Mario Sousa-Ψέματα σχετικά με την ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης ΙΙ: Κόνκουεστ και Σολτζενίτσιν
Ο "ιστορικός" Robert Conquest ποζάρει με το "μετάλλιο της ελευθερίας" και τους Τζορτζ και Λώρα Μπους για τη συνεισφορά του στην αποκάλυψη των "κομμουνιστικών εγκλημάτων". Θυμίζουμε ότι ο Prescott Bush, παππούς του George W., έπαιξε ενεργό ρόλο στην χρηματοδότηση του Χίτλερ.
52 έτη προτού να προκύψει η αλήθεια
Η ναζιστική εκστρατεία παραπληροφόρησης για την Ουκρανία δεν σταμάτησε με την ήττα της ναζιστικής Γερμανίας στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Τα ναζιστικά ψέματα αναλήφθηκαν από την CIA και MI5, και κατείχαν πάντοτε προεξέχουσα θέση στον πόλεμο προπαγάνδας ενάντια στη Σοβιετική Ένωση. Το αντικομμουνιστικό κηνύγι μαγισσών του Μακάρθι μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο αναπαρήγαγε τις ιστορίες των εκατομμυρίων νεκρών εξαιτίας του λιμού στην Ουκρανία. Το 1953 ένα βιβλίο σε αυτό το θέμα δημοσιεύθηκε στις ΗΠΑ. Αυτό το βιβλίο είχε τίτλο 'Black Deeds of the Kremlin' («Η Μαύρη Βίβλος του Κρεμλίνου» στα ελληνικά).Η έκδοσή του χρηματοδοτήθηκε από ουκρανούς πρόσφυγες στις ΗΠΑ, ανθρώπους που είχαν συνεργαστεί με τους Ναζί στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο και στους οποίους η αμερικανική κυβέρνηση έδωσε πολιτικό άσυλο, παρουσιάζοντας τους στον κόσμο ως "δημοκράτες".
Όταν ο Reagan εκλέχτηκε πρόεδρος των ΗΠΑ και άρχισε την αντικομμουνιστική του σταυροφορία τη δεκαετία του '80, η προπαγάνδα για τα εκατομμύρια που πέθαναν στην Ουκρανία αναβίωσε. Το 1984 ένας καθηγητής του Χάρβαρντ δημοσίευσε ένα βιβλίο με τίτλο 'Human Life in Russia' ("Η ζωή στη Ρωσία") που επαναλάμβανε όλες τις ψεύτικες πληροφορίες που παρήχθησαν από τον Όμιλο Hearst το 1934. Εκεί, βρίσκαμε τα ναζιστικά ψέματα και τις παραποιήσεις της δεκαετίας του ‘30 αναγεννημένα, αλλά αυτή τη φορά με το κύρος που προσδίδει η υπογραφή ενός αμερικανικού πανεπιστημίου. Αλλά υπήρχε και συνέχεια: Το 1986 ακόμα ένα βιβλίο εμφανίστηκε για το θέμα, με τίτλο 'Harvest of Sorrow' ("Συγκομιδή Θλίψης"), που γράφτηκε από ένα πρώην μέλος της βρετανικής μυστικής υπηρεσίας, τον Robert Conquest, τώρα καθηγητή στο πανεπιστήμιο Stamford της Καλιφόρνιας. Για "την εργασία του" για το βιβλίο αυτό, ο Conquest έλαβε $80.000 από την «Εθνική Οργάνωση Ουκρανίας». Αυτή η ίδια οργάνωση πλήρωσε επίσης για μια ταινία που βγήκε το 1986 με τίτλο 'Harvest of Despair' ("Συγκομιδή Απελπισίας"), στην οποία, μεταξύ άλλων, χρησιμοποιήθηκε το υλικό από το βιβλίο του Conquest. Στο μεταξύ ο αριθμός των ανθρώπων που υποστηρίχτηκε στις ΗΠΑ ότι είχαν χάσει τις ζωές τους στην Ουκρανία εξατίας του λοιμού είχε αναχθεί σε 15 εκατομμύρια!
Ο George W. Bush εκφωνεί ομιλία στο "Μνημείο των θυμάτων του κομμουνισμού"
Εντούτοις οι «πληροφορίες» αυτές του Ομίλου Hearst, που αναπαράχθηκαν σε βιβλία και ταινίες, ήταν απολύτως ψεύτικες. Ο καναδός δημοσιογράφος, Douglas Tottle, αποκάλυψε λεπτομερώς τις παραποιήσεις στο βιβλίο του'Fraud, famine and fascism - the Ukrainian genocide myth from Hitler to Harvard' ("Απάτη, λιμός και φασισμός - ο ουκρανικός μύθος γενοκτονίας από τον Ηitler στο Χάρβαρντ"), που εκδόθηκε στο Τορόντο το 1987. Μεταξύ άλλων, ο Tottle απέδειξε ότι το χρησιμοποιούμενο φωτογραφικό υλικό, οι τρομακτικές φωτογραφίες που έδειχναν λιμοκτονούντα παιδιά, είχαν ληφθεί από δημοσιεύματα του 1922 σε μία εποχή που εκατομμύρια ανθρώπων πέθαιναν από πείνα και τον πόλεμο επειδή οκτώ ξένοι στρατοί είχαν εισβάλει στη Σοβιετική Ένωση κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου του 1918-1921.
Ο σημερινός εργοδότης του Robert Conquest (μετά τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες): Το σημαντικότερο και ιστορικότερο κέντρο ψυχροπολεμικής αντικομμουνιστικής προπαγάνδας στις ΗΠΑ, το Ινστιτούτο Hoover.
Ο Tottle παρουσιάζει τα γεγονότα σχετικά με την πείνα του 1934 και εκθέτει τα αναμεμειγμένα ψέματα που δημοσιεύονταν στον Όμιλο Hearst. Ένας δημοσιογράφος που είχε στείλει κατά τη διάρκεια μιας μακράς χρονικής περιόδου ρεπορτάζ και φωτογραφίες από τις περιοχές της υποτιθέμενης πείνας ήταν ο Thomas Walker, ένα άτομο που δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στην Ουκρανία και μόνο στη Μόσχα δεν είχε περάσει παρά πέντε μόλις ημέρες. Αυτό το γεγονός αποκαλύφθηκε από το δημοσιογράφο Louis Fisher, ανταποκριτή της Μόσχας της The Nation, μιας αμερικανικής εφημερίδας. Ο Fisher επίσης αποκάλυψε ότι ο δημοσιογράφος M. Parrott, ο πραγματικός ανταποκριτής του ομίλου Hearst στη Μόσχα, είχε στείλει ρεπορτάζ σχετικά με την άριστη συγκομιδή που επιτεύχθηκε από τη Σοβιετική Ένωση το 1933 και την πρόοδο της Ουκρανίας που δεν δημοσιεύθηκαν ποτέ. Ο Tottle αποδεικνύει επίσης ότι ο δημοσιογράφος που έγραψε τις εκθέσεις σχετικά με την υποτιθέμενη ουκρανική πείνα, ο "Thomas Walker", ονομαζόταν στην πραγματικότητα Robert Green, ένας κατάδικος ο οποιος είχε δραπετεύσει από μια πολιτειακή φυλακή στο Κολοράντο! Αυτός ο Walker, ή Green, συνελήφθη όταν επέστρεψε στις ΗΠΑ και όταν εμφανίστηκε στο δικαστήριο, παραδέχθηκε ότι δεν ήταν ποτέ στην Ουκρανία. Όλα τα ψέματα όμως σχετικά με τους νεκρούς εκατομμυρίων του λιμού στην Ουκρανία στη δεκαετία του '30, για μια πείνα που δήθεν προκλήθηκε από το Στάλιν αποκαλύφθηκαν μόλις το 1987! Ο Hearst, οι Ναζί, ο πράκτορας Conquest και άλλοι είχαν «ποτίσει» εκατομμύρια ανθρώπων με τα ψέματα και τα πλαστά ρεπορτάζ τους. Ακόμη και σήμερα οι ιστορίες του ναζιστή Hearst επαναλαμβάνονται ακόμα στα προσφάτως δημοσιευμένα βιβλία που γράφονται επ’ αμοιβή δεξιών συμφερόντων.
Ο Όμιλος Hearst, έχοντας μονοπωλιακή θέση σε πολιτείες των ΗΠΑ, και έχοντας τις πρακτορεία ειδήσεων σε όλο τον κόσμο, ήταν το μεγάλο φερέφωνο της Gestapo. Σε έναν κόσμο υπό την εξουσία του μονοπωλιακού κεφαλαίου, ήταν δυνατό για τον Όμιλο Hearst να μετασχηματίσει τα ψέματα της Gestapo σε «αλήθειες» που αναπαράγονται από ντουζίνες εφημερίδων, των ραδιοσταθμών και, αργότερα, των τηλεοπτικών καναλιών, παγκοσμίως. Όταν η Gestapo εξαφανίστηκε, αυτός ο βρώμικος πόλεμος προπαγάνδας ενάντια στο σοσιαλισμό και τη Σοβιετική Ένωση συνεχίζεται, με την CIA ως νέο προστάτη του. Οι αντικομμουνιστικές εκστρατείες του αμερικανικού Τύπου δεν μειώθηκαν στο ελάχιστο. Η επιχείρηση συνεχίστηκε όπως πριν, πρώτα υπό την αιγίδα της Gestapo και έπειτα υπό την αιγίδα της CIA.
Ο Ρόμπερτ Κόνκουεστ στην καρδιά των μύθων
Αυτό το άτομο, που τόσο ευρέως αναφέρεται στον αστικό Τύπο, αξίζει κάποια συγκεκριμένη προσοχή σε αυτό το σημείο. Ο Ρόμπερτ Κόνκουεστ είναι ένας από τους δύο συντάκτες που έχουν γράψει τα περισσότερα σχετικά με τα εκατομμύρια νεκρών στη Σοβιετική Ένωση. Είναι στ’ αλήθεια ο δημιουργός όλων των μύθων που έχουν διαδοθεί σχετικά με τη Σοβιετική Ένωση μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Ο Κόνκουεστ είναι πρώτιστα γνωστος για τα βιβλία του The Great Terror («Ο μεγάλος τρόμος- 1969) και Harvest of Sorrow ( «Η συγκομιδή της θλίψης»- 1986). Ο Κόνκουεστ γράφει για εκατομμύρια νεκρών από λιμό στην Ουκρανία, στα στρατόπεδα εργασίας gulag και κατά τη διάρκεια των δικών του 1936-38, χρησιμοποιώντας ως πηγές πληροφοριών αυτοεξόριστους Ουκρανούς που ζουν στις ΗΠΑ και που ανήκουν σε δεξιά κόμματα, ανθρώπους που είχαν συνεργαστεί με τους Ναζί στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Πολλοί από τους ήρωες του Κόνκουεστ ήταν γνωστοί ως εγκληματίες πολέμου που οδήγησαν και συμμετείχαν στη γενοκτονία του εβραϊκού πληθυσμού της Ουκρανίας το 1942. Ένας από αυτούς τους ανθρώπους ήταν ο Mykola Lebed, που καταδικάστηκε ως εγκληματίας πολέμου μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Ο Lebed ήταν προϊστάμενος ασφάλειας στο Lvov κατά τη διάρκεια της Ναζιστικής κατοχής και διήυθυνε τις φοβερές διώξεις των Εβραίων που πραγματοποιήθηκαν το 1942. Το 1949 η CIA φυγάδευσε τον Lebed στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου εργάστηκε ως πηγή παραπληροφόρησης.
Ο Mykola Lebed, "ουκρανός φασίστας ηγέτης και ύποπτος για συνεργασία με τους Ναζί" (Jerusalem Post), που εργάστηκε για την CIA και πέθανε στις ΗΠΑ το 1998
Το ύφος των βιβλίων του Κόνκουεστ είναι ένα ύφος βίαιου και φανατικού αντι-κομμουνισμού. Στο βιβλίο του The Great Terror ο Κόνκουεστ μας λέει ότι εκείνοι που πέθαναν εξαιτίας λιμού στη Σοβιετική Ένωση μεταξύ του 1932-1933 ήταν 5 - 6 εκατομμύρια, οι μισοί δε από τους στην Ουκρανία. Αλλά το 1983, κατά τη διάρκεια της αντικομμουνιστικής σταυροφορίας του Reagan, ο Κόνκουεστ είχε επεκτείνει χρονικά την πείνα στο 1937 και είχε αυξήσει τον αριθμό των θυμάτων σε 14 εκατομμύρια! Τέτοιοι ισχυρισμοί έμελε να ανταμειφθούν καλά: το 1986 προσελήφθη από το Reagan για να γράψει το υλικό για την προεδρική καμπάνια που στόχευε στην προετοιμασία των αμερικανών για μια σοβιετική εισβολή(!). Το εν λόγω κείμενο είχε τίτλο "τι να κάνετε όταν έρθουν οι Ρώσοι –Οδηγός Επιβίωσης"! Παράξενες κινήσεις από καθηγητή Ιστορίας...
Το γεγονός είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα περίεργο σε όλα αυτά, από τη στιγμή που προέρχονται από ένα άτομο που έχει περάσει ολόκληρη τη ζωή του ζώντας από τα ψέματα και τα κατασκευάσματα για τη Σοβιετική Ένωση και το Στάλιν - πρώτα ως μυστικός πράκτορας υπηρεσιών και έπειτα ως συγγραφέας και καθηγητής στο πανεπιστήμιο Stanford στην Καλιφόρνια. Το παρελθόν του Κόνκουεστ αποκαλύφθηκε από τον Guardian της 27ης Ιανουαρίου 1978 σε ένα άρθρο που τον προσδιόριζε ως πρώην πράκτορα στο τμήμα παραπληροφόρησης της βρετανικής μυστικής υπηρεσίας, δηλαδή το ερευνητικό τμήμα πληροφοριών (IRD). Η IRD ήταν ένα τμήμα που οργανώθηκε το 1947 (αρχικά ονομαζόταν «Κομμουνιστικό Γραφείο Πληροφοριών») του οποίου κύριος στόχος ήταν να καταπολεμηθεί η κομμουνιστική επιρροή σε όλο τον κόσμο με την «εμφύτευση» τέτοιων ιστοριών μεταξύ των πολιτικών, των δημοσιογράφων και άλλων που ήταν σε θέση να επηρεάσουν την κοινή γνώμη. Οι δραστηριότητες της IRD ήταν πολύ εκτεταμένες, τόσο στη Μεγάλη Βρετανία όσο και στο εξωτερικό. Όταν η IRD έπρεπε να διαλυθεί τυπικά το 1977, ως αποτέλεσμα της αποκάλυψης των σχέσεών της με την ακροδεξιά, ανακαλύφθηκε ότι στη Μεγάλη Βρετανία περισσότεροι από 100 μεταξύ των πιο γνωστών δημοσιογράφων είχαν σύνδεσμο με την IRD που τους παρείχε τακτικά το υλικό για τα άρθρα τους. Αυτό ήταν κανόνας για διάφορες σημαντικές βρετανικές εφημερίδες, όπως οι The Financial Times, The Times, Economist, Daily Mail, Daily Mirror, The Express, The Guardian και άλλες. Τα γεγονότα που εκτίθενται από τοGuardian επομένως μας δίνουν μια ένδειξη ως προς τον τρόπο με τον οποίο οι μυστικές υπηρεσίες είναι σε θέση να χειριστούν τις ειδήσεις που φθάνουν στο ευρύ κοινό.
Ο Conquest εργάστηκε για την IRD από όταν ιδρύθηκε έως το 1956. "Εργασία" του Conquest ήταν να συμβάλει στην κατασκευή της "Μαύρης Ιστορίας" της Σοβιετικής Ένωσης που παρουσιάστηκε ως πραγματικότητα και που διανεμήθηκε μεταξύ των δημοσιογράφων και άλλους ικανούς να επηρεάσουν την κοινή γνώμη. Αφότου είχε αφήσει τυπικά την IRD, ο Conquest συνέχισε να γράφει τα βιβλία που προτάθηκαν από την IRD, με τη μυστική υποστήριξη υπηρεσιών. Το βιβλίο του "The Great Terror", ένα κείμενο από την «οπτική γωνία» της Δεξιάς σχετικά με το θέμα της ταξικής σύγκρουσης που πραγματοποιήθηκε στη Σοβιετική Ένωση το 1937, ήταν στην πραγματικότητα μια συλλογή κειμένων που είχε γράψει κατά τη διάρκεια της θητείας του στις μυστικές υπηρεσίες. Το βιβλίο δημοσιεύθηκε με τη βοήθεια της IRD. Το ένα τρίτο των βιβλίων αγοράστηκε από τις εκδόσεις Praeger, που έγιναν γνωστές για τη δημοσίευση κειμένων προερχόμενων από τις πηγές της CIA. Το βιβλίο του Conquest προορίστηκε για τους "χρήσιμους ανόητους", όπως οι πανεπιστημιακοί καθηγητές και οι άνθρωποι που εργάζονται στον Τύπο, το ραδιόφωνο και την TV, που εξασφαλίζουν ώστε τα ψέματα του Conquest και της Άκρας Δεξιάς να συνεχίζονται να διαδίδονται σε μεγάλες μάζες πληθυσμού. Ως και σημερα ο Conquest παραμένει για τους δεξιούς ιστορικούς μια από τις σημαντικότερες πηγές υλικού στη Σοβιετική Ένωση.
Ο Αλεξάντρ Σολτζενίστσιν στη ρωσική Δούμα, 1994
Alexander Solzhenitsyn
Ένα άλλο πρόσωπο που συνδέεται πάντα με βιβλία και άρθρα σχετικά με τα υποτιθέμενα εκατομμύρια που έχασαν τις ζωές ή την ελευθερία τους στη Σοβιετική Ένωση είναι ο ρώσος συγγραφέας Alexander Solzhenitsyn. Ο Solzhenitsyn έγινε διάσημος σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο προς το τέλος του 1960 με το βιβλίο του, «το Αρχιπέλαγος Gulag». Ο ίδιος είχε καταδικασθεί το 1946 σε 8 έτη διαμονής σε στρατόπεδο εργασίας για αντεπαναστατική δραστηριότητα υπό μορφή διανομής αντι-σοβιετικής προπαγάνδας. Σύμφωνα με τον Solzhenitsyn, η πάλη ενάντια στη ναζιστική Γερμανία στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί εάν η σοβιετική κυβέρνηση είχε φθάσει σε έναν συμβιβασμό με τον Ηitler. Ο Solzhenitsyn κατηγόρησε επίσης τη σοβιετική κυβέρνηση και το Στάλιν ότι ήταν χειρότεροι από το Ηitler από την άποψη των φοβερών αποτελεσμάτων του πολέμου στους πληθυσμούς της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Solzhenitsyn δεν έκρυψε τις ναζιστικές συμπάθειές του. Καταδικάστηκε ως προδότης.
Ο Solzhenitsyn άρχισε το 1962 να δημοσιεύει βιβλία στη Σοβιετική Ένωση με τη συγκατάθεση και τη βοήθεια του Nikita Khrushchev. Το πρώτο βιβλίο που δημοσίευσε ήταν το «Μια ημέρα στη ζωή του Ivan Denisovich», σχετικά με τη ζωή ενός φυλακισμένου. Ο Khrushchev χρησιμοποίησε τα κείμενα του Solzhenitsyn για να δυσφημίσει τη σοσιαλιστική κληρονομιά του Στάλιν. Το 1970 ο Solzhenitsyn κέρδισε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας με το βιβλίο του «το Αρχιπέλαγος Gulag». Τα βιβλία του άρχισαν έπειτα να δημοσιεύονται σε μεγάλες ποσότητες στις καπιταλιστικές χώρες, και ο συγγραφέας τους είχε γίνει ένα από τα πολυτιμότερα όργανα του ιμπεριαλισμού στην καταπολέμηση του σοσιαλισμού της Σοβιετικής Ένωσης. Τα κείμενά του για τα στρατόπεδα εργασίας προστέθηκαν στην προπαγάνδα για τα εκατομμύρια που υποτίθεται ότι είχαν πεθάνει στη Σοβιετική Ένωση και παρουσιάστηκαν από τα αστικά ΜΜΕ ως αληθινά. Το 1974, ο Solzhenitsyn αποκήρυξε τη σοβιετική υπηκοότητά του και μετανάστευσε στην Ελβετία και έπειτα τις ΗΠΑ. Εκείνη την περίοδο θεωρήθηκε από τον αστικό Τύπο ο «μέγιστος μαχητής για την ελευθερία και τη δημοκρατία». Οι ναζιστικές συμπάθειες του θάφτηκαν ώστε να μην παρεμποδίσουν τον πόλεμο προπαγάνδας ενάντια στο σοσιαλισμό.
Στις ΗΠΑ, ο Solzhenitsyn κλήθηκε συχνά να ομιλήσει σε σημαντικές συνεδριάσεις. Ήταν, παραδείγματος χάριν, ο κύριος ομιλητής στο συνέδριο του AFL-CIO (μεγάλο αμερικανικό συνδικάτο) το 1975, και στις 15 Ιουλίου 1975 κλήθηκε για να δώσει μια διάλεξη σχετικά με την παγκόσμια κατάσταση στο αμερικανικό Κογκρέσο! Οι διαλέξεις του ήταν προκλητικές, καθώς υποστήριζε τις πλέον αντιδραστικές θέσεις. Μεταξύ άλλων υποστήριζε νέα εισβολή στο Βιετνάμ, μετά από τη νίκη του επί των ΗΠΑ. Και επιπλέον: μετά από 40 έτη φασισμού στην Πορτογαλία, όταν πήραν οι αριστεροί ανώτεροι υπάλληλοι στρατού την εξουσία στη λαϊκή επανάσταση του 1974, ο Solzhenitsyn ήταν υπέρμαχος της αμερικανικής στρατιωτικής επέμβασης στην Πορτογαλία που, σύμφωνα με αυτόν, θα προσχωρούσε στο σύμφωνο της Βαρσοβίας εάν οι ΗΠΑ δεν επενέβαιναν! Στις διαλέξεις του, ο Solzhenitsyn διαφωνούσε με την την απελευθέρωση των αφρικανικών αποικιών της Πορτογαλίας(!).
Αλλά είναι σαφές ότι ο κύριος σκοπός των λόγων του Solzhenitsyn ήταν πάντα ο βρώμικος πόλεμος ενάντια στο σοσιαλισμό - από την υποτιθέμενη εκτέλεση αρκετών εκατομμυρίων ανθρώπων στη Σοβιετική Ένωση στις δεκάδες χιλιάδων Αμερικανών που δήθεν φυλακίστηκαν και υποδουλώθηκαν, σύμφωνα με το Solzhenitsyn, στο βόρειο Βιετνάμ! Αυτή η ιδέα του Solzhenitsyn αποτέλεσε την πηγή για τις ταινίες Rambo σχετικά με τον πόλεμο του Βιετνάμ. Οι αμερικανοί δημοσιογράφοι που τόλμησαν να γράφουν υπέρ της ειρήνης μεταξύ των ΗΠΑ και της Σοβιετικής Ένωσης κατηγορήθηκαν από το Solzhenitsyn στις ομιλίες του ως πιθανοί προδότες. Ο Solzhenitsyn ήταν επίσης υπέρ της αύξησης της αμερικανικής στρατιωτικής ικανότητας ενάντι της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία ήταν ισχυρότερη "στα τανκς και τα αεροπλάνα, από πέντε έως επτά φορές" καθώς επίσης και στα ατομικά όπλα που ισχυρίστηκε ότι ήταν "τουλαχιστον δύο, τρεις ή ακόμα και πέντε φορές" ισχυρότερη. Οι διαλέξεις του Solzhenitsyn σχετικά με τη Σοβιετική Ένωση αντιπροσώπευσαν τη φωνή της Άκρας Δεξιάς. Αλλά ο ίδιος ξεπερνούσε και την ίδια την Άκρα Δεξιά, όσον αφορά τη δημόσια υποστήριξη στο Φασισμό.
Σολτζενίτσιν στον ισπανικό Τύπο: 110 εκατομμύρια Ρώσοι πέθαναν ως θύματα του σοσιαλισμού
Yποστήριξη στον φασισμό του Φράνκο
Αφότου πέθανε ο Franco το 1975, το ισπανικό φασιστικό καθεστώς άρχισε να χάνει τον έλεγχο της πολιτικής κατάστασης και στην αρχή του 1976, το ενδιαφέρον της παγκόσμιας κοινής γνώμης στράφηκε στα γεγονότα της Ισπανίας. Απεργίες και διαδηλώσεις υπέρ της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας υποχρέωσαν τον κληρονόμο του Franco, το βασιλιά Juan Carlos, να εισαγάγει πολύ προσεκτικά κάποια φιλελευθεροποίηση προκειμένου να καταλαγιάσει η κοινωνική αναταραχή
Σε αυτήν την σημαντικότερη στιγμή στην ισπανική πολιτική ιστορία, ο Solzhenitsyn εμφανίζεται στη Μαδρίτη και δίνει μια συνέντευξη στην εκπομπή Directisimo ένα Σάββατο βράδι, 20 Μαρτίου 1976, σε prime time ζώνη προγράμματος (βλ. τις ισπανικές εφημερίδες, το ABC και το Ya της 21ης Μαρτίου 1976). Ο Solzhenitsyn, αφού του είχαν παρασχεθεί οι ερωτήσεις εκ των προτέρων, χρησιμοποίησε την ευκαιρία για να κάνει όλα τα είδη αντιδραστικών δηλώσεων. Πρόθεσή του δεν ήταν να υποστηρίξει τα αποκαλούμενα μέτρα φιλελευθεροποίησης του βασιλιά. Αντίθετα, ο Solzhenitsyn προειδοποιούσε για αυτές τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις. Στην τηλεοπτική συνέντευξή του δήλωσε ότι 110 εκατομμύρια Ρώσοι είχαν πεθάνει όντας θύματα του σοσιαλισμού, και σύγκρινε "τη σκλαβιά στην οποία οι σοβιετικοί άνθρωποι υποβλήθηκαν με την ελευθερία που απόλαυσαν στην Ισπανία". Ο Solzhenitsyn κατηγόρησε επίσης τους "προοδευτικούς κύκλους" ως «ουτοπιστές», επειδή θεωρούσαν την Ισπανία μια δικτατορία. Ως"προοδευτικό", εννοούσε κάθε αντιπολιτευόμενο, τους φιλελεύθερους, τους σοσιαλδημοκράτες και τους κομμουνιστές. "Το περασμένο φθινόπωρο," έλεγε ο Solzhenitsyn, "η παγκόσμια κοινή γνώμη ανησυχούσε για την τύχη των ισπανών τρομοκρατών (εννοώντας ως τρομοκράτες τους Ισπανούς αντι-φασίστες που καταδικάζονταν σε θάνατο από το καθεστώς Franco). Όλη την ώρα η προοδευτική κοινή γνώμη απαιτεί δημοκρατική πολιτική μεταρρύθμιση υποστηρίζοντας παράλληλα πράξεις τρομοκρατίας". "Εκείνοι που επιδιώκουν τη γρήγορη δημοκρατική μεταρρύθμιση, συνειδητοποιούν τι θα συμβεί αύριο ή μεθαύριο; Στην Ισπανία μπορεί να υπάρξει δημοκρατία αύριο, αλλά αργότερα πώς θα αποφευχθεί η πορεία προς τον ολοκληρωτισμό;". Στις παρατηρήσεις των δημοσιογράφων ως προς το εάν τέτοιες δηλώσεις θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως υποστήριξη για τα καθεστώτα στις χώρες όπου δεν υπήρξε καμία ελευθερία, ο Solzhenitsyn απάντησε: «Ξέρω μόνο ένα μέρος όπου δεν υπάρχει καμία ελευθερία και αυτό είναι η Ρωσία».
Οι δηλώσεις Solzhenitsyn στην ισπανική τηλεόραση ήταν μια άμεση υποστήριξη στον ισπανικό φασισμό, μια ιδεολογία που υποστηρίζει ως σήμερα. Αυτό είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους ο Solzhenitsyn άρχισε να εξαφανίζεται από τα δημόσια πράγματα στα 18 έτη παραμονής του στις ΗΠΑ, και ένας από τους λόγους που άρχισε να υποστηρίζεται όλο και λιγότερο από τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις. Για τους κεφαλαιοκράτες ήταν ένα δώρο από τον ουρανό που ήταν σε θέση να χρησιμοποιηθεί στο βρώμικο πόλεμό τους ενάντια στο σοσιαλισμό, αλλά όλα έχουν τα όριά τους. Στη νέα καπιταλιστική Ρωσία, αυτό που καθορίζει την υποστήριξη της Δύσης για τις πολιτικές ομάδες είναι μόνο η δυνατότητα να κάνει καλές business με υψηλά κέρδη κάτω από την προστασία τέτοιων ομάδων. Ο φασισμός ως εναλλακτικό πολιτικό καθεστώς για τη Ρωσία δεν θεωρείται καλός για business. Για αυτό το λόγο τα πολιτικά σχέδια του Solzhenitsyn για τη Ρωσία είναι ένα νεκρό γράμμα όσον αφορά τη Δυτική υποστήριξη. Αυτό που ο Solzhenitsyn θέλει για το πολιτικό μέλλον της Ρωσίας είναι μια επιστροφή στο αυταρχικό καθεστώς των Τσάρων, χέρι –χέρι με την ρωσική ορθόδοξη εκκλησία! Ούτε οι πιό αλαζονικοί ιμπεριαλιστές δεν ενδιαφέρονται για την υποστήριξη της πολιτικής ηλιθιότητας αυτού του μεγέθους. Για να βρεί καποιος υποστηρικτές του Solzhenitsyn στη Δύση πλέον πρέπει να ψάξει στην Άκρα Δεξιά..
Εξώφυλλο του βιβλίου Breitman και Goda "Η σκιά του Χίτλερ: Οι ναζιστές εγκληματίες πολέμου, η αμερικανική κατασκοπία και ο ψυχρός πόλεμος"
Ναζί, μυστικές υπηρεσίες και φασίστες
Αυτοί λοιπόν είναι οι δημιουργοί των μύθων των αστών σχετικά με τα εκατομμύρια που δήθεν έχουν πεθάνει και έχουν φυλακιστεί στη Σοβιετική Ένωση: ο ναζιστής William Hearst, ο μυστικός πράκτορας Robert Conquest και ο φασίστας Solzhenitsyn. Ο Conquest διαδραμάτισε τον κύριο ρόλο, δεδομένου ότι ήταν οι πληροφορίες του που χρησιμοποιήθηκαν από τα κεφαλαιοκρατικά ΜΜΕ ανά τον κόσμο και αποτέλεσε τη βάση ακόμα και για ολόκληρες σχολές σε ορισμένα πανεπιστήμια. Η εργασία του Conquest είναι χωρίς μια αμφιβολία ένα πρώτης τάξεως δείγμα ασφαλίτικης παραπληροφόρησης. Στη δεκαετία του '70, ο Conquest έλαβε πολλή βοήθεια από τον Solzhenitsyn και μια σειρά δευτεροκλασάτων χαρακτήρων όπως ο Andrei Sakharov και ο Roy Medvedev. Επιπλέον εμφανίστηκαν εδώ και εκεί σε όλο τον κόσμο διάφοροι άνθρωποι που αναλώθηκαν σε συζητήσεις για τον αριθμό νεκρών και κρατουμένων που πληρώνονταν αδρά από τον αστικό Τύπο. Αλλά η αλήθεια επί του θέματος αποκαλύφθηκε τελικά και έχει αποκαλύψει το αληθινό πρόσωπο αυτών των παραχαρακτών της ιστορίας. Οι διαταγές του Gorbachev να ανοιχτούν τα μυστικά αρχεία του Κόμματος για ιστορική έρευνα είχαν τις συνέπειες που κανείς τους δεν μπόρεσε να προβλέψει.
