Έλξη και απώθηση: Οι απόψεις του Αϊνστάιν για την ΕΣΣΔ

.

Κατιούσα

O διασημότερος επιστήμονας του 20ου αιώνα, Άλμπερτ Αϊνστάιν, που γεννήθηκε σαν σήμερα το 1879, εκτός από το τεράστιο επιστημονικό του έργο, ήταν γνωστός και για τις φιλειρηνικές και σοσιαλιστικές απόψεις του, με τις τελευταίες να αποτυπώνονται ξεκάθαρα στο περιοδικό Monthly Review το 1949, στο άρθρο “Γιατί Σοσιαλισμός”. Ένα κάπως λιγότερο προβεβλημένο κομμάτι της βιογραφίας του είναι οι απόψεις του για τη Σοβιετική Ένωση, που διαχρονικά αποτελούνταν από ένα κράμα δυσπιστίας, ελπίδας, απόρριψης και θαυμασμού, στάση αρκετά τυπική και για άλλους προοδευτικούς αστούς διαννοούμενους της εποχής. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1999, όταν το περιοδικό Τάιμ τον ανακήρυξε “Άνθρωπο του Αιώνα”, δεν αναφέρθηκε καθόλου σε αυτήν την πτυχή του μεγαλοφυή επιστήμονα, ενώ εν γένει υποβάθμισε την πολιτική διάσταση της σκέψης του στο ελάχιστο.

Έβλεπε θετικά την Οχτωβριανή Επανάσταση, παρότι δεν ενέκρινε απολύτως την τακτική και τη στρατηγική των μπολσεβίκων. Το 1921 προσυπέγραψε διακήρυξη της “Επιτροπής Εξωτερικού για την Οργάνωση της Εργατικής βοήθειας στους πεινασμένους της Ρωσίας”, ενώ το 1923 ήταν ιδρυτικό μέλος της “Εταιρείας Φίλων της Νέας Ρωσίας”, που υποστήριζε τη στενή συνεργασία ΕΣΣΔ-Γερμανίας κυρίως σε οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο. Η βοήθεια στην κατεστραμμένη από τον εμφύλιο και την ιμπεριαλιστική επέμβαση νεοσύστατη ΕΣΣΔ ήταν για τον ίδιο, αλλά και άλλους προοδευτικούς, όχι απαραίτητα κομμουνιστές διαννούμενους της εποχής αυτονόητο καθήκον.

Ο θαυμασμός του για τον ηγέτη της Επανάστασης, Βλαδίμηρο Λένιν, ήταν επίσης έκδηλος, παρά τις επιφυλάξεις για τα μέσα που μετερχόταν: ” Σέβομαι στο Λένιν έναν άντρα, που έδωσε όλες του τις δυνάμεις με πλήρη αφοσίωση του εαυτού του για την πραγματοποίηση της κοινωνικής δικαιοσύνης.Τις μεθόδους του δεν τις θεωρώ χρήσιμες”. Να σημειωθεί ότι εκείνη την εποχή, τη δεκαετία του ’20 δηλαδή, ο Αϊνστάιν βρισκόταν αρκετά κοντά στο ΚΚΓ, δίνοντας διαλέξεις στο

αρξιστικό Εργατικό Σχολείο του κόμματος, με θέμα “Γιατί χρειάζεται ο εργάτης τη θεωρία της σχετικότητας”; Τη δεκαετία του ’30, την περίοδο των εκκαθαρίσεων στην ΕΣΣΔ, τάχθηκε με παρεμβάσεις του στο Στάλιν και τον τότε υπουργό Εξωτερικών Μαξίμ Λιτβίνωφ, υπέρ επιστημόνων που αντιμετώπιζαν κατηγορίες, όπως ο μαθηματικός Fritz Noether και η Valentine Adler-Sas, κόρη του γνωστού ψυχολόγου Άλφρεντ Άντλερ. Το 1930, όταν Σοβιετικοί επιστήμονες κατηγορήθηκαν πως δηλητηριάζουν τρόφιμα, o ΑΪνστάιν, έχοντας απογοητευτεί από τις εξελίξεις στη χώρα, έγραφε στη διάσημη φιλοκομμουνίστρια χαράκτρια Καίτε Κόλβιτς πως “Είμαι πολύ θλιμμένος, που η εξέλιξη, την οποία αντικρίζαμε με τόσο ελπιδοφόρα μάτια, οδηγεί τώρα σε τόσο τρομαχτικά πράγματα”.

Η συμπάθειά του για την ΕΣΣΔ ωστόσο παρέμενε δυνατή, κι έτσι σε γράμμα του στο συνάδελφό του φυσικό Μαξ Μπορν την άνοιξη του 1937, εκμηστερευόταν πως οι δίκες της Μόσχας μάλλον δεν ήταν απάτη, αλλά πιθανότατα επρόκειτο για συνωμοσία όσων θεωρούσαν το Στάλιν αντιδραστικό που πρόδωσε τις αξίες της επανάστασης. Η αντιφατική του στάση φαίνεται και στην υπόθεση της σύλληψης κι εκτέλεσης για κατασκοπία υπέρ των Γερμανών των Πολωνών σοσιαλδημοκρατών συνδικαλιστών Βίκτορ Άλτερ και Χένρυκ Έρλιχ στο τμήμα που είχε καταλάβει ο Κόκκινος Στρατός το 1939 στα πλαίσια της συμφωνίας Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, ο ίδιος συμμετείχε στις διαμαρτυρίες, πεπεισμένος για την αθωότητά τους. Ωστόσο δέκα χρόνια αργότερα, όταν πολωνοεβραϊκή οργάνωση μεταναστών στη Νέα Υόρκη του ζήτησε να συγγράψει κείμενο για την επέτειο της εκτέλεσης, ο ίδιος αρνήθηκε τη συνεργασία με το εξής σκεπτικό: “Το 1941 η προσπάθεια σωτηρίας ήταν ανθρώπινο καθήκον. Το 1951 η δημοσιότητα για το λυπηρό περιστατικό είναι βάσει αποτελέσματος μέρος της πολεμικής υστερίας”.

Το 1947 ως “παλιός Εβραίος” ζήτησε με προσωπική επιστολή στο Στάλιν να μάθει για την τύχη του Σουηδού διπλωμάτη Ραούλ Βαλερστάιν, ο οποίος είχε διασώσει το 1944 20.000 Εβραίους από το ολοκαύτωμα, και τον οποίο είχαν συλλάβει οι σοβιετικές αρχές μετά την απελευθέρωση της Βουδαπέστης το 1945. Εκείνο που δεν ήξερε εκείνη την περίοδο ο Αϊνστάιν, καθώς τα σχετικά αρχεία αποχαρακτηρίστικαν από τη CIA μόλις το 1996, είναι πως ο Βαλερστάιν, που πέθανε υπό ακόμα διαμφισβητούμενες συνθήκες στη Λουμπιάνκα, δούλευε ως μυστικός πράκτορας των Αμερικανών.

Το 1948, σε αλληλογραφία του με τον ψυχαναλυτή Walter Marseille, προέκρινε την ένταξη της ΕΣΣΔ, σε ένα παγκόσμιο σύστημα διακυβέρνησης, το οποίο θα επέλεγε η ίδια αυτοβούλως, χωρίς εξαναγκασμούς, για τη διασφάλιση των συμφερόντων της, εγκαταλείποντας την “απομόνωση”. Την περίοδο της δίκης του ζεύγους Ρόζενμπεργκ, τάχθηκε ενεργά κατά της εκτέλεσής τους, αν και δεν ήταν απολύτως πεπεισμένος για την αθωότητά τους.

Η συμπαράστασή του στους διωκόμενους κομμουνιστές του επέφερε το μίσος πολλών Αμερικανών, που σε προσωπικές επιστολές αλλά και δημόσιες σε διάφορα έντυπα, τον χαρακτήριζαν “μη αληθινό Αμερικανό”, “παράσιτο” και “δειλό”. Μάλιστα ο αρχισυντάκτης του περιοδικού The New Leader” τον κάλεσε να καταδικάσει τις “αντισημιτικές” δίκες αντιφρονούντων στην Πράγα καθώς και την επικείμενη εκτέλεση των Εβραίων γιατρών στη Μόσχα. Ο ίδιος του απάντησε ότι πρέπει “η διαστροφή του δικαίου να καταδικάζεται απερίφραστα” και συνέχιζε χαρακτηρίζοντας “τυρρανικό” το σύστημα της ΕΣΣΔ, από την άλλη δεν ήθελε να δημοσιεύσει κάποια απάντηση, διότι έτσι θα υποδαύλιζε το μίσος των Αμερικανών για τη Ρωσία.

Τραυματισμοί και προσαγωγές διαδηλωτών για τους πλειστηριασμούς – Συγκέντρωση αλληλέγγυων έξω από τη ΓΑΔΑ

Κατιούσα

Μία ακόμα Τετάρτη επί “αριστερής διακυβέρνησης” με ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και τις δυνάμεις καταστολής να βαράνε στο ψαχνό, να τραυματίζουν διαδηλωτές και ένα φωτορεπόρτερ, προχωρώντας μάλιστα και σε πέντε συλλήψεις!

Φωτογραφίες (αυτή και του εξωφύλλου) του Μάριου Λώλου

Το επίκεντρο των γεγονότων ήταν αυτή τη φορά ένα συμβολαιογραφείο στην οδό Θεμιστοκλέους, στο κέντρο της Αθήνας. Η αστυνομία είχε αποκλείσει με ισχυρές δυνάμεις το συμβολαιογραφείο, παρατάσσοντας επίσης διμοιρίες των ΜΑΤ στους δρόμους της γύρω περιοχής. Όταν οι διαδηλωτές επιχείρησαν να σπάσουν τον αστυνομικό κλοιό, οι δυνάμεις καταστολής αντέδρασαν με γκλομπ, βαρώντας στο ψαχνό. Ο απολογισμός ήταν πέντε τραυματίες, και ανάμεσά τους ένας φωτορεπόρτερ (Άγγελος Μπαράι), που χρειάστηκε να μεταφερθεί στο νοσοκομείο.

Το όργιο καταστολής συνεχίστηκε με πέντε προσαγωγές διαδηλωτών που συμμετείχαν στην κινητοποίηση -στην πλειοψηφία τους μέλη της ΛαΕ και άλλων φορέων που καλούσαν στη διαμαρτυρία. Στο παρακάτω βίντεο φαίνεται η προκλητική στάση των ΜΑΤ και ο ζήλος τους στη σύλληψη ενός τραυματία, που είναι πεσμένος στο έδαφος και δεν είναι καν σε θέση να αντισταθεί στα χτυπήματα που του φέρουν…

Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε λίγη ώρα αργότερα, στη ΓΑΔΑ όπου προσήχθησαν οι συλληφθέντες, με τις αρχές να μην επιτρέπουν καν την είσοδο στους δικηγόρους, που ζητούν να δουν τους πελάτες τους! Καταπατούν δηλαδή με το “έτσι θέλω” στοιχειώδη δικαιώματα των συλληφθέντων, σχετικά με τη νομική τους προστασία, με εκδικητική μανία απέναντι στο κίνημα κατά των πλειστηριασμών και γενικώς σε όσους αντιστέκονται!

Αυτήν την ώρα, έξω από τη ΓΑΔΑ συγκεντρώνεται πλήθος αλληλέγγυων, που ζητά την άμεση απελευθέρωση των προσαχθέντων και διαμαρτύρεται μαζικά ενάντια στην αστυνομική αυθαιρεσία και τον αυταρχικό κατήφορο της κυβέρνησης, που δίνει ρέστα για την προστασία των τραπεζών και της κερδοφορίας τους.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΦΙΛΗΣ «Χαστούκι» σε κυβέρνηση και άλλα κόμματα η στάση του ΝΑΤΟ για τους δύο στρατιωτικούς (VIDEO)

«Ένα χαστούκι ακόμα» στην κυβέρνηση και άλλα κόμματα που υποστηρίζουν ότι το ΝΑΤΟ είναι παράγοντας σταθερότητας και ότι προστατεύει τη χώρα μας, χαρακτήρισε ο Θανάσης Παφίλης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, τη στάση Πόντιου Πιλάτου του ΝΑΤΟ για την κράτηση σε τουρκική φυλακή δύο Ελλήνων στρατιωτικών.

Μιλώντας στον «ΣΚΑΪ» τόνισε ότι πρόκειται για ένα επεισόδιο κοντά σε πολεμική ενέργεια και δείχνει την κλιμάκωση της επιθετικότητας της Τουρκίας, που μπορεί να οδηγήσει σε θερμό επεισόδιο, ίσως και σε κατάληψη. Υπογράμμισε ότι το ΚΚΕ έχει μεγάλη ανησυχία διότι στην περιοχή υπάρχει ένα κουβάρι οξύτατων ανταγωνισμών, με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να θέλουν να περικυκλώσουν τη Ρωσία, ενώ παρεμβαίνουν επίσης ΕΕ και Κίνα.

Αναφερόμενος στη γεωστρατηγική αναβάθμιση της Ελλάδας, σημείωσε ότι αυτό σημαίνει συμμετοχή στο μοίρασμα της περιοχής μέσω των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, των οποίων η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι «σημαιοφόρος» και τόνισε ότι αυτή η πολιτική είναι επικίνδυνη διότι κινδυνεύουμε να συρθούμε σε ένα γενικευμένο πόλεμο για να μοιράσουν αυτοί που έχουν τον πλούτο την περιοχή και πρόσθεσε ότι οι λαοί πρέπει να ξεσηκωθούν εναντίον του ΝΑΤΟ και των ιμπεριαλιστών που έχουν συγκεντρωθεί στην περιοχή και να χαράξουν το δικό τους δρόμο.

Σχολιάζοντας τις εξελίξεις στο ποδόσφαιρο, σημείωσε πως οι εξελίξεις καθρεφτίζουν τη σήψη του ποδοσφαίρου των επιχειρηματιών και πως τα όποια μέτρα παίρνονται δεν έχουν αποτέλεσμα διότι έχει μετατραπεί από άθλημα σε πεδίο επιχειρηματικής δράσης. Πρόσθεσε ότι δεν πρόκειται να εξυγιανθεί το ποδόσφαιρο, όπως δεν έγινε σε καμία χώρα, όσο δεν καταργείται η επιχειρηματική δράση σε αυτό.

Ηλιθιολογίες

- Ο λαός είναι η Σάρρα και η Μάρα. Εξακόσιες χιλιάδες ψήφισαν τον Σώρρα. Αφήστε με με τον λαό. Ο καθένας που λέει μαλακίες, λέει "ο λαός". Ένας λαός ηλιθίων δεν μπορεί να κάνει δημοψηφίσματα.

- Όταν έμαθα ότι ο πρωθυπουργός έδωσε υπόσχεση για 3,5% πρωτογενή πλεονάσματα (ένας τεχνικός όρος για την υπερφορολόγηση), πάω και του λέω (και πρέπει να παραδεχτώ ότι μίλησα με έναν τρόπο που δεν ήταν κόσμιος για έναν υπουργό οικονομικών απέναντι στον πρωθυπουργό αλλά δεν το μετανοιώνω): "Μα είναι δυνατόν; Και φαντάζομαι, Αλέξη, το έκανες αυτό πίσω από την πλάτη μου γιατί ήξερες ότι θα προβάλω βέτο αν με ρώταγες ως υπουργό οικονομικών". Και μου λέει: "Μα, βρε Γιάνη, σε μια διαπραγμάτευση πρέπει να δώσεις μερικά πράγματα για να πάρεις μερικά πράγματα". Του λέω: "Ωραία. Και τι πήρες;" Μου λέει: "Την αναδιάρθρωση του χρέους". Και του λέω: "Καλά, είσαι εντελώς ηλίθιος;" Το είπα. Το είπα και χειρότερα. Και μου λέει: "Α, έκανα βλακεία; Ε, καλά, θα το πάρουμε πίσω μετά".

Ευφυΐα και ηλιθιότης συζητούν στο πόδι

Το πρώτο από τα παραπάνω αποσπάσματα εκστομήθηκε μέσω της τηλεοπτικής συχνότητας του "Σκάι" στις 16 Ιανουαρίου 2018, από κάποιον τον οποίο ψήφιζε επί δεκαετίες ένας λαός ηλιθίων (επειδή, κατά πάσα πιθανότητα, είχε κάνει κολλεγιά μαζί του για να τα τρώνε παρεούλα), έναν πάλαι ποτέ κομμουνιστή, κατόπιν σοσιαλιστή και επ' εσχάτων ψηφοφόρο τής δεξιάς (κατά δήλωσή του), τον Θεόδωρο Πάγκαλο.

Παρένθεση: Μη προσπαθείτε να θυμηθείτε πότε ψήφισαν τον Σώρρα εξακόσιες χιλάδες. Παρακαλώ, συνεχίστε την ανάγνωση, χωρίς να κολλάτε σε επουσιώδεις λεπτομέρειες. Κλείνει η παρένθεση.

Το δεύτερο απόσπασμα ακούστηκε τρεις μέρες αργότερα, από τον τέως υπουργό οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη, σε συνέντευξή στον ραδιοφωνικό σταθμό "Παραπολιτικά 90,1 FM".

Συμπέρασμα: είμαστε ένας ηλίθιος λαός που μας κυβερνάει ένας ηλίθιος πρωθυπουργός. Από μια μεριά, δεν πρέπει να παραπονιόμαστε εφ' όσον έχουμε τον ηγέτη που μας αξίζει. Από την άλλη, όμως, μάλλον θα πρέπει να μελαγχολήσουμε διότι ηλίθιος ηλιθίους αν οδηγή, άπαντες εις βόθυνον πεσούνται (για να παραφράσω ελαφρώς το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο).

Για να είμαστε ειλικρινείς, ο Πάγκαλος είχε μιλήσει και πάλι περί ηλιθίων, όταν στις 12/7/2017 στην ιστοσελίδα του έγραφε: "Η δημόσια συμπεριφορά του Τσίπρα μπορεί να σημαίνει μόνο δύο πράγματα: ή είναι εντελώς ηλίθιος και ακατατόπιστος για τον τρόπο που λειτουργεί και αποφασίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση ή είναι πεπεισμένος ότι απευθύνεται σε ένα λαό ηλιθίων". Βέβαια, ο λόγος τού Πάγκαλου είναι διαζευκτικός αλλά νομίζω ότι δεν αποκλείει την πιθανότητα να είναι ηλίθιοι και ο λαός και ο πρωθυπουργός του.

Πάντως, οι κουβέντες περί ηλιθιότητος έχουν αρχίσει από καιρό. Στις 16 Φεβρουαρίου 2015, για παράδειγμα, η γερμανική εφημερίδα Handelsblatt δημοσίευσε άρθρο τού καθηγητή ιστορίας στο πανεπιστήμιο του Μονάχου Μαρκ Βόλφσον με τίτλο "Δημαγωγός ο Τσίπρας - ή είναι ο λαός ηλίθιος;", όπου ο καθηγητής καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο έλληνας πρωθυπουργός δημαγωγεί με άνεση επειδή ο λαός είναι ηλίθιος.

Την ηλιθιότητα των ελλήνων πολιτικών υπογράμμισε και ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζύ, ξεχνώντας τελείως την περιώνυμη γαλατική ευγένεια όταν ο τότε πρωθυπουργός μας Γιώργος Παπανδρέου εκδήλωσε την πρόθεσή του να κάνει δημοψήφισμα για τα μνημόνια και το ευρώ. Εκείνο το "είσαι ένας γαμημένος ψυχοπαθής", το οποίο ακολουθήθηκε από την διευκρίνιση "ο Παπανδρέου είναι μαλάκας, ένας πραγματικός μαλάκας", μαχαίρωνε στην καρδιά έναν ολόκληρο λαό, που δυσκολευόταν να συνειδητοποιήσει ότι ήταν τόσο ηλίθιος ώστε είχε πιστέψει έναν μαλάκα που φώναζε ότι "λεφτά υπάρχουν".

Το νοητικό πρόβλημα του λαού έθιξε και ο Γιάννης Δραγασάκης, σε μια συζήτηση με θέμα "Από τη χρεοκοπία και τα μνημόνια στη βιώσιμη ανάπτυξη και το τέλος της επιτροπείας", η οποία έγινε στο δημαρχείο Χολαργού στις 4/4/2017. Ο εκ των ηγετών τού ΣυΡιζΑ (και παρά δυο ψήφους γενικός γραμματέας του ΚΚΕ) σημείωσε ότι "η κυβέρνηση υλοποιεί ένα ευρύ πρόγραμμα αλλαγών και μεταρρυθμίσεων αλλά αυτές δεν είναι κατανοητές από το λαό". Προφανώς, για τον αντιπρόεδρο και υπουργό οικονομίας της σημερινής κυβέρνησης, το πνευματικό επίπεδο του λαού έχει πρόβλημα και, ως εκ τούτου, εγγενή αδυναμία σύλληψης και κατανόησης όσων συμβαίνουν.

Για την βλακεία που μας δέρνει ως λαό έχουν ειπωθεί κι έχουν γραφτεί πολλά μέσα στους δυο σχεδόν αιώνες που υπάρχει ετούτη η χώρα στον παγκόσμιο χάρτη. Για παράδειγμα, σ' αυτήν αναφέρθηκε -εμμέσως, πλην σαφώς- ως και ο στρατηγός Κονδύλης με την γνωστή αποστροφή του "αν ήξερα πόσο εύκολο είναι να κυβερνάς την Ελλάδα, θα το έκανα από τότε που ήμουν λοχίας". Βαρειά κουβέντα από έναν τόσο ευφυή ηγέτη, ο οποίος δεν καταλάβαινε γιατί παίρνουμε δανεικά ως χώρα και δεν τυπώνουμε μόνοι μας όσο χρήμα μας λείπει. Κι όταν του είπαν ότι το τύπωμα χρήματος λειτουργεί πληθωριστικά και εξευτελίζει το νόμισμα, απάντησε "θα το τυπώσουμε αλλά δεν θα το πούμε σε κανέναν". Ευφυέστατον και στοιχειώδες, αγαπητέ Γουώτσον!

Σαρκοζύ: "Ο Παπανδρέου είναι μαλάκας, ένας πραγματικός μαλάκας".

Εν πάση περιπτώσει, είναι εύκολο να αποκαλείς συλλήβδην ηλίθιο έναν λαό, ο οποίος θεωρεί ως λαϊκή σοφία και το "όποιος βιάζεται, σκοντάφτει" αλλά και το "γοργόν και χάριν έχει". Αρκεί να του κολλήσεις στην μούρη την ατέλειωτη λίστα με όλα τα φυντάνια που κατά καιρούς έχει επιλέξει ως αντιπροσώπους και ως ηγέτες του, για να τον κάνεις να σκύψει ντροπιασμένος το κεφάλι, πριν αρχίσει να το βαράει στον τοίχο.

Το δύσκολο είναι να του πεις ότι αυτό που όλοι χαρακτηρίζουν ως βλακεία, είναι μάλλον έλλειψη παιδείας. Βλέπετε, όταν κάποιος είναι ηλίθιος, δεν μπορείς να κάνεις πολλά για να τον θεραπεύσεις από την βλακεία του. Όταν, όμως, είναι απαίδευτος, όχι μόνο μπορείς αλλά είσαι υποχρεωμένος κι από πάνω να του εξηγήσεις για ποιον λόγο τον κρατάς στο σκοτάδι τής αμάθειας.

Εν πάση περιπτώσει, όσο ηλίθιοι κι αν είμαστε, δεν χρειάζεται να μας παίρνει από κάτω. Φαίνεται πως η βλακεία δεν αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο των ελλήνων και των ηγετών τους. Ολόκληρη Γερμανία πίστεψε τον Χίτλερ και θα πάμε εμείς να απολογηθούμε για τον Παπανδρέου και τον Τσίπρα; Εξ άλλου, υπάρχουν πολλά σύγχρονα περιστατικά σε όλον τον κόσμο και δεν χρειάζεται να πάμε πίσω ούτε μέχρι το "είναι η οικονομία, ηλίθιε", του Μπιλ Κλίντον απέναντι στον Μπους σένιορ, τον πατέρα ενός πραγματικά βλάκα πολιτικού. Μόλις τις προάλλες, για παράδειγμα, στις 21 Φεβρουαρίου, ο υπουργός εξωτερικών τής Ουγγαρίας Πέτερ Σγιάρτο δήλωσε για τον ομόλογό του του Λουξεμβούργου: "Ο Ζαν Άσελμπορν ξεπέρασε κάθε πιθανό όριο με την τελευταία δήλωσή του. Είναι ένας ηλίθιος". Οπότε, συνεχίζουμε με ψηλά το κεφάλι, αδέρφια! 

Το μουσείο της KGB στην Πράγα

.

Άλεξ Δελάρζ

Με αφορμή λοιπόν τα 64 χρόνια ίδρυσης της KGB, σαν βγεις στον πηγαιμό για την Πράγα, δυο μουσεία κομμουνιστικού ενδιαφέροντος θα βρεις. Το “Μουσείο του Κομμουνισμού” και το “Μουσείο της KGB”.
Το πρώτο είναι στο κέντρο-κέντρο, πέντε λεπτά περπάτημα στον πεζόδρομο κοντά στην κεντρική στάση του μετρό Náměstí Republiky

Το μουσείο αυτό ουσιαστικά είναι το μουσείο του “αντι-κομμουνισμου” καθώς παρουσιάζει αυτή την ιστορική περίοδο για την Τσεχοσλοβακία ειδικότερα, για τον κόσμο γενικότερα κάτι σαν σύγχρονο μεσαίωνα με τρόπο σιχαμένο, αντιιστορικό, μεροληπτικό, βρώμικο. Κάθε βήμα εκεί μέσα είναι και μια δοκιμασία για τα νεύρα σας. ΜΗΝ πάτε, εχτός κι αν σηκώνει ο οργανισμός σας την κακοπροαίρετη κριτική. Εγώ προσωπικά ήθελα να πλακώσω στα χαστούκια την βαριεστημένη και ψηλομύτα Τσέχα κοπέλα της υποδοχής που ήταν το απαραίτητο συμπλήρωμα για τούτο το φιάσκο. Αντικομμουνιστικό ξεαντικομμουνιστικό πάντως, είχε και το απαραίτητο μερτσαντάιζ, καρφίτσες, ποτήρια, κούπες, αφίσες, κεριά με τη μορφή του Λένιν ή του Στάλιν. Κράξιμο στον κομμουνισμό αλλά πουλάμε και ενθύμια να βγάλουμε κάνα φράγκο. Αισχροί οι τύποι.
Στον αντίποδα όμως είναι ένα άλλο ημι-φιάσκο, το “μουσείο” της KGB, το οποίο μάλλον περί προσωπικής συλλογής πρόκειται, αντικείμενα στιβαγμένα σ’ ένα μαγαζάκι τρία επι δέκα.
Το “μουσείο” βρίσκεται στην δυτική πλευρά του Μολδάβα, στην ευθεία απ’ την ιστορική γέφυρα του Καρόλου, κατά γεωγραφική ειρωνεία δυο βήματα πιο πέρα απ’ την αμερικάνικη πρεσβεία, μπορείτε να πάτε με τα πόδια απ’ το κέντρο αν θέλετε να κάνετε βολτίτσα στην Πράγα ή να πάρετε το μετρό, την πράσινη γραμμή, να κατεβείτε στη στάση Malostranská και να πορπατήσετε κάνα τεταρτάκι.
Στις καθορισμένες ώρες της ξενάγησης, θα σας υποδεχτεί ο ξεναγός/ιδιοκτήτης/συλλέκτης, ένας κι εκφραστικότατος περήφανος ρώσος – ο οποίος πρέπει να ναι μεγάλη “λέρα” – λάτρης του Στάλιν, του Τζερζίνσκι, του Μπέρια αλλά και του Πούτιν.
Όταν πήγα με την παρέα μου, φορούσε ένα t-shirt με μια τεράστια στάμπα την αφεντομουτσουνάρα του Στάλιν και μας υποδεχόταν με ανοιχτές αγκάλες, σαν να επρόκειτο να μας φάει ζωντανούς ο μουστάκιας. Στο γκρουπ ήταν και μια παρέα μεσόκοποι Αμερικάνοι οι οποίοι ήταν στα πρόθυρα φρικαρίσματος απ’ αυτή την υποδοχή. Ο ξεναγός, που όπως είπαμε είναι μεγάλο μούτρο, τους μυρίζεται κάτι τέτοιους και τους δουλεύει ψιλό γαζί λέγοντας π.χ πόσο γαμάτοι ήταν οι πράκτορες της καγκεμπέ σε σύγκριση με τους Αμερικάνους ομολόγους τους και πόσο γρήγορα, αθόρυβα κι αναίμακτα τους καθάριζαν! Μεγάλη πλάκα.

Το μουσείο της KGB στην Πράγα

Οθόνες στους δυο χώρους του μουσείου παίζουν ασταμάτητα τις πρόσφατες παρελάσεις στην κόκκινη πλατεία για τη Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη. Ο ξεναγός πάντα σιγοτραγουδά με περηφάνεια τα εμβατήρια, την “σμουγκλιάνκα”, το “ντιεν παμπιέντι” και την “κατιούσα” ασφαλώς!
Η ξενάγηση είναι μια απολαυστική παρουσίαση όπλων και εργαλείων που χρησιμοποιούσαν οι πράκτορες, διανθισμένη από ένα εξαιρετικό περφόρμανς του ξεναγού που μιμείται τον τρόπο που πέθαιναν οι δύσμοιροι κι ανυποψίαστοι πράχτορες του ιμπεριαλισμού (προς μεγάλην φρίκη των φιλοδυτικών επισκεπτών). Μια πλούσια συλλογή από μαχαίρια, σουγιάδες, Καλάσνικοφ (με αξίωσε επιτέλους ο παντοδύναμος να πιάσω στα χέρια μου!) αλλά και μίνι κιάλια, φωτογραφικές μηχανές, μικροφίλμ κι άλλα χρήσιμα αντικείμενα στον αγώνα κατά της ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης.
Τα ιστορικά στοιχεία που δίνει ο ξεναγός είναι ένα μίγμα πραγματικότητας και προσωπικών απόψεων αλλά το μεγάλο ατού της ξενάγησης είναι η περιγραφή, με ατόφια ρώσικη προφορά, της αποτελεσματικότητας τον σοβιετικών όπλων: “βιέρυ γιεφιέκτιβ γουέπον, κιλς ίνσταντλι γουίθ βιέρυ λιτλ μπλαντ”.
Το πιο πολύτιμο βεβαίως έκθεμα είναι το λεγόμενο “κασκόλ του Στάλιν“, ένα κοφτερό σύρμα με δυο χειρολαβές το οποίο το “φοράει” ο καγκεμπίτης στο λαιμό κάποιου επίδοξου πράκτορος του ιμπεριαλισμού και του κόβει την καρωτίδα γρήγορα, “όμορφα” και χωρίς πολύ κόπο. “Γουάι μέηκ νόιζ; μπιέτερ του κιλ φαστ εντ γουίθ λιτλ μπλάντ!”

Στην ξενάγηση έχετε την ευκαιρία να αγγίξετε τα διάφορα όπλα κι αντικείμενα, πάντα με την προειδοποίηση του ξεναγού να μην κόψετε κάνα δάχτυλο (!) ωστόσο θα σας καθησυχάσει λέγοντάς σας “μπατ ντοντ γουόρι, ιφ γιου κατ γιορσέλφ δε χόσπιταλ ιζ βιέρυ νήαρ!”
Εν κατακλείδι, αν ποτέ επισκεφτείτε τη συλλογή, δεν χρειάζεται να πάρετε στα σοβαρά τα λεγόμενα του συμπαθέστατου ξεναγού, αλλά σίγουρα θα περάσετε καλύτερα απ’ το να πάτε σε κάνα δήθεν “κομμουνιστικό” μουσείο. Σε κάθε περίπτωση, η βολτίτσα στο κέντρο της Πράγας είναι ωραία φάση.

Χυδαία υπονοούμενα για την αποχώρηση από την Προανακριτική για τη «Novartis»

        

Χυδαία υπονοούμενα για «περίεργες συμπτώσεις» ανάμεσα στο ΚΚΕ και τη ΝΔ, με αφορμή την υπόθεση «Novartis», αφήνει η «Εφημερίδα των Συντακτών», επειδή το ΚΚΕ αποχώρησε από την Προανακριτική Επιτροπή της Βουλής, καταγγέλλοντας τη διαδικασία και την προσπάθεια να αξιοποιηθεί στα παιχνίδια εντυπώσεων ανάμεσα στην κυβέρνηση και στη ΝΔ. Φαίνεται πως η εφημερίδα δεν μπήκε καν στον κόπο να διαβάσει τη δήλωση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΚΚΕ για τους λόγους αποχώρησης από την Επιτροπή. Ούτε άκουσε τίποτα για όσα είπε το ΚΚΕ τη μέρα που συζητιόταν η συγκρότησή της στην Ολομέλεια της Βουλής. Εκεί, το ΚΚΕ είχε ζητήσει να υπάρξει πλήρης διερεύνηση των στοιχείων, με διεύρυνση μάλιστα των προσώπων και των περιόδων που ελέγχονται και με παρουσία των λεγόμενων «προστατευόμενων μαρτύρων», που θα κατέθεταν κανονικά. Είχε ξεκαθαρίσει ταυτόχρονα ότι δεν θα δώσει άλλοθι στους ψευτοκαβγάδες ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ για το ποιος είναι λιγότερο διεφθαρμένος, ποιος εφάρμοσε καλύτερα την αντιλαϊκή πολιτική και στο χώρο της Υγείας κ.λπ. Η σύγκληση της Επιτροπής, από τις πρώτες κιόλας συνεδριάσεις, έδειξε ότι κινείται σε αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση, όποτε το ΚΚΕ ανακοίνωσε την αποχώρησή του. Όλα αυτά βέβαια είναι «ψιλά γράμματα» για την «Εφημερίδα των Συντακτών», που συγκαταλέγεται στο προπαγανδιστικό επιτελείο της κυβέρνησης και προσπαθεί από τη μια να συντηρεί τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ, που μοιράζονται την ίδια αντιλαϊκή στρατηγική, κι από την άλλη να θολώνει με συκοφαντίες την καθαρή θέση του ΚΚΕ.

Ποια δύο πράγματα είναι άπειρα;!

        

Ποια δύο πράγματα είναι άπειρα;! Ο Αϊνστάιν απάντησε ότι πρόκειται για το σύμπαν και την ανθρώπινη βλακεία! Για το σύμπαν όμως ο Αϊνστάιν δεν ήταν και τόσο σίγουρος! Σίγουρος ήταν μόνο για την απεραντοσύνη της ανθρώπινης βλακείας! Για το άλλο πράγμα που ο Αϊνστάιν θα έπρεπε να είναι σίγουρος ότι είναι άπειρο είναι η ανθρώπινη αλητεία! Βέβαια τις περισσότερες φορές η ανθρώπινη βλακεία και η ανθρώπινη αλητεία συναντιούνται ενώνοντας την απεραντοσύνη τους και δημιουργούν μία εκρηκτική κατάσταση που επιστρέφει το ανθρώπινο είδος στις σπηλιές με την ταχύτητα του φωτός! Η ανθρώπινη βλακεία και η ανθρώπινη αλητεία όταν συναντιούνται, και συναντιούνται ουκ ολίγες φορές, ρίχνουν τον άνθρωπο στα τέσσερα μέσα σε λίγες στιγμές, ενώ έκανε εκατομμύρια χρόνια να σηκωθεί στα δύο!

Κ. Νότνολ

Μισή σελίδα

Σχεδόν μισή σελίδα αφιερώνει η χτεσινή «Αυγή» για να προβάλλει το «συλλαλητήριο στη Μελβούρνη για το Μακεδονικό», όπως είναι ο τίτλος του αναλυτικού ρεπορτάζ που δημοσιεύει η εφημερίδα. Σε αυτό διαβάζουμε, ανάμεσα σε άλλα, ότι «χιλιάδες Ελληνες κάθε ηλικίας πλημμύρισαν τους δρόμους της Μελβούρνης σε ένα μαζικό μαχητικό συλλαλητήριο υπέρ της ελληνικότητας της Μακεδονίας». Ανάμεσα στα πολλά που είπαν οι ομιλητές και προβάλλονται από την «Αυγή», είναι ότι «η Μακεδονία ήταν, είναι και θα είναι ελληνική», ενώ η εφημερίδα σημειώνει επίσης τη δυσαρέσκεια της «παροικίας των Σκοπιανών» στη Μελβούρνη, εξαιτίας «της διαρκούς στήριξης της Ελλάδας από τις αυστραλιανές αρχές». Παραδόξως (;) με εξίσου θερμά λόγια αναφέρεται στο συλλαλητήριο και η Χρυσή Αυγή, προβάλλοντας από την ιστοσελίδα της τη συγκροτημένη παρουσία μελών της που ζουν στην Αυστραλία. Η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ σήκωσαν κουρνιαχτό για τα εθνικιστικά συλλαλητήρια που έγιναν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, αλλά τα υποθάλπουν και τα προβάλλουν όταν αυτά γίνονται στο εξωτερικό, με τα ίδια ανιστόρητα συνθήματα, που εξάπτουν τον αλυτρωτισμό και δημιουργούν κινδύνους για αλλαγές στα σύνορα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και τα άλλα αστικά κόμματα, κινείται με μεγάλη ευκολία από τον εθνικισμό στον κοσμοπολιτισμό και τούμπαλιν, επιβεβαιώνοντας ότι τα μεταξύ τους όρια είναι δυσδιάκριτα, στο βαθμό που υπηρετούν εξίσου τους (επικίνδυνους για το λαό) σχεδιασμούς και τους στόχους της αστικής τάξης.

Τα παραμύθια και οι ... «παθογένειες»

Είναι προκλητικός ο τρόπος που η κυβέρνηση προσπαθεί να «βγει λάδι» απ' αυτά που συμβαίνουν στο χώρο του ποδοσφαίρου. Το γνωστό μότο «βρήκαμε παθογένειες δεκαετιών που προσπαθούμε να τις διορθώσουμε» ή το περίφημο «ήρθε η ώρα να βάλουμε μια τάξη, χωρίς να υπολογίζουμε το πολιτικό κόστος», λέγονται από κυβερνητικά χείλη σε μια προσπάθεια να κρύψουν και τις δικές τους τεράστιες ευθύνες για όλα όσα έγιναν την Κυριακή το βράδυ ή πριν από μερικές βδομάδες ή κάποιους μήνες. Ομως, το κυριότερο είναι ότι η κυβέρνηση επιχειρεί, με τα όσα λέει, να κρύψει την πραγματική αιτία για όλα όσα συμβαίνουν, που είναι η επιχειρηματική δράση στο χώρο του αθλητισμού και ιδιαίτερα στο χώρο του ποδοσφαίρου. Και πώς να μην θέλει να το κρύψει, αφού η ίδια είχε και έχει σηκώσει τη σημαία της «υγιούς επιχειρηματικότητας», που και στο χώρο του ποδοσφαίρου την προέβαλε σαν το φάρμακο που θα γιατρέψει τάχα αυτές τις «παθογένειες».

***

Μάλιστα, αυτό το έκανε την ίδια στιγμή που έπαιρνε πρωτοβουλίες και ψήφιζε νόμους για να συνοδεύσουν αυτήν την «υγιή επιχειρηματικότητα». Για παράδειγμα, ο νέος αθλητικός νόμος με την αυστηροποίηση των ποινών ή η καθιέρωση τακτικών δικαστών στα όργανα της αθλητικής δικαιοσύνης και άλλα τέτοια ήταν η απαραίτητη γαρνιτούρα για να παρουσιαστεί ένα αρρωστημένο και σάπιο περιβάλλον, αυτό του ποδοσφαίρου των επιχειρηματιών, ως η «Γη της Επαγγελίας» που φτιάχνει τάχα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Επειδή, όμως, όσα φτιασιδώματα και να κάνουν οι αστικές κυβερνήσεις, η βασική αιτία του προβλήματος παραμένει και είναι αυτή που τροφοδοτεί τέτοια φαινόμενα, πολύ φυσιολογικά, έρχεται κάποια στιγμή που όλες αυτές οι αερολογίες περί «εξυγίανσης» καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος.

***

Ενα από τα πολλά επιχειρήματα που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για να συγκαλύψει τις πραγματικές αιτίες και τις ευθύνες της για την άθλια κατάσταση στο ποδόσφαιρο, είναι ότι πρέπει να παραδειγματιστούμε από την «εξυγίανση» σε άλλες χώρες, να αποκτήσει η λειτουργία των ομάδων και η οργάνωση του πρωταθλήματος «ευρωπαϊκά πρότυπα» και άλλα παρόμοια. Και εδώ όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Καταρχάς, σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο το ποδόσφαιρο αποτελεί πεδίο επιχειρηματικής δράσης, και μάλιστα με μεγέθη δυσθεώρητα σε σχέση με τα ελληνικά. Φαινόμενα βίας και στημένων αγώνων υπάρχουν και στις χώρες εκείνες που αποτελούν τη βιτρίνα του ποδοσφαίρου. Ακόμα και αν δεν τα βλέπει κανείς τόσο συχνά στο γήπεδο, όσο γίνονταν παλιότερα, υπάρχουν στις πλατείες, στις παμπ, στις γειτονιές. Στην Ισπανία και στην Ιταλία, πρόσφατα, πριν μερικούς μήνες, σε συγκρούσεις οπαδών, ιδιωτικών στρατών επί της ουσίας, δολοφονήθηκαν άνθρωποι. Μεγάλες υποθέσεις ελέγχων για στημένα παιχνίδια υπάρχουν σε όλες τις χώρες. Υπάρχουν τα σκάνδαλα «Ταπί» στη Γαλλία, «Καλτσιόπολις» στην Ιταλία, αντίστοιχες περιπτώσεις στην Ισπανία. Οποιος, λοιπόν, ισχυρίζεται ότι είναι ειδυλλιακή η κατάσταση στις άλλες χώρες, δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά στις ειδήσεις που βγαίνουν για τα σκάνδαλα στην UEFA και τη FIFA...

***

Για να μην ξεχνιόμαστε πάντως, μιλάμε για βία και «στημένα» παιχνίδια στον αθλητισμό, που από τη φύση του θα έπρεπε να προάγει το ακριβώς αντίθετο: Την ευγενή άμιλλα, το συναγωνισμό. Ομως, αυτά τα φαινόμενα δημιουργούνται από τη στιγμή που ο αθλητισμός και ιδιαίτερα το ποδόσφαιρο, που αποτελεί και το πιο δημοφιλές άθλημα, γίνονται πεδίο δράσης και ανταγωνισμού επιχειρηματικών συμφερόντων. Ας αναλογιστούμε: Πότε ξεκίνησαν ή πότε οξύνθηκαν φαινόμενα σαν αυτά που ζούμε τα τελευταία χρόνια; Οταν το ποδόσφαιρο άρχισε να μεταλλάσσεται σε επαγγελματικό, όταν άρχισε η είσοδος των μεγάλων επιχειρηματιών, όταν άρχισαν να «πέφτουν» τα χοντρά λεφτά από την UEFA, από τις διεθνείς διοργανώσεις, όταν μπήκε στη ζωή μας το στοίχημα. Οταν μεγάλοι επιχειρηματίες ήθελαν να φτιάξουν «στρατούς» για να εξυπηρετήσουν άλλα, πολύ πιο χοντρά συμφέροντα και μπίζνες, στο πλαίσιο και των μεταξύ τους ανταγωνισμών και αντιθέσεων. Σήμερα η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο και η συντριπτική πλειοψηφία των φιλάθλων γυρίζει την πλάτη της με αηδία σε όλα αυτά τα φαινόμενα.

***

Απέναντι σε όλα αυτά η λύση μπορεί να έρθει μόνο: Με την κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης στον αθλητισμό. Με την κατάργηση του λεγόμενου «επαγγελματικού» αθλητισμού, των ΠΑΕ και ΚΑΕ, που βασίζεται στις επιχειρηματικές δράσεις; Να αποσυρθούν όλες οι ελληνικές ομάδες από το στοίχημα. Αυτά είναι μόνο ορισμένα που όμως πατάνε στην ουσία του προβλήματος. Και αυτό που πρέπει να γίνει είναι η ύπαρξη ενός κινήματος από τους ανθρώπους του αθλητισμού, την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, κόντρα στην εμπορευματοποίηση, με γραμμή ρήξης με τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Που θα διεκδικεί το καθολικό δικαίωμα του λαού στη Φυσική Αγωγή και τον Αθλητισμό, με προοπτική για γενικότερες αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας, όπου και ο Αθλητισμός, οργανωμένος σε κεντρική βάση και σχεδιασμένος, θα εξυπηρετεί τις όλο και αυξανόμενες λαϊκές ανάγκες.

Επικίνδυνη «συναίνεση»

Με το μανδύα του επείγοντος ντύνουν τις μέρες αυτές τα αστικά επιτελεία την ανάγκη «εθνικής» συναίνεσης γύρω από τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, στο φόντο και των εξελίξεων σε Βαλκάνια, Αιγαίο και Νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Δεν λείπουν, μάλιστα, και οι πολλές τέτοιες φωνές που ζητάνε μετ' επιτάσεως η συναίνεση αυτή του αστικού πολιτικού συστήματος να εκφραστεί και με κάποιου είδους «θεσμικό» σχήμα, όπως αυτό π.χ. που βρέθηκε στο επίκεντρο της συνάντησης του πρωθυπουργού με τον πρόεδρο του Ποταμιού τη Δευτέρα ή αυτό που ζητάει η ΝΔ και ο πρωθυπουργός δήλωνε προ ημερών «ανοιχτός να συζητήσει».
Ανεξάρτητα πάντως από το σχήμα που θα επιλεγεί, αν και πώς αυτή θα εκφραστεί και με πιο επίσημο τρόπο, το κύριο στο οποίο χρειάζεται να ρίξει κανείς το βλέμμα του είναι το πλαίσιο αυτής της συναίνεσης, όσο κι εκείνο που δίνει το χαρακτήρα του «κατεπείγοντος» στις τέτοιες προσπάθειες.
Το «κοινό έδαφος» εντοπίζεται εύκολα, καθώς όλα μαζί τα αστικά κόμματα περιγράφουν τους στόχους της αστικής τάξης για τη «γεωστρατηγική αναβάθμισή» της, με ανάδειξη της χώρας σε «κόμβο» πάνω στους δρόμους Ενέργειας και εμπορευμάτων για τους οποίους «σφάζονται» ιμπεριαλιστικά κέντρα, καπιταλιστικά κράτη και επιχειρηματικοί όμιλοι στην περιοχή.
Ο «φιλόδοξος» αυτός στόχος των επιχειρηματικών ομίλων προϋποθέτει την επιχείρηση «σταθερότητα» στο αστικό πολιτικό σύστημα και την απαρέγκλιτη δέσμευση όλων στη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής στο εσωτερικό, όσο και τη «φυσική προέκτασή» της στην εξωτερική πολιτική, την ακόμα ενεργότερη εμπλοκή δηλαδή και δέσμευση στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή.
Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι αυτή η επικίνδυνη συναίνεση στους στόχους της αστικής τάξης εκφράζεται με κάθε ευκαιρία, παρά τις αντιπολιτευτικές «κορόνες» και την κριτική για τα επιμέρους. Από την αναγκαιότητα «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» των Δυτικών Βαλκανίων έως την ανάγκη στενότερης πολιτικής και στρατιωτικής συνεργασίας με τις ΗΠΑ, στο φόντο και της κλιμάκωσης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, και από τον «πρωταγωνιστικό ρόλο» που πρέπει να διεκδικήσει η Ελλάδα στην προσπάθεια για «αυτόνομη» στρατιωτική παρουσία της ΕΕ έως την ανακήρυξη των ιμπεριαλιστικών οργανισμών ΕΕ και ΝΑΤΟ σε παράγοντες «σταθερότητας», η ταύτιση είναι παραπάνω από δεδομένη.
Το «μεδούλι» της συναίνεσης αυτής είναι δηλητηριώδες και επικίνδυνο για το λαό. Η «συναίνεση» αυτή όχι μόνο δεν πρόκειται να διασφαλίσει την ειρήνη και τα λαϊκά συμφέροντα, όχι μόνο δεν θα δώσει λύσεις στα προβλήματα, αλλά τα «φουντώνει», ακριβώς γιατί υπηρετεί και κλιμακώνει την επικίνδυνη εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Ο λαός να μη συναινέσει στα επικίνδυνα και εχθρικά αυτά σχέδια.