30 Μαΐ 2013

Mario Sousa-Ψέματα σχετικά με την ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης ΙΙ: Κόνκουεστ και ΣολτζενίτσινΔ

Mario Sousa-Ψέματα σχετικά με την ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης ΙΙ: Κόνκουεστ και Σολτζενίτσιν

Ο "ιστορικός" Robert Conquest ποζάρει με το "μετάλλιο της ελευθερίας" και τους Τζορτζ και Λώρα Μπους για τη συνεισφορά του στην αποκάλυψη των "κομμουνιστικών εγκλημάτων". Θυμίζουμε ότι ο Prescott Bush, παππούς του George W., έπαιξε ενεργό ρόλο στην χρηματοδότηση του Χίτλερ.

52 έτη προτού να προκύψει η αλήθεια 
Η ναζιστική εκστρατεία παραπληροφόρησης για την Ουκρανία δεν σταμάτησε με την ήττα της ναζιστικής Γερμανίας στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Τα ναζιστικά ψέματα αναλήφθηκαν από την CIA και MI5, και κατείχαν πάντοτε προεξέχουσα θέση στον πόλεμο προπαγάνδας ενάντια στη Σοβιετική Ένωση. Το αντικομμουνιστικό κηνύγι μαγισσών του Μακάρθι μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο αναπαρήγαγε τις ιστορίες των εκατομμυρίων νεκρών εξαιτίας του λιμού στην Ουκρανία. Το 1953 ένα βιβλίο σε αυτό το θέμα δημοσιεύθηκε στις ΗΠΑ. Αυτό το βιβλίο είχε τίτλο 'Black Deeds of the Kremlin' («Η Μαύρη Βίβλος του Κρεμλίνου» στα ελληνικά).Η έκδοσή του χρηματοδοτήθηκε από ουκρανούς πρόσφυγες στις ΗΠΑ, ανθρώπους που είχαν συνεργαστεί με τους Ναζί στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο και στους οποίους η αμερικανική κυβέρνηση έδωσε πολιτικό άσυλο, παρουσιάζοντας τους στον κόσμο ως "δημοκράτες".

Όταν ο Reagan εκλέχτηκε πρόεδρος των ΗΠΑ και άρχισε την αντικομμουνιστική του σταυροφορία τη δεκαετία του '80, η προπαγάνδα για τα εκατομμύρια που πέθαναν στην Ουκρανία αναβίωσε. Το 1984 ένας καθηγητής του Χάρβαρντ δημοσίευσε ένα βιβλίο με τίτλο 'Human Life in Russia' ("Η ζωή στη Ρωσία") που επαναλάμβανε όλες τις ψεύτικες πληροφορίες που παρήχθησαν από τον Όμιλο Hearst το 1934. Εκεί, βρίσκαμε τα ναζιστικά ψέματα και τις παραποιήσεις της δεκαετίας του ‘30 αναγεννημένα, αλλά αυτή τη φορά με το κύρος που προσδίδει η υπογραφή ενός αμερικανικού πανεπιστημίου. Αλλά υπήρχε και συνέχεια: Το 1986 ακόμα ένα βιβλίο εμφανίστηκε για το θέμα, με τίτλο 'Harvest of Sorrow' ("Συγκομιδή Θλίψης"), που γράφτηκε από ένα πρώην μέλος της βρετανικής μυστικής υπηρεσίας, τον Robert Conquest, τώρα καθηγητή στο πανεπιστήμιο Stamford της Καλιφόρνιας. Για "την εργασία του" για το βιβλίο αυτό, ο Conquest έλαβε $80.000 από την «Εθνική Οργάνωση Ουκρανίας». Αυτή η ίδια οργάνωση πλήρωσε επίσης για μια ταινία που βγήκε το 1986 με τίτλο 'Harvest of Despair' ("Συγκομιδή Απελπισίας"), στην οποία, μεταξύ άλλων, χρησιμοποιήθηκε το υλικό από το βιβλίο του Conquest. Στο μεταξύ ο αριθμός των ανθρώπων που υποστηρίχτηκε στις ΗΠΑ ότι είχαν χάσει τις ζωές τους στην Ουκρανία εξατίας του λοιμού είχε αναχθεί σε 15 εκατομμύρια!
Ο George W. Bush εκφωνεί ομιλία στο "Μνημείο των θυμάτων του κομμουνισμού"

Εντούτοις οι «πληροφορίες» αυτές του Ομίλου Hearst, που αναπαράχθηκαν σε βιβλία και ταινίες, ήταν απολύτως ψεύτικες. Ο καναδός δημοσιογράφος, Douglas Tottle, αποκάλυψε λεπτομερώς τις παραποιήσεις στο βιβλίο του'Fraud, famine and fascism - the Ukrainian genocide myth from Hitler to Harvard' ("Απάτη, λιμός και φασισμός - ο ουκρανικός μύθος γενοκτονίας από τον Ηitler στο Χάρβαρντ"), που εκδόθηκε στο Τορόντο το 1987. Μεταξύ άλλων, ο Tottle απέδειξε ότι το χρησιμοποιούμενο φωτογραφικό υλικό, οι τρομακτικές φωτογραφίες που έδειχναν λιμοκτονούντα παιδιά, είχαν ληφθεί από δημοσιεύματα του 1922 σε μία εποχή που εκατομμύρια ανθρώπων πέθαιναν από πείνα και τον πόλεμο επειδή οκτώ ξένοι στρατοί είχαν εισβάλει στη Σοβιετική Ένωση κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου του 1918-1921.


Ο σημερινός εργοδότης του Robert Conquest (μετά τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες): Το σημαντικότερο και ιστορικότερο κέντρο ψυχροπολεμικής αντικομμουνιστικής προπαγάνδας στις ΗΠΑ, το Ινστιτούτο Hoover.

Ο Tottle παρουσιάζει τα γεγονότα σχετικά με την πείνα του 1934 και εκθέτει τα αναμεμειγμένα ψέματα που δημοσιεύονταν στον Όμιλο Hearst. Ένας δημοσιογράφος που είχε στείλει κατά τη διάρκεια μιας μακράς χρονικής περιόδου ρεπορτάζ και φωτογραφίες από τις περιοχές της υποτιθέμενης πείνας ήταν ο Thomas Walker, ένα άτομο που δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στην Ουκρανία και μόνο στη Μόσχα δεν είχε περάσει παρά πέντε μόλις ημέρες. Αυτό το γεγονός αποκαλύφθηκε από το δημοσιογράφο Louis Fisher, ανταποκριτή της Μόσχας της The Nation, μιας αμερικανικής εφημερίδας. Ο Fisher επίσης αποκάλυψε ότι ο δημοσιογράφος M. Parrott, ο πραγματικός ανταποκριτής του ομίλου Hearst στη Μόσχα, είχε στείλει ρεπορτάζ σχετικά με την άριστη συγκομιδή που επιτεύχθηκε από τη Σοβιετική Ένωση το 1933 και την πρόοδο της Ουκρανίας που δεν δημοσιεύθηκαν ποτέ. Ο Tottle αποδεικνύει επίσης ότι ο δημοσιογράφος που έγραψε τις εκθέσεις σχετικά με την υποτιθέμενη ουκρανική πείνα, ο "Thomas Walker", ονομαζόταν στην πραγματικότητα Robert Green, ένας κατάδικος ο οποιος είχε δραπετεύσει από μια πολιτειακή φυλακή στο Κολοράντο! Αυτός ο Walker, ή Green, συνελήφθη όταν επέστρεψε στις ΗΠΑ και όταν εμφανίστηκε στο δικαστήριο, παραδέχθηκε ότι δεν ήταν ποτέ στην Ουκρανία. Όλα τα ψέματα όμως σχετικά με τους νεκρούς εκατομμυρίων του λιμού στην Ουκρανία στη δεκαετία του '30, για μια πείνα που δήθεν προκλήθηκε από το Στάλιν αποκαλύφθηκαν μόλις το 1987! Ο Hearst, οι Ναζί, ο πράκτορας Conquest και άλλοι είχαν «ποτίσει» εκατομμύρια ανθρώπων με τα ψέματα και τα πλαστά ρεπορτάζ τους. Ακόμη και σήμερα οι ιστορίες του ναζιστή Hearst επαναλαμβάνονται ακόμα στα προσφάτως δημοσιευμένα βιβλία που γράφονται επ’ αμοιβή δεξιών συμφερόντων.

Ο Όμιλος Hearst, έχοντας μονοπωλιακή θέση σε πολιτείες των ΗΠΑ, και έχοντας τις πρακτορεία ειδήσεων σε όλο τον κόσμο, ήταν το μεγάλο φερέφωνο της Gestapo. Σε έναν κόσμο υπό την εξουσία του μονοπωλιακού κεφαλαίου, ήταν δυνατό για τον Όμιλο Hearst να μετασχηματίσει τα ψέματα της Gestapo σε «αλήθειες» που αναπαράγονται από ντουζίνες εφημερίδων, των ραδιοσταθμών και, αργότερα, των τηλεοπτικών καναλιών, παγκοσμίως. Όταν η Gestapo εξαφανίστηκε, αυτός ο βρώμικος πόλεμος προπαγάνδας ενάντια στο σοσιαλισμό και τη Σοβιετική Ένωση συνεχίζεται, με την CIA ως νέο προστάτη του. Οι αντικομμουνιστικές εκστρατείες του αμερικανικού Τύπου δεν μειώθηκαν στο ελάχιστο. Η επιχείρηση συνεχίστηκε όπως πριν, πρώτα υπό την αιγίδα της Gestapo και έπειτα υπό την αιγίδα της CIA.

Ο Ρόμπερτ Κόνκουεστ στην καρδιά των μύθων
Αυτό το άτομο, που τόσο ευρέως αναφέρεται στον αστικό Τύπο, αξίζει κάποια συγκεκριμένη προσοχή σε αυτό το σημείο. Ο Ρόμπερτ Κόνκουεστ είναι ένας από τους δύο συντάκτες που έχουν γράψει τα περισσότερα σχετικά με τα εκατομμύρια νεκρών στη Σοβιετική Ένωση. Είναι στ’ αλήθεια ο δημιουργός όλων των μύθων που έχουν διαδοθεί σχετικά με τη Σοβιετική Ένωση μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Ο Κόνκουεστ είναι πρώτιστα γνωστος για τα βιβλία του The Great Terror («Ο μεγάλος τρόμος- 1969) και Harvest of Sorrow ( «Η συγκομιδή της θλίψης»- 1986). Ο Κόνκουεστ γράφει για εκατομμύρια νεκρών από λιμό στην Ουκρανία, στα στρατόπεδα εργασίας gulag και κατά τη διάρκεια των δικών του 1936-38, χρησιμοποιώντας ως πηγές πληροφοριών αυτοεξόριστους Ουκρανούς που ζουν στις ΗΠΑ και που ανήκουν σε δεξιά κόμματα, ανθρώπους που είχαν συνεργαστεί με τους Ναζί στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Πολλοί από τους ήρωες του Κόνκουεστ ήταν γνωστοί ως εγκληματίες πολέμου που οδήγησαν και συμμετείχαν στη γενοκτονία του εβραϊκού πληθυσμού της Ουκρανίας το 1942. Ένας από αυτούς τους ανθρώπους ήταν ο Mykola Lebed, που καταδικάστηκε ως εγκληματίας πολέμου μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Ο Lebed ήταν προϊστάμενος ασφάλειας στο Lvov κατά τη διάρκεια της Ναζιστικής κατοχής και διήυθυνε τις φοβερές διώξεις των Εβραίων που πραγματοποιήθηκαν το 1942. Το 1949 η CIA φυγάδευσε τον Lebed στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου εργάστηκε ως πηγή παραπληροφόρησης.
Ο Mykola Lebed, "ουκρανός φασίστας ηγέτης και ύποπτος για συνεργασία με τους Ναζί" (Jerusalem Post), που εργάστηκε για την CIA και πέθανε στις ΗΠΑ το 1998

Το ύφος των βιβλίων του Κόνκουεστ είναι ένα ύφος βίαιου και φανατικού αντι-κομμουνισμού. Στο βιβλίο του The Great Terror ο Κόνκουεστ μας λέει ότι εκείνοι που πέθαναν εξαιτίας λιμού στη Σοβιετική Ένωση μεταξύ του 1932-1933 ήταν 5 - 6 εκατομμύρια, οι μισοί δε από τους στην Ουκρανία. Αλλά το 1983, κατά τη διάρκεια της αντικομμουνιστικής σταυροφορίας του Reagan, ο Κόνκουεστ είχε επεκτείνει χρονικά την πείνα στο 1937 και είχε αυξήσει τον αριθμό των θυμάτων σε 14 εκατομμύρια! Τέτοιοι ισχυρισμοί έμελε να ανταμειφθούν καλά: το 1986 προσελήφθη από το Reagan για να γράψει το υλικό για την προεδρική καμπάνια που στόχευε στην προετοιμασία των αμερικανών για μια σοβιετική εισβολή(!). Το εν λόγω κείμενο είχε τίτλο "τι να κάνετε όταν έρθουν οι Ρώσοι –Οδηγός Επιβίωσης"! Παράξενες κινήσεις από καθηγητή Ιστορίας...

Το γεγονός είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα περίεργο σε όλα αυτά, από τη στιγμή που προέρχονται από ένα άτομο που έχει περάσει ολόκληρη τη ζωή του ζώντας από τα ψέματα και τα κατασκευάσματα για τη Σοβιετική Ένωση και το Στάλιν - πρώτα ως μυστικός πράκτορας υπηρεσιών και έπειτα ως συγγραφέας και καθηγητής στο πανεπιστήμιο Stanford στην Καλιφόρνια. Το παρελθόν του Κόνκουεστ αποκαλύφθηκε από τον Guardian της 27ης Ιανουαρίου 1978 σε ένα άρθρο που τον προσδιόριζε ως πρώην πράκτορα στο τμήμα παραπληροφόρησης της βρετανικής μυστικής υπηρεσίας, δηλαδή το ερευνητικό τμήμα πληροφοριών (IRD). Η IRD ήταν ένα τμήμα που οργανώθηκε το 1947 (αρχικά ονομαζόταν «Κομμουνιστικό Γραφείο Πληροφοριών») του οποίου κύριος στόχος ήταν να καταπολεμηθεί η κομμουνιστική επιρροή σε όλο τον κόσμο με την «εμφύτευση» τέτοιων ιστοριών μεταξύ των πολιτικών, των δημοσιογράφων και άλλων που ήταν σε θέση να επηρεάσουν την κοινή γνώμη. Οι δραστηριότητες της IRD ήταν πολύ εκτεταμένες, τόσο στη Μεγάλη Βρετανία όσο και στο εξωτερικό. Όταν η IRD έπρεπε να διαλυθεί τυπικά το 1977, ως αποτέλεσμα της αποκάλυψης των σχέσεών της με την ακροδεξιά, ανακαλύφθηκε ότι στη Μεγάλη Βρετανία περισσότεροι από 100 μεταξύ των πιο γνωστών δημοσιογράφων είχαν σύνδεσμο με την IRD που τους παρείχε τακτικά το υλικό για τα άρθρα τους. Αυτό ήταν κανόνας για διάφορες σημαντικές βρετανικές εφημερίδες, όπως οι The Financial Times, The Times, Economist, Daily Mail, Daily Mirror, The Express, The Guardian και άλλες. Τα γεγονότα που εκτίθενται από τοGuardian επομένως μας δίνουν μια ένδειξη ως προς τον τρόπο με τον οποίο οι μυστικές υπηρεσίες είναι σε θέση να χειριστούν τις ειδήσεις που φθάνουν στο ευρύ κοινό.

Ο Conquest εργάστηκε για την IRD από όταν ιδρύθηκε έως το 1956. "Εργασία" του Conquest ήταν να συμβάλει στην κατασκευή της "Μαύρης Ιστορίας" της Σοβιετικής Ένωσης που παρουσιάστηκε ως πραγματικότητα και που διανεμήθηκε μεταξύ των δημοσιογράφων και άλλους ικανούς να επηρεάσουν την κοινή γνώμη. Αφότου είχε αφήσει τυπικά την IRD, ο Conquest συνέχισε να γράφει τα βιβλία που προτάθηκαν από την IRD, με τη μυστική υποστήριξη υπηρεσιών. Το βιβλίο του "The Great Terror", ένα κείμενο από την «οπτική γωνία» της Δεξιάς σχετικά με το θέμα της ταξικής σύγκρουσης που πραγματοποιήθηκε στη Σοβιετική Ένωση το 1937, ήταν στην πραγματικότητα μια συλλογή κειμένων που είχε γράψει κατά τη διάρκεια της θητείας του στις μυστικές υπηρεσίες. Το βιβλίο δημοσιεύθηκε με τη βοήθεια της IRD. Το ένα τρίτο των βιβλίων αγοράστηκε από τις εκδόσεις Praeger, που έγιναν γνωστές για τη δημοσίευση κειμένων προερχόμενων από τις πηγές της CIA. Το βιβλίο του Conquest προορίστηκε για τους "χρήσιμους ανόητους", όπως οι πανεπιστημιακοί καθηγητές και οι άνθρωποι που εργάζονται στον Τύπο, το ραδιόφωνο και την TV, που εξασφαλίζουν ώστε τα ψέματα του Conquest και της Άκρας Δεξιάς να συνεχίζονται να διαδίδονται σε μεγάλες μάζες πληθυσμού. Ως και σημερα ο Conquest παραμένει για τους δεξιούς ιστορικούς μια από τις σημαντικότερες πηγές υλικού στη Σοβιετική Ένωση.

Ο Αλεξάντρ Σολτζενίστσιν στη ρωσική Δούμα, 1994

Alexander Solzhenitsyn
Ένα άλλο πρόσωπο που συνδέεται πάντα με βιβλία και άρθρα σχετικά με τα υποτιθέμενα εκατομμύρια που έχασαν τις ζωές ή την ελευθερία τους στη Σοβιετική Ένωση είναι ο ρώσος συγγραφέας Alexander Solzhenitsyn. Ο Solzhenitsyn έγινε διάσημος σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο προς το τέλος του 1960 με το βιβλίο του, «το Αρχιπέλαγος Gulag». Ο ίδιος είχε καταδικασθεί το 1946 σε 8 έτη διαμονής σε στρατόπεδο εργασίας για αντεπαναστατική δραστηριότητα υπό μορφή διανομής αντι-σοβιετικής προπαγάνδας. Σύμφωνα με τον Solzhenitsyn, η πάλη ενάντια στη ναζιστική Γερμανία στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί εάν η σοβιετική κυβέρνηση είχε φθάσει σε έναν συμβιβασμό με τον Ηitler. Ο Solzhenitsyn κατηγόρησε επίσης τη σοβιετική κυβέρνηση και το Στάλιν ότι ήταν χειρότεροι από το Ηitler από την άποψη των φοβερών αποτελεσμάτων του πολέμου στους πληθυσμούς της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Solzhenitsyn δεν έκρυψε τις ναζιστικές συμπάθειές του. Καταδικάστηκε ως προδότης.

Ο Solzhenitsyn άρχισε το 1962 να δημοσιεύει βιβλία στη Σοβιετική Ένωση με τη συγκατάθεση και τη βοήθεια του Nikita Khrushchev. Το πρώτο βιβλίο που δημοσίευσε ήταν το «Μια ημέρα στη ζωή του Ivan Denisovich», σχετικά με τη ζωή ενός φυλακισμένου. Ο Khrushchev χρησιμοποίησε τα κείμενα του Solzhenitsyn για να δυσφημίσει τη σοσιαλιστική κληρονομιά του Στάλιν. Το 1970 ο Solzhenitsyn κέρδισε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας με το βιβλίο του «το Αρχιπέλαγος Gulag». Τα βιβλία του άρχισαν έπειτα να δημοσιεύονται σε μεγάλες ποσότητες στις καπιταλιστικές χώρες, και ο συγγραφέας τους είχε γίνει ένα από τα πολυτιμότερα όργανα του ιμπεριαλισμού στην καταπολέμηση του σοσιαλισμού της Σοβιετικής Ένωσης. Τα κείμενά του για τα στρατόπεδα εργασίας προστέθηκαν στην προπαγάνδα για τα εκατομμύρια που υποτίθεται ότι είχαν πεθάνει στη Σοβιετική Ένωση και παρουσιάστηκαν από τα αστικά ΜΜΕ ως αληθινά. Το 1974, ο Solzhenitsyn αποκήρυξε τη σοβιετική υπηκοότητά του και μετανάστευσε στην Ελβετία και έπειτα τις ΗΠΑ. Εκείνη την περίοδο θεωρήθηκε από τον αστικό Τύπο ο «μέγιστος μαχητής για την ελευθερία και τη δημοκρατία». Οι ναζιστικές συμπάθειες του θάφτηκαν ώστε να μην παρεμποδίσουν τον πόλεμο προπαγάνδας ενάντια στο σοσιαλισμό.

Στις ΗΠΑ, ο Solzhenitsyn κλήθηκε συχνά να ομιλήσει σε σημαντικές συνεδριάσεις. Ήταν, παραδείγματος χάριν, ο κύριος ομιλητής στο συνέδριο του AFL-CIO (μεγάλο αμερικανικό συνδικάτο) το 1975, και στις 15 Ιουλίου 1975 κλήθηκε για να δώσει μια διάλεξη σχετικά με την παγκόσμια κατάσταση στο αμερικανικό Κογκρέσο! Οι διαλέξεις του ήταν προκλητικές, καθώς υποστήριζε τις πλέον αντιδραστικές θέσεις. Μεταξύ άλλων υποστήριζε νέα εισβολή στο Βιετνάμ, μετά από τη νίκη του επί των ΗΠΑ. Και επιπλέον: μετά από 40 έτη φασισμού στην Πορτογαλία, όταν πήραν οι αριστεροί ανώτεροι υπάλληλοι στρατού την εξουσία στη λαϊκή επανάσταση του 1974, ο Solzhenitsyn ήταν υπέρμαχος της αμερικανικής στρατιωτικής επέμβασης στην Πορτογαλία που, σύμφωνα με αυτόν, θα προσχωρούσε στο σύμφωνο της Βαρσοβίας εάν οι ΗΠΑ δεν επενέβαιναν! Στις διαλέξεις του, ο Solzhenitsyn διαφωνούσε με την την απελευθέρωση των αφρικανικών αποικιών της Πορτογαλίας(!).

Αλλά είναι σαφές ότι ο κύριος σκοπός των λόγων του Solzhenitsyn ήταν πάντα ο βρώμικος πόλεμος ενάντια στο σοσιαλισμό - από την υποτιθέμενη εκτέλεση αρκετών εκατομμυρίων ανθρώπων στη Σοβιετική Ένωση στις δεκάδες χιλιάδων Αμερικανών που δήθεν φυλακίστηκαν και υποδουλώθηκαν, σύμφωνα με το Solzhenitsyn, στο βόρειο Βιετνάμ! Αυτή η ιδέα του Solzhenitsyn αποτέλεσε την πηγή για τις ταινίες Rambo σχετικά με τον πόλεμο του Βιετνάμ. Οι αμερικανοί δημοσιογράφοι που τόλμησαν να γράφουν υπέρ της ειρήνης μεταξύ των ΗΠΑ και της Σοβιετικής Ένωσης κατηγορήθηκαν από το Solzhenitsyn στις ομιλίες του ως πιθανοί προδότες. Ο Solzhenitsyn ήταν επίσης υπέρ της αύξησης της αμερικανικής στρατιωτικής ικανότητας ενάντι της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία ήταν ισχυρότερη "στα τανκς και τα αεροπλάνα, από πέντε έως επτά φορές" καθώς επίσης και στα ατομικά όπλα που ισχυρίστηκε ότι ήταν "τουλαχιστον δύο, τρεις ή ακόμα και πέντε φορές" ισχυρότερη. Οι διαλέξεις του Solzhenitsyn σχετικά με τη Σοβιετική Ένωση αντιπροσώπευσαν τη φωνή της Άκρας Δεξιάς. Αλλά ο ίδιος ξεπερνούσε και την ίδια την Άκρα Δεξιά, όσον αφορά τη δημόσια υποστήριξη στο Φασισμό.

Σολτζενίτσιν στον ισπανικό Τύπο: 110 εκατομμύρια Ρώσοι πέθαναν ως θύματα του σοσιαλισμού

Yποστήριξη στον φασισμό του Φράνκο
Αφότου πέθανε ο Franco το 1975, το ισπανικό φασιστικό καθεστώς άρχισε να χάνει τον έλεγχο της πολιτικής κατάστασης και στην αρχή του 1976, το ενδιαφέρον της παγκόσμιας κοινής γνώμης στράφηκε στα γεγονότα της Ισπανίας. Απεργίες και διαδηλώσεις υπέρ της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας υποχρέωσαν τον κληρονόμο του Franco, το βασιλιά Juan Carlos, να εισαγάγει πολύ προσεκτικά κάποια φιλελευθεροποίηση προκειμένου να καταλαγιάσει η κοινωνική αναταραχή

Σε αυτήν την σημαντικότερη στιγμή στην ισπανική πολιτική ιστορία, ο Solzhenitsyn εμφανίζεται στη Μαδρίτη και δίνει μια συνέντευξη στην εκπομπή Directisimo ένα Σάββατο βράδι, 20 Μαρτίου 1976, σε prime time ζώνη προγράμματος (βλ. τις ισπανικές εφημερίδες, το ABC και το Ya της 21ης Μαρτίου 1976). Ο Solzhenitsyn, αφού του είχαν παρασχεθεί οι ερωτήσεις εκ των προτέρων, χρησιμοποίησε την ευκαιρία για να κάνει όλα τα είδη αντιδραστικών δηλώσεων. Πρόθεσή του δεν ήταν να υποστηρίξει τα αποκαλούμενα μέτρα φιλελευθεροποίησης του βασιλιά. Αντίθετα, ο Solzhenitsyn προειδοποιούσε για αυτές τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις. Στην τηλεοπτική συνέντευξή του δήλωσε ότι 110 εκατομμύρια Ρώσοι είχαν πεθάνει όντας θύματα του σοσιαλισμού, και σύγκρινε "τη σκλαβιά στην οποία οι σοβιετικοί άνθρωποι υποβλήθηκαν με την ελευθερία που απόλαυσαν στην Ισπανία". Ο Solzhenitsyn κατηγόρησε επίσης τους "προοδευτικούς κύκλους" ως «ουτοπιστές», επειδή θεωρούσαν την Ισπανία μια δικτατορία. Ως"προοδευτικό", εννοούσε κάθε αντιπολιτευόμενο, τους φιλελεύθερους, τους σοσιαλδημοκράτες και τους κομμουνιστές. "Το περασμένο φθινόπωρο," έλεγε ο Solzhenitsyn, "η παγκόσμια κοινή γνώμη ανησυχούσε για την τύχη των ισπανών τρομοκρατών (εννοώντας ως τρομοκράτες τους Ισπανούς αντι-φασίστες που καταδικάζονταν σε θάνατο από το καθεστώς Franco). Όλη την ώρα η προοδευτική κοινή γνώμη απαιτεί δημοκρατική πολιτική μεταρρύθμιση υποστηρίζοντας παράλληλα πράξεις τρομοκρατίας". "Εκείνοι που επιδιώκουν τη γρήγορη δημοκρατική μεταρρύθμιση, συνειδητοποιούν τι θα συμβεί αύριο ή μεθαύριο; Στην Ισπανία μπορεί να υπάρξει δημοκρατία αύριο, αλλά αργότερα πώς θα αποφευχθεί η πορεία προς τον ολοκληρωτισμό;". Στις παρατηρήσεις των δημοσιογράφων ως προς το εάν τέτοιες δηλώσεις θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως υποστήριξη για τα καθεστώτα στις χώρες όπου δεν υπήρξε καμία ελευθερία, ο Solzhenitsyn απάντησε: «Ξέρω μόνο ένα μέρος όπου δεν υπάρχει καμία ελευθερία και αυτό είναι η Ρωσία».

Οι δηλώσεις Solzhenitsyn στην ισπανική τηλεόραση ήταν μια άμεση υποστήριξη στον ισπανικό φασισμό, μια ιδεολογία που υποστηρίζει ως σήμερα. Αυτό είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους ο Solzhenitsyn άρχισε να εξαφανίζεται από τα δημόσια πράγματα στα 18 έτη παραμονής του στις ΗΠΑ, και ένας από τους λόγους που άρχισε να υποστηρίζεται όλο και λιγότερο από τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις. Για τους κεφαλαιοκράτες ήταν ένα δώρο από τον ουρανό που ήταν σε θέση να χρησιμοποιηθεί στο βρώμικο πόλεμό τους ενάντια στο σοσιαλισμό, αλλά όλα έχουν τα όριά τους. Στη νέα καπιταλιστική Ρωσία, αυτό που καθορίζει την υποστήριξη της Δύσης για τις πολιτικές ομάδες είναι μόνο η δυνατότητα να κάνει καλές business με υψηλά κέρδη κάτω από την προστασία τέτοιων ομάδων. Ο φασισμός ως εναλλακτικό πολιτικό καθεστώς για τη Ρωσία δεν θεωρείται καλός για business. Για αυτό το λόγο τα πολιτικά σχέδια του Solzhenitsyn για τη Ρωσία είναι ένα νεκρό γράμμα όσον αφορά τη Δυτική υποστήριξη. Αυτό που ο Solzhenitsyn θέλει για το πολιτικό μέλλον της Ρωσίας είναι μια επιστροφή στο αυταρχικό καθεστώς των Τσάρων, χέρι –χέρι με την ρωσική ορθόδοξη εκκλησία! Ούτε οι πιό αλαζονικοί ιμπεριαλιστές δεν ενδιαφέρονται για την υποστήριξη της πολιτικής ηλιθιότητας αυτού του μεγέθους. Για να βρεί καποιος υποστηρικτές του Solzhenitsyn στη Δύση πλέον πρέπει να ψάξει στην Άκρα Δεξιά..
Εξώφυλλο του βιβλίου Breitman και Goda "Η σκιά του Χίτλερ: Οι ναζιστές εγκληματίες πολέμου, η αμερικανική κατασκοπία και ο ψυχρός πόλεμος"

Ναζί, μυστικές υπηρεσίες και φασίστες
Αυτοί λοιπόν είναι οι δημιουργοί των μύθων των αστών σχετικά με τα εκατομμύρια που δήθεν έχουν πεθάνει και έχουν φυλακιστεί στη Σοβιετική Ένωση: ο ναζιστής William Hearst, ο μυστικός πράκτορας Robert Conquest και ο φασίστας Solzhenitsyn. Ο Conquest διαδραμάτισε τον κύριο ρόλο, δεδομένου ότι ήταν οι πληροφορίες του που χρησιμοποιήθηκαν από τα κεφαλαιοκρατικά ΜΜΕ ανά τον κόσμο και αποτέλεσε τη βάση ακόμα και για ολόκληρες σχολές σε ορισμένα πανεπιστήμια. Η εργασία του Conquest είναι χωρίς μια αμφιβολία ένα πρώτης τάξεως δείγμα ασφαλίτικης παραπληροφόρησης. Στη δεκαετία του '70, ο Conquest έλαβε πολλή βοήθεια από τον Solzhenitsyn και μια σειρά δευτεροκλασάτων χαρακτήρων όπως ο Andrei Sakharov και ο Roy Medvedev. Επιπλέον εμφανίστηκαν εδώ και εκεί σε όλο τον κόσμο διάφοροι άνθρωποι που αναλώθηκαν σε συζητήσεις για τον αριθμό νεκρών και κρατουμένων που πληρώνονταν αδρά από τον αστικό Τύπο. Αλλά η αλήθεια επί του θέματος αποκαλύφθηκε τελικά και έχει αποκαλύψει το αληθινό πρόσωπο αυτών των παραχαρακτών της ιστορίας. Οι διαταγές του Gorbachev να ανοιχτούν τα μυστικά αρχεία του Κόμματος για ιστορική έρευνα είχαν τις συνέπειες που κανείς τους δεν μπόρεσε να προβλέψει.

Για το σύμφωνο Ρίμπερντροπ-Μολότωφ

Για το σύμφωνο Ρίμπερντροπ-Μολότωφ

Η παρακάτω σειρά κειμένων δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στο ιστολόγιο cogito ergo sum, και την παραθέτουμε εδώ ολοκληρωμένη σε μορφή pdf λόγω μεγέθους (34 σελίδες word).
Mία ακόμη αξιόλογη εργασία του Θοδωρή, που αξίζει τον κόπο να την κοιτάξει κανείς, καθώς περιγράφει όλο το πολιτικό και διπλωματικό παρασκήνιο που προηγήθηκε αλλά και που ακολούθησε του συμφώνου αυτού, και μας υπενθυμίζει και μία σειρά από "λεπτομέρειες" που όλοι θέλουν να ξεχάσουν όπως π.χ. τις συνεχείς και αποτυχημένες προσπάθειες της Μόσχας για σύναψη αντιχιτλερικής συμμαχίας με τους δυτικούς, το αγγλογερμανικό σύμφωνο του 1935 (που περιέργως δεν "θυμάται" πλέον κανείς), και την σοβιετική πρόταση για εγγύηση των Πολωνικών συνόρων από την Γερμανία που απορρίφθηκε από τους Πολωνούς(!!) οι οποίοι θα συμμετάσχουν από κοινού με τους Γερμανούς στον διαμελισμό της Τσεχοσλοβακίας (πήραν κομμάτι), λίγους μόλις μήνες πριν την εισβολή της Βέρμαχτ στην χώρα τους, και πολλά άλλα ενδιαφέροντα ακόμη στοιχεία...


Χρυσή Αυγή: Υμνοι στον Ραχόι και τον Μόντι

Χρυσή Αυγή: Υμνοι στον Ραχόι και τον Μόντι
«Τότε πρώτος ο Ραχόι είπε ένα μεγάλο "ΟΧΙ". "Δε θα πληρώσει ο λαός τα σπασμένα των τραπεζών" απάντησε ένας ηγέτης που δεν ήταν προσκυνημένος δοσίλογος. ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ. Η τράπεζα Bankia ανακεφαλαιοποιείται από τον Ευρωπαϊκό μηχανισμό, ΧΩΡΙΣ να επηρεάσει το δημόσιο χρέος (...) Τη σκυτάλη πήρε ο Μόντι, που απαίτησε Ευρωπαϊκή λύση για τις τράπεζες από το Ευρωπαϊκό πλέον ταμείο, που δεν θα επιβαρύνει τις χώρες μέλη (...) Εάν στην Ελλάδα δεν έκαναν κουμάντο ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΕΣ, και η Χώρα ακολουθούσε την Ευρωπαϊκή λύση, για κάθε Ευρώ που θα πήγαινε στις τράπεζες, ο έλεγχος στους τραπεζίτες θα ήταν αμείλικτος και ο αριθμός αυτών που θα πήγαινε στον Κορυδαλλό, πολλαπλάσιος (...) Στα χέρια μας επομένως είναι η σωτηρία της Πατρίδας».
***
Ποιος κάνει τους παραπάνω τεμενάδες στην «ευρωπαϊκή λύση», στον πρώην πρωθυπουργό της Ιταλίας Μ. Μόντι και στον πρωθυπουργό της Ισπανίας Μ. Ραχόι; Ναι, αυτόν που εφάρμοσε και συνεχίζει να εφαρμόζει βάρβαρα αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα στην Ισπανία, τα ίδια με τη συγκυβέρνηση της Ελλάδας, και μάλιστα χωρίς μνημόνια. Είναι η Χρυσή Αυγή, με άρθρο που δημοσιεύει στην ιστοσελίδα της η ΤΟ Αθηνών της εν λόγω οργάνωσης. Τι λένε, δηλαδή, οι φασίστες με αυτό το άρθρο; Σύμφωνα με τη Χρυσή Αυγή το πρόβλημα είναι κάποιοι «κακοί» πολιτικοί που δε σηκώνουν το ανάστημά τους και όχι ότι αυτοί οι πολιτικοί, όπως και οι αντίστοιχοί τους σε Ιταλία και Ισπανία, υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Αλλά σε ποιον δε σηκώνουν κεφάλι οι πολιτικοί στην Ελλάδα, στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη που αποτελεί στρατηγική επιλογή των μονοπωλίων ή στην «κακιά» Μέρκελ στην οποία αποδίδουν την αντιλαϊκή πολιτική, ενώ αυτή αποτελεί ενιαία στρατηγική της Ευρωζώνης και της ΕΕ;
***
Η Χρυσή Αυγή, προπαγανδίζοντας τα παραπάνω, εστιάζει ως αιτία των προβλημάτων του λαού, όχι την κρίση του καπιταλισμού, όχι το γεγονός ότι τα καπιταλιστικά κέρδη οδήγησαν στη σημερινή βάρβαρη για το λαό πραγματικότητα, αλλά τους «κακούς πολιτικούς». Και προτείνει να εφαρμοστεί στην Ελλάδα για να σωθεί από την κρίση ό,τι εφάρμοσαν και ο Μόντι στην Ιταλία και ο Ραχόι στην Ισπανία, δηλαδή μία από τα ίδια: Λιτότητα, φτώχεια, τεράστια ανεργία (δεύτερη η Ισπανία μετά την Ελλάδα στην Ευρώπη), ξεζουμίζοντας τους λαούς! Αποδεικνύεται ότι μόνος στόχος της Χρυσής Αυγής είναι να σωθούν οι επιχειρηματίες. Απλά ασκεί τάχα κριτική στους «τοκογλύφους» και τους τραπεζίτες για να βγάλει «λάδι» τα μονοπώλια και τον καπιταλισμό. Λες και το τραπεζικό κεφάλαιο δρα μονάχο του, λες και δε διαπλέκεται με τους βιομήχανους και τους εφοπλιστές (τους οποίους στηρίζει με πολλούς τρόπους η Χρυσή Αυγή), λες και δεν ξεζουμίζουν τους εργαζόμενους όλοι μαζί και ο καθένας χώρια οι μονοπωλιακοί όμιλοι... Εξάλλου, όταν μιλάει για «σωτηρία της πατρίδας», η Χρυσή Αυγή εννοεί σωτηρία των μεγαλοεπιχειρηματιών της Ελλάδας και σφαγή του λαού της. Αυτό εννοούν οι φασίστες ως «πατριωτισμό»: Την πιο ωμή επιβολή των συμφερόντων της πλουτοκρατίας σε βάρος των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας.
***
Κάθε μέρα οι φασίστες της Χρυσής Αυγής αποδεικνύουν ότι είναι τα μαντρόσκυλα του συστήματος. Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, η νεολαία, πρέπει να τους απομονώσουν και να τους στείλουν στο σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας, μαζί με το σύστημα που τους γεννά και τους θρέφει.

Κάτω τα «ιδιώνυμα» - Ζήτω η «Δημοκρατία»!

Κάτω τα «ιδιώνυμα» - Ζήτω η «Δημοκρατία»!
Μην περάσει από το μυαλό σας ότι ο βασικός λόγος που η Νέα Δημοκρατία δε θέλει το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο είναι ότι «σαλιαρίζει» με τους φασίστες και ότι θωπεύει το ακροδεξιό ακροατήριο. Α πα πα! Για λόγους που άπτονται της ποιότητας της... δημοκρατίας, όπως άλλωστε λένε τα στελέχη της, έχει αντιρρήσεις.
Οι αντιρρήσεις της ΝΔ οφείλονται, όπως λένε τα στελέχη της, στην εδραία πεποίθησή τους ότι μια δημοκρατία δεν πρέπει να λειτουργεί με «ιδιώνυμα»! Αυτά λένε! Με πάθος!
Αν, μάλιστα, προσέξετε καλύτερα τους επικεφαλής αυτής της υπέρ δημοκρατίας σταυροφορίας, θα καταλάβετε ακριβώς για τι μιλάμε. Θα διασκεδαστεί και η τελευταία σας αμφιβολία.
Ο λόγος: Στα εν λόγω παθιασμένα (με τη δημοκρατία) στελέχη του κυβερνώντος κόμματος, θα αναγνωρίσετε αμέσως τα ίδια εκείνα πρόσωπα που τόσο πολύ την αγαπούν τη δημοκρατία και τόσο πολύ μισούν τα «ιδιώνυμα», που δεν υπάρχει επιστράτευση εργαζομένων που να μην έχουν βγει στα κεραμίδια για να την υπερασπιστούν!
Θα δείτε ανάμεσά τους ακραιφνείς... δημοκράτες που βαφτίζουν την απεργοσπασία «δικαίωμα στην εργασία»!
Θα δείτε ανάμεσά τους πούρους... δημοκράτες που συνθέτουν μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία, η οποία κυβερνάει με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και με Προεδρικά Διατάγματα, όπως αυτό που σχεδιάζει ο Δένδιας για να «μας απαλλάξει» (δημοκρατικά...) από τις «μικρές διαδηλώσεις»...
*
ΥΓ: Μιας και για τις ανάγκες της τρέχουσας περιόδου η ΝΔ θυμήθηκε, στο πλαίσιο των τακτικισμών της, να καταφερθεί ενάντια ακόμα και στα «ιδιώνυμα» (γενικώς), μάλλον έφτασε η ώρα: Ο Σαμαράς να αποκηρύξει και τον «εθνάρχη» Βενιζέλο. Εκείνος ήταν - αν ενθυμείστε - που τα εφάρμοσε πρώτος. Και φυσικά δεν τα εφάρμοσε ενάντια στους φασίστες...

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Η «μικρή διαδήλωση» του... Γρηγόρη Λαμπράκη!

Η «μικρή διαδήλωση» του... Γρηγόρη Λαμπράκη!
«Μπαίνει "φρένο" στην ομηρία της πόλης από μικρές διαδηλώσεις» (!),πανηγύριζε χτες από την πρώτη σελίδα της η «Καθημερινή».
Αφορμή το γεγονός ότι ο κ. Δένδιας είναι «αποφασισμένος» - σύμφωνα με την εφημερίδα - να βάλει τέλος στο «φαινόμενο του καθημερινού αποκλεισμού του κέντρου από πορείες ολιγάριθμων διαδηλωτών».
Ο ενθουσιασμός της «Καθημερινής» είναι λογικός. Καταρχήν διότι όχι μόνο έχουμε έναν άνθρωπο, τον Δένδια, που θα βάλει τέλος στις «μικρές διαδηλώσεις», αλλά που και ξέρει να ξεχωρίζει ποιες είναι οι «μικρές διαδηλώσεις» και ποιες είναι οι «μεγάλες διαδηλώσεις».
Απόδειξη ότι ξέρει να ξεχωρίζει τι είναι «πογκρόμ» και στρατόπεδα συγκέντρωσης και τι είναι «Ξένιος Ζεύς»...
Ξέρει να ξεχωρίζει τι είναι «προστασία του πολίτη» και τι είναι «προστασία του βιομηχάνου Μάνεση», υπέρ του οποίου έστειλε τα ΜΑΤ στη «Χαλυβουργία»...
*
Φυσικά στην περίπτωση Δένδια, αλλά και συνολικά στην περίπτωση των τριών κυβερνητικών εταίρων, το θέμα δεν είναι οι «μικρές» διαδηλώσεις. Το θέμα είναι οι διαδηλώσεις, γενικώς. Μικρές, μεσαίες και μεγάλες.
Το θέμα είναι το δικαίωμα του εργαζόμενου, του άνεργου, του καταπιεσμένου, να διαμαρτύρεται ενάντια σε όσα και σε όσους τον εξαθλιώνουν. Αυτό θέλει να καταστείλει η κυβέρνηση και ο υπουργός Δένδιας.
Και για το λόγο αυτό, στο πλαίσιο μιας επιχείρησης που κρατάει χρόνια, της προσπάθειάς τους δηλαδή να επιβάλουν ένα νομοθετικό έκτρωμα που θα κρατά τους ανθρώπους όχι μόνο «όμηρους», αλλά και «μουγκούς» στη δυστυχία, οι φίλοι του κ. Δένδια επαναφέρουν τη γελοία θεωρία
(σ.σ.: ποτέ ο αντιδημοκρατικός οίστρος δεν έπαψε να είναι συγγενής με τον κατήφορο της γελοιότητας)
ότι «οι πορείες νεκρώνουν την αγορά»...
*
Χωρίς περιττές «καθωσπρέπειες» τους ρωτάμε:
Πόσο γελοίοι είστε κύριοι; Απευθυνόμαστε σε όλους εσάς - τους κυβερνητικούς, τους συγκυβερνητικούς, του εργοδοτικού συνδικαλισμού, της γραβατωμένης γλίτσας στα ΜΜΕ - που από το πρωί μέχρι το βράδυ εκείνο που πετροβολάτε σαν «υπεύθυνο» για την κατρακύλα της εμπορικής κίνησης στην Αθήνα είναι οι διαμαρτυρίες και οι διαδηλώσεις των φτωχοποιημένων, των απολυμένων και των χρεοκοπημένων.
Τόσο έξυπνοι, αντικειμενικοί και ειλικρινείς που είστε, κύριοι, για πείτε μας:
Αν για τη (μη) κίνηση στα εμπορικά της Αθήνας «φταίνε οι απεργίες», στο «νέκρωμα» της αγοράς σε Νέα Ιωνία, Καλλιθέα, Περιστέρι, Μαρούσι, Αμαλιάδα, Καλαμάτα, Λάρισα, Καβάλα, σε κάθε χωριό, πόλη και γειτονιά της Ελλάδας, που όλοι οι δρόμοι είναι ανοικτοί, που τα εμπορικά τους κέντρα είναι απολύτως προσβάσιμα στον τοπικό πληθυσμό, τι φταίει; Γελοίοι!
*
ΥΓ: Για να δείτε πόσο «μπροστά» από άποψη δημοκρατίας μας πάει η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου - Κουβέλη - Δένδια, σκεφτείτε το εξής: Πριν από 50 χρόνια ο Γρηγόρης Λαμπράκης έκανε - μόνος του - την πρώτη πορεία Ειρήνης. Μόνος του! Με βάση τα κριτήρια του κ. Δένδια, η «διαδήλωση» και η πορεία του Λαμπράκη δεν θα έπρεπε απλώς να απαγορευτεί. Ηταν τόσο «μικρή» που μήπως (λέμε: μήπως;) θα έπρεπε ακόμα και να «τουφεκιστεί»;...

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Μπορεί η αστική νομοθεσία να σταματήσει το ναζισμό;

Μπορεί η αστική νομοθεσία να σταματήσει το ναζισμό;
Ο ναζισμός και ο φασισμός εχθρεύονται από τη φύση τους το εργατικό κίνημα. Βασικός στόχος τους είναι το χτύπημα των μαζικών οργανώσεων της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Γι' αυτό προσπαθούν να παρεμβαίνουν με δυνάμεις τους σε αυτά
Eurokinissi
Ορισμένοι υποστηρικτές του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου και ιδιαίτερα προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ και τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζουν το εξής:
«Το συμπέρασμα είναι ότι μια αυστηρή ποινική αντιμετώπιση της παράνομης δράσης της Χρυσής Αυγής θα προκαλέσει την ανάσχεση των κρουσμάτων ρατσιστικής βίας. Η ηγεσία της θα κλαψουρίζει σαν θύμα διώξεων, αλλά ταυτόχρονα θα αποσύρει τα Τάγματα Εφόδου από την προκλητική δράση, κάτι που συνέβη εν μέρει ήδη από την εξαγγελία του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου. Είναι κάτι που είδαμε και το φθινόπωρο του 2005, όταν η κυβέρνηση απαγόρευσε το πανευρωπαϊκό "Φεστιβάλ Μίσους" που ετοίμαζε η οργάνωση, με αποτέλεσμα να παραδοθεί ο φυγόδικος και κατηγορούμενος για τρεις απόπειρες δολοφονίας υπαρχηγός της, ενώ και η οργάνωση "ανέστειλε τη δράση της". Το ίδιο θα γίνει και σήμερα. Τα μεσαία στελέχη θα λουφάξουν, εφόσον δεν πρόκειται στην πλειοψηφία τους για "πιστούς" κάποιας ιδέας, όπως βαυκαλίζονται μεταξύ τους, αλλά για τζάμπα μάγκες που δρουν κατά κανόνα πίσω από την ασφάλεια της νύχτας, της ανωνυμίας και της άτυπης προστασίας των διωκτικών αρχών.
Το μεγάλο μέρος των οπαδών θα κληθούν να επιλέξουν μεταξύ της νομιμότητας και της παρανομίας, γνωρίζοντας ότι αυτή η επιλογή δεν θα είναι τόσο ανέξοδη όσο υπήρξε η ψήφος τους προς το ναζιστικό μόρφωμα».(«Εφημερίδα των συντακτών», 18-19 Μάη 2013).
Ο ναζισμός και ο φασισμός είναι ιδεολογικο-πολιτικά ρεύματα, αστικά, αντιδραστικά που έχουν όμως κοινωνική βάση και ιδιαίτερη επίδραση σε κατεστραμμένα μικροαστικά στρώματα, ανέργους και ορισμένα τμήματα εργαζομένων στον καπιταλισμό.
Τροφοδοτείται από τον εθνικισμό, τον αντικομμουνισμό, την εμφυλιοπολεμική προπαγάνδα, την εχθρότητα στο εργατικό κίνημα την «αντικομματική ρητορική» που στην πραγματικότητα με το «έξω τα κόμματα» εννοεί πρώτα απ' όλα έξω το ΚΚ, το ρατσισμό που δυναμώνει ή αδυνατίζει ανάλογα με τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης στην Ελλάδα και την ΕΕ για εισαγόμενο εργατικό δυναμικό, με το αν κλείνει ή ανοίγει η στρόφιγγα της μεταναστευτικής ροής. Τροφοδοτείται ως δίπολο αντιπαράθεσης από τον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου. Τροφοδοτείται από κατευθύνσεις της ΕΕ που θέλουν να εξομοιώσουν το φασισμό με τον κομμουνισμό (π.χ. αντικομμουνιστικά μανιφέστα και μνημόνια σε ΕΕ και Συμβούλιο της Ευρώπης) και τη φιλελεύθερη σχολή ιστορικών που «ανακάλυψαν» ότι τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν αυτοάμυνα του άμαχου πληθυσμού απέναντι στην «κόκκινη τρομοκρατία» του ΕΛΑΣ. Είναι χαρακτηριστικό ότι κανένα από τα λεγόμενα κόμματα του «συνταγματικού τόξου» δεν κάνει κριτική στη Χρυσή Αυγή (ΧΑ) για το χυδαίο αντικομμουνισμό της.
Τροφοδοτήθηκε από το θολό «αντιμνημονιακό ρεύμα» που εκφράστηκε ιδιαίτερα σε «κινήματα χωρίς ονοματεπώνυμο», όπως αυτά εκφράστηκαν στις πλατείες. Από τη ρητορική της «κατεχόμενης Ελλάδας» που έχει χάσει την «εθνική της ανεξαρτησία από τη Γερμανία», τις θέσεις που περιορίζουν την ευθύνη στο πολιτικό προσωπικό, στους «300 της Βουλής» στην «κλεπτοκρατία», ενώ την ίδια στιγμή υμνούν άλλους αστικούς θεσμούς όπως τις δυνάμεις καταστολής, το δικαστικό σώμα και βγάζουν λάδι το κεφάλαιο ως τάξη κλπ. Δεν είναι τυχαίο ότι τόσο οι εκτιμήσεις για τις αιτίες της κρίσης («σάπιο πολιτικό κατεστημένο») όσο και οι βασικές θέσεις του οικονομικού προγράμματος της ΧΑ συμπίπτουν με τις θέσεις όλων των λεγόμενων «αντιμνημονιακών δυνάμεων».
Τροφοδοτείται από όλες αυτές τις αντιλήψεις που συγκαλύπτουν την πραγματική αιτία της κρίσης που είναι οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και αποπροσανατολίζουν από τον κύριο εχθρό της εργατικής τάξης, το ταξικό της αντίπαλο που είναι το κεφάλαιο
Σε αυτές τις συνθήκες εκκολάφθηκε η Χρυσή Αυγή το προηγούμενο διάστημα.
Τέτοιες δυνάμεις, όπως έχει δείξει τόσο η πρόσφατη όσο και η παλιότερη ιστορία, διασυνδέονται άμεσα με το αστικό κράτος, με τους μηχανισμούς του, με μηχανισμούς ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Δεν είναι άγνωστο ότι ο Χίτλερ έκανε τα πρώτα βήματα στην πολιτική ως πράκτορας της Ράιχσβερ το 1919 με αυτή την ιδιότητά του μπήκε στο Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (μετέπειτα Ναζιστικό) ή ότι ο Μουσολίνι χρηματοδοτούνταν στα πρώτα βήματά του από τη Μ. Βρετανία κ.ά. Δεν είναι τυχαία η εκλογική επιρροή της ΧΑ σε τμήματα εργαζομένων στο μηχανισμό καταστολής του αστικού κράτους. Ούτε είναι λίγες οι καταγγελίες για μεροληπτική στάση των διωκτικών αρχών απέναντι σε μέλη και στελέχη της ΧΑ που με τις πράξεις τους παραβίαζαν τον κοινό ποινικό κώδικα. Επίσης πολλά έχουν γραφτεί για συνεργασία αστυνομίας και ΧΑ σε διάφορες περιπτώσεις.
Επίσης για όποιον αναρωτιέται σε ποιες πλάτες στηρίζεται η ΧΑ αρκεί να κοιτάξει την τοποθέτησή της στη Βουλή απέναντι στους εφοπλιστές και τους βιομηχάνους και θα καταλάβει.
Πώς είναι λοιπόν δυνατόν να περιμένει κανείς ότι ένας νόμος θα μπορέσει να ανατρέψει ένα ολόκληρο πλέγμα κοινωνικών, ιδεολογικών, πολιτικών και οικονομικών σχέσεων που όχι μόνο συντηρεί αλλά και σπρώχνει τέτοιες δυνάμεις με σκοπό να τις αξιοποιήσει στο χτύπημα του εργατικού κινήματος;
Για τον πιο δύσπιστο δε χρειάζεται να πάμε πίσω και να δούμε πώς μέσα στις συνθήκες της αστικής κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας της Βαϊμάρης αναπτύχθηκε και στηρίχτηκε ο ναζισμός έτσι ώστε σωστά να διαπιστώνει ο Μπρεχτ ότι ο ναζισμός δεν αποτελεί το αντίθετο αλλά τη λογική συνέχεια της Βαϊμάρης και του Συντάγματός της. Το Σύνταγμά της εφάρμοσε άλλωστε ο Χίτλερ για να εδραιωθεί στην εξουσία.
Μπορούμε να δούμε τη σημερινή πείρα που υπάρχει σε κράτη μέλη της ΕΕ. Στη Γερμανία η ίδρυση ναζιστικού κόμματος απαγορεύεται από το Σύνταγμα, ενώ υπάρχουν ακόμα μια σειρά νόμοι και δικαστικές αποφάσεις που έχουν αξιοποιηθεί για να απαγορεύσουν συγκεντρώσεις, εκδηλώσεις δραστηριότητες με φιλο-ναζιστικό περιεχόμενο. Το βασικό νεοναζιστικό κόμμα είναι το NPD, το οποίο παίρνοντας υπόψη τις απαγορεύσεις κάνει ανάλογες προσαρμογές στη δράση του, από το 1964 που ιδρύθηκε μέχρι σήμερα. Ταυτόχρονα η προσπάθεια για την απαγόρευσή του το διάστημα 2001 -2003 έπεσε στο κενό, όταν αποκαλύφθηκε ότι τμήμα των στελεχών του ήταν πράκτορες των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών. Ενώ ανάλογες προσπάθειες έγιναν και το 2010 και το 2011, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Οι όποιοι περιορισμοί υπάρχουν στη Γερμανία δεν έχουν εμποδίσει, σύμφωνα με έκθεση του γερμανικού υπουργείου Εσωτερικών το 2011, να υπάρχουν 225 οργανώσεις στις οποίες υπολογίζονται γύρω στις 25.000 οργανωμένοι εθνικιστές και νεοναζί. Η αποκάλυψη της δράσης της ναζιστικής τρομοκρατικής οργάνωσης NSU που δολοφονούσε μετανάστες, τα μέλη της οποίας φαίνεται να διατηρούσαν υπόγειες σχέσεις με το NPD, αλλά και με τμήματα των μυστικών υπηρεσιών της Γερμανίας, είναι χαρακτηριστική.
Ανάλογα παραδείγματα μπορούμε να δούμε με εθνικιστικά, νεοφασιστικά ή μεταφασιστικά κόμματα στη Γαλλία, στην Ιταλία, στη Βρετανία κλπ. που, ενώ είναι πλήρως ενταγμένα στην αστική νομιμότητα, προσαρμόζουν την επιχειρηματολογία τους και τη δράση τους με βάση αυτή, διατηρούν διαύλους και επαφές με διάφορες «ανεξέλεγκτες» ακραίες ομάδες «σκίνχεντς» που επιδίδονται σε τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον μεταναστών, κομμουνιστών, συνδικαλιστών κ.ά.
Τα παραπάνω είναι γνωστά σε όλους. Μήπως, η υπερπροβολή νομοθετικών απαγορευτικών ή περιοριστικών μέτρων εκφράζει απλές αυταπάτες για αστικές και κοινοβουλευτικές ψευδαισθήσεις ή μήπως υπηρετούνται άλλες επιδιώξεις;
Σίγουρα η επιχειρηματολογία που αναφέραμε στην αρχή δεν εκφράζει αυταπάτες αυτών που την επικαλούνται αλλά επιδιώκει να διαμορφώσει αυταπάτες σε τμήματα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
Ποιος είναι όμως ο σκοπός;
  • Να εκβιάσουν το εργατικό - λαϊκό κίνημα βάζοντας το δίλημμα «θέλεις να αντιμετωπιστεί η ΧΑ; Τότε μπες κάτω από τις φτερούγες της αστικής νομιμότητας». Με αυτό τον τρόπο θέλουν να αποσπάσουν μια έμμεση δήλωση νομιμοφροσύνης που θα αναγνωρίζει το αστικό νομοθετικό πλαίσιο, το αστικό σύνταγμα ως το όριο μέσα στο οποίο θα πρέπει να κινείται η πολιτική διακήρυξη και δράση. Κάτι που αντικειμενικά στο μέλλον θα λειτουργήσει σαν θηλιά στο λαιμό του ίδιου του εργατικού κινήματος ειδικά σε συνθήκες όξυνσης της ταξικής πάλης. Θα χρησιμοποιηθεί, ανεξάρτητα από τι θα αναφέρουν οι διατάξεις του, με σκοπό να το στρέψουν ενάντια στην προπαγάνδα και τη δράση για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Δηλαδή θα αξιοποιηθεί για μια «δημοκρατική» αντιμετώπιση του εργατικού κινήματος.
  • Να αποπροσανατολίσουν από τη μαζική εργατική λαϊκή δράση για την απομόνωση και αντιμετώπιση του ναζισμού και του ρατσισμού, να αποκοιμίσουν και να εφησυχάσουν ότι ένα αυστηρό νομικό πλαίσιο μπορεί να αντιμετωπίσει το φασισμό, ρατσισμό έξω από τη συνολική πάλη και αντιπαράθεση με την πολιτική και οικονομική κυριαρχία του κεφαλαίου που τον γεννά και τον θρέφει.
  • Να εγκλωβιστούν εργατικά και λαϊκά στρώματα στο δίλημμα εθνικισμός - κοσμοπολιτισμός. Δεν είναι πρώτη φορά που παίζεται αυτό το παιχνίδι. Εγινε και κατά τη διάρκεια της ιμπεριαλιστικής επέμβασης του ΝΑΤΟ ενάντια στη Γιουγκοσλαβία, έγινε και για τις νέες ταυτότητες, και με αφορμή το βιβλίο της Ιστορίας της Ρεπούση κλπ. Αντιπαράθεση που δεν είναι απλώς ιδεολογική (στα πλαίσια της αστικής ιδεολογίας, αφού κοσμοπολιτισμός και εθνικισμός είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος) αλλά εκφράζει βαθύτερες αντιθέσεις στους κόλπους της αστικής τάξης που σχετίζονται και με ζητήματα διεθνών συμμαχιών της.
Μήπως, αφού ο φασισμός μπορεί να αντιμετωπιστεί ουσιαστικά μόνο με την ανατροπή του καπιταλισμού που τον γεννά και τον θρέφει, τότε σήμερα το εργατικό λαϊκό κίνημα είναι υποχρεωμένο να «ζει με αυτόν» να τον αποδεχτεί ως μια «φυσική κατάσταση»;
Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υπάρξει συμβιβασμός του εργατικού λαϊκού κινήματος με τη φασιστική, ρατσιστική και νεοναζιστική προπαγάνδα και δράση που βεβαίως δεν αντιμετωπίζονται με θολά «αντιφασιστικά και αντιρατσιστικά μέτωπα» υπεράσπισης της αστικής δημοκρατίας ούτε βέβαια με «γηπεδικού τύπου» αντιπαραθέσεις.
Ο ναζισμός και ο φασισμός εχθρεύονται από τη φύση τους το εργατικό κίνημα. Βασικός στόχος τους είναι το χτύπημα των μαζικών οργανώσεων της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, η επιθετική αντιμετώπιση της ταξικής κατεύθυνσης στο εργατικό κίνημα. Γι' αυτό προσπαθούν να παρεμβαίνουν με δυνάμεις τους σε αυτά.
Αυτό που πρέπει λοιπόν να γίνει είναι να τον «θέσει εκτός νόμου», να τον «απαγορεύσει» το εργατικό κίνημα, η αντικαπιταλιστική αντιμονοπωλιακή συμμαχία με συγκροτημένη οργανωμένη παρέμβαση. Δεν μπορεί να αναγορεύσουμε τους μηχανισμούς του αστικού κράτους που εκτρέφουν και αντικειμενικά στηρίζουν τη δράση των ναζιστών, σε προστάτες του εργατικού κινήματος. Αντίθετα η δράση μας πρέπει να αποκαλύπτει τη στάση του αστικού κράτους (δυνάμεις καταστολής και της αστικής δικαιοσύνης) απέναντί τους διεκδικώντας και την παραδειγματική τιμωρία των ναζί για τις τραμπούκικες και τρομοκρατικές επιθέσεις τους.
Απαιτείται μαχητική απάντηση σε κάθε φαινόμενο αντικομμουνισμού από όπου και αν προέρχεται με όρους μαζικού κινήματος είτε γίνεται μέσα στο συνδικάτο, είτε στο σχολείο στα πλαίσια του μαθήματος, στη σχολή κ.α.
Το δρόμο αντιμετώπισης των ναζιστών τον δείχνει η Τσαρίτσανη, οι κινητοποιήσεις ενάντια στη ρατσιστική αιμοδοσία, η Πρωτομαγιά στη Ζάκυνθο και άλλες δεκάδες περιπτώσεις όπου οργανωμένοι φορείς του ταξικά προσανατολισμένου εργατικού κινήματος και της λαϊκής συμμαχίας εμπόδισαν στην πράξη τη δράση των ναζιστών.
Πρέπει να διαμορφωθούν συνθήκες ώστε οι ναζιστές να μην μπορούν να δράσουν στους χώρους δουλειάς, στις εργατικές λαϊκές γειτονιές, στους μαζικούς φορείς.
Χρειάζεται η ανάλογη ιδεολογικοό-πολιτική παρέμβαση των δυνάμεών μας με κάθε ευκαιρία για την αποκάλυψη του συστημικού και αντιδραστικού χαρακτήρα τους, ως δύναμη που υπερασπίζεται τα συμφέροντα του κεφαλαίου, το ίδιο σάπια με τα κόμματα της αστικής δημοκρατίας, τόσο με βάση την ιστορική πείρα όσο και με βάση την τοποθέτησή τους στα ζητήματα της επικαιρότητας.
Σε αυτή την κατεύθυνση παρεμβαίνει και δρα το ΚΚΕ με όλες τις δυνάμεις του παντού.

Του
Κύριλλου ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ*
* Ο Κύριλλος Παπασταύρου είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνος της Ιδεολ
ογικής 

Χωρίς αφεντικά

Χωρίς αφεντικά
Με ένα «λογοπαίγνιο» με το οποίο συσχέτισε τα αρχικά του «Κύκλου Νέων Επιχειρηματιών» με την ΚΝΕ, τη Νεολαία του ΚΚΕ, ολοκλήρωσε την ομιλία του ο πρόεδρος του ΣΕΒ, σε πρόσφατη εκδήλωση απευθυνόμενος σε ένα κοινό αποτελούμενο από νέους επιχειρηματίες. Μάλιστα, προέτρεψε την «επιχειρηματική τάξη» να φροντίσει για τη δική της οργανωμένη νεολαία: «Μια άλλη νεολαία βέβαια. Προοδευτική, τολμηρή, ανοιχτή στη σύγχρονη εποχή. Μια νεολαία που να διαθέτει την αγωνιστικότητα, την ενότητα δράσης και την κοινή πίστη της ...ΚΝΕ, χωρίς τις ιδεοληψίες της», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε. Με τον τρόπο αυτό επέλεξε να κλείσει μια τοποθέτηση που, από την αρχή μέχρι το τέλος της, δεν ήταν παρά μια εκδοχή της πραγματικότητας αναποδογυρισμένης με το κεφάλι κάτω! Σύμφωνα με την εκδοχή αυτή, η κοινωνία χρωστά την πρόοδο, την ευημερία, την ίδια την ύπαρξή της στο κεφάλαιο και τα κέρδη του. Οι καπιταλιστές είναι μια τάξη που «παράγει πλούτο», που παράγει «υπεραξία για όλη την κοινωνία», που αποτελεί την «κινητήρια δύναμη της σύγχρονης οικονομίας».
Πραγματικά, για να «πεισθούν» οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι και οι νέες να υποκλιθούν στο κεφάλαιο και τα κέρδη του, για να αποδεχθούν πως είναι μονόδρομος η ζωή και η επιβίωσή τους να εξαρτάται από την ευημερία των επιχειρήσεων, δε φτάνουν οι μεγαλοεπιχειρηματικοί φακοί μέσα από τους οποίους βλέπει την πραγματικότητα ο πρόεδρος του ΣΕΒ. Χρειάζεται να φαντάζει στα μάτια τους «ιδεοληψία» η παρέμβαση και η δράση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, να μοιάζει αδύνατη η σύγκρουση με τα μονοπώλια και την εξουσία τους, να φαίνεται ουτοπία η οργάνωση της παραγωγής με βάση την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του λαού και όχι το κέρδος των επιχειρηματικών ομίλων.
Οσο, όμως, κι αν πασχίζουν να εμφανίζουν τα πράγματα έτσι, τα περιθώριά τους έχουν στενέψει. Σήμερα, στις συνθήκες της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, γίνεται κάθε μέρα πιο φανερό ότι το σύστημα της εκμετάλλευσης έχει σαπίσει. Το μόνο που μοιράζει απλόχερα στους εργαζόμενους είναι φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση, ένταση της εκμετάλλευσης. Το μόνο που «υπόσχεται» στους νέους είναι το μέλλον του πάμφθηνου και ευέλικτου εργαζόμενου, του προσωρινά απασχολούμενου, του υποψήφιου ανέργου. Το μόνο που μπορεί να «γεννήσει» είναι κρίσεις και πολέμους. Η τάξη των καπιταλιστών και το σύστημα της εκμετάλλευσης δεν αντιπροσωπεύουν το μέλλον της κοινωνικής εξέλιξης αλλά αποτελούν τροχοπέδη στα επόμενα βήματά της. Οχι μόνο δε συμβάλλουν στον παραγόμενο πλούτο αλλά παρασιτούν σε βάρος αυτών που τον δημιουργούν με τη δουλειά τους. Για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα η ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και η οικοδόμηση μιας κοινωνίας χωρίς εκμεταλλευτές είναι όρος και προϋπόθεση για να γίνει πραγματικότητα η δυνατότητα που υπάρχει να ζήσουν σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες τους.

ΓΕΡΜΑΝΙΑ Νέα αύξηση της ανεργίας

ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Νέα αύξηση της ανεργίας
ΒΕΡΟΛΙΝΟ.--
Η ανεργία στη Γερμανία αυξήθηκε για τρίτο συναπτό μήνα το Μάη κατά 21.000 ανθρώπους, αριθμός που είναι τέσσερις φορές υψηλότερος του αναμενόμενου, σύμφωνα με το Ομοσπονδιακό Γραφείο Ανεργίας. Ο λόγος για την επίσημη ανεργία, σε μία καπιταλιστική οικονομία όπου η υποαπασχόληση (τα λεγόμενα μινι- τζομπς) έχει γίνει καθεστώς και πάνω από 7,3 εκατομμύρια εργαζόμενοι αμείβονται με περίπου 400 ευρώ μηνιαίως. Στοιχεία που καταδεικνύουν ότι στη Γερμανία, τη «μεγάλη δύναμη» της ΕΕ, όπου οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις τέθηκαν σε πλήρη εφαρμογή επί καγκελαρίας του σοσιαλδημοκράτη Γκέρχαρντ Σρέντερ περισσότερο από δέκα χρόνια πριν, η κατάσταση των εργαζομένων χειροτερεύει για να έχουν οι καπιταλιστές φτηνότερη εργατική δύναμη.
Η νέα αύξηση των ανέργων ώθησε το συνολικό αριθμό των ανέργων στα 2,96 εκατ., σύμφωνα με εποχικά προσαρμοσμένα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το Ομοσπονδιακό Γραφείο Εργασίας. Η δημοσίευση των τελευταίων δεδομένων για την ανεργία έρχεται μετά την ανακοίνωση των στοιχείων για την ανάπτυξη στη Γερμανία, που σημείωσε οριακή αύξηση, της τάξης του 0,1%, για το πρώτο τρίμηνο αυτού του έτους.
Η εικόνα της ανεργίας διαμορφώνεται έτσι με τις αλχημείες της γερμανικής κυβέρνησης και των διαφόρων Ινστιτούτων. Η πραγματικότητα είναι ότι ένας στους τέσσερις εργαζόμενους υποαπασχολείται, ενώ η εκ περιτροπής εργασία, οι λεγόμενοι ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι, χωρίς ουσιαστικά δικαιώματα, πολλαπλασιάζονται. Πριν μερικούς μήνες τουλάχιστον 100.000 άνεργοι είχαν εξαφανιστεί ως διά μαγείας από τις λίστες των ανέργων, μία «εξαφάνιση» που έχει παραδεχθεί και η ίδια η κυβέρνηση της καγκελαρίου Αγκελα Μέρκελ.

TOP READ