17 Ιουν 2018

Αποκλειστικά πλάνα από την καταδίωξη Μπαρμπαρούση (VIDEO)

Μολονότι ο Κ. Μπαρμπαρούσης εξέφρασε την ειλικρινή μεταμέλειά του για τις δηλώσεις του που παρερμηνεύτηκαν-τότε γιατί τις ανακαλεί, αφού απλώς παρερμηνεύτηκαν -και καθώς όταν έλεγε “τα κεφάλια σας στις Πρέσπες”, εννοούσε προφανώς ότι θα χαρεί να δει τις κεφαλές της πολιτικής ηγεσίας του τόπου στη σημερινή μάζωξη, οι αρχές τον καταδίωξαν, χαρίζοντας μας σκηνές βγαλμένες από ταινία δράσης. Η Κατιούσα εξασφάλισε και σας παρουσιάζει αποκλειστικά πλάνα από ένα κυνηγητό που κόβει την άνασα με τη μπόχα από τη σαπίλα του ντουνιά:

Όταν οι Πρέσπες δε γίνονταν λίμνη του θαΝΑΤΟυ αλλά σταυροδρόμι ελπίδας και διεθνισμού

Βρισκόμαστε στα 1992, στο αποκορύφωμα των ανατροπών, όταν όλα τα σκιαζε η φοβερά και τα πλάκωνε η σκλαβιά της αντεπανάστασης. Η σοσιαλιστική κοινότητα και οι περισσότερες χώρες της έχουν διαλυθεί στα εξ ων συνετέθησαν, ο καπιταλισμός έχει επικρατήσει, το θηρίου του εθνικισμού στα Βαλκάνια έχει θεριέψει, ματοκυλώντας τους λαούς της πρώην Γιουγκοσλαβίας και προκαλώντας παροξυσμούς με εθνικιστικά συλαλλητήρια στην Ελλάδα.
Σε αυτή την τόσο κρίσιμη και αντίξοη συγκυρία, η ΚΝΕ και μια σειρά κομμουνιστικών νεολαιών από την Αλβανία, τη Γιουγκοσλαβία και τη Βουλγαρία πήγαν κόντρα στο ρεύμα, πραγματοποιώντας μια διεθνή συνάντηση στις Πρέσπες, κρατώντας ψηλά τα λάβαρα του διεθνισμού και της αντίστασης στον ιμπεριαλισμό. Για τη σπουδαία αυτή πρωτοβουλία σημείωνε τότε ο Οδηγητής στο τεύχος 791 τον Ιούλη του 1992:
Την ίδια στιγμή που τα κατασκοπευτικά αμερικάνικα ΑΒΑΚΣ σηκώνονταν από την Πρέβεζα αφού οι βάσεις που βρίσκονται στη χώρα μας χρησιμοποιούνται από την πολεμική μηχανή των ΗΠΑ-που ετοιμάζεται για δράση-εκατοντάδες νέοι στις Πρέσπες αποφάσισαν πως θα αγωνιστούν για γίνει η χώρα μας ορμητήριο ειρήνης κι όχι ορμητήριο πολέμου των Αμερικανών και της ΕΟΚ στα Βαλκάνια (…) Εμείς στις Πρέσπες βάλαμε τις βάσεις για την από κοινού δράση όλων των νέων ενάντια στον πόλεμο, την εξάρτηση, ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Αυτοί ορίζουν τώρα τους στρατηγούς τους να συνεχίσουν, να ολοκληρώνουν το φρικτό έργο που άρχισαν στα Βαλκάνια.
Μάλιστα η συνάντηση έγινε αφορμή για να καθιερωθεί ο θεσμός του Αντιιμπεριαλιστικού διημέρου, που συνεχίζεται ως σήμερα με αμείωτη επιτυχία. Το 2008 πραγματοποιήθηκε εκ νέους στις Πρέσπες, ενώ για φέτος προγραμματίζεται στην Πάτρα στις αρχές του Ιούλη.

Οι Σλαβομακεδόνες του ΔΣΕ δεν πολέμησαν για να μπουν στο ΝΑΤΟ

Επειδή πολλά ακούμε αυτές τις μέρες για “διεθνισμό”, “αυτοπροσδιορισμό” και “μάχη εναντίον των εθνικισμών”, ας θυμίσουμε κάτι απλό και αυτονόητο, που θάβεται κάτω από τόνους προπαγάνδας:
Η μάχη που έδωσαν οι ηρωϊκοί Σλαβομακεδόνες μαχητές του ΔΣΕ, ο σκοπός για τον οποίο θυσιάστηκε η δασκάλα Μίρκα Γκίνοβα (Ειρήνη Γκίνη), η πρώτη γυναίκα που εκτέλεσε το ελληνικό εμφυλιακό αστικό κράτος, δεν ήταν να υποταχθούν στο ΝΑΤΟ, που ματοκυλά τους λαούς της περιοχής και χαράζει τα σύνορα με το αίμα τους. Δεν είχαν κανένα κοινό με την κυβέρνηση Τσίπρα που διεκδικεί τον τίτλο του καλύτερου κολαούζου των ιμπεριαλιστών, των ίδιων που δολοφονούσαν κι έκαιγαν με ναπάλμ τους αγωνιστές και τα χωριά τους την περίοδο ’46-’49. Οι Σλαβομακεδόνες αυτοί πολέμησαν για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση σε ένα τελείως διαφορετικό πλαίσιο, αλλά το αστικό κράτος τους εκδικήθηκε, τους εκδίωξε και δεν τους επέτρεψε ποτέ να γυρίσουν στην πατρίδα τους.
Αυτός ο καημός αποτυπώνεται και στα τραγούδια τους, που μιλάνε για το Γράμμο και το Βίτσι στη μητρική τους:
Πέρασαν τα νιάτα μου, ασπρίσαν τα μαλλιά
Στα σπίτια πληγές βαθιές
φάρμακο δε μου το γιατρεύει

Γράμμος Βίτσι βουνά μου μαύρισαν την ψυχή
για τους δικούς μου αγαπημένους πάντα θα υποφέρω
Αχ να είμαι ένα πουλί στο Αιγαίο να πεταχτώ
κερί να τους ανάψω να τους τιμήσω

Τη γιαγιά μου και τον παππού μου ζωντανούς τους έκαψαν
στο Βίτσι σκοτώθηκε το αδερφάκι μου το μικρότερο

Τη μεγαλύτερή μου αδερφή στις Σέρρες τη φυλάκισαν
και στο βουνό γύρω μας ο αγαπημένος μου σκοτώθηκε

Πως το αστικό σύστημα στρώνει το δρόμο προς τον φασισμό



Μπερνίτσας - Μαρμπαρούσης 1963 – 2018: 
Ένα ιστορικό ανάλογο.

Ο Κ. Μαρμπαρούσης είπε αυτό που γι αυτόν είναι φυσική εξέλιξη της αστικής πολιτικής όταν τα αδιέξοδα του κεφαλαίου μεγαλώνουν. Κάλεσε τη στρατιωτική ηγεσία της χώρας να συλλάβει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο, τον πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα και τον υπουργό Εθνικής Άμυνας, Πάνο Καμμένο. Κάλεσε, στην ουσία ,τον στρατό να κάνει πραξικόπημα!

 

Η αναφορά αυτή προκάλεσε την έντονη αντίδραση όσων βουλευτών βρίσκονταν στην αίθουσα της Ολομέλειας, ενώ οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ σηκώθηκαν από τα έδρανα. 

Δεν είναι πρωτοφανές. Πάντα στο αστικό πολιτικό σύστημα υπήρχαν οι φωνές – «λαγοί» για την αναγκαιότητα επιβολής του φασισμού, ανεξαρτήτως μορφής. Και πάντα υπήρχαν αντιδράσεις από τους αστούς δημοκράτες. Όμως πολύ κάτω του αναγκαίου και, εν πολοίς, "για τα μάτια του κόσμου".








Αλίευσα από την ιστορία ένα ανάλογο επεισόδιο. Όχι από τον Πρόεδρο της μεγαλύτερης και ιστορικής Γενικής Συνομοσπονδίας των Επαγγελματιών – Βιοτεχνών της χώρας (ΓΣΕΒΕ) πρώην βουλευτή της «Ηνωμένης Παρατάξεως Εθνικοφρόνων», Ιωάννη Μπερνίτσα!

Είπε στην Καλαμάτα, στις 2/2/1963, τέσσερα χρόνια πριν κηρυχθεί η δικτατορία, σε επίσημη ομιλία του, μη διστάζοντας να αποκαλύψει ένα οργανωμένο σχέδιο για τη δικτατορία:

«Προτού σηκώσωμεν τήν σημαίαν τής καταργήσεως τού κοινοβουλευτισμού, καλούμεν τούς βουλευτάς νά συνετισθούν καί νά μήν κωλυσιεργούν είς τήν ψήφισιν ζωτικής φύσεως νομοσχεδίων.»
Οί παρόντες τότε ύφυπουργοί Μπούτος καί Ψαρέας άναγκάστηκαν νά άπαντήσουν άμέσως: «Ήμείς πιστεύομεν άκραδάντως,ότι μόνον διά τής Δημοκρατίας, τής έλευθερίας τού λόγου καί τής σκέψεως μπορεί καί πρέπει νά κυβερνάται ό ελληνικός λαός…».


 

Και όμως! Η Διοίκηση της ΓΣΕΒΕ ομόφωνα στήριξε την απειλή του προέδρου της! Ο δρόμος προς τον φασισμό στρώνονταν και μέσα στα κοινωνικά στρώματα, κάτι που βλέπουμε και σήμερα. Όχι όμως μόνο αυτό. Η ΓΣΕΒΕ ισχυρίστηκε ότι «Ευθυγραμμίζεται με τας απόψεις του Προέδρου της Γ. Συνομοσπονδίας ολόκληρος η κοινή γνώμη»!!! Ανέφερε  μάλιστα και πλήθος δημοσιευμάτων εφημερίδων των Αθηνών με ευμενή σχόλια!


Εφημερίδα «Το Μέλλον», 7/2/1963


Τέσσερα χρόνια μετά, ο «λαγός» της δικτατορίας «δικαιώθηκε»! Δεν στάθηκε εδώ. Ενώ χιλιάδες αγωνιστές μαζί και μικρομεσαίοι συνδικαλιστές και μέλη οργανώσεων της ΓΣΕΒΕ, ρίχνονταν σε φυλακές και εξορίες, ανέλαβε κατάπτυστο «έργο» απαιτώντας με επιστολή της ΓΣΕΒΕ προς τους δικτάτορες:


«Έπισημαίνεται ό θανάσιμος διά τήν πατρίδα κίνδυνος έκ τού ξενοδούλου Κομμουνισμού καί ίδιαιτέρως άπό τούς έμφανείς καί άφανείς άθλίους συνοδοιπόρους αύτού καί ζητεί τήν έκκαθάρισιν τού συνδικαλιστικού κινήματος... Μέ τήν πεποίθησιν ότι ή Έθνική Κυβέρνησις θά έλθη άρωγός είς τούς έπαγγελματίας καί βιοτέχνας... καί ότι θά ύποβοθήση είς ζητούμενην έκκαθάρισιν τών όργανισμών καί όργανώσεων έκ τού κομμουνιστικού στοιχείου καί τών μετ’ αύτού συνεργασθέντων συνοδοιπόρων…»


ΠηγήΒΙΟΤΕΧΝΗΣ 3/10/1975


Έτσι στρώνεται ο δρόμος για τον φασισμό.

Βγήκε λοιπόν σεργιάνι το χαφιεδότσουρμο, αυτοί που αποτελούνε τον “εθνικό κορμό”

 …


Είναι γραφικοί, αλλά κάθε άλλο παρά ακίνδυνοι. Είναι αήττητοι σαν τη βλακεία. Αλλά τους έχουμε τσακίσει στο παρελθόν και θα το κάνουμε ξανά, όταν χρειαστεί.

Είναι λιγοστοί…


Είναι η σαπίλα του ντουνιά…


Είναι ο καλύτερος παίκτης της κυβέρνησης.



Είναι τρομακτικοί σαν ζόμπι, μακριά από κάθε τι ζωντανό κι ανθρώπινο


Είναι όμως εξίσου τρομακτικό πόσο γρήγορα μπορούν να γίνουν από πατριώτες, οπαδοί της μεγάλης ευρωπαϊκής ιδέας και του “Μένουμε Ευρώπη”…

Της πατρίδας μου η ομπρέλα έχει χρώμα γαλανό…
Είναι ο λεγόμενος “εθνικός κορμός”. Αυτός που διαιωνίζει το σκοτάδι και τη σαπίλα. Ο καλύτερος σύμμαχος της εξουσίας και της αποβλάκωσης.

Είναι γραφικοί, αλλά κάθε άλλο παρά ακίνδυνοι. Είναι αήττητοι σαν τη βλακεία. 

Αλλά τους έχουμε τσακίσει στο παρελθόν και θα το κάνουμε ξανά, όταν χρειαστεί.

Τζερόνιμο, ο αρχηγός των Απάτσι που αντιστάθηκε στη γενοκτονία των Ινδιάνων στις ΗΠΑ


Σαν σήμερα ήρθε στον κόσμο το 1829 ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της αντίστασης των ιθαγενών της Αμερικής, και πιο συγκεκριμένα της φυλής Τσιρικάουα των Απάτσι κατά τις γενοκτονικής πολιτικής των ΗΠΑ σε βάρος τους. Το κανονικό του όνομα ήταν Γκοιαθλάι (αυτός που χασμουριέται), με το Τζερόνιμο να αποτελεί μια ιταλοποιημένη εκδοχή του ονόματός του. Για αιώνες οι Απάτσι είχαν αντιταχθεί στον εποικισμό των λευκών (Ισπανών και Βορειοαμερικανών) στη γη τους. Αυτή την παράδοση συνέχισε ο Τζερόνιμο, από τη μέρα που μπήκε στο πολεμικό συμβούλιο της φυλής του το 1846, συμμετέχοντας σε επιδρομές κατά των εισβολέων στη Σονόρα και την Τσιουάουα του Μεξικού. Ορκίστηκε εκδίκηση σε βάρος των Μεξικανών, όταν εκείνοι σκότωσαν τη μητέρα, τη γυναίκα και τα παιδιά του το 1858.
Ως ηγέτης μιας ιδιαίτερα ικανής και γενναίας ομάδων πολεμιστών, πραγματοποίησε μια σειρά επιδρομών για να πάρει το αίμα του πίσω. Το 1874 περίπου 4000 Απάτσι εκκενώθηκαν με τη βία από τις αρχές των ΗΠΑ, και μεταφέρθηκαν στο Σαν Κάρλος, μια έρημο της κεντρικής Αριζόνας. Οι Ινδιάνοι αυτοί έγιναν μια μόνιμη βάση στρατολόγησης για τις ομάδες του Τζερόνιμο, βυθίζοντας την περιοχή σε συνεχείς αψιμαχίες με τους Λευκούς Αμερικανούς. Στις αρχές του 1870 ο συνταγματάρχης Τζωρτζ Κρουκ είχε κατορθώσει να επιβάλει μια σχετική ειρήνευση στην περιοχή, αλλά σύντομα εκατοντάδες Απάτσι υπό την ηγεσία του Τζερόνιμο στράφηκαν κατά των διαδόχων του Κρουκ. Το 1882 ο Κρουκ ανακλήθηκε στην Αριζόνα για να καταστείλει την εξέγερση και ο Τζερόνιμο δυο χρόνια μετά παραδόθηκε αλλά αργότερα δραπέτευσε μαζί με μια συνοδεία 35 ανδρών, 101 γυναικών και οχτώ παιδιών. Ο Κρουκ συνέλεξε τους καλύτερους άνδρες του για να τον αντιμετωπίσει, εξαναγκάζοντας τοn σε νέα παράδοση το 1886.  O ίδιος ωστόσο με μια μικρή ομάδα δραπέτευσαν κοντά στα σύνορα με το Μεξικό, κάτι που προκάλεσε την αντικατάστασή του Κρουκ από τον στρατηγό Νέλσον Μάιλς.
Ενδεικτικό του πονοκεφάλου που προκαλούσε ο Τζερόνιμο στους αποικιοκράτες, ήταν πως ένας στρατός 5000 λευκών και 500 Ινδιανών που στρατολογήθηκαν στο πλευρό τους εξαπέλυσαν ανθρωποκυνηγητό εναντίον της μικρής ομάδας του Απάτσι φυλάρχου. Μετά από πέντε μήνες και μια καταδίωξη που επεκτάθηκε σε απόσταση 1645 μιλίων, εντοπίστηκε το κρησφύγετό του Τζερόνιμο στα όρη Σονόρα. Σε σύνοδο που ακολούθησε στο φαράγγι Σκέλετον της Αριζόνα, ο Μάιλς κάλεσε τον Τζερόνιμο να παραδοθεί με την υπόσχεση πως μετά από μια απροσδιόριστη χρονικά εξορία στη Φλόριντα εκείνος κι οι ακόλουθοί του θα μπορούσαν να γυρίσουν στην Αριζόνα, υπόσχεση που δεν τηρήθηκε. Αντίθετα ο Τζερόνιμο και οι σύντροφοί του μπήκαν σε πρόγραμμα καταναγκαστικής εργασίας, ενώ μόλις το 1887 μπόρεσε να ξαναδεί την οικογένειά του. Μετακόμισε στην Οκλαχόμα το 1894, όπου αρχικά προσπάθησε “ν’ακολουθήσει το δρόμο των λευκών”, επιδιδόμενος σε αγροτικές εργασίες και βαπτιζόμενος χριστιανός στην προτεσταντική εκκλησία των Ολλανδών, απ’όπου αποβλήθηκε επειδή ήταν επιρρεπής στο τζόγο. Δεν ξαναείδε ποτέ την Αριζόνα, αλλά με άδεια του υπουργείου Άμυνας του επιτράπηκε να πουλά εργόχειρα και φωτογραφίες του σε εκθέσεις για να ζήσει. Πριν πεθάνει υπαγόρευσε την αυτοβιογραφία του με τίτλο “Τζερόνιμο: Η ιστορία” του, η οποία εκδόθηκε πολλά χρόνια μετά το θάνατό του το Φλεβάρη του 1909, με ειδική άδεια του τότε προέδρου των ΗΠΑ Τίοντορ Ρούζβελτ. Παρόλαυτα η εκδοχή που κυκλοφόρησε θεωρείται προϊόν λογοκρισίας, αλλά και παρεμβάσεων στο περιεχόμενο του έργου, ώστε να αντικατοπτρίζει μια πιο φιλική προς την αμερικανική κρατική πολιτική εκδοχή των γεγονότων.

Τσιμουδιά





Πολλή βαβούρα έγινε τις τελευταίες μέρες γύρω από το θέμα της συμφωνίας με την ΠΓΔΜ, αν είναι «καλή» ή «κακή», αν συνιστά «εθνική μειοδοσία» ή «έντιμο συμβιβασμό» στο ονοματολογικό. Στο πλαίσιο αυτής της συζήτησης διαβάσαμε κι ακούσαμε σχεδόν τα πάντα, για συμφωνίες και διαφωνίες πάνω σε επιμέρους ζητήματα και πλευρές της συμφωνίας. Τι απουσιάζει όμως εντελώς από το πεδίο της αντιπαράθεσης ανάμεσα στην κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, κυρίως τη ΝΔ, που απορρίπτει τη συμφωνία; Οποιαδήποτε αναφορά στο «άρθρο 2», με το οποίο ορίζονται τα σχετικά με την ένταξη της ΠΓΔΜ στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ. Δηλαδή, από τη μεταξύ τους αντιπαράθεση απουσιάζει το «κουκούτσι» της συμφωνίας, ο πραγματικός λόγος που επέβαλε την υπογραφή της, που δεν είναι άλλος από την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση», την ένταξη δηλαδή των Δυτικών Βαλκανίων σε ΝΑΤΟ και ΕΕ. Οπως απουσιάζει, βέβαια, και ο ελάχιστος καβγάς για το τελευταίο τμήμα της συμφωνίας, εκεί όπου περιγράφεται η παραπέρα σύσφιξη των οικονομικών σχέσεων ανάμεσα στα δύο κράτη, στο πλαίσιο του ευρύτερου αμερικανο-ευρωπαϊκού σχεδιασμού για τη διασύνδεση δικτύων Ενέργειας και Μεταφορών. Τα δύο αυτά καίρια σημεία της συμφωνίας εκφράζουν τον πυρήνα των συμφερόντων της ελληνικής αστικής τάξης και, όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, δεν επιτρέπουν τον παραμικρό αντίλογο σε κανένα από τα κόμματά της.

TOP READ