Ελεεινοί Νενέκοι οι συριζαίοι

Προσπαθούν να σβήσουν από τη μνήμη του λαού μας τα εγκλήματα της αμερικανοκρατίας

«Και με την έλευση του ψυχρού πολέμου ο Πρόεδρος Τρούμαν έταξε τις Ηνωμένες Πολιτείες στο πλευρό της Ελλάδας και είπε ότι “πιστεύω πως πρέπει να βοηθούμε τους ελεύθερους λαούς να χαράσσουν το πεπρωμένο τους, κατά τη δική τους ελεύθερη βούληση“». Μ' αυτή την προκλητική τοποθέτηση, ο Μπαράκ Ομπάμα κατέστησε σαφές ότι ήρθε στην Ελλάδα -εκτός των άλλων- και για να δικαιώσει την αμερικανοκρατία, τα εγκλήματα που έχει διαπράξει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός σε βάρος του λαού μας, από το 1947, όταν αντικατέστησε τους άγγλους ιμπεριαλιστές, προκειμένου να διευθύνει τον πιο βρόμικο πόλεμο ενάντια στον ανθό του ελληνικού λαού, ενάντια στους αγωνιστές της Αντίστασης, που ξαναβγήκαν στο βουνό διεκδικώντας λευτεριά, δημοκρατία, ειρήνη.

Δεν έκανε τυχαία την αναφορά στο «δόγμα Τρούμαν» και στην αμερικανοκρατία που εγκαθιδρύθηκε το 1947, με όργανό της τον μαύρο μοναρχοφασισμό. Είχε δίπλα του έναν πρωθυπουργό που παριστάνει τον αριστερό και που συχνά-πυκνά αναφέρεται στη «δρακογενιά της Αντίστασης». Κι ήθελε απ' αυτόν να πάρει τη δικαίωση της αμερικανοκρατίας. Λίγο πριν, ο τρισάθλιος Τσίπρας είχε δώσει στον Ομπάμα την πάσα που αυτός ήθελε, λέγοντας ότι αυτός ολοκληρώνει «μια θητεία κατά τη διάρκεια τη οποίας άλλαξε η εικόνα των Ηνωμένων Πολιτειών σε ολόκληρο τον κόσμο. Ακόμα και στην δική μας χώρα, όπου, στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις συσσώρευσαν ένα βαρύ ιστορικό φορτίο».

Το ρεπορτάζ θα μπορούσε να τελειώσει εδώ. Οταν ο έλληνας πρωθυπουργός λέει πως ο Ομπάμα άλλαξε την εικόνα των ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο, ακόμα και στην Ελλάδα όπου είχε συσσωρευτεί «ένα βαρύ ιστορικό φορτίο» (πιο αποχρωματισμένες λέξεις δε θα μπορούσε να βρει) και ο αμερικανός πρόεδρος του απαντά επιδεικνύοντας περήφανα ως «συμβολή στη δημοκρατία» τη ματωβαμμένη αμερικάνικη επέμβαση το 1947, με τις ναπάλμ, τα ξερονήσια-κολαστήρια, τα βασανιστήρια, τα εκτελεστικά αποσπάσματα και τον περιβόητο Πιουριφόι ως υπερ-κυβερνήτη της χώρας, έχουμε την εικόνα ενός Νενέκου που προσκυνά έναν στυγνό και αλαζόνα ιμπεριαλιστή. Είχε όμως και άλλα το μενού, πέρα  από την αηδιαστική προπαγάνδα, στην οποία πρωταγωνίστησαν τα στελέχη των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και όλα τα αστικά ΜΜΕ, που έδωσαν δείγματα ΜΜΕ μπανανίας.

Ο Τσίπρας ευχαρίστησε δημόσια τον Ομπάμα και για τη συνεισφορά του στην υπογραφή του τρίτου Μνημόνιου: «Πριν από ενάμιση χρόνο, κληθήκαμε, παρότι νεοεκλεγμένη κυβέρνηση, να λάβουμε πολύ δύσκολες αποφάσεις. Και θέλω, με την ευκαιρία, να αναγνωρίσω και δημόσια τον ρόλο και την συνεισφορά του Προέδρου Ομπάμα, εκείνες τις κρίσιμες ώρες – να αναγνωρίσω την ηθική και πολιτική στήριξη που παρείχε στην κυβέρνησή μου στην προσπάθεια να υπάρξει μια θετική διέξοδος»!

Ο Τσίπρας παραπονέθηκε για τη μνημονιακή πολιτική: «Αντιμετωπίσαμε ως οικονομία και ως κοινωνία ένα πρόγραμμα καταστροφικής λιτότητας που όξυνε, αντί να λύσει τα προβλήματα». Κι ο Ομπάμα απάντησε ότι όλα αυτά ήταν απαραίτητα: «Πιστεύω ότι ο δρόμος στον οποίο βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα, είναι σωστός. Περάσατε από μερικές πολύ δύσκολες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και πιστεύω ότι ο ελληνικός λαός, παρά τις δυσκολίες, παρά τους δύσκολους καιρούς, παρά το ότι μερικές πολιτικές δεν ήταν οι ορθότερες, ο ελληνικός λαός, λοιπόν, πρέπει να αναγνωρίσει ότι σε αυτή την παγκοσμιοποιημένη οικονομία, η ελληνική οικονομία θα έπρεπε, ήταν δεδομένο ότι έπρεπε, να υποστεί κάποιες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις»! Και επαίνεσε τον Τσίπρα που είναι αποφασισμένος να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο: «Κατά τη διάρκεια της συνάντησής μας, ο Αλέξης σκιαγράφησε τα επόμενα βήματα που σκοπεύει να κάνει. Συγκεκριμένα, τις μεταρρυθμίσεις που θα κάνουν την Ελλάδα πιο ελκυστική στις επενδύσεις και που θα αποτρέψουν την επανεμφάνιση των ανισορροπιών, που οδήγησαν εν πρώτοις στην κρίση του δημοσίου χρέους (…) Βλέπω ότι ο έλληνας πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του έχουν τη βούληση να συνεχίσουν σε αυτό το δρόμο, να κάνουν την Ελλάδα πιο ανταγωνιστική, πιο ελκυστική εντέλει για τις επενδύσεις στο μέλλον».

Τη στιγμή που ο ελληνικός λαός στενάζει από τη σκληρή λιτότητα, ο Ομπάμα μοιράζει συγχαρητήρια όχι μόνο για τη νατοϊκή νομιμοφροσύνη της συγκυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ («Αλέξη, θέλω να σε ευχαριστήσω για την προσήλωσή σου στη Συμμαχία μας»), αλλά και για τη διατήρηση των πολεμικών δαπανών στα ύψιστα επίπεδα: «Δράττομαι της ευκαιρίας για να συγχαρώ την Ελλάδα, γιατί είναι μία από τις πέντε μόνο χώρες – μέλη του ΝΑΤΟ που συνεχίζει να δαπανά 2% του ΑΕΠ της για την άμυνα. Και αυτό το έπραξε η Ελλάδα, ακόμη και σ’ αυτές τις δύσκολες οικονομικά εποχές. Θα έλεγα ότι αν η Ελλάδα τα κατάφερε εν μέσω δυσκολιών να πετύχει αυτόν τον στόχο, τότε όλοι μας οι σύμμαχοι θα έπρεπε να είναι σε θέση να το πράξουν»! Το αίμα του ελληνικού λαού μετατρέπεται σε υπερκέρδη για τα αμερικάνικα μονοπώλια του λεγόμενου στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος και ο Ομπάμα συγχαίρει τον Τσίπρα (και τους προκατόχους του, για να μην τους αδικήσουμε), επειδή η σκληρή λιτότητα δεν αφορά τις πολεμικές δαπάνες.

Ακόμα και σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής που η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ προσπαθεί να εμφανιστεί στον ελληνικό λαό ότι δε συντάσσεται με τους πιο επιθετικούς κύκλους της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, ο Ομπάμα φρόντισε να «δώσει» στεγνά τον Τσίπρα: «Συζητήσαμε τη σημασία της διατήρησης σε ισχύ των κυρώσεων, συμπεριλαμβανομένων αυτών της Ευρωπαϊκής Ενωσης κατά της Ρωσίας, έως ότου η Ρωσία εκπληρώσει στο ακέραιο τις υποχρεώσεις της βάσει της Συμφωνίας του Μινσκ» (θυμόσαστε, ασφαλώς, τον Κοτζιά να δηλώνει πως η Ελλάδα κράτησε επιφυλάξεις για τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας).

Ακόμα και για το Κυπριακό, ο Ομπάμα φρόντισε, από διεθνές ζήτημα κατοχής μιας ανεξάρτητης χώρας-μέλους του ΟΗΕ, να το υποβιβάσει σε διμερές ζήτημα, υποστηρίζοντας ανοιχτά την κατοχική πολιτική

Με την τελευταία φράση της εισαγωγικής τοποθέτησής του στην κοινή συνέντευξη Τύπου με τον Τσίπρα, ο Ομπάμα «τα είπε όλα»: «Πραγματικά είμαστε υπερήφανοι που στο πρόσωπο της Ελλάδας βλέπουμε έναν από τους στενότερους συμμάχους και καλύτερους φίλους των ΗΠΑ»!

Τι έμεινε στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και προσωπικά στον Τσίπρα, εκτός από το στίγμα της αμερικανοδουλείας στην πιο ελεεινή μορφή της; Κάποια στρογγυλεμένα λογάκια του Ομπάμα για το χρέος, πρακτικά άχρηστα στο παζάρι που γίνεται με τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και ειδικά τους Γερμανούς. Ομως και χρήσιμα να ήταν αυτά τα λογάκια του Ομπάμα στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, το τελικό αποτέλεσμα μιας νέας ρύθμισης για το χρέος (που θα γίνει κάποια στιγμή) θα είναι το αλυσόδεμα του ελληνικού λαού για περισσότερες δεκαετίες στο ζυγό της πιο σκληρής εκμετάλλευσης, για να αποπληρώνεται ένα χρέος που έχει πληρωθεί πολλές φορές μέχρι τώρα (αναλυτικά γράφουμε στη σελίδα 16). 

Δουλοπρεπείς ζήτουλες

«Σας παρακαλώ να μη λησμονάτε τη χώρα μας - για να θυμηθώ τον στίχο του Οδυσσέα Ελύτη από το “Αξιον Εστί“». Αν το 'λεγε κάποιος αμόρφωτος ή μισομορφωμένος (τύπου Τσίπρα), θα μπορούσε κανείς να το αποδώσει σε άγνοια. Ομως ο πρόεδρος Πάκης, που το είπε στον Ομπάμα μ' ένα λιγδιάρικο, δουλοπρεπές ύφος, είναι ένας μορφωμένος αστός και ήξερε πολύ καλά τι έλεγε. Για τον Παυλόπουλο και όλους τους υπόλοιπους Νενέκους του ελληνικού αστισμού, ο πρόεδρος των μακελάρηδων των λαών είναι ο νοητός ήλιος της Δικαιοσύνης και η δοξαστική μυρσίνη, που σαν δουλοπρεπείς ζήτουλες παρακαλούν να μη λησμονήσει τη χώρα τους. Χώρα τους και όχι χώρα μας, γιατί ο ελληνικός λαός πλήρωσε με αίμα τον αγώνα του ενάντια στην αμερικανοκρατία.

Αφού, λοιπόν, ο Παυλόπουλος επέλεξε να διαστρεβλώσει στίχους από το «Αξιον Εστί», να του θυμίσουμε τι λέει παρακάτω:

Τα πικρά μου χέρια με τον κεραυνό

τα γυρίζω πίσω απ’ τον καιρό

τους παλιούς μου φίλους καλώ

με φοβέρες και μ’ αίματα!

Τα ρο της μπανανίας

Και μια που πιάσαμε τον Ελύτη, να πάμε από «Τα ρω του έρωτα» στα ρο της μπανανίας. Στα ρο του Τσίπρα που τα πρόφερε με αμερικάνικη προφορά. Μία λέξη, δυο λέξεις, τρεις, τέσσερις, όλα τα ρο ήταν «στραμπουληγμένα», σε μια επίδειξη επαρχιώτικου κόμπλεξ. Σιχαινόσουν να τον ακούς.

Πού τον έχουν γραμμένο αυτόν τον δουλοπρεπή επαρχιώτη οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές φάνηκε καθαρά στην τηλεοπτική μετάδοση της ομιλίας Ομπάμα, που ήταν αμερικάνικη υπόθεση και όχι εκδήλωση στο πλαίσιο του πρωτόκολλου. Ούτε ένα πλάνο του δεν αξιώθηκαν να δείξουν. Ούτε στην αρχή της ομιλίας, όταν ο Ομπάμα τον ευχαρίστησε για την παρουσία του. Η ομιλία ήταν one man show, ήταν το αποχαιρετιστήριο «σόου» του Ομπάμα, που απευθυνόταν σε όλο τον κόσμο, και οι Αμερικανοί δεν ήθελαν να τη λεκιάσει ο επαρχιώτης δούλος.

Καμία αντίφαση

Ο Ομπάμα, ειδικά μετά την ήττα του από τον χυδαίο ακροδεξιό Τραμπ (γιατί μη γελιόμαστε, δεν έχασε μόνον η Κλίντον, έχασε κι αυτός, που μαζί με τη σύζυγό του πήραν πάνω τους μεγάλο βάρος της προεκλογικής καμπάνιας της Κλίντον), αρέσκεται να μιλάει περισσότερο για τα ανθρώπινα δικαιώματα σε σχέση με το παρελθόν -ιδιαίτερα για τα δικαιώματα των φυλετικών και κοινωνικών μειονοτήτων- καταφέρεται ενάντια στον εθνικισμό και το λαϊκισμό κτλ. Πολλοί, λοιπόν, σχολίασαν το γεγονός ότι ο Τσίπρας έστειλε να τον υποδεχτεί στο αεροδρόμιο τον ακροδεξιό Καμμένο, που πανηγύρισε για τη νίκη του Τραμπ, που έχει καταψηφίσει το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια, που είναι εθνικιστής και λαϊκιστής μέχρι αηδίας κτλ.

Καμιά αντίφαση, όμως, δεν υπάρχει σ' αυτό. Ενδεχομένως, κάποιος άλλος υπουργός να ήθελε να πάει να υποδεχτεί τον Ομπάμα. Ο Κοτζιάς, ας πούμε, που ήταν και ο πλέον αρμόδιος ως ΥΠΕΞ. Ομως, ο Τσίπρας τη χρώσταγε τη χάρη στον κυβερνητικό του εταίρο, που ζούσε γι' αυτή τη στιγμή. Οσο για τον Καμμένο, αυτός δεν έβλεπε το μαύρο δέρμα του Ομπάμα, ούτε άκουγε τον αστοφιλελεύθερο λόγο του. Αυτός έβλεπε μόνο την αστερόεσσα. Ακόμα και τον αρχικηπουρό του Λευκού Οίκου να τον έστελναν να υποδεχτεί, θα το έκανε με την ίδια χαρά, με τον ίδιο σεβασμό, με το ίδιο δέος, με το ίδιο χαμόγελο της ευτυχίας ζωγραφισμένο στα ροδαλά του μάγουλα. Ως γνήσιος εκπρόσωπος της ελληνικής ακροδεξιάς ο Καμμένος ομνύει στην αμερικανοδουλεία, ανεξάρτητα από το πρόσωπο που την εκφράζει. Αλλωστε, και ο Τρούμαν που εγκαθίδρυσε την αμερικανοκρατία το 1947, όταν οι Αγγλοι έκαναν πίσω ηττημένοι από τον αντάρτικο αγώνα του λαού μας, από το ίδιο κόμμα με τον Ομπάμα προέρχεται. Ούτε ο Ομπάμα είχε κανένα πρόβλημα με τον Καμμένο. Ο φιλελευθερισμός του είναι μόνο ένα περιτύλιγμα της πιο σκληρής ιμπεριαλιστικής πολιτικής. Εχει χαιρετίσει και χειρότερους.

ΕΠΙΣΚΟΠΙΑΝΑ-Σрζητηση για τις πολιτικες εξελιξεις

ΕΠΙΣΚΟΠΙΑΝΑ-Σрζητηση για τις πολιτικες εξελιξεις

Δευτερα 21 Νοεμβρη και ωρα 20.30μμ στο καφενειο

             ΚΚΕ

Βρωμάει προβοκάτσια στη Χίο

Βρωμάει προβοκάτσια στη Χίο

Οσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες στον καταυλισμό προσφύγων και μεταναστών, θυμάτων των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, στη Σούδα της Χίου, είναι μια οργανωμένη προβοκάτσια σε βάρος των κατοίκων του νησιού και των ανθρώπων που ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες σε αυτό το χώρο. Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι η δράση φασιστοειδών, η επίθεσή τους στον καταυλισμό πυροδότησε την αντίδραση των ανθρώπων, που την ώρα που νανούριζαν τα παιδιά τους μέσα στα λασπόνερα, δέχτηκαν (για άλλη μια φορά το τελευταίο διάστημα) επίθεση με πέτρες και βαρελότα που πετάχτηκαν έξω από τη μάντρα του κέντρου κράτησης. Η περιοχή αμέσως μετά μετατράπηκε - κάτω από περίεργες συνθήκες - σε πεδίο μάχης. Κι αυτή η προβοκάτσια εκδηλώνεται πάνω στο έδαφος της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, και με ακέραιη την ευθύνη τους για τα όσα αποτελούν πλέον καθημερινότητα σε Χίο, Λέσβο, Σάμο και αλλού. «Βούτυρο στο ψωμί» των φασιστοειδών, των χρυσαυγιτών, που - όλως τυχαίως - τις μέρες που έγιναν όλα αυτά, οργάνωναν πολιτικές συγκεντρώσεις εναντίον των προσφύγων σε αυτά τα νησιά.
Η κατάσταση που επικρατεί στα νησιά του Αιγαίου είναι αποτέλεσμα της επικίνδυνης και απάνθρωπης πολιτικής ΕΕ - κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που εγκλωβίζει θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων στη χώρα και μετατρέπει τα νησιά του Αιγαίου σε μια προωθημένη ζώνη διπλού εγκλωβισμού. Είναι φανερό ότι αυτό τους διευκολύνει στην καλύτερη διαχείριση των απελπισμένων, σύμφωνα με τις κάθε φορά επιδιώξεις τους. Αλλωστε, δεν είναι και λίγες οι κυνικές προτάσεις που είναι δημόσια διατυπωμένες από υψηλόβαθμους αξιωματούχους της ΕΕ, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι η οριστική λύση είναι να ανακηρυχτούν τα νησιά, με τον πιο επίσημο τρόπο, σε στρατόπεδα φύλαξης μεταναστών και προσφύγων! Το δράμα των προσφύγων και τις συνέπειες που υπάρχουν από τη συσσώρευσή τους στα νησιά του Αιγαίου επιχειρούν να τα αξιοποιήσουν τα φασιστοειδή, με πρώτη και καλύτερη τη ναζιστική Χρυσή Αυγή. Προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τα υπαρκτά προβλήματα, την ανησυχία και το φόβο που νιώθουν οι κάτοικοι, με στόχο να τους στρέψουν εναντίον των προσφύγων. Να υιοθετήσουν ρατσιστικές θέσεις και να ανεχτούν τους φασιστικούς τραμπουκισμούς κατά παιδιών, γυναικών και απροστάτευτων προσφύγων. Αυτός είναι ο ρόλος τους. Να δηλητηριάζουν τις λαϊκές συνειδήσεις, ώστε να διευκολύνουν τα επικίνδυνα σχέδια αυτών που ευθύνονται και για την ύπαρξη των προσφύγων και για τον εγκλωβισμό τους στα νησιά και τη χώρα.
Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση πρέπει να σημάνει συναγερμός στα εργατικά σωματεία, στους μαζικούς φορείς των νησιών, των γυναικών, των φοιτητών και σπουδαστών, των αγροτών, των εργαζομένων στα «hot spots» και φυσικά των εγκλωβισμένων μεταναστών και προσφύγων. Με την ανάπτυξη κοινής δράσης κόντρα στην πολιτική της ΕΕ και της κυβέρνησης, που εγκλωβίζει στο νησί χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες και προκαλεί σοβαρά προβλήματα και στους κατοίκους. Με απαίτηση για άμεση μετακίνηση από τα νησιά και τον απεγκλωβισμό τους από τη χώρα, για διαμόρφωση ανοιχτών δομών υποδοχής, καταγραφής και προσωρινής φιλοξενίας με αποκλειστική ευθύνη του κράτους. Με δραστηριότητες αλληλεγγύης στους εγκλωβισμένους. Και, βέβαια, με καταδίκη των τραμπουκισμών και απομόνωση των φασιστοειδών που ενοχοποιούν για τα προβλήματα τα θύματα, αθωώνοντας και υπηρετώντας τους πραγματικούς υπεύθυνους.

Μια συζήτηση από τα παλιά...

Μια συζήτηση από τα παλιά...

«Περιοριστικά» ή «επεκτατικά» μέτρα διαχείρισης της οικονομίας και σε ποια αναλογία, στη φάση της αναιμικής ανάκαμψης που βρίσκεται σήμερα; Εθνική αναδίπλωση και απομονωτισμός, όπως διακηρύττουν δυνάμεις όπως ο Τραμπ, η Λεπέν, ο Φάρατζ και άλλοι, ή παγκοσμιοποίηση με «δίκαιη ανάπτυξη» και ανθρώπινο πρόσωπο, όπως λένε ο Ομπάμα και η Μέρκελ; Αναμόρφωση, ακόμα και διάλυση της ΕΕ και της Ευρωζώνης, ή εμβάθυνση της ενοποίησης και προς ποια κατεύθυνση;
Αυτά και άλλα ερωτήματα φαίνεται πως πυκνώνουν το τελευταίο διάστημα, με αφορμή και την επίσκεψη Ομπάμα στην Ευρώπη. Η συζήτηση βέβαια δεν είναι καινούρια. Σε ό,τι αφορά την ΕΕ - Ευρωζώνη, επαναλαμβανόταν σε όλη τη διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης, με κυμαινόμενη ένταση, ανάλογα με τα σκαμπανεβάσματα της οικονομίας στα κράτη - μέλη και παγκόσμια. Αλλά και ανάλογα με τη δυναμική και τη διάρκεια των πολιτικών συμβιβασμών που επιτυγχάνονταν κάθε φορά.
Η διαφαινόμενη επαναφορά του προβληματισμού για τη συνοχή της ΕΕ - Ευρωζώνης, με μεγαλύτερη ένταση απ' ό,τι το τελευταίο τουλάχιστον διάστημα, προδίδει όξυνση των ανταγωνισμών. Αιτία γι' αυτό είναι οι δυσκολίες που έχει η οικονομία να ανακάμψει με σταθερούς και υψηλότερους ρυθμούς, η αβεβαιότητα στις οικονομικές προβλέψεις και βέβαια οι πολιτικές εξελίξεις στα κράτη - μέλη, όπου επιδρά έντονα η παρατεταμένη καπιταλιστική κρίση και οι κίνδυνοι να μετατραπεί σε νέα ύφεση η σημερινή αναιμική ανάκαμψη.

***

Τι μορφές παίρνει αυτή η αντιπαράθεση, σε ό,τι αφορά τους μεγάλους κυρίως «παίχτες», δηλαδή τις ισχυρότερες οικονομίες της ΕΕ - Ευρωζώνης; Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα, απ' όσα γράφτηκαν στον Τύπο:

• Η Κομισιόν προτείνει «ένα σχέδιο "θετικής" δημοσιονομικής πολιτικής» και, φωτογραφίζοντας επί της ουσίας τη Γερμανία και την Ολλανδία, ζητάει να κατευθύνουν μέρος του πλεονάσματός τους σε δημόσιες επενδύσεις για να αναθερμανθεί η οικονομία. Στην πραγματικότητα, η Κομισιόν ζητάει από τη Γερμανία να παίξει ρόλο «ατμομηχανής» της καπιταλιστικής ανάκαμψης στην Ευρωζώνη, χαλαρώνοντας πρώτη αυτή τους αυστηρούς δημοσιονομικούς κανόνες.
• Ο Πιέρ Μοσκοβισί, Επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων, δηλώνει ότι «η Επιτροπή θέλει να ξεφύγει από το να είναι απλά ένας μηχανισμός "συγκέντρωσης στατιστικών" και να αρχίσει να λειτουργεί ως το "υπουργείο Οικονομικών της Ευρωζώνης"». Επί της ουσίας, ζητάει εμβάθυνση της οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης, στην κατεύθυνση του διαμοιρασμού των βαρών που σηκώνουν οι πιο αδύναμες οικονομικά χώρες.
• Ο Πρωθυπουργός της Ιταλίας, Μ. Ρέντσι, «επανέλαβε το αίτημά του για τερματισμό της λογικής της λιτότητας, ενώ στάθηκε στην ανάγκη "να δουλέψουμε όλοι μαζί για μια Ευρώπη διαφορετική"». Αυτονόητα, δηλώσεις όπως αυτή αντανακλούν τις δυσκολίες της ιταλικής οικονομίας, που βρίσκεται σε επικίνδυνη στασιμότητα, με μεγάλο δημόσιο χρέος.
• Ο Γάλλος πρωθυπουργός Μ. Βαλς «έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για κατάρρευση της Ευρώπης αν δεν αλλάξει αυτή η πολιτική» και ζήτησε «επανενεργοποίηση του γαλλογερμανικού άξονα». Σημειώνουμε ότι στη διάρκεια της κρίσης υποχώρησε η θέση της Γαλλίας σε σχέση με τη Γερμανία.
• «"Επιτακτική ανάγκη" χαρακτήρισε τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού στρατού ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν - Κλοντ Γιούνκερ (και) διατύπωσε την εκτίμηση ότι «οι Αμερικανοί δεν είναι έτοιμοι να υπερασπιστούν την Ευρώπη"». Ο πρόεδρος της Κομισιόν επαναφέρει μια άλλη διάσταση της πολιτικής εμβάθυνσης της Ευρωζώνης, με τη δημιουργία κοινής στρατιωτικής δομής, όπως είναι ο Ευρωστρατός, με σχετικά αυτοτελή δράση απέναντι στο ΝΑΤΟ.
• «"Τείχος" αντιρρήσεων υψώνει η Γερμανία στην εισήγηση της Κομισιόν για χαλάρωση της λιτότητας στην Ευρωζώνη και για δημοσιονομική τονωτική "ένεση" 50 δισ. ευρώ για το 2017, υποστηρίζοντας ότι τέτοιοι σχεδιασμοί υπονομεύουν το Σύμφωνο Σταθερότητας κι ότι προέχει η απομείωση του δημοσίου χρέους στην περιοχή». Η Γερμανία υπερασπίζεται την αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία, ως θεμέλιο της ανάκαμψης.
• «Ορισμένοι επενδυτές ετοιμάζουν τη στρατηγική τους για το πώς θα πορευθούν σε μια Ευρωζώνη ή ακόμη και σε μια ΕΕ υπό διάλυση και πώς θα αντιμετωπίσουν την αναταραχή που θα επέλθει (...) σήμερα οι αγορές ανησυχούν πως η διάλυση της Ευρωζώνης θα έχει τις ρίζες της σε κάποια από τις μεγάλες χώρες - μέλη της». Το μέλλον της ΕΕ και της Ευρωζώνης παραμένει αβέβαιο και ανοιχτό...

***

Μέσα απ' αυτό το πρίσμα πρέπει να δούμε και τις εξελίξεις των συζητήσεων για το ελληνικό κρατικό χρέος, ως μέρος μιας ευρύτερης διαμάχης στο εσωτερικό της Ευρωζώνης για το πού πρέπει να πάνε τα πράγματα, ώστε να υπηρετηθούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο δύο από τους στρατηγικούς στόχους του κεφαλαίου: Η οικονομική ανάκαμψη και η ενσωμάτωση της λαϊκής δυσαρέσκειας.
Το «φτωχό» περιεχόμενο, εξάλλου, των προτάσεων της Κομισιόν για «χαλάρωση της πολιτικής λιτότητας», δείχνει ότι δεν υπάρχει αμιγώς επεκτατικό ή περιοριστικό «μείγμα» διαχείρισης. Πολύ περισσότερο, δείχνει ότι η άσκηση μιας πιο επεκτατικής πολιτικής έχει πολύ περιορισμένα όρια και αφορά σχεδόν αποκλειστικά την απελευθέρωση κονδυλίων για την κρατική ενίσχυση του κεφαλαίου, χωρίς την οποία δεν γίνονται επενδύσεις. Σε κάθε περίπτωση, μόνιμη επωδός όλων είναι ότι οι αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις πρέπει να προχωρήσουν κανονικά και να επιταχυνθούν, που σημαίνει θυσίες δίχως τέλος για το λαό, είτε με κρίση, είτε με ανάκαμψη της οικονομίας και ανεξάρτητα από την αναλογία στο μείγμα της αστικής διαχείρισης...