Αυτή είναι η «κανονικότητά τους»

Κατιούσα

Το δόγμα «νόμος και τάξη» ήταν από τις πρώτες προτεραιότητες της κυβέρνησης.
– Κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, αφού η συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής θα χρειαστεί ένταση της καταστολής, εντός και εκτός των ιδρυμάτων, αναμασώντας όσα έλεγε και η προηγούμενη ρύθμιση του ΣΥΡΙΖΑ, αξιοποιώντας ως πρόσχημα την ανομία και τη δράση συμμοριών, που καμία σχέση δεν έχουν με τα πανεπιστημιακά ιδρύματα και που θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με το ισχύον πλαίσιο.
– Η μεγάλη αστυνομική επιχείρηση στα Εξάρχεια δεν μπορεί να κρύψει τις ευθύνες όλων των μέχρι και σήμερα κυβερνήσεων, που δεν έχουν εξασφαλίσει ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης στους πρόσφυγες και τους μετανάστες που ζουν στη χώρα μας, ούτε τη διευκόλυνση των επιχειρηματιών που έχουν στήσει καραούλι για την εκμετάλλευση της περιοχής.
– Τραμπούκικη και αυταρχική συμπεριφορά αστυνομικών φρουρών και ανδρών της ομάδας ΔΙΑΣ ενάντια στην ψυχίατρο και πρόεδρο της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας, όταν ζήτησε από αστυνομικό φρουρό κρατούμενου ασθενούς να μην οπλοφορεί μέσα στην Ψυχιατρική κλινική του Θριάσιου Νοσοκομείου, στην οποία νοσηλεύονται 34 ασθενείς, γιατί αυτό εγκυμονεί κινδύνους για την ασφάλεια των ασθενών, όπως η σχετική νομοθεσία (ΠΔ 215/2006 – ΦΕΚ 217/Α’/12.10.2006) προβλέπει.
– Μισθοί-φιλοδώρημα και γενικευμένη «ευελιξία» είναι το «καύσιμο» και της «βιώσιμης» και της «δίκαιης» ανάπτυξής τους, όπως δείχνουν τα στοιχεία του ΕΦΚΑ (Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση Κοινωνικής Ασφάλισης). Μειωμένος κατά 25% ο μέσος μισθός στο σύνολο των εργαζομένων, στα 400 ευρώ μεικτά ο μέσος μισθός στη μερική απασχόληση.
– Ετοιμάζεται βρώμικη επιχείρηση της κυβέρνησης να παρέμβει ωμά στη δράση και τη λειτουργία των συνδικάτων, στο δικαίωμα στην απεργία.
– Αυξήσεις-«φωτιά» στα οικιακά τιμολόγια θα περιλαμβάνει η πρώτη δόση των αντιλαϊκών μέτρων που θα λάβουν η διοίκηση της ΔΕΗ ΑΕ και το υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας, στο πλαίσιο του «σχεδίου διάσωσης» της επιχείρησης, μεταφέροντας στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων τα «σπασμένα» της απελευθέρωσης της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας.
– Η αντισεισμική θωράκιση, η αντιπλημμυρική και η αντιπυρική προστασία δεν ιεραρχούνται, δεν επιλέγονται ως προτεραιότητες στον κρατικό προϋπολογισμό, στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, στο ΕΣΠΑ, στο Περιφερειακό Επιχειρησιακό Πρόγραμμα, στα τεχνικά προγράμματα των περισσότερων δήμων (χωρίς προσεισμικό έλεγχο το 50% των σχολείων της χώρας. Στο κέντρο της Αθήνας, εντοπίζονται περίπου 1.000 κτίρια, τα οποία είναι είτε γηρασμένα, εγκαταλελειμμένα και σε πολλές περιπτώσεις χαρακτηρισμένα «επικίνδυνα» ή «ετοιμόρροπα»).
– Έγκλημα διαρκείας με τη σφραγίδα της ΕΕ και των κομμάτων της, η διαχείριση των απορριμμάτων που καταδικάζει τους εργαζόμενους και τα παιδιά τους να ζουν δίπλα στο θάνατο και την υποβάθμιση (χωματερή στη Φυλή), ή να σπέρνει τον καρκίνο (καύση σκουπιδιών από την ΑΓΕΤ στο Βόλο).
Οι δαπάνες αυτές δεν είναι επιλέξιμες από τις αστικές κυβερνήσεις και την ΕΕ, καθώς δεν αποφέρουν κέρδη, με κριτήριο την ανάλυση «κόστους – οφέλους» πάνω στην ανθρώπινη ζωή. Η ΕΕ έφτασε να προτρέπει, η αντιπλημμυρική π.χ. προστασία να κατευθύνεται στις περιοχές των πλουσίων, των “υψηλών εισοδημάτων” και όχι στις λαϊκές περιοχές, καθώς οι αποζημιώσεις κράτους και ασφαλιστικών εταιρειών στις πιο φτωχές συνοικίες είναι “φθηνότερες” -λόγω κατασκευών- απ’ ό,τι στις πλουσιότερες συνοικίες.
Βιάζονται για να προλάβουν την κανονικότητά τους, εφαρμόζοντας τη δοκιμασμένη τακτική όλων των αστικών κυβερνήσεων, χρησιμοποιώντας τα γνωστά κοινοβουλευτικά τερτίπια. Στα πέντε πρώτα της νομοσχέδια, τα τρία με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, ένα με την επείγοντος και ένα με την κανονική διαδικασία. Κατεπείγον ένα επί της ουσίας πολυνομοσχέδιο που περιλαμβάνει και τα ανταποδοτικά τέλη για την εξαγορά δήμων, για την επέκταση της χωματερής της Φυλής.
«Κανονικότητα» της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, σε κρίση και σε ανάπτυξη, είναι η ζούγκλα των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων, των μισθών πείνας, των επιχειρησιακών και ατομικών συμβάσεων, το αίσχος των δουλεμπορικών και των υποκατώτατων μισθών, των διαφορετικών συμβάσεων για τους νέους, το τσεκούρι σε ασφαλιστικά δικαιώματα, συντάξεις και επιδόματα, οι ομαδικές απολύσεις, η κατάργηση της Κυριακής-αργίας.
«Κανονικότητα» είναι το τσάκισμα όλων των κοινωνικών παροχών σε Υγεία – Πρόνοια, Ασφάλιση, Παιδεία, η γενικευμένη φοροληστεία των λαϊκών στρωμάτων, για να πιάνονται τα «ματωμένα» πλεονάσματα και οι στόχοι των καπιταλιστών για τα επόμενα… 40 χρόνια.
«Κανονικότητα» ονομάζουν και τα εμπόδια στην κήρυξη των απεργιών και το χτύπημα των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.
«Κανονικά», όμως, επιδοτούνται οι καπιταλιστές για να ανακυκλώνουν τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους από την ανεργία στη δουλειά χωρίς δικαιώματα και πάλι πίσω, «κανονικά» και σύμφωνα με το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» θα ξεζουμίζονται οι εργαζόμενοι χωρίς ρεπό, έως και 12 μέρες στη σειρά.
Οι εργαζόμενοι, αυτή την «κανονικότητα» του κεφαλαίου πρέπει να αντιπαλέψουν, για να ανοίξουν κανονικά το δρόμο για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των δικών τους και των παιδιών τους.

Κάλι Καρά

Αυτή είναι η «κανονικότητά τους»

Κατιούσα

Το δόγμα «νόμος και τάξη» ήταν από τις πρώτες προτεραιότητες της κυβέρνησης.
– Κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, αφού η συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής θα χρειαστεί ένταση της καταστολής, εντός και εκτός των ιδρυμάτων, αναμασώντας όσα έλεγε και η προηγούμενη ρύθμιση του ΣΥΡΙΖΑ, αξιοποιώντας ως πρόσχημα την ανομία και τη δράση συμμοριών, που καμία σχέση δεν έχουν με τα πανεπιστημιακά ιδρύματα και που θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με το ισχύον πλαίσιο.
– Η μεγάλη αστυνομική επιχείρηση στα Εξάρχεια δεν μπορεί να κρύψει τις ευθύνες όλων των μέχρι και σήμερα κυβερνήσεων, που δεν έχουν εξασφαλίσει ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης στους πρόσφυγες και τους μετανάστες που ζουν στη χώρα μας, ούτε τη διευκόλυνση των επιχειρηματιών που έχουν στήσει καραούλι για την εκμετάλλευση της περιοχής.
– Τραμπούκικη και αυταρχική συμπεριφορά αστυνομικών φρουρών και ανδρών της ομάδας ΔΙΑΣ ενάντια στην ψυχίατρο και πρόεδρο της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας, όταν ζήτησε από αστυνομικό φρουρό κρατούμενου ασθενούς να μην οπλοφορεί μέσα στην Ψυχιατρική κλινική του Θριάσιου Νοσοκομείου, στην οποία νοσηλεύονται 34 ασθενείς, γιατί αυτό εγκυμονεί κινδύνους για την ασφάλεια των ασθενών, όπως η σχετική νομοθεσία (ΠΔ 215/2006 – ΦΕΚ 217/Α’/12.10.2006) προβλέπει.
– Μισθοί-φιλοδώρημα και γενικευμένη «ευελιξία» είναι το «καύσιμο» και της «βιώσιμης» και της «δίκαιης» ανάπτυξής τους, όπως δείχνουν τα στοιχεία του ΕΦΚΑ (Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση Κοινωνικής Ασφάλισης). Μειωμένος κατά 25% ο μέσος μισθός στο σύνολο των εργαζομένων, στα 400 ευρώ μεικτά ο μέσος μισθός στη μερική απασχόληση.
– Ετοιμάζεται βρώμικη επιχείρηση της κυβέρνησης να παρέμβει ωμά στη δράση και τη λειτουργία των συνδικάτων, στο δικαίωμα στην απεργία.
– Αυξήσεις-«φωτιά» στα οικιακά τιμολόγια θα περιλαμβάνει η πρώτη δόση των αντιλαϊκών μέτρων που θα λάβουν η διοίκηση της ΔΕΗ ΑΕ και το υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας, στο πλαίσιο του «σχεδίου διάσωσης» της επιχείρησης, μεταφέροντας στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων τα «σπασμένα» της απελευθέρωσης της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας.
– Η αντισεισμική θωράκιση, η αντιπλημμυρική και η αντιπυρική προστασία δεν ιεραρχούνται, δεν επιλέγονται ως προτεραιότητες στον κρατικό προϋπολογισμό, στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, στο ΕΣΠΑ, στο Περιφερειακό Επιχειρησιακό Πρόγραμμα, στα τεχνικά προγράμματα των περισσότερων δήμων (χωρίς προσεισμικό έλεγχο το 50% των σχολείων της χώρας. Στο κέντρο της Αθήνας, εντοπίζονται περίπου 1.000 κτίρια, τα οποία είναι είτε γηρασμένα, εγκαταλελειμμένα και σε πολλές περιπτώσεις χαρακτηρισμένα «επικίνδυνα» ή «ετοιμόρροπα»).
– Έγκλημα διαρκείας με τη σφραγίδα της ΕΕ και των κομμάτων της, η διαχείριση των απορριμμάτων που καταδικάζει τους εργαζόμενους και τα παιδιά τους να ζουν δίπλα στο θάνατο και την υποβάθμιση (χωματερή στη Φυλή), ή να σπέρνει τον καρκίνο (καύση σκουπιδιών από την ΑΓΕΤ στο Βόλο).
Οι δαπάνες αυτές δεν είναι επιλέξιμες από τις αστικές κυβερνήσεις και την ΕΕ, καθώς δεν αποφέρουν κέρδη, με κριτήριο την ανάλυση «κόστους – οφέλους» πάνω στην ανθρώπινη ζωή. Η ΕΕ έφτασε να προτρέπει, η αντιπλημμυρική π.χ. προστασία να κατευθύνεται στις περιοχές των πλουσίων, των “υψηλών εισοδημάτων” και όχι στις λαϊκές περιοχές, καθώς οι αποζημιώσεις κράτους και ασφαλιστικών εταιρειών στις πιο φτωχές συνοικίες είναι “φθηνότερες” -λόγω κατασκευών- απ’ ό,τι στις πλουσιότερες συνοικίες.
Βιάζονται για να προλάβουν την κανονικότητά τους, εφαρμόζοντας τη δοκιμασμένη τακτική όλων των αστικών κυβερνήσεων, χρησιμοποιώντας τα γνωστά κοινοβουλευτικά τερτίπια. Στα πέντε πρώτα της νομοσχέδια, τα τρία με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, ένα με την επείγοντος και ένα με την κανονική διαδικασία. Κατεπείγον ένα επί της ουσίας πολυνομοσχέδιο που περιλαμβάνει και τα ανταποδοτικά τέλη για την εξαγορά δήμων, για την επέκταση της χωματερής της Φυλής.
«Κανονικότητα» της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, σε κρίση και σε ανάπτυξη, είναι η ζούγκλα των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων, των μισθών πείνας, των επιχειρησιακών και ατομικών συμβάσεων, το αίσχος των δουλεμπορικών και των υποκατώτατων μισθών, των διαφορετικών συμβάσεων για τους νέους, το τσεκούρι σε ασφαλιστικά δικαιώματα, συντάξεις και επιδόματα, οι ομαδικές απολύσεις, η κατάργηση της Κυριακής-αργίας.
«Κανονικότητα» είναι το τσάκισμα όλων των κοινωνικών παροχών σε Υγεία – Πρόνοια, Ασφάλιση, Παιδεία, η γενικευμένη φοροληστεία των λαϊκών στρωμάτων, για να πιάνονται τα «ματωμένα» πλεονάσματα και οι στόχοι των καπιταλιστών για τα επόμενα… 40 χρόνια.
«Κανονικότητα» ονομάζουν και τα εμπόδια στην κήρυξη των απεργιών και το χτύπημα των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.
«Κανονικά», όμως, επιδοτούνται οι καπιταλιστές για να ανακυκλώνουν τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους από την ανεργία στη δουλειά χωρίς δικαιώματα και πάλι πίσω, «κανονικά» και σύμφωνα με το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» θα ξεζουμίζονται οι εργαζόμενοι χωρίς ρεπό, έως και 12 μέρες στη σειρά.
Οι εργαζόμενοι, αυτή την «κανονικότητα» του κεφαλαίου πρέπει να αντιπαλέψουν, για να ανοίξουν κανονικά το δρόμο για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των δικών τους και των παιδιών τους.

Κάλι Καρά

Πολεμιστές τού τίποτα: το τάγμα εφόδου της Νίκαιας και η μοίρα των στρατιωτών του φασισμού

 

Οι απολογίες των 18 κατηγορούμενων για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, που ολοκληρώθηκαν τον Ιούλιο, ήταν αποκαλυπτικές όχι μόνο για την κατάδειξη της κενότητας των υπερασπιστικών τους ισχυρισμών, αλλά και για τη μοίρα που επιφυλάσσει ο φασισμός σε όσους επιλέγουν να γίνουν στρατιώτες του.

Η στρατολόγηση των μελών της “Ασφάλειας” της Νίκαιας έγινε με δόλωμα τη γοητεία της ισχύος και την πειθώ της ανάγκης. Ο Πατέλης δήλωσε χαρακτηριστικά ότι, στην πρώτη χρυσαυγίτικη εκδήλωση για τα Ίμια που συμμετείχε, “γοητεύτηκε” από το θέαμά της: οι πυρσοί, το τελετουργικό, η στρατιωτική στοίχιση και πειθαρχία “μιλάνε” στο ακροατήριο του φασισμού πολύ αποτελεσματικότερα από το περιεχόμενο μιας ομιλίας. Για έναν άνθρωπο που μέχρι τότε η μόνη ασχολία του πέραν της δουλειάς του ήταν να είναι οπαδός της τοπικής του ομάδας, η προσχώρηση στη Χρυσή Αυγή συνέχιζε τη συνήθεια μιας οπαδικής ταύτισης, αλλά με πολιτικό πλέον προσανατολισμό.

Σε πολλές από τις απολογίες, οι κατηγορούμενοι δήλωσαν πως ο λόγος που προσέγγισαν τη Χρυσή Αυγή ήταν η ανάγκη για τα τρόφιμα που μοίραζε η οργάνωση. Σωστά το δικαστήριο αντιμετώπισε με δυσπιστία κατηγορούμενους που η οικονομική τους κατάσταση κάθε άλλο παρά δικαιολογούσε τον ισχυρισμό τους, για παράδειγμα τον μόνιμο στο Πολεμικό Ναυτικό κατηγορούμενο Σκάλκο, με πατέρα συνταξιούχο αστυνομικό, που έδωσε μάλιστα 20 ευρώ για την εγγραφή του, χρήματα δηλαδή περισσότερα από την αξία της σακούλας με τις πατάτες και τα ψάρια που έλαβε σε 3-4 συσσίτια της τοπικής της Νίκαιας. Είναι σαφές ότι το άνοιγμα των τοπικών γραφείων της Χρυσής Αυγής στη Νίκαια λειτούργησε σαν μαγνήτης για άτομα που είτε είχαν προγενέστερη σχέση με την ακροδεξιά (πχ Σταμπέλος, Μιχάλαρος, κλπ) είτε γοητεύτηκαν από την αίσθηση της ισχύος που η Χρυσή Αυγή ανέδιδε (πχ Καζαντζόγλου, Τσακανίκας, κλπ), σε μια περίοδο οικονομικής κατάρρευσης και εθνικής ταπείνωσης λόγω μνημονίων.

Ωστόσο, υπήρξαν κατηγορούμενοι που προσελκύστηκαν και λόγω ανάγκης.

 Ο κατηγορούμενος Νίκος Τσορβάς είναι μια χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση: χρόνια άνεργος και χωρίς οικογένεια, προσέγγισε τη Χρυσή Αυγή μέσω του εξαδέλφου του Θανάση για να πάρει τρόφιμα και να βρει μεροκάματα. Τα τρόφιμα ήταν, όμως, μόνο η φάκα: ακολούθησε η πρόταση του Πατέλη στον Τσορβά να μπει στην Ασφάλεια της τοπικής, να φορέσει τη στολή παραλλαγής και να εκτελεί καθήκοντα φρουρού εντός και εκτός γραφείων. Ο Ν. Τσορβάς αποκάλεσε τον κατάλογο της Ασφάλειας “λίστα ανέργων”: χωρίς κάτι τέτοιο να είναι απολύτως αληθές, αυτό που ισχύει είναι πως ο Πατέλης, έμμισθος πλέον της Χρυσής Αυγής, αξιοποίησε την απλήρωτη εργασία άνεργων υποστηρικτών της τοπικής για να οικοδομήσει τις ομάδες με τις στολές παραλλαγής και τα άρβυλα, που τόσο χρειαζόταν ο Μιχαλολιάκος για να χτίσει την εικόνα της οργάνωσης-τιμωρού που “θα ξεβρωμίσει τον τόπο”. Μια αμυδρή πιθανότητα κάποιου μεροκάματου, που ίσως θα του έδινε ο Πατέλης, ήταν αρκετή για να υποτάξει ο Τσορβάς τη βούλησή του, πλάι στην αίσθηση συμμετοχής σε μια ομάδα ανδρών με στρατιωτικό παράστημα, αίσθηση αναμφίβολα σημαντική για κάποιον χωρίς οικογένεια, χωρίς ιδιαίτερες κοινωνικές σχέσεις και χωρίς ιδιαίτερο σωματότυπο (στοιχεία που ο ίδιος ο Τσορβάς δεν σταμάτησε να τονίζει στη διάρκεια της απολογίας του).

Ανεξάρτητα από τον τρόπο που προσέγγισαν τη Χρυσή Αυγή και τις ψυχολογικές διεργασίες που εξηγούν την υποταγή της βούλησής τους, οι κατηγορούμενοι που συμμετείχαν στην Ασφάλεια της τοπικής της Νίκαιας δεν μπορούν να ισχυριστούν ότι δεν γνώριζαν σε τι είδους ομάδα είχαν ενταχθεί. Το βίντεο που βρέθηκε στον σκληρό δίσκο του Πατέλη και προβλήθηκε στο δικαστήριο με την χαρακτηριστική φράση “Ό,τι κινείται σφάζεται” οπτικοποιεί μια από τις πολλές συνεδριάσεις (ή αλλιώς “σεμινάρια”) της Ασφάλειας της Νίκαιας. Οι κατηγορούμενοι γνώριζαν και αποδέχτηκαν τη συμμετοχή τους στην τέλεση εγκληματικών πράξεων, μάλιστα η ένταξή τους μέσα στο πλαίσιο ενός “νόμιμου πολιτικού κόμματος” βοηθούσε στην άρση κάθε ηθικού φραγμού που ο οποιοσδήποτε “καθημερινός άνθρωπος” έχει αναπτύξει απέναντι στην προοπτική του εγκλήματος.

Τα μέλη της Ασφάλειας της Νίκαιας ορκίστηκαν πίστη στον “Αρχηγό”, εκπαιδεύτηκαν, επιμορφώθηκαν, δοκιμάστηκαν και συγκροτήθηκαν σε πειθαρχημένη ομάδα υπό τις εντολές και την ιεραρχία της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής και του συνόλου της κοινοβουλευτικής της ομάδας που παρέλασε στις εκδηλώσεις της, πολύ πριν κληθούν το βράδυ της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα στα γραφεία της Καισαρείας από τον Πατέλη. Οι κατηγορούμενοι γίνανε “πολιτικοί στρατιώτες” και ως τέτοιοι άφησαν τα σπίτια τους λίγο πριν τα μεσάνυχτα μιας εργάσιμης ημέρας για να συγκροτηθούν αστραπιαία σε φάλαγγα, να μεταβούν οργανωμένα από τη Νίκαια στο Κοράλι και να δολοφονήσουν τον Παύλο Φύσσα. Ο Ρουπακιάς δεν ήταν παρά ο τελευταίος τροχός μιας πολυπρόσωπης κινητοποίησης ενός πειθαρχημένου μηχανισμού.

Ποιά ήταν όμως η κάλυψη που παρείχε η ηγεσία αυτού του μηχανισμού στους πιστούς στρατιώτες της την ώρα της κρίσης;

Είναι αλήθεια ότι τις πρώτες ώρες μετά τη δολοφονία Φύσσα, η ηγεσία της Χρυσής Αυγής προσπάθησε να καλύψει τα μέλη της, φυσικά με το αζημίωτο, την απέκδυση δηλαδή οποιασδήποτε ευθύνης για τον φόνο. Δεν είναι τυχαίο ότι, μετά την έκκληση του Ρουπακιά προς τον Πατέλη για να του βρει δικηγόρο, ένα από τα πρώτα τηλέφωνα που κάνει ο Λαγός, λίγα λεπτά αφού πληροφορείται τη δολοφονία, είναι σε δικηγόρο της οργάνωσης. Ο Λαγός αποκτά άμεση πρόσβαση στη δικογραφία, κάτι που κατέθεσε ο προστατευόμενος μάρτυρας Α, επιβεβαιώνεται όμως και από τηλεφωνικές συνομιλίες. Στις πρώτες του απολογίες, ο Ρουπακιάς αρνείται να συσχετίσει το έγκλημα με τη Χρυσή Αυγή και τα γραφεία της από όπου ξεκίνησε το κονβόι των οχημάτων, κάτι που όμως κάνει όταν πλέον, με επιμέλεια της αδελφής του, αποκτά δεύτερο δικηγόρο. Στο μεταξύ, Μιχαλολιάκος και Κασιδιάρης αρνούνται δημόσια “κάθε σχέση της Χρυσής Αυγής με το έγκλημα στο Κερατσίνι”, την ίδια ώρα που ο Λαγός οργανώνει συνάντηση με τα “πιστά παιδιά” της Νίκαιας (τους μετέπειτα κατηγορούμενους) στα γραφεία του Πειραιά (απολογία Κομιανού), ενώ με δική του εντολή ο Τσακανίκας συναντιέται με τον Δήμου στις 19/9 και του προτείνει να πάρει πάνω του την ειδοποίηση Ρουπακιά πριν τον φόνο, “για να μην πάει φυλακή η Νίκαια”: “θα σου βάλει δικηγόρο το κόμμα. Θα πεις αυτά, ειδάλλως καλύτερα να μην είχες γεννηθεί. Εμείς τους προδότες τους σκοτώνουμε”, είναι τα λόγια του Τσακανίκα, όπως τα κατέθεσε ο Δήμου στην απολογία του. Η εικόνα της συγκάλυψης ολοκληρώνεται με την κλήση του Λαγού στον Πατέλη στις 23 Σεπτεμβρίου στην οποία τον ενημερώνει ότι “μένει” στο κόμμα (ο Πατέλης εργαζόταν στην πόρτα της Μεσογείων).

Όταν όμως πλέον η υπόθεση έφτασε στη δικαστική αίθουσα και το αποδεικτικό υλικό απέβη συντριπτικό, ακόμα δε περισσότερο όσο κοντοζύγωνε η ώρα των απολογιών, η υπεράσπιση της ηγεσίας της οργάνωσης άρχισε να αντιμετωπίζει τους άλλοτε πιστούς στρατιώτες της σαν βαρίδια. Την αρχή έκαναν οι δικηγόροι (αξιοπρόσεκτα πρωτοπόροι στάθηκαν σ’ αυτό οι δικηγόροι του Λαγού) με χαρακτηρισμούς περί “ανεγκέφαλων” που έκαναν “καραγκιοζιλίκια”, κατά την επίδειξη φωτογραφιών από τη δράση της Ασφάλειας της Νίκαιας: η άλλοτε “τοπική-πρότυπο” ή “μπαλαντέρ” όπως την είχε βαφτίσει ο Παναγιώταρος έγινε τώρα το “μαύρο πρόβατο” που “ξεστράτισε” από την κατά τα άλλα νομιμόφρονα δράση της οργάνωσης. Τη σκυτάλη πήραν στη συνέχεια οι μάρτυρες υπεράσπισης των βουλευτών και δη του Μιχαλολιάκου: το μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου και νυν ευρωβουλευτής Αθανάσιος Κωνσταντίνου κατέθεσε ότι η Χρυσή Αυγή διέγραψε τον Πατέλη και σύμπασα την τοπική της Νίκαιας μετά τη δολοφονία, ομολογώντας έτσι την πεποίθηση της ηγεσίας περί άμεσης εμπλοκής της τοπικής της Νίκαιας στον φόνο. Στη συνέχεια, ο οικονομικός διευθυντής της οργάνωσης Δημήτριος Βλαχόπουλος κατέθεσε ότι με σύμφωνη γνώμη του Μιχαλολιάκου απέλυσε τον Πατέλη και τον Καζαντζόγλου ήδη την επομένη της δολοφονίας! Πιο χοντροκομμένα, ο μάρτυρας Άρης Σπίνος χαρακτήρισε “αλήτες” τους χρυσαυγίτες που τελούσαν επιθέσεις, πάντοτε βέβαια “εν αγνοία του Μιχαλολιάκου”. Ήταν πλέον σαφές ότι η Ασφάλεια της Νίκαιας θα γινόταν η Ιφιγένεια για να διασωθεί ο “Αρχηγός” και να διαφυλαχθεί η συνέχεια της ναζιστικής οργάνωσης.
 

Όταν λοιπόν οι 18 κατηγορούμενοι για τη δολοφονία Φύσσα εμφανίστηκαν στο δικαστήριο, η αξιοπιστία των ισχυρισμών τους ήταν ήδη υπονομευμένη από την ίδια εκείνη ηγεσία, στο όνομα της οποίας στρατεύτηκαν και την οποία κάποτε “αρχαιοελληνικά” χαιρετούσαν. Μάταια προσπάθησε ο Πατέλης να εξηγήσει ότι ουδέποτε διαγράφτηκε από την οργάνωση ούτε εκδιώχθηκε από τα γραφεία της, τα οποία μέχρι και πρόσφατα είχε τη δυνατότητα να επισκέπτεται, όπως εξάλλου αποδεικνύεται από σχετικό φωτογραφικό υλικό. Αδίκως ερωτήθηκε ο Ρουπακιάς για ποιό λόγο η ηγεσία της οργάνωσης αρνιόταν κάθε οργανωτική σχέση του με τη Χρυσή Αυγή: “δεν ήταν μάλλον επαρκώς ενημερωμένη”, απάντησε. Η υπερασπιστική γραμμή της Νίκαιας χτίστηκε γύρω από το σενάριο κάποιων φυλλαδίων, που δήθεν αποτελούσαν την αιτία της μεσονύχτιας κινητοποίησης: αν και τα φυλλάδια τυπώθηκαν, δεν προσκομίστηκε ποτέ κανένα αποδεικτικό της ύπαρξής τους. Το τελειωτικό χτύπημα στο βασικό υπερασπιστικό εφεύρημα του Πατέλη και του Καζαντζόγλου έδωσε ο Τσακανίκας, μέλος του πενταμελούς της Νίκαιας, που δήλωσε ρητά ότι φυλλάδια ουδέποτε υπήρξαν. Ο Ρουπακιάς έσπευσε να υιοθετήσει τον ισχυρισμό ότι αυτός δήθεν μετέβη σε τυπογραφείο στο Περιστέρι για να παραλάβει τα τρικάκια, χωρίς να βρεθεί έστω και ένας δικηγόρος να τον ενημερώσει για το αυτοκτονικό αυτού του διαβήματος, καθώς η κεραία του τηλεφώνου του εξέπεμπε αδιάλειπτα από την περιοχή της Νίκαιας.
 

Έτσι, από τις εικόνες των στρατιωτικών παρελάσεων δεκάδων αντρών με τις παραλλαγές, τα άρβυλα και τα μαύρα μπλουζάκια, με τις ασπίδες, τους ασύρματους και τα ρατσιστικά συνθήματα κατά των ξένων, τα μέλη της Ασφάλειας της οργάνωσης έφτασαν να διεκδικούν ο καθένας για τον εαυτό του μια προσωπική οδό διαφυγής, που έχει εύγλωττα αποτυπωθεί στο ευφυολόγημα “Αίμα, Τιμή, Δεν ήμουνα εκεί”. Το γκροτέσκο σκηνικό αυτής της συλλογικής απουσίας συμπλήρωναν εύθυμες πινελιές: του Αναδιώτη που είχε Πακιστανό φίλο ονόματι Αντρέι ο οποίος “μεγάλωσε στην Ελλάδα, μίλαγε άπταιστα ελληνικά και υποστήριζε τη Χρυσή Αυγή”, του Καλαρίτη και του Τσαλίκη που μιλούσαν στο τηλέφωνο “για τα καναρίνια τους” τη στιγμή που η γειτονιά τους συγκλονιζόταν από τη δολοφονία Φύσσα, του Τσακανίκα που δήλωσε την οριστική απόφασή του να μην ασχοληθεί πλέον με την πολιτική, αλλά “να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια”. Μια ομολογουμένως αναπάντεχη στροφή στον ευαγγελισμό της ζωής από τον χρυσαυγίτη που διάβαζε τον όρκο στη Νέδα, κλείνοντάς τον με το φρανκικό “Ζήτω ο Θάνατος”.

Ίσως η πιο θλιβερή στιγμή των απολογιών του τάγματος της Νίκαιας ήταν η περιγραφή του κατηγορούμενου Ν. Τσορβά για τις εξώσεις σε βάρος του από τρία τουλάχιστον σπίτια μετά τη λήξη της προφυλάκισής του. Την ίδια στιγμή που έξω από το δικαστήριο εκσφενδονίζονταν καταγγελίες για εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ που έδιναν στον Μιχαλολιάκο ευρωβουλευτές και βουλευτές της οργάνωσης για “κοινωνικό έργο” και που φυσικά γίνανε καπνός, ένα μέλος της Ασφάλειας της Νίκαιας, χωρίς εργασία, δικηγόρο και ίσως κατοικία, προσπαθούσε να αποποιηθεί την ευθύνη μιας ανθρωποκτονίας, ενώ κάθε λέξη που πρόφερε τη στοιχειοθετούσε. Το ότι στην επόμενη φάση της δίκης ο Μιχαλολιάκος θα έρθει και θα πετάξει τους στρατιώτες του στα σκυλιά, δηλώνοντας αποτροπιασμό για τα εγκλήματά τους, δεν θα έπρεπε να προκαλέσει καμία έκπληξη. Αν ο Τσορβάς πρόσεχε τις ιδεολογικές ομιλίες που παρακολουθούσε στη Νίκαια (και ο ίδιος δήλωσε ότι δεν τις πρόσεχε), θα θυμόταν το αγαπημένο ρητό της οργάνωσης που διδάσκεται στους πυρήνες δόκιμων μελών της: «Όποιος έχει καταστήσει τον εαυτό του σκώληκα, δεν πρέπει να παραπονιέται όταν τον πατούν».
 

Ο φασισμός στήνει στα πόδια τους στρώματα κατεστραμμένα από την κρίση, μετατρέποντάς τα σε πολιορκητικό κριό κατά του οργανωμένου εργατικού κινήματος και της αριστεράς. Η ηγεσία της Χρυσής Αυγής επιχείρησε να χτίσει έναν ιδιωτικό στρατό, επίλεκτο τμήμα του οποίου ήταν η Ασφάλεια της Νίκαιας, που δοκίμασε την ισχύ του σε βάρος των πιο αδύναμων της κοινωνίας, των μεταναστών, για να συγκρουστεί στη συνέχεια με τον πραγματικό εχθρό του φασισμού: τους συνδικαλιστές, την αριστερά, την αντιφασιστική νεολαία. Το ανθρώπινο υλικό για τον στρατό αυτό η ηγεσία της Χρυσής Αυγής, που κατοικεί στα βόρεια προάστια της Αττικής και οικονομικά είχε πάντοτε τον τρόπο της, το βρήκε στις γειτονιές της Νίκαιας και του Περάματος. Όπως έλεγε ο Χίτλερ: “ο μικρός άνθρωπος νιώθει σαν σκουλήκι, αλλά εμείς τον τοποθετούμε σε ένα κίνημα που τον κάνει να νιώθει κομμάτι ενός μεγαλου δράκου”. Όταν το κράτος έπαψε να παρέχει ασυλία στις εγκληματικές δράσεις της οργάνωσης και κινήθηκε εναντίον της κάτω από την πίεση της μαζικής αντιφασιστικής έκρηξης που ακολούθησε τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ο δράκος ξεφούσκωσε σε σαύρα που έτρεξε πανικόβλητη να κρυφτεί. Και οι στρατιώτες της Χρυσής Αυγής της Νίκαιας αποδείχτηκαν αναλώσιμοι για την ηγεσία της.

Για αυτό, δεν έχουν να κατηγορήσουν παρά μόνο τους εαυτούς τους. Επέλεξαν να πολεμήσουν κάτω από ξένες σημαίες και για αλλότρια συμφέροντα, με αντάλλαγμα μια σακούλα πατάτες και μια δόση ρατσιστικό και εθνικιστικό όπιο που θα τους ανακούφιζε από το άλγος της κρίσης. Προτίμησαν τον εμφύλιο, αντί για την αλληλεγγύη των φτωχών, στοχοποιώντας τους γείτονες και τους συναδέλφους τους, για να μπορεί ο Μιχαλολιάκος να διαπραγματεύεται – με την ισχύ των ταγμάτων του και με το αίμα των θυμάτων του – ένα πιο ευρύχωρο διαμέρισμα στη δεξιά πολυκατοικία. Τώρα που το σχέδιο αυτό απέτυχε, ο Μιχαλολιάκος δεν έχει κανένα πρόβλημα να κάνει έξωση στους νοικάρηδες του υπογείου και να τους αποδώσει ακέραια την ποινική ευθύνη (ο ίδιος, άλλωστε, έχει αναλάβει την πολιτική). Αυτή είναι η ηθική της ηγεσίας του εθνικοσοσιαλισμού. Και αυτή είναι η μοίρα των στρατιωτών του.

Δυστυχώς, ανθρώπινο υλικό για το πολιτικό σχέδιο του φασισμού θα υπάρχει πάντα, όσο τουλάχιστον η σημερινή κοινωνία παράγει οικονομική και κοινωνική αθλιότητα. Ο φασισμός δεν μπορεί να ηττηθεί ως φυσικά πρόσωπα (όσο σημαντικό και αν είναι να καταδικαστούν αυτοί που δικάζονται στη δίκη της Χρυσής Αυγής), αλλά ως κοινωνική σχέση. Μέχρι τότε, οι φτωχοί μπορούν να αντλήσουν κρίσιμα διδάγματα για το πού αξίζει να στρατευτούν για να κάνουν τη ζωή τους καλύτερη. Ή, έστω, να τη ζήσουν με το κεφάλι όρθιο, όχι σαν δράκοι ούτε σαν σκώληκες, αλλά τουλάχιστον σαν αξιοπρεπείς άνθρωποι. Ο δικός μας δρόμος είναι πάντοτε ανοιχτός.

Πηγή: (Κείμενο: Θανάσης Καμπαγιάννης*, jailgoldendawn.com, 2/9/2019)

___________
*Ο Θανάσης Καμπαγιάννης είναι δικηγόρος πολιτικής αγωγής στη δίκη της Χρυσής Αυγής. Το δικαστήριο ξεκινάει, μετά τις διακοπές, τις συνεδριάσεις του στις 9 Σεπτεμβρίου.

ποκαλύψεις «Deutsche Welle»: Aπ' τo 2012 ο Τσίπρας τα είχε βρει με την Μέρκελ !!

Μετά τις εκλογές του 2012 το Βερολίνο διατηρούσε μέσω της γερμανικής πρεσβείας στην Αθήνα και του τότε πρέσβη Βόλφγκανγκ Ντολντ ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. 

Το «φόβητρο», ο «μικρός που μάθαινε γρήγορα» και οι δίαυλοι...

Copyright 2018 The Associated

«Το φόβητρο της Αριστεράς δεν προκαλούσε σε κανέναν στο Βερολίνο ανατριχίλα - παρά τα δημόσια "Go Back Mrs. Merkel" του Αλέξη Τσίπρα. 

Η καγκελάριος ήταν πολύ καλύτερα ενημερωμένη για την κατάσταση των πραγμάτων στην Ελλάδα και τις προθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ (...) 

Μετά τις εκλογές του 2012 το Βερολίνο διατηρούσε μέσω της γερμανικής πρεσβείας στην Αθήνα και του τότε πρέσβη Βόλφγκανγκ Ντολντ ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αποτέλεσμα αυτών των σχέσεων ήταν η συνάντηση Τσίπρα - Σόιμπλε για τα οικονομικά της Ελλάδας τον Ιανουάριο του 2013 στο Βερολίνο. (...) τον Σεπτέμβριο του 2014 πραγματοποιείται στο Βερολίνο μια ίσως σημαντικότερη συνάντηση. Με πρωτοβουλία του τότε υφυπουργού Εργασίας και άλλοτε εκτελεστικού συμβούλου της ΕΚΤ Γιοργκ Ασμουσεν, στελέχη των γερμανικών υπουργείων Οικονομικών και Οικονομίας συζητούσαν για ώρες στο υπουργείο Εργασίας (...) με τους Γιάννη Δραγασάκη, Γιώργο Σταθάκη αλλά και Γιώργο Χουλιαράκη. Οι Γερμανοί τεχνοκράτες κυριολεκτικά "ανέκριναν" τους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ για τις προθέσεις τους εφόσον αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας. Για μια ακόμη φορά το Βερολίνο διαπίστωνε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε ανατρεπτική δύναμη συνιστούσε και ούτε στόχευε στην έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη».

***

Τα παραπάνω που δημοσιεύτηκαν μέσα στη βδομάδα από την «Deutsche Welle», και βέβαια δεν διαψεύστηκαν, είναι αποκαλυπτικά για τους ανοιχτούς διαύλους που διατηρούσε ήδη από το 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ με τη γερμανική κυβέρνηση, που την ίδια περίοδο υποτίθεται ότι κατήγγειλε με «παχιά λόγια» και μεγάλες κουβέντες στο εσωτερικό.

Η «Deutsche Welle» αναφέρει ακόμα ότι στις διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν με την κυβέρνηση πλέον ΣΥΡΙΖΑ το πρώτο εξάμηνο του 2015, «η Αγκελα Μέρκελ σχημάτισε την εντύπωση ότι ο Αλ. Τσίπρας επιχειρηματολογεί επί της ουσίας, ότι όντως έχει την πρόθεση να βγάλει τη χώρα του από την οικονομική κρίση, ότι θέλει μεταρρυθμίσεις (...) και ότι "ο μικρός μαθαίνει γρήγορα"», βασιζόμενη, όπως λέει το δημοσίευμα, στην πορεία του χρόνου και στη «συνέπεια που επιδείκνυε ο κ. Τσίπρας στην υλοποίηση των μνημονιακών δεσμεύσεων, αλλά και η ταχύτητα με την οποία προσαρμοζόταν στο ευρωπαϊκό juste milieu» (σ.σ. «χρυσή τομή»).

Οι αναφορές αυτές, όπως και παλιότερα δημοσιεύματα για τα «κανάλια επικοινωνίας» του ΣΥΡΙΖΑ με κέντρα των ΗΠΑ, πολύ πριν αναλάβει τη διακυβέρνηση, αν μη τι άλλο επιβεβαιώνουν ότι την περίοδο εκείνη, εν μέσω ανταγωνισμών και σεναρίων για την πορεία της κρίσης στην Ευρωζώνη, έκλεισαν πολλά «deals», που καμιά σχέση δεν είχαν βέβαια με τα «go back κυρία Μέρκελ» και άλλα ευτράπελα, με τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ «κατάπιε» τις όποιες αντιδράσεις υπήρχαν τότε στα μνημόνια και στην αντιλαϊκή πολιτική.

Οι νέες αυτές αποκαλύψεις επιβεβαιώνουν δηλαδή τη βρώμικη αποστολή που ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ ήδη από τότε για την αστική τάξη, την οποία βέβαια ολοκλήρωσε αμέσως μετά ως κυβέρνηση, φορτώνοντας στον λαό ένα ακόμα μνημόνιο και εκατοντάδες αντιλαϊκούς νόμους, αλλά και μπλέκοντας τη χώρα πολύ βαθύτερα στους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς στην περιοχή.

Το «χρίσμα» άλλωστε της αστικής διαχείρισης, από την αστική τάξη και πολύ περισσότερο τους ιμπεριαλιστές, δεν δίνεται χωρίς τις ανάλογες δεσμεύσεις και «διαβεβαιώσεις».

Επιβεβαιώνεται επίσης ότι το ενδεχόμενο «εξόδου της χώρας από το ευρώ» «παίχτηκε» ως σενάριο στο πλαίσιο μιας ευρύτερης αντιπαράθεσης και διαπραγμάτευσης για το μέλλον της ΕΕ και της Ευρωζώνης, με βασικούς παίκτες τη Γερμανία, τη Γαλλία, τις ΗΠΑ, τους θεσμούς της ΕΕ και το ΔΝΤ, καθώς και άλλων επιχειρηματικών συμφερόντων και ότι δεν ήταν θέμα «επιλογής» της μιας ή άλλης πολιτικής δύναμης.

Σε αυτήν την κατεύθυνση αξιοποιήθηκε η εξάμηνη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με την ΕΕ και το ΔΝΤ, που γινόταν για λογαριασμό συμφερόντων τμημάτων του κεφαλαίου και με τη στήριξη «διεθνών» και κυρίως «υπερατλαντικών» συμμάχων.

Χωριό που φαίνεται...

Το περιεχόμενο άλλωστε της πολιτικής που θα ασκούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, είχε διαφανεί εγκαίρως. 

Τον Γενάρη του 2013, ο Αλ. Τσίπρας σε επίσκεψή του στις ΗΠΑ δήλωνε ευθαρσώς: 

«Υπάρχει κάτι να φοβηθεί κανείς από την Αριστερά στην Ελλάδα; Με ποιο τρόπο είμαστε ριζοσπαστικοί; Οι κινδυνολόγοι θα σας πουν ότι το κόμμα μας, αν έρθει στην κυβέρνηση, θα σκίσει τη δανειακή σύμβαση με την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΔΝΤ, θα βγάλει τη χώρα έξω από την Ευρωζώνη, θα διακόψει τους δεσμούς της Ελλάδας με την πολιτισμένη Δύση, ότι η Ελλάδα θα γίνει μια νέα Βόρεια Κορέα. Αυτό είναι κινδυνολογία στα χειρότερά της. Ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα μου, δε θέλει τίποτα από αυτά. Ημασταν πάντα, και πάντα θα παραμείνουμε, ένα ευρωπαϊκό κόμμα... Ετσι, αν οι ριζοσπαστικές πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορούν στο να βγάλει την Ελλάδα από την Ευρωζώνη. Και αν δεν πρόκειται να σκίσει τις συμφωνίες μας με την Ευρωπαϊκή Ενωση, τι σημαίνει η ετικέτα μας ως Ριζοσπαστικής Αριστεράς; Σημαίνει ότι είμαστε έτοιμοι για ριζικές μεταρρυθμίσεις στο κράτος, ώστε να δημιουργηθεί ένα σταθερό περιβάλλον δικαιοσύνης, αναδιανομής του πλούτου και επενδύσεων».

Και ποια γνώμη σχημάτισαν ήδη από τότε οι «οικοδεσπότες» του στην Αμερική; Ο γενικός διευθυντής του Ινστιτούτου Brookings, Μπιλ Ανθολις, δήλωνε ότι ο Αλ. Τσίπρας έκανε «προσπάθεια να πείσει το αμερικανικό κατεστημένο ότι δεν αποτελεί ανατρεπτική δύναμη και δεν προσπαθεί να γκρεμίσει τον δυτικό καπιταλισμό» και «ένα καλό πρώτο βήμα» σ' αυτή την κατεύθυνση. Ακόμα: «Υπήρχε αρχικά μια ανησυχία (...) Οποιοσδήποτε ηγείται ενός πολιτικού φορέα που ονομάζεται Ριζοσπαστικός Συνασπισμός της Αριστεράς, προκαλεί σκεπτικισμό εδώ. Και γι' αυτό τον ρώτησα και του έδωσα την ευκαιρία να εξηγήσει ότι ίσως εκπροσωπεί κάτι λιγότερο ριζοσπαστικό απ' ό,τι φαίνεται εκ πρώτης όψεως».

Ο Ντομένικο Λομπάρντι, στέλεχος του Broοkings, δήλωνε στη «Wall Street Journal» ότι «αυτό το ταξίδι δείχνει τη συνεχή εξέλιξη του πολιτικού του προφίλ προς μια σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση».

Αλλά και στην ΕΕ ο ΣΥΡΙΖΑ βρήκε εξαρχής ένθερμους υποστηρικτές. Πρώτος και καλύτερος ο πρώην πρόεδρος της Κομισιόν Ρομάνο Πρόντι(αρχιτέκτονας της Συνθήκης της Λισαβόνας, του Ευρωσυντάγματος και άλλων αντιδραστικών αντιλαϊκών περγαμηνών), που δήλωνε στο συνέδριο του ιδρύματος «The European House: Ambrosetti», στη λίμνη Κόμο της Ιταλίας, τον Σεπτέμβρη του 2014: «Ανέπτυξε (σ.σ. ο Αλ. Τσίπρας) έναν ιδιαίτερα ενδιαφέροντα διάλογο, με εποικοδομητική διαλεκτική. Δεν ζήσαμε τίποτα από τα όσα αντιστοιχούν στις γραφικές συγκρούσεις που κάποιοι έχουν στο μυαλό τους, για τέτοιου είδους συναντήσεις. Ηταν θετικό και για τον Αλέξη Τσίπρα και για εμάς».

Και τα επόμενα χρόνια τα εύσημα διαδέχονταν το ένα το άλλο. Ο γγ του ΟΟΣΑ Ανχελ Γκουρία χαρακτήριζε τον Τσίπρα «το ανερχόμενο αστέρι της διεθνούς σκηνής»! Ο Ευρωπαίος επίτροπος Οικονομικών Πιερ Μοσκοβισί δήλωνε: «Μετά τον φόβο μου όταν ανέβηκε στην εξουσία το 2015, στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα τελικά ανακάλυψα έναν λαμπρό, επιδέξιο και γενναίο άνθρωπο που πέτυχε να μεταστρέψει το λαό του. Αποκαλύφθηκε πολιτικός άνδρας. Με τον Αλέξη Τσίπρα, τον επικεφαλής της ελληνικής ριζοσπαστικής αριστεράς, που έγινε επικεφαλής μίας "υπεύθυνης" αριστεράς, η συνεννόηση ήταν καλή. Ο Τσίπρας προτίμησε να κάνει ρεαλιστική πολιτική»...

«Το εξής ένα»...

Τα παραπάνω επιβεβαιώνουν εκτός των άλλων και ότι η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν προδιαγεγραμμένη και μόνο κακόγουστο αστείο ήταν τα παραμύθια περί «ριζοσπαστικής δύναμης», που δήθεν «ξεστράτισε κάπου στην πορεία», όπως λέγαν τότε και πολύ περισσότερο μετά το δημοψήφισμα του 2015 οι κάθε λογής οπορτουνιστές που έβαζαν πλάτη ώστε να οδηγηθεί ο λαός μια ώρα αρχύτερα στην παγίδα, στον εγκλωβισμό του στην πολιτική του κεφαλαίου, με «ριζοσπαστική» μάσκα.

Επιβεβαιώνεται επίσης ότι η όλη διαπραγμάτευση από τον Γενάρη μέχρι τον Ιούλη του 2015 δεν αφορούσε ποτέ τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά αποτέλεσε παζάρι ανάμεσα σε επιχειρηματικά συμφέροντα και με πλάτες ισχυρών διεθνών δυνάμεων.

Αλλωστε, η καπιταλιστική οικονομία και εξουσία έχει τους δικούς της νόμους. Σε ανύποπτο χρόνο, το μακρινό 2014, το εξηγούσε και ο τότε πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλος, όταν δήλωνε σε συνέντευξή του πως καθόλου δεν τον ανησυχούσε το να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, γιατί ανεξάρτητα από τη «ρητορική» και τα «ιδεογράμματα» του κάθε κόμματος, «έχει κι η σύγχρονη οικονομική πραγματικότητα ορισμένα, ας πούμε, "δόγματα ". Ενα από αυτά λέει ότι (...) η προοπτική μιας νέας ανάπτυξης μπορεί να προέλθει σήμερα μόνο από τις δυνάμεις της παραγωγικής οικονομίας. Ποια κυβέρνηση μπορεί να το αγνοήσει αυτό και να επιτύχει;».

Μερικούς μήνες μετά τον Νοέμβρη του 2014 και ελάχιστους πριν ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει τη διακυβέρνηση, και ο πρόεδρος της Τράπεζας Πειραιώς, Μ. Σάλλας, απαντώντας σε ερώτημα δημοσιογράφου σχετικά με το αν η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία μπορεί να λειτουργήσει ως φόβητρο για τις ξένες αγορές, απάντησε: «Η χώρα έχει δημοκρατία. Εχει υιοθετήσει τον πρώτο πυλώνα της Ευρώπης, που είναι η κοινοβουλευτική δημοκρατία. Αρα, λοιπόν, είναι ανοιχτή η πόρτα σε αυτούς που πιστεύουν στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ο δεύτερος μεγάλος πυλώνας είναι η αγορά, για την υποστήριξη της ανάπτυξης, της εξέλιξης και της τεχνολογίας. Επομένως, εγώ δεν ανησυχώ για τίποτα στην περίπτωση που υπάρχουν υιοθετημένες και εφαρμοζόμενες οι βασικές ευρωπαϊκές αρχές».

Την ίδια περίοδο, ο τότε υπουργός Οικονομικών, Γκ. Χαρδούβελης, σχολιάζοντας την εξέλιξη των διαβουλεύσεων με την τρόικα, παραδεχόταν ότι «το ΔΝΤ εμφανίζεται αδιάφορο για το πολιτικό κλίμα στην Ελλάδα»,παραδοχή που μεταφράστηκε στον αστικό Τύπο ως εξής: «Δεν μας νοιάζει ποιος θα είναι κυβέρνηση».

Εκτοτε κύλησε νερό στ' αυλάκι, για να φτάσουμε στη ΔΕΘ του 2018 και στην αποτίμηση των διακηρύξεων απ' το βήμα της εκ μέρους των εργοδοτικών ενώσεων (Κεντρική Ενωση Επιμελητηρίων, ΕΣΕΕ) που «έτριβαν τα χέρια» τους, καθώς διαπίστωναν ότι οι εκπρόσωποι των κομμάτων της αστικής διαχείρισης, «όλοι υιοθέτησαν παρόμοια ατζέντα».

Ενώ μόλις πρόσφατα, λίγο πριν την αλλαγή σκυτάλης στην αστική διακυβέρνηση, ο ΣΕΒ διαπίστωνε με ικανοποίηση ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ νομοθέτησε πάνω από το 65% των «προτάσεών» του, παροτρύνοντας την επόμενη κυβέρνηση να συνεχίσει στον ίδιο καλό δρόμο.

Την ταύτιση στα βασικά αυτά ζητούμενα παρουσίαζε με εύγλωττο τρόπο και ο δημοσιογράφος - βουλευτής πλέον της ΝΔ, Μπ. Παπαδημητρίου - σχολιάζοντας πως «τα προγράμματα ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ είναι το εξής ένα. Το θέμα είναι ποιο θα εμπιστευτείς. Θα εμπιστευτείς το πραγματικό προϊόν να στο βγάλει πέρα, ή θα εμπιστευτείς το κατά μίμηση προϊόν και μάλιστα της τελευταίας στιγμής;».

Πρόκειται για παραδοχή «εκ των ων ουκ άνευ»! Μια ματιά στα προγράμματα, στις διακηρύξεις, στις δεσμεύσεις που το καθένα απ' αυτά τα δύο κόμματα έχει αναλάβει απέναντι στο εγχώριο κεφάλαιο και στις διεθνείς οργανώσεις του, αρκεί για να την επιβεβαιώσει. Μια ανάγνωση των ομιλιών Τσίπρα και Μητσοτάκη σε Ελληνοαμερικανικά Επιμελητήρια, στις Γενικές Συνελεύσεις του ΣΕΒ, στα συνέδρια του ΣΕΤΕ είναι υπεραρκετή να πείσει και τον πλέον καχύποπτο για τη σύμπλευση των δύο βασικών «παικτών» του αστικού πολιτικού συστήματος, για το ότι το «πρόγραμμα» παρά τις επιμέρους διαφορές είναι «το εξής ένα», αυτό που υπαγορεύουν οι στρατηγικοί στόχοι της αστικής τάξης, των επιχειρηματικών ομίλων.

Αυτός είναι εξάλλου και σήμερα ο «μπούσουλας» και στις διεργασίες «μετασχηματισμού» του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να ανταποκρίνεται στο ρόλο του στις νέες συνθήκες ως ο ένας εκ των δύο βασικών «πυλώνων» της αστικής διακυβέρνησης, σήμερα ασκώντας «υπεύθυνη» και «εποικοδομητική» αντιπολίτευση από τη σκοπιά των στόχων του κεφαλαίου και υπερασπιζόμενος τη δική του αντιλαϊκή «παρακαταθήκη», αύριο ως αξιόπιστη εναλλακτική για την αστική διαχείριση.

Πηγή 

Άλλος για τη …Γροιλανδία

Από iraklis3

Γράφει ο Βασίλης Λιόγκαρης //

Πολύ ψηλά πήρε τον αμανέ γερο-καουμπόι και βάλ’ το καλά στο καύκαλό σου, πως νέτα σκέτα η Γροιλανδία – μόλις πληροφορήθηκε το πλούσιο υπέδαφος – δεν πουλιέται!
Απόλυτη και πειστική η απάντηση της πρωθυπουργού της Δανίας. Τον έβαλε στη θέση του. Κι αυτός την εκδικήθηκε. Ανέβαλε το ταξίδι του.
Βάλε τα λεφτά στην τσέπη σου. Η Γροιλανδία δεν είναι αμπελοχώραφο, δεν είναι φάρμα, ράντζο για να πουληθεί.
Και στο κάτω κάτω κατάλαβέ το. Δεν είναι η εποχή ου οι Ολλανδοί αγόρασαν για μια χούφτα πενταροδεκάρες τη νησίδα της Νέας Υόρκης από τους Ινδιάνους.
Δεν είναι η εποχή που η ελληνική Κύπρος πουλήθηκε πυρ παρά από τους Τούρκους στους Βρετανούς με τις ευχαριστίες τους.
Ούτε η εποχή του Χονγκ Κονγκ της Συγκαπούρης, του Γκουαντάαμο, του Παναμά, της Αλάσκας κι άλλων οι αγοραπωλησίες γινότανε σαν να ‘τανε μποστάνια.
Βάλε λοιπόν τα λεφτά στην τσέπη γερομάγκα τσαμπουκαλή και οι απειλές και τα νταηλίκια σου δεν περνάνε!
Αλήθεια, γιατί τόσο κυνισμός, τόση απληστία, τόση ξετσιπασιά, τόση αναίδεια, τόση ανηθικότητα και τόσο θράσος; – με αυτό το ξινό αυταρχικό ύφος για να εκφέρει τέτοια βούληση, τέτοια επιθυμία;
Κατάλαβέ το επιτέλους, κατάφερες να κάνεις και εσύ την τόσο μεγάλη χώρα σου κέντρο χλευασμού και ανυποληψίας. Μαζί με τα τόσα άλλα που της καταμαρτυρούν οι λαοί.
***
Εξάλλου, με ποιο δικαίωμα καταπατάτε τους διεθνείς ναυτικούς όρους και απαγορεύετε – με το έτσι θέλω – το λομενισμό τάνκερ σε ογειακά λιμάνια ια τρόφιμα και καύσιμα; Με ποιο δικαίωμα – και θράσος απειλείς με κυρώσεις – ακόμα και ιδιωτικέςεταιρείες, για όποιον από τα μεσογειακά κράτη θελήσει να παράσχει βοήθει αη εξυπηρέτηση στο τάνκερ;
Δε νομίζετε ότι παρατραβάτε το σχοινί, κάνετε τους λαούς να σας σιχαθούν περισσότερο;
Καταλάβετέ το και σταματήστε τον τσαμπουκά, γιατί δεν είστε μόνοι σας..

Στα σκουπίδια η πολιτική τους!

Το ψηφιδωτό των αποκαλύψεων του «Ριζοσπάστη» για τα σχέδια λειτουργίας νέας χωματερής στη Φυλή, δίπλα στην υπάρχουσα υγειονομική βόμβα του ΧΥΤΑ και σε απόσταση αναπνοής από τα λαϊκά νοικοκυριά, πείθει και τον πιο δύσπιστο ότι διαιωνίζεται η αφόρητη κατάσταση για το 1,5 εκατομμύριο κατοίκους της Δυτικής Αθήνας. Μπορεί η κυβέρνηση, η περιφερειακή και η δημοτική αρχή να κάνουν λόγο για «μεταβατική φάση», όμως η αλήθεια είναι ότι μιλάμε για νέα παράταση στο θάψιμο των σκουπιδιών σε μια επιβαρυμένη περιοχή, με τη σύμβαση που προκηρύχθηκε να αφορά 4.000.000 κυβικά μέτρα σκουπιδιών, με δυνατότητα διπλασιασμού τους.

***

Και μόνο η μεθόδευση που ακολουθήθηκε από την τέως περιφερειακή αρχή Δούρου (ΣΥΡΙΖΑ), ώστε να ολοκληρώσει τη βρώμικη δουλειά και να παραδώσει έτοιμο το έγκλημα στη νέα περιφερειακή αρχή Πατούλη (ΝΔ), αρκεί για να αντιληφθεί κανείς ότι πρόκειται για βαθιά αντιλαϊκό σχεδιασμό. ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ στην Περιφέρεια, που κατά τ' άλλα ...διασταύρωναν τα ξίφη τους προεκλογικά για το ποιος είναι ικανότερος να διαχειριστεί τη «βόμβα» των απορριμμάτων, έστησαν μια προκλητική συμπαιγνία στην πλάτη του λαού και μεθόδευσαν την επέκταση της χωματερής στη Φυλή, με τις ευλογίες της ΕΕ. Επιβεβαιώνεται και μ' αυτόν τον τρόπο ότι μοιράζονται την ίδια αντιλαϊκή πολιτική και στη διαχείριση των απορριμμάτων, προς όφελος των επιχειρηματικών ομίλων και σε βάρος των λαϊκών αναγκών, που θυσιάζονται στο βωμό του κέρδους από τις μπίζνες του κεφαλαίου με τα σκουπίδια. Ταυτόχρονα, η επέκταση του ΧΥΤΑ Φυλής δεν είναι άσχετη με τον χωροταξικό - αναπτυξιακό σχεδιασμό του κεφαλαίου για την Αττική, στον οποίο συμφωνούν όλα τα κόμματα και οδηγεί σε παραπέρα υποβάθμιση της ζωής των κατοίκων της Δυτικής Αττικής, με την ανάπτυξη βιομηχανικών ζωνών, δικτύων μεταφοράς και κέντρων logistics.
Σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, η κυβέρνηση και η δημοτική αρχή της Φυλής επιστράτευσαν αστυνομία και μπράβους, γνωστούς για τη δράση τους στην περιοχή, για να καταστείλουν τη λαϊκή κινητοποίηση που οργάνωσαν την περασμένη Παρασκευή σωματεία και φορείς κατά την ορκωμοσία του δημάρχου. Η απρόκλητη κατασταλτική επίθεση στους διαδηλωτές σημαίνει συναγερμό για τους εργαζόμενους και τους κατοίκους της Δυτικής Αθήνας και πρέπει να απαντηθεί με νέες κινητοποιήσεις, με οργάνωση μέσα από σωματεία και μαζικούς φορείς, ώστε να εμποδιστεί το νέο έγκλημα. Οι κινητοποιήσεις σωματείων και μαζικών φορέων με σύνθημα «Τέρμα πια στην υποβάθμιση - Οχι άλλος καρκίνος» αποτελούν συνέχεια μιας πολύμορφης δράσης, που το επόμενο διάστημα πρέπει να κλιμακωθεί, με κεντρικό αίτημα το άμεσο και οριστικό κλείσιμο του ΧΥΤΑ, με απαγόρευση κάθε νέας δραστηριότητας διαχείρισης αποβλήτων στην περιοχή. Με την προβολή αιτημάτων και στόχων πάλης που βάζουν στο στόχαστρο το σχεδιασμό του κεφαλαίου για ανάπτυξη σε βάρος των λαϊκών αναγκών, που στην προκειμένη περίπτωση μεταφράζεται σε ζωή δίπλα στα σκουπίδια και στις καμινάδες των εργοστασίων.

***

Το αίτημα να κλείσει ο ΧΥΤΑ στη Φυλή είναι αδιαπραγμάτευτο. Δεν μπορεί εν έτει 2019 να συνεχίζεται το θάψιμο των σκουπιδιών και επιπλέον να νομιμοποιείται η καύση τους από τις βιομηχανίες ως φθηνό καύσιμο, όπως συμβαίνει στον Βόλο και σχεδιάζεται στην Αττική. Απέναντι στον εγκληματικό αυτό σχεδιασμό ΕΕ - κυβερνήσεων - επιχειρηματικών ομίλων - περιφερειακών και δημοτικών αρχών σήμερα πρέπει να οργανωθεί η αντεπίθεση. Η πάλη αυτή πρέπει να συνδεθεί με τον αγώνα ενάντια στην εμπορευματοποίηση της διαχείρισης των απορριμμάτων και σε κάθε μορφή ιδιωτικοποίησης. Ενάντια στη μετατόπιση των βαρών στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων μέσα από τα ανταποδοτικά τέλη και με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, όπως το χαράτσι ταφής και το «πληρώνω όσο πετάω».
Το πλαίσιο πάλης που προβάλλει το ΚΚΕ δίνει επιθετική απάντηση στους διαχρονικούς εκβιασμούς των κυβερνήσεων, στην αξιοποίηση των «αδιεξόδων» που οι ίδιες δημιουργούν για να επιβάλουν στο λαό να ζει με τα θαμμένα σκουπίδια στις αυλές του και να αναπνέει τα καμένα παράγωγά τους. Ενα πλαίσιο πάλης που εστιάζει μεταξύ άλλων: Στον καθορισμό και την ιεράρχηση προτεραιοτήτων, ξεχωρίζοντας την πρόληψη της παραγωγής απορριμμάτων, την προώθηση της ανακύκλωσης με διαλογή στην πηγή. Τον καθορισμό σύγχρονων όρων για την ορθολογική και ασφαλή αποκομιδή, με μόνιμο προσωπικό και σύγχρονο εξοπλισμό καθώς και με τις απαραίτητες υποδομές για τη χωριστή συλλογή των προδιαλεγμένων στην πηγή απορριμμάτων. Τον καθορισμό των κριτηρίων καταλληλότητας εγκαταστάσεων ανά είδος εγκατάστασης, με γνωστά από πριν τα κριτήρια αποκλεισμού των υποψήφιων χώρων. Με την υλοποίηση των έργων επεξεργασίας και τελικής διάθεσης των αποβλήτων να γίνεται από τον ενιαίο κρατικό φορέα, αρμόδιο για τα δημόσια έργα.

***

Η θέση του ΚΚΕ αποτελεί τη μόνη φιλολαϊκή λύση, η υλοποίησή της προϋποθέτει όμως σύγκρουση με την καπιταλιστική οικονομία και αστική εξουσία που εκπονεί «χωροταξικούς σχεδιασμούς» με βάση τα «θέλω» των μονοπωλίων. Η διέξοδος που προτείνει το Κόμμα προϋποθέτει ότι η διαχείριση των απορριμμάτων δεν θα είναι πεδίο για την καπιταλιστική κερδοφορία, προϋποθέτει επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό, ενιαίο κρατικό φορέα κατασκευών, κοινωνική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, στη γη και τις τεχνικές υποδομές. Προϋποθέτει εξουσία που θα υπερασπίζεται τις κοινωνικές ανάγκες, δηλαδή εργατική - λαϊκή εξουσία και θεσμούς εργατικού - λαϊκού ελέγχου.
Και από αυτό το μέτωπο γίνεται φανερό ότι αυτός είναι ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος που έχει να βαδίσει ο λαός μας. Ολα τα άλλα τα δοκίμασε και τα δοκιμάζει εδώ και δεκαετίες. Ηρθε η ώρα να πετάξει στα σκουπίδια την αναμονή, τις αυταπάτες και τον εγκλωβισμό στο «ρεαλισμό» της ΕΕ και των μονοπωλιακών ομίλων, την προπαγάνδα ότι «αυτά που λέει το ΚΚΕ δεν γίνονται». Η διέξοδος βρίσκεται στο δρόμο της ανατροπής, στη σύγκρουση με τις κυβερνήσεις, τους επιχειρηματικούς ομίλους και την ΕΕ!

Δ. Π.

Αγωνιστική απάντηση

Η κυβέρνηση της ΝΔ ετοιμάζεται τις επόμενες μέρες να εξαπολύσει νέα επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες. Στο στόχαστρο μπαίνουν ξανά το δικαίωμα στην απεργία και οι κλαδικές συμβάσεις, ενώ μεθοδεύεται και η ενεργότερη παρέμβαση της εργοδοσίας και του κράτους στα συνδικάτα.
Ειδικά για τις Συλλογικές Συμβάσεις, οι νέες αντιδραστικές αλλαγές έρχονται να κουμπώσουν με τη σημερινή «ζούγκλα» στην αγορά εργασίας και να την κάνουν ακόμα πιο ανυπόφορη για τους εργαζόμενους, κυρίως τους νέους.
Ο πυρήνας του αντεργατικού πλαισίου, που ενισχύθηκε και θωρακίστηκε την περίοδο της κρίσης με τους νόμους όλων των κυβερνήσεων, παραμένει ανέγγιχτος και επεκτείνεται, διαμορφώνοντας νέους, ακόμα χειρότερους όρους εργασιακής εκμετάλλευσης.
Η τάση γενίκευσης της «ευελιξίας» και καθήλωσης των μισθών δεν ανατράπηκε ούτε με τη σχετική αύξηση του κατώτερου μισθού, με το νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου, ούτε βέβαια με τις αποσπασματικές αλλαγές που έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για τις κλαδικές συμβάσεις.
Ο μέσος μεικτός μισθός στη μερική απασχόληση, που αφορά πλέον έναν στους τρεις εργαζόμενους, είναι κάτω από 400 ευρώ, ενώ ο μέσος μισθός στο σύνολο της απασχόλησης παραμένει μειωμένος κατά 25% σε σχέση με το 2011.
Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι παρά την επεκτασιμότητα των κλαδικών συμβάσεων και την αρχή της «καλύτερης σύμβασης» που νομοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ, μόλις 15 κλαδικές είναι σε ισχύ και καλύπτουν ένα μικρό μόνο ποσοστό των εργαζομένων στους κλάδους, αφού η πλειοψηφία εργάζεται με ελαστικές μορφές απασχόλησης.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Τουρισμός, όπου ακόμα και αυτή η κλαδική που υπέγραψε η συνδικαλιστική πλειοψηφία έχει γίνει κουρέλι από τις 17 διαφορετικές μορφές «ευελιξίας» που έχει στη διάθεσή της η εργοδοσία για να θωρακίσει την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία της.
Στην πλειοψηφία των κλάδων, η εργοδοσία αρνείται ακόμα και να συζητήσει για την υπογραφή κλαδικών συμβάσεων. Αλλά κι εκεί που το κάνει, προσπαθεί να επιβάλει μισθούς στο ύψος του κατώτερου, που με τους νόμους ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώνεται πλέον από το κράτος και σε συνάρτηση με τους ρυθμούς της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που σημαίνει ψίχουλα για τους εργαζόμενους.
Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι η περιβόητη αύξηση του κατώτερου μισθού κατά 11% από το Φλεβάρη του 2019, μεταφράστηκε σε πραγματική αύξηση 0,6% (δηλαδή σχεδόν τίποτα) στον μέσο μεικτό μισθό στο σύνολο της απασχόλησης!
Πάνω σ' αυτό το έδαφος έρχεται τώρα η ΝΔ να νομοθετήσει εξαιρέσεις από την κλαδική σύμβαση υπέρ των επιχειρησιακών, με το πρόσχημα ότι έτσι θα διασωθούν επιχειρήσεις που καταγράφουν μεγάλες ζημιές.
Στην πραγματικότητα ανοίγει ο δρόμος για ακύρωση ακόμα κι αυτών των κουτσουρεμένων κλαδικών συμβάσεων που ισχύουν σήμερα και όσων υπογραφούν στο μέλλον, δίνοντας στην εργοδοσία επιπλέον όπλα για να βαθύνει το σημερινό άθλιο καθεστώς της εκμετάλλευσης.
Το γεγονός εξάλλου ότι τέτοια μέτρα παίρνονται σε συνθήκες ανάκαμψης της οικονομίας και όχι σε κρίση, επιβεβαιώνει ότι η διατήρηση και επέκταση του αντεργατικού πλαισίου είναι προϋπόθεση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ενώ και η σχετική μείωση της ανεργίας τα τελευταία χρόνια ακολουθεί τη μεγαλύτερη προσαρμογή των εργασιακών σχέσεων στις σύγχρονες ανάγκες οργάνωσης της καπιταλιστικής παραγωγής, με γενίκευση της «ευελιξίας» και της υποαπασχόλησης.
Αντίστροφα, τα όποια, ελάχιστα, μέτρα πλασάρονται από τις κυβερνήσεις ως «θετικά» τάχα για τους εργαζόμενους, εξαϋλώνονται μέσα στο γενικότερο αντεργατικό πλαίσιο και αξιοποιούνται για τη νομιμοποίηση και τη διαιώνισή του.
Από τις ίδιες τις εξελίξεις επιβεβαιώνεται ότι ουσιαστική βελτίωση της ζωής των εργαζομένων μπορεί να υπάρξει μόνο δυναμώνοντας τον αγώνα για την ανάκτηση απωλειών, με την κατάργηση όλου του αντεργατικού πλαισίου, κάτω από το σύνθημα «Μπροστά οι δικές μας ανάγκες, όχι τα κέρδη των λίγων».
Μπροστά και στο συλλαλητήριο της ΔΕΘ, χρειάζεται να ανέβουν η εγρήγορση και η κινητοποίηση των εργαζομένων. Να δοθεί μαζική αγωνιστική απάντηση και με προετοιμασία για απεργία, διεκδικώντας καλύτερους όρους δουλειάς και ζωής, αυξήσεις στους μισθούς, σύγχρονα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα.