2 Φεβ 2017

Με ποιον είμαστε

 Με ποιον είμαστε

Η κε του μπλοκ παίρνει πάσα από τα σχόλια -δημόσια και κατ' ιδίαν- των σφων αναγνωστών κι επιχειρεί να απαντήσει στο προαιώνιο λαϊκοστρωματικό ερώτημα του τίτλου (με ποιον είμαστε), συνεχίζοντας τις μεταμοντέρνα θρυμματισμένες αναρτήσεις, που κατακερματίζουν και τερματίζουν τις μεγάλες αφηγήσεις.

Ελληνοφρένεια-Αντισεξισμός
Γενικά είμαστε με τη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης (που είναι η καρδιά του μαρξισμού). Αν κάναμε αφαίρεση από το συγκεκριμένο περιβάλλον της συζήτησης, θα μπορούσα να σου πω ότι δε γελάω ιδιαίτερα με την τηλεοπτική Ελληνοφρένεια, αλλά δεν το λέω ως μομφή, γιατί θεωρώ πολύ δύσκολο το ρόλο του ψυχαγωγού-διασκεδαστή, σε καθημερινή βάση, όπως για άλλους είναι εξαιρετικά δύσκολο να διατηρήσουν μια στοιχειώδη σοβαρότητα και το αποδεικνύουν συνεχώς στην πράξη. Συνεπώς παραμονεύει παντού ο κίνδυνος της γελοιότητας.

Και θα μπορούσα να προσθέσω πως δε γελάω -ακόμα περισσότερο- με τα σεξουαλικά αστειάκια -όχι από φόβο να μην τα επιβραβεύσω, αλλά γιατί δε μου φαίνονται καθόλου αστεία, ακόμα κι αν ο άλλος τα κάνει χωρίς κακή πρόθεση, ασυνείδητα -το οποίο ελέγχεται. Και ναι, ο τσολιάς ολισθαίνει συχνά-πυκνά σε τέτοιες χοντράδες.

Επειδή όμως μιλάμε συγκεκριμένα, δε γίνεται να μη δεις πίσω από τις γραμμές τις ελάχιστα συγκαλυμμένες προεκτάσεις της αντισεξιστικής κριτικής που γίνεται στον τσολιά, επιχειρώντας είτε να απαξιώσει την Ελληνοφρένεια συνολικά, είτε εμμέσως την πολιτική της ένταξη (πάντα δίπλα στα κινήματα, ή πιο ειδικά στηρίζοντας κριτικά το ΚΚΕ).

Σε κάθε περίπτωση, η Ελληνοφρένεια παραμένει όαση στο άνυδρο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο (που ξεκαθάρισε ο Σύριζα). Και στην τελική, το ζητούμενο δεν είναι ακριβώς να αρέσει σε εμάς ή όποιον θεωρεί τον εαυτό του πεισμένο, αλλά σε ευρύτερα ακροατήρια και να τα επηρεάζει προς μια αγωνιστική κατεύθυνση.

Αίγυπτος-Μπουρκίνα Φάσο (ημιτελικός Κόπα Άφρικα)
Η Μπουρκίνα Φάσο είναι μια χώρα που αποκλείεται να μην τραβούσε την προσοχή ενός παιδιού της γενιάς μου που άρχιζε να ασχολείται με τη γεωγραφία. Αφενός την έλεγαν Άνω Βόλτα (χωρίς ποτέ να μάθουμε την τύχη της Κάτω Βόλτας), αφετέρου είχε (κι έχει) για πρωτεύουσα την Ουαγκαντούγκου, που μπορεί να στάθηκε πηγή έμπνευσης για ένα γνωστό στίχο του Χάρρυ Κλυνν.

Από την άλλη, οι Αιγύπτιοι έχον τον αρχαίο πολιτισμό, ιστορικούς ηγέτες σαν την Κλεοπάτρα και το Νάσερ -sic- το όνομα που παραπέμπει στους γύφτους-gipsy, την ελληνική παροικία με τον Καβάφη και τη σεναριογράφο των Απαράδεκτων. Και τη δική τους παροικία στην Αθήνα, που μαζεύτηκε χτες στα αιγυπτιακά καφέ του κέντρου με τους ναργιλέδες, που μαζεύουν όλες τις αφροασιατικές φυλές, για να δει τον αγώνα και να πανηγυρίσει έξαλλα την πρόκριση στο μεγάλο τελικό, κλείνοντας για λίγη ώρα το ένα ρεύμα της Αχαρνών στη γειτονιά μου. Που μέχρι να καταλάβει τι-ποιος παίζει και ποιος σκοράρει, είχαμε φτάσει στα πέναλτι και την κορύφωση.

Δεν έχω ιδέα με ποιον θα παίξουν στον τελικό και ποιος θα είναι ο άλλος ημιτελικός, αλλά καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα υπάρξει κάποιο ειδικό κείμενο για το Κόπα Άφρικα μες στη βδομάδα.η

Βασιλακόπουλος-εκσυγχρονισμός

Μένουμε στην ίδια κατηγορία (αθλητικά), καθώς τα τελε,υταία χρόνια υπάρχει μια κόντρα στο χώρο του μπάσκετ, που θυμίζει τον παλιό, κακό δικομματισμό.
Από τη μια η Ομοσπονδία, με το αναπτυξιακό σχέδιο της Πολιτείας, που θέλει να ελέγχει πλήρως το χώρο και τα καταφέρνει υπό την ηγεσία του παπανδρεϊκού "πατερούλη" Βασιλακόπουλου. Και από την άλλη οι "εκσυγχρονιστές" που θέλουν νέα πρόσωπα και ιδέες, και ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια -όπως στο Αμερική- χωρίς να βλέπουν ή να τους ενοχλεί πχ ότι οι μανατζαρέοι είναι μία από τις μεγαλύτερες πληγές του χώρου -ιδίως στις μικρότερες ηλικίες. Από την άλλη η ΕΟΚ (έτσι για τη σημειολογία του πράγματος), σαν παλιά, καλή Πασοκάρα, βάζει στο στόχαστρο τους παίκτες, όταν αυτοί προσπαθούν να συνδικαλιστούν και να κινητοποιηθούν σοβαρά για τα ζητήματά τους -όπως είχε γίνει επί της προεδρίας του Λάζαρου Παπαδόπουλου, που τον είχε πιάσει η κάμερα να τραγουδά ρυθμικά το σύνθημα "πούστη Βασι- πούστη Βασιλακόπουλε" -κι ευτυχώς δε βρέθηκε κανείς τότε να τον πει σεξιστή.

Τα λέω όλα αυτά με αφορμή μια περίεργη και κατακριτέα δήλωση του Σωλήνα για πιθανή εμπλοκή της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης, εφόσον γινόταν ο τελικός του Κυπέλλου στην Ξάνθη -για να την ξεσκαρτάρει από πιθανή έδρα και να δρομολογήσει τη διεξαγωγή του στο ΟΑΚΑ. Αλλά και την πληρωμένη απάντηση του αρχηγού της Εθνικής ποδοσφαίρου, Βασίλη Τοροσίδη, που έγραψε στο προφίλ του πως: «Στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Ξάνθη, δεν ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους με το θρήσκευμα, αλλά με την αξία».

Ομολογώ πως δεν του το 'χα, όπως δεν έχω γενικά ικανούς τους ποδοσφαιριστές για πολλά-πολλά, σε σύγκριση με το -σαφώς καλύτερο- επίπεδο του μέσου μπασκετμπολίστα. Σε κάθε περίπτωση βέβαια, σημασία δεν έχει τι πίστευα εγώ, αλλά αυτό που είπε ο άνθρωπος, κι ας ήταν το αυτονόητο. Πολλά μπράβο του.

Έκδοση
Δεν έχω παρακολουθήσει διεξοδικά το θέμα, γι' αυτό το αναφέρω συνοπτικά. Τι προάλλες ο Άρειος Πάγος αποφάσισε να μην εκδώσει τους Τούρκους αξιωματικούς που πήραν μέρος στο πραξικόπημα και βρήκαν καταφύγιο στη χώρα μας. Το ΚΚΕ υποστήριξε αυτήν την απόφαση, προτάσσοντας ως ζήτημα το πολιτικό άσυλο.

Αυτό που δεν έχω καταλάβει είναι ποια ήταν η στάση-επιδίωξη της κυβέρνησης και των κυρίαρχων ΜΜΕ. Κι αν ο Άρειος Πάγος ακολούθησε τη δική τους "γραμμή" ή "αυτονομήθηκε", παίρνοντας μια διαφορετική απόφαση (κι αν ναι, για ποιο λόγο;).

Ευρώ ή δραχμή
Προφανώς δεν μπαίνει έτσι το δίλημμα, κι ας είναι εξίσου προφανές πως δεν πρόκειται να υπάρξει επαναστατική εξουσία και σοσιαλιστική οικοδόμηση εντός της ΕΕ και της ευρωζώνης -σε ένα είδος παράξενου "ευρωκομμουνισμού".

Από την άλλη, όταν διατυπώνεται το επιχείρημα πως δεν πρέπει να εμπλακούμε σε μια ενδοαστική διαμάχη για το νόμισμα και τα δίχτυα του αστικού "ευρωσκεπτικισμού", μπαίνει συχνά ο αντίλογος και το ερώτημα αν υπάρχει όντως τέτοια διαμάχη στις γραμμές της ελληνικής αστικής τάξης. Ποια είναι τέλος πάντων αυτή η περιβόητη μερίδα (ή έστω ένα τεμάχιο) που θέλει, σκέφτεται, φλερτάρει με το GRexit;

Ας δούμε κωδικοποιημένα μερικά σημεία, που είναι γνωστά, αλλά καλό είναι να επαναλαμβάνονται κάθε τόσο.
-Μια πρώτη σκέψη είναι πως όσο πιο ψηλά βρίσκεται μια χώρα στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα, τόσο μεγαλύτερη ευχέρεια κινήσεων και δυνατότητα αυτονόμησης έχει η αστική τάξη της. Έτσι πχ το βρετανικό κεφάλαιο προχωρά (;) στην ολοκλήρωση του BRexit, ενώ αντιθέτως στην Ελλάδα, όλες οι αντικρουόμενες μερίδες της συντάσσονται στον ευρωμονόδρομο, που είναι στρατηγική επιλογή για την ύπαρξη και τη διαιώνιση της εξουσίας τους.

Ναι, αλλά τα πράγματα δεν είναι στατικά.
Αφενός υπάρχει ο διαχωρισμός κι η σύγκρουση συμφερόντων (πχ των φαρμακευτικών επιχειρήσεων, του τουρισμού, των εφοπλιστών) που δεν είναι αμελητέα κι έχει δώσει και κατά το παρελθόν μερικά σημαντικά αποτελέσματα (πχ στην αντίθεση για τον προσανατολισμό του ελληνικού καπιταλισμού, κατά τη δεκαετία του 60' που οδήγησε στην επιβολή του πραξικοπήματος).

Αφετέρου, αυτό δεν εμποδίζει την αστική τάξη να σκέφτεται ακόμα και ενιαία διάφορα ενδεχόμενα και να προετοιμάζεται κατάλληλα για την αντιμετώπισή τους. Αυτό δείχνουν μεταξύ άλλων κινήσεις όπως το σχέδιο Β' του Αλαβάνου -εφόσον το σχέδιο Α' δεν προχωράει- του οποίου την ποιητική πλην αταξική ανάλυση μπορείτε να διαβάσετε και να θαυμάσετε ακολουθώντας το σύνδεσμο (στο βουνό).

Ασφαλώς σε αυτήν την κατεύθυνση στοχεύει κι η επαναφορά του ζητήματος από τον Ξενάκη -που δεν είναι ανόητος, για να πετάει μια βόμβα, χωρίς να υπάρχει λόγος. Κι ίσως όλα αυτά να μην είναι άσχετα από τη στρατηγική στροφή των ΗΠΑ και την όξυνση των αντιθέσεών τους με τη Γερμανία, που κλιμακώνεται μετά την εκλογή του Τραμπ στο Λευκό Οίκο.

Ιταλία
Στην Ιταλία όμως -αφού είπαμε ευρωκομμουνισμός- με ποιον είμαστε; Αν εννοείς στο δημοψήφισμα, με κανέναν.
Αν εννοείς για αδελφό κόμμα, το Ιταλικό ΚΚ μας τέλειωσε κι έγινε ΠαΣοΚ, Ελιά ή κάτι παρόμοιο, η Κομμουνιστική Επανίδρυση ακολούθησε με διαφορά φάσης, το ΚΚ Ιταλίας πρέπει να είναι ελεύθερο ως τίτλος-domain. Κι εμείς έχουμε σχέση, με το "ΚΚ στην Ιταλία" (ή ΚΚ, Ιταλία) αν κατάλαβα καλά από το φύλλο του Ρίζου, στην επέτειο του θανάτου του Λένιν (όπου δίπλα στο επετειακό σημείωμα για το Βλαδίμηρο ήταν ένα άλλο με τον κλασικό κι αγαπημένο τίτλο: "κουβάρι αντιθέσεων").

Παρεμπιπτόντως, δε θα έπρεπε να γίνει κάτι μεγάλο και κεντρικό για τα 100 χρόνια από τον Κόκκινο Οκτώβρη; Πχ ένα συνέδριο, σαν αυτά που γίνονται στον Περισσό για τους μεγάλους στρατευμένους καλλιτέχνες; Ή κάτι αντίστοιχο, όπου το τιμώμενο πρόσωπο θα είναι ο Λένιν -λέω εγώ τώρα;

ΚΚΕ-ΚΚΕ εσ.
Παρεμπιπτόντως, και χωρίς να αλλάξουμε κατηγορία (ευρωκομμουνισμός), πέθανε στα εκατό του χρόνια, ο Πάνος Δημητρίου, από την ηγετική ομάδα των αναθεωρητών, που πρωταγωνίστησαν στη διάσπαση του ΚΚΕ το 68', έγραψε ένα δίτομο βιβλίο (με ενδιαφέροντα ντοκουμέντα για αυτήν) ενώ είχε πρωταγωνιστικό ρόλο και στα επεισόδια της Τασκένδης, όπου οι Ζαχαριαδικοί με επικεφαλής το Βλαντά, του δάγκωσαν το αυτί, καθώς υπεράσπιζαν τα γραφεία της ΚΟΤ από την έφοδο των άλλων. Εμείς είμαστε οι άλλοι, που λέει και το ανέκδοτο. Μόνο που δεν τίθεται προφανώς ζήτημα με ποια πλευρά είμαστε στη διάσπαση.

Αυτό που μπορούμε να πούμε λοιπόν είναι ότι ο Δημητρίου πρόλαβε να δε τα πάντα και βασικά την πρακτική εφαρμογή -και κατάληξη- των "ανανεωτικών" ιδεών του, τις τελικές πολιτικές συνέπειες του ευρωκομμουνισμού, τόσο με το ρόλο της ΔΗΜΑΡ ως μνημονιακής, κυβερνητικής τσόντας, όσο και με την πορεία του Σύριζα -που ήταν παράλληλες, σαν πρόγευση και κυρίως πιάτο.

Μόνο που τα συμπεράσματα από την πείρα είναι ο μεγαλύτερος φόβος-εχθρός για έναν οπορτουνιστή. Κι αυτό δεν πάει μόνο ή κυρίως στο Δημητρίου, καθώς -ανεξαρτήτως εντιμότητας- είναι δύσκολο για ένα γέρικο σκυλί να μάθε καινούρια κόλπα. Άλλο αν κάποιοι έχασαν τα πολιτικά τους λογικά στα γεράματα και τα στερνά τους δεν τίμησαν τα πρώτα...

Ανάπτυξη-Οικολογία
Δε με παίρνει ο χρόνος να το αναπτύξω, αλλά όσοι αριστεροχωριανοί πιπιλούσαν την καραμέλα για το ΚΚΕ που συντάσσεται με τα συμφέροντα της Ελληνικός Χρυσός (τη στιγμή που έχει μέλος του να τρέχει στα δικαστήρια για τη δράση του) μπορούν να διαβάσουν, μεταξύ άλλων, αυτήν την είδηση.

ΠΑΡΑΒΡΩΜΙΣΕ

 ΠΑΡΑΒΡΩΜΙΣΕ





Για όποιον είχε το κουράγιο να παρακολουθήσει χτες τη Βουλή δεν υπάρχει αμφιβολία. Η… στάθμη έχει ανέβει πολύ. Και πολύ επικίνδυνα.
Η ευτέλεια από την οποία τρέφονται τα δήθεν «αντισυστημικά» φίδια δεν έχει προηγούμενο. Εξίσου φανερό είναι ότι δεν έχει και πάτο. Εκτός από τον πάτο στον οποίο οδηγούνται οι «σωτήρες μας» κατά πως τους οδηγεί ο κατήφορος.
Σας παρακαλούμε πάρτε τις ομιλίες των βασικών «μονομάχων». Διαβάστε την ομιλία του Καμμένου. Μετά πάρτε την ομιλία του Τσίπρα. Και στη συνέχεια την ομιλία του Μητσοτάκη. Και της Γεννηματά.
Μην αφαιρέσετε τίποτα. Αλλά και μην συμψηφίσετε τίποτα. Απλώς προσθέστε τα. Ναι. Εμείς θεωρούμε ότι λένε όλοι τους την αλήθεια.
Πάρτε, λοιπόν, τις βρωμιές που καταλογίζει ο ένας στον άλλον. Πάρτε τις βρωμιές που αναδύονται από τα λεγόμενα του καθενός για την διαχείριση των άλλων. Συμπληρώστε τα με τις βρωμιές που οι ίδιοι αποκαλύπτουν για τραπεζίτες, για μιντιάρχες, για πολιτικούς τους αντιπάλους.   
Παρακολουθήστε πως στο βούρκο αυτού του όμορφου, ηθικά και αγγελικά πλασμένου κόσμου
  • η βρωμιά – Ζήμενς τσακώνεται με τη βρωμιά – βοσκοτόπια,
  • η βρωμιά – Αγροτική με τη βρωμιά – Αττική,
  • οι κραυγές για τις «οφ σορ της Αυγής» με τις ατάκες για τα «δάνεια του Κήρυκα Χανίων»,
  • η βρωμιά των γάτων Ιμαλαίων με τη βρωμιά των κομμάτων μπαταχτσήδων, των μιντιαρχών αεριτζήδων και των τραπεζιτών νταβατζήδων.
Μέσα σε όλα αυτά βάλτε και ολίγη από αναφορές σε «ναρκέμπρους». Σε «Κολομβίες», σε «μίζες» και άλλα τέτοια συνηθισμένα στα Αρλεκιν της «υγιούς επιχειρηματικότητας» και της πολιτικής εντιμότητας.
Και μετά πάρτε τα άπλυτα του ενός με τα οποία προσπαθεί να ντύσει τη γύμνια του ο άλλος – και τούμπαλιν – και προσθέστε τα. Το άθροισμα που θα προκύψει σε αυτό το πλούσιο βεστιάριο με τα μαραμένα φύλλα συκής, δεν είναι τίποτα λιγότερο από αυτό που περιγράφει μία και μόνο λέξη: ΣΑΠΙΛΑ.
Καλή λευτεριά.

απο τον ημεροδρόμο




Νέες τουρκικές προκλήσεις και νέες προσπάθειες «εφησυχασμού»

Νέες τουρκικές προκλήσεις και νέες προσπάθειες «εφησυχασμού»
Οι χτεσινές υπερπτήσεις τουρκικών μαχητικών πάνω από Ιμια και Καλόλιμνο αποκαλύπτουν ότι οι επικίνδυνες εξελίξεις που τροφοδοτούν οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί απαιτούν λαϊκή επαγρύπνηση



Μετά την παραβίαση των ελληνικών χωρικών υδάτων την περασμένη Κυριακή (φωτ.), χτες ήρθαν και οι τουρκικές υπερπτήσεις στην περιοχή των Ιμίων
Μετά την παραβίαση των ελληνικών χωρικών υδάτων την περασμένη Κυριακή (φωτ.), χτες ήρθαν και οι τουρκικές υπερπτήσεις στην περιοχή των Ιμίων
Με υπερπτήσεις οπλισμένων τουρκικών μαχητικών «F-16», πάνω από Ιμια και Καλόλιμνο, συνέχισε χτες η Τουρκία τις προκλήσεις σε βάρος ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο, δίνοντας συνέχεια στην παραβίαση ελληνικών χωρικών υδάτων από τουρκικά πλοία την Κυριακή στην ίδια περιοχή και αποκαλύπτοντας ότι κάθε άλλο παρά «αποσπασματικές κινήσεις» απλά για λόγους «εσωτερικής κατανάλωσης» είναι οι τέτοιες κινήσεις, όπως προσπαθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τα αστικά κόμματα να παρουσιάσουν, καλλιεργώντας εφησυχασμό για τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις στην περιοχή, που γεννάνε επικίνδυνες εξελίξεις και επιβάλλουν τη λαϊκή επαγρύπνηση.
Οι χτεσινές υπερπτήσεις πραγματοποιήθηκαν πριν, αλλά και μετά την πτήση του υπουργού Αμυνας, Π. Καμμένου, και του αρχηγού ΓΕΑ, Χρ. Χριστοδούλου, στο χώρο των Ιμίων, όπου έριξαν στεφάνι στη μνήμη των στελεχών του Πολεμικού Ναυτικού που έπεσαν κατά τη διάρκεια των γεγονότων του 1996.
Συγκεκριμένα και σύμφωνα με το ΓΕΕΘΑ, 2 τουρκικά μαχητικά πέταξαν από τις 7.43 π.μ. έως τις 8.41 π.μ. 6 φορές πάνω από τα Ιμια και 2 φορές πάνω από την Καλόλιμνο σε διαφορετικές διελεύσεις. Το ελικόπτερο που μετέφερε τον υπουργό Αμυνας και τον Α/ΓΕΑ βρέθηκε πάνω από τα Ιμια στις 8.17 π.μ.
Ακολούθησαν άλλες 2 νέες υπερπτήσεις τουρκικών μαχητικών στα Ιμια, καθώς 2 «F-16» πέταξαν πάνω από τις νησίδες στις 9.08 π.μ. το ένα και στις 9.15 π.μ. το δεύτερο. Ολες οι τέτοιες υπερπτήσεις συνοδεύτηκαν από τις ανάλογες παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου που έφτασαν χτες τις 138 στον αριθμό, ενώ καταγράφηκαν και 24 παραβάσεις των Κανόνων Εναέριας Κυκλοφορίας στο FIR Αθηνών.
Συνέχεια και προκλητικών δηλώσεων
Την ίδια ώρα, ο αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβέρνησης Βεϊσί Καϊνάκ, αποτυπώνοντας τους διαχρονικούς στόχους της τουρκικής αστικής τάξης για το Αιγαίο, δήλωνε από την Αγκυρα ότι «η Ελλάδα, όπως και στα Ιμια, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί πολλές βραχονησίδες, όμως η Τουρκία δεν θα επιτρέψει στην Ελλάδα να ανοίξει νέους χώρους στο Αιγαίο». Πρόσθεσε, εξάλλου, ότι «οι τουρκικές Ενοπλες Δυνάμεις θα αποτρέψουν με κάθε τρόπο μια τέτοια εξέλιξη»...
Στο ίδιο μήκος κύματος, ο Τούρκος υπουργός Αμυνας, Φικρί Ισίκ, μιλώντας στη «Χουριέτ» και σχολιάζοντας την παρουσία Καμμένου στα Ιμια, έλεγε: «Η Τουρκία δεν θέλει να είναι εκείνη αυτή που θα οξύνει την ένταση με την Ελλάδα, αλλά από την άλλη δεν θα υποκύψει σε τετελεσμένα γεγονότα»...
Μάλιστα, δείχνοντας από «την ανάποδη» την αξία των αναλύσεων που κάνει και εδώ η ελληνική κυβέρνηση και τα αστικά κόμματα, για επιθετικότητα της Τουρκίας που οφείλεται σε λόγους «εσωτερικής κατανάλωσης», συνέχισε: «Η Ελλάδα έχει αυξήσει πρόσφατα τη συχνότητα των παραβιάσεων. Από καιρό σε καιρό, αυτό οφείλεται σε εγχώρια πολιτικά ζητήματα. Αλλά αυτό δεν είναι κάτι θετικό». Κατά τα άλλα, υποστήριξε ότι «η ένταση μεταξύ των δυο χωρών δεν πρέπει να κλιμακωθεί. Η Ελλάδα είναι γείτονάς μας και σύμμαχός μας στο ΝΑΤΟ. Υπάρχουν συμφωνίες για τη μεταξύ μας συνεργασία... Πρέπει να λύσουμε τα προβλήματά μας με διάλογο»!
Ο βουλευτής του κυβερνητικού κόμματος ΑΚΡ Χουσεΐν Κοσαμπιγίκ είπε: «Προειδοποιώ την Ελλάδα: το 1996 σωθήκατε χάρη σε ένα δειλό (σ.σ. Τούρκο) ναύαρχο. Μην παίζετε μαζί μας παιχνίδια στα Ιμια. Θα σας ρίξουμε!.. Η ελληνική αυθάδεια στο Αιγαίο συνεχίζεται επειδή η πολιτική τάξη δεν τηρήθηκε εκείνη τη μέρα (σ.σ. του 1996). Ωστόσο, οι Ελληνες πρέπει να γνωρίζουν ότι η Τουρκία δεν είναι όπως ήταν το 1996».
Από την πλευρά του εθνικιστικού MHP, ο αντιπρόεδρος της ΚΟ του κόμματος Ερκάν Ακτσάι είπε ότι «τα Καρντάκ (σ.σ. Ιμια) αποτελούν σύμβολο», συμπληρώνοντας για την παρουσία της τουρκικής στρατιωτικής ηγεσίας την Κυριακή στα Ιμια ότι «πρέπει να εκληφθεί ως μήνυμα», προσθέτοντας ότι μένει να διαπιστωθούν τα αποτελέσματα της «επίσκεψης» αυτής.
Στη γραμμή του εφησυχασμού
Στην Αθήνα, ο αν. υπουργός Αμυνας και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, Δ. Βίτσας, στη γραμμή πάντα της υποβάθμισης τέτοιων γεγονότων που ακολουθεί γενικά η ντόπια αστική τάξη, της καλλιέργειας εφησυχασμού στο λαό, έλεγε στον «ΑΝΤ1»: «Εμείς αντιμετωπίζουμε όλη την κατάσταση των προκλήσεων και των πιθανών προβοκατσιών με ψυχραιμία, νηφαλιότητα και αποφασιστικότητα».
Επιχειρώντας να πείσει ότι οι τέτοιες τουρκικές κινήσεις είναι ένα «σόου» «εσωτερικής κατανάλωσης», μια «σπασμωδική» και εν μέρει «αναμενόμενη» απάντηση στην απόφαση της ελληνικής Δικαιοσύνης για τη μη έκδοση των 8 Τούρκων αξιωματικών, ο Βίτσας ανέφερε για την παρουσία των Τούρκων αρχηγών των Ενόπλων Δυνάμεων της γείτονος στο θαλάσσιο χώρο των Ιμίων, την Κυριακή: «Ηταν μια πρόκληση την οποία αναμέναμε όχι σε επίπεδο αρχηγών. Αυτό έχει να κάνει περισσότερο με τον τρόπο που η τουρκική πλευρά πάει να χειριστεί και εσωτερικά και εξωτερικά την υπόθεση της μη έκδοσης των Τούρκων αξιωματικών με βάση την απόφαση του Αρείου Πάγου».
Βέβαια, και οι τέτοιες δηλώσεις προσπερνούν τους πάγιους σχεδιασμούς της τουρκικής αστικής τάξης για το Αιγαίο, τον ανταγωνισμό των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας για τη γεωστρατηγική αναβάθμιση εκάστης στην περιοχή, σε συνδυασμό με την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών ευρύτερα.
Λιβάνισμα στο ΝΑΤΟ
Από κοντά, και σε στρατηγική σύμπλευση με την κυβέρνηση, η ΝΔ, ο τομεάρχης Εξωτερικών της οποίας, Γ. Κουμουτσάκος, δήλωνε χτες ότι οι απειλές της Τουρκίας εκφράζονται κατά «κράτους - μέλους της ΕΕ και συμμάχου της στο ΝΑΤΟ» και ότι «η ΕΕ και το ΝΑΤΟ οφείλουν να παρέμβουν άμεσα για να επαναφέρουν την Τουρκία σε συμπεριφορές σεβασμού των σχέσεων καλής γειτονίας και της διεθνούς νομιμότητας».
Πρόκειται για το γνωστό λιβάνισμα των ιμπεριαλιστικών ενώσεων στις οποίες συμμετέχει η ελληνική αστική τάξη, ότι τάχα αποτελούν δικλείδα ασφαλείας για τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, ενώ είναι ακριβώς εντός των τέτοιων λυκοσυμμαχιών εκεί όπου καλλιεργείται και βρίσκει πατήματα για να εκδηλώνεται και να μεγεθύνεται η επιθετικότητα της τουρκικής αστικής τάξης.
Τέλος, ο ίδιος έσπευσε να χαρακτηρίσει την Τουρκία «παράγοντα αστάθειας για ολόκληρη την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου», στη γνωστή προσπάθεια της ντόπιας αστικής τάξης να παρουσιάσει εαυτόν «παράγοντα σταθερότητας» στο νοτιοανατολικό άκρο του ευρωατλαντικού άξονα, αναλαμβάνοντας και την υλοποίηση περισσότερων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στην περιοχή. Σχέδια που, όπως δείχνουν και τα τελευταία περιστατικά, ανάβουν το φιτίλι επικίνδυνων εξελίξεων για τους λαούς της περιοχής.

Οι επιδιώξεις της τουρκικής αστικής τάξης

Οι επιδιώξεις της τουρκικής αστικής τάξης
Η πρόσφατη παραβίαση από σύσσωμη την τουρκική στρατιωτική ηγεσία των ελληνικών χωρικών υδάτων στην περιοχή των Ιμίων γίνεται έντονη προσπάθεια αυτές τις μέρες από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να υποβαθμιστεί, ως ένα «σόου» που γίνεται για εσωτερική κατανάλωση και ενόψει του δημοψηφίσματος στην Τουρκία. Ετσι, κυβέρνηση και άλλα αστικά επιτελεία συνιστούν «ψυχραιμία» και την ίδια ώρα καλούν το λαό μας να εμπιστεύεται τις συμμαχίες σε ΕΕ και ΝΑΤΟ. Αυτούς δηλαδή που στηρίζουν την τουρκική προκλητικότητα, περί «γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο».
Η σχετική αρθρογραφία στον αστικό Τύπο της Τουρκίας είναι ενδεικτική και καταγράφει τις πραγματικές επιδιώξεις της τουρκικής αστικής τάξης, σε μια περίοδο που επικρατεί μεγάλη ρευστότητα στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι αδύναμη, μαίνεται ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή και οξύνεται ο ανταγωνισμός στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο για την Ενέργεια και τους δρόμους μεταφοράς της προς την ΕΕ. Οχι τυχαία, ο υπουργός Αμυνας της Τουρκίας, Φ. Ισίκ, δήλωσε από τη μια ότι «η Τουρκία δεν θέλει να είναι εκείνη που θα οξύνει την ένταση με την Ελλάδα», αλλά και ότι «από την άλλη δεν θα υποκύψει σε τετελεσμένα γεγονότα».
***
Ας δούμε, όμως, ορισμένα από αυτά τα δημοσιεύματα:
Η «Χουριέτ» συνδέει την τελευταία πρόκληση με τα Ιμια, όχι μόνο με την άρνηση για έκδοση των οκτώ Τούρκων αξιωματικών, αλλά και με την πορεία των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό, μιλώντας για την «επιμονή της ελληνοκυπριακής κυβέρνησης να μην επιτρέψει στον τουρκικό στρατό να έχει καμία, ακόμα και συμβολική, παρουσία στην Κύπρο μετά από κάποια συμφωνία επανένωσης» και προστίθεται ότι «η Τουρκία θέλησε να υπενθυμίσει στην Ελλάδα την παρουσία της στο Αιγαίο».
Σε άλλο σε άρθρο της ίδιας εφημερίδας με χαρακτηριστικό τίτλο «Πίσω σε μια κρίση με την Ελλάδα για τα Ιμια;», γίνεται αναφορά σε «δυνατούς ψιθύρους» στην Αγκυρα ότι η νέα «επίσκεψη» στα «συμβολικά σημαντικά νησάκια» αποσκοπούσε «να στείλει ένα ηχηρό μήνυμα σε "φίλους και εχθρούς" ότι η Τουρκία διαθέτει τη χερσαία, εναέρια και ναυτική δύναμη να υπερασπιστεί τα δικαιώματά της, οποιεσδήποτε απειλές κι αν δεχτεί. Ακόμα ένα προφανές μήνυμα ήταν να θυμηθεί η Αθήνα ότι το να είναι φίλη της Τουρκίας είναι προς όφελος της Ελλάδας. Τρίτο και εξίσου σημαντικό μήνυμα είναι η ετοιμότητα της Αγκυρας να δεσμευτεί σε καιρό ειρήνης με καλή πίστη όπως έδειξε στις συνομιλίες στη Γενεύη (σ.σ. για το Κυπριακό) και, αν χρειαστεί, στη μάχη για την υπεράσπιση ακόμα και ενός μικρού βράχου που ανήκει στους Τούρκους».
Αρθρο επίσης στην ταυτισμένη με την κυβέρνηση του ΑKP «Σαμπάχ», με τον τίτλο «Η Τουρκία βρίσκει μόνη της τη θέση της στο νέο κόσμο», προβάλλει την επιδίωξη αναβάθμισης σε φόντο γενικότερων ανακατατάξεων και σημειώνει χαρακτηριστικά: «Το γεγονός ότι η Βρετανή πρωθυπουργός Τερέζα Μέι επισκέφτηκε την Αγκυρα το τελευταίο Σαββατοκύριακο, μετά τις συνομιλίες στην Ουάσιγκτον με τον Τραμπ, αναδεικνύει ότι ενώ ΗΠΑ και Βρετανία μαγειρεύουν τη δική τους συμμαχία, κρατούν μια θέση για την Τουρκία. Με την ΕΕ να είναι σε πτώση και το ΝΑΤΟ να πλέει στο άγνωστο, είναι φυσιολογικό οι ΗΠΑ και η Βρετανία να προσβλέπουν σε μια νέα τάξη του κόσμου όπου η Τουρκία και η Ρωσία, υπό την ηγεσία του Βλ. Πούτιν, αποτελούν "παίκτες - κλειδιά" στην παγκόσμια σκηνή». Στη συνέχεια, γίνεται αναφορά στην ενίσχυση των εμπορικών και αμυντικών σχέσεων Βρετανίας και Τουρκίας και την πρόσφατη υπογραφή της συμφωνίας για την κατασκευή τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών. Ακόμα, με νόημα αναφέρει ότι «μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων είναι στον ορίζοντα. Αυτό σημαίνει ουσιαστικές αλλαγές στη Μέση Ανατολή, όπου και πάλι η Τουρκία είναι ένας "παίκτης - κλειδί". Αυτό σημαίνει στενή συνεργασία ανάμεσα στην Τουρκία, τη Ρωσία, τις ΗΠΑ, τη Βρετανία όσο οι αλλαγές στη Μέση Ανατολή μορφοποιούνται με ειδική βαρύτητα στο Ιράκ και την Συρία. Οι ΗΠΑ όπως και η Βρετανία θέλουν τους Κούρδους στη Μέση Ανατολή ενταγμένους στη ζωή σε ασφαλή σύνορα, στο Ιράκ, το Ιράν, την Συρία και την Τουρκία. Αυτό είναι που θέλει και η Τουρκία και γι' αυτό έχει θερμές σχέσεις με τη διοίκηση του Μ. Μπαρζανί στο Β. Ιράκ».
***
Βεβαίως, η αρθρογραφία της φιλοκυβερνητικής «Σαμπάχ» επιχειρεί να διαμορφώσει και εξελίξεις, την ώρα που η κατάσταση είναι αρκετά πιο σύνθετη. Για παράδειγμα, ο εξοπλισμός των Κούρδων με τεθωρακισμένα από τις ΗΠΑ είναι ένα ζήτημα που περιπλέκει τις διμερείς σχέσεις «συμμάχων» στο ΝΑΤΟ, όπου η Τουρκία δεν επιθυμεί τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους στα σύνορά της. Αλλο σημείο τριβής είναι και το αίτημα έκδοσης στην Τουρκία του ιμάμη επιχειρηματία Φετουλάχ Γκιουλέν (πρώην συμμάχου του Ερντογάν), που διαμένει και προστατεύεται στις ΗΠΑ. Γίνεται φανερό ότι οι άξονες και οι συμμαχίες είναι αρκετά ρευστές και οι εξελίξεις αβέβαιες. Αυτό όμως που δεν αλλάζει, είναι ότι οι κινήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο, στη Μέση Ανατολή, στο Κυπριακό δεν είναι «σόου». Αποσκοπούν στη γεωστρατηγική αναβάθμιση της τουρκικής αστικής τάξης στον ανταγωνισμό της με τις άλλες αστικές τάξεις, και την ελληνική.
Η όξυνση του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού απαιτεί ετοιμότητα και εγρήγορση για την οργάνωση της πάλης, ώστε οι λαοί να μην μπουν κάτω από τις σημαίες των εκμεταλλευτών τους που συγκρούονται για αγορές και σφαίρες επιρροής.

Δ. Κ.

Απάντηση στους εκβιασμούς

Απάντηση στους εκβιασμούς
Τα ανοιχτά μέτωπα στη διαπραγμάτευση και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, που οξύνονται με αφορμή και την υπόθεση των οκτώ Τούρκων αξιωματικών, αξιοποιούνται πολύμορφα από τα αστικά επιτελεία για να αποσπάσουν την ανοχή, αν όχι τη συναίνεση του λαού, σε εξελίξεις και μέτρα που θίγουν παραπέρα τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα και αυξάνουν τους κινδύνους για τον ελληνικό και τους άλλους λαούς στην περιοχή.
Στο όνομα τού να διαφυλαχτεί η «σταθερότητα», απευθύνουν συστάσεις στο λαό να «κάτσει φρόνιμα», επειδή η χώρα βρίσκεται σε «κρίσιμη φάση», το ξεπέρασμα της οποίας συνιστά προϋπόθεση για τη ανάκαμψη της οικονομίας και από αυτήν τη σκοπιά ανάγεται σε «εθνική υπόθεση».
Επικαλούνται το κλίμα αστάθειας που δημιουργούν οι αντιθέσεις ΔΝΤ - ΕΕ στη διαπραγμάτευση και η επιθετικότητα της Τουρκίας. Ομως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι μέρος του προβλήματος, αφού η πολιτική της για λογαριασμό του κεφαλαίου και της καπιταλιστικής ανάκαμψης βρίσκεται στο επίκεντρο της διαπραγμάτευσης με ΕΕ - ΔΝΤ, ενώ και οι στόχοι της αστικής τάξης για γεωστρατηγική αναβάθμιση συνδέονται με τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στην περιοχή.
Αυτήν την πολιτική θέλουν να προστατέψουν και γι' αυτό επιχειρούν να επιβάλουν «σιγή νεκροταφείου», αφορίζοντας ό,τι πάει κόντρα σε αυτό ως «εθνικά επιζήμιο».
Είναι αποκαλυπτικός ο τρόπος με τον οποίο κυβέρνηση και αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης στέκονται απέναντι στις αγροτικές κινητοποιήσεις: Εγκαλούν εν χορώ τους μικρομεσαίους αγρότες ότι με τα μπλόκα υπονομεύουν την οικονομία και πλήττουν άλλες επαγγελματικές ομάδες. Διαστρεβλώνουν το περιεχόμενο του αγώνα και αποσιωπούν το γεγονός ότι τα τεράστια προβλήματα που δημιουργεί η αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ θέτουν ζήτημα επιβίωσης για χιλιάδες μικρομεσαία αγροτικά νοικοκυριά.
Από την άλλη, για να κρύψουν τις ευθύνες τους και να υπονομεύσουν το δίκαιο αγώνα, χαρακτηρίζουν «κομματικά υποκινούμενες» τις κινητοποιήσεις που αποφασίζουν συλλογικά οι αγρότες και επιτίθενται στο ΚΚΕ, τα στελέχη του οποίου πρωτοστατούν στην οργάνωση του αγώνα, μέσα από τις Αγροτικές Ομοσπονδίες, τους Συλλόγους και τις Επιτροπές Αγώνα που συντονίζονται από την Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων.
Στον αντίποδα και με τον ίδιο στόχο, αυτόν της θωράκισης και της επιτάχυνσης της αντιλαϊκής πολιτικής, δεν διαφεύγουν της προσοχής οι προτροπές της κυβέρνησης και άλλων επιτελείων προς τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης να «βάλουν πλάτη», με δεδομένο ότι συμπλέουν στρατηγικά και μοιράζονται τον κοινό στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Στο πλαίσιο αυτό, και με το βλέμμα τους ανήσυχα προσηλωμένο στη μεγάλη εικόνα των αντιθέσεων, ανταγωνισμών και αβεβαιοτήτων στην οικονομία, υποδαυλίζεται καθημερινά η συζήτηση για την ανάγκη χάραξης «εθνικής στρατηγικής», που υποκρύπτει την επιδίωξη να εξασφαλιστεί η μέγιστη δυνατή στράτευση και στήριξη στην αντιλαϊκή στρατηγική του κεφαλαίου. Με ενσωμάτωση της λαϊκής δυσαρέσκειας, με ανάσχεση αγωνιστικών διεργασιών, με χτύπημα αγωνιστικών κινητοποιήσεων και όσων πρωτοστατούν στην ανάπτυξη της πάλης.
Σ' αυτούς τους εκβιασμούς ο λαός χρειάζεται να γυρίσει αποφασιστικά την πλάτη και να κινηθεί στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση απ' αυτήν που του υποδεικνύουν τα κελεύσματα της αστικής τάξης μέσω των κομμάτων και των μηχανισμών της. Ο μόνος δρόμος που μπορεί να εγγυηθεί τα δικά του συμφέροντα, είναι ο δρόμος της ανασύνταξης του κινήματος, της ενίσχυσης της Κοινωνικής Συμμαχίας, ο δρόμος της συμπόρευσης με το ΚΚΕ και της ισχυροποίησής του.

TOP READ