλουδια. Την εβρεχε η πιο ομορφη θαλασσα και γεννουσε κοπελιες και παλληκαρια που στιβανε τις πετρες και τις κανανε αγαλματα, αλλα και σοφους που μοιραζανε γνωση. Πολλοι κακοι την λιμπιστηκανε τουτη τη χωρα, γυμνοι βασιλαδες με καινουργια ρουχα, κολοκυθες που γινοντουσαν μαγισσες, ψευτες Πινοκιοι και καμποσοι αυλικοι.
Μια νυχτα με Κοκκινο φεγγαρι γεννηθηκε ενα κοριτσακι με Κοκκινο σκουφι, που το βαφτισανε Κοινωνικη συμμαχια! Η Κοινωνικη συμμαχια,μαζευε στην αυλη του σπιτιου της ολα τα παιδια και παιζανε "διωχνουμε τους κακους"! Κι οταν μεγαλωσανε τα παιδια και η Κοινωνικη συμμαχια εγινε μια πανεμορφη κοπελα με μακρυα μαλλια, παιζανε 'διωχνουμε τους κακους' σε βουνα, δαση και λιμανια!
Κι οταν πεταξανε τους κακους στη θαλασσα, η Κοινωνικη συμμαχια φορεσε κατακοκκινο φορεμα, χαμογελασε και ειπε: "Λεω να με φωναζετε πια Λαικη εξουσια και να βοηθησουμε κι αλλα παιδια να διωξουν τους κακους απ τις χωρες τους! "
Και ζησανε αυτοι καλα, κι εμεις με την Κοινωνικη μας συμμαχια, παλευουμε να την πουμε Λαικη εξουσια! Καλη αγωνιστικη χρονια !


Ρόζα Θαλασσινού 






Ονειρολάτρεις και ονειροκλάστες…


Δεν αντέχεται τόση εθνική υποβάθμιση και μείωση του γοήτρου της χώρας σύντροφοι, μέρες μάλιστα γιορτινές, οπότε γίνεται και ο απολογισμός της χρονιάς που πέρασε. Και το λέω μετά λόγου γνώσεως, τώρα που ξαναδιακυβεύεται το τιμημένο όνομα της Μακεδονίας μας κι ο πρωθυπουργός μας διάλεξε το ματωμένο και ορθόδοξο Βελιγράδι για να ξεκουραστεί οικογενειακώς, με υψηλό συμβολισμό, στη φάτνη που άνοιξε με τις βόμβες του, το άστρο το λαμπρό, το ΝΑΤΟικό.

Δημοσιεύτηκε ο κατάλογος του Μπλούμπεργκ με τους 500 πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου. Και δεν υπάρχει σε αυτόν ούτε ένας Ελληνας! Ούτε ένας Ρωμιός, στην καταγωγή έστω, δεν ανήκει στην παρέα των Κροίσων, που το μαρτυρικό 2017 τετραπλασίασαν τα κέρδη τους και τα αυγάτισαν κατά ένα τρισεκατομμύριο! Αυτό είναι λαχείο και εθνικό και λαϊκό, που όμως δεν μας κλήρωσε φέτος.
Μαθαίνω ότι στην κυβέρνηση κλαίνε, μετά από τόσο κόπο και τόσες θυσίες υπέρ του κεφαλαίου, που δεν τα καταφέραμε. Στους συγκυβερνήτες ΑΝΕΛ, σκέπτονται να ανακηρύξουν εθνικούς ευεργέτες τους Κινέζους κι όποιον άλλο κοντινό τους, μπας και συγκινηθούν και συμβάλλουν, αφού ο κατάλογος των κροίσων γέμισε φέτος Ασιάτες και δη κομμουνιστές καπιτάλες. 38 Κινέζοι δισεκατομμυριούχοι δεν είναι λίγο πράμα. Και πάει εσπευσμένα προς τα κει να δει τι μπορεί να αντιγράψει ο Κατρούγκαλος, που άφησε έως και τη μάνα του με κέρματα για σύνταξη, αλλά ο αλγόριθμος έμεινε σκέτο άλγος κι όνειδος.

Το επικοινωνιακό επιτελείο του Τζανακόπουλου συνεδριάζει γύρω από μια τσόχα, για να φαίνεται ότι περνάμε καλά ως Ελληνες και έχουμε και λεφτά για εορταστική τριανταμία, και μου λένε ότι σκέφτεται να αποκαλύψει ελληνικές ρίζες του Μπέζος, του κορυφαίου των κροίσων, που τον ανέθρεψε προφανώς μια μυθική Αμαζόνα, εξ ου και το όνομα της κολοσσιαίας εταιρείας του. Ετσι θα εξαφανιστεί ο λεκές, η κηλίδα της απουσίας από το κλαμπ των 500, που επιφέρει μεγαλύτερο πλήγμα στην κυβερνητική πολιτική από το καταραμένο συνεπές πεισματάρικο ΚΚΕ.

Την τρύπα της ξεφτίλας να μην μετέχει το ελληνικό κεφάλαιο στην ολυμπιάδα κερδών φαίνεται πως θα την καλύψει ο Κοτζιάς, που έπεισε τους Σκοπιανούς να μοιραστούν μαζί μας τους όρχεις του μεγάλου στρατηλάτη, χωρίς μαρμάρινες απεικονίσεις ιστορικού πορνό, κι έτσι να τους μπάσουμε στο μέγαρό μας, το ΝΑΤΟ μας, που θα μας κάνει τεράστιους. Και καθώς η αμερικάνικη βάση τέρας στα Βαλκάνια πατάει γερά στα Σκόπια και η Αλεξανδρούπολη νταντεύει στον κόρφο της αμερικανικά ελικόπτερα, όλο και κάποιος ομογενής έστω θα μπορέσει να αρπάξει την ευκαιρία και να κουρσέψει την περιοχή και να αναδειχθεί σε κροίσο του χρόνου.
Στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχει σημάνει συναγερμός γι’ αυτήν την ηθική μας ήττα. Γιατί παρά τις υποκλίσεις στους Γάλλους, που τους πήγαμε έως την Πνύκα, παρά τη στήριξη με βλήματα στη Σαουδαραβία για να φάει όσα πιο πολλά παιδιά στη Υεμένη μπορεί, απ’ τους 60 κροίσους που σε σχέση με πέρυσι έχασαν και δεν κέρδισαν, ο πρώτος και ο δεύτερος χαμένοι, είναι απ’ αυτές τις δύσμοιρες χώρες που διαλέξαμε για φιλενάδες.

Η επικοινωνιακή αντεπίθεση της κυβέρνησης, που σχεδιάζεται εδώ και τώρα, έχει στοχοπροσήλωση στο λαό.

Πλήθος ΣΥΡΙΖΑίων θα ξαμοληθούν σε κοπές πίτας και θα εξηγούν πως δεν υπάρχει ο ένας Ελληνας κροίσος, γιατί με το αριστερό πρόσημο ως κριτήριο πλούτισαν όλοι οι Ελληνες. Μοιράστηκαν τα ολόχρυσα κρόσσια του μερίσματος! Μπήκαν έτσι στον τεράστιο κατάλογο αυτών που θα έχουν να φάνε τουλάχιστον τρεις μέρες, ακόμη και κουραμπιέ. Υστερα είναι οι νέοι, που πλούτισαν και θα μπορούν να πιούν, μέρες που είναι, δυο ποτάκια σ’ ένα συνοικιακό μπαρ – στα κεντρικά ο καφές πάει 4,5 ευρώ – ή ν’ αγοράσουν μερικά μεγκαμπάιτ στο κινητό τους. Θα είναι περήφανοι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛηδες που σαν καλοί ακροδεξιοκομμουνιστές, μοίρασαν τα πλούτη σοφότερα από τους Ασιάτες κοσκοκομμούνες.

Θα κομπάσουν για την καθιέρωση του όρου kolotoumba που μας βάζει στο χάρτη των συγγραφέων σύγχρονης πολιτικής διανόησης και καινοτομικής δράσης.
Ηδη άρχισε το πρόγραμμα απόσβεσης του καπιταλιστικού λεκέ. Οι τράπεζές μας παίρνουν προμήθεια τρία ευρώ απ’ τα παιδιά που μετατρέπουν τα ψιλά που εισέπραξαν με τα κάλαντα, σε χαρτονομίσματα. Ειδοποίησαν το «Ρουβίκωνα» να στείλει κάνα δυο εθελοντές να συλληφθούν και δεν θα υποκύψουν στα παρακάλια της Ζωής να περάσει Πρωτοχρονιά τουλάχιστον στον Κορυδαλλό. Και η αποκάλυψη της κορυφαίας στρατηγικής της επικοινωνιακής αντεπίθεσης ήρθε ήδη με τη σύλληψη δικηγόρου της Πολιτικής Αγωγής στη δίκη της χρυσαυγής, που έσβηνε φασιστικά συνθήματα. Η κατηγορία; Διακεκριμένη φθορά. Αμ! Παίζουμε ποτέ με την πληγωμένου γοήτρου κεφαλαιοποιημένη αριστερά; Αισιοδοξείτε. Μαζί της, η ανάπτυξη το 2018 θα μας κάνει κροίσους...

Μόνο με το ΚΚΕ, που επιμένει να διακρίνει τα φύκια
απ’ τις κορδέλες, μπορείτε να ελπίζετε ότι κατάλογος για κροίσους δεν θα καταρτίζεται, οπότε όλη η τιμή δική του. Και θα καταδειχτεί τη χρονιά που έρχεται, σημαδεύοντας στο βιβλίο του λαού τα αγωνιστικά ελληνικά κόκκινα εκατόχρονα.

Αρθρο της Λιάνας Κανέλλη από τον Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου

Η δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης – Από τη σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ έως την πλήρη ένταξη

 




 
Την Πρωτοχρονιά του 1958 ιδρύεται η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ), που μετεξελίχθηκε στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ). Στην ουσία τίθεται σε ισχύ η Συνθήκη της Ρώμης, που είχε υπογραφεί στις 25 του Μάρτη 1957, από τις κυβερνήσεις της Γαλλίας, Γερμανίας, Ιταλίας, Βελγίου, Ολλανδίας και Λουξεμβούργου.

Μια άλλη Πρωτοχρονιά, αυτή του 1981, η Ελλάδα εντάσσεται στην ΕΟΚ ως πλήρες μέλος. Πρόκειται για μια ένταξη με πολλαπλά οφέλη για την ελληνική αστική τάξη, τραγικές όμως συνέπειες για τα φτωχά λαϊκά στρώματα, την εργατική τάξη και την αγροτιά, που ο λαός μας τις βιώνει μέχρι σήμερα.

Το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που έγκαιρα προειδοποίησε το λαό για την πραγματική φύση της ΕΟΚ, στέκοντας συνεπής πολέμιος των αντιλαϊκών πολιτικών της.

Με αφορμή τη διπλή επέτειο αναδημοσιεύουμε από τον Ριζοσπάστη δυο άρθρα που αναφέρονται στο ιστορικό της ίδρυσης της ΕΕ και των σχέσεών της με την Ελλάδα.


Η δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης
 
(Ριζοσπάστης, Κυριακή 17 Μάη 2009)
Βρισκόμαστε λιγότερο από ένα μήνα πριν τις κάλπες για τις ευρωεκλογές, αλλά η ιστορία της ΕΕ είναι ελάχιστα ίσως γνωστή. Πώς, πότε και γιατί δημιουργήθηκε; Τυπικά χρόνος δημιουργίας της θεωρείται το 1957, όταν με τη Συνθήκη της Ρώμης δημιουργήθηκε η τότε και έως το 1991 Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) που μετεξελίχθηκε σε Ευρωπαϊκή Ενωση με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Τι προηγήθηκε; Ας το παρακολουθήσουμε.

Οι πρώτες ιδέες

Η ιδέα για τη δημιουργία μιας Ενωσης των καπιταλιστικών χωρών της Δυτικής Ευρώπης ήταν παλιά, ακόμη πριν το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Για πρώτη φορά προβλήθηκε επίσημα και ολοκληρωμένα από τη Γαλλία στα 1930 με το «Σχέδιο Μπριάν» η σύσταση μιας «Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας» με σκοπό τη συσπείρωση της καπιταλιστικής Ευρώπης σε μια πολιτική και στρατιωτική κοινότητα. Ομως, η πρόταση εκείνη βρήκε πολλές δυσκολίες και, τελικά, ναυάγησε με την κήρυξη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, που ξεκίνησε ο Χίτλερ με το δόγμα του «ζωτικού χώρου». Το θέμα της «οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης» έρχεται πάλι στο προσκήνιο, αναζωπυρώνεται μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Το σοσιαλιστικό σύστημα – τα σύνορα του οποίου με τον καπιταλισμό βρίσκονταν στο έδαφος της Ευρώπης και, μάλιστα, στη Γερμανία (ήταν τα σύνορα μεταξύ Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας Γερμανίας και Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας) – βρίσκεται εκείνη την περίοδο σε άνοδο. Το αμερικάνικο κεφάλαιο έχει διεισδύσει στην Ευρώπη με το Σχέδιο Μάρσαλ, προκειμένου να ισχυροποιήσει τον καπιταλισμό, που ήταν τσακισμένος οικονομικά από τον πόλεμο και να εμποδίσει την εξάπλωση του σοσιαλισμού, αφού το λαϊκό-επαναστατικό κίνημα, λόγω του πολέμου και της αίγλης του σοσιαλισμού, ήταν σε ανοδική πορεία. Οι ισχυρές καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης συνειδητοποιούν την ανάγκη συνένωσης των δυνάμεών τους στις συγκεκριμένες τότε συνθήκες της εποχής του ιμπεριαλισμού. Ως ανάγκη που προκύπτει και από την καπιταλιστική διεθνοποίηση και το διεθνή ανταγωνισμό, για να αναπτυχθούν οι οικονομίες τους, διεκδικώντας όσο γίνεται μεγαλύτερο μερίδιο στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά, τα όρια της οποίας μετά την εξάπλωση του σοσιαλισμού στένευαν, και να αντιμετωπίσουν επίσης την άνοδο του σοσιαλισμού στην Ευρώπη.

Έτσι, με την ενεργό συμμετοχή των ΗΠΑ στις εξελίξεις, στις 18 Απρίλη του 1951 υπογράφεται στο Παρίσι η ιδρυτική Συνθήκη της «Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ανθρακος και Χάλυβος» (ΕΚΑΧ) από τα έξι ιδρυτικά της μέλη – τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, το Βέλγιο, την Ολλανδία και το Λουξεμβούργο. 
Ακολούθησε η Συνθήκη της Ρώμης (25 Μάρτη του 1957) για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ) απ’ αυτά τα έξι κράτη-μέλη και της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ατομικής Ενέργειας (EURATOM), των προγόνων της σημερινής Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Ας δούμε πιο αναλυτικά τους σημαντικότερους σταθμούς.

Στις 9 Μάη 1950 ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας Ρομπέρ Σουμάν διαβάζει στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση τη Διακήρυξη για τη «γαλλογερμανική συμφιλίωση και την Ευρωπαϊκή Ένωση».

Η άρχουσα τάξη των χωρών που συμμετείχαν στον πόλεμο και υποχρεώθηκαν να αντιταχθούν στο φασιστικό άξονα, από την επόμενη κιόλας μέρα της λήξης του πολέμου έβαζε μπροστά τη συνεργασία «νικητών» και «ηττημένων» κατά του κοινού εχθρού, που δεν έπαψε να είναι η Σοβιετική Ενωση και το σοσιαλιστικό σύστημα που δημιουργήθηκε μετά τον πόλεμο στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη.

Η διακήρυξη του Ρ. Σουμάν, την επέτειο της οποίας «γιορτάζει» η Ευρωπαϊκή Ενωση ως «Ημέρα της Ευρώπης», αναφέρει λοιπόν: «Η Ευρώπη πρέπει να οργανωθεί σε ομοσπονδιακή βάση. Μια γαλλογερμανική ένωση είναι ουσιώδης (…), η καθιέρωση κοινών βάσεων οικονομικής ανάπτυξης πρέπει να αποτελέσει την πρώτη φάση (…). Η γαλλική κυβέρνηση προτείνει να τεθεί το σύνολο της γαλλογερμανικής παραγωγής άνθρακα και χάλυβα υπό την αιγίδα μιας νέας Υψηλής Αρχής, που θα είναι ανοιχτή στη συμμετοχή των άλλων χωρών της Ευρώπης». Αυτά γράφει το «πιστοποιητικό γέννησης» της ιδέας της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Ο πρόσκοπος όμως αυτής της ιδέας Ζαν Μονέ από το 1947 στήριζε τις ελπίδες για την επιτυχία του εγχειρήματος στην αμερικανική κηδεμονία και έγραφε ότι η «εξαγγελία του Δόγματος Τρούμαν σήμαινε ότι οι ΗΠΑ θα εμπόδιζαν την Ευρώπη να γίνει μια ζώνη ύφεσης στο έλεος του κομμουνισμού»!

Η πρώτη και ιδρυτική Σύνοδος Κορυφής, έγινε στο διάστημα από το Μάη του 1950 ως τον Απρίλη του 1951. Συμμετείχαν Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Βέλγιο, Ολλανδία και Λουξεμβούργο. Η Σύνοδος κατέληξε στη Συνθήκη του Παρισιού, που έθετε την Κοινότητα Ανθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ) υπό τον έλεγχο μιας ανώτατης αρχής, η οποία λογοδοτούσε σε μια Συνέλευση.

Η δεύτερη Σύνοδος Κορυφής άρχισε τον Απρίλη του 1955 στη Μεσσίνα της Ιταλίας. Συμμετείχαν οι ίδιες χώρες. Κατέληξε στη Συνθήκη της Ρώμης, που υπογράφηκε το Μάρτη του 1957, με την οποία εγκαθιδρύονταν η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) και η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας (EURATOM). Αυτή η διάσκεψη θα μπορούσε να θεωρηθεί καθοριστικής σημασίας για την εξέλιξη της ενοποίησης, αφού μετά την εμπέδωση της συνεργασίας μεταξύ των «έξι» στον οικονομικό τομέα αποφασίστηκε να προωθηθεί και η πολιτική συνεργασία, ενώ άνοιξαν και οι πόρτες για την ένταξη νέων μελών.

Η Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη και η συνέχεια

Η τρίτη Σύνοδος Κορυφής έγινε το 1985. Προστέθηκαν ακόμη εκτός από τη Μεγάλη Βρετανία, η Δανία, η Ιρλανδία και η Ελλάδα. Η Σύνοδος αυτή κατέληξε στην Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη, με την οποία τα κράτη – μέλη ανέλαβαν την υποχρέωση να ολοκληρώσουν την εσωτερική αγορά μέχρι το 1992.
Η Ενιαία Πράξη σηματοδοτεί το πέρασμα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος στη δεύτερη, μετά τη Συνθήκη της Ρώμης, περίοδό του.

Πρόκειται, ουσιαστικά, για την καθιέρωση των «τεσσάρων ελευθεριών». Της ελευθερίας στην κίνηση των κεφαλαίων, της ελευθερίας στην κίνηση των εμπορευμάτων, της ελευθερίας στην κίνηση των υπηρεσιών και της ελευθερίας στην κίνηση του εργατικού δυναμικού. Από την άποψη αυτή, η Ενιαία Πράξη είναι η μεγαλύτερη προσφορά στις πολυεθνικές επιχειρήσεις και το μεγάλο κεφάλαιο, αφού καταργεί σειρά «εμποδίων» στην απρόσκοπτη και χωρίς όρια κερδοσκοπία τους και ταυτοχρόνως δημιουργεί το πλαίσιο για την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

Η Ενιαία Πράξη άρχισε να εφαρμόζεται το 1992 με την καθιέρωσή της από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (βλέπε ξεχωριστό θέμα στη σημερινή μικρή ιστορική αναδρομή) για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ενωσης (Δεκέμβρης 1991). Τότε άρχισε να προσδιορίζεται η θέση και η προοπτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης πλέον στα νέα δεδομένα που προέκυψαν από την αντεπανάσταση, τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη.

Η Σύνοδος Κορυφής του 1997, έγινε τον Ιούνιο στο Αμστερνταμ, και είναι η πέμπτη στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η τέταρτη Σύνοδος Κορυφής είχε γίνει το Δεκέμβρη του 1991. Σ’ αυτήν πήραν μέρος ακόμη η Ισπανία και η Πορτογαλία. Η Σύνοδος αυτή κατέληξε με τη Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ενωση, που έγινε περισσότερο γνωστή ως Συνθήκη του Μάαστριχτ. Το κυριότερο στοιχείο αυτής της Συνθήκης ήταν η πορεία προς την Οικονομική και Νομισματική Ενωση, ενώ δίνεται και το πρόπλασμα της πολιτικής ενοποίησης.

Η καθιέρωση του κοινού νομίσματος, του ευρώ, η εμπέδωση των «τεσσάρων ελευθεριών», σε συνδυασμό με τη διεύρυνση του 2004 (την ένταξη των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, της Κύπρου και της Μάλτας) οδηγούσαν τους ιθύνοντες κύκλους της Ευρωπαϊκής Ενωσης στο επόμενο βήμα, την «πολιτική ενοποίηση». Στοιχείο αυτής της ενοποίησης ήταν η δημιουργία του λεγόμενου Ευρωσυντάγματος, ενός κειμένου που επιχειρούσε να θέσει τις βάσεις για τη δημιουργία κοινών πολιτικών θεσμών με τελικό σκοπό τη δημιουργία μιας ομοσπονδιακής Ευρωπαϊκής Ενωσης, σύμφωνα με τα γαλλογερμανικά σχέδια.
Το «Ευρωσύνταγμα», αφού συντάχθηκε από τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, τέθηκε στην έγκριση των κρατών-μελών το 2005. Ομως το ηχηρό ΟΧΙ στα δημοψηφίσματα της Γαλλίας και της Ολλανδίας, το Μάη του 2005, οδήγησε τους ηγέτες της ΕΕ σε αναδίπλωση μπροστά στις λαϊκές αντιδράσεις και τον κίνδυνο να απορριφθεί το «Ευρωσύνταγμα» και σε άλλα προγραμματισμένα δημοψηφίσματα.

Ήταν μια μεγάλη στιγμή στην πάλη των λαών κατά των επιλογών του κεφαλαίου. Οπως προκύπτει από την ανάλυση των ποιοτικών χαρακτηριστικών των αποτελεσμάτων των δύο δημοψηφισμάτων, δεν ήταν μόνον ένα ΟΧΙ στο συγκεκριμένο κείμενο, ήταν ένα ΟΧΙ στις θεμελιώδεις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Στη συνέχεια το «Ευρωσύνταγμα» βαφτίζεται «Συνθήκη», στη Σύνοδο Κορυφής της Λισαβόνας, που έγινε στις 18 και 19 Οκτώβρη του 2007, προκειμένου να παρακαμφθεί ο σκόπελος των δημοψηφισμάτων και να περάσει το «Ευρωσύνταγμα» ως μια Συνθήκη. Αλλά επειδή το Σύνταγμα της Ιρλανδίας επιβάλλει δημοψηφίσματα, ο ιρλανδικός λαός με το περήφανο «ΟΧΙ» σ’ αυτή την «Ευρωσυνθήκη» εμπόδισε την εφαρμογή της όταν στις άλλες χώρες ψηφίζεται απλά από τα εθνικά Κοινοβούλια. Δείγμα του ότι όταν ένας λαός θέλει και αποφασίσει μπορεί να ματαιώνει αντιλαϊκά μέτρα. Ακόμη, οι κυβερνήσεις της ΕΕ ψάχνουν φόρμουλα για να το ξεπεράσουν.

***
Από τη σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ ως την πλήρη ένταξη
  Μικρό ιστορικό για τη σχέση της Ελλάδας με την Ευρωπαϊκή Ένωση
(Ριζοσπάστης, Κυριακή 17 Μάη 2009)
Η Ελλάδα συμμετέχει ως πλήρες μέλος στην ΕΟΚ τότε, στην ΕΕ σήμερα, από το 1981. Ηταν η κυβέρνηση της ΝΔ, με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, θείο του σημερινού πρωθυπουργού, που τα προηγούμενα χρόνια διεξήγαγε τις διαπραγματεύσεις για την είσοδο της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ, η οποία με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ μετεξελίχτηκε στη σημερινή ΕΕ. Η ΝΔ το ‘χει καύχημα πως δική της κυβέρνηση ήταν αυτή που ενέταξε την Ελλάδα στην ΕΕ και έβαλε το λαό στη στρούγκα των συνασπισμένων καπιταλιστικών κρατών, με όλα τα δεινά που του ‘χει φέρει αυτός ο ζυγός. Αλλά η ιστορία της σχέσης της ελληνικής ολιγαρχίας με τη διακρατική αυτή ιμπεριαλιστική συμμαχία ξεκινά από πολύ πιο μακριά, αρχές της 10ετίας του ’60.

Η σύνδεση

Ηταν το 1961, στις 9 του Ιούλη, όταν η τότε κυβέρνηση του κόμματος της ΕΡΕ (Εθνική Ριζοσπαστική Ενωση), με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (ήταν το κατεξοχήν κόμμα του μεγάλου κεφαλαίου και απ’ αυτό προήλθε μετά τη δικτατορία η ΝΔ, την οποία συγκρότησε ο βασικός πυρήνας των στελεχών της ΕΡΕ) υπέγραψε τη Συνθήκη Σύνδεσης της Ελλάδας με την τότε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) – ή, διαφορετικά, «Κοινή Ευρωπαϊκή Αγορά».
Η συγκεκριμένη Συνθήκη υπογράφτηκε στην Αθήνα, στην αίθουσα της Βουλής, και προπαγανδίστηκε ως τεράστια εθνική επιτυχία, όπως άλλωστε προπαγανδίστηκαν όλοι οι λεγόμενοι μεγάλοι «εθνικοί στόχοι», δηλαδή η ένταξη στην ΕΟΚ και μετέπειτα η ένταξη στην ΟΝΕ και το ευρώ, από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, υπό τον Κ. Σημίτη πρωθυπουργό.

Οι επιδιώξεις της άρχουσας τάξης

Εδώ χρειάζεται να ανοίξουμε μια παρένθεση. Γιατί η ΕΟΚ δέχτηκε την Ελλάδα στους κόλπους της, αρχικά με τη Συνθήκη Σύνδεσης και μετά ως πλήρες μέλος;
Η άρχουσα τάξη της Ελλάδας, με τα κόμματά της, επέλεξε και συμμετέχει στην ΕΟΚ, ενισχύοντας και προωθώντας τα οικονομικά συμφέροντά της και έχοντας ένα διεθνές στήριγμα της εξουσίας της. Ας μην ξεχνάμε πως παρά την ήττα του λαϊκού κινήματος στα 1949, και με το ΚΚΕ να δρα παράνομα, τα μετεμφυλιοπολεμικά καθεστώτα επιδίωκαν, μάταια, να ξεκόψουν τις ρίζες του λαϊκού κινήματος από την ιστορία του, να το τσακίσουν. Δεν μπορούσαν να τα καταφέρουν. Ετσι κι αλλιώς και τα κοινά σύνορα με τα σοσιαλιστικά Βαλκάνια επιδρούσαν θετικά στην ανάπτυξή του, αλλά και οι ρίζες του ήταν βαθιές. Επρεπε λοιπόν και το κεφάλαιο να δυναμώσει (χωρίς τη διαπλοκή του με το ξένο δεν μπορούσε), και η εξουσία του να ενισχύεται έχοντας διεθνή στηρίγματα. Ηδη είχε προηγηθεί η ένταξη στο ΝΑΤΟ από το 1953.

Να πώς το παρουσιάζει προπαγανδιστικά ο Κ. Τσάτσος στα 1961: «Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι… η σύνδεσις της Ελλάδος με τας δημοκρατικάς χώρας της Δύσεως αποτελεί τον μόνον ασφαλή τρόπον διά την επιβίωσιν. Δεν είναι σοβαρόν να επιδιώκη τις την εθνικήν επιβίωσιν με λύσεις αι οποίαι ιστορικώς είναι αδύνατοι. Θα εκλέξομεν… την καλυτέραν και ασφαλώς η καλυτέρα είναι εκείνη, την οποίαν ήδη επέλεξεν η Ελλάς».

Η Ελλάδα, επομένως, έγινε δεκτή στην τότε ΕΟΚ αφενός γιατί το ζήτησε η πλουτοκρατία της για τους παραπάνω λόγους, αφετέρου γιατί ήταν η μόνη καπιταλιστική χώρα στα σοσιαλιστικά Βαλκάνια, η μόνη χώρα του ΝΑΤΟ σε μια περιοχή που είχε κηρυχτεί ως εχθρική για το δυτικοευρωπαϊκό και αμερικανικό καπιταλισμό. Μια χώρα – γέφυρα του διεθνούς καπιταλισμού ενάντια στο σοσιαλισμό, αλλά και γέφυρά του στη Μέση και Εγγύς Ανατολή, περιοχή με πηγές ενέργειας, τις οποίες επιδίωκαν να εξασφαλίσουν τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, αλλά και γενικότερης γεωστρατηγικής σημασίας.

Τη Συνθήκη Σύνδεσης από την ελληνική κυβέρνηση της ΕΡΕ υπέγραψαν ο αντιπρόεδρός της, Παν. Κανελλόπουλος, ο υπουργός Συντονισμού, Αριστ. Πρωτοπαπαδάκης, ο υπουργός Εξωτερικών, Ευ. Αβέρωφ – Τοσίτσας. Από την πλευρά της ΕΟΚ υπογράφτηκε και από κάθε κράτος – μέλος της και από την ΕΟΚ. Από τα κράτη – μέλη της την υπέγραψαν: Ο Πολ Χένρι Σπάακ, αντιπρόεδρος και υπουργός Εξωτερικών του Βελγίου, ο Γκέμπχαρτ Ζέελος, πρεσβευτής της Γερμανίας στην Αθήνα, ο Μορίς Κουβ ντε Μιρβίλ, υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας, ο Εμίλιο Κολόμπο, υπουργός Βιομηχανίας και Εμπορίου της Ιταλίας, ο Ευγένιος Σάους, αντιπρόεδρος και υπουργός Εξωτερικών του Λουξεμβούργου, ο Ι. Ρ. βαν Χιούτεν, υφυπουργός Εξωτερικών της Ολλανδίας.
Από την ΕΟΚ υπέγραψε: Ο Λούντβιγκ Ερχαρτ, αντικαγκελάριος, υπουργός Οικονομικών, επικεφαλής του συμβουλίου των υπουργών Οικονομικών της Κοινότητας, ο Βάλτερ Χαλστάιν από την Κομισιόν, ο Ζαν Ρέι, μέλος της Κομισιόν και διαπραγματευτής της Συνθήκης Σύνδεσης.

Σταθερή πορεία

Η Ελλάδα ήταν η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που συνδέθηκε με την Ευρωπαϊκή Κοινότητα με βάση το άρθρο 238 της Συνθήκης της Ρώμης, που όριζε ότι η Κοινότητα μπορεί να συνάψει συμφωνίες με μια τρίτη χώρα, «μια σχέση σύνδεσης που χαρακτηρίζεται από αμοιβαίες υποχρεώσεις και δικαιώματα, κοινές ενέργειες και ειδικές διαδικασίες».

Η Συνθήκη προέβλεπε: 1) Την εγκαθίδρυση δασμολογικής ένωσης. 2) Την ανάληψη κοινών ενεργειών και την εναρμόνιση της πολιτικής της Κοινότητας και της Ελλάδας σε διάφορους τομείς, όπως η αγροτική πολιτική, το δικαίωμα εγκατάστασης και ελεύθερης κυκλοφορίας των εργατών, οι μεταφορές, η φορολογία, οι κανόνες ανταγωνισμού. 3) Τη διάθεση στην Ελλάδα πόρων για την επιτάχυνση ανάπτυξης της οικονομίας της.

Η δασμολογική ένωση (ελάττωση έως κατάργηση δασμών) άνοιγε το δρόμο των ελεύθερων εισαγωγών εμπορευμάτων, που σε συνδυασμό με τη διάθεση πόρων για την ανάπτυξη της οικονομίας, δηλαδή των μεγαλοεπιχειρηματιών, οδηγούσε στη γοργότερη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου και στην ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

Το ΚΚΕ σε ανακοίνωση της ΚΕ στις 4/4/1961, λίγο μετά τη μονογραφή της Συνθήκης, εκτιμά: «Για την εργατική τάξη της χώρας μας, η σύνδεση της Ελλάδας με την Κοινή Αγορά θα σημαίνει πιο άγρια εκμετάλλευση, μεγαλύτερη ανεργία, αύξηση της μετανάστευσης… Για την αγροτιά μας η σύνδεση θα σημαίνει καινούριες δυσκολίες στην τοποθέτηση των εξαγώγιμών της προϊόντων γιατί… θα εμποδίσουν ακόμη περισσότερο την ανάπτυξη των συναλλαγών μας με την απέραντη αγορά των σοσιαλιστικών χωρών. Αλλά και τα μη εξαγώγιμα αγροτικά προϊόντα (σιτάρι, κτηνοτροφικά προϊόντα) θα αντιμετωπίσουν, με την άρση των δασμών, τον αθέμιτο ανταγωνισμό των φτηνότερων δυτικοευρωπαϊκών… Το ξεκλήρισμα των φτωχών και μεσαίων αγροτών θα ενταθεί».

Πράγματι, αυτή η πορεία κυρίως για τους εργάτες και τους αγρότες εντάθηκε και αν δεν εμφανίστηκε ως οξύ πρόβλημα οφείλεται στο μεγάλο κύμα μετανάστευσης της 10ετίας του ’60, κυρίως στη Γερμανία.

Η Συνθήκη Σύνδεσης, που άρχισε να ισχύει από την 1η Νοέμβρη του 1962, ήταν η πρώτη προσπάθεια, το προοίμιο της προσαρμογής της καπιταλιστικής Ελλάδας στον ΕΟΚικό ιμπεριαλισμό και της πορείας ως την πλήρη ένταξη.

Το πραξικόπημα της 21ης Απρίλη 1967 σταμάτησε τη διαδικασία προσαρμογής. Ανεστάλη η οικονομική βοήθεια της Κοινότητας προς την Ελλάδα. Οι διαδικασίες ξανάρχισαν το 1974 μετά το συμβιβασμό του αστικού πολιτικού κόσμου και των Αμερικανών με τη χούντα για την αποκατάσταση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και υπογράφτηκε, από την τότε κυβέρνηση της ΝΔ, ένα δεύτερο χρηματοδοτικό πρωτόκολλο, στις 28 του Φλεβάρη 1977. Ηδη από το 1974, μετά τις πρώτες εκλογές για την ανάδειξη αστικοκοινοβουλευτικής κυβέρνησης, δρομολογήθηκε η διαδικασία για την πλήρη ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ.
Έτσι, στις 26 του Νοέμβρη 1974 η κυβέρνηση της ΝΔ επέδωσε υπόμνημα, στο οποίο εξέθετε την πρόθεσή της «να δει την Ελλάδα μέλος της Κοινότητας, όσο το δυνατό συντομότερα».

Η αίτηση της ένταξης υποβλήθηκε στις 12 του Ιούνη 1975 και οι σχετικές διαπραγματεύσεις κράτησαν τρία χρόνια και κατέληξαν στα 1978 ότι από την 1/1/1981 η Ελλάδα εντάσσεται στην ΕΟΚ ως πλήρες μέλος.

Τον Οκτώβρη του 1981, στις εκλογές για το εθνικό Κοινοβούλιο, κυβέρνηση αναδεικνύεται το ΠΑΣΟΚ, με σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και «Εξω από την ΕΟΚ των μονοπωλίων». Αλλά αυτό το κόμμα ήταν που διαχειρίστηκε με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου μέσα στην ΕΟΚ και μετά στην ΕΕ, στο όνομα πάντα του εφικτού, των δυσκολιών από την αποδέσμευση, των κινδύνων της απομόνωσης, κλπ. Ετσι, επέβαλε στο λαό τη χωρίς όρια αντιλαϊκή πολιτική, διαχειρίστηκε το σύστημα με τον καλύτερο τρόπο, ενσωματώνοντας λαϊκές δυνάμεις στο σύστημα. Αλλωστε, αυτός ήταν και είναι ο ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας στο αστικό πολιτικό σύστημα. Να εκτονώνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια στο «μη χείρον βέλτιστον», που οδηγεί στη συνεχή επιδείνωση των όρων ζωής των λαϊκών στρωμάτων.

Πηγές:
  1. «Το ΚΚΕ, Επίσημα Κείμενα», τ. 8ος 1956-1961, σελ 612-614.
  2. Γιάννη Ιμβριώτη: «Η ιδεολογική προπαγάνδα της Κοινής Ευρωπαϊκής Αγοράς», «Επιθεώρηση Τέχνης» 1961 και «Ρ» 20-23/2/1997.
http://www.katiousa.gr

Υπογράφουμε στην καμπάνια της ΕΕΔΥΕ, απαιτώντας την αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης

Η Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη (ΕΕΔΥΕ), εκφράζοντας τη διεθνιστική της αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό, έχει ξεκινήσει καμπάνια συλλογής υπογραφών ενάντια στην απόφαση των ΗΠΑ να αναγνωρίσουν μονομερώς την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ.
Σε αυτή τη διεύθυνση http://eedye.gr/syllogi-ipografon-palaistini θα βρείτε την πλατφόρμα συλλογής ηλεκτρονικών υπογραφών, που δόθηκε στη δημοσιότητα σήμερα.
Στην ανακοίνωσή της, η ΕΕΔΥΕ αναφέρει: «Καλούμε τους αγωνιστές του αντιπολεμικού – αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους συνταξιούχους, τις νέες και τους νέους, όλες και όλους που προβληματίζονται από τις τελευταίες εξελίξεις να συμμετάσχουν στην καμπάνια, εκφράζοντας και με αυτόν τον τρόπο την εναντίωσή τους στην κατάπτυστη απόφαση των ΗΠΑ, αλλά και στην πολιτική της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και των άλλων αστικών κομμάτων, που όλα αυτά τα χρόνια ενισχύουν συνεχώς μια σειρά από πολιτικές – οικονομικές – στρατιωτικές συνεργασίες με το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, σε βάρος του λαού της Παλαιστίνης.
Μετά τη λήξη της καμπάνιας, οι υπογραφές θα  κατατεθούν στην Ελληνική Βουλή, απαιτώντας την αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης στη βάση της απόφασής της το Δεκέμβρη του 2015, στην πρεσβεία της Παλαιστίνης ως ένδειξη της έμπρακτης αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό, καθώς και στην πρεσβεία του Ισραήλ εκφράζοντας την αντίθεση του ελληνικού λαού στην ισραηλινή κατοχή που διαιωνίζεται με ευθύνη των ΗΠΑ και της ΕΕ».

Οι εργατοπατέρες της Γερμανίας εκφράζουν τους «καημούς» του κεφαλαίου

       


Τους «καημούς» του γερμανικού κεφαλαίου για αναβάθμιση της θέσης του στην ΕΕ και στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα εξέφρασε ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Γερμανικών Συνδικάτων (DGB) και στέλεχος του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος (SPD), Ράινερ Χόφμαν, σε συνέντευξή του στο Γερμανικό Πρακτορείο Ειδήσεων (dpa). Ο ίδιος ζήτησε από τα κόμματα που θα διαπραγματευτούν ενδεχόμενο μεγάλο συνασπισμό (CDU/CSU – SPD) «να σχηματίσουν τάχιστα κυβέρνηση», προκειμένου «να προχωρήσει η ΕΕ σε εμβάθυνση της Ευρωζώνης, σε εγκατάλειψη της πολιτικής λιτότητας και σε περισσότερες δημόσιες επενδύσεις».
Ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός στη Γερμανία – όπου κυριαρχεί η σοσιαλδημοκρατία – είναι εδώ και πολλές δεκαετίες ο καλύτερος σύμμαχος των επιχειρηματικών ομίλων και βάζει ανελλιπώς «πλάτη» για την ανταγωνιστικότητα και κερδοφορία τους. Έτσι, δεν προκαλεί εντύπωση που η ηγεσία της DGB επέλεξε και σε αυτή την «κρίσιμη» πολιτική συγκυρία να βγει μπροστά και να διασπείρει νέες αυταπάτες στους Γερμανούς εργαζόμενους, ότι τάχα η συζήτηση και οι αντιθέσεις για το μέλλον της Ευρωζώνης και της ΕΕ όχι μόνο αφορούν τους λαούς, αλλά …θα τερματίσουν και τη λιτότητα! Κι όλα αυτά τη στιγμή που τόσο στη Γερμανία, όσο και σε άλλες χώρες (Αυστρία, Γαλλία, Ολλανδία), έρχεται νέα αντεργατική θύελλα.
Οι γερμανικοί όμιλοι – με τους βιομηχάνους να πρωτοστατούν – απαιτούν ενίσχυση της οικονομικής και στρατιωτικής τους θέσης μέσω της «θωράκισης» της ΕΕ και καλούν γρήγορα την επόμενη κυβέρνηση να διαπραγματευτεί γι’ αυτό. Ετσι, ο Χόφμαν υπογράμμισε: «Η διάβρωση της ΕΕ είναι ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους τους οποίους θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε το νέο έτος, αλλά και μετά. Η Γερμανία δεν θα μπορεί να δραστηριοποιηθεί στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο χωρίς σταθερή κυβέρνηση. Χρειαζόμαστε μια λειτουργούσα κυβέρνηση, η οποία να τείνει χείρα συνεργασίας στον Γάλλο Πρόεδρο Μακρόν», ο οποίος προωθεί από τις σκληρότερες αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις που έχει γνωρίσει η χώρα.

Το ρόλο που θα έχει η σοσιαλδημοκρατία για την ενίσχυση της «κοινωνικής συνοχής» εξήγησε και ο γγ του SPD, Λαρς Κλινγκμπάιλ, ο οποίος δεν αμφισβήτησε τη συνέχεια της αντιλαϊκής πολιτικής, αλλά υποστήριξε πως αυτή θα πρέπει να γίνεται με «διαφάνεια» και «περισσότερη επαφή με το λαό». «Πρέπει να εξηγούμε την πολιτική πιο διεξοδικά και να τη συζητάμε με τους ανθρώπους», είπε και ζήτησε ένα άλλο «στιλ διακυβέρνησης», με διετή απολογισμό της κυβέρνησης, συσκέψεις ανά τη χώρα με πολίτες, οι βουλευτές να καταθέτουν Ερωτήσεις στην καγκελάριο κ.λπ.

Παχιά χρηματοδότηση των αστικών κομμάτων από τους επιχειρηματικούς ομίλους

        



Στη Γερμανία, όπως και στις ΗΠΑ, η χρηματοδότηση των κομμάτων του κεφαλαίου από επιχειρηματικούς ομίλους είναι αυτονόητη και νομικά κατοχυρωμένη. Έτσι, καμιά εντύπωση δεν προκαλούν τα στοιχεία της τελευταίας χρονιάς, που ήταν και προεκλογική, για τις δωρεές από μεγάλα μονοπώλια προς όλα τα κόμματα και κυρίως προς τους βασικούς «παίχτες» του πολιτικού σκηνικού. Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύονται για χρηματοδοτήσεις πάνω από 50.000 ευρώ, η CDU (Χριστιανοδημοκράτες) συγκέντρωσε περίπου 2,9 εκατ. ευρώ, το FDP (Φιλελεύθεροι) 1,9 εκατ. ευρώ, οι Πράσινοι 373.000 ευρώ, το SPD (Σοσιαλδημοκράτες) 350.000 ευρώ. Τα άλλα δύο κόμματα του γερμανικού Κοινοβουλίου – το ευρωσκεπτικιστικό – αντιμεταναστευτικό AfD και το σοσιαλδημοκρατικό μόρφωμα «Αριστερά» – χρηματοδοτούνται επίσης από εταιρείες, με μικρότερα όμως ποσά. Ορισμένοι όμιλοι έχουν χρηματοδοτήσει περισσότερα από ένα κόμμα, όπως η «Daimler», που ενίσχυσε με 100.000 ευρώ τόσο τη CDU όσο και το SPD. Το μεγαλύτερο ποσό, 500.000 ευρώ, έχει προσφέρει στη CDU η εταιρεία «United Internet», ενώ στο FDP έδωσε 300.000 ευρώ ο κολοσσός ιδιωτικής νοσοκομειακής περίθαλψης «Helios». Είναι φανερό ότι με τέτοια ποσά, τα πολυεθνικά μεγαθήρια εγγράφουν υποθήκες για κατά προτεραιότητα εξυπηρέτηση των ιδιαίτερων συμφερόντων τους από τις κυβερνήσεις και τα κόμματα. Σε κάθε περίπτωση, επιβεβαιώνεται ότι τα αστικά κόμματα είναι «νύχι – κρέας» με τους επιχειρηματικούς ομίλους και ότι στο έδαφος αυτής της σχέσης ανθίζει η διαπλοκή και η διαφθορά, που είναι στο DNA του σάπιου συστήματος.

ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΟ 2018





1. Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ εύχεται καλή κι αγωνιστική χρονιά στους εργατοϋπαλλήλους, τους ανέργους, τους αυτοαπασχολουμένους, τους φτωχούς αγρότες, τους νέους και τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων, τους πρόσφυγες και μετανάστες που ζουν μόνιμα ή παραμένουν εγκλωβισμένοι στη χώρα μας.
Το 2018 μπορεί να αποτελέσει μια χρονιά ανασύνταξης κι αντεπίθεσης του εργατικού - λαϊκού κινήματος, ισχυροποίησης του ΚΚΕ. Το 2018, το Κόμμα μας συμπληρώνει 100 χρόνια ζωής και δράσης, 100 χρόνια αγώνων και θυσιών, για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης, όλου του λαού από τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Σήμερα, ο ελληνικός λαός και οι λαοί όλου του κόσμου μπορούν να δουν ότι το εκμεταλλευτικό σύστημα δεν εξανθρωπίζεται μέσα από δήθεν «νέες συνταγές διαχείρισης», «νέα αναπτυξιακά μοντέλα», «νέες γεωστρατηγικές συμφωνίες και ισορροπίες». Δεν γιατρεύεται από κυβερνήσεις και κόμματα που διαχειρίζονται την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η σήψη του σημερινού συστήματος φέρνει στους λαούς περισσότερη εκμετάλλευση, φτώχεια, ανεργία, πολέμους.
2. Η εμπειρία της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που όχι μόνο δεν έβαλε φρένο στον αντιλαϊκό κατήφορο των προηγούμενων κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αλλά τον συνέχισε με μεγαλύτερη ένταση και ταχύτητα, είναι διδακτική.
Καμία προσδοκία δεν μπορεί να υπάρχει στο λαό μας για τη δήθεν «μεταμνημονιακή εποχή» που θα φέρει «δίκαιη ανάπτυξη», όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση.
Εχουν ήδη δεσμευτεί για αντιλαϊκά μέτρα μετά το 2018, για ματωμένα πλεονάσματα μέχρι το 2060. Εχουν ήδη συμφωνήσει σε ένα συμπληρωματικό μνημόνιο. Οι μνημονιακοί νόμοι δεν πρόκειται να καταργηθούν. Η επιτροπεία της ΕΕ, που ενισχύεται ακόμη περισσότερο κι αφορά σε όλα τα κράτη, θα είναι διαρκής.
Ζητάνε από τους εργαζόμενους υποταγή σε αυτά τα σχέδια, γι' αυτό προσπαθούν να χτυπήσουν τη μεγαλύτερη κατάκτηση της εργατικής τάξης, το δικαίωμα στην απεργία. Γι' αυτό καταφεύγουν στον αυταρχισμό και τις προβοκάτσιες ενάντια σε όσους αγωνίζονται. Ο ελληνικός λαός και η νεολαία, ιδιαίτερα όσοι αισθάνονται αριστεροί, μία διέξοδο έχουν: Να εγκαταλείψουν τον ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική του, να συνταχθούν με το ΚΚΕ.
3. Οι εργαζόμενοι, η νεολαία, δεν πρέπει να γυρίσουν σε προηγούμενες παλιές επιλογές, σε κόμματα που έχουμε γνωρίσει πολύ καλά.
Καμιά εμπιστοσύνη στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που προσπαθούν να αναβαπτιστούν στη λαϊκή συνείδηση, λέγοντας ότι η «μνημονιακή στροφή» του ΣΥΡΙΖΑ δικαίωσε την πολιτική τους. Που προσπαθούν να εμφανιστούν ως εγγυητές των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων του κεφαλαίου, τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί δήθεν να ολοκληρώσει. Εχουν δεσμευτεί στην ίδια πολιτική, στο όνομα της «συνέχειας του κράτους».
Στην πραγματικότητα, η όποια ανάκαμψη της οικονομίας θα αφορά στα κέρδη των λίγων, στις επενδύσεις των επιχειρηματικών ομίλων και όχι στη ζωή και τα δικαιώματα του λαού.
Οπως ακριβώς πληρώσαμε την κρίση τους, τώρα μας καλούν να πληρώσουμε και την ανάπτυξή τους.
4. Το ΚΚΕ απευθύνεται στο λαό και καλεί σε επαγρύπνηση και ετοιμότητα, γιατί οι διεθνείς εξελίξεις, ιδιαίτερα στην περιοχή μας, μυρίζουν μπαρούτι.
Το ΚΚΕ καταδικάζει την απόφαση των ΗΠΑ για αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ και εκφράζει τη διεθνιστική του αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό, που αντιμετωπίζει τις οδυνηρές συνέπειες της ισραηλινής κατοχής.
Ο κυβερνητικός στόχος, της γεωστρατηγικής αναβάθμισης της χώρας, δεν αφορά ούτε στην ειρήνη, ούτε στην αλληλεγγύη των λαών. Αφορά στην αναβάθμιση της συμμετοχής του ελληνικού κεφαλαίου στους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών, στους ανταγωνισμούς για τη μοιρασιά των αγορών, στο πλιάτσικο που συντελείται στις πλάτες των λαών.
Αλλωστε, η εξωτερική πολιτική είναι συνέχεια της εσωτερικής πολιτικής. Το κυνήγι του κέρδους δεν οδηγεί μόνο στην ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, αλλά και στη συμμετοχή σε πολέμους και επεμβάσεις, στο πλευρό του ενός ή του άλλου ιμπεριαλιστή.
Η κυβέρνηση επιδιώκει, αξιοποιώντας και τους τριγμούς που τη δεδομένη στιγμή υπάρχουν στις σχέσεις των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ με την Τουρκία, να γίνει αυτή ο σημαιοφόρος τους στην περιοχή.
Γι' αυτό προχωρά σε συμφωνίες με τις ΗΠΑ για νέες στρατιωτικές βάσεις και αγορές πολεμικών αεροσκαφών. Γι' αυτό αναβαθμίζει τις σχέσεις με κράτη - δολοφόνους, όπως το Ισραήλ, που κλιμακώνει την επίθεση απέναντι στον Παλαιστινιακό λαό. Γι' αυτό πουλάει όπλα σε κράτη όπως η Σαουδική Αραβία. Γι' αυτό διαθέτει 4 δισ. κάθε χρόνο για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ, τη στιγμή που στραγγίζει τον ελληνικό λαό.
5. Ο ελληνικός λαός χρειάζεται να δυναμώσει τον αγώνα του ενάντια σε αυτούς τους πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που, όπως και οι οικονομικές κρίσεις, είναι «νύχι - κρέας» με το βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα.
Οχι μόνο γιατί δεν πρέπει να δεχτεί η χώρα μας να συμμετάσχει στο αιματοκύλισμα άλλων λαών, αλλά και γιατί αυτή η πολιτική ούτε τα κυριαρχικά δικαιώματα προστατεύει, ούτε προφυλάσσει από τον κίνδυνο να βρεθεί ο ίδιος ο ελληνικός λαός μπλεγμένος σε αυτό το μακελειό.
Αυτό αποδεικνύει και η επίσκεψη Ερντογάν, με την αναβάθμιση όλων των διεκδικήσεων της Τουρκίας σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Και το αποτέλεσμα αυτό δεν μπορεί να «ξεπλυθεί» με τη διαφήμιση οικονομικών συμφωνιών, ανάμεσα σε τμήματα του ελληνικού και τουρκικού κεφαλαίου, απ' τις οποίες οι λαοί δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα.
Η σύγχρονη Ιστορία της Ελλάδας έχει αρκετά παραδείγματα για το πώς, μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, οι συμμαχίες αναδιατάχθηκαν και οι δήθεν «στιβαροί σύμμαχοί» μας μετατράπηκαν σε πηγή για σύγχρονες τραγωδίες, που ο λαός τις πλήρωσε με το αίμα του.
Η πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις είναι αναπόσπαστα δεμένη με τον αγώνα για το ψωμί και το μεροκάματο, ενάντια στο κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του όποιας αστικής απόχρωσης. Είναι δεμένη με τον αγώνα ενάντια στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, όπως το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, ενάντια στο ίδιο το καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα και την εξουσία του κεφαλαίου, που δεν διστάζει μπροστά σε κανένα έγκλημα κατά των λαών, προκειμένου να ξεπεράσει οξυμένες αντιθέσεις και μεγάλα προβλήματα, να πετύχει τους στόχους του και να εξασφαλίσει την κυριαρχία του.
6. Το ΚΚΕ απευθύνεται σε εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, σε αγωνιστές, οι οποίοι δεν θέλουν να συμβιβαστούν με αυτήν την κατάσταση, δεν πιστεύουν στην κοροϊδία της «μεταμνημονιακής εποχής», αγανακτούν με τη φθορά συνειδήσεων, την ηττοπάθεια που καλλιεργεί ο ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι δεν θέλουν να δώσουν άφεση αμαρτιών στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, δεν θέλουν να εγκλωβιστούν σε νέα αναχώματα τα οποία στήνονται και το μόνο που κάνουν, στο όνομα της «αριστεροσύνης» τους, είναι να κυνηγούν την ουρά τους.
Το 2018 μπορεί να αποτελέσει μια χρονιά συμπόρευσης με το ΚΚΕ, πρώτα απ' όλα μέσα στον αγώνα, στο κίνημα, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές. Εκεί μπορούμε να βρούμε κοινό βηματισμό, διέξοδο πάνω στο κρίσιμο ζήτημα: Στο πώς θα διαμορφωθεί μια μεγάλη κοινωνική συμμαχία, όχι μόνο για να αντισταθούμε στα μέτρα, να διεκδικήσουμε ανακούφιση από τα σημερινά οξυμένα προβλήματα, αλλά και για να διαμορφώσουμε προϋποθέσεις μιας ριζικής ανατροπής, που όλοι μας βλέπουμε ότι χρειάζεται.
Αλλωστε, σήμερα αποδεικνύεται περισσότερο από ποτέ ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, μικρότερο ή μεγαλύτερο, που να μη συνδέεται με το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που έχει στην προμετωπίδα την επιδίωξη του κέρδους. Ο Σοσιαλισμός είναι η μόνη ελπίδα της εργατικής τάξης, του λαού. Ο λαός γίνεται αφέντης της οικονομίας, παράγει για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του, με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, τον κεντρικό σχεδιασμό.
Γι' αυτήν τη νέα κοινωνία παλεύει το ΚΚΕ, για αυτό και στα 100 χρόνια ζωής του παραμένει το πιο νέο Κόμμα στην ελληνική κοινωνία.
ΑΘΗΝΑ
29/12/2017
Η ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

Με την πείρα και τα συμπεράσματα της χρονιάς που φεύγει...





Το 2018 ξημερώνει τη Δευτέρα και, όπως κάθε χρόνο, οι μέρες αυτές προσφέρονται για να γίνει το «ταμείο» της χρονιάς που πέρασε.
Αν οι εργαζόμενοι κάνουν τον απολογισμό τους, θα δουν ότι βγαίνουν με μεγαλύτερη πείρα, μια πείρα που κυρίως αποδεικνύει ότι όσο το παρόν και το μέλλον τους συνδέεται με τους στόχους της καπιταλιστικής ανάκαμψης, τόσο πρέπει να είναι διαρκώς έτοιμοι να δεχτούν νέες θυσίες. Η ίδια πείρα μπορεί να αξιοποιηθεί και από την ανάποδη: Να συνειδητοποιηθεί ευρύτερα ότι αυτό που πρέπει σήμερα να προτάξει η εργατική τάξη είναι την ανάγκη να ανασυντάξει το κίνημά της και να περάσει στην αντεπίθεση, να διεκδικήσει την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της.
Πιστοποιημένος ο ΣΥΡΙΖΑ για τη βρώμικη δουλειά
«Ταμείο» όμως κάνει και το κεφάλαιο, τα επιτελεία του, τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και διεθνώς. Και η διαπίστωσή τους, που δεν την κρύβουν πλέον, είναι ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι γι' αυτούς «το δέκα το καλό», αφού προωθεί με μεγάλη επιμέλεια όλα τα αντεργατικά μέτρα που έχουν ανάγκη για να περάσει η καπιταλιστική οικονομία σε φάση ανάπτυξης. Αυτό, άλλωστε, πιστοποιείται τόσο από τις κάθε φορά παρεμβάσεις του ΣΕΒ, που επισημαίνει ότι στην Ελλάδα οι μεταρρυθμίσεις προχωρούν αλλά δεν επιτρέπεται η παραμικρή παρέκκλιση, όσο και από την ΕΕ, το ΔΝΤ, τις κυβερνήσεις άλλων καπιταλιστικών χωρών, που συγχαίρουν την κυβέρνηση για την προσήλωση στους στόχους των μνημονίων.
Χρόνος μπαίνει - χρόνος βγαίνει, λοιπόν, και αυτό που δεν αλλάζει είναι η προσπάθεια της κυβέρνησης, όπως και όλων των αστικών κομμάτων, να εξασφαλιστεί η πολυπόθητη για το κεφάλαιο ανάπτυξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ με αυτήν την προσπάθεια καλωσορίζει και το 2018, μαζί με την προπαγάνδα περί «καθαρής εξόδου», «επιστροφής στην κανονικότητα», «τέλους των μνημονίων και της επιτροπείας». Ομως οι εργαζόμενοι έχουν δείγματα γραφής για το τι σημαίνει για τους ίδιους το «ξέφωτο» που υποτίθεται ότι φέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Για παράδειγμα, ο λαός της Αττικής είδε από πρώτο χέρι τι σημαίνει καπιταλιστική ανάπτυξη, ειδικά τους τελευταίους έξι μήνες. Μέσα στο καλοκαίρι χιλιάδες στρέμματα δάσους έγιναν στάχτη, ως αποτέλεσμα της εμπορευματοποίησης της γης και των περικοπών στη χρηματοδότηση μέσων αντιπυρικής προστασίας. Λίγες βδομάδες μετά, το νότιο παραλιακό μέτωπο πνίγηκε στο μαζούτ και μετά από μερικούς μήνες, τον περασμένο Νοέμβρη, η εργατική τάξη θρήνησε από τις πλημμύρες 23 πνιγμένους στο Θριάσιο, την περιοχή - πιλότο της καπιταλιστικής ανάπτυξης της Ελλάδας.
Οσο για τους στόχους που θα φέρουν πιο κοντά αυτό το «ξέφωτο»; Αυτοί είναι ήδη σημαδεμένοι από τη συντριβή των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων. Οι δύο «αξιολογήσεις» που «έκλεισε» η κυβέρνηση τη χρονιά που μας πέρασε είναι χαρακτηριστικές: Με τη μία υπογράφτηκε το 4ο μνημόνιο και επισημοποιήθηκε η δέσμευση για τη μονιμοποίηση όλου του αντεργατικού νομικού οπλοστασίου και με την άλλη μπήκαν στο στόχαστρο το δικαίωμα της απεργίας και η λαϊκή κατοικία. «Ετσι είναι, αλλά από τον Αύγουστο του 2018 τελειώνουν τα μνημόνια» απαντάει η κυβέρνηση, προσπαθώντας να κερδίσει την ανοχή του λαού στα μόνιμα βάσανα, καλλιεργώντας ψεύτικες ελπίδες. Η ίδια η πραγματικότητα, όμως, βοά. Καθημερινά αποδεικνύεται ότι χωρίς ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, χωρίς καταπίεση των αυτοαπασχολούμενων της πόλης και της υπαίθρου, δεν υπάρχει καπιταλιστική ανάπτυξη. Γι' αυτό οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι μεγαλέμποροι, οι μεγαλοξενοδόχοι κ.ά. επιμένουν τόσο πολύ στην εργασιακή ζούγκλα, στις ομαδικές απολύσεις, στις σχέσεις εργασίας - λάστιχο. Γι' αυτό διαρκώς αυξάνεται η επιδρομή με φόρους, ασφαλιστικές εισφορές κ.λπ. στους αυτοαπασχολούμενους. Γιατί σκοπός είναι να αποκτήσουν χώρο για επενδύσεις τα μονοπώλια, χώρο που τον βρίσκουν από τους χρεοκοπημένους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους και τον αξιοποιούν με πάμφθηνο εργατικό δυναμικό.
Η εργασιακή ζούγκλα γίνεται καθεστώς για να έρθει η «κανονικότητα»
Ολα αυτά ήταν το 2017 και θα συνεχίζουν να είναι το 2018 στην ημερήσια διάταξη του κυβερνητικού έργου. Αν δεν τηρούνται αυτές οι προϋποθέσεις, η οικονομία χαρακτηρίζεται «μη ανταγωνιστική», δεν ανεβαίνουν τα επίπεδα «πιστοληπτικής ικανότητας», οι «αγορές» ανησυχούν, ενώ όταν προωθούνται οι σχετικές αντιδραστικές ρυθμίσεις, τότε η χώρα γίνεται «ελκυστικός επενδυτικός προορισμός». Γι' αυτό ο ΣΕΒ διακηρύσσει διαρκώς ότι δεν υπάρχει περίπτωση να επιστρέψουμε στο προ κρίσης εργασιακό καθεστώς, ότι πρέπει να περιφρουρηθεί η ευέλικτη εργασία, δηλαδή η εργασιακή ζούγκλα. Γι' αυτό επισημαίνει ξανά και ξανά ότι είναι πρόβλημα οι πολυάριθμοι αυτοαπασχολούμενοι, «δείχνοντας» την ανάγκη να φύγουν από τη μέση.
Βασικό συστατικό της πορείας προς την «κανονικότητα» που επιφυλάσσει ο ΣΥΡΙΖΑ στο λαό είναι, μαζί με τα παραπάνω, όλοι οι κίνδυνοι που πολλαπλασιάζονται από τη βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας στους πολιτικο-στρατιωτικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Η ελληνική κυβέρνηση για λογαριασμό της αστικής τάξης αναλαμβάνει ρόλο σημαιοφόρου του ΝΑΤΟ στην περιοχή, ματώνει το λαό για να πιάνει τους στόχους χρηματοδότησης των ΝΑΤΟικών αναγκών, προχώρησε σε συμφωνίες με τις ΗΠΑ, που οδηγούν σε πιο ενεργή εμπλοκή στους ανταγωνισμούς. Απ' όλο αυτό το κουβάρι επιβεβαιώνεται ότι ο λαός πρέπει να επαγρυπνεί και να παλεύει ενάντια σε αυτήν τη θανάσιμη εμπλοκή.
Το 2017 αποκάλυψε σε όλο του το μεγαλείο και τον κατήφορο του ΣΥΡΙΖΑ, αποδεικνύοντας ότι η πορεία σοσιαλδημοκρατικοποίησής του είχε προδιαγεγραμμένη και την κατάντια του να αξιοποιεί εκτός από το καρότο των αυταπατών και το μαστίγιο της καταστολής. Γι' αυτό επιτίθεται προβοκατόρικα και χωρίς καμιά ηθική αναστολή όχι απλά στο ΚΚΕ, αλλά σε κάθε ριζοσπάστη, προοδευτικό, αγωνιστή εργαζόμενο που δεν χάφτει την παραμύθα της «δίκαιης» ανάπτυξης. Είναι φανερό ότι όσο πιο δυσδιάκριτες γίνονται οι διαφορές του με τον άλλο βασικό πόλο του αστικού πολιτικού συστήματος, τη ΝΔ, τόσο περισσότερο θα παίρνει επ' ώμου την αντιΚΚΕ ρητορική, για να εμποδίσει τώρα και στο μέλλον την όποια τάση χειραφέτησης από την κυρίαρχη πολιτική που και οι δυο υπηρετούν.
Να αξιοποιηθούν οι δυνατότητες
Ομως, η χρονιά που μας πέρασε φανέρωσε και τις δυνατότητες που ανοίγονται για να περάσουν η εργατική τάξη και ο λαός με τη συμμαχία τους στην αντεπίθεση. Οι αγωνιστικοί σταθμοί ήταν πολλοί, ενώ αυτό που ξεχώρισε ήταν η καθημερινή, ακούραστη προσπάθεια των κομμουνιστών μέσα στους τόπους δουλειάς και τους κλάδους για να αλλάξουν οι συσχετισμοί, να ανέβει το ρεύμα της αμφισβήτησης των στόχων της εργοδοσίας, της διεκδίκησης κόντρα στη μοιρολατρία και το «δεν βγαίνει τίποτα». Τόσο οι πανελλαδικές απεργίες και οι κεντρικές κινητοποιήσεις, όσο και τα παραδείγματα από αγώνες σε κλάδους, όπως στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος για την υπογραφή ΣΣΕ, δείχνουν ότι αυτός είναι ο μόνος ελπιδοφόρος δρόμος για τους εργαζόμενους. Οι θετικές διεργασίες αποτυπώνονται και σε μια σειρά αρχαιρεσιών σε συνδικάτα, με ενθαρρυντικά αποτελέσματα, που μπορούν να διαμορφώσουν κλίμα αγωνιστικής ανάτασης. Η νέα χρονιά, λοιπόν, μπορεί και πρέπει να σημαδευτεί από ένα στέρεο βήμα στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος.
Το 2017 φεύγει με μια μεγάλη πανεργατική πανελλαδική απεργία, που άφησε παρακαταθήκη για την αγωνιστική κλιμάκωση. Το 2018 μπαίνει με αγωνιστικές διεργασίες, με το κάλεσαμα του ΠΑΜΕ σε Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα για κλιμάκωση του αγώνα και με την οργάνωση νέας απεργίας όταν η κυβέρνηση φέρει το πολυνομοσχέδιο που θα περιλαμβάνει το χτύπημα στο απεργιακό δικαίωμα, ανάμεσα στα άλλα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα της 3ης «αξιολόγησης».
Στην πρώτη γραμμή αυτής της προσπάθειας είναι τα μέλη, οι φίλοι, οι οπαδοί του ΚΚΕ. Το 2017 μάς έδωσε ένα ισχυρό εφόδιο: Τις Αποφάσεις του 20ού Συνεδρίου του Κόμματος, με τα καθήκοντα που θέτει για να προχωρήσει πιο αποφασιστικά η ισχυροποίηση του ΚΚΕ παντού και ειδικά εκεί που χτυπά η καρδιά της εργατικής τάξης: Στα εργοστάσια και σε άλλους μεγάλους χώρους δουλειάς. Η ενίσχυση του ΚΚΕ με νέες δυνάμεις, με περισσότερους εργάτες να πυκνώνουν τις γραμμές του, θα δώσει πολλαπλάσια δύναμη στο εργατικό κίνημα, θα μας κάνει ικανότερους να οργανώσουμε την πάλη με κριτήριο την ανασύνταξη, την οικοδόμηση της Κοινωνικής Συμμαχίας, στην προοπτική της ανατροπής του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος, για να μπορεί η εργατική τάξη να απολαμβάνει τον πλούτο που παράγει και να ικανοποιεί τις ανάγκες της.
Μπαίνουμε, λοιπόν, στο 2018 με την αυτοπεποίθηση, την αισιοδοξία και τη σιγουριά που απορρέει από το Πρόγραμμά μας, ότι μπορούμε να αντεπεξέλθουμε σε αυτά τα σύνθετα καθήκοντα. Η χρονιά αυτή είναι χρονιά - ορόσημο, αφού το Νοέμβρη το Κόμμα μας κλείνει τα 100 χρόνια ζωής και δράσης, μια πορεία που ατσαλώνει ακόμα περισσότερο τη θέλησή μας να ανεβάσουμε τον πήχη της δουλειάς μας ακόμα ψηλότερα. Μπορούμε και πρέπει να κάνουμε το 2018 χρονιά - σταθμό για την ισχυροποίηση του ΚΚΕ!

TOP READ