Η ύπουλη αξιοποίηση μιας βρώμικης επίθεσης

Κατιούσα

-Καταδικάζετε απερίφραστα την επίθεση στον Μπουτάρη; ακούμε να μας ρωτάνε πολλές φορές.

Ναι, η καταδίκη είναι αυτονόητη και κατηγορηματική, όπως για κάθε ενέργεια που τρέφει και θεριεύει το φασισμό. Όταν χτυπάνε οι φασίστες, δεν ψάχνουμε να βρούμε ποιος ήταν το θύμα τους και η πολιτική του ταυτότητα, ούτε κρατάμε ίσες αποστάσεις -όπως οι θιασώτες της θεωρίας των δύο άκρων.
Αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο κι όποιος το αμφισβητεί ή αφήνει υπονοούμενα για τη στάση των κομμουνιστών, το κάνει εκ του πονηρού.
Γίνεται όμως να σταματήσουμε σε αυτό, όπως μας ζητάει η “απερίφραστη” καταδίκη; Κάθε φορά που κάποιος μας πετάει το “απερίφραστα”, δεν είναι γιατί φοβάται πως θα αρχίσουμε τα “ναι μεν αλλά” που θα μειώσουν τη δική μας καταδίκη, αλλά για να μην πάμε την ανάλυσή μας παρακάτω, από τις συνέπειες και την αντιμετώπισή τους στις αιτίες. Να μη θέσουμε το ερώτημα “ποιος τρέφει τους φασίστες και πώς θα τους σταματήσουμε”.
Υπάρχει όμως και ένα άλλο βασικό σημείο. Τα ψεύτικα δίπολα που επιχειρούν να στήσουν κάποιοι, αξιοποιώντας την επίθεση στον Μπουτάρη, με ευρύτερο σχεδιασμό που ο ορίζοντάς του φτάνει ως και τις επερχόμενες εκλογές της Τοπικής Διοίκησης. Μια αντίστοιχη κίνηση γίνεται σήμερα στη Θεσσαλονίκη, ως συγκέντρωση διαμαρτυρίας κατά της επίθεσης στον Μπουτάρη, όπου καλούν ως “όλοι εμείς που πιστεύουμε στη Δημοκρατία, το Διάλογο και την πολιτισμένη αντιπαράθεση”, για να δείξουν πως υπάρχει και μια άλλη Θεσσαλονίκη “ανεκτική, φιλειρηνική και κοσμπολίτικη”, σαν αυτή που εκπροσωπεί ο δήμαρχος, πέρα από τον τυφλό χουλιγκανισμό, τη μισαλλόδοξη βία και την εθνικιστική βαρβαρότητα.
Το κάλεσμα λέει πως η συγκέντρωση θα είναι “χωρίς λάβαρα κι αλαλαγμούς”, θυμίζοντας κάτι από τις πλατείες των “αγανακτισμένων”. Βάζει όμως συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο λέγοντας πως “σεβόμαστε τους δημοκρατικούς μας θεσμούς (ακόμη κι αν διαφωνούμε, εν μέρει)” και ότι “δεν χρησιμοποιούμε παραβατικές μεθόδους και βίαιες πρακτικές για να υποστηρίξουμε τα πιστεύω μας”. Κάτι που μπορεί να ερμηνευτεί ποικιλοτρόπως και όχι αυστηρά ενάντια στο φασισμό, που κατονομάζεται στο κάλεσμα.
Το δίλημμα δεν μπαίνει ανάμεσα στον αστικό κοσμοπολιτισμό και τον προ πολλού χαμένο (με ευθύνη διάφορων αστών πολιτικών με “δημοκρατικό στίγμα”) διαπολιτισμικό χαρακτήρα της πόλης, ενάντια στο σωβινισμό και τη βαρβαρότητα διάφορων Μακεδονομάχων. Πέρα από αυτούς, υπάρχει και μια άλλη “Θεσσαλονίκη”, ο κόσμος του μόχθου και της δουλειάς, που εγκλωβίζεται συχνά σε τέτοια σχήματα, αλλά οφείλει να βγει μπροστά, να αρθρώσει το δικό του ταξικό λόγο, διεκδικώντας το δίκαιο της τάξης του.

Άκυρο ρίχνουν σε συναυλία του φασίστα Νότη Σφακιανάκη στα Τίρανα Αλβανοί καλλιτέχνες

Κατιούσα

Ο Νότης Σφακιανάκης, πασίγνωστος για τη στήριξή του στη ναζιστική και ρατσιστική Χρυσή Αυγή, έκρινε πως είναι καλή ιδέα να δώσει συναυλία στην πρωτεύουσα της Αλβανίας στα Τίρανα αύριο Πέμπτη. Επειδή όμως ο κόσμος είναι πολύ μικρός, κι οι δυο χώρες πολύ κοντινές για να κρυφτούν οι φασιστικές του απόψεις, σειρά Αλβανών καλλιτεχνών έχουν ήδη εκδηλώσει την οργή τους για την επικείμενη εμφάνιση του τραγουδιστή στην Ελλάδα, ενώ ο γνωστός στη γείτονα τραγουδιστής Elton Deda, κάλεσε με ανάρτησή του στο facebook σε μποϊκοτάζ της συναυλίας:

«Εάν όσα λέγονται για αυτόν τον τραγουδιστή είναι αλήθεια, εγώ, ως άτομο και ως καλλιτέχνης που η ανοχή για τους ομολόγους μου είναι υπερβολική, θα ήθελα να ενθαρρύνω το μποϊκοτάζ. Πάντα σιχαινόμουν τους ανθρώπους που τρώνε σε μέρος που έχουν φτύσει πριν. Ελπίζω να μην είναι αλήθεια όσα γράφονται για αυτόν, αλλιώς θα ήταν πολύ ευτελές να χειροκροτούσαμε και να πληρώναμε κάποιον που έχει θεωρήσει τους Αλβανούς κατώτερη ράτσα».
Δεν ξέρουμε πόσοι Αλβανοί θα πάνε τελικά στη συναυλία, υποθέτουμε ότι θα είναι του φυράματος ενός Roberto Chaidi, του γνωστού στελέχους της ΧΑ αλβανικής καταγωγής. Μπορεί βέβαια ο Σφακιανάκης να κάνει την έκπληξη και να ερμηνεύσει μαζί του κανέναν ύμνο του Ουτσεκά, διότι όλα τα εθνίκια την ίδια μούρη έχουν. Κατά τα άλλα ισχύει το γνωστό:
Ούτε στα Τίρανα, ούτε πουθενά, τσακίστε τους Νότηδες σε κάθε γειτονιά…
Με πληροφορίες από thepressproject.gr

Η Παλαιστίνη και η ένοχη σιωπή της αξιωματικής αντιπολίτευσης

Κατιούσα

Μία εβδομάδα μετά το μακελειό της Γάζας και τη δολοφονική επίθεση του ισραηλινού στρατού κατά των Παλαιστίνιων με απολογισμό 60 νεκρούς (ανάμεσα τους και μικρά παιδιά) και πάνω απο 2.500 τραυματίες και η κατα τ’ άλλα λαλίστατη Νέα Δημοκρατία μάλλον ενημερώνεται μέσω Ίντερνετ εξπλόρερ για τα Διεθνή. Την ίδια στιγμή που ζητούσε εξεταστικές επιτροπές για την κατάσταση στη… Βενεζουέλα και τις σχέσεις της κυβέρνησης με το ”δικτάτορα” Μαδούρο, δε βρήκε μισή λέξη να πει για το λουτρό αίματος των αθώων Παλαιστίνιων. Λίγο καιρό πριν, σε μια άλλη δολοφονική επίθεση των συμμάχων ΗΠΑ, Γαλλίας και Μεγάλης Βρετανίας με πυραύλους κατα βάσεων της Συρίας, ο υπεύθυνος τομεάρχης εξωτερικών του κόμματος Γ.Κουμουτσάκος βιάστηκε να δικαιολογήσει και να ξεπλύνει τους καλούς μας εταίρους χρησιμοποιώντας τα fake news περί χρήσης χημικών απο το συριακό καθεστώς, με απόλυτη σιγουριά όταν ακόμα και τα ίδια τα Αμερικάνικα συστημικά μέσα δεν ήταν σίγουρα αν όντως έγινε χρήση χημικών. Όμως ο Γιώργος ο Κουμουτσάκος ήξερε… Ήξερε ότι δεν πρέπει να δυσαρεστήσει τις ΗΠΑ, πρέπει να φανεί πιο υποτακτικός απο την νυν κυβέρνηση μετα το σκάνδαλο Νovartis που  οι φίλοι μας οι Αμερικανοί έδωσαν μέσω της CΙΑ κορυφαία στελέχη της Ν.Δ.
Ο μόνος που πήρε θέση και εκπροσώπησε επάξια το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν ο Άδωνις Γεωργιάδης. Ο κύριος αυτός που δεν ξέρεις αν σε ενοχλεί περισσότερο ο τόνος της φωνής του ή οι πολιτικές του θέσεις-κωλοτούμπες, στη γραμμή του κόμματος του προφανώς, αναπαρήγαγε μέσω κάποιων ποστ στο τουίτερ είτε μέσω της πρέσβειας του Ισραήλ στη χώρα, είτε μέσω διάφορων νεοφιλελεύθερων σάιτ (liberal.gr), την υπερασπιστική γραμμή του Ισραήλ. Μια υπερασπιστική γραμμή που θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε το λιγότερο χυδαία, καθώς έπαιρνε ίσες αποστάσεις απο θύτες και θύματα, ταύτιζε τις σφεντόνες των Παλαιστίνιων με τις βόμβες και τα τανκς του Ισραηλινού στρατού αλλά και ακόμα χειρότερα το ρίξιμο της ευθύνης για τις δολοφονίες ανήλικων παιδιών στους ίδιους τους Παλαιστίνιους καθώς όπως δήλωσαν: “Αυτοί έφταιγαν που τα έπαιρναν μαζί τους στις διαδηλώσεις τους”.  Ειπώθηκαν τόσα ψέματα που ντράπηκαν και τα ίδια, αφού δεν ντράπηκαν τα στόματα που τα είπαν.

Ευρωπαϊκή Ένωση: Ο χρήσιμος ηλίθιος;

[Με αφορμή τα πρόσφατα εγκαίνια της μεγάλης γέφυρας που συνδέει την προσαρτημένη Κριμαία με την Ρωσσία (ένα γεγονός που πυροδότησε νέο κύκλο ρητορικών αντιπαραθέσεων και όξυνσης των σχέσεων του Κιέβου με την Μόσχα), θυμήθηκα το παρακάτω κείμενο του γερμανού δημοσιογράφου και ιστορικού ερευνητή René Heilig, ηλικίας τεσσάρων περίπου ετών. Προστρέχω σήμερα σ' αυτό μιας και οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις δεν μου αφήνουν χρόνο για κάτι άλλο εκτός από αντιγραφή.]

Ο Στεπάν Μπαντέρα (μέσον) με γερμανική στρατιωτική στολή

Στις δυτικές περιοχές τής Ουκρανίας κυματίζουν μαύρες και κόκκινες σημαίες, εκτός από εκείνες με τα εθνικά χρώματα, το μπλε και το κίτρινο. Είναι οι σημαίες τής Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών (Organization of Ukrainian Nationalists - OUN), η οποία ιδρύθηκε στην Βιέννη το 1929. Ανάμεσα σε συνθήματα υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των πολιτικών ελευθεριών, φαίνεται πως υλοποιούνται με τον καλύτερο τρόπο τα όνερα του Στέπαν Μπαντέρα (1909-1959).

Ο Μπαντέρα; Οφείλει κάποιος να τον γνωρίζει; Τουλάχιστον εκείνοι οι πολιτικοί, οι οποίοι τώρα αξιώνουν και χορηγούν υποστήριξη για τους νεοφερμένους στο Κίεβο, έπρεπε να μάθουν τον διασημότερο ηγέτη της OUN και να τρομάξουν. Τα εθνικιστικά-φασιστικά ιδεολογήματά του εφαρμόζονται ως ευαγγέλιο, ιδιαιτέρως στο "Κόμμα της Ελευθερίας" (Σβόμποντα) και στον μαχητικό "Δεξιό Τομέα". Θα έπρεπε επίσης να ψάξουν κάποτε ονόματα όπως Ντμύτρο Ντόντσεβ, Βολοντύμυρ Μάρτινετς, Στέπαν Λενκάβσκι, Γιάροσλαβ Στέτσκο, Αντρέι Μέλνυκ, Γιάροσλαβ Ίρσαν και Μύκολα Λέμπεντ.

Μνημείο του Μπαντέρα στο Ίβανο-Φρανκίβσκ

Όλοι τους αποτελούν συγκεκριμένες εκδοχές του ουκρανικού εθνικισμού, όπως αυτός αναπτύχθηκε μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και, περισσότερο, στην χιτλερική Γερμανία πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και στη διάρκειά του ενώ πρωτοστάτησε και στον αντικομμουνιστικό αγώνα των δυτικών δυνάμεων μετά το 1945. Οι πολλαπλές διασπάσεις της Ουκρανίας, η μετατόπιση των ιστορικών και θρησκευτικών θεμελίων της, η εκμετάλλευση από γειτονικές δυνάμεις, όλα τούτα καλλιέργησαν μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο καινούργιο έδαφος για εθνικιστικές αντιλήψεις, οι οποίες αμέσως άντλησαν δάνεια από φασιστικές ιδεολογίες. Υποδαύλιζαν το μίσος εναντίον των πολωνών και των εβραίων. Στόχος ήταν να ιδρυθεί, σύμφωνα με την OUN, ανεξάρτητο κράτος στις "εθνογραφικά ουκρανικές περιοχές". Η OUN βρήκε ανταπόκριση κυρίως στην δυτική και κεντροδυτική Ουκρανία, σε περιοχές όπως η Γαλικία και η Βολυνία, που "έπεσαν" σε πολωνικά χέρια.

Η OUN προσπάθησε να αποσταθεροποιήσει το πολωνικό κράτος με παραστρατιωτικές μεθόδους. Αυτό προκάλεσε την αντίδραση των πολωνών, που άρχισαν να καίνε ανυπότακτα χωριά και ορθόδοξες εκκλησίες. Αποτέλεσμα: η OUN στράφηκε προς τη ναζιστική Γερμανία και επένδυσε σ' αυτή. Ο ηγέτης της Αντρέι Μέλνυκ διαβεβαίωσε τον Μάιο του 1939 τον υπουργό εξωτερικών τής Γερμανίας Ρίμπεντροπ ότι, σύμφωνα με την φιλοσοφία τους, η οργάνωσή του ανήκε στο ίδιο είδος κινημάτων με τον γερμανικό ναζισμό και τον ιταλικό φασισμό.

Μνημείο του Μπαντέρα στο Λβιβ (Λβοφ)

Ο Γιάροσλαβ Ίρσαν, ένας άλλος θεωρητικός τής OUN, είχε ήδη τονίσει έναν χρόνο πριν: "Ο
ουκρανικός εθνικισμός χρησιμοποιεί τον όρο 'εθνικισμός' με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιούνται οι όροι 'ναζισμός' ή 'φασισμός' από τον γερμανικό και τον ιταλικό εθνικισμό".

Με την υπογραφή τού συμφώνου Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, η δυτική και κεντροδυτική Ουκρανία έγινε σοβιετικό έδαφος. Έτσι, η OUN θεώρησε την Ε.Σ.Σ.Δ ως τον κύριο εχθρό. Η Μόσχα αντέδρασε και εκτόπισε εκατοντάδες χιλιάδες εθνικιστές ουκρανούς από αυτά τα εδάφη. Απέναντι, η Βέρμαχτ στρατολογούσε ουκρανούς για την επίθεση στην Σοβιετική Ένωση.

Από την πλευρά του, ο Μπαντέρα οργάνωνε τα δικά του παραστρατιωτικά σώματα. Πριν ακόμη φτάσει η Βέρμαχτ στο Λβιβ το 1941, οι στρατιώτες του μπήκαν στην πόλη και έσφαξαν τον εβραϊκό πληθυσμό. Επιμένει "στο σημείο της εξόντωσης των εβραίων και θεωρεί λειτουργικό να εισαχθούν στην Ουκρανία οι γερμανικές μέθοδοι εξολόθρευσης του εβραϊκού πληθυσμού", έγραφε ο Γιάροσλαβ Στέτσκο το καλοκαίρι του 1941.

Η γερμανική ηγεσία δεν είχε κανένα λόγο να αντιταχθεί σε όλα αυτά, όμως διαφώνησε έντονα όταν ο Στέτσκο ανακηρύχθηκε πρόεδρος ενός ανεξάρτητου ουκρανικού κράτους στις 30 Ιουνίου 1941. Ο Χίτλερ και ο επικεφαλής των SS Χίμμλερ, οι οποίοι  δέχονταν τους ουκρανούς εθελοντές (όπως τον δεσμοφύλακα των στρατοπέδων θανάτου Ντέμγιανγιουκ), αντέδρασαν με σφοδρότητα. Ο Στέτσκο και ο Μπαντέρα κλείστηκαν μέχρι το 1943 στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Ζάξενχαουζεν.

Ουκρανικό γραμματόσημο αφιερωμένο στα
100 χρόνια από την γέννηση του Μπαντέρα

Στο μεταξύ, ο συγκροτημένος Ουκρανικός Επαναστατικός Στρατός (UPA) δρούσε στα δάση, όπου έσφαζε πολωνούς, μαχητές του Κόκκινου Στρατού, σοβιετικούς παρτιζάνους ή και ουκρανούς χωρικούς, οι οποίοι ήθελαν να αποφύγουν την φορολόγησή τους από τον UPA. Για τον UPA, τα θεμελιώδη δικαιώματα ίσχυαν με ιδιαίτερο τρόπο. Λόγου χάρη, έλεγαν: "Αντιμετώπιζε τους εχθρούς του έθνους σου με μίσος και αδυσώπητα". Πάνω απ' όλα βρισκόταν το: "Ή θα φτιάξουμε ένα ουκρανικό κράτος ή θα πεθάνουμε στον αγώνα γι' αυτό". Παράλληλα (με καταλυτική βοήθεια από την παράταξη του Μέλνυκ στην OUN), σχηματίστηκε η μεραρχία των SS "Γαλικία" από ουκρανούς εθελοντές. Αυτό το σώμα, εκτός των άλλων, καταδίωκε παρτιζάνους στη Γιουγκοσλαβία. Οι μονάδες του παραδόθηκαν στις 8 Μαΐου 1945 ως "Ουκρανικός Εθνικός Στρατός" και οδηγήθηκαν από τους δυτικούς συμμάχους στην Ιταλία. Η παράδοσή τους στην Σοβιετική Ένωση απορρίφθηκε ως ιδέα.

Ήδη από το 1943, στην OUN ήταν σαφές ότι η Γερμανία θα έχανε τον πόλεμο. Για τον αρχηγό τού UPA Μύκολα Λέμπεντ ήταν η σωστή στιγμή  να αρχίσει η τελική μάχη για το δικό τους ουκρανικό κράτος. Διέταξε να εκκαθαριστεί "όλη η περιοχή από τον πολωνικό πληθυσμό". Και το έκανε με έναν ιδιαίτερα αιμοσταγή τρόπο. Ακόμη και ως τα μέσα τής δεκαετίας τού '50, τα παράνομα σώματα του Μπαντέρα πολεμούσαν εναντίον της σοσιαλιστικής τάξης τής Μόσχας. Με παρόμοιο τρόπο, έκαναν επιθέσεις από τα Καρπάθια ή από πολωνικά εδάφη σε όμορες σοσιαλιστικές δημοκρατίες. Σ' αυτό υποστηρίζονταν από την πολιτειακή CIA και από την οργάνωση Gehlen, την κατοπινή BND (υπηρεσία πληροφοριών της Ομοσπονδιακής Γερμανίας). Δυτικές υπηρεσίες έρριξαν εκατοντάδες αλεξιπτωτιστές. Ακόμη και η KGB θεωρούσε σίγουρο πως πολλοί ζουν ανάμεσά τους χωρίς να έχουν αποκαλυφθεί, ως έντιμοι πολίτες. Παρεμπιπτόντως, ο αρχηγός του UPA Μύκολα Λέμπεντ υπηρέτησε μετά τον πόλεμο στην CIA.

Ο Γιάροσλαβ Στέτσκο με τον -τότε- αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Τζωρτζ Μπους (1983)

Ο ουκρανικός εθνικισμός, τα πανιά τού οποίου φούσκωσαν πάλι μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, θα μπορούσε να συνεχίσει αχαλίνωτος, ύστερα από την επιτυχή εξέγερση στην πλατεία Μαϊντάν του Κιέβου. Από την πλευρά τού "Σβόμποντα", η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι όχι κάτι περισσότερο από τον χρήσιμο ηλίθιο, ο οποίος μπορεί να του παρέχει το απαραίτητο αντίβαρο οικονομικής και πολιτικής ασφάλειας, απέναντι στην μη αδρανούσα γειτονική Ρωσσία.


René Heilig, "Die EU - der nützliche Idiot?", 15/3/2014
[Ελεύθερη απόδοση στα ελληνικά και επιλογή φωτογραφικού υλικού: Cogito ergo sum]

Ο ανδρισμός του Μπέου είναι για τον… Μπέο

.

Κατιούσα

“Οι άντρες, αν δεχτούμε επίθεση με ξύλο, απαντάμε με ξύλο. Δε βάζουμε τα κλάματα, ούτε τον πρωθυπουργό να κάνει δηλώσεις” είπε μεταξύ άλλων χτες ο δήμαρχος Βόλου, Αχιλλέας Μπέος για την επίθεση στο Μπουτάρη. Ενώ σε κάποιο άλλο σημείο της συνεδρίασης, και ψάχνοντας “επιχειρήματα” για να μη συζητηθεί ένα ψήφισμα καταδίκης της συγκεκριμένης ενέργειας, είπε πως δεν του αρέσει ο Μπουτάρης “γιατί φοράει σκουλαρίκι” και πως ο Βόλος έχει άλλα σοβαρά προβλήματα, για να ασχοληθεί με ένα γέρο που έχει κλείσει θέση στο νεκροταφείο.
Ο ορισμός της ανδρείας και του ανδρισμού από τον Μπέο αποκτά νέο βάθος και διαστάσεις, τις οποίες θα επιχειρήσουμε να συνοψίσουμε και να εμπλουτίσουμε.
Οι άνδρες δεν κλαίνε.
Οι άνδρες δε φοράνε σκουλαρίκια. Μόνο βραχιόλια-χειροπέδες καμιά φορά, αν μπλέξουν με το νόμο.
Οι άνδρες μπορούν να τραμπουκίζουν έναν 76χρονο ηλικιωμένο, γιατί δε συμφωνεί μαζί τους.
Οι άνδρες θεωρούν τίμιο να την πέφτουν σαν όχλος σε έναν, αντρίκεια και παλικαρίσια.
Οι άνδρες έχουν πάντα μαζί τους μια συμμορία μπράβων της νύχτας. Έτσι εξασφαλίζουν πως δε θα δεχτούν ποτέ πρώτοι χτύπημα, αλλά κρατάνε για τον εαυτό τους το δικαίωμα να το δώσουν οι ίδιοι.
Άνδρες με τα όλα τους, με δυο λόγια, για τον Μπέο είναι οι φασίστες κι όσα έμαθε στον υπόκοσμο. Και μπορεί να μην ήθελε να βγει ψήφισμα καταδίκης για την επίθεση στον Μπουτάρη, κατάφερε όμως με τον τρόπο του να βγάλει το καλύτερο “ψήφισμα” αλληλεγγύης για τους φασίστες.

Το Δόγμα Τρούμαν 1947: Αλλαγή σκυτάλης από το βρετανικό στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό

Κατιούσα

Σαν σήμερα το 1947 εκφωνήθηκε στο Αμερικανικό Κογκρέσο από τον πρόεδρο Χάρυ Τρούμαν μια από τις σημαντικότερες ομιλίες της μεταπολεμικής ιστορίας. Η αμερικανική κυβέρνηση έχοντας πλήρη συναίσθηση της σημασίας της ομιλίας είχε φροντίσει όλοι οι ραδιοφωνικοί σταθμοί της χώρας με τα παραρτήματα τους διεθνώς να είναι συνδεδεμένα με το Κογκρέσο. Στο Μόναχο της Δυτικής Γερμανίας ισχυρός πομπός ήταν έτοιμος να μεταδώσει μεταφρασμένο στα ρωσικά τον λόγο του πρέδρου στην ΕΣΣΔ. Την επομένη η “Φωνή της Αμερικής” προβλεπόταν να μεταδώσει την ομιλία σε οκτώ γλώσσες ολόκληρη και σε 25 περιληπτικά.   Θέμα της ομιλίας ήταν η κατάσταση στην Ελλάδα και την Τουρκία, που κατά τον Τρούμαν απειλούνταν από το Σοβιετικό επεκτατισμό. Στην χώρα μας ήδη μαινόταν ο εμφύλιος, τον οποίο αδυνατούσε να καταστείλει η άρχουσα τάξη, ενώ οι σύμμαχοι της Βρετανοί αδυνατούσαν πλέον να αντεπεξέλθουν στα βάρη του ρόλου τους στην Ελλάδα, χώρας παραδοσιακά στη σφαίρα επιρροής της Μ. Βρετανίας από τον καιρό της του αγώνα της Ανεξαρτησίας ακόμα. Δεν είναι τυχαίο που στις 12 Φλεβάρη η βρετανική κυβέρνηση είχε γνωστοποιήσει στην αμερικανική ότι στις 31 Μάρτη θα έληγε η οικονομική βοήθεια προς την Ελλάδα. Οι πρώτες απόπειρες προσέγγισης των ΗΠΑ στην κατεύθυνση της στήριξης του αστικού καθεστώτος στην Ελλάδα είχαν πραγματοποιηθεί ήδη από το 1945, τότε όμως ακόμα οι ΗΠΑ δεν έδειχναν πρόθυμες για ανάληψη μιας τέτοιας πρωτοβουλίας.

 Αξίζει να σημειωθεί ωστόσο ότι η αμερικανική παρουσία στην Ελλάδα δεν ήταν εντελώς ανύπαρκτη προ του 1947. Κατά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τα γερμανικά στρατεύματα, μια μικρή μονάδα αμερικανικού στρατού συνόδευσε τα βρετανικά στρατεύματα, επισήμως με μόνο στόχο την επίβλεψη της διανομής των προϊόντων και τροφίμων της ΟΥΝΡΑ. Η ΟΥΝΡΑ είχε ιδρυθεί το 1943 από 43 χώρες, με στόχο την παροχή αρωγής στις χώρες που είχαν υποφέρει από το φασιστικό ζυγό. Στην πραγματικότητα το 73% των κεφαλαίων του οργανισμού ήταν αμερικανικό, καθιστώντας της ΗΠΑ ηγεμονεύουσα δύναμη στον τρόπο και την ποσότητα διανομής της βοήθειας. Στην περίπτωση της Ελλάδας ειδικότερα, αφενός το ποσοστό κάλυψης των τεράστιων αναγκών ήταν μικρό, αφετέρου αρκετά είδη διατίθενταν σε ημέτερους με πολιτικά κριτήρια ή ως αποτέλεσμα διαφθοράς. Οι Αμερικανοί, μαθαίνοντας κι επισήμως τη διάθεση απεμπλοκής των Βρετανών από τα ελληνικά πράγματα, αφενός άρχισαν να καταστρώνουν άμεσα σχέδια για τη βέλτιστη μετάβαση της Ελλάδας στον έλεγχό τους, αφετέρου ενημέρωσαν την ελληνική κυβέρνηση για τις προθέσεις τους στις 28 Φλεβάρη του ίδιου χρόνου. Λίγες μέρες αργότερα, στις 3 Μάρτη, υποβλήθηκε επίσημο αίτημα από ελληνικής πλευράς για χορήγηση βοήθειας από τις ΗΠΑ. Το κείμενο του αιτήματος είχε υπαγορευθεί από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ στον Έλληνα επιτετραμμένο στην Ουάσινγκτον. Το γεγονός πως οι Αμερικανοί διαμόρφωσαν οι ίδιοι εκ των προτέρων τους όρους χορήγησης της βοήθειας δε σημαίνει ότι απλώς “επιβλήθηκαν” άνωθεν στην ελληνική κυβέρνηση, η οποία όχι απλώς είχε απόλυτη ανάγκη την αμερικανική στήριξη, αλλά με ζήλο την επιδίωξε κι έκανε στα επόμενα χρόνια ό,τι μπορούσε για να την παρατείνει στο μέγιστο δυνατό βαθμό.

  Ο Τρούμαν τόνισε στην ομιλία του ότι δεδομένων των καταστροφών που είχε υποστεί η Ελλάδα στο β’παγκόσμιο πόλεμο και την κακή κατάσταση του στρατού από άποψης αριθμού κι εξοπλισμού, καθιστούσε πολύ πιθανή την ανατροπή της ελληνικής κυβέρνησης από την “τρομοκρατική δράση” των ενόπλων που καθοδηγούνταν από τους κομμουνιστές. Μόνο οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να παρέχουν την απαραίτητη βοήθεια σε εφόδια κι εξοπλισμό. Σε ό,τι αφορά την Τουρκία, μπορεί ο κομμουνιστικός κίνδυνος να μην ήταν άμεσος, υπήρχε ωστόσο φόβος ντόμινο σε περίπτωση επικράτησης των ανταρτών στην Ελλάδα. Επιπλέον, λόγω της ιστορικής αντιπαλότητας των δύο χωρών, κρίθηκε σκόπιμο να υπάρξει ισόρροπη βοήθεια σε αμφότερες τις αστικές της τάξεις, ύψους 400 εκ. δολλαρίων, παρότι η κρίση στην Ελλάδα ήταν σαφώς πιο οξεία. Ο αντίκτυπος της ομιλίας στην Ελλάδα ήταν φυσικά τεράστιος. Λίγες μόνο μέρες μετά την εξαγγελία του δόγματος Τρούμαν, η εκδοτική ναυαρχίδα της ελληνικής αστικής τάξης, η “Καθημερινή”, κυκλοφόρησε με άρθρο του εκδότη της Γ.Α Βλάχου, εξέφραζε απόλυτα τη συνειδητή επιλογή της τάξης του να τεθεί υπό την αιγίδα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, αν και δε λησμονούσε ομολογουμένως και το βρετανικό: “… Το αφεντικό μας ένα είναι, δυο μάλλον: η Αμερική, η Αγγλία. Μ’ αυτούς θα ζήσωμε, μ’ αυτούς έχουμε συνδέσει την τύχη μας, μ’ αυτούς θα πορευτούμε, μ’ αυτούς, αναγκαστικώς, θα περιμένωμε ώρας παγκοσμίου συνεννοήσεως, γενικής ειρήνης, καλύτερους καιρούς”. Από πλευράς ΚΚΕ, το οποίο για τους επόμενους λίγους μήνες ως το τέλος του 1947 θα παρέμενε στα όρια της νομιμότητας μέχρι την πλήρη απαγόρευσή του στις 27 Δεκέμβρη, η αντίδραση συνοψίζεται στο άρθρο του τότε γενικού γραμματέα Νίκου Ζαχαριάδη, που αντανακλώντας την επικρατούσα γραμμή του κόμματος περί εξάρτησης της Ελλάδας, σημείωνε στις 14 Μάρτη πως : “Ο μοναρχοφασισμός έχει, επί τέλους, το λόγο του Προέδρου Τρούμαν. Δεν ξέρουμε αν θα μείνει ευχαριστημένος. Εκείνο όμως που ασφαλώς κατάφερε, είναι να αποκτήσει έναν ακόμα τίτλο προδοσίας και ξεπουλήματος της Ελλάδας στους ξένους”.

Τυπικά η εφαρμογή του δόμγματος Τρούμαν ξεκινά με την υιοθέτησή του ως νόμο των ΗΠΑ στις 22 Μάη του 1947, ενώ στην Ελλάδα η συγκεκριμενοποίηση των όρων εφαρμογής του θα περίμενε ως την Ελληνοαμερικανική Συμφωνία στις 20 Ιούνη 1947 και τη συνακόλουθη συγκρότηση της Αμερικανικής Αποστολής Βοήθειας στην Ελλάδα (AMAG), με επικεφαλής των Ντουάιντ Γκρίσγουολντ, που διέθετε πρακτικά απεριόριστες αρμοδιότητες, αποτελώντας κράτος εν κράτει.

Το Δόγμα Τρούμαν ασφαλώς βέβαια δεν είχε μόνο τοπική ή περιφερειακή εμβέλεια, αλλά αποτελούσε προπομπό για τη στάση των ΗΠΑ καθ’όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, σταθμός του οποίου εξάλλου υπήρξε η ίδια η ομιλία. Ο ίδιος ο Τρούμαν αντιλαμβανόταν το πνεύμα της παρέμβασής του ως μια πράξη αντίστασης κατά του “ολοκληρωτισμού”, ενώ όπως δήλωνε δυο δεκαετίες μετά την ομιλία: ” Η Αμερική προειδοποιούσε επίσημα πως δε θα επιτρεπόταν στην πορεία του Κομμουνισμού να επιτύχει τον σκοπό της από αμέλειά μας “. Eπρόκειτο κι επισήμως για το τέλος της πολιτικής αποκλιμάκωσης κι αναμονής έναντι της ΕΣΣΔ που προέκρινε η προηγούμενη κυβέρνηση του Φραγκλίνου Ρούζβελτ, και την πρώτη εφαρμογή της πολιτικής της ανάσχεσης, όπως την είχε εισηγηθεί ο Αμερικανός διπλωμάτης Τζωρτζ Κένναν το 1946 και εκ νέου τον Ιούλη του 1947, λίγους μήνες μετά την ομιλία. Ο αμερικανός πρόεδρος επί της ουσίας διατράνωνε την πρόθεση των ΗΠΑ να στηρίξουν ολόπλευρα οποιαδήποτε κυβέρνηση απειλούνταν ή απλώς θεωρούσε πως απειλούνταν από ισχυρά κομμουνιστικά κινήματα ή την ΕΣΣΔ, ανεξάρτητα από το βαθμό δημοκρατικότητας στο εσωτερικό τους. Παρότι εξακολουθεί να υπάρχει διχογνωμία μεταξύ των ιστορικών για το αν το Δόγμα Τρούμαν αποτελεί προάγγελο, τόσο του σχεδίου Μάρσαλ, όσο και της ίδρυσης του ΝΑΤΟ (1949), κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει τη σημασία του ως ενός δεδομένου που σφράγισε ως κατευθυντήρια γραμμή την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ ως και την ανατροπή του υπαρκτού σοσιαλισμού την περίοδο 1989-1991.

29 καπιταλιστές συνιστούν Παύλο Τσίμα… Πρύτανης στην αλητεία

29 καπιταλιστές συνιστούνΠαύλο Τσίμα… Πρύτανης στην αλητεία

Από atexnos

Σχολιάζει ο Ηρακλής Κακαβάνης //

Από το κλασικό γιαούρτωμα μέχρι τη δολοφονία (Παύλου Φύσσα, μεταναστών κλπ) όλα είναι βία, είπε ο Παύλος Τσίμας, βάζοντας στην ίδια μοίρα το (έτσι κι αλλιώς έξω από τις πρακτικές του εργατικού – λαϊκού κινήματος) γιαούρτωμα με τη σχεδιασμένη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Με τη «βία» της εξίσωσης ουσιαστικά ξεπλένεται ο εγκληματικός χαρακτήρας του ναζιστικού μορφώματος που κάθε δολοφονική ή δολοφονικών προθέσεων επίθεσή του έχει συγκεκριμένη στόχευση και ενοχοποιείται κάθε μορφή αντίδρασης στην πραγματική στην πραγματική βία που υφίσταται στη ζωή του ο λαός. Γιατί εκεί είναι η στόχευση. Το λέει το πολιτικό προσωπικό ταυτίζοντας τους λαϊκούς αγώνες με το χάος. Το εκλαϊκεύουν οι «Τσίμες» με το δικό τους τρόπο. Άλλωστε από καιρό έχουν ταυτιστεί με την (πολιτική) αλητεία.

Βία δέχεται καθημερινά η εργατική λαϊκή οικογένεια με τη μορφή της ανεργίας, της φτώχειας και της ανέχειας.

Βία αιματηρή είναι τα εργατικά δυστυχήματα, οι εργάτες που πληρώνουν με τη ζωή τους τη δίψα του κεφαλαίου για περισσότερα κέρδη, άρα λιγότερα έως ανύπαρκτα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας

Βία δέχονται καθημερινά, και μάλιστα σκληρή, οι εργάτες στους τόπους δουλειάς, αυθαιρεσία και εργοδοτική τρομοκρατία, για να σκύβουν το κεφάλι και να σιωπούν στην κατάφωρη παραβίαση των δικαιωμάτων τους

Βία υφίστανται οι συνταξιούχοι που είναι καταδικασμένοι να πεθάνουν από τις (κυριολεκτικά) συντάξεις πείνας

Βία υφίστανται οι νέοι που δεν έχουν δικαιώματα και παλεύουν για μια ευκαιρία υποκατώτατου μισθού.

Αυτή τη βία όμως, που έχει γίνει καθημερινότητα, την αποσιωπούν οι «Τσίμες».

Ξέρουν τι θέλουν με την εξίσωση. Το ξέπλυμα της Χρυσης Αυγής, από τη μια, τον εκφοβισμό και την καθήλωση των αγανακτισμένων στον καναπέ και στο πληκτρολόγιο, από την άλλη.

Γιατί ο αγανακτησμένος μπορεί να συνειδητοποιήσει την αιτία και να βρει το δρόμο, να βγει στο δρόμο και να θελήσει να την ξεριζώσει. Να κάνει πράξει τους στίχους του ποιητή:

Την πόρτα αν δεν ανοίγει, τη σπαν, σας είπα.
Τι στέκεστε, τι γέρνετε σκυφτοί;
Λαέ σκλάβε, δειλέ, ανανιώσου, χτύπα!
Και κέρδισε μονάχος το ψωμί

(Κ. Χατζόπουλου)

ΥΓ: Μεταξύ μας Παύλο Τσίπα, όσο κι αν σε «κόβει» κρύος ιδρώτας, υπάρχει και η ταξική πάλη «Άκου το σκλάβο πώς βογκά / άκου τον κόσμο πώς στενάζει / κάτι πεθαίνει μέσα του, /κάτι γεννιέται, κάτι αλλάζει» (Φώτης Αγγουλές)

Το ημιτελές Αλαβανικό έπος ενός αριβίστα

2.

Σφυροδρέπανος

Αριβίστες πολιτικοί υπάρχουν πολλοί. Αλέκος όμως ένας. Ο Αλέκος Αλαβάνος είναι πιθανότατα ο μόνος πολιτικός αρχηγός που κατάφερε να πέσει θύμα του δικού του αριβισμού και να μείνει στο περιθώριο της πολιτικής σκηνής, εξαιτίας των φιλοδοξιών του. Αλλά ας τα δούμε με χρονική σειρά.
Ο Αλαβάνος γεννήθηκε σαν σήμερα το 1950, προερχόμενος από εύπορη οικογένεια, με καταγωγή από την Τήνο και βενετσιάνικες ρίζες -στην πόλη με τα πολλά κανάλια, που θυμίζουν συνιστώσες και τάσεις. Ο πατέρας του ήταν στέλεχος της Ένωσης Κέντρου, αλλά αυτός εντάχθηκε στην Αριστερά, ανήκε στην περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου κι ανέπτυξε αντιδικτατορική δράση, για την οποία συνελήφθη από τη χούντα.
Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, ανήλθε σχετικά γρήγορα τα “σκαλιά της ιεραρχίας” στο ΚΚΕ, εν μέρει γιατί υπήρχε η ανάγκη να καλυφθεί το κενό στρατολόγησης, που είχε αφήσει η δεκαετία 1958-68, χωρίς κομματικές οργανώσεις, και η περίοδος της δικτατορίας. Έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, ενώ από τη δεκαετία του 80′ εκλεγόταν στο ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος.

Στη διάσπαση του 91′ τάχθηκε με το μέρος των “ανανεωτών”, διαγράφηκε από το ΚΚΕ και έγινε ηγετικό στέλεχος του Συνασπισμού. Συναίνεσε στην υπερψήφιση της Συνθήκης του Μάαστριχ, μολονότι εμφανιζόταν επικριτικός εκ των υστέρων, ζητώντας από τότε ριζική αναθεώρησή της… Το 93′, μετά το άσχημο αποτέλεσμα του Συνασπισμού που έμεινε εκτός Βουλής, και την παραίτηση της Δαμανάκη, διεκδίκησε την προεδρεία του κόμματος, ήρθε πρώτος στον α’ γύρο, έχασε όμως στο δεύτερο από το Νίκο Κωνσταντόπουλο και περίμενε στωικά τη σειρά του.
Το 2004, ο Συνασπισμός βρίσκεται στο όριο της κοινοβουλευτικής επιβίωσης (λίγο πάνω από το 3%) και αυτό δρομολογεί εξελίξεις. Ο Αλαβάνος απαιτεί σχεδόν Βοναπαρτιστικά να συναινέσουν όλοι οι ανθυποψήφιοί του στην εκλογή του και την πετυχαίνει. Προτείνει ένα διαφορετικό πολιτικό σχέδιο με θεωρητικά πιο ριζοσπαστικό λόγο και κινηματικό προφίλ, που επιστεγάζεται με τη συμμαχία με μικρές οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, και τη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ λίγους μήνες αργότερα. Σε μια δήλωσή του είχε πει πως φιλοδοξεί να συσπειρώσει όλη τη μη κομμουνιστική (πέραν του ΚΚΕ) Αριστερά, δίνοντας συμπυκνωμένο το στίγμα εκείνης της προσπάθειας.
Τα πρώτα αποτελέσματα είναι ενθαρρυντικά, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ ανεβαίνει στο 5% στις εκλογές του 2007 και φαίνεται να αφήνει πίσω του τη μάχη της κοινοβουλευτικής επιβίωσης, γύρω από το όριο του 3%, αξιοποιώντας (και για την ακρίβεια καπηλευόμενος) διάφορα κινήματα, υπαρκτά και μη (από το φοιτητικό κίνημα για το άρθρο 16 και τη Δημόσια παιδεία, έως το “κίνημα των bloggers…).
Τότε ο Αλαβάνος προχωρά ίσως στο πιο σημαντικό λάθος της καριέρας του, δίνοντας τη σκυτάλη της ηγεσίας του κόμματος στον Αλέξη Τσίπρα, τον πάλαι ποτέ γραμματέα της νεολαίας Συνασπισμού, που έκανε μόλις τα πρώτα του βήματα, έχοντας δημοσκοπική αύρα και ένα θετικό αποτέλεσμα ως υποψήφιος δήμαρχος, στο Δήμο Αθηναίων.

Ο Αλαβάνος θεωρεί πως θα παίζει εσαεί ένα ρόλο μέντορα και καθοδηγητή του μικρού Αλέξη -περίπου όπως και ο Καμμένος στο περιβόητο διαφημιστικό με το τρενάκι. Δεν μπορεί να φανταστεί όμως πως ο προστατευόμενός του θα απογαλακτιστεί πολύ σύντομα και θα τον παραμερίσει, θεωρώντας πως δεν τον έχει πια ανάγκη. Πολύ σύντομα, ο Αλαβάνος αποχωρεί από το ΣΥΡΙΖΑ και αναζητά υλικό για καινούριες περιπέτειες στο χώρο του εξωκοινοβουλίου.
Οι διάφορες βραχύβιες προσωποπαγείς κινήσεις που συγκροτεί, όπως το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής (που ως αρκτικόλεξο μας οδηγεί στο “ΜΕΤ.ΑΛΛ.Α”), το ΜΑΡΣ και το Σχέδιο Β’ δεν μακροημερεύουν. Αλλά η μεγαλύτερη απογοήτευση έρχεται μάλλον νωρίτερα, στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 10′, που ο Αλαβάνος βάζει υποψηφιότητα για Περιφερειάρχης Αττικής, βάζει ως στόχο την “πρόκριση” στο δεύτερο γύρο και τελικά παίρνει ένα αμελητέο 2,2%, μένοντας τελευταίος, πίσω και από το συνδυασμό του Άγγελου Χάγιου…
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επέδειξε μάλλον ένστικτο αυτοσυντήρησης κι απέφυγε μια σταθερή συνεργασία με τις κινήσεις του, αλλά κατέβηκε με την επωνυμία ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ σε μία αναμέτρηση, όπου το βασικό προεκλογικό διακύβευμα ήταν αν ο Αλαβάνος υιοθετεί ή όχι ως άμεσο αίτημα την αποδέσμευση από την ΕΕ -κι είναι όντως ζήτημα αν τελικά βρέθηκε άκρη σχετικά.
Σε κάθε περίπτωση -και παρά την πρόσκαιρη εκλογική συμπόρευση με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ- ο Αλαβάνος τέθηκε στο περιθώριο και οι μοναδικές του εμφανίσεις ήταν κυρίως στα κανάλια (πχ στην “Ανατροπή” του Πρετεντέρη) όπου είχε ακόμα κάποιες διασυνδέσεις, και σε διάφορες εκδηλώσεις, όπως μια βιβλιοπαρουσίαση του Γ. Ρούση, όπου εμφανίστηκε μετά από καιρό μαζί με το Λαφαζάνη και ο συγγραφέας αποκάλυψε πως τους φιλοξενεί κάθε Κυριακή σπίτι του, τρώγοντας μακαρονάδες.

Σήμερα ο Αλέκος Αλαβάνος έκλεισε τα 68 κι είναι μάλλον μεγάλος για να προλάβει να ζήσει κάποια δραματική αλλαγή ή κάποιο κύμα που θα τον ξαναφέρει στο επίκεντρο της πολιτικής σκηνής, οπότε μένει να αναλογίζεται τις χαμένες ευκαιρίες του παρελθόντος. Και το λάθος του με τον Αλέξη Τσίπρα, που του πήρε την μπουκιά από το στόμα και έκανε αυτό ακριβώς που ονειρευόταν ο Αλαβάνος για τον εαυτό του: μια θέση στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό και -γιατί όχι;- την καρέκλα του πρωθυπουργού.

ΤΙ ΗΤΑΝ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΙΛΙΝΤΕΝ;;!!

 

Ίλιντεν, αλυτρωτισμός και λαθροχειρία

Η προσπάθεια να κρυφτούν με αναφορές στην εξέγερση του Ίλιντεν τα ευρωΝΑΤΟικά σχέδια που σπονσοράρει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στα Δυτικά Βαλκάνια, αλλά και ο συμβιβασμός σε αυτό το πλαίσιο με αλυτρωτικές θέσεις της ΠΓΔΜ βγάζουν μάτι.

Ας δούμε όμως τι ήταν η εξέγερση του Ίλιντεν. Αποτέλεσε μια εξέγερση στην οθωμανική περιοχή της Μακεδονίας το 1903. Στην εξέγερση πρωτοστάτησε το σλαβικό στοιχείο, κυρίως φτωχοί αγρότες και άλλα μικροαστικά στρώματα των πόλεων, αλλά συμμετείχαν και Έλληνες, Βλάχοι, ενώ έγινε προσπάθεια να τραβηχτούν και μουσουλμανικοί πληθυσμοί, Αλβανοί και Τούρκοι.

Οργανωτής ήταν η Εσωτερική Επαναστατική Μακεδονική Αδριανοπουλίτικη Οργάνωση, που είχε ιδρυθεί το 1893 στη Θεσσαλονίκη και είχε ως σκοπό την απελευθέρωση της Μακεδονίας και της περιοχής της Θράκης από τον οθωμανικό ζυγό και την αυτονομία της από όλα τα εθνικά κράτη της περιοχής, με δεδομένο τον πολυεθνικό χαρακτήρα αυτών των περιοχών.

Ο στόχος αυτός συνδεόταν με το στόχο μιας Βαλκανικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας. Ο προσδιορισμός άλλωστε -Μακεδονικός και Ανδριανοπουλίτικος- δεν αναφερόταν σε κάποια συγκεκριμένη εθνότητα ή έθνος, αλλά είχε γεωγραφικό χαρακτήρα, προσδιόριζε την περιοχή και τον πληθυσμό που στις διακηρύξεις αναγνωριζόταν ότι αποτελείται από διάφορες εθνότητες: Βούλγαρους, Σέρβους, Αλβανούς, Βλάχους, Τούρκους, Εβραίους κ.λπ.

Η εξέγερση του Ίλιντεν αποτέλεσε κορύφωση της δράσης της ΕΜΑΟ και ουσιαστικά το κύκνειο άσμα της.

Μετά την εξέγερση η οργάνωση διαλύθηκε. Ένα κομμάτι της, οι «φεντεραλιστές», συνέχισαν να παλεύουν για την ενιαία Μακεδονία και Θράκη στο πλαίσιο της Βαλκανικής Ομοσπονδίας, όμως κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων η πλειοψηφία των ηγετών τους υποστήριξαν τη Βουλγαρία. Ένα άλλο μέρος, αργότερα, συνδέθηκε με το σοσιαλιστικό και το κομμουνιστικό κίνημα της Βουλγαρίας και της Γιουγκοσλαβίας.

Το άλλο κομμάτι, οι «σεντραλιστές», εξελίχθηκαν σε ακραίο εθνικιστικό κόμμα που δρούσε στη Βουλγαρία, αλλά και στο πλαίσιο της σημερινής ΠΓΔΜ και προπαγάνδιζε θέσεις του βουλγαρικού αλυτρωτισμού. Αποτέλεσε βασικό στήριγμα της φασιστικής Βουλγαρίας τις δεκαετίες 1920 και 1930, με σημαντική αντικομμουνιστική δράση, δολοφονίες στελεχών του ΚΚ κ.λπ. 

Αλλωστε, από την αρχή ίδρυσης της ΕΜΑΟ, σε αυτήν παρέμβαιναν διάφορα αστικά κράτη και ιδιαίτερα η Βουλγαρία, με στόχο να την αξιοποιήσουν στα δικά τους σχέδια.

Οι εξελίξεις που ακολούθησαν, δηλαδή η σύγκρουση Ελλάδας, Βουλγαρίας και Σερβίας για το μέλλον της Μακεδονίας και Θράκης, οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, η Μικρασιατική Καταστροφή, οι ανταλλαγές πληθυσμών έλυσαν ουσιαστικά το «μακεδονικό ζήτημα» μοιράζοντας τα τμήματα της γεωγραφικής Μακεδονίας στα αντίστοιχα κράτη και προσαρμόζοντας ανάλογα την πληθυσμιακή σύνθεσή της.

Σήμερα όμως το Ίλιντεν στην ΠΓΔΜ γιορτάζεται ως εθνική γιορτή, ως επέτειος «γένεσης του μακεδονικού έθνους». Δηλαδή, σήμερα η ΠΓΔΜ θεωρεί τον εαυτό της συνεχιστή των παραδόσεων του Ίλιντεν και ουσιαστικά εκφραστή του, προσαρμόζοντας το περιεχόμενο της τότε εξέγερσης στις σημερινές αλυτρωτικές βλέψεις, όπως αυτές αναφέρονται στο Σύνταγμά της.

Εκεί η έννοια «Μακεδόνας» ταυτίζεται με τον σλαβικής καταγωγής πληθυσμό και η αντίστοιχη γλώσσα χαρακτηρίζεται «Μακεδονική», ενώ το Σύνταγμά της αναφέρεται σε «πρόσωπα που ανήκουν στο μακεδονικό λαό σε γείτονες χώρες».

Άρα το «μακεδονικός» ως έννοια δεν αφορά γεωγραφικό, αλλά εθνοτικό προσδιορισμό, κάτι που δεν υφίσταται. Εμφανίζεται δηλαδή το Ίλιντεν ως «προοδευτικό» καμουφλάζ του αλυτρωτισμού.

Θα πρέπει όμως να σχολιάσουμε και άλλη μια πλευρά που αφορά την αξιοποίηση της εξέγερσης του Ίλιντεν, αφού δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να χάνουμε από την προσοχή μας ότι η -με ταχύτητα- προώθηση της συμφωνίας με την ΠΓΔΜ γίνεται στο πλαίσιο της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» των Δυτικών Βαλκανίων, δηλαδή συνδέεται κυρίως με το σχέδιο ταχύτατης ένταξης των κρατών των Δ. Βαλκανίων στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. 

Σχέδιο στο οποίο πρωτοστατεί η ελληνική κυβέρνηση, που όμως κάθε άλλο παρά παράγοντας ειρήνης και ασφάλειας, συνεργασίας και φιλίας είναι για τους λαούς των Βαλκανίων.

Αλήθεια, τι σχέση έχουν τα οράματα μιας εξέγερσης όπως αυτής του Ίλιντεν, οι ίσως ουτοπικές διακηρύξεις για Μακεδονία όπου θα ζούσαν αρμονικά Βούλγαροι, Έλληνες, Σέρβοι, άλλοι σλαβόφωνοι, Βλάχοι και Αλβανοί, με την ενίσχυση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στα Βαλκάνια και τα σχέδιά τους απέναντι στη Ρωσία;

Η λογική ότι τα προβλήματα των αλυτρωτισμών θα «λυθούν» αν όλοι είμαστε μέλη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ είναι ανυπόστατη, γιατί πολύ απλά οι λυκοσυμμαχίες, οι ιμπεριαλιστικές στρατιωτικοπολιτικές και οικονομικές ενώσεις, όχι μόνο δεν μπορούν να εγγυηθούν την ασφάλεια και την ειρήνη, αλλά η συμμετοχή σε αυτές οξύνει αντιθέσεις, ανταγωνισμούς και προβλήματα, εντείνει τις αμφισβητήσεις συνόρων, κυριαρχικών δικαιωμάτων, λειτουργεί όλο και πιο διαιρετικά για τους λαούς. 

Απτό παράδειγμα είναι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Γι' αυτό, ο λαός χρειάζεται να αντιταχθεί σ' αυτές τις εξελίξεις, που δεν εξασφαλίζουν την ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή. 

Να δυναμώσουν η κοινή πάλη, η φιλία και η αλληλεγγύη των λαών, που μπορούν να εξασφαλιστούν με απόρριψη κάθε λογής αλυτρωτισμών και μακριά από τις ιμπεριαλιστικές στρατιωτικοπολιτικές συμμαχίες.

Χ.

Αναδημοσιεύεται από τον «Ριζοσπάστη» της Τρίτης 22 Μάη 2018.

Ρεαλισμός

Σε άρθρο του στην «Αυγή», ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Τ. Κουράκης δηλώνει ότι «ντρέπεται» για τις συστάσεις «αυτοσυγκράτησης» προς τον Παλαιστινιακό λαό, «από όπου κι αν προέρχονται», όπως γράφει. Προφανώς εννοεί την εκπρόσωπο της ΕΕ Μογκερίνι, που έκανε τέτοιες δηλώσεις τις μέρες που το κράτος του Ισραήλ δολοφονούσε εν ψυχρώ αμάχους. Προσπερνάμε το γεγονός ότι τα ίδια ακριβώς έγραφε και η ανακοίνωση του ελληνικού ΥΠΕΞ, αφήνοντας μάλιστα αιχμές ότι οι Παλαιστίνιοι είναι αυτοί που ...υποκινούν τη βία σε βάρος τους! Στο διά ταύτα, ο Τ. Κουράκης αναγνωρίζει την «ανάγκη» σύσφιξης της οικονομικής και στρατιωτικής συνεργασίας με το κράτος - δολοφόνο του Ισραήλ και μέσες - άκρες δηλώνει ότι καλώς η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει αναγνωρίσει ακόμα το κράτος της Παλαιστίνης (αν και η Βουλή έχει ψηφίσει σχετική διάταξη). Οποιος νομίζει ότι τα παραπάνω είναι ασυμβίβαστα, μάλλον δεν έχει ακούσει για τη «realpolitik» («πολιτική του ρεαλισμού»), που σύμφωνα με τον Τ. Κουράκη εξηγεί τον θερμό εναγκαλισμό της κυβέρνησης με το Ισραήλ, τον οποίο (για να μην ξεχνιόμαστε...) ενθαρρύνουν και στηρίζουν οι «διαβολικά καλοί» Αμερικανοί. Αυτό, όμως, σε τίποτα δεν εμποδίζει την κυβέρνηση να απευθύνει λόγια συμπάθειας στον Παλαιστινιακό λαό, με την ίδια ευκολία που στηρίζει τα ιμπεριαλιστικά σχέδια στη Μέση Ανατολή και ταυτόχρονα «ανησυχεί» για την κορύφωση της έντασης στην περιοχή. Δεν πρόκειται για υποκρισία, αλλά για φανατική προσήλωση στο «ρεαλισμό» της αστικής τάξης, που συμμετέχει στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς για να αναβαθμίσει τη θέση της στην περιοχή και δεν της «καίγεται καρφάκι» αν γι' αυτόν το σκοπό θα χρειαστεί να περπατήσει πάνω σε πτώματα Παλαιστινίων, στα συντρίμμια της Συρίας ή και αλλού...

Ορμητήριο πολέμου η βάση της Σούδας

Σε βασικό ορμητήριο των πλοίων του αμερικανικού 6ου Στόλου (περιπολεί σε Ευρώπη και Αφρική) που επιχειρούν στην Ανατολική Μεσόγειο αναδεικνύεται και επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ η Σούδα, με αναβαθμισμένο μάλιστα ρόλο. Η αμερικανική ναυτική και αεροπορική βάση συνδέεται επιχειρησιακά με τις αγγλικές βάσεις της Κύπρου και κατέχει στρατηγική θέση στους σχεδιασμούς των Αμερικανών για την ευρύτερη περιοχή. Μαζί δε με τις εγκαταστάσεις των ραντάρ στη Ζήρο της Κρήτης, αποτελεί έναν ενιαίο ιστό με τη βάση στο Ιντσιρλίκ της Τουρκίας και τις αμερικανικές βάσεις στη Γερμανία. Αποτελεί επίσης προκεχωρημένη βάση ανεφοδιασμού για τις αμερικανοΝΑΤΟικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, με τα στελέχη των ΗΠΑ να έχουν κατ' επανάληψη επισημάνει ότι οι πολεμικές επεμβάσεις στην περιοχή μέχρι το Ιράκ θα ήταν αδύνατες χωρίς το βασικό αυτό στήριγμα. Στρατηγικής σημασίας υποδομή των ναυτικών εγκαταστάσεων της Σούδας είναι το περίφημο κρηπίδωμα «Κ-14», που κατασκευάστηκε με κονδύλια του ΝΑΤΟ και μπορεί να φιλοξενήσει έως και αεροπλανοφόρο. Το μήκος του υπολογίζεται σε περίπου 300 μέτρα και αποτελεί τη μοναδική τέτοια εγκατάσταση στη Μεσόγειο. Μάλιστα, σύμφωνα με «μνημόνιο κατανόησης» μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ, που υπεγράφη λίγες μόνο ώρες πριν από το νέο χτύπημα στη Συρία, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ φέρεται έτοιμη να αναβαθμίσει τις ναυτικές υποδομές της βάσης, με εργασίες στην προβλήτα αλλά και μεγέθυνση του «dry dock» που ήδη υπάρχει (δεξαμενή όπου βάζουν πλοία για επισκευές), προκειμένου να μπορούν να μπαίνουν εκεί τα μεγάλα αντιτορπιλικά τύπου «Arleigh Burke», που οι Αμερικανοί ρίχνουν για επιχειρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο.

***

Στην ευρύτερη χερσόνησο στο Ακρωτήρι Χανίων συγκεντρώνονται και άλλες κομβικής σημασίας για ΗΠΑ - ΝΑΤΟ υποδομές, όπως: Η «Forward Logistics Site Souda Bay» («FLS Souda Bay»), προωθημένη ΝΑΤΟική βάση ανεφοδιασμού. Το ΝΑΤΟικό κέντρο «Foracs» (ένα από τα τρία που λειτουργούν διεθνώς), όπου επισκευάζονται τα ηλεκτρονικά συστήματα πολεμικών πλοίων όταν αυτά απομαγνητίζονται και αποσυντονίζονται. Το Πεδίο Βολής Κρήτης («NATO Missile Firing Installation», NAMFI), πολυεθνικό κέντρο εκπαίδευσης σε βολές με πυραύλους, το οποίο κατασκευάστηκε με κονδύλια του ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟικό Κέντρο Εκπαίδευσης Ναυτικής Αποτροπής (ΚΕΝΑΠ), που εκπαιδεύει σε αλλεπάλληλα, υψηλών απαιτήσεων και εξειδικευμένα «σχολεία» στελέχη σε αντικείμενα θαλάσσιας επιτήρησης, στο όνομα της «αντιμετώπισης της τρομοκρατίας», της «πειρατείας» και άλλων «ασύμμετρων απειλών» και το οποίο χαρακτηρίζεται από ανώτατους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς διοικητές «το διαμάντι του ΝΑΤΟ». Αλλά και καθαρά εθνικές στρατιωτικές και πολιτικές υποδομές, που διατίθενται προς χρήση και αξιοποίηση από τους ΝΑΤΟικούς όποτε τις χρειάζονται (π.χ. η 115 Πτέρυγα Μάχης, ο Ναύσταθμος Κρήτης του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, το Ναυτικό Νοσοκομείο, το πολιτικό αεροδρόμιο των Χανίων, το πολιτικό λιμάνι κ.ά.). Πρόκειται για μια «αλυσίδα υποστήριξης», απ' όπου οι Ενοπλες Δυνάμεις της λυκοσυμμαχίας μπορούν να... ψωνίσουν όποια υπηρεσία χρειαστούν για τις αποστολές και επιχειρήσεις τους, όπως διακηρύσσουν αρμόδιοι παράγοντες.

***

Από το ίδιο το ΠΝ αναφέρεται επισήμως ότι το 1953, με την είσοδο της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, ο Ναύσταθμος της Σούδας «τοποθετείται από την ανωτέρα διοίκηση των συμμαχικών δυνάμεων της Ευρώπης στα έργα ναυτικής υποδομής πρώτης προτεραιότητας, λόγω κυρίως της ανάγκης της παρουσίας του 6ου Αμερικανικού Στόλου στη Μεσόγειο». Οτι «από συμμαχικής απόψεως η αξιολόγηση τόσο της ποιότητος των έργων υποδομής του Ναυστάθμου της Σούδας, όσο και των παρεχομένων υπηρεσιών, υπήρξε πάντα ιδιαίτερα υψηλή και χρησιμοποιήθηκε επανειλημμένως ως σημείο αναφοράς για άλλες συμμαχικές μονάδες». Ακόμα ότι «εκτός από τους προβλήτες και τα κρηπιδώματα που και σήμερα η ανάπτυξή τους είναι σε εξέλιξη, ο Ναύσταθμος Σούδας (...) δημιούργησε έργα υποδομής όπως π.χ. η Μόνιμη Δεξαμενή κατασκευής το 1970-75, οι υπόγειες πετρελαιοδεξαμενές της Διεύθυνσης Καυσίμων/ΝΑΤΟ στο Μαράθι το 1952-57» κ.λπ. Σχετικές υπηρεσίες (ανεφοδιασμού, τροφοδοσίας, επισκευών, γενικά υποστήριξης) αξιοποιούν τα αμερικανικά πλοία του θανάτου που κατά καιρούς ελλιμενίζονται στη Σούδα ή ανεφοδιάζονται στα ανοιχτά, όπως το αεροπλανοφόρο «Harry S. Truman», που επιχειρεί στην Ανατολική Μεσόγειο και αναμένεται σήμερα να ελλιμενιστεί στη βάση. Θυμίζουμε ότι το «Truman» συνοδεύεται από ισχυρή αρμάδα πολεμικών πλοίων και από το κατάστρωμά του απονηώνονται ήδη από τις 3 Μάη αμερικανικά μαχητικά, για να χτυπήσουν στόχους στη Συρία και ευρύτερα στη Μέση Ανατολή. Με κάλεσμα της Επιτροπής Ειρήνης Χανίων, οργανώνεται σήμερα συγκέντρωση για την αγωνιστική «υποδοχή» του αμερικανικού αεροπλανοφόρου. Η άφιξή του στη Σούδα έρχεται να επιβεβαιώσει την ελληνική εμπλοκή στα βρώμικα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, αλλά και να υπογραμμίσει την ανάγκη να ενταθεί η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την ελληνική εμπλοκή, που μόνο κινδύνους και δεινά επιφυλάσσει για το λαό.

Θηλιά στο λαό

Η προσπάθεια της κυβέρνησης να δημιουργήσει προσδοκίες στους ανθρώπους του μόχθου για «ένα καλύτερο αύριο που έρχεται», μετά την τυπική ολοκλήρωση του μνημονίου, είναι προκλητική. Για παράδειγμα, παρουσιάζοντας προχτές στο υπουργικό συμβούλιο το περιβόητο «αναπτυξιακό σχέδιο», ο πρωθυπουργός χρησιμοποίησε φράσεις όπως «από την ευημερία των δεικτών στην ευημερία των ανθρώπων», «ο κόσμος της εργασίας, του μόχθου, των επιστημών, του πολιτισμού πρέπει να κατέχει τα κλειδιά της χώρας».
Την ίδια ώρα, όμως, με την ομιλία του επιβεβαίωνε πως η «μεταμνημονιακή εποχή» για το λαό περιλαμβάνει ό,τι ακριβώς και η μνημονιακή. Δηλαδή, διατήρηση και ενίσχυση όλων των αντιλαϊκών μέτρων. Αλλωστε, το «αναπτυξιακό σχέδιο», που είναι στο επίκεντρο ενός νέου κυβερνητικού επικοινωνιακού μπαράζ, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο «οδικός χάρτης» για να συνεχιστεί και να κλιμακωθεί η επίθεση στο λαό σε όλα τα μέτωπα, απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου και τη στήριξη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι πλειστηριασμοί: Στο προσχέδιο του «αναπτυξιακού σχεδίου», που δημοσιοποίησε η κυβέρνηση, ενσωματώνονται τα επιχειρηματικά πλάνα των τραπεζικών ομίλων αναφορικά με τους στόχους τους, για το πώς τα επόμενα χρόνια θα «καθαρίσουν» με τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια και των λαϊκών νοικοκυριών. Με απλά λόγια, ένα από τα μέτρα που προβλέπει, είναι η κλιμάκωση των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών.
Θυμίζουμε ότι η σχετική ηλεκτρονική πλατφόρμα μετρά ήδη 9.198 περιπτώσεις πλειστηριασμών, που μέχρι το Δεκέμβρη υπολογίζεται να έχουν ολοκληρωθεί. Και μπορεί στις περισσότερες περιπτώσεις να αφορούν δάνεια και χρέη προς τις τράπεζες, ωστόσο και οι δήμοι, πλέον, εδώ και μερικές βδομάδες, μπορούν να βγάζουν «στο σφυρί» κινητά και ακίνητα περιουσιακά στοιχεία που αφορούν τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες για χρέη που προκύπτουν ακόμα κι από μια κλήση της δημοτικής αστυνομίας!
Θυμίζουμε, επίσης, ότι με βάση τη συμφωνία για την 3η «αξιολόγηση», μέχρι το 2022 προβλέπεται να γίνουν 130.000 ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί και χιλιάδες απ' αυτούς αφορούν λαϊκές κατοικίες. Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, είναι έτοιμη η νέα δέσμη μέτρων για τη θωράκιση του νομικού οπλοστασίου των εγχώριων τραπεζικών ομίλων, με άμεσες και επώδυνες επιπτώσεις για το «κεραμίδι» της λαϊκής οικογένειας.
Τι προβλέπει; Υποχρεωτική άρση του τραπεζικού απορρήτου, αυτόματη άρση της παρεχόμενης προστασίας, αυτόματη έξοδο από δικαστική προστασία. Με απλά λόγια, οι τράπεζες θα ψάχνουν να βρουν ό,τι ψίχουλο υπάρχει και δεν υπάρχει, από αυτά που έχουν απομείνει στις εργατικές - λαϊκές οικογένειες, και θα το παίρνουν ανεμπόδιστα, στο όνομα της εξυπηρέτησης του δανείου.
Κατά τον ίδιο τρόπο, προωθείται η άρση ακόμα και αυτής της ελάχιστης προστασίας που παρέχει ο λεγόμενος νόμος Κατσέλη, αν τα «τσακάλια» των τραπεζών εκτιμήσουν ότι ο οφειλέτης έχει τη δυνατότητα από άλλες πηγές να εξυπηρετήσει το δάνειο. Ακόμα κι αν κάποιος θελήσει να μεταβιβάσει κάποιο περιουσιακό στοιχείο σε κάποιο συγγενικό του πρόσωπο, για να σώσει ό,τι σώζεται από τα «κοράκια», αυτό θα σημαίνει αυτόματα απόρριψη της αίτησής του.
Κάπως έτσι βιώνει η εργατική - λαϊκή οικογένεια το «πέρασμα» από τη μνημονιακή στη «μεταμνημονιακή» εποχή που προπαγανδίζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Και είναι επιτακτική ανάγκη, απέναντι στα μνημόνια διαρκείας, οι εργαζόμενοι, οι φτωχοί επαγγελματίες και αγρότες να οργανώσουν ακόμα πιο αποφασιστικά τον αγώνα, ενάντια στα σχέδια του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων, παλεύοντας για ανάκτηση απωλειών και ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.