Κένταυροι – Rangers οι “χρυσαυγίτες” της ΟΝΝΕΔ

Κένταυροι – Rangers οι “χρυσαυγίτες” της ΟΝΝΕΔ

…απλά μαθήματατα τραμπουκικής νεοδημοκράτικης ιστορίας …μιας ιστορίας ταγμάτων ασφαλείας που η τωρινή δήθεν κεντροδεξιά Ν.Δ. θέλει να ξεχάσει ή κάνει πως δεν θυμάται αλλά για κακή της τύχη δεν έχουμε όλοι μνήμη χρυσόψαρου ιδιαίτερα εμείς που δεχτήκαμε τις επιθέσεις των πρωτοπαλήκαρών της…!

Όλοι γνμωρίζουμε πως η Ν.Δ όσα κουστουμάκια μεσαίου χώρου κι αν φορέσει στις τάξεις της είχε πάντα και πάντα θα έχει τραμπούκους ανάλογους με αυτούς της χρυσής αυγής …βέβαια τότε τα τάγματα εφόδου δεν χτυπούσαν ούτε μαχαίρωναν μετανάστες γιατί δεν υπήρχε το σημερινό πρόβλημα …χτυπούσαν και μάλιστα ανελέητα κνίτες, ρηγάδες, αναρχικούς …όσους δηλαδή δεν ταίριαζαν με τα δικά της στανταρτς και τις πολιτικές της θέσεις….

Οι “Κένταυροι” και οι “Rangers” ήταν έμπνευση του μακαρίτη του Αβέρωφ -πρόεδρος τότε της Ν.Δ. και είχαν αρχηγούς τους, τον Μιχαλολιάκο (βουλευτή Πειραιώς, ξάδελφος του Χρυσαυγίτη Μιχαλολιάκου) και τον Μανωλάκο (φαρμακοποιός, πολιτευτής και χουντοβασιλικός).

Οι τραμπούκοι της ΟΝΝΕΔ…”Ομάδες κρούσης” τελούσαν υπό τις ευλογίες των προέδρων Μεϊμαράκη και Βουλγαράκη.

Ήτανε ομάδες γυμνασμένων ΟΝΝΕΔιτών -σας θυμίζουν κάποιους;- που κατέβηκαν σε πανσπουδαστικά συνέδρια (αρχικά) και μετά σε σχολές για να ενισχύσουν τη ΔΑΠ, όταν αποτελούσε οικτρή μειοψηφία. Δεν ήταν φοιτητές, τουλάχιστον όχι όλοι…ήταν μπρατσαράδες και ιδιαίτερα στη Νομική Αθηνών είχαν κάνει αίσχη. Μετά έγιναν οι περισσότεροι νταβάδες της νύχτας…

Με τις ευλογίες φυσικά των Μεϊμαράκη – Βουλγαράκη…τα γνωστά “Ντοράκια”….Πουλέν της Ντόρας, με την πολιτική έννοια, άιντε, το μυαλό σας στο πονηρό, κουτσομπολάκια. Δυστυχώς για εμάς δεν υπάρχουν βίντεο που να αποδεικνύουν τις εφορμήσεις τους, βλέπετε τότε δεν υπήρχαν κινητά δια πάσαν χρήσην όπως συμβαίνει τώρα…. Άλλωστε η εποχή της “ένδοξης” δράσης τους ήταν τα τέλη ’70, αρχές και τέλη της δεκαετίας του ’80 σποραδικά έκαναν κάποιες εμφανίσεις και στις αρχές τις δεκαετίας του ’90…

Οι τραμπούκικες ομάδες κρούσεις διαλύθηκαν τυπικά αλλά όχι ουσιαστικά επι Μητσοτακη, η δράση τους, όμως, συνεχίστηκε υπογείως. Οι ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ ήταν ομάδα νέων απο τον Κορυδαλλό και την Αθήνα. Καποια μελη ηταν ηταν πριν στο ΦΕΠ (Φοιτητική Εθνική Πρωτοπορία) και στην ΕΝΕΚ (Ενιαίο Εθνικιστικό Κίνημα) ενω οι RANGERS ήταν κυρίως απο Θεσσαλονικη.

Οι παλιοι τραμπούκοι ΟΝΝΕΔιτες μεγάλωσαν και σήμερα “καταδικάζουν την βια απ’ οπου και αν πρόερχεται”. Για ρωτήστε κανέναν παλιό Καλαματιανό να σας πει για τη δράση τους στη δεκαετία του ’80. Για τις τζαμαρίες που κατέβαζαν και για τον αρχηγό τους, τον γνωστό και μη εξαιρετέο Αντώνη Σαμαρά….αρχηγό της Ν.Δ. σήμερα και επίδοξο σωτήρα μας.

Καθόλου μη γουρλώνετε τα ματάκια σας. Έτσι είναι όπως ακριβώς το λέω. Ο Αντώνης Σαμαράς ήταν ο αρχηγός των τραμπούκων στην Καλαμάτα στη δεκαετία του ’80, με μεγάλη δράση. Μπορεί να είναι μια σελίδα της ζωής του που θέλει να σκίσει αλλά πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θυμούνται…. Ομάδες δεξιών τραμπούκων, φυτώρια του Καλαμπόκα και άλλων ευγενών νέων. Κάποτε ήταν γεμάτη η ΟΝΝΕΔ από δαύτους.

Να προσθέσω απλά ότι ήρωάς τους και πρωτοπαλλήκαρο σε πολλές εκδηλώσεις ήταν ο γνωστός, βουλευτής και σήμερα αρχηγός κόμματος, ο γνωστός και μη εξαιρετέος Πάνος Καμμένος.

Τότε κάποιοι θα θυμούνται ότι στις διαδηλώσεις η συγκεκριμένη ομάδα εμφανιζόταν με κράνη και ρόπαλα, πράγμα που δείχνει εντόνως τις προθέσεις τους. Το ότι σήμερα οι πρώην κένταυροι κατηγορούν, ασχέτως, λένε, πολιτικής τοποθέτησης, τα κράνη και τις κουκούλες, είναι εντελώς συμπτωματικό.

Να πούμε επίσης ότι πολλοί από αυτούς, έχοντας φύγει από τις ομάδες αυτές, ή όντας ακόμα μέλη τους, εκτελούσαν τραμπουκισμούς για συμφέροντα τρίτων (μάθε τέχνη κι άστηνε, κι όταν πεινάσεις πιάστηνε). Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα το σπάσιμο της απεργίας της Ιζόλα, όπου αν και δεν εξυπηρετούσε άμεσα συμφέροντα της ΝΔ (έμμεσα σίγουρα) απεδείχθη ότι το ντου με τα πιστόλια το έκαναν πρώην κένταυροι.

Όσοι δεν είναι ΔΑΠίτες – ΟΝΝΕΔίτες και είναι πάνω από 30 χρονών έχουν σίγουρα φάει ξύλο από κένταυρους και μπορούν να επιβεβαιώσουν τα όσα λέω. Οι πιο νέοι ευτυχώς τους πέτυχαν στην εποχή της “παρακμής” τους και δεν είχαν την τιμή να δουν το φασιστικό πρόσωπο της ΟΝΝΕΔ τόσο απροκάλυπτα. Μετά αποφάσισαν να ακολουθήσουν το προφίλ της ΠΑΣΠ που δίνει ένα άλλοθι a priori στα μέλη τους, αφού όλοι λένε “σιγά μη ρίξαν τα καλα παιδια της διπλανης πορτας ξύλο”, και άλλες τέτοιες ανοησίες. Το σώμα πάντως των κενταύρων, αν και όχι με αυτή την ονομασία, και σίγουρα όχι με τέτοια συμμετοχή και οργάνωση, υπάρχει ακόμα και ίσως είναι καιρός οι πληγέντες να κάνουν κάτι γι’ αυτό. Δεν κατεβαίνουν ομαδικά σε πορείες αλλά έχουν δράσει κατά καιρούς.

Τα είχα βιώσει τα παρακρατικά φασισταριά στις πρώτες καταλήψεις στην αρχή του ’90. Τότε που μας την έπεφταν βράδυ στα σχολεία για να σπάσουν τις καταλήψεις. Και με αποκορύφωμα βέβαια την δολοφονία του Τεμπονέρα (θα αναφερθώ παρακάτω στα γεγονότα και στη δολοφονία). Εκείνη την εποχή, ακόμα δρούσαν αυτές οι ομάδες, ιδίως τότε που είχε ανεβει στην εξουσία για μια 3ετια η ΝΔ.

Για την ιστορία!

Σέρρες, Γενάρης ’91, μαθητικά, 2ο-4ο Γυμνάσιο-Λύκειο Σερρών. Κατάληψη διαρκείας και στα δυό κτήρια και στα δυό σχολεία (συστεγαζόμενα). Δύναμη κατάληψης 1000 μαθητές. Δύναμη συνελεύσεων 500 μαθητές. Δύναμη κατάληψης (πρωί-απόγευμα) 300 μαθητές. Δύναμη κατάληψης (βράδυ) 50-60 μαθητές κι εξωσχολικοί (φοιτητές-γονείς-νεολαίοι).Τρεις μέρες μετά τη δολοφονία Τεμπονέρα και μετά την αποχώρηση της ΚΝΕ από τις καταλήψεις λόγω της τεταμένης κατάστασης, οννεδιτες κρανοφοροι με ροπαλα επιτέθηκαν και ξυλοκόπησαν άγρια 30/40 φοιτητές ….οι περισσότεροι ΔΑΠΙΤΕΣ, σχεδόν όλοι από τα ΤΕΦΑΑ Σερρών. Ο επικεφαλής φώναζε και ξαναφώναζε τα γνωστά για κομμούνια και σαπούνια, για τον ΠΑΟ(!) Η κατάληψη έληξε την Παρασκευή εκείνης της βδομάδας. Την κλείσαν οι γονείς που είδαν τους μισούς από τους μαθητές στο νοσοκομείο και κατάλαβαν ότι τα ψέμματα είχαν τελειώσει. Η αναδρομή έτσι για την ιστορία.

Ειδικά για τη δράση της ΟΝΝΕΔ στην Πάτρα:

* Είχαν προπηλακίσει και τραυματίσει πολίτες πολύ πριν τα γεγονότα Τεμπονέρα (π.χ. επιθέσεις σε προεκλογικά περίπτερα)

* Οι τραμπούκοι τους ήταν πασίγνωστοι ήδη από το ’87 (κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ), αλλά κανένας δεν τους άγγιζε.

* Χρησιμοποιήθηκαν ως παρακρατικός μηχανισμός από το νομάρχη Τάγαρη και τον αστυνομικό διευθυντή της κυβέρνησης Μητσοτάκη, με σκοπό την “ανακατάληψη” κατειλημένων σχολείων και σχολών. Πριν από τα γεγονότα στο 4ο Λύκειο, είχε γίνει σύσκεψη στη νομαρχία για το θέμα και, αν θυμάμαι καλά, ορισμένοι πρωταγωνιστές των επισοδείων συμμετείχαν. Η κατάληξη γνωστή….

Οι πρώτες καταλήψεις ξεκινούν στα τέλη Οκτωβρίου του 1990 ενώ, μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου, τα υπό κατάληψη γυμνάσια και λύκεια φτάνουν το 70% του συνόλου. Ταυτόχρονα γίνονται πολλές πορείες διαμαρτυρίας με συμμετοχή μεταξύ 10.000 και 30.000 ατόμων, σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής.

Η κυβέρνηση ελπίζει ότι το κλίμα θα εκτονωθεί με τις διακοπές των Χριστουγέννων, ενώ ο υπουργός Παιδείας δηλώνει ότι τα προεδρικά διατάγματα δεν θα εφαρμοστούν για ένα τρίμηνο, έως ότου γίνουν «πλήρως κατανοητά» από μαθητές και καθηγητές. Σύντομα, οι τρεις μήνες γίνονται δώδεκα και το νομοσχέδιο τροποποιείται μερικώς, χωρίς αλλαγές όμως στα σημαντικότερα σημεία (πειθαρχικές διατάξεις, περικοπές κ.ά.).

Με το νέο χρόνο, όμως, οι μαθητές και φοιτητές αποφασίζουν τη συνέχιση των καταλήψεων στα ΑΕΙ, τα ΤΕΙ και σε 1.800 από τα 3.014 γυμνάσια και λύκεια της χώρας. Ως απάντηση, ο υπουργός Παιδείας, Βασίλης Κοντογιαννόπουλος(μετέπειτα πασόκος), δηλώνει ότι όσοι συμπληρώσουν 50 αδικαιολόγητες απουσίες λόγω των καταλήψεων θα χάσουν τη χρονιά.

Στις 07.01.1991, ημέρα επανέναρξης των μαθημάτων μετά τις γιορτές, οι καταλήψεις συνεχίζονται ενώ η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) κηρύσσει στάση εργασίας και καλεί τους καθηγητές να βρίσκονται έξω από τα σχολεία «για να συμβάλουν στην αποτροπή προκλήσεων που ίσως επιχειρηθεί να δημιουργηθούν» καθώς έχει γίνει αντιληπτό ότι ο κομματικός μηχανισμός της Νέας Δημοκρατίας έχει κινητοποιήσει ομάδες «αγανακτισμένων γονέων» για να «σπάσουν» τις καταλήψεις.

Από το πρωί της μέρας σημειώνονται μικροεπεισόδια μεταξύ γονέων και καταληψιών, καθηγητών και δημοτικών συμβούλων. Οι καθηγητές αρνούνται να βάλουν απουσίες στους μαθητές και ο υπουργός αποφασίζει την πειθαρχική δίωξή τους, ενώ την επόμενη μέρα, ομάδες ροπαλοφόρων εισβάλουν σε σχολεία και τραυματίζουν μαθητές, υπό τα απαθή βλέμματα των αστυνομικών οργάνων.

Στις 08.01.1991, στις 19.30 το απόγευμα, στην Πάτρα περί τα τριάντα στελέχη της ΟΝΝΕΔ Πάτρας, με επικεφαλής τον τοπικό πρόεδρο της οργάνωσης Ιωάννη Καλαμπόκα, επιτίθενται οπλισμένοι κατά των μαθητών στην κατάληψη του Πολυκλαδικού Λυκείου, χωρίς όμως να επιτύχουν να διώξουν τους νέους.

Μία ώρα αργότερα, η ίδια ομάδα επιτίθεται κατά του 3ου Λυκείου και καταφέρνουν να απωθήσουν τους ελάχιστους μαθητές που βρισκόταν στο χώρο. Σε λίγο, συγκεντρώνονται έξω από το λύκειο δεκάδες μαθητές, καθηγητές, γονείς, δημοτικοί σύμβουλοι της αντιπολίτευσης καθώς και ο δήμαρχος Πάτρας, Α. Καράβολας και ο βουλευτής Αχαΐας του Πα.Σο.Κ, Α. Φούρας.

Τα στελέχη της ΟΝΝΕΔ αρνούνται να υποχωρήσουν από την «αντικατάληψη» και δηλώνουν ότι θα παρατείνουν την κατάληψη του Λυκείου μέχρι αυτό να λειτουργήσει ξανά κανονικά. Σύντομα, τα πνεύματα οξύνονται και αρχίζουν οι συγκρούσεις μεταξύ των δύο πλευρών με εκσφενδονίσεις αντικειμένων, ενώ σημειώνονται οι πρώτοι τραυματισμοί.

Γύρω στις 23.30 το βράδυ, ομάδα καθηγητών και γονέων επιχειρεί να μπει στο κτήριο. Με το άνοιγμα της πόρτας τα μέλη της ΟΝΝΕΔ επιτίθενται στον κόσμο με σιδερολοστούς, καδρόνια και τσιμεντόλιθους. Ο καθηγητής μαθηματικών και μέλος του Εργατικού Αντι-ιμπεριαλιστικού Μετώπου (ΕΑΜ), Νίκος Τεμπονέρας, πέφτει θανάσιμα τραυματισμένος, με ανοιγμένο το κρανίο από το σιδερολοστό του Ι.Καλαμπόκα.

Μεταφέρεται στο νοσοκομείο κλινικά νεκρός και το πρωί της 09.01.1991 παύουν όλες οι ζωτικές λειτουργίες του. Στο νοσοκομείο μεταφέρονται επίσης άλλα τέσσερα άτομα σε σοβαρή κατάσταση και δεκάδες με ελαφρότερα τραύματα. Η ομάδα του Καλαμπόκα εξαφανίζεται ανενόχλητη αφού η αστυνομία κάνει την εμφάνισή της, όταν τα επεισόδια έχουν πλέον τελειώσει. Οι αυτόπτες μάρτυρες καταγγέλλουν ως φυσικούς αυτουργούς τον πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ Αχαΐας και μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου Ι. Καλαμπόκα, το στέλεχος της ΟΝΝΕΔ Α. Μαραγκό και τον συντροφό τους Σ. Σπίνο.

Τις επόμενες μέρες, η νεανική εξέγερση κλιμακώνεται και δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτών συγκρούονται με τα ΜΑΤ στην Πάτρα, την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, ενώ ο υπουργός Παιδείας Β. Κοντογιαννόπουλος παραιτείται. Στις 10.01.1991 κατά τη μεγαλειώδη διαδήλωση 50.000 ατόμων στο κέντρο της Αθήνας, τα ΜΑΤ επιτίθενται στον κύριο όγκο των διαδηλωτών. Οι συγκρούσεις διαρκούν όλη τη μέρα και, όταν οι δυνάμεις καταστολής επιχειρούν να απωθήσουν τον κόσμο προς το Πολυτεχνείο, οι διαδηλωτές αντιστέκονται και οι συγκρούσεις κορυφώνονται.

Βομβίδες ασφυξιογόνων αερίων των ΜΑΤ προκαλούν πυρκαγιά στο κτίριο που στεγαζόταν το κατάστημα ενδυμάτων «Κ. Μαρούσης», στην συμβολή Θεμιστοκλέους και Πανεπιστημίου. Οι πυροσβεστικές δυνάμεις που σπεύδουν στο σημείο για να σβήσουν τη φωτιά δέχονται επίθεση με χημικά αέρια από τα ΜΑΤ και αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις προσπάθειες. Όταν η πυρκαγιά σβήσει μετά τα μεσάνυχτα, ανασύρονται οι σωροί τεσσάρων πολιτών, μέσα από το κτήριο του καταστήματος.

Η ένταση συνεχίζεται για τα επόμενα εικοσιτετράωρα, με νέες πορείες, καταλήψεις και συγκρούσεις με τα ΜΑΤ, ενόσω ο Γ. Σουφλιάς, αντικαταστάτης του παραιτηθέντος Β. Κοντογιαννόπουλου στο υπουργείο Παιδείας, αποσύρει τα επίμαχα νομοθετήματα και ανακοινώνει την έναρξη διαλόγου για την Παιδεία «από μηδενική βάση», μέχρις ότου ο Πόλεμος του Κόλπου μετατοπίσει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Οι μαθητές ξαναγύρισαν στα μαθήματά τους στις 13 Ιανουαρίου.

Στο δικαστικό μέρος της υπόθεσης Τεμπονέρα, ο Αλέκος Μαραγκός απαλλάχθηκε με βούλευμα για τη δολοφονία του καθηγητή και στο εδώλιο κάθισε ως βασικός αυτουργός ο Ιωάννης Καλαμπόκας. Η δίκη του διάρκεσε σχεδόν ένα χρόνο (22 Ιουνίου 1992 – 9 Μαρτίου 1993) και έγινε στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Βόλου. Πρωτοδίκως καταδικάσθηκε σε ισόβια για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως, χωρίς να του αναγνωρισθεί κανένα ελαφρυντικό.

Λίγους μήνες αργότερα έγινε η δίκη του σε δεύτερο βαθμό (7 Δεκεμβρίου 1993 – 19 Απριλίου 1994) ενώπιον του Μικτού Ορκωτού Εφετείου Λάρισας. Οι δικαστές του αναγνώρισαν ελαφρυντικά και τον καταδίκασαν σε κάθειρξη 17 ετών και τριών μηνών. Το 1996 άσκησε αναίρεση, προκειμένου να του αναγνωρισθεί το ελαφρυντικό του «βρασμού ψυχικής ορμής», αλλά το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Λάρισας (1 Οκτωβρίου 1996 – 17 Οκτωβρίου 1996) διατήρησε την ποινή 17 ετών και τριών μηνών, η οποία αργότερα μειώθηκε κατόπιν νέας επιμέτρησης στα 16 χρόνια και 9 μήνες. Στις 2 Φεβρουαρίου 1998 αφέθηκε ελεύθερος, αφού εξέτισε τα 3/5 της ποινής του. Μέχρι σήμερα ισχυρίζεται ότι είναι αθώος και δράστης της δολοφονίας Τεμπονέρα ο “συναγωνιστής” του στην ΟΝΝΕΔ, Αλέκος Μαραγκός.

Αυτά έγιναν τότε και πρωτεργάτες ήταν άτομα προπάντων φανατισμένα ένας κομματικός στρατός της ΝΔ ώστε να μην υπάρξει αντίλογος στον εκπαιδευτικό μεσαίωνα που ήθελε να κατοχυρώσει!

Ο Μαραγκός και Καλαμπόκας ήταν απλώς τα εκτελεστικά όργανα.

ΠΟΙΟΙ ΗΤΑΝ ΟΙ ΟΙ ΗΘΙΚΟΙ ΑΥΤΟΥΡΓΟΙ;

της Μαρίας Χαράνη

ksm.gr via gregordergrieche

Από ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ

Διαμαρτυρία στην Α' ΔΟΥ ετοιμάζουν οι Αυτοαπασχολούμενοι

Διαμαρτυρία στην Α' ΔΟΥ ετοιμάζουν οι Αυτοαπασχολούμενοι
 Ο Παγκερκυραϊκός Σύνδεσμος Αυτοαπασχολούμενων Επαγγελματιών, Βιοτεχνών, Εμπόρων του νησιού απευθύνει κάλεσμα προς τους εργαζόμενους στη διαμαρτυρία που θα πραγματοποιήσει την προσεχή Τετάρτη, στην Α' ΔΟΥ Κέρκυρας. 

Αναλυτικά: 

Συνάδελφοι και συναδέλφισσες,

Η κατάσταση στο χώρο των αυτοαπασχολούμενων καθώς και όλου του Ελληνικού λαού καθημερινά χειροτερεύει. Η πολιτική της τρικοματικής κυβέρνησης και της τρόικας που υπηρετεί τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων οδηγεί χιλιάδες συναδέλφους μας με γρήγορους ρυθμούς στην εξαθλίωση και τον αφανισμό. Τα χρέη προς το δημόσιο, τα ασφαλιστικά ταμεία και τις τράπεζες διαρκώς συσσωρεύονται.

Την ίδια στιγμή οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι πελάτες μας αντιμετωπίζουν την ίδια σκληρή επίθεση στο όνομα της υποτιθέμενης ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας της Ελληνικής οικονομίας που αν κάποια στιγμή έρθει θα βρει τους επαγγελματίες και τους εργαζόμενους σε συνθήκες σύγχρονης σκλαβιάς και την αγορά να κυριαρχείται από λίγους ισχυρούς επιχειρηματικούς ομίλους, με εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα και μισθούς πείνας.

Συνάδελφοι και συναδέλφισσες,

Μπροστά στο μέλλον που έχουν επιλέξει για μας πρέπει να αντιδράσουμε.

Να οργανώσουμε την πάλη μας και την αλληλεγγύη μας με όλους τους εργαζόμενους ώστε να μη βρεθεί κανείς μόνος του.

Ήδη οι εφορίες και οι τράπεζες απειλούν με κατασχέσεις. Ο ΟΑΕΕ σέρνει χιλιάδες επαγγελματίες στα δικαστήρια.

Το σωματείο μας καλεί όλους τους επαγγελματίες σε κινητοποιήσεις αρχίζοντας από την ΤΕΤΑΡΤΗ 27 ΦΛΕΒΑΡΗ στην Α’ ΔΟΥ όπου θα κάνουμε σαφής τις προθέσεις μας να μην επιτρέψουμε και να μην αφήσουμε κανένα επαγγελματία μόνο του απέναντι στο ενδεχόμενο κατάσχεσης που είναι αποτέλεσμα της θέσης που έχει περιέλθει λόγω της καπιταλιστικής κρίσης.

Τη στιγμή που δισεκατομμύρια από τον πλούτο που παράγεται από τον Έλληνα εργαζόμενο και αυτοαπασχολούμενο φεύγουν σε τράπεζες του εξωτερικού και off shore εταιρείες δεν επιτρέπεται να στοχοποιείται ο εργαζόμενος και ο επαγγελματίας που αγωνίζεται για την επιβίωση της οικογένειάς του.

ΣΥΝΑΔΕΛΦΕ

ΣΕ ΚΑΛΟΥΜΕ ΝΑ ΣΥΜΕΤΑΣΧΕΙΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΣΤΗΝ Α’ ΔΟΥ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 27 ΦΛΕΒΑΡΗ ΚΑΙ ΩΡΑ 9:00

ΜΗ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΤΟ ΔΙΠΛΑΝΟ ΣΟΥ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙ. ΚΑΝΕ ΤΗΝ ΑΡΧΗ

Η απελευθέρωση της Λευκάδας (από το 24ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ) και η εκκαθάριση του νησιού από τους ταγματασφαλίτες

Η απελευθέρωση της Λευκάδας (από το 24ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ) και η εκκαθάριση του νησιού από τους ταγματασφαλίτες

Παραθέτουμε την εξιστόρηση των γεγονότων από το βιβλίο του Μιχάλη Ντούσια  «ΕΑΜ Πρέβεζας, ΕΛΑΣ Ζαλόγγου – Σουλίου», Αθήνα 1987.

Μετά την επιτυχή αποβίβαση των δυνάμεων του ΕΛΑΣ στο Κεραμυδάκι Νικιάνας, η Διοίκηση του Συντάγματος εγκαταστάθηκε στην αρχή στο χωριό Κολυβάτα  της περιφέρειας Αλεξάνδρου, προφανώς λόγω και της συμπάθειας που έτρεφε τότε η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων του χωριού αυτού προς το ΕΑΜ. Πολλοί είναι οι συγχωριανοί μου που ενθυμούνται ακόμη τα γεγονότα εκείνα, ακόμη και την πρωτοφανή κακοκαιρία που ακολούθησε μετά την αποβίβαση των ΕΛΑΣίτικων δυνάμεων στο Κεραμυδάκι.

[...] «Η απελευθέρωση της Λευκάδας

Ο ΕΔΕΣ, εκτός απ’ την Πρέβεζα, κατείχε και τη Λευκάδα. Εκεί είχαν μεταφέρει ένα Σύνταγμά του, με διοικητή το λoχαγό Κώστα Μαραγκό, που στο μεταξύ τον είχαν προαγάγει σε συνταγματάρχη. Είχαν βρει καταφύγιο εκεί όλες οι συμμορίες των ταγματασφαλιτών της Ακαρνανίας. Στις 20 του Δεκέμβρη πάρθηκε η απόφαση από την ηγεσία της εκκαθάρισης του ΕΔΕΣ από την Ήπειρο. Τμήματα του ΕΛΑΣ από τη Θεσσαλία και Δυτική Μακεδονία με επικεφαλής τους Σαράφη και Άρη, ενώθηκαν με τις δυνάμεις της VIII Μεραρχίας και -με ένα στρατιωτικό περίπατο που κράτησε 5-6 ημέρες- διέλυσαν τον ΕΔΕΣ στην Ήπειρο…
[...] Στο Σύνταγμά μας η Ταξιαρχία ανέθεσε την αποστολή να καταλάβουμε τη Λευκάδα. Ήταν μια επιχείρηση δύσκολη, γιατί η δύναμη του ΕΔΕΣ -μαζί με τους ταγματασφαλίτες- ξεπερνούσε τους 600 άνδρες, άριστα εξοπλισμένους, και γιατί ήταν επιχείρηση αμφίβια. Αν δεν καταφέρναμε να δημιουργήσουμε προγεφύρωμα σε μια από τις ακτές της Λευκάδας, αν δηλαδή γινότανε αντιληπτή η κίνησή μας, εύκολα οι αντίπαλοί μας θα βύθιζαν τα πλωτά μέσα που θα χρησιμοποιούσαμε.
Τρεις ημέρες πριν αναλάβουμε την επιχείρηση, αυτοπροσώπως ο Διοικητής της Ταξιαρχίας Στάθης Αρέθας, μαζί με τον Αραχναίο, μελέτησαν επί τόπου το σχέδιο ενεργείας. Καθόρισαν το σημείο απόβασής μας στη θέση Κεραμυδάκι. Η απόβαση θα άρχιζε τη 12η νυχτερινή της 26ης προς την 27η του Δεκέμβρη, από την παραλία του χωριού Πλαγιά. Μέχρι την τελευταία στιγμή, η επιχείρηση διατηρήθηκε μυστική, ακόμη και από τις διοικήσεις του τάγματος και των λόχων και όταν με απόλυτη μυστικότητα ολοκληρώθηκε η συγκέντρωση των λόχων μας στο χωριό Πλαγιά, ανακοινώσαμε τους σκοπούς μας και τις αποστολές του κάθε τμήματος μόλις πραγματοποιούσαμε το προγεφύρωμα στο Κεραμυδάκι.
Για πρώτη φορά στην αγωνιστική ιστορία του Συντάγματος παρατηρήθηκε κάποιος δισταγμός σε μερικά ηγετικά μας στελέχη. Αναλογίζονταν ότι, αν επισήμαιναν την κίνησή μας οι αντίπαλοί μας, εύκολα θα βύθιζαν τα πλωτά μέσα που θα χρησιμοποιούσαμε, χωρίς να είμαστε σε θέση να αντιδράσουμε. Εκείνοι που δεν εκδήλωσαν τον παραμικρό δισταγμό, αλλά αντίθετα άκουσαν με ενθουσιασμό την αποστολή μας, ήταν ο διοικητής του Τάγματος Βασίλης Μαϊδάτσης και ο διοικητής του 1ου λόχου Κώστας Νούτσος.

Σύμφωνα με το σχέδιο ενεργείας, μια ομάδα ενόπλων Λευκαδιτών -με επικεφαλής το γραμματέα της κομματικής οργάνωσης Λευκάδας Γρηγόρη Δανάλη (το γνωστό κινηματογραφιστή)- θα διαπεραιωνόταν μυστικά στη Λευκάδα και θα καταλάβαινε θέση στην κορυφογραμμή πάνω από το Κεραμειδάκι και, μόλις διαπίστωνε την απόβασή μας, θα σημείωνε την παρουσία της στην καθορισμένη θέση με μερικούς πυροβολισμούς.

Τα μεσάνυχτα αυτής της ημέρας αρχίσαμε την επιβίβαση στα πετρελαιοκίνητα που μας διέθεσε το ΕΛΑΝ Ξηρομέρου. Για να αποφύγουμε το μεγάλο θόρυβο των μηχανών των πετρελαιοκινήτων -που θα μπορούσε να κινήσει τις υποψίες του εχθρού- κανονίσαμε, η μεταφορά να γίνει διαδοχικά, με τρία κάθε φορά πετρελαιοκίνητα ανά τέταρτο της ώρας, και -για να εμψυχώσουμε τους αντάρτες μας- μπήκαμε η Διοίκηση του Συντάγματος (Αραχναίος, Ντούσιας, Κίρλας) και ο Διοικητής του Τάγματος Ν. Μαϊδάτσης στο πρώτο πετρελαιοκίνητο. Στο δεύτερο ο 1ος λόχος με τους Νούτσο και Κιάμο και με ένα μέρος των ανταρτών του λόχου τους. Στη συνέχεια θα έρχονταν -ανά ένα τέταρτο της ώρας- και οι άλλοι λόχοι μας. Η απόβαση στο Κεραμυδάκι όλων των τμημάτων μας έγινε ομαλά, χωρίς να γίνει αντιληπτή από τους αντιπάλους μας. Από το Κεραμυδάκι περνάει ο παραλιακός δρόμος Λευκάδας – Βασιλικής.

Μόλις αποβιβαστήκαμε στο Κεραμυδάκι, ο Διοικητής του Τάγματος Βασίλης Μαϊδάτσης, επικεφαλής των τμημάτων που είχαν αποβιβαστεί, σύμφωνα με το σχέδιο, προχώρησε για να καταλάβει το χωριό Αλέξανδρος, όπου θα εγκαθιστούσε βάσεις πυρός προς κάθε κατεύθυνση. Μετά μια περίπου ώρα έφυγαν για τον Αλέξανδρο οι Αραχναίος και Κίρλας. Στο Κεραμυδάκι παρέμεινα ο γράφων με το λόχο του Γιάννη Ζιώγα και την υποδειγματική διμοιρία της ΕΠΟΝ, με αρχηγό διμοιρίτη τον Κώστα Τσοπολίδη.

Αποστολή μου ήταν να κρατήσω σταθερά το προγεφύρωμα. Για το σκοπό αυτό εγκατέστησα ένα φυλάκιο από μια ομάδα με πολυβόλο, που θα παρεμπόδιζε κάθε απόπειρα κίνησης αντίπαλων τμημάτων από τα χωριά Βλυχό και Νυδρί προς Κεραμυδάκι και δεύτερο φυλάκιο που θα παρεμπόδιζε κάθε κίνηση από την πόλη της Λευκάδας προς Κεραμυδάκι. Κατά τα ξημερώματα πιάσαμε ένα χωρικό, που ανύποπτος -με ένα γάιδαρο φορτωμένο με τρόφιμα- πήγαινε από το χωριό Βλυχό στη Λευκάδα. Έμαθα απ’ αυτόν ότι στο χωριό Βλυχό είχαν διανυκτερέψει 50 ένοπλοι ταγματασφαλίτες (Ράλληδες τους έλεγαν οι Λευκαδίτες). Με σύνδεσμο μετέδωσα την είδηση στον Αραχναίο και του πρότεινα να κινηθούμε, εκείνος με ένα λόχο από το χωριό Αλέξανδρος και εγώ από το Κεραμυδάκι με το λόχο που διέθετα, να κυκλώσουμε το χωριό και να τους αφοπλίσουμε. Αλλά δεν πέρασε πολλή ώρα από τότε που έστειλα το σύνδεσμο στον Αραχναίο και δεχόμαστε καταιγιστικά πυρά από τα αριστερά μας, όπως βλέπουμε την πόλη Λευκάδα. Οι ένοπλοι του Βλυχού είχαν επισημάνει την παρουσία μας στο Κεραμυδάκι, και -παρακάμπτοντας το δημόσιο δρόμο- μας πλαγιέβαλλαν από θέσεις που είχαν καταλάβει στην κλιτή του μπροστινού μας υψώματος.
Αναγκαστήκαμε να συμπυχτούμε ένα περίπου χιλιόμετρο Β.Δ. από το Κεραμυδάκι, αφήνοντας τον όλμο, τα βλήματά του και άλλα υλικά που είχαμε μεταφέρει εκεί, και καταλάβαμε παράλληλες θέσεις που προσφέρονταν και για άμυνα και για επίθεση. Άρχισε μια σκληρή μάχη που κράτησε από το πρωί ως τις απογευματινές ώρες. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ψυχραιμία και την παλληκαριά που έδειξε σε αυτή τη σύγκρουση ο διοικητής του λόχου Γιάννης Ζιώγας, ο οποίος -όρθιος- εμψύχωνε τους αντάρτες. «Εμπρός παιδιά και τους φάγαμε». Επίσης, δε θα ξεχάσω το διμοιρίτη Ντίνο Νίκου – Καμαρνιώτη, στον οποίο ανέθεσα την αποστολή να καταλάβει ένα ύψωμα -διασχίζοντας το βαλλόμενο καταιγιστικά χώρο- και να πλαγιοβάλλει τους επιτιθέμενους. Η κατάληψη της θέσης αυτής από το Ντίνο Νίκου έσωσε την κατάσταση. Οι ένοπλοι συμμορίτες, όταν δέχτηκαν τα πυρά της διμοιρίας Νίκου, υποχώρησαν πανικόβλητοι. Ανακαταλάβαμε το Κεραμυδάκι, με τον όλμο και τα άλλα υλικά ανέπαφα. Στο Ντίνο Νίκου είπα, ότι από εκείνη τη στιγμή προάγεται σε ανθυπολοχαγό επ’ ανδραγαθία, και έγινε προς την Ταξιαρχία και Γενικό Στρατηγείο η σχετική πρότασή μας.
Η μάχη αυτή στο Κεραμυδάκι ήταν η μόνη σοβαρή που δώσαμε στη Λευκάδα καθώς και μια άλλη αψιμαχία που είχε ο λόχος του Κώστα Νούτσου που κινήθηκε για αντιπερισπασμό προς τα χωριά Βλυχό και Νυδρί. Στη μάχη αυτή είχαμε ένα σοβαρά τραυματισμένο αντάρτη, τον Κώστα Λιοσάτο, με διαμπερές τραύμα στο στήθος. Όπως μου είπε ο γιατρός Κώστας Ζιάκας, που είχε έρθει μαζί μας έχοντας βοηθό του νοσοκόμα τη Σταμάτω Λελοβίτη, η σφαίρα που τραυμάτισε το Λιοσάτο είχε περάσει ξυστά στην καρδιά. Είναι θαύμα πως σώθηκε αυτός ο αγωνιστής. Είχαμε επίσης 4 ή 5 ελαφρά τραυματισμένους.

Πριν η κύρια δύναμη του Συντάγματος αποβιβαστεί στο Κεραμυδάκι, είχαμε αναθέσει -στο διοικητή του 5ου λόχου Κώστα Οικονόμου- την αποστολή να καταλάβει το Μεγανήσι, αποβιβαζόμενος από το χωριό Μύτικα. Ο Οικονόμου είχε ολοκληρώσει την αποστολή του και το απόγευμα έφτασε σύνδεσμος, με τον οποίο με πληροφόρησε για την κατάληψη του Μεγανησιού, ζητώντας οδηγίες για τις περαιτέρω ενέργειές του. Του έδωσα εντολή να αφήσει στο Μεγανήσι μια διμοιρία -ενισχυμένη με τον εφεδρικό του νησιού- και να διαπεραιωθεί κι αυτός με το λόχο του στη Λευκάδα, όπου θα έπαιρνε επαφή με τη Διοίκηση του Συντάγματος, που θα βρισκόταν στο χωριό Αλέξανδρος.
Το απόγευμα της ημέρας αυτής, ύστερα από μια καταρρακτώδη βροχή, έφυγα κι εγώ για τον Αλέξανδρο, παίρνοντας μαζί μου το βαριά τραυματισμένο Κ. Λιοσάτο, και αφήνοντας εντολή στο λόχο του Γιάννη Ζιώγα να κρατήσει τις θέσεις του ώσπου να πάρει νεώτερη διαταγή.
Ο Αραχναίος -στο μεταξύ- είχε τοποθετήσει τους λόχους σε κατάλληλες θέσεις με την κατάληψη των χωριών Κατωχώρι και Λαζαράτα και αποφασίσαμε την άλλη μέρα να επιτεθούμε κατά της πόλης της Λευκάδας, αφού θα είχαμε ολοκληρώσει την κύκλωσή της από παντού. Όπως σημείωσα και πιο πάνω, το Σύνταγμα του ΕΔΕΣ και οι άλλοι ένοπλοι ταγματασφαλίτες που είχαν καταφύγει στην πόλη ανέρχονταν -σύμφωνα με τις πληροφορίες μας- σε έναν αριθμό πάνω από 600. Ήταν κυκλωμένοι και δεν είχαν καμιά άλλη διέξοδο εκτός απ’ τη θάλασσα, αλλά θα τους ήταν αδύνατο να χρησιμοποιήσουν βενζινόπλοια ή άλλα μικρά πλωτά μέσα, γιατί -από τις θέσεις που κατείχαμε- θα τα εξουδετερώναμε εύκολα.

Πάνω στις προετοιμασίες μας για την επίθεση κατά της πόλης, φτάνει στον Αλέξανδρο μια Επιτροπή Λευκαδιτών, αποτελούμενη από το Δήμαρχο Λευκάδας Γιαννουλάτο, από το Μητροπολίτη Λευκάδας, καθώς και τρία γνωστά στελέχη των πολιτικών οργανώσεων, μεταξύ των οποίων σημειώνω το Γιάννη Γαζή, καθηγητή θεολογίας και παλαίμαχο ακροναυπλιώτη αγωνιστή. Μας παρακάλεσαν να αναβάλουμε την επίθεση κατά της πόλης, για να μη θρηνήσουμε θύματα. «Έτσι κι αλλιώς, μας είπαν, οι ένοπλοι που βρίσκονται στην πόλη δεν έχουν διέξοδο και εμείς αναλαβαίνουμε να τους πείσουμε να παραδοθούν». Δεχτήκαμε, δίνοντας προθεσμία 24 ωρών. Φανήκαμε ενδοτικοί, γιατί κι εμείς δε θέλαμε μια άσκοπη αιματοχυσία. Ωστόσο, καταλάβαμε το Μοναστήρι της Φανερωμένης και προωθήσαμε εμπροσθοφυλακές ως τις προσβάσεις της πόλης.

Τη νύχτα αυτής της ημέρας ενέκυψε μια πρωτοφανής κακοκαιρία. Τα μεσάνυχτα, τα φυλάκιά μας έδωσαν την πληροφορία ότι από τη θάλασσα έβλεπαν προβολείς και τροχιοδεικτικές βολές. Βγήκαμε από το σπίτι που μέναμε μαζί με τον Αραχναίο και -παρά το σκοτάδι που επικρατούσε- φτάσαμε σε ένα ύψωμα κοντά στο Μοναστήρι της Φανερωμένης. Είδαμε τους προβολείς και τις τροχιοδεικτικές βολές και βεβαιωθήκαμε ότι επρόκειτο για μονάδες του πολεμικού ναυτικού. Δεν μπορούσαμε εκείνη τη στιγμή να ξέρουμε αν σκόπευαν να αποβιβάσουν δυνάμεις στη Λευκάδα και να μας επιτεθούν. Πάντως κινήσαμε τα τμήματά μας προς την πόλη και καταλάβαμε τα πρώτα σπίτια. Διαπιστώσαμε ότι είχαν έρθει 3 τουλάχιστον πολεμικά σκάφη, τα οποία, αφού όλη τη νύχτα με μεγάλη δυσκολία (λόγω της άγριας θαλασσοταραχής) παρέλαβαν τους άντρες του ΕΔΕΣ του Κ. Μαραγκού, κανονιοβόλησαν τα υψώματα γύρω από τη Λευκάδα και κατευθύνθηκαν στην Κέρκυρα, όπου αγγλικά πολεμικά είχαν μεταφέρει από την Ήπειρο τις μονάδες του ΕΔΕΣ.

Έτσι, μπήκαμε στην πόλη της Λευκάδας, χωρίς να χρειαστεί να ρίξουμε ούτε μια τουφεκιά. Δεν είχαν προφτάσει να μπουν στα καράβια και να μεταφερθούν στην Κέρκυρα γύρω στους 150 ένοπλοι ταγματασφαλίτες. Είχαν μπει στο Κάστρο της Λευκάδας, και ταμπουρώθηκαν εκεί. Τους καλέσαμε να παραδοθούν και μας απάντησαν με πυροβολισμούς. Τους ρίξαμε δύο βλήματα όλμων, αλλά δεν είχαμε καμιά διάθεση να σπαταλήσουμε τα βλήματά μας. Θα παραδίνονταν, αργά ή γρήγορα, όπως και πραγματικά παραδόθηκαν την άλλη ημέρα το πρωί.

Εκκαθάριση του νησιού της Λευκάδας από τους ταγματασφαλίτες

Με την απελευθέρωση της πόλης της Λευκάδας, η Διοίκηση του Συντάγματος εγκαταστάθηκε στο κτίριο της Νομαρχίας, που ήταν στην Πλατεία. Εκεί ήρθε και μας συνάντησε ο καπετάνιος της Ταξιαρχίας Ζαχαριάς. Αφού μας συγχάρηκε για την άψογη εκτέλεση της αποστολής που μας είχε αναθέσει η Ταξιαρχία, μας είπε να πάρουμε όλα τα κατάλληλα μέτρα, ώστε να προλάβουμε αντεκδικήσεις και αυτοδικίες και, γενικά, η συμπεριφορά των ανταρτών μας προς το λαό της Λευκάδας να είναι υποδειγματική. «Δίνουμε εξετάσεις στους πολίτες ότι δεν είμαστε ασύνταχτα μπουλούκια, αλλά τακτικός στρατός, συνειδητά πειθαρχικός. Οι ταγματασφαλίτες, συνέχισε, που λυμαίνονταν το νησί -ιδίως τον τελευταίο χρόνο- έχουν διαπράξει φοβερά εγκλήματα. Εκτός από τις λεηλασίες των νοικοκυριών των εαμικών οικογενειών, έχουν εκτελέσει πολλούς. Μόνο σε ένα βάραθρο του χωριού Χαραδιάτικα, έχουν ρίξει ζωντανούς γύρω στους 300 αγωνιστές. Και αν ακόμη ο αριθμός αυτός θεωρηθεί υπερβολικός, είναι οπωσδήποτε γεγονός, ότι διαπράχθηκαν φρικτά εγκλήματα, και οι συγγενείς των παθόντων θα είναι δύσκολο να συγκρατηθούν και να μην προβούν σε αντεκδικήσεις. Η αποστολή μας είναι λεπτή. Κερδίσαμε στρατιωτικά τη Λευκάδα, αλλά -προ πάντων- πρέπει να κερδίσουμε πολιτικά τους Λευκαδίτες». Αυτά περίπου μας είπε ο Καπετάνιος Ζαχαριάς.

Οι πληροφορίες μας ήταν, ότι -εκτός από τους ταγματασφαλίτες που είχαν κλειστεί στο φρούριο και παραδόθηκαν -υπήρχαν στο νησί τουλάχιστον τρεις ένοπλες ομάδες ράλληδων, από 50 περίπου ένοπλους η κάθε μια, που κάπου κρύβονταν και από κάποιους περιθάλπονταν. Μια ομάδα απ’ αυτές είχε επικεφαλής κάποιον Αχείμαστο. Άλλη μια με επικεφαλής τους αδερφούς Πανταζή. Το όνομα του επικεφαλής της τρίτης ομάδας των ταγματασφαλιτών δεν το θυμάμαι.

Καλέσαμε τους διοικητές των λόχων στους οποίους αναθέσαμε αποστολές για εκκαθάριση των υπολειμμάτων των ταγματασφαλιτών και τους δώσαμε μια προκήρυξη με την οποία καλούσαμε τους κατοίκους να παραδώσουν τα όπλα τους και να αναφέρουν στη Διοίκηση του Συντάγματος κάθε κίνηση ενόπλων που θα έπεφτε στην αντίληψή τους, καθιστώντας υπεύθυνους όποιους -με οποιοδήποτε τρόπο- βοηθούσαν ή έκρυβαν αυτά τα προδοτικά ένοπλα τμήματα. Τονίζαμε στην προκήρυξη, ότι θα συλλαμβάναμε τους ενόχους προδοτικών και εγκληματικών πράξεων και με νόμιμες διαδικασίες θα τους παραπέμπαμε στη Στρατιωτική Δικαιοσύνη. Οι παραβάτες των εντολών μας θα αντιμετωπίζονταν με την ίδια αυστηρότητα που αντιμετωπίζαμε τους εχθρούς του λαού. Την προκήρυξή μας αυτή δώσαμε εντολές στους λόχους να την τοιχοκολλήσουν σ” όλα τα χωριά του νησιού.

Αφού ορίσαμε φρούραρχο το Διοικητή του Τάγματος Βασίλη Μαϊδάτση, ο γράφων με τον Αραχναίο φύγαμε για τα χωριά Καρυά και Εγκλουβή, απ’ όπου θα συντονίζαμε τις κινήσεις των λόχων μας για την εκκαθάριση του νησιού από τις συμμορίες των ράλληδων. Στις συγκεντρώσεις των κατοίκων στα χωριά που πήγαμε, τονίζαμε με έμφαση, ότι γνωρίζαμε τα εγκλήματα που είχαν διαπράξει τα κακοποιά στοιχεία σε βάρος των αγωνιστών του νησιού και τους επιφυλάσσουμε σκληρή τιμωρία που με νόμιμες διαδικασίες θα τους επιβάλουν τα Στρατοδικεία στα οποία θα παραπεμφθούν, αλλά δεν θα επιτρέψουμε, με καμιά δικαιολογία, αυτοδικίες και αντεκδικήσεις. Όσοι, έστω και από δικαιολογημένη αγανάκτηση, θελήσουν να αγνοήσουν την προειδοποίησή μας, θα τους αντιμετωπίσουμε σαν εχθρούς του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ και θα τους τιμωρήσουμε σκληρά.
Όταν ο γράφων τελείωσα μια τέτοια ομιλία στους κατοίκους της Εγκλουβής -που τους είχαμε συγκεντρώσει στην εκκλησία του χωριού (ήταν μια μέρα που χιόνιζε στο χωριό αυτό)- με πλησίασε ένας χωρικός και μου είπε:

«Συναγωνιστή καπετάνιε. Θέλω να σου δείξω κάτι». Και άρχισε να ξεδιπλώνει ένα δέμα τυλιγμένο με λαδόκολλα που κρατούσε στα χέρια του. Ήταν ένα ανθρώπινο χέρι κιτρινόμαυρο. «Είναι το χέρι μου που μου τόκοψε με τσεκούρι ο τάδε ράλλης». Είπε το όνομα του δράστη. «Σας δηλώνω, συνέχισε, ότι θα τον βρω και θα τον σκοτώσω. Γι’ αυτό, καλά θα κάνετε να με συλλάβετε από τώρα».


Του είπα ότι συμμερίζομαι τον πόνο του και τη δικαιολογημένη αγανάκτησή του. Τον βεβαίωσα ότι θα επιληφθούμε αυτών των υποθέσεων και η Δικαιοσύνη θα επιβάλει σε αυτά τα τέρατα σκληρές ποινές. Η προσωπική εκδίκηση, μπορεί να ικανοποιεί τον ίδιον, αλλά οδηγεί σε αναρχία, πράγμα που είμαστε αποφασισμένοι να μην το επιτρέψουμε. Του συνέστησα να κατεβεί στη Λευκάδα και να δώσει στον εκεί φρούραρχό μας έγγραφη αναφορά και γυρίζοντας και εμείς στην πόλη θα φροντίσουμε για τη σύλληψη του δράστη και την παραπομπή του στο Στρατοδικείο.

Το μεσημέρι της ίδιας ημέρας, την ώρα που τρώγαμε στο σπίτι του αξέχαστου δάσκαλου (έφεδρου ανθυπολοχαγού και διοικητή του λόχου Λευκαδιτών στο Ξηρόμερο) Σπύρου Θερμού, ήρθε κάποιος και μας χαιρέτησε. Μας είπε «όταν τελειώσετε το φαγητό, θέλω να σας μιλήσω». Ήταν κάποιος απ’ το χωριό Βαυκερή, νομίζω, τον οποίον οι ταγματασφαλίτες (ράλληδες) τον είχαν ρίξει ζωντανό στο βάραθρο του χωριού Χαραδιάτικα. Όμως είχε σκαλώσει κάπου και είχε γλυτώσει.
«Θέλετε να πειθαρχήσω στις διαταγές σας; Σας δηλώνω ότι όπου θα συναντώ απ’ αυτά τα καθάρματα θα τα εκτελώ και σεις με τη σειρά σας να με συλλάβετε και να με εκτελέσετε».

Του είπαμε τα ίδια που είχαμε πει και στον προηγούμενο με το κομμένο χέρι.

Αναφέρθηκα μόνο σε δύο από τα εκατοντάδες ανάλογα περιστατικά που μας ανέφεραν τα θύματα των ράλληδων. Όταν γυρίσαμε απ’ την Εγκλουβή στην πόλη της Λευκάδας μας επισκέφτηκε η Επιτροπή του ΕΑΜ Λευκάδας και -με ασυγκράτητη αγανάκτηση- μας κατάγγειλε ότι είχαν εκτελεστεί πολλά άτομα απ’ τα χωριά Νυδρί, Βλυχό κ.λ.π. και μας καταλόγιζαν ευθύνες. «Έχετε εκθέσει ανεπανόρθωτα την πολιτική μας οργάνωση και εμάς προσωπικά».

Αν το Σύνταγμα μας έμενε στη Λευκάδα, θα μπορούσαμε να ερευνήσουμε και να εντοπίσουμε τους ενόχους αυτών των εγκληματικών πράξεων. Αλλά ακριβώς στις 5 του Γενάρη 1945, πήραμε διαταγή της Ταξιαρχίας να φύγουμε αυθημερόν για Πρέβεζα.

Στο διάστημα που το Σύνταγμά μας εκτελούσε την επιχείρηση κατάληψης της Λευκάδας, η Ήπειρος είχε περάσει υπό τον έλεγχο του ΕΛΑΣ. Ο ΕΔΕΣ δεν πρόβαλε καμιά αντίσταση. Με το άκουσμα και μόνον, ότι ο Άρης και ο Σαράφης κινήθηκαν προς Ήπειρο, τράπηκαν σε άτακτη φυγή. Συγκεντρώθηκαν στα ηπειρωτικά παράλια Πρέβεζας, Πάργας και Ηγουμενίτσας, απ’ όπου αγγλικές και ελληνικές μονάδες πολεμικού Ναυτικού, τους παρέλαβαν και τους μετέφεραν στην Κέρκυρα…»

ΙΝΔΙΑ Εκατομμύρια εργάτες συμμετείχαν στη διήμερη γενική απεργία

ΙΝΔΙΑ

Εκατομμύρια εργάτες συμμετείχαν στη διήμερη γενική απεργία

Οι γυναίκες εργάτριες βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή

Μαζικά ανταποκρίθηκαν οι Ινδοί εργαζόμενοι στο κάλεσμα των εργατικών συνδικάτων για την 48ωρη απεργία στις 20 και 21 Φλεβάρη. Μία κινητοποίηση η οποία χαρακτηρίστηκε ιστορικής σημασίας για το ινδικό εργατικό κίνημα καθώς ήταν η πρώτη στην ιστορία της χώρας και κατάφερε να στεφθεί με «απόλυτη επιτυχία», όπως ανέφεραν σε δηλώσεις τους τόσο τα Κομμουνιστικά Κόμματα που τη στήριξαν όσο και η Κεντρική Ενωση Συνδικάτων Ινδίας (CITU).Εκατομμύρια εργαζόμενοι συμμετείχαν στις απεργιακές κινητοποιήσεις, στη χώρα που χαρακτηρίζεται ως μία από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες οικονομίες του πλανήτη, μία από τις μελλοντικές υπερδυνάμεις που συμμετέχει στη συμμαχία των BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική) και στρατηγικός εταίρος των ΗΠΑ, στέλνοντας σαφές μήνυμα ενάντια στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης και τις μεθοδεύσεις της, που βάζουν στο στόχαστρο τα λαϊκά στρώματα.

Σε αυτή τη χώρα που η αστική τάξη και η κυβέρνησή της προωθούν την καπιταλιστική ανάπτυξη, αδιαφορώντας για το λαό, ο πληθωρισμός και οι τιμές αυξάνονται ραγδαία, ενώ οι ταξικές αντιθέσεις βαθαίνουν, οδηγώντας καθημερινά τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα στην εξαθλίωση. Και ενώ η οικονομική ανάπτυξη της Ινδίας ακόμα και σε καιρούς καπιταλιστικής κρίσης, υμνείται από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, έως και το 80% του πληθυσμού -σύμφωνα με ανεξάρτητες έρευνες- ζει σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας και καλείται να επιβιώσει με λιγότερα από μισό δολάριο ημερησίως. Η ινδική κυβέρνηση φτάνει να γίνεται ακόμα και προκλητική ισχυριζόμενη ότι μείωσε τα ποσοστά αυτά στο 29,8%, δηλαδή οι φτωχοί στη χώρα είναι μόνο 360 εκατομμύρια άνθρωποι. Στοιχεία που δίνονται από την ίδια την ινδική κυβέρνηση αποδεικνύουν ότι το 42% των παιδιών που ζουν στη χώρα και είναι κάτω των πέντε ετών υποσιτίζεται, με τα ποσοστά της εξαθλίωσης να αυξάνονται σε ρυθμούς ανάλογους της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Μαζική συμμετοχή στις απεργιακές κινητοποιήσεις

Εκατομμύρια εργάτες σε όλους τους κλάδους και κυρίως στη βιομηχανία απήργησαν

Σε αυτές τις συνθήκες οι διήμερες απεργιακές κινητοποιήσεις έθεσαν ζητήματα, που για το λαό της χώρας είναι θέμα επιβίωσης και απαίτησαν από την κυβέρνηση άμεσες λύσεις. Μεταξύ των βασικών αιτημάτων των απεργιακών κινητοποιήσεων ήταν να θεσπιστεί κατώτατος μισθός στις 10.000 ρουπίες (139,89 ευρώ) το μήνα, να τερματιστεί η ανασφάλιστη και παράνομη εργασία, η οποία στην Ινδία φτάνει το 93% και αφορά περισσότερα από 400 εκατομμύρια εργαζόμενους, των οποίων οι αμοιβές είναι ακόμα πιο κάτω από τα επίσημα όρια, οι συμβασιούχοι να αμείβονται επίσης με βάση τους μισθούς της μόνιμης εργασίας, καθώς οι αποδοχές τους είναι εξευτελιστικές, να υπάρχει κοινωνική ασφάλιση και πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας για όλους. Βασική απαίτηση των απεργών ήταν και η θέσπιση εργατικής νομοθεσίας, που να προστατεύει τους εργαζόμενους στην ασυδοσία του κεφαλαίου, καθώς μέχρι σήμερα δεν υπάρχει καμία δικλείδα ασφαλείας για τα εργασιακά δικαιώματα.

Οι διήμερες απεργιακές κινητοποιήσεις τάχθηκαν επίσης εναντίον της συνεχούς αύξησης των τιμών, που καθιστούν την επιβίωση των λαϊκών οικογενειών αδύνατη, της αύξησης της ανεργίας, των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά και κατά των σχεδίων της κυβέρνησης του Μανμόχαν Σινγκχ να προχωρήσει σε οικονομικές μεταρρυθμίσεις, με άνοιγμα της αγοράς του λιανικού εμπορίου σε ξένα κεφάλαια. Μία στρατηγική επιλογή, η οποία όπως υπογραμμίζουν τα συνδικάτα, θα οδηγήσει στη συντριβή των μικρών και αυτοαπασχολούμενων εμπόρων, οι οποίοι δε θα μπορούν να ανταγωνιστούν τις πολυεθνικές και θα καταλήξουν στην ανεργία.

Επίσκεψη Ολάντ και Κάμερον με στόχο επενδύσεις

Οι κινητοποιήσεις των Ινδών εργαζομένων συνέπεσαν με τις επισκέψεις στη χώρα του Γάλλου Προέδρου, Φρανσουά Ολάντ και του Βρετανού Πρωθυπουργού, Ντέιβιντ Κάμερον, οι οποίες είχαν βασικό θέμα στην ατζέντα τους τις επενδύσεις στη δεύτερη πολυπληθέστερη χώρα του πλανήτη. Ο Φ. Ολάντ στην επίσκεψή του επικέντρωσε την προσοχή του στα συμβόλαια για τους αμυντικούς εξοπλισμούς, επιχειρώντας να προωθήσει στον ινδικό στρατό συμφωνία για προμήθεια μαχητικών αεροσκαφών αξίας δισεκατομμυρίων ευρώ.

Την ίδια στιγμή, ο Ντ. Κάμερον, έφτασε στο Νέο Δελχί, με τον αέρα του «αποικιοκράτη», ακολουθούμενος από δεκάδες επιχειρηματίες. Ο Βρετανός πρωθυπουργός στις επαφές του με τον Ινδό ομόλογό του, Μανμόχαν Σινγκχ απαίτησε ξεκάθαρα το άνοιγμα της οικονομίας της χώρας και κυρίως του τομέα του λιανικού εμπορίου στα ξένα κεφάλαια, με στόχο την προώθηση επενδύσεων βρετανικών κεφαλαίων. Η αγορά του λιανικού εμπορίου σε μία χώρα πληθυσμού 1,2 και πλέον δισεκατομμυρίων ανθρώπων αποτελεί φλέγον ζήτημα για τις πολυεθνικές, που επιθυμούν να εισχωρήσουν στην τεράστιων δυνατοτήτων ινδική αγορά, εκτοξεύοντας την κερδοφορία τους.

Η κυβέρνηση της Ινδίας από την πλευρά της προσανατολίζεται στην υλοποίηση των απαιτήσεων των πολυεθνικών και στο άνοιγμα της οικονομίας σε ξένα κεφάλαια ισχυριζόμενη ότι μία τέτοια κίνηση θα δώσει νέα «ώθηση» στην οικονομία και την ανάπτυξη -πάντα προς όφελος του κεφαλαίου- ενώ υποστηρίζει ότι αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα και τη μείωση της ανεργίας, υπολογίζοντας μάλλον στο ελάχιστο κόστος εργασίας, που θα συνεχίσουν να εκμεταλλεύονται τα ξένα κεφάλαια για να κερδοσκοπούν σε βάρος του λαού.

Καταγγέλλουν τις πολιτικές της κυβέρνησης

Για μία επιτυχημένη κινητοποίηση σε όλους τους τομείς σε όλη την Ινδία κάνει λόγο και ηCITU, υπογραμμίζοντας ότι οι εργαζόμενοι απάντησαν με θάρρος και αποφασιστικότητα στις πολιτικές καταστολής της ινδικής κυβέρνησης, καθώς και στις απειλές εναντίον τους και την τρομοκρατία που επιχειρήθηκε να επιβληθεί. Η CITU καταγγέλλει ακόμα και εισβολή αστυνομικών δυνάμεων σε σπίτια συνδικαλιστών και συλλήψεις, προκειμένου να διευρυνθεί το κλίμα τρομοκρατίας και να αποτύχουν οι κινητοποιήσεις, οι οποίες ωστόσο δεν έκαμψαν το ηθικό των απεργών.

Σε κοινή ανακοίνωσή τους το ΚΚ Ινδίας (Μ), το ΚΚ Ινδίας, το Προοδευτικό Μπλοκ όλης της Ινδίας και το Επαναστατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, συνεχάρησαν την εργατική τάξη της χώρας, που κατάφεραν να ολοκληρώσουν τη 48ωρη απεργία με επιτυχία, τονίζοντας ότι σε αρκετούς τομείς η συμμετοχή ήταν καθολική. Την ίδια στιγμή, στην ανακοίνωση τους καταγγέλλουν την αστυνομική καταστολή και την τρομοκρατία, η οποία χαρακτήρισε τις κινητοποιήσεις, με αποτέλεσμα ένας συνδικαλιστής να χάσει τη ζωή του. Παράλληλα, στην ανακοίνωση υπογραμμίζεται η ιστορική σημασία της απεργιακής κινητοποίησης η οποία είναι η πρώτη διήμερη γενική απεργία που πραγματοποιήθηκε στην Ινδία, μετά την ανεξαρτησία της, τονίζοντας ότι «στάλθηκε ένα μήνυμα αφύπνισης στο μακρύ αγώνα για να τερματιστούν οι αντεργατικές και αντιλαϊκές πολιτικές». Πράγμα βέβαια που μπορεί να συμβεί αν στόχος του αγώνα είναι η ίδια η κατάργηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, η οικοδόμηση της εργατικής λαϊκής εξουσίας και του σοσιαλισμού, που θα θέσει την οικονομία στην υπηρεσία της ευημερίας του λαού, της ικανοποίησης των σύγχρονων αναγκών του.

Α.Φ

ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ Πρόωρες εκλογές και καπιταλιστικά αδιέξοδα

ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ

Πρόωρες εκλογές και καπιταλιστικά αδιέξοδα

Ιδιαίτερα χρήσιμο για συμπεράσματα το ζήτημα της ιδιωτικοποίησης της Ενέργειας που «ξεχείλισε το ποτήρι» της λαϊκής οργής

Αιμόρφυτος διαδηλωτής - θύμα της αστυνομικής βίας και των μονοπωλίων της Ενέργειας μετά από διαδήλωση στη Σόφια

Σε τροχιά πρόωρων εκλογών βρίσκεται από τα μέσα της βδομάδας η Βουλγαρία έπειτα από την παραίτηση - ελιγμό του κεντροδεξιού πρωθυπουργού Μπόικο Μπορίσοφ εν μέσω θυελλωδών, λαϊκών διαδηλώσεων που πραγματοποιήθηκαν τις τελευταίες δύο βδομάδες σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας.

Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της οργής ήταν οι τελευταίοι δυσθεώρητοι λογαριασμοί ηλεκτρικού ρεύματος που κεραυνοβόλησαν το Γενάρη την τεράστια πλειοψηφία εργαζομένων, ανέργων και συνταξιούχων. Σε πολλές περιπτώσεις τα μπιλιετάκια του ρεύματος, που έφεραν τις υπογραφές των δύο τσέχικων εταιρειών διανομής ρεύματος, CEZ, Energo-Proκαι της αυστριακής EVN που μονοπωλούν τον τομέα Ενέργειας στη Βουλγαρία, υπερέβαιναν τους πενιχρούς μέσους μισθούς των 250 ευρώ. Για να μη μιλήσουμε για τις συντάξεις των 75 ευρώ! Στην προκειμένη περίπτωση, οι πολίτες δε βρέθηκαν μπροστά σε κανένα δίλημμα. Προφανώς, κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να πεινάσει κυριολεκτικά για τουλάχιστον έναν ολόκληρο μήνα μόνον και μόνον για να πληρώσει, ακόμη και εάν του έφθανε ένα μηνιάτικο, τον τεράστιο λογαριασμό έπειτα και από τις τελευταίες κερδοσκοπικές αυξήσεις που έγιναν στα τιμολόγια.

Οι διαδηλώσεις

Οι Βούλγαροι, που χρόνια τώρα δοκιμάζονται σε συνθήκες ανελέητου καπιταλισμού, δεν έσκυψαν το κεφάλι επιλέγοντας την επιβίωση σε συνθήκες σκότους και απόλυτου κρύου... Απλώς ξεσηκώθηκαν! Ενάντια στους τρελούς λογαριασμούς. Ενάντια στη διαφθορά κράτους και παρακράτους. Ενάντια στην αλαζονεία της εξουσίας του Μπόικο Μπορίσοφ, ενός πρωθυπουργού - πρώην σωματοφύλακα και προπονητή καράτε, που κινούνταν στην πολιτική σκηνή φιγουράροντας σαν άλλος ρωμαλέος Πούτιν, εγκαινιάζοντας σύγχρονες λεωφόρους αλλά αδειάζοντας την ίδια ώρα τα πορτοφόλια της εργατικής τάξης... Στο όνομα υποτίθεται του «εκσυγχρονισμού» της Βουλγαρίας. Της προσέλκυσης των «ξένων επενδύσεων». Σε αγαστή συνεργασία με τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ για «τιθάσευση» υποτίθεται των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού, που το πρωτοπαλίκαρό του, ο 42χρονος υπουργός Οικονομικών Συμεών Ντιάνκοφ, συρρίκνωσε μέσα στα τελευταία δύο χρόνια στο 0,5% του ΑΕΠ από το ήδη χαμηλό του 2%... Εξαφανίζοντας βεβαίως ταυτόχρονα κάθε ίχνος αισιοδοξίας για τα λαϊκά νοικοκυριά.

Οι διαδηλώσεις στην πρωτεύουσα Σόφια και σε πόλεις όπως η Βράτζα, Ντόμπριτς, Κιούστεντιλ, Πάζαρτζικ, Φιλιππούπολη ήταν θυελλώδεις και μαζικές με τη συμμετοχή εργατών, υπαλλήλων, μικρομεσαίων επιχειρηματιών, οικογενειών με παιδιά, συνταξιούχων παππούδων και γιαγιάδων. Τα συνθήματα; Ποικίλα. «Δεν έχω. Δεν Πληρώνω!», «Εθνικοποίηση των εταιρειών ρεύματος», «Πρωθυπουργέ παραιτήσου», «Κάτω η μαφία!» κ.ά. Ενώ οι διαδηλωτές έριχναν στην πυρά τους λογαριασμούς ρεύματος.

Μία αποπομπή και μία παραίτηση

Την περασμένη Δευτέρα, ο πρωθυπουργός Μπορίσοφ προσπάθησε να εκτονώσει την κρίση αποπέμποντας τον αρχιτέκτονα της ασφυκτικής αντιλαϊκής πολιτικής που ο ίδιος είχε διορίσει: τον 42χρονο Συμεών Ντιάνκοφ. Ο Ντιάνκοφ έτσι έγινε ο πρώτος Βούλγαρος υπουργός Οικονομικών, τα τελευταία 23 χρόνια, που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη θητεία του και να αποτελειώσει έτσι ό,τι δεν είχε ακόμη ξεπαστρέψει η επικίνδυνη πολιτική που ακολούθησε υπό τους επαίνους και τις επιδοκιμασίες υψηλόβαθμων ευρωενωσιακών αξιωματούχων...

Ομως η αποπομπή του Ντιάνκοφ δεν έπεισε κανέναν. Και οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα. Με ακόμη μεγαλύτερη συμμετοχή. Ωσπου το βράδυ της Τρίτης οι βίαιες συγκρούσεις χιλιάδων διαδηλωτών και αστυνομικών στη Σόφια έδωσαν το κατάλληλο πρόσχημα στον παραπαίοντα πρωθυπουργό να δηλώσει την επόμενη (20.2.13) την παραίτησή του. Τάχα για λόγους «ευθιξίας»... Γιατί δήθεν δεν μπορούσε να ανεχθεί τους τραυματισμούς πολιτών επειδή «είναι ντροπή για εμάς κάθε ρανίδα αίματος».

Ομως, ο «ευαίσθητος» κατά τα άλλα πρωθυπουργός μπορούσε επί 3,5 χρόνια να χτυπά αλύπητα κάθε εργασιακό δικαίωμα. Να «εξασφαλίζει» μισθούς - πείνας. Να κάνει τα στραβά μάτια στην υψηλή ανεργία που παραμένει στα ύψη σε συνθήκες εργασιακής ζούγκλας ερημώνοντας πόλεις και χωριά. Ο «εύθικτος» πρωθυπουργός Μπορίσοφ μπορούσε επίσης όλο αυτό το διάστημα να διευκολύνει τις μπίζνες σε όποια ξένα μονοπώλια (δυτικά και ανατολικά ...) του το ζητούσαν, σε βάρος εξυπακούεται της ευημερίας και της ασφάλειας του λαού του! Να βάζει πλάτη στα βρώμικα παιχνίδια ντόπιων και ξένων ομάδων του οργανωμένου εγκλήματος με τις οποίες φαίνεται πως είχε καλές σχέσεις εδώ και χρόνια, τουλάχιστον από τα μέσα της δεκαετίας του '90 όπως φάνηκε από πρόσφατες δημοσιογραφικές αποκαλύψεις και τη δημοσιοποίηση εγγράφων της κρατικής ασφάλειας CSBOP από την ιστοσελίδα Wikileaks και την ηλεκτρονική δημοσιογραφική βουλγαρική ιστοσελίδα bivol.bg.

Ομως, ούτε η τακτική της παραίτησης του Μπορίσοφ κατάφερε να σταματήσει τις διαδηλώσεις και τον προβληματισμό μέρους του βουλγάρικου λαού για τη δραματική φτωχοποίησή του και την επιδείνωση της ζωής του μέσα στην τελευταία 20ετία. Ο «καπιταλιστικός παράδεισος» που του έταζαν τόσο καιρό δεν ήρθε ποτέ. Το αντίθετο! Αλλοτινές υπηρεσίες και αγαθά που επί σοσιαλισμού ήταν δεδομένα, εξασφαλίζοντας στέγη, υγεία, εκπαίδευση, θαλπωρή και ασφάλεια σε όλο το λαό, χάθηκαν μονομιάς καθώς μετατράπηκαν σε εμπορεύματα και σε ευκαιρίες κερδοσκοπίας για την ολιγάριθμη ντόπια αστική τάξη, τα ντόπια και ξένα μονοπώλια που εμπορευματοποίησαν τη δημόσια περιουσία με τη γνωστή μέθοδο του ξεπουλήματος.

Βέβαια, αυτά τα προβλήματα δε θα λυθούν ούτε με την πιθανή διεξαγωγή πρόωρων εκλογών ως τον ερχόμενο Απρίλη παρά τη φθορά των αστικών κομμάτων (κεντροδεξιών και κεντροαριστερών) διαχειριστών της αστικής εξουσίας, καθώς η εναλλακτική λύση για την ανατροπή του καπιταλισμού είναι αρκετά αδύνατη ακόμα στη Βουλγαρία μετά από πάνω από 20 χρόνια καπιταλιστικής παλινόρθωσης.

Ασύμβατα μονοπώλια και ικανοποίηση λαϊκών αναγκών

Ωστόσο, ιδιαίτερα όσον αφορά στον τομέα της Ενέργειας, το παράδειγμα με τους λογαριασμούς - φωτιά είναι χαρακτηριστικό ενός σάπιου συστήματος που δε διστάζει να αισχροκερδεί, αφήνοντας εκατομμύρια νοικοκυριά στο κρύο και στο σκοτάδι. Χαρακτηριστική είναι η παράδοση όλου του συστήματος διανομής Ενέργειας στα μονοπώλια. Συγκεκριμένα, στις δύο τσέχικες εταιρείες CEZ (που έχει το μονοπώλιο της διανομής στη Σόφια και στην υπόλοιπη δυτική Βουλγαρία, αλλά και σε άλλες χώρες της ανατολικής και κεντρικής Ευρώπης!) και «Energo-Pro» («ελέγχει τη βορειοανατολική Βουλγαρία) και στην αυστριακή EVN («ελέγχει» τη νοτιοδυτική Βουλγαρία).

Οι τρεις «αδελφές» διανομής ενέργειας που καταβρόχθισαν ό,τι προέκυψε από τη διάλυση της Κρατικής Εταιρείας Ηλεκτρισμού της Βουλγαρίας (ΝΕΚ) έχουν μοιράσει μεταξύ τους την πίτα, χωρίζοντας τη Βουλγαρία σε ζώνες και ξεζουμίζοντας τους καταναλωτές με συνολικές αυξήσεις που ξεπερνούν, μέσα στα τελευταία περίπου 10 χρόνια, ακόμη και το 200%. Σύμφωνα μάλιστα με καταγγελίες που δημοσιοποιήθηκαν σε μερίδα του βουλγάρικου Τύπου, οι εταιρείες διανομής είχαν συμπεριλάβει στα τιμολόγια κρυφές και περίεργες χρεώσεις, στις οποίες, σε κάποιες περιπτώσεις, συμπεριλαμβανόταν ακόμη και η αγορά πανάκριβων αυτοκινήτων και ειδών πολυτελείας από τα διευθυντικά τους στελέχη... Τα οποία βεβαίως κλήθηκαν να πληρώσουν οι καταναλωτές.

Προφανώς η πολιτική αυτή, της απελευθέρωσης της αγοράς ενέργειας προωθείται σε όλη την ΕΕ με την κατάτμηση (παραγωγή - μεταφορά - διανομή ηλεκτρικού ρεύματος) και φέρνει ακριβό ρεύμα στο λαό, διάλυση των εργασιακών σχέσεων και απολύσεις και κέρδη στα μονοπώλια. Γι' αυτό και η ΕΕ, προτίμησε να τηρήσει «σιγήν ιχθύος». Ενδεχομένως να τη βολεύει η εμφάνιση του «εκτροχιασμού» της ιδιωτικοποίησης της Ενέργειας στη Βουλγαρία σαν μία δήθεν «ιδιαίτερη» περίπτωση. Ομως, και σε αυτή την περίπτωση, οι τελευταίες εξελίξεις ιδιαίτερα όσον αφορά στα πεπραγμένα της CEZ στην Αλβανία δε βοηθούν. Η άδεια του τσέχικου ομίλου ενέργειας CEZ ανεκλήθη στις 23 του περασμένου μήνα από την αλβανική κυβέρνηση κατηγορώντας την για «σημαντική ανεπάρκεια ηλεκτρικού ρεύματος και μη επένδυση στο ηλεκτρικό δίκτυο» με συνέπεια ζημιές άνω του ενός δισ. δολαρίων!

Ομως, το πρόβλημα δεν αφορά μια εταιρεία, την CEZ εν προκειμένω, αλλά, όπως προαναφέραμε, είναι η ίδια η παράδοση κρίσιμων υπηρεσιών και αγαθών όπως αυτό της Ενέργειας στα μονοπώλια. Δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε τα συνεχή μπλακ άουτ πριν 12 χρόνια στις ΗΠΑ, μετά τα κερδοσκοπικά παιχνίδια του ενεργειακού κολοσσού ENRON ή τις εγκληματικές ελλείψεις στη συντήρηση και ασφάλεια πυρηνικών σταθμών που παρήγαγαν ηλεκτρική ενέργεια στην Ιαπωνία για λογαριασμό του ενεργειακού γίγαντα TEPCO, με νωπό ακόμη τον εφιάλτη του πυρηνικού δυστυχήματος στη Φουκουσίμα μετά το τσουνάμι το Μάρτη του 2011. Να γιατί η πρόταση για ενιαίο αποκλειστικά κρατικό φορέα Ενέργειας, ενταγμένο σε έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, όπου η εξουσία και οι παραγωγικές δυνάμεις θα είναι στα χέρια της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, είναι η μόνη λύση που μπορεί να ικανοποιήσει τις λαϊκές ανάγκες.

Δέσποινα ΟΡΦΑΝΑΚΗ

ΙΤΑΛΙΑ Κάλπες διαχείρισης της βάρβαρης λιτότητας

ΙΤΑΛΙΑ

Κάλπες διαχείρισης της βάρβαρης λιτότητας

«Λαοί της Ευρώπης ξεσηκωθείτε» το σύνθημα των Κομμουνιστών της Ιταλίας. Κάλεσμα όχι για άλλη διαχείριση αλλά για ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας

Στις κάλπες προσέρχονται σήμερα και αύριο, για μία ακόμη πρόωρη εκλογική αναμέτρηση, οι Ιταλοί ψηφοφόροι μετά την απόφαση του πρώην Ευρωπαίου επιτρόπου και ισόβιου γερουσιαστή τεχνοκράτη Μάριο Μόντι να μη συνεχίσει να κρατά τα ηνία της χώρας, μετά την απόφαση της συμμαχίας υπό το κόμμα του Μπερλουσκόνι «Λαός της Ελευθερίας» να αποσύρει την εμπιστοσύνη της από την κυβέρνηση τεχνοκρατών που κυβερνά τη χώρα από το Νοέμβρη του 2011.

Το διακύβευμα, μεταξύ των κύριων διεκδικητών της εκλογικής νίκης και κατ' επέκταση πιθανότατα της πρωθυπουργίας, δεν είναι άλλο από τον τρόπο συνέχισης της αντιλαϊκής πολιτικής που εδώ και χρόνια ακολουθείται, και η οποία πήρε ιδιαίτερα βάρβαρα χαρακτηριστικά μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Μόντι.

Ο ισόβιος γερουσιαστής, επικαλούμενος το γνωστό - και στην Ελλάδα - επιχείρημα της «διάσωσης της χώρας από τη χρεοκοπία», έθεσε σε εφαρμογή σκληρά μέτρα λιτότητας και μάλιστα χωρίς καν την υπογραφή μνημονίου, προκειμένου η καπιταλιστική κρίση να μετακυλιστεί στις πλάτες των εργαζομένων και να διασφαλιστούν τα κέρδη του κεφαλαίου.

Η μεγάλη μάχη, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις τουλάχιστον, αναμένεται να δοθεί ανάμεσα στην κεντροαριστερή συμμαχία υπό τον Πιερ Λουίτζι Μπερσάνι, στηνκεντροδεξιά συμμαχία υπό τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, στη συμμαχία υπό τον Μάριο Μόντι - ο οποίος, τελικά, μετά από αρκετές ταλαντεύσεις εισήλθε στην πολιτική αρένα - και στο Κίνημα πέντε Αστέρων, του ηθοποιού Μπέπε Γκρίλο. Στη συμμαχία υπό τον Μπερσάνι, «Κοινό καλό», συμμετέχουν το Δημοκρατικό Κόμμα, το κόμμα της Αριστερής Οικολογίας και Ελευθερίας του Νίκι Βέντολα, το ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Δημοκρατικό Κέντρο κ.ά. Τον Μπερλουσκόνι στηρίζουν το κόμμα του, «Λαός της Ελευθερίας», η Λίγκα του Βορρά, το κόμμα Δεξιά, το κόμμα Αδελφοί της Ιταλίας, το κόμμα των Συνταξιούχων κ.ά. Τέλος, τον Μόντι στηρίζουν τα κόμματα Επιλογή Πολιτών, Ενωση για το Κέντρο καθώς και το Κόμμα Μέλλον και Ελευθερία, του οποίου ηγέτης είναι ο γνωστός και μη εξαιρετέος Τζιανφράνκο Φίνι, πρώην ηγέτης της συντηρητικής «Εθνικής Συμμαχίας» αλλά και του φασίζοντος «Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος».

Εκτός αυτών, και χωρίς κανείς να αποκλείει το ενδεχόμενο κάποιου είδους μετεκλογικής συνεργασίας, οι οπορτουνιστικές δυνάμεις συμμετέχουν με το συνασπισμό «Επανάσταση των Πολιτών», που απαρτίζεται από την Κομμουνιστική Επανίδρυση και το Κόμμα Ιταλών Κομμουνιστών, το κόμμα της Ιταλίας των Αρχών, την Ομοσπονδία των Πρασίνων και το Πορτοκαλί Κίνημα. Επίσης, την ψήφο των Ιταλών διεκδικούν το κόμμα «Σταματήστε την Παρακμή», το Κόμμα της Αμνηστίας - της Δικαιοσύνης και της Ελευθερίας, τοκόμμα «Αγαπώ την Ιταλία», το κόμμα Ιταλών Ρεφορμιστών, το τροτσκιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών και τα νεοφασιστικά «Νέα Δύναμη», «Τρίχρωμη Φλόγα» και «Κάζα Πάουντ». Δικαίωμα ψήφου για την ανάδειξη των 630 βουλευτών έχουν όλοι οι Ιταλοί άνω των 18 χρόνων ενώ για την ανάδειξη των 315 γερουσιαστών - καθώς οι άλλοι τέσσερις είναι ισόβιοι - έχουν όλοι οι Ιταλοί άνω των 25 ετών.

Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, που δημοσιεύτηκαν στις 8 Φλεβάρη, έδιναν το προβάδισμα στη συμμαχία υπό τον Μπερσάνι με ποσοστά μεταξύ 33,8% και 35,2%, με τη συμμαχία υπό τον Μπερλουσκόνι ν' ακολουθεί με ποσοστά μεταξύ 27,4% - 29,5%, στο «Κίνημα πέντε αστέρων» του Γκρίλο έδιναν ποσοστά μεταξύ 14,7% - 18,8% και στη συμμαχία υπό τον Μόντι ποσοστά μεταξύ 13,9% - 16%. Την είσοδό της στη Βουλή φαίνεται να διασφαλίζει και η συμμαχία της «Επανάστασης των Πολιτών» με ποσοστά μεταξύ 3,5% και 4,2%. Τελευταίες διαρροές από εταιρείες δημοσκοπήσεων υποστήριζαν ότι, τα τελευταία 24ωρα, έχει αναστραφεί το κλίμα και καταγράφεται αύξηση του ποσοστού του «Κινήματος των πέντε αστέρων» του Γκρίλο, που τείνει ν' αγγίξει το 20%, και μείωση της συμμαχίας υπό τον Μόντι στο 11%.

Ξιφουλκούν για καλύτερη διαχείριση

Σε βασικό σημείο αντιπαράθεσης της προεκλογικής εκστρατείας αναδείχτηκε η αντιμετώπιση του υπέρογκου χρέους, το οποίο πλέον αγγίζει τα 2 τρισεκατομμύρια ευρώ, ή αλλιώς το 126% του ΑΕΠ, δηλαδή το υψηλότερο όλης της περιόδου μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ουδείς εκ των βασικών διεκδικητών της εξουσίας δεν αμφισβήτησε την πραγματική αιτία του προβλήματος: Τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, το κεφάλαιο, τα κέρδη του. Αντίθετα, αντιπαρατέθηκαν στο επίπεδο της καλύτερης διαχείρισης και επιδίωξαν να μοιράσουν υποσχέσεις είτε δεσμευόμενοι, όπως ο Μπερλουσκόνι, για μείωση της φορολογίας των ακινήτων, είτε, όπως ο Μπερσάνι, για «ελάφρυνση των βαρών», είτε, όπως ο Γκρίλο, για «διαφάνεια και αντιμετώπιση της διαφθοράς». Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι πρότεινε τη μαζική πώληση κρατικών μετοχών από εταιρείες δημόσιου χαρακτήρα, πρόταση που αντιμετωπίστηκε θετικά από τις αγορές, καθώς αξίζει να υπενθυμιστεί ότι το ιταλικό κράτος διατηρεί το 30% των ενεργειακών κολοσσών ΕΝΙ και ENEL καθώς και το σύνολο των μετοχών του Ταχυδρομείου και των Σιδηροδρόμων. Ο Μπερσάνι δεν απορρίπτει την ιδέα «ορισμένων» ιδιωτικοποιήσεων, έριξε το μεγαλύτερο βάρος της προεκλογικής του εκστρατείας στην προοπτική «αναδιαπραγμάτευσης» του πακέτου των μέτρων και των στόχων που η απερχόμενη κυβέρνηση Μόντι συμφώνησε με τις Βρυξέλλες. Χαρακτηριστικές της ξεκάθαρης τοποθέτησης της συμμαχίας υπό τον Μπερσάνι υπέρ μιας «καλύτερης διαχείρισης» είναι και οι δηλώσεις του Νίκι Βέντολα, που συμμετέχει στο συνασπισμό. Ο Βέντολα υπεραμύνθηκε της πρότασης αναδιαπραγμάτευσης του πακέτου των μέτρων αλλά εξέφρασε την άποψη ότι «το Σύμφωνο Σταθερότητας θα μπορούσε να διατηρηθεί σε ό,τι αφορά τις τρέχουσες δαπάνες του Δημοσίου, αλλά όχι στον τομέα των επενδύσεων και της ανάπτυξης, ώστε να μπορέσει να δοθεί νέα, δυναμική ώθηση και στα δημόσια έργα»! Στο πλευρό της κεντροαριστεράς και ο Πιέτρο Ινγκράο, πρώην ηγετικό στέλεχος του Ιταλικού ΚΚ, ο οποίος διατέλεσε επί χρόνια πρόεδρος του Κοινοβουλίου, που δήλωσε ανοιχτά ότι θεωρεί τον Βέντολα ελπίδα για μια «πραγματική αλλαγή», εννοείται στο πλαίσιο του συστήματος. Ο Μόντι, εννοείται, από την πλευρά του, υπεραμύνθηκε, προεκλογικά, της γραμμής που ακολουθείται μέχρι σήμερα υπό την εποπτεία του, επιμένοντας στο γεγονός ότι κατάφερε να εξασφαλίσει πρωτογενές πλεόνασμα και αποφεύγοντας να σχολιάσει το ότι η εξυπηρέτηση του χρέους απαιτεί ετησίως 80 δισεκατομμύρια ευρώ. Ο Γκρίλο, τέλος, τάχθηκε υπέρ του προσωρινού «παγώματος» των τόκων των ιταλικών ομολόγων, με όλους τους υπόλοιπους να τον κατηγορούν ότι μια τέτοια κίνηση θα οδηγούσε σε χρεοκοπία, αλλά και ως «λαϊκιστή» λόγω των καθημερινών επιθέσεών του κατά των πολιτικών για διαφθορά, για παράνομο πλουτισμό, για σειρά προνομίων κ.λπ.

Ούτε τα νούμερα δεν ευδοκιμούν

Στο πλαίσιο ποιας πραγματικότητας γίνεται όλη αυτή η αντιπαράθεση; Στο πλαίσιο της πραγματικότητας των ερειπίων των όποιων κατακτήσεων των Ιταλών εργαζομένων. Τα νούμερα, από μόνα τους, είναι αποκαλυπτικά... Η ανεργία σκαρφάλωσε στο ποσοστό ρεκόρ για την Ιταλία, μετά το 1983, του 11,2%, δηλαδή σε αριθμούς των 2.875.000 ανθρώπων. Η ετήσια αύξησή της άγγιξε το 19,7%. Ανάμεσα στους νέους η ανεργία ξεπέρασε μέσα σε ένα μόλις χρόνο το 37% από το 30%. Στον εξαθλιωμένο νότο, όπου ένας στους τέσσερις είναι χωρίς δουλειά, σχεδόν 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να φύγουν, ενώ μέσα σε μόλις ένα χρόνο αυξήθηκε κατά ένα εκατομμύριο ο αριθμός των Ιταλών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, αγγίζοντας πλέον τα 10 εκατομμύρια. Σύμφωνα με τη στατιστική υπηρεσία ISTAT, η βιομηχανική παραγωγή μειώθηκε κατά 5,4% πέρσι, η παραγωγή είναι 25% κάτω από το όριο του 2008, χιλιάδες επιχειρήσεις, κυρίως μικρές, πτώχευσαν, δεκάδες χιλιάδες οι απολύσεις. Και όλα αυτά την ώρα που ΕΕ, η ιταλική αστική τάξη αλλά και άλλες ευρωπαϊκές, συμπεριλαμβανομένης της ελληνικής, ακόμα και οπορτουνιστές θιασώτες της θεωρίας περί «συμμαχίας του Νότου», «πανηγύριζαν» για τις «επιτυχημένες» επιλογές της κυβέρνησης Μόντι, για τη «σωτηρία» της Ιταλίας, την οποία μάλιστα έφερναν ως παράδειγμα προς μίμηση.

Ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται

Από άλλη οπτική γωνία βλέπει την καπιταλιστική κρίση, τις συνέπειές της αλλά και τη διέξοδο το Κομμουνιστικό Κόμμα - Κομμουνιστές Λαϊκή Αριστερά. Ο Γραμματέας του κόμματος, Μάρκο Ρίτσο, με αφορμή την πρόσφατη συμπλήρωση των 92 χρόνων από την ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας (21 Γενάρη), σημείωσε πως «οι συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης είναι όλο και πιο καταστροφικές για τους εργαζόμενους. Φτώχεια, ανεργία, τσάκισμα των δικαιωμάτων, καταστροφή του περιβάλλοντος, πόλεμος. Η μοναδική λύση για την πραγματική αλλαγή περνάει από την ανοικοδόμηση του Κομμουνιστικού Κόμματος, την πάλη για το σοσιαλισμό». Συμπλήρωσε ότι «το κόμμα προτιμά την οργάνωση της πάλης των εργαζομένων παρά την ανάδειξη ορισμένων βουλευτών καθώς σήμερα δεν είναι δυνατές οι ενδιάμεσες καταστάσεις, ο καπιταλισμός δεν μπορεί να καλυτερεύσει, δεν εξανθρωπίζεται». Η ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος - Κομμουνιστές Λαϊκή Αριστερά, στις αρχές Γενάρη αποφάσισε, λόγω και των δυσκολιών που βάζει το εκλογικό σύστημα (συλλογή υπογραφών από όλες τις περιφέρειες για την κατάθεση ψηφοδελτίων σε όλη την επικράτεια), να υποβάλει ψηφοδέλτιο μόνο στην εκλογική περιφέρεια Εξωτερικού - Ευρώπης, όπου ανήκουν οι Ιταλοί μόνιμοι κάτοικοι στο εξωτερικό.

Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ

Εξωπλανήτης στο μέγεθος της Σελήνης!

Εξωπλανήτης στο μέγεθος της Σελήνης!

Καλλιτεχνική απεικόνιση του μικροσκοπικού πλανήτη

Πλανητικό σύστημα με τον πιο μικροσκοπικό πλανήτη που έχει εντοπιστεί ποτέ να περιφέρεται γύρω από σάστρο ανάλογο με το δικό μας Ηλιο, ανακάλυψε πριν λίγες μέρες το διαστημικό τηλεσκόπιο Κέπλερ. Οι πλανήτες βρίσκονται σε ένα σύστημα που πήρε την ονομασία Κέπλερ-37 και βρίσκεται 210 έτη φωτός μακριά από τη Γη, στον αστεριμό της Λύρας. Ο μικρότερος πλανήτης του είναι ελαφρώς μεγαλύτερος από τη Σελήνη, έχει δηλαδή περίπου το ένα τρίτο της διαμέτρου της Γης και είναι σαφώς μικρότερος από τον Ερμή, κάνοντας πραγματικό επίτευγμα την ανακάλυψη αυτού του κόκκου σκόνης μέσα στο Διάστημα.

Ο μικρός πλανήτης Κέπλερ-37β και οι δύο πλανήτες που τον συνοδεύουν εντοπίστηκαν από τους επιστήμονες της αποστολής Κέπλερ της NASA, για την ανακάλυψη πλανητών μεγέθους ανάλογου με της Γης, στην «κατοικήσιμη ζώνη», δηλαδή στην περιοχή γύρω από τα άστρα, όπου το νερό αν υπάρχει θα μπορεί να είναι σε υγρή κατάσταση. Ομως, αν και το άστρο στο Κέπλερ-37 είναι κίτρινο άστρο παρόμοιο με τον Ηλιο (λίγο μικρότερο και πιο ψυχρό), το πλανητικό του σύστημα είναι πολύ διαφορετικό.

Οι αστρονόμοι εκτιμούν ότι το Κέπλερ-37β δεν έχει ατμόσφαιρα και δεν μπορεί να υποστηρίξει τη ζωή, τουλάχιστον όπως αυτή υπάρχει στη Γη. Ο μικροσκοπικός πλανήτης με βεβαιότητα είναι πετρώδης, αλλά περιφέρεται σε πολύ μικρή απόσταση γύρω από το άστρο, με αποτέλεσμα η θερμοκρασία στην επιφάνειά του να είναι πάνω από 430 βαθμούς Κελσίου, ικανή να λιώσει ακόμα και τον ψευδάργυρο. Ο χρόνος περιφοράς, δηλαδή το έτος του μικρού πλανήτη είναι μόλις 13 γήινες μέρες.

Κατάταξη πλανητών του ηλιακού συστήματος και εξωπλανητών του Κέπλερ-37, με τον Κέπλερ-37β να έχει μέγεθος μεταξύ Σελήνης και Ερμή!

Οι άλλοι δύο πλανήτες του συστήματος έχουν διάμετρο ο ένας τα τρία τέταρτα εκείνης της Γης και ο δεύτερος, ο πιο μακρινός από το άστρο, διπλάσια από της Γης και χρόνους περιφοράς 21 και 40 ημέρες αντίστοιχα. Και σ' αυτούς η θερμοκρασία επιφάνειας είναι αρκετές εκατοντάδες βαθμοί.

Για να μετρηθεί με ακρίβεια το μέγεθος ενός εξωπλανήτη, πρέπει να είναι γνωστό με ακρίβεια το μέγεθος του άστρου του. Για το σκοπό αυτό, οι επιστήμονες εξέτασαν τα ηχητικά κύματα που δημιουργεί ο αναβρασμός των υλικών του άστρου κάτω από την επιφάνειά του. Εξέτασαν, δηλαδή, το εσωτερικό του, όπως οι γεωλόγοι χρησιμοποιούν τα σεισμικά κύματα για να μελετήσουν το εσωτερικό της Γης. Στην περίπτωση των άστρων μιλάμε για αστροσεισμολογία. Τα ηχητικά κύματα ταξιδεύουν μέσα στο άστρο και επιστρέφοντας μεταφέρουν πληροφορία ως την επιφάνειά του, καθώς προκαλούν ταλαντώσεις που το Κέπλερ καταγράφει ως ένα ταχύτατο τρεμόπαιγμα της φωτεινότητας του άστρου. Οπως οι καμπάνες, τα μικρά άστρα αντηχούν σε υψηλότερες συχνότητες, ενώ τα μεγάλα σε χαμηλότερες. Η οριακά διακριτή υψίσυχνη ταλάντωση της φωτεινότητας των μικρών άστρων είναι δύσκολο να μετρηθεί. Το Κέπλερ-37 είναι το μικρότερο άστρο του οποίου έγινε δυνατός ο αστροσεισμολογικός προσδιορισμός της διαμέτρου του και μάλιστα με ακρίβεια 3%!

Οι πρώτοι εξωπλανήτες που ανακαλύφθηκαν ήταν αεριώδεις γίγαντες. Καθώς η τεχνολογία αναπτυσσόταν, όλο και μικρότεροι πλανήτες ανακαλύπτονταν γύρω από μακρινά άστρα και το Κέπλερ έδειξε ότι οι εξωπλανήτες με μέγεθος ανάλογο με της Γης δεν είναι διόλου σπάνιοι. Η ανακάλυψη του νέου μικροσκοπικού πλανήτη φτάνει τα όρια του τηλεσκοπίου και μπορεί να γίνει μόνο αν ένας πλανήτης τέτοιου μεγέθους κινείται γύρω από φωτεινά άστρα, όπως το Κέπλερ-37, που επιπλέον διανύουν μια ήρεμη φάση της ζωής τους, ώστε να μην υπάρχουν μεταβολές φωτεινότητας, εξαιτίας δραστηριότητας που συμβαίνει στα ίδια τα άστρα. Οι αστρονόμοι θεωρούν τώρα ότι και οι μικροί πλανήτες, όπως ο Ερμής ή και ακόμα μικρότεροι, πρέπει να είναι αρκετά κοινοί στο σύμπαν.

Πριν από μερικές δεκαετίες, γνωρίζαμε ένα και μοναδικό πλανητικό σύστημα, το δικό μας. Δεν ξέραμε ούτε αν υπάρχουν άλλα, ούτε αν αυτά θα έχουν πλανήτες ανάλογους με του ηλιακού συστήματος. Τώρα γνωρίζουμε όχι μόνο ότι η ύπαρξη πλανητικών συστημάτων γύρω από τα άστρα είναι μάλλον ο κανόνας παρά η εξαίρεση, αλλά και ότι οι πλανήτες υπάρχουν σε μεγαλύτερο φάσμα μεγεθών: από μεγαλύτεροι του Δία, μέχρι μικρότεροι του Ερμή. Η ικανότητα του ανθρώπου να γνωρίσει και να αλλάξει τον κόσμο διαψεύδει οικτρά όσους μιλούν για το τέλος της επιστήμης, για το τέλος της ιστορίας. Οταν η ανθρωπότητα απαλλαγεί από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, που τσακίζει τη ζωή και τις δυνατότητες δισεκατομμυρίων ανθρώπων, ποιος ξέρει πού θα φτάσει το νοήμον δίποδο ον του πλανήτη Γη.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγές: nasa.gov, «Discover»

    

Το διαστημικό τηλεσκόπιο Κέπλερ, μάζας 1.150 κιλών, είναι ένα εξαιρετικά σύνθετο όργανο, αλλά η βάση της λειτουργίας του είναι πολύ απλή: πρόκειται για ένα συλλέκτη φωτός. Το φως από περίπου 170.000 άστρα του αστερισμού του Κύκνου μπαίνει στο διαμέτρου 94 εκατοστών τηλεσκόπιο και τροφοδοτεί μια συστοιχία φωτοευαίσθητων ηλεκτρονικών στοιχείων που δίνουν 95 εκατομμύρια εικονοκύτταρα (πίξελ). Κάθε εικονοκύτταρο είναι σαν κουβάς που μαζεύει σταγόνα - σταγόνα (φωτόνιο το φωτόνιο) το φως. Οσο πιο λαμπρό είναι ένα άστρο, τόσο περισσότερο από το φως του «συσσωρεύεται» μέσα στον κουβά. Συνήθως η ποσότητα φωτός σε κάθε εικονοκύτταρο παραμένει σταθερή. Οι επιστήμονες που δουλεύουν με το Κέπλερ ενδιαφέρονται για τις επαναλαμβανόμενες σύντομες περιόδους που η φωτεινότητα ενός άστρου μειώνεται, χαρακτηριστικό σημάδι του περάσματος ενός πλανήτη μπροστά από το άστρο (στη γραμμή παρατήρησης από τη θέση που βρίσκεται η Γη).

    

Το διαστημικό τηλεσκόπιο Κέπλερ, μάζας 1.150 κιλών, είναι ένα εξαιρετικά σύνθετο όργανο, αλλά η βάση της λειτουργίας του είναι πολύ απλή: πρόκειται για ένα συλλέκτη φωτός. Το φως από περίπου 170.000 άστρα του αστερισμού του Κύκνου μπαίνει στο διαμέτρου 94 εκατοστών τηλεσκόπιο και τροφοδοτεί μια συστοιχία φωτοευαίσθητων ηλεκτρονικών στοιχείων που δίνουν 95 εκατομμύρια εικονοκύτταρα (πίξελ). Κάθε εικονοκύτταρο είναι σαν κουβάς που μαζεύει σταγόνα - σταγόνα (φωτόνιο το φωτόνιο) το φως. Οσο πιο λαμπρό είναι ένα άστρο, τόσο περισσότερο από το φως του «συσσωρεύεται» μέσα στον κουβά. Συνήθως η ποσότητα φωτός σε κάθε εικονοκύτταρο παραμένει σταθερή. Οι επιστήμονες που δουλεύουν με το Κέπλερ ενδιαφέρονται για τις επαναλαμβανόμενες σύντομες περιόδους που η φωτεινότητα ενός άστρου μειώνεται, χαρακτηριστικό σημάδι του περάσματος ενός πλανήτη μπροστά από το άστρο (στη γραμμή παρατήρησης από τη θέση που βρίσκεται η Γη).