Η Αυτοκρατορία του Κεφαλαίου

Ας υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, σαν ξεφτίλας ήρωας και σε ένα  καπιταλιστικό σύστημα ιδιωτικοποίησης των κερδών και κοινωνικοποίησης των κινδύνων, έχει καλές προθέσεις και ότι από δω και πέρα θα δημιουργήσει ένα δίκαιο σύστημα φορολόγησης που θα ελαφρύνει τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες και  όπου οι μεγάλες εταιρείες θα καταβάλουν στο ελληνικό δημόσιο ένα δίκαιο φόρο.

Δυστυχώς αυτή η υπόθεση ανήκει περισσότερο στον χώρο της σουρεαλιστικής λογοτεχνίας παρά στην πραγματικότητα.

Γιατί;

Γιατί η πολυεθνική εφαρμόζοντας εξεζητημένες μεθόδους κερδοσκοπίας και φοροαποφυγής, έχει το δίκτυο αγορών στα Νησιά Κεϊµάν, τις χρηµατοπιστωτικές υπηρεσίες της στο βρετανικό νησάκι, που δεν υπάρχει σε κανέναν φορολογικό χάρτη, Sark Lak των 575 μόνιμων κατοίκων, την έδρα της επιχείρησης µε το brand στην Ολλανδία  το εξαγωγικό σκέλος στον φορολογικό παράδεισο του Λιχτεστάιν, ενώ η διοίκηση της πολυεθνικής εδρεύει στην Ελβετία όπου το τραπεζικό απόρρητο προστατεύει από ελέγχους, και η θυγατρική της, στις Παρθένες Νήσους.

Με αυτόν τον τρόπο η πολυεθνική μεταφέρει τα κέρδη της από τον έναν φορολογικό παράδεισο στον άλλο  και το κόστος σε χώρες µε υψηλό συντελεστή φορολογίας, όπου μπορεί να εκπέσει από το φορολογητέο εισόδημα της.

Επιπροσθέτως οι πολυεθνικές κατέχουν τεράστια οικονομική δύναμη ικανή να επιβάλει τις «σωστές» οικονομικές και φορολογικές πολιτικές στην όποια κυβέρνηση, προκειμένου να επενδύσουν στην χώρα. Δηλαδή απαλλαγή από την ενοχλητική φορολογία και άλλες περιττές υποχρεώσεις και επιβολές όπως η συμμετοχή στις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζόμενων.

Τώρα ας μιλήσουμε με ονόματα:

Στην Ελλάδα τα Starbucks λειτουργούν υπό την ομπρέλα του «Ελληνικού» ομίλου Μαρινόπουλου, όπως και αυτά της Βουλγαρίας και Ρουμανίας, πιο συγκεκριμένα της Marinopoulos Holding SARL που εδρεύει στο φορολογικό παράδεισο του Λουξεμβούργου. Όπως αναφέρει σε δημοσίευμα του το left.gr η εταιρεία παρουσίασε 174,2 εκατομμύρια μικτά κέρδη, την τελευταία δεκαετία αλλά δεν κατέβαλε ούτε ένα ευρώ φόρο εισοδήματος! Αντίθετα παρουσιάζει συνεχώς ζημιές…Και όμως εξακολουθούν τα Starbucks να επεκτείνονται. Γιατί; Και πού πάνε τα κέρδη;
Μέσα από ένα σύνθετο μηχανισμό μεταβιβάσεων από τοπικό επίπεδο στην κεντρική διοίκηση, αλλά και μέσα από χρεώσεις για τέλη ευρεσιτεχνίας στην αμερικανική μητρική εταιρία και αγορές κόκκων καφέ από τη θυγατρική της στην Ολλανδία, ένα μεγάλο μέρος των κερδών της οδηγούνται στην Ολλανδία, όπου η φορολογία των επιχειρήσεων είναι σημαντικά χαμηλότερη, ενώ ένα άλλο τμήμα των κερδών χάνεται σε χρεώσεις από θυγατρική της στην Ελβετία.

Για τα ευρωπαϊκά Starbucks ο φορολογικός παράδεισος είναι η Ολλανδία. Διότι τα 1,2 εκατ. δολάρια που κατέβαλε στις ολλανδικές Αρχές η εταιρεία, είναι ψίχουλα μπροστά στα 11 εκατ. δολάρια των φόρων που θα όφειλε στις φορολογικές αρχές αν τα κέρδη είχαν φορολογηθεί σε κάθε χώρα ξεχωριστά. Όμως ακόμα και οι Ολλανδοί είναι σχετικά «χαμένοι» από την ιδιότυπη λογιστική. Ο φορολογικός συντελεστής επιχειρήσεων στην Ολλανδία είναι 25%, όμως ελάχιστες πολυεθνικές φορολογούνται με αυτόν τον συντελεστή καθώς επωφελούνται των «ειδικών συμφωνιών» που κλείνει το Άμστερνταμ προκειμένου να προσελκύσει επιχειρηματικούς κολοσσούς όπως η Starbucks. Η εταιρεία είχε όμως και άλλους τρόπους για να φοροδιαφεύγει, εξίσου νομότυπους με τη μεταφορά της έδρας. Οι θυγατρικές εταιρείες σε κάθε χώρα υποχρεώνονται να καταβάλλουν πολύ υψηλά «πνευματικά δικαιώματα στην ολλανδική μητρική (και όχι στην αμερικανική) τα οποία συρρικνώνουν στο ελάχιστο το περιθώριο φορολογητέου κέρδους. Με αυτή τη μέθοδο η γερμανική αλυσίδα Starbucks που αριθμεί 150 καφέ σε μεγάλες πόλεις με μεγάλη τουριστική (και όχι μόνο) κίνηση δεν κατέβαλε στις ομοσπονδιακές Αρχές ούτε ένα ευρώ φόρο για το προηγούμενο οικονομικό έτος το οποίο έκλεισε με έσοδα 117 εκατ. ευρώ και ζημιές 5,3 εκατ. ευρώ. Ζημιογόνα εμφανίστηκε και η δραστηριότητα στη Γαλλία παρά τα έσοδα των 73 εκατ. ευρώ. Φυσικά ούτε και το ταμείο του γαλλικού Δημοσίου εισέπραξε φόρο από τα Starbucks. Συνολικά οι ζημιές από τις αλυσίδες σε Βρετανία, Γαλλία και Γερμανία ανήλθαν στα 60 εκατ. ευρώ για το 2011. Έτσι τουλάχιστον δήλωσαν οι τοπικές οικονομικές διευθύνσεις. Διότι «το παράλογο των Starbucks» ολοκληρώνεται με τα επίσημα οικονομικά στοιχεία που παρουσίασε στους μετόχους της η διοίκηση ανακοινώνοντας κέρδη 40 εκατ. ευρώ σε ολόκληρη την Ευρώπη.http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=484404
Το «Βήμα» όπως ήταν φυσικό δεν λέει λέξη για τις όμοιες πρακτικές που ακολουθεί η εταιρεία στην Ελλάδα.

Επιστροφή τώρα στον Μαρινόπουλο και στην εταιρεία Marinopoulos Holding SARL. Μέτοχοι της εταιρείας του Μαρινόπουλου που εδρεύει στο κράτος Offshore, στον αγαπημένο φορολογικό παράδεισο του  Λουξεμβούργου, με μετοχικό κεφάλαιο 287 εκατ., εμφανίζεται με 95% η Μαρινόπουλος Holding στην Κύπρο, με 3,93% η Μαρινόπουλος Βουλγαρίας και με 0,14% το ίδρυμα Nerine Foundation με έδρα τις Μπαχάμες. Τέτοια σκιώδη «ιδρύματα» εκτός από τις Μπαχάμες εδρεύουν στην Βρετανική νήσο Τζέρσεϋ το μικροσκοπικό κράτος-τράπεζα του Λιχτενστάιν, και τον Παναμά. Τώρα το ίδρυμα Nerine Foundation, ελέγχει την κυπριακή holding του Μαρινόπουλου συνεταιρικά με την  ολλανδική εταιρεία Stichtimg Compassion young talented students. Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι ποιος ελέγχει το «ίδρυμα» και ποιος την ολλανδική εταιρεία που ειδικεύεται στους νέους και ταλαντούχους φοιτητές.

Στο σημείο αυτό Συβαρίτες και Κλαζομένιοι χειροκροτούν! Στην υγειά των κοροΐδων.!!

Το ζήτημα είναι να μάθουμε ότι αυτές οι νόμιμες πρακτικές δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά αλλά  συνιστούν έναν καπιταλισμό που ανταποκρίνεται στο πρότυπο των επιθυμητικών μηχανών του κέρδους όπου οι άνθρωποι μεταμορφώνονται σε «ανθρώπινοι πόροι», οι εταιρείες εισέδυσαν σε κάθε τομέα του κοινωνικού κατεστημένου αποφασίζοντας ποιος θα έχει πρόσβαση και ποιος όχι χωρίζοντας τους ανθρώπους σε δικαιούχους και μη. Οι άνθρωποι καθυποτάσσονται σε μια εμπορική ιδεολογία και στο όραμα μιας μάρκας.

Η όποια επιρροή και παρεμβολή των κυβερνήσεων έχει χαθεί. Αυτός που θα «επενδύσει» τα λεφτά του, που προέρχονται από επιδοτήσεις, δανεισμό, και εντάξεις σε διάφορα επιχειρηματικά προγράμματα φυσικό είναι να έχει και φωνή και απαίτηση και κύρια μέριμνα από την κυβέρνηση ώστε να συνεχίσει να παίζει τον κυρίαρχο ρόλο του.
Τι ποιο φυσιολογικό λοιπόν από την απαίτηση τους , πέρα από τους νόμους που κατοχυρώνουν τα κεφάλαια τους, να συμμετάσχουν στην διοίκηση του Κράτους για να μπορούν να ελέγχουν τον κόπο και την περιουσία τους βρε αδελφέ…

 Οι ιδιώτες επενδυτές πήραν οριστικά, (πιστεύοντας ότι έχουν ξεφορτωθεί τον κομμουνιστικό εχθρό, συνεχίζουν μακαρίως την πορεία τους), στα χέρια τους τα σκήπτρα από τους πολιτικούς. Οι οποίοι μπορούν να κρατούν τις θέσεις τους μόνο αν διευρύνουν την έννοια της κυβέρνησης και της δημοκρατίας σύμφωνα με το πνεύμα της εποχής, προσθέτοντας πολυεθνικούς ομίλους και καρτέλ, που συγκεντρώνουν πάνω τους τόση εξουσία ώστε  εκ των πραγμάτων είναι κυβέρνηση.

 Το θέμα τους είναι μόνο η διατήρηση του συστήματος,  η σταθερότητα του καπιταλισμού και η επέκταση του ώστε να μην απομείνει πλέον κανένας μη εμπορικός χώρος στην κοινωνική δραστηριότητα.

Με τα λόγια του Τολιάτι

«Ο φασισμός δεν γεννιέται, αλλά γίνεται ολοκληρωτικός, τη στιγμή που οι κυρίαρχοι αστικοί κύκλοι αγγίξουν τον μέγιστο βαθμό οικονομικής και πολιτικής τους ενοποίησης. Διότι πηγή και αυτής της ίδιας τής ιδέας τού ολοκληρωτισμού δεν είναι η φασιστική ιδεολογία. Ο ολοκληρωτισμός πρέπει να γίνεται αντιληπτός ως η αντανάκλαση τής επελθούσας μεταβολής και συνάμα τής κυριαρχίας τού χρηματιστικού κεφαλαίου. […] Αν η αστική τάξη αλλάξει τις αντιλήψεις της, ο φασισμός οφείλει να την ακολουθήσει κατά πόδας!»

Διασχίζοντας τον ποταμό - Crossing the river

 Διασχίζοντας τον ποταμό - Crossing the river

Η φράση χρησιμοποιείται  μεταφορικά και είναι ο τίτλος του αυτοβιογραφικού βιβλίου του Βίκτορ Γκρόσμαν (ή Στέφεν Βέχσλερ, αν προτιμάτε το αμερικάνικο όνομά του). Ποτέ άλλοτε όμως μια μεταφορά δεν έκρυβε τόση δύναμη στα σημαινόμενα και τόσο συγκλονιστικά γεγονότα, καθώς ο Γκρόσμαν είναι ένας Αμερικάνος που δραπετεύει από τη Δυτική Γερμανία στη Λαοκρατική και δεν περνά απλώς στην άλλη όχθη του Δούναβη, αλλά σε ένα διαφορετικό νέο κόσμο, που χτίζεται από την αρχή.

Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο -γιατί δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά- οπότε δεν έχω προσωπική εικόνα για το περιεχόμενο και τους όποιους περιορισμού του. Αλλά αν περνούσε από το δικό μου χέρι -που δεν περνά προφανώς- θα ήταν ίσως το πρώτο βιβλίο που θα επέλεγα να μεταφράσει και να εκδώσει η Σύγχρονη Εποχή.

Όσοι θέλουν να πάρουν μια ιδέα για το περιεχόμενο, μπορούν να διαβάσουν μια παρουσίαση του από τον Anton Saefkow (ψευδώνυμο) στο Ατέχνως, καθώς και μια συνέντευξη που του παραχώρησε ο συγγραφέας, που δημοσιεύτηκε σε τρία μέρη (1ο, 2ο, και 3ο) και έχει μια σύντομη περιγραφή όσων εξιστορεί στο βιβλίο του: τα πρώτα χρόνια, το ΚΚ ΗΠΑ, οι σπουδές, η θητεία του ως βιομηχανικός εργάτης, ο πόλεμος της Κορέας, ο Μακαρθισμός, η απόδραση, η καινούρια ζωή, οι κατακτήσεις, οι ανέσεις κι ο τρόπος ζωής που απολάμβανε, τα αίτια που οδήγησαν στην ήττα.
Αυτό που δεν περιγράφει, είναι η μεταγενέστερη ένταξή του στο οπορτουνιστικό die Linke, εξ ου κι ένας βασικός περιορισμός για την οπτική του επί της σημερινής πολιτικής κατάστασης -αν και έχει αρκετούς προβληματισμούς για τις θέσεις και την πολιτική γραμμή του κόμματός του.

Από τη μια πλευρά, μπορεί να μας προβληματίζει η πολιτική επιλογή ενός συντρόφου, τόσο συνειδητοποιημένου, ώστε να διασχίσει ανάποδα το ποτάμι -βέβαια το άλλο αντίστοιχο παράδειγμα και μέτρο σύγκρισης που έχουμε είναι ο Βολφ Μπίρμαν, που αν δεν κάνω λάθος έφτασε να στηρίζει το SPD. Κι αυτή είναι η πικρή αλήθεια για την κατάληξη του στιχουργού που έγραφε για την πικρή αλήθεια της Unidad Popular.

Από την άλλη όμως δεν είναι παράλογη εξέλιξη, καθώς ο κορμός του die Linke αποτελείται από τα παλιά μέλη του ΕΣΚΓ και τα "απομεινάρια" του τελευταίου, που οδηγήθηκαν σχεδόν σύσσωμα στο νέο μόρφωμα -με ενδιάμεσο σταθμό το ΚΟΔΗΣΟ -ο ίδιος ο Γκρόσμαν δεν ήταν ποτέ οργανωμένο μέλος του ΕΣΚΓ (SED), αλλά βρισκόταν πάντα κοντά του κι ακολούθησε το γενικό ρεύμα.

Κάτι αντίστοιχο έγινε και σε άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες, όπου τα πρώην ΚΚ μετεξελίχθηκαν σε σοσιαλδημοκρατικά. Ιδιαίτερη περίπτωση αποτελεί η Ρωσία, με το ΚΚΡΟ, που κράτησε το όνομα χωρίς τη χάρη ή μάλλον με όλα τα προβληματικά στρατηγικά στοιχεία του ΚΚΣΕ της τελευταίας περιόδου της ΕΣΣΔ.

Πρέπει να σημειώσουμε επίσης ότι στη ΛΔΓ του ΕΣΚΓ προέκυψε από τη συγχώνευση του κομμουνιστικού κόμματος με το σοσιαλδημοκρατικό (ως κεντρική επιλογή κι όχι επειδή αυτό ήταν απαραίτητος όρος για την επιβίωση των σοσιαλδημοκρατών, αφού στη ΛΔΓ, αν δεν απατώμαι, υπήρχαν διάφορα νόμιμα μικρά κόμματα, που δεν είχαν καμία σχέση με τους κομμουνιστές.
Αντίστοιχη ενωτική πείρα πρέπει να είχε γαλουχήσει πολιτικά τον Γκρόσμαν και στα νεανικά του χρόνια στις ΗΠΑ, με την πολιτική γραμμή του εκεί ΚΚ.

Θέλω να πω λοιπόν ότι αν συνυπολογίσουμε κάποια προβλήματα στη φυσιογνωμία και τη στρατηγική στόχευση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, θα διαπιστώσουμε τη διαβρωτική επίδραση κάποιων σοσιαλδημοκρατικών θέσεων, που δεν καθιστούν εντελώς παράλογη τη μετεξέλιξη ολόκληρων κομμάτων και των μελών τους. Αυτό μπορούμε να το δούμε εξάλλου και στο παράδειγμα του ΚΚΕ και της ανανεωτικής του πτέρυγας, που κατέληξε στο Συνασπισμό (κι από εκεί στο σημερινό Σύριζα ή το γενόσημό του, τη ΛαΕ).

Συνεπώς μπορούμε να ισχυριστούμε ότι υπήρχε άμεση σύνδεση-συγγένεια μεταξύ του τότε και του "τώρα", σωστά;
Όχι. Το παρόν περιέχει πάντα το παρελθόν μετασχηματισμένο και τα σπέρματά του βρίσκονται πάντα σε (διαλεκτικές) στιγμές του δεύτερου. Αλλά τα σημερινά μορφώματα τύπου Σύριζα και die Linke, δεν είναι φυσικοί συνεχιστές του διεθνούς ΚΚ, αλλά καρπός του εκφυλισμού και της ήττας του, πλήρης άρνηση κι όχι διαλεκτική άρση του. Κι αυτό απαντάει, πιστεύω, στην όποια... υφολογική σύνδεση επιχειρείται μεταξύ των δύο.

Αυτό είναι φανερό και στην περίπτωση του ίδιου του Γκρόσμαν, που είναι συνεπής υπερασπιστής του υπαρκτού σοσιαλισμού, διατηρώντας τις ενστάσεις και τις επιφυλάξεις του για τα αρνητικά του σημεία. Τι σχέση έχει αυτή η έντιμη στάση, με την πολιτική θέση του σημερινού die Linke; Καμία απολύτως. Παίρνει γενικά θέση εναντίον των διώξεων που υφίστανται παλιά στελέχη του κρατικού μηχανισμού της ΛΔΓ, αλλά απορρίπτει συλλήβδην την πείρα της ΛΔΓ και το συγκεκριμένο μοντέλο οικοδόμησης. Στέκεται στο αντίπαλο, ταξικό στρατόπεδο, του εκλεπτυσμένου αντικομμουνισμού, κι έχει εγκλωβίσει στις γραμμές του πολλούς τίμιους αγωνιστές, που βρίσκονται εκεί με τη δύναμη της συνήθειας.

Ποιο είναι λοιπόν το γενικό συμπέρασμα; Αν το διεθνές ΚΚ είχε διάφορες αδυναμίες, παρεκκλίσεις, που αντανακλούσαν την επίδραση της σοσιαλδημοκρατίας και αντανακλώνται και στις αντιλήψεις-αυταπάτες των οργανωμένων μελών του, δεν έχει καμία σχέση με την αυθεντική σοσιαλδημοκρατία και το βρώμικο, ιστορικό της ρόλο. Κι αν το ΕΣΚΓ, συγκεκριμένα, είχε αδυναμίες και προβληματικά στοιχεία στις προγραμματικές του θέσεις και την πολιτική πρακτική του, στοιχεία που εκκόλαψαν κι ως ένα βαθμό προαπεικόνιζαν το σημερινό εκφυλισμό, δεν έχει ωστόσο καμία πολιτική (υφολογική ή όποια άλλη) συγγένεια κι άμεση σύνδεση με τα σημερινά μεταλλαγμένα (πρώην ΚΚ) κόμματα, που καλύπτουν το κενό της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας.

Πεσκέσι στους εργοδότες και το επίδομα ανεργίας

Ο,τι δεν τόλμησε καμιά κυβέρνηση μέχρι σήμερα, έρχεται να το κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, στο όνομα της αντιμετώπισης της ανεργίας

Από παλιότερη κινητοποίηση για μέτρα ουσιαστικής

 προστασίας των ανέργων

Με πρόσχημα την αντιμετώπιση της ανεργίας και την ενίσχυση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προχωρά τώρα σε αυτό που δεν είχε τολμήσει να κάνει καμία άλλη κυβέρνηση στο παρελθόν: Να μετατρέψει το επίδομα ανεργίας σε επίδομα προς τις επιχειρήσεις και στην πράξη να ανοίξει το δρόμο για την κατάργησή του.

Αυτό ακριβώς ήταν το αντικείμενο της χτεσινής συνάντησης της ηγεσίας του υπουργείου Εργασίας με τα Επιμελητήρια όλης της χώρας, την Κεντρική Ενωση Επιμελητηρίων Ελλάδας, την ΕΣΕΕ και τη ΓΣΕΒΕΕ, ενώ συμμετείχαν επίσης η διοικήτρια του ΟΑΕΔ καθώς και οι γενικοί γραμματείς των υπουργείων Οικονομίας, Ανάπτυξης και Τουρισμού και Οικονομικών.

Οπως σημείωσε μετά το τέλος της συνάντησης ο υπουργός Εργασίας, Γ. Κατρούγκαλος, «...η προσπάθειά μας είναι να επιδοτήσουμε κυρίως την απασχόληση και όχι παθητικά την ανεργία. Παρουσιάσαμε προτάσεις, ειδικά για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, με προγράμματα, τα οποία θα επιδοτούν τη δυνατότητα ανέργων να απασχολούνται σε αυτές. Εγινε μία πλήρης εισαγωγική συζήτηση, η οποία ήταν η πρώτη και όχι η τελευταία με τους εκπροσώπους των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και πρόκειται να συνεχίσουμε στην κατεύθυνση αυτή».

Ο ισχυρισμός του υπουργού για ενίσχυση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων είναι μόνο το πρόσχημα, αφού και αυτές βρίσκονται στο στόχαστρο της κυβερνητικής πολιτικής με την υπερφορολόγηση που τις πνίγει και την ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων, που λαμβάνουν τη μερίδα του λέοντος των κρατικών επιχορηγήσεων, των δανείων και της πάσης φύσεως κρατικής στήριξης. Μέσα στη δίνη του σκληρού καπιταλιστικού ανταγωνισμού, οι μικροί ΕΒΕ μοιράζονται κοινές αγωνίες με τους ανέργους και έχουν τον ίδιο αντίπαλο: Τα μονοπώλια και την πολιτική που στηρίζει τα συμφέροντά τους.

Το νέο πρόγραμμα

Το στίγμα της νέας αντεργατικής επίθεσης έδωσε η αναπληρώτρια υπουργός Ρ. Αντωνοπούλου, η οποία, παρουσιάζοντας το πλαίσιο του νέου προγράμματος, σημείωσε: «Με τους κοινωνικούς εταίρους έχουμε άριστη συνεργασία από τότε που αναλάβαμε τα καθήκοντά μας, και σήμερα κάνουμε μία ακόμη βελτίωση στο ταμείο ανεργίας, προκειμένου να μπορούν τα χρήματα που παίρνουν οι άνεργοι σαν επιδότηση να χρησιμοποιούνται για να γίνονται καινούργιες προσλήψεις.

Αυτό σημαίνει ότι ο άνεργος έχει την επιλογή είτε να παίρνει το επίδομα ανεργίας είτε να το χρησιμοποιήσει σαν μία επιταγή που θα επιτρέψει στον ιδιωτικό τομέα να τον προσλάβει. Με αυτόν τον τρόπο υποστηρίζουμε τις πολύ μικρές επιχειρήσεις διότι αυτό το δικαίωμα δίνεται μόνο σε επιχειρήσεις που έχουν μέγεθος από 1 μέχρι 10 εργαζόμενους, όπως επίσης και σε αυτοαπασχολούμενους που μπορούν να προσλάβουν έστω και 1 εργαζόμενο.

Το πρόγραμμα αυτό σημαίνει ότι για 12 μήνες θα υπάρχει μερική χρηματοδότηση, καθώς το επίδομα ανεργίας γίνεται επίδομα εργασίας, ενώ για τους υπόλοιπους μήνες που θα απομένουν, θα χρηματοδοτείται από πόρους του ΟΑΕΔ. Οι επιχειρήσεις θα έχουν την υποχρέωση να συνεχίσουν την πρόσληψη για 3 μήνες. Πρόκειται για ακόμα ένα βήμα που κάνουμε προς την κατεύθυνση να υποστηρίξουμε τον χώρο της εργασίας».

Από τα παραπάνω προκύπτει πως η κυβέρνηση δίνει «πεσκέσι» στις επιχειρήσεις και τα επιδόματα ανεργίας, μετατρέποντας και τους επιδοτούμενους ανέργους σε φθηνό εργατικό δυναμικό.

Το επιχείρημα ότι αυτό θα γίνεται κατόπιν επιλογής του ανέργου, δεν αλλάζει το γεγονός ότι αντί για τον άνεργο επιδοτείται η επιχείρηση. Δεν φτάνει δηλαδή που ήδη οι επιχειρήσεις λυμαίνονται το μεγαλύτερο μέρος από τις εισφορές των εργαζομένων προς τον ΟΑΕΔ (μέσω όλων αυτών των προγραμμάτων απασχόλησης, εργασιακής εμπειρίας, κατάρτισης κ.λπ.), τώρα θα εισπράττουν και τα ποσά που προορίζονται για τους ανέργους, βρίσκοντας σχεδόν τζάμπα εργάτες.

Πανηγυρίζει η εργοδοσία

Μάλιστα, στο εν λόγω πρόγραμμα, ο χρόνος που υποχρεώνεται να κρατήσει η επιχείρηση τον άνεργο, μετά το τέλος της 12μηνης επιδοτούμενης απασχόλησης, είναι μόλις 3 μήνες. Σε κάθε περίπτωση, δηλαδή, θα πρόκειται για θέση απασχόλησης με ημερομηνία λήξης.

Στην πράξη, δίπλα στις δεκάδες άτυπες μορφές απασχόλησης και στις διάφορες ομάδες «απασχολήσιμων» που συμμετέχουν σε τέτοια προγράμματα, η κυβέρνηση δημιουργεί άλλη μια ομάδα, των «επιδοτούμενων ανέργων», που όμως θα εργάζονται, χτυπώντας και με αυτόν τον τρόπο τη σταθερή εργασία και τα εργατικά δικαιώματα. Διότι μένει να δούμε αν οι συγκεκριμένοι άνεργοι που θα προσληφθούν θα εργάζονται με τη Συλλογική Σύμβαση του κλάδου εκεί που υπάρχει ή (το πιθανότερο) θα απασχολούνται με τον κατώτερο μισθό, όπως συμβαίνει με την «κοινωφελή εργασία».

Η αναπληρώτρια υπουργός ισχυρίζεται πως με το πρόγραμμα αυτό υποστηρίζεται «ο χώρος της εργασίας». Προφανώς «ξεχνά» ότι αυτός ο «χώρος» - όπως τον περιγράφει - έχει δύο πλευρές, τους εργοδότες και τους μισθωτούς, και ότι η κυβέρνηση αυτούς που πραγματικά υποστηρίζει είναι μόνο οι πρώτοι. Γι' αυτό άλλωστε οι ηγεσίες των εργοδοτών έσπευσαν να πανηγυρίσουν για την παρέμβαση της κυβέρνησης.

Για «πρωτοβουλία που κινείται σε σωστή κατεύθυνση» έκανε λόγο η ΓΣΕΒΕΕ, ενώ ο πρόεδρος της ΕΣΕΕ, Β. Κορκίδης, βλέπει το συγκεκριμένο πρόγραμμα ενταγμένο σε μια ευρύτερη στρατηγική, δηλώνοντας ότι «στο πλαίσιο αυτό, η ΕΣΕΕ προτείνει μία νέα συμφωνία για την απασχόληση μεταξύ κοινωνικών εταίρων, υπουργείου Εργασίας και του ΟΑΕΔ, η οποία να διέπεται από την αρχή επιδότησης της απασχόλησης αντί της ανεργίας και της διατήρησης ενεργών πολιτών αντί γενεές ανέργων και ιδιαίτερα σε ευαίσθητες ηλικίες, όπως νέων από 18 έως 24 ετών, αλλά και μεγαλύτερων, άνω των 50 ετών».

ΚΕΡΚΥΡΑ-Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια ή Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη!!!

...Αυξάνεται μέρα με τη μέρα ο όγκος των απορριμμάτων

στους δρόμους της Ζακύνθου, καθώς η πύλη του ΧΥΤΑ

στην περιοχή Σκοπός παραμένει σφραγισμένη από τους

κατοίκους.....Σύμφωνα με τις δεσμεύσεις της δημοτικής

αρχής, η νέα μονάδα επεξεργασίας θα λειτουργήσει από τις

31 Μάρτη του 2016 και ο ΧΥΤΑ του Σκοπού θα

σταματήσει να δέχεται σκουπίδια. (!!!)

Πρώτο Θέμα - 29/12/2015

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΤΕ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ

ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΩΝ

Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια

ή

Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη!!!

Μας λένε ψέματα πολλά, ας πούμε και μερικές αλήθειες...

Μας

λένε:

"Τοπικό το πρόβλημα των σκουπιδιών"

***και έχει και συνέχεια Λευκάδα, Αττική...

Μας Λένε: "Δεν υπάρχουν χρήματα"

***Άρα λεφτά για πρόστιμα έχουν και τα πληρώνουν, ενώ και

τα 4,2 εκ ευρώ που κυρίως καρπώνονται επιχειρήσεις δεν το λες και μικρό ποσό...

Μας Λένε: "Δεν ξέραμε – παραλάβαμε καμένη γη κλπ"

***Σαν κάτι να ήξεραν δε νομίζετε;;;

....Κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή η

Πελοπόννησος να γεμίσει σκουπίδια, γιατί

με την αποκατάσταση των ΧΑΔΑ δεν θα

έχουμε πού να πάμε τα σκουπίδια....

Capital.gr - 11/3/2016

Ο ΧΥΤΑ στο Τεμπλόνι έχει περιορισμένη διάρκεια ζωής και συγκεκριμένα 4-6 μήνες ακόμα....Το πρόβλημα που

έχουμε να διαχειριστούμε είναι πολυσύνθετο και θα πρέπει να το διαχειριστούμε σε 3 επίπεδα: βραχυπρόθεσμη

αντιμετώπιση άμεσων προβλημάτων με ορίζοντα 6 μηνών, εξεύρεση μεσοπρόθεσμης λύσης από το καλοκαίρι του

2015 όταν και θα κορεστεί πλήρως το 3ο κύτταρο στο ΧΥΤΑ Τεμπλονίου και τέλος, μέχρι την έναρξη της

ολοκληρωμένης λύσης που στο πιο αισιόδοξο σενάριο θα είναι το καλοκαίρι του 2018.....

ΠΟΡΙΣΜΑ της Επιτροπής που συστάθηκε από το Δήμαρχο Κέρκυρας (απόφαση με Α.Π. 83968/02-12- 2014,

ΑΔΑ Β8Ε1ΩΕΑ-41Τ) προκειμένου να διερευνήσει τις δυνατότητες διαχείρισης των στερεών αποβλήτων του

Δήμου Κέρκυρας ...

Μήπως, τελικά, απλά είναι ανίκανοι;;;

ΚΑΙ εύκολο ΚΑΙ βολικό θα ήταν ένα τέτοιο συμπέρασμα.

ΕΥΚΟΛΟ, γιατί από μόνη της η προσωποποίηση

των ευθυνών (“ποινικών και αστικών” όπως

συνηθίζεται να λέγονται), απομακρύνει την ευθύνη

συνολικά του αστικού κράτους από τα

προβλήματα που βιώνει η λαϊκή οικογένεια. Κρίκος

του κράτους είναι η Τοπική Διοίκηση με το δικό

της πολιτικό προσωπικό που δεν ξεχωρίζει ως

πολιτική αντίληψη από το κεντρικό πολιτικό

προσωπικό που αξιοποιεί η αστική τάξη για τα

συμφέροντά της

** -- ** -- **

ΒΟΛΙΚΟ, γιατί η λογική του “φύγε εσύ, έλα εσύ”

χωρίς να αλλάζει τίποτα στο αποτέλεσμα της

ασκούμενης πολιτικής (με όποιο μείγμα) στην

κατάσταση της εργατικής τάξης και των συμμάχων

της, κρατά το λαό μας χειροπόδαρα δεμένο στη

λογική του “δεν γίνεται τίποτα”, “δεν έχουν

αποτέλεσμα οι αγώνες” κλπ.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Γιατί, από το 2008 με τα γεγονότα στη Λευκίμμη και το θύμα που θρηνήσαμε εκεί, μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει λύση; Μήπως δεν υπάρχει η απαραίτητη τεχνογνωσία για τη διαχείριση των σκουπιδιών;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Το ζήτημα της διαχείρισης των απορριμμάτων είναι βαθύτατα πολιτικό - ταξικό ζήτημα και όχι τεχνοκρατικό. Η τεχνολογία σήμερα, το 2016, είναι επαρκής ώστε η διαχείριση των

απορριμμάτων να είναι τέτοια που να μην επιβαρύνει την υγεία του λαού και το περιβάλλον. Η τεχνολογία

σήμερα, επίσης, επιτρέπει να δαπανώνται όσο το δυνατόν λιγότεροι πόροι για τη διαχείριση των

απορριμμάτων. Όπως επίσης, υπάρχουν μέθοδοι ασφαλούς επεξεργασίας των απορριμμάτων και η τεχνική

δυνατότητα να βρεθούν κατάλληλες θέσεις και περιοχές.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Μήπως δεν υπάρχει έμπειρο επιστημονικά εργατικό δυναμικό να υλοποιήσει ένα τέτοιο σχέδιο;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Μόνο στις καφετέριες και τα ξενοδοχεία του νησιού να κοιτάξετε, θα βρείτε πολλά από τα παιδιά μας, με σωρό πτυχία, να δουλεύουν για τρεις και εξήντα στους μεγαλοεπιχειρηματίες, άλλοι ως

μπάρμαν, άλλοι ως λαντζέρηδες κλπ.

Είναι τα ΚΕΡΔΗ τους για άλλη μια φορά που έρχονται σε αντίθεση με τη ζωή μας και την

ποιότητα που θα έπρεπε και θα μπορούσε να έχει, με τα δικαιώματά μας στο σύνολό τους!

Και όχι μόνο τα κέρδη τους, μα και οι μεταξύ τους ανταγωνισμοί, που ανάλογα με τη δυναμική,

πετούν και κάποιους έξω από το παιχνίδι (όπως συνέβη πρόσφατα με τον ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟ στο εμπόριο), όχι

βέβαια για να πεινάσουν! Αυτοί μπορούν να ταΐσουν παιδιά και εγγόνια μόνο και μόνο με ότι έχουν ήδη

βγάλει από τη νόμιμη κλεψιά του μόχθου των εργαζομένων! Αλίμονο σε αυτούς τους εργαζόμενους

που συνεχίζουν να ταυτίζουν τα δικά τους συμφέροντα με αυτά των αφεντικών τους χωρίς να

συνειδητοποιούν ότι είναι συνολικά η Αστική Τάξη – και όχι ο κάθε εργοδότης μεμονωμένα – που τσακίζει τα

δικαιώματά μας!

... Ηχηρά ονόματα από τον χώρο των κατασκευών και της ενέργειας, όπως οι οικογένειες Μπόμπολα και Λάτση, ο

Σάκης Καλλιτσάντσης ο Σωκράτης Κόκκαλης, ο Ευάγγελος Μυτιληναίος, ο Δάκης Ιωάννου, ο Δημήτρης

Κοπελούζος, ο Γιώργος Περιστέρης, ο Νίκος Κάμπας, ο Θανάσης Λασκαρίδης, μέχρι και η ΔΕΗ, αλλά και

μικρότεροι πλην δυναμικοί «παίκτες» (Χρήστος Καλογρίτσας, Χρήστος Δρακόπουλος, Δημήτρης

Κωνσταντινίδης, Κλέαρχος Ρούτσης, Γιώργος Ρωμοσιός, Νίκος Κουβαράς κ.ά.) συνωστίζονται γύρω από τους 11

+ 1 εν εξελίξει διαγωνισμούς για τις Συμπράξεις Δημόσιου Ιδιωτικού Τομέα στη διαχείριση απορριμμάτων,

προεκτιμώμενου συνολικού προϋπολογισμού 2,1 δισ. ευρώ σε τιμές 2012... Την ίδια ώρα, στο παρασκήνιο

κινούνται μεγάλοι γερμανικοί όμιλοι με ισχυρή παρουσία στον χώρο της διαχείρισης απορριμμάτων, επενδυτικά

funds, καθώς και ορισμένες ξένες τράπεζες... Στη χώρα μας οι μεγάλοι κατασκευαστές έχουν πάρει θέσεις μάχης,

διεκδικώντας τον θησαυρό των σκουπιδιών για τα επόμενα 25-27 χρόνια με έργα τεράστιας δυναμικής...

Energypress.gr - 31/7/2013

"Βιαζόμαστε, περισσότερο από ότι φαντάζεστε,

περισσότερο ακόμα και από τους ιδιώτες" ανέφερε

χαρακτηριστικά ο κ. Τσιρώνης, Αναπληρωτής

Υπουργός Περιβάλλοντος, και διευκρίνισε, ότι  ούτε

η κυβέρνηση ούτε οι συναρμόδιοι υπουργοί έχουν

εμμονή με το εάν η διαχείριση θα γίνεται μέσω του

Ιδιωτικού, του Δημόσιου Τομέα ή μέσω μίας

Σύμπραξης Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα, αρκεί ο

σχεδιασμός της επένδυσης να εναρμονίζεται με τον

Εθνικό Σχεδιασμό Διαχείρισης Αποβλήτων (ΕΣΔΑ)

και τον ΠΕΣΔΑ και να λαμβάνονται υπόψη οι

παρακάτω προϋποθέσεις: Το κόστος της επένδυσης, η

διάρκεια της απόσβεσης, η εγγυημένη ποσότητα των

αποβλήτων, η χωροθέτηση των εγκαταστάσεων

επεξεργασίας των σκουπιδιών και εν τέλει η

αξιοποίηση του υπολείμματος...

www.ypodomes.com - 11/1/2016

Είναι τα κέρδη που συσσώρευσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια από τον δικό μας ιδρώτα και τώρα,

λόγω της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, τα αφήνουν να “κάθονται” μιας και δεν μπορούν πλέον να τους

αποδώσουν όσα θα ήθελαν! Αυτά τα κεφάλαια θέλουν να “επενδύσουν” στον κλάδο των σκουπιδιών για να

τα αυγατίσουν, αξιοποιώντας το ζεστό τζάμπα χρήμα του νέου αναπτυξιακού νόμου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ

– ΑΝΕΛ, το ΕΣΠΑ, τους μισθούς πείνας που θα δώσουν στους εργαζόμενους στις “νέες θέσεις εργασίας” που

θα ανοίξουν, την κατάργηση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων που καταφθάνει για ψήφιση τον Σεπτέμβρη.

Αυτή την περίοδο, μοιράζεται σε όλη τη χώρα, η "πίτα" για τον κερδοφόρο κλάδο των

απορριμμάτων. Είναι πολλά και μεγάλα τα επιχειρηματικά συμφέροντα, που τσακώνονται για τα κομμάτια

αυτής της πίτας. Ο λαός μας δεν πρέπει να επιλέξει ΠΟΙΟΣ θα τον χαρατσώσει "καλύτερα", ΠΟΙΟΣ

θα υποβαθμίσει παραπέρα την ποιότητα της ζωής μας, ΠΟΙΟΣ εν τέλει, θα κεδροφορήσει περισσότερο πάνω

στα συντρίμμια των τσακισμένων δικαιωμάτων μας.

Ο κοινωνικός αυτοματισμός, το διαίρει και βασίλευε, υπήρξε διαχρονικά η καλύτερη τακτική από

την πλευρά της άρχουσας τάξης, για να μπορέσει να εγκλωβίσει τα αντιμαχόμενα τάχα τμήματα του λαού

μας, στα δικά της συμφέροντα. Κανένας εργαζόμενος στο Τεμπλόνι δεν έχει να χωρίσει τίποτα με τον

Λευκιμμιώτη εργαζόμενο ή με αυτόν από τη Βόρεια Κέρκυρα!

Κανένας αυτοαπασχολούμενος ΕΒΕ, φτωχός αγρότης, νέος, άνεργος δεν έχει να κερδίσει

τίποτα παραπάνω από τον συνάδελφό του όπου και αν κατοικούν. Όλοι τους έχουν να χάσουν

παραπέρα από την ανάπτυξη των κερδών του κεφαλαίου. Γι' αυτό και η Συμμαχία του Λαού μας απέναντι

στους μεγαλοεπιχειρρηματίες όλων των κλάδων, είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να βάλει εμπόδια στον

αντιλαϊκό κατήφορο που μας σπρώχνουν.

<======= Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥΣ

Ούτε για τα μάτια του κόσμου δεν βρήκε ο Υπουργός μια λέξη να πει για τις συνθήκες ζωής των

εργαζομένων, των αυτοαπασχολούμενων ΕΒΕ, των μικρομεσαίων αγροτών, των λαϊκών οικογενειών!

Αυτή την ανάπτυξη πρεσβεύουν όσοι πίνουν νερό στο όνομα της Ευρωπαϊκής Ένωσης των

μονοπωλίων (είτε με ευρώ είτε με δραχμή)!

Αυτή την ανάπτυξη στηρίζουν όσοι μιλάνε για φως στο τούνελ και για θυσίες του λαού μας που “θα

πιάσουν τόπο”.

Και αυτή την ανάπτυξη, με όλες τις διαφοροποιήσεις που πράγματι υπάρχουν, υποστηρίζουν ΟΛΑ τα

κόμματα που θέλουν τους ΜΕΓΑΛΟΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ να κρατούν τα κλειδιά της οικονομίας του τόπου. Σε

αυτούς συγκαταλέγεται και η φασιστική Χρυσή Αυγή με την έφεση που έχει προς τα ντόπια μονοπώλια,

τους εφοπλιστές, Που πασχίζουν με νύχια και με δόντια να πείσουν ότι χωρίς τους ομίλους, δεν μπορεί να

υπάρξει οικονομία!

Μόνο που η πραγματικότητα στέκει ανάποδα: Χωρίς ΕΣΕΝΑ εργάτη, γρανάζι δεν

γυρνά! Γι΄ αυτό, ΜΠΟΡΕΙΣ χωρίς αφεντικά!

Αυτή η διαφορά, δεν πρόκειται να λυθεί σε κανένα αστικό δικαστήριο, σε καμία μορφή οργάνωσης

που θα περιλαμβάνει και τον θύτη και το θύμα γιατί τάχα τους ενώνει το εδαφικό κριτήριο.

Αυτή η διαφορά λύνεται στους χώρους δουλειάς πρώτα και κύρια, στον τόπο κατοικίας, μέσα από ένα

πλαίσιο διεκδίκησης που περιλαμβάνει όλες τις πλευρές της ζωής του λαού μας, χωρίς να ξεχωρίζονται τα

προβλήματα σε “μικρά – μεγάλα”, “τοπικά – πανελλαδικά” κλπ, αλλά με κριτήριο ΠΟΙΟΣ παράγει, ΠΟΙΟΣ

καρπώνεται τον πλούτο που παράγεται!

Η διαχείριση των σκουπιδιών λοιπόν, προς όφελος των κοινωνικών αναγκών, είναι ΩΡΙΜΟ σήμερα να

αντιμετωπιστεί στο βαθμό που το εργατικό – λαϊκό κίνημα, έχοντας τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια του,

θα μπορεί να σχεδιάζει κεντρικά, με επιστημονικό τρόπο την κατανομή του εργατικού δυναμικού, την

αξιοποίηση των αποτελεσμάτων για την κάλυψη – με φθηνό τρόπο – των ενεργειακών δυνατοτήτων που

προσφέρει η επεξεργασία των απορριμμάτων. Προϋπόθεση για το άνοιγμα ενός τέτοιου δρόμου, είναι η

ΤΑΞΙΚΗ συμπόρευση της εργατιάς και των συμμάχων της σήμερα, απομονώνοντας οπορτουνιστικές και

φασιστικές φωνές που στρέφονται εναντίον της. Ένα τέτοιο κίνημα μπορεί και πρέπει να διεκδικήσει:

· Κεντρικό εθνικό σχεδιασμό της διαχείρισης των σκουπιδιών με αποκλειστικά δημόσια

διαχείριση χωρίς καμία συμμετοχή ιδιωτικών εταιρειών.

· Στην Κέρκυρα χρειάζεται επιστημονική διερεύνηση νέων χώρων με πιστή τήρηση των

κριτηρίων καταλληλότητας και αξιολόγησης των υποψήφιων χώρων. Τα κριτήρια αυτά θα

πρέπει να είναι εκ των προτέρων γνωστά.

· Προτεραιότητα στη διαλογή στην πηγή, σε σύγχρονους σταθμούς μεταφόρτωσης,

ανακύκλωση, κομποστοποίηση και τελική κατάληξη των υπολειμμάτων σε ΧΥΤΑ.

· Μόνιμη και σταθερή δουλειά στους εργαζόμενους με τήρηση των κανόνων υγιεινής και

ασφάλειας.

· Το κόστος της διαχείρισης των απορριμμάτων να επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό 

Η καταστολή, ο ρατσισμός, η λογοκρισία ήταν πάντα γνώρισμα της Αμερικής

 Η καταστολή, ο ρατσισμός, η λογοκρισία ήταν πάντα γνώρισμα της Αμερικής

Γράφει ο mitsos 175

Τονίσαμε επανειλημμένα πως είναι τραγικό το ψευτοδίλημμα που θα έχουν οι αμερικάνοι ψηφοφόροι στις Προεδρικές εκλογές. Στην ουσία θα επιλέξουν τον παράφρονα που ενδεχομένως θα τινάξει τον πλανήτη στον αέρα! Όποιος από τους δυο επικρατέστερους υποψηφίους βγει, Τράμπ ή Κλίντον, εξυπηρετεί την ίδια ακριβώς πολιτική. Τα συμφέροντα των πολυεθνικών, που κυβερνάν τις ΗΠΑ, έχουν αποφασίσει μια ακόμα επιθετικότερη - ιμπεριαλιστική στάση, που θα οδηγήσει σε πολλές σκληρές αντιπαραθέσεις με Ρωσία και Κίνα.

Είναι αξιοπρόσεκτος πάντως ο τρόπος με τον οποίο η πραγματική κυβέρνηση των ΗΠΑ, οι πάμπλουτοι, επιλέγουν κάθε φορά τη βιτρίνα τους, τον πολιτικό - μαριονέτα, που θα εξυπηρετήσει τα συμφέροντα τους και θα εφαρμόσει την πολιτική της καταπίεσης τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.

Ας δούμε την περίπτωση του σημερινού Πρόεδρου Ομπάμα. Πριν την "ανέλπιστη" νίκη του επί της μισητής εσωκομματικής του αντιπάλου, σημερινής υποψηφίας των "Δημοκρατικών" και την κατάκτηση της Προεδρίας το 2008, η Αμερική ήταν στα πρόθυρα εξέγερσης. Οι αφροαμερικανοί είχαν αγανακτήσει με την καταπίεση, τη λογοκρισία και το διαρκώς αυξανόμενο χάσμα του βιοτικού επιπέδου μεταξύ πλούσιων και φτωχών. Ακριβώς τότε, σε μια κρίσιμη στιγμή μες την οικονομική Κρίση, ο αφροαμερικανός Πρόεδρος φαίνεται να ενσαρκώνει το περίφημο "αμερικάνικο όνειρο".

Δεν θα αναφερθώ στις πολυάριθμες επεμβάσεις των ΗΠΑ στο εσωτερικό. Πριν λίγο σκότωσαν άλλους 45 αμάχους στη Συρία. Ούτε θα μιλήσω για την υπονόμευση κρατών, τους πολέμους, τα βασανιστήρια, την ενίσχυση των φασιστών σε Ουκρανία και Συρία κοκ. Θα πω μόνο πόσο επιδεινώθηκε η κατάσταση των αφροαμερικανών στις ΗΠΑ επί προεδρίας Ομπάμα. Σας λέω λοιπόν: Κάθε χρόνο δολοφονούνται από μπάτσους πάνω από 1.000 πολίτες! Το 37% είναι αφροαμερικανοί! Το ένα τρίτο από αυτούς (και συνολικά το ένα τέταρτο των θυμάτων), ήταν εντελώς άοπλοι! Με στοιχεία από την ίδια την αμερικανική αστυνομία! Πόσους έφαγε ο ISIS είπαμε;

Ο Πρόεδρος φυσικά "λυπάται", όσο λυπάται εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ για την αστυνομική βία, που η κυβέρνηση του διατάζει. Όσο "λυπούνται" για τις ιδιωτικοποιήσεις που ψηφίζουν, τους μετανάστες που φυλακίζουν κλπ. Είναι συνταγή που χρησιμοποιείται κι αλλού. Έβαλαν λοιπόν κάποιον για να υπάρχει ψευδαίσθηση ότι κάτι θα αλλάξει. Επειδή όμως η ψευδαίσθηση κρατά λίγο, ενώ η Αμερική είναι πάλι έτοιμη να εκραγεί, βάζουν τώρα πρόσωπα που θα στρέψουν την προσοχή από τη φτώχεια, την ανεργία και την εξαθλίωση, στους νέους και παλιούς εχθρούς. Με κάποιους από αυτούς βέβαια έχουν σχέση εργοδότη - εργαζόμενου, όπως με την δήθεν μετριοπαθή "αντιπολίτευση" που εμποδίζει με τη βία αμάχους να πάρουν βοήθεια και να καταφύγουν σε ασφαλείς περιοχές στη Συρία. Που την εξοπλίζουν και την εκπαιδεύουν μόνο και μόνο για να βρεθούν τα όπλα αυτά στα χέρια του ISIS, ο οποίος βέβαια στοχεύει μονάχα απλούς ανθρώπους, για να δημιουργήσει τρόμο, τον οποίο θα εκμεταλλευτούν με τη σειρά τους, ώστε να παραβιάσουν περισσότερο Δικαιώματα κι Ελευθερίες. "Μπόνους" το φτηνό πετρέλαιο των Τζιχαντιστών, τα όργανα των αθώων θυμάτων τους, και τα παιδιά που πωλούνται ως σκλάβοι. Ελεύθερο εμπόριο...

Η καταστολή, η λογοκρισία και τα σκάνδαλα ήταν πάντα γνώρισμα της Αμερικής όπως κι ο ρατσισμός. Ποτέ δεν είχαν Δημοκρατία για να αποκτήσουν τώρα. Ούτε Ελευθερία, έχουν μια ψευδαίσθηση μόνο. Καλού κακού να βάλουμε καμιά κονσέρβα στην άκρη. Η έστω κάνα κονσερβοκούτι.

Δεν μας βλέπω καλά με δαύτους. Σκύλλα η Χάρυβδη; Άννας ή Καϊάφας; Αυτά τα διλήμματα πάντα με ανησυχούν. Λοιπόν; Κούλης ή Ντόρα; Το δίδυμο αυτό είναι ακριβώς το αντίστοιχο των δυο "αντιπάλων" στη χώρα μας. 

    Η Ολοκληρωτική κατάργηση της πολιτικής.

«Βασική, πλέον, παράμετρος της ύπαρξης του ελληνικού κράτους- με βάση τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις που έχει συνομολογήσει- είναι η «αιώνια» δέσμευσή του στην εξυπηρέτηση των χρεών του. Υπό αυτήν την έννοια, ο έλεγχος των εσόδων του, της περιουσίας του και γενικότερα της οικονομίας του, έχουν ήδη παραδοθεί στα χέρια των δανειστών του. Η θεσμοθέτηση αυτού του ελέγχου μέσα από την αναθεώρηση του Συντάγματος είναι, θα μπορούσε να πει κάποιος, η «τελική έφοδος» των δανειστών για την «κατάληψη» του ελληνικού κράτους…» γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας σε άρθρο του με τιτλο: «Συνταγματική Αναθεώρηση: Η τελική έφοδος».

 Το Ελληνικό Σύνταγμα δεν περιέχει διάταξη που να προστατεύει ειδικά την  «ελευθερία» των αγορών και του «ανταγωνισμού», ως δικαίωμα  έναντι κρατικών επεμβάσεων. Για τους φιλελευθέρους ελευθερία δεν νοείται χωρίς το δικαίωμα μιας εταιρείας να διαμορφώνει την ανταγωνιστική της δράση και τα μέσα της ελεύθερα, και χωρίς η αγορά  να είναι ελεύθερη ώστε ο καθένας (όχι όλοι, μόνο ο «καθένας») ελεύθερα να συναλλάσσεται. Από αυτην την «ελευθερία» σύμφωνα με τους τζιχαντιστές των αγορών πρέπει να εξαιρεθεί το Κράτος και τα συνεστημένα από αυτό νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου διότι το δημόσιο  δεν μπορεί να είναι υποκείμενο  ελευθεριών γενικώς και, συνεπώς, ούτε και της οικονομικής ελευθερίας.

Πρέπει λοιπόν να δώσουμε βαρύτητα στην αναθεώρηση που ετοιμάζει τα αστικό πολιτικό σύστημα γιατί η φιλελεύθερη ιδεολογία θεωρεί εξ ορισμού αποσταθεροποιητικό τον ρόλο του κράτους όσο αφορά τις «αγορές»  και επιζητούν συνταγματικές αναθεωρήσεις στην κατεύθυνση του περιορισμού του κράτους και υπέρ των ιδιωτικών θεσμών,  οι οποίες πρέπει να γίνουν στο επίπεδο του αστικού πολιτικού συστήματος.

Θεωρούν ότι το κράτος ασκεί καταναγκασμό στους φορείς των ιδιωτικών συμφερόντων. Γι αυτό η εξουσία πρέπει να περάσει στα ιδιωτικά συμφέροντα που θα ασκούν καταναγκασμό μέσω κάποιον άλλων ιδιωτικών τώρα φορέων.

 Οι εκλεγμένες  κυβερνήσεις δεν θα έχουν την δυνατότητα να καθορίζουν το νομικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα λειτουργούν. ( Ένα εφιαλτικό σενάριο αυτού του ιδιωτικού νομικού πλαισίου παρουσιάζω στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου μου «Άσπρα Μαντίλια στην Plaza de Mayo» Εκδόσεις Κ. Ψ. Μ.)

Η αναθεώρηση του Συντάγματος εκτός του ότι αφορά την θεσμική κατοχύρωση ευνοϊκών συνθηκών για την εκδήλωση της επιχειρηματικότητας, θα σημάνει και την απολιτικοποίηση της πολιτικής, με αυτήν προσπαθούν να εμποδίσουν την εκδήλωση οποιασδήποτε προσπάθειας ανασχεδιασμού της κοινωνίας και να εξοβελίσουν τις εργατικές διεκδικήσεις.

Επιπροσθέτως όλη η ακαδημαϊκή κουβέντα της κυβέρνησης της «πρώτης φοράς αριστεράς»  για εκλογή ενός προσώπου απευθείας από το λαό ο οποίος θα εκπροσωπεί την «Προεδρία της Δημοκρατίας», αποσκοπεί στην προετοιμασία των πολιτών ώστε να δίνουν στις όποιες εκλογικές διαδικασίες χαρακτήρα συνισταμένης ατομικότητας, που σιγά-σιγά θα οδηγήσει στην απόρριψη συλλογικών υποκειμένων, (κόμματα, πολιτικά προγράμματα, οικονομικά συστήματα, εργατικά σωματεία κτλπ)   με στόχο να εξαφανίσουν ή να δυσχεράνουν την έκφραση οποιασδήποτε συλλογικής τοποθέτησης των πολιτών.

Αυτή η πρακτική θα οδηγήσει στην υποδούλωση και σε ένα ολοκληρωτικό ελεγχόμενο από  εταιρείες καθεστώς στο οποίο ο πολίτης δεν θα έχει ούτε το δικαίωμα στην έκφραση, μιας και ουσιαστικά θα απαγορεύει την πολιτική δραστηριότητα άρα και τον κοινωνικό προβληματισμό. Θα δημιουργήσουν μια κοινωνία όπου οι σχέσεις ανάμεσα στους πολίτες θα διαμεσολαβούνται αποκλειστικά μέσω των ιδιωτικών θεσμών των αγορών.

Διότι για τους φιλελεύθερους η Δημοκρατία πρέπει αντιμετωπίζεται ως μια τεχνική για την εκλογική διαχείριση της Κρατικής εξουσίας η οποία με την σειρά της θα υπόκειται σε περιορισμούς ανάλογα με το κατά πόσον ευνοεί την ανάπτυξη της «ελεύθερης αγοράς» και την προστασία της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής.

Ο μόνος χώρος που θα αφεθεί ο πολίτης να εκφράζεται ελεύθερα θα είναι το σπίτι του όπου μαζί με την οικογένεια του θα συζητούν ότι θέλουν μπροστά σε μια τηλεόραση, και όσο αφορά τον αλτρουισμό του θα είναι ελεύθερος να τον εκφράζει με άναρθρες κραυγές μέσα σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου απέναντι στους αγαπημένους του παίκτες. Ονειρεύονται και θα προσπαθήσουν με την «νομιμότητα» να επιβάλουν έναν   ερημικό κόσμο καπιταλιστικής καθαρότητας όπου όλοι θα είμαστε κλεισμένοι στο καβούκι μας και θα κοιτάμε την πάρτη μας. Καραμπινάτος Φασισμός δηλαδή.

Γράφοντας στο 1927 ο ιεροφάντης των φιλελεύθερων Ludwig Heinrich von Mises επισημαίνει ότι  «κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο φασισμός έχει ήδη καταξιωθεί στην ιστορία ως ο σωτήρας του ευρωπαϊκού πολιτισμού (…) διότι κατάφερε να διασώσει την ατομική ιδιοκτησία και το δικαίωμα στην ανταλλαγή»!

Αυτή η τοποθέτηση του von Mises δεν είναι μόνο αποτέλεσμα των συνθηκών που επικρατούσαν την δεκαετία του 1920 στην Ευρώπη αλλά είναι χαρακτηριστική όλων των στάσεων και τάσεων του καπιταλισμού και στα επόμενα χρόνια. Γι αυτό και το βασικό στοιχείο της συνταγματικής αναθεώρησης που πρότεινε ο γκουρού των φιλελευθέρων Friedrich August von Hayek είναι η αφαίρεση του δικαιώματος ψήφου από όσους εξαρτώνται άμεσα από τις προνοιακές δομές του Κράτους:  συνταξιούχοι, άνεργοι, άποροι κλπ.

Θα τους αφήσουμε να νομοθετήσουν με τις πένες τους έναν κόσμο που θα στηρίζεται στον ανταγωνισμό μεταξύ εμπορικών εταιριών, στις διαταγές και στην υπακοή,  ή θα καθορίσουμε εμείς τις ζωές μας;

Επικίνδυνες για τους λαούς εξελίξεις

Επικίνδυνες για τους λαούς εξελίξεις

Η χερσαία στρατιωτική επέμβαση της Τουρκίας στη Συρία, που ξεκίνησε στις 24 Αυγούστου, αποτελεί έναν επιπλέον κρίκο στην αλυσίδα των σύνθετων γεγονότων και εξελίξεων στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Η λεγόμενη επιχείρηση «Ασπίδα του Ευφράτη» γίνεται με διακηρυγμένο στόχο «να καταπολεμηθεί η τρομοκρατία του "Ισλαμικού Κράτους" και των Κούρδων σύμμαχων του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν - PKK» με επίκεντρο την κουρδική πόλη Τζαραμπλούς. Στην πραγματικότητα, αυτό που επιδιώκεται με κάθε τρόπο είναι η αποφυγή δημιουργίας κουρδικού θύλακα στα νότια της Τουρκίας. Το να μην υλοποιηθούν οι επιδιώξεις Κούρδων της Συρίας - που είναι κατά της συριακής κυβέρνησης, με τη στήριξη και των ΗΠΑ - να συνενωθούν και με το αυτόνομο Ιρακινό Κουρδιστάν ώστε να δημιουργηθούν οι βάσεις ενός μελλοντικού ανεξάρτητου κράτους που θα έχει πρόσβαση και στη Μεσόγειο.
Φυσικά, όσο και αν θέλει να εμφανίζεται σήμερα η κυρίαρχη μερίδα της τουρκικής αστικής τάξης, που εκφράζεται από το κόμμα του Ερντογάν, ΑΚΡ, ως πολέμιος των τζιχαντιστών, δεν παύει να είναι αυτή που μαζί με τους ιμπεριαλιστές συμμάχους της και δυνάμεις της Μέσης Ανατολής (π.χ. Σαουδική Αραβία, πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου) στήριξαν και θέριεψαν οργανώσεις τύπου «Ισλαμικού Κράτους», ως εργαλείο που εξυπηρετούσε τα συμφέροντά τους στην περιοχή σε αντιπαράθεση με την κυβέρνηση της Συρίας και τον Μπασάρ Αλ Ασαντ. Ταυτόχρονα, η δράση των δυνάμεων των Κούρδων της Συρίας με τη στήριξη των ΗΠΑ και ΝΑΤΟικών συμμάχων, προκαλεί σημαντικές τριβές στις σχέσεις Τουρκίας - ΗΠΑ. Ιδιαίτερα η κατάσταση επιδεινώθηκε μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιούλη στην Τουρκία, που, ανοιχτά αν και όχι επίσημα, η τουρκική κυβέρνηση αφήνει υπονοούμενα για το ρόλο των ΗΠΑ και άλλων. Είναι επίσης χαρακτηριστική και η χτεσινή ανακοίνωση - αντίδραση του αμερικανικού υπουργείου Αμυνας ότι είναι «απαράδεκτες οι μάχες ανάμεσα στις τουρκικές Ενοπλες Δυνάμεις, οργανώσεις της αντιπολίτευσης (σ.σ.: φιλοτουρκικές) και δυνάμεις που μετέχουν στις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις».

***

Αυτό το μπλεγμένο κουβάρι και η ρευστότητα στη διαμόρφωση συμμαχιών και συνεργασιών με αφορμή τον πάνω από 5 χρόνια πλέον πόλεμο στη Συρία, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η έκφραση των πολύ οξυμένων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην ευρύτερη περιοχή. Συνδέονται με την ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, τη σφαγή διαρκείας στην Υεμένη, τη λεγόμενη «αραβική άνοιξη» στη Βόρεια Αφρική και αφορά τον έλεγχο ενεργειακών πηγών, των δρόμων μεταφοράς τους, των αγορών και των γεωστρατηγικών σφαιρών επιρροής προς όφελος μονοπωλιακών ομίλων. Από την ίδια σκοπιά γίνεται και η εμπλοκή της καπιταλιστικής Ρωσίας, που αξιοποιώντας τη συμμαχία με τη συριακή κυβέρνηση, το Ιράν και άλλες δυνάμεις, επέμβηκε και στρατιωτικά αλλάζοντας σημαντικά τα δεδομένα στη μελλοντική μοιρασιά.
Σε αυτό το πλαίσιο, οι άξονες και οι αντιάξονες στην περιοχή εξελίσσονται διαρκώς, όπως δείχνει και η πρόσφατη προσέγγιση Τουρκίας - Ρωσίας (μετά το «τσούγκρισμα» που ακολούθησε την κατάρριψη του ρωσικού βομβαρδιστικού στην τουρκο-συριακή μεθόριο το Νοέμβρη του 2015). Επίσης, η μαραθώνια συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών των ΗΠΑ και της Ρωσίας, Τζον Κέρι και Σεργκέι Λαβρόφ, αντίστοιχα, στο τέλος της περασμένης βδομάδας στη Γενεύη, επιβεβαίωσε ότι οι ανταγωνισμοί, παρά κάποια πιθανά σημεία προσέγγισης, θα οξυνθούν. Συγκεκριμένα, συμφώνησαν στο πέρασμα «ανθρωπιστικής βοήθειας» στο αποκλεισμένο Χαλέπι, να υπάρχει κάποια συγκράτηση για το ρόλο των Κούρδων της Συρίας και υποτίθεται δέσμευση και των δύο ότι αυτοί μπορούν να περιλαμβάνονται στο πλαίσιο μιας «ενιαίας Συρίας», ωστόσο διαφωνίες εξακολουθούν να υπάρχουν σχετικά με το ποιος χαρακτηρίζεται ή όχι τρομοκράτης στη Συρία.
Η κατάσταση που διαμορφώνεται επομένως χαρακτηρίζεται από απόλυτη ρευστότητα και από ένα αέναο παζάρι όλων των αστικών τάξεων μεταξύ τους με σίγουρους χαμένους τους λαούς, που είτε σκοτώνονται στα πεδία των μαχών κάτω από ξένες σημαίες - αυτές των αστών - είτε ξεριζώνονται από τα σπίτια τους κατά εκατομμύρια και αν επιβιώσουν προστίθενται στις στρατιές των σύγχρονων σκλάβων του καπιταλισμού. Γι' αυτό και κρίσιμο στην κατανόηση των εξελίξεων είναι πάντα η συνειδητοποίηση ότι από τα όποια παζάρια των καπιταλιστών και των πολιτικών εκπροσώπων τους οι λαοί, οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν μπορεί να περιμένουν τίποτε το θετικό.

***

Ιδιαίτερα ο λαός μας δεν πρέπει να «τσιμπήσει» στα παραμύθια της σημερινής κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, περί ανάδειξης της χώρας ως «παράγοντα ειρήνης και συνεννόησης σε ένα τόξο ανασφάλειας από την Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή ως την Βόρεια Αφρική», όπως αρέσκεται να επαναλαμβάνει συνεχώς ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς, που αναλαμβάνει και σχετικές πρωτοβουλίες. Η χώρα μας, με ευθύνη και της σημερινής κυβέρνησης, συμμετέχοντας στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες ΕΕ και ΝΑΤΟ, όπου συνυπογράφει τα πάντα, βρίσκεται μπλεγμένη στο κουβάρι των ανταγωνισμών. Οι όποιες συμμαχίες και κολιγιές γίνονται για λογαριασμό του ελληνικού κεφαλαίου, που διεκδικεί αναβαθμισμένο ρόλο στην περιοχή. Αυτές οι εξελίξεις για το λαό μας εγκυμονούν νέους μεγαλύτερους κινδύνους για εμπλοκή σε ακόμη πιο γενικευμένη σύγκρουση. Γι' αυτό πρέπει να είναι σε επαγρύπνηση και με τη δική του αυτοτελή πάλη να αγωνιστεί ενάντια στη συμμετοχή στα ιμπεριαλιστικά μακελειά, με όποιο πρόσχημα και αν αυτή γίνεται.

Νέα παραμύθια

Νέα παραμύθια

Τη συνέχιση και κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής επιχειρεί να συγκαλύψει ο πρωθυπουργός σε συνέντευξή του σε κυριακάτικη εφημερίδα, πίσω από τις διακηρύξεις περί επικείμενης ρύθμισης του χρέους και μείωσης των πλεονασμάτων. Υποσχόμενος πως εάν πάρει «ανάσα» η καπιταλιστική οικονομία, θα ανακουφιστεί τάχα και ο λαός που δεινοπαθεί, έχοντας φορτωθεί ένα χρέος που δεν του ανήκει, που ξεζουμίζεται για τα όποια πλεονάσματα και θυσιάζεται για μια ανάκαμψη που, αν και όταν έρθει, θα αφορά αποκλειστικά στα κέρδη του κεφαλαίου.
Εμπλουτίζοντας την κοροϊδία της δίκαιης ανάπτυξης με ωμά ψέματα και φρούδες προσδοκίες, υποστηρίζει πως «όσο τα πράγματα στην οικονομία βελτιώνονται, τόσο οι δυνατότητες της κοινωνικής μας πολιτικής θα διευρύνονται».
Καθησυχάζοντας το λαό μπροστά και στο σφαγείο της δεύτερης «αξιολόγησης», σημείωσε πως «έχουμε πει ότι μετά το κλείσιμο της πρώτης αξιολόγησης, κάθε αξιολόγηση θα είναι ευκολότερη και πιο βατή από την προηγούμενη. Δεν ανησυχούμε, δεν επαναπαυόμαστε. "Κόκκινη" γραμμή μας είναι να μην πάμε πουθενά πίσω από το ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο».
Στην πραγματικότητα, καμία «κόκκινη γραμμή» δεν διαθέτει η κυβέρνηση πέραν όσων οριοθετούν τα συμφέροντα του ντόπιου κεφαλαίου. Για λογαριασμό του και όχι για το λαό εξάλλου διεκδικεί τη διευθέτηση του χρέους και τη μείωση των πλεονασμάτων, με στόχο τη διαμόρφωση μεγαλύτερων περιθωρίων κρατικής στήριξης και ευνοϊκών συνθηκών για την ανάκαμψη της κερδοφορίας του. Η ανάκαμψη της οποίας, βεβαίως, προϋποθέτει την εξασφάλιση της λαϊκής ανοχής, της σιωπής, αν όχι της συναίνεσης στην αντιλαϊκή πολιτική. Για το λόγο αυτό «κεντάνε» οι κυβερνώντες με μια προπαγάνδα που ισχυρίζεται ότι η ανάκαμψη έρχεται και πως θα είναι για όλους τα οφέλη της.
Τον ίδιο στόχο υπηρετούν και τα νταραβέρια της κυβέρνησης με τους Ευρωπαίους συμμάχους της, τα πηγαινέλα στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, οι συναντήσεις και οι διασκέψεις, οι περίφημες συμμαχίες των κρατών του Νότου ανάμεσα σε κυβερνήσεις που πρωτοστατούν στην αντιλαϊκή επίθεση ενάντια στους λαούς τους.
Η ανάπτυξη που επιδιώκουν θα έχει βαθιά αντιλαϊκό περιεχόμενο, όπως άλλωστε αποδεικνύει περίτρανα η ίδια η ζωή. Και σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν κλάδοι της οικονομίας που δεν βρίσκονται σε κρίση, όπως ο τουρισμός, όπου η επίθεση στα εργατικά δικαιώματα παρ' όλα αυτά είναι γεγονός, επιβεβαιώνοντας ότι τα μεγάλα κέρδη και κυρίως η διατήρησή τους προϋποθέτουν το τσάκισμα των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Το ίδιο επιβεβαιώνουν και τα τεκταινόμενα στις χώρες που ο Αλ. Τσίπρας κατονομάζει ως συμμάχους. Ο λαός ας κρατήσει καλά στο μυαλό ότι στην ατζέντα των συζητήσεων και των συμμαχιών της κυβέρνησης δεν υπάρχουν τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, απεναντίας η υλοποίηση των στόχων τους περνάει μέσα απ' την υπονόμευσή τους.