«Και κύλησαν στη μέση της πλατείας κομμένα τα κεφάλια τους…»

Κατιούσα

Ο Γιώργης Παυλόπουλος γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας, στις 22 του Ιούνη 1924 και έφυγε από τη ζωή στις 26 του Νοέμβρη 2008. Ποιήματα και κείμενά του δημοσιεύτηκαν σε πολλά ελληνικά και ξένα λογοτεχνικά έντυπα και ανθολογίες. Κυκλοφόρησαν οι ποιητικές συλλογές του: “Το κατώγι” (1971), “Το σακί” (1980), “Τα αντικλείδια” (1988), “Τριαντατρία χαϊκού” (1990), “Λίγος άμμος” (1997), “Ποιήματα 1943-1997” (2001), “Πού είναι τα πουλιά” (2004), “Να μη τους ξεχάσω” (2008). Ποιήματά του μεταφράστηκαν σε πολλές χώρες.
Στο συγκλονιστικό ποίημά του “Το σακί” το μεγαλείο των μαχητών του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα συγκρούεται με το σκοτάδι του κράτους και του παρακράτους των «εθνικόφρονων» αποβρασμάτων. Μπροστά στα μάτια του μικρού παιδιού απλώνονται δυο κόσμοι. Από τη μια ο κόσμος αυτών που πολέμησαν και αγωνίστηκαν με σημαία τα πανανθρώπινα ιδανικά του ΕΑΜ, για λαϊκή κυριαρχία, εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική προκοπή. Από την άλλη ο κόσμος όσων συνεργάστηκαν με τον καταχτητή, των δωσίλογων, των οργάνων του μοναρχοφασισμού και άλλων ξενόδουλων, εγκληματικών στοιχείων…

Το σακί
Ήμουν παιδί ακόμη δεν τους καλοθυμάμαι.
Μπήκανε στο χωριό μου ένα πρωί
μα δε σταθήκανε. Περάσανε
αργά πάνω στο χιόνι. Τα γένια τους
ανάμεσα στα σύννεφα και τις κοτρόνες
καθώς τους χώνευε το βουνό.
Μονάχα ο τελευταίος δε φεύγει απ’ το μυαλό μου.
Κράτα το άλογο, μου είπε
και βάζοντας το σκούφο του στην αμασχάλη
έσκυψε στο νερό να πιει
και τόνα μάτι του με κοίταζε απ’ το πλάι.
Κοίταζε τα κουρέλια μου
τα πόδια μου μες στις λινάτσες
τις ξόβεργες στα ξυλιασμένα χέρια μου
και πώς του χαμογέλαγα
κρατώντας τ’ άλογο με περηφάνια.
Το ίδιο εκείνο μάτι με κοίταζε τον άλλο χρόνο
αχνό βασιλεμένο
όταν αδειάσαν ματωμένο το σακί
και κύλησαν στη μέση της πλατείας
κομμένα τα κεφάλια τους.
Ήταν ο χρόνος που κατέβηκα στην πόλη
και πούλαγα τσιγάρα σε δρόμους και πλατείες.

Γιώργης Παυλόπουλος

“Δεν τον θέλετε στη Βουλή; Θα τον βλέπετε στην ΕΡΤ” – O Αντώνης Πανούτσος γίνεται “κρατικοδίαιτος δεινόσαυρος”

Κατιούσα

Παλιότερα νόμιζε ότι είναι αστείο να γράφει για τις δημόσιες υπαλλήλους που έχουν μεγάλη περιφέρεια γιατί κάθονται όλη την ώρα στην καρέκλα τους και ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ -πριν καν αυτός γίνει κόμμα εξουσίας και αποκαλύψει τον πασοκικό του χαρακτήρα.
Μετά θεωρούσε τον φίλο και συμπότη του Γρηγόρη Ψαριανό ένα είδος ακροαριστερού επαναστάτη -πριν ο Γρηγόρης ανακοινώσει πως έκλεισε τη δική του, προσωπική αριστερή παρένθεση.
Μετά άρχισε να γράφει στο Liberal, όπου μας έδειξε μεταξύ άλλων πώς μπορεί να γεμίσει το λιμάνι του Πειραιά με σάλια για την “επένδυση” της COSCO, που ενοχλείται από σωματεία και εργατικούς αγώνες-δικαιώματα.
Μετά έλεγε πως το δημόσιο -στο οποίο έχει δουλέψει και ο ίδιος ως παρουσιαστής της “Αθλητικής Κυριακής” στην ΕΡΤ- έχει δεινοσαυρικό χαρακτήρα, ενώ η ανάπτυξη έρχεται από τον ιδιωτικό τομέα. Και λίγους μήνες μετά σκέφτηκε πως είναι μια καλή ευκαιρία να γίνει και ο ίδιος “κρατικοδίαιτος δεινόσαυρος” για πολλοστή φορά στην καριέρα του.
Στην ίδια συνέντευξη, ο Πανούτσος λέει πόσο σημαντικός είναι ο μαζικός λαϊκός αθλητισμός (χωρίς αυτή τη διατύπωση) και προβάλλει ως πρότυπο για αυτό την ενιαία Γερμανία, από τη στιγμή που ο λαός της έπαψε να ανταγωνίζεται και να θέλει να δείξει ποιο σύστημα είναι το καλύτερο. Πριν από λίγα χρόνια, βέβαια, είχε απαξιώσει τη ΓΛΔ και τις δικές της ασύγκριτες δομές μαζικού λαϊκού αθλητισμού, λέγοντας πως ήταν μια κοινωνία στην οποία κανείς δεν μπορούσε να ανέλθει κοινωνικά, όλοι βαριόντουσαν και για αυτό το έριχναν στον αθλητισμό.
Στο ενδιάμεσο ο Αντώνης Πανούτσος υποψήφιος με τη Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη. Απέτυχε να εκλεγεί αλλά το κόμμα του δεν τον άφησε έτσι και τον προσέλαβε ως ειδικό σύμβουλο-μετακλητό στην ΕΡΤ, που συνεχίζει να γράφει το δικό της σαξές-στόρι.

Ο Αντώνης Πανούτσος είναι μια ζωντανή απόδειξη πως κάθε φιλελές που σέβεται τον εαυτό του, μιλάει για το δεινοσαυρικό δημόσιο, αλλά έχει τελικά ως όνειρο να γίνει ο ίδιος κρατικοδίαιτος. Στην τελική ο Αντώνης δεν είναι καν 80 χρονών, όπως ο διευθυντής του νοσοκομείου -μια ανάδειξη που τελικά αναγκάστηκαν να ανακαλέσουν οι “αντικρατιστές” της κυβέρνησης.

Ο φασίστας Τζήμερος ξαναχτυπά: «Δεν έφταιγαν οι Ναζί αλλά οι… αντάρτες»!

Από nikos

Τον φασίστα κι’ αν τον φτύνεις, το σάλιο σου χαλάς. Αυτό ισχύει για τον γνωστό και μη εξαιρετέο φασίστα Θάνο Τζήμερο, ο οποίος ξαναχτύπησε με νέο αντικομμουνιστικό έμεσμα στο διαδίκτυο. Σε ένα άθλιο και ανιστόρητο παραλήρημμα του, που δημοσιεύθημε στην ιστοσελίδα thessalonikipress.gr, το θρασύδειλο φασιστοειδές είχε το θράσος να καταπιαστεί με την Εθνική Αντίσταση την οποία μάλιστα αποκαλεί «εθνικό έγκλημα»! Χρησιμοποιώντας το Ολοκαύτωμα του Χορτιάτη, όπου οι Ναζί και οι ντόπιοι- πολιτικοί πρόγονοι των Τζήμερων- ταγματασφαλίτες, μακέλεψαν 147 ανθρώπους, ο εν λόγω τύπος μας λέει το εξής: Έφταιγε η αντίσταση των ανταρτών που… προκαλούσε την οργή των Ναζί!

Μάλιστα, πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα ακόμη και απ’ τους πλέον ένθερμους υποστηρικτές των Ναζί, ο Τζήμερος αποσαφηνίζει τη θέση του: «Επισημαίνω στους επαγγελματίες διαστρεβλωτές των απόψεών μου που θα γράψουν “ο Τζήμερος εξισώνει τους Ναζί με την Αντίσταση”, ότι δεν τους εξισώνω. Θεωρώ τις πράξεις των “αντιστασιακών” χειρότερες». Λογικό, βέβαια, για έναν ιδεολογικό και πολιτικό απόγονο των ταγματασφαλιτών να θεωρεί “έγκλημα” τις πράξεις των αντιστασιακών. Άλλωστε, ιδεολογικοί πρόγονοι του Τζήμερου ήταν αυτοί που, χέρι-χέρι με τους Ναζί κατακτητές, κατέσφαζαν με πρωτοφανή αγριότητα μωρά, γυναίκες και ηλικιωμένους σε μια σειρά πόλεις και χωριά της Ελλάδας: Δίστομο, Καλάβρυτα, Κομμένο, Χορτιάτης, Κάνδανος, Δομένικο, Λέχοβο και αλλού.

Ο φασίστας Τζήμερος- αυτή η φτηνή απομίμηση συνοικιακού χιτλερίσκου που μέσω διαδικτύου εξύβριζε το δολοφονημένο Παύλο Φύσσα και τη μητέρα του – δεν έχει να ζηλέψει απολύτως τίποτα από τους πατενταρισμένους Ναζί της εγκληματικής Χρυσής Αυγής. Ο φασίστας Τζήμερος- αυτός ο «άντρακλας» που χτυπάει γυναίκες στο Περιφερειακό Συμβούλιο Αττικής- είναι γνήσιος εκπρόσωπος του χυδαιότερου, του πιό ξετσίπωτου, «ταγματασφαλιτισμού» που γνώρισε η χώρα στα μεταπολιτευτικά χρόνια.

Θα μπορούσαμε, ενδεχομένως, να προτρέψουμε τον Τζήμερο, σε ένα διάλειμμα του ανάμεσα στο σκίσιμο αφισών του ΠΑΜΕ και στον τραμπουκισμό γυναικών, να μελετήσει ιστορία. Θα ήταν ωστόσο μάταιο. Οι φασίστες ουδέποτε είχαν καλή σχέση με την ιστορία. Ούτε βέβαια η ιστορία μαζί τους, που όπως και τους ιδεολογικούς του προγόνους θα κατατάξει τον θρασύδειλο αυτό φασιστάκο εκεί που του αξίζει: Στον πολιτικό και ιστορικό σκουπιδοτενεκέ.

Καθεστώς πειθάρχησης

Να συστηθούμε καταρχάς. Ο γράφων είναι καπνιστής. «Βαρύς» μάλιστα. Αν και καπνιστής, θυμάται ακόμα με φρίκη τον εφιάλτη των παιδικών χρόνων, με τους επιβάτες να καπνίζουν αρειμανίως στο σαράβαλο πούλμαν του ΚΤΕΛ που μετέφερε τη φτωχολογιά για το κυριακάτικο μπάνιο. Ο εισπράκτορας μοίραζε σακούλες για τα παιδιά που ξερνοβολούσαν από το ντουμάνι.

Η εποχή αυτή ανήκει στο παρελθόν. Οπως στο παρελθόν ανήκει και η εποχή που στα καφενεία υπήρχαν πινακίδες, με σφραγίδα κάποιας υγειονομικής υπηρεσίας, που έγραφαν «απαγορεύεται το πτύειν». Είναι ζήτημα πολιτισμού να μην καπνίζει κάποιος στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στα νοσοκομεία, στις σχολικές αίθουσες κτλ. Γιατί, όμως, να μην καπνίζει κάποιος στη δουλειά, αν αυτό δεν ενοχλεί τους συναδέλφους του; Γνωρίζω εργασιακούς χώρους όπου οι εργαζόμενοι καπνίζουν (παρά την απαγόρευση) και άλλους όπου οι εργαζόμενοι δεν κάπνιζαν και πριν την απαγόρευση. Αυτό το αποφάσισαν μεταξύ τους. Οι άνθρωποι μπορούν να βρουν τρόπους να συμβιώσουν, καθορίζοντας οι ίδιοι τους κανόνες της συμβίωσης. Και να βάλουν στη θέση τους τους ανάγωγους (που δυστυχώς πάντοτε υπάρχουν).

Αυτό που συμβαίνει με την αντικαπνιστική υστερία (και όχι εκστρατεία), στην οποία τέθηκε επικεφαλής ο ίδιος ο Μητσοτάκης, δεν έχει να κάνει με τις βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος σε καπνιστές και μη καπνιστές. Αλλωστε, ο καπνός δεν έχει βγει στην παρανομία, όπως και το αλκοόλ. Αντίθετα, πέρα από τα κέρδη των ελάχιστων μονοπωλίων που ελέγχουν παγκοσμίως την παραγωγή προϊόντων καπνού, έχει βρεθεί και ένας τρόπος να γεμίζουν τα κρατικά ταμεία από τους ειδικούς φόρους κατανάλωσης στον καπνό και στο αλκοόλ. Για να μην αναφερθούμε σε άλλα ζητήματα, όπως η ατμοσφαιρική ρύπανση (και οι κομπίνες με τις οποίες την κρύβουν), το συνεχές διατροφικό σκάνδαλο (που όταν δημοσιοποιείται κάποια πτυχή του σπεύδουν μόνο για το κουκούλωμα), η ανεξέλεγκτη δράση της χημικής βιομηχανίας και οι καρκίνοι που τη συνοδεύουν, τα εργατικά «ατυχήματα», η προϊούσα φθορά της υγείας των εργατών σε συγκεκριμένους εργασιακούς χώρους κτλ.

Θα μπορούσαν να βρεθούν πολλοί τρόποι ευέλικτης εφαρμογής των αντικαπνιστικών διατάξεων, που να έχουν στο κέντρο τους όχι τα πρόστιμα, αλλά την κοινωνική αυτο-ρύθμιση. Κανένας δεν ανάβει τσιγάρο σ' έναν κινηματογράφο ή ένα θέατρο. Οχι επειδή απαγορεύεται, αλλά επειδή αυτό αποτελεί κοινωνική κατάκτηση (όποιος δοκιμάσει ν' ανάψει τσιγάρο θα φάει φάπες από τους υπόλοιπους θεατές). Μόνο ένας «αστοιχείωτος» θα άναβε τσιγάρο σ' ένα αυτοκίνητο στο οποίο υπάρχουν παιδιά. Αυτόν δε θα τον αποτρέψει η όποια απαγόρευση (θα βρει τρόπο να καπνίσει στη ζούλα), αλλά το οικογενειακό και φιλικό του περιβάλλον. Ακόμα και στα ταβερνεία και στα κάθε είδους διασκεδαστήρια θα μπορούσε να βρεθεί λύση, αντί για τις… σόμπες του Κικίλια. Τα μαγαζιά θα μπορούσαν να χωρίζονται σε «καπνίζοντα» και «μη καπνίζοντα».

Αυτό που γίνεται με την αντικαπνιστική υστερία είναι -πέραν όλων των άλλων- μια εκστρατεία κοινωνικής πειθάρχησης. Στη Ρωσία του Πούτιν, όπου βρεθήκαμε το περασμένο καλοκαίρι, το κάπνισμα απαγορευόταν ακόμα και στους υπαίθριους χώρους των καφενείων και εστιατορίων. Επρεπε να βγεις στο δρόμο για να καπνίσεις! Και στα δημόσια πάρκα απαγορευόταν ακόμα και μπίρα να πιεις (έπινες όμως όσο αλκοόλ ήθελες στα μπαρ απέναντι από το πάρκο)! Αυτό δεν είναι υγειινισμός, αλλά μαζική πειθάρχηση από ένα αυταρχικό-κατασταλτικό κράτος.

Την ίδια ακριβώς λογική, της μαζικής κοινωνικής πειθάρχησης, υπηρετεί και η καθιέρωση του ρουφιανοτηλέφωνου. Πέρα από τα ευτράπελα που θα υπάρξουν, στόχος είναι να καταστεί η μπατσαρία ρυθμιστής των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων. Να σηκώνει ο άλλος το τηλέφωνο και να «δίνει» αυτόν που καπνίζει στο καφενείο της γειτονιάς. Να ρουφιανεύει ο ένας τον άλλο στο κράτος, τον «μέγα προστάτη».

Πηγή: "Κόντρα"

Κρύβουν την πραγματική εικόνα

Για ακόμα μια βδομάδα, χιλιάδες φοιτητές σε όλη τη χώρα συζητούν σε Γενικές Συνελεύσεις, παίρνουν αγωνιστικές αποφάσεις και συνεχίζουν να δίνουν απάντηση σε όσα ετοιμάζεται να φέρει η κυβέρνηση για τα πανεπιστήμια, με κινητοποιήσεις και δράσεις μέσα στα ιδρύματα και τους δρόμους. Καταγγέλλουν τις κυβερνητικές επιθέσεις και την καταστολή, υπερασπίζονται το πανεπιστημιακό άσυλο, προτάσσουν την ανάγκη για αύξηση της χρηματοδότησης στην Ανώτατη Εκπαίδευση, τις ανάγκες τους για ενίσχυση της φοιτητικής μέριμνας, για πραγματικά δωρεάν σπουδές, για όλα όσα δικαιούνται σήμερα ως φοιτητές και αύριο ως απόφοιτοι. Στο πλαίσιο αυτό, διαδήλωσαν πολλές φορές το τελευταίο διάστημα, ενώ ανά ίδρυμα παίρνουν πολύμορφες πρωτοβουλίες μέσα στις σχολές, με παραστάσεις διαμαρτυρίας στις διοικήσεις, όπου σε πολλές περιπτώσεις μετρούν βήματα και κατακτήσεις.

***

Η μαζική συμμετοχή στις Γενικές Συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων και ο πλούσιος προβληματισμός, οι ελπιδοφόρες διεργασίες στα πανεπιστήμια, είναι η καλύτερη απάντηση στην επιχείρηση συκοφάντησης του αγώνα των φοιτητών, που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση, με τη συνδρομή μερίδας των Μέσων Ενημέρωσης. Γιατί, για άλλη μια φορά, κυριάρχησαν σε εφημερίδες και κανάλια οι επιθέσεις που σημειώθηκαν στην πρώην ΑΣΟΕΕ και στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, γεγονότα που οι ίδιοι οι φοιτητές απομόνωσαν και κατήγγειλαν στις συνελεύσεις τους, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν κόντρα σε κάθε προσπάθεια διάλυσής τους. Στην πραγματικότητα, κυβέρνηση και αστικά επιτελεία αξιοποιούν, για μια ακόμα φορά, ομάδες και ενέργειες που καμία σχέση δεν έχουν με τους φοιτητικούς συλλόγους, για να συκοφαντήσουν τις μαζικές διαδικασίες των φοιτητών.
Και είναι επίσης χαρακτηριστικό το εξής: Τόσο καιρό που οι φοιτητές βρίσκονται στους δρόμους, αγωνίζονται και διεκδικούν λύσεις στα οξυμένα προβλήματά τους, τα ίδια αστικά ΜΜΕ δεν βρίσκουν τίποτα να πουν για τις διεκδικήσεις τους. Οταν, όμως, μία συνέλευση (στις τόσες που γίνονται κάθε βδομάδα), αυτή της πρώην ΑΣΟΕΕ, «μίλησε» για «ηλεκτρονική ψηφοφορία στις γενικές συνελεύσεις των φοιτητών», ξαφνικά έγινε θέμα που καλύφθηκε μετά ...βαΐων και κλάδων! Στο ίδιο πνεύμα, υπερπροβάλλονται «ανεξάρτητα σχήματα», σχήματα που αντιτίθενται στις κινητοποιήσεις, αναμασάται με κάθε ευκαιρία η συζήτηση για τον ρόλο των παρατάξεων στις σχολές, δίνεται βήμα σε αντιδραστικές απόψεις, προκειμένου οι φοιτητές να κρατιούνται μακριά από τις αγωνιστικές διεκδικήσεις για όσα αφορούν στις σπουδές, στη ζωή και το μέλλον τους.

***

Είναι παραπάνω από φανερό ότι όλες αυτές οι προσπάθειες επιδιώκουν να κρύψουν την πραγματική εικόνα των πανεπιστημίων, να αντιστρέψουν την πραγματικότητα. Θέλουν να κρύψουν το γεγονός ότι χιλιάδες φοιτητές αγωνιούν για τις σπουδές, τη μόρφωση, τα πτυχία και το εργασιακό τους μέλλον. Για αυτά συζητούν στις συνελεύσεις τους, από αυτά απορρέουν οι διεκδικήσεις τους. Αυτές οι ανησυχίες των φοιτητών έχουν τη σφραγίδα της πολιτικής όλων των κυβερνήσεων που υλοποίησαν τις κατευθύνσεις της ΕΕ και των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Γι' αυτό επιλέγουν το δρόμο του αγώνα, για να διεκδικήσουν όσα δικαιούνται και κανένας δεν θα τους τα χαρίσει. Αυτός ο αγώνας μπορεί να δυναμώσει ακόμα περισσότερο. Είναι στο χέρι των φοιτητών να το κάνουν πράξη, ακόμα πιο μαζικά, μαχητικά, να περάσουν στην αντεπίθεση.

Απάτη και πρόκληση

Με την απατηλή προπαγάνδα περί «ελευθερίας επιλογής» και «ευελιξίας στον ασφαλισμένο», με πίνακες, συνεντεύξεις και αρθρογραφία, τα κυβερνητικά στελέχη επιχειρούν να κάνουν το μαύρο άσπρο για το νέο χτύπημα στην Κοινωνική Ασφάλιση, το οποίο κλιμακώνει την αντιασφαλιστική επίθεση από εκεί που την έφτασαν οι προκάτοχοί τους.
Αντί για το κοινωνικό δικαίωμα, τη σύγχρονη εργατική - λαϊκή ανάγκη για δημόσια υποχρεωτική Κοινωνική Ασφάλιση για όλους, με διασφάλιση των γηρατειών, με ασφάλεια για τον κίνδυνο σοβαρού ατυχήματος, με πλήρη κάλυψη της υγείας και της περίθαλψης για τους εργαζόμενους και για τις οικογένειές τους, βαφτίζουν «σύγχρονο» και «ελευθερία επιλογής» το γεγονός ότι κάθε εργαζόμενος θα υποχρεώνεται να διαλέξει... «πακέτο επενδυτικού ρίσκου», με το οποίο θα τζογάρονται υπέρ του κεφαλαίου οι κόποι μιας ζωής!
Αντίστοιχα, βαφτίζουν «ελευθερία» και «ευελιξία» για τους αυτοαπασχολούμενους και τους αγρότες τη «δυνατότητα» να «επιλέγουν» την κατώτατη κλίμακα εισφορών (η οποία μάλιστα για τους αυτοαπασχολούμενους θα είναι αυξημένη), όταν η «επιλογή» αυτή είναι στην πραγματικότητα υποχρεωτική για τη συντριπτική πλειοψηφία τους, που παλεύει για την επιβίωση και είναι γνωστό ότι έτσι οδηγεί σε συντάξεις πείνας.
Η μετατροπή της Κοινωνικής Ασφάλισης σε ατομική ευθύνη, η μετατροπή του ασφαλισμένου σε «επενδυτή», δεν είναι «ελευθερία». Είναι ακόμα πιο βαθιά σκλαβιά στο κεφάλαιο και στον χρηματιστηριακό τζόγο, από τον οποίο ποτέ δεν βγαίνουν κερδισμένοι οι εργαζόμενοι και ο λαός.
Αντίστοιχα, η δήθεν «ελευθερία» του αυτοαπασχολούμενου και του βιοπαλαιστή αγρότη να «επιλέγουν» το πακέτο εισφορών τους ισοδυναμεί με την «ελευθερία» του «όποιος έχει να πληρώσει...» στην εμπορευματοποιημένη Υγεία - Πρόνοια, στην Παιδεία, στην προστασία της ανθρώπινης ζωής από φυσικά φαινόμενα κ.ο.κ.
Αυτό που πραγματικά τους απασχολεί είναι να είναι ελεύθερα το κεφάλαιο και το κράτος από το «κόστος» της Ασφάλισης, καθώς και η ελευθερία των επιχειρηματικών ομίλων να βάλουν στο χέρι δεκάδες δισ. ευρώ από τα ασφαλιστικά ταμεία και τις εισφορές των ασφαλισμένων.
Μιλούν προκλητικά τα κυβερνητικά στελέχη για «ελευθερία» στον μισθωτό να επιλέγει μεταξύ πακέτων «επενδυτικού ρίσκου», όταν ο εργαζόμενος μπορεί να ξέρει πόσες εισφορές του παίρνουν για να τις ρίξουν στον τζόγο, αλλά δεν θα ξέρει τι - και αν - θα πάρει πίσω.
Οταν το ίδιο το κυβερνητικό πόρισμα για τις επικουρικές συντάξεις παραδέχεται ότι η παραμονή σε «προϊόντα χαμηλού κινδύνου» σε όλο τον εργάσιμο βίο «ενέχει συνολικά κίνδυνο χαμηλών αποδόσεων την περίοδο αποθησαύρισης», δηλαδή οδηγεί και με τη βούλα σε συντάξεις ψίχουλα!
Μιλούν για «ελευθερία» και «ευελιξία» στον αυτοαπασχολούμενο να διαλέγει κάθε χρόνο τι πακέτο εισφορών θα δίνει, αυξάνοντας μάλιστα τις εισφορές ακόμα και για την κατώτερη κλίμακα, όταν η πλειοψηφία των αυτοαπασχολούμενων βρίσκονται αντιμέτωποι με τα χρωστούμενα που φορτώθηκαν από τη φοροληστεία των προηγούμενων χρόνων, με το εντεινόμενο μπαράζ κατασχέσεων και πλειστηριασμών, με τις συνέπειες από τα αλλεπάλληλα μέτρα στήριξης των μονοπωλίων.
Τα ίδια φούμαρα πουλάνε και στους αγρότες, διαφημίζοντας μάλιστα ότι... δεν αυξάνουν τις εισφορές που ήδη αδυνατούν να καταβάλλουν, την ώρα που αυξάνεται συνεχώς το κόστος παραγωγής, μένουν ακάλυπτες οι καταστροφές στην παραγωγή, διευρύνεται με τις πλάτες του κράτους το αίσχος των ανοιχτών και χαμηλών τιμών κ.ο.κ.
«Πακέτο» με την προκλητικότητα της κυβέρνησης της ΝΔ πηγαίνει και το θράσος των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, που βγαίνει σήμερα τάχα να καταγγείλει τη νέα αντιασφαλιστική επίθεση, όταν ήταν η δική του κυβέρνηση αυτή που προετοίμασε το έδαφος, με κορωνίδα τον νόμο - λαιμητόμο, του Κατρούγκαλου, σε σημείο που και η Κομισιόν ακόμα, στην τελευταία έκθεσή της για την Ελλάδα, εξακολουθεί να πανηγυρίζει γιατί οι αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας άφησαν ανέγγιχτα τα κύρια σημεία του.
Απέναντι στον νέο γύρο της αντιασφαλιστικής επίθεσης, καθώς και στην προκλητική και αποπροσανατολιστική προπαγάνδα που τον συνοδεύει, η επιτυχία των συλλαλητηρίων που οργανώνουν για το Ασφαλιστικό το ερχόμενο Σάββατο οι Συνεργαζόμενες Συνταξιουχικές Οργανώσεις, Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες και εκατοντάδες σωματεία σε όλη τη χώρα μπορεί να δώσει δυνατή εργατική - λαϊκή απάντηση.
Μπορεί και πρέπει να αποτελέσει εφαλτήριο για την ενίσχυση της πάλης ενάντια σε όλους τους αντιασφαλιστικούς νόμους, για δημόσια υποχρεωτική Κοινωνική Ασφάλιση για όλους, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες.